Chytridiomycota

Diqqət: Vikipediyaya əlavə olunan göbələk məqalələri yalnız məlumatlandırmaq məqsədi daşıyır. Burada olan məlumatları oxuyaraq, göbələk toplamayın. Zəhərli və ya zəhərsiz göbələkləri birbirindən fərqləndirmək çox zaman çətin olduğundan meşə göbələkləri yalnız mütəxəssislər tərəfindən toplanmalıdır..

Batrachochytrium dendrobatidis

Xitridiomiset (lat. Chytridiomycota) — Əsl göbələklər sinfi. Bunlar saprotrof, biotrof həyat tərzi keçirirlər. Əsasən plazmodi, mikso-amöb formalıdırlar. Lakin inkişaf etmiş nümayəndələrində itseliyə bənzər rizomitselilər əmələ gəlir. Hətta hiflərdən də zəifdir. Bu göbələklərdə yaxşı inkişaf etmiş xitin hüceyrə divarı var. Təknüvəlidirlər. Qeyri-cinsi çoxalmaları təkqamçılı zoosporlarladı. Cinsi çoxalmaları isə qametaqamiya, yəni izoqamiya, hetero və ooqamiya tipdədi. Sinif 3 sıraya bölünür:

1. Crystridiales;
2. Blastodadiales;
3. Monoblephoridiales.

Vikianbarda Xitridiomiset ilə əlaqəli mediafayllar var.

Els fongs quitridiomicets (Chytridiomycetes) són l'única classe de la divisió dels quitridiomicots (Chytridiomycota) o quítrids. N'existeixen uns 127 gèneres amb un total d'uaproximadament 1000 espècies.

Els quítrids són els fongs més primitius i majoritàriament són sapròfits (degraden quitina i queratina). Alguns quítrids són aquàtics. Les zoòspores i gàmetes dels quítrids són mòbils, presenten flagels. Algunes espècies de quítrids són unicel·lulars.

Unes poques espècies són conegudes per matar granotes en quantitats elevades, el procés d'infecció es coneix com a quitridiomicosi. Els quítrids també poden infectar plantes.

Chytridiomyceta Spizellomycete

Chytridiomycety (Chytridiomycota) je oddělení primitivních hub, zpravidla označované za nejprimitivnější houby vůbec. Jedná se pravděpodobně o přirozenou, monofyletickou skupinu, pokud se z chytridiomycet vyloučí taxony (oddělení) Neocallimastigomycota a Blastocladiomycota.

Popis

Chytridiomycety mohou mít několik typů stélek, ty nejprimitivnější jsou jen váčkovitá sporangia bez přídatných orgánů, u jiných skupin se však přidávají různě složité rhizoidy. Nejsložitějším typem jsou druhy s tzv. cenocytickým myceliem, které připomíná podhoubí hub. Buňky jsou obvykle mnohojaderné. Buněčná stěna typická pro chytridiomycety je chitin, beta-1,3-glukan a beta-1,6-glukan; celulóza údajně u jednoho zástupce.^[1]

Množí se nepohlavně produkcí spor v rozmanitých sporangiích, ale bylo u nich nalezeno i mnoho druhů pohlavního rozmnožování. Zoospory se totiž mohou za určitých podmínek chovat jako gamety a fúzovat spolu za vzniku nového jedince. Jindy jsou však gamety již plně odlišené na základě velikosti či barvy; nejvyšším stupněm vývoje je zřejmě oogamie, kdy samičí gameta (oosféra) zůstává na svém místě v gametangiu a je oplodněna pohyblivými samčími gametami.^[1]

Životní styl

Tato skupina je zřejmě primárně vodní, ale vyskytuje se ve velkém měřítku i v půdě. Samostatnou kapitolou jsou Neocallimastigomycota, dnes svébytné oddělení, které žijí v bachoru mnohých býložravých kopytníků.

Nachází se mezi nimi řada parazitických a saprofytických druhů. Parazitovat mohou na jiných chytridiomycetách, cévnatých rostlinách nebo i na hmyzu.^[1] Ke známým parazitickým chytridiomycetám patří mimo jiné rakovinec bramborový (Synchytrium endobioticum) parazitující na bramborách, lahvičkovka (Olpidium), případně Batrachochytrium dendrobatidis napadající žáby.

Odkazy

Reference

1. ↑ ^{a b c} KALINA, Tomáš; VÁŇA, Jiří. Sinice, řasy, houby, mechorosty a podobné organismy v současné biologii. Praha: Karolinum, 2005. 606 s. ISBN 80-246-1036-1.

Piskesvampe (Chytridiomycota): producerer bevægelige, nøgne celler, zoosporer. De har en endestillet piskesvingstråd. Svampene er udviklet i vand, hvor de fleste arter også findes. De landlevende er afhængige af vand i jorden, hvor de bl.a. kan forårsage sygdom hos kål (Olpidium brasseicae) og kartofler (Synchytrium endobioticum, kartoffelbrok) via infektion af rødder og rodknolde. Piskesvampe er også vigtige mikroorganismer i vommen hos drøvtyggere.

Klassifikation

Række: Chytridiomycota

• Slægt: Coenomyces
• Klasse: Chytridiomycetes
  • Orden: Chytridiales (Eks. Synchytrium endobioticum)
  • Orden: Blastocladiales
  • Orden: Monoblepharidales
  • Orden: Spizellomycetales (Eks. Olpidium brasseicae)
  • Orden: Neocallimastigales

Kilder og henvisninger

• wikispecies:Chytridiomycota
• Systeme naturae 2000 (classification): Phylum Chytridiomycota

Die Töpfchenpilze (Chytridiomycota), oder auch Flagellatenpilze genannt, bilden eine Abteilung meist einzelliger Organismen innerhalb des Reichs der Pilze (Fungi). Der Name leitet sich aus dem Griechischen ab (χυτρίδιον chytrídion = Töpfchen), mit Chytridium wird die morphologische Struktur zur Aufbewahrung der noch nicht freigelassenen Zoosporen bezeichnet.

Für eine Weile wurden die Töpfchenpilze wegen des Vorhandenseins begeißelter Stadien im Lebenszyklus nicht als Pilze angesehen, heute gilt ihre enge Verwandtschaft mit den anderen Pilzgruppen aber als sehr wahrscheinlich. Ihre stammesgeschichtliche Schwestergruppe bilden entweder die Jochpilze (Zygomycota) oder alle anderen Pilzgruppen zusammen. Möglicherweise sind die Töpfchenpilze auch paraphyletisch in Bezug auf die Jochpilze, das heißt bestimmte Arten von Töpfchenpilzen sind näher mit bestimmten Jochpilzen verwandt als mit anderen Töpfchenpilzen.

Aufbau

Die Zellwände der Töpfchenpilze enthalten Chitin, manchmal auch noch Zellulose. Ihr Thallus, der undifferenzierte und bei parasitischen Arten tief im Wirt verankerte Pilzkörper, enthält einen bis viele Zellkerne, die nicht durch Zellwände (Septen) voneinander getrennt im Zellplasma liegen. Eine Ausnahme bilden hier nur die Sporangien genannten sporenbildenden Strukturen, die durch eine spezielle Zellwand vom Rest des Thallus abgekapselt sind. So wird verhindert, dass beim Entleeren der Sporen aus dem Sporangium der Rest des Thallus ausläuft. Daneben existieren gelegentlich so genannte Pseudosepten, die sich von echten Septen in den Details ihrer Struktur unterscheiden und die Zellräume der einzelnen Kerne nur unvollständig voneinander abtrennen.

Stoffwechsel

Töpfchenpilze leben wie viele Pilze entweder als Parasiten oder Saprobionten, das heißt, sie leben auf oder sogar in einem Wirtsorganismus, von dem sie auf meist für diesen schädigende Weise ihre Nährstoffe gewinnen, oder sie ernähren sich von totem organischem Material ihrer Umgebung. Dazu bilden sie lange Zellfäden, die Hyphen, aus, die in das Opfer beziehungsweise die abgestorbene Materie eindringen, dort starke zersetzende Enzyme freisetzen und die löslichen Nährstoffe über die Zellmembran absorbieren.

Verbreitung und Lebensraum

Töpfchenpilze sind weltweit in Böden, Flüssen, Tümpeln und Seen verbreitet. Parasitische Arten leben zum Teil während ihres gesamten Lebenszyklus in ihren Wirten.

Fortpflanzung

Töpfchenpilze können sich sowohl geschlechtlich als auch ungeschlechtlich vermehren. Bei der ungeschlechtlichen Fortpflanzung setzen spezielle Strukturen, die Sporangien, unzählige Sporen frei, die mit einer rückseitigen Geißel umherschwimmen, bei Kontakt mit einem Wirt oder anderen Nahrungsquellen auskeimen und sich zu einem neuen genetisch identischen Individuum entwickeln.

Bei der geschlechtlichen Fortpflanzung werden Keimzellen (Gameten) freigesetzt, die je nach Art identisch (Isogameten) oder verschieden (Heterogameten) sein können. Zumindest eine Gametenform ist immer durch eine rückseitige Geißel, ein so genanntes Undulipodium, beweglich und erinnert somit in Gestalt und Funktion an ein tierisches Spermium. Manche Arten erreichen die Befruchtung auch durch direkte Verschmelzung zweier Hyphen (Somatogamie).

Nach der Befruchtung entwickelt sich aus der Zygote meist eine widerstandsfähige Spore, die Trockenheit, große Hitze und Kälte überstehen kann. Bei Kontakt mit einem Nahrungsreservoir keimt sie zu einem neuen genetisch von den „Eltern“-Organismen unterschiedenen Pilz aus.

Wechselwirkungen mit Pflanzen und Tieren

Als Pflanzenschädlinge spielen Töpfchenpilze in der Land- und Forstwirtschaft nur eine untergeordnete Rolle. Olpidium brassicae ist für die Fallkrankheit an Kohlgewächsen und Synchytrium endobioticum für den so genannten Kartoffelkrebs.

Bestimmte Zellulose-verdauende Töpfchenpilze leben im Pansen von Wiederkäuern und ermöglichen es diesen, sich von zellulosereicher Nahrung wie zum Beispiel Gras zu ernähren. Der Chytridpilz (Batrachochytrium dendrobatidis) ist dagegen für Massensterben australischer und südamerikanischer Amphibien verantwortlich.

Systematik

Früher wurden noch die Neocallimastigaceae zu den Töpfchenpilzen gestellt. Vertreter dieser Familie besitzen keine Mitochondrien, sie werden durch sogenannte Hydrogenosomen ersetzt. Weitere früher den Töpfchenpilzen zugerechnete Familien wie die Physodermataceae werden heute in der neuen Ordnung Blastocladiales zusammengefasst.^[1]

Aktuell unterscheidet man innerhalb der Töpfchenpilze zwei Klassen und vier Ordnungen:^[1]

• Klasse Chytridiomycetes
  • Ordnung Chytridiales sind allesamt einzellig und besitzen kein echtes Hyphengeflecht (Mycel). Sie vermehren sich sexuell durch Isogameten oder Somatogamie.
  • Ordnung Rhizophydiales
  • Ordnung Spizellomycetales
• Klasse Monoblepharidomycetes
  • Die Ordnung Monoblepharidales zeichnet sich durch spezialisierte „männliche“ und „weibliche“ Keimzellen, die Androgameten und Gynogameten aus, welche in separaten Strukturen, den Antheridien beziehungsweise Oogonien gebildet werden. Die Androgameten sind klein und begeißelt, die Gynogameten verhältnismäßig groß, kugelförmig und unbeweglich.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} D. S. Hibbett et al.: A higher-level phylogenetic classification of the Fungi. In: Mycological research, Mai 2007; 111(5): 509-547. Epub 2007 13. März 2007, PMID 17572334.

