Les mones llanoses (Lagothrix) són un gènere de simis arborícoles grans de la família dels atèlids. Les mones llanoses viuen únicament a les selves de la conca de l'Amazones. Malgrat el seu nonm, la mona llanosa de cua groga (Oreonax flavicauda) pertany a un altre gènere, Oreonax. Viuen a Sud-amèrica, des de les faldes orientals dels Andes, a Colòmbia, fins al Rio Negro, el riu Tapajós i el Mato Grosso del centre del Brasil, l'est de l'Equador i el Perú. Al sud, s'estén fins al nord de Bolívia.
Les mones llanoses (Lagothrix) són un gènere de simis arborícoles grans de la família dels atèlids. Les mones llanoses viuen únicament a les selves de la conca de l'Amazones. Malgrat el seu nonm, la mona llanosa de cua groga (Oreonax flavicauda) pertany a un altre gènere, Oreonax. Viuen a Sud-amèrica, des de les faldes orientals dels Andes, a Colòmbia, fins al Rio Negro, el riu Tapajós i el Mato Grosso del centre del Brasil, l'est de l'Equador i el Perú. Al sud, s'estén fins al nord de Bolívia.
Uldaber (Lagothrix) er en slægt af primater i familien Atelidae. Det er relativt store dyr med en tæt ulden pels. De lever i det nordvestlige Sydamerika. Tidligere blev alle dyr regnet som tilhørende samme art, men i dag skelnes mellem fire arter.
Uldaber lever i det nordlige og centrale Sydamerika. De forekommer fra Colombia til Bolivia og i det vestlige Brasilien. Oplysninger om forekomsten i Venezuela er usikker. I Andes-bjergene findes de op til 3000 meter over havet.[1]
Arterne i denne slægt er forholdsvis store primater med ulden pels, der hovedsagelig er mørk, mest mørkebrun eller gråsort. Hovedet er rundt og ansigtet nøgent. De vejer fra 5 til 10 kilogram. Kroppen er 50 til 70 cm lang og halen 60 til 70 cm.[2] Halen savner hår i spidsen og anvendes som gribeværktøj.
Disse dyr er aktive om dagen og lever i træerne, men ses ret ofte på jorden. I skoven bevæger de sig ikke så hurtigt som andre primater i samme familie. Uldaber foretrækker våde og urørte skove. De danner grupper med 10 til 70 individer. En gruppe består af mange par med deres unger og har et 4 til 11 km² stort territorium.
Disse primater lever hovedsageligt af frugter. De æder også anden planteføde som blade, frø, blomster og bark samt smådyr som insekter, edderkopper og bløddyr.[1]
Hunnen føder hvert andet år efter en ca. 225 dage lang drægtighedsperiode en enkelt unge. Efter fødslen sidder ungen mindst fem måneder fast i morens pels. Efter omkring et år fravænnes ungen, der efter fire til seks år er kønsmoden.
Man kender til uldaber som i fangenskab er blevet 24-30 år gamle.[1]
Slægten Lagothrix omfatter fire arter:[3]
Uldaber (Lagothrix) er en slægt af primater i familien Atelidae. Det er relativt store dyr med en tæt ulden pels. De lever i det nordvestlige Sydamerika. Tidligere blev alle dyr regnet som tilhørende samme art, men i dag skelnes mellem fire arter.
Die Wollaffen (Lagothrix) sind eine Gattung aus der Primatenfamilie der Klammerschwanzaffen (Atelidae) innerhalb der Neuweltaffen. Es sind relativ große, mit dichtem, wolligem Fell bedeckte Tiere, die im nordwestlichen Südamerika leben. Früher wurden alle Tiere zu einer Art zusammengefasst, heute werden vier Arten unterschieden.
Wollaffen sind relativ große Primaten mit wolligem Fell. Ihre Färbung ist ausgesprochen dunkel, meist dunkelbraun oder schwarzgrau, variiert jedoch nach Art und Verbreitungsgebiet. Der Kopf, die Hände und die Füße sind häufig dunkler als der übrige Körper. Der Kopf ist rund, das dunkle Gesicht ist haarlos, die Ohren sind relativ klein. Die Gliedmaßen sind lang und kräftig, der Schwanz, der länger als der Körper ist, ist als Greifschwanz entwickelt. Die Weibchen haben eine verlängerte, penisähnliche Klitoris. Wollaffen erreichen eine Kopfrumpflänge von rund 50 bis 70 Zentimetern, der Schwanz wird 60 bis 70 Zentimeter lang. Das Gewicht beträgt 5 bis 10 (meist zwischen sieben und neun) Kilogramm.
