dcsimg
Image of Highbush blueberry
Creatures » » Plants » » Dicotyledons » » Heather Family »

Highbush Blueberry

Vaccinium corymbosum L.

Associations

provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
Foodplant / gall
Dasineura oxycoccana causes gall of Vaccinium corymbosum

Foodplant / saprobe
stromatic, single or in groups of 2-3 apothecium of Ovulinia azaleae is saprobic on Vaccinium corymbosum

Foodplant / parasite
telium of Pucciniastrum goeppertianum parasitises live Vaccinium corymbosum

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
BioImages
project
BioImages

Brief Summary

provided by EOL authors
Vaccinium corymbosum, blueberry or highbush blueberry, sometimes known as whortleberry, is a deciduous shrub in the Ericaceae (heath family) that is native to eastern North America and is the source of most commercially cultivated blueberries and blueberry varieties, and is now cultivated in temperate regions of Europe and New Zealand, as well as North America. Other commercially important species of blueberries include the lowbush blueberry, V. angustifolium, which is the source of many wild-harvested blueberries in Canada and Maine, and rabbiteye blueberry, V. ashei, which is cultivated in the southeastern U.S. There are also numerous other wild blueberry species, some of which are may also be called bilberries, although the name bilberry often refers specifically to V. myrtillus. V. corymbosum is a shrub that can reach heights of nearly 7 m (15 ft), although generally grows to 1.5 m (5 ft) in cultivated varieties and typical sites. The alternate, simple leaves are oval to elliptical, up to 8 cm (3 in) long. The white to pinkish campanulate (bell-shaped) or tubular 4-parted flowers are borne in lateral clusters of several flowers each. The fruits are berries that ripen to blue or blackish purple, sometimes with a glaucous bloom (waxy coating), and are around 1.5 cm (5/16 in) in diameter, larger than many wild blueberry species; recently developed cultivars may have even bigger fruit. Blueberries are rich dietary sources of vitamins C and K and the mineral manganese, are eaten fresh and prepared in juices, jams and jellies, syrups, sorbets, and compotes, as well as popular baked goods including muffins and pies. They may also be preserved by freezing or drying. V. corymbosum typically grows in bogs or bog edges and wet sandy places, or in hummocks in tamarack swamps (Larix laricina) or fens, and rarely in drier uplands; it tolerates the acidic conditions typical of these areas. North American Vaccinium species, including the widespread V. corymbosum, are an important food source for numerous species of mammals and birds, and are estimated to make up 2 to 5% of the diet of 57 species. Vaccinium species were an important food source for native peoples of North America for many centuries, but were generally wild-harvested, sometimes in managed stands, rather than cultivated. The development of cultivated varieties of blueberries occurred only since the late 1800s, making this one of the most recently domesticated fruit crops. The FAO estimates that the total commercial harvest of blueberries (of all species) in 2010 was 312,047 metric tons, harvested from 74,649 hectares worldwide. The U.S. was the leading producer, generating 60% of the harvest, while Canada contributed another 27%, followed by Poland and Germany. Within the U.S., Michigan is the leading producer of cultivated blueberries, with 25% of the 2010 crop, while other states with significant harvests include Georgia, Oregon, New Jersey, and Washington. Maine has a large blueberry industry, but it is primarily based on wild-harvested, rather than cultivated, berries. These figures likely underestimate the full economic importance of blueberries, as many fruits are wild-harvested for local, rather than commercial use. (Bailey et al. 1976, FAOSTAT 2012, Flora of North America 2012, Hedrick 1919, Martin et al. 1951, USDA 2012, van Wyk 2005.)
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Jacqueline Courteau
original
visit source
partner site
EOL authors

Common Names

provided by Fire Effects Information System Plants
highbush blueberry
high-bush blueberry
northern highbush blueberry
tall blueberry
rabbiteye blueberry
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Description

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: fruit, shrub

Highbush blueberry is a crown-forming deciduous shrub with two to five
stems arising from a single bole. It typically grows from 6.5 to 10
feet (2-3 m) in height. The fruit is a sweet, juicy, blue-black berry
about 0.3 to 0.4 inch (7 to 10 mm) in diameter, containing several small
seeds (nutlet) about 0.05 inch (1.2 mm) long [24,26].
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Distribution

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the term: natural

Highbush blueberry grows from northeastern Illinois and northern Indiana
northeastward to southwestern Nova Scotia, south to Florida, and west to
northeastern Texas and adjacent Oklahoma [24]. The species is absent or
rare in Missouri, central Ohio, western Kentucky, western Tennessee,
West Virginia, and central Pennsylvania [24]. It has been introduced
outside of its natural range for commercial berry production in
Wisconsin, Washington, British Columbia, and New Brunswick [26].
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Fire Ecology

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: fire regime, shrubs, swamp

Highbush blueberry is not rhizomatous [25]. Little quantitative
information has been written about its sprouting ability; what has been
reported appears contradictory .

Vander Kloet [24] described highbush blueberry as crown forming shrubs
from a single bole that occasionally sucker "when disturbed or burnt."
Describing V. ashei [V. corymbosum] Camp [2] stated that the species
occurs where protected from fire and that "the ease by which various of
its forms are killed by fire may explain their apparent scarcity today
in certain areas where they might be expected." These authors indicate
that highbush blueberry is not a vigorous sprouter following fire.
However, a study by LeBlanc and Leopold [11] in a central New York
shrubby swamp thicket indicates that highbush blueberry is a good
sprouter following disturbance. Two years after stems were cut at
ground level, highbush blueberry sprouts averaged 6.9 inches (17.4 cm)
in height. LeBlanc and Leopold concluded that this population of
highbush blueberry was being maintained through sprout recruitment.
Thus, at least at this central New York site, highbush blueberry is a
vigorous sprouter following disturbance.

Fire may create shade-free environments favorable for highbush blueberry
growth. It seems probable that highbush blueberry seeds would be
dispersed onto burned sites in animal droppings.

FIRE REGIMES :
Find fire regime information for the plant communities in which this
species may occur by entering the species name in the FEIS home page under
"Find FIRE REGIMES".
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Growth Form (according to Raunkiær Life-form classification)

provided by Fire Effects Information System Plants
More info on this topic.

More info for the term: phanerophyte

Phanerophyte
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Habitat characteristics

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the term: xeric

Highbush blueberry is intolerant of shade [18]. Along the Atlantic
Coast and in the Great Lakes region, highbush blueberry is most
frequently found at relatively low elevations along the edges of swamps
and bogs; along the sandy margins of lakes, ponds, and streams; and
within open areas of moist woods [18,26]. It is less abundant in
flatwoods, gray birch (Betula populifolia) scrubland, pine barrens,
bayheads, upland ericaceous meadows, upland woods, ravines, and mountain
summits. It rarely occurs in xeric pine-oak woods and cut-over pine
savannas [26].

Highbush blueberry grows best on hummocks or raised bogs which provide
moist, acidic, well-aerated, highly-organic soils optimal for growth
[17,18]. It is typically observed on soil with pH values between 2.7
and 6.6 and where nitrogen and phosphorus are quite low [24]. Plants
can withstand extended periods of flooding [1].
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Habitat: Cover Types

provided by Fire Effects Information System Plants
More info on this topic.

This species is known to occur in association with the following cover types (as classified by the Society of American Foresters):

13 Black spruce - tamarack
16 Aspen
18 Paper birch
19 Gray birch - red maple
30 Red spruce - yellow birch
31 Red spruce - sugar maple - beech
32 Red spruce
33 Red spruce - balsam fir
34 Red spruce - Fraser fir
35 Paper birch - red spruce - balsam fir
37 Northern white-cedar
38 Tamarack
44 Chestnut oak
45 Pitch pine
52 White oak - black oak - northern red oak
53 White oak
55 Northern red oak
59 Yellow-poplar - white oak - northern red oak
65 Pin oak - sweetgum
70 Longleaf pine
81 Loblolly pine
84 Slash pine
97 Atlantic white-cedar
100 Pondcypress
101 Baldcypress
108 Red maple
111 South Florida slash pine
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Habitat: Ecosystem

provided by Fire Effects Information System Plants
More info on this topic.

This species is known to occur in the following ecosystem types (as named by the U.S. Forest Service in their Forest and Range Ecosystem [FRES] Type classification):

FRES10 White - red - jack pine
FRES11 Spruce - fir
FRES12 Longleaf - slash pine
FRES13 Loblolly - shortleaf pine
FRES14 Oak - pine
FRES15 Oak - hickory
FRES16 Oak - gum - cypress
FRES18 Maple - beech - birch
FRES19 Aspen - birch
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Habitat: Plant Associations

provided by Fire Effects Information System Plants
More info on this topic.

This species is known to occur in association with the following plant community types (as classified by Küchler 1964):

More info for the terms: bog, forest

K091 Cypress savanna
K094 Conifer bog
K096 Northeastern spruce - fir forest
K097 Southeastern spruce - fir forest
K100 Oak - hickory forest
K104 Appalachian oak forest
K106 Northern hardwoods
K107 Northern hardwoods - fir forest
K108 Northern hardwoods - spruce forest
K109 Transition between K104 and K106
K112 Southern mixed forest
K113 Southern floodplain forest
K116 Subtropical pine forest
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Importance to Livestock and Wildlife

provided by Fire Effects Information System Plants
Blueberry fruits provide important summer and early fall food for
numerous species of birds. In the Southeast, blueberries are a
preferred summer food of wild turkey, ruffed grouse, and quail [26]. As
much as 19 percent of the summer diet of quail may consist of
blueberries [26]. Songbirds which feed heavily on the fruits of
highbush blueberry include the scarlet tanager, eastern bluebird, scrub
jay, rufous-sided towhee, gray catbird, northern mockingbird, brown
thrasher, northern cardinal, and the American robin and several other
thrushes [18,26,27].

Mammals that often consume blueberries include the black bear, red fox,
cottontail, fox squirrel, white-footed mouse, and skunks and chipmunks
[13,18].
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Key Plant Community Associations

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: codominant, fern, hardwood, minerotrophic, peat, peatland, swamp

Highbush blueberry occupies numerous habitats but seldom occurs as
community dominant. Two habitats where it occurs as a dominant or
codominant are open swamps or bogs and high-elevation balds.

In the Appalachian Oak and Northern Hardwood Regions
highbush-blueberry-dominated thickets are common on peatlands with
strong water-level fluctuations and weakly minerotrophic water [3,12].
Thickets may also occur on a quaking mat. Codominants include swamp
azalea (Rhododendron viscosum), downy blueberry (V. attrococcum),
mountain holly (Nemopanthus mucronata), black huckleberry (Gaylussacia
baccata), cinnamon fern (Osmunda cinnamomea), casandra (Chamaedaphne
calyculata), black chokeberry (Aronia melanocarpa), and sheep laurel
(Kalmia angustifolia) [3,4,11,12].

Highbush blueberry codominates high elevation "heath balds" with
rhododendrons (Rhododendron spp.) [28].

Highbush-blueberry-dominated communities have been described in the
following publications:

Vegetation of the Great Smoky Mountains [28]
Community classification of the vascular vegetation of a New Hampshire
peatland [4]
The vegetation of the low-shrub bogs of northern New Jersey and adjacent
New York: ecosystems at their southern limit [12]
The ecology of peat bogs of the glaciated northeastern United States: a
community profile [3]
Demography and age structure of a central New York shrub-carr 94 years
after fire [12]
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Life Form

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the term: shrub

Shrub
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Nutritional Value

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: fruit, natural, seed

The principal components of highbush blueberry berries are water,
sugars, crude proteins, vitamins, fats (in seeds), and fiber [26]. They
are a good source of vitamin C and natural sugars and contain moderate
amounts of trace minerals and other vitamins [17]. One-half cup of
berries contains 41 calories, 1.96 grams of dietary fiber, and 9.6 mg of
vitamin C [17].

Vander Kloet and Austin-Smith [27] reported that seed and pulp energy
varied considerably among highbush blueberries from three geographic
locations. Northern plants produced fruit with low seed energy and high
pulp energy, while southern plants produced fruit with high seed energy
and low pulp energy. Mean pulp caloric values for three populations
varied as follows:

Florida - 52 calories/berry
Nova Scotia - 141 calories/berry
Ontario - 184 calories/berry
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Occurrence in North America

provided by Fire Effects Information System Plants
AL AR CT DE FL GA IL IN KY LA
ME MD MA MI MS NH NJ NY NC OH
PA RI SC TN TX VT VA WA WV WI
BC NS ON PQ
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Other uses and values

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the term: fruit

Highbush blueberry fruit was eaten by Native Americans. Leaves and
flowers were used for various medicinal purposes [26].

Highbush blueberry is one of the most agriculturally important
blueberries of North America. It is extensively cultivated in New
Jersey, Michigan, North Carolina, and Washington and to a lesser extent
in Georgia, Florida, Indiana, Ohio, Pennsylvania, New York,
Massachusetts, British Columbia, Ontario, Quebec, and Nova Scotia [26].
In 1989, there were over 100,000 acres (40,000 ha) in commercial
highbush blueberry production in North America [8]. Berry yields in
commercial fields often average 2 to 2.5 tons per acre (4.5-5.5 t/ha)
[8]. Since the 1920's, more than 50 highbush cultivars have been
developed [26].
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Phenology

provided by Fire Effects Information System Plants
More info on this topic.

More info for the terms: fruit, seed

In the southern portion of its range, highbush blueberry flowers
sporadically over a 2- to 3-month period. North of latitude 44 degrees
N., flowering is synchronous and lasts a maximum of 25 days [24].
Flowers open as the leaves unfold or rarely when the leaves are half
developed [21]. Fruiting begins about 62 days after flowering and is
thus asynchronous in the south and synchronous in the north. Vander
Kloet and Austin-Smith [27] speculate that the fruit ripening patterns
of highbush blueberry may be related to the nutritional needs of avian
seed dispersers. Mass fruiting in the north occurs in summer when avian
dispersers are numerous.

Beginning of anthesis is as follows [24]:

south Florida - mid-February
Georgia, Alabama, Mississippi, Louisiana, northern Florida - March
Piedmont - early April
Appalachians and Ouachitas - late April to early May
Carolinas - late March to early April
Virginia, Delaware, New Jersey - late April to early May
Pennsylvania, West Virginia, New York, New England - early to late May
southern Ontario, Michigan - mid-May to early June
eastern Ontario, Quebec - early June to late June
southwestern Nova Scotia - mid-June

Fruit ripening is as follows [24]:

Florida - early April until November
Georgia, North Carolina, South Carolina - May to June, but not until
August in the mountains
Michigan to Quebec, New York and New England - July and August
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Plant Response to Fire

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: forest, peat, shrub, shrubs, swamp, wildfire

Severe fires may remove trees and create openings favorable for highbush
blueberry. Twenty-five years after a stand-destroying fire in a red
spruce (Picea rubens)-Fraser fir (Abies fraseri) forest at about 5,500
feet (1,676 m) elevation in North Carolina, highbush blueberry was the
dominant shrub, with over 26,300 stems per acre (65,000/ha). This
constituted 15.8 percent of total shrub stems [19]. In a central New
York shrub-carr created by a severe wildfire in 1892 which consumed over
3 feet (1 m) of peat, highbush blueberry codominated the site with
mountain holly and black chokeberry in 1986. Early photographs indicate
that shrubs dominated the site by the 1940's [11].

Burning favored highbush blueberry in the Great Dismal Swamp of
southeastern Virginia. Highbush blueberry was present on logged (2
successive cuts 1970 and 1974) and unlogged areas swept by a late summer
wildfire in 1975 which burned 12 inches (30 cm) of peat, but was not
present on control areas. Peak biomass values (g/m2/year) for highbush
blueberry 1 to 2 years after burning were as follows [14]:

cut-burned area uncut-burned area control area
11.31 66.52 0
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Post-fire Regeneration

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: root crown, secondary colonizer, shrub

Tall shrub, adventitious-bud root crown
Secondary colonizer - off-site seed
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Regeneration Processes

provided by Fire Effects Information System Plants
More info for the terms: fruit, layering, seed, shrubs, stratification

Highbush blueberry primarily reproduces from seed. Bees are the primary
pollinator. It typically produces abundant fruit annually. In Florida,
5-foot-tall (1.5 m) shrubs annually produc an average of 231,000 ovules,
of which about 11 percent (25,410) develop into seeds [26]. Mature,
commercially grown 8- to 10-year-old plants often yield 8 to 10 pints of
fruit per year [18].

Highbush blueberry seeds are dispersed in the droppings of frugivorous
birds and mammals. Long-distance dispersal is rare because most animals
which consume highbush blueberries are territorial. Even when fruit
ripening coincides with migration of songbirds, dispersal distances are
short because berry pulp rarely stays in the gut of cropless birds for
more than 20 minutes [26]. In the southern portion of its range,
highbush blueberry fruits are dispersed sporadically from late March
through June. These seeds have thick seed coats and require cold
stratification before germination can occur [21]. Germination typically
occurs in the winter following spring dispersal. In contrast, plants of
northern latitudes have thinner seed coats and germinate in the autumn
shortly after dispersal [27,29].

In Florida, highbush blueberry averaged 16 seeds per berry, of which 57
percent germinated when placed in an illuminated misting chamber [26].
Germination percent is reduced at least 15 percent after passing through
the digestive system of a bird or mammal [9].

Vegetative regeneration: Highbush blueberry rarely produces rhizomes
except in a few isolated populations in the Florida panhandle, on
isolated mountain peaks in North Carolina and Tennessee, and in eastern
Quebec where it introgresses with low sweet blueberry [25]. Layering
has been observed only in populations in Ontario and Quebec [26]. When
"disturbed or burnt" the plant occasionally produces new plants from
root sprouts 3 to 6 feet (1-2 m) away from the parent [26].
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Successional Status

provided by Fire Effects Information System Plants
More info on this topic.

More info for the terms: cover, peat, shrub, shrubs, succession, swamp

Because of its shade-intolerance, highbush blueberry is restricted to
open swamps and bogs, lakeshores and streamsides, open woods, and
high-elevation balds. Such habitats represent intermediate stages of
succession. Highbush blueberry can be eliminated from sites as
overstory cover and shading increase. In shrub bogs in northern
Illinois, highbush blueberry was largely replaced by the shading and
competitive effects of glossy-leaved buckthorn (Rhamnus framgula) [22].

Fire can be an important factor in creating shade-free environments for
highbush blueberry. A shrub-carr in New York codominated by mountain
holly and highbush blueberry was created by a severe swamp fire in 1892
which consumed over 3 feet (1 m) of peat. Although this shrub community
represents an intermediate stage of succession between wet meadow and
forested wetland, it is relatively stable. Size and age structure of
the two dominant shrubs in 1986 showed an inverse j-shaped distribution
indicative of self-maintaining populations; the dense shrub community
is only slowly progressing to black spruce (Picea mariana) and tamarack
(Larix laricina) [11].
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Synonyms

provided by Fire Effects Information System Plants
Cyanococcus corymbosus (L.) Rydb.
Vaccinium constablaei Gray
Vaccinium corymbosum L. var. albiflorum (Hook.) Fernald
Vaccinium corymbosum L. var. glabrum A. Gray
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Taxonomy

provided by Fire Effects Information System Plants
The currently accepted scientific name of highbush blueberry is
Vaccinium corymbosum L. (Ericaceae)[24]. It is a member of the
true blueberry section Cyanococcus.

