Litoria aurea és una granota arborícola terrestre originària de l'est d'Austràlia. Pot mesurar fins a onze centímetres de longitud, cosa que en fa una de les granotes més grans d'Austràlia.
Moltes poblacions, especialment a la regió de Sydney, viuen en zones que sovint són pertorbades per l'acció humana, com ara camps de golf, terrenys industrials en desús, descampats i abocadors. Tot i que antigament fou una de les granotes més comunes del sud-est d'Austràlia, L. aurea ha sofert un important declivi de la població, que és la causa per la qual actualment ha estat classificada com a globalment vulnerable. La xifra d'individus ha continuat davallant i aquesta granota està amenaçada per la pèrdua i degradació del seu hàbitat, la contaminació, la pressió d'altres espècies introduïdes, i l'acció de paràsits i patògens, entre els quals cal incloure el quitridiomicet Batrachochytrium dendrobatidis.[1]
L. aurea té moltes característiques físiques i etològiques típiques dels rànids; per això fou classificada originalment dins del gènere Rana com a Rana aurea. Té un musell punxegut, potes llargues, i dits gairebé totalment palmejats; el timpà és gran i distint i la forma general del cos és similar a la de moltes espècies de Rana. Com moltes granotes del gènere Rana, és principalment aquàtica i només viatja per terra durant els períodes de pluges. Finalment, es decidí que no pertanyia al gènere Rana a causa de diferències anatòmiques amb la família dels rànids; les formacions òssies i cartilaginoses de L. aurea són més properes a les de les espècies de la família dels hílids i, per tant, fou reclassificada.
Inicialment, el 1827, fou classificada com a Rana aurea per Lesson. La seva denominació ha estat revisada vint vegades; Günter fou el primer a donar-li el nom de Litoria aurea el 1844, i canvià de nom nou vegades més abans de ser reanomenada Litoria aurea.[2] El nom específic aurea deriva del mot llatí aureus, "daurat".[3] Actualment, l'espècie queda classificada dins el complex Litoria aurea, un grup de granotes estretament relacionades del gènere Litoria. Aquest complex s'estén arreu d'Austràlia: n'hi ha tres espècies al sud-est del país, una al nord, i dues al sud-oest. El complex es compon de L. aurea, la reineta de cuixes blaves (L. raniformis), L. castanea, L. dahlii, L. cyclorhyncha i L. moorei. Les regions en què habiten L. raniformis i L. castanea s'encavalquen amb les de L. aurea; això, juntament amb les semblances físiques que presenten, pot fer difícil distingir les espècies. L. castanea no ha estat observada des del 1980 i podria estar extinta en l'actualitat, tot i que les grans taques grogues de les seves cuixes ajuden a distingir-la de L. aurea. La reineta de cuixes blaves, que s'assembla molt a L. aurea, només pot ésser distingida per uns bonys que té a la superfície dorsal.
L. aurea és nadiua del sud-est d'Austràlia. Abans del declini de la seva població, la seva difusió anava de Brunswick Heads, al nord de Nova Gal·les del Sud, fins a East Gippland, a Victòria,[4] i a l'oest fins a Bathurst, Tumut i el Territori de la Capital Australiana.[5]
La difusió actual de L. aurea va de Byron Bay, al nord de Nova Gal·les del Sud, fins a East Gippsland, a Victòria; les poblacions es reparteixen majoritàriament per la costa.[1] A Nova Gal·les del Sud, des de la dècada del 1960, la seva difusió i abundor ha declinat de manera dràstica, tot i que no s'han observat declinis similars a Victòria. A Nova Gal·les del Sud, ha desaparegut dels altiplans per sobre dels 250 metres[1] tret d'una població a Captains Flat. Un estudi de les poblacions a la costa de Nova Gal·les del Sud revelà que moltes de les poblacions eren poc nombroses, normalment de menys de vint adults. Tanmateix, existeixen sis poblacions conegudes de més de 300 granotes: dues a l'àrea metropolitana de Sydney, dues al Shoalhaven, i dues a la costa mig-nord de Nova Gal·les del Sud.[6] Es calcula que L. aurea ha desaparegut en molt llocs i ha reduït la seva antiga distribució, com a mínim, en un 90%.
L. aurea sobreviu en algunes zones de Sydney, com ara el descampat del Sydney Olympic Park, l'indret on es volien construir les pistes de tennis pels Jocs Olímpics de Sydney). Quan s'hi descobrí L. aurea, es decidí construir les pistes a un altre lloc, i aquesta població ha estat supervisada des d'aleshores. Així doncs, L. aurea ha esdevingut una mascota no oficial de l'àrea de Homebush Bay.[7]
L. aurea viu en dues illes de la costa oriental d'Austràlia: Broughton Island, davant de Port Stephens, i Bowen Island, al Territori de Jervis Bay.[1] Ha estat introduïda a Nova Zelanda, on actualment és comuna, i a les illes del Pacífic de Nova Caledònia i les Noves Hèbrides.[1]
L. aurea és una granota gran i robusta; els adults mesuren entre 4,5 i 11 centímetres de longitud; els exemplars típics mesuren entre sis i vuit centímetres[6] que la converteix és una de les granotes més grans d'Austràlia. Els mascles adults són, en general, més petits que les femelles adultes, i el color de la superfície dorsal difereix molt en les femelles. Pot ser gairebé tot verd, de tonalitats que van des d'un verd pèsol fosc fins a un verd maragda brillant; n'hi ha que són verds amb un marró coure o llautós i, de vegades, amb marques daurades; altres exemplars són gairebé tot de color bronze.[8] Durant els mesos més frescs (maig-agost), quan aquestes granotes estan inactives, la coloració es pot enfosquir fins a esdevenir gairebé negra.
