Byvreters (Meropidae) is 'n familie van voëls in die orde Coraciiformes. Die familie omvat 26 spesies wat in drie genera ingedeel is.[1]
Byevreters is voëls wat tot die familie Meropidae behoort. Hulle is almal insekvreters wat hul prooi vang terwyl hulle rondvlieg, of wat vanaf ’n uitkykpos soos telefoondrade blitsvinnig op hul prooi afpyl as hulle verbyvlieg. Kenmerkend van die byevreters is hul besonder helder en opvallende kleure, effens geboë snawels en lang, gepunte vlerke. Hul manier van vlieg herinner baie aan die van die swaeltjie. Die byevreters se verspreidingsgebied is beperk tot die tropiese en subtropiese dele, hoewel hulle ook al in gematigde lugstreke gesien is.
So is die Europese byevreter, die Merops apiaster, wat oral in Suider-Afrika voorkom, ook al as "besoekers" aan Nederland, België en Engeland bekend. Hulle het ook al daar gebroei. Die byevreters leef hoofsaaklik van bye, perdebye en ander insekte. Hulle grawe hul neste in sand- en grondwalle. Hulle lê spierwit eiers in die grondwal in ’n smal tonnel, wat tot 2 m lank kan wees.
Die 24 soorte byevreters word in sewe genusse ingedeel. By enkele soorte is die middelste stertvere langer. Hulle kan insekte besonder rats uit die lug vang omdat hul snawels lank en effens geboë is. Die byevreters se kos bestaan uit vlieë, bye en perdebye, kewers en ander insekte, maar hoofsaaklik uit bye en perdebye. Die byevreters het min behoefte aan water. Hulle drink feitlik nooit water nie omdat die vog in hul kos blykbaar heeltemal voldoende is om hul behoefte aan water te bevredig. Tot dusver is daar nog nie baie bekend oor die byevreters se natuurlike vyande nie. Slange en reptiele is waarskynlik hul belangrikste vyande. Hulle wag gewoonlik in die byevreters se neste en vreet ook hul eiers op. Buite hul neste word byevreters deur roofvoëls voorgelê.
Die Europese byevreter (Merops apiaster) is 25 cm lank, het 'n kastaiingbruin tot geel rug en 'n heldergeel keel met 'n smal, swarterige dwarsstreep aan die onderkant van die nek. Die res van die Iyf is blougroen, die oë is rooi, die snawel is swart en die pote grysbruin. Die twee geslagte lyk eenders. Die agterkop, mantel en kruis van die onvolwasse voel is groen en die middelstertvere is nie verleng nie. In Europa is hierdie voël 'n somergas en word hulle gewoonlik in swerms gesien. Hulle broei in die warm, sonnige gebiede rondom die Middellandse See en in Wes- en Suid-Afrika, waar hulle meestal langs mere en riviere bly.
Hulle het 'n voorkeur vir oop, onbegroeide gebiede omdat die meeste insekte daar voorkom. In teenstelling met die meeste ander byevreters, is die Europese byevreter ’n trekvoël. Wanneer dit koud is, trek hulle om in die tropiese dele van Afrika te oorwinter. Hulle trek soms selfs na Indië. Voor die eintlike broeityd vind paring plaas. Die mannetjie probeer dan met dansbewegings die wyfie se guns wen. In die paartyd toon byevreters ook 'n bepaalde gedrag ten opsigte van hul gebied.
By hulle gaan dit nie, soos by die meeste ander diere die geval is, oor die beskerming van hul kosvoorraad nie. Dit blyk duidelik daaruit dat die byevreters ophou om hul gebied te beskerm sodra die eiers klaar gelê is, hoewel daar kort daarna tog wei baie kos nodig is wanneer die kleintjies uitgebroei het. Hulle verjaag vermoedelik die ander mannetjies uit die gebied net sodat paring ongestoord kan plaasvind. Albei die ouers maak agter in die tonnel 'n kamertjie waar hulle in die harde, onverteerbare insekuitwerpsels, wat 'n soort harnas vorm, hul eiers lê. Die spierwit eiers lyk baie soos die van die ysvoël (Alcedo atthis), maar is effens groter. In die broeityd los die mannetjie en die wyfie mekaar af.
Ongeveer drie weke nadat die kleintjies uitgebroei het, kan hulle vlieg. In die begin kom die jong voëls gereeld na die ouers se nes terug om daar te oornag. Die Europese byevreters verklap hul teenwoordigheid meestal deur hul kenmerkende geroep, wat gehoor word wanneer die voëls baie hoog vlieg. Hulle sal snags roep as dit heldermaan is. Hul roepgeluide help om die groep bymekaar te hou. Byevreters vlieg dikwels baie ver om kos te soek, maar kom saans gewoonlik na dieselfde slaapplek terug.
Die rooibors-byevreter (Merops nubicoides) uit Noord – en Sentraal-Afrika het ’n pragtige rooi kleur en ’n blink, donkergroen kop. Die vlerke is donkerder as die rug, die kruis is hemelsblou en die slagvere het swart punte. Die pens is helder karmosyn, die onderste stertvere blou en die stert donker.
Die mannetjie en die wyfie lyk eenders. Die middelste stertvere is verleng, die oë is bruin met ’n swart streep daardeur, die snawel swart en die pote bruin-askleurig. Hulle vergader teen sononder in groot swerms by hul slaapplek, maar bedags word hulle in pare of klein groepe gesien terwyl hulle van hul uitkykposte insekte vang. Hulle eet veral sprinkane, daarom vervul hulle ’n baie belangrike rol in die biologiese ewewig in die natuur. Die byevreter hou meestal in die omgewing van riviere en moerasagtige gebiede.
Ander soorte byevreters wat ook in Afrika voorkom, is die rooikeel-byevreter (Merops bullockoides), wat veral langs riviere en droë lope in die noordoostelike helfte van Suider-Afrika hou, en die kleinbyevreter (Merops pusillus), wat ook naby riviere en strome bly, maar buite broeityd word hulle soms ver van water aangetref. Hulle kom ook in die noordoostelike helfte van Suider-Afrika voor. Die swawelstert-byevreter (Merops hirunddineus) word van bosveld met ’n taamlike hoë reënval tot in woestynagtige savannes, droë rivierlope en dor gebiede aangetref. Hulle verspreidingsgebied is die noordelike twee derdes van Suider-Afrika.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Byvreter
Byvreters (Meropidae) is 'n familie van voëls in die orde Coraciiformes. Die familie omvat 26 spesies wat in drie genera ingedeel is.
Byevreters is voëls wat tot die familie Meropidae behoort. Hulle is almal insekvreters wat hul prooi vang terwyl hulle rondvlieg, of wat vanaf ’n uitkykpos soos telefoondrade blitsvinnig op hul prooi afpyl as hulle verbyvlieg. Kenmerkend van die byevreters is hul besonder helder en opvallende kleure, effens geboë snawels en lang, gepunte vlerke. Hul manier van vlieg herinner baie aan die van die swaeltjie. Die byevreters se verspreidingsgebied is beperk tot die tropiese en subtropiese dele, hoewel hulle ook al in gematigde lugstreke gesien is.
So is die Europese byevreter, die Merops apiaster, wat oral in Suider-Afrika voorkom, ook al as "besoekers" aan Nederland, België en Engeland bekend. Hulle het ook al daar gebroei. Die byevreters leef hoofsaaklik van bye, perdebye en ander insekte. Hulle grawe hul neste in sand- en grondwalle. Hulle lê spierwit eiers in die grondwal in ’n smal tonnel, wat tot 2 m lank kan wees.
Los merópidos (Meropidae) son una familia de aves del orde Coraciiformes qu'entiende los abeyarucos, ( Merops apiaster) especializaos en comer inseutos voladores, sobremanera abeyes. La mayoría de les especies atópense n'África pero tamién esisten nel sur d'Europa, Madagascar, Australia y Nueva Guinea. Carauterícense polos sos plumaxes de ricos colores, cuerpos delgaos y davezu coles con plumes centrales llargues. Toos son coloríos y tienen picos curvaos escontra baxo y nales apuntiaes, que-yos dan aspeutu de golondrines cuando se ven de llueñe.
Amás de les abeyes, como suxure'l nome, comen aviespes y cualquier inseutu volador qu'atrapen en vuelu súbitu dende una percha estenada. Pero les abeyes melíferes son la so dieta predominante. La distribución de los abeyarucos ye casi idéntica a la distribución natural orixinal de les cuatro especies d'abeyes más comunes [ensin referencies]. Fry et al.[1] planteguen que 20 estudios separtaos de les dietes de 16 tipos d'abeyarucos, amuesen que los Hymenoptera (formigues, abeyes y aviespes) constitúin del 20 al 96 % de tolos inseutos comíos, y que les abeyes melíferes yeren en promediu alredor d'un terciu de los himenópteros consumíos.
Antes de tragase la presa, un abeyarucu quíta-y l'aguiyón cutiendo repitidamente l'inseutu escontra una superficie dura. Nesti procesu, la presión que-y aplica al inseutu va estrayendo la mayor parte del velenu. Notablemente, los abeyerucos namái prinden les sos preses en vuelu, pero si esos mesmos inseutos nun tán volando inórenlos.
Los abeyarucos son gregarios. Formen colonies añerando en túneles escavaos nos llaos de banquines arenoses, como les que se formen al colapsar los cantos d'un ríu. Gran númberu d'estos furacos pueden vese de cutiu xuntos, coles buelgues blanques, pol regueru de los sos deposiciones, acentuando les entraes. La puesta ye de 2 a 9 güevos (dependiendo de la especie) blancos. La mayoría de les especies son monógames y dambos padres curien los sos fíos.
La familia Meropidae contién 27 especies en trés xéneros[2] distribuyíos en dos subfamilies, Nyctyornithinae (que nes caberes versiones de la llista de Charles Sibley dixébrense col estatus de familia Nyctyornithidae) y Meropinae (los abeyarucos típicos).[ensin referencies]
Subfamilia Nyctyornithinae
Subfamilia Meropinae
Los merópidos (Meropidae) son una familia de aves del orde Coraciiformes qu'entiende los abeyarucos, ( Merops apiaster) especializaos en comer inseutos voladores, sobremanera abeyes. La mayoría de les especies atópense n'África pero tamién esisten nel sur d'Europa, Madagascar, Australia y Nueva Guinea. Carauterícense polos sos plumaxes de ricos colores, cuerpos delgaos y davezu coles con plumes centrales llargues. Toos son coloríos y tienen picos curvaos escontra baxo y nales apuntiaes, que-yos dan aspeutu de golondrines cuando se ven de llueñe.
Qızlarquşukimilər fəsiləsi (lat. Meropidae) — Göyçəqarğakimilər dəstəüstünə aid quşlar dəstəsi.
Azərbaycanda 2 növü olan bir cinsi vardır. Qızlarquşu cinsinə aid olan quşlar sığırçın boydadır . Dimdiyi nazik, yüngülcə aşağı əyilmişdir, qanadları iti, uzundur. Quyruğu uzun, orta sükan lələkləri ucda ensizdir və qalanlarından xeyli qabağa çıxır. Ayaqları xeyli gödəkdir. Ön barmaqları yarıya qədər bitişmişdir.
Azərbaycan heyvanlar aləmi. III cild, Onurğalılar. Bakı «Elm». 2004 - 620 s.
Qızlarquşukimilər fəsiləsi (lat. Meropidae) — Göyçəqarğakimilər dəstəüstünə aid quşlar dəstəsi.
Ar gwespetaered[1][2] eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Meropidae, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840)[3].
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List[4] ez a tri genad d'ober ar c'herentiad :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar gwespetaered eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Meropidae, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840).
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List ez a tri genad d'ober ar c'herentiad :
Els meròpids són una família d'ocells de l'ordre dels coraciformes, coneguts genèricament con abellerols, el sol representant de la qual a Europa és l'abellerol comú.[1]
Segons les espècies, ponen de 2 a 9 ous de color blanc per posta, i en tenen cura tots dos progenitors.
Mengen insectes voladors, especialment abelles i vespes. Abans de menjar-se-les, els meròpids extreuen el fibló i part de la toxina que hi conté a còpia de colpejar l'insecte amb una superfície dura.
La majoria de les espècies es troben a Àfrica, però també n'hi ha al sud d'Europa, Austràlia i Nova Guinea.
Són espècies gregàries i monògames, que formen colònies de cria als talussos de les ribes dels rius.
Segons recents revisions,[2]aquesta família està formada per 3 gèneres amb 31 espècies:
Els meròpids són una família d'ocells de l'ordre dels coraciformes, coneguts genèricament con abellerols, el sol representant de la qual a Europa és l'abellerol comú.
Teulu o adar yw'r Gwenynysorion (Lladin: Meropidae). Mae'r rhan fwyaf o'r rhywogaethau sy'n perthyn i'r teulu hwn yn frodorol o Affrica ac Asia ond ceir llond dwrn yn Ewrop, Awstralia a Gini Newydd. Yr hyn sy'n eu nodweddu yw eu plu amryliw llachar, cyrff main, hir a chynnfonau gydag un bluen ganolog yn hirach na'r gweddill. Mae ganddyn nhw i gyd dro yn eu pigau, a hwnnw'n troi ar i lawr, ac adenydd tebyg i'r wennol. Ceir 26 rhywogaeth gwahanol.
Fel yr awgryma'r enw, gwenyn yw eu prif fwyd, cacwn ac unrhyw fath arall o bryfaid. maent yn eu dal wrth iddynt hedfan, ac mae pryfaid a morgrug yn 20% i 96% o'u diet dyddiol. Cyn llyncu ei ysglyfaeth mae'r Gwenynysydd yn tynnu'r colyn drwy ei daro yn erbyn wyneb caled craig ayb. Drwy wneud hyn mae'n gwaredu'r rhan fwyaf o'r gwenwyn.
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Gwenynysor bach Merops pusillus Gwenynysor bronwinau'r De Merops oreobates
_in_Tirunelveli.jpg)
Vlhovití (Meropidae) je čeleď malých až středně velkých ptáků náležící do řádu srostloprstých (Coraciiformes). Obsahuje 25 druhů ve třech rodech. Obývají starý svět. Žijí v otevřené krajině s výjimkou africké vlhy safírové, která žije v deštném lese.
Živí se většinou blanokřídlým hmyzem, loví jej za letu. Často loví hromadně. Úlovek zabijí úderem o větev a poté tlakem zobáku vyprázdní jedový váček žihadla.[1] Vyvrhují vývržky.
Hnízdí v norách, většinou v koloniích. Některé malé a lesní druhy hnízdí solitérně. Inkubace trvá zhruba 20 dní, mláďata se líhnou holá a slepá. Na krmení se podílí oba rodiče.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vlhovití ve Wikimedia Commons
Vlhovití (Meropidae) je čeleď malých až středně velkých ptáků náležící do řádu srostloprstých (Coraciiformes). Obsahuje 25 druhů ve třech rodech. Obývají starý svět. Žijí v otevřené krajině s výjimkou africké vlhy safírové, která žije v deštném lese.
Biædere (latin: Meropidae) er en fuglefamilie i ordenen Skrigefugle.
Familie Biædere Meropidae
Biædere (latin: Meropidae) er en fuglefamilie i ordenen Skrigefugle.
Die Bienenfresser oder Spinte (Meropidae) bilden eine Familie mittelgroßer Vögel, die in Afrika, in West- und Südeuropa, teilweise auch in Mittel- und Osteuropa, im Nahen Osten, Südasien, Südostasien, Australien und Neuguinea vorkommen. In reinen Wüstengebieten, z. B. in der Sahara oder der zentralarabischen Wüste, sowie in Nord-, Mittel- und Südamerika kommen Bienenfresser nicht vor. Sie werden zu den Rackenvögeln (Coraciiformes) gestellt.[1]
Bienenfresser sind kleine, sehr farbige Vögel bei denen grüne, blaue und gelbe Tönungen dominieren. Die Rückenseite ist in der Regel dunkler als die Bauchseite. Beide Geschlechter sind äußerlich kaum zu unterscheiden. Der Rumpf ist länglich-oval, der Hals kurz und dick. Der Schnabel ist lang und schlank, seitlich abgeflacht und gebogen. Die Flügel sind lang und zugespitzt, der Schwanz ist ebenfalls lang. Die Beine sind kurz, die Füße sind klein.[1]
Die meisten Bienenfresserarten leben in offenen Habitaten, in Savannen, offenen Wäldern, Waldrändern, nur wenige Arten sind Bewohner dichter Wälder. Bienenfresser sind auf große Insektennahrung spezialisiert. Sie lauern auf einer Warte auf ihre Beute, die im Fluge gefangen wird. Lediglich der Saphirspint (M. muelleri) sucht seine Nahrung in Bodennähe. Oft bilden Bienen und Wespen die bevorzugte Nahrung. Bienenfresser haben ein sehr unterschiedliches Brutverhalten. Einige Arten brüten als solitäre Paare, andere bilden große Nistkolonien. Die Nester werden am Ende von selbst gegrabenen Tunneln in sandigen Hängen errichtet. Das Gelege besteht aus zwei bis sieben Eiern. Beide Eltern, manchmal unterstützt von Exemplaren aus vorherigen Bruten, beteiligen sich am Graben der Tunnel, dem Brüten und der Aufzucht der Jungvögel. Die Jungvögel sind während der ersten 20 Tage ihres Lebens federlos und völlig hilflos. Nach dem Verlassen des Nestes werden sie lediglich für wenige Tage von den Eltern weiter gefüttert.[1]
Die Familie besteht aus 3 Gattungen und 31 Arten.[1]
Die waldbewohnenden Nachtspinte (Nyctyornis) sind die Schwestergruppe aller anderen Bienenfresser[1] und wurden manchmal als eigene Familie Nyctyornithidae abgetrennt.
Die Bienenfresser oder Spinte (Meropidae) bilden eine Familie mittelgroßer Vögel, die in Afrika, in West- und Südeuropa, teilweise auch in Mittel- und Osteuropa, im Nahen Osten, Südasien, Südostasien, Australien und Neuguinea vorkommen. In reinen Wüstengebieten, z. B. in der Sahara oder der zentralarabischen Wüste, sowie in Nord-, Mittel- und Südamerika kommen Bienenfresser nicht vor. Sie werden zu den Rackenvögeln (Coraciiformes) gestellt.