The highbush blueberry complex is highly variable and includes diploids,
tetraploids, hexaploids, and various hybrid combinations [7,24]. It has
long been a subject of taxonomic confusion and controversy; numerous
taxonomic treatments have been proposed. Named hybrids include:

Vaccinium atlanticum Bicknell, Atlantic blueberry

Highbush blueberry also hybridizes with low sweet blueberry (V.
angustifolium) [24].
license
cc-publicdomain
bibliographic citation
Uchytil, Ronald J. 1993. Vaccinium corymbosum. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/

Vaccinium corymbosum ( Asturian )

provided by wikipedia AST
Arándanu azul Tamañu de porción Enerxía 57 kcal 240 kJCarbohidratos 14.49 g • Zucres 9.96 g • Fibra alimentaria 2.4 gGrases 0.33 gProteínes 0.74 g • β-carotenu 32 μg (0%)Tiamina (vit. B1) 0.037 mg (3%)Riboflavina (vit. B2) 0.041 mg (3%)Niacina (vit. B3) 0.418 mg (3%)Ácidu pantoténicu (vit. B5) 0.124 mg (2%)Vitamina B6 0.052 mg (4%)Ácidu fólicu (vit. B9) 6 μg (2%)Vitamina C 9.7 mg (16%)Vitamina E 0.57 mg (4%)Vitamina K 19.3 μg (18%)Calciu 6 mg (1%)Fierro 0.28 mg (2%)Magnesiu 6 mg (2%)Manganesu 0.336 mg (17%)Fósforu 12 mg (2%)Potasiu 77 mg (2%)Sodiu 1 mg (0%)Cinc 0.16 mg (2%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Arándanu azul na base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata]

El arándanu, arándanu azul, o mora azul (especialmente en Méxicu)[1][2] (Vaccinium corymbosum) ye una planta del xéneru Vaccinium, que tamién inclúi munchos parrotales monteses productores de bayes comestibles redondes y con vértices brillosos. Nun tien de confundir se col arándanu coloráu (Vaccinium macrocarpon).

 src=
Ilustración
 src=
Detalle de les flores
 src=
Vista de la planta

Los frutos, que nacen en recímanos, son blancos de primeres y a midida que van maureciendo tórnense acoloratáu-purpúreos pa convertise n'azules cuando tán dafechu maduros. Pol so duce sabor utilizar pa ellaborar auries, mermelaes, vinos, pasteles y diversos platos duces.

Ye de color moráu, comúnmente ye confundida col color azul, pero'l so verdaderu color ye'l moráu

Esta especie ye orixinaria d'Estaos Xuníos, que tamién ye'l mayor productor y consumidor d'arándanos azules nel mundu.

Los frutos de les plantes monteses, más pequeños y caros que los de les cultivaes, son apreciaos pol so sabor y color intensu.

Xeneralidaes

El frutu del arándanu ye una baga pequeña, de color azul, d'ende la denominación de "blueberry", n'inglés, anque tantu pal arándanu azul como pal colloráu la denominación xenérica nesi idioma ye huckleberry. L'arándanu ye un frutal d'aspeutu arbustivo, perteneciente a la familia botánica de les Ericácees, dientro de la cual atópense tamién importantes especies ornamentales, como les azalees y los rododendros.

Esisten distintes especies d'arándanos. La mayor estensión cubierta por esti frutal correspuende al arándanu baxu, que crez montés en rexones fríes de Norteamérica, d'onde ye orixinariu. L'arándanu altu y l'arándanu güeyu de coneyu son cultivaos comercialmente.

L'arándanu azul montés tien un sabor y testura cimeres a pesar de ser de menor tamañu que los ufiertaos comercialmente.

Xeneralidaes de la planta

Los raigaños de los arándanos tienen un aspeutu fibrosu y distribúyense superficialmente, lo que les vuelve dependientes d'una provisión constante de mugor. En condiciones naturales los raigaños tán acomuñaes con fungos micorrizas específicos, colos cualos caltienen una rellación de mutuu beneficiu (simbiótica).

Ente los raigaños y la parte aérea alcuéntrase la corona, que tien la capacidá d'emitir biltos.

L'altor del arándanu baxu nun supera'l mediu (1/2) metro. Sicasí, l'arándanu altu en condiciones de cultivu puede algamar altores d'hasta 2,5 m. L'arándanu güeyu de coneyu crecería entá ye más, pero ye conteníu por aciu la fradadura.

Les yemes vexetatives, de les cualos aníciense les fueyes, y les yemes granibles, que producen les flores, distribuyir en forma separada a lo llargo de les cañes, a diferencia d'otros frutales.

Les fueyes son simples, de forma ovada a llanceolada, y caduques, esto ye, les fueyes perder mientres el receso ivernizu, adquiriendo una tonalidá acoloratada na seronda.

Les flores tienen corola blanca o rosada, axuntándose en recímanos.

El frutu ye una baga casi esférica, que dependiendo de la especie y cultivar, puede variar en tamañu de 0,7 a 1,5 cm de diámetru, y en color dende azul claro hasta negru. La epidermis del frutu ta cubierta por secreciones cerosas, que-y dan una terminación bien curiosa, como nel casu de les cirueles.

Variedaes

De les 30 especies que constitúin el xéneru Vaccinium namái un pequeñu grupu d'elles tienen importancia comercial.

Dientro del xéneru Vaccinium, les especies más conocíes y les sos variedaes son les siguientes, arrexuntaes nos siguientes grupos según les sos carauterístiques de crecedera y requerimientos agroclimáticos:

Mediu altu o half-highs (Vangustifolium X Vcorymbosum), * Arándanu siempreverde o evergreen huckleberry (Vaccinium ovatum), * Arándanu azul montano o mountain blueberry (Vaccinium membranaceum).

  • Agraz o mortiño (Vaccinium meridionale Sw.), parrotal montés d'árees fríes norandinas d'Ecuador, Colombia, Venezuela.

Taxonomía

Vaccinium corymbosum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 350. 1753.[3]

Etimoloxía

Vaccinium: nome xenéricu que s'utilizó en llatín clásicu pa un tipu de baga (probablemente l'arándanu Vaccinium myrtillus ), pero la so última derivación ye escura, (nun ye la mesma pallabra que vaccinum = "d'o perteneciente a les vaques").[4]

corymbosum: epítetu llatín que significa "con corimbos".[5]

Sinonimia
  • Cyanococcus corymbosus (L.) Rydb.
var. albiflorum (Hook.) Fernald
  • Vaccinium albiflorum Hook. [6]

Ver tamién

Referencies

  1. Bliss, Rosalie Marion. "La Mora Azul Podría Aumentar El Poder Del Celebru." ARS En Espanol : News & Events. USDA, 25 Nov. 2002. Web. 09 Jan. 2014. <http://www.ars.usda.gov/is/espanol/pr/2002/021125.es.htm>.
  2. "Los Múltiples Beneficios De La Mora Azul." Muyinteresante.com.mx. Editorial Televisa, 15 Nov. 2013. Web. 09 Jan. 2014. <http://www.muyinteresante.com.mx/salú/661014/son-beneficios-mora-azul-ayuda-salú/>.
  3. «Vaccinium corymbosum». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 20 de marzu de 2014.
  4. P. G. W. Glare (editor) (1996). Oxford Latin Dictionary, 2000. ISBN 0-19-864224-5.
  5. N'Epítetos Botánicos
  6. Vaccinium corymbosum en PlantList

Bibliografía

  1. Anonymous. 1986. List-Based Rec., Soil Conserv. Serv., O.S.D.A. Database of the O.S.D.A., Beltsville.
  2. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  3. Gleason, H. A. 1968. The Sympetalous Dicotyledoneae. vol. 3. 596 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. O.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  4. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.Y. O.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  5. Radford, A. Y., H. Y. Ahles & C. R. Bell. 1968. Man. Vasc. Fl. Carolinas i–lxi, 1–1183. University of North Carolina Press, Chapel Hill.
  6. Scoggan, H. J. 1979. Dicotyledoneae (Loasaceae to Compositae). Part 4. 1117–1711 pp. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.
  7. Voss, Y. G. 1996. Michigan Flora, Part III: Dicots (Pyrolaceae-Compositae). Cranbrook Inst. of Science, Ann Arbor.
  8. Wunderlin, R. P. 1998. Guide Vasc. Pl. Florida i–x, 1–806. University Press of Florida, Gainesville.

Enllaces esternos

Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Vaccinium corymbosum: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST

El arándanu, arándanu azul, o mora azul (especialmente en Méxicu) (Vaccinium corymbosum) ye una planta del xéneru Vaccinium, que tamién inclúi munchos parrotales monteses productores de bayes comestibles redondes y con vértices brillosos. Nun tien de confundir se col arándanu coloráu (Vaccinium macrocarpon).

 src= Ilustración  src= Detalle de les flores  src= Vista de la planta

Los frutos, que nacen en recímanos, son blancos de primeres y a midida que van maureciendo tórnense acoloratáu-purpúreos pa convertise n'azules cuando tán dafechu maduros. Pol so duce sabor utilizar pa ellaborar auries, mermelaes, vinos, pasteles y diversos platos duces.

Ye de color moráu, comúnmente ye confundida col color azul, pero'l so verdaderu color ye'l moráu

Esta especie ye orixinaria d'Estaos Xuníos, que tamién ye'l mayor productor y consumidor d'arándanos azules nel mundu.

Los frutos de les plantes monteses, más pequeños y caros que los de les cultivaes, son apreciaos pol so sabor y color intensu.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Nabiu blau ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

El nabiu blau (Vaccinium corymbosum) és una planta del gènere Vaccinium, que també inclou molts arbustos silvestres productors de baies comestibles rodons i amb vèrtexs brillants. No ha de confondre's amb el nabiu vermell. Els fruits, que neixen en raïms, són blancs al principi i a mesura que van madurant es tornen vermellós-purpureus per convertir-se en blaus quan estan completament madurs. Pel seu dolç sabor s'utilitzen per elaborar gelees, melmelades, vins, pastissos i diversos plats dolços.

Hàbitat

Aquesta espècie és originària dels Estats Units, que també és el major productor i consumidor de nabius blaus al món.

Els fruits de les plantes silvestres, més petits i cars que els de les conreades, són apreciats pel seu sabor i color intens.

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Nabiu blau Modifica l'enllaç a Wikidata
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Nabiu blau: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

El nabiu blau (Vaccinium corymbosum) és una planta del gènere Vaccinium, que també inclou molts arbustos silvestres productors de baies comestibles rodons i amb vèrtexs brillants. No ha de confondre's amb el nabiu vermell. Els fruits, que neixen en raïms, són blancs al principi i a mesura que van madurant es tornen vermellós-purpureus per convertir-se en blaus quan estan completament madurs. Pel seu dolç sabor s'utilitzen per elaborar gelees, melmelades, vins, pastissos i diversos plats dolços.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Llusen america ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Planhigyn blodeuol sy'n tyfu ar ffurf llwyn bychan yw Llusen America sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Ericaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Vaccinium corymbosum a'r enw Saesneg yw Blueberry.[1]

Mae'n perthyn yn fotanegol yn agos i'r llys, yr azalea a'r rhododendron, ac fel y rheiny, mae'n medru byw mewn tir asidig, gwael. Mae eu blodau'n ddeuryw.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gerddi Kew; adalwyd 21 Ionawr 2015
Comin Wikimedia
Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Llusen america: Brief Summary ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Planhigyn blodeuol sy'n tyfu ar ffurf llwyn bychan yw Llusen America sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Ericaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Vaccinium corymbosum a'r enw Saesneg yw Blueberry.

Mae'n perthyn yn fotanegol yn agos i'r llys, yr azalea a'r rhododendron, ac fel y rheiny, mae'n medru byw mewn tir asidig, gwael. Mae eu blodau'n ddeuryw.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Brusnice chocholičnatá ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Brusnice chocholičnatá (Vaccinium corymbosum), známá též jako kanadská borůvka, je rostlina z čeledi vřesovcovitých. Pochází ze Severní Ameriky a v Evropě zdomácněla a je pěstována.

Stavba těla

Brusnice chocholičnatá je opadavý keř dorůstající do výšky až 2,5 m. Listy jsou eliptické nebo vejčité, na stonku střídavě postavené. Květy jsou stopkaté, v hroznovitém květenství. Barva květu je bílá přes narůžovělou do růžové. Kvete v dubnu a květnu. Plody jsou modré až fialové, větší než plody brusnice borůvky a dozrávají průběžně během léta.

Význam a pěstování

Domovskou oblastí jsou vlhké lesy, louky a rašeliniště ve východní část severoamerického kontinentu od Ontaria po východní Texas. Kanadskou borůvku pěstovaly odpradávna různé indiánské kmeny pro její sladké plody. Od počátku 20. století byla šlechtěna, známo je několik odrůd, např.: 'Bluecrop', 'Blueray', 'Bluetta', 'Darrow', 'Herbert', 'Jersey', 'Patriot', 'Sunrise', 'Weymouth'. Dnes je nejvýznamnější komerčně pěstovanou borůvkou v USA, ale je rozšířená i v Evropě (Polsko), Japonsku, na Novém Zélandu, a to i v okrasných zahradách.

Jen některé odrůdy jsou samosprašné, proto se doporučuje vysadit alespoň dva keře poblíž sebe. Vyžaduje výrazně kyselou půdu (pH 4,5÷5,5).

Galerie

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Borówka wysoka na polské Wikipedii.

Externí odkazy

Pahýl
Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Brusnice chocholičnatá: Brief Summary ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Brusnice chocholičnatá (Vaccinium corymbosum), známá též jako kanadská borůvka, je rostlina z čeledi vřesovcovitých. Pochází ze Severní Ameriky a v Evropě zdomácněla a je pěstována.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Storfrugtet blåbær ( Danish )

provided by wikipedia DA

Storfrugtet blåbær (Vaccinium corymbosum) er en løvfældende busk med en opret, noget åben, riset vækstform. Bærrene virker maveregulerende: Samlende på "løs" mave, og løsnende på "hård" mave. Arten danner naturlige krydsninger med lav blåbær.

Beskrivelse

Barken er først glat og lysegrøn, senere bliver den rød, og til sidst er den gråbrun. Knopperne sidder spredt, de er små og lidt "pjaltede" at se på. bladene er ægformede, ovale eller elliptiske med hel rand. Oversiden er friskgrøn, mens undersiden er noget lysere. Høstfarven er klart rød.

Blomstringen strækker sig over 3-4 uger af maj og juni. Blomsterne er hvide og krukkeformede. De sidder tæt sammen i korte klaser. Bærrene bliver blåsorte med et lyseblåt vokslag. I den forreste ende ses et rundt ar. Frøene modner godt og spirer villigt.

Rodnettet ligger højt i jorden, og det er meget fint forgrenet, såkaldt filtdannende. Planten er afhængig af samlivet med en svamp (mycorrhiza).

Højde x bredde og årlig tilvækst: 1,5 x 2 m (15 x 20 cm/år).

Hjemsted

Storfrugtet blåbær gror i krat på bjergskråninger og højmoser i Nordamerika fra det nordøstlige Illinois, det nordlige Indiana og det sydvestlige Nova Scotia til Florida og det nordøstlige Texas.

I højmoserne langs bredden af Michigansøen i Indiana, vokser den sammen med bl.a. alabamafluetrompet, kongebregne, amerikansk asp, amerikansk knapbusk, bukkeblad, fernisgiftsumak, filtet spiræa, Hypericum virginicum (en perikon-art), kragefod, kærmangeløv, pilekornel, rundbladet soldug, rød løn, Salix candida, Salix pedicellaris (Pile-arter), storfrugtet tranebær, strandtrehage, sumpeg, sumprose og virginsk vinterbær[1]

Anvendelse

Busken plantes mest for sine eftertragtede bær, blåbærrene, men den er meget smuk som prydbusk både under blomstringen og mens den er klædt i røde høstfarver.

Sorter




Note

Kilde

  • Sten Porse: Plantebeskrivelser, DCJ 2003 (CD-Rom).

Eksterne henvisninger

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Storfrugtet blåbær: Brief Summary ( Danish )

provided by wikipedia DA

Storfrugtet blåbær (Vaccinium corymbosum) er en løvfældende busk med en opret, noget åben, riset vækstform. Bærrene virker maveregulerende: Samlende på "løs" mave, og løsnende på "hård" mave. Arten danner naturlige krydsninger med lav blåbær.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Amerikanische Heidelbeere ( German )

provided by wikipedia DE

Die Amerikanische Heidelbeere (Vaccinium corymbosum) – engl. auch huckleberry – ist eine Art aus der Gattung der Heidelbeeren. Sie ist die wichtigste der nordamerikanischen Heidelbeerarten, aus denen die heutigen Kulturheidelbeeren gezüchtet wurden.

Beschreibung

 src=
Blüten

Die Amerikanische Heidelbeere ist ein 1 bis 4 Meter hoher, stark verzweigter Halbstrauch mit glatten oder schwach behaarten Zweigen. Die kurz gestielten, einfachen Laubblätter sind länglich-rund bis elliptisch und 2,5 bis 8 cm lang, meist spitz zulaufend und am Rand borstig behaart, mindestens aber entlang der Nervatur der Unterseite fein behaart.

Die Trauben erscheinen noch vor den Blättern und sind ebenso lang wie die Blütenstandsstiele, die Tragblätter sind hinfällig. Die Krone ist 6 bis 12 mm lang, mit fünf weißen oder hell rosa, zylindrisch oder nah dem Schlund sich schwach verjüngenden Zipfeln. Die Beeren sind rundliche, dunkelblaue Früchte und erreichen einen Durchmesser von 6 bis 8 mm.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 48.[1]

Verbreitungsgebiet

Die Amerikanische Heidelbeere ist heimisch in sumpfigen Wiesen und feuchten Wäldern von Neufundland bis Minnesota, südlich bis Florida und Louisiana. In Niedersachsen wird sie auch kultiviert und kommt dort verwildert in Gesellschaften der Ordnung Sphagnetalia vor.[2]

Verwertung

Die Beeren sind geschätzte Lebensmittel.

Quellen

Einzelnachweise

  1. Vaccinium corymbosum bei Tropicos.org. In: IPCN Chromosome Reports. Missouri Botanical Garden, St. Louis.
  2. Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. Unter Mitarbeit von Angelika Schwabe und Theo Müller. 8., stark überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2001, ISBN 3-8001-3131-5, S. 733.
  3. Weiß, Gosch, Fischerauer: Beerenobst, Leopold Stocker Verlag
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Amerikanische Heidelbeere: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Die Amerikanische Heidelbeere (Vaccinium corymbosum) – engl. auch huckleberry – ist eine Art aus der Gattung der Heidelbeeren. Sie ist die wichtigste der nordamerikanischen Heidelbeerarten, aus denen die heutigen Kulturheidelbeeren gezüchtet wurden.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Blauwe beze ( Nds Nl )

provided by wikipedia emerging languages
 src=
Blauwe bezen
 src=
Blauwe bezenstruke
 src=
Blauwe beze mit harstkleuren
 src=
De bloemen van de blauwe beze

De blauwe beze (Latien: Vaccinium corymbosum) is n plaante uut de heedfamilie (Ericaceae). t Is n vruchtdragende struke mit n heugte van 1,5 tot 2,5 meter. De blauwe beze wörden vake verkeerd an-eduud as bosbeze . De bosbeze (Vaccinium myrtillus) is namelik n aander soorte. t Blad verkleurt sarres naor vuurrood.

