Die Rhaphidophoridae sind die einzige Familie der Überfamilie Rhaphidophoroidea aus der Ordnung der Langfühlerschrecken. Im Deutschen werden sie auch als Höhlenschrecken bezeichnet.[1] Sie umfasst ungefähr 550 Arten in 80 Gattungen. Die meisten bekannten Arten kommen von Indien über Südost-Asien bis Australien und in Polynesien vor. Eine Art, die Gewächshausschrecke, wurde kosmopolitisch verbreitet und gilt in Gewächshäusern als Schädling. Die ausgestorbene Unterfamilie Protroglophilinae wurde anhand von Bernstein-Einschlüssen beschrieben.
Alle Arten sind ungeflügelt. Ihr Körper ist bucklig, die Antennen und die Hinterbeine sind sehr lang. Einige Arten erzeugen Laute, indem sie die Innenseite des hinteren Femurs gegen den Hinterleib reiben und durch rhythmisches Trommeln des Hinterleibs gegen beispielsweise Boden, Äste oder Zweige. Bei manchen arenicolen (sandbewohnenden) Arten sind die Hinterbeine zu Grabwerkzeugen umgebildet.
Manche Gruppen sind auf Höhlen beschränkt, andere haben sich an eine grabende Lebensweise angepasst. Die meisten Arten leben in Laubstreu oder dunklen (Erd-)Spalten. Dort verbringen sie den Tag und kommen nur in feuchten Nächten an die Oberfläche, um dort Laubstreu oder Detritus zu fressen. Es gibt Arten, die auch Pilze zu sich nehmen. Mindestens einmal wurde bei einer höhlenbewohnenden Art beobachtet, wie ein Individuum frisch geschlüpfte Vögel erbeutete.
Die Überfamilie besteht aus einer Familie, 10 Unterfamilien und zahlreichen Gattungen und Arten (nur ausgewählte angegeben):[2]
keiner Tribus zugeordnet:
keiner Gattungsgruppe zugeordnet:
Die Rhaphidophoridae sind die einzige Familie der Überfamilie Rhaphidophoroidea aus der Ordnung der Langfühlerschrecken. Im Deutschen werden sie auch als Höhlenschrecken bezeichnet. Sie umfasst ungefähr 550 Arten in 80 Gattungen. Die meisten bekannten Arten kommen von Indien über Südost-Asien bis Australien und in Polynesien vor. Eine Art, die Gewächshausschrecke, wurde kosmopolitisch verbreitet und gilt in Gewächshäusern als Schädling. Die ausgestorbene Unterfamilie Protroglophilinae wurde anhand von Bernstein-Einschlüssen beschrieben.
Chàu-bé sī 1 chéng thâng-á.
The orthopteran family Rhaphidophoridae of the suborder Ensifera has a worldwide distribution.[1] Common names for these insects include jumping wētā, cave wētā, cave crickets, camelback crickets, camel crickets, Hogan bugs, spider crickets (sometimes shortened to "criders" or "sprickets"),[2]land shrimp, and sand treaders. Those occurring in New Zealand and Australia are typically referred to as jumping or cave wētā.[3] Most are found in forest environments or within caves, animal burrows, cellars, under stones, or in wood or similar environments.[4] All species are flightless and nocturnal, usually with long antennae and legs.[3] More than 500 species of Rhaphidophoridae are described.[1]
The well-known field crickets are from a different superfamily (Grylloidea) and only look vaguely similar, while members of the family Tettigoniidae may look superficially similar in body form.
Most cave crickets have very large hind legs with "drumstick-shaped" femora and equally long, thin tibiae, and long, slender antennae. The antennae arise closely and next to each other on the head. They are brownish in color and rather humpbacked in appearance, always wingless, and up to 5 cm (2.0 in) long in body and 10 cm (3.9 in) for the legs. The bodies of early instars may appear translucent.
As their name suggests, cave crickets are commonly found in caves or old mines. However, species are also known to inhabit other cool, damp environments such as rotten logs, stumps and hollow trees, and under damp leaves, stones, boards, and logs.[4][5] Occasionally, they prove to be a nuisance in the basements of homes in suburban areas, drains, sewers, wells, and firewood stacks. One has become a tramp species from Asia and is now found in hothouses in Europe and North America. Some reach into alpine areas and live close to permanent ice, such as the Mount Cook "flea" (Pharmacus montanus) and its relatives in New Zealand.[6][7]
Genera include:
cave crickets, camel crickets and sand treaders: North America
Genera include:
cave crickets: southern Europe, western Asia
Auth. Karny, 1937 - North America
Gondwanan cave crickets
Genera include:
Genera include:
cave crickets: the Mediterranean region
camel crickets: Canada
An as-yet-unnamed genus was discovered within a cave in Grand Canyon–Parashant National Monument, on the Utah/Arizona border, in 2005. Its most distinctive characteristic is that it has functional grasping cerci on its posterior.[8]
Their distinctive limbs and antennae serve a double purpose. Typically living in a lightless environment, or active at night, they rely heavily on their sense of touch, which is limited by reach. While they have been known to take up residence in the basements of buildings,[9] many cave crickets live out their entire lives deep inside caves. In those habitats, they sometimes face long spans of time with insufficient access to nutrients. Given their limited vision, cave crickets often jump to avoid predation. Those species of Rhaphidophoridae that have been studied are primarily scavengers, eating plant, animal, and fungi material.[9] Although they look intimidating, they are completely harmless.[10]
The group known as "sand treaders" is restricted to sand dunes, and are adapted to live in this environment. They are active only at night, and spend the day burrowed into the sand to minimize water loss. In the large sand dunes of California and Utah, they serve as food for scorpions and at least one specialized bird, LeConte's thrasher (Toxostoma lecontei). The thrasher roams the dunes looking for the tell-tale debris of the diurnal hiding place and excavates the sand treaders (the range of bird is in the Mojave and Colorado Deserts in the U.S.).
