Vlnatka krvavá (Eriosoma lanigerum) je mšice poškozující rostliny sáním na listech a letorostech. Vlnatka krvavá je řazena do čeledě mšicovití (Aphididae), řádu polokřídlí (Hemiptera).[1] Při přemnožení způsobuje deformace koruny, plodů, zmenšení velikosti plodů, a poškození vlnatkou krvavou významně podporuje sekundární infekce houbami (např. nektriová rakovina).
Podle Biolib je pro patogena s označením vlnatka krvavá (Eriosoma lanigerum) používáno více rozdílných názvů, například Aphis lanigera nebo Aphis lanigerum.[1]
Někdy je pro patogena vlnatka krvavá (Eriosoma lanigerum) používáno označení mšice krvavá[2]
Evropa, Severní Amerika
Běžný druh.
Bezkřídlé formy jsou velké asi 1,7 až 1,9 mm. Barva těla kolísá od rezavé k červenavě hnědé, narudlé až fialově červené. Tělo je pokryto voskovými vlákny. Okřídlené mšice jsou hnědočervené nebo narudlé. Samci jsou drobní.[3]
V létě na větvích a na starém dřevě jabloní husté bílé vločkovité povlaky. Povlaky pokrývají kolonie tmavých mšic. Po rozmáčknutí bílého chumáče se vytvoří červená „krvavá“ hmota. Na větvích a kořenech sání způsobuje deformace, rozmanitě utvářené nádorky. Pletiva se deformují a praskají, tvoří se množství mladých výhonů z adventivních pupenů, větve odumírají.
Přezimují nymfy v prasklinách borky na kmeni. Při sání se vyvíjí v bezkřídlé formy, během roku mají 10 generací. V červnu se vyvíjí okřídlení jedinci a přelétají na další stromy.[L 1]
Parky, sady, zahrady
Okřídlení jedinci, pasivně transportem jedinců na oděvu nebo s částmi rostlin.
Při chemickém ošetření se doporučuje používat pouze selektivní insekticidy šetřící užitečný hmyz a vůbec obecně podporovat predátory a parazity. Přemnožení může být omezeno řezem.
Zimní postřiky.
Doporučuje se do postřikové kapaliny přidat smáčedlo. Jabloně musí být přípravkem dokonale ošetřeny.[4]
Jsou-li k dispozici plynové komory, je doporučena dezinfekce sazenic kyanovodíkem (kyanizací) nebo sirouhlíkem. [2]
Dobrých výsledků v boji proti mšici krvavé bylo údajně dosaženo biologickým způsobem boje. V sadech napadených mšicí krvavou byly rozmnožovány na této mšici parazitující lumčíci – vosička (Aphleinus mali), který klade vajíčka do těla mšice. [2]
Jakékoliv rány na jabloních mají být ošetřeny.[4]
Obrázky, zvuky či videa k tématu vlnatka krvavá ve Wikimedia Commons
Vlnatka krvavá (Eriosoma lanigerum) je mšice poškozující rostliny sáním na listech a letorostech. Vlnatka krvavá je řazena do čeledě mšicovití (Aphididae), řádu polokřídlí (Hemiptera). Při přemnožení způsobuje deformace koruny, plodů, zmenšení velikosti plodů, a poškození vlnatkou krvavou významně podporuje sekundární infekce houbami (např. nektriová rakovina).
Die Apfelblutlaus (Eriosoma lanigerum) ist eine Pflanzenlaus aus der Familie der Röhrenblattläuse (Aphididae). Sie stammt ursprünglich aus Nordamerika, wurde jedoch durch den Menschen in verschiedene Erdteile eingeschleppt, wie etwa nach Europa und Neuseeland.
Die weit häufigeren, ungeflügelten adulten Tiere werden etwa 1,8 Millimeter lang und sind dunkelbraun bis dunkel-violettstichig gefärbt. Ihre Siphone (Siphunculi) sind sehr kurz und fast nicht erkennbar. Der Körper der Tiere, die über der Erde leben, ist mit langen, weißen, wollähnlichen Wachsfäden bedeckt. Die unter der Erde lebenden Tiere sind mit weißlich-blauen Wachspartikeln besetzt. Die geflügelten Imagines sind geringfügig größer als die ungeflügelten, matt blaugrau bis schwarz gefärbt und nur leicht mit Wachsausscheidungen bedeckt. Die Vorderflügel sind durchsichtig, deren Adern besitzen auf der Vorderseite charakteristische kräftige, dunkle Adern.
Die Nymphen haben einen langgestreckten und leicht abgeflachten Körper, sind blassgrau bis rötlichbraun gefärbt und produzieren nach und nach während ihrer Entwicklung bläulich-weiße Wachsausscheidungen. Die Tiere sind anfangs etwa 0,6 Millimeter lang und erreichen 1,3 Millimeter im letzten Stadium. Ihr sehr markanter Saugrüssel ist zumindest gleich lang wie ihr Körper.
Die ovalen Eier sind 0,3 Millimeter lang, braun bis violettstichig gefärbt und sind ebenso mit Wachs überzogen.
