nimet breadcrumb-navigoinnissa
Dasyprocta és un gènere de rosegadors que viuen a àrees de Centreamèrica, el Carib i el nord de Sud-amèrica. Les espècies d'aquest grup estan relacionades amb els conills porquins i tenen un aspecte bastant similar, però amb potes més llargues. Les espècies varien en color des d'un lleonat a un marró fosc, amb la part inferior més clara. El seu cos està cobert de pèl bast que s'eriça quan l'animal s'alarma. Mesuren uns 50 cm de llarg, amb una curta cua calba.
Dibuix d'un agutí
Agutí mexicà menjant fruita
Dasyprocta és un gènere de rosegadors que viuen a àrees de Centreamèrica, el Carib i el nord de Sud-amèrica. Les espècies d'aquest grup estan relacionades amb els conills porquins i tenen un aspecte bastant similar, però amb potes més llargues. Les espècies varien en color des d'un lleonat a un marró fosc, amb la part inferior més clara. El seu cos està cobert de pèl bast que s'eriça quan l'animal s'alarma. Mesuren uns 50 cm de llarg, amb una curta cua calba.
Genws o gnofilod yw'r agwtïod[1] (Dasyprocta). Fe'u ceir yng Nghanolbarth America, De America ac Ynysoedd y Caribî.
Genws o gnofilod yw'r agwtïod (Dasyprocta). Fe'u ceir yng Nghanolbarth America, De America ac Ynysoedd y Caribî.
Die Agutis (Dasyprocta) sind eine Nagetiergattung. Zusammen mit den Acouchis (auch als Zwerg- oder Geschwänzte Agutis bezeichnet) bilden sie die Familie der Agutis und Acouchis (Dasyproctidae). Die Gattung umfasst elf Arten.
Agutis sind in Mittel- und Südamerika beheimatet, ihr ursprüngliches Verbreitungsgebiet reicht vom südlichen Mexiko bis ins nördliche Argentinien.
Agutis haben schlanke Körper, die auf dünnen, langen Beinen ruhen. Die Vorderbeine haben vier Zehen, die Hinterbeine, die deutlich länger sind, enden in drei Zehen. Alle Zehen tragen hufartige Krallen und sind an eine laufende Fortbewegung angepasst. Ihr Fell ist dicht und rau, es ist meistens dunkelorange oder bräunlich gefärbt. Die Unterseite ist weiß oder gelblich. Der wuchtige Kopf sitzt auf einem kurzen Hals und hat kleine, runde Ohren und große Augen. Der Schwanz ist nur ein Stummel mit einem bis vier Zentimetern Länge. Agutis erreichen eine Kopfrumpflänge von 42 bis 62 Zentimetern und ein Gewicht von 1,5 bis 4,0 Kilogramm.
Die Grannenhaare weisen eine besonders ausgeprägte Ringelzeichnung auf, die namensgebend für ähnliche Haarmuster ist, die sogenannten Agutiringe (siehe Agouti Fellzeichnung).[1]
Agutis bewohnen eine Reihe von Habitaten, darunter Wälder, dichtes Buschland und Savannen, aber auch Felder und Plantagen. Sie sind in erster Linie tagaktiv, nur in stark besiedelten Gebieten kommen sie erst in der Dämmerung aus ihrem Versteck. Als Unterschlupf dienen ihnen selbstgegrabene Baue, aber auch hohle Baumstämme und dichte Vegetation.
Agutis sind Bodenbewohner, deren Körperbau auf schnelles Laufen ausgerichtet ist. Sie sind Zehengänger (digigrad) und galoppieren im Bedrohungsfall rasch davon. Trampelpfade von ihren Unterschlüpfen zu ihren Weidegebieten erleichtern ein schnelles Vorwärtskommen. Bei der Nahrungsaufnahme sitzen sie auf ihren Hinterbeinen und nehmen ihr Fressen in die Vorderpfoten, aus dieser Position können sie ohne großen Zeitverlust fliehen.
Agutis leben einzelgängerisch oder in Paaren. Sie bewohnen ein festes Territorium, das sie aggressiv zumindest gegen gleichgeschlechtliche Artgenossen verteidigen. Zu ihren Kommunikationsformen gehören das Aufstellen der Rückenhaare – eine Drohgebärde – und eine Reihe von Lauten, darunter ein an Hundegebell erinnernder Alarmton.
Agutis sind Pflanzenfresser, die bei der Nahrungssuche nicht wählerisch sind. So verzehren sie Früchte, Nüsse, Blätter, Stängel und auch Wurzeln. Es gibt Berichte, wonach sie Primatengruppen folgen und die Früchte fressen, die diesen hinuntergefallen sind. Beim Fressen stehen Agutis auf den Hinterbeinen und halten die Nahrung zwischen ihren Pfoten. Im Amazonasgebiet sind Agutis fast die einzigen Tiere, die mit ihrem starken Gebiss die harten Kapselfrüchte der Paranuss öffnen können. Da sie die nicht verzehrten Nüsse nagertypisch vergraben, tragen sie entscheidend zu Verbreitung und Erhalt der Paranussbestände bei.
In den meisten Regionen kann die Paarung das ganze Jahr über erfolgen. Als Teil des Paarungsrituals wurde beobachtet, dass das Männchen das Weibchen mit seinem Urin bespritzt, was bei ihr heftige Tanzbewegungen auslöst. Nachdem dieser Vorgang mehrere Male wiederholt wurde, kommt es zur Paarung. Die Tragzeit beträgt rund 100 bis 120 Tage, und die Wurfgröße liegt bei eins oder zwei, selten drei. Neugeborene Agutis sind behaart und Nestflüchter, sie können binnen einer Stunde laufen. Nach rund fünf Monaten werden die Jungtiere entwöhnt, wenn das Weibchen erneut trächtig ist, trennt es sich von den Jungtieren. Das höchste bekannte Lebensalter eines Agutis betrug knapp 18 Jahre.
