King Cobras, as well as all snakes, are threatened from the destruction of their habitats, and by persecution by humans afraid of them
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
The venom of Ophiophagus hannah is very potent. It is a strong neurotoxin, which affects respiratory centres in the medulla of the brain. Death results from respiratory arrest and cardiac failure. Death may occur in a very short time, but, as with any bite, the location of the bite and the efficacy of first aid and medical treatment may delay or prevent death. The anti-venom, sometimes referred to as anti-venin, reverses the actions of the neurotoxins (proteins and enzymes). Anti-venin, even after five or six decades, is still the most trusted and commonly used method in controlling snake venom poisoning.
King Cobras are among the most attractive highlights in large display terrariums at zoos.
Ophiophagus hannah normally restricts its diet to cold-blooded animals, particularly other snakes. Some specimens develop a rigid diet of a single species of snake and will refuse any other type. The snakes eaten by the King Cobra are mostly the larger harmless species, such as Asian rat snakes, dhamans, and pythons up to about 10 feet in length.
Northern India, east to southern People's Republic of China, including Hong Kong and Hainan; south throughout the Malay Peninsula, and east to western Indonesia and the Philippines.
Biogeographic Regions: oriental (Native )
Average lifespan
Sex: male
Status: captivity: 17.1 years.
The King Cobra's average size is 10-12 feet, but can reach 18 feet. The full grown King Cobra is yellow, green, brown, or black. There are usually yellowish or white cross-bars or chevrons on its body. The belly may be uniform in color or ornamented with bars. The throat is light yellow or cream-colored. The juveniles are jet-black, with yellow or white cross-bars on the body and tail and four similar cross-bars on the head. The King Cobra is regarded as a fierce and aggressive snake, and its length and size give it an awesome appearance.
Near streams in dense or open forest, bamboo thickets, adjacent agricultural areas, and dense mangrove swamps.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; rainforest ; scrub forest
King Cobras are oviparous and lay 21-40 eggs. The female pushes leaves and branches into a nest pile where the eggs are incubated by the elevated temperatures of decomposition. The female remains on top of the nest to guard the eggs, and the male also remains close by. During the brood care period, the king cobra tends to be very aggressive toward approaching humans. Breeding usually occurs from January through April. The eggs of the king cobra incubate during spring and summer, hatching in the fall.
The dangerously venomous King Cobra (Ophiophagus hannah) is widely distributed throughout Southeast Asia and east to the Philippines and western Indonesia. In Myanmar, it is known from localities in both Ayeyarwady and Mandalay Divisions (Leviton et al. 2003). In Myanmar, has been found in a variety of habitats (dense forests, mangrove swamps, open country, and disturbed areas in the Ayeyarwady Delta to the dry forests of the central dry zone to coastal rainforest in Tanintharyi. In Assam, it has been recorded from primary forest; in Thailand, it is found in both forests and plantation habitats; and in Peninsular Malaysia and Singapore, it is reported from foothill jungles, open grasslands, rural areas, and along jungle streams. It is recorded in Sumatra from sea level to 1800 m elevation.(Leviton et al. 2003)
Leviton et al. 2003 (2003) provide a technical description of the King Cobra: Body scales smooth, obliquely arranged, in 17-19 rows on the neck, 15 at midbody. Middorsal (vertebral) row and outer two lateral rows larger than others. Ventrals 240-254; subcaudals 84-104, anterior scutes undivided; juveniles usually dark brown or black with white or yellow crossbars—anteriorly the bars are chevron-shaped but straighten out posteriorly; with age, the light pattern disappears and older adults are uniformly brown although some indication of the light crossbars persists (in Myanmar, the banded pattern persists in adults); tail dark olive to black. Total length recorded to 5500 mm, but individuals rarely exceed 4250 mm; tail length approximately 20% of total length.
Kral kobrası (lat. Ophiophagus hannah və ya Naja bungarus) — kral kobrası cinsinə aid heyvan növü.
Dünyanın ən uzun zəhərli ilan növüdür. Uzunluğu 6,7 m, kütləsi isə 9 kiloqrama qədər ola bilir. Bu növ Cənub-Şərqi Asiyadan Hindistana qədər çox geniş bir arealda yayılmışdır. Bu ilanların qidasını əsasən pitonlar və hətta öz növlərinin kiçikləri də daxil olan ilanlar təşkil edir.
Kral kobralar mərcan ilanı (Micrurus), tikanlı ilan (Acanthophis) və qara mamba (Dendroaspis polylepis) ilə birlikdə aspidlər fəsiləsinin ən çox öyrənilmiş dörd növündən biridir.
Kral kobrası iri və güclü ilandır. Orta hesabla 3,6–4 m uzunluğuna və 6 kq kütləyə malik olur. Erkək kobralar dişilərinə görə daha büyük və daha qalındır. Tailandın cənubundakı Nakhon Sritamart dağlarında şəkli çəkilmiş 5,6 m uzunluğunda kobra bu baxımdan rekord göstəriciyə malikdir. 5,6 m-dən də uzun ilan London zooparkında yaşamışdır. İkinci dünya müharibəsinin başlaması ilə əlaqədar yatırılan bu ilanın uzunluğu 5.7 m olmuşdur.[1]
Dərisi yaşımtıl, narıncıyabənzər, yaxud qara olub açıq yaşıl rəngli zolaqlar bədəni boyunca uzanır. Qarnının alt hissəsi krem və ya açıq sarı rengdə olur. Pulları düzgündür. İndaneziyada olan növləri daha qara və tünd qəhvəyi rəngdədir. Yetişkin ilanın başı olduqca böyük və ağır görünür. Buna görə də digər ilanlar kimi, onlar da çənələrini genişlədərək ovlarını uda bilirlər. Kral kobrasının ağzının ön tərəfində zəhər kanallarının olduğu iki kiçik zəhər dişi vardır. Bu növlər orta hesabla 20 il yaşayırlar və hər il 30 sm-ə qədər böyüyə bilirlər.
Kral kobrası hücüm zamanı zəhər vəzilərinin kanallarını əzələlər vasitəsilə bağlamaqla tənzimləyir. Baxmayaraq ki, bir kral kobrasının zəhəri 20 insanı öldürə biləcək miqdardadır, bir çox hallarda ilan sadəcə zəhər buraxmadan dişləməklə insanı qorxutmağa cəhd edir. Görünür zəhərin təsadüfi və lazımsız yerə istifadə olunması onun üçün arzuolunmazdır. Bu, hər şeydən əvvəl ov zamanı zəhərin ilan üçün mühüm əhəmiyyət kəsb etməsinə görə ola bilər.
Kral kobrasının zəhəri əsasən sinir sisteminə təsir edir.
Birinci sancma zamanı zəhərlənmədə insan ölümlə üzləşə bilər. Bu halda ölüm ehtimalı 75%-dən artıq ola bilər. Lakin kral kobrası dişləmələrinin ümumi statistikası onu göstərir ki, ilan sancmaları cəmi 10%-i insan ölümünə səbəb olur.
Bəzən kral kobrası sancdıqdan dərhal sonra hətta Hindistan fili də ölmüşdür.
Hindistanda kral kobrası sancmalarından ölənlərin sayı çox azdır. Baxmayaraq ki, burada hər il zəhərli ilanlar 50000-ə yaxın insanın həyatına son qoyur.
Kral kobrası (lat. Ophiophagus hannah və ya Naja bungarus) — kral kobrası cinsinə aid heyvan növü.
Dünyanın ən uzun zəhərli ilan növüdür. Uzunluğu 6,7 m, kütləsi isə 9 kiloqrama qədər ola bilir. Bu növ Cənub-Şərqi Asiyadan Hindistana qədər çox geniş bir arealda yayılmışdır. Bu ilanların qidasını əsasən pitonlar və hətta öz növlərinin kiçikləri də daxil olan ilanlar təşkil edir.
Kral kobralar mərcan ilanı (Micrurus), tikanlı ilan (Acanthophis) və qara mamba (Dendroaspis polylepis) ilə birlikdə aspidlər fəsiləsinin ən çox öyrənilmiş dörd növündən biridir.
Kobra královská (Ophiophagus hannah) je druhem jedovatého hada z čeledi korálovcovitých, který žije v oblasti jižní a jihovýchodní Asie, od Indie po Filipíny a Jávu. Je považována nejen za nejdelší kobru, ale i za nejdelšího jedovatého hada světa. Dorůstá délky až 5,7 metru a může vážit až přes 12 kg. Tělo kobry je olivově zelené s příčnými pruhy, spodní část má světlé zbarevní. Její uštknutí, pokud nedojde k podání séra, bývá pro člověka smrtelné v 50–60 % případů. Její jed je neurotoxický, způsobuje tedy paralýzu nervového systému. Přesto dochází k poměrně málo úmrtím, neboť hadi nejsou příliš agresivní, je jich relativně málo a ne vždy vypouští při kousnutí jed.
Kobra královská se specializuje na lov jiných hadů (Ophiophagus = „požírač hadů“). Její nejoblíbenější kořistí je užovka černá. Zabíjí i další hady (např. krajty), včetně jedovatých druhů (kobra indická, bungar, ploskolebec) a příslušníků vlastního druhu. Doplňkovou kořistí jsou plazi (ještěrky), ptáci a hlodavci.[2] Kobra nutně nevypouští jed při každém útoku, někdy svou kořist udusí podobně jako hadi škrtiči. Zabité hady polyká od hlavy. Díky svému pomalému metabolismu nemusí kobra přijímat potravu i několik měsíců.
Samice klade v období od dubna do června asi 20 až 50 vajec do dvoukomorového hnízda, které sama staví. Je to jediný had, který si staví hnízda. V horní části hnízda zůstává po celou dobu inkubace, tedy 60 až 80 dnů. Vylíhnutá mláďata mají délku okolo 50 až 60 cm. Ve volné přírodě se dožívá obvykle okolo 20 let.[3][4]
Kobra královská stojí na vrcholu potravního řetězce a má jen minimum nepřátel. Spíše mladých jedinců se může zmocnit promyka, která se ale zaměřuje hlavně na kobry indické a jiné menší hady. Ostatní jedovatí hadi nedokáží kobru královskou ohrozit, neboť ta je vůči jejich jedu imunní.[5] Nicméně krajty se někdy dokáží útoku kobry ubránit a udusit ji.[6][7]
Kobra královská disponuje prudkým neurotoxickým jedem, kterého má velké množství. Přesto nepatří mezi tzv. velkou čtyřku nejnebezpečnějších indických hadů (kobra indická, zmije řetízková, zmije paví, bungar modravý). Není totiž příliš hojná, v případě nebezpečí preferuje útěk a ne vždy vypustí do kousnutí jed. Přesto je zaznamenáno každoročně několik uštknutí. Důležité je podat co nejdříve sérum. Kobra se do kontaktu s lidmi dostává nejčastěji tak, že pronásleduje jiné hady, kteří v blízkosti lidských obydlí vyhledávají krysy, potkany a jiné hlodavce.
Kobra královská je druhým oblíbeným hadem pro krotitelé hadů spolu s kobrou indickou. Ačkoli není úplně hluchá, zvuk flétny neslyší, ale reaguje na její pohyby.
Zajímavý mýtus se vztahuje ke kobrám v Indii. Někteří lidé věří, že obraz toho, který zabije tohoto hada, zůstane v očích zaznamenán. Když pak mrtvého hada objeví jeho partner, může podle tohoto obrazu najít jeho vraha a pomstít se. Proto bývají u zabitých kober hlavy zničeny či spáleny.
Kobra královská se podle norem IUCN počítá mezi zranitelné druhy. Je to v důsledku ničení jejího přirozeného prostředí a také kvůli poptávce po jejím mase a kůži. Využívají se rovněž na výrobu "léčebných" prostředků v orientální medicíně.[8]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kobra královská ve Wikimedia Commons
Kobra královská (Ophiophagus hannah) je druhem jedovatého hada z čeledi korálovcovitých, který žije v oblasti jižní a jihovýchodní Asie, od Indie po Filipíny a Jávu. Je považována nejen za nejdelší kobru, ale i za nejdelšího jedovatého hada světa. Dorůstá délky až 5,7 metru a může vážit až přes 12 kg. Tělo kobry je olivově zelené s příčnými pruhy, spodní část má světlé zbarevní. Její uštknutí, pokud nedojde k podání séra, bývá pro člověka smrtelné v 50–60 % případů. Její jed je neurotoxický, způsobuje tedy paralýzu nervového systému. Přesto dochází k poměrně málo úmrtím, neboť hadi nejsou příliš agresivní, je jich relativně málo a ne vždy vypouští při kousnutí jed.
Kongekobraen (Ophiophagus hannah) er verdens længste giftslange, der kan blive op til 5-6 meter lang som fuldvoksen. Den lever i skovene i Indien og Sydøstasien, heriblandt Thailand og Indonesien. Den lever hovedsageligt af at spise mindre slanger.
Wikispecies har taksonomi med forbindelse til Kongekobra Kongekobraen (Ophiophagus hannah) er verdens længste giftslange, der kan blive op til 5-6 meter lang som fuldvoksen. Den lever i skovene i Indien og Sydøstasien, heriblandt Thailand og Indonesien. Den lever hovedsageligt af at spise mindre slanger.
Die Königskobra (Ophiophagus hannah) ist eine Schlangenart aus der Familie der Giftnattern und die einzige Art der Gattung Ophiophagus. Der Gattungsname (griechisch ‚schlangenfressend‘) bezieht sich auf die wohl fast ausschließlich aus Schlangen und Echsen bestehende Nahrung. Die Art hat im Normalfall eine Länge von drei bis vier Metern. Als Maximallänge sind 5,59 Meter nachgewiesen, sie ist damit die größte Giftschlange der Welt (allerdings nicht die giftigste) und ebenfalls eine der längsten Schlangen überhaupt. Die Königskobra kommt in weiten Teilen Südostasiens vor, ist überwiegend an Wald gebunden, bodenlebend und baut als vermutlich einzige Schlange der Erde Bodennester. Gesicherte Angaben zur Biologie der Art sind kaum vorhanden und zudem oft widersprüchlich. Der Biss führt bei Menschen aufgrund der hohen abgegebenen Giftmenge häufig zum Tod; Bissunfälle sind jedoch aufgrund der meist geringen Aggressivität und der zurückgezogenen Lebensweise der Tiere sehr selten.
Königskobras sind extrem große Giftnattern. Die Gesamtlänge beträgt regelmäßig drei bis vier Meter, wohl gesicherte Maximalmaße liegen aus der im Süden Thailands gelegenen Provinz Nakhon Si Thammarat mit 5,59 m[1] sowie nahe der Stadt Krabi mit „gut sechs Meter“[2][3] und von den Philippinen mit 4,25 m vor. Ihr Körpergewicht beträgt in der Regel um die 6 kg, im Extremfall über 20 kg. Die Art ist damit die größte Giftschlange der Welt. Etwa 20 % der Gesamtlänge entfallen auf den Schwanz. Der bei Bedrohung hinter dem Kopf aufgestellte Nackenschild ist im Vergleich mit den Echten Kobras (Naja) schmaler und reicht weiter nach hinten.
Wie alle Giftnattern hat auch die Königskobra auf dem Oberkopf neun große, symmetrische Schilde. Zusätzlich weist die Art jedoch noch ein Paar großer, einander berührender Occipitalia hinter den Parietalia auf. Die Anzahl der Supralabialia beträgt sieben, das dritte Supralabiale berührt sowohl das hintere Nasale als auch das Auge, das vierte Supralabiale berührt ebenfalls das Auge. Die Rückenschuppen sind glatt. Die Anzahl der Bauchschuppen (Ventralschilde) variiert zwischen 240 und 254, die Zahl der geteilten Subcaudalia zwischen 84 und 104. Die vorderen Subcaudalia sind ungeteilt. Die Tiere haben 15 dorsale Schuppenreihen in der Körpermitte. Die Schuppen der mittleren dorsalen Schuppenreihe und die der jeweils untersten Schuppenreihe an den Flanken sind vergrößert, die Flankenschuppen sind länglich und in schrägstehenden Reihen angeordnet.
Die Grundfarbe der Oberseite ist bei adulten Tieren offenbar auch je nach Herkunft variabel hellbraun, dunkel olivbraun, braun, dunkelbraun oder schwarz. Ausgewachsene Tiere sind gelegentlich einfarbig; meist zeigen die Tiere auf diesem Grund jedoch eine Reihe mehr oder weniger deutlicher, hellbeiger bis weißlicher Querbänder. Im vorderen Bereich des Körpers sind diese Bänder in der Rückenmitte schmal und werden zum Bauch hin deutlich breiter, weiter zum Schwanz hin sind sie jedoch mehr parallelrandig. Kehle und Vorderhals sind sehr auffallend gelborange oder gelblich weiß, der übrige Bauch ist weißlich oder grauweiß. Die Haube ist oberseits ungezeichnet. Jungtiere haben eine deutliche Warnzeichnung, sie sind dunkelbraun oder schwarz gefärbt und kontrastreicher weißlich oder gelb quergebändert.
Das Verbreitungsgebiet der Königskobra umfasst große Teile der Tropen Süd- und Südostasiens. Das Areal reicht vom Süden und Osten Indiens nach Osten über ganz Hinterindien bis Südostchina; außerdem kommt die Art in weiten Teilen Indonesiens und der Philippinen vor. Die Königskobra wird überwiegend als Waldbewohnerin beschrieben, insbesondere als Bewohnerin von Waldbereichen, die an Gewässer grenzen. Zumindest in Malaysia und in Myanmar kommt die Art jedoch auch in einem weiten Spektrum weiterer Habitate vor, dazu zählen Mangrovensümpfe, Plantagen, offenes Grasland und landwirtschaftlich genutzte Gebiete.[4][5]
Die Königskobra wurde von Theodore Edward Cantor 1836 als Hamadryas hannah wissenschaftlich beschrieben; der Name Hamadryas war jedoch bereits für eine Gattung von Schmetterlingen in Verwendung. Albert Günther stellte die Königskobra 1864 in die neue Gattung Ophiophagus. Der aus diesen Bestandteilen gebildete, heute allgemein anerkannte wissenschaftliche Name Ophiophagus hannah wurde 1945 von Charles Mitchill Bogert eingeführt.[6] Die Königskobra ist die einzige Art der damit monotypischen Gattung Ophiophagus. Es werden keine Unterarten anerkannt.
Nach molekulargenetischen Untersuchungen ist die Königskobra nicht näher mit den Kobras der Gattungen Aspidelaps, Boulengerina, Hemachatus, Naja, Paranaja und Walterinnesia verwandt. Nächstverwandt mit der Königskobra sind die Kraits (Bungarus), die Afrikanischen Strumpfbandottern (Elapsoidea) und die Mambas (Dendroaspis). Eine genaue Klärung der engeren Verwandtschaft steht noch aus.[7][8]
Innerhalb der Art wurden vier geografisch voneinander getrennte genetische Linien gefunden, die sich unabhängig voneinander entwickelt haben und möglicherweise eigenständige Arten darstellen. Eine kommt in den Westghats vor, eine andere vom östlichen Indien bis China und Indochina, die Dritte auf der Malaiischen Halbinsel, Sumatra, Borneo und Java und die Vierte auf Luzon.[9]
Die Art wird meist als bodenlebend beschrieben, mehrere Autoren betonen jedoch, dass die Tiere sehr gut auf Bäume klettern können. Je nach Autor wird die Königskobra als tagaktiv, nachtaktiv oder sowohl tag- als auch nachtaktiv beschrieben. Die Nahrung besteht offenbar ausschließlich aus Schlangen und Echsen, dabei werden sowohl ungiftige als auch giftige Schlangen erbeutet.[10][11] Die Beute wird nach dem Biss festgehalten, bis sie tot oder zumindest bewegungsunfähig ist; dies kann zehn bis 30 Minuten dauern.
Die Königskobra ist eierlegend (ovipar) und die einzige Schlangenart, die offenbar Bodennester baut; die Gelege enthalten 20 bis 40 Eier. In Indien erfolgt die Eiablage von April bis Juli. Ein im August 1983 in Südchina gefundenes Nest bestand aus Blättern und enthielt in drei Lagen übereinander 25 Eier, die im Mittel 65,5 × 33,2 Millimeter maßen.[12] Die Weibchen rollen sich über dem Gelege zusammen und verteidigen es vehement gegen potentielle Feinde. Bei Annäherung bewegen sich die Tiere auf den Eindringling zu, richten den Vorderkörper auf, spreizen die Haube, präsentieren die orangefarbene Kehle und beißen dann auch schnell zu. Frisch geschlüpfte Jungtiere in Indien sind 50 bis 53 Zentimeter lang.
Abgesehen von der Nestverteidigung wird die Königskobra recht einheitlich als wenig aggressiv und dem Menschen ausweichende Art beschrieben. Das Gift ist im Wesentlichen neurotoxisch, hat aber auch blutgefäßzerstörende Komponenten. Es ist von mittlerer Wirksamkeit. Die durchschnittliche Giftmenge je Biss wird sehr unterschiedlich mit 384 mg (102 mg Trockengewicht)[13] oder 420 mg Trockengewicht[14] angegeben. Für den LD50-Wert bei Mäusen bei intravenöser Verabreichung liegen ebenfalls unterschiedliche Angaben vor. Zhao[13] gibt 0,34 mg pro kg Körpergewicht an, Tin-Myint et al.[14] 1,2–3,5 mg pro kg Körpergewicht.
Aufgrund der großen Giftmenge ist der Biss für den Menschen häufig tödlich. Typische Symptome eines Bisses sind starke Schwellungen, die sich auf die gesamten gebissenen Gliedmaßen ausdehnen können, und ein tödlich verlaufender Atemstillstand. Bei dokumentierten Todesfällen trat der Tod nach 20 Minuten bis 12 Stunden ein.[15] In einem detailliert beschriebenen Fall setzte die Atmung 90 min nach dem Biss aus. Der Patient wurde 65 Stunden lang künstlich beatmet, wobei ein spezifisches Antiserum erst 30 Stunden nach dem Biss verabreicht werden konnte. Nach 10 Tagen konnte der Patient als geheilt entlassen werden.[16]
Übereinstimmend wird die Art jedoch aufgrund ihrer geringen Aggressivität, der relativen Seltenheit und der Meidung menschlicher Siedlungen als medizinisch kaum relevant beschrieben, Bissunfälle sind offenbar sehr selten. Unter den dokumentierten Bissunfällen in Myanmar sind lediglich Arbeiter im dichten Urwald, Reptilientierpfleger in Zoos und Schlangenbeschwörer betroffen.[17] Aus dem gesamten Verbreitungsgebiet der Art wurden bis 1991 insgesamt nur 35 Bissunfälle bekannt, wovon jedoch 10 tödlich verliefen.[15]
Daten zur Größe der Gesamtpopulation und zum Bestandstrend gibt es nicht. Die Art wird aber von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund ihres schrumpfenden Lebensraumes und abnehmender Populationsgrößen als vulnerable (dt. „gefährdet“) gelistet. Außerdem wird sie im Anhang II des Washingtoner Artenschutzübereinkommens (CITES) genannt, wodurch der Handel mit ihr zum Zwecke des Artenschutzes Beschränkungen unterliegt.[18]
Die Königskobra (Ophiophagus hannah) ist eine Schlangenart aus der Familie der Giftnattern und die einzige Art der Gattung Ophiophagus. Der Gattungsname (griechisch ‚schlangenfressend‘) bezieht sich auf die wohl fast ausschließlich aus Schlangen und Echsen bestehende Nahrung. Die Art hat im Normalfall eine Länge von drei bis vier Metern. Als Maximallänge sind 5,59 Meter nachgewiesen, sie ist damit die größte Giftschlange der Welt (allerdings nicht die giftigste) und ebenfalls eine der längsten Schlangen überhaupt. Die Königskobra kommt in weiten Teilen Südostasiens vor, ist überwiegend an Wald gebunden, bodenlebend und baut als vermutlich einzige Schlange der Erde Bodennester. Gesicherte Angaben zur Biologie der Art sind kaum vorhanden und zudem oft widersprüchlich. Der Biss führt bei Menschen aufgrund der hohen abgegebenen Giftmenge häufig zum Tod; Bissunfälle sind jedoch aufgrund der meist geringen Aggressivität und der zurückgezogenen Lebensweise der Tiere sehr selten.
Ula anang utawa lanang (Ophiophagus hannah) ya iku ula kang duwé upas lan ula paling dawa kang ana ing dunya, kanti dawa awaké nganti sakiwa-tengené 5,7 m.[1][2] Nanging dawa kéwan diwasa ing lumrahé amung sakiwa-tengené 3 – 4,5 m waé.[3] Ula iki diwedèni déning wong amarga upasé kang bisa matèni lan sipat-sipaté kang kaloka agresif.
Ula anang uga dikenal kanti pira-pira jeneng lokal kaya ta oray totog (Sd.), ula tedung abu, tedung selor (Kal.) lan liya-lyané. Sajeroning basa Inggris karan king cobra (raja kobra) utawa hamadryad.
Ula kang awaké dawa lan ramping. Salah sijiné laporan saka Singapura nyathet salah sijiné ula anang dawané nganti 4,8 m duwé bobot awak nganti 12 kg.[4] Ula lanang cenderung luwih dawa lan gedhé yèn dibandingaké karo kang wédok.
Coklat kekuningan, coklat zaitun, nganti keklawuan ing pérangan nduwur (dorsal) awak, kanti pérangan ndas kang cenderung wérnané luwih terang. Sisik-sisik pojoké peteng utawa keirengan, kétok jelas ing pérangan ndas. Sisik-sisik ngisor awak (ventral) wernané rodok klawu utawa rodok coklat, kajaba dhadha lan gulu wernané kuning cerah utawa krèm kanti pola belang ireng ora teratur, kang kétok jelas yèn ula iki ngangkat lan ngambakaké guluné. Ula kang isih cilik wernané luwih peteng utawa rodok, kanti bintik-bintik putih utawa kuning kang wujud belang (garis) melintang, belang iki isih kétok samar-samar ing sapérangan individu diwasa. Anak ula iki ndasé ireng kanti papat garis putih melintang ing nduwuré.[3][5]
Ula-sapi (Zaocys carinatus) nduwè wujud awak lan warna kang mèh padha ula anang. Ing lapangan, kaloro ula iki racaké gampang kliru anggoné nyebut, kajaba ula anang ngedegaké guluné.
Ula anang nyebar wiwit saka India ing wewengkon sisih kulon, Bhutan, Bangladesh, Burma, Kamboja, Cina kidul, Laos, Thailand, Vietnam, Ujung Malaya, Kepuloan Andaman, Indonesia lan Filipina. Ing Indonesia ula iki tinemu ing Sumatra, Kepuloan Mentawai, Kepuloan Riau, Bangka, Borneo, Jawa, Bali, lan Sulawesi.[6]
Ula anang bisa tinemu wiwit saka cepaking pasisir nganti kaduwuran sekurang-kurangé 1.800 m dpl. Ula iki manggoni ing warna-warna habitat, wiwit saka alas dataran endèk, rawa, wewengkon semak belukar, alas pagunungan, lahan pertanian, ladang tuwa, perkebunan, persawahan, lan lingkungan pemukiman. Ula kang lincah lan gesit kang racaké umpetan ing ngisor semak kang padet, bolongan ing oyot-oyot utawa wit-witan, ing ngisor tumpukan watu, utawa ing bongkahan karang.[2]
Upas ula anang kang utama kasusun saka protéin lan polipeptida, kang dikasélaké saka klanjer idu kang wis berubah fungsi, kang manggon ana ing sakmburiné mata. Nalika nyokot mangsané, upas iki nyalur léwat siyung kang dawané sakiwa-tengené 8–10 mm kang nancep ing daging mangsané. Sanajan racun iki dianggep ora sekuat upas pira-pira ula kang liyané, ula anang bisa ngetokaké jumlah upas kang luwih gedhé ketimbang ula-ula liyané.[7] Percobaan ing laboratorium nuduhaké yèn sak cokotan ula iki bisa ngetokaké upas kang cukup kanggo matèni 10 wong.[8] Untungé akèh-akèhé wong kecokot ula iki namung nglebokaké upas sajeroning jumlah kang ora fatal.[9][10]
Upas ula iki sipaté neurotoksin, ya iku nyerang sistem saraf kurbané, sarta kanti rikat ngakibataké rasa rasa lara kang banget, pandangan kang blawur, vertigo, lan lumpuhan otot. Saterusé, kurban bakal mengalami kegagalan sistem kardiovaskular, lan bisa ngakibataké mati amarga gagalé sisitem pernapasan.[7] Wondéné upas wis mlebu kanti jumlah kang cukup, kematian amung bisa dicegah kanti penanganan sarta mènèhi antivenin (antiupas) kang trep lan rikat.[11]
Kayadéné jenengé (Ophiophagus artiné tukang mangan ula), mangsa mligi ya iku jinis-jinis ula kang ukurané rélatif gedhé, kaya ta Ula sanca kembang (Python) utawa ula jali (Ptyas).[2] Uga mangsa ula-ula kang duwé upas liyané lan kadal ukuran gedhé kaya ta mencawak. Ula anang kang dikurung gelem uga mangan daging utawa tikus mati kang diwènèhaké ing kandang ula utawa digosokaké marang awaké ula supaya mambu kaya ta ula.[8] Sawisé ngelek mangsané kang gedhé, ula anang bisa urip nganti pirang-pirang wulan suwiné tanpa mangan manèh. Iki diakibataké laju metabolismené kang suwi (lambat).[1]
Ula anang mburu mangsané kanti ngandalaké pandelengané lan ambu mangsané. Kayadéné ula-ula ing lumrahé, ula anang ngamburi hawa kanti nggunakaké ilaté kang ngepang, kang nangkep partikel-partikel ambu ing udara lan nggawa maring resèptor mirunggan ing telaké. Resèptor kang sènsitif tumprapé ambu iki karan organ Jacobson.[1] Yèn mambu ambuné mangsané, ula iki bakal ngobahaké ilaté uga nglebokaké lan ngetokaké kanggo ngira-ira arah lan panggonan mangsané iku. Mata kang tajem (ula anang bisa ndeleng mangsané kanti jarak kira-kira 100 m), indera perasa getaran ing awaké kang ngrayap ing lemah, lan naluri sarta kecerdasané mbantu banget kango nemu mangsané.[12] Ula iki bisa obah kanti rikat ing sak nduwuré lemah lan mènèk wit kanti rikat uga. Mangsané, yèn perlu, diuyak nganti ing nduwur wit.[11]
Ula anang mburu mangsa racaké ing wayah awan utawa wayah wengi, nanging langka kétok aktif ing wayah mbengi. Akèh-akèhé herpetologis nganggepé minangka kéwan diurnal.[1] Kayadéné ula kobra kang liyané, wondéné ngrasa kaancem lan kepojok ula anang bakal ngedegaké guluné sarta megaraké balung rusuké sahéngga kurang luwih sepertelu pérangan rai awaké ngadeg lan nggèpèng kaya spatula.[8] Lan uga, posisi iki bakal ngetokaké warna kuning lan corèt ireng ing dadané, minangka peringatan kanggo musuhé.
Akèh-akèhé ula anang, kaya déné kéwan ing lumrahé, wedi tumprapé manungsa lan ngupadaya ngindari marang manungsa. Ula iki uga ora saknalika nyerang manungsa kang ditemoni, tanpa ana provokasi sedurungé. Kasunyatan yèn ula iki lumayan akèh bisa ditemoni ing kiwa-tengené permukiman warga, sawatara longko wong kang dicokot déning ula iki, kabèh nunjukaké yèn ula anang ora seagrèsif kaya kang disangka.[3][8][11] Sanajan mangkono, mawas diri tetep diperlokaké nalika ngadepi ula iki. Ula anang dikenal minangka ula kang duwé upas medèni, kang cokotané bisa matèni manugsa. Uga kaya ula-ula liané, temperamèn ula iki angèl ditebak. Pira-pira individu bisa dadi luwih agrèsif ketimbang kang liyané.[3] Mengkono uga, ing wektu-wektu katentu kaya ta nalika njaga endhog-endogé, ula iki bisa berubah dadi luwih sènsitif lan agrsif.[8]
Ula anang ngendog sakiwa-tengené 20 nganti 50 iji, kang dipanggonaké ing salah sijiné susuh panetasan digawé saka tumpukan res-resan godong kang wis garing.[2][3][8] Susuh iki kapérang saka rong ruangan, ing ngendi ruangan kang ngisor minangka ndèlèhaké endhog lan ruwang kang nduwur dienggoni déning baboné kang njaga endhog-endogé nganti netes.[3][8][11] Ing India, ula iki ngendog sakiwa-tengené wulan April nganti Juli. Endog-endogé ukurané sakiwa-tengené 59 x 34 mm. Endog-endhog iki netes sawisé 71–80 dina, lan anak-anak ula kang metu duwé dawa awak antarané 50 nganti 52 cm.[8]
Sanajan ula anang duwé upas kang bisa matèni lan lan diwedèni déning manungsa, dèwèké sakbeneré ya iku kéwan kang isinan lan sak bisa-isané ngindar saka ketemu marang manungsa.[3][13]
Ing wewengkon sakbarané, isih ana pira-pira jinis ula kang duwé upas liané kang cokotané luwih fatal lan luwih akèh nyilakani kurbané, ing antarané ya iku ula séndok (Naja kaouthia), bandotan puspa (Vipera russelli), lan ula welang (Bungarus fasciatus).[14]
Ing Burma, ula anang kerep digunakaké sajeroning pagelaran pawang ula wédok. Pawang ula iku racaké duwé tato kang digawé nggunakaké mangsi campur upas ula, kang diyakini bakal nglindungi awaké déwéné saka ula iku. Ing akir pagelaran, kanti rikat banget si pawang bakal ngambung mbun-mbunané ula mau kang ngadegaké guluné lan tudungé.[13]
Saiki populasi ula anang akèhé wis nyusut jumlahé amarga habitaté wis keganggu kaya ta ilangé alas-alas kang racaké dipanggoni. Sanajan ula iki déning IUCN durung dilebokaké sajeroning kéwan kang kaancam kepunahané, CITES wis mandang perlu kanggo ngawasi perdagangané lan nglebokaké sajeroning Apendiks II.[15]
Ula anang kang lagi mlungker
Ula anang
Ula anang lagi mangan ula liyané
.JPG)
Ndas ula anang
|coauthors= (pitulung) |coauthors= (pitulung) Ula anang utawa lanang (Ophiophagus hannah) ya iku ula kang duwé upas lan ula paling dawa kang ana ing dunya, kanti dawa awaké nganti sakiwa-tengené 5,7 m. Nanging dawa kéwan diwasa ing lumrahé amung sakiwa-tengené 3 – 4,5 m waé. Ula iki diwedèni déning wong amarga upasé kang bisa matèni lan sipat-sipaté kang kaloka agresif.
Ula anang uga dikenal kanti pira-pira jeneng lokal kaya ta oray totog (Sd.), ula tedung abu, tedung selor (Kal.) lan liya-lyané. Sajeroning basa Inggris karan king cobra (raja kobra) utawa hamadryad.
Şahkobra (Ophiophagus hannah), cureyekî marên mertal e ku ew marê jehrî mezintir li ser rûyê Erdê ye.
Şahkobra li deverên Hindistanê û başûr-rojavayê Asyayê belavdibe û daristanan dijî ye.
Şahkobra, ew marê jehrî tewrê dirêj di Cîhanê, ku dirêjiya wî dighê 5,7 m[1]. Ev cureyê ku bi taybetî marên din dixwe, li gelek daristanên Hindistanê têne dîtin. Tevahiya ku navê wî kobra (cobra), lê ne ji cinsê kobra (Naja) ye. Serê şahkobra pehn û nizm e. Rengê paşiya wî qehwe-zeytûnî an reş û rengê pêşiya wî zer e.
Ji navê cinsê vî şahkobrayî de xuya dike, anku navê Ophiophagus (ophio-, mar; -phagus, -xwer) ji zimanê yewnanî hatiye, ku wateya wê "marê marxwer". Şahkobra, marê cirdon di pir caran dixwe, lê ta maregîskên (marên jehrî) din dikane bixwe.
Şahkobra bi hêkan pir dibe. Şahkobrayê mê di navbera 20- 50 hêk dike di mehên Avrêlê, Gulan an Pûşperê û piştî 60-90 rojan wan hêkan ji qalikên xwe derkevin. Di vê demê de mê hêlîna xwe dihêlî ne û çêlikên wê bi xwe xwedî dikin.[2]
Jehra şahkobra pêşî ji nîrotoksînan çêdibe, lê tê de kardiyotoksîk jî heye û hinek beşên din[3]. Dirûvê afirandiyên jehrawî yên din, hêmanên jehrî di hindur vî jehr ê bi gelemperî ji proteîn û polîpeptîdan çêdibin.
Rûyê şahkobrayekÎ
Şahkobra
Şahkobrayekî biçûk.
.jpg)
.jpg)
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) Şahkobra (Ophiophagus hannah), cureyekî marên mertal e ku ew marê jehrî mezintir li ser rûyê Erdê ye.