Chytridiomycota divizija zoospornih organizama u carstvu Fungi, neformalno zvanih chytride. Naziv je izveden iz grčkog χυτρίδιον hitridion, što znači "mali lonac", opisujući strukturu koja sadrži neobrađene zoospore. Hitridi su jedna od ranih divergentnih gljivnih loza, a njihova pipadnost carstvu Fungi demonstrirana je

• hitinskim ćelijskim zidovima,
• stražnjim bičarskim žlijezdama, apsorptivnom prehranom,
• glikogenom kao spojem za pohranu energije i
• sintezom lizina putem α-amino adipinske kiseline (AAA).^[2][3]

Hitridi su saprobni organizmi, razgrađuju refraktorne materijale poput hitina i keratina, a ponekad djeluju i kao paraziti.^[4] Značajno je porastao interes za istraživanje hitrida od otkrića Batrachochytrium dendrobatidis, uzročnika hitridiomikoza.^[5][6]

Klassifikacija

Vrste Chytridiomycota tradicijski su razgraničene i klasificirane na temelju razvoja, morfologije, supstrata i metode oslobađnja zoospora. Međutim, izolati pojedinačnih spora (ili izogenih linija) pokazuju zuzetnu količinu varijacije u mnogim od karakteristika; na taj način, ove se osobine ne mogu koristiti za pouzdanu klasifikaciju ili identifikaciju vrste.^[7]

Sada se taksonomija Chitridiomycota temelji na molekulskim podacima, ultrastruturi zoospora i nekim aspektima morfologije i razvoja talusa. U starijem i ograničenom smislu (koji se ovdje ne koristi), termin "hidridi" odnosio se upravo na one gljive u razredu Chytridiomycetes. Ovdje se pojam chytrid odnosi na sve predstavnike Chitridiomycota.^[2] Hidridi su također uključeni među Protoctista, ali se sada redovno klasificiraju kao gljive.

U starijim klasifikacijama, hidridi, osim nedavno uspostavljenog reda Spizellomycetales, svrstani su u klasu Phycomycetes, potkoljeno Myxomycophyta carstva Fungi. Ranije su stavljani u Mastigomycotina kao razred Chytridiomycetes.^[8] Ostali razredi Mastigomycotina, Hyphochytriomycetes i Oomycete, su uklonjene iz gljiva i svrstani su u heterokonta, pseudofungi.^[9]

Razred Chytridiomycetes ima 750 hitridnih vrsta u deset redova.^[10][11][12] Dodatni razredi uključuju Monoblepharidomycetes,^[13] sa dva reda i Hyaloraphidiomycetes, sa samo jednim redom.^[14]

Molecularna filogenetika i druge tehnike poput analize ultrastrukture, uveliko su povećale razumevanje hitridne filogenije i dovele do formiranja nekoliko novih zoospornih koljena gljiva:

• Red Blastocladiales, prvobitno unutar Chytridiomycota, sada je klasificiran kao posebno koljeno, Blastocladiomycota.^[15]
• Neocallimastigales, prvobitno red anaerobnih gljiva razreda Chytridiomycetes, koji se nalazi u probavnim traktima biljojeda, kasnije je određen u posebno koljeno. skup, Neocallimastigomycota.^[14]
• Olpidiaceae, uključujući tipski rod Olpidium, rsnije klasificiran u red Chytridiales, podignute su na rang posebnog koljena Olpidiomycota.^[16]

Životni ciklus i plan građe

Chitridiomycota su neobične među gljivama po tome što se razmnožavaju zoosporama.^[4][17] Za većinu predstavnika Chitridiomycetes nije poznata seksualna reprodukcija. Aseksualna reprodukcija događa se oslobađanjem zoospora (pretpostavlja se) izvedenih putem mitoze.^[4]

Tamo gde je opisano, seksualna reprodukcija hidridomiceta odvija se prema raznim obrascoma. Općeprihvaćeno je da rezultirajući zigot formira spore za mirovanje, koje funkcioniraju kao način preživljavanja u nepovoljnim uvjetima.^[4] Kod nekih, seksualna reprodukcija se odvija fuzijom izogameta (gamete iste veličine i oblika). Ova grupa uključuje značajne biljne patogene roda Synchytrium. Neki paraziti algi imaju oogamiju: pokretni muški gamet pričvršćuje se na nemobilnu strukturu koja sadrži ženski gamet. U drugoj grupi, dvije niti proizvode cijevi koje se spajaju i omogućavaju da se gamete sastanu i spoje.^[4] U posljednjoj skupini susreću se i spajaju rizoidi kompatibilnih sojeva. Oba jedra migriraju iz zoosporangija i u spojene riizoide gdje se spajaju. Rezultirajući zigot klija u spore za mirovanje.

Kod Monoblepharidomycetes česta i dobro poznata seksualna reprodukcija. Ti hitridi obično koriste verziju oogamije: mužjak je mobilan, a ženka nepomična. Ovo je prva pojava oogamije u carstvu Fungi.^[3] Ukratko, monofli formiraju oogoniju, koja daje jaja, i anteridie, koji stvaraju muške gamete. Jednom oplođen, zigot ili postaje incistirana ili pokretna oospora,^[4], koja na kraju postaje spore za mirovanje i kasnije će klijati i stvarati nove zoosporangije.^{[2] [3][3]}

• Životni ciklus Batrachochytrium dendrobatidis

• Dijagram aseksualnih i seksualnih dijelova životnog ciklusa Synchytrium endobioticum. Životni ciklus Synchytrium endobioticum u krompiru

• Synchytrium endobioticum na krompiru.

Nakon oslobađanja klijave spore za mirovanje, zoospore traže odgovarajući supstrat za rast pomoću hemotaksije ili fototaksije. Neke vrste se ukrštaju i klijaju direktno na supstratu; drugi ulaze i klijaju na maloj udaljenosti. Nakon klijanja, enzimi koji se oslobađaju iz zoospore počinju razgrađivati supstrat, iskorištavajući ga stvarajući novog talusa. Talusi su koenocitski i obično ne stvaraju pravi micelij (umjesto toga rizoide).

Hidridi imaju nekoliko različitih obrazaca rasta. Neki su holokarpni, što znači da proizvode samo zoosporangije i zoospore. Drugi su eukarpni, što znači da stvaraju i druge strukture, poput rizoida, pored zoosporangija i zoospora. Neki su monocentrični, što znači da jedan zoospore stvara jednu zoosporangiju. Drugi su policentrični, što znači da jedan zospore stvara mnogo zoosporangija povezanih rizomicelijem. Rizoidi nemaju jedro, dok ga rizomicelij može imati.^[3]

• Linijski dijagram pet glavnih klasifikacija hitridnog talija prikazan u dva stupca. Na vrhu lijevog je dijagram eukarpnog, monocentričnog hitridnog talusa prije i nakon pražnjenja zoospore. Ispod je dijagram epibotskog hidrita, a zatim dijagram endobiotičnog hidrida. Na vrhu desnog stupca je dijagram holokarpnog hitridnog talusa. Ispod je dijagram eukarpnog policentričnog talasa.

• Zoosporangija Phylctochytrium sp. na prednjem dijelu. Zoosporangij je prazan, a bodlje koje ju okrunjavaju savijaju se unatrag. Izbacivanje zoospore Phylctochytrium sp.

• Skenirajuća elektronska slika sporangija Batrachochytrium dendrobatidis. Propenggij je sferni s četiri papile pražnjenja koje su raspoređene ravnopravno oko oboda sfere. Sporangija i zoospore hitridne gljive B. dendrobatidis, pod skenirajućim elektronskim mikroskopom

• Video oslobađanja spora iz hitridnog talusa. Hitridna sporangija i zoospore pod mikroskopom.

Rast se nastavlja sve dok nova serija zoospora ne bude spremna za puštanje. Hidridi imaju raznovrstan skup mehanizama oslobađanja koji se mogu grupirati u široke kategorije operkulata ili inoperkulata. Operkulatni uključuje potpuno ili nepotpuno odvajanje strukture slične poklopcu, koja se naziva operkulum, omogućujući zoosporam ispuštanje iz sporangija. Inoperkulatni hidridi oslobađaju zoospore kroz pore, proreze ili papile.^[4]

Reference

Ang acidobacteria ay isang uri ng phylum sa kahariang Fungi.

Ang lathalaing ito na tungkol sa Biyolohiya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.

Chytridiomycota es un division de Eomycota.

• Chytridiales
• Spizellomycetales
• Blastocladiales
• Monoblepharidales
• Neocallimasticales

Les Kitridiomicetes, ou Kititrides constitouwèt ene des cwate grandès dvizions do ringne des Fungi, ôtrumint dit des tchampions. Li no fwait referince å kitridiom (do grec chytridion volant dire pitit pot), li structeure reclôyant les spôres. Dins les classifiaedjes di dvant, les kitrides (såf les noveas ôres des Neocallimasticales et des Spizellomycetales) estént metous dins l' classe des Ficomicetes, apårtinant zels-minmes al dizo-dvizion des Micsomicofita. Dins on pus vî et pus pitit acoird, li terme de kitrides fijheut seulmint referince a l' ôre des kitridiyales.

Les Kitrides sont considerêyes pal filodjeneye come li pus viye fôme des tchampions, ki les troes ôtes divizions ndè vnèt. Ene grosse pårt sont acwatikes, prezints surtout dins les doûcès aiwes. I sont saprofites ou parazites, distrujhant li kitene et l' keratene. Leus diferinnès especes ont stî rdispårteyes e cénk ôres (vey li tåvlea). Onk di leus ponts e comon c' est d' aveur des spôres a ene flayale. Li tale ni foime nén on vraiy miceliom. Des especes k' i gn a n' ont k' ene celule.

Kékès especes di kitrides sont kinoxhowes po-z ocazioner l' moirt des rinnes e blocant leus ôrganes respiratweres (fenominne ricnoxhuo dispoy 1998, en Ostraleye et å Panama). Des ôtes si plèt ataker å mayisse ou al luzere.

Difoûtrinne hårdêye

• Site en inglès so les tchampions kitrides (Chytrid Fungi Online)

Chytridiomycota are a division of zoosporic organisms in the kingdom Fungi, informally known as chytrids. The name is derived from the Ancient Greek χυτρίδιον (khutrídion), meaning "little pot", describing the structure containing unreleased zoospores. Chytrids are one of the earliest diverging fungal lineages, and their membership in kingdom Fungi is demonstrated with chitin cell walls, a posterior whiplash flagellum, absorptive nutrition, use of glycogen as an energy storage compound, and synthesis of lysine by the α-amino adipic acid (AAA) pathway.^[2][3]

Chytrids are saprobic, degrading refractory materials such as chitin and keratin, and sometimes act as parasites.^[4] There has been a significant increase in the research of chytrids since the discovery of Batrachochytrium dendrobatidis, the causal agent of chytridiomycosis.^[5][6]

Classification

Species of Chytridiomycota have traditionally been delineated and classified based on development, morphology, substrate, and method of zoospore discharge.^[7][4] However, single spore isolates (or isogenic lines) display a great amount of variation in many of these features; thus, these features cannot be used to reliably classify or identify a species.^[7][4][8] Currently, taxonomy in Chytridiomycota is based on molecular data, zoospore ultrastructure and some aspects of thallus morphology and development.^[7][8]

In an older and more restricted sense (not used here), the term "chytrids" referred just to those fungi in the class Chytridiomycetes. Here, the term "chytrid" refers to all members of Chytridiomycota.^[2]

The chytrids have also been included among the Protoctista,^[7] but are now regularly classed as fungi.

