nomes no trilho de navegação
Fabaceae, ook bekend as Leguminosae, is die peuldraende familie wat hoort tot die orde Fabales. Dit is een van die grootste en ekonomies belangrikste families. Spesies van die familie kom oor die hele wêreld voor. Die familie word in drie sub-families verdeel: die akasias, Mimosoideae; die kassias, Caesalpinioideae en die ertjies, Papilionoideae.
Dit sluit genera in soos:
Dit sluit genera in soos:
Dit sluit genera in soos:
Fabaceae, ook bekend as Leguminosae, is die peuldraende familie wat hoort tot die orde Fabales. Dit is een van die grootste en ekonomies belangrikste families. Spesies van die familie kom oor die hele wêreld voor. Die familie word in drie sub-families verdeel: die akasias, Mimosoideae; die kassias, Caesalpinioideae en die ertjies, Papilionoideae.
Les fabáceas (Fabaceae) o lleguminoses (Leguminosae)[2] son una familia del orde de les fabales. Axunta árboles, parrotals y yerbes perennes o añales, fácilmente reconocibles pola so frutu tipu llegume y les sos fueyes compuestes y axustaes. Ye una familia de distribución cosmopolita con aprosimao 730 xéneros y unes 19.400 especies, lo que la convierte na tercer familia con mayor riqueza d'especies dempués de les compuestes (Asteraceae) y les orquídees (Orchidaceae).[3][4] Esta riqueza d'especies tópase particularmente concentrada nes cañes de les mimosóideas y les fabóideas, yá que contienen cerca del 9,4% de la totalidá de les especies de les eudicotiledóneas.[5] Envaloróse qu'alredor del 16% de toles especies arbóreas nos montes lluviosos neotropicales son miembros d'esta familia. Coles mesmes, les fabáceas son la familia más representada nos montes tropicales lluviosos y nos montes secos d'América y África.[6]
Independientemente de los desalcuerdos qu'hasta apocayá tiempu esistieron en redol a si les fabáceas tendríen de ser trataes como una sola familia compuesta de tres subfamilies o como tres families separaes, esiste una gran cantidá d'información y evidencies tantu moleculares como morfolóxiques que sofiten que les lleguminoses son una única familia monofilética.[7] Esti puntu de vista reforzóse non solo pol grau d'interrellación qu'esiben distintos grupos dientro de la familia comparaos con aquel topáu ente les lleguminoses y los sos parientes más cercanos, sinón tamién por tolos recién analises filoxenéticos basaos en secuencies d'ADN.[8][9][10] Tales estudios confirmen que les lleguminoses son un grupu monofilético y que ta estrechamente rellacionáu coles families Polygalaceae, Surianaceae y Quillajaceae al pie de les que conformen l'orde Fabales.[11]
Xuntu colos ceberaes y con delles frutes y raigaños tropicales, delles lleguminoses fueron la base de l'alimentación humano mientres milenios, siendo'l so usu un compañeru indixebrable de la evolución del ser humanu.[12]
Les lleguminoses presenten una gran variedá de vezos de crecedera, pudiendo ser dende árboles, parrotals o yerbes, hasta enredaderes herbales o lianes. Les yerbes, de la mesma, pueden ser añales, biañales o perennes, ensin agregamientos de fueyes basales o terminales. Son plantes argutes, epífites o enredaderes. Nesti últimu casu sostener por aciu los tarmos que se retuercen sobre'l soporte o bien per mediu de bilortos foliares o caulinares. Pueden ser heliofítiques, mesofítiques o xerofítiques.[1][3]
Les fueyes son cuasi siempres alternes y con estípules, persistentes o caedizas, xeneralmente compuestes, pinnadas o bipinnadas, digitadas o trifoliadas, dacuando aparentemente simple —esto ye, unifoliadas o ausentes y, nesi casu, los tarmos tópense tresformaos en filodios— o pinnadas y con bilortos nel ápice. De cutiu les fueyes tópense amenorgaes o son abondo ceo caduques o nules nes especies áfilas o subáfilas. El peciolu, y munches vegaes los pecioulos, tienen la base engrosada, "ganglionar", que dexa movimientos —les denominaes posiciones de "suañu" y de "vixilia"—. Ye frecuente la presencia d'escayos por tresformamientu del raquis de les fueyes, de les estípules o del tarmu.[1][12][3]
Les raigaños presenten un predominiu del sistema primariu, esto ye, d'aquél que provien de la radícula del embrión.El so sistema radical ye de normal pivotante. Los raigaños de les lleguminoses son de cutiu fondes y cuasi siempres presenten nódulos simbióticos poblaos de bacteries del xéneru Rhizobium qu'asimilen el nitróxenu atmosféricu.[12]
