Great Horsetail

Pędy z kłosami zarodnionośnymi

Młode pędy płonne

Pochwy ze zrośniętych liści zakończone ząbkami. Dolne człony pędów bocznych krótsze od pochew.

Skrzyp olbrzymi (Equisetum telmateia Ehrh.) – gatunek należący do rodziny skrzypowatych. Jest to najokazalszy skrzyp spośród występujących poza strefą tropikalną. W Polsce gatunek ten występuje rzadko, przede wszystkim na pogórzu i w północnej części kraju. Jest to roślina podgórska, związana z wilgotnymi i mokrymi siedliskami o średnim nasłonecznieniu. W Polsce na wielu obszarach traci stanowiska i do 2014 roku znajdowała się pod ochroną prawną.

Rozmieszczenie

Gatunek o ciekawym zasięgu, ponieważ cechuje się międzykontynentalną dysjunkcją. Podgatunek typowy występuje w północno-zachodniej Afryce, w południowej i środkowej Europie (północna granica zasięgu biegnie przez Wielką Brytanię, Danię, Litwę, Ukrainę po Półwysep Krymski i Kaukaz), rośnie też w zachodniej Azji (od Turcji po Iran)^[3]. Podgatunek subsp. braunii występuje w zachodniej części Ameryki Północnej, w stanach: Alaska, Kalifornia, Oregon, Waszyngton oraz w prowincji Kolumbia Brytyjska^[4]. W Polsce gatunek rzadki, miejscami częściej spotykany tylko w niższych położeniach w Karpatach i Sudetach oraz w pasie pojezierzy pomorskich, poza tym bardzo rozproszony^[5].

Morfologia

Pokrój

Gametofit wykształca się w postaci drobnego, blaszkowatego, podzielonego na łatki tworu. Sporofit rozwija się na nim po zapłodnieniu, najpierw w postaci kłącza, z którego wyrastają dwupostaciowe pędy nadziemne: wczesną wiosną zarodniowe, latem płonne.

Kłącze

Silnie rozgałęzione ściele się zwykle na głębokości od 0,6 do 1,2 m pod poziomem gruntu. Z odgałęzień skierowanych w górę wyrastają liczne pędy nadziemne. Kłącze podzielone jest na węzły i międzywęźla. Międzywęźla pokryte są cienkimi, jednokomórkowymi włoskami barwy brunatnej. Gęste włoski tworzą okrywę w formie pilśni wokół kłączy. Wzdłuż międzywęźli biegną słabo widoczne, zaokrąglone na szczycie listwy. U podstawy międzywęźli wyrastają bulwki, które po różnym okresie spoczynku wyrastają w nowe pędy.

Łodyga

Pędy zarodniowe osiągają do 25 cm (rzadko 50 cm) wysokości, podczas gdy pędy płonne do 120 cm (rzadko 250 cm) wysokości. Pędy zarodniowe są żółtawo-brązowawe, białawe lub bladozielone, o średnicy do 15 mm. Na pędzie podzielone gęsto na ok. 12 węzłów, z których wyrastają pochwy liściowe. Na szczycie pędów znajdują się wrzecionowate kłosy zarodniowe. Pędy płonne są białawo-żółtawe, słabo pożłobione, z 20–40 niewyraźnymi żeberkami, o średnicy 10–12 mm (rzadko do 20 mm). W węzłach z każdego rowka wyrastają pojedyncze, zielone i zwykle nierozgałęzione pędy boczne. Powierzchnię mają szorstką, z 4–5 żeberkami. Najniższe człony bocznych odgałęzień są wyraźnie krótsze niż pochwy liściowe łodygi.

Liście

Na pędach płonnych liście w liczbie 20–40 zrośnięte w pochwy liściowe osiągają do 4 cm długości. Pochwy te w dolnej części łodygi przylegają do niej, w górnej – są lejkowato rozszerzone. Pochwy są pokryte płaskimi żeberkami oddzielonymi wąskimi rowkami o wyraźnych, ostrych krawędziach. Ząbki są lancetowato-szydlaste, dwukrotnie krótsze od zrośniętej części pochew. Na końcach są zwężone w szczecinkę, czasem łączą się po 2–3. Na pędach płodnych pochwy liściowe tworzone także ze zrośniętych 20-40 listków osiągają do 2,5 cm długości i zakończone są szydlastymi ząbkami z ciemnobrązowym grzbietem, podobnej długości jak zrośnięta część pochew. Szczyty ząbków łatwo odłamują się. Pochwy liściowe pędów bocznych osiągają 6 mm długości i zakończone są także łatwo odłamującymi się, szydlastymi ząbkami.

