nimet breadcrumb-navigoinnissa
The common musk turtle is a relatively small turtle with an average length of 8 to 14 cm(about 3 to 5 inches). The carapace is brown or black, and has a smooth, oval shape with a high dome. When these turtles are hatchlings, the carapace is usually black and rough. The skin is a dark-olive to black color, and there are two prominent yellow lines that run from the snout to the neck, one on either side of the eye. For both the male and female, there are barbels located on the chin and the underside of their rather long neck. These barbels on the throat are not found in other musk turtles. The male differs from the female in that he has a larger head, a long and stout tail with a spine, and areas of tilted scales on the insides of the rear legs. Males also have broad areas of skin showing between plastral scutes, whereas females have very small areas of skin in these spaces. (Grzimek 1975, Garrett and Barker 1987, Conant and Collins 1998, Bartlett and Bartlett 1999).
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Status: captivity: 54.8 years.
The habitat of the common musk turtle includes any kind of permanent body of water, like shallow streams, ponds, rivers, or clear water lakes, and it is rare to find the turtle elsewhere. While in the water, this musk turtle stays mainly in shallow areas. Sometimes it can be found basking on nearby fallen tree trunks or in the branches of trees overhanging the water (Garrett 1987, Conant and Collins 1998, Bartlett and Bartlett 1999).
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Sternotherus odoratus, or the common musk turtle, is a widespread and abundant species that can be found along the coast of the eastern United States from the northeastern states down into Florida. Their range extends west to the Great Lakes region, through Illinois, to western Kansas and Oklahoma and reaches its western most distribution in central Texas. This musk turtle occurs further north than all of the other musk turtles. (Grzimek 1975, Whitfield 1984, Conant and Collins 1998, Bartlett and Bartlett 1999).
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Sternotherus oderatus is somewhat of a food generalist, as it is known to eat small amounts of plants, mollusks, small fish, insects, and even carrion. Foraging on the muddy bottom of streams or ponds is the chief way of collecting food (Whitfield 1984, Garrett and Barker 1987).
This turtle is neither helpful or harmful to most of the human society, except for the fishermen. These turtles are not fun to find on the end of a fishing line, as they will secrete their strong-smelling musk quickly, and aggressively try to bite (Line 1998).
Sternotherus oderatus is not endangered as it is one of the most widespread species and is common in most areas. The main reason for this might be that this turtle is a habitat and food generalist (Murphy 1967, Grzimek 1975, Whitfield 1984).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: no special status
The female common musk turtle is known to dig shallow nests at the water's edge under rotting logs or dead leaves, and sometimes these turtles will nest two or more times a year. Communal nesting also occurs frequently within this species. The turtles mate underwater, and then the female lay one to nine eggs sometime between February and June. The hatchlings emerge 60 to 84 days later (Whitfield 1984, Garrett and Barker 1987, Bartlett and Bartlett 1999).
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 1277 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 1277 days.
Klapavka obecná (Sternotherus odoratus) je želva, která je rozšířená na území od jižní Kanady až na poloostrov Florida a jihovýchodní Texas. Žije v zátočinách řek nebo v jezerech. Potravu loví ve vodě a tvoří ho především hmyz, drobné ryby a obojživelníci. V zajetí jsou chovány dost často, vydrží léta bez zvláštního ošetřování.
Mladí jedinci mají krunýř tmavě olivový nebo hnědý, staří jsou tmavě hnědí na krunýři porostlí řasami. Spodní pancíř je tmavě žlutý až hnědý. Na každé straně hlavy mají dva žluté až na krk sahají proužky. Jeden z nich se dotýká oka, druhý se táhne pod okem. Tato želva dorůstá nejvýše délky 14 cm.
Když klade vejce vylézá na souš. Vejce je veliké 2,5 x 1,7 cm a mají velmi tvrdou a silnou skořápku. Vejce klade samice do děr a pokrývá je vrstvou listí.
K přezimování se klapavky zahrabávají do bahna. V prvních jarních měsících vylézají a hledají si mělkou vodu, kde leží a vyhřívají se. V této době jsou vidět ve velkém množství a lze je snadno chytit.
Obrázky, zvuky či videa k tématu klapavka obecná ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Klapavka obecná (Sternotherus odoratus) je želva, která je rozšířená na území od jižní Kanady až na poloostrov Florida a jihovýchodní Texas. Žije v zátočinách řek nebo v jezerech. Potravu loví ve vodě a tvoří ho především hmyz, drobné ryby a obojživelníci. V zajetí jsou chovány dost často, vydrží léta bez zvláštního ošetřování.
Die Gewöhnliche Moschusschildkröte (Sternotherus odoratus) ist eine kleine in Süßwasser lebende Schildkrötenart.
Der Carapax der adulten Tiere ist dunkelbraun über dunkelgrau bis schwarz gefärbt und besitzt keine Zeichnungen. Er ist ebenmäßig gewölbt, schmal und länglich. Bei Jungtieren ist ein dunkles Fleckenmuster erkennbar. Ebenfalls sind bei Jungtieren drei charakteristische Kiele vorhanden, die mit zunehmendem Alter verschwinden.
Der Plastron ist klein und kreuzförmig ausgebildet (Bikinipanzer), wobei die Farbe zwischen hellbeige bis komplett schwarz variieren kann. Bei dieser Art sind die Nähte aus Bindegewebe besonders hervorgehoben.
Kopf, Beine und andere Weichteile sind hellgrau bis schwarz gefärbt, wobei sich die Färbung im Laufe des Lebens verändert. An den Kopfseiten ziehen sich zwei je nach Exemplar unterschiedlich ausgeprägte gelbe Streifen entlang, jeweils einer ober und unterhalb des Auges von Nasenspitze zum Hals (teilweise mit einer Verbindung hinter dem Auge). Diese Streifen können mit zunehmendem Alter verblassen oder ganz verschwinden. Am Kinn befinden sich ein Paar Barteln, manchmal kann auch ein zweites Paar vorhanden sein.
Die Gewöhnliche Moschusschildkröte kann eine Größe von 13,7 cm erreichen, meistens aber nur 7,5–10 cm, wobei beide Geschlechter etwa gleich groß sind.
Die Art ist über ein großes Gebiet des östlichen Nordamerikas verbreitet. Im Norden grenzt das Gebiet an das südliche Kanada. Darüber hinaus ist sie über die gesamte US-amerikanische Ostküste bis nach Florida beheimatet. Im Westen dringt die Art bis Wisconsin und ins mittlere Texas vor.
