nimet breadcrumb-navigoinnissa
Biologists sometimes gather information on the overall health of kit foxes Vulpes macrotis by gathering serum chemistry values.
Other common names include: desert fox, zorra del desierto, zorra norteña (Spanish), and wüstenfuchs (German).
Predation by coyotes (Canis latrans) accounts for over 75% of kit fox predation. Other predators include bobcats (Lynx rufus), red foxes (Vulpes vulpes), American badgers (Taxidea taxus), feral dogs (Canis lupus familiaris), and large raptors (Accipitridae). Also kit fox deaths have been due to interactions with humans, such as illegal hunting and trapping for fur. Kit foxes are also hit by cars. Kit foxes are wary and nocturnal, with cryptic coloration, reducing their risk of predation.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Kit foxes are the smallest member of the family Canidae in North America. Their most distinctive feature is their exceptionally large ears placed close together on the head. The ears are from 71 to 95 mm in height and they play a role in dissipating heat and the excellent hearing of kit foxes.
Kit foxes range in color from yellowish to gray. They usually have a dark-colored back, light-colored undersides and inner ears, and distinct dark patches on each side of the nose and at the end of the tail. Males average slightly larger than females. Head and body length is from 485 to 520 mm in males (average 537) and from 455 to 535 mm in females (average 501). The tail is from 250 to 340 mm long. Males average 2.29 kg and females 1.9 kg, ranging from 1.6 to 2.7 kg.
Range mass: 1.6 to 2.7 kg.
Range length: 455 to 535 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Vulpes macrotis survival rates are dependent on food availability, reproduction, and local predators. Different studies have estimated different life expectancies for kit foxes. Some report lifespans of 3 to 4 years, while others reported 7 to 12 years. In California a study of 144 kit fox pups showed a 74% mortality rate in pups within the first year.
Range lifespan
Status: wild: 7 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: 12 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 5.5 years.
Kit foxes are primarily found in arid regions, such as desert scrub, chaparral, and grasslands. Vegetation communities vary with the regional aridland fauna, but some examples of common habitats are saltbrush Atriplex polycarpa and sagebrush Artemisia tridentata. Kit foxes may also occur in agricultural areas and urban environments. They occur at elevations of 400 to 1900 meters. Kit foxes prefer areas with loose soils for constructing dens. They spend most of their time in dens that they dig themselves or take over from prairie dogs (Cynomys), other rodents, and American badgers (Taxidea taxus). Kit foxes occupy dens year-round and have several dens in their territory that they rotate among. Dens could have one or many entrances and are usually covered by thick brush. They usually stay in their dens during the daytime, exiting to hunt for food at night.
Range elevation: 400 to 1900 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral
Other Habitat Features: urban ; agricultural
Kit foxes are primarily found in the southwestern part of the United States and northern and central Mexico. They are found as far north as the arid interior of Oregon, east to southwestern Colorado, south through Nevada, Utah, southeastern California, Arizona, New Mexico, and into western Texas. In Mexico they are found mainly in the states of Coahuila, Chihuahua, and Nuevo Leon, and throughout Baja California.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Kit foxes eat primarily rodents and rabbits. Species preyed on varies regionally, but the most common prey are prairie dogs (Cynomys species), kangaroo rats (Dipodomys species), black-tailed jackrabbits (Lepus californicus), and cottontail rabbits (Sylvilagus species). Kit foxes are primarily carnivores, but if food is scarce, they have been reported to eat tomatoes (Lycopersicon esculentum), cactus fruits (Carnegiea gigantea), and other available fruits. They also will scavenge carrion and eat large insects, lizards, snakes, and ground-dwelling birds.
Kit foxes may compete for food and dens with coyotes (Canis latrans), bobcats (Lynx rufus), red foxes (Vulpes vulpes), and American badgers (Taxidea taxus).
Animal Foods: birds; mammals; reptiles; carrion ; insects
Plant Foods: fruit
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)
Kit foxes are prey for other carnivores such as coyotes (Canis latrans) and bobcats (Lynx rufus). Also kit foxes are predators of rodents or other small animals, including black-tailed jackrabbits (Lepus californicus), kangaroo rats (Dipodomys), and prairie dogs (Cynomys). Because kit foxes move from den to den in search of a mate and food, their old dens are taken over by other kit foxes or other animals. As scavengers, kit foxes also play a major role in biodegradation.
Fleas, such as Pulex irritans and Pulex simulans, are common parasites of this species. Ticks are also common and include Ixodes texanus and Dermacentor perumapertus. Other cestode parasites include Mesocestoides corti, Mesogyna hypatica, and Dipylidium caninum. Unidentified roundworms and tapeworms have been noted from scat collections.
Ecosystem Impact: creates habitat; biodegradation
Commensal/Parasitic Species:
Kit foxes are important members of native ecosystems, helping to control rodent populations through predation.
Positive Impacts: research and education; controls pest population
Kit foxes can have a negative impact on humans by carrying diseases. The main disease of concern is plague, which foxes contract from fleas.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease); causes or carries domestic animal disease
Kit foxes have very large ears and excellent hearing. Kit foxes sometimes bark at perceived threats or use a "hacking growl" in intraspecific encounters.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Kit foxes are listed as "Least Concern" on the IUCN red list of threatened species. Populations throughout most of the United States are estimated to be stable. San Joaquin kit foxes, V. macrotis mutica, are considered endangered in the United States, as their habitat continues to be fragmented and lost to agriculture. Kit foxes are listed as species of concern in some states, including Colorado and Utah, where programs exist that are designed to protect kit fox populations. They are considered state threatened in California and state endangered in Oregon. In Mexico it is likely that kit fox populations are in decline as 40% of prairie dog populations have been converted to agriculture since 1994. Kit foxes are considered "vulnerable" in Mexico.
US Federal List: endangered
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Most studies have shown kit foxes to be monogamous, with pairs mating for life. Occasional polygyny has also been reported. When the female is ready to reproduce, she goes out on her own in search of a den. This usually happens around the month of September. In October, the male kit fox will join her and remain with her until the end of the breeding season. Female young will sometimes delay dispersal and stay an additional year beyond their independence to help raise their siblings.
Mating System: monogamous ; polygynous ; cooperative breeder
Kit foxes mate once per year from mid-December to February. The typical gestation period is 49 to 55 days, and they can produce a litter of 1 to 7 pups, with an average of 4. Births occus from February to mid-March. Although females are able to breed 10 months after birth, many females do not reproduce that first year. Young females are much lower reproductive success than do older females.
Breeding interval: Kit foxes breed once yearly.
Breeding season: Breeding occurs from December to February.
Range number of offspring: 1 to 7.
Range gestation period: 49 to 55 days.
Average weaning age: 8 weeks.
Range time to independence: 5 to 6 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 10 (low) months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 10 (low) months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Young stay in their birth den until they are 4 weeks old and are weaned at 8 weeks old. The young begin to hunt with their parents at 3 to 4 months old and are independent at 5 to 6 months old. Most young disperse by 8 months old. Both male and female parents care for and protect their young.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); post-independence association with parents; extended period of juvenile learning
Al louarn korr (Vulpes macrotis) a zo ur bronneg kigdebrer a vev e kornôg ar Stadoù-Unanet ha Mec'hiko.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
La guineu d'orelles llargues (Vulpes macrotis) és una guineu nord-americana relativament comuna. El seu àmbit de distribució s'estén fins al nord de Mèxic. Alguns mastòlegs la classifiquen com a coespecífic de la guineu veloç, però la sistemàtica molecular ha assenyalat que es tracta de dues espècies diferents.
La guineu d'orelles llargues (Vulpes macrotis) és una guineu nord-americana relativament comuna. El seu àmbit de distribució s'estén fins al nord de Mèxic. Alguns mastòlegs la classifiquen com a coespecífic de la guineu veloç, però la sistemàtica molecular ha assenyalat que es tracta de dues espècies diferents.
Kitræven (Vulpes macrotis) er et dyr i hundefamilien. Den når en længde på 38-53 cm med en hale på 18-26 cm og vejer 1,5-3 kg. Dyret lever i det vestlige Nordamerika. Den lever i ørken såvel som græssteppe. Kitræven er altædende. Hunnen føder 3-6 unger som begge forældre opfostrer.
Der Kitfuchs (Vulpes macrotis) ist ein Fuchs, der im westlichen Nordamerika trockenere Gegenden bewohnt. Vom ebenfalls in Nordamerika vorkommenden, nah verwandten Swiftfuchs ist er durch seine größeren Ohren und dem dunklen Rückenstreifen unterscheidbar. Der Fuchs wurde vor allem historisch aufgrund seines Pelzes (Kitfuchsfell) bejagt, heute stellt die Lebensraumveränderung die stärkste Bedrohung für die Art dar.
Der Kitfuchs gehört zu den kleinen Füchsen Nordamerikas. Auffällig sind seine großen Ohren, die noch etwas größer sind als beim nah verwandten Swiftfuchs und näher zusammenstehen. Außerdem besitzt er einen breiteren Kopf, einen kleineren Augenabstand und eine schmalere Schnauze. Seine Augen sind mehr schlitzförmig und weniger rund als beim Swiftfuchs. Er wird mit dem 26 bis 32 cm langen Schwanz 73 bis 84 cm lang und kann ein Gewicht von 1,4 bis 2,7 kg erreichen. Das Fell ist kurz und hellgrau, Kopf und Körperseiten gelblichgrau, die Außenseiten der Beine braungelb, der Bauch und die Innenseiten der Beine gelbweißlich. Die Schwanzspitze ist schwarz. Zwischen den Fußballen ist das Fell dicht.
Der Kitfuchs lebt in Wüsten und anderen trockenen Gegenden im westlichen Nordamerika. In den Vereinigten Staaten reicht sein Verbreitungsgebiet vom südlichen Kalifornien über das westliche Colorado und das westliche Texas nach Norden bis zum südlichen Oregon und Idaho. In Mexiko kommt er auf der Halbinsel Baja California über den Norden der Bundesstaaten Sonora und Chihuahua bis zum westlichen Nuevo León und südlich bis zum nördlichen Zacatecas vor.
Kitfüchse kommen in ariden und semiariden Regionen vor, dazu gehören verbuschte Wüsten, der Chaparral, Salzebenen und Grasländer. Lockerer Bodengrund wird benötigt um darin den Bau anzulegen. Auch landwirtschaftlich genutzte Gegenden, besonders Obstgärten, werden besiedelt und in geringerem Maße urbanisierte Gegenden. Er wurde bis in Höhen von 1900 m gefunden, vermeidet aber im Allgemeinen Steigungen von mehr als fünf Prozent.
Kitfüchse graben in ihrem Revier mehrere Baue in den Erdboden und nutzen auch die Erdbaue von anderen Tieren, z. B. von Präriehunden (Cynomys) und Kängururatten (Dipodomys), von Zieseln (Spermophilus) und Silberdachsen (Taxidea taxus), oder von Menschen gebaute Strukturen.
Kitfüchse sind vor allem am Abend und in der Nacht aktiv und ernähren sich saisonabhängig von allerlei kleinen Beutetieren, vor allem von Nagetieren (Kängururatten und Präriehunde) und Hasenartigen (Eselhasen, Lepus californicus), Baumwollschwanzkaninchen (Sylvilagus), aber auch Vögel, Reptilien und Insekten werden erbeutet. Daneben nimmt er Aas zu sich, Pflanzen nur sehr selten. Lediglich Kaktusfeigen werden hin und wieder verzehrt.
