Acacia farnesiana, comúnmente conocida como espinillo blancu, ente otros munchos nomes, ye una especie arbórea del xéneru Acacia dientro de la familia Fabaceae, subfamilia Mimosoideae.
Forma. Parrotal espinosu o árbol pequeñu, perennifolio o subcaducifolio, de 1 a 2 m d'altor la forma arbustiva y de 3 a 10 m la forma arbórea, con un diámetru al altor del pechu d'hasta 40 cm.
Copa / Fueyes. Copa arrondada. Fueyes bipinnaes, alternes, con estípules espinoses rectes de 1-2cm de llargu, non engrosaes basalmente, d'un tamañu total de 2-8cm, incluyendo'l pecíolu, con 2-8 pares de pinnas primaries opuestes y 10-25 pares de foliolus secundarios de 2-7 por 0,75-1mm.
Tueru / Cañes. Tueru curtiu y delgáu, bien definíu, abondosamente ramificáu dende la base. Cañes ascendentes y dacuando horizontales, zigzagueantes con ángulu a nivel de les axiles foliares, provistes d'escayos de 6 a 25mm de llargor. Corteza. Esterna, llisa cuando moza y fisurada cuando vieya, gris plomiza a gris parda escura, con abondoses lenticelas. Interna, crema amarellentada, fibrosa, con marcáu golor y sabor a ayu. Grosez total: 5-6mm.
Flor(ye). Flores en glomérulos de color mariellu, aniciaes nes axiles de les estípules espinoses, solitaries o en grupos de 2 a 3. Bien arumaes, de 5mm de llargu; mota verde, campanuláu, papiraceu de 1,5-1,75mm de llargu; corola amarellentada o verdosa, de 2,5-3mm de llargu.
Frutu(s). Llegumes moricu acolorataes, dures, subcilíndricas, solitaries o arrexuntaes, de 2-10cm de llargu, terminaes nuna punta aguda, cáscares coriacees, fuertes y llises o oblicuamente estriaes, indehiscentes/tardíamente dehiscentes. Permanecen nel árbol dempués de maurecer.[5]
Grana(s). Granes reniformes, de 7-8 por 5-6mm ,llises, de color castañu, con [[ pleurograma abiertu y dispuestes en dos fileres (una en cada vaina), ensin tabiques inter-granes y somorguiaes nuna magaya esponxosa ablancazada. Funículo filiforme y daqué retorcigañáu; filo apical a subapical.Testa impermeable a l'agua.[6][7]
La especie ye orixinaria d'América tropical, dende'l sur d'Estaos Xuníos (Florida, Luisiana, Texas y California) hasta Brasil y Colombia y Perú,[8] y foi llevada a Europa nos años 1600 dende Santu Domingu polos Xesuites. S'espublizó y naturalizó en munches zones tropical y caliente del globu, pero nun ta claru si dicha espardimientu débese primordialmente pola mor natural o antropogénica.[9]
La planta foi apocayá llevada a munchos nuevos allugamientos por mano del home, y ye seria maleza en Fixi.
Ye planta poca esixente en cuanto al suelu, pero espolleta bien nos secos, salinos ya inclusive sódicos. Gústa-y les zones soleyeres y aguanta bien el secañu.
Adesivu [exudáu (látex)]. La goma qu'esquita del tueru úsase como sustitutu de la goma arábiga y utilízase como mucílagu. El zusmiu de les vaines inmadures utilizar pa pegar porzolana rota.
Aromatizante [flor]. L'aceite esencial llograr de les flores por maceración en mantega de cacáu o n'aceite de cocu. Tien golor a violetes y úsase p'arumar pomaes, polvos, roperos, ropa. Pol so aceite cultívase estensamente en Francia, India, etcétera. La so principal utilidá anicia nel usu del aceite o esencia na industria de la perfumería.
Colorantes [flor, frutu]. Les flores y frutos contienen pigmentos que s'usen pa tiñir teles de seda y papel tapiz. La vaina pulverizada y fervida produz un líquidu negro que puede ser utilizáu como tinta.
Combustible [madera]. Lleña y carbón. Tien combustión lenta y altu conteníu calóricu.
Condimento / Especias [fueya]. Les fueyes úsense como condimento.
Curtiente [corteza, frutu (vaina)]. Corteza y vaines riques en tanín que s'usa en curtidurías pa curtir y tiñir cueros y redes. Les vaines del frutu contienen 12 a 18 % de taninos.
Forraxero [fueya, frutu (vaina), renuevu, flor]. Les fueyes, vaines, flores y renuevos empléguense como forraxe pa ganáu vacuno y caprino, especialmente mientres l'iviernu. La xamasca y la corteza tienen un golor desagradable y dizse que pasa un mal sabor a la lleche. Por cuenta del so altor ye necesariu faer cortes de caña (fradadures) pal so máximu aprovechamientu. Tola planta ye hospedera d'insecto “LACA”.
