L'hoco globulat (Crax globulosa) és un ocell de la família dels cràcids (Cracidae) que habita la selva humida del sud-est de Colòmbia, est d'Equador i del Perú, nord de Bolívia i oest del Brasil amazònic.
L'hoco globulat (Crax globulosa) és un ocell de la família dels cràcids (Cracidae) que habita la selva humida del sud-est de Colòmbia, est d'Equador i del Perú, nord de Bolívia i oest del Brasil amazònic.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwrasow tagellog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwrasowiaid tagellog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Crax globulosa; yr enw Saesneg arno yw Wattled curassow. Mae'n perthyn i deulu'r Cwrasowiaid (Lladin: Cracidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. globulosa, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r cwrasow tagellog yn perthyn i deulu'r Cwrasowiaid (Lladin: Cracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cwrasow mawr Crax rubra Cwrasow nos Nothocrax urumutum
.JPG)
2.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwrasow tagellog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwrasowiaid tagellog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Crax globulosa; yr enw Saesneg arno yw Wattled curassow. Mae'n perthyn i deulu'r Cwrasowiaid (Lladin: Cracidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. globulosa, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Hoko korunkatý (Crax globulosa) je druh cizokrajného, plachého ptáka z čeledě hokovitých.
Vyskytuje se v sezónně zaplavovaných nížinných deštných pralesích v povodí Amazonky na územích Kolumbie, Peru, Ecuadoru, Brazílie a Bolívie. Je i v období sucha silně vázán na vodu, téměř není ke spatření ve vzdálenostech větších než 300 m od břehů řek.
Jeho počty se o překot zmenšují a na některých obvyklých místech již není ke spatření. Odhaduje se, že celkový počet dospělých jedinců nepřevyšuje tisícovku. Soudí se, že na jeho vymírání nemají zásadní podíl přírodní predátoři. Jeho stavy klesají úměrně se zvýšeným počtem nových obyvatel okrajů pralesů se střelnými zbraněmi, kteří si jeho lovem vylepšují živobytí; je to přímý důsledek expanze těžebního průmyslu do dalších amazonských území. Podle IUCN je hoko korunkatý zařazen mezi ohrožené druhy.[2]
Hoko korunkatý je velký 80 až 90 cm a váží do 2,5 kg. Jeho peří je převážně černé barvy, samec má spodní část břicha a části ocasu bílé, samice skořicově hnědé. Peří bývá i slabě bílé mramorované, nohy jsou šedé. Nejnápadnější jsou u samce po obou stranách horní i spodní čelisti zobáku oranžové až šarlatové lalokovité chrupavčité výrůstky a stejně vybarvený, vzhůru rostoucí kulatý výrůstek na horní čelisti u kořene, mladí samci je mají vybarvené žlutě. Samice má jen oranžově červeně zabarvené ozobí. Zobák je silný, na konci má zahnutou špičku. Na hlavě vztyčené a směrem dopředu přehnuté peří vytváří korunku. Výrazná duhovka je tmavě hnědá. Vzájemně se ozývají pískavými zvuky, samci používají i hlubokých daleko slyšitelných tónů.
Jsou to poměrně špatní letci, létají jen na krátké vzdálenosti mezi stromy, po kterých se pohybují na svou velikost velmi obratně. Na stromech hřadují a stavějí si tam i neuspořádána hnízda, snaží se na stromy vzlétnout při ohrožení. Jsou to všežravci, živí se plody a semeny přímo na stromech nebo je sbírají v závislosti na ročním období na zemi. Tam také sbírají drobné vyplavené rybky, hmyz, korýše a jiné živočichy vyskytující se v zarostlých březích kolem vodních toků a v tropických lužních lesích, hledají si tam potravu většinou v párech nebo ve skupinkách s neodrostlými mláďaty. Jsou to plaší ptáci žijící skrytě a na nepřístupných místech, jejich sociální život ve volné přírodě není dosud plně pochopen.[3][4][5]
V červnu dochází po samčích námluvách k páření a samice snese do hnízda, které stavějí se samcem společně, 2 až 6 vajec, někdy má samec pravděpodobně více samic. Inkubační doba trvá asi měsíc, po tu dobu se o zahřívání vajec stará pouze samice, samec střeží území. Vylíhnutá mláďata zůstávají s rodiči asi rok do doby plného osamostatnění. Je to nemigrující druh, odrostlá mláďata se v dospělosti rozptýlí jen po blízké oblasti, pářit se začínají ve dvou létech. V zajetí se může hoko korunkatý dožít i více než 20 let.[3][4][5]
Hlava samice
Hlava mladého samce
Obrázky, zvuky či videa k tématu hoko korunkatý ve Wikimedia Commons
Galerie hoko korunkatý ve Wikimedia CommonsHoko korunkatý (Crax globulosa) je druh cizokrajného, plachého ptáka z čeledě hokovitých.
The wattled curassow (Crax globulosa) is a threatened member of the family Cracidae, the curassows, guans, and chachalacas. It is found in remote rainforests in the western Amazon basin in South America. Males have black plumage, except for a white crissum (the area around the cloaca), with curly feathers on the head and red bill ornaments and wattles. Females and juveniles are similar but lack the bill ornamentation and have a reddish-buff crissum area. The wattled curassow is the most ancient lineage of the southern Crax curassows. In captivity, it sometimes hybridises with the blue-billed curassow.
The habitat of the wattled curassow is gallery forests and seasonally-flooded forests where it feeds in small groups on the ground. The diet is largely fruit, but invertebrates and some small vertebrates are opportunistically taken. Little is known of its breeding habits, but it is known that the nest is built of sticks and leaves and two eggs are usually laid. The population of this species is declining. It is threatened by loss of habitat, as the rainforest is progressively cleared, and by hunting, and the International Union for Conservation of Nature has rated its conservation status as "endangered".
The wattled curassow is about 82–89 cm (32–35 in) long, and weighs around 2,500 g (88 oz). It is a large curassow lacking the white tail-tips found in many of these birds; the feathers along the crest of its head are curled forwards. Males have black plumage all over except for the white crissum. The irides are dark brown; legs, feet and bill are blackish. It has conspicuous crimson bill ornaments—a round red knob with bony core adorns the maxilla base, while the cere extends apically at least halfway under this knob and below the mandible base forms a small fleshy wattle.[2]
Females have black plumage just like the male, but their crissal area is reddish buff. In some, the remiges and sometimes the wing coverts have faint brownish marbling. Their bills and irides are also blackish, but their feet and legs are a greyish flesh color. They lack the bill knob and wattles, and their cere is bright orange-red. Young males have less well-developed facial ornaments, usually with a more yellowish hue like females do.[2]
The hatchlings are covered in brown down above and whitish down below.
