Eudyptes sclateri are approximately 65 cm tall and at the maximum weight, which occurs before molting, weigh about 6.5 kg. The males are generally larger. In the adult, the coloration of the head, upper throat, and cheeks are a very dark black. There is a broad yellow stripe that starts near the face, which rises over the eye to form the erect crest. The body and upper parts, along with the tail, are blue-black while the under parts are white. The dorsal side of the flipper is blue-black with a white edge, while the ventral side is white with a black patch at the tip of the flipper. The beak is long and slim with brown-orange coloring. The chicks have gray-brown upper parts and white under parts. Juveniles have a slight coloration difference from the adults but the main defining feature is the shorter crest (Williams 1995; Barham and Barham 1996).
Average mass: 6000 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
During the winter months at sea, E. sclateri remain in the cool marine waters of the subantarctic. Their exact location has never been determined. They normally breed on the rocky Antipodes, Bounty, Campbell, and Auckland Islands in colonies that also include E. chrysocome. The islands are rocky with cliffs that provide for well-protected nests. There is very little vegetation and it normally includes short grasses and shrubs. These islands are located in the subantarctic waters south of New Zealand (Williams 1995; Barham and Barham 1996).
Terrestrial Biomes: chaparral
Aquatic Biomes: benthic ; coastal
Eudyptes sclateri breed on the Antipodes and Bounty Islands with smaller numbers observed to breed on the Auckland and Campbell Islands. While not breeding, E. sclateri inhabit the subantarctic oceans, although the exact location during non-breeding months is unknown (Houston 1998).
Biogeographic Regions: oceanic islands (Native ); arctic ocean (Native )
Little is known about the feeding habits of E. sclateri but it is believed that the main sources of food are fish and crustaceans (Stonehouse 1975; Davis et.al. 1990).
Eudyptes sclateri are of little economic importance. They are not caught for food or used in any other way by humans (Stonehouse 1975).
Scientists have observed a population decline of at least fifty percent in the last forty-five years. This species has a restricted breeding range, which leads to conservation problems. Additionally, E. sclateri does not appear on the CITES list which indicates the penguin is not being hunted or used in trading by humans.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Another interesting part of the life cycle of E. sclateri is molting. This is quite an extensive social process. Beginning in February following the fledgling of the chicks, the adults go out to sea for four weeks of pre-molt feeding. The mating pairs are separate during this pre-molt feeding and return to the nesting site very obese for an emotional reunion involving many sexual displays. The penguins fast during molting, which lasts approximately twenty-eight days. During this time the mating pairs molt together at their nests. After completion of the molt, normally around mid April, E. sclateri return to the sea for the winter (Stonehouse 1975; Davis et. al. 1990; Williams 1995).
Eudyptes sclateri pairs breed in large colonies usually with rockhopper penguins (Eudyptes chrysocome). The males usually return to the vicinity of the previous nesting site two weeks before the females return. The pre-egg stage is marked by lots of activity and fighting. The nest site is usually on flat rocky ground no higher than seventy meters above sea level. The female, who usually forms the nest cup, rotates on her breast and kicks and pushes dirt away from the cup with her feet. The male then usually rings the nest cup with rocks and mud and lines it with a little grass if it is available. Egg laying occurs in early October and lasts three to five days, during which time, the female fasts. The clutch normally contains two eggs with the second egg noticeably larger than the first. The eggs are normally a chalky pale blue or green and later become a light brown. After the second egg is laid, incubation begins and lasts for approximately thirty-five days. Usually, the first egg, which is smaller, is lost (at least ninety-eight percent of the time) and the second, larger egg is the only one to hatch. Males and females take turns incubating eggs. Two to three days after the eggs hatch, the female disappears and leaves the male to guard the nest. The guard stage lasts three to four weeks, during which period the male fasts and the female returns daily to feed the chick regurgitated food. The fledgling period, when the chicks leave the island, normally begins in February, at which point the chick enters adulthood (Richdale 1951; Stonehouse 1975; Muller-Schwarze 1984; Williams 1995).
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Böyük kəkilli pinqvin (lat. Eudyptes sclateri) — Kəkilli pinqvinlər cinsinə daxil olan olan növ. Növün elmi adı britaniya zooloqu Filip Latli Skleyterin şərəfinə alandırılmışdır.
Bu orta ölçülü pinqvin 63—65 sm uzunluğa, 4—5 kq çəkiyə malik olur. Dişilər ölçü baxımından erkəklərdən geri qalırlar. Beli, başı və qanadı qara, sinəsi isə ağ rəngdə olur.
Əsasən Avstraliya və Yeni Zelandiyanın sahillərində yamayırlar. Baumti, Antipodov, Kempbel və Oklend adalarında yuva qururlar. Hazırda ümumi sayı 200 min baş olaraq qiymətləndirilir. Artımı stabildir.
Bu canlılar ictimai növə aiddirlər. Onlar müxtəlif səslər çıxarırlar. Bu çütləşməyə bir növ çağırış rolunu oynanır. Səslər əsasən gündüzlər güçlənir. Çütləşmə dönəmində əcaib aktivlik hiss edilir və hətta davalar baş verir. Yumurtanın qoyulması əsasən 70 m dəniz səviyyəsindən yuxarıda, qayalıqlarda baş verir. Ermək yuvanı daşdan, tör-töküntüdən və ya otdan hazırlayır. Yumurta qoyma oktyabrda baş verir. Yumurtanın inkubasiya dövrü 35 gün çəkir. Adətən bir yumurta qoyurlar. Yumurta qoyma dövrü 3-5 gün sürür. Bu caman dişi heç nə yemir.
Qış dönəmində pinqvinlər subantarktidanın mülayiş sularını tərk etmirlər. Adətən digər kəkilli pinqvin növləri ilə birlikdə kaloniya şəklində yumurta qoyurlar. Onların yaşadığı ərazilərdə ot örtüyü olduqca az olur. Fevral ayında balalar artlq doğulduğu adaları tərk edirlər.
Böyük kəkilli pinqvinlər təhlükə qarşısında olan növ hesab edilirlər. Son 45 il ərzində sayları demək olar ki, yarıya qədər azalmışdır. Quş Beynəlxalq Qırmızı kitaba daxil edilmişdir.
Böyük kəkilli pinqvin (lat. Eudyptes sclateri) — Kəkilli pinqvinlər cinsinə daxil olan olan növ. Növün elmi adı britaniya zooloqu Filip Latli Skleyterin şərəfinə alandırılmışdır.
Ar mank kabellek (Eudyptes sclateri) a zo un evn dic'houest da nijal eus Zeland-Nevez.
El pingüí de Sclater (Eudyptes sclateri) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae). És un dels coneguts com pingüins crestats, degut a les contrastades plomes grogues que llueixen al cap.
D'hàbits pelàgics, cria en grans colònies a costes rocalloses de la regió de Nova Zelanda, a les illes Auckland, Campbell, Bounty i Antípodes. Durant l'hivern austral arriba fins a l'Estret de Cook.
S'alimenta principalment de krill i calamars, com altres pingüins crestats.
Els mascles acudeixen als llocs de cria cap a setembre i les femelles dues setmanes més tard. Fan un niu molt senzill, amb pedres i fang, on ponen dos ous de grandària molt diferent. El primer, molt més petit, normalment es perd.[1]
El pingüí de Sclater (Eudyptes sclateri) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae). És un dels coneguts com pingüins crestats, degut a les contrastades plomes grogues que llueixen al cap.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin cribsyth (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pengwiniaid cribsyth) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eudyptes sclateri; yr enw Saesneg arno yw Big-crested penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. sclateri, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r pengwin cribsyth yn perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Jentŵ Pygoscelis papua Pengwin Adélie Pygoscelis adeliae
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin cribsyth (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pengwiniaid cribsyth) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eudyptes sclateri; yr enw Saesneg arno yw Big-crested penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. sclateri, sef enw'r rhywogaeth.
Tučňák chocholatý (Eudyptes sclateri Buller, 1888) je středně velký zástupce čeledi tučnákovitých. Obývá antarktické ostrovy jižně od Nového Zélandu, převážně souostroví Bounty a ostrovy Protinožců (v malých skupinách se objevují i na ostrově Campbell a Aucklandových ostrovech, nebo výjimečně na Novém Zélandě). V mimo hnízdním období se mohou nacházet až v Patagonii (Argentině), Austrálii, na Falklandských ostrovech nebo dokonce v Antarktidě.
Tučňák chocholatý byl popsán ornitologem Walterem Bullerem, a to v roce 1888 o stejném vědeckém zařazení. Společně s tučňákem snárským a tučňákem novozélandským tvoří superdruh.
Na Falklandských ostrovech byla zpozorována nevelká populace tučňáka chocholatého, jež mohla následně hybridovat s poddruhem tučňáka skalního (Eudyptes chrysocome chrysocome).
