nimet breadcrumb-navigoinnissa
Large, protruding, curved upper incisors, and upper molars possessing reentrant folds that do not meet in the middle of the tooth distinguish this species from its close relatives. The eyes are quite large for a fossorial species. The tail is scaly, cylindrical, and hairless, and is 40 to 50 mm in length. Excluding the tail, the total body length of the species is 140-160 mm (Hanney 1975, Walker 1975).
The pelage of this stocky species is thick, glossy, and soft. Pelage coloration ranges from uniform black to brownish black. Spalacopus cyanus have dark gray feet, the digits of which possess relatively small claws for a fossorial species (Hanney 1975, MacDonald 1987, Walker 1975).
Range mass: 0.080 to 0.120 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 0.561 W.
Average lifespan
Status: captivity: 6.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 5.8 years.
Spalacopus cyanus inhabits arid costal grassland, stabilized coastal dune land, Acacia savannah, and alpine Andean grassland. These habitats are generally arid and are characterized by scrubby herbaceous vegetation with little woody plant cover (Contreras and Gutierrez 1991, Hanney 1975, Vaughan et al. 2000).
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; chaparral ; mountains
Spalacopus cyanus, one of two species known as "cururos", is endemic to Chile. Its range extends along the Chilean coast from Caldera (27 degrees S) to Quirihue (36 degrees S) and in the Andes from Alicahue (32 degrees S) to Los Cipreses (34 degrees S) up to elevations of 3,000 meters. The species also sparsely inhabits the Intermediate Depression (Contreras and Gutierrez 1991, Hanney 1975, Walker 1975).
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
While Spalacopus cyanus feed on forbs, grass shoots, bark, and cacti, the principal food of this species is geophyte bulbs such as huilli (Leucocoryne ixioides, Liliaceae). Coruros feed entirely underground. Presumably, Spalacopus cyanus visually locate areas where food is likely to be present after surveying the surrounding landscape from the mouths of their burrows. They then excavate shallow feeding tunnels towards these areas. This species is known to store bulbs and tubers within its burrows for winter consumption (Contreras and Gutierrez 1991, MacDonald 1987, Vaughan et al. 2000, Walker 1975).
Plant Foods: roots and tubers
Primary Diet: herbivore (Eats sap or other plant foods)
Local people often raid this species' winter stores of bulbs and tubers for food (Walker 1975).
none
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Perception Channels: tactile ; chemical
Individuals of this species from higher elevations are generally larger than individuals from lower elevations, and sexual dimorphism is more pronounced in populations from lower elevations (Contreras 1986).
The morphology of the glans penis and the size and shape of the baculum of Spalacopus cyanus are derived characters. It has been suggested that this species is an isolated remnant of an ancient radiation (Contreras et al. 1993).
The rather specialized diets and nomadic lifestyles exhibited in the genus Spalacopus restrict rapid speciation. Such speciation is seen in the equally fossorial and more sedentary family Ctenomyidae (Vaughan et al 2000).
There are two members of the genus Spalacopus: Spalacopus tabanus and Spalacopus cyanus. Spalacopus tabanus is larger than S. cyanus and inhabits southern Chile (Walker 1975).
The family Octodontidae first appears in the fossil record in the lower Oligocene in South America and in the Pleistocene in the West Indies (Vaughan et al. 2000, Walker 1975).
Copulation lasts around 15 seconds and culminates with a cry emitted by the female. The gestation period is around 77 days, and females can produce two litters in a breeding season, which takes place from July until January. Breeding peaks in mid-summer (Bengall et al. 1999).
In captivity, the litter size ranges from 2-5 (mean of 3.5) neonates. Dependent on their mothers, newborns are born with closed eyes and thin pelage. The eyes open around 4 days after birth and weaning occurs around 60 days after birth (Bengall et al. 1999).
Based on colony age and sex ratios, the mating system of Spalacopus cyanus is likely polygynous, with males dispersing earlier than females. Late dispersal and overlap of two or more generations in a colony is probable. Only one sexually active male remains in a colony (Bengall et al. 1999).
Range number of offspring: 2.000 to 5.000.
Average gestation period: 77 days.
Average weaning age: 60 days.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average number of offspring: 2.4.
Parental Investment: altricial
El cururo (Spalacopus cyanus) ye una especie de rucador de la familia Octodontidae. Ye monotípicu dientro del genus Spalacopus. Ye un endemismu de Chile.