Agutis können für die Pflanzenausbreitung bedeutungsvoll sein und Samen verschleppen (Zoochorie). So steht das Mittelamerikanische Aguti mit der Ausbreitung von Guapinol (Hymenaea courbaril) eng in Verbindung, sodass sich das Verbreitungsgebiet des Baumes oft mit dem des Nagers deckt. Obgleich die Samenfrüchte recht groß sind, werden sie durch die Tiere bis zu 200 m weit transportiert. Dort haben die Samen eine höhere Überlebenswahrscheinlichkeit als unter der Mutterpflanze, „wo 99 % der Samen anderen Nagern oder dem Halsbandpekari zum Opfer fallen“.[2]
Einerseits weil sie des Öfteren in Plantagen einfallen und diese verwüsten, andererseits wegen ihres wohlschmeckenden Fleisches werden Agutis von Menschen gejagt. Von indianischen Völkern wurden Agutis vor der Ankunft der Europäer zur Nahrungsversorgung auf mehreren karibischen Inseln eingeführt, diese Bestände gelten heute alle als erloschen.
Die Zerstörung ihres Lebensraumes trägt neben der Verfolgung durch den Menschen dazu bei, dass fünf der elf Arten auf der Roten Liste gefährdeter Arten der Weltnaturschutzunion IUCN stehen. Als gering gefährdet (Near Threatened) wird das Orinoco-Aguti bewertet; als gefährdet (Vulnerable) beurteilt man das Coiba-Aguti; stark gefährdet (Endangered) sieht man das Roatán-Aguti und das Mexikanische Aguti wird als vom Aussterben bedroht (Critically Endangered) gesehen. Eine weitere Art, das Azara-Aguti, wurde 1996 als gefährdet eingestuft; derzeit sind für eine Beurteilung aber ungenügend Daten vorhanden (Data Deficient)[3].
Insgesamt werden elf Arten der Agutis unterschieden. Die Acouchis oder Zwergagutis bilden eine eigene Gattung (Myoprocta).
Agutis bilden zusammen mit den Acouchis in der hier gültigen Systematik eine Familie Agutis und Acouchis (Dasyproctidae). In manchen Systematiken werden auch noch die Pakas (Cuniculus) dazugerechnet, diese dürften jedoch nicht allzu nahe verwandt sein.
Die Agutis (Dasyprocta) sind eine Nagetiergattung. Zusammen mit den Acouchis (auch als Zwerg- oder Geschwänzte Agutis bezeichnet) bilden sie die Familie der Agutis und Acouchis (Dasyproctidae). Die Gattung umfasst elf Arten.
Agutio (Dasyprocta) habitas en centrala e nordala Sud-Amerika. Ol esas parento kun kobayo e semblas sate simila, ma kun plu longa gambi.
Agutio havas kin avana e tri pose ped-fingri; l'unesma ped-fingro esas tre mikra. La kaudo esas tre kurta o neexista. Agutio povas plugrandeskar til 60 cm en longeso e 4 kg en peso. Ol aktivas su dum jorno.
Kande nutrivas, agutio sidas sur lua pose gambi e tenas manjajo inter lua avan pedi. Ol nutrivas kun frukto ed altra parto di planti. Kelkafoye ol povas facar domajo a sukrokano e banano plantacerio.
Chiwayru icha Siwayru (genus Dasyprocta) nisqakunaqa Uralan Awya Yalapi, Antikunapi kawsaq khankiqkunam.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Chiwayru
Chiwayru icha Siwayru (genus Dasyprocta) nisqakunaqa Uralan Awya Yalapi, Antikunapi kawsaq khankiqkunam.
Dasyprocta es un genero de mammalia.
Dasyprocta es un genero de mammalia.
Aguti (Dasyprocta) yew heywano de kotawoğo.
Agutiy Azara
Agutiy Erdi
Agutiy Brezilya
Agutiy wertey Amerika
Aguty wertey Amerika
Aguti (Dasyprocta) yew heywano de kotawoğo.
Agutiy Azara
Agutiy Erdi
Agutiy Brezilya
Agutiy wertey Amerika
Aguty wertey Amerika
The agouti (/əˈɡuːtiː/, ə-GOO-tee) or common agouti is any of several rodent species of the genus Dasyprocta. They are native to Middle America, northern and central South America, and the southern Lesser Antilles. Some species have also been introduced elsewhere in the West Indies.[1] They are related to guinea pigs and look quite similar, but they are larger and have longer legs. The species vary considerably in colour, being brown, reddish, dull orange, greyish, or blackish, but typically with lighter underparts. Their bodies are covered with coarse hair, which is raised when alarmed. They weigh 2.4–6 kg (5.3–13.2 lb) and are 40.5–76 cm (15.9–29.9 in) in length, with short, hairless tails.[2]
The related pacas were placed by some authorities in a genus called Agouti, though Cuniculus has priority and is the correct term.[3]
In West Africa (especially Ivory Coast), the name "agouti" designates the greater cane rat which, while an agricultural pest, is often sought as a bushmeat delicacy.
The Spanish term is agutí. In Mexico, the agouti is called the sereque.[4] In Panama, it is known as the ñeque[5] and in eastern Ecuador, as the guatusa.[6]
The name "agouti" is derived from either Guarani or Tupi, both South American indigenous languages, in which the name is written variously as agutí, agoutí, acutí,[7] akuti and akuri.[8] The Portuguese term for these animals, cutia, is derived from this original naming.
Agoutis have five toes on their front feet and three toes on their hind feet; the first toe is very small. The tail is very short or nonexistent and hairless. The molar teeth have cylindrical crowns, with several islands and a single lateral fold of enamel. Agoutis may grow to be up to 60 cm (24 in) in length and 4 kg (8.8 lb) in weight. Most species are brown on their backs and whitish or buff on their bellies; the fur may have a glossy appearance and then glimmers in an orange colour. Reports differ as to whether they are diurnal or nocturnal animals.[9]
In the wild, they are shy animals and flee from humans, while in captivity they may become trusting. In Trinidad, they are renowned for being very fast runners, able to keep hunting dogs occupied with chasing them for hours.[10]
Agoutis are found in forested and wooded areas in Central and South America. Their habitats include rainforests, savannas, and cultivated fields, depending on the species. They conceal themselves at night in hollow tree trunks or in burrows among roots. Active and graceful in their movements, their pace is either a kind of trot or a series of springs following one another so rapidly as to look like a gallop. They take readily to water, in which they swim well.
