The species Periplaneta americana, the Oriental Cockroach, is also known as the black beetle or the water bug. It is very common all over the world, and is the most common urban roach in England. Because of the danger that it poses, people try to eliminate it. One of the methods used to get rid of the cockroach is to use insecticides. However, this roach has a resistence to certain insecticides and because there are so many roaches, it is difficult to exterminate them (Ogg et al 1996, Bull's Pest Control, Inc. 1999).
Periplaneta americana is anything but endangered. In fact, there are various measures being taken in order to rid the world of this species. The Oriental Cockroach is unwanted everywhere. In order to rid themselves of it, people should to keep their homes clean, reduce the food that is available to it, use chemical control (including aerosols, dusts, etc), and place sticky traps in order to control those that are indoors (Ogg et al. 1996 ).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
Periplaneta americana is thought by many to be the dirtiest of pests that invade and infest homes. This roach can ruin food and also produces a smelly odor. By moving back and forth between garbage and human food, it contaminates the food with diseases that can lead to many illnesses, including food poisoning, dysentery, diarrhea, and others. It is also believed that exposure to roach waste and skin fragments in the air is a cause of some cases of childhood asthma. It is considered to be the 6th worse pest in the world (Cornwell 1976; Lyon 2000).
No known benefit.
This species is an omnivorous one, meaning that it eats animals, plants, or anything that is available for it to consume. Since Periplaneta americana does not have mouthparts that are specialized to eat certain things, it can eat hard or soft materials and can drink any kind of liquid. However, it mostly feeds on garbage or any sort of decaying organic matter, although its favorite foods consist of anything that is either sugary or starchy. This cockroach invades homes and eats whatever is left out, which poses a danger because it can contaminate the food that it touches, leaving infectious material for the human living in that home. This cockroach can survive one month without eating, as long as it consumes water. If there is no water, then fresh fruits are a good source of liquid for it to drink. However, it will die in two weeks if it is not provided with either food or water (Cornwell 1968; Lyon 2000).
Periplaneta americana, the Oriental Cockroach, is common world-wide. There is no country that is free of the presence of this insect. Combined with Blatta germanica, the Oriental Cockroach is present in approximately ten per cent of properties in areas all over the world (Cornwell 1968). Despite their name, Periplaneta americana is thought to have originated in Africa.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Introduced ); oriental (Introduced ); ethiopian (Native ); neotropical (Introduced ); australian (Introduced ); oceanic islands (Introduced )
The Oriental Cockroach is found both outdoors and indoors. It can be found outside during warm weather in trash cans, sewers, or even under old leaves or stones. In Asia it has been found in caves where bats live. During autumn, however, Oriental Cockroaches may move in large groups into unheated buildings, since they prefer a cooler environment. The preferred temperature ranges from about twenty to twenty-nine degrees Celsius. It is more unlikely to find Periplaneta americana in higher level floors on buildings. Most likely it will be found in the first floor of a building. It likes damp areas and will live in damp basements, near water pipes, leaky drains, or any similar areas (Cornwell 1968; Lyon 2000, Ogg et al. 1996).
The adult Oriental Cockroach is a shiny black or dark-brown color. The younger members are darker and not shiny like the adults. The male of Periplaneta americana is smaller than the female. Males are about 2.6 centimeters in length, while females tend to be from 2.6 to 3.25 centimeters in length. The average male weighs approximately .45 grams while the female weighs .95 grams. The male is also more slender than the female, whose abdomen is broad in comparison to his. Another difference between the male and female of the species is that while the male has wings that almost reach the abbomen, the female only has pads as her wings. Although both have wings or pads, neither can fly. The nymphs have a similar shape to the adults, but unlike the adults, are wingless (Cornwell 1976; Lyon 2000).
Range mass: .45 to .95 g.
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
The female of the species Periplaneta americana produces from one to eighteen red/brown egg cases during her life: about one case per month. These cases are about 1 cm long, .65 cm wide, and contain an average of fourteen eggs. They can, however, contain up to sixteen eggs each. A capsule is carried by the female cockroach anywhere from twelve hours to five days until she places it somewhere where there is food and warmth. It is also very important to place them somewhere where they will be safe. The female of this species, unlike some other roach species, does not help her offspring. After she deposits the eggs, it takes about two months for them to hatch, but it takes approximately twelve months for the nymphs to be fully developed. Most of these roaches are adults when fall comes, but the adults live only from one to six months (Lyon 2000; Bull's Pest Control, Inc. 1999, Ogg et al. 1996).
Qara tarakan (lat. Blatta orientalis) tarakankimilər dəstəsinin tipik nümayəndəsi olub, Azərbaycanda geniş yayılmış növlərdən biridir. Çox vaxt tuqay meşələrində, təbii və mədəni senozlarda rast gəlinir. Evlərdə müxtəlif qida məhsulları ilə qidalanır[1]
Qara tarakanın vətəni tropik Asiyadır. Ticarət yolu vasitəsilə yeyinti məmulatları ilə birlikdə Aralıq dənizi ölkələrinə, oradan isə XVI əsrin axırlarında Qərbi Avropa ölkələrinə (İngiltərə və Hollandiyaya) gətiril-mişdir. Hazırda bütün Avropada yayılmışdır.
Qara tarakanın bədəni müstəqil baş, döş və qarıncıq hissəsindən ibarətdir. Uzunluğu 18-30 mm-dir. Bədən xaricdən xitin tərkibli kutikula ilə Örtülmüşdür. Kutikula örtüyü hipodermal epitel hüceyrələrindən əmələ gəlir. Baş hissədə - 5, döşdə - 3, qarıncıqda isə 9 buğum vardır. Baş hissə birləşmiş bir ədəd ağızönü lövhəcikdən (akrondan) və dörd ədəd gövdə buğumundan ibarətdir. Onlar üstdən bütöv bir zirehlə örtülmüşdür. Başın akron hissəsində hiss və qoxu orqanı vəzifəsini daşıyan bir cüt buğumlu bığcıq və akronun yan tərəflərində bir cüt mürəkkəb gözlər yerləşir. Bədənin birinci buğumu (interkalyar buğum) tamamilə reduksiya etmişdir. II, III və IV buğumlardan çıxan ətraflar ağız aparatını əmələ gətirir və başın tərkib hissəsidir. Tarakanda ağız aparatı aşağıdakı hissələrdən: lövhəcikşəkilli üst dodaqdan, başın ikinci buğumu-ətrafının şəkildəyişməsi olan bir cüt üst çənədən (mandibula), üçüncü və dördüncü buğum ətraflarının şəkildəyişməsi olan bir cüt alt çənədən (maksilla) ibarətdir. Alt çənə bir neçə hissə-dən ibarətdir, onun xarici tərəfindən beşbuğumlu hiss orqanı çıxır. Alt dodaq ağız aparatının ən iri hissəsi olub, iki alt çənənin birləşməsindən əmələ gəlir. Döş hissə üç buğumdan ibarətdir. Hər bir buğumdan bir cüt ətraf çıxır. Erkəklərdə ikinci və üçüncü döş buğumunun hər birindən bir cüt qanad inkişaf edir. Qarıncıq 10 buğumdan ibarət olub, döş buğumlarından fərqli olaraq ətraf daşımır. Axırıncı buğumda bığcığı xatırladan, hiss orqanı vəzifəsini yerinə yetirən bir cüt çıxıntı (serk) yerləşir. Sonuncu buğumda anal dəliyi vardır.
Üç hissədən: ön, orta və arxa bağırsaqlardan ibarətdir. Ön bağırsaq beş şöbədən ibarət olub, dördü aydın seçilir. Beşinci hissəsi dairəvi büküş formada, qıf ağzı kimi orta bağırsağın əvvəlində yerləşir. Ön hissə olan udlaq qida borusuna keçir. Qida borusu nisbətən böyük həcmli çinədana açılır. Çinədandan sonra gələn əzələvi, qıf-formalı mədə orta bağırsağa açılır. Orta bağırsaqda pilorik çıxıntılar hesabına həzm sahəsi artır. Orta bağırsaq ektodermal mənşəli arxa bağırsağa açılır.
Həzm kanalının orta və arxa bağırsaqların sərhədindən çoxlu sayda Malpigi boruları başlanğıc götürür. Malpigi boruları ektoderma mənşəlidir. Bu boruların daxilində birqatlı epitel hüceyrələri yerləşir. Bədən boşluğunda yerləşən hemolimfanın tərkibindəki maddələr mübadiləsinin son məhsulları -su və sidik turşusu duzları məhlul şəklində osmotik yolla bu borulara sorulur. Filtrasiya prosesində ayrılmış su Malpigi borularının divarındakı epitel hüceyrələri tərəfindən sorulur və yenidən hemolimfaya qaytarılır. Bu proses ən çox arxa bağırsaqda gedir. Burada yerləşmiş rektal vəzilər suyu yenidən hemolimfaya qaytarır.