Adults look very much like those of the red-billed curassow (C. blumenbachii), whose males have only an indistinct maxilla knob. Its females have a blackish cere, rather pale legs and feet, and their wings—particularly the remiges—usually have distinct chestnut brown marbling. The black curassow subspecies C. alector erythrognatha, found north of the Solimões, has a cere like the wattled curassow female, but its bill is lighter and the crissum is white in both sexes. Young C. globulosa males are easily confused with those of the yellow-knobbed curassows (C. daubentoni), but the latter has a white tail-margin and yellow (not orange) bill wattle. All these similar species are allopatric however, with only C. a. erythrognatha occurring adjacent to the range of C. globulosa.[3]
Wattled curassow female
Note dark bill and orange cere
A young male wattled curassow.
_-_male.jpg)
Male great curassow (C. rubra)
.jpg)
Eastern black curassow (C. a. alector)
Note light bill. Cere is orange-red in western subspecies.
Adult male yellow-knobbed curassow (C. daubentoni)
.jpg)
Adult male red-billed curassow (C. blumenbachii)
Note crimson cere and lack of pronounced bill knob
The wattled curassow is one of the Crax species described in 1825 by Johann Baptist von Spix; the type locality is the Solimões (middle Amazon River) region. Its scientific name Crax globulosa can be translated as "knobbed curassow". Crax is a term for curassows introduced by Mathurin Jacques Brisson in his 1760s Ornithologia and adopted by Linnaeus as a genus name in the Systema naturae. globulosa indicates the possession of one or more prominent round surface features (from Latin globus "a globe"); it the present case it obviously refers to the adult male's prominent bill knob. This bird, with its remarkable features, was subsequently described as new by several scientists who were unawares of von Spix' description. It has no recognized subspecies. [2]
According to cladistic analysis of multisequence mtDNA data, the wattled curassow is the most ancient lineage of the southern Crax curassows. Its origins date back some 6–5.5 mya ago (Messinian, Late Miocene) when its ancestors became isolated in the western Amazon rainforest. Although a close relationship to the red-billed curassow (C. blumenbachii) has been proposed, the wattled curassow seems to be a quite basal lineage without particularly close relatives. The similarity with the red-billed curassow seems to be mostly due to the fact that these are the most ancient species of the southern lineage, retaining more plesiomorphies. Though externally still fairly alike, the two species have vastly different calls and probably evolved, at about the same time, at opposite ends of the original southern Crax curassow's range.[4]
From captivity, hybrids with the blue-billed curassow (Crax alberti) are known. That species is one of the northern group of Crax. The yellow-knobbed curassows (C. daubentoni) is probably closest to it, but regardless, they are quite distinct from the wattled curassow. But viable (though not dependably fertile) hybrids are suspected to be possible between any two species of Cracidae. The color and shape of the bill ornaments of male Crax hybrids are not easily predicted, but character displacement would demand the eastern (if any) subspecies of the black curassow (C. a. alector) to have a red ornamentation, as no red-ornamented congeners occur in or near its range. The red cere of the western black curassow may well be due to occasional hybrid introgression of C. globulosa alleles, as it is unlikely that the Solimões is entirely impassable to these birds.[3]
It has been found from the western and southwestern Amazon Basin of Brazil west to the Andes foothills of southeastern Colombia, eastern Ecuador and Peru, and northern Bolivia. Its area of occurrence is essentially delimited by the Caquetá-Japurá, Solimões, Amazon and Madeira Rivers, and the 300 meter contour line towards the Andes. But its precise distribution is very little-known; most populations were observed by people travelling along the rivers in its range.[4]
Most of the northern limit of its range runs along the middle Amazon River, or Solimões. In northern Peru where the Marañón River becomes the Amazon river (Solimões for Brazilians), close to Nauta, the range continues upstream towards eastern Amazonian Ecuador along the Caquetá-Japurá; it has been recorded from the Yavarí and middle Napo Rivers. It is probably not found anymore in Ecuador proper, and apart from two small populations—Isla Mocagua in the Amazon River and near the Caquetá—it is also absent from Colombia.[5]
To the eastern limit of its range, the Madeira River, upstream in Bolivia, the wattled curassow occurs patchily across most of northern Bolivia in a 700 km region surrounding the confluences to the Madeira's tributaries, four major rivers of northern Bolivia. In Brazil, the bird is only found in the wild in Amazonas state (it used to occur in Rondônia also), namely near the Juruá, the Javary, the Japurá, and at its northeasternmost limit around the confluence regions along the Solimões, Madeira, Rio Negro, and the Purus Rivers.[4]
The habitat preference of the wattled curassow is not well studied either. Some have found it in terra firme rainforest on higher ground, but it probably occurs there in any numbers only in the wet season when the lowlands are flooded. Most sightings were in gallery forest along rivers and streams (particularly blackwater), seasonally flooded várzea forest, around lakes, and on river islands. Várzea seems to be key habitat for this species, at least seasonally. Mated pairs probably defend a territory as other curassows do, and many seem to be entirely sedentary for their whole life. Young birds would thus have to disperse a bit after growing up, if their parents are still alive. But even then they probably stay in the same general area, moving perhaps a few km/miles from their place of birth at most.[6]
As almost all Galliformes do, it eats mostly plant matter, supplemented by some small (typically invertebrate) animals—including at least on occasion crustaceans and fish –, but hardly any actual data exists. When foraging, it has been observed to rummage around on the ground less often than other Crax curassows, indicating that it may favor different food items (e.g. fresh fruit instead of dropped seeds) than its closest relatives.[7]
The breeding season in the wild is unknown; reproductive activity has been noted between June and August but few records exist and as in many rainforest birds there might not be well-marked breeding and non-breeding seasons. Males court the females by strutting around them and giving booming calls. These birds copulate on the ground, and as in many other Galloanseres and in paleognaths the males have a kind of penis. Couples presumably form for years, often essentially for life, as in other curassows; a change of partners may occur occasionally, and were males are frequently hunted (their loud calls make them easy to stalk) survivors may pair up with more than one female.[7]