Insecticida / Tóxica [raigañu, grana, fueya]. Los raigaños tienen golor fuerte y úsense como antídotu de venenos. El polvu de les granes untar nos cascos de los caballos pa lliberar de parásitos. L'estractu de fueya usar pa proteición contra rucar del frijol.[ensin referencies]
Melecinal [flor, raigañu, tarmu, corteza]. El cocimientu de les flores úsase como remediu en casos de dispepsia. De les flores fai un untaza que s'usa como remediu pal dolor de cabeza. Col frutu verde, que ye bien astringente, prepárase un fervinchu pa les inflamaciones de la piel y de les membranes mucoses (fueos, hemorraxes) y p'aselar trestornos del sistema nerviosu. Raigañu (cocimientu): disentería, tuberculosis y dolor d'abdome. Tarmu: estáu bilioso, evacuaciones marielles, ictericia, dolor de mueles. Les fueyes secu y pulverizar, aplíquense como vendaje nes feríes. Planta: astringente en medicina casera, fiebre tifoideo, hemorraxes, problemes menstruales, artritis y dolores reumáticos, tónicu dixestivu, foria, irritación de mucoses, conxuntivitis y malaria.
Otros usos: La esencia estrayida de les flores da un arume conocíu n'Europa como cassie (huisache en Méxicu).En delles partes d'África usar pa sostener les tiendes, fabricar araos y trabayos de marquetería. Los bereberes del Atles mediu ponen cañes verdes apinaes de fueyes nos cuartos p'alloñar a los malos espíritos. N'Oriente Mediu asítiense un cachu de madera d'acacia nes plegues de los turbantes p'alloñar males influyencies.N'Angola usar na preparación de tintes negros pa los texíos.[10]
Acacia farnesiana describióse por Carlos Linneo como Mimosa farnesiana (basiónimo) en Species Plantarum. Editio quarta 4(2): 1083–1084, y publicada por Carl Ludwig Willdenow en 1806 (Linnaei species plantarum).[11]
Acacia: nome xenéricu deriváu del griegu ακακία (akakia), que foi dau pol botánicu Griegu Pedanius Dioscorides (A.C. 90-40) pal árbol melecinal A. nilotica nel so llibru De Materia Medica.[12] El nome deriva de la pallabra griega, ακις (akis, escayos).[13]
farnesiana: epítetu del Llatín dedicáu a Odoardo Farnese (1573-1626) de la familia noble italiana Farnese que, dempués de 1550 y sol patrociniu del cardenal Alessandro Farnese, caltuvo dalgunos de los primeros xardinos privaos botánicos d'Europa en Roma, mientres los sieglos XVI y XVII. Tobia Aldini, conservador de dichos xardinos, publicó un llibru en 1625 incluyendo a Acacia farnesiana que se recoyó de Santu Domingu por misioneros de la Compañía de Xesús, a la cual la familia Farnese taba bien amestada.
Aromo, carambuco, acacia de les Indies, acacia farnesiana, aromito, bayahonda, cambrón, carambomba, carambuco, cascalote, cují, cuji cimarrón, churqui negru, espín blancu, espinillo, flor d'arume, flor de neñu, huisache, huizache, subín, subinché, tataré, uña de cabra, vinorama, zubín, zubinché.
N'España: acacia d'Indies, arume, aromo, aromo común, carambuco, falopos, mimosa.[15]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Acacia farnesiana, comúnmente conocida como espinillo blancu, ente otros munchos nomes, ye una especie arbórea del xéneru Acacia dientro de la familia Fabaceae, subfamilia Mimosoideae.
Nota: Apocayá'l polifilético xéneru Acacia foi desmembráu en 5 xéneros monofiléticos coles especies del subxéneru Acacia movíes al nuevu xéneru Vachellia, y Acacia farnesiana quedando como la especie tipu de dichu xéneru como Vachellia farnesiana (L.) Wight & Arn..Die Süße Akazie (Vachellia farnesiana), auch Cassia, Antillenakazie oder Schwammbaum genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Vachellia in der Unterfamilie der Mimosengewächse (Mimosoideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae). Sie stammt vermutlich aus der Neotropis, ist aber heute in allen tropischen Regionen der Welt mit trockenem Klima zu finden.
Die Süße Akazie wächst als Strauch oder gelegentlich als kleiner Baum und erreicht Wuchshöhen von 2 bis 3 Meter. Ihr Holz ist hart, feinporig und bräunlich-rot bis gelb. Sie sind stark verzweigt. Die Rinde der Zweige ist unbehaart oder nahezu unbehaart. Die Nebenblätter sind zu 1 bis 5 cm langen Dornen umgebildet, die durch ihre weiße Färbung recht auffällig sind. Auf dem kurzen Blattstiel ist eine kleine Drüse. Die kleinen Laubblätter sind doppeltgefiedert. Die zwei bis sechs Paare Fiedern erster Ordnung bestehen jeweils aus 10 bis 25 Paar Fiederblättchen zweiter Ordnung. Die Fiederblättchen sind bei einer Länge von 3 bis 5 mm linealisch oder linealisch-länglich mit stumpfem oberen Ende. Sie sind fein behaart oder unbehaart, die Hauptrippe liegt nahezu mittig.