Besiedelt werden alle möglichen Arten von Süßgewässern wie Seen, Teiche, Flüsse, Sumpfgewässer und Kanäle, wobei langsam fließende Gewässer mit sandigem Boden bevorzugt werden. Bevorzugt hält sich die Art in Flachwasserbereichen auf. Trotz der Anspruchslosigkeit an die Gewässer wird Brackwasser nicht vertragen.
Die Gewöhnliche Moschusschildkröte ist eine stark aquatile Art, welche das Gewässer nur selten für einige Sonnenbade verlässt. Dabei werden umgefallene Bäume oder Äste als Sonnenplatz genutzt (die Schildkröte hat ausgezeichnete Kletterfähigkeiten). Fast im gesamten Verbreitungsgebiet wird eine Winterstarre durchgeführt, nur im äußersten Süden bleibt die Art auch im Winter aktiv. Die Art ist dämmerungsaktiv. In der Natur ernährt sich die Art vor allem von Schnecken, Wasserinsekten, Amphibien aber auch Aas. In geringem Maße wird auch Pflanzliches aufgenommen.
Die Gewöhnliche Moschusschildkröte ist eine leicht zu haltende Art, welche auch im adulten Alter mit einem Becken unter 200 Litern auskommt. Wie bei vielen Schildkröten sollte auf ein gut strukturiertes Becken mit Versteckmöglichkeiten geachtet werden. Entgegen häufig in der Literatur zu findenden Angaben sind Moschusschildkröten durchaus gute Schwimmer. Nach einer Eingewöhnungszeit kommen sie auch mit einem höheren Wasserstand zurecht; es sollten aber immer Aufstiegsmöglichkeiten vorhanden sein, damit die Wasseroberfläche auch kletternd erreicht werden kann. Die gewöhnliche Moschusschildkröte wird hauptsächlich mit tierischer Nahrung verköstigt, welche aus Schildkrötentrockenfutter, Würmern, Fleisch- sowie Fischstreifen besteht. Es sollte allerdings gelegentlich auch Obst und etwas Salat angeboten werden.
Die Gewöhnliche Moschusschildkröte kann von Mai bis Oktober im heimischen Gartenteich gepflegt werden. Dieser sollte ein flach auslaufendes Ufer besitzen und sonnig liegen, da sich vor allem diese Art gerne im seichten Wasser sonnt. Des Weiteren ist auch von einem leistungsstarken, großen Aquariumheizer nicht abzuraten, falls es zu einer Schlechtwetterperiode kommt und die Temperatur längere Zeit unter 10 Grad Celsius fällt. Die Umfriedung muss relativ hoch sein, da die Gewöhnliche Moschusschildkröte sehr gut klettern kann, dazu können Betonsteine und Palisaden verwendet werden. Es ist unbedingt zu beachten, dass keine Glasscheiben oder ähnliches benutzt wird, da die Tiere sonst sehr lange durch die durchsichtige Barriere zu gehen versuchen.
Die Fortpflanzungszeit liegt im Schwerpunkt im Zeitraum von April bis Mai und September bis Oktober. Somit können pro Saison 2–4 Gelege abgesetzt werden. Die Gelege umfassen meistens 1–5 Eier, wobei aber auch bis zu 10 Eier erreicht werden können. Unter natürlichen Bedingungen dauert die Inkubationszeit 65–86 Tage, kann aber auch in ungünstigen Fällen bis 107 Tage betragen.
Ähnlich wie Schmuckschildkröten (Trachemys und Pseudemys) und Höckerschildkröten (Graptemys) wird die Gewöhnliche Moschusschildkröte in amerikanischen Zuchtfarmen für den weltweiten Heimtiermarkt vermehrt.
Den deutschen Namen Moschusschildkröte (im Englischen umgangssprachlich stinkpot) verdankt die Schildkröte ihren Moschusdrüsen, mit deren Hilfe sie ein stark riechendes Sekret absondern kann, um Fressfeinde zu vertreiben. Bei der Haltung im Aquaterrarium kommt der Einsatz der Drüsen sehr selten vor, z. B. wenn sie in die Hand genommen wird. Freischwimmend im Aquaterrarium werden sie nicht eingesetzt.
Die Gewöhnliche Moschusschildkröte (Sternotherus odoratus) ist eine kleine in Süßwasser lebende Schildkrötenart.
Sternotherus odoratus is a species of small turtle in the family Kinosternidae. The species is native to southeastern Canada and much of the Eastern United States. It is also known commonly as the common musk turtle, eastern musk turtle,[4] or stinkpot turtle due to its ability to release a foul musky odor from scent glands on the edge of its shell, possibly to deter predation.[5] This turtle is grouped in the same family as mud turtles.[6]
The generic name Sternotherus is derived from the Greek word sternon, meaning chest or breast, and theros, meaning animal, in reference to the hinge on the turtles plastron.[7] The trivial name, or specific epithet odoratus is Latin, meaning to have an odor, referencing the scent of the musk from the scent glands that the turtles can produce when under stress or attack. [8]
The species now known as Sternotherus odoratus was first described by the French taxonomist Pierre André Latreille in 1801, from a specimen collected near Charleston, South Carolina. At the time, almost all turtles were classified in the genus Testudo, and he gave it the name Testudo odorata. In 1825, John Edward Gray created the genus Sternotherus to include species of musk turtles, and it became Sternotherus odoratus. The species has been redescribed numerous times by many authors, leading to a large number of synonyms and some confusion in its classification.
As recently as the 1990s the genus Sternotherus was placed in the synonymy of the closely related genus Kinosternon,[9] however that arrangement was not widely accepted and Sternotherus is generally regarded as a valid genus. The two genera Sternotherus (musk turtles) and Kinosternon (mud turtles), constitute the subfamily Kinosterninae within the family Kinosternidae.[10]
The stinkpot is a small black, grey or brown turtle with a highly domed shell. It grows to a straight carapace length of approximately 5.1–14 cm (2.0–5.5 in) and averages in weight at 318 g (0.701 lb).[11] It has a long neck and rather short legs. The yellow lines on the neck are a good field marker, and often can be seen from above in swimming turtles. Males can usually be distinguished from females by their significantly longer tails and by the spike that protrudes at the end of the tail. The anal vent on the underside of the tail extends out beyond the plastron on males. Females are also typically larger than males. The head is vaguely triangular in shape, with a pointed snout and sharp beak, and yellow-green striping from the tip of the nose to the neck. Barbels are present on the chin and the throat. The plastron is relatively small, offering little protection for the legs, and has only one transverse, anterior hinge.[12] Algae often grow on their carapaces. Their tiny tongues are covered in bud-like papillae that allow them to respire underwater.[13]
This species is less buoyant than free swimming species and regulates buoyancy by varying its lung volume. They lack the cloacal bursae, internal pouch like structures, that some similar species have that assist with regulating buoyancy by storing water.[14]
The eastern musk turtle ranges in southern Ontario, southern Quebec, and in the Eastern United States from southern Maine in the north, south through to Florida, and west to central Texas, with a disjunct population located in central Wisconsin.