The nest is a crude flat cup of twigs and leaves, small compared to the bird, built at off the ground in vegetation. As in all curassows, the clutch is generally two white eggs, which in this species probably measure about 3.5 by 2.5 in (89 by 64 mm); time to hatching is almost certainly around 30 days. Both parents tend for the precocial young, which might become independent at about one year of age or maybe earlier. However, it may also be that few birds less than two years of age are sexually mature, suggesting that the grown-up immatures could just as well spend another year or so living with or nearby their parents. A captive bird lived to an age of more than 20 years.[3]
The wattled curassow is rarely found in the wild anymore, due to unsustainable hunting and habitat destruction. While its status has rarely been well studied, the number of old and modern records strongly indicates that it is much rarer nowadays than it was in the late 19th century. The species seems to have disappeared from Ecuador in the 1980s, while populations persist in remote areas of the other countries from which it is known. It is nowhere numerous, and the only known region where it can be encountered reasonably often might be along the Juruá River in Brazil, in particular in the Mamirauá Sustainable Development Reserve; it is also present in some numbers near San Marcos in Beni Department, Bolivia.[8] It might occur in unexplored locations; its presence in Colombia for example was only proven around 1950 when a bird was shot in Caquetá Department, at Tres Troncos on the Caquetá River (from where the species has since disappeared). But any undiscovered populations are unlikely to be large—and even though they might remain unknown to science as soon as hunting with firearms starts in a region the wattled curassow is liable to get shot more often than it reproduces.[9]
There may be somewhat more than 10,000 adult C. globulosa left in the world, but if few other populations exist apart from those known, it might number less than 5,000 individuals old and young altogether. A captive stock exists and by curassow standards is even reasonably plentiful. The species occasionally breeds in captivity, but this is entirely insufficient to counteract the decline in the wild—in particular as it is receives little legal protection and is not known from any protected area other than the Mamirauá Sustainable Development Reserve (a population from the Apaporis River near Chiribiquete National Park is apparently gone).[6]
The IUCN used to classify the wattled curassow as a Vulnerable species under criteria A2bcd+3bcd+4bcd; C2a(i). This means that its numbers have declined and continue to decline by about one-third every decade, mainly due to hunting, with habitat destruction as another major threat, and that most likely between 2,500 and 10,000 adults exist, but not more than 1,000 in any one subpopulation.[10] In 2010, this classification was uplifted to Endangered.[1]
The wattled curassow (Crax globulosa) is a threatened member of the family Cracidae, the curassows, guans, and chachalacas. It is found in remote rainforests in the western Amazon basin in South America. Males have black plumage, except for a white crissum (the area around the cloaca), with curly feathers on the head and red bill ornaments and wattles. Females and juveniles are similar but lack the bill ornamentation and have a reddish-buff crissum area. The wattled curassow is the most ancient lineage of the southern Crax curassows. In captivity, it sometimes hybridises with the blue-billed curassow.
The habitat of the wattled curassow is gallery forests and seasonally-flooded forests where it feeds in small groups on the ground. The diet is largely fruit, but invertebrates and some small vertebrates are opportunistically taken. Little is known of its breeding habits, but it is known that the nest is built of sticks and leaves and two eggs are usually laid. The population of this species is declining. It is threatened by loss of habitat, as the rainforest is progressively cleared, and by hunting, and the International Union for Conservation of Nature has rated its conservation status as "endangered".
La Globomutuo aŭ Globokraco (Crax globulosa) estas minacata membro de la familio de Kracedoj, nome enhavanta jakuojn, mutuojn, kaj ĉaĉalakojn. Ĝi troviĝantas en malproksimaj pluvarbaroj de okcidenta Amazona Baseno en Sudameriko.
La Globomutuo estas ĉirkaŭ 82–89 cm longa, kaj pezas ĉirkaŭ 2,500 g. Ĝi estas granda mutuo kiu ne havas la blankan vostopinton troviĝantan ĉe multaj el tiuj birdoj; la plumoj laŭlonge de la kresto estas krispaj antaŭen. Temas pri evidenta kazo de seksa duformismo, kiel ĉe aliaj samgenranoj. Maskloj havas nigran plumaron ĝenerale escepte ĉe la blanka kloakareo (areo inter kruroj kaj vosto). La irisoj estas malhelbrunaj; kruroj, piedoj kaj beko estas nigrecaj. Ĝi havas rimarkindajn karmezinajn bekornamojn—a rondoforma ruĝa karunklo kun osteca kerno ornamas la bazon de la supra maksilo (kaj estas tialo kaj por la komuna nomo kaj por la latina scienca nomo), dum la vaksaĵo etendas almenaŭ duonvoje sub tiu karunklo kaj sub la bazo de la mandiblo formas malgrandan karnecan bridon.[1]
Ino havas nigran plumaron ĝuste kiel masklo, sed ties kloakareoj estas ruĝece sablokoloraj. Ĉe kelkaj, la flugoplumoj kaj foje la flugilkovriloj havas svagan brunecan marmornuancon. Ankaŭ ties beko kaj irisoj estas nigrecaj, sed ties piedoj kaj kruroj estas grizeckarnecaj. Ili ne havas la bekajn karunklon kaj bridon, kaj ties vaksaĵo estas briloranĝe-rŭga. Junaj maskloj havas malpli disvolvigitajn vizaĝajn ornamojn, kutime kun pli flaveca nuanco kiel ĉe inoj.[1]
La idoj estas kovritaj de bruna lanugo supre kaj blankeca sube.
Plenkreskuloj aspektas tre multe kiel tiuj de Ruĝbeka mutuo (C. blumenbachii), kies maskloj havas nur nedistingan maksilan karunklon. Ties inoj havas nigrecan vaksaĵon, palajn krurojn kaj piedojn, kaj ties flugiloj (ĉefe flugoplumoj) kutime havas distingajn kaŝtankolorajn marmornuancojn. La subspecio de Blankapuga mutuo nome C. alector erythrognatha, troviĝanta norde de Solimões, havas vaksaĵon kiel tiu de la ino de Globomutuo, sed ties beko estas pli hela kaj la kloakareo estas blanka ĉe ambaŭ seksoj. Junaj maskloj de C. globulosa estas facile konfuzataj kun tiuj de Flavbrida mutuo (C. daubentoni), sed tiu lasta havas blankan vostobordon kaj flavan (ne oranĝan) bekobridon. Ĉiuj tiuj similaj specioj estas alopatriaj tamen, kaj nur C. a. erythrognatha loĝas apude al la teritorio de C. globulosa.[2]
Ino de Globomutuo
Notu malhelan bekon kaj oranĝecan vaksaĵon
Juna masklo de Globomutuo
Masklo de Globomutuo (C. rubra)
Orienta Blankapuga mutuo (C. a. alector)
Notu helan bekon. Vaksaĵo estas oranĝec-ruĝa ĉe okcidenta subspecio.