When feeding, agoutis sit on their hind legs and hold food between their fore paws. They may gather in groups of up to 100 to feed.[9] They eat fallen fruit, leaves and roots, although they may sometimes climb trees to eat green fruit. They will hoard food in small, buried stores. In a pinch, they have also been seen eating the eggs of ground-nesting birds and even shellfish on the seashore. Sometimes, they can cause damage to sugarcane and banana plantations. They are regarded as one of the few species (along with macaws) that can open Brazil nuts without tools, mainly thanks to their strength and exceptionally sharp teeth. In southern Brazil, their main source of energy is the nut of Araucaria angustifolia.
Agoutis give birth to litters of two to four young after a gestation period of three months. Some species have two litters a year in May and October, while others breed year round. Young are born into burrows lined with leaves, roots and hair. They are well developed at birth and may be up and eating within an hour. Fathers are barred from the nest while the young are very small, but the parents pair bond for the rest of their lives. They can live for as long as 20 years, a remarkably long time for a rodent.[9]
The agouti (/əˈɡuːtiː/, ə-GOO-tee) or common agouti is any of several rodent species of the genus Dasyprocta. They are native to Middle America, northern and central South America, and the southern Lesser Antilles. Some species have also been introduced elsewhere in the West Indies. They are related to guinea pigs and look quite similar, but they are larger and have longer legs. The species vary considerably in colour, being brown, reddish, dull orange, greyish, or blackish, but typically with lighter underparts. Their bodies are covered with coarse hair, which is raised when alarmed. They weigh 2.4–6 kg (5.3–13.2 lb) and are 40.5–76 cm (15.9–29.9 in) in length, with short, hairless tails.
The related pacas were placed by some authorities in a genus called Agouti, though Cuniculus has priority and is the correct term.
In West Africa (especially Ivory Coast), the name "agouti" designates the greater cane rat which, while an agricultural pest, is often sought as a bushmeat delicacy.
The Spanish term is agutí. In Mexico, the agouti is called the sereque. In Panama, it is known as the ñeque and in eastern Ecuador, as the guatusa.
.jpg)
Red-rumped agouti (Dasyprocta leporina)
Agutio estas nomo por kelkaj ronĝulaj specioj de la genro Dasyprocta. Ili estas parencoj de la kobajoj kaj aspektas similaj, sed havas pli longajn gambojn.
Konfuzige, la parencaj pakaoj apartenas al genro nomita Agouti kaj foje estas metitaj en aparta familio Agoutidae. Por eviti miskomprenojn, kelkaj aŭtoroj nomas la pakaan genron Cuniclus.
Agutioj havas kvin antaŭajn kaj tri postajn piedfingrojn; la unua piedfingro estas tre malgranda. La vosto, se ĝi ekzistas, estas ege mallonga. Agutioj povas kreski ĝis 60 centimetroj laŭlonge kaj kvar kilogramoj da pezo. La plejparto de la specoj havas brunan dorson kaj blankecan aŭ flavgrizan ventron; la pelto povas ŝajni glacee kaj brili oranĝkolore. Ili estas aktivaj tage. En libereco ili estas timemaj bestoj kaj fuĝas for de homoj, sed en kaptiteco ili povas iĝi fidemaj.
Manĝante, agutioj sidas sur la postaj kruroj kaj tenas manĝaĵojn inter la antaŭaj piedoj. Ili manĝas fruktojn kaj aliajn partojn de vegetaĵoj. Foje ili damaĝas sukerkanajn kaj bananajn plantejojn. Ili loĝadas en pluvarbaroj, gresoj kaj, nuntempe, kulturkampoj, variante laŭ speco. Ili kaŝas sin nokte en kavecaj arbotrunkoj aŭ en kavoj inter rokoj. Aktivaj kaj graciaj, ilia paŝo estas aŭ speco de troto aŭ serio da saltetoj sekvante unu la alian tiel rapide ke aspektas kiel galopo. Ili naĝas bone kaj volonte.
Agutioj naskas grupojn da du ĝis kvar idoj. Ili povas vivi ĝis dudek jaroj, rimarkinda tempo por ronĝulo.
Agutio estas nomo por kelkaj ronĝulaj specioj de la genro Dasyprocta. Ili estas parencoj de la kobajoj kaj aspektas similaj, sed havas pli longajn gambojn.
Konfuzige, la parencaj pakaoj apartenas al genro nomita Agouti kaj foje estas metitaj en aparta familio Agoutidae. Por eviti miskomprenojn, kelkaj aŭtoroj nomas la pakaan genron Cuniclus.
Agutioj havas kvin antaŭajn kaj tri postajn piedfingrojn; la unua piedfingro estas tre malgranda. La vosto, se ĝi ekzistas, estas ege mallonga. Agutioj povas kreski ĝis 60 centimetroj laŭlonge kaj kvar kilogramoj da pezo. La plejparto de la specoj havas brunan dorson kaj blankecan aŭ flavgrizan ventron; la pelto povas ŝajni glacee kaj brili oranĝkolore. Ili estas aktivaj tage. En libereco ili estas timemaj bestoj kaj fuĝas for de homoj, sed en kaptiteco ili povas iĝi fidemaj.
Manĝante, agutioj sidas sur la postaj kruroj kaj tenas manĝaĵojn inter la antaŭaj piedoj. Ili manĝas fruktojn kaj aliajn partojn de vegetaĵoj. Foje ili damaĝas sukerkanajn kaj bananajn plantejojn. Ili loĝadas en pluvarbaroj, gresoj kaj, nuntempe, kulturkampoj, variante laŭ speco. Ili kaŝas sin nokte en kavecaj arbotrunkoj aŭ en kavoj inter rokoj. Aktivaj kaj graciaj, ilia paŝo estas aŭ speco de troto aŭ serio da saltetoj sekvante unu la alian tiel rapide ke aspektas kiel galopo. Ili naĝas bone kaj volonte.
Agutioj naskas grupojn da du ĝis kvar idoj. Ili povas vivi ĝis dudek jaroj, rimarkinda tempo por ronĝulo.
Dasyprocta es un género de roedores histricomorfos de la familia Dasyproctidae llamados comúnmente agutíes, ñeques, picures, jochis, sereques, seretes, añujes, guatuzas, guara(s) o guatines.