Cave and camel crickets are of little economic importance except as a nuisance in buildings and homes, especially basements. They are usually "accidental invaders" that wander in from adjacent areas. They may reproduce indoors, and are seen in dark, moist conditions such as a basement, shower, or laundry area, as well as in organic debris (e.g., compost heaps) that serve as food. They are fairly common invaders of homes in Hokkaido and other chilly regions in Japan. They are called kamado-uma or colloquially benjo korogi (literally, "toilet cricket").
A representation of a female from the Troglophilus genus has been found engraved on a bison bone in the Cave of the Trois-Frères,[11] showing that they were likely already present around humans, maybe as pets or pests, in caves inhabited by prehistoric populations in the Magdalenian.
The orthopteran family Rhaphidophoridae of the suborder Ensifera has a worldwide distribution. Common names for these insects include jumping wētā, cave wētā, cave crickets, camelback crickets, camel crickets, Hogan bugs, spider crickets (sometimes shortened to "criders" or "sprickets"),land shrimp, and sand treaders. Those occurring in New Zealand and Australia are typically referred to as jumping or cave wētā. Most are found in forest environments or within caves, animal burrows, cellars, under stones, or in wood or similar environments. All species are flightless and nocturnal, usually with long antennae and legs. More than 500 species of Rhaphidophoridae are described.
The well-known field crickets are from a different superfamily (Grylloidea) and only look vaguely similar, while members of the family Tettigoniidae may look superficially similar in body form.
Rhaphidophoridae es una familia de insectos en Orthoptera en el suborden Ensifera, que posee una amplia distribución mundial.[1][2] La mayoría habitan en entornos boscosos o dentro de cuevas, madrigueras de animales, sótanos, debajo de rocas, o en la madera o ambientes similares.[3] Ninguna de las especie es capaz de volar y todas son nocturnas, por lo general poseen largas antenas y patas. Existen más de 1100 especies descriptas en Rhaphidophoridae.[1]
Los géneros son:
grillos de las cavernas, grillos camello y sand treaders: América del Norte
grillos de las cavernas: sur de Europa, oeste de Asia
Autoridad Karny, 1937 - América del Norte
Grillos de las cavernas: Mediterráneo
Grillos camello: Canadá
Datos: Q790534
Multimedia:
Especies: Rhaphidophoridae
Rhaphidophoridae es una familia de insectos en Orthoptera en el suborden Ensifera, que posee una amplia distribución mundial. La mayoría habitan en entornos boscosos o dentro de cuevas, madrigueras de animales, sótanos, debajo de rocas, o en la madera o ambientes similares. Ninguna de las especie es capaz de volar y todas son nocturnas, por lo general poseen largas antenas y patas. Existen más de 1100 especies descriptas en Rhaphidophoridae.
Hyppysirkat (Rhaphidophoridae) on suorasiipisiin kuuluva hyönteisheimo.
Hyppysirkat ovat enimmäkseen luolissa, lahojen puunrunkojen sisällä sekä muissa pimeissä ja kosteissa paikoissa eläviä keskikokoisia tai kookkaita hyönteisiä, joiden väritys vaihtelee ruskean eri sävyissä. Niillä on huomattavan pitkät tuntosarvet sekä raajat, minkä vuoksi yleisilme muistuttaa hepokatteja. Kaikki lajit ovat siivettömiä ja aktiivisia lähinnä öiseen aikaan. Hyppysirkat eivät siritä. Takimmaiset raajat soveltuvat hyppäämiseen ja monet lajit kykenevät tekemään yli metrin pituisia loikkia. Ravinto on usein kasviperäistä, mutta voi muodostua myös hyönteisistä ja muista pikkueläimistä.[1][2]
Muodonvaihdos on muiden suorasiipisten tapaan vaillinainen.
Uudessa-Seelannissa esiintyviä hyppysirkkoja kutsutaan luolawetoiksi. Suomessa hyppysirkkoja ei esiinny luonnonvaraisena. Sen sijaan ansarisirkkaa (Diestrammena asynamora) on ainakin aikaisemmin esiintynyt kasvihuoneissa ja niiden kellareissa[3].