In Nordamerika, wo man auch eine sexuelle Reproduktion beobachten kann, findet man die Tiere vor allem auf Amerikanischer Ulme (Ulmus americana). In Europa vermehrt sich die Art fast ausschließlich parthenogenetisch und lebt an Äpfeln (Malus). Man kann die Art auch an Quitte (Cydonia oblonga) und selten auch an Birnen (Pyrus) finden. Imagines wie Nymphen saugen Pflanzensaft von jungen, ein bis dreijährigen Trieben, aber auch an Verletzungen alter Äste und des Stammes. Sie saugen nicht an Blättern.
Die Art überwintert normalerweise als Nymphe an den Wurzeln der Wirtspflanzen, ein bis zwei Meter unter der Erde. Nymphen und auch Imagines können in milden Wintern aber auch oberirdisch an gut geschützten Plätzen überleben. Bei hoher Populationsdichte überwintern die Tiere mitunter auch als Ei in Rindenritzen. Von März bis April beginnen die ungeflügelten Weibchen lebende Nymphen zu gebären. Insgesamt werden bis zum Herbst etwa 100 bis 120 Nachkommen gezeugt, wobei geflügelte Weibchen nur dann auftreten, wenn Kolonien, meist ab Juli, überbevölkert sind. Es treten dabei 10 bis 12 Generationen pro Jahr auf. Im ersten Stadium sind die Nymphen sehr aktiv und können so von den Wurzeln in die oberirdischen Partien der Pflanzen bzw. umgekehrt wandern. Sie können aber auch durch äußere Einflüsse, wie Wind oder durch andere Tiere auf andere Wirtspflanzen transportiert werden. Die Tiere durchleben vier Nymphenstadien, bevor sie sich zur Imago häuten. Im Herbst entwickelt sich ein Teil der Nymphen zu ungeflügelten Männchen, die sich mit ungeflügelten Weibchen paaren. Diese legen dann jeweils ein einzelnes, verhältnismäßig großes Ei ab. Wann eine sexuelle Fortpflanzung stattfindet, ist noch nicht hinreichend geklärt; sie scheint jedoch nur in Ausnahmefällen an Apfelbäumen stattzufinden, in der Regel erfolgt sie an Amerikanischer Ulme.
Das Saugen der Tiere verursacht Pflanzengallen und holzige Auswüchse. Starker Befall an den Wurzeln kann diese zum Absterben bringen, was in weiterer Folge das Wachstum der Pflanzen beeinträchtigt. Junge Bäume können mitunter auch absterben, ältere Bäume werden hingegen kaum beeinträchtigt. Durch das Aufbrechen der Gallen können verstärkt Pilzinfektionen und andere Pflanzenkrankheiten auftreten. Auch können die Früchte an Apfelbäumen durch Besiedlung des Stängels und durch Wachs- und Honigtauausscheidungen in Mitleidenschaft gezogen werden, wodurch der Verkaufswert sinkt.
Für gewöhnlich ist eine Bekämpfung nur bei starkem Befall und dadurch befürchteten Schäden erforderlich. Insektizide gegen die Apfelblutlaus gibt es unter anderem auf Basis von Dimethoat, Endosulfan, Chlorpyrifos oder Methylparathion. Dabei kann nur der Befall auf den oberirdischen Pflanzenteilen behandelt werden, die Bekämpfung der Tiere an den Wurzeln ist nicht möglich.
Die Larven der Blutlaus-Zehrwespe (Aphelinus mali), eine Erzwespen-Art, entwickeln sich parasitisch in Apfelblutläusen. Sie sind jedoch gegenüber Insektiziden sehr empfindlich und treten deswegen nicht in landwirtschaftlichen Plantagen auf. Daneben gibt es eine Reihe von verschiedenen unter anderem räuberisch von Läusen lebenden Feinden, wie etwa Marienkäfer, Florfliegen- und Schwebfliegenlarven.
Die Apfelblutlaus (Eriosoma lanigerum) ist eine Pflanzenlaus aus der Familie der Röhrenblattläuse (Aphididae). Sie stammt ursprünglich aus Nordamerika, wurde jedoch durch den Menschen in verschiedene Erdteile eingeschleppt, wie etwa nach Europa und Neuseeland.
