nimet breadcrumb-navigoinnissa
Lophiomys imhausi body length ranges from 225 to 360 mm and tail length from 140 to 175 mm. Females are generally larger than males. Maned rats have relatively short limbs and a long body.
Lophiomys imhausi has a unique skull. Bony projections extend over the eye socket and the parietal section is enlarged. Additionaly, the skull is reinforced by additional bone in some areas. These special features are presumed to be for added protection against attacks.
Maned rat fur color ranges from light gray to dark black or dark brown with patterns of white stripes, spots, and/or blotches. Their tail is bushy and they have small ears. They are able to erect their fur by means of their complex glandular system. The glandular system then releases foul smelling chemicals similar to chemicals that are released by skunks. This behavior is a response to being disturbed or threatened. Maned rats have specialized feet and hands for feeding as well as climbing (Kingdon 1974; Walker 1975).
Range mass: 590 to 920 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Status: captivity: 7.5 years.
Average lifespan
Status: captivity: 1.5 years.
Lophiomys imhausi is found in woodlands and most frequently in highland areas. However, they are also found in lowlands, such as those of Somalia. They live in burrows or holes in rocks, hollow dead tree trunks, holes near ravines, or in the bushy areas near river banks (Kingdon 1974 ; Walker 1975).
Terrestrial Biomes: forest ; scrub forest
Lophiomys imhausi is found in Eastern Africa. They have been recorded from Somalia, Ethiopia, Sudan, Kenya, Uganda, and Tanzania. Fossil remains have been discovered in Israel (Kingdon 1974 ; Walker 1975).
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
Maned rats are herbivorous, normally feeding on fruits and roots. However, when brought into captivity they will eat roots, cereals, and animal foods as well. They are especially fond of the leaves of sweet potato plants. They do not have to drink often because the foods they consume provide adequate moisture. While eating, maned rats take a sitting position, then grasp the food in their hands using their thumbs to manipulate the food and bring it to their mouth (Kingdon 1974; Walker 1975).
Maned rats are abundant in some areas of their range (Kingdon 1974).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Two parasites that are found on L. imhausi are plague fleas and Amphopsylla conversa.
Perception Channels: tactile ; chemical
Little is known of reproduction in maned rats. It is thought they have two to three young per litter. These young emerge with abundant hair (Kingdon 1974).
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average number of offspring: 1.75.
L'aguarón de clina, crestada o hámster d'Imhaus (Lophiomys imhausi) ye una especie de royedor miomorfu de la familia Muridae.[2] Ye la única especie viva de la so subfamilia y del so xéneru.[3]
Mide ente 25 y 36 cm y pesa de 600 a 900 g.[4] Ye un cricétido de gran tamañu con pates curties, cabeza roma, oreyes pequeñes y llarga cola.[5] La so coloración suel ser negru y blancu o marrón y blancu, con rayes y llurdios, cola parte inferior gris o negra y les manes y pies negro acebache.[6] Carauterízase pola clina eréutil que presenta nel envés.[4] El craniu presenta calteres que son únicos nel royedores.[5]
Alcuéntrase n'África oriental dende'l sudeste de Sudán y Eritrea hasta Tanzania, pero la so distribución ye fragmentaria.[1] Habita en montes, semidesiertos, y sabanes, frecuentemente en zones predreses.[1]
Ye una especie nocherniego y arborícola, magar que vive en resquiebros naturales o lluriges.[5] Engata bien anque amodo, pudiendo correr polos tueros cola cabeza escontra baxo.[4]
La so alimentación componse de toa clase de materia vexetal.[5]
L'aguarón de clina, crestada o hámster d'Imhaus (Lophiomys imhausi) ye una especie de royedor miomorfu de la familia Muridae. Ye la única especie viva de la so subfamilia y del so xéneru.
Ar razh moueek (Lophiomys imhausi) a zo ur c'hrigner hag a vev e reter Afrika (Soudan, Soudan ar Su, Eritrea, Etiopia, Djibouti, Somalia, Kenya, Ouganda, Tanzania). Hiniennoù karrekaet zo bet dizoloet en Israel. Bevañ a ra en tachennoù koadek, e toulloù er reier, e kefioù gwez kleuz pe er strouezheg e-kichen dourredennoù.
Ur razh bras a-walc'h eo, gant ur c'horf 20-40 cm a hirder hag ul lost blevek 15 cm. Marellek eo e vlevenn : gris, gell ha du gant roudennoù ha brizhelloù gwenn. Ur moue a red a-hed e gein.
Pa vez nec'het pe direnket ar razh moueek e c'hell sevel e vlev a-bik (tennañ a ra neuze d'un hoc'h-dreinek) hag ezteurel c'hwezh fall, evel ar skoñsed. Ouzhpenn se e c'hell hejañ e gorf gant fiñvadennoù trumm, skrignal e zent ha krozal.
Pignat a ra aezet er gwez hag oberiant eo diouzh an noz.
Ur geotdebrer eo ar razh moueek. En em vagañ a ra diwar frouezh, delioù ha gwrizioù. P'emañ o tebriñ ec'h a war e goazez ha tapout krog er boued gant e bavioù.
Ar spesad nemetañ eo er genad Lophiomys hag en iskerentiad Lophiomyinae. Ar razh moueek a c'hell bezañ renket ivez er c'herentiad Muridae.