Hi ha una ratlla d'un blanc crema o groc pàl·lid, amb una vora superior daurada i una vora superior negra, que s'estén des de darrere l'ull, travessant el timpà, fins a l'engonal. Aquesta ratlla puja per formar un plec dorsolateral vers l'engonal. Hi ha una altra ratlla del mateix color que comença sota l'ull i continua fins a l'espatlla. L'abdomen és de color crema o blanc, i té una textura granular tosca. Les potes són verdes, daurades, o una combinació dels dos colors, i la part interior de la cuixa i l'engonal és blava-verda.[8] Els mascles adults presenten una coloració groga al sac vocal de la gola. La pupil·la es limita a una escletxa horitzontal, mentre que l'iris és d'un marró daurat amb una ratlla negra que va des dels cantons de la pupil·la fins als límits horitzontals de l'ull. El timpà és distint i de forma ovalada, i l'espècie té uns discs digitals especialment grans que l'ajuden a grimpar. Com que aquesta espècie viu sovint dins l'aigua, els dits de les potes anteriors no estan palmejats, mentre que les potes posteriors estan gairebé completament palmejades.[8] Durant l'època d'aparellament, els mascles desenvolupen "coixinets nupcials" als dits, que fan servir per agafar-se a la femella durant la copulació.
L. aurea és una granota arborícola que es passa molt de temps prenent el sol a roques i canyissars. A diferència de la majoria d'espècies de granota, sol ser activa durant el dia. Quan se la toca, aquesta granota secreta una mucositat agra i llefiscosa[9] que es compon de disset pèptids d'aureïna. Tretze d'aquests tenen efectes antibiòtics i anticancerosos, cosa que és útil per combatre microorganismes nocius.[10]
L. aurea sol viure en aiguamolls, zones boscoses i boscos costaners; però també se n'han trobat a antics descampats industrials. Els requisits del seu hàbitat han estat difícils de determinar, car se les ha trobat en una gran varietat de masses d'aigua, tret de rierols de corrents ràpides.[11] El més habitual és trobar-la en basses efímeres d'aigua dolça que no tinguin corrent, que siguin somes, sense ombra i sense contaminació i sol evitar les aigües que contenen peixos predadors; poc importa que siguin nadius o introduïts.[1] Aquestes granotes prefereixen masses d'aigua que suportin vegetació emergent, com ara canyissars o joncs, que fan servir per prendre el sol, i hàbitats hivernals que tinguin refugis a prop de l'indret on s'aparellen. Sovint hi ha hàbitats herbosos a prop que serveixen de terrenys terrestres d'alimentació.[1]
La reproducció de L. aurea depèn de la salinitat i la temperatura de l'aigua. La salinitat afecta el desenvolupament i la metamorfosi dels capgrossos, i en general la reproducció només té lloc en basses amb temperatures de 20 °C o més. Els capgrossos de L. aurea poden tolerar nivells de salinitat de sis parts per miler (ppm) sense efectes nocius aparents, mentre que una salinitat de 8 ppm o més en redueix el ritme de creixement i n'augmenta la taxa de mortalitat. D'altra banda, un nivell de salinitat d'almenys 1-2 ppm pot ser beneficiós per L. aurea, perquè això elimina patògens com ara els fongs quitridiomicets.
Els adults són voraços i tenen una dieta molt variada, que inclou insectes i altres granotes, fins i tot de la mateixa espècie. Els capgrossos s'alimenten de detritus, algues i bacteris. Els seus predadors naturals inclouen els camallargs i les serps, i els capgrossos són aliment de tortugues, anguiles, altres peixos, i una varietat de predadors invertebrats.
L. aurea es reprodueix als mesos més càlids, d'octubre a març. Durant l'època d'aparellament, els mascles floten a l'aigua i criden les femelles, amb un grunyit greu que ha estat descrit com un so de quatre parts "cro-oc, croooc, croc crock" – semblant al so d'una motocicleta canviant de marxes.[8] Produeixen una massa gelatinosa que conté una mitjana de cinc mil ous, en què dipositen entre la vegetació aquàtica; com a dada rellevant, s'ha observat un conglomerat format d'11.682 ous.[12] Al principi, la massa flota, però s'enfonsa unes dotze hores després de la posta, o si és pertorbada. Dos o tres dies més tard, neixen els capgrossos, que acaben la metamorfosi entre dos i onze mesos després, durada que depèn de la temperatura de l'aigua i la disponibilitat d'aliment.[13] La reproducció té lloc en una proporció significativament més alta en indrets on no hi ha peixos predadors, i on les masses d'aigua són efímeres i no permanents. A Victòria, tanmateix, s'ha observat que les granotes es reprodueixen igual en basses permanents que en basses efímeres.[4]
Els capgrossos són grans, i assoleixen mides de fins a 80 mm,[8] tot i que la mida varia molt; són comuns els capgrossos més petits. El cos sol ser tan ample com llarg. La cua té un tint groc i està considerablement arquejada. La musculatura de la cua és moderada, i esdevé estreta fins que es converteix en una punta, igual que la cua. Les parets corporals són d'un groc translúcid, amb zones més fosques a l'abdomen. Just abans que se'n formin els membres, el capgròs comença a desenvolupar la coloració verda dels adults. Els metamorfs s'assemblen als adults i mesuren una mitjana de 2,6 cm de llargada.
Es calcula que el nombre de L. aurea ha davallat en més del 30% al llarg dels últims deu anys.[14] Ha estat descrita com a vulnerable tant a nivell globalm com a nivell nacional, i és una espècie en perill d'extinció al Threatened Species Conservation Act, 1995 de Nova Gal·les del Sud. Hi ha molts factors que han estat considerats com a responsables del gran declivi d'aquesta espècie, entre el que s'inclouen la fragmentació de l'hàbitat, la introducció de peixos predadors o l'alteració de règims de drenatge. Els declinis de les poblacions estan estretament relacionats amb la introducció de la gambúsia oriental (Gambusia holbrooki), una espècie originària de Nord-amèrica que fou introduïda al continent australià per controlar les larves de mosquits. Diversos estudis en laboratoris han demostrat que els capgrossos de L. aurea són extremament vulnerables a la depredació per part d'aquest peix. Altres factors que es creu que afecten aquesta espècie inclouen la depredació per part de mamífers introduïts com els gats i les guineus, els canvis de qualitat d'aigua als indrets on es reprodueix, l'ús d'herbicides, i la pèrdua d'hàbitat causada per la destrucció de les zones humides. Tanmateix, i a causa de la capacitat d'aquesta espècie de sobreviure en ambients degradats i contaminats, no és versemblant que la destrucció de l'hàbitat i la contaminació siguin les causes principals del declini de les poblacions. El fong quítrid, que afecta els amfibis, sembla haver causat, com a mínim, alguns, o probablement la majoria, dels declivis significatius observats durant la dècada del 1970 i del 1980.