Les flores pueden ser dende pequeñes o grandes, actinomorfes —nel casu de les mimosóideas— a leves o fondamente cigomorfes —como asocede nes papilionóideas y na mayor parte de les cesalpinióideas—. Les irregularidaes na simetría floral nestos casos arreyen al periantu y al androcéu. El receptáculu de la flor desenvuelve un «ginóforo» —frecuentemente fundíu al hipanto nes cesalpinióideas— con forma de cúpula. El hipanto puede tar presente o ausente, nesti últimu casu ta reemplazáu pol tubu de la mota, como ye'l casu na mayoría de les fabóideas. El periantu tien cuasi siempres un mota y una corola estremaes. Sicasí, la corola puede tar ausente, y nesi casu el periantu dizse «sepalino» (similar a sépalos), como asocede en decenes de xéneros de cesalpinióideas y delles especies de les tribus Swartzieae y Amorpheae. La mota presenta cinco sépalos —raramente trés o seis— dispuestos nun namái ciclu, que pueden tar total o parcialmente xuníos ente sigo. La mota, amás, pue ser o non persistente, raramente ye acrescente (ye dicir que sigue nel frutu), inxeríu o valvado. La corola ta compuesta por cinco pétalos llibres —comúnmente menos de cinco o ausentes en Swartzieae, Amorphieae y nes cesalpinióideas, o trés a cuatro nes mimosóideas— o parcialmente xuníos, y presenta, polo xeneral, una morfoloxía carauterística. Asina, la corola papilionácea o amariposada ta integrada por un pétalu cimeru bien desenvueltu, conocíu como «estandarte» o «vexilo», dos pétalos llaterales o «nales» y dos pieces inferiores de cutiu conniventes que constitúin una estructura simpétala denomada «carena» o «quilla». Esta arquiteutura ye bien similar a la de les flores de les cesalpinóideas pero, a diferencia de lo qu'asocede néstes, con prefloración vexilar o descendente, esto ye, col estandarte anubriendo'l restu de les pieces corolinas dientro del botón floral.[1] El xinecéu ye d'ovariu súpero, con un solu carpelu, con desenvolvimientu bien variable y enclín al amenorgamientu nel númberu d'óvulos.[12][3][4]
Les flores son solitaries o pueden disponese en diversos tipos d'inflorescencies: recímanos terminales o axilares, dacuando modifíquense hasta paecer cabezuelas y, n'otres ocasiones, umbeles.[12][3]
El frutu de les lleguminoses, téunicamente denomináu llegume, deriva d'un ovariu compuestu por un solu carpelu el cual —nel maduror— ábrese llonxitudinalmente en dos valva, lo qu'indica qu'el so dehiscencia asocede pola nervadura media y pola unión carpelar. Sicasí, esiste una inmensa variedá de formes y tamaños de frutos na familia. Ello ye que hai especies con frutos con enclín a la indehiscencia —ye dicir que nun s'abrir nel maduror— y n'ocasiones la mota tresformar nuna estructura de dispersión. Unu de los frutos más notables de la familia seique sía'l del maní (xéneru Arachis) una y bones les flores, tres la polinización, fundir nel suelu y el frutu (una llegume indehiscente) desenvuélvese subterráneamente. Sicasí, les llegumes más grandes producir una liana tropical perteneciente al xéneru Entada. Les llegumes más llargues de la especie centroamericana Entada gigas (llamada "escalera de monu" na so tierra natal) lleguen a midir hasta 1,5 m de llargor. Otres especies desenvolvieron interesaos mecanismos de dispersión. Asina, la especie suramericana Tipuana tipu modificó parte de la pared del frutu pa convertila nuna nala, que déxa-y treslladar se col vientu rotando como les aspes d'un helicópteru. Esi tipu de frutu denominar sámara.[1][3][12][13]
Granes dende solo una hasta numberoses, con o ensin estrofíolo, con o ensin arilo y con o ensin endospermo.[14] Nesti últimu casu, atropen nos cotiledones sobremanera almidón y proteínes, dacuando aceites, o aceites y proteínes. Lo más carauterístico ye que dichos cotiledones son xeneralmente grandes y son ricos en reserves, de cutiu oleaxinoses (como por casu na soya o'l cacahuate que son materies primes pal llogru d'aceites alimentarios).[12][3]
La presencia o ausencia nel tegumentu d'una fina marca en forma d'aníu o de ferradura metanes cada llau, la “linia fisural” o pleurograma y qu'arrodia l'areola llateral de la grana puede ser una carauterística importantesobremanera pa la identificación de los xéneros dientro de la familia.
Les lleguminoses raramente son cianogénicas y, nesi casu, los compuestos cianogénicos deriven de la tirosina, la fenilalanina o de la leucina. Comúnmente presenten alcaloides. Les protoantocianidines pueden tar presentes y, nesi casu, son la cianidina, la delfinidina o dambes al empar. Frecuentemente presenten flavonoides tales como kaempferol, quercitina y miricetina. El ácidu elágico tópase consistentemente ausente en tolos xéneros y especies analizaes de los trés subfamilies. Los azucres trespórtense dientro de la planta en forma de sacarosa. La fisioloxía C3 se demostró ya informó nuna gran cantidá de xéneros de los trés subfamilies.[1]
Ye una familia de distribución cosmopolita. Los árboles son más frecuentes nes rexones tropicales, ente que les yerbes y los parrotals apoderen nes extratropicales.[1]
La fijación biolóxica del nitróxenu (FBN, diazotrofía) ye un procesu bien antiguu que probablemente s'anició nel Eón arqueano so les condiciones d'ausencia d'osíxenu de l'atmósfera primitiva. Ye esclusivu d'Euryarchaeota y en 6 de los más de 50 phyla de Bacteria. Dalgunos d'estos llinaxes coevolucionaron conxuntamente coles anxospermes estableciendo les bases moleculares d'una rellación de simbiosis mutualista.
