dcsimg

Reineta de cuixes blaves ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

La reineta de cuixes blaves,Litoria raniformis, (en anglès: Growling Grass Frog) és una espècie d'amfibi anur del gènere Litoria, dins la família Hylidae. És una espècie nativa d'Austràlia des del sud d'Austràlia meridioanl al llarg del riu Murray fins Victoria a New South Wales, amb poblacions a Tasmània. Ha estat introduïda a Nova Zelanda.

Descripció

 src=
Litoria raniformis de color verd pàl·lid

És una granota de mida molt grossa que viu a terra o als arbres. Fa fins a 10 cm. Les seves poblacions estan en declivi.

Referències


Bibliografia

  • Walker, S. 2005. FrogSA Presentations.
  • Robinson, M. 2002. A Field Guide to Frogs of Australia. Australian Museum/Reed New Holland: Sydney.
  • Antsis, M. 2002. Tadpoles of South Eastern Australia
  • Frogs of Australia -Frog call available here.
  • Frog Australia Network

Enllaços externs

 src= Podeu veure l'entrada corresponent a aquest tàxon, clade o naturalista dins el projecte Wikispecies.  src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Reineta de cuixes blaves Modifica l'enllaç a Wikidata
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Reineta de cuixes blaves: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

La reineta de cuixes blaves,Litoria raniformis, (en anglès: Growling Grass Frog) és una espècie d'amfibi anur del gènere Litoria, dins la família Hylidae. És una espècie nativa d'Austràlia des del sud d'Austràlia meridioanl al llarg del riu Murray fins Victoria a New South Wales, amb poblacions a Tasmània. Ha estat introduïda a Nova Zelanda.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Murisijalehtisammakko ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Murisijalehtisammakko[2] (Litoria raniformis) on Australiassa esiintyvä lehtisammakkolaji.

Koko ja ulkonäkö

Murisijalehtisammakko on suuri lehtisammakko, se voi kasvaa jopa 10 senttiä pitkäksi nenänpäästä peräaukkoon mitattuna. Lajin ihon pohjaväri on vaaleanvihreä, sen päällä on mustia ja pronssinvärisiä lykyitä viivoja ja täpliä. Kyljissä on viivat molempaa väriä. Vatsa ja kurkku ovat vaaleita. Nuijapäät ovat myös isoja, häntä mukaan laskettuna jopa 9,5 senttiä.

Levinneisyys

Murisijalehtisammakkoa tavataan vain Australiassa. Sen levinneisyysalue mantereella ulottuu Uuden Etelä-Walesin, Victorian ja Etelä-Australian alueille. Lisäksi sitä tavataan Tasmaniassa ja joillakin Bassinsalmen saarilla.

Tulokaslajina murisijalehtisammakkoa tavataan myös Uudessa-Seelannissa, jonne se tuotiin 1860-luvulla Tasmaniasta. Nykyisin se on maan laajimmalle levinnyt sammakkolaji.[3]

Murisijalehtisammakon mieluisinta elinympäristöä ovat suot, lammet ja järvet (erityisesti ne, joilla kasvaa ruokoa) metsässä ja rannikkoalueilla. Murisijalehtisammakko on ketterä kiipeilijä, mutta se viettää suurimman osan ajastaan tiheässä ruohikossa tai rämeisillä niityillä.

Lajin uskotaan olevan harvinaistumassa suuressa osassa sen esiintymisaluetta. Joiltakin alueilta se on kadonnut kokonaan, mutta osissa Pohjois-Victoriaa ja Etelä-Australian Riverlandissa se on paikoin yhä runsas.

Lähteet

Viitteet

  1. Jean-Marc Hero, Graeme Gillespie, Frank Lemckert, Murray Littlejohn, Peter Robertson, Raymond Brereton, Peter Brown: Litoria raniformis IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.2. 2004. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 6.8.2014. (englanniksi)
  2. McGhee, Karen & McKay, George: Maailmamme eläimet, s. 176. Suomentanut Marja-Leena & Pertti Hiltunen. Helsinki: Gummerus, 2007. ISBN 978-951-20-7373-3.
  3. Paddy Ryan: Frogs - Introduced frogs Te Ara - the Encyclopedia of New Zealand. Viitattu 4.5.2017. (englanniksi)
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Murisijalehtisammakko: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Murisijalehtisammakko (Litoria raniformis) on Australiassa esiintyvä lehtisammakkolaji.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Australorzekotka różnobarwna ( Polish )

