The diet of the monk saki is frugivorous but also includes seeds, nuts, and some insect material. They have also been documented to prey on bats (Moynihan, 1976; Hershkovitz, 1977). They use their large canines to break their food before ingesting it. The monk saki's high quality diet restricts their range in that they must be able to sequester enough high-protein food for their immediate family group (Terborgh, 1983).
Animal Foods: mammals; insects
Plant Foods: seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: herbivore (Frugivore )
Very little research has been done on Pithecia monacha, perhaps for two reasons: they do not survive well in captivity, and are very difficult to view in the wild, due to shyness and a very high habitat.
Perception Channels: tactile ; chemical
This species is rated "Least Concern" by the IUCN, as there are still believed to be substantial populuations in the upper Amazon basin. It is listed on Appendix II of CITES, so there are restrictions on international trade of the animals or their parts.
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Also known as Pithecia hirsuta, Pithecia monachus can be found in northwestern Brazil, Colombia, Ecuador and Peru (Nowak, 1999). Members of this species occur in the Colombian trapezius north of the Amazon, and extend from north of the Putumayo River to the southern bank of the Yari, Caqueta and Orinoco rivers. The range of Pithecia monachus is limited to the upper elevations of well-developed rain forests of these regions (Hernandez-Camacho and Cooper, 1976).
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Arboreal, high canopy dwellers. They are very nervous around humans and disturbance, thus very little data has surfaced on the lifestyle of P. monacha. However, scientists agree that the tallest trees available (from 10-35 meters tall) are the habitat of choice for these animals, and in most instances they are the sole primate inhabiting this niche.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: rainforest
Average lifespan
Status: captivity: 14.0 years.
Average lifespan
Sex: female
Status: captivity: 24.6 years.
Sakis are characterized by their small size of 30-50 cm and very heavy, thick and nonprehensile tail which adds 25-55 cm to their body length (Nowak, 1999). The face of the monk saki is partly bald but bearded with a hood of curly black hair covering the forehead. The nostrils are laterally positioned on the face (Flannery 2004). Sakis are generally black, but their hands and feet are light in color.
The skull morphology is distinctive: the orbits are separated from the brain case by a frontal depression. The incisors are forward-facing, long canines are present and used to break the hard skin of fruits. They have quadritubercular molars with deep basins (Seth & Seth, 1986).
The hands are similar to those of Aloutta spp. in that they exhibit a split between the second and third digits (Moynihan, 1976). Each digit has a nail, and the front limbs are shaped for gripping branches after a leap. The hind legs are modified for fast and far leaping. Vision is stereoscopic for an arboreal habitat.
Range mass: 1 to 2 kg.
Range length: 30 to 50 cm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Adult, monogamous pairs breed for life.
Mating System: monogamous
Pairs raise a maximum of a single offspring per breeding season. Monk sakis typically retain a family group size of 4.5 individuals on average. Females are in estrus for approximately 18 days, and after conception members of this genus gestate for approximately 170 days (Nowak, 1999).
Average number of offspring: 1.
Average gestation period: 170 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 120.67 g.
Average number of offspring: 1.
Young cling to female's belly when young, and then move to her back as they approach weaning age (Britannica, 1981).
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female); extended period of juvenile learning
Pithecia monachus és una espècie de mico de la família dels pitècids que es troba al Brasil, Colòmbia, l'Equador i Perú.
Pot arribar a fer entre 37-48 cm de llargada i pesar entre 1,5 i 3 kg. La seva cua fa al voltant dels 40-50 cm.
Pithecia monachus és una espècie de mico de la família dels pitècids que es troba al Brasil, Colòmbia, l'Equador i Perú.
Munkesakien (Pithecia monachus) er en art i slægten sakiaber blandt vestaberne. Den lever i det østlige Peru mellem floderne Ucayali og Yavari, og findes måske også ind i Brasilien.[1]
Munkesakien har en gråsort pels med særligt lange hår omkring ansigtet og pelsen danner her en slags kutte. Den er sky og sidder stille i trækronerne uden at tiltrække sig opmærksomhed.[2]
Munkesakien (Pithecia monachus) er en art i slægten sakiaber blandt vestaberne. Den lever i det østlige Peru mellem floderne Ucayali og Yavari, og findes måske også ind i Brasilien.
Munkesakien har en gråsort pels med særligt lange hår omkring ansigtet og pelsen danner her en slags kutte. Den er sky og sidder stille i trækronerne uden at tiltrække sig opmærksomhed.