.jpg)
Do Iemenfreetere (Meropidae, düütsk: "Bienenfresser") sunt een Familie fon do Fuugele. Do maaste lieuwje in eepene Loundskup, wier jo Insekten joagje, foaraaln Iemen un Häspen.
Tou ju Familie heere do Sleeke
Merops bulocki frenatus as Biespil foar dän Sleek Merops
Meropogon forsteni
Nyctyornis athertoni as Biespil foar dän Sleek Nyctyornis
Do Iemenfreetere (Meropidae, düütsk: "Bienenfresser") sunt een Familie fon do Fuugele. Do maaste lieuwje in eepene Loundskup, wier jo Insekten joagje, foaraaln Iemen un Häspen.
Keremkerem ni ndege wa familia ya Meropidae. Wana rangi maridadi na mwili wao ni mwembamba. Domo lao ni refu na jembamba na mkia wa aina nyingi ya keremkerem una mileli mirefu katikati.
Ndege hawa wanaishi uwandani kwa kanda ya tropiki na nusu-tropiki ya Afrika, Ulaya na Asia. Hula wadudu, na nyuki, manyigu na mabunzi hasa, ambao wanakamatwa hewani. Kabla ya kula, ndege anatoa mshale wa mdudu akimgongia tawi la mti au kitu kigumu kingine.
Keremkerem hupenda kuwa pamoja kwa makundi. Huchimba mashimo ndani ya kando za mchanga kwa kutaga mayai yao meupe.
Familia ya Meropidae imegawika nusufamilia mbili: Nyctyornithinae (keremkerem wenye ndevu) na Meropinae (keremkerem wa kawaida).
Kerem koo-jeupe
Kerem wa Ulaya
Kerem wa Böhm
Kerem koo-jekundu
Kerem paji-jeupe
Kerem mweusi
Keremberere
Kerem kidari-chekundu
Kerem masharubu-buluu
Kondekonde kusi
Kondekonde kaskazi
Kerem kidari-marungi
Kerem kijani
Kerem shavu-buluu
Kerem mdogo
Kerem Somali
Kerem kiole
Kerem mkufu-buluu
Purple-bearded bee-eater
Chestnut-headed bee-eater
Rainbow bee-eater
Blue-tailed bee-eater
Red-bearded bee-eater
Blue-bearded bee-eater
Keremkerem ni ndege wa familia ya Meropidae. Wana rangi maridadi na mwili wao ni mwembamba. Domo lao ni refu na jembamba na mkia wa aina nyingi ya keremkerem una mileli mirefu katikati.
Ndege hawa wanaishi uwandani kwa kanda ya tropiki na nusu-tropiki ya Afrika, Ulaya na Asia. Hula wadudu, na nyuki, manyigu na mabunzi hasa, ambao wanakamatwa hewani. Kabla ya kula, ndege anatoa mshale wa mdudu akimgongia tawi la mti au kitu kigumu kingine.
Keremkerem hupenda kuwa pamoja kwa makundi. Huchimba mashimo ndani ya kando za mchanga kwa kutaga mayai yao meupe.
Familia ya Meropidae imegawika nusufamilia mbili: Nyctyornithinae (keremkerem wenye ndevu) na Meropinae (keremkerem wa kawaida).
As meropidas u meropidos (scientificament, en latín, Meropidae (Rafinesque, 1815)) son una familia d'aus voladeras d'a orden Coraciiformes, de dieta insectivora y colors de plumas muit vivas, que se conoix regularment en aragonés como «abellaruelos»[1] u «abelleros»[1], y en aragonés ribagorzano tamién[2] como abellerols[1][3]/abellarols[1].
Son aus de volido rapido y áchil, con alas que rematan en punta. O cuerpo mesura entre 25 y 30 cm de largo. O plumache ye coloriu, en o qual predominan os tonos azuls y verdes, anque tamién gosan tener pintas amariellas y royiscas en partes concretas d'o cuerpo, como a capeza, huembros y papo.
O pico ye largo, de 4-6 cm, de color fusca, y lo emplegan pa encalzar y pizcar insectos en pleno volido. Tamién pueden pillar-ne directament de tierra. Consumen una ripa d'abellas, graspias, ferfetz y escarabachos, anque o suyo impacto sobre as poblacions d'abellas domesticas ye minimo y sostenible por a propia demografía d'as arnas.[4]
As patas son curtas y fuertes, y les sirven pa prender-se en una percha y pa esgarrapar os cados a on que fan niedo, en ripazos y espuendas de tierra, a buena altaria pa privar que i arriben os predadors.
A familia concabe 3 cheneros:
As meropidas u meropidos (scientificament, en latín, Meropidae (Rafinesque, 1815)) son una familia d'aus voladeras d'a orden Coraciiformes, de dieta insectivora y colors de plumas muit vivas, que se conoix regularment en aragonés como «abellaruelos» u «abelleros», y en aragonés ribagorzano tamién como abellerols/abellarols.
Les wespîs, c' est des beas grands moxhons å ploumaedje carimadjoylé, k' apicèt des wesses tot volant.
No d' l' indje e sincieus latén : Merops spp
Leus penas sont foirt pondants, a môde di triyingue.
Leu cawe est mo longue.
Les måyes ont a pô près l' minmme ploumaedje ki les frumeles.
Li betch est longou, ene miete cron sol dibout.
Les wespîs s' adjocnut voltîs al copete des bouxhons et so les fis d' telefone.
I volnut come les orondes, balter sacwants côps, pu planer. I polnut voler bråmint pus radmint po-z apicî ene proye: des wesses, des moxhes, u des ôtes insekes. Adonpwis, i rvegnnut so leu djoke, et disçôpecer leu proye divant del magnî.
I vicnut dins les campagnes avou des bouxhons plik plok, et pus voltî åd dilong des aiwes.
I fwaiynut leus nis tote ene volêye al minme plaece: i cåvelnut on trô, roye-di-cirmint, dins on hourlea, on falijhea di fråle tere et ponre tot å coron.
Les wespîs, c' est des beas grands moxhons å ploumaedje carimadjoylé, k' apicèt des wesses tot volant.
No d' l' indje e sincieus latén : Merops spp
Οι Μεροπίδες (Meropidae) είναι οικογένεια πτηνών της τάξης των Κορακιόμορφων. Χαρακτηρίζονται από πολύχρωμα φτερά, μακρύ και στενό κορμί και συνήθως μακριά φτερά στην ουρά. Η ομάδα αυτών των πουλιών ζει και αναπαράγεται σε ανοικτές εκτάσεις σε τροπικές και υπο-τροπικές περιοχές του Παλαιού Κόσμου.
Όπως λέει και το όνομα τους, οι μελισσοφάγοι, κυρίως τρέφονται με έντομα, και ειδικά με μέλισσες και σφήκες τις οποίες συλλαμβάνουν στον αέρα με βουτιές που κάνουν από ψηλές θέσεις η ακόμα και όταν βρίσκονται στον αέρα. Πριν να καταπιεί την λεία του ο μελισσοφάγος αφαιρεί το κεντρί κτυπώντας απανωτά το έντομο σε σκληρό μέρος μερικές φορές.
Ο μελισσοφάγος είναι κοινωνικό είδος και φτιάχνει φωλιές ομαδικά σε τούνελ σε αμμώδεις λόφους. Τα αυγά του είναι άσπρα. Επίσης οι μελισσοφάγοι τρέφονται και κουρνιάζουν ομαδικά κατά σμήνη.
Η οικογένεια των Μελισσοφάγων αποτελείται από δύο υποοικογένειες- τους γενειοφόρους Μελισσοφάγους Nyctyornithinae (που ανήκουν στην οικογένεια Nyctyornithidae σύμφωνα με τον Charles Sibley και την τελευταία έκδοση της αναλυτικής παγκόσμιας λίστας του), και τους Meropinae, τους τυπικούς Μελισσοφάγους.
Ο πλήρης κατάλογος των ειδών έχει ως εξής:
Корташар кошлар (лат. Meropidae) — ракшасыманнар отрядының кошлар семьялыгы. Озынлыгы 15–35 см. Канатлары озын һәм очлаеп килгән, тиз оча. Ачык төстә булалар. Ауразия, Африка һәм Австралиянең уртача һәм тропик зоналарында таралганнар. Ачык урыннарда төркемләп яшиләр, өн казып оялыйлар. Бөҗәқләр белән тукланалар. Кайчак бал кортларны ашыйлар. Татарстанда сары корташар очрый.
Meropogon ыругы
Корташарлар (Merops) ыругы
Төңге корташарлар (Nyctyornis) ыругы
Корташар кошлар (лат. Meropidae) — ракшасыманнар отрядының кошлар семьялыгы. Озынлыгы 15–35 см. Канатлары озын һәм очлаеп килгән, тиз оча. Ачык төстә булалар. Ауразия, Африка һәм Австралиянең уртача һәм тропик зоналарында таралганнар. Ачык урыннарда төркемләп яшиләр, өн казып оялыйлар. Бөҗәқләр белән тукланалар. Кайчак бал кортларны ашыйлар. Татарстанда сары корташар очрый.
Щу лъэпкъыр (лат-бз. Meropidae) — къуаргъкъащхъуэ хэкӀыгъуэм щыщ лъэпкъщ.
Теплъэ щӀэращӀэ зиӀэ лӀэужьыгъуэхэр зэщӀеубыдэщ. Хуабжьу зэкӀужьхэщ, пэ, дамэ, кӀэ кӀыхьхэщ. Я теплъэм куэду хыболъагъу гъуэжь, щӀыху, сырыху, удзыфэхэр. Анэхэри хъухэри зэфэгъущ.
Нэхъыбэу здэпсэур тропик-субтропик хэкухэращ, лъэтэжхэкъым. Къаукъазым щыгъуалъхьэр лӀэужьыгъуитӀщ, ахэр мэлъэтэж. Щу лъэпкъым хыхьэ лӀэужьыгъуэхэм гуп-гупурэ къалъэтыхь, гуп-гупури мэгъуалъхьэ. Абгъуэ здащӀыр нэхъыбэу нэпкъ задэхэм ядежщ. Зэ гъуэлъхьэгъуэр джэдыкӀи 2-5-щ, бгъуэнщӀагъ къыраудам икӀэм занщӀэу щагъэтӀылъ, щӀэдзын гуэри ямыӀэу.
Я Ӏусыр жьым къыщаубыд гъудэбадзэхэращ.
पतेना (Bee-eater) पक्षियों के कोरैसीफ़ोर्मीस जीववैज्ञानिक गण का एक कुल है, जिसे जीववैज्ञानिक रूप से मेरोपिडाए (Meropidae) कहा जाता है। इस कुल में तीन वंश सम्मिलित हैं जिनमें मिलाकर २७ ज्ञात जातियाँ हैं। यह अपने रंग-बिरंगे पतले शरीरों और लम्बी दुमों से पहचानी जाती हैं। इस कुल की अधिकांश जातियाँ अफ़्रीका और एशिया में पाई जाती हैं, लेकिन कुछ दक्षिणी यूरोप, ऑस्ट्रेलिया और नया गिनी में भी रहती हैं।[1][2][3]
पतेना (Bee-eater) पक्षियों के कोरैसीफ़ोर्मीस जीववैज्ञानिक गण का एक कुल है, जिसे जीववैज्ञानिक रूप से मेरोपिडाए (Meropidae) कहा जाता है। इस कुल में तीन वंश सम्मिलित हैं जिनमें मिलाकर २७ ज्ञात जातियाँ हैं। यह अपने रंग-बिरंगे पतले शरीरों और लम्बी दुमों से पहचानी जाती हैं। इस कुल की अधिकांश जातियाँ अफ़्रीका और एशिया में पाई जाती हैं, लेकिन कुछ दक्षिणी यूरोप, ऑस्ट्रेलिया और नया गिनी में भी रहती हैं।
The bee-eaters are a group of non-passerine birds in the family Meropidae, containing three genera and thirty species. Most species are found in Africa and Asia, with a few in southern Europe, Australia, and New Guinea. They are characterised by richly coloured plumage, slender bodies, and usually elongated central tail feathers. All have long down-turned bills and medium to long wings, which may be pointed or round. Male and female plumages are usually similar.
As their name suggests, bee-eaters predominantly eat flying insects, especially bees and wasps, which are caught on the wing from an open perch. The insect's stinger is removed by repeatedly hitting and rubbing the insect on a hard surface. During this process, pressure is applied to the insect's body, thereby discharging most of the venom.
Most bee-eaters are gregarious. They form colonies, nesting in burrows tunnelled into vertical sandy banks, often at the side of a river or in flat ground. As they mostly live in colonies, large numbers of nest holes may be seen together. The eggs are white, with typically five to the clutch. Most species are monogamous, and both parents care for their young, sometimes with assistance from related birds in the colony.
Bee-eaters may be killed by raptors; their nests are raided by rodents, weasels, martens and snakes, and they can carry various parasites. Some species are adversely affected by human activity or habitat loss, but none meet the International Union for Conservation of Nature's vulnerability criteria, and all are therefore evaluated as "least concern". Their conspicuous appearance means that they have been mentioned by ancient writers and incorporated into mythology.
The bee-eaters were first named as a scientific group by the French polymath Constantine Samuel Rafinesque-Schmaltz, who created the bird subfamily Meropia for these birds in 1815.[1][2] The name, now modernised as Meropidae, is derived from Merops, the Ancient Greek for "bee-eater",[3] and the English term "bee-eater" was first recorded in 1668, referring to the European species.[4]
The bee-eaters have been considered to be related to other families, such as the rollers, hoopoes and kingfishers, but ancestors of those families diverged from the bee-eaters at least forty million years ago, so any relationship is not close.[5] The scarcity of fossils is unhelpful. Bee-eater fossils from the Pleistocene (2,588,000 to 11,700 years ago) have been found in Austria, and there are Holocene (from 11,700 years ago to present) specimens from Israel and Russia, but all have proved to be of the extant European bee-eater.[6] Opinions vary as to the bee-eater's nearest relatives. In 2001, Fry considered the kingfishers to be the most likely,[5] whereas a large study published in 2008 found that bee-eaters are sister to all other Coraciiformes (rollers, ground rollers, todies, motmots and kingfishers).[7] A 2009 book supported Fry's contention,[8] but then a later study in 2015 suggested that the bee-eaters are sister to the rollers.[9] The 2008 and 2015 papers both linked the kingfishers to the New World motmots.[7][9]
The bee-eaters are generally similar in appearance, although they are normally divided into three genera. Nyctyornis comprises two large species with long throat feathers, the blue-bearded bee-eater and the red-bearded bee-eater, both of which have rounded wings, a ridged culmen, feathered nostrils and a relatively sluggish lifestyle. The purple-bearded bee-eater is the sole member of Meropogon, which is intermediate between Nyctyornis and the typical bee-eaters, having rounded wings and a "beard", but a smooth culmen and no nostril feathers. All the remaining species are normally retained in the single genus Merops. There are close relationships within this genus, for example the red-throated bee-eater and the white-fronted bee-eater form a superspecies, but formerly suggested genera, such as Aerops, Melittophagus, Bombylonax and Dicrocercus,[10] have not been generally accepted for several decades since a 1969 paper united them in the current arrangement.[5][11]
Merops boehmi
M. apiaster
M. ornatus
M. persicus
M. superciliosus
M. philippinus
M. viridis
M. leschenaulti
M. orientalis
M. malimbicus
M. nubicus
M. albicollis
M. muelleri
M. gularis
M. oreobates
M. pusillus
M. variegatus
M. hirundineus
M. breweri
Meropogon forsteni
M. bulocki
M. bullockoides
Nyctyornis
Phylogenetic tree (maximum parsimony) based on a 2007 study. Nyctyornis athertoni and Merops revoilii were not included in the study. The placement of Meropogon is unclear.[12]The bee-eater family contains the following species.
