nomes no trilho de navegação
Die Witwanguil (Ptilopsis granti) is 'n algemene standvoël en nomade in doringboomsavanne en droë breëblaarboomveld. Die voël is 25 – 28 cm lank en 180 - 250 g groot. In Engels staan die voël bekend as die Southern White-faced Owl.
Die Witwanguil (Ptilopsis granti) is 'n algemene standvoël en nomade in doringboomsavanne en droë breëblaarboomveld. Die voël is 25 – 28 cm lank en 180 - 250 g groot. In Engels staan die voël bekend as die Southern White-faced Owl.
Ptilopsis granti[2][3] ye una especie d'ave estrixiforme de la familia Strigidae nativa del sur d'África. Enantes yera considerada como una subespecie del autillo cariblanco norteño (Ptilopsis leucotis) pero los dos son agora comúnmente trataos como especies separaes.
Algama ente 22 y 28 centímetros de llargu y pesa ente 185 a 220 gramos. Tien les partes cimeres de color gris con rayes escures y llurdios blancos nes plumes escapulares. Les partes inferiores son blanques con rayes escures. La cara ye de color blancu con un cantu negru y tien grandes güeyos de color naranxa. La cabeza tien dos guedeyes curties nes oreyes con puntes negres. Los páxaros xuveniles tienen una cara abuxada.
La so área de distribución estender dende Gabón hasta Kenia nel norte y escontra el sur hasta'l norte de Namibia y Sudáfrica. Habita en montes de sabana y secos. Polo xeneral vese solu o en pareyes. Caza grandes invertebraos y dalgunos mamíferos pequeños, aves y reptiles.
Añera davezu nel vieyu nial d'otru páxaru. La puesta ye de dos o tres güevos que son guaraos mientres unos 30 díes. Les aves nueves abandonen el nial alredor d'un mes dempués de la eclosión.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Ptilopsis granti ye una especie d'ave estrixiforme de la familia Strigidae nativa del sur d'África. Enantes yera considerada como una subespecie del autillo cariblanco norteño (Ptilopsis leucotis) pero los dos son agora comúnmente trataos como especies separaes.
El xot carablanc meridional (Ptilopsis granti) és un ocell de la família dels estrígids (Strigidae) que habita habita les sabanes d'Àfrica Subsahariana, principalment al sud de l'equador.
El xot carablanc meridional (Ptilopsis granti) és un ocell de la família dels estrígids (Strigidae) que habita habita les sabanes d'Àfrica Subsahariana, principalment al sud de l'equador.
Die Südbüscheleule oder Südliche Weißgesichtseule (Ptilopsis granti) ist eine mittelgroße Eulenart aus der Familie der Eigentlichen Eulen (Strigidae).
Der Gattungsname leitet sich von den griechischen Wörtern πτιλον ptilon ‚Feder‘ und οψις opsis ‚Gesicht‘ ab.[1] Der Artname ist dem schottischen Ornithologen William Robert Ogilvie-Grant gewidmet, der als erster die Südliche Weißgesichtseule als eigenständiges Taxon wahrnahm.[2] (siehe taxonomische Geschichte).
Sie erreicht eine Körperlänge von 24 bis 28 Zentimetern, eine Flügelspannweite von 60 bis 66 Zentimetern (Einzelflügellänge ca. 20 Zentimeter) sowie ein Gewicht von 190 bis 275 Gramm. Männchen sind üblicherweise ein wenig kleiner und leichter als Weibchen.
Äußerlich ähnelt die Südliche Weißgesichtseule stark ihrer Schwesterart, der Nördlichen Weißgesichtseule (Ptilopsis leucotis): Das Federkleid ist allgemein bräunlich-grau, das Gesicht hellgrau bis weiß mit auffälliger schwarzer Umrandung. Auffällig und lang sind auch die Ohrbüschel (namensgebend für die Gattung). Bei einem Großteil des Deckgefieders weisen die Federn einen dunklen Schaft sowie eine dunkle Querstrichelung der Fahne auf. Die Schwung- und Schwanzfedern zeichnen sich durch ein Muster aus breiten hellen und dunklen Querstreifen aus. Von ihrer nördlichen Schwesterart unterscheidet sie sich vor allem akustisch, durch ihren andersartigen Ruf.
