El corb marí de les Kerguelen (Leucocarbo verrucosus) és un ocell marí de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae), sovint considerat una subespècie de Leucocarbo atriceps. que habita les illes Kerguelen.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran Kerguelen (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain Kerguelen) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax verrucosus; yr enw Saesneg arno yw Kerguelen cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. verrucosus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r mulfran Kerguelen yn perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Mulfran Phalacrocorax carbo Mulfran Dagellog Leucocarbo carunculatus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran Kerguelen (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain Kerguelen) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax verrucosus; yr enw Saesneg arno yw Kerguelen cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. verrucosus, sef enw'r rhywogaeth.
The Kerguelen shag (Leucocarbo verrucosus) is a species of cormorant endemic to the Kerguelen Islands in the southern Indian Ocean, one of the most isolated places on Earth. Many authorities consider it a subspecies of the imperial shag.[2]
This species nests on the coast of Grande Terre (the main island of the archipelago), on offshore islands, and on islands in the Golfe du Morbihan. It forages at sea throughout the archipelago, usually within 6 km (3.7 mi) of shore and especially in bays and inlets, though immatures have been seen rarely as far as 80 km (50 mi).[2] Reports from Heard Island and western Australia may be of ship-assisted birds.[3]
In the austral summer it feeds among kelp, sometimes at the bottom.[2]
The Kerguelen shag is 65 cm (25.5 in) long with a wingspan of 110 cm (43.5 in), making it the smallest blue-eyed shag.[3] The adult's upperparts, tail, and thighs are metallic greenish black; the underbody to the throat is white; and the wing linings are brown. Some individuals have white patches on the back and wings. The head and the back of the neck are deep blue or purple, except that a black cap reaches below the eye to the chin and ear coverts. The face and throat pouch are dark brown, ornamented with yellow-orange tubercles. The bill is horn-colored or brown; the eyes are hazel. The legs and feet vary from dark brown to dark-blotched bright pink. Breeding adults have a little black erectile crest on the forehead, yellow or orange caruncles (large warts) above the base of the bill, and a bright blue ring around the eye. After the breeding season, the plumage fades, the eye-ring becomes lead-blue, and the caruncles become smaller and duller-colored.[2][3]
Juveniles are dark brown with varying amounts of white underneath and brown iris, bill, and feet. They have no caruncles, and their eye-rings are lead-blue. They acquire adult plumage gradually.[2][3]
Unlike many cormorants, this species does not spread its wings when it is perched.[3]
Kerguelen shags presumably eat mostly fish and such invertebrates as echinoderms, crustaceans, and polychaete worms. In summer they mostly forage alone, but from May to October they form linear flocks of several hundred, diving and surfacing sequentially down the line.[2]
This species breeds in colonies, usually of 3 to 30 pairs but occasionally up to 400. Colonies may be near those of southern rockhopper penguins. There is a period of nest-building and displaying in late March and early April—an unusual time for a subantarctic cormorant. Advertising males display by throwing the head back till the nape touches the tail. Nests are cones of seaweed, twigs, and grass held together with mud and guano, up to 1 meter tall and 33 cm across, with a cup averaging 20 cm across and 8 cm deep. Nests that survive may be reused, perhaps not by the same pair. Breeding activity starts as early as September, but laying usually starts at some point from late October to late November and lasts till mid January; the times vary considerably among colonies. The clutch comprises two to four eggs, about 6.2 cm long and 3.9 cm wide. The second egg is laid 2 or 3 days after the first. Both parents incubate for an average of 29 days. Both protect the chicks from predation by skuas, gulls, and sheathbills, which nevertheless take some chicks. Chicks hatch black with a pink throat and develop blackish-brown down with greyish-white tufts. Other aspects of reproductive behavior and success are unknown.[2]
The population was about 6,000 to 7,000 pairs in 1984–1987.[2] Interactions with human beings and introduced mammals do not appear to be damaging the population.[3]
This species has been placed in genera Halieus, Hypoleucos, Notocarbo,[2] and Leucocarbo.[4] Others place it in the genus Phalacrocorax. It has been considered conspecific with some other blue-eyed shags under the name imperial shag.[2][5] Here it is considered a separate species following the Handbook of the Birds of the World[6] and other authorities[2][3][4][7]
It has been suggested that Heard shags may visit the Kerguelens and that Kerguelen shags with white wing or back patches are the result of hybridization.[2][3]
The epithet verrucosus means "full of warts", referring to the facial ornaments.[8]
The Kerguelen shag (Leucocarbo verrucosus) is a species of cormorant endemic to the Kerguelen Islands in the southern Indian Ocean, one of the most isolated places on Earth. Many authorities consider it a subspecies of the imperial shag.