In den Blattachseln stehen zu mehreren bündelig zusammen, auf schlanken, behaarten und 2 bis 4 cm langen Blütenstandsschäften die dichten, köpfchenförmigen Blütenstände. Die zwittrigen, duftenden Blüten messen etwa 1 cm im Durchmesser und sind gelb mit doppelter Blütenhülle. Die Kelchblätter sind glockig verwachsen und 1,5 bis 1,8 Millimeter lang. Die Krone ist etwa 2,5 Millimeter lang.
Die zweikammerige, dunkel rostbraune, unbehaarte Hülsenfrucht erscheint angeschwollen und kann gerade oder gebogen sein. Ihre Länge beträgt zwischen 4 und 7 cm, die Breite beträgt 1 cm und mehr. Sie ist mit einem süßen „Fruchtfleisch“ gefüllt. Die vielen Samen stehen in zwei Reihen in der Frucht.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 26 oder 52.[1]
Die Süße Akazie ist im tropischen Amerika beheimatet und wächst dort in den südlichen Vereinigten Staaten, Mexiko, Guatemala, Belize bis nach San Salvador und Panama, sowie auf den Westindischen Inseln und auch in Südamerika. In vielen Teilen der Alten Welt ist sie ein Neophyt.
Die Erstveröffentlichung erfolgte 1753 unter dem Namen (Basonym) Mimosa farnesiana durch Carl von Linné in Species Plantarum 1, S. 521. Die Neukombination zu Vachellia farnesiana (L.) Wight & Arn. wurde 1834 durch Robert Wight und George Arnott Walker Arnott wurde in Prodromus Florae Peninsulae Indiae Orientalis, 1, S. 272 veröffentlicht. Weitere Synonyme für Vachellia farnesiana (L.) Wight & Arn. sind: Acacia farnesiana (L.) Willd., Acacia minuta (M.E.Jones) R.M.Beauch., Acacia pinetorum F.J.Herm., Acacia smallii Isely, Pithecellobium minutum M.E.Jones, Vachellia densiflora Alexander ex Small, Vachellia peninsularis Small.
Die tanninhaltigen Früchte und die Rinde werden oftmals als Färbemittel eingesetzt; die Früchte werden oftmals auch zur Herstellung von Tinte verwendet. Aus dem Milchsaft lässt sich ein Klebstoff herstellen. Vor allem in Frankreich werden die Bäume kultiviert, um aus den Blüten einen Grundstoff zur Parfumproduktion herzustellen, der als Cassia bekannt ist.
Die Süße Akazie (Vachellia farnesiana), auch Cassia, Antillenakazie oder Schwammbaum genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Vachellia in der Unterfamilie der Mimosengewächse (Mimosoideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae). Sie stammt vermutlich aus der Neotropis, ist aber heute in allen tropischen Regionen der Welt mit trockenem Klima zu finden.
Lo Cacièr (Acacia farnesiana o Vachellia farnesiana e anteriorament mimosa farnesiana), est une espècia d'arbust. Aparten a la famiha dels Mimosaceae segon la classificacion classica, o a aquela de las Fabaceae, sosfamilha de las Mimosoideae, segon la classificacion filogenetica.
Es un acacia d'inflorescéncia globulosa et fortament perfumada pro espandit dins las regions tropicalas.
Es un arbust[1] qu'atenh una nautor de 8 a 10 m environ. Las brancas penjantas son armadas de longas espinas estipularas, drechas e blancas, de 1,5 a 5 cm.
Las fuèlhas son compausadas e bipennadas, de 2-8 parelhs de pennas. Cada penna pòrta 10-25 parelhs de foliòls e cada foliòl pòt venit long fins a 5 (-7) mm environ per 1,5 mm de larg. Lo petiòl de 4-10 cm pòrta una pichona glandula.
Fa una florason en glomeruls (12 mm de diamètre) de flors jaunas, fòrça perfumadas.
Los fruchs son de tecas cilindricas, brunas fins a negrencas d'environ 7 cm de long. Las granas, brunas, mesuran fins a 7 mm de long[2].
Aquela espècia eq originària d'America tropicala, et espandida per l'òme dins d'autres zonas caudas del mond, coma dins fòrça païses d'Africa, e en Austràlia.
Es comuna dins les Antilhas francesas.
Pauc exigent al subjècte de la natura del sol, aquel arbust ama mai las situacions solelhadas e ezsistís a la secada.
S'extrai de flors una òli utilizada en perfumeriá. En Austràlia, lo fulham es utilizat per noirir lo bestal. Mas son usatge mai comun es ornemental.
titre mancant Lo Cacièr (Acacia farnesiana o Vachellia farnesiana e anteriorament mimosa farnesiana), est une espècia d'arbust. Aparten a la famiha dels Mimosaceae segon la classificacion classica, o a aquela de las Fabaceae, sosfamilha de las Mimosoideae, segon la classificacion filogenetica.
Es un acacia d'inflorescéncia globulosa et fortament perfumada pro espandit dins las regions tropicalas.