Hyppysirkat (Rhaphidophoridae) on suorasiipisiin kuuluva hyönteisheimo.
Hyppysirkat ovat enimmäkseen luolissa, lahojen puunrunkojen sisällä sekä muissa pimeissä ja kosteissa paikoissa eläviä keskikokoisia tai kookkaita hyönteisiä, joiden väritys vaihtelee ruskean eri sävyissä. Niillä on huomattavan pitkät tuntosarvet sekä raajat, minkä vuoksi yleisilme muistuttaa hepokatteja. Kaikki lajit ovat siivettömiä ja aktiivisia lähinnä öiseen aikaan. Hyppysirkat eivät siritä. Takimmaiset raajat soveltuvat hyppäämiseen ja monet lajit kykenevät tekemään yli metrin pituisia loikkia. Ravinto on usein kasviperäistä, mutta voi muodostua myös hyönteisistä ja muista pikkueläimistä.
Muodonvaihdos on muiden suorasiipisten tapaan vaillinainen.
Uudessa-Seelannissa esiintyviä hyppysirkkoja kutsutaan luolawetoiksi. Suomessa hyppysirkkoja ei esiinny luonnonvaraisena. Sen sijaan ansarisirkkaa (Diestrammena asynamora) on ainakin aikaisemmin esiintynyt kasvihuoneissa ja niiden kellareissa.
Les Rhaphidophoridae (les Gryllacrides, les Sauterelles cavernicoles[1]) sont une famille d'orthoptères ensifères, la seule de la super-famille des Rhaphidophoroidea.
Elle se compose notamment de grillons de caverne, de criquets du chameau ou de criquets des sables. Ces insectes se trouvent principalement dans des grottes, des terriers d'animaux, des caves, sous des pierres ou dans des environnements semblables. Ils se caractérisent en partie par de longues antennes et de longues pattes qui se détachent facilement si on tente de les capturer.
Les espèces de cette famille se rencontrent sur tous les continents et de nombreuses îles. En Océanie, on les appelle couramment wetas.
Le grillon de caverne possède de grandes pattes arrière dont le fémur est long et en forme de baguette de tambour. Ses pattes puissantes lui permettent de bondir à grande distance. Ses antennes sont minces. De couleur brunâtre, il a une apparence bossue et son corps fait jusqu'à 5 centimètres de long (10 cm en comptant les pattes). Les jeunes paraissent parfois translucides. Il vit généralement dans les grottes mais apprécie d'autres endroits frais et humides comme les troncs pourris ou les puits. Il peut également prendre plaisir à s'installer dans les habitations avec un sous-sol sombre et humide.
Les antennes et les pattes des Rhaphidophoridae ont plusieurs fonctions. Comme ces insectes vivent dans des milieux sombres, ils se servent de ces membres pour se repérer par le toucher. Lorsque la nourriture vient à manquer, il arrive qu'ils mangent leurs propres extrémités, même si elles ne sont pas régénérées.
Une sous-espèce est adaptée à la vie dans les dunes de sable. Elle n'est active que durant la nuit alors qu'elle se cache dans le sable en journée, pour éviter la dessiccation. En Californie et dans l'Utah, les scorpions sont leurs prédateurs.
Selon Orthoptera Species File[2] :
Les Rhaphidophoridae (les Gryllacrides, les Sauterelles cavernicoles) sont une famille d'orthoptères ensifères, la seule de la super-famille des Rhaphidophoroidea.
Elle se compose notamment de grillons de caverne, de criquets du chameau ou de criquets des sables. Ces insectes se trouvent principalement dans des grottes, des terriers d'animaux, des caves, sous des pierres ou dans des environnements semblables. Ils se caractérisent en partie par de longues antennes et de longues pattes qui se détachent facilement si on tente de les capturer.
I Rafidoforidi (Rhaphidophoridae Wattenwyl, 1888) sono una famiglia di insetti ortotteri del sottordine Ensifera. Sono l'unica famiglia della superfamiglia Rhaphidophoroidea.
Queste cavallette dal dorso gibboso sono prive di ali e mostrano una colorazione smorta. Piccole a confronto delle loro lunghissimi appendici, hanno costumi prevalentemente notturni e spesso corpo molliccio e occhi ridotti. Le femmine hanno un ovopositore sottile come una lama.
Tassonomia delle Rhaphidophoridae secondo Orthoptera Species File[1]:
I Rafidoforidi (Rhaphidophoridae Wattenwyl, 1888) sono una famiglia di insetti ortotteri del sottordine Ensifera. Sono l'unica famiglia della superfamiglia Rhaphidophoroidea.
Grottensprinkhanen (Rhaphidophoridae) zijn een familie van langsprietige insecten die behoren tot de rechtvleugeligen (Orthoptera). Ondanks de naam 'sprinkhanen' zijn ze dus meer verwant aan de krekelachtigen.