Qara tarakanın sinir sistemi 11 düyündən ibarətdir. Onlardan birincisi udlaqüstü düyün (bəzən baş beyin də adlanır), ikincisi udlaqaltı düyün, üç ədəd döş və altı ədəd qarıncıq sinir düyünüdür. Ən iri düyün olan udlaqüstü düyün mürəkkəb gözlərin, hiss və qoxu orqanlarının, üst dodağın sinir tənzimini həyata keçirir. Udlaqaltı düyün və üç döş düyünləri ağız aparatını, ətrafları, qanadları, başın və döşün əzələ sistemini tənzimləyir. Altı ədəd qarın sinir düyün-ündən ən irisi olan axırıncı düyün bir neçə sinir düyününün birləş-məsindən ibarət olub, cinsiyyət sistemini tənzimləyir.
Açıq qan-damar sistemi vardır. Bütün həşəratlarda olduğu kimi, qan (hemolimfa) daxili orqanlar arasındakı boşluqlarla hərəkət edir. Ürək boruşəkilli olub, bir-birinin ardınca düzülmüş çoxlu kameralardan ibarətdir. Ürəkdə kameralar buğumlar üzrə yerləşmişdir. Hər kamerada iki dəlik vardır. Venoz sistem inkişaf etməmişdir. Hemolimfada (qanda) oksigen daşıyıcısı yoxdur.
Traxeya sistemindən ibarət olub ağac kimi şaxələnərək bütün orqan və toxu-maları əhatə edir. Tarakanda tra-xeyanın əsas hissəsi olan uzununa və eninə borular bir-birilə birləşərək ümumi bir sistem əmələ gətirir. Toxumalara oksigen birbaşa təmasla verilir.
Müxtəlif cinsiyyətli olub, cinsi dimorfizmə malikdir. Erkək cinsiyyət orqanları cüt toxumluqdan, cüt toxum borularından, toxum yollarının birləşib əmələ gətirdiyi ümumi toxumfırladıcı kanaldan ibarətdir. Dişi cinsiyyət sistemi cüt yumurtalıqdan, cüt yumurta borularından, balalıqdan, toxum qəbuledici orqandan və cinsiyyət vəzilərindən ibarətdir.
Mayalanmış dişi fərdin cinsiyyət vəzilərinin ifraz etdiyi sekretdən xüsusi barama qabığı hazırlanır. Baramanın daxilinə iki cərgədə yumurtalar qoyulur. Tarakanda hər bir yumurtalıq 8 yumurta borusundan ibarətdir və o, hər bir yumurta borusuna bir ədəd yumurta qoyur. Sürfə yumurtadan çıxarkən baramanın qabığı çatlayır. İnkişaf qeyri-tam metamorfozla gedir və qabıqdəyişmə müddəti çox vaxt tələb edir. Belə ki, yumurtadan çıxmış sürfənin yeni nəsil verənədək inkişaf dövrü 4 ilə qədər çəkir. Hər iki tarakan növü bir çox yoluxucu xəstəlik törədicilərinin mexaniki daşıyıcısı olub, dizenteriya, tulyaremiya və s. kimi mədə-bağırsaq infeksiyalarını keçirir. Tarakanlar müxtəlif helmintoz törədiciləri yumurtalarının mexaniki yayılmasında da rol oynayır. Mənzilin təmiz saxlanılması, yeyinti məmulatlarının töküntülərini yerdə qoy-mamaq və s. kimi profilaktik tədbirlərin aparılması tələb olunur. Tarakanlara qarşı mübarizə tədbiri olaraq müxtəlif zəhərli kimyəvi preparatlardan istifadə edilir.
Sözün çuvaş sözü olan "tar-aqan" ("qaçan") və türk sözü olan "täz"dan ("qaçan") əmələ gəldiyi ehtimal edilir[2]. Türk sözü olan "tarka"dan ("dağılmaq") əmələ gəldiyi ehtimal edilir.
Qara tarakan (lat. Blatta orientalis) tarakankimilər dəstəsinin tipik nümayəndəsi olub, Azərbaycanda geniş yayılmış növlərdən biridir. Çox vaxt tuqay meşələrində, təbii və mədəni senozlarda rast gəlinir. Evlərdə müxtəlif qida məhsulları ilə qidalanır
La panerola oriental (Blatta orientalis) es una espècie d'insecte del ordre dels blatodeus, molt comuna a les llars humanes. Mesura uns 2,5 cm de llarg en la seva maduresa. Tenen un color que van del marró fosc al negre i té un cos brillant. Presenta dimorfisme sexual; els tenen dues ales llargues i de color marró que cobreixen la major part del seu cos, que és més estret que el de la femella. Malgrat tot, ni el mascle ni la femella poden volar. La seva reproducció es fa mitjançant la posta d'ooteques.
Blatta orientalis es un insecte que conviu amb l'ésser humà, raó per la qual rep diferents noms vulgars a les diferents contrades, entre d'altres: escarabat, panerola negra, cuques/papes paneres (St. Feliu de P., Pont de S./Sant Feliu de Guíxols), cuques panisseres (Esterri), cuques molles (Mall.), cuques patxes (Llucmajor, Santanyí).
En altres projectes de Wikimedia:
La panerola oriental (Blatta orientalis) es una espècie d'insecte del ordre dels blatodeus, molt comuna a les llars humanes. Mesura uns 2,5 cm de llarg en la seva maduresa. Tenen un color que van del marró fosc al negre i té un cos brillant. Presenta dimorfisme sexual; els tenen dues ales llargues i de color marró que cobreixen la major part del seu cos, que és més estret que el de la femella. Malgrat tot, ni el mascle ni la femella poden volar. La seva reproducció es fa mitjançant la posta d'ooteques.
Šváb obecný (Blatta orientalis Linnaeus, 1758) je živočich z čeledi švábovitých, který je řazen mezi škůdce. Na území Česka se nejedná o původní druh, byl sem zavlečen a ve volné přírodě se v podstatě nevyskytuje. Původním místem výskytu byla pravděpodobně jižní Asie.[1] Dorůstá velikosti okolo 21 až 28 mm a má tmavě hnědou barvu.[2] Řadí se mezi všežravce.[2] Samice a samec jsou rozdílní. Samec má dobře vyvinutá křídla, kdežto samice má jen pahýly křídel.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu Blatta orientalis ve Wikimedia Commons
Šváb obecný (Blatta orientalis Linnaeus, 1758) je živočich z čeledi švábovitých, který je řazen mezi škůdce. Na území Česka se nejedná o původní druh, byl sem zavlečen a ve volné přírodě se v podstatě nevyskytuje. Původním místem výskytu byla pravděpodobně jižní Asie. Dorůstá velikosti okolo 21 až 28 mm a má tmavě hnědou barvu. Řadí se mezi všežravce. Samice a samec jsou rozdílní. Samec má dobře vyvinutá křídla, kdežto samice má jen pahýly křídel.
Die Gemeine Küchenschabe (Blatta orientalis), auch bekannt als Kakerlak(e) im eigentlichen Sinne, Bäckerschabe oder Orientalische Schabe, ist eine Art der Schaben (Blattodea), die vor allem durch ihre Lebensweise in menschlichen Behausungen als Vorratsschädling bekannt ist. Neben der Deutschen Schabe (Blattella germanica) und der Amerikanischen Großschabe (Periplaneta americana) gehört sie zu den weltweit am häufigsten in Haushalten anzutreffenden Schaben, die unter dem Begriff Küchenschaben (Kakerlaken) zusammengefasst werden.