Kłos zarodnionośny

Długości 4–8 cm, z pustym środkiem i zaokrąglonym wierzchołkiem. Złożony z tarczowatych liści zarodnionośnych, po których spodniej stronie znajduje się po kilka zarodni.

Biologia

Cechy fitochemiczne

Ziele zawiera alkaloidy (m.in. śladowe ilości nikotyny), saponiny, krzemionkę^[6]. W roślinie znajduje się też enzym tiaminaza, powodujący rozkład witaminy B1 i dlatego spożycie dużej ilości surowego ziela może spowodować znaczne problemy zdrowotne, właściwe dla niedoboru witaminy B1^[7].

Anatomia

Pęd zarówno nadziemny (łodyga), jak i podziemny (kłącze) w centralnej części z przewodem powietrznym. Wszystkie wiązki przewodzące otoczone są jedną, wspólną śródskórnią. W zewnętrznej części łodygi przebiegają wzdłuż żeber pasma sklerenchymy. W rowkach pędów bocznych znajduje się kilka (zwykle 2), nieregularnych linii z aparatami szparkowymi. Aparaty szparkowe są niezagłębione i otwierają się bezpośrednio na zewnątrz (dlatego gatunek zaliczany jest do grupy Equiseta phaneropora). Pod rowkiem i aparatami szparkowymi biegnie pojedynczy przewód powietrzny (rowkowy). Zarówno on, jak i szeroki przewód centralny powstaje w wyniku rozluźnienia i rozerwania miękiszu pierwotnego^[8].

Rozwój

Z trwałego kłącza podziemnego w marcu i kwietniu wyrastają nad powierzchnię gruntu pędy zarodnionośne. Do dojrzeniu i wysypaniu zarodników pędy te w kwietniu (do początku maja) w krótkim czasie obumierają. W międzyczasie nad powierzchnię gruntu wschodzą zielone pędy wegetatywne i kolejne, nowe pędy tego rodzaju pojawiają się przez dłuższy czas na początku sezonu wegetacyjnego. Jesienią, w drugiej połowie października pędy nadziemne zasychają^[9]. Rozprzestrzenia się głównie wegetatywnie (poprzez kłącza), rzadko nowe rośliny (sporofity) powstają z zarodników i przedrośli^[10].

Genetyka

2n = 216.

Nazwa

W języku polskim utrwalona jest w zasadzie tylko jedna nazwa zwyczajowa – skrzyp olbrzymi. W dawniejszych źródłach jedynie Syreniusz pisze o tym gatunku, używając nazwy "strzępeczka wielka". W nazewnictwie ludowym i dawnym używano zwykle jednej nazwy w odniesieniu do różnych gatunków skrzypów, najczęściej "skrzyp" (odnotowana już w 1468 r.), rzadko też w zapisie "skrzip" lub "skrzyb". Stosowano też określenia: "przęstka", "choczyk", "choszczka", "chwoszcz", "kostrzka", "koszczka", "strzępeczka" i "strzępka" oraz regionalnie – "sosanki" i "skryk". Ciekawostką jest nazwa "koński ogon" lub "koniogon", odnosząca się do skrzypów i spotykana u Marcina z Urzędowa oraz w Słowniku języka polskiego wydanym w Wilnie w 1861 r., w opracowaniu A. Zdanowicza i in.^[11] Słowo o takim znaczeniu stosowane jest w odniesieniu do skrzypów w krajach anglosaskich (horsetail) i od niego wywodzi się też nazwa naukowa rodzaju.

Słowo Equisetum ustalone zostało jako nazwa rodzajowa przez Tourneforta, a wzięte zostało w ślad za Pliniuszem Starszym, który pisał o equisaetum (z łaciny: equus = koń i seta = szczecina, co w przenośni znaczy "koński ogon" lub "końska grzywa"). Jeszcze wcześniej w tym samym znaczeniu nazwa zastosowana została przez Demokryta w języku greckim – jako hippuris = koński ogon. Określenie gatunkowe telmateia wzięte zostało przez Jakoba Ehrharta z greckiego, gdzie telmatos znaczy woda stojąca, bagno, staw, telmateja = błotny, bagienny^[12].