The eastern musk turtle is mostly aquatic, spending the vast majority of its time in shallow, heavily vegetated waters of slow moving creeks, or in ponds. It typically only ventures onto land when the female lays eggs, to bask, or in some cases forage. It can climb sloping, partially submerged tree trunks or branches to as high as 2 m (6.6 ft) above the water surface, and has been known to drop into boats or canoes passing underneath.[12] It is a poor swimmer and can most often be found walking along the bottom of its native habitats, which include swamps, marshes, ephemeral pools, and large rivers and lakes.[6] The eastern musk turtle oftentimes uses chemical cues for intraspecies communication.[15]
Its defense mechanism is to excrete a musk scent from a small gland in its underside, hence the name musk turtle. This is used to scare away predators and natural enemies. If harassed, a wild stinkpot often will not hesitate to bite. Because its neck can extend as far as its hind feet, caution is required when handling one.
S. odoratus turtle is found in a variety of wetland habitats and littoral zones, particularly shallow watercourses with a slow current and muddy bottom.[5] Although it is more aquatic than some turtles, it is also capable of climbing, and may be seen basking on fallen trees and woody debris.[5] Fallen trees and coarse woody debris are known to be important components of wetland habitat, and may be particularly beneficial to basking turtles.[16] Like all turtles, the stinkpot must nest on land, and shoreline real estate development is detrimental. S. odoratus is also commonly found on roads during the nesting season, having fallen victim to road mortality, particularly after heavy rainfall.[6] It hibernates buried in the mud under logs, or in muskrat lodges.[5]
Sternotherus odoratus are omnivorous. The most common prey in the diet are mollusks (gastropods and bivalves), insects (including larva, adults, aquatic and terrestrial), and crustaceans (amphipods, isopods, and crayfish). Other items documented in the diet include earthworms, leeches, spiders, millipedes, small fish and fish eggs, amphibians (tadpoles and small frogs), small turtles, carrion, filamentous green algae, parts of vascular plants (e.g. Cornus, Eichhornia, Elodea, Hydrilla, Najas, Nuphar, Utricularia, Vallisneria), and a variety of seeds. Juveniles and sub-adults (under 5 cm.) feed on a higher percentage of aquatic insects, algae, and carrion with an ontogenetic shift to a broader diet in adults.[5]: 532–533 pp.
Sternotherus odoratus are predominantly aquatic, bottom feeders, but they are known to feed at the surface, and forage on land on occasion. Eastern musk turtles typically walk on the bottom of waterways with their necks extended searching for food, probing their heads into sand, mud, and decaying vegetation. An Oklahoma study found them to be euryphagous with seasonal changes in the diet, and food preferences directly related to availability, taking more animal food in the summer and plant material in the winter. Vegetation is a smaller, but consistent portion of the diet. Stomach and colon contents from 68 specimens were analyzed revealing 97.4% of the individuals had aquatic vegetation, comprising 20.4% of the volume.[17] Missouri populations of S. odoratus were studied and found monthly, seasonal, and sexual differences in dietary preferences, in part due to sexual differences in peak activity and reproductive conditions. The study refuted the idea that S. odoratus are simply dietary generalists and that fluctuations in food availability, density, seasonal variation, and reproductive conditions influence their diet.[18] Another study in Florida found the absence, or presents and competition, between other musk turtle species can influence the diet.[19]
A Michigan study suggested that the scavenging habits may be overestimated in the species and that musk turtles feed readily on freshly dead material but refuse animal flesh in advanced stages of decay. All fish remains from the digestive tracts were carrion, predominantly fish injured by anglers and dead or dying bait "minnows" dumped by fishermen.[20] : 259 & 261 p.
Breeding of the eastern musk turtle occurs in the spring, and females often lay between 2 and 9 elliptical, hard-shelled eggs in a shallow burrow or under shoreline debris. An unusual behavior is the tendency to share nesting sites; in one case there were 16 nests under a single log.[5] The eggs hatch in late summer or early fall after an incubation period of 100 to 150 days, making this turtle a species that displays delayed emergence. Although in many turtles egg size increases with female size, that may not be the cause for musk turtles. Egg width increases, and elongation (length/width) decreases as female size and clutch size increases. One study found females that differed considerably in size still produced eggs of the same mean shape and size. However, the females were of similar age suggesting egg size and shape may be age specific.[21] In this same study they found that the female's pelvic aperture gap was always wider than the width of the largest egg and there is no found optimal egg size that prevails better than others.[22]
[23] Egg predation is a major cause of mortality, as with many turtle species. In one Pennsylvania population, hatching success was only 15 percent, and predators alone destroyed 25 of 32 nests.[5] Hatchlings are usually less than one inch long and have a very ridged shell which will become less pronounced as they age and will eventually be completely smooth and domed. Its lifespan, as with most turtles, is quite long, with specimens in captivity being recorded at 50+ years of age.
Though the eastern musk turtle holds no federal conservation status in the US and is quite common throughout most of its range, it has declined notably in some areas, and appears to be more sensitive than some native species to human degradation of wetlands.[24] It is listed as a threatened species in the state of Iowa. It is listed as a species at risk in Canada, and is protected by the federal Species at Risk Act (SARA).[25] It is also protected under Ontario's endangered species act.[26] In this part of its range, only wetlands with minimal human impact have robust populations.[24] Road mortality of breeding females may be one of the problems associated with human development.
Sternotherus odoratus is a species of small turtle in the family Kinosternidae. The species is native to southeastern Canada and much of the Eastern United States. It is also known commonly as the common musk turtle, eastern musk turtle, or stinkpot turtle due to its ability to release a foul musky odor from scent glands on the edge of its shell, possibly to deter predation. This turtle is grouped in the same family as mud turtles.
