nimet breadcrumb-navigoinnissa
Les piques, pikas, llebres xibladores o coneyos de roca (Ochotona) son un xéneru de mamíferos lagomorfos de la familia Ochotonidae. Ye l'únicu xéneru de la familia que persiste güei. A diferencia del xéneru estinguíu Prolagus, les especies de Ochotona perdieron l'últimu molar cimeru.
Presenten una apariencia bien similar a la de los cobayas comunes. El so dentame presenta nel maxilar cuatro caltriantes, seis premolares y cuatro molares, y nel quexal tienen dos caltriantes, cuatro premolares y seis molares. La so cola ye tan corta que casi nin se ve y el so cuerpu ta cubiertu d'una pelame trupo y nidio. Viven en comunidaes bastante numberoses, tantu en llanos como en montes, y aliméntense casi puramente de yerbes. El nome de llebre xibladora deber a un xiblíu qu'emiten de xemes en cuando. N'Europa conoz una sola especie, Ochotona pusillus, que tamién s'atopa en delles zones d'Asia. Ello ye que n'Asia ye'l continente onde habiten más especies d'esti xéneru, anque tamién s'atopen dalgunes en Norteamérica.
Les piques, pikas, llebres xibladores o coneyos de roca (Ochotona) son un xéneru de mamíferos lagomorfos de la familia Ochotonidae. Ye l'únicu xéneru de la familia que persiste güei. A diferencia del xéneru estinguíu Prolagus, les especies de Ochotona perdieron l'últimu molar cimeru.
Presenten una apariencia bien similar a la de los cobayas comunes. El so dentame presenta nel maxilar cuatro caltriantes, seis premolares y cuatro molares, y nel quexal tienen dos caltriantes, cuatro premolares y seis molares. La so cola ye tan corta que casi nin se ve y el so cuerpu ta cubiertu d'una pelame trupo y nidio. Viven en comunidaes bastante numberoses, tantu en llanos como en montes, y aliméntense casi puramente de yerbes. El nome de llebre xibladora deber a un xiblíu qu'emiten de xemes en cuando. N'Europa conoz una sola especie, Ochotona pusillus, que tamién s'atopa en delles zones d'Asia. Ello ye que n'Asia ye'l continente onde habiten más especies d'esti xéneru, anque tamién s'atopen dalgunes en Norteamérica.
Ar pikaed eo ar bronneged bihan geotdebrer a ya d'ober ar c'herentiad Ochotonidae hag ar genad nemetañ ennañ: Ochotona.
Daoust ma tennont d'ar chinchillaed emaint en urzhiad Lagomorpha, asambles gant ar gedon hag ar c'honikled.
30 spesad pikaed a zo:
Isurzhiad Pika
Isurzhiad Ochotona
Isurzhiad Conothoa
Ar pikaed eo ar bronneged bihan geotdebrer a ya d'ober ar c'herentiad Ochotonidae hag ar genad nemetañ ennañ: Ochotona.
Daoust ma tennont d'ar chinchillaed emaint en urzhiad Lagomorpha, asambles gant ar gedon hag ar c'honikled.
Les piques (Ochotona) són mamífers de l'ordre dels lagomorfs.
Són autòctons de les regions fredes d'Àsia, Nord-amèrica i Europa Oriental.
Viuen generalment en grups familiars i comparteixen les tasques de vigilància i recol·lecció del menjar. Les piques utilitzen un mur de còdols per emmagatzemar plantes i herbes seques per l'hivern, evitant així que el vent se les endugui.[2]
Teulu o famaliaid bychain yn urdd y ceinachffurfiaid (Lagomorpha) yw'r picaod[2] (Ochotonidae). Un genws, Ochotona, sydd yn y teulu, ac mae'n cynnwys 30 o rywogaethau. Daw'r gair "pica" o'r Dwngwseg.
Teulu o famaliaid bychain yn urdd y ceinachffurfiaid (Lagomorpha) yw'r picaod (Ochotonidae). Un genws, Ochotona, sydd yn y teulu, ac mae'n cynnwys 30 o rywogaethau. Daw'r gair "pica" o'r Dwngwseg.
Pibeharer eller pikaer (Ochotonidae) er en familie af pattedyr. De er karakteristiske ved at have korte ører. Dyrene i familien vejer mellem 10 og 300 g. Der er omkring 26 arter i familien, alle nulevende tilhører slægten Ochotona.
Pibeharer eller pikaer (Ochotonidae) er en familie af pattedyr. De er karakteristiske ved at have korte ører. Dyrene i familien vejer mellem 10 og 300 g. Der er omkring 26 arter i familien, alle nulevende tilhører slægten Ochotona.
Pfeifhasen (Ochotona), manchmal auch Pikas genannt, ist die einzige heute noch vertretene Gattung der Familie der Pfeifhasen (Ochotonidae) aus der Ordnung der Hasenartigen (Lagomorpha). Sie besteht aus rund 30 lebenden Arten. Ihren Namen erhielten die Tiere wegen der hohen Töne, die sie als Warn- und Erkennungssignal von sich geben. Pikas sind über weite Teile der Nordhalbkugel vor allem in kälteren Gebieten und in Gebirgsregionen verbreitet. Die meistens tagaktiven Tiere leben teilweise in Kolonien und ernähren sich ausschließlich von Pflanzen.
Obwohl die Pfeifhasen die nächsten Verwandten der Hasen sind, unterscheiden sie sich von diesen äußerlich sehr deutlich. Sie sind vergleichsweise klein und erreichen je nach Art eine Körperlänge von 13 bis 30 Zentimetern, im Durchschnitt etwa 20 Zentimeter. Der Körper ist gedrungen und eiförmig, dabei sind die Arten sehr ähnlich und homogen gebaut. Der Kopf ist rundlich, die Ohren sind in der Regel und vor allem im Vergleich zu den Hasen klein und rund bis oval. Die Beine sind relativ kurz, wobei die hinteren Gliedmaßen etwas länger als die vorderen sind. Die Vorderfüße besitzen jeweils fünf Zehen, die Hinterfüße jeweils vier Zehen. Das dichte und weiche Fell ist meistens graubraun, sandgelb oder rötlich braun gefärbt, wobei die Oberseite häufig etwas dunkler als die Unterseite ist; sie kann jedoch auch deutlich heller oder weiß sein. Bei einigen Arten kommt Melanismus vor, bei diesen gibt es entsprechend vollständig schwarze Individuen. Der Schwanz ist sehr kurz und nicht sichtbar, da er unter einem Hautlappen verborgen ist.[1]
Der Schädel der Pfeifhasen ist länglich und im Vergleich zu den meisten Hasen deutlich kleiner. Die Seiten der Stirnbeine besitzen keinen Processus supraorbitalis und an den Seiten der Nasenbeine befindet sich ein großes Schädelfenster.[1] Innerhalb der Arten stellt die Ausbildung der Öffnungen des Gaumens ein wichtiges Unterscheidungsmerkmal dar: Bei einigen Arten sind die Schneidezahnfenster mit dem Gaumenfenster verschmolzen und bilden entsprechend ein einziges, in der Regel birnenförmiges Fenster.
Die Tiere der Gattung besitzen im Oberkiefer jeweils zwei Schneidezähne (Incisivi) gefolgt von einer längeren Zahnlücke (Diastema) sowie von drei Vorbackenzähnen (Praemolares) und von zwei Backenzähnen (Molares). Im Unterkieferast sind nur ein Schneidezahn sowie nur zwei Prämolaren vorhanden, dafür drei Molares. Insgesamt besitzen die Tiere also 26 Zähne.[1]
Pfeifhasen sind in Asien sowie mit zwei Arten im westlichen Nordamerika verbreitet. In Asien reicht ihr Verbreitungsgebiet von der Wolga über Zentralasien bis Sibirien und Hokkaidō, eingeschlossen die Mongolei, das westliche China, und die Himalaya-Region. Die beiden amerikanischen Arten leben in Nordamerika vom östlichen Alaska bis in die nordwestlichen Vereinigten Staaten.
Paläontologisch sind Pfeifhasen auch in Europa nachgewiesen. Der Steppenpfeifhase (Ochotona pusilla) kam in historischer Zeit bis in die Ukraine vor, über fossile Funde ist die Art bis auf die Iberische Halbinsel[2] und Großbritannien[3] nachgewiesen.
Pfeifhasen sind vorwiegend in gemäßigten und kühleren Klimaregionen anzutreffen. Ihr Lebensraum umfasst sowohl Steppen und offene Grasländer als auch gebirgige Regionen bis 6000 Meter Seehöhe, wo sie vor allem in Geröllhalden und zerklüftetem Gelände zu finden sind. Sie sind vorwiegend dämmerungsaktiv, sind aber auch tagsüber zu sehen. Obwohl etliche Arten in kalten Gegenden leben, halten sie keinen Winterschlaf.
Vertreter der Art Ochotona curzoniae können Kälteperioden bis zu −30 °C überstehen, indem sie ihren täglichen Energieverbrauch, ohne in einen Winterschlaf zu verfallen, um bis zu 30 % drosseln. Dies geschieht durch schilddrüsenvermittelte Reduktion der Körpertemperatur und körperlichen Aktivität. Durch eine weitere, hier erstmals beobachtete Methode erreichen sie eine zusätzliche Einsparung von Energie: In Gegenwart von domestizierten Yaks fressen sie deren Kot. Sie gleichen damit ihre eigene Darmflora an diejenige der Yaks an, die an die Wetterbedingungen optimal adaptiert sind und können somit auch in Anwesenheit ihrer großen Nahrungskonkurrenten gut überleben.[4]
Während die steppenbewohnenden Arten oft in großen Gruppen zusammenleben und Erdbaue graben, sind die gebirgsbewohnenden Arten eher einzelgängerisch. Sie markieren ihr Territorium mit Kot oder Drüsensekret und verteidigen es vehement gegen Artgenossen.
Die Nahrung der Pfeifhasen besteht vorwiegend aus Gräsern, Kräutern und Pflanzenstängeln. Für die nahrungsarmen Winter legen sie Nahrungsvorräte aus Heu an. Dazu beißen sie Gräser knapp oberhalb der Wurzel ab, lassen sie manchmal in der Sonne trocknen und bringen sie dann in ihre Baue. Ein Lager eines einzelnen Tieres kann bis zu sechs Kilogramm Heu umfassen.
Ähnlich wie die Hasen sind Pfeifhasen durch eine hohe Fruchtbarkeitsrate gekennzeichnet. Zwei- oder dreimal oder auch öfter im Jahr bringt das Weibchen bis zu zwölf Jungtiere zur Welt. Neugeborene sind nackt und hilflos, wachsen aber sehr schnell. Sie werden nach drei bis vier Wochen entwöhnt und erreichen die Geschlechtsreife oft schon im ersten Lebensjahr.
Die taxonomische Einordnung und die innere Systematik der Pfeifhasen ist schwierig und veränderte sich über die Zeit mehrfach, was auf die großen Ähnlichkeiten der einzelnen Arten zurückgeführt werden kann. Vor allem in den letzten Jahren wurden teilweise starke Verschiebungen innerhalb der phylogenetischen Systematik der Tiere auf der Basis molekularbiologischer und kraniometrischer Merkmale vorgenommen. Dabei wurden teilweise bereits als etabliert betrachtete Arten mit anderen synonymisiert oder zu Unterarten anderer Arten erklärt, teilweise jedoch auch neue Unterarten und Arten beschrieben.
Die Gattung wird heute in insgesamt etwa 30 lebende Arten unterteilt, wobei der konkrete Artstatus einzelner Arten und auch die Zuordnung und Verteilung von Unterarten sehr stark abhängig von der jeweils betrachteten Quelle ist.[5][6] Die folgende Systematik orientiert sich dabei an den Darstellungen von Andrei Alexandrowitsch Lissowski in seiner Revision von 2014[7] und im Handbook of the Mammals of the World von 2016:[6]
Wilson & Reeder 2005 unterscheiden neben diesen Arten noch Ochotona huangensis (nach Lissowski 2016 eine Unterart des Daurischen Pfeifhasen[6]), den Muli-Pfeifhasen (Ochotona muliensis; von Lissowski als Synonym des Glover-Pfeifhasen betrachtet) und den Himalaya-Pfeifhasen (Ochotona himalayana; von Lissowski als Synonym des Royle-Pfeifhasen betrachtet). Hinzu kamen der Gaoligong-Pfeifhase (Ochotona gaoligongensis) und der Schwarze Pfeifhase (Ochotona nigritia),[5] die aktuell als Synonyme und Farbvarianten des Forrest-Pfeifhasen betrachtet werden.[6] Ochotona sikimaria, traditionell eine Unterart von Ochotona thibetana, wurde 2016 in den Artstatus erhoben.[8]
Der Sardische Pfeifhase (Prolagus sardus) lebte noch in geschichtlicher Zeit auf Korsika, Sardinien und angrenzenden Inseln. Bejagung und Konkurrenz durch eingeschleppte Tiere dürften die Gründe für das Aussterben dieser Art gewesen sein. Die letzte Sichtung stammt aus dem 18. Jahrhundert. Der Korsische Pfeifhase (früher Prolagus corsicanus) lebte auf Korsika und stellt nach heutiger Ansicht eine Unterart dar.