Eriosoma lanigerum, the woolly apple aphid, woolly aphid or American blight,[1] is an aphid in the superfamily Aphidoidea in the order Hemiptera. It is a true bug and sucks sap from plants.[2][3]
The adults of Eriosoma lanigerum are small to medium-sized aphids,[4] up to 2mm long, and have an elliptical shape, are reddish brown to purple in colour but the colour is normally hidden by the white cotton-like secretion from the specialised glands in the aphid's abdomen which gives it the common name of woolly apple aphid. The wax is produced after each moult so newly moulted individuals lack the wax coating, the main purpose of which is thought to be to prevent the honeydew secreted by the aphids to contaminate them but it may also produce a shelter from the weather and from parasites and predators.[5] It has sooty-brown antennae has six segments[5] and the colour of the tibias varies from dark brown to yellowish.[4] When the adults are crushed they leave a blood red stain.[4] The presence of this wooly substance distinguishes E. lanigerum from any other aphid occurring on apple trees. In many populations reproduction is wholly asexual and nymphs are produced by parthenogenesis. The nymphs are salmon pink in colour with dark eyes and circular cornicles which are slightly raised from the surface of the abdomen. The nymphs go through four instar moults before becoming an imago. The earliest stages are known as crawlers and they do not produce the waxy filaments until they settle to feed.[6][7] The hibernating nymphs are very dark green, almost black, although they may be paler and can be dingy yellowish-brown and lack the secreted white waxy covering.[4]
E. lanigerum is native to North America but it is now found in all of the regions of the world where apples are grown.[6] It was first recorded from Great Britain in 1787.[8]
In cooler areas E. lanigerum spends the winter months as a nymph on the roots of its host plant or in the more sheltered above ground portions of the host such as under bark on the trunk or main branches. Where sexual reproduction occurs they will also overwinter as eggs and this occurs when elms are prevalent with the eggs being laid into crevices in the bark. The eggs hatch out into wingless "stem mothers" who begin to give birth to nymphs by parthenogenesis.[9] Nymph colonies wintering above ground may be wiped out by severe winter weather. In the Spring, April in Great Britain,[1] the colonies begin to produce young which infest the host tree and if there are no above ground colonies they move up the tree until almost the whole tree is covered in aphid colonies, which prefer to be sited at the axils of leaves on terminal shoots. Where the population levels are high almost every leaf on the tree will have a colony at its base.[6] The third generation of young produced grow into winged adult females which are capable of sexual reproduction.[9] each female producing a single egg, but these can only develop on the American elm Ulmus americana.[8] The males are wingless.[4] Each aphid may give birth to up to five live young a day allowing the rapid growth of colonies, with a total of over 100 nymphs in its life.[4] The aphids feed on sap by piercing the outer integument of the host where it is thinnest and excrete a substance known as honeydew which contains a high proportion of sugars.[7] There can be between eight and twelve generations in a year, depending on the summer temperatures.[8]
In its native range in north eastern North America the winged adults, or alates migrate at the end of the summer to overwinter on elms but in regions where there are no elms the fate of these alates is not known and all observed reproduction is by parthenogenesis. Elm is the primary host species and it appears that egg production on other species, such as apple trees, is rare and that eggs laid on apple always fail to hatch.[6]
Where colonies of E. lanigerum feed on twigs and roots the tree forms galls, which are small initially but increase in size over time and are most damaging when they are formed among the roots. Continued feeding in the roots can destroy the roots and consequently reduce the growth of the tree or kill it. The aphids are attracted to the sunken sites caused by the perennial canker fungus Cryptosporiopsis perennans and the galls are then the most frequent places on the tree for the fungus to re-infect it.[6] The galls can also allow infection by Gloeosporium sp.[8] The galls are more sensitive to cold weather than the surrounding tissue and burst at -18 °C(0 °F), the resulting damage providing the fungus with an entry site for reinfection. As the aphids feed they produce a honeydew which drips onto the fruit allowing the growth of sooty mould which has an impact on the saleability of the fruit. The honeydew can also create unpleasant conditions for orchard workers to work in due to high levels of sticky honeydew excreted. The honeydew can also cover the leaves allowing the mould to grow there too.[7] The aphids can also infest the apples, especially on varieties with an open calyx when the aphis can feed on the apple core.[6]
Eriosoma lanigerum infestations have increased in the North-western United States as apple growers have reduced the use of organophosphate pesticides, it is thought that the use of these chemicals to control the codling moth in orchards also repressed the infestation by the aphids. The aphelinid wasp Aphelinus mali is used as a biological control and this wasp has been deliberately or accidentally introduced into most regions where the woolly apple aphid occurs. When they have been parasitised by the wasps the aphids cease wax production and turn black in colour. Sometimes it is possible to see a circular hole on the upper surface of the aphid which the adult wasp created when it emerged from the body of its host.[1] Rootstocks have been developed which convey resistance to the aphids to the roots but they do not appear to be effective against aerial infestation. Growers have also tried to prevent infestation by preventing the crawler stage of the nymph from climbing into the crown but these have proven ineffective as aphids can colonise the crown from neighbouring trees.[6] As well as the parasitoid, Alphelinus mali, these aphids are preyed on by the bug Anthocoris nemoralis, ladybirds, hoverfly larvae and lacewings. The presence of earwigs Forficula auricularia on the trees can reduce the levels of aphid infestation, so encouraging these insects by providing shelters may be another means of biological control.[1] Exclsuion experiments in Poland showed that the earwigs, and to a lesser extent the seven-spot ladybird Coccinella septempunctata were important in controlling the numbers of aphids later in the season while in the early Spring the pine ladybird Exochomus quadripustulatus was the main predator on the aphids.[4] The hoverflies, Heringia calcarata and Eupeodes americana, have also been used as effective biological control organisms.[9] Areopraon lepelleyi is another species of wasp which is a parasitoid of the woolly apple aphid.[4] In addition, entomopathogenic nematodes have been used to control root-dwelling populations of E. lanigerum.[4]
The host plants include apple, pear, Prunus spp, crab apple, Pyracantha, Cotoneaster, elm, hawthorn and mountain ash.[7] It has also been known to attack Japanese quince Chaenomeles sp..[8]
There is some debate about the host plant of E. lanigerum as the wooly aphids collected from Ulmus americana are now considered to be a separate species, Eriosoma herioti which migrates from Ulmus americana onto similar species of plant which E. lanigerum has been recorded on. Other specimens collected from elms and described as E. lingerum may have been misidentifications of the related Eriosoma crataegi or Eriosoma americanum,[4] which some authority place in the Eriosoma lanigerum group.[5]
Eriosoma lanigerum, the woolly apple aphid, woolly aphid or American blight, is an aphid in the superfamily Aphidoidea in the order Hemiptera. It is a true bug and sucks sap from plants.
