Diatrype disciformis (Hoffm.) Fr. – gatunek grzybów z rodziny Diatrypaceae[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Diatrypaceae, Xylariales, Xylariomycetidae, Sordariomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1787 r. Georg Franz Hoffmann nadając mu nazwę Sphaeria disciformis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1849 r. Elias Magnus Fries[1]. Niektóre synonimy nazwy naukowej[2]:
Płaskie, poduszeczkowate, o średnicy 2-4 mm. Powierzchnia czarna, pokryta bardzo drobnymi brodawkowatymi tworami. Występują zazwyczaj licznie, na dużych powierzchniach gałęzi drzew (często na długości wielu metrów). Wyrastają pod korą, w trakcie wzrostu przebijają korę drzewa, a rozsunięte na boki jej fragmenty nadają owocnikom kanciaste kształty, w istocie jednak są one okrągławe. Są twarde, wewnątrz białawe z licznymi jamkowatymi obłoczniami o czarnej barwie[3].
Cylindryczne, zagięte, o rozmiarach 5-8 × 1,5-2 μm[4].
Najliczniej notowany jest w Europie, ale potwierdzono występowanie tego gatunku także w Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej, Azji i na Nowej Zelandii[5]. W Europie Środkowej jest bardzo pospolity.
Rośnie na martwym drewnie drzew liściastych różnych gatunków, głównie na opadłych i pokrytych korą gałęziach[3]. Najczęściej spotykany jest na bukach. Owocniki wyrastają przez cały rok (przy sprzyjającej pogodzie również w zimie)[4].
Na owocnikach Diatrype disciformis pasożytuje inny, wytwarzający czerwone i kuliste owocniki grzyb – Dialonectria episphaeria[6].
Najbardziej podobny jest Diatrype bullata. Ma większe podkladki, często wydłużone i występuje głównie na martwym drewnie wierzb, olszy i topoli.