Pfeifhasen bewohnen eher abgeschiedene, vom Menschen unberührte Regionen. In Zentralasien und China werden sie manchmal als Plage betrachtet, da sie Felder verwüsten und Bäume anknabbern. Manchmal nehmen Menschen auch ihre Heuvorräte, um sie an ihr Vieh zu verfüttern, was dazu führt, dass viele Tiere verhungern. In manchen Regionen (zum Beispiel in der Ukraine und im westlichen Russland) sind sie ausgestorben, andere Arten sind durch Zersiedlung ihres Lebensraumes selten geworden. Die IUCN listet zwei Arten als bedroht und mehrere andere als gefährdet.
Pfeifhasen (Ochotona), manchmal auch Pikas genannt, ist die einzige heute noch vertretene Gattung der Familie der Pfeifhasen (Ochotonidae) aus der Ordnung der Hasenartigen (Lagomorpha). Sie besteht aus rund 30 lebenden Arten. Ihren Namen erhielten die Tiere wegen der hohen Töne, die sie als Warn- und Erkennungssignal von sich geben. Pikas sind über weite Teile der Nordhalbkugel vor allem in kälteren Gebieten und in Gebirgsregionen verbreitet. Die meistens tagaktiven Tiere leben teilweise in Kolonien und ernähren sich ausschließlich von Pflanzen.
Li live xhufleu, c' est on robtidî.
No del sôre : Ochotona spp.
L' indje k' on trouve e l' Urope, Ochotona dauurica, vike dins les setchs plins do Sud-Ess del Rûsseye.
Si criyaedje rishonne a on foirt awiyant xhuflaedje a cåze d' ultra-sons k' i gn a ddins. C' est dandjreus po sbarer les magneus d' tchå, pask' i n' a nén l' felesse des ôtes lives po steper evoye. [1]
Li live xhufleu, c' est on robtidî.
No del sôre : Ochotona spp.
L' indje k' on trouve e l' Urope, Ochotona dauurica, vike dins les setchs plins do Sud-Ess del Rûsseye.
Si criyaedje rishonne a on foirt awiyant xhuflaedje a cåze d' ultra-sons k' i gn a ddins. C' est dandjreus po sbarer les magneus d' tchå, pask' i n' a nén l' felesse des ôtes lives po steper evoye.
Ochotona huwa sottoġeneru ta' mammiferu (il-piki tal-isteppa), fil-klassi Mammalia, fis-sottoklassi Theria, fl-infraklassi Eutheria (il-plaċentati), fl-ordni Lagomorpha, fil-familja Ochotonidae, fil-ġeneru Ochotona, b'disa' speċi ħajjin.
Ochotona huwa sottoġeneru ta' mammiferu (il-piki tal-isteppa), fil-klassi Mammalia, fis-sottoklassi Theria, fl-infraklassi Eutheria (il-plaċentati), fl-ordni Lagomorpha, fil-familja Ochotonidae, fil-ġeneru Ochotona, b'disa' speċi ħajjin.
Ang pika ( /ˈpaɪkə/ PY-kə; lumang pagbabaybay pica) ay isang maliit na mamalyang may maiikling bisig at hita, mabilog na mga tainga, at maikli o walang buntot. Ang pangalang "pika" ay ginagamit sa kahit aling miyembro ng pamilyang Ochotonidae, isang pamilya ng mga hayop na napapaloob sa order ng mga lagomorphs, kung saan kasama rin ang mga Leporidae, ang uring kinabibilangan ng mga kuneho. Ang isang genus, ang Ochotona, ay kinikilalang kasama sa nasabing pamilya na naglalaman ng 30 species. Kilala din itong "whistling hare" dahil sa matinis nitong huni kapag nagmamadali itong magtago sa lungga. Sa Estados Unidos, ang pika ay karaniwang tinatawag na "coney", isang pangkalahatang tawag na maaari ding tumukoy sa mga kuneho at mga hyrax. Ang pangalang pika ay maaaring nanggaling sa salita mula sa mga wikang Tungus na "piika".
Ang mga pika ay makikita sa mga lugar sa Asya, Hilagang Amerika at mga bahagi ng Silangangn Europa na malamig ang klima. Karamihan sa mga uri ay naninirahan sa mga mababatong bundok, kung saan naglulungga sila sa mga pagitan ng mga bato. May ilang uring katutubo sa mga steppes ang naghuhukay ng sarili nilang lungga. Sa kabundukan naman ng Eurasia, ang mga pika ay naninirahan sa mga lungga kasama ang mga snowfinch na doon din sa parehong lungga namumugad.
Ang mga Pikas ay maliliit na mamalya, maikli ang mga biyas at hita at mabibilog ang tainga. Gaya ng mga kuneho, sila'y dumudumi ng maliliit na ipot na kulay luntian na muli nilang kinakain upang mas makakuha ng nutrisyon, bago nila ilabas muli ito bilang mga dumi na animoy butil. May ilang mga pika gaya ng collared pika na nag-iimbak ng mga patay na ibon sa kanilang lungga bilang pagkain sa panahon ng tag-lamig.
Ang mga hayop na ito'y kumakain ng maraming uri ng halaman gaya ng mga damo, lumot at iba pa. Kagaya ng ibang logamorphs, gumagamit sila ng mga inscisors at wala silang mga pangil.
Ang mga pika na nakatira sa mga batuhan ay mas kaunti pa sa lima ang anak di tulad ng mga uri na nag-huhukay ng kanilang lungga na mas marami ang nagiging anak. Marahil ito ay dahil sa mas maraming mapagkukunan ng pagkain ang mga pikang naghuhukay sa kanilang mga lugar panirahan. Ang mga pika ay nagpapasuso sa loob ng 25 hanggang 30 araw.
Ang mga pika ay aktibo sa araw. May mga uring nakatira sa mas matataas na lugar na higit na aktibo pag maliwanag. Pinakamasigla sila sa panahong pinakamalapit na ang tag-lamig. Hindi nagha-hibernate ang mga pika kaya't inuubos nila ang kanilang panahon sa tag-init sa pag-iimbak ng pagkain. Ang bawat isang uri ng pika na sa batuhan naninirahan ay may sariling dayamihan ng pagkain. Habang naglulungga, karaniwang nagsasalu-salo ang mga pika sa mga naitago nilang pagkain. Ang karamihan sa gawi at huni ng pika ay may kinalaman sa pagtatanggol ng kanilang dayamihan.
Ang mga Eurasian pikas ay karaniwang naninirahan ng pamipamilya at naghahati-hati sa gawaing pagkuha ng pagkain at pagbabantay ng lungga. Ang mga pika sa Hilagang Amerika ay karaniwang mag-isang namumuhay maliban na lamang kung panahon ng pagpaparami.
Il-Piki (singular "Pika") huma it-30 speċi ta' mammiferi tal-familja Ochotonidae (b' hekk jissejħu okotoni ukoll) li hija waħda miż-2 familji li jiffurmaw l-ordni Lagomorpha li jinkludi fiħ il-fniek u l-liebri (jew kif jissejħu wkoll il-leporidi). L-ispeċijiet kollha ta' piki estanti qegħdin miġburin f'ġeneru 1 biss, il-ġeneru Ochotona.
Il-Piki jirreferu għalijhom bl-isem ta' fniek il-ġebel u magħrufa bħala liebri tas-suffara ukoll minħabba l-għajta għolja li jagħmlu biex iwissu lil xulxin b'xi periklu. L-isem Pika jidher li ġej mill-kelma "piika" tal-lingwa Tungus jew saħansitra mill-kelma Russa "pikat'", li tfisser "twerżieqa".
Il-Piki huma nattivi ta' klimi kesħin, l-aktar ta' l-Asja, ta' l-Amerika ta' fuq u ta' l-Ewropa tal-Lvant. Il-Piki ta' l-Ewropa u l-Asja normalment jgħixu fi gruppi familjari u jaqsmu x-xogħolijiet tal-ġurnata bejniethom (eż. ġbir ta' ikel u l-għassa għall-periklu). Dawk ta' l-Amerika ta' fuq (eż.Ochotona princeps u Ochotona collaris) huma asoċjali jew solitarji.
Il-Piki jilħqu l-quċċata ta' l-attivita tagħhom qabel l-istaġun tax-xitwa. Dawn il-mammiferi ma jorqdux fix-xitwa bħal annimali oħra, għalhekk iridu jaħżnu t-tiben għall-ikel u s-sħana. Il-Piki jagħmlu dan billi jiġbru ħxejjex friski f'munzell barra fix-xemx u kif jinxef dan jinġarr fil-bejtiet taħt l-art għall-ħażna, biex imbagħad jintuża matul ix-xitwa.
Il-Piki (singular "Pika") huma it-30 speċi ta' mammiferi tal-familja Ochotonidae (b' hekk jissejħu okotoni ukoll) li hija waħda miż-2 familji li jiffurmaw l-ordni Lagomorpha li jinkludi fiħ il-fniek u l-liebri (jew kif jissejħu wkoll il-leporidi). L-ispeċijiet kollha ta' piki estanti qegħdin miġburin f'ġeneru 1 biss, il-ġeneru Ochotona.
Il-Piki jirreferu għalijhom bl-isem ta' fniek il-ġebel u magħrufa bħala liebri tas-suffara ukoll minħabba l-għajta għolja li jagħmlu biex iwissu lil xulxin b'xi periklu. L-isem Pika jidher li ġej mill-kelma "piika" tal-lingwa Tungus jew saħansitra mill-kelma Russa "pikat'", li tfisser "twerżieqa".
Il-Piki huma nattivi ta' klimi kesħin, l-aktar ta' l-Asja, ta' l-Amerika ta' fuq u ta' l-Ewropa tal-Lvant. Il-Piki ta' l-Ewropa u l-Asja normalment jgħixu fi gruppi familjari u jaqsmu x-xogħolijiet tal-ġurnata bejniethom (eż. ġbir ta' ikel u l-għassa għall-periklu). Dawk ta' l-Amerika ta' fuq (eż.Ochotona princeps u Ochotona collaris) huma asoċjali jew solitarji.
Il-Piki jilħqu l-quċċata ta' l-attivita tagħhom qabel l-istaġun tax-xitwa. Dawn il-mammiferi ma jorqdux fix-xitwa bħal annimali oħra, għalhekk iridu jaħżnu t-tiben għall-ikel u s-sħana. Il-Piki jagħmlu dan billi jiġbru ħxejjex friski f'munzell barra fix-xemx u kif jinxef dan jinġarr fil-bejtiet taħt l-art għall-ħażna, biex imbagħad jintuża matul ix-xitwa.
Ang pika ( /ˈpaɪkə/ PY-kə; lumang pagbabaybay pica) ay isang maliit na mamalyang may maiikling bisig at hita, mabilog na mga tainga, at maikli o walang buntot. Ang pangalang "pika" ay ginagamit sa kahit aling miyembro ng pamilyang Ochotonidae, isang pamilya ng mga hayop na napapaloob sa order ng mga lagomorphs, kung saan kasama rin ang mga Leporidae, ang uring kinabibilangan ng mga kuneho. Ang isang genus, ang Ochotona, ay kinikilalang kasama sa nasabing pamilya na naglalaman ng 30 species. Kilala din itong "whistling hare" dahil sa matinis nitong huni kapag nagmamadali itong magtago sa lungga. Sa Estados Unidos, ang pika ay karaniwang tinatawag na "coney", isang pangkalahatang tawag na maaari ding tumukoy sa mga kuneho at mga hyrax. Ang pangalang pika ay maaaring nanggaling sa salita mula sa mga wikang Tungus na "piika".
Pika neɣ Pica (assaɣ usnan: Ochotona) d tawacult n iɣersiwen imsuṭaṭ meẓẓiyen yeṭṭafaren tafesna n twetlin dgi llan-t daɣen igetlen d iwetlen
Чыелдыклар (пищуховые, сеноставки) - куянсыманнар төркеменең имезүчеләр сыйныфыннан бер ыругы. Озынлыклары 28 см га кадәр. Аяклары кыска, колаклары кечкенә һәм түгәрәкләнеп тора. Еварзия һәм Төньяк Американың ачык урыннарында, таулыклар арасында төрем булып яшиләр.
Чыелдыклар (пищуховые, сеноставки) - куянсыманнар төркеменең имезүчеләр сыйныфыннан бер ыругы. Озынлыклары 28 см га кадәр. Аяклары кыска, колаклары кечкенә һәм түгәрәкләнеп тора. Еварзия һәм Төньяк Американың ачык урыннарында, таулыклар арасында төрем булып яшиләр.