The Asian green bee-eater, African green bee-eater, and Arabian green bee-eater were previously considered to be a single species, and are still treated as such by some authorities.[13][14][15]
A 2007 nuclear and mitochondrial DNA study produced a possible phylogenetic tree, although the position of the purple-bearded bee-eater seems anomalous, in that it appears amongst Merops species.[12]
The bee-eaters are morphologically a fairly uniform group. They share many features with related Coraciiformes such as the kingfishers and rollers, being large-headed (although less so than their relatives), short-necked, brightly plumaged and short-legged. Their wings may be rounded or pointed, with the wing shape closely correlated with the species' preferred foraging habitat and migratory tendencies. Shorter, rounder wings are found on species that are sedentary and make typically short foraging flights in denser forests and reed-beds. Those with more elongated wings are more migratory. All the bee-eaters are highly aerial; they take off strongly from perches, fly directly without undulations, and are able to change direction quickly, although they rarely hover.[5]
The flight feathers of the wing comprise 10 primaries, the outermost being very small, and 13 secondaries, and there are 12 tail feathers.[16]
The bills of bee-eaters are curved, long and end in a sharp point. The bill can bite strongly, particularly at the tip, and it is used as a pair of forceps with which to snatch insects from the air and crush smaller prey. The short legs have weak feet, and when it is moving on the ground a bee-eater's gait is barely more than a shuffle. The feet have sharp claws used for perching on vertical surfaces and also for nest excavation.[5]
The plumage of the family is generally very bright and in most species is mainly or at least partially green, although the two carmine bee-eaters are primarily rose-coloured. Most of the Merops bee-eaters have a black bar through the eye and many have differently coloured throats and faces. The extent of the green in these species varies from almost complete in the green bee-eater to barely any green in the white-throated bee-eater. Three species, from equatorial Africa, have no green at all in their plumage, the black bee-eater, the blue-headed bee-eater and the rosy bee-eater. Many species have elongated central tail feathers.[5]
There is little visible difference between the sexes in most of the family, although in several species the iris is red in the males and brown-red in the females, and in species with tail-streamers these may be slightly longer in males. Both the European and red-bearded bee-eaters have sex-based differences in their plumage colour, and the female rainbow bee-eater has shorter tail streamers than the male, which terminate in a club-shape that he lacks.[5] There may be instances where bee-eaters are sexually dichromatic at the ultraviolet part of the colour spectrum, which humans cannot see. A study of blue-tailed bee-eater found that males were more colourful than females in UV light. Their overall colour was also affected by body condition, suggesting that there was a signalling component to plumage colour.[17] Juveniles are generally similar to adults, except for the two Nyctyornis species, in which the young have mainly green plumage.[5]
Bee-eaters have calls that are characteristic for each species. Most sound simple to the human ear, but show significant variability when studied in detail, carrying significant information for the birds.[5]
The bee-eaters have an Old World distribution, occurring from Europe to Australia. The centre of diversity of the family is Africa, although a number of species also occur in Asia. Single species occur in each of Europe, (the European bee-eater), Australia (the rainbow bee-eater) and Madagascar (the olive bee-eater, also found on mainland Africa). Of the three genera, Merops, which has the majority of the species, occurs across the entirety of the family's distribution. Nyctyornis is restricted to Asia, ranging from India and southern China to the Indonesian islands of Sumatra and Borneo. The genus Meropogon has a single species restricted to Sulawesi in Indonesia.[5]
Bee-eaters are fairly indiscriminate in their choice of habitat. Their requirements are simply an elevated perch from which to watch for prey and a suitable ground substrate in which to dig their breeding burrow. Because their prey is entirely caught on the wing they are not dependent on any vegetation type. A single species, the blue-headed bee-eater, is found inside closed rainforest where it forages close to the ground in poor light in the gaps between large trees. Six other species are also closely associated with rainforest, but occur in edge habitat such as along rivers, in tree-fall gaps, off trees overhanging ravines or on emergent tree crowns above the main canopy.[5]
Species that breed in subtropical or temperate areas of Europe, Asia and Australia are all migratory. The European bee-eaters that breed in southern Europe and Asia migrate to West and southern Africa. Another population of the same species breeds in South Africa and Namibia; these birds move northwards after breeding. In Australia the rainbow bee-eater is migratory in the southern areas of its range, migrating to Indonesia and New Guinea, but occurs year-round in northern Australia. Several species of bee-eater, are intra-African migrants;[5] the white-throated bee-eater, for example, breeds on the southern edge of the Sahara and winters further south in equatorial rainforest.[18] The most unusual migration is that of the southern carmine bee-eater, which has a three-stage migration; after breeding in a band between Angola and Mozambique it moves south to Botswana, Namibia and South Africa before moving north to its main wintering grounds in northern Angola, Congo and Tanzania.[19]
The bee-eaters are diurnal, although a few species may migrate during the night if the terrain en route is unsuitable for stopping or if they are crossing the sea. Bee-eaters are highly social, and pairs sitting or roosting together are often so close that they touch (an individual distance of zero). Many species are colonial in the breeding season and some species are also highly gregarious when not nesting.[5]
The social structures of the red-throated bee-eater and the white-fronted bee-eaters have been described as more complex than for any other bird species.[5] The birds exist in colonies located on nesting cliffs, and have a stable structure all year round. These colonies typically contain five to 50 burrows, occasionally up to 200, and are composed of clans of two or three pairs, their helpers, and their offspring.[20] The helpers are male offspring from a previous year.[5] Within the colony, the males alternate between guarding their mate and attempting to make forced copulations with other females.[20] The females in turn attempt to lay eggs in their neighbour's nests, an example of brood parasitism. Some individuals also specialise in kleptoparasitism, stealing prey collected by other colony members. The colony's daily routine is to emerge from the nesting holes or roosting branches soon after dawn, preen and sun themselves for an hour, then disperse to feed. Feeding territories are divided by clan, with each clan defending its territory from all others of the same species, including clans of the same colony.[21] The clans return to the colony before dusk, and engage in more social behaviour before retiring for the night. Colonies are situated several hundred metres apart and have little to do with each other, although young individuals may disperse between colonies. As such these species can be thought to have four tiers of social kinship, the individual pair, the family unit, the clan and the colony as a whole.[5]
Bee-eaters spend around 10% of their day on comfort activities. These include sunning themselves, dust bathing and water bathing. Sunning behaviour helps warm birds in the morning, reducing the need to use energy to raise their temperature. It also has a social aspect, as multiple birds adopt the same posture. Finally, it may help stimulate parasites in the feathers, making them easier to find and remove. Due to their hole-nesting lifestyle, bee-eaters accumulate a number of external parasites such as mites and flies. Together with sunning, bouts of dust bathing (or water bathing where available), as well as rigorous preening, keep the feathers and skin in good health. Bathing with water involves making shallow dives into a water body and then returning to a perch to preen.[5]
The bee-eaters are almost exclusively aerial hunters of insect prey. Prey is caught either on the wing or more commonly from an exposed perch from which the bee-eater watches for prey. Smaller, rounder-winged bee-eaters typically hunt from branches and twigs closer to the ground, whereas the larger species hunt from tree tops or telephone wires. One unusual technique often used by carmine bee-eaters is to ride on the backs of bustards.[5]
Prey can be spotted from a distance; European bee-eaters are able to spot a bee 60 m (200 ft) away, and blue-cheeked bee-eaters have been observed flying out 100 m (330 ft) to catch large wasps. Prey is approached directly or from behind. Prey that lands on the ground or on plants is usually not pursued. Small prey may be eaten on the wing, but larger items are returned to the perch where they are beaten until dead and then broken up. Insects with poisonous stings are first smacked on the branch, then, with the bird's eyes closed, rubbed to discharge the venom sac and stinger. This behaviour is innate, as demonstrated by a juvenile bird in captivity, which performed the task when first presented with wild bees. This bird was stung on the first five tries, but by ten bees, it was as adept at handling bees as adult birds.[5]
Bee-eaters consume a wide range of insects; beyond a few distasteful butterflies they consume almost any insect from tiny Drosophila flies to large beetles and dragonflies. At some point bee-eaters have been recorded eating beetles, mayflies, stoneflies, cicadas, termites, crickets and grasshoppers, mantises, true flies and moths. For many species, the dominant prey item are stinging members of the order Hymenoptera, namely wasps and bees. In a survey of 20 studies, the proportion of the diet made up by bees and wasps varied from 20% to 96%, with the average being 70%. Of these honeybees can comprise a large part of the diet, as much as 89% of the overall intake. The preference for bees and wasps may have arisen because of the numerical abundance of these suitably sized insects.[5] The giant honeybee is a particularly commonly eaten species. These bees attempt to congregate in a mass defence against the bee-eaters.[22] In Israel, a European bee-eater was documented attempting to eat a small bat that it had caught, which probably could not fit down its throat.[23]
Like kingfishers, bee-eaters regurgitate pellets of undigested material, typically 2 cm (0.8 in) long black oblongs.[5]
If an apiary is set up close to a bee-eater colony, a larger number of honey bees are eaten because they are more abundant. However, studies show the bee-eaters do not intentionally fly into the apiary, rather they feed on the insects caught on pastures and meadows within a radius of 12 km (7.5 mi) from the colony, this maximum distance being reached only when there is a shortage of food. Observations show that the birds actually enter the apiary only in cold and rainy periods, when the bees do not leave the hive and other insect prey are harder for the bee-eaters to detect.[24]
Many bee-keepers believe that the bee-eaters are the main obstacle causing worker bees not to forage, and instead stay inside the hives for much of the day between May and the end of August. However, a study carried out in a eucalyptus forest in the Alaluas region in the Murqub District in Libya, 80 km (50 mi) east of Tripoli, showed that the bee-eaters were not the main obstacle to bee foraging; in some cases, the foraging rate was higher in the presence of the birds than in their absence. The average bird meal consisted of 90.8% honey bees and 9.2% beetles.[25]
Predation is more likely when the bees are queening or during the peak of migration, from late March till mid-April, and in mid-September. Hives close to or under trees or overhead cables are at increased risk as the birds pounce on flying insects from these perches.[26]
Bee-eaters are monogamous during a nesting season, and in sedentary species, pairs may stay together for multiple years. Migratory bee-eaters may find new mates each breeding season. The courtship displays of the bee-eaters are rather unspectacular, with some calling and raising of throat and wing feathers. The exception is the performance of the white-throated bee-eater. Their "butterfly display" involves both members of a pair performing a gliding display flight with shallow wing-beats; they then perch facing each other, raising and folding their wings while calling.[5] Most members of the family engage in courtship feeding, where the male presents prey items to the female, and such feeding can account for much, if not all, of the energy females require for egg creation.[27]
Like almost all Coraciiformes the bee-eaters are cavity nesters.[28] In the case of the bee-eaters the nests are burrows dug into the ground, either into the sides of earth cliffs or directly into level soil. Both types of nesting site are vulnerable, those on level ground are vulnerable to trampling and small predators, whereas those in cliffs, which are often the banks of rivers, are vulnerable to flash floods, which can wipe out dozens or hundreds of nests. Many species will nest either on cliffs or on level ground but prefer cliffs, although Böhm's bee-eater always nests on level ground. The burrows are dug by both birds in the pair, sometimes assisted by helpers. The soil or sand is loosened with jabs of the sharp bill, then the feet are used to kick out the loose soil. It has been suggested that riverine loess deposits that do not crumble when excavated may be favoured by the larger bee-eaters.[29][30] There may be several false starts where nests are dug partway before being abandoned; in solitary species this can give the impression of colonial living even when that is not the case. The process of nest building can take as long as twenty days to complete, during which time the bill can be blunted and shortened. Nests are generally used only for a single season and are rarely used twice by the bee-eaters, but abandoned nests may be used by other birds, snakes and bats as shelter and breeding sites.[31]
No nesting material is used in the breeding cavity.[32] One white egg is laid each day until the typical clutch of about five eggs is complete.[5] Incubation starts soon after the first egg is laid, with both parents sharing this duty in the day, but only the female at night. The eggs hatch in about 20 days, and the newly hatched young are blind, pink and naked. For most species, the eggs do not all hatch at the same time, so if food is in short supply only the older chicks survive.[5] Adults and young defecate in the nest, and their pellets are trodden underfoot, making the nest cavity very malodorous.[32] The chicks are in the nest for about 30 days.[5]
Bee-eaters may nest as single pairs, loose colonies or dense colonies. Smaller species tend to nest solitarily, while medium-sized bee-eaters have small colonies, and larger and migratory species nest in large colonies that can number in the thousands. In some instances, colonies may contain more than one species of bee-eater.[33] In species that nest gregariously, breeding pairs may be assisted by up to five helpers.[34] These birds may alternate between breeding themselves and helping in successive years.[5]
_at_Sindhrot_near_Vadodara,_Gujrat_Pix_254.jpg)
Bee-eater nests may be raided by rats and snakes,[35] and the adults are hunted by birds of prey such as the Levant sparrowhawk.[36] The little bee-eater and red-throated bee-eaters are hosts of the greater honeyguide and the lesser honeyguide, both brood parasites. The young honeyguides kill the bee-eater's chicks and destroy any eggs. The begging call of the honeyguide sounds like two bee-eater chicks, ensuring a good supply of food from the adult bee-eaters.[35][37]
Bee-eaters may be infested by several blood-feeding flies of the genus Carnus,[38] and the biting fly Ornithophila metallica.[35] Other parasites include chewing lice of the genera Meromenopon, Brueeliaa and Meropoecus, some of which are specialist parasites of bee-eaters,[39][40] and the stickfast flea Echidnophaga gallinacea. The hole-nesting lifestyle of bee-eaters means that they tend to carry a higher burden of external parasites than non-hole-nesting bird species.[35] Bee-eaters may also be infected by protozoan blood parasites of the genus Haemoproteus including H. meropis.[41]
Fly larvae of the genus Fannia live in the nests of at least European bee-eaters, and feed on faeces and food remains. Their presence and cleaning activities appear to benefit the developing bee-eaters.[42]
_(16732824032).jpg)
The International Union for Conservation of Nature (IUCN) assesses species vulnerability in terms of total population and the rate of any population decline. None of the bee-eaters meet the IUCN vulnerability criteria, and all are therefore evaluated as "Least-concern species".[43]
Open country species, which comprise the majority of bee-eaters, have mostly expanded in range as more land is converted to agriculture, but some tropical forest species have suffered declines through loss of habitat, although no species or subspecies gives serious cause for concern. There is some human persecution of bee-eaters, with nest holes being blocked, adults shot or limed, or young taken for food. More generally problematic is the unintended destruction of nests. This can occur through cattle trampling, as with the blue-headed bee-eater in Kenya, or loss of forests, with massive conversion of native forest to oil palm plantations in Malaysia being particularly concerning.[5]
A study of the southern carmine bee-eater in Zimbabwe showed that it was affected by deliberate interference and persecution and loss of woodlands, and that nesting sites are lost through poor water management leading to river bank damage, dam construction and panning for gold. Colonies are becoming concentrated into the national parks and the Zambezi Valley. The well-studied European bee-eater is trapped and shot on migration in countries bordering the Mediterranean, an estimated 4,000–6,000 annually being killed in Cyprus alone, but with a global population of between 170,000 and 550,000 pairs even losses on that scale make little overall impact.[5]
Bee-eaters were mentioned by ancient writers such as Aristotle and Virgil, who both advised beekeepers to kill the birds. Aristotle knew that bee-eaters nested at the end of tunnels up to 2 m (6.6 ft) long and the size of their clutch. He said that nesting adults were fed by their own young, based on the observed actual help at the nest by related birds.[44]
In Greek mythology, the Theban Botres was fatally struck by his father when he desecrated a ritual sacrifice of a ram to the god Apollo by tasting the victim's brains. The god took pity on him, turning him into a bee-eater.[45]
The Ancient Egyptians believed that bee-eaters had medical properties, prescribing the application of bee-eater fat to deter biting flies, and treating the eyes with the smoke from charred bee-eater legs to cure an unspecified female complaint.[44]
In Hinduism, the shape of the bird in flight was thought to resemble a bow, with the long bill as an arrow. This led to a Sanskrit name meaning "Vishnu's bow" and an association with archer gods. Scandalmongers were thought to be reincarnated as bee-eaters, because of the metaphorical poison they bore in their mouths.[44]
Depictions in classical art are rare for such striking birds. The only known Ancient Egyptian example is a relief, probably of a little green bee-eater, on a wall of Queen Hatshepsut's mortuary temple, and an early Roman mural depicting blue-cheeked bee-eaters was found in the villa of Agrippina. Bee-eaters have been depicted on the postage stamps of at least 38 countries, the European and Carmine bee-eaters being the most common subjects, with 18 and 11 countries respectively.[5]
The bee-eaters are a group of non-passerine birds in the family Meropidae, containing three genera and thirty species. Most species are found in Africa and Asia, with a few in southern Europe, Australia, and New Guinea. They are characterised by richly coloured plumage, slender bodies, and usually elongated central tail feathers. All have long down-turned bills and medium to long wings, which may be pointed or round. Male and female plumages are usually similar.
As their name suggests, bee-eaters predominantly eat flying insects, especially bees and wasps, which are caught on the wing from an open perch. The insect's stinger is removed by repeatedly hitting and rubbing the insect on a hard surface. During this process, pressure is applied to the insect's body, thereby discharging most of the venom.
Most bee-eaters are gregarious. They form colonies, nesting in burrows tunnelled into vertical sandy banks, often at the side of a river or in flat ground. As they mostly live in colonies, large numbers of nest holes may be seen together. The eggs are white, with typically five to the clutch. Most species are monogamous, and both parents care for their young, sometimes with assistance from related birds in the colony.
Bee-eaters may be killed by raptors; their nests are raided by rodents, weasels, martens and snakes, and they can carry various parasites. Some species are adversely affected by human activity or habitat loss, but none meet the International Union for Conservation of Nature's vulnerability criteria, and all are therefore evaluated as "least concern". Their conspicuous appearance means that they have been mentioned by ancient writers and incorporated into mythology.
Abelmanĝuloj aŭ meropoj estas birdoj el la ordo de koracioformaj, manĝantaj insektojn kaj havantajn okulfrape koloran plumaron[1]. La vorto "meropo" devenas el la sciencnoma latinlingva Merops, kaj pro tio pli akurate uzendas por la specioj de tiu genro, sed ankaŭ uzeblas por la tre konata specio Eŭropa abelmanĝulo. Por la birdoj de la tuta familio plie taŭgas la nomo Meropedoj. Ĉar meropo aŭ "meropedo" estas tro scienca nomo, populariĝis la nomo abelmanĝulo, ĉar kvankam ne estas tio la u nunura manĝaĵo de la familio, tradicie multaj popoloj rilatigis la familion kun tiu familio de insektoj.
Plej parto de specioj troviĝas en Afriko, sed aliaj ĉeestas en suda Eŭropo, kiel la Eŭropa abelmanĝulo Merops apiaster, Aŭstralio kaj Novgvineo. Ili karakteriĝas pro tre riĉkolora plumaro, sveltaj korpoj kaj ofte longaj centraj vostoplumoj. Ĉiuj estas kolorplenaj kaj havas longajn subenturnitajn bekojn kaj pintajn flugilojn, kiuj donas al ili aspekton hirundecan kiam vidataj de malproksime.
Kiel tiu nomo sugestas, abelmanĝuloj ĉefe manĝas flugantajn insektojn, ĉefe abelojn, vespojn, kiuj estas predataj enaere el malferma gvatejo. Kvankam ili persekutas ĉiujn ajn flugantajn insektojn, mielabeloj ĉefas en ties dieto. La monda teritorio de abelmanĝuloj estas preskaŭ identa al la indiĝena teritorio de la kvar plej komuna specioj de mielabeloj. Fry et al. Asertas, ke "en 20 separataj studioj pri la dieto de 16 tipoj de abelmanĝuloj, himenopteroj (formikoj, abeloj kaj vespoj) konsistigis el 20% al 96% el ĉiu insekto manĝita, kaj mielabeloj formis averaĝe ĉirkaŭ unu triono el la himenopteroj".
