Laughing Falcon

Herpetotheres (lat. Herpetotheres) - qızılquşlar fəsiləsinə aid heyvan cinsi.

Növləri

Mənbə

El falcó rialler^[1] (Herpetotheres cachinnans) és un ocell rapinyaire de la família dels falcònids (Falconidae), tradicionalment ubicat dins la subfamília dels poliborins (Polyborinae), juntament amb els caracaràs, modernament s'ha classificat amb els falconins (Falconinae)^[2] al costat dels falcons típics i encara en una subfamília pròpia, els herpetoterins (Herpetotherinae).^[3] És l'única espècie del gènere Herpetotheres, Vieillot, 1817.

Habiten àrees boscoses de la zona Neotropical, des del sud dels estats mexicans de Sonora i Tamaulipas, a través de la Península del Yucatán cap al sud per Amèrica Central i del Sud, fins a Paraguai i el nord de l'Argentina.

És un rapinyaire mitjà que fa 46 - 56 cm de llargària amb una envergadura de 79 a 94 cm. Les femelles són majors que les mascles. El cap és blanc o beix pàl·lid, amb una màscara negra que envolta el cap per darrere. L'esquena i la part superior de les ales són molt fosques, mentre que pit i abdomen són del color blanc o beix del cap.

Té un variat repertori de vocalitzacions, rebent el seu nom vulgar d'una successió de sons "ha-ha-ha-ha" que emet sobretot quan és espantat.^[3]

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hebog chwerthinog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: hebogiaid chwerthinog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Herpetotheres cachinnans; yr enw Saesneg arno yw Laughing falcon. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. cachinnans, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

Teulu

Mae'r hebog chwerthinog yn perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Lachfalken: Darstellung von Andrew Jackson Grayson (1819–1869)

Der Lachfalke (Herpetotheres cachinnans) oder Lachhabicht ist eine Vogelart aus der Familie der Falkenartigen.

Merkmale

Der Lachfalke kann zwischen 46 und 56 Zentimeter groß werden. Die Weibchen sind meist größer als die Männchen und werden 600 bis 800 Gramm schwer, die Männchen erreichen ein Gewicht von 410 bis 680 Gramm.^[1] Sein Gefieder ist weiß bis ockerfarben, die Flügel sind dunkelbraun. Er ist durch seine schwarze Gesichtsmaske, die wie eine Brille aussieht, unverwechselbar. Der Schwanz ist schwarz-weiß gestreift, die Beine haben eine rot-orange Farbe. Auf dem Kopf befindet sich eine gelbliche, hellgrau gestreifte Haube; diese kann aufgestellt werden. Der Schnabel ist dunkelgrau, die Wachshaut ist gelb. Der Lachfalke hat sehr breite Flügel.

Lebensweise

Lachfalken sind Einzelgänger und kommen nur in der Paarungszeit zusammen. Ihre großen Augen deuten darauf hin, dass sie hauptsächlich dämmerungs- bzw. nachtaktiv sind. Sie ernähren sich von Kleinsäugern, Reptilien und Fischen. Hauptnahrung sind Schlangen, auch Giftschlangen können gegriffen werden. Wenn ein Lachfalke eine Schlange erspäht hat, stürzt er sich auf sie und packt sie direkt hinter dem Kopf. Gegen Bisse schützen die hornigen Schuppen an den Beinen und das dichte Bauchgefieder.

Die Paarungszeit der Lachfalken beginnt im Frühling. Das Brutrevier wird gegen andere Lachfalken verteidigt. Die Nester werden in Felsnischen angelegt. Sind geeignete Nistmöglichkeiten nicht vorhanden, werden auch Baumhöhlen oder die verlassenen Nester von Greifvögeln genutzt. Das Weibchen legt ein bis zwei^[2] helle, braungefleckte Eier. Die Eier werden von beiden Geschlechtern ca. 45 Tage lang ausgebrütet. Die Jungvögel sind Nesthocker, oft überlebt nur das erstgeschlüpfte Junge. Nach 55 bis 60 Tagen sind die Jungvögel flügge. In Gefangenschaft können Lachfalken 12 bis 14 Jahre alt werden.

Lachfalken rufen am Morgen und in der Dämmerung „gwa-co“, oft sind auch zwei Tiere zu hören. Diese Rufe haben ihnen in Costa Rica den Namen Guaco eingebracht. Seinen deutschen Namen hat er von den lauten „ha ha ha“-Rufen.

Verbreitung

Lachfalken leben in offenen Wäldern oder in Steppengebieten mit spärlichem Baumbewuchs. Sie kommen in Südamerika von Nordargentinien bis nach Mexiko überall vor. In den Anden Kolumbiens ist er manchmal in Höhen bis zu 2400 Metern anzutreffen.