Alcuéntrase-y en Chile, dende Caldera (III Rexón d'Atacama) a Chillán (VIII Rexón del Bio-Bio), dende'l nivel del mar hasta 3.400 msnm d'altitú.[2] Constrúi galeríes soterrañes, les que nun abandona,[2] pero asoma la so cabeza nes entraes cuando sale'l sol. Les sos galeríes son inconfundibles, yá qu'en cada entrada o salida hai un montículo que se forma cola tierra que l'animal estrayi al cavar.[3]
Comunicar con soníos que resonen nos túneles.[2] Cuando la vexetación del terrén mengua, la colonia treslladar mientres la nueche.[2]
El cururo (Spalacopus cyanus) ye una especie de rucador de la familia Octodontidae. Ye monotípicu dientro del genus Spalacopus. Ye un endemismu de Chile.
Spalacopus cyanus és una espècie de rosegador de la família Octodontidae. És monotípic dins del gènere Spalacopus. És endèmic de Xile, on viu a l'oest dels Andes.[1]
Spalacopus cyanus és una espècie de rosegador de la família Octodontidae. És monotípic dins del gènere Spalacopus. És endèmic de Xile, on viu a l'oest dels Andes.
Der Coruro (Spalacopus cyanus) ist eine in Südamerika lebende Nagetierart aus der Familie der Trugratten (Octodontidae). Er ist der am besten an eine grabende Lebensweise angepasste Vertreter dieser Gruppe.
Coruros sind stämmige Tiere mit großem Kopf und kurzem Hals. Das weiche Fell ist schwarzbraun oder schwarz gefärbt, die Füße sind dunkelgrau. Der Schwanz ist relativ kurz, er ist mit Schuppen versehen und unbehaart. Augen und Ohrmuscheln sind klein. Die Nagezähne sind lang, breit und stark nach vorne gebogen, die Molaren sind dauerwachsend, die Höcker auf den Kauflächen sind in Form einer Acht angeordnet. Coruros erreichen eine Kopfrumpflänge von 11,5 bis 16,5 Zentimeter, der Schwanz wird 4 bis 6 Zentimeter lang. Das Gewicht beträgt 60 bis 120 Gramm.
Coruros sind in Chile endemisch, sie kommen von der Region Coquimbo bis zur Region Maule vor. Sie bewohnen sowohl Küstenregionen als auch Gebirgsländer bis 3000 Metern Seehöhe, Lebensraum dieser Art sind trockene Gebiete wie Savannen und alpine Grasländer.
Coruros sind ausgesprochen tagaktiv, sie kommen selten an die Erdoberfläche, sondern führen eine grabende, unterirdische Lebensweise.[1] Die komplexen Baue bestehen aus Verbindungstunneln, die 10 bis 12 Zentimeter unter der Erde liegen und 5 bis 7 Zentimeter Durchmesser haben, von diesen Verbindungsgängen führen Wege an die Erdoberfläche, entweder zu Futterpflanzen oder um Erde nach oben zu schaufeln. Diese Tiere graben mit den Vorderpfoten und den Zähnen, die Hinterbeine dienen dazu, Erde nach oben zu scharren.
Baue werden gemeinschaftlich bewohnt. Gruppen bestehen aus rund 15 Tieren, darunter mehrere Männchen. Die Gangsysteme der einzelnen Gruppen können unmittelbar nebeneinander liegen oder sogar miteinander verbunden sein, sodass manchmal große Flächen mit Corurobauen durchzogen sind. Eine Gruppe bleibt in der Regel nur kurz in einem Gebiet. Wenn nach wenigem Tagen die Nahrungsressourcen erschöpft sind, ziehen sie weiter und legen neue Baue an.
Coruros kommunizieren mit einer Reihe von Lauten, darunter eine Folge von drei bis vier Pfeiftönen, die jeweils fünf Sekunden andauern.
Hauptnahrung der Coruros sind die Zwiebeln und Stängeln von Leucocoryne ixioides, einem Lauchgewächs (Alliaceae). Die Nahrungsaufnahme geschieht ausschließlich unterirdisch. Diese Tiere legen in ihren Bauen Nahrungsvorräte für den Winter an, sie halten keinen Winterschlaf.
Über die Fortpflanzung ist wenig bekannt, die Weibchen dürften zweimal im Jahr Nachwuchs zur Welt bringen. Nach einer rund 77-tägigen Tragzeit kommen zwei bis fünf Jungtiere zur Welt.[2] Nach 60 Tagen werden sie entwöhnt. Tiere in menschlicher Obhut können über 5 Jahre alt werden.
Manchmal graben die Menschen die Nahrungsvorräte der Coruros aus, insgesamt dürfte die Art aber weit verbreitet und nicht bedroht sein.