Хаан наж могой (Ophiophagus hannah) нь дэлхийн хамгийн урт хорт могой бөгөөд 5.6 м хүртэлх урттай байдаг[1]. Энэхүү зүйл нь Зүүн Өмнөд Ази, Энэтхэгийн хэсгээр өргөн тархсан бөгөөд гол төлөв ой модтой нутагт амьдарна. Хаан наж могой нь наж могойнхон овогт багтах боловч наж могой биш, өөрөө тусдаа зүйл юм. Бусад наж могойноос шилэн дээрх толбоороо ялгагдана. Бусад наж могойноос биеэр том хаан наж могойн шилэн дээр нүд мэт толбо бус, харин "^" хэлбэртэй толбо байдаг. Хаан наж могойн зүйлийн латин нэршил болох Ophiophagus нь "могой идэгч" гэсэн утгатай бөгөөд энэ нь түүний питон зэрэг бусад могойгоор хооллодог байдлаас үүдэлтэй юм. Хаан наж могойн хор нь нейротоксин (тархинд нөлөөлөх хор) бөгөөд ганц хазалтаар хүнийг алахад хангалттай болно[2]. Хаан наж могойд хатгуулсан хүмүүсийн нас баралтын хувь 75%-иас дээш байдаг[2][3][4].
.jpg)
Өмнөд Энэтхэгийн хаан наж могой
Өмнөд Энэтхэгийн Агумбэ дахь зэрлэг хаан наж могой
Хаан наж могой (Ophiophagus hannah) нь дэлхийн хамгийн урт хорт могой бөгөөд 5.6 м хүртэлх урттай байдаг. Энэхүү зүйл нь Зүүн Өмнөд Ази, Энэтхэгийн хэсгээр өргөн тархсан бөгөөд гол төлөв ой модтой нутагт амьдарна. Хаан наж могой нь наж могойнхон овогт багтах боловч наж могой биш, өөрөө тусдаа зүйл юм. Бусад наж могойноос шилэн дээрх толбоороо ялгагдана. Бусад наж могойноос биеэр том хаан наж могойн шилэн дээр нүд мэт толбо бус, харин "^" хэлбэртэй толбо байдаг. Хаан наж могойн зүйлийн латин нэршил болох Ophiophagus нь "могой идэгч" гэсэн утгатай бөгөөд энэ нь түүний питон зэрэг бусад могойгоор хооллодог байдлаас үүдэлтэй юм. Хаан наж могойн хор нь нейротоксин (тархинд нөлөөлөх хор) бөгөөд ганц хазалтаар хүнийг алахад хангалттай болно. Хаан наж могойд хатгуулсан хүмүүсийн нас баралтын хувь 75%-иас дээш байдаг.
नागराज किंवा किंग कोब्रा हा भारतातील पुर्व व दक्षिण भागात आढळणारा दुर्मिळ साप आहे हा नावाप्रमाणेच नागराज आहे. विषारी सापांमध्ये लांबीला सर्वाधिक व विषाच्या प्रभावात नागापेक्षा कमी परंतू मात्रा मोठी असल्याने फार धोकादायक. याचे विषाने माणूस अर्ध्या तासाच्या आत मरू शकतो. याचा फणा नागांपेक्षा छोटा असतो डिवचला गेला असता ३ ते ४ फूट उंच फणा उभारतो. घनदाट जंगले हा साप पसंत करतो व कमीत कमी माणसाच्या संपर्कात येतो. अभ्यासकांच्या मते हा सर्वाधिक उत्क्रांत साप आहे. सापांमध्ये अतिशय दुर्मिळ असे सहचरी जीवन जगतो ( काही काळापुरतेच) अंडी टाकण्यासाठी हा साप घरटे करतो. मार्च-एप्रिल दरम्यान मादी वाळलेला पाला-पाचोळा शेपटीच्या साह्याने गोळा करून त्यात १५ ते ३० अंडी घालते. अंड्यातून नुकतीच बाहेर आलेली पिल्ले जवळपास १ ते २ फूट लांबीची तर पुर्ण वाढलेला नागराज सरासरी १० ते १५ फूट लांबीचा असतो. हा साप इतर सापांना खातो याचा रंग गडद हिरवट,राखाडी,पिवळट तपकिरी असून शरीरावर पिवळसर पांढरे आडवे पट्टे असतात.
किंग कोब्रा किंवा नागराज हा जगातील आकाराने सर्वात मोठा विषारी सर्प आहे. याचे शास्त्रीय नाव ऑफिओफॅगस हॅना (ग्रीक ऑफिऑस- साप ; फॅगी- खाणे) असे आहे. (नागराज इलेपिडी कुलात असून या कुलातील इतर साप म्हणजे नाग, ॲाडलर , आणि आफ्रिकेमधील ब्लॅक मांबा.) नागराज फक्त साप खाऊन राहतो. त्याची लांबी सु. ५.६ मीटर असते. भारतातील जंगलातून त्याचे प्रामुख्याने वास्तव्य आहे. महाराष्ट्र कर्नाटकच्या सीमा भागामध्ये बंडीपूर, कोइमतूर, निलगिरी केरळ राज्यामध्ये आणि आसाममधील अरण्यात नागराजाचे आस्तित्व आहे. दक्षिण आशिया मधील फिलिपाइन्स आणि इंडोनेशियामध्ये तो आढळतो.पूर्व चीनमध्ये तो तुरळकपणे आढळतो. त्याच्या नावात ‘नाग’ हे विशेषण असले तरी खर्या नागप्रजातिमध्ये त्याची गणना होत नाही. त्याचे प्रजातिनाम वेगळे आहे. नागराज हा हल्लेखोर आणि चपळ साप आहे. एका चाव्यात मोठ्या प्रमाणात जहाल विष तो भक्ष्याच्या शरीरात सोडतो.
नाग राजाच्या त्वचेचा रंग ऑलिव्ह फळाप्रमाणे हिरवा, काळसर तपकिरी किंवा काळा असतो. शरीरावर फिकट पिवळ्या रंगाचे आडवे पट्टे असतात. पोट फिकट पिवळे पांढरे , खवले मऊ एकसारखे असतात. लहान नागराजाच्या काळ्या शरीरावर असलेल्या पिवळ्या पट्ट्यामुळे तो पटेरी मण्यार असावा असे वाटते. त्याला ओळखण्याची खरी खूण त्याचा फणा. पूर्ण वाढ झालेल्या नागराजाचे डोके मोठे वजनदार भासते. इतर सापाप्रमाणे नागराजाचे दोन्ही जबडे परस्पराना जोडलेले नसल्याने मोठे भक्ष्य सहजपणे त्याना गिळता येते. वरील जबड्याच्या पुढील भागामध्ये दोन अचल पोकळ विषदंत असतात. यामधून विष अंतक्षेपण भक्ष्याच्या शरीरात करता येते. नर मादीहून आकाराने मोठा आणि मादीहून जाडीला अधिक असतो. नागराजाचे सर्वसाधारण आयुष्य वीस वर्षांचे असते.
ऑफिओफॅगस प्रजातिमधील नागराज हा एकमेव साप आहे. इतर नाग “नाजा” प्रजातिमधील आहेत. इतर नागापासून फण्यावरील खूण आणि फण्याच्या आकारावरून नागराज सहज ओळखता येतो. त्याच्या मानेवरील “^” आकाराची खूण इतर नागाच्या फण्यावर नसते. नागराज ओळखण्याची खूण म्हणजे सहज दिसणारे डोक्यावरील दोन पश्चकपाल (ऑक्सिपिटल) खवले. डोक्याच्या वरील मागील बाजूस हे खवले असतात.
इतर सापाप्रमाणे नागराजाची जीभ दुभंगलेली असते. साप नेहमी जीभ बाहेर काढतो. जिभेच्या टोकावर आलेल्या गंध कणांचे ज्ञान सापाला टाळूवर असलेल्या जॅकोबसन अवयवामुळे होते. भक्ष्याचे नेमके स्थान आणि मीलनाकाळात मादीचा मीलन गंध ओळखण्यासाठी याचा उपयोग होतो. दुभंगलेल्या जिभेच्या सहाय्याने गंधकणांचे त्रिमिति ज्ञान होण्यास मदत होते. नागराजाचे डोळे तीक्ष्ण असतात. हालचाल करणारी वस्तू शंभर मीटर वरून त्याला ओळखता येते. मोठ्या आकारामुळे जमिनीमधील कंपनांचे उत्तम ज्ञान त्यास होते. या कंपनावरून आणि गंधज्ञानावरून त्याला भक्ष्याचा अचूक पाठलाग करता येतो. एकदा भक्ष्य जबड्यामध्ये पकडले म्हणजे अर्धवट धडपड करणारे भक्ष्य तो जबड्याने गिळण्यास प्रारंभ करतो. त्याने विषदंतामधून सोडलेल्या विषामुळे भक्ष्याचे पचन होत असताना नागराज भक्ष्य गिळतो. दिवसभरात कोणत्याही वेळी नागराज भक्ष्य पकडतो. त्यामुळे सर्पतज्ञांच्या म्हणण्यानुसार नागराज दिनसंचारी आहे.
मानवी संपर्क नागराज सहसा टाळतो. पण डिवचल्यावर तो सहज हल्ला करतो. शरीराचा पुढील भाग वर उचलून मान सरळ करून विषाचे दात दाखवून फुस्कारा सोडणे हा त्याचा स्वभाव. नागराजाचा फूत्कार इतर सापांच्या तुलनेने मोठा आहे (२५०० हर्ट्झ) . जवळ आलेल्या कोणत्याही हालचाल करणाऱ्या सजीवमुळे नागराज चिडतो. नागराज दोन मीटर परिघामध्ये हल्ला करू शकतो. त्यामुळे साप लांब आहे या समजुतीने जवळ गेलेल्या व्यक्तीचा अंदाज चुकतो. आणि आपसूखच माणूस नागराजाच्या तडाख्यात सापडतो. एका वेळा तो अनेक चावे घेतो. प्रौढ नागराज दंश करताना विषाचे दात शरीरात घुसविल्यानंतर दात थोडा वेळ स्थिर ठेवतो. एवढ्या वेळेत भरपूर विष भक्ष्याच्या शरीरात गेलेले असते. त्याचा स्वभाव आपणहून हल्ला करण्याचा नाही. डिवचल्यानंतर किंवा अडचणीत सापडल्यानंतर तो स्वसंरक्षणासाठी हल्ला करतो.
सापाचा नैसर्गिक शत्रू मुंगूस पण नागराज मुंगूस अंगावर आलेच तर त्याचा यशस्वी प्रतिकार करते. नागराजाच्या मानाने मुंगूस आकाराने अगदी लहान असल्याने हे शक्य होते. या झटापटीत मुंगसाचा बहुधा जीव जातो. नागराजाची प्रजाति ऑफिओफॅगस म्हणजे साप खाणारा असे असल्याने नागराजाच्या खाण्यात धामण, लहान अजगर, सर्व विषारी साप असतात. साप अगदीच दुर्मीळ असतील तर सरडे, पक्षी आणि लहान कुरतड्णारे प्राणी तो खातो. दक्षिण भारतात चहाच्या मळ्यात नागराजामुळे अनेक मृत्यू झाले आहेत. एरवी नागराज मानवी वस्तीजवळ जात नाही.
नागराजाचे विष मज्जासंस्थेवर आणि हृदयावर परिणाम करते. विष मुख्यत्वे प्रथिने आणि बहुपेप्टाइड्ने बनलेले असते. चावा घेताना विषाचे दात शरीरात १.२५ ते १.५० सेमी. घुसतात. विषाचा त्वरित मज्जासंस्थेवर परिणाम होतो. तीव्र, वेदना, चक्कर येणे, पक्षाघात, शक्तिपात ही लक्षणे ताबडतोब दिसतात. हृदयक्रिया बंद होणे , कोमा आणि श्वसनसंस्थेचा पक्षाघात यामुळे मानवाचा मृत्यू होतो. नागराजाच्या विषाची मृत्यू मात्रा १.६ मिग्रॅम प्रतिकिलो वजन मोजण्यात आली आहे. एका अभ्यासात चिनी नागराजाच्या ०.३४ मि ग्रॅम प्रति किलो मात्रेमुळे मृत्यू ओढवल्याचे आढळले आहे. नागराज एका वेळी ३८०-६०० मि ग्रॅम विष अंतक्षेपित करत असल्याने नागराजाने दंश केलेली व्यक्ती पंधरा मिनिटात मरण पावते. सरासरी ३०-४५ मिनिटामध्ये मृत्यू ओढवतो. नागराजाने दंश केलेल्या ७५% व्यक्ती मरण पावतात. सध्या नागराजाच्या विषावर दोन प्रतिविषे उपलब्ध आहेत. थायलंड रेड क्रॉस आणि हैद्राबाद मधील सेंट्रल रीसर्च इन्सटिट्यूट या दोन्ही संस्थेने बनविलेली प्रतिविषांची उपलब्धता कमी आहे.
नागराजाची मादी हा एकमेव साप अंड्यांचे रक्षण करतो. जंगलातील वाळलेली पाने आणि गवताचा उंचवटा करून त्यामध्ये मादी २०-४० अंडी घालते. अंड्यामधून पिले बाहेर पडेपर्यंत मादी या पानांच्या घरट्यावर वेटोळे घालून बसते. जवळ आलेल्या प्रत्येक प्राण्यास मादी भेसडावते. पानांच्या घरात तापमान २८ अंश सें ठेवलेले असते. अंड्यातून पिले बाहेर येण्याच्या वेळी मादी घरट्यापासून दूर जाऊन एखादे भक्ष्य खाते. आपली पिले खाण्याचा नागराजाच्या मादीचा स्वभाव नाही. अंड्यातून बाहेर पडलेली पिले ४५-५५ सेमी लांबीची असतात. त्यांचे विष प्रौढाइतकेच प्रभावी असते. पिले जन्मापासून थोडी चिडखोर असतात.
कर्नाटक राज्यातील शिमोगा जिल्हयातील अगुंबे वर्षावन संशोधन केंद्रात नागराजाचे संरक्षण आणि संशोधन कार्यात असलेली संस्था आहे.
नागराज (King cobra / Ophiophagus hannah) संसार का सबसे लम्बा विषधर सर्प है। इसकी लम्बाई 5.6 मीटर तक होती है। सांपों की यह प्रजाति दक्षिणपूर्व एशिया एवं भारत के कुछ भागों में खूब पायी जाती है। एशिया के सांपों में यह सर्वाधिक खतरनाक सापों में से एक है।
इसकी लंबाई 20 फिट तक हो सकती है। तथा यह भारत के दक्षिण क्षेत्रों में बहुतायात में पाया जाता है।
भारत के कुछ भाग इसे भगवान शिव के गले में रहने वाला नाग समझते हैं जिसके कारण इसे लोग मारते नहीं हैं।
नागराज का औसत पर 3 से 4 M (9.8 के लिए 13.1 ft) में लंबाई और आम तौर पर वजन का होता है के बारे में 6 किलो (13 lb)। सबसे लंबे समय तक जाना जाता है नमूना रखा गया था बंदी पर लंदन चिड़ियाघर, और बढ़ी लगभग 18.5 से 18.8 ft (5.6 5.7 M) किए जाने से पहले euthanised पर प्रकोप द्वितीय विश्व युद्ध। भारी जंगली नमूना पकड़ा गया था पर रॉयल द्वीप क्लब सिंगापुर में 1951 में, जो वजन 12 किलो (26 lb) और मापा जाता है 4.8 M (15.7 ft) है, हालांकि एक भी भारी बंदी नमूना रखा गया था पर न्यू यॉर्क प्राणि पार्क और मापा गया था के रूप में 12.7 किलो (28 lb) 4.4 M (14.4 ft) लंबे समय से 1972 में [7] किंग कोबरा कर रहे हैं यौन द्विरूपी आकार में, के साथ पुरुषों तक पहुँचने बड़े आकार की तुलना में महिलाओं। लंबाई और बड़े पैमाने पर की सांप अत्यधिक पर निर्भर करते उनके इलाकों और कुछ अन्य कारकों। बावजूद उनके बड़े आकार, ठेठ किंग कोबरा उपवास कर रहे हैं और चुस्त। [8] कुछ सांप प्रजातियों, जैसे कि पूर्वी डायमंडबैक नाग और gaboon सांप, अक्सर बहुत कम लंबाई में लेकिन bulkier में बिल्ड, प्रतिद्वंद्वी नागराज में औसत वजन और कथित तौर सबसे अच्छा में उनमें से अधिकतम भार। [7] scalation की नागराज त्वचा इस साँप या तो जैतून का-हरे, टैन, या काले, और यह बेहोश, हल्के पीले पार बैंड नीचे की लंबाई शरीर। पेट है क्रीम या हल्के पीले, और तराजू चिकनी कर रहे हैं। किशोरों कर रहे हैं चमकदार के साथ काले रंग संकीर्ण पीला बैंड (किया जा सकता है के लिए गलत एक बंधी krait, लेकिन आसानी से पहचान के साथ अपने विस्तार योग्य हुड)। के सिर एक परिपक्व साँप किया जा सकता है काफी बड़े पैमाने पर और भारी दिखने में, हालांकि की तरह सभी सांप, यह विस्तार कर सकते हैं अपने जबड़े निगल बड़े शिकार आइटम नहीं है। यह proteroglyph दांत निकलना, जिसका अर्थ यह दो संक्षेप में, फिक्स्ड नुकीले में सामने मुंह, जो चैनल विष में शिकार की तरह चमड़े के नीचे सुई। औसत उम्र की एक जंगली नागराज है के बारे में 20 साल। [9] पृष्ठीय तराजू के साथ के केंद्र में किंग कोबरा शरीर 15 पंक्तियों। पुरुषों आप 235 250 उदर तराजू, जबकि महिलाओं को 239 से 265. subcaudal तराजू एकल या बनती में प्रत्येक पंक्ति, क्रमांकन 83 96 में पुरुषों और 77 98 में महिलाओं। [8]
Ophiophagus हन्ना, परिवार Elapidae में एक प्रतिरूपी जीनस Ophiophagus के अंतर्गत आता है, जबकि अधिकांश अन्य कोबरा जीनस Naja के सदस्य हैं। वे आकार और डाकू द्वारा अन्य कोबरा से प्रतिष्ठित किया जा सकता है। किंग कोबरा आम तौर पर अन्य कोबरा से बड़े होते हैं, और गर्दन पर पट्टी के बजाय एक डबल या एकल आंख के आकार है कि अन्य एशियाई कोबरा के अधिकांश में देखा जा सकता है की एक शहतीर है। इसके अलावा, किंग कोबरा के हुड संकरा और लंबी है। [3] पहचान करने के लिए एक महत्वपूर्ण है, स्पष्ट रूप से दिखाई दे सिर पर, बड़े occipitals रूप में जाना जाता तराजू के एक जोड़ी की उपस्थिति है, सिर के ऊपर के पीछे स्थित। ये हमेशा की तरह "नौ-थाली" व्यवस्था colubrids और elapids की खासियत के पीछे हैं, और किंग कोबरा के लिए अद्वितीय हैं।
प्रजातियों पहले 1836 में डेनिश प्रकृतिवादी थिओडोर एडवर्ड कैंटर ने बताया था।
किंग कोबरा भारतीय उपमहाद्वीप, दक्षिण पूर्व एशिया भर में वितरित किया जाता है, और (जहां यह आम नहीं है) पूर्वी एशिया के दक्षिणी क्षेत्रों, बांग्लादेश, भूटान, बर्मा, कंबोडिया, चीन, भारत, इंडोनेशिया, लाओस, नेपाल, फिलीपींस में, सिंगापुर, थाईलैंड और वियतनाम। [1] यह घने जंगलों हाइलैंड में रहती है, [2] [10] को प्राथमिकता क्षेत्रों झीलों के साथ बिंदीदार और नदियों। किंग कोबरा आबादी वनों के विनाश और अंतरराष्ट्रीय पालतू व्यापार के लिए चल रही संग्रह की वजह से अपनी सीमा के कुछ क्षेत्रों में गिरा दिया है। यह एक परिशिष्ट द्वितीय जानवर के भीतर सीआईटीईएस के रूप में सूचीबद्ध किया गया है।
एक नागराज, की तरह अन्य सांप, प्राप्त करता रासायनिक जानकारी के माध्यम से अपने काँटेदार जीभ, जो ऊपर उठाता है खुशबू कणों और स्थानान्तरण करने के लिए उन्हें एक विशेष संवेदी रिसेप्टर (jacobson के अंग) में स्थित की छत अपने मुँह। [2] यह करने के लिए समान मानव की भावना बू आ रही है। जब खुशबू का एक भोजन का पता चला, साँप की गेंद अपनी जीभ का आकलन करने के शिकार की स्थान (जुड़वां कांटे की जीभ अभिनय में स्टीरियो) है, यह भी का उपयोग करता है अपने उत्सुक दृष्टि; किंग कोबरा पूर्व में सक्षम हैं पता लगाने के लिए आगे बढ़ शिकार लगभग 100 M (330 ft) दूर। इसके खुफिया [12] और संवेदनशीलता को पृथ्वी जनित कंपन भी कर रहे हैं प्रयोग किया जाता है को ट्रैक करने के अपने शिकार। निम्नलिखित envenomation, नागराज निगल अपने संघर्ष कर शिकार करते हुए अपने विषाक्त पदार्थों को शुरू पाचन के अपने शिकार। किंग कोबरा, की तरह सभी सांप, को लचीला जबड़े। जबड़े हड्डियों से जुड़े हुए हैं द्वारा आनम्य स्नायुबंधन, सक्षम करने के निचले जबड़े हड्डियों को स्थानांतरित करने के स्वतंत्र रूप से। यह अनुमति देता है नागराज निगल करने के लिए अपने शिकार पूरे, और निगल शिकार ज्यादा से भी बड़ा अपने सिर। [2] किंग कोबरा करने में सक्षम हैं शिकार दिन भर में, लेकिन शायद ही कभी देखा रात, प्रमुख सबसे herpetologists वर्गीकृत करने के लिए के रूप में उन्हें एक प्रतिदिन प्रजातियों। [2] [13]
किंग कोबरा के जेनेरिक नाम, Ophiophagus एक ग्रीक व्युत्पन्न शब्द जिसका अर्थ है 'सांप-भक्षक' है, और अपने आहार मुख्य रूप से अन्य सांपों के होते हैं, धामिन, छोटे अजगर, और इस तरह सच कोबरा के विभिन्न सदस्यों के रूप में भी अन्य विषैला सांप सहित और क्रेट (जीनस Naja की)। [13] [14] जब भोजन दुर्लभ है, वे भी इस तरह छिपकली, पक्षी, और मूषक के रूप में अन्य छोटे रीढ़, पर फ़ीड कर सकते हैं। कुछ मामलों में, कोबरा ऐसे पक्षियों और बड़े मूषक के रूप में "कसना" हो सकता है अपने शिकार, अपने मांसल शरीर का उपयोग करते हुए, हालांकि यह असामान्य है। [2] [14] एक बड़ा भोजन के बाद, एक और सांप के बिना कई महीनों के लिए रह सकता है। अपनी धीमी चयापचय दर की वजह से एक [2] किंग कोबरा का सबसे आम भोजन चूहा सर्प है; इस प्रजाति की खोज अक्सर मानव बस्तियों के करीब किंग कोबरा लाता है।
जब सामना किया, इस प्रजाति जल्दी से बचने के लिए और टकराव से बचने के लिए प्रयास करता है। [5] [15] हालांकि, अगर लगातार उकसाया, किंग कोबरा अत्यधिक आक्रामक हो सकता है। [5] [9]
जब संबंध है, यह अपने शरीर के अग्र भाग (आम तौर पर एक तिहाई) को rears जब गर्दन का विस्तार, नुकीले दिखा रहा है और जोर से hissing। [3] [9] यह निकटता के करीब पहुंच वस्तुओं या अचानक आंदोलनों से आसानी से चिढ़ हो सकता है। जब अपने शरीर को ऊपर उठाने, किंग कोबरा अभी भी आगे ले जाने के लिए एक लंबी दूरी [9] के साथ हड़ताल करने के लिए कर सकते हैं और लोगों को सुरक्षित क्षेत्र अन्याय करना सकती है। यह सांप एक एकल हमले में कई काटने उद्धार हो सकता है, [4] लेकिन वयस्कों के काटने और पर धारण करने के लिए जाना जाता है। यह गोपनीय है और कम आबादी वाले वन क्षेत्रों और घने जंगल में निवास करने की आदत है, [3] [9] इस प्रकार कई पीड़ितों किंग कोबरा ने काट लिया वास्तव में सपेरों हैं। [3]
कुछ वैज्ञानिकों का मानना है कि इस प्रजाति के स्वभाव निहायत अतिरंजित कर दिया गया है। लाइव, जंगली राजा कोबरा के साथ स्थानीय मुठभेड़ों के अधिकांश में, सांप के बजाय शांत स्वभाव का होना दिखाई देते हैं, और वे आम तौर पर मारे गए या शायद ही कोई मिरगी के साथ वश में किया जा रहा खत्म होता है। ये दृश्य जंगली राजा कोबरा आम तौर पर एक हल्के स्वभाव है कि समर्थन है, और परेशान और निर्मित क्षेत्रों में उनके लगातार घटना के बावजूद, मनुष्यों से बचने में माहिर हैं। प्रकृतिवादी माइकल Wilmer फोर्ब्स Tweedie महसूस किया कि "इस धारणा सामान्य प्रवृत्ति उनके बारे में सच के लिए थोड़ा सम्मान के साथ सांप के सभी गुण उपन्यास रूप में बदलना करने पर आधारित है। एक पल के प्रतिबिंब से पता चलता है कि यह ऐसा होना चाहिए, प्रजातियों के लिए, यह असामान्य नहीं है में भी आबादी वाले क्षेत्रों, और जानबूझकर या अनजाने में, लोगों को किंग कोबरा काफी अक्सर मुठभेड़ चाहिए तो सांप वास्तव में आदतन आक्रामक थे, इसके काटने का रिकॉर्ड लगातार हो सकता है;।। के रूप में यह है कि वे बहुत दुर्लभ हैं "[16] [17]
एक किंग कोबरा एक प्राकृतिक शिकारी का सामना करना पड़ता है, जैसे नेवला, जो न्यूरोटोक्सिन करने के लिए प्रतिरोध किया है, के रूप में [18] सांप आम तौर पर पलायन करने की कोशिश करता है। असमर्थ ऐसा करने के लिए, तो यह विशिष्ट कोबरा हुड रूपों और एक फुफकार का उत्सर्जन करता है, कभी कभी बहाने बंद मुंह हमलों के साथ। इन प्रयासों को आमतौर पर बहुत प्रभावी साबित होते हैं, खासकर जब से यह अन्य नेवला शिकार से भी ज्यादा खतरनाक है, साथ ही छोटे स्तनपायी आसानी से मारने के लिए बहुत बहुत बड़ी जा रहा है।
किसी को भी जो गलती मुठभेड़ों इस साँप धीरे धीरे एक शर्ट या टोपी को हटा दें और जमीन, जबकि दूर समर्थन करने के लिए इसे टॉस करने के लिए है के लिए एक कोबरा के खिलाफ एक अच्छा बचाव। [19]
लगाकर गुर्राता किंग कोबरा की फुफकार एक बहुत कम पिच की तुलना में कई अन्य सांपों और कई लोगों को इस तरह एक "गुर्राना" के बजाय एक फुफकार करने के लिए अपने कॉल मिलाना है। सबसे सांपों की hisses एक व्यापक आवृत्ति 3,000 मोटे तौर से 7500 हर्ट्ज के पास एक प्रमुख आवृत्ति के साथ 13,000 हर्ट्ज से लेकर काल के हैं, वहीं किंग कोबरा कराहना, केवल 2500 हर्ट्ज से नीचे आवृत्तियों से मिलकर 600 हर्ट्ज के पास एक प्रमुख आवृत्ति के साथ, एक बहुत कम आवृत्ति एक मानव आवाज के करीब -sounding। तुलनात्मक संरचनात्मक morphometric विश्लेषण सांस की नली diverticula की खोज की है कि के रूप में कम आवृत्ति किंग कोबरा और अपने शिकार, चूहा सर्प, जो दोनों के समान कराहना कर सकते कक्षों गूंजती कार्य करने के लिए प्रेरित किया है। [20]
नागराज असामान्य है के बीच में सांप उस महिला एक बहुत ही समर्पित माता पिता। वह बना देता है एक घोंसला उसके लिए अंडे, स्क्रैप ऊपर छोड़ देता है और अन्य मलबे में एक टीला में का नज़ारा किया जा जमा उन्हें, और में रहता है घोंसला जब तक युवा पक्षियों के बच्चे। एक महिला आम तौर पर oviposits 20 40 अंडे में टीला, जो रूप में कार्य करता एक इनक्यूबेटर। वह रहता है के साथ अंडे और गार्ड टीला मजबूती से पकड़े, ऊपर पालन में एक खतरा प्रदर्शन यदि कोई हो बड़े जानवर हो जाता है बहुत पास, के लिए मोटे तौर पर 60 90 की जाती है। [21] के अंदर टीला, अंडे कर रहे हैं सेना पर एक स्थिर 28 ° C (82 ° f)। जब अंडे के लिए शुरू पक्षियों के बच्चे, वृत्ति का कारण बनता है महिला छोड़ने के लिए घोंसला और पाते हैं शिकार खाने के लिए तो वह खाना नहीं करता है उसके युवा। बच्चे किंग कोबरा, के साथ एक औसत लंबाई 45 55 CM (18 में 22), पास जहर जो है के रूप में शक्तिशाली के रूप में की है कि वयस्कों। वे हो सकता है चमकीले के रूप में चिह्नित है, लेकिन इन रंगों अक्सर हो पाती है के रूप में वे परिपक्व। वे कर रहे हैं द्वारा सचेत करे और तंत्रिका, जा रहा है अत्यधिक आक्रामक अगर परेशान। [3]
किंग कोबरा के जहर [22] कई अन्य यौगिकों के साथ मुख्य रूप से न्यूरोटोक्सिन, haditoxin के रूप में जाना के होते हैं। [13] [23] इसकी murine LD50 विषाक्तता नसों में 1.31 मिलीग्राम / किग्रा [24] और intraperitoneal 1.644 मिलीग्राम / किग्रा से भिन्न होता है [24] के लिए चमड़े के नीचे 1.7-1.93 मिलीग्राम / किग्रा। [25] [26] [27]
यह प्रजाति एक घातक काटने देने में सक्षम है और पीड़ित 500 मिलीग्राम [3] [28] [29] या यहां तक कि 7 मिलीलीटर के लिए 200 की एक खुराक के साथ जहर की एक बड़ी मात्रा में प्राप्त हो सकता है। [9] Engelmann और Obst ( 1981) की सूची में 420 मिलीग्राम (सूखी वजन) में औसत उपज विष। [26] तदनुसार, विषरोधक की बड़ी मात्रा में विकसित लक्षणों की प्रगति रिवर्स करने के लिए अगर एक किंग कोबरा ने काट लिया जरूरत हो सकती है। [4] विषाक्त पदार्थों को पीड़िता के केंद्रीय प्रभावित करते हैं तंत्रिका तंत्र, गंभीर दर्द, धुंधला दृष्टि, चक्कर, उनींदापन, और अंततः पक्षाघात में जिसके परिणामस्वरूप। अगर envenomation गंभीर है, यह हृदय पतन की प्रगति, और शिकार एक कोमा में गिर जाता है। मौत जल्द ही सांस की विफलता के कारण इस प्रकार है। इसके अलावा, किंग कोबरा से envenomation चिकित्सकीय गुर्दे की विफलता इस प्रजाति हालांकि यह असामान्य है की कुछ सर्पदंश उदाहरणों से मनाया के रूप में पैदा करने के लिए जाना जाता है। [30] एक किंग कोबरा से काटता तेजी से विपत्ति में हो सकता है [3] [4] हो सकता है के रूप में जल्दी envenomation के बाद 30 मिनट के रूप में। [4] [31] किंग कोबरा के envenomation भी घंटे के भीतर हाथियों हत्या करने में सक्षम होने के लिए दर्ज किया गया था। [32]
विषरोधक के दो प्रकार के विशेष रूप से बनाया जाता है किंग कोबरा envenomations के इलाज के लिए। थाईलैंड में रेड क्रॉस के निर्माताओं में से एक है, और भारत में केंद्रीय अनुसंधान संस्थान अन्य बनाती है; हालांकि, दोनों कम मात्रा में है, जबकि आदेश में करने के लिए उपलब्ध कराया जाता है और व्यापक रूप से स्टॉक नहीं कर रहे हैं। [33] Ohanin, विष के एक प्रोटीन घटक, स्तनधारियों में hypolocomotion और अत्यधिक पीड़ा का कारण बनता है। [34] अन्य घटकों cardiotoxic है, [35] साइटोटोक्सिक और neurotoxic प्रभाव। [36] थाईलैंड में, शराब की एक मनगढ़ंत कहानी और हल्दी की जमीन जड़, जाता है जो चिकित्सकीय किंग कोबरा के जहर के खिलाफ एक मजबूत लचीलापन बनाने के लिए दिखाया गया है, और neurotoxic विष के साथ अन्य सांपों। [ 37] उचित और तत्काल उपचार मृत्यु से बचने के लिए महत्वपूर्ण हैं। सफल उदाहरण एक ग्राहक जो बरामद किया और सटीक विषरोधक और रोगी की देखभाल के द्वारा इलाज किया जा रहा करने के बाद 10 दिनों में छुट्टी दे दी गई है। [31]
इस प्रजाति से सर्प के काटने दुर्लभ हैं और सबसे पीड़ितों साँप संचालकों हैं। [3] सभी किंग कोबरा के काटने envenomation में परिणाम है, लेकिन अक्सर चिकित्सा महत्व का माना जाता है। [38] नैदानिक मृत्यु दर अलग-अलग क्षेत्रों के बीच भिन्न है और कई कारकों पर निर्भर करती है, जैसे कि स्थानीय चिकित्सा उन्नति के रूप में। एक थाई सर्वेक्षण किंग कोबरा के काटने, जिनकी मृत्यु दर के समक्ष रखी है (28%) अन्य कोबरा प्रजाति के उन लोगों की तुलना में अधिक है के लिए प्राप्त 35 रोगियों में से 10 लोगों की मृत्यु की रिपोर्ट। [39] एक छह साल की समीक्षा दक्षिण भारतीय अस्पताल द्वारा प्रकाशित रिपोर्ट से पता चला दो रोगियों किंग कोबरा ने काट लिया की -thirds वर्गीकृत किया गया "गंभीर", हालांकि कोई भी उचित चिकित्सा उपचार के कारण अंत में निधन हो गया। [30] एडीलेड विश्वविद्यालय में नैदानिक Toxinology विभाग इस नागिन 50-60 की एक सामान्य इलाज मृत्यु दर देता है %, जिसका अर्थ है सांप के जहर की मात्रा nonfatal शामिल काटने वितरित करने के लिए एक आधा मौका के बारे में है। [25]
भारत में, किंग कोबरा वन्यजीव संरक्षण की अनुसूची द्वितीय अधिनियम, 1972 (यथा संशोधित) और एक व्यक्ति को सांप के ऊपर से 6 साल के लिए कैद हो सकती है हत्या का दोषी के तहत रखा जाता है। [40]
बर्मा में, किंग कोबरा अक्सर महिला सपेरों द्वारा उपयोग किया जाता है। [14] जो संभवतः उन्हें सांप से बचाने सकता है एक साप्ताहिक टीका में अपने ऊपरी शरीर पर कोबरा के जहर के साथ मिश्रित स्याही के साथ Pakkoku कबीले टैटू स्वयं के सदस्य है, हालांकि कोई वैज्ञानिक प्रमाण नहीं इस का समर्थन करता है। [41] मोहन व्यक्ति आमतौर पर तीन चित्रलेख के साथ टैटू है। [14] सपेरा शो के अंत में अपने सिर के शीर्ष पर साँप चुंबन। [14]
भारतीय उपमहाद्वीप में, किंग कोबरा असाधारण स्मृति अधिकारी माना जाता है। एक मिथक के अनुसार, एक किंग कोबरा के हत्यारे की तस्वीर सांप, जो बाद में साथी द्वारा उठाया जाता है और बदला लेने के लिए हत्यारा नीचे का शिकार करने के लिए प्रयोग किया जाता है की आँखों में रहता है। इस मिथक, जब भी एक कोबरा मार दिया जाता है, विशेष रूप से भारत में की वजह से, सिर या तो कुचल या आंखें पूरी तरह से क्षतिग्रस्त करने के लिए जला दिया है। [6]
नागराज (King cobra / Ophiophagus hannah) संसार का सबसे लम्बा विषधर सर्प है। इसकी लम्बाई 5.6 मीटर तक होती है। सांपों की यह प्रजाति दक्षिणपूर्व एशिया एवं भारत के कुछ भागों में खूब पायी जाती है। एशिया के सांपों में यह सर्वाधिक खतरनाक सापों में से एक है।
इसकी लंबाई 20 फिट तक हो सकती है। तथा यह भारत के दक्षिण क्षेत्रों में बहुतायात में पाया जाता है।
भारत के कुछ भाग इसे भगवान शिव के गले में रहने वाला नाग समझते हैं जिसके कारण इसे लोग मारते नहीं हैं।
नागराज किंवा किंग कोब्रा हा भारतातील पुर्व व दक्षिण भागात आढळणारा दुर्मिळ साप आहे हा नावाप्रमाणेच नागराज आहे. विषारी सापांमध्ये लांबीला सर्वाधिक व विषाच्या प्रभावात नागापेक्षा कमी परंतू मात्रा मोठी असल्याने फार धोकादायक. याचे विषाने माणूस अर्ध्या तासाच्या आत मरू शकतो. याचा फणा नागांपेक्षा छोटा असतो डिवचला गेला असता ३ ते ४ फूट उंच फणा उभारतो. घनदाट जंगले हा साप पसंत करतो व कमीत कमी माणसाच्या संपर्कात येतो. अभ्यासकांच्या मते हा सर्वाधिक उत्क्रांत साप आहे. सापांमध्ये अतिशय दुर्मिळ असे सहचरी जीवन जगतो ( काही काळापुरतेच) अंडी टाकण्यासाठी हा साप घरटे करतो. मार्च-एप्रिल दरम्यान मादी वाळलेला पाला-पाचोळा शेपटीच्या साह्याने गोळा करून त्यात १५ ते ३० अंडी घालते. अंड्यातून नुकतीच बाहेर आलेली पिल्ले जवळपास १ ते २ फूट लांबीची तर पुर्ण वाढलेला नागराज सरासरी १० ते १५ फूट लांबीचा असतो. हा साप इतर सापांना खातो याचा रंग गडद हिरवट,राखाडी,पिवळट तपकिरी असून शरीरावर पिवळसर पांढरे आडवे पट्टे असतात.