Unterarten

Es werden folgende Unterarten unterteilt:

• H. c. cachinnans
• H. c. chapmani
• H. c. queribundus

Einzelnachweise

1. ↑ El Halcón Guaicurú (span.)
2. ↑ Steve N. G. Howell und Sophie Webb: A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxford University Press, 1995 ISBN 0-19-854012-4

The laughing falcon (Herpetotheres cachinnans) is a medium-sized bird of prey in subfamily Herpetotherinae of family Falconidae, the falcons and caracaras.^[2] It is found from Mexico south through Central America and in every mainland South American country except Chile and Uruguay.^[3][4]

Taxonomy and systematics

Major taxonomic systems place the laughing falcon in subfamily Herpetotherinae with the forest falcons.^{[5][6][2][7][8]} Earlier it had been placed in subfamily Falconinae with the "true" falcons.^[3] It is the only member of genus Herpetotheres. Though up to six subspecies have been proposed, only two have widespread acceptance: the nominate H. c. cachinnans ((Linnaeus, 1758) and H. c. fulvescens (Chapman, 1915).^[2][9]

The laughing falcon's generic name Herpetotheres refers to its preferred food; it is Latinized Ancient Greek, derived from [h]erpeton (ἑρπετόν, "reptile") + therizein (θερίζειν, "to mow down").^[10] Its English name comes from its loud voice, as does the specific epithet cachinnans, Latin for "laughing aloud" or "laughing immoderately".^[11]

Painting by Andrew Jackson Grayson

Description

The laughing falcon is 45 to 56 cm (18 to 22 in) long^[9] and has a wingspan of 79 to 94 cm (31 to 37 in).^[12] Females are slightly larger than males and significantly heavier. Males of the nominate subspecies weigh 408 to 686 g (0.9 to 1.5 lb) and females 590 to 800 g (1.3 to 1.8 lb). Subspecies H. c. fulvescens is slightly smaller than the nominate.^[13]

The sexes of the laughing falcon have the same plumage. Adults of the nominate subspecies have creamy white underparts that vary somewhat among individuals, seasonally, and with feather wear. They have a broad dusky black face "mask" that continues around the neck as a narrow collar. Their crown has dusky black feather shafts that show as narrow streaks, and the rear of the crown has a small bushy crest. Their wings and back are dusky black. Their tail is also dusky black, with four or five white bands, though some individuals have white spots instead. The uppertail coverts are pale buff to cream. The underside of their wing is pale buff, sometimes with some dusky spotting on the underwing coverts, and the flight feathers have cinnamon rufous bases and darker bars. Their iris is dark brown or hazel, their bill is black with a pale yellow to orange-yellow cere, and their feet are usually dull yellow.^[9][13]

Immature laughing falcons differ little from adults; they have lighter margins to the back feathers, producing a scalloped effect. Some individuals have cinnamon buff or dusky streaks and spots on their underparts.^[9][13]

In flight the laughing falcon shows a rufous patch at the base of the wing's underside and a shape more like an Accipiter hawk than most of its falcon relatives, with short, rounded wings and a long tail.^[13]

Subspecies H. c. fulvescens has the same plumage pattern as the nominate but is darker and richer colored overall; its underside is more cinnamon buff than creamy white.^[9][13]

Distribution and habitat

The nominate subspecies of the laughing falcon is by far the more widespread. It is found from southern Sonora and San Luis Potosi south through Central America, "exiting" through northeastern Pamama into northern Colombia. In South America its range continues east through Venezuela, the Guianas, and northern Brazil to the Atlantic Ocean, and to the south, east of the Andes through Ecuador, Peru, Boliva, and Paraguay into northeastern Argentina, and in most of Brazil. Subspecies H. c. fulvescens is found from Panama's Darién Province south through western Colombia and western Ecuador into northwestern Peru as far as the Department of Lambayeque.^[9]

The laughing falcon inhabits a wide variety of semi-open treed landscapes, shunning the interior of dense forest. It is found in primary evergreen and deciduous forest, gallery forest, secondary forest, palm groves, and savanna and other open areas with some trees or forest patches. It is generally a bird of the lowlands, from sea level up. It reaches 1,500 m (4,900 feet) in most of Central America though it occurs locally to 1,850 m (6,100 feet) in Costa Rica. It reaches 2,400 m (7,900 feet) in Colombia but usually is much lower. It occurs mostly below 800 m (2,600 feet) in Ecuador, 1,000 m (3,300 feet) in Peru, and 900 m (3,000 feet) in Bolivia.^[9][13]

Behavior

General

The laughing falcon's flight is slow, with quick, shallow wingbeats interspersed with glides; the bird rarely if ever soars. It flicks its tail up and down when it lands. It frequently perches conspicuously on a branch for hours, sitting upright and observing the ground alertly, sometimes flicking its tail or nodding, or moving around a bit on its perch with slow steps.^[13]

Movement

The laughing falcon is a year-round resident throughout its range.^[9]

Perched in a tree, looking for prey?

