Neolectomycetes es un classe de Ascomycota.
Neolecta es un género de hongos ascomicetos que poseen cuerpos frucíferos de color amarillento, anaranjado o verdoso, de una longitud de unos 7 cm y de aspecto lobulado.[3][4] Las especies se conocen en inglés como 'earth tongues', es decir, 'lenguas terrestres', aunque con esta denominación también se agrupa a otros hongos como Geoglossum o Microglossum, de aspecto similar pero no emparentados de forma cercana.
Neolecta es el único género de la familia Neolectaceae, que a su vez es la única familia del orden Neolectales, que es el único orden de la clase Neolectomycetes; esta última pertenece a la subdivisión Taphrinomycotina, de los ascomicetos.[5]
Neolecta se distribuye por Asia, Norteamérica, Norte de Europa y Argentina.[4] Se trata de especies que forman estructuras asociadas a las raíces de los árboles (N. vitellina) o que están asociados con ellos,[6] si bien no se ha descrito si estos últimos son parásitos, saprófitos o simbiontes[4] Se dice que son especies comestibles.[3]
Neolecta no posee parientes cercanos en el árbol filogenético: se situarían como un grupo extraño de Ascomycota basales,[7][5] como: Taphrina, una levadura dimórfica que forma ascas desnudas; Schizosaccharomyces,. un grupo de levaduras de fisión; y Pneumocystis, una levadura parásita de pulmones de mamíferos. Neolecta fructifica mediante cuerpos consistentes en hifas e himenio, carente este último de paráfisis, lo cual permite distinguir al grupo de los otros de aspecto similar[3][4] macroscópicamente. Neolecta vitellina forma masas de conidios mediante gemación, lo que podría ser indicativo de su capacidad de pasar por una fase de levadura.[3] A día de hoy, no se ha conseguido cultivar in vitro, lo que quizá esté relacionado con una posible ecología parasítica o simbionte. Se consideran fósiles vivientes debido a su situación basal en la historia evolutiva de los ascomicetes.[8]
Neolecta es un género de hongos ascomicetos que poseen cuerpos frucíferos de color amarillento, anaranjado o verdoso, de una longitud de unos 7 cm y de aspecto lobulado. Las especies se conocen en inglés como 'earth tongues', es decir, 'lenguas terrestres', aunque con esta denominación también se agrupa a otros hongos como Geoglossum o Microglossum, de aspecto similar pero no emparentados de forma cercana.
De Neolectomycetes vormen een klasse van Ascomycota binnen het rijk van de schimmels (Fungi).
De taxonomische indeling van Neolectomycetes is als volgt:
De Neolectomycetes vormen een klasse van Ascomycota binnen het rijk van de schimmels (Fungi).
Neolectomycetes O.E. Erikss. & Winka – monotypowa klasa workowców (Ascomycota). Należą do niej, również monotypowy rząd Neolectales z monotypową rodziną Neolectaceae[1]. W tzw. "systemie Adla 2012" klad Neolecta jest bezpośrednio wyprowadzony z kladu Taphrinomycotina[2].
Grzyby z klasy Neolectomycetes (i taksonów niższych) wytwarzają maczugowate lub palczaste, nierozgałęzione, gładkie owocniki o wysokości do 7 cm, barwy żółtawej, pomarańczowawej lub brązowawej, czasami o zielonkawym odcieniu. Występują w Ameryce Północnej, Azji, północnej Europie i Argentynie. Wszystkie gatunki są związane z drzewami, nie jest jednak rozstrzygnięte czy są pasożytami, saprotrofami, czy są w relacjach mutualistycznych[3].
Klasę Neolectomycetes utworzyli Ove Eriksson i Katarina Winka w artykule Supraordinal taxa of Ascomycota, opublikowanym w „Myconet” z 1997[4]:
Neolectomycetes cl. nov. O.E. Erikss. & Winka
Klasa ta jest zaliczana według kodeksu Index Fungorum do gromady Ascomycota. Należą do niej[5]:
Neolectomycetes O.E. Erikss. & Winka – monotypowa klasa workowców (Ascomycota). Należą do niej, również monotypowy rząd Neolectales z monotypową rodziną Neolectaceae. W tzw. "systemie Adla 2012" klad Neolecta jest bezpośrednio wyprowadzony z kladu Taphrinomycotina.
