nomes no trilho de navegação
The Woodcock Orchid,Ophrys scolopax occurs in the northwestern Mediterranean, from the Iberian Peninsula to northwest Italy (Delforge 2005). As in other species in the genus Ophrys, pollination in this species relies on sexual deception of the pollinator. The flowers resemblefemales of bees in the genusEucera and even mimic the scent of receptive females.Male bees pollinate the orchids whem attempting to mate (pseudocopulate) with the female decoy(Schiestl 2005, Paulus 2006, Vereecken et al. 2007).
Like all members of the genus, Ophrys scolopax grows from underground tubers. Leaves typically start to appear above ground in late autumn and are often beginning to yellow by the time the flowers appear (Pedersen & Faurholdt 2007), which in the case of O. scolopax is between March and June in their native habitats. The flower spike is very variable in height, usually 10–50 cm (4–20 in) tall, but occasionally up to 90 cm (3 ft). The number of flowers is equally variable, with as few as two or as many as 15 or even more. Each flower has the standard structure for the genus. There are three outer sepals which may be lighter or darker shades of green or violet, the lightest appearing white. Each is 7–16 mm (0.3–0.6 in) long by 3–10 mm (0.1–0.4 in) wide. The upper (dorsal) sepal varies from flat to boat-shaped and is bent backwards at the base and then curves forwards. Inside the sepals are three petals, two lateral petals and the lip. The lateral petals may be pink to violet in colour, or green, and are around 1.5–8 mm (0.1–0.3 in) long by 0.8–4 mm (0.0–0.2 in) wide(Pedersen & Faurholdt 2007).
The lip (labellum) has a complex three dimensional shape and is strongly patterned, as is typical of all Ophrys species. It is divided at the base into three lobes, each of which is rolled up so that from the front there appear to be three tubes. The relative length of the three lobes varies; the larger central lobe is 6–16 mm (0.2–0.6 in) long and has a more or less upturned appendage. The outer sides of the side lobes are hairy; the margins of the central lobe are velvety. The rest of the surface of the lobes is smooth. The background colour of the lip is some shade of brown. The speculum is H- or X-shaped or even more complicated, usually a dull blue to violet in colour with a pale yellow border(Pedersen & Faurholdt 2007).
Ophrys scolopax Cavanilles és una espècie d'orquídia monopodial i terrestre de la subtribu Orchidinae dins la família orquidàcia del gènere Ophrys. Un dels seus noms comuns és abellera becada.
El nom del gènere Ophrys deriva de la paraula grega "ophrys" = 'cella'. Del llatí prové "scolopax" referit al seu label. Ophrys ja el menciona Plini el Vell (23-79).
Està distribuïda per la regió mediterrània i arriba a Hongria i al sud del Caucas. Viu en prats, garrigues, matolls i boscos. Arriba a fer de 25 a 30 cm.
Durant l'estiu estan en estat dorment com un bulb subterrani. Al final de l'estiu desenvolupa una roseta de fulles; a la primavera següent es desenvolupa la tija floral i durant l'antesi les fulles ja comencen a marcir-se.
Les flors tenen un gran label trilobulat i de color marró fosc amb el lòbul central avellutat, ovalat, allargat i abombat. El label fa de 13 a 18 mm de llargada, té tres lòbuls: els dos lòbuls laterals triangulars amb uns pèls fins que imiten els èlitres dels insectes. El lòbul intermedi és glabre i més gran que els laterals i la seva zona especular és de color blau cobalt amb la vora blanquinosa.
Els pètals més interns imiten les ales d'un insecte. Aquesta espècie és molt variable en els seus dibuixos i en la gradació del color. Floreix de mitjans de març a abril.
Ophrys scolopax Cavanilles és una espècie d'orquídia monopodial i terrestre de la subtribu Orchidinae dins la família orquidàcia del gènere Ophrys. Un dels seus noms comuns és abellera becada.
Die Schnepfen-Ragwurz (Ophrys scolopax) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Ragwurzen (Ophrys) innerhalb der Familie der Orchideen (Orchidaceae).