Plenkreska masklo de Flavbrida mutuo (C. daubentoni)
Plenkreska masklo de Ruĝbeka mutuo (C. blumenbachii)
Notu karmezinan vaksaĵon kaj manko de markata bekokarunklo
La Globomutuo estas unu el la specioj de la genro Crax priskribitaj en 1825 de Johann Baptist von Spix; la tipa loko estas la regiono Solimões (meza Amazona Rivero). Ties scienca nomo Crax globulosa povas esti tradukita al "karunkla mutuo". Crax estas termino por mutuoj enkondukita de Mathurin Jacques Brisson en sia verko de 1760 Ornithologia kaj adoptita de Linnaeus kiel genronomo en sia verko Systema naturae. La vorto globulosa aludas al posedo de unu aŭ pliaj elstaraj rondoformaj elstaraĵoj (el latina globus "globo"); ĉikaze ĝi aludas evidente al elstara bekokarunklo de maskla plenkreskulo. Tiu birdospecio, kun ties rimarkindaj trajtoj, estis sekve priskribita kiel nova fare de kelkaj sciencistoj kiuj ne konis la priskribon fare de Spix. Ĝi ne havas agnoskitajn subspeciojn. [1]
Laŭ la analizo per kladistiko de la informaro de DNA, la Globomutuo estas la plej antikva stirpo de la sudaj mutuoj de la genro Crax. Ties originoj datas reen el antaŭ ĉirkaŭ 6-5.5 mj (Mesiniano, fina Mioceno) kiam ties prauloj iĝis izolataj en okcidenta Amazonio. Kvankam oni proponis, ke ĝi estas proksime rilata al la Ruĝbeka mutuo (C. blumenbachii), ŝajne la Globomutuo estas tre baza stirpo sen partikulare proksimaj parencoj. La simileco kun la Ruĝbeka mutuo ŝajne estas pro la fakto ke tiuj estas plej antikva specio de la suda stirpo, retenante pliajn pleziomorfojn. Kvankam de ekstere tre similaj, ambaŭ specioj havas tre diferencajn alvokojn kaj probable evoluis, je ĉirkaŭ la sama tempo, je malaj pintoj de la originala teritorio de la sudaj mutuoj de la genro Crax.[3]
En kaptiveco oni scias, ke tiu specio hibridiĝis kun la Blubeka mutuo (Crax alberti). Tiu specio estas de la norda grupo de Crax. La Flavbrida mutuo (C. daubentoni) estas probable pli proksima al ĝi, sed senrilate ĝi estas tre distinga el la Globomutuo. Sed eble eblaj (kvankam ne nepre fruktodonaj) hibridoj estas supozitaj inter ĉiuj ajn du specioj el Kracedoj. La koloro kaj la formo de la bekornamoj de masklaj hibridoj de la genro Crax ne estas facile antaŭanonceblaj, sed trajta movo postulus, ke la orienta (se iu) subspecio el la Blankapuga mutuo (C. a. alector) havus ruĝan ornamon, ĉar neniu ruĝornama samgenrano loĝas en aŭ ĉe ties teritorio. La ruĝa vaksaĵo de la okcidenta blankapuga mutuo povus bone esti ŝulda al la eventuala hibridiĝa introgresio de aleloj de C. globulosa, ĉar malverŝajnas ke la areo de Solimões estas tute netrapasebla por tiuj birdoj.[2]
Tiu specio troviĝantis el la okcidenta kaj sudokcidenta Amazona Baseno de Brazilio okcidenten al la deklivaro de Andoj de sudorienta Kolombio, orientaj Ekvadoro kaj Peruo, kaj norda Bolivio. Ties loĝareo estas esence limigita de la riveroj Kaketao-Japurao, Solimões, Amazono kaj Madejra rivero, kaj la 300metra izolinio al Andoj. Sed ties preciza distribuado estas tre malmulte konata; plej populacioj estis observitaj de preterveturintoj laŭlonge de la riveroj en ties teritorio.[3]
Plej el la norda limo de ties teritorio estas laŭlonge de la mezo de la Amazona Rivero, aŭ Solimões. En norda Peruo kie la Maranjono iĝas la Amazona rivero (nome Solimões por brazilanoj), ĉe Nauta, la teritorio pluas supren al orienta Amazonia Ekvadoro laŭlonge de Kaketao-Japurao; ĝi estis registrita el rivero Javario kaj meza fluejo de la rivero Napo. Ĝi probable jam ne troviĝas plu en Ekvadoro mem, kaj krom du malgrandaj populacioj—insulo Mokaguo en la Amazona Rivero kaj ĉe Kaketao—ĝi forestas ankaŭ el Kolombio.[4]
Ĉe la orienta limo de ties teritorio, nome la rivero Madejra, supren en Bolivio, la Globomutuo loĝas dise tra plej el norda Bolivio en regiono de 700 km ĉirkaŭ la kunfluoj de la alfluantoj de la Madejro, nome kvar ĉefaj riveroj de norda Bolivio. En Brazilo, tiu birdospecio troviĝantas en naturo nur en Amazonia subŝtato (ĝi iam loĝis ankaŭ en Rondônia), nome ĉe la Juruao, la Javario, la Japurao, kaj ĉe ties plej nordorienta limo ĉirkaŭ la regionoj de la kunfluoj laŭlonge de Solimões, Madejro, Rio Negro, kaj Purus.[3]
La prefero pri habitatoj fare de la Globomutuo ne estis bone studita. Kelkaj trovis ĝin en pluvarbaro de terra firme ĉe pli alta tereno, sed ĝi probable loĝas tie nombre nur en malseka sezono kiam la malaltaj teroj estas inunditaj. Plej vidaĵoj okazis en ĉerivera arbaro laŭlonge de riveroj kaj rojoj (ĉefe de nigra akvo), sezone inunditaj, nome arbaroj de várzea, ĉe lagoj, kaj ĉe riveraj insuloj. Várzea ŝajne estas ŝlosila habitato por tiu specio, almenaŭ laŭsezone. Pariĝintaj paroj probable defendas teritorion kiel faras aliaj mutuoj, kaj multaj ŝajne estas tute sedentaj dum sia tuta vivo. Junaj birdoj tiele devas disiĝi iomete post kreskiĝo, se ties gepatroj ankoraŭ vivas. Sed eĉ tiam ili probable restas en la sama ĝenerala areo, moviĝante eble nur kelkajn km el sia naskiĝloko.[5]