De blauwe beze bleuit in trossen mit n groot verschil in bleui tussen de eerste en leste bloeme in de trosse. De bloeme is witkrem tot raoze van kleur. De bleui is in de eerste helfte van mei. Deur disse vrogge bleui kan e schao oplopen deur nachtvorst. Der bin kultivars die hiertegen bestaand bin. Allewel de blauwe beze zien eigen bestuuft, leit kruusbestuving tot meer en grotere vruchten. De blauwe beze wörden besteuven deur hommels en de hoenigbieje. In tegenstelling tot de bosbeze geven blauwe bezen niet aof.

De blauwe beze is oorspronkelik aofkomstig uut t noordoosten van Amerika. De meens hef de blauwe beze veredeld deur seleksie en krusing. De meeste kultivars koemen uut Amerika, mer der bin oek bieveurbeeld Duutse kultivars.

Gebruuk

  • Vars ku'j blauwe bezen n weke bewaoren.
  • Invriezen is meugelik, mer de bezen wörden wel wat zacht
  • Inmaken as sjem, bezesap, siroop
  • Wien
  • Dreugen
  • As vulling in bieveurbeeld taarten, vlaaien, muffins

Teelt

In Nederlaand wörden de blauwe beze veural in Noord-Limburg, t oosten van Noord-Braobant en in Drenthe eteeld. De blauwe beze wörden eteeld op n luchtige zaand- of veengrond mit n lege pH (4-5). Bie n hogere pH greuien de struken haost niet, laoten gebreksverschiensels zien en zullen uuteindelik aofstarven. De blauwe beze hef n vochtige grond neudig.

De anbeveulen plaantaofstaand veur eigen teelt is 0,75-1,5 meter. t Is dan wel belangriek tiedens t riepen de vruchten mit netten tegen voegels te bescharmen. Veur de beroepsteelt wörden 1 (1,5) x 2 (2,5) meter eplaant. As de beplaanting te dronge wörden, wörden der struken (de wiekers) tussenuut ehaold en veur n nieje anplaanting gebruukt. Nao zes tot acht jaor is de struke groot zat ewörden.

De vrogstbleuiende kultivars riepen eind juni tot eind juli en de kultivars die iezelig laote riep bin van half augustus tot half september. Veur t vars opeten van de bezen wörden mit de haand oogst en is n grote vrucht belangriek. As der mit de mesine oogst wörden dan wörden de bezen van de struke etrild.

Teelt van blauwe bezen in Nederlaand:

Jaor Bunder 1997 198 2000 173 2001 164 2002 182 2003 198 2004 214 2005 254 2006 217 2007 269

Vermeerdering

Blauwe bezen kunnen ongeslachtelik vermeerderd wörden deur wienterstekken/houtstekken, zoemerstekken/scheutstekken en deur markotteren. De bezen kunnen der eigen uutzeien, deurdat bv. voegels de bezen eten.

Kultivars

Der bin welende kultivars, van soorten die iezelig vrog riep bin tot soorten die iezelig laote riep bin:

  • 'Bluetta' (arg vrog riep). Maotig grote vruchten. Goeie smaak. Vatbaor veur takstarfte.
  • 'Duke' (arg vrog riep). Aordig grote vruchten. Goeie smaak. Niet arg vatbaor veur takstarfte.
  • 'Patriot' (vrog riep). Grote vruchten. Goeie smaak. Arg wienterhard.
  • 'Spartan' (vrog riep). Arg grote vruchten mit n arg goeie smaak. Lik niet zo vatbaor veur ziekten.
  • 'Berkeley' (betieds riep). Arg grote vruchten. Goeie smaak. Vatbaor veur takstarfte en wientervorst.
  • 'Bluecrop' (betieds riep). Grote mooie stevige lochtblauwe vruchten mit n goeie smaak. Niet arg vatbaor veur takstarfte en wientervorst.
  • 'Brigitta Blue' (betieds riep). Niet zo'n lange oogstperiode. Grote en arg goed houdbaore bezen mit n goeie smaak.
  • 'Goldtraube 71' (betieds riep). Gemiddelde grote, iets donkere vruchten. Goeie smaak. Is heel niet vatbaor veur takstarfte. Ontstaon uut n krusing van de blauwe beze mit Vaccinium angustifolium.
  • 'Dixi' (laote riep). Aordig grote, iets donkere vruchten. De smaak is wel aordig (an t begin van de oogst beter as laoter). Is gemiddeld vatbaor veur takstarfte.
  • 'Elliott' (arg laote riep, soms lange oogstperiode). Maotig grote lochtblauwe vruchten mit n goeie smaak. Is niet zo vatbaor veur takstarfte.

Inhoudsstoffen

De voedingsweerde van 100 gram varse blauwe bezen is:

Energetiese weerde 230 kJ Koolhydraoten 11 gram Eiwit 1 gram Vet 0,37 gram Vitamine C 13 mg Vitamine B1 0,03 mg Vitamine B2 0,06 mg Iezer 0,17 mg Kalsium 6,21 mg

In n liter bezesap zit 8-11 g (gemiddeld 9,5 g) zuur, waorvan sitroenzuur t belangriekste is.

Ziektes en beschaodigingen

Takstarfte (Godronia cassandrae f. vaccinii), grauwe schemmel (Botryotinia fuckeliana) en vruchtrot (Colletotrichum gloeosporioides) koemen in Nederlaand bie de teelt van blauwe bezen veur. Veural takstarfte kan n probleem ween, mer der bin kultivars die der niet zo geveulig veur bin.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Blauwe beze: Brief Summary ( Nds Nl )

provided by wikipedia emerging languages
 src= Blauwe bezen  src= Blauwe bezenstruke  src= Blauwe beze mit harstkleuren  src= De bloemen van de blauwe beze

De blauwe beze (Latien: Vaccinium corymbosum) is n plaante uut de heedfamilie (Ericaceae). t Is n vruchtdragende struke mit n heugte van 1,5 tot 2,5 meter. De blauwe beze wörden vake verkeerd an-eduud as bosbeze . De bosbeze (Vaccinium myrtillus) is namelik n aander soorte. t Blad verkleurt sarres naor vuurrood.

De blauwe beze bleuit in trossen mit n groot verschil in bleui tussen de eerste en leste bloeme in de trosse. De bloeme is witkrem tot raoze van kleur. De bleui is in de eerste helfte van mei. Deur disse vrogge bleui kan e schao oplopen deur nachtvorst. Der bin kultivars die hiertegen bestaand bin. Allewel de blauwe beze zien eigen bestuuft, leit kruusbestuving tot meer en grotere vruchten. De blauwe beze wörden besteuven deur hommels en de hoenigbieje. In tegenstelling tot de bosbeze geven blauwe bezen niet aof.

De blauwe beze is oorspronkelik aofkomstig uut t noordoosten van Amerika. De meens hef de blauwe beze veredeld deur seleksie en krusing. De meeste kultivars koemen uut Amerika, mer der bin oek bieveurbeeld Duutse kultivars.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Wësokô bòrówka ( Kashubian )

provided by wikipedia emerging languages
 src=
Bòrówczi

Wësokô bòrówka (Vaccinium corymbosum L.) - to je wielelatnô roscëna z rodzëznë wrzosowatëch (Ericaceae). Ta bòrówka mòże rosc m. jin. na Kaszëbach, jak ją zasadzy. Òna mô jagòdë, a je Kaszëbi zbiérają.


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Vaccinium corymbosum

provided by wikipedia EN

Vaccinium corymbosum, the northern highbush blueberry, is a North American species of blueberry which has become a food crop of significant economic importance. It is native to eastern Canada and the eastern and southern United States, from Ontario east to Nova Scotia and south as far as Florida and eastern Texas. It is also naturalized in other places: Europe, Japan, New Zealand, the Pacific Northwest of North America, etc.[2][3][4][5] Other common names include blue huckleberry, tall huckleberry, swamp huckleberry, high blueberry, and swamp blueberry.[6]

Description

Vaccinium corymbosum is a deciduous shrub growing to 6–12 feet (1.8–3.7 m) tall and wide. It is often found in dense thickets. The dark glossy green leaves are elliptical and up to 2 inches (5 cm) long. In autumn, the leaves turn to a brilliant red, orange, yellow, and/or purple.[4][7]

The flowers are long bell- or urn-shaped white to very light pink, 13 of an inch (8.5 mm) long.[4][7]

The fruit is a 14-to-12-inch (6.4 to 12.7 mm) diameter blue-black berry.[4] This plant is found in wooded or open areas with moist acidic soils.[7][8]

The species is tetraploid and does not self-pollinate.[9] Most cultivars have a chilling requirement greater than 800 hours.

History

Many wild species of Vaccinium are thought to have been cultivated by Native Americans for thousands of years, with intentional crop burnings in northeastern areas being apparent from archeological evidence.[9] V. corymbosum, being one of the species likely used by these peoples, was later studied and domesticated in 1908 by Elizabeth Coleman White and Frederick Vernon Coville.

Uses

In natural habitats, the berries are a food source for native and migrating birds, bears, and small mammals. The foliage is browsed by deer and rabbits.[10]

The berries were collected and used in Native American cuisine in areas where Vaccinium corymbosum grew as a native plant.[11]

Cultivation

Vaccinium corymbosum is the most common commercially grown blueberry in present-day North America.

It is also cultivated as an ornamental plant for home and wildlife gardens and natural landscaping projects.[8][12] The pH must be very acidic (4.5 to 5.5).[4]

Cultivars

Some common cultivar varieties are listed here, grouped by approximate start of the harvest season:[13]

Early
  • Duke
  • Patriot
  • Reka
  • Spartan
Mid-Season
  • Bluecrop
  • Blu-ray
  • KaBluey
  • Northland
Late

The cultivars Duke[14] and Spartan[15] have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.

Southern highbush blueberry

Some named Southern highbush blueberry are hybridized forms derived from crosses between V. corymbosum and Vaccinium darrowii, a native of the Southeastern U.S. These hybrids and other cultivars of V. darrowii (Southern highbush blueberry) have been developed for cultivation in warm southern and western regions of North America.[16][17]

Gallery

See also

References

  1. ^ The Plant List, Vaccinium corymbosum L.
  2. ^ Biota of North America Program 2014 county distribution map
  3. ^ Taxonomic account from Integrated Taxonomic Information System (ITIS) — for Vaccinium corymbosum (highbush blueberry)
  4. ^ a b c d e Vaccinium corymbosum. accessed 3.23.2013
  5. ^ "Vaccinium corymbosum". Germplasm Resources Information Network (GRIN). Agricultural Research Service (ARS), United States Department of Agriculture (USDA). Retrieved 2017-12-15.
  6. ^ Gough, Robert Edward (1994). The highbush blueberry and its management. Psychology Press. p. 3. ISBN 978-1-56022-021-3. Retrieved 2011-04-29.
  7. ^ a b c Flora of North America, Vaccinium corymbosum Linnaeus, 1753. High-bush blueberry, bleuet en corymbe
  8. ^ a b Missouri Botanical Garden: Kemper Center for Home Gardening — Vaccinium corymbosum . accessed 3.23.2013
  9. ^ a b Retamales, Jorge B.; Hancock, James F. (2012). Blueberries: Volume 21 of Crop production science in horticulture (1st ed.). Cambridge, MA: Centre for Agriculture and Bioscience International (CABI). pp. 2 & 39–42. ISBN 9781845938260.
  10. ^ Niering, William A.; Olmstead, Nancy C. (1985) [1979]. The Audubon Society Field Guide to North American Wildflowers, Eastern Region. Knopf. p. 509. ISBN 0-394-50432-1.
  11. ^ University of Michigan at Dearborn — Native American Ethnobotany of Vaccinium corymbosum Archived 2013-05-29 at the Wayback Machine . accessed 9.9.2015
  12. ^ Hort.uconn.edu: Vaccinium corymbosum; Landscape use section Archived 2013-03-27 at the Wayback Machine . accessed 3.23.2013
  13. ^ Hort.uconn.edu: Vaccinium corymbosum; Cultivars/varieties section Archived 2013-03-27 at the Wayback Machine . accessed 3.23.2013
  14. ^ "RHS Plant Selector - Vaccinium corymbosum 'Duke'". Retrieved 5 March 2021.
  15. ^ "RHS Plant Selector - Vaccinium corymbosum 'Spartan'". Retrieved 5 March 2021.
  16. ^ eXtension: Southern Highbush Blueberry Varieties
  17. ^ Four Winds Growers: Care of southern highbush blueberries

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Vaccinium corymbosum: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Vaccinium corymbosum, the northern highbush blueberry, is a North American species of blueberry which has become a food crop of significant economic importance. It is native to eastern Canada and the eastern and southern United States, from Ontario east to Nova Scotia and south as far as Florida and eastern Texas. It is also naturalized in other places: Europe, Japan, New Zealand, the Pacific Northwest of North America, etc. Other common names include blue huckleberry, tall huckleberry, swamp huckleberry, high blueberry, and swamp blueberry.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Blua bero ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

La blua bero (Vaccinium corymbosum), foje ankaŭ nomata grapolmirtelo, estas planto el la familio de la Erikacoj (Ericaceae). Ĝi estas fruktoporta arbusto kun alto de 1,5-2,5 m. Malĝuste la blua bero ofte estas indikata kiel mirtelo. La mirtelo (Vaccinium myrtillus) tamen estas alia specio. La folioj en la aŭtuno alikoloras al fajre ruĝa.

Oni povas manĝi la berojn krudajn, kuiri ilin en tortoj aŭ fari konfitaĵon, sukon, vinon ktp.

La beroj enhavas tre multe da antioksidantoj, vitaminon C kaj iom da fero kaj magnezio. Estas diversaj teorioj ke la beroj helpas la vidkapablon aŭ kuracas vidproblemojn. Ĉu tio science validas, restas neklare.

Nutra valoro

La nutra valoro de 100 gramoj da freŝaj bluaj beroj:

Energio 230 Karbohidrato 11 g Proteino 1 g Graso 0,37 g Vitamino C 13 mg Vitamino B1 0,03 mg Vitamino B2 0,06 mg Kalcio 6,21 mg Fero 0,17 mg Magnezio 4,83 mg

Unu litro da berosuko enhavas 8-11 g (meze 9,5 g) acidon, el kiu citrata acido estas la plej grava.

Vidu ankaŭ

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Blua bero: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

La blua bero (Vaccinium corymbosum), foje ankaŭ nomata grapolmirtelo, estas planto el la familio de la Erikacoj (Ericaceae). Ĝi estas fruktoporta arbusto kun alto de 1,5-2,5 m. Malĝuste la blua bero ofte estas indikata kiel mirtelo. La mirtelo (Vaccinium myrtillus) tamen estas alia specio. La folioj en la aŭtuno alikoloras al fajre ruĝa.

Oni povas manĝi la berojn krudajn, kuiri ilin en tortoj aŭ fari konfitaĵon, sukon, vinon ktp.

La beroj enhavas tre multe da antioksidantoj, vitaminon C kaj iom da fero kaj magnezio. Estas diversaj teorioj ke la beroj helpas la vidkapablon aŭ kuracas vidproblemojn. Ĉu tio science validas, restas neklare.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Vaccinium corymbosum ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El arándano, arándano azul, o mora azul (especialmente en México)[1][2]​ (Vaccinium corymbosum) es una planta del género Vaccinium, que también incluye muchos arbustos silvestres productores de bayas comestibles redondas y con vértices brillantes.

 src=
Ilustración
 src=
Detalle de las flores
 src=
Vista de la planta

Los frutos, que nacen en racimos, son blancos al principio y a medida que van madurando se tornan rojizo-purpúreos para convertirse en azules cuando están completamente maduros. Por su dulce sabor se utilizan para elaborar jaleas, mermeladas, vinos, pasteles y diversos platos dulces.

Esta especie es originaria de Estados Unidos, país que es también el mayor productor de arándanos en el mundo.[3]​ Sin embargo a lo largo del siglo XXI se han ampliado las zonas de producción, especialmente en el Hemisferio Sur.

Los frutos de las plantas silvestres, más pequeños y caros que los de las cultivadas, son apreciados por su sabor y color intenso.

Generalidades

El fruto del arándano es una baya pequeña, de color azul. De ahí la denominación blueberry, en inglés, aunque tanto para el arándano azul como para el rojo la denominación genérica en ese idioma es huckleberry.[cita requerida]

El arándano es un frutal de aspecto arbustivo, perteneciente a la familia botánica de las ericáceas, dentro de la cual se encuentran también importantes especies ornamentales, como las azaleas y los rododendros.[cita requerida]

Existen distintas especies de arándanos. La mayor extensión cubierta por este frutal corresponde al arándano bajo, que crece silvestre en regiones frías de Norteamérica, de donde es originario. El arándano alto y el arándano ojo de conejo se cultivan comercialmente.[cita requerida]

El arándano silvestre posee un sabor y textura superiores, a pesar de ser de menor tamaño que los que se ofrecen comercialmente.[cita requerida]

Generalidades de la planta

Las raíces de los arándanos tienen un aspecto fibroso y se distribuyen superficialmente, lo que las vuelve dependientes de una provisión constante de humedad. En condiciones naturales las raíces están asociadas con hongos micorrizas específicos, con los cuales mantienen una relación de mutuo beneficio (simbiótica).

Entre las raíces y la parte aérea se encuentra la corona, que tiene la capacidad de emitir brotes.

La altura del arándano bajo no supera el medio (1/2) metro. En cambio, el arándano alto en condiciones de cultivo puede alcanzar alturas de hasta 2,5 m. El arándano ojo de conejo crecería aún más, pero es contenido mediante la poda.

Las yemas vegetativas, de las cuales se originan las hojas, y las yemas fructíferas, que producen las flores, se distribuyen en forma separada a lo largo de las ramas, a diferencia de otros frutales.

Las hojas son simples, de forma ovada a lanceolada, y caducas, es decir, las hojas se pierden durante el receso invernal, adquiriendo una tonalidad rojiza en el otoño.

Especie monoica, cuyas flores poseen corola blanca o rosada, reuniéndose en racimos.

El fruto es una baya casi esférica, que dependiendo de la especie y cultivar, puede variar en tamaño de 0,7 a 1,5 cm de diámetro, y en color desde azul claro hasta negro. La epidermis del fruto está cubierta por secreciones cerosas, que le dan una terminación muy atractiva, como en el caso de las ciruelas.

Variedades

De las 30 especies que constituyen el género Vaccinium, solo un pequeño grupo de ellas tienen importancia comercial.