Los nódulos son les estructures especializaes dientro de les cualos llévase a cabu la FBN que delles families de anxospermes desenvolvieron, principalmente na corteza radicular y escepcionalmente nel tarmu como ye'l casu de Sesbania rostrata. Les fanerógames qu'han coevolucionado con diazótrofos actinorrícicos o colos rizobios pa establecer la so rellación simbiótica pertenecen a 11 families que s'arrexunten dientro del clado Rosidae de la filoxenia molecular del xen rbcL que codifica parte de la enzima RuBisCO nel cloroplastu. Esti agrupamientu indica que probablemente la predisposición a la formación de nódulos surdió una sola vegada nes anxospermes y podría ser consideráu como un calter ancestral que se caltuvo o perdíu en ciertos llinaxes. Sicasí, la distribución tan esvalixa de families y xéneros nodulantes dientro d'esti llinaxe, indica oríxenes múltiples de la nodulación. De les 10 families nodulantes de Rosidae, 8 son noduladas por actinomicetos (Betulaceae, Casuarinaceae, Coriariaceae, Datiscaceae, Elaeagnaceae, Myricaceae, Rhamnaceae y Rosaceae), y los dos families restantes Ulmaceae y Fabaceae son noduladas por rizobios.[15]
«Rizobios» ye'l nome que recibe'l grupu de xéneros d'alfa-proteobacterias (familia Rhizobiaceae) qu'inclúin toles especies qu'afiten nitróxenu y que producen nódulos coles lleguminoses, tales como Allorhizobium, Azorhizobium, Bradyrhizobium, Mesorhizobium, Phyllobacterium, Rhizobium y Sinorhizobium, según el fitopatógeno Agrobacterium.[16] Los rizobios y les sos lleguminoses hospedantes tienen de reconocese unu al otru por que la nodulación empecípiese. Distintes especies de rizobios son específiques de les sos especies hospedantes, pero pueden infectar -frecuentemente- a más d'una especie. Coles mesmes, una sola especie de planta puede ser infectada por más d'una especie de bacteria. Acacia senegal, por casu, pue ser nodulada por siete especies de rizobios pertenecientes a tres géneros distintos. Los calteres más distintivos que dexen estremar a los xéneros de rizobios son la so rapidez de crecedera y el tipu de nódulu radical que formen col so hospedante.[16] De la mesma, los nódulos radicales clasificar n'indeterminaos, que son cilíndricos y frecuentemente ramificaos; y determinaos, que son esféricos y con lenticelas prominentes. Los nódulos indeterminaos son carauterísticos de les lleguminoses de climes templaos, ente que los determinaos son avezaos nes especies de climes tropicales a subtropicales.[16]
La nodulación espolletó llargamente dientro de les lleguminoses; atópase presente na mayoría de los sos miembros que s'especializaron na asociación esclusiva con rizobios, los que de la mesma tamién establecieron una simbiosis esclusiva coles lleguminoses (cola sola esceición de Parasponia, l'únicu xéneru de los 18 que s'inclúin en Ulmaceae que ye capaz de nodular). La nodulación ta presente en toles subfamilies de leguminosa pero ye menos frecuente na subfamilia Caesalpinioideae. La subfamilia Papilionoideae ye la que presenta tolos tipos de nódulos: indetermináu (caltien el meristemo), determináu (nun caltién el meristemo) y el tipu de Aeschynomene. Los dos últimos, namái tán presentes en delles llinies de la subfamilia Papilionoideae, polo que son consideraes como los tipos de nódulos más modernos y especializaos. Anque la nodulación ye abondosa nos dos subfamilies monofilétiques Papilionoideae y Mimosoideae, tamién esisten exemplos d'especies non nodulantes. La presencia y ausencia d'especies nodulantes dientro de los trés subfamilies indica que la nodulación surdió delles vegaes nel intre de la evolución de les lleguminoses y que se perdió en dellos llinaxes. Por casu, dientro del xéneru Acacia, miembru de Mimosoideae, A. pentagona nun tien la capacidá de nodular, ente qu'otres especies del mesmu xéneru facer de manera promiscuo, como ye'l casu de la yá citada Acacia senegal que ye nodulada por rizobios de rápidu y lenta crecedera.[15]
L'orde Fabales contién cerca del 9,6% de la diversidá d'especies de les eudicotiledóneas y la mayor parte d'esa riqueza concentrar nuna de los cuatro families que la componen: Fabaceae. L'orixe d'esti clado, compuestu amás poles families Polygalaceae, Surianaceae y Quillajaceae, ta datáu en 94 a 89 millones d'años, empezando la so diversificación fai unos 79 a 74 millones d'años.[4] Ello ye que aparentemente les lleguminoses diversificáronse mientres el terciariu tempranu pa convertise nun integrante ubicuu de les biotes terrestres modernes, al igual que munches otres families d'Anxospermes.[17][18]