Feeding

The laughing falcon mainly feeds on snakes, including venomous ones such as coral snakes, and some large ones as well. In secondary forest and other disturbed habitats, it also feeds on lizards, small rodents, bats, and fish; there are a few records of its feeding on birds and centipedes. It usually hunts from a perch, dropping or pouncing on its prey "with an audible thud". It carries the food to a perch to eat, with small snakes in its bill and large ones in one foot. Small prey is swallowed whole and larger items torn apart.^[13][9]

Breeding

The laughing falcon's breeding season varies geographically. Eggs are laid early in the dry season (February and March) in Guatemala and Costa Rica. Breeding activity has been reported during September (the rainy season) in Venezuela, in January in Argentina, in May in southwestern Colombia, in July in northwestern Peru, and in September in central Brazil. It usually nests in tree cavities as high as 30 m (100 ft) above the ground, but also uses a tree crotch, rock crevices, and abandoned nests of other raptors. It adds little or no material to the site. The clutch is usually one egg but sometimes two. The female alone incubates; the period is about 40 to 45 days and fledging occurs about 55 to 59 days after hatch. Both parents care for the nestlings and fledglings.^[13][9]

Vocalization

The laughing falcon is highly vocal. Its "advertisement call" is a "long rhythmic far-carrying series of loud hollow notes...often after bubbly laugh at outset, series of wah notes that gradually increase in pitch and loudness...into series of wah'-co phrases."^[13] This vocalization has also been described as song and rendered as "a fairly steady wah wah or w-hah w-hah or ha...ha...ha". Nesting pairs duet, with the female's "au-au-auu" call answered by the male's "wah-koh, wah-koh, wah-koh".^[9] "Fully developed duets will often turn into syncopation, which is very important when forming pair bonds."^[9]

These vocalizations give rise to common names such as acauã in Brazilian Portuguese and halcón macagua, guaco, halcón guaco, and guaicurú in various Spanish-speaking countries.^[9]

In culture

The Ch'ol Maya of Chiapas, Mexico, believe that the laughing falcon can kill venomous snakes because the birds are healers that can cure themselves if they are bitten. Tzotzil healers imitate the call of a laughing falcon in order to cure a snake bite.^[14] Some folklore says that the species is capable of predicting rain.^[15]

Status

The IUCN has assessed the laughing falcon as being of Least Concern. It has an extremely large range and an estimated population of at least a half million mature individuals, though the latter is believed to be decreasing. No immediate threats have been identified.^[1] "Populations are larger in disturbed forests than they [are] in primary forest."^[9]

References

Ridfalko, Gŭako en hispanlingvaj landoj kaj Akaŭano en Brazilo, (Herpetotheres cachinnans) estas mezgranda specio de rabobirdo el la familio Falkedoj. Ĝi estas la nura membro de la genro Herpetotheres. Tiu neotropisa specio estas specialista serpentomanĝanto. Ties komuna nomo kaj ties latina scienca nomo aludas al ties distinga voĉo kiu similas al tre laŭta ridego.

Taksonomio

La komuna nomo devenas el ties laŭta voĉo, same kiel la scienca nomo cachinnans, latina por "rideganta" aŭ "senmodere ridegi".^[1] La genra nomo Herpetotheres aludas al ties preferata manĝo; ĝi estas latinigita antikva greka, devene el [h]erpeton (ἑρπετόν, "reptilio") + therizein (θερίζειν, "mortigi").^[2]

Ties rilataro kun aliaj membroj de la Falkedoj estas ankoraŭ neklaraj. Tradicie ĝi estis lokigita en la subfamilion de Poliborenoj kun la karakaroj kaj la mikrasturoj, sed la listokomitato de la usona American Ornithologists' Union nune lokigas ĝin en la sama subfamilio kiel la veraj falkoj, dum la sudamerika listokomitato situigas ĝin kun la mikrasturoj sed ne kun la karakaroj,^[3] kaj ĝi estis ankaŭ konsiderata kiel propra subfamilio.^[4]

Aspekto

Pentraĵo de Andrew Jackson Grayson

La Ridfalko estas 46 al 56 cm longa^[5] kaj havas enverguron de 79 al 94 cm.^[6] Kiel kutime inter rabobirdoj, la inoj estas pli grandaj, kaj pezas 600 al 800 g kompare kun la masklaj 410 al 680 g.^[5]

Plenkreskuloj havas helajn sablokolorajn kapon kaj kolon, variaj inter pli bruneca kaj preskaŭ blanka nuanco laŭ la plumovesto kaj individua variado. La larĝa nigra masko etendas survange kaj tra la kolo kiel mallarĝa malantaŭa kolumo, borde je blanka. Krone la plumotigoj estas malhelaj, iome striece. La supraj flugiloj kaj dorso estas nigrecbrunaj. La kovriloj de supra vosto estas blankece sablokoloraj denove, kaj la unuarangaj estas striece nigrablankaj, fine je blanka. La subaj partoj estas uniforme hele sablokoloraj; povas esti iom da malhela makuleteco en femuroj. La subflugiloj estas pale ruĝecsablokoloraj, foje kun iom de malhela punkteco en subflugilaj kovriloj. La pintoj de unuarangaj flugilplumoj estas striecaj kun helgriza sube, ties bazoj tre ruĝecaj. La iriso estas malhelbruna, la beko estas nigra kun palflava vaksaĵo; ankaŭ la piedoj estas palflavaj.^[4] La piedoj estas mallongaj kaj la fingroj estas kovrataj el malgrandaj aspraj skvamoj kiuj funkcias kiel adapto por elteni la eventualajn mordojn de venenaj serpentoj. Resume la korpo estas diketa kaj la kapo granda, ĝi havas mallongajn kaj rondoformajn flugilojn. La vosto estas longa kaj rondoforma, nigrablanka.