Dentro del género Vaccinium, las especies más conocidas y sus variedades son las siguientes, agrupadas en los siguientes grupos según sus características de crecimiento y requerimientos agroclimáticos:

Taxonomía

Vaccinium corymbosum fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 350. 1753.[4]

Etimología

Ver: Vaccinium

corymbosum: epíteto latíno que significa "con corimbos".[5]

Sinonimia
  • Cyanococcus corymbosus (L.) Rydb.
var. albiflorum (Hook.) Fernald
  • Vaccinium albiflorum Hook.[6]

Nutrición

Los arándanos ofrecen importantes beneficios para la salud, al contar con menos de 80 calorías por taza, elevados niveles de antioxidantes y de vitamina C. Una porción contiene del orden de 14mg, casi el 25% de las necesidades diarias de esta vitamina. También son una buena fuente de fibra y una excelente fuente de manganeso. Según el Departamento de Agricultura de los Estados Unidos (USDA), los arándanos son algunos de los alimentos con mayor actividad de antioxidantes por porción.[7]

Producción

La producción de arándano a nivel industrial se concentra en América del Norte, en la que destaca la variedad northern highbush blueberry (V. Corymbosum). Existen variantes de Vaccinium adaptadas a climas más sureños. Y las variedades "silvestres" de arándano (V. angustifolium), de un menor tamaño que las variedades norteñas, suelen tener un color más intenso.[cita requerida]

Las zonas de cultivo están distribuidas entre Estados Unidos y Canadá, en los estados de British Columbia, Maryland, Oregón (zona oeste), Míchigan, Nueva Jersey, Carolina del Norte y Washington. Y las variedades modificadas se cultivan en California.[cita requerida]

Estados Unidos

En el 2018, Oregón tuvo el mayor cultivo de arándanos azules, con un récord de 59 millones de kilogramos, una cantidad ligeramente superior a la cultivada en el estado de Washington. En orden descendente de volumen de producción para 2017, otros productores importantes fueron Georgia, Míchigan, Nueva Jersey, California y Carolina del Norte.[cita requerida]

Canadá

La producción canadiense de arándanos silvestres y cultivados en 2015 fue de 166.000 toneladas valoradas en 262 millones de dólares, la mayor cosecha de frutas producida a nivel nacional, que representa el 29% del valor total de la fruta.[cita requerida]

Columbia Británica fue el mayor productor canadiense de arándanos cultivados, con 70.000 toneladas en 2015, la mayor producción mundial de arándanos por región.[cita requerida]

El Atlántico de Canadá aporta aproximadamente la mitad de la producción anual total de especies silvestres / arbustos bajos de América del Norte, y Nuevo Brunswick es la más grande en 2015, cantidad que se expandió en 2016. Nueva Escocia, la Isla del Príncipe Eduardo y Quebec también son productores importantes. Nueva Escocia reconoce al arándano silvestre como su baya provincial oficial, y la ciudad de Oxford, Nueva Escocia, es conocida como la capital canadiense del arándano silvestre.[cita requerida]

Europa

Los arándanos Highbush se introdujeron por primera vez en Alemania, Suecia y los Países Bajos en la década de 1930, y desde entonces se han extendido a muchos otros países de Europa.[cita requerida]

Hemisferio Sur

En el Hemisferio Sur, países como Chile, Colombia, Argentina, Perú, Uruguay, Nueva Zelanda, Australia, Sudáfrica y Zimbabue tienen cultivos comerciales de arándanos.[8][9][10][11][12]

Los arándanos se introdujeron en Australia en la década de 1950. Si bien en un primer intento no tuvo éxito, la producción despegó en la década de 1970.[13]

Véase también

Referencias

  1. Bliss, Rosalie Marion. "La Mora Azul Podría Aumentar El Poder Del Cerebro." ARS En Español : News & Events. USDA, 25 Nov. 2002. Web. 09 Jan. 2014. http://www.ars.usda.gov/is/espanol/pr/2002/021125.es.htm Archivado el 10 de enero de 2014 en Wayback Machine.>.
  2. "El arándano como superalimento.", 25 Mar. 2016. http://www.dietasblog.org/superalimentos-7-alimentos-para-ganar-en-salud/>.
  3. AtlasBig. Principales países productores de arándanos. 5 de noviembre de 2020. https://www.atlasbig.com/es-es/paises-por-produccion-de-arandanos>
  4. «Vaccinium corymbosum». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 20 de marzo de 2014.
  5. En Epítetos Botánicos
  6. Vaccinium corymbosum en PlantList
  7. «Arándano, la fruta campeona de los antioxidantes». La Vanguardia. 2 de abril de 2021. Consultado el 4 de febrero de 2022.
  8. «Los arándanos: el nuevo producto con potencial de exportación de Colombia». metroflorcolombia. 5 de abril de 2021. Consultado el 4 de febrero de 2022.
  9. «Regiones de Cultivo de Arándanos de Chile». fallcreeknursery. Consultado el 4 de febrero de 2022.
  10. «Arándanos, bondades del fruto azul». SENASA. Consultado el 4 de febrero de 2022.
  11. «New 'robust' blueberry varieties available to New Zealand growers». rnz (en inglés). 11 de junio de 2021. Consultado el 4 de febrero de 2022.
  12. «Fruit Farming in South Africa». southafrica (en inglés). Consultado el 4 de febrero de 2022.
  13. «Blueberry production in Australia». agrifutures (en inglés). Consultado el 4 de febrero de 2022.

Bibliografía

  1. Anonymous. 186. List-Based Rec., Soil Conserv. Serv., U.S.D.A. Database of the U.S.D.A., Beltsville.
  2. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  3. Gleason, H. A. 1968. The Sympetalous Dicotyledoneae. vol. 3. 596 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  4. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  5. Radford, A. E., H. E. Ahles & C. R. Bell. 1968. Man. Vasc. Fl. Carolinas i–lxi, 1–1183. University of North Carolina Press, Chapel Hill.
  6. Scoggan, H. J. 1979. Dicotyledoneae (Loasaceae to Compositae). Part 4. 1117–1711 pp. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.
  7. Voss, E. G. 1996. Michigan Flora, Part III: Dicots (Pyrolaceae-Compositae). Cranbrook Inst. of Science, Ann Arbor.
  8. Wunderlin, R. P. 1998. Guide Vasc. Pl. Florida i–x, 1–806. University Press of Florida, Gainesville.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Vaccinium corymbosum: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El arándano, arándano azul, o mora azul (especialmente en México)​​ (Vaccinium corymbosum) es una planta del género Vaccinium, que también incluye muchos arbustos silvestres productores de bayas comestibles redondas y con vértices brillantes.

 src= Ilustración  src= Detalle de las flores  src= Vista de la planta

Los frutos, que nacen en racimos, son blancos al principio y a medida que van madurando se tornan rojizo-purpúreos para convertirse en azules cuando están completamente maduros. Por su dulce sabor se utilizan para elaborar jaleas, mermeladas, vinos, pasteles y diversos platos dulces.

Esta especie es originaria de Estados Unidos, país que es también el mayor productor de arándanos en el mundo.​ Sin embargo a lo largo del siglo XXI se han ampliado las zonas de producción, especialmente en el Hemisferio Sur.

Los frutos de las plantas silvestres, más pequeños y caros que los de las cultivadas, son apreciados por su sabor y color intenso.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Pensasmustikka ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Pensasmustikka (Vaccinium corymbosum) on Pohjois-Amerikasta peräisin oleva mustikan lähisukulainen. Vaccinium-suvun kasvit kuuluvat kanervakasveihin.

Pensasmustikka kasvaa jopa kaksi metriä korkeaksi.[2]

Pensasmustikka viihtyy happamassa maaperässä ja puolivarjossa tai auringossa. Se on pidettävä tuulelta suojassa mutta kestää pakkasta melko hyvin -25 asteeseen asti. [2] Kasvualustaa voi parantaa esimerkiksi rodomullalla tai kahvinpuruilla jotka tuovat maaperään pensasmustikan tarvitsemaa happamuutta (pH 4,5 – 5,5). Pensasmustikkaa on hyvä lannoittaa alppiruusuille tai perunalle tarkoitetuilla lannoitteilla.

Pensasmustikka alkaa tuottaa satoa noin parivuotiaana, mutta parhaimmillaan sadontuotanto on kuudesta vuodesta eteenpäin. Satoa voidaan saada jopa 10 l per pensas. Pensasmustikan marjat eivät ole niin mehukkaita ja aromisia kuin tavallisen mustikan. Sitä vastoin marjat ovat kookkaampia, mutta hedelmäliha on väritöntä ja siemenet puuttuvat. Mustikkapensaat pidetään sopivan harvana leikkaamalla.[3]. Pölyyntymistä parantaa kahden lajikkeen, esimerkiksi Alvarin ja Ainon, rinnakkain kasvattaminen.[4]

Lähteet

  1. ITIS
  2. a b PFAF
  3. Enemmän iloa puutarhasta, Oy Valitut Palat, Reader's Digest Ab,1981
  4. Pensasmustikka Biolan

Aiheesta muualla

Tämä kasveihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Pensasmustikka: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Pensasmustikka (Vaccinium corymbosum) on Pohjois-Amerikasta peräisin oleva mustikan lähisukulainen. Vaccinium-suvun kasvit kuuluvat kanervakasveihin.

Pensasmustikka kasvaa jopa kaksi metriä korkeaksi.

Pensasmustikka viihtyy happamassa maaperässä ja puolivarjossa tai auringossa. Se on pidettävä tuulelta suojassa mutta kestää pakkasta melko hyvin -25 asteeseen asti. Kasvualustaa voi parantaa esimerkiksi rodomullalla tai kahvinpuruilla jotka tuovat maaperään pensasmustikan tarvitsemaa happamuutta (pH 4,5 – 5,5). Pensasmustikkaa on hyvä lannoittaa alppiruusuille tai perunalle tarkoitetuilla lannoitteilla.

Pensasmustikka alkaa tuottaa satoa noin parivuotiaana, mutta parhaimmillaan sadontuotanto on kuudesta vuodesta eteenpäin. Satoa voidaan saada jopa 10 l per pensas. Pensasmustikan marjat eivät ole niin mehukkaita ja aromisia kuin tavallisen mustikan. Sitä vastoin marjat ovat kookkaampia, mutta hedelmäliha on väritöntä ja siemenet puuttuvat. Mustikkapensaat pidetään sopivan harvana leikkaamalla.. Pölyyntymistä parantaa kahden lajikkeen, esimerkiksi Alvarin ja Ainon, rinnakkain kasvattaminen.

 src=

kukkia

 src=

marjoja ja lehtiä

 src=

kasvutapa

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Vaccinium corymbosum ( French )

provided by wikipedia FR

Myrtille arbustive, Grande Myrtille, Myrtille américaine, Bleuet à/en corymbes

Vaccinium corymbosum (ou Vaccinium constablaei), est une espèce d’arbustes de la famille des Ericaceae, originaire d'Amérique du Nord[2]. Elle est connue en français sous les noms de Myrtille arbustive, Grande Myrtille, Myrtille américaine, en Europe francophone et Bleuet en corymbes, Bleuet géant[3], Bleuet au Canada francophone.

Aspect

De mai à juin, l'arbre se pare de petites clochettes blanches. Celles-ci donnent ensuite naissance à des baies comestibles d'un noir bleuté mais à la chair blanche — à la différence de la myrtille —, présentes jusqu'au début de l'automne.

L'arbuste atteint, selon les variétés, entre 1 et 2 mètres de hauteur, avec un port beaucoup plus érigé que le myrtillier européen. Les feuilles sont vert foncé, et deviennent rougeâtres à l'approche de l'hiver.

Répartition

L'arbuste est présent sur la moitié est du Canada et des États-Unis, du Québec jusqu'au Texas ; ainsi que sur la côte ouest, en Colombie-Britannique et dans l'État de Washington. Il peut résister jusqu'à des températures de -30 °C[4], ce qui explique sa présence septentrionale, mais il n'est pas aussi résistant que l'espèce sauvage courante au Canada, Vaccinium angustifolium[5].

Cultivars appréciés dans les jardins familiaux

  • Vaccinium corymbosum 'Bluejay'
  • Vaccinium corymbosum 'Jersey'
  • Vaccinium corymbosum 'Patriot'
  • Vaccinium corymbosum 'Duke'
  • Vaccinium corymbosum 'Bluecrop'
  • Vaccinium corymbosum 'Northland'
  • Vaccinium corymbosum 'Dixi'
  • Vaccinium corymbosum 'Goldtraube 71'

Voir aussi

Notes et références

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Vaccinium corymbosum: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Myrtille arbustive, Grande Myrtille, Myrtille américaine, Bleuet à/en corymbes

Vaccinium corymbosum (ou Vaccinium constablaei), est une espèce d’arbustes de la famille des Ericaceae, originaire d'Amérique du Nord. Elle est connue en français sous les noms de Myrtille arbustive, Grande Myrtille, Myrtille américaine, en Europe francophone et Bleuet en corymbes, Bleuet géant, Bleuet au Canada francophone.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Arandeira americana ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

A arandeira americana[1] ou arandeira azul (Vaccinium corymbosum) é unha planta do xénero Vaccinium, que tamén inclúe moitos arbustos bravos produtores de bagas comestíbeis redondas e con vértices brillantes (froitas do bosque). Cómpre non confundilo coa arandeira rubia (Vaccinium macrocarpon). Os froitos, que nacen en acios, son brancos ao comezo e a medida que van madurecendo tórnanse vermellos-purpúreos para se converter en azuis cando fican completamente maduros. Polo seu doce sabor utilízanse para elaborar xeleas, marmeladas, viños, pasteis e diversos pratos doces. É unha especie norteamericana que non medra en Europa (a especie europea que medra brava en Galiza é a arandeira brava (Vaccinium myrtillus)), aínda que si se cultiva.

Hábitat

Esta especie é orixinaria dos Estados Unidos, que tamén é o meirande produtor e consumidor de arandos azuis no mundo.

Os froitos das plantas bravas, máis miúdos e caros que os das cultivadas, son apreciados polo seu sabor e cor intensa.

Xeneralidades

O froito da arandeira americana é unha baga pequena, de cor azul, de aí a denominación "blueberry", en inglés aínda que tanto para o arando azul americano coma para o vermello a denominación xenérica nesa lingua é huckleberry. A arandeira é unha froiteira de aspecto arbustivo, pertencente á familia botánica das Ericáceas, dentro da cal se atopan tamén importantes especies ornamentais, como as azaleas e os rododendros; e bravas coma as uces. Existen distintas especies de arandeiras. A maior extensión cuberta por esta froiteira corresponde á arandeira baixa, que medra brava en rexións frías de América do Norte, de onde é orixinaria. A arandeira alta e a arandeira rubia ollo de coello a son cultivadas comercialmente.

A arandeira americana silvestre posúe un sabor e textura superiores malia seren os seus froitos de menor tamaño que os ofrecidos comercialmente.

Descrición

As raíces da arandeira americana teñen un aspecto fibroso e distribúense superficialmente, o que as volve dependentes dunha provisión constante de humidade. En condicións naturais as raíces están asociadas con fungos micorrizas específicos, cos que manteñen unha relación de mutuo beneficio (simbiótica).

Entre as raíces e a parte aérea atópase a coroa, que ten a capacidade de emitir rebentos.

A altura da arandeira baixa non supera o medio (1/2) metro. En troques, a arandeira alta en condición de cultivo pode acadar alturas de até 2,5 m. A arandeira ollo de coello medraría aínda máis, porén é contida coa poda.

As xemas vexetativas, das cales se orixinan as follas, e mailas xemas frutíferas, que producen as flores, distribúense de xeito separado ao longo das pólas, a diferenza doutras froiteiras.

As follas son simples, de forma ovada a lanceolada, e caducas, adquirindo unha tonalidade avermellada polo outono.

As flores posúen corola branca ou rosada, reuníndose en acios.

O froito, o arando, é unha baga case esférica, que dependendo da especie e cultivar, pode variar en tamaño de 0,7 a 1,5 cm de diámetro, e en cor dende azul claro até negro. A epiderme do froito está cuberta por secrecións cerosas, que lle dan unha terminación moi atractiva, como no caso das ameixas.

Cultivo

Os arando americanos eran apañados e usados na cociña nativa norteamericana en áreas onde a arandeira americana medraba brava.[2] Tamén é a especie de arandeira máis común comercializada hoxe en día nos Estados Unidos.

Cultívase tamén coma planta ornamental en xardíns naturais e proxectos de paisaxismo que fomentan a vida silvestre.[3] O pH do solo debe ser moi acedo (de 4.5 a 5.5), polo que se dá ben nos solos galegos. En hábitats naturais é alimento de paxaros, osos e pequenos mamíferos.

Fóra do seu hábitat natural en América do Norte, Vaccinium corymbosum naturalizouse na Columbia Británica e no estado de Washington.[4] Noutros continentes tense naturalizado no Xapón, Nova Zelandia Gran Bretaña, Lituania, e os Países Baixos.

Variedades de cultivo

Cultivares

Algúns cultivares comúns aparecen a seguir, agrupados dende comezos da colleita:[5]

Os cultivares Duke[6] e Spartan[7] gañaron o premio Award of Garden Merit da Royal Horticultural Society.

Galería de imaxes

Notas

  1. Entrada nº 52. Xusto A. Rodríguez Río (coordinación) (2004). Servizo de Normalización Lingüística da USC, ed. Termos esenciais de botánica (PDF). p. 22.
  2. University of Michigan: Dearborn — Native American Ethnobotany (Vaccinium corymbosum) Arquivado 29 de maio de 2013 en Wayback Machine.. Consultado o 23/3/2013.
  3. Hort.uconn.edu: Vaccinium corymbosum; Landscape use section Arquivado 27 de marzo de 2013 en Wayback Machine.. Consultado o 23/3/2013.
  4. GRIN Arquivado 22 de febreiro de 2014 en Wayback Machine.. Consultado o 23/3/2013
  5. Hort.uconn.edu: Vaccinium corymbosum; Cultivars/varieties section Arquivado 27 de marzo de 2013 en Wayback Machine.. Consultado o 23/3/2013
  6. "RHS Plant Selector - Vaccinium corymbosum 'Duke'". Arquivado dende o orixinal o 01 de febreiro de 2014. Consultado o 16 de xullo de 2013.
  7. "RHS Plant Selector - Vaccinium corymbosum 'Spartan'". Arquivado dende o orixinal o 01 de febreiro de 2014. Consultado o 16 de xullo de 2013.