Dříve nosil tučňák chocholatý druhové jméno atratus, ale z důvodu časté záměny s E. robustus (tučňák snárský), byl přejmenován na počest zoologa, jmenujícího se Philip Sclater Lutley, a tak jeho latinský název zní Eudyptes sclateri. Rodové jméno Eudyptes, je pak odvozeno z řeckých slov ευ (eu) – „dobrý“, a δύτης (dyptes) – „potápěč“.
Dospělý tučňák chocholatý dosahuje výšky 50 až 70 cm a jeho hmotnost se liší v závislosti na ročním období. Pokud nehladoví, může dosáhnout váhy až 7 kg. V době rozmnožování nebo výměny peří pak jeho váha klesá pod 4 kg.
Mláďata jsou od dospělých snadno rozeznatelná. Zprvu mají šedé až čokoládově hnědé peří, a následně celkově nedefinovaný vzor a nevýrazné chocholky. Rovněž zobák mají menší a užší (nedostatečně vyvinutý). Do zcela dospělého vzezření se vybarví až při pobytu na otevřeném moři, tedy po osamostatnění a odchodu z kolonie.
Tučňák chocholatý se může dožít asi 20 let, ale neexistují spolehlivé záznamy. V zajetí se zpravidla dožije vyššího věku, než-li v přírodě.
Živí se korýši nebo malými chobotnicemi a z hlediska dostupnosti se nepochybuje o tom, že nepohrdne ani rybami. Loví v menších hloubkách v blízkosti vodní hladiny.
Více jak polovinu života tráví na moři, kde cestují za potravou. Vzdalují se tak od hnízdiště i několik tisíc kilometrů. Hnízdí se velkých a hustých koloniích, čítající tisíce párů. Kolonie se vyskytují převážně na tvrdém skalnatém terénu, bez četné půdy nebo vegetace. Jsou to monogamní ptáci a dvojice partnerů spolu může hnízdit až šest sezón.
Hnízdí asi nejčastěji od záři zhruba do února.
Na hnízdiště připlouvají první samci, kteří jeden až dva týdny budou hájit svá hnízdní teritoria a vyčkávat příchod svých loňských nebo budoucích družek. Jejich hnízda připomínají kruhovitý útvar, ohraničený zpravidla kamínky nebo větvičkami. Protože jsou hnízda v těsném sousedství, bývá jejich chování často agresivní. Jsou tak obdařeni silnějším a tlustším zobákem, který je jejich zbraní.
V době přítomnosti samic, samci svá teritoriální chování otupí a věnují pozornost výhradně jim. Snaží se být nepřehlédnutelní a začínají vydávat hluboké hrdelní tóny. U toho udržují vzpřímenou polohu s nataženou hlavou, s níž kývají ze strany na stranu. Takto vyhledávají své loňské družky nebo vábí nové nezadané samice. Po dohledání se u společného hnízda oddávají pozdravům, což je charakterizováno společným ukláněním, vytrubováním či třením se tělem nebo hlavou.
Po spáření snese samice obvykle dvě vejce. Jedno takové vejce váží zhruba 97 až 148 gramů, a podobně jako u jiných druhů rodu Eudyptes bývá v pořadí druhé vejce větší než první. Prvé, menší vejce nebývá oplodněno, nebo je často během hnízdění odstraněno z hnízda. Možné vysvětlení je, že první vajíčko slouží k upoutání pozornosti dravců. V sezení na vejcích se samec se samicí střídají a inkubační doba trvá 35 až 36 dnů. V úvodu sezení pospolu zůstávají kvůli bezpečnosti, ale nakonec se odloučí.
Vylíhlá mláďata jsou slepá. Mají prachové peří, šedohnědé barvy na zádech a bíle na břiše. Jakmile jsou mláďata příliš velká, aby se vešla mezi nohy rodičů, utvoří s ostatními takzvané školky, kde jsou v houfu chráněni před dotírajícími dravými ptáky. Tak umožní rodičům lovit společně a síly tak podělit. Mláďata Jsou krmeni až do stáří tří měsíců. Dospělý šat se u mláďat objeví až mnohem později, kdy už kolonii spolu s rodiči opustí. Především jejich chocholy nejsou pestře nažloutlé ale mají tmavší odstín. Dají se tak rozpoznat během celého chovu. Funkce takového peří je však již dokonalá. Pohlavní zralosti dosáhnou mladí samci ve čtyřech a samice ve třech letech. Zahnízdit se mohou pokusit dříve, ale v podstatě pak jen nanečisto trénují a získávají cenné zkušenosti.
Vzhledem k skutečnosti, že tučňáci chocholatí hnízdí především na ostrovech, nemají dospělý na souši prakticky žádné predátory. Jedině vejce a mláďata bývají ohroženy racky, buřňáky nebo chaluhami. Na moři se však musí vyvarovat tuleňů nebo třeba lachtanů.
V současnosti (k roku 2017) je odhadem na 130 000 až 150 000 dospělých jedinců tučňáků chocholatých, ale populace není stabilní a má klesající trend. Největší populace se pravidelně nachází na souostroví Bounty a ostrovech Protinožců.
V minulosti zejména počátkem minulého století byl největším nepřítelem tučňáků člověk, který je lovil ve velkém zejména pro tuk. Jen za jedinou sezónu bylo uloveno na 150 tisíc ptáků. Jistý podíl na úbytku můžou mít i nadměrné rybolovy. Za stálý pokles populace můžou však mořské faktory, které ovlivňují přísun potravy, jakým je La Niña vyskytující se u Nového Zélandu a Austrálie.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tučňák chocholatý ve Wikimedia Commons
Tučňák chocholatý (Eudyptes sclateri Buller, 1888) je středně velký zástupce čeledi tučnákovitých. Obývá antarktické ostrovy jižně od Nového Zélandu, převážně souostroví Bounty a ostrovy Protinožců (v malých skupinách se objevují i na ostrově Campbell a Aucklandových ostrovech, nebo výjimečně na Novém Zélandě). V mimo hnízdním období se mohou nacházet až v Patagonii (Argentině), Austrálii, na Falklandských ostrovech nebo dokonce v Antarktidě.
Guldtoppet pingvin (Eudyptes sclateri) er en pingvinart, der lever i New Zealand på de små Antipodeøer, som ligger syd for New Zealand.
Den guldtoppede pingvin kan blive omkring 65-70 cm høj. Hele dens figur minder om en stor kegle, dens hoved er lille og rundt, næbet har en anelse orange farve og stikker ud som et almindelig fuglenæb. Oppe over øjnene stikker der nogen lange, stive guldfarvede fjer op. Det er fra disse fjer, den har fået navnet "guldtoppet".
Den guldtoppede pingvin lever normalt af fisk og krill. I nogle tilfælde kan krebsdyr være en nødvendighed for dem at spise, hvis de ikke kan fange andet.
Guldtoppet pingvin (Eudyptes sclateri) er en pingvinart, der lever i New Zealand på de små Antipodeøer, som ligger syd for New Zealand.
Den guldtoppede pingvin kan blive omkring 65-70 cm høj. Hele dens figur minder om en stor kegle, dens hoved er lille og rundt, næbet har en anelse orange farve og stikker ud som et almindelig fuglenæb. Oppe over øjnene stikker der nogen lange, stive guldfarvede fjer op. Det er fra disse fjer, den har fået navnet "guldtoppet".
Den guldtoppede pingvin lever normalt af fisk og krill. I nogle tilfælde kan krebsdyr være en nødvendighed for dem at spise, hvis de ikke kan fange andet.
Der Kronenpinguin (Eudyptes sclateri, Syn.: E. atratus), auch Sclater-Pinguin oder Gelbschopfpinguin genannt, ist eine Pinguin-Art, die auf den zu Neuseeland gehörigen Bountyinseln und den Antipodeninseln brütet. Er zählt zu der Gattung der Schopfpinguine.