Wollaffen bewohnen das nordwestliche Südamerika. Ihr Verbreitungsgebiet reicht von Kolumbien über das westliche Amazonasbecken bis nach Bolivien und das östliche Peru. Ihr Lebensraum sind Wälder, meist bewohnen sie tief gelegene Primärwälder. Im Gebirge kommen sie bis in eine Seehöhe von 3000 Metern vor.
Wollaffen sind tagaktive Baumbewohner, die meist im oberen Kronenbereich leben. Am Boden, wohin sie manchmal kommen, gehen sie mit den Hinterbeinen und strecken den Schwanz zur Balance nach hinten. In den Bäumen bewegen sie sich geschickt, aber bedächtiger als die anderen Klammerschwanzaffen. Sie benutzen meist alle vier Gliedmaßen zur Fortbewegung und springen selten. Allerdings sind sie häufig in den Ästen hängend zu sehen, wobei sie den Greifschwanz ebenso einsetzen wie die vier Gliedmaßen.
Wollaffen leben in Gruppen von 10 bis 70 (meist 20 bis 33) Tieren zusammen. Die Gruppen setzen sich oft aus mehreren Familienverbänden zusammen. Manchmal teilen sie sich zur Nahrungssuche auf, insgesamt ist der Zusammenhalt in der Gruppe aber relativ hoch. Sie bewohnen riesige Streifgebiete von 400 bis 1100 Hektar, die sich mit denen anderer Gruppen überlappen können. Generell reagieren sie aber auf gruppenfremde Tiere wenig aggressiv. Innerhalb der Gruppe pflegen die Tiere oft gegenseitig ihr Fell, wobei erwachsene Männchen an der Spitze dieser Hierarchie stehen. Man kann auch das Teilen von gefundener Nahrung beobachten. Die Tiere kommunizieren mit einer Reihe von Gesichtsausdrücken und Schreien. Diese Schreie können sehr laut sein und dienen vorwiegend dazu, vor Feinden zu warnen.
Die Nahrung der Wollaffen besteht vorwiegend aus reifen Früchten (rund 70 %). Sind diese nicht verfügbar, nehmen sie auch Blätter, Samen und andere Pflanzenteile zu sich, manchmal auch Insekten und sogar kleine Wirbeltiere.
Jedes zweite Jahr bringt das Weibchen nach rund 225-tägiger Tragzeit ein Jungtier zur Welt. Diese klammern sich zunächst an den Bauch der Mutter, später auch an deren Rücken. Mit rund fünf Monaten beginnen sie, ihre Umgebung eigenständig zu erkunden werden jedoch noch gesäugt, bis sie rund ein Jahr alt sind. Mit vier bis sechs Jahren werden die Tiere geschlechtsreif. Das höchste bekannte Alter eines Wollaffen in Gefangenschaft betrug 24 Jahre.
Wollaffen haben aufgrund ihrer Größe und da sie sich meist in hohen Baumkronen aufhalten, so gut wie keine natürlichen Feinde. Lediglich von großen Greifvögeln wird angenommen, dass sie einzelne Exemplare erbeuten. In mehreren Fällen wurden Wollaffen vergesellschaftet mit anderen südamerikanischen Primaten wie Klammeraffen, Brüllaffen, Zwergseidenäffchen, Tamarinen, Totenkopfaffen, Nachtaffen, Sakis oder Kapuzineraffen gesichtet. Manchmal folgt die Doppelzahnweih (Harpagus bidentatus) einem Wollaffen und fängt Insekten, die vom Primaten aufgescheucht wurden.[1]
Das Fleisch der Wollaffen gilt mancherorts als Delikatesse, deswegen werden sie gejagt. Gelegentlich werden junge Tiere gefangen, um sie zu Heimtieren zu machen, zu diesem Zweck wird meistens die Mutter getötet. Aufgrund der Tatsache, dass sie sich nur langsam vermehren und einen relativ ungestörten Lebensraum benötigen, sind sie in einigen Regionen selten geworden. Die IUCN listet alle vier Arten als gefährdet oder bedroht, am prekärsten ist die Situation des Kolumbianischen Wollaffen, der als „vom Aussterben bedroht“ gilt.
Die Wollaffen werden zur Familie der Klammerschwanzaffen gerechnet, die unter anderem durch einen Greifschwanz charakterisiert sind. Ihre nächsten Verwandten dürften die Spinnenaffen aus Südostbrasilien sein.
