Red Throated Parrot Finch

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Erythrura psittacea^{[2] [3]} ye una especie d'ave paseriforme de la familia Estrildidae nativa de Nueva Caledonia. Habita en viesques húmedes y carbes.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Erythrura psittacea .

• Species factsheet - BirdLife International
• Species profile - Finch Information Center

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwyrbig gyddfgoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwyrbigau gyddfgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Erythrura psittacea; yr enw Saesneg arno yw Red-throated parrot finch. Mae'n perthyn i deulu'r Cwyrbigau (Lladin: Estrildidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. psittacea, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r cwyrbig gyddfgoch yn perthyn i deulu'r Cwyrbigau (Lladin: Estrildidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Cwyrbig adeingoch Estrilda rhodopyga Cwyrbig bochddu Estrilda erythronotos Cwyrbig coch Amandava amandava Cwyrbig Sinderela Estrilda thomensis Cwyrbig tingoch Estrilda charmosyna Llinos dân frown Lagonosticta nitidula Llinos ddu fronwinau Nigrita bicolor

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Die Rotkopf-Papageiamadine (Erythrura psittacea, Syn.: Amblynura psittacea) ist eine ostasiatische Art aus der Familie der Prachtfinken. Es werden keine Unterarten unterschieden.

Beschreibung

Das Körpergefieder der Rotkopf-Papageiamadine ist dunkelgrün. Davon deutlich abgehoben ist das rote Gesicht und die rote Vorderbrust. Die beiden Geschlechter sind gleich gefärbt. Das Männchen ist anhand seines lang anhaltenden Zirpens vom Weibchen unterscheidbar. Viele Männchen haben außerdem ein paar rote Federn am Bauch.

Verbreitungsgebiet und Lebensweise

Das Verbreitungsgebiet der Rotkopf-Papageiamadine ist Neukaledonien. Einige Gefangenschaftsflüchtlinge sind auch von Vanuatu, Efate und Emae bekannt.^[1] Ihr Lebensraum dort sind Waldränder, Lichtungen und Sekundärwald. Sie kommen außerdem in stark von Menschen gestalteten Lebensräumen wie Plantagen sowie an Feld- und Wegesrändern vor und dringen auch in menschliche Siedlungen vor, wo sie in Gärten und Parks leben.

Das Gelege wird 14 Tage lang bebrütet. Die Nestlingszeit beträgt 20 bis 22 Tage. Die flügge gewordenen Jungvögel werden nach dem Verlassen des Nestes für weitere zwei bis drei Wochen von den Elternvögeln betreut.

Haltung

Die Rotkopf-Papageiamadine kam relativ frühzeitig in den Handel. Der spätere König Ferdinand von Bulgarien, der eine umfangreiche Sammlung an Prachtfinken hatte, berichtete, dass sie schon 1873 in Frankreich gehalten wurde.^[2] Die Art blieb jedoch immer recht selten und kam immer nur in wenigen Exemplaren in den Handel. Die Art wird heute besonders häufig in Japan gezüchtet. Von dort stammen auch die meisten europäischen Importvögel. Rotkopf-Papageiamadinen zählen heute zu den am häufigsten gehaltenen Prachtfinkenarten.^[3]

Belege

Literatur

• Horst Bielfeld: 300 Ziervögel kennen und pflegen. Ulmer Verlag, Stuttgart 2009, ISBN 978-3-8001-5737-2.
• Jürgen Nicolai (Hrsg.), Joachim Steinbacher (Hrsg.), Renate van den Elzen, Gerhard Hofmann: Prachtfinken – Australien, Ozeanien, Südostasien. Eugen Ulmer Verlag, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3249-4.
• Peter Clement, Alan Harris, John Davis: Finches and Sparrows. An Identification Guide. Christopher Helm, London 1993, ISBN 0-7136-8017-2.

Einzelbelege

1. ↑ Nicolai et al., S. 180
2. ↑ Nicolai et al., S. 181
3. ↑ Nicolai et al., S. 182

Weblinks

• Erythrura psittacea in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.1. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 15. Oktober 2013.

The red-throated parrotfinch (Erythrura psittacea) is a species of estrildid finch found in New Caledonia. It has an estimated global extent of occurrence of 20,000 to 50,000 km².