Der Bestand der Art ist laut der IUCN stark gefährdet (endangered). Ursache für die Einstufung ist ein starker Bestandsrückgang in den letzten 45 Jahren, der nach wie vor anhält. Kronenpinguine haben außerdem ein kleines Verbreitungsgebiet und brüten nur noch auf zwei Inseln. Außergewöhnliche Ereignisse können deshalb sehr starke Auswirkungen auf die Population haben.[1]
Der Kronenpinguin erreicht eine Körperlänge von bis zu 67 Zentimeter. Männchen sind tendenziell etwas größer und schwerer als die Weibchen und wiegen zwischen 4,4 und 6,4 Kilogramm. Bei Weibchen beträgt die Gewichtsspanne 2,9 bis 5,6 Kilogramm.[2] Verglichen mit anderen Schopfpinguinen liegen nur verhältnismäßig wenig Daten über die jahreszeitlichen Gewichtsspannen von Kronenpinguinen vor. So fehlen beispielsweise Daten über das Gewicht der Männchen nach der Mauser. Dieses ist bislang nur für Weibchen ermittelt und stellt das jahreszeitliche Gewichtsminimum dar, was vermutlich auch für die Männchen zutrifft. Ihr Gewichtsmaximum erreichen Weibchen und Männchen unmittelbar vor dem Beginn der Mauser. Der Gewichts- und Größenunterschied der beiden Geschlechter ist der einzige auffällige Sexualdimorphismus. Er fällt besonders dann auf, wenn ein Brutpaar beobachtet werden kann.[3]
Das frisch vermauserte Gefieder der adulten Kronenpinguine ist am Rücken, den Flügeln und am Kopf samtig schwarz. Unmittelbar vor der Mauser wirkt das dann abgenutzte und verblichene Gefieder wie bei vielen Pinguinarten dagegen bräunlich. Die Körperunterseite ist weißlich und scharf gegen die schwarze Kehle abgesetzt. Die zu Flossen umgeformten Flügel sind auf der Oberseite blauschwarz und auf der Unterseite weißlich mit einem großen schwarzen Fleck am Flossenende. Charakteristisch für den Kronenpinguin sind zwei blassgelbe Federschöpfe, die von den Nasenlöchern über die dunkelroten Augen entlang des Scheitels nach hinten weisen. Die Federn, die diese Federschöpfe bilden, können eine Länge von bis zu sechs Zentimeter erreichen.[4]
Der lange und verhältnismäßig schlanke Schnabel ist bräunlich-orange. Vom Kopfgefieder ist er durch eine bläulich-weiße Haut abgesetzt, die an der Schnabelbasis ähnlich wie beim Snaresinselpinguin ein auffälliges Dreieck bildet. Die Iris ist braun. Die Beine und Füße sind auf der Vorderseite rosa. Die Beinrückseite, die Sohlen und die vorderen Enden der Schwimmhäute sind dagegen braunschwarz.
Gerade flügge gewordene sowie einjährige Kronenpinguine sind kleiner als die adulten Vögel. Sie haben außerdem blassere und kürzere Federschöpfe. Das Kinn ist gräulich weiß bis grau, die unbefiederte Haut an der Schnabelbasis ist weniger auffällig als bei adulten Vögeln, der Schnabel ist schlanker und weist bei einigen Individuen eine blasse Spitze auf. Zweijährige Kronenpinguine können ebenfalls an den noch kürzeren Federschöpfen von den adulten Pinguinen unterschieden werden.[5]
Auf Grund der auffälligen Federschöpfe bestehen bei Kronenpinguinen, die an Land beobachtet werden, nur wenige Verwechslungsmöglichkeiten mit anderen Pinguinarten. Auf See, wenn die nassen Federschöpfe an den Nackenseiten anliegen, ähnelt der Kronenpinguin sehr stark anderen Schopfpinguinen. Die größte Ähnlichkeit besteht mit dem Snaresinselpinguin. Diese Art hat allerdings einen kräftigeren Schnabel.[6]
Die primäre Nahrung der Pinguine setzt sich aus Fisch, kleinen Kopffüßern und Krill zusammen. Die Fressfeinde sind Haie, Schwertwale, neuseeländische Seebären sowie neuseeländische Seelöwen.[7]
Das Verbreitungsgebiet der Kronenpinguine sind die kühle Meeresgewässer in der Region von Neuseeland. Brutkolonien des Kronenpinguins finden sich nur auf den Antipodeninseln und den Bountyinseln sowie noch in den 1980er Jahren in kleiner Zahl auf den Aucklandinseln. Sie sind in ihrem Brutareal im Zeitraum September bis April zu beobachten. Das Gebiet, in dem sich Kronenpinguine außerhalb der Brutzeit aufhalten, ist dagegen weitgehend unbekannt. Im Winterhalbjahr der Südhalbkugel wurden Kronenpinguine jedoch sowohl in der Cookstraße als auch an der Ostküste der neuseeländischen Südinsel beobachtet. Irrgäste erreichen gelegentlich die Südküste Australiens, die Macquarieinsel und die Chathaminseln. In den 1960er Jahren wurde ein Individuum sogar vor den Falklandinseln beobachtet.[8]
Ursprünglich befand sich eine Brutkolonie auch auf der Campbell Island, wo in den 1940er Jahren noch ein paar hundert Vögel brüteten. 1986/1987 wurden hier etwa zwanzig Kronenpinguinpaare beobachtet, die allerdings nicht zur Brut schritten. Auf der Campbellinsel wurden zu Beginn der 1980er Jahre die Rind- und Schafhaltung eingestellt und die dort eingeführte Wanderratte ausgerottet. Bis jetzt scheint die Insel jedoch nicht von Kronenpinguinen als Brutkolonie genutzt zu werden.[9]
Das Fortpflanzungsverhalten von Kronenpinguinen ist bislang nur unzureichend untersucht. Grundsätzlich geht man jedoch davon aus, dass es weitgehend dem anderer Schopfpinguine gleicht. Besondere Ähnlichkeit wird mit dem Verhalten des Dickschnabelpinguins und dem Snaresinselpinguin unterstellt. Die wenigen Studien, die bislang vorgenommen wurden, weisen jedoch darauf hin, dass Kronenpinguine ein weniger aggressives Verhalten als diese beiden Arten zeigen. Zum Aggressionsverhalten der Kronenpinguine gehört ein Vorstrecken des Kopfes, bei dem sie ein leises Knurren oder scharf bellende Geräusche von sich geben. Dabei wird der Schnabel geöffnet und der Kopf leicht zur Seite geneigt. In direkten Auseinandersetzungen ergreifen sie sich an den Schnäbeln oder beißen ihren Gegner in den Nacken, während sie auf ihn mit ihren Flossen einschlagen.[10]
Kronenpinguine nutzen felsige Küstenabschnitte als Standort ihrer Brutkolonien. Gewöhnlich fehlt jegliche Vegetation, der Boden ist nicht von Erde bedeckt und die Brutkolonien liegen maximal siebzig Meter über Meeresniveau. Sie kehren zu Beginn des Septembers in diese Brutkolonien zurück. Einzelne Brutkolonien finden sich in der Nähe von Brutkolonien des Felsenpinguin und des Weißkappenalbatros. Die Nester stehen in großer Dichte zueinander und weisen gewöhnlich einen Abstand von 66 Zentimeter auf. Brutkolonien umfassen meistens mehr als 1.000 Paare. Das eigentliche Nest ist eine flache, einfache Mulde auf dem Boden und befindet sich zwischen größeren Felsbrocken. Gelegentlich ist der Rand der Nistmulde aus kleinen Steinchen gebaut und mitunter befindet sich in der Nistmulde auch von den Pinguinen eingetragenes Gras.
Die Eiablage fällt auf den Antipodeninseln in die erste Oktoberhälfte, auf den Bountyinseln beginnt die Brut etwa drei Wochen früher. Das Gelege besteht aus zwei Eiern. Diese sind stumpf oval und haben eine blass bläuliche oder grünliche Schalenfarbe. Die Bebrütungsdauer liegt bei 35 Tagen.[7] Bei den meisten Gelegen schlüpft nur ein Küken. Bei 97 Prozent der Paare, die ein Ei verloren, handelte es sich um das erste gelegte Ei. In 46 Prozent der Fälle wurde das Ei von den Brutvögeln selbst entfernt. Zu den Prädatoren, die Eier und auch Küken fressen, zählen vor allem Raubmöwen. Bei den wenigen Gelegen, bei denen beide Küken schlüpfen, kommt es zur obligaten Brutverringerung, da die Elternvögel nicht ausreichend Nahrung heranschaffen können, um beide Küken großzuziehen. Meist ist es das Küken des zweiten Eis, das aufgezogen wird.[11]
Über die Entwicklung des Jungvogels ist nur wenig bekannt. Ältere Jungvögel leben in Gruppen und werden von beiden Elternvögeln gefüttert. Gewöhnlich ist es das Weibchen, das häufiger Futter heranbringt. Jungvögel kurz vor dem Flügge werden, wiegen durchschnittlich 3,6 Kilogramm. Auf den Antipodeninseln verlassen die meisten Jungvögel die Brutkolonie um den 30. Januar herum. Ab dem 12. Februar halten sich keine Jungvögel mehr in den dort befindlichen Brutkolonien auf.[12]
Der Bestand an Kronenpinguinen wird insgesamt auf 150.000 bis 170.000 geschlechtsreife Individuen geschätzt. Auf den Bountyinseln brüteten gegen Ende des 20. Jahrhunderts noch 28.000 Brutpaare. Auf den Antipodeninseln dagegen etwa 49.000 bis 57.000 Brutpaare.