El rexistru fósil de les lleguminoses ye abondosa y diversu, particularmente nel periodu Terciariu, con fósiles de flores, frutos, folíolos, madera y polen conocíos de numberoses llocalidaes.[19][20][21][22][23] Los primeres fósiles que pueden asignase definitivamente a les lleguminoses apaecen nel Paleocenu tardíu (fai cerca de 56 millones d'años).[24][25] Representantes de les 3 subfamilies tradicionalmente reconocíes de les lleguminoses —cesalpinióideas, papilionóideas y mimosóideas— según tamién de grandes clados dientro d'eses subfamilies —como'l de les genistóides— topáronse nel rexistru fósil en periodos un pocu más tardíos, empezando ente 55 a 50 millones d'años tras.[17] Ello ye que l'afayu de diversos grupos de taxones que representen los principales llinaxes de les lleguminoses mientres el Eocenu mediu y l'Eocenu tardíu suxure que la mayoría de los grupos modernos de fabáceas yá taben presentes y que nesi periodu asocedió una estensa diversificación.[17] Les fabáceas, entós, empecipiaron la so diversificación fai aprosimao 60 millones d'años y los clados más importantes dixebráronse fai unos 50 millones d'años.[26] La edá de los principales clados de les cesalpinióideas envaloróse ente 56 a 34 millones d'años y la del grupu basal de les mimosóideas en 44 ± 2,6 millones d'años.[27][28] La diferenciación ente mimosóideas y fabóideas ta datada en 59 a 34 millones d'años antes del presente y l'edá del grupu basal de les fabóideas en 58,6 ± 0,2 millones d'años tras.[29] Dientro de les fabóideas, la diverxencia de dellos grupos pudo ser datada. Asina, Astragalus dixebróse de Oxytropsis fai unos 16 a 12 millones d'años; a pesar que la diversificación dientro de cada xéneru foi relativamente recién. Por casu, la radiación de les especies aneuploides de Neoastragalus empezó fai 4 millones d'años. Inga, otru xéneru de papilionóideas con aprosimao 350 especies, paez diverxer nos postreros 2 millones d'años.[30][31][32][33]
La filoxenia de les lleguminoses foi l'oxetu d'estudiu de numberosos grupos d'investigación de too el mundu, que utilizaron la morfoloxía o los datos del ADN (el intrón plastídico trnL, los xenes plastídicos rbcL y matK, o los espaciadores ribosomales ITS) y el analís cladístico pa resolver les rellaciones ente los distintos llinaxes d'esta familia. Asina, púdose confirmar la monofilia de les subfamilies tradicionales Mimosoideae y Papilionoideae, añeraes conxuntamente cola subfamilia parafilética Caesalpinioideae. Tolos estudios, al traviés de distintos aproximamientos, fueron consistentes, lo que brinda un gran sofitu a les rellaciones ente los principales clados de la familia, como s'amuesa nel cladograma de más embaxo.[4] El clado que más tempranamente ramifícase ye la tribu Cercideae, siguíu por dos clados compuestos de taxones antes dispuestos dientro de Caesalpinioideae (la tribu Detarieae y el xéneru Duparquetia ).[34][35][36][37][38][39]
Sobre la base de les rellaciones filoxenétiques descrites, van analizase de siguío cada unu de los grupos que componen a esta familia.
Entiende árboles y lianas, les fueyes son aparentemente simples, delles vegaes bilobadas. El númberu cromosómico básicu ye x=7. Inclúi de 4 a 12 xéneros y unes 265 especies. El xéneru más representáu ye Bauhinia con unes 250 especies de distribución pantropical. Cercis, otru de los xéneros dientro d'esta tribu, presenta flores que, n'apariencia, son similares a les fabóideas. Otros de los xéneros incluyíos nesti clado son Caesalpinia y Delonix.[4] Sinonimia: Bauhiniaceae Martynov.
Esti xéneru presenta carauterístiques particulares tocantes a la so morfoloxía y desenvolvimientu floral: una mota de cuatro sépalos y un androcéu de cuatro estambres lo que les dixebra netamente de les restantes fabáceas. El clado ta representáu por un xéneru monotípicu, que la so única especie denominar Duparquetia orchidacea y distribúyese por África tropical.[4]
Presenten el viesu (la cara de baxo) de les fueyes cubiertes por glándules con forma de cráter y les estípules y bractéoles decidues, caedizas. Los miembros de la tribu amuesen un amenorgamientu nel númberu de pétalos o d'estambres. Producen, amás, un tipu de resina bien particular, que contién diterpenos bicíclicos.[4] La tribu inclúi munchos árboles tropicales ente ellos dalgunos que s'utilicen pa la producción de madera. Inclúi unos 80 xéneros con un númberu cromosómico básicu de x=12. Distribuyir n'África y Suramérica.[40]
Son árboles, subarbustos o, dacuando, yerbes o esguiladores. Les fueyes son pinnades o bipinnades, en dellos casos (por casu, en Gleditsia) dambos tipos foliares topar nel mesmu árbol; finalmente, hai especies áfilas.