Heute werden vier Arten unterschieden:
Der Gelbschwanz-Wollaffe wird in einer eigenen Gattung, Oreonax, geführt, ist aber nah mit den Wollaffen der Gattung Lagothrix verwandt, steht basal zu dieser Kalde und hat sich von Lagothrix vor etwa 2,1 Millionen Jahren getrennt.[2]
Die Wollaffen (Lagothrix) sind eine Gattung aus der Primatenfamilie der Klammerschwanzaffen (Atelidae) innerhalb der Neuweltaffen. Es sind relativ große, mit dichtem, wolligem Fell bedeckte Tiere, die im nordwestlichen Südamerika leben. Früher wurden alle Tiere zu einer Art zusammengefasst, heute werden vier Arten unterschieden.
Churu k'usillu icha Churu[1] chaylla icha K'usillu (Kushillu)[2] chaylla (genus Lagothrix) nisqakunaqa Urin Awya Yalapi, sach'a-sach'akunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillukunam.
Kaymi tukuy churu k'usillu rikch'aqkuna (Piruwpi kawsaq: wira qillqasqa):
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Churu k'usillu.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Churu k'usillu
Churu k'usillu icha Churu chaylla icha K'usillu (Kushillu) chaylla (genus Lagothrix) nisqakunaqa Urin Awya Yalapi, sach'a-sach'akunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillukunam.
The woolly monkeys are the genus Lagothrix of New World monkeys, usually placed in the family Atelidae.[1]
Both species in this genus originate from the rainforests of South America. They have prehensile tails and live in relatively large social groups.
The following 2 species and 5 subspecies are currently considered to be within the genus:[2][3]
Woolly monkeys are closely related to spider monkeys.[4] They have a thick brown coat with dark gray appendages. The stomach area is black and heads are light brown. The fur color is the same for both males and females. Variation in color exist among subspecies. A prehensile tail assists in climbing and fulfills many functions of an opposable thumb. Arm and legs are about equal in length.[5] All species are large, weighing around 7 kilograms (15 lb).[6] Males weigh 45% more than females on average but are of equal length.[4]
Woolly monkeys are found throughout the northern countries of South America (Bolivia, Brazil, Colombia, Ecuador, Venezuela, and Peru). They usually reside in high-elevation cloud forests, seasonally flooded rainforests, and forests which are situated within Colombia's eastern plains region, although their ideal habitat is humid and mature tropical forests.[7][8]
The species lives in social groups ranging from 10 to 45 individuals. Foraging groups, however, tend to consist of two to six individuals which branch out from the main group, which is probably intended to reduce food competition between individuals. Woolly monkey diets consist of fruit with an addition of leaves, seeds, flowers, and invertebrates. Each group is governed and led by an alpha male, and the social organization within a larger group is organized by age, sex, and the reproductive status of females. Reproduction in these groups is characterized by promiscuity; one male (either the alpha or subordinate) mates with more than one female, just as females mate with more than one male. Shortly after the females reach maturity, they leave their natal groups to avoid any occurrence of inbreeding, while males tend to remain in their natal groups.[7][8]
Play not only serves as a bonding process to rekindle relationships among individuals, but is also a way the species establishes a hierarchy or social pecking order, as well as passive food sharing, which is also considered a common routine in the species. Woolly monkeys have an elaborate system of vocalization and olfactory, visual, and tactile communication. These can be used to coordinate group activities, indicate aggression, affection, and marking, and establish territories.[7][8]
Woolly monkeys are hunted by a variety of species of eagles and cats, such as the jaguar. Their main predators, however, are humans, who hunt the species both for food and for the illegal pet trade. Habitat encroachment is also threatening the survival of the species; all these factors are believed to be the cause of the species' recent decline. Woolly monkeys are now considered highly endangered, and captive individuals are bred to ensure the survival of the species as part of the International Breeding Program for Endangered Species.
Defler T., Stevenson P. (2014) Introduction: Studying Woolly Monkeys. In: Defler T., Stevenson P. (eds) The Woolly Monkey. Developments in Primatology: Progress and Prospects, vol 39. Springer, New York, NY. https://doi.org/10.1007/978-1-4939-0697-0_1
G. H. Theilen, D. Gould, M. Fowler, D. L. Dungworth, C-Type Virus in Tumor Tissue of a Woolly Monkey (Lagothrix spp.) With Fibrosarcoma, JNCI: Journal of the National Cancer Institute, Volume 47, Issue 4, October 1971, Pages 881–889, https://doi.org/10.1093/jnci/47.4.881
The woolly monkeys are the genus Lagothrix of New World monkeys, usually placed in the family Atelidae.
Both species in this genus originate from the rainforests of South America. They have prehensile tails and live in relatively large social groups.