Zu den Beutegreifern, die Kitfüchse jagen, gehören der Kojote (Canis latrans), der Rotluchs (Lynx rufus), der Rotfuchs (Vulpes vulpes), der Silberdachs (Taxidea taxus), Streifen- (Mephitis) und Fleckenskunks (Spilogale gracilis) und verwilderte Hauskatzen.
Während der Fortpflanzungszeit ist der Kitfuchs monogam, paart sich aber nicht mit demselben Partner in jedem Jahr. Die Paarungszeit des Kitfuchses liegt in den Wintermonaten und reicht von Mitte Dezember bis in den Januar. Das Weibchen bringt Mitte Februar bis Mitte März, nach einer Tragzeit von 49 bis 55 Tagen, ein bis sieben Jungtiere zur Welt. Der Fortpflanzungserfolg ist vom Alter der Weibchen und dem Nahrungsangebot abhängig. Die Jungfüchse werden bei einem Alter von etwa acht Wochen entwöhnt, beginnen mit drei bis vier Monaten zusammen mit den Eltern mit der Nahrungssuche und sind nach fünf bis sechs Monaten völlig selbstständig.
Kapfuchs (V. chama)
Bengalfuchs (V. bengalensis)
Blassfuchs (V. pallida)
Afghanfuchs (V. cana)
Fennek (V. zerda)
Kitfuchs (V. macrotis)
Polarfuchs (V. lagopus)
Steppenfuchs (V. corsac)
Tibetfuchs (V. ferrilata)
Rotfuchs (V. vulpes)
Rüppellfuchs (V. rueppelli)
Die wissenschaftliche Erstbeschreibung des Kitfuchses stammt von Clinton Hart Merriam aus dem Jahr 1888. Er wird heute gemeinsam mit elf weiteren Arten in die Gattung Vulpes eingeordnet.[2] Auf der Basis von morphologischen und molekularbiologischen Daten wurde er von Binninda-Emonds et al. 1999 als Schwesterart des Polarfuchses (V. lagopus) eingeordnet und gemeinsam mit diesem einem Taxon aus Steppenfuchs (V. corsac), Tibetfuchs (V. ferrilata), Rotfuchs (V. vulpes) und Rüppellfuchs (V. rueppelli) als Schwestergruppe gegenübergestellt.[1]
Neben der Nominatform Vulpes macrotis macrotis werden keine weiteren Unterarten unterschieden.[2]
Lange Zeit war umstritten, ob der Kitfuchs und der östlicher lebende Swiftfuchs (Vulpes velox) zwei verschiedene Arten sind oder in eine Art gestellt werden müssen. Proteinelektrophorese und ältere morphometrische Daten (Vergleich zwischen verschiedenen Körpermaßen) sprechen für eine Art, während neuere morphometrische Untersuchungen und der Vergleich der mitochondrialen DNA auf zwei getrennte Arten hindeuten. Der genetische Abstand beider Arten zum Polarfuchs (Vulpes lagopus) ist genau so groß, wie ihr Abstand zueinander. Beide Arten sind sich aber äußerlich und in ihren Lebensraumansprüchen sehr ähnlich. Ihr Lebensraum wird durch die Rocky Mountains voneinander getrennt. Eine kleine, etwa 100 km breite Hybridisierungszone existiert im östlichen New Mexico und im westlichen Texas.[3]
Die International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) stuft die Art als „nicht gefährdet“ (Least concern) ein, da eine akute Bedrohung für die Bestände nicht angenommen wird.[4] In Mexiko wird er jedoch als gefährdet (Vulnerable) betrachtet.[4]
Der Kitfuchs (Vulpes macrotis) ist ein Fuchs, der im westlichen Nordamerika trockenere Gegenden bewohnt. Vom ebenfalls in Nordamerika vorkommenden, nah verwandten Swiftfuchs ist er durch seine größeren Ohren und dem dunklen Rückenstreifen unterscheidbar. Der Fuchs wurde vor allem historisch aufgrund seines Pelzes (Kitfuchsfell) bejagt, heute stellt die Lebensraumveränderung die stärkste Bedrohung für die Art dar.
The kit tod (Vulpes macrotis) is a tod species o North Americae. Its range is primarily in the Soothwastren Unitit States an northren an central Mexico. Some mammalogists clessify it as conspeceefic wi the swift tod, V. velox, but molecular seestematics imply that the twa species are distinct.
The kit tod (Vulpes macrotis) is a tod species o North Americae. Its range is primarily in the Soothwastren Unitit States an northren an central Mexico. Some mammalogists clessify it as conspeceefic wi the swift tod, V. velox, but molecular seestematics imply that the twa species are distinct.
Vulpes macrotis — від клясы сысуноў атрада драпежных сямейства сабачых.
Даўжыня галавы і цела 38-52 см, даўжыня хваста 22—32 см; маса дарослых 1,5-3 кг. Вушы вялікія, 71—95 мм. Ногі доўгія. Хвост вельмі пушысты.
Vulpes macrotis — від клясы сысуноў атрада драпежных сямейства сабачых.
Η αλεπού νάνος (Vulpes macrotis - Αλεπού η μακρώτις) είναι είδος αλεπούς της Βόρειας Αμερικής. Η περιοχή της είναι κυρίως στις νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες και στο βόρειο και κεντρικό Μεξικό. Μερικοί θηλαστικολόγοι την ταξινομούν ως ομοειδή με την θοή αλεπού, V. velox, αλλά η μοριακή συστηματική υποδηλώνει ότι τα δύο είδη είναι ξεχωριστά.[1]
Το βορειότερο τμήμα της περιοχής της είναι το άγονο εσωτερικό του Όρεγκον. Το ανατολικό της όριο είναι το νοτιοδυτικό Κολοράντο. Μπορεί να βρεθεί νότια στη Νεβάδα, τη Γιούτα, τη νοτιοανατολική Καλιφόρνια, την Αριζόνα, το Νέο Μεξικό και στο δυτικό Τέξας.[2]
Η αλεπού νάνος (Vulpes macrotis - Αλεπού η μακρώτις) είναι είδος αλεπούς της Βόρειας Αμερικής. Η περιοχή της είναι κυρίως στις νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες και στο βόρειο και κεντρικό Μεξικό. Μερικοί θηλαστικολόγοι την ταξινομούν ως ομοειδή με την θοή αλεπού, V. velox, αλλά η μοριακή συστηματική υποδηλώνει ότι τα δύο είδη είναι ξεχωριστά.
The kit fox (Vulpes macrotis) is a fox species that inhabits arid and semi-arid regions of the southwestern United States and northern and central Mexico. These foxes are the smallest of the four species of Vulpes occurring in North America and are among the smallest of the vulpines worldwide. It has also been called a North American counterpart of the fennec fox due to its large ears.[3]
Some mammalogists classify it as conspecific with the swift fox, V. velox,[4] but molecular systematics imply that the two species are distinct.[5] Interbreeding between the two species does occur where their ranges overlap (eastern New Mexico and western Texas), but this hybridization is quite restricted in scope.[3]
Subspecific designations for the species are not fully addressed. As many as eight subspecies have been recognized,[6] although further analyzes have not found support for any subspecies differentiation.[4] However, although there is a clear need for more subspecific clarification, most available data suggest that kit foxes in the San Joaquin Valley of California are likely to warrant a subspecific designation, V. m. mutica, due to geographical isolation, and that any other kit foxes may be included in a second subspecies, V. m. macrotis.[5][2]
The endangered San Joaquin kit fox (Vulpes macrotis mutica) was formerly very common in the San Joaquin Valley and through much of Central California. Its 1990 population was estimated to be 7,000. This subspecies is still endangered, after nearly 50 years of being on the Endangered Species List. Officially, this subspecies was listed March 3, 1967.[7] On September 26, 2007, Wildlands Inc. announced the designation of the 684 acre (277 ha) Deadman Creek Conservation Bank, which is intended specifically to protect habitat of the San Joaquin kit fox.[8] However, the population continues to decline mostly due to heavy habitat loss. Other factors include competition from red foxes and the extermination of the wolf from California, which has left the coyote as the dominant meso-predator in kit fox territory, bringing an imbalance in ecosystem relationships.[9][10]
The kit fox is one of the smallest species of the family Canidae found in North America. It has large ears, between 71 and 95 mm (2.8 and 3.7 in), that help the fox dissipate heat and give it exceptional hearing (much like those of the fennec fox). This species exhibits little sexual dimorphism, with the male being slightly larger. The average species weight is between 1.6 and 2.7 kg (3.5 and 6.0 lb). The body length is 455 to 535 mm (17.9 to 21.1 in), with a long tail (about 40% of total length), adding another 260–323 mm (10.2–12.7 in).[11]
The color and texture of the coat vary geographically. In general, the dorsal color is grizzled or yellowish-gray. The grizzled appearance is the result of guard hairs that are typically black-tipped or with two black bands separated by a white band. The guard hairs are less than 50 mm long, and particularly prominent in the middle of the back. The soles of the legs are protected by stiff tufts of hair, a trait that improves traction on loose sandy surfaces as well as protection against extreme temperatures; muzzles and vibrissae are generally black to brown. The tail is bushy and gray, with a black tip,[12] and the caudal gland has a pronounced black spot.[6] Unlike the gray fox, it has no stripe along the length of its tail. Its color ranges from yellow to gray, and the back is usually darker than the majority of its coat; its belly and inner ears are usually lighter. It has distinct dark patches around the nose.[12] The ears are tan or gray on the back, turning to buff or orange at the base. The shoulders, the lower sides, the flanks, and the strip about 25 mm wide across the chest range in color from buffy to orange.[6]
The northernmost part of its range is the arid interior of Oregon. Its eastern limit is southwestern Colorado. It can be found south through Nevada, Utah, southeastern California, Arizona, New Mexico, and into western Texas.[12]
Kit foxes inhabit arid and semi-arid regions encompassing desert scrub, chaparral, halophytic regions, and grasslands. Generally, areas with sparse ground cover are favored.[2] Vegetation habitats vary with the regional fauna, but some examples are sagebrush Artemisia tridentata and saltbrush Atriplex polycarpa.[12] Loose textured soils may be prioritized for denning. Kit Foxes can also be found in agricultural areas, in particular orchards, on a small basis, and can even inhabit urban areas.[2] They are found at elevations of 400 to 1,900 meters (1,300 to 6,200 ft) above sea level.[12]
Kit foxes are mostly nocturnal[13] and sometimes crepuscular;[12] they escape heat stress during the day by resting in underground dens.[3] Kit foxes normally forage on their own. Kit foxes are not exceptionally territorial, preferring to live in pairs or small groups of relatives.[12]
Dens are used during the year for daytime resting, escaping predators, avoiding extreme heat, preserving moisture, and carrying and rearing young.[14] Kit Foxes will dig their own dens, but they can also modify and use the burrows of badgers, ground squirrels, prairie dogs, and kangaroo rats.[2] Dens are spread across the home range, and an individual fox usually uses more than 11 dens in a given year.[2] They normally rest in their dens during the day, but sometimes can emerge to bask and, when pups are young, to play.[3]
In comparison to many canids that pants only at the resonant frequency of the thorax, kit foxes pants at a rate proportional to the ambient temperature before the rate exceeds the resonant frequency. In doing so, kit foxes exercise the economics of water at the cost of energy.[6] The apparent velocity of kit foxes is essentially an illusion created by their limited size and cryptic coloration, and their incredible ability to evade and change directions. An accurate account clocked a fox kit at around 40 km/h in front of the car, but the fox was easily exhausted.[6]
Kit foxes are opportunistic omnivores and scavengers, possibly regulated by prey abundance,[15] but primarily carnivorous. In the Californian deserts, its primary prey is Merriam's kangaroo rat (Dipodomys merriami).[16] Other common prey species include lagomorphs, rodents and insects. Kit foxes also consume birds, reptiles, carrion, fish, and rarely, plant material, such as tomatoes (Lycopersicon esculentum), cactus fruits (Carnegiea gigantea) and other fruits. Different kit fox families can occupy the same hunting grounds, but do not generally go hunting at the same time.[12] Kit foxes are also known to cache food and eat human food.[15] Black-tailed jackrabbits represent the upper size limit of prey.[3]
The kit fox is a socially monogamous species,[17] and the mated pair remains together throughout the year.[3] However, polygamous mating relationships have been observed.[14] Female foxes begin searching for natal dens in September and October and usually usable dens are visited and cleaned of debris before the final selection is made. No nest as such is built, but new entrances and tunnels can be added to the den. As with most canids, copulation ends with a "tie" during which the penis is locked in the female's vagina.[6][18]
Females are monoestrous. Male and female kit foxes usually establish mating pairs during October and November, and they mate from December to January-February. Gestation lasts probably around 49–56 days, and the litters are born in February or March; litter size is usually four or five, and the sex ratio is roughly even. They do not emerge from the den until they are at least four weeks old, and are weaned after about eight weeks and become independent at five to six months old. They become sexually mature at 10 months. Both parents take part in raising and protecting their young. Pups emerge from the den at about one month of age and spend several hours each day playing outside the entrance. The male seems to do most of the hunting during this period, and later, both parents provide food until the pups start to forage with them at three to four months of age.[6][3]
Survival and mortality rates of kit foxes can vary significantly year to year. In captivity, they have lived 10 to 12 years;[19] while the average lifespan of a wild kit fox is 5.5 years.[12] One Californian study of 144 kit fox pups showed a 74% mortality rate in pups within the first year.[19]
The kit fox (Vulpes macrotis) is a fox species that inhabits arid and semi-arid regions of the southwestern United States and northern and central Mexico. These foxes are the smallest of the four species of Vulpes occurring in North America and are among the smallest of the vulpines worldwide. It has also been called a North American counterpart of the fennec fox due to its large ears.
