Anguid Lizards

Koramallar (lat. Anguidae) — Pulcuqlular dəstəsinə aid fəsilə.

Bu fəsiləyə 12 cins və 120-yə yaxın növ daxildir. Koramallara Avrasiyada və Amerikada rast gəlinir.

Koramallar növ müxtəlifliyinə görə kərtənkələlərin rəngarəng fəsiləsidir. Onların içərisində cılız koramal kimi ilanaoxşar ayaqsız kərtənkələlər, eləcə də hər birində 5 barmaq olan dörd ətrafa malik adi növləri var. Bütün koramallarda pulcüqlar kiçik sümük lövhəciklərlə birləşmişlər.Koramallar görünüşcə gürzəyə çox bənzəyirlər.

Slepýšovití (Anguidae) jsou čeledí ještěrů s protáhlým tělem a redukovanými končetinami. V ČR žijí dva druhy, hadům podobní slepýš křehký a slepýš východní^[1] (dříve označovány jako poddruhy slepýše křehkého). Největším druhem je blavor žlutý z jižní Evropy a Blízkého Východu, který dorůstá délky až 120 cm.

Charakteristika

Slepýšovití mají štíhlé tělo a dlouhý lámavý ocas, končetiny bývají menší a u některých druhů jsou patrné jen jako rudimenty na kostře. Toto se týká především podčeledi slepýši, aligátorci mají končetiny normálně vyvinuté. Jazyk je dlouhý a rozeklaný. Společným znakem všech slepýšovitých je tzv. osteodermový podkožní kryt, tuhé ochranné brnění, které však způsobuje, že beznozí zástupci postrádají rychlost, mrštnost a ohebnost hadů.

Žijí na zemi nebo pod zemí a živí se hlavně hmyzem, žížalami, červy a dalšími bezobratlými.

Systematika

Navzdory své velké podobnosti se scinky (například krátkonožka evropská známá i z jihu Slovenska), jimž jsou rozhodně více podobní než hadům, jsou slepýšovití spíše příbuzní varanům nebo agamám.

Rozšíření

Slepýšovití jsou rozšířeni v Evropě, Asii i Americe, je známo přes 100 recentních druhů.

Reference

1. ↑ MAČÁT, Zdeněk. Anguis colchica - slepýš východní [online]. 2016-10-31 [cit. 2017-05-28]. Dostupné online.

Literatura

• GAISLER, Jiří. Zoologie obratlovců. 1. vyd. Praha: Academia, 1983. 536 s.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu slepýšovití ve Wikimedia Commons
• Slovníkové heslo slepýš ve Wikislovníku
• Taxon Anguidae ve Wikidruzích

Die Schleichen (Anguidae) sind eine Familie in der Klasse der Reptilien (Reptilia), die über 70 Arten in 10 Gattungen umfasst. Sie kommen in Europa, Asien, Afrika, Nord-, Zentral- und Südamerika sowie auf den Antillen vor.

Merkmale

Die Schleichen sind eine vielgestaltige Echsenfamilie. Es gibt sowohl schlangenartige, beinlose Arten, wie die europäische Blindschleiche, als auch langgestreckte Formen, deren Beine zu kleinen Stummeln verkümmert sind, und normal vierbeinige und fünfzehige Arten. Bei allen Schleichen werden die Schuppen durch Knochenplättchen verstärkt.

Viele Arten besitzen eine dehnbare Hautfalte an beiden Seiten des Körpers, die die Nahrungsaufnahme oder das Atmen erleichtert. Auch bei der Entwicklung der Eier ist sie von Nutzen. Wie bei den Echten Eidechsen bricht der Schwanz leicht ab. Nach einer gewissen Zeit wächst er wieder nach, jedoch nicht mehr in der ursprünglichen Größe. Schleichen haben, anders als Schlangen, bewegliche Augenlider und äußere Gehöröffnungen.

Schleichen haben starke, in den meisten Fällen mit stumpfen Mahlzähnen besetzte Kiefer. Die meisten Schleichen ernähren sich von hartschaligen Insekten und Weichtieren, andere auch von Eidechsen und kleinen Säugern. Nur wenige Arten bringen lebende Junge zur Welt. Die meisten legen Eier.

Scheltopusik
(Pseudopus apodus)

Südliche Krokodilschleiche (Elgaria multicarinata)

Systematik

Die Schleichenartigen werden in zwei Unterfamilien, 10 Gattungen und über 70 Arten unterteilt. Die frühere Unterfamilie der Doppelzungenschleichen wird heute als eigenständige Familie Diploglossidae geführt.

• Unterfamilie Anguinae Gray, 1825
  • Gattung Anguis Linnaeus, 1758^[1]
    • Peloponnes-Blindschleiche (Anguis cephallonica Werner, 1894)
    • Östliche Blindschleiche (Anguis colchica (Nordmann, 1840))
    • Griechische Blindschleiche (Anguis graeca Bedriaga, 1881)
    • Blindschleiche (Anguis fragilis Linnaeus, 1758)
    • Italienische Blindschleiche (Anguis veronensis Pollini, 1818)
  • Gattung Asiatische Glasschleichen (Dopasia Gray, 1853)
  • Gattung Glasschleichen (Ophisaurus Daudin, 1803)
  • Gattung Pseudopus Merrem, 1820
    • Scheltopusik (Pseudopus apodus (Pallas, 1775))
• Unterfamilie Krokodil- und Alligatorschleichen (Gerrhonotinae) McDowell & Bogert, 1954
  • Gattung Baumschleichen (Abronia Gray, 1838)
  • Gattung Barisia Gray, 1838
  • Gattung Coloptychon Tihen, 1949
  • Gattung Elgaria Gray, 1838
    • Südliche Krokodilschleiche (Elgaria multicarinata (Blainville, 1835))
  • Gattung Gerrhonotus Wiegmann, 1828
  • Gattung Mesaspis Cope, 1877

Fossil lassen sich die Schleichen erstmals in der oberen Kreide nachweisen. Im Geiseltal bei Merseburg fand man Überreste der stark gepanzerten Gattungen Glyptosaurus und Placosaurus.

Literatur

• Hans-Eckard Gruner, Horst Füller, Kurt Günther: Urania Tierreich. Fische, Lurche, Kriechtiere. Urania-Verlag, Leipzig u. a. 1991, ISBN 3-332-00491-3.

Einzelnachweise

1. ↑ Anguis In: The Reptile Database

Ang Anguidae ay isang malaki at dibersong pamilya ng mga butiki na katutubo sa hilagaang hemispero. Ang pangkat na ito ay kinabibilangan ng mga mabagal na uod, mga butiking salamin, at mga buwayang butiki. Ang Anguidae ay nahahati sa tatlong mga subpamilya at naglalaman ng 94 espesye sa walong henera. Ang mga ito ay may matitigas na osteoderm sa ilalim ng mga kaliskis nito at marami sa mga espesye nito ay may nabawasan o walang mga biyas o hita na nagbibigay sa mga ito ng isang hitsurang mukhang ahas. Gayunpaman, ang ilang mga espesye nito ay may buong mga hita. ^[2] Ang mga anguid ay karniboroso at insektiboroso at tumitira sa isang malawak na sanklay ng iba ibang mga habitat. Ito ay kinabibilangan ng mga espesyeng parehong mga nangingitlog at nanganganak ng buhay na supling. Ang karamihan ng mga espesye nito ay panlupain bagaman ang ilan ay umaakyat sa mga puno. ^[2] Ang mga anguid ay may isang relatibong mahusay na fossil rekord. Ang pinakamatandang alam na anguid ang Odaxosaurus na lumitaw sa Huling Campanian ng Canada na tinatayang mga 75 milyong taon ang nakalilipas. Ang mga anguid ay relatibong karaniwang bilang mga fossil sa Huling Kretaseyoso at Paleohene ng kanluraning Hilagang Amerika. Ang Odaxosaurus at iba pang mga Huling Kretaseyosong anguid ay nagpapakita ng maraming mga katangian na matatagpuan sa mga nabubuhay na anguid tulad ng tulad ng pait na mga ngipin at mga platong armor sa balat na nagmumungkahi ng isang mahabang kasaysayang ebolusyonaryo para sa pangkat na ito. Ang mga anguid ay partikular na diberso sa panahong Paleoseno at Eoseno sa Hilagang Amerika. Ang ilang espesye gaya ng Glyptosaurus ay lumago sa isang malaking sukat at nag-ebolb ng isang mataas na espesyalisadong dumudurog na ngipin. Ang matagal na panahong fossil rekord para sa Anguidae sa Hilagang Amerika ay nagmumungknahing ang pangkat na ito ay malamang nag-ebolb sa Hilagang Amerika sa panahong Kretaseyoso bago ang pagkalat nito sa Europa sa panahong Paleohene.