Los monos lanudos (Lagothrix), también llamados churucos, choros, corongos o monos barrigudos, son un género de primates platirrinos de la familia Atelidae que habitan en las selvas y bosque húmedos de América del Sur en la Amazonia noroccidental y algunos sectores del norte de los Andes.[1]
El nombre Lagothrix procede del griego lagos (liebre) y trichos (pelo).[2] La primera descripción del género la realizó É. Geoffroy en 1812 como Lagothrix humboldtii, la cual se toma como sinónimo de Simia lagothricha (Humboldt, 1812).[1] En 1963, Fooden dividió Lagothrix en dos especies, Lagothrix lagothricha y Lagothrix flavicauda, dividiendo a su vez a L. lagothricha en cuatro subespecies: L. l. cana, L. l. lagothricha, L. l. lugens y L. l. poeppigii.[3] En 2001, Groves eleva al rango de especie las cuatro subespecies descritas originalmente por Fooden (quedando como Lagothrix cana, Lagothrix lagotricha, Lagothrix lugens y Lagothrix poeppigii), y a la otrora especie L. flavicauda, la ubica en un género diferente, Oreonax, con una sola especie Oreonax flavicauda; sin embargo, algunos estudios genéticos realizados en L. lagotricha y L. lugens no respaldan la separación de estos taxones y autores como Defler consideran a L. lugens como subespecie de L. lagotricha.[2]
Los monos lanudos habitan la región noroccidental de la cuenca amazónica, por el norte hasta el río Negro en la frontera colombo-brasilera y por el sur hasta el Departamento de Pando llegando hasta el parque nacional y Área Natural de Manejo Integrado Madidi en Bolivia. Fuera de la Amazonía se han descrito poblaciones en los andes bolivianos y en los Andes colombianos.[2] Dentro de su rango habitan principalmente en selvas tropicales de baja altitud, pero se encuentran en otros hábitat boscosos y montañosos que alcanzan los 3000 metros de altitud.[4]
Los monos lanudos se encuentran entre los monos del Nuevo Mundo de mayor tamaño, su tamaño rivaliza con el del género Brachyteles (muriquís), los cuales se consideran los platirrinos más grandes.[4] Su peso oscila entre 6 y 10 kg,[2] y su talla promedia los 49 cm, sin diferencia sustancial entre machos y hembras.[4] Su rasgo más llamativo es la presencia de un pelaje lanoso, el cual puede tener coloración uniforme o mixta, que varía de acuerdo a la especie de gris claro o marrón hasta castaño obscuro;[2] el pelaje es por lo general similar en machos y hembras.
Su dieta es principalmente frugívora la mayor parte del año, pero también consumen insectos, hojas, flores, semillas y pequeños vertebrados.[4]
La especie L. lagothrica, ha sido catalagoda por la UICN como especie vulnerable.[5] Las especies L. cana, L. lugens y L. poeppigii, se encuentran también en estados de conservación sensibles, encontrándose L. lugens seriamente amenazada.[6][7][8]
Los monos lanudos (Lagothrix), también llamados churucos, choros, corongos o monos barrigudos, son un género de primates platirrinos de la familia Atelidae que habitan en las selvas y bosque húmedos de América del Sur en la Amazonia noroccidental y algunos sectores del norte de los Andes.
Lagotriches, Singes laineux
Les Lagotriches ou Singes laineux (Lagothrix) sont un genre qui comprend des espèces de singes sud-américains. Ces singes se distinguent des Atèles par les pouces et les bras courts. Leur pelage est une toison douce et laineuse. Ils sont lents et dignes dans leurs mouvements.
La structure sociale de cette espèce est un groupe de mâles et de femelles, de tous âges, pouvant regrouper 18 à 45 individus. Pour communiquer il utilise une technique bien particulière : il lèche le sol et frotte sa poitrine ou ses glandes anales au même endroit. Les odeurs déposées servent à des marqueurs pour la reproduction, à délimiter un territoire pour les mâles et le signalement de leur statut.
En 1812, Étienne Geoffroy Saint-Hilaire nomma le genre Lagothrix , dont le nom dérive du grec ancien λαγως (lagos) signifiant « lièvre », et θριξ (thrix) signifiant « poil »[1].
Toutes les espèces de singes laineux sont menacées, elles sont classées « vulnérable », « en danger », ou « en danger critique » par l’union internationale pour la conservation de la nature (UICN). Ils sont recherchés pour leur viande et capturés pour alimenter un marché noir d’animaux de compagnie exotiques.