La Kergelena tufkormorano (Phalacrocorax verrucosus) estas specio de kormorano nome membro de la familio de Falakrokorakedoj kiu estas endemia de la Kergelenoj. Multaj fakuloj konsideras ĝin kiel subspecio de la Imperia tufkormorano.[1]
Tiu specio reproduktiĝas ĉe la marbordoj de Grande Terre (nome ĉefa insulo de la arkipelago), sur ĉebordaj insuloj, kaj sur insuloj de la Golfo Morbihan. Ili manĝas ĉemare tra la arkipelago, kutime je 6 km el la bordo kaj ĉefe en golfetoj kaj insuletoj, kvankam nematuruloj estis vidataj tiom for kiom ĝis 80 km.[1] Vidaĵoj el la Herda Insulo kaj el okcidenta Aŭstralio povus esti de birdoj helpitaj de ŝipoj.[2]
Dum la aŭstrala somero ili manĝas algojn, foje ĉe la fundo.[1]
La Kergelena tufkormorano estas 65 cm longa kun envergugro de 110 cm, kio faras ĝin la plej malgranda bluokula tufkormorano.[2] Ĉe plenkreskulo la supraj partoj, vosto, kaj femuroj estas metalece verdecnigraj; la subaj partoj al la gorĝo estas blankaj; kaj la flugilstrioj estas brunaj. Kelkaj individuoj havas blankajn makulojn en la dorso kaj flugiloj. La kapo kaj la malantaŭa kolo estas tre bluaj aŭ purpuraj, escepte pro la nigra krono kiu atingas sub la okulo al la mentono kaj orelareo. La vizaĝo kaj gorĝosako estas malhelbrunaj, orname per flavoranĝaj karunkloj. La beko estas korno-kolora aŭ bruneca; la okuloj estas avelkoloraj. La kruroj kaj piedoj varias el malhelbrunaj al malhelmakulaj brile rozkoloraj. Reproduktaj plenkreskuloj havas malgrandan nigran erekteblan kreston ĉe la frunto, flavaj aŭ oranĝaj karunklojn (grandajn bridojn) ĉe la bekobazo, kaj brilbluan okulringon. Post la reprodukta sezono, la plumaro svagiĝas, la okulringo iĝas plumbo-blueca, kaj la karunkloj iĝas pli malgrandaj kaj senkoloraj.[1][2]
Junuloj estas malhelbrunaj kun variaj kvantoj de blanko sube kaj brunaj irisoj, beko kaj piedoj. Ili ne havas karunklojn, kaj ties okulringoj estas plumbo-bluaj. Ili akiras plenkreskan plumaron laŭgrade.[1][2]
Malkiel multaj kormoranoj, tiu specio ne malfermas siajn flugilojn dum ripozo.[2]
Kergelenaj tufkormoranoj supozeble manĝas ĉefe fiŝojn kaj senvertebruloj kiaj ekinodermoj, krustuloj, kaj poliĥetaj vermoj. Somere ili manĝas ĉefe solaj, sed el majo al oktobro ili formas liniajn arojn de kelkaj centoj, plonĝante kaj surfaciĝante sekvence laŭ la linio.[1]
Tiu specio reproduktiĝas en kolonioj, kutime el 3 al 30 paroj, sed foje de ĝis 400. Kolonioj povas esti proksimaj al tiuj de la Ŝtonsalta pingveno. Estas periodo de nestokonstruado kaj memmontrado fine de marto kaj komence de aprilo — malkutima epoko por ĉeantarktaj kormoranoj. Memmontradaj maskloj ceremonie skuas la kapon reen ĝis la nuko tuŝas la voston. La nestoj estas konusoj el algoj, bastonetoj kaj herbo kunigitaj per koto kaj guano, ĝis 1 metro altaj kaj 33 cm larĝaj, kun taso averaĝe 20 cm larĝa kaj 8 cm profunda. Nestoj kiuj survivas povas esti reuzataj, eble ne fare de la sama paro. La reprodukta sezono startas tiom frue kiom septembre, sed la ino ekovodemetas iam el fina oktobro al fina novembro kaj tio daŭras ĝis meza januaro; la tempoj varias konsiderinde