Klasipikasyon

Helodermoides tuberculatus fossil

Pamilyang ANGUIDAE

• Subpamilyang Anguinae
  • Henus Anguis - Slow worms (2 species)
  • Henus Ophisaurus - Glass lizards (13 species)
  • Henus Pseudopus - Scheltopusik (1 species)
• Subfamily Diploglossinae
  • Henus Celestus - Galliwasps (25 extant species)
  • Henus Diploglossus - Galliwasps (19 species)
  • Henus Ophiodes - (4 species)
• Subfamily Gerrhonotinae - Alligator lizards
  • Henus Gerrhonotus (4 species) - Alligator lizards
  • Henus Abronia (27 species) - Arboreal alligator lizards

Mga sanggunian

Los Anguidae fòrman una familha de saurians de l'òrdre dels squamates, que compren de reptils desprovesits de patas o amb de patas reduchas a mitat atrofiadas (mas que son pas de sèrps mas bien de lausèrts). Se ne rencontra en America, en Eurasia e a las Caribas segon las espècias.

Aquesta familha es segon las classificacions subdevesida en sosfamilhas :

• Anguinae (genres Anguis, Ophisaurus, Pseudopus)
• Diploglossinae (genres Celestus, Diploglossus, Ophiodes)
• Gerrhonotinae (genres Abronia, Barisia, Coloptychon, Elgaria, Gerrhonotus, Mesaspis)

Compren los genres seguents :

• Abronia Gray, 1838
• Anguis Linnaeus, 1758
• Barisia Gray, 1838
• Celestus Gray, 1839
• Coloptychon Peters, 1876
• Diploglossus Wiegmann, 1834
• Elgaria Gray, 1838
• Gerrhonotus Wiegmann, 1828
• Mesaspis Cope, 1877
• Ophiodes Wagler, 1828
• Ophisaurus Daudin, 1803
• Pseudopus Pallas 1775

Haaselwirmer of Stialwirmer (Anguidae) san en famile faan Skolepkrepdiarten (Squamata). Jo like slaanger.

Iindialang

Anguinae

Sköölen: Anguis - Ophisaurus - Pseudopus

Gerrhonotinae

Sköölen: Abronia - Barisia - Coloptychon - Elgaria - Gerrhonotus - Mesaspis

Hewòtny artikel òstôł napisóny przez òsobã jakô nie znaje perfektno kaszëbsczégò. Jãzëkòwô pòprôwnosc negò artikla wëmôgô werifikacëji.

Padalc zwëczajny

Padalc turkùsowi

Anguis fragilis

Padalc – gatënk wieszczórczi, tëli że bez nogów, z rodzëznë padalcowatich. Wëstãpowanié: wikszô czãsc Éuropë, jaż pò Afrikã i Azjã. Jegò nordowô grańca przebiégô w Szwecje.

Ewoluciô

Padalc, jistno jak błotny żółw, je reliktową fòrmą, warającą na niezmieniwny ôrt òd trzecorzãdu. I tak jak wieszczórka żëwòródka, téż je jajeżëwòrodny.

Padalc z blëza

Bùdowa cała

Padalc nie przënôleżi do wiôldżich wieszczórków, mierzi òkòlim 40-45 cm, òsągô do 50 cm dùgòscë. Dwie trzecy ti wôrtoscë zajimò ògón. Z pòdrzątkù na swój sztôłt padalca czãsto mają za żnijã i bezmëslnô zabijaja. A òd żniji apartni sã òn tim, że mô słabò zaznaczoną szëjã. Głowa wëzdrzi jak zrosłô ze srąbã. Mô téż pòwieczi i òkrãgłi zdrzél, a nié jak żnija pionowi. Në i ni ma cykcaka na krzebce. Równak wiedno lepi òpasowac, bò kòl niejednëch cemniészich żnijów, téż tegò cykcaka ni ma widzec. Tej nawetka czej jesmë gwës na 100%, że przed nama leżi padalc, lepi trzëmac sã wskôzë: nigdë nie tikôj czegòs, co ni ma nogów.

Nie je tak ùwinny jak chòc le żëwòródka, ale za to je wiãkszi. Mòże dochadac nawetka do pół metra, a samnica trôfiają sã jesz wikszé. Spòdlëczną farwą padalca je bruny w rozmajitëch tãczënach, òd jasnokawòwwégò do cemnobrunégò z kòprowim łiskã. Na krzebce mòże miec czôrné pòdłùgòwaté lënie, jaczé cygną sã òd głowë do ògòna. Pëszny je tpzw. padalc turkùswowi, chtëren na cemnym spòdlim przédnégò dzélu cała mô mòdré pónktë. Czej ùzdrzimë taczégò nadzwëkòwégò padalca, mòżemë bëc gwës, że mô òn trzë lata, bò taczé mòdré znaczi na skòrze pòjawiają sã dopiérze ù starszich gadów.

Strzodowiskò

Padalc żëje w lasach i zarostach. Zakòpiwô sã pòd mëchã, pòd pniama drzew, pòd wietwiama, w lëstach, kòzlënie. Jegò żëcé je dosc krëjamné. Je pòmalny w rëchach, nie je chùtczi ani ùwinny. A kò je òn drapieżny. Jak to mòżlëwé, że tak pòwólny gôd cos chwôcy? To dlôte, że jachtëje na to, co je jesz barżi pòmalné jak òn: na wãdzëbôczi, slëmiénie, wije. Jé téż pajczi i pònarwë òwadów.

Fizjologiô

Padalc je niegroznym zwierzãcã. Nie rozmieje nawetka ùgrëzc. Jegò jedurnym ôrtã òbronë przed ùstëgòwnikama je òdrzëcënié ògòna. Taczi ògón wãgòrzi sã i zmili téj séj przesladownika, a padalc je w sztãdze w tim czasu ùcec. Padalce sã ùznôwóné za nodłëżi żëjãcé wieszczórczi. W nôtërze mògã żëc nawetka do 15 lat. W kòpenhasczim zoo jeden samc żił jaż 54 lata.

Zagrôżbë i òchrona

Wszëtczé gatënczi gadòw w Pòlsce mają prawną òchronã. Òznôczô to, że nie je wòlno tëch zwierzãtów zabijac, renic ani trzëmac - tak żëwëch, jak i ùmartëch. Do chwôtaniégò wieszczórków brëkòwnô je specjalnô zgòda z Regionalny Direkcji Òchronë Nôtërë. Padalc, jak wszëtczé naje gadë, je gatënkã pòd òstrą òchroną. Wcyg jesz wëstãpiwô dosc wielno. Mòżna gò pòtkac w rozmajitëch strzodowiskach, równalk zmianë, jaczé më, lëdzë, wprowadzywómë w najim òkrãżim, są dlô niegò zagrôżbą. Dlôte że je pòmalny i malo ùwinny, nie rozmieje samòstojno wińc z glãbszich wëkòpónëch dołów. Nie ùcékô téż (jak np. żnija) z drodżi przed jadącyma aùtołama. Groznô je tej dlô niegò corôz wiãkszô rësznota na drogach, téż tëch lasowëch, gruńtowëch.