Diese mehrjährige krautige Pflanze erreicht Wuchshöhen zwischen 10 und 65 Zentimeter und besitzt zwei eiförmig bis kugelige Knollen als Überdauerungsorgane. Am Grund des Stängels findet man ein bis zwei Schuppenblätter. Drei bis sieben Laubblätter sind in einer Grundrosette zusammengefasst und weiter oben findet man ein bis zwei manchmal auch 4 weitere Blätter.
Der langgestreckte Blütenstand besteht aus zwei bis zwölf, in seltenen Fällen auch 20 Blüten. Die schmal elliptischen bis eiförmigen Kelchblätter sind rosa bis rot und selten weißlich grün bis grün gefärbt. Die behaarten Kronblätter erscheinen rosa bis rot. Die tief dreilappige und rundum kurzhaarige Lippe ist hingegen kastanienbraun. Manchmal findet sich auf ihr ein schwacher Violettton. Der schmale kahle Rand ist gelblich gefärbt. Das Mal ist in der unteren Lippenhälfte sehr ausgedehnt. Sie bedient sich der Peckhamschen Mimikry und ahmt dabei das Aussehen von Langhornbienen-Weibchen (Eucera barbiventris) nach, um so Männchen zur Bestäubung anzulocken.[1]
Diese Art blüht zwischen März und Juni. Oft findet man früh- und spätblühende Varianten in einem Gebiet.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 36.[2]
Man findet diese Pflanzenart in lichten Wäldern und Gebüschen, Garriguen, Magerwiesen und -rasen mit mäßig trockenen bis frischen, aber stets basenreichen Böden bis zu einer Höhe von 2000 Metern Meereshöhe.
Diese Gruppe gehört zu den vielgestaltigsten und schwierigsten Verwandtschaftskreisen der Ragwurzen. So kommt es auch zu vielen verschiedenen Arten der Gliederung. Hier werden im Folgenden acht Unterarten vorgestellt. Es ist aber noch genau zu klären, ob dies richtig ist, da man die verschiedenen Varianten nicht klar voneinander abgrenzen kann. R. Govaerts anerkennt 10 Unterarten.[3]
Diese Unterart findet man in Europa, Nordafrika und Vorderasien in den meridionalen und submeridionalen Zonen. In Frankreich gibt es aber auch Funde in kälteren Zonen. Bemerkenswert ist die auffällige Areallücke im zentralen Mittelmeergebiet, denn in Italien inklusive Sardinien und Sizilien sucht man sie vergebens. Als Bestäuber der Unterart wurde Eucera interrupta beobachtet.[4]
Die Kleinblütige Gehörnte Ragwurz (Ophrys scolopax subsp. cornuta (Steven) E.G.Camus, Syn.: Ophrys oestrifera subsp. cornutula (Paulus) Kreutz) findet sich auf der Balkanhalbinsel und in der Ägäis. Sie kommt dort in Höhenlagen zwischen 0 und vermutlich 1700 Metern Meereshöhe vor. Als Bestäuber wurden Eucera punctulata und Eucera signifera beobachtet.[4]
Diese Unterart, die Kleinblütige Heldreich-Ragwurz (Ophrys scolopax subsp. heldreichii (Schltr.) E.Nelson, Syn.: Ophrys heldreichii subsp. pusilla B.Baumann & H.Baumann) ist eine Schnepfen-Ragwurz, die man auf Karpathos, Rhodos, Samos und Lesbos findet. Sie wächst dort in Höhenlagen zwischen 0 und 400 Metern Meereshöhe.[4]
Diese Unterart, die Tunesische Ragwurz (Ophrys scolopax subsp. apiformis (Desf.) Maire & Weiller) ist ein Endemit des nördlichen Tunesien. Sie wächst in Höhenlagen zwischen 200 und 350 Metern Meereshöhe.[4]
Diese Unterart, Conrads Ragwurz (Ophrys scolopax subsp. conradiae (Melki & Deschâtres) H.Baumann, Giotta, Künkele, R.Lorenz & Piccitto), ist ein Endemit des südlichen Korsika und Sardiniens. Sie wächst dort in Höhenlagen zwischen 0 und 500 Metern Meereshöhe.[4]
Diese Unterart, Philippes Ragwurz (Ophrys scolopax subsp. philippei (Gren.) H.A.Pedersen & P.J.Cribb), kommt nur in Südfrankreich in Höhenlagen zwischen 200 und 700 Metern Meereshöhe vor.[4]
Diese Unterart, die Sardische Ragwurz (Ophrys scolopax subsp. sardoa H.Baumann, Giotta, Künkele, R.Lorenz & Piccitto), kommt im südwestlichen Sardinien in Höhenlagen zwischen 200 und 300 Metern vor.[4] Sie wird von manchen Autoren auch mit Conrads Ragwurz vereinigt.[3]
Diese Unterart, die Seealpen-Ragwurz (Ophrys scolopax subsp. vetula (Risso) Kreutz), kommt nur in den Seealpen und hier bis zu 700 Metern Meereshöhe vor.[4]
Die Schnepfen-Ragwurz (Ophrys scolopax) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Ragwurzen (Ophrys) innerhalb der Familie der Orchideen (Orchidaceae).