inter kolonioj. La ino demetas 2 al 4 ovojn, kiuj estas ĉirkaŭ 6.2 cm longaj kaj 3.9 cm larĝaj. La dua ovo estas demetata 2 aŭ 3 tagojn post la unua. Ambaŭ gepatroj kovas dum averaĝe 29 tagoj. Ambaŭ protektas la idojn el la predado fare de rabmevoj, mevoj, kaj ĥionidoj, kiuj tamen kaptas kelkajn idojn. Eloviĝintaj idoj estas nigraj kun rozkolora gorĝo kaj tuje disvolvigas nigrecbrunan lanugon kun grizecblankajn tufojn. Aliaj aspektoj de la reproduktaj kutimaro aŭ sukceso estas nekonataj.[1]
La populacio estis ĉirkaŭ 6,000 al 7,000 paroj en 1984–1987.[1] Interagado kun homoj aŭ enmetitaj mamuloj ŝajne ne damaĝas la populacion.[2]
Tiu specio estis lokita en la genroj Halieus, Hypoleucos, Notocarbo,[1] kaj Leucocarbo.[3] Ĝi estas ofte konsiderata samspecifa kun kelkaj aliaj bluokulaj tufkormoranoj laŭ la nomo de Imperia tufkormorano.[1][4] Ĉi tie ĝi estas konsiderata separata specio laŭ la Handbook of the Birds of the World[5] kaj aliaj fakuloj[1][2][3][6]
Oni sugestis, ke la Herdinsula tufkormorano povas viziti la Kergelenojn kaj ke la Kergelenaj tufkormoranoj kun blankaj flugil- aŭ dorso-makuloj estas rezulto de hibridiĝo.[1][2]
La epiteto verrucosus signifas "verukeca", reference al la vizaĝaj ornamomarkoj.[7]
La Kergelena tufkormorano (Phalacrocorax verrucosus) estas specio de kormorano nome membro de la familio de Falakrokorakedoj kiu estas endemia de la Kergelenoj. Multaj fakuloj konsideras ĝin kiel subspecio de la Imperia tufkormorano.
El cormorán de las Kerguelen (Leucocarbo verrucosus) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Phalacrocoracidae.[1][2] Es endémica de las islas Kerguelen.[2][3]
El cormorán de las Kerguelen (Leucocarbo verrucosus) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Phalacrocoracidae. Es endémica de las islas Kerguelen.
Leucocarbo verrucosus Leucocarbo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Leucocarbo verrucosus Leucocarbo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Kergueleninmerimetso (Phalacrocorax verrucosus) on eteläisellä Intian valtamerellä sijaitsevien Kerguelensaarten kotoperäinen merimetso. Se luokitellaan usein etelänmerimetson alalajiksi. Jean Cabanis kuvaili lajin holotyypin Kerguelenista vuonna 1875.[2]
Kergueleninmerimetso (Phalacrocorax verrucosus) on eteläisellä Intian valtamerellä sijaitsevien Kerguelensaarten kotoperäinen merimetso. Se luokitellaan usein etelänmerimetson alalajiksi. Jean Cabanis kuvaili lajin holotyypin Kerguelenista vuonna 1875.
Leucocarbo verrucosus
Le Cormoran des Kerguelen (Leucocarbo verrucosus) est une espèce d'oiseau de la famille des phalacrocoracidés, endémique des Îles Kerguelen.
Il cormorano delle Kerguelen (Leucocarbo verrucosus Cabanis, 1875) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso nelle isole Kerguelen[1].
Il cormorano delle Kerguelen (Leucocarbo verrucosus Cabanis, 1875) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso nelle isole Kerguelen.
De Kerguelenaalscholver (Leucocarbo verrucosus, synoniem: Phalacrocorax verrucosus) is een vogel uit de familie Phalacrocoracidae (Aalscholvers).