Véxase tamén

Outros artigos

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Arandeira americana: Brief Summary ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

A arandeira americana ou arandeira azul (Vaccinium corymbosum) é unha planta do xénero Vaccinium, que tamén inclúe moitos arbustos bravos produtores de bagas comestíbeis redondas e con vértices brillantes (froitas do bosque). Cómpre non confundilo coa arandeira rubia (Vaccinium macrocarpon). Os froitos, que nacen en acios, son brancos ao comezo e a medida que van madurecendo tórnanse vermellos-purpúreos para se converter en azuis cando fican completamente maduros. Polo seu doce sabor utilízanse para elaborar xeleas, marmeladas, viños, pasteis e diversos pratos doces. É unha especie norteamericana que non medra en Europa (a especie europea que medra brava en Galiza é a arandeira brava (Vaccinium myrtillus)), aínda que si se cultiva.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Američka borovnica ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Američka borovnica (močvarna ili kultivirana borovnica, lat. Vaccinium corymbosum) je trajnica, plavo obojenih, jestivih bobičastih plodova. Pripada rodu Vaccinium (u istom su rodu i američka pa domaća brusnica) i porodici Ericaceae[1]. Raširana je u prirodnim stanistima na močvarnim područjima sjeverne Amerike.

Traži drenirana, rastresita i vlažna, kisela zemljišta (pH 3,4 do 5,5). Razlikuju se američke borovnice visokog i niskog rasta.

Danas se ova biljka uzgaja ne samo u SAD i Kanadi već i u Europi, Južnoj Americi, Južnoj Africi, Australiji, te na Novom Zelandu i u Kini. Posljednjih godina sve se više sadi i kod nas. Umnožava se vegetativno.

Američka borovnica vrijedno je voće, no treba naglasiti da se niti po sadržaju vitamina, niti po količini antocijana te utjecaju na zdravlje ne može usporediti sa našom domaćom borovnicom.[2] Uz to se u uzgoju uvelike koriste i pesticidi, te ovo dodatno umanjuje njenu vrijednost.

Sastav plodova

100 g američke borovnice (V. corymbosum) sadrži:[3] Energetska vrijednost Voda Bjelančevine Masti Ugljikohidrati Kalcij Željezo Magnezij Vitamin A Vitamin C 57 kJ (241 kcal) 84,8 g 0,67–0,70 g 0,38–0,50 g 14,14–15,30 g 6,21 mg 0,17 mg 4,83 mg 100 IE 13,03–22,1 mg

Sorte

Ovo su samo neki od češćih kultivara, sortirani po vremenu berbe:[4]

Rane
  • Duke
  • Patriot
  • Reka
  • Spartan
Srednje
  • Bluecrop
  • Blu-ray
  • KaBluey
  • Northland
Kasne
  • Aurora
  • Darrow
  • Elliott
  • Jersey

Dodatna literatura

Logotip Wikivrsta
Wikivrste imaju podatke o: Vaccinium corymbosum
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Američka borovnica: Brief Summary ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Američka borovnica (močvarna ili kultivirana borovnica, lat. Vaccinium corymbosum) je trajnica, plavo obojenih, jestivih bobičastih plodova. Pripada rodu Vaccinium (u istom su rodu i američka pa domaća brusnica) i porodici Ericaceae. Raširana je u prirodnim stanistima na močvarnim područjima sjeverne Amerike.

Traži drenirana, rastresita i vlažna, kisela zemljišta (pH 3,4 do 5,5). Razlikuju se američke borovnice visokog i niskog rasta.

Danas se ova biljka uzgaja ne samo u SAD i Kanadi već i u Europi, Južnoj Americi, Južnoj Africi, Australiji, te na Novom Zelandu i u Kini. Posljednjih godina sve se više sadi i kod nas. Umnožava se vegetativno.

Američka borovnica vrijedno je voće, no treba naglasiti da se niti po sadržaju vitamina, niti po količini antocijana te utjecaju na zdravlje ne može usporediti sa našom domaćom borovnicom. Uz to se u uzgoju uvelike koriste i pesticidi, te ovo dodatno umanjuje njenu vrijednost.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Vaccinium corymbosum ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il mirtillo gigante americano (Vaccinium corymbosum L., 1753) è una pianta da frutto appartenente alla famiglia delle Ericaceae e al genere Vaccinium, originaria del Nord America.[1] È fra i frutti di bosco.

Grazie alla sua fruttificazione abbondante è diventata una specie molto coltivata, e di elevata rilevanza industriale, diffusa oltre che negli Stati Uniti e Canada, in Europa, Giappone, Australia, Nuova Zelanda e Sud America.[2]

Descrizione

 src=
Infiorescenza

Il mirtillo gigante americano è un piccolo arbusto, con un massimo di 2–3 m di altezza, è caducifoglia e latifoglia. La chioma è raccolta in posizioni assolate dove tende ad infittirsi e ad avere foglie più spesse e dure, mentre in posizioni di ombra e mezz'ombra tende a crescere di meno con fogliame più rado e morbido. I rami più vecchi dell'arbusto lignificano producendo una scorza a scaglie dalla consistenza cartacea, mentre i più giovani (un anno di età circa) sono di colore verde d'estate o rossiccio d'inverno. Sulle ascelle fogliari sono presenti delle gemme di due tipi diversi: quelle di forma più o meno triangolare e stretta sono gemme vegetative che daranno vita a nuovi rami, mentre le gemme più tozze, rotondeggianti e posizionate sulle zone apicali dei rami vecchi di un anno sono quelle floreali che daranno fiori e frutti.

 src=
Infruttescenza tipica a corimbo

Le foglie generalmente di forma ovata, ma in alcune condizioni o in alcune cultivar sono di forma più stretta e tendente al lanceolato. Le foglie sono singole per nodo e hanno una fillotassi spiralata con una o più gemme all'ascella. Durante il periodo autunnale il fogliame soggetto a basse temperature si tinge di rosso prima di cadere.

I fiori sono raccolti in infiorescenze racemose a corimbo, sono di forma campanulata formata da 5 petali saldati di colore spesso bianco, a volte tendente al rosa pallido. La campanula che forma il fiore cade dopo il periodo di impollinazione lasciando il frutto. Inoltre un fiore si compone anche di 5 sepali mantenuti nel frutto maturo, il gineceo è composto da un ovario infero con uno stilo e stimma. Le infiorescenze fanno la loro comparsa prima delle foglie e persistono per alcune settimane.

I frutti carnosi e di colore dal blu al nero non sono bacche, ma false bacche poiché non derivano solo dall'ovario, ma anche dal ricettacolo. La pezzatura è varia, molto più grande del comune mirtillo nero europeo (Vaccinium myrtillus), per questo è più redditizio nella coltivazione e quindi più diffuso nel mercato. In sezione la polpa assume colore dal verde chiaro al bianco con toni violacei a volte. I semi sono molto piccoli, di forma pressoché simile a quella di una goccia.

Le radici sono molto fini e tendono a non penetrare troppo in profondità nel terreno rimanendo negli strati più superficiali diffondendosi e formando una rete intricata tipica di molti generi delle Ericaceae.

 src=
Fogliame di colore rosso nel periodo autunnale

Distribuzione e habitat

La specie proviene da un areale che si estendeva originariamente dal nord-est del Canada fino al Nord Messico.[3]

Coltivazione

Il mirtillo gigante americano è originario di zone temperato-fresche, della taiga e di zone paludose dell'emisfero boreale, più precisamente del Nord America. L'esposizione nelle zone umide con clima simile al suo habitat naturale vanno dalla mezz'ombra, dove produce frutta meno dolce e più acida, al pieno sole, dove si ottiene una fruttificazione abbondante e più dolce. Anche in zone più calde e meno piovose si possono ottenere gli stessi risultati a patto che le irrigazioni siano più frequenti.

Vegeta in terreni umidi, torbosi e con substrato siliceo a pH acido dal 3.5 al 5.5. Difatti il fattore limitante di questa specie è il terreno che necessita essere ricco di sostanza organica (acidi umici, acido carbonico e acido tannico) ed estremamente povero e dilavato riguardo agli altri elementi nutritivi. È noto infatti che concimazioni eccessive in fosforo, potassio e soprattutto azoto portano danni anche irreparabili all'apparato radicale che causa necrosi fogliare e successivamente morte delle pianta. Anche l'aggiunta eccessiva di concimazione con altri macroelementi come Mg e Ca causa problemi alla pianta. Soprattutto quest'ultimo è un elemento ad elevata fitotossicità per V. corymbosum poiché causa clorosi ferrica dovuta al mancato assorbimento del ferro ostacolato dal calcio, e quindi una carente sintesi di clorofilla. Conseguenza dell'eccesso di calcio è lo scolorimento delle foglie giovani che rimarranno verdi solo intorno alle venature e bianche nel resto del tessuto. Per evitare la morte della pianta si ricorre all'uso di composti chelanti del ferro (noti come rinverdenti) oppure sali di ferro a idrolisi acida come solfato ferroso. Per mantenere l'acidità del terreno e garantire un'ottima vegetazione è consigliabile coltivare il mirtillo americano in torba acida di sfagno e di annaffiare con acqua priva di sali (che sono generalmente sali basici e di cloro) dato che generalmente quella fornita dagli acquedotti, almeno in Italia, ha una salinità e un pH troppo elevati. La concimazione non deve essere troppo abbondante e di solito effettuata con fertilizzanti a idrolisi neutra o acida come ad esempio solfato di ferro, alluminio, potassio e ammonio.

Cultivar

Esistono varie cultivar selezionate a seconda della pezzatura del frutto e del periodo di raccolta, che può variare da fine aprile agli inizi di agosto.

Note

  1. ^ (EN) Vaccinium corymbosum, in The Plant List. URL consultato il 29 maggio 2017.
  2. ^ (EN) Blueberry production, in FAOSTAT, Food and Agriculture Organization of the United Nations.
  3. ^ (EN) Plants profile for Vaccinium corymbosum, in USDA Natural Resources Conservation Service. URL consultato il 13 marzo 2018.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Vaccinium corymbosum: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il mirtillo gigante americano (Vaccinium corymbosum L., 1753) è una pianta da frutto appartenente alla famiglia delle Ericaceae e al genere Vaccinium, originaria del Nord America. È fra i frutti di bosco.

Grazie alla sua fruttificazione abbondante è diventata una specie molto coltivata, e di elevata rilevanza industriale, diffusa oltre che negli Stati Uniti e Canada, in Europa, Giappone, Australia, Nuova Zelanda e Sud America.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Aukštoji šilauogė ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT

Aukštoji šilauogė (lot. Vaccinium corymbosum, angl. Northern highbush blueberry) – erikinių (Ericaceae) šeimos, šilauogių (Vaccinium) genties augalas.

Paplitusi Šiaurės Amerikos rytuose. Visžalis, tankus, 1,5(iki 4) m aukščio ir tokio pat pločio krūmas. Lapai plačiai lancetiški arba ovalūs, iki 9 cm ilgio, ryškiai žali. Rudenį parausta arba pagelsta. Žiedai balti, kartais rausvi, taurelės formos, 1,5 cm ilgio, susitelkę viršūninėse pasvirusiose, iki 5 cm ilgio kekėse. Uogos rutuliškos, iki 1,5 cm skersmens, melsvai juodos, balsvai apsinešusios. Žydi gegužę, uogos prinoksta liepą-rugpjūtį.

Paprastai auginama vaismedžių soduose. Yra daug veislių stambiomis uogomis.

Šilauogių veislės

Yra išvesta daug jų veislių, ypač JAV. Lietuvoje, Kauno botanikos sodo mokslininkų dr. (HP) Remigijaus Daubaro ir dr. Laimos Česonienės pastangomis, buvo išvestos „Danutė“ ir „Freda“ šilauogių veislės.

Šilauogių veislių sąrašas:

  • Ankstyvosios:
  • Danutė (išvesta Lietuvoje)
  • Duke
  • Freda (išvesta Lietuvoje)
  • Patriot
  • Reka
  • Vidutinio ankstyvumo:
  • Bluecrop
  • Blueray
  • KaBluey
  • Vėlyvosios:
  • Aurora
  • Darrow
  • Elliott
  • Jersey

Galerija

Nuorodos

Vikiteka

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Aukštoji šilauogė: Brief Summary ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT

Aukštoji šilauogė (lot. Vaccinium corymbosum, angl. Northern highbush blueberry) – erikinių (Ericaceae) šeimos, šilauogių (Vaccinium) genties augalas.

Paplitusi Šiaurės Amerikos rytuose. Visžalis, tankus, 1,5(iki 4) m aukščio ir tokio pat pločio krūmas. Lapai plačiai lancetiški arba ovalūs, iki 9 cm ilgio, ryškiai žali. Rudenį parausta arba pagelsta. Žiedai balti, kartais rausvi, taurelės formos, 1,5 cm ilgio, susitelkę viršūninėse pasvirusiose, iki 5 cm ilgio kekėse. Uogos rutuliškos, iki 1,5 cm skersmens, melsvai juodos, balsvai apsinešusios. Žydi gegužę, uogos prinoksta liepą-rugpjūtį.

Paprastai auginama vaismedžių soduose. Yra daug veislių stambiomis uogomis.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Augstās krūmmellenes ( Latvian )

provided by wikipedia LV

Augstās krūmmellenes (Vaccinium corymbosum) ir daudzgadīgi, vasarzaļi ēriku dzimtas (Ericaceae) krūmogulāji. Sauktas arī par augstajām zilenēm (angļu: blueberries), lielogu zilenēm, bet Latvijā nolemts tās saukt par augstajām krūmmellenēm.[1]

Vēsture

Pirmos augsto krūmmelleņu selekcijas mēģinājumus veica F. Kovils 20. gs. sākumā. Viņš divus gadus veltīja krūmmelleņu sēklu un ogu izpētei, kā arī pētīja to pavairošanas un apputeksnēšanas metodes. 1908. gadā tika izvēlēts pirmais savvaļas augsto krūmmelleņu stāds krustošanai, ko nosauca par ‘Brooks’. Tā ogas bija 1,3 cm diametrā un ļoti aromātiskas (galvenā īpašība, kurai pievērsa visvairāk uzmanības selekcijas procesā). 1909. gadā izvēlējās vēl vienu no savvaļas sugas izdalītu šķirni krustošanai — ‘Russell’. Pirmo veiksmīgo abu šķirņu krustojumu izveidoja 1911. gadā, 1913. gadā jau bija izveidoti 3000 hibrīdi. Ar E. Vaitas palīdzību, tika izdalītas vēl citas savvaļas šķirnes, kas rezultējās arvien jaunu hibrīdu izveidošanā.[2] Krūmmelleņu veidošanas procesā izmantotas 4 savvaļas sugas. Tā kā šīs sugas ir no dažādiem klimata reģioniem, iedala vairākus krūmmelleņu tipus. Zemās krūmmellenes iegūtas atlasot ražīgākos klonus no šaurlapu mellenēm (Vaccinium angustifolium), augstās krūmmellenes izveidotas no vairogu mellenēm (Vaccinium corymbosum) un krustojumiem ar citām sugām, pusaugstās krūmmellenes ir šaurlapu melleņu un vairogu melleņu hibrīdi un Eša („Truša acs”) krūmmellenes iegūtas no Vaccinium ashei un ir piemērotas tikai ļoti siltam klimatam. Latvijā vispiemērotākie apstākļi ir augsto krūmmelleņu šķirnēm.[1][3] Latvijā pirmie pētījumi uzsākti ap 1970. gadu Salaspils botāniskajā dārzā, tos veica Dr. Biol. A. Ripa, bet tikai pēdējos gados tās ir ieguvušas plašu popularitāti. Tās tiek stādītas gan piemājas dārzos, gan lielās audzētavās. To apstādījumi platība jau tuvojas 200 ha.[1]

Izplatība un biotopi

 src=
Augsto krūmmelleņu izplatība pasaulē

Augsto krūmmelleņu dzimtene ir Ziemeļamerikas austrumos, no Jaunskotijas un Ontario līdz Alabamai (dienvidos)un Viskonsinai (ziemeļos). Mūsdienās tās ir sastopamas jau ļoti plašā areālā. Tās ir sastopamas Austrālijā, kā arī Lielbritānijā, Lietuvā, Latvijā, Polijā un citās Eiropas valstīs.[2][4] Dabā tās aug purvainās vietās, upju un ezeru malās un smilšainos purvos, zemos un mitros mežos. Sastopamas arī sausās augtienēs — kāpās, akmeņainās nogāzēs, ozolu mežos un priežu mežos.[5][6]

Raksturojums

 src=
Augsto krūmmelleņu krūms

Saknes pavedienveida un ļoti smalkas, lielākās saknes apmēram 11 mm diametrā, bet mazākās 2 mm diametrā. 30-60% no sakņu sausās masas ir tieši 2 mm saknes. Saknēm nav spurgaliņu. Galvenokārt tās izkārtojas paralēli augsnes virskārtai. Saknes var būt pat 80 cm dziļumā, bet vislielākais sakņu blīvums ir 23 cm dziļumā. Raksturīga mikorizas veidošana.[2][7]

2–4 m augstie krūmi ir ļoti zaroti. Tie var būt gan nelieli un kompakti, gan ļoti lieli un plaši.[8] Lielāko zaru miza ir rievaina, pelēkā, pelēki brūnā krāsā, savukārt mazākie zariņi ir dzeltenīgi brūni, brūni, sarkani, tie var būt pilnīgi gludi vai arī klāti ar smalkiem matiņiem, bieži arī kārpaini. Jaunie stumbri ir gaiši zaļi, cilindriski, pilnīgi gludi vai klāti ar smalkiem matiņiem.[6][9]

Lapas vienkāršas, 3,8—8,2 cm garas, forma eliptiska vai ovāla, lapas gals smails, lapu malas gludas vai arī smalki robotas. Lapu virspuse ir tumši zaļa, vidēji zaļa vai dzeltenīgi zaļa, gluda, klāta ar kutikulu. Lapu apakšējā daļa ir bāli zaļa, gluda vai arī ar smalkiem matiņiem uz lapu dzīslām. Lapu kātiņi gaiši zaļi un ļoti īsi. Rudenī lapas kļūst spilgti sarkanas.[6][9]

Ziedi izkārtoti ķekaros, katrā ķekarā 8 — 10 ziedi, tie atrodas gan uz galvenajiem, gan uz sānu dzinumiem. Viena ziediņa garums ir apmēram 6–12 mm. Katrs zieds sastāv no zvanveida vainaga (5 saaugušas vainaglapas), 5 īsām kauslapām, 10 ieskautām putekšņlapām, auglenīcas ar vienu drīksnu. Zieda vainags ir no baltas līdz gaiši rozā krāsai, kauslapas gaiši zaļas. Zied pavasarī. Krūmmellenēm ir raksturīga pašappute, bet tās dos labāku ražu, ja blakus būs dažādas šķirnes. Galvenie apputeksnētāji ir kukaiņi.[6][9]

Ogas sulīgas, krāsa no gaiši zilas līdz gandrīz melnai. Satur ļoti daudz mazu sēkliņu. Ogas var būt apaļas, saplacinātas, lodveida un to izmēri ir ļoti atšķirīgi, pat 2,5 cm diametrā (ogu izmērs ir atkarīgs no augšanas apstākļiem, stāda vecuma un šķirnes). Raksturīga zoohorija.[2][6][9]