provided by wikipedia POL

Australorzekotka różnobarwna (Litoria raniformis) – gatunek płazów z rodzaju Litoria, należący do rodziny rzekotkowatych. Zamieszkuje południową Australię, w tym Tasmanię, został introdukowany na Nowej Zelandii. Jego grzbiet ubarwiony jest na zielono i złoto z ciemnymi cętkami, brzuszna strona ciała jest żółta. Barwa niebieska pojawia się w okolicy pachwin i ud. Jego skóra wytwarza aureiny, peptydy o działaniu przeciwbakteryjnym i antynowotworowym. Bytuje w zbiornikach wodnych i ich okolicach, samce zwykle nawołują samice z wody. Wśród głównych zagrożeń dla gatunku wymienia się ryby z rodzaju Gambusia i epizoocję grzybiczą.

Systematyka

Gatunek ten ma długą historię, a jego systematyka i status podlegały zmianom. Został opisany przez Kefersteina w 1867 na podstawie osobnika pochodzącego z nieznanej lokalizacji. Badacz nadał mu nazwę naukową Chirodryas ranifiormis. 4 lata później zmienił jednak zdanie, uznając opisane przez siebie zwierzę za tożsame z Hyla aurea. W 1938 Parker zajął pogląd pośredni, uznając oba płazy za dwa podgatunki w 1 gatunku H. aurea. Umieszczano w nim też trzeci podgatunek H. a. cyclorhynchus, podniesiony potem do rangi odrębnego gatunku. Tymczasem w 1957 płaz typu australorzekotki różnobarwnej został opisany ponownie, znów jako odrębny gatunek, po badaniach krzyżowania się osobników. Opisu dokonał Copland, autor nazwy Hyla moorei. Wtedy też uczony ten wydzielił z H. aurea raniformis populację nazwaną przez siebie H. a. major[3].

Płaza cały czas umieszczano w obrębie rodzaju Hyla[3] i rodziny rzekotkowatych (Hylidae). Sytuację zmieniła rewizja taksonomiczna Tylera dokonana w 1971[4]. Badacz ten, wyciągając wnioski z odrębności mięśni worków powietrznych, zaproponował przeniesienie gatunków australijskich i papuaskich do rodzaju Litoria[3].

Przez pewien czas zwierzę to uznawano za podgatunek Litoria aurea, określając go jako Litoria aurea raniformis. Poglądowi temu sprzeciwili się w 1975 Courtice i Crigg, którzy opisali australorzekotkę różnobarwną jako osobny gatunek L. raniformis. W momencie jej publikacji Litoria moorei i Litoria cyclorhynchus uznawano już za odrębne gatunki, jednakże formy raniformis, ulongae i major wciąż traktowano jak podgatunki L. aurea. Uczeni ci zaproponowali uznanie za gatunek australorzekotki różnobarwnej i wyodrębnienie z niej również jako osobny gatunek Litoria flavipunctata. Pozostałe formy spotkał los wręcz przeciwny: L. a. ulongae zsynonimizowano z L. aurea, a L. a. major, różniącą się od L. a. raniformis tylko rozmiarami, z australorzekotką różnobarwną[3].

Budowa ciała

Osobnik dorosły mierzy 55–104 mm. Australorzekotka różnobarwna wyróżnia się bladym[5], zielonym pasmem biegnącym w połowie grzbietu zabarwionego zielono i złoto. Podobne pasmo występuje również u Litoria flavipunctata, nie ma go natomiast u Litoria aurea. Mogą się nań znajdować ciemne plamki i paski, czarne lub brązowe. Błona bębenkowa jest złota. W okolicy oka rozpoczyna się złoty pasek, zanikający w okolicy pachwiny, przebiegający grzbietowo-bocznie[3]. Pachwina przyjmuje barwę turkusu[5] lub niebieską, podobnie jak niebieskie tylne czy wewnętrzne części bioder, a nawet stopy; jednak mniej połyskującą, niż u L. aurea. Na grzbietowej powierzchni biodra widać kilka niedużych plam barwy żółtej. Brzuszną powierzchnię ciała opisywanego przez siebie samca Courtice określa jako żółtą, granulowaną. Kolor ten występuje również na rezonatorach samców[3].

Grzbiet ciała jest znacznie bardziej brodawkowaty, niż u blisko spokrewnionej australorzekotki złocistej[5].