Der Mönchsaffe (Pithecia monachus) ist eine Primatenart aus der Gruppe der Neuweltaffen.
Mönchsaffen sind mittelgroße Primaten mit langem, zotteligem Fell und einem buschigen Schwanz. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 37 bis 48 Zentimeter, der Schwanz wird bis zu 50 Zentimeter lang. Das Gewicht beträgt etwa 2,1 bis 2,6 Kilogramm, wobei die Männchen etwas schwerer werden als die Weibchen. Ihr Fell ist an der Oberseite grau gesprenkelt, die Unterseite ist schwarz, die Hände und Füße sind heller. Das graue Gesicht ist zum Teil unbehaart.
Mönchsaffen sind im östlichen Peru zwischen Río Ucayali und Rio Javari verbreitet, eventuell auch im westlichen Brasilien zwischen Amazonas und Rio Juruá[1].
Diese Primaten sind tagaktive Baumbewohner, die selten auf den Boden kommen. Sie bewegen sich häufig auf allen vieren fort, können aber größere Distanzen auch springend zurücklegen. Sie leben in kleinen Familiengruppen, in denen die Partner oft monogam leben, und die feste Reviere bewohnen.
Die Nahrung dieser Tiere besteht vorwiegend aus Früchten und Samen, in geringem Ausmaß nehmen sie auch anderes Pflanzenmaterial und Insekten zu sich.
Nach rund 170-tägiger Tragzeit bringt das Weibchen üblicherweise ein einzelnes Jungtier zur Welt. Anders als bei anderen monogamen südamerikanischen Primaten kümmert sich vorrangig das Weibchen um das Jungtier.
Hauptgefahren des Mönchsaffen sind die Zerstörung ihres Lebensraums und die Bejagung. Diese Gefahren beeinträchtigen die Gesamtpopulation aber nicht in großem Ausmaß, sodass die IUCN die Art als „nicht gefährdet“ (least concern) listet.
In Europa wird die Art nicht mehr gehalten, ehemalige Halter sind Berlin, Duisburg, Frankfurt, Halle, Hamburg, Köln, Antwerpen, Paris, Amsterdam, London und Manchester.[2]
Der Mönchsaffe (Pithecia monachus) ist eine Primatenart aus der Gruppe der Neuweltaffen.
Parawaku[1] icha Sipuru[2][3] (Pithecia monachus) nisqaqa huk Uralan Abya Yalap paray sach'a-sach'ankunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillum, rikch'aq sipurum.
Parawaku icha Sipuru (Pithecia monachus) nisqaqa huk Uralan Abya Yalap paray sach'a-sach'ankunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillum, rikch'aq sipurum.
The monk saki (Pithecia monachus) also known as Geoffroy's monk saki, is a species of saki monkey, a type of New World monkey, from South America. It is found in forested areas of northwestern Brazil and northeastern Peru.[3]
The hairy saki (P. hirsuta), Miller's saki (P. milleri), Napo saki (P. napensis), and burnished saki (P. inusta) were previously considered conspecific but were split from this species in 2014. P. monachus is now known to occupy a much smaller range than it was thought to before the split.[3][4]
This species is found in the interfluvial between the Solimoes River, lower to middle Ucayali River and lower Javary River, in northwestern Brazil and northeastern Peru.[2]
This monkey can grow up to be 30 to 50 centimetres (12 to 20 in) long and weigh about 1 to 2 kilograms (2 lb 3 oz to 4 lb 7 oz), approximately the same as a large rabbit. The thick, bushy tail can be up to 25 to 55 centimetres (10 to 22 in) long. It has coarse fur, which is long and shaggy around the face and neck.[5]
A shy, wary animal, it is totally arboreal, living high in the trees and sometimes descending to lower levels but not to the ground. It generally moves on all fours but may sometimes walk upright on a large branch and will leap across gaps. During the day, it moves in pairs or small family groups, feeding on fruits, berries, honey, some leaves, small mammals such as mice and bats, and birds. The female gives birth to 1 young per mating season with the average family size being 4.5.[5]
The monk saki (Pithecia monachus) also known as Geoffroy's monk saki, is a species of saki monkey, a type of New World monkey, from South America. It is found in forested areas of northwestern Brazil and northeastern Peru.