Deze gedrongen, vleugelloze, vaalbruine of grijze sprinkhanen worden 1,3 tot 3,8 cm lang. Ze hebben lange achterpoten, een gebochelde rug en zeer lange antennes, die bedoeld zijn voor het lokaliseren van belagers en voorwerpen. De grotbewonende soorten hebben gereduceerde ogen en een zacht lichaam.
De eieren worden gelegd in organisch afval op de grotbodem. Na het uitkomen beginnen de nimfen direct met het zoeken naar voedsel. Sommigen zijn aaseters, terwijl anderen levende prooien vangen.
Deze familie komt wereldwijd voor in warmere streken, in grotten, kassen en onder bomen en stenen.
Een bekende soort is de kassprinkhaan (Tachycines asynamorus) die als exoot overal ter wereld opduikt als gevolg van de handel in planten.
De soorten worden verdeeld in negen onderfamilies, waarvan er één is uitgestorven:
Referenties
Bronnen
Grottensprinkhanen (Rhaphidophoridae) zijn een familie van langsprietige insecten die behoren tot de rechtvleugeligen (Orthoptera). Ondanks de naam 'sprinkhanen' zijn ze dus meer verwant aan de krekelachtigen.
Hulegresshopper eller hulesirisser (Raphidophoridae) er en gruppe av rettvinger og tilhører en familiegruppe blant vortebitere og sirisser.
De fleste artene finnes i tropiske områder. De er utbredt i hele verden, men mangler på de mer kjølige stedene. En art veksthusgresshoppe, kan finnes helt sør i Norge. Den overlever bare innendørs, i veksthus.
Hulegresshoppene har en karakteristisk kroppsform, med en kort, krumrygget kropp, lange antenner og meget lange bein, særlig bakbeina som gjerne er flere ganger så lange som kroppen. Kroppen er mellom 13 og 40 millimeter, og er brunlig, grå eller grønnlig på farge. Vanligvis med et sterkt (kitinisert) hudskjelett, men arter som tilbringer mye av tiden i huler kan være ganske bløthudet. De er vingeløse.
Bakbeina er både mye større og kraftigere enn de andre beina. Særlig lårene er kraftige. Leggene har små korte pigger eller torner.
Hulesirisser har to lange haletråder (cerci). Antennene er trådformet og svært lange, betydelig lengre enn kroppen. De har vanligvis øyne, men enkelte arter som lever hele livet i huler kan mangle øyne. Palpene (munnfølerne) er meget lange, ofte har disse overtatt øynenes funskjon som det viktigste sanseorganet.
Nymfene er normalt ganske like de voksne, men mindre.
Hulesirisser lever av planter eller som rovdyr på andre mindre dyr. Arter som lever i huler har ofte meget ujevn tilgang på mat og må være i stand til å spise litt av hvert. Når de går vifter de ofte med de lange antennen foran seg for å oppdage eventuelle predatorer.
Parringen skjer i ofte i eller ved hulen. Hunnen legger eggene i jorden, i mudder eller grus, inne i hulen.
Hulesirisser har ufullstendig forvandling, overgang fra nyklekt larve til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere nymfestadier. Utviklingstiden fra egg, via nymfestadiene til det voksne stadiet kan være noen uker under gunstige forhold. Temperatur og antall hudskift er avgjørende. Noen har ganske mange nymfestadier og skifter huden mellom hvert av disse. Vekst skjer ved et hudskifte. Sirisser mangler i likhet med alle leddyr et indre skjelett.
Hulegresshoppene er utbredt over det meste av verden, men mange av artene har meget begrensede utbredelser, gjerne bare i ett enkelt hulesystem. Familien omfatter verdens sørligst-levende gresshoppe, Parudenus falklandicus, som lever på heier på Falklandsøyene. Det største artsmangfoldet finnes i Indonesia, Malaysia og Polynesia, områder som er rike på huler.
Hulegresshopper eller hulesirisser (Raphidophoridae) er en gruppe av rettvinger og tilhører en familiegruppe blant vortebitere og sirisser.
De fleste artene finnes i tropiske områder. De er utbredt i hele verden, men mangler på de mer kjølige stedene. En art veksthusgresshoppe, kan finnes helt sør i Norge. Den overlever bare innendørs, i veksthus.
Multimedia w Wikimedia Commons Śpieszkowate, śpieszki (Rhaphidophoridae) – rodzina bezskrzydłych, głównie drapieżnych owadów prostoskrzydłych (Orthoptera), szeroko rozprzestrzenionych na wszystkich kontynentach, poza Antarktydą. Mają bardzo wydłużone odnóża, czułki i głaszczki. Charakteryzuje je również brak narządu słuchu na przednich goleniach[3]. Niektóre żywią się martwą materią organiczną.
W Europie stwierdzono występowanie ponad 40 gatunków. W ortopterofaunie Polski odnotowano jeden synantropijny, zawleczony gatunek – śpieszek cieplarniany (Diestrammena asynamora, syn. Tachycines asynamorus). Jego obecne występowanie w Polsce nie jest pewne z powodu powszechnego stosowanie środków ochrony roślin[3].