Nematuruloj diferencas malmulte el plenkreskuloj; ili havas pli helajn bordojn ĉe dorsoplumoj, kio produktas punktecan efikon. La helaj partoj de la plumaro estas preskaŭ blankaj, pli palaj ol ĉe plenkreskuloj; la senplumaj partoj estas ankaŭ pli palaj. Idoj estas kovrataj de densa lanugo, simila al tiu de anasoj; ili estas ĝenerale brunec-sablokoloraj, pli malhela supre, kaj jam montras la nigrecajn vizaĝajn markojn de plenkreskuloj.^[4]

Pro sia granda blanka (nematuruloj) aŭ pale sablokolora (plenkreskulo) kapo kun malhelbruna masko el okuloj al nuko, ĝi estas nekonfuzebla.^[4] Dum flugo ĝi montras ruĝecan makulon ĉe ĉiu flugilpinto (formata de la bazaj partoj de unuarangaj) kaj formon pli kiel tiuj de akcipitroj de la genro Accipiter ol tiuj de plej parto de la parencaj falkoj, kun mallongaj, rondoformaj flugiloj kaj longa vosto.

Voĉo

La fama alvoko estas longa serio de separataj, tre homecaj krioj, el kiuj ĉiu ofte akre ascendas laŭtone meze kaj foje descendas ankaŭ subite je la fino, ŝanĝante el "kontenta" al "trista" sono, kaj priskribita kiel ha-ha-ha har-her-her aŭ haŭ harr herrer. Tiu serio povas esti enkondukita de pli rapidaj alvokoj hahahahahaha kio sugestas frenezan ridegon, ĉefe kiam la birdo elflugas. Foje du birdoj alvokas kune el diferencaj tonoj kaj tempoj, produktante rimarkindan efikon off-beat.^[4]

La Ridfalko havas alian alvokon, tipe dum krepusko. Tiu dunota alvoko estas antaŭata de serio de notoj gŭa elsenditaj proksimume ĉiun sekundoduonon. Ili iĝas pli emfazaj kaj post iom da tempo ŝanĝas al sekvenco de propra alvoko gŭa ko, kies unua silabo estas pli altatona ol la dua, sed ne diferencas laŭ emfazo aŭ volumo. La alvoko gŭa ko povas esti ripetata 50 fojojn aŭ pli. Foje la komencaj alvokoj estas oo oo-oo kaŭ-kaŭ-kaŭ, foje descenda gŭaaaaaaa..... Foje oni ne elsendas la dusilaban birdalvokon, kaj anstataŭe simpla gŭa estas ripetata kiel ofte la tuta alvoko.^[4]

La familiareco de tiuj sonoj en amerikaj tropikoj estas konstatita pro komunaj nomoj kiaj acauã (en portugala el kiu akaŭano), halcón macagua, guaco, halcón guaco, kaj guaicurú (en hispana el kiuj gŭako), kaj same guaycurú (el guarania).

Disvastiĝo kaj vivejo

Ĝi troviĝas en marbordaj deklivaroj de Meksiko tra Centra kaj Suda Amerikoj suden al Amazonio en nordorienta Peruo kaj Bolivio, preskaŭ la tuta Brazilo, kaj norda Argentino kaj Paragvajo,^[4] je altitudoj ĝis 1500 m (rare ĝis 2400 m en Kolombio), kvankam ĝi forestas ofte el montaj regionoj.^[7] Ĝi okupas variajn habitatojn, kutime inklude almenaŭ disajn arbojn; ĝi preferas humidajn regionojn al aridaj kaj tendencas eviti densajn arbarojn.^[4] Ĝi estas ĝenerale specio de loĝantaj birdoj en malfermaj arbaroj kaj savano, kvankam en kelkaj areoj ili povas fari sezonajn movojn.

Ripoze surarbe, gvatante predon

Kutimaro

La flugmaniero estas lanta, kun rapidaj flugilafrapoj interdisaj kun glitoj; la birdo rare aŭ tute ne ŝvebas.^[8] Kiam ĝi surteriĝas, ĝi skuas la voston energie kiel motacilo. La Ridfalko ofte rimarkinde ripozas sur ripozejo dum horoj, stare rekta kaj observe la grundon alerte, foje movante sian voston aŭ kapoklinante, aŭ moviĝante sur ripozejo per lantaj atentaj movetoj. Ĝi estas ĝenerale pacema kaj malkiel aliaj falkoj ne predas pli malgrandajn birdojn.^[4]

Manĝo

Ili kaptas ĉefe serpentojn, inklude venenajn kiaj koralserpentojn, kaj ankaŭ lacertojn, kaj, je malpli etendo, malgrandajn rodulojn, vespertojn^[5] kaj centipedojn. La Ridfalko falas sur sian predon elfluge, ofte per aŭdebla surda frapo, kaj poste mordas ĝin ĝuste malantaŭkape, foje forigante la kapon dume. Ĝi portas la manĝon al ripozejo por manĝi ĝin. Ĝi povas porti malgrandajn serpentojn en sia beko kaj englutas ilin unue la voston; la grandan serpenton povas kunporti kapantaŭen per siaj ungoj, kiel Serpentaglo portas fiŝon, kaj poste frapas ĝin per siaj fortaj ungoj por dispecigi ĝin.^[4]

La Ridfalko estas granda aliancano por malgrandaj birdoj, kiuj profitas el la forigo de serpentoj kiuj predas iliajn nestojn, kaj ankaŭ de homoj, ĉar ili forigas ankaŭ venenajn serpentojn. Tiu birdo kutime estas sola aŭ en paroj.