El saki cabelludo, parahuaco común o parahuaco negro (Pithecia monachus) conocido también como huarpo, huapo negro o mico volador es un primate neotropical endémico de Sudamérica que habita en la Amazonia, al noroccidente de Brasil y nororiente de Perú.[2] Siguiendo a Hershkovitz[3] y Eisenberg[4] se reconocían dos subespecies (P. monachus milleri y P. monachus monachus), aunque también la forma P. napensis (Lönnberg. 1939) ha sido tratada también como una subespecie distinta por Rylands[5] y por Groves.[6] Sin embargo, de cuerdo con la revisión taxonómica de Laura Marsh, Pithecia milleri y Pithecia napensis actualmente se consideran como especies distintas.[2]
Con respecto al género se dice que Pithecia es simpátrico, ya sea con Chiropotes, Cacajao calvus y Callicebus spp. salvo en las Guayanas, donde Callicebus está ausente de Pithecia spp. Aunque Pithecia es uno de los géneros menos estudiados de Platyrrhini, todas las especies parecen compartir un modelo de tamaño pequeño del grupo y las hembras de color críptico. Los machos presentan una serie de dicromatismo sexual en pelaje facial y corporal, el más fuerte en Pithecia spp.[3] De leve a moderado dimorfismo sexual en la masa corporal también es evidente (hembra se extiende a la masa corporal de 68% a 93% de la masa corporal masculina) Norconk.[7][8]
La familia Pitheciidae ahora tiene más fundamento teórico por análisis filogenéticos basados en datos morfológicos y moleculares que agrupa al género Pithecia junto con Cacajao, Chiropotes, dentro de la subfamilia Pitheciinae y a Callicebus en la subfamilia Callicebinae.[9]
Hershkovitz[3][10] revisó en dos ocasiones el género, lo dividía inicialmente (1979) en cuatro especies (P. pithecia, P. monachus, P. hirsuta y P. albicans), y en su revisión más actual[3] en cinco especies (P. pithecia, P. monachus, P. irrorata, P. aequatorialis, y P. albicans).
En su primera revisión,[10] Hershkovitz describió un esquema en el cual el actual P. aequatorialis era llamado P. monachus y el ahora llamado P. monachus se denominaba P. hirsuta; este último arreglo nomenclatural fue aceptado por Mittermeier et al.[11] Rylands et al.[5] y Groves.[6]
Había dos subespecies reconocidas:[1]
Pithecia monachus es ahora una de las 16 especies reconocidas del género Pithecia, otra de las cuales es P. milleri.[2]
Diferencias entre el grupo de P. pithecia y P. monachus al parecer no es tan marcado a nivel craneal y dental, aunque se presenta una significativa variación de proporción en las extremidades de los dos grupos, de los cuales el grupo P. pithecia tiene las extremidades más largas en relación con la longitud del tronco. Diferencias físicas entre los sexos de P. monachus por lo menos están en el pelaje. La hembra tiene el pelaje de la cara y región frontal más gruesa y suave que el de los machos.[3]
La morfología del cráneo es distintiva: las órbitas están separadas de la caja del cerebro por una depresión frontal. Los incisivos están dispuestos hacia el frente, los caninos largos están presentes y se utiliza para romper la cubierta dura de los frutos. Su visión es estereoscópica probablemente adaptado para un hábitat arbóreo. Las fosas nasales son lateralmente en la cara.[12] En relación a las dos subespecies:
P. m. monachus su cuerpo es negro mezclado con blanco. Pelaje largo y enredado. Cara casi desnuda, negra con algunos pelos blancos. Barbilla y garganta desnuda. Banda de pelos blancos a cada lado del hocico. Piernas a veces blancuzcas.[13] Además, tiene el pecho y las partes bajas internas del antebrazo son casi desnudas. Los pelos de la cabeza están dirigidos hacia el frente y forman una capucha que parcialmente se sobrepone a los cortos pelos de la región frontal y les da un aspecto característico.