In older classifications, chytrids, except the recently established order Spizellomycetales, were placed in the class Phycomycetes under the subphylum Myxomycophyta of the kingdom Fungi. Previously, they were placed in the Mastigomycotina as the class Chytridiomycetes.^[9] The other classes of the Mastigomycotina, the Hyphochytriomycetes and oomycetes, were removed from the fungi to be classified as heterokont pseudofungi.^[10]

The class Chytridiomycetes has over 750 chytrid species distributed among ten orders.^[11][12][13] Additional classes include the Monoblepharidomycetes,^[14] with two orders, and the Hyaloraphidiomycetes with a single order.^[15]

Molecular phylogenetics, and other techniques such as ultrastructure analysis, has greatly increased the understanding of chytrid phylogeny, and led to the formation of several new zoosporic fungal phyla:

• The order Blastocladiales, originally within the Chytridiomycota, are now classified as a separate phylum, the Blastocladiomycota.^[16]
• The Neocallimastigales, originally an order of anaerobic fungi of the class Chytridiomycetes, found in the digestive tracts of herbivores, was later raised to a separate phylum, the Neocallimastigomycota.^[15]
• The Olpidiaceae, including the type genus Olpidium, formerly classified in the order Chytridiales, were raised to a separate phylum, the Olpidiomycota.^[17]

Life cycle and body plan

Chytridiomycota are unusual among the Fungi in that they reproduce with zoospores.^[4][18] For most members of Chytridiomycota, sexual reproduction is not known. Asexual reproduction occurs through the release of zoospores (presumably) derived through mitosis.^[4]

Where it has been described, sexual reproduction of chytrids occurs via a variety of methods. It is generally accepted that the resulting zygote forms a resting spore, which functions as a means of surviving adverse conditions.^[4] In some members, sexual reproduction is achieved through the fusion of isogametes (gametes of the same size and shape). This group includes the notable plant pathogens Synchytrium. Some algal parasites practice oogamy: A motile male gamete attaches itself to a nonmotile structure containing the female gamete. In another group, two thalli produce tubes that fuse and allow the gametes to meet and fuse.^[4] In the last group, rhizoids of compatible strains meet and fuse. Both nuclei migrate out of the zoosporangium and into the conjoined rhizoids where they fuse. The resulting zygote germinates into a resting spore.^[2]

Sexual reproduction is common and well known among members of the Monoblepharidomycetes. Typically, these chytrids practice a version of oogamy: The male is motile and the female is stationary. This is the first occurrence of oogamy in kingdom Fungi.^[3] Briefly, the monoblephs form oogonia, which give rise to eggs, and antheridia, which give rise to male gametes. Once fertilized, the zygote either becomes an encysted or motile oospore,^[4] which ultimately becomes a resting spore that will later germinate and give rise to new zoosporangia.^[3]

• 

  Life cycle of Batrachochytrium dendrobatidis

• 

  Life cycle of Synchytrium endobioticum in potato

• 

  Synchytrium endobioticum on potatoes.

Upon release from the germinated resting spore, zoospores seek out a suitable substrate for growth using chemotaxis or phototaxis. Some species encyst and germinate directly upon the substrate; others encyst and germinate a short distance away. Once germinated, enzymes released from the zoospore begin to break down the substrate and utilize it produce a new thallus. Thalli are coenocytic and usually form no true mycelium (having rhizoids instead).

Chytrids have several different growth patterns. Some are holocarpic, which means they only produce a zoosporangium and zoospores. Others are eucarpic, meaning they produce other structures, such as rhizoids, in addition to the zoosporangium and zoospores. Some chytrids are monocentric, meaning a single zoospore gives rise to a single zoosporangium. Others are polycentric, meaning one zoospore gives rise to many zoosporangium connected by a rhizomycelium. Rhizoids do not have nuclei while a rhizomycelium can.^[3]

• 

  Types of chytrid thalli

• 

  Zoospore discharge from Phylctochytrium sp.

• 

  Sporangium and zoospores of the chytrid fungus B. dendrobatidis, under a scanning electron microscope

• Chytrid sporangium and zoospores under the microscope

Growth continues until a new batch of zoospores are ready for release. Chytrids have a diverse set of release mechanisms that can be grouped into the broad categories of operculate or inoperculate. Operculate discharge involves the complete or incomplete detachment of a lid-like structure, called an operculum, allowing the zoospores out of the sporangium. Inoperculate chytrids release their zoospores through pores, slits, or papillae.^[4]

Habitats

Chytrids are aquatic fungi, though those that thrive in the capillary network around soil particles are typically considered terrestrial.^[7][4] The zoospore is primarily a means of thoroughly exploring a small volume of water for a suitable substrate rather than a means of long-range dispersal.^[19]

Chytrids have been isolated from a variety of aquatic habitats, including peats, bogs, rivers, ponds, springs, and ditches, and terrestrial habitats, such as acidic soils, alkaline soils, temperate forest soils, rainforest soils, Arctic and Antarctic soils.^[7][4] This has led to the belief that many chytrid species are ubiquitous and cosmopolitan.^[7][4] However, recent taxonomic work has demonstrated that this ubiquitous and cosmopolitan morphospecies hide cryptic diversity at the genetic and ultrastructural levels.^[20][21] It was first thought aquatic chytrids (and other zoosporic fungi) were primarily active in fall, winter, and spring.^[4] However, recent molecular inventories of lakes during the summer indicate that chytrids are an active, diverse part of the eukaryotic microbial community.^[22]

One of the least expected terrestrial environments the chytrid thrive in are periglacial soils.^[23] The population of the Chytridiomycota species are able to be supported even though there is a lack of plant life in these frozen regions due to the large amounts of water in periglacial soil and pollen blowing up from below the timberline.

Ecological functions

Chytrid parasites of marine diatoms. (A) Chytrid sporangia on Pleurosigma sp. The white arrow indicates the operculate discharge pore. (B) Rhizoids (white arrow) extending into diatom host. (C) Chlorophyll aggregates localized to infection sites (white arrows). (D) & (E) Single hosts bearing multiple zoosporangia at different stages of development. The white arrow in panel (E) highlights branching rhizoids. (F) Endobiotic chytrid-like sporangia within diatom frustule; bars = 10  μm .^[24]

Pennate diatom from an Arctic meltpond, infected with two chytrid-like [zoo-]sporangium fungal pathogens (in false-colour red).^[25]

Batrachochytrium dendrobatidis

The chytrid Batrachochytrium dendrobatidis is responsible for chytridiomycosis, a disease of amphibians. Discovered in 1998 in Australia and Panama this disease is known to kill amphibians in large numbers, and has been suggested as a principal cause for the worldwide amphibian decline. Outbreaks of the fungus were found responsible for killing much of the Kihansi Spray Toad population in its native habitat of Tanzania,^[26] as well as the extinction of the golden toad in 1989. Chytridiomycosis has also been implicated in the presumed extinction of the Southern Gastric Brooding Frog,^[27] last seen in the wild in 1981, and the Northern Gastric Brooding Frog, last recorded in the wild in March 1985.^[28] The process leading to frog mortality is thought to be the loss of essential ions through pores made in the epidermal cells by the chytrid during its replication.^[29]

Recent research has revealed that elevating salt levels slightly may be able to cure chytridiomycosis in some Australian frog species,^[30] although further experimentation is needed.

Other parasites

Chytrids mainly infect algae and other eukaryotic and prokaryotic microbes. The infection can be so severe as to control primary production within the lake.^[3][31] It has been suggested that parasitic chytrids have a large effect on lake and pond food webs.^[32] Chytrids may also infect plant species; in particular, Synchytrium endobioticum is an important potato pathogen.^[33]

Saprobes

Arguably, the most important ecological function chytrids perform is decomposition.^[7] These ubiquitous and cosmopolitan organisms are responsible for decomposition of refractory materials, such as pollen, cellulose, chitin, and keratin.^[7][4] There are also chytrids that live and grow on pollen by attaching threadlike structures, called rhizoids, onto the pollen grains.^[34] This mostly occurs during asexual reproduction because the zoospores that become attached to the pollen continuously reproduce and form new chytrids that will attach to other pollen grains for nutrients. This colonization of pollen happens during the spring time when bodies of water accumulate pollen falling from trees and plants.^[4]

• 

  Dead frog with chytridiomycosis (B. dendrobatidis) signs

Fossil record

The earliest fossils of chytrids are from the Scottish Rhynie chert, a Devonian-age lagerstätte with anatomical preservation of plants and fungi. Among the microfossils are chytrids preserved as parasites on rhyniophytes. These fossils closely resemble the modern genus Allomyces.^[35] Holocarpic chytrid remains were found in cherts from Combres in central France that date back to the late Visean. These remains were found along with eucarpic remains and are ambiguous in nature although they are thought to be of chytrids.^[36] Other chytrid-like fossils were found in cherts from the upper Pennsylvanian in the Saint-Etienne Basin in France, dating between 300~350 ma.^[37]

In fictional media

The novel Tom Clancy's Splinter Cell: Fallout (2007) features a species of chytrid that feeds on petroleum and oil-based products. In the story the species is modified using nuclear radiation, to increase the rate at which it feeds on oil. It is then used by Islamic extremists in an attempt to destroy the world's oil supplies, thereby taking away the technological advantage of the United States.^[38]

The webcomic Black Mudpuppy by Ethan Kocak features an arc with an evil, anthropomorphic chytrid developed as a Nazi experiment to infect Xolotl, a giant, talking black axolotl.^[39]

References

Chytridiomycota estas filumo de fungoj.

Priskribo

ili havas senseksajn sporojn kun unu flagelo.

Vidu ankaŭ

• Ĥitridjomikozo

Fontoj

Hibbett kaj al: A higher-level phylogenetic classification of the Fungi. In: Mycological research 111 509-547 , 2007

Portalo pri Biologio

Chytridiomycota es una división del reino Fungi. El nombre deriva de chytridium (del griego quitridio, que significa "cacerolita"). En la antigua clasificación, los quitridios (excepto los recientemente establecidos en el orden Spizellomycetales) fueron colocados en la clase Phycomycetes, Subdivisión Phycomycotina del reino Fungi. Sin embargo, solían considerarse también como protistas.

Todos ellos comparten una fase móvil en su ciclo de vida; a esta fase móvil se le llama zoospora.

Los quitridios son uno de los grupos de hongos más basales en la filogenia y son mayormente saprofitos (degradando quitina y queratina) aunque también pueden llegar a ser parásitos de animales y plantas. Muchos quitridios son acuáticos (la mayoría de agua dulce). Existen aproximadamente 1000 especies, en 127 géneros, distribuidos en 5 órdenes.

Descripción

Tanto las zoosporas como los gametos de los quitridios son uniflagelados (de flagelos lisos opistocontos; lo que lleva a los hongos estar clasificados en el grupo de los Opisthonkonta). Su talo generalmente es quitridial, es decir, desarrolla un esporagio o zoosporangio donde se forman las zoosporas; y en la base del zoosporangio puede desarrollar micelio cenocítico, también llamado rizomicelio. Si el talo quitridial forma rizomicelio se le conoce como eucárpico, sino lo forma se le llama holocárpico. Los talos quitridiales eucárpicos se pueden clasificar por el número de zoosporangios que presenten: si tienen uno, se llama monocéntrico; pero si tienen varios conectados a través del mismo rizomicelio, se llama policéntrico. Los talos quitridiales eucárpicos monocéntricos pueden desarrollarse dentro de las células de su hospedero (endobiótico) o por encima de las células de su hospedero (epibiótico). Los esporangios o zoosporangios son estructuras de reproducción asexual y/o sexual. Al igual que otros hongos, la pared celular está compuesta de quitina. Sus esporas se caracterizan por contener una gota lipídica, un casquete nuclear compuesto básicamente por ribosomas y con doble membrana y por un organelo peculiar llamado rumposoma cuya función no está clara pero se utiliza como característica taxonómica. El acomodo de los organelos de las zoosporas son los que ayudan a clasificar taxonómicamente a los hongos de este grupo.

Hábitat

Algunos quitridios viven en plantas o insectos; la mayoría se encuentra en el suelo o en el agua.^[3]​

Relaciones interespecíficas

La especie más ampliamente estudiada ha sido Batrachochytrium dendrobatidis pues es la responsable de la extinción de diversas poblaciones de anfibios en todo el mundo, principalmente Centro y Sudamérica.^[4]​^[5]​^[6]​^[7]​ La enfermedad es conocida como quitridiomicosis (chytridiomycosis). Cada vez hay más estudios sobre este hongo al ser un hongo que ha causado una pandemia en las poblaciones mundiales de anfibios. En Australia, la quitridiomicosis se conoce por lo menos desde 1993.^[3]​ Los quitridios también infectan plantas, en particular maíz y alfalfa. La especie Synchytrium endobioticum es un importante patógeno de la papa.