L'Ofride biccazzu o Ufridi biccazzu (Ophrys scolopax ) hè una pianta chì faci partita di a famiglia di l'Orchidaceae. U nome vene da u fiore, chì face pensà à a testa è u bizzicu d'un biccazzu. L'Ofride biccazzu fiurisci da u mesi di marzu à u mese di maghju.
Com'è tutte l'urchidee, Ophrys scolopax hè prutetta da:
Hè prisenti in i paesi di u Mariterraniu: Spagna, Africa di u Nordu, Portugallu.
L'Ofride biccazzu o Ufridi biccazzu (Ophrys scolopax ) hè una pianta chì faci partita di a famiglia di l'Orchidaceae. U nome vene da u fiore, chì face pensà à a testa è u bizzicu d'un biccazzu. L'Ofride biccazzu fiurisci da u mesi di marzu à u mese di maghju.
Ophrys scolopax, known as the woodcock bee-orchid or woodcock orchid, is a species of terrestrial orchid found around the Mediterranean and the Middle East, from Morocco and Portugal to Hungary and Iran.[2][3]
Ophrys scolopax grows from underground tubers. Leaves typically start to appear above ground in late autumn and are often beginning to yellow by the time the flowers appear,[4] which in the case of O. scolopax is between March and June in their native habitats. The flower spike is very variable in height, usually 10–50 cm (4–20 in) tall, but occasionally up to 90 cm (3 ft). The number of flowers is equally variable, with as few as two or as many as 15 or even more. Each flower has the standard structure for the genus. There are three outer sepals which may be lighter or darker shades of green or violet, the lightest appearing white. Each is 7–16 mm (0.3–0.6 in) long by 3–10 mm (0.1–0.4 in) wide. The upper (dorsal) sepal varies from flat to boat-shaped and is bent backwards at the base and then curves forwards. Inside the sepals are three petals, two lateral petals and the lip. The lateral petals may be pink to violet in colour, or green, and are around 1.5–8 mm (0.1–0.3 in) long by 0.8–4 mm (0.0–0.2 in) wide.[5]
The lip (labellum) has a complex three-dimensional shape and is strongly patterned. It is divided at the base into three lobes, each of which is rolled up so that from the front there appear to be three tubes. The relative length of the three lobes varies; the larger central lobe is 6–16 mm (0.2–0.6 in) long and has a more or less upturned appendage. The outer sides of the side lobes are hairy; the margins of the central lobe are velvety. The rest of the surface of the lobes is smooth. The background colour of the lip is some shade of brown. The speculum is H- or X-shaped or even more complicated, usually a dull blue to violet in colour with a pale yellow border.[5]
A rather long list of varieties, forms, and subspecies have been proposed for this species. As of May 2014, the following such names are recognized:[2]
Ophrys scolopax, known as the woodcock bee-orchid or woodcock orchid, is a species of terrestrial orchid found around the Mediterranean and the Middle East, from Morocco and Portugal to Hungary and Iran.