↑ Integrated Taxonomic Information System — 1996. ↑ таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology Information
A pika is a small, mountain-dwelling mammal native to Asia and North America. With short limbs, a very round body, an even coat of fur, and no external tail, they resemble their close relative, the rabbit, but with short, rounded ears.[3] The large-eared pika of the Himalayas and nearby mountains lives at elevations of more than 6,000 m (20,000 ft).
Pikas prefer rocky slopes and graze on a range of plants, primarily grasses, flowers, and young stems. In the autumn they pull hay, soft twigs, and other stores of food into their burrows to eat during the long, cold winter.[4] The pika is also known as the whistling hare because of its high-pitched alarm call when diving into its burrow.
The name ‘pika’ appears to be derived from the Tungus pika,[5] and the scientific name Ochotona is from the Mongolian word outrun-a, оготно, which means pika.[6] It is used for any member of the Ochotonidae (/ɒkətoʊnɪdeɪ/),[7] a family within the order of lagomorphs which also includes the Leporidae (rabbits and hares). Only one genus, Ochotona[7] (/ɒkəˈtoʊnə/ or /ɒtʃəˈtoʊnə/), is extant within the family, covering 37 species, though many fossil genera are known. Another species, the Sardinian pika, belonging to the separate genus Prolagus, has become extinct within the last 2000 years owing to human activity.
The two species found in North America are the American pika, found primarily in the mountains of the western United States and far southwestern Canada, and the collared pika of northern British Columbia, the Yukon, western Northwest Territories and Alaska.
Pikas are native to cold climates in Asia and North America. Most species live on rocky mountainsides, where numerous crevices are available for their shelter, although some pikas also construct crude burrows. A few burrowing species are native to open steppe land. In the mountains of Eurasia, pikas often share their burrows with snowfinches, which build their nests there.[8] Changing temperatures have forced some pika populations to restrict their ranges to even higher elevations.[9]
Pikas are small mammals, with short limbs and rounded ears. They are about 15 to 23 cm (6 to 9 in) in body length and weigh between 120 and 350 g (4 and 12+1⁄2 oz), depending on species. Like rabbits, after eating they initially produce soft green feces, which they eat again to take in further nutrition before producing the final solid fecal pellets. Collared pikas have been known to store dead birds in their burrows for food during winter and eat the feces of other animals.[10]
These animals are herbivores and feed on a wide variety of plant matter, including forbs, grasses, sedges, shrub twigs, moss and lichens. As with other lagomorphs, pikas have gnawing incisors and no canines, although they have fewer molars than rabbits; they have a dental formula of: 2.0.3.21.0.2.3. Another similarity that pikas share with other lagomorphs is that the bottom of their paws are covered with fur and therefore lack paw pads.[11]
Rock-dwelling pikas have small litters of fewer than five young, whilst the burrowing species tend to give birth to more young and to breed more frequently, possibly owing to a greater availability of resources in their native habitats. The young are born after a gestation period of between 25 and 30 days.[8]
Pikas are active during daylight (diurnal) or twilight hours (crepuscular), with higher-elevation species generally being more active during the daytime. They show their peak activity just before the winter season. Pikas do not hibernate so they generally spend time during the summer collecting and storing food for the winter. Each rock-dwelling pika stores its own ‘haypile’ of dried vegetation, whilst burrowing species often share food stores with their burrow mates. Haying behavior is more prominent at higher elevations. Many of the vocalizations and social behaviors that pikas exhibit are related to haypile defense.
The impact of human activity on the tundra ecosystems where pikas live has been recorded dating back to the 1970s.[12] Rather than hibernate during winter, pikas forage for grasses and other forms of plant matter and stash these findings in protected dens in a process called 'haying' which they sustain themselves with during winter seasons.[13] Sometimes pikas think that humans are predators, so they sometimes respond to humans as they do to other species that may actually be preying on the pikas. Such interactions with humans have been linked to pikas having reduced amounts of foraging time, consequentially limiting the amount of food they can stockpile for winter months.[14] Pikas prefer foraging in temperatures below 25 °C (77 °F), so they generally spend their time in shaded regions and out of direct sunlight when temperatures are high.[14] A link has also been found between temperature increases and lost foraging time, where for every increase of 1°C to the ambient temperature in alpine landscapes home to pikas those pikas lose 3% of their foraging time.[14]
Eurasian pikas commonly live in family groups and share duties of gathering food and keeping watch. Some species are territorial. North American pikas (O. princeps and O. collaris) are asocial, leading solitary lives outside the breeding season.[15]
Pikas have distinct calls, which vary in duration. The call can be short and quick, a little longer and more drawn out or long songs. The short calls are an example of geographic variation. The pikas determine the appropriate time to make short calls by listening for cues for sound localization.[16] The calls are used for individual recognition, predator warning signals, territory defense, or as a way to attract the opposite sex.[17] There are also different calls depending on the season. In the spring the songs become more frequent during the breeding season. In late summer the vocalizations become short calls. Through various studies, the acoustic characteristics of the vocalizations can be a useful taxonomic tool.[18]
The average lifespan of pikas in the wild is roughly seven years. A pika's age may be determined by the number of adhesion lines on the periosteal bone on the lower jaw. The lifespan does not differ between the sexes.[19]
The 34 species currently recognized are:
Many fossil forms of Ochotona are described in the literature, from the Miocene epoch to the early Holocene (extinct species) and present (16.4-0 Ma[1]). They lived in Europe, Asia, and North America.Some species listed below are common for Eurasia and North America (O. gromovi, O. tologoica, O. zazhigini, and probably O. whartoni).
Paleontologists have also described multiple forms of pika not referred to specific species (Ochotona indet.) or not certainly identified (O. cf. antiqua, O. cf. cansus, O. cf. daurica, O. cf. eximia, O. cf. gromovi, O. cf. intermedia, O. cf. koslowi, O. cf. lagrelii, O. cf. nihewanica). The statuses of Ochotona (Proochotona) kirgisica and O. spelaeus are uncertain.[1]
The "pusilla" group of pikas is characterized by archaic (plesiomorphic) cheek teeth and small size.[25]
The North American species migrated from Eurasia. They invaded the New World twice:
Ochotona cf. whartoni and small pikas of the O. pusilla group are also known from Siberia. The extant, endemic North American species appeared in the Pleistocene. The North American collared pika (O. collaris) and American pika (O. princeps) have been suggested to have descended from the same ancestor as the steppe pika (O. pusilla).[21]
The range of Ochotona was larger in the past, with both extinct and extant species inhabiting Western Europe and Eastern North America, areas that are currently free of pikas. Pleistocene fossils of the extant steppe pika O. pusilla currently native to Asia have been found also in many countries of Europe from the United Kingdom to Russia and from Italy to Poland, and the Asiatic extant northern pika O. hyperborea in one location in the middle Pleistocene United States.[1]
Other genera of ochotonids (currently living only Ochotonidae) include except Ochotona (pika) extinct †Albertona, †Alloptox, †Amphilagus, †Australagomys, †Austrolagomys, †Bellatona, †Bellatonoides, †Bohlinotona, †Cuyamalagus, †Desmatolagus, †Eurolagus, †Gripholagomys, †Gymnesicolagus, †Hesperolagomys, †Heterolagus, †Kenyalagomys, †Lagopsis, †Marcuinomys, †Ochotonoides, †Ochotonoma, †Oklahomalagus, †Oreolagus, †Paludotona, †Piezodus, †Plicalagus, †Pliolagomys, †Prolagus, †Proochotona (syn. Ochotona), †Pseudobellatona, †Ptychoprolagus, †Russellagus, †Sinolagomys and †Titanomys.[1] The earliest one is Desmatolagus (middle Eocene to Miocene, 42.5–14.8 Ma[1]), usually included in the Ochotonidae, sometimes in Leporidae or in neither ochotonid nor leporid stem-lagomorphs.[32]
Ochotonids appeared in Asia between the late Eocene and the early Oligocene, and continued to develop along with increased distribution of C3 grasses in previously forest dominated areas under the "climatic optimum" from the late Oligocene to middle Miocene. They thrived in Eurasia, North America, and even Africa. The peak of their diversity occurred during the period from the early Miocene to middle Miocene, most of them became extinct during the transition from the Miocene to Pliocene, what was accompanied by diversity increase in the leporids. It has been proposed that this switch between ochotonids and larger leporids was caused by expansion of C4 plants (particularly the Poaceae) related to global cooling in the late Miocene, since extant pikas reveal a strong preference for C3 plants (Asteraceae, Rosaceae, and Fabaceae, many of them C3). Replacement of large areas of forests by open grassland first started probably in North America and is called sometimes "nature's green revolution".[1]
{{cite book}}: External link in |quote=A pika is a small, mountain-dwelling mammal native to Asia and North America. With short limbs, a very round body, an even coat of fur, and no external tail, they resemble their close relative, the rabbit, but with short, rounded ears. The large-eared pika of the Himalayas and nearby mountains lives at elevations of more than 6,000 m (20,000 ft).
Pikas prefer rocky slopes and graze on a range of plants, primarily grasses, flowers, and young stems. In the autumn they pull hay, soft twigs, and other stores of food into their burrows to eat during the long, cold winter. The pika is also known as the whistling hare because of its high-pitched alarm call when diving into its burrow.
The name ‘pika’ appears to be derived from the Tungus pika, and the scientific name Ochotona is from the Mongolian word outrun-a, оготно, which means pika. It is used for any member of the Ochotonidae (/ɒkətoʊnɪdeɪ/), a family within the order of lagomorphs which also includes the Leporidae (rabbits and hares). Only one genus, Ochotona (/ɒkəˈtoʊnə/ or /ɒtʃəˈtoʊnə/), is extant within the family, covering 37 species, though many fossil genera are known. Another species, the Sardinian pika, belonging to the separate genus Prolagus, has become extinct within the last 2000 years owing to human activity.
The two species found in North America are the American pika, found primarily in the mountains of the western United States and far southwestern Canada, and the collared pika of northern British Columbia, the Yukon, western Northwest Territories and Alaska.
Las picas, pikas, liebres silbadoras o conejos de roca (Ochotona) son un género de mamíferos lagomorfos de la familia Ochotonidae. Es el único género de la familia que persiste hoy. A diferencia del género extinto Prolagus, las especies de Ochotona han perdido el último molar superior.
Presentan una apariencia muy similar a la de los cobayas comunes. Su dentadura presenta en el maxilar cuatro incisivos, seis premolares y cuatro molares, y en la mandíbula tienen dos incisivos, cuatro premolares y seis molares. Su cola es tan corta que casi ni se ve y su cuerpo está cubierto de un pelaje denso y suave. Viven en comunidades bastante numerosas, tanto en llanos como en montes, y se alimentan casi exclusivamente de hierbas. El nombre de liebre silbadora lo deben a un silbido que emiten de vez en cuando. En Europa se conoce una sola especie, Ochotona pusillus, que también se encuentra en algunas zonas de Asia. De hecho, en Asia es el continente donde habitan más especies de este género, aunque también se encuentran algunas en Norteamérica.
Las pikas son mamíferos pequeños, con extremidades cortas y orejas redondeadas. Miden alrededor de 15 a 23 cm y pesan entre 120 a 350 g, dependiendo de la especie. Al igual que los conejos, después de comer producen inicialmente unas heces verdes y blandas, que vuelven a comer para nutrirse más antes de producir las bolitas fecales sólidas finales. Se sabe que las pikas de collar almacenan pájaros muertos en sus madrigueras para alimentarse durante el invierno y se comen las heces de otros animales.[1]
Estos animales son herbívoross y se alimentan de una amplia variedad de materia vegetal, incluyendo hierbass, sedges, ramitas de arbustos, musgo y líquenes. Al igual que otros lagomorfos, las pikas tienen incisivos que roen y no tienen caninos, aunque tienen menos molares que los conejos; tienen una fórmula dental de: 2.0.3.2 1.0.2.3 {displaystyle { frac {2.0.3.2}{1.0.2.3}}} 
Las pikas que viven en las rocas tienen camadas pequeñas de menos de cinco crías, mientras que las especies que viven en madrigueras tienden a dar a luz a más crías y a reproducirse con más frecuencia, posiblemente debido a una mayor disponibilidad de recursos en sus hábitats nativos. Las crías nacen tras un periodo de gestación de entre 25 y 30 días.[3]
Las pikas son nativas de climas fríos en Asia y América del Norte. La mayoría de las especies viven en laderas de montañas rocosas, donde hay numerosas grietas disponibles para su refugio, aunque algunas pikas también construyen toscas madrigueras. Unas pocas especies de madrigueras son nativas de las tierras abiertas de la estepa. En las montañas de Eurasia los pikas suelen compartir sus madrigueras con los montifringillas, que construyen allí sus nidos.[3] Las pikas necesitan temperaturas frías para vivir, y pueden morir si se exponen a temperaturas superiores a 25,5 °C. [4] El cambio de temperaturas ha obligado a algunas poblaciones de picas a restringir sus áreas de distribución a elevaciones aún mayores. [5]
Las pikas son diurnas o crepusculares, siendo las especies de mayor altitud generalmente más activas durante el día. Muestran su máxima actividad justo antes de la temporada de invierno. Las pikas no hibernan por lo que generalmente pasan el tiempo durante el verano recogiendo y almacenando comida para el invierno. Cada pica que vive en las rocas almacena su propio "montón de heno" de vegetación seca, mientras que las especies que viven en madrigueras suelen compartir sus reservas de comida con sus compañeros de madriguera. El comportamiento de henificación es más importante en las zonas más elevadas. Muchas de las vocalizaciones y comportamientos sociales de las picas están relacionados con la defensa de los montones de heno.