P. m. milleri tiene el pecho en su mayoría o enteramente de color café, con la garganta anaranjada-negruzca o una mezcla de los dos colores en los machos poco distinto de P.m. monachus Las hembras de las dos subespecies son similares.[9]
De las dos subespecies P. m. milleri es la menos derivada, dado que esta subespecie presenta menos dimorfismo sexual.[3] En general para las dos subespecies la longitud entre cabeza-cuerpo es de 370 a 480 mm, con una cola no prensil y robusta cuya longitud varía entre 404 y 500 mm. Los individuos de ambos sexos pesan entre 2 y 3 kg, sin embargo, los machos son ligeramente más corpulentos que las hembras.[9]
En Colombia P. m. milleri tiene una distribución poco conocida, pero se cree que se ubica entre el río Orteguaza hasta el río Putumayo en Colombia. Se encuentra entre los ríos Caquetá y Putumayo al oriente de Puerto Leguízamo[9] hasta unos 500–600 m,[1] y P. m. monachus se distribuye al occidente del río Caguán y al norte y sur del río Caquetá pero hacia el occidente de Puerto Leguízamo. Aunque el límite exacto entre las dos subespecies no está definido.[9]
P. m. monachus se encuentra en todo el nororiente de Perú, al sur de Ucayali y al este con el Río Juruá en el noroccidente de Brasil.[2]
Población: En general el tamaño de su territorio es de 0,33 a 0,50 km².[12] Cerca del río Purite en Colombia, la densidad se calcula entre 2 y 14,5 individuos / km ². Según un estudio hecho en el año 2005 estimó una densidad de 11 individuos / km ² en Ayo, por debajo del río Caquetá.[1]
• Sitios de observación: Puede ser fácilmente visto a lo largo de corrientes de pequeños ríos al sur del río Caquetá. La subespecie (P. m. monachus) es muy común en el alto río Cahuinarí y puede ser vista en los ríos Cotuhé y Amacayacu en el parque nacional Amacayacu, mientras que P. m. milleri puede ser observado dentro del Parque nacional La Paya.[9]
De acuerdo a un estudio es común encontrar a P. monachus en bosques altos aunque frecuenta también claros de bosque en poca proporción. Acostumbra estar en cimas, laderas y terrazas estas dos últimas en menor proporción. Algunas veces se ha encontrado en valles y bordes de riachuelos. El estrato del bosque en el que frecuentemente está esta especie de primate está entre los 10m a 25m de altura.[14]
Las dos subespecies son arborícolas se encuentran en bosques húmedos o en bosques inundables, hasta 500 metros de altitud.[13] Estudios revelan que los árboles más altos disponibles (10 a 35 metros de altura) son el hábitat preferido de estos animales, y en la mayoría de los casos son los únicos primates que habitan en este nicho. (Moynihan, 1976)[12] Por ello usan los estratos medio y alto del bosque.
Pithecia es uno de los más difíciles de la platirrinos para habituar a los observadores humanos. La mayoría de los estudios de la especie P. pithecia y P. monachus proporcionó información detallada sobre ecología de la alimentación, pero se dispone menos datos sobre el comportamiento social. Como resultado de ello, todavía quedan por resolver muchas cuestiones, incluidas las relaciones entre los adultos, la maduración de subadultos y su relación con su grupo natal, y las características de la dinámica de grupos.[8]
Entre los pithecinos, P. monachus y P. pithecia tienen la capacidad de utilizar los recursos más eficientemente con los caninos, como las hojas, lo cual puede influir a que se deba un tamaño de grupo pequeño e inversión alta de energía[8] en la ingesta de hojas a causa de los desplazamientos.
Frecuentan lugares de vegetación densa. Son diurnos y arborícolas. Forman grupos de dos a ocho individuos.[13] En un estudio se observaron cuatro grupos de P. monachus con un tamaño de grupo entre cuatro a cinco individuos.[15] Duermen en el dosel. Son muy callados y tímidos.[13]
P. monachus spp., son saltadores-cuadrúpedos. Los grupos familiares son familias nucleares que consisten en una pareja monógama con sus crías. Las familias que crían hijos son muy territoriales, similares a los gibones del género Hylobates. Un comportamiento peculiar se observa en la noche cuando varias familias duermen en el mismo árbol. Los adultos reconocen a su compañero por tener vocalizaciones muy especializadas, entre ellas señales acústicas como chirridos, silbidos y trinos. Los gruñidos constituyen un mayor nivel de agresión.[12]
Su dieta es frugívora, pero también incluye semillas, nueces y una pequeña proporción de insectos. Utilizan sus grandes caninos para romper su alimento antes de ingerirlo. La dieta de alta calidad restringe su alcance en que debe ser capaz de capturar suficiente alimento de alta proteína para su grupo familiar inmediato.[12]
Un estudio muestra que Pithecia monachus consume flores de plantas arbóreas como Laetia corymbulosa y Erythrina glauca, las cuales tienen como principal hábitat las orillas de ríos y caños de bosques inundables de agua blanca.[14]
Son monógamos de por vida. Los P. monachus normalmente mantienen un tamaño de grupo familiar entre 4-5 individuos en promedio.[15] La cría se aferra al vientre de la hembra cuando son infantiles, y luego pasan a la espalda cuando se acercan a la edad de destete. Los machos se desplazan en un área de 50 hectáreas, mientras que las hembras utilizan sólo el 33,5 ha.[12]
Cada pareja cría una sola cría por temporada de reproducción. Las hembras están en celo durante aproximadamente 18 días, y después de la fecundación la gestación demora aproximadamente 170 días.[15] La cría al nacer pesa en promedio 120,67 g.[12] La longevidad máxima de P. monachus spp., es de 25 años en cautiverio.[16]
Algunas veces han sido vistos con micos churucos (Lagothrix) o con chichicos (Saimiri) en bosques que crecen a orillas de los ríos, pero al parecer solo adoptan una actitud pasiva mientras las otras especies pasan por su lado. Soini (1987) cree que no busca activamente asociarse con otras. Igualmente se han observado asociaciones aparentemente pasivas con Alouatta sp. y Saguinus sp.. Soini (1987) observó en dos oportunidades a individuos de C. apella hostigando a un grupo de P. monachus.[9]
La influencia de la especie humana en el ambiente natural ha provocado un gran impacto negativo hasta el punto de convertirnos en amenaza para la supervivencia de las especies, por ello, una de las principales amenazas para P. monachus es la pérdida de hábitat debido a los asentamientos humanos y los cambios de uso del suelo. Además es objeto de caza,[1] lo cual ocasiona una disminución notable de la población.