It is found in both subtropical or tropical moist lowland forest and shrubland habitats. The IUCN has classified the species as being of least concern.

References

• Species factsheet - BirdLife International
• Species profile - Finch Information Center

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Red-throated_parrotfinch&oldid=1123946691"

El diamante lorito (Erythrura psittacea)^[2]​ ^[3]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Estrildidae nativa de Nueva Caledonia. Habita en bosques húmedos y matorrales.

Referencias

Erythrura psittacea Erythrura generoko animalia da. Hegaztien barruko Estrildidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Erythrura
• Estrildidae

Uudenkaledonianparatiisipeippo (Erythrura psittacea) on paratiisipeippoihin kuuluva lintu. Se ei ole uhanalainen.

Tuntomerkit

Uudenkaledonianparatiisipeippokoiras on väritykseltään lähes kokonaan vihreä, mutta kaula ja osa päästä ja pyrstöstä on punainen.

Muuta

Uudenkaledonianparatiisipeippo on pisimpiä suomenkielisiä eläinlajien nimiä.^lähde?

Lähteet

Aiheesta muualla

• ITIS: Erythrura psittacea (englanniksi)
• IUCN Red List: Erythrura psittacea (englanniksi)
• BirdLife: Red-throated Parrotfinch Erythrura psittacea (englanniksi)

Erythrura psittacea

Le Diamant psittaculaire, Diamant à tête rouge ou Pape de Nouméa (Erythrura psittacea) est une petite espèce de passereau de Nouvelle-Calédonie.

Description

Il mesure 12 cm de longueur, il possède un plumage vert émeraude avec un masque rouge foncé qui commence derrière l'oreille et la joue et se poursuit vers la gorge et la partie haute du jabot. Le masque du mâle passe à 3 mm derrière l'œil alors que, chez la femelle, le masque atteint le derrière de l'œil mais il existe des exceptions. Il a également le croupion et la queue rouge. Seul le mâle chante.

Habitat et alimentation

Il vit uniquement en Nouvelle-Calédonie, dans les buissons. Dans sa quête de nourriture, il évite le plus possible les clairières. On les voit occasionnellement sur le sol où ils cherchent des graines tombées mais leur nourriture principale consiste surtout en graines d'herbes.

Mode de vie

Ils vivent en bande de plusieurs individus.

Reproduction

Il n'y a pas de période de reproduction ; on voit des jeunes toute l'année.

Variété domestique

Seul un individu de variété bleue, issu d'élevage, est considéré comme étant un animal domestique en droit français. Les autres formes de cet oiseau relèvent donc de la législation concernant les animaux sauvages^[1].

Notes et références

• Erythrura, The Belgian site of Gouldian and Parrot Finches.
• Dupuyoo M. (2002) Diamants, Papes et Capucins. Estrildés de l'Indo-Pacifique. Jardin d'Oiseaux Tropicaux, La Londe les Maures, 240 p.

Il diamante pappagallo (Erythrura psittacea Gmelin, 1979) è un uccello passeriforme della famiglia degli Estrildidi^[2].

Distribuzione ed habitat

Il diamante pappagallo è endemico della Nuova Caledonia e delle isole limitrofe (isole della Lealtà, isola dei Pini): pare vi siano stati avvistamenti anche lungo le coste nord-orientali dell'Australia, tuttavia si tratta di eventi non confermati e con tutta probabilità riferiti ad individui sfuggiti dalla cattività piuttosto che a popolazioni selvatiche stabili presenti sul territorio.

Questo uccello è diffuso nelle radure erbose o cespugliose confinanti con aree ricoperte da foresta; tuttavia, il diamante pappagallo dimostra di non soffrire eccessivamente la presenza umana e lo si può pertanto osservare anche nei campi coltivati sul limitare della boscaglia o nei giardini alberati.

Descrizione

Dimensioni

Gli adulti non superano i 12–13 cm, compresa la coda. A parità d'età, le femmine sono generalmente leggermente più piccole rispetto ai maschi.

Aspetto

Questo uccello ha un aspetto massiccio, con grosso becco nero la cui porzione superiore tende ad incurvarsi leggermente in punta (da cui il nome comune e quello scientifico).