L. aurea ha estat objecte de moltes investigacions i de molt seguiment, qüestió molt important per millorar-ne l'estat de conservació. Aquestes investigacions se centren en el desenvolupament de mesures de gestió per tenir controlades les gambúsies introduïdes. Altres estratègies que s'estan portant a terme permetran crear i millorar hàbitats adaptats per augmentar l'èxit reproductiu de l'espècie. Conjuntament amb les mesures esmentades, també s'han proposat programes de conscienciació del públic.
El 1998, el personal d'herpetofauna del Taronga Zoo de Sydney posà en marxa un programa de reproducció en captivitat patrocinat per ASX Frog Focus. L'objectiu del programa era contribuir a preservar les poblacions minvants de L. aurea a la regió de Sydney. L'acció implicava la cria en captivitat de granotes salvatges i el posterior alliberament de grans quantitats de capgrossos, restaurar l'hàbitat de les granotes, i fer-ne un seguiment després de l'alliberament. El programa fou anomenat inicialment Frog Focus Botany car Botany era originalment el punt central. S'alliberaren milers de capgrossos en un indret de la Sir Joseph Banks Reserve, i el seguiment post-alliberament fou dut a terme per la comunitat local. També fou la primera vegada que estudiants d'escola s'implicaren en la supervisió d'una espècie en perill.[15] Des d'aleshores, el programa s'ha diversificat en altres àmbits. Entre el 1998 i el 2004, s'alliberaren capgrossos en basses i dics especialment dissenyats a la Long Reef Golf Course de Collaroy al nord de Sydney, però amb poc èxit. Tot i que anteriorment s'havia observat L. aurea a la zona, la població ja s'havia perdut. De tant en tant es troben L. aurea adultes al camp de golf, però encara no s'hi ha establert una població reproductivament viable.
Litoria aurea és una granota arborícola terrestre originària de l'est d'Austràlia. Pot mesurar fins a onze centímetres de longitud, cosa que en fa una de les granotes més grans d'Austràlia.
Moltes poblacions, especialment a la regió de Sydney, viuen en zones que sovint són pertorbades per l'acció humana, com ara camps de golf, terrenys industrials en desús, descampats i abocadors. Tot i que antigament fou una de les granotes més comunes del sud-est d'Austràlia, L. aurea ha sofert un important declivi de la població, que és la causa per la qual actualment ha estat classificada com a globalment vulnerable. La xifra d'individus ha continuat davallant i aquesta granota està amenaçada per la pèrdua i degradació del seu hàbitat, la contaminació, la pressió d'altres espècies introduïdes, i l'acció de paràsits i patògens, entre els quals cal incloure el quitridiomicet Batrachochytrium dendrobatidis.
Litoria aurea on australialainen maassa liikkuva lehtisammakko.
L. aurea kasvaa 11 cm pitkäksi, joten se on yksi Australian suurikokoisimmista sammakkolajeista. Sen kuononkärki on terävä ja jalat pitkät; varpaiden välissä oleva kalvo ulottuu lähes varpaankärkiin asti. Pohjaväri on vaaleanvihreä ja sitä peittävät joskus, mutta eivät aina, hiekanruskeat kuviot. Silmän takana on selvä korva-aukko. Tumma viiva kulkee kyljessä melkein kuononkärjestä silmän läpi lähelle pyrstöä. Toukat ovat suuria, ja niillä on keltaiset evät. Vanhetessaan toukat muuttuvat tummemmiksi.[2]
L. aurea elää hitaasti virtaavissa vesistöissä ja niitä ympäröivissä kosteikoissa. Lisääntyäkseen se tarvitsee lammikoita, joissa ei ole petokaloja, ja poikasten kasvatus onnistuukin parhaiten sellaisissa lätäköissä, jotka kuivuvat kuivan kauden tullen.
L. aurea on australialainen laji, jota tavataan mantereen kaakkoisosassa. Se on istutettu Uuteen-Seelantiin, Uuteen-Kaledoniaan ja Vanuatulle.
Laji on muuttunut viime vuosina harvinaisemmaksi. Sen populaatiosta arvellaan hävinneen kymmenessä vuodessa 30 %. Vähenemiseen ovat syynä elinympäristön tuhoutuminen, loistauti sekä muualta Australiaan istutetut petoeläimet.[1]
L. aurea luokiteltiin ensin aitosammakoihin (Rana) kuten suomalainenkin sammakko, sillä sen vartalonmuoto muistuttaa aitosammakoita. Luuston ja rustokudoksen rakenteen läheisempi tarkastelu on saanut tutkijat siirtämään sen Litoria-sukuun.
L. aurea on yksi harvoista sammakkolajeista, joka liikkuu päivisin. Pariutumiskausi on lokakuusta tammikuuhun. Koiraat kurnuttavat uiskennellessaan avovedessä.[3] Kylminä kuukausina nämä sammakot ovat hyvin passiivisia, mutta eivät vetäydy varsinaiseen horrokseen. Samalla niiden väri muuttuu tummemmaksi, melkein mustaksi.
Litoria aurea on australialainen maassa liikkuva lehtisammakko.