Die Gemeine Küchenschabe erreicht eine Körperlänge von 20 bis 27 (-30) Millimeter. Wie bei fast allen Schaben ist ihr Körper von oben nach unten (dorsoventral) abgeplattet. Er ist einheitlich dunkel gefärbt, von rotbraun oder dunkel kastanienbraun bis hin zu schwarz, immer ohne helle Zeichnungselemente wie Bänder oder Flecken. Die Geschlechter sind an der Ausbildung der Vorderflügel unterscheidbar, die in Ruhestellung flach ausgebreitet auf Rumpf und Hinterleib getragen werden. Diese bedecken beim Männchen den Hinterleib meist zu etwa drei Viertel, maximal erreichen sie die Spitze des Hinterleibs, ohne sie allerdings je zu überragen. Beim Weibchen sind sie rückgebildet zu kurzen, stummelartigen Rudimenten.[1]
Die Gemeine Küchenschabe ist von der Deutschen Schabe meist leicht am markanten Größenunterschied (diese nur bis 16 Millimeter lang), der viel dunkleren Farbe und den kürzeren Flügeln zu unterscheiden. Die langflügeligeren Männchen können mit Großschaben der Gattung Periplaneta wie der Amerikanischen Großschabe verwechselt werden. Diese haben allerdings immer eine gelbe Bindenzeichnung und ihre Flügel überragen die Hinterleibsspitze. Ein sicheres Bestimmungsmerkmal ist hier das Arolium, eine kissenförmige Struktur zwischen den Krallen der Füße, das bei der Gemeinen Küchenschabe immer fehlt[2][3]; deshalb können diese, anders als andere Schaben, nicht an glatten Glasscheiben hochlaufen.[4]
Gemeine Küchenschaben lebten im Labor 35 bis 180 Tage lang (auch ganz ohne Nahrung und Wasser noch 11 bis 14 Tage[4]). Die Art kann unter günstigen Bedingungen ihren Entwicklungszyklus in weniger als sechs Monaten vollenden, unter ungünstigen Bedingungen benötigt sie zwei Jahre dafür. Die imaginalen Schaben paaren sich etwa vier bis neun Tage nach der Häutung zum Adulttier (wobei das Männchen eine Spermatophore appliziert, die nach zwei bis drei Tagen abfällt). Etwa acht bis zehn Tage später produziert das Weibchen die erste Oothek: wie typisch für Schaben werden die Eier in ein Oothek genannten Schutzbehältnis abgelegt, dass das Weibchen eine Zeitlang an der Spitze ihres Hinterleibs mit sich herumträgt und dann an eine günstige, gut getarnte Stelle ablegt. Die in der Oothek abgelegten Eier entwickeln sich unter günstigen Bedingungen binnen etwa 40 bis 50 Tagen, dann schlüpft das erste Jugendstadium (bei Schaben aufgrund der Ähnlichkeit zu den Imagines nicht Larve, sondern Nymphe genannt) aus. Ein Weibchen kann während seines Lebens etwa acht solcher Ootheken produzieren, die jeweils 16 bis 18 Eier enthalten. Die in den Ootheken geschützten Eier können sich auch unter völlig lufttrockenen Bedingungen erfolgreich entwickeln. Die geschlüpften Nymphen häuten sich sieben- bis zehnmal, jeweils unter Größenzunahme, bis wieder das Imaginalstadium erreicht ist, dafür benötigen die Männchen 130 bis 165 Tage und die größeren Weibchen 280 bis 300 Tage. Einige Populationen vermehren sich offenbar ganz ohne Männchen mittels Parthenogenese.[5]
Als Herkunftsregion der Gemeinen Küchenschabe wird eine Region in Nordafrika, dem östlichen Mittelmeerraum oder am Schwarzen Meer vermutet, in der östlichen Mittelmeerregion lebt mit Blatta furcata[6] die einzige andere Art der Gattung.[7] Von hier wurde sie vom Menschen verschleppt und tritt vor allem in Häusern und menschlichen Siedlungen (synanthrop) beinahe weltweit, auf, ist also ein Kosmopolit.
Die Art bevorzugt warmgemäßigtes Klima und tritt in den eigentlichen Tropen gegenüber anderen Schabenarten zurück. Entgegen der Namensgebung ist sie im Orient, etwa in Japan oder China, eher selten und teilweise ganz fehlend. Nach Norden kommt sie bis Nordeuropa und Kanada vor.[5] Sie kann auch in Mitteleuropa im Sommer gelegentlich an warmen Stellen im Freien gefunden werden. Die Gemeine Küchenschabe überlebt schwache Fröste, stirbt aber bei Temperaturen unter -10 °C in allen Lebensstadien ab.[8] Sie kann daher in Mitteleuropa kaum im Freien überwintern, aber schon in Westeuropa, mit milderen Wintern, gelingt ihr dies gelegentlich.[4] Sie kommt im wärmeren Südeuropa regelmäßig auch im Freiland vor.[9]
Die Gemeine Küchenschabe ist streng nachtaktiv. Tagsüber verstecken sich die Tiere, meist in größeren Gruppen, in Spalten, zum Beispiel hinter Möbeln oder in Hohlräumen in Wänden oder Fußböden. Sie bevorzugt in Gebäuden in Mitteleuropa feucht-warme Bereiche, sie besiedelt etwa Bäckereien, Brauereien, Hallenbäder, Toiletten, Molkereien, Schlachthöfe, Gastwirtschaften, Großküchen, Wäschereien, zoologische Gärten und landwirtschaftliche Betriebe mit Tierhaltung (vor allem der Schweineproduktion)[9] und ist in normalen Wohnungen seltener; sie kann aber von Vorzugsbereichen, etwa Tierställen, im Sommer regelmäßig in diese vordringen. Sie wurden auch schon in der Kanalisation, in Höhlen und in Bergwerksschächten nachgewiesen.[4] Ihr bevorzugter Temperaturbereich liegt zwischen 20 und 29 °C. In wärmeren Klimaten ist es ihr daher in höheren Stockwerken und Dachböden von Gebäuden meist schon zu warm, sie ist hier mehr im Erdgeschoss und in Kellerräumen anzutreffen. Ihr Luftfeuchtebedürfnis ist nur mäßig, sie benötigt aber besonders bei hohen Temperaturen eine Feuchtequelle.[5] Sie kann Wasserverluste bis zu 30 Prozent ihrer Körpermasse überleben.[4]
In der Ernährung ist die Art Generalist und nicht wählerisch. Wenn erreichbar bevorzugt sie stärkereiche Nahrung.
Die Gemeine Küchenschabe (Blatta orientalis), auch bekannt als Kakerlak(e) im eigentlichen Sinne, Bäckerschabe oder Orientalische Schabe, ist eine Art der Schaben (Blattodea), die vor allem durch ihre Lebensweise in menschlichen Behausungen als Vorratsschädling bekannt ist. Neben der Deutschen Schabe (Blattella germanica) und der Amerikanischen Großschabe (Periplaneta americana) gehört sie zu den weltweit am häufigsten in Haushalten anzutreffenden Schaben, die unter dem Begriff Küchenschaben (Kakerlaken) zusammengefasst werden.
Tekst üüb Öömrang Echt kakelaken (Blatta orientalis) hiar tu en aanj kategorii faan insekten. Jo mei nian laacht an kön fiks rään.
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: Echt kakelaken (Blatta orientalis) hiar tu en aanj kategorii faan insekten. Jo mei nian laacht an kön fiks rään.
The oriental cockroach (Blatta orientalis), also known as the waterbug (as they live in damp areas) or black cockroaches (as their bodies are mostly dark),[1] is a large species of cockroach, adult males being 18–29 mm (0.71–1.14 in) and adult females being 20–27 mm (0.79–1.06 in).[2] It is dark brown or black in color and has a glossy body. The female has a somewhat different appearance from the male, appearing to be wingless at a casual glance, but is brachypterous, having non-functional wings just below her head. She has a wider body than the male. The male has long wings, which cover three quarters of the abdomen[1][3][4] and are brown in color, and has a narrower body. Both of them are flightless. The female oriental cockroach looks somewhat similar to the Florida woods cockroach and may be mistaken for it. Originally endemic to the Crimean Peninsula and the region around the Black Sea and the Caspian Sea,[2] its distribution is now cosmopolitan.[5]
Oriental cockroaches tend to travel somewhat more slowly than other species. Often called "waterbugs" since they prefer dark, moist places, they can generally be found around decaying organic matter, in bushes, under leaf groundcover, or under mulch, and in sewer pipes, drains, basements, porches, and other damp locations in and around human habitations where they may be major pests.[6]
To thrive, cockroaches need a source of food/liquid and a place to hide, preferring warm places and relatively high humidity; the optimum temperature for oriental cockroaches is between 20 and 29 °C (68 and 84 °F). Female oriental cockroaches have vestigial tegmina (reduced fore wings) and males have longer tegmina. Oriental cockroaches are mainly nocturnal, and they can be elusive in that a casual inspection of an infested dwelling during the day may show no signs of roach activity.
Signs of cockroaches are their oothecae, which are "egg cases". The blackish-brown oothecae are formed a day after mating, and are deposited typically a day or two after formation (but up to seven days later), in a sheltered area or attached to a substrate by oral secretion. About 10–12 mm (0.39–0.47 in) long, with indistinct egg compartments housing 16–18 eggs, they are initially a yellow-white, turning reddish- then blackish-brown.[2] They hatch on their own in about 42 days at 29.5 °C (85.1 °F) and 81 days at 21 °C (70 °F); at temperatures below 0 °C (32 °F) they lose viability.[2]
Like all cockroach species, the immature nymph lacks wings. The adult form is sexually dimorphic; the male has prominent wings, however the female is brachypterous, having very small non-functional wings. The female is shorter and wider than the male.[1][3][4]
A colony, containing many different life stages
.jpg)
Nymph (immature stage with no wings)
Adult male, with semi-functional wings
Adult female, with very short, non-functional wings
Cockroaches transfer bacteria and viruses from their legs to food, dishes, utensils, and countertops and they are known to spread dysentery, E. coli, Salmonella, and food poisoning.[7][6][8]
They are major household pests in parts of the Northwest, Midwest, and Southern United States. They can also be found in Europe, Israel, Australia, and South America.
Oriental cockroaches can be harder to get rid of than other roaches. Although adults can be fairly easily killed by the application of residual insecticide, the insecticides can get washed away, allowing new nymphs to survive.[9]
The oriental cockroach (Blatta orientalis), also known as the waterbug (as they live in damp areas) or black cockroaches (as their bodies are mostly dark), is a large species of cockroach, adult males being 18–29 mm (0.71–1.14 in) and adult females being 20–27 mm (0.79–1.06 in). It is dark brown or black in color and has a glossy body. The female has a somewhat different appearance from the male, appearing to be wingless at a casual glance, but is brachypterous, having non-functional wings just below her head. She has a wider body than the male. The male has long wings, which cover three quarters of the abdomen and are brown in color, and has a narrower body. Both of them are flightless. The female oriental cockroach looks somewhat similar to the Florida woods cockroach and may be mistaken for it. Originally endemic to the Crimean Peninsula and the region around the Black Sea and the Caspian Sea, its distribution is now cosmopolitan.