Wie die meisten Eulen ist die Südliche Weißgesichtseule nachtaktiv.
Bei Gefahr plustert sich die Südliche Weißgesichtseule entweder stark auf, um größer zu wirken (bei geringfügig größeren Feinden), oder sie erstarrt, streckt sich, legt sämtliches Gefieder eng an den Körper (einschließlich des Kopfgefieders, das u. a. für das typisch breite und flache „Eulengesicht“ verantwortlich ist) und zieht die Augen zu schmalen Schlitzen zusammen, sodass ihr Körper, unterstützt durch die Gefiederzeichnung, einem Aststumpf ähnelt (bei deutlich größeren Feinden).
Die Lebenserwartung in freier Wildbahn beträgt ca. 8 Jahre und in menschlicher Obhut ca. 10 Jahre, in Ausnahmefällen bis zu 30 Jahre.
Die Südliche Weißgesichtseule ist über weite Teile Subsahara-Afrikas südlich des Äquators verbreitet. Sie bevorzugt offenes, jedoch noch mit Bäumen und Büschen bestandenes Gelände von Savannen und lichten Trockenwäldern und meidet Wüsten und dichte Wälder.
Als Nahrung erbeutet sie große Insekten und deren Larven, Spinnen, Skorpione, kleine Reptilien, Vögel und Kleinsäuger. Wie faktisch alle Eulen ist sie ein ausgesprochener Ansitzjäger, dessen Seh- und Gehörsinn sehr hoch entwickelt ist.
Die Südliche Weißgesichtseule ist streng monogam. Die Eiablage erfolgt vorzugsweise im Juli und August. Das aus zwei bis vier Eiern bestehende Gelege wird in einer Baumhöhle oder in verlassenen Nestern kleiner Greifvögel ca. 30 Tage lang ausgebrütet. Auch brütet bei dieser Eulenart zeitweise das männliche Tier. Die ersten Wochen nach dem Schlupf der Küken werden diese ausschließlich vom Männchen gefüttert.
Die Südliche Weißgesichtseule wurde im Jahre 1910 vom deutschen Ornithologen Paul Kollibay mit der Intention einer Bereinigung nomenklatorischer Probleme als die Unterart Pisorhina leucotis granti I benannt.[2] Kollibay vergab den neuen Namen, da das von William Robert Ogilvie-Grant 1906 für diese von ihm erkannte Unterart verwendete Epitheton erlangeri II bereits 1904 von Victor von Tschusi zu Schmidhoffen an eine seinerzeit in die gleiche Gattung gestellte Unterart (Pisorhina scops erlangeri) der Zwergohreule (heute Otus scops) vergeben war.
Die Weißgesichtseulen sind nach Verwandtschaftsanalysen auf Basis von Vergleichen des mitochondrialen Gens Cytochrom b enger mit den Ohreulen (Asio)III als mit den Zwergohreulen (Otus), bei denen sie bis in die 1990er Jahre geführt wurden, verwandt. Daher werden sie mittlerweile in ihre eigene Gattung (Ptilopsis)IV gestellt.[3][4]
Der taxonomische Status der Südlichen Weißgesichtseule ist bis heute unklar. Traditionell wird sie nach wie vor als Unterart der Weißgesichtseule (Ptilopsis leucotis, vormals Otus leucotis) betrachtet. Die Abgrenzung als eigene Art erfolgte, weil für die Rufe innerhalb der Unterart Otus leucotis granti eine solch hohe geographische Variabilität festgestellt wurde, wie sie sonst innerhalb der Art Otus leucotis als Kriterium zur Unterscheidung von Unterarten galt. Die Abtrennung als eigene Art ist aber nicht allgemein anerkannt.[5]
Die Südbüscheleule oder Südliche Weißgesichtseule (Ptilopsis granti) ist eine mittelgroße Eulenart aus der Familie der Eigentlichen Eulen (Strigidae).