Ar razh moueek (Lophiomys imhausi) a zo ur c'hrigner hag a vev e reter Afrika (Soudan, Soudan ar Su, Eritrea, Etiopia, Djibouti, Somalia, Kenya, Ouganda, Tanzania). Hiniennoù karrekaet zo bet dizoloet en Israel. Bevañ a ra en tachennoù koadek, e toulloù er reier, e kefioù gwez kleuz pe er strouezheg e-kichen dourredennoù.
La rata crestada (Lophiomys imhausi) és una espècie de rosegador de la família dels múrids. Viu a Djibouti, Eritrea, Etiòpia, Kenya, Somàlia, Sudan, Tanzània i Uganda. Es tracta d'un animal nocturn que ocupa una gran varietat d'hàbitats, incloent-hi els boscos, els semideserts i les sabanes, ja siguin seques o humides. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
L'espècie fou anomenada en honor d'un tal Sr. Imhaus d'Aden.[2]
La rata crestada (Lophiomys imhausi) és una espècie de rosegador de la família dels múrids. Viu a Djibouti, Eritrea, Etiòpia, Kenya, Somàlia, Sudan, Tanzània i Uganda. Es tracta d'un animal nocturn que ocupa una gran varietat d'hàbitats, incloent-hi els boscos, els semideserts i les sabanes, ja siguin seques o humides. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.
L'espècie fou anomenada en honor d'un tal Sr. Imhaus d'Aden.
Die Mähnenratte (Lophiomys imhausi) ist ein afrikanisches Nagetier. Es handelt sich um eine große Art der Mäuseartigen, die keine lebenden näheren Verwandten hat und in der biologischen Systematik isoliert dasteht.
Eine Mähnenratte hat eine Kopf-Rumpf-Länge von zirka 30 Zentimeter, hinzu kommen 18 Zentimeter Schwanz. Das Gewicht liegt bei etwa 750 Gramm. Weibchen sind im Schnitt größer als Männchen. Das struppige Fell ist schwarz oder braun mit weißen Streifen und Flecken. Diese unregelmäßigen Zeichnungen sind bei jedem Tier unterschiedlich über das Fell verteilt, es gibt also eine hohe Variabilität. Nur die Schwanzspitze ist immer weiß. Namengebend ist eine Mähne, die vom Scheitel über den Rücken bis zum vorderen Schwanzviertel verläuft. Diese Mähne ist aufrichtbar und in der Farbe immer dunkler als das umgebende Fell. Unpassend ist der Namensbestandteil „-ratte“, denn mit seiner stumpfen Schnauze und der plumpen Gestalt ähnelt es keinem anderen Nagetier, hat aber von weitem betrachtet fast die Proportionen eines Stachelschweins. Der Kopf allein ähnelt in seiner Form dem eines Meerschweinchens.
Das Verbreitungsgebiet der Mähnenratte reicht vom Sudan über Äthiopien, Somalia, Kenia und Uganda nach Tansania. Sie lebt hauptsächlich in Wäldern, aber auch in allen anderen Habitaten, sofern Bäume vorhanden sind. Mit den opponierbaren Krallen und den langfingrigen Pfoten ist die Mähnenratte an ein Leben in den Bäumen angepasst. Sie klettert sehr gut, bewältigt auch senkrechte Stämme und bewegt sich im Allgemeinen sehr langsam. Ausschließlich nachts sucht sie nach Blättern und Knospen, die sie auf den Hinterbeinen sitzend verspeist, während die Nahrung zwischen den Vorderpfoten gehalten wird.
Bis ins 19. Jahrhundert lebte die Mähnenratte auch auf der Arabischen Halbinsel. Dies ist durch Knochenfunde und frühe Reiseberichte belegt. Heute scheint sie dort allerdings ausgestorben zu sein.
Wird die Mähnenratte aufgeschreckt, gibt sie ein Zischen von sich und stellt ihre Rückenmähne auf. Diese Drohgebärde könnte von manchen Tieren mit einem Stachelschwein verwechselt werden, das seine Stacheln aufstellt (Mimikry).
Außerdem besitzt die Mähnenratte eine außergewöhnliche Abwehrstrategie gegen Fressfeinde. Sie kaut die Rinde hochgiftiger Pflanzen (Acokanthera schimperi und möglicherweise auch Gomphocarpus physocarpus) und trägt ihren toxischen Speichel dann auf die Haare ihres auffallenden Rückenkamms auf. Die dort befindlichen Haare besitzen einen doppelten Haarschaft, von denen der außenliegende Poren aufweist, welche den Speichel besonders gut aufnehmen. Warum das Gift bei der Mähnenratte keine Wirkung zeigt, ist indes noch nicht geklärt.[1][2][3][4]
Die Mähnenratte hat keine näheren Verwandten und wurde darum meist in einer eigenen Unterfamilie (Lophiomyinae) oder gar Familie (Lophiomyidae) geführt. Die systematischen Beziehungen zu anderen Mäuseartigen waren lange Zeit unklar. Früher wurde sie oft den Wühlmäusen zugeordnet. 1973 stellte der französische Paläontologe Lavocat die Theorie auf, die Mähnenratte habe gemeinsame Vorfahren mit den Madagaskar-Ratten; er vereinte beide in einer Familie. Diese Theorie ist heute widerlegt. Stattdessen wird die Mähnenratte nach molekulargenetischen Untersuchungen von Jansa und Weksler (2004) in die Langschwanzmäuse (Muridae) eingeordnet, wo sie die Schwestergruppe einer Klade aus Rennmäusen und Deomyinae bildet.
Der Zoologe Oldfield Thomas beschrieb 1910 vier Arten der Mähnenratten, korrigierte sich aber später selbst, indem er feststellte, dass alle Mähnenratten einer Art angehörten.