Eriosoma lanigerum Hausm., cuyo nombre común es pulgón lanígero del manzano, es un hemíptero de la familia de los áfidos,[1] una de las aproximadamente 30 especies del género Eriosoma.[2]
Las hembras ápteras son vivíparas. Miden 1,5-2,5 mm. Su cuerpo es oval, de tono pardo rojizo u oscuro. Las antenas son cortas y los sifones, no desarrollados, aparecen como poros anulares.
Las hembras aladas también son vivíparas. Su cabeza y tórax son negros, brillantes, con abdomen pardo rojizo.
Las colonias de estos pulgones se presentan con largos filamentos blanco azulados, de aspecto algodonoso debido a la secreción cerosa que los cubre. Invernan principalmente como ninfas de 1° o 2° estadio, que son las más resistentes al frío, en grietas de la corteza, en la parte más baja del tronco y al ras del suelo. Más raramente hibernan en las raíces.[3] En primavera, las ninfas provenientes de las colonias subterráneas migran a la parte aérea de la planta y se localizan en colonias ubicadas en las ramas y los troncos, especialmente en grietas y heridas. Pueden llegar a atacar el fruto, dependiendo de la densidad de la población de áfidos y de las condiciones ambientales.
El número cromosómico diploide del pulgón lanígero en las hembras sexúparas[Nota 1] y ovíparas es 2n = 12, pero en los machos es 2n = 11.[4]
Desde el punto de vista económico, el hospedante principal del pulgón lanígero es el manzano. El pulgón lanígero es capaz de desarrollar todo su ciclo de vida en esa especie solamente, como sucede en Australia,[5] y Argentina,[6] o en otras especies.[7] El hospedante primario sería Ulmus americana.[6] En general, su importancia económica es secundaria en comparación con otras plagas del manzano,[6] aunque algunos ataques del pulgón lanígero pueden llegar a ser graves, y su distribución alcanza cinco continentes.[7]
El pulgón lanígero se alimenta de la savia vegetal. Se halla en raíces, troncos, ramas principales y ramas menores de la planta, formando agallas hiperplásicas en el lugar del ataque.[1] La agallas son el resultado de una reacción de la planta a la saliva tóxica que inyecta el insecto. Si las agallas se forman en la raíz, pueden retardar el crecimiento de la planta y llegar a matar ejemplares jóvenes. En la parte aérea produce defoliación anticipada, debilidad de las yemas fructíferas y de la planta en general, pérdida de fructificación, además de interferencia en la circulación de la savia. Una agalla en la parte aérea de la planta puede alcanzar el tamaño de una nuez. Ocasionalmente el pulgón lanígero puede presentarse en el pedúnculo del fruto y en la cavidad del cáliz.
El manejo integrado de una plaga es un sistema de manipulación inteligente de la población de esa plaga, que utiliza todas las técnicas disponibles de manera compatible, para reducir la población del insecto y mantenerla en niveles inferiores al umbral de daño económico. Para el manejo integrado del pulgón lanígero se suele recomendar la combinación de estrategias culturales, biológicas, y químicas.
Una de las estrategias de cultivo más difundidas para el manejo del pulgón lanígero es la elección del portainjerto, ya que el uso de portainjertos de variedades resistentes a esta plaga influye en su presencia y en los niveles de daño que ocasiona. 'Northern Spy' y 'Robusta 5' son dos variedades de manzano resistentes al pulgón lanígero.[8] Las variedades resistentes como 'Northern Spy' se propagan vegetativamente para obtener ejemplares que se utilizan como portainjertos resistentes, sobre los cuales se injertan las variedades comerciales de manzano. Otros clones resistentes incluyen varios de la serie MM (Malling- Merton) desarrollados específicamente en Inglaterra para la resistencia al pulgón lanígero.[9] Entre ellos destacan el portainjerto enanizante MM106,[10][11] MM111,[11] y M116.[12]
Se encuentran identificados los genes que confieren resistencia al pulgón lanígero.[13]
Existen muchos enemigos naturales del pulgón lanígero disponibles, tanto parásitos como predadores, que pueden ser de utilidad para la elaboración de estrategias de manejo biológico. Se identificaron más de 70 especies de insectos predadores pertenecientes a 5 órdenes y siete familias (Coccinellidae, Chrysopidae, Hemerobiidae, Forficulidae, Lygaeidae, Syrphidae, y Cecidomyiidae) que se alimentan de esta especie de áfido.[14]
Existen cinco especies de himenópteros endoparásitos y dos especies de ácaros ectoparásitos que atacan a Eriosoma lanigerum.[14] Aphelinus mali, una avispita parasitoide de 1,5 mm de longitud, parasita casi exclusivamente al pulgón lanígero, para lo cual posee un largo ovipositor que le permite atravesar la capa algodonosa que recubre la colonia y llegar hasta los pulgones en cuyo interior ovipone. La larva crece en el interior del pulgón y emerge como adulto.[14] Otro parásito conocido es Areopraon lepelleyi.