Antaŭ engluti la predaĵon, abelmanĝulo forigos la pikilon per ripeta frapado de la insekto sur malmola surfaco, ekzemple branĉo de ripozejo. Dum tiu procezo, la birdo premas la insekton por forigi plej parton de la veneno. Notinde, tiuj birdoj predas nur flugantajn insektojn dum tiuj flugas kaj ne atentas samajn insektojn dum tiuj surteras.
Abelmanĝuloj estas gregemaj. Ili formas koloniojn kaj nestumas en tuneloj en sablaj riverbordoj. La ovoj estas blankaj kaj ili ĝenerale produktas 2-9 ovojn ĉiun ovodemetadon (depende de la specio). Ĉar ili loĝas en kolonioj, oni vidas kune ofte grandajn nombrojn de tiuj truoj kun antaŭaj blankecaj markoj ĉe ties enirejoj kaŭzitaj de akumulitaj ekskrementaĵoj. Plej parto de la specioj de tiu familio estas monogamaj, kaj ambaŭ gepatroj zorgas la idaron.
La familio de abelmanĝuloj konsistas el du subfamilioj - la barbaj abelmanĝuloj Nyctyornithinae (levitaj al la familia nivelo kiel Niktiornitedoj de Charles Sibley en pli jusaj versioj de sia komputera mondolisto), kaj Meropinae, la tipaj abelmanĝuloj aŭ meropoj.
Abelmanĝuloj aŭ meropoj estas birdoj el la ordo de koracioformaj, manĝantaj insektojn kaj havantajn okulfrape koloran plumaron. La vorto "meropo" devenas el la sciencnoma latinlingva Merops, kaj pro tio pli akurate uzendas por la specioj de tiu genro, sed ankaŭ uzeblas por la tre konata specio Eŭropa abelmanĝulo. Por la birdoj de la tuta familio plie taŭgas la nomo Meropedoj. Ĉar meropo aŭ "meropedo" estas tro scienca nomo, populariĝis la nomo abelmanĝulo, ĉar kvankam ne estas tio la u nunura manĝaĵo de la familio, tradicie multaj popoloj rilatigis la familion kun tiu familio de insektoj.
Los merópidos (Meropidae) son una familia de aves del orden Coraciiformes que comprende los abejarucos, especializados en comer insectos voladores, sobre todo abejas. La mayoría de las especies se encuentran en África pero también existen en el sur de Europa, Madagascar, Australia y Nueva Guinea. Se caracterizan por sus plumajes de ricos colores, cuerpos delgados y usualmente colas con plumas centrales largas. Todos son coloridos y tienen picos curvados hacia abajo y alas puntiagudas, que les dan apariencia de golondrinas cuando se ven de lejos.
Además de las abejas, como sugiere el nombre, comen avispas y cualquier insecto volador que atrapan en vuelo súbito desde una percha despejada. Pero las abejas melíferas son su dieta predominante. La distribución de los abejarucos es casi idéntica a la distribución natural original de las cuatro especies de abejas más comunes [cita requerida]. Fry et al.[1] plantean que 20 estudios separados de las dietas de 16 tipos de abejarucos, muestran que los Hymenoptera (hormigas, abejas y avispas) constituyen del 20 al 96 % de todos los insectos comidos, y que las abejas melíferas eran en promedio alrededor de un tercio de los himenópteros consumidos.
Antes de tragarse la presa, un abejaruco le quita el aguijón golpeando repetidamente el insecto contra una superficie dura. En este proceso, la presión que le aplica al insecto va extrayendo la mayor parte del veneno. Notablemente, los abejarucos sólo capturan sus presas en vuelo, pero si esos mismos insectos no están volando los ignoran.
Los abejarucos son gregarios. Forman colonias anidando en túneles excavados en los lados de banquinas arenosas, como las que se forman al colapsar los bordes de un río. Gran número de estos agujeros pueden verse a menudo juntos, con las huellas blancas, por el reguero de sus deposiciones, acentuando las entradas. La puesta es de 2 a 9 huevos (dependiendo de la especie) blancos. La mayoría de las especies son monógamas y ambos padres cuidan sus hijos.
La familia Meropidae contiene 27 especies en tres género[2] distribuidos en dos subfamilias, Nyctyornithinae (los abejarucos barbudos, que en las últimas versiones de la lista de Charles Sibley se separan con el estatus de familia Nyctyornithidae) y Meropinae (los abejarucos típicos).[cita requerida]
Subfamilia Nyctyornithinae
Subfamilia Meropinae
Los merópidos (Meropidae) son una familia de aves del orden Coraciiformes que comprende los abejarucos, especializados en comer insectos voladores, sobre todo abejas. La mayoría de las especies se encuentran en África pero también existen en el sur de Europa, Madagascar, Australia y Nueva Guinea. Se caracterizan por sus plumajes de ricos colores, cuerpos delgados y usualmente colas con plumas centrales largas. Todos son coloridos y tienen picos curvados hacia abajo y alas puntiagudas, que les dan apariencia de golondrinas cuando se ven de lejos.
Meropidae Coraciiformes ordenako hegaztia familiako da.
Afrikan, Europan, Madagaskarre, Australian eta Ginea Berrian bizi denhegazti hau neguan eskualde.
Meropidae Coraciiformes ordenako hegaztia familiako da.
Afrikan, Europan, Madagaskarre, Australian eta Ginea Berrian bizi denhegazti hau neguan eskualde.
Mehiläissyöjät (Meropidae) on kirkasväristen lintujen heimo, joka jaetaan kolmeen sukuun. Useimmat sen lajit elävät Afrikassa tai Aasiassa. Heimoon kuuluu 26 lajia.[1]
Mehiläissyöjät ovat 15–35 cm pitkiä, ja niillä on pitkä pyrstö ja pitkä, teräväkärkinen nokka. Yleisväri on yleensä vihreä, ja siihen liittyy sinisiä, punaisia ja keltaisia kuvioita. Monilla lajeilla kulkee musta raita silmien yli.[1]
Mehiläissyöjät elävät yleensä kosteikkojen lähistöllä. Niitä tavataan Afrikan, Aasian, Euroopan ja Australian trooppisissa ja subtrooppisissa osissa.[1]
Mehiläissyöjät (Meropidae) on kirkasväristen lintujen heimo, joka jaetaan kolmeen sukuun. Useimmat sen lajit elävät Afrikassa tai Aasiassa. Heimoon kuuluu 26 lajia.
Les Meropidae (ou méropidés en français) sont une famille d'oiseaux constituée de trois genres et de vingt-six espèces existantes de guêpiers.
Les guêpiers sont des oiseaux de taille moyenne (16 à 35 cm), brillamment colorés. Ils ont un long bec légèrement recourbé, des ailes moyennes à longues, des pattes courtes, et une queue aux rectrices médianes allongées.
Ils se nourrissent d'insectes et plus particulièrement de libellules et d'hyménoptères. Pendant la saison des amours, le mâle offre des insectes à la femelle pour la courtiser. Bien qu'ils aient développé une immunité partielle aux piqûres de guêpes et d'abeilles qu'ils chassent, ils ont aussi appris à retirer le dard venimeux de leurs proies avant de les manger. Les guêpiers sur leur perchoir tiennent les hyménoptères en travers de leurs becs, puis les frottent, essayant de retirer leur aiguillon. S'il n'y parviennent pas, cette technique permet cependant d'extraire le venin des insectes[1].
Ils vivent dans l'Ancien Monde, dans des milieux ouverts, des lisières forestières et des clairières, en climat chaud.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Meropidae (ou méropidés en français) sont une famille d'oiseaux constituée de trois genres et de vingt-six espèces existantes de guêpiers.
Is éan é an beachadóir. Is baill d'fhine na Meropidae iad.
Tá trí ghéineas agus 26 speiceas ann. Tá siad le fáil sa Sean-Domhan. Tá siad 16 - 35 cm. Bíonn an gob fada. Itheann siad feithidí.[1]
Is éan é an beachadóir. Is baill d'fhine na Meropidae iad.
Tá trí ghéineas agus 26 speiceas ann. Tá siad le fáil sa Sean-Domhan. Tá siad 16 - 35 cm. Bíonn an gob fada. Itheann siad feithidí.
Os merópidos (Meropidae), coñecidos como abellarucos[1] ou abelleiros, son unha familia de aves que comprende 3 xéneros e 27 especies. A maioría das especies encóntranse en África e Asia, cunhas poucas no sur de Europa e Australia e Nova Guinea. En Galicia atópanse o abellaruco común (Merops apiaster) e, máis raramente, o abellaruco de cara azul (Merops persicus). A familia caracterízase por ter unha plumaxe ricamente coloreada, corpos esveltos, e xeralmene plumas centrais da cola alongadas. Todas as especies teñen longos bicos curvados cara abaixo e ás de tamaño medio a longo, que poden ser apuntadas ou arredondadas. A plumaxe de machos e femias xeralmente é similar.
Como o seu nome suxire, os abellarucos comen predominanemente insectos voadores, especialmene abellas e avespas, que capturan no aire botándose a voar desde un pousadeiro aberto. Eliminan o aguillón dos insectos elimínano golpeándoos repetidamene e fretándoos sobre unha superficie dura. Durante este proceso, aplican presión sobre o insecto para extraerlle a maioría do veleno.
A maioría dos abellarucos son gregarios. Forman colonias, aniñan en buratos escavados en bancos de area verticais, a miúdo na beira dun río, ou nun chan plano. Como viven principalmentre en colonias, poden verse un gran número de niños xuntos. Os ovos son brancos, e a posta normalmente é de cinco ovos. A maioría das especies son monógamas, e ambos os pais coidan as crías, ás veces coa axuda douros paxaros emparentados da colonia.
Aos abellarucos poden matalos aves de presa, os seus niños son saaqueados por roedores e serpes. Poden portar varios parasitos. Algunhas especies víronse afectadas negativamente pola actividade humana ou a perda de hábitats, pero ningún deles é considerado vulnerable segundo os criterios da Unión Intrernacional para a Conservación da Natureza, e todos están avaliados como en situación "menos preocupante". A súa rechamante aparencia fixo que fosen mencionados por escritores antigos e incorporáronse á mitoloxía.
Os abellarucos foron agrupados cientificamente por primeira vez polo erudito francés Constantine Samuel Rafinesque-Schmaltz, que creou a para eles a subfamilia Meropia en 1815.[2][3] O nome, agora denominado Meropidae, deriva de Merops, o nome do grego antigo do "abellaruco".[4]
Os abellarucos considéranse relacionados con outras familias, como as Coraciidae (carracas entre outros), Upupidae (bubelas) e Alcedinidae (picapeixes ou martiños peixeiros), pero os devanceiros desas familias diverxeron dos abellarucos hai polo menos corenta millóns de anos, polo que o seu parentesco é distante.[5] Os fósiles de abellarucos son escasos. Hai fósiles desde o Plistoceno (desde hai 2 588 000 a hai 11.700 anos) que se encontraron en Austria, e hai outros do Holoceno (desde hai 11.700 anos á actualidade) atopados en Israel e Rusia, pero todos son do actual abellaruco común europeo (Merops apiaster).[6] As opinións varían en canto a cales son os parentes máis próximos dos abellarucos. En 2001, Fry considerou que os picapeixes eran os parentes máis probables,[5] mentres que un amplo estudo publicado en 2008 encontrou que os abellarucos son un grupo irmán de todos os Coraciiformes (Coraciidae, Brachypteraciidae de Madagascar, Todidae do Caribe, Motmotidae e Alcedinidae).[7] Un libro de 2009 apoiou a opinión de Fry,[8] pero un estudo posterior de 2015 indicou que os abellarucos son irmáns dos Coraciidae.[9] Os traballos de 2008 e 2015 ligaban ambos os picapeixes cos motmótidos do Novo Mundo.[7][9]
Os abellarucos teñen xeralmente un aspecto moi similar, aínda que están normalmente divididos en tres xéneros. O xénero Nyctyornis comprende dúas grandes especies con longas plumas na gorxa, o N. athertoni e o N. amictus, ambos de ás arredondadas, un bordo dorsal da mandíbula superior cristado, orificios nasais con plumas e un estilo de vida relativamene pouco activo. O Meropogon forsteni é o único membro do xénero Meropogon, que é intermdio entre Nyctyornis e os abellarucos típicos, e ten ás arredondadas e unha "barba", pero a parte dorsal da mandíbula superior é máis suave e non teñen plumas nos orificios nasais. Todas as demais especies clasifícanse normalmente no xénero Merops. Algúns teñen estreitas relacións con outros dentro do xénero; por exemplo, o Merops bulocki e o Merops bullockoides forman unha superespecie, pero xéneros que anteriormente se propuxeran, como Aerops, Melittophagus, Bombylonax e Dicrocercus,[10] non foron xeralmente aceptados durante décadas desde que un artigo de 1969 os uniu na disposición actual nun só xénero, Merops.[5][11]
Merops boehmi
M. apiaster
M. ornatus
M. persicus
M. superciliosus
M. philippinus
M. viridis
M. leschenaulti
M. orientalis
M. malimbicus
M. nubicus
M. albicollis
M. muelleri
M. gularis
M. oreobates
M. pusillus
M. variegatus
M. hirundineus
M. breweri
Meropogon forsteni
M. bulocki
M. bullockoides
Nyctyornis
Árbore filoxenética (máxima parsimonia) baseado nun estudo de 2007. Nyctyornis athertoni e Merops revoilii non foron incluídos no estudo. A situación de Meropogon (en verde) non está clara.[12]A familia dos abellarucos comprende as seguintes especies:
Algunhas autoridades dividen Merops orientalis en tres especies, unha asiática, Merops orientalis,[13] outra de Arabia, M. cyanophrys, e outra africana, M. viridissimus.[14][15]
Un estudo de 2007 de ADN nuclear e mitocondrial deu lugar a unha posible árbore filoxenética, aínda que a posición do Meropogon forsteni parece anómala, xa que aparece entre as especies de Merops.[12]
Os abellarucos son un grupo morfoloxicamente bastante uniforme. Comparten moitas características co grupo relacionado dos Coraciiformes, como os picapeixes, carracas e outros, como ter cabezas grandes (aínda que menos que os seus parentes), pescozo curto, plumaxe rechamante e patas curtas. As súas ás poden ser arredondadas ou puntiagudas, e a forma das ás correlaciónase estreitamete co hábitat onde procuran comida as distintas especies e as súas tendencias migratorias. As ás máis curtas e arredondadas encóntranse en especies que son sedentarias e fan normalmete voos curtos para buscar comida en bosques densos e xunqueiras. As que teñen ás mási alongadas son máis migratorias. Todos os abellarucos son moi aéreos; engalan con potencia desde os sitios onde pousan, voan directamente sen ondulacións e poden cambiar de dirección rapidamente, aínda que raramente pairan.[5]
As plumas de voo das ás constan de 10 rémixes primarias, das cales as máis externas son moi pequenas, e 13 secundarias e teñen 12 rectrices na cola.[16]
Os bicos dos abellarucos son curvados, longos e de punta moi aguda. Poden peteirar con moita forza, especialmente coa punta, pero tamén usan o bico como uns fórceps cos cales atrapar insectos no aire e esmagar presas pequenas. As curtas patas teñen pés febles e cando se moven no chan camiñan arrasrando os pés. Os pés teñen garras agudas usadas para agarrarse a superficies verticais e tamén para a escavación dos niños.[5]
A plumaxe da familia é xeralmente moi rechamante e na maioría das especies é principalmente ou polo menos parcialmente verde, aínda que Merops nubicus e Merops nubicoides son principalmente de cor rosa. A maioría dos Merops teñen unha banda negra na zona do ollo e moitos teñen gorxas e caras de diferentes cores. A extensión da cor verde nestas especies varía desde case cubrir practicamente todo o corpo no Merops orientalis a case nada no Merops albicollis. Tres especies, de África ecuatorial, non teñen nada de cor verde na plumaxe, o Merops gularis, o Merops muelleri e o Merops malimbicus. Moitas especies teñen as plumas centrais da cola alongadas.[5]
A maioría das especies da familia teñen pouco dimorfismo sexual visible, aínda que en varias especies o iris é vermello nos machos e vermello acastañado nas femias, e en especies con plumas longas na cola estas poden ser lixeiramene máis longas nos machos. Tanto o Merops apiaster europeo coma o Nyctyornis amictus teñen diferenzas baseadas no sexo na cor da plumaxe, e a femia do Merops ornatus ten unhas plumas da cola máis curtas que o macho, e estas terminan cunha forma de maza que non teñen os machos.[5] Hai exemplos nos que os abellarucos son sexualmente dicromáticos na parte ultravioleta do espectro de cor, que os humanos non poden ver. Un estudo feito no Merops philippinus encontrou que os machos eran máis coloridos que as femias en luz ultravioleta. A súa cor global tamén estaba afectada pola mellor ou peor condición corporal, o que suxire que había un compoñente de sinalización na cor da plumaxe.[17] Os individuos novos son xeralemne similares aos adultos, excepto nas dúas especies de Nyctyornis nas que os individuos novos son principalmente verdes.[5]
Os abellarucos emiten chamadas que son características para cada especie. A maioría soan bastante simples aos oídos humanos, pero mostran variabilidade significativa cando se estudan en detalle, e dan información significativa para as aves.[5]
Os abellarucos están distribuídos no Vello Mundo e viven desde Europa a Australia. O centro da diversidade da familia é África, aínda que varais especies tamén aparecen en Asia. Unha soa especie vive en Europa (Merops apiaster), Australia (Merops ornatus) e Madagascar (Merops supercilliosus, que tamén se encontra na África continental). Dos tres xéneros da familia, Merops, que contén a maioría das especies, dáse en toda a área de distribución da familia. Nyctyornis está restrinxido a Asia, estendéndose desde India ao sur de China e ás illas indonesias de Sumatra e Borneo. O xénero Meropogon ten unha soa especie endémica de Sulawesi, Indonesia.[5]
Os abellarucos son bastante indiscriminados na súa elección de hábitat. Os seus requirimentos son simplemente ter un pousadeiro elevado desde o cal observar a presenza de presas e un terreo cun substrato axeitado no cal escavar os seus buratos para nidificar. Como capturan as súas presas no aire non dependen de ningún tipo de vexetación. Unha soa especie, a Merops muelleri, encóntrase en bosques pechados nos que se alimenta preto do chan con pouca luz nos espazos entre grandes árbores. Outras seis especies están tamén moi asociadas coas selvas, pero aparecen nos límites do hábitat, como ao longo dos ríos, en espazos deixados por árbores caídas, en árbores en cantís ou sobre copas de árbores senlleiras que asoman no dosel do bosque.[5]