Der Brutbestand auf den Bountyinseln nahm zwischen 1978 und 1998 etwa um 76 Prozent ab, der Brutvogelbestand auf den Antipodeninseln halbierte sich im selben Zeitraum.[13]
Der Kronenpinguin (Eudyptes sclateri, Syn.: E. atratus), auch Sclater-Pinguin oder Gelbschopfpinguin genannt, ist eine Pinguin-Art, die auf den zu Neuseeland gehörigen Bountyinseln und den Antipodeninseln brütet. Er zählt zu der Gattung der Schopfpinguine.
Der Bestand der Art ist laut der IUCN stark gefährdet (endangered). Ursache für die Einstufung ist ein starker Bestandsrückgang in den letzten 45 Jahren, der nach wie vor anhält. Kronenpinguine haben außerdem ein kleines Verbreitungsgebiet und brüten nur noch auf zwei Inseln. Außergewöhnliche Ereignisse können deshalb sehr starke Auswirkungen auf die Population haben.
Yperana akãyvoty (karaiñe'ẽ: pingüino de Sclater),[1] ha'e peteĩ guyra yperana juehegua, jueheguaty yperana iñakãyvotyva pegua, ohaitypova Pyahu Selanda ipa'ũnguéra.
Oikove ko'ãga ypa'ũnguéra Malvinape, Patagonia Argentinape, Auteraliape, ha Antártidape.
Ko guyra michĩ, ijyvate ha'e 50 gotyo 70 cm ipohýikue ha'e 2,5 gotyo 6 kg. Kuimba'e tuichaveva kuñare. Ijatukupe hũ ha hovy, ha hete guýre morotĩva. Hesa ári oreko akãyvoty sa'yjuva.
Ohaitypo joajúva, ypa'ũ rembe'y itava.
Yperana akãyvoty (karaiñe'ẽ: pingüino de Sclater), ha'e peteĩ guyra yperana juehegua, jueheguaty yperana iñakãyvotyva pegua, ohaitypova Pyahu Selanda ipa'ũnguéra.
Oikove ko'ãga ypa'ũnguéra Malvinape, Patagonia Argentinape, Auteraliape, ha Antártidape.
Ko guyra michĩ, ijyvate ha'e 50 gotyo 70 cm ipohýikue ha'e 2,5 gotyo 6 kg. Kuimba'e tuichaveva kuñare. Ijatukupe hũ ha hovy, ha hete guýre morotĩva. Hesa ári oreko akãyvoty sa'yjuva.
Ohaitypo joajúva, ypa'ũ rembe'y itava.
The erect-crested penguin (Eudyptes sclateri) is a penguin endemic to the New Zealand region[2] and only breeds on the Bounty and Antipodes Islands.[3] It has black upper parts, white underparts and a yellow eye stripe and crest. It spends the winter at sea and little is known about its biology and breeding habits. Populations are believed to have declined during the last few decades of the twentieth century,[4] and the International Union for Conservation of Nature has listed it as being "endangered".[5]
This is a small-to-medium-sized, yellow-crested, black-and-white penguin, at 50–70 cm (20–28 in) and weighing 2.5–6 kg (5.5–13.2 lb). The male is slightly larger than the female and as in most crested penguins has a larger bill. It has bluish-black to jet black upper parts and white underparts, and a broad, bright yellow eyebrow-stripe which extends over the eye to form a short, erect crest.[1] With a mean body mass in males of 6.38 kg (14.1 lb) (sample size 22) and females of 5.4 kg (12 lb) (sample size 22), the erect-crested penguin is the largest of the crested penguin species and as the fourth heaviest extant penguin, being nearly as heavy on average as the gentoo penguin.[6]
Its biology is poorly studied and only little information about the species has emerged in the past decades. The only recent study conducted on the Antipodes Islands focused on aspects of the mate choice.[7] Research on the species is hampered by logistics and restrictive permitting by the New Zealand Department of Conservation.[8]
It presumably feeds on small fish, krill and squid like other crested penguin species.
The binomial commemorates the British zoologist Philip Lutley Sclater.[9]
Erect-crested penguins breed on the Bounty and Antipodes Islands. Previous records of small breeding populations have also been reported from Campbell Island and the Auckland Islands;[3] in the 1940s a breeding pair was documented on the Otago Peninsula on the New Zealand mainland.[10] The species spends extended times at sea during the pre-moult period (February-March) as well as over the winter months (March-August).[3] Individuals have been found as far away as the Falkland Islands and it is also a vagrant to Argentina, Antarctica and Australia.
Erect-crested penguins nest in large colonies on rocky terrain. On the Antipodes Islands, the penguins breed in mono-specific colonies or sometimes sympatrically with Southern Rockhopper penguins. On the Bounty Islands, Erect-crested penguin breed in large mixed colonies with Salvin's albatross.
Populations of this species are believed to have declined drastically since the 1940s. Population estimates from the late 1970s put the total numbers of Erect-crested penguins breeding on the Bounty and Antipodes Islands at 230,000 breeding pairs although the accuracy of these figures have recently been questioned.[3] Nevertheless there is ample evidence for substantial population declines in the second half of the 20th century[3] although these declines seem to have slowed in recent decades.[5] The current population is estimated at 150,000 mature individuals and is being listed as an endangered species on the IUCN Red List;[5] the erect-crested penguin is listed as endangered and granted protection under the U.S. Endangered Species Act.[11]
The erect-crested penguin (Eudyptes sclateri) is a penguin endemic to the New Zealand region and only breeds on the Bounty and Antipodes Islands. It has black upper parts, white underparts and a yellow eye stripe and crest. It spends the winter at sea and little is known about its biology and breeding habits. Populations are believed to have declined during the last few decades of the twentieth century, and the International Union for Conservation of Nature has listed it as being "endangered".
La Sklatera pingveno (Eudyptes sclateri) estas pingveno el Novzelando. Ĝi reproduktiĝas sur la insuloj Baŭnti kaj Antipodoj.
Temas pri mal-al-mezgranda, flav-kresta, blankanigra pingveno, 50–70 cm longa kaj peza 2.5–6 kg. Kiel ĉe ĉiuj pingvenaj specioj, la masklo estas iomete pli granda ol la ino kaj la birdoj pezas plie antaŭ plumoŝanĝado.[1][2][3] Ĝi havas bluec-nigrajn al gagatonigrajn suprajn partojn kaj blankajn subajn partojn, kaj larĝan, brilflavan brovbendon kiu etendas super la okulo por formi mallongan, erekteblan kreston.
Ties biologio estas ankoraŭ malmulte studita kaj aperis nur malmulta informo pri la specio dum la pasintaj jardekoj. La Sklatera pingveno nestumas en grandaj kolonioj sur rokeca tereno. Ĝi supozeble manĝas ĉefe krilon kaj kalmarojn kiel la aliaj krestopingvenaj specioj.
La dunoma nomo rememoras la britan zoologon Philip Lutley Sclater.[4]
Tiu specio estas minacata pro populacia malpliiĝo, kaj pro sia malgranda reprodukta teritorio limigita al nur du lokoj. La nuna populacio estas ĉirkaŭkalkulita je 130,000 al 140,000. Aldone al esti listita kiel endanĝerita specio ĉe la IUCN Ruĝa Listo,[5] la Sklatera pingveno estis listita kiel endanĝerita kaj por garantiita protektado laŭ la usona Traktato pri Endanĝeritaj Specioj.[6]
La maskota rolulo de la animeo Neon Genesis Evangelion estas Sklatera pingveno nome Pen Pen.
La Sklatera pingveno (Eudyptes sclateri) estas pingveno el Novzelando. Ĝi reproduktiĝas sur la insuloj Baŭnti kaj Antipodoj.
Temas pri mal-al-mezgranda, flav-kresta, blankanigra pingveno, 50–70 cm longa kaj peza 2.5–6 kg. Kiel ĉe ĉiuj pingvenaj specioj, la masklo estas iomete pli granda ol la ino kaj la birdoj pezas plie antaŭ plumoŝanĝado. Ĝi havas bluec-nigrajn al gagatonigrajn suprajn partojn kaj blankajn subajn partojn, kaj larĝan, brilflavan brovbendon kiu etendas super la okulo por formi mallongan, erekteblan kreston.
Ties biologio estas ankoraŭ malmulte studita kaj aperis nur malmulta informo pri la specio dum la pasintaj jardekoj. La Sklatera pingveno nestumas en grandaj kolonioj sur rokeca tereno. Ĝi supozeble manĝas ĉefe krilon kaj kalmarojn kiel la aliaj krestopingvenaj specioj.
La dunoma nomo rememoras la britan zoologon Philip Lutley Sclater.