De bovenzijde, staart en dijen zijn zwart met een groene schijn. De onderzijde tot aan de keel is wit. Sommige vogels hebben witte vlekken op de rug en vleugels. De kop en de achterkant van de nek zijn diepblauw of –purper. Een zwarte kap zit onder de ogen tot de kin en de veren die de oren bedekken. De snavel is hoornkleurig of bruin. De ogen zijn hazelnootbruin. In het broedseizoen ontwikkelt hij een felle kobaltblauwe oogring en een geeloranje uitwas aan de basis van zijn snavel. De lichaamslengte bedraagt 65 cm, de spanwijdte 110 cm en het gewicht 1,5 tot 2,2 kg.
Het voedsel bestaat uit vis en zee-egels.
De Kerguelenaalscholver broedt in kolonies die meestal 3 tot 30 paren herbergen, maar soms ook tot 400 paren. De kolonies bevinden zich vaak dicht bij de kolonies van rotsspringers. Einde maart of begin april bouwen ze hun nest. De nesten bouwen ze van zeewier, takken en gras die met modder en guano bij elkaar gehouden worden. De nesten zijn tot 1 meter breed en 33 centimeter lang. Nesten van vorig jaar die nog in goede staat zijn, worden herbruikt, maar niet noodzakelijk door de vorige eigenaars. Einde oktober of einde november legt het vrouwtje 2 tot 4 eieren. Beide ouders bebroeden ze gedurende 29 dagen.
Deze soort is endemisch op de Kerguelen, een onherbergzame archipel in de zuidelijke wateren van de Indische Oceaan.
De Kerguelenaalscholver (Leucocarbo verrucosus, synoniem: Phalacrocorax verrucosus) is een vogel uit de familie Phalacrocoracidae (Aalscholvers).
Multimedia w Wikimedia Commons Kormoran kergueleński[11] (Phalacrocorax verrucosus) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje endemicznie Wyspy Kerguelena. Gatunek słabo poznany, nie jest zagrożony wyginięciem.
Takson po raz pierwszy opisany naukowo przez Cabanisa w 1875 roku pod nazwą Halieus (Hypoleucus) verrucosus[2], choć już G. R. Gray w 1848 roku opisał młodego osobnika przypisując go do Phalacrocorax cirrhatus[4]. Czasami umieszczany w rodzaju Notocarbo[7] lub Leucocarbo[8][9]. Tworzy grupę siostrzaną wraz z P. atriceps[12]. Sporadyczne występowanie białych plam na górnej części skrzydeł u ptaków zamieszkujących wschodnią część Wysp Kerguelena sugeruje, że te wyspy odwiedziły P. atriceps nicvalis lub P. atriceps georgianus i doszło do przypadków hybrydyzacji[12][13].
Nazwa rodzajowa pochodzi od łacińskiego słowa phalacrocorax, phalacrocoracis – „kormoran” (od greckiego φαλακροκοραξ phalakrokorax, φαλακροκορακος phalakrokorakos – „kormoran” (φαλακρος phalakros – „łysy” (φαλος phalos – „biały” oraz ακρος akros – „najwyższy”))) oraz κοραξ korax, κορακος korakos – „kruk” (κρωζω krōzō – „krakać”)[14]. Epitet gatunkowy pochodzi od łacińskiego słowa verrucosus – „brodawkowaty” (verruca – „brodawka”)[14].
Kormoran kergueleński występuje endemicznie na Wyspach Kerguelena znajdujących się w południowej części Oceanu Indyjskiego[9][12][15][13][16].
Duży ptak o długości ciała 65 cm, masie ciała 1700-2240 g oraz rozpiętości skrzydeł wynoszącej 110 cm[12]. Brak dymorfizmu płciowego. Upierzenie górnej części głowy, szyi i grzbietu oraz ogon i uda koloru czarnego z zielono-niebieskim połyskiem. Gardło, dolna część szyi i brzuch koloru białego[12]. Na czubku głowy znajduje się grzebień z piór[17]. Na czole występują szafranowo-żółte mięsiste wyrostki[12]. Naga skóra u podstawy żuchwy koloru ciemnobrązowego z drobnymi żółtymi guzkami. Tęczówki ciemnobrązowe, pierścień wokół oczu koloru ciemnoniebieskiego. Dziób ciemnoszary, zwykle jaśniejszy u podstawy. Nogi i stopy koloru żółtego, z brązowym odcieniem na stawach i błony pławnej[12]. Po okresie rozrodczym ubarwienie staje się bledsze, pierścień wokół oczu staje się ołowiano-niebieski a mięsisty wyrostek staje się mniejszy i ciemniejszy[17][18]. U osobników młodocianych górne część ciała, pokrywy skrzydłowe i lotki koloru ciemnobrązowego. Dolne części ciała ze zmienną ilością koloru ciemnobrązowego, na którym znajdują się matowe, białe plamki[12]. Upierzenie dorosłych osobników uzyskują stopniowo[17][18].
