Die Efeu-Sommerwurz (Orobanche hederae) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Sommerwurzen (Orobanche) in der Familie der Sommerwurzgewächse (Orobanchaceae).
Die Efeu-Sommerwurz ist eine 15 bis 60 cm hoch wachsende, parasitäre Pflanze, die auf Gemeinem Efeu (Hedera helix) parasitiert. Die Deck- und Schuppenblätter sind auffällig breit.
Die Krone ist 10 bis 15 mm lang, weißlich oder gelblich gefärbt. Die Oberlippe ist rötlich und hat oftmals violette Adern. Außen ist die Krone kahl oder nur vereinzelt mit hellen, drüsigen Trichomen besetzt. Die Kronröhre ist oberhalb der Mitte deutlich verengt. Die Rückenlinie der Blütenkrone ist mehr oder weniger gleichmäßig gebogen. Die Narbe ist zunächst gelb gefärbt, wird später aber bräunlich.
Die Blütezeit ist Mai bis Juli.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 38.[1]
Die Art ist in Westeuropa und Westasien beheimatet. Ihr Verbreitungsgebiet umfasst die Azoren, Marokko, Algerien, Südeuropa, Mitteleuropa, Großbritannien, die Ukraine, den Kaukasusraum, die Türkei und den Iran.[2] Sie wächst in Parkanlagen und Ruinen sowie an Waldrändern auf frischen, nährstoffreichen Lehmböden. Sie kommt in Mitteleuropa vor allem in Gesellschaften der Ordnung Prunetalia vor.[1]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt & al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 2 (mäßig trocken), Lichtzahl L = 2 (schattig), Reaktionszahl R = 3 (schwach sauer bis neutral), Temperaturzahl T = 4+ (warm-kollin), Nährstoffzahl N = 3 (mäßig nährstoffarm bis mäßig nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 2 (subozeanisch).[3]
Die Efeu-Sommerwurz (Orobanche hederae) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Sommerwurzen (Orobanche) in der Familie der Sommerwurzgewächse (Orobanchaceae).
Orobanche hederae, the ivy broomrape, is, like other members of the genus Orobanche, a parasitic plant without chlorophyll, and thus totally dependent on its host, which is ivy. It grows to 60 cm (2 ft), with stems in shades of brown and purple, sometimes yellow. The flowers are 10–22 mm (0.4–0.9 in) long, cream in colour with reddish-purple veins.[1]
Orobanche is derived from Greek, and means 'bitter vetch strangler'. This name originates from the species Orobanche rapum-genistae, which parasitizes legumes. The name hederae means 'of ivy', in reference to its host plant, Hedera.[2]
Common names in English include ivy broomrape and chokeweed.[3] It is also called erva-toira da hera in Portuguese and orobanche du lierre in French.[4]
Its yellowish to purplish stems are usually strongly swollen at the base and 15–60 cm (5.9–23.6 in) by 0.3–0.8 cm (0.12–0.31 in). They are covered in short soft glandular hairs. Leaves are acute and oblong to lance-shaped. It's calyx (sepals) are 10–15 mm (0.39–0.59 in) with free segments that are entire or unequally bifid. Its dull-cream to reddish purple corolla (petals) is 10–22 mm (0.39–0.87 in). They are almost hairless and upright spreading to more or less patent. Filaments (stalks of the stamen) are inserted 3–4 mm (0.12–0.16 in) above the base of the corolla. They are usually hairless but rarely somewhat hairy below. Fruit are 10–12 mm (0.39–0.47 in) capsules.[3]
In Mediterranean climates it flowers from late April to mid July.[3]
Its native distribution matches that of its host, ivy, so it is mainly found in central and Northern Europe.
In the US, the only place it has been observed is in a patch of ivy at the University of California, Berkeley. It is speculated that a botany student purposely planted it there since ivy is very invasive in California.[5]
O. hederae is usually included in the "Orobanche" section of genus Orobanche. Phylogenetic studies suggest the amethyst broomrape (O. amethystea) is its closest relative. O. amethystea primarily parasitizes field eryngo (Eryngium campestre) which is in the order Apiales.[6][7]
The Greek physician Dioscorides wrote that the plant, called Οροβαχνη, can be eaten raw or cooked like asparagus and also stated that cooking the plant with pulses makes the pulses cook faster. While Dioscorides doesn't include medicinal information in his description, Russian and Northern folklore both describe the plant as highly medicinal.[3]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Orobanche hederae, the ivy broomrape, is, like other members of the genus Orobanche, a parasitic plant without chlorophyll, and thus totally dependent on its host, which is ivy. It grows to 60 cm (2 ft), with stems in shades of brown and purple, sometimes yellow. The flowers are 10–22 mm (0.4–0.9 in) long, cream in colour with reddish-purple veins.