Entre los predadores conocidos se encuentran Anthocoris nemoralis, Balaustium putmani, Cheilomenes lunata, Chrysoperla carnea, Episyrphus balteatus, Eupeodes confrater, Eupeodes corolas, Exochomus melanocephalus, Harmonia axyridis, Hippodamia convergens, Paragus tibialis, etc.[7] En todos los casos, se debe monitorear la presencia de enemigos naturales del pulgón lanígero y adoptar todas las medidas tendentes a la protección de esos organismos benéficos.
El empleo de plaguicidas debe complementarse con las otras medidas de manejo. El seguimiento de la plaga se realiza desde la caída de los pétalos, y ese monitoreo se realiza sobre brotes del año de 25 plantas por parcela.[6] Se registra el porcentaje de ocupación y la presencia de Aphelinus mali (u otros enemigos naturales) y de pulgones parasitados. En el Alto Valle del Río Negro, Argentina, se considera que el umbral de daño económico más allá del cual se justificaría el control químico es de 5 % de ocupación.[6]
Los productos químicos utilizados varían según los países y las regulaciones vigentes.
Datos: Q618315
Multimedia:
Especies: Eriosoma lanigerum
Eriosoma lanigerum Hausm., cuyo nombre común es pulgón lanígero del manzano, es un hemíptero de la familia de los áfidos, una de las aproximadamente 30 especies del género Eriosoma.
Veritäi (Eriosoma lanigerum) on nokaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Veritäi (Eriosoma lanigerum) on nokaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.
Eriosoma lanigerum
Le puceron lanigère du pommier (Eriosoma lanigerum) est une espèce d'insectes hémiptères de la famille des Aphididae, aptère, originaire d'Amérique. Sa cible principale étant le pommier, cela justifie son nom vernaculaire.
Dans le même genre Eriosoma, on trouve l'espèce Eriosoma lanuginosum Hartig, 1839, dont la cible est l'orme champêtre (Ulmus minor).
D'autres pucerons sont aussi appelés lanigères, comme Adelges tsugae Annand, 1924, le puceron lanigère de la pruche, introduit en Amérique du Nord[1].
Les adultes sont de couleur marron et mesurent environ 2 mm de long. Ils sont recouverts d’un abondant amas cotonneux blanc. Les cornicules sont peu visibles.
Dans son pays d'origine, ce puceron possède une phase sexuée sur son hôte primaire, l'orme d'Amérique (Ulmus americana). En Europe, il se reproduit uniquement par parthénogenèse sur le pommier. On l'observe également sur le cognassier, très rarement sur le poirier.
Les larves et les femelles aptères hivernent, réfugiées sous l'écorce, dans des anfractuosités du tronc, des chancres, ou sur les racines au voisinage du collet. La reprise d'activité intervient au début du printemps, en mars-avril, et les femelles commencent à se reproduire, chacune d'elles engendrant plus de 100 larves et donnent naissance à une dizaine de générations en 6 mois.
Les pucerons lanigères s’attaquent aux parties ligneuses de l’arbre, aux fleurs et aux jeunes pousses pour y extraire la sève.
À la suite de leurs piqûres et de l'injection d'une salive toxique, les feuilles se crispent et s'enroulent. Les rameaux se couvrent de boursouflures et de chancres pouvant atteindre la grosseur d'une noix et empêchant la bonne circulation de la sève.
La pruinosité abondante peut tacher les fruits. Les arbres atteints peuvent mourir s'ils ne sont pas traités.
Il est difficile d'éradiquer le puceron lanigère car sa protection "laineuse" le protège de certaines attaques chimiques. Le traitement est possible par rapide carbonisation au chalumeau pour de petites infections ou par passage d'alcool à brûler, au pinceau ou à la brosse à dent, sur les colonies. Veiller à brûler les parties taillées atteintes.
Quand l'attaque est de faible ampleur, un passage de brosse à dent ou de jet d'eau à forte pression directement sur les zones atteintes permet de déloger les pucerons facilement.
Certains porte-greffes tels que G.41[3], MM.106, MM111 et M116 sont résistants au puceron lanigère.
Un acaricide moyennement efficace à base de vamidothion (dénommé "Kilval") était anciennement utilisé mais il est interdit depuis 2002. Les molécules autorisées en France sont le Thiamethoxam, la Pyrimicarbe, la Clothianidine et le Spirotétramate[4]
Après la chute des feuilles appliquer une huile d'hiver.
Eriosoma lanigerum
Le puceron lanigère du pommier (Eriosoma lanigerum) est une espèce d'insectes hémiptères de la famille des Aphididae, aptère, originaire d'Amérique. Sa cible principale étant le pommier, cela justifie son nom vernaculaire.
Dans le même genre Eriosoma, on trouve l'espèce Eriosoma lanuginosum Hartig, 1839, dont la cible est l'orme champêtre (Ulmus minor).