Die Mähnenratte (Lophiomys imhausi) ist ein afrikanisches Nagetier. Es handelt sich um eine große Art der Mäuseartigen, die keine lebenden näheren Verwandten hat und in der biologischen Systematik isoliert dasteht.
The maned rat or (African) crested rat (Lophiomys imhausi) is a nocturnal, long-haired and bushy-tailed East African rodent that superficially resembles a porcupine. The world's only poisonous rodent, the maned rat borrows toxins from plants to fend off predators.[2]
The maned rat's body can grow up to 14 inches (360 mm) long, or 21 inches (530 mm) from head to tail. The coat consists of long, silver and black-tipped guard hairs over a dense, woolly, grey and white undercoat, with the face and limbs having short, black fur. A mane of longer, coarser black-and-white banded hairs extends from the top of the animal's head to just beyond the base of the tail. This mane is bordered by a broad, white-bordered strip of hairs covering an area of glandular skin. The forelimbs and hind limbs have short black fur. The forefeet are large and digit 1 of the forefeet does not have a claw while digits 2-5 have a well developed claw.[3]
When the animal is threatened or excited, the mane erects and this strip parts, exposing the glandular area. The hairs in this area are, at the tips, like ordinary hair, but are otherwise spongy, fibrous, and absorbent with a honeycomb structure.[4] The rat is known to deliberately smear these hairs with poison from the bark of the Acokanthera schimperi, the poison arrow tree, on which it chews, thus creating a defense mechanism that can sicken or even kill predators which attempt to bite it.[5] It is the only rodent known to utilize and store toxins[6] from a different species in nature to protect itself, with no known adverse effects to themselves.[7]
L. imhausi differs from typical Muridae in having the temporal fossa roofed over a thin plate of bone, rudimentary clavicles, and an opposable hallux. The dorsal surface of the skull is covered with small bony projections which gives it a pebbled look. The projections are 0.3mm across and are separated every 0.3mm. On these grounds, it has been made the type of a family; its dentition, however, is typical Cricetine.[8] The dental formula is 1/1, 0/0, 0/0, 3/3, giving it a total of 16 teeth. The cusps of the molars are arranged biserially and connected medially by longitudinal enamel crests.[9]
Its diet in the wild consists largely of leaves, fruit, and other plant material, but it has been known to eat meat, cereals, root vegetables, and insects in captivity. Food is eaten by sitting on its haunches and using its forepaws to bring food items to its mouth. It is the only species in the super family Muroidea whose stomach is highly compartmentalized. The stomach contains five anatomically discrete sections that superficially resemble the sacculated configuration characteristic of ruminant artiodactyls. By virtue of its large size and biomass, L. imhausi may be one of the few muroid rodents that can harbor a symbiotic microflora in the foregut and profit metabolically from gastric fermentation of cellulose.[10]
The habitat of the maned rat ranges from nearly sea level, in Ethiopia and Somalia, to more typically the drier, highland forests and woodlands of Somalia, Ethiopia, Sudan, Tanzania, Uganda, and Kenya. Fossil remains have been found as far north as Israel, however. They are often found in rocky areas or in hollow tree trunks and holes along the tops of ravines, and have also been found nesting among rocks on cliff-faces.
The maned rat was believed to be solitary, but is now known to be somewhat sociable, with multiple animals trapped in the same territory; they purr and groom one another. Thus it is possible they form family groups of a male, female, and offspring.[11] The litter size is 1–3. The young are slightly haired at birth and white markings and black stripes on the body are visible after 9 days. By day 13, the eyes open. The hair is sufficiently long that the crest can be erectile by day 20. The newborns become mobile by day 23 and are weaned by day 40.[12]
The maned rat or (African) crested rat (Lophiomys imhausi) is a nocturnal, long-haired and bushy-tailed East African rodent that superficially resembles a porcupine. The world's only poisonous rodent, the maned rat borrows toxins from plants to fend off predators.
La longhara rato estas sola specio de genro Lophiomys, apartenante al familio hamstrosimilaj (Cricetidae). Ĝi estas unu el la plej grandaj specioj de la familio, ĝi ne havas proksimajn bestoparencojn, tiel ĝi iom separas de la aliaj hamstroj.
La longhara rato vivas en okcidenta Afriko, ĝis la 19-a jkarcento vivis ankaŭ sur la Araba Duoninsulo. Ĝi ŝatas la arbarojn aŭ arbustajn lokojn, ĝi povas lerte grimpi sur arboj, sed ĝi estas iomete malrapida.
Ĝia korpo sen vosto longas ĉ. 30 centimetrojn, la vosto longas 18 cm. Ĝia pezo estas ĉ. 750 gramoj. La femalo estas iomete pli granda ol la masklo. Ĝi havas nigran aŭ brunan bazkoloron kun blankaj strioj kaj makuloj. La vostofino estas ĉiam blanka, sur la doro troviĝas harara kresto, kiu estas ĉiam pli malluma ol la ĉirkaŭa alia vilaro. Ĝia formo plej bonoe similas al tiu de la histrikedoj, ĝia kapo al tiu de la kobajo.
Ĝi serĉas nutraĵon nur nokte, manĝante foliojn kaj grajnojn. Ĝi konsumas ilin en kaŭra stato sur la malnataŭaj kruroj, dum prenas la nutraĵon per la antaŭaj kruroj. Se oni ektimigas ĝin, abrupte straigas la dorsan krestohararon, kiu aspektigas ĝin pli granda. La predoserĉaj bestoj povas miksi ĝin en tiu stato kun la histrikedo kaj evitas ĝin.