राज गोमन नेपाल, भारत लगायतका दक्षिणपूर्वी एसियाली राष्ट्रहरूका जंगलमा पाइने, एलापिडा परिवारमा पर्ने बिषालु सर्पको प्रजाति हो । यो सर्प विश्वको सबैभन्दा लामो र ठुलो बिषालु सर्प हो ।[२] वयस्क राज गोमनको लम्बाई ३.१८ देखि ४ मिटर (१०.४ देखि १३.१ फिट) हुन्छ । वासस्थान विनाशका कारण यसको प्रजाति लोपोन्मुख अवस्थामा भएकोले यसलाई २०१० देखि आइयुसिएन रातो सूचीमा सुचिकृत गरिएको छ ।[१]
राज गोमन नेपाल, भारत लगायतका दक्षिणपूर्वी एसियाली राष्ट्रहरूका जंगलमा पाइने, एलापिडा परिवारमा पर्ने बिषालु सर्पको प्रजाति हो । यो सर्प विश्वको सबैभन्दा लामो र ठुलो बिषालु सर्प हो । वयस्क राज गोमनको लम्बाई ३.१८ देखि ४ मिटर (१०.४ देखि १३.१ फिट) हुन्छ । वासस्थान विनाशका कारण यसको प्रजाति लोपोन्मुख अवस्थामा भएकोले यसलाई २०१० देखि आइयुसिएन रातो सूचीमा सुचिकृत गरिएको छ ।
ৰাজফেঁটী সাপ (ইংৰাজী: king cobra, বৈজ্ঞানিক নাম-Ophiophagus hannah) পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ দীঘল বিষধৰ সাপ (venomous snake)ৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াৰ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য প্ৰায় ১৮.৫-১৮.৮ ফুট পৰ্যন্ত হোৱা দেখা যায়৷[1] এই সাপবিধ ঘাইকৈ ভাৰতকে ধৰি দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ বনাঞ্চল সমূহত দেখা পোৱা যায়৷ ৰাজফেঁটী সাপক বিভিন্ন কাৰণত জনমানসত বিপদজনক বুলি গণ্য কৰা হয়৷
ৰাজফেঁটী সাপৰ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য প্ৰায় ৩-৪ মিটাৰ আৰু ওজন প্ৰায় ৬ কিলোগ্ৰাম হোৱা দেখা যায়৷
ইয়াৰ গাৰ ছালৰ বৰণ জলফাই বৰণীয়া হয়৷ সমগ্ৰ দেহটোত পাতল হালধীয়া আঁচ কিছুমান ঘুৰণীয়াকৈ থাকে৷ ইয়াৰ পেট অংশ শেঁতা বগা বা হালধীয়া হয়৷ The belly is cream or pale yellow, and the scales are smooth. Juveniles are shiny black with narrow yellow bands . The head of a mature snake can be quite massive and bulky in appearance, though like all snakes, they can expand their jaws to swallow large prey items. The male is larger and thicker than the female. The average lifespan of a wild king cobra is about 20 years.[2]The dorsal scales along the centre of the king cobra's body have 15 rows. Males have 235 to 250 ventral scales, while females have 239 to 265. [3]
The king cobra is distributed across the Indian Subcontinent, Southeast Asia, and the southern areas of East Asia (where it is not common). It lives in dense highland forests,[4] preferring areas dotted with lakes and streams.
A king cobra, like other snakes, receives chemical information via its forked tongue, which picks up scent particles and transfers them to a special sensory receptor (Jacobson's organ) located in the roof of its mouth.[1] [5] and sensitivity to earth-borne vibration to track its prey.King cobras are able to hunt throughout the day, although it is rarely seen at night, leading most herpetologists to classify it as a diurnal species.
The king cobra's its diet consists primarily of other snakes, including ratsnakes, small pythons and even other venomous snakes such as various members of the true cobras (of the genus Naja), and even the much more venomous krait. When food is scarce, they may also feed on other small vertebrates, such as lizards, birds, and rodents. In some cases, the cobra may "constrict" its prey, such as birds and larger rodents, using its muscular body, though this is uncommon.
The king cobra is unusual among snakes in that the female king cobra is a very dedicated parent. She makes a nest for her eggs, scraping up leaves and other debris into a mound in which to deposit them, and remains in the nest until the young hatch. A female usually deposits 20 to 40 eggs into the mound, which acts as an incubator. She stays with the eggs and guards the mound tenaciously, rearing up into a threat display if any large animal gets too close, for roughly 60 to 90 days.[6] Inside the mound, the eggs are incubated at a steady 28 °C ({{convert/proundT{#expr:((28+273.15)*1.8-459.67)<0}}|28|(28+273.15)|0||((28+273.15)*1.8-459.67)}} °F).
King Cobras are placed under Schedule II of Wildlife Protection Act, 1972 (as amended) and a person guilty of killing the snake can be imprisoned for up to 6 years.[7]
ৰাজফেঁটী সাপ (ইংৰাজী: king cobra, বৈজ্ঞানিক নাম-Ophiophagus hannah) পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ দীঘল বিষধৰ সাপ (venomous snake)ৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াৰ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য প্ৰায় ১৮.৫-১৮.৮ ফুট পৰ্যন্ত হোৱা দেখা যায়৷ এই সাপবিধ ঘাইকৈ ভাৰতকে ধৰি দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ বনাঞ্চল সমূহত দেখা পোৱা যায়৷ ৰাজফেঁটী সাপক বিভিন্ন কাৰণত জনমানসত বিপদজনক বুলি গণ্য কৰা হয়৷
ଅହିରାଜ (ଇଂରାଜୀ: King Cobra, Ophiophagus hannah) ମୁଖ୍ୟତଃ ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତର ଜଙ୍ଗଲମାନଙ୍କରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା ବୃହତ ବିଷଧର ସର୍ପ ପ୍ରଜାତି । ଏହାର ଲମ୍ବ ୫.୬-୫.୭ ମିଟର । ସାଧାରଣରେ ନାଗ ନାମରେ ନାମିତ କିନ୍ତୁ ଏହା ପ୍ରକୃତ ନାଗ (Naja Genus)ପ୍ରଜାତିର ନୁହେଁ ଅହିରାଜ ନିଜ ପ୍ରଜାତିରେ ଏକ ମାତ୍ର ଜୀବ ଯିଏକି ଅନ୍ୟ ସାପ,ଝିଟିପିଟି ଓ ମୂଷାମାନଙ୍କୁ ଆହାର ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରେ । ଅହିରାଜ ନିଜ ଅଞ୍ଚଳରେ ଭୟଙ୍କର ଓ ବିପଦ ଜଣକ ବୋଲି ନିଜ ସମ୍ମାନ ବଜାୟ ରଖିଛି । ମନୁଷ୍ୟ ସହ ମୁକାବିଲା କରିବାରେ ନିଜକୁ ବହୁତ ଦୂର ରଖେ ତଥାପି କିଛି ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ ସଂସ୍କୃତି ଓ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସରେ ଘେରି ରହିଛି ।
ଅହିରାଜ ହାରାହାରି ୩-୪ ମିଟର ଲମ୍ବା ଓ ହାରାହାରି ୬ କିଗ୍ରା ଓଜନ । ପରୁଷ ଓ ସ୍ତ୍ରୀ ଅହିରାଜ ମଧ୍ୟରେ ପୁରୁଷ ଅହିରାଜ ସ୍ତ୍ରୀ ଠାରୁ ବଡ । ଏହାର ଚର୍ମ ଈଷତ ସବୁଜ,ବାଦାମି ବା ସ୍ୱଳ୍ପ କଳା ଓ ଦେହରେ ଈଷତ ହଳଦୀ ରଙ୍ଗ ବନ୍ଧନୀ ଥିବା ସହ ପେଟଟି ଈଷତ ହଳଦୀ ରଙ୍ଗ ହେଇଥାଏ । କିଶୋର ଅହିରାଜମାନଙ୍କ ଦେହ ପତଳା ହଳଦୀ ରଙ୍ଗର ବନ୍ଧନୀ ସହ ଚର୍ମ ଉଜ୍ୱଳ କଳା ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗିତ ହୋଇଥାଏ,ଏମାନେ ରଣାସାପ ପରି ଦେଖାଯାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏମାନଙ୍କର ଫଣୀ ଥାଏ ।
OPHIOPHAGUS HANNAH, MONOTYPIC GENUS OPHOIPHAGUSରୁ ଆସିଛି । ଏହାଗୋଟେ ELAPIDAE ପରିବାରର ବିଭାଗୀକରଣ । ଅହିରାଜ କେବଳ ଏକାକୀ ସଦସ୍ୟ OPHIOPHAGUS ପ୍ରଜାତିର । ଯେଊଁଠାରେ କି ଅନ୍ୟ ନାଗ ପ୍ରଜାତି NAJA ଶ୍ରେଣୀରେ ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ । ଅହିରାଜ ଅନ୍ୟ ନାଗମାନଙ୍କ ଠାରୁ ବଡ, ଏମାନଙ୍କ ଫଣୀ ଓ ଦେହରେ ଥିବା ଚିହ୍ନଦ୍ୱାରା ଚିହ୍ନଟ କରିହୁଏ ।
ଅହିରାଜ ଭାରତ, ଦକ୍ଷିଣ-ପୂର୍ବ ଏସିଆରେ ଦେଖାଯାଆନ୍ତି ଯେପରିକି ବାଂଲାଦେଶ,ନେପାଳ,ଭୁଟାନ,ଚୀନ,କୋମ୍ବୋଡିଆ,ମ୍ୟାମାର,ଲାଓସ ,ଫିଲିପାଇନ,ସିଙ୍ଗାପୁର,ଥାଇଲାଣ୍ଡ ଓ ଭିଏତନାମ । ଏହା ଗଭୀର/ଘଞ୍ଚ ଜଙ୍ଗଲ ଯେଉଁଠାରେ ମୁଖ୍ୟତଃ ଝରଣା ବା ହ୍ରଦ ଥାଏ । ଜଙ୍ଗଲ କ୍ଷୟ ଯୋଗୁଁ ଏମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ହ୍ରାସ ପାଇବାରେ ଲାଗିଛି ।
ଅହିରାଜ ଅନ୍ୟ ସର୍ପମାନଙ୍କ ପରି ନିଜ ଜିହ୍ୱାଦ୍ୱାରା ତଥ୍ୟ ସଂଗ୍ରହ କରେ । ଜିହ୍ୱା ଗନ୍ଧର କ୍ଷୁଦ୍ର କଣିକାକୁ ଧରି ଏକ ସଂବେଦନଶୀଳ ଅଙ୍ଗକୁ ପଠାଏ ଯାହାକି ପାଟିର ଉପରି ଅଂଶ(ତାଳୁ)ରେ ଥାଏ । ଯଦି କୌଣସି ଖାଦ୍ୟର ସୁବାସ ଆସେ ନିଜର ଜିଭକୁ ଲହରାଇ ଖାଦ୍ୟର ଉପସ୍ଥିତି ନିର୍ନୟକରେ । ତା’ସହ ଅହିରାଜ ୧୦୦ ମିଟର ଦୂରରେ ପ୍ରଚଳିତ ଜୀବକୁ ଦେଖିପାରେ ,ଜୀବଦ୍ୱାରା ପୃଥିବୀର କମ୍ପନକୁ ମଧ୍ୟ ଅନୁଭବ କରିପାରେ । ଅହିରାଜ ଯେବେ କୌଣସି ଜୀବକୁ ଗିଳିବାରେ ଲାଗିଥାଏ ତେବେ ତା’ର ମୁହଁରେ ଥିବା ଜହର ଖାଦ୍ୟକୁ ପରିପାକ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥାଏ । ଅନ୍ୟ ସର୍ପମାନଙ୍କ ପରି ନମାନଶୀଳ ମୁହଁ ହୋଇଥାଏ । ଅହିରାଜର ତଳପାଟିର ଅସ୍ଥି ଦ୍ୱୟ ସ୍ୱାଧୀନ ଭାବେ କାର୍ଯ୍ୟ କରନ୍ତି ଯାହାର ଫଳସ୍ୱରୂପ ଖାଦ୍ୟକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ ଗିଳିବାରେ ସହାୟକ ହୁଏ । ନିଜର ମୁଣ୍ଡ ତୁଳନାରେ ଅହିରାଜ ବଡ ଜୀବକୁ ଗିଳିପାରେ । ଏମାନେ ଦିନରେ ଶିକାର କରନ୍ତି ରାତ୍ରିକାଳରେ ଶିକାର କରିବା ଖୁବ କମ ଦେଖା ଯାଇଛି
ସ୍ତ୍ରୀ ଅହିରାଜ ଜଣେ ସମର୍ପିତ ମାଁ ଅନ୍ୟ ସର୍ପମାନଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା । ସେ ଅଣ୍ଡା ଦେବା ପାଇଁ ବସା ବନାଏ,ପତ୍ର ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ବସ୍ତୁ(କାଠି,ଛୋଟ ଛୋଟ ଡାଳ ଯାହା ଭୂମିଉପରେ ପଡିଥାଏ ) ଗୋଟେ ଜାଗାରେ ରଖି ବସା ପ୍ରସ୍ତୁତ କରେ । ବସା ପିଲାଙ୍କ ଜନ୍ମ ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଥାଏ । ସ୍ତ୍ରୀ ଅହିରାଜ ୨୦-୪୦ଟି ଅଣ୍ଡା ଦେଇଥାଏ,୬୦-୯୦ ପରେ ଅଣ୍ଡାରୁ ପିଲାମାନେ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି ସେତେ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମାଁ ବସାକୁ ଜଗିରହିଥାଏ । ବସାର ତାପମାତ୍ରା ୨୮॰c ରକ୍ଷା କରିବା ଓ ବାହ୍ୟ ଆକ୍ରମଣରୁ ରକ୍ଷା କରିବା ମାଁ ଅହିରାଜର ପ୍ରମୁଖ କର୍ମ । ଅଣ୍ଡାରୁ ପିଲା ଜନ୍ମନେବା ପୂର୍ବରୁ ମାଁ ବହୁଦୂର ଚାଲିଯାଏ କାରଣ ଅହିରାଜ ସର୍ପ ଭକ୍ଷୀ ହେଇଥିବାରୁ ନିଜ ଜନ୍ମିତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନ ଖାଇଯାଏ ସେ ଦୂରକୁ ଚାଲିଯାଏ ।
କୌଣସି ପ୍ରକାର ବିପଦ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୁଏ ଅହିରାଜ ଯଥାଶୀଘ୍ର ପଳାୟନ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ ନଚେତ ନିଜ ଶରୀରକୁ ଏକ-ତୃତୀୟାଂଶ ଭୂମି ଉପରକୁ ଉଠାଇ ଫଣା ଖୋଲି ଗର୍ଜନ କରେ । ଯେତେବେଳେ ଅହିରାଜ ନିଜ ଶରୀରକୁ ଭୂମି ଉପରେ ରଖିଥାଏ ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ଆଗକୁ ବଢିବାରେ ସକ୍ଷମ ଥାଏ ଓ ଦୂର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆକ୍ରମଣ କରିଥାଏ । ଅହିରାଜ ଥରେ ମାତ୍ର ଆକ୍ରମଣରେ ଲଗାତର କାମୁଡି ଚାଲିଥାଏ । ମୁଖ୍ୟତଃ କିଶୋର ସାପମାନେ ଯଥା ଶୀଘ୍ର ବିଷ ସ୍ଖଳନ କରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବୟସ୍କ ମାନେ ଅତି ସଂଯମ ସହ ବିଷ ସ୍ଖଳନ କରନ୍ତି କାରଣ ସେମାନେ ନିଜ ବିଷର ମୂଲ୍ୟ ଜାଣନ୍ତି । ଅହିରାଜର ଜହରରେ ନିଉରୋଟୋକ୍ସସିନ(NEUROTOXIN)ସହ ଅନ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ଥାଏ । ଯେପରିକି ମ୍ୟୂରିନ(Murine)LD50 ଯାହାକି Intravenous ୧.୩୧ମିଲିଗ୍ରାମ ଏବଂ Intraperitoneal ୧.୬୪୪ମିଲିଗ୍ରାମରୁ Subcutaneous ୧.୭ -୧.୯୩ ମିଲିଗ୍ରାମକୁ ପରିବର୍ତନ ହେଇଥାଏ । ଅହିରାଜ ନିଜ ଶିକାରର ଶରୀରରେ ୨୦୦-୩୦୦ ମିଲିଗ୍ରାମ କିମ୍ବା ୭ ମିଲିଲିଟର ବିଷ ପ୍ରବାହିତ କରିଥାଏ । ଅହିରାଜର ଶିକାର/ପୀଡିତ ଶରୀରର ସ୍ନାୟୁତନ୍ତ୍ରରେ ଯଥେଷ୍ଟ ଖ୍ୟତିଗ୍ରସ୍ତର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ ପଡିଥାଏ । ପୀଡିତକୁ ମୁଣ୍ଡ ବୁଲାଇବା,ବେହୋସ,ଶ୍ୱାସରୁଦ୍ଧ,ପକ୍ଷାଘାତ ଓ କୋମା ହେବାର ଲକ୍ଷଣ ଦେଖାଯାଏ । ସର୍ପାଘାତର ୩୦ ମିନିଟରେ ପୀଡିତ ପ୍ରାଣ ହରାଏ । ମାତ୍ର ୨ଟି ପ୍ରତିରୋଧକର ଆବିଷ୍କାର ହୋଇଛି ଯାହା Central Research Institute ଭାରତ ଓ Red Cross ଥାଇଲାଣ୍ଡଦ୍ୱାରା ଯାହାକି ସ୍ୱଳ୍ପ ପରିମାଣରେ ଉପଲବ୍ଧ କିନ୍ତୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କାରଣ ନୁହେଁ । Ohanin ନାମକ ପ୍ରୋଟିନ ଯାହାକି ଏହି ବିଷରେ ଥାଏ ସ୍ତନ୍ୟପାଇ ପ୍ରାଣିମାନଙ୍କଠାରେ Hypolocomotion, Hyperalgesia ପରିଲକ୍ଷିତ ହୁଏ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ପଦାର୍ଥ Cardiotoxic,Cytotoxic ଓ Neurotoxic ମଧ୍ୟ ଥାଏ । ଥାଇଲାଣ୍ଡରେ ଏଲକହଲ,ହଳଦୀ ଓ ଚେରମୂଳିରେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ପଦାର୍ଥକୁ ଶେବନ କରାଇଲେ ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଫଳମିଳିଥାଏ ଉଚିତ ସମୟରେ ଉପଚାର କରାଇଲେ ପୀଡିତ ସମ୍ପୂର୍ଣ ସୁସ୍ଥ ହୋଇଯାଏ । ଏହା ଉଭୟ ଅହିରାଜ ଓ ଅନ୍ୟ ନାଗ ଦଂଶନରୁ ମଧ୍ୟ ଉପଚାର କରାଇଥାଏ । ଥାଇଲାଣ୍ଡର ସର୍ବେକ୍ଷଣରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ ୧୦ ଜଣ ଲୋକ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କରନ୍ତି ୩୫ ଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଓ ଭାରତର ଦକ୍ଷିଣାଞ୍ଚଳରେ ଏକ ଡାକ୍ତରଖାନାର ୬ବର୍ଷର ବିବରଣୀରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ ଦୁଇ-ତୃତୀୟାଂସ ଲୋକ ଯିଏକି ଅହିରାଜ ଦଂଶନର ଶିକାର ହୋଇଥିଲେ ଉଚିତ ଉପଚାର ଯୋଗୁଁ ଗୋଟାଏବି ପୀଡିତ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କରିନାହାନ୍ତି । ଏହି ସର୍ପର ଦଂଶନର ଶିକାର ମୁଖ୍ୟ ରୂପରେ ସର୍ପ ପ୍ରତି ଆକ୍ରୁଷ୍ଟ ବ୍ୟକ୍ତି ମାନେହିଁ ହୁଅନ୍ତି ।
ସର୍ପମାନଙ୍କର ଆବୃତି(Frequency) ୩୦୦୦Hzରୁ ୧୩୦୦୦Hz ଯାହାର ପ୍ରଖରତା ୭୫୦୦ Hz ହେଇଥାଏ ତେବେ ଅହିରାଜର କମ ଅନ୍ତରାଳ ହୋଇଥାଏ ୨୫୦୦Hz ଯାହାର ପ୍ରଖରତା ୬୦୦ Hz ଯାହା ମନୁଷ୍ୟର ଆବୃତି ସହ ପ୍ରାୟ ସମାନ ।
ଭାରତରେ ଅହିରାଜ Wildlife Protection Act,1972 Scheduleର ଅନ୍ତର୍ଭୁକ୍ତ । ସର୍ପହତ୍ୟାର ଆରୋହିକୁ ୬ବର୍ଷ ଜେଲ ଦଣ୍ଡ ଦେଶ ରହିଛି ।
ଅହିରାଜ (ଇଂରାଜୀ: King Cobra, Ophiophagus hannah) ମୁଖ୍ୟତଃ ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତର ଜଙ୍ଗଲମାନଙ୍କରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା ବୃହତ ବିଷଧର ସର୍ପ ପ୍ରଜାତି । ଏହାର ଲମ୍ବ ୫.୬-୫.୭ ମିଟର । ସାଧାରଣରେ ନାଗ ନାମରେ ନାମିତ କିନ୍ତୁ ଏହା ପ୍ରକୃତ ନାଗ (Naja Genus)ପ୍ରଜାତିର ନୁହେଁ ଅହିରାଜ ନିଜ ପ୍ରଜାତିରେ ଏକ ମାତ୍ର ଜୀବ ଯିଏକି ଅନ୍ୟ ସାପ,ଝିଟିପିଟି ଓ ମୂଷାମାନଙ୍କୁ ଆହାର ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରେ । ଅହିରାଜ ନିଜ ଅଞ୍ଚଳରେ ଭୟଙ୍କର ଓ ବିପଦ ଜଣକ ବୋଲି ନିଜ ସମ୍ମାନ ବଜାୟ ରଖିଛି । ମନୁଷ୍ୟ ସହ ମୁକାବିଲା କରିବାରେ ନିଜକୁ ବହୁତ ଦୂର ରଖେ ତଥାପି କିଛି ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ ସଂସ୍କୃତି ଓ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସରେ ଘେରି ରହିଛି ।
இராச நாகம் (King Cobra) அல்லது கருநாகம்[2] (
ஒலிப்பு ) என்பது தென்கிழக்கு ஆசிய பகுதிகளில் வசிக்கும் ஒரு பாம்பு இனம் ஆகும். இதுவே உலகில் மிக நீளமான நச்சுப்பாம்பு ஆகும். இது சுமார் 6.7 மீட்டர் (22 அடி) வரை வளரவல்லது.[3] பொதுவாக அடர்ந்த காட்டுப்பகுதிகளிலேயே வாழும் இந்த வகை பாம்புகள், மற்ற பாம்புகளையே பெரும்பாலும் உணவாகக் கொள்கின்றன. இதன் நஞ்சின் கடுமை ஒரே கடியிலேயே ஒரு மனிதனைக் கொல்லவல்லது. இதன் கடியால் இறப்பு நேரிடும் வீதம் 75% வரை இருக்கும்[4][5]
பொதுவாக இந்த பாம்புகள் 12 முதல் 13 அடி நீளம் வரை வளருகின்றன. 6 கிலோ வரை எடை கொண்டதாக இருக்கின்றன. இவற்றில் தென் தாய்லாந்து நாட்டில் உள்ள நக்கோன்-சி-தம்மாரத் மலையில் பிடிபட்ட ஒரு பாம்பு 18.5 அடி நீளம் இருந்தது. இதற்கு மேலாக லண்டன் உயிரினக்காட்சி சாலையில் இருந்த ஒரு பாம்பு 18.8 அடி நீளம் இருந்ததாகவும் கூறப்படுகின்றது. இவை பெரும்பாலும் மஞ்சள் கலந்த பளுப்பு அல்லது பாசியின் பச்சை நிறத்திலான உடலில் மஞ்சள் கலந்த வெள்ளை நிறத்தினால பட்டைகளுடன காணப்படுகின்றன[7]. இப்பாம்புகள் மிகப்பெரிய கண்களுடன் வட்டவடிவத்திலன கட்பார்வை கொண்டவையாகும். கருநாகத்தின் தோலில் பாம்புச் செதில்கள் காணப்படும். பாம்புகளில் இச்செதில்களின் எண்ணிக்கையும் மற்றும் வடிவமும் ஒரு இனத்திலிருந்து மற்றொரு இனத்தை வேறுபடுத்திக் கண்டறிய உதவுகிறது. இந்த நிற அமைப்பு இளம் பருவத்தில் மிகவும் சற்று வெளிச்சமாக காணப்படும்.ஆண் இனம் பெண்ணை விட அதிக நீளமாகவும், தடிமனாகவும் இருக்கின்றன. இவற்றின் வாழ்நாள் 20 ஆண்டுகள் ஆகும்.
இவை தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளில் பரவலாக காணப்படுகின்றன. இந்தியாவின் மேற்கு தொடர்ச்சி மலை காடுகளில் காணப்படுகின்றன. தமிழ் நாட்டில் திருநெல்வேலி மாவட்ட மாஞ்சோலை மலைக்காடுகளிலும் காணப்படுகின்றன.பெரும்பாலும் அடர்ந்த காட்டுப்பகுதிகளிலேயே வசிக்கும் இவை, நீர் நிறைந்த பகுதிகளை ஒட்டியே தனது வாழ்விடத்தை அமைத்துக்கொள்கின்றன. பெருகிவரும் காடுகளை ஆக்கிரமிக்கும் முறைகளால் இவ்வினம் அழிவை சந்தித்துக்கொண்டு வருகின்றது. இருப்பினும் இவ்வினம் பன்னாட்டு இயற்கை பாதுகாப்பு சங்கத்தின் அழிந்துவரும் உயிரினங்களுக்கான 'சிகப்பு பட்டியலில்' சேர்க்கப்படவில்லை.
இந்த இனமானது, மற்ற பாம்புகளைப் போலவே தனது இரையை அதன் மணத்தைக் கொண்டே அறிகின்றது. இதன் இரட்டை நாக்குகளில் மணம் தரும் வேதிப்பொருள்களை உணரும் நுகரணுக்கள் உள்ளன. இவற்றில் இருந்து வரும் செய்தியை வாயின் மேல் அண்ணத்தில் உள்ள யாக்கோப்சன் உறுப்பு என்னும் நுகர்பொறி உணர்கின்றது.[3] தன் இரையின் மணத்தை உணர்ந்தபின் இரட்டை நாக்கை அசைத்து, இருகாது கேள்விபோல் (stereo) உணர்ந்து துல்லியமாய் இரை எங்குள்ளது என்று உணர்கின்றது இதன் நுண்ணிய பார்வைத்திறன், 300 அடிக்கு அப்பால் உள்ள இரையின் சிறு அசைவைக்கூட அறியும் திறன் கொண்டது. மற்ற பாம்புகளை போலவே இவற்றிற்கும் நான்கு புறமும் வாய்த்தசைகள் விரியும் அமைப்பு உள்ளது. இதன் மூலம் இவை முழு இரையையும் ஒரே முறையில் விழுங்கிவிடுகின்றன. மேலும் இதன் வாய்த்தசைகள், இதன் தலையை விட பெரியதாக விரியும் தன்மை கொண்டவை. பெரும்பாலும் நாள் முழுவதும் வேட்டையாடும் இவற்றை, இரவில் காண்பது அரிது.
இவை ஒரு முறை உணவை உட்கொண்டால், அதன் பிறகு பலநாட்கள் உணவு இல்லாமல் உயிர் வாழும் தன்மை கொண்டவை.
பொதுவாக இவ்வகை பாம்புகள் தனது இரையைத் தவிர மற்றவர்களை தாக்குவதில்லை. எதிரிகள் இதன் வழியில் குறிக்கிடும் பொழுது, தன்னை தற்காத்துக்கொள்ளும் பொருட்டு இவை தனது உடலை, தரையில் இருந்து பல அடி எழுந்து உயர்த்தி காட்டுகின்றன. பின் படம் எடுத்து காட்டுகின்றன. மேலும் 'ஸ்ஸ்ஸ்' என்று காற்றொலி எழுப்புகின்றன. தனது சக்தியை, எதிரிகளுக்கு காட்டும் பொருட்டே இவை இவ்வகையான செயல்களில் ஈடுபடுகின்றன. இதையும் தாண்டி எதிரி தன்னை நெருங்கும்பொழுதே, இவை அவற்றை தாக்கி அதன் உடலில் நஞ்சைப் பாய்ச்சுகின்றன.
கருநாகத்தின் நஞ்சானது மிகவும் கொடியது. இது தனது ஒரே கடியில் மனிதனை கொல்ல வல்லது. இது கடித்த சில நிமிடங்களிலேயே மனிதன் கோமா நிலைக்கு சென்று மரணத்தை தழுவிவிடுவான். மேலும் ஆசிய யானைகளும் இது கடித்த 3 மணி நேரத்தில் இறந்து விடும். இதன் நஞ்சானது ஆப்பிரிக்க கறுப்பு மாம்பா பாம்புகளை விட 5 மடங்கு அதிகமானது.
உண்மையில் இதன் நஞ்சானது குறைந்த அளவு நச்சு தன்மையே கொண்டதுதான். ஆனால் இவ்வகை கருநாகங்கள் ஒரு முறை எதிரியைக் கடிக்கும் பொழுது, ஏறத்தாழ 6 முதல் 7 மில்லி அளவு நஞ்சை அதன் உடலில் செலுத்தவல்லது. இதன் காரணமாகவே இதன் எதிரிகள் உடனடியாக மரணத்தை தழுவுகின்றன.
இதன் நஞ்சை முறிக்க இதுவரை இரண்டு மருந்துகளே கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. முதலாவது தாய்லாந்து நாட்டில் இயங்கும் செஞ்சிலுவை சங்கம் கண்டுபிடித்தது. மற்றது இந்திய மத்திய ஆராய்ச்சி மையம் கண்டுபிடித்தது. ஆனால் இவை இரண்டும் பரவலாக கிடைக்காத காரணத்தால், இதன் கடி பட்ட பலரும் இறந்து விடுகின்றனர்.
பொதுவாக எல்லா விஷப் பிராணி மற்றும் ஜந்துக்களுக்கும் விஷத்தை உற்பத்தி செய்யும் பிரத்யேகச் சுரப்பி அமைந்துள்ளதைப் போன்றே நல்லப் பாம்பிற்கும் அதன் தலைப்பகுதியில் விஷச்சுரப்பி அமைந்துள்ளது. இதன் வாயின் மேற்பரப்பில் இதன் விஷ-பை (venom sac) அமைந்துள்ளது. இந்த விஷ-பையுடன் இணைந்த குழாய் உட்புறம் முற்றிலும் துளையுடைய முன்புற பற்களுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளன. இந்த முன்புறப் பற்களின் முனை மிகக் கூர்மையாகவும் துளையுடையதாகவும் அமைந்துள்ளது. இவை தங்களின் எதிரிக்கு காயத்தை ஏற்படுத்துவதற்காகவே தீண்டுகிறது. அதன் பிறகு வாயின் உட்புறம் அமைந்த கடைவாய் பற்களைக் கொண்டு அதன் மேற்புறத்தில் அமைந்த விஷ-பையை அழுத்துவதன் மூலம் வெளியேறும் விஷம் அதனுடன் இணைக்கப் பட்ட குழாய் மூலம் வெளியேறி துளையுடைய முன்பற்களை அடைகின்றது. அப்பொழுது தீண்டியதால் ஏற்பட்ட காயத்தின் மூலம் விஷம் இரத்த ஓட்டத்தில் கலந்தவுடன் முதலில் மத்திய நரம்பு மண்டலத்திற்கு பாதிப்பை ஏற்படுத்துகின்றது. இதுக் தீண்டியவுடன் பொதுவாக மரண பயம் ஏற்பட்டு விடுவதனால் இதயம் மிக வேகமாக துடிக்க ஆரம்பிக்கின்றது. இதன் மூலமும் இரத்தம் விரைவுப் படுத்தப்பட்டு விரைவாக விஷம் உடல் முழுதும் பரவி ஆபத்தையும் விரைவுப் படுத்துகின்றது.
பாம்பின் விஷம் செரிந்த புரோட்டீன்களினால் (highly protin) ஆன பொருளாகும். இது நியூக்ரோ டாக்ஸிஸ் என்று அழைக்கப்படுகின்றது. புரதம் என்ற ஒரு சத்துப் பொருள் மனிதன் உயிர்வாழ மிகவும் அத்தியாவசியமான ஒன்றாகும். நாம் உண்ணக்கூடிய மாமிசம் மற்றும் தாவர எண்ணெய் போன்றவற்றில் புரதங்கள் அடங்கியுள்ளன. இருப்பினும் நம் உடல் அமைப்பை பொருத்தவரை புரதமோ, வைட்டமின்களோ, அல்லது தாதுப் பெருள்களோ நம் வாயின் மூலம் உட்கொள்ளப்பட்டு வயிற்றில் செரிமானம் செய்யப்பட்டு நம் உடலுக்குத் தேவையான மற்றொருப் பொருளாக மாற்றப்பட்டு (metabolism) தேவையற்றவை அகற்றப்பட்டு அதன் பிறகுதான் இரத்தில் கலக்க இயலும். ஆனால் பாம்பு கடிப்பதனால் விஷம் (highly protin) இரத்தத்தில் நேரடியாக கலப்பதனாலும் நம் உடலின் இயல்பிற்கு மாற்றமாக இருப்பதனாலும் நம் உடலின் திசுக்களும் கல்லீரலும் நரம்பு மண்டலங்களும் பாதிப்படைந்து மரணத்திற்கு வழி வகுக்கின்றது. பாம்பின் விஷம் பல விதமான மருத்துவத்திற்கு பயனாகின்றது. பாம்பு கடிக்கான மருந்து தயாரிப்பிலும் (anti venom) வலி நிவாரணம், மூட்டுதசை மற்றும் கேன்சர் நோய்க்கான மருத்துவத்திலும் பயன்படுத்தப்படுகின்றது. கிராம் நல்ல பாம்புடைய விஷம் 50-க்கும் மேற்பட்ட மனிதர்களை கொல்ல போதுமானதாகும். ஒரு முறை இவை கொட்டுவதனால் பிரயோகம் செய்யப்படும் விஷம் (ஏழு டன் எடைக் கொண்ட ) மிகப்பெரிய யானையையே சில மணித்துளிகளில் மரணிக்க செய்ய போதுமானதாகும். மற்றுமொரு அம்சம் முட்டையிலிருந்து வெளிவந்த சிறிய பாம்புடைய விஷம் வீரியம் மிக்கப் பெரிய பாம்பின் விஷத்தை போன்றே எந்த விதத்திலும் குறையாத வீரியம் மிக்கதாகும். இதிலிருந்து முட்டையிலிருந்து வெளிவந்த குட்டிப் பாம்பு கூட மரணத்தை விளைவிக்கும் ஆற்றலுடன் தான் பிறக்கின்றது
இந்த இனம் முட்டை இட்டு குஞ்சு பொரிக்கின்றது. தாய் கருநாகமானது தனது நீள உடல் முழுவதையும் மலையடுக்கு போல வட்டமாக சுருட்டிக்கொண்டு அதன் உள்ளே முட்டைகளை இடுகின்றது. ஒரே நேரத்தில் 20 முதல் 30 முட்டைகள் வரை இடும். தாய் தான் இட்ட முட்டைகளை வேறு விலங்குகளிடம் இருந்து பாதுகாக்கவும், அதற்குள்ளே இருக்கும் வெப்பம் சீராக மாறாமல் 28 °C (82 °F)இருக்குமாறும், காய்ந்த இலைகளைக் குவித்து அதனுள் முட்டைகளை வைத்திருக்கும். இதைப் போன்ற தொரு கூட்டை, இப்பாம்பைத்தவிர, எந்த சோதனைச்சாலைகளில் முயற்சிகள் எடுத்தும் கட்ட இயலவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தகுந்த செய்தியாகும். பெரிய விலங்குகள் அருகில் வந்தாலொழிய இவை, அடைக்காப்பதை விட்டு விலகுவதில்லை. இவ்வினத்தின் இனச்சேர்க்கை சனவரியிலிருந்து மார்சு மாதம் வரை நடக்கும், பின் ஏப்ரலிலிருந்து மே மாதம் வரையில் பெண் முட்டைகளை இடும்[7].