Długość głowy (22,5 mm) i jej szerokość (20,0 mm) prawie się nie różnią (stosunek wynosi 1,02). Nozdrza są bardziej oddalone od oczu, niż od siebie nawzajem. Duża błona bębenkowa cechuje się średnicą stanowiącą 59% średnicy oka. Język jest wolny i szeroki. Z kolei długość głowy stanowi 37% odległości dzielącej czubek niezbyt wydatnego pyska i naturalny otwór ciała równej 60,3 mm[3].

Najdłuższym palcem kończyn przednich jest trzeci, następny pod tym względem – czwarty. Pierwszy i drugi nie różnią się długością, którą ustępują pozostałym. Na tylnych kończynach najdłuższy jest czwarty palec, a dwaj jego sąsiedzi nie różnią się długością, wyprzedzając palec drugi. Najkrótszy jest pierwszy. Opuszki palców nie przekraczają wielkością reszty palców, podobnie jak u L. flavipunctata, inaczej niż u australorzekotki złocistej. Błona pławna uległa pewnej redukcji[3].

Fizjologia

W temperaturze 23 °C osobniki dorosłe radzą sobie dobrze. Ilość zużywanego tlenu nie różni się zbytnio od ilości zaobserwowanej u Litoria ewingii. Różnicę obserwuje się natomiast w temperaturze 7 °C, gdy australorzekotka różnobarwna zapada w odrętwienie. Oznacza to mniejsze zużycie tlenu. L. ewingii cechuje się bowiem dłuższym okresem rozrodu, co musiało skutkować przystosowaniem do niskich temperatur. W 15 °C u niektórych osobników L. raniformis nie obserwowano w ogóle ruchów płuc[4].

Aureiny

W wydzielinach gruczołów tego płaza znaleziono substancje zwane aureinami. Związki te dzieli się na 5 grup oznaczanych kolejnymi cyframi. Związki z grup od 1 do 3 wykazują modyfikacje potranslacyjne w postaci grupy NH2 przyłączonej do C-terminalnej grupy karboksylowej. Dzięki fragmentom o właściwościach hydrofobowych i hydrofilowych, układających się w strukturę drugorzędową α-helisy, peptydy te mają właściwości amfipatyczne. Peptydy z grup 4 i 5 również cechują się amfipatycznością, nie posiadają jednak tak dobrze wyróżnionych fragmentów hydrofobowych i hydrofilowych. Taka budowa umożliwia tym związkom oddziaływanie z błoną biologiczną i nadaje im właściwości przeciwbakteryjne. Rozek i współpracownicy wykazali ich działanie przeciwko Bacillus cereus, Leuconostoc lactis, Listeria innocua, Micrococcus luteus, Pasteurella multocida, Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis, Streptococcus uberis. Prócz tego aureiny zdają się wykazywać działanie przeciwnowotworowe. W obu przypadkach szerokie spektrum działania wykazują trzy pierwsze grupy aurein. Należąca do nich 1.2, licząc 13 reszt aminokwasowych, jest najmniejszych odkrytym do tej pory pochodzącym od płaza peptydem wykazującym jednocześnie działanie przeciwbakteryjne i antykancerogenne[5].

Związki te ze względu na swoje działanie nie mogą być syntetyzowane od razu w postaci aktywnej, tworzone są jako propeptydy. W tej pozbawionej aktywności biologicznej postaci mogą być przechowywane w obrębie gruczołów wydzielniczych. Odpowiedni bodziec sprawia, że endoproteaza hydrolizuje odpowiednie wiązanie, przekształcając propeptyd w postać aktywną. W podobny sposób odbywa się degradacja tych aktywnych związków. W przypadku 2.1, 2.4 oraz 3.3 polega ona na odcięciu dwóch pierwszych reszt aminokwasowych, natomiast 3.1 wykazuje 2 różne produkty rozpadu, pozbawione dwóch pierwszych albo trzech ostatnich reszt aminoacylowych[5].

Poniższa tabela prezentuje aureiny znalezione przez Rozeka i współpracowników[5].