Bibliografiô

• M. Młinarsczi Płazë i gadë w Pòlscë, Warszawa 1966.
• Gadë na Kaszëbach: dodôwk do „Pòmeranii”, Gdùńsk 2016.
• Encyklopedijô Pòwszechnô, red. B. Dãbińskô, Pòznań 2011.

Vaskičču

Vaskičču (ven. веретеница, lat. Anguis tragilis) on sorkatoi šižiliuhku, nägemäl ku pieni mado rouno. Yhtelläh mavos sen eroitat, sil on liikkujat silmyluomet, ulgonazet kuulohovut da ylen pitky händy. Madoloil händy on äijiä lyhembi ruhuo, vaskiččuloilhäi se on yhtenjytyi pitky ruhonke.

Ulgonägö

Vaskičun ruho on kai silielois suomuksis. Hambahat ollah konusan muodohizet, terävät da tuaksepäi vinot. Vaskičul on aiga levei kieli. Sen ruhon piduhus voi olla 50 da 60 sentii, yhtelläh puaksumbah se on kahteh kerdah pienembi. Nuoril vaskiččuloil selgy on harmai, hobjaine, bokat da maha ollah mustanmuzavanruskiet libo mustat harmuan läpetyksenke. Kazvahuu selgy mustenou da rodieu muzavanruskiekse, vaskizekse libo maksankarvazekse.

Leviendy

Karjalas vaskiččuu on vaiku Keski-Karjalassah, Belomorskassah. Sidä enimälleh on vaiku suvipiirilöis. Vaskičču suvaiččou kuivii kohtii da eläy pedäjikkölöin reunoil da aholoil, lehti- da segamečis jogiloin da järvilöin randamil, tuhjožikkolois, kuattulois mečis. Vaskičču peittyy kivilöin uale, viččoin tukkuloih, kuivanuzih lehtilöih, hapannuzih kandoloih, juurikkoloih, kuadunuzien puuloin uale. Puaksuh peitokohtakse valliččou jyrzijöin da muamygrien pezii, toiči iče luadiu pezän meččylevitekseh libo pehmieh muah.

Taba

Vaskičču on ylen hil’l’u da suojatoi, sendäh se puaksuh puuttuu pedoelättilöile käzih. Vai pitky da katkieju händy avvuttau sille pajeta. Vaskičul se ei ole moine, kui toizil šižiliuhkuloi, se ei kazva uvvessah.

Vaskičču hos i on ihan suojatoi, ga Karjalas sil on paha sluavu. Sidä pietäh pahimannu madolois da myrkymavonnu, ainos tapetah. Ga se ei ole myrkymado da se ei rubie nikonzu n’okkuamah ristikanzua, kudai on ottanuh sen käzih.

Vaskičus ei ole nimittumua pahua, vastukarai on hyödyy. Se syöy äijii meččäh niškoi pahoi böbökkii.

Vaskičču terväh harjavuu ristikanzah, se voi eliä terrariumois yhtes mustumadoloin da löpšölöinke.

Anguidae jẹ́ orúkọ àwọn ẹbí tí ó tóbi tí ó jẹ́ ti aláǹgbá ti Northern Hemisphere. Àwọn tí ó wà ní ẹgbẹ́ yìí ni àwọn slowworm, alángbá gílásì àti alángbá inú omi, àti bẹ́ẹ̀bẹ́ẹ̀ lọ. Wọ́n pín ẹbí yìí sí àwọn ẹbí mẹ́ta tí ó sì ní àwọn ẹ̀yà mẹ́rìnlé làádọ́rún ní àwọn ìdílé mẹjọ. Wọ́n ní àwọn osteodem tó le ní abẹ́ awọ ara wọn àti pé ọ̀pọ̀lọpọ̀ àwpọn èyà yí ní àwọn ọwọ́ kúkurú tàbí tí kò sí rárá, léyí tí ó jẹ́ kí wọ́n dàbí ejò bí ó tilẹ̀ jẹ́ pé àwọn òmíràn ní ọwọ́ tó pé.^[2]

Àkójọpọ̀

Helodermoides tuberculatus fossil

• Ìbátan ẹbí Anguinae
  • Ìdílé Anguis - arọ̀n kẹ́lẹ́kẹ́lẹ́ (àwọn ẹ̀yà méjì)
  • ÌdíléDopasia - Àwọn alangbá gílásì ti Asia (àwọn ẹ̀yà mẹ́fà)
  • Ìdílé Hyalosaurus - Àríwá alangbá gílásì ti Àríwá Africa ( ẹ̀yà kan)
  • Genus Ophisaurus - Àwọn alangbá gílásì ti Amẹ́ríkà (àwọn ẹ̀yà marún)
    
  • Ìdílé Pseudopus - scheltopusik (ẹ̀yà kan)
• Ìbátan ẹbí Diploglossinae
  • Ìdílé Celestus - galliwasps (Awọn ẹ̀yà márùnlélọ́gbọ̀n)
  • Ìdílé Diploglossus - galliwasps (àwọn ẹ̀yà ọ̀kàndínlógún)
  • Ìdílé Ophiodes - (àwọn ẹ̀yà mẹ́rin)
    
• Ìbátan ẹbí Gerrhonotinae - àwọn alangbá inú omi
  • Ìdílé Gerrhonotus (àwọn ẹ̀yà mẹ́rin) - àwọn alangbá inú omi
  • Ìdílé Abronia (27 species) - àwọn alángbá tí ó n gbé orí ilẹ̀ àti orí igi
    

Àwọn ìtọ́kasí

Anguidae refers to a large and diverse family of lizards native to the Northern Hemisphere. Common characteristics of this group include a reduced supratemporal arch, striations on the medial faces of tooth crowns, osteoderms, and a lateral fold in the skin of most taxa.^[1] The group is divided into two living subfamilies, the legless Anguinae, which contains slow worms and glass lizards, among others, found across the Northern Hemisphere, and Gerrhonotinae, which contains the alligator lizards, native to the Americas. The family Diploglossidae (which contains the galliwasps) was also formerly included. The family contains about 87 species in 8 genera.

Morphology and reproduction

Anguids have hard osteoderms beneath their scales giving them an armored appearance. Members of the subfamily Anguinae have reduced or absent limbs, giving them a snake-like appearance, while members of Gerrohonotinae are fully limbed.^[2] Body type varies among species, with sizes ranging from 10 cm to 1.5 m. The group includes oviparous and viviparous species, both of which can be observed in a single genus at times.^[2][1]

Feeding and habitat

These lizards are known carnivorous or insectivorous foragers, feeding primarily on insects, although larger species have been known to feed on small reptiles and amphibians. They inhabit a wide range of different habitats across the globe, from arid to tropical environments. Most known species are terrestrial or semifossorial, with the exception of one arboreal genus: Abronia.^[1]

Evolution

Helodermoides tuberculatus fossil

Anguids have a relatively good fossil record and are relatively common as fossils in the Late Cretaceous and Paleogene of western North America. The oldest known anguid, with the most complete fossil record of any lizard, is Odaxosaurus, a member of the extinct anguid subfamily Glyptosaurinae, from the late Campanian of Canada, about 75 million years ago. Odaxosaurus and other Late Cretaceous anguids already exhibit many features found in living anguids, including chisel-like teeth and armor plates in the skin, suggesting a long evolutionary history for the group. Anguids were particularly diverse during the Paleocene and Eocene in North America; some species, such as those belonging to Glyptosaurinae, ^[1] grew to large size and evolved a highly specialized crushing dentition. The long fossil record for the Anguidae in North America suggests that the group probably evolved in North America during the Cretaceous before dispersing to Europe in the Paleogene.