La longhara rato estas sola specio de genro Lophiomys, apartenante al familio hamstrosimilaj (Cricetidae). Ĝi estas unu el la plej grandaj specioj de la familio, ĝi ne havas proksimajn bestoparencojn, tiel ĝi iom separas de la aliaj hamstroj.
La rata de crin, crestada o hámster de Imhaus (Lophiomys imhausi) es una especie de roedor miomorfo de la familia Muridae.[2] Es la única especie viva de su subfamilia y de su género.[3]
Mide entre 25 y 36 cm y pesa de 600 a 900 g.[4] Es un cricétido de gran tamaño con patas cortas, cabeza roma, orejas pequeñas y larga cola.[5] Su coloración suele ser negro y blanco o marrón y blanco, con rayas y manchas, con la parte inferior gris o negro y las manos y pies negro azabache.[6] Se caracteriza por la crin eréctil que presenta en el dorso.[4] El cráneo presenta caracteres que son únicos en los roedores.[5]
Se encuentra en África oriental desde el sudeste de Sudán y de Eritrea hasta Tanzania, pero su distribución es fragmentaria.[1] Habita en bosques, semidesiertos, y sabanas, frecuentemente en zonas rocosas.[1]
Es una especie nocturna y arborícola, pese a que vive en grietas naturales o madrigueras.[5] Trepa bien aunque lentamente, pudiendo correr por los troncos con la cabeza hacia abajo.[4]
Su alimentación se compone de toda clase de materia vegetal.[5]
La rata de crin, crestada o hámster de Imhaus (Lophiomys imhausi) es una especie de roedor miomorfo de la familia Muridae. Es la única especie viva de su subfamilia y de su género.
Lakkhamster (Lophiomys imhausi) on näriliste seltsi kuuluv öise eluviisiga Aafrika hiirlane, kes välimuselt meenutab okassiga.
Lakkhamstri levila ulatub Sudaanist Etioopia, Somaalia, Keenia ja Uganda kaudu Tansaaniani.
Lakkhamster on 600–900 g raske. Tema tüvepikkus on 25–36 cm, saba on umbes 18 cm pikk.
Lophiomys imhausi Lophiomys generoko animalia da. Karraskarien barruko Lophiomyinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Lophiomys imhausi Lophiomys generoko animalia da. Karraskarien barruko Lophiomyinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Hamster d'Imhause, Rat à crête
Lophiomys imhausi, appelé Hamster d'Imhause [1] (ou Hamster d'Imhaus[2]), Rat à crête [3] ou encore Rat à crinière, est une espèce de rongeurs, la seule du genre monotypique Lophiomys, et la seule espèce actuelle de la sous-famille des Lophiomyinae.
La méthode de défense contre les prédateurs chez ce rat est unique dans le monde animal. L'animal mastique de l'écorce des arbres du genre Acokanthera pour en retirer leur poison, l'ouabaïne, qu'il applique ensuite sur les poils creux de ses flancs[4]. Ainsi lorsqu'il se trouve devant un prédateur potentiel (chien, chacal, etc.), il se contorsionne pour enduire sa fourrure de salive et se laisse mordre, car il présente des adaptations pour mieux supporter ces morsures qui empoisonneront leurs auteurs, comme une peau très épaisse et renforcée sur le dos[5].
Le Rat à crête se rencontre du niveau de la mer en Éthiopie et en Somalie, et plus fréquemment dans les forêts humides d'altitude de Somalie, Éthiopie, Soudan du Sud, Soudan, Tanzanie, Ouganda et au Kenya. Cependant des restes fossiles ont aussi été retrouvés au nord d’Israël.
Il s'observe souvent dans les zones rocailleuses ou dans les troncs d'arbres et trous le long des ravines, voire nichant dans les falaises.
Hamster d'Imhause, Rat à crête
Lophiomys imhausi, appelé Hamster d'Imhause (ou Hamster d'Imhaus), Rat à crête ou encore Rat à crinière, est une espèce de rongeurs, la seule du genre monotypique Lophiomys, et la seule espèce actuelle de la sous-famille des Lophiomyinae.
Il ratto arboricolo dalla cresta rossa (Lophiomys imhausi Milne-Edwards, 1867) è un roditore della famiglia dei Cricetidi, unica specie del genere Lophiomys e della sottofamiglia Lophiomyinae (Milne-Edwards, 1867), diffuso nell'Africa orientale.[1][2]
Roditore di grandi dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 180 e 305 mm, la lunghezza della coda tra 145 e 205 mm, la lunghezza del piede tra 34 e 56 mm, la lunghezza delle orecchie tra 20 e 39 mm e un peso fino a 920 g.[3]
Il cranio è caratteristico ed unico tra tutti i roditori. La superficie delle ossa frontali, parietali e degli zigomi è ricoperta completamente da granuli ossei, probabilmente per rendere più robusta la struttura in difesa degli occhi, dei muscoli masticatori e del cervello da attacchi dei predatori. Le fosse temporali sono completamente coperte dall'osso, in maniera tale da rendere le orbite molto ridotte. Il foro infra-orbitale, attraverso il quale passa parte del muscolo masseterico, è insolitamente di forma ovale, differentemente dagli altri roditori miomorfi, nel quale quest'ultimo assume la forma di un buco della serratura. I fori palatali sono lunghi, mentre la bolla timpanica è poco sviluppata. Sono presenti 16 vertebre toraciche e 7 lombari, mentre la clavicola è ridotta e non in contatto con la scapola e lo sterno. Gli incisivi sono larghi, il terzo molare è il più piccolo.
Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:
3 0 0 1 1 0 0 3 3 0 0 1 1 0 0 3 Totale: 16 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;La pelliccia è lunga e densa, con una cresta dorsale di lunghi peli neri con la punta bianca e con un sotto-pelliccia con la base grigia e la parte terminale bianca. Il colore delle parti superiori è nerastro, i fianchi sono simili al dorso eccetto una banda longitudinale di corti peli brunastri, più larga anteriormente dietro la testa e che diventa sempre più sottile verso la groppa. Le parti ventrali sono grigio chiare o giallo-brunastre chiare con la punta dei peli bianca, la testa è nerastra. Le orecchie sono relativamente corte, arrotondate e ricoperte di piccoli peli brunastri sulla superficie esterna e biancastri lungo i bordi. Gli arti sono corti e nerastri. Le zampe anteriori sono grandi, il pollice è privo di artiglio, mentre le altre dita hanno artigli ben sviluppati. I piedi sono larghi, le dita sono munite di artigli, mentre l'alluce è parzialmente opponibile. La pianta è provvista di 6 cuscinetti carnosi. La coda è lunga circa quanto la testa ed il corpo ed è ricoperta di lunghi peli arruffati, prevalentemente neri con la punta bianca. Lo stomaco è diviso in cinque comparti e strutturato in maniera simile a quello dei ruminanti, diversamente dalla maggior parte dei Cricetidi e dei Muridi nei quali l'organo è al massimo diviso in due camere.
È una specie parzialmente arboricola, a movimento lento, solitaria e notturna. Di notte si arrampica sui tronchi degli alberi, mentre di giorno si nasconde nelle cavità degli alberi o in buche, in burroni o in banchi sabbiosi. È aggressiva, quando è disturbata o minacciata, sibila, ringhia e sbuffa sollevando i peli della cresta,situati sul dorso. Recentemente è stato osservato un comportamento difensivo insolito ed unico tra tutti i mammiferi, nel quale il roditore mastica la corteccia di una specie di albero, Acokanthera, per estrarne l'essenza velenosa ed applicarla successivamente sui peli dei fianchi i quali hanno una particolare struttura spugnosa. Rimane tuttavia un mistero come l'animale possa sopravvivere all'eventuale ingestione di un così potente veleno, normalmente usato dalle popolazioni locali per cacciare, le quali lo cospargono sulle punte delle loro frecce.[4]
Si nutre principalmente di foglie, germogli teneri, frutta e radici. Tuttavia, in cattività, questi animali hanno mostrato di gradire anche cereali, insetti, ortaggi e perfino carne. Per nutrirsi si siedono sulle zampe posteriori e usano quelle anteriori per portare il cibo alla bocca.
Danno alla luce 1-3 piccoli alla volta. I neonati sono leggermente pelosi, ed esibiscono le striature bianche e nere dopo il nono giorno di vita. Aprono gli occhi dopo 13 giorni e vengono svezzati dopo un mese e 10 giorni.
Questa specie è diffusa in maniera frammentata nell'Africa orientale dal Sudan nord-orientale, Eritrea, Gibuti, Etiopia centrale, Somalia fino all'Uganda, Kenya e Tanzania occidentale. La sua presenza non è confermata in Arabia Saudita nonostante sia stata riportata in passato.
Vive in diversi tipi di habitat, dai boschi secchi alle foreste montane, ambienti rocciosi e boscaglie fino a 3.000 metri di altitudine.
La IUCN Red List, considerato il vasto areale, la presenza in diverse aree protette e la popolazione presumibilmente numerosa, classifica L.imhausi come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il ratto arboricolo dalla cresta rossa (Lophiomys imhausi Milne-Edwards, 1867) è un roditore della famiglia dei Cricetidi, unica specie del genere Lophiomys e della sottofamiglia Lophiomyinae (Milne-Edwards, 1867), diffuso nell'Africa orientale.
De manenrat (Lophiomys imhausi) is een zoogdier uit de familie van de Cricetidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Milne-Edwards in 1867.
Het dier heeft op zijn rug een kam van lange haren, die overeind worden gezet bij dreigend gevaar, net als de gestreepte bunzing. Dit dier (dus niet de manenrat) verspreidt ter afschrikking van zijn vijanden een onwelriekende geur. Deze zelfverdedigingstactiek noemt men mimicry.
Dit dier komt voor in Afrika.
Bronnen, noten en/of referentiesDe manenrat (Lophiomys imhausi) is een zoogdier uit de familie van de Cricetidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Milne-Edwards in 1867.
Multimedia w Wikimedia Commons Grzywak afrykański[3] (Lophiomys imhausi) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych[4], jedyny przedstawiciel podrodziny grzywaków[5] (Lophiomyinae)[6], oraz rodzaju grzywak (Lophiomys)[3]. Występuje we wschodniej Afryce, w Etiopii, Sudanie, Somalii, Dżibuti, Erytrei, Tanzanii, Ugandzie i Kenii[4][2].
W polskiej literaturze zoologicznej nazwa „grzywak” była używana dla oznaczenia gatunku Lophiomys imhausi[5]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi temu przypisano oznaczenie grzywak afrykański, rezerwując nazwę „grzywak” dla rodzaju Lophiomys[3].