Kiel plej el la Kokoformaj faras, ĝi manĝas ĉefe plantan materialon, suplementite de kelkaj malgrandaj (tipe senvertebruloj) animaloj—inklude almenaŭ foje krustulojn kaj fiŝojn –, sed estas malmulta aktuala informo. Manĝe, ĝi estis observita vagante surgrunde malpli ofte ol la aliaj mutuoj de la genro Crax, indike, ke ĝi eble preferas diferencan manĝaĵojn (ekz. freŝa frukto anstataŭ falintaj semoj) ol siaj proksimaj parencoj.[6]
La reprodukta sezono en naturo estas nekonata; reprodukta aktivado estis notita inter Junio kaj Aŭgusto sed ekzistas malmultaj registroj kaj kiel ĉe multaj pluvarbaraj birdospecioj eble ne estas tre bone markitaj reproduktaj kaj nereproduktaj sezonoj. Maskloj allogas inojn ĉirkaŭparadante ilin kaj elsendante zumajn alvokojn. Tiuj birdoj kopulacias surgrunde, kaj ĉe multaj aliaj Kokanseroj kaj ĉe paleognatoj la maskloj havas ian penison. Paroj eble formiĝas por jaroj, ofte esence por la tuta vivo, kiel ĉe aliaj mutuoj; foje povas okazi ŝanĝo de partnero, kaj kie maskloj estas ofte ĉasataj (ties laŭtaj alvokoj faras ilin facile troveblaj) survivantoj povas pariĝi kun pli ol unu ino.[6]
La nesto estas mallaborita taso el bastonetoj kaj folioj, malgranda kompare kun la birdogrando, konstruita for el la grundo inter vegetaĵaro. Kiel ĉe aliaj mutuoj, la ovokvanto estas ĝenerale de du blankaj ovoj, kiuj ĉe tiu specio probable estas ĉirkaŭ 90 por 65 mm; la kovoperiodo estas preskaŭ certe ĉirkaŭ 30 tagoj. Ambaŭ gepatroj zorgas la frumaturajn junulojn, kiuj povus iĝi sendependaj je ĉirkaŭ unu jaro de aĝo aŭ eble pli antaŭe. Tamen eble kelkaj birdoj malpli ol unujaraĝaj estas sekse maturaj, sugeste, ke kreskintaj nematuruloj povus pasi duan jaron pli malpli vivante kun aŭ ĉe ties gepatroj. Kaptiva birdo vivis ĝis aĝo de pli ol 20 jaroj.[2]
La Globomutuo rare troviĝas plu en naturo, pro ne eltenebla ĉasado kaj habitatodetruo. Dum ties statuso estis neniam tre bone studita, la nombro de malnovaj kaj modernaj registroj ege indikas, ke ĝi estas multe pli rara nuntempe ol ĝi estis fine de la 19a jarcento. La specio ŝajne malaperis el Ekvadoro en la 1980-aj jaroj, dum persistas populacioj en malproksimaj areoj de aliaj landoj. Nenie estas nombra, kaj la nura konata regiono kie ĝi povas esti trovita sufiĉe ofte povus esti laŭlonge de la rivero Juruao en Brazilo, partikulare ĉe la Naturrezervejo Mamiraŭao; ĝi estas ankaŭ iomete nombra ĉe San Marcos en Beni Departamento, Bolivio. Ĝi povus loĝi en neesploritaj lokoj; ties estado en Kolombio ekzemple estis konfirmita nur ĉirkaŭ 1950 kiam oni mortpafis birdon en Kaketio, ĉe Tres Troncos ĉe rivero Kaketao (el tie ekde tiam la specio jam estas malaperinta). Sed malverŝajne iu malkovrita populacio estus granda—kaj eĉ kvankam ili povus resti nekonataj al scienco tuj post kiam ĉasado per pafilo startus en la regiono la Globomutuo povus esti pafita pli ofte ol ĝi reproduktiĝu.[7]
Eble estas iome pli ol 10,000 plenkreskuloj de C. globulosa reste en la mondo, sed se ekzistas aliaj populacioj krom tiuj konataj, ili povus nombri malpli ol 5,000 individuoj kuniginte plenkreskulojn kaj junulojn. Ekzistas kaptiva birdonombro kaj laŭ mutuaj standardoj estas eĉ sufiĉe multnombra. La specio foje reproduktiĝas en kaptiveco, sed tio estas entute nesufiĉa por kompensi la malpliiĝon en naturo—partikulare ĉar ĝi ricevas malmulte laŭleĝan protektadon kaj ĝi ne estas konata el protektita areo for de la Naturrezervejo Mamiraŭao (populacio el la rivero Apaporis ĉe la Nacia Parko Ĉiribikete ŝajne foriris).[5]
La IUCN klasigis la Globomutuon kiel Vundebla specio laŭ kriterioj A2bcd+3bcd+4bcd; C2a(i). Tio signifas, ke ties nombroj malpliiĝis kaj plue malpliiĝantas je ĉirkaŭ unu-triono ĉiun jardekon, ĉefe pro ĉasado, kaj habitatodetruo estas alia ĉefa minaco, kaj ke plej verŝajne ekzistas inter 2,500 kaj 10,000 plenkreskuloj, sed ne pli ol 1,000 ĉe iu ajn subpopulacio. Se oni ne malkovras pliajn populaciojn, la specio ŝajne estos suprenlistita al statuso de Endanĝerita dum proksima futuro.[8]
La Globomutuo aŭ Globokraco (Crax globulosa) estas minacata membro de la familio de Kracedoj, nome enhavanta jakuojn, mutuojn, kaj ĉaĉalakojn. Ĝi troviĝantas en malproksimaj pluvarbaroj de okcidenta Amazona Baseno en Sudameriko.
El muitú mutung, pavón carunculado, paujil moquirrojo, paujil amazónico, hoco barbado, pavón moquirrojo, paujil carunculado o paujil del Amazonas (Crax globulosa) es una especie de ave galliforme de la familia Cracidae que se encuentra en las selvas del sureste de Colombia, este del Perú y Ecuador, oeste de Brasil y norte de Bolivia. No se conocen subespecies.[2]
Su longitud es de 89 cm. Las plumas son negras, excepto en el abdomen, donde son blancas. Los machos tienen un tubérculo abultado en el pico y dos carúnculas de color rojo escarlata. El iris es pardo obscuro.
Vive en la selva amazónica, cerca de las vegas de los ríos, en áreas bien drenadas, hasta los 300 m.s.n.m.