இராச நாகம் (King Cobra) அல்லது கருநாகம் (ஒலிப்பு ) என்பது தென்கிழக்கு ஆசிய பகுதிகளில் வசிக்கும் ஒரு பாம்பு இனம் ஆகும். இதுவே உலகில் மிக நீளமான நச்சுப்பாம்பு ஆகும். இது சுமார் 6.7 மீட்டர் (22 அடி) வரை வளரவல்லது. பொதுவாக அடர்ந்த காட்டுப்பகுதிகளிலேயே வாழும் இந்த வகை பாம்புகள், மற்ற பாம்புகளையே பெரும்பாலும் உணவாகக் கொள்கின்றன. இதன் நஞ்சின் கடுமை ஒரே கடியிலேயே ஒரு மனிதனைக் கொல்லவல்லது. இதன் கடியால் இறப்பு நேரிடும் வீதம் 75% வரை இருக்கும்
ప్రపంచములో అత్యంత పెద్ద, పొడవైన విష సర్పములలో నల్లత్రాచు లేదా రాచనాగు లేదా కింగ్ కోబ్రా (Ophiophagus hannah - జాతి/ప్రజాతి నామము) మొదటిది. ఇది నేల పైన జీవించగలిగే సర్పము. సాధారణంగా ఇది 18.5 అడుగుల (5.7 మీటర్) పొడవు పెరుగుతుంది. బరువు సుమారుగా 44 పౌండ్లు (8 కిలోలు) ఉంటుంది. ఆడపాము 20-40 గుడ్లను దిబ్బ మాదిరిగా పెట్టును. దీని జీవిత కాలం 20 సంవత్సరాలు. దీని విషము మెదడు మీద అత్యంత ప్రభావాన్ని చూపుతుంది. దీని కాటు వలన మరణించే అవకాశం 75% వరకు ఉంది. దీనిని కోబ్రా అన్నప్పటికినీ ఇది "నాజ" ప్రజాతికి చెందదు. ఆహారముగా ఇతర పాములను, కొండ చిలువలను తింటుంది. అందువలన దీని జాతి పేరు "ఓఫియోఫేగస్ (Ophiophagus)" (గ్రీకు భాషలో ఓఫియోఫేగస్ అంటే పాములను తినేది అని అర్థము) గా గుర్తించబడింది. చూడడానికే భీతి గొలిపే ఈ పాము స్వభావ సిద్దముగా సిగ్గరి. సాధారణంగా ముఖాముఖి ఎవరి కంటబడానికి ఇష్ట పడదు.
ఇతర కోబ్రా జాతి పాముల వలెనే ఈ పాము కూడా తన పొడవులో మూడవ వంతు వరకు పడగ ఎత్తగలదు. ఎదుర్కొన దలచినప్పుడు ఈ పాము పడగ పైకెత్తి పెద్దగా బుస కొడుతుంది. బాగా ఎదిగిన కింగ్ కోబ్రా పడగ పైకెత్తితే ఆరు అడుగుల ఎత్తుండి ఎదురుగా నిలిచిన మనిషి కళ్ళలోనికి ఉగ్రంగా చూస్తుంది.
కింగ్ కోబ్రా భారత్, దక్షిణ చైనా, మలేసియా, ఇండోనేషియా, ఫిలిప్పీన్స్, ఆగ్నేయ ఆసియా దేశాలలోని దట్టమైన అరణ్యాలలో జీవిస్తుంది. చుట్టూ సెలయేళ్ళు, చెరువులు ఉన్న ప్రదేశాలలో నివసించడానికి ఎక్కువ ఇష్టపడుతుంది. ఇది నీటిలో బాగా ఈదగలదు. అడవులను విస్తారంగా నరికి వేయడముతో కొన్ని ప్రాంతాలలో ఈ పాముల సంఖ్య బాగా తగ్గిపోయింది. కానీ IUCN వారిచే ఇంకా అంతరించే ప్రమాదమున్న జీవిగా గుర్తింపబడలేదు.
ఈ జాతి పాములు ఆంధ్ర ప్రదేశ్లో అల్లూరి సీతారామరాజు (ఈస్ట్రన్ గాట్స్) ఫారెస్ట్ లో కుడా ఉన్నాయి.
గుడ్లను పొదగడానికి గూడు కట్టే ఏకైక సర్పమిది. దక్షిణ భారత రాష్ట్రమైన కేరళలో ఈ పామును "నాగరాజు"గా పూజిస్తారు. కేరళలో "నాయర్" అనబడే కులస్తులు ఈ పామును "కావు" అనే పేరుతో పూజిస్తారు.
ఇతర పాముల వలెనే కింగ్ కోబ్రా కూడా తన నాలుక తోనే వాసన చూస్తుంది. ఇతర జీవుల నుండి వచ్చే వాసనను తనలోని ఘ్రాణేంద్రియాల ద్వారా (దీనిని జేకబ్సన్ అవయవం - Jacobson's Organ అంటారు) గ్రహిస్తుంది. ఏదైనా ఆహారం దగ్గరలో ఉన్నప్పుడు తన నాలుకను బయటకు, లోనికి పంపే చర్య ద్వారా ఆహారం ఎంత దూరంలో ఉందో పసిగడుతుంది. దీని దృష్టి నిశితమైనది. 100 మీటర్ల దూరంలోని ఆహారాన్ని కూడా చూడగలదు. మిగిలిన పాములతో పోలిస్తే ఇది బాగా తెలివైన పాము. కాటు వేసిన తరువాత ఆహారాన్ని ఒక్కసారిగా మింగేస్తుంది. అన్ని పాముల వలెనే కింగ్ కోబ్రా దవడలు కూడా మృదువైన సులువుగా వంగే బంధకాలతో (flexible ligaments) సంధానించబడి ఉంటాయి. దవడలు స్థిరంగా కలుపబడి ఉండవు. దీని కింది దవడలు, పై దవడలు వేటికవే విడి విడిగా కదులుతూ ఆహారాన్ని మింగడానికి తోడ్పడతాయి. దవడలు విడి విడిగా కదలడం వలన తన నోటి కన్నా పెద్దదైన ఆహారాన్ని తేలికగా లోనికి తీసుకొనగలుగుతుంది. దీని దవడల నిర్మాణం చాలా గట్టిగా ఉంటుంది.
కింగ్ కోబ్రాకు ముఖ్య ఆహారం ఇతర పాములే. ఎక్కువగా విషం లేని పాములను తినడానికి ఇష్టపడుతుంది. కానీ విషపు పాములను కూడా తింటుంది. చాలా అరుదుగా ఇతర కింగ్ కొబ్రాలను కూడా తింటుంది. తిండి కొరత ఏర్పడితే బల్లులను ఇతర చిన్న జీవులను కూడా తింటుంది. దీని జీర్ణ క్రియ చాలా నెమ్మదిగా జరుగుతుంది. కాబట్టి ఒకసారి భారీగా ఆహారాన్ని తీసుకుంటే, నెలల తరబడి ఆహారం లేకుండా ఉండగలదు. కింగ్ కోబ్రా పగటి పూట ఆహారం కోసం వేటాడుతుంది. అరుదుగా రాత్రి కూడా వేటాడుతుంది.
తనకు హాని కలిగించే జీవి ఏదైనా ఎదురైనప్పుడు (ముఖ్యంగా ముంగీస), కింగ్ కోబ్రా సాధారణంగా పారిపోవడానికి ప్రయత్నిస్తుంది. ఆ అవకాశం లేనప్పుడు పడగ పైకెత్తి పెద్దగా బుస కొడుతూ బెదిరింపు కాటుకు ప్రయత్నిస్తుంది (తన విషం ముంగీస పైన ప్రభావం చూపదని తెలిసినప్పటికీ కూడా) .
కింగ్ కోబ్రా విషం ప్రోటీన్స్ తోనూ పాలిపెప్టైడ్స్ తోనూ తయారవుతుంది. ప్రత్యేక లాలాజల గ్రంథులలో ఇది తయారవుతుంది. ఈ విష గ్రంథులు కింగ్ కోబ్రా శరీరంలో కళ్ళకు వెనుక భాగంలో ఉంటాయి. కింగ్ కోబ్రా కోరలు 8 నుండి 10 మిల్లీ మీటర్ల పొడుగు ఉంటాయి. కాటు వేసినపుడు ఈ కోరల ద్వారా విషం జీవి శరీరం లోనికి ప్రవేశిస్తుంది. దీని విషం ఇతర పాముల కన్నా ప్రమాదకరమైనది కానప్పటికినీ, కాటు వేసినప్పుడు ఎక్కువ విషం ఎక్కుతుంది కాబట్టి, విష ప్రభావం చాలా ఎక్కువగా ఉంటుంది (గబూన్ వైపర్ అనే విష సర్పం మాత్రమే కాటు వేసినప్పుడు కింగ్ కోబ్రా కన్నా ఎక్కువ విషం ఎక్కించగలదు) . ఒక కాటుకు ఒక పెద్ద ఆసియన్ ఏనుగు చనిపోయేంత విషాన్ని కింగ్ కోబ్రా ఎక్కించగలదు.
కింగ్ కోబ్రా విషం శరీరం లోని నాడీ వ్యవస్థ మీద తీవ్రమైన ప్రభావాన్ని చూపుతుంది. ఈ విష ప్రభావం వలన దేహమంతా తీవ్రమైన నొప్పి, మసక బారిన దృష్టి, తల తిరగడం, మగత, పక్షవాతం కలుగుతాయి. తరువాత కొన్ని నిముషాలలోనే గుండెకు రక్త సరఫరా మందగిస్తుంది. దీనివలన కాటు తగిలిన జీవి కొద్ది సేపటికే స్పృహ కోల్పోతుంది. శ్వాస తీసుకోవడం బాగా కష్టమవడం వల్ల త్వరగా మరణం సంభవిస్తుంది. ప్రస్తుతానికి రెండు కంపెనీలు కింగ్ కోబ్రా విషానికి విరుగుడు తయారు చేస్తున్నాయి. మొదటిది థాయ్లాండ్ లోని రెడ్ క్రాస్ సంస్థ, రెండవది సెంట్రల్ రీసర్చ్ ఇన్స్టిట్యూట్, ఇండియా. ఈ రెండు కంపెనీలు తక్కువగా ఉత్పత్తి చేయడం వలన ఈ మందులు అంత విస్తారంగా దొరకవు.
ప్రపంచములో అత్యంత పెద్ద, పొడవైన విష సర్పములలో నల్లత్రాచు లేదా రాచనాగు లేదా కింగ్ కోబ్రా (Ophiophagus hannah - జాతి/ప్రజాతి నామము) మొదటిది. ఇది నేల పైన జీవించగలిగే సర్పము. సాధారణంగా ఇది 18.5 అడుగుల (5.7 మీటర్) పొడవు పెరుగుతుంది. బరువు సుమారుగా 44 పౌండ్లు (8 కిలోలు) ఉంటుంది. ఆడపాము 20-40 గుడ్లను దిబ్బ మాదిరిగా పెట్టును. దీని జీవిత కాలం 20 సంవత్సరాలు. దీని విషము మెదడు మీద అత్యంత ప్రభావాన్ని చూపుతుంది. దీని కాటు వలన మరణించే అవకాశం 75% వరకు ఉంది. దీనిని కోబ్రా అన్నప్పటికినీ ఇది "నాజ" ప్రజాతికి చెందదు. ఆహారముగా ఇతర పాములను, కొండ చిలువలను తింటుంది. అందువలన దీని జాతి పేరు "ఓఫియోఫేగస్ (Ophiophagus)" (గ్రీకు భాషలో ఓఫియోఫేగస్ అంటే పాములను తినేది అని అర్థము) గా గుర్తించబడింది. చూడడానికే భీతి గొలిపే ఈ పాము స్వభావ సిద్దముగా సిగ్గరి. సాధారణంగా ముఖాముఖి ఎవరి కంటబడానికి ఇష్ట పడదు.
ఇతర కోబ్రా జాతి పాముల వలెనే ఈ పాము కూడా తన పొడవులో మూడవ వంతు వరకు పడగ ఎత్తగలదు. ఎదుర్కొన దలచినప్పుడు ఈ పాము పడగ పైకెత్తి పెద్దగా బుస కొడుతుంది. బాగా ఎదిగిన కింగ్ కోబ్రా పడగ పైకెత్తితే ఆరు అడుగుల ఎత్తుండి ఎదురుగా నిలిచిన మనిషి కళ్ళలోనికి ఉగ్రంగా చూస్తుంది.
ಕಾಳಿಂಗ ಸರ್ಪ ವು (ಒಫಿಯೊಫಗಸ್ ಹನ್ನಾ ) ೫.೬ ಮೀಟರ್ಗಳವರೆಗೆ (೧೮.೫ ಅ) ಬೆಳೆಯುವ ವಿಶ್ವದ ಅತಿ ಉದ್ದದ ವಿಷಪೂರಿತ ಹಾವು ಆಗಿದೆ.[೧] ಈ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ ಹಾವುಗಳು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾ ಮತ್ತು ಭಾರತದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.
ಸೈಂ. ಲೂಯಿಸ್ ಮೃಗಾಲಯ
.jpg)
ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಕಾಳಿಂಗ ಸರ್ಪ
ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಆಗುಂಬೆಯ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಕಾಳಿಂಗ ಸರ್ಪ
.jpg)
.jpg)
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |month= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |deadurl= (help) |date= (help) ಕಾಳಿಂಗ ಸರ್ಪ ವು (ಒಫಿಯೊಫಗಸ್ ಹನ್ನಾ ) ೫.೬ ಮೀಟರ್ಗಳವರೆಗೆ (೧೮.೫ ಅ) ಬೆಳೆಯುವ ವಿಶ್ವದ ಅತಿ ಉದ್ದದ ವಿಷಪೂರಿತ ಹಾವು ಆಗಿದೆ. ಈ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ ಹಾವುಗಳು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾ ಮತ್ತು ಭಾರತದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳು ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.
ಕಾಳಿಂಗಸರ್ಪೆ ೫.೬ ಮೀಟರ್ ಮುಟ್ಟೊ ಬುಲೆಪುನ ವಿಸ್ವೊದ ಮಸ್ತ್ ಉದ್ದೊದ ವಿಸೊದ ಉಚ್ಚು ಆದುಂಡು. ಈ ಉಚ್ಚು ೬ ಕಿಲೋಗ್ರಾಮ್ದಾತ್ ತೂಕ ಉಪ್ಪುಂಡು. ಈ ಉಚ್ಚುಲು ಹೆಚ್ಚಾದ್ ಕಾಡ್ ಪ್ರದೇಸೊಡು ತುವೆರೆ ತಿಕ್ಕುವೊ. ಕಾಳಿಂಗಸರ್ಪದ ವೈಜ್ಙಾನಿಕ ಪುದರ್ ಒಫಿಯೊಫಗಸ್ ಹನ್ನಾ. ಕಾಳಿಂಗ ಸರ್ಪ ಮಲ್ಲ ಗಾತ್ರಡ್ ಇತ್ತ್ಂಡಲ, ರಭಸೊಡು ಪೋಪುಂಡು.[೧]
ಈ ಲೇಕನೊ ಅತ್ತಂದೆ ವಿಭಾಗೊನು ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ವಿನ್ಯಾಸ ಬುಕ್ಕ ಕೈಪಿಡಿತ ಶೈಲಿ ಪುಟಟ್ ಇಪ್ಪುನ ಸೂಚನೆತ ಲೆಕ್ಕೊನೆ ವಿಕೀಕರಣ (format) ಮಾಲ್ಪೊಡು.
ವಿಕೀಕರಣೊತ ಬುಕ್ಕ ಈ ಟೆಂಪ್ಲೇಟನ್ ದೆತ್ತ್ ಪಾಡ್ಲೆ.
The king cobra (Ophiophagus hannah) is a venomous snake endemic to Asia. With an average length of 3.18 to 4 m (10.4 to 13.1 ft) and a maximum record of 5.85 m (19.2 ft),[2] it is the world's longest venomous snake. Coloration of this species varies across habitats, from black with white stripes to unbroken brownish grey. The sole member of the genus Ophiophagus, it is not taxonomically a true cobra despite its common name. The king cobra inhabits forests from South to Southeastern Asia where it preys chiefly on other snakes, including those of its kind. A female king cobra builds a nest to hold its eggs which will be protected throughout the incubation period.
Resembling a true cobra, the threat display of this elapid includes spreading its neck-flap, raising its head upright, making eye contact, puffing, hissing and occasionally charging. Despite its fearsome reputation, it avoids confrontation with humans whenever possible. Altercations usually only arise from a cobra inadvertently exposing itself or being chased; if, however, provoked or cornered, it is capable of striking long in range and high in position. Bites from this species could involve a large quantity of medically significant neurotoxic venom which may lead to a rapid fatality unless antivenom is administrated in time.
Threatened by habitat destruction, it has been listed as Vulnerable on the IUCN Red List since 2010. Regarded as the national reptile of India, it has an eminent position in the mythology and folk traditions of India, Bangladesh, Sri Lanka and Myanmar.
The king cobra is also referred to by the common name "hamadryad", especially in older literature. Hamadryas hannah was the scientific name used by Danish naturalist Theodore Edward Cantor in 1836 who described four king cobra specimens, three captured in the Sundarbans and one in the vicinity of Kolkata.[3] Naja bungarus was proposed by Hermann Schlegel in 1837 who described a king cobra zoological specimen from Java.[4] In 1838, Cantor proposed the name Hamadryas ophiophagus for the king cobra and explained that it has dental features intermediate between the genera Naja and Bungarus.[5] Naia vittata proposed by Walter Elliot in 1840 was a king cobra caught offshore near Chennai that was floating in a basket.[6] Hamadryas elaps proposed by Albert Günther in 1858 were king cobra specimens from the Philippines and Borneo. Günther considered both N. bungarus and N. vittata a variety of H. elaps.[7] The genus Ophiophagus was proposed by Günther in 1864.[8] The name is derived from its propensity to eat snakes.[9]
Naja ingens proposed by Alexander Willem Michiel van Hasselt in 1882 was a king cobra captured near Tebing Tinggi in northern Sumatra.[10]
Ophiophagus hannah was accepted as the valid name for the king cobra by Charles Mitchill Bogert in 1945 who argued that it differs significantly from Naja species.[11] A genetic analysis using cytochrome b,[12] and a multigene analysis showed that the king cobra was an early offshoot of a genetic lineage giving rise to the mambas, rather than the Naja cobras.[13]
A phylogenetic analysis of mitochondrial DNA showed that specimens from Surattani and Nakhon Si Thammarat Provinces in southern Thailand form a deeply divergent clade from those from northern Thailand, which grouped with specimens from Myanmar and Guangdong in southern China.[14]
The king cobra's skin is olive green with black and white bands on the trunk that converge to the head. The head is covered by 15 drab coloured and black edged shields. The muzzle is rounded, and the tongue black. It has two fangs and 3–5 maxillar teeth in the upper jaw, and two rows of teeth in the lower jaw. The nostrils are between two shields. The large eyes have a golden iris and round pupils. Its hood is oval shaped and covered with olive green smooth scales and two black spots between the two lowest scales. Its cylindrical tail is yellowish green above and marked with black.[3] It has a pair of large occipital scales on top of the head, 17 to 19 rows of smooth oblique scales on the neck, and 15 rows on the body. Juveniles are black with chevron shaped white, yellow or buff bars that point towards the head.[15] Adult king cobras are 3.18 to 4 m (10.4 to 13.1 ft) long. The longest known individual measured 5.85 m (19.2 ft).[2][16] Ventral scales are uniformly oval shaped. Dorsal scales are placed in an oblique arrangement.[17]
The king cobra is sexually dimorphic, with males being larger and paler in particular during the breeding season. Males captured in Kerala measured up to 3.75 m (12.3 ft) and weighed up to 10 kg (22 lb). Females captured had a maximum length of 2.75 m (9 ft 0 in) and a weight of 5 kg (11 lb).[18] The largest known king cobra was 5.59 m (18 ft 4 in) long and captured in Thailand.[19] It differs from other cobra species by size and hood. It is larger, has a narrower and longer stripe on the neck.[20]
The king cobra has a wide distribution in South and Southeast Asia. It occurs up to an elevation of 2,000 m (6,600 ft) from the Terai in India and southern Nepal to the Brahmaputra River basin in Bhutan and northeast India, Bangladesh and to Myanmar, southern China, Cambodia, Thailand, Laos, Vietnam, Malaysia, Singapore, Indonesia and the Philippines.[1]
In northern India, it has been recorded in Garhwal and Kumaon, and in the Shivalik and terai regions of Uttarakhand and Uttar Pradesh.[21][22][23] In northeast India, the king cobra has been recorded in northern West Bengal, Sikkim, Assam, Meghalaya, Arunachal Pradesh, Nagaland, Manipur and Mizoram.[24][25] In the Eastern Ghats, it occurs from Tamil Nadu and Andhra Pradesh to coastal Odisha, and also in Bihar and southern West Bengal, especially the Sundarbans.[3][24][26] In the Western Ghats, it was recorded in Kerala, Karnataka and Maharashtra, and also in Gujarat.[24][27][18][28] It also occurs on Baratang Island in the Great Andaman chain.[29]
Like other snakes, a king cobra receives chemical information via its forked tongue, which picks up scent particles and transfers them to a sensory receptor (Jacobson's organ) located in the roof of its mouth.[2] When it detects the scent of prey, it flicks its tongue to gauge the prey's location, with the twin forks of the tongue acting in stereo. It senses earth-borne vibration and detects moving prey almost 100 m (330 ft) away.
Following envenomation, it swallows its prey whole. Because of its flexible jaws, it can swallow prey much larger than its head. It is considered diurnal because it hunts during the day, but has also been seen at night, rarely.[2]
The king cobra is an apex predator and dominant over all other snakes except large pythons.[30] Its diet consists primarily of other snakes and lizards, including Indian cobra, banded krait, rat snake, pythons, green whip snake, keelback, banded wolf snake and Blyth's reticulated snake.[31] It also hunts Malabar pit viper and hump-nosed pit viper by following their odour trails.[32] In Singapore, one was observed swallowing a clouded monitor.[33] When food is scarce, it also feeds on other small vertebrates, such as birds, and lizards. In some cases, the cobra constricts its prey using its muscular body, though this is uncommon. After a large meal, it lives for many months without another one because of its slow metabolic rate.[2][34]
The king cobra is not considered aggressive.[35] It usually avoids humans and slinks off when disturbed, but is known to aggressively defend incubating eggs and attack intruders rapidly. When alarmed, it raises the front part of its body, extends the hood, shows the fangs and hisses loudly.[31][36] Wild king cobras encountered in Singapore appeared to be placid, but reared up and struck in self defense when cornered.[37]
The king cobra possesses a potent neurotoxic venom and death can occur in as little as 30 minutes after being bitten.[38] Most victims bitten by king cobras are snake charmers.[38] Hospital records in Thailand indicate that bites from king cobras are very uncommon.[39][40]
The king cobra can be easily irritated by closely approaching objects or sudden movements. When raising its body, the king cobra can still move forward to strike with a long distance, and people may misjudge the safe zone. It can deliver multiple bites in a single attack.[41]
The hiss of the king cobra is a much lower pitch than many other snakes and many people thus liken its call to a "growl" rather than a hiss. While the hisses of most snakes are of a broad-frequency span ranging from roughly 3,000 to 13,000 Hz with a dominant frequency near 7,500 Hz, king cobra growls consist solely of frequencies below 2,500 Hz, with a dominant frequency near 600 Hz, a much lower-sounding frequency closer to that of a human voice. Comparative anatomical morphometric analysis has led to a discovery of tracheal diverticula that function as low-frequency resonating chambers in king cobra and its prey, the rat snake, both of which can make similar growls.[42]
The female is gravid for 50 to 59 days.[16] The king cobra is the only snake that builds a nest using dry leaf litter, starting from late March to late May.[43] Most nests are located at the base of trees, are up to 55 cm (22 in) high in the center and 140 cm (55 in) wide at the base. They consist of several layers and have mostly one chamber, into which the female lays eggs.[44] Clutch size ranges from 7 to 43 eggs, with 6 to 38 eggs hatching after incubation periods of 66 to 105 days. Temperature inside nests is not steady but varies depending on elevation from 13.5 to 37.4 °C (56.3 to 99.3 °F). Females stay by their nests between two and 77 days. Hatchlings are between 37.5 and 58.5 cm (14.8 and 23.0 in) long and weigh 9 to 38 g (0.32 to 1.34 oz).[43]
The venom of hatchlings is as potent as that of the adults. They may be brightly marked, but these colours often fade as they mature. They are alert and nervous, being highly aggressive if disturbed.[20]
The average lifespan of a wild king cobra is about 20 years.[45]
The king cobra's venom consists of cytotoxins and neurotoxins, including alpha-neurotoxins and three-finger toxins.[46][47][48][49] Other components have cardiotoxic effects.[50] Its venom is produced in anatomical glands named postorbital venom glands.[51]
It can deliver up to 420 mg venom in dry weight (400–600 mg overall) per bite,[52] with a LD50 toxicity in mice of 1.28 mg/kg through intravenous injection,[53] 1.5 to 1.7 mg/kg through subcutaneous injection,[54] and 1.644 mg/kg through intraperitoneal injection.[52][55][56] For research purposes, up to 1 g of venom was obtained through milking.[57]
The toxins affect the victim's central nervous system, resulting in severe pain, blurred vision, vertigo, drowsiness, and eventually paralysis. If the envenomation is serious, it progresses to cardiovascular collapse, and the victim falls into a coma. Death soon follows due to respiratory failure. The affected person can die within 30 minutes of envenomation.[38] Ohanin, a protein component of the venom, causes hypolocomotion and hyperalgesia in mammals.[58] Large quantities of antivenom may be needed to reverse the progression of symptoms.[41]
Polyvalent antivenom of equine origin is produced by Haffkine Institute and King Institute of Preventive Medicine and Research in India.[59] A polyvalent antivenom produced by the Thai Red Cross Society can effectively neutralize venom of the king cobra.[60] In Thailand, a concoction of turmeric root has been clinically shown to create a strong resilience against the venom of the king cobra when ingested.[61][62] Proper and immediate treatments are critical to avoid death. Successful precedents include a client who recovered and was discharged in 10 days after being treated by accurate antivenom and inpatient care.[38]
Not all king cobra bites result in envenomation, but they are often considered for medical importance.[63] Clinical mortality rates vary between different regions and depend on many factors, such as local medical advancement. A Thai survey reports 10 deaths out of 35 patients received for king cobra bites, whose fatality rate posed (28%) is higher than those of other cobra species.[64] The Department of Clinical Toxinology of the University of Adelaide gives this serpent a general untreated fatality rate of 50–60%, implying that the snake has about a half chance to deliver bites involving nonfatal quantities of venom.[65]
In Southeast Asia, the king cobra is threatened foremost by habitat destruction owing to deforestation and expansion of agricultural land. It is also threatened by poaching for its meat, skin and for use in traditional Chinese medicine.[1]
The king cobra is listed in CITES Appendix II. It is protected in China and Vietnam.[1] In India, it is placed under Schedule II of Wildlife Protection Act, 1972. Killing a king cobra is punished with imprisonment of up to six years.[66] In the Philippines, king cobras (locally known as banakon) are included under the list of threatened species in the country. It is protected under the Wildlife Resources Conservation and Protection Act (Republic Act No. 9147), which criminalizes the killing, trade, and consumption of threatened species with certain exceptions (like indigenous subsistence hunting or immediate threats to human life), with a maximum penalty of two years imprisonment and a fine of ₱20,000.[67][68][69]
The king cobra has an eminent position in the mythology and folklore of India, Bangladesh, Sri Lanka and Myanmar.[70] A ritual in Myanmar involves a king cobra and a female snake charmer. The charmer is a priestess who is usually tattooed with three pictograms and kisses the snake on the top of its head at the end of the ritual.[71] Members of the Pakokku clan tattoo themselves with ink mixed with cobra venom on their upper bodies in a weekly inoculation that they believe would protect them from the snake, though no scientific evidence supports this.[34][72]
It is regarded as the national reptile of India.[73]
The king cobra (Ophiophagus hannah) is a venomous snake endemic to Asia. With an average length of 3.18 to 4 m (10.4 to 13.1 ft) and a maximum record of 5.85 m (19.2 ft), it is the world's longest venomous snake. Coloration of this species varies across habitats, from black with white stripes to unbroken brownish grey. The sole member of the genus Ophiophagus, it is not taxonomically a true cobra despite its common name. The king cobra inhabits forests from South to Southeastern Asia where it preys chiefly on other snakes, including those of its kind. A female king cobra builds a nest to hold its eggs which will be protected throughout the incubation period.
Resembling a true cobra, the threat display of this elapid includes spreading its neck-flap, raising its head upright, making eye contact, puffing, hissing and occasionally charging. Despite its fearsome reputation, it avoids confrontation with humans whenever possible. Altercations usually only arise from a cobra inadvertently exposing itself or being chased; if, however, provoked or cornered, it is capable of striking long in range and high in position. Bites from this species could involve a large quantity of medically significant neurotoxic venom which may lead to a rapid fatality unless antivenom is administrated in time.
Threatened by habitat destruction, it has been listed as Vulnerable on the IUCN Red List since 2010. Regarded as the national reptile of India, it has an eminent position in the mythology and folk traditions of India, Bangladesh, Sri Lanka and Myanmar.
La cobra real (Ophiophagus hannah) es una especie de serpiente de la familia Elapidae y único miembro del género Ophiophagus. Se distribuye por India, Bangladés, Birmania, sur de China, Vietnam, Laos, Camboya, Tailandia, Malasia, Indonesia y Filipinas.
Es la serpiente venenosa más grande que existe. El promedio de su longitud es de 5,1 m pero algunas alcanzan los 6,4 metros. Es una serpiente delgada, de color oliva o pardo, con ojos de color bronce.
Su dieta consiste básicamente en otros ofidios. Incluso su propio nombre, "Ophiophagus", significa literalmente "comedora de serpientes".
Es probable que el inicio de los ofidios tuviera lugar en Gondwana, ya que sus fósiles más antiguos -así como la mayoría de las serpientes primitivas actuales- se encuentran en los continentes meridionales, es decir, en los fragmentos de aquel antiguo continente austral. Entre los escasos fósiles de ofidios primigenios figura Dinilysia patagonica, del Cretácico, cuyo cráneo recuerda al de los actuales cilindrófidos, unas serpientes bastante primitivas del sur de Asia.
Sin embargo, y pese a la escasez del registro fósil, los herpetólogos están de acuerdo en que la gran radiación evolutiva del suborden ofidios no se produjo en el sur sino en el norte: se fraguó en Laurasia al iniciarse el Cenozoico y, al igual que sucedió con aves, roedores, primates y carnívoros, se tornó explosiva durante el Mioceno, período en el que aparecieron muchos de los géneros actuales de ofidios colubroides. Los colubroides constituyen hoy más del 80% de la fauna ofídica del mundo, y algunos géneros actuales ya habían aparecido a principios del Mioceno; es decir, hace 25 millones de años. Entre ellos había algunos elápidos, y es posible que sus ancestros -cuyos fósiles no se conocen- llevaran una vida subterránea, ya que la ausencia de escama loreal es un rasgo que la familia de las cobras, kraits y serpientes marinas comparte únicamente con atrascaspídidos -unas «víboras» subterráneas que se clasifican en una familia distinta de los vipéridos- y con unos pocos colúbridos excavadores.
Cinco o seis millones de años después de la aparición de los primeros géneros de elápidos, se formaban en Eurasia las primeras especies de Naja, no muy distintas de las cobras que conocemos hoy, y entre las cuales posiblemente estaba la cobra real.
Es una serpiente de gran tamaño, con una capucha (propia de las cobras) no tan pronunciada como las cobras del género Naja. Su coloración suele ser parda u olivácea, a veces amarillenta, con parches ventrales de un color más claro; las escamas de la cabeza están orladas de negro.
Posee un tamaño de entre 3 y 4 m de longitud media (tamaño máximo, cerca de 6 m), lo que la convierte en la serpiente venenosa más grande del mundo. Su peso suele variar; un ejemplar bien nutrido, de 4,7 m de longitud, pesa unos 12 kg en promedio.
Como la mayoría de los ofidios, la cobra real no sólo carece de patas, sino además de cinturas escapular y pélvica. Su gran número de vértebras permite una gran flexibilidad de la columna vertebral, sin merma alguna de su estabilidad gracias al refuerzo adicional que proporcionan las proyecciones vertebrales.
El cráneo es de tipo diápsido. Se articula con la primera vértebra mediante un cóndilo occipital único, lo que le confiere una gran movilidad. Mucho más flexible que el de los otros reptiles, especialmente en el punto de unión de las dos mitades de la mandíbula inferior, permite tragar presas mucho mayores que el grosor normal de la cabeza.
Como los demás Elápidos, las cobras tienen colmillos acanalados situados frontalmente.
Como en las otras serpientes, difieren en gran medida de los otros vertebrados e incluso de los saurios. Así como estos últimos distorsionan el cristalino para enfocar los objetos más próximos, las serpientes realizan el enfoque desplazando el cristalino con respecto a la retina de un modo análogo al objetivo de una cámara fotográfica. Sin embargo, es también algo de poco valor, ya que la vista de las serpientes es muy deficiente. Los ojos de la cobra real tienen la pupila redonda como corresponde a un reptil diurno; los párpados están soldados en sí y forman una lente transparente encima del mismo ojo. Con respecto a otras serpientes que son ciegas, la cobra posee una visión un poco mejor calibrada, pero sigue siendo ineficiente.
Se trata de la única serpiente que realiza la puesta de huevos dentro de una especie de nido, que la misma madre elabora arrastrando hierbas y ramas pequeñas con su cola. Poco antes de la eclosión de los huevos, la madre abandona la zona (que desde la época de la puesta ha defendido con una agresividad increíble), supuestamente para sustraerse a la tentación de comerse a las crías.
La cobra real suele ser muy agresiva cuando se le molesta, aunque se sabe que evitan la presencia humana escapando de ésta cuando tienen la oportunidad.[2]
Se alimentan principalmente de otras serpientes; de hecho cumplen un papel fundamental en el control de estos animales. Las especies más comunes de las cuales se alimentan son: serpiente rata, cobra india, serpientes kraits y varias especies de pitones. También complementa su dieta con algunos lagartos.
Cuando es difícil conseguir comida, las cobras reales empiezan a cazar aves. Cuando consiguen una presa de gran tamaño, pueden permanecer varias semanas sin comer gracias a que tienen un metabolismo lento.[3]
El veneno de la cobra real se compone principalmente de neurotoxinas, pero también contiene compuestos cardiotóxicos y algunos otros. Los constituyentes tóxicos son principalmente proteínas y polipéptidos.
Durante una mordedura, el veneno es forzado a salir a través de 1,25 a 1,5 centímetros de los colmillos de la serpiente. Las toxinas comienzan a atacar a la víctima en el sistema nervioso central. Los síntomas pueden incluir dolor agudo, visión borrosa, vértigo, somnolencia y parálisis. El envenenamiento avanza a un colapso cardiovascular, y la víctima cae en un coma. La muerte sigue, debida a la insuficiencia respiratoria.
Esta especie es capaz de inyectar una gran cantidad de veneno; la inyección de una dosis puede variar entre 200 y 500 miligramos, en promedio, y hasta puede llegar a los 7 ml. Aunque el veneno es débil en comparación con la mayoría de los elápidos basados en DL50 en ratones, todavía puede ofrecer una mordedura que puede matar a un ser humano debido a la enorme cantidad de veneno que le inyecta en una sola vez. La mortalidad puede variar considerablemente con la cantidad de veneno involucrado, normalmente no mortal. De acuerdo con un informe de investigación del Departamento de Toxinología de la Universidad de Adelaida, una mordedura no tratada tiene una mortalidad del 50-60% dependiendo de muchos factores, sobre todo en los casos de envenenamiento muy graves. La muerte puede ocurrir tan pronto como 30 minutos después de ser mordido por esta especie. En Tailandia, se ingiere una mezcla de alcohol y la raíz de la cúrcuma de tierra, lo que se ha demostrado clínicamente que crea una fuerte resistencia contra el veneno de la cobra real y otras serpientes con veneno neurotóxico.[cita requerida]
La cobra real (Ophiophagus hannah) es una especie de serpiente de la familia Elapidae y único miembro del género Ophiophagus. Se distribuye por India, Bangladés, Birmania, sur de China, Vietnam, Laos, Camboya, Tailandia, Malasia, Indonesia y Filipinas.