Ponpon jòn se yon plant. Li nan fanmi plant kategori: Mimosaceæ . Non syantifik li se Acacia farnesiana (L.) Willd.
Istwa
Ponpon jòn se yon plant. Li nan fanmi plant kategori: Mimosaceæ . Non syantifik li se Acacia farnesiana (L.) Willd.
ਅੰਬਰ ਰੁੱਖ (Vachellia farnesiana), ਅਕੇਸ਼ਿਆ ਫਾਰਨੇਸੀਅਨਾ , ਅਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਮੋਸਾ ਫਾਰਨੇਸੀਅਨਾ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਿੱਠੀ ਕਿੱਕਰ,[1] huisache[2] ਜਾਂ ਸੂਈ ਝਾੜੀ, ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਾਮ ਇਸ ਲਈ ਪਿਆ, ਕਿਉਕਿ ਇਸ ਦੀਆਂ ਟਾਹਣੀਆਂ ਕੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਭ੍ਰੇਰੇਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਦੀ ਮੂਲ-ਭੂਮੀ ਦੀ ਸੀਮਾ ਹੈ ਸ਼ੱਕੀ ਹੈ। ਜਦ ਕਿ ਮੂਲ ਬਿੰਦੂ ਮੈਕਸੀਕੋ ਅਤੇ ਮੱਧ ਅਮਰੀਕਾ ਹੈ ਇਸ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਦੀ ਵੰਡ ਸਰਬ-ਤਪਤਖੰਡੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰੀ ਆਸਟਰੇਲੀਆ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਹ ਗੱਲ ਅਸਪਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਕੀ, ਬਾਹਰ-ਅਮਰੀਕੀ ਵੰਡ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੁਦਰਤੀ ਹੈ ਜਾਂ ਐਨਥਰੋਪੋਜੈਨਿਕ।[3] ਇਸ ਦੀ ਰੇਂਜ ਦਾ ਕੁਝ ਹਿੱਸਾ ਪਤਝੜੀ ਹੈ,[4] ਪਰ ਬਹੁਤੇ ਥਾਈਂ ਸਦਾਬਹਾਰ।[5] ਇਹ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਅਠ ਮੀਟਰ (26 ਫੁੱਟ)[6] ਤੱਕ ਵਧਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਉਮਰ 25-50 ਸਾਲ ਹੈ।[7]
ਅੰਬਰ ਰੁੱਖ (Vachellia farnesiana), ਅਕੇਸ਼ਿਆ ਫਾਰਨੇਸੀਅਨਾ , ਅਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਮੋਸਾ ਫਾਰਨੇਸੀਅਨਾ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਿੱਠੀ ਕਿੱਕਰ, huisache ਜਾਂ ਸੂਈ ਝਾੜੀ, ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਾਮ ਇਸ ਲਈ ਪਿਆ, ਕਿਉਕਿ ਇਸ ਦੀਆਂ ਟਾਹਣੀਆਂ ਕੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਭ੍ਰੇਰੇਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਦੀ ਮੂਲ-ਭੂਮੀ ਦੀ ਸੀਮਾ ਹੈ ਸ਼ੱਕੀ ਹੈ। ਜਦ ਕਿ ਮੂਲ ਬਿੰਦੂ ਮੈਕਸੀਕੋ ਅਤੇ ਮੱਧ ਅਮਰੀਕਾ ਹੈ ਇਸ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਦੀ ਵੰਡ ਸਰਬ-ਤਪਤਖੰਡੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰੀ ਆਸਟਰੇਲੀਆ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਹ ਗੱਲ ਅਸਪਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਕੀ, ਬਾਹਰ-ਅਮਰੀਕੀ ਵੰਡ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੁਦਰਤੀ ਹੈ ਜਾਂ ਐਨਥਰੋਪੋਜੈਨਿਕ। ਇਸ ਦੀ ਰੇਂਜ ਦਾ ਕੁਝ ਹਿੱਸਾ ਪਤਝੜੀ ਹੈ, ਪਰ ਬਹੁਤੇ ਥਾਈਂ ਸਦਾਬਹਾਰ। ਇਹ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਅਠ ਮੀਟਰ (26 ਫੁੱਟ) ਤੱਕ ਵਧਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਉਮਰ 25-50 ਸਾਲ ਹੈ।
నాగతుమ్మను మురికితుమ్మ, కంపుతుమ్మ అని కూడా అంటారు. దీని శాస్త్రీయ నామం Acacia farnesiana.
నాగతుమ్మను మురికితుమ్మ, కంపుతుమ్మ అని కూడా అంటారు. దీని శాస్త్రీయ నామం Acacia farnesiana.