Występują w jaskiniach, grotach i tym podobnych, wilgotnych siedliskach. Prowadzą nocny tryb życia[3]. Rodzina Rhaphidophoridae wraz z Anostostomatidae obejmuje m.in. reliktowe gatunki nowozelandzkich szarańczaków określanych nazwą weta.
Owady zaliczane do tej rodziny grupowane są w podrodzinach[4]: Aemodogryllinae - Anoplophilinae - Ceuthophilinae - Dolichopodainae - Gammarotettiginae - Macropathinae - Rhaphidophorinae - Troglophilinae - Tropidischiinae - †Protroglophilinae
Śpieszkowate, śpieszki (Rhaphidophoridae) – rodzina bezskrzydłych, głównie drapieżnych owadów prostoskrzydłych (Orthoptera), szeroko rozprzestrzenionych na wszystkich kontynentach, poza Antarktydą. Mają bardzo wydłużone odnóża, czułki i głaszczki. Charakteryzuje je również brak narządu słuchu na przednich goleniach. Niektóre żywią się martwą materią organiczną.
W Europie stwierdzono występowanie ponad 40 gatunków. W ortopterofaunie Polski odnotowano jeden synantropijny, zawleczony gatunek – śpieszek cieplarniany (Diestrammena asynamora, syn. Tachycines asynamorus). Jego obecne występowanie w Polsce nie jest pewne z powodu powszechnego stosowanie środków ochrony roślin.
Występują w jaskiniach, grotach i tym podobnych, wilgotnych siedliskach. Prowadzą nocny tryb życia. Rodzina Rhaphidophoridae wraz z Anostostomatidae obejmuje m.in. reliktowe gatunki nowozelandzkich szarańczaków określanych nazwą weta.
Owady zaliczane do tej rodziny grupowane są w podrodzinach: Aemodogryllinae - Anoplophilinae - Ceuthophilinae - Dolichopodainae - Gammarotettiginae - Macropathinae - Rhaphidophorinae - Troglophilinae - Tropidischiinae - †Protroglophilinae
A família Rhaphidophoridae é a que inclui o weta, entre outros orhopteras. Atualmente se conhecem 150 espécies divididas entre 23 gêneros.
A maioria dos grilos das cavernas têm patas traseiras muitos grandes com fémures "em forma de baqueta", tíbias finas e longas e antenas delgadas e longas. Eles são de cor acastanhada e um pouco corcundas na aparência, sempre sem asas. Costumam ter 5 centímetros de comprimento no corpo e 10 centímetros para as pernas. Os corpos dos filhotes costumam ser translúcidos. Como o nome indica, grilos das cavernas são comumente vistos em cavernas ou minas antigas. No entanto, a maioria das espécies vivem em outros ambientes úmidos, frios, como madeiras podres, tocos, árvores ocas, folhas úmidas, pedras, tábuas e toras. Ocasionalmente, eles provam ser um incômodo nos porões de casas em áreas suburbanas, esgotos, poços e pilhas de lenha. Alguns chegam em áreas alpinas e vivem perto do gelo permanente - a "pulga" de Monte Cook e seus parentes na Nova Zelândia são um exemplo.
Seus membros distintos e antenas podem servir a um propósito duplo. Normalmente vivem em um ambiente sem luz ou ativos à noite, então eles dependem fortemente de seu senso de toque, que é limitado apenas pelo seu alcance. Enquanto eles têm sido conhecidos por se fixar em residências nos porões de edifícios, muitos grilos das cavernas vivem suas vidas inteiras no fundo de cavernas reais. Nesses habitats, às vezes eles enfrentam longos períodos de tempo com acesso insuficiente a nutrientes. Dada a sua visão limitada, grilos das cavernas, muitas vezes saltam para qualquer ameaça percebida em uma tentativa de amedrontá-lo e afastá-lo. Embora pareçam intimidantes, são completamente inofensivos.[1]
O grupo conhecido como "pisadores de areia" (sand treaders) são restritos a dunas de areia, dessa forma, estão adaptados a viver neste ambiente. Eles são ativos apenas durante a noite e com o passar do dia se enterram na areia para minimizar a perda de água. Costumam ser encontrados nas grandes dunas de areia da Califórnia e Utah, que servem de alimento para os escorpiões.
Os Rhaphidophoridae são de pouca importância econômica, exceto como um incômodo em edifícios e casas, especialmente porões. Eles são geralmente "invasores acidentais" que vagueiam advindos de zonas adjacentes. Eles podem se reproduzir dentro de casa, especialmente em situações que fornecem escuro contínuo e condições de umidade, como um porão, chuveiro ou área de serviço, bem como restos orgânicos (por exemplo, pilhas de compostagem), que servem de alimento. Eles são invasores razoavelmente comuns de casas em Hokkaido e outras regiões mais frias no Japão, onde eles são chamados kamado-uma ou coloquialmente benjo Korogi (literalmente "grilo do banheiro").