Tiu specio estas minacata pro populacia malpliiĝo, kaj pro sia malgranda reprodukta teritorio limigita al nur du lokoj. La nuna populacio estas ĉirkaŭkalkulita je 130,000 al 140,000. Aldone al esti listita kiel endanĝerita specio ĉe la IUCN Ruĝa Listo, la Sklatera pingveno estis listita kiel endanĝerita kaj por garantiita protektado laŭ la usona Traktato pri Endanĝeritaj Specioj.
La maskota rolulo de la animeo Neon Genesis Evangelion estas Sklatera pingveno nome Pen Pen.
El pingüino de Sclater,[2] o pingüino de las Antípodas (Eudyptes sclateri) es una especie de pingüino del género Eudyptes, que se reproduce en archipiélagos subantárticos de Nueva Zelanda.
Se reproduce en los archipiélagos de las islas Antípodas (de 2000 ha de superficie) y de las islas Bounty (de 100 ha de superficie), que pertenecen a Nueva Zelanda. Las pocas decenas de ejemplares de la isla Campbell ya no reproducen allí.
Luego de la época reproductiva se interna nuevamente en aguas abiertas lejos de las islas, en áreas de invernada en gran parte desconocidas, pues los únicos registros son del estrecho de Cook y de la costa este de la isla Sur de Nueva Zelandia.[3]
Fueron encontrados ejemplares vagantes en las Malvinas, en Argentina, en Australia, y en la Antártida.
Esta especie también fue registrada en 4 oportunidades en el archipiélago de las Malvinas, en una de ella nidificando. Se cree que la población que reproducía allí se perdió por absorción mediante hibridaciones con el abundante pingüino de penacho amarillo sudamericano (Eudyptes chrysocome chrysocome).[4]
Los registros malvinenses son:[5][6]
Esta especie monotípica fue descrita originalmente por el ornitólogo neozelandés Walter Buller en el año 1888, bajo el mismo nombre científico. Su localidad tipo es: «Islas Auckland».
Forma una superespecie con Eudyptes robustus y Eudyptes pachyrhynchus, además de habérsela considerado una raza de la última. El nombre científico . atratus se le ha aplicado anteriormente, pero fue oficialmente suprimido, debido a la confusión con E. robustus.[8]
Se trata de un pingüino de tamaño mediano a pequeño, con un largo de 50 a 70 cm y un peso de 2,5 a 6 kg. El macho es ligeramente más grande que la hembra. Dorsalmente esta especie tiene un color negro-azulado, mientras que las partes inferiores son blancas. Su característica principal son las dos crestas de color amarillo brillante que desde el sector sobre los ojos parten hacia atrás en forma de amplia y larga ceja erecta.
Su denominación científica rinde tributo al zoólogo inglés Philip Lutley Sclater.
Es una especie pelágica y solitaria luego de la época reproductiva, alimentándose en aguas abiertas sin aproximarse a las costas.
Se cree que se alimenta principalmente de krill y calamares, como otras especies del mismo género.
Su biología es poco estudiada. Anida en grandes colonias en muy pocas islas, las que poseen conformación rocosa.
Este pingüino está catalogado como una especie en peligro de extinción en la Lista Roja de la UICN. Está amenazado por la notable disminución de su población, y por contar con un área de reproducción muy restringida, lo que la torna muy vulnerable a cambios locales.
Su población total fue estimada entre 130 000 y 140 000 ejemplares.
En el año 1978, esta población se estimó en 115 000 parejas, repartidas en 9 islas pequeñas.[9] Un nuevo censo realizado en la temporada 1997-1998 estimó un total de 28 000 parejas reproductoras,[10] si bien aplicó un método censal distinto al anterior. Utilizando la misma metodología que en 1997-1998, un nuevo censo en el año 2011 mostró un descenso del 8 %.
Un censo en el año 1995 indicó para este archipiélago una población reproductiva de entre 49 000 a 57 000 parejas,[11] lo que representa una disminución del 50 % en 20 años. Un nuevo censo en el año 2011 mostró un mayor descenso, encontrando 41 000 parejas, lo que representa una disminución del 23 %.
En la temporada 1986-1987 se registraron entre 20 a 30 parejas, pero no se ha detectado que vuelva a reproducirse allí. En la década de 1940 la población reproductiva era de algunos cientos en esa isla.
|fechaacceso= requiere |url= (ayuda) El pingüino de Sclater, o pingüino de las Antípodas (Eudyptes sclateri) es una especie de pingüino del género Eudyptes, que se reproduce en archipiélagos subantárticos de Nueva Zelanda.
Eudyptes sclateri Eudyptes generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.
Eudyptes sclateri Eudyptes generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.
Pystytöyhtöpingviini[2] eli pyrstötöyhtöpingviini (Eudyptes sclateri) on töyhtöpingviineihn kuuluva pingviinilintu. Laji on nimetty brittiläisen eläintieteilijän Philip Lutley Sclaterin mukaan.
Pystytöyhtöpingviinit ovat keskimäärin 65 senttiä korkeita ja voivat painaa jopa 6,5 kiloa.[3] Se on yksi sukunsa suurimmista lajeista.[4] Naaraat ovat tavallisesti koiraita pienempiä.[3] Nokka on pitkä, väritykseltään tumman ruskeanoranssi. Aikuisen linnun höyhenpeite on muiden pingviinien tavoin selästä musta ja vatsasta valkoinen. Siipien yläpuolet ovat mustat, joskin niiden reunat ovat valkoiset. Siipien sisäpinnat ovat valkoiset, mustia siivenkärkiä lukuun ottamatta. Pystytöyhtöpingviinillä on vuonopingviinin ja snaressaartenpingviinin tavoin kummankin silmän yläpuolella ylöspäin osoittava keltainen, pitkä ja harjamainen töyhtö, joka ulottuu nokantyvestä pään päälle. Muista töyhtöpingviineistä poikaten se pystyy nostamaan ja alentamaan jäykkiä töyhtöjään.[4]
Suurin osa pystytöyhtöpingviineistä pesii Bounty- ja Antipodisaarilla Uudessa-Seelannissa. Pienempinä määrinä niitä pesii myös Campbell- ja Auclandraasilla.[4] Pesäpaikat ovat kallioisia ja jyrkänteisiä, joissa ei usein ole merkittävästi maannosta tai kasvillisuutta. Ne voivat pesiä jopa 75 metrin korkeudessa merenpinnasta. Pesimäkauden ulkopuolisen ajan ne viettävät kylmillä subantarktisilla merillä, joskaan tarkkaa sijaintia ei tiedetä.[3][4] Kannan arvioidaan käsittävän 150 000-170 000 yksilöä.[5]
Pystytöyhtöpingviini eli pyrstötöyhtöpingviini (Eudyptes sclateri) on töyhtöpingviineihn kuuluva pingviinilintu. Laji on nimetty brittiläisen eläintieteilijän Philip Lutley Sclaterin mukaan.
Eudyptes sclateri
Le Gorfou huppé (Eudyptes sclateri), aussi appelé Gorfou de Sclater, est une espèce d'oiseaux proche des manchots, appartenant à la famille des Spheniscidae. Comme les autres gorfous, il se distingue par une touffe de plume de chaque côté de sa tête appelée aigrette.
Cet oiseau est endémique des îles sub-antarctiques de Nouvelle-Zélande.
Il pinguino crestato maggiore (Eudyptes sclateri Buller, 1888), o semplicemente pinguino crestato, è un uccello della famiglia Spheniscidae, endemico della Nuova Zelanda.[2]
La sua caratteristica principale è quella di avere un gran ciuffo biondo sulla testa, che sfoggia soltanto nel periodo dell'accoppiamento. Nel resto dell'anno i ciuffi stanno tirati indietro nei due lati della testa.
Si nutre di crostacei e di cefalopodi.
Il pinguino crestato si riproduce una volta l'anno, e usa la sua cresta per attirare le femmine, ma cerca sempre la femmina con cui si è accoppiato l'anno precedente, è molto fedele. I pinguini crestati sono uccelli, e quindi ovipari. Maschio e femmina si alternano nella cova dell'uovo, che dura dai 30 ai 60 giorni. Le uova vengono covate in nidi, ma anche direttamente sulla terra. Dopo il corteggiamento, si producono 2 uova, il primo delle quali, molto più piccolo, viene sempre perduto, mentre il secondo è il protagonista della riproduzione.
Questa specie nidifica nelle isole a sud e a sud-est della Nuova Zelanda. La maggior parte della popolazione nidifica sulle isole Antipodi e Bounty.[1]
Habitat marini.
Forma una superspecie con Eudyptes pachyrhynchus e Eudyptes robustus.
Da alcuni biologi è considerata una sotto specie di Eudyptes pachyrhynchus.