Hedera orobanko (Orobanche hederae Duby, 1828) estas planto el la familio Orobankacoj kaj genro Orobanko, kiu parazitas hederon.
Tiu ĉi planto altas je 15 ĝis 40 – 50 cm. La tigo cilindroforma (iom anguleta) rektas (sen disbranĉiĝo) kaj plilarĝas ĉe la bazo. La folioj reduktiĝas al skvamoj triangule lancformaj longaj je 13 – 20 mm, larĝaj je 4 – 6 mm. La infloresko havas formon de spiko kun brakteoj triangule lancformaj. La spiko longas je 14 – 18 cm kaj larĝas je 2 – 2,5 cm. La floroj, kiuj longas je 10 – 20 mm, estas dulipaj kun kvinparta korolo kaj suba brakteo. La petala tubo flavetas kun iom da violkoloro. La florado okazas de aprilo ĝis junio.
Por ĝermi la semoj bezonas la radikojn de hedero, aliokaze la juna planto rapide degeneras.
Ĝi kreskas en granda parto de Eŭropo krom oriente de la kontinento kaj Skandinavio. Oni trovas ĝin ankaŭ en Anatolio, Transkaŭkazio kaj Magrebo.
Pro sia necesa ligo al hedero ĝi aperas en parkoj, ĝardenoj, sportaj terenoj, kaj veprejoj, en grundo kalka sed ankaŭ silica, meze malseka. Ĝin oni renkontas ekde la mara nivelo ĝis alteco de ĉirkaŭ 800 m.
Hedera orobanko (Orobanche hederae Duby, 1828) estas planto el la familio Orobankacoj kaj genro Orobanko, kiu parazitas hederon.
La orobanca de la hiedra (Orobanche hederae) es una planta parásita de la familia de las Orobanchaceae. Solo parasita exclusivamente a la hiedra (Hedera helix) y las aralias cultivadas (estas pertenecen a la familia de la hiedra).
El epítome de hederae es por "hiedra", la única planta sobre la que vive esta especie.
Nombres comunes:
Se distribuyen por la Europa meridional, Francia, España, Italia, Balcanes.
Su hábitat preferente son los montes húmedos con herbáceas bajas o en las planicies de montañas, pero siempre que haya hiedras.
La planta del orobanche es pequeña, con un porte de 10 a 60 centímetro de altura. Se reconoce fácilmente por sus vástagos de color marrón púrpura más oscuros en la base y más claros en el extremo, que carecen totalmente de clorofila, teniendo sus flores forma de lengua de dragón, con colores, blanco en pétalos y purpureo azulado en la parte del casco.
Los lanzamientos de la flor son escamosos, son inflorescencias en espigas simples con un punto terminal denso de 10 a 20 flores, con maduración homógama. La polinización de las flores es entomógama. Las hojas se distribuyen como las escalas, simples y de forma triangulares.
Su fruto es una cápsula. Las semillas son diminutas, de color marrón oscuro, y ennegrecen con la edad. La dispersión de las semillas es por el viento (anemocora). Estas plantas florecen generalmente a partir de junio a agosto. Cuando no florecen, no hay ninguna parte de estas plantas visible sobre la superficie del suelo.
Como no tienen ninguna clorofila, son totalmente dependientes de las hiedras y de las aralias para obtener sus nutrientes. Las plantas de semillero de Orobanche lanzan hacia fuera su raíz que se une a las raíces de anfitriones próximos. Una vez unido a un anfitrión, el Orobanche roba a su anfitrión el agua y los nutrientes.
La orobanca de la hiedra (Orobanche hederae) es una planta parásita de la familia de las Orobanchaceae. Solo parasita exclusivamente a la hiedra (Hedera helix) y las aralias cultivadas (estas pertenecen a la familia de la hiedra).