El impacto de la actividad humana en los ecosistemas de la tundra donde viven los pikas se ha registrado desde la década de 1970.[6]En lugar de hibernar durante el invierno, las pikas buscan hierbas y otras formas de materia vegetal y almacenan estos hallazgos en guaridas protegidas en un proceso llamado "henificación" con el que se mantienen durante las temporadas de invierno.[7] A veces los pikas piensan que los humanos son depredadores, por lo que a veces responden a los humanos como lo hacen con otras especies que pueden estar realmente depredando a los pikas. Tales interacciones con los humanos se han relacionado con que los pikas tienen cantidades reducidas de tiempo de búsqueda de alimento, limitando en consecuencia la cantidad de comida que pueden almacenar para los meses de invierno.[8] Las pikas son incapaces de soportar temperaturas circundantes superiores a los 25° C, por lo que deben pasar su tiempo en regiones sombreadas y fuera de la luz solar directa cuando las temperaturas son altas. [8] También se ha encontrado una relación entre los aumentos de temperatura y la pérdida de tiempo de búsqueda de alimento, donde por cada aumento de 1° C a la temperatura ambiente en los paisajes alpinos que albergan a los pikas estos pierden el 3% de su tiempo de búsqueda de alimento.[8]
Los pikas euroasiáticos suelen vivir en grupos familiares y comparten las tareas de recolección de alimentos y vigilancia. Algunas especies son territoriales. Las pikas norteamericanas ('O. princeps y O. collaris) son asocial, llevando una vida solitaria fuera de la época de cría.[9]
Las pikas tienen distintas llamadas, que varían en duración. La llamada puede ser corta y rápida, un poco más larga y prolongada o cantos largos. Las llamadas cortas son un ejemplo de variación geográfica. Las pikas determinan el momento apropiado para hacer llamadas cortas escuchando las pistas para la localización del sonido.[10] Las llamadas se utilizan para el reconocimiento individual, las señales de advertencia de los depredadores, la defensa del territorio, o como una forma de atraer al sexo opuesto.[11] También hay diferentes cantos según la estación del año. En primavera los cantos se hacen más frecuentes durante la época de cría. A finales del verano las vocalizaciones se convierten en llamadas cortas. A través de diversos estudios, las características acústicas de las vocalizaciones pueden ser una herramienta taxonómica útil.[12]
Las picas, pikas, liebres silbadoras o conejos de roca (Ochotona) son un género de mamíferos lagomorfos de la familia Ochotonidae. Es el único género de la familia que persiste hoy. A diferencia del género extinto Prolagus, las especies de Ochotona han perdido el último molar superior.
Presentan una apariencia muy similar a la de los cobayas comunes. Su dentadura presenta en el maxilar cuatro incisivos, seis premolares y cuatro molares, y en la mandíbula tienen dos incisivos, cuatro premolares y seis molares. Su cola es tan corta que casi ni se ve y su cuerpo está cubierto de un pelaje denso y suave. Viven en comunidades bastante numerosas, tanto en llanos como en montes, y se alimentan casi exclusivamente de hierbas. El nombre de liebre silbadora lo deben a un silbido que emiten de vez en cuando. En Europa se conoce una sola especie, Ochotona pusillus, que también se encuentra en algunas zonas de Asia. De hecho, en Asia es el continente donde habitan más especies de este género, aunque también se encuentran algunas en Norteamérica.
Ochotona est un genre de la famille des Ochotonidae ; c'est le nom scientifique du pika. Il comporte toutes les espèces de pikas existantes.
Les pikas sont de petits mammifères lagomorphes; ils sont plus proches des lapins et des lièvres que des rongeurs. Ce sont les descendants des Ochotonidae[1], animaux de taille moyenne (8 à 25 cm), qui se distinguent notamment par leurs oreilles et pattes postérieures réduites, ainsi que par leur cri : un sifflement strident qui leur vaut leur autre nom vernaculaire de « lièvres siffleurs » ou « lièvres criards »[1]. Le pika peut atteindre une longueur de 50 cm, le plus gros spécimen trouvé mesurant 64 cm.
Ochotona est un genre de la famille des Ochotonidae ; c'est le nom scientifique du pika. Il comporte toutes les espèces de pikas existantes.
Ochotona é un xénero de mamíferos lagomorfos da familia dos ocotónidos. É o único xénero da familia que persiste actualmente. As súas 30 especies actualmente viventes son coñecidas vulgarmente como picas, e tamén como lebres asubidoras e coellos de roca (aínda que non están estreitamente emparentados coas lebres nin cos coellos, que forman parta doutra familia de lagomorfos, a dos lepóridos).
A diferenza do xénero extinto Prolagus, as especies de Ochotona perderon o último molar superior.
Presentan unha aparencia moi similar á das cobaias comúns. A súa dentadura presenta no maxilar catro incisivos, seis premolares e catro molares, e na mandíbula teñen dous incisivos, catro premolares e seis molares. A súa cola é tan curta que case nin se ve e o seu corpo está cuberto dun pelame denso e suave. Viven en comunidades bastante numerosas, tanto en chairos como en montes, e aliméntanse case exclusivamente de herbas. O nome de lebre asubiadora é debido a un asubío que emiten de cando en vez.
En Europa coñécese unha soa especie, Ochotona pusillus, que tamén se atopa nalgunhas zonas de Asia. De feito, en Asia é o continente onde habitan máis especies deste xénero, aínda que tamén se atopan algunhas en Norteamérica.
O xénero foi definido en 1795 polo naturalista alemán Heinrich Friedrich Link, en Beitr. Naturgesch., 2: 74.[1], que tomou como especie tipo a Ochotona minor, rebautizando a especie Lepus dauuricus Pallas, 1776 (hoxe coñecida como Ochotona daurica).[1]
O xénero Ochotona coñeceuse tamén como:[1]
O nome científico Ochotona deriva do nome mongol ochodona, co que os mongois denominan ás picas.[2] e, no segundo caso, coa adición á raíz do nome xenérico o sufixo do latín científico -ĭidae, co que se forman os nomes das familias de animais.
O nome común máis utilizado, pica, deriva da palabra piika, usada polos pobos tungús do leste de Siberia para designar a estes animais.[3] que comezou a usarse en inglés en 1827,[4] e de aí pasou aos demais idiomas europeos.
Na actualidade recoñécense no xénero as seguintes trinta especies:[1][5]
Ochotona é un xénero de mamíferos lagomorfos da familia dos ocotónidos. É o único xénero da familia que persiste actualmente. As súas 30 especies actualmente viventes son coñecidas vulgarmente como picas, e tamén como lebres asubidoras e coellos de roca (aínda que non están estreitamente emparentados coas lebres nin cos coellos, que forman parta doutra familia de lagomorfos, a dos lepóridos).
A diferenza do xénero extinto Prolagus, as especies de Ochotona perderon o último molar superior.
Pika (dulu dieja pica) adalah sepupu dari kelinci. Hewan ini hidup di daerah beriklim dingin. Pika yang kadang-kadang disebut dengan kelinci batu adalah hewan kecil pengerat yang rupanya mirip dengan kelinci. Badannya pendek dengan panjang tubuh hanya 15 cm. Pika tidak berekor. Telinganya pendek, dan berat tubuhnya sekitar 140gram. Hewan ini lebih banyak berjingkat, daripada melompat[3]. Selain itu, pika juga pandai bersiul sehingga disebut sebagai "terwelu pesiul".
.jpg)
|coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan); Periksa nilai tanggal di: |date= (bantuan)Pemeliharaan CS1: Banyak nama: editors list (link) Pemeliharaan CS1: Teks tambahan: editors list (link) Pemeliharaan CS1: Teks tambahan (link) Pika (dulu dieja pica) adalah sepupu dari kelinci. Hewan ini hidup di daerah beriklim dingin. Pika yang kadang-kadang disebut dengan kelinci batu adalah hewan kecil pengerat yang rupanya mirip dengan kelinci. Badannya pendek dengan panjang tubuh hanya 15 cm. Pika tidak berekor. Telinganya pendek, dan berat tubuhnya sekitar 140gram. Hewan ini lebih banyak berjingkat, daripada melompat. Selain itu, pika juga pandai bersiul sehingga disebut sebagai "terwelu pesiul".
Múshéri er lítið nagdýr af ættbálki héradýra (Lagomorpha) og af múshéraætt (Ochotonidae)[1]. Múshérar lifa í klettóttu fjallendi aðallega á norðurslóðum í allt að 4100 metra hæð. [2] Múshéri er um 20 cm. á hæð, með litla útlimi og kringlótt eyru. Múshérar gefa frá sér hátíðnihljóð til að tjá hættumerki. Um 30 mismunandi tegundir finnast af honum.
Þrátt fyrir nafnið er múshéri hvorki af sömu ættkvísl né ætt og hérar heldur af sama ættbálki.
Múshéri er lítið nagdýr af ættbálki héradýra (Lagomorpha) og af múshéraætt (Ochotonidae). Múshérar lifa í klettóttu fjallendi aðallega á norðurslóðum í allt að 4100 metra hæð. Múshéri er um 20 cm. á hæð, með litla útlimi og kringlótt eyru. Múshérar gefa frá sér hátíðnihljóð til að tjá hættumerki. Um 30 mismunandi tegundir finnast af honum.
Þrátt fyrir nafnið er múshéri hvorki af sömu ættkvísl né ætt og hérar heldur af sama ættbálki.
Ochotona (Link, 1795) è un genere di mammiferi appartenente alla famiglia degli Ochotonidae, di cui costituiscono gli unici rappresentanti viventi. Si tratta di Lagomorfi (imparentati quindi con lepri e conigli) diffusi in Nord America, Asia ed Europa orientale.
Al genere appartengono gli animali conosciuti col nome comune collettivo di pica (dal tunguso piika o dal russo pikat', "squittire") od ocotone.
Si tratta di animali di piccole dimensioni, dall'aspetto generale simile a quello di un criceto: corpo tozzo con zampe corte e robuste, orecchie arrotondate, coda cortissima. Misurano una ventina di centimetri di lunghezza, per un peso che va dai 75 ai 250 g a seconda della specie.
Formula dentaria 2 3 0 2 2 0 3 2 2 3 0 2 2 0 3 2 Totale: 28Come i loro parenti di dimensioni maggiori, sono animali erbivori: vivendo in climi piuttosto inospitali, si accontentano di qualsiasi materiale vegetale commestibile, dalle erbe ai licheni. Per far fronte a tale dieta, come gli altri lagomorfi hanno perso i canini a favore di robusti incisivi, tuttavia hanno meno premolari rispetto a conigli ed affini.
Come gli altri lagomorfi, questi animali producono due tipi di feci: le prime, dette feci molli, di colore verdastro e solo parzialmente digerite, mentre le seconde, o feci dure, sono il risultato finale della digestione. Questo comportamento fa sì che i pica possono ricavare la maggior quantità di energia possibile dal proprio cibo, degradando la cellulosa che abbonda nel loro cibo in zuccheri semplici e facilmente assimilabili.
I pica sono abitatori dei climi freddi, dove spesso li si trova sui crinali rocciosi dei monti, lì dove le rocce cadute creano numerosi anfratti dove potersi rifugiare, o da poter ampliare per costruirvi il nido. Alcune specie, invece, sono native della steppa asiatica. Spesso i pica condividono le loro tane con altri inquilini, come i fringuelli delle nevi del genere Montifringilla[1].
La loro necessità di un clima freddo è tale che l'archeologo Donald Grayson ha osservato un progressivo ritirarsi delle popolazioni americane su cime via via più alte, man mano che l'effetto serra ha fatto innalzare le temperature globali[2]: un'osservazione simile è stata fatta da Grayson, che ha studiato i resti fossili di pica sulle Montagne Rocciose e sulla Sierra Nevada negli ultimi 40.000 anni. Durante l'ultima era glaciale, i pica erano comuni anche in gran parte dell'Europa centrale.
Le specie eurasiatiche vivono in gruppi familiari in cui i vari membri si avvicendano nella ricerca del cibo e nell'attività di sentinelle contro eventuali predatori od intrusi: molte specie di pica, infatti, mostrano un qualche tipo di territorialità. Le specie nordamericane, invece, sono solitarie per tutto l'anno, al di fuori del periodo degli amori. Tutte le specie comunicano fra loro tramite dei fischi acuti e laceranti, che hanno valso loro il nome comune di "lepri fischianti" in alcuni paesi.