De gouden boomkikker[3] (Ranoidea aurea) is een kikker uit de familie Pelodryadidae.[4]
De gouden boomkikker komt voor in delen van Australië en is uitgezet door de mens op onder andere Nieuw-Zeeland. Het is een bewoner van zoet water en de kikker kan zich voortplanten in tijdelijke poeltjes. De boomkikker wordt vrij groot en kan meer dan 10 centimeter lang worden, de lichaamskleur is groen met bruine vlekken.
De gouden boomkikker behoort tot de boomkikkerfamilie maar is in tegenstelling tot de meeste soorten een echte bodembewoner. De kikker bewoont vochtige gebieden zoals graslanden en vochtige bossen. Op het menu staan insecten en kleine gewervelden, belangrijke vijanden zijn vogels, zoogdieren en reptielen.
De Nederlandstalige naam gouden boomkikker slaat op de huidskleur die bestaat uit een groene basiskleur met bruine en gele accenten over de gehele bovenzijde van het lichaam. De kleurenvariatie binnen de soort is echter groot en ook licht- of juist donker gekleurde exemplaren komen voor. De wetenschappelijke soortnaam aurea is afgeleid van het Latijnse aurum en betekent 'goudachtig'. De geslachtsnaam Ranoidea betekent 'kikkerachtig'.
De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door René Primevère Lesson in 1826. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Rana aurea gebruikt. De gouden boomkikker heeft al verschillende wetenschappelijke namen gehad, die soms in de literatuur worden gebruikt, zoals Litoria aurea, Hyla aurea en Ranoidea ulongae.[4]
De gouden boomkikker is een vrij grote soort en heeft een duidelijk peervormige lichaamsvorm. De lichaamskleur is groen met bruine en gele vlekken maar kan ook bruin zijn zonder vlekken, er is veel variatie.
In de bek zijn onder de neusopeningen de vomerine tanden aanwezig. Dit zijn tanden die in het verhemelte zijn gelegen en niet op de kaakrand zoals alle andere tanden. Vomerine tanden komen ook bij andere kikkers voor.
Mannetjes hebben een kwaakblaas aan de onderzijde van de keel. De keel van mannetjes heeft een lichtere kleur in vergelijking met die van de vrouwtjes. Parotoïden ontbreken, deze vergrote gifklieren die achter de ogen zijn gelegen komen bij andere soorten kikkers wel voor en dienen om vijanden op afstand te houden. Ook klieren aan de voorpoten die bij sommige kikkers voorkomen ontbreken bij de gouden boomkikker.[5]
De ogen hebben een goudgele kleur, de pupil heeft een horizontale vorm.[6] Achter het oog is het trommelvlies of tympanum aanwezig, het tympanum valt op door de ronde vorm en bruine kleur.
De gouden boomkikker bereikt een lichaamslengte van ongeveer zes tot negen centimeter. De mannetjes worden gemiddeld ongeveer zeven centimeter lang, de vrouwtjes worden aanzienlijk groter en bereiken een lichaamslengte tot negen of tien centimeter.[6] Grotere exemplaren kunnen tot bijna elf centimeter lang worden.[7]
De lichaamskleur is bij de meeste exemplaren overwegend groen met bronskleurige, bruine vlekken en gele accenten. Ook gestreepte exemplaren komen vaak voor. De groene kleuren doen sterk denken aan smaragdgroen maar kunnen ook donkerder of lichter zijn. Bij een aantal exemplaren zijn de bruine vlekken groter en bij sommige individuen is de huid grotendeels bruin gekleurd en slechts voorzien van kleine groene vlekjes en zijn gele markeringen afwezig. De gouden boomkikker heeft geen rugstreep zoals bij andere kikkers voorkomt.
De buikzijde is veel lichter gekleurd tot wit. De buikzijde is niet glad zoals de bovenzijde, maar heeft een gekorrelde structuur, een dergelijke textuur wordt wel gegranuleerd genoemd. De gouden boomkikker heeft een zogenaamde pectorale plooi, pectoraal betekent aan de borst. Dit is een huidplooi aan de voorzijde van het lichaam aan de buikzijde; de plooi is gelegen tussen de voorpoten over de borst.
De gouden boomkikker wijkt uiterlijk met name af van andere boomkikkers door de aanwezigheid van zogenaamde dorsolaterale lijsten aan weerszijden van de rug. De dorsolaterale lijst is een huidstructuur die huidklieren bevat, een zogenaamde klierlijst. Deze huidplooien dienen onder andere om de lichaamsvorm van de kikker optisch te 'breken' zodat het dier minder opvalt. De klierlijsten op de rug zijn soms onderbroken. De dorsolaterale lijsten zijn lichter van kleur maar zijn donker omzoomd zodat ze duidelijk te zien zijn.[7] De lichte kleur van de dorsolaterale lijsten gaat vaak over de ogen verder tot aan de neuspunt en ook de donkere omzoming komt tot de neuspunten voor. Dergelijke exemplaren hebben een maskerachtige koptekening. Er komen kleurvariaties voor waarbij van het oog tot de neuspunt een dikke zwarte streep loopt.
De klierlijsten ontbreken bij de meeste boomkikkers maar komen juist veel voor bij de echte kikkers (Ranidae). De gouden boomkikker lijkt uiterlijk het meest op enkele soorten uit het geslacht Peleophylax die wel met groene kikkers worden aangeduid, en dan met name op de meerkikker. De twee soorten zijn echter niet direct verwant.
De mannetjes hebben gedurende de voortplantingstijd opgezwollen duimen aan de voorpoten duidelijke paarkussentjes of copulatieborstels. Deze structuren dienen om tijdens de amplexus of paargreep een vrouwtje beter vast te kunnen houden.