Rarissimes en captivité, des lagotriches ne sont visibles en France qu'à la Vallée des singes et au zoo de Vincennes.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (10 mai 2011)[2], NCBI (10 mai 2011)[3] & Animal Diversity Web (10 mai 2011)[4] :
Selon ITIS (10 mai 2011)[5] & Catalogue of Life (10 mai 2011)[6]:
Lagotriches, Singes laineux
Les Lagotriches ou Singes laineux (Lagothrix) sont un genre qui comprend des espèces de singes sud-américains. Ces singes se distinguent des Atèles par les pouces et les bras courts. Leur pelage est une toison douce et laineuse. Ils sont lents et dignes dans leurs mouvements.
La structure sociale de cette espèce est un groupe de mâles et de femelles, de tous âges, pouvant regrouper 18 à 45 individus. Pour communiquer il utilise une technique bien particulière : il lèche le sol et frotte sa poitrine ou ses glandes anales au même endroit. Les odeurs déposées servent à des marqueurs pour la reproduction, à délimiter un territoire pour les mâles et le signalement de leur statut.
Vunasti majmuni (lat. Lagothrix) su rod majmuna Novog svijeta iz porodice hvataša. Sastavljen je od četiri vrste koje su rasprostranjene u prašumama Južne Amerike. Imaju prehenzilni rep, te žive u velikim društvenim skupinama.
Jedna vrsta koja je nekoć pripadala ovom rodu, žutorepi vunasti majmun je 2001. premještena u zaseban rod Oreonax
To su veliki mišićavi majmuni s uvijenim repom. Mužjaci su dugi 49.8 cm, a ženke 49.2 cm. Prosjek mase mužjaka iznosi 7.28 kg, a ženke su teške 7.02 kg. Prema tome, oni su među najtežim majmunima u svojoj skupini. Kao što im i ime govori, krzno im je poprilično gusto i vunasto. Mužjaci i ženke su jednako obojeni, dakle spolni dimorfizam je izražen isključivo tjelesnom masom i duljinom. Boja ovih majmuna može biti različita: tamnosmeđa, crvenosmeđa, siva ili maslinasta. Životni vijek im je oko 30 godina.
Svoj dugi uvijeni rep vunasti majmuni koriste za pokretanje. Glavna uloga mu je pružanje potpore pri penjanju. Takav rep se razvio jer oni najčešće vrijeme provode na drvetu, rijetko su na tlu. Najčešći prirodni neprijatelji su im nekoliko vrsta orlova i mačaka kao što su ocelot i jaguar. Žive u skupinama sastavljenim od 10 do 45 jedinki, ali u potragu za hranom dijele se u manje skupinama od 2 do 6 jedinki koje idu na različita stabla tražiti hranu. Ishrana im se uglavnom sastoji od plodova, ali i listova, cvjetova, sjemenki i beskralježnjaka.
Vunasti majmuni (lat. Lagothrix) su rod majmuna Novog svijeta iz porodice hvataša. Sastavljen je od četiri vrste koje su rasprostranjene u prašumama Južne Amerike. Imaju prehenzilni rep, te žive u velikim društvenim skupinama.
Jedna vrsta koja je nekoć pripadala ovom rodu, žutorepi vunasti majmun je 2001. premještena u zaseban rod Oreonax
Lagothrix (Humboldt, 1812) è un genere di primati platirrine appartenenti alla famiglia degli Atelidae, comprendente quelle che vengono comunemente dette scimmie lanose o lagotrici.
Assieme ai generi Ateles, Brachyteles ed Oreonax (fino a tempi recenti incluso in Lagothrix) va a costituire la sottofamiglia delle Atelinae.
Questi animali sono diffusi nelle foreste pluviali dell'America meridionale: rispetto alle scimmie ragno, sono più robuste ed hanno zampe meno lunghe, ma sono più piccole ed agili delle scimmie urlatrici.
Misurano attorno al metro e venti di lunghezza, per un peso massimo che si aggira attorno ai 10 kg, anche se in cattività possono diventare molto più pesanti.
Devono il nome alla pelliccia folta e lanosa che ricopre il corpo. I colori del pelo sono generalmente scuri e vanno dal rossiccio al bruno al grigio. Le sopracciglia sono molto prominenti
La coda è lunga e prensile: l'animale la utilizza come quinto arto per muoversi fra le cime degli alberi, oppure la avvolge saldamente attorno a qualche ramo mentre utilizza i quattro arti per raggiungere i frutti più lontani.
Vivono in gruppi e si nutrono prevalentemente di frutta e materiale vegetale, anche se possono essere osservate nutrirsi di piccoli vertebrati.
Un tempo, il genere comprendeva unicamente le due specie Lagothrix flavicauda e Lagothrix lagotricha, quest'ultima con tre sottospecie (cana, lugens e poeppigii). In seguito, la specie L. flavicauda fu spostata al genere appositamente creato Oreonax, mentre le tre sottospecie di L. lagotricha furono elevate al rango di specie a sé stanti.