Der Coruro (Spalacopus cyanus) ist eine in Südamerika lebende Nagetierart aus der Familie der Trugratten (Octodontidae). Er ist der am besten an eine grabende Lebensweise angepasste Vertreter dieser Gruppe.
Куро-куро (лат. Spalacopus cyanus) – чычкансымак кемиргичтердин бир түрү.
The coruro (Spalacopus cyanus) is a species of rodent in the family Octodontidae.[2] It is the only species in the genus Spalacopus.[2] The species is endemic to central Chile, where it has been found in a wide variety of habitats, from coastal to montane.[1] It is fossorial and lives in colonies.[1]
Coruros are robust rodents with large heads, short necks and stocky bodies. The fur is short and dark brown, turning blackish on the feet. Their eyes and ears are small and their tails are short and smooth. They are strongly modified for life underground. They have large incisors that curve forward and which are used to loosen soil and gnaw through roots, strong forelimbs for digging and powerful hind limbs for moving soil and kicking it out of the entrance to the burrow. They weigh between 0.18 and 0.26 pounds (82 and 118 g). Their molars have reentrant folds that do not meet in the middle. Their tails are scaly and hairless. They can be either black or dark brown. [3]
Coruros occur along the coast from Alicahue (32°19'S) to Los Cipreses (34°01'S), and in the Andes up to 3500 m altitude from Alicahue (32°19'S) to Los Cipreses (34°01'S).[4] It inhabits a range of habitats including alpine grasslands in the mountains, acacia savannah in the Chilean Central Valley, semi-stabilized sand dunes and coastal grassland.[1]
Coruros are colonial rodents, a number of individuals occupying a single burrow system. They are also unusual amongst rodents in that they are nomadic; when their food is becoming exhausted in one locality, they move as a group to another locality and create a new burrow. They live in smaller colonies that broke up from a large population. They leave behind bulbs in order for them to grow, thus allowing them to return to the area for vegetation. It is a vocal species, emitting a range of distinctive calls. They tend to feed on Huilli or other vegetation. They have predators such as hawks, owls, and wild cats. They have a certain reproduction time from June to March. They can produce up to six offspring. Their gestation period last about 77 days. The offsprings eyes open about four days after birth. They are not currently endangered. [3]
Coruros feed entirely underground on grasses, herbs, roots and bulbs of geophytes such as Leucocoryne ixioides (which forms the bulk of its diet),[5] Dioscorea longipes,[6] or species of Libertia, Sisyrinchium or Alophia.[4]
The coruro (Spalacopus cyanus) is a species of rodent in the family Octodontidae. It is the only species in the genus Spalacopus. The species is endemic to central Chile, where it has been found in a wide variety of habitats, from coastal to montane. It is fossorial and lives in colonies.
El cururo (Spalacopus cyanus) es una especie de roedor de la familia Octodontidae. Es monotípico dentro del genus Spalacopus. Es endémico de Chile. En la Región de Coquimbo se le conoce como "Chululo".
Se le encuentra en Chile, desde Caldera (Región de Atacama) a Chillán (Región de Ñuble), desde el nivel del mar hasta 3.400 msnm de altitud.
Está emparentado con la especie Ctenomys fulvus (muy confundida con el chululo) cuya distribución llega hasta Vallenar y es de color pardo.[3]
Es un roedor de cuerpo pequeño (10 cm), de forma cilíndrica, orejas pequeñas, ojos chicos azulados; pero no atrofiados, generalmente de color negro o gris oscuro y cola corta. Sus extremidades delanteras presentan grandes garras prensiles. Tiene poderosos incisivos capaces de masticar duras raíces. Su pelaje es corto y de color negro azabache.[4]
Se caracteriza por construir túneles profundos en terrenos cubiertos de vegetación con raíces comestibles o bulbos. Las entradas se reconocen por los montoncitos de tierra, son capaces de horadar extensas áreas de pastizales o laderas. Forman colonias de individuos que pueden llegar a varias decenas. Cuando sus galerías se acercan a terrenos usados por humanos se transforma en un problema de plaga para la comunidad humana. En tiempos de sequía se ocultan en las profundidades y se hace de hábitos solo nocturno. Construye galerías subterráneas, las que no abandona,[4] pero asoma su cabeza en las entradas cuando sale el sol. Sus galerías son inconfundibles, ya que en cada entrada o salida hay un montículo que se forma con la tierra que el animal extrae al cavar. Son muy difíciles de ver en luz diurna, son tímidos y rehúyen la presencia humana, son muy activos en las atardecidas y no abandonan nunca la entrada de sus cuevas. Se comunica con sonidos que resuenan en los túneles.[4] Cuando la vegetación del terreno disminuye, la colonia se traslada durante la noche.[4]
Datos: Q1135691
Multimedia:
Especies: Spalacopus cyanus
El cururo (Spalacopus cyanus) es una especie de roedor de la familia Octodontidae. Es monotípico dentro del genus Spalacopus. Es endémico de Chile. En la Región de Coquimbo se le conoce como "Chululo".