Il piumaggio è verde brillante su tutto il corpo, con tendenza a scurirsi sull'estremità delle ali. Su faccia, gola e porzione superiore del petto è presente un'estesa maschera rossa che si scurisce nella zona fra becco ed occhio fino a formare in alcuni casi una piccola striscia nera, ed anche il codione e la coda sono dello stesso colore rosso acceso (altra analogia cromatica coi pappagalli): nel maschio sono presenti delle piume rosse sparse anche attorno alla cloaca, che spesso rappresentano l'unico mezzo attendibile per determinare il sesso, in quanto in questa specie il dimorfismo sessuale è meno accentuato rispetto ad altre specie congeneri. Le zampe sono di colore carnicino, gli occhi sono invece di un bruno molto scuro.

Sono state finora osservate tre mutazioni cromatiche di diamante pappagallo, attualmente fissate in cattività:

• Avorio o verdemare, in cui il verde viene sostituito da un colore verde-azzurro, mentre il rosso è sostituito dal giallo-arancio;
• Pastello, in cui il verde ed il rosso sono molto sbiaditi;
• Arlecchino, detto anche pezzato, variopinto o panaché, in cui sono presenti sul corpo pezzature amelaniche più o meno estese (l'estensione tende generalmente ad aumentare con l'età del soggetto);

Biologia

All'infuori del periodo riproduttivo, quando le coppie tendono ad isolarsi, il diamante pappagallo mostra comportamento tendenzialmente gregario, riunendosi in piccoli stormi di circa 20-30 individui che si muovono principalmente durante il giorno fra gli steli d'erba, per poi fare ritorno alle zone alberate durante la notte.

Alimentazione

Questa specie si nutre principalmente di semi di erbe prative e graminacee, preferibilmente ancora verdi, che coglie direttamente dallo stelo; quando se ne presenta l'occasione esso non disdegna di nutrirsi anche di altro materiale di origine vegetale, principalmente frutti e bacche, mentre solo sporadicamente si ciba anche di piccoli insetti e delle loro larve.

Riproduzione

Il diamante pappagallo presenta due distinti periodi riproduttivi (in marzo ed in settembre), coincidenti con la fine della stagione delle piogge.

Ambedue i sessi collaborano alla costruzione del nido, che ha forma tondeggiante ed è composto da fili d'erba secca, radichette ed altro materiale fibroso intrecciati a formare una struttura sferica con camera di cova foderata da piumino e lanugine e collegata all'esterno tramite un tunnel discendente. Il nido viene generalmente ubicato in cavità naturali fra le rocce, i tronchi d'albero o negli edifici abbandonati, oppure nel folto della vegetazione.
All'interno del nido vengono deposte 3-6 uova, di dimensioni maggiori rispetto alle altre specie di Erythrura e dal caratteristico colore rosato. La cova è prerogativa della femmina (anche se a volte il maschio può alternarsi nella cova) e dura circa 13-14 giorni, al termine dei quali nascono dei pulli nudi e ciechi, con le caratteristiche verruche blu fluorescenti ai lati del becco. I nidiacei, in caso di pericolo, a partire dalla settimana di vita emettono un sibilo caratteristico, che probabilmente ha la funzione di disorientare gli aggressori e di richiamare i genitori al nido. Il piumaggio viene sviluppato attorno ai 16-17 giorni dalla schiusa, e a questo punto i giovani sono pronti per l'involo: tuttavia, essi tendono a rimanere nei pressi del nido per altre due settimane, venendo imbeccati (con frequenza sempre minore) dai genitori. I giovani si presentano di colore verde uniforme, con aree bruno-grigiastre laddove nella livrea adulta sarà il rosso, e con un caratteristico becco bicolore, nero nella parte superiore e giallo in quella inferiore: il piumaggio adulto viene raggiunto attorno ai 3-4 mesi di vita.
La maturità sessuale viene raggiunta dai giovani già attorno alle 8 settimane di vita, tuttavia è difficile che essi riescano a riprodursi prima dell'anno di vita.

Note

Bibliografia

• Gli Estrildidi Vol.2, S. Lucarini, E. De Flaviis, A. De Angelis, 2005, Edizioni F.O.I
• Uccelli del mondo, C. Harrison e A. Greensmith, Dorling Kindersley Handbooks, 1993.
• Enciclopedia degli uccelli da voliera, E.J.J. Verhoef-Verhallen, Edizioni White Star, 2007.