Les flores son cigomorfas, escasamente actinomorfas. La prefloración ye inxerida, escasamente valvar; dizse "ascendente": l'estandarte ye internu, cubiertu nos sos cantos polos pétalos vecinos. La corola ye variada, grande, mediana o pequeña, tien pétalos llibres (ye dialipétala) a lo menos na base, bien de cutiu los pétalos son unguiculados. L'androcéu ta formáu polo xeneral por 10 estambres, llibres o soldaos en grupos, igualando l'altor de los pétalos o cubiertos por ellos. El polen ye llibre y el tegumentu seminal nun presenta "llinia fisural". L'óvulu ye anátropo. Les granes tienen embrión rectu, filo apical o subapical, pequeñu. La estructura floral ye muncho más variada que nes mimosóideas. Les flores disponer en recímanos o panojas, polo xeneral de medianes a grandes, escasamente pequeñes, y n'espiga trupa. El frutu ye dehiscente o indehiscente, bien variable. Habiten preferentemente nes rexones templaes, y tán perbién representaes nes rexones tropicales d'África y América, onde son especies de cutiu xigantesques.[12] La subfamilia ta compuesta por 160 xéneros y aprosimao 1.900 especies. Los xéneros más representaos son Senna (con 350 especies), Chamaechrista (265) y Caesalpinia (100).[4]
Formen parte d'esta subfamilia plantes conocíes como cassies, cina-cina, pata de vaca, l'algarrobo européu, l'acacia negra o Gleditsia, el guayacán y el chivatu. Delles especies de cesalpinióideas cultivar con fines decorativos, forestales, industriales o melecinales.[12]
Les Cesalpinióideas, d'alcuerdu a les últimes investigaciones filoxenétiques, entienden cuatro tribus: Cassieae, Caesalpinieae, Cercideae y Detarieae.[4]
Son árboles o parrotales, escasamente yerbes, de xamasca grácil poles sos fueyes bipinnades, raramente pinnadas o amenorgaes a filodios. En munchos casos son espinosos y d'aspeutu bien particular poles pequeñu flores amestaes en cabezueles o espigues que, de la mesma, suelen formar recímanos espiciformes trupos o grandes panojes.
Les flores son actinomorfas. La corola tien prefloración valvar, de cutiu ye gamopétala y tubulosa. La mota ye valvar o, en dellos grupos, inxeríu, siempres gamosépalo. L'androcéu ta formáu por 4, 8, 10 o numberosos estambres, que superen l'altor de la corola. Los filamentos estaminales tán llibres o soldaos ente sigo. El polen ye xeneralmente compuestu. L'óvulu ye anátropo. La grana presenta l'embrión rectu y el tegumentu presenta una "llinia fisural" con forma d'aníu o ferradura. El filo ye apical o subapical, pequeñu.[12]
Ye un grupu perbién representáu por numberosos xéneros y especies en rexones tropicales o subtropicales, de tolos continentes, pero tán particularmente distribuyíes n'África y América. Entienden 82 xéneros y alredor de 3.300 especies. Los xéneros con mayor númberu d'especies son Acacia sensu stricto (960, entiende solamente a les especies antes incluyíes nel subxéneru Phyllodinae), Mimosa (480), Inga (350), Calliandra (200), Vachellia (161, primeramente conocíu como Acacia subgenus Acacia), Senegalia (85, primeramente incluyíes dientro de Acacia subgenus Aculeiferum), Prosopis (45), Pithecellobium (40). Especies bien conocíes pertenecen a les mimosóideas, tales como les verdaderes acacies, les mimoses o sensitives, los ingáes, timbóes y plumerillos, los aromos, tusques, garabatos, espinillos y algarrobos. Abonden ente los grandes árboles de los montes tropicales, apoderen en munches sabanes y son siempres frecuentes nes rexones semidesérticas templaes. Munches mimosóideas cultívense como árboles pa solombra, plantes ornamentales, de proteición o con fines forestales.[12] La subfamilia entiende cinco tribus: Acacieae, Ingeae, Mimoseae, Mimozygantheae y Parkieae.
Son árboles, parrotales, esguiladores maderices o herbales o añales. Les fueyes son, polo xeneral, pinnadas o digitadas, frecuentemente trifoliadas, delles vegaes unifolidas y hasta nules, pero nunca bipinnadas. Les flores disponer en recímanos, panojas, capítulos o espigues. Les flores son cigomorfas, escasamente actinomorfas. La prefloración ye inxerida, escasamente valvar; la prefloración de la corola dizse descendente: l'estandarte ye esternu, cubriendo los pétalos vecinos. La corola ye xeneralmente "amariposada" o "papilionoidea", colos dos pétalos inferiores conniventes o xuníos nel ápice, formando la quilla, los dos llaterales estendíos como nales y el superior argutu o reflexu, de mayor tamañu, llamáu estandarte. LA mota ta formáu por 5 sépalos los soldaos ente sigo y ye campanulado o tubuloso. L'androcéu ta formáu por 10 estambres, escasamente menos, xeneralmente escondíos dientro de la quilla, y tópense más o menos soldaos ente sigo; típicamente son diadelfos (9+1), pero tamién poliadelfos o llibres. Los óvulos son campilótropos. Les granes presenten un embrión curvado, raramente rectu; el filo ye de tamañu medianu a grande.