Reproduktado

La Ridfalko reproduktiĝas en rokfendoj, arbokavaĵoj aŭ foje en abandonitaj nestoj de akcipitroj de genro Buteo aŭ de karakaroj; ĝenerale ili ne kolektas multe da nestomaterialo. La ino demetas 1 aŭ 2 ovojn laŭ kelkaj fontoj, sed laŭ aliaj^[9] ĉiam nur unu. La ovoj havas tre malhelbrunajn markojn sur bruneca, helsablokolora aŭ blankeca fono. Ŝajne elnestiĝo okazas 8 semajnojn post eloviĝo, post kiu la ino ankoraŭ zorgas la idon deproksime, dum la masklo alportas manĝon. La reprodukta sezono okazas aprile kaj maje, sed ĝi povas multe varii tra la grandaj teritorioj de tiu specio.^[10]

Ĉefe mamuloj predas la nestojn.

Subspecioj

Oni konas tri subspeciojn de Herpetotheres cachinnans :^[11]

• Herpetotheres cachinnans chapmani – malaltaj teroj el norda Meksiko al Honduro.
• Herpetotheres cachinnans cachinnans - de Nikaragvo al Kolombio, Gujano, Peruo kaj centro de Brazilo.
• Herpetotheres cachinnans queribundus – de orienta Bolivio kaj Brazilo al Paragvajo kaj norda Argentino.

Notoj

Referencoj

• BirdLife International (BLI) (2008). Herpetotheres cachinnans. En: IUCN 2008. IUCN Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj. Elŝutita en 22 December 2008.
• Channing, Keith & Hawk Conservancy Trust (HCT) (1996).
• Cuervo, Andrés M.; Hernández-Jaramillo, Alejandro; Cortés-Herrera, José Oswaldo & Laverde, Oscar (2007): Nuevos registros de aves en la parte alta de la Serranía de las Quinchas, Magdalena medio, Colombia [Novaj birdokonstatoj el altaj teroj de la Montaro de Quinchas, meza valo de Magdalena, Kolombio]. Ornitología Colombiana 5: 94-98 [hispana kun angla resumo]. PDF plena teksto
• Howell, Steven N.G. & Webb, Sophie (1995): A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxford University Press, Oxford & New York. ISBN 0-19-854012-4
• Jiménez, Mariano II & Jiménez, Mariano G. (2003): El Zoológico Electrónico – El Halcón Guaicurú Herpetotheres cachinnans. Versio de 2003-AUG-01. Konsultita 2007-FEB-22.
• Lewis, Charlton T. & Short, Charles (1879): căchinno. en: A Latin Dictionary. Clarendon Press, Oxford. ISBN 0-19-864201-6 HTML plena teksto
• Stiles, F. Gary & Skutch, Alexander Frank (1989): A guide to the birds of Costa Rica. Comistock, Ithaca. ISBN 0-8014-9600-4
• Remsen, J. V., Jr.; Cadena, C. D.; Jaramillo, A.; Nores, M.; Pacheco, J. F.; Robbins, M. B.; Schulenberg, T. S.; Stiles, F. G.; Stotz, D. F.; and Zimmer, K. J. Version (2008-12-22). A classification of the bird species of South America. American Ornithologists' Union. HTML plena teksto
• Woodhouse, S.C. (1910): English-Greek Dictionary – A Vocabulary of the Attic Language. George Routledge & Sons Ltd., Broadway House, Ludgate Hill, E.C. Searchable JPEG plena teksto

Vidu ankaŭ

• Humida Ĉako

El halcón reidor^[2]​ (Herpetotheres cachinnans), también conocido como halcón guaco, halcón risueño, pájaro vaquero, guace, guacaba, valdivia y guaicurú, es una especie de ave falconiforme de la familia Falconidae distribuida desde el norte de México hasta el noroeste de Perú y norte de Argentina. En ciertos países se le conoce como «guaco», en relación al fuerte sonido que emite.

Características

Mide 53 cm de largo y pesa 600 g. Sus principales características son la cabeza y cuello blanco o blancuzco. Posee un dorsal color marrón oscuro, una máscara negra y ancha que le cubre las mejillas y le rodea la cabeza hasta detrás de la nuca. Sus ojos son oscuros, la cera y las patas amarillas. Su cuerpo es grueso y su cabeza grande, tiene alas cortas y redondeadas. La cola es larga y redondeada, de color negro y blanco.

Hábitat y comportamiento

Se puede encontrar en bosques y sabanas. Suele permanecer en las ramas de árboles altos, desde donde ubica a su presa, principalmente culebras, roedores y lagartijas, las cuales recoge de la vegetación. A las culebras o corales las golpea con sus patas, ya que posee mucha fuerza en ellas, les corta la cabeza con su pico y luego se las come.