ಸುಗಂಧಯುಕ್ತ ಹೂಗಳಿಗಾಗಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿರುವ ಒಂದು ಜಾತಿಯ ಪೊದೆ ಸಸ್ಯ ಅಥವಾ ಮರ (ಕ್ಯಾಸಿ ಫ್ಲವರ್). ಲೆಗ್ಯುಮಿನೋಸೀ ಕುಟುಂಬದ ಮೈಮೋಸೀ ಉಪಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಇದರ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ನಾಮ ಅಕೇಸಿಯ ಫಾರ್ನೇಸಿಯಾನ.[೧]
ಮೂಲತಃ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೆರಿಕದ ನಿವಾಸಿಯಾದ ಇದು ಈಗ ಭಾರತ, ಸಿಂಹಳ ಮತ್ತು ಬರ್ಮ ದೇಶಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ನದಿದಂಡೆಯ ಮರಳಿನಲ್ಲಿ, ಪಂಜಾಬಿನ ಒಣಹವೆಯ ಮೈದಾನ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೆಡೆ ಇದನ್ನು ಉದ್ಯಾನಗಳಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬೆಳೆಸುವುದೂ ಉಂಟು.
ಸುಮಾರು ಹದಿನೈದು ಅಡಿಗಳಷ್ಟು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುವ ಮುಳ್ಳು ಮರ ಇದು. ಎಲೆಗಳು ಸಂಯುಕ್ತ ಮಾದರಿಯವು. ಒಂದೊಂದರಲ್ಲೂ ಒಂದು ಪತ್ರಕಾಂಡವೂ (ರೇಕಿಸ್) ಅದರ ಎರಡೂ ಕಡೆ ಮೂರರಿಂದ ಎಂಟು ಜೊತೆ ಉಪವರ್ಣಗಳೂ ಈ ಉಪವರ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದರಲ್ಲೂ ಹತ್ತರಿಂದ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ಜೊತೆ ಕಿರುಎಲೆಗಳೂ ಇವೆ. ಬುಡದಲ್ಲಿ ಮುಳ್ಳುಗಳಾಗಿ ಮಾರ್ಪಾಡಾದ ವೃಂತಪರ್ಣಗಳಿವೆ (ಸ್ಟಿಪ್ಯೂಲುಗಳು). ಹೂಗಳು ಚಂಡುಮಂಜರಿ ಮಾದರಿಯ ಹೂಗೊಂಚಲುಗಳಲ್ಲಿ ಸಮಾವೇಶಗೊಂಡಿವೆ. ಹೂಗೊಂಚಲುಗಳು ಎಲೆಗಳ ಕಕ್ಷಗಳಲ್ಲಿ (ಆಕ್ಸಿಲ್) ಒಂಟೊಂಟಿಯಾಗಿ ಮೂಡುತ್ತವೆ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಎರಡು ಅಥವಾ ಮೂರು ಹೂಗೊಂಚಲುಗಳು ಒಂದೇ ಕಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುವುದೂ ಉಂಟು. ಹೂಗಳು ಬಹಳ ಸುವಾಸನೆಯುಳ್ಳವಾಗಿವೆ; ಇವುಗಳ ಬಣ್ಣ ಹಳದಿ. ಮರಕ್ಕೆ ಮೂರು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾದ ಅನಂತರ ಹೂಗಳು ಅರಳಲಾರಂಭಿಸುತ್ತವೆ. ಹೂ ಬಿಡುವ ಕಾಲ ನವೆಂಬರಿನಿಂದ ಮಾರ್ಚ್.
ಕಸ್ತೂರಿ ಜಾಲಿಯ ಹೂಗಳಿಂದ ಕ್ಯಾಸಿ ಎನ್ನುವ ಸುಗಂಧವನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹೂಗಳನ್ನು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನೆನೆಸಿ ಮೆತುಮಾಡಿ ಕರಗಿಸಿದ ಕೋಕೋ ಬೆಣ್ಣೆಯಲ್ಲೋ ಕೊಬ್ಬರಿ ಎಣ್ಣೆಯಲ್ಲೋ ಹಲವಾರು ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ನೆನೆಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಹೂವಿನಲ್ಲಿರುವ ಸುಗಂಧ ಬೇರ್ಪಟ್ಟು ಕೊಬ್ಬಿನಲ್ಲಿ ಕರಗುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಬರುವ ಸುಗಂಧಪೂರಿತ ಕೊಬ್ಬನ್ನು ಕರಗಿಸಿ, ಸೋಸಿ, ತಂಪುಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಪಡೆಯಲಾಗುವ ವಸ್ತುವೇ ಸುಗಂಧಾಂಜನ (ಪೊಮೇಡ್). ಕ್ಯಾಸಿ ಸುಗಂಧವನ್ನು ಶುದ್ಧರೂಪದಲ್ಲಿ ಪಡೆಯುವುದಕ್ಕೆಂದು, ಸುಗಂಧಾಂಜನವನ್ನು ಆಲ್ಕೊಹಾಲಿನಲ್ಲಿ ಬೆರೆಸಿ (3-4) ವಾರಗಳ ವರೆಗೂ (250) ಸೆಂ. ಉಷ್ಣತೆಯಲ್ಲಿ ಇಡುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಸುಗಂಧವೆಲ್ಲ ಆಲ್ಕೊಹಾಲಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಅನಂತರ ಆಲ್ಕೊಹಾಲನ್ನು ಬಟ್ಟಿಯಿಳಿಸಿ ಬೇರ್ಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಶುದ್ಧವಾದ ಆಲಿವ್ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಸುಗಂಧ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಗಾಳಿ ಬೆಳಕುಗಳಿಗೆ ತೆರೆದಿಟ್ಟರೆ ಇದು ಬೇಗ ಹಾಳಾಗುವುದರಿಂದ ಅವಕ್ಕೆ ಸೋಂಕದಂತೆ ಇದನ್ನು ಶೇಖರಿಸಿಡಬೇಕು. ಬಹಳ ಮಧುರ ವಾಸನೆಯುಳ್ಳ ಈ ಸುಗಂಧದ್ರವ್ಯವನ್ನು ಸುಗಂಧಾಂಜನ, ಉಡುಪುಗಳೊಂದಿಗೆ ಇಡಲಾಗುವ ಸುಗಂಧ ಚೀಲ (ಸ್ಯಾಚೆಟ್) ಮುಂತಾದವುಗಳ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಇದಲ್ಲದೆ ಕಸ್ತೂರಿಜಾಲಿಯ ತೊಗಟೆ, ಎಲೆ, ಕಾಯಿಗಳಲ್ಲಿ ಔಷಧೀಯ ಗುಣಗಳಿವೆ.[೨] ಇವನ್ನು ಪ್ರತಿಬಂಧಕವಾಗಿಯೂ ಕೆಲವು ಬಗೆಯ ಮೇಹರೋಗ ನಿವಾರಣೆಗೂ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ತೊಗಟೆಯಲ್ಲಿ ಟ್ಯಾನಿನ್ ಎಂಬ ವಸ್ತುವಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಚರ್ಮ ಹದಮಾಡಲೂ ಬಳಸುವುದುಂಟು. ಮರದಿಂದ ದೊರೆಯುವ ಅಂಟನ್ನು ಸಿಹಿತಿಂಡಿ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.