Ogas

 src=
Augsto krūmmelleņu ogas

Augstās krūmmellenes ir plaši pazīstamas to vērtīgo ogu dēļ. Tām ir maza kaloritāte, 100 g svaigu ogu ir tikai 57 kalorijas. To sastāvā ir arī ļoti daudz veselībai svarīgas vielas, piemēram šķīstošās šķiedrvielas, minerālvielas, vitamīni un antioksidanti (hlorogēnā skābe, beta karotīns, luteīns, zeaksantīns u.c.). Krūmmelleņu ogas ir pirmajā vietā pēc antioksidantu aktivitātes, apsteidzot zemenes un apelsīnus u. c. augļus un ogas. Šīs ķīmiski aktīvās vielas palīdz organismam atbrīvoties no brīvajiem radikāļiem un pasargā cilvēka ķermeni no vēža, novecošanas, deģenerējošām slimībām un infekcijām. Ogu sastāvā esošā hlorogēnā skābe palīdz mazināt cukura līmeni asinīs. Svaigas ogas satur C, A un E vitamīnus, kas arī darbojas kā antioksidanti. Nelielos daudzumos satur arī B grupas vitamīnus (piem. niacīns, pirodoksīns), bet lielākā daudzumā B-6, riboflavīnu. Šie vitamīni darbojas kā ko-faktori, palīdz organismam pārstrādāt ogļidrātus, olbaltumvielas un taukus.[1][10][11] Ogās lielos daudzumos ir arī tādi minerāli kā kālijs (svarīgs komponents šūnu un ķermeņa šķidrumos, kas palīdz kontrolēt sirds ritmu un asinsspiedienu), mangāns (kofaktors antioksidantu enzīmiem), varš (nepieciešams eritrocītu veidošanā), dzelzs (svarīgs eritrocītu formēšanā) un cinks.[10] Krūmmelleņu ogas ir vērtīgākas par savvaļas melleņu ogām.[1]

Audzēšanas prasības

Augstās krūmmellenes dod priekšroku ar barības vielām bagātai, mitrai un skābai (pH robežās no 4,5—5,5) augsnei, vispiemērotākās ir mālsmilts augsnes, kuras ir pietiekami irdenas un uzlabotas ar skābo sfagnu kūdru, lapu trūdvielām vai kompostu. Nepieciešama no kaļķiem brīva augsne, ja augsnē klāt ir kaļķi, tad augiem ātri var novērot hlorozi. Lai panāktu nepieciešamo augsnes skābumu, stādīšanas vietā iestrādās skābo kūdru un vēlāk izmantos ēriku dzimtai specifiski izveidotos skābos mēslojumus. Ieteicams stādīt saulainās vai daļēji ēnainās vietās, ja stāds augs ēnā, ogas kļūs skābas un nogatavosies ilgākā laika periodā. Ideālā gadījumā krūmus jāstāda pasargātā vietā, kur tie saņems rīta sauli un pēcpusdienas ēnu un iegūs aizsardzību no spēcīgiem vējiem. Visā augšanas periodā jānodrošina nepieciešamās barības vielas un mitrums. Svarīgi nodrošināt biezu mulčas slāni apkārt stādiņiem, tādā veidā var nodrošināt vides skābumu un pasargāt augsni no pārlieku ātras izžūšanas.[1][3][5][12]

Pavairošana

Augstās krūmmellenes var pavairot ar sēklām, kā arī izmantot veģetatīvās pavairošanas metodes. Pavairojot ar sēklām ir jāņem vērā, ka pirms iesēšanas ir nepieciešama sēklas apstrāde (piemēram stratifikācija). Dabā sēklu ķīmiskā apstrāde notiek izejot caur dzīvnieku zarnu traktu. Pavairojot ar sēklām nesaglabāsies mātes auga ģenētiskā informācija, bet iespējams arī iegūt jaunu hibrīdu ar jaunām, labākām īpašībām.[9] No veģetatīvās pavairošanas metodēm visvairāk izmanto mikropavairošanu. Ar šo metodi īsā laika periodā var iegūt lielu daudzumu un no patogēniem brīvus mātes auga klonus. Tā kā mikropavairošana ir dārgs proces, to izmanto lai iegūtu lielu daudzumu stādiņu. Mājas apstākļos var izmantot pavairošanu ar spraudeņiem, tādā veidā iegūstot mātes auga kopiju un iespēju ātrāk iegūt ogas ražojošus krūmus.[13]

Šķirnes

Krūmmellenmēm ir raksturīga pašappute, bet lielāku un labāku ražu iespējam iegūt stādot blakus vairāku šķirņu krūmus. Latvijā svarīgi izvēlēties salizturīgas un agras šķirnes. Vēlās šķirnes nepaspēs nogatavoties vēsajos rudeņos.[1] Šobrīd no izveidotajām krūmmelleņu šķirnēm, Latvijā iesaka audzēt:

  • Blue Crop’ — viena no ražīgākajām šķirnēm, ļoti daudz lielu un aromātisku ogu. Salīdzinoši pieticīgs augšanas apstākļos un arī spēj ilgāk izturēt sausumu, nekā citas šķirnes, ogas gaiši zilas. Vidus sezona. Raža ienākas augusta sākumā.
  • Blue Ray’ — ražīgi un spēcīgi krūmi, ogas ļoti lielas, gaiši zilas. Vidus sezona. Raža ienākas jūlija beigās/augustā sākumā.
  • ‘Chandler’ — pasaules lielākās zilenes. Šai šķirnei ir visgarākais ogu vākšanas periods. Vidus līdz vēlā sezona. Raža ienākas augusta sākumā.
  • Duke’ — viena no ražīgākajām šķirnēm, augstas kvalitātes ogas. Agrā šķirne. Raža ienākas jūlija vidū.
  • Northland’ — vislabāk iztur salu, ogas vidēji lielas un saldas. Agra līdz vidēja sezona. Raža ienākas jūlija beigās/augusta sākumā.
  • Patriot’ — vidēji agra šķirne ar ļoti lielu ražu. Ogas lielas un saldas. Raža ienākas jūlija beigās.
  • Spartan’ — vidēji ražīgi krūmi, bet ogas ļoti lielas un ar izcilu garšu. Zied vēlu. Raža ienākas jūlija beigās.
  • Northblue’ — zemi krūmi. Raksturīga meža ogu garša. Raža ienākas jūlija beigās/augusta sākumā.
  • Chippewa’ — kompakti krūmi, agrā šķirne. Ļoti saldas ogas. Raža ienākas augusta sākumā.
  • Toro’ — ļoti ražīga un vidēji agra šķirne. Ogas lielas ar īsu ienākšanās periodu. Raža ienākas jūlija beigās/augusta sākumā.[1][8][14]

Citas populāras šķirnes ir ‘Bluejay’, ‘Bluegold’, ‘Berkley’, ‘Jersey’, ‘Brigitta’, ‘Coville’, ‘Sunshine Blue’, ‘Rubel’, ‘Jersey’ u.c. šķirnes, bet tās nav salizturīgas vai arī tās ir vēlās šķirnes un Latvijas apstākļos tās nespēj pilnīgi nogatavoties.[1][8][14]

Izmantošana

 src=
Ievāktas augsto krūmmelleņu ogas

Augstās krūmmellens visvairāk izmanto komerciālos nolūkos. Tās plaši izmanto kulinārijā — svaigas, saldētas, žāvētas (dūmos, saulē), vārītas un pat ceptas. Ražo dažādus jogurtus, krēmus un ievārījumus. No žāvētām lapām un ogām gatavo tējas.[9] Krūmmellenes izmanto arī apstādījumos. Pavasarī tās skaisti zied, vasarā dod bagātīgu ogu ražu (krūmi pilni ar ziliem ogu ķekariem) un rudenī lapas nokrāsojas dažādos sarkanos toņos.[15] Krūmmellenes kalpo arī kā barība dažādiem putniem un zīdītājiem.[9] Augstās krūmmellenes tiek plaši izmantotas medicīnā. Tās izmanto ārstējot diareju, aterosklerozi, asiņojošas smaganas, kataraktas, acu slimības, diabēts, tūskas, dizentēriju, stomatītu un citas slimības. Lapu vai sakņu mizas novārījumus izmanto čūlu ārstēšanā. Sulu izmanto mutes un rīkles iekaisumu ārstēšanā, pēc iespējas ilgāk turot sulu mutē.[16]

Problēmas

Lai gan lielajiem augsto krūmmelleņu audzētājiem ir problēmas ar kukaiņiem un parazītiem, mājas apstākļos reti ir problēmas. Krūmmelleņu kāpurs un ķiršu augļu tārps ir visbiežāk sastopamie kaitēkļi. Ir dažas slimības, kuras var nodarīt kaitējumu ražai vai arī visam augam.[3] Sastopamas dažādas mikroorganismu izraisītas slimības, piemēram, sēne Monilinia vaccinii-corymbosy izraisa moniliozi. Ogas mumificējas un nokrīt, lai no šīs slimības izvairītos ir jāstāda rezistenti stādi, nokritušās ogas vienmēr jāsavāc, raža jānovāc laikā.[17] Sastopams arī stumbru rūsa, kas izraisa plaisas mizā.[3] Ļoti lielus kaitējumus nodara putni, kurus pievilina zilās ogas. Lai novērstu šo problēmu, krūmus var apklāt ar tikliem, bet ja tās ir krūmmelleņu audzētavas, tad izmanto dažādus trokšņus, kas putnus aizbaida.[2]

Galerija

Atsauces

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Publikācijas — Mazā Dārzniecība
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Robert Edward Gough 1994. The Highbush Blueberry and its Management. 275 lpp. Food Products Press.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Fern Marshall Bradley, Barbara V. Ellis 1997. Rodale’s All-New encyklopedia of Organic Gardening: The indespensible Resource for Every Gardner. 693 lpp. Rodale Press.
  4. Vaccinium corymbosum (Highbush blueberry) | NPIN
  5. 5,0 5,1 Vaccinium corymbosum High-Bush Blueberry PFAF Plant Database
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 High-Bush Blueberry (Vaccinium corymbosum)
  7. Luis Rene Valenzuela-Estrada, 2008. Above- and Belowground Physiology in Vaccinium Corymbosum L. (Northern Highbush blueberry) in response to water stress and reproductive effort.
  8. 8,0 8,1 8,2 Plants: Blueberries
  9. 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 «Highbush Blueberry Plant Guide». Arhivēts no oriģināla, laiks: 2014. gada 15. janvārī. Skatīts: 2012. gada 13. decembrī. Teksts " Corymbosum Plant Information " ignorēts; Teksts " Garden Guides " ignorēts
  10. 10,0 10,1 Blueberries nutrition facts and health benefits
  11. Blue facts
  12. «Vaccinium corymbosum - Blueberry :: Plant Nursery». Arhivēts no oriģināla, laiks: 2013. gada 13. aprīlī. Skatīts: 2012. gada 13. decembrī.
  13. Ross S., Castilio A., 2009. Mass propogation of Vaccinium corymbosum in bireactors. Agrociencia Uruguay.
  14. 14,0 14,1 «Vaccinium corymbosom». Arhivēts no oriģināla, laiks: 2013. gada 27. martā. Skatīts: 2013. gada 17. martā.
  15. Paghat's Garden: Vaccinium corymbosum
  16. http://www.oocities.org/athens/4177/blueberry.html
  17. «Blueberry (Vaccinium corymbosum)-Mummy Berry». Arhivēts no oriģināla, laiks: 2013. gada 18. jūlijā. Skatīts: 2012. gada 13. decembrī. Teksts " Pacific Northwest Plant Disease Handbook " ignorēts
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autori un redaktori
original
visit source
partner site
wikipedia LV

Augstās krūmmellenes: Brief Summary ( Latvian )

provided by wikipedia LV

Augstās krūmmellenes (Vaccinium corymbosum) ir daudzgadīgi, vasarzaļi ēriku dzimtas (Ericaceae) krūmogulāji. Sauktas arī par augstajām zilenēm (angļu: blueberries), lielogu zilenēm, bet Latvijā nolemts tās saukt par augstajām krūmmellenēm.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autori un redaktori
original
visit source
partner site
wikipedia LV

Blauwe bes ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De blauwe bes (Vaccinium corymbosum), ook wel trosbosbes genoemd, is een plant uit de heidefamilie (Ericaceae). Het is een vruchtdragende struik met een hoogte van 1,5-2,5 m. Het blad verkleurt in de herfst naar vuurrood.

De blauwe bes wordt ten onrechte vaak aangeduid als bosbes. De blauwe bosbes (Vaccinium myrtillus) is echter een andere soort, waarvan de bessen sterk kleurend zijn.

 src=
Blauwe bes met herfstkleuren


De blauwe bes bloeit in trossen met een groot verschil in bloei tussen de eerste en laatste bloem in de tros. De bloem is witcrème tot roze van kleur. De bloei is in de eerste helft van mei. Door deze vroege bloei kan er nachtvorstschade optreden. Er zijn cultivars die hiertegen bestand zijn. Hoewel de blauwe bes zichzelf bestuift, leidt kruisbestuiving tot meer en grotere vruchten. De blauwe bes wordt bestoven door hommels en de honingbij. In tegenstelling tot de bosbes geven blauwe bessen niet af.

De blauwe bes is oorspronkelijk afkomstig uit het noordoosten van de Verenigde Staten. De mens heeft de blauwe bes veredeld door selectie en kruising. De meeste cultivars komen uit de Verenigde Staten, maar er zijn ook bijvoorbeeld Duitse cultivars.

Gebruik

De vruchten van de blauwe bes zijn vers goed te bewaren, en ook invriezen en drogen gaat goed. De bessen kunnen worden gebruikt als vulling van gebak, worden ingemaakt (als jam, bessensap, siroop) en verwerkt worden tot vruchtenwijn.

Teelt

In Nederland wordt de blauwe bes vooral in Noord-Limburg, het oosten van Noord-Brabant en in Drenthe geteeld. De blauwe bes wordt geteeld op een luchtige zand- of veengrond met een lage pH (4-5). Bij een hogere pH groeien de struiken bijna niet, vertonen gebreksverschijnselen en zullen uiteindelijk sterven. De blauwe bes heeft vochthoudende grond nodig.

De aanbevolen plantafstand voor eigen teelt is 0,75-1,5 m. Het is dan wel belangrijk tijdens het rijpen de vruchten met netten tegen vogels te beschermen. Voor de beroepsteelt wordt 1 (1,5) x 2 (2,5) m geplant. Zodra de beplanting te dicht wordt, worden er struiken (de wijkers) tussenuit gehaald en voor een nieuwe aanplant gebruikt. Na zes tot acht jaar heeft de struik voldoende omvang gekregen.

De vroegstbloeiende cultivars rijpen eind juni tot eind juli en de zeer laat rijpende cultivars van half augustus tot half september. Voor de verse consumptie wordt met de hand geoogst en is een grote vrucht belangrijk. Bij machinale oogst worden de bessen van de struik getrild.

 src=
Bloemen

Teelt van blauwe bessen in Nederland:

Jaar hectare 1997 198 2000 173 2001 164 2002 182 2003 198 2004 214 2005 254 2006 217 2007 269

Vermeerdering

Blauwe bessen kunnen ongeslachtelijk vermeerderd worden door winterstekken/houtstekken, zomerstekken/scheutstekken en door marcotteren. De bessen kunnen zichzelf uitzaaien, voornamelijk als vogels de bessen eten.

Cultivars

Er zijn verscheidene cultivars van zeer vroeg tot zeer laat rijpend:

  • 'Bluetta' Zeer vroeg rijpend. Matig grote vruchten. Goede smaak. Tamelijk vatbaar voor taksterfte.
  • 'Duke': Zeer vroeg rijpend. Tamelijk grote vruchten. Goede smaak. Weinig vatbaar voor taksterfte.
  • 'Patriot': Vroeg rijpend. Grote vruchten. Goede smaak. Erg winterhard.
  • 'Spartan': Rijpt vroeg. Zeer grote vruchten met een erg goede smaak. Lijkt weinig vatbaar voor ziekten.
  • 'Berkeley': Rijpt middentijds. Zeer grote vruchten. Goede smaak. Tamelijk vatbaar voor taksterfte en wintervorst.
  • 'Bluecrop': Rijpt middentijds. Grote mooie stevige lichtblauwe vruchten met een goede smaak. Weinig vatbaar voor taksterfte en wintervorst.
  • 'Brigitta Blue': Rijpt middentijds. Relatief korte oogstperiode. Grote zeer goed houdbare bessen met een goede smaak.
  • 'Goldtraube 71': Rijpt middentijds. Matig grote iets donkere vruchten. Goede smaak. Zeer weinig vatbaar voor taksterfte. Ontstaan uit een kruising van Vaccinium corymbosum met Vaccinium angustifolium
  • 'Dixi' Rijpt laat. Tamelijk grote iets donkere vruchten. Tamelijk goede smaak (aan het begin van de oogst beter dan later). Lijkt matig vatbaar voor taksterfte.
  • 'Elliott': Rijpt zeer laat met een soms lange oogstperiode. Matig grote lichtblauwe vruchten met een goede smaak. Lijkt weinig vatbaar voor taksterfte.
  • 'Darrow': Rijpt middentijds tot laat. Grote vruchten met lichtzure smaak.

Inhoudsstoffen

De voedingswaarde van 100 gram verse blauwe bessen is:

Energetische waarde 230 kJ Koolhydraten 11 gram Eiwit 1 gram Vet 0,37 gram Vitamine C 13 mg Vitamine B1 0,03 mg Vitamine B2 0,06 mg Calcium 6,21 mg IJzer 0,17 mg

Een liter bessensap bevat 8-11 g (gemiddeld 9,5 g) zuur, waarvan citroenzuur het belangrijkste is.

Ziekten en beschadigingen

Taksterfte (Godronia cassandrae f. vaccinii), grauwe schimmel (Botryotinia fuckeliana) en vruchtrot (Colletotrichum gloeosporioides) komen in Nederland bij de teelt van blauwe bes voor. Vooral taksterfte kan een probleem zijn, maar er zijn cultivars die hier weinig gevoelig voor zijn.

Externe link

Wikimedia Commons Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Vaccinium corymbosum op Wikimedia Commons.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Blauwe bes: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De blauwe bes (Vaccinium corymbosum), ook wel trosbosbes genoemd, is een plant uit de heidefamilie (Ericaceae). Het is een vruchtdragende struik met een hoogte van 1,5-2,5 m. Het blad verkleurt in de herfst naar vuurrood.

De blauwe bes wordt ten onrechte vaak aangeduid als bosbes. De blauwe bosbes (Vaccinium myrtillus) is echter een andere soort, waarvan de bessen sterk kleurend zijn.

 src= Blauwe bes met herfstkleuren


De blauwe bes bloeit in trossen met een groot verschil in bloei tussen de eerste en laatste bloem in de tros. De bloem is witcrème tot roze van kleur. De bloei is in de eerste helft van mei. Door deze vroege bloei kan er nachtvorstschade optreden. Er zijn cultivars die hiertegen bestand zijn. Hoewel de blauwe bes zichzelf bestuift, leidt kruisbestuiving tot meer en grotere vruchten. De blauwe bes wordt bestoven door hommels en de honingbij. In tegenstelling tot de bosbes geven blauwe bessen niet af.