El nido lo ubica en huecos de árboles, acantilados, o en ocasiones anida sobre nidos abandonados de gavitines o caranchos. La hembra coloca un huevo blanco con manchas marrones. A la hora del nacimiento del pichón, esta nunca lo perderá de vista, quedando en alguna rama cercana en actitud vigilante, mientras el macho sale a cazar para alimentar a su pareja, la cual dará de comer al pichón. Usualmente los nidos son depredados por mamíferos.

El halcón reidor es un gran aliado para las aves más pequeñas, quienes agradecen su gusto por las culebras que depredan sus nidos, y también de los mismos hombres, ya que también se alimenta de serpientes venenosas. Suele andar solitario o en pareja.

Dibujo de una pareja de halcones reidores con una presa.

Etimología

Su nombre científico proviene de las palabras griegas herpeton "reptil" y theres "cazador". Su epíteto latino cachinnans significa "reír fuerte".^[3]​

Creencias populares

En el Ecuador y en Colombia, continúan arraigadas creencias y supersticiones respecto al halcón reidor, conocido popularmente en Ecuador como valdivia o guacaba, en Colombia. Por considerarla fatídica y de “mal agüero”. En el campo mucha gente se atemoriza al escuchar cantar a la valdivia , que en su sonido gutural parece expresar “¡hueco va, hueco va!”, haciendo alusión a la muerte de una persona cercana.^[4]​

En el caso de México desde la época prehispánica se consideraba un augurio su canto; fray Bernardino de Sahagún^[5]​ narra que el ave era llamada huactli (oactli) que podía ser bueno si se escuchaba como una risa que les parecía decir "yeccan, yeccan" (buen momento); pero si era más profundo su canto, creían que alguna desgracia les acontecería, incluso la muerte. Lo cual provocaba que al anochecer de ese día, realizaran ritos para mitigar el efecto negativo. En la actualidad en las comunidades mestizas es llamado «pájaro vaquero».

Subespecies

Halcón reidor.

Se reconocen tres subespecies de Herpetotheres cachinnans :^[6]​

• Herpetotheres cachinnans chapmani - tierras bajas desde el norte de México a Honduras.
• Herpetotheres cachinnans cachinnans - de Nicaragua a Colombia, Guayana, Perú y centro de Brasil.
• Herpetotheres cachinnans queribundus - del este de Bolivia y Brasil a Paraguay y norte de Argentina.

Referencias

Herpetotheres cachinnans Herpetotheres generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Herpetotheres
• Falconidae

Herpetotheres cachinnans

Le Macagua rieur (Herpetotheres cachinnans) est une espèce de rapaces de la famille des Falconidae. C'est un ophiophage.

Description

Les adultes mesurent de 43 à 52 cm de longueur pour une envergure de 75 à 91 cm. Ils pèsent de 400 à 800 grammes^[1].

La tête est blanche avec un large masque noir étendu jusque sur la nuque. Le corps est blanc à chamois clair. Les ailes sont brun foncé. La longue queue est barrée de noir et de chamois.

Le cri d'appel ressemble à un rire d'où son nom spécifique.

Répartition

Cet oiseau vit en Amérique centrale (Costa Rica...) et du Sud.

Habitat

Cette espèce fréquente les savanes et les lisières forestières jusqu'à 1 500 m d'altitude.

Alimentation

Cet oiseau se nourrit surtout de serpents qu'il capture en les saisissant à l'arrière de la tête avec le bec le plus souvent à partir d'un perchoir élevé à découvert.

Voir aussi

Notes et références

Il falco sghignazzante (Herpetotheres cachinnans (Linnaeus, 1758)) è un uccello rapace della famiglia dei Falconidi, diffuso nel Nuovo Mondo. È l'unica specie nota del genere Herpetotheres.^[2]

Descrizione

È un rapace di media taglia, lungo 45–53 cm e con un'apertura alare di 75–91 cm.^[3]

Biologia

Si nutre quasi esclusivamente di serpenti, anche di grossa taglia.^[3]

Distribuzione e habitat

Questa specie ha un ampio areale che si estende dal Messico, attraverso l'America centrale (Belize, Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, Nicaragua, Panama), sino alla parte settentrionale del Sud America (Argentina, Bolivia, Brasile, Colombia, Ecuador, Guyana francese, Guyana, Paraguay, Perù, Suriname, Venezuela).^[1]

Note

De lachvalk (Herpetotheres cachinnans) is een roofvogel uit de familie van de valkachtigen (Falconidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Falco cachinnans in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.^[2] Het monotypische geslacht Herpetotheres is nauw verwant aan de bosvalken, die net als de lachvalk in Latijns-Amerika voorkomen.

Kenmerken

Het verenkleed is licht roomkleurig. Verder heeft de lachvalk donkerbruine vleugels, een zwartgrijs gestreepte staart en een opvallende zwarte band rondom de ogen. De poten zijn kort en bedekt met zeshoekige schubben, die bescherming bieden tegen slangenbeten. Dit is nodig aangezien slangen een belangrijke voedselbron vormen voor de lachvalk. De vogel heeft een lengte van 43 tot 56 cm en een gewicht van 570 gram.