De achterpoten zijn voorzien van sterk vergrote huidvliezen, die de zwemvliezen worden genoemd.[5] Sommige exemplaren hebben zwemvliezen tot de teenpunten, andere hebben kleinere vliezen die reiken tot halverwege de teen. Aan de voorpoten ontbreken dergelijke vliezen echter. De poten zijn op het eerste gezicht kikkerachtig en niet voorzien van hechtschijven, maar deze zijn wel degelijk aanwezig onder alle vingers en tenen. De hechtschijven zijn sterk verkleind, in tegenstelling tot veel verwante soorten boomkikkers. De bodembewonende levenswijze van de gouden boomkikker heeft hier waarschijnlijk mee te maken. De achterpoten dragen aan de onderzijde geen verharde structuren zoals een metatarsusknobbel.
De kleur van de binnenkant van de dijen en van de liezen is helder blauw van kleur. Deze afwijkende kleur dient als schrikkleur; als de kikker wordt verstoord springt deze weg waardoor de blauwe kleur getoond wordt. Een vijand zal een (onnatuurlijke) blauwe kleur kunnen associëren met gevaar zodat de aanval wordt gestaakt en de kikker kan ontsnappen.
De gouden boomkikker komt endemisch voor in Australië. De boomkikker is uitgezet door de mens in verschillende delen van de wereld. De gouden boomkikker is hierdoor te vinden in het ten zuiden van Australië gelegen Nieuw-Zeeland.[8] Daarnaast is de kikker als exoot bekend van Nieuw-Caledonië en van de eilanden die behoren tot de eilandengroep Nieuwe Hebriden.[4] De boomkikker is ook uitgezet op Hawaï maar kon zich hier niet handhaven.[9]
De gouden boomkikker kwam ooit algemeen voor in delen van Australië maar is in het grootste deel van het natuurlijke areaal verdwenen en de huidige populaties zijn veel kleiner. De soort kwam vroeger voor in hoger gelegen gebieden maar is tegenwoordig alleen in de staat Australian Capital Territory nog voor op een hoogte van boven de 250 meter boven zeeniveau. De kikker komt voor in delen van de provincies Australian Capital Territory en Victoria, in deze laatste provincie alleen in het oosten. De kikker komt ten slotte voor in het oostelijke en het zuidoostelijke deel van de provincie Nieuw-Zuid-Wales. Het noordelijkste deel van het verspreidingsgebied beslaat delen van het Yuraygir National Park nabij de stad Grafton. Het zuidelijkste deel van het areaal is gelegen bij het meer Lake Wellington.[10]
Voordat populatie afnam kwam de soort voor van Brunswick Heads, in Nieuw-Zuid-Wales tot East Gippsland in Victoria[11] en naar het westen tot Bathurst, Tumut en het Australian Capital Territory.[12]
De gouden boomkikker komt voornamelijk voor langs de kust maar leeft alleen in zoet water. De kikker leeft in een breed scala aan biotopen, maar heeft een voorkeur voor tijdelijke, stilstaande, zonbeschenen en ondiepe wateren. Wateren die veel waterplanten bevatten worden gebruikt om tussen de planten te zonnen. Wateren met een hoge oevervegetatie worden vermeden omdat deze schaduwen werpen op het water. Vaak leeft de kikker in grassige omgevingen zodat tussen de planten naar voedsel gezocht kan worden. Van de gouden boomkikker is bekend dat de dieren relatief ver van het water kunnen kunnen worden gevonden, zowel jonge dieren die zich verspreiden over land als van de volwassen kikkers die naar voedsel zoeken.[7] Van de volwassen dieren is bekend dat ze zich tot 1,5 kilometer kunnen verplaatsen binnen een etmaal. Uit veldonderzoek blijkt dat gemarkeerde exemplaren tot vijf kilometer verder kunnen worden aangetroffen.
Voor de voortplanting worden wateren gebruikt waarin geen inheemse soorten roofvissen leven, met name tijdelijke poeltjes zijn geschikt. Kleinere wateren drogen sneller op, maar worden ook warmer waardoor de kikkervisjes zich sneller kunnen ontwikkelen.
De gouden boomkikker is overdag actief en rust 's nachts in holen en in de strooisellaag. In de warmere maanden start het voortplantingsseizoen waarbij de dieren elkaar opzoeken voor de paring. In het natuurlijke verspreidingsgebied loopt de voortplantingstijd van oktober tot maart. De mannetjes lokken de vrouwtjes door geluiden te maken met hun kwaakblaas en zitten meestal in het water bij het roepen. De mannetjes maken een viervoudig grommend geluid dat doet denken aan het schakelen van een motorfiets. Het geluid is door biologen wel beschreven als craw-awk, crawk, crok, crok.[6]
De vrouwtjes zetten ongeveer 3000 tot 10000 eitjes af in het water. De eieren zijn voorzien van een dun vlies dat opzwelt zodra het met water in contact komt. Het vlies verandert binnen korte tijd in een gelatineuze massa die de eieren omhult. In eerste instantie drijven de eiermassa's op het water maar na ongeveer zes tot twaalf uur zinken ze naar de bodem.[7]
Na ongeveer twee dagen komen de larven of kikkervisjes uit het ei, deze leven de eerste tijd van de dooier. De kikkervisjes ondergaan na ongeveer twee manden een metamorfose waarbij ze veranderen in kleine kikkertjes. De ontwikkeling van de larven is afhankelijk van de omgevingstemperatuur.[6] Pas na enkele jaren zijn de jonge kikkers volwassen en geslachtsrijp.
Als de kikkervisjes pootjes beginnen te ontwikkelen verschijnt ook de groene kleur. Bij veel andere kikkers verschijnen de adulte kleuren pas na de metamorfose. De kikkervisjes kunnen vrij groot worden en bereiken aan het eind van hun ontwikkeling een lichaamslengte van 65 tot 80 millimeter.[7] De larven van de gouden boomkikker hebben een hoge bovenste staartzoom en hebben een opvallende gekleurde huid. In vergelijking me andere groepen van kikkers zien de larve van de gouden boomkikker er opmerkelijk uit, maar binnen het geslacht Ranoidea waartoe deze soort behoort zijn er meer soorten die een dergelijke larvale vorm vertonen.