Muratinnäive (Orobanche hederae) on lehtivihreätön kasvilaji näiveiden (Orobanche) suvussa. Se on muratin (Hedera helix) loinen.
Muratinnäive kasvaa 15–30 senttimetriä korkeaksi. Sen varsi on ohut ja väriltään punaruskeanvioletti. Kukan teriö on 10–22 millimetriä pitkä, väriltään keltaisen punertavan violetti.
Muratinnäive on eurooppalainen laji, jota tavataan Pohjoismaissa harvinaisena tulokkaana kasvitieteellisissä puutarhoissa. Ruotsissa se on tavattu ensimmäisen kerran 1960-luvulla Lundissa. Suomessa sitä on löydetty Helsingistä.[1]
Muratinnäive (Orobanche hederae) on lehtivihreätön kasvilaji näiveiden (Orobanche) suvussa. Se on muratin (Hedera helix) loinen.
Muratinnäive kasvaa 15–30 senttimetriä korkeaksi. Sen varsi on ohut ja väriltään punaruskeanvioletti. Kukan teriö on 10–22 millimetriä pitkä, väriltään keltaisen punertavan violetti.
Muratinnäive on eurooppalainen laji, jota tavataan Pohjoismaissa harvinaisena tulokkaana kasvitieteellisissä puutarhoissa. Ruotsissa se on tavattu ensimmäisen kerran 1960-luvulla Lundissa. Suomessa sitä on löydetty Helsingistä.
Orobanche hederae
L'Orobanche du lierre (Orobanche hederae) est une plante à fleurs de la famille des Orobanchaceae.
Elle ne parasite que le lierre (Hedera) et les aralies (Aralia) cultivées (celles-ci appartiennent à la même famille que le lierre).
Données d'après : Julve, Ph., 1998 ff. - Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France. Version : 23 avril 2004.
Orobanche hederae
L'Orobanche du lierre (Orobanche hederae) est une plante à fleurs de la famille des Orobanchaceae.
Elle ne parasite que le lierre (Hedera) et les aralies (Aralia) cultivées (celles-ci appartiennent à la même famille que le lierre).
Blušćowa hubinka (Orobanche hederae) je rostlina ze swójby hubinkowych rostlinow (Orobanchaceae).
Blušćowa hubinka (Orobanche hederae) je rostlina ze swójby hubinkowych rostlinow (Orobanchaceae).
La succiamele dell'edera (nome scientifico Orobanche hederae Duby, 1828) è una pianta parassita, appartenente alla famiglia delle Orobanchaceae.[1]
Il nome generico (Orobanche) deriva da due termini greci òrobos (= legume) e anchéin (= strozzare) e indicano il carattere parassitario di buona parte delle piante del genere di questa specie soprattutto a danno delle Leguminose (nell'antica Grecia questo nome era usato per una pianta parassita della veccia - Vicia sativa).[2][3] L'epiteto specifico (hederae), nome latino per l'edera, fa riferimento alla pianta ospite.[4]
Il nome scientifico di questa specie è stato definito per la prima volta dal botanico e clerico svizzero Jean Étienne Duby (1798-1885) nella pubblicazione Botanicon gallicum; seu Synopsis plantarum in Flora gallica descriptarum - Bot. Gall. 350. del 1828.[5]
Queste piante sono alte da 15 a 40 – 50 cm. La forma biologica è terofita parassita (T par), sono piante erbacee che differiscono dalle altre forme biologiche poiché, essendo annuali, superano la stagione avversa sotto forma di seme e sono munite di asse fiorale eretto e spesso privo di foglie. In questa specie sono presenti anche piante con forme biologiche perenni tipo geofite parassite (G par), sono piante provviste di gemme sotterranee e radici che mostrano organi specifici per nutrirsi della linfa di altre piante. Non contengono clorofilla per cui nel secco si colorano di bruno.[2][6][7][8]
Le radici sono fascicolate e si diramano da un bulbo o rizoma centrale. Nella parte finale sono provviste di austori succhianti che parassitano l'apparato radicale delle piante ospiti.
La parte aerea del fusto è eretta e semplice (non ramosa); la forma è cilindrica (o più o meno angolosa) ingrossata alla base. Gli scapi terminali sono sempre fioriferi (mai sterili).