La zorrita del desierto (Vulpes macrotis), también llamada zorra norteña, es una especie de mamífero carnívoro de la familia de los cánidos (zorros, lobos y parientes). [2] Su cuerpo mide entre 40 y 52 cm y su cola entre 26 y 32 cm; su longitud total promedio es de 84 cm. Pesa entre 1.5 y 2.8 kg. Pelaje gris en la parte superior y en la cola cuya punta es negruzca; más claro en costados y parte inferior, en donde presenta tonos amarillentos. Tiene «rostro de zorro» con orejas largas. Cuerpo relativamente delgado, patas alargadas y plantas de pies pilosas. La cola tiene forma de penacho con abundante pelo. Habita las regiones áridas de praderas del suroeste de Estados Unidos y el desierto chihuahuense en el norte de México además de la península de Baja California. [2] Su hábitat posee suelos arenosos y profundos en los que construye su madriguera, por lo general en zonas planas con vegetación muy reducida; su clima se asocia al de la península de Baja California, donde predomina clima seco, o dentro de este, de tipo muy árido o seco desértico. [2] Su estado de conservación es de un riesgo bajo, es decir, depende de medidas de conservación. En la mayor parte de su área de distribución el hábitat se encuentra en buenas condiciones, aunque se extrae agua de los pozos para la agricultura; la IUCN2019-1 considera a la especie como de preocupación menor, no obstante la NOM-059-SEMARNAT 2010 la clasifica como amenazada. [2] Se deben de realizar estudios sobre la especie en toda su área de distribución, los datos que se conocen son muy limitados y se requieren para poner en práctica medidas de conservación. [2] Vive de forma solitaria. Suele evitar el calor del día, descansando en su madriguera subterránea; sólo sale por la noche para cazar conejos, ratas canguro y otros roedores y lagomorfos. Caza y consume más animales, porque de ellos obtiene la humedad para sus fluidos. Durante el día vive en madrigueras cercanas, con varias entradas a veces comunicadas por laberintos. El apareamiento ocurre entre diciembre y enero. La gestación dura entre 49 y 56 días tras los cuales nacen 4 crías que permanecen, por lo menos, un mes dentro de la madriguera y otros seis meses con los padres.
El zorro kit tiene varias subespecies reconocidas:
La zorrita del desierto (Vulpes macrotis), también llamada zorra norteña, es una especie de mamífero carnívoro de la familia de los cánidos (zorros, lobos y parientes). Su cuerpo mide entre 40 y 52 cm y su cola entre 26 y 32 cm; su longitud total promedio es de 84 cm. Pesa entre 1.5 y 2.8 kg. Pelaje gris en la parte superior y en la cola cuya punta es negruzca; más claro en costados y parte inferior, en donde presenta tonos amarillentos. Tiene «rostro de zorro» con orejas largas. Cuerpo relativamente delgado, patas alargadas y plantas de pies pilosas. La cola tiene forma de penacho con abundante pelo. Habita las regiones áridas de praderas del suroeste de Estados Unidos y el desierto chihuahuense en el norte de México además de la península de Baja California. Su hábitat posee suelos arenosos y profundos en los que construye su madriguera, por lo general en zonas planas con vegetación muy reducida; su clima se asocia al de la península de Baja California, donde predomina clima seco, o dentro de este, de tipo muy árido o seco desértico. Su estado de conservación es de un riesgo bajo, es decir, depende de medidas de conservación. En la mayor parte de su área de distribución el hábitat se encuentra en buenas condiciones, aunque se extrae agua de los pozos para la agricultura; la IUCN2019-1 considera a la especie como de preocupación menor, no obstante la NOM-059-SEMARNAT 2010 la clasifica como amenazada. Se deben de realizar estudios sobre la especie en toda su área de distribución, los datos que se conocen son muy limitados y se requieren para poner en práctica medidas de conservación. Vive de forma solitaria. Suele evitar el calor del día, descansando en su madriguera subterránea; sólo sale por la noche para cazar conejos, ratas canguro y otros roedores y lagomorfos. Caza y consume más animales, porque de ellos obtiene la humedad para sus fluidos. Durante el día vive en madrigueras cercanas, con varias entradas a veces comunicadas por laberintos. El apareamiento ocurre entre diciembre y enero. La gestación dura entre 49 y 56 días tras los cuales nacen 4 crías que permanecen, por lo menos, un mes dentro de la madriguera y otros seis meses con los padres.
Kääbusrebane (Vulpes macrotis) on koerlaste sugukonda rebase perekonda kuuluv kiskjaline.
Vulpes on rebase perekonna nimi. Sõna 'macrotis' tähendab vanakreeka keeles 'suurekõrvaline'.
Kääbusrebane elab Põhja-Ameerika lääneosa kõrbetes ja poolkõrbetes. Praegune levila ei ole hästi teada, kuid sellesse kuulub osa California San Joaquini orust, suurem osa Nevadast ja Utah’ lääneosa, Arizona edelaosa ning piirkondi Baja Californias. Varem elas neid ka Sonora, Chihuahua, Mojave, Paintedi ja Suure nõo kõrbes.
Kääbusrebasel on tüüpiline rebase kehaehitus: sale keha, kitsas kolju, pikk nina ja pikk kohev saba. Selg on tavaliselt hall või kollakashall. Õlad, küljed ja osa rinnast on tuhmkollane kuni oranž, kõhupool on valge. Saba on enamasti hall, musta otsaga ja silmatorkava musta täpiga selgmisel küljel. Teistel andmetel on sabaots valge[1]. Kõrvad on ebatavaliselt suured ning neil on eesmisel siseäärel ja juurel paks valgetest karvadest piir ja kollakaspruun kuni hall tagakülg, mis juurel muutub tuhmkollaseks kuni oranžiks. Kannad on karvased, mis suurendab nende liikumise tõhusust liival.
Isased kaaluvad keskmiselt 2,2 kg, emased 1,9 kg. Ometi on isased vaid pisut suuremate mõõtmetega. Nende tüvepikkus on 38–50 sm, sabapikkus 23–30 cm, õlakõrgus umbes 30 cm ja mass kuni 3 kg[1].
Kääbusrebast eristavad välerebasest Vulpes velox'ist järgmised tunnused:
Siiski on välerebast ja kääbusrebast käsitletud sama liigina, sest on täheldatud nende ristumist.
Kääbusrebased on eranditult lihatoidulised[1]. Nende põhilised saakloomad on tavalised öise eluviisiga närilised või jäneselised. Tavalisemad saakloomad on närilised perekonnast Dipodomys, jänesed ja sooküülikud. Siiski toituvad nad ka maapinnal pesitsevatest lindudest, roomajatest ja putukatest.
Nagu enamik metsikuid koerlasi, indlevad kääbusrebased kord aastas. Emane käib septembris ja oktoobris läbi võimalikud pesaurud oma territooriumil. Ta puhastab urud prügist ning enne lõpliku valiku tegemist võib isegi lisada urgudele uusi väljapääse ja tunneleid. Oktoobris või novembris saab isane emasega pesaurus kokku ning paaritumine toimub detsembrist veebruarini. Kääbusrebase tiinuse kestus ei ole teada, kuid oletatavalt on see 50–55 päeva. Kutsikad sünnivad tavaliselt aprillis[1].
Pesakonnas on 3–7 poega[1]. Vastsündinud kutsikatel on silmad ja kõrvad kinni. Väikseid kutsikaid jääb emane urgu toitma, imetades neid kuni 10 nädalat[1]. Mõne nädala pärast hakkavad mõlemad vanemad jahti pidama ning poegadele toitu tooma. Nad ei anna poegadele tagasiväljutatud toitu. Täiskasvanud võtavad tavaliselt juunist augustini, mil poegade toitmise vajadus on kõige suurem, kaalust alla. Pojad hakkavad koos vanematega toitu otsima juulis ja jõuavad täiskasvanud kääbusrebase kaaluni suve lõpus või sügise alguses, mil nad iseseisvuvad[1].
Isased võivad paarituda teisel eluaastal, emased hakkavad sageli paarituma alles kolmandal eluaastal. Väga vähesed kutsikad jäävad elama oma sünnipaiga lähedusse. On andmeid, et noor kääbusrebane on asunud elama 32 km kaugusele oma sünnikohast.
Kuigi kutsikaid ja täiskasvanuid võib pärastlõunal kohata väljaspool urgu, on kääbusrebane siiski öise eluviisiga. Tavaliselt alustavad nad jahipidamist päikeseloojaku ajal[1].