As especies que se reproducen en áreas de climas tropicais e subtropicais ou temperadas de Europa, Asia e Australia son todas migratorias. O abellaruco común europeo que se reproduce no sur de Europa e Asia migra ao oeste e leste de África. Outra poboación da mesma especie reprodúcese en Suráfrica e Namibia; estas aves móvense cara ao norte despois de reproducírense. En Australia o Merops ornatus é migratorio nas áreas do sur da súa área de distribución, migrando a Indonesia e Nova Guinea, pero permanece todo o ano no norte de Australia. Varias especies de abellarucos, migran dentro de África;[5] o Merops albicollis, por exemplo, reprodúcese no límite sur do Sahara e pasa o inverno máis ao sur na selva ecuatorial.[18] A migración máis peculiar é a do Merops nuibicoides, que ten unha migración en tres etapas; despois de reproducirse nunha faixa entre Angola e Mozambique desprázase ao sur de Botswana, Namibia e Suráfrica antes de irse cara ao norte aos seus principais territorios de invernada no norte de Angola, Congo e Tanzania.[19]
Os abellarucos son aves diúrnas, aínda que unhas poucas especies poden migrar durante a noite se o terreo durante a ruta non é axeitado para facer unha parada ou se teñen que atravesar o mar. Os abellarucos son moi sociais e sitúanse ou pousan xuntos a miúdo tan preto que se poden tocar. Moitas especies son coloniais durante a estación reprodutora e algunhas especies son tamén moi gregarias cando non están nidificando.[5]
As estruturas sociais do Merops bulocki e o Merops bullockoides foron descritos como as máis complexas nunha especie de aves.[5] Viven en colonias localizadas en cantís de nidación, e teñen unha estrutura estable durane todo o ano. Estas colonias conteñen normalmente de 5 a 50 buratos de nidación, ocasionalmente ata 200 e están compostos por clans de dúas ou tres parellas, os seus axudantes, e os seus descendentes.[20] Os axudantes son os fillos machos do ano anterior.[5] Dentro da colonia, os machos alternan entre vixiar a súa parella e intentar forzar copulacións con outras femias.[20] As femias á súa vez intentan poñer ovos nos niños dos seus veciños, un exemplo de parasitismo de crianza. Algúns individuos tamén se especializan no cleptoparasitismo, roubando as presas capturadas por outros membros da colonia. A rutina diaria da colonia é saíren dos buratos de nidación ou das pólas onde pousan de mañanciña en canto amanece, acicálarense e tomar o sol durante unha hora, e despois dispersárense para procurar alimento. Os territorios de alimentación están divididos por clans, e cada clan defende o seu territorio de todos os outros individuos da mesma especie, incluíndo clans da mesma colonia.[21] Os clans volven á colonia antes de escurecer e dedícanse a un comportamento máis social antes de retirarse para pasar a noite. As colonias sitúanse separadas varios centos de metros e teñen pouca relación ente elas, aínda que os individuos novos poden dispersarse entre colonias. Como estas especies pode pensarse que teñen catro niveis de parentesco social: a parella, a unidade familiar, o clan e a colonia no seu conxunto.[5]
Os abellarucos pasan un 10% do día en actividades dedicadas a estar confortables. Estas inclúen tomar o sol e darse baños de po ou auga. O comportamento de tomar o sol axuda a que as aves quezan pola mañá, reducindo a necesidade de usar enerxía para aumentar a súa temperatura. Isto tamén ten un aspecto social. Finalmente, poden axudar a estimular os parasitos que viven entre as súas plumas, que ao estaren máis activos son máis fáciles de atopar e eliminar pola ave. Debido ao seu estilo de nidificar en buratos, os abellarucos acumulan diversos parasitos externos como ácaros e moscas. Xunto con tomar o sol, darse baños de po (ou de auga onde se dispón desta), e acicalarse exhaustivamente, manteñen as plumas e pel en bo estado. Bañarse con auga implica ter que facer pequenos mergullos pouco profundos nun corpo de auga e despois regresan a un pousadeiro para acicalarse.[5]
Os abellartucos cazan insectos case exclusivamente no aire. Capturan as presas en voo continuo ou máis comunmente botándose desde un pousadeiro desde onde vixían o paso de presas. Os abellarucos máis pequenos de ás arredondadas cazan normalmente desde ramas preto do chan, mentres que as espcies maiores cazan desde as copas das árbores ou desde cables de telégrafo. Unha técnica pouco común que usan con frecuencia os Merops nubicus e Merops nubicoides é montar ás costas de aves máis grandes otídidas (avetardas, sisóns).[5]
As presas poden ser detectadas a distancia; os abellarucos comúns europeos poden detectar unha abella a 60 m de distancia, e os abellarucos de cara azul foron observados voando 100 m para capturar grandes avespas. Aproxímanse ás presas directamente ou desde atrás. As presas que aterran no chan ou sobre plantas normalmente non son perseguidas. Poden comer as pequenas presas en voo, pero levan as presas máis grandes ao seu pousadeiro, onde as golpean ata matalas e rompelas. Os insectos con aguillóns velenosos son primeiro golpeados contra unha rama, despois, cos ollos das aves pechados, fretan o insecto para que descargue o saco do veleno e o aguillón. Este comportamento é innato, como se demostrou con paxaros novos en catividade, que podían realizar a tarefa cando se lles presentaban por primeira vez abellas. Estas aves eran picadas nos primeiros cinco intentos, pero á décima abella, eran xa tan hábiles manipulando as abellas coma os adultos.[5]
Os abellarucos consomen unha ampla variedade de insectos; agás unhas poucas bolboretas de sabor desagradable comen case calquera insecto, desde as pequenas moscas Drosophila a grandes escaravellos e libélulas. Comen certas cantidades de escaravellos, efémeras, plecópteros, cigarras, térmites, grilos e saltóns, barbantesas, moscas e avelaíñas. Porén, para moitas especies as presas dominantes son himenópteros con aguillón, como avespas e abellas. Nun exame de 20 estudos realizados a proporción da dieta baseada en abellas e avespas variaba entre o 20% e o 96%, e a media era 70%. Deste 70%, as abellas do mel formaban a maior parte da dieta. A preferencia polas abellas e avespas puido orixinarse debido á abundancia destes insectos do tamaño axeitado.[5] Unha das especies que comen frecuentemente é a abella xigante, as cales intentan congregarse nunha masa de defensa contra os abellarucos.[22]
Igual que os picapeixes, os abellarucos regurxitan unha especie de egagrópilas de material non dixerido, normalmente negras e oblongas de 2 cm de longo.[5]
Os abellarucos son aves monógamas durante a estación reprodutora, e nas especies sedentarias, as parellas poden permanecer xuntas moitos anos. Os abellarucos migratorios poden encontrar novas parellas en cada tempada de apareamento. O cortexo que realizan é pouco espectacular, consistente nalgunhas chamadas e erguer as plumas da gorxa e ás. A excepción é a exhibición do Merops albicollis, no que na súa "exhibición de bolboreta" interveñen ambos os membros da parella que realizan un voo planado de exhibición con pequenos batidos de ás; despois pousan un fronte ao outro, elevando e pregando as ás mentres emiten chamadas.[5] A maioría dos membros da familia realizan un cortexo de alimentación no que os machos ofrecen presas á femia, e dita alimentación pode cubrir gran parte ou toda a enerxía que as femias precisan para producir ovos.[23]
Como case todos os Coraciiformes, os abellarucos aniñan en cavidades.[24] Os niños dos abellarucos son buratos escavados no substrato, xa sexa nas paredes de cantís ou directamente a nivel do chan. Ambos os sitios de nidación son vulnerables; os que están a nivel do chan son vulnerables a ser pisados ou a pequenos depredadores, e os construídos en cantís, que adoitan estar en ribeiras de ríos, son vulnerables a inundacións rápidas, que poden varrer dun golpe ducias ou centos de niños. Moitas especies poden aniñar tanto no chan coma en cantís, pero prefiren os cantís, mais o Merops boehmi sempre aniña a nivel do chan. Os buratos de nidación escávanos ambos os membros da parella, ás veces asistidos por axudantes. O solo ou a area do susbtrato é abrandado con peteiradas do seu agudo peteiro, e despois usan os pés para retirar o material solto. Suxeriuse que os depósitos de loess dos ríos que non se esborrallan ao escavalos son os preferidos polos abellarucos grandes.[25][26] Pode haber varios inicios infrutuosos nos que se empeza a escavar un niño e abandónase a metade do traballo; nas especies solitarias isto pode dar a impresión, polos moitos buratos que se obervan, de que viven en colonias cando non é así. O proceso de construción do niño pode durar vinte días, e duratne este tempo o peteiro do animal pode quedar romo ou acurtado. Xeralmente usan os niños nunha soa estación reprodutora e raramente o usan unha segunda vez, pero os que son abandonados polos abellarucos poden usalos outros paxaros, serpes e morcegos como refuxios ou lugares de reproducion.[27]
Non se usa ningún material para alfombrar a cavidade de reprodución.[28] Poñen un ovo branco por día ata que completan unha posta típica de cinco ovos.[5] Empezan a chocar os ovos en canto poñen o primeiro ovo e ambos os membros da parella comparten esa tarefa durante as horas diúrnas, pero pola noite só o fai a femia. Os ovos eclosionan en 20 días, e as crías nacen cegas, espidas e de cor rosa. Na maioría das especies, os ovos non eclosionan todos ao mesmo tempo, polo que se hai escaseza de alimentos só sobreviven os pitiños máis vellos.[5] Os adultos e novos defecan no niño, e as feces son esmagadas ao pisar polos paxaros no niño, o que fai que a cavidade de nidación sexa moi fedorenta.[28] Os pitos permanecen no niño durante uns 30 días.[5]
Pode nidificar cada parella por separado ou formar colonias pouco densas ou moi densas. As especies máis pequenas adoitan aniñar en solitario, mentres que as de mediano tamaño forman pequenas colonias, e as especies grandes e migratorias aniñan en grandes colonias que poden ter miles de aves. Nalgúns casos, as colonias poden conter máis dunha especie de abellaruco.[29] Nas especies que aniñan de forma gregaria, as parellas reprodutoras poden ser asistidas por ata cinco axudantes.[30] Estas aves poden alternar entre reproducirse elas mesmas ou ser axudantes doutras en anos sucesivos.[5]
Os niños dos abellarucos poden ser saqueados por ratas e serpes,[31] e os dultos son cazados por aves de presa como o Accipiter brevipes.[32] O Merops pusillus e o Merops bulocki son hóspedes reprodutores dos paxaros indicadores do mel Indicator indicator e Indicator minor, ambos os dous parasitos de crianza. Estas aves poñen ovos no niño do abellaruco, as crías de indicador do mel matan despois os pitiños de abellaruco e destrúen os ovos que queden. A chamada de petición de alimento do indicador do mel soa como dous pitos de abellaruco, o que lle asegura obter unha boa subministración de alimento dos abellarucos adultos.[31][33]
Os abellarucos poden ser infestados por varias moscas chuchadoras de sangue do xénero Carnus,[34] e por moscas mordedoras Ornithophila metallica.[31] Outros parasitos son piollos mastigadores do xénero Meromenopon, Brueeliaa e Meropoecus, algúns dos cales son parasitos especialistas dos abellarucos,[35][36] e a pulga Echidnophaga gallinacea. O estilo de nidificación en buratos implica que adoitan transportar unha maior carga de parasitos externos que as especies que non aniñan en buratos.[31] Os abellarucos poden tamén ser infectados por protozoos parasitos do sangue do xénero Haemoproteus como H. meropis.[37]
As larvas de moscas do xénero Fannia viven nos niños de polo menos os abellarucos comúns europeos, e aliméntanse das feces e restos de comida que hai no niño. A súa presenza e actividades de limpeza parecen ser beneficiosas para o desenvolvemento dos abellarucos.[38]
A Unión Internacional para a Conservación da Natureza (IUCN) avalía a vulnerabilidade das especies en termos de poboación total e a velocidade de declive das pobaocións. Ningún dos abellarucos está dentro dos criterios de vulnerablilidade da IUCN, polo que son avaliados como en situación de "menor preocupación".[39]
As especies de campo aberto, que comprenden a maioría dos abellarucos, na súa maioría expandiron a súa área de distribución a medida que se convertía máis terra en terreos agrícolas, pero algunhas especies de bosques tropicais sufriron un declive pola perda do seu hábitat, aínda que ningunha especie ou subespecie está en situación preocupante. Hai certa persecución humana dos abellarucos, na que os seus niños son bloqueados, dispárase aos adultos ou son atrapados con trampas pegañentas, ou as crías son capturadas como alimento. O que xeralmente é máis problemático é a destrución non intencionada dos niños. Isto pode ocorrer cando son pisados polo gando, como lle ocorre ao Merops muelleri en Kenya, ou pola perda dos bosques como a conversión masiva dos bosques nativos en plantacións de palmeira aceiteira en Malaisia.[5]
Un estudo feito sobre o Merops nubicoides en Zimbabwe demostrou que estaba afectado por interferencias deliberadas e a persecución e perda de bosques, e que os seus sitios de nidificación se perdían por unha mala xestión da auga que orixinaba danos nas ribeiras dos ríos, construción de presas e o lavado de areas auríferas. As colonias estánse concentrando nos parques nacionais e no val do Zambeze. O moi estudado abellaruco común europeo é capturado ou cazado a tiros durante as súas migracións aos países que beirean o Mediterráneo, e estímase que só en Chipre se matan uns 4.000 a 6.000 ao ano, pero cunha poboación global existente de entre 170.000 e 550.000 incluso as perdas a esa escala teñen un impacto pequeno.[5]
Os abellarucos foron mencionados por autores antigos como Aristételes e Virxilio, e ambos aconsellaron matar os abellarucos. Aristóteles sabía que os abellarucos aniñaban no fondo de túneles de 2 m de longo e cal era o tamaño da súa posta de ovos. Dixo que os adultos que nidificaban eran alimentados polos seus propios fillos, baseándose na observación, comprobada modernamente nalgunhas especies, de que os paxaros axudan a aos nidificantes emparentados.[40] Na mitoloxía grega, Botres de Tebas foi mortalmente golpeado polo seu pai por profanar un sacrificio ritual dun carneiro ao deus Apolo ao probar o cerebro da vítima. O deus tivo piedade del e converteuno nun abelaruco.[41]
Os antigos exipcios crían que os abellarucos tiñan propiedades medicinais, e prescribían a aplicación de graxa de abellaruco para deter as picaduras de moscas, e trataban os ollos co fume de patas queimadas de abellaruco para curar doenzas femininas non especificadas.[40]
No hinduísmo a forma que adoptaba o paxaro durante o voo críase que semellaba un arco, no que o longo peteiro era a frecha. A isto débese un nome sánscrito da ave que significa "arco de Vishnu" e a súa asociación cos deuses arqueiros. Críase que os calumniadores se reencarnaban en abellarucos, debido ao veleno que metaforicamente levaban nas súas bocas.[40]
As representacións na arte clásica son raras para ser un paxaro tan rechamante. O único exemplo coñecido do Antigo Exipto é un relevo que probablemente é dun pequeno Merops orientalis, que se encontra nunha parede do templo mortuorio da raíña Hatshepsut, e un mural romano antigo representando abellarucos de cara azul na vila de Agripina. Os abellarucos aparecen en selos de correos de polo menos 38 países, os máis comúns son o abellaruco común europeo e os Merops nubicus e Merops nubicoides.[5]
Os merópidos (Meropidae), coñecidos como abellarucos ou abelleiros, son unha familia de aves que comprende 3 xéneros e 27 especies. A maioría das especies encóntranse en África e Asia, cunhas poucas no sur de Europa e Australia e Nova Guinea. En Galicia atópanse o abellaruco común (Merops apiaster) e, máis raramente, o abellaruco de cara azul (Merops persicus). A familia caracterízase por ter unha plumaxe ricamente coloreada, corpos esveltos, e xeralmene plumas centrais da cola alongadas. Todas as especies teñen longos bicos curvados cara abaixo e ás de tamaño medio a longo, que poden ser apuntadas ou arredondadas. A plumaxe de machos e femias xeralmente é similar.
Como o seu nome suxire, os abellarucos comen predominanemente insectos voadores, especialmene abellas e avespas, que capturan no aire botándose a voar desde un pousadeiro aberto. Eliminan o aguillón dos insectos elimínano golpeándoos repetidamene e fretándoos sobre unha superficie dura. Durante este proceso, aplican presión sobre o insecto para extraerlle a maioría do veleno.
A maioría dos abellarucos son gregarios. Forman colonias, aniñan en buratos escavados en bancos de area verticais, a miúdo na beira dun río, ou nun chan plano. Como viven principalmentre en colonias, poden verse un gran número de niños xuntos. Os ovos son brancos, e a posta normalmente é de cinco ovos. A maioría das especies son monógamas, e ambos os pais coidan as crías, ás veces coa axuda douros paxaros emparentados da colonia.
Aos abellarucos poden matalos aves de presa, os seus niños son saaqueados por roedores e serpes. Poden portar varios parasitos. Algunhas especies víronse afectadas negativamente pola actividade humana ou a perda de hábitats, pero ningún deles é considerado vulnerable segundo os criterios da Unión Intrernacional para a Conservación da Natureza, e todos están avaliados como en situación "menos preocupante". A súa rechamante aparencia fixo que fosen mencionados por escritores antigos e incorporáronse á mitoloxía.