The southern white-faced owl (Ptilopsis granti) is a fairly small owl in the family Strigidae. It is native to the southern half of Africa. It was formerly regarded as a subspecies of the northern white-faced owl (P. leucopsis) but the two are now commonly treated as separate species.
It is 22–28 cm (8.7–11.0 in) long and weighs 185–220 g (6.5–7.8 oz). The upperparts are grey with dark streaks and there are white spots on the scapular feathers. The underparts are whitish with dark streaks. The face is white with a black border and black around the large orange eyes. The head has two short ear-tufts with black tips. Juvenile birds have a greyish face. The northern white-faced owl is usually paler and browner with reduced streaking below.
Their call is a series of fast, bubbling hoots, uttered at night and frequently repeated. These fast, staccato notes followed by a longer and higher-pitched ‘hoot’ are extensively used during breeding season and pairs of owls often sing together.[3] The northern white-faced owl has a very different two-note call.
Its range extends from Gabon eastwards to southern Kenya and southwards to Namibia and northern South Africa. It inhabits savanna and dry woodland. It is usually seen alone or in pairs. It mainly hunts large insects, as well as occasional small mammals, birds and reptiles.
The eggs are usually laid in the old nest of another bird. The clutch contains two or three eggs which are incubated for about 30 days. The young birds leave the nest about a month after hatching.
During the winter, southern white-faced owls increase their resting metabolic rate by approximately 45% to adjust to the climate changes. Furthermore, the owls do this to increase cold temperature tolerance which is unusual for these creatures. Not only that, but the BMR (Basal Metabolic Rate) of the owl is lower than what is expected of other birds of a similar size to help them when there is a lack of food. This is unusual considering the lack of food and other survival resources during the winter.[4]
The southern white-faced owl (Ptilopsis granti) is a fairly small owl in the family Strigidae. It is native to the southern half of Africa. It was formerly regarded as a subspecies of the northern white-faced owl (P. leucopsis) but the two are now commonly treated as separate species.
It is 22–28 cm (8.7–11.0 in) long and weighs 185–220 g (6.5–7.8 oz). The upperparts are grey with dark streaks and there are white spots on the scapular feathers. The underparts are whitish with dark streaks. The face is white with a black border and black around the large orange eyes. The head has two short ear-tufts with black tips. Juvenile birds have a greyish face. The northern white-faced owl is usually paler and browner with reduced streaking below.
Their call is a series of fast, bubbling hoots, uttered at night and frequently repeated. These fast, staccato notes followed by a longer and higher-pitched ‘hoot’ are extensively used during breeding season and pairs of owls often sing together. The northern white-faced owl has a very different two-note call.
Its range extends from Gabon eastwards to southern Kenya and southwards to Namibia and northern South Africa. It inhabits savanna and dry woodland. It is usually seen alone or in pairs. It mainly hunts large insects, as well as occasional small mammals, birds and reptiles.
The eggs are usually laid in the old nest of another bird. The clutch contains two or three eggs which are incubated for about 30 days. The young birds leave the nest about a month after hatching.
El autillo cariblanco sureño (Ptilopsis granti)[2][3] es una especie de ave estrigiforme de la familia Strigidae nativa del sur de África. Anteriormente era considerada como una subespecie del autillo cariblanco norteño (Ptilopsis leucotis) pero los dos son ahora comúnmente tratados como especies separadas.