Famiglia Atelidae
Lagothrix (Humboldt, 1812) è un genere di primati platirrine appartenenti alla famiglia degli Atelidae, comprendente quelle che vengono comunemente dette scimmie lanose o lagotrici.
Assieme ai generi Ateles, Brachyteles ed Oreonax (fino a tempi recenti incluso in Lagothrix) va a costituire la sottofamiglia delle Atelinae.
Questi animali sono diffusi nelle foreste pluviali dell'America meridionale: rispetto alle scimmie ragno, sono più robuste ed hanno zampe meno lunghe, ma sono più piccole ed agili delle scimmie urlatrici.
Misurano attorno al metro e venti di lunghezza, per un peso massimo che si aggira attorno ai 10 kg, anche se in cattività possono diventare molto più pesanti.
Devono il nome alla pelliccia folta e lanosa che ricopre il corpo. I colori del pelo sono generalmente scuri e vanno dal rossiccio al bruno al grigio. Le sopracciglia sono molto prominenti
La coda è lunga e prensile: l'animale la utilizza come quinto arto per muoversi fra le cime degli alberi, oppure la avvolge saldamente attorno a qualche ramo mentre utilizza i quattro arti per raggiungere i frutti più lontani.
Vivono in gruppi e si nutrono prevalentemente di frutta e materiale vegetale, anche se possono essere osservate nutrirsi di piccoli vertebrati.
4 rūšys, žr. tekstą
Vilnotosios koatos, arba kiškiaplaukės beždžionės (lot. Lagothrix) – koatų (Atelidae) šeimos primatų gentis. Šios beždžionės turi storą, švelnų, tankiai garbanotą kailį. Gyvena mišriu būriu, kuris susiskirsto į mažesnes grupes. Minta vaisiais, lapais, žiedais, augalų sultimis, sėklomis ir smulkiais gyvūnais. Patelės nėštumas maždaug 233 dienos. Gimsta vienas jauniklis, kuris įsikimba į motinos pilvą, o po 7 dienų persikelia ant jos nugaros. Nujunkomas po 6 mėnesių.
Gentyje 4 rūšys, visos gyvena Pietų Amerikos tropiniuose miškuose:
Vilnotosios koatos, arba kiškiaplaukės beždžionės (lot. Lagothrix) – koatų (Atelidae) šeimos primatų gentis. Šios beždžionės turi storą, švelnų, tankiai garbanotą kailį. Gyvena mišriu būriu, kuris susiskirsto į mažesnes grupes. Minta vaisiais, lapais, žiedais, augalų sultimis, sėklomis ir smulkiais gyvūnais. Patelės nėštumas maždaug 233 dienos. Gimsta vienas jauniklis, kuris įsikimba į motinos pilvą, o po 7 dienų persikelia ant jos nugaros. Nujunkomas po 6 mėnesių.
Gentyje 4 rūšys, visos gyvena Pietų Amerikos tropiniuose miškuose:
Rudoji vilnotoji koata (Lagothrix lagotricha) Pilkoji vilnotoji koata (Lagothrix cana) Kolumbijos vilnotoji koata (Lagothrix lugens) Žvilgančioji vilnotoji koata (Lagothrix poeppigii)De wolapen (Lagothrix) is een geslacht van de grote boombewonende familie grijpstaartapen (Atelidae). De wolapen komen enkel voor in de regenwouden van de Amazonebekken. Het geslacht heeft vier soorten. De geelstaartwolaap (Oreonax flavicauda) behoort tot een ander geslacht, Oreonax.
De wolapen komen voor in Zuid-Amerika, van de oostelijke helling van de Andes in Colombia tot de Rio Negro, de Rio Tapajós en de Mato Grosso in Centraal-Brazilië, Oost-Ecuador en Peru, zuidwaarts tot Noord-Bolivia. Ze leven in volwassen vochtige en regenwouden, van vloedbossen langs rivieren tot bergbossen op een hoogte van 3000 meter. Ze ontbreken in secundair woud.
Wolapen zijn dagactieve boombewoners. Ze komen voor van de struiklaag tot in de boomkruin, maar hebben een voorkeur voor de boomtoppen. Het komt ook vaak op de grond, waar het op zijn achterpoten loopt. De armen dienen dan om balans te houden en de staart wordt soms als houvast gebruikt. Wolapen leven in grote, gemengde groepen van zo'n twintig à dertig dieren, bestaande uit meerdere mannetjes. De oudste mannetjes zijn het dominantst. Ze eten rijpe vruchten, aangevuld met zaden, insecten en mogelijk bladeren.