La cucaracha negra, oriental, común o del Viejo Mundo (Blatta orientalis) es una especie de insecto blatodeo de la familia Blattidae. Es nativa de Europa, desde donde se propagó al resto del mundo acompañando a los viajeros y exploradores.[cita requerida]
Mide cerca de unos 2,50 cm de largo en su madurez. Las tonalidades van del marrón oscuro a negro y tiene un cuerpo brillante. Presenta dimorfismo sexual; los machos poseen dos alas largas y de color marrón que cubren la mayoría de su cuerpo, que es más estrecho que el de la cucaracha común hembra. Ni la cucaracha macho ni la hembra pueden volar, aunque esta última aparte de un cuerpo más ancho que el del macho, parece no tener alas que finalmente se descubren muy cortas e inútiles, apenas debajo de su cabeza.
Suelen ser encontradas alrededor de la materia orgánica en descomposición, y en alcantarillas, desaguaderos, sótanos, pórticos, y otras ubicaciones húmedas. Asimismo se pueden encontrar afuera bajo arbustos u otros sitios húmedos al aire libre. Prefieren esconderse en lugares relativamente húmedos y con una temperatura entre 20º y 29º C. Son de hábitos principalmente nocturnos.
Un signo de la presencia de cucarachas son las ootecas, cápsulas que contienen hasta 16 huevos, como es el caso de las cucarachas orientales. Puede resultar difícil deshacerse de esta especie. Los adultos mueren con facilidad aplicando insecticida, pero cada dos meses las hembras incuban nuevas ninfas.
Datos: Q20869
Multimedia:
Especies: Blatta orientalis
La cucaracha negra, oriental, común o del Viejo Mundo (Blatta orientalis) es una especie de insecto blatodeo de la familia Blattidae. Es nativa de Europa, desde donde se propagó al resto del mundo acompañando a los viajeros y exploradores.[cita requerida]
Tarakan (Blatta orientalis) prussakaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Tarakani algkodu on Aafrikas või Aasias. Putukas on Eestis harv.[1]
Tarakan (Blatta orientalis) prussakaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Tarakani algkodu on Aafrikas või Aasias. Putukas on Eestis harv.
Labezomorro beltza (Blatta orientalis) Blattellidae familiako labezomorroa da, 2,5-3 zentimetroko luzera, gorputz-zapala, gaineko aldea beltz distiratsua, eta azpikoa gorrixka dituena. Hegoak izan arren ezin du hegan egin. Leku heze eta ilunetan ibiltzen da, gauez batez ere. Zernahi jaten du.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Labezomorro beltza (Blatta orientalis) Blattellidae familiako labezomorroa da, 2,5-3 zentimetroko luzera, gorputz-zapala, gaineko aldea beltz distiratsua, eta azpikoa gorrixka dituena. Hegoak izan arren ezin du hegan egin. Leku heze eta ilunetan ibiltzen da, gauez batez ere. Zernahi jaten du.
Blatta orientalis
La blatte orientale (Blatta orientalis) est une espèce de cafards cosmopolites appartenant à la famille des Blattidae dans l'ordre des Blattodea (Blattaria). Après la blatte germanique (Blattella germanica), il s'agit de la seconde espèce la plus souvent rencontrée dans les habitations. Elle est cependant restreinte aux zones tempérées[1].
Blatta orientalis est une grande espèce de cafard, qui mesure entre 18 et 29 mm de long à l'âge adulte[2]. Elle est de couleur marron foncé à noir avec un corps brillant. La femelle a une apparence un peu différente de celle du mâle : Elle a des ailes très courtes et un corps plus large que celui-ci. Le mâle a un corps plus étroit et de longues ailes, qui couvrent la plus grande partie de son corps et sont de couleur marron. Le mâle et la femelle ne sont pas capables de voler.
La femelle de la blatte orientale peut être confondue avec la blatte Eurycostis floridana.
Ces insectes ont un développement hémimétabole qui se déroule en trois étapes principales : l'œuf, la nymphe et l'adulte. La nymphe est relativement similaire à l'adulte. Elle est cependant plus petite, ses ailes ne sont pas développées et ses organes sexuels ne sont pas encore à maturité. Au cours de sa croissance, elles ressembleront de plus en plus à l'adulte et c'est à leur dernière mue, que les ailes finissent par se déployer complètement (chez les espèces à longues ailes).
Une fois fécondée, la femelle produit une oothèque à l'intérieur de son abdomen. Généralement, elle le dépose après un jour ou deux mais elle peut le garder pendant près de 7 jours. L'oothèque est placée dans une zone abritée et peut être attachée au substrat à l'aide de sécrétions anales.
Les nymphes émergent après 42 jours lorsque la température est à 29,5 °C et en 81 jours lorsque la température est à 21,0 °C[2].
Chez cette espèce, la femelle peut pondre plus de 8 oothèques (poche d'œufs) pouvant chacune d'elles contenir entre 12 et 18 œufs qui deviendront des nymphes une fois éclos. Les nymphes complètent leur développement en 1 ou 2 ans.
Les blattes orientales ont tendance à voyager un peu plus lentement que d'autres espèces. Les anglophones les appellent « waterbugs » car elles préfèrent les endroits sombres et moites. On les rencontre souvent à proximité des matières organiques en décomposition et dans les égouts, les canalisations, les caves humides, les vérandas et d'autres endroits humides. On peut les trouver à l'extérieur dans les buissons, sous les terreaux de feuilles, sous les paillis et autour d'autres lieux humides.
La blatte orientale se nourrit de déchets, de résidus alimentaires et de matières organiques en décomposition. Une alimentation riche en amidon est préférable pour son développement et pour favoriser sa reproduction[3].
Elle préfère les endroits chauds et humides. La température optimale pour cette espèce est comprise entre 20 °C et 29 °C. Elles sont principalement nocturnes et une inspection de jour dans un logement infesté peut ne révéler aucune activité.
Les blattes orientales peuvent être difficiles à contrôler. Pour être en mesure de gérer les populations, la méthode utilisée doit être soutenue et systématique; la survie de quelques femelles ou oothèques suffit pour régénérer une nouvelle population[4].
On retrouve deux principaux moyens de lutte contre la blatte orientale. La première est une méthode non chimique qui consiste à attraper ou aspirer les blattes pour réduire l'infestation. On peut également ajouter un traitement par congélation, par surchauffage ou encore par vapeur à l'aide d'un gaz non toxique. Certaines de ces techniques nécessitent un équipement spécialisé et doivent être réalisées par des spécialistes en extermination[1].
La seconde méthode est l'utilisation de produits chimiques. Plusieurs types d'insecticides sont commercialisés pour tuer la blatte orientale. Ils peuvent être appliqués par aérosol, en appât et en granules dans les fissures et les crevasses ou encore à l'intérieur d'une trappe.
Chez les blattes, la texture de la cuticule est idéale pour la fixation des germes et on retrouve également la présence de ces pathogènes dans leur intestin. Ces insectes se promènent sur le sol, cherchant un accès à de la nourriture ou encore à de la chaleur. Lorsqu'ils entrent en contact avec des aliments, ces pathogènes sont déposés directement ou encore indirectement, par le contact avec les excréments de l'animal. La consommation de ces aliments infectés peut provoquer des gastro-entérites, de la diarrhée et autres types d'infections intestinales.
Parmi ces pathogènes, on retrouve des bactéries, des virus, des champignons et des parasites. On retrouve plusieurs espèces de bactéries dont certaines ont une importance médicale comme Bacillus subtilis, Escherichia coli, Staphylococcus aureus et différentes espèces de Pseudomonas et de Salmonella[5].
Blatta orientalis
La blatte orientale (Blatta orientalis) est une espèce de cafards cosmopolites appartenant à la famille des Blattidae dans l'ordre des Blattodea (Blattaria). Après la blatte germanique (Blattella germanica), il s'agit de la seconde espèce la plus souvent rencontrée dans les habitations. Elle est cependant restreinte aux zones tempérées.
Blatta orientalis Linnaeus, 1758, conosciuta anche come scarafaggio nero comune, è un insetto appartenente all'ordine dei Blattodea[1]. È la più comune blatta che infesta le abitazioni; originaria della Russia, è ormai diffusa in tutto il mondo, fatta eccezione per le zone con clima eccessivamente rigido.
La colorazione è bruna tendente al nero. Questa specie presenta un dimorfismo sessuale: mentre il maschio ha ali normali, la femmina ha ali anteriori molto brevi, ali posteriori atrofiche ed entrambe non sono in grado di volare. La lunghezza è compresa tra i 25 e i 33 mm. È caratterizzata dalla forma appiattita e da lunghe antenne filiformi.