A família Rhaphidophoridae é a que inclui o weta, entre outros orhopteras. Atualmente se conhecem 150 espécies divididas entre 23 gêneros.
Aqueles que ocorrem na Nova Zelândia, Austrália e Tasmânia são geralmente referidos como wetas saltadores ou wetas da caverna. A maioria são encontrados em ambientes florestais ou dentro de cavernas, tocas de animais, adegas, debaixo de pedras, em madeira ou em ambientes similares. Eles caracterizam-se, em parte, pelas suas longas antenas e patas. Eles podem ser encontrados em todos os continentes e em muitas ilhas continentais, sendo que na África há apenas uma espécie que está confinada à região sul da Cidade do Cabo, e aparentemente eles estão ausentes de Madagascar e Nova Caledônia. Os grilos de campo comuns podem ser de uma superfamília diferente (Grylloidea) e são só vagamente semelhantes, enquanto membros da família Tettigoniidae podem parecer superficialmente mais semelhantes no formato do corpo.Grottvårtbitare (Rhaphidophoridae), ibland även kallade grottgräshoppor, är en familj i insektsordningen hopprätvingar som tillhör underordningen långhornsrätvingar.
Grottvårtbitare är vanligen brunaktiga i färgen och kroppen ger ofta ett ganska puckelryggigt intryck. De är alltid vinglösa, med långa bakben och långa antenner.
Grottvårtbitare finns på alla världens kontinenter, utom Antarktis, även om det i Afrika bara förekommer två arter. De som förekommer i Australien och på Nya Zeeland och Tasmanien kallas för weta. I Sverige representeras familjen endast av växthusgräshoppan. Denna härstammar ursprungligen från Kina, men har spridit sig till Europa och många andra delar av världen genom införda växter.
Grottvårtbitare är vanligast i tropiskt klimat, men några arter lever även i tempererat klimat. De föredrar svala och fuktiga miljöer som grottor, men kan också hittas i till exempel gamla ruttnande stockar, ihåliga träd samt under stenar och löv. Antennerna är mycket känsliga och viktiga för djuren i sökandet efter föda, men också för att upptäcka predatorer. Många är omnivorer, det vill säga att de livnär sig på både vegetabilisk och animalisk föda. Som andra hopprätvingar har de ofullständig förvandling och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago. Nymferna liknar de fullbildade insekterna till utseendet, men är oftast blekare.
Grottvårtbitare (Rhaphidophoridae), ibland även kallade grottgräshoppor, är en familj i insektsordningen hopprätvingar som tillhör underordningen långhornsrätvingar.