Vrouwtjes paren meestal met meerdere mannetjes, hiërarchie speelt hier nauwelijks een rol bij. Mannetjeswolapen hebben wel van alle apen van de Nieuwe Wereld de grootste testikels, en mogelijk hebben de mannetjes met de grootste testikels het grootste voortplantingssucces. Er wordt meestal één jong geboren na een draagtijd van 223 tot 225 dagen. Bij de geboorte weegt het jong 140 gram. Pasgeboren jongen worden zowel op de rug als op de buik van de moeder gedragen. De zoogtijd duurt negen tot twaalf maanden. Mannetjes zijn na vijf jaar geslachtsrijp, vrouwtjes na zes tot acht jaar.
De wolapen behoren tot de grootste apen van Latijns-Amerika en zijn voor een boombewoner vrij stevig gebouwd. Ze hebben een korte, dichte, wollige vacht met een dichte ondervacht. De kleur van de vacht is grijzig of bruinig van kleur. De onderzijde is iets lichter. Bij sommige soorten is de kop donkerder gekleurd dan de rest van het lichaam, bij andere soorten is er geen verschil in kleur tussen de kop en de rest van het lichaam. De kop is rond met een naakt, zwart gezicht. De grijpstaart is aan de onderzijde van de punt onbehaard.
Volwassen mannetjes zijn niet veel groter dan volwassen vrouwtjes, maar wel veel zwaarder. Mannetjes worden 46 tot 65 centimeter lang en 3,6 tot 10 kilogram zwaar, met een staart van 53 tot 77 centimeter. Vrouwtjes worden 46 tot 58 centimeter lang en 3,5 tot 6,5 kilogram zwaar, met een staart van 62 tot 72 centimeter lang.
Wolapen worden bedreigd door boskap en andere verstorende activiteiten (wolapen zijn samen met de slingerapen de eerste apen die verdwijnen na menselijke verstoring), de jacht op het vlees en illegale vangst voor de huisdierhandel. Er wordt geschat dat voor ieder jong dat op de markt verschijnt, tien volwassen vrouwtjes zijn gedood.
Alle soorten worden soms als ondersoorten van de gewone wolaap beschouwd. De geelstaartwolaap, vroeger ook als een soort uit dit geslacht beschouwd, wordt tegenwoordig in een apart geslacht, Oreonax, geplaatst.
De wolapen (Lagothrix) is een geslacht van de grote boombewonende familie grijpstaartapen (Atelidae). De wolapen komen enkel voor in de regenwouden van de Amazonebekken. Het geslacht heeft vier soorten. De geelstaartwolaap (Oreonax flavicauda) behoort tot een ander geslacht, Oreonax.
Multimedia w Wikimedia Commons Wełniak[4] (Lagothrix) – rodzaj ssaka naczelnego z podrodziny czepiaków (Atelinae) w rodzinie czepiakowatych (Atelidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej[5].
Długość ciała samców 46–65 cm, ogona 53–80 cm, długość ciała samic 45–58 cm, ogona 53–72 cm; masa ciała samców 7–10 kg, samic 5–7 kg[5].
Do rodzaju należą następujące gatunki[5][4][8]:
Wełniak (Lagothrix) – rodzaj ssaka naczelnego z podrodziny czepiaków (Atelinae) w rodzinie czepiakowatych (Atelidae).
Macaco-barrigudo[1] (nome científico: Lagothrix) é um gênero de mamíferos primatas da família dos atelídeos (Atelidae).
Nomes vernáculos do macaco-barrigudo:
Macaco-barrigudo (nome científico: Lagothrix) é um gênero de mamíferos primatas da família dos atelídeos (Atelidae).
Ullapor (Lagothrix) är ett släkte i familjen Atelidae, som tillhör ordningen primater. I släktet finns fyra arter.
Ullapor lever i norra och mellersta Sydamerika. De förekommer från Colombia till Bolivia och västra Brasilien. Data om förekomsten i Venezuela är osäker. I Anderna finns de upp till 3000 meter över havet.[1]
Individer i detta släkte är jämförelsevis stora primater med ullig päls. Pälsen har huvudsakligen en mörk färg, mest mörkbrun eller gråsvart. Huvudet är runt och ansiktet saknar hår. De uppnår en vikt av 5 till 10 kilogram. Kroppen är 50 till 70 cm lång förutom en 60 till 70 cm lång svans.[2] Svansen saknar hår vid spetsen och används som gripverktyg.