Spalacopus cyanus Spalacopus generoko animalia da. Karraskarien barruko Octodontidae familian sailkatuta dago.
Spalacopus cyanus Spalacopus generoko animalia da. Karraskarien barruko Octodontidae familian sailkatuta dago.
Spalacopus est un genre de mammifères rongeurs de la famille des Octodontidae.
Ce genre comprend une seule espèce :
Il cururo del Cile o coruro (Spalacopus cyanus Molina, 1782) è un roditore della famiglia degli Ottodontidi, unica specie del genere Spalacopus (Wagler, 1832), endemico del Cile.[1][2]
Roditore di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 112 e 152 mm, la lunghezza della coda tra 35 e 66 mm, la lunghezza del piede tra 25 e 32 mm, la lunghezza delle orecchie tra 9 e 13 mm e un peso fino a 120 g.[3]
Il cranio è robusto, corto, largo ed appiattito. Le arcate zigomatiche sono espanse, le bolle timpaniche sono a forma di pera. Gli incisivi superiori sono lunghi, stretti, con lo smalto bianco o giallo pallido e sono fortemente procumbenti. I denti masticatori hanno una disposizione delle cuspidi a 8.
Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:
3 1 0 1 1 0 1 3 3 1 0 1 1 0 1 3 Totale: 20 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;Il corpo è corto e robusto, gli occhi sono piccoli e situati sulla parte superiore della testa. La pelliccia è corta, soffice e lucida. Il colore generale del corpo varia dal brunastro scuro al nerastro, alcuni individui presentano una macchia biancastra o marrone chiara pettorale e pelvica. Sono stati osservati individui albini. Le orecchie sono corte. Le zampe anteriori sono robuste e munite di lunghi artigli eccetto il pollice, ridotto e con un artiglio corto. La coda è circa un quarto della testa e del corpo, è cilindrica, rivestita di scaglie e ricoperta di lunghi peli ma non è presente alcun ciuffo all'estremità. Le femmine hanno due paia di mammelle addominali e un paio inguinale. La clavicola è più ampia all'estremità mentre è sottile alla base. La sottospecie S.c.poeppigii è la più grande.
È una specie fossoria, diurna e insolitamente sociale per un animale strettamente sotterraneo. Si aggrega in piccole colonie fino a 26 individui all'interno di sistemi di cunicoli che possono raggiungere un'estensione di 600 m. I recettori odorosi sono altamente sviluppati ed aiutano a riconoscere i membri della propria colonia.
Si nutre di tuberi e bulbi. Danneggia le coltivazioni.
L'attività riproduttiva avviene da marzo fino al gennaio successivo. Danno alla luce 2-5 piccoli alla volta dopo una gestazione di 77 giorni. Alla nascita sono ciechi ed aprono gli occhi all'ottavo giorno di vita e vengono svezzati dopo due mesi, raggiungendo il peso adulto tra i 6 e 7 mesi d'età.
Questa specie è diffusa nel Cile centrale.
Vive nei prati alpini e nelle dune costiere fino a 3.400 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 3 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il vasto areale e la popolazione presumibilmente numerosa, classifica S.cyanus come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il cururo del Cile o coruro (Spalacopus cyanus Molina, 1782) è un roditore della famiglia degli Ottodontidi, unica specie del genere Spalacopus (Wagler, 1832), endemico del Cile.
De koeroero (Spalacopus cyanus) is een zoogdier uit de familie van de schijnratten (Octodontidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Molina in 1782.
De soort komt voor in Chili, alwaar het endemisch is. De koeroero komt voor in verschillende habitats.
Bronnen, noten en/of referentiesDe koeroero (Spalacopus cyanus) is een zoogdier uit de familie van de schijnratten (Octodontidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Molina in 1782.
Multimedia w Wikimedia Commons Kururo niebieskawy[5] (Spalacopus cyanus) – gatunek gryzonia z rodzaju Spalacopus z rodziny Octodontidae[2] (infrarząd: jeżozwierzokształtne)[3], zamieszkujący suche tereny Chile, na obszarach między 27° i 36°S[3], od regionu Coquimbo do regionu Maule – zarówno nadbrzeżne niziny jak i zbocza Andów do wysokości 3400 m n.p.m.