ಸುಗಂಧಯುಕ್ತ ಹೂಗಳಿಗಾಗಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿರುವ ಒಂದು ಜಾತಿಯ ಪೊದೆ ಸಸ್ಯ ಅಥವಾ ಮರ (ಕ್ಯಾಸಿ ಫ್ಲವರ್). ಲೆಗ್ಯುಮಿನೋಸೀ ಕುಟುಂಬದ ಮೈಮೋಸೀ ಉಪಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಇದರ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ನಾಮ ಅಕೇಸಿಯ ಫಾರ್ನೇಸಿಯಾನ.
Vachellia farnesiana es una especie arbórea del género Vachellia. Posiblemente originaria de la América tropical, se encuentra naturalizada y cultivada en todo el mundo.[1] Es el árbol oficial de la ciudad de Cúcuta, en Colombia.
Arbusto espinoso o árbol pequeño, perennifolio o subcaducifolio, de 1 a 2 m de altura la forma arbustiva y de 3 a 10 m la forma arbórea, con un diámetro a la altura del pecho de hasta 40 cm.
Copa redondeada. Hojas bipinnadas, alternas, con un par de espinas estípulares rectas, no engrosadas basalmente, de 1-2cm de largo, de un tamaño total de 2-8 cm, incluyendo el pecíolo, con de dos a ocho pares de pinnas primarias opuestas y de diez a veinticinco pares de folíolos secundarios de 2-7 por 0,75-1 mm.
Tronco corto y delgado, bien definido, abundantemente ramificado desde la base. Ramas ascendentes y a veces horizontales, zigzagueantes con ángulo a nivel de las axilas foliares, provistas de espinas de 6 a 25 mm de longitud. Corteza. Externa, lisa cuando joven y fisurada cuando vieja, gris plomiza a gris parda oscura, con abundantes lenticelas. Interna, crema amarillenta, fibrosa, con marcado olor y sabor a ajo. Grosor total: 5-6 mm.
Flores en glomérulos de color amarillo, originadas en las axilas de las estípulas espinosas, solitarias o en grupos de dos a tres. Muy perfumadas, de 5mm de largo; cáliz verde, campanulado, papiráceo de 1,5-1,75 mm de largo; corola amarillenta o verdosa, de 2,5-3 mm de largo.
El fruto es una legumbre moreno rojiza, dura, subcilíndrica, solitaria o agrupada, de 2-10 cm de largo, terminada en una punta aguda, valvas coriáceas, fuertes y lisas o oblicuamente estriadas, indehiscentes/tardíamente dehiscentes. Permanecen en el árbol después de madurar.[2]
Semillas reniformes, de 7-8 por 5-6 mm ,lisas, de color castaño, con pleurograma abierto y dispuestas en dos hileras (una en cada vaina), sin tabiques inter-semillas y sumergidas en una pulpa esponjosa blanquecina. Funículo filiforme y algo retorcido; hilo apical a subapical.testa impermeable al agua.[3][1]
La especie es originaria de América tropical, desde el sur de Estados Unidos (Florida, Luisiana, Texas y California) hasta Brasil y Colombia y Perú,[4] y fue llevada a Europa en los años 1600 desde Santo Domingo por los Jesuitas. Se ha difundido y naturalizado en muchas zonas tropicales y calientes del globo, pero no está claro si dicha difusión se debe primordialmente a causa natural o antropogénica.[5]
La planta ha sido recientemente llevada a muchas nuevas ubicaciones por mano del hombre, y es seria maleza en Fiyi. En España, debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en Canarias su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[6]
Es planta poca exigente en cuanto al suelo, pero prospera bien en los secos, salinos e incluso sódicos. Le gusta las zonas soleadas y resiste bien la sequedad.