Рафідофоріди мають довгі задні ноги, добре стрибають. Вони коричневого забарвлення, у них довгі антени та відсутні крила. Довгі вусики використовуються для пересування у темряві.
Ці комахи живуть серед дерев, що упали, гнилих пнів, під вологим листям, їх можна знайти у печерах та інших сирих та темних місцях. Живляться гнилими рештками рослин. Навесні самиці відкладають яйця у ґрунт. Личинки та імаго зимують у печерах та норах.
Родина містить 550 видів у 80 родах, що об'єднані у 10 підродинах:
灶馬是穴螽科（學名：Rhaphidophoridae）动物的俗名，又稱灶馬蟋蟀，是一種屬於直翅目的昆蟲，有說法表示成語「蛛絲馬跡」之中的馬即指灶馬。[1]
體長約18.5至21.5公厘，雌性若算入腹部後端的產卵管則為12.0至23.0公厘；與其他灶馬科昆蟲一樣，即使是成蟲也沒有翅膀。最大的特徵就是擁有極長的觸角，甚至可達到體長的3倍以上；由於牠屬於不完全變態昆蟲，因此幼蟲外表除了在第1至3節身體下有著大量剛毛外與成蟲相同。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : 昆虫綱 Insecta 目 : バッタ目（直翅目) Orthoptera 亜目 : キリギリス亜目（剣弁亜目）Ensifera 上科 : カマドウマ上科 Rhaphidophoroidea 科 : カマドウマ科 Rhaphidophoridae 亜科 : カマドウマ亜科 Aemodogryllinae 属 : カマドウマ属 Atachycines Furukawa, 1933 種 : カマドウマ apicalis 学名 Diestrammena apicalisカマドウマ（Diestrammena apicalis、竈馬）はバッタ目・カマドウマ科に分類される昆虫の一種。俗称で「便所コオロギ」「オカマコオロギ[1]」などとも呼ばれる。
キリギリスやコオロギ、ウマオイに似るが、成虫でも翅をもたず専ら長い後脚で跳躍する。その跳躍力は非常に強く、飼育器の壁などに自ら激突死してしまうほどである。姿や体色、飛び跳ねるさまが馬を連想させ、古い日本家屋では竈の周辺などによく見られたことからこの名前が付いた。俗称として「便所コオロギ」などと呼ばれることがある。日本列島及び朝鮮半島の一部に分布するが、地域によっては体の色や交尾器の特徴などが微妙に変化しているため、いくつかの亜種に区別されている。
カマドウマという和名は、厳密には北海道から九州の地域と韓国に分布する原名亜種（複数ある亜種のうち最初に学名が付けられた亜種）のみを指し、他の亜種には別の和名が付いている。しかしカマドウマ科の昆虫は互いに似たものが多く、日本産のカマドウマ科だけでも3亜科70種以上が知られ、専門家以外には正確な同定は難しい。したがって、明確な種別の認識なしにこれらカマドウマ科の昆虫を一まとめにカマドウマと言うこともある。この場合は「カマドウマ類」の意か、別種を混同しているかのどちらかである。
体長はオスで18.5 - 21.5mm、メスで12.0 - 23.0mmほど。メスは腹部後端に長い産卵管があり、この産卵管を含めると21.5 - 33.0mmほどになる。他のカマドウマ科の種と同様に、成虫でも翅をもたない。体はやや側扁し（左右に平たく）、横から見ると背中全体が高いアーチを描いた体型をしている。背面から側面にかけては栗色で、腹面や脚の付け根、脛節などは淡色となる。各部には多少の濃淡はあるが、目立つ斑紋はない。幼虫も小型である以外は成虫とほぼ同様の姿をしているが、胸部が光沢に乏しいことや、第1 - 第3ふ節の下面に多数の剛毛があることなどで成虫と区別できる。
顔は前から見ると下方に細まった卵型で、口付近には1対の長い小顎鬚（こあごひげ）がある。体長の3倍以上ある触角で、暗所でも体の周囲全体を探れる。3対ある脚のうち後脚は特別に発達して跳躍に適した形になっており、腿節は体長とほぼ同じ長さがあり、脛節は体長よりも長い。
主に身を隠せる閉所や狭所、暗所、あるいは湿度の高い場所などを好むため、木のウロ、根の間、洞穴などに生息し、しばしば人家その他の建物内にも入る。また時には海岸の岩の割れ目に生息することもある。古墳の石室内にも群生し、しばしば見学者を驚かせる。夜行性のため日中はこれらの隠蔽的な空所にいるが、夜間は広い場所を歩き回って餌を探す。夜に森林内を歩けば、この仲間がよく活動しているのを見ることができる（特に夏季）。また後述の通り樹液にも集まるため、カブトムシ等の採集のために設置したトラップに大量に集まるということも珍しくない。
極めて広範な雑食性。野生下ではおもに小昆虫やその死骸、腐果、樹液、落ち葉などを食べている。飼育下ではおおよそ人間が口にする物なら何でも食べ、山岳部では好んで羊の生き血をすする。動物質、植物質、生き餌、死に餌を問わない。野外でも共食いがしばしば発生しているという。
繁殖は不規則で、常に卵、成虫、様々な齢の幼虫が同時期に見られる[2]。
天敵はヤモリ、トカゲモドキ（南西諸島のみ）、ネズミ、カエル、各種鳥類、寄生蜂、ゲジ、カマキリ、アシダカグモ等である。
カマドウマ科にはよく似たものが多いため正確な同定はかなり難しく、単なる絵合わせによって正しく同定をすることは不可能で、脚の棘や交尾器の形態などの詳細で正確な観察に基づいて同定しなければならず、それほど簡単ではない。特に幼虫の場合は専門家でない限り正確な同定はほぼ不可能と考えてよい。ある程度昆虫に詳しい者が行った過去の記録にもクラズミウマ Diestrammena asynamora などとの混同も少なくないという。