Juan Ignacio Molina w wydanej w 1782 roku Historii natury w Chile dla kururo napotkanego w rejonie Valparaíso używał nazwy Mus cyanus. Na przestrzeni lat kururo niebieskawy było określane kilkoma równoległymi nazwami[2]. W 1832 Johann Georg Wagler opisywał napotkanego „u podnóży Andów” w centralnym Chile gryzonia jako Spalacopus poeppigii. W 1834 Georges Cuvier dla zwierzęcia z rejonu Coquimbo używał określenia Poephagomys ater. Eduard Poeppig w 1835 na wydmach koło Concón widział Psammomys noctivagus, a Oldfield Thomas napotykając kururo niebieskawego w południowym Chile używał określenia Spalacopus tabanus. Dopiero Wilfred Osgood użył w 1943 obecnej nazwy Spalacopus cyanus. Nie było jednak jasności, czy są to oddzielne gatunki lub podgatunki, czy też opisywano to samo zwierzę. Aktualny podział na trzy podgatunki pochodzi z lat 80 XX wieku (Tamayo i Frassinetti[6] 1980; Contreras[7] 1987) i obejmuje: S.cyanus cyanus, S.cyanus poeppigii i S.cyanus maulinus.
Nazwa rodzajowa Spalacopus pochodzi od greckich słów: spalax oznaczającego kreta oraz pous, znaczącego „stopa”[2] i w zamyśle miało podkreślać przystosowanie do życia w norach. Człon cyanus ma korzenie greckie (kyaneos = ciemnoniebieski) i prawdopodobnie odnosi się do połysku futra kururo niebieskawego[8]. Człon nazwy podgatunku S. cyanus poeppigii nawiązuje do nazwiska niemieckiego badacza Chile i zoologa Eduarda Poeppiga. Podgatunek S. cyanus maulinus zawiera w nazwie aluzję do chilijskiego regionu Maule, choć w rzeczywistości występuje w rejonie regionu Ñuble.
Upowszechniona nazwa „kururo” – hiszp. cururo – ma dwa prawdopodobne znaczenia. Według jednej wersji jest to onomatopeja charakterystycznego „śpiewu” tych zwierząt, a w drugiej pochodzi od słowa curi lub curu co w języku plemienia Mapuche oznacza kolor „czarny”[2], czyli – być może – wskazuje na ubarwienie tego kururo. Inna teoria mówi o podobieństwie używanych na południowych krańcach Chile słów: cuyu – określającego kururo – oraz cuyul – oznaczającego węgiel drzewny. Ta wersja również więc zawiera aluzję do barwy.
W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę kururo niebieskawy, nazwę kururo rezerwując nazwę dla rodzaju tych gryzoni[5].
Luki w znanej lokalizacji – szczególnie pomiędzy 34°S a 36°S – wynikają raczej z braku udokumentowanego potwierdzenia występowania niż faktycznej nieobecności na tym obszarze[2].
Kururo niebieskawe to gryzonie wiodące życie w norach. Cechują się krępym ciałem z dużą głową i krótką szyją. Futro ma barwę ciemnobrązową lub czarną, na łapach przechodzi w ciemnoszare. Kururo niebieskawy ma stosunkowo krótki, gładki ogon. Oczy i uszy małe. Siekacze są długie, szerokie i – co jest wyjątkowe obrębie rodziny koszatniczkowatych – mocno zakrzywione do przodu[2]. Trzonowce mają charakterystyczny kształt na powierzchni żucia są ukształtowane w formie „ósemki”. Stąd w członie łacińskiej nazwy rodziny Octodontidae znajdujemy określenie „octo-”.
Kururo niebieskawe żyjące na terenach nizinnych są mniejsze od swoich krewniaków żyjących w wyższych partiach Andów[7].