Le foglie sono ridotte a delle squame spiralate prive di clorofilla (non sono fotosintetizzanti) ed hanno delle forme lanceolato-triangolari. Dimensione delle foglie: larghezza 4 – 6 mm; lunghezza 13 – 20 mm.
Le infiorescenze, a forma di spiga o racemo, sono inizialmente dense, in seguito si presentano con i fiori distanziati. Le brattee dell'infiorescenza sono del tipo lanceolato-triangolari. Dimensione dell'infiorescenza: larghezza 2 - 2,5 cm; lunghezza 10 – 30 cm. Dimensione delle brattee: larghezza 3 – 4 mm; lunghezza 14 – 18 mm.
I fiori sono ermafroditi, zigomorfi (del tipo bilabiato), tetrameri, ossia con quattro verticilli (calice – corolla - androceo – gineceo) e pentameri (la corolla è a 5 parti, mentre il calice anch'esso a 5 parti spesso è ridotto). In questa specie i fiori alla base sono avvolti da 3 elementi: in posizione centrale è presente una brattea; su entrambi i lati è presente una lacinia calicina profondamente bifida (non sono presenti le bratteole). Lunghezza totale del fiore: 10 – 20 mm.
Il frutto è una capsula loculicida a forma più o meno ovoidale. I semi, molti e minuti dalle dimensioni quasi microscopiche, contengono un embrione rudimentale indifferenziato e composto da poche cellule; sono colorati di nero.
Queste piante non contengono clorofilla per cui possiedono organi specifici per nutrirsi della linfa di altre piante. Le loro radici infatti sono provviste di uno o più austori connessi alle radici ospiti per ricavare sostanze nutritive.[6][9][10] Inoltre il parassitismo di Orobanche hederae è tale per cui anche i semi per germogliare hanno bisogno della presenza delle radici della pianta ospite; altrimenti le giovani piantine sono destinate ad una precoce degenerazione.
In genere questa specie è parassita della pianta dell'edera e vive sulle sue radici.[8]
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale:[12]
La famiglia di appartenenza della specie (Orobanchaceae) comprende soprattutto piante erbacee perenni e annuali semiparassite (ossia contengono ancora clorofilla a parte qualche genere completamente parassita) con uno o più austori connessi alle radici ospiti. È una famiglia abbastanza numerosa con circa 60 - 90 generi e oltre 1700 - 2000 specie (il numero dei generi e delle specie dipende dai vari metodi di classificazione[14][15]) distribuiti in tutti i continenti.
La classificazione del genere Orobanche è problematica in quanto le varie specie differiscono una dall'altra per piccoli caratteri soprattutto nella forma del calice-corolla e per i vari colori delle parti floreali che presto tendono al bruno appena la pianta "entra" nel secco. Molte specie hanno una grande specificità dell'apparato radicale per cui una possibile distinzione è possibile tramite l'individuazione della pianta parassitata (vedi il paragrafo "Biologia").[8]
Secondo una recente ricerca di tipo filogenetico[9] la famiglia Orobanchaceae è composta da 6 cladi principali nidificati uno all'interno dell'altro. Il genere Orobanche si trova nel terzo clade (relativo alla tribù Orobancheae) insieme ai generi Boschniakia C. A. Mey. ex Bong. 1833, Cistanche Hoffmans. & Link 1809, Conopholis Wallr.1825, Epifagus Nutt. 1818, Eremitilla Yatsk. & J. L. Contr., 2009, Kopsiopsis (Beck) Beck 1930, Mannagettaea Harry Sm. 1933. Orobanche è monofiletico e rappresenta il core del clade ed è “gruppo fratello” del genere Mannagettaea e quindi di tutto il resto del gruppo.[16]
All'interno del genere Orobanche la specie Orobanche hederae appartiene alla sezione Orobanche L.[17] caratterizzata soprattutto dalla forma del calice a tre parti ossia quattro sepali saldati 2 a 2 tipo lacinie ben separate o collegate alla base, più una brattea. L'altra sezione presente in Italia (Trionychon Wallr.) è caratterizzata dal calice diviso in 5 parti: in posizione centrale è presente una brattea, mentre su entrambi i lati sono presenti una bratteola lineare e una lacinia calicina profondamente bifida.[8] Nella sezione Orobanche, O. hederae, secondo una ricerca del 2003[18], è “gruppo fratello” (è vicina geneticamente) della specie Orobanche latisquama (F.W.Schultz) Batt. (non presente in Italia); queste due specie a loro volta sono “gruppo fratello” di Orobanche alba Stephan ex Willd. e Orobanche artemisiae-campestris Gaudin..