I pica hanno abitudini diurne, con la tendenza a divenire man mano più crepuscolari col calare dell'altitudine alla quale vivono. Mostrano picchi di attività durante l'autunno, quando spendono gran parte delle loro energie nell'accumulare vegetali da poter poi consumare durante l'inverno: questi animali, infatti, non vanno in ibernazione. Prima di portare il materiale nella tana, i pica lo lasciano per un certo periodo al di fuori di essa per farlo seccare, così che possa resistere all'inverno senza marcire: durante l'essiccazione, è molto frequente che dei pica estranei rubino il cibo ai vicini, dando vita a liti talvolta anche violente.
Le specie degli ambienti montani danno alla luce meno di cinque cuccioli una sola volta l'anno, mentre le specie della steppa tendono ad avere cucciolate più numerose ed in numero maggiore: ciò è quasi sicuramente legato alla relativa maggiore disponibilità di cibo nel loro habitat, oltre che alla maggiore presenza di predatori, che rende necessario un ricambio generazionale molto rapido. In ambedue i casi, la gestazione è di poco inferiore al mese.
Tutte le specie appartenenti genere Ochotona, pur essendo diffuse su tre diversi continenti, derivano da un antenato comune vissuto in Asia centrale durante il tardo Miocene. Conservano perciò tratti assai omogenei (al punto che alcune specie sono state "scoperte" solo grazie all'analisi del DNA mitocondriale di alcune popolazioni), e quindi il genere non è andato incontro a fenomeni quali divisione o accorpamento di generi e specie: recentemente, è stata scoperta una nuova specie ascrivibile al genere, il pica nero, divenuta la trentesima specie ad essere ascritta al genere.
Tradizionalmente, vengono considerati tre sottogeneri: Pika, comprendente i pica eurasiatici e nordamericani, Ochotona, comprendente i pica "della steppa", e Conothoa, comprendente le specie cosiddette "di montagna", dell'Asia centro-orientale.
Ordine Lagomorpha
Ochotona (Link, 1795) è un genere di mammiferi appartenente alla famiglia degli Ochotonidae, di cui costituiscono gli unici rappresentanti viventi. Si tratta di Lagomorfi (imparentati quindi con lepri e conigli) diffusi in Nord America, Asia ed Europa orientale.
Al genere appartengono gli animali conosciuti col nome comune collettivo di pica (dal tunguso piika o dal russo pikat', "squittire") od ocotone.
Kiškėnai (lot. Ochotona, angl. Rock rabbits, Pikas, vok. Pfeifhasen) – kiškiažvėrių (Lagomorpha) būrio, monotipinės kiškėninių (Ochotonidae) šeimos gentis, kuriai priklauso dieną aktyvūs beveik beuodegiai žinduoliai su apvaliomis ausimis ir trumpomis kojomis. Savo išvaizda yra panašūs į mažus kiškius. Pajutę pavojų skardžiai cypia.
Paplitę kalnuotose Azijos ir Šiaurės Amerikos vietose, kai kurios rūšys gyvena stepėse. Gyvena urvuose, dažniausiai kolonijomis. Žiemai kaupia maisto atsargas – sudžiūvusią žolę deda į krūvas arba kiša į plyšius tarp uolų skeveldrų.
Gentyje yra apie 25 rūšys:
ir kt.
Kiškėnai (lot. Ochotona, angl. Rock rabbits, Pikas, vok. Pfeifhasen) – kiškiažvėrių (Lagomorpha) būrio, monotipinės kiškėninių (Ochotonidae) šeimos gentis, kuriai priklauso dieną aktyvūs beveik beuodegiai žinduoliai su apvaliomis ausimis ir trumpomis kojomis. Savo išvaizda yra panašūs į mažus kiškius. Pajutę pavojų skardžiai cypia.
Paplitę kalnuotose Azijos ir Šiaurės Amerikos vietose, kai kurios rūšys gyvena stepėse. Gyvena urvuose, dažniausiai kolonijomis. Žiemai kaupia maisto atsargas – sudžiūvusią žolę deda į krūvas arba kiša į plyšius tarp uolų skeveldrų.
Gentyje yra apie 25 rūšys:
Altajinis kiškėnas (Ochotona alpina) Juodalūpis kiškėnas (Ochotona curzoniae) Daūrinis kiškėnas (Ochotona daurica) Kininis kiškėnas (Ochotona erythrotis) Šiaurinis kiškėnas (Ochotona hyperborea) Kozlovo kiškėnas (Ochotona koslovi) Mongolinis kiškėnas (Ochotona pallasi) Amerikinis kiškėnas (Ochotona princeps) Stepinis kiškėnas (Ochotona pusilla) Didžiaausis kiškėnas (Ochotona roylei) Rausvasis šienkrovys (Ochotona rutila) Tibetinis kiškėnas (Ochotona thibetana) Tomo kiškėnas (Ochotona thomasi)ir kt.
Svilpējzaķi (Ochotona) ir vienīgā joprojām eksistējošā svilpējzaķu dzimtas (Ochotonidae) ģints. Svilpējzaķu dzimtā ir vēl 17 izmirušas ģintis. Savukārt svilpējzaķu dzimta ir viena no trim zaķveidīgo kārtas (Lagomorpha) dzimtām. Svilpējzaķu ģintī ir 30 sugas. Tos mēdz dēvēt arī par pīkstuļiem. Savu nosaukumu tie ieguvuši, pateicoties pīkstēšanai brīdī, kad ielec pazemes alā.
Latvijā neviena no svilpējzaķu sugām nedzīvo. Tās pamatā dzīvo Āzijā, Austrumeiropā un Ziemeļamerikā. Svilpējzaķi ir labi piemērojušies aukstam klimatam un dzīvei akmeņainās kalnu nogāzēs, kurās var atrast daudzas dabīgas slēptuves, lai gan ir sugas, kas alas rok pašas. Sugas, kas pašas rok alas, pamatā dzīvo stepē. Eirāzijas kalnos svilpējzaķi bieži savās slēptuvēs dalās ar sniega žubītēm, kas ligzdas iebūvē svilpējzaķu alās.[1]
Svilpējzaķi ir mazi, kāmjiem līdzīgi dzīvnieki, īsām kājām, apaļām ausīm un īsām astēm.[2] To ķermeņa garums ir apmēram 18—20 cm, aste ir īsāka nekā 2 cm, atkarībā no sugas tie sver 75—290 g.
Tāpat kā zaķi, svilpējzaķi pēc paēšanas izdala mīkstas, zaļas fekālijas, kuras tūlīt apēd. Tikai pēc tam, kad barība iziet caur gremošanas sistēmu otro reizi, tā ir sagremota pilnībā, un tad fekālijas, kuras sauc par spirām, ir blīvas un tumši brūnas.
Svilpējzaķi barojas tikai ar augiem, tie parasti ir zāle, grīslis, krūmu zariņi, sūnas un ķērpji. Tāpat kā citiem zaķveidīgajiem svilpējzaķiem nav ilkņu, bet ir 2 pāri lielu priekšzobu, kas piemēroti graušanai.
Akmeņu dabīgajās slēptuvēs dzīvojošajiem svilpējzaķiem pēcnācēju ir mazāk nekā pazemes alās dzīvojošajiem radiniekiem. Kalnu svilpējzaķu metiens parasti ir mazāks par 5 mazuļiem, toties stepju svilpējzaķiem mazuļu ir vairāk un metieni biežāk. Grūsnības periods svilpējzaķiem parasti ir 25—30 dienas.[1]
Svilpējzaķi ir dienas dzīvnieki vai arī tie var būt aktīvi krēslas stundās. Jo augstāk kalnos dzīvo svilpējzaķi, jo izteiktāk tie ir aktīvi dienas laikā. Visaktīvākie tie ir īsi pirms ziemas. Svilpējzaķi neguļ ziemas miegu, tāpēc savās alās uzkrāj barību, lai aukstā laikā gan miga būtu silta, gan tuvumā būtu pieejams ēdamais. Svilpējzaķi vāc zāli, to izžāvē saulē un tikai tad, kad zāle ir kļuvusi par sienu, ievelk to migā. Bieži tie sauso zāli viens no otra nozog, tad starp tiem izceļas kautiņi un strīdi. Strīdoties svilpējzaķi kļūst neuzmanīgi, un to tūlīt izmanto plēsīgie putni un seski.
Eirāzijas svilpējzaķi parasti dzīvo ģimenēs, un radniecīgas ģimenes veido lielākas grupas. Svilpējzaķu kolonija kopīgi vāc zāli ziemai, to uzmana un sargā no svešiem svilpējzaķiem. Dažas svilpējzaķu sugas ir teritoriālas un apsargā noteiktu teritoriju. Ziemeļamerikas svilpējzaķu sugas, kā Amerikas svilpējzaķis (Ochotona princeps) un apkakles svilpējzaķis (Ochotona collaris) ir vientuļnieces un no sabiedrības izvairās.
† - izmirusi dzīvnieku grupa
Svilpējzaķi (Ochotona) ir vienīgā joprojām eksistējošā svilpējzaķu dzimtas (Ochotonidae) ģints. Svilpējzaķu dzimtā ir vēl 17 izmirušas ģintis. Savukārt svilpējzaķu dzimta ir viena no trim zaķveidīgo kārtas (Lagomorpha) dzimtām. Svilpējzaķu ģintī ir 30 sugas. Tos mēdz dēvēt arī par pīkstuļiem. Savu nosaukumu tie ieguvuši, pateicoties pīkstēšanai brīdī, kad ielec pazemes alā.
Latvijā neviena no svilpējzaķu sugām nedzīvo. Tās pamatā dzīvo Āzijā, Austrumeiropā un Ziemeļamerikā. Svilpējzaķi ir labi piemērojušies aukstam klimatam un dzīvei akmeņainās kalnu nogāzēs, kurās var atrast daudzas dabīgas slēptuves, lai gan ir sugas, kas alas rok pašas. Sugas, kas pašas rok alas, pamatā dzīvo stepē. Eirāzijas kalnos svilpējzaķi bieži savās slēptuvēs dalās ar sniega žubītēm, kas ligzdas iebūvē svilpējzaķu alās.
Pika ialah sejenis haiwan kecil yang berkaki pendek, bertelinga kebulatan, dan berekor pendek. Nama "pika" dipercayai berasal daripada piika dalam bahasa Tungus, ataupun pikat ("berdecit") dalam bahasa Rusia, dan digunakan untuk memaksudkan mana-mana spesies yang menganggotai famili Ochotonidae dalam order Lagomorpha yang juga merangkumi Leporidae (arnab). Pika juga menerima timangan "arnab bersiul" kerana bunyi geranya yang nyaring ketika menerjun ke dalam lubang sarangnya.
Pika merupakan haiwan asli di kawasan beriklim sejuk, terutamanya di Asia, Amerika Utara dan sesebahagian Eropah Timur. Kebanyakan spesies pika tinggal di kawasan tepi gunung yang berbatu-batan, di mana terdapat banyak rekahan untuk dijadikan tempat berlindung, tetapi ada juga yang membuat sarang bawah tanah. Sebilangan kecil spesies bersarang bawah tanah berasal dari tanah steppe yang terbuka. Di pergunungan Eurasia, pika juga berkongsi sarang bawah tanah dengan burung cakar salji yang membuat sarang di situ.[1]
Dalam satu rencana dalam Journal of Biogeography, ahli arkeologi Donald Grayson mengingatkan bahawa kegiatan manusia dan perubahan iklim sedunia nampaknya mengusir populasi pika Amerika ke tempat yang lebih tinggi daripada dahulu, dan mungkin ke kancah kepupusan.[2][3] Grayson mengkaji kehabitatan pika selama 40,000 tahun dahulu di kawasan di antara Sierra Nevada dan Banjaran Rocky. Kerana faktor-faktor inilah, Perkhidmatan Perikanan dan Hidupan Liar Amerika Syarikat telah menentukan bahawa pika mungkin perlu ditarafkan sebagai spesies terlindung mengikut Akta Haiwan Terancam dan menjalankan semakan status sehingga 7 Januari 2010.
Pika ialah sejenis haiwan kecil yang berkaki pendek, bertelinga kebulatan dan berekor pendek. Panjang tubuhnya sekitar 6-9 inci, dengan ekornya yang hanya lebih kurang 2 cm panjangnya, dan beratnya antara 120 dan 350 gram, bergantung pada spesies. Sama dengan arnab, selepas makan, pika membuang tahi hijau yang lembut untuk dimakan semula demi meningkatkan khasiat, sebelum membuang tahi besar.