This figure shows a former phylogeny of the anguid subfamilies based on maximum-likelihood analysis of mitochondrial DNA sequence data.^[3] Diploglossinae and Anniellinae are now considered distinct families.

Classification

Family ANGUIDAE

• Subfamily Anguinae
  • Genus Anguis - slowworms (five species)
  • Genus Dopasia - Asian glass lizards (seven species)
  • Genus Hyalosaurus - North African glass lizard (one species)
  • Genus Ophisaurus - American glass lizards (five species)
  • Genus Pseudopus - scheltopusik (one extant species)
• Subfamily Gerrhonotinae - alligator lizards
  • Genus Barisia - alligator lizards (seven species)
  • Genus Gerrhonotus - alligator lizards (seven species)
  • Genus Abronia - arboreal alligator lizards (37 species)
  • Genus Elgaria - western alligator lizards (seven species)
• Subfamily †Glyptosaurinae

Genetic evidence indicates that Diploglossinae lies outside the clade containing Anguinae, Gerrhonotinae, and the family Anniellidae, Therefore it has been placed in own separate family Diploglossidae.^[4]

References

Angvedoj estas familio de reptilioj kiuj havas atrofiajn siajn krurojn, sed ne estas proksimaj parencoj de la serpentoj, ĉar temas pri ekzemplo de konverĝa evoluo. Estas pli da 10 genroj kaj pli da cent specioj. Ili loĝas en ĉiu kontinento escepte Aŭstralio kaj Antarkto.

Los ánguidos (Anguidae) son una familia de sauropsidos escamosos anguimorfos que incluye a los lagartos de cristal, los dragoncitos, las lagartijas caimán norteña y los lagartos alicantes. Las especies de la subfamilia Anguinae se caracterizan por la atrofia de las patas, a pesar de que no están directamente emparentados con las serpientes ni las amfisbenas, pues se trata de un notable caso de convergencia evolutiva.^[1]​ La familia fue descrita por el naturalista inglés John Edward Gray en 1825.

Morfológia

Las características morfológicas comunes de este grupo incluyen:^[2]​^[3]​

• Un arco supratemporal reducido.
• Estrías en las caras mediales de las coronas dentales.
• Osteodermos duros debajo de sus escamas que les dan una apariencia blindada.
• Un pliegue lateral en la mayoría de los taxones.
• Extremidades reducidas o ausentes en algunas especies.
• Ovipirismo o vivipirismo.
• Especies terrestres o semifosoriales a excepción del género Abronia.
• tamaños de 10 cm a 1,5 m.

Historia evolutiva

Cráneo de un Peltosaurus

Los ánguidos tienen un registro fósil relativamente bueno y son relativamente comunes como fósiles en el Cretácico superior y Paleógeno del oeste de América del Norte. El ánguido más antiguo conocido, con el registro fósil más completo de cualquier lagarto, es Odaxosaurus, un miembro de la extinta subfamilia de los ánguidos Glyptosaurinae, del Campaniano tardío de Canadá, hace unos 75 millones de años. Odaxosaurus y otros ánguidos fósiles del Cretácico superior exhiben muchas características que se encuentran en los ánguidos vivos, incluidos dientes en forma de cincel y placas de armadura en la piel, lo que sugiere una larga historia evolutiva para el grupo. Los ánguidos fueron particularmente diversos durante el Paleoceno y el Eoceno en América del Norte; algunas especies, como las pertenecientes a Glyptosaurinae, crecieron hasta alcanzar un gran tamaño y desarrollaron una dentición aplastante altamente especializada.^[1]​^[4]​ El largo registro fósil de la familia Anguidae en América del Norte sugiere que el grupo probablemente evolucionó en América del Norte durante el Cretácico antes de dispersarse a Europa en el Paleógeno.^[4]​

Clasificación

Familia ANGUIDAE

• Subfamilia Anguinae: Contiene las especies más conocidas, siendo estas pocas con una distribución amplia, encontrándose en toda Europa (incluyendo sus regiones más inhóspitas) y Asia, con un equilibrio en el norte de África.
  • Género Anguis, 2 especies. Europa, Asia, el Cáucaso, Irán, Argelia y Túnez.
  • Género Dopasia, 5 especies. Asia.
  • Género Hyalosaurus, 1 especie. Norte de África.
  • Género Ophisaurus, 7 especies. Norteamérica, sureste de Asia, Taiwán, China, India, norte de África
  • Género Pseudopus, 1 especie. sureste y este Europa, incluido sur de Rusia, sur de Ucrania, Medio Oriente, Cáucaso
• Subfamilia Gerrhonotinae: se distribuye más al norte, de América Central hasta Canadá.
  • Género Abronia, 38 especies. México, Guatemala, Belice, El Salvador y Honduras
  • Género Gerrhonotus, 8 especies. Estados Unidos, México, Guatemala.
  • Género Barisia, 3 especies. México.
  • Género Desertum, 1 especie. Norte de México.^[5]​
  • Género Elgaria, 7 especies. Canadá, Estados Unidos, México.
• Subfamilia †Glyptosaurinae
  • Sin tribu
    • Género †odaxosaurus
    • Género †Paraplacosauriops
    • Género †Peltosaurus
    • Género †Proxestops
    • Género †Xestops
  • Tribu †Glyptosaurini
    • Género †Glyptosaurus
    • Género †Helodermoides
    • Género †Paraglyptosaurus
    • Género †Placosaurus
    • Género †Proglyptosaurus
    • Género †Stenoplacosaurus
  • Tribu †Melanosaurini
    • Género †Melanosaurus
    • Género †Arpadosaurus

La evidencia filogenética indica que la subfamilia Diploglossinae se encuentra fuera de la familia Anguidae, por lo que se ha colocado en una familia separada: Diploglossidae.^[6]​

El antiguo género Mesaspis es filogenéticamente sinónimo del género Abronia.^[7]​

Referencias

Anguidae Sauria barruan sailkatutako narrasti familia bat da, Squamata ordenaren barruan. Amerika, Asia, Europa eta Afrikako iparraldean bizi dira.

Generoak

• Abronia Gray, 1838
• Anguis Linnaeus, 1758
• Barisia Gray, 1838
• Celestus Gray, 1839
• Coloptychon Tihen, 1949
• Diploglossus Wiegmann, 1834
• Dopasia Gray, 1853
• Elgaria Gray, 1838
• Gerrhonotus Wiegmann, 1828
• Mesaspis Cope, 1877
• Ophiodes Wagler, 1828
• Ophisaurus Daudin, 1803
• Pseudopus Merrem, 1820

Vaskitsat (Anguidae) ovat noin 40-lajinen liskoheimo. Suomen ainoa vaskitsalaji on maan etelä- ja keskiosissa elävä vaskitsa (Anguis fragilis).

Aiheesta muualla

• Integrated Taxonomic Information System (ITIS): Anguidae (TSN 174093) itis.gov. Viitattu 28.11.2010. (englanniksi)

Les Anguidae sont une famille de sauriens^[1]. Elle a été créée par John Edward Gray en 1825.

Étymologie

Le terme Anguidae dérive du nom du genre Anguis avec une terminaison -dae utilisée pour les familles^[2].