Kääbusrebased on arad. Ohu korral nad põgenevad kiirelt, muutes alatasa äkiliselt suunda[1].
Paarid kütivad tavaliselt küll samal territooriumil, kuid eraldi.
Enamik täiskasvanud kääbusrebaseid elab hilissuvel ja sügisel üksinda, kuni oktoobris-novembris algab paarielu. Kääbusrebaste paarid ei jää tavaliselt mitmeks aastaks kokku ja kääbusrebased võivad olla ka polügüünsed.
Territoriaalse käitumise kohta on erinevaid andmeid. Ühe uurimuse järgi oli territooriumi pindala 2,5–5 ruutkilomeetrit ning eri paaride territooriumidel olid suured ühisosad. Teise uurimuse järgi oli toidunappuse tingimustes maa-ala keskmine pindala 11,6 km² ja maa-alade ühisosad olid väikesed. Kindlas piirkonnas elavate kääbusrebaste arvukus on stabiilne. Uusi paarituvaid rebaseid lisandub ainult teiste rebaste lahkumise või surma korral.
Urud kuuluvad konkreetsetele isenditele või paaridele. Uru omanik võib olla eri aastatel erinev. Urud saavad tavaliselt alguse mägra sügavast maa-alusest käigust, mille ta on teinud toitu otsides. Kääbusrebased laiendavad seda kõrgemale. Urul on tavaliselt 2 väljapääsu, kuid neid võib olla kuni 24. Tunnelite pikkus on 3–6 meetrit.
Tühjaks jäänud kääbusrebaseurge kasutavad mitmed liigid alates kakulisest Speotyto cunicularia ja lõpetades välesusliku, sisalikuliste ja selgrootutega.
Kääbusrebane (Vulpes macrotis) on koerlaste sugukonda rebase perekonda kuuluv kiskjaline.
Vulpes macrotis Vulpes generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Vulpes macrotis Vulpes generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Vulpes macrotis
Le Renard nain (Vulpes macrotis), kit fox en anglais américain, est une espèce de renards appartenant au genre Vulpes et à la famille des canidés.
Endémique d'Amérique du Nord, il est présent dans le Sud-Ouest des États-Unis et dans le Nord et le Centre du Mexique. C'est la plus petite espèce de Canidés de ce continent.
Certains mammalogistes le classent comme conspécifique avec le renard véloce (Vulpes velox), mais des études de phylogénétique moléculaire semblent démontrer que les deux espèces sont bel et bien distinctes.
La limite septentrionale de l'aire de répartition du Renard nain est représentée par les régions arides de l'Oregon. La limite orientale est constituée par le Sud-Ouest du Colorado, et la limite méridionale par le Nevada, l'Utah, le Sud-Est de la Californie, l'Arizona, le Nouveau-Mexique et l'ouest du Texas[1].
Le Renard nain est la plus petite espèce de la famille des Canidae que l'on trouve en Amérique du Nord. Il a de grandes oreilles, mesurant entre 7,1 et 9,5 cm (2,8 à 3,75 in), qui l'aident à abaisser sa température corporelle et lui confèrent une audition exceptionnelle (à l'instar du fennec). Cette espèce présente un léger dimorphisme sexuel, le mâle étant largement plus gros. Le poids moyen de cette espèce est situé entre 1,5 et 2,7 kg (3,5 et 6,0 lbs). La longueur du corps est de 45,5 à 53,5 cm (18 à 21 in) queue exclue, celle-ci mesurant entre 25 et 34 cm (9,85–13,4 in) supplémentaires[1].
Il présente habituellement une fourrure grise avec des tons rouille, et avec une pointe noire au niveau de la queue. La distinction avec le Renard gris se fait notamment en observant l'absence de rayures grises sur la queue. Sa couleur va du jaunâtre au gris, et le dos est habituellement plus sombre que la majorité du reste de sa fourrure ; son ventre et l'intérieur de ses oreilles sont en général plus clairs. Il présente de nettes taches sombres autour du museau[1].
Le Renard nain est essentiellement un animal nocturne[2], mais il s'aventure parfois en dehors de son terrier pendant le jour. Il sort pour chasser peu de temps après le coucher du soleil, mangeant principalement des petits animaux tels que des rats-kangourous, lapins à queue blanche, lièvres de Californie (Lepus californicus), campagnols des Prairies, chiens de prairie, insectes, lézards, serpents, poissons et des oiseaux nichant au sol. Bien que primitivement carnivore, il peut exploiter des ressources végétales si la nourriture vient à manquer. Il a ainsi été observé mangeant des tomates (Lycopersicon esculentum), des fruits de cactus (Carnegiea gigantea) et d'autres fruits. Différentes familles de Renards nains peuvent occuper le même territoire de chasse, mais si c'est le cas ils exploitent différents créneaux horaires au cours de la nuit pour la chasse afin d'éviter de rentrer en concurrence directe[1].
Les Renards nains préfèrent les climats arides tels que la garrigue, le chaparral, et la prairie. De bon exemples d'habitats habituels consistent en la brousse d'armoises (sagebrush) à Artemisia tridentata et le saltbrush (en) à Atriplex polycarpa. Ils peuvent être retrouvés dans les zones d'habitat urbain ou d'agriculture aussi. Ils sont trouvés en altitude de 400 à 1 900 mètres (1 300 à 6 200 pieds)[1].
Les Renard nain sont généralement monogames et forment des couples fidèles, bien que la polygamie et des changements de couples entre les années aient déjà été observés[3]. L'accouplement a lieu en octobre et novembre et plus rarement décembre à février dans le cas de densités de populations plus grandes. La mise bas a lieu en mars et avril, produisant de 1 à 7 et en moyenne 4 petits. La gestation dure de 49 à 55 jours. Les jeunes ne quittent pas la tanière avant l'âge de 4 semaines, sont sevrés à 8 semaines et deviennent indépendants entre 5 et 6 mois. Ils sont sexuellement matures à 10 mois. Les deux parents prennent part à l'éducation et à la protection de leur progéniture.
La durée de vie moyenne en liberté d'un Renard nain sauvage (kit fox) est de 5,5 ans. En captivité, ils peuvent vivre 12 ans. Une étude californienne de 144 jeunes renards a montré une mortalité de 74 % pendant la première année[4],[1].
Ce mammifère serait représenté par deux sous-espèces :
En réalité le Renard nain (kit fox) n'a pas de sous-espèces officiellement reconnues, et certaines populations ont été proposées comme étant des sous-espèces distinctes[5] comme :
Le Renard nain de San Joaquin (San Joaquin kit fox - Vulpes macrotis mutica), présent dans la vallée de San Joaquin en Californie. En 1990 sa population était estimée à 7 000 individus, et il est maintenant considéré en danger d'extinction. Le 26 septembre 2007, "Wildlands Inc". annonçait la désignation d'une zone de 684 km2 à "Deadman Creek" comme conservatoire, pour protéger spécifiquement l'habitat du Renard nain de San Joaquin[6]. Le déclin de la population est lié à une compétition sévère avec le Renard roux et à la perte d'habitat.
Le Renard nain du désert (Desert kit fox - V. m. arsipus) vit dans le désert du Mojave.
Le Renard nain du Sud de la Californie (South California kit fox - V. m. macrotis), natif des régions désertiques du Sud de la Californie, est déclaré éteint depuis 1903.
Vulpes macrotis
Le Renard nain (Vulpes macrotis), kit fox en anglais américain, est une espèce de renards appartenant au genre Vulpes et à la famille des canidés.
Endémique d'Amérique du Nord, il est présent dans le Sud-Ouest des États-Unis et dans le Nord et le Centre du Mexique. C'est la plus petite espèce de Canidés de ce continent.
Certains mammalogistes le classent comme conspécifique avec le renard véloce (Vulpes velox), mais des études de phylogénétique moléculaire semblent démontrer que les deux espèces sont bel et bien distinctes.
La volpe pigmea americana (Vulpes macrotis Merriam, 1888) è una volpe nordamericana relativamente comune. Il suo areale si estende fino al Messico settentrionale. Alcuni mammalologi la classificano come conspecifica della volpe americana, V. velox, ma la sistematica molecolare implica che le due specie vengano considerate distinte.
Ha il mantello generalmente grigio, con sfumature color ruggine, e l'estremità della coda nera. Diversamente dalla volpe grigia non ha nessuna striscia lungo la coda.
La volpe pigmea americana è un animale in gran parte notturno, ma talvolta si avventura fuori della tana anche durante il giorno. La volpe pigmea americana parte per la caccia generalmente poco dopo il tramonto, nutrendosi soprattutto di piccoli animali come ratti canguro, jackrabbit, insetti, pesci e piccoli uccelli. Più famiglie di queste volpi possono occupare gli stessi terreni di caccia, ma generalmente non cacciano nelle stesse ore.
I maschi e le femmine di volpe pigmea americana stabiliscono le coppie durante ottobre e novembre. Queste possono variare da un anno all'altro. Si accoppiano tra dicembre e febbraio, quando utilizzano tane familiari più grandi. I volpacchiotti, solitamente da 3 a 14, nascono tra marzo e aprile (McGrew 1979).
La volpe pigmea americana non ha sottospecie riconosciute, nonostante alcune popolazioni vengano ritenute tali[1].
La volpe pigmea americana di San Joaquin (Vulpes macrotis mutica) in passato era molto comune nella Valle del San Joaquin, in California. Nel 1990 la sua popolazione era stata stimata sui 7.000 esemplari ed è attualmente considerata minacciata. Il 26 settembre 2007, la Wildlands, Inc. ha annunciato la designazione dei 684 acri del Deadman Creek Conservation Bank, un'area selezionata appositamente per proteggere l'habitat della volpe pigmea americana di San Joaquin[3].
La volpe pigmea americana del deserto (Vulpes macrotis arsipus) vive nel Deserto del Mojave.
La volpe pigmea americana della California Meridionale (Vulpes macrotis macrotis) era originaria delle regioni desertiche della California Meridionale, ma si è estinta nel 1903.
La volpe pigmea americana (Vulpes macrotis Merriam, 1888) è una volpe nordamericana relativamente comune. Il suo areale si estende fino al Messico settentrionale. Alcuni mammalologi la classificano come conspecifica della volpe americana, V. velox, ma la sistematica molecolare implica che le due specie vengano considerate distinte.
Vulpes macrotis est parva familiae Canidarum vulpes, quae in occidentibus Civitatibus Foederatis et Mexico septentrionali habitat.
Ab 1.5 ad 3 chiliogrammata compensante, Vulpes macrotis est minima vulpes cum auribus maximis ut calor corporalis discedat, necesse in eius coelo deserto. Habet corpus gracile, crura longa, caudam crinitam, quae a 22 ad 32 centimetra longa est et cuius extremitas est nigra. Pellis pedibus praesertim densa est ad pedes tegendos ab harena calidissima desertorum.
Ob adspectus suos, Vulpes macrotis et Vulpes velox putabantur quondam eadem species esse.
Vulpi macroti non sunt subspecies,[1] quamquam hae ut subspecies suasae sint:
Vulpes macrotis mutica est vulpis subspecies quae CFA Mexicumque habitat. Ex octo subspeciebus Vulpis macrotis illa maxima est.