Puszyste futerko o ubarwieniu ciemnym w jaśniejsze plamy. Na grzbiecie posiada dłuższe włosy tworzące grzywę. Długość ciała: ok. 35 cm, ogon 15 cm.
Zamieszkuje lasy górskie gdzie w norach i rozpadlinach skalnych zakłada gniazda. Żeruje nocą, wspina się po drzewach i odżywia się roślinami.
We włosach gromadzi truciznę, strofantynę, ktróra silnie działa na mięsień sercowy. Truciznę grzywak pozyskuje z przeżuwanej kory i korzeni drzewa Acokanthera schimperi[7].
Grzywak afrykański (Lophiomys imhausi) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, jedyny przedstawiciel podrodziny grzywaków (Lophiomyinae), oraz rodzaju grzywak (Lophiomys). Występuje we wschodniej Afryce, w Etiopii, Sudanie, Somalii, Dżibuti, Erytrei, Tanzanii, Ugandzie i Kenii.
W polskiej literaturze zoologicznej nazwa „grzywak” była używana dla oznaczenia gatunku Lophiomys imhausi. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi temu przypisano oznaczenie grzywak afrykański, rezerwując nazwę „grzywak” dla rodzaju Lophiomys.
Puszyste futerko o ubarwieniu ciemnym w jaśniejsze plamy. Na grzbiecie posiada dłuższe włosy tworzące grzywę. Długość ciała: ok. 35 cm, ogon 15 cm.
Zamieszkuje lasy górskie gdzie w norach i rozpadlinach skalnych zakłada gniazda. Żeruje nocą, wspina się po drzewach i odżywia się roślinami.
We włosach gromadzi truciznę, strofantynę, ktróra silnie działa na mięsień sercowy. Truciznę grzywak pozyskuje z przeżuwanej kory i korzeni drzewa Acokanthera schimperi.
O rato-de-crista-africano (Lophiomys imhausi) é uma espécie de roedor da família Muridae. É a única espécie descrita para o gênero Lophiomys.[2]
Pode ser encontrada numa área fragmentada do leste da África, incluindo Sudão, Eritréia, Etiópia, Djibouti, Somália, Quênia, Uganda e Tanzânia.
Tem normalmente o tamanho de um coelho.
O rato-de-crista-africano é o único mamífero conhecido por juntar no seu corpo veneno de plantas como forma de defesa química. Na prática reveste-se de toxinas letais de origem vegetal para se defender de eventuais predadores. Reúnem toxinas de árvores (Acokanthera schimperi), que são conhecidas como “árvores-da-morte” e cujo veneno tem sido utilizado pelo homem para a caça com flechas. O rato-de-crista-africano mastiga a casca da Acokanthera e depois lambem as toxinas no pêlo da crista[3].
O rato-de-crista-africano (Lophiomys imhausi) é uma espécie de roedor da família Muridae. É a única espécie descrita para o gênero Lophiomys.
Pode ser encontrada numa área fragmentada do leste da África, incluindo Sudão, Eritréia, Etiópia, Djibouti, Somália, Quênia, Uganda e Tanzânia.
Tem normalmente o tamanho de um coelho.
O rato-de-crista-africano é o único mamífero conhecido por juntar no seu corpo veneno de plantas como forma de defesa química. Na prática reveste-se de toxinas letais de origem vegetal para se defender de eventuais predadores. Reúnem toxinas de árvores (Acokanthera schimperi), que são conhecidas como “árvores-da-morte” e cujo veneno tem sido utilizado pelo homem para a caça com flechas. O rato-de-crista-africano mastiga a casca da Acokanthera e depois lambem as toxinas no pêlo da crista.
Grivasta podgana (znanstveno ime Lophiomys imhausi) je dnevni, dolgodlaki in strupeni glodavec, ki prebiva na področju Vzhodne Afrike.
Grivasta podgana zraste do 53 cm v dolžino, merjeno od glave do repa. Kožuh tvorijo dolge sivo-črne krovne dlake in goste, volnene sivo-bele dlake podlanke. Dlake na glavi in nogah so kratke in črne. Od vrha glave do baze repa se razteza griva iz dolgih, grobih dlak črne in bele barve, po kateri je žival tudi dobila ime. Grivo s strani omejuje široki pas belih dlak, ki so sicer običajne dlake z izjemo konic, ki imajo spužvasto in nitasto zgradbo, zaradi česar dobro absorbirajo snovi.
Kot vse vrste iz rodu Lophiomys se od tipičnih predstavnikov družine Muridae razlikuje po temporalni kotanji, ki se nahaja nad tanko koščeno ploščico, zakrneli ključnici in oponirajočim palcem. Glede na zobovje je sicer podobna hrčkom.
Habitat podgane se razteza od območij blizu obale v Etiopiji in Somaliji do bolj tipičnih suhih gozdnatih pokrajinah na višjih legah v Somaliji, Etiopji, Južnem Sudanu, Sudanu, Tanzaniji, Ugandi in Keniji. Fosilni ostanki so bili odkriti tudi na bolj severnih področjih, kot je Izrael. Običajno se zadržujejo v skalnatih področjih, votlih deblih in v luknjah na vrhu sotesk in pečin.