Description

La plupart de ces lézards sont dépourvus de pattes ou bien ont des pattes réduites ou semi-atrophiées. Ils peuvent être de taille variée, allant d'environ 5 cm jusqu'à un peu plus d'un mètre (queue comprise). Ils sont diurnes, principalement terrestres bien que quelques espèces soient arboricoles et aient même une queue préhensile (genre Abronia). Ils sont carnivores et consomment selon les genres divers petits batraciens, insectes et autres petits animaux.

Ce sont des vivipares ou des ovovivipares selon les espèces.

Répartition

Les espèces de cette famille se rencontrent en Amérique, en Asie, en Europe et en Afrique du Nord^[1].

Liste des genres

Selon Reptarium Reptile Database (28 avril 2014)^[3] :

• sous-famille des Anguinae Gray, 1825 -- Orvets (4 genres, 16 espèces) Amérique du Nord, Eurasie, Maghreb ;
  • genre Anguis Linnaeus, 1758
  • genre Dopasia Gray, 1853
  • genre Ophisaurus Daudin, 1803
  • genre Pseudopus Merrem, 1820
• sous-famille des Gerrhonotinae McDowell & Bogert, 1954 (6 genres, 48 espèces) Amérique du Nord et Amérique centrale ;
  • genre Abronia Gray, 1838
  • genre Barisia Gray, 1838
  • genre Coloptychon Tihen, 1949
  • genre Elgaria Gray, 1838
  • genre Gerrhonotus Wiegmann, 1828
  • genre Mesaspis Cope, 1877

• Anguis fragilis

• Dopasia harti

• Ophiodes sp.

• Ophisaurus attenuatus

• Abronia graminea

• Barisia levicollis

• Elgaria multicarinata

• Gerrhonotus lugoi

• Mesaspis monticola

Les Diploglossinae (Celestus, Diploglossus et Ophiodes) ont été élevés au rang de famille^[4]. Ces 3 genres comportent 50 espèces présentes en Amérique centrale, aux Antilles et dans le centre de l'Amérique du Sud.

Espèces européennes

En Europe, seulement 2 genres et 5 espèces sont présents^[5].

• Anguis cephallonica Werner 1994 ; Sud de la Grèce
• Anguis colchica Nordmann, 1840 ; Europe centrale et de l'Est, Russie, Nord de la Turquie, Caucase, Iran
• Anguis fragilis Linnaeus, 1758, l'Orvet commun ; Europe occidentale (seul lézard sans pattes de France)
• Anguis graeca Bedriaga, 1881 ; Grèce, ex-Yougoslavie
• Pseudopus apodus Pallas, 1775 ; Pourtours de la Mer Noire et de la Mer Caspienne, Balkans et Moyen-Orient

Publication originale

• Gray, 1825 : A synopsis of the genera of reptiles and Amphibia, with a description of some new species. Annals of Philosophy, London, sér. 2, vol. 10, p. 193–217 (texte intégral).

Notes et références

Puzaši (Anguidae) su porodica unutar razreda gmazova koja obuhvaća oko 120 vrsta razvrstanih u 12 rodova. Žive u Europi, Aziji, Sjevernoj, Srednjoj i Južnoj Americi, kao i na Antilima.

Osobine

Puzaši su vrlo raznovrsna porodica guštera. U toj porodici su zmijolike vrste bez nogu, kao što je obični sljepić, kao i izduženi oblici čije su noge zakržljale, ali i vrste s četiri noge koje imaju po pet prstiju. Kod svih puzaša su ljuske ojačane koštanim pločicama.

Mnoge vrste imaju bočno s obje strane tijela kožne nabore koji olakšavaju širenje tijela nakon uzimanja hrane, a omogućuju i istovremeno disanje. Korisni su i kod neophodnog širenja tijela puzaša u vrijeme razvoja i sazrijevanja jaja.

Kao i kod gušterica, rep ovih životinja se u slučaju opasnosti vrlo lako se odbacuje. Nakon nekog vremena, on se regenerira, ali ne u potpunosti. Za razliku od zmija, puzaši imaju pokretne očne kapke, kao i vanjske slušne otvore.

Puzaši imaju snažne čeljusti, većinom snabdjevene s tupim kutnjacima. Večina puzaša se hrani kukcima i mekušcima, a neki i drugim gušterima i malim sisavcima. Samo mali broj vrsta rađa žive mlade. Većina polaže jaja.

BLAVOR, Ophisaurus apodus

Sistematika

Svi rodovi ove porodice navedeni su u taksokviru. Ovdje se navodi njihovo razvrstavanje po pojedinim potporodicama:

• Potporodica Anguinae
  • rod Anguis
    • obični sljepić (Anguis fragilis)
  • rod Ophisaurus
    • blavor (Ophisaurus apodus)
  • rod Pseudopus
• Potporodica Diploglossinae
  • rod Celestus
  • rod Diploglossus
  • rod Ophiodes
• Potporodica Gerrhonotinae
  • rod Abronia
  • rod Barisia
  • rod Coloptychon
  • rod Elgaria
  • rod Gerrhonotus
  • rod Mesaspis

Gli Anguidi (Anguidae Gray, 1825) sono una famiglia di sauri nativi dell'emisfero settentrionale.

Descrizione

I caratteri che accomunano le varie specie di anguidi sono principalmente l'arco sovratemporale abbassato, una piega laterale nella pelle (nella maggior parte delle specie), le striature sulle facce mediali delle corone dei denti, e osteodermi sulla pelle ventrale; mentre le squame rettangolari, solitamente variopinte, rendono la pelle più dura e resistente. Le anguidae sono di molteplici grandezze: diverse specie di anguidae sono piuttosto piccole e senza arti, altre sono senza arti, ma piuttosto lunghi. La testa ha una forma triangolare, simile a quella della vipera, e possiede una notevole forza nella mascella. Una anguidae può variare la sua lunghezza da 10 centimetri a più di 1 metro.

Biologia

Le specie più piccole sono solite mangiare insetti e aracnidi di piccola taglia, mentre gli esemplari più massicci mangiano anche anfibi e piccoli di mammifero.

Tassonomia

Comprende 2 sottofamiglie con 10 generi e 72 specie:^[1]

• sottofamiglia Anguinae Gray, 1825
  • Anguis Linnaeus, 1758
  • Dopasia Gray, 1853
  • Ophisaurus Daudin, 1803
  • Pseudopus Merrem, 1820
• sottofamiglia Gerrhonotinae McDowell & Bogert, 1954
  • Abronia Gray, 1838
  • Barisia Gray, 1838
  • Coloptychon Tihen, 1949
  • Elgaria Gray, 1838
  • Gerrhonotus Wiegmann, 1828
  • Mesaspis Cope, 1877

Distribuzione e habitat

Le Anguine si trovano in Europa, Asia, Nord America e in Africa settentrionale; le Gerrhonotine in nord-centro America.

Note

Anguidae (-arum, m.pl.) sunt familia Reptilium Squamatorum, quos vulgus saepe cum Serpentibus confundit, sed valde differunt.

Cladogramma

─o Toxicofera Vidal & Hedges, 2005 ├── Pythonomorpha Cope, 1869 → Serpentes Linnaeus, 1758 └─┬── Iguania Cope, 1864 └─o Anguimorpha Fürbringer, 1900 ├─o Paleoanguimorpha │ ├── Shinisauridae │ └─o Varanoidea │ ├── Lanthanotidae │ └── Varanidae Merrem, 1820 └─o Neoanguimorpha ├── Xenosauridae ├── Helodermatidae Wiegmann, 1829 └─o Anguioidea sive Diploglossa ├── Diploglossidae ├── Anniellidae └─o Anguidae Gray, 1825 ├─o Anguinae Gray, 1825 │ ├── Anguis Linnaeus, 1758 │ ├── Ophisaurus Daudin, 1803 │ └── Pseudopus └─o Gerrhonotinae ├── Abronia Gray, 1838 ├── Barisia Gray, 1838 ├── Coloptychon ├── Elgaria Gray, 1838 ├── Gerrhonotus Wiegmann, 1829 └── Mesaspis Cope, 1877 

Gluodenai (lot. Anguidae, vok. Schleichen) – driežų pobūrio šeima, kuriai priklauso gyvatiškai pailgėjusį kūną turintys ropliai. Kūną dengia lygūs čerpiški žvynai. Galūnės įvairiai redukuotos.