Le femmine maturano un massimo di 16 uova nelle ooteche, lunghe 10 mm, che successivamente vengono deposte in ambienti favorevoli allo sviluppo della prole. Le neanidi schiudono generalmente di notte, sfruttando l'ampolla cervicale per rompere l'ooteca ed uscire all'aperto. Il ciclo vitale è relativamente lungo: viene completato in circa 10-15 mesi a seconda del clima e delle disponibilità di cibo. Lo stadio di uovo dura da 37 a 81 giorni, quello di ninfa dalle 24 alle 140 settimane, quello della vita da adulto dalle 5 alle 26 settimane.
La Blatta orientalis è diffusa in tutto il mondo, soprattutto nelle zone a clima temperato in quanto predilige ambienti più freddi rispetto alle altre specie dell'ordine Blattodea. È diffusa soprattutto nelle zone antropizzate, dove molto spesso la sua presenza è legata a condizioni di scarsa igiene. La sopravvivenza è legata alla presenza abbondante di acqua più delle altre specie. Si sviluppa nelle abitazioni riscaldate, dove vi è abbondanza di nascondigli e cibo, o in luoghi non esposti a grandi sbalzi di temperatura.
Questa specie è relativamente letargica, predilige il movimento nelle ore notturne ed evita ambienti luminosi: la sua comparsa in orario diurno indica una grande infestazione. Conntrariamente a quanto si pensa, è un insetto capace di muoversi agevolmente sia sulle pareti che sui soffitti delle abitazioni domestiche. Nonostante gli esemplari adulti hanno una massa corporea piuttosto rilevante sono capaci di attraversare fessure che misurano pochi decimi di millimetro. Rispetto alle altre specie è più lenta e meno prudente.
È molto vorace, praticamente onnivora.
Tra i parassiti di questa specie i più diffusi sono due Imenotteri: l'evanide (Evania appendigaster) e il calcidoideo (Tetrastichus hagenowi), le cui larve si sviluppano nelle ooteche e vivono a spese delle uova.
La Blatta orientalis, oltre ai danni che porta all'uomo nutrendosi delle sue derrate alimentari, trasferisce a queste il disgustoso odore delle sue ghiandole repugnatorie, è ospite intermedio di Nematodi e vettore di Protozoi e di uova di Nematodi e Cestodi, emesse tramite le feci dell'insetto.
Le malattie portate dalla Blatta orientalis sono molteplici e pericolose: dalla salmonellosi al colera, causato dal batterio Vibrio cholerae, a fenomeni di dissenteria, legati agli enterobatteri, all'epatite A e alla poliomielite.
Inoltre l'insetto libera nell'aria sostanze che possono causare l'insorgere di varie disturbi allergici in persone predisposte a tali patologie.
Per difendersi dalle infestazioni innanzitutto è necessario adottare dei meccanismi di prevenzione come l'accurata pulizia e la chiusura di ogni interstizio dei muri e dei pavimenti. Il raggiungimento dei luoghi domestici avviene frequentemente tramite gli imballaggi, in cui vengono deposte le ooteche, per cui è utile estrarre al più presto i contenuti dagli imballaggi. È necessario inoltre provvedere in breve tempo a disfarsi degli imballaggi stessi.
Per il monitoraggio sono mezzi fondamentali le trappole. È facile inoltre accorgersi della presenza di questi insetti accendendo luci in stanze buie, soprattutto in orario notturno: essi prediligono infatti ambienti oscuri e se sorpresi da una forte illuminazione, si muovono freneticamente alla ricerca di zone d'ombra o ripari.
Attualmente il metodo più efficace per liberarsi delle blatte è utilizzare un'esca alimentare che loro riporteranno nel nido e distribuiranno all'intera colonia, determinandone la morte. [2]
Blatta orientalis Linnaeus, 1758, conosciuta anche come scarafaggio nero comune, è un insetto appartenente all'ordine dei Blattodea. È la più comune blatta che infesta le abitazioni; originaria della Russia, è ormai diffusa in tutto il mondo, fatta eccezione per le zone con clima eccessivamente rigido.
Juodasis tarakonas (lot. Blatta orientalis; angl. oriental cockroach) – didelių, 22-27 mm ilgio, tarakonų rūšis. Kūnas nuo tamsiai rudos iki juodos spalvos, blizgantis.
Patelės gana ryškiai skiriasi nuo patinų (lytinis dimorfizmas). Patelės beveik juodos, o patinai tamsiai rudi. Patinų odiški antsparniai nesiekia pilvelio galo, plėviniai sparnai normalūs. Patelių antsparniai ne visai išsivystę, kūno šonuose jie atrodo kaip nedidelės plokštelinės ataugėlės, plėveliniai sparnai taip pat sunykę. Antenos šeriškos, patinų truputį ilgesnės už kūną, o patelių trumpesnės. Patelių kūnas platesnis nei patinų. Patinų sparnai ilgi, pridengia didelę kūno dalį, kūnas siauresnis nei patelių. Kai kurie patinai sugeba nuskristi 2-3 m.
Nuo seno gyvena žmonių būstuose ir šildomose patalpose. Mažiau judrus už prūsokus, sunkiai ropoja lygiais statmenais paviršiais.
Gyvena visoje Europoje, taip pat – Azijoje, Afrikoje, Amerikoje.
Juodieji tarakonai plinta lėčiau nei kitos tarakonų rūšys. Gyvena drėgnose, tamsiose vietose. Dažniausiai aptinkami ties pūvančiomis organinėmis medžiagomis, kanalizacijoje, drenažo sistemose, drėgnuose rūsiuose ir panašiose drėgnose vietose. Aptinkami ir lauke, krūmuose, po lapų nuokritų danga, ir kitose drėgnose vietose.
Šie tarakonai laikomi rimtais namų kenkėjais, pvz., šiaurės vakarų, vidurio vakarų ir pietų JAV.[1]
Juodieji tarakonai yra naktiniai. Išgyvenimui jie turi turėti slėptuvę. Paprastai gerai slepiasi, todėl dieną apžiūrėjus jų apniktą būstą jų galima visiškai nepamatyti. Jie mėgsta vietas su santykinai dideliu drėgniu. Jiems reikia ir maisto bei vandens šaltinių. Optimali temperatūra yra 20-29 °C.
Tarakonų buvimo požymis yra ootekos – „kiaušinėlių futliarai“, kuriuose juodųjų tarakonų patelės gali patalpinti iki 16 kiaušinėlių. Patelės ootekas palieka, ir lervutės iš jų išsirita savarankiškai maždaug per du mėnesius.
Juodųjų tarakonų atsikratyti sunkiau, negu kitų naminių tarakonų. Tarakonai gali pernešti patogeniškas žmogui bakterijas. Duomenų, kad tarakonai platina kai kurias ligas, nedaug. Gerai žinoma, kad gali būti alerginių susirgimų priežastimi.
Juodasis tarakonas (lot. Blatta orientalis; angl. oriental cockroach) – didelių, 22-27 mm ilgio, tarakonų rūšis. Kūnas nuo tamsiai rudos iki juodos spalvos, blizgantis.
Patelės gana ryškiai skiriasi nuo patinų (lytinis dimorfizmas). Patelės beveik juodos, o patinai tamsiai rudi. Patinų odiški antsparniai nesiekia pilvelio galo, plėviniai sparnai normalūs. Patelių antsparniai ne visai išsivystę, kūno šonuose jie atrodo kaip nedidelės plokštelinės ataugėlės, plėveliniai sparnai taip pat sunykę. Antenos šeriškos, patinų truputį ilgesnės už kūną, o patelių trumpesnės. Patelių kūnas platesnis nei patinų. Patinų sparnai ilgi, pridengia didelę kūno dalį, kūnas siauresnis nei patelių. Kai kurie patinai sugeba nuskristi 2-3 m.
Nuo seno gyvena žmonių būstuose ir šildomose patalpose. Mažiau judrus už prūsokus, sunkiai ropoja lygiais statmenais paviršiais.
De oosterse kakkerlak, ook wel bakkerstor (Blatta orientalis) is een kakkerlak (en geen tor) uit de familie Blattidae.
Op het eerste gezicht lijkt het lichaam wel wat op een kever vanwege de vrij gladde, in de lengte gegroefde vleugels, de ovale vorm en donkere kleuren. De kakkerlak heeft echter een vrij plat lichaam en de vleugels ontbreken bij de nimfen en de vrouwtjes, mannetjes hebben deze wel maar kunnen er niet mee vliegen. De kleur is donkerbruin tot zwart, mannetjes zijn vaak lichter van kleur vanwege de vleugels. De poten zijn lichtbruin van kleur, de tasters zijn dun en ongeveer een derde van de lichaamslengte. De bakkerstor wordt ongeveer 25 millimeter lang.
Deze kakkerlak is een plaaginsect vanwege de voorkeur voor keukenafval, en is in huizen, flatgebouwen en met name keukens een ongewenste gast vanwege de schimmels en bacteriën die het insect verspreidt. Eenmaal besmet is de bestrijding erg lastig omdat de kakkerlak in de nauwste spleetjes kan kruipen, vaak massaal voorkomt en de eitjes bestendig zijn.