Posebnost grivaste podgane je njena strupenost, ki je del protiplenilske prilagoditve. Podgana redno žveči lubje rastline Acokanthera schimperi, ki vsebuje kardiotonična glikozida akovenozid in ouabain (strofantin G), nato pa liže že omenjen široki predel belih dlak ob grivi. Dlake zaradi posebne zgradbe dobro absorbirajo velike količine toksinov. Ko je žival ogrožena, ukrivi svoj hrbet in naježi dlake s pomočjo posebnih mišic in tako izpostavi strupene dlake plenilcu: slednjega zaužitje toksinov močno oslabi (npr. motnje koordinacije in znaki splošnega stresa) ali pa celo ubije (nenadna smrt zaradi srčne odpovedi). Podgana je na strup odporna, vendar točni mehanizem odpornosti ni znan. Glede na velike žleze slinavke je predlagano, da se določene beljakovine v slini vežejo na rastlinske toksine in jim spremenijo sposobnost delovanja tako, da je za podgano neškodljivo. Prebavni trakt naj bi bil prav tako prirejen za razstrupljanje hrane.
Podgana je razvila tudi druge učinkovite protiplenilske prilagoditve, npr. nenavadno debelo in močno kožo, ki je odporna na zobe in kremplje, zakrnela ključnica pa omogoča veliko gibljivost lopatice, kar verjetno prispeva k obrambi vratu in sprednjega trupa.
Podgana se v divjini prehranjuje v glavnem z listi, sadeži in ostalim rastlinskim materialom, v ujetništvu pa tudi z mesom, žitaricami, gnilo zelenjavo in žuželkami. Prehranjuje se v sedečem položaju tako, da z rokami vnaša hrano k ustom.
Grivasta podgana (znanstveno ime Lophiomys imhausi) je dnevni, dolgodlaki in strupeni glodavec, ki prebiva na področju Vzhodne Afrike.
Manråtta (Lophiomys imhausi) är en afrikansk gnagare som tillhör familjen råttdjur. Djuret är störst i familjen och dess närmaste släktingar är utdöda. Därför listas manråttan i en egen underfamilj.
Manråttan blir 18 till 30 centimeter lång och därtill kommer en 14,5 till 20 centimeter lång svans. Vikten ligger mellan 590 och 920 gram. Arten har 3,5 till 5,5 centimeter långa bakfötter och 2 till 4 centimeter långa öron.[2] Den rufsiga pälsen är svart eller brun med vita strimmor och fläckar. Dessa märken är olika från individ till individ. Den enda gemensamheten är svansens vita spets. Djuret fick sitt namn efter en påfallande man som sträcker sig från huvudets ovansida över hela ryggen till svansroten. Manen kan riktas upp och den är alltid mörkare än pälsen i manens närhet. Manråttan är mycket olik andra råttdjur och påminner i proportionerna snarare om vanligt piggsvin. Huvudets form liknar marsvinens huvud.
Artens utbredningsområde sträcker sig från Sudan över Etiopien, Somalia, Kenya och Uganda till Tanzania. Den vistas huvudsakligen i skogar men förekommer även i andra habitat med träd. Som anpassning till livet i träd har den förlängda tår och motsättliga tummar med klor. Manråttan har bra förmåga att klättra och kommer även upp på lodräta stammar men den rör sig ganska långsamt. Djuret är aktivt på natten och äter främst blommor och knoppar. Om manråttan känner sig hotad, utstöter den ett väsande läte och riktar sin man uppåt. Fiender förväxlar då lätt manråttan med ett piggsvin. Vidare smetar manråttan in sin päls med växtsaft från pilgiftsbusken (Acokanthera schimperi, en oleanderväxt), vilken är starkt giftigt.[3]
Fram till 1800-talet förekom manråttan förutom i Afrika även på Arabiska halvön. Den förekommer i olika äldre berättelser och idag hittas ibland skelettdelar av arten. Numera antas arten vara utdöd på halvön.
Manråttan saknar idag närmare släktingar och den listas därför i en egen underfamilj, Lophiomyinae, eller ibland i en egen familj, Lophiomyidae. Den systematiska relationen till andra medlemmar i överfamiljen Muroidea var länge oklar. Tidigare räknades arten av många zoologer till sorkarna. 1973 framlade den franska paleontologen Lavocat en teori att manråttan och underfamiljen Nesomyinae bildar en familj. Denna tes är idag motbevisad. Efter molekylärgenetiska undersökningar av Jansa och Weksler (2004) räknas arten till familjen råttdjur.
Zoologen Oldfield Thomas beskrev 1910 fyra olika arter men upptäckte senare själv att alla populationer tillhör samma art.
Manråtta (Lophiomys imhausi) är en afrikansk gnagare som tillhör familjen råttdjur. Djuret är störst i familjen och dess närmaste släktingar är utdöda. Därför listas manråttan i en egen underfamilj.
Зовні схожий більше на їжатця ніж на хом'яка, оскільки його спину, уздовж хребта, прикрашає жорстка щетиниста грива.
Самиці в кошлатих хом'яків досягають помітно великих розмірів (до 36 см) в порівнянні з самцями (25,5–30 см). Вага дорослих особин 590—920 г. Хвіст приблизно вдвічі коротше тулуба — 14–21,5 см, покритий довгим густим волоссям. Статура масивна, незграбна. Голова обрисами дещо нагадує голову кавію або поркупіна. Очі невеликі. Маленькі округлі вуха облямовані білим. На кінцівках добре розвинені 4 пальця; перший палець передніх кінцівок частково протиставлений іншим.
Мешкає Lophiomys imhausi в гірських лісах Східної Африки. Зустрічається у Судані, Ефіопії, Еритреї, Сомалі, Уганді, Кенії, Танзанії. Викопні рештки відомі з Ізраїлю.
Веде ссавець нічний спосіб життя, вдень пересиджує в норах, а вночі робить вилазки в пошуках їжі — листя, плодів, молодих коренів і пагонів.