Ophrys scolopax scolopax Cav. es una subespecie de orquídeas monopodial y terrestre de la subtribu Orchidinae de la familia (Orchidaceae) del género Ophrys. Comúnmente son llamadas orquídeas perdiz u orquídeas becada.
Ver: Ophrys, Etimología
Esta especie de hábitos terrestres monopodial se distribuye por el Mediterráneo (península ibérica, sur de Francia, y Córcega, Italia) en Hungría y el sur del Cáucaso. Habita en prados, garrigas, arbustos y bosques. Alcanzan una altura de 25 a 30 cm.
Durante el verano estas orquídeas están durmientes como un bulbo subterráneo tubérculo, que sirve como una reserva de comida. Al final del verano-otoño desarrolla una roseta de hojas. También un nuevo tubérculo empieza a desarrollarse y madura hasta la siguiente primavera, el viejo tubérculo muere lentamente. En la próxima primavera el tallo floral empieza a desarrollarse, y durante la floración las hojas ya comienzan a marchitarse.
La mayoría de las orquídeas Ophrys dependen de un hongo simbionte, debido a esto desarrollan solo un par de pequeñas hojas alternas. No pueden ser trasplantadas debido a esta simbiosis. Las pequeñas hojas basales forman una roseta pegadas a ras de suelo. Son oblongo-lanceoladas redondeadas sin identaciones tienen un color verde azulado. Se desarrollan en otoño y pueden sobrevivir las heladas del invierno.
La Ophrys scolopax es una orquídea terrestre que tiene un tubérculo subterráneo, globular, y pequeño del cual sale el tallo floral erecto sencillo y sin ramificaciones de unos 30 cm. Las flores poseen un labelo de gran tamaño. El labelo es trilobulado marrón oscuro, con lóbulo central aterciopelado, ovalado, alargado y abombado. El lóbulo central posee un apéndice triangular amarillento. El labelo de unos 13 a 18 mm de longitud tiene tres lóbulos con los dos laterales triangulares que están vueltos ligeramente hacia adelante con unos pelos finos y sedosos imitando elitros de insecto. El lóbulo intermedio es glabro y más grande que los laterales en el que la zona especular es de color azul cobalto con el borde blanquecino.
Esta variedad tiene dos sépalos laterales iguales en tamaño el tercero se vuelve un poco hacia adelante. Los tres sépalos de unos 7 mm de longitud y un color uniforme lila. Los pétalos más internos son bastante más pequeños que los sépalos, estrechos y afilados ( imitan las antenas de un insecto), pero del mismo color lila que los sépalos, y hacen un gran contraste con los tonos oscuros del labelo. De dos a diez flores se desarrollan en el tallo floral con hojas basales. Las flores son únicas, no solo por su inusual belleza, gradación de color y formas excepcionales, sino también por la ingenuidad con la que atraen a los insectos. Su labelo imita en este caso al abdomen de una abeja. Esta especie es muy variable en sus dibujos y gradación de color. Florecen de mediados de marzo a abril.
Esta sugestión visual sirve como reclamo íntimo. Esta polinización mímica está acrecentada al producir además la fragancia de la hembra del insecto en celo. Estas feromonas hacen que el insecto se acerque a investigar. Esto ocurre solamente en el periodo determinado en el que los machos están en celo y las hembras no han copulado aún. El insecto está tan excitado que empieza a copular con la flor. Esto se denomina "pseudocopulation", la firmeza, la suavidad, y los pelos aterciopelados del labelo, son los mayores incentivos, para que el insecto se introduzca en la flor. Las polinia se adhieren a la cabeza o al abdomen del insecto. Cuando vuelve a visitar otra flor los polinya golpean el estigma. Los filamentos de los polinia durante el transporte cambian de posición de tal manera que los céreos granos de polen puedan golpear al estigma, tal es el grado de refinamiento de la reproducción. Si los filamentos no toman la nueva posición los polinia podrían no haber fecundado la nueva orquídea.