Anidan entre agosto y septiembre. El macho corteja a la hembra doblando el cuello hacia atrás y colocando la cabeza en el dorso mientras camina dando vueltas alrededor.[3]
El muitú mutung, pavón carunculado, paujil moquirrojo, paujil amazónico, hoco barbado, pavón moquirrojo, paujil carunculado o paujil del Amazonas (Crax globulosa) es una especie de ave galliforme de la familia Cracidae que se encuentra en las selvas del sureste de Colombia, este del Perú y Ecuador, oeste de Brasil y norte de Bolivia. No se conocen subespecies.
Crax globulosa Crax generoko animalia da. Hegaztien barruko Cracidae familian sailkatua dago.
Crax globulosa
L’Hocco globuleux (Crax globulosa) est une espèce d'oiseau de la famille des Cracidae.
Il mesure 89 cm de longueur. Il a un plumage noir sauf au niveau de l'abdomen où il est blanc. Il a une huppe de plumes noires. Les mâles ont un tubercule arrondi au sommet et deux caroncules rouge écarlate. L'iris est brun foncé. Les pattes sont roses.
On le trouve dans l'ouest et le sud-ouest du bassin de l'Amazone au Brésil jusqu'aux contreforts ouest des Andes au sud-est de la Colombie, dans l'est de l'Équateur et du Pérou et le nord de la Bolivie. Sa zone d'occurrence est essentiellement délimitée par les cours d'eau Caquetá, Solimões, l' Amazone et le Rio Madeiras, et le niveau 300 m à l'approche des Andes. Mais sa répartition exacte est très peu connue, la plupart des populations n'ayant été observées que par des personnes qui voyageaient le long des rivières dans ces régions.
Tête et cou d'un mâle
Crax globulosa
L’Hocco globuleux (Crax globulosa) est une espèce d'oiseau de la famille des Cracidae.
Crax globulosa je vrsta ptice iz roda Crax, porodice Cracidae. Živi u kišnim šumama zapadnog porječja Amazone u Južnoj Americi.
Duga je oko 82-89 centimetara, dok je teška oko 2.500 grama. Velika je ptica koja nema bijeli vrh repa kao većina vrsta roda Crax, a perje na ćubi na vrhu glave joj je kovrčavo. Mužjacima je cijelo perje potpuno crno, osim područja između nogu i repa, koje je bijele boje. Šarenica je tamno-smeđa; noge, stopala i kljun su crnkasti. Imaju upadljiv ukras na kljunu, okruglu izraslinu grimizne boje, koja im je dok su mlađi manje razvijena i žućkastije je boje.
Ženke imaju crno perje baš kao i mužjaci, samo što je njihovo područje između repa i nogu crvenkasto-žute boje. Pokrovno perje krila i dio letnog perja ponekad su blago smećkasto-mramorni. Kljun i šarenica su im crnkasti, dok su noge i stopala sivkaste boje mesa. Gornji dio kljuna je narančast. Nemaju grimiznu izraslinu na kljunu kao mužjaci. Tek izleženi mladunci imaju smećkasto perje u gornjem dijelu tijela, dok im je perje u donjem dijelu tijela bijele boje.
Odrasle jedinke dosta nalikuju onima vrste Crax blumenbachii, čiji mužjaci imaju neznatnu izraslinu na kljunu. Ženka te vrste ima crnkast gornji dio kljuna, blijede noge i stopala, a krila su joj kestenjasto-smeđe mramorna. C. alector erythrognatha ima gornji dio kljuna kao i ženka ove vrste, Crax globulosa, ali joj je ostatak kljuna svjetliji, dok je dio između nogu i repa bijele boje kod oba spola. Mladi mužjaci vrste C. globulosa lako se mogu pomiješati s onima vrste Crax daubentoni.
Ženka ima crn kljun s narančastim gornjim dijelom.
Mladi mužjak.
Mužjak, Crax rubra.
C. a. alector
ima svjetli kljun s naranasto-crvenim gornji dijelom.
Odrasli mužjak, Crax daubentoni.
Odrasli mužjak (Crax blumenbachii)
ima grimizan kljun.
Sezona parenja u divljini je nepoznata; reproduktivna aktivnost je zabilježena između lipnja i kolovoza. Mužjaci zavode ženke šepurenjem i gromkim pjevom. Ptice se pare na tlu, te kod njih, kao i u nekih vrsta porodice kokoški i nadreda Paleognathae kod mužjaka postoji neki oblik penisa. Parovi najčešće su skupa godinama, ali se povremeno može dogoditi promjerna partnera, i zato što se mužjaci često love (lako su uočljivi zbog glasnog poziva), preživjeli mužjaci mogu se pariti s više ženki.
Gnijezdo je sagrađeno od lišća i grančica, te se nalazi na tlu u vegetaciji. U njemu se, kao i kod srodnih vrsta nalaze dva bijela jaja mjera 90x65 centimetara. Inkubacija najčešće traje 30 dana. Oba roditelja brinu o svojim mladima, koji su potrkušci, i postaju samostalni za oko godinu dana ili možda ranije. Međutim, postoji mogućnost da su neke ptice spolno zrele u dobi manjoj od dvije godine, s time da ptice mogu ostati u blizini roditelja ili s njima još jednu godinu. Životni vijek u divljini je dvadeset godina.
Crax globulosa je vrsta ptice iz roda Crax, porodice Cracidae. Živi u kišnim šumama zapadnog porječja Amazone u Južnoj Americi.
L'hocco dai bargigli (Crax globulosa von Spix, 1825) è un uccello galliforme della famiglia dei Cracidi originario delle regioni occidentali del bacino amazzonico[2].
Misura 82-89 cm di lunghezza, per un peso di circa 2500 g[3].
Questo grosso uccello di foresta dall'aspetto caratteristico deve il nome comune alle escrescenze carnose che adornano la parte superiore e inferiore del becco. Il maschio presenta infatti due caruncole pendenti sotto il becco e una protuberanza bulbosa al di sopra di esso. Questi ornamenti appaiono di un bel colore rosso scarlatto durante la stagione riproduttiva. Il loro colore si confonde perfettamente con quello della cera. Al contrario, contrasta fortemente con la colorazione del resto del piumaggio, del becco e delle zampe. L'intero piumaggio è prevalentemente nero, tranne la parte inferiore dell'addome e le sotto-caudali che sono bianco neve nei maschi e rosso cannella scuro nelle femmine. I maschi sfoggiano una cresta nera costituita da piume strettamente arricciate, mentre le femmine hanno una cresta finemente barrata di bianco.