Est vulnerabilis haec vulpes ob praedatores eius, vulpes fulvas coiotesque, et homines, qui venatu, electrocutione, veneficio, devinctione et autocinetis vulpes occidunt. Exempli gratia, agricolae volle amoliri possint ne vulpes gallinas amoveant. Super, in San Joaquin Valli,? praecipuo loco quem hae vulpes habitant, multae terrae fictae sunt in terras georgicas urbesve, terrae ubi vulpes possunt vivere venarique ergo minutae. Consequenter minus quam 7000 exemplorum huius vulpis hodie manent.
Haec stipula ad mammale spectat. Amplifica, si potes! Vulpes macrotis mutica est vulpis subspecies quae CFA Mexicumque habitat. Ex octo subspeciebus Vulpis macrotis illa maxima est.
Vulpes macrotis est parva familiae Canidarum vulpes, quae in occidentibus Civitatibus Foederatis et Mexico septentrionali habitat.
Amerikinė lapė (lot. Vulpes macrotis, angl. Kit Fox) – šuninių (Canidae) šeimos žinduolis. Įprastas Šiaurės Amerikos žvėris, daugiausia aptinkamas JAV vakaruose, atvirose prerijose, lygumose ir dykumose. Arealas apima ir šiaurinę Meksikos dalį. Kailis paprastai pilkas su rusvais pustoniais, uodegos galas juodas.
Medžioja daugiausia naktį.
Amerikinė lapė (lot. Vulpes macrotis, angl. Kit Fox) – šuninių (Canidae) šeimos žinduolis. Įprastas Šiaurės Amerikos žvėris, daugiausia aptinkamas JAV vakaruose, atvirose prerijose, lygumose ir dykumose. Arealas apima ir šiaurinę Meksikos dalį. Kailis paprastai pilkas su rusvais pustoniais, uodegos galas juodas.
Medžioja daugiausia naktį.
Ziemeļamerikas lapsa (Vulpes macrotis) ir suņu dzimtas (Canidae) lapsu ģints (Vulpes) plēsējs. Ziemeļamerikas lapsa ir bieži sastopama lapsu suga Ziemeļamerikā. Tā apdzīvo teritorijas Meksikas ziemeļos, Kalifornijā, Arizonā, Aidaho, Nevadā, Oregonā, Teksasā, Ņūmeksikā un Jūtā[1]. Daudzi uzskata, ka šī lapsa ir un Amerikas korsaks ir viena suga. Tomēr ģenētiskie pētījumi liecina, ka tās ir divas atšķirīgas sugas. Ja abām sugām apdzīvotā teritorija pārklājas, tās mēdz savā starpā krustoties. Pēcnācējus hibrīdus pieskaita pie Amerikas korsaka.[2]
Ziemeļamerikas lapsa ir mazākā suņu dzimtas suga Ziemeļamerikā. Lapsu garums bez astes ir 45 - 54 cm, astes garums 25 – 34 cm, augstums skaustā 18–26 cm, svars 1,6 - 2,7 kg.[3] Tēviņi ir nedaudz lielāki nekā mātītes. Tai ir ļoti lielas ausis, apmēram 71 - 95 mm garas. Lielās ausis karstajā klimatā palīdz samazināt ķermeņa temperatūru un nodrošina lielisku dzirdi. Ziemeļamerikas lapsai ir pelēks kažoks ar rūsganu vai dzeltenīgu toni, melns astes gals. Mugura vienmēr ir tumšāka nekā pavēdere. Atšķirībā no pelēkajām lapsām tai nav svītras visas astes garumā.
Ziemeļamerikas lapsa ir nakts dzīvnieks, bet reizēm pamet alu arī dienas laikā. Visbiežāk tā dodas medībās uzreiz pēc saulrieta, medījot nelielus dzīvniekus; žurkas, peles, trušus, kukaiņus, zivis un putnus. Vienu un to pašu teritoriju var apdzīvot vairākas ģimenes, bet medīt tās kopā neiet.
Ziemeļamerikas lapsas neveido ilglaicīgus pārus, tās var mainīt pāri katru gadu. Lapsēni dzimst laikā no marta līdz aprīlim. Vecāki bērnus audzina kopā, lietojot lielākas ģimenes alas. Parasti piedzimst 3-14 kucēni.
Ziemeļamerikas lapsai izšķir 3 pasugas[4]:
(†) - izmirusi organismu grupa
Ziemeļamerikas lapsa (Vulpes macrotis) ir suņu dzimtas (Canidae) lapsu ģints (Vulpes) plēsējs. Ziemeļamerikas lapsa ir bieži sastopama lapsu suga Ziemeļamerikā. Tā apdzīvo teritorijas Meksikas ziemeļos, Kalifornijā, Arizonā, Aidaho, Nevadā, Oregonā, Teksasā, Ņūmeksikā un Jūtā. Daudzi uzskata, ka šī lapsa ir un Amerikas korsaks ir viena suga. Tomēr ģenētiskie pētījumi liecina, ka tās ir divas atšķirīgas sugas. Ja abām sugām apdzīvotā teritorija pārklājas, tās mēdz savā starpā krustoties. Pēcnācējus hibrīdus pieskaita pie Amerikas korsaka.
Rubah anak atau rubah kerdil (Vulpes macrotis) ialah satu spesies rubah Amerika Utara. Wilayahnya terutamanya di Amerika Syarikat barat daya dan di Mexico utara dan tengah. Sesetengah ahli mamalogi mengelaskannya konspesifik dengan rubah pantas, V. velox, tetapi sistematik molekul menyatakan bahawa kedua-dua spesies ini adalah berbeza.
Rubah anak atau rubah kerdil (Vulpes macrotis) ialah satu spesies rubah Amerika Utara. Wilayahnya terutamanya di Amerika Syarikat barat daya dan di Mexico utara dan tengah. Sesetengah ahli mamalogi mengelaskannya konspesifik dengan rubah pantas, V. velox, tetapi sistematik molekul menyatakan bahawa kedua-dua spesies ini adalah berbeza.
De grootoorkitvos (Vulpes macrotis) behoort tot de familie van Canidae.
Met hun lichaamslengte van maximaal 45 centimeter, schouderhoogte van ongeveer 30 centimeter en een gewicht tot maar 3 kilogram zijn het beslist geen zwaargewichten. De staartlengte bedraagt 22 tot 32 cm.
Het zijn nachtactieve steppe- en woestijndieren, die de dagen in ondergrondse holen doorbrengen. Ze leven solitair in hun eigen territorium, waarbinnen gejaagd wordt. Het blijkt dat ze vooral een voorkeur hebben voor sprinkhaanmuizen om te eten, maar daarnaast eten ze ook kleine knaagdieren of vogels en zelfs insecten. Ook eten ze weleens wat plantaardig voedsel.
Grootoorkitvossen werpen doorgaans 4 tot 5 jongen, die 2.5 maanden gezoogd worden. Hoewel het solitair levende dieren zijn, helpt ook de vader van het nest met de zorg voor de jongen.
Deze soort komt met verschillende ondersoorten voor in verschillende streken in Noord-Amerika en het noorden van Mexico, van graslanden tot woestijnen.
De grootoorkitvos (Vulpes macrotis) behoort tot de familie van Canidae.
Kitrev (Vulpes macrotis) kan også kalles amerikansk ørkenrev, men dette er en kontroversiell art som fortsatt ikke alle anerkjenner. Den tilhører reveslekten, som består av små rovpattedyr i hundefamilien. Noen regner den fortsatt som en del av arten prærierev (Vulpes velox), men studier med såkalt mtDNA bekreftet i 1993 at den er en egen distinkt art.
Kitrev er en av de minste revene i Amerika. Det mest karakteristiske kjennetegnet er de store ørene, som er typisk for rever som lever i ørkennære strøk. Ørene fungerer som effektive varmeavledere. Pelsen er kort. Hodet, ryggen og sidene er gulaktig til gråaktig i fargen. Skuldrene og utsidene av leggene er gulbrune, mens buken og innsiden av bena er kremhvite. Haletippen er sort. Halsen, leggene og buken har innslag av mattgult.
Vekten varierer fra 1,6-2,7 kg. Kroppslengden er normalt 45,5-52 cm lang, inkludert hodet, mens halen gjerne måler ca. 25-34 cm i lengde.
I USA er arten utbredt fra det sørlige California til det vestre Colorado og vest i Texas, nord til det sørlige Oregon og Idaho. I Mexico er den utbredt på halvøya Baja California, det nordlige Sonora og Chihuahua, til det vestre Nuevo León og sør til det nordlige Zacatecas.
Kitreven trives i tørre og semitørre omgivelser, noe som inkluderer ørkenstrøk, tørt gressland og krattskog. Den finnes i elevasjoner på 400-1.900 moh, men den unngår helst bratt og ulendt terreng. Den vil også midlertidig søke til jordbruksarealer, spesielt der det finnes hundegress.
Arten finnes i: Mexico (Baja California, Baja California Sur, Chihuahua, Coahuila, Durango, Nuevo León, San Luis Potosí, Sonora, Zacatecas) og USA (Arizona, California, Colorado, Idaho, Nevada, New Mexico, Oregon, Texas, Utah).[1]
Kitrever er primært monogame, men kan av og til vise tendenser til polygami. Avlspar holder stort sett sammen livet ut. Ungdyr fra tidligere kull, spesielt tisper, kan bli værende i foreldrenes territorium, der de hjelper til med valpestellet. Denne reven er ikke spesielt territorial og territoriene kan overlappe hverandre, selv om gjerne kjerneområdet forblir innen familiegruppen. Selve territoriet kan variere mye i størrelse, fra 2,5 til 11,6 km² er observert. De bruker hiet året rundt, og har gjerne flere hi de kan velge mellom innen territoriet.
Paringstiden er fra midt i desember til januar. Tispa går drektig i 49-55 dager, hvoretter hun føder et kull som består av 1-7 valper (4 i snitt). Valpene kommer ut av hiet etter ca. 4 uker, og er avvent etter ca. 8 uker. De vil begynne å jakte sammen med foreldrene fra de er omkring 3-4 måneder gamle, og de vil være uavhengige fra de er omkring 5-6 måneder. Vanligvis begynner valpene å forlate foreldrene når de er ca. 8 måneder gamle.
Det anerkjennes i øyeblikket 8 underarter, men det er utført få taksonomiske studier på denne arten.
Kitrev (Vulpes macrotis) kan også kalles amerikansk ørkenrev, men dette er en kontroversiell art som fortsatt ikke alle anerkjenner. Den tilhører reveslekten, som består av små rovpattedyr i hundefamilien. Noen regner den fortsatt som en del av arten prærierev (Vulpes velox), men studier med såkalt mtDNA bekreftet i 1993 at den er en egen distinkt art.
Multimedia w Wikimedia Commons Lis długouchy[4], lis wielkouchy (Vulpes macrotis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae). Występuje w Stanach Zjednoczonych i Meksyku[2][3]. Spokrewniony z fenkiem i lisem płowym. Jego uszy często mają długość 7-8 cm, stąd jego nazwa.
Jest dużo mniejszy niż lis rudy. Jest gatunkiem chronionym. Żywi się królikami i szczuroskoczkami. Jego waga nie przekracza 3 kg. Zwierzęta te żyją samotnie.