Cada orquídea tiene su propio insecto polinizador y depende completamente de esta especie polinizadora para su supervivencia. Lo que es más los machos embaucados es probable que no vuelvan o incluso que ignoren plantas de la misma especie. Por todo esto solamente cerca del 10 % de la población de Ophrys llega a ser polinizada. Esto es suficiente para preservar la población de Ophrys, si se tienen en cuenta que cada flor fertilizada produce 12,000 diminutas semillas.
Ophrys scolopax scolopax Cav. es una subespecie de orquídeas monopodial y terrestre de la subtribu Orchidinae de la familia (Orchidaceae) del género Ophrys. Comúnmente son llamadas orquídeas perdiz u orquídeas becada.
EtimologíaVer: Ophrys, Etimología
Ophrys scolopax
L'Ophrys bécasse (Ophrys scolopax) est une Orchidacée terrestre européenne. Le gynostème peut faire penser à la tête et au bec de la bécasse, d'où son nom vernaculaire et son nom scientifique (latin scolopax = bécasse).
C'est une plante moyenne (20-50 cm), à tige élancée ; l'inflorescence est plutôt lâche, composée de 3 à une dizaine de fleurs. Les fleurs sont assez variables, mais l'aspect général du labelle est toujours allongé et trilobé, avec des bords latéraux nettement rabattus, portant de fortes gibbosités. Le lobe médian du labelle se termine en un appendice verdâtre entier ou trilobé.
Mars à mai.
C'est une espèce appréciant la lumière (garrigues, pelouses, landes) ou la mi-ombre (pinèdes claires).
Espagne, Portugal, Italie, Afrique du Nord. En France, uniquement dans la moitié sud (à l'exception de la Corse oú elle est remplacée par Ophrys conradiae (it)[1]). Dans la partie centre de la France espèce est présente en Poitou-Charentes, dans le Berry et dans le Limousin.
L'espèce est classée "LC" : Préoccupation mineure. En France, espèce protégée en région Auvergne.
Gynostème en forme de bécasse (Sète, France)
Exemplaire à trois cercles dans le miroir
Ophrys scolopax
Ophrys scolopax
(Ariège, France)
Ophrys scolopax
L'Ophrys bécasse (Ophrys scolopax) est une Orchidacée terrestre européenne. Le gynostème peut faire penser à la tête et au bec de la bécasse, d'où son nom vernaculaire et son nom scientifique (latin scolopax = bécasse).
L'ofride cornuta (Ophrys scolopax Cav., 1793) è una pianta erbacea appartenente alla famiglia delle Orchidacee.[1]
È una pianta erbacea alta 15–30 cm. La forma biologica è geofita bulbosa (G bulb), ossia è una pianta perenne che porta le gemme in posizione sotterranea. Durante la stagione avversa non presenta organi aerei e le gemme si trovano in organi sotterranei chiamati bulbi o tuberi, strutture di riserva che annualmente producono nuovi fusti, foglie e fiori. È un'orchidea terrestre in quanto contrariamente ad altre specie, non è “epifita”, ossia non vive a spese di altri vegetali di maggiori proporzioni.
Le radici sono fascicolate e secondarie da bulbo e consistono in sottili fibre radicali posizionate nella parte superiore dei bulbi.
Le foglie sono poche e soprattutto radicali (o in tutti i casi vicine alla base della pianta) a forma ovato-lanceolata, ad apice acuto ed a portamento a “doccia”. Sulla pagina fogliare sono presenti delle nervature parallele disposte longitudinalmente (foglie di tipo parallelinervie). Possono essere presenti anche alcune foglie cauline. Queste sono progressivamente più ridotte e amplessicauli.
L'infiorescenza è “indefinita” (senza fiore apicale o politelica) del tipo spiciforme con pochi fiori (da 3 a 8) e ben spaziati. Questi ultimi sono posti alle ascelle di brattee a forma lineare-lanceolata con una scanalatura centrale; sono lunghe come o più dell'ovario. I fiori inoltre sono resupinati, ruotati sottosopra; in questo caso il labello è volto in basso.
I fiori sono ermafroditi ed irregolarmente zigomorfi, pentaciclici (perigonio a 2 verticilli di tepali, 2 verticilli di stami (di cui uno solo fertile – essendo l'altro atrofizzato), 1 verticillo dello stilo)[2]. Dimensione del fiore: 20–25 mm.
