Dilleniaceae ye la única familia del orde Dilleniales. Foi reconocida por sistemes de clasificación modernos como'l APG II y el APW.
Reconocer poles sos fueyes, con venes secundaries usualmente fuertes y paraleles que van derechu escontra los dientes; ye común la venación terciaria escalariforme, y la llámina ye usualmente aspra; les fueyes tienden a elongarse cuando inda tán endolcaes. La madera ye usualmente d'un vivu marrón. Los pedicelos tán articulaos cerca del ápiz y persisten dempués de que la flor caise; les flores son usualmente conspicuas, con pétalos engurriaos y numberosos estames que se reflexen nel brotu, de normal tienen anteres poroses. Los frutos son pequeños folículos que contienen granes con arucu, la mota ye persistente, dacuando acrescente, y los filamentos tamién son persistentes.
La familia describióse por Richard Anthony Salisbury y espublizóse en The Paradisus Londinensis sub t. 73. 1806[1807].[1] El xéneru tipu ye: Delima L.
Dilleniaceae ye la única familia del orde Dilleniales. Foi reconocida por sistemes de clasificación modernos como'l APG II y el APW.
Dilleniàcia (Dilleniaceae) és una família de plantes amb flor.
La distribució és a les zones tropicals i subtropicals.
Són plantes principalment llenyoses (arbres arbusts i mates) però també n'hi ha d'herbàcies.
El sistema APG II, de 2003 no ubica la família a cap ordre(davant la disjuntiva d'ubicar-lo a l'ordre Caryophyllales o bé en l'ordre Dilleniales). L'assigna directament al clade eudicots superiors.
Les plantes més conegudes de la família de les Dilleniàcies són les espècies que pertanyen al gènere Hibbertia, que tenen ús com a plantes ornamentals. La família consta d'un dotze gèneres amb uns pocs centenars d'espècies. Entre els gèneres més representatius cal citar:
Dilleniàcia (Dilleniaceae) és una família de plantes amb flor.
Dileniovité (Dilleniaceae) je jediná čeleď řádu dileniotvaré (Dilleniales) vyšších dvouděložných rostlin. Jsou to převážně dřeviny se střídavými jednoduchými listy s nápadně souběžnou, zpeřenou žilnatinou a pravidelnými květy. Čeleď zahrnuje přes 300 druhů v 11 rodech. Je rozšířena v tropech celého světa, na jižní polokouli místy přesahuje i do mírného pásu. Plody dilenie indické a některých dalších druhů jsou jedlé. Dilenie a hibercie jsou pěstovány v tropech jako okrasné rostliny.
Zástupci dileniovitých jsou jednodomé nebo výjimečně dvoudomé liány, keře a stromy, výjimečně i bylina|byliny (rod Acrotrema). Listy jsou jednoduché, u většiny zástupců střídavé (vstřícné u jediného madagaskarského zástupce), s celokrajnou nebo zubatou čepelí, bez palistů. Některé druhy dilenií mají křídlaté řapíky, které mohou palisty připomínat. Žilnatina je zpeřená, zpravidla s větším množstvím paralelních postranních žilek. Květy jsou pravidelné nebo částečně dvoustranně souměrné, většinou bílé nebo žluté, převážně oboupohlavné, uspořádané v úžlabních nebo koncových latách, svazečcích nebo thyrsech, případně jednotlivé. Kalich a koruna jsou obvykle tří až pětičetné, u některých zástupců i více. Koruna většinou opadává brzy po rozkvětu. Tyčinek je mnoho, jsou volné nebo částečně srostlé, často je část nahrazena sterilními patyčinkami. Gyneceum je svrchní, apokarpní až synkarpní, tvořené 1 až 5 (20) volnými nebo na vnitřní straně srostlými plodolisty. Každý plodolist obsahuje 1 až mnoho vajíček. Čnělky jsou volné. Plodem je bobule, měchýřek, tobolka nebo nažka. Nepukavé plody jsou u některých zástupců obaleny vytrvalým kalichem, který je u dilenií zdužnatělý. Semena obsahují olejnatý endosperm a malé embryo a často mají míšek.[1][2]
Čeleď zahrnuje 11 rodů a asi 300 až 400 druhů. Největší rody jsou dilenie (Dillenia, asi 60 druhů), Doliocarpus (65) a Tetracera (44 druhů). Rozšíření čeledi je pantropické, na jižní polokouli i s přesahem do teplých oblastí mírného pásu. Rod Tetracera je rozšířen v tropech téměř celého světa. V tropické Americe se vyskytuje asi 70 druhů z 5 rodů.[1]
Nejtypičtějším stanovištěm jsou nížinné tropické lesy. Curatella americana je charakteristická složka jihoamerických savan.
Květy dileniovitých jsou navštěvovány zejména samotářskými včelami a brouky sbírajícími pyl. Semena mnohých druhů rozšiřují ptáci.[1]
Cronquist řadil čeleď Dilleniaceae společně s čeledí pivoňkovité (Paeoniaceae) do řádu Dilleniales v rámci podtřídy Dilleniidae. V systému APG byla zprvu ponechána nezařazená do řádu v rámci jádrových pravých dvouděložných (tzv. Core Eudicots), v aktualizovaném systému APG III je již zařazena do samostatného řádu Dilleniales. Ten tvoří sesterskou skupinu k větvi Rosidae.[3][4]
Dužnaté plody dilenie indické (Dillenia indica), dilenie filipínské (D. philippinensis) i některých dalších asijských druhů jsou jedlé. Konzumují se čerstvé nebo se z nich připravují džemy, osvěžující nápoje ap. Jsou známy též jako sloní jablka. Dilenie a hibercie jsou pěstovány v tropech a subtropech jako okrasné rostliny. Listy kurately americké jsou drsné (obsahují křemičitá tělíska) a místně jsou využívány jako smirkový papír. Kmeny lián z této čeledi obsahují mnoho vody a při přeseknutí slouží v tropickém pralese jako zdroj čisté pitné tekutiny.[1][5][6][7]
Acrotrema, Curatella, Davilla, Didesmandra, Dillenia, Doliocarpus, Hibbertia, Neodillenia, Pinzona, Schumacheria, Tetracera[9]
Dileniovité (Dilleniaceae) je jediná čeleď řádu dileniotvaré (Dilleniales) vyšších dvouděložných rostlin. Jsou to převážně dřeviny se střídavými jednoduchými listy s nápadně souběžnou, zpeřenou žilnatinou a pravidelnými květy. Čeleď zahrnuje přes 300 druhů v 11 rodech. Je rozšířena v tropech celého světa, na jižní polokouli místy přesahuje i do mírného pásu. Plody dilenie indické a některých dalších druhů jsou jedlé. Dilenie a hibercie jsou pěstovány v tropech jako okrasné rostliny.
Dilenie D. suffruticosa na indonéské známceDie Rosenapfelgewächse (Dilleniaceae) sind die einzige Familie der Ordnung Dilleniales innerhalb der Bedecktsamigen Pflanzen (Magnoliopsida). Sie kommen von den Tropen über die Subtropen bis in die warm gemäßigten Zonen vor.