Pika merupakan haiwan maun yang memakan pelbagai jenis bahan tumbuhan, terutamanya rumput, rusiga, ranting pokok renek, lumut, dan liken. Seperti haiwan Lagomorpha yang lain, pika mempunyai gigi acip untuk menggerogot dan tiada gigi taring, tetapi kurang bilangan gigi gerahamnya berbanding arnab, oleh itu formula pergigiannya adalah: 2.0.3.2 1.0.2.3 {displaystyle { frac {2.0.3.2}{1.0.2.3}}}
Pika yang tinggal di batu-batuan melahirkan sebanyak lima ekor anak sahaja, manakala spesies yang bersarang tanah pula lebih banyak beranak dan lebih kerap membiak, gara-gara kekayaan sumber di habitat asalnya. Anak pika dilahirkan selepas tempoh hamil selama 25 hingga 30 hari[1].
Pika merupakan haiwan yang diurnal (berjaga siang) atau krepuskul (berjaga senja), terutamanya spesies tanah tinggi yang lebih aktif pada waktu siang. Keaktifan pika memuncak sebelum tibanya musim sejuk. Pika tidak berhibernasi, oleh itu ia bergantung pada rumput kering yang dikumpul sebagai bekalan makanan dan juga kepanasan. Pika mengumpul rumput segar lalu meletakannya secara berlonggok untuk dibiarkan kering. Selepas rumput itu kering, pika mengambilnya kembali ke dalam sarang untuk disimpan. Pika tidak jarang mencuri rumput kering sesama sendiri, dan perbalahan sesama pika yang terjadi daripada itu membuka ruang kepada pemangsa seperti feret dan burung besar untuk mengambil kesempatan.
Pika Eurasia biasanya tinggal secara kelompok berkeluarga dan berkongsi tugas mengumpul makanan dan berjaga-jaga. Ada juga sebilangan kecil spesies pika yang bersifat kewilayahan. Pika Amerika Utara (O. princeps dan O. collaris) pula hidup secara bersendirian ketika bukan musim membiak.
|access-date= memerlukan |url= (bantuan)
Pika ialah sejenis haiwan kecil yang berkaki pendek, bertelinga kebulatan, dan berekor pendek. Nama "pika" dipercayai berasal daripada piika dalam bahasa Tungus, ataupun pikat ("berdecit") dalam bahasa Rusia, dan digunakan untuk memaksudkan mana-mana spesies yang menganggotai famili Ochotonidae dalam order Lagomorpha yang juga merangkumi Leporidae (arnab). Pika juga menerima timangan "arnab bersiul" kerana bunyi geranya yang nyaring ketika menerjun ke dalam lubang sarangnya.
Fluithazen of pika's (Ochotona) zijn het enige nog levende geslacht van de familie Ochotonidae, en behoren tot de haasachtigen (Lagomorpha). Ze lijken enigszins op lemmingen of marmotten. Tegenwoordig leven er nog ongeveer 30 soorten van het geslacht Ochotona. Het verwante geslacht Prolagus is pas in het Holoceen uitgestorven.
Ze hebben een donkerbruine tot donkergrijze vacht van licht zandkleurig tot asgrijs. De lichaamslengte varieert van 15 tot 30 cm. Ze hebben korte, brede oren. Ze danken hun naam aan de hoge tonen die ze als waarschuwings- en herkenningssignaal kunnen uitstoten.
Ze komen zowel in het bergland voor (in de Himalaya tot op 6000 meter), als in wouden en steppen van Azië en Noord-Amerika. Slechts de dwergpika leeft ook tegenwoordig nog in Oost-Europa. Vroeger strekte zijn verspreidingsgebied zich uit tot in Engeland. Toentertijd leefden overigens ook nog andere soorten in Europa.
Fluithazen of pika's (Ochotona) zijn het enige nog levende geslacht van de familie Ochotonidae, en behoren tot de haasachtigen (Lagomorpha). Ze lijken enigszins op lemmingen of marmotten. Tegenwoordig leven er nog ongeveer 30 soorten van het geslacht Ochotona. Het verwante geslacht Prolagus is pas in het Holoceen uitgestorven.
Pipeharer eller pikaer er en familie av haredyr. Den omfatter kun én nålevende slekt, Ochotona.
Deres viktigste kjennetegn er at de har korte ører, i motsetning til artene i harefamilien. Pipeharenes bakben er heller ikke spesielt lange. Mens harefamiliens medlemmer så å si er stumme, gir pipeharene i fra seg flere lyder, derav navnet.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Pipeharer eller pikaer er en familie av haredyr. Den omfatter kun én nålevende slekt, Ochotona.
Deres viktigste kjennetegn er at de har korte ører, i motsetning til artene i harefamilien. Pipeharenes bakben er heller ikke spesielt lange. Mens harefamiliens medlemmer så å si er stumme, gir pipeharene i fra seg flere lyder, derav navnet.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Szczekuszkowate[11] (Ochotonidae) – rodzina niewielkich ssaków z rzędu zajęczaków (Lagomorpha).
Rodzina obejmuje gatunki występujące w Ameryce Północnej, we wschodniej Europie i w południowo-wschodniej Azji.
Mają rozmiar szczura, jednak w przeciwieństwie do niego nie mają ogona. Ich tylne kończyny są nieco dłuższe od przednich, a uszy zaokrąglone. Poruszają się skokami, jak zając. Żyją w górach lub na stepach, przeważnie w stadkach. Kopią w ziemi nory mające liczne wejścia. Odżywiają się roślinami. Przed zimą w norach gromadzą zapasy suszonych traw. Na zimę zapadają w płytki sen, w czasie którego przebudzają się i odżywiają zgromadzonymi zapasami. U różnych gatunków ciąża trwa 20 - 32 dni, w ciągu roku samica wydaje 2-4 mioty, po kilka młodych w każdym.
Nazwa rodzajowa pochodzi od mongolskiego słowa ochodona oznaczającego „szczekuszkę”[12].
Do rodziny należy jeden rodzaj szczekuszka[11] (Ochotona) z następującymi gatunkami[11][13]:
Szczekuszkowate (Ochotonidae) – rodzina niewielkich ssaków z rzędu zajęczaków (Lagomorpha).
Ochotona é um gênero de mamíferos da família Ochotonidae. Na nomenclatura vernácula são chamados de pikas, lebres-assobiadoras, lágomis e coneys.
O gênero Ochotona foi dividido em três subgêneros com base em análises moleculares: Pika, incluindo as espécies do norte, Ochotona, as espécies das estepes, e Conothoa, as espécies das montanhas.[2][1] Em 2009, um novo estudo molecular demonstrou que O. pusilla não pertencia ao subgênero Ochotona.[3] Em 2014, foi proposto oficialmente a criação de um quarto subgênero, o Lagotona, para a espécie O. pusilla.[4]
O Mammals Species of the World, em 2005, incluiu 30 espécies no gênero. Em 2007, O. scorodumovi Skalon, 1935 foi reconhecido como uma espécie distinta de O. alpina,[5] entretanto, em 2008, o nome da espécie foi corrigido para O. mantschurica Thomas, 1909, devido a prioridade na descrição.[6] Em 2012, dois táxons descritos com base na variação fenotípica da pelagem, O. gaoligongensis Wang, Gong & Duan, 1988 e O. nigritia Gong, Y.-x. Wang, Z.-h. Li & S.-q. Li, 2000, foram reavaliados e incluídos como sinônimos de O. forresti Thomas, 1923.[7] Em 2014, uma nova reavaliação considerou O. muliensis Pen & Feng, 1962 sinônimo de O. gloveri Thomas, 1922, e O. himalayana Feng, 1973 sinônimo de O. roylei Ogilby, 1839, e também considerou o nome O. huangensis Matschie, 1908 sinônimo de O. dauurica Pallas, 1776, passando a usar O. syrinx Thomas, 1911 para o táxon em questão.[4] A revisão das espécies do gênero ocorrida em 2014, considerou a existência de 78 espécies.[4]
Sistemática do gênero Ochotona Link, 1785:
Ochotona é um gênero de mamíferos da família Ochotonidae. Na nomenclatura vernácula são chamados de pikas, lebres-assobiadoras, lágomis e coneys.
Ursui este un mamifer de talie mică, cu membre mici, corp rotunjit, urechi rotunde fară coadă. Cu denumirea in limba engleză "pika" care utilizata pentru animalele aparținând familiei Ochotonidae, din ordinul Lagomorfe, care include de asemenea Leporidae (iepurele și iepurele de câmp). Pe teritoriul României s-au găsit fosile aparținând speciei Ochotona Ursui.
Ursui(Pikas) se gasesc în zone de climat recoros, cu precadere Asia, America de Nord, si unele parti din Europa de Est. Majoritatea speciilor traiesc in partea pietroasa a muntelui, crevașele favorizând crearea adaposturilor, dealtfel în zonele de stepă,ursui construiesc vizuine in pamânt.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Eroare la citare: Eticheta definită în are atributul de grup „pdb” care nu apare în textul anterior.
Ursui este un mamifer de talie mică, cu membre mici, corp rotunjit, urechi rotunde fară coadă. Cu denumirea in limba engleză "pika" care utilizata pentru animalele aparținând familiei Ochotonidae, din ordinul Lagomorfe, care include de asemenea Leporidae (iepurele și iepurele de câmp). Pe teritoriul României s-au găsit fosile aparținând speciei Ochotona Ursui.
Glej besedilo
Žvižgači (znanstveno ime Ochotonidae) so družina v redu Lagomorpha (zajci in žvižgači), kamor spadajo tudi Leporidae (zajci in kunci). V družino uvrščamo en rod, Ochotona, vanj pa 30 vrst. Žvižgače imenujemo tudi piskači ali pike. Podobni so hrčku, v resnici pa so sorodniki zajcev. Beseda »pika« naj bi izhajala iz tunguške besede »piika« ali pa morda iz ruske besede »pikat'«, kar pomeni cviliti.
Žvižgači živijo na območjih s hladnim podnebjem, predvsem v Aziji, Severni Ameriki in delih vzhodne Evrope. Evrazijski žvižgači živijo v družinah in si delijo nabiranje hrane in stražo. Severnoameriški (O. princeps in O. collaris) so samotarski.
V evrazijskih gorovjih si žvižgači svoje votline pogosto delijo s planinskimi vrabci, ki v njih gnezdijo.
Žvižgači so nabolj aktivni pred začetkom zime. Ker nimajo zimskega spanja, so za toplot in hrano odvisni od nabranega sena. Žvižgači nabirajo svežo travo in jo odlagajo v kupe, da se posuši. Potem tako seno odvlečejo v votline in ga shranijo. Neredko tudi kradejo seno drugih žvižgačev. Nastale spore pogosto izkoristijo sosednji plenilci, kot so dihurji in velike ptice.
Žvižgači (znanstveno ime Ochotonidae) so družina v redu Lagomorpha (zajci in žvižgači), kamor spadajo tudi Leporidae (zajci in kunci). V družino uvrščamo en rod, Ochotona, vanj pa 30 vrst. Žvižgače imenujemo tudi piskači ali pike. Podobni so hrčku, v resnici pa so sorodniki zajcev. Beseda »pika« naj bi izhajala iz tunguške besede »piika« ali pa morda iz ruske besede »pikat'«, kar pomeni cviliti.
Pipharar (Ochotonidae) är en familj i ordningen hardjur (Lagomorpha) som omfattar ett enda släkte Ochotona. Deras närmaste släktingar inom ryggradsdjuren är de egentliga hardjuren, det vill säga harar och kaniner (Leporidae).
Piphararna har korta breda öron, saknar yttre svans och har till skillnad från familjen Leporidae bakben av vanlig längd. De har välutvecklade nyckelben, breda och tvåspetsade framtänder men endast två äkta kindtänder i överkäken. Kroppen är ungefär 18–20 cm lång och svansen 2 cm eller kortare. Vikten varierar mellan 100 och 400 gram, beroende på underart.
Piphararna finns både i bergsmiljöer och i skogar och på stäpper i främst Nordamerika och Asien. Den enda europeiska arten är dvärgpipharen (Ochotona pusilla) som förekommer från Volga och södra Ural till västra Sibirien. Ytterligare en art som förut förekom i Mellaneuropa är fjällpipharen (Ochotona alpina), men som nu endast påträffas i glesa bestånd i västra och mellersta Sibirien.
Ochotona daurica eller ogotonan är vanlig förekommande på stäppen i norra Kina, Mongoliet och Tibet, där deras förråd av gräs kan nå storlekar som större myrstackar. Ogotonan är i likhet med övriga asiatiska pipharar brun eller roströd och på undersidan vit.
De amerikanska piphararna (pikan) sammanförs numera till två arter, där alaskapipharen (Ochotona collaris) endast förekommer i Alaska och nordvästra Kanada. Denna piphare är brun eller brunsvart på ovansidan med en gråvit rand över sidan, medan buken är gulvit.