Lis długouchy, lis wielkouchy (Vulpes macrotis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae). Występuje w Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Spokrewniony z fenkiem i lisem płowym. Jego uszy często mają długość 7-8 cm, stąd jego nazwa.
Jest dużo mniejszy niż lis rudy. Jest gatunkiem chronionym. Żywi się królikami i szczuroskoczkami. Jego waga nie przekracza 3 kg. Zwierzęta te żyją samotnie.
A raposa-anã (Vulpes macrotis) é uma espécie de raposa que habita as regiões áridas e semi-áridas da América do Norte, principalmente no sudoeste dos Estados Unidos e no norte e centro do México. É a menor das três espécies de Vulpes existentes na América do Norte.
Alguns zoológos classificam-na como co-específica à raposa-veloz, V. velox,[3] porém são atualmente classificadas como duas espécies distintas de acordo com a sistemática molecular.[4] O cruzamento entre as duas espécies ocorre onde seus territórios se sobrepõem (leste do Novo México e oeste do Texas), mas esta hibridização é bastante restrita.[5]
As designações subespecíficas para a espécie não foram definidas. Até oito subespécies foram reconhecidas,[6] embora análises adicionais não tenham encontrado suporte para qualquer diferenciação de subespécie.[3] No entanto, a maioria dos dados disponíveis sugere que as raposas-anãs no Vale de San Joaquin da Califórnia deveriam ser reclassificadas em uma subespécie, V. m. mutica, devido ao isolamento geográfico, e que quaisquer outras raposas-anãs podem ser incluídas em uma segunda subespécie, V. m. macrotis.[4][2]
Tem orelhas grandes, entre 71 a 95 mm, que ajudam a raposa a dissipar o calor e dar-lhe uma audição excepcional (muito parecida com a do feneco). Esta espécie exibe pouco dimorfismo sexual, com o macho ligeiramente maior. O peso médio das espécies é de 1,6 a 2,7 kg. O comprimento do corpo é de 455 a 535 mm, com uma cauda longa (cerca de 40% do comprimento total), adicionando outros 260-323 mm.[7]
A cor e a textura da pelagem variam geograficamente. Em geral, a pelagem é grisalha ou cinza-amarelada na região dorsal. As solas das pernas são protegidas por tufos de pelos rígidos, uma característica que auxilia o movimento em superfícies arenosas, além de proteger contra temperaturas extremas; focinhos e vibrisas são geralmente pretos a marrons. A cauda é espessa e cinza, com a ponta preta,[8] e a glândula caudal tem uma mancha preta pronunciada.[6] Ao contrário da raposa-cinzenta, não possui faixa ao longo do comprimento da cauda. Sua cor varia do amarelo ao cinza, e o dorso geralmente é mais escuro que a maior parte de sua pelagem; sua barriga e orelhas internas são geralmente mais claras. Possui manchas escuras distintas ao redor do nariz.[8] As orelhas são castanho-amareladas ou cinzentas, passando a amarelo-claro ou laranja na base. Os ombros, os lados inferiores, os flancos e a faixa com cerca de 25 mm de largura no peito variam em cor de amarelo claro a laranja.[6]
A parte mais ao norte de sua extensão é o interior árido do Oregon. Seu limite oriental é o sudoeste do Colorado. Ela pode ser encontrada ao sul através de Nevada, Utah, sudeste da Califórnia, Arizona, Novo México e no oeste do Texas.[8]
Raposas-anãs habitam regiões áridas e semi-áridas abrangendo desertos, chaparral e pastagens. Geralmente, áreas com cobertura do solo esparsa são favorecidas.[2] A vegetação dos habitats varia regionalmente, mas alguns exemplos são artemísia Artemisia tridentata e arbustos Atriplex polycarpa.[8] Solos com textura solta podem ser priorizados para a construção das tocas. Também podem ser encontradas em áreas agrícolas, em particular em pomares, de forma reduzida, podendo até habitar áreas urbanas.[2]
As raposas-anãs são principalmente noturnas[9] e algumas vezes crepusculares.[8][5] As raposas-anãs normalmente se alimentam sozinhas. Não são excepcionalmente territoriais, preferindo viver em pares ou pequenos grupos de parentes.[8] As tocas são usadas durante o ano para descanso diurno, fugir de predadores, evitar o calor extremo, preservar a umidade e carregando e criando os filhotes.[10] As raposas-anãs podem cavar suas próprias tocas, ou podem modificar e usar as tocas de texugos, esquilos, cães-da-pradaria, e ratos-canguru.[2] Uma raposa pode usar até 11 tocas por ano.[2] Elas normalmente descansam em suas tocas durante o dia, mas ocasionalmente podem sair, principalmente quando filhotes para brincar.[5]
A velocidade aparente das raposas-anãs é essencialmente uma ilusão criada por seu tamanho limitado e sua coloração críptica, e sua incrível capacidade de escapar e mudar de direção. Em uma medição precisa, a velocidade de uma raposa-anã foi cronometrada a cerca de 40 km/h na frente de um carro, mas a raposa se cansa rapidamente e fica exausta facilmente.[6]
As raposas-anãs são onívoras e oportunistas, possivelmente reguladas pela abundância de presas[11] mas são primordialmente carnívoras. Nos desertos da Califórnia, sua presa principal é o roedor Dipodomys merriami.[12] Outras presas comuns são lagomorfos, roedores e insetos. Raposas-anãs também consomem aves, répteis, carniça, peixe, e raramente, frutas, como tomates (Lycopersicon esculentum), frutas de cacto (Carnegiea gigantea), entre outras.[8] Aslebres-da-Califórnia são suas maiores presas.[5] Também podem armazenar comida, vasculhar e ingerir comida humana.[11]
A raposa-anã é uma espécie socialmente monogâmica,[13][5] embora relações políginas tenham sido observadas.[10] As raposas fêmeas começam a procurar tocas em setembro e outubro. Elas ficam no cio uma vez ao ano; os machos e as fêmeas geralmente estabelecem pares de acasalamento durante outubro e novembro. A época de acasalmento vai de dezembro a janeiro ou fevereiro. Como acontece com a maioria dos canídeos, a cópula termina com um "laço" durante o qual o pênis fica preso na vagina da fêmea.[6][14]
A gestação dura provavelmente cerca de 49-56 dias, e as ninhadas nascem em fevereiro ou março; o tamanho da ninhada é geralmente quatro ou cinco, e a proporção entre os sexos é quase uniforme. Ambos os pais participam da criação e proteção de seus filhos. Os filhotes emergem da toca com cerca de um mês de idade e passam várias horas todos os dias brincando do lado de fora da entrada. O macho parece fazer a maior parte da caça durante este período e, posteriormente, ambos os pais fornecem comida até que os filhotes comecem a forragear com eles, aos três a quatro meses de idade.[6][5] Tornam-se independentes aos cinco a seis meses de idade. A maturidade sexual é geralmente atingida aos 10 meses.[8]
As taxas de sobrevivência e mortalidade de raposas-anãs podem variar significativamente de ano para ano. Em cativeiro, eles vivem de 10 a 12 anos;[15] enquanto o tempo de vida médio de uma raposa-anã na natureza é de 5.5 anos.[8] Um estudo californiano de 144 filhotes mostrou uma taxa de mortalidade de 74% dentro do primeiro ano.[15]
A raposa-anã (Vulpes macrotis) é uma espécie de raposa que habita as regiões áridas e semi-áridas da América do Norte, principalmente no sudoeste dos Estados Unidos e no norte e centro do México. É a menor das três espécies de Vulpes existentes na América do Norte.
Ökenkatträv (Vulpes macrotis) är ett rovdjur i familjen hunddjur (Canidae) som förekommer i sydvästra USA och norra Mexiko.
Arten är nära släkt med präriekatträven (Vulpes velox) och tidigare betraktades båda under namnet katträv som en enda art. I regioner där utbredningsområdena för båda arter överlappar varandra som i västra Texas och östra New Mexico förekommer ibland hybrider. Enligt nyare genetiska studier är skillnaderna tillräcklig stora för att lista dem som två självständiga arter.[2][3]
Artepitet i det vetenskapliga namnet är bildat av de grekiska orden makros (lång) och ous (öra).[4]
Denna räv når en kroppslängd (utan svans) mellan 45 och 54 cm, hannar är något större än honor. Svanslängden ligger mellan 25 och 34 cm. Den genomsnittliga vikten är 1,9 kg för honor och 2,3 kg för hannar. Öronen är med ungefär 8 cm längd lite större än hos präriekatträven.[2]
Pälsen på ryggen och sidorna är grå med gul skugga, vid skuldran och extremiteternas utsida är skuggan mera brunaktig. Buken och extremiteternas insida är gulvita. Svansen spets är svart och fläckarna vid nosens spets ljusare (grå) än hos präriekatträven.[2]
Ökenkatträven förekommer från södra Oregon och Idaho i norr över Colorado och New Mexico till västra Texas och norra centrala Mexiko. I Kalifornien hittas arten bara i södra delar av delstaten. Ökenkatträven lever även på Baja California. I bergstrakter förekommer denna räv upp till 1 900 meter över havet. Habitatet utgörs av öknar och andra torra områden.[1]
Ökenkatträven iakttogs även på jordbruksmark och i samhällen.[1]
Denna räv är främst aktiv på natten och vilar på dagen i lyan. Grytet övertas vanligen från andra däggdjur och anpassas till det egna behovet. Ofta finns flera gryt i reviret och tillfällig används gömställen som skapades av människan.[2]
Arten jagar huvudsakligen små gnagare och harar som känguruspringmöss, präriehundar och bomullssvanskaniner. Den äter även fåglar, ödlor, insekter och as. I viss mån ingår även växtdelar som fikon i födan.[2]
Individerna bildar vanligen monogama par som håller hela livet. Reviret är upp till 11,5 km² stort men det försvaras inte och överlappar ofta med territoriet av ett annat par.[2]
Parningen äger oftast mellan december och januari rum. Efter 49 till 55 dagars dräktighet föder honan en till sju ungar (oftast 4). Ungefär fyra veckor efter födelsen syns ungarna för första gången utanför lyan och ytterligare fyra veckor senare slutar honan med digivning. Beroende på levnadsområde är ungarna efter 5 till 8 månader självständiga.[2]
Ökenkatträven har olika naturliga fiender som prärievargen, rödlon, rödräven, grävlingar, skunkar samt förvildade tamhundar och tamkatter. Den maximala åldern för arten dokumenterades med sju år.[2]
Ibland dödas individer under jakten som egentligen är inriktad på andra djur. Likaså hamnar ökenkatträven ibland av misstag i fällor. Trafikolyckor är vanliga och i vissa regioner påverkar de populationen avsevärd. I regioner med nyanlagda fält och bosättningar blir arten undanträngd.[2] Hela beståndet minskar men arten listas av IUCN fortfarande som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Ökenkatträv.
Ökenkatträv (Vulpes macrotis) är ett rovdjur i familjen hunddjur (Canidae) som förekommer i sydvästra USA och norra Mexiko.
Cüce tilki ya da Kit tilkisi (Vulpes macrotis), köpekgiller (Canidae) familyasından Kuzey Amerika'da sık görülen bir tilki türü. Tabii yaşam alanı kuzey Meksika'ya kadar uzanır.