Il frutto è una capsula. Al suo interno sono contenuti numerosi minutissimi semi piatti. Questi semi sono privi di endosperma e gli embrioni contenuti in essi sono poco differenziati in quanto formati da poche cellule. Queste piante vivono in stretta simbiosi con micorrize endotrofiche, questo significa che i semi possono svilupparsi solamente dopo essere infettati dalle spore di funghi micorrizici (infestazione di ife fungine). Questo meccanismo è necessario in quanto i semi da soli hanno poche sostanze di riserva per una germinazione in proprio.[7]
La riproduzione di questa pianta può avvenire in due modi:
Qquesta specie ha un areale stenomediterraneo, essendo diffusa sulla costa nordafricana, nella penisola iberica (Massiccio Centrale e Pirenei), nella Francia meridionale (Alpi francesi), nella penisola balcanica, in Asia minore e in medio Oriente sino all'Iran.[1]
In Italia è certamente presente nelle isole di Pantelleria e Lampedusa e in Sardegna, dubbia la presenza in Liguria e in provincia di Cuneo.[10]
L'habitat di questa orchidea sono i prati aridi e le garighe; ma anche i luoghi pietrosi. Il substrato preferito è calcareo con pH basico, medi valori nutrizionali del terreno che deve essere un po' secco.
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale[11]:
Il numero cromosomico di O. scolopax è: 2n = 36[12]
Sono note le seguenti sottospecie:[1]
Questa specie da frequentemente luogo ad ibridi interspecifici tra i quali:
Tutte le orchidee del genere Ophrys ad una prima occhiata sono molto simili tra di loro. L'elemento più distintivo è il disegno del labello. In questo caso sono molte le specie (e sottospecie) con una macula simile ad una H. Qui di seguito citiamo alcune:
Per approfondire le diversità morfologiche tra le varie specie si vedano le relative voci di questa enciclopedia.
L'ofride cornuta (Ophrys scolopax Cav., 1793) è una pianta erbacea appartenente alla famiglia delle Orchidacee.
De sniporchis (Ophrys scolopax) is een Europese orchidee. Het is een soort die vrij algemeen is in het Middellandse Zeegebied.
De bloemkleur en –tekening is van de sniporchis is zeer gevarieerd.
De botanische naam Ophrys komt uit het Oudgrieks en betekent ‘wenkbrauw’, wat zou moeten slaan op de behaarde lip. De naam wordt reeds gebruikt door Plinius de oudere (23-79 v.Chr.) in zijn Naturalis Historia, alhoewel hij er waarschijnlijk een andere plant mee aanduidde. Scolopax is de Latijnse naam voor houtsnip.
Ook de Nederlandse, Franse en Engelse naam verwijzen naar de gelijkenis van de bloem met de kop van een houtsnip.
De sniporchis is een 15-65 cm hoge orchidee. Het is een meerjarige plant (geofyt) die elk jaar vanuit ondergrondse wortelknol opnieuw een bloemstengel vormt. De slanke stengel draagt een bladrozet, meerdere stengelbladeren en een ijle aar met maximaal drie tot twaalf bloemen.
Het bladrozet bestaat uit drie tot zeven lancetvormige groene, ongevlekte bladeren. De bloeistengel heeft ook nog twee tot vier stengelomvattende bladeren.
De bloemen zijn typisch voor de spiegelorchissen, met drie gelijke kelkbladen, twee kleinere kroonbladen en een opvallende lip.
De kelkbladen zijn roze tot violet, zelden wit of groen, breed ovaal tot eirond en met een groene nerf. De veel kleiner kroonbladen zijn eveneens roze tot violet, lancetvormig tot driehoekig en behaard.
De lip is drielobbig, opgeblazen, eveneens kort behaard en kastanjebruin van kleur met een gele rand. De zijlobben zijn kort, ovaal of driehoekig en dicht behaard. De middelste lob is veel groter, ovaal tot omgekeerd eirond (de grootste breedte onder het midden), met een duidelijk x-vormig speculum, eveneens bruin of paars met een gele rand. Onderaan de lip is er een duidelijk aanhangseltje dat naar voor wijst. Het gynostemium midden in de bloem lijkt van opzij gezien opvallend veel op de kop en bek van een houtsnip, wat de Nederlandse naam van de plant verklaart.