Habitan en América Central, algunas islas del Caribe y en la parte norte y central de Sudamérica, desde la cordillera de los Andes hacia el este, y desde Colombia hasta las zonas selváticas del noreste de Argentina.
Su cuerpo mide entre 41 y 66 cm de longitud y su cola, de 1 a 3 cm, está desprovista de pelo. Alcanzan una altura de 27 a 36 cm. Pesan entre 2 y 5 kg. Cada uno de sus miembros anteriores posee 4 dedos con uñas, que usan para sostener los alimentos y cada pata posterior tiene 3 dedos y mide entre 12 y 14 cm de largo. Los machos son mayores que las hembras. El pelaje de la espalda y el de la nuca es eréctil y se encrespa durante el cortejo y en caso de peligro.
El hábitat de los agutíes es principalmente el sotobosque de las selvas tropicales y los bosques de galería, aunque se adapta a las sabanas y los campos de cultivo.
Se alimentan de frutos y semillas, especialmente de palmas, también de tubérculos y brotes de hierba. Acostumbra a enterrar semillas cada vez que se alimenta, para comerlas cuando hay escasez. Excavan madrigueras con varias galerías de más de 60 cm, cubriendo con ramas y hojas las entradas.
Son diurnos, más activos en la mañana temprano y al final de la tarde, se refugian en la noche en las madrigueras. Cuando se sienten amenazados por la presencia humana, pueden adoptar hábitos nocturnos. Exploran un territorio hasta de 2 hectáreas. Marcan los límites de su territorio, las rutas, los comederos y la madriguera con el olor que producen un par de glándulas invertidas que tienen en el periano y con la orina.
Son monógamos. Durante el cortejo el macho danza frenéticamente frente a la hembra y la rocía con orina, hasta que finalmente la hembra lo acepta. El período de gestación dura en promedio 103 días y nacen, en cada parto, de 2 a 4 crías. El destete se produce entre los 4 y 5 meses de edad.
Junto con el género Myoprocta (los acuchíes o agutíes enanos) forma la familia de los dasipróctidos (algunos investigadores añaden un tercer género al clado: Agouti, pero esta opinión está en retroceso). El género Dasyprocta comprende doce especies.
Un agutí centroamericano (Dasyprocta punctata) en Panamá.
Un agutí de caderas negras (Dasyprocta prymnolopha).
Agutí brasileño (Dasyprocta leporina)
Dasyprocta es un género de roedores histricomorfos de la familia Dasyproctidae llamados comúnmente agutíes, ñeques, picures, jochis, sereques, seretes, añujes, guatuzas, guara(s) o guatines.
Aguuti (Dasyprocta) on näriliste perekond aguutilaste sugukonnast.
Nad on levinud Lõuna-Ameerika põhjaosas, Kesk-Ameerikas, sealhulgas Lääne-Indias (Kariibi mere saartel). Nende algne levila ulatub Lõuna-Mehhikost Põhja-Argentinani.
Nende kehapikkus on kuni 42–62 cm ja kaal 1,5–4 kg.
Nad elavad olenevalt liigist troopilises vihmametsas või savannis ning viimasel ajal ka põldudel.
Aguutid on põhiliselt taimtoidulised loomad, kes ei ole toidu suhtes eriti valivad. Nad söövad puuvilju, pähkleid, lehti, varsi ja ka juuri. Neid on nähtud söömas ka linnumune ja mererannas koorikloomi.
Aguutide tiinus kestab kolm kuud.
Aguuti (Dasyprocta) on näriliste perekond aguutilaste sugukonnast.
Nad on levinud Lõuna-Ameerika põhjaosas, Kesk-Ameerikas, sealhulgas Lääne-Indias (Kariibi mere saartel). Nende algne levila ulatub Lõuna-Mehhikost Põhja-Argentinani.
Nende kehapikkus on kuni 42–62 cm ja kaal 1,5–4 kg.
Nad elavad olenevalt liigist troopilises vihmametsas või savannis ning viimasel ajal ka põldudel.
Aguutid on põhiliselt taimtoidulised loomad, kes ei ole toidu suhtes eriti valivad. Nad söövad puuvilju, pähkleid, lehti, varsi ja ka juuri. Neid on nähtud söömas ka linnumune ja mererannas koorikloomi.
Aguutide tiinus kestab kolm kuud.
Dasyprocta Dasyproctidae animalia familiako generoa da[1], karraskarien barruan sailkatua.
Dasyprocta Dasyproctidae animalia familiako generoa da, karraskarien barruan sailkatua.
ou Agouti
Les agoutis (Dasyprocta) forment un genre de rongeurs qui regroupe des mammifères terrestres d'Amérique tropicale, de taille moyenne. Il ne faut pas confondre ces agoutis avec l'ancien genre Agouti qui regroupe les pacas, ni avec le grand aulacode (Thryonomys swinderianus), appelé agouti en Afrique de l'Ouest.
Le genre Dasyprocta a été décrit pour la première fois en 1811 par le zoologiste allemand Johann Karl Wilhelm Illiger (1775-1813).
Ce groupe de rongeurs, dont les espèces sont basées sur la répartition géographique, est susceptible de modifications[2].
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (18 novembre 2016)[3] et ITIS (18 novembre 2016)[4] :
Selon NCBI (18 novembre 2016)[10] :
Selon Paleobiology Database (18 novembre 2016)[11] :
Ce genre avait été classé en 1997 par McKenna et Bell dans la sous-famille des Dasyproctinae, famille des Agoutidae[12].
Agouti, en génétique mendélienne, caractérise la couleur du pelage des mammifères par référence à l'agouti, qui possède une robe brun chiné.
Dans la série documentaire animale, "Manaus, une ville au cœur de la jungle[13],[14]", épisode "le règne du bizarre", l'Agouti est cité comme jouant un rôle majeur dans la dispersion des graines de Noix du Brésil et montré en train d'en enterrer les restes pour manger ultérieurement. Le commentaire indique qu'il oublie ses cachettes et permet ainsi à la Noix de germer et de se développer ultérieurement. On le dit également "charognard" car adapté à l'environnement de Manaus et montré mangeant également des croquettes pour chien.
ou Agouti
Les agoutis (Dasyprocta) forment un genre de rongeurs qui regroupe des mammifères terrestres d'Amérique tropicale, de taille moyenne. Il ne faut pas confondre ces agoutis avec l'ancien genre Agouti qui regroupe les pacas, ni avec le grand aulacode (Thryonomys swinderianus), appelé agouti en Afrique de l'Ouest.