Typowy ptak morski. Żeruje w otwartych wodach przybrzeżnych, głównie w zatokach i fiordach, zwykle oddalony od brzegu o 6 km (choć zaobserwowano młodociane osobniki oddalone od brzegu na 80 km)[18]. Latem żeruje wśród krasnorostów morskich. Rozród odbywa się wzdłuż wybrzeży głównej wyspy i zatok oraz na osłoniętych odcinkach wybrzeża lub w obszarach chronionych[12]. Gatunek osiadły. Żywi się prawdopodobnie rybami i jeżowcami[12]. Pokarm głównie zdobywa nurkując do 100 m i pozostając pod wodą do 4 minut[19][20]. W okresie od maja do października żeruje w stadach liczących kilkaset osobników, poza tym okresem głównie samotnie[12]. Co najmniej kilka osobników nauczyło się polować w rzekach i jeziorach występujących na wyspach na ryby sprowadzone tam przez człowieka w latach 1955-1995, głównie są to: pstrąg potokowy (Salmo trutta) i pstrąg źródlany (Salvelinus fontinalis)[21].
Sezon rozrodczy przypada na wrzesień-styczeń (głównie październik-listopad) w zależności od kolonii[12]. Zwykle kolonię tworzy od 3 do 30 par, ale na półwyspach Courbet i Jeanne d'Arc zanotowano kolonie liczące około 400 par[12]. Czasami gniazdują w pobliżu kolonii pingwinów. Gniazdo w kształcie ściętego stożka zbudowane jest z wodorostów i trawy, oblepionych błotem lub odchodami znajduje się na półkach lub w szczelinach skalnych[12]. Jeśli gniazdo nie zostanie zniszczone, może być użyte w następnym sezonie rozrodczym[18]. Samica składa 2-4 jaja o wymiarach 6,8-3,9 cm[18]. Inkubacja trwa prawdopodobnie 29-30 dni[12]. Pisklęta wykluwają się nieopierzone. Brak innych informacji[12].
U kormorana kergueleńskiego zarejestrowano występowanie nicieni z gatunku Contracaecum rudolphii i Ingliseria cirrohamata oraz rodzaju Contracaecum[22]. Stwierdzono również występowanie tasiemca z rodzaju Tetrabothrius[22]. U blisko spokrewnionego gatunku P. atriceps stwierdzono wszoły: Piagetiella caputincisa i Pectinopygus turbinatus[23].
Całość globalnej populacji wydaje się niezagrożona[12][15]. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski)[10]. W 1980 całość populacji wynosiła 6000-7000 par, zaś szacunki z 2001 roku mówią o 12000 par[24], co wskazuje na stabilność populacji tego gatunku. Nie wiadomo, jak wpływa na liczebność tych ptaków sprowadzenie ssaków przez człowieka[12]. Jajom i pisklętom zagrażają wydrzyki, mewy i pochwodzioby.
Kormoran kergueleński (Phalacrocorax verrucosus) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje endemicznie Wyspy Kerguelena. Gatunek słabo poznany, nie jest zagrożony wyginięciem.
Kerguelenskarv[2] (Phalacrocorax verrucosus) är en fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar.[3]
Fågeln förekommer enbart i ögruppen Kerguelen i södra Indiska oceanen.[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Tongivande International Ornithological Congress placerar arten och dess närmaste släktingar i det egna släktet Leucocarbo,[4] och numera gör även Birdlife International detta efter genetiska studier.[1][5] Arten behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Skarvarnas taxonomi har varit omdiskuterad. Traditionellt har de placerats gruppen i ordningen pelikanfåglar (Pelecaniformes) men de har även placerats i ordningen storkfåglar (Ciconiiformes). Molekulära och morfologiska studier har dock visat att ordningen pelikanfåglar är parafyletisk.[6] Därför har skarvarna flyttats till den nya ordningen sulfåglar (Suliformes) tillsammans med fregattfåglar, sulor och ormhalsfåglar.[3]
Artens population har inte uppskattats och dess populationstrend är okänd. Internationella naturvårdsunionen IUCN anser dock inte att den är hotad och placerar den därför i kategorin livskraftig.[1]
Wikispecies har information om Phalacrocorax verrucosus.