De blauwe bes is oorspronkelijk afkomstig uit het noordoosten van de Verenigde Staten. De mens heeft de blauwe bes veredeld door selectie en kruising. De meeste cultivars komen uit de Verenigde Staten, maar er zijn ook bijvoorbeeld Duitse cultivars.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Vaccinium corymbosum ( Norwegian )

provided by wikipedia NO

Vaccinium corymbosum, ofte omtalt som amerikanske blåbær, er en løvfellende busk som kan bli 4 meter høy, ofte funnet i tette kratt. Den har mørkegrønne, blanke blader med elliptisk form som kan bli opptil 5 cm lange. Om høsten får bladene en lidenskapelig rødfarge. Blomstene er hvite, klokkeformet, og blir 10 mm lange. Bærene er mørkeblå til svarte. Denne planten vokser best i skogkledde eller åpne områder med fuktige, sure jordsmonn.

Panten kalles blueberry (northern highbush blueberry) i Nord-Amerika, der den opprinnelig vokste i sødre og østlige deler av kontinentet. I vill tilstand kan bærene slukes av fugler, bjørn og små pattedyr.

Planten er den vanligste kommersielt kultiverte arten av blåbær. «Amerikanske blåbær» er ofte noe større enn og har mildere smak enn blåbær i Norge, vaccinium myrtillus, som i USA og Canada kalles European blueberry eller bilberry. Vaccinium corymbosum kan enklest skilles fra våre blåbær ved at de mangler den karakteristiske lilla fruktsaften, hvilket gjør dem blekgrønne inni. Disse markedsføres ofte som «blåbær» i norske butikker.

Utenfor sitt naturlige utbredelsesområde har Vaccinium corymbosum trengt seg inn i den kanadiske provinsen Britisk Columbia og staten Washington, og er også å finne i Storbritannia, Litauen og Australia. I Norge er den utbredt sporadisk, trolig som følge av spredning på grunn av bruk av planten i hagesammenheng.

Se også

  • Blåbær (vaccinium myrtillus), en beslektet lyngplante i Europa

Eksterne lenker

(en) Kategori:Vaccinium corymbosum – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Vaccinium corymbosum: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NO

Vaccinium corymbosum, ofte omtalt som amerikanske blåbær, er en løvfellende busk som kan bli 4 meter høy, ofte funnet i tette kratt. Den har mørkegrønne, blanke blader med elliptisk form som kan bli opptil 5 cm lange. Om høsten får bladene en lidenskapelig rødfarge. Blomstene er hvite, klokkeformet, og blir 10 mm lange. Bærene er mørkeblå til svarte. Denne planten vokser best i skogkledde eller åpne områder med fuktige, sure jordsmonn.

Panten kalles blueberry (northern highbush blueberry) i Nord-Amerika, der den opprinnelig vokste i sødre og østlige deler av kontinentet. I vill tilstand kan bærene slukes av fugler, bjørn og små pattedyr.

Planten er den vanligste kommersielt kultiverte arten av blåbær. «Amerikanske blåbær» er ofte noe større enn og har mildere smak enn blåbær i Norge, vaccinium myrtillus, som i USA og Canada kalles European blueberry eller bilberry. Vaccinium corymbosum kan enklest skilles fra våre blåbær ved at de mangler den karakteristiske lilla fruktsaften, hvilket gjør dem blekgrønne inni. Disse markedsføres ofte som «blåbær» i norske butikker.

Utenfor sitt naturlige utbredelsesområde har Vaccinium corymbosum trengt seg inn i den kanadiske provinsen Britisk Columbia og staten Washington, og er også å finne i Storbritannia, Litauen og Australia. I Norge er den utbredt sporadisk, trolig som følge av spredning på grunn av bruk av planten i hagesammenheng.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Borówka wysoka ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src=
Kwiaty
 src=
Pokrój

Borówka wysoka (Vaccinium corymbosum L.), często nazywana borówką amerykańską – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny wrzosowatych (Ericaceae). Pochodzi z Ameryki Północnej, ale rozprzestrzenił się w naturalnym środowisku także w Japonii, Nowej Zelandii i w niektórych rejonach Europy (Wielka Brytania, Holandia)[2]. Jest uprawiany w wielu krajach, również w Polsce.

Morfologia

Pokrój
Krzew dorastający do 2,5 m wysokości.
Pędy
Pędy silnie rozgałęziające się. Pączki kwiatowe powstają w szczytowych partiach zarówno krótkopędów, jak i długopędów.
Liście
Eliptyczne, całobrzegie, skórzaste, całobrzegie (u niektórych odmian płytko ząbkowane).
Kwiaty
Zebrane w grona. Korona dzwonkowata, biała , białozielona lub różowa. Kwitnie od kwietnia do maja, kwiaty zapylane są przez pszczoły i trzmiele. Działki kielicha są trwałe, zrośnięte z zalążnią.
Owoce
Typu jagody pozornej. Dojrzewają od połowy lipca do września. Są dużo większe od owoców borówki czarnej, podobne w smaku, lecz pozbawione brudzącego soku.
Korzeń
Oprócz korzeni głównych posiada bardzo dobrze rozwinięty system drobnych korzeni, które w początkowej swojej fazie wzrostu pełnią rolę włośników (u roślin wrzosowatych brak na ogół włośników).

Skład chemiczny i wartość odżywcza

W 100 g owoców borówki znajdują się[3][4]:

Ponadto owoce borówki są bardzo bogate w związki bioaktywne. Zawartość witaminy C wynosi średnio 10 mg[4], co stanowi około 1/3 dziennej ilości zapotrzebowania przez człowieka[5]. Pozostałe witaminy obecne na poziomie istotnym to: witamina B1 (0,04 mg), witamina B2 (0,04 mg), witamina B3 (0,42 mg), kwas pantotenowy (0,12 mg), witamina B6 (0,05 mg), kwas foliowy (6,00 μg), witamina A (54,00 UI), witamina E (0,57 ATE)[3].

Badania wykazują że owoce borówki są bardzo dobrym źródłem polifenoli[4], których działanie przeciwzapalne, antykancerogenne oraz przeciwdziałające chorobom układu krążenia jest udowodnione[6]. Całkowita zawartość polifenoli w jagodach waha się od 48 do 304 mg / 100 g świeżej masy owoców (tj. do 0,3%[4]), i zależy od odmiany[7], warunków wzrostu oraz dojrzałości[8]. Z polifenoli obecnych w jagodach stwierdzono dużą zawartość flawonoidów, procyjanidyn, flawonoli (kempferol, kwercetyna, mirycetyna[7]), oraz kwasów fenolowych (głównie kwasy hydroksycynamonowe) oraz pochodne stylbenów[4].

Zastosowanie

Kulinaria. Owoce są smaczne i mają dużą wartość odżywczą. Są bogate w cukry, kwasy mineralne, sole mineralne, pektyny, witaminy. Nadają się do spożycia na surowo, jako owoc deserowy, jak również na przetwory.

Odmiany

  • 'Bluecrop' – bardzo plenna, o dużych, winno-słodkich owocach pokrytych niebieskim nalotem, zebranych w długie grona. Ma średnią porę dojrzewania. Najpopularniejsza z odmian borówki wysokiej w Polsce. Wyhodowana w ramach amerykańskiego programu hodowlanego w 1934[9] i wyselekcjonowana w 1941 roku w Stanach Zjednoczonych[10].
  • 'Blueray' – plenna, o dużych, winno-słodkich owocach zebranych w długie i dość gęste grona. Ma średnią porę dojrzewania.
  • 'Bluetta' – średnio plenna, o średniej wielkości, winnosłodkich, aromatycznych owocach zebranych w luźne, małe grona. Odmiana wczesna.
  • 'Darrow' – bardzo plenna, o bardzo dużych, lekko spłaszczonych, winno-słodkich owocach zebranych w luźne, nieduże grona. Odmiana późna, w zimne lata lub przy wczesnej jesieni duża część owoców może nie dojrzeć.
  • 'Duke' – jedna z najwcześniej dojrzewających odmian, skórka mocna, odmiana dobrze znosząca transport. Wyhodowana w USA w 1986 roku[11].
  • 'Herbert' – bardzo plenna, o dużych, lekko spłaszczonych, słodko-kwaskowatych owocach zebranych w luźne, duże grona. Jest dość późna.
  • 'Jersey' – plenna, o średniej wielkości winno-słodkich owocach zebranych w duże, luźne grona. Jest dość późna. Cechuje ją duża wytrzymałość na mróz.
  • 'Patriot' – bardzo plenna, o bardzo dużych, spłaszczonych, niebieskich o owocach z silnym nalotem woskowym. Owocuje w drugiej połowie lipca. Toleruje cięższe gleby. Wymaga silnego cięcia.
  • 'Sunrise' – o dużych, spłaszczonych, jasnoniebieskich i smacznych owocach o delikatnym miąższu. Jest plenna, owoce dojrzewają w drugiej połowie lipca.
  • 'Weymouth' – średnio plenna, o średniej wielkości, przeciętnym smaku owocach zebranych w luźne, średniej wielkości grona. Jest bardzo wczesna (owoce dojrzewają już połowie lipca).

Uprawa

Historia uprawy
Jest na dużą skalę uprawiana w Ameryce Północnej, szczególnie w USA, gdzie wyhodowano prawie wszystkie odmiany uprawne. Jej uprawa na skalę towarową jest prowadzona tylko w kilkunastu krajach świata. Według danych FAO całkowita produkcja w latach 2002-2007 wynosiła średniorocznie około 245 tys. ton. Ponad połowę, 128 tys.ton zbierano w USA, 76 tys. ton w Kanadzie a na trzecim miejscu w produkcji światowej była Polska z ilością 18 tys. ton. Oprócz wymienionych krajów borówkę na skalę towarową uprawia się jeszcze w Rumunii, na Ukrainie, w Holandii, Rosji, Litwie, Nowej Zelandii, Włoszech i Francji. Pozostałe kraje produkują mniej niż jeden tys. ton rocznie. Liczne odmiany uprawne powstały nie tylko z samej borówki wysokiej, ale również w wyniku krzyżowań b. wysokiej z Vaccinium australe i V. angustifolium.
Wymagania
Ma bardzo duże wymagania jeśli chodzi o rodzaj gleby. Wymaga gleby bardzo kwaśnej, o pH 4-5, a nawet 3,5-4 (oznaczane w KCl). Gleba musi być próchniczna a optymalna zawarość próchnicy wynosi 3,5% i więcej. Najlepsze są gleby z torfu kwaśnego. Na glebach lekkich niezbędne jest nawadnianie. Jednak woda z naturalnych zbiorników przeważnie nie nadaje się do tego celu, ze względu na zbyt wysoki odczyn i musi być zakwaszana. Poziom wody gruntowej nie może być wyższy niż 40 cm. Roślina wytrzymuje mrozy do -25° C. Przy -30° C mogą przemarzać cieńsze pędy, a nawet całe części rośliny wystające ponad warstwę śniegu. Wiosenne przymrozki mogą zniszczyć część kwiatów.
Przygotowanie podłoża i sadzenie
W warunkach uprawy amatorskiej należy pod każdą sadzonkę wybrać dół o głębokości ok. 40cm – szerokości 50 cm i wypełnić go mieszanką gleby z torfem kwaśnym. Na plantacjach wybiera się głębokie bruzdy i wypełnia je mieszanką gleby z trocinami i korą. Sadzonki sadzi się w rozstawie 3m x1 m.
Pielęgnacja
Po zasadzeniu przycina się pędy na wysokość kilku oczek ponad ziemią. Glebę w rzędach należy odchwaszczać ręcznie, między rzędami można mechanicznie. Wskazane jest ściółkowanie rzędów trocinami lub korą. Zmniejsza to parowanie wody, wzbogaca glebę w próchnicę (po pewnym czasie, gdy kora i trociny zgniją) oraz zwiększa jej kwasowość. Przez pierwsze kilka lat po zasadzeniu usuwa się tylko pędy przemarznięte i uschnięte. Po 3-4 latach należy usuwać również najstarsze bardzo drobne gałązki i skracać pędy bardzo wysokie. Po 7-8 latach należy wykonać silniejsze cięcie, nie cięte rośliny mają bowiem skłonność do naprzemiennego obfitego owocowania co 2 lata.
Nawożenie
Do nawożenia używa się wyłącznie nawozów kwaśnych. Każdej wiosny należy nawozić siarczanem potasu w ilości 50-60 kg na 1 ha siarczanem amonu w ilości 60-80 kg na 1 ha. Nie należy stosować nawozów fosforowych, gdyż wnoszą one do gleby wapń.
Orientacyjne dawki nawozowe dla borówki wysokiej Składnik nawozowy Dawka [kg/ha] Forma nawozu Azot – N 30 – 50 Siarczan amonu, Saletra amonowa Potas – K2O 50 – 75 Siarczan potasu,Kalimagnezja, Sól potasowa Fosfor – P2O5 30 – 60 Superfosfat, Fosforan amonowy Magnez – MgO 20 – 80 Siarczan magnezu

Przypisy

  1. Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-03-13].
  2. a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-08-25].
  3. a b c d Composition of Blueberries (ang.). USDA National Nutrient Database For Standard Reference, Release 17 (2004). [dostęp 2015-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-21)].
  4. a b c d e f g A. Michalska, G. Łysiak. Bioactive Compounds of Blueberries: Post-Harvest Factors Influencing the Nutritional Value of Products.. „International Journal of Molecular Sciences”. 16 (8), s. 18642-63, 2015. Basel, Switzerland: MDPI. DOI: 10.3390/ijms160818642. ISSN 1422-0067. PMID: 26266408 (ang.). [dostęp 2015-01-11].
  5. Nutrient Reference Values for Australia and New Zealand Including Recommended Dietary Intakes (ang.). Department of Health and Ageing, Australian Goverment. [dostęp 2018-12-19].
  6. Routray W., Orsat V.: Blueberries and Their Anthocyanins: Factors Affecting Biosynthesis and Properties - Routray - 2011 - Comprehensive Reviews in Food Science and Food Safety - Wiley Online Library (ang.). Comprehensive Reviews in Food Science and Food Safety. [dostęp 2016-01-11].
  7. a b TG. Taruscio, DL Barney, J. Exon. Content and profile of flavanoid and phenolic acid compounds in conjunction with the antioxidant capacity for a variety of northwest Vaccinium berries.. „J Agric Food Chem”. 52 (10), s. 3169-76, May 2004. DOI: 10.1021/jf0307595. PMID: 15137871 (ang.).
  8. [Zadernowski, R.; Naczk, M.; Nesterowicz, J. Phenolic acid profiles in some small berries. J. Agric. Food Chem. 2005, 53, 2118–2124.]
  9. Notice of the release of RAZZ highbush blueberry. A speciality cultivar with raspberry-flavored fruit (ang.). USDA AGRICULTURAL RESEARCH SERVICE, Washington D.C. 20250. [dostęp 24-04-2013]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-13)].
  10. Paweł Romanowski: Borówka wysoka 'Bluecrop' (pol.). 2013. [dostęp 2013-04-24].
  11. IN-VITRO T. Kusibab - Oferta Borówka wysoka, www.in-vitro.pl [dostęp 2018-02-13] (pol.).

Bibliografia

  1. zbiorowe: Sadownictwo i szkółkarstwo. Warszawa: PWRiL, 1995. ISBN 83-09-01624-7.
  2. Miłowit Boguszewicz, Piotr Banaszczak: Katalog roślin II : drzewa, krzewy, byliny polecane przez Związek Szkółkarzy Polskich. Warszawa: Agencja Promocji Zieleni. Związek Szkółkarzy Polskich, 2003. ISBN 83-912272-3-5.
  3. Red. Ryszard Dzięcioł: Borówka wysoka : jak rozpoznać choroby, szkodniki i niewłaściwe nawożenie. Kraków: Officina Botanica, 2008. ISBN 978-83-925110-6-9.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Borówka wysoka: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src= Kwiaty  src= Pokrój

Borówka wysoka (Vaccinium corymbosum L.), często nazywana borówką amerykańską – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny wrzosowatych (Ericaceae). Pochodzi z Ameryki Północnej, ale rozprzestrzenił się w naturalnym środowisku także w Japonii, Nowej Zelandii i w niektórych rejonach Europy (Wielka Brytania, Holandia). Jest uprawiany w wielu krajach, również w Polsce.

 src= Zobacz też: Lista krajów największych producentów borówki wysokiej.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Amerikanskt blåbär ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Amerikanskt blåbär (Vaccinium corymbosum) är en växtart inom familjen ljungväxter från Nordamerika. På engelska kallas arten Northern highbush blueberry, eller bara blueberry.

Till skillnad från den lågkrypande europeiska arten av blåbär är de amerikanska blåbäret en lövfällande buske som kan bli upp till 4 meter höga och ofta växer i täta snår. De mörka glansiga bladen är ellipsformade och upp till 5 centimeter långa. Blommorna är vita och klockformade och cirka 10 millimeter långa. Bären växer i klasar och deras färg är mörkblå till svart. Bärets fruktkött är ljusgrönt till skillnad från det europeiska bärets rödvioletta fruktkött och färgar därför inte av sig. Växten föredrar fuktig, sur jord.

Medan europeiska blåbär i princip inte kan odlas kommersiellt, så är praktiskt taget alla amerikanska blåbär i handeln odlade, och stora odlingar med amerikanska blåbärsbuskar finns numera även i Australien och Sydamerika.

Andra arter

Andra arter som odlas är Vaccinium darrowii (Southern highbush blueberry), samt de något lägre Vaccinium angustifolium (Lowbush blueberry) och Vaccinium myrtilloides (Canadian blueberry).

Galleri

svenskt blåbär amerikanskt blåbär 

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Amerikanskt blåbär: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Amerikanskt blåbär (Vaccinium corymbosum) är en växtart inom familjen ljungväxter från Nordamerika. På engelska kallas arten Northern highbush blueberry, eller bara blueberry.

Till skillnad från den lågkrypande europeiska arten av blåbär är de amerikanska blåbäret en lövfällande buske som kan bli upp till 4 meter höga och ofta växer i täta snår. De mörka glansiga bladen är ellipsformade och upp till 5 centimeter långa. Blommorna är vita och klockformade och cirka 10 millimeter långa. Bären växer i klasar och deras färg är mörkblå till svart. Bärets fruktkött är ljusgrönt till skillnad från det europeiska bärets rödvioletta fruktkött och färgar därför inte av sig. Växten föredrar fuktig, sur jord.

Medan europeiska blåbär i princip inte kan odlas kommersiellt, så är praktiskt taget alla amerikanska blåbär i handeln odlade, och stora odlingar med amerikanska blåbärsbuskar finns numera även i Australien och Sydamerika.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Vaccinium corymbosum ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK
 src=
Було запропоновано об'єднати цю статтю або розділ з Лохина, але, можливо, це варто додатково обговорити. Пропозиція з серпня 2015.