D'autres pucerons sont aussi appelés lanigères, comme Adelges tsugae Annand, 1924, le puceron lanigère de la pruche, introduit en Amérique du Nord.
De appelbloedluis (Eriosoma lanigerum) is een plantensap opzuigend insect uit de superfamilie van de bladluizen (Aphididae). De luis komt van nature voor in Noord-Amerika en is van daaruit verspreid naar onder andere Europa en Nieuw-Zeeland. Bij het stukwrijven van de luizen ontstaan bloedrode vlekken, vandaar de naam bloedluis.
De veel voorkomende ongevleugelde, volwassen dieren worden ongeveer 1,8 millimeter lang en hebben een roodbruine tot donkervioletachtige kleur. De sifons zijn zeer kort en bijna niet te zien. Het lichaam van de luizen die boven de grond leven is met lange, wolachtige, uit was bestaande haren bedekt. Die van onder de grond levende luizen zijn met witachtig-blauwe wasdeeltjes bezet. De gevleugelde imagines zijn iets groter dan de ongevleugelden en hebben een matte blauwgrijse kleur en zijn maar spaarzaam met was bedekt. De voorvleugels zijn doorzichtig, waarvan de dikke aderen aan de voorkant een karakteristieke donkere kleur hebben.
De nimfen hebben een langgerekt en iets afgevlakt lichaam met een bleekgrijze tot roodachtigbruine kleur en produceren tijdens hun ontwikkeling een blauwachtig-witte was. De jonge nimf is ongeveer 0,6 mm lang en groeit uit tot 1,3 mm. Hun zeer markante zuigsnuit is ten minste even lang als hun lichaam.
De ovale eitjes zijn 0,3 mm lang, bruin tot violet gekleurd en met een waslaagje bedekt.
In Noord-Amerika, waar ook seksuele reproductie plaatsvindt, komen de luizen vooral voor op de Amerikaanse iep (Ulmus americana). In Europa plant de appelbloedluis zich bijna uitsluitend door parthenogenese voort en leeft daar voornamelijk op appelbomen (Malus). Ook komt de luis voor op kweepeer (Cydonia oblonga) en soms ook op perenbomen (Pyrus). Imagines en nimfen zuigen het plantensap uit jonge, één- tot driejarige twijgen, maar ook uit (snoei)wonden op oudere takken. Ze zuigen niet aan bladeren.
De appelbloedluis overwintert als nimf op de wortels van de waardplanten, één tot twee meter onder de grond. Nimfen en ook imagines kunnen in zachte winters ook bovengronds op goed beschutte plaatsen overleven. Bij grote populaties overwintert de appelbloedluis als ei in bastscheuren. Van maart tot april baren de ongevleugelde vrouwtjes levende nimfen. Een vrouwtje kan tot aan de herfst wel 100 tot 120 nimfen baren. Alleen als de kolonie te groot wordt ontstaan er, meestal vanaf juli, gevleugelde vrouwtjes. Per jaar komen 10 tot 12 generaties voor. In het begin zijn de nimfen zeer actief en kunnen vanaf de wortels naar de bovengrondse delen lopen en omgekeerd. Ze kunnen ook door de wind of door andere dieren verder verspreid worden. De luizen doorlopen vier nimfenstadia, waarbij ze in elk stadium een keer vervellen, voordat de luis het imagostadium bereikt. In de herfst baren een deel van de nimfen mannetjes die met de ongevleugelde vrouwtjes paren. Deze vrouwtjes zetten vervolgens een enkel, relatief groot eitje af.
De larven van de sluipwesp Aphelinus mali parasiteren op de appelbloedluis. Ze zijn echter zeer gevoelig voor insecticiden en komen daarom alleen in biologische boomgaarden voor. Daarnaast komen veel verschillende vijanden voor zoals de lieveheersbeestjes, gaasvliegen- en zweefvliegenlarven.
Het zuigen van de appelbloedluis veroorzaakt galvorming en houtige uitgroeisels (bloedluiskanker). Een zware aantasting van de wortels kan afsterving van de wortels veroorzaken, hetgeen tot verminderde groei kan leiden en afsterven van jonge bomen. Door het afbreken van de gallen ontstaan wonden waar schimmels kunnen infecteren. Ook de vruchten kunnen door de appelbloedluizen, die op de vruchtstelen kunnen voorkomen, vervuild raken met honingdauw en was.
Zodra een aantasting wordt waargenomen is het zinvol om met een insecticide zoals diazinon, dimethoaat, fosalon, mevinfos, omethoaat, pirimicarb, fosfamidon of vamidothion te spuiten, waarbij echter alleen de bovengronds levende luizen gedood worden.
De appelbloedluis (Eriosoma lanigerum) is een plantensap opzuigend insect uit de superfamilie van de bladluizen (Aphididae). De luis komt van nature voor in Noord-Amerika en is van daaruit verspreid naar onder andere Europa en Nieuw-Zeeland. Bij het stukwrijven van de luizen ontstaan bloedrode vlekken, vandaar de naam bloedluis.