Uznawana za ważną nazwa naukowa gatunku ustalona została w 1783 przez Jakoba F. Ehrharta (1742-1795)^[13]. Wcześniej gatunek został co prawda opisany w 1778 r. przez Jean-Baptiste de Lamarcka jako Equisetum maximum Lam., jednak nazwa ta nie spełnia kryteriów nomenklaturowych. Jako starsza była jednak w częstym użyciu w XX wieku i jest najczęściej pojawiającym się synonimem.

Zmienność

Podgatunek północnoamerykański subsp. braunii

Wyróżniane są dwa podgatunki o rozdzielnych zasięgach:

• Podgatunek typowy subsp. telmateia – występuje w Starym Świecie. Wyróżnia się białawymi międzywęźlami głównego pędu nadziemnego, pozbawionymi aparatów szparkowych.
• Podgatunek subsp. braunii (J. Milde) Hauke, Nova Hedwigia. 30: 434. 1978 (syn. Equisetum braunii J.Milde, Verh. K.K. Zool.-Bot. Ges. Wien 12: 515. 1862) – występuje w Ameryce Północnej. Od podgatunku typowego odróżnia się przede wszystkim zielonym pędem głównym, ze szparkami^[4].

W Polsce opisano dwa wyraźne morfotypy powstające w wyniku mutacji w genach homeotycznych, wykazujące silną korelację z nasłonecznieniem – f. serotinum i f. spiralis. F. serotinum wyróżnia się obecnością kłosa zarodnionośnego na pędzie płonnym. U f. spiralis pochwy liściowe przynajmniej częściowo spiralnie obiegają pęd główny^[14].

Rzadko tworzy mieszańce z innymi gatunkami skrzypów. Mieszaniec ze skrzypem błotnym (E. ×font-queri Rothm. (1944) znany jest w Europie środkowej z pojedynczych stanowisk na wyspie Rugii^[15] oraz w Polsce południowej^[14]. Mieszaniec ten wykształca kłosy zarodnionośne na pędach wegetatywnych, ale ma płonne zarodniki^[16]. Także mieszaniec ze skrzypem polnym (E. ×dubium Dost., syn. E. ×robertsii Dines) znany jest w Europie^[17] i Polsce z pojedynczych stanowisk (Zajączkowice koło Jasła, Skoczów)^[18]. Poza Polską odnotowano także mieszańce: E. ×willmotii C.N. Page (= E. fluviatile × E. telmateia) i E. ×bowmanii C.N. Page (= E. sylvaticum × E. telmateia)^[16][2].

Ekologia

Skrzyp olbrzymi na przytorzach stacji Szczecin Port Centralny

Geofit ryzomowy. Gatunek uznawany za charakterystyczny (Ch.) dla związku zespołów (All.) Alno-Ulmion i zespołu (Ass.) subatlantyckiego łęgu jesionowego Carici remotae-Fraxinetum^[19]. Badania w Polsce wykazały jednak, że skrzyp olbrzymi występuje w zbiorowiskach zaliczanych aż do 17 klas fitosocjologicznych, z czego siedliska łęgowe stanowiły tylko kilkanaście procent wystąpień. W efekcie zaproponowana została zmiana statusu gatunku z charakterystycznego na wyróżniający łęg Carici remotae-Fraxinetum^[14].

W Polsce gatunek ten ma charakter podgórski, przy czym najwyżej położone stanowisko usytuowane jest na wysokości ok. 800 m n.p.m.^[9]

W miejscach występowania gatunek rośnie licznie, nierzadko w postaci łanów. Rośnie na różnych glebach od piasków, poprzez gleby ilaste i gliniaste, po gleby organogeniczne. Preferuje gleby żyzne, bogate w węglan wapnia, mokre. Jego obecność wskazuje na dobre lub zwiększające się nawodnienie podłoża przy jednoczesnym polepszeniu warunków do powstawania próchnicy (humifikacji). Najbujniej rozwija się w miejscach nasłonecznionych lub umiarkowanie nasłonecznionych (w lasach pod okapem luźnego drzewostanu)^[20][21]. Rośnie w lasach łęgowych, zwłaszcza na źródliskach, także w wilgotnych zaroślach i nad brzegami rzek^[8], podgatunek północnoamerykański występuje także na nadmorskich terenach zalewowych^[4].