La tortuga almizclada (Sternotherus Odoratus) es una especie de tortuga pequeña de la familia Kinosternidae del sudeste de Canadá y del este de Estados Unidos. Es muy popular en el mercado de mascotas.
En Canadá se encuentra en el sur de Ontario y en el sur de Quebec, y en Estados Unidos se encuentra en el este, desde el sur de Maine en el norte, al sur hasta Florida, y al oeste hasta Texas y Wisconsin.
Edward O. Moll y Kenneth L. Williams (1963) reportaron la presencia de una pequeña población de Sternotherus odoratus en la localidad de El Sauz, Estado de Chihuahua (México).[1] Estos investigadores tomaron como base un ejemplar colectado por el Dr. Seth Eugene Meek en 1903 y depositado en la Colección de Herpetología del Museo de Historia Natural de Chicago, conocido actualmente como el Museo Field de Historia Natural. Dichos investigadores han propuesto que esta población pudo originarse de una dispersión por el río Conchos, siguiendo por el río Chuviscar, hasta llegar a los pequeños arroyos intermitentes que se originan en el área. Esta localidad pudiese ser un relicto de un periodo mucho más húmedo, anterior a la expansión del riego extensivo, cuando los arroyos temporales de la región eran más extensos y casi permanentes. Sin embargo, no parece haber transcurrido el tiempo suficiente para que se de diferenciación evidente en esta población, ya que el ejemplar analizado no presenta diferencias significativas con otros procedentes del este de los Estados Unidos.[2] Desafortunadamente, todas las expediciones posteriores no han encontrado evidencia de dicha especie en el área, por lo que actualmente se considera una especie extinta en territorio mexicano.[3] Se tiene registro que la cuenca ha dejado de tener cuerpos de agua permanente desde el año de 1947,[4] coincidiendo con el inicio de la expansión agrícola en la región,[5] lo cual pudo desencadenar su extinción.[3] Si bien se ha puesto en duda la procedencia del espécimen colectado por Meek, el hecho de que este zoólogo acostumbrase etiquetar en campo hace menos probable que estemos ante un ejemplar con una localidad mal registrada.[6]
De igual manera se ha reportado otra pequeña población asilada en el Condado de Presidio, en el Estado de Texas (EUA).[7] Sin embargo, persiste la discusión sobre la autenticidad de esta misma localidad. Algunos investigadores la consideran una población relicto relacionada con la de El Sauz,[8] mientras que otros lo consideran un registro erróneo.[9]
Mide de 8 a 14 cm (de 3 a 5 pulgadas). Tiene el cuello largo y las patas cortas. Los machos por lo general se pueden distinguir de las hembras por su mayor cola. La cabeza es vagamente de forma triangular, con un hocico puntiagudo y afilado, y con rayas amarillas y verdes en la punta de la nariz hasta el cuello. Su plastrón es relativamente pequeño, ofreciendo poca protección para las patas, y sólo tienen una bisagra transversal anterior. Algunas algas crecen a menudo en su caparazón.
El nombre científico de la tortuga almizclada (Sternotherus Odoratus), es una forma elegante de decir su nombre vulgar: Tortuga Apestosa. Esto se debe a que estas tortugas se caracterizan por producir un fuerte y para nada agradable olor cuando se las intenta cazar y/o agarrar.
Son carnívoras, consumen de una amplia variedad de organismos acuáticos invertebrados, cangrejos de río, almejas, caracoles y varios insectos. También comen peces y carroña. Si bien las tortugas del género Sternotherus se alimentan sobre todo de moluscos y la tortuga almizclada no es una excepción, esta especie es más generalista en comparación con sus parientes cercanas, que han desarrollado mandíbulas más fuertes para partir conchas.[10]
La reproducción tiene lugar en la primavera, y las hembras ponen de dos a nueve huevos. Los huevos eclosionan a finales del verano o a principios del otoño. Los recién nacidos miden generalmente menos de una pulgada de largo. Su esperanza de vida, como la mayoría de las tortugas, es bastante larga, con ejemplares en cautividad de más de 50 años de edad.
Los huevos eclosionan a fines del verano o inicios del otoño. Los recién nacidos suelen medir menos de 2.54 cm de largo.[11]
Debido a su pequeño tamaño es una mejor opción para una mascota que otras especies comúnmente disponibles, como Trachemys scripta elegans. En toda su área los especímenes capturados están comúnmente disponibles, pero la especie es también con frecuencia de cría en cautividad específicamente para el comercio de mascotas.
La tortuga almizclada (Sternotherus Odoratus) es una especie de tortuga pequeña de la familia Kinosternidae del sudeste de Canadá y del este de Estados Unidos. Es muy popular en el mercado de mascotas.
Sternotherus odoratus Sternotherus generoko animalia da. Narrastien barruko Kinosternidae familian sailkatuta dago.
Sternotherus odoratus Sternotherus generoko animalia da. Narrastien barruko Kinosternidae familian sailkatuta dago.
Sternotherus odoratus est une espèce de tortues de la famille des Kinosternidae[1].
Cette espèce se rencontre[1] :
Ces tortues sont noires, grises ou brunes, avec une des reliefs très prononcés sur la carapace. Elles atteignent environ 10 cm, ont des pattes plutôt courtes et un grand cou. La tête est striée de jaune. Les mâles ont une queue plus longue que les femelles.
Ce sont des reptiles aquatiques qui vivent dans les eaux calmes avec une forte végétation. Les femelles quittent l'eau pour pondre.
Elles sont des carnivores qui se nourrissent d'une grande variété d'animaux aquatiques (poissons, escargots, insectes).
La reproduction a lieu au printemps. Les femelles pondent de 2 à 9 œufs, qui éclosent à la fin de l'été. Les petits mesurent de 2 à 3 cm à la naissance.
En captivité certains spécimens ont dépassé les 50 ans.
Son nom, odoratus, vient de sa capacité à émettre une substance nauséabonde pour faire fuir les prédateurs, à partir d'une glande située vers le cou.
Sternotherus odoratus est une espèce de tortues de la famille des Kinosternidae.
Sternotherus odoratus Latreille, 1801 è una tartaruga aquatica della famiglia Kinosternidae.