Paplitę Eurazijoje ir Amerikoje. Šeimoje yra apie 80 rūšių, iš jų viena gyvena Lietuvoje – trapusis gluodenas, arba tiesiog gluodenas (Anguis fragilis).

Sistematika

• Pošeimis. Anguinae
  • Gentis. Gluodenai (Anguis)
  • Gentis. Lieknieji panceriniai driežai (Ophisaurus)
  • Gentis. Panceriniai driežai (Pseudopus)

• Pošeimis. Diploglossinae
  • Gentis. Celestus
  • Gentis. Diploglossus
  • Gentis. Gyvatiniai driežai (Ophiodes)

• Pošeimis. Gerrhonotinae
  • Gentis. Abronia
  • Gentis. Barisia
  • Gentis. Coloptychon
  • Gentis. Elgaria
  • Gentis. Aligatoriniai driežai (Gerrhonotus)
  • Gentis. Mesaspis

Vikiteka

Glodeņu dzimta (Anguidae) ir viena no zvīņrāpuļu kārtas (Squamata) dzimtām, kas apvieno apmēram 100 sugas. Tās tiek iedalītas 10 ģintīs un 3 apakšdzimtās. Šīs dzimtas sugas izplatītas ziemeļu puslodē (Eirāzijā, Āfrikas ziemeļos un Ziemeļamerikā).^[1] Pazīstamākās dzimtā ir glodenes, stikla ķirzakas un aligatorķirzakas.

Latvijā sastopama viena glodeņu dzimtas suga — glodene (Anguis fragilis).^[2]

Kopīgās īpašības

Meža aligatorķirzakas (Abronia) ir vienīgās glodeņu dzimtā, kas mājo kokos

Lielākie glodeņu dzimtas pārstāvji, attēlā dzeltenvēdere (Pseudopus apodus‎) barojas ar citiem rāpuļiem, abiniekiem un putniem

Visiem glodeņu dzimtas rāpuļiem ir samazināts augšējo deniņu kaulu loks, zem vēdera un muguras zvīņām ir cietas osteodermas, zvīņām ir taisnstūrveida forma, radot līdzību ar bruņām. Uz sāniem lielākajai daļai sugu ir garenvirziena ādas kroka.^[1]

Daudzām sugām ir samazināts kāju lielums vai to nav vispār, tādējādi rāpuļi ārēji atgādina čūskas. Daudzām sugām ir arī normāla lieluma ķirzaku kājas.^[3] Ķermeņa lielums, atkarībā no sugas, ir 7—150 cm.^[1][3][4]

Ekoloģija

Glodeņu dzimtas ķirzakas ir plēsīgas, un, atkarībā no sugas, vai nu barojas ar kukaiņiem (lielākā daļa sugu) vai ar mazākiem rāpuļiem, abiniekiem un putnu mazuļiem. Uzturas ļoti dažādos biotopos, sākot ar sausiem, tuksnešainiem reģioniem un beidzot ar mitru tropu vidi. Lielākā daļa sugu mājo uz zemes vai daļēji zem zemes. Tikai vienas ģints (meža aligatorķirzakas) sugas mājo kokos.^[1][4]

Vairošanās

Glodeņu dzimtā vairošanās notiek, gan dējot olas, gan dzemdējot dzīvus mazuļus. Turklāt abi veidi var būt vienas ģints sugām.^[1][3]

Evolūcija

Vecākā zināmā glodeņu dzimtas fosilija, kas ir arī vecākā jebkura veida ķirzakas fosilija, ir Kanādā atrastā Odaxosaurus fosilija, kas ir apmēram 75 milj. gadus veca. Gan Odaxosaurus, gan citām vēlā krīta perioda ķirzakām jau piemīt mūsdienu glodeņu dzimtas iezīmes, kaltam līdzīgos zobus un bruņveida zvīņas ieskaitot. Tas liecina, ka šīs grupas dzīvniekiem ir ļoti sena un gara evolūcijas vēsture. Tā kā vislielākais fosilo atradumu skaits ir Ziemeļamerikā, tad, visticamākais, ka glodeņu dzimtas evolūcija krīta periodā sākusies tieši šajā kontinentā, un tikai paleogēnā tā izplatījās Eirāzijā.^[1]

Sistemātika

Austrumu stikla ķirzakas (Ophisaurus ventralis) mātīte savā migā ar olām

Glodeņu dzimta (Anguidae)

• Aligatorķirzaku apakšdzimta (Gerrhonotinae)
  • Aligatorķirzakas (Gerrhonotus)
  • Meža aligatorķirzakas (Abronia)
• Čūskmēļu apakšdzimta (Diploglossinae)
  • Celestķirzakas (Celestus)
  • Čūskmēles (Diploglossus)
  • Dienvidamerikas bezkāju ķirzakas (Ophiodes)
• Glodeņu apakšdzimta (Anguinae)
  • Amerikas stikla ķirzakas (Ophisaurus)
  • Āzijas stikla ķirzakas (Dopasia)
  • Dzeltenvēderes (Pseudopus)
  • Glodenes (Anguis)
  • Ziemeļamerikas stikla ķirzakas (Hyalosaurus)

Atsauces

Stålormer er en familie av øgler. Familien er kjent for sine lemmeløse arter, selv om de fleste artene faktisk har ben. Utbredelsen omfatter Nord-, Mellom- og Sør-Amerika, Vestindia, Europa, Asia og Nord-Afrika.

Kroppsbygning og levevis

Et kjennetegn på familien er beinplatene som ligger under skjellene. På siden av kroppen, mellom rygg- og bukskjellene, går det ofte en langsgående hudfold. Hensikten med denne folden er at den ellers stive huden får en mulighet til å utvide seg ved graviditet, eller når dyret har svelget et stort bytte. Kroppen er langstrakt, og kroppslengden varierer fra 5,5 – 7,0 cm (Elgaria parva) til 50 – 52 cm (scheltopusik).

Huden er som regel bronsefarget eller brun, men noen trestålormer (Abronia) er grønne, og Diploglossus kan ha striper i sterke farger. Farge og tegninger hos den søramerikanske arten Diploglossus lessonae ligner på det giftige tusenbeinet Rhinocricus albidolimbatus. Det hevdes at dette er et tilfelle av batesisk mimikry. Ungene til arten fødes i den årstiden som det er flest tusenbein.^[1]

Stålormer finnes i en rekke ulike habitater, som sanddyner ved kysten, ørken, grasland, middelhavsvegetasjon, ulike tempererte skogtyper, tåkeskog, tropisk regnskog og páramo (høyfjellsvegetasjon i Andesfjellene). De fleste artene er marklevende, men trestålormene klatrer i trær, og Anniella svømmer i sand. Det finnes både eggleggende, og ovovivipare arter. Stålormer som lever i nordlige områder, ligger i dvale om vinteren.

Føden består for det meste av insekter og andre leddyr, men de tar også snegler, meitemarker, mus og fugleegg og -unger. Stålormer beveger seg regel sakte mens de fanger føde. Hos de fleste artene kan halen kastes av, hvis en fiende forsøker å fange dyret. Noen har utviklet gripehale, så de kan henge fra greiner, blant annet trestålormer og sørlig alligatorøgle (Elgaria multicarinata).