Vogels

De roodkoppapegaaiamadine of (Erythrura psittacea) is een kleurrijk vogeltje uit de familie van de prachtvinken (Estrildidae), van oorsprong afkomstig uit Nieuw-Caledonië, de Molukken en delen van Nieuw-Guinea.

Kenmerken

De roodkoppapegaaiamadine heeft zoals zijn naam al doet vermoeden, een bijna geheel scharlakenrode kop, ook de keel en de staart zijn rood. Het achterhoofd, de nek, schouders, rug, de vleugels en de onderzijde zijn donkergroen. Het mannetje en vrouwtje zijn bijna aan elkaar gelijk, het vrouwtje is iets fletser en mist de rode aarsveertjes. De totale lengte van kop tot puntje van de staart is 11–12 centimeter.

Verzorging

Deze vogel is vrij zeldzaam en moet zorgvuldig kunnen acclimatiseren. Het zijn warmte en zon minnende vogels, die beslist niet tegen guur weer en vrieskou kunnen. Ze moeten binnen overwinteren in een verwarmd nachthok. Ze zijn over het algemeen vreedzaam van aard en goed te houden in een gemengde volière.

Voeding

Hun menu bestaat uit geel en wit milletzaad, tropenzaad, gekiemde zaden, af en toe wat trosgierst en groenvoer zoals muur. Tijdens de kweek moeten ze ook kleine insectjes te eten krijgen of buffalowormpjes. Vers drinkwater, maagkiezel en grit zijn voor vrijwel alle vogels noodzakelijk, dus ook voor de roodkoppapegaaiamadine.
Bovendien nemen ze graag een bad, dus een lage badschaal met fris water wordt zeer op prijs gesteld.

Bronnen, noten en/of referenties

Papegøyeamadin er en fugl i gruppen Erythrura i familien astrilder. Den er endemisk til øya Ny-Caledonia.

Referanser

Eksterne lenker

• (en) papegøyeamadin i Encyclopedia of Life
• (en) papegøyeamadin i Global Biodiversity Information Facility
• (en) papegøyeamadin hos NCBI
• (en) papegøyeamadin hos ITIS
• (en) Kategori:Erythrura psittacea – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Erythrura psittacea – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Erythrura psittacea – detaljert informasjon på Wikispecies
• Erythrura psittacea (ID 39D001232403024F). Avibase. Hentet ut 2. september 2013.
• Erythrura psittacea (TSN 559976). Integrated Taxonomic Information System. Hentet ut 2. september 2013.
• Birdlife Species Factsheet: Erythrura psittacea. Hentet ut 2. september 2013.
• Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson. 2013. The Clements checklist of birds of the world: Version 6.8.. Hentet ut 2. september 2013.

Multimedia w Wikimedia Commons

Papuzik czerwonolicy (Erythrura psittacea) – gatunek małego ptaka z rodziny astryldowatych. Występuje na Nowej Kaledonii i przyległej wyspie Île des Pins. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Johann Friedrich Gmelin w 1789 w Systema Naturae. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Fringilla psittacea^[3]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza papuzika czerwonolicego w rodzaju Erythrura^[4]; niektórzy autorzy wydzielają papuziki: czerwonolicego i czerwonogłowego (E. cyaneovirens) w odrębnym rodzaju Amblynura^[5] (Reichenbach, 1862^[6]). E. psittacea to gatunek monotypowy^[4][5].

Morfologia

Długość ciała wynosi 12–14 cm; masa ciała 10,5-11,5 g^[5]. Przód głowy, pokrywy uszne, policzki, broda, gardło i górna część piersi są jaskrawoczerwone. Kantarek ciemnobrązowy lub czarniawy. Obszar od ciemienia i tyłu szyi po górną część kupra zielony (według autorów odcień butelkowej zieleni), podobnie jak pokrywy skrzydłowe. Lotki ciemnobrązowe z jaskrawozielonymi krawędziami i końcówkami. Niższa część kupra, pokrywy nadogonowe i środek ogona krwistoczerwone, ciemniejące ku końcowi. Pozostała część sterówek brązowa z czerwonawymi końcówkami. Ogon stopniowany. Spód ciała ma barwę zieloną lub morską. Dziób z wygiętą górną krawędzią, czarny lub czarniawy, krótki i gruby. Tęczówka ciemnobrązowa. Nogi i stopy jasnoróżowe lub jasnobrązowa. Samica ubarwiona podobnie do samca, jest jednak bardziej matowa i ma mniej czerwieni w przednich partiach ciała^[7].