Alcanza entre 22 y 28 centímetros de largo y pesa entre 185 a 220 gramos. Tiene las partes superiores de color gris con rayas oscuras y manchas blancas en las plumas escapulares. Las partes inferiores son blancas con rayas oscuras. La cara es de color blanco con un borde negro y tiene grandes ojos de color naranja. La cabeza tiene dos mechones cortas en las orejas con puntas negras. Los pájaros juveniles tienen un rostro grisáceo.
Su área de distribución se extiende desde Gabón hasta Kenia en el norte y hacia el sur hasta el norte de Namibia y Sudáfrica. Habita en bosques de sabana y secos. Por lo general se ve solo o en parejas. Caza grandes invertebrados y algunos mamíferos pequeños, aves y reptiles.
Anida habitualmente en el viejo nido de otro pájaro. La puesta es de dos o tres huevos que son incubados durante unos 30 días. Las aves jóvenes abandonan el nido alrededor de un mes después de la eclosión.
El autillo cariblanco sureño (Ptilopsis granti) es una especie de ave estrigiforme de la familia Strigidae nativa del sur de África. Anteriormente era considerada como una subespecie del autillo cariblanco norteño (Ptilopsis leucotis) pero los dos son ahora comúnmente tratados como especies separadas.
Ptilopsis granti Ptilopsis generoko animalia da. Hegaztien barruko Strigidae familian sailkatua dago.
Kirjonaamapöllönen (Ptilopsis granti) on jokseenkin pieni pöllöihin kuuluva lintu. Sitä tavataan Afrikassa päiväntasaajan eteläpuolisissa maissa. Sitä on aiemmin pidetty valkonaamapöllösen (P. leucopsis) alalajina mutta nykyisin ne katsotaan yleensä eri lajeiksi.
Se on 22–28 cm pitkä ja painaa 185–220 grammaa. Se on yläpuolelta harmaa mustin juovin, ja hartiahöyhenissä on valkoisia täpliä. Alapuolelta se on vaalea ja siinä on tummia juovia. Valkoista naamaa reunustaa musta reunus, ja suurien oranssien silmien ympärillä on mustaa. Päässä on kaksi korvatupsua. Nuorilla linnuilla naama on harmaa.
Se ääntelee nopein pulputtavin huhuilusarjoin, yleensä yöaikaan ja toistaen.
Sen esiintymisalue ulottuu Gabonista itään ja etelään Keniaan ja Namibiaan sekä Etelä-Afrikan pohjoisosiin. Linnun elinpiiriä on savanni ja kuiva metsä. Yleensä sen näkee yksin tai pareittain. Se saalistaa suuri selkärangattomia ja toisinaan pieniä nisäkkäitä, lintuja ja liskoja.
Se munii tavallisesti jonkun toisen linnun vanhaan pesään. Poikueeseen kuuluu kaksi tai kolme munaa, joita se hautoo noin 30 päivää. Nuoret linnut lähtevät pesästä noin kuukauden kuluttua kuoriutumisesta.
Linnulla on erikoinen kyky muuttaa ulkonäköään vaaran uhatessa. Se voi paisuttaa ruumistaan karkottaakseen muut pöllöt, tai se voi kaventaa itsensä näyttääkseen puun oksalta.
Kirjonaamapöllönen (Ptilopsis granti) on jokseenkin pieni pöllöihin kuuluva lintu. Sitä tavataan Afrikassa päiväntasaajan eteläpuolisissa maissa. Sitä on aiemmin pidetty valkonaamapöllösen (P. leucopsis) alalajina mutta nykyisin ne katsotaan yleensä eri lajeiksi.
Se on 22–28 cm pitkä ja painaa 185–220 grammaa. Se on yläpuolelta harmaa mustin juovin, ja hartiahöyhenissä on valkoisia täpliä. Alapuolelta se on vaalea ja siinä on tummia juovia. Valkoista naamaa reunustaa musta reunus, ja suurien oranssien silmien ympärillä on mustaa. Päässä on kaksi korvatupsua. Nuorilla linnuilla naama on harmaa.