dane S.cyanus cyanus Molina, 1782 S.cyanus poeppigii Wagler, 1832 S.cyanus maulinus Osgood, 1943 samce – średnia długość ciała w mm 176 188 172 samice – średnia długość ciała w mm 170 190 167 samce – średnia długość ogona w mm 41 47 39 samice – średnia długość ogona w mm 39 48 38 samce – tylne łapy – średni wymiar w mm 28 30 28 samice – tylne łapy – średni wymiar w mm 28 30 26 samce – uszy w mm (przedział) 8–12 10–12 9–11 samice – uszy w mm (przedział) 8–12 8–12 9–12 samce – masa w g (średnia/przedział) 81 (53–105) 105 (69–151) 87 (64–130) samice – masa w g (średnia/przedział) 73 (43–119) 97 (60–163) 84 (71–102)Kururo niebieskawy rozmnażają się dwa razy w roku. Samica rodzi 1–3 młode[2][9]. Małe kururo niebieskawe rodzą się czarne, nagie i ślepe. Oczy otwierają w 10–12 dni od narodzin[10]. Stwierdzono jednak przypadki narodzin kururo z otwartymi oczami i młodą sierścią[2]. Podczas badań prowadzonych na przestrzeni 10 lat w różnych lokalizacjach na populacji 224 osobników stwierdzono[11], że proporcja płci wynosi średnio 88 samców na 100 samic[2].
Kururo niebieskawy zamieszkują bardzo zróżnicowane tereny: od trawiastych terenów górskich w Andach, poprzez suche sawanny porośnięte Acacia caven, po wydmy i piaszczyste lasy na wybrzeżu Pacyfiku[2]. Kururo niebieskawe na wolności żyją w rozgałęzionych norach i rzadko wychodzą na powierzchnię. Obszar, na którym funkcjonuje pojedyncza kolonia, jest stosunkowo mały – wynosi średnio około 40,3 m³[2]. Podziemny kompleks, w którym żyją, składa się z nor połączonych tunelami zagłębionymi od 10 do 12 cm pod powierzchnią ziemi i mającymi średnicę od 5 do 7 cm. Tunele te spełniają funkcję „jadalni”, w których można się skryć i bezpiecznie zjadać przyniesione pożywienie[2]. Drugi, bardziej zagłębiony system korytarzy (40 do 60 cm pod powierzchnią ziemi) jest używany do dłuższych pobytów. Z tym systemem łączy się komora gniazda, wyłożona trawami, czasem zamieszkiwana przez chrząszcze kusakowate czy równonogi. Budowanie i naprawianie jest nieustannym, wspólnym zajęciem stada, które zazwyczaj składa się z kilkunastu osobników. Podczas prac ziemnych przy korytarzach jedna kolonia potrafi w ciągu roku wynieść na pryzmy ok. 2,5 m³ wydobytej z tuneli ziemi[2]. Systemy kompleksów poszczególnych stad mogą być ze sobą połączone. Kururo po wyczerpaniu zapasów żywności w okolicy podejmują decyzję o przeprowadzce i budowie nowych nor. Są aktywne w ciągu dnia[12], choć część zoologów uważa, że ich tryb życia jest raczej nocny[13].
Kururo niebieskawe żyją w koloniach nie przekraczających zazwyczaj 15 osobników[2], w skład których wchodzi „rodzina” składająca się z kilku par i ich potomstwa[12]. W codziennej komunikacji często jest stosowany kontakt dotykowy nos-w-nos. Badanie i komunikowanie węchowe obejmuje rejony narządów płciowych, biodra, uda i kark[14]. Poszczególne kolonie rywalizują ze sobą o prawo do władania danym terenem i są w tym zakresie agresywne[15]. Kururo niebieskawe używają moczu jako markera do znaczenia swojego terytorium[15], a podczas oznaczania przyjmują pozycję, w której podnoszą kończynę oddając mocz na zewnątrz[2]. Podczas niebezpieczeństwa S. cyanus używają charakterystycznych sygnałów dźwiękowych o częstotliwości 0,9–1,2 kHz. Kururo potrafią bez problemu przepłynąć w wodzie krótki dystans, większy zapał do pływania mają S. cyanus maulinus – kururo niebieskawe z populacji w południowej części Chile[2]. Przednie i tylne łapy podczas pływania wykonują dynamiczne ruchy, a nos, oczy i uszy utrzymywane są ponad powierzchnią wody[16].
Kururo niebieskawe są roślinożercami – główne ich pożywienie stanowią bulwy i łodygi rodzimych roślin z rodziny kosaćcowatych: miecznica, Libertia, Alophia[12]. Na terenach nadmorskich zaobserwowano[13] pożywianie się łodygami i bulwami Leucocoryne ixioides. W norach kururo niebieskawych znaleziono także bulwy Rhodophiala[15] z rodziny amarylkowatych[2]. Kururo niebieskawe znoszą pożywienie do nor i tam w bezpiecznym miejscu je spożywają. Okazjonalne dożywianie się kururo poza norą odbywa się jedynie w odległości nie większej od wejścia niż długość zwierzęcia. Podobnie jak niektóre Ctenomys kururo unikają oddalania się od nory. Robią zapasy na okresy zimowe[10][12] – szczególnie w rejonach, gdzie w okresach zimowych ziemia jest przykryta śniegiem.