Multimedia w Wikimedia Commons Bawełnica korówka, mszyca krwista, korówka wełnista[1], mszyca wełnista[2] (Eriosoma lanigerum) – gatunek owada z rzędu pluskwiaków, szkodnik niektórych gatunków drzew i krzewów z rodziny różowatych, pochodzący z Ameryki Północnej, w Europie od końca XVIII wieku[3].
Owady dorosłe występują w postaci dwóch form. Bezskrzydłe, barwy wiśniowo-czerwonej, owalnego kształtu osiągają długość 2 mm i są pokryte białym woskowym nalotem, który przypomina watę, mają krótkie czułki, syfony na płaskich stożkowatych podkładkach. Natomiast formy uskrzydlone są większe, bardziej wysmukłe, zabarwione na czarno i są bez nalotu[4] z dużymi rynariami w formie obrączek na czułkach[3].
Głównie zachodnia część Ameryki Północnej, choć spotykana jest już obecnie na całym kontynencie, z wyjątkiem terenów z ostrymi zimami, o niewielkiej pokrywie śnieżnej. W Europie południowa część Wielkiej Brytanii, Szwecji i Norwegii oraz pas od północno-zachodniej Francji do Białorusi, Ukrainy na wschodzie oraz północnych Włoch i krajów bałkańskich na południu[3].
W Ameryce Północnej jest gatunkiem holocyklicznym, dwudomnym: jesienią samice składają jaja na Ulmus rubra Muhl., a w czasie lata liczne populacje mszycy rozwijają się na jabłoniach.
W Europie bawełnica korówka rozmnaża się dziewo- i żyworodnie — samice bez zapłodnienia rodzą larwy. Samice sporadycznie składają też jaja zimowe, ale w warunkach atmosferycznych panujących w Polsce nie wylęgają się z nich larwy lub giną tuż po wylęgu[5]. Z powodu braku właściwego gospodarza zimowego, larwy (I i II stadium) zimują na korzeniach, szyjce korzeniowej i w spękaniach kory jabłoni.
W okresie wegetacji rozwija się do 11 pokoleń, przy czym najpłodniejsze są generacje wiosenne. Dorosłe osobniki żyją do 45 dni, a w ciągu życia składają 20–60 jaj. Jesienią pojawiają się uskrzydlone dzieworódki, które mogą przelatywać na inne drzewa. Starsze osobniki giną w temperaturze -7 °C[3]. Największa populacja tego szkodnika występuje na przełomie czerwca i lipca oraz w drugiej połowie września.
W Polsce bawełnica zasiedla głównie jabłonie, lecz spotykana jest również na gruszach i pigwach. Najliczniejsze kolonie występują na starych drzewach, jednak największe szkody wyrządza w szkółkach i młodych nasadzeniach jabłoni. Mszyce wysysają soki, powodując tworzenie się pękających narośli na gałęziach, co prowadzi do ich deformacji. Konsekwencją jest osłabienie drzewa, zahamowanie jego wzrostu, opadanie owoców przed dojrzewaniem, zmniejszona mrozoodporność i łatwość ulegania porażeniu przez organizmy patogeniczne[4][3].
Bawełnica ma wielu naturalnych wrogów. Jest chętnie zjadana, między innymi, przez biedronki, skorki czy sprowadzone w tym celu w latach 20. XX wieku ośce korówkowe (Aphelinus mali) i dlatego zwalczanie chemicznie powinno być prowadzone z umiarem i środkami wybiórczymi.
Bardzo ważnym elementem walki z bawełnicą korówką jest ochrona fauny pożytecznej. Można też introdukować ośca samemu z drzew/sadów, w których spotyka się charakterystycznie spasożytowane mszyce[5]. Zabiegiem sprzyjającym wzrostowi liczebności ośca korówkowego jest przechowywanie zimą, w odpowiednio zabezpieczonym miejscu, kolonii bawełnicy opanowanych przez tego entomofaga[3].
Chemicznie szkodnika zwalcza się po kwitnieniu oraz w okresie wzrostu zawiązków drzew, a gdy zaistnieje konieczność zabieg należy wykonać ponownie zaraz po zbiorach. Do chemicznego zwalczania zaleca się zastosowanie systemicznych aficydów, np. Pirimor. Cieczą użytkową należy dokładnie pokryć głównie miejsca występowania kolonii, czyli pnie i konary[4][3].
Stwierdzono także odporność niektórych podkładek pod jabłonie, a także odporność wybranych odmian na szkodnika[6].
Bawełnica korówka, mszyca krwista, korówka wełnista, mszyca wełnista (Eriosoma lanigerum) – gatunek owada z rzędu pluskwiaków, szkodnik niektórych gatunków drzew i krzewów z rodziny różowatych, pochodzący z Ameryki Północnej, w Europie od końca XVIII wieku.
O pulgão-lanígero-das-macieiras (Eriosoma lanigerum) é um afídio que coloniza macieiras e marmeleiros, sendo facilmente reconhecível pelo aspectos felpudo e branco das suas colónias devido ao aspecto filamentoso do seu revestimento. Diminuem a rentabilidade destas árvores, ao interferir na circulação de seiva, além de ocasionarem outros problemas secundários. A espécie, tal como se pode verificar pelos nomes científicos que lhe têm sido atribuídos, tanto é inserida por alguns taxonomistas na família Aphididae, como na família Pemphigidae.