Neolectomycetes O.E. Erikss. & Winka, 1997
Дочерние таксоныНеолектомице́ты (лат. Neolectomycetes) — класс грибов отдела Аскомицеты (Ascomycota), один из 4 классов, относящихся к подотделу Taphrinomycotina. Класс монотипный, к нему относятся также монотипные порядок и семейство, соответственно, Neolectales и Neolectaceae, и род Neolecta с четырьмя видами.
Неолектомицеты — единственные из Taphrinomycotina, образующие плодовые тела, то есть относящиеся к плодосумчатым, а не голосумчатым грибам. Существует предположение, что формы, подобные неолектомицетам находились в корне эволюционного дерева аскомицетов. Согласно этой гипотезе, родственные неолектомицетам грибы, не образующие плодовых тел, а некоторые из них утратившие и настоящий мицелий и существующие только в виде дрожжей, являются производными формами. На этом основании виды неолектомицетов относят к «живым ископаемым»[1].
Аскогенные гифы мицелия дикариотические, как и у представителей рода Тафрина (Taphrina)[2]. Неаскогенные гифы состоят из многоядерных клеток, ядра в которых часто объединены в пары. Септы гиф часто ассоциированы с тельцами Воронина[3].
Плодовые тела ярко-жёлтые, имеют форму «столбиков» или «язычков» высотой до 7 см, иногда разделены на лопасти. Они имеют мясистую консистенцию и состоят из многократно разветвлённых гиф, срастающихся боковыми стенками.
Гимениальный слой находится на поверхности плодовых тел, аски формируются на верхушках аскогенных гиф. В отличие от гимения представителей Pezizomycotina, у неолектомицетов спороносный слой состоит только из асков, стерильные элементы (парафизы) отсутствуют. При формировании асков гифы не образуют крючок, что также считается принципиальным отличием этих грибов от остальных плодосумчатых[2].
Аски восьмиспоровые, имеют в верхней части кольцевидное утолщение. Споры освобождаются активно через разрыв в апексе аска[3].
По форме и строению такие плодовые тела очень похожи на апотеции Geoglossum-типа, характерные для семейства Geoglossaceae, но из-за особенностей микроскопического строения мицелия и гимениального слоя их относят к уникальному Neolecta-типу, который не встречается у других аскомицетов[2].
Неолектомицеты известны в Северной Европе, Азии, Северной и Южной Америке, растут в бореальных и тропических лесах[3].
Экология этих грибов изучена очень слабо. Плодовые тела Neolecta vitellina растут на почве, прикрепляясь к корешкам ели, но характер взаимоотношений гриба с деревом не выяснен[4]. Есть предположение, что гриб является слабым паразитом[3].
Род Neolecta был введён в 1881 году Карло Спегаццини; на основании признаков плодовых тел его длительное время относили к семейству Geoglossaceae, но такое систематическое положение было спорным, многие исследователи высказывали мнение, что род не составляет монофилетической группы с дискомицетами, а занимает обособленное положение[3]. С. Редхед в 1977 году описал новое семейство Neolectaceae и предварительно разместил его в порядке Lecanorales, в который входит большое число лишайниковых грибов[5].
В 1990-х — 2000-х годах был проведен ряд исследований по молекулярной филогенетике, также изучались клеточные ультраструктуры рода Neolecta. В результате была доказано, с одной стороны, обособленное положение этого рода, и с другой стороны — показана его близость к порядку тафриновых. Для этих грибов были введены монотипные порядок (Neolectales) и класс (Neolectomycetes), в современной систематике эту группу относят к подотделу Taphrinomycotina аскомицетов[4].
ещё 3 класса:Неолектомице́ты (лат. Neolectomycetes) — класс грибов отдела Аскомицеты (Ascomycota), один из 4 классов, относящихся к подотделу Taphrinomycotina. Класс монотипный, к нему относятся также монотипные порядок и семейство, соответственно, Neolectales и Neolectaceae, и род Neolecta с четырьмя видами.
Неолектомицеты — единственные из Taphrinomycotina, образующие плодовые тела, то есть относящиеся к плодосумчатым, а не голосумчатым грибам. Существует предположение, что формы, подобные неолектомицетам находились в корне эволюционного дерева аскомицетов. Согласно этой гипотезе, родственные неолектомицетам грибы, не образующие плодовых тел, а некоторые из них утратившие и настоящий мицелий и существующие только в виде дрожжей, являются производными формами. На этом основании виды неолектомицетов относят к «живым ископаемым».