De gouden boomkikker is een opvallende soort omdat niet alleen de lichaamskenmerken maar ook de levenswijze sterk afwijkt in vergelijking met andere boomkikkers. Deze soort is in tegenstelling tot de meeste boomkikkers overdag actief en schuilt 's nachts tussen de begroeiing.
De gouden boomkikker leeft niet in bomen zoals vrijwel alle andere boomkikkers, maar is een typische bodembewoner. Binnen de groep van boomkikkers komen bodembewoners weinig voor. Een aanpassing op het leven op de bodem is de lichaamskleur die niet egaal groen is maar veel bruintinten heeft. De hechtschijfjes onder de tenen en vingers zijn erg klein, in tegenstelling tot verwante soorten. De koraalteenboomkikker (Ranoidea caerulea) bijvoorbeeld behoort tot hetzelfde geslacht maar heeft juist opvallend grote hechtschijven.
De boomkikker is niet kieskeurig als het om het voedsel gaat en hapt naar alles wat beweegt. Prooien worden altijd in één keer doorgeslikt en moeten dus kleiner zijn dan de kikker zelf, de soort staat bekend als zeer vraatzuchtig. Op het menu staan vooral insecten en andere kleinere ongewervelde dieren zoals wormen en duizendpotigen. De gouden boomkikker maakt echter ook kleine gewervelde dieren buit, zoals andere kikkers. De kikker is kannibalistisch en ook soortgenoten worden gegeten.[7]
De larven leven van eencelligen, algen en organisch materiaal op de bodem van het water. Uit onderzoek waarbij de larven werden blootgesteld aan ultraviolet licht bleek dat ze niet gevoelig zijn voor deze straling.
Belangrijke vijanden van de volwassen kikkers zijn vogels en slangen. De kikkervisjes worden onder andere gegeten door schildpadden en vissen. De kikkervisjes worden daarnaast buitgemaakt door in het water levende insecten en hun larven.
De gouden boomkikker gaat in grote delen van het verspreidingsgebied achteruit. Een belangrijke reden voor de achteruitgang is het voorkomen van exotische dieren in Australië die op de kikker jagen, zoals katten en vossen. Ook zijn een aantal roofvissen uitgezet in het Australische rivieren en meren met als doel om muggenlarven te bestrijden. Deze vissen bleken echter ook kikkervisjes te eten, waaronder die van de gouden boomkikker. Andere bedreigingen zijn vervuiling zoals het gebruik van herbiciden en de vernietiging van de natuurlijke habitat. Deze laatste bedreiging is op te splitsen in meerdere factoren. Voorbeelden zijn het versnipperen van de habitat door de aanleg van infrastructuur of het droogleggen van vochtige gebieden.
Omdat de kikker goed is onderzocht zijn er veel gegevens beschikbaar over de snelheid waarmee de soort achteruitgaat. In de jaren negentig is veel onderzoek gedaan naar het aantal populaties in Nieuw-Zuid-Wales. Van de 137 bekende populaties bleken er slechts 24 nog te bestaan. Ook naar het aantal individuen binnen een populatie bleek soms dat het aantal exemplaren in een aantal gevallen sterk is gedaald. In een populatie in een buitenwijk van Sydney werden in 1968 nog 138 exemplaren aangetroffen, in 1993 waren dat er slechts drie. In Nieuw-Zuid-Wales zijn er van de sinds 1990 bekende populaties ten minste negen uitgestorven.
Soms wordt de kikker aangetroffen op plaatsen waar eerder geen populaties bekend waren, zoals een exemplaar dat in 2006 werd aangetroffen in Carwoola, in de provincie Nieuw-Zuid-Wales.[10]
Om de populatiegroottes aan te sterken worden exotische vissoorten tegenwoordig geweerd.[6] Daarnaast wordt de biotoop van de boomkikker zoveel mogelijk in stand gehouden. Een kleine populatie bevindt zich nabij de stad Sydney. Toen in 2000 de Olympische Spelen werden georganiseerd moesten tennisbanen worden aangelegd maar omdat op de oorspronkelijke locatie populaties van de gouden boomkikker werden aangetroffen werden de tennisbanen op een andere plaats aangelegd.[6]
Referenties
Bronnen
De gouden boomkikker (Ranoidea aurea) is een kikker uit de familie Pelodryadidae.
De gouden boomkikker komt voor in delen van Australië en is uitgezet door de mens op onder andere Nieuw-Zeeland. Het is een bewoner van zoet water en de kikker kan zich voortplanten in tijdelijke poeltjes. De boomkikker wordt vrij groot en kan meer dan 10 centimeter lang worden, de lichaamskleur is groen met bruine vlekken.
De gouden boomkikker behoort tot de boomkikkerfamilie maar is in tegenstelling tot de meeste soorten een echte bodembewoner. De kikker bewoont vochtige gebieden zoals graslanden en vochtige bossen. Op het menu staan insecten en kleine gewervelden, belangrijke vijanden zijn vogels, zoogdieren en reptielen.
Multimedia w Wikimedia Commons Australorzekotka złocista, rzekotka złocista (Litoria aurea) – gatunek płazów z rodzaju Litoria, należący do rodziny rzekotkowatych.
Południowo-wschodnie wybrzeże Australii oraz Nowa Zelandia.
Australorzekotka złocista, rzekotka złocista (Litoria aurea) – gatunek płazów z rodzaju Litoria, należący do rodziny rzekotkowatych.
Litoria aurea är en groda från Australien som tillhör släktet Litoria och familjen lövgrodor.