Sternotherus dal greco antico στέρνον (stèrnon, petto) e θαιρός (thairòs, cerniera), in riferimento al piastrone unito al carapace; e odoratus (odoroso), dal latino, per il forte odore prodotto dalle ghiandole.[2][3]
L'appellativo "tartaruga del muschio", dato alle specie del genere Sternotherus, fa riferimento alla capacità di secernere una sostanza muschiata da due paia di ghiandole.[2][3]
Raggiunge solitamente una lunghezza di circa 13 cm per le femmine, e 10 cm per i maschi.[3]
Il carapace è rigido, ovale, di colore grigio/nero e ricoperto da linee e punti irregolari. Il piastrone, molto piccolo, è stretto posteriormente. Ai lati della testa, robusta e appuntita, sono presenti due strisce di colore beige.[4]
Tartaruga nativa del Canada e degli Stati Uniti, il suo areale è compreso fra il sud dell'Ontario, la costa est della Florida, l'ovest del Wisconsin e il Texas[3]
Predilige acque poco profonde e tranquille con fondale fangoso. È molto comune in zone paludose.[3]
Tartaruga prettamente acquatica, si sposta camminando sul fondo di fiumi, laghi o stagni. Ogni tanto effettua piccole nuotate, ma preferisce stare sul fondo. Ama soffermarsi al sole su appigli di tronchi galleggianti e zone emerse, per scaldarsi e metabolizzare il calcio e la vitamina D3. È una specie carnivora, si alimenta di pesce d’acqua dolce, di insetti come grilli, cavallette, larve di insetti, gamberi e molluschi, talvolta si ciba anche di piante galleggianti.
Tartaruga carnivora, si nutre principalmente di molluschi ed insetti acquatici ma non disdegna gamberi, vongole, lombrichi, uova, pesci, girini e rane.
Carapace Sternotherus odoratus sub adulta.
Piastrone Sternotherus odoratus sub adulta.
Esemplare giovane.
Sternotherus odoratus Latreille, 1801 è una tartaruga aquatica della famiglia Kinosternidae.
De muskusschildpad[2] (Sternotherus odoratus) is een schildpad uit de familie modder- en muskusschildpadden (Kinosternidae).[3]
De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Pierre André Latreille in 1801. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Testudo odorata gebruikt. De soortaanduiding odoratus betekent vrij vertaald 'geurend' en slaat op de stank die het dier verspreid als het zich bedreigd voelt.
Deze soort wordt niet erg groot en bereikt een carapaxlengte (gemeten over het schild) van maximaal 14 centimeter, de meeste exemplaren blijven kleiner. De kleur van het rugschild varieert van geelbruin tot diep donkerbruin, het schild heeft grote hoornplaten in het middendeel en juist zeer kleine plaatjes aan de dunne rand. Op de kop lopen aan iedere flankzijde twee strepen; een van de neus naar de bovenkant van de nek, en een van de neus naar de onderzijde van de nek. Zowel van de bovenkant, onderkant als zijkanten is dus een witte driehoek te zien, en hieraan zijn ze eenvoudig te herkennen.
De mannetjes onderscheiden zich van de vrouwtjes door een grotere en dikkere staart en een veel kleiner plastron dat meer uit bindweefsel dan uit hoornplaten bestaat.[4] De huidskleur varieert van lichtgrijs tot bijna zwart. Zeer jonge dieren vertonen 3 lengtekielen over het zeer donkere schild. Deze verdwijnen naarmate de dieren ouder worden.
De muskusschildpad heeft een aangepaste tong die hem in staat stelt zijn leven onder water te vergemakkelijken. De tong heeft knopvormige cellen die zuurstof uit water onttrekken, waardoor de schildpad minder frequent aan de oppervlakte hoeft te ademen.[5]
De schildpad komt voor vanaf de zuidgrens van Canada tot het zuidoosten van de Verenigde Staten. De habitat bestaat uit langzaam stromende of stilstaande wateren, bij voorkeur met een zachte bodem.
Het voedsel bestaat uit insecten, wormen en andere kleine waterdieren, maar ook wel planten en aas zij het zeer af en toe en geen echt onderdeel van het menu. De muskusschildpad beschikt over geurklieren, de wetenschappelijke soortnaam odoratus betekent geur en verwijst naar de stinkende stof die wordt uitgescheiden bij verstoring. De klieren bevinden zich op de brug tussen carapax en plastron, en bevatten een secretie die sterk doet denken aan muskus, waaraan deze schildpadden hun Nederlandse naam ontlenen.
Het is geen beste zwemmer, maar het dier verlaat, in tegenstelling tot de meeste modderschildpadden (Kinosternidae) het water zeer zelden. Ook wordt er weinig gezond. De dieren zijn voornamelijk in de schemering actief. Het zijn echte bodemscharrelaars, voedsel wordt op de geur gezocht. Er zijn waarnemingen van deze dieren op dieptes tot 6 meter. Jonge dieren zoeken soms ook op land naar voedsel, maar eten het onder water op. Boven water hebben ze moeite om te slikken door hun speciale tong (zie verder).[5] Zijn vijanden zijn onder meer zeearenden, roodschouderbuizerds, alligators en grote vissen, zoals de Amerikaanse baars.
Een legsel bestaat meestal uit 1 tot 5 eieren, die onder een boomstronk of in de wand van een bisamrathol worden gelegd.
Doordat deze soort redelijk klein blijft en niet veel eisen stelt aan zijn omgeving is de muskusschildpad vaak een betere keuze dan bijvoorbeeld de geelwangschildpad en de geelbuikschildpad, die dubbel zo groot kunnen worden, om in gevangenschap te houden. Een aquarium van 100x50x50 cm (lxbxh) is voldoende voor 2 exemplaren. Meestal is 80x50x50 al voldoende voor 1 exemplaar. Voor elk extra exemplaar dient de grootte van het aquarium met 20% toe te nemen. Het beste zijn de schildpadden solitair of in tweetallen te houden. Dit geldt voor na hun eerste jaar. In het eerste jaar kunnen ze in grotere getallen gehouden worden tot 7 dieren, maar daarna moeten ze ook echt gesplitst worden. De schildpadden komen zelden het water uit om te zonnen, al zullen de meeste muskusschildpadden wel van tijd tot tijd dankbaar gebruikmaken van een warmtelamp indien die wordt aangeboden. Ook een uv B-lamp is niet noodzakelijk omdat de schildpadden voornamelijk over de bodem van hun leefgebied scharrelen waar weinig tot geen uv-straling komt. De watertemperatuur dient rond kamertemperatuur te worden gehouden, een verwarmingselement kan dus nodig zijn, afhankelijk van de plaats van het aquarium. De schildpadden zijn niet zulke goede zwemmers en er moeten dan ook voldoende voorwerpen in het aquarium aanwezig zijn waarmee de schildpad gemakkelijk het wateroppervlak kan bereiken. Zo niet, dan mag de waterhoogte maximaal de lengte van het schild bedragen. De muskusschildpad kan met een goede verzorging 25 jaar of ouder worden. Terugkomende kosten voor het houden van een muskusschildpad zijn die van voedsel, elektriciteit en eventuele kosten als de schildpad ziek wordt.