Die Taxa der Familie Dilleniaceae sind in den meisten Merkmalen sehr variabel:
Es sind große meist laubabwerfende, verholzende Pflanzen: Bäume, Sträucher oder Lianen, selten sind es ausdauernde krautige Pflanzen (Acrotema).[1]
Meist sind die Laubblätter voll ausgebildet, bei einigen Arten sind sie aber stark reduziert. Bei manchen Arten stehen die Laubblätter nur in einer grundständigen Rosette, bei den meisten Arten sind sie aber an den Zweigen verteilt, wobei sie meist wechselständig und spiralig, selten gegenständig (Hibbertia coriacea) an den Zweigen angeordnet sind. Die Laubblätter sind meist in Blattstiel und -spreite gegliedert. Die oft lederigen Blattspreiten sind meist einfach und oft gelappt. Die Blattränder sind glatt oder gesägt. Die geflügelten Nebenblätter sind mit den Blattstielen verwachsen oder sie fehlen.[1]
Die Blüten stehen einzeln oder sind in endständigen zymösen oder traubigen Blütenständen zusammengefasst.
Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch bis zygomorph und sind meist fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Es gibt meist fünf (3 bis 20, mehr als 14 bei Tetracera) freie Kelchblätter. Die (zwei bis) meist fünf freien, weißen oder gelben Kronblätter können zweigeteilt sein.[1] Es sind meist 15 bis 150 (zentrifugal vermehrte), selten ein bis zehn, freie oder verwachsene Staubblätter vorhanden, sie sind entweder alle fertil oder teilweise steril. Die basifixen Staubbeutel öffnen sich mit Poren oder Längsschlitzen.[1] Meist zwei bis sieben (ein bis 20) Fruchtblätter sind meist frei oder zu einem synkarpen oberständigen Fruchtknoten verwachsen. In jeder Blüte gibt es so viele Griffel wie Fruchtblätter.[1]
Als Früchte werden meist Balgfrüchte oder Nussfrüchte, seltener Kapselfrüchte oder Beeren gebildet. Die Früchte sind oft noch vom Kelch umgeben. Balgfrüchte und Nussfrüchte sind meist in Sammelfrüchten zusammengefasst. Die Früchte enthalten einen bis viele Samen. Die Samen haben oft einen Arillus.[1]
Die Chromosomengrundzahlen betragen x = 4, 5, 8, 10, 12, 13.[1]
Die Familie Dilleniaceae wurde 1807 durch Richard Anthony Salisbury in The Paradisus Londinensis, bei Tafel 73 aufgestellt. Typusgattung ist Dillenia L.[2] Synonyme für Dilleniaceae Salisb. nom. cons. sind: Delimaceae Martius, Hibbertiaceae J.Agardh, Soramiaceae Martynov.
Nach APG III, 2009 hatten die Dilleniaceae innerhalb der Kerneudikotyledonen keine stabile Position. Sie wurden daher keiner Ordnung zugeteilt.[3] Nach APG IV, 2016 steht die Familie in der eigenen Ordnung Dilleniales DC. ex Bercht. & J.Presl.[4]
Die Ordnung Dilleniales wurde 1820 durch Augustin-Pyrame de Candolle in Bedřich Všemír von Berchtold und Jan Svatopluk Presl: O Prirozenosti Rostlin, S. 223 aufgestellt.
Die Familie Dilleniaceae wird in vier Unterfamilien gegliedert und enthält etwa zwölf Gattungen mit 300 bis 410 Arten:[5]
Die Rosenapfelgewächse (Dilleniaceae) sind die einzige Familie der Ordnung Dilleniales innerhalb der Bedecktsamigen Pflanzen (Magnoliopsida). Sie kommen von den Tropen über die Subtropen bis in die warm gemäßigten Zonen vor.
Famîleya gulsêvikan (Dilleniaceae) famîleyeke riwekan a serbixwe ye. Ango girêdayî ti komê nîne. Li ser riwekên kulîlkdar (Magnoliopsida) tê hejmartin. Li cihên tropîk û subtropîk diçên.
Famîleya gulsêvikan, Dilleniaceae sala 1806/7'ê ji aliyê Richard Anthony Salisbury ve, di The Paradisus Londinensis, sub, 73'yê de hatiye binavkirin. Navên din ên famîleyê: Delimaceae Martius, Hibbertiaceae J.Agardh, Soramiaceae Martynov. in.
Di famîleya Dilleniaceae de 4 jêrefamîle, 12 cins, bi qasî 65 cure hene:
Famîleya gulsêvikan (Dilleniaceae) famîleyeke riwekan a serbixwe ye. Ango girêdayî ti komê nîne. Li ser riwekên kulîlkdar (Magnoliopsida) tê hejmartin. Li cihên tropîk û subtropîk diçên.
Dilleniaceae is a family of flowering plants with 11 genera and about 430 known species.[2] Such a family has been universally recognized by taxonomists. It is known to gardeners for the genus Hibbertia, which contains many commercially valuable garden species.
The family is found in the tropics and subtropics plus all of Australia. Most of the members in it are woody plants - lianas or trees such as Dillenia - but herbaceous species such as Hibbertia are also present in Dilleniaceae. The leaves of the plants in the family are wide and well-developed, but in certain species of Hibbertia they are strongly modified. The flowers are mainly showy and colorful with visible reproductive components. Buzz pollination is common in the group.[3] Fruits of some species, such as Dillenia indica (elephant apple), are edible.
The position of the family in the phylogenetic tree and its classification among the other eudicots is uncertain.[4] Some studies suggested that Dilleniaceae may be sister to Rhabdodendraceae a clade that was thought to be sister to all the rest Caryophyllales. The caryophyllid Rhabdodendron and the members in the family with the questionable placement in fact share some morphological characteristics, but it has been found that Rhabdodendraceae is actually sister only to the core members of its order.
Another possible situation places Dilleniaceae as an ancient group, sister to the superrosidae clade (the family shares some common morphology with Vitales) but this is not absolutely proven.
The APG II system, of 2003 (unchanged from the APG system of 1998), also recognizes this family, unplaced as to order, assigned to the clade core eudicots.
APG II debates either including it in order Caryophyllales or reinstating the order Dilleniales for just this one family, but decides to leave it unplaced.
The family is remarkable because of its variability of morphological characteristics that now are much steadier in other Angiosperm groups. Thus, Dilleniaceae may be an ancient clade that expresses some phylogenetic relation between the higher Eudicots and the rather more primitive groups.[5] It is estimated that the clade diverged around 115 million years ago in the Mid Cretaceous, but the crown group was formed much later - only 52 million years before the present.[6]
Dilleniaceae is a family of flowering plants with 11 genera and about 430 known species. Such a family has been universally recognized by taxonomists. It is known to gardeners for the genus Hibbertia, which contains many commercially valuable garden species.
La Dileniacoj (Dilleniaceae) estas plantofamilio ene de la Angiospermoj (Magnoliopsida). Ili troviĝas de la tropikoj, trans la subtropikoj ĝis la varme moderaj zonoj.
La taksono de la familio Dileniacoj estas en la plej multaj ecoj tre variaj.
La plantoj de tiu familio estas grandaj, plej ofte deciduaj , lignecaj plantoj: arboj, arbustoj aŭ lianoj, malofte multjaraj herbaj plantoj (Acrotema).