Pas rengi lekeleri olan gri bir kürkü vardır. Kuyruğunun ucunda siyah bir nokta bulunur. Gri tilkinin aksine kuyruğu boyunca ilerleyen siyah bir çizgi yoktur.
Cüce tilki kuru bölgeleri sever, genellikle çöllerde ve otlaklarda yaşar. Kendisine küçük bir in kazar ve ininden birkaç kilometreden fazla ayrılmaz.
Cüce tilkiler geceleri ortaya çıkar. Avlanma zamanları günbatımının hemen sonrasındadır. Genellikle küçük hayvanları (kemirici ve diğer memelileri) ve böcekleri avlayarak beslenirler. Cüce tilki aileleri aynı avlanma bölgesini kullanabilirlerse de genellikle yalnız avlanırlar. Cüce tilkiler insanlardan korkmazlar ve diğer tilkiler kadar zeki değillerdir. Bu sık sık tuzaklara düşmelerine ve insanlar tarafından kolaylıkla zehirlenebilmelerine sebep olur.
Cüce tilkilerin erkek ve dişileri ekim ve kasım aylarında eş seçerler. Çiftleşme aralık ayından şubat ayına kadar sürer. Yavrular mart ve nisan aylarında doğarlar. Bir seferde genellikle 3 ila 7 yavru doğar.
Bu şablon nesli tükenmiş türleri içermemektedir.
Cüce tilki ya da Kit tilkisi (Vulpes macrotis), köpekgiller (Canidae) familyasından Kuzey Amerika'da sık görülen bir tilki türü. Tabii yaşam alanı kuzey Meksika'ya kadar uzanır.
Родове ім'я лат. Vulpes походить прямо з латинської мови й означає "лисиця", ім'я виду macrotis утворене грецьким коренем грец. macros, що означає "довгий" або "великий" і грец. otos - "вухо".[2]
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 375—500 мм, хвіст: 225—323 мм, вага самців: 2.2 кг, вага самиць: 1.9 кг.
Опис. Спина світло-сива чи жовтувато-сіра, плечі й боки від жовто-коричневого до помаранчевого і низ білий. Вуха, які пропорційно найбільші серед північноамериканських псових, розміщені близько один до одного. [3] Тіло тонке, хвіст пухнастий, злегка звужується до кінця, бл. 40% довжини голови і тіла. Ноги довгі, стрункі, й підошви ніг добре вкриті волоссям. Покривне волосся менше 50 мм у довжину й особливо щільне в середині спини. Вуха рудувато-коричневі або сірі ззаду, змінюючи забарвлення на жовто-коричневе або помаранчеве при основі. Мордочка з боків і всі вібриси чорнуваті або коричнуваті. Хвіст бл. 60-70 мм товщиною, сірий за винятком проксимальної (та що ближче до місця прикріплення) половини нижньої поверхні, яка жовто-коричнева. Колір кінчика хвоста чорний. Зубна формула: I 3/3, C 1/1, P 4/4, M 2/3 = 42. [2]
Місце проживання тісно пов'язане зі степом і пустелею, як правило, з покриттям з чагарників або трав. Лігва, як правило, мають кілька входів, від 2 до 24. Мають групи лігв у сприятливих районах, і лисячі сім'ї можуть переходити від одного до іншого лігва протягом року, в результаті чого більшість з них вакантні в будь-який момент часу. V. macrotis — нічний вид, який може проходити кілька кілометрів на добу протягом полювання. Його раціон складається в основному з гризунів, таких як кенгурові щури (Dipodomys) і зайцеподібні. Зазвичай дорослі самці й самиці живуть разом, хоча і не обов'язково постійно, й іноді присутня друга самиці. Коли самиця вигодовує малюків, вона рідко виходить із лігва і самець забезпечує її їжею[3].
Спарювання відбувається з грудня по лютий, потомство народжуються в лютому — березні. Як правило, народжується чотири або п'ять малят вагою близько 40 грамів кожен. З нори вони виходять на 1 місяць і починають супроводжувати своїх батьків на 3-4 місяців. Сім'я розпадається восени. Один екземпляр V. macrotis у неволі жив 20 років.[4]
Каріотип характеризується диплоїдним числом хромосом, 2n=50.[2]
Основною загрозою є втрата середовища існування, його фрагментація і деградація, пов'язані з сільськогосподарським, промисловим і міським розвитком. У Мексиці, цю лисицю іноді продають нелегально на ринку домашніх тварин. Американську лисицю збирають для хутра в деяких штатах в США, але поза тим не використовують в комерційних цілях. На деяких територія проживання даний вид знаходиться під загрозою зникнення. Мешкає в охоронних районах.[1]
Cáo nhỏ Bắc Mỹ hay Cáo nhỏ (danh pháp hai phần: Vulpes macrotis) là một loài cáo thuộc họ Chó, bộ Ăn thịt, sinh sống tại Bắc Mỹ với phạm vi chủ yếu là vùng Tây Nam Hoa Kỳ, miền Bắc và miền Trung Mexico. Một số nhà hữu nhũ học xếp chúng vào cùng loài với cáo chạy nhanh, V. velox, nhưng hệ thống phát sinh chủng loại phân tử chỉ ra đây là hai loài khác biệt.[3] Loài này được Merriam mô tả năm 1888.[2]
Điểm cực Bắc trong phạm vi phân bố của loài cáo nhỏ Bắc Mỹ là vùng nội địa khô cằn ở Oregon trong khi giới hạn về phía Đông của chúng là vùng Tây Nam Colorado. Loài có thể được tìm thấy dọc Nevada, Utah, Đông Nam California, Arizona, New Mexico đến vùng Tây Texas.[4]
Cáo nhỏ Bắc Mỹ ưa thích khí hậu khô cằn như ở những bụi rậm sa mạc hoặc đồng cỏ song chúng cũng có thể xuất hiện ở những khu vực đô thị hoặc nông nghiệp. Loài thường ở độ cao 400 đến 1.900 mét (1.300 đến 6.200 ft) so với mực nước biển.[4]
Phân loài cáo nhỏ San Joaquin (Vulpes macrotis mutica) của cáo nhỏ Bắc Mỹ từng rất phổ biến ở thung lũng San Joaquin và miền Trung California. Song hơn nửa thế kỉ kể từ tháng 3 năm 1967, phân loài này vẫn đang nằm trong danh mục nguy cấp của Sách Đỏ IUCN.[5] Số lượng của phân loài này năm 1990 ước tính là 7.000 cá thể. Ngày 26 tháng 9 năm 2007, Wildlands Inc. quyết định dành riêng 684 mẫu Anh (277 ha) để bảo vệ môi trường sống cho phụ loài này.[6] Dù vậy, số lượng cáo nhỏ San Joaquin vẫn không ngừng giảm sút với nguyên nhân chủ yếu là mất môi trường sống, bên cạnh sự cạnh tranh với loài cáo đỏ cũng như mất cân bằng hệ sinh thái từ việc loại trừ sói xám khỏi California và sói đồng cỏ trở thành động vật săn mồi chiếm ưu thế.
Cáo nhỏ Bắc Mỹ là loài nhỏ nhất thuộc họ Chó được tìm thấy ở Bắc Mỹ (ngoại trừ một số giống chó nhà được lai tạo đặc biệt như Yorkshire).[4] Loài có đôi tai lớn khoảng 71 đến 95 mm (2,8 đến 3,7 in), giúp chúng hạ thấp thân nhiệt cũng như có thính giác phi thường, tương tự như cáo fennec. Cáo nhỏ Bắc Mỹ là loài dị hình giới tính với kích thước con cái nhỏ hơn đôi chút so với con đực. Cân nặng của loài khoảng từ 1,6 đến 2,7 kg (3,5 đến 6,0 lb) và chiều dài thân từ 455 đến 535 mm (17,9 đến 21,1 in) cộng thêm phần đuôi dài 250 đến 340 mm (9,8 đến 13,4 in).[4] Cáo nhỏ Bắc Mỹ thường có bộ lông màu xám với tông màu gỉ cùng một đỉnh đen cuối phần đuôi nhưng không có sọc như ở cáo xám. Phần bụng và phía trong tai thường có màu sắc sáng hơn. Chúng cũng có những đốm đặc trưng quanh vùng mũi.[4]
Cáo nhỏ Bắc Mỹ gần như là loài ăn đêm[7] nhưng thi thoảng chúng cũng mạo hiểm ra khỏi hang vào ban ngày. Chúng thường đi săn mồi ngay sau hoàng hôn và bắt những loài động vật nhỏ như chuột nhảy hai chân, thỏ đuôi bông, thỏ tai to đuôi đen, chuột đồng, thỏ đồng, cầy thảo nguyên, côn trùng, rắn, thằn lằn, cá và những loài chim cư ngụ dưới mặt đất. Chúng cũng ăn cả xác thối. Tuy gần như là động vật ăn thịt, khi nguồn thức ăn trở nên khan hiếm, cáo nhỏ Bắc Mỹ được biết cũng tiêu thụ cà chua (Lycopersicon esculentum), quả xương rồng (Carnegiea gigantea) cùng một số loại trái khác. Nhiều gia đình nhà cáo nhỏ có thể chia sẻ vùng săn mồi cùng nhau nhưng thường không đi săn cùng thời điểm.[4]
Cáo nhỏ Bắc Mỹ gần như là loài đơn phu thê,[8] với con đực và con cái thường kết đôi với nhau từ tháng mười đến tháng mười một. Song mối quan hệ đa phu thê ở loài này cũng đã từng được ghi nhận. Thai kỳ của cáo nhỏ cái kéo dài từ 49 đến 55 ngày và cáo con thường được sinh vào khoảng tháng ba đến tháng tư theo từng lứa 1 đến 7 con non. Sau bốn tuần, chúng sẽ rời khỏi hang và sẽ được cai sữa sau tám tuần. Cáo non sẽ hoàn thiện đầy đủ về mặt sinh lý vào tháng thứ 10. Cả cáo bố và cáo mẹ đều tham gia vào việc nuôi dưỡng và bảo vệ đàn con. Một nghiên cứu ở California trên 144 cáo nhỏ Bắc Mỹ non cho biết tỉ lệ tử vọng của con non trong năm đầu lòng là 74%.[4][9]
Cáo nhỏ Bắc Mỹ hay Cáo nhỏ (danh pháp hai phần: Vulpes macrotis) là một loài cáo thuộc họ Chó, bộ Ăn thịt, sinh sống tại Bắc Mỹ với phạm vi chủ yếu là vùng Tây Nam Hoa Kỳ, miền Bắc và miền Trung Mexico. Một số nhà hữu nhũ học xếp chúng vào cùng loài với cáo chạy nhanh, V. velox, nhưng hệ thống phát sinh chủng loại phân tử chỉ ra đây là hai loài khác biệt. Loài này được Merriam mô tả năm 1888.
Vulpes macrotis Merriam, 1888
Ареал
Американская лисица[1][2] (лат. Vulpes macrotis) — хищное млекопитающее рода лисиц семейства псовых. Обитает в пустынях и засушливых районах западной части Северной Америки, соответствует юго-западу США и северу Мексики. Встречается на высоте 400—1900 метров над уровнем моря, избегая местности, где склоны занимают> 5 % территории. Может использовать сельскохозяйственные земли, особенно сады, в ограниченном объёме, а также может жить в городской среде[3].