Voedsel

Reptielen vormen het hoofdbestanddeel van het voedselpakket van de lachvalk. Zowel slangen, waaronder ook giftige koraalslangen, als hagedissen worden gedood. Daarnaast vangt de lachvalk zo nu en dan ook knaagdieren en duizendpoten. In sommige gebieden staan ook kleine vleermuizen op het menu van de lachvalk.

Andrew Jackson Grayson

Leefwijze

Deze roofvogel zit graag op een uitstekende plek boven in het regenwoud, vanwaar hij naar een prooi speurt, zonder zelf gezien te worden. Ziet de lachvalk een prooi, bijvoorbeeld een slang, dan laat hij zich er in een duikvlucht op vallen en doodt het met een krachtige beet achter de kop. Vervolgens vliegt de valk met de slang terug naar zijn zitplaats. Kleine exemplaren worden in de bek meegenomen, terwijl de lachvalk grotere exemplaren in de poten meeneemt. Kleine slangen worden direct ingeslikt, waarbij de staart als eerste naar binnen gaat, maar grotere slangen pikt de lachvalk in kleinere stukken voordat hij zijn prooi verslindt. De lachvalk dankt zijn naam aan de kakelende alarmroep. Deze wordt echter weinig gehoord, meestal alleen wanneer de valk gestoord wordt. Een meer algemene roep is een tweetonige roep, waarvan zijn Costa Ricaanse naam guaco is afgeleid. Deze roep wordt vooral na zonsopgang gehoord.

Voortplanting

Lachvalken bouwen vrijwel nooit een nest. Soms worden de eieren gelegd in een verlaten nest van een caracara of buizerd. Vaker echter fungeert een holte in een boom als broedplaats. De lachvalk legt meestal slechts één ei per keer.

Verspreiding en leefgebied

Bosranden en deels open delen van tropische laaglandbossen in Midden- en Zuid-Amerika. Lachvalken zijn algemener in natte gebieden, zoals moerasbossen en regenwouden, dan in droogbossen.

De soort telt 3 ondersoorten:

• H. c. cachinnans: van Nicaragua tot Peru en centraal Brazilië.
• H. c. chapmani: van Mexico tot Honduras.
• H. c. queribundus: van oostelijk Bolivia tot oostelijk Brazilië, Paraguay en noordelijk Argentinië.

Trębacz chichotliwy^[5], trębacz śmieszek^[6] (Herpetotheres cachinnans) – gatunek ptaka z rodziny sokołowatych (Falconidae). Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Herpetotheres. Wyróżniono trzy podgatunki H. cachinnans^[7][3]:

• Herpetotheres cachinnans chapmani – Meksyk do Hondurasu.
• Herpetotheres cachinnans cachinnans – Nikaragua do Peru i środkowej Brazylii.
• Herpetotheres cachinnans queribundus – wschodnia Boliwia do wschodniej Brazylii, Paragwaju i północnej Argentyny.

Wygląd

Długość ciała 46-56 cm. Duża głowa i długi ogon. Ciemna maska i wierzch ciała, kontrastują z kremową głową i kremowym spodem ciała. Na ciemnym ogonie widoczne białe paski.

Tryb życia

Zwykle czatuje na eksponowanych gałęziach, często na wierzchołkach pojedynczych drzew. Lata wolno, prostoliniowo, na przemian lotem aktywnym i ślizgowym. W razie niebezpieczeństwa wydaje chichoczące okrzyki.

Zasięg, środowisko

Od Meksyku do północnej Argentyny. Przeważnie na nizinach, na terenach zadrzewionych i obrzeżach lasów.

Przypisy

Bibliografia

1. Andrew Gosler: Atlas Ptaków Świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

O acauã (Herpetotheres cachinnans)^{[nota 1]} é uma ave pertencente à ordem dos Falconiformes, da família Falconidae. É conhecida pelo seu canto característico e por se alimentar de serpentes.

Desenho de acauãs pelo artista e ornitólogo estadunidense Andrew Jackson Grayson

Características

Os membros do género Herpetotheres são falcões de tamanho médio que têm as asas curtas, arredondadas, e uma cauda fortemente arredondada e longa. Seu corpo é bastante robusto. Os pés são curtos e com os dedos cobertos com escamas pequenas, ásperas, sextavadas — uma adaptação para suportar as mordidas de serpentes venenosas.

As penas da coroa são estreitas, duras e pontudas, dando forma a uma crista que é limitada por um colar. Este gênero tem alguns peculiaridades anatômicas e é colocado também em uma família própria.

No acauã adulto, a cabeça é amarela pálida, variando de marrom a branco dependendo do indivíduo e do desgaste das penas. A máscara facial preta e larga estende-se em torno da parte traseira do pescoço com uma borda branca. As penas da coroa têm eixos escuros produzindo um efeito raiado. A parte superior das asas e da cauda é marrom muito escuro; o uropígio é também amarelo pálido ou branco; a cauda apresenta barras estreitas preto e branco, terminando com pontas brancas. A maioria da parte inferior é amarela pálida, salpicada de marrom escuro nas coxas, incluindo a base das penas primárias. O fim das penas primárias é barrado, com cinza mais pálido. Algumas manchas escuras sob as asas não são incomuns. Os olhos são marrom escuro. A íris é preta; os pés são cor-de-palha.