Oorspronkelijk komt de soort uit zuidwestelijk Azië, maar tegenwoordig is de kakkerlak ook in Europa algemeen, echter niet in de natuur maar uitsluitend in gebouwen. De aantallen nemen echter af omdat de hygiëne in de meeste landen toeneemt. De beste manier om ervanaf te komen is het opruimen van etensresten, het buiten plaatsen van prullenbakken en het dichtmaken van gaten in wanden en vloeren, het laatste gaat alleen de verspreiding tegen. Als de bakkerstor geen voedsel meer kan vinden, worden soortgenoten opgegeten.
De oosterse kakkerlak, ook wel bakkerstor (Blatta orientalis) is een kakkerlak (en geen tor) uit de familie Blattidae.
Hasło w Wikisłowniku Karaluch, karaczan wschodni (Blatta orientalis) – gatunek owada z rzędu karaczanów i rodziny karaczanowatych. Owad kosmopolityczny, w większości zasięgu synantropijny.
Dorosłe samce osiągają od 17,5 do 28,7 mm, a samice od 20 do 27 mm długości ciała[1]. Ubarwienie ciała błyszczące, od rudawego po czarne, u dorosłych zwykle brunatnoczarne[1][2][3]. Przedplecze jest jednobarwne, w zarysie okrągławo-trapezowate, u dorosłych długości od 5 do 7,2 mm[2]. U samic skrzydła są zredukowane do formy łusek o długości od 4,6 do 6,8 mm. Obie płcie nielotne. Samce mają skrzydła skrócone, dochodzące do ¾ długości odwłoka. Pierwsza ich para jest skórzasta, o zredukowanym użyłkowaniu, zmodyfikowana w pokrywy o długości od 12 do 16,7 mm[1][2]. Druga para jest błoniasta i wachlarzowato złożona pod pierwszą[3]. Stosunkowo długie odnóża uzbrojone są w silne kolce na udach i goleniach[2]. Stopy samic i niedorosłych samców mają zredukowane przylgi (arolia) co utrudnia im wspinaczkę po gładkich powierzchniach, natomiast u dorosłych samców przylgi mogą być wykształcone w różnym stopniu[1].
Owad kosmopolityczny, najczęstszy w strefie umiarkowanej półkuli północnej. Jego naturalne populacje występują w rejonie Morza Kaspijskiego i Czarnego, w tym na Krymie. Owady te zasiedlają tam ściółkę i szczątki roślinne. W innych rejonach świata jest to gatunek synantropijny. Zamieszkuje ludzkie siedziby, magazyny, piwnice, podziemne rury i kanały ściekowe oraz wysypiska śmieci[1]. W Polsce stosunkowo pospolity[2].
Gatunek wszystkożerny. Preferuje miejsca wilgotne oraz temperaturę 20–29°C. Samice nie wytwarzają jaj poniżej 15°C, a te zamierają poniżej 0°C[1].
W trakcie dobierania się w parę samiec wędruje wokół samicy, po czym ustawia się przodem do niej. Następnie samica unosi głowę, a samiec wsuwa się pod nią tyłem, jednocześnie rozkładając skrzydła, tak że samica dotyka aparatem gębowym tergitów jego odwłoka. W tym czasie samiec wydłuża odwłok, aż do połączenia się genitaliów obu owadów. Po połączeniu samiec odwraca się tak, że para ustawiona jest głowami w przeciwnych kierunkach. Po kopulacji samica formuje zawierającą 16–18 jaj ootekę[1], którą przez 12 godzin do 7 dni nosi ze sobą, po czym pozostawia w osłoniętym miejscu[1][3]. Ooteka ma kształt prawie walcowaty, barwę czarniawobrązową i mierzy od 10 do 12 mm. Jedna samica produkuje w ciągu życia 6–8 ootek w odstępach 1–2 tygodni[1].
W temperaturze 21°C larwy lęgną się po 81 dniach, a w 29,5°C po 42 dniach. Pierwsze ich stadium ma jasnobrązową barwę i około 6 mm długości. W zależności od warunków larwy linieją 7–10 razy przed osiągnięciem dorosłości. W temperaturze 22°C rozwój samców trwa 515 dni, a samic 542 dni. W 30°C skraca się do 164 dni u samców i 282 dni u samic. Dorosłe samice dożywają 190, a samce 180 dni. Obok rozmnażania płciowego zdarza się także partenogeneza[1].
Karaluch, karaczan wschodni (Blatta orientalis) – gatunek owada z rzędu karaczanów i rodziny karaczanowatych. Owad kosmopolityczny, w większości zasięgu synantropijny.
A Barata-oriental (Blatta orientalis), também conhecida como Barata-nua, é uma barata cosmopolita, de hábitos domésticos e com coloração marrom-negra.[1] Uma característica marcante da espécie é o seu dimorfismo sexual: o macho tem aproximadamente 18 a 29 milímetros de comprimento, um par de asas marrons que cobrem dois terços de seu abdômen trincado e uma formatura corporal mais estreita. A fêmea, por sua vez, mede em cerca de 20 a 27 milímetros de comprimento, tem asas pequenas e incolores e um corpo mais volumoso. O macho é capaz de realizar voos curtos com distâncias entre 2 a 3 metros.
A capacidade de adaptação e locomoção da barata-oriental tende a ser mais devagar do que as outras espécies do seu gênero. Geralmente habita lugares escuros e úmidos. Ela também pode ser encontrada em restos orgânicos em decomposição por ter um comportamento detritívoro. É igualmente achada em arbustos, debaixo de folhas e mantas. É uma das principais pragas domésticas nas regiões nordeste, centro-oeste e sul dos Estados Unidos.
A Barata-oriental (Blatta orientalis), também conhecida como Barata-nua, é uma barata cosmopolita, de hábitos domésticos e com coloração marrom-negra. Uma característica marcante da espécie é o seu dimorfismo sexual: o macho tem aproximadamente 18 a 29 milímetros de comprimento, um par de asas marrons que cobrem dois terços de seu abdômen trincado e uma formatura corporal mais estreita. A fêmea, por sua vez, mede em cerca de 20 a 27 milímetros de comprimento, tem asas pequenas e incolores e um corpo mais volumoso. O macho é capaz de realizar voos curtos com distâncias entre 2 a 3 metros.
A capacidade de adaptação e locomoção da barata-oriental tende a ser mais devagar do que as outras espécies do seu gênero. Geralmente habita lugares escuros e úmidos. Ela também pode ser encontrada em restos orgânicos em decomposição por ter um comportamento detritívoro. É igualmente achada em arbustos, debaixo de folhas e mantas. É uma das principais pragas domésticas nas regiões nordeste, centro-oeste e sul dos Estados Unidos.
Gândacul negru de bucătărie (Blatta orientalis) sau libarcă neagră, șvabul este o insectă din ordinul blatodeelor, care locuiește pe lângă așezările omenești, hrănindu-se cu diferite alimente de origine vegetală, în special cu resturi alimentare, dăunând în primul rând prin murdărirea produselor agroalimentare cu excremente și exuvii, apoi prin transmiterea de agenți patogeni ai diferitelor boli. Preferă locurile întunecoase, umede și este activ numai noaptea. Masculul este brun-castaniu, iar femela brună-negricioasă. Lungimea corpului masculului este de 19-25 mm, iar a femelei de 18-30 mm. Este o specie sinantropă, cosmopolită, de origine tropicală, răspândită în Africa, America de Sud, Statele Unite, Australia și Asia de sud-est, iar ca formă sinantropă în țările din sudul Europei. În România se întâlnește numai în locuințe (mai ales în bucătărie) și este mai frecventă în Oltenia, Banat, Muntenia și Dobrogea.
Insectele adulte prezintă un dimorfism sexual evident: masculul este brun-castaniu, cu corpul mai zvelt, normal aripat, iar femela brună-negricioasă, este mai dezvoltată, cu tegmine (= aripi anterioare) rudimentare. Lungimea corpului masculului este de 19—25 mm, iar a femelei de 18—30 mm. Poate trăi până la 1—2 ani.
Corpul este mult turtit dorsoventral, alungit, dar lățit, cu protoracele, de asemenea, turtit și lățit în formă de disc, dedesubtul căruia se află capul.
Capul este rotunjit, hipognat (întors ventral, sub torace), turtit anteroposterior, formând un unghi ascuțit cu axa longitudinală a corpului. Văzut dorsal, capul este în mare parte acoperit de pronot. Pe laturile capului se află ochii compuși, reniformi, alungiți, mari și 2 oceli. Antenele sunt setiforme, multiarticulate, lungi, depășind vârful abdomenului. Aparatul bucal este de tip ortopteroid, masticator.
Segmentele toracice sunt neuniforme. Protoracele prezintă un pronot foarte mare, discoidal. Pronotul la mascul este oval-lățit (de 6—7 mm lungime și 7—9 mm lățime), iar la femelă are o formă de semicerc (de 5,5—7,0 mm lungime și 8,7—9,5 mm lățime).
Tegminele (perechea I de aripi) la mascul sunt de culoare cafenie-roșcată și ajung aproximativ până la ultima treime a abdomenului, iar la femelă sunt mici, reduse, lobiforme și nu depășesc metanotul. Aripile posterioare sunt absente la femelă. Atât masculii cât și femelele sunt nezburătoare.