Pčelarice (lat. Meropidae) su porodica ptica iz reda modrivrana.
Većina vrsta živi u Africi, ali neke se pojavljuju u južnoj Europi, Australiji i na Novoj Gvineji. Karakterizira ih šareno perje, vitko tijelo i obično izdužena centralna repna pera. Sve imaju kljunove savijene prema dolje i šiljasta krila, koja im daju izgleda lastavice u letu. Postoji 26 vrsta.
Kao što njihov naziv kaže, pčelarice se uglavnom hrane letećim kukcima, posebno pčelama i osama. Njih uhvate u zraku bacivši se s neke grane.[1] Iako jedu sve leteće kukce, pčele dominiraju u njihovoj prehrani. Opnokrilci (mravi, pčele i ose) čine 20% do 96% svih pojedenih kukaca, a od toga pčele čine otprilike trećinu.[2]
Prije nego što pojede plijen, pčelarica mu skine žaoku tako što sjedne na granu i udara plijen o neku tvrdu površinu. Tako iz kukca izvuče i većinu otrova. Zanimljivo je što pčelarice love samo kukce koji se u tom trenutku nađu u zraku, a ignoriraju one koji su sletili.
Pčelarice su veoma društvene. Okupljaju se u kolonije i gnijezde se u tunelima koje iskopaju na pjeskovitim i strmim obalama. Često u tu svrhu koriste obale rijeka koje su se urušile. Ženka obično snese 2-9 bijelih jaja po leglu (ovisno o vrsti). Kako žive u kolonijama, ulazi u gnijezda su im obično označeni izmetom bijele boje. Većina vrsta je monogamna i oba roditelja se brinu o mladima, ponekada uz pomoć nekih drugih ptica iz kolonije.[1]
Pčelarice su morfološki prilično jednolična grupa. Dijele mnoge osobine sa svojim srodnicima iz reda modrivrana poput vodomara i zlatovrana. Imaju velike glave (ali ne toliko koliko njihovi srodnici), kratke vratove, šareno perje i kratke noge. Krila im mogu biti i široka i šiljasta, a njihov oblik je usko povezan s načinom hranjenja i tendencijama prema selidbi. Kraća i šira krila postoje kod vrsta koje su stanarice i lete kraće vrijeme dok traže hranu u gustim šumama i tršćacima. One s izduženijim krilima se češće sele. Sve pčelarice su veoma dobro prilagođene letu. Snažno se odbacuju u zrak, lete direktno, bez zaranjanja i mogu brzo mijenjati smjer leta. Međutim, pčelarice rijetko lebde u zraku.[3]
Kljunovi pčelarica su zakrivljeni, dugi i imaju oštar vrh. Mogu jako ugristi, posebno na vrhu, i to koriste kao pincetu kako bi uhvatile kukce u zraku i zdrobile one manje. Na kratkim nogama se nalaze slaba stopala. Dok hodaju, kreću se jedva nešto bolje od geganja. Imaju oštre kandže koje koriste kada slijeću na vertikalne površine i također za iskopavanje gnijezda.[3]
Perje kod ovih ptica je veoma šareno i kod većine vrsta dominira zelena boja. Merops nubicus i Merops nubicoides su uglavnom ružičaste boje. Većina pčelarica roda Merops imaju liniju preko očiju (tako zvanu "masku") i mnoge imaju različito obojena grla i lica. Udio zelene boje ovdje varira od skoro potpune prekrivenosti tijela zelenom kod Merops orientalis do skoro nikakve kod Merops albicollis. Tri vrste iz ekvatorijalne Afrike uopće ni nemaju zelene boje: Merops gularis, Merops muelleri i Merops malimbicus. Nekoliko vrsta ima dugu traku na repu, a kod nekoliko njih se ovo proširilo u "rekete".[3]
Postoji samo malena razlika kod spolova većine vrsta. Kod nekih vrsta dužica oka je crvena kod mužjaka i smećkasto-crvena kod ženki, a kod vrsta s dugim repom, repovi su malo duži kod mužjaka. I žuta pčelarica i Nyctyornis amictus pokazuju razlike u boji perja, a Merops ornatus ima drugačije oblikovan rep.[3]
Pčelarice nastanjuju Stari svijet, od Europe do Australije. Najviše vrsta nastanjuje Afriku, a mnoge žive i u Aziji. Jedna vrsta, žuta pčelarica, nastanjuje Europu; Merops ornatus nastanjuje Australiju, a Merops superciliosus nastanjuje i Madagaskar (kao i dobar dio Afrike). Vrste roda Merops, koji sadrži najviše njih, su rasprostranjene u cijelom arealu ove porodice. Nyctyornis je ograničen na Aziju, od Indije i juga Kine do Sumatre i Bornea. U rod Meropogon spada samo jedna vrsta koja nastanjuje Sulawesi u Indoneziji.[3]
Pčelarice su prilično skromne po pitanju potreba u staništu. Trebaju jednostavno neko uzvišenje odakle će tražiti plijen i tlo u kojem će iskopati gnijezda. Budući da love u letu, ne zavise ni od jednog tipa vegetacije. Jedna vrsta, Merops muelleri, nastanjuje guste šume gdje blizu tla lovi kukce pri slaboj svjetlosti. Još šest vrsta je vezano za kišne šume, ali žive na njihovom rubu.[3]
Mnoge pčelarice su selice. Vrste koje se razmnožavaju u suptropskim ili umjerenim područjima Europe, Azije i Australije su sve selice. Žute pčelarice koje se razmnožavaju u južnoj Europi i Aziji sele se na zapad i jug Afrike. Jedna populacija ove vrste se razmnožava u Namibiji i na jugu Afrike; one se nakon parenja sele na sjever. U Australiji Merops ornatus se seli iz južnih područja svog areala do Indonezije i Nove Gvineje, ali je stanarica na sjeveru Australije. Nekoliko vrsta, poput Merops albicollis, se sele unutar Afrike. Najneobičnija selidba je ona kod vrste Merops nubicoides, koja se odvija u tri faze: nakon razmnožavanja u liniji između Angole i Mozambika, seli se do Bocvane, Namibije i Južnoafričke Republike prije nego krene na sjever do glavnih zimovališta na sjeveru Angole, u Kongu i Tanzaniji.[3]
Pčelarice su aktivne po danu, iako se nekoliko vrsta ponekad seli noću ako je teren nepogodan za slijetanje ili ako lete iznad mora. Veoma su društvene. Parovi sjede zajedno tako blizu jedno drugog da se dodiruju. Često se i grupe odmaraju zajedno na ovakav način. Neke vrste su veoma društvene i izvan sezone parenja, a mnoge se gnijezde u kolonijama.
Društvene strukture kod Merops bulocki i Merops bullockoides su opisane kao "najkompleksnije u svijetu ptica".[4] Žive u stalnim kolonijama na liticama i imaju stabilnu strukturu tijekom cijele godine. Ove kolonije se sastoje od klanova od dva ili tri para, pomagača i mladunčadi. Unutar kolonije mužjaci čuvaju svoga partnera, pokušavaju se pariti sa drugom ženkom, a zatim se opet vraćaju na čuvanje svog partnera.[5] Ženke, opet, pokušavaju snijeti jaja u susjedno gnijezdo. Unutar kolonije se također neke jedinke specijaliziraju za kleptoparazitizam, tj. kradu plijen koji su drugi uhvatili. Dnevna rutina kolonije je da se pojave iz rupa za gniježđenje ubrzo nakon zore, onda se čiste i sunčaju otprilike jedan sat, a zatim se raštrkaju u potrazi za hranom. Područja za hranjenje drže klanovi u koloniji. Pripadnici klana brane ta područja od drugih ptica svoje vrste, uključjući i od onih iz svoje kolonije.[6] Klanovi se vraćaju u koloniju prije sumraka i onda idu na počinak. Kolonije su udaljene jedna od druge nekoliko stotina metara i nema skoro nikakvih odnosa između njih, iako mlade ptice mogu napustiti svoju koloniju i preći u drugu.[3]
Pčelarice provode oko 10% vremena na opuštanje i čišćenje. Sunčaju se, kupaju u prašini ili u vodi. Sunčanje im pomaže da se zagriju ujutro, pa troše manje energije na zagrijavanje tijela. To je također društveni događaj, jer se više ptica nađe u istoj poziciji. Na kraju, to može stimulirati parazite u perju i natjerati ih da se počnu kretati, pa ih je lakše naći i ukloniti. Zbog toga što se gnijezde u rupama, pčelarice na sebi imaju mnogo parazita poput krpelja i muha. Sunčanje zajedno s kupanjem prašinom (ili, po mogućnosti, vodom), kao i rigorozno mitarenje, održavaju perje i kožu u dobrom zadravlju. Kada se kupaju u vodi, one plitko zaranjaju u lokvu vode, a onda slete na neko mjesto da bi očistile perje.[3]
Pčelarice se gotovo isključivo hrane kukcima iz zraka. Plijen hvataju ili u stalnom letu ili s nekog mjesta odakle ga mogu tražiti pogledom. Manje pčelarice s oblijim krilima obično love s grana bliže tlu, a veće love s vrhova drveća ili telegrafskih stupova. Jedna neobična tehnika koju koristi Merops nubicus je da uzjaše droplju. Mogu uočiti plijen s velike razdaljine; žuta pčelarica može vidjeti pčelu koja je 60 metara dalje, a Merops persicus je posmatrana kako leti oko 100 m da bi ulovila veliku osu. Plijenu prilaze direktno ili straga. Obično ne love plijen koji sleti na tlo ili na biljku. Mogu pojesti manji plijen u letu, ali kod većeg plijena slijeću na neko mjesto i udaraju njime o podlogu da bi ga rasporile i pojele. Otrovne kukce prvo udaraju o granu, a onda trljaju zatvorenih očiju kako bi izvukle otrov. Ovo je instinktivno ponašanje, što je dokazano kada je jedan mladunac u zatočeništvu učinio isto ovo kada su mu divlje pčele pokazane prvi put. Bio je uboden prvih pet puta, ali je već nakon desetog mogao to uraditi baš kao i odrasli.[3]
Pčelarice konzumiraju razne kukce; osim nekoliko neukusnih leptira jedu skoro sve kukce, od sićušnih muha roda Drosophila do velikih buba i vretenaca. Osim toga, zabilježeno je da jedu božje ovčice, termite, crvčke, skakavce, bogomoljke, muhe i noćne leptire. Za mnoge vrste dominantni plijen su pripadnici reda Hymenoptera, najviše ose i pčele. U sumiranju 20 istraživanja, omjer pčela i osa nasuprot drugim kukcima u ishrani je varirao od 20% do 96%, a prosječno 70%. Od toga, medonosne pčele mogu činiti veliki dio ishrane - čak i 89%.[3]
Pčelarice su sezonski monogamne, ali neke vrste su monogamne tijekom više sezona. Za selice se smatra da formiraju nove veze svake sezone parenja. Udvaranje pčelarica je prilično nespektakularno, s iznimkom "leptirovog udvaranja" (gdje oba spola drže ispružena krila i glasaju se u isto vrijeme) kod Merops albicollis. Većina pripadnika ove porodice se udvaraju hranom, tj. mužjak donosi plijen ženki. Ženke dobiju većinu energije, kalcija i ostalih tvari potrebnih za stvaranje jaja baš od te hrane za udvaranje.[7]
Kao i skoro sve modrivrane, pčelarice su dupljašice.[8] U slučaju pčelarica, gnijezda su jazbine koje su iskopane u tlu, bilo u litice ili u ravno tlo. Oba tipa gniježđenja su riskantna: zemlja se može urušiti u gnijezda na ravnom tlu, a i ranjiva su na malene grabežljivce; s druge strane, gnijezda na liticama može prekriti rijeka kada nabuja, pa se tako unište stotine gnijezda. Mnoge vrste više vole litice, ali Merops boehmi se uvijek gnijezdi na ravnom tlu. Obje ptice u paru, kao i pomagači koji su im se pridružili, kopaju gnijezdo. Zemlju ili pijesak oslabe oštrim kljunom, a onda koriste stopala da ju izbace. Često se desi da pčelarice dopola iskopaju gnijezdo, pa ga onda napuste; tako kod nekih vrsta koje se ne gnijezde u kolonijama izgleda kao da ima još parova. Gradnja gnijezda može trajati i do 20 dana, tijekom kojih tim pticama kljun može otupiti ili se skratiti. Gnijezda se uglavnom koriste samo tijekom jedne sezone i rijetko ih se koristi dvaput, ali napuštena gnijezda pčelarica mogu koristiti mnoge ptice, zmije i netopiri kao sklonište i mjesta za razmnožavanje.[9]
Pčelarice se mogu gnijezditi u parovima, manjim kolonijama ili velikim kolonijama. Manje vrste se više gnijezde u paru, one srednje veličine se gnijezde u manjim kolonijama, a one veće u velikim kolonijama koje mogu imati više tisuća njih. Ponekad u koloniji može biti više od jedne vrste pčelarica.[10]
Porodica pčelarica se sastoji od dvije potporodice: Nyctyornithinae i Meropinae.
Porodica Meropidae
Nyctyornis amictus
Merops pusillus
Merops persicus
Merops albicollis
Merops hirundineus
Merops philippinus
Merops superciliosus
Merops nubicoides
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: pčelarice
Wikivrste imaju podatke o: pčelaricama Pčelarice (lat. Meropidae) su porodica ptica iz reda modrivrana.
Većina vrsta živi u Africi, ali neke se pojavljuju u južnoj Europi, Australiji i na Novoj Gvineji. Karakterizira ih šareno perje, vitko tijelo i obično izdužena centralna repna pera. Sve imaju kljunove savijene prema dolje i šiljasta krila, koja im daju izgleda lastavice u letu. Postoji 26 vrsta.
Kao što njihov naziv kaže, pčelarice se uglavnom hrane letećim kukcima, posebno pčelama i osama. Njih uhvate u zraku bacivši se s neke grane. Iako jedu sve leteće kukce, pčele dominiraju u njihovoj prehrani. Opnokrilci (mravi, pčele i ose) čine 20% do 96% svih pojedenih kukaca, a od toga pčele čine otprilike trećinu.
Prije nego što pojede plijen, pčelarica mu skine žaoku tako što sjedne na granu i udara plijen o neku tvrdu površinu. Tako iz kukca izvuče i većinu otrova. Zanimljivo je što pčelarice love samo kukce koji se u tom trenutku nađu u zraku, a ignoriraju one koji su sletili.
Pčelarice su veoma društvene. Okupljaju se u kolonije i gnijezde se u tunelima koje iskopaju na pjeskovitim i strmim obalama. Često u tu svrhu koriste obale rijeka koje su se urušile. Ženka obično snese 2-9 bijelih jaja po leglu (ovisno o vrsti). Kako žive u kolonijama, ulazi u gnijezda su im obično označeni izmetom bijele boje. Većina vrsta je monogamna i oba roditelja se brinu o mladima, ponekada uz pomoć nekih drugih ptica iz kolonije.
I meropidi (Meropidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di uccelli appartenente all'ordine Coraciiformi.
Comprende 3 generi e 27 specie:[1]
I meropidi (Meropidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di uccelli appartenente all'ordine Coraciiformi.
Meropidae sunt avium familia, quae habitat in Africa (Madagascaria). Aliis vesticur? in australis Europa, Australia et Nova Guinea.
-3 (maxdubium) Latinitas huius rei maxime dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}. Meropidae sunt avium familia, quae habitat in Africa (Madagascaria). Aliis vesticur? in australis Europa, Australia et Nova Guinea.
Bitininkiniai (lot. Meropidae, angl. Bee-eaters, vok. Bienenfresser) – žalvarininių (Coraciiformes) paukščių šeima, kuriai priklauso vabzdžiais mintantys ir Eurazijos, Afrikos, Australijos tropikuose bei vidurinių platumų pietinėse dalyse paplitę gana ryškių spalvų paukščiai. Jų snapas plonas, ilgas, palinkęs žemyn. Kojos silpnos, nagai aštrūs. Lizdą suka urvuose. Deda 5-6 baltus kiaušinius.
Pasaulyje 3 gentys ir 26 rūšys. Lietuvoje aptinkama viena rūšis – bitininkas (Merops apiaster).
Bitininkiniai (lot. Meropidae, angl. Bee-eaters, vok. Bienenfresser) – žalvarininių (Coraciiformes) paukščių šeima, kuriai priklauso vabzdžiais mintantys ir Eurazijos, Afrikos, Australijos tropikuose bei vidurinių platumų pietinėse dalyse paplitę gana ryškių spalvų paukščiai. Jų snapas plonas, ilgas, palinkęs žemyn. Kojos silpnos, nagai aštrūs. Lizdą suka urvuose. Deda 5-6 baltus kiaušinius.
Pasaulyje 3 gentys ir 26 rūšys. Lietuvoje aptinkama viena rūšis – bitininkas (Merops apiaster).