Se ääntelee nopein pulputtavin huhuilusarjoin, yleensä yöaikaan ja toistaen.
Sen esiintymisalue ulottuu Gabonista itään ja etelään Keniaan ja Namibiaan sekä Etelä-Afrikan pohjoisosiin. Linnun elinpiiriä on savanni ja kuiva metsä. Yleensä sen näkee yksin tai pareittain. Se saalistaa suuri selkärangattomia ja toisinaan pieniä nisäkkäitä, lintuja ja liskoja.
Se munii tavallisesti jonkun toisen linnun vanhaan pesään. Poikueeseen kuuluu kaksi tai kolme munaa, joita se hautoo noin 30 päivää. Nuoret linnut lähtevät pesästä noin kuukauden kuluttua kuoriutumisesta.
Linnulla on erikoinen kyky muuttaa ulkonäköään vaaran uhatessa. Se voi paisuttaa ruumistaan karkottaakseen muut pöllöt, tai se voi kaventaa itsensä näyttääkseen puun oksalta.
Ptilopsis granti
Le Petit-duc de Grant (Ptilopsis granti) est une espèce d'oiseaux de la famille des Strigidae.
Cette espèce vit en Afrique.
Ptilopsis granti
Le Petit-duc de Grant (Ptilopsis granti) est une espèce d'oiseaux de la famille des Strigidae.
De zuidelijke witwangdwergooruil (Ptilopsis granti synoniem: Otus leucotis granti) is een vogel uit de familie Strigidae (uilen). In de vorige eeuw werd de soort nog beschouwd als ondersoort van wat nu de noordelijke witwangdwergooruil heet.
De vogel is 22 tot 24 cm lang en weegt 185 tot 275 g, het vrouwtje is gemiddeld 40 g zwaarder. Deze uil lijkt sterk op de noordelijke witwangdwergooruil, maar is donkerder, minder okerkleurig. De zwarte markeringen rond het oog zijn meer uitgesproken en contrasteren sterker met het witte "gezicht". De iris is oranjerood tot felrood. De klauwen zijn forser dan die van de noordelijke soort. [2]
Deze soort komt voor van Gabon tot zuidelijk Oeganda en zuidwestelijk Kenia, zuidelijk tot Namibië en Zuid-Afrika (KwaZoeloe-Natal).
Het leefgebied bestaat uit half open landschappen met verspreid bomen, doornig struikgewas maar ook bos langs waterlopen en open aan de randen van dicht bos. De vogel komt in Malawi tot op 1600 m boven de zeespiegel voor.[2]
De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. De vogel is plaatselijk algemeen maar op andere plaatsen weer schaarser. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de zuidelijke witwangdwergooruil als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe zuidelijke witwangdwergooruil (Ptilopsis granti synoniem: Otus leucotis granti) is een vogel uit de familie Strigidae (uilen). In de vorige eeuw werd de soort nog beschouwd als ondersoort van wat nu de noordelijke witwangdwergooruil heet.
Rødøyeugle (Ptilopsis granti) er en ugle i slekten Ptilopsis. Den er nært beslektet med hvitfjesuglen som lever nord for Ekvator, og ble tidligere regnet som en underart av denne.
Rødøyeugle er en temmelig liten ugle, den er mellom 22 og 28 centimeter lang og veier mellom 185 og 220 gram. Den er grå med mørke striper på oversiden, og buken er hvitaktig med striper. Ryggen er mørkere enn hos hvitfjesuglen, og stripene på buken er tydeligere. Den har hvite flekker på fjærene ved vingeroten. Ansiktet er hvitt med en sort kant, og sort rundt de store, oransje øynene. Hodet har to korte øredusker med sorte tupper. Ungfugler har grålige ansikter.
Rødøyeuglen har en boblende tutelyd som skiller den fra hvitfjesuglen.
Rødøyeugle lever fra Gabon og østover til sørlige Kenya, og sørover til Namibia og de nordlige delene av Sør-Afrika. Den lever på savanne og i tørre skogsområder.