Las especies del género Acacia pueden contener derivados de la dimetiltriptamina y glucósidos cianogénicos en las hojas, las semillas y la corteza, cuya ingestión puede suponer un riesgo para la salud.[7]
Se utiliza en jardinería como ornamental y en apicultura por su abundante floración, también como cerco VIVO por su resistencia y la cantidad de espinas que desarrolla hasta de 15 centímetros.
El aceite esencial extraído de las flores se utiliza en perfumería y para aromatizar pomadas.
Las vainas y hojas se utilizan como forraje por su alto contenido en proteínas (17,2 - 20,9%).
También las vainas, junto con la corteza e la planta se extrae tanino y goma.
La madera de esta especie es dura y fina, por lo que se emplea desde la fabricación de parquet hasta la construcción de cercas y mangos de herramientas. Como combustible (leña y carbón) tiene un alto poder calorifico.[8]
Acacia farnesiana fue descrita por Carlos Linneo como Mimosa farnesiana (basiónimo) en Species Plantarum. Editio quarta 4(2): 1083–1084, y publicada por Carl Ludwig Willdenow en 1806 (Linnaei species plantarum).[9]
Anteriormente Acacia farnesiana. En 2005, el polifilético género Acacia fue desmembrado en cinco géneros monofiléticos con las especies del subgénero Acacia desplazadas al nuevo género Vachellia, quedando esta especie como especie tipo de este género.[10][11][12][13]
farnesiana: epíteto del Latín dedicado a Odoardo Farnese (1573-1626) de la familia noble italiana Farnese que, después de 1550 y bajo el patrocinio del cardenal Alessandro Farnese, mantuvo algunos de los primeros jardines privados botánicos de Europa en Roma, durante los siglos XVI y XVII. Tobia Aldini, conservador de dichos jardines, publicó un libro en 1625 incluyendo a Acacia farnesiana que se recogió de Santo Domingo por misioneros de la Compañía de Jesús, a la cual la familia Farnese estaba muy ligada.
Aromo, carambuco, acacia de las Indias, acacia farnesiana, aromito, bayahonda, cambrón, carambomba, carambuco, cascalote, cují, cuji cimarrón, churqui negro, espino blanco, espinillo,faique (piura Perú), flor de aroma, flor de niño, huisache, huizache, subín, subinché, tataré, uña de cabra, vinorama, zubín, zubinché.[15]
En castellano de España: acacia de Indias, aroma (2), aromo (10), aromo común, carambuco (7), copos, mimosa. Las cifras entre paréntesis reflejan la frecuencia del uso del vocablo en España.[16]
Datos: Q932729
Multimedia:
Especies: Acacia farnesiana
Vachellia farnesiana es una especie arbórea del género Vachellia. Posiblemente originaria de la América tropical, se encuentra naturalizada y cultivada en todo el mundo. Es el árbol oficial de la ciudad de Cúcuta, en Colombia.
Vachellia farnesiana
Le Cassier (Vachellia farnesiana, anciennement Acacia farnesiana), appelé parfois Cassie ancienne, Cassie du Levant, Mimosa de Farnèse, est une espèce d'arbuste. Il appartient à la famille des Mimosaceae selon la classification classique, ou à celle des Fabaceae, sous-famille des Mimosoideae, selon la classification phylogénétique.
C'est un vachellia à inflorescence globuleuse et fortement parfumé largement répandu dans les régions tropicales.
Aux Antilles françaises, il est connu sous les noms d'acacia jaune ou acacia odorant.
C'est un arbuste[1] qui atteint une hauteur de 8 à 10 m environ. Les branches retombantes sont armées de longues épines stipulaires, droites et blanches, de 1,5 à 5 cm.
Les feuilles sont composées et bipennées, à 2 à 8 paires de pennes. Chaque penne porte 10 à 25 paires de folioles et chaque foliole peut atteindre une longueur de 5 à 7 mm environ pour 1,5 mm de largeur. Le pétiole de 4 à 10 cm porte une petite glande.
Il possède une floraison en glomérules (12 mm de diamètre) de fleurs jaunes, très parfumées.
Les fruits sont des gousses cylindriques, brunes à noirâtres d'environ 7 cm de longueur. Les graines, brunes, mesurent jusqu'à 7 mm de longueur[2].
Cette espèce est originaire d'Amérique tropicale, et répandue par l'homme dans d'autres zones chaudes du monde, comme dans de nombreux pays d'Afrique, et en Australie. Elle est commune dans les Antilles françaises.