Il pinguino crestato maggiore (Eudyptes sclateri Buller, 1888), o semplicemente pinguino crestato, è un uccello della famiglia Spheniscidae, endemico della Nuova Zelanda.
Paprastasis kuoduotasis pingvinas[2] (lot. Eudyptes sclateri) – pingvinų (Sphenisciformes) būrio paukštis.
Populiacijoje apie 150 000 individų. Didžiausios kolonijos yra Antipodų ir Baunčio salose, o ne tokios gausios – Oklendo ir Kempbelo salose.
Vidutinio dydžio pingvinai. Kūno ilgis – 50–70 cm. Sveria nuo 2,5 iki 4 kg, svoris priklauso nuo metų laiko. Patinai stambesni už pateles. Galva, nugara ir išorinės sparnų pusės yra juodos spalvos. Pilvas baltas. Sparnų vidinė pusė balta su juodomis dėmėmis. Ilgų geltonų plunksnų kuokštai prasideda virš antsnapio, virš akių išplatėja ir tęsiasi link viršugalvio. Nuo kitų kuoduotųjų pingvinų skiriasi tuo, kad kuokštų plunksnas geba pastatyti piestu.[3] Jauniklių kuokštai yra trumpesni. Snapas yra laibas ir ilgas, rudai oranžinės spalvos. Posnapyje yra plikos odos raukšlė. Pėdos rožinės, pirštai sujungti plaukiojamąja plėve.
Didžiąją metų dalį praleidžia vandenyje, sausumoje būna tik kai poruojasi, peri, augina jauniklius ir šeriasi. Labai socialus paukštis: medžioja grupėmis, vieni kitus įspėja apie pavojus, gyvena didelėse ir triukšmingose kolonijose. Minta kriliumi, kalmarais ir smulkiomis žuvimis.
Rugsėjo mėnesį į veisimosi vietas grįžta patinas. Patelės grįžta dviem savaitėmis vėliau. Lizdas kraunamas akmenuotuose pakrantės šlaituose iš dumblo, akmenukų ir žolės. Spalio mėnesį patelė padeda du kiaušinius. Jie yra šviesiai mėlyni arba šviesiai žali, bet greitai įgauna rudą spalvą. Antras kiaušinis padedamas 5 dienomis vėliau už pirmąjį ir yra dvigubai už jį didesnis.[4] Beveik visada pirmas kiaušinis yra neapvaisintas. Perėjimas trunka 35 dienas. Peri abu tėvai. Išsiritus jaunikliams patinas juos saugo nuo plėšrių paukščių ir šildo, o patelė maitina. Po 3–4 savaičių abu tėvai ieško maisto, o jaunikliai, grupelėse, jų laukia ant kranto. Vasario mėnesį apsiplunksnavę jaunikliai išplaukia į jūrą maitintis savarankiškai.
Suaugę pradeda šertis sausio mėnesį. Šeriasi 26–30 dienų. Šėrimosi metu nesimaitina, todėl netenka pusės savo svorio.
Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis paprastasis kuoduotas pingvinas nykstanti rūšis.
Per paskutinius 45 metus paprastojo kuoduotojo pingvino populiacija sumažėjo maždaug 50 %. Populiacijos mažėjimo priežastys nėra tiksliai žinomos. Perėjimo vietose nėra natūralių gamtos priešų, nes vieninteliai žinduoliai, gyvenantys salose, yra pelės. Antipodų ir Baunčio salos įtrauktos į Pasaulio paveldo sąrašą kaip gamtos paveldo objektas, jokia ūkinė žmogaus veikla nevyksta. Populiacijos būklė nuolat stebima.
Paprastasis kuoduotasis pingvinas (lot. Eudyptes sclateri) – pingvinų (Sphenisciformes) būrio paukštis.
De grote kuifpinguïn (Eudyptes sclateri) is een pinguïnsoort die voorkomt in Nieuw-Zeeland. De pinguïn is een bedreigde zeevogelsoort die broedt op de Bounty-eilanden en de Antipodeneilanden.
De grote kuifpinguïn is 63 tot 68 cm lang en weegt 3,3 tot 7,0 kg. Het is een middelgrote pinguïn, die van boven zwart met een blauwe glans op de rug is. Deze pinguïn lijkt sterk op de fjordlandkuifpinguïn, met ook een zeer forse snavel die oranje tot roodachtig is, maar met een blauwgrijze snavelbasis en een daar een vleeskleurig tot roze vlies. Verder ontbreken de witte streepjes op de kop. De kuif of wenkbrauwstreep is geel en begint lager, loopt dicht langs het oog en eindigt in vrij lange, vaak omhoog gebogen kuif.[2]
Zoals alle pinguïnsoorten verblijft de vogel buiten de broedtijd op open zee. De soort komt voor in het hele zeegebied ten zuiden en ten zuidoosten van Nieuw-Zeeland. Ze foerageren waarschijnlijk op krill, maar er ontbreekt goed onderzoek naar de foerageergewoonten. De grootste broedkolonies liggen op de Bounty-eilanden en de Antipodeneilanden. De vogel broedt op rotsige kusten, kliffen tot op 75 m boven zeeniveau of op stranden en al dan niet begroeid met grote pollen gras.[2]
De grote kuifpinguïn heeft een klein broedgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat circa 130 tot 140 duizend individuen. De populatie-aantallen halveerden in de periode 1978-1995, mogelijk is het tempo van achteruitgang nu lager. De oorzaak heeft waarschijnlijk te maken met negatieve ontwikkelingen in het zeegebied en de aanwezigheid van muizen op de broedeilanden. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe grote kuifpinguïn (Eudyptes sclateri) is een pinguïnsoort die voorkomt in Nieuw-Zeeland. De pinguïn is een bedreigde zeevogelsoort die broedt op de Bounty-eilanden en de Antipodeneilanden.
Hornpingvin (Eudyptes sclateri) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten Eudyptes (toppingviner) og tilhører pingvinfamilien. Hornpingvinen ligner skogpingvin (Eudyptes pachyrhynchus), men er fysisk endel større enn denne.
Hornpingvinen er sort på oversiden og hvit på undersiden. Hodet er sort og nebbet, som er skilt fra fjærene med ei tynn stripe av blåhvit hud, orasjegult. Arten er navngitt etter de karakteristiske toppfjærene, som vokser i en oppovervendt bue fra roten av nebbet og opp i pannen på fuglen, der de distinkte lange, gule fjærene danner to hornlignede børster (opptil 6 cm lange) av silkemyke fjær over hvert øye. Som hos andre pingviner, er vingene omdannet til luffelignende svømmeredskaper som fuglene bruker til å skape framdrift med under dykking. Føttene er blekrosa og har svømmehud.
Hornpingvinen blir omkring 4–6 kg tung og cirka 60–65 cm høy. Det er liten forskjell mellom kjønnene, men hannen blir marginalt større. Han har også noe lenger nebb og vinger enn hunnen.
Hornpingvinen er endemisk for New Zealand og hekker primært på Bountyøyene og Antipodeøyene, som ligger henholdsvis 700 og 870 km sørøst for Sørøya. I begrenset omfang hekker også noen par på Aucklandøyene og Campbelløyene.
Utenom hekkesesongen kan arten tidvis også finnes på Antarktika og Falklandsøyene, samt i Argentina og Australia.[1]
Totalbestanden er estimert til cirka 130 000–140 000 voksne individer[1], basert på en hekkebestand på cirka 26 000 par på Bountyøyene og cirka 41 000 par på Antipodeøyene.[1]
Arten står oppført på IUCNs rødliste som sterkt truet (EN), fordi bestanden i senere år har blitt sterkt redusert. Man vet lite om årsakene, men de tilskrives marine faktorer.
Hornpingvinen hekker i store, tette kolonier som teller flere tusen par. Fuglene ankommer koloniene i september og starter eggleggingen i oktober/november. Redene bygges i grunne fordypninger på bakken, som steinsettes og av og til fôres med gress. Inkubasjonstiden varer i cirka 35 dager, og ungfuglene forlater redet når de er omkring 70 dager gamle. Man vet lite om disse fuglene i tidsrommet utenom hekkesesongen.
Hornpingvin (Eudyptes sclateri) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten Eudyptes (toppingviner) og tilhører pingvinfamilien. Hornpingvinen ligner skogpingvin (Eudyptes pachyrhynchus), men er fysisk endel større enn denne.
Multimedia w Wikimedia Commons Pingwin szczotkoczuby, skocz szczotkoczuby (Eudyptes sclateri) – gatunek ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae) zamieszkujący Nową Zelandię. Posiada żółty dziób i biało-czarne upierzenie. Ma od 50 do 70 cm wysokości i waży od 2,7 do 5,2 kg. Jest słabo poznanym gatunkiem, informacje o nim pochodzą głównie z ostatniego dziesięciolecia. Prawdopodobnie żywi się krylem i rybami. Naukowa nazwa gatunku upamiętnia zoologa angielskiego Philipa Lutley'a Sclatera.