Występuje także jako gatunek synantropijny na siedliskach przekształconych na przydrożach, nasypach kolejowych, np. od dziesiątek lat rośnie na terenach kolejowych Szczecina i Koszalina^[22]. Ze względu na masowe występowanie, trudność w eliminacji głęboko rosnących kłączy, z których pędy łatwo odrastają, ekspansywność na stanowiskach antropogenicznych – gatunek może być trudnym do zwalczenia chwastem. W Oregonie (USA), gdzie podgatunek braunii występuje naturalnie, skrzyp ten uznany jest urzędowo za chwast i jego rozprzestrzenianie podlega ograniczeniom^[23]. Skrzyp olbrzymi określany jest też mianem chwastu w szeregu baz danych i publikacji dotyczących Ameryki Północnej, Europy zachodniej i środkowej^[24].

Zagrożenia i ochrona

Skrzyp olbrzymi jest zagrożony poprzez niszczenie jego siedlisk podczas regulacji cieków i odwodnień obszarów źródliskowych^[25]. Traci stanowiska z powodu obniżania zwierciadła wód gruntowych, będącego skutkiem niewłaściwie funkcjonujących melioracji, urbanizacji oraz intensyfikacji rolnictwa^[9]. Nie toleruje też pełnego zwarcia (likwidacji luk) w drzewostanach^[20]. Etapem krytycznym w rozwoju gatunku jest pokolenie gametofitu. Jest gatunkiem regionalnie tracącym stanowiska^[18]. Na przykład uznany został za gatunek wymierający w województwie opolskim^[9] oraz w Górach Świętokrzyskich^[26]. W całej Polsce skrzyp olbrzymi był gatunkiem chronionym ściśle od 1983 r.^[27] do 2014 r., kiedy to zniesiona została ochrona prawna tego gatunku^[28]. W przypadku zagrożenia dla populacji gatunku możliwe i skuteczne było przeniesienie roślin wydobytych wraz z bryłą ziemi (po uzyskaniu wymaganego zezwolenia)^[21].

Część populacji skrzypu olbrzymiego jest w Polsce chroniona w parkach narodowych pogórza, wyznaczono także szereg rezerwatów dla ochrony tego gatunku, m.in. w Olszynie Źródliskowej pod Lubiechowem Dolnym, Źródlisku Skrzypowym, Dolinie Potoku Rudno, Lesie nad Jeziorem Mądrzechowskim i Staniszewskich Zdrojach.

Zastosowanie

Roślina lecznicza

W medycynie ludowej stosowany jest analogicznie jak skrzyp polny^[6], przy czym w Polsce w zasadzie niewykorzystywany z powodu mniejszego rozpowszechnienia i z powodu ograniczeń prawnych w możliwości pozyskania surowca. W Syrii skrzyp olbrzymi wchodzi w skład tradycyjnej herbaty ziołowej zwanej "zahraa"^[29].

Roślina jadalna

Na ziemiach polskich do końca XIX wieku pędy zarodnikowe stanowiły pożywienie głodowe podczas przednówka, spożywane na surowo lub gotowane w zupach^[30]. Ze względu na zawartość tiaminazy dopuszczalne jest spożycie tylko niewielkich ilości lub konieczna jest obróbka cieplna. Przed spożyciem należy usunąć twarde włókna biegnące wzdłuż zewnętrznej części pędów^[7].

Roślina ozdobna

Możliwa i prowadzona jest skutecznie uprawa tego gatunku w warunkach ogrodowych, w oranżeriach i ogrodach botanicznych europejskich i północnoamerykańskich^[21]. Wkracza zresztą też sam do ogrodów ze stanowisk naturalnych^[21]. W celu uniknięcia kłopotów z niekontrolowaną ekspansją rośliny należy ją uprawiać w odpowiednio dużych i szczelnych pojemnikach umieszczanych w gruncie^[7].

Surowiec polerski

Ze starych pędów bogatych w krzemionkę sporządzano dawniej proszek do czyszczenia^[31]. Ze względu na dużą zawartość krzemionki pędy takie mogą być stosowane do polerowania drewna i kamienia^[8].

Inne zastosowania

Czarne kłącza stosowane były w koszykarstwie i plecionkarstwie do ozdoby wyrobów. Wywary z ziela są skutecznym środkiem do zwalczania chorób grzybowych róż. Używane były także do płukania włosów w celu zwalczenia pcheł, wszy i roztoczy^[7]. Gatunek ten stanowić może użyteczne źródło antyoksydantów, których zawiera więcej niż inne skrzypy^[32].

Przypisy

Bibliografia

1. Irena Rejment Grochowska: Skrzypy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1954.

Linki zewnętrzne

• Equisetum telmateia Ehrh. w bazie danych: GRIN (Germplasm Resources Information Network) na http://www.ars-grin.gov (ang.)