Phragmidium mucronatum (Pers.) Schltdl. – gatunek grzybów z rodziny Phragmidiaceae[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phragmidium, Phragmidiaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1794 r. Persoon nadając mu nazwę Puccinia mucronata. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1824 r. Schltdl.[1]
Ecja pomarańczowe, pylące. Powstają na dolnej stronie liści, na pędach i na owocach. Na liściach pojedyncze ecjum ma średnicę do 2 mm, na pędach ecja zlewają się tworząc skupiska o długości do 10 mm. Skupiska ecjów na pędach często obejmują dużą część obwodu pędu i powodują jego zgrubienie. Perydium ecjów składa się z bezbarwnych, kanciastych komórek. Ecjospory bezbarwne, o kształcie od kulistego do nieregularnie eliptycznego, lekko kanciaste, o rozmiarach 20–26 × 17–21 μm. Mają powierzchnię pokrytą drobnymi brodawkami o rozmiarach 2–2,5 μm, w odstępach 2–2,5 μm[3][4].
Uredinia żółte, nagie, pylące, na dolnej powierzchni liści. Mają średnicę do 0,3 mm. Bezpośrednio nad urediniami na górnej stronie liścia powstają żółte plamy. Urediniospory kuliste, szeroko eliptyczne lub odwrotnie jajowate, o rozmiarach 20-26 × 15-21 μm. Mają bezbarwne ściany o grubości do 1,5 μm, pokryte drobnymi brodawkami rozmieszczonymi w odległościach co 2 μm. Pory rostkowe niewyraźne[3].
Telia czarne, pyliste, o średnicy do 0,5 mm. Często powstają w tym samym miejscu co uredinia i tworzą duże skupiska. Teliospory wielokomórkowe, złożone zazwyczaj z 5-8, rzadziej 9 komórek. Mają rozmiary 50-75 (90) × 25-28 μm, zaokrągloną podstawę, w górnej części są lekko zwężone i zakończone na szczycie dzióbkiem (rostrum) o długości 6-10 μm. Początkowo są jasnobrunatne, potem ciemnobrunatne. Mają ściany o grubości do 5 μm nieregularnie pokryte drobnymi brodawkami, czasami są niemal gładkie. W każdej komórce zazwyczaj występują 3 pory rostkowe. Teliospory wyrastają na trzonku o długości 70-125 μm. Jest on bezbarwny, tylko w dolnej części lekko żółtawy[3][4].
Zarodniki płciowe (bazydiospory) powstają na podstawkach na opadłych liściach róż. W klimacie Polski ich rozwój odbywa się zimą i wiosną. Spermogonia rozwijają się na pędach róży i są słabo dostrzegalne[5]. Mają wysokość 30-40 μm i wyrastają między ecjami, podskórnie[6]
Gatunek kosmopolityczny[3]. Poza Antarktydą występuje na wszystkich kontynentach[7]. W polskim piśmiennictwie naukowym podano liczne jego stanowiska[8].
Pasożyt obligatoryjny, jednodomowy i pełnocyklowy. Znaczy to, że może się rozwijać tylko na żywych organizmach, jego rozwój odbywa się na jednym tylko żywicielu, i w trakcie tego rozwoju wytwarza wszystkie 5 właściwych dla rdzy rodzajów zarodników. Pasożytuje na licznych gatunkach róż (Rosa)[5]. Wraz z pokrewnymi Phragmidium tuberculatum i Phragmidium bulbosum wywołuje u nich chorobę o nazwie rdza róży[9]. Poszczególne gatunki i odmiany róż mają różną odporność na tę chorobę[5].
Phragmidium mucronatum i Phragmidium tuberculatum są trudne do odróżnienia i często mylone są z sobą. Do wielu informacji o występowaniu tych gatunków należy podchodzić z dozą nieufności, istnieje uzasadnione podejrzenie, że nie zawsze były one prawidłowo rozpoznane[6]. Teliospory P. tuberculatum składają się z 4-6, rzadziej 3 lub 7 komórek i mają ostro zakończony dzióbek o długości do 18 μm[5]. Obydwa te gatunki różnią się też mikroskopowo budową ecjów i urediniospor, ale nie zawsze są to cechy jednoznaczne do interpretacji[6]. Obecnie dość łatwo można te gatunki oznaczyć badaniem DNA [10].
Phragmidium mucronatum (Pers.) Schltdl. – gatunek grzybów z rodziny Phragmidiaceae.
.jpg)