Aureina Masa cząsteczkowa Struktura 1.1 1444 GLFDIIKKIAESI-NH2 1.2 1478 GLFDIIKKIAESF-NH2 2.1 14613 GLLDIVKKVVGAFGSL-NH2 2.1.1 1443 LDIVKKVVGAFGSL-NH2 2.5 1647 GLFDIVKKVVGAFGSL-NH2 2.6 1627 GLFDIAKKVIGVIGSL-NH2 3.1 1736 GLFDIVKKIAGHIAGSI-NH2 3.1.1 1480 GLFDIVKKIAGHIA-OH 3.1.2 1566 FDIVKKIAGHIAGSI-NH2 3.2 1766 GLFDIVKKIAGHIASSI-NH2 3.3 1794 GLFDIVKKIAGHIVSSI-NH2 3.3.1 1624 GLFDIVKKIAGHIVSSI-NH2 4.2 240 GLLQTIKEKLKEFAGGVVTGVQS-OH 4.4 2424 GLLQTIKEKLKELATGLVIGVQS-OH> 5.1 2544 GLLDIVTGLLGNLIVDVLKPKTPAS-OH 5.2 2450 GLMSSIGKALGGLIVDVLKPKTPAS-OH

Tryb życia

Litoria raniformis wykazuje dużą zależność od środowiska wodnego. Płazy te chłodną porę roku spędzają zahibernowane, zagrzebane w mule na dnie zbiornika wodnego lub też w kryjówkach pod kamieniami czy kłodami drewna. Istnieją jednak doniesienia o wybudzaniu się podczas łagodniejszych okresów[4].

Cykl życiowy

Rozród odbywa się w stawach stałych i bagnach[2]. Badania z Canterbury wykazały, że rozród przypada na wiosnę i lato[4]. Jednakże Hero, Littlejohn i Marantelli donoszą, że samce nawołują od sierpnia do kwietnia[2]. Badania prowadzone przez Cree w Nowej Zelandii wskazują jednakże na okres kumkania od grudnia do lutego[4]. Samce kumkają zarówno w dzień, jak i w nocy, częściej jednak w nocy. Samce kumkające w dzień, w słoneczne popołudnie, odnotowano w sierpniu i wrześniu 1982. Znajdowały się one pośród roślinności takiej, jak paprocie i jagody. Zwyczajne nocne kumkania odbywają się jednak w zbiorniku wodnym. Temperatura wody, w której przebywają płazy, mieści się w granicach od 12 do 16 °C, także przy opadach śniegu[4].

Kłęb skrzeku składanego przez samicę jest dość luźny. Znajduje się w nim około 1700 jaj. Z jaja wylęga się wolno pływająca larwa zwana kijanką[2]. W temperaturze około 23 °C rozwój przebiega dobrze, kijanki żyją w tej postaci ponad 70 dni, a szesnastodniowa umieralność oceniana jest na 5%; w 15 °C notuje się już wysoką śmiertelność 80%, a umieszczone w takim środowisku larwy nie pobierają pożywienia ani nie pływają. Jednakże w obu temperaturach obserwowano udane przeobrażenia. Od złożenia jaj do zakończenia metamorfozy mija 90 dni. Kijanki niemające jeszcze kończyn obserwowano w Nowej Zelandii od grudnia do marca, z wykształconymi już kończynami od stycznia do kwietnia[4].

Późnym latem lub jesienią kijanki przystępują do przeobrażenia lub też, jak opisują Gillespie, Osborne i McElhinney, zimują w postaci larwalnej, przechodząc metamorfozę dopiero w następnym sezonie[2]. Podczas metamorfozy głowa i tułów podlegają niewielkim zmianom. Resorbowany jest ogon. Kijanka osiąga maksymalnie 77 mm, po niej natomiast odległość od pyska do kloaki wynosi od 25 do 29 mm. Młode żabki w Nowej Zelandii obserwowano od stycznia do kwietnia[4].

Pomimo sympatrycznego występowania z australorzekotką złocistą nie odnotowano hybrydogenezy[3].

Rozmieszczenie geograficzne

Zwierzę zamieszkuje południowo-wschodnią Australię, w tym Tasmanię. W Nowej Południowej Walii i w Australijskim Terytorium Stołecznym zasięg ten skupia się w dolinach rzek Murray oraz Murrumbidgee i ich dorzeczach[2], płaz występuje więc na południu stanu[5]. W obrębie Wiktorii rzekotka występuje prawie w całym stanie, pomijając jedynie regiony położone najbardziej na wschodzie i na zachodzie stanu, z uwagi na panujące tam warunki pustynne lub górskie[2]. W Australii Południowej L. raniformis spotykana jest również na południu stanu[5], IUCN wymienia tutaj dolinę położoną w dolnym biegu rzeki Murray i południowy wschód w okolicach Keith. Na Tasmanii bezogonowy zamieszkuje północ i wschód wyspy[2] (Rozek i współpracownicy wymieniają jedynie północ[5]). Oprócz tego zwierzę zamieszkuje wyspę Bass Strait, gdzie Brook zauważył je i udokumentował jego obecność w 1979. Na południu stanu płaz występuje w rozproszeniu[2].