ただし家屋や納屋などに見られるカマドウマ科のうち、胴体や脚に濃淡の斑紋が明らかなものは少なくともカマドウマではなく、多くはクラズミウマかマダラカマドウマである。また一つの地域に生息する種は限られるので、産地や環境からある程度の種に絞り込むことも可能である。
竈馬という風流な名[3]をもち、特に大きな害をなさないこの虫も、今日では便所コオロギというイメージの良くない名とともに不快害虫として忌み嫌われることも少なくない。かつての日本家屋は密閉度が低かったため、カマドウマが周辺の森林などから侵入し、多くの日陰や空隙と共に食料も提供してくれる土間の隅などに住み着くことも多かった。そのため家人にとっては馴染みの日常的な存在であったが、自然が住宅から遠ざかり家屋の構造や住環境も変化した結果、カマドウマ類が生息する家も少なくなった。更に殺虫剤の発達と相俟って、人間に発見されれば即座に殺傷駆逐の対象とされることも多くなり、駆除対象以外での日本人とのかかわりが少なくなっている。
カマドウマ属は東南アジアから東アジアにかけて約20種ほどが知られる。しかし形態の似たものが多いため分類が難しく、未知の部分も少なくない。日本産のカマドウマも従来より地域ごとに色々な特徴をもったものが知られており、その一部は学名未定のまま和名のみが付けられていた。しかし2003年の杉本雅志・市川彰彦の論文[4]で分類学的な整理と未記載亜種の正式な記載などが行われた結果、日本のものは2007年現在で6亜種と未記載の1種に区別されている。しかし未だ完全な解明には至っておらず、西日本から南西諸島にかけての地域を中心に、更に新たな亜種（あるいは種）が追加される可能性もあるという[5]。
2006年現在、日本から知られているカマドウマ種群は以下のとおりである。「D.」は属名Diestrammenaの略。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 カマドウマ（Diestrammena apicalis、竈馬）はバッタ目・カマドウマ科に分類される昆虫の一種。俗称で「便所コオロギ」「オカマコオロギ」などとも呼ばれる。
キリギリスやコオロギ、ウマオイに似るが、成虫でも翅をもたず専ら長い後脚で跳躍する。その跳躍力は非常に強く、飼育器の壁などに自ら激突死してしまうほどである。姿や体色、飛び跳ねるさまが馬を連想させ、古い日本家屋では竈の周辺などによく見られたことからこの名前が付いた。俗称として「便所コオロギ」などと呼ばれることがある。日本列島及び朝鮮半島の一部に分布するが、地域によっては体の色や交尾器の特徴などが微妙に変化しているため、いくつかの亜種に区別されている。
カマドウマという和名は、厳密には北海道から九州の地域と韓国に分布する原名亜種（複数ある亜種のうち最初に学名が付けられた亜種）のみを指し、他の亜種には別の和名が付いている。しかしカマドウマ科の昆虫は互いに似たものが多く、日本産のカマドウマ科だけでも3亜科70種以上が知られ、専門家以外には正確な同定は難しい。したがって、明確な種別の認識なしにこれらカマドウマ科の昆虫を一まとめにカマドウマと言うこともある。この場合は「カマドウマ類」の意か、別種を混同しているかのどちらかである。
꼽등이과(Rhaphidophoridae)는 메뚜기목의 한 과이다.[1] 전 세계적으로 250종, 한반도에는 6종이 알려져 있다.
성충의 몸길이는 보통 2.5~3cm 전후로 대부분 어두운 색을 띈다. 몸의 등 부분이 굽어 있어 꼽등이라는 이름으로 불린다. 햇빛을 싫어하여 동굴과 같은 어두운 곳에 서식하며 청각 기관이 없다. 주로 유기물이나 죽은 동물을 먹으며, 귀뚜라미와 다소 비슷한 외모를 가지고 있어 귀뚜라미로 오인되기도 하는데, 많은 차이를 보인다. 메뚜기목으로 불완전탈바꿈을 하며, 꼽등이의 유충도 어미와 같은 모습을 가지고 있다.
꼽등이 종류는 모든 대륙과 그 대륙에 딸린 섬에서 서식한다. 그러나, 아프리카에는 한 종의 꼽등이만 남 케이프 지역에 국한해서 서식하고 있을 뿐이다. 뉴질랜드에서 살고 있는 꼽등이 종류는 동굴 웨타(cave weta)라고 한다. 하지만 '웨타'라고 불리는 곤충 전부가 꼽등이 종류에 속하는 것은 아니다.
꼽등이와 같은 메뚜기목의 여치아목에 속하는 귀뚜라미는 꼽등이와 형태가 조금 유사하다. 그러나 꼽등이는 귀뚜라미와 외형상 많은 차이를 보인다. 귀뚜라미와 꼽등이 모두 비슷한 크기(17~25mm)이지만 귀뚜라미 대부분이 날개를 가지고 있으나 꼽등이는 날개가 아예 없다. 또한 귀뚜라미는 등이 편평한 데 반해 꼽등이는 등이 굽어 있다. 꼽등이는 귀뚜라미보다 다리가 긴 것도 차이점이다. 귀뚜라미와 꼽등이는 산란관의 모양도 다르다. 귀뚜라미의 산란관은 가늘고 곧게 뻗은 창 모양이지만, 꼽등이의 산란관은 약간 위쪽으로 솟아 있는 낫 모양이다. 귀뚜라미는 발목 마디의 수가 3개이지만 꼽등이는 여치류처럼 발목 마디의 수가 4개이다.
산이나 동굴, 주택 주변의 어두침침하고 습기 찬 곳에 서식하며, 주로 유기물이나 작은 동물의 시체를 먹는다. 낮에는 구석진 곳이나 으슥한 곳에 숨어있다가 밤에 밖으로 나와서 활동한다. 사람이 사는 집 안으로 들어오기도 하는데, 꼽등이는 질병을 옮기거나 작물에 큰 피해를 주지 않기 때문에 해충으로 분류되지는 않는다. 하지만 높이 뛰고, 징그럽게 생겼다는 점 때문에 해충으로 아는 사람들이 더 많다.게다가 연가시가 들어있는경우도 있다.
한반도에는 6종의 꼽등이가 알려져 있다.[2][3] 이 중 꼽등이와 알락꼽등이는 주택 주변에서 살기도 한다.