Sunt bune alergătoare, au 3 perechi de picioare asemănătoare, lungi și subțiri, cu numeroși spini, coxele sunt foarte mari, oval-alungite și tarsele au 5 articole.
Abdomenul este format din 10 segmente vizibile. La partea posterioară a abdomenului masculul are doi cerci lungi, iar între ei doi stili, iar femela doi cerci lungi, iar între aceștia două valve triunghiulare, care reprezintă cele două valve ale plăcii subgenitale. Abdomenul la mascul este oval-alungit, aripile acoperind tergitele (= plăcile dorsale care acoperă față superioară a segmentelor dorsale) care sunt mai slab chitinizate. Tergitul X este lat transversal, cercii sunt compuși din 11—12 articole, iar stilii sint lungi și subțiri. Abdomenul la femelă este oval-lățit, tergitul X este triunghiular, lățit și scobit la vârf. Placa subgenitală se termină cu 2 valve triunghiulare alungite.
Ootecile (= pungă în care sunt închise ouăle) conțin 12—18 ouă, sunt cilindrice, cu o carenă dorsală, de culoare cafenie-brunie și au 10—12 mm lungime și 5—7 mm grosime. Oul este cilindric, alungit.
Gândacul negru de bucătărie este o insectă sinantropă, care locuiește pe lângă așezările omenești. Este o specie nocturnă, în timpul zilei stând ascunsă în locuri adăpostite și întunecate. Preferă un mediu cald și umed, cu temperaturi de 20-29° C și o umiditate relativă a aerului de cel puțin 60%.
În clădiri, apar de obicei la parter sau sub el, dar în număr mai mic pot fi găsiți și la etajele superioare. De obicei sunt găsiți în subsoluri și pivnițe, în conducte, în crăpăturile pereților sau fisurile mobilelor din bucătărie și cămări, spații goale de sub podele sau dușumele, toalete, în spatele căzilor, chiuvetelor, caloriferelor, cuptoarelor și țevilor de apă caldă; Ei pot să se adune un număr mare în jurul surselor de apă.
De multe ori sunt găsiți pe timpul verii în aer liber prin jurul caselor și în gunoaiele menajere.
Este o specie omnivoră hrănindu-se cu orice substanță nutritivă de proveniență animală sau vegetală, care îi este accesibilă.
Consumă diferite produse alimentare din cămări și bucătării (resturi de mâncare, pâine, carne, mâncăruri, preparate lactate, preferând pe cele mai fermentescibile), din brutării, magazine de alimente; consumă de asemenea obiecte din hârtie și bumbac, articole din piele etc. din locuințe.
Adulții apar de obicei la începutul lunii aprilie din locurile de diapauză (dușumele, crăpăturile pereților sau fisurile mobilelor din bucătărie și cămări etc.). Ciclul de viață al acestei specii este sezonier; adulții pot să apară din aprilie până în iunie, dar pot fi găsiți în aproape toate lunile anului. Având o rezistență considerabilă la temperaturi scăzute, aceștia pot să se reproducă în aer liber.
După aproximativ o lună de zile, în care se hrănesc cu diferite produse alimentare, adulții se împerechează. La 10 zile după acuplare femela depune 12-18 ouă în ooteci pe care le fixează de ultimele urosomite și pe care le poartă 5-7 zile, apoi le depun în locuri retrase și întunecoase. Ooteca, în care sunt depuse ouăle, are forma de pungă de culoare cafenie-brunie. În decursul vieții poate depune până la 8-10 ooteci.
Dezvoltarea embrionară durează 50-70 de zile, mai rar (în condiții foarte favorabile) de 26-30 de zile. Larvele apar eșalonat în lunile iulie și august și se hrănesc până la sfârșitul lunii octombrie, când se retrag în locurile de diapauză.
Dezvoltarea unei generații se eșalonează pe o perioadă variabilă de timp în zonele temperate, în raport de temperatură: de la 1 an, când stadiul larvar durează 6-8 luni, la 2-3 ani și chiar 3-4 ani, perioadă în care larvele năpârlesc de 6 ori (și chiar de 10 ori) și ajung mature în vârsta a 7-a. În condiții favorabile de temperatură evoluția până la stadiul adult este mai scurtă, devenind mai lungă la temperatură scăzută.
În condițiile climatice din Oltenia, cu o temperatură medie anuală de 11-11,7°C, gândacul negru de bucătărie are o generație la 1-2 ani.
Gândacul negru de bucătărie este un dăunător tipic al diferitelor produse alimentare, al materialilor din hârtie și bumbac și al articolelor din piele. Pagubele sunt mai mult calitative, prin deprecierea obiectelor și murdărirea lor cu dejecții, secreții ale glandelor salivare și exuvii (= resturi de năpârlire) larvare. Alimentele atacate de gândaci au un miros neplăcut și nu mai pot fi consumate de către om. Ele trebuie aruncate. Daunele sunt și indirecte, fiind o insectă respingătoare numai prin prezența sa în camerele de locuit, cămări, pivnițe etc.
Gândacii negri de bucătărie adăpostesc multe specii de bacterii patogene și alți agenți patogeni pe sau în interiorul corpurile lor. Ei dobândesc aceste organisme din cauza obiceiului lor de hrănire pe aproape orice tip de materie organică, inclusiv deșeuri umane și animale. Aceste organisme patogene transmise de gândacii de bucătărie pot rămâne viabile pentru o perioadă considerabilă de timp. Vizitând din nou alimentele destinate consumului uman, ei le murdăresc cu fecale, secreții ale glandelor salivare și exuvii larvare și este posibil ca unele dintre organismele patogene să fie depuse pe produsele alimentare. Consumarea acestor alimente poate duce la gastroenterite, diaree și a alte infecții intestinale. Prin urmare ei sunt vectori ai diferitelor boli infectocontagioase.
Gândacii de bucătărie găzduiesc bacterii patogene care aparțin genurilor Mycobacterium, Shigella, Staphylococcus, Salmonella, Escherichia, Streptococcus și Clostridium. Ei găzduiesc, de asemenea, protozoare patogene din genurile Balantidium, Entamoeba, Giardia și Toxoplasma și viermi paraziți din genurile Schistosoma, Taenia, Ascaris, Ancylostoma și Necator.
Gândacii de bucătărie sunt, de asemenea, importanți, deoarece oamenii pot deveni alergici la ei, în special prin expunerea constantă la ei. Aceste reacții alergice implică, de obicei, piele (urticaria) și / sau sistemul respirator (astmul bronșic). Studiile au arătat că persoanele care au reacții alergice cutanate sau bronșice la gândacii de bucătărie au niveluri crescute de anticorpi specifici față acești gândaci. Aceste reacții alergice pot fi grave și pot necesita tratament.
Se recomandă mai ales măsuri de igienă: asigurarea curățeniei în bucătării, cămări, pivnițe etc. și depozitele de produse agroalimentare; tratarea crăpăturilor din pereți, dușumele și mobilă cu insecticide și apoi astuparea cu vată de sticlă și gips sau rășini sintetice.
Împrăștierea seara de produse insecticide în locurile frecventate de gândaci și adunarea și îndepărtarea lor dimineața.
Se folosesc pulverizări de suprafață aplicate în refugiile gândacilor și în împrejurimi pe toată perioada dezvoltării și pulverizări în spațiu. Pulverizările în spațiu se aplică la intervale de o săptămână.
Ca insecticide se folosesc:
În locuințele invadate se recomandă să se facă o dezinsectizare fumigantă cu bioxid de sulf, phostoxin etc.
În combaterea chimică se recomandă mai mult momelile alimentare: bere (preferată de libărci), care se poate înlocui însă și cu alimente fermentescibile (bulion etc.) așezate seara în cămările invadate, în vase (lighene etc.) pe marginea cărora se pun cartoane, astfel că insectele atrase de miros urcă și cad în vase, iar dimineața se distrug cu apă fierbinte.
Se pot folosi de asemenea și momeli cu adeziv sau momeli toxice cu insecticide: diclorvos, fenitrotion, flufenoxuron, hidrametilnon, propoxur, preparate din făină și borax în părți egale sau din zahăr pudră 85% + 15% fluorură de sodiu etc. Insectele se hrănesc din momeli și înghit și o doză letală de insecticid. Momelile permit un control continuu al gândacilor negri de bucătărie pe perioade lungi de timp.
Gândacul negru de bucătărie (Blatta orientalis) sau libarcă neagră, șvabul este o insectă din ordinul blatodeelor, care locuiește pe lângă așezările omenești, hrănindu-se cu diferite alimente de origine vegetală, în special cu resturi alimentare, dăunând în primul rând prin murdărirea produselor agroalimentare cu excremente și exuvii, apoi prin transmiterea de agenți patogeni ai diferitelor boli. Preferă locurile întunecoase, umede și este activ numai noaptea. Masculul este brun-castaniu, iar femela brună-negricioasă. Lungimea corpului masculului este de 19-25 mm, iar a femelei de 18-30 mm. Este o specie sinantropă, cosmopolită, de origine tropicală, răspândită în Africa, America de Sud, Statele Unite, Australia și Asia de sud-est, iar ca formă sinantropă în țările din sudul Europei. În România se întâlnește numai în locuințe (mai ales în bucătărie) și este mai frecventă în Oltenia, Banat, Muntenia și Dobrogea.