Pikan lägger ofta sina boplatser på bergens rasbranter, vanligen mellan 2400 och 4200[?] meter över havet, där den tar sig fram med långa skutt mellan klippblocken. Att den sällan faller beror på dess nakna trampdynor med en kornig yta nära tåspetsarna. Fötterna är i övrigt hårbeklädda, liksom resten av djuret. Pikan bor ofta i stora kolonier och är till skillnad från gnagare dagaktiva. Varningslätet är det gälla, fågelliknande pip som givit familjen dess namn och som låter höra sig ihållande från hela kolonin när människor eller övriga hot närmar sig.
Pikan och även piphararna i övrigt är ihärdiga förrådssamlare inför vintern och börjar på sensommaren och hösten att samla in växter för lagring. Eftersom deras klipphabitat ofta saknar växtlighet kan de trampa upp stigar som kan sträcka sig 200–300 meter från kolonin. De samlar främst olika blommande örter med en förkärlek för familjen bräckor och gentianor. De klättrar också upp i videbuskar, al- och aspträd där de kapar kvistar och blad med framtänderna. De bär hem det de anförskaffat och bygger upp högar av förråd. Dessa placeras i lä för vinden bakom en sten eller en nedfallen trädstam där det soltorkas till hö. Förrådssamlandet är ingen kollektiv verksamhet; varje individ samlar till sitt eget förråd som både vaktas och vid regn flyttas ned under jord för att inte förstöras. Det är vanligt att individer försöker stjäla hö av varandra; den åtföljande konflikten utnyttjas ofta av rovfåglar eller andra rovdjur.
Pikorna tar vanligtvis en tupplur mitt på dagen, då de hoprullade sover på en klipphäll eller en sten. De är i detta hänseende skyddat mot mårdar, rävar och rovfåglar tack vare sin utmärkta skyddsteckning och sin vana att leva i kolonier.
Ungarna föds under hela sommarhalvåret från maj till september och övergår mycket tidigt till växtföda. Under vintern är pikorna fullt aktiva och lever av sina vinterförråd.
Enligt Wilson & Reeder (2005) finns 31 nu levande arter och en utdöd art som placeras i ett eget släkte:[1]
Pipharar (Ochotonidae) är en familj i ordningen hardjur (Lagomorpha) som omfattar ett enda släkte Ochotona. Deras närmaste släktingar inom ryggradsdjuren är de egentliga hardjuren, det vill säga harar och kaniner (Leporidae).
Islıklı tavşangiller veya cüce tavşangiller (Ochotonidae), tavşanımsılar (Lagomorpha) takımı içinde sınıflanan bir memeli familyasıdır. İçerdiği 30 türün hepsi, bünyesindeki tek cins olan Ochotona´da toplanmıştır ve pika olarak da adlandırılırlar.
Dış kuyrukları olmayan, ön ve arka uzuvları kısa ve kulakları yuvarlak olan bu küçük hayvanların "ıslıklı" olarak adlandırılmaları, yuvalarına girerken alarm sinyali olarak kullandıkları tiz sesler nedeniyledir. "Pika" adı ise, olasılıkla Tunguzca´daki piika sözcüğünden türemiştir.[1]
30 tür pikanın sınıflandırılması şöyledir:[2]
Tavşan ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Islıklı tavşangiller veya cüce tavşangiller (Ochotonidae), tavşanımsılar (Lagomorpha) takımı içinde sınıflanan bir memeli familyasıdır. İçerdiği 30 türün hepsi, bünyesindeki tek cins olan Ochotona´da toplanmıştır ve pika olarak da adlandırılırlar.
Dış kuyrukları olmayan, ön ve arka uzuvları kısa ve kulakları yuvarlak olan bu küçük hayvanların "ıslıklı" olarak adlandırılmaları, yuvalarına girerken alarm sinyali olarak kullandıkları tiz sesler nedeniyledir. "Pika" adı ise, olasılıkla Tunguzca´daki piika sözcüğünden türemiştir.
Ареалом їх розповсюдження є Сибір, Східна Європа і Північна Америка. До 19 століття включно в степовій і лісостеповій зонах України водилася пискуха степова (Ochotona pusilla).[1]
Довжина тіла 12 — 28 см, маса 170–240 г. У пискух короткі вуха, а довжина задніх і передніх ніг майже однакова. Зовні вони більше схожі на хом'яків.
Шкіра пискух тонка, неміцна і як хутровина використовуватися не може, через що господарського інтересу тварина не представляє.
Живуть пискухи в норах та між камінням. Тримаються колоніями.
Свист. Пискуха названа через свій характерний свист. Чекалки територіальні, і звуки є способом маркування індивідуальних територій.
«Стіжки сіна». На зиму запасають корми, складаючи їх у стіжки, звідси друга назва пискух, якою їх називають у сибіру, а інколи і в україномовній літературі, калькуючи російські назви: «сіноставець», або «сіноставка».[1]
«Мумійо». Однією з найвідоміших особливостей пискух є продукування ними високо збагаченого рештками лікарських рослин посліду. Цей послід, витримуючи численні видозміни внаслідок дії екстремальних температур та опромінення ультрафіолетом, з роками перетворюється на смолоподібну масу, відому широкому загалу як «мумійо»[3].
Пискухи споріднені із зайцями і разом з ними формують ряд зайцеподібних (Leporiformes), що є сестринською групою до мишоподібних гризунів (Muriformes).
На початках таксономії охотон відносили до роду Lepus (заєць). Одна з поширених назв роду у працях 19-20 ст. — Lagomys.
У складі роду близько 30 сучасних видів, які поділяють на три підроди:
В Україні в історичні часи мешкала пискуха степова, або земляний заєць (Ochotona pusilla). Вважаться, що її останні знахідки в Україні (Полтавщина) були до середини 18 ст. (публікації І. Підоплічки та ін.).
Ochotona là một chi động vật có vú trong họ Ochotonidae, bộ Thỏ. Chi này được Link miêu tả năm 1795.[2] Loài điển hình của chi này là Ochotona minor Link, 1795 (= Lepus dauuricus Pallas, 1776).
Chi này gồm các loài:
Phương tiện liên quan tới Ochotona tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Ochotona là một chi động vật có vú trong họ Ochotonidae, bộ Thỏ. Chi này được Link miêu tả năm 1795. Loài điển hình của chi này là Ochotona minor Link, 1795 (= Lepus dauuricus Pallas, 1776).
Пищухи, или сеноставки (лат. Ochotona) — род млекопитающих из семейства пищуховых отряда зайцеобразных, единственный современный род семейства, в котором выделяют 31 вид[1][2]. Систематика пищух крайне неустойчива, и её разработка ещё далека от завершения.
Пищухи получили своё название из-за разнообразных звуковых сигналов, при помощи которых они перекликаются или оповещают друг друга об опасности. Большинство пищух обитает в Азии, два вида — в Северной Америке, один вид заходит в Европу.
У пищух короткие уши, а длина задних и передних ног почти одинакова. Все пищухи — небольшие животные, внешне похожие на хомяков, но они принадлежат к отряду Зайцеобразных, а не к грызунам, как хомяки. Из-за способности большинства видов запасать сено на зиму пищух называют также сеноставками.
Пищухи — это маленькие, внешне напоминающие хомяков животные, однако, в действительности это близкие родственники зайцев с короткими лапами, округлыми ушами и совершенно не заметными снаружи хвостами. Длина ушей у большинства видов не превышает половины длины головы.
Длина тела — приблизительно 18—20 см. Хвост меньше чем 2 см длиной, и снаружи незаметен. Вибриссы («усы») очень длинные, у некоторых видов заметно превышают длину головы. Подушки пальцев голые, или покрыты щетками волос. Мех почти однотонный: летом бурый, песчаный или рыжий; зимой чаще серый. Вес взрослой особи от 75 и до 290 грамм, в зависимости от вида.
Зубная формула[3]: I 2 1 C 0 0 P 3 2 M 2 3 = 26 {displaystyle I{2 over 1}C{0 over 0}P{3 over 2}M{2 over 3}=26} 
Чаще всего пищухи питаются травами, листьями кустарников, мхами и лишайниками.
Пищухи активны днём и в сумеречное время. Если соблюдать осторожность, их можно увидеть сидящими на камнях, пнях или стволах лежащих деревьев. При осмотре местности они приподнимаются, ставя передние лапки на какой-нибудь предмет, но никогда не становятся «столбиком», как это делают зайцы, некоторые грызуны и хищники. Весьма чувствительны к непогоде и перед затяжными дождями резко снижают активность, прекращая заготовку корма за день-два до непогоды. Они не впадают в спячку, поэтому зимой питаются заготовленным сеном. Пищухи собирают свежую траву и складывают её в кучу, пока она не высохнет. Иногда пищухи накрывают высыхающую траву камешками, чтобы её не разносило ветром. Как только трава засыхает, они переносят её в нору для хранения. Однако альпийская пищуха в некоторых районах не сушит растения, а убирает их свежими. Часто пищухи крадут сено друг у друга. Даурская пищуха часто сооружает на поверхности земли «стожки». Горные виды складывают запасы под нависающими каменными плитами или в щелях между камнями.
Большая часть евразийских пищух обычно живёт в семейных группах и разделяют обязанности по сбору пищи и наблюдением за возможной опасностью. Некоторые виды (например, североамериканские O. princeps и O. collaris) являются территориальными и ведут уединённый образ жизни вне брачного сезона.
В северных частях ареала плодятся раз в году. Южные популяции производят 2—3 выводка в год по 2—6 детенышей. Беременность длится 25—30 суток. В отличие от зайцев, являются моногамными.
Кожа пищух тонкая, шкурка непрочная и в качестве пушнины использоваться не может. Хозяйственного интереса не представляют.
Пищухи обособились от других зайцеобразных в олигоцене. В ископаемом состоянии известны в Северной Африке (миоцен), в Юго-Западной Европе: Венгрии, Молдавии, одесском Причерноморье и других районах Южной Украины (миоцен-плиоцен). Обитали они и в Западной Европе. В Северную Америку пищухи проникли из Сибири по суше, бывшей на месте современного Берингова пролива.
В настоящее время большинство пищух обитают в Азии (в степях Заволжья, Южного Урала, Северного Казахстана, в горах Средней и Центральной Азии, Китае, на севере Ирана, Афганистана, Индии, Бирмы, а также в горных областях Сибири и Дальнего Востока, на севере Кореи и на острове Хоккайдо), два вида — в Северной Америке, один вид обитает на восточных окраинах Европы.
Многие виды пищух распространены на открытых пространствах горных равнин. Примерно половина видов тяготеет к каменистым биотопам: осыпям камней, выходам скальных пород, горным останцам. Немногие виды обитают в тайге.
В фауне России представлено 7 видов пищух. Малая (степная) пищуха заселяет оренбургские и казахстанские степи, даурская — степи Тывы и Южного Забайкалья. Алтайская и северная пищухи живут в горах и лесах по всей Сибири, где есть каменистые россыпи, монгольская встречается не только в Монголии, но и в щебнистых горных степях южной Тывы. Хэнтэйская пищуха обитает на территории России только на одном маленьком хребте в Забайкальском крае (хребте Эрмана), маньчжурская населяет каменистые россыпи междуречья Шилки и Аргуни[4].
Пищухи предпочитают жить в местах с холодным климатом. Одни виды живут на скалистых горных склонах в каменистых осыпях, где есть многочисленные щели, чтобы укрыться от хищников, другие роют норы. Несколько видов пищух обитают в степи. Их норы порой могут быть очень сложными и иметь несколько камер разного назначения — гнездовых, для хранения запасов и т. д. Наиболее приспособленные к обитанию в каменистых биотопах горные виды (большеухие, красные), селящиеся на крупнокаменистых осыпях, совсем не роют нор и устраивают гнезда только в пустотах между камнями и в трещинах разрушающихся скал. Алтайские пищухи могут селиться и вне осыпей, под корнями деревьев, в кучах валежника, там они расширяют и расчищают ходы своих убежищ. Рытьё нор наиболее характерно для степных обитателей — черногубой, даурской, монгольской и степной пищух.
Все виды в разной степени колониальны. В поселениях могут жить десятки, сотни, а порой и тысячи зверьков. Поселения отстоят друг от друга на несколько сот метров, иногда на километры. В случае опасности проявляется звуковая сигнализация — громкий свист или щебетание (зависит от степени опасности).
Пищухи, или сеноставки (лат. Ochotona) — род млекопитающих из семейства пищуховых отряда зайцеобразных, единственный современный род семейства, в котором выделяют 31 вид. Систематика пищух крайне неустойчива, и её разработка ещё далека от завершения.
Пищухи получили своё название из-за разнообразных звуковых сигналов, при помощи которых они перекликаются или оповещают друг друга об опасности. Большинство пищух обитает в Азии, два вида — в Северной Америке, один вид заходит в Европу.
У пищух короткие уши, а длина задних и передних ног почти одинакова. Все пищухи — небольшие животные, внешне похожие на хомяков, но они принадлежат к отряду Зайцеобразных, а не к грызунам, как хомяки. Из-за способности большинства видов запасать сено на зиму пищух называют также сеноставками.