Plej ofte la folioj estas plene elkreskintaj, ĉe kelkaj specioj ili estas multe reduktitaj. Ĉe kelkaj specioj la folioj nur staras en baza rosedo, ce la plej multaj specioj la folioj estas distribuitaj ce la branĉoj, alterne starantaj kaj spirale, malofte kontraŭstarantaj (Hibbertia coriacea). La folioj kun tigoj estas simplaj kaj ofte lobaj. La folirando estas glata aŭ segildenta. La flugilformaj stipuloj kunkreskis kun la folitigoj aŭ mankas.
La floroj staras unuope aŭ estas kunigitaj en finestarantaj zimaj aŭ grapolaj floraroj.
La duseksaj floroj estas radiarsimetriaj ĝis zigomorfaj kaj plej ofte kvinnombraj. Ekzistas plej ofte kvin (3 ĝis 20, pli ol 14 ĉe Tetracera) liberaj sepaloj. La (du ĝis) plej ofte kvin liberaj, blankaj aŭ flavaj petaloj povas havi du partojn. Ekzistas plej ofte 15 ĝis 150, malofte unu ĝis dek kunkreskintaj stamenoj, kiuj aŭ ĉiuj estas fekundaj aŭ parte sterilaj.
Kiel fruktoj ekzistas plej ofte folikloj aŭ nuksfruktoj, pli malofte kapsulfruktoj aŭ beroj. La fruktoj ofte estas ĉirkaŭitaj de kaliko. Folikloj kaj nuksfruktoj estas ofte kunigitaj kiel agregataj fruktoj. La fruktoj havas unu ĝis multajn semojn. La semoj havas ofte arilon.
La familio de la Dileniacoj (Dilleniaceae) estis starigita 1806/7 fare de Richard Anthony Salisbury en The Paradisus Londinensis, sub, tabulo 73. Tipa genro estas Dillenia L. sinonimoj por la Dilleniaceae SALISB. estas: Delimaceae MARTIUS, Hibbertiaceae J.AGARDH, Soramiaceae MARTYNOV.
La familio Dilleniaceae estas dividita en kvar subfamilioj kaj ĉirkaŭ 12 genroj kun 300 ĝis 410 specioj. •subfamilio Doliocarpoideae J.W.HORN: kun ĉ.kvin genroj kaj ĉirkaŭ 65 specioj:
La Dileniacoj (Dilleniaceae) estas plantofamilio ene de la Angiospermoj (Magnoliopsida). Ili troviĝas de la tropikoj, trans la subtropikoj ĝis la varme moderaj zonoj.
Dilleniaceae es la única familia del orden Dilleniales. Fue reconocida por sistemas de clasificación modernos como el APG II y el APW.
Se reconoce por sus hojas, con venas secundarias usualmente fuertes y paralelas que van derecho hacia los dientes; es común la venación terciaria escalariforme, y la lámina es usualmente áspera; las hojas tienden a elongarse cuando todavía están enrolladas. La madera es usualmente de un vivo marrón. Los pedicelos están articulados cerca del ápice y persisten después de que la flor se cae; las flores son usualmente conspicuas, con pétalos arrugados y numerosos estambres que se reflejan en el capullo, normalmente tienen anteras porosas. Los frutos son pequeños folículos que contienen semillas con arillo, el cáliz es persistente, a veces acrescente, y los filamentos también son persistentes.
La familia fue descrita por Richard Anthony Salisbury y publicado en The Paradisus Londinensis sub t. 73. 1806[1807].[1] El género tipo es: Delima L.
Dilleniaceae es la única familia del orden Dilleniales. Fue reconocida por sistemas de clasificación modernos como el APG II y el APW.
Les Dilleniaceae sont une famille de plantes dicotylédones qui comprend 400 espèces réparties en 10 à 11 genres.
Ce sont des arbres, des arbustes, des lianes et quelques plantes herbacées, certains adaptés aux zones arides, des régions tempérées-chaudes, subtropicales et tropicales.
Le nom vient du genre-type Dillenia nommé par Linné en hommage au botaniste britannique d'origine allemande Johann Jacob Dillenius (1684–1747), qui accuillit Linné à Oxford in 1736[1].
En classification phylogénétique APG II (2003) cette famille était directement rattachée au noyau des Dicotylédones vraies.
Le Angiosperm Phylogeny Website les situe dans l'ordre des Dilleniales.
En classification phylogénétique APG III (2009) cette famille est toujours rattachée au noyau des Dicotylédones vraies.
En classification phylogénétique APG IV (2016) l'ordre des Dilleniales est de nouveau admis.
Selon NCBI (17 janvier 2017)[2] :
Selon Angiosperm Phylogeny Website (17 janvier 2017)[3] :
DELTA Angio (17 janvier 2017)[4]
Selon ITIS (17 janvier 2017)[5] :
Selon NCBI (27 avr. 2010)[6] :
Les Dilleniaceae sont une famille de plantes dicotylédones qui comprend 400 espèces réparties en 10 à 11 genres.
Ce sont des arbres, des arbustes, des lianes et quelques plantes herbacées, certains adaptés aux zones arides, des régions tempérées-chaudes, subtropicales et tropicales.
Dilenijevke (Dilleniaceae), biljna porodica u vlastitom redu Dilleniales kojoj pripada jedanaest rodova sa preko 500 vrsta. Ime je dobila po rodu vazdazelenog korisnog drveća dilenija (Dillenia) iz suptropskih i tropskih krajeva Azije, Australazije i otoka u Indijskom oceanu.
Cronquist je u red Dilleniales svrstao unutar podrazreda Dilleniidae sa porodicama Dilleniaceae i božurovke (Paeoniaceae), dok Takhtajan u ovaj red uključuje samo porodicu Dilleniaceae.[1]
Dilenijevke (Dilleniaceae), biljna porodica u vlastitom redu Dilleniales kojoj pripada jedanaest rodova sa preko 500 vrsta. Ime je dobila po rodu vazdazelenog korisnog drveća dilenija (Dillenia) iz suptropskih i tropskih krajeva Azije, Australazije i otoka u Indijskom oceanu.
Cronquist je u red Dilleniales svrstao unutar podrazreda Dilleniidae sa porodicama Dilleniaceae i božurovke (Paeoniaceae), dok Takhtajan u ovaj red uključuje samo porodicu Dilleniaceae.
Dilleniaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam klad core Eudikotil namun belum diurutkan di bawah bangsa apa pun. Penelitian lebih lanjut kemudian memastikan bahwa suku ini berdiri sendiri dan berada di bawah Dilleniales.
Dilleniaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam klad core Eudikotil namun belum diurutkan di bawah bangsa apa pun. Penelitian lebih lanjut kemudian memastikan bahwa suku ini berdiri sendiri dan berada di bawah Dilleniales.
Dilleniaceae Salisb. è una famiglia di angiosperme appartenente al clade delle Eudicotiledoni centrali (o core eudicots). È l'unica famiglia nota dell'ordine Dilleniales.[1][2]
La famiglia comprende specie rampicanti, arbusti e alberi alti sino a 30 m.[3]
Le foglie sono alternate, picciolate, disposte a spirale, con margine intero o dentato, usualmente con numerose venature laterali parallele.