Le genre Dasyprocta a été décrit pour la première fois en 1811 par le zoologiste allemand Johann Karl Wilhelm Illiger (1775-1813).
Aguti (Dasyprocta) su rod iz reda glodavca. Zajedno s rodom akuči čini porodicu Dasyproctidae.
Ima gustu, lijepu sjajnu dlaku i vitko tijelo na tankim, visokim nogama. Na prednjim nogama imaju četiri prsta, dok zadnje, značajno duže, završavaju sa tri prsta koji svi završavaju papkastim kandžama. Boja dlake je crvenkastosmeđa sa žuto smeđim šarama, na trbušnom dijelu bjelkasta ili žućkasta, duža na križima. Snažna glava je na kratkom vratu. Uši su mu male i okruglaste a oči velike. Imaju kratak, batrljasti rep, dug oko 2,5 cm, crn i gol. Brkovi su mu crni. Veliki su otprilike kao zec, odnosno dužina im je 40-60 centimetara.
Žive u Južnoj Americi sjeverno od Amazone u Brazilu i području bivših triju Gvajana, istočno od Rio Negra pa preko Srednje Amerike do južnih dijelova Meksika.
Žive u različitim staništima, između ostalog u šumama, područjima obraslim grmljem i savanama, ali i na poljima i plantažama. Aktivni su danju, osim u gusto naseljenim područjima gdje iz skrovišta izlaze tek u sumrak. Skrovišta su im jame koje sami iskapaju, šuplja stabla ili gusta vegetacija.
Agutiji su stanovnici tla čija je građa tijela prilagođena brzom trčanju. U slučaju opasnosti, vrlo su brzi. Utabane staze između skrovišta i hranilišta olakšavaju bijeg. Dok jedu, sjede na zadnjim nogama držeći hranu prednjim. Takav položaj im omogućuje da bez većeg gubljenja vremena mogu odmah pobjeći.
Žive samotnjački ili u paru nastanjujući stalno određeno područje. Brane ga vrlo agresivno, bar od istospolnih pripadniga vlastite vrste. U načine komuniciranja spada kostriješenje dlake na leđima, (tako pokazuju prijetnju), kao i niz glasova koji podsjećaju na lavež pasa.
Ove životinje su biljožderi i u odabiru hrane nisu specijalisti. Hrane se voćem, orasima, ličćem, stapkama pa i korjenjem. U nekim područjima prate skupine primata i hrane se voćem koje ovima pada na tlo.
U većini područja gdje žive, parenje nije sezonsko. Ritual parenja počinje da mužjak poškropi ženku svojim urinom, što kod nje izazove snažne kretnje koje potsjećaju na ples. Nakon što se ovaj ritual ponovi nekoliko puta, dolazi do parenja. Nakon 100 do 120 dana koti se jedno ili dvoje, rijetko i tri, mladunca. Na svijet dolaze obrasli krznom i u roku od par sati trče. Nakon 5 mjeseci, prestaju sisati, a ako je ženka ponovo skotna, odvaja se od mladunaca. Najduži poznati životni vijek agutija je gotovo 18 godina.
Ljudi često love agutije, dijelom jer upadaju i uništavaju plantaže, a dijelom i radi njihovog ukusnog mesa. Osim toga, uništavanje njihovih staništa je značajno doprinijelo činjenici, da se 6 od 11 vrsta agutija našlo na popisu ugroženih vrsta IUCNa. Indijanci su prije dolaska Europljana u svojim selidbama na karipske otoke radi opskrbe s hranom ponijeli i agutije. Danas se smatra da su na Karibima istrijebljeni.
Aguti (Dasyprocta) su rod iz reda glodavca. Zajedno s rodom akuči čini porodicu Dasyproctidae.
Dasyprocta (Illiger, 1811) è un genere di roditori della famiglia dei Dasiprottidi comunemente noti come aguti.
Al genere Dasyprocta appartengono roditori di grandi dimensioni, con lunghezza della testa e del corpo tra 375 e 760 mm, la lunghezza della coda tra 12 e 40 mm e un peso fino a 6 kg.[1]
Il cranio è lungo, stretto e presenta un rostro lungo e largo, la bolla moderatamente ingrandita, una cresta sagittale sviluppata e un foro infra-orbitale privo di canale supplementare per il passaggio dei vasi sanguigni e dei nervi. Gli incisivi superiori sono piccoli e stretti, i denti masticatori hanno una corona elevata e la superficie occlusiva appiattita.
Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:
3 1 0 1 1 0 1 3 3 1 0 1 1 0 1 3 Totale: 20 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;Il corpo è simile a quello di una lepre, snello con la metà posteriore più sviluppata, il dorso curvato, gli arti lunghi, sottili e un'andatura digitigrada. La pelliccia è corta, densa e ruvida, più lunga sulla groppa, il colore variano dal grigiastro al bruno-rossiccio, talvolta con una striscia dorsale nerastra, mentre le parti ventrali sono più chiare. La testa è grande, ottusa, gli occhi sono grandi, le orecchie sono relativamente corte e appuntite. I piedi hanno quattro dita, con l'ultimo notevolmente ridotto. La coda è ridotta ad un tubercolo. Le femmine hanno quattro paia di mammelle.
Si tratta di roditori terricoli diffusi nelle foreste neotropicali, dal Messico meridionale attraverso l'America centrale fino all'Argentina settentrionale e al Brasile. Sono diffusi anche nelle Piccole Antille e a Trinidad e Tobago.
Il genere comprende 13 specie.[2]
Dasyprocta (Illiger, 1811) è un genere di roditori della famiglia dei Dasiprottidi comunemente noti come aguti.
Tikrieji agučiai (Dasyprocta) – agutinių (Dasyproctidae) šeimos graužikų gentis.