La femmina si può immediatamente distinguere dal maschio per l'assenza delle caruncole e della protuberanza sopra il becco. Al loro posto, presenta una semplice cera rosso-arancio.
L'hocco dai bargigli è un parente molto stretto dell'hocco beccorosso, come indica chiaramente la somiglianza del piumaggio dei maschi. Tuttavia il loro richiamo è molto differente e nel primo le caruncole sono chiaramente più sviluppate. Alcuni esemplari possiedono a volte delle caruncole giallastre, che li fanno somigliare a degli hocco beccogiallo. In questo caso, le due specie si possono distinguere osservando la coda: quella degli hocco dai bargigli, infatti, è uniformemente nera, mentre quella degli hocco beccogiallo presenta delle estremità bianche.
I giovani dell'hocco dai bargigli sono molto simili agli adulti[3].
Il canto è un fischio acuto e discendente, un wheeeeeeeeee che ricorda molto quello dell'hocco beccogiallo. A differenza di altre specie di hocco, finora non è stato rilevato nessun muggito o bramito hum hum[3].
Gli hocco dai bargigli sono uccelli arboricoli. Rimangono, per la maggior parte del tempo, nello strato superiore della vegetazione, talvolta a grande altezza, e vengono localizzati solo grazie ai lunghi fischi che emettono. Qui si riposano e vanno in cerca di cibo. Diversamente del resto dei loro congeneri, scendono a terra molto raramente. Gli hocco dai bargigli vivono generalmente in coppia o in piccoli gruppi familiari di 3 o 4 individui al massimo. In questi piccoli raggruppamenti vi sono una o due femmine, il che lascia interpretare quale sia la modalità di riproduzione della specie[3].
Questo cracide ha una dieta mista costituita da una grande varietà di sostanze di origine animale e vegetale. Si nutre di piccoli pesci, di insetti, di crostacei acquatici o di altri piccoli animali che vivono nelle foreste allagate o lungo le sponde dei fiumi. Ingerisce inoltre, ingerisce semi e frutti, ma la comparsa di questi ingredienti nella dieta dipende in gran parte dall'abbondanza delle risorse stagionali. Gli hocco dai bargigli vanno in cerca di cibo principalmente sui rami e tra la vegetazione[3].
La stagione di nidificazione raggiunge il culmine nel mese di giugno. È durante questo mese dell'anno che le parate e le deposizioni delle uova sono più numerose. I maschi abbassano la testa, sollevano la coda per rivelare la parte biancastra delle sotto-caudali e trotterellano in cerchio attorno alla loro partner. Quando la coppia è formata, di solito i due partner costruiscono il nido insieme, ma a volte il maschio prende l'iniziativa di costruire il nido da solo prima di mettersi in cerca di una compagna. Secondo la maggior parte delle testimonianze, la femmina cova da sola le 2-6 uova che ha deposto. Il maschio monta di guardia e garantisce la difesa del territorio. La maggior parte dei piccoli nascono in luglio. Essi rimangono con i genitori fino a quando la loro crescita non è terminata[3].
In passato gli hocco dai bargigli erano diffusi nel bacino superiore del Rio delle Amazzoni (Brasile occidentale, Colombia meridionale, Ecuador orientale, Perù orientale e Bolivia settentrionale). Oggi il loro areale è estremamente frammentato e sono localmente comuni solo in alcune aree ben definite. In Colombia la loro presenza è stata segnalata lungo il Río Caquetá, nei pressi della frontiera con il Brasile, nonché lungo il Río Apaporis, vicino al parco nazionale di Chiribiquete. In Perù, si trovano lungo il Río Napo e il corso inferiore del Río Marañón. In Brasile, uno dei siti dove la specie è meglio conosciuta si trova alla confluenza tra il Río Solimões e il Río Purús. In Bolivia, l'unica popolazione sopravvissuta è insediata lungo un affluente del Río Beni. Le popolazioni dell'Ecuador sono probabilmente scomparse. Tuttavia, a causa dell'habitat forestale dove la specie risiede, e della sua relativa discrezione, il numero di esemplari è senza dubbio sottostimato e probabilmente esistono anche ulteriori siti dove essa è presente.
Gli hocco dai bargigli frequentano le foreste umide e tropicali di pianura, e solo raramente si spingono a più di 300 metri di altitudine. Nonostante alcune testimonianze rivendichino l'appartenenza di questa specie alle zone secche e proclamino la sua avversione indiscriminata per le paludi, tutto sembra indicare il contrario, dal momento che essa è fortemente attratta dalle zone umide. Vive infatti nelle foreste temporaneamente allagate (várzeas), nelle isole ricoperte di alberi in mezzo ai corsi d'acqua o nelle zone in prossimità di laghi e bacini artificiali. Secondo quanto affermano i cacciatori, questo hocco occuperebbe le foreste inondate almeno per gran parte dell'anno, mentre gli hocco senzacresta con cui condivide l'areale frequentano sia le foreste secche che le foreste umide. Gli hocco dai bargigli sembrano essere più arboricoli della maggior parte delle altre specie di hocco[3].
I fiumi che costituiscono l'habitat dell'hocco dai bargigli sono proprio quelli più accessibili e più utilizzati dall'uomo. Essi costituiscono generalmente degli assi di comunicazione molto frequentati. Di conseguenza, a causa dell'antropizzazione di tali aree e della colonizzazione delle sponde dei fiumi, l'habitat di questo uccello è ormai molto frammentato. A causa della grande accessibilità di questi corsi d'acqua, la caccia di sussistenza sta diventando sempre più una seria minaccia per le popolazioni di hocco. Inoltre, la sostituzione delle armi tradizionali con fucili da caccia accresce ulteriormente il fenomeno.
In alcune riserve sono state adottate misure provvisorie di protezione che hanno consentito alle popolazioni di riprendersi. In Brasile, Colombia e Bolivia, numerose associazioni sono all'opera per promuovere l'ecoturismo e cercare di proteggere le popolazioni rimaste. Secondo BirdLife International, il numero di esemplari viene stimato tra le 2500 e le 10.000 unità su un'area di 28.200 chilometri quadrati. A causa del suo drammatico declino, la IUCN classifica C. globulosa come «specie in pericolo» (Endangered)[1].
L'hocco dai bargigli (Crax globulosa von Spix, 1825) è un uccello galliforme della famiglia dei Cracidi originario delle regioni occidentali del bacino amazzonico.
De knobbelhokko (Crax globulosa) is een vogel uit de familie sjakohoenders en hokko's (Cracidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1825 door Spix. Het is een bedreigde vogelsoort uit het westen van het Amazoneregenwoud.