Es la serpiente venenosa más grande que existe. El promedio de su longitud es de 5,1 m pero algunas alcanzan los 6,4 metros. Es una serpiente delgada, de color oliva o pardo, con ojos de color bronce.
Su dieta consiste básicamente en otros ofidios. Incluso su propio nombre, "Ophiophagus", significa literalmente "comedora de serpientes".
Kuningkobra[3] (Ophiophagus hannah) on soomuseliste seltsi mürknastiklaste sugukonna pärismürknastiklaste alamsugukonna kuningkobra perekonna maoliik.
Liigi esmakirjeldaja on Taani arst, zooloog ja botaanik Theodore Edward Cantor (1809–1860) 1836. aastal.
Vaatamata nimetusele kobra ei liigitata teda liigirohkesse kobra (Naja) vaid eraldi kuningkobra perekonda. Neid saab eristada teistest kobradest kehasuuruse ja kaeluse poolest. Kuningkobrad on harilikult suuremad kui teised kobrad ja triip kaelal on neil siksaki kujuline mitte ühe või kahe silma kujutis nagu paljudel teistel Aasias elavatel kobradel. Samuti on kuningkobra kapuuts kitsam ja pikem. Üsna lollikindlaks tunnuseks nende eristamisel, kui on võimalik kuningkobra pead lähedalt vaadata, on kuklakilbis.
Kuningkobra looduslik levila piirdub Hindustani poolsaare, Kagu-Aasia ja Ida-Aasia lõunaalade metsadega. Neid võib kohata Bangladeshis, Bhutanis, Birmas, Kambodžas, Hiinas, Indias, Indoneesias, Laoses, Nepalis, Filipiinidel, Tais ja Vietnamis.
Ta elab kõrgendike metsades eelistades järvede ja voolava veega pikitud alasid.
Arvatakse, et kuningkobrade arvukus levila piires võib mõnes paigas olla vähenenud, kuna nende elupaiku hävitatakse ja neid endid ohustab vangistusse sattumine.
Seda maoliiki peavad maoteadlased maailma pikimaks mürkmaoks (3–5,5 m pikkune).[4][5]
Kuningkobra keskmine kehakaal on ligi 6 kg.
Pikim teadaolev kuningkobra oli Londoni loomaaias peetav isend, kelle pikkus enne Teise maailmasõja puhkemise järgset eutaneerimist oli ligi 5,6–5,7 m.
Raskeimaks loodusest püütud isendiks peetakse 1951. aastal Royal Island Clubis Singapuris püütud kuningkobra, kes kaalus 12 kilo ja kelle pikkus oli 4,8 m. Bronxi loomaaias peeti vangistuses (1972) veel raskema kehakaaluga isendit, kes kaalus 12,7 kilogrammi ja kelle pikkus oli 4,4 m.
Kuningkobradel esineb kehapikkuses soolist dimorfismi, isased maod võivad kasvada suuremaks kui emased. Kuningkobra kehakaal ja pikkus sõltub ka elukeskkonnast ja mitmest muust tegurist. Vaatamata suurtele mõõtmetele on kuningkobrad harilikult siiski kiired ja vilkad.
Osad rästiklaste hulka liigitatud maoliigid, nagu Crotalus adamanteus ja Gabooni aafrikarästik, kes on sageli palju lühemad, kuid jämedama kehaehitusega, võivad kuningkobrale kehakaalu osas konkurentsi pakkuda ja neid kehakaalu maksimummõõtmete osas ületada.
Täiskasvanud mao pea võib tunduda massiivne ja küllaltki kogukas, nagu enamik madusid suudavad ka nemad lõugu avada ja liigutada nii, et suurt saaklooma oleks võimalik alla neelata.
Neil on eesmürgihambad (Proteroglypha) – see tähendab, et neil paiknevad ülalõualuul seesmine kanaliga (seest õõnsad) mürgihambad. Nende kaudu pritsivad nad valdavalt hammustuse ajal, spetsiaalse mürgiaparaadiga mürgist süljenäärmete nõre saakloomadesse (aga ka vaenlaste tõrjeks ja enesekaitseks).
Pikemalt artiklis Mao soomused
Nende madude soomused on kas oliivirohelised, punakaspruunid või mustad ja nende seljal on eriline soomustest muster: kulunud helekollase värviga seljasoomused moodustavad kogu kehapikkuses kollaseid ribasid. Kõhusoomused on kreemjad või tuhmkollased ja siledad.
Seljasoomuseid on 15 rida. Isastel madudel on 235–250 ja emastel 239–265 seljasoomust. Sabaalused soomused on reas kas üksikult või paaris ja nende numeratsioon jookseb 83–96 isastel ja 77–98 emastel.
Juveniilsed kuningkobrad on läikivat musta värvi ja nende kollased ribad on kitsad (võidakse segi ajada Bungarus fasciatusega kuid kergesti äratuntavad, kui kuningkobra avab kaela ümber oleva lõdva naha laiali nagu kapuutsi).
Kuningkobrad, nagu teisedki maod, saavad osa informatsiooni väliskeskkonnast haistmise teel. Kaheharulise keelega kogub ta molekule ja partiikleid ning juhib need suulaes paikneva Jacobsoni elundi avaustesse. Keelt kasutab ta ka saaklooma asukoha tuvastamisel; samuti kasutab ta silmanägemist (kuningkobra on võimeline liikuvat saaki tuvastama 100 m kauguselt) ja maapinna vibratsioone.
Olles sooritanud ründe koos sülje eritamisega, hakkab ta veel põtkivat saaklooma alla neelama, süljes leiduvad toksiinina käituvad ained on abiks seedimisel.
Vahel võib kuningkobra saaklooma, näiteks linnu või suurema närilise, ka kägistada.
Kuningkobradel, nagu paljudel teistel madudel, kinnitub alalõualuu näokolju eesosa külge venivate sidemetega, mistõttu on nad suutelised alla neelama enda peast tunduvalt jämedamat saaki.
Need maod on võimelised kogu päeva jahti pidama ja öösiti kohtab neid harva, seetõttu liigitavad mõned herpetoloogid nad päevase eluviisiga loomade hulka.
Kuningkobra saakloomadeks on teised maod, vahetevahel ka teised selgroogsed, nagu sisalikud ja närilised.
Madudest sööb ta mürgita kägistajamadusid, nagu rat snakes, väiksemad püütonid aga ka perekonda Naja ja krait liigitatud mürkmadusid.
Kui madudest jääb väheks, siis toituvad nad ka sisalikest, lindudest ja närilistest.
Madude ainevahetus on aeglane ja seetõttu võivad nad pärast külluslikku söögikorda mitu kuud toiduta läbi ajada.
Emased kuningkobrad on ovipaarsed. Munemise ajaks püüavad nad midagi pesaaugusarnast meisterdada – lükates kokku langenud lehti või muud materjali. Kuningkobra muneb harilikult pessa 20–40 muna ja jääb pesale kuni munade koorumiseni. Kui munadest hakkavad kooruma maopojad, siis ema lahkub pesa juurest. Juveniilsete kuningkobrade, kelle keskmine pikkus on 45–55 cm, sülg on sama potentne kui täiskasvanutel. Pojad on ärksad ja närvilised ning häirimisel agressiivsed.
Kuningkobrad erinevad paljudest teistest madudest selle poolest, et emasmadu kaitseb munetud munakurna pesas üsna raevukalt. On teada, et mõnikord osalevad pesa kaitsel ka isased maod.[6]
Keskmine elupikkus looduses elavatel kuningkobradel on 20 aastat.[7]
Kuningkobrad on häbelikud ja rahuliku temperamendiga. Kui võimalik, püüavad nad kokkupuuteid inimestega vältida, roomates inimese juurest ära.
Aga kui provokatsioon jätkub, võib kuningkobra väga agressiivselt käituda.
See ei kehti aga pesas mune kaitsva emase kuningkobra kohta – tema võib rünnata igas olukorras.[8]
Kui kuningkobra satub roomamise ajal kokku loodusliku vaenlasega, näiteks mangustlastega (loetakse, et kuningkobra manustatud sülg ei avalda neile toimet), siis püüab ta minema roomata. Kui see ei õnnestu, siis võtab ta sisse kaitseasendi, sisiseb ja imiteerib rünnet (suletud suuga noogutab peaga). Selline käitumine võib vahel vägagi tõhusaks osutuda.
Väljapääsmatuna tunduvasse olukorda aetult ehk kui madu tunneb ennast ohustatuna, tõstab ta oma keha eesmise osa maapinnast 1 meetri kõrgusele ja avab kaelanaha, näitab hambaid ja sisiseb valjult. Ka sellisest asendist on kuningkobra võimeline ründama ja seetõttu inimesed tihti alahindavad oma võimeid. See kobra on võib ühe ründe käigus hammustada mitu korda, kuid täiskasvanud harilikult hammustavad ühe korra ja hoiavad siis hambaid koos. Kuid hammustuse jäljed ei ole alati tõendiks, et madu hammustuse käigus ka sülge väljutas.[9]
Kuningkobra on võimeline vaenlasena tunduvale asjale sellises positsioonis ka märkmisväärse vahemaa jooksul järgnema.
Inimeste suhtes on nad mürkmadudeks liigitatavad, kuna nende hammustus võib esile kutsuda raske mürgistusseisundi.[10]
Kuningkobra hammustus on väga harukordne ja enamasti saavad selle maotaltsutajad.
Kuningkobra hammustuse korral on inimorganismi sattuva sülje hulk nii suur, et vastumürki manustamata sureb inimene harilikult poole tunni jooksul.[11]
Kuningkobra toksiinina toimivat sülge aitavad komplekteerida DNA-s erilised geeniperekonnad.[12]
Tänapäeval arvatakse, et mürgitootmisegeenid on aegade jooksul kahekordistunud ja koopiates on tekkinud mutatsioonid, mis garanteerivad selle, et sülje koostis teiseneb vastavalt saakloomade immuunvastusele.
Kuningkobra (Ophiophagus hannah) süljest eraldatud ensüüm L-amino acid oxidase (LAAO) on katsetes tõestanud teatud kasvajatevastast toimet.[13]
Kuningkobra on pandud paiguti kaitse alla arvatavasti seetõttu, et tema arvukus on looduslike elupaikade hävitamise tõttu vähenenud. Ka on ta langenud inimeste ekspluateerimise ohvriks: farmakoloogias kasutatakse tema sülge, maotaltsutajad kasutavad neid oma etendustes, inimesed peavad neid seltsilisloomadena ja söövad tema liha ning nahakauplejad müütavad nende imeilusa mustriga nahka.
Indias võib kuningkobra tapjat oodata kuni kuus aastat vangistust.[14]
Kuningkobra ladinakeelse nime osa 'Ophiophagus' on kreeka päritolu sõna ja tähendab 'maosööjat' ("snake-eater").
Selles artiklis on kasutatud ingliskeelset artiklit en:King cobra seisuga 12.03.2015.
Kuningkobra (Ophiophagus hannah) on soomuseliste seltsi mürknastiklaste sugukonna pärismürknastiklaste alamsugukonna kuningkobra perekonna maoliik.
Errege-kobra (Ophiophagus hannah) Elapidae familiako suge bat da. Suge pozoitsurik handiena da; 5 metroko luzera har dezake. Batez ere, sugeak jaten ditu: Ophiophagus genero-izenak "suge-jale" esan nahi du. Asiako hego-ekialdean bizi da.
Kolorez, arrea edo oliba-kolorekoa izan ohi da, eta, batzuetan, horixka. Sabelaldean gune argiak izaten ditu, eta buruko ezkaten ertza beltza da. Batez beste, 3,5 eta 4 m bitarteko luzera du. Pisuari dagokionez, 4,5 m inguruko espezimen batek 12 kg inguru pisatzen du. Oso erasokorra izaten da xaxatuz gero, baina, bestela, gizakiarengandik ihes egiten du.
Suge-espezie bakarra da habia egiten duena arrautzak erruteko. Isatsarekin adaxkak eta belarrak bilduz osatzen du habia.
Gainerako elapidoek bezala, errege-kobrak letagin ildodunak ditu, eta pozoi neurotoxiko ahaltsua du.
Garezurra diapsidoa da; lehen ornoa kondilo okzipital bakar batez giltzatzen da, eta horrek mugikortasun handia ematen dio. Beheko barailaren bi erdien lotunea oso malgua da, eta, horri esker, buruaren ohiko lodiera baino handiagoak diren harrapakinak irents ditzake.
Errege-kobra (Ophiophagus hannah) Elapidae familiako suge bat da. Suge pozoitsurik handiena da; 5 metroko luzera har dezake. Batez ere, sugeak jaten ditu: Ophiophagus genero-izenak "suge-jale" esan nahi du. Asiako hego-ekialdean bizi da.
Kuningaskobra (Ophiophagus hannah) on kookas, nopealiikkeinen myrkkykäärme. Nimestään huolimatta laji ei kuulu kobrien sukuun (Naja) vaan Ophiophagus-sukuun (suom. "käärmeiden syöjä").
Kuningaskobra on maailman suurin myrkkykäärme. Se voi kasvaa 5,5 metriä pitkäksi, kohottautuessaan sillä voi olla korkeutta noin 175–185 cm ja painoa jopa 10 kiloa. Sen nahka on musta, vihertävä tai ruskea, ja siinä on usein keltaisia raitoja, varsinkin nuorissa yksilöissä. Sen niskan kohdalla on hupuksi kutsuttua nahkaa. Kuningaskobran leukaluut eivät ole luutuneet, joten se voi levittää kitaansa saaliin koon mukaan. Kuningaskobran myrkkyhampaat voivat kasvaa 1,25 cm pitkiksi[2]. Kuningaskobra levittää huppunsa, kun se aikoo hyökätä. Käärme voi myös sihistä tuntiessa olonsa uhatuksi.
Kuningaskobraa tavataan villinä Kiinan eteläosissa sekä Kaakkois-Aasiassa, kuten Intiassa, Malesiassa, Thaimaassa ja Filippineillä, mutta ei esimerkiksi Sri Lankalla.
Kuningaskobra munii 20–40 munaa[3] , joita naaras hautoo paastoten 60–80 päivää, mutta lähtee pesästä hetkeä ennen kuoriutumista; poikaset ovat kuoriutuessaan 45–50 cm pitkiä ja tappavia jo kolmituntisina. Myös koiras partioi pesän lähistöllä.
Kuningaskobra saalistaa päivisin. Se on erikoistunut pyytämään muita käärmeitä, jotka se surmaa myrkkyhampaillaan. Saalistava kuningaskobra suosii vaarattomia käärmeitä, kuten pensaskäärmeitä, mutta hyökkää myös kobrien ja kraittien kimppuun. Tilaisuuden tullen se pyydystää liskojakin.
Kuningaskobra jäljittää saalistaan hajun perusteella. Se lipoo kieltään ja "maistelee" ilmaa, jolloin kieleen tarttuu hajumolekyylejä. Palatessaan suuhun kieli ylittää Jacobsonin elimen, hajuelimen, joka pystyy aistimaan erilaisia tuoksuja. Kun käärme iskee, myrkky pusertuu ulos ontoista myrkkyhampaista ja halvaannuttaa uhrin hengityslihakset.
Kuningaskobran myrkky ei ole erityisen vahvaa, mutta sen myrkkyrauhasissa on niin paljon myrkkyä, että se voisi tappaa norsun tai 20–30 ihmistä. Kuningaskobran veri neutraloi myrkkyjä, joten se on immuuni muiden käärmeiden myrkkypuremille, mutta ei oman lajitoverin myrkylle.
Kuningaskobra (Ophiophagus hannah) on kookas, nopealiikkeinen myrkkykäärme. Nimestään huolimatta laji ei kuulu kobrien sukuun (Naja) vaan Ophiophagus-sukuun (suom. "käärmeiden syöjä").
Ophiophagus hannah
Ophiophagus hannah, le Cobra royal[1], unique représentant du genre Ophiophagus, est une espèce de serpents de la famille des Elapidae[2].
Le nom de genre, Ophiophagus, vient du grec ophis, « serpent », et phagein, « manger ». Le nom spécifique, hannah, dérive du nom des nymphes arboricoles dans la mythologie grecque[2].
Cette espèce se rencontre[2] :
Le cobra royal vit dans les forêts tropicales les plus impénétrables et aussi dans les parcs et jardins accessibles. Il est présent jusqu'à 2000 mètres d'altitude.
Le cobra royal est le plus grand serpent venimeux du monde. Il mesure entre trois et quatre mètres de longueur ; les plus grands individus peuvent atteindre 5,5 mètres ; un spécimen du zoo de Londres a atteint une longueur de 5,71 mètres, la plus importante répertoriée pour cette espèce[3]. Contrairement à la plupart des autres espèces de serpents, le mâle est plus long et plus lourd que la femelle[4].
Lorsqu'il se sent menacé, il adopte une posture d'intimidation caractéristique en dressant jusqu'à un tiers de la longueur de son corps (entre 1 et 1,8 mètre au-dessus du sol) tout en déployant son capuchon, puis il siffle et souffle[5] : il peut attaquer et même, contrairement au naja, poursuivre sa proie dans cette impressionnante position dressée[6] ; toutefois généralement il évite les confrontations et cherche plutôt à s'enfuir ou à se cacher.
Son poids peut atteindre 15 kilogrammes. Sa peau est noire, verdâtre ou brune, souvent avec des bandes transversales blanches ou jaunes ; lorsque le serpent est encore jeune, ces lignes sont plus distinctes[réf. nécessaire].
Le cobra royal peut vivre jusqu'à 20 ans[réf. nécessaire].
L'espèce est considérée comme vulnérable selon la liste rouge de l'UICN à cause du déclin constaté de ses populations[7].
Comme l'indique son nom générique (Ophiophagus), le cobra royal est un ophiophage. Son alimentation se compose principalement d'autres serpents[8],[9],[10].
Il présente également des mœurs cannibales à l'occasion.
Il peut aussi à l'occasion chasser des lézards et des oiseaux.
Selon les auteurs, le Cobra royal est décrit soit comme diurne, soit comme nocturne ou à la fois diurne et nocturne[9],[10]. C'est un bon nageur.
La dose létale 50 (DL50) du cobra royal est de 1,31 mg/kg en intraveineuse, ce qui fait de son venin l'un des moins toxiques de tous les élapidés, cependant la grande quantité de venin injecté rend la morsure de cette espèce extrêmement dangereuse. On impute toutefois à ce serpent bien moins d'accidents qu'au Cobra indien ou même aux vipéridés du genre Daboia et Echis, responsables de la grande majorité des envenimations en Asie.
Son venin contient une neurotoxine qui attaque le système nerveux de la victime et induit rapidement une vision brouillée, des vertiges et une paralysie faciale. Dans les minutes et les heures qui suivent, le système respiratoire cesse de fonctionner et la victime tombe dans un coma hypoxique. La mort s'ensuit par asphyxie.
Deux types de sérum anti-venin sont réalisés spécifiquement pour traiter les morsures de cobra royal. La Croix-Rouge de Thaïlande en produit un et le Central Research Institute en Inde produit l'autre. Les deux sont réalisés en faibles quantités et ne sont pas distribués très largement. Dans les cas d'envenimations sévères, une respiration artificielle doit être mise en œuvre.
Les cobras royaux n'ont pas de prédateurs naturels, bien que les mangoustes soient réputées pour attaquer les jeunes et voler les œufs. Cependant la plus grande menace est due à l'empiètement des hommes sur son territoire et à la perte de son habitat qui conduit à une chute du nombre de ces serpents.
Chose exceptionnelle chez les serpents, le couple de cobras royaux reste uni et monogame pendant toute la saison de reproduction[11]. De plus, le cobra royal, ovipare, est le seul serpent à construire un nid pour ses œufs[2]. La femelle se love autour de broussailles sèches (feuilles mortes des bambous) et en les resserrant, créant un cercle grâce à son grand corps, elle obtient un amas de branchages arrondi qui se réchauffe en se décomposant, ce qui assure aux œufs une température stable.
Elle pond entre 20 et 40 œufs au printemps[8], deux mois après l'accouplement ; les œufs mettent entre 60 et 80 jours pour éclore. Les jeunes font entre 45 et 60 centimètres à l'éclosion. Ils présentent des bandes blanches et noires et sont déjà venimeux. Comme les cobras royaux sont des mangeurs de serpents par instinct, la femelle cobra royal, affamée par deux mois de jeûne, quitte le nid peu avant l'éclosion des œufs.
Le Cobra royal mâle garde le nid jusqu'à l'éclosion des petits, patrouillant dans une vaste zone autour du nid, ce qui constitue un comportement unique[8].
Ophiophagus hannah
Ophiophagus hannah, le Cobra royal, unique représentant du genre Ophiophagus, est une espèce de serpents de la famille des Elapidae.
An nathair nimhiúil is mó ar Domhan, a fhásann go dtí 5.5 m ar fhad. Dúchasach don India is oirdheisceart na hÁise. Áitríonn sé na foraoisí, gar d'uisce, go príomha. Itheann sé nathracha, fiú nathracha nimhe, is laghairteanna monatóra. Tógann an baineannach nead ar an talamh agus déanann corna di féin ar na huibheacha len iad a ghor.
Kraljevska kobra (Ophiophagus hannah) je gmaz iz porodice otrovnih guževa.
Može narasti do 2 metara i težiti do 9 kilograma.[1]
Tijelo je ljuskasto. Hrani se većinom drugim zmijama i glodavcima. Rijetko napada ljude.
Živi pretežito na području jugoistočne Azije, Indije i južne Kine, Malajskog poluotoka, Indonezije i Filipina. Živi na nadmorskim visina do 2000 metara, najčešće duboko u kišnim šumama i ravnicama,ali je se može naći i u degradiranim šumama i mangrovama, a znaju se okupati i u obližnjim rijekama.[1]
Kraljevska kobra (Ophiophagus hannah) je gmaz iz porodice otrovnih guževa.
Ular anang atau lanang (Ophiophagus hannah) adalah ular berbisa terpanjang di dunia, spesies terpanjang yang ditemukan mencapai sekitar 5,7 m.[2][3] Akan tetapi panjang hewan dewasa pada umumnya hanya sekitar 3 – 4,5 m saja.[4] Ular ini ditakuti orang karena bisanya yang mematikan dan sifat-sifatnya yang terkenal agresif, meskipun banyak catatan yang menunjukkan perilaku yang sebaliknya.
Ular anang juga dikenal dengan beberapa nama lokal seperti oray totog (Sd.), ular tedung abu, tedung selor (Kal.) dan lain-lain. Dalam bahasa Inggris disebut king cobra (raja kobra) atau hamadryad.
Ular yang bertubuh panjang dan ramping. Sebuah laporan dari Singapura mencatat seekor ular anang sepanjang hampir 4,8 m memiliki berat tubuh hingga 12 kg.[5] Tidak seperti kebanyakan ular lainnya, ular jantan cenderung lebih panjang dan besar jika dibandingkan dengan yang betina.
Coklat kekuningan, coklat zaitun, sampai keabu-abuan di bagian atas (dorsal) tubuh, dengan bagian kepala yang cenderung berwarna lebih terang. Sisik-sisik bertepi gelap atau kehitaman, tampak jelas di bagian kepala. Sisik-sisik bawah tubuh (ventral) berwarna keabu-abuan atau kecoklatan, kecuali dada dan leher berwarna kuning cerah atau krem dengan pola belang hitam tak teratur, yang tampak jelas apabila ular ini mengangkat dan membentangkan lehernya. Ular yang masih kecil berwarna lebih gelap atau kehitaman, dengan bintik-bintik putih atau kuning yang membentuk belang (garis) melintang, belang ini masih tampak samar-samar pada sebagian individu dewasa. Anak ular ini berkepala hitam dengan empat garis putih melintang di atasnya.[4][6]
Kepalanya besar dengan moncong yang relatif pendek dan tumpul. Di belakang perisai parietal (ubun-ubun), yang pada ular lain biasanya berupa sisik-sisik kecil, pada ular anang ditempati oleh sepasang perisai oksipital yang besar. Perisai labial (bibir) atas 7 buah, no-3 dan -4 menyentuh mata. Pupil mata bundar dan besar. Sisik-sisik dorsal (punggung) dalam 15 deret di tengah badan. Sisik-sisik ventral (perut) 215–262 buah, sisik anal tunggal, sisik-sisik subkaudal (bawah ekor) 80–120 buah; yang sebelah depan tunggal dan di bagian belakang berpasangan.[4]
Ular-sapi besar (Zaocys carinatus) memiliki bentuk tubuh dan warna yang mirip ular anang. Di lapangan, kedua macam ular ini mudah terkelirukan, kecuali apabila ular anang tengah menegakkan lehernya.
Ular anang menyebar mulai dari India di barat, Bhutan, Bangladesh, Burma, Kamboja, Cina selatan, Laos, Thailand, Vietnam, Semenanjung Malaya, Kepulauan Andaman, Indonesia dan Filipina. Di Indonesia ular ini ditemukan di Sumatra, Kep. Mentawai, Kep. Riau, Bangka, Borneo, Jawa, Bali, dan Sulawesi.[7]
Ular anang didapati mulai dari dekat pantai hingga ketinggian sekurang-kurangnya 1.800 m dpl. Ular ini menghuni aneka habitat, mulai dari hutan dataran rendah, rawa-rawa, wilayah semak belukar, hutan pegunungan, lahan pertanian, ladang tua, perkebunan, persawahan, dan lingkungan pemukiman. Ular yang lincah dan gesit ini biasa bersembunyi di bawah lindungan semak yang padat, lubang-lubang di akar atau batang pohon, lubang tanah, di bawah tumpukan batu, atau di rekahan karang.[3]
Sebagaimana namanya (Ophiophagus berarti pemakan ular), mangsa utamanya adalah jenis-jenis ular yang berukuran relatif besar, seperti sanca (Python) atau ular tikus (Ptyas).[3] Juga memangsa ular-ular yang berbisa lainnya dan kadal berukuran besar seperti halnya biawak. Ular anang yang dikurung mau juga memakan daging atau tikus mati yang ditaruh di kandang ular atau digosokkan ke tubuh ular agar berbau seperti ular.[8] Setelah menelan mangsa yang besar, ular anang dapat hidup beberapa bulan lamanya tanpa makan lagi. Ini dikarenakan laju metabolismenya berlangsung lambat.[2]
Ular anang berburu dengan mengandalkan penglihatan dan penciumannya. Sebagaimana ular-ular pada umumnya, ular anang membaui udara dengan menggunakan lidahnya yang bercabang, yang menangkap partikel-partikel bau di udara dan membawanya ke reseptor khusus di langit-langit mulutnya. Reseptor yang sensitif terhadap bau ini disebut organ Jacobson.[2] Jika tercium bau mangsanya, ular ini akan menggetarkan lidahnya dan menariknya keluar masuk untuk memperkirakan arah dan letak mangsanya itu. Matanya yang tajam (ular anang dapat melihat mangsanya dari jarak sejauh 100 m), indra perasa getaran di tubuhnya yang melata di tanah, dan naluri serta kecerdasannya sangat membantu untuk menemukan mangsanya.[9] Ular ini dapat bergerak cepat di atas tanah dan memanjat pohon dengan sama baiknya. Mangsanya, jika perlu, dikejarnya hingga di atas pohon.[10]
Ular anang berburu baik pada siang maupun malam, akan tetapi jarang terlihat aktif di malam hari. Kebanyakan herpetologis menganggapnya sebagai hewan diurnal.[2] Sebagaimana ular kobra yang lain, apabila merasa terancam dan tersudut ular anang akan menegakkan lehernya serta mengembangkan tulang rusuknya sehingga kurang lebih sepertiga bagian muka tubuhnya berdiri tegak dan memipih serupa spatula.[8] Sekaligus, posisi ini akan menampakkan warna kuning dan coret hitam di dadanya, sebagai peringatan bagi musuhnya. Melihat postur tubuhnya ini dan gerakannya yang gesit tangkas, orang umumnya merasa takut dan menganggapnya sebagai ular yang agresif serta berbahaya, yang dapat menyerang setiap saat. Pandangan ini, menurut para herpetolog, terlalu dilebih-lebihkan dan hanya benar sebagian.[4]
Kebanyakan ular anang, seperti umumnya hewan, takut terhadap manusia dan berusaha menghindarinya. Ular ini juga tidak seketika menyerang manusia yang ditemuinya, tanpa ada provokasi sebelumnya. Kenyataan bahwa ular ini cukup banyak yang ditemui di sekitar permukiman manusia, sementara jarang orang yang tergigit olehnya, menunjukkan bahwa ular anang tak seagresif seperti yang disangka.[4][8][10] Walaupun demikian, kewaspadaan tinggi tetap diperlukan apabila menghadapi ular ini. Ular anang dikenal sebagai ular yang amat berbisa, yang gigitannya dapat membunuh manusia. Seperti juga ular-ular lainnya, temperamen ular ini sukar diduga. Beberapa individunya bisa jadi lebih agresif daripada yang lainnya.[4] Demikian pula, pada masa-masa tertentu seperti pada saat menjaga telur-telurnya, ular ini dapat berubah menjadi lebih sensitif dan agresif. Telah dilaporkan adanya serangan-serangan ular anang terhadap orang yang melintas terlalu dekat ke sarangnya.[8]
Ular anang bertelur sekitar 20–50 butir, yang diletakkannya di dalam sebuah sarang penetasan terbuat dari timbunan serasah dedaunan.[3][4][8] Sarang ini terdiri dari dua ruangan, di mana ruang yang bawah digunakan untuk meletakkan telur dan ruang yang atas dihuni oleh induk betina yang menjaga telur-telur itu hingga menetas.[4][8][10] Di India, ular ini bertelur sekitar bulan April hingga Juli. Telur-telurnya berukuran sekitar 59 x 34 mm, yang sedikit bertambah besar dan berat selama masa inkubasi. Telur-telur ini menetas setelah 71–80 hari, dan anak-anak ular yang keluar memiliki panjang tubuh antara 50–52 cm.[8]
Bisa ular anang terutama tersusun dari protein dan polipeptida, yang dihasilkan dari kelenjar ludah yang telah berubah fungsi, yang terletak di belakang mata. Tatkala menggigit mangsanya, bisa ini tersalur melalui taring sepanjang sekitar 8–10 mm yang menancap di daging mangsanya. Meskipun racun ini dianggap tak sekuat bisa beberapa ular yang lain, ular anang sanggup mengeluarkan jumlah bisa yang jauh lebih besar dari ular-ular lainnya.[11] Percobaan di laboratorium menunjukkan bahwa satu kali gigitan ular ini dapat mengeluarkan sejumlah bisa yang cukup untuk membunuh 10 orang.[8] Beruntunglah bahwa kebanyakan gigitan ular ini pada manusia hanya memasukkan bisa dalam jumlah yang tidak fatal.[12][13]
Bisa ular ini bersifat neurotoksin, yakni menyerang sistem saraf korbannya, serta dengan cepat menimbulkan rasa sakit yang amat sangat, pandangan yang mengabur, vertigo, dan kelumpuhan otot. Pada saat-saat berikutnya, korban akan mengalami kegagalan sistem kardiovaskular, dan selanjutnya kematian dapat timbul akibat kelumpuhan sistem pernapasan.[11] Apabila bisa telah masuk dalam jumlah yang cukup, kematian hanya dapat dicegah dengan penanganan serta pemberian antivenin (antibisa) yang tepat dan cepat.[10]
Meskipun ular anang memiliki bisa yang mematikan dan kehadirannya ditakuti banyak orang, ia sebenarnya adalah hewan pemalu yang sedapat-dapatnya menghindari pertemuan dengan manusia.[4][14]
Di wilayah sebarannya, masih ada beberapa jenis ular berbisa lainnya yang gigitannya lebih fatal dan lebih banyak memakan korban, di antaranya adalah ular kobra kaca-tunggal (Naja kaouthia), Bandotan puspa (Daboia russelli), dan ular welang (Bungarus fasciatus).[15]
Di Burma, ular anang kerap digunakan dalam pertunjukan pawang ular perempuan. Wanita pawang ular itu biasanya memiliki tato yang dibuat menggunakan tinta bercampur bisa ular, yang diyakini akan melindungi dirinya dari ularnya itu. Di akhir pertunjukannya, secepat kilat si pawang akan mencium ubun-ubun ular berbisa yang tengah menegakkan leher dan tudungnya ini.[14]
Kini populasi ular anang di banyak tempat telah terganggu oleh kerusakan habitatnya, terutama oleh hilangnya hutan-hutan yang biasa dihuninya. Meskipun ular ini oleh IUCN belum dimasukkan ke dalam hewan yang terancam kepunahan, CITES telah memandang perlu untuk mengawasi perdagangannya dan memasukkannya ke dalam Apendiks II.[16]
.jpg)
.jpg)
|accessdate= (bantuan)Pemeliharaan CS1: Tanggal dan tahun (link) |coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan) |coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan) |accessdate= (bantuan) |accessdate= (bantuan) |accessdate= (bantuan) Ular anang atau lanang (Ophiophagus hannah) adalah ular berbisa terpanjang di dunia, spesies terpanjang yang ditemukan mencapai sekitar 5,7 m. Akan tetapi panjang hewan dewasa pada umumnya hanya sekitar 3 – 4,5 m saja. Ular ini ditakuti orang karena bisanya yang mematikan dan sifat-sifatnya yang terkenal agresif, meskipun banyak catatan yang menunjukkan perilaku yang sebaliknya.
Ular anang juga dikenal dengan beberapa nama lokal seperti oray totog (Sd.), ular tedung abu, tedung selor (Kal.) dan lain-lain. Dalam bahasa Inggris disebut king cobra (raja kobra) atau hamadryad.
Konungskóbra (fræðiheiti: Ophiophagus hannah) er kóbra og stærsta eiturslanga í heimi. Hún getur orðið allt að 6 metrum á lengd, vegið allt að 13 kílóum og lifað í um 20 ár.
Konungskóbran lifir helst í regnskógum eða á svæðum þar sem er skóglendi og mikið regn. Þær er aðallega að finna á sléttum í Indlandi, Suður-Kína og Suðaustur-Asíu. Kóbrurnar kunna vel við sig uppi í trjám en einnig í vatni og uppi á landi.
Húðin er annaðhvort ólífugræn, brún eða svört. Gul krossbönd koma niður líkamann. Maginn er rjómagulur og er sléttur og mjúkur. Karlkyns kóbran er gildari og stærri en kvenkyns kóbran.
Konungskóbrurnar lifa aðallega á öðrum slöngum, bæði eitruðum og óeitruðum. Einnig éta þær eðlur, egg og minni spendýr.
Konungskóbra (fræðiheiti: Ophiophagus hannah) er kóbra og stærsta eiturslanga í heimi. Hún getur orðið allt að 6 metrum á lengd, vegið allt að 13 kílóum og lifað í um 20 ár.
Il cobra reale (Ophiophagus hannah Cantor, 1836) è il serpente velenoso più lungo del mondo. Dotato di un veleno tanto potente da uccidere un elefante indiano adulto con un solo morso[2], è diffuso nel nord dell'India, nel sud della Cina, in Malaysia, nelle Filippine e in buona parte del Sud-est asiatico, comprese alcune isole, dove può vivere anche ad altitudini superiori ai 2000 m.[3][4]
È un serpente facilmente riconoscibile per via della presenza di due squame post-occipitali nella parte posteriore della testa. Il colore della pelle è variabile e negli esemplari adulti va dal giallo al verde, dal marrone al nero. I giovani sono più scuri e a volte anche neri. In genere presentano strisce trasversali di colore più chiaro sul dorso, mentre la zona ventrale chiara può presentare strisce trasversali più scure. Di solito sono lunghi circa 3 m, ma esistono esemplari che raggiungono e superano i 5 m. Mentre il peso, per gli esemplari più lunghi, può superare i 10–12 kg. Le zanne velenifere non sono eccezionalmente lunghe se paragonate alla taglia del rettile, raggiungendo raramente i 1 cm di altezza e 5-6 mm di larghezza .
Questo serpente vive in media 20 anni, abitualmente nelle foreste tropicali e nei mangroveti, in prossimità di corsi d'acqua e in zone umide, dal momento che è un esperto nuotatore. Il suo habitat negli ultimi anni è stato distrutto dagli uomini, tanto che oggi il cobra reale rischia l'estinzione. Si spinge anche in aree coltivate, dove può creare problemi ai contadini a causa del pericoloso veleno, il quale non è potente di per sé, ma per la grandissima quantità iniettata in un singolo morso pari a 7 ml.