Ingen av artene er farlige, eller har noen økonomisk betydning utenom handelen med kjæledyr. Det er en utbredt misforståelse at flere av artene er giftige, og de blir derfor ofte slått i hjel når mennesker finner dem.

Evolusjon

Det ser ut til at stålormene har utviklet seg på det nordlige superkontinentet Laurasia. De har spredd seg til de sørlige landmassene i to uavhengige hendelser; én gang til Sør-Amerika, og én gang til Nordvest-Afrika. Analyse av mitokondrielt DNA viser at den opprinnelig europeiske underfamilien Anguinae, og den amerikanske underfamilien Gerrhonotinae ble adskilt da Atlanterhavet oppstod. Anguinae spredte seg seinere til Sør- og Sørøst-Asia, og deretter til Nord-Amerika.^[2]

De eldste fossile stålormene er fra sen kritt. Underfamilien Glyptosaurinae er kjent både fra Nord-Amerika og Europa, men døde ut i oligocen. Artene i denne underfamilien hadde mye tykkere beinplater under huden enn de nålevende stålormene. Det første kjente medlemmet av underfamilien Anguinae er den europeiske Ophisauriscus fra eocen, som blant annet er funnet i Messelgruven. I Nord-Amerika dukker denne underfamilien først opp i sen miocen med fossiler av den nålevende slekten Ophisaurus.

Fossiler av underfamilien Gerrhonotinae er bare kjent fra Nord-Amerika, og her opptrer de fra oligocen (Parophisaurus). Plasseringen av Apodosauriscus fra eocen i Wyoming er usikker. Noen mener at den er i slekt med Anniella, mens andre mener at den hører til i underfamilien Diploglossinae.

Følgende kladogram bygger på en omfattende morfologisk studie av nålevende og utdødde skjellkrypdyr publisert i 2008. Utdødde taxa er vist med et kors (†). Ikke alle nålevende slekter av stålormer ble tatt med i studien.^[3]

stålormer (Anguidae) ├─Gerrhonotinae │ └─┐ │ ├─Parophisaurus † │ └─┐ │ ├─Paragerrhonotus † │ └─┐ │ ├─Gerrhonotus │ └─┐ │ ├─Elgaria │ └─┐ │ ├─Barisia │ └─trestålormer (Abronia) └─┐ ├─Anguinae │ └─┐ │ ├─Ophisaurus ventralis │ └─┐ │ ├─Ophisaurus attenuatus │ └─┐ │ ├─Dopasia † │ └─Anguini │ ├─┐ │ │ ├─Pseudopus │ │ └─Ophisauriscus † │ └─┐ │ ├─Anniella │ └─Anguis └─┐ ├─Diploglossinae │ └─┐ │ ├─Apodosauriscus † │ └─┐ │ ├─Celestus │ └─┐ │ ├─Ophiodes │ └─Diploglossus └─Glyptosaurinae † └─┐ ├─Odaxosaurus † └─┐ ├─┐ │ ├─Xestops † │ └─Proxestops' † └─┐ ├─Peltosaurus † └─┐ ├─Melanosaurini † │ ├─Melanosaurus † │ └─Arpadosaurus † └─Glyptosaurini † └─┐ ├─Glyptosaurus † └─┐ ├─Proglyptosaurus † └─┐ ├─Paraglyptosaurus † └─Helodermoides † 

Underfamilier

Anniellinae

Gruppen omfatter bare to arter i den gravende, lemmeløse slekten Anniella fra det sørvestlige USA og det nordvestlige Mexico.

Plasseringen av Anniella er omstridt. Jack Conrad viser den som søstergruppen til Anguis i kladogrammet ovenfor,^[3] men studier av mitokondrielt DNA konkluderer med at Anniella er søstergruppen til alle andre stålormer.^[2] Den blir ofte regnet til en egen familie, Anniellidae, men en velger her å plassere Anniella i en underfamilie blant stålormene.^[4]

Diploglossinae

Utbredelsen til denne gruppen omfatter Sør- og Mellom-Amerika fra Mexico til det nordlige Argentina. Øyene i Vestindia har mange endemiske arter. Artene i underfamilien er slanke, og har ofte reduserte bein. Mange har bare fire tær på hver fot, noen mangler forlemmer, og noen har ikke lemmer i det hele tatt. Halen er som regel kortere enn kroppen. Det er tre slekter, Celestus, Diploglossus og Ophiodes, men avgrensingen mellom Celestus og Diploglossus er uklar. Slektene Sauresia og Wetmorena regnes nå som synonymer for Celestus.

Gerrhonotinae

Artene i denne underfamilien har en kraftig kropp med velutviklede lemmer. Halen er som regel kortere enn kroppen. De er utbredt i Nord- og Mellom-Amerika fra det sørvestlige Canada til Panama. Det er seks slekter, Abronia, Barisia, Coloptychon, Elgaria, Gerrhonotus, og Mesaspis.

Anguinae

Alle medlemmer av denne underfamilien mangler lemmer, og halen er mye lengre enn kroppen. Hit hører slektene Anguis, Hyalosaurus, Ophisaurus og Pseudopus. Glasslangene (Ophisaurus) lever både i Amerika og Sør- og Sørøst-Asia, mens de tre andre slektene er begrenset til Europa, og tilstøtende deler av Asia og Nord-Afrika. Alle de tre europeiske stålormartene, stålorm, Anguis cephallonica og scheltopusik, hører til denne underfamilien.

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) stålormer hos Dyntaxa
• (en) stålormer i Encyclopedia of Life
• (en) stålormer i Global Biodiversity Information Facility
• (en) stålormer hos Fossilworks
• (en) stålormer hos Fauna Europaea
• (en) stålormer hos NCBI
• (en) stålormer hos ITIS
• (en) Kategori:Anguidae – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Anguidae – detaljert informasjon på Wikispecies
• The Reptile Database: Anguidae
• Anguidae: Definition and Much More from Answers.com
• The Paleobiology Database: family Anguidae

Padalcowate (Anguidae) – rodzina jaszczurek z infrarzędu Diploglossa w rzędzie łuskonośnych (Squamata). Obejmuje formy zarówno wtórnie beznogie jak i czworonożne, zamieszkujące najrozmaitsze biotopy i strefy klimatyczne. W Europie występuje padalec zwyczajny, żółtopuzik bałkański i Anguis cephallonica.

Występujący w Polsce padalec zwyczajny jest objęty ochroną całkowitą.

Ciało padalcowatych jest pokryte grubymi łuskami, pod którymi znajdują się płytki kostne pochodzenia skórnego zwane osteodermami. Ogon stanowi 2/3 całkowitej długości ciała, jest bardzo łamliwy, po odrzuceniu przez zaatakowaną jaszczurkę ogon rozpada się na kilka kawałków, stąd wywodząca się z Ameryki nazwa jaszczurki szklane. Ogon nie jest w pełni regenerowany. Oczy osłonięte są nieprzezroczystymi, ruchomymi powiekami. Język dwuczęściowy - przednia część wąska, o kształcie zależnym od gatunku, tylna część gruba, mięsista, tworzy rodzaj pochwy. Padalcowate są jajorodne lub jajożyworodne. Prowadzą lądowy tryb życia. Żywią się bezkręgowcami.

Systematyka

W rodzinie padalcowatych wyróżniane są następujące podrodziny^[2]:

• Anguinae
• Gerrhonotinae

Przypisy

Bibliografia

1. Włodzimierz Juszczyk: Gady i płazy. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986. ISBN 83-214-0464-2.
2. Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005. ISBN 83-01-14344-4.