L'infiorescenza può essere terminale, ascellare o ramiflora, con conformazione panicolata, racemosa, cimosa, glomerata, o fascicolata. I fiori sono per lo più actinomorfi o raramente zigomorfi.
I frutti sono follicoli o capsule, con semi spesso dotati di arillo.
La famiglia comprende piante ermafrodite che si riproducono per impollinazione entomogama ad opera di imenotteri e ditteri.[4]
Le foglie di alcune specie (Doliocarpus spp., Tetracera spp.) presentano delle cavità note come domazie che offrono ospitalità alle formiche.
La famiglia è presente nella zona tropicale e subtropicale di America, Africa, Asia e Oceania.[5]
La famiglia comprende i seguenti generi:[2]
Dilleniaceae Salisb. è una famiglia di angiosperme appartenente al clade delle Eudicotiledoni centrali (o core eudicots). È l'unica famiglia nota dell'ordine Dilleniales.
Dilenijiniai (Dilleniaceae) – magnolijūnų (Magnoliophyta) augalų šeima, kuriai priklauso medžiai ir žoliniai augalai.
Paplitę tropinio ir subtropinio klimato zonose.
Šeimoje yra 11 genčių, apie 400 rūšių.
Dilenijiniai (Dilleniaceae) – magnolijūnų (Magnoliophyta) augalų šeima, kuriai priklauso medžiai ir žoliniai augalai.
Paplitę tropinio ir subtropinio klimato zonose.
Šeimoje yra 11 genčių, apie 400 rūšių.
Dilleniaceae is de botanische naam voor een familie van tweezaadlobbige planten. Ze is bekend onder tuinders vanwege het geslacht Hibbertia, dat veel commercieel waardevolle soorten bevat.
Deze familie wordt universeel erkend door systemen voor plantentaxonomie, ook door het APG-systeem (1998) en het APG II-systeem (2003). Die laatste systemen plaatsen de familie niet in een orde, alhoewel de mogelijkheid genoemd wordt een orde Dilleniales te herstellen voor deze ene familie. Dit laatste is de keuze van de Angiosperm Phylogeny Website en de NCBI-website. Ook het Cronquist systeem (1981) plaatste deze familie in een orde met die naam.
De familie bestaat uit enkele honderden soorten in een klein dozijn geslachten, die in de tropen en subtropen en geheel Australië voorkomen. De soorten zijn meestal houtige planten, maar variëren van kruidachtige planten tot grote bomen.
De bladeren zijn enkelvoudig en afwisselend, steunblaadjes zijn afwezig of vleugelachtig en vergroeid met de stengel. De bloemen zijn veelzijdig symmetrisch, meestal tweeslachtig maar soms eenslachtig. Het bloemdek bestaat uit vijf kelkbladeren en meestal vijf kroonbladeren die dakpansgewijs over elkaar liggen. Het androecium bevat talrijke gescheiden of gebundelde meeldraden. Het gynoecium bevat meerdere gescheiden, enkelvoudige stampers, elk met een bovenstandig, eenhokkig vruchtbeginsel met één tot veel zaadknoppen. De vrucht is een kokervrucht of bes-achtig.
Dilleniaceae is de botanische naam voor een familie van tweezaadlobbige planten. Ze is bekend onder tuinders vanwege het geslacht Hibbertia, dat veel commercieel waardevolle soorten bevat.
Deze familie wordt universeel erkend door systemen voor plantentaxonomie, ook door het APG-systeem (1998) en het APG II-systeem (2003). Die laatste systemen plaatsen de familie niet in een orde, alhoewel de mogelijkheid genoemd wordt een orde Dilleniales te herstellen voor deze ene familie. Dit laatste is de keuze van de Angiosperm Phylogeny Website en de NCBI-website. Ook het Cronquist systeem (1981) plaatste deze familie in een orde met die naam.
De familie bestaat uit enkele honderden soorten in een klein dozijn geslachten, die in de tropen en subtropen en geheel Australië voorkomen. De soorten zijn meestal houtige planten, maar variëren van kruidachtige planten tot grote bomen.
De bladeren zijn enkelvoudig en afwisselend, steunblaadjes zijn afwezig of vleugelachtig en vergroeid met de stengel. De bloemen zijn veelzijdig symmetrisch, meestal tweeslachtig maar soms eenslachtig. Het bloemdek bestaat uit vijf kelkbladeren en meestal vijf kroonbladeren die dakpansgewijs over elkaar liggen. Het androecium bevat talrijke gescheiden of gebundelde meeldraden. Het gynoecium bevat meerdere gescheiden, enkelvoudige stampers, elk met een bovenstandig, eenhokkig vruchtbeginsel met één tot veel zaadknoppen. De vrucht is een kokervrucht of bes-achtig.
Dilleniaceae er en plantefamilie med 10-12 slekter og omkring 800 arter i tropene og subtropene, inklusive hele Australia. Familien plasseres i APG IV-systemet i en egen orden, Dilleniales, som eneste familie etter å ha vært uplassert i APG III-systemet.
Artene er trær, busker eller lianer, noen ytterst få er urter. Bladene er oftest enkle og alternerende.
I Cronquist-systemet (1988) ble familien plassert i ordenen Dilleniales sammen med Peonfamilien, men denne familien plasseres i APG III i Saxifragales.
Slektene Adrastaea og Soramia er usikre, resten av slektene nedenfor er allment anerkjent. Familien og slektene under den kan da defineres som følgende gruppering, med noen utvalgte arter angitt:
Familie Dilleniaceae
Dilleniaceae er en plantefamilie med 10-12 slekter og omkring 800 arter i tropene og subtropene, inklusive hele Australia. Familien plasseres i APG IV-systemet i en egen orden, Dilleniales, som eneste familie etter å ha vært uplassert i APG III-systemet.
Artene er trær, busker eller lianer, noen ytterst få er urter. Bladene er oftest enkle og alternerende.
I Cronquist-systemet (1988) ble familien plassert i ordenen Dilleniales sammen med Peonfamilien, men denne familien plasseres i APG III i Saxifragales.
A família Dilleniaceae, única família da ordem Dilleniales, possui 12 gêneros e entre 300 e 500 espécies, tem distribuição Pantropical dos quais seis gêneros ocorrem no neotrópico[1]. Encontradas desde o México até o Paraguai, na América do Sul, na África e na Australásia, sendo esses os três maiores centros de diversidade[2]. Apresentam-se de diversas formas como árvores, arbustos, subarbustos eretos ou escandentes, lianas (trepadeiras) lenhosas e, em algumas raras vezes, em forma de ervas[3].
No Brasil são encontrados 6 gêneros (todos os gêneros neotrópicos), sendo aproximadamente 82 espécies[4] [5] [6] das quais as mais conhecidas são: lixeira (C. americana) e espécies do gênero Davilla Vand, ambas possuem propriedades fitoterápicas.Encontramos também a Dillenia indica, nativa do sudeste asiático e inserida no Brasil.