Зміст

Етимологія

В українській мові ця рослина зустрічається під різними назвами. Деякі з них утворені від наукової латинської назви — Вакциніум щитковий (Вакциніум — транслітерація назви роду Vaccinium, corymbosumщитковий), або являють собою переклад загальноприйнятої назви цієї рослини з англійської мови — лохина високоросла (англ. highbush blueberry). Варто зазначити, що англійське слово blueberry може бути перекладено українською як лохина. Проте, традиційно, назва «лохина» в українській науковій термінології використовується як одна із назв буяхів (Vaccinium uliginosum L.) — дикоростучої рослини, що відноситься до секції Vaccinium роду Вакциніум та зустрічається у всіх регіонах Північної півкулі включаючи територію України (Полісся та Карпати)[1][2]. У той же час лохина високоросла відноситься до секції Cyanococcus роду Вакциніум та походить виключно з Північної Америки, де зустрічається в дикорослому вигляді в болотистих регіонах півночі США та у Канаді[3].

Культивування

 src=
Вигляд рослини в період плодоношення (сорт Дюк)

На початку двадцятого століття у США розпочалася селекційна робота з лохиною високорослою і на сьогодні ця рослина є однією з основних комерційних ягідних культур у світі.

Станом на 2010 р. площі під лохиною високорослою у світі становили 341 тис. га, а валовий збір продукції склав 77,3 тис. т. Основними регіонами комерційного вирощування лохини високорослої є Північна Америка (44,7 тис. га станом на 2010 р.), Південна Америка (17,8 тис. га станом на 2010 р.) та Європа (8,4 тис. га станом на 2010 р.).

В Україні комерційне вирощування лохини високорослої розпочалось лише у 2007 р., проте, станом на 2013 р. площі під цією культурою вже складають 380 га. Основні регіони комерційного вирощування лохини високорослої в Україні — Івано-Франківська, Волинська, Вінницька, Житомирська та Київська області[4].

Примітки

  1. Доброчаева Д. Н., Котов М. И., Прокудин Ю. Н. и др. — К: Наукова думка, 1987. — С. 136
  2. Кобів Ю. Словник українських наукових і народних назв судинних рослин. — К.: Наукова думка, 2004. — С. 421
  3. The taxonomy of the highbush blueberry, Vaccinium corymbosum. S. P. Vander Kloet, Canadian Journal of Botany, 1980
  4. За даними Інституту Садівництва УААН, О. Ярещенко

Посилання

Erica cinerea, 1796.png Це незавершена стаття про Вересові.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK

Vaccinium corymbosum ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Vaccinium corymbosum, Việt quất bụi cao hay Việt quất bụi cao phương Bắc (tên khoa học: Vaccinium corymbosum) là một loài thực vật của Việt quất xanh thuộc chi Việt quất, có nguồn gốc từ Bắc Mỹ, đại thể từ khu vực Nova ScotiaOntario xuống phía Nam tới Alabama và sang phía Tây tới Wisconsin.

Đặc điểm

Vaccinium corymbosum là một cây bụi rụng lá cao đến 4 mét, thường mọc trong các bụi cây rậm rạp. Lá cây màu xanh lục đậm, bóng nhoáng, hình ê-líp và dài chừng 5 phân; đến mùa thu thì lá chuyển sang màu đỏ sáng. Hoa có màu trắng, hình chuông, dai ly. Quả tròn như hòn bi, vỏ bóng loáng màu xanh nước biển, mọng nước, ngọt; được các loài chim, gấu và thú nhỏ ưa thích. Loại cây này mọc tốt nhất trong các khu vực có nhiều cây hoặc các khu vực trống trải có đất chua.

Phân bổ

Việt quất xanh chủ yếu được trồng trong các vườn cây ăn trái ở Bắc Mỹ. Ngoài ra nó còn được trồng ở British ColumbiaTiểu bang Washington, Anh quốcÚc. Các giống Việt quất xanh được ưa chuộng nhất được trồng ở Canada và Bắc Mỹ, thu hoạch từ tháng 5 đến cuối tháng 10. Giống việt quất xanh Tân Tây Lan bán ở chợ vào mùa đông thì có quả to nhất.

Việt quất xanh bụi cao phương Nam là một loài thực vật lai tạo giữa Việt quất xanh và Việt quất Vaccinium darrowii, được trồng ở khu vực phía Nam của Bắc Mỹ.

Hình ảnh

Xem thêm

Chú thích

Tham khảo

  • Lê Quang Long (chủ biên); Nguyễn Thị Thanh Huyền (2007). Từ điển tranh về các loại củ & quả. Thành phố Hồ Chí Minh: Nhà xuất bản Giáo dục. tr. 307.

Liên kết ngoài


Hình tượng sơ khai Bài viết phân họ thực vật Vaccinioideae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

Bản mẫu:Fruit-stub

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Vaccinium corymbosum: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Vaccinium corymbosum, Việt quất bụi cao hay Việt quất bụi cao phương Bắc (tên khoa học: Vaccinium corymbosum) là một loài thực vật của Việt quất xanh thuộc chi Việt quất, có nguồn gốc từ Bắc Mỹ, đại thể từ khu vực Nova ScotiaOntario xuống phía Nam tới Alabama và sang phía Tây tới Wisconsin.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Голубика высокорослая ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src=
'Patriot'
  • Patriot. Реализуется с 1976 года. Высота куста: 1,2—1,8 м. Срок созревания плодов — середина июля. Гроздья плотные. Диаметр ягод: 17—19 мм. У не полностью созревших ягод характерная красная окраска. Вкус хороший. Устойчив к фитофторозу и раку стебля. Морозоустойчивость очень высокая, до минус 40 °C (по польским данным), до минус 35—40 °C (по американским данным), до минус 29 °C (по белорусским данным). Сорт переносит влажные участки и более суровые условия выращивания с коротким периодом вегетации. Отлично культивируется на солнечных и тёплых участках — урожаи тогда получаются хорошие по количеству и прекрасного качества[15][26].
  • Sunrise. Известен с 1991 года. Высота куста: 1,2—1,8 метра. Побеги образуются слабо, благодаря этому обеспечивается хорошая освещенность внутренней части кроны. Ягоды созревают с середины июля. Урожайность: 3—4 килограмм с куста. Плоды 17—20 мм в диаметре, вкус хороший. Ягоды светло-голубого цвета. Ягоды рекомендуются употреблять в свежем виде. Недостатком сорта является низкая устойчивость к весенним заморозкам[27].
  • Spartan. Используется с 1977 года. Куст прямостоячий. Высота: 1,5—2 метра. Созревание ягоды со второй декады июля. Урожайность: 4,5—6 кг с куста. Плоды светло-голубого цвета, 16—18 миллиметров в диаметре, плотные, хорошо переносят транспортировку. Вкус ягод — приятный кисловатый, очень хороший аромат. Рекомендуется употреблять в свежем виде. Сорт не переносит переувлажнения почвы. Габитус куста позволяет применять механическую уборку ягоды. Сорт устойчив к монилиозу, мумификации ягод и отмиранию ветвей[28].
  • Earlyblue. Один из самых зимостойких сортов. Куст высотой 1,2—1,8 м. Плоды средней величины, диаметром 15 мм, начинают созревать с середины июля, поздние ягоды более мелкие. Урожай составляет 4—7 кг с куста.
  • Toro. выведен в США в 1987 году. Куст компактный, высотой 1,8—2 м, открытый, очень похож на Блюкроп. Требует обрезки. Ягоды средней величины, красивого цвета, плотные, гладкие, с маленьким рубчиком. Вкус хороший. Созревают с начала августа. Урожай регулярный, высокий, примерно такой же, как и у Блюкропа. Созревание начинается одновременно с Блюкропом, но заканчивается раньше. Ягоды собраны в крупные гроздья, которые висят как виноград, и их легко собирать вручную. В течение всего периода сбора урожая ягоды сохраняют высокое качество. Во время цветения желательны опылители. Рекомендуется для употребления в свежем виде и переработки. Учитывая высокое качество ягод и почти одновременное созревание, в некоторых регионах США замещает сорт Блюкроп, особенно на рынке десертных ягод. Морозоустойчивость до минус 34 °C (по польским данным), до минус 29—35 °C (по американским данным)[15].

В средней полосе России рекомендуется выращивать полувысокие сорта раннего и среднего срока созревания. Полувысокие сорта произошли от скрещивания голубики высокой с голубикой узколистной. Это очень холодоустойчивые растения[16]. На сроки созревания и морозоустойчивость влияют: зимние оттепели, весенние заморозки, общий уровень температуры в зимний и в летний периоды, ранняя или поздняя весна, особенности конкретного участка (тип почвы, увлажненность, уклон, наличие лесонасаждений по краям участка, посадка в гребни), агротехнология[15].

Классификация

Таксономическое положение

Вид Vaccinium corymbosum входит в секцию Cyanococcus типового подрода рода Вакциниум. Из известных видов в эту же секцию входит Голубика узколистная (Vaccinium angustifolium)[9].

Таксономическая схема
отдел Цветковые, или Покрытосеменные (классификация согласно Системе APG II) порядок Верескоцветные ещё 44 порядка цветковых растений, из которых к верескоцветным наиболее близки Гераниецветные, Кизилоцветные, Кроссосомоцветные и Миртоцветные семейство Вересковые ещё 25 семейств, в том числе Актинидиевые, Бальзаминовые, Первоцветные, Сапотовые, Чайные и Эбеновые род Вакциниум ещё более ста родов, из которых в одно подсемейство с вакциниумом входят Агапетес, Гаультерия, Зеновия, Кавендишия, Пиерис, Подбел, Хамедафне. подрод Вакциниум подрод Клюква секция Cyanococcus ещё около двадцати секций, в том числе Batodendron (вид Vaccinium arboreum…), Hemimyrtillus (Vaccinium arctostaphylos, Vaccinium cylindraceum…), Myrtillus (черника обыкновенная, красника…), Vaccinium (голубика обыкновенная…), Vitis-idaea (брусника…) Голубика высокорослая,
Vaccinium angustifolium и другие виды
Highbush Blueberry Vaccinium corymbosum Branch 3008px.jpg
Vaccinium corymbosum0.jpg
Blueberries.jpg
Vaccinium fruit.JPG

Примечания

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
  2. 1 2 Название «голубика высокорослая» используется в названии следующей статьи:
    Кобразова В. С. Эффективность применения препарата «Оксидат торфа с микроэлементами» на голубике высокорослой (Vaccinium corymbosum L.) / В. С. Кобразова, Н. Б. Павловский, Н. В. Войнило // Теорет. и прикл. аспекты рацион. использования и воспроизводства недревесной продукции леса: мат-лы Межд. науч.-практ. конф. (Гомель, 10—12 сентября 2008 г.). — Гомель, 2008. — С. 242—245.УДК 634.737 631.878 (476)
  3. 1 2 3 4 5 6 7 Род Vaccinium // Ботаника. Энциклопедия «Все растения мира»: Пер. с англ. = Botanica / Ред. Д. Григорьев и др. — М.: Könemann, 2006 (рус. изд.). — С. 911. — 1020 с. — ISBN 3-8331-1621-8.
  4. 1 2 Название «голубика высокая» используется в названии следующей статьи:
    Решетников В. Н. Некоторые аспекты микроклонального размножения голубики высокой и брусники обыкновенной / В. Н. Решетников, Т. В. Антипова, В. Л. Филипеня // Плодоводство: науч. тр. — Самохваловичи, 2007. — Т. 19. — С. 209—215.УДК 634.73 631.53 (476)
  5. 1 2 3 4 5 Голубика высокорослая на сайте Gardenia.Ru (Проверено 31 августа 2010)
  6. 1 2 Дмитриева Л. Голубика канадская (черника высокорослая) // Нескучный сад : журнал. — май 2006. — № 5. (недоступная ссылка)
  7. Большой англо-русский словарь: в 2 т. Ок. 150 000 слов / Сост. Н. Н. Амосова и др.; Под общ. рук. И. Р. Гальперина. — 3-е изд., стереотип. — М.: Рус. язык, 1979. — Т. 1. A — L. — С. 170. — 824 с. — 135 000 экз.
  8. 1 2 3 Pensasmustikka hurmaa… (см. раздел Ссылки).
  9. 1 2 По данным сайта GRIN (см. раздел Ссылки).
  10. Pensasmustikka // Статья на сайте Biolan.fi (общая информация о растении, агротехника, описание сортов): [1] (недоступная ссылка), [2] (недоступная ссылка), Архивированная копия (неопр.) (недоступная ссылка). Проверено 31 августа 2010. Архивировано 4 марта 2016 года., Архивированная копия (неопр.) (недоступная ссылка). Проверено 31 августа 2010. Архивировано 4 марта 2016 года. (фин.) (Проверено 31 августа 2010)
  11. Тюриков Е. А. Брусничные: старт в новое столетие // Сад и огород : журнал. — 2000. — № 3 (44). — С. 30—31.
  12. Голубика высокорослая (неопр.). Институт леса Национальной академии наук Беларуси. Проверено 7 июня 2014.
  13. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Голубика высокорослая - северные сорта (неопр.). Институт леса Национальной академии наук Беларуси. Проверено 6 июня 2014.
  14. Сорт голубики американской Блюкроп (Bluecrop) (неопр.). Голубика в Беларуси. Проверено 6 июня 2014.
  15. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Голубика высокорослая (неопр.). Фермерское хозяйство Чернова В.А.. Проверено 6 июня 2014.
  16. 1 2 3 4 5 Никитина Г. А. Сорта высокорослой голубики (неопр.). Дачный клуб. Проверено 6 июня 2014.
  17. Сорт голубики Блюэтта (Bluetta) (неопр.). Голубика в Беларуси. Проверено 6 июня 2014.
  18. Сорт голубики Дьюк (неопр.). Голубика в Беларуси. Проверено 6 июня 2014.
  19. Голубика садовая ХардиБлю («HardyBlue») (неопр.). Голубика в Беларуси. Проверено 6 июня 2014.
  20. Сорт голубики Река (Reka) (неопр.). Голубика в Беларуси. Проверено 6 июня 2014.
  21. Голубика садовая «Элизабет» (Elizabeth) (неопр.). Голубика в Беларуси. Проверено 6 июня 2014.
  22. Сорт голубики «Рэнкокас» (Rancocas) (неопр.). Голубика в Беларуси. Проверено 6 июня 2014.
  23. Сорт голубики «Джерси» (Jersey) (неопр.). Голубика в Беларуси. Проверено 6 июня 2014.
  24. 1 2 3 Голубика среднерослая (неопр.). Фермерское хозяйство Чернова В.А.. Проверено 6 июня 2014.
  25. Сорт голубики садовой «Нортланд» (Northland) (неопр.). Проверено 6 июня 2014.
  26. Сорт голубики садовой «Патриот» (Patriot) (неопр.). Проверено 6 июня 2014.
  27. Сорт голубики садовой «Санрайз» (Sunrise) (неопр.). Проверено 6 июня 2014.
  28. Сорт голубики садовой Спартан (Spartan) (неопр.). Проверено 6 июня 2014.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Голубика высокорослая: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src= 'Patriot' Patriot. Реализуется с 1976 года. Высота куста: 1,2—1,8 м. Срок созревания плодов — середина июля. Гроздья плотные. Диаметр ягод: 17—19 мм. У не полностью созревших ягод характерная красная окраска. Вкус хороший. Устойчив к фитофторозу и раку стебля. Морозоустойчивость очень высокая, до минус 40 °C (по польским данным), до минус 35—40 °C (по американским данным), до минус 29 °C (по белорусским данным). Сорт переносит влажные участки и более суровые условия выращивания с коротким периодом вегетации. Отлично культивируется на солнечных и тёплых участках — урожаи тогда получаются хорошие по количеству и прекрасного качества. Sunrise. Известен с 1991 года. Высота куста: 1,2—1,8 метра. Побеги образуются слабо, благодаря этому обеспечивается хорошая освещенность внутренней части кроны. Ягоды созревают с середины июля. Урожайность: 3—4 килограмм с куста. Плоды 17—20 мм в диаметре, вкус хороший. Ягоды светло-голубого цвета. Ягоды рекомендуются употреблять в свежем виде. Недостатком сорта является низкая устойчивость к весенним заморозкам. Spartan. Используется с 1977 года. Куст прямостоячий. Высота: 1,5—2 метра. Созревание ягоды со второй декады июля. Урожайность: 4,5—6 кг с куста. Плоды светло-голубого цвета, 16—18 миллиметров в диаметре, плотные, хорошо переносят транспортировку. Вкус ягод — приятный кисловатый, очень хороший аромат. Рекомендуется употреблять в свежем виде. Сорт не переносит переувлажнения почвы. Габитус куста позволяет применять механическую уборку ягоды. Сорт устойчив к монилиозу, мумификации ягод и отмиранию ветвей. Earlyblue. Один из самых зимостойких сортов. Куст высотой 1,2—1,8 м. Плоды средней величины, диаметром 15 мм, начинают созревать с середины июля, поздние ягоды более мелкие. Урожай составляет 4—7 кг с куста. Toro. выведен в США в 1987 году. Куст компактный, высотой 1,8—2 м, открытый, очень похож на Блюкроп. Требует обрезки. Ягоды средней величины, красивого цвета, плотные, гладкие, с маленьким рубчиком. Вкус хороший. Созревают с начала августа. Урожай регулярный, высокий, примерно такой же, как и у Блюкропа. Созревание начинается одновременно с Блюкропом, но заканчивается раньше. Ягоды собраны в крупные гроздья, которые висят как виноград, и их легко собирать вручную. В течение всего периода сбора урожая ягоды сохраняют высокое качество. Во время цветения желательны опылители. Рекомендуется для употребления в свежем виде и переработки. Учитывая высокое качество ягод и почти одновременное созревание, в некоторых регионах США замещает сорт Блюкроп, особенно на рынке десертных ягод. Морозоустойчивость до минус 34 °C (по польским данным), до минус 29—35 °C (по американским данным).

В средней полосе России рекомендуется выращивать полувысокие сорта раннего и среднего срока созревания. Полувысокие сорта произошли от скрещивания голубики высокой с голубикой узколистной. Это очень холодоустойчивые растения. На сроки созревания и морозоустойчивость влияют: зимние оттепели, весенние заморозки, общий уровень температуры в зимний и в летний периоды, ранняя или поздняя весна, особенности конкретного участка (тип почвы, увлажненность, уклон, наличие лесонасаждений по краям участка, посадка в гребни), агротехнология.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

北部ハイブッシュ系 ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

北部ハイブッシュ系(Northernhighbush blueberry)とは、ブルーベリーの系統の一つ。

概要[編集]

果実の品質が高いことが特徴だが、果実の完熟を見分けることは難しい。早熟の品種は酸味が少なく、晩熟の品種は酸味が多い傾向がある。日本へは1951年に導入されたが、民間で栽培が開始するまで20年の月日を有した。背景としては、日本の環境や当時の日本の技術では栽培が困難であったことが推定されている。現在では普及し、長野県や群馬県などが産出地となっている。

著名な品種としては、1960年にアメリカが栽培推奨品種に制定した、コビル、バークレイ、ブルークロップ、ハーバート、アーリーブルー、ブルーレイ、コリンズの「七大品種」が有名である。

参考文献[編集]

  • 「ブルーベリー大図鑑」(マルモ出版) 13ページ
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

北部ハイブッシュ系: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

北部ハイブッシュ系(Northernhighbush blueberry)とは、ブルーベリーの系統の一つ。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語