Los Pithecidae o Pithecinae como eran descritos en la anterior clasificación donde se incluían en la familia Cebidae son conocidos desde el Mioceno medio con fósiles encontrados en Colombia siendo Cebupithecia sarmienloi.[17]
P. m. monachus parece ser una especie común dentro de su área de distribución en Colombia, por lo cual no se considera amenazada.[9] Esta especie está calificado como de "Preocupación Menor" por la UICN. Se incluye en el Apéndice II de CITES, que restringe el comercio internacional de los animales o sus partes.[12] Sin embargo, P. m. milleri está clasificado en la IUCN como vulnerable[15] puesto que el área de distribución está ubicada en una zona al sur del Caquetá y occidente del Putumayo que está seriamente alterada por los procesos de colonización. En teoría, la presencia de P. m. milleri en el Parque nacional natural La Paya puede ayudar a conservarla.[9]
El saki cabelludo, parahuaco común o parahuaco negro (Pithecia monachus) conocido también como huarpo, huapo negro o mico volador es un primate neotropical endémico de Sudamérica que habita en la Amazonia, al noroccidente de Brasil y nororiente de Perú. Siguiendo a Hershkovitz y Eisenberg se reconocían dos subespecies (P. monachus milleri y P. monachus monachus), aunque también la forma P. napensis (Lönnberg. 1939) ha sido tratada también como una subespecie distinta por Rylands y por Groves. Sin embargo, de cuerdo con la revisión taxonómica de Laura Marsh, Pithecia milleri y Pithecia napensis actualmente se consideran como especies distintas.
Con respecto al género se dice que Pithecia es simpátrico, ya sea con Chiropotes, Cacajao calvus y Callicebus spp. salvo en las Guayanas, donde Callicebus está ausente de Pithecia spp. Aunque Pithecia es uno de los géneros menos estudiados de Platyrrhini, todas las especies parecen compartir un modelo de tamaño pequeño del grupo y las hembras de color críptico. Los machos presentan una serie de dicromatismo sexual en pelaje facial y corporal, el más fuerte en Pithecia spp. De leve a moderado dimorfismo sexual en la masa corporal también es evidente (hembra se extiende a la masa corporal de 68% a 93% de la masa corporal masculina) Norconk.
Pithecia monachus Pithecia generoko animalia da. Primateen barruko Pitheciinae azpifamilia eta Pitheciidae familian sailkatuta dago
Pithecia monachus Pithecia generoko animalia da. Primateen barruko Pitheciinae azpifamilia eta Pitheciidae familian sailkatuta dago
La pitecia monaco (Pithecia monachus E. Géoffroy, 1812) è un primate Platirrino della famiglia dei Pitecidi.
Con tre sottospecie (Pithecia monachus milleri, Pithecia monachus monachus, Pithecia monachus napensis), questi animali vivono nella foresta pluviale ad est delle Ande, nella zona compresa fra Colombia meridionale, Ecuador e Perù orientali e Brasile occidentale. Colonizzano gli alberi più alti nelle zone scarsamente disturbate dall'attività umana.
Misura poco più di un metro di lunghezza, di cui la metà spetta alla coda, per un peso di 3 kg.