As formas ápteras medem cerca de 2 mm de comprimento,com um corpo negro-púrpura escondido sob o seu revestimento filamentoso. As formas aladas têm corpo castanho e revestimento filamentoso menos denso. Os sinfúculos são muito reduzidos, assemelhando-se a meros poros.
A espécie é originária da América. No seu ambiente originário reproduz-se de forma sexuada num hospedeiro primário, o olmo americano (Ulmus americana), onde deixa os ovos durante o inverno. Na Europa, reproduzem-se somente partenogenicamente, passando o inverno sob a forma de ninfas nas anfractuosidades da casca e raízes dos seus hospedeiros.
O controlo biológico é possível, principalmente incentivando o desenvolvimento da espécie Aphelinus mali, que parasita este tipo de pulgão.
_(19122909124).jpg)
|título= (ajuda)
|título= (ajuda)
|título= (ajuda)
O pulgão-lanígero-das-macieiras (Eriosoma lanigerum) é um afídio que coloniza macieiras e marmeleiros, sendo facilmente reconhecível pelo aspectos felpudo e branco das suas colónias devido ao aspecto filamentoso do seu revestimento. Diminuem a rentabilidade destas árvores, ao interferir na circulação de seiva, além de ocasionarem outros problemas secundários. A espécie, tal como se pode verificar pelos nomes científicos que lhe têm sido atribuídos, tanto é inserida por alguns taxonomistas na família Aphididae, como na família Pemphigidae.
As formas ápteras medem cerca de 2 mm de comprimento,com um corpo negro-púrpura escondido sob o seu revestimento filamentoso. As formas aladas têm corpo castanho e revestimento filamentoso menos denso. Os sinfúculos são muito reduzidos, assemelhando-se a meros poros.
A espécie é originária da América. No seu ambiente originário reproduz-se de forma sexuada num hospedeiro primário, o olmo americano (Ulmus americana), onde deixa os ovos durante o inverno. Na Europa, reproduzem-se somente partenogenicamente, passando o inverno sob a forma de ninfas nas anfractuosidades da casca e raízes dos seus hospedeiros.
O controlo biológico é possível, principalmente incentivando o desenvolvimento da espécie Aphelinus mali, que parasita este tipo de pulgão.
Krvava uš (znanstveno ime Eriosoma lanigerum) je vrsta pravih listnih uši, ki je škodljivec sadnega drevja, predvsem jablan, ki izvira iz Severne Amerike, vendar je danes razširjena že skoraj po vsem svetu.
Krvava uš se hrani z drevesnim sokom,[1][2] običajno na poganjkih in vejah, kjer se kolonije zaščitijo z vatastimi kosmiči. Telo odraslih žuželk je rjavo rdeče barve, ko pa jo stisnemo se iz nje pocedi rdeč sok, po čemer je dobila slovensko ime. Napadena drevesa so ogrožena tudi zato, ker se na mestih, kjer se hranijo uši pogosto pojavijo rakaste rane. Krvava uš ima na leto od 8 do 10 rodov, skozi celo lepo pa lahko vsaka uš skoti okrog 130 živih mladic. Prezimijo za skorjo na deblu, predvsem pa so zelo rade na koreninskem vratu in na debelejših vejah. Na drevesih se pojavijo spomladi in na začetku poletja, kasneje čez poletje pa jih ni več opaziti. V jeseni se pojavijo krilate oblike, ki lahko odletijo na daljše razdalje in tako ustvarjajo nove kolonije. Nekoč je bila krvava uš zelo pogost škodljivec v slovenskih sadovnjakih, kasneje, ko so k nam uvozili njenega naravnega sovražnika, krvavkinega najezdnika, pa je uš iz sadovnjakov skoraj popolnoma izginila.[3]
Krvava uš (znanstveno ime Eriosoma lanigerum) je vrsta pravih listnih uši, ki je škodljivec sadnega drevja, predvsem jablan, ki izvira iz Severne Amerike, vendar je danes razširjena že skoraj po vsem svetu.
Krvava uš se hrani z drevesnim sokom, običajno na poganjkih in vejah, kjer se kolonije zaščitijo z vatastimi kosmiči. Telo odraslih žuželk je rjavo rdeče barve, ko pa jo stisnemo se iz nje pocedi rdeč sok, po čemer je dobila slovensko ime. Napadena drevesa so ogrožena tudi zato, ker se na mestih, kjer se hranijo uši pogosto pojavijo rakaste rane. Krvava uš ima na leto od 8 do 10 rodov, skozi celo lepo pa lahko vsaka uš skoti okrog 130 živih mladic. Prezimijo za skorjo na deblu, predvsem pa so zelo rade na koreninskem vratu in na debelejših vejah. Na drevesih se pojavijo spomladi in na začetku poletja, kasneje čez poletje pa jih ni več opaziti. V jeseni se pojavijo krilate oblike, ki lahko odletijo na daljše razdalje in tako ustvarjajo nove kolonije. Nekoč je bila krvava uš zelo pogost škodljivec v slovenskih sadovnjakih, kasneje, ko so k nam uvozili njenega naravnega sovražnika, krvavkinega najezdnika, pa je uš iz sadovnjakov skoraj popolnoma izginila.