Кошлатий хом'як — досить-таки повільна тварина, тому від хижаків він захищається хитрими прийомами. По-перше, у нього з боків розташовані пахучі залози, що випромінюють специфічний різкий запах в разі небезпеки. По-друге, у нього піднімається грива, що робить його дуже схожим на їжатця. По-третє, шерсть гризуна отруйна. Як виявилося, хом'як здирає токсичну кору дерева акокантери абисінскої (Acokanthera shimperi) і змащує нею свою шерсть. Одного контакту з шерстю хом'яка досить щоб викликати сильне отруєння, а в наслідку і смерть.
Lophiomys imhausi là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Milne-Edwards mô tả năm 1867.[2]
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lophiomys imhausi là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Milne-Edwards mô tả năm 1867.
Косматые хомяки довольно медлительны и неповоротливы и компенсируют это подобно скунсам — в случае опасности испуская сильный неприятный запах из пахучих желез, расположенных на боку. При этом они поднимают торчком свою «гриву», приобретая сходство с дикобразом. Предполагалось также, что секреция желёз косматого хомяка содержит токсины и ядовита для хищников. На боку при вздыбливании шерсти открываются продольные бурые, чёрные и белые контрастные полосы, которые при спокойном состоянии грызуна прикрыты от дождя и света серой шерстью. Предполагается, что эта окраска не только предупреждает хищника об опасности, но и создаёт иллюзию незащищенного бока, чтобы если хищник всё-таки попытается схватить, то именно за ядовитое место[2].
В 2011 г было показано, что косматый хомяк обладает ядовитой шерстью, которая служит ему для защиты от хищников[3]. Достаточно крупные хищники (размером с собаку) часто гибнут после нападения на косматого хомяка. Выяснилось, что косматый хомяк сдирает кору с дерева акокантеры абиссинской (Acokanthera shimperi), которая содержит ядовитые гликозиды, в том числе уабаин — ингибитор натрий-калиевой АТФ-азы, в малых дозах стимулирующий работу сердца, а в больших количествах способный вызвать его остановку. Затем хомяк вылизывает шерсть на боках, обмазывая её жвачкой из коры. Волосы пропитываются ядом растения. Ядовитые волосы хохлатого хомяка имеют необычную структуру[2]. Их наружный слой покрыт отверстиями и выглядит как ажурная решётка; внутренний волокнистый слой быстро пропитывается красителями и, вероятно, ядом растения. Авторы работы предполагают, что если хищник всё-таки кусает хомяка, в рот ему попадают ядовитые волосы с боков тела, и это может вызвать отравление и смерть.
Дополнительными средствами защиты для косматого хомяка служат толстый череп, прочный позвоночник и необыкновенно толстая и прочная для представителя мышиных кожа. Природа устойчивости косматого хомяка к действию уабаина пока не изучена.
Косматые хомяки в некоторых местах своего ареала довольно многочисленны[уточнить].
Косматые хомяки довольно медлительны и неповоротливы и компенсируют это подобно скунсам — в случае опасности испуская сильный неприятный запах из пахучих желез, расположенных на боку. При этом они поднимают торчком свою «гриву», приобретая сходство с дикобразом. Предполагалось также, что секреция желёз косматого хомяка содержит токсины и ядовита для хищников. На боку при вздыбливании шерсти открываются продольные бурые, чёрные и белые контрастные полосы, которые при спокойном состоянии грызуна прикрыты от дождя и света серой шерстью. Предполагается, что эта окраска не только предупреждает хищника об опасности, но и создаёт иллюзию незащищенного бока, чтобы если хищник всё-таки попытается схватить, то именно за ядовитое место.
В 2011 г было показано, что косматый хомяк обладает ядовитой шерстью, которая служит ему для защиты от хищников. Достаточно крупные хищники (размером с собаку) часто гибнут после нападения на косматого хомяка. Выяснилось, что косматый хомяк сдирает кору с дерева акокантеры абиссинской (Acokanthera shimperi), которая содержит ядовитые гликозиды, в том числе уабаин — ингибитор натрий-калиевой АТФ-азы, в малых дозах стимулирующий работу сердца, а в больших количествах способный вызвать его остановку. Затем хомяк вылизывает шерсть на боках, обмазывая её жвачкой из коры. Волосы пропитываются ядом растения. Ядовитые волосы хохлатого хомяка имеют необычную структуру. Их наружный слой покрыт отверстиями и выглядит как ажурная решётка; внутренний волокнистый слой быстро пропитывается красителями и, вероятно, ядом растения. Авторы работы предполагают, что если хищник всё-таки кусает хомяка, в рот ему попадают ядовитые волосы с боков тела, и это может вызвать отравление и смерть.
Дополнительными средствами защиты для косматого хомяка служат толстый череп, прочный позвоночник и необыкновенно толстая и прочная для представителя мышиных кожа. Природа устойчивости косматого хомяка к действию уабаина пока не изучена.
冠鼠亞科（Lophiomyinae），哺乳綱、囓齒目、鼠科的一亞科，而與冠鼠屬（東非冠鼠）同科的動物尚有密鼠屬（密鼠）、小裸掌沙鼠屬（彼得沙鼠）等之數種哺乳動物。
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
갈기쥐(Lophiomys imhausi)는 쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 갈기쥐속(Lophiomys)의 유일종이다. 야행성 동물로 긴 털과 덤불 꼬리를 갖고 있으며, 특히 호저를 닮은 아프리카 설치류이다.[2][3]