Il pelo, lungo e setoloso, è bruno-nerastro con peli brizzolati su fronte e lati del cranio: la faccia è nuda e brunastra, con narici piatte e poste lateralmente e grandi occhi trasognati, che nel complesso danno all'animale un aspetto vagamente vaccino. La coda, lunga quanto il corpo, non è prensile e ricoperta di pelo. Le mani sono generalmente di colore più chiaro rispetto al resto del corpo e presentano un'unghia appiattita per ciascun dito.
Si tratta di animali diurni ed arboricoli, estremamente timidi: vivono in gruppetti familiari formati da una coppia riproduttrice coi propri cuccioli di varie età, per un totale di 2-5 esemplari per gruppo. Ciascun gruppo difende un proprio territorio, di estensione pari a circa cinquanta ettari, tuttavia vari gruppi sono soliti dormire assieme di notte sullo stesso albero.
Si tratta di animali frugivori: in particolare, prediligono i frutti ancora acerbi. Questa dieta peculiare minimizza la competizione della specie con altri animali frugivori, i quali generalmente prediligono frutti ben maturi.
Per avere ragione della scorza coriacea dei frutti di cui si nutrono, questi animali hanno sviluppato una serie di adattamenti: canini ed incisivi lunghi e sporgenti in avanti, molari a quattro cuspidi, denti saldamente incassati nella sede ossea e fortissimi muscoli mandibolari.
In caso di scarsità di cibo, questi animali integrano la propria dieta con foglie, fiori ed invertebrati: sono stati inoltre osservati mentre si nutrivano di pipistrelli.
L'estro dura circa 18 giorni: la gestazione dura fino a 6 mesi, al termine dei quali nasce un unico cucciolo, il quale si aggrappa al ventre materno per le prime settimane di vita, spostandosi poi sul dorso una volta divenuto più indipendente.
Questi animali formano coppie rigorosamente monogame, che durano fino alla morte di uno dei componenti.
La pitecia monaco (Pithecia monachus E. Géoffroy, 1812) è un primate Platirrino della famiglia dei Pitecidi.
De monnikssaki (Pithecia monachus) is een apensoort, een van de zeven soorten saki's.
De monnikssaki heeft een bossige staart, een brede neus met een witte streep aan beide zijden, sluik haar dat van flanken, rug en nek omlaag hangt. Ook rondom het gezicht bevindt zich lang haar, waardoor het lijkt, alsof het dier een monnikskap opheeft. Hij wordt 37 tot 48 cm lang en 1,5 tot 3 kg zwaar, ongeveer gelijk aan een konijn. De staart wordt 40 tot 50 cm lang.
De monnikssaki leeft in hechte groepen van drie tot vier dieren, die veel tijd aan elkaar besteden met vlooien. De monnikssaki is, in vergelijking met de meeste andere apen van de Nieuwe Wereld, een schuwe, rustige primaat. Ze leven hoog in de bomen en maken zelden geluid. Soms laten ze bij gevaar een alarmkreet horen, maar meestal laten ze dan enkel hun tanden zien. Hun voedsel bestaat uit vruchten en zaden.
Deze soort komt voor in de tropische wouden van noordelijk en westelijk Zuid-Amerika.
Bronnen, noten en/of referentiesMunkesakien er en ape med langt, ruskete hår rundt ansiktet og på halsen, samt en tykk, buskete hale. Denne sky og vare apen lever høyt oppe i trekronene og går aldri ned på bakken. Vanligvis går den på alle fire, men på store greiner går den noen ganger oppreist. Den kan gjøre lange byks mellom greiner. Munkesakien lever i grupper på tre eller fire.
Munkesakien er en ape med langt, ruskete hår rundt ansiktet og på halsen, samt en tykk, buskete hale. Denne sky og vare apen lever høyt oppe i trekronene og går aldri ned på bakken. Vanligvis går den på alle fire, men på store greiner går den noen ganger oppreist. Den kan gjøre lange byks mellom greiner. Munkesakien lever i grupper på tre eller fire.
Størrelse: kropp 35-48 cm; hale 40-50 cm Utbredelse: Sør-Amerika, øvre strekninger av Amazonas. Vitenskapelig navn: Pithecia monachusSaki szara[1][4] (Pithecia monachus) – gatunek małpy szerokonosej z rodziny Pitheciidae[5].
Występuje w lasach górnej części dorzecza Amazonki.