Um botânico alemão nascido em Darmstadt no ano de 1684 chamado Johann Jacob Dillen (Dillenius) foi o responsável por encabeçar diversos estudos descrevendo novas espécies principalmente de musgos e cogumelos. Trabalhou na coleção de plantas de William Sherard, do qual o levou para a Inglaterra, introduzindo o em excursões científicas pelo interior inglês e também no País de Gales. Quando faleceu em 1728, Dillenius deixou uma enorme quantia em dinheiro para a Universidade de Oxford além de sua enorme coleção de livros e plantas.
Linnaeus dedicou-lhe a sua Crítica Botânica e nomeou o gênero Dillenia em sua homenagem.[7]
Árvores, arbustos ou cipós, raramente subarbustos ou ervas rizomatosas; Possuem revestimento esclerosado e/ou silicificado às vezes também com tricomas fasciculados; tricomas glandulares muito raros; Plantas sinóticas, ou raramente androdioicas e funcionalmente dióicas[8].
Suas folhas são dispostas em espiral, sendo raramente opostas; lâminas pecioladas ou incomumente sésseis, simples, raramente compostas; margens inteiras ou dentadas; venação cruzada, semicruzada, broquidódroma, ou eucamptódroma, frequentemente retos,com venação secundária paralela terminando nos dentes (quando presentes), e terciárias rigidamente percorridos; não possuem estípulas, mas o pecíolo às vezes possuem asas persistentes ou asas amplexicas caducas, e muitas vezes com uma ampla inserção[8]
Possui um terminal de inflorescências, axilares ou ramiflorosos, dos quais são determinados; frequentemente um tirsóide com inflorescências cincinadas ou parcialmente modificadas, com uma panícula ou mônada, às vezes um botrióide ou cinccino; pedicelos comumente com articulação apical. As flores variam de pequenas a muito grandes, actinomórficas ou (principalmente no androécio) monossimétricas, hipógenas ou muito raramente epígenas, sem néctar; receptáculo plano ou raramente cônico; sépalas com distribuição (3) 4-5 (-18), iguais a desiguais, tipicamente livres, vão de membranáceas a coriáceas, imbricadas (quincuncial quando 5), sempre persistente, ligeiramente ou substancialmente acrescente na fruta; pétalas com distribuição (2) 3–5 (–7), livres, elípticas ou obovadas, muitas vezes emarginadas, sendo tipicamente brancas ou amarelas, frequentemente embrulhadas em botão, imbricadas (quincuncial quando 5); estames entre (1 ou 3–) 5–400 (–900), às vezes parcialmente estaminodiais, tipicamente marcescente, livres ou às vezes filamentosos basais, quase totalmente connados e normalmente agrupados em 1, 2, 3 ou 5 fascículos, raramente formando um tubo curto. Possuem anteras basifixas, ditecal e tetrasporangiados, variando de linear, oblongas a subglobulosas, com deicências via fendas longitudinais, fendas apicais, ou poros apicais; seu gineceu varia de apocárpico a, menos frequentemente, hemissíncarposo, de 1–10 (–20) carpelos dispostos em 1 verticilo (muito raramente 2 verticilos); estigmas puntiformes, óvulos com 1-80, anátropos a campilótropo, quando 1, apótropo, quando 1-2, 1 apótropo e 1 epítropo, ereto ou quando 4 ou mais, pleurótropo e sintrópico, bitegumentado, crassinucelado; placentação submarginal, em 2 (4, 6) fileiras verticais ou basais quando os óvulos 1–2[1].
O fruto possui comumente um folículo ou agregado de folículos ou indeiscente e cercado pelas sépalas carnudas e crescentes, possuindo de forma menos frequente uma cápsula carnuda, baga ou agregado de nutlets; seu arilo é carnoso, oleoso ou ceroso, funicular, raramente vestigial; o revestimento da semente possui tipicamente uma endotesta firmemente esclerotizada ou às vezes cutinizada; raphe curto; endosperma carnudo, oleoso ou às vezes também amiláceo, sendo este abundante; embrião em linha reta[1].
A família Dilleniaceae tem um histórico incerto de classificação na árvore filogenética de angiospermas [9], apenas a partir de 2016 (APG IV) foi oficialmente considerada uma família da ordem Dilleniales, e localizada no grupo das core eudicots (eudicotiledôneas nucleadas/nucleares/centrais). São consideradas nesse grupo pois apresentam os ácidos gálico e elágico, além de que a hipótese aceita é de que ela tenha passado por um processo de modificação do seu genoma, processo esse de certa forma "coletivo", que teria sido responsável pela maior diversidade morfológica e genética em Angiospermas, essas modificações surgiram há mais de 100 milhões de anos e cada estudo indica um ano diferente para tal[10]. Dessa forma, as core eudicots são consideradas novas Angiospermas, por questão da idade de surgimento.
Nessa classificação temos que Dilleniales é uma ordem dentro de Pentapetalae, á que a maioria de suas flores são pentâmeras além de apresentar características semelhantes no endosperma. Por apresenta características divergentes mesmo dentro de sua família sua classificação é complicada.
Foi em 2003, com a publicação do APG II que houve o reconhecimento de Dilleniaceae como família, mas, por nessa época não aceitarem a publicação de uma ordem com apenas uma família (ordem monotípica), ela não foi colocada em nenhuma ordem nem encaixada na filogenia de Angiosperma, mas muito se especulava sobre sua proximidade com Vitaceae [11]. Há pesquisas relacionando Dilleniaceae com Caryophilalles e também Dilleniaceae com Vitaceae (e foi colocada a questão de Dillenaceae pertencer as Rosídeas já que possui estípulas).[12]
Estudos mais recentes (2019) apontam uma relação mais próxima de Dilleniaceae com as Superrosídeas, mostrando que esses grupos seriam irmãos, com 91% de correlação entre os genes (bootstrap 91)[13]. Obviamente isso não necessariamente implica que todas as espécies entre Dilleniaceae e Superrosídeas estejam 91% relacionadas, mas sim que, de acordo com as espécies utilizadas e a partir da análise do genoma dos cloroplastos pode-se fazer essa constatação.
De todo modo, ainda há estudos que correlacionam Dilleniaceae/Dilleniales como grupo irmão de Superasterídes [14], Caryophyllales[15], Berberidopsidales [16] , Superrosídeas e até de Gunnerales. Cada estudo capta uma análise diferente do genoma, uma analisa os genes dos cloroplastos, outras a perda de genes, uma das análises foi a a perda total do gene RPD2-D, outro ponto analisado é a presença de compitum (no caso de Dilleniaceae ele é extragineceal), que a depender do seu tipo (existem 3 classificações) pode ser considerado como característica de eudicotiledôneas basais, o que classificaria Dilleniales irmã de Gunnerales.[17]
As características entre os gêneros de Dilleniaceae variam bastante, tanto que ela pode se apresentar de diferentes formas como arbustos, árvores ou lianas lenhosas, bem como apresentar de 1 a 900 estamos entre outras características morfológicas, afim de uma melhor analise, Horn (2009) [1] propôs uma classificação a partir de análises moleculares dos plastídeos, e não apenas separando-as em gêneros por sua distribuição sendo ela Pantropical ou Neotropical.Nesse caso, os gêneros são separados em 4 subfamílias, uma delas a Delimoideae, com um único gênero, Tetracera L. (ca. 20 espécies), grupo irmão das outras subfamílias, sendo elas Doliocarpoideae ( gêneros de distribuição apenas Neotropical), com os gêneros Curatella, Davilla, Doliocarpus, Neodillenia e Pinzona; subfamília Dillenioideae, com os gêneros Acrotrema, Didesmandra, Dillenia, and Schumacheria, distribuídos pela Ásia e parte da Oceania e Hibbertioideae com espécies restritas á Oceania, com os gêneros Hibbertia, Adrastaea e Pachynema.