Paplitę Centrinėje Amerikoje, Pietų Amerikoje iki pietų Brazilijos, taip pat sutinkami Mažųjų Antilų salose. Gentyje yra 11 rūšių.
ir kt. Vikiteka
De agoeti's (Dasyprocta), ook wel goudhazen genoemd, zijn een geslacht van Latijns-Amerikaanse knaagdieren.
Agoeti's zijn grote, slanke knaagdieren met lange ledematen en een ruwe, roestbruine vacht. Ze hebben een grote kop met hoekige snuit en korte stevige poten. Aan de achterpoten zitten drie tenen. De dieren hebben een zeer kleine staart. De lichaamslengte bedraagt ongeveer 40 cm.
Agoeti's gaan overdag op zoek naar noten, vruchten en de groenere delen van planten, maar ook eieren en jonge vogels staan op het menu. Tijdens het eten van kleinere voedseldelen zitten ze, waarbij ze het voedsel tussen hun voorpoten vasthouden. Dit is vergelijkbaar met een eekhoorn. Grotere noten en vruchten als paranoten zijn te groot om vastgehouden te worden. In tijden van overvloed leggen ze voedselvoorraden aan, voor mindere tijden. Op deze manier leveren agoeti's een belangrijke bijdrage aan de verspreiding van zaden.
Agoeti's leven in groepen van een volwassen paartje en hun jongen. Ze krijgen één of twee jongen per worp, die al vrij snel na de geboorte kunnen lopen.
Ze leven op de bosbodem en op savannes, voornamelijk in de buurt van water. Ook komen ze voor in landbouwgebieden. Agoeti's komen voor van Mexico en de Kleine Antillen tot Paraguay en Noordoost-Argentinië. Ze zijn ingevoerd op de Maagdeneilanden, Cuba en de Kaaimaneilanden.
De agoeti's (Dasyprocta), ook wel goudhazen genoemd, zijn een geslacht van Latijns-Amerikaanse knaagdieren.
Multimedia w Wikimedia Commons Aguti[6] (Dasyprocta[c][7]) – rodzaj gryzonia z rodziny agutiowatych (Dasyproctidae). Obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej i Środkowej[6][8][9]. Długość ich ciała waha się w granicach 30–45 cm. Mają worki policzkowe, małe, okrągłe uszy, bardzo krótki ogon oraz wąskie stopy zakończone kopytkowymi pazurami. Poszczególne gatunki ubarwione od rudawobrązowego do czarnego. Na futrze występują często pojedyncze pręgowane włosy, tworzące charakterystyczny wzór[9].
Prowadzą nocny tryb życia. Ich pokarm stanowią różne owoce oraz liście. Niektóre gatunki żerują na plantacjach, m.in. bananów i trzciny cukrowej, wyrządzając na nich szkody[9].
Po około trzymiesięcznej ciąży, samica rodzi 2–4 młodych w jamie na dnie lasu[9].
Do rodzaju należą następujące gatunki[6][8]:
Aguti (Dasyprocta) – rodzaj gryzonia z rodziny agutiowatych (Dasyproctidae). Obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej i Środkowej. Długość ich ciała waha się w granicach 30–45 cm. Mają worki policzkowe, małe, okrągłe uszy, bardzo krótki ogon oraz wąskie stopy zakończone kopytkowymi pazurami. Poszczególne gatunki ubarwione od rudawobrązowego do czarnego. Na futrze występują często pojedyncze pręgowane włosy, tworzące charakterystyczny wzór.
Prowadzą nocny tryb życia. Ich pokarm stanowią różne owoce oraz liście. Niektóre gatunki żerują na plantacjach, m.in. bananów i trzciny cukrowej, wyrządzając na nich szkody.
Po około trzymiesięcznej ciąży, samica rodzi 2–4 młodych w jamie na dnie lasu.
Cutia é uma denominação de um grupo de roedores de pequeno porte do gênero Dasyprocta e família Dasyproctidae. São mamíferos roedores de pequeno porte, medindo entre 49 e 64 centímetros e pesando, em média, de 3kg a 6kg.[1] Encontram-se distribuidos em parte da América do Norte, América Central e América do Sul. No Brasil, há a presença de nove espécies deste animal.[1] Vivem em florestas úmidas e são uma espécie herbívora, ou seja, alimentam-se de hortaliças, tubérculos, grãos, sementes e frutas.[2]
"Cutia", "acuchi", "acouti", "aguti" e "acuti" são originários do termo tupi para o animal: aku'ti.[3]
A fêmea encontra-se em sua maturidade sexual aos 10 meses de idade.[4] Seu ciclo de gestação dura, em média, 104 dias, podendo nascer de 1 a 2 filhotes por ninhada. Os jovens nascem em ninhos forrados de folhas, raízes e cabelos. Eles são bem desenvolvidos no nascimento e podem estar acordados e comendo em uma hora. Os pais são barrados do ninho enquanto os jovens são muito pequenos, mas eles se unem pelo resto de suas vidas. Eles podem viver por até 20 anos, um tempo relativamente longo para um roedor.[5]
De acordo com a terceira edição do compêndio taxonômico de Wilson e Reeder, esse grupo necessita de uma revisão, pois diversas espécies são de validade dúbia, atualmente sendo separadas apenas por localização geográfica.[6]
Cutia é uma denominação de um grupo de roedores de pequeno porte do gênero Dasyprocta e família Dasyproctidae. São mamíferos roedores de pequeno porte, medindo entre 49 e 64 centímetros e pesando, em média, de 3kg a 6kg. Encontram-se distribuidos em parte da América do Norte, América Central e América do Sul. No Brasil, há a presença de nove espécies deste animal. Vivem em florestas úmidas e são uma espécie herbívora, ou seja, alimentam-se de hortaliças, tubérculos, grãos, sementes e frutas.
Agutier (Dasyprocta) är ett släkte i ordningen gnagare som omfattar 11 arter vilka lever i Sydamerika.
Agutierna har slanka kroppar som vilar på långa tunna ben. Frambenen har fyra fingrar och bakbenen, som är väsentligt längre än frambenen, tre stycken. Alla tår är kloförsedda. Pälsen är tät och mjuk och är vanligen mörkt orange eller brunaktig. Buken är däremot vit eller gulaktig. Huvudet sitter på en kort hals och har små runda öron och stora ögon. Svansen är enbart en stump på en till fyra centimeter. Agutier kan nå en sammanlagd längd av 42–62 centimeter och väga från 1,5 upp till 4 kilogram.