Zasięg występowania

Nowa Kaledonia i Île des Pins^[5].

Ekologia i zachowanie

Środowiskiem życia papuzików czerwonolicych są otwarte tereny na skrajach lasów, przecinki, zakrzewienia, często na skrajach obszarów rolniczych, plantacji czy ogrodów. Zwykle widywane są w parach, grupach rodzinnych lub stadach liczących do 20 osobników. Żywią się nasionami pobieranymi wprost z roślin lub z ziemi, zjadają również małe prostoskrzydłe i termity (łapane w locie)^[7].

Lęgi

Okres lęgowy trwa we wrześniu i marcu^[5]. Dalsze informacje pochodzą z niewoli, gdzie ptaki te gniazdują o dowolnych porach roku. Zniesienie liczy 3–6 jaj. Inkubacja trwa 12–14 dni. Młode są w pełni opierzone po około 21 dniach życia, usamodzielniają się w wieku 5-6 tygodni^[8].

Status

IUCN uznaje papuzika czerwonolicego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2017). BirdLife International uznaje trend populacji za stabilny^[9]. Krajobraz wyspy zmienia się wskutek wydobycia niklu i rozwoju turystyki, zdaje się to jednak nie szkodzić ptakom^[6].

Do Europy astryldy te dotarły pod koniec XIX wieku. W 1877 miały dotrzeć do Anglii. Ptaki te powinny być trzymane w grupie składającej się z kilku par – bez samotnych ptaków. Właściwym dla nich pożywieniem jest mieszanka różnych gatunków prosa i kanaru, jedzą także łuskany owies i skiełkowaną pszenicę oraz owoce – najchętniej jabłka i ogórki sałatkowe. Istnieje kilka odmian barwnych. Pierwsza mutacja objawiała się zredukowaną ilością czerwieni z przodu głowy; pozostałe to m.in. szek (plamy żółci w niektórych miejscach zamiast zieleni) oraz niebieska (szaroniebieski zamiast zielonego i pastelowopomarańczowy zamiast czerwonego)^[6].

Przypisy

Nyakaledonienamadin^[2] (Erythrura psittacea) är en fågel i familjen astrilder inom ordningen tättingar.^[3] Fågeln förekommer enbart på Nya Kaledonien.^[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.^[1]

Referenser

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Erythrura psittacea Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2015) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2015-07-01
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-08-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör nyakaledonienamadin.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Erythrura psittacea.
  Artförteckning

Di họng đỏ (danh pháp hai phần: Erythrura psittacea) là một loài chim trong họ Chim di.^[2] Di họng đỏ được tìm thấy ở New Caledonia. Nó có một phạm vi phân bố từ 20.000 đồng đến 50.000 km ². Loài chim này được tìm thấy trong cả hai khu rừng thấp ẩm nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới và môi trường sống của các loài cây bụi. Tình trạng của loài này được đánh giá là loài ít quan tâm.

Hình ảnh

• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Erythrura psittacea tại Wikispecies

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Воробьинообразные

Подотряд: Певчие воробьиные

Инфраотряд: Passerida

Надсемейство: Passeroidea

Семейство: Вьюрковые ткачики

Род: Попугайные амадины

Вид: Красноголовая попугайная амадина

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22719725

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Размножение
• 4 Примечания
• 5 Литература

二名法 Erythrura psittacea
Gmelin, 1789

红喉鹦雀（学名：Erythrura psittacea）是新喀里多尼亚的一种梅花雀。其全球分布范围约为20,000至50,000平方千米。

红喉鹦雀分布于亚热带和热带的低地湿润森林以及疏灌丛中。该物种的保护状况被评为无危。

参考文献

• Erythrura psittacea. IUCN Red List of Threatened Species 2010. International Union for Conservation of Nature. 2009.
• BirdLife Species Factsheet

这是一篇与梅花雀科相关的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=红喉鹦雀&oldid=52393459”