O gênero Schumacheria é considerado o mais "primitivo"/basal por conter características mais próximas das angiospermas basais do que das eudicotiledôneas nucleares.
Existe uma variação entre a vernação foliar em Dilleniaceae, com esse estudo de Horn[1] foi comprovado que não verdade essa ampla variação se dá, na maioria das vezes, em Hibbertia, dessa forma, podemos considerar essa característica como derivada em Hibbertia enquanto que o alto nível de organização das nervuras nas folhas de Dilleniaceae é considerado uma plesiomorfia da família.
Foi constatado um parafiletismo em Hibbertioideae, assim como em Dillenioideae.
Sua distribuição vai desde o Brasil até a Austrália, sempre presentes em locais úmidos ou estacionais, frequentemente em florestas sempre-verdes, semideciduais e nas savanas. Na África continental há um único gênero da família, sendo este Tetracera, do qual é o único de ocorrência pantropical, sendo este gênero também presente no Cerrado Brasileiro. Dillenioideae possui distribuição de Madagascar até o Sri Lanka e o Sul e Leste da índia, ao sudeste da Ásia e do Pacífico (norte da Austrália e Fiji), sendo Schumacheria endêmica para o Sri Lanka. Doliocarpoideae, que possui 4-5 gêneros, possui um centro de diversidade no Brasil, sendo endêmicos para os neotrópicos. Hibbertioideae é a maior subfamília, possuindo provavelmente mais espécies que a família como um todo, sendo estas principalmente endêmicas da Austrália, com distribuição em Madagascar (1 spp.), Nova Caledônia (24 spp.), Fiji (1 spp.) e Nova Guiné (2 spp.). Esta família tem uma distribuição significativa no sul temperado da Austrália, e a região da Província Botânica do Sudoeste da Austrália se encontra como a região de maior riqueza de espécies desta subfamília, e talvez até de toda a família Dilleniaceae. Didesmandra é encontrada apenas em Sarawak, Borneo, e Acrotrema contém sete espécies endêmicas do Sri Lanka, uma espécie nos Ghats Ocidentais da Índia, e outra desde o sul da Tailândia e Mianmar ao norte de Sumatra[18].
O grupo possui cinco gêneros e cerca de 40 espécies no Brasil. O gênero Curatella Linn, com apenas um representante, Curatella americana L., a famosa “Lixeira”, característico das savanas Neotropicais, possui ocorrência do sul do México até a Bolívia e São Paulo, no Brasil. Um dos gêneros mais diversificados desta família com cerca de 30 espécies Neotropicais de lianas é a Davilla Vandl., caracterizados como arbustos eretos ou escandentes, distribuídas desde o leste do México, até Bolívia e Paraguai, com centro de diversidade no nordeste brasileiro. Doliocarpus Roland, possui ampla distribuição Neotropical, com aproximadamente 45 espécies de lianas lenhosas, sendo distribuídas principalmente na região Amazônica, desde o leste do México até Paraguai e Brasil. Pinzona Mart. & Zucc., possui uma única espécie, Pinzona coriacea Mart. & Zucc., da qual é uma liana lenhosa das florestas amazônicas e América Central. Tetracera Linn., apresenta número vasto de lianas lenhosas de ocorrência pantropical, com espécies na Amazônia, como “cipó-d`água” e “orelha-de-onça” sendo alguns representantes deste grupo. Estudos recentes sobre as Dilleniáceas incluíram cinco gêneros e 80 espécies Neotropicais, desde então cerca de 30 novas espécies e um novo gênero foram adicionados a esta família, dentre elas destacamos Tetracera boomii da floresta de restinga e cerrado, descrita por Aymard[19][20].
No Brasil, encontramos 36 espécies no domínio da Mata Atlântica, 31 na região Amazônica e 14 no Cerrado (região fitogeográfica típica para a família - o local que é mais abundante não mais rico em espécies-) [6]
As primeiras investigações sugeriram que os besouros eram os polinizadores primários de flores de espécies de Hibbertia, bem como a família Dilleniaceae como um todo. No entanto, trabalhos mais recentes indicam que suas flores são principalmente polinizadas por abelhas.
Enquanto as flores aparentemente não possuem néctar, o pólen serve como única recompensa para os polinizadores. Em Dillenia spp. e Hibbertia spp. com anteras apicalmente porosas, as abelhas removem o pólen das anteras por meio de vibrações torácicas. Em Hibbertia, as abelhas às vezes também usam suas patas dianteiras para raspar o pólen dos poros das anteras. Existem na literatura quatro relações de polinizadores em Hibbertia que estão relacionadas com as diversas arquiteturas florais neste gênero. Desse modo, mesmo que em diferentes espécies de Hibbertia (H. fasciculata e H. stricta) abelhas da mesmo gênero são as responsáveis pela polinização, o pólen é depositado em lugares diferentes nos corpos das mesmas, dos quais são pegos por estigmas que interceptam as abelhas em locais apropriados de seus corpos. Por isso, variação na arquitetura floral entre espécies simpatricas de Hibbertia podem funcionar como uma espécie de mecanismo interespecífico de isolamento. Enquanto as abelhas das famílias Colletidae e Halictidae são aparentemente os polinizadores primários de Hibbertia spp., moscas comedoras de pólen da família Syrphidae podem ser polinizadores secundários em algumas espécies. Há relatos de flores com morfologia originalmente correlacionadas com dois modos de polinização (ambos envolvem polinização por zumbido por abelhas Xylocopa) em Dillenia spp. Observações da biologia da polinização de Dillenia spp. em habitats nativos também indicam visitação ou polinização por abelhas (Apis, Ceratina, Melipona e especialmente Xylocopa)[4].
Em alguns gêneros de Dilleniaceae, existem espécies que vivem em hábitats que possuem certa frequência de queimadas naturais, e por isso sua evolução foi pautada juntamente a esse fato. Por consequência, tais espécies possuem tronco com casca grossa resistente ao fogo, sendo exemplos de gêneros Davilla e Curatella.
As flores de Dilleniaceae, apesar de seu tamanho muito grande às vezes, possuem um período de antese curto. A hibridização de Hibbertia, e talvez em toda a família, se configura como um evento extremamente raro. Hibbertia hypericoides é protogínica, sendo esta e outras espécies do gênero autoférteis, embora a autogamia não pareça ocorrer aqui. A presença de dioicia funcional presente nas espécies neotropicais de Tetracera reforça a polinização cruzada. As flores de Hibbertia hirsuta normalmente possuem apenas um único estame e são provavelmente cleistogâmicas[18].