Peu exigeant en ce qui concerne la nature du sol, cet arbuste préfère les situations ensoleillées et résiste à la sécheresse. Aux Antilles, on le trouve dans les fourrés épineux de la série xérophile.
Vachellia farnesiana peut être envahissant, par exemple en Nouvelle-Calédonie où il a été introduit comme plante fourragère au même titre que d'autres acacias[3],[4]. Le Code de l'environnement de la Province Sud interdit l’introduction dans la nature de cette espèce ainsi que sa production, son transport, son utilisation, son colportage, sa cession, sa mise en vente, sa vente ou son achat[5].
Cette espèce est cultivée dans le Midi de la France pour extraire de ses fleurs une huile utilisée en parfumerie[4]. Cette huile est relativement riche en farnésol, molécule odorante dont le nom vient de cette plante (sous son appellation de Mimosa de Farnèse).
En Australie, le feuillage de cet arbuste est parfois utilisé pour nourrir le bétail. Ses gousses vertes lui apportent un appoint protéique[4].
Il peut être planté seul ou en bosquet, mais il est aussi utilisé pour constituer des haies[2]. Celles-ci, grâce aux épines de l'espèce, peuvent avoir un caractère défensif[4].
Selon Catalogue of Life (20 juillet 2017)[6] :
Vachellia farnesiana
Le Cassier (Vachellia farnesiana, anciennement Acacia farnesiana), appelé parfois Cassie ancienne, Cassie du Levant, Mimosa de Farnèse, est une espèce d'arbuste. Il appartient à la famille des Mimosaceae selon la classification classique, ou à celle des Fabaceae, sous-famille des Mimosoideae, selon la classification phylogénétique.
C'est un vachellia à inflorescence globuleuse et fortement parfumé largement répandu dans les régions tropicales.
Aux Antilles françaises, il est connu sous les noms d'acacia jaune ou acacia odorant.
Vachellia farnesiana, grm ili manje drvo iz porodice mahunarki koja je ime dobila po svojim trnovitim granama. Porijeklom je iz Meksika ili Srednje Amerike, ali je danas raširena po mnogim državama na svim kontinentima. Da li je do ove izvanameričke invazije igličastog grma došlo prvenstveno prirodno ili antropogeno, još je nejasno. Na Fidžiju gdje je također dospjela, možda utcjecajem čovjeka, lokalni stanovnici nazvali su je Ellingtonovim prokletstvom. U australskoj državi Novi Južni Wales raširilas se po pašnjacima.
Igličasti grm naraste do 8 m (26 stopa), a životni vijek joj je 25 do 50 godina. nekada je klasificirana u rod Acacia.
La gaggìa[1] (Acacia farnesiana (L.) Willd, 1806) è una pianta appartenente alla famiglia delle Mimosaceae (ovvero a quella delle Fabaceae, sottofamiglia Mimosoideae secondo la classificazione APG[2]).
Questa pianta è un arbusto deciduo con fusto alto fino a 6-7 metri, e con diametro di 20 cm, con rami pendenti.[3]
Le foglie sono bipennate, provviste di stipole spinose, lunghe da 1,5 a 5 cm, formate da 4-10 paia di pinne composte da numerose piccole foglioline, lunghe 2–4 mm.
Ha infiorescenze globose, di colore giallo-dorato, solitarie o in piccoli gruppi, riunite all'ascella delle foglie, molto profumate.
Il frutto è un legume grossolanamente cilindrico, contenente da 2 a 10 semi, ricoperti da un tegumento di colore bruno.
Questa specie è originaria della zona tropicale del Nuovo Mondo (America centrale e meridionale).
È stata introdotta, e si è naturalizzata in molti paesi della fascia tropicale e subtropicale di Africa, Asia e Australia.[4]
In Europa la sua presenza, come specie naturalizzata, è segnalata in Spagna, Francia e Italia (compresa la Sicilia).[5]
La gaggìa (Acacia farnesiana (L.) Willd, 1806) è una pianta appartenente alla famiglia delle Mimosaceae (ovvero a quella delle Fabaceae, sottofamiglia Mimosoideae secondo la classificazione APG).
Vachellia farnesiana conhecida como Acácia-amarela, é uma árvore ornamental cujo fruto em forma de vagem se forma entre os meses de julho e dezembro. Ela pode crescer até 2 m e também possui espinhos. Logo é ótima para ser utilizada como cerca viva. É muito conhecida pelas suas lindas flores amarelas, que aparecem entre os meses de junho a agosto.[12][13]
Casca e espinhos thorns
No Museu de Toulouse
Habit
Sementes
Vagem de sementes
Espinhos e folhas
Folhas
Vachellia farnesiana conhecida como Acácia-amarela, é uma árvore ornamental cujo fruto em forma de vagem se forma entre os meses de julho e dezembro. Ela pode crescer até 2 m e também possui espinhos. Logo é ótima para ser utilizada como cerca viva. É muito conhecida pelas suas lindas flores amarelas, que aparecem entre os meses de junho a agosto.