De muskusschildpad (Sternotherus odoratus) is een schildpad uit de familie modder- en muskusschildpadden (Kinosternidae).
De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Pierre André Latreille in 1801. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Testudo odorata gebruikt. De soortaanduiding odoratus betekent vrij vertaald 'geurend' en slaat op de stank die het dier verspreid als het zich bedreigd voelt.
Moskusskilpadden (sternotherus odoratus) er en ferskvannsskilpadde i slekten mudderskilpadder som lever i Sør og Øst-USA.
Som forsvarsmekanismer slipper moskusskilpadden ut en illeluktende duft fra moskuskjertlene - derav navnet. Den kan også bite veldig hardt. Den forlater veldig sjelden det stille, grunne vannet med gjørmebunn som den lever i, og er derfor ofte dekket av alger. Moskusskilpadden er aktiv om dagen, men kan også jakte om natta. Et par føletråder på haken hjelper den å finne føde - hovedsakelig insekter, bløtdyr, plantematerie og åtsel. Den blir selv jaktet av hvithodet havørner, rødvingevåker, alligatorer og fisker. Hunnen legger 1-5 egg om gangen under stubber eller i veggene på bisamrottehytter.
Moskusskilpadden (sternotherus odoratus) er en ferskvannsskilpadde i slekten mudderskilpadder som lever i Sør og Øst-USA.
Som forsvarsmekanismer slipper moskusskilpadden ut en illeluktende duft fra moskuskjertlene - derav navnet. Den kan også bite veldig hardt. Den forlater veldig sjelden det stille, grunne vannet med gjørmebunn som den lever i, og er derfor ofte dekket av alger. Moskusskilpadden er aktiv om dagen, men kan også jakte om natta. Et par føletråder på haken hjelper den å finne føde - hovedsakelig insekter, bløtdyr, plantematerie og åtsel. Den blir selv jaktet av hvithodet havørner, rødvingevåker, alligatorer og fisker. Hunnen legger 1-5 egg om gangen under stubber eller i veggene på bisamrottehytter.
Multimedia w Wikimedia Commons Żółw wonny (Sternotherus odoratus), nazywany także Stinkpot czyli żółw piżmowy - gatunek gada z podrzędu żółwi skrytoszyjnych, występującego naturalnie w południowo-wschodniej Kanadzie i znacznej części wschodnich Stanów Zjednoczonych. Jest nazwany z powodu wydzielania obrzydliwej piżmowej woni odstraszającej drapieżnika. Czasami żółwie wonne są trzymane jako zwierzęta domowe.
Karapaks żółwi wonnych może mieć kolor czarny, siwy albo brązowy i przybierać kształt kopuły. Dorastają do około 10 cm. Mają długie szyje i stosunkowo krótkie kończyny. Samce od samic można rozróżnić po długim ogonie. Kształt głowy zbliżony jest do trójkąta, ze szpiczastym pyskiem i ostrym dziobkiem. Od czubka nosa i na bocznej stronie szyi biegnie żółto-zielony pas. Skorupę tego żółwia często porastają algi.
Żółwie piżmowe są prawie całkowicie wodnymi zwierzętami, przebywają ogromną większość swojego czasu w płytkich wodach, wolno płynących zatok, albo w stawach. Zwykle jedynym śmiałym przedsięwzięciem, jakie podejmują na ziemi jest złożenie jaj przez samicę, albo w jakichś rzadkich przypadkach, wygrzewanie się na słońcu.
Są mięsożerne, do jedzenia mają szeroki wybór wodnych bezkręgowców, wliczając w to raki, jadalne słodkowodne małże, ślimaki i różne owady. Zjadają również ryby i padlinę. Ich powszechnie znane nazwy pochodzą od gruczołów zapachu zlokalizowanych poniżej tylnej części ich skorupy, która pozwala im zwolnić obrzydliwą piżmową woń by powstrzymać drapieżniki. Dzikie żółwie często nie wahają się ugryźć, jeśli są nękane, chociaż są nieszczególnie szybkie, a ich zasięg jest ograniczony.
Rozród następuje na wiosnę, kiedy samice składają od 2 do 9 elipsowatych, twardych jaj w płytkiej norze albo w wykopanych przez siebie dołkach w pobliżu linii brzegowej. Młode wylęgają się w późnym lecie albo wczesnej jesieni. Są zazwyczaj długie na niespełna 2 cm. Niektóre okazy żółwi wonnych dożywają w niewoli do 50 lat.
Żółw wonny występuje w Kanadzie w południowym Ontario oraz w południowym Quebec. Natomiast we wschodnich Stanach Zjednoczonych od południowego Maine na północy, po Florydę na południe i zachód - do centralnego Teksasu, także centralny Wisconsin.
Gatunek najpierw został opisany przez francuskiego taksonoma Pierre André Latreille w 1801, na podstawie okazu zebranego koło Charlestona (Południowa Karolina). W tamtych czasach żółw został sklasyfikowany w rodzaju Testudo (gatunek został nazwany Testudo odorata). W 1825 Jan Edward Gray stworzył rodzaj Sternotherus, który obejmował gatunek żółwia wonnego i od tego został nazwany Sternotherus odoratus. Gatunek był ponownie opisywany w różnych latach przez wielu autorów, co prowadziło do dużej ilości błędów w jego taksonomii. Różnice pomiędzy żółwiami mułowymi a żółwiami wonnymi były przedmiotem debaty wielu pracowników naukowych, uważających ich za taki sam rodzaj – Kinosternon.
Chociaż żółw wonny nie otrzymał żadnego federacyjnego statusu w związku z ochroną przyrody w USA, to jest uznawany w stanie Iowa jako gatunek zagrożony.