Fitoquímica. Polifenóis são proeminentes e diversificados incluindo taninos hidrolisáveis e elagitaninos, já os alcalóides são raros[21]. Quanto ao ácido betulínico, se acumula principalmente na casca, e parece ser uma característica regular da família[22]. A diversidade de flavonóides é alta, e além dos agliconas e glicosídeos comuns, também foram encontrados alguns compostos O-metilados incomuns, alem de sulfato de flavonol, possuindo estes dois últimos uma associação próxima[23]
As folhas de C. americana são usadas popularmente para arear peças de alumínio como panelas e outros utensílios domésticos por serem abrasivas (por isso é conhecida como lixeira).[24]
Estudos recentes analisam a segurança do uso de C. americana (lixeira) em tratamentos médicos, já que é de conhecimento popular que o chá da casca da planta tinham efeito antioxidante, anti-inflamatório, cicatrizante, os estudos analisam os extratos das folhas e da casca como potenciais no tratamento de diabetes, artrite, hepatite, além de seu potencial como antifúngico e tratamento de outras comorbidades.[25] [17]
O número de estudos sobre o tema ainda é baixo, mas por possuir diversos compostos fenólicos,terpenos, saponinas e outros compostos de intereses para a indústria farmacêutica, biológica e agrícola esse número tende a subir.
Além disso, existem estudos promissores para o uso da espécie como bioindicadora em regiões auríferas (área de jazidas), já que a planta apresentaria altos índices de ouro e prata em suas folhas quando está localizada próxima a essas regiões.[26]
|pmc=
(ajuda). PMID 24533922. doi:10.1186/1471-2148-14-23. Consultado em 30 de junho de 2021 |titulo=
at position 55 (ajuda) |publicado=
at position 34 (ajuda); line feed character character in |jornal=
at position 34 (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link) A família Dilleniaceae, única família da ordem Dilleniales, possui 12 gêneros e entre 300 e 500 espécies, tem distribuição Pantropical dos quais seis gêneros ocorrem no neotrópico. Encontradas desde o México até o Paraguai, na América do Sul, na África e na Australásia, sendo esses os três maiores centros de diversidade. Apresentam-se de diversas formas como árvores, arbustos, subarbustos eretos ou escandentes, lianas (trepadeiras) lenhosas e, em algumas raras vezes, em forma de ervas.
No Brasil são encontrados 6 gêneros (todos os gêneros neotrópicos), sendo aproximadamente 82 espécies das quais as mais conhecidas são: lixeira (C. americana) e espécies do gênero Davilla Vand, ambas possuem propriedades fitoterápicas.Encontramos também a Dillenia indica, nativa do sudeste asiático e inserida no Brasil.
Hibbertiaväxter (Dilleniaceae), en växtfamilj med 10 släkten och cirka 300 arter i tropikerna och i tempererade Australien.
Familjen består av fleråriga örter till buskar och träd.
Hibbertiaväxter (Dilleniaceae), en växtfamilj med 10 släkten och cirka 300 arter i tropikerna och i tempererade Australien.
Familjen består av fleråriga örter till buskar och träd.
Họ Sổ (danh pháp khoa học: Dilleniaceae) là một họ trong thực vật có hoa. Họ này được các nhà phân loại thực vật công nhận rộng khắp. Đối với các nhà làm vườn thì chi Hibbertia rất đáng chú ý do chi này chứa nhiều loài có giá trị thương mại trong nghề làm vườn.
Họ này chứa khoảng 10-11 chi với khoảng 300-500 loài,[2][3] được tìm thấy trong khu vực nhiệt đới và cận nhiệt đới cũng như toàn bộ Australia, mở rộng sang vùng ôn đới ấm. Các loài chủ yếu là cây thân gỗ và cây bụi như các loài trong chi Dillenia, nhưng cũng có dạng dây leo hay cây thân thảo lâu năm (ít gặp) như ở Pachynema.
Hệ thống APG II năm 2003 (không thay đổi từ hệ thống APG năm 1998), cũng công nhận họ này và không đặt nó vào bộ nào mà đặt nó trong nhánh core eudicots (Thực vật hai lá mầm thật sự phần lõi).
Trong hệ thống APG III năm 2009 người ta vẫn không đặt nó và bộ nào.[1] Tuy nhiên, trên website của APG, truy cập ngày 9 tháng 7 năm 2008 thì trong lần cập nhật gần đây nhất (ngày 4 tháng 8 năm 2012) thì người ta đặt họ này là họ duy nhất trong bộ Sổ, và điều này được công nhận trong hệ thống APG IV năm 2016.[4]
Các loài trong họ Sổ là cây ưa ẩm vừa phải hay hơi khô. Lá đơn sớm rụng, mọc so le hoặc mọc đối (hiếm gặp). Mép lá thường nguyên hay hơi có khía. Hoa lưỡng tính, mọc đơn độc hoặc thành cụm. Bao hoa với tràng và đài hoa riêng biệt. Bộ nhị 15-150, ít khi 1-10. Nhị 15-150 (nhiều), ít khi 1-10. Bao phấn đính gốc hay hợp sinh. Bộ nhụy 1-20 lá noãn, thường là lá noãn rời hoặc ít gặp hơn là lá noãn tụ. Bầu nhụy thượng với 2-7 ngăn, nhiều noãn với 1-20 noãn trên mỗi ngăn khi lá noãn tụ. Quả khi lá noãn rời là dạng quả đại hay quả bế, khi lá noãn tụ là quả nang.
Lá của các loài nói chung rộng và phát triển khá tốt, nhưng ở Pachynema và một số loài Hibbertia nghĩa hẹp thì chúng bị biến đổi mạnh. Hoa chủ yếu là sặc sỡ và nhiều màu sắc với các thành phần sinh sản dễ thấy. Thụ phấn nhờ rung động cánh côn trùng là phổ biến trong họ này.[5] Quả của một số loài như Dillenia indica (sổ bà, sổ Ấn, tiêu biều) là ăn được.
Vị trí của họ này trong cây phát sinh chủng loài và phân loại của nó trong số thực vật hai lá mầm thật sự (eudicots) là không chắc chắn.[6] Một số nghiên cứu gợi ý rằng Dilleniaceae có thể là chị em với Rhabdodendraceae, một nhánh từng được coi là chị em với toàn bộ phần còn lại của Caryophyllales. Chi Rhabdodendron và các thành viên trong họ với vị trí đáng nghi vấn này chia sẻ một số đặc trưng hình thái, nhưng người ta đã phát hiện ra rằng Rhabdodendraceae trên thực tế chỉ là chị em với các thành viên phần lõi của bộ này.
Một tình huống có thể khác đặt Dilleniaceae như là một nhóm cổ, có quan hệ chị em với nhánh superrosidae (do họ này chia sẻ một số đặc điêm hình thái chung với Vitales) nhưng điều này cũng không được chứng minh tuyệt đối.
Các mối quan hệ trong họ này là [Tetracera (dây leo) [Doliocarpus, Davilla v.v. (núm nhụy hình khiên) [Dillenia (cuống lá ôm thân) + Hibbertia]]].[7]
Cây phát sinh chủng loài trong phạm vi họ Sổ dưới đây dựa theo Horn (2009).[2]
Dilleniaceae
Hibbertioideae
Pachynema
Hibbertia II
Họ Sổ (danh pháp khoa học: Dilleniaceae) là một họ trong thực vật có hoa. Họ này được các nhà phân loại thực vật công nhận rộng khắp. Đối với các nhà làm vườn thì chi Hibbertia rất đáng chú ý do chi này chứa nhiều loài có giá trị thương mại trong nghề làm vườn.