Anche se in genere cerca di evitare il confronto, quando il cobra reale si sente minacciato e vuole allontanare i possibili predatori dal territorio, inizia a sibilare rumorosamente, solleva la parte anteriore del corpo ed estende le nervature del collo, aprendo così il famoso cappuccio tipico dei cobra, in modo da assumere un aspetto minaccioso. Inoltre sibila rumorosamente e mostra una sola zanna. Con la testa sollevata ad oltre un metro da terra, è in grado di inseguire l'intruso a una certa velocità e per tratti piuttosto lunghi in modo da allontanarlo dalle vicinanze della nidiata. Questo grande serpente, a differenza della maggior parte dei suoi simili che è attiva prevalentemente nelle ore crepuscolari e notturne, è tipicamente diurno.
La sua alimentazione si basa soprattutto su animali pecilotermi (vale a dire a sangue freddo), in special modo altri serpenti. Le sue notevoli dimensioni gli permettono di catturare gran parte degli ofidi con i quali condivide l'habitat, dai serpenti che si cibano di roditori ai grandi pitoni che possono superare i 3 m di lunghezza. Il veleno del cobra è abbastanza potente da ucciderli prima di passare all'ingestione, che avviene sempre a partire dalla testa in modo che le squame della preda non feriscano l'apparato digerente e risulti più facile ingoiarla. Se necessario, pratica il cannibalismo. Proprio questa tendenza a cibarsi di altri serpenti gli ha valso il nome scientifico di Ophiophagus, che in greco significa «mangiatore di serpenti».
I serpenti che costituiscono la dieta abituale del cobra reale hanno sviluppato particolari strategie difensive. Visto che il cobra si muove a forte velocità, la fuga non è sufficiente e molto spesso questi serpenti restano immobili con la testa nascosta sotto il proprio corpo, in modo tale che il cobra non possa morderne questa parte, da cui di solito inizia l'ingestione.
Il cobra reale è oviparo e la sua stagione riproduttiva va da gennaio ad aprile, periodo in cui questi ofidi vivono in coppia per proteggere, in modo estremamente aggressivo, prima le uova e poi i piccoli. Le femmine costruiscono, caso unico fra tutti i serpenti, un nido di foglie e rami schiacciati nel quale depongono da 20 a 40 uova[5].
La decomposizione della vegetazione fornisce il calore necessario per l'incubazione durante la primavera e l'estate, periodo in cui la femmina resta sempre molto vicina alla nidiata e sviluppa un comportamento particolarmente aggressivo nei confronti di predatori e fonti di disturbo. Neppure il maschio abbandona la zona. I piccoli nascono in autunno e sono subito in grado di provvedere a se stessi, tant'è vero che, al momento della schiusa delle uova, la madre si allontana per evitare di mangiare i piccoli.
Sono stati riportati i seguenti sinonimi:[3]
Non sono state riconosciute sottospecie.[3]
Il cobra reale occupa un posto importante nella cultura del sud est asiatico. In alcuni villaggi della Birmania si pratica il bacio del cobra: consiste nel provare a baciare un cobra, offrendogli prima una scodella di latte e poi provare con le labbra a sfiorare la testa del serpente. Ovviamente si verificano molti incidenti[5].
Cobra reale fra foglie di bambù
Cobra reale
Ophiophagus hannah
Il cobra reale (Ophiophagus hannah Cantor, 1836) è il serpente velenoso più lungo del mondo. Dotato di un veleno tanto potente da uccidere un elefante indiano adulto con un solo morso, è diffuso nel nord dell'India, nel sud della Cina, in Malaysia, nelle Filippine e in buona parte del Sud-est asiatico, comprese alcune isole, dove può vivere anche ad altitudini superiori ai 2000 m.
Karališkoji kobra (lot. Ophiophagus hannah, angl. King Cobra, vok. Königskobra) – aspidų (Elapidae) šeimos gyvatė. Tai viena didžiausių ir nuodingiausių gyvačių pasaulyje. Ilgis iki 5,5 m. Labai nuodinga, iki 75 % įgėlimų žmogui baigiasi mirtimi.[reikalingas šaltinis] Nuodai, turintys neurotoksinų, sukelia visišką paralyžių, todėl sustoja širdies veikla. Kraujyje turi neutralizatorių, kuris apsaugo nuo kitų gyvačių nuodų poveikio, todėl gali medžioti tokias nuodingas gyvates kaip indiškoji kobra.
Paplitusi pietų ir pietryčių Azijoje, daugiausia tropiniuose miškuose. Minta dažniausiai kitomis gyvatėmis, driežais, graužikais. Karališkoji kobra skiriasi nuo kitų gyvačių, nes suka lizdą iš pagalių ir lapų. Patelė deda 21-40 kiaušinių[1] ir guli ant lizdo viršaus tol, kol jos jaunikliai iššliaužia lauk.
Karališkoji kobra (lot. Ophiophagus hannah, angl. King Cobra, vok. Königskobra) – aspidų (Elapidae) šeimos gyvatė. Tai viena didžiausių ir nuodingiausių gyvačių pasaulyje. Ilgis iki 5,5 m. Labai nuodinga, iki 75 % įgėlimų žmogui baigiasi mirtimi.[reikalingas šaltinis] Nuodai, turintys neurotoksinų, sukelia visišką paralyžių, todėl sustoja širdies veikla. Kraujyje turi neutralizatorių, kuris apsaugo nuo kitų gyvačių nuodų poveikio, todėl gali medžioti tokias nuodingas gyvates kaip indiškoji kobra.
Paplitusi pietų ir pietryčių Azijoje, daugiausia tropiniuose miškuose. Minta dažniausiai kitomis gyvatėmis, driežais, graužikais. Karališkoji kobra skiriasi nuo kitų gyvačių, nes suka lizdą iš pagalių ir lapų. Patelė deda 21-40 kiaušinių ir guli ant lizdo viršaus tol, kol jos jaunikliai iššliaužia lauk.
Karaliskā kobra jeb karaļkobra (Ophiophagus hannah) ir lielākā un viena no indīgākajām kobru dzimtas (Elapidae) čūskām, un tā ir vienīgā suga karalisko kobru ģintī (Ophiophagus). Karaliskā kobra dzīvo biezos tropu un subtropu mežos augstkalnēs, priekšroku dodot reģioniem ar ezeriem un upītēm. Tās izplatības areāls ir liels, sākot ar Indiju areāla rietumos un virzienā uz austrumiem sasniedzot Dienvidaustrumāziju. Lai arī karaliskā kobra cenšas izvairīties no satikšanās ar cilvēkiem, tā ir bīstama un nāvējoša čūska satikšanās gadījumā.[1] Daudzos reģionos, izcērtot mežu masīvus, ir kritiski samazinājusies karaliskās kobras populācija. Tās ģints zinātniskais nosaukums Ophiophagus cēlies no grieķu valodas un latviski nozīmē - čūsku ēdāja, tādējādi atspoguļojot karaliskās kobras barošanās ieradumus.[2] Karaliskā kobra ir Indijas nacionālais rāpulis.
Izplatības reģiona tautām ir daudz dažādu mītu, leģendu un aizspriedumu par karalisko kobru.[2][3] Indijā tā asociējas ar divām dievībām: Šivu un Višnu. Uz Šivas pleciem guļ aptinusies karaliskā kobra, bet Višnu ienaidniece bija milzīga, piecgalvaina kobra Kalija.[3]
Karaliskā kobra ir lielākā čūska ne tikai kobru dzimtā, bet tā ir arī lielākā indīgā čūska pasaulē.[2] Tās ķermeņa garums var sasniegt 5,85 m, bet svars 12 kg.[4] Tomēr vidēji karaliskā kobra ir 3 - 4,5 m gara[4] un parasti sver apmēram 6 kg.[5] Kobras lielums un masa ir atkarīgi no tās izplatības reģiona un dažiem citiem faktoriem. Neskatoties uz savu garumu, karaliskā kobra ir ļoti izveicīga un ātra. Salīdzinoši daudzas citas īsākas čūskas, bet ar masīvāku uzbūvi nav tik veiklas kā karaliskā kobra, piemēram, austrumu dimantmuguras klaburčūska (Crotalus adamanteus) vai Gabonas odze (Bitis gabonica).[6] Tēviņi ir lielāki un masīvāki nekā mātītes. Vidējais karaliskās kobras mūža garums savvaļā ir 20 gadi.[4]
Karaliskās kobras āda ir olīvzaļa vai ruda, var būt arī melna. Visā garumā pār muguru tai var būt smalkas, gaiši dzeltenas šķērsjosliņas. Kļūstot vecākai, joslas izbalē un izzūd, lai gan dažiem indivīdiem tās saglabājas visu mūžu.[2] Vēders gaišs, krēmīgi balts vai gaiši dzeltens, bet arī tas ar laiku kļūst tumšāks. Jaunās kobras ir koši melnas ar samērā platām, dzeltenām šķērsjoslām. Tās var viegli sajaukt ar svītrainajām kraitām (Bungarus fasciatus), bet karaliskajai kobrai (arī mazulim) ir spēja izplest kapuci, kāda savukārt nav kraitai.
Pieaugušas čūskas galva ir samērā masīva un plata. Sajutusies apdraudēta karaliskā kobra uz kakla izpleš nelielu kapuci.[2] Līdzīgi kā visas augstākās čūskas tā spēj atplēst plaši muti, lai norītu savu upuri veselu. Augšžoklī pirmais pāris zobu ir asie, ne pārāk garie indes zobi. Caur tiem iet indes kanāls, pa kuru inde nokļūst upurī kodiena brīdī, kad zobi līdzīgi kā injekcijas adatas izduras cauri upura ādai. Zvīņas gludas. Uz muguras centrālās daļas karaliskajai kobrai ir 15 rindas ar zvīņām. Uz vēdera tēviņam ir 235 - 250 vēdera zvīņas, bet mātītei 239 - 265.[7]
Informāciju par apkārtējo vidi karaliskā kobra līdzīgi kā citas čūskas galvenokārt uztver ar savu šķelto mēli. Tā uztver smaržas daļiņas un informāciju novada uz Jakobsona orgānu, kas atrodas mutes dobuma dziļumā.[8] Kad kobra uztver barības smaržu, tā sāk laizīt mēli, lai noteiktu medījuma atrašanās vietu. Šķeltā mēle ļauj noteikt virzienu, no kurienes nāk smarža. Medījot karaliskā kobra izmanto arī savu izcilo redzi. Tā spēj saskatīt kustīgu upuri gandrīz 100 metru attālumā. Pēc zemes vibrācijas kobra nosaka attālumu līdz medījumam un tā pārvietošanās trajektoriju.
Satvērusi upuri, kobra tajā uzreiz ielaiž indi, bet pēc tam sāk to veselu norīt. Kādu brīdi upuris pretojas, bet drīz vien inde iedarbojas un tā sagremošanas process ir sācies. Karaliskā kobra ir aktīva gaišajā dienas laikā, naktīs medījot to var novērot ļoti reti.[8][9]
Karaliskā kobra galvenokārt medī čūskas: zalkšus, mazus pitonus un arī citu sugu indīgās čūskas, piemēram, īsto kobru (Naja) dažādās sugas un ļoti indīgās kraitas.[9][10] Ja medījamo čūsku nav daudz, tad karaliskā kobra medī arī ķirzakas, putnus un grauzējus. Tā kā vielmaiņa ir ļoti lēna, pēc lielāka upura apēšanas karaliskā kobra var iztikt bez ēšanas vairākus mēnešus.[8]
Kopumā karaliskā kobra izvairās no apdzīvotām vietām, uzturoties dziļi džungļos. Tā cenšas izvairīties no satikšanās ar lieliem dzīvniekiem, cilvēku ieskaitot. Tā cenšas slēpties un iespējams ātri pazust no iespējamās satikšanās vietas. Ja tomēr čūska tiek izprovocēta, tā var būt ļoti agresīva.[11][12] Sajutusies apdraudēta, karaliskā kobra izslienas stāvus gaisā par apmēram ⅓ no sava garuma, vienlaicīgi izplešot kapuci un skaļi šņācot. Šņākšana ir ar zemāku frekvenci, nekā citām čūskām. Tā vairāk atgādina rūkšanu. Uzbrukumu šajā situācijā var izprovocēt ļoti viegli, pienākot pārāk tuvu vai strauji sakustoties. Karaliskā kobra, lai arī ir izcēlusies par ⅓ uz augšu, spēj joprojām pārvietoties pa zemi uz priekšu. Tādējādi cilvēki bieži nenovērtē pietiekami drošo attālumu līdz čūskai. Vienā uzbrukumā čūska spēj iekost vairākas reizes,[13] tomēr pieaugušie indivīdi parasati iekožas vienu reizi un neatlaiž sakodienu. Pēc statistikas datiem visbiežāk tiek sakosti cilvēki, kas pēta vai fotografē čūskas.[1]
Ir zinātnieki, kas uzskata, ka tautā populārais viedoklis, ka karaliskā kobra ir ļoti agresīva, ir pārspīlēts, jo čūska vienmēr cenšas izvairīties no tiešas satikšanās. Ir svarīgi to nevajāt un tai nesekot. Vislabākais veids, kā izvairīties no nejaušas konfrontācijas ar karalisko kobru, ir ļoti lēni novilkt kreklu vai cepuri un nomest to zemē, bet pašam tajā brīdī atkāpties drošā attālumā.[14] Cilvēki histērijā bieži nevajadzīgi uzbrūk lielajai čūskai un visbiežāk uzvar cilvēks. Indijā kopš 1972. gada karaliskā kobra tiek aizsargāta ar likumu un personai, kas ir nogalinājusi karalisko kobru, draud cietumsods līdz 6 gadiem.[15]
Karaliskās kobras dabīgie ienaidnieki ir mangusti, kuriem ir neuzņēmība pret kobru neirotoksīniem.[16] Lielā čūska no šiem dzīvniekiem cenšas ļoti laicīgi aizbēgt. Ja tas neizdodas, kobra ieņem aizsardzības pozu. Tā kā karaliskā kobra ir ļoti liela, tad mangusts bieži arī atkāpjas, jo cīņa ar šo čūsku ir daudz smagāka un bīstamāka kā ar citām mazākajām kobrām. Turklāt pieaugusi karaliskā kobra ir pārāk liels medījums mazajam dzīvnieciņam.[17]
Karaliskās kobras ir unikālas starp citām čūsku sugām, jo karalisko kobru mātītes ir gādīgas mātes. Vispirms tā ierīko ligzdu, kurā dēt olas. Mātīte sastumj lapas, dažādas meža kritalas pietiekami lielā kaudzē, kurā pēc tam iedēj olas. Atbildīgā māte uzkavējas savas ligzdas tuvumā līdz mazuļu izšķilšanās brīdim (60 - 90 dienas).[18] Ligzda tiek agresīvi aizsargāta no iespējamiem ienaidniekiem. Mātīte izdēj 20 - 40 olas un sastumtā kaudze darbojas kā inkubācijas kamera. Tās iekšienē veidojas pastāvīga temperatūra, 28 °C. Kad mazuļi sāk šķilties, mātes instinkts liek tai pamest ligzdas apkārtni un doties medībās, lai izbadējusies nesāktu uzbrukt saviem mazuļiem. Tikko izšķīlušās karaliskās kobras ir 45 – 55 cm garas un tās ir tikpat indīgas kā pieaugušās kobras. Jaunajām kobrām ir koši dzelteni gredzeni, kas izceļas uz melnās muguras, toties vēders ir dzeltens. Jaundzimušās čūskas ir nervozas un ļoti agresīvas, ja tās iztraucē.[1]
Karaliskā kobra jeb karaļkobra (Ophiophagus hannah) ir lielākā un viena no indīgākajām kobru dzimtas (Elapidae) čūskām, un tā ir vienīgā suga karalisko kobru ģintī (Ophiophagus). Karaliskā kobra dzīvo biezos tropu un subtropu mežos augstkalnēs, priekšroku dodot reģioniem ar ezeriem un upītēm. Tās izplatības areāls ir liels, sākot ar Indiju areāla rietumos un virzienā uz austrumiem sasniedzot Dienvidaustrumāziju. Lai arī karaliskā kobra cenšas izvairīties no satikšanās ar cilvēkiem, tā ir bīstama un nāvējoša čūska satikšanās gadījumā. Daudzos reģionos, izcērtot mežu masīvus, ir kritiski samazinājusies karaliskās kobras populācija. Tās ģints zinātniskais nosaukums Ophiophagus cēlies no grieķu valodas un latviski nozīmē - čūsku ēdāja, tādējādi atspoguļojot karaliskās kobras barošanās ieradumus. Karaliskā kobra ir Indijas nacionālais rāpulis.
Izplatības reģiona tautām ir daudz dažādu mītu, leģendu un aizspriedumu par karalisko kobru. Indijā tā asociējas ar divām dievībām: Šivu un Višnu. Uz Šivas pleciem guļ aptinusies karaliskā kobra, bet Višnu ienaidniece bija milzīga, piecgalvaina kobra Kalija.
Ular Tedung Selar (Ophiophagus hannah), [1] adalah ular berbisa dalam keluarga Elapidae. Ia merupakan ahli tunggal genus Ophiophagus.
Ular Tedung Selar adalah ular berbisa terbesar di dunia. Ia mampu mencapai panjang sehingga 5.58 meter (18.3 kaki.), walaupun saiz biasa adalah sekitar 2.5 meter (8 kaki.); dan mampu mencapai berat sehingga 10 kilogram (22 paun). Ular Tedung Selar mempunyai warna kulit hitam, kehijauan atau coklat, seringkali dengan garis bewarna putih atau kuning; semasa ular kecil garis ini lebih jelas kelihatan. Ia berasal di Asia Tenggara, mendiami hutan Malaysia, India, dan Filipina, tatapi tidak terdapat di Sri Lanka. Makanan utamanya adalah ular lain, tetapi sekiranya terdesak, ia akan memburu haiwan bertulang belakang (vertebrates) kecil lain. Ular Tedung Selar hanya memburu pada waktu siang, menggunakan matanya, dan dengan itu dikelaskan sebagai diurnal. DIsebabkan ia tidak mempunyai gigi kacip, ia menelan mangsanya lengkap sebagaimana ular lain.
Ular Tedung Selar adalah sebahagian kecil ular yang membina sarang dan bertelur dan mengeram sehingga hampir menetas. Ular Tedung Selar betina membina sarangnya dangan mengumpulkan daun buluh kering di atas tanah dan mengais dengan tubuhnya yang besar. Walaupun ramai orang yang menyatakan bahawa tidak ada yang lebih ganas berbanding ular Tedung Selar yang menjaga sarangnya, ia hanyalah cerita nenek tua (old wives tale), dan dengan sedikit dorongan ia akan meninggalkan kawasan sarangnya. Ia bertelur antara 20 hingga 40 biji telur semasa musim panas, dua bulan selepas mengawan; telur-telur itu akan menetas dalam tempoh 60 hingga 80 hari. Anak ular Tedung Selar sekitar 45 hingga 50 sentimeter panjang, dan bertanda dengan belang hitam dan putih, dan telah mempunyai bisa yang mampu membunuh. Disebabkan ular Tedung Selar adalah pemakan ular semulajadi, naluri semulajadi menyebabkan ibu ular Tedung Selar untuk meninggalkan sarang sebelum telurnya menetas, bagi menghalangnya memakan anak-anaknya sendiri, terutamanya kerana ia telah berpuasa selama dua bulan. Ular Tedung Selar jantan juga unik kerana ia menjaga sarang sehingga menetas, meronda jauh sekitar kawasan sarang bagi menghapuskan sebarang ancaman.
Walaupun ia dikenali sebagai (cobra), ia adalah berasal dari gegus yang berbeza. Nama saintifiknya Ophiophagus adalah berasal dari nama Greek yang bermaksud "pemakan ular". Ular tedung selar tidak mempunyai sub spesis walaupun ianya tersebar secara meluas di India dan Asia Tenggara.
Ular Tedung Selar tergolong dalam ular yang mempunyai jangka hayat yang panjang sekitar 20 tahun. Ia juga dikenali sebagai jauh lebih bijak berbanding spesies ular tedung lain dan ular-ular yang lain secara umumnya. Ular Tedung Selar turut mempunyai deria penglihatan yang baik menjadikannya pemburu yang bagus.
Titik demi titik bisa ular Tedung Selar kurang berbisa berbanding kebanyakan ular termasuk (black mamba) dan ular tedung biasa, tetapi isipadu racunnya (7 ml) setiap patukan amat banyak sehinggakan ia mampu membunuh gajah atau 20-30 orang manusia. Pada masa kini, penawar bisa (anti-venom) bagi gigitannya sukar didapati. Racunnya merupakan toksin saraf. Ia mampu berdiri dalam keadaan mengancam tegak dangan kepalanya setinggi sehingga 6 kaki dan turut mampu bergerak dalam keadaan menegak; ia mampu bertentang mata dengan manusia.
Ular daripada keluarga Elapidae mempunyai bahan racun saraf (neurotoksin), keluarga Viperidae pula bahan racun jenis darah (haemotoksin) manakala keluarga Hydropidae pula mempunyai bahan racun otot (myotoksin).
Selain bahan-bahan ini, bisa ular itu juga mengandungi sejenis enzim yang dipanggil hyaluronidase yang bertindak sebagai mangkin bagi meningkatkan penyebaran bisa ke saluran darah ataupun saraf.
Bisa ular mempunyai dua fungsi yang utama iaitu melumpuhkan atau membunuh mangsa dan bertindak sebagai ejen penghadaman.
Antara tanda-tanda keracunan bisa ular jenis tedung ialah kesakitan pada tempat gigitan dalam masa setengah jam, bahagian bekas gigitan membengkak (selepas satu jam digigit), lemah badan, pengeluaran air liur yang berlebihan dan mengantuk.
Mangsa patukan ular akan lumpuh pada otot-otot muka, bibir, lidah dan saluran pernafasan mengalami tekanan darah menurun, mata kuyu (ptosis), pandangan menjadi kabur, sawan (konvulsi) dan badan berpeluh.
Ular Tedung Selar dewasa tidak mempunyai musuh semulajadi, walaupun mongoose diketahui menyerang anak ular Tedung Selar dan mencuri telurnya. Bagaimanapun ancaman terbesar adalah daripada kehilangan habitat akibat pencerobohan manusia yang mendorong kepada merosotnya jumlah ular yang menawan ini.
Di Malaysia ular tudung selar yang panjang hampir 4.7 meter, yang berwarna kuning gelap dan berat pada anggaran tujuh kilogram telah ditangkap pada Nov 2005.
Ular Tedung Selar (Ophiophagus hannah), adalah ular berbisa dalam keluarga Elapidae. Ia merupakan ahli tunggal genus Ophiophagus.
Ular Tedung Selar adalah ular berbisa terbesar di dunia. Ia mampu mencapai panjang sehingga 5.58 meter (18.3 kaki.), walaupun saiz biasa adalah sekitar 2.5 meter (8 kaki.); dan mampu mencapai berat sehingga 10 kilogram (22 paun). Ular Tedung Selar mempunyai warna kulit hitam, kehijauan atau coklat, seringkali dengan garis bewarna putih atau kuning; semasa ular kecil garis ini lebih jelas kelihatan. Ia berasal di Asia Tenggara, mendiami hutan Malaysia, India, dan Filipina, tatapi tidak terdapat di Sri Lanka. Makanan utamanya adalah ular lain, tetapi sekiranya terdesak, ia akan memburu haiwan bertulang belakang (vertebrates) kecil lain. Ular Tedung Selar hanya memburu pada waktu siang, menggunakan matanya, dan dengan itu dikelaskan sebagai diurnal. DIsebabkan ia tidak mempunyai gigi kacip, ia menelan mangsanya lengkap sebagaimana ular lain.
Ular Tedung Selar adalah sebahagian kecil ular yang membina sarang dan bertelur dan mengeram sehingga hampir menetas. Ular Tedung Selar betina membina sarangnya dangan mengumpulkan daun buluh kering di atas tanah dan mengais dengan tubuhnya yang besar. Walaupun ramai orang yang menyatakan bahawa tidak ada yang lebih ganas berbanding ular Tedung Selar yang menjaga sarangnya, ia hanyalah cerita nenek tua (old wives tale), dan dengan sedikit dorongan ia akan meninggalkan kawasan sarangnya. Ia bertelur antara 20 hingga 40 biji telur semasa musim panas, dua bulan selepas mengawan; telur-telur itu akan menetas dalam tempoh 60 hingga 80 hari. Anak ular Tedung Selar sekitar 45 hingga 50 sentimeter panjang, dan bertanda dengan belang hitam dan putih, dan telah mempunyai bisa yang mampu membunuh. Disebabkan ular Tedung Selar adalah pemakan ular semulajadi, naluri semulajadi menyebabkan ibu ular Tedung Selar untuk meninggalkan sarang sebelum telurnya menetas, bagi menghalangnya memakan anak-anaknya sendiri, terutamanya kerana ia telah berpuasa selama dua bulan. Ular Tedung Selar jantan juga unik kerana ia menjaga sarang sehingga menetas, meronda jauh sekitar kawasan sarang bagi menghapuskan sebarang ancaman.
Walaupun ia dikenali sebagai (cobra), ia adalah berasal dari gegus yang berbeza. Nama saintifiknya Ophiophagus adalah berasal dari nama Greek yang bermaksud "pemakan ular". Ular tedung selar tidak mempunyai sub spesis walaupun ianya tersebar secara meluas di India dan Asia Tenggara.
Ular Tedung Selar tergolong dalam ular yang mempunyai jangka hayat yang panjang sekitar 20 tahun. Ia juga dikenali sebagai jauh lebih bijak berbanding spesies ular tedung lain dan ular-ular yang lain secara umumnya. Ular Tedung Selar turut mempunyai deria penglihatan yang baik menjadikannya pemburu yang bagus.
Titik demi titik bisa ular Tedung Selar kurang berbisa berbanding kebanyakan ular termasuk (black mamba) dan ular tedung biasa, tetapi isipadu racunnya (7 ml) setiap patukan amat banyak sehinggakan ia mampu membunuh gajah atau 20-30 orang manusia. Pada masa kini, penawar bisa (anti-venom) bagi gigitannya sukar didapati. Racunnya merupakan toksin saraf. Ia mampu berdiri dalam keadaan mengancam tegak dangan kepalanya setinggi sehingga 6 kaki dan turut mampu bergerak dalam keadaan menegak; ia mampu bertentang mata dengan manusia.
Ular daripada keluarga Elapidae mempunyai bahan racun saraf (neurotoksin), keluarga Viperidae pula bahan racun jenis darah (haemotoksin) manakala keluarga Hydropidae pula mempunyai bahan racun otot (myotoksin).
Selain bahan-bahan ini, bisa ular itu juga mengandungi sejenis enzim yang dipanggil hyaluronidase yang bertindak sebagai mangkin bagi meningkatkan penyebaran bisa ke saluran darah ataupun saraf.
Bisa ular mempunyai dua fungsi yang utama iaitu melumpuhkan atau membunuh mangsa dan bertindak sebagai ejen penghadaman.
Antara tanda-tanda keracunan bisa ular jenis tedung ialah kesakitan pada tempat gigitan dalam masa setengah jam, bahagian bekas gigitan membengkak (selepas satu jam digigit), lemah badan, pengeluaran air liur yang berlebihan dan mengantuk.
Mangsa patukan ular akan lumpuh pada otot-otot muka, bibir, lidah dan saluran pernafasan mengalami tekanan darah menurun, mata kuyu (ptosis), pandangan menjadi kabur, sawan (konvulsi) dan badan berpeluh.
Ular Tedung Selar dewasa tidak mempunyai musuh semulajadi, walaupun mongoose diketahui menyerang anak ular Tedung Selar dan mencuri telurnya. Bagaimanapun ancaman terbesar adalah daripada kehilangan habitat akibat pencerobohan manusia yang mendorong kepada merosotnya jumlah ular yang menawan ini.
Di Malaysia ular tudung selar yang panjang hampir 4.7 meter, yang berwarna kuning gelap dan berat pada anggaran tujuh kilogram telah ditangkap pada Nov 2005.
Kongekobra (Ophiophagus hannah) er en stor giftslange i giftsnokfamilien (Elapidae) og eneste art i gruppen Ophiophagus. Arten er den største av giftslangene, og kan bli opp mot seks meter lang, veie 20 kilo og måle opp mot 30 cm rundt nakken.
De fleste andre kobraarter regnes til slekten Naja. Kongekobraen er ikke en nær slektning av dem, selv om både Naja og kongekobra tilhører familien Elapidae.[2]
Kongekobraen lever nesten utelukkende av andre slanger, derav navnet Ophiophagus (gresk for «slangeeter»). Den foretrekker ikke-giftige slanger, men vil også spise kobraslanger og kraiter.
Kongekobraens gift er hovedsakelig en nervegift, og ikke spesielt sterk sammenlignet med andre giftsnoker. Den er likevel i stand til å drepe en voksen elefant, eller tilsvarende 20 voksne mennesker, idet den injiserer store mengder gift i et bitt. Bare den afrikanske gaboon-viperen er istand til å sprøyte inn mer gift under et bitt.
Kongekobra (Ophiophagus hannah) er en stor giftslange i giftsnokfamilien (Elapidae) og eneste art i gruppen Ophiophagus. Arten er den største av giftslangene, og kan bli opp mot seks meter lang, veie 20 kilo og måle opp mot 30 cm rundt nakken.
De fleste andre kobraarter regnes til slekten Naja. Kongekobraen er ikke en nær slektning av dem, selv om både Naja og kongekobra tilhører familien Elapidae.
Kongekobraen lever nesten utelukkende av andre slanger, derav navnet Ophiophagus (gresk for «slangeeter»). Den foretrekker ikke-giftige slanger, men vil også spise kobraslanger og kraiter.
Kongekobraens gift er hovedsakelig en nervegift, og ikke spesielt sterk sammenlignet med andre giftsnoker. Den er likevel i stand til å drepe en voksen elefant, eller tilsvarende 20 voksne mennesker, idet den injiserer store mengder gift i et bitt. Bare den afrikanske gaboon-viperen er istand til å sprøyte inn mer gift under et bitt.
Multimedia w Wikimedia Commons Kobra królewska[3] (Ophiophagus hannah) – gatunek jadowitego węża z rodziny zdradnicowatych. Jest największym z jadowitych węży, osiąga do 5,7 m długości[4] i waży do 9 kg[5]. Stosownie do rozmiarów wytwarza dużą ilość silnego jadu, typowego dla kobr. Świetnie pływa i wspina się po drzewach.
Jej siedliskiem są gęste górskie lasy oraz bambusowe dżungle, lubi także osiedlać się opodal strumieni i bajorek. Występuje na obszarze Bangladeszu, Mjanmy, Kambodży, Indii, Indonezji, Laosu, Tajlandii, Wietnamu, zachodniej Malezji, południowych Chin i na Filipinach[6].
Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1836 roku duński zoolog Theodore Cantor, nadając mu nazwę Hamadryas hannah[7]. Jako miejsce typowe odłowu holotypów Cantor wskazał „Sunderbun” (tj. Sunderbans, Bengal Zachodni, wschodnie Indie) i „dżunglę niedaleko Kalkuty”[7]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Ophiophagus utworzonego w 1864 roku przez brytyjskiego zoologa Alberta Günthera[8].
Nazwa rodzajowa: gr. οφιοφαγος ophiophagos – jedzący węże, od οφις ophis, οφεως opheōs – wąż; -φαγος -phagos – jedzący, od φαγειν phagein – jeść[9][10]. Epitet gatunkowy pochodzi od nazwy nimf mieszkających na drzewach w mitologii greckiej (ze względu na nadrzewny styl życia kobry królewskiej)[10].
Żywi się przeważnie wężami. Potrafi zjeść nawet węże własnego gatunku. Je także inne zwierzęta np. szczury, myszy.
Samica po zniesieniu jaj przykrywa je opadłymi liśćmi i rozmaitymi odpadami. Potem opiekuje się nimi, owinięta wokół gniazda. Wykazuje w tym czasie bardzo dużą agresję i jest niebezpieczna dla przechodzących w pobliżu zwierząt i ludzi. Niedługo przed wykluciem młodych, matka opuszcza gniazdo, aby nie ulec pokusie zjedzenia własnego potomstwa.
Jad wydzielany jest przez parzyste gruczoły znajdujące się po bokach głowy, które są łączone z zębami jadowymi za pomocą kanalików. Wstrzykiwanie jadu do ciała ofiary odbywa się poprzez skurcz mięśni otaczających gruczoły. Kobra nie zawsze używa jadu – jest dla niej bardzo cenny, czasami więc kąsając, nie aplikuje trucizny. Takie przypadki zdarzają się jednak rzadko i nazywane są "suchymi ukąszeniami"[potrzebny przypis].
Jednym ukąszeniem potrafi nawet zabić dorosłego słonia (śmierć następuje po 3 godzinach)[potrzebny przypis]. Człowiek, który został zaatakowany, przy braku pomocy medycznej może umrzeć w ciągu kwadransa. Śmierć następuje w wyniku porażenia mięśni oddechowych. Ból odczuwany w przypadku dostania się jadu do organizmu może nastąpić po fakcie samego ukąszenia, ze względu na opóźnioną reakcję komórek. Kobra królewska przejawia dużą napastliwość i jest znacznie agresywniejsza od innych kobr.
Jad kobry królewskiej nie zabija przedstawicieli własnego gatunku, spowodowane jest to wrodzoną odpornością[11].
Jest gatunkiem rzadkim i z kolejnymi latami jej liczebność maleje. Nie podjęto jednak jeszcze decyzji o nadania jej statusu zagrożenia.
Ze względu na to, iż kobra królewska jest w swojej faunie niemalże na szczycie łańcucha pokarmowego, zagrożenia wynikające z agresji innych zwierząt są bardzo małe. Obecnie największym zagrożeniem dla tego węża jest działalność człowieka – wiele z tych gadów ginie pod kołami samochodów. Inną przyczyną coraz niższej liczebności kobry królewskiej jest niszczenie jej naturalnego środowiska.
Kobra królewska (Ophiophagus hannah) – gatunek jadowitego węża z rodziny zdradnicowatych. Jest największym z jadowitych węży, osiąga do 5,7 m długości i waży do 9 kg. Stosownie do rozmiarów wytwarza dużą ilość silnego jadu, typowego dla kobr. Świetnie pływa i wspina się po drzewach.
A cobra-real[1][2][3] (Ophiophagus hannah) é uma espécie de serpente peçonhenta da família dos Elapídeos, autóctone da Ásia meridional e do sudeste asiático, que habita as planícies e florestas tropicais da Índia e da China, bem entre outras nações do sudeste asiático.
Está ameaçada pela destruição do seu habitat e encontra-se listada como vulnerável na Lista Vermelha da IUCN desde 2010.[4] É a maior cobra peçonhenta conhecida. Cobras-reais adultas normalmente vão de 3 a 4 metros de comprimento, sendo que a maior já registrada chegou a medir 5,85 m.
Apesar de contar com o substantivo "cobra" no nome, esta espécie não pertence ao gênero Naja, mas é o único membro do gênero Ophiophagus.[5] É carnívora e a sua dieta consiste basicamente em outros ofídios, venenosos ou não, mas não despreza lagartos, ovos e pequenos mamíferos.[1][2][6] O nome científico Ophiophagus significa literalmente "comedora de serpentes".
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: cobra-rei[7] e hamadríade[8] (não confundir com a espécie de macaco Papio hamadryas que com ela partilha este nome[9]),
A coloração da cobra-real varia do marrom ao preto com listras brancas ou amarelas, ou ainda verde-azeitona sem listras. O pescoço possui uma capa que se expande ao se sentir ameaçada.[6]
As cobras jovens são pretas brilhantes com faixas amarelas estreitas (podem ser confundidos com um krait com faixas, mas facilmente identificados com seu capuz expansível). A cabeça de uma cobra adulta pode ser bastante compacta e volumosa na aparência, embora, como todas as cobras, possa expandir suas mandíbulas para engolir grandes presas. Sua dentição é proteroglífica, o que significa que tem duas presas curtas e não retráteis na frente da boca por onde canalizam o veneno para dentro da presa. A expectativa de vida de uma cobra-real é de cerca de 20 anos.
Trata-se de uma das espécies de serpente de que mais facilmente se diferenciam os sexos. As cobras-rei são sexualmente dimórficas em tamanho e em cor. Os machos atingem tamanhos maiores que as fêmeas, o que é uma característica incomum entre as cobras cujas fêmeas geralmente são maiores que os machos. Os machos têm cores mais claras à exceção da cauda, que em geral é preta em ambos os sexos.