Den sees vanligvis alene eller i par. Den jakter for det meste på store insekter, men også små pattedyr, fugler og krypdyr er på menyen.
Reiret legges som regel i det forlatte redet etter en annen fugl. Det er to eller tre egg per kull, og de klekkes etter ca. 30 dager. Ungene forlater reiret etter omtrent en måned.
Rødøyeugle (Ptilopsis granti) er en ugle i slekten Ptilopsis. Den er nært beslektet med hvitfjesuglen som lever nord for Ekvator, og ble tidligere regnet som en underart av denne.
Multimedia w Wikimedia Commons Szlarogłówka południowa (Ptilopsis granti) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych, podrodziny puszczyków. Występuje w południowej połowie Afryki. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Paul Kollibay w 1910. Holotyp pochodził z Namibii. Kollibay nadał szlarogłówce południowej nazwę Pisorhina leucotis granti, tym samym uznając ją za podgatunek szlarogłówki północnej (P. leucotis)[3]. Obecnie (2015) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny uznaje P. granti za osobny, monotypowy gatunek[4]. Od szlarogłówki północnej szlarogłówka południowa różni się głosem i sekwencją DNA[3].
Długość ciała szlarogłówki południowej mieści się w przedziale ok. 22–24 cm. Znane masy ciała samców to 185–240 g, samic – 225–275 g; jeden osobnik nierozpoznanej płci ważył 276 g. W porównaniu do szlarogłówki północnej upierzenie P. granti jest ciemniejsze, bardziej szare (mniej w nim odcieni ochry)[3]. Wymiary szczegółowe: długość skrzydła 191–206 mm, ogona – 88–100 mm. U osobników dorosłych ogół upierzenia niemal jednolicie szary z wyraźnymi czarnymi znaczkami. Szlara prawie biała, posiada kontrastowe, czarne krawędzie. Pęczki piór nad oczami przybierają ten sam kolor co wierzch głowy, jednak bez widocznych czarnych zakończeń czy stosin – zamiast tego pęczki zdobią czarne paski i prążki. Tył głowy i kark wyróżniają wyraźnie czarne stosiny piór i drobne prążki. Wierzch ciała mniej więcej jednolicie szary, nie widać na nim śladów brązu czy ochry. Zewnętrzne chorągiewki barkówek białe z czarną krawędzią, która tworzy na złożonym skrzydle czarną linię na ramieniu. Pokrywy skrzydłowe w wyższej części skrzydła posiadają czarne paski. Na lotkach i sterówkach można dostrzec paski z jaśniejszego i ciemniejszego odcienia szarości. Spód ciała porastają jasnoszare pióra o czarnych stosinach i delikatnych, ciemnych prążkach; są one mniej widoczne niż u szlarogłówki północnej. U dorosłych tęczówka może mieć barwę od czerwonopomarańczowej do czerwonej. Osobniki młode mają oczy żółtoszare, przed opierzeniem się żółcieją. Dziób o barwie kremowej. Nieopierzone części stóp szarobrązowe[5].
Zasięg występowania szlarogłówki południowej obejmuje w okolicy swej północnej granicy południowo-wschodni Gabon, centralne Kongo, południową Demokratyczną Republikę Konga, południową Ugandę i południowo-zachodnią Kenię. Dalej na południe ciągnie się po południową Namibię oraz centralne i północno-wschodnie RPA[3]. BirdLife International szacuje, że P. granti występuje na obszarze o powierzchni 7,82 mln km²[6].
Szlarogłówka południowa zasiedla głównie obszary porośnięte ciernistymi drzewami, z rzadka zarośniętym podłożem; oprócz tego odwiedza podmiejskie ogrody, obszary trawiaste i półpustynne zakrzewienia, zwykle w pobliżu cieków lub wyizolowanych zadrzewień[7]. Unika gęstych lasów deszczowych i bezdrzewnych pustyń. Jest gatunkiem aktywnym wyłącznie nocą. Pieśń P. granti rozpoczyna się gwałtownym, przerywanym, jąkliwym trylem, po którym następuje czysty, długi dźwięk hhhhhhh-hooh, powtarzany co kilka sekund[5].