Con 476 xéneros y 13.860 especies, ye la división más grande y diversa de la familia. Estender por tolos continentes sacante les rexones ártiques ya inclúi la mayoría de les lleguminoses más populares utilizaes como alimentu o forraxe, según delles especies modelu pa investigaciones xenómiques.[41] Los xéneros con mayor númberu d'especies son Astragalus (2.400-3.270), Indigofera (700), Crotalaria (700), Mirbelia sensu llato (450), Tephrosia (350), Desmodium (300), Aspalathus (300), Oxytropis (300), Adesmia (240), Trifolium (240), Rhynchosia (230), Lupinus (200), Aeschynomene (160), Hedysarum (160), Lathyrus (160), Vicia (160), Dalea (150), Eriosema (150), Lotononis (150), Millettia (150), Vigna (150), Swartzia (140), Daviesia (135), Lonchocarpus (135), Machaerium (130), Onobrychis (130), Ormosia (130), Lotus (inc. Coroniella, (125)), Lonchocarpus (120), Erythrina (110), Gastrolobium (110), Mucuna (105) y Pultenaea (100). Les especies maderices son preferiblemente termófilas; munches herbales son de rexones templaes y fríes, magar tán tamién representaes nos trópicos. Entiende munches plantes útiles y bien conocíes, tales como arbeyera, garbanzu, poroto o frijol, arvejilla, trébolees, fabona, alfalfa, soya, ente otres.[12][42] La subfamilia de les fabóideas subdividióse nes siguientes tribus, d'alcuerdu a les últimes investigaciones filoxenétiques (APW): Abreae - Adesmieae - Aeschynomeneae - Amorpheae - Bossiaeeae - Brongniartieae - Carmichaelieae - Cicereae - Crotalarieae - Dalbergieae - Desmodieae - Dipteryxeae - Euchresteae - Fabeae - Galegeae - Genisteae - Hedysareae - Hypocalypteae - Indigofereae - Loteae - Millettieae - Mirbelieae - Phaseoleae - Podalyrieae - Psoraleeae - Robinieae - Sophoreae - Swartzieae - Thermopsideae - Trifolieae.
Les lleguminoses presenten una destacada importancia económica y cultural por cuenta de la so estraordinaria diversidá y bayura de representantes en diverses formaciones vexetales y poles sos aplicaciones: xardinería y ornamentación, alimentu, llogru de compuestos con interés melecinal y en droguería, estracción d'aceites y grases.[13][43][44][45]
Mientres miles d'años, les llegumes fueron utilizaes como alimentu polos seres humanos. La llenteya foi probablemente una de les primeres especies en ser adomaes. Pueden consumise fresques o seques, y pueden atopase nuna gran variedá de colores, sabores y testures. Se les conserva seques, enllataes, o bien, conxelaes. Toles llegumes son bien similares tocantes a les sos carauterístiques nutricionales. Son bien riques en proteínes, carbohidratos y fibres, ente que'l conteníu en lípidos ye relativamente baxu y los ácidos grasos que lo componen son insaturados. Una gran esceición a esta regla ye la soya, que tien un altu conteníu en lípidos. Les llegumes son una fonte importante de vitamina B. Les que se peracaben fresques tienen vitamina C, pero los niveles tornen dempués de la collecha y son virtualmente inesistentes nos granos secos. Les llegumes enllataes, sicasí, caltienen aprosimao la metá de los valores de vitamina C que les llegumes fresques (sacante nel casu de les arbeyeres o llenteyes que s'ensuguen antes de enlatarlas). Les arbeyeres conxelaes pierden una cuarta parte del so conteníu inicial de vitamina C. Les llegumes peracabar pol so altu conteníu de proteína. La composición de los granos de poroto o frijol, a manera d'exemplu, ye de 21% de proteína, 46% de carbohidratos, 25% de fibra y 1,5% de lípidos. Contién amás, aprosimao 7 mg de fierro y 180 mg de calciu por cada 100 gramos. Los granos de soya, sicasí, contienen 34% de proteína, 29% de carbohidratos y 18% de lípidos. El mayor conteníu en proteínes y lípidos otorgar a la soya una calidá nutricional cimera al d'otres llegumes.[46]