Do głównych wrogów kururo niebieskawego należą[10]: ptaki z rodzaju Buteo i myszołowiec towarzyski z rodziny jastrzębiowatych, pustułka amerykańska z sokołowatych, puchacz wirginijski, grizon mniejszy z rodziny łasicowatych i ocelot pampasowy. Na kururo pasożytują glisty Graphidioides yanesi[17] oraz pchły Ectinorus cocyti[2].
Główne źródło: Juan C. Torres-Mura. Spalacopus cyanus. „Mammalian Species”. 594, s. 1-5, 1998 (ang.).
Kururo niebieskawy (Spalacopus cyanus) – gatunek gryzonia z rodzaju Spalacopus z rodziny Octodontidae (infrarząd: jeżozwierzokształtne), zamieszkujący suche tereny Chile, na obszarach między 27° i 36°S, od regionu Coquimbo do regionu Maule – zarówno nadbrzeżne niziny jak i zbocza Andów do wysokości 3400 m n.p.m.
Spalacopus cyanus é um gênero de roedor da família Octodontidae. É a única espécie do gênero Spalacopus. Endêmica do Chile, pode ser encontrada entre as latitudes de 27° e 36°S, em áreas costeiras e andinas.
Spalacopus cyanus é um gênero de roedor da família Octodontidae. É a única espécie do gênero Spalacopus. Endêmica do Chile, pode ser encontrada entre as latitudes de 27° e 36°S, em áreas costeiras e andinas.
Coruro (Spalacopus cyanus) är en art i familjen buskråttor och den enda arten i släktet Spalacopus. Den har bättre förmåga att gräva i marken än andra medlemmar av samma familj.
Coruro lever endemisk i Chile, från region Coquimbo till region Maule. Den förekommer både vid kustlinjen samt i bergstrakter upp till 3 000 meter över havet. Habitatet utgörs av torra savanner eller grästäckt bergland.
Djuret har en robust kropp samt stort huvud med kort hals. Den mjuka pälsen har en svart till svartbrun färg, fötterna är mörkgröna. Den jämförelsevis korta svansen saknar hår och är täckt med fjäll. Ögonen och öronen är små. De långa och breda framtänderna är böjd framåt, även molarerna växer hela livet och slitas ständig av. Djuret når en kroppslängd mellan 11,5 och 16,5 centimeter, svansen är 4 till 5 centimeter lång. Vikten varierar mellan 60 och 120 gram.
Arten är aktiv på dagen men vistas huvudsakligen under markytan. Bon består av flera tunnlar som ligger 10 till 12 centimeter under ytan med en diameter på 5 till 7 centimeter. Från tunnlarna finns flera uppstick för att komma åt föda eller för att kasta onödig jord. Coruron gräver med framfötterna och tänderna och använder bakfötterna för att transportera jorden uppåt.
I varje bo lever upp till 15 individer däribland flera hannar. Olika gruppers tunnelsystem ligger ibland tät vid varandra eller är till och med sammanlänkade. Områden med tunnelsysten kan på så sätt vara rätt stora. Grupperna stannar inte länge i samma region och letar efter nya ställen när tillgången till födan minskar.
Arten har olika läten för kommunikationen, däribland flera pipljud.
Födan utgörs främst av amaryllisväxter, till exempel Leucocoryne ixioides. Coruron samlar föda före den kalla årstiden men håller ingen vinterdvala.
Det antas att honor parar sig två gånger per år. Efter dräktigheten som varar i cirka 77 dagar föder honan två till fem ungar. De dias ungefär 60 dagar. Individer i fångenskap blev upp till 5 år gamla.
Ibland öppnas djurets gångar av människor för att komma åt växtsamlingen. Populationen uppskattas tillräcklig stor och arten listas som livskraftig.
Coruro (Spalacopus cyanus) är en art i familjen buskråttor och den enda arten i släktet Spalacopus. Den har bättre förmåga att gräva i marken än andra medlemmar av samma familj.
Зустрічається на захід від Анд на території Чилі. Займає широкий спектр середовищ існування від альпійських лук в Андах до акацієвої савани на середніх висотах і до піщаних дюн та піщаної рослинності на узбережжі.
Коруро мають значну внутрішньовидову мінливість. Вид перебуває як у посушливих, прибережних чагарниках (спільно з дегу), так і на вологих гірських луках. З цим пов'язані яскраво виражені відмінності в масі тіла дорослих осіб чоловічої статі: від бл. 80 г в посушливих районах до бл. 180 г у вологіших районах.