Dessa djur är aktiva på dagen och lever i träd, men ses ofta på marken. I skogen är de inte så rörliga som andra primater i samma familj. Ullapor föredrar blöta och okultiverade skogar. De bildar grupper med 10 till 70 individer. En grupp består av många par med deras ungar och har ett 4 till 11 km² stort territorium. Ett viktigt socialt beteende är pälsvård. Ullapor kommunicerar med olika ansiktsuttryck och vrål. Dessa vrål är särskilt höga och används för att skrämma fiender.
Dessa primater livnär sig huvudsakligen av frukter. De äter även andra växtdelar som blad, frön, blommor och bark samt smådjur som insekter, spindlar och blötdjur.[1]
Honan föder vartannat år efter en ca 225 dagar lång dräktighet ett ungdjur. Efter födelsen sitter ungdjuret minst fem månader fast i moderns päls. Efter ungefär ett år slutar honan att ge di. Ungdjuret blir efter fyra till sex år könsmoget.
Man känner till ullapor som i fångenskap blivit 24-30 år gamla.[1]
Ullapor har på grund av sin storlek och då de vistas högt uppe i träden nästan inga naturliga fiender. Möjligen dödas en och annan individ av stora rovfåglar. I flera fall iakttogs de tillsammans med andra sydamerikanska primater som spindelapor, vrålapor, dvärgsilkesapor, tamariner, dödskalleapor, nattapor, plymsvansapor och kapuciner. Ibland följer den dubbeltandade gladan (Harpagus bidentatus) efter ullapor för att fånga insekter som retas av primaterna.[1]
Kött från ullapor anses hos några indianer som en delikatess och därför jagas dessa apor. Ibland fångas ungdjur för att tämjas. Honan blir vid dessa tillfällen dödad. På grund av att de behöver ett ganska opåverkat levnadsområde har ullapor blivit sällsynta i många regioner.[2]
Släktet utgörs enligt Wilson & Reeder (2005) av fyra arter:[3][4]
Wikimedia Commons har media som rör ullapor.
Ullapor (Lagothrix) är ett släkte i familjen Atelidae, som tillhör ordningen primater. I släktet finns fyra arter.
Lagothrix là một chi động vật có vú trong họ Atelidae, bộ Linh trưởng. Chi này được É. Geoffroy miêu tả năm 1812.[1] Loài điển hình của chi này là Lagothrix humboldtii É. Geoffroy, 1812 (= Simia lagothricha Humboldt, 1812).
Chi này gồm các loài:
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lagothrix là một chi động vật có vú trong họ Atelidae, bộ Linh trưởng. Chi này được É. Geoffroy miêu tả năm 1812. Loài điển hình của chi này là Lagothrix humboldtii É. Geoffroy, 1812 (= Simia lagothricha Humboldt, 1812).
Lagothrix E. Geoffroy, 1812
Синонимы
Шерстистые обезьяны, или лаготриксы[1] (лат. Lagothrix) — род приматов из семейства паукообразных обезьян (Atelidae). В роде описано четыре вида, которые обитают в северных странах Южной Америки, а именно в Боливии, Бразилии, Колумбии, Эквадоре и Перу. Шерстистые обезьяны живут в верхних ярусах тропического леса, населяя туманные и влажные тропические леса.
Названия приведены в соответствии с АИ[2]
Шерстистые обезьяны, или лаготриксы (лат. Lagothrix) — род приматов из семейства паукообразных обезьян (Atelidae). В роде описано четыре вида, которые обитают в северных странах Южной Америки, а именно в Боливии, Бразилии, Колумбии, Эквадоре и Перу. Шерстистые обезьяны живут в верхних ярусах тропического леса, населяя туманные и влажные тропические леса.
棕絨毛猴 Lagothrix lagotricha
灰絨毛猴 Lagothrix cana
哥伦比亚絨毛猴 Lagothrix lugens
银絨毛猴 Lagothrix poeppigii
絨毛猴屬（学名 Lagothrix），靈長目蜘蛛猴科的一屬，产于南美雨林地区，共分四种。黃尾絨毛猴最近被專門歸入一屬。
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
양털원숭이는 양털원숭이속(Lagothrix)에 속하는 신세계원숭이의 총칭으로 거미원숭이과에 포함된다.
모두 4종의 양털원숭이가 있다. 이들은 원래 남아메리카의 우림이 원산지이다. 이들의 꼬리는 물건을 쥘 수 있는 꼬리를 지니고 있으며, 비교적 큰 무리 집단을 형성하여 산다.
노랑꼬리양털원숭이도 양털원숭이속에 속하였으나, 최근에는 노랑꼬리양털원숭이속(Oreonax)으로 분류되고 있다.