Grodan är klargrön till olivgrön på ovansidan, med bruna till bronsfärgade fläckar. På varje sida har den ett beigefärgat veck som sträcker sig från ögat till bäckenet, och en svart strimma längs detta. Sidorna är bruna med beige fläckar, och buken är vitaktig. Benen är bruna till bronsfärgade, medan undersidan av låren och bäckenpartiet är klarblå. Trumhinnan är tydligt markerad. Den har simhud på nästan hela bakfötterna, och tydliga trampdynor på alla tårna. Hanens längd varierar mellan 57 och 69 mm, och honans från 65 till 108 mm.[2][3]
Arten är dagaktiv och solbadar gärna.[3] Den lever i och nära stillastående, grunda, oförorenade färskvattensamlingar utan någon fiskpopulation. Viss vegetation som kan erbjuda gömslen och jaktmarker accepteras, men generellt bör habitatet vara fritt från skuggande växter. Främsta bytesfångsten sker på land i flera olika biotoper, men den föredrar gräsmarker. Trots att Litoria aurea tillhör lövgrodorna, är den ingen klättrande art.[2] Främsta bytet utgörs av andra grodor[3], även av den egna arten. Också ett flertal andra byten tas, bland annat insekter. Grodynglen lever av alger, bakterier och nerbrutet organiskt material (detritus).[2]
Litoria aurea leker under sommaren, från oktober till mars, även om den ibland kan börja så tidigt som i augusti. Parningen sker i vatten, dit hanarna anläder först och sedan ropar på honorna med ett djupt, långsamt grymtande. Honan lägger mellan 3 000 och 10 000 ägg i ett geleartat lager, som så småningom sjunker till botten. Utvecklingen är snabb; äggen kläcks efter 2 dygn, och ynglen förvandlas efter omkring två månader.[2]
Grodan finns längs med sydöstra Australiens kust från nordöstra New South Wales till östra Victoria. Den har dessutom införts till Nya Kaledonien, Nya Hebriderna och Nya Zeeland.[1] Till Nya Zeeland infördes den till Nordön för första gången i mitten på 1800-talet, och den är numera fast etablerad där. Flera försök har gjorts att också introducera den på Sydön, men det verkar som om klimatet där är mindre lämpligt.[4]
Litoria aurea är klassificerad som sårbar ("VU", underkategori "A2ace") av IUCN, och arten minskar. Orsakerna är inte helt kända, men bland annat misstänks den ökade ultravioletta strålningen i de icke-tropiska delarna av södra halvklotet, samt inplantering av sportfisk. Svampsjukdomar har även föreslagits.[1]
Litoria aurea är en groda från Australien som tillhör släktet Litoria och familjen lövgrodor.
Загальна довжина досягає 5,7—10,8 см. Спостерігається статевий диморфізм: самиці більші за самців. Зовні нагадує водяну ропуху. Особливістю є дуже малі подушечки на пальцях, а з боків тіла тягнуться поздовжні «валики». Спина має зелений фон, по якому розкидані блискучі золоті плями або є золотий відлив. Внутрішня сторона стегон і гомілки мають яскраве зелено-синє забарвлення. Від ніздрів до ока тягнеться чорна смуга, боки світло-бронзово-блискучі з темним сітчастим малюнком. Черево білого кольору. Райдужна оболонка золотавого кольору. Ця райка може надзвичайно швидко змінюватися. Райка, що сидить у воді, стає майже чорною.
Зустрічається поряд з болотами, водно-болотні угіддя, дамби, канави, невеликі річки, ліси. Часто гріється на сонці, сидячи на камінні або на листі. У пошуках сприятливого місця може долати до 1,5 км протягом дня чи ночі. Зустрічається на висоті до 800 м над рівнем моря. Активна вдень. Живиться комахами, раками, слимаками, жабами, має сильний потяг до канібалізму. Взимку діяльність цієї райки сповільнюється.
Самці досягають статевої зрілості у 9—12 місяців, самиці — у 2 роки. Парування відбувається у воді й триває від 10 хвилин до 5 днів. Самиця відкладає яйця в серпні і вересні у воду у вигляді білих пінистих грудок. За один раз відкладається до 5000 яєць. Пуголовки з'являються через 2—5 діб. Метаморфоз триває до 11 місяців.
У неволі тривалість життя золотавої райки сягає 15 років.
Мешкає уздовж південно-східного узбережжя Австралії. Завезено до Нової Зеландії.
Золотистая литория[1], или золотистая квакша[1] (лат. Litoria aurea) — вид бесхвостых земноводных из семейства квакш.
Размеры тела — до 80—85 мм. Имеет очень маленькие пальцевые диски. Питается различными насекомыми, ведет сумеречный образ жизни.[источник не указан 766 дней]
Встречается в Австралии и на нескольких соседних островах; завезена в Новую Зеландию, Новую Каледонию и на Новые Гебриды[2].
Это заготовка статьи по герпетологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Золотистая литория, или золотистая квакша (лат. Litoria aurea) — вид бесхвостых земноводных из семейства квакш.
Размеры тела — до 80—85 мм. Имеет очень маленькие пальцевые диски. Питается различными насекомыми, ведет сумеречный образ жизни.[источник не указан 766 дней]
Встречается в Австралии и на нескольких соседних островах; завезена в Новую Зеландию, Новую Каледонию и на Новые Гебриды.