Z powodu jego niewielkiej wielkości, żółw wonny jest lepszym wyborem na zwierzę domowe, niż inne powszechnie dostępne gatunki żółwi, takie jak np. żółw czerwonolicy (Trachemys scripta elegans). Dziko złapane okazy są powszechnie dostępne, ale gatunek jest również często więziony - hodowany specjalnie dla handlu. Chętnie przyjmuje pokarm z kulek dostępnych na rynku i różnych owadów, takich jak świerszcze i larwy mącznika, albo dżdżownice. Z powodu ich prawie całkowicie wodnej natury, żółwie wonne niekoniecznie wymagają oświetlenia UV, którego potrzebują inne gatunki żółwi do należytej opieki, chociaż zazwyczaj jest polecane dawać im dostęp do naturalniejszego cyklu światła niż normalne pokojowe oświetlenie.
Żółw wonny (Sternotherus odoratus), nazywany także Stinkpot czyli żółw piżmowy - gatunek gada z podrzędu żółwi skrytoszyjnych, występującego naturalnie w południowo-wschodniej Kanadzie i znacznej części wschodnich Stanów Zjednoczonych. Jest nazwany z powodu wydzielania obrzydliwej piżmowej woni odstraszającej drapieżnika. Czasami żółwie wonne są trzymane jako zwierzęta domowe.
Sternotherus odoratus[8] är en sköldpaddsart som beskrevs av Pierre André Latreille 1802. Sternotherus odoratus ingår i släktet Sternotherus och familjen slamsköldpaddor.[9][10] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[9]
Denna sköldpadda förekommer i östra USA och i angränsande områden av Kanada. Kanske fanns den under historisk tid även i Mexiko.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Sternotherus odoratus.
Wikispecies har information om Sternotherus odoratus.
Denna artikel om sköldpaddor saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Sternotherus odoratus är en sköldpaddsart som beskrevs av Pierre André Latreille 1802. Sternotherus odoratus ingår i släktet Sternotherus och familjen slamsköldpaddor. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Denna sköldpadda förekommer i östra USA och i angränsande områden av Kanada. Kanske fanns den under historisk tid även i Mexiko.
Загальна довжина досягає 14 см, вага — 603 г. Самці відрізняються від самиць довшим хвостом, коротшим пластроном й шипуватими лусочками на внутрішніх боках задніх ніг. Карапакс округлий, з трьома поздовжніми кілями. Пластрон маленький, овальний. Його передня частка приєднана рухомо, проте, ця рухливість дуже незначна.
Карапакс забарвлений від оливково-коричневого до темно-сірого кольору. Голова має брудно-бурий колір з 2 світлими поздовжніми смугами.
Полюбляють прісні водойми. Гарно плавають та пірнають, багато ходять по дну. Велику частину часу черепаха проводить пересуваючись дном у пошуках їжі. Час від часу вилазять на корчі або острівці грітися на сонці. Харчується дрібною рибою, молюсками, ракоподібними, водяними рослинами, падлом. Досить агресивна.
З квітня по липень самиці відкладають у неглибоку ямку від 2 до 7 яєць. Часто знаходить поглиблення у ґрунті, не зариваючи яєць. Інкубаційний період триває до 50 діб.
Мешкає на сході й південному сході США, у провінція Онтарі та Квебек (Канада).
Sternotherus odoratus là một loài rùa trong họ Kinosternidae. Loài này được Latreille mô tả khoa học đầu tiên năm 1802.[4]
Phương tiện liên quan tới Sternotherus odoratus tại Wikimedia Commons
Sternotherus odoratus là một loài rùa trong họ Kinosternidae. Loài này được Latreille mô tả khoa học đầu tiên năm 1802.
Обыкновенная мускусная черепаха[1] (Sternotherus odoratus) — вид иловых черепах.
Обыкновенная мускусная черепаха имеет овальный карапакс, у молодых особей — с тремя продольными гребнями. На грязно-буром фоне головы и шеи хорошо видны светлые продольные полосы. Самцы отличаются от самок более длинным хвостом, коротким пластроном и шиповатыми чешуйками на внутренних сторонах задних ног. Чешуйки служат самцу для удержания самки при спаривании.
Живёт эта черепаха в самых различных водоёмах на востоке и юго-востоке США, а также проникает на крайний юго-восток Канады. Она ведёт исключительно водный образ жизни, хорошо плавает, но чаще всего бродит по дну водоёма в поисках пищи. Её пищу составляют водные насекомые, моллюски, водная растительность, мелкая рыба. Охотно поедает всевозможную падаль и является хорошим санитаром водоёма.
С апреля по июль происходит откладка яиц. Обычно самка роет неглубокую ямку и кладёт в неё от 2 до 7 яиц. Яйца покрыты твёрдой и хрупкой скорлупой. Однако часто самка не роет гнезда, а помещает яйца в какое-нибудь углубление почвы или просто оставляет их на поверхности. При поимке эта черепаха ведёт себя воинственно, энергично вырывается и больно кусается. Кроме того, в целях защиты она выделяет секрет мускусных желёз, находящихся сзади и сбоку под панцирем. При содержании в неволе характер черепахи меняется: она становится спокойной и мирной. Продолжительность жизни в неволе до 23 лет.
Обыкновенная мускусная черепаха (Sternotherus odoratus) — вид иловых черепах.
Обыкновенная мускусная черепаха имеет овальный карапакс, у молодых особей — с тремя продольными гребнями. На грязно-буром фоне головы и шеи хорошо видны светлые продольные полосы. Самцы отличаются от самок более длинным хвостом, коротким пластроном и шиповатыми чешуйками на внутренних сторонах задних ног. Чешуйки служат самцу для удержания самки при спаривании.
Живёт эта черепаха в самых различных водоёмах на востоке и юго-востоке США, а также проникает на крайний юго-восток Канады. Она ведёт исключительно водный образ жизни, хорошо плавает, но чаще всего бродит по дну водоёма в поисках пищи. Её пищу составляют водные насекомые, моллюски, водная растительность, мелкая рыба. Охотно поедает всевозможную падаль и является хорошим санитаром водоёма.