Ente los factores positivos de les lleguminoses na nutrición humana, cabo citar la so alta concentración en proteínes con altu conteníu en lisina, que fai a les lleguminoses un complementu proteicu escelente pa les ceberes. Son tamién una bona fonte de dellos minerales como calciu, fierro, cinc, fósforu, potasiu y magnesiu, lo mesmo que de delles vitamines hidrosolubles, especialmente tiamina, riboflavina y niacina. En rellación cola salú, la ingestión de delles lleguminoses producen un amenorgamientu del colesterol posiblemente por cuenta del so altu conteníu en fibra dietética y tamién pueden ayudar a amenorgar los niveles de glucosa sanguínea nos diabéticos. Ente los factores negativos puede reseñase el defectu n'aminoácidos azufraos y la presencia de ciertos factores antinutricionales qu'inflúin na digestibilidad proteica y de carbohidratos. Esto pue ser un factor limitante nes dietes de los vexetarianos y en países en víes de desenvolvimientu onde la ingestión de proteína animal ye baxa o nula. Sicasí, cuando la dieta ye permediada o bien rica en proteína animal y enerxía, la ingestión de lleguminoses ye una ventaya.[47]
Los antinutrientes son sustances que, polo xeneral, enzanquen l'asimilación de los nutrientes, y en dellos casos, pueden aportar a tóxicos o causar efeutos fisiolóxicos pocu deseables (como, por casu, la flatulencia). Apocayá viose que, en pequeñes cantidaes, pueden ser tamién bien beneficiosos pa la salú na prevención d'enfermedaes como cáncer y enfermedaes coronaries, polo qu'anguaño se -yos ta denominando "Compuestos Biológicamente Activos" (BAC según les sos sigles n'inglés) yá que, magar escarecen de valor nutritivu, non siempres resulten perxudiciales. Dalgún d'estos compuestos xueguen un papel importante como defensa de llantar frente al ataque de too tipu de depredadores y otros son compuestos de reserva que s'atropen nes granes y van ser utilizaos a lo llargo del procesu germinativo. Dende'l puntu de vista bioquímicu los compuestos non-nutritivos son de naturaleza bien variada, nun apaecen por igual en toles plantes, los sos efeutos fisiolóxicos son distintos y polo tanto la so metodoloxía d'estracción, determinación y cuantificación tien que ser tamién bien específica. Como exemplu de dalgunos d'estos Compuestos Biológicamente Activos de les lleguminoses pueden citase a aquellos de naturaleza proteica (inhibidores de proteasas, inhibidores de amilasas, lectinas) y los de naturaleza non proteica (glicósidos, aminoácidos llibres, alcaloides, fitatos, fitoestrógenos, saponinas, taninos, etc.). Una de les víes pal amenorgamientu d'estos compuestos cuando tán n'altes concentraciones ye la meyora xenética. Estos programes non solo centráronse en consiguir una alta producción dende'l puntu de vista agronómicu, sinón d'algamar una meyor calidá nutricional cola eliminación d'estos componentes non deseables. Asina, por casu, esisten variedaes de distintes especies de Lupinus llibres d'alcaloides tóxicos. Tamién se llograron variedaes de Vicia faba ensin vicina y convicina o con concentraciones bien baxes, según Lathyrus sativus llibres d'un aminoácidu neurotóxico.[47]
Peracabar polos sos vainas tienres o polos sos granos: fabones (Vicia faba), llenteyes (Lens culinaris), garbanzos (Cicer arietinum), arbeyeres o arbeyos (Pisum sativum), chichu o muela (Lathyrus sativus); porotos, frijoles, habichuelas o xudíes (Phaseolus vulgaris, Ph. lunatus, Ph. coccineus y Ph. acutifolius), urd (Ph. mungo), frijol de vaca, caupí o cow-pea (Vigna sinensis), adzuki (V. angularis), poroto o frijol metro (Vigna sesquipedalis), soya o soya (Glycine max), poroto xaponés (Dolichos lablab), guandú (Cajanus flavus), lupino o altramuz (Lupinus albus), tarhuí (Lupinus mutabilis), maní o cacagüés (Arachis hypogaea), guandsú o arbeyu de tierra (Voandzeia subterranea). Otres especies utilizar na alimentación pol so frutu amagayáu, como'l pacay (Inga feuillei), el algarrobo blancu (Prosopis alba) el algarrobo européu (Ceratonia siliqua) el algarrobo negru (Prosopis nigra) y el tamarindu (Tamarindus indica), ente otros. Anque nun ye frecuente ente les lleguminoses, hai especies que la so raigañu carnosa o tubérculu utilízase como alimentu. Tal ye'l casu de la ajipa (Pachyrhizus ahipa), la jícama (Pachyrhizus erosus), Neocracca heterantha, Psoralea esculenta y Apios americana.