Bišu dzeņu dzimta jeb bišķērāju dzimta (Meropidae) ir viena no zaļvārnveidīgo kārtas (Coraciiformes) putnu dzimtām. Bišu dzeņu dzimtā ir 27 sugas, kas iedalītas 3 ģintīs.[1]
Lielākā daļa bišu dzeņu dzimtas sugas dzīvo Āfrikā un Āzijā. Eiropā un Latvijā ir sastopama viena suga — bišu dzenis (Merops apiaster). Arī Austrālijā un Jaungvinejā mājo tikai viena suga — varavīksnes bišu dzenis (Merops ornatus). Lielākā daļa bišu dzeņu mājo atklātā, sausā ainavā, savannā, skrajos mežos un krūmājos. Tomēr dažas sugas apmetas uz dzīvi mežā, lai gan arī šīs sugas izvēlas mežmalas, upju krastus un ceļmalas.[2]
Bišu dzeņu dzimtas putni savstarpēji ir ļoti līdzīgi. Tie ir līdzīgi arī zaļvārnveidīgo kārtas zivju dzenīšiem un zaļajām vārnām. Tie ir mazi līdz vidēji lieli putni, to ķermeņa garumi atkarībā no sugas ir 15—35 cm.[3] Vislielākais šajā dzimtā ir zilbārdas bišu dzenis (Nyctyornis athertoni),[2] bet mazākais zaļais bišu dzenis (Merops orientalis).[4]
Tiem ir lielas galvas, īsi kakli, īsas kājas un košs apspalvojums. Spārni bišu dzeņiem var būt divejādi — noapaļoti un smaili. Spārnu forma ir atkarīga no tā, kādi barošanās un migrācijas ieradumi ir atbilstošai sugai. Īsāki un noapaļotākas formas spārni ir sugām, kas ir nometnieces un kuras lido īsākas distances barojoties. Sugas ar slaidākiem spārniem ir migrējošas. Bišu dzeņiem knābji ir nedaudz līki, gari, un ar smailu, asu galu. Tas lidojumā veikli satver kukaiņus un mazākos uzreiz samaļ knābī. Pēdas bišu dzeņiem ir vājas, un uz zemes tas pārvietojas gandrīz šļūcot. Toties pirkstiem ir asi nagi, kas ļauj noturēties uz vertikālas virsmas.[5]
Apspalvojums kopumā ir ļoti košs un krāsains. Tas ļoti bieži ir zaļš, vai vismaz daļa no apspalvojuma ir zaļa. Divām sugām (dienvidu sarkanais bišu dzenis (Merops nubicoides) un ziemeļu sarkanais bišu dzenis (Merops nubicus)) dominējošā krāsa ir sarkanā, bet vienai (sārtais bišu dzenis (Merops malimbicus)) gaiši sārtā. Abi dzimumi ir gandrīz vienādi. Dažām sugām, piemēram, tēviņiem acis ir sarkanas, bet mātītēm brūnas. Eiropas bišu dzeņa (Merops apiaster) dzimumiem reizēm var būt atšķirīga muguras krāsa: tēviņiem tā vienmēr ir zeltaina, bet mātītēm var būt arī zaļa.[6] sarkanbārdas bišu dzenim (Nyctyornis amictus) katram dzimumam ir atšķirīgs apspalvojums, toties varavīksnes bišu dzeņa (Merops ornatus) dzimumiem ir atšķirīgas astes.[7]
Visi bišu dzeņi barojas gaisā, tie paceļas spārnos tikai no pacēluma, lidojums ir taisns un spēcīgs. Bišu dzeņi lidojumā spēj izdarīt straujus pagriezienus un virziena maiņas, kā arī spēj "karāties" gaisā uz mirkli.[5] Tie ir aktīvi dienas laikā, lai gan dažas sugas migrējot veic pārlidojumus arī nakts laikā, ja pa ceļam nav piemērotu vietu atpūtai vai tiek šķērsota jūra.
Bišu dzeņi ir ļoti sociāli. Pārī dzīvojošie putni mēdz reizēm sēdēt tik tuvu viens otram, ka to ķermeņi saskaras. Nakts laikā tie bieži nakšņo grupā, sasēduši viens pie otra vienā līnijā. Dažas sugas ir sociālas ne tikai pēc mazuļu izaudzināšanas, bet tās veido arī ligzdošanas kolonijas. Bišu dzeņi daudz laika velta ne tikai ēšanai, bet arī dažādām aktivitātēm, kas vairo komforta sajūtu, kā sauļošanos, pēršanos smilšu vai ūdens "vanniņās". Peldoties seklos ūdeņos, bišu dzeņi pat ienirst zem ūdens uz īsu brīdi un atkal iznirst.[5] Visas šīs aktivitātes palīdz atbrīvoties no spalvu un ādas parazītiem.
Bišu dzeņi kukaiņus noķer lidojumā. Tas var būt divējādi, vai nu kukainis tiek noķerts lidojuma laikā, vai bišu dzenis sēž uz kāda zara un vēro medījumu, tad straujā lidojumā to noķer. Tie bišu dzeņi, kuru spārni ir īsāki un noapaļotāki, kukaiņus ķer, tos noskatot, sēžot kāda koka vai krūma zarā samērā tuvu zemei. Toties lielākie bišu dzeņi medījumu vēro no koku galotnēm, elektrības vadiem vai citām augstākām vietām. Bišu dzeņiem ir ļoti laba redze un savu medījumu saskata no liela attāluma. Piemēram, bišu dzenis biti saskata no 60 metru attāluma, bet Persijas bišu dzenis izlido noķert lapseni, kas atrodas no tā 100 metru attālumā. Ja kukainim izdodas nosēsties uz zemes vai kādas lapas, tas parasti netiek aiztikts. Mazākus kukaiņus bišu dzenis notiesā uzreiz lidojumā, bet lielkāki tiek aiznesti līdz kāda zaram un tur apēsti. Indīgie kukaiņi vispirms tiek saspiesti pret zaru, tad, aizverot acis, tas tiek vilkts pret mizu vairākas reizes līdz inde ir izdalījusies.[5]
Bišu dzeņi barojas ar daudziem, dažādiem kukaiņiem. Tie var būt tauriņi, mušas, vaboles, spāres, cikādes, termīti, sienāži, naktstauriņi, bites un lapsenes. Pēdējās divas daudzām sugām ir iecienītākie medījumi. Novērojot dažādu sugu bišu dzeņus bišu un lapseņu patērētais daudzums variē no 20—96%, bet vidējais ir 70%.[5]
Bišu dzeņi veido monogāmus pārus, bet lielākā daļa ir kopā tikai uz vienu sezonu, lai gan dažām sugām pāris turas kopā ilgāku laiku. Pastāv uzskatas, ka migrējošās sugas veido jaunu pāri katru gadu. Daudzām sugām tēviņš piesaista mātītes uzmanību, tai atnesot kādu nomedītu kukaini.[8]
Bišu dzeņi ligzdo alā, kura tiek izrakta zemē. Ala var atrasties gan stāvākā upes krastā, gan klinšu atsegumu mīkstākā iezī, gan tieši zemes horizontālajā virsmā. Alu rok pāris kopīgi. Ar asajiem knābjiem augsne tiek drupināta, bet ar kājām izkašāta laukā. Ir sugas, kas rok alas viena otrai tuvu blakus, veidojot ligzdojošas kolonijas. Reizēm pāris izrok vairākas alas, radot iespaidu par koloniju. Ala tiek rakta apmēram 20 dienas. Šajā laikā bišu dzeņu knābji nodilst. Katru vairošanās sezonu ala tiek rakta no jauna, ļoti reti tā tiek izmantota 2 gadus pēc kārtas. Pamestajās bišu dzeņu alās labprāt iekārtojas citi putni, čūskas, vai sikspārņi.[9]
Bišu dzeņu dzimta jeb bišķērāju dzimta (Meropidae) ir viena no zaļvārnveidīgo kārtas (Coraciiformes) putnu dzimtām. Bišu dzeņu dzimtā ir 27 sugas, kas iedalītas 3 ģintīs.
Lielākā daļa bišu dzeņu dzimtas sugas dzīvo Āfrikā un Āzijā. Eiropā un Latvijā ir sastopama viena suga — bišu dzenis (Merops apiaster). Arī Austrālijā un Jaungvinejā mājo tikai viena suga — varavīksnes bišu dzenis (Merops ornatus). Lielākā daļa bišu dzeņu mājo atklātā, sausā ainavā, savannā, skrajos mežos un krūmājos. Tomēr dažas sugas apmetas uz dzīvi mežā, lai gan arī šīs sugas izvēlas mežmalas, upju krastus un ceļmalas.
Burung Berek-berek adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Merops leschenaulti.
Beberapa spesies berek-berek:-
Burung Berek-berek ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Berek-berek adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Berek-berek tidak bergigi.
Burung Berek-berek membiak dengan bertelur. Telur Burung Berek-berek bercangkerang keras.
Berek-berek hijau berlepas
Berek-berek biru dikait dengan hutan hujan, di mana ia mencari makan di pinggir habitat
Berek-berek dada putih memiliki kehidupan bermasyarakat rumit.
Berek-berek hijau mandi debu bagi mengurangkan parasit.
Berek-berek leher biru memberikan pasangannya serangga yang ditangkap
Burung Berek-berek Janggut Merah (Nyctyornis amictus)
Berek-berek hijau (Merops orientalis)
Berek-berek ekor lelayang (Merops hirundineus)
Burung Berek-berek Carik Dada (Merops philippinus)
Berek-berek eropah (Merops apiaster)
Berek-berek pelangi (Merops ornatus)
Berek-berek kecil (Merops pusillus)
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Berek-berek adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Merops leschenaulti.
Beberapa spesies berek-berek:-
Burung Berek-berek Carik Dada Burung Berek-berek Dada Coklat Burung Berek-berek Janggut Merah Burung Berek-berek Rengkung BiruBijeneters (Meropidae) zijn een familie van vogels uit de orde scharrelaarvogels. De familie telt 26 soorten verdeeld over drie geslachten.[1]
Bijeneters zijn allemaal fraai gekleurde, slanke en sierlijke vogels. Bijeneters hebben bijna allemaal verlengde middelste staartpennen, een slanke, gebogen snavel en puntige vleugels, waardoor ze lijken op grote zwaluwen. Ze behoren echter niet tot de zangvogels. De beide geslachten zijn volkomen identiek.
Het zijn behendige vliegers, die ook in vlucht insecten te grazen weten te nemen. De aanwezigheid van grote prooinsecten als sprinkhanen, libellen en ook bijen is voor bijeneters een absolute voorwaarde.
De broedplaatsen van deze vogel bevinden zich in het zuidwesten van Europa, in Oost- en Centraal-Europa, in Centraal- en Oost-Azië, Klein Azië en Noordwest-Afrika. In Portugal, Spanje en Bulgarije zijn de grootste aantallen te vinden.
Ze komen voor in open parkachtige bossen met struikgewas, weilanden en akkers met kruidenrijke randen, bosranden en andere habitats als zandafgravingen. Maar vrijwel altijd in de directe nabijheid van rivieren of plassen met steile oevers.
Bijeneters (Meropidae) zijn een familie van vogels uit de orde scharrelaarvogels. De familie telt 26 soorten verdeeld over drie geslachten.
Bietarfamilien, Meropidae, er ein familie av råkefuglar. Dei er hovudsakleg tropiske eller tempererte, og lever hovudsakleg av bier og andre flygande insekt. Gruppa omfattar 28 artar i tre biologiske slekter, den europeiske bietaren vert stundom sett i Noreg.
Bietarar er karakterisert av ei fjørdrakt med sterke farger, av slanke kroppar, og mange artar har langstrekte, sentrale halefjører. Alle har lange, nedbende nebb og spisse venger, noko som gjev dei ein svaleliknande utsjånad sett frå avstand. Dei fleste artane i bietarfamilien lever i Afrika og Asia, men somme artar finst i Sør-Europa, Australia og Ny-Guinea.
Som namnet ymtar om, fangar bietarane flygande insekt, spesielt bier og kvefs. Dei vil vente på ein open kvist i eit tre eller busk, og så åtake byttet i lufta når det er innan rekkjevidde.[1] Bietarar tar berre byttedyr i lufta og ignorerer flygande insekt etter at dei har landa. Årevenger gjer ut for 20 % til 96 % av alle insekt dei tar. Honningbier omfattar om lag ein tredel av dette,[2] og er ein dominerande ingrediens av kosthaldet for denne gruppa.
Før dei et byttet, fjernar bietarane brodden ved å slå og gni insektet gjentatte gonger på eit hardt underlag. Det meste av gifta i insektet vil dessutan bli pressa ut med hjelp frå denne prosessen.[1]
Bietarar er sosiale fuglar, og dannar hekkekoloniar i hòler i bakken med tilgang gjennom tunellar. Koloniane kan ligge i sandbakkar som har kollapsa ved elver. Kvart kull kan vere frå 2 til 9 egg avhengig av art. Egga er kvite. Dei fleste av artane i familien er monogame, og begge foreldra tar omsut for ungane, nokre gonger med hjelp frå andre fuglar i kolonien, ei åtferd som er uvanleg for fuglar.[1]
Bietarfamilien i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[3] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[4]
Slekt Nyctyornis
Slekt Meropogon
Slekt Merops
Bietarfamilien, Meropidae, er ein familie av råkefuglar. Dei er hovudsakleg tropiske eller tempererte, og lever hovudsakleg av bier og andre flygande insekt. Gruppa omfattar 28 artar i tre biologiske slekter, den europeiske bietaren vert stundom sett i Noreg.
Bietere eller bieterfamilien (Meropidae) er ei gruppe råkefugler (Coraciformes). Familien består av 31 arter (52 taxa) fordelt i tre slekter.[2] De fleste artene finnes i Afrika og Asia, men noen forekommer også i det sørlige Europa, på Ny-Guinea, og i Australia. Mange av artene har praktfulle fjærdrakter med sterke farger.
Bieterne blir omkring 16–35 cm og trives i varmt klima og åpent terreng, nær skog og på åpne plasser i skogen.[2] Som navnet tilsier lever de fleste artene av insekter som de fanger i lufta, for det meste bier og veps. Nebbet er moderat langt og spisst, og gjerne svakt buet nedover. Det kan ikke åpnes mer enn 30°.[2]
Alle artene er dagaktive. Tropiske arter er standfugler, mens andre er delvis eller helt trekkfugler. Noen kan ha komplekse trekk. Artene bygger rede i huler, som fuglene graver ut selv. Noen bygger eksklusivt i sandklipper, mens andre graver ut hulene i egnede skråninger og lignende. Hulene bygges som regel i små grupper eller kolonier. Seks arter hekker imidlertid solitært. Som oftest graver artene ut nye huler hvert år, men av og til kan også gamle huler bli reparert og brukt om igjen.[2]
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Fry (2017).[2] Alle norske navn følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008),[1] med unntak for navn gitt i parentes. Disse har fortsatt ikke fått avklart sitt norske navn og må derfor kun betraktes som beskrivende uttrykk.
Bietere eller bieterfamilien (Meropidae) er ei gruppe råkefugler (Coraciformes). Familien består av 31 arter (52 taxa) fordelt i tre slekter. De fleste artene finnes i Afrika og Asia, men noen forekommer også i det sørlige Europa, på Ny-Guinea, og i Australia. Mange av artene har praktfulle fjærdrakter med sterke farger.
Multimedia w Wikimedia Commons Żołny[3] (Meropidae) – rodzina ptaków z rzędu kraskowych (Coraciiformes). Charakteryzują się bardzo kolorowym ubarwieniem, smukłym ciałem i wydłużonymi środkowymi sterówkami. Wszystkie mają zakrzywiony do dołu dziób i ostro zakończone skrzydła. Większość gatunków występuje w Afryce, a pozostałe w południowej Europie, Madagaskarze, Nowej Gwinei i Australii[4].
Odżywiają się latającymi owadami, w szczególności osami i pszczołami. Zwykle wyczekują na wystającej gałęzi i po zauważeniu zdobyczy, podlatują i chwytają ją w locie. W 20 niezależnych badaniach nad 16 gatunkami żołn, wykazano, że błonkoskrzydłe stanowią od 20 do 96% wszystkich zjadanych owadów, z tego pszczoły miodne stanowią jedną trzecią (Fry CH, 1992). Po schwytaniu zdobyczy, żołny usuwają przed zjedzeniem żądło i jad. Jeżeli owad, np. pszczoła usiądzie, nawet w bezpośrednim pobliżu żołny, ptak nie będzie próbował upolować owada. Żołny są "zaprogramowane" aby chwytać owady wyłącznie w locie.
Żołny są towarzyskimi ptakami, gniazdują kolonijnie. Tak jak pozostałe kraskowe, wykopują tunele w piaszczystej ziemi, w których składają 2-9 (w zależności od gatunku) białych jaj. Większość gatunków jest monogamiczna, potomstwem opiekują się oboje rodzice.
Rodzajem typowym jest Merops. Do rodziny należą następujące rodzaje[3]:
Żołny (Meropidae) – rodzina ptaków z rzędu kraskowych (Coraciiformes). Charakteryzują się bardzo kolorowym ubarwieniem, smukłym ciałem i wydłużonymi środkowymi sterówkami. Wszystkie mają zakrzywiony do dołu dziób i ostro zakończone skrzydła. Większość gatunków występuje w Afryce, a pozostałe w południowej Europie, Madagaskarze, Nowej Gwinei i Australii.
Meropidae é uma família de aves coraciiformes que inclui os abelharucos, também conhecidos como abelheiro, abejaruco ou bejaruco, abelhuco, airute ou alrute, alderela, fulo, gralha ou gralho, lengue, melharouco ou melharuco, milharão ou milharós ou milheirós, pita-barranqueira ou pito-barranqueiro. O grupo inclui cerca de 26 espécies, classificadas em dois géneros. Os abelharucos distribuem-se pela Europa, África e Madagascar, sul da Ásia e Austrália. Em Portugal, são abundantes na zona do Alto Alentejo, nas zonas de montado. São aves migratórias que vivem a maior parte do ano em altitudes elevadas, migrando para zonas tropicais e subtropicais na época de reprodução.
Os abelharucos são aves de pequeno a médio porte, com bico longo, comprimido lateralmente e um pouco curvado. A cauda é bem marcada e geralmente arredondada. A plumagem dos abelharucos é colorida, em tons de verde vivo com manchas de outras cores na zona da garganta, barriga e/ou dorso. Não há dimorfismo sexual notório.
Os abelharucos têm distribuição no Velho Mundo, ocorrendo da Europa à Austrália. O centro de diversidade da família é a África, embora várias espécies também ocorram na Ásia. Espécies únicas ocorrem tanto na Europa (o abelharuco-europeu), como também na Austrália (o abelharuco-do-arco-íris) e em Madagascar (o abelharuco-oliva, também encontrado na África continental). Dos três gêneros, Merops, que possui a maioria das espécies, ocorre em toda a distribuição da família. Nyctyornis está restrito à Ásia, variando da Índia e sul da China às ilhas indonésias de Sumatra e Borneu. O gênero Meropogon tem uma única espécie restrita a Sulawesi na Indonésia.