Saki szara ma długie, kosmate włosy wokół twarzy i karku oraz gruby, puszysty ogon. Jest płochliwym, ostrożnym zwierzęciem, żyjącym wyłącznie na drzewach, przeważnie na ich wierzchołkach. Niekiedy pojawia się ma niżej położonych gałęziach, nigdy jednak nie schodzi na ziemię. Na ogół porusza się na czterech kończynach, jednak po grubszych konarach biegnie czasami wyprostowana i przeskakuje w tej pozycji na następną gałąź. Saki szare dzień spędzają buszując parami lub w małych grupach rodzinnych w poszukiwaniu owoców, miodu, liści oraz małych kręgowców, takich jak gryzonie, nietoperze i ptaki.
Samica rodzi każdorazowo tylko 1 młode.
Saki szara (Pithecia monachus) – gatunek małpy szerokonosej z rodziny Pitheciidae.
Pithecia monachus é uma espécie de Macaco do Novo Mundo, da família Pitheciidae e subfamília Pitheciinae. Ocorre no Brasil, Colômbia, Equador e Peru.[2] Vive em áreas de florestas. pode ter até entre 30 e 50 cm de comprimento e pesar entre 1 e 2 kilograms. A cauda pode ter entre 25 e 55 cm de comprimento. Possui longa pelagem que recobre o pescoço. Raramente desce ao chão e pode realizar saltos entre os galhos de árvores. Forragea em pequenos grupos familiares e é uma animal onívoro.[3]
[[Categoria:Mamíferos do Peru]
Pithecia monachus é uma espécie de Macaco do Novo Mundo, da família Pitheciidae e subfamília Pitheciinae. Ocorre no Brasil, Colômbia, Equador e Peru. Vive em áreas de florestas. pode ter até entre 30 e 50 cm de comprimento e pesar entre 1 e 2 kilograms. A cauda pode ter entre 25 e 55 cm de comprimento. Possui longa pelagem que recobre o pescoço. Raramente desce ao chão e pode realizar saltos entre os galhos de árvores. Forragea em pequenos grupos familiares e é uma animal onívoro.
Pithecia monachus[2][3][4][5] är en däggdjursart som först beskrevs av Étienne Geoffroy Saint-Hilaire 1812. Pithecia monachus ingår i släktet Pithecia och familjen Pitheciidae.[6][7] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[6] Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan två underarter.[3]
Denna plymsvansapa når en kroppslängd (huvud och bål) av 30 till 50 cm och en svanslängd av 25 till 55 cm. Den väger 1 till 2 kg. Pälsen har hos vuxna individer en svart färg. Förutom ansiktet är bara händer och fötter ljusare. Ansiktet är delvis naken och känns därför ljusare. Pithecia monachus har framåtriktade framtänder och långa hörntänder för att öppna hårda fruktskal.[8]
Denna primat förekommer i södra Colombia, östra Ecuador, östra Peru och nordvästra Brasilien. Arten vistas i låglandet och i kulliga områden som ligger upp till 600 meter över havet. Habitatet utgörs främst av tropisk regnskog.[1]
Individer är aktiva på dagen och vistas främst i växtligheten, sällan på marken. Ett monogamt föräldrapar och deras ungar har ett avskilt revir. Bara under natten kan flera familjer sova i samma träd. För kommunikationen har de olika läten och det sociala bandet i familjen förstärks genom ömsesidig pälsvård.[8]
Pithecia monachus äter främst frukter samt några frön, nötter och insekter. I sällsynta fall fångar den en mindre fladdermus för köttets skull.[8]
Honor föder efter cirka 170 dagar dräktighet en unge. Ungen håller sig i början fast på moderns framsida och rider senare på hennes rygg. Med människans vård kan arten leva cirka 24 år.[8]
Pithecia monachus är en däggdjursart som först beskrevs av Étienne Geoffroy Saint-Hilaire 1812. Pithecia monachus ingår i släktet Pithecia och familjen Pitheciidae. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan två underarter.
Pithecia monachus là một loài động vật có vú trong họ Pitheciidae, bộ Linh trưởng. Loài này được É. Geoffroy mô tả năm 1812.[2] Loài khỉ này được tìm thấy ở các vùng rừng phía tây bắc và đông bắc Brazil Peru. Chúng có thể phát triển lên đến được dài 30–50 cm và cân nặng khoảng 1–2 kg. Đuôi dày và rậm lông có thể dài đến 25–55 cm. Chúng có bộ lông thô, dài và rậm xung quanh mặt và cổ. Chúng nhút nhát, cảnh giác, hoàn toàn sinh hoạt trên cây, sinh sống cao trên cây và đôi khi di chuyển dần xuống mức thấp hơn, nhưng không xuống đất. Chúng thường di chuyển bằng bốn chân, nhưng đôi khi có thể đứng thẳng trên một nhánh lớn và nhảy qua một khoảng cách. Trong ngày, chúng di chuyển theo cặp hoặc nhóm gia đình nhỏ, ăn trái cây, hoa quả, mật ong, một số lá cây, động vật nhỏ như chuột và dơi và chim. Khỉ cái mỗi lần sinh một khỉ con.