Родовое имя лат. Vulpes происходит из латинского языка и означает «лиса», видовое имя macrotis образовано греческим корнем греч. macros, что означает «длинный» или «большой» и греч. otos — «ухо»[4].
Длина тела 37,5—50,0 см, длина хвоста 22,5—32,3 см, вес самцов 2,2 кг, вес самок 1,9 кг.
Спина светло-седая или желтовато-серая, плечи и бока от жёлто-коричневого до оранжевого, брюхо белое. Уши расположены близко друг к другу[5]. Тело тонкое, хвост пушистый, слегка сужающийся к концу, составляет около 40 % длины тела. Ноги длинные, стройные, подошвы ног хорошо покрыты волосами. Покровный волос менее 50 мм в длину и особенно плотный в середине спины. Уши рыжевато-коричневые или серые сзади, меняя окраску на жёлто-коричневую или оранжевую у основания. Мордочка по бокам и все вибриссы черноватые или коричневатые. Хвост около 60—70 мм толщиной, серый кроме проксимальной (и чем ближе к месту прикрепления) половины нижней поверхности, которая жёлто-коричневого цвета. Кончик хвоста чёрный. Зубная формула: I 3 /3 , C 1/ 1 , P 4 /4 , M 2 /3 = 42[4].
Место жительства тесно связано со степью и пустыней, как правило, с покрытием из кустарников или трав. Логова, как правило, имеют несколько входов, от 2 до 24. Лисьи семьи имеют сеть нор в благоприятных районах и могут переходить от одной к другой в течение года, в результате чего большинство из них вакантные в любой момент времени. Американская лисица — ночной вид, который может проходить несколько километров в сутки в течение охоты. Его рацион состоит в основном из грызунов, таких как кенгуровые прыгуны (Dipodomys) и зайцеобразные. Обычно взрослые самцы и самки живут вместе, хотя и не обязательно постоянно, и иногда присутствует вторая самка. Когда самка выкармливает детёнышей, она редко выходит из логова и самец обеспечивает её пищей[5] .
Спаривание происходит с декабря по февраль, потомство рождается в феврале — марте. Как правило, рождается четыре или пять детёнышей весом около 40 граммов каждый. Из норы они выходят к концу первого месяца и начинают сопровождать своих родителей на третий — четвертый месяц. Семья распадается осенью. Один экземпляр V. macrotis в неволе жил 20 лет[6] .
Кариотип характеризуется диплоидным числом хромосом, 2n = 50[4].
Основной угрозой является потеря среды обитания, его фрагментация и деградация, связанные с сельскохозяйственным, промышленным и городским развитием. В Мексике, эту лису иногда продают нелегально на рынке домашних животных. Животных добывают ради меха в некоторых штатах США, не используя при этом в коммерческих целях. На некоторых территориях проживания данный вид находится под угрозой исчезновения. Обитает в природоохранных зонах[3].
Американская лисица (лат. Vulpes macrotis) — хищное млекопитающее рода лисиц семейства псовых. Обитает в пустынях и засушливых районах западной части Северной Америки, соответствует юго-западу США и северу Мексики. Встречается на высоте 400—1900 метров над уровнем моря, избегая местности, где склоны занимают> 5 % территории. Может использовать сельскохозяйственные земли, особенно сады, в ограниченном объёме, а также может жить в городской среде.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネコ目 Carnivora 科 : イヌ科 Canidae 属 : キツネ属 Vulpes 種 : キットギツネ V. macrotis 学名 Vulpes macrotis Merriam, 1888[1][2][3] 和名 キットギツネ[2] 英名 Kit fox[1][2][3][4] 
キットギツネ（Vulpes macrotis）は、哺乳綱ネコ目（食肉目）イヌ科キツネ属に属する食肉類。
アメリカ合衆国（アリゾナ州、オレゴン州、カリフォルニア州、コロラド州南西部、テキサス州、ニューメキシコ州、ネバダ州、ユタ州）、メキシコ（コアウイラ州、サカテカス州、サン・ルイス・ポトシ州、ソノラ州、チワワ州、ドゥランゴ州、ヌエボ・レオン州、バハ・カリフォルニア州、バハ・カリフォルニア・スル州）[1][2][3][4]
模式標本の産地（模式産地）はサンバーナーディーノ郡（カリフォルニア州）[3]。
体長35 - 50センチメートル[2]。尾長22.5 - 30センチメートル[2]。体重1.6 - 2.7キログラム[4]。毛衣は灰褐色や灰黄褐色[2]、喉や腹部の毛衣は淡黄色[2]。尾は灰色で、先端は黒い[2][4]。尾基部の腹面は淡褐色[2]。
鼻面の側面に黒や褐色の斑紋が入る[2]。耳介は大型で、頭頂寄りに位置する[2]。耳介背面の毛衣は褐色や灰色で、内側の毛衣が淡黄色[4][2]。四肢は細長い[2]。足裏も体毛で被われる[2]。
標高400 - 1,900メートルにある砂漠、藪地、草原などに生息する[1][2][4]。夜行性だが[1][2]、薄明薄暮時に活動することもある[4]。水はけのいい高台に深さ1.2 - 1.8メートル、深さ3 - メートルの入口が複数ある巣穴を掘って生活する[2]。巣穴は自分で掘るだけでなく、プレーリードッグ属、アメリカアナグマなどの古巣も利用する[1][2][4]。
食性は雑食で小型哺乳類（プレーリードッグ属、カンガルーネズミ属、ワタオウサギ属、オグロジャックウサギなど）、昆虫、果実（トマト、サボテン）などを食べる[1][2][4]。捕食者は主にコヨーテだが、アカギツネ、アメリカアナグマ、イヌ、ボブキャット、イヌワシなども挙げられる[1][4]。
繁殖形態は胎生。10 - 11月にペアを形成し、12 - 翌2月に交尾を行う[1][2]。妊娠期間は49-55日[1][4]。2 - 4月にメスは1 - 9頭（主に4頭）の幼獣を産む[1]。授乳期間は8週間[4]。生後3 -4か月で狩りを始めるようになり、生後5 - 6か月で独立する[4]。カリフォルニア州で行われた幼獣144匹の調査では、生後1年以内の死亡率は74%に達する例もある[4]。生後10か月で性成熟する[4]。
農地開発や大規模な太陽光発電施設の建造、道路建設およびそれによる交通事故などによる生息数の減少が懸念されている[1]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
키트여우(Vulpes macrotis)는 아메리카 대륙 서부의 건조지대에 서식하는 여우속의 한 종이다. 역시 북아메리카에 서식하는 가까운 친척 스위프트여우와는 더 큰 귀와 등에 난 검은 줄무늬로 구별할 수 있다.
키트여우는 북아메리카의 작은 여우에 속한다. 특이하게도 키트여우의 큰 귀는 가까운 친척인 스위프트여우의 귀보다 크고 서로 더 가깝게 붙어있다. 거기에 더 넓은 머리와 더 작은 눈, 더 좁은 주둥이를 가지고 있다. 키트여우의 눈은 스위프트여우의 눈보다 더 옆으로 째졌다. 키트여우는 26cm에서 32cm길이의 꼬리를 포함하여 73 cm~84 cm 정도의 몸길이를 지녔으며 최소 1.4 kg 최대 2.7kg에 이를 수 있다. 털은 전체적으로 짧다. 등쪽의 털은 밝은 회색, 머리와 옆구리는 누런빛을 띄는 회색이며 다리의 바깥쪽은 갈색빛이 도는 노란색, 배와 다리의 안쪽은 하얀색이다. 꼬리끝은 검다. 발바닥의 말랑말랑한 부분 사이에는 털이 빽빽하게 나있다.
키트여우는 북아메리카의 건조지대나 다른 사막지대에 서식한다. 동서로는 캘리포니아주남부에서부터 콜로라도주와 택사스 주의 서부까지, 북남으로는 오리건주와 아이다호주에 걸쳐 분포하고 있다. 맥시코에서는 바하칼리포르니아 반도, 소노라주와 치와와주의 북쪽, 서쪽으로는 누에보레온주, 남쪽으로는 사카테카스주까지 분포한다.
키트여우는 사막 기후 지역지역과 반사막 기후 지역지역에 서식한다. 굴을 파기위해 비교적 부드러운 지반을 선호한다. 그러나 키트여우는 개발된 지역, 특히 과수원, 농장등에도 서식할 수 있으며, 매우 드문 경우지만 도심에서도 살 수 있다. 키트여우는 해발 1900m에서도 서식하는 것이 관찰되었으나 일반적으로 5% 이상의 경사는 기피한다.
키트여우는 영역 내에서 여러 개의 굴을 만들며, 또한 프레리도그(Cynomys)나 캥거루 쥐(Dipodomys), 얼룩다람쥐(Spermophilus), 아메리카오소리(Taxidea taxus)등의 굴을 이용하기도 한다. 사람이 만든 구조물에서 살기도 한다.
키트여우는 야행성이며 프레리도그나 캥거루 쥐등의 설치류, 토끼, 새, 파충류, 곤충들을 먹는다. 식물도 먹긴하나 드물다. 그러나 선인장 만은 꾸준히 먹는다.
키트여우를 사냥하는 포식자로는 코요테(Canis latrans), 붉은스라소니(Lynx rufus), 붉은여우(Vulpes vulpes), 아메리카오소리(Taxidea taxus), 줄무늬스컹크(Mephitis) 그리고 서부얼룩스컹크(Spilogale gracilis)등이 있으며 야생화된 집 고양이 또한 키트여우의 적이다.
번식철 동안 키트여우는 일부일처이지만, 매해 같은 짝과 짝을 이루지는 않는다. 키트여우의 번식철은 12월 중순에서 1월까지이다. 암컷은 49~55일 간의 임신기간을 거쳐 2월 중순에서 3월 중순에 1마리에서 7마리까지 새끼를 낳는다. 한번에 낳는 새끼 수는 암컷의 나이와 먹이환경에 영향을 받는다. 새끼 키트여우들은 대략 생후 8주 후에 젖을 떼며 생후 3개월~4개월 사이에 어미와 함께 먹이 찾는 것을 시작하며 생후 5개월에서 6개월사이에 독립한다.
키트여우와 보다 더 동쪽에 서식하는 스위프트여우(Vulpes velox)를 각기 독립된 종으로, 아니면 동일종으로 분류해야 하는지는 오랜 논쟁거리였다. 혈청단백전기영동법과 오래된 모포메트릭스자료는 두 종이 동일종이라 가리키고 있었고 반면 새로운 모포메트리스적 진단과 미토콘드리아 DNA비교연구는 각각 독립된 종이란 것을 가리켰다. 두 종의 유전적 차이는 각 종과 북극여우(Alopex lagopus)의 유전적 차이와 정확히 같다.
그러나 두 종은 서로 접촉이 없다.[1] 두 종의 서식지는 로키산맥으로 갈려져있다. 약 100 km 너비의 작은 잡종지대가 뉴 맥시코의 동쪽과 택사스 서쪽에 있을 뿐이다.[2][3]
IUCN는 이 종을 관심대상(Least Concern)으로 분류하였고, 맥시코에서는 멸종위협군(Vulnerable)으로 분류하였다.