Arterna i släktet återfanns ursprungligen från södra Mexiko till norra Argentina.
Agutier förekommer i olika habitat däribland skogar, tät buskland, savann samt fält och andra odlade ytor.
Individer i släktet utmärker sig genom bra förmåga att hoppa långt i ett enda skutt.
Arterna är vanligen dagaktiva. Bara i regioner där människan har många boplatser visar de sig efter gryningen utanför gömstället. De gömmer sig i självgrävda bon och i trädens håligheter eller i tät vegetation.
Arterna vistas på marken. De har genom sin kroppsbyggnad bra förmåga att springa. De är tågångare och rusar iväg vid fara. Agutier skapar stiger från bon till områden med föda genom att trampa ned gräset. När de äter sitter de på sina bakre extremiteter och håller födan mellan sina främre extremiteter.
Individerna lever ensam eller i par. De har revir som de försvarar mot artfränder av samma kön. För kommunikationen har de olika läten, till exempel ett alarmljud som påminner om hundens skällande. För att hota motståndaren lyfter de ryggens hår.
Agutier är växtätare som livnär sig bland annat av frukter, nötter, blad, stjälkar och rötter. Det finns berättelser om agutier som följer efter primater och som väntar på att något av deras föda faller till marken. Agutier har starka tänder och bredvid dem finns nästan inga andra djur vid Amazonfloden som kan öppna skalen av paranöt. Liksom andra gnagare gräver de nötterna ner och på så sätt hjälper de vid paranöttens utspridning.
De flesta agutier kan para sig hela året. Innan parningen besprutar ofta hannen honan med urin vilket då förmår henne att dansa. Dräktigheten varar i 100 till 120 dagar och sedan föds ett till två ungdjur, sällan tre. Nyfödda individer bär hår och är borymmare som efter en timme kan gå. Efter cirka fem månader sluter honan att ge di. Ungdjuren jagas bort efter att honan parade sig på nytt. Den äldsta kända individen blev 18 år gammal.
Arterna jagas för köttets skull och för deras vana att äta växter från jordbruksmark. Dessutom förstörs deras levnadsområde och därför listar IUCN 6 av 11 arter som sårbar eller stark hotad. Innan Europas nybyggare kom till Amerika infördes några arter av indianerna på de karibiska öarna. Dessa populationer räknas idag som utdöda.
Idag delas släktet i 11 arter. Svansagutier bildar ett eget släkte, Myoprocta.
Agutier och svansagutier bildar tillsammans familjen guldharar (Dasyproctidae). Vissa zoologer räknar även pakor (Cuniculus) till familjen, men släktskapet är omtvistat.
Agutier (Dasyprocta) är ett släkte i ordningen gnagare som omfattar 11 arter vilka lever i Sydamerika.
Aguti, Dasyproctidae familyasından Dasyprocta cinsini oluşturan, kemirici türlerin ortak adı.
Aguti cinsi üyeleri, 64 cm kadar uzunlukta, kısa kuyruklu (10–35 mm), 3 kg ağırlığında, kobay iriliğinde kemirici hayvanlardır. Kaba parlak derileri soluk turuncu renginden siyaha yakın lekeli kahverengine kadar çeşitli renklerde olabilir. Karın bölümleriyse beyazımsıdır. Ön ayakları beş kıvrık tırnaklıdır; arka ayaklarında daha kalın üç tırnak vardır.
Agutiler, Meksika'nın güneyinden Brezilya'nın güneyine kadar uzanan alanda, ormanlar içindeki bataklıklarda, çalılık alanlarda yaşar, topraklar, meyveler, kabuklu meyveler ve bitki kökleriyle beslenirler. Dişiler, toprağa kazdıkları yuvalarda, iki-dört yavru doğururlar.
Darwin, Beagle yolculuğu sırasında bir aguti yemiş ve "Hayatımda yediğim en iyi etti." demiştir.
Kemiriciler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Aguti, Dasyproctidae familyasından Dasyprocta cinsini oluşturan, kemirici türlerin ortak adı.
Aguti cinsi üyeleri, 64 cm kadar uzunlukta, kısa kuyruklu (10–35 mm), 3 kg ağırlığında, kobay iriliğinde kemirici hayvanlardır. Kaba parlak derileri soluk turuncu renginden siyaha yakın lekeli kahverengine kadar çeşitli renklerde olabilir. Karın bölümleriyse beyazımsıdır. Ön ayakları beş kıvrık tırnaklıdır; arka ayaklarında daha kalın üç tırnak vardır.
Agutiler, Meksika'nın güneyinden Brezilya'nın güneyine kadar uzanan alanda, ormanlar içindeki bataklıklarda, çalılık alanlarda yaşar, topraklar, meyveler, kabuklu meyveler ve bitki kökleriyle beslenirler. Dişiler, toprağa kazdıkları yuvalarda, iki-dört yavru doğururlar.
Darwin, Beagle yolculuğu sırasında bir aguti yemiş ve "Hayatımda yediğim en iyi etti." demiştir.
Агуті (Dasyprocta) — рід гризунів родини агутійових (Dasyproctidae). Агуті трохи схожі на кавій (морських свинок), але мають довші кінцівки. Довжина тіла до 50 см, хвоста — 1 — 1,5 см. Живляться рослинами, комахами і дрібними хребетними; активні вночі. Шкодять городам і плантаціям цукрової тростини; використовуються як м'ясна дичина, легко приручаються. Відомо понад 10 видів агуті в Гвіані, Бразилії, Перу, на Антильських островах, у Мексиці. Типовий вид: Dasyprocta leporina (Linnaeus, 1758)
Агуті (Dasyprocta) — рід гризунів родини агутійових (Dasyproctidae). Агуті трохи схожі на кавій (морських свинок), але мають довші кінцівки. Довжина тіла до 50 см, хвоста — 1 — 1,5 см. Живляться рослинами, комахами і дрібними хребетними; активні вночі. Шкодять городам і плантаціям цукрової тростини; використовуються як м'ясна дичина, легко приручаються. Відомо понад 10 видів агуті в Гвіані, Бразилії, Перу, на Антильських островах, у Мексиці. Типовий вид: Dasyprocta leporina (Linnaeus, 1758)
Dasyprocta là một chi động vật có vú trong họ Dasyproctidae, bộ Gặm nhấm. Chi này được Illiger miêu tả năm 1811.[1] Loài điển hình của chi này là Mus aguti Linnaeus, 1766 (= Mus leporinus Linnaeus, 1758).