С апреля по июль происходит откладка яиц. Обычно самка роет неглубокую ямку и кладёт в неё от 2 до 7 яиц. Яйца покрыты твёрдой и хрупкой скорлупой. Однако часто самка не роет гнезда, а помещает яйца в какое-нибудь углубление почвы или просто оставляет их на поверхности. При поимке эта черепаха ведёт себя воинственно, энергично вырывается и больно кусается. Кроме того, в целях защиты она выделяет секрет мускусных желёз, находящихся сзади и сбоку под панцирем. При содержании в неволе характер черепахи меняется: она становится спокойной и мирной. Продолжительность жизни в неволе до 23 лет.
密西西比麝香龜，是小麝香龜屬下一個種，分布於加拿大南部和美國東部大多數地區。它也被稱為臭鼬，因為它能從其後腿釋放一種麝香氣味的臭味，可以用來阻止捕食。
密西西比麝香龜是一種小型黑色，灰色或棕色的淡水龜，有一個半球形的殼。一般由約5.1-14cm(最大13.6cm)。牠們有長長的脖子和相當短的腿，在脖子上的黃線是一個明顯的標記。頭部呈模糊的三角形，具有尖銳的口鼻和尖銳的喙，以及從鼻尖到頸部的黃綠色條紋，在下巴長有兩根觸鬚。
雌性體型比雄性大。卵直径2.4-3.2cm、半径1.4-1.7cm。孵化後幼體甲長1.2-1.3cm。
密西西比麝香龜主要生活水流緩慢，長滿水生植物的河流，沼澤和湖泊。夜行性，主要在黎明和黃昏時間活動，日間在水底淤泥休息，但在水溫低時則在日間活動。水棲傾向強，即使是日光浴也多在淺水區進行，甚少上岸。在分布區北部的個體冬季會冬眠，但南部的全年也會活動。密西西比麝香龜在感到危險時會從其後腿釋放臭味驅逐邀人。
牠們是偏肉食性的雜食性，食物包括魚類、昆虫、甲殻類、貝類、動物殘骸、果實、水草、藻類，覓食時主要在水底徘徊，把咀插入泥底捕獲獵物。
牠們在春天繁殖，而北方的個體則在5-8月，雌性在水邊的草地上產卵，每次1-9個，最多可產4次，在68-98日後孵化。一般在5cm後性成熟。
由於其小尺寸，密西西比麝香龜與其他寵物龜如紅耳龜更合適人工飼養。它們容易接受人工飼料，多樣化的飲食對於龜的健康是至關重要的。雖然密西西比麝香龜很少日光浴，但仍應設日光浴區。因個體間協調性欠佳和容易污染水質，同種複数飼育會出現問題，最好單獨飼養。
密西西比麝香龜，是小麝香龜屬下一個種，分布於加拿大南部和美國東部大多數地區。它也被稱為臭鼬，因為它能從其後腿釋放一種麝香氣味的臭味，可以用來阻止捕食。
Testudo odorata Latreille, 1801 Kinosternon odoratum
Bonaparte, 1830
ミシシッピニオイガメ（学名：Sternotherus odoratus）は、ドロガメ科ニオイガメ属に分類されるカメ。ニオイガメ属の模式種。
模式標本の産地（模式産地）はチャールストン周辺（サウスカロライナ州）。
アメリカ合衆国中央部から東部にかけて、カナダ（オンタリオ州、ケベック州南部）
最大甲長13.6cm。背甲はややドーム状に盛りあがり、上から見ると細長い楕円形。椎甲板や肋甲板の後部の後ろにある甲板前部とは重ならない。後部縁甲板は鋸状に尖らず滑らか。背甲の色彩は灰褐色や暗褐色、黒一色。
下顎と喉には複数の髭状突起がある。吻端から側頭部にかけて左右に2本ずつ黄色や黄褐色の筋模様が入る。
卵は長径2.4-3.2cm、短径1.4-1.7cm。孵化直後の幼体は甲長1.2-1.3cm。幼体は椎甲板と肋甲板に筋状の盛り上がり（キール）がある。背甲の色彩は灰色や灰褐色で暗色の斑紋が入る。成長に伴いキールは消失し、背甲の色彩は暗色になり斑紋は消失する。
主に底質が泥や砂の流れの緩やかな河川、湖、池沼、湿地などに生息する。夜行性で薄明薄暮時に主に活動し、昼間は水中の堆積物などに潜り休む。水温が低い日には主に昼間に活動するという観察例もある。水棲傾向が強く、浅瀬や水面で日光浴を行うものの自然下では上陸して日光浴することは少ない。生息地北部の個体群は冬季に冬眠するが、南部の個体群は周年活動する。危険を感じると後肢基部にある臭腺から臭いのある分泌液を出す。種小名odoratusは「芳香のある」の意、英名stinkpotは「臭い壷」の意でこの防御行動に由来する。
食性は雑食で、魚類、昆虫、甲殻類、貝類、動物の死骸、果実、水草、藻類などを食べる。主に水中で採食を行い、水底を徘徊しながら吻端を底質に挿し入れ獲物を捕食する。
繁殖形態は卵生。繁殖期になるとオスは総排泄腔周囲の臭いを嗅いで雌雄を確認し、メスに対しては体側面に吻端を擦りつけて求愛する。またメスに噛みついて動きを止めようとしたり、周囲を徘徊する。メスがオスを受け入れるとメスの上に乗り交尾する。生息地北部の個体群では5-8月に、水辺の草原や土が露出した部分に1回に1-9個の卵を最大4回に分けて産む。卵は主に浅い穴を掘ってから産みその上に土や腐食質で覆うことが多いが、倒木の下などに産むこともある。卵は68-98日で孵化する。オスは甲長5-7cm（生後2-7年）、メスは甲長5.7-6.5cm（生後2-11年）で性成熟する。
ペットとして飼育されることがあり、日本にも輸入されている。流通量は多く野生個体、繁殖個体共に流通し、主に繁殖個体の幼体が流通する。アクアリウムかアクアテラリウムで飼育される。水棲傾向が強いため陸場が必要ない個体もいるが、体調の悪い個体や浅い水深で長く飼育されていた個体、複数飼育を行う場合に関しては避難場所として陸場を設ける。野生下では夜行性で陸場で日光浴を行うことは少ないが、飼育下では昼間でも活動し個体によっては陸場で日光浴も行う。幼体は水質の悪化に弱い面もあるため清涼な水質を維持するようにする。飼育下では人工飼料にも餌付く。属内（科内）でも協調性はよく、同種の複数飼育では問題が起こりづらいが、水質の悪化やストレスを考慮し個体密度を低くして飼育するのが望ましい。
イラスト
.jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg){kind=small}