Pożywieniem P. granti są ssaki – w tym gryzonie (jak myszorówka natalska i wiewiórki) i ryjówki, ptaki do rozmiarów synogarlicy senegalskiej (Streptopelia senegalensis) oraz bezkręgowce – ćmy, chrząszcze, skorpiony, solfugi i pająki[7].
Za gniazdo szlarogłówkom południowym służą naturalne dziuple w pniach lub grubych konarach drzew[5]; według Roberts - Birds of southern Africa ptaki te zakładają także gniazda w już gotowych gniazdach z gałęzi, z których wypędzają szponiaste, np. krogulce małe (Accipiter badius), krogulce szare (Accipiter ovampensis) i jastrzębiaki małe (Micronisus gabar) – nawet nim te zdążą złożyć jaja[7]. Na początku sezonu lęgowego samce intensywnie śpiewają, zwłaszcza o zmierzchu, głosy niosą się po okolicy również nocą. Podczas zalotów ptaki odzywają się w duecie. Później samica odpowiada samcowi słabym krzykiem. W zniesieniu przeważnie znajdują się 2 lub 3 jaja o czysto białej skorupce; wymiary jaja to 38,1–42,4 na 31,3–34,5 mm (nieco więcej, niż u szlarogłówki północnej). Przeważnie okres składania jaj wypada na maj–listopad, gdzieniegdzie ze szczytowym momentem sezonu w porze suchej od czerwca do sierpnia. Samica wysiaduje jaja sama przez około 30 dni, w tym czasie samiec dostarcza jej pożywienie. Po około czterech tygodniach młode są w pełni opierzone, po kolejnych kilku dniach potrafią już latać. Przez co najmniej dwa tygodnie są jeszcze pod opieką rodziców[5].
IUCN uznaje szlarogłówkę południową za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Ze względu na brak widocznych zagrożeń BirdLife International uznaje trend populacji za stabilny[6].
Szlarogłówka południowa (Ptilopsis granti) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny puszczykowatych, podrodziny puszczyków. Występuje w południowej połowie Afryki. Nie jest zagrożony wyginięciem.
O Mocho-de-faces-brancas (Ptilopsis granti) é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae. é nativa do sudeste da África e mede de 22 à 28 centímetros.
Seus ovos são postos geralmente no ninho de outros pássaros. A ninhada contem dois ou três ovos que são incubados por aproximadamente 30 dias. As corujas jovens deixam o ninho um mês após nascerem.
Esta coruja tem a habilidade de modificar sua aparência em situações de perigo e ameaça. Ela pode aumentar seu corpo para defender-se de outras corujas, ou aparentar diminuir de tamanho para camuflar-se como um galho.
Sydlig gråuggla[2] (Ptilopsis granti) är en fågel i familjen ugglor inom ordningen ugglefåglar.[3]
Fågeln förekommer i Afrika: sydöstra Gabon, södra Demokratiska republiken Kongo och sydvästra Kenya söderut till Namibia, norra och centrala Sydafrika, Lesotho, Swaziland och Moçambique.[3] Tidigare betraktades sydlig och nordlig gråuggla (Ptilopsis leucotis) utgöra samma art.
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar William Robert Ogilvie-Grant (1863-1924), engelsk ornitolog anställd vid British Museum of Natural History 1882-1918.[4]
Wikispecies har information om Ptilopsis granti.
Sydlig gråuggla (Ptilopsis granti) är en fågel i familjen ugglor inom ordningen ugglefåglar.
Ptilopsis granti là một loài chim trong họ Strigidae.[1]
.png){kind=small}