Họ này chứa khoảng 10-11 chi với khoảng 300-500 loài, được tìm thấy trong khu vực nhiệt đới và cận nhiệt đới cũng như toàn bộ Australia, mở rộng sang vùng ôn đới ấm. Các loài chủ yếu là cây thân gỗ và cây bụi như các loài trong chi Dillenia, nhưng cũng có dạng dây leo hay cây thân thảo lâu năm (ít gặp) như ở Pachynema.
Hệ thống APG II năm 2003 (không thay đổi từ hệ thống APG năm 1998), cũng công nhận họ này và không đặt nó vào bộ nào mà đặt nó trong nhánh core eudicots (Thực vật hai lá mầm thật sự phần lõi).
Trong hệ thống APG III năm 2009 người ta vẫn không đặt nó và bộ nào. Tuy nhiên, trên website của APG, truy cập ngày 9 tháng 7 năm 2008 thì trong lần cập nhật gần đây nhất (ngày 4 tháng 8 năm 2012) thì người ta đặt họ này là họ duy nhất trong bộ Sổ, và điều này được công nhận trong hệ thống APG IV năm 2016.
Dilleniaceae Salisb. (1807), nom. cons.
Синонимы Типовой родДиллениевые (лат. Dilleniaceae) — семейство двудольных растений. Образует монотипный порядок Диллениецветные (Dilleniales)[2].
Виды семейства встречаются в тропических областях обоих полушарий (север Южной Америки, Центральная Америка, юг Мексики, Вест-Индия; тропики Африки, Мадагаскар, Маскаренские острова; Южная и Юго-Восточная Азия, юг Китая, Новая Гвинея; северо-восток Австралии, Новая Каледония, Фиджи), также заходят в субтропические районы Азии (Гималаи) и Австралии[3].
Семейство Диллениевые включает 12 родов[4]:
Диллениевые (лат. Dilleniaceae) — семейство двудольных растений. Образует монотипный порядок Диллениецветные (Dilleniales).
五桠果科(学名:Dilleniaceae)包括13属共400余种,基本都是生长在澳大利亚的热带和亚热带地区,大部分是木本植物,有大树但也有草本植物。其中钮扣花属(Hibbertia)被广泛用于园艺栽培,有许多具有商业价值的花卉种类;锡叶藤属(Tetracera)的叶面粗糙,用于擦光锡器和工具;五桠果属(Dillenia)一些种类的果实可以食用。中国有2属4种,都是生长在云南、广东和广西等地区。
克朗奎斯特分类法单设一个五桠果亚纲和五桠果目,将芍药科分入五桠果目;2003年的APG II 分类法曾考虑是否将其分入石竹目,但最终决定列为核心真双子叶植物分支中的一个单独科,没有分入任何一目。2016年的修定版APG IV正式承认五桠果目。
五桠果科(学名:Dilleniaceae)包括13属共400余种,基本都是生长在澳大利亚的热带和亚热带地区,大部分是木本植物,有大树但也有草本植物。其中钮扣花属(Hibbertia)被广泛用于园艺栽培,有许多具有商业价值的花卉种类;锡叶藤属(Tetracera)的叶面粗糙,用于擦光锡器和工具;五桠果属(Dillenia)一些种类的果实可以食用。中国有2属4种,都是生长在云南、广东和广西等地区。
克朗奎斯特分类法单设一个五桠果亚纲和五桠果目,将芍药科分入五桠果目;2003年的APG II 分类法曾考虑是否将其分入石竹目,但最终决定列为核心真双子叶植物分支中的一个单独科,没有分入任何一目。2016年的修定版APG IV正式承认五桠果目。
本文参照
ビワモドキ科 (Dilleniaceae) は被子植物の科の1つで、約11属400種がある。果樹または観葉植物として利用されるビワモドキなどがある。
古くから認識されていた科で、新エングラー体系およびクロンキスト体系では双子葉植物ビワモドキ亜綱ビワモドキ目の基準科である。ダールグレン体系ではアオイ上目ビワモドキ目に位置させる。APG分類体系では目の位置づけをせず、真正双子葉植物 (Eudicots) のなかのコア真正双子葉類 (core Eudicots) に置いている[2]。APG IV (2016)では、上位クレードとしてビワモドキ目が再び認められ、ビワモドキ科はビワモドキ目唯一の科としてこれに属することになった[3]。
黄色、または白色の花弁はふつう5枚で2裂することがある。雄蕊は15-150本。心皮は5個前後で、離生または合生する。
果実は袋果・さく果などで、花托に包まれて液果様になることもある。
亜熱帯から熱帯、新旧双方の汎熱帯に分布。また、オーストラリア全域に分布する。日本には分布していないが、栽培種として導入されている。
11属[4]あるいは12属がある。
ビワモドキ科 (Dilleniaceae) は被子植物の科の1つで、約11属400種がある。果樹または観葉植物として利用されるビワモドキなどがある。
古くから認識されていた科で、新エングラー体系およびクロンキスト体系では双子葉植物ビワモドキ亜綱ビワモドキ目の基準科である。ダールグレン体系ではアオイ上目ビワモドキ目に位置させる。APG分類体系では目の位置づけをせず、真正双子葉植物 (Eudicots) のなかのコア真正双子葉類 (core Eudicots) に置いている。APG IV (2016)では、上位クレードとしてビワモドキ目が再び認められ、ビワモドキ科はビワモドキ目唯一の科としてこれに属することになった。
딜레니아과[1]는 속씨식물의 한 과이다. 이 과는 약 12개의 속에, 수백 종의 식물로 이루어져 있고, 열대 지방과 아열대 그리고 전 오스트레일리아에서 발견된다. 종들은 거의 목본 식물이지만, 초본 식물에서부터 큰 나무에 이르기까지 걸쳐 분포하고 있다. 2003년의 APG II 분류 체계(1998년의 APG 분류 체계와 바뀌지 않음)는 이 과를 인정하고 있지만, 목은 미분류 상태이고, 진정쌍떡잎식물군으로는 할당되어 있다. APG II는 석죽목에 포함시킬지 아니면, 이 단 하나의 과를 위해 딜레니아목을 부활시킬지 여부가 논쟁중에 있으나 미분류 상태로 남겨두기로 결정하고 있다.
딜레니아과는 속씨식물의 한 과이다. 이 과는 약 12개의 속에, 수백 종의 식물로 이루어져 있고, 열대 지방과 아열대 그리고 전 오스트레일리아에서 발견된다. 종들은 거의 목본 식물이지만, 초본 식물에서부터 큰 나무에 이르기까지 걸쳐 분포하고 있다. 2003년의 APG II 분류 체계(1998년의 APG 분류 체계와 바뀌지 않음)는 이 과를 인정하고 있지만, 목은 미분류 상태이고, 진정쌍떡잎식물군으로는 할당되어 있다. APG II는 석죽목에 포함시킬지 아니면, 이 단 하나의 과를 위해 딜레니아목을 부활시킬지 여부가 논쟁중에 있으나 미분류 상태로 남겨두기로 결정하고 있다.