Anguidae é uma família de répteis escamados pertencentes à subordem Sauria. Apesar de serem lagartos, muitos membros dessa família não possuem membros visíveis, dando-lhes uma aparência de serpentes. Suas cabeças, no entanto, mantêm o formato característico da de lagartos, e os seus olhos podem fechar - o que não acontece nas serpentes. No Brasil, este tipo de lagarto é conhecido como cobra-de-vidro, por quebrar e perder sua cauda com facilidade, como pode acontecer com qualquer lagarto.

Classificação

• Subfamília Anguinae
  • Género Anguis
  • Género Ophisaurus
  • Género Pseudopus
• Subfamília Diploglossinae
  • Género Celestus
  • Género Diploglossus
  • Género Ophiodes
• Subfamília Gerrhonotinae
  • Género Abronia
  • Género Barisia
  • Género Coloptychon
  • Género Elgaria
  • Género Gerrhonotus
  • Género Mesaspis

Anguidae este o familie de șopârle.

Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.

Wikispecies conține informații legate de Anguidae

Họ Thằn lằn rắn (danh pháp khoa học: Anguidae) là họ thằn lằn lớn và đa dạng, có nguồn gốc từ Bắc bán cầu. Họ này bao gồm các loài thằn lằn rắn, thằn lằn kính, thằn lằn cá sấu và một số loài khác. Họ này được chia thành ba phân họ, 12 chi với 123 loài thằn lằn. Chúng có lớp da xương cứng phía dưới vảy của chúng giúp bảo vệ da và tăng giảm thân nhiệt, nhiều loài có các chi suy giảm hoặc không có, khiến chúng có bề ngoài như những con rắn, mặc dù các loài khác vẫn đầy đủ 4 chi.^[2]

Chúng là các loài thằn lằn ăn thịt hoặc ăn côn trùng, và sống trong một loạt các môi trường khác nhau. Họ này bao gồm cả loài đẻ trứng và đẻ con (phôi thai trong con mẹ). Hầu hết các loài sống trên mặt đất, mặc dù cũng có một số loài sống trên cây.^[2]

Có nhiều ghi chép về hóa thạch của họ này. Loài thằn lằn cổ nhất được biết đến thuộc họ này là Odaxosaurus, từ cuối Champagne ở Canada, cách nay khoảng 75 triệu năm, và các loài thằn lằn rắn là tương đối phổ biến ở dạng hóa thạch tuổi Creta muộn và Paleogen ở phía tây Bắc Mỹ. Odaxosaurus và các loài thằn lằn rắn khác ở Phấn trắng muộn đã thể hiện nhiều đặc trưng được tìm thấy ở thằn lằn rắn còn sinh tồn, bao gồm cả răng chúng giống như cái đục và tấm giáp phía trong da, cho thấy một lịch sử lâu dài trong tiến hóa của nhóm này. Họ này đặc biệt đa dạng trong thế Paleocen và Eocen ở Bắc Mỹ, một số loài như Glyptosaurus, đã phát triển tới kích thước lớn và tiến hóa một bộ răng nghiền có tính chuyên môn hóa cao. Các mẫu hóa thạch lâu đời ở Bắc Mỹ gợi ý rằng nhóm thằn lằn này có lẽ đã tiến hóa ở Bắc Mỹ trong kỷ Phấn trắng trước khi di chuyển và phân tán đến châu Âu trong thế Paleogen.

Phân loại

Mẫu hóa thạch của loài Helodermoides tuberculatus

Họ ANGUIDAE

• Phân họ Anguinae
  • Chi Anguis - thằn lằn rắn (6 loài)
  • Chi Ophisaurus - thằn lằn kính (6 loài)
  • Chi Pseudopus - thằn lằn không chân châu Âu (1 loài)
• Phân họ Diploglossinae
  • Chi Celestus - Galliwasps (29 loài còn tồn tại)
  • Chi Diploglossus - Galliwasps (17 loài)
  • Chi Ophiodes - (5 loài)
• Phân họ Gerrhonotinae - phân họ thằn lằn Alligator
  • Chi Gerrhonotus (6 loài) - thằn lằn Alligator
  • Chi Abronia (28 loài) - thằn lằn cá sấu Arboreal

Tham khảo

Hình ảnh

Liên kết ngoài

• Họ Thằn lằn rắn tại Encyclopedia of Life
• Họ Thằn lằn rắn tại trang Trung tâm Thông tin Công nghệ sinh học quốc gia Hoa Kỳ (NCBI).
• Họ Thằn lằn rắn 174093 tại Hệ thống Thông tin Phân loại Tích hợp (ITIS).
• Anguidae tại Reptarium.cz Reptile Database
• Anguidae trên J. Craig Venter Institute

Bài viết liên quan đến bộ bò sát có vảy này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

本文参照

アシナシトカゲ科 (Anguidae) はトカゲの科の一つ。3亜科におよそ13属120種が属する。アシナシトカゲという名であるが、多くの種は四肢を持ち Galliwasp、Alligator lizard などと呼ばれる。これに対し、無足の種は slowworm、glass lizardと呼ばれる。鱗の下には硬い皮骨を持つ^[1]。

肉食・昆虫食性であり、様々な環境に生息する。卵生種・胎生種双方を含む。ほとんどの種は地上性だが、樹上性種もいる^[1]。

化石記録は比較的多い。北米西部、白亜紀後期-第三紀の層からよく出土し、最古の化石はカナダ、カンパニアン後期（約7500万年前）の層から産した Odaxosaurus priscus である。北米に化石が多いことからすると、この科は白亜紀に北米で進化し、第三紀にヨーロッパにまで分布を広げたと考えられる。 これらの化石は既に現生種とよく似たタガネ型の歯・皮骨を獲得している。暁新世-始新世にかけて多様性を増やし、Glyptosaurus 属など、大型化し、破砕に向いた歯列を進化させた種も出現した^[2]。

• Helodermoides tuberculatus の化石

• まぶた、外耳をもつ
  （バルカンヘビガタトカゲ）

分類[編集]

四肢をもつAbronia graminea

北米に生息するギンイロアシナシトカゲ科（Anniellidae、1属2種）は近縁であり、この科に含めることもある^[2]。

以下に現生種の一覧を示す^[3]。

• Diploglossinae - 中米-南米。Ophiodes 属以外は四肢を持つ。英名:Galliwasp
  • Celestus - 29種
  • Diploglossus - 17種
  • Ophiodes - 4種
• Gerrhonotinae - 中米-南米北部。四肢を持つ。英名:Alligator lizards
  • Abronia - 28種
  • Barisia - 4種
  • Coloptychon - 1種
  • Gerrhonotus - 6種
  • Mesaspis - 6種
  • Elgaria - 6種
• アシナシトカゲ亜科 Anguinae - ヨーロッパ・東南アジア・北米。四肢を持たない。
  • Anguis - 4種 ヒメアシナシトカゲ
  • Dopasia - 5種
  • Ophisaurus - 8種
  • Pseudopus - 1種 バルカンヘビガタトカゲ

脚注[編集]

무족도마뱀과(Anguidae)는 뱀목에 속하는 무족도마뱀류 과이다.^[1] 북반구에서 발견되는 도마뱀이다. 3개 아과, 8속에 94종을 포함하고 있다.

하위 분류

• Anguinae
  • Anguis - 2종
  • Dopasia - 6종
  • Hyalosaurus - 단일종 북아프리카유리도마뱀
  • Ophisaurus - 아메리카유리도마뱀 5종
  • Pseudopus - 단일종
• Diploglossinae
  • Celestus - 25종
  • Diploglossus - 19종
  • Ophiodes - 4종
• Gerrhonotinae
  • Gerrhonotus - 4종
  • Abronia - 27종

계통 분류

다음은 2013년 피론(Pyron, R.A.) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.^[1]

악어도마뱀과

독도마뱀과

미국무족도마뱀과

무족도마뱀과

중국악어도마뱀과

바다왕도마뱀과

왕도마뱀과

각주