Il numero cromosomico di O. hederae è: 2n = 38.[19]
Questa pianta è variabile (si può presentare con differenti aspetti). In particolare i caratteri soggetti a variabilità sono:[8]
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:[1][13]
L'orobanche dell'edera in altre lingue è chiamata nei seguenti modi:
La succiamele dell'edera (nome scientifico Orobanche hederae Duby, 1828) è una pianta parassita, appartenente alla famiglia delle Orobanchaceae.
De klimopbremraap (Orobanche hederae) is een lage tot middelhoge (10–60 cm), bleke, overblijvende plant uit de bremraapfamilie (Orobanchaceae). Hij parasiteert op klimop en zelden op andere - gekweekte - Araliaceae. De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en stabiel of toegenomen. Hij groeit op beschaduwde tot half beschaduwde plaatsen op vochtige, humushoudende, kalkrijke grond en stenige plaatsen als loofbossen, heggen, parken, bolwerken, plantsoenen en oude muren. De plant bloeit van mei tot en met augustus en de bloemen zijn crème met een paars aangelopen rand.
De naam bremraap is afkomstig van de grote bremraap die op de brem parasiteert en een knol vormt op de wortels van de gastheer waaruit de bloeistengel groeit.[1] De geslachtsnaam Orobanche komt van het Griekse ὄροβος (orobos), een wikke, en ἄγχειν (anchein), 'wurgen', omdat een van de soorten zo'n vernietigend effect kan hebben op de groei van deze gastheer. De soortnaam hederae verwijst naar de gastheer Hedera helix (klimop).[2]
De klimopbremraap is een bleke, bladgroenloze plant die parasiteert met zuigwortels op het wortelstelsel van klimop. Het grootste deel van het jaar bevindt de hele plant zich onder de grond als een dichtbeschubde rondachtige stengelknol. Enkele weken voor de bloei groeit de vlezige, onvertakte stengel naar boven. Deze stengel is bezet met crèmekleurige klierharen, slank, beige tot bleek roodpaars en vaak donkerder onderaan. Verspreid aan de stengel staan dunne, smaldriehoekige, schubvormige, paarse bladeren, die donkerder naar hun top zijn. Deze schubben zijn smaller dan de stengel dik is en hebben aan de van de stengel afgekeerde kant eveneens crèmekleurige klierharen.
De bloeiwijze is een tros met tientallen bloemen, meestal aan de bovenste helft van de stengel. De tweezijdig symmetrische tweeslachtige bloemen staan elk in de oksel van een zeer smaldriehoekig, paars schutblad dat langer is dan de bloem en donkerder is naar zijn top. De klimopbremraap bloeit van juni tot augustus met bloemen, die aan het begin van de bloei en vooral aan de binnenzijde crèmekleurig zijn en later, vooral aan de buitenzijde en verder van de voet paarsig worden, met donkerder, violette nerven. De helmdraden zijn ook aan de voet kaal en steken buiten de kroon uit. Het bovenstandige, eenhokkige vruchtbeginsel versmalt flesvormig in de stijl die eindigt in een meestal tweelobbige warmgeel tot donkeroranjebruine stempel.[2]
De vrucht is een doosvrucht met stoffijn zaad. De zaden blijven tientallen jaren kiemkrachtig en kiemen waarschijnlijk in reactie op chemische stoffen die uitgescheiden worden door wortels van hun gastheren.[3] De zaden zijn bruin, glanzend, met een netstructuur, onregelmatig ovaal en ongeveer 0,4×0,25 mm.[4]
De klimopbremraap komt voor in Midden-, West- en Zuid-Europa, Noord-Marokko, West-Turkije en de Kaukasus. In Nederland was de plant zeer zeldzaam en kwam hij alleen voor bij Maastricht. Sinds eind twintigste eeuw is het verspreidingsgebied naar het noorden toe vergroot, de soort komt anno 2017 zeldzaam voor in stedelijke gebieden tot in Deventer en Zwolle. In België is hij zeer zeldzaam en komt voor in Gent, Brussel, Leuven en het Maasgebied.[2]
De namen in andere talen kunnen vaak eenvoudig worden opgezocht met de interwiki-links.
De klimopbremraap (Orobanche hederae) is een lage tot middelhoge (10–60 cm), bleke, overblijvende plant uit de bremraapfamilie (Orobanchaceae). Hij parasiteert op klimop en zelden op andere - gekweekte - Araliaceae. De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en stabiel of toegenomen. Hij groeit op beschaduwde tot half beschaduwde plaatsen op vochtige, humushoudende, kalkrijke grond en stenige plaatsen als loofbossen, heggen, parken, bolwerken, plantsoenen en oude muren. De plant bloeit van mei tot en met augustus en de bloemen zijn crème met een paars aangelopen rand.
Multimedia w Wikimedia Commons Zaraza bluszczowa (Orobanche hederae Duby) – gatunek byliny należący do rodziny zarazowatych.
Występuje w Afryce Północnej (Algieria, Maroko, Azory), Europie Południowej i Zachodniej oraz w Iranie, Turcji i na Kaukazie[2]. W Polsce występuje przejściowo jako efemerofit, zawlekana do parków w zachodniej części kraju (Gryfino, Prószków)[3].
Geofit. Kwiaty bez zapachu. Kwitnie od maja do lipca. Jest to roślina bezzieleniowa, nie przeprowadzająca fotosyntezy, cudzożywna, pasożytująca na bluszczu pospolitym.
W latach 2004–2014 gatunek był objęty w Polsce ochroną ścisłą, od 2014 roku podlega ochronie częściowej[4].
Zaraza bluszczowa (Orobanche hederae Duby) – gatunek byliny należący do rodziny zarazowatych.
Orobanche hederae é uma espécie de planta com flor pertencente à família Orobanchaceae.
A autoridade científica da espécie é Vaucher ex Duby, tendo sido publicada em Bot. Gall. 350 (1828).[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental e no Arquipélago dos Açores.
Em termos de naturalidade é nativa das duas regiões atrás indicadas.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Orobanche hederae é uma espécie de planta com flor pertencente à família Orobanchaceae.
A autoridade científica da espécie é Vaucher ex Duby, tendo sido publicada em Bot. Gall. 350 (1828).
Murgrönssnyltrot (Orobanche hederae) är en art i familjen snyltrotsväxter. Murgrönssnyltrot saknar klorofyll och parasiterar vanligen på planterad murgröna (Hedera helix). Stjälken är upprätt och vanligen rödaktigt brun till färgen och kan bli upp till 5 dm hög. Blomningen med gula 1-2 cm långa blommor med röda strimmor sker i juni - juli. De kortskaftade blommorna har ett lansettlikt stödblad, men saknar förblad, och växer i axlika klasar. Den rörformiga kronan har en tydlig insnörning i övre delen. Stiftets märke är gult och ståndarsträngarna är håriga vid basen. Frukten är en kapsel.
Murgrönssnyltrot är vanligt förekommande i Centraleuropa. I Sverige förekommer växten sparsamt och finns endast på en fåtal platser i södra Sverige. Första fynduppgift i Sverige är från Lund i Skåne år 1963.
Wikimedia Commons har media som rör Murgrönssnyltrot.
Murgrönssnyltrot (Orobanche hederae) är en art i familjen snyltrotsväxter. Murgrönssnyltrot saknar klorofyll och parasiterar vanligen på planterad murgröna (Hedera helix). Stjälken är upprätt och vanligen rödaktigt brun till färgen och kan bli upp till 5 dm hög. Blomningen med gula 1-2 cm långa blommor med röda strimmor sker i juni - juli. De kortskaftade blommorna har ett lansettlikt stödblad, men saknar förblad, och växer i axlika klasar. Den rörformiga kronan har en tydlig insnörning i övre delen. Stiftets märke är gult och ståndarsträngarna är håriga vid basen. Frukten är en kapsel.
Orobanche hederae là loài thực vật có hoa thuộc họ Cỏ chổi. Loài này được Duby mô tả khoa học đầu tiên năm 1828.[1]
.jpg)
Orobanche hederae là loài thực vật có hoa thuộc họ Cỏ chổi. Loài này được Duby mô tả khoa học đầu tiên năm 1828.
.jpg)