Os abelharucos são bastante indiscriminados na escolha do habitat. Seus requisitos são simplesmente um poleiro elevado de onde observar as presas e um substrato de solo adequado para cavar sua toca de reprodução. Como suas presas são totalmente capturadas com as asas, eles não dependem de nenhum tipo de vegetação. Uma única espécie, o abelharuco-azul, é encontrada dentro da floresta tropical fechada, onde forrageia perto do solo com pouca luz nos espaços entre grandes árvores. Seis outras espécies também estão intimamente associadas à floresta tropical, mas ocorrem em habitats limítrofes, como ao longo de rios, em clareiras de queda de árvores, árvores penduradas em ravinas ou em copas de árvores emergentes acima do dossel principal.
As espécies que se reproduzem em áreas subtropicais ou temperadas da Europa, Ásia e Austrália são migratórias. Os abelharucos europeus que se reproduzem no sul da Europa e na Ásia migram para o oeste e sul da África. Outra população da mesma espécie procria na África do Sul e na Namíbia; essas aves movem-se para o norte após a reprodução. Na Austrália, o abelharuco-arco-íris é migratório nas áreas ao sul de sua distribuição, migrando para a Indonésia e a Nova Guiné, mas ocorre durante todo o ano no norte da Austrália. Várias espécies de abelharucos são migrantes intra-africanos; o abelharuco, por exemplo, se reproduz na borda sul do Saara e invernos mais ao sul na floresta equatorial. A migração mais incomum é a do abelharuco-carmim do sul, que tem uma migração de três estágios; depois de se reproduzir em uma banda entre Angola e Moçambique, ele se move para o sul para Botswana, Namíbia e África do Sul antes de se mover para o norte para seus principais campos de inverno no norte de Angola, Congo e Tanzânia.
A família dos abelharucos contém as seguintes espécies:
Os abelharucos são diurnos, embora algumas espécies possam migrar durante a noite se o terreno do trajeto não for adequado para parar ou se estiverem atravessando o mar. São aves altamente sociais, e casais quando empoleirados juntos geralmente estão tão próximos que se tocam. Muitas espécies são coloniais na época de reprodução e algumas outras também são altamente gregárias quando não estão fazendo ninhos.
Os abelharucos têm uma alimentação baseada em insectos, principalmente abelhas e vespas, como o seu próprio nome comum do grupo indica. As presas são caçadas em voo e antes de ingerir a sua refeição, o abelharuco retira o ferrão do insecto esmagando-o contra uma superfície dura.
O grupo tem hábitos gregários e forma geralmente colónias, embora algumas espécies vivam isoladas ou em casais. Os ninhos são escavados em margens de rios, ou reciclados de tocas de outros animais. As posturas contêm entre 2 a 6 ovos brancos e os juvenis recebem os cuidados parentais de ambos os progenitores.
Os abelharucos foram mencionados por escritores antigos como Aristóteles e Virgílio, que aconselharam os apicultores a matar os pássaros. Aristóteles sabia que os abelharucos aninhavam-se no final de túneis de até 2 metros de comprimento e do tamanho de sua embreagem. Ele disse que os adultos em nidificação eram alimentados por seus próprios filhotes, com base na ajuda real observada no ninho por pássaros aparentados. Na mitologia grega, o Theban Botres foi fatalmente atingido por seu pai quando profanou o sacrifício ritual de um carneiro ao deus Apolo, provando o cérebro da vítima. O deus teve pena dele, transformando-o em abelharuco.
Os antigos egípcios acreditavam que os abelharucos tinham propriedades médicas, prescrevendo a aplicação de gordura de abelha para deter moscas que picam e tratando os olhos com a fumaça das patas de abelha para curar uma doença feminina não especificada.
No hinduísmo, acreditava-se que a forma do pássaro em voo se assemelhava a um arco, com o bico longo como uma flecha. Isso levou a um nome sânscrito que significa "arco de Vishnu" e uma associação com deuses arqueiro. Acreditava-se que os traficantes de escândalos reencarnavam como comedores de abelhas, por causa do veneno metafórico que carregavam em suas bocas.
Representações na arte clássica são raras para pássaros tão impressionantes. O único exemplo conhecido do Egito Antigo é um relevo, provavelmente de um pequeno abelharuco verde, em uma parede do templo mortuário da Rainha Hatshepsut, e um mural romano antigo representando abelhões de bochechas azuis foi encontrado na vila de Agripina. Os abelharucos foram retratados em selos postais de pelo menos 38 países, sendo os abelharucos europeu e carmim os assuntos mais comuns, com 18 e 11 países, respectivamente.
Meropidae é uma família de aves coraciiformes que inclui os abelharucos, também conhecidos como abelheiro, abejaruco ou bejaruco, abelhuco, airute ou alrute, alderela, fulo, gralha ou gralho, lengue, melharouco ou melharuco, milharão ou milharós ou milheirós, pita-barranqueira ou pito-barranqueiro. O grupo inclui cerca de 26 espécies, classificadas em dois géneros. Os abelharucos distribuem-se pela Europa, África e Madagascar, sul da Ásia e Austrália. Em Portugal, são abundantes na zona do Alto Alentejo, nas zonas de montado. São aves migratórias que vivem a maior parte do ano em altitudes elevadas, migrando para zonas tropicais e subtropicais na época de reprodução.
Prigoriile sau meropidele (Meropidae) sunt o familie de păsări din ordinul coraciiformelor (Coraciiformes) alcătuită din 3 genuri și 26 de specii, răspândite mai ales în regiunea tropicală și subtropicală din Asia, Africa și Australia, ajungând însă și în Europa. Sunt păsări cățărătoare mici, cu penajul viu și divers colorat, picioare scurte, ale căror degete anterioare sunt concrescute la baza lor (degete de tip sindactil). Corpul lor este foarte alungit, aripile lungi și ascuțite și coada lungă. Ciocul lor este alungit, subțire și ascuțit la capăt, și puțin arcuit în jos. Sunt zburătoare iuți și rezistente. Vânează insectele, în special libelule și himenoptere (albine, viespi) din zbor; ele înghit himenopterele fără a le îndepărta acul, sau fără ca veninul acestora să le vatăme. Locuiesc în savană, păduri sau în regiuni deschise, în tufărișurile din deșerturi, de la nivelul mării până la 2600 m altitudine. Sunt păsări gregare, clocesc în colonii, săpându-și cu ciocul în maluri niște galerii adânci de 50-350 cm, care se termină într-un spațiu mai larg, numită vatră, unde-și depun ponta. După cuibărit puii zboară în grupuri, împreună cu adulții, pentru a vâna insecte.
În România, Prigoria (Merops apiaster) este oaspete de vară, venind din zona caldă la începutul lunii mai și plecând în migrație spre sud începând cu a doua jumătate a lunii august.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificarePrigoriile sau meropidele (Meropidae) sunt o familie de păsări din ordinul coraciiformelor (Coraciiformes) alcătuită din 3 genuri și 26 de specii, răspândite mai ales în regiunea tropicală și subtropicală din Asia, Africa și Australia, ajungând însă și în Europa. Sunt păsări cățărătoare mici, cu penajul viu și divers colorat, picioare scurte, ale căror degete anterioare sunt concrescute la baza lor (degete de tip sindactil). Corpul lor este foarte alungit, aripile lungi și ascuțite și coada lungă. Ciocul lor este alungit, subțire și ascuțit la capăt, și puțin arcuit în jos. Sunt zburătoare iuți și rezistente. Vânează insectele, în special libelule și himenoptere (albine, viespi) din zbor; ele înghit himenopterele fără a le îndepărta acul, sau fără ca veninul acestora să le vatăme. Locuiesc în savană, păduri sau în regiuni deschise, în tufărișurile din deșerturi, de la nivelul mării până la 2600 m altitudine. Sunt păsări gregare, clocesc în colonii, săpându-și cu ciocul în maluri niște galerii adânci de 50-350 cm, care se termină într-un spațiu mai larg, numită vatră, unde-și depun ponta. După cuibărit puii zboară în grupuri, împreună cu adulții, pentru a vâna insecte.
În România, Prigoria (Merops apiaster) este oaspete de vară, venind din zona caldă la începutul lunii mai și plecând în migrație spre sud începând cu a doua jumătate a lunii august.
Legáti (znanstveno ime Meropidae) so družina ptic iz reda vpijatov (Coraciiformes). Njihovo perje je živih barv, telesa imajo vitka in po navadi podaljšan repni čopek.
Te ptice gnezdijo na odprtem v tropskih in subtropskih predelih Starega sveta.
Legati največ jedo žuželke, še posebej čebele, ose in sršene, ki jih lovijo v zraku z visokih drogov. Angleško ime »bee-eater« dobesedno pomeni jedec čebel.
Legáti (znanstveno ime Meropidae) so družina ptic iz reda vpijatov (Coraciiformes). Njihovo perje je živih barv, telesa imajo vitka in po navadi podaljšan repni čopek.
Te ptice gnezdijo na odprtem v tropskih in subtropskih predelih Starega sveta.
Legati največ jedo žuželke, še posebej čebele, ose in sršene, ki jih lovijo v zraku z visokih drogov. Angleško ime »bee-eater« dobesedno pomeni jedec čebel.
Biätare (Meropidae) är en familj med fåglar som tillhör ordningen praktfåglar. Flertalet återfinns i Afrika men de häckar även i södra Europa, på Madagaskar, i Australien och på Nya Guinea. De känns igen på sin färggranna fjäderdräkt, smala kroppsform, nedåtböjda näbb, spetsiga vingar och vanligtvis förlängda centrala stjärtfjädrar. På håll ger de i flykten ett svalliknande intryck.
Precis som deras namn indikerar äter biäatarna främst insekter som bin, getingar, flygmyror och andra flygande insekter som fångas i flykten. De jagar visserligen nästan alla flygande insekter men deras främsta näringskälla utgörs av honungsbin inom släktet apis. Innan de äter insekten så avlägsnas gadden genom att upprepade gånger slå insekten mot en hård yta. Under denna process extraheras även merparten av giftet ur insektens kropp genom att fågeln trycker med näbben på kroppen. Noteras bör också att fåglarna inom familjen ignorerar de insekter som landar och jagar bara flygande insekter.
Biätare är flockfåglar och häckar i kolonier i tunnlar som grävs ut ur sandbankar. Äggen är vita och de lägger oftast mellan två och nio per kull, beroende på art. Merparten av arterna lever i monogama förhållanden och båda föräldrar tar hand om sina ungar.
Familjen biätare delas ofta upp i två underfamiljer: Nyctyornithinae, som ibland har behandlats som den egna familjen Nyctyornithidae, och de "typiska biätarna" Meropinae.
Biätare (Meropidae) är en familj med fåglar som tillhör ordningen praktfåglar. Flertalet återfinns i Afrika men de häckar även i södra Europa, på Madagaskar, i Australien och på Nya Guinea. De känns igen på sin färggranna fjäderdräkt, smala kroppsform, nedåtböjda näbb, spetsiga vingar och vanligtvis förlängda centrala stjärtfjädrar. På håll ger de i flykten ett svalliknande intryck.
Arı kuşugiller (Meropidae), Coraciiformes takımından arılarla beslenen türleri içeren kuş familyası.
Zengince renkli tüyleri, ince vücutları ve genellikle upuzun kuyruk tüyleri ile tanınırlar. Rengarenktirler ve çok uzaklardan bakıldığından kırlangıca benzeyen hafif aşağıya dönük uzun sivri gaga ve sivri uçlu kanatlara sahiptirler.
İsimlerinden de anlaşılacağı üzere temel besin maddelerini arılar oluşturur. Açık bir tünekteyken arı, yaban arıları ve eşek arılarını havadayken yakalarlar. Arı kuşları yakaladığı arıyı yemeden önce sert bir yüzeyde böceğe defalarca vurarak iğnesini çıkarmasını sağlar. Bu süreç esnasında yapılan basınç, zehirin çoğunu dışarıya çıkartır.
Arı kuşları toplu halde yaşar. Kumlu dik yamaçlarda açılan tünel benzeri çukurlarda yuva yaparak koloniler oluştururlar. Yumurtaları beyazdır genellikle 2-9 arasında yumurta üretirler. Familyadaki üyelerin çoğu tekeşlidir.
Bu familya üyeleri en çok Afrika'da yaygındır ama bazıları Güney Avrupa, Madagaskar, Avustralya ve Yeni Gine'de bulunur.
Arı kuşugiller (Meropidae), Coraciiformes takımından arılarla beslenen türleri içeren kuş familyası.
Включає 3 роди і 26 види, поширені в Південній Європі, Азії та в Африці.
Розміри невеликі (маса 50—80 г), забарвлення яскраве з переважанням блакитного або зеленого кольору.
В Україні — 2 види:
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Trảu (danh pháp khoa học: Meropidae) là một họ chim thuộc bộ Sả.
Hầu hết các loài thuộc họ Trảu phân bố ở châu Phi và châu Á, một số ít có ở Nam Âu, Australia và New Guinea. Chúng có bộ lông sặc sỡ đặc trưng, thân mảnh mai và lông đuôi dài. Họ này có 26 loài.
Các loài trong họ Trảu chủ yếu ăn côn trùng, đặc biệt là ong.[1] Kiến, ong và ong bắp cày chiếm từ 20% đến 96% khẩu phần ăn của chúng.[2]
Chim trảu vô hiệu hóa nọc độc của các loài côn trùng bằng cách liên tục đánh và ma sát côn trùng trên bề mặt cứng.[1] Đáng chú ý là chim trảu bắt mồi khi bay và không ăn côn trùng khi chúng ở mặt đất.
Họ Trảu gồm hai phân họ là Nyctyornithinae và Meropinae (phân họ Trảu).
.jpg)
Họ Trảu (danh pháp khoa học: Meropidae) là một họ chim thuộc bộ Sả.
Meropidae Rafinesque, 1815
Щурковые[1] (лат. Meropidae) — семейство птиц отряда ракшеобразных (Coraciiformes).
Птицы с ярко окрашенным плотным, блестящим, сходным у самцов и самок оперением на стройном теле. В окраске преобладают синий, зелёный и жёлтый тона. Крылья длинные, острые, полёт быстрый. Птицы обычно имеют вытянутый, немного изогнутый тонкий клюв. Ноги короткие, что затрудняет передвижение по земле.
Само название говорит об их пристрастии к пище. В основном, употребляют насекомых, особенно предпочитают пчёл, ос и шмелей, которых ловят на лету; едят муравьёв. Добычу ловят на лету, как ласточки, либо взлетая с ветви или обрыва.
Стайные птицы. Обитатели открытых пространств; лесов избегают. Гнездятся колониями в норах, вырытых в обрывах или на ровных местах.
В кладке 2—9 белых яиц. Насиживают самец и самка. Птенцы вылупляются голые.
Истребляя пчёл близ пасек, вредят пчеловодству.
Некоторые представители занесены на страницы «Красной книги».
Большинство представителей обитают в умеренных и тропических частях Африки, но некоторые из птиц встречаются и в Южной Европе, на Мадагаскаре, в Азии, Австралии и Новой Гвинее. Некоторые виды перелётны.
В составе семейства выделяют три рода, включающие 26 видов:
Род Сулавесские щурки Meropogon[1]
Род: Ночные щурки Nyctyornis[1]
https://www.inaturalist.org/taxa/2184-Merops
Щурковые (лат. Meropidae) — семейство птиц отряда ракшеобразных (Coraciiformes).
蜂虎科在动物分类学上是鸟纲佛法僧目中的一个科。包括20多种。大多数都分布在非洲大陆，但也有一些种类分布在欧洲、马达加斯加、澳洲和新几内亚。本科鸟羽毛颜色艳丽，身体纤细，尾羽较长。
蜂虎科在中国有六个种分布。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 .jpg)
ハチクイ科（ハチクイか、Meropidae）は、鳥綱ブッポウソウ目に属する科。
東南アジアを起源とし、その後アフリカ大陸に侵入したと考えられている。
アフリカ大陸、ユーラシア大陸、インドネシア、オーストラリア、スリランカ、パプアニューギニア、フィリピン、マダガスカル
頭部は大型。頸部は短い。尾羽は長い。嘴の基部から眼を通り後頭へ続く黒い筋模様（過眼線）が入る。
嘴は細長く、湾曲し下方へ向かう。後肢は短く、趾は細い。
食性は動物食で、昆虫（主にミツバチ）を食べ和名や英名（bee-eater=蜂食い）の由来になっている。樹上や大型動物などに止まり、通りかかった獲物を飛翔しながら捕らえる。ハチは嘴で咥えたまま木などに叩きつけたり擦りつけ毒嚢や針を取り除いてから食べる。
繁殖形態は卵生。土手や地面に穴を掘った巣に、卵を産む。主にメスが抱卵する。性成熟した個体が他のペアの繁殖を補助（営巣や育雛）することもある。
古くから養蜂されているハチを食害する害鳥とみなされることもある。
ムネアカハチクイ
N. amictus
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
벌잡이새류(bee-eaters)는 파랑새목 ‘벌잡이새과’(Meropidae)에 속하는 조류의 총칭이다.[1] 대부분의 종들이 아프리카와 아시아에서 발견되지만, 일부는 유럽 남부와 오스트레일리아, 뉴기니섬에서 발견된다.
다음은 2014년 자비스 등(Jarvis, E.D.)[2]과 2013년 유리 등(Yury, T. et al.)의 연구[3]에 기초한 천공조류의 계통 분류이다.
천공조류 진천공조류 코뿔새목 코뿔새아목 후투티아목 파랑새목
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(13584531745).jpg)
.jpg)
.jpg)
_Namibia.jpg)
.jpg)
.jpg)
_vandalizat%C4%83_de_apicultori.jpg)
.jpg)
_at_Sindhrot_near_Vadodara,_Gujrat_Pix_254.jpg)
_(16732824032).jpg)
_at_Sindhrot_near_Vadodara,_Gujrat_Pix_254.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_at_Sindhrot_near_Vadodara,_Gujrat_Pix_254.jpg)
_at_Sindhrot_near_Vadodara,_Gujrat_Pix_254.jpg)