Płaza introdukowano w Adelaide Hills w stanie Australia Południowa, ale zamieszkująca je populacja jest niewielka. Poza kontynentem australijskim[2] ponad 130 lat temu[4] został wprowadzony na Nową Zelandię. Odnotowuje się go zarówno na Wyspie Północnej, jak i na Południowej, a z mniejszych wysp na Wyspach Stuarta i Great Barrier[2].

Strefy sympatrycznego występowania z australorzekotką złocistą występują w okolicy Canberry oraz na wybrzeżu Gippsland w Wiktorii. Oba gatunki spotykano w tych samych zbiornikach wodnych[3].

Ekologia

Płaz bytuje na wysokości od poziomu morza do 1300 m[2]. Jako siedlisko Rozek wymienia duże stawy[5]. IUCN natomiast mówi tutaj o okolicach tam, stawów, bagien. Australorzekotka różnobarwna zdaje się preferować zbiorniki wodne istniejące stale, aczkolwiek spotyka się ją również w istniejących tylko okresowo. Jako preferowaną roślinność wymienia się turzyce i rośliny wiodące częściowo wodny tryb życia. Zwierzę ukrywa się także pod pniami i skałami[2].

Zbiornik zajęty przez rzekotki może otaczać zarówno las, jak i pastwisko[2]. Spotyka się ją na trawiastych brzegach, w przeciwieństwie do preferującej poza tym podobne siedliska i częściowo sympatrycznej australorzekotki złocistej[3].

Zagrożenia i ochrona

Australorzekotka różnobarwna należała niegdyś do płazów występujących pospolicie, jednakże w 1999 Mahony opisał spadek liczebności w części zasięgu. Wymienia się nawet obszary, na których zniknął całkowicie. Zaliczają się tutaj wzgórza w środkowej i południowej Nowej Południowej Walii, jak podaje IUCN za Ehmannem i White'em (1997), jak również pewne okolice leżące nad rzeką Murrumbidgee, o czym donosi również Mahony. Zupełnie inaczej sytuacja ta wygląda nad rzeką Murray, gdzie płaz występuje powszechnie. IUCN podaje również brak współczesnych doniesień z powiatu Monaro. W Wiktorii, w Gippsland populacje są pofragmentowane, jednakże kilka z nich zamieszkuje okolice stolicy tego stanu, Melbourne. Podobnie wygląda sytuacja na Tasmanii, w środkowej części wyspy płaz prawie wyginął[2].

Na Nowej Zelandii, gdzie płaz pojawił się w związku z działalnością człowieka, żyją dziś tysiące osobników, pomimo szerzącej się epizoocji chytridiomycosis oraz ryb z rodzaju Gambusia, które to czynniki odpowiadają za lokalne spadki liczebności australorzekotki. Na wyspach tych niekorzystny wpływ wywiera także osuszanie terenów podmokłych. Grzybica, pierwszy raz wykryta u tego gatunku właśnie na obszarze Nowej Zelandii (Christchurch), wiąże się ze spadkiem liczebnośći płazów także w kontynentalnej części Australii, m.in. w Australii Południowej (góra Compass). Niestety płaz prawdopodobnie przeniósł chytridioidomycosis na rodzime gatunki nowozelandzkie. Prócz grzyba wśród zagrożeń dla gatunku wymienia się również infekcje wirusowe[2].

Obecnie całkowita liczebność gatunku obniża się[2].

IUCN objęło australorzekotkę różnobarwną w 1994, nie przyznano jej jednak odpowiedniego statusu wskazującego na stopień zagrożenia, lecz umieszczono wśród gatunków niewystarczająco dobrze poznanych dla takiej klasyfikacji (Issuficiently Known). Dwa lata później zaliczono zwierzę do gatunków zagrożonych wyginięciem (Endangered). W 2006 potwierdzono ten status. Nowa Zelandia przyznaje jej status Vulnerable[2].

Monitoring prowadzi Werribee Open Range Zoo. Rozród w niewoli odbywa się w parku zoologicznym w Melbourne[2].