Риючий вид, що живе колоніями. До десяти дорослих, в тому числі кілька тварин обох статей, займають одну систему нір. Тварина годується повністю під землею: бульби і підземні стебла Leucoryne ixiodes (вид лілії), складають основну частину раціону. Цей вид кочовий, що є незвичайним способом життя як для гризунів. Коли колонія вичерпує запас коріння лілій в одному місці, вони переходять в сусідню незайняту область. Має незвичну вокалізацію як для гризунів, подаючи свій дзвінкий поклик із отвору нори. Він використовує його передні кінцівки й зуби, щоб розворушити ґрунт і його великі задні лапи, щоб кинути поклик із вуст нори.
Шлюбний період триває з червня по березень в прибережних районах, тривалість як вважається, коротша в андської частини населення. Чи окрема самка може мати більше одного приплоду на рік, залишається невідомим. Вагітність триває близько 77 днів. Молодняк народжується з шерстю, але очі не відкриваються до 1-8 днів після народження. Малюки не починають споживати тверду їжу до бл. 18 днів після народження. У неволі, відлучення не відбувається поки молоді не виповниться 60 днів.
Spalacopus cyanus là một loài động vật có vú trong họ Octodontidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Molina mô tả năm 1782.[2]
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Spalacopus cyanus là một loài động vật có vú trong họ Octodontidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Molina mô tả năm 1782.
Слепышовый восьмизуб или куро-куро (лат. Spalacopus cyanus) — вид мелких южноамериканских грызунов. Единственный представитель рода Spalacopus.
Длина тела 14—20 см, хвоста — 4—7 см. Имеют коричневый окрас и очень маленькие уши.
Обитают Чили в горах до высоты 3000 м.
Слепышовые возьмизубы делают очень длинные горизонтальные норы. Кормятся луковицами, корневищами и клубнями растений. Делают крупные запасы съестного к зиме.
Самка раз в год приносит 5—6 детенышей
Слепышовый восьмизуб или куро-куро (лат. Spalacopus cyanus) — вид мелких южноамериканских грызунов. Единственный представитель рода Spalacopus.
鼢足鼠（学名：Spalacopus cyanus）是啮齿目八齿鼠科中的一种，广泛分布于智利中部地区。群居，善于掘地。[1]
코루로(Spalacopus cyanus)는 데구과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 코루로속(Spalacopus)의 유일종이다.[2] 칠레 중부 지역의 토착종으로 해안가부터 산지까지 다양한 서식지에서 널리 분포한다.[1] 집단을 형성하여 굴을 파거나 생활을 한다.[1]
코루로는 튼튼한 설치류로 큰 머리와 짧은 목 그리고 통통한 몸을 갖고 있다. 털은 짧고 진한 갈색이며, 발은 거무스레한 색조를 띤다. 눈과 귀는 작고 꼬리는 짧고 매끄럽다. 땅 속에서 생활할 수 있게 잘 적응된 몸을 가지고 있다. 앞으로 구부러진 큰 앞니를 가지고 흙을 헤집고 뿌리를 갉아 내며, 튼튼한 앞발로 땅을 파고 강한 뒷발로 굴 입구 쪽으로 흙을 밀어내 옮긴다.[3]
해안선을 따라 알리카후에(32°19'S)부터 로스 시프레세스(34°01'S)까지 그리고 안데스 산맥의 알리카후에(32°19'S)부터 로스 시프레세스(34°01'S)까지의 해발 3500m 이하 지역에서 발견된다.[4] 산악 지대의 산지 초원과 칠레 중부 계곡의 아카시아 사바나 지역, 반-안정화된 모래 언덕 그리고 해안가 초원을 포함한 서식지 범위에서 서식한다.[1]
코루로는 무리 생활을 하는 설치류로 하나의 굴 속에서 수십 마리가 생활을 한다. 그리고 설치류 중에서 특이하게도 떠돌이 생활을 한다. 한 지역에서 더이상 먹이를 구할 수 없을 때, 무리가 다른 지역으로 움직여 새로운 굴을 만든다. 일정한 소리를 내는 종으로 독특한 범위의 소리를 낸다.[3] 코루로는 전적으로 지하에서 먹이를 구하며, 레오코코리네속(Leucocoryne) 식물과[5] 마속(Dioscorea longipes) 식물,[6] 또는 리베르티아속(Libertia), 등심붓꼿속(Sisyrinchium), 알포이아속(Alophia) 식물과 같은 풀과 허브, 지중 식물의 뿌리와 구근 등을 먹는다.[4]