Vivem principalmente nas florestas tropicais, bosques de bambus, mangues e regiões de vegetação rasteira da Índia, sul da China e sudoeste asiático. Desloca-se à vontade no solo, em meio às das árvores e na água.[6]
Apesar de ter um veneno de toxidade moderada (com uma toxicidade inferior a da maioria da família dos Elapídeos), a cobra-real possui a capacidade de inocular grandes quantidades por mordida, o que a torna uma das serpentes mais letais. Numa só mordida ela pode libertar até sete mililitros de neurotoxina, suficiente para matar um tigre ou até mesmo um elefante.[1][2][6]
Ao ser provocada, ergue um terço de seu corpo, expande a capa de seu pescoço e começa a emitir silvos semelhantes ao rosno de um cão. Mantém-se nesta posição, começa a se aproximar do agressor a fim de atacá-lo.[6][10]
Antes do acasalamento, casais de cobra-real executam uma espécie de dança nupcial, em que se enfrentam com as cabeças erguidas. Elas vivem aos pares, o que é incomum entre as cobras. No período reprodutivo, pode haver competição entre machos pelas fêmeas. No ato do acasalamento, o casal se entrelaça e assim permanece por um bom tempo.[6]
Outra das suas características é que se trata da única serpente que realiza a postura de ovos dentro de uma espécie de ninho, que a mãe elabora arrastando ervas e pequenos ramos com a sua cauda. O ninho é dividido em dois compartimentos: o inferior abriga os ovos e o superior é ocupado pela mãe que os protegem de predadores. As duas partes são separados por folhas. São postos de 20 a 50 ovos. O calor produzido pela vegetação que compõem o ninho incuba os ovos. Pouco antes da eclosão dos ovos, a qual ocorre de 60 a 90 dias após sua postura, a mãe abandona a zona, supostamente para se subtrair à tentação de devorar as próprias crias.[1][6]
Uma pesquisa de 2021 revela que o domínio da cobra-real não é governado por apenas uma espécie; em vez disso, existem quatro espécies distintas de cobra-real. O gene mitocondrial e nuclear e a morfologia suportam o reconhecimento de quatro linhagens de evolução independente.[11]
As quatro espécies propostas são a linhagem Western Ghats no sudoeste da Índia; a linhagem indo-chinesa na Indonésia e no oeste da China; a linhagem indo-malaia que abrange a Índia e a Malásia; e a linhagem da Ilha Luzon, encontrada nas Filipinas.[12]
A cobra-rei integra a mitologia do Extremo Oriente. É usada como modelo em pequenas estátuas, joalheria e decoração. Ainda prevalece em Myanmar um costume que envolve a serpente. Uma jovem para em frente à serpente e oferece-lhe leite em uma tigela. Se a cobra avançar, ela deve beijá-la na cabeça.[6][13]
Assim como a maioria das cobras, é tímida e evita o contato com o homem. No entanto, se for encurralada, pode tornar-se bem agressiva.[6]
São mais conhecidas por serem a espécie preferida pelos encantadores de serpentes do sul da Ásia.[6]
Quanto ao seu estado de conservação, a espécie é classificada como vulnerável, devido à destruição de seu habitat, a fim de torná-lo áreas agrícolas e madeireiras. Há também a perseguição da cobra-real pelo medo, pela obtenção de carne, pele e fígado, o qual é utilizado na medicina tradicional.[6]
.jpg)
A cobra-real (Ophiophagus hannah) é uma espécie de serpente peçonhenta da família dos Elapídeos, autóctone da Ásia meridional e do sudeste asiático, que habita as planícies e florestas tropicais da Índia e da China, bem entre outras nações do sudeste asiático.
Está ameaçada pela destruição do seu habitat e encontra-se listada como vulnerável na Lista Vermelha da IUCN desde 2010. É a maior cobra peçonhenta conhecida. Cobras-reais adultas normalmente vão de 3 a 4 metros de comprimento, sendo que a maior já registrada chegou a medir 5,85 m.
Apesar de contar com o substantivo "cobra" no nome, esta espécie não pertence ao gênero Naja, mas é o único membro do gênero Ophiophagus. É carnívora e a sua dieta consiste basicamente em outros ofídios, venenosos ou não, mas não despreza lagartos, ovos e pequenos mamíferos. O nome científico Ophiophagus significa literalmente "comedora de serpentes".
Cobra regală (Ophiophagus hannah) este o specie de șerpi veninoși din familia Elapidae. Este singura specie din genul taxonomic Ophiophagus (în limba greacă înseamnând „mâncător de șerpi”, denumire îndreptățită deoarece hrana cobrei regale este compusă numai din șerpi și sopârle). Reprezentanții acestei specii sunt cei mai lungi șerpi veninoși din lume, cu o lungime de până la 5,6–5,7 m.[2]
Cobra regală este un șarpe de talie mare, el atingând în mod normal o lungime de 3 – 4 m. Atunci când s-a descoperit un exemplar care avea lungimea de 5,59 m, s-a căzut de acord că este cel mai mare șarpe veninos din lume.
Cobra regală poate fi întâlnită în regiunile cu păduri din Asia de Sud Est. Este un șarpe care trăiește pe sol. Mușcătura unei cobre regale produce de regulă moartea unui om adlut. Accidentele de mușcătura cobrei sunt însă foarte rare produse, deoarece acest șarpe nu este deosebit de agresiv și duce o viață retrasă în păduri.
Cobra regală, cu lungimea medie de 3 – 4 m, este cea mai mare specie din grupa șerpilor veninoși, exemplarele cele mai mari de aproape 6 m, fiind întâlnit în Thailanda, 4,25 m în Filipine. Coada măsoară ca. 20 % din lungimea șarpelui, în caz de atac ia poziția cu gâtul dilatat, ca în cazul cobrelor veritabile Naja. Ca și la ceilalți șerpi din familia Elapidae, capul cobrei regale este acoperit de 9 solzi mari așezați simetrici. Culoare șerpilor adulți este diferită, cu nuanțe de la brun deschis, măsliniu până la negru, animalele adulte au pe tot corpul o culoare uniformă.
Cobra regală este răspândită pe un areal întins în regiunile cu păduri tropicale, dar poate apare și pe plantațiile din Asia de Sud Est. Acest areal se întinde din sudul și estul Indiei, Indochina de sud, Indonezia, Malaezia, Myanmar până pe insulele Filipine.
Cobra regală este cunoscută ca un șarpe activ în timpul zilei. Trăiește pe sol, dar sunt unii autori ce susțin că șarpele ar fi fost văzut și în copaci și că ar fi activ și în timpul nopții. Hrana cobrei regale constă exclusiv din șopârle și șerpi. Prada, după ce a fost mușcată, este fixată până nu se mai mișcă, aceasta poate dura un timp de 10 - 30 minute. Cobra regală este ovipară (se înmulțește prin ouă), fiind singura specie cunoscută care construiește cuib, care conține între 20–40 de ouă. În India depune ouăle între lunile aprilie - iulie, în Indochina de sud s-au găsit în august un cuib construit din frunze cu 25 de ouă de cobră regală. Femela apără vehement cuibul față de dușmani, dar cu exepția apărării cuibului, șarpele este mai puțin agresiv față de om. Veninul cobrei este o neurotoxină care are doza letală DL501,2–3,5 mg /kg. greutate coprporală. Din cauza cantității mari de venin inoculat mușcătura cobrei regale este de regulă mortală. Simptomele tipice care apar sunt: tumefierea intensă a locului mușcat, care se extinde, dacă cel mușcat nu este imediat tratat, moartea survine prin asfixie, după 20 de minute, au fost semnalate și cazuri când cel mușcat a murit după 12 ore. Se cunosc până în în anul 1191, 35 de cazuri, când omul a fost mușcat de șarpe, din care 10 au fost cazuri mortale. Nu sunt date suficiente pentru a preciza gradul de periclitate în care se află cobra regală.
Cobra regală (Ophiophagus hannah) este o specie de șerpi veninoși din familia Elapidae. Este singura specie din genul taxonomic Ophiophagus (în limba greacă înseamnând „mâncător de șerpi”, denumire îndreptățită deoarece hrana cobrei regale este compusă numai din șerpi și sopârle). Reprezentanții acestei specii sunt cei mai lungi șerpi veninoși din lume, cu o lungime de până la 5,6–5,7 m.
Cobra regală este un șarpe de talie mare, el atingând în mod normal o lungime de 3 – 4 m. Atunci când s-a descoperit un exemplar care avea lungimea de 5,59 m, s-a căzut de acord că este cel mai mare șarpe veninos din lume.
Cobra regală poate fi întâlnită în regiunile cu păduri din Asia de Sud Est. Este un șarpe care trăiește pe sol. Mușcătura unei cobre regale produce de regulă moartea unui om adlut. Accidentele de mușcătura cobrei sunt însă foarte rare produse, deoarece acest șarpe nu este deosebit de agresiv și duce o viață retrasă în păduri.
Ophiophagus (po slovensky kobra alebo okuliarnik) je rod hada z čeľade koralovcovité (Elapidae), ktorý sa staršie zaraďoval pod rod Naja. Jeho jediným druhom je kobra kráľovská alebo okuliarnik kráľovský (lat. Ophiophagus hannah), ktorá dorastá do dĺžky až 5,6 m a je najdlhším jedovatým hadom na svete. Vyskytuje v južnej a juhovýchodnej Ázii.
Kobra kráľovská je štíhla s hladkými šupinami. Dorastá do dĺžky 3 až 5 m a váži okolo 6 kg. Vie dobre plávať. V zajatí sa dožíva vyše 20 rokov. Dospelé jedince majú svetlohnedú farbu, mláďaťa sú sfarbené tmavšie a majú pozdĺž chrbta bledý lem.
Kobra kráľovská žije hlboko v pralese a často sa zdržiava neďaleko vody. Stretu s človekom sa vyhýba, ale bolo zaznamenaných niekoľko prípadov uhryznutia týmto hadom. Had v ohrození vztýči prednú tretinu tela do výšky asi 1,5 metra, roztiahne úzku „kapucňu“ a vyrazí dopredu, uštipnúť sa pokúša málokedy.
Obýva južnú a Juhovýchodnú Áziu, jeho výskyt je známy z Bangladéša, Mjanmarska, Kambodže, Číny, Indie, Andamanských ostrovov, Nepálu, Singapuru, Laosu, Thajska, Vietnamu, Malajzie a Filipín.
Špecializuje sa na lov iných hadov. Ako vypovedá jej rodové meno Ophiophagus, ktoré znamená požierač hadov. Jej hlavnou potravou sú hlavne užovky, pytóny, kobry i menší príslušníci jej druhu. Zriedkavo loví aj hlodavce, jašterice a vtáky.
Samice kladú 21 – 40 vajec, zväčša do kôp odumretej vegetácie. Obaja rodičia ich strážia až do vyliahnutia mláďat. Aj keď je to pre hady netypické, kobry kráľovské sú prinajmenšom dočasne monogamné. Počas obdobia rozmnožovania sa samec a samica zdržiavajú spolu.
Rod Ophiophagus je monotypický, kobra kráľovská je jediným členom tohto rodu. Prvýkrát kobru kráľovskú vymedzil do tohto rodu nemecký zoológ Albert Günther v roku 1864.
Kobra kráľovská (Ophiophagus hannah) v ZOO Cincinnati
Ophiophagus hannah
Ophiophagus hannah
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Ophiophagus
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Ophiophagus
Ophiophagus (po slovensky kobra alebo okuliarnik) je rod hada z čeľade koralovcovité (Elapidae), ktorý sa staršie zaraďoval pod rod Naja. Jeho jediným druhom je kobra kráľovská alebo okuliarnik kráľovský (lat. Ophiophagus hannah), ktorá dorastá do dĺžky až 5,6 m a je najdlhším jedovatým hadom na svete. Vyskytuje v južnej a juhovýchodnej Ázii.
Kraljeva kobra (znanstveno ime Ophiophagus hannah) je najdaljša strupenjača na svetu, dolga od 3 do 5 metrov. Hrani se z drugimi kačami. Razmnožuje se jajcerodno, njen način življenja pa je talni.
Lahko je dolga tudi več kot 5 metrov, obvlada in ubije pa lahko tudi večje kače. Kadar je ogrožena, dvigne sprednjo tretjino telesa 1,5 m visoko, razširi vrat in napade, a redko ugrizne. Ta kača se izogiba človeka, ter živi daleč v gozdu. Je dobra plavalka, saj je vitka in ima gladke luske in se pogosto zadržuje ob vodi. Odrasle kače so rjave, mladiči pa so temnejši s svetlejšim cikcakastim vzorcem na hrbtu. V ujetništvu lahko živi več kot 20 let.
Kral kobra (Ophiophagus hannah, Naja bungarus[1] olarak da bilinir), dünyanın en uzun zehirli yılanı.Uzunluğu 6.7 metreye ve ağırlığı da 9 kilograma[2] kadar çıkabilir. Bu tür Güneydoğu Asya'dan Hindistan'a kadar çok geniş bir yaşam alanına sahiptir. Kral kobranın cins ismi olan Ophiophagus "yılan yiyici" anlamına gelir.[3] Bu yılanların diyetinde öncelikle, aralarında pitonların ve hatta kendi türünün daha küçük üyelerinin de bulunduğu, diğer yılanlar yer alır. Kral kobralar Hinduizmde yok oluşun ve yeniden oluşumun tanrısı Shiva'nın habercisi olarak görülür.
Kral kobranın zehiri nörotoksiktir (sinir zehiri) ve tek bir ısırıkta bulunan miktarı ile 20 insanı öldürebilecek güçtedir. Öldürücülük oranı %75'e kadar çıkabilir ancak ısırıkların büyük çoğunluğu öldürücü olmayan dozda zehir içerir.[4][5]
Kral kobralar Elapidae ailesine aittir ve mercan yılanı (Micrurus), dikenli yılan (Acanthophis) ve kara mamba (Dendroaspis polylepis) ile birlikte elapidae ailesinin en iyi bilinen dört türünü oluşturur.
Kral kobra iri ve güçlü bir yılandır, ortalama olarak 3.6 ile 4 m arası uzunluğa ve yaklaşık 6 kg ağırlığa ulaşır. Erkek kobralar dişilerine göre daha büyük ve daha kalındır. Güney Tayland'ın Nakhon Sritamart Dağlarında fotoğraflanmış kobra 5.6 m ile vahşi yaşamda bu alandaki rekorun sahibidir. 5,6 m den daha uzun olan yılan Londra Hayvanat Bahçesinde yaşamıştır. II. Dünya Savaşı'nın başlaması üzerine uyutulan bu yılanın boyu 5.7 m olarak ölçülmüştür.[6] Yine de türün tehdit altında olması sebebiyle kral kobraların bu uzunluklara ulaşması çok güçtür.[7]
Derisi zeytin yeşili, güneş yanığı veya siyahtır, soluk yeşil renkli şeritler vücut boyunca uzanır. Karnın alt kısmı krem veya soluk sarı renktedir ve pulları düzgündür. Endonezya'da bulunan türler daha siyah veya koyu kahverengidir ayrıca daha incedir.[8]. Çin'de bulunanlar çoğunlukla şeritlidir ve vücutları daha hantaldır.[8] Yetişkin yılanın başı oldukça büyük ve ağır görünebilir buna rağmen bütün diğer yılanlar gibi onlar çenelerini genişleterek avlarını yutabilirler. Kral kobra proteroglyph bir diş yapsına sahiptir, ağzın ön tarafında zehir kanallarının bulunduğu iki küçük zehir dişi vardır. Türün yaşam süresi yaklaşık olarak yirmi yıldır ve her sene yaklaşık otuz santimetre kadar büyüyebilir.[1][3]
Diğer yılanlarda olduğu gibi kral kobraların da havadaki kimyasal bilgiyi (koku) alan ve onu ağzın üst bölümünde bulunan Jacobson organına ileten çatallı dilleri vardır.[9] Yılan potansiyel bir yemeğin kokusunu hissettiğinde, avının yönünü belirleyebilmek için dilini hızlıca hareket ettirmeye devam eder. Yılan ayrıca keskin görme yeteneğine (kral kobralar neredeyse 100 m uzaklıktaki hareket eden bir avın yerini algılayabilir), titreşimi algılamadaki zekasına [10] ve hassasiyetine güvenir.[11] Zehirin enjekte edilmesinden sonra kral kobra avını yutmaya başlar, bu durumda zehirin etkisiyle avın sindirimi de başlamıştır.[9] Kral kobralarda sabit çene kemikleri yoktur. Bunun yerine çene kemikleri aşırı dercede esnek bağlar ile birbirlerine bağlıdır, böylece alt çene kemiklerinin birbirinden bağımsız bir şekilde hareket edebilmesine olanak sağlanır.[9] Bütün yılanlarda olduğu gibi kral kobralarda avını bütün olarak yutar. Çenesinin genişlemesi sayesinde kobra kafasından daha büyük avları kolayca yutabilir.[9]
Kral kobranın diyetinin büyük çoğunluğunu diğer yılanlar oluşturur. Diyet, piton gibi zehirli olmayan yılanları ve kraitler ve Hint kobralarının da dahil olduğu zehirli yılanları kapsar.[12][13] Yiyeceğin seyrek olduğu zamanlarda kral kobralar, kertenkeleler, kuşlar ve kemirgenler gibi küçük omurgalılarla beslenebilir.[12][13] Metabolizmalarının yavaşlığından dolayı kral kobralar büyük bir yemekten sonra aylarca avlanmadan yaşayabilir.[9][12]
Eğer bir kral kobra firavunfaresi gibi nörotoksine karşı direnç gösterebilen doğal yırtıcılardan biri ile karşılaşırsa genellikle kaçmayı dener.[14] Eğer işe yaramaz ise kaburgalarını genişletip vücudunun üst kısmını düzleştirerek kendine özgü şeklini alır ve yüksek perdede tıslama sesi çıkarır, bazen ağzı kapalıyken saldırma numarası yapar. Bu gayretler genellikle işe yarar, özellikle kral kobranın diğer avlara oranla çok daha tehlikeli olduğu anlaşıldığında.
Bütün yılanlar gibi kral kobraların da derileri değişir. Deri değişimi yetişkinler için yılda altı kere yavrular için de ayda bir kere tekrarlanır. Derinin soyulmaya başlaması için kral kobralar pürüzlü yüzeylerde sürünerek değişim sürecini hızlandırırlar ayrıca eski kaşıntılı derini ayrılabilmesi için bol miktarda su içerler. Deri dökümü yılanın göz çevresini de kapsar bu durumda kral kobralar yaklaşık on gün yarı kör bir halde bulunur. Bu deri dökümüne rağmen yılanın pul sayısı ve onların düzeni bütün yaşam boyunca hep aynı kalır.
Kral kobra zehirinin büyük bölümü proteinlerden ve polipeptitlerden oluşur. Zehir hayvanın gözlerinin hemen arkasında bulunan tükürük bezlerinde (diğer zehirli sürüngenlerde de olduğu gibi) oluşturulur. Yılan avını ısırdığında 8–10 mm olan dişleri ile yaradan içeri zehir enjekte eder. Kral kobranın zehiri Hint kobrası gibi bazı diğer zehirli yılanlara göre daha az toksiktir, buna rağmen büyüklüğü sayesinde diğerler yılanların büyük bölümüne oranla daha fazla zehir enjekte edebilir.[15][16] Bir kral kobranın sebep olduğu ısırık büyük bir asya filini eğer gövdesinden ısırılmış ise üç saat içinde öldürebilir.[17][18]
Kral kobranın zehiri öncelikli olarak nörotoksiktir, böylelikle kurbanın merkezi sinir sistemine saldırır ve çabucak şiddetli bir acıya, bulanık görüş, vertigo, uyku hali ve felce sebep olur.[15] İlerleyen dakikalarda, kardiyovasküler çöküş meydana gelir ve kurban komaya girer. Sonrasında solunum yetmezliği ile birlikte ölüm meydana gelir. Özellikle kral kobra ısırıklarına müdahale edebilebilmesi için yapılmış iki çeşit panzehir vardır. Bunlardan birini Tayland Kızılhaç'ı bir diğerini Hindistan Merkezi Araştırma Enstitüsü imal eder, ancak her iki panzehir de düşük sayılarda üretildiği için geniş ölçüde yeterli değildir.[19]
Korkunç şöhretlerine ve ölümcül ısırıklarına rağmen kral kobralar çekingen ve kapalı hayvanlardır, insanlarla karşılaşmaktan mümkün olabildiğince kaçınırlar.[13] Bu tür içinde Naja kaouthia, Russell engereği (Daboia russelii), pama (Bungarus fasciatus)[20] gibi kral kobradan çok daha ölümcül ısırıklara sebep olan yılanlar bulunur.[21]
Myanmar'da kral kobralar sıklıkla kadın yılan oynatıcıları tarfından kullanılır.[13] Oynatıcılar genellikle içinde yılan zehrinin de bulunduğu mürekkeple üç piktogramlı dövme yaptırırlar (bu batıl inanca göre dövme oynatıcıyı yılana karşı korur). Gösterinin sonunda oynatıcı yılanı başının üstünden öper.[13]
Kral kobra yaklaşık olarak dört yaşına geldiğinde üremeye başlar.[3] Çiftleşme mevsimi Ocak ayıdır. Erkek kral kobralar, birbirleriyle güreşerek dik bir şekilde durmaya çalışırlar.[16] Diğerinin başını yerde tutmayı başaran yılan bu törensel savaşın galibi olur. Bu mücadelenin maksadı çiftleşme ve bölgesel hakların egemenliğine sahip olmaktır.[16] Kral kobralar her yıl çiftleşir. Erkek yılan vücudunu dişinin üzerinde kaydırıp onu cinsel birleşme için ayartır. Dişi yılan spermleri depolayabilir, bu durumda iki üç sene boyunca yeniden çiftleşmesi gerekmez.
Yumurtlamadan önce dişi, dalları, dökülmüş yaprakları ve benzer bitkileri bir araya getirerek yumurtaları için bir yuva inşa eder. Kral kobra bilindiği kadarıyla yuva yapan tek yılandır.[9][12][15][16] Sonuçta yuva basit bir küme veya alt bölümünde dişi ve elli yumurtanın yer aldığı ve üst bölümde yığının yer aldığı ayrıntılı iki sıralı bir yapıdan oluşabilir.[9] Dişi kuluçka dönemi boyunca 60, 80 gün kadar yuva üzerinde kalır, erkek de yavrular ortaya çıkıncaya kadar yuva etrafında kalmaya devam eder. Yeni doğmuş yavrular 45, 50 cm uzunluğundadır ve siyah, beyaz şeritlere sahip olur.[9][12]. Yavruların zehirleri erişkin bir kobranınki kadar güçlüdür.[3]
.jpg)
.jpg)
|erişimtarihi= (yardım) |erişim-tarihi= kullanmak için |url= gerekiyor (yardım) |coauthors= görmezden gelindi (yardım) |coauthors= görmezden gelindi (yardım) |year= / |date= mismatch (yardım) Kral kobra (Ophiophagus hannah, Naja bungarus olarak da bilinir), dünyanın en uzun zehirli yılanı.Uzunluğu 6.7 metreye ve ağırlığı da 9 kilograma kadar çıkabilir. Bu tür Güneydoğu Asya'dan Hindistan'a kadar çok geniş bir yaşam alanına sahiptir. Kral kobranın cins ismi olan Ophiophagus "yılan yiyici" anlamına gelir. Bu yılanların diyetinde öncelikle, aralarında pitonların ve hatta kendi türünün daha küçük üyelerinin de bulunduğu, diğer yılanlar yer alır. Kral kobralar Hinduizmde yok oluşun ve yeniden oluşumun tanrısı Shiva'nın habercisi olarak görülür.
Kral kobranın zehiri nörotoksiktir (sinir zehiri) ve tek bir ısırıkta bulunan miktarı ile 20 insanı öldürebilecek güçtedir. Öldürücülük oranı %75'e kadar çıkabilir ancak ısırıkların büyük çoğunluğu öldürücü olmayan dozda zehir içerir.
Kral kobralar Elapidae ailesine aittir ve mercan yılanı (Micrurus), dikenli yılan (Acanthophis) ve kara mamba (Dendroaspis polylepis) ile birlikte elapidae ailesinin en iyi bilinen dört türünü oluşturur.
Rắn hổ mang chúa (danh pháp hai phần: Ophiophagus hannah) là loài rắn thuộc họ Elapidae (họ Rắn hổ) phân bố chủ yếu trong các vùng rừng nhiệt đới trải dài từ Ấn Độ đến Đông Nam Á. Đây là loài rắn độc dài nhất thế giới, với chiều dài tối đa ghi nhận được trong tự nhiên là khoảng 7 m.[2]
Mặc dù danh từ "rắn hổ mang" nằm trong tên gọi thông thường của loài rắn này nhưng chúng không thuộc chi Naja (chi rắn hổ mang thật sự). Đây là loài duy nhất thuộc chi Ophiophagus.[2] Con mồi của rắn hổ mang chúa chủ yếu là những loài rắn khác, thậm chí loài rắn này còn ăn thịt đồng loại. Khi con mồi chủ yếu khan hiếm, rắn hổ mang chúa sẽ ăn một vài loài nhỏ có xương sống như thằn lằn, gặm nhấm.[3][4]
Rắn hổ mang chúa được đánh giá là loài nguy hiểm và đáng sợ trong phạm vi sinh sống của chúng,[5][6][7] mặc dù loài rắn này không chủ động tấn công con người.[5] Rắn hổ mang chúa được tôn sùng trong nhiều tín ngưỡng văn hóa khác nhau, đặc biệt trong nền văn hóa Hindu giáo ở tiểu lục địa Ấn Độ.[8]
Chiều dài trung bình của rắn trưởng thành đạt khoảng 3 đến 4 m (9,8 đến 13,1 ft), còn cân nặng trung bình khoảng 6 kg (13 lb). Trong lịch sử, mẫu vật dài nhất được biết đến lưu giữ tại sở thú London, phát triển chiều dài quanh khoảng 5,6 đến 5,7 m (18 đến 19 ft) trước khi chết nhân đạo do đúng thời điểm bùng nổ ra Chiến tranh thế giới thứ hai. Vào năm 1951, mẫu vật hoang dã nặng nhất được Câu lạc bộ hoàng gia quốc đảo Singapore bắt giữ, có cân nặng 12 kg (26 lb) và chiều dài 4,8 m (15,7 ft). Đến năm 1972, một mẫu vật nuôi nhốt khác thậm chí nặng hơn được lưu giữ tại công viên động vật học New York, đo lường cân nặng 12,7 kg (28 lb) và chiều dài 4,4 m (14,4 ft).[9] Theo số liệu được ghi nhận tại dãy núi Ghats tây ở Ấn Độ, cá thể rắn hổ mang chúa đạt chiều dài tối đa trong tự nhiên là khoảng 7 m (23 ft), cá thể rắn có cân nặng lớn nhất lên đến 35 kg (77 lb).[10][11] Rắn hổ mang chúa là loài dị hình giới tính về mặt kích thước, con đực đạt kích thước lớn hơn so với con cái.[12][13] Chiều dài và khối lượng của loài rắn này phụ thuộc vào môi trường sống cùng một vài yếu tố khác. Mặc dù có kích thước to lớn, rắn hổ mang chúa rất nhanh nhẹn và linh hoạt.[14] Một số loài rắn độc khác, chẳng hạn như rắn chuông lưng đốm thoi miền đông và rắn hổ lục Gaboon, thường có chiều dài ngắn hơn nhiều nhưng cơ thể to hơn, có khối lượng trung bình ngang ngửa với hổ mang chúa.
Tùy theo môi trường sinh sống mà da rắn hổ mang chúa có màu sắc khác nhau,[15] thông thường rắn sống nơi nhiều ánh sáng, vùng sông suối, ao hồ có da sáng màu; còn rắn sống nơi ít ánh sáng, vùng rừng sâu, núi cao, hang động có da tối màu.[16] Da ở phần đầu và lưng có màu sắc biến thiên theo môi trường sống,[12][13] phạm vi màu sắc từ đen chì, rám nắng, ôliu nâu đến xám nâu, trắng xám.[17] Các vạch kẻ màu trắng hoặc vàng mờ nhạt chạy dọc theo chiều dài cơ thể.[18] Phần bụng có màu kem hoặc vàng nhạt, vảy mịn.[17] Phần cổ có màu vàng sáng hoặc màu kem.[7][19]
Chu kỳ lột da của rắn hổ mang chúa trưởng thành khoảng 4 - 6 lần trong năm, còn rắn con lột da mỗi tháng. Dấu hiệu đầu tiên báo hiệu rắn chuẩn bị bước vào thời kỳ lột da là đôi mắt. Đôi mắt không còn trong suốt mà biến thành màu sữa đục. Đến khi đôi mắt trong trở lại là rắn bắt đầu lột xác. Rắn chà xát cơ thể mình vào bề mặt, góc cạnh thô ráp; chúng cần khoảng 10 ngày để lột bỏ hết lớp da cũ.[16] Một làn da nhạy cảm mới xuất hiện ngay sau khi chúng lột bỏ lớp da cũ. Đây là những khoảng thời gian nhạy cảm nhất đối với loài rắn này. Do da còn non yếu nên rắn không đi săn mồi, nhất là những con mồi có khả năng chống trả cao. Thông thường, khi sống gần khu dân cư, đến thời kỳ lột da, rắn hổ mang chúa sẽ tìm đến khu dân cư (nhất là nhà bếp), tìm nơi trú ẩn tốt, không chỉ vì thức ăn mà còn muốn được sưởi ấm. Do đó, người dân rất dễ gặp nguy hiểm nếu tiếp xúc với rắn và rắn cắn trả lại theo phản xạ tự vệ.[20]
Rắn con còn nhỏ có lớp da đen tuyền và những vạch kẻ hẹp hình chữ V màu vàng hoặc trắng[7] (có thể bị nhầm lẫn với loài rắn cạp nong, nhưng dễ dàng xác định nhờ vùng mang cổ khá rộng của loài). Những vạch kẻ này thường mờ dần theo tuổi tác, có thể biến mất hoàn toàn, mặc dù vậy đa số rắn trưởng thành vẫn phô bày những vạch kẻ này trên da suốt đời.[19]
Vảy rắn bao phủ toàn bộ cơ thể, cấu tạo từ keratin.[16] Vảy lưng dọc theo trung tâm cơ thể rắn gồm khoảng 15 hàng. Con đực có 235 đến 250 vảy bụng, trong khi con cái có 239 đến 265 vảy. Vảy đuôi đơn lẻ hoặc ghép cặp trong mỗi hàng, khoảng 83 đến 96 ở con đực và 77 đến 98 ở con cái.[14] Số lượng và sự sắp xếp của vảy hầu như không có gì thay đổi sau mỗi lần thay da. Vảy trên lưng nhỏ và tròn, còn vảy dưới bụng dài, rộng, căng ra toàn bộ chiều rộng bụng rắn và xếp thành một cột duy nhất theo chiều hướng xuống.[2][14][16]
Rắn trưởng thành có phần đầu khá to lớn và đồ sộ, mặc dù giống như tất cả các loài rắn khác, loài rẳn này có thể mở rộng quay hàm nuốt mồi lớn nhờ hai xương khớp nối lỏng lẻo nhau tại hàm dưới.[16] Với cấu trúc bộ răng proteroglyph, nghĩa là sở hữu cặp răng nanh ngắn cố định tại hàm trên, phía trước miệng kèm theo hệ thống tiết nọc độc vào con mồi.[2][5]
Giống như các loài rắn hổ mang khác, rắn hổ mang chúa có khả năng phồng mang, bành rộng phần cổ ra do nếp gấp của lớp da lỏng lẻo hai bên cổ.[16] Rắn phồng mang rộng ra khi gặp nguy hiểm hoặc bị kích động, xương sườn kéo dài, mở rộng vùng da ra bên ngoài cổ, tạo thành hình dạng như mui xe phía trước cơ thể. Với cách này, rắn hổ mang chúa sẽ ngụy trang thân hình của mình to hơn bình thường rất nhiều, giúp rắn uy hiếp kẻ thù.[12]
Tuy nhiên, phần mang cổ của rắn hổ mang chúa hẹp hơn và dài hơn so với các loài rắn hổ mang khác.[5][16]
Rắn hổ mang chúa sở hữu đôi mắt đen tròn sáng[16] và mi mắt trong suốt; có nghĩa là rắn hổ mang chúa không bao giờ chớp mắt, rất hữu dụng khi săn mồi. Khi bị trầy xước, lớp mi này nhanh chóng bong tróc và được thay thế bằng một lớp khác.
Rắn hổ mang chúa hoang dã có tuổi thọ trung bình khoảng 20 năm.[21] Tuổi thọ tối đa ước lượng được 30 năm.[11]
Ophiophagus hannah thuộc về chi Ophiophagus đơn diện, họ Elapidae (họ rắn hổ). Trong khi hầu hết những loài rắn hổ mang khác là thành viên thuộc chi Naja. Loài này được phân biệt với các loài hổ mang khác dựa theo kích thước và mang cổ. Rắn hổ mang chúa thường lớn hơn so với các loài hổ mang khác, và các vạch sọc trên cổ có hình chữ V thay vì hình dạng mắt kép hoặc đơn thường thấy trên hầu hết các loài rắn hổ mang châu Á khác. Hơn nữa, rắn hổ mang chúa có mang cổ hẹp hơn và dài hơn.[5] Một phương pháp hết sức rõ ràng để nhận dạng, nhìn thấy rõ trên đầu, là sự hiện diện của một cặp vảy lớn được gọi là xương chẩm, nằm ở mặt sau đỉnh đầu. Đây là cách sắp xếp chín mảng xương dẹt phía sau, đặc trưng của họ Rắn nước và họ Rắn hổ, và là vẻ độc đáo của loài rắn hổ mang chúa. Loài rắn này được nhà sinh vật học người Đan Mạch Theodore Edward Cantor miêu tả lần đầu vào năm 1836.[2]
Rắn hổ mang chúa phân bố tại tiểu lục địa Ấn Độ, Đông Nam Á, và các khu vực phía nam của Đông Á (nơi mà không phổ biến). Rắn hổ mang chúa được tìm thấy ở các nước Bangladesh, Bhutan, Myanmar, Campuchia, Trung Quốc, Ấn Độ, Indonesia, Lào, Nepal, Philippines, Singapore, Thái Lan và Việt Nam.[1]
Rắn sinh sống tại sinh cảnh rừng rậm cao nguyên,[2][22] hay rừng mưa, đồng cỏ, đồng bằng.[12] Khu vực ưa thích rải rác hồ nước hoặc dòng suối. Rắn còn sống tại rừng nhiệt đới ẩm, rừng tre hoặc đầm lầy mọc cây đước,[16] hay những môi trường khác rậm rạp cây bụi và mưa nhiều. Khoảng từ 2000 m so với mực nước biển.[23]
Rắn hổ mang chúa, giống như những loài rắn khác, tiếp nhận tín hiệu hóa học thông qua chiếc lưỡi chẻ đôi, đánh hơi (cảm thụ các phân tử mùi hương trong không khí) bằng các tế bào cảm giác trên lưỡi, rắn đưa đầu lưỡi chạm vào cơ quan thụ cảm giác quan (còn gọi là cơ quan Jacobson) nằm trên vòm họng để truyền các thông tin nhận được đến não bộ.[2][13] Giác quan này cũng giống như khứu giác con người. Khi mùi vị con mồi được rắn phát hiện, co giật nhẹ ở lưỡi để nhận biết vị trí con mồi (các nhánh song song của lưỡi phát ra âm thanh); rắn cũng sử dụng thị giác quan sát (rắn có thể phát hiện con mồi di chuyển cách nó 100 m (330 feet)), một cách linh hoạt[15] và nhạy cảm với rung động mặt đất nhằm theo dõi con mồi. Mặc dù rắn không có tai ngoài, nhưng chúng "nghe" bằng cách cảm nhận rung động sóng âm qua da, cộng hưởng xuyên qua hộp sọ, truyền đến xương vuông (cạnh bên xương tai), sau đó truyền vào màng nhĩ bên trong.[16]
Rắn hổ mang chúa có khả năng khống chế lượng chất độc khi cắn con mồi. Loài rắn này tiết ra chất độc và chứa trong 1 túi cơ của tuyến nọc nằm ở vòm họng. Túi cơ này sẽ co bóp đưa nọc độc đến răng nanh khi chúng tấn công con mồi. Trong nọc độc của rắn hổ mang có độc tố tác động đến hệ thần kinh, làm cho con mồi bị tê liệt thần kinh và hôn mê. Trong một số trường hợp loài rắn này không phóng ra nọc độc khi cắn.