Referencias

Viburseened (Chytridiomycota) on kõige primitiivsemate seente hõimkond.

Viburseened on saprotroofsed või taimede, seente ja loomade parasiidid. Nad elavad enamasti vees või maismaa niisketes või märgades tingimustes.

Seente hulgas ainsana esinevad neil elutsüklis liikuvad, ühe (harvem kahe) tagumise piitsviburiga varustatud staadiumid.

Hõimkonda kuulub ainult üks klass – Chytridiomycetes.

Vaata ka

• Kartulivähk

Chytridiomycota Fungi erreinuko dibisio bat da. Izena kitridiotik dator, hau da, esporak geordetzen diren egituratik, eta azken hau grezierazko chytridion ("lapiko txiki") hitzetik dator. Talde honetako onddoei kitrido deritze. Sailkapen zientifiko zaharretan, kitridoak (duela gutxi sortu den Spizellomycetales ordena salbu) Phycomycetes klasearen baitan sailkatzen ziren, Myxomycophyta azpidibisioan.

Kitridoak onddorik primitiboenak dira eta gehienak saprobioak dira (kitina eta keratina ustel dezakete). Kitrido asko akuatikoak dira (gehien bat ur gezetakoak). 1.000 kitrido espezie inguru dago, 5 ordenatan antolatutako 127 generotan.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• (Ingelesez) AFTOLen (Assembling the Fungal Tree of Life) sailkapena

Les Chytridiomycètes (Chytridiomycota) ou chytrides constituent un vaste groupe de champignons saprophytes ou parasites, majoritairement composés de Champignons aquatiques, présentant des caractères considérés comme ancestraux (les plus anciens fossiles de champignons, trouvés au Nord de la Russie dans des couches géologiques datées du Vendien, ressemblent aux Chytridiomycota contemporains^[1] (d'autres fossiles plus anciens qu'on a cru être des champignons, seraient en réalité des cyanobactéries^[1]). Ce sont aussi les seuls champignons dont les gamètes ont un flagelle leur permettant de nager.

L'ensemble de ces caractéristiques laisse penser que ce groupe, mais aussi tous les champignons pourraient avoir une origine aquatique plutôt que terrestre.

Un sous-groupe (Hyphochytrids) produit aussi de la cellulose, ce qui est unique au sein du règne fongique.

Morphologie, écologie

Elles varient considérablement selon les espèces ;
Certains ne vivent qu'en eau douce ou en mer, les uns parasitent des plantes ou des diptères, tandis que d'autres colonisent des plantes en décomposition ou certains organes d'insectes. Certains sont unicellulaires, d'autres coenocytiques alors que d'autres encore produisent un mycélium comme le font d'autres champignons.

Phylogénie

Les chytrides sont aujourd'hui considérés par la phylogénie comme la base évolutive des champignons la plus ancienne, d'où ont émergé les Zygomycota puis les Ascomycota et Basidiomycota. La plupart sont aquatiques, et surtout présents dans les eaux douces. Ils sont saprophytes ou parasites, dégradant la chitine et la kératine^[2],[3].

L'un de leurs points communs est de posséder des spores mobiles (zoospores) à un flagelle ; ce sont d'ailleurs les seuls organismes classés dans les mycètes à posséder ce type de spores. Le thalle ne forme pas un vrai mycélium. Certaines espèces sont unicellulaires.

Taxonomie

Dans la classification d'Alexopoulos^[4] les Chytridiomycota constituent une des quatre grandes divisions du règne fongique. Cette division regroupe les espèces à spores uniflagellées et paroi cellulaire chitineuse de l'ancienne division des Mastigomycota, qui chevauchait deux règnes, aujourd'hui séparée en Chytridiomycota (Fungi) et Chromista.

Le nom fait référence au chytridium (du grec chytridion signifiant « petit pot »), la structure renfermant les spores. Dans les classifications antérieures, les chytrides (à l'exception des ordres récents des Neocallimastigales et des Spizellomycetales) étaient placés dans la classe des Mastigomycota (ou Phycomycetes, du grec « champignons algues »), appartenant elle-même à la sous-division des Myxomycophyta. Dans une acception plus ancienne et plus restreinte, le terme de « chytrides » faisait seulement référence à l'ordre des Chytridiales.

La classification des Chytridiomycota a été, et est toujours, l'objet de nombreuses révisions.

La classification la plus récente d'Hibbett et al. (2007)^[5] a redéfini l'embranchement des Chytridiomycota comme un ensemble polyphylétique qui a été scindé en trois phylums :

• Chytridiomycota (deux classes : Chytridiomycetes et Monoblepharidomycetes)
• Neocallimastigomycota
• Blastocladiomycota

Taxons subordonnés

• classe Chytridiomycetes
  • ordre Chytridiales
  • ordre Spizellomycetales
  • ordre Rhizophydiales
• classe Monoblepharidomycetes
  • ordre Monoblepharidales

Pathogénicité

Les Chytridiomycètes peuvent infecter des micro-organismes procaryotes ou eucaryotes (algues). Certains provoquent la verrue de la pomme de terre (Synchytrium endoboticum), d'autres sont des espèces modèles pour la recherche expérimentale (ex : Allomyces). Aucune pathogénicité pour l'Homme n'est connue.

Une espèce en particulier, Batrachochytrium dendrobatidis, est connue pour causer la chytridiomycose, une maladie infectieuse émergente qui décime des amphibiens dans plusieurs régions du monde, en bloquant leurs organes respiratoires (phénomène reconnu depuis 1998, en Australie et à Panama)^[6].

Des analyses génétiques ont montré que cette espèce a subi un accroissement récent de sa diversité phylogénétique profond, qui a précédé le déclin des amphibiens mondiaux observés ; les variants pathogènes de ce chytride semblent avoir été favorisés par la dégradation de l'environnement et de l'immunité des amphibiens^[7]).

Microbiote intestinal

Les Neocallimastigales font partie du microbiote anaérobie présents dans le rumen d'herbivores domestiques ou sauvages (renne par exemple^[8]) où ils contribuent à la dégradation du bol alimentaire^[9],[10].

Notes et références

Voir aussi

Références externes

• (en) Référence Index Fungorum : Chytridiomycota (+ MycoBank)
• (en) Référence Index Fungorum : Chytridiomycetes (+ MycoBank)
• (en) Référence NCBI : Chytridiomycota (taxons inclus)

Os Chytridiomycota constitúen unha división de organismos zoospóricos do reino Fungi (fungos), xeralmente chamados quitridios, cuxo nome deriva do grego χυτρίδιον, quitridios, que significa 'pequena ola', pola estrutura que contén as zoósporas non liberadas con forma de ola. Os quitridios son unha das lñaxes de fungos que primeiro diverxeron da liña principal, e a súa pertenza ao reino dos Fungi está demostrada polas súas paredes celulares de quitina, un flaxelo posterior a modo de látego, a súa nutrición por absorción, o uso de glicóxeno como composto no que se almacena enerxía e a síntese de lisina pola vía do ácido α-aminoadípico (AAA).^[2][3]

Os quitridios son saprobios, que degradan materiais resistentes como a quitina e a queratina e ás veces actúan como parasitos.^[4] Houbo un incremento significativo na investigación sobre quitridios desde o descubrimento de Batrachochytrium dendrobatidis, o axente causante da quitridiomicose.^[5][6]

Clasificación

As especies de Chytridiomycota foron tradicionalmente perfiladas e clasificadas baseándose no seu desenvolvemento, morfoloxía, substrato e métodos de descarga das zoósporas.^[4][7] Porén, os illamentos procedentes dunha soa espora (ou liñas isoxénicas) mostran moita variación en moitas destas características; así, estas características non se poden usar con fiabilidade para clasificar ou identificar especies.^[4][7][8] Actualmente, a taxonomía de Chytridiomycota está baseada en datos moleclares, ultrastrutura das zoósporas e algúns aspectos da morfoloxía do talo e desenvolvemento.^[7][8]

Nun sentido máis antigo e máis restrinxido (non usado aquí), o termo "quitridios" referíase só aos fungos da clase Chytridiomycetes. Aquí, o termo “quitridio” refírese a todos os membros de Chytridiomycota.^[2]

Os quitridios foron tamén incluídos no antigo reino Protoctista,^[7] pero agora son clasificados de forma regular como fungos.

En clasificacións biolóxicas máis vellas, os quitridios, excepto a orde recentemente establecida dos Spizellomycetales, estaban situados na clase Phycomycetes dentro do subfilo Myxomycophyta do reino Fungi. Previamente, estaban situados nos Mastigomycotina como a clase Chytridiomycetes.^[9] As outras clases dos Mastigomycotina, os Hyphochytriomycetes e Oomycetes, foron retirados do grupo dos fungos para ser clasificados como pseudofungos heterocontos.^[10]

A clase Chytridiomycetes (quitridiomicetos) comprende unhas 750 especies de quitridios distribuídas en dez ordes e é a máis ampla da división.^[11][12][13] Outras clases de Chytridiomycota son os Monoblepharidomycetes,^[14] con dúas ordes, e os Hyaloraphidiomycetes cunha soa orde.^[15]

A filoxenia molecular e outras técnicas como a análise de ultraestrutura, incrementaron enormemente a comprensión da filoxenia dos quitridios, o que levou á formación de varios novos filos fúnxicos zoospóricos:

• A orde Blastocladiales, orixinalmente dentro de Chytridiomycota, é agora clasificado como filo separado, os Blastocladiomycota.^[16]
• Os Neocallimastigales, orixinalmente unha orde de fungos anaerobios da clase Chytridiomycetes, que se encontran en tractos dixestivos de herbívoros, foron posteriormente elevados a un filo separado, os Neocallimastigomycota.^[15]
• Os Olpidiaceae, incluíndo o xénero tipo Olpidium, anteriormente clasificado na orde Chytridiales, foron elevados a un filo separado, os Olpidiomycota.^[17]

Ciclo de vida e plan corporal

Tipos de talos de quitridios

Descarga de zoósporas de Phylctochytrium sp.

Os Chytridiomycota son pouco comúns entre os fungos porque se reproducen con zoósporas.^[4][18] Na maioría dos membros de Chytridiomycetes non se coñece a reprodución sexual. A reprodución asexual ocorre por liberación de zoósporas presumiblemente derivadas dunha mitose.^[4]

Na minoría de especies de Chytridomycetes nos que se describiu a reprodución sexual, esta ocorre por diversos métodos. Acéptase xeralmente que o cigoto resultante forma unha espora en repouso, que funciona como un medio de sobrevivir a condicións adversas.^[4] Nalgúns membros, a reprodución sexual conséguese por fusión de isogametos (gametos do mesmo tamaño e forma). Este grupo inclúe o importante patóxeno de plantas Synchytrium. Algúns parasitos de algas practican a oogamia: un gameto masculino móbil adhirese a unha estrutura non móbil que contén o gameto feminino. Noutro grupo, dous talos producen tubos que se fusionan e permiten que os gametos se encontren e fusionen.^[4] No último grupo, rizoides de cepas compatibles encóntranse e fusiónanse. Ambos os núcleos migran fóra do zoosporanxio e nos rizoides que se uniron, onde se fusionan. O cigoto resultante xermina dando unha espora en repouso.^[2]

A reprodución sexual é común e ben coñecida entre os membros de Monoblepharidomycetes. Tipicamente, estes quitridios practican unha versión da oogamia: o macho é móbil e a femia é estacionaria. Este é o primeiro caso de oogamia no reino dos fungos.^[3] Sendo breve, os monoblefaridomicetos forman oogonias, que dan lugar a ovos, e anteridios, que orixinan os gametos masculinos. Unha vez fecundado, o cigoto formado pode converterse nunha oóspora móbil ou enquistada,^[4] que, finalmente, se converte nunha espora en repouso que despois xerminará dando lugar a novos zoosporanxios.^[3]

As zoósporas, unha vez liberadas das esporas en repouso xerminadas, buscan un substrato axeitado para crecer facendo uso da quimiotaxe ou fototaxe. Algunhas especies enquístanse e xerminan directamente sobre o substrato; outras enquístanse e xerminan a unha curta distancia. Unha vez xerminadas, os enzimas liberados da zoóspora empezan a degradar o substrato e utilizano para producir un novo talo. Os talos son cenocíticos e non adoitan formar un verdadeiro micelio (no seu lugar forman rizoides).

Os quitridios teñen diferentes padróns de crecemento. Algúns son holocárpicos, o que significa que só producen un zoosporanxio e zoósporas. Outros son eucárpicos, o que significa que producen outras estruturas, como rizoides, ademais de zoosporanxios e zoósporas. Algúns quitridios son monocéntricos, o que significa que unha soa espora dá lugar a un só zoosporanxio. Outros son policéntricos, o que significa qe unha zoóspora dá lugar a moitos zoosporanxios conectados por un rizomicelio. Os rizoides non teñen núcleos, mentres que os rizomicelios poden telos.^[3]

O crecemento continúa ata que un novo lote de zoósporas está listo para liberarse. Os quitridios teñen un conxunto diverso de mecanismos de liberación que poden adscribirse a dúas grandes categorías: operculados e inoperculados. A descaga dos operculados implica a separación completa ou incompleta dunha estrutura similar a unha tapa, chamada opérculo, que permite que as zoósporas saian do esporanxio. Os quitridios inoperculados liberan as súas zoósporas a través de poros, fendas ou papilas.^[4]

Hábitats

Os quitridios son fungos acuáticos, aínda que os que viven na rede de espazos capilares que hai arredor das partícula que forman os solos son normalmente considerados terestres.^[4][7] A zoóspora é principalmene un medio de explorar exhaustivamene un pequeno volume de auga buscando un substrato axeitado en vez de servir como un medio para a dispersión a longa distancia.^[19]

Os quitridios illáronse de diversos hábitats acuáticos, incluíndo turba, pantanos, ríos, lagoas, fontes e canles, e en hábitats terrestres, como os solos ácidos, alcalinos ou solos de bosques temperados ou de selvas, así como solos árticos e antárticos.^[4][7] Isto levou a pensar que moitas especies de quitridios están por todas partes e son cosmopolitas.^[4][7] Porén, recentes traballos taxonómicos demostraron que estas morfoespecies cosmopolitas agochan unha diversidade críptica a niveis xenéticos e ultraestruturais.^[20][21] Pensouse primeiramente que os quitridios acuáticos (e outras especies de fungos zoospóricos) eran principalmenre activos en outono, inverno e primavera.^[4] Porén, recentes inventarios moleculares de lagos durante o verán indican que os quitridios son unha parte activa e diversa da comunidade microbiana eucariota.^[22]

Un dos ambientes terrestres menos esperado onde os quitridios prosperan son os solos periglaciais.^[23] A poboación de especies de Chytridiomycota pode sobevivir mesmo se nesas rexións conxeladas están ausentes as plantas debido á gran cantidade de auga no solo periglacial e o pole que trae o vento desde o límite onde crecen as árbores.

Funcións ecolóxicas

Batrachochytrium dendrobatidis

Ra morta con signos de quitridiomicose por B. dendrobatidis.

Ciclo vital de Batrachochytrium dendrobatidis.

Esporanxio e zoóspora do fungo quitridio B. dendrobatidis visto con microscopio electónico de varrido.

O quitridio Batrachochytrium dendrobatidis é o causante da quitridiomicose, unha doenza que afecta a anfibios. A doenza foi descuberta en 1998 en Australia e Panamá, mata anfibios en grandes cantidades e suxeriuse que é a causa do declive nas poboacións de anfibios en todo o mundo. Por exemplo, os abrochos do fungo son responsables de matar gran parte da poboación do sapo Nectophrynoides asperginis no seu hábitat nativo de Tanzania,^[24] e da extinción do Incilius periglenes en 1989 en Costa Rica. A quitridiomicose foi tamén implicada na probable extinción de Rheobatrachus silus^[25], que se viu por última vez na natureza en 1981, e de Rheobatrachus eungellensis, rexistrado na natureza por última vez en 1985 ^[26]. O proceso que leva á mortalidade das ras pénsase que é a perda de ións esenciais a través de poros que se forman nas células da pel durante a replicación do quitridio parasito.^[27]

Investigacións recentes revelaron que elevando lixeiramente os niveis de sal podería curarse a quitridiomicose nalgunhas especies de ras australianas,^[28] aínda que se necesita realizar máis experimentación.

Outros parasitos

Ciclo vital de Synchytrium endobioticum na pataca.

Synchytrium endobioticum en patacas.

Os quitridios infectan principalmente algas e outros microbios eucariotas e procariotas. A infección pode ser tan grave que controla a produción primaria nun lago.^[3][29] Suxeriuse que os quitridios parasitos teñen un grande efecto sobre as cadeas alimenticias de lagos e lagoas.^[30] Os quitridios poden tamén infectar especies de plantas; por exemplo, Synchytrium endobioticum é un importante patóxeno das patacas.^[31]

Saprobios

Considérase que a función ecolóxica máis importante dos quitridios é a descomposición orgánica.^[7] Estes organismos omnipresentes e cosmopolitas son responsables da descomposición de material resistente, como o pole, celulosa, quitina e queratina.^[4][7] Hai tamén quitidios que viven e crecen sobre o pole adherindo a el estruturas parecidas a fíos, chamadas rizoides.^[32] Isto ocorre principalmente durante a reprodución sexual porque as zoósporas que quedan adheridas ao pole reprodúcense continuamente e forman novos quitridios que quedan pegados a outros grans de pole buscando nutrientes. Esta colonización do pole ocorre durante a primavera cando os corpos de auga acumulan pole que cae das árbores e outras plantas.^[4]

Rexistro fósil

Os fósiles máis antigos coñecidos de quitridios son os do chert de Rhynie de Escocia, un lagerstätte de idade devoniana no que se conservaron plantas e fungos. Entre os microfósiles hai quitridios conservados como parasitos de rhyniofitas. Estes fósiles lembran moito o moderno xénero Allomyces.^[33] Restos de quitridios holocárpicos atopáronse en cherts en Combres no centro de Francia que datan do Viseano tardío (Carbonífero). Estes restos encontráronse xunto con restos eucárpicos e son de natureza ambigua, aínda que se pensa que son quitridios.^[34] Outros fósiles similares a quitridios atopáronse en cherts do Pennsilvaniano superior na cunca de Saint-Etienne en Francia, que datan entre hai 300 e 350 millóns de anos.^[35]

Notas

Véxase tamén

Chytridiomycota (pengucapan bahasa Inggris: [kɪˈtrɪdi.ɵmaɪˈkoʊtə], ki-TRID-ee-o-mye-KOH-tə) atau chytrids (sg. diucapkan / k ɪ tr ɪ d /, KIT-menyingkirkan) adalah sebuah divisi dari Fungi kingdom . Namanya berasal dari bahasa Yunani chytridion, yang berarti "panci kecil", menggambarkan struktur yang belum pernah dirilis yang mengandung spora. Dalam lebih tua klasifikasi, chytrids (kecuali baru-baru ini didirikan untuk Spizellomycetales ) ditempatkan di Kelas Phycomycetes bawah subdivisi Myxomycophyta Kerajaan Fungi. Juga, dalam Pembatasan lebih tua dan pengertian (tidak digunakan di sini), istilah "chytrids" dimaksud hanya untuk orang jamur dalam urutan Chytridiales Para chytrids adalah yang paling primitif dari jamur dan sebagian besar saprobic (merendahkan kitin dan keratin). The Para thalli adalah coenocytic dan bentuk biasanya tidak benar miselium (memiliki rhizoids sebagai gantinya). Beberapa spesies yang uniseluler. Seperti halnya jamur lain, maka dinding sel di chytrids terdiri dari kitin. Banyak chytrids adalah air (kebanyakan ditemukan di air tawar). Ada sekitar 1.000 spesies chytrid, dalam 127 genera, didistribusikan di antara 5 perintah. Sebuah contoh spesies Chytrid air cetakan - Allomyces getah, itu adalah saprotroph ditemukan dalam air atau tanah basah Spesies memiliki siklus hidup yang menarik. The thallus (tubuh) terpasang oleh rhizoids, dan memiliki batang tegak yang organ reproduksi terbentuk pada akhir cabangSiklus hidup memiliki kemampuan untuk berubah dari haploid dan diploid generasi Bentuk thallus haploid laki-laki dan perempuan gametangia dari yang flagellated gamet dilepaskan dan bergabung untuk membentuk sebuah Zigot.. Gamet dan perempuan gametangia menarik lawan jenis dengan menghasilkan feromon. Berkecambah menghasilkan zigot yang diploid thallus dengan dua macam sporangia; zoosporangia berdinding tipis yang melepaskan zoospora diploid menghasilkan diploid thalli dan berdinding tebal sporangia yang setelah meiosis rilis yang membentuk zoospora haploid haploid thalli. The chytrid Batrachochytrium dendrobatidis bertanggung jawab untuk penyakit baru-baru ini menemukan amfibi, Ditemukan pada tahun 1998 di Australia dan Panama penyakit ini dikenal untuk membunuh amfibi dalam jumlah besar, dan telah diusulkan sebagai penyebab utama di seluruh dunia amfibi penurunan. Proses sebenarnya menuju kematian Namun, tidak diketahui. Chytrids mungkin juga menginfeksi spesies tanaman; pada khususnya, jagung-menyerang dan alfalfa-menyerang spesies telah digambarkan. Synchytrium endobioticum adalah penting kentang patogen.

Referensi

I chitridimicoti (Chytridiomycota Arx, 1967) costituiscono una divisione del regno dei funghi che contiene due classi e sei ordini^[1]. Il nome fa riferimento al chitridio (dal greco, "chytridion " = piccola pentola), la struttura che contiene le spore.

Appartengono a questa divisione specie acquatiche con ife cenocitiche o scarsamente settate. Le spore sono uni-flagellate (zoospore) e la presenza di flagelli in queste spore portò all'esclusione del phylum dal regno Fungi. La reinclusione è recente ed è stata possibile a seguito di studi di carattere molecolare.

Descrizione

I funghi della divisione Chytridiomycota si presentano sotto forma di cellule singole, o di tallo filamentoso formato da ife non settate (cenocitiche, o ad organizzazione sifonale) plurinucleate. Le cellule mobili (le zoospore) sono dotate di un unico flagello a sferza (cioè privo di ciglia od ornamenti).

Riproduzione

Il ciclo vitale è aplodiplonte, con alternanza di generazioni isomorfiche.

La riproduzione vegetativa avviene per liberazione di zoospore diploidi flagellate da sporangi specializzati, nell'individuo diploide. La germinazione di queste spore porterà nuovamente ad un individuo diploide geneticamente identico al genitore.

Spore aploidi, invece, sono rilasciate (anch'esse dall'individuo diploide) da sporangi sessuali con parete spessa che possono sopravvivere anche in condizioni ostili. In questi sporangi avviene la meiosi che porterà alla formazione di zoospore aploidi. Queste ultime, germinando, si svilupperanno in gametofiti aploidi sui quali matureranno le strutture riproduttive (gametocisti) maschili e femminili. A maturazione avvenuta le gametocisti libereranno nell'acqua i gameti maschili e femminili (entrambi flagellati) la cui unione (gametogamia) porterà allo sviluppo di un nuovo sporofito, completando il ciclo. La gametogamia può essere isogama (i gameti maschili e femminili cioè sono uguali tra loro), anisogama (gameti femminili più grandi e meno mobili dei maschili), oogama (gameti femminili immobili fecondati da gameti maschili mobili). In alcune specie può avvenire gametocistogamia, cioè unione delle gametocisti senza che avvenga liberazione dei gameti.

Ecologia

I Chitridi sono i primitivi tra i fungi e sono generalmente saprofiti (degradano la chitina e la cheratina).

Alcune specie di Chitridi uccidono anfibi bloccandone la respirazione attraverso la pelle; tale infezione è conosciuta come chitridiomicosi. Si tratta in particolare del Batrachochytrium dendrobatidis, o Bd, riconosciuto come una delle cause di estinzione per molte specie di anfibi. Alcuni anfibi sono addirittura stati estinti in seguito all'introduzione di questa specie, come, per esempio, il rospo dorato della Costa Rica, Ollotis periglenes. La comunità conservazionistica internazionale si sta muovendo per monitorare la presenza di questo chitridio al fine di salvaguardare le specie di anfibi. In particolare il recente Sahonagasy Action Plan, prevede interventi di studio sulla possibile introduzione di questo patogeno in Madagascar (dove risulterebbe essere ancora assente).

Altre specie, invece, possono infettare anche specie vegetali, come ad esempio il Synchytrium endobioticum, importante patogeno della patata.

Sistematica

Nella vecchia classificazione, gli ordini dei Chitridi (con l'eccezione di Neocallimasticales e Spizellomycetales, recentemente istituiti) erano stati collocati nella classe dei Phycomycetes, appartenente alla sottodivisione Myxomycophyta.

Ordini appartenenti ai Chytridiomycota^[1]:

• Chytridiomycetes
  • Chytridiales
  • Cladochytriales
  • Lobulomycetales
  • Rhizophydiales
  • Spizellomycetales
• Monoblepharidomycetes
  • Monoblepharidales

Chytridiales

L'ordine Chytridiales comprende specie parassite di alghe planctoniche o di piante terrestri, provocando malattie come il marciume del cavolo o il cancro della patata. I funghi di questo ordine sono generalmente unicellulari, di forma sferica, dotati di sottili appendici prive di nucleo (rizoidi). La riproduzione sessuata può avvenire per gametogamia isogama, anisogama o gametocistogamia.

Cladochytriales

Lobulomycetales

Rhizophydiales

Spizellomycetales

Monoblepharidales

Gli appartenenti all'ordine Monoblepharidales sono funghi saprofiti acquatici che si nutrono di resti vegetali. Non possiedono rizoidi, e la riproduzione avviene per gametogamia oogama.

Curiosità

Una variante modificata geneticamente, viene usata nel libro Tom Clancy's Splinter Cell: Polonio 210 di Tom Clancy, per eliminare ogni traccia di petrolio sulla faccia della terra.

Note

Bibliografia

• Barr, D.J.S. 2001. Chytridiomycota. pp. 93–112. In: The Mycota. VIIA Systematics and Evolution. (eds. D.J. McLaughlin, E.G. McLaughlin, P.A. Lemke) Springer-Verlag Berlin.
• Chambers, J. 2003. Ribosomal DNA, secondary structure and phylogenetic relationships among the Chytridiomycota. Ph. D. Dissertation. The University of Alabama. 116 pp. August 2003.
• James, T. Y., D. Porter, C. A. Leander, R. Vilgalys, and J. E. Longcore 2000. Molecular phylogenetics of the Chytridiomycota support the utility of ultrastructural data in chytrid systematics. Canad. J. Bot. 78: 336-350.
• Letcher, P.M. 2003. Systematic analysis of molecular and ultrastructural characters among two clades of zoosporic fungi. Ph. D. Dissertation. The University of Alabama. 149 pp. December 2003.
• Longcore, J.E., A.P. Pessier, and K.D. Nichols. 1999. Batrachochytrium denderobatidis gen. et sp. nov., a chytrid pathogenic to amphibians. Mycologia 91: 219-227.
• Powell, M. J. 1993. Looking at mycology with a Janus face. A glimpse at Chytridiomycetes in the environment. Mycologia 85: 1-20.
• Sparrow, F.K. 1960. Aquatic Phycomycetes. 2nd Rev. Ed. Univ. Michigan Press, Ann Arbor, Michigan

• Mastigomycotina
• Chytrids

Chitridiomikotai (lot. Chytridiomycota ) – tai yra grybų skyrius, kurį sudaro patys primityviausi grybai. Daugelis šio skyriaus atstovų gyvena vandenyje, parazituodami vandens grybus,dumblius, aukštesniuosius vandens augalus ir bestuburius. Kai kurie parazituoja sausumos augalų šaknis drėgname dirvožemyje. Labai nedidelė šių grybų dalis minta negyvomis organinėmis medžiagomis (saprotrofai). Kadangi daugelis atstovų – viduląsteliniai parazitai, tai chitridiomikotų kūnas – plika citoplazmos masė. Saprotrofų ląstelės sienelė sudaryta iš chitino (iki 60 %) ir gliukanų. Labiau išsivysčiusių grybų kūnas yra ovali ar pailga ląstelė, turinti plonus, vos šakotus, bebranduolius siūlus. Toks kūnas yra vadinamas rizomiceliu. Jo siūlai, neturintys branduolių, padeda įsitvirtinti substrate ir siurbti maisto medžiagas iš substrato. Tipiškas atstovas – bulvinis raupis (Synchytrium endobioticum).

Bulvinis raupis sukelia bulvių stiebagumbių ligą – bulvių vėţį. Pavasarį bulvinio raupio zoosporos, turinčios vieną lygų žiuželį, iš dirvožemio prasiskverbia į bulvės stiebagumbių audinius. Ląstelėje iš zoosporos išsivysto grybo kūnas, neturintis sienelės. Augdamas grybas sukelia augalo audinių hipertrofiją ir hiperplaziją – susidaro navikai ant stiebagumbio. Po kurio laiko grybo kūnas apsigaubia apvalkalu ir virsta soru. Iš jo išsivysto 5–9 zoosporangių grupė. Zoosporangėje vasarą išsivysčiusios zoosporos pakartotinai apkrečia sveikus bulvių stiebagumbius. Kai dirvožemyje trūksta vandens, iš soro išsivysto gametangės, kuriuose susidaro vienodo dydžio gametos. Jos susilieja (vyksta lytinis procesas izogamija) ir susidaro zigota. Ji įsiskverbia į stiebagumbio epidermį ir apsivelka storu apvalkalu. Taip susidaro ramybės spora. Pavasarį, dygstant ramybės sporai, įvyksta mejozė. Po to susidaro zoosporangė su zoosporomis, kurios apkrečia bulvių stiebagumbius.

Chitridiomikų atstovai, parazituojantys augalus: Olpidium, Synchytrium, Physoderma, genčių grybai.

Literatūra

• E. Kutorga, „Botanikos ir mikologijos nomenklatūra“, Mokomoji priemonė, Vilniaus universiteto leidykla , 1997 m.
• Z. Dabkevičius, „Mikologijos pagrindai“, Mokomoji priemonė, Lietuvos žemdirbystės institutas, 2009 m.
• Э. Мюллер, В. Лёффлер, „Микология“, Москва: Мир, 1995м.
• В. Билай „Основы общей микологии“, Киев, 1974м.

Nuorodos

• Straipsnis apie Chitridiomikotus

Vikiteka

De Chytridiomycota zijn een stam in het rijk van de schimmels (Fungi). De wetenschappelijke naam is afgeleid van het Griekse chytridion wat "kleine pot" betekent. De benaming duidt op de structuur waarin de sporen worden bewaard, het sporendoosje ofwel sporangium. Mycota is een achtervoegsel voor stammen die behoren tot het rijk van de echte schimmels. De Chytridiomycota tellen ruim 900 soorten.

Chytridiomycota behoren tot de primitiefste fungi-soorten. Ze vermeerderen zich door middel van zoösporen, waarom ze vroeger werden gerekend tot de schijnschimmels. Door DNA-onderzoek weet men tegenwoordig, dat deze organismen echte schimmels zijn.

Chytridiomycota hebben een veelkernig thallus, dat eencellig is of uit een systeem van hyfen bestaat. Het thallus kan of in zijn geheel overgaan in een sporendoosje, of op bepaalde plaatsen sporangia vormen. De celwand is verstevigd met chitine (in de hyfen).

De voortplanting gebeurt door het produceren van enkelvoudige gameten.

Voorkomen

Chytridiomycota komen overal op aarde voor. Ze leven veelal als saprofyt van dood materiaal, maar veel soorten ook als parasiet op planten, algen of kleine dieren. De meeste leven in vochtige grond of zoet water. Sommige soorten leven in zee of in zuurstofloze omgevingen, bijvoorbeeld in de maag van herkauwers.

Belang

De Batrachochytrium dendrobatidis, een groep schimmels uit de orde Rhizophydiales, is berucht als parasiet. Deze veroorzaakt bij amfibieën chytridiomycosis, een infectieziekte die wereldwijd heeft geleid tot massale sterfte onder kikkerpopulaties.

Het geslacht Physoderma veroorzaakt ziekten bij maïs en alfalfa. De soort Olpidium brassicae is verantwoordelijk voor ziekten bij koolsoorten en Synchytrium endobioticum veroorzaakt kankers bij aardappelen.

Taxonomische indeling

Chytrid Fungi Online geeft de volgende indeling^[1]:

Het phylum Chytridiomycota bevat twee klassen: Chytridiomycetes en Monoblepharidomycetes.

Chytridiomycetes omvat vijf ordes:

• Chytridiales
• Rhizophydiales
• Spizellomycetales
• Rhizophlyctidiales
• Lobulomycetales

Monoblepharidomycetes bevat de orde Monoblepharidales^[2]

Blastocladiomycota en Neocallimastigomycota, die eerder ook tot de Chytridiomycota werden gerekend, zijn nu in afzonderlijke phyla ondergebracht.

^[3]

Zie de categorie Chytridiomycota van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Skoczkowce (Chytridiomycota Doweld) – gromada grzybów^[2]. Jest to jedna z głównych linii rozwojowych, prawdopodobnie takson parafiletyczny. Ciała jednokomórkowe lub małe komórczakowe grzybnie. Wytwarzają wici, co jest nietypowe dla grzybów. Zaliczani też czasem do królestwa Protista. Skoczki zachowały wiele cech pierwotnych grzybów m.in. gamety opatrzone wicią. Występują zarówno kinetosomy, jak i niefunkcjonalne centriole. Plecha monocentryczna, policentryczna lub nitkowata. Funkcję spichrzową pełni kulka tłuszczu. Rozmnażanie bezpłciowe przez zoospory z jedną wicią skierowaną ku tyłowi lub autospory. Rozmnażanie płciowe na drodze izogamii lub oogamii^[1].. Żyją w glebie lub pasożytniczo. Należy do nich ok. 600 gatunków. Takson wyróżniany jako typ od połowy XX w., opisany zgodnie z wymaganiami nomenklatury botanicznej w systemie Hibbetta i in^[1]. W systemie tym podzielone są na następujące taksony:

• Gromada (klasa): Chytridiomycetes Caval.-Sm. 1998 (syn. Archimycetes A. Fisch. (Fischer 1892) pro parte)
  • Rząd: Chytridiales Cohn (1879) (np. Chytridium, Chytriomyces, Nowakowskiella)
  • Rząd: Rhizophydiales Letcher 2006 (np. Rhizophydium, Kappamyces, Terramyces, Boothiomyces, Batrachochytrium)
  • Rząd: Spizellomycetales D. J. S. Barr 1980 (np. Spizellomyces, Powellomyces, Kochiomyces)
• Gromada (klasa): Monoblepharidomycetes J. H. Schaffn. (1909) (syn. Monoblepharideae J. H. Schaffn.)
  • Rząd: Monoblepharidales J. Schröt. (1893) (syn. Monoblepharidineae J. Schröt., Monoblepharidomycetes) (np. Monoblepharis, Harpochytrium, Oedogoniomyces)

W tym systemie Blastocladiales i Neocallimastigales – grupy zaliczane niekiedy do skoczkowców – są wydzielone z tego typu w celu uniknięcia jego polifiletyzmu i nadano im rangę typu. Również status niektórych taksonów niższej rangi (Caulochytrium, Olpidium, Rozella, Rhizophlyctis rosea, które tradycyjnie tworzyły rodzinę Olpidiaceae w obrębie Spizellomycetales^[3]) jest niepewny i zostały uznane za taksony incertae sedis.

We wcześniejszych systemach taksonomicznych przedstawiciele tej grupy byli zaliczani do glonowców. Rzędy Chytridiales, Monoblepharidales i Blastocladiales łączono w podklasę glonowców Uniflagellatae (jednowiciowce)^[4]. W miarę poznawania szczegółów budowy i filogenezy, grupie tej nadawano coraz wyższą rangę taksonomiczną i oddzielano od pozostałych grzybów niższych, a podkreślano związki z grzybami wyższymi. W jednym z systemów z końca XX w^[5]. nadawano im status monotypowej podgromady w gromadzie Eumycota (grzyby właściwe). W systemie tym podgromada Chytridiomycotina (biczykowe, skoczki, skoczniaki) zawiera tylko jedną klasę Chytridiomycetes (skoczkowe) podzieloną na następujące rzędy: Olpidiales (olpidiowce), Chytridiales (skoczkowce), Blastocladiales (blastokladiowce, różnogametowce), Harpochytriales (harpochytriowce) i Monoblepharidiales (jednowiciowce, jednorzęskowce).

Do skoczkowców należy Synchytrium endobioticum wywołujący raka ziemniaczanego.

Cykl rozwojowy

(na przykładzie Synchytrium endobioticum):

Zoospora skoczkowców dostając się do komórki żywiciela (ziemniaka) traci wić i przybiera postać pełzaka. Żywiciel reaguje na infekcję pasożyta hipertrofią (wytworzeniem na bulwie nieforemnych narośli). We wnętrzu komórki przechodzi kariokinezę i powstaje wielojądrowa grzybnia. Po jej pęknięciu powstają zoospory, które się wysypują. Ten cykl powtarza się całe lato.

Jesienią łączą się gamety (izogamia) i powstaje zygota diploidalna z dwiema wiciami. Wnikając do komórki żywiciela traci obie wici i otacza się grubą ścianą (funkcja przetrwalnikowa). Wiosną przechodzi mejozę, następnie mitozy i wytwarza nowe zoospory.

Przypisy

O filo Chytridiomycota inclui organismos que são heterotróficos e que possuem paredes de quitinosas e uma nutrição por absorção. Neste grupo todas as espécies possuem um estágio zoospórico no seu ciclo de vida (Barr 1990).^[1] Segundo James (2006) ^[2] este é o único filo de fungos verdadeiros que se reproduzem com esporos (zoósporos).

Este filo contém somente uma classe, Chytridiomycetes, sendo a única pertencente ao reino Fungi que produz células móveis. Com exceção as poucas espécies com células poliflageladas, as células móveis (zoósporos e gametas) destes organismos possuem um único flagelo tipo chicote, posteriormente inserido (Alexopoulos et al. 1996).^[3]

Os fungos pertencentes a este filo são similares aos fungos superiores seja composição de suas paredes celulares, ou pela bioquímica de suas células, bem como pela análise seqüencial das subunidades ribossômicas. Sem se considerar aspectos bioquímicos ou moleculares, há espécies filamentosas entre os Chytridiomycota para justificar sua relação com os fungos superiores (Barr 1990, 1992). Outras características que possuem em comum com os outros fungos são: a estrutura cenocítica do talo e a conversão do zigoto em esporo ou esporângio de resistência, ou no desenvolvimento de talo diplóide. Possuem talo de desenvolvimento endógeno ou exógeno, holocárpico ou eucárpico, monocêntrico, policêntrico, rizoidal ou micelial; paredes celulares com quitina e glucanos; cristas mitocondriais achatadas; divisões intranucleares cêntricas; zoósporos sem mastigonemas ou escamas (flagelo tipo chicote), com um único sistema de raízes flagelares e algumas vezes rumposomos. Reprodução assexual por meio de zoósporos e, a sexual por copulação planogamética, copulação de gametângios ou somatogamia (Hawksworth et al. 1995,^[4] Alexopoulos et al. 1996^[3]).

Ocorrência (Habitats) e Problemas causados pelo filo (Parasitismo)

Estes fungos estão presentes nos ecossistemas terrestres e aquáticos, vivendo saprobicamente ou parasitando algas, anfíbios, outros fungos, animais microscópicos e, plantas superiores^[1] ocorrendo em habitats diversificados e exclusivos dos trópicos para as regiões árticas (Powell 1993^[5]). Eles são encontrados em sistemas aquáticos tais como córregos, lagoas e estuarinas (ambiente aquático de transição entre um rio e o mar) e os ecossistemas marinhos, principalmente como parasitas de algas e componentes de plâncton. Talvez a maioria das espécies ocorrem em habitats terrestres (Barr 2001) tais como florestas, solos agrícolas e no deserto, também em turfeiras ácidas como saprófitas de substratos de refratários.

Algumas espécies poderão provocar a morte de anfíbios em larga escala. O processo, no entanto, é desconhecido. A infecção é denominada quitridiomicose. O declínio das populações de anfíbios levou à descoberta desta infecção em 1998, na Austrália e no Panamá. Espécies no gênero fúngico Batrachochytrium são responsáveis por declínios severos nas populações de anfíbios globalmente^[6].

Olpidium brassicae (Woronin) Dang é vetor de inúmeras viroses em plantas de interesse econômico e, Synchytrium endobioticum (Schilb.) Percival é responsável pela doença conhecida como verruga preta da batata. Os representantes de Neocallimasticales são anaeróbios obrigatórios em rúmen e ceco de herbívoros (Alexopoulos et al. 1996^[3]). Batrachochytridium dendrobatidis Longcore tem merecido atenção especial por ser responsável pelo declínio da população de anfíbios nativos em várias partes do mundo, inclusive no Brasil (Carnaval et al. 2005^[7]).

Ciclo de Vida

As quitrídias são variadas em sua forma de vida, em suas interações sexuais e principalmente no ciclo de vida. A meiose e a mitose lembram os mesmos processos ocorrentes em outros fungos. São intranucleares, ou seja, o envoltório permanece intacto até a telófase tardia. Distinguem-se dos outros fungos principalmente pelas células móveis características (zoósporos e gametas), a maioria contendo apenas um único flagelo liso e posterior. As quitrídias exibem vários modos de reprodução, algumas não desenvolvem micélio e outras tem rizóides finos. Em termos de ciclo de vida, morfologia e fisiologia, Allomyces é a quitrídia mais bem conhecida.

A reprodução assexuada ocorre por Zoósporos produzidos em esporângios e os esporângios podem ser como opérculos ou inoperculados; A reprodução sexuada é conhecida em poucas espécies sendo que a mesma pode ser: por copulação gametangial, copulação planogamética (iso, aniso ou oogâmica) ou somatogamia;

No ciclo da Allomyces há alternância de gerações isomórficas. Os indivíduos haploides e diploides são indistintos, até que iniciem a formação de estruturas reprodutivas. Os indivíduos haploides (gametófitos) produzem aproximadamente igual número de gametângios femininos hialinos e gametângios masculinos. Os gametas são de dois tamanhos, condição chamada anisogamia. Os gametas masculinos, que têm cerca da metade do tamanho dos gametas femininos, são atraídos por sirenina, um hormônio produzido pelos gametas femininos. O zigoto perde os flagelos e germina produzindo um indivíduo diploide. Essa estrutura esporofítica produz dois tipos de esporângios. O primeiro são esporângios assexuados - sem cor, com parede fina e que libera zoósporos diploides - os quais podem germinar e repetir a geração diploide. O segundo tipo são esporângios sexuados - castanhos-avermelhados, com parede espessa e que são capazes de resistir à condições severas do ambiente. após um período de dormência, a meiose ocorre nesses esporângios sexuados, resultando na formação de zoósporos haploides. Esses zoósporos desenvolvem-se em gametófitos, que produzem gametângios na maturidade.^[8]

Referências

Chytridiomycota este o încrengătură de fungi care cuprinde 2 clase și este relativ mic în comparație cu alte grupuri. Acest grup cuprinde aproximativ 1000 de specii grupate în 120 de genuri.

Referințe

Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Chytridiomycota

Gisselsvampar eller pisksvampar (Chytridiomycota) är en division i svampriket som huvudsakligen består av encelliga arter, vilka lever i sötvatten eller våt jord och har flagellerade sporstadier. Evolutionärsmässigt, uppkom gisselsvampar antingen som systergrupp till kopplingssvampar (Zygomycota) eller som systergrupp till alla andra svampar. Det finns även en teori som hävdar att gisselsvampar är en parafyletisk grupp, alltså att vissa medlemmar i gruppen är närmare släkt med kopplingssvampar än med andra gisselsvampar.

En groda som dött av chytridiomycos.

De flesta gisselsvampar lever på dött organiskt material eller i en parasitrelation med alger eller djur. Några arter i ordningen Chytridiales orsakar sjukdomar i växter. Arten Batrachochytrium dendrobatidis ger upphov till chytridiomycos hos groddjur och kräldjur.^[1]

Kladogram enligt Catalogue of Life^[2] och Dyntaxa^[3]:

Chytridiomycetes

Coenomyces

Monoblepharidomycetes

Thalassochytrium

Ascomycota

Basidiomycota

Blastocladiomycota

Calacogloea

Chaetotrichum

Fungi, classes incertae sedis

Gloeolecta

Glomeromycota

Lymphocystidium

Microspora

Neocallimastigomycota

Rozella

Sclerotium

Teliomycota

Variolaria

Zygomycota

Källor

1. ^ Encyclopædia Britannica Online: Chytridiomycota. Läst 2010-02-10.
2. ^ Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.) (19 april 2011). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2011 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. Arkiverad från originalet den 18 juni 2012. https://web.archive.org/web/20120618223324/http://www.catalogueoflife.org/services/res/2011AC_26July.zip. Läst 24 september 2012.
3. ^ Dyntaxa Chytridiomycota

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Gisselsvampar.
  Bilder & media

• Wikispecies har information om Chytridiomycota.
  Artförteckning

Denna svampartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.

Kitridler (Latince: Chytridiomycota), mantarlar aleminde yer alan bir şubedir. Adını, spor yapılarının benzerliğinden dolayı, Yunanca "küçük kap" anlamına gelen Chytridiondan almaktadır. Kitridler aslında protistlerdir ve çoğunlukla bir takımı olan Chytridiales'in üyeleri için Kitridler terimi kullanılır. 5 takım içinde, 127 cinsde, yaklaşık olarak 1000 kitrid türü tanımlanmıştır.

Özellikleri

Kitridler mantarların en ilkel, çoğunlukla kitin ve keratini çürüten grubudur. Bazıları sularda, çoğunlukla tatlı sularda bulunur.

Tallus sönositikdir ve genellikle gerçek olmayan misellidirler (aslında rizoidli). bazı türler tek hücrelidir. Diğer mantarlar gibi kitridlerinde hücre duvarları kitinden yapılmıştır. Kitridlerin bütün zoosporlar ve gametleri kendi kamçısını taşır ve her vuruş bağımsızdır.

Bazı kitrid türlerinin büyük miktarlarının ikiyaşamlıları öldürdükleri bilinmektedir, ama bunun nasıl olduğu henüz anlaşılmamıştır. Enfeksiyon "kitridiomikozis" olarak tanımlanır. 1998'de Avustralya ve Panama'daki kurbağa populasyonlarının azalmasıyla kitridiomikozis keşfedilmiştir.

Kitridler ayrıca bitkilerde de patojenlerdir; Synchytrium endobioticum türü kitrid patateste siyah siğil yapan önemli bir patojendir.

Kitridlerin en eski fosil bulguları İskoçya'da Devonian-devrine ait olarak bulunmuştur. Bu fosiller yakın olarak Allomyces cinsine benzerlik göstermektedir.^[1]

Sınıflandırma

Eski sınıflandırmalarda Kitridler, Mantar alemi içindeki Myxomycophyta altşubesinin Phycomycetes sınıfında gruplandırılmışlardır.