De kleur van de bloem en de tekening van het speculum zijn zeer variabel. Het speculum kan zeer duidelijk zijn, slechts gedeeltelijk aanwezig of volledig verdwenen. De kleur van de kelk- en kroonbladen kan variëren van groen over wit tot violet, en de kleur van de lip kan variëren van bijna zwart tot groen of geel, of op het bruin kunnen groene vlekken aanwezig zijn.
De bloeitijd loopt van eind april tot juni.
De spinnenorchis wordt bestoven door langhoornbijen (Eucera).
Voor details van de voortplanting, zie spiegelorchis.
De sniporchis is weinig veeleisend wat zijn habitat betreft. Hij verkiest kalkrijke gronden, matig voedselrijk tot voedselrijk, droog of licht vochtige, in volle zonlicht of halfschaduw. Hij is te vinden op kalkgraslanden, wegbermen, in kreupelhout, rond struikgewas, in bosranden en lichte naaldbossen, vanaf zeeniveau tot op 2000 m.
De sniporchis komt voor in het Middellandse Zeegebied van Spanje via Zuid Frankrijk, Italië en de zuidelijke Karpaten en tot aan de Balkan. Ook in Noord-Afrika komt de soort voor.
Binnen het geslacht van de spiegelorchissen vertoont de sniporchis bijzonder veel gelijkenis met de bijenorchis (Ophrys apifera), die een overlappend verspreidingsgebied heeft en in dezelfde biotopen voorkomt. Onderscheid is mogelijk door het aanhangseltje onderaan de lip, dat bij de bijenorchis naar achter gebogen is.
De sniporchis is zoals eerder vermeld een zeer variabele soort waarvan veel variëteiten en ondersoorten worden onderscheiden, wat het onderscheid met andere spiegelorchissen niet altijd makkelijk maakt.
De sniporchis is in Frankrijk in verschillende departementen beschermd.
Sniporchis, Roussillon (Frankrijk)
Sniporchis, Algarve (Portugal)
De sniporchis (Ophrys scolopax) is een Europese orchidee. Het is een soort die vrij algemeen is in het Middellandse Zeegebied.
De bloemkleur en –tekening is van de sniporchis is zeer gevarieerd.
Ophrys scolopax là một loài thực vật có hoa trong họ Lan. Loài này được Cav. mô tả khoa học đầu tiên năm 1793.[3]
Ophrys scolopax là một loài thực vật có hoa trong họ Lan. Loài này được Cav. mô tả khoa học đầu tiên năm 1793.
Ophrys scolopax Cav., 1793
Ophrys scolopax (лат.) — вид однодольных растений рода Офрис (Ophrys) семейства Орхидные (Orchidaceae). Вид впервые описан в 1793 году испанским ботаником Антонио Хосе Каванильесом[2].
В дикой природе встречается в Тунисе, Алжире, Марокко, Испании (включая Канарские и Балеарские острова), Португалии, во Франции (Корсика), в Италии (включая Сардинию и Сицилию), Венгрии, Румынии, Болгарии, Греции (включая восточные Эгейские острова), странах бывшей Югославии, Крыму и Турции. Произрастает на лугах, среди кустарников и в редколесье, в известняковых или кислых почвах[3].
Клубневой геофит[4]. Наземное растение малого либо среднего размера, с 5—6 ланцетными или продолговато-ланцетными листьями. Соцветие несёт 3—10 цветков. Цветёт весной[3].
Число хромосом — 2n=36[5].
Синонимичные названия[2]:
Ophrys scolopax (лат.) — вид однодольных растений рода Офрис (Ophrys) семейства Орхидные (Orchidaceae). Вид впервые описан в 1793 году испанским ботаником Антонио Хосе Каванильесом.
.jpg)
_(8338463010).jpg)
.jpg)