鼠兔科（学名 Ochotonidae）是兔形目下的一个科，有两个属，分别是意大利鼠兔属（Prolagus）和鼠兔属（Ochotona），然而也有部分书籍将意大利鼠兔属列为兔形目下的一个科。意大利鼠兔属下仅有意大利鼠兔一种，而意大利鼠兔已灭绝1。鼠兔属下则有多达30种，统称为鼠兔，又名鸣声鼠或石兔。
鼠兔是一种耳朵短而圆、没有尾巴的動物。据说鼠兔是因为外形酷似仓鼠而得名。鼠兔没有犬齿，门齿可不断生长。
前肢五指，后肢四趾。爪子细而弯，适合掘土。毛色因种而异，由灰色、灰褐色至锈褐色，夏毛要比冬毛淡。
鼠兔主要分布于青藏高原附近和亚洲中部的高原或山地，也分布于亚洲东北部、北美洲西部和欧洲。
鼠兔能挖复杂的洞穴系统居住，而有些鸟类（如褐背拟地鸦和雪雀等）会利用鼠兔的洞穴躲避太阳的强烈辐射或暴风与冰雹，鼠兔则可借助鸟类的惊鸣来报警。这种生物现象在中国古籍被称作“鸟鼠同穴”。
鼠兔多栖息于地面植被矮小稀疏的地区。鼠兔是草食动物，通常在白天活动。鼠兔有储备食物的习惯，所以当冬天来临时，鼠兔不冬眠，而是依赖所储备的食物过冬。
鼠兔科（学名 Ochotonidae）是兔形目下的一个科，有两个属，分别是意大利鼠兔属（Prolagus）和鼠兔属（Ochotona），然而也有部分书籍将意大利鼠兔属列为兔形目下的一个科。意大利鼠兔属下仅有意大利鼠兔一种，而意大利鼠兔已灭绝1。鼠兔属下则有多达30种，统称为鼠兔，又名鸣声鼠或石兔。
前田有紀のシングル曲については「鳴きうさぎ」をご覧ください。 
本文参照
ナキウサギ（鳴兎、鳴兔、啼兎、啼兔、英：Pika, rock rabbit, whistling hare）は、ウサギ目（重歯目）ナキウサギ科 Ochotonidae に分類される動物の総称。現生するものは1科1属で、同科には ナキウサギ属 Ochotona のみが属する。長らく14種とされてきたが、その後の研究により、30種まで増えている。総じて耳介は小さく、一見ハムスターのような姿だが、（狭義の）ウサギ類の近縁種である。その名のとおり、高い警戒音でよく鳴く。
属名の Ochotona は、モンゴル語の ogotona または ochodona に由来する。また、英名の Pika はツングース語の piika に由来するため、本来は/pika/（ピカ）と読むのが正しいが、そのスペリングから /'paɪ·ka/（パイカ）と読まれることが多い。
日本には、北海道にキタナキウサギ (O. hyperborea, Northern Pika) の亜種、エゾナキウサギ O. h. yesoensis が棲息する。
ナキウサギは、アジア・北アメリカおよび東ヨーロッパの一部の、寒冷な気候の土地に分布する。多くの種は、かなり寒冷な気候で隠れ家となる割れ目のある高山の岩場にかなり広い縄張りを持って単独で生息するが、中にはプレーリードッグのように温暖な気候の草原に複雑な巣穴を掘って群れで生活する種もあり、その中のあるものは、開けたステップに棲息する。また、草原に棲む種類は辺りを見回す為に２本脚で立つことができる。草原に棲む種類は他の生物と共存していることが多く、ユーラシアの草原では、しばしばナキウサギの巣穴にユキスズメ類が巣を作り、両者は同じ巣の中で共存している。[2]。
考古学者の Donald Grayson が、Journal of Biogeography 誌2006年1月の記事で警告しているところによると、人類の活動と世界的な気候変動により、アメリカのナキウサギの生息域の高度は上昇しつつあり、これによりこの個体群が絶滅に至る可能性もあるという。Grayson はシエラネバダ山脈からロッキー山脈に至る地域の過去4万年にわたるナキウサギの棲息域を調査した。これより早く、Journal of Mammalogy 誌にも、同様の結論を導く記事が掲載されている。
ナキウサギは一見ハムスターのような小動物で、短い四肢と丸い耳、短い尾をもつ。サイズは種によって異なるが、体長約18-20cm、尾長2cm弱、体重75-290g。狭義のウサギ類と同様、餌を食べた後、まず緑色のやわらかい糞をし、さらに栄養を摂取するために、この糞を食べる。その後、固形のコロコロした糞をする。
ナキウサギは草食であり、さまざまな植物を採食する。その棲息地により、主に草やスゲ類、潅木の小枝、コケ、地衣類などを食べる。地域によっては食糞によって栄養補給するものもいる。ウサギ目の他の動物と同様、ナキウサギは切歯をもつが犬歯を欠き、また、臼歯の数は狭義のウサギ類より少ない。歯式は 2.0.3.2/1.0.2.3 （切歯、犬歯、小臼歯、大臼歯）となる。
岩地で暮らすナキウサギは、1度に5頭までの子しか産まないが、巣穴を掘る種は、これより多くの子を産む傾向があり、繁殖の頻度もより高い。この違いはおそらく、後者の棲息地の方が、より豊かな資源を活用できることによるものと思われる。妊娠期間は25-30日程度[2]。
ナキウサギは昼行性または薄暮性で、通常は昼間の方が活動的であり、標高の高い地域に棲息する。最も高い活動性を示すのは、冬になる前の時期である。ナキウサギは冬眠しないため、冬の間のあたたかい寝床兼食料として、自ら作った干し草を必要とする。ナキウサギは新鮮な草を集め、それらを積んで山を作り、干し草にする。草が乾ききると、巣穴に運び込んで貯蔵する。他の個体の作った干し草をかすめ取る行動は珍しくない。そういった行動の結果としての争いは、フェレットや猛禽類のような近隣の捕食者に、漁夫の利を与えることになる。
ユーラシアのナキウサギは、一般的に家族単位で暮らし、餌の収集と見張りを各個体が分担する。そのうちの少なくとも数種は、なわばりをもつ。一方、北米のナキウサギ（O. princeps と O. collaris）は単独性であり、繁殖期を除いて単独で暮らす。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ナキウサギ（鳴兎、鳴兔、啼兎、啼兔、英：Pika, rock rabbit, whistling hare）は、ウサギ目（重歯目）ナキウサギ科 Ochotonidae に分類される動物の総称。現生するものは1科1属で、同科には ナキウサギ属 Ochotona のみが属する。長らく14種とされてきたが、その後の研究により、30種まで増えている。総じて耳介は小さく、一見ハムスターのような姿だが、（狭義の）ウサギ類の近縁種である。その名のとおり、高い警戒音でよく鳴く。
属名の Ochotona は、モンゴル語の ogotona または ochodona に由来する。また、英名の Pika はツングース語の piika に由来するため、本来は/pika/（ピカ）と読むのが正しいが、そのスペリングから /'paɪ·ka/（パイカ）と読まれることが多い。
日本には、北海道にキタナキウサギ (O. hyperborea, Northern Pika) の亜種、エゾナキウサギ O. h. yesoensis が棲息する。
우는토끼 또는 피카는 토끼목의 우는토끼과(Ochotonidae)에 속하는 포유류 동물로, 30개의 종으로 구성되어 있다.[1] 북방우는토끼(시베리아우는토끼, Ochotona hyperborea) 한 종만을 지칭하는 경우도 있다. 몸집이 작고 팔다리가 짧으며 둥근 귀를 가지고 있으며 꼬리는 드러나지 않는다. 우는토끼라는 이름은 주위를 경계할 때 내는 고음의 울음소리에서 유래되었으며, 생김새가 설치류의 몇몇 종과 유사하기 때문에 "쥐토끼"라고도 불린다.
우는토끼는 주로 아시아, 북아메리카, 동유럽의 추운 지역에 서식한다. 대부분의 종들은 돌이 많은 산비탈에 살고 있으며, 돌과 돌 사이의 작은 틈은 포식자로부터 숨을 수 있는 많은 피난처를 제공한다. 반면, 일부 종은 초원지대에서 간단한 굴을 파면서 생활하며 심지어는 사막지대에 서식하는 종도 있다. 유라시아의 산지에 사는 우는토끼들은 조류의 일종인 흰 핀치와 굴을 빈번히 공유하기도 한다. 한국의 양강도에도 살고 있다.[2] 서식지는 사람이 사는 곳과 동떨어진 지역이므로, 사람의 활동과 대체로 무관하다.
종에 따라 다르나, 몸의 길이는 12.5~30cm, 귀는 1.5cm, 뒷다리는 2.6cm 정도이며 몸무게는 350 g 정도이다.
털은 길고 빽빽하게 나 있으며 부드럽고 가늘다. 털빛은 회색빛이 나는 갈색이며, 여름털은 밝은 황적색을 더 띠며, 겨울털은 회색이 짙다. 털빛은 등 쪽이 배 쪽보다 진하다. 어떤 종은 한 해에 두 번 털갈이를 하기도 한다. 꼬리는 털 속에 가려 전혀 보이지 않는다. 머리는 짧고 뭉뚝하며, 귀는 짧고 둥굴다. 콧구멍은 완전히 닫을 수 있다. 다리는 짧은데, 앞다리가 뒷다리보다 짧다. 발가락은 앞뒤 발이 각각 다섯이며, 발바닥에도 털이 많다.
먹이를 먹은 후에는 나중에 다시 섭취 할 무른 초록색 찌꺼기를 먼저 배설하며, 그 후에 최종적인 딱딱한 똥을 배설한다.
초식성으로 풀, 사초과, 관목 잔가지, 이끼, 지의류를 포함하는 넓은 범주의 식물을 먹이로 한다. 다른 토끼과 동물과 마찬가지로, 갉는 앞니를 가지고 있고 송곳니가 없으며, 토끼보다 어금니의 수가 적다.
번식 시기는 늦은 봄이나 여름이며, 한배에 낳는 새끼 수는 2-6마리이고 한 해에 두세 번 낳는다. 바위에 사는 우는토끼들은 다섯 마리가 안되는 새끼를 한 배에 낳는데 반해, 굴에서 사는 종들은 서식지에 이용가능한 먹이자원이 보다 더 많기 때문에 그보다 더 많은 수를 낳으며 또한 더 자주 새끼를 낳는다. 임신기간은 25일에서 30일사이이다.[2]
갓 태어난 새끼는 털이 없고 몸무게는 약 9g이다. 성체의 1/3 크기에 이르면 젖을 떼는데, 완전히 자라는 데는 6-7주가 걸린다.
실험용 동물로 이용되기도 한다.
주행성이거나 혹은 박명박모성으로, 높은 고도에 사는 종들은 낮기간 동안 일반적으로 더 활발한 경향이 있으며, 겨울이 오기 직전에 가장 행동이 활발하다. 겨울잠을 자지 않기 때문에, 여름과 가을에는 겨울에 먹을 먹이를 모으고 저장하는데 대부분의 시간을 보낸다. 늦여름에 풀, 잔가지, 관목 따위의 식물, 심지어는 나무 위에 올라가서 꺾은 가지들을 모은다음, 배불리 먹고 남은 이 먹이를 바위에서 햇볕에 말려 건초로 만든다. 이 말려진 건초는 암석지대에 서식하는 종은 바위 밑의 보금자리에 저장하며, 초원에 서식하는 종은 집의 입구에 쌓아 놓는다. 이렇게 저장해 놓은 건초는 먹이를 구하기가 어려운 겨울철에 먹는다.
굴에서 사는 종들은 자신들이 모은 먹이를 굴에 사는 동료와 나누어 먹는데 반해, 바위에 사는 종들은 각자가 자기만의 마른 건초로된 보금자리를 마련하여 홀로 거주하는 양상을 보인다. 바위에 사는 우는토끼가 내는 울음소리나 다른 사회적인 행동은, 포식자를 경계하여 자신의 보금자리로 피하는 것과 주로 관련이 있다.
유라시아의 우는토끼들은 보통 가족끼리 무리지어 살며, 음식을 모으고 주위를 경계하는 일을 서로 나누는 등의 사회적인 모습을 보이나. 북아메리카의 종들은 비사회적이며, 번식기를 제외하면 홀로 생활한다.
해발고도 2,000m 이상의 고지대에 거주하는 종들은 지구온난화가 발생하면, 먹이를 쫓아 북쪽으로, 혹은 산위로 올라가다가 바다에 막히거나, 산꼭대기에 도달함으로써 멸종으로 몰릴 가능성이 높다. 아직까지 기후변화로 인해 멸종한 종은 없으나, 이미 5종이 멸종위기종 단계 혹은 심각한 멸종위기 단계에 놓여있다. 특히 로키 산맥 일대에서 개체수가 상당히 줄어 들어 멸종이 우려될 수도 있다는 지적이 있다.[3]