Pithecia monachus là một loài động vật có vú trong họ Pitheciidae, bộ Linh trưởng. Loài này được É. Geoffroy mô tả năm 1812. Loài khỉ này được tìm thấy ở các vùng rừng phía tây bắc và đông bắc Brazil Peru. Chúng có thể phát triển lên đến được dài 30–50 cm và cân nặng khoảng 1–2 kg. Đuôi dày và rậm lông có thể dài đến 25–55 cm. Chúng có bộ lông thô, dài và rậm xung quanh mặt và cổ. Chúng nhút nhát, cảnh giác, hoàn toàn sinh hoạt trên cây, sinh sống cao trên cây và đôi khi di chuyển dần xuống mức thấp hơn, nhưng không xuống đất. Chúng thường di chuyển bằng bốn chân, nhưng đôi khi có thể đứng thẳng trên một nhánh lớn và nhảy qua một khoảng cách. Trong ngày, chúng di chuyển theo cặp hoặc nhóm gia đình nhỏ, ăn trái cây, hoa quả, mật ong, một số lá cây, động vật nhỏ như chuột và dơi và chim. Khỉ cái mỗi lần sinh một khỉ con.
Са́ки-мона́х[1] (лат. Pithecia monachus) — вид приматов из парвотряда широконосые обезьяны.
Саки-монах — это примат средней величины с длинной, лохматой шерстью и пушистым хвостом. Он достигает длины тела от 37 до 48 см, при длине хвоста до 50 см. Вес составляет примерно от 2,1 до 2,6 кг, причём самцы несколько тяжелее самок. Их шерсть имеет серые пестрины, нижняя сторона чёрная, руки и ноги светлее. Серое лицо частично безволосое.
Саки-монах обитает на северо-западе Южной Америки. Его ареал охватывает западную Бразилию, восточный Перу, восточный Эквадор и южную Колумбию. Его жизненное пространство — это леса, преимущественно сельва.
Эти приматы — активные днём обитатели деревьев, которые редко спускаются на землю. Они часто передвигаются на всех четырёх лапах, но могут также прыгать, преодолевая большие дистанции. Они живут в маленьких семейных группах, в которых партнёры живут часто моногамно, обитая на постоянных участках.
Рацион питания этих животных состоит преимущественно из плодов и семян, в меньшей степени они поедают также другой растительный материал и насекомых.
Через 170 дней беременности самка рожает, как правило, одного детёныша. Она же преимущественно заботится о детёныше.
Основную угрозу саки-монахам представляют разрушение их жизненного пространства и охота на них. Однако это не сильно влияет на общую популяцию, так что согласно МСОП вид не находится под угрозой (least concern).
Са́ки-мона́х (лат. Pithecia monachus) — вид приматов из парвотряда широконосые обезьяны.
수사사키 또는 제프로이수사사키(Pithecia monachus)는 신세계원숭이에 속하는 사키원숭이의 일종이다.[1] 남아메리카의 브라질과 콜롬비아, 에콰도르 그리고 페루에서 발견된다. 키는 37–48 cm까지 자라며, 몸무게는 큰 토끼와 비슷한 약 1.5–3 kg 정도이다. 꼬리는 40 또는 50 cm 정도까지 자란다. 보통 임관수(林冠樹, canopy)의 3/4 지점에서 군집생활을 하며, 남획으로 인해 1900년대 후반 멸종 위기에 처해 있다.
수사사키 또는 제프로이수사사키(Pithecia monachus)는 신세계원숭이에 속하는 사키원숭이의 일종이다. 남아메리카의 브라질과 콜롬비아, 에콰도르 그리고 페루에서 발견된다. 키는 37–48 cm까지 자라며, 몸무게는 큰 토끼와 비슷한 약 1.5–3 kg 정도이다. 꼬리는 40 또는 50 cm 정도까지 자란다. 보통 임관수(林冠樹, canopy)의 3/4 지점에서 군집생활을 하며, 남획으로 인해 1900년대 후반 멸종 위기에 처해 있다.