Orientalisk kackerlacka (Blatta orientalis) är en art i djurgruppen kackerlackor[1]. Arten är huvudsakligen känd som skadedjur i människans förråd. Det är en av de vanligaste kackerlackorna på jorden.[2] Enligt Catalogue of Life har den inga underarter[3].
Kroppen är glänsande rödbrun till mörkbrun. Arten har ofullständig förvandling, vilket innebär att larverna, de så kallade nymferna, ser ut som mindre, vinglösa kopior av föräldrarna, och att de saknar något puppstadium. Nymferna hos denna art är dessutom mörkare och mattare än föräldrarna. Hanen är slankare än honan, och har längre vingar än henne. Inget av könen kan emellertid flyga.[2] Hanen blir 17 till 30 mm lång, och honan 20 till 30 mm. Hanens flygvingar har en längd av 10 till 16 mm mot honans 3 till 6 mm.[4] Hanen väger omkring 450 mg, och honan omkring 950 mg.[2]
Även om den orientaliska kackerlackan trots sitt namn tros härstamma från Afrika (eller möjligtvis Ryssland[1]) har den spritt sig till nästan alla länder i världen, och får nu betraktas som en kosmopolit.[2]
Arten lever på eller nära marken och föredrar fuktiga, varma och skuggiga miljöer, som källare, krypgrunder, kloaker, avloppsrör och under diskbänkar och tvättställ.[1] Den föredrar ett temperaturintervall på 20 till 29º C[2]. Speciellt i kyligare klimat, som Skandinavien, lever den gärna inomhus, som skolor, varuhus, restauranger, hotell, lagerbyggnader, växthus, tvätterier och bostadshus. Även här kan den emellertid uppträda utomhus, exempelvis på soptippar, där det ruttnande materialet alstrar värme.[4] Den orientaliska kackerlackan kan inte flyga, trots att i alla fall hanen har vingar, utan tar sig fram till fots, vanligtvis i ganska maklig takt.[2]
Arten är en allätare som främst lever på dött material som döda växt- och djurdelar samt avskräde. Framför allt uppskattar den föda som är rik på kolhydrater som socker och stärkelse.[2]
Den orientaliska kackerlackan har ingen speciell lektid utan parar sig året om. Arten har ofullständig förvandling: De larver som kläcks ur äggen, ser ut som de vuxna insekterna fast mindre. De växer genom att ömsa hud, vanligen 7 till 10 gånger. Honan bär med sig äggen i en äggkapsel som rymmer mellan 14 och 16 ägg.[2] Äggkapseln är avlång, omkring 10 mm lång och 6,5 mm bred samt bärs stickande ut från bakkroppen. Honan bär med sig äggen mellan ett halvt till fem dygn, varpå hon lämnar äggkapseln på någon varm och skyddad plats med tillgång på mat. Nymferna kläcks efter ungefär två månader och blir fullvuxna efter omkring ett år. De vuxna djuren lever mellan en och sex månader.[2]
Arten är en smittospridare som är en vektor för flera sjukdomar som dysenteri, matförgiftning och andra gastroenteriter. Arten kan även avge skarpt luktande utsöndringar som gör maten den äter av olämplig som människoföda. Dessutom misstänker man att exkrementer och hudfragment kan orsaka astma hos barn.[2]
Orientalisk kackerlacka (Blatta orientalis) är en art i djurgruppen kackerlackor. Arten är huvudsakligen känd som skadedjur i människans förråd. Det är en av de vanligaste kackerlackorna på jorden. Enligt Catalogue of Life har den inga underarter.
Doğu hamam böceği (Blatta orientalis), yetişkin boyu 2,5–3 cm olan, siyah bir hamamböceği türüdür. Dişisi erkekten daha iridir. Alman hamam böceğinden büyük, Amerika hamam böceğinden ise küçüktür ve uçamaz.
Türkçede aynı boyutlarda ve siyah olan Blaps cinsinden böcekler için kullanılan karafatma adı Blatta cinsi ve Doğu hamam böceği için de kullanılmaktadır.
Doğu hamam böceği (Blatta orientalis), yetişkin boyu 2,5–3 cm olan, siyah bir hamamböceği türüdür. Dişisi erkekten daha iridir. Alman hamam böceğinden büyük, Amerika hamam böceğinden ise küçüktür ve uçamaz.
Türkçede aynı boyutlarda ve siyah olan Blaps cinsinden böcekler için kullanılan karafatma adı Blatta cinsi ve Doğu hamam böceği için de kullanılmaktadır.
Самці завдовжки 20—25 мм, самиці завдовжки 18—30 мм. Статевий диморфізм чітко виражений. У самиць надкрила не довші від задньоспинки, а крила практично відсутні. У самців надкрила бурувато-чорні, не сягають вершини черевця, крила буруваті, завдовжки з надкрила.
Цей вид відомий в Україні з XVIII ст. Точне його походження не відоме, хоча близькі види живуть в Африці та Австралії. У Криму може жити на волі, ховаючись на день у тріщинах стін чи під камінням поряд з житловими будівлями.
Тарган чорний рідко трапляється в приміщеннях. Веде нічний спосіб життя, має неприємний запах.
Gián phương Đông, tên khoa học Blatta orientalis, là một loài gián lớn. Chiều dài khoảng 1 (2,5 cm) lúc trưởng thành. Nó có màu nâu sẫm đến đen và có một cơ thể bóng. Các Gián phương Đông có ngoại hình hơi khác nhau so với con đực. Con cái có một cơ thể rộng hơn so với con đực.
Gián phương Đông, tên khoa học Blatta orientalis, là một loài gián lớn. Chiều dài khoảng 1 (2,5 cm) lúc trưởng thành. Nó có màu nâu sẫm đến đen và có một cơ thể bóng. Các Gián phương Đông có ngoại hình hơi khác nhau so với con đực. Con cái có một cơ thể rộng hơn so với con đực.
Blatta orientalis Linnaeus, 1758
Синонимы
Тарака́н чёрный[1] (лат. Blatta orientalis) — синантропное насекомое отряда тараканообразных.
Распространён по всей Европе, а также встречается в Азии и Африке. Начиная с середины XX века популяция чёрного таракана стала существенно уменьшаться из-за конкуренции с рыжим тараканом и появления новых инсектицидов.
Таракан в длину достигает 20—30 мм. Тело имеет монотонную смоляно-бурую или чёрно-бурую окраску с металлическим блеском. Надкрылья самца длинные, немного короче брюшка, у самки же они короткие, не достигают основания брюшка[2].
Последний сегмент брюшка самки снизу на вершине с парой створок, отделённых поперечной бороздкой. Генитальная пластинка самца симметричная, с парой одинаковых грифельков[2].
Обитает в отапливаемых домах, теплицах, угольных шахтах и канализации. Начиная с юга России, Украины и по всему Казахстану может встречаться и в дикой природе, чаще всего, недалеко от жилья человека. Питается отбросами. Ни самцы, ни самки не летают, но быстро бегают.
Тарака́н чёрный (лат. Blatta orientalis) — синантропное насекомое отряда тараканообразных.
东方蠊或黑蠊（學名：Blatta orientalis），是蟑螂的一个龐大的品種。成年东方蠊身体光滑，呈深褐色或黑色，雄性體長18～29 mm（0.71～1.14英寸），雌性體長20～27 mm（0.79～1.06英寸）[1]。乍一看，雌性东方蠊似乎没有翅膀，实际上一对短而无用的翅膀生长在头部下方。相对于雄性，雌蠊身体较宽。雄蠊的翅膀很长覆盖其身体的大部分，呈黑褐色。少数雄蠊能作短距飞行，飞行距离2~3米。
东方蠊原生於克里米亞半島及黑海與裡海沿岸地區[1]，但現時在全球的大都會均可看見其踪影[2]。
东方蠊的行動速度較其他品種慢。牠們偏好黑暗，潮湿的地方。能在排水管，下水道，潮湿的地下室，灌木丛，落叶下方，等潮湿的地方发现它们。它们是主要的室内害虫。由於氣候關係，在北美洲只見於美國的西北部、中西部及南部州份[3]。
为了人丁兴旺，蟑螂需要巣穴躲藏。地点多为温暖和相对潮湿处，同时靠近食物与水。东方蠊的最适宜生长温度为20 °C (68 °F) 到 29 °C (84 °F)。蟑螂为夜行生物。在白天不易发现。
东方蠊或黑蠊（學名：Blatta orientalis），是蟑螂的一个龐大的品種。成年东方蠊身体光滑，呈深褐色或黑色，雄性體長18～29 mm（0.71～1.14英寸），雌性體長20～27 mm（0.79～1.06英寸）。乍一看，雌性东方蠊似乎没有翅膀，实际上一对短而无用的翅膀生长在头部下方。相对于雄性，雌蠊身体较宽。雄蠊的翅膀很长覆盖其身体的大部分，呈黑褐色。少数雄蠊能作短距飞行，飞行距离2~3米。