Wikimedia Commons har media som rör kerguelenskarv.
Wikimedia Commons'ta Leucocarbo verrucosus ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Leucocarbo verrucosus ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Leucocarbo verrucosus karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Kerguelen Adaları'na endemiktir.[1]
Boyu 65 cm. civarında, kanat açıklığı ise 110 cm. civarındadır.[2] Erişkinlerin üst kısmı, kuyruğu ve kalçaları metalik yeşilimsi siyah renklidir. alt kısmı boğazına kadar beyaz renklidir ve kanat kenarları kahverengidir. Bazı bireylerde sırtta ve kanatlarda beyaz lekeler bulunur. Kafa ve boynun arka kısmı koyu mavi ya da mor renklidir. Tepesi göz ve çene seviyesine kadar siyah renklidir. Yüz ve boğaz derisi koyu kahverengidir ve sarı-turuncu yumrular bulunur. Gaga boynuz renginde ya da kahverengidir. Gözel fındık rengindedir. Ayaklar ve bacaklar koyu kahverengi ile koyu lekeli parlak pembe arasında değişir. Üreme döneminde erişkinlerin alnında küçük siyah tepelik ve gaganın tabanında da sarı ya da turuncu ibik bulunur ve gözlerinin çevresindeki halka mavidir. Üreme döneminden sonra tüyler soluklaşır, göz çevresindeki halka kurşun mavisine döner ve ibikler küçülerek matlaşır.[1][2]
Genç kuşlar alt kısımlarında farklı oranlarda beyaz olmak üzere genelde koyu kahverengindedir. İris, gaga ve ayakları koyu kahverengidir. İbikleri yoktur ve göz çevrelerindeki halka kurşun mavisidir. Erişikn tüylerine aşama aşama kavuşurlar.[1][2]
Diğer karabatakların aksine tünediğinde kanatlarını açarak duruş sergilemez.[2]
Leucocarbo verrucosus karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Kerguelen Adaları'na endemiktir.
Phalacrocorax verrucosus là một loài chim trong họ Cốc[1]. Nhiều tác gia xem nó là phân loài của cốc hoàng đế[2].
Loài này sinh sống trên bờ biển Grande Terre (hòn đảo chính của quần đảo), hải đảo, và trên các đảo du Golfe Morbihan. Nó săn mồi ở vùng biển khắp quần đảo, thường là trong vòng 6 km (3,7 dặm) dọc theo bờ biển và đặc biệt là trong vịnh và lạch nhỏ, mặc dù các con chim chưa trưởng thành hiếm khi được nhìn thấy như xa đến 80 km (50 dặm) [1]. Báo cáo từ Đảo Heard và phương Tây Úc có thể là những con chim đi theo tàu. Trong mùa hè phương nam, chúng ăn tảo bẹ, đôi khi ở tầng đáy.
Loài cốc này dài 65 cm với sải cánh dài 110 cm, làm cho nó là loài cốc mắt lục nhỏ nhất. Phía trên, đuôi và đùi của chim trưởng thành có màu đên hơi xanh lá cây kim loại. Phía dưới đến cổ họng là màu trắng và lót cánh có màu nâu. Một số cá thể có những mảng trắng trên lưng và đôi cánh. Đầu và lưng của cổ sâu màu xanh hoặc tím, ngoại trừ là chóp đen kéo từ dưới mắt đến cằm và lông tai. Túi mặt và cổ họng màu nâu sẫm, điểm các nốt màu vàng cam. Mỏ màu sừng hoặc màu nâu, mắt nâu lục nhạt. Chân và bàn chân có màu khác nhau từ màu nâu sẫm đến màu hồng sáng tối.
Phalacrocorax verrucosus là một loài chim trong họ Cốc. Nhiều tác gia xem nó là phân loài của cốc hoàng đế.