De vogel is 82 tot 89 cm lang en voornamelijk zwart gekleurd. Het mannetje heeft een kuif met gekrulde veren en een witte onderbuik. De vogel heeft een roodachtige, soms meer geel lijkende knobbel en lel aan de verder zwarte snavel. De poten zijn zwart. Het vrouwtje is ook zwart met een roodbruine buik en ze heeft ook een zwarte snavel met een rode washuid aan het begin.[2]
De soort komt voor in het westen van het Amazoneregenwoud: in West-Brazilië, Zuid-Colombia, Oost-Ecuador, Oost-Peru en Noord-Bolivia. Het leefgebied bestaat uit regenwoud langs rivieren. De vogel wordt vaak foeragerend waargenomen in ondergelopen oeverzones, vooral in de droge tijd concentreren de hoenders zich langs rivieren en bij poelen.[2]
De knobbelhokko heeft een leefgebied langs rivieren die meestal de toegangswegen naar het oerwoud zijn voor mensen, daardoor zijn ze extra gevoelig (in vergelijking met andere soorten hoenderachtigen) voor jacht en is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2013 door BirdLife International geschat op 350 tot 1500 individuen en de populatie-aantallen nemen af door jacht een aantasting van het leefgebied. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe knobbelhokko (Crax globulosa) is een vogel uit de familie sjakohoenders en hokko's (Cracidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1825 door Spix. Het is een bedreigde vogelsoort uit het westen van het Amazoneregenwoud.
O mutum-de-fava (Crax globulosa) é um mutum encontrado no alto Amazonas, Bolívia e Colômbia.[1] Tais aves chegam a medir até 82 cm de comprimento, sendo que apenas o macho possui uma grande carúncula vermelha na base da maxila e dois lobos na base da mandíbula. Também são conhecidos pelos nomes de mutum-açu, mutumboicinim, mutum-de-assobio, mutum-de-assovio, mutum-fava e mutum-piuri.
O mutum-de-fava (Crax globulosa) é um mutum encontrado no alto Amazonas, Bolívia e Colômbia. Tais aves chegam a medir até 82 cm de comprimento, sendo que apenas o macho possui uma grande carúncula vermelha na base da maxila e dois lobos na base da mandíbula. Também são conhecidos pelos nomes de mutum-açu, mutumboicinim, mutum-de-assobio, mutum-de-assovio, mutum-fava e mutum-piuri.
Gulflikig hocko[2] (Crax globulosa) är en utrotningshotad fågel i familjen trädhöns inom ordningen hönsfåglar.[3]
Gulflikig är en stor och huvudsakligen svart marklevande trädhöna med en kroppsläng på 82-89 centimeter. Hanen är helsvart med en krullig tofs och vit undergump. Näbben är svart med en rödaktiga, ibland gulaktiga, hud kring ögat, knöl på näbben samt hängande flikar. Benen är svarta. Honan liknar hanen men har rostfärgad undergump. Lätet är en ljus fallande vissling.[1]
Arten förekommer i fuktiga områden i sydöstra Colombia till norra Bolivia och västra Amazonområdet i Brasilien.[3]
Denna art har en mycket liten världspopulation på under 1000 vuxna individer. Den tros dessutom ha minskat mycket kraftigt till följd av jakt. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den därför som starkt hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör gulflikig hocko.
Wikispecies har information om Crax globulosa.
Gulflikig hocko (Crax globulosa) är en utrotningshotad fågel i familjen trädhöns inom ordningen hönsfåglar.
Crax globulosa là một loài chim trong họ Cracidae.[2]
肉垂鳳冠雉（Crax globulosa）是分佈在南美洲亞馬遜盆地偏遠潮濕森林的鳳冠雉科。
肉垂鳳冠雉長82-89厘米，重2.5公斤。[2]
肉垂鳳冠雉是南方鳳冠雉屬中最古老的分支，源自於600-550萬年前中新世晚期。雖然有指牠們的近親是紅嘴鳳冠雉，但牠們似乎是分支中較為基底的，並沒有特別的近親。牠們與紅嘴鳳冠雉的相似性很有可能就是最普遍的祖徵。[3]
肉垂鳳冠雉分佈在亞馬遜盆地的西及西南部，以雅普拉河、索利蒙伊斯河、亞馬遜河、馬德拉河及安地斯山脈海拔300米為界。[2][3]
肉垂鳳冠雉的北方分佈地主要是亞馬遜河。牠們分佈由秘魯北部馬拉尼翁河接壤亞馬遜河的地方，至上游厄瓜多爾東部。另外在哥倫比亞及厄瓜多爾交界亦有牠們的群族聚居。一般而言，除了這兩個細小的群族外，牠們都沒有在哥倫比亞出沒。[2][3][4]
在最東面的分佈地，由馬德拉河上游至玻利維亞，肉垂鳳冠雉分佈在馬德拉河的支流區域。在巴西，牠們只在亞馬孫的野外生活。牠們最東北的分佈地是在亞馬遜河、馬德拉河、尼格羅河及普魯斯河區域。[2][3]
肉垂鳳冠雉在野外的數量很稀少，因失去棲息地及被獵殺而被列為易危。
ワシントン条約附属書III類（コロンビア） 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : ホウカンチョウ科 Cracidae 属 : ホウカンチョウ属 Crax 種 : ホオダレホウカンチョウホオダレホウカンチョウ（Crax globulosa）は、キジ目ホウカンチョウ科ホウカンチョウ属に分類される鳥類。
エクアドル東部、コロンビア南部、ブラジル西部、ペルー（マードレ・デ・ディオス県、ロレート県）、ボリビア北部
全長82-95cm。翼長オス36-40cm、メス33-36.5cm。全身が緑色の光沢がある黒い羽毛で被われる。
嘴の色彩は黒い。上嘴基部には赤や黄色の瘤がある。
卵は長径9.3cm、短径6.2cm。オスは腹部と尾羽基部の腹面（下尾筒）が白い羽毛で被われる。虹彩は黒褐色。下嘴基部にも瘤があり、上嘴基部の瘤もより大型。メスは上面に腹部と下尾筒が赤褐色の羽毛で被われる。虹彩は明褐色。下嘴基部には瘤がなく、上嘴基部の瘤もより小型。
標高300m周辺にある河川や沼の周辺にある湿潤林に生息する。
繁殖形態は卵生。1回に2個の卵を産む。
開発による生息地の破壊、食用の乱獲などにより生息数は激減している。
オスの頭部
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_-_male.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_male.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png){kind=small}