綠紋樹蛙（學名Litoria aurea），又名綠金雨濱蛙、澳洲金蛙或綠金鈴蛙，是澳洲東部特有的一種樹蛙。牠們可以長達11厘米，故是澳洲體型最大的青蛙之一。牠們所棲息的地方經常受到騷擾，另外污染、入侵物種及寄生蟲和病原體等，令牠們的數量急速下降，現正處於易危狀況。[1]
綠紋樹蛙的身體及行為特徵很像蛙科，包括尖吻、長腿、趾間有蹼、很明顯的鼓膜及體型等，所以牠們最初是被分類到蛙屬中。牠們主要是水生的，只會在下雨天時走到陸上。不過，根據其解剖發現，牠們的骨頭及軟骨結構較為接近樹蟾科，所以被重置於樹蟾科內。
綠紋樹蛙最初是由勒內-普里梅韋勒·萊松（René-Primevère Lesson）於1827年描述。經過20次更改分類後，由阿爾伯特·甘瑟（Albert C. L. G. Günther）於1844年分類到雨濱蛙屬中，後來再有9次的變更才重回到此屬中。[2]種小名是拉丁文「金色」的意思。[3]牠們與蛙形雨濱蛙、L. castanea、L. dahlii、斑股雨濱蛙及穆爾雨濱蛙組成綠紋樹蛙複合群。蛙形雨濱蛙L. castanea與綠紋樹蛙的分佈地重疊，加上牠們的形態相似，故很難分辨。L. castanea自1980年後就未有見到其蹤跡，現已可能滅絕。
綠紋樹蛙是澳洲東南部的特有種。牠們原先分佈由新南威爾士的不倫瑞克灘頭（Brunswick Heads）至維多利亞州的東吉普斯蘭（East Gippsland）的地方[4]，西至巴瑟斯特、蒂默特（Tumut）及澳洲首都特區。[5]但是牠們的群落衰落後，現已只分佈在新南威爾士北部的拜倫灣（Byron Bay）至東吉普斯蘭的沿海地區。[1]
在新南威爾士，牠們自1960年代就已經嚴重衰落。[1]除了凱普頓低地（Captains Flat），牠們從海拔250米以上就已失去蹤跡。群落也很細小，只有少於20隻成蛙。不過，已知有6個群落的數量突破300隻，分別位於悉尼、肖爾黑文（Shoalhaven）及新南威爾士中北部海岸。[6]估計牠們已從最少90%的分佈地消失。
另外，在布勞頓島（Broughton Island）及鮑恩島（Bowen Island）也有綠紋樹蛙出沒。[1]牠們已被引入到新西蘭、新喀里多尼亞及萬那杜。[1]
綠紋樹蛙的體型很大及粗壯，成蛙長4.5-11厘米，一般長6-8厘米。[6]成年的雄蛙一般比雌蛙細小，背部的顏色亦有明顯差別。雄蛙可以是完全綠色及有深綠至翠綠色陰影、或是綠色帶有黃銅色、深銅褐色或金色斑紋、或是差不多完全青銅色的。[7]於寒冷的5-8月份，綠紋樹蛙並不活躍，色澤也會變深至黑色。牠們只要留在黑暗的地方幾分鐘，皮膚就可以改變成接近黑色。
由眼睛後橫跨鼓膜至腹股溝有一道奶白色或淡黃色的斑紋，以金色圍邊及黑色托底。另有一道相似的斑紋由眼下伸延至肩膀。腹部奶白色或白色，表面粗糙。腳呈綠色、青銅色或兩色混合，大腿內側呈藍綠色。[7]成年雄蛙有黃色的聲囊。瞳孔是一道橫縫，虹膜呈金褐色，兩端有黑色的橫紋。鼓膜明顯及呈卵狀。趾節很大，方便攀樹。前肢沒有蹼，而後肢則完全有蹼。[7]於繁殖期間，雄蛙的拇指會長出婚墊，幫助抓住雌蛙交配。
綠紋樹蛙大部份時間都會在岩石及蘆葦上哂太陽。牠們是日間活動的。當被捉住時，牠們會分泌出一種帶有刺激性的黏液[8]，內含有17種Aurein肽。當中13種具有廣譜抗生素及抗癌能力，可以對抗有害的微生物。[9]
綠紋樹蛙棲息在沿海的沼澤、林地及森林，在舊工業區也有一些群落居住。雖然牠們生活在多種水體環境，但仍很難確定適合的棲息地。[10]牠們多會在淡水池塘生活，且會避開有掠食性魚類的水體。[1]牠們會在水生的植物（如蘆葦）處哂太陽。冬天則會棲息在有遮蔽的地方。棲息地附近往往有長滿草的地方，適合牠們覓食。[1]
綠紋樹蛙的繁殖受到鹽度及水溫的影響。牠們只會在水溫20℃以上的池塘中產卵。鹽度會影響蝌蚪的生長及變態，若鹽度高於0.8%會令生長率下降及增加死亡率。0.1-0.2%是最適合牠們生長的鹽度，因可以殺死如蛙壺菌的病原體。
成蛙的食性很廣泛，可以吃昆蟲及其他青蛙，甚至是同類。蝌蚪主要吃腐殖質、藻類及細菌。牠們的天敵包括有涉禽及蛇，龜、鰻魚、其他魚類及無脊椎動物等也會掠食牠們。
綠紋樹蛙於較溫暖的10月至翌年3月繁殖。雄蛙會浮在水上發出叫聲，叫聲像摩托車變速的聲音。[7]雌蛙會在水生植物中產鬼卵，每次平均產5000顆，最多曾達11682顆。[11]卵最初會浮於水面，約於12小時後就會下沉。2-3日後就會孵化出蝌蚪，2-11個月大就會完成變態。[12]在沒有掠食者及短暫的水體中，繁殖率會較高。
綠紋樹蛙的蝌蚪體型很大，可以長達8厘米。[7]身體闊度與深度差不多，呈黃色，腹部較深色。鰭呈黃色及拱形。肌肉系統的大小中等，逐漸向鰭收窄。在長出後肢前，牠們會逐漸變成成體的綠色。
綠紋樹蛙的數量於過往10年間減少了超過30%。[13]牠們被世界自然保護聯盟列為易危，局部在新南威爾士則被列為瀕危。失去棲息地、入侵的掠食魚類及排水道的變更都是令牠們減少的原因。原住於北美洲的東部食蚊魚被引入到澳洲來控制蚊患，但綠紋樹蛙的蝌蚪卻受到被這種魚類掠食的危害。其他的因素也包括入侵哺乳動物的掠食、水質的改變及除草劑的使用等。不過，由於綠紋樹蛙具有在受破壞及污染環境生存的能力，失去棲息地並非其衰落的主因。壺菌病於1970年代及1980年代亦對牠們造成一定的傷害。
為保育綠紋樹蛙，現已實行了多項的措施，包括研究控制東部食蚊魚、發展及改善適合的棲息地、飼養計劃及教育等。