Em plumagem imatura, a ave é similar ao adulto, não sendo tão pronunciado o limite entre zonas escuras e claras; as penas são marginadas com marrom pálido. As áreas claras da plumagem são brancas, mais claras que nos adultos.

Subespécies

São reconhecidas três subespécies:^[3]

• Herpetotheres cachinnans cachinnans (Linnaeus, 1758) - ocorre desde a Nicarágua até a Colômbia, nas Guianas, no Peru e em grande parte do território brasileiro;
• Herpetotheres cachinnans queribundus (Bangs & T. E. Penard, 1919) - ocorre do leste da Bolívia até o Paraguai e no norte da Argentina;
• Herpetotheres cachinnans chapmani (Bangs & T. E. Penard, 1918) - ocorre das planícies do norte do México até Honduras.

Notas

Referências

Skrattfalk^[2] (Herpetotheres cachinnans) är en fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar.^[3] Den placeras som enda art i släktet Herpetotheres. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.^[1]

Skrattfalk delas in i tre underarter:^[3]

• Herpetotheres cachinnans chapmani – förekommer i lågland i norra Mexiko till Honduras
• Herpetotheres cachinnans cachinnans – förekommer i Nicaragua, Colombia, Guyanaregionen, Peru och centrala Brasilien
• Herpetotheres cachinnans queribundus – förekommer i östra Bolivia och Brasilien till Paraguay och norra Argentina

Galleri

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Herpetotheres cachinnans Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-02-10
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör skrattfalk.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Herpetotheres cachinnans.
  Artförteckning

Cắt cười (danh pháp hai phần: Herpetotheres cachinnans) là một loài chim săn mồi thuộc Họ Cắt (Falconidae).^[1] Loài cắt này chuyên ăn thịt rắn.

Đây là loài cắt có kích thước trung bình, loài cắt cười có chiều dài 46–56 cm và có sải cánh 79–94 cm. Như thường lệ giữa các loài chim săn mồi, con mái có kích thước lớn hơn con trống, con mái có trọng lượng 600-800 g so với con trống 410-680 g.

Phân loài

Các nhà khoa học ghi nhận được 3 phân loài của loài H. cachinnans :^[2]

• H. c. cachinnans
• H. c. chapmani
• H. c. queribundus

Phạm vi phân bố

Nó được tìm thấy từ cả hai sườn núi ven biển của Mexico qua Trung và Nam Mỹ về phía nam tới Amazon Peru và Bolivia, Brazil, và Argentina và Paraguay phía bắc, ở độ cao lên đến 1500 m (ít khi đến 2400 m ở Colombia), mặc dù nó thường không sinh sống tại khu vực miền núi. Loài này có môi trường sống khác nhau, thường bao gồm ít nhất là cây phân tán;. nó ưa thích hơn các khu vực ẩm ướt với những khô cằn và có xu hướng tránh rừng kín. Loài này nhìn chung là không di cư, mặc dù trong một số nó là loài di chuyển theo mùa.

Săn mồi

Chúng chủ yếu bắt các loài rắn, bao gồm cả những loài rắn độc như rắn san hô, thằn lằn, và ít khi bắt hơn, động vật gặm nhấm nhỏ, dơi và rết. Cắt cười đâm bổ vào con mồi của nó lúc đang bay, sau đó mổ vào phía sau đầu con mồi, đôi khi nghiến đứt đầu con mồi trong quá trình vồ bắt. Nó tha thức ăn lên cành cây và ăn. Nó có thể tha những con rắn nhỏ trong mỏ và nuốt con mồi từ đuôi, đối với con rắn lớn loài chim cắt cười này kẹp bằng móng vuốt với đầu con mồi hướng về phía trước, sau đó xé con mồi thành mảnh.

Chú thích

Tham khảo

• Datos e imágenes de Herpetotheres cachinnans en ar.geocities.com/pajarosargentinos1
• Datos e imágenes de Herpetotheres cachinnans en www.pajarosargentinos.com.ar

• 1 Описание
• 2 Ареал
• 3 Культура
• 4 Примечания
• 5 Литература

ワライハヤブサ（笑隼、学名:Herpetotheres cachinnans）は、タカ目ハヤブサ科に分類される鳥。

笑い声に聞こえる甲高い警戒音を出すことが、和名及び英名の由来。

分布[編集]

• 新熱帯区

形態[編集]

全長43-52cm。頭部から下面にかけては白色をしており、目の周囲から後頭部、背中にかけては黒褐色をしている。嘴は黒く、基部と脚は黄色。

生態[編集]

林縁、伐採地、サバンナ、ヤシ農園、農耕地等に生息する。

食性は動物食で、爬虫類、小型哺乳類、昆虫類等を捕食し、中でもヘビを専食する。見晴らしの良い枝にとまって待ち伏せし、獲物を見つけると急降下して捕らえる。

樹木や岩の隙間、他の猛禽類の古巣に営巣する。

参考文献[編集]

• バードライフ・インターナショナル総監修 山岸哲日本語版総監修　『世界鳥類大図鑑』　ネコ・パブリッシング、2009年、184頁。