Pingwin szczotkoczuby, skocz szczotkoczuby (Eudyptes sclateri) – gatunek ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae) zamieszkujący Nową Zelandię. Posiada żółty dziób i biało-czarne upierzenie. Ma od 50 do 70 cm wysokości i waży od 2,7 do 5,2 kg. Jest słabo poznanym gatunkiem, informacje o nim pochodzą głównie z ostatniego dziesięciolecia. Prawdopodobnie żywi się krylem i rybami. Naukowa nazwa gatunku upamiętnia zoologa angielskiego Philipa Lutley'a Sclatera.
Tofspingvin[2] (Eudyptes sclateri) är en relativt stor pingvin från Nya Zeeland.[3]
Tofspingvinerna kan bli 65 centimeter långa och väga runt sju kilogram, vilket är över medel för pingviner. Påfallande är den gula tofsen som börjar vid näbbens övre ansats och som går över ögonen. Annars har huvudet och halsen en svart färg medan näbben är orangebrun. Bålen är uppdelad i en blåsvart ovansida och en vit undersida. Armarna som liknar bröstfenor är likaså blåsvart på ovansidan, ofta med en vitaktig kant. Deras undersida är vid spetsen blåsvart och nära bålen ljusare till vitaktig. Nyfödda ungar har en gråbrun rygg.[4]
Hanar och honor bildar på land stora kolonier där även klipphopparpingviner (Eudyptes chrysocome) kan förekomma. Hanen kommer ofta två veckor före honan till nästet som användes under tidigare år. Boet påbörjas det av honan genom att svänga runt på marken. Sedan avlägsnar hon oönskad bråte från gropen. Efteråt bygger hanen nästets kanter med stenar och lera.[4]
Boet försvaras mot andra par med skrik, hotfulla rörelser eller genom strider. Under strider slår motståndarna med näbben och bröstfenorna. Honan lägger i oktober två ägg under tre till fem dagar. Det andra ägget är avsevärd större och det är även det enda ägget som ruvas klart. Honan och hanen ruvar ömsesidig och ägget kläcks efter cirka 35 dagar. Ungen bevakas under de följande tre till fyra veckor av sina föräldrar. Modern hämtar tidvis föda från havet medan hanen stannar i kolonin och fastar. I februari börjar ruggningen och sedan är ungen självständig.[4]
Tofspingvinen har troligen fiskar, bläckfiskar och kräftdjur som föda.[4][1]
Kolonier förekommer på Bountyöarna och Antipodöarna som ligger cirka 700 km öster om Sydön.[1] IUCN kategoriserar arten som starkt hotad. Artens population har minskat betydligt under de senaste 45 åren och beståndet är fortfarande på tillbakagång.[1] Det fanns 2009 cirka 170 000 individer.
Arten har på svenska i litteratur även kallats Sclaters tofspingvin.[5]
Wikimedia Commons har media som rör tofspingvin.
Tofspingvin (Eudyptes sclateri) är en relativt stor pingvin från Nya Zeeland.
Dik sorguçlu penguen (Eudyptes sclateri), penguengiller (Spheniscidae) familyasından Yeni Zelanda bölgesinde (Bounty Adaları ve Antipodes Adaları)[1] yaşayan bir penguen türüdür. Sorguçlu penguen türlerinden biridir.
Dış görünüm itibarıyla küçük-orta boyutta, sarı sorguçlu, siyah-beyaz renklerdedir. 50–70 cm boylarında ve 2–6 kg ağırlığında olabilirler. Bütün penguen türlerinde olduğu gibi erkek dişiden biraz daha büyüktür[2][3][4].[5]
Dik sorguçlu penguenlerin biyolojileri ve yaşam biçimleri yeterince incelenmemiştir ve elde edilen kısıtlı veriler de son 10 yılda ortaya çıkmıştır. Kayalıklar üzerinde büyük koloniler halinde yuva yaptıkları bilinmektedir. Muhtemelen başlıca besin kaynaklarını diğer sorguçlu penguen türleri gibi kriller ve kalamarlar oluşturmaktadır.
Binominal ismi İngiliz zoolog Philip Lutley Sclater anısına verilmiştir.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Dik sorguçlu penguen (Eudyptes sclateri), penguengiller (Spheniscidae) familyasından Yeni Zelanda bölgesinde (Bounty Adaları ve Antipodes Adaları) yaşayan bir penguen türüdür. Sorguçlu penguen türlerinden biridir.
Dış görünüm itibarıyla küçük-orta boyutta, sarı sorguçlu, siyah-beyaz renklerdedir. 50–70 cm boylarında ve 2–6 kg ağırlığında olabilirler. Bütün penguen türlerinde olduğu gibi erkek dişiden biraz daha büyüktür.
Dik sorguçlu penguenlerin biyolojileri ve yaşam biçimleri yeterince incelenmemiştir ve elde edilen kısıtlı veriler de son 10 yılda ortaya çıkmıştır. Kayalıklar üzerinde büyük koloniler halinde yuva yaptıkları bilinmektedir. Muhtemelen başlıca besin kaynaklarını diğer sorguçlu penguen türleri gibi kriller ve kalamarlar oluşturmaktadır.
Binominal ismi İngiliz zoolog Philip Lutley Sclater anısına verilmiştir.
Загальна довжина тіла становить 63—-65 см, вага близько 2,7—3,5 кг. Максимальна вага (перед линянням — 6,5 кг). Спостерігається статевий диморфізм: самиці значно поступаються в розмірах самцям. У дорослих особин забарвлення голови верхньої частини горла і щік чорного кольору. На голові над очима пролягає широка жовта хрестоподібна смуга. Верхня частина тіла має чорний з синім відливом колір, черево — біле. Крило-плавник забарвлене в чорно—синій колір, по краю проходить біла облямівка, низ крила-плавця біле, його кінець зсередини — темний. Дзьоб довгий і тонкий, коричнево-помаранчевого кольору. Пінгвіняти сірувато—бурого забарвлення зверху, білі — внизу. Молоді особини дещо відрізняються від дорослих, головна відмінність — забарвлення у вигляді жовтого хреста на голові менших розмірів, ніж у дорослих.
Мешкає поблизу Австралії та Нової Зеландії. Великі колонії розташовані на островах Антиподів і острові Баунті, маленькі — на островах Окленд і Кемпбелл.
Сучасна популяція нараховує близько 200 000 пар і визнана стабільною.
Значний час проводить у морі. Гарно плаває та пірнає. Живиться дрібною рибою та зоопланктоном. Під час зимових місяців не залишає прохолодних вод Субантарктики, але де саме він проводить весь цей час, не встановлено. Зазвичай він гніздиться в колоніях разом із золотоволосим пінгвіном.
Великий чубатий пінгвін відноситься до числа суспільних видів. У цих пінгвінів є цікаві ритуали залицяння які супроводжуються низьким повторюваними звуками — «піснею». Крик пінгвіна повторюється в рівномірному темпі і складається з однакового набору звуків. Крик пінгвіна можна почути тільки в денний час. Пташенята теж закликають батьків криками, але їх «пісня» значно коротше і не настільки складна, та й співається вона на більш високих нотах.
Під час шлюбного сезону самці займають демонстративні пози, завмираючи з розкритим дзьобом, запрошуючи самицю до спаровування. Під час агресивних демонстрацій пінгвіни піднімають свій чуб, витягають вертикально голову і розгойдують її з боку в бік. Іноді суперники розігрують войовничу сцену, стаючи один проти одного і починаючи «сурмити», при цьому вони кланяються, смикають плечима. Під час зіткнень суперники схиляють голови з бурчанням або « гавканням» і завдають ударів зімкнутими дзьобами, іноді кусають ворога в шию і б'ють плавниками. Такі зіткнення зазвичай відбуваються під час битви через самицю або під час захисту гніздовий території.
Розмножується у великих колоніях, звичайно спільно з чубатими пінгвінами. Самці зазвичай повертаються в місця гніздування на два тижні раніше самиць. Гніздо влаштовується на пласкій ділянці скель не вище 70 м над рівнем моря. Самиця сама будує гніздо, лапами вигрібаючи під нього сміття. Самець викладає гніздо камінням, брудом і травою. Яйця відкладаються з початку жовтня, кладка триває 3-5 днів, в цей час самиця нічого не їсть. У кладці 2 яйця, друге яйце за розмірами перевершує перше. За кольором яйця бувають світло-блакитні або зеленуваті, але пізніше вони буріють. З моменту, коли відкладено друге яйце, починається насиджування, яке триває 35 днів.