Chi này gồm các loài:
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Dasyprocta là một chi động vật có vú trong họ Dasyproctidae, bộ Gặm nhấm. Chi này được Illiger miêu tả năm 1811. Loài điển hình của chi này là Mus aguti Linnaeus, 1766 (= Mus leporinus Linnaeus, 1758).
Dasyprocta
Illiger, 1811
Агу́ти (лат. Dasyprocta) — род млекопитающих отряда грызунов, обитающих преимущественно в тропических лесах и в саваннах Центральной и Южной Америки[2]. Агути — родственники морских свинок и похожи на них внешне, но имеют более вытянутые конечности. Название «агути» заимствовано из языка тупи-гуарани: aquti[2]. Также его называют «южноамериканский золотистый заяц».
Ареал рода простирается от Мексики до Бразилии, однако наиболее многочисленны они на территории Гвианы, Бразилии и на севере Перу[2].
На передних лапах у агути по пять пальцев, на задних — по три. Хвост практически отсутствует. Агути обычно имеют размер около 50 см в длину[2] (могут вырастать до 60 см), вес около 3,5 кг в среднем[2], достигает 4 кг. Окрас шерсти золотистый. У большинства видов тёмная спина и белый или светло-жёлтый живот. Благодаря лоснящейся шерсти, в окрасе также могут присутствовать оттенки оранжевого. В неволе агути могут прожить до 20 лет.
Агути ведут ночной образ жизни[2]. В естественных условиях боязливы и избегают людей, но в неволе становятся более доверчивы. Агути принимают пищу, сидя на задних лапах и удерживая её в передних. Питаются фруктами и другими частями растений[2], могут наносить ущерб плантациям бананов и сахарного тростника. Наряду с капуцинами, агути являются единственными животными, способными раскалывать бразильские орехи — в основном, благодаря своей физической силе и исключительной остроте зубов. По ночам агути прячутся в дуплах деревьев или в норах между корней. Движения животного быстры и грациозны, они предпочитают перемещаться подобием рыси или сериями прыжков, которые напоминают галоп. Агути не боятся воды и хорошо плавают. В помёте обычно от 2 до 4 детёнышей.
Охотники на агути придумали простой способ выманивать их — бросая камень, они имитировали падение фруктов на землю[2].
Агути употребляют в пищу; Чарльз Дарвин описывал мясо агути как «самое вкусное из тех, что ему приходилось пробовать в жизни»[2]. Их едят в Бразилии, Гвиане и Тринидаде. Мясо белое, нежное и жирное[3].
Русские названия приведены по энциклопедии[4]:
Агу́ти (лат. Dasyprocta) — род млекопитающих отряда грызунов, обитающих преимущественно в тропических лесах и в саваннах Центральной и Южной Америки. Агути — родственники морских свинок и похожи на них внешне, но имеют более вытянутые конечности. Название «агути» заимствовано из языка тупи-гуарани: aquti. Также его называют «южноамериканский золотистый заяц».
刺豚鼠属（学名：Myoprocta）是啮齿目刺豚鼠科中的一属，分布于拉丁美洲地区，本属包含11种：[1]
刺豚鼠属（学名：Myoprocta）是啮齿目刺豚鼠科中的一属，分布于拉丁美洲地区，本属包含11种：
南美刺豚鼠（Dasyprocta azarae） 魁巴刺豚鼠（Dasyprocta coibae） 冠刺豚鼠（Dasyprocta cristata） 灰刺豚鼠（Dasyprocta fuliginosa） 沼刺豚鼠（Dasyprocta guamara） 加氏刺豚鼠（Dasyprocta kalinowskii） 兔形刺豚鼠（Dasyprocta leporina） 墨西哥刺豚鼠（Dasyprocta mexicana） 顶冠刺豚鼠（Dasyprocta prymnolopha） 刺豚鼠（Dasyprocta punctata） 洪都拉斯刺豚鼠（Dasyprocta ruatanica）
아구티(영어: agouti, 스페인어 Agutí 또는 common agouti)는 아구티과 아구티속(영어: Dasyprocta) 동물이다. 몸길이가 60cm이고 귀는 작고 둥글며 다리는 길고 뛰는 모습이 사슴과 닮았고 꼬리는 아주 짧거나 없다. 털은 갈색, 흑갈색 또는 오렌지색이다. 등은 회색이다. 나무의 열매·잎·뿌리를 먹고 새끼는 한배에 두 마리를 낳는다. 새끼는 날 때 이미 털도 있고 눈도 뜨고 있어 태어나자마자 돌아다니지만 20주 정도는 어미와 함께 생활한다. 천적은 퓨마, 재규어, 덤불개, 아나콘다 등으로, 멕시코 남부에서 아르헨티나 북부에 걸친 울창한 삼림과 서인도 제도에 산다.
친칠라(Cch)와 함께 설치동물의 털 색깔을 결정하는 유전자 이름(b)의 어원이 된 동물이다.[1]
아구티(영어: agouti, 스페인어 Agutí 또는 common agouti)는 아구티과 아구티속(영어: Dasyprocta) 동물이다. 몸길이가 60cm이고 귀는 작고 둥글며 다리는 길고 뛰는 모습이 사슴과 닮았고 꼬리는 아주 짧거나 없다. 털은 갈색, 흑갈색 또는 오렌지색이다. 등은 회색이다. 나무의 열매·잎·뿌리를 먹고 새끼는 한배에 두 마리를 낳는다. 새끼는 날 때 이미 털도 있고 눈도 뜨고 있어 태어나자마자 돌아다니지만 20주 정도는 어미와 함께 생활한다. 천적은 퓨마, 재규어, 덤불개, 아나콘다 등으로, 멕시코 남부에서 아르헨티나 북부에 걸친 울창한 삼림과 서인도 제도에 산다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_435.jpg)
Wikispecies har information om 