Przypisy

  1. Darrel Frost: Litoria raniformis (Keferstein, 1867) (ang.). Amerykańskie Muzeum Historii Naturalnej, 2010. [dostęp 2012-09-22].
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Litoria raniformis. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
  3. a b c d e f g h i j k Gillian P Courtice, Gordon C Grigg. A taxonomic revision of the Litoria aurea complex (Anura: Hylidae) in south-eastern Australia. „Australian zoologist”. 18, s. 149-163, 1975-08-01 (ang.).
  4. a b c d e f g h i Alison Cree. Breeding biology, respiration, and larval development of two introduced frogs (Litoria raniformis( and (L. ewingi(). „New Zealand Journal of Zoology”. 11, s. 179-187, 1984. DOI: 10.1080/03014223.1984.10423756 (ang.).
  5. a b c d e f g h i j Tomas Rozek, Kate L. Wegener, John H. Bowie, Ian N. Olver, John A. Carver, John C. Wallace & Michael J. Tyler. The antibiotic and anticancer active aurein peptides from the Australian Bell Frogs Litoria aurea and Litoria raniformis. „European Journal of Biochemistry”. 267, s. 5330–5341, 2000 09. DOI: 10.1046/j.1432-1327.2000.01536.x (ang.).
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Australorzekotka różnobarwna: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL

Australorzekotka różnobarwna (Litoria raniformis) – gatunek płazów z rodzaju Litoria, należący do rodziny rzekotkowatych. Zamieszkuje południową Australię, w tym Tasmanię, został introdukowany na Nowej Zelandii. Jego grzbiet ubarwiony jest na zielono i złoto z ciemnymi cętkami, brzuszna strona ciała jest żółta. Barwa niebieska pojawia się w okolicy pachwin i ud. Jego skóra wytwarza aureiny, peptydy o działaniu przeciwbakteryjnym i antynowotworowym. Bytuje w zbiornikach wodnych i ich okolicach, samce zwykle nawołują samice z wody. Wśród głównych zagrożeń dla gatunku wymienia się ryby z rodzaju Gambusia i epizoocję grzybiczą.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Litoria raniformis ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Litoria raniformis är en groda från Australien som tillhör släktet Litoria och familjen lövgrodor.

Utseende

Grodan är klargrön till olivgrön på ovansidan, med bruna till gyllengula fläckar. Ryggen är tydligt vårtig. På varje sida har den ett tydligt hudveck, och trumhinnan är också framträdande.[2] Ryggen har en ljusgrön mittstrimma. Undersidan av låren och bäckenpartiet är klarblå till blågröna. Den har simhud på nästan hela bakfötterna, och tydliga tådynor på alla tårna.[3] Den kan bli över 9 cm lång[2], honan över 10 cm[3].

Grodynglen är gråskära med gula fenor.[2]

Vanor

Litoria raniformis lever i och nära vatten som dammar, fördämningar och träsk, både i skogbeväxta områden och på brukade ängsmarker. Den uppehåller sig antingen bland säv och liknande vattenväxter, eller på land där den gömmer sig under stenar och trädstockar.[4] Grodan är en nära släkting till Litoria aurea, och liksom denna är den en dagaktiv art som främst lever på andra grodor.[2]

Fortplantning

Litoria raniformis leker i vattensamlingar under augusti till april, gärna dammar och träsk med riklig, skyddande vattenvegetation i form av halvgräs och tåg, där honan lägger omkring 1 700 ägg. Grodynglen förvandlas i regel på sensommaren eller hösten, även om det förekommer att de övervintrar som yngel och förvandlas först under den påföljande våren.[4]

Utbredning

Grodan finns i de australienska deltaterna Victoria, South Australia och Tasmanien. Den har dessutom införts till Nya Zeeland.[1] De nyzeeländska grodorna infördes från Tasmanien i slutet av 1860-talet, och har varit mycket framgångsrika. Arten finns nu över hela Nya Zeeland.[3]

Status

Litoria raniformis är klassificerad som starkt hotad ("EN", underkategori "A2ace") av IUCN, och arten minskar. Orsakerna är inte helt kända, men bland annat misstänks den ökade ultravioletta strålningen i de icke-tropiska delarna av södra halvklotet samt inplantering av fisk, framför allt av släktet Gambusia. Svampsjukdomar har även föreslagits. I Tasmanien hotas arten även av utdikning av våtmarker.[1]