Kaynakça

Dış bağlantılar

• Wikimedia Commons'ta Chytridiomycota ile ilgili çoklu ortam kategorisi bulunur.
• http://www.bama.ua.edu/~chytrid/
• http://www.ucmp.berkeley.edu/fungi/chytrids.html
• Kitridlerin etkileri
• http://www.msnbc.msn.com/id/17166620
• Kitridler - AquariumWiki

Хитрідіомікотові гриби (Chytridiomycota) — відділ грибів. Положення цього відділу в системі грибів суперечливим, але дані геносистематики підтверджують, що це найдавніша група грибів, єдина, яка має у життєвих циклах рухомі стадії, примітивно влаштований талом.

Опис

Вегетативне тіло в більшості видів розвинене слабо. Найчастіше талом одноклітинний, може бути з різоміцелієм. У більш високоорганізованих (порядки моноблефарідальні — Monoblepharidales, бластокладіальні — Blastocladiales) вегетативне тіло у вигляді багатоядерного розгалуженого неклітинного міцелію. Клітинна оболонка хітиново-глюканова. У більшості видів талом з одним ядром у центральній частині та без ядер у різоміцелії, але в деяких представників таломи багатоядерні з особливими структурами — колективними клітинами. Безстатеве розмноження здійснюється за допомогою зооспор, що мають один гладкий батогоподібний джгутик, прикріплений до заднього кінця спори. Осідаючи на субстрат, зооспори втрачають джгутики й різними способами перетворюються на вегетативне тіло гриба. У ендопаразитів вміст зооспор переходить у клітину рослини по спеціальному каналу. В ектопаразитів зооспори вкриваються оболонкою й залишаються зверху, а всередину клітини потрапляє різоміцелій. У сапротрофів тіло утворюється всередині й зовні субстрату. Зооспори утворюються в кулястих або грушоподібних зооспорангіях, з яких виходять через пору на кінці виводкової трубки або через отвір, що відкривається спеціальною кришечкою. У примітивніших організмів одноклітинне вегетативне тіло перетворюється на спорангій, у більш високоорганізованих видів спорангії утворюються з частини вегетативного тіла. Характерно різноманіття типів статевого процесу (хоча в багатьох представників статевий процес не є достеменним). Це може бути ізогамія, гетерогамія, оогамія і навіть соматогамія. Продукт статевого розмноження — зиготи, вкриті оболонкою. У них простежується два типи чергування безстатевого й статевого поколінь (як у водоростей): ізоморфна й гетероморфна зміна генерацій. У циклах розвитку переважає гаплоїдна стадія. У більшості видів — мейоз зиготичний. Мешкають у воді або у вологому наземному середовищі. Паразитують на водоростях, квіткових рослинах, нижчих тваринах і грибах. Деякі види можуть бути сапротрофами.

Класифікація

• Клас Chytridiomycetes

• • Порядок Chytridiales
  • Порядок Cladochytriales
  • Порядок Rhizophydiales
  • Порядок Polychytriales
  • Порядок Spizellomycetales
  • Порядок Rhizophlyctidales
  • Порядок Lobulomycetales
  • Порядок Gromochytriales
  • Порядок Mesochytriales

• Клас Monoblepharidomycetes

Посилання

• Chytrid Fungi Online: by the University of Alabama
• Longcore Lab from University of Maine--Including links on how to isolate and culture chytrids
• Introduction to the Chytridiomycota: at the UC Museum of Paleontology
• Impact of chytrid fungus on frogs (Foundation for National Parks & Wildlife)
• 'Amphibian Ark' aims to save frogs from fungus
• The Aquarium Wiki Encyclopaedia on Chytrid Fungus and how it impacts amphibians kept as domestic pets.
• NIH
• Зооинженерный факультет МСХА. Отдел Chytridiomycota (хитридиомикота). Микология. Грибы и грибоподобные организмы. Процитовано 20.11.2014.

Chytridiomycota (tên gọi thông thường: chytrids) là một ngành của giới Nấm. Đây là một ngành nấm hoại sinh, phát triển trên các thực thể có kitin và keratin, đôi khi nấm này sống dưới dạng ký sinh.^[1]

Xem thêm

• Giới Nấm

Chú thích

Liên kết ngoài

• Chytrid Fungi Online: của trường Đại học Alabama
• Longcore Lab from University of Maine--Including links on how to isolate and culture chytrids
• Introduction to the Chytridiomycota: UC Museum of Paleontology
• Impact of chytrid fungus on frogs (Foundation for National Parks & Wildlife)
• 'Amphibian Ark' aims to save frogs from fungus
• The Aquarium Wiki Encyclopaedia on Chytrid Fungus và những ảnh hưởng đối với thú nuôi là động vật lưỡng cư
• MeSH Chytridiomycota

Bài viết về chủ đề sinh học này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• Хитридиомицеты (Chytridiomycetes)

• Хитридиевые (Chytridiales)
• Ризофликтисовые (Rhizophlyctidales)
• Ризофидиевые (Rhizophydiales)
• Спизелломицетовые (Spizellomycetales)

• Моноблефаридомицеты (Monoblepharidomycetes)

• Моноблефарисовые (Monoblepharidales)

壶菌（英语：Chytridiomycota）是一类具有動孢子（英语：zoospore）的真菌。其名稱来源于希腊文χυτρίδιον（chytridion），意思是“小壶”，因其產生動孢子的結構動孢子囊而得名。壺菌是真菌演化的過程中，最早分支出去的類群之一。壺菌多為腐生，釋放酵素分解環境中的腐爛的有機物，再以滲透營養（英语：osmotrophy）取得養分，也有一些壺菌寄生在別的生物中，例如造成兩生類壺菌病的蛙壺菌。

ツボカビ門（ツボカビもん）は、菌界の中の分類群で、鞭毛を持つ遊走細胞を形成する。有機物表面に付着するものでは、遊走細胞を放出する際に丸いふたが開くものがあり、その姿が壺のようなのでこの名がある。

サカゲツボカビは真菌（菌界）ではない別グループ。

一般的特徴[編集]

ツボカビ門は、鞭毛を有する細胞を生じることを特徴とする菌類である。

菌体の構造は、分類群によって様々であるが、簡単な構造のものが多い。 細胞内寄生する単細胞生物や、細胞本体は基質表面に付着し、基質中にわずかに仮根状菌糸をのばすもの、複数の細胞体がつながった構造にまで発達するものなどがあるが、真の菌糸は形成しない。

単細胞のものでは、細胞の内容がすべて遊走細胞となり、仮根状菌糸を持つものは細胞体部分のみが遊走細胞になる。遊走細胞は後方に鞭状鞭毛を1本持つ。

この類の体制に関してはいくつかの特殊な用語がある。細胞の内容すべてが配偶子や遊走子に変化するものは全実性(holocarpic)と呼ばれる。これに対して、菌糸状の部分があるなど、菌体に遊走細胞にならない部分が残るものを分実性(eucarpic)という。菌体に遊走細胞になる部分が一つしかないものを単心性(monocentric)、複数の遊走細胞になる部分ができるものを多心性(polycentric)という。

ツボカビ目では全実性のもの、分実性で単心性のもの、分実性で多心性のものなどがある。分実性で単心性のものは、球形の遊走子のうの基部から仮根状の菌糸が基質中に伸びた形である。分実性で多心性のものは、球形の遊走子のうが、ごく細い菌糸によって多数連結された姿のものである。それ以外の菌類にこれらの語を当てはめれば、ほとんど全部が分実性で多心性と言うことになる。

多くのものでは菌体は単相であり、遊走子は単独で基質上で発芽し、新たな菌体を生じるという無性生殖を行う。

人間との関係[編集]

寄生性のものの一部に植物の病原体となるものがある。ボウフラキンは蚊の防除に役立つのではないかと期待されている。

それ以外のものは、微小藻類や菌類に寄生するもの、水中の有機物に腐生的に生活しているものが多く、特に関わりを持つ場面はない。小型のものが多いので、目につく機会もほとんどない。

カエルツボカビ症[編集]

カエルツボカビ症（かえるつぼかびしょう）は、ツボカビの一種カエルツボカビ (Batrachochytrium dendrobatidis) によって引き起こされるもので、ツボカビに感受性のある両生類の感染症である。ただし耐性を持った両生類も多く存在することがわかっており、日本では大きな問題は生じていない。

系統関係[編集]

細胞の後方だけに1本のみの鞭毛を有する遊走細胞は真核生物において希にしか知られず、他には動物界に属する生物の遊走細胞である精子がこの性質を持つ。これは真核生物の中で菌界と動物界が近縁な群である事を示唆するが、近年の分子系統学の研究もこれを支持する結果を導き出している。動物・菌類・襟鞭毛虫を含む系統はオピストコンタと呼ばれる。

ツボカビ類は，菌類でもっとも原始的な群だと考えられる。菌類のそれ以外の群との関係は不明な点が多いが、接合菌のバシジオボルスがツボカビ類に近縁との説が浮上している。

なお、水中で見られるカビに似た生物は、一般にミズカビと呼ばれ、ミズカビという和名を持つものもある。しかし、それらの大部分は卵菌といわれるグループに属する。この卵菌は非常に菌類的な性質の生物であり、しかも鞭毛を持つ遊走子を作ることから、かつてはツボカビ門と卵菌門、それにサカゲツボカビ門を併せて鞭毛菌門（あるいは接合菌をあわせて藻菌類）というグループにまとめられていた。しかし、後の二群は現在では菌界に属するものではなく、黄色植物やラビリンチュラ類と同じストラメノパイルと呼ばれる群に属することが判明している。

分類[編集]

古くは菌糸を発達させるものを含め、遊走細胞を生じる菌的な生物すべてを鞭毛菌と呼び、上記のミズカビなどもこれに含めた。後に卵菌類とサカゲカビ類がこれから外され、残りの菌界に属するものすべてをこの門に含めた。それは以下のようなものである。

• Cytridiomycota ツボカビ門
  • Cytridiomycetes ツボカビ綱
    • Chytridiales　ツボカビ目：球形の細胞体で、内部がすべて胞子になるもの、および、それに仮根状菌糸があるもの、それらが細い菌糸でつながったものなど。フクロカビ(Olpidium)、サビフクロカビ(Synchytrium)、ツボカビ(Chytridium)、クモノスツボカビ(Nowakovskiella)など。サビフクロカビには、ジャガイモに癌腫病を起こすものがある。
    • Blastocladiales　コウマクノウキン目：菌糸体が発達するが、その基部には基底細胞があり、そこから上に菌糸をのばし、下に仮根状菌糸を出す。カワリミズカビ(Allomyces)、ボウフラキン(Coelomomyces)など
    • Monoblepharidales　サヤミドロモドキ目：よく発達した菌糸体からなる。サヤミドロモドキ(Monoblepharis)など

後に脊椎動物に寄生するネオカリマスティクスがこの群に含まれることが判明した。しかし分子系統等の知見から、菌類の分類体系に見直しが入った結果、この門は細分された。他にこの門に含めたものではコウマクノウキン目のものがこの門から独立させられた。以下にHibbert et al.(2007)の体系を示す^[1]。

• Chitridiomycota：ツボカビ門
  • Chytridiomycetes：ツボカビ綱
    • Chitridiales：ツボカビ目
    • Rhizophydiales
    • Spizellomycetales
  • Monoblepharidomycetes：サヤミドロモドキ綱
    • Monoblepharidales：サヤミドロモドキ目
• Neocallimastigomycota：ネオカリマスティクス門
• Blastcladiomycota：コウマクノウキン門

なお、ツボカビ目に所属すると考えられていた細胞内性の菌寄生菌であるロゼラ Rozella はこの群を離れてCryptomycota という門に含まれることになった。

出典[編集]

1. ^ 和名は国立科博(2008)p.96による

参考文献[編集]

• ジョン・ウェブスター／椿啓介、三浦宏一郎、山本昌木訳、『ウェブスター菌類概論』,(1985),講談社
• 国立科学博物館、『菌類のふしぎ -- 形とはたらきの驚異の多様性』、2008、東海大学出版会
• David S. Hibbert,(以下67人省略),(2007), A higher-level phylogenetic classification of the Fungi. Mycological Reseaech III,509-547

関連項目[編集]

• カエルツボカビ症