Sau khi cắn vào con mồi, rắn sẽ bắt đầu nuốt con mồi đang giãy giụa trong khi nọc độc bắt đầu quá trình tiêu hóa mồi. Rắn hổ mang chúa, giống như tất cả các loài rắn, có quay hàm linh hoạt. Bộ xương hàm được kết nối bởi các dây chằng mềm dẻo như dây cao su, cho phép xương hàm dưới di chuyển độc lập. Điều này cho phép rắn nuốt cả con mồi của nó, cũng như cho phép rắn nuốt con mồi lớn hơn nhiều so với phần đầu.[2][13]
Rắn hổ mang chúa sống trên mặt đất, nhưng leo cây và bơi lội rất giỏi.[13] Tuy thân hình to lớn nhưng tốc độ di chuyển của rắn hổ mang chúa khá nhanh. Rắn có thể săn mồi suốt cả ngày, hiếm khi bắt gặp chúng vào ban đêm trong khi hầu hết những loài rắn hổ mang khác (thuộc chi Naja) hoạt động về đêm.[7] Ngành bò sát học phân loại rắn hổ mang chúa là động vật hoạt động ban ngày.[2][3]
Loài này thuộc chi Ophiophagus, một từ ngữ khởi nguồn trong tiếng Hy Lạp cổ có nghĩa là "loài vật ăn thịt rắn". Đúng như vậy, con mồi của rắn hổ mang chúa chủ yếu là những loài rắn khác, bao gồm rắn săn chuột, trăn nhỏ và thậm chí nhiều loài rắn độc khác ví dụ như những thành viên khác nhau thuộc chi Naja (chi rắn hổ mang thật sự), và chi Bungarus (chi rắn cạp nia).[3][4] Khi thức ăn khan hiếm, chúng cũng có thể ăn các loài có xương sống nhỏ khác, chẳng hạn thằn lằn, chim và gặm nhấm. Trong một số trường hợp, rắn hổ mang chúa có thể "siết chặt" con mồi, ví dụ chim hay động vật gặm nhấm lớn, sử dụng cơ thể bắp thịt của chúng, mặc dù những trường hợp này không phổ biến.[2][4] Sau bữa ăn lớn, con rắn có thể sống trong nhiều tháng mà không cần săn mồi nhờ có một tỷ lệ trao đổi chất chậm chạp trong cơ thể.[2][12][13] Thức ăn phổ biến nhất của rắn hổ mang chúa là rắn săn chuột; hành trình đuổi bắt mồi thường đưa rắn hổ mang chúa đến gần khu dân cư.
Khi gặp nguy hiểm, rắn hổ mang chúa sẽ cố gắng trốn thoát nhanh chóng và tránh đối đầu.[18] Tuy nhiên, nếu tiếp tục bị khiêu khích, rắn hổ mang chúa trở nên rất hung dữ.[7][21]
Khi đối mặt, rắn hổ mang chúa sẽ nâng phần trước (thường là 1/3) cơ thể lên (khoảng 1,5 m) và nhìn thẳng vào mắt đối thủ, phồng mang rộng, lộ rõ cặp răng nanh và huýt lên ầm ĩ.[5][21][24] Rắn hổ chúa có thể dễ dàng bị kích động do đối tượng tiếp cận gần hay chuyển động đột ngột. Khi nâng cơ thể lên cao, rắn hổ mang chúa vẫn có thể di chuyển nhanh về phía trước để tấn công dù ở khoảng cách xa[21] và đối phương có thể đánh giá sai phạm vi an toàn. Rắn hổ mang chúa có khả năng cắn nhiều vết trong một lần tấn công duy nhất[6] nhưng rắn trưởng thành biết cách cắn và giữ chặt. Đó là cách thức phòng vệ của loài rắn này khi sống tại vùng rừng ít dân cư và rừng nhiệt đới rậm rạp.[5][21] Do đó nạn nhân bị hổ mang chúa cắn thường là người thôi miên rắn.[5]
Một số nhà khoa học tin rằng tính khí hung hãn của loài này đã được phóng đại mức. Hầu hết chạm trán tại chỗ trong cuộc sống với rắn hổ chúa hoang dã, con rắn xuất hiện tính khí khá điềm tĩnh, chúng thường kết thúc bị giết hoặc khuất phục do bất kỳ những kích động thần kinh khó. Nhiều ủng hộ quan điểm cho rằng rắn hổ mang chúa hoang dã thường có tính khí ôn hòa, mặc dù chúng thường xuất hiện tại khu vực nhà cửa san sát hay bị tác động, nhưng rắn rất giỏi tránh con người. Nhà sinh vật học Michael Wilmer Forbes Tweedie cảm nhận rằng "khái niệm này được dựa trên xu hướng chung nhằm làm lắng dịu tất cả thuộc tính của loài rắn mà ít quan tâm đến sự thật về chúng. Phản ánh tại một thời điểm cho thấy rằng điều này phải được như vậy, đối với loài rắn hổ chúa không phải hiếm, thậm chí trong khu vực dân cư, có ý thức hay vô thức, người dân phải chạm trán rắn hổ mang chúa khá thường xuyên. Nếu con rắn thực sự thường xuyên hung hăng, kết quả rắn cắn người hay xảy ra, do đó cực kỳ hiếm rắn hung hăng".[25][26]
Nếu rắn hổ chúa gặp một kẻ thù tự nhiên, ví dụ như chồn mangut, loài chồn có khả năng kháng nọc độc thần kinh, rắn thường cố gắng lẫn trốn.[27] Nếu không thể làm như vậy, chúng sẽ phồng mang và phát ra một tiếng huýt, đôi khi giả vờ ngậm chặt miệng. Những nỗ lực này thường chứng minh rất hiệu quả, đặc biệt đối với kẻ thù nguy hiểm hơn nhiều so với loài chồn, ví dụ như các loài động vật có vú nhỏ có thể giết rắn một cách dễ dàng.
Một cách phòng vệ an toàn khi con người tình cờ gặp rắn hổ mang chúa là từ từ tháo bỏ áo sơ mi hoặc mũ và quăng nó xuống đất trong khi đang đi lùi về phía sau.[28]
Tiếng huýt của rắn hổ mang chúa có cường độ thấp hơn nhiều so với nhiều loài rắn khác. Nhiều người cho rằng âm thanh mình nghe được từ rắn hổ mang chúa giống như một "tiếng gầm" hơn là một tiếng huýt.[29] Trong khi tiếng huýt của hầu hết các loài rắn có tần số khoảng từ 3.000 đến 13.000 Hz với tần số vượt trội gần 7.500 Hz, tiếng gầm gừ của rắn hổ mang chúa có tần số khoảng dưới 2500 Hz, với tần số vượt trội gần 600 Hz, thấp hơn nhiều so với tần số giọng nói người. So sánh hình thái phân tích giải phẫu học đã dẫn đến một phát hiện rằng túi thừa khí quản có chức năng cộng hưởng tần số thấp trong tiếng gầm của rắn và con mồi, loài rắn chuột vùng rừng ngập mặn, cả hai đều có thể phát ra tiếng gầm gừ tương tự như nhau.[29]
Rắn hổ mang chúa giao phối vào khoảng tháng 1-3. Khi di chuyển trong rừng, rắn cái tiết ra chất pheromone. Đây là cách chúng để lại mùi cơ thể thu hút rắn đực tìm đến giao phối.[12][16] Nếu nhiều con rắn đực cùng xuất hiện chúng sẽ vật lộn hay cố xô đẩy đối thủ tranh bạn tình. Khi gặp được rắn cái, việc đầu tiên của rắn đực là tán tỉnh và dò xét phản ứng của đối phương.[13] Hầu hết rắn cái đều có thói quen đề phòng những con rắn đực lớn. Rắn đực thường ngửi vào thân rắn cái để dò xét, biểu lộ ý muốn, nhằm đảm bảo an toàn. Rắn đực thường xoa đầu mình vào thân rắn cái. Nếu rắn cái có biểu hiện dè đặt giao phối thì rắn đực sẽ húc hoặc đẩy nhẹ vào thân rắn cái.[12] Sau khi rắn cái ưng thuận thì cả hai sẽ bước vào quá trình giao phối. Hai con rắn quấn cơ thể vào nhau theo hình xoắn dây. Rắn cái ngẩng cao cái đầu trong khi rắn đực tiến hành giao phối. Hoạt động này thường kéo dài khoảng vài giờ.[13][29]
Sau khi giao phối được 1 tháng, rắn cái chuẩn bị một chiếc tổ và đẻ trứng vào khoảng tháng 4-5. Chiếc tổ gồm 2 hốc, hốc thấp bên dưới dùng để chứa trứng. Cành lá mục và mảnh vụn được sử dụng để đắp tổ gò đất. Rắn cái thường đẻ khoảng 20 đến 50 trứng vào gò tổ, hoạt động như một chiếc lò ấp trứng. Hốc cao bên trên là nơi rắn cái cư trú, bảo vệ trứng. Đây là dạng tổ trứng phức tạp duy nhất ở loài rắn, một dấu hiệu cho biết rắn hổ mang chúa là một trong những loài rắn thông minh nhất.[12][16][29] Rắn cái lưu lại trong tổ cho đến lúc trứng nở, kiên trì bảo vệ gò đất, canh gác đề phòng bất kỳ con vật lớn nào đe dọa tiến đến gần, trong khoảng 60 đến 90 ngày.[24] Bên trong gò, những quả trứng được ấp ở nhiệt độ ổn định khoảng 28 °C (82 °F), được ủ bằng sức nóng của thảm lá mục. Ngay trước khi trứng nở, bản năng thúc đẩy rắn cái rời khỏi tổ săn mồi, chấm dứt mọi quan hệ với rắn con.[7][21][29] Sau một mùa giao phối, rắn cái có thể tích trữ tinh trùng rắn đực trong vài năm, sử dụng như kho lưu trữ để thụ thai cho chính nó vào mùa sau, mặc dù vậy hiện tượng này không phổ biến.[13][16]
Rắn non khi mới nở dài trung bình khoảng 45 đến 55 cm (18–22 in), có đầy đủ tuyến nọc độc như rắn trưởng thành. Da rắn con có các vạch màu sáng, nhưng những vạch màu sẽ nhạt dần hoặc biến mất khi chúng trưởng thành. Rắn con thường cảnh giác và dễ bị kích thích, chúng sẽ rất hung dữ nếu bị quấy rầy.[5]
Nọc độc của rắn hổ mang chúa chủ yếu thuộc nhóm neurotoxin (độc tố thần kinh), được biết như haditoxin[30] và một vài hợp chất khác.[3][31] Độc tính LD50 nghiên cứu trên chuột biến thiên từ 1,31 mg / kg tại tĩnh mạch[32] và 1,644 mg / kg tại phúc mạc[32] đến 1,7-1,93 mg / kg dưới da.[33][34][35]
Rắn hổ mang chúa có khả năng giáng một vết cắn tử vong và nạn nhân bị tiêm vào thân một lượng lớn nọc độc với liều khoảng 200 đến 500 mg[5][36][37] hoặc thậm chí lên đến 7 ml.[21] Engelmann và Obst (1981) liệt kê liều lượng nọc độc trung bình khoảng 420 mg (trọng lượng thô).[34] Theo đó, một lượng lớn chất kháng nọc độc có thể đủ để đảo ngược sự tiến triển triệu chứng trúng độc khi bị rắn cắn.[6] Nọc độc tấn công hệ thần kinh trung ương của nạn nhân, dẫn đến đau nhức, mờ mắt, chóng mặt, buồn ngủ, và cuối cùng tê liệt. Nếu tình trạng nghiêm trọng, chất độc tiến đến hệ tuần hoàn, nạn nhân rơi vào trạng thái hôn mê. Tử vong nhanh chóng do bị suy hô hấp. Hơn nữa, nạn nhân còn có thể suy thận theo một vài quan sát vết cắn thí nghiệm mặc dù khả năng này không phổ biến.[38] Vết cắn của rắn hổ mang chúa có thể dẫn đến tử vong nhanh chóng[5][6] chỉ sau 30 phút.[6][39] Độc rắn hổ chúa thậm chí được ghi nhận có khả năng giết chết một con voi trưởng thành trong vòng vài giờ.[40] Theo ước tính, lượng nọc độc tiết ra trong một vết cắn có khả năng gây tử vong cho khoảng 20 – 30 người trưởng thành nếu không được chữa trị.[21]
Có hai loại huyết thanh kháng độc được dùng điều trị rắn cắn. Hội Chữ thập đỏ Thái Lan sản xuất một loại, Viện nghiên cứu trung ương Ấn Độ sản xuất loại còn lại. Tuy nhiên, cả hai được dùng với số lượng nhỏ, trong lúc sẵn có đặt hàng, vẫn không được tích trữ nhiều.[41] Ohanin, một thành phần protein của nọc độc, gây ra hội chứng di động dưới và nhạy đau quá mức ở động vật có vú.[42] Các thành phần khác có cardiotoxic (gây suy tim)[43] cùng cytotoxic (hủy hoại tế bào) và neurotoxic (hủy hoại thần kinh).[44] Tại Thái Lan, hỗn hợp pha chế gồm alcohol và rễ củ nghệ dùng để ăn, được chứng minh lâm sàng có khả năng phục hồi cơ thể mạnh mẽ, chống lại nọc rắn hổ mang chúa và độc tố thần kinh của những loài rắn khác.[45] Phương pháp điều trị thích hợp và trực tiếp sẽ rất quan trọng để tránh tử vong. Tiền lệ thành công được ghi nhận là một nạn nhân hồi phục và xuất viện sau 10 ngày nhờ điều trị bằng huyết thanh chính xác và chăm bệnh nội trú.[39]
Trường hợp bị loài rắn này cắn khá hiếm và hầu hết nạn nhân khống chế được con rắn.[5] Không phải tất cả vết cắn đều chứa độc nhưng thường được xem là có tầm quan trọng y tế.[46] Tỷ lệ tử vong lâm sàng biến đổi giữa các vùng miền và phụ thuộc vào nhiều yếu tố, chẳng hạn tiến bộ của y tế địa phương. Một cuộc khảo sát tại Thái Lan báo cáo có 10 ca tử vong trên tổng số 35 nạn nhân bị rắn hổ mang chúa cắn, tỷ lệ tử vong đặt ra (28%) cao hơn so với các loài rắn hổ mang khác.[47] Một báo cáo rà soát 6 năm được công bố của Bệnh viện Nam Ấn Độ cho biết 2/3 số nạn nhân bị rắn hổ mang chúa cắn được phân vào loại "nghiêm trọng", mặc dù cuối cùng không tử vong do điều trị y tế thích hợp.[38] Ban nghiên cứu độc tố lâm sàng tại Đại học Adelaide chỉ ra tỷ lệ tử vong do rắn hổ mang chúa cắn khi không được điều trị khoảng 50 - 60%, có nghĩa khoảng một nửa vết cắn không gây tử vong do nọc độc.[33]
Trong lịch sử, rắn hổ mang chúa được tôn trọng hoặc thậm chí tôn sùng do tín ngưỡng văn hóa bản địa trong phạm vi sinh sống của loài. Tuy nhiên, ngày nay số lượng rắn hổ mang chúa sụt giảm đáng kể tại nhiều nơi phân bố. Do con người phá rừng khai thác gỗ, lấy đất canh tác hay mở rộng đất định cư. Rắn hổ mang chúa cũng bị săn bắt lấy thịt, da, mật hoặc nọc độc phục vụ cho y học cổ truyền Trung Quốc.[29] Loài này còn bị săn bắt trái phép với mục đích buôn lậu động vật quốc tế.[1][48]
Loài rắn này được liệt kê tại phụ lục II trong Công ước CITES.[23]
Tại Ấn Độ, rắn hổ mang chúa được bảo vệ tại mục II của Luật bảo vệ động vật hoang dã (1972) (đã sửa đổi) và ai giết rắn hổ mang chúa sẽ bị phạt tù đến 6 năm.[12][49] Tại phía tây nam Ấn Độ, vùng đất Ghats tây rộng mênh mông, bao quanh dãy núi chạy dọc bờ biển. Vùng đất này rộng đến 16.000 km2, được UNESCO công nhận là di sản thiên nhiên thế giới. Đây là vùng đất cực kỳ đa dạng sinh học. Ghats tây là nơi ẩm ướt nhất hành tinh. 40% lượng nước của Ấn Độ được cung cấp cho sông, suối bắt nguồn từ Ghats tây. Hiện Ghats tây là nơi mà số lượng loài rắn hổ mang chúa còn nhiều nhất thế giới. Nhiều khu bảo tồn rắn hổ chúa được quy hoạch tại đây để bảo tồn loài rắn này. Những nỗ lực quan trọng nhất để bảo tồn loài này được thiết lập tại Trạm nghiên cứu rừng mưa Agumbe. Được thành lập do nhà nghiên cứu bò sát Rom Whitaker và tài trợ bởi quỹ "Whitley Fund for Nature", trạm hoạt động thúc đẩy bảo tồn rừng nhiệt đới khu vực, sử dụng rắn hổ mang chúa là loài biểu trưng. Trạm cung cấp cơ sở cho nghiên cứu sinh học loài này, thông tin hoạt động bảo tồn, liên quan đến sự tham gia của những tổ chức phi chính phủ địa phương, cũng như chương trình giáo dục tại trường học địa phương.[29][48] Việc bảo tồn rắn ở đây rất thuận lợi, bởi người dân bản địa rất tôn trọng rắn hổ mang chúa, xem chúng như thần linh, không bao giờ giết loài rắn này. Môi trường sống phù hợp, được bảo vệ nghiêm ngặt, nên rắn hổ mang chúa tại Ghats tây có điều kiện phát triển rất tốt, đạt kích thước cực đại. Chúng sống được đến 30 năm và không bao giờ ngừng phát triển. Các nhà khoa học nghiên cứu về rắn hổ mang chúa từ khắp thế giới đã đến vùng đất này và ghi nhận rắn ở đây có thể đạt kích cỡ dài 7m, nặng đến 35 kg.[50][10]
Tại miền nam Việt Nam, theo một số nguồn báo chí thì rắn hổ mây là tên gọi khác của loài rắn này, bởi vì tuy thân hình to lớn, đồ sộ nhưng rắn di chuyển nhanh như mây gặp gió.[51] Rắn hổ mang chúa được cho là một món ăn có nhiều giá trị dinh dưỡng và bị săn bắn khá nhiều trong tự nhiên. Đây là loài bị đe dọa tuyệt chủng ở mức nguy cấp, quý hiếm nhóm IB quy định tại Nghị định 32/2006 của Chính phủ, hiện còn rất ít ngoài tự nhiên do bị săn bắt và buôn bán trái phép.[52]
Tại Myanmar, rắn hổ mang chúa thường được thôi miên bởi các nữ nghệ nhân múa rắn.[4] Thành viên của tộc người Pakkoku xăm mình bằng mực trộn với nọc độc rắn hổ chúa trên cơ thể trong một tuần, điều này có khả năng bảo vệ họ khỏi những con rắn, mặc dù không có bằng chứng khoa học xác thực.[53] Người thôi miên thường xăm ba chữ tượng hình.[4] Họ còn hôn đỉnh đầu rắn khi kết thúc biểu diễn.[4]
Rắn hổ mang chúa được chọn là biểu tượng động vật bò sát quốc gia của Ấn Độ. Tại các nước thuộc tiểu lục địa Ấn Độ, theo văn hóa đạo Hindu, rắn hổ mang nói chung được liên kết đến hai vị thần chính, là Shiva và Vishnu. Shiva, chiến binh "hủy diệt" khổ hạnh, quấn một con rắn xung quanh cổ thần. Vishnu được bảo vệ khỏi ánh nắng mặt trời nhờ một con rắn hổ mang khổng lồ năm đầu được gọi là Kaliya, con vật từng là kẻ thù của thần. Cư dân rắn của thế giới ngầm, được gọi là nagas, cũng chủ yếu tương tự rắn hổ mang. Theo thần thoại, rắn hổ mang chúa được cho sở hữu bộ nhớ đặc biệt, hình ảnh kẻ giết rắn nằm trong mắt của con rắn đó, về sau khi điều tra, tìm kiếm thủ phạm giết rắn thần nhằm trả thù chỉ cần nhìn vào mắt. Bởi vì tin vào thần thoại này, đặc biệt tại Ấn Độ, bất cứ khi nào một con rắn hổ mang chúa bị giết, phần đầu rắn hoặc bị nghiền nát hoặc đốt cháy để phá hủy đôi mắt hoàn toàn.[8]
Rắn hổ mang chúa (danh pháp hai phần: Ophiophagus hannah) là loài rắn thuộc họ Elapidae (họ Rắn hổ) phân bố chủ yếu trong các vùng rừng nhiệt đới trải dài từ Ấn Độ đến Đông Nam Á. Đây là loài rắn độc dài nhất thế giới, với chiều dài tối đa ghi nhận được trong tự nhiên là khoảng 7 m.
Mặc dù danh từ "rắn hổ mang" nằm trong tên gọi thông thường của loài rắn này nhưng chúng không thuộc chi Naja (chi rắn hổ mang thật sự). Đây là loài duy nhất thuộc chi Ophiophagus. Con mồi của rắn hổ mang chúa chủ yếu là những loài rắn khác, thậm chí loài rắn này còn ăn thịt đồng loại. Khi con mồi chủ yếu khan hiếm, rắn hổ mang chúa sẽ ăn một vài loài nhỏ có xương sống như thằn lằn, gặm nhấm.
Rắn hổ mang chúa được đánh giá là loài nguy hiểm và đáng sợ trong phạm vi sinh sống của chúng, mặc dù loài rắn này không chủ động tấn công con người. Rắn hổ mang chúa được tôn sùng trong nhiều tín ngưỡng văn hóa khác nhau, đặc biệt trong nền văn hóa Hindu giáo ở tiểu lục địa Ấn Độ.
眼鏡王蛇 （學名：Ophiophagus hannah）是世上體型最長的毒蛇，體長可達5.6米（18英尺），[1] 分布在印度及中國、印度尼西亞等河流一带，主要棲息於樹林中，以別的蛇為食，在廣州俗稱過山峰，香港俗稱過山烏。雖稱為“眼鏡王蛇」，但此物種與真正的眼鏡蛇及王蛇不同，它並不是眼鏡蛇屬的一員、也不屬於王蛇屬，而是屬於獨立的眼鏡王蛇屬，但同眼鏡蛇一樣屬於眼鏡蛇科。世上稀有蛇類之一。由於各種因素，眼鏡王蛇被認為是一種非常危险的毒蛇，[2][3][4]，但它也在很多地區文化中有著重要的地位。[5]
眼鏡王蛇(King Cobra)是體型龐大且強而有力的蛇，其平均體長為3到4米，體重為6公斤；而在二次世界大戰爆發之前，倫敦動物園裏甚至收藏了一隻長5.6米（18英尺）的個體。[6] 眼鏡王蛇行動矯捷靈敏，对四周的事物非常敏感。
此蛇的體色通常為黑色、米黃色、褐色、灰色等，身上還長有淺黃色的環紋；灰褐色背面，有白色和黑色環带40－54個，也有不具環带的；灰褐色腹面；背鳞邊缘黑色；幼體一般長有亮麗的黑色與白色的花紋（可能會與金環蛇混淆，但可憑其能伸縮的頸部來分辨）。雄性眼鏡王蛇的體型一般比雌性的大。它們的壽命為20年左右。[7]
雖然眼鏡王蛇的外型很像“眼鏡蛇”，但其實牠並不是眼鏡蛇屬的一種，牠是屬於獨立的一個屬；其分別在於體型及頸部斑紋：眼鏡王蛇的體積比一般的眼鏡蛇要大；其頸部的斑紋是/字型狀而不是一般眼鏡蛇的單眼或雙眼圈紋。
背部：15行；腹部：雄蛇235-250行，雌蛇239-265行；尾部：雄蛇83-96行；雌蛇77-89行。[8]
眼鏡王蛇主要分布於印度、中國及東南亞一帶；棲息在草地、灌木林、空曠林地及樹林裏；雖然其分佈地很廣泛，但此品種並不常見。[1][9] 在某些地區，眼鏡王蛇的數量有下降的趨勢，這是因為森林被過度開發的原因。眼鏡王蛇已被列入及瀕危野生動植物國際貿易公約：附錄二。[10]
就像其他的蛇一樣，眼鏡王蛇也是用分叉的舌頭作為嗅覺器官。[1] 當獵物被鎖定時，眼鏡王蛇會憑氣味跟蹤獵物，牠也會使用它的視覺器官偵查獵物，然後發起攻擊。[11][5]當注射毒液時，蛇會壓縮毒液囊，毒素會迅速破壞獵物的身體組織，麻痺並已經開始消化獵物。[1]眼鏡王蛇就像其他的蛇一樣，可吞噬比自己頭部還要大的獵物，[1]但眼鏡王蛇絕大部份的獵物，都是直徑比自己細小的鼠蛇。一般而言，眼鏡王蛇為日行性的狩獵者，主要在白天獵食，但它也能在晚上出動。[1][12]
正如眼鏡王蛇那帶有“食蛇者”意思的拉丁學名Ophiophagus所形容，它們的獵物主要為其他蛇類，如鼠蛇、體型適合的蟒蛇，甚至是毒蛇（像眼鏡蛇、環蛇及其他較小的同類）。[12][13]當食物短缺時，眼鏡王蛇還會吃蜥蜴、鳥等動物來充飢。雖然眼鏡王蛇也會捕食鼠類，但牠們最愛的獵物還是蛇，特別是鼠蛇，而且即使是剛出生的眼鏡王幼蛇，已有能力獵食其他蛇類。不論面對何種獵物，眼鏡王蛇都會先注入大量毒液務求能迅速置对方于死地，這樣可以减少因對方掙扎所帶來的傷害，另外毒液亦会预先消化獵物。當大吃一頓後，蛇可以幾個月都不用再獵食。[1]眼鏡王蛇最常獵殺的對象是經常接近人類居所的鼠蛇，這便可能誘發眼鏡王蛇靠近民居而導致意外的發生。
由於天生有食蛇的特性，眼镜王蛇通常都过独居生活，直到每年一月，雌性眼镜王蛇蜕皮后，会散发出一种信息素来吸引异性。如果多条雄性眼镜王蛇到达，它们通常会为了争夺雌性伴侣而大打出手，通常只会将对手击倒在地，而不會使用毒素或把對手殺死。胜利者则会向雌性眼镜王蛇不断示爱直到被接受，两条蛇会将身体缠绕在一起，并会保持几个小时。每年4月，它们通常会利用枯竹叶建一个巢穴，交配2个月后雌蛇会产出大约20-40枚卵，并需要60-80天的孵化期。雌蛇会一直留在巢中直到幼蛇破壳，以防止敵人的靠近；然后本能會驱使她离去以免她吃掉幼蛇，这在蛇类中是很独特的；在這段時間裡，眼鏡王蛇也會變的異常兇猛。[14]剛出生的小眼鏡王蛇長達45-55厘米並已經擁有與其父母一樣致命的毒液。
最近有研究顯示，雌性眼鏡王蛇於交配前會先打量雄蛇，因為即使是交配，其實對雙方來說也是危險的，假如雄蛇求愛不遂，或是跟雄蛇交配前已懷孕，那雌蛇可能會被殺或被吞掉。此相殘情況通常發生在雌蛇懷孕的時侯。
眼鏡王蛇具有高度攻擊性。[4]受到威脅時，會舉起身體的前三分之一，張開其頸部，露出其毒牙及發出巨大的「嘶嘶」聲。這時，任何靠近的物體或快速的移動都可能激怒牠而促使牠發動攻擊；眼鏡王蛇可發動連續攻擊；另外，當噬中目標後，牠也有緊咬不放的習慣。此蛇的攻擊範圍可達2米多，很多人都錯誤判斷了安全的距離。[3][15]話雖如此，此蛇在可能的情況下還是會避免與人類發生衝突。[4] 當面對天敵，如對蛇毒有免疫的獴時，[15]眼鏡王蛇通常會嘗試撤退，當繼續受到挑引時便會奮力抗敵，但獴類一般很少襲擊眼鏡王蛇，因為這比其他獵物要危險，而且也較難對付。
眼鏡王蛇的毒液裡主要含有神經毒素，另也有心臟毒素。[12]毒素由多肽及蛋白質所組成。
在攻擊時，蛇毒會经毒蛇那长1.25厘米的毒牙注入受害者体内，毒素會迅速襲擊被咬者的中樞神經系統，導致劇痛，視力障礙、晕眩、嗜睡及麻痹等症状；傷者會因心脏血管系统崩溃而進入休克狀態；最後會因呼吸衰竭、心跳減弱而死亡。临床个案显示，被咬者也有机会出现肾衰竭的情况。[16]
和别的毒蛇一样，眼镜王蛇毒液的毒性测试结果在不同的毒理学研究中都有不同，因为LD50数据会随着不同的注射及研究方法而产生变化。实验白鼠皮下注射的1.7 mg/kg，静脉注射的1.31 mg/kg及腹腔注射的1.644 mg/kg为较常被引用的数据。[17][18]另一个研究则在五只东南亚野生眼镜王蛇身上得出1.93 mg/kg（皮下注射）的结果，[19]也有研究显示，中国眼镜王蛇的毒性为0.34 mg/kg（肌肉注射）。[20]不同地区的个体的毒性也可能略有不同。
眼鏡王蛇的一咬可以迅速致命。它平均能注入200—500毫克的毒液，最大的毒液分泌量甚至能達7毫升。[2][20][21]被咬者往往需要大量的抗毒血清來對抗蛇毒，阻止毒素進一步破壞身體機能。[3]更有指眼鏡王蛇一口所能注入的毒液能於3小時內殺死一頭成年的亞洲象。[7]被咬傷後的死亡率以及死亡的速度受很多因素影響，如毒蛇所注入的毒液量、被咬位置、傷者的健康狀況等。另外，由不同地區組織所作出的調查也可能會給予不同的答案。例如，雖有一網頁報告提到，眼鏡王蛇通常都只注入不足以致命的毒液分量，[22]但另一個由南印度醫院所發表的蛇咬個案報告卻顯示，有三分之二被眼鏡王蛇咬傷的病人都被注入了大量毒液，屬於“危殆”級別。[16]根據阿德雷得大學臨床毒理學部門的說法，被眼鏡王蛇咬傷後的致死率大約為60%。[23]眼鏡王蛇蛇咬能迅速致人於死地，傷者最快可在30分鐘內死亡。[3]
現在有兩種抗蛇毒血清用於對抗眼鏡王蛇的毒素，國際红十學會組織於泰國生產其一；中央研究所於印度生產其二，但二者的產量都不算高。[24]
近期，新加坡有科學家發現眼鏡王蛇的神經毒素具有一定的醫藥價值。[25]
在印度及泰國等地，眼鏡王蛇是耍蛇人的主要玩弄對象。他們在表演裡會與蛇保持安全距離並故意挑逗蛇發動攻擊，然後避開；在一段時間後，耍蛇人便會親吻蛇的頭以結束表演。[13]
|date=中的日期值 (帮助) 眼鏡王蛇 （學名：Ophiophagus hannah）是世上體型最長的毒蛇，體長可達5.6米（18英尺）， 分布在印度及中國、印度尼西亞等河流一带，主要棲息於樹林中，以別的蛇為食，在廣州俗稱過山峰，香港俗稱過山烏。雖稱為“眼鏡王蛇」，但此物種與真正的眼鏡蛇及王蛇不同，它並不是眼鏡蛇屬的一員、也不屬於王蛇屬，而是屬於獨立的眼鏡王蛇屬，但同眼鏡蛇一樣屬於眼鏡蛇科。世上稀有蛇類之一。由於各種因素，眼鏡王蛇被認為是一種非常危险的毒蛇，，但它也在很多地區文化中有著重要的地位。
この項目では、コブラ科の構成種について説明しています。その他の用法については「キングコブラ (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
ワシントン条約附属書II 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 爬虫綱 Reptilia 目 : 有鱗目 Squamata 亜目 : ヘビ亜目 Serpentes 科 : コブラ科 Elapidae 属 : キングコブラ属 Ophiophagus
キングコブラ（学名：Ophiophagus hannah）は、コブラ科に分類されるヘビ。本種のみでキングコブラ属を形成する。
インド東部、インドネシア、カンボジア、タイ、中国南部、ネパール、バングラデシュ、フィリピン、ベトナム、マレーシア、ミャンマー、ラオス
成体の平均的な全長は3mほどで、大型の成体が最大限に鎌首をもたげた場合には、大人の胸元に迫る高さに達する。興奮したり外敵を威嚇したりする際には鎌首をもたげて頚部を広げるが、フードコブラ属のように甚だしく広げることはない。なお、他のコブラはこの威嚇の姿勢をとっている間は移動できなくなるが、キングコブラは威嚇したままでも移動できるのでこの姿勢を保持して近付いて来ることもある。ただし元々移動速度は速くはなく（蛇としては標準的だが）、威嚇姿勢では通常姿勢より遅くなるので落ち着いて立ち去れば噛まれる心配は無い（人間の側がむやみに刺激しなければ、通常はキングコブラの側から去っていく）。
体色は暗緑色や暗褐色で、濃褐色もしくは淡黄色の不鮮明な横縞が入り、いずれの体色のものも腹部は比較的明るい黄褐色である。虹彩は暗い金褐色で、瞳は丸い。体色は暗緑色及び黒色の系統のものと、暗褐色及び暗橙色の系統のものに大きく分かれている。インドコブラやタイコブラのような特徴的な頸部の紋様はない。幼体は全身が黒く、横縞が明瞭である。ただし、成体でも頭部だけが暗緑色で、ほぼ全身が黒い配色の個体も存在する。
毒は神経毒で、毒自体の強さは他のコブラ科のほうが強いが、毒腺が大きいため、一咬みで注入される毒量は、他のコブラとは比較にならないほど多い。そのため、現地では「象をも咬み殺す」「咬まれたら、まず助からない」と言われている。
インド亜大陸の東部からインドシナ半島、インドネシアにかけての山地の森林に生息する。
食性は動物食で、他の種類のヘビを主に食べ、その他にトカゲ等の爬虫類を主に食べる。飼育下ではマウスを食べた記録もある。属名Ophiophagusは、「蛇を食べるもの」の意。英名の"キング”も、他のヘビを食べることから、ヘビの王様と考えられたことに由来する。
繁殖形態は卵生で、枯葉や小枝などを集めた巣に20-51個の卵を産む。卵は60-80日程で孵化する。メスは卵に枯葉をかぶせて保温し、巣の周りにとぐろを巻いて孵化するまで卵を保護する。 抱卵時のメスは巣に近づく者を激しく威嚇し容赦なく攻撃する。 巣を作って卵を抱く蛇は、キングコブラのみである。
これまでに捕獲された個体の記録には全長400cmを超えるものが何例かある。明確な学術的記録が残されているものとしては、1951年にシンガポールで捕獲された、全長475cm、体重12kgの個体や、ニューヨーク動物園にて飼育されており1973年2月に死亡した、全長440cm 体重12.7 kg の個体がある。
その他､1937年にマレーシアで捕獲された個体で全長554cm、1924年、タイ南部で捕殺された個体で全長559cmという記録があり､これらは確認された現生の毒蛇としては世界最大である。
山地の森林に生息しているため、インドコブラなどに比べれば人との接触は多くはないが、山間部にある村や人家には、餌となるヘビが鼠等を追って侵入するのをさらに追う形で出没することもある。タイ王国ではキングコブラは「神聖な動物」として無闇に殺すことが戒められているため、キングコブラが頻繁に出没する地域では、屋内に侵入した個体を傷つけずに捕獲して人里離れた場所へ放す専門の職業が存在している。
上記の様に主な生息地が人里から離れた山林であることに加え、人の気配を察すれば１ｍ近く鎌首を持ち上げた威嚇姿勢を採るため、気付かずに近付いて誤って噛まれる被害はインドコブラやクサリヘビ等と比べて少ない。
繁殖時を除けば基本的に温和な性格であるため、飼育下や研究下で人への咬傷例は少ないが、パスツール研究所で研究員が餌を与えようとした際に指を咬まれた事例では研究員への救命措置に1リットルもの抗毒血清を要したという。
日本で飼育実績を持つ施設は、ジャパンスネークセンター、恩賜上野動物園両生爬虫類館（2007年9月17日死亡）、体感型動物園iZooである。
クジャクは神経毒に耐性があるため、コブラにとっては天敵（サソリも同様）である。ここから転じてインドで誕生した仏教では邪気（毒）を払う象徴として孔雀明王の信仰が存在する。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
킹코브라(학명: Ophiophagus hannah)는 세계에서 가장 긴 독사로서,[2] 길이가 최대 5.85미터(19.2ft)에 무게가 9kg까지 자란다. 동남아시아에서 인도에 이르기까지 넓은 지역에 분포하고 있다. 속명 Ophiophagus가 뜻하는 바와 같이 킹코브라는 꽤 큰 비단뱀에서부터 조금 작은 동족 킹코브라에 이르기까지 주로 다른 뱀들을 잡아먹고 산다. 이 뱀의 독은 주로 신경독으로 되어 있으며, 한 번 무는 것으로 사람을 충분히 죽일 수 있다. 치사율은 75%까지 이른다. 천적으로는 같은 종류의 킹코브라와 몽구스, 맹금류, 바다악어 등이 있다.
일부일처제이며 암수가 함께 새끼가 태어날 때까지 둥지를 지켜준다.
킹코브라(학명: Ophiophagus hannah)는 세계에서 가장 긴 독사로서, 길이가 최대 5.85미터(19.2ft)에 무게가 9kg까지 자란다. 동남아시아에서 인도에 이르기까지 넓은 지역에 분포하고 있다. 속명 Ophiophagus가 뜻하는 바와 같이 킹코브라는 꽤 큰 비단뱀에서부터 조금 작은 동족 킹코브라에 이르기까지 주로 다른 뱀들을 잡아먹고 산다. 이 뱀의 독은 주로 신경독으로 되어 있으며, 한 번 무는 것으로 사람을 충분히 죽일 수 있다. 치사율은 75%까지 이른다. 천적으로는 같은 종류의 킹코브라와 몽구스, 맹금류, 바다악어 등이 있다.
