nimet breadcrumb-navigoinnissa
Guidance for identification (German text)
Der Spangrüne Kiefern-Reizker (Lactarius semisanguifluus) ist ein rotmilchender Reizker aus der Familie der Täublingsverwandten (Russulaceae). Sein Fleisch verfärbt nach Verletzungen zunächst weinrot, wird aber bis zum nächsten Tag grün.
Der Hut kann bis zu 15 cm breit werden. Die schwach orange bis weinbraunen Farben verblassen mit der Zeit und es zeigt sich ein grüner Ton. Junge Hüte sind zumeist noch eingerollt und gerne dunkelgrün, vor allem bei kalter Witterung. Die Kappen alter Pilze weisen häufig intensive spangrüne Flecken auf. Oft ist auch der ganze Hut grau und später spangrün gefärbt.
Die Lamellen sind ähnlich wie der Hut oder lebhafter gefärbt und haben einen fleischrosa Schimmer. An verletzten Stellen verfärben sie sich weinrot.
Der Stiel ist bis zu 8 cm lang, in der Regel aber auffallend kurz. Meist besitzt er eine Zeichnung aus scharf abgegrenzten, orangeroten Flecken, den Gruben. Er ist zunächst weißlich bereift und lange vollfleischig, im Alter dagegen oft hohl. Nicht selten sind mehrere Fruchtkörper an den Stielbasen büschelig miteinander verwachsen.
Das blass orange Fleisch ist oft madig und verfärbt sich wie die karottenfarbene Milch innerhalb von ca. 15 min weinrot. Am folgenden Tag ist es grünlich verfärbt.
Die Sporen sind etwa 9,5 µm lang und 7 µm breit und zeigen nach dem Anfärben mit Melzers Reagenz ein gratig-netziges Ornament.
Ähnlichkeit besitzt unter den rotmilchenden Arten vor allem der Fichten-Reizker (Lactarius deterrimus), der im Alter jedoch einen trichterförmig vertieften Hut besitzt. Außerdem ist dessen Huttrama am Rand weicher, biegsamer und brüchiger. Weiterhin kann er mit dem Edel-Reizker verwechselt werden, dessen Milch jedoch karottenrot bleibt. Der äußerlich ähnliche Lärchenmilchling besitzt weiße Milch.
Der Spangrüne Kiefern-Reizker hat ähnliche Ansprüche wie der Weinrote Kiefern-Reizker (Lactarius sanguifluus), weshalb er oft gemeinsam mit diesem anzutreffen ist. Im Unterschied zu diesem akzeptiert der Spangrüne Reizker jedoch auch frische und weniger basenreiche Böden. Außerdem nimmt er auch Stellen mit stärkerer Beschattung ein. Folglich ist der Pilz auch tiefer im Wald zu finden. Der Spangrüne Kiefern-Reizker ist meist zusammen mit der Waldkiefer zu finden; die Fruchtkörper erscheinen von August bis vereinzelt im November.
Der Spangrüne Kiefern-Reizker ist wie der Weinrote Kiefern-Reizker vor allem in Südwest- und Zentral-Europa verbreitet; im Süden von den Kanaren bis Zypern, im Norden bis Luxemburg, im Osten bis Ungarn sowie im Westen bis Frankreich. Weiter nördlich ist der Pilz nur auf sehr kalkreichem Boden zu finden. In Deutschland ist er vor allem im Süden verbreitet; nach Norden reicht das Vorkommen bis Südniedersachsen.
Der Spangrüne Kiefern-Reizker (Lactarius semisanguifluus) ist ein rotmilchender Reizker aus der Familie der Täublingsverwandten (Russulaceae). Sein Fleisch verfärbt nach Verletzungen zunächst weinrot, wird aber bis zum nächsten Tag grün.
Lactarius semisanguifluus is a species of fungus in the family Russulaceae.[1]
Lactarius semisanguifluus is a species of fungus in the family Russulaceae.
Mleczaj zmienny (Lactarius semisanguifluus R. Heim & Leclair) – gatunek jadalnego grzyba z rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lactarius, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Nazwa polska według Aliny Skirgiełło[2].
Młody – płaski, z czasem staje się coraz bardziej wklęsły, z podwiniętym brzegiem. Do 10 cm średnicy[3]. Powierzchnia gładka lub delikatnie szorstka, o barwie od różowopomarańczowej do brudnopomarańczowej z dominującym zielonym odcieniem. Na brzegu kapelusza wyraźne zielone pręgi[2].
Jasne, pomarańczowożółte do ochrowych, po uciśnięciu wydzielają się winoczerwone plamy[3].
Wysokość 3-7 cm, grubość 1-2 cm, walcowaty, ku podstawie nieco zwężony, jędrny, początkowo pełny, w starszych owocnikach pusty w środku. Powierzchnia gładka z jamkami, o barwie podobnej, jak kapelusz, ale bardziej szaroliliowej. Po uszkodzeniu wydziela pomarańczowe mleczko, wkrótce przebarwiające się na fioletowo[2].
Białawy, zaraz po przekrajaniu pokrywa się żółtopomarańczowym mleczkiem, które po około 10 minutach staje się winnokarminowe, a po 30 minutach czerwonopurpurowe, jeszcze później zielone. Początkowo ma łagodny smak, jednak za chwilę piekący i nieznacznie gorzki. Zapach przyjemny[2].
Zarodniki szerokoowalne o rozmiarach 8–9,5×6,5–7,5 μm, o powierzchni pokrytej niskimi brodawkami połączonymi niepełną siateczką cienkich łączników. Podstawki o rozmiarach 35–45 × 9 μm. Występują niezupełnie symetryczne cheilocystydy o rozmiarach 24–32 × 4–5 μm[2].
Wyłącznie na trawiastej i wilgotnej ziemi pod sosnami, na glebach wapiennych, rzadziej bazaltowych. W Polsce znaleziony został przez Stanisława Domańskiego w Parku Młocińskim[2].
Wśród grzybów o morfologicznie zbliżonych owocnikach wymienia się następujące gatunki:
Przez grzybiarzy gatunki te zazwyczaj są nierozróżniane; rozróżnienie ich tylko na podstawie wyglądu jest bardzo trudne, a czasami niemożliwe. Należy brać pod uwagę jeszcze inne cechy; miejsce występowania, kolor mleczka i zmianę koloru miąższu po uszkodzeniu. Z punktu widzenia grzybiarzy rozróżnienie gatunków nie jest bardzo istotne; gatunki te są bowiem jadalne, chociaż dość znacznie różnią się smakiem[4]. Jedynie mleczaj modrzewiowy jest lekko trujący[5] . Najbardziej charakterystycznymi cechami mleczaja rydza są: występowanie pod sosnami, wyraźne prążkowanie kapelusza i zieleniejące mleczko i miąższ po uszkodzeniu[4].
Mleczaj zmienny (Lactarius semisanguifluus R. Heim & Leclair) – gatunek jadalnego grzyba z rodziny gołąbkowatych (Russulaceae).
Lactarius semisanguifluus é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Lactarius na ordem Russulales. Encontrado na Europa, foi descrito cientificamente pelos micologistas franceses Roger Heim e Leclair em 1950.[1]
Lactarius semisanguifluus é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Lactarius na ordem Russulales. Encontrado na Europa, foi descrito cientificamente pelos micologistas franceses Roger Heim e Leclair em 1950.