Батьки займаються насиджуванням по черзі: через 2-3 дні після того, як яйця відкладені, самиця залишає гніздо, і самець залишається на варті. Це триває 3-4 тижні, весь цей час пінгвін постить. Самиця повертається до пташенят вдень, щоб погодувати їх, відригуючи їжу. У лютому пташенята вже вкриваються пір'ям і залишають острови.
Eudyptes sclateri là một loài chim trong họ Spheniscidae.[2] Đây là loài chim cánh cụt bản địa New Zealand. Chúng sống trên Bounty và quần đảo Antipodes, nhưng có cá thể đã được tìm thấy xa đến tận quần đảo Falkland. Số lượng quần thể đã giảm trong vài thập kỷ qua của thế kỷ 20, và Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế đã liệt kê loài này là "đang bị đe dọa".
Đây là một con chim cánh cụt nhỏ, có mào vàng, màu đen và trắng, cao 50–70 cm (20–28 in) và nặng 2,5–6 kg (5,5–13,2 lb). Như trong tất cả các loài chim cánh cụt, con đực lớn hơn một chút so với con cái và những con chim nặng nhất trước khi thay lông. Chúng có màu đen hơi xanh với các phần trên lưng màu đen và các phần dưới màu trắng, và một dải lông mày màu vàng sáng, rộng mở rộng trên mắt để tạo thành một đỉnh mào ngắn, dựng đứng.
Eudyptes sclateri là một loài chim trong họ Spheniscidae. Đây là loài chim cánh cụt bản địa New Zealand. Chúng sống trên Bounty và quần đảo Antipodes, nhưng có cá thể đã được tìm thấy xa đến tận quần đảo Falkland. Số lượng quần thể đã giảm trong vài thập kỷ qua của thế kỷ 20, và Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế đã liệt kê loài này là "đang bị đe dọa".
Đây là một con chim cánh cụt nhỏ, có mào vàng, màu đen và trắng, cao 50–70 cm (20–28 in) và nặng 2,5–6 kg (5,5–13,2 lb). Như trong tất cả các loài chim cánh cụt, con đực lớn hơn một chút so với con cái và những con chim nặng nhất trước khi thay lông. Chúng có màu đen hơi xanh với các phần trên lưng màu đen và các phần dưới màu trắng, và một dải lông mày màu vàng sáng, rộng mở rộng trên mắt để tạo thành một đỉnh mào ngắn, dựng đứng.
Eudyptes sclateri Buller, 1888
Охранный статус
Большо́й хохла́тый пингви́н[1] (лат. Eudyptes sclateri) — вид хохлатых пингвинов. Научное название вида дано в честь британского зоолога Филипа Латли Склейтера.
Это средний пингвин длина тела 63—65 см, масса около 4—5 кг. Самки значительно уступают в размерах самцам. Птенцы серовато-бурого окраса сверху белые внизу. Оперение пингвина на спине, крыльях и голове чёрное, подбородок, горло и щёки белые. Два бледно-жёлтых хохолка из перьев тянутся от ноздрей через тёмно-красные глаза вдоль макушки назад. Подросшие птенцы несколько отличаются от взрослых главное отличие — это жёлтый крест на голове меньше размером, чем у взрослых. От других хохлатых пингвинов его отличает способность шевелить своим убором из перьев.
Обитает вблизи Австралии и Новой Зеландии, гнездится на островах Антиподов, Баунти, Кэмпбелл и Окленд. Современная популяция насчитывает порядка 200 000 пар и признана стабильной.
Популяция большого хохлатого пингвина, согласно МСОП, находится под угрозой. Ученые установили, что за последние 45 лет популяция сократилась почти на половину. Это связано расположением мест гнездования только на определенных островах. Вид занесен в красную книгу по категории «Вымирающие виды».
Большо́й хохла́тый пингви́н (лат. Eudyptes sclateri) — вид хохлатых пингвинов. Научное название вида дано в честь британского зоолога Филипа Латли Склейтера.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペンギン目 Sphenisciformes 科 : ペンギン科 Spheniscidae 属 : マカロニペンギン属 Eudyptes 種 : シュレーターペンギン E. sclateri 学名 Eudyptes sclateriシュレーターペンギン（学名：Eudyptes sclateri）は、ペンギン目ペンギン科マカロニペンギン属に分類される鳥類。別名マユダチペンギンとも呼ばれている[4]。学名の種小名sclateriは、イギリスの動物学者フィリップ・ラトリー・スクレーター（英：Philip Lutley Sclater）に由来する[2]。
ニュージーランドのアンティポデス諸島、バウンティ諸島で繁殖している[1][5]。少数の繁殖については同国のキャンベル島（1940年代）、オークランド諸島（1976年）などでの記録がある[5]。
アンティポデス諸島では、ヒガシイワトビペンギン（英語版）が本種のコロニーに混ざって繁殖することがある。一方、オークランド諸島やキャンベル島でも本種がヒガシイワトビペンギンのコロニーに混ざっていることがある[5]。
非繁殖期には、同国のキャンベル島やスネアーズ諸島など亜南極諸島、本島やチャタム諸島で確認されている[1]。ニュージーランド領域外ではオーストラリア南海岸沿いやケルゲレン諸島、フォークランド諸島、マッコーリー島で確認されている[1][5]。
体長約60 - 70センチメートル[1][4]。雌雄同色だが雄の方がやや大きい。背面と顔と喉は黒色で前面は白色[5]。くちばしは橙褐色でまわりの白い肌が際立っている[5]。虹彩は赤褐色[5]。足はピンク色から白色で足の裏は黒色[3]。
黄色い眉のような冠羽は目の上を通って斜め上に伸びている[5]。ほかのマカロニペンギン属（英語版）と比較すると冠羽が逆立っている[1]。英名Erect-crested Penguinの「Erect-crested」は「逆立った冠羽」という意味である[3]。また、スネアーズペンギンと比較して、冠羽がほぼ平行である[5][3]。冠羽は自在に上げ下げできる[2][3]
ヒナは背中がチョコレート色で前面は白色から薄いクリーム色[3]。
オキアミなどの甲殻類やイカなどを食べると考えられている[1][2][5]。
繁殖期は10 - 2月[5]。海抜75mまでの岩場に集団繁殖地（コロニー）を形成する[2]。
9月上旬になると雄が、2週間後に雌が繁殖地に戻ってくる[2]。求愛行動には頭を上下に動かす、体を震わせるなどがある[2]。巣は浅い窪みを小石で囲って作る[2]。平坦な場所、緩やかな傾斜地、あるいは岩の隙間に作る[2]。
10月上旬から産卵時期に入る[2]。卵は2つ産む。2番目の卵は最初の卵に比べて大きく、この大きさの違いはマカロニペンギン属の中で最も顕著[6]。最初の卵は巣からなくなる[2]。1990年の研究では97％のペアが4日間の抱卵のうちに最初の卵をなくし、うち58％のペアは2番目の卵を産んだ日に最初の卵をなくした[5]。原因について、大きさの違う2つの卵を抱卵することに関連した力学的な難しさによる（1998年の調査）[5]、最初の卵の大きさは2番目の卵の半分しかないため抱くことが物理的に難しい[6]などの説がある。抱卵は約35日間で両親が分担して行う[2]。
ヒナは11月中旬に孵化する[2][5]。ヒナは最初の2-3週間、親鳥に保護される[2][5]。その後、クレイシュが形成される[2][5]。ヒナは1月下旬 から2月上旬 に巣立つ[2][5]。巣立ちは約70 - 75日後にあたる[2][5]。
1978年の調査によるとバウンティ諸島の繁殖期はアンティポデス諸島より2 - 3週間遅いが、2012年の調査によると類似している[5]。
IUCN（国際自然保護連合）の2017年度版レッドリストでは、3世代にわたり急速に個体数が減少している点、繁殖地がアンティポデス諸島とバウンティ諸島に限られている点からEndangered（絶滅危惧種）に分類している[1]。ただし、減少率は緩やかになっていると見られている[1]。2017年度版レッドリストにおける成鳥の個体数は約150,000羽と推定されている[1]。
また、アメリカでは2010年にESA（絶滅の危機に瀕する種の保存に関する法律）により保護の対象になった[7]。
生息地であるアンティポデス諸島とバウンティ諸島への上陸はニュージーランド政府により規制されているため、この種に関する調査が困難な状況にある[3]。また、2つの諸島を含むニュージーランドの亜南極諸島は1998年にユネスコの世界遺産に登録されている[1]。
日本では、2001年まで稚内市立ノシャップ寒流水族館での飼育が知られる。当館によると、自然界での寿命が17年ほどと言われているがこのシュレーターペンギンは28年以上生きていた[4]。
|date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 