Referenser

  1. ^ [a b c] Litoria raniformis IUCN (2004). Auktorer: Gillespie et al. (engelska) Läst 2009-10-18
  2. ^ [a b c d] Litoria raniformis (på engelska). Amphibian Research Centre. http://frogs.org.au/frogs/species/Litoria/raniformis/. Läst 19 oktober 2009.
  3. ^ [a b c] ”Introduced frogs” (på engelska). New Zealand Frog Research Group. 2006. http://www.nzfrogs.org/NZ+Frogs/Introduced+frogs.html. Läst 18 oktober 2009.
  4. ^ [a b] J-M. Hero; G. Gillespie; L. Shoo; M. Stoneham, Griffith University (2002-03-15; uppdaterad 2008-09-18). Litoria raniformis (på engelska). AmphibiaWeb, University of California. http://www.amphibiaweb.org/cgi-bin/amphib_query?query_src=aw_search_index&table=amphib&special=one_record&where-genus=Litoria&where-species=raniformis. Läst 19 oktober 2009.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Litoria raniformis: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Litoria raniformis är en groda från Australien som tillhör släktet Litoria och familjen lövgrodor.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Разноцветная литория ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Подкласс: Беспанцирные
Инфракласс: Batrachia
Надотряд: Прыгающие
Отряд: Бесхвостые
Подотряд: Neobatrachia
Надсемейство: Hyloidea
Семейство: Квакши
Подсемейство: Pelodryadinae
Вид: Разноцветная литория
Международное научное название

Litoria raniformis Keferstein, 1867

Современный ареал

изображение

Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 662956NCBI 116057EOL 126661

Разноцветная литория[1] (Litoria raniformis) — вид лягушек из рода австралийских квакш, обитающих в юго-восточной Австралии по течению реки Муррей (штаты Виктория, Новый Южный Уэльс и Южная Австралия) и на Тасмании. Вид также был интродуцирован в Новой Зеландии.

Общая информация

Вид был впервые описан в 1867 году. Это очень крупная древесная лягушка (размер до 10 см). Цвет тельца ярко-зелёный с бронзовым, при этом брюшко бледно-кремовое. Лапки зелёные с голубым. На спинке имеется ряд неглубоких неровностей. Эта лягушка близка по своему виду и строению к зелёной с золотом Litoria aurea, но отличается наличием указанных неровностей, более коротким криком и несколько иной головой.

Её головастики также весьма велики (до 9,5 см).

Образ жизни и поведение

Обитает повсеместно у болот, прудов и озёр, в лесах и на открытой местности, где достаточно влаги.

Лягушки хорошо лазают, но часто находятся в траве и камышах. Они охотятся днем, при свете солнца, в том числе и на других лягушек, которых обнаруживают по крику.

Собственный крик слышится как «кроу-орк ар-ар» и описывается словно звук, издаваемый уткой или гусем, которого душат. Сезон размножения — весна и лето. Яйца (до нескольких тысяч) размещают в рыхлых кучах. Самцы отращивают крупные черные брачные колодки на пальцах в сезон спаривания. Самки могут шипеть когда им угрожает опасность. Эти лягушки остаются в стадии головастика не менее года.

Считается, что численность вида сокращается. В некоторых районах он исчез совсем, хотя в других остаётся обычным (например на севере штата Виктория и в Южной Австралии поблизости от реки Муррей). В 1996 году виду был присвоен статус находящегося в опасности. Лягушки защищены законом, в частности, на Тасмании. При этом в Новой Зеландии, куда их завезли относительно недавно, угрозу для местных эндемиков потенциально могут представлять уже сами Litoria raniformis.

В качестве домашнего животного

Иногда эту лягушку содержат в качестве домашнего животного. В Австралии для этого требуется разрешение.

Примечания

  1. Ананьева Н. Б., Боркин Л. Я., Даревский И. С., Орлов Н. Л. Пятиязычный словарь названий животных. Амфибии и рептилии. Латинский, русский, английский, немецкий, французский. / под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., 1988. — С. 64. — 10 500 экз.ISBN 5-200-00232-X.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Разноцветная литория: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию

Разноцветная литория (Litoria raniformis) — вид лягушек из рода австралийских квакш, обитающих в юго-восточной Австралии по течению реки Муррей (штаты Виктория, Новый Южный Уэльс и Южная Австралия) и на Тасмании. Вид также был интродуцирован в Новой Зеландии.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии