Ar grepidulaenn voutin (Crepidula fornicata) a zo ur blotvil gasteropod.
War-dro 6 cm eo he hirder ha 2.5 cm he ledander. Gwenn pe melen eo he c'hrogenn hirgelc'hiek.
Bevañ a ra ar c'hrepidula stag ouzh kregin pe reier, alies-mat an eil war eben. Pa deu ur par da begañ ouzh ur barez stag ouzh un diaz bennak ec'h a d'e dro da barez. Rak-se eo par ar grepidulaenn e penn ur bern krepidula ha parezed an holl re all.
Bevañ a reont er meurvor Atlantel, e mor Breizh, e mor an Hanternoz hag er mor Kreizdouar. A-orin int eus Norzhamerika ha degaset e voent da Europa dre zegouezh e fin an XIXvet kantved ma'z int deuet da vezañ ur spesad aloubus.
Ar grepidulaenn voutin (Crepidula fornicata) a zo ur blotvil gasteropod.
Die Pantoffelschnecke (Crepidula fornicata) ist eine marine Schneckenart aus der Familie der Calyptraeidae.
Die ursprüngliche Heimat der Pantoffelschnecke sind die Atlantikküsten der USA, Mexikos und Kanadas, außerdem die Pazifikküste der USA und Mexikos sowie der Golf von Mexiko.
In Europa wurde diese Schnecke 1870 zusammen mit Austern, die für Kulturzwecke bestimmt waren, eingeschleppt. Jetzt ist sie von Südnorwegen bis nach Spanien zu finden, kleine Bestände finden sich auch im Mittelmeer. In Deutschland ist sie seit 1934 nachgewiesen.[1] Auch in anderen Teilen der Welt wurde die Pantoffelschnecke eingeschleppt, zum Beispiel in Japan.[2]
Die Pantoffelschnecke ernährt sich von Plankton, welches sie aus dem umgebenden Wasser herausfiltert. Zu diesem Zweck bildet sie eine Art Gespinst aus Schleimfäden, welches sie um sich her ausbreitet und in denen sich dann das Plankton verfängt. Ist das "Netz" voll, wird das Schleimgespinst eingeholt und "komplett", inklusive des gefangenen Planktons gefressen.
Im Laufe ihres Lebens wechseln Pantoffelschnecken das Geschlecht, sind also Hermaphroditen. Es handelt sich um einen proteroandrischen Hermaphroditismus: Zuerst entstehen Männchen, dann werden weibliche Geschlechtssysteme gebildet.[3] Nach dem Schlüpfen leben die Larven für zwei bis vier Wochen als Plankton, bevor sie sich auf dem Meeresboden ansiedeln. In diesem Alter sind alle Tiere Männchen und in gewissem Maße mobil. Erst später wandeln sie sich zu Weibchen um und werden sesshaft.
.jpg)
.jpg)
Die Pantoffelschnecke (Crepidula fornicata) ist eine marine Schneckenart aus der Familie der Calyptraeidae.
Crepidula fornicata is a species of medium-sized sea snail, a marine gastropod mollusc in the family Calyptraeidae, the slipper snails and cup and saucer snails. It has many common names, including common slipper shell, common Atlantic slippersnail, boat shell, quarterdeck shell, fornicating slipper snail, Atlantic slipper limpet and it is in Britain as the "common slipper limpet".
.jpg)
The size of the shell is 20–50 mm.[1] The maximum recorded shell length is 56 mm.[2]
This sea snail has an arched, rounded shell. On the inside of the shell there is a white "deck", which causes the shell to resemble a boat or a slipper, hence the common names. There is variability in the shape of the shell: some shells are more arched than others.
Groups of individuals are often found heaped up and fastened together, with the larger, older females below and the smaller, younger males on top. As a heap grows, the males turn into females (making them sequential hermaphrodites).[3]
The species is native to the western Atlantic Ocean, specifically the Eastern coast of North America. Its distribution ranges from 48°N to 25°N; 97.2°W to 25°W[1] from as far north as Nova Scotia to as far south as the Gulf of Mexico.[1] It has been introduced accidentally to other parts of the world and has become problematic.
It was introduced to the state of Washington.[1] The species was, however, brought to Europe together with the eastern oyster Crassostrea virginica.[1] In Belgium, the first slipper limpet was found on September 28, 1911, attached to an oyster in Ostend, and since the 1930s it is seen as a common species along the Belgian coast.[1]
The species is considered an invasive species in Denmark, France, Italy, the Netherlands, Spain, and the United Kingdom. It has also spread to Norway and Sweden.[4] It is known to damage oyster fisheries.[5] The slipper limpet has few to no predators in Europe, and can thrive on several types of hard bottoms and shellfish banks.[1] A continued expansion to the north is probably inhibited by temperature: low temperatures during the winter can slow down or inhibit the development of the slipper limpet.[1] It has also been introduced to the Pacific Northwest and Japan.[6]
Many different avenues can be ventured upon to find the perfect target market and the best way to market these shellfish. Slipper limpets are a versatile food. They have the flavor and individualism to stand alone as a main course, an appetizer or be incorporated into many different dishes. Before, during and after cooking, slipper limpets produce a good amount of liquid which can be boiled down into broth or stock. The liquid itself could also be used as a clam juice substitute. We believe these shellfish delicacies have the potential to fill a niche in seafood market. If expressed to the public correctly, people will embrace this new shellfish and a demand for Crepidula fornicata will result in vastly increasing commercial and restaurant sales. Therefore, this shellfish and its recipes could become commercially important in the years to come. Recipes including limpets have been published in Scottish cookbooks; in Hawaii they are considered a delicacy and the Azores highly value them in their cultural dishes.[7]
Although considered an invasive species, there are attempts to harvest and market the snail in France.[8]
Although Crepidula fornicata is a species with cosmopolitan distribution, and can tolerate a wide range of environmental conditions, populations are particularly well developed in wave protected areas such as bays, estuaries or sheltered sides of wave exposed islands.[9] Their distribution within the water column has been shown to a minimum of 0m and a maximum of 70m. They are often found living stacked on top of one another on rocks, on horseshoe crabs, shells and on dock pilings.
Generally for Calyptraeidae, feeding habits include planktonic and minute detrital food items through either suspension or deposit feeding.
The species is a sequential hermaphrodite. The slipper limpet normally lives in stacks of up to 12 individuals, with the largest at the bottom and with increasingly smaller individuals stacked on top of one another. The largest and oldest animals, at the base of a pile are female, the younger and smaller animals at the top are male. If the females in the stack die, the largest of the males will become a female.[10] Breeding can occur between February and October with peak activity occurring in May and June. Roughly 80-90% of females spawn during May and June. Most slipper limpet females will spawn twice in a year, generally after neap tides.
Within The United Kingdom, the common slipper limpet is considered to be an invasive non-native species (INNS).[11][12] The release of slipper limpets to the sea is an offence within England. This species has recorded around the coasts of Southern England and Wales as far north as Anglesey on the west coast and Spurn Point on the east coast. The slipper limpet has been recorded within the Thames Estuary amongst other brackish environments. First recorded in 1872, these non-native limpets arrived in England and Wales from America in a shipment of oysters. Their impacts to U.K ecosystems are still being investigated, however, there is growing evidence that this species is detrimental to native molluscs beds such as Queen scallop Aequipecten opercularis, Edible oyster Ostrea edulis, and Blue mussel Mytilus edulis. Common slipper limpets are currently being considered as a food source in efforts to reduce their spread from Southern England.[13]
This article incorporates CC-BY-SA-3.0 text from the reference[1]
Crepidula fornicata is a species of medium-sized sea snail, a marine gastropod mollusc in the family Calyptraeidae, the slipper snails and cup and saucer snails. It has many common names, including common slipper shell, common Atlantic slippersnail, boat shell, quarterdeck shell, fornicating slipper snail, Atlantic slipper limpet and it is in Britain as the "common slipper limpet".
La lapa zapatilla común (Crepidula fornicata), también conocida como concha de barca, es una especie de caracol de mar mediano, un molusco gastrópodo de la familia Calyptraeidae.
La medida de la concha es 20–50 mm.[1] La máxima longitud de concha registrada es de 56 mm.[2]
Este caracol de mar tiene una concha arqueada, redondeada. En el interior de la concha allí es una "cubierta" blanca, lo cual causa que la concha pueda parecerse a una barca o a una sandalia, de ahí su nombre común (slipper limpet). Hay variabilidad en la forma de la concha: algunas conchas son más arqueadas que otras.
Los grupos de individuos son a menudo encontrados boca arriba y apilados juntos, con las hembras más grandes, más viejas abajo y los machos más pequeños, más jóvenes arriba. según la colonia va creciendo, los machos se convierten en hembras (haciéndoles secuenciales hermafroditas).[3]
La especie es nativa del Océano Atlántico occidental, específicamente de la costa Oriental de América del Norte. Ha sido introducido accidentalmente a otras partes del mundo y llegando a ser problemático. En España, está incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013.[4]
La Distribución de la Crepidula fornicata va de 48°N a 25°N; 97.2°W a 25°W de tan lejos al norte en Nueva Escocia hasta el sur tan lejano como el Golfo de México.[1][1]
Fue introducida al estado de Washington.[1] La especie era, aun así, traído a Europa junto con la ostra oriental Crassostrea virginica.[1] En Bélgica, la primera lapa fue encontrada el 28 de septiembre de 1911, sujeta a una ostra en Ostend, y desde el 1930 está vista como una especie común a lo largo de costa belga.[1]
La especie está considerada una especie exótica en Dinamarca, Francia, Italia, Netherlands, España, y Reino Unido, y también se ha extendido a Noruega y Suecia.[5] Es conocida por dañar las explotaciones pesqueras de ostras.[6] Esta especie tiene pocos o incluso ningún predador en Europa, y puede crecer con facilidad en varios tipos de fondos duros y cerca de otros bancos de marisco.[1] Una expansión continuada hacia el norte es probablemente impedido por la temperatura: las temperaturas bajas durante el invierno pueden ralentizar o inhibir su desarrollo.[1]
También ha sido introducido en el pacífico noroeste y en Japón.[7]
A pesar de que se considera una Especie invasora, el caracol se intenta de comercializar en Francia.[8]
Esto es un caracol común , normalmente encontrado intertidally, infralittoral y circalittoral y en estuarios.[1]
La mínima profundidad registrada es 0 m.[2] La máxima profundidad registrada es 70 m.[2]
Son a menudo encontrados, en pequeñas colonias apilados unos encima de otros, en rocas, sobre la concha de artrópodos de la familia Limulidae, conchas y en los pilares de muelles y embarcaderos.[1]
Generalmente para los Calyptraeidae, los hábitos alimenticios incluyen plankton y minúsculos elementos alimentarios detríticos en suspensión en el agua.[1]
La especie es una hermafrodita secuencial (Dicogamia). Los animales más grandes y más viejos, en la base de una pila son hembras, los animales más jóvenes y más pequeños en la parte superior son machos. Si las hembras en la base de la colonia mueren, el más grande de los machos se convertirá en una hembra.[9]
Este artículo incorpora CC-POR-SA-3.0 texto de la referencia[1]
La lapa zapatilla común (Crepidula fornicata), también conocida como concha de barca, es una especie de caracol de mar mediano, un molusco gastrópodo de la familia Calyptraeidae.
Crepidula fornicata est une espèce de mollusques gastéropodes marins connue sous le nom de crépidule ou berlingot de mer.
Elle est originaire de la façade atlantique de l'Amérique du Nord et est devenue envahissante en Europe.
Les crépidules vivent au niveau des côtes, à faible profondeur, elles s'encastrent les unes sur les autres, formant des colonies qui résistent facilement au courant et à la plupart des prédateurs. Fait rare chez les gastéropodes, elles se nourrissent de plancton en filtrant l'eau (microphagie suspensivore).
La crépidule est considérée comme une espèce invasive et problématique pour les ressources halieutiques, en raison de sa prolifération sur les côtes.
On connait au moins deux origines à cette invasion biologique[1] :
Certaines activités humaines ont favorisé sa rapide propagation ; outre l'ostréiculture qui les a involontairement introduites le long du littoral, l'eutrophisation générale des eaux leur est très favorable, de même que la pêche au chalut qui les diffuse sur des kilomètres à chaque pêche.
Conséquences : elle entre en compétition pour la nourriture et l'espace avec d'autres mollusques comme les moules et les huîtres et les élimine de leur environnement initial.
Les particularités écologiques et biologiques de l'espèce favorisent une telle prolifération. Sa stratégie de reproduction est efficace (hermaphrodisme successif et fécondation directe, pontes multiples et protection des œufs). Elle est peu exigeante et ne possède pas en Europe de prédateurs.
Commencée en 2002, l'opération de pompage des crépidules par deux navires sabliers dans la baie de Saint-Brieuc et la baie de Cancale a été interrompue en 2007. Seulement 111 000 tonnes ont été récoltées sur les 175 000 prévues, mais surtout, les zones nettoyées ont été réinfestées rapidement, alors que d'autre part, les solutions de valorisation n'ont pas été développées hormis la transformation en engrais[2].
Grâce aux recherches effectuées par Ingrid Isabel Bahamondes-Rojas[3], docteur en biologie marine, deux pistes sont aujourd'hui exploitables : l'alimentaire et le domaine de la santé car le produit est riche en protéines et en oligo-éléments[4].
La société SLP a été créée en 2008 à Cancale pour mettre en place une filière durable d'exploitation de la crépidule. La crépidule est récoltée dans la baie de Cancale grâce à une barge ostréicole nommée « Papy ». À la suite de la récolte, elle est décortiquée à froid (sans cuisson) de manière industrielle, lavée et directement surgelée, pour pouvoir valoriser la chair sur le marché alimentaire, et la coquille comme amendement calcaire.
Gustative et de bon rapport qualité-prix, la chair de la crépidule a déjà séduit des chefs étoilés bretons, invités par les porteurs de projets à faire découvrir des variations gourmandes du coquillage. La crépidule est déclinable en soupe, parmentier, cassolette, coquille ou coquillage[5].
Crepidula fornicata est une espèce de mollusques gastéropodes marins connue sous le nom de crépidule ou berlingot de mer.
Elle est originaire de la façade atlantique de l'Amérique du Nord et est devenue envahissante en Europe.
Les crépidules vivent au niveau des côtes, à faible profondeur, elles s'encastrent les unes sur les autres, formant des colonies qui résistent facilement au courant et à la plupart des prédateurs. Fait rare chez les gastéropodes, elles se nourrissent de plancton en filtrant l'eau (microphagie suspensivore).
Het Muiltje (Crepidula fornicata) is een zeeslakkensoort die behoort tot de familie Calyptraeidae.
Het Muiltje heeft een tamelijk dikschalige, gewonden schelp. Het aantal windingen is minder dan twee. De laatste winding is zo groot dat die bijna de hele schelpgrootte inneemt. De vorm is variabel, omgekeerd 'bootvormig' met een onregelmatig ovale omtrek. Er is een min of meer vlakke basis, afhankelijk van het substraat. Er komen zowel relatief hoge als platte exemplaren voor. De vorm is zo variabel omdat het dier de schelp aanpast aan de ondergrond. De topwindingen zijn enigszins omgekruld. De top is vaak beschadigd door slijtage en/of corrosie. De schelp vertoont vaak aan de pariëtale zijde een inbochting. De mondopening is tot ongeveer halverwege afgedekt door een vlakke gladde witte plaat, ook wel septum genoemd. De kleur van de buitenkant van de schelp is geelbruin met spiraallijnen die opgelost zijn in vlekjes van een donker paarsrode tot bruinrode tint. De mondopening binnen de witte plaat is sterk glanzend en vertoont dezelfde kleur als het vlekkenpatroon op de buitenzijde. Schelpen van jonge dieren zijn semitransparant, dat is bij volwassen dieren niet meer het geval.
Deze soort verandert in de loop van zijn leven van geslacht (protandrisch-hermafrodiet). Tussen maart en oktober worden 200-400 eieren in kapsels onder de schelp van het moederdier afgezet. De kapsels zitten als een druiventros vast aan een centrale as die aan het substraat bevestigd is. De kapsels blijven onder de schelp van het moederdier waar zij beschermd zijn tegen predatie en andere schadelijke invloeden. Na drie tot vier weken komen de eieren uit en leven de dieren ongeveer veertien dagen als plankton zwevend in het zeewater. Tijdens dit stadium heeft het dier een embryonisch schelpje met een operculum. Dit operculum verdwijnt weer na het planktonische stadium. Gedurende dit vrijzwevende stadium ontwikkelt de schelp zich verder. Als de schelp te zwaar wordt dan zinkt het dier naar de bodem waar het zich, als de plek geschikt is, verder kan ontwikkelen tot volwassen dier. Jonge dieren zijn mannelijk, leven solitair en zijn tamelijk mobiel. Na verloop van tijd worden soortgenoten opgezocht waar zij boven op de schelp van een ander individu gaan zitten. Vanaf dat moment zijn de dieren niet meer mobiel en doordat later jongere individuen zich op hun beurt op de laatste schelp vestigen ontstaat een gekromde 'ketting' van in grootte (en leeftijd) afnemende individuen. Het oudste en grootste individu onderaan de ketting is vrouwelijk, het jongste dier is mannelijk. Daartussen zijn de dieren in verschillende mate hermafrodiet.[1][2]
Het Muiltje leeft in het onderste deel van de getijdenzone en komt voor tot waterdiepten van 12 meter. De dieren leven op vast substraat met modderige bodems in rustig water. De dieren zijn planktoneters (vooral diatomeeën), een voedingswijze die weinig bij slakken voorkomt. Het plankton wordt met behulp van trilharen op de kieuwen naar de basis van de kieuwen getransporteerd waar het opgezameld wordt en uiteindelijk gegeten.[3] Omdat de schelp van de volwassen dieren is aangepast aan de oneffenheden van de harde ondergrond zijn zij gebonden aan één plaats en dus weinig mobiel; zie daarvoor ook bij levenscyclus. In West-Europa leeft het Muiltje vaak in oesterbedden. De soort is voor oesters een voedsel- en ruimteconcurrent.
Het natuurlijke verspreidingsgebied is de Westelijke kant van de Atlantische Oceaan, met name de oostkust van Noord-Amerika.
Deze soort is onopzettelijk verspreid naar andere delen van de wereld waar zij lokaal een plaag werd. In die gebieden is het dus een exoot. In Europa werd het Muiltje in 1870 samen met Oesters bestemd voor de oestercultuur ingevoerd in Oost Engeland en komt nu voor in het hele Noordzeegebied, de Atlantische kusten van Frankrijk en Spanje, de Middellandse Zee (Frankrijk, Italië, Spanje) en de Zwarte Zee. Buiten Europa is zij inmiddels eveneens bekend uit de Grote Oceaan (Japan)[4]. De eerste levende dieren in België werden in 1911 waargenomen[5] De eerste waarneming van lege schelpen uit Nederland werd in 1924 gedaan, in 1929 gevolgd door de eerste vondst van levende dieren op de Iersche Bank in de Provincie Zeeland.[6]. Het jaar erop werden al honderden dieren gemeld wat ook doordrong in verschillende Nederlandse dagbladen.[7] De eerste vondst in het Nederlandse deel van de Waddenzee dateert uit 1939[8]
De snelle verspreiding in de nieuwe vestigingsgebieden is veroorzaakt door een combinatie van factoren. Het vrijwel ontbreken van natuurlijke vijanden in deze gebieden heeft zeker een rol gespeeld. De voortplantingswijze met mannelijke en vrouwelijke dieren in elkaars onmiddellijke nabijheid en de broedzorg dragen eveneens bij. Een niet te onderschatten factor is in West-Europa de aanwezigheid van de oestercultuur. Dit levert het dier een zeer geschikt habitat terwijl het opvissen en elders uitzetten van jonge oesters bij de verdere verspreiding van het Muiltje ook meegespeeld zal hebben.
Het Muiltje komt fossiel niet in Europa voor. Uit het Noordzeebekken zijn wel andere Crepidula-soorten als fossiel bekend, onder andere Crepidula crepidula (Linnaeus, 1767) uit het Mioceen.
Het Muiltje werd met oesters in West-Europa uit Noord-Amerika ingevoerd en is sindsdien een plaag geworden in de oestercultuur waar zij veel schade veroorzaakt door voedsel en ruimteconcurrentie. In Frankrijk zijn zonder succes pogingen gedaan om gedeelten in zee vrij van deze soort te krijgen. Omdat het dier eetbaar is, wordt ook onderzoek gedaan naar de mogelijkheden naar commerciële exploitatie.
Een 'ketting' van levende dieren.
Enkele losse schelpen.
Bij het schrijven van dit lemma is eveneens gebruikgemaakt van de gelijknamige pagina's op de Engelse, de Duitse en de Franse Wikipedia's.
Het Muiltje (Crepidula fornicata) is een zeeslakkensoort die behoort tot de familie Calyptraeidae.
Crepidula fornicata é uma espécie de molusco pertencente à família Calyptraeidae.
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português, incluindo a zona económica exclusiva.
.jpg)
.jpg)
Crepidula fornicata é uma espécie de molusco pertencente à família Calyptraeidae.
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português, incluindo a zona económica exclusiva.
Ostronpest (Crepidula fornicata)[1][2][3] är en snäckart som först beskrevs av Carl von Linné 1758. Namnet kommer av att snäckan ofta sätter sig på ostron och konkurrerar med ostronen om födan. Ostronpest ingår i släktet Crepidula och familjen toffelsnäckor.[4][5][6] Arten är reproducerande i Sverige[6] och observerades i svenska vatten för första gången 1934.[7] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[4]
.jpg)
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör Ostronpest.
Wikispecies har information om Crepidula fornicata.
Denna artikel om toffelsnäckor saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Ostronpest (Crepidula fornicata) är en snäckart som först beskrevs av Carl von Linné 1758. Namnet kommer av att snäckan ofta sätter sig på ostron och konkurrerar med ostronen om födan. Ostronpest ingår i släktet Crepidula och familjen toffelsnäckor. Arten är reproducerande i Sverige och observerades i svenska vatten för första gången 1934. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