Finalmente, hai lleguminoses que s'utilicen pa ellaborar bébores alcohóliques, tales como la "agospia de culén" que se preparar por aciu fervinchu de tarmos de culén (Psoralea glandulosa) con azucre, granos de maíz turráu y delles especies. Los frutos de los algarrobos (Prosopis alba y P. nigra) usar nel noroeste arxentín pa ellaborar dos bebíes: la "añapa", bebida duce y refrescante llograda machucando los frutos nun morteru con agua, y la "agospia", bébora alcohólico autóctona llograda por fermentadura del mostiu de les algarrobes que se fai moliendo los frutos con agua. Los frutos de dambos algarrobos tamién s'usen pa preparar dulces, tales como'l "arrope" y el "patay".[48] El "café de Bonpland" o "café taperibá" preparar coles granes de Cassia occidentalis, torrándolas, y llogrando un fervinchu similar al café, pero de sabor y arume muncho más atenuaos.[49]
Na alimentación del ganáu bovín y ovín, principalmente, les lleguminoses -por sigo soles o n'asociación coles gramínees forrajeres- presenten una serie de bondaes qu'amonten la producción de lleche y carne y que, amás, tienden a ameyorar la eficiencia reproductiva de los fataos. Dalgunes de tales carauterístiques o ventayes son que constitúin una fonte importante de proteínes de bona calidá, yá que tienen una amplia gama d'aminoácidos esenciales que les faen superiores a les gramínees. Nesti sentíu, ye de destacar que presenten una mayor concentración de nitróxenu nes fueyes que les gramínees. Presenten baxos niveles de fibres y altu conteníu de calciu, en rellación coles gramínees. Por tou esto, les lleguminoses forrajeras sémense acomuñaes con gramínees p'ameyorar la calidá de la ufierta alimenticia pal ganáu. Sicasí, les lleguminoses presenten un beneficiu adicional como mejoradoras del suelu dende'l puntu de vista de la fertilidá, yá que tienen la propiedá d'afitar el nitróxenu atmosféricu nos nódulos radiculares. La fixación de nitróxenu que se realiza nestos nódulos, ye apurríu al suelu una vegada avieyaron o morrieron los raigaños, siendo fácilmente aprovecháu por otres plantes tales como les gramínees coles que crecen acomuñaes. La cantidá de nitróxenu fitu poles lleguminoses puede variar de 20 a 560 kg añales por hectárea, dependiendo del tipu de suelu y del mugor disponible. Esta particularidá d'afitar nitróxenu otorgar a les lleguminoses la facultá d'habitar en suelos de fertilidá probe, ensin qu'esto afecte significativamente la so producción y calidá de biomasa.[50]
Dalgunes de les especies de lleguminoses utilizaes como forrajeras son l'alfalfa (Medicago sativa), la lupulina (Medicago lupulina), los tréboles de pe a pa (Medicago hispida, Medicago arabica y Medicago minima), los tréboles de golor (Melilotus alba, Melilotus officinalis), el trébole blancu (Trifolium repens), el trébole coloráu o de los praos (Trifolium pratense), el trébole frutuca (Trifolium fragiferum), el lotus o trébole pata de páxaru (Lotus tenuis, Lotus corniculatus), la mermelada de caballu (Desmodium discolor), la zulla (Hedysarum coronarium), les lespedezas (Lespedeza striata y Lespedeza stipulacea), viciar o arvejillas (Vicia sativa, Vicia villosa), el caupí (Vigna sinensis), el kudzú (Pueraria javanica) y el bimbu (Cajanus cajan) ente les más conocíes. Una de les principales llimitaciones pal establecimientu y producción de les praderíes de lleguminoses añales ye la baxa fertilidá de los suelos ysobremanera, el baxu conteníu de fósforu de los mesmos. En ciertes zones del oeste d'Australia, por esta razón, s'introducieron y desenvolvieron la serradela mariella (Ornithopus compressus) y la serradela rosada (Ornithopus sativus) como plantes forrajeras, yá que s'afaen bien a suelos acedos de testures llixeres, de baxa fertilidá, y n'especial probes en fósforu.[51][52][53] Biserrula pelecinus ye otra especie promisoria pal secanu. Ye una lleguminosa reinal de la cuenca mediterránea d'Europa y del norte d'África. Nel so hábitat natural afacer a suelos infértiles, de testura llixera, bien drenados y llixeramente acedos.[54] El trébole balansa (Trifolium michelianum), orixinariu de Turquía, ye una especie que presenta una escelente adaptación a suelos con problemes d'hinchentes.[55]
Les plantes melíferes son aquelles qu'ufierten néctar a les abeyes y aviespes como compensa por acarretar polen dende les flores d'una planta a otra y, d'esa manera, asegurar la polinización. Por estensión, tamién s'inclúin toles especies qu'estos inseutos utilicen pa recoyer polen y propóleos. El factor de mayor importancia tocantes a l'atracción de les flores poles abeyes ye'l néctar que secretan. La secreción algama'l so máximu mientres el primer día de l'apertura floral y va escayendo pasu ente pasu. El néctar ye una solución azucarada, con pequeñes cantidaes d'otres sustances (aminoácidos, minerales, vitamines, ácidos orgánicos, enzimes y aceites esenciales) que ye secretado por órganos especializaos de la planta denominaos nectarios que xeneralmente suelen tar asitiaos na base de la corola —nectarios florales— y que s'estremen pola so forma y color; en dellos casos tán asitiaos nes fueyes o nos pedúnculos de les flores nectarios extraflorales—. Polo xeneral, les abeyes manifiesten preferencia pol néctar que contién más del 20% d'azucre.[56] Delles especies de lleguminoses son bones especies melíferas, tales como l'alfalfa, el trébole blancu, el trébole de golor y delles especies d'algarrobos.
Les gomes son exudados vexetales de calter patolóxicu, esto ye, son la resultancia de l'agresión al vexetal por una picadura d'inseutu o una incisión natural o artificial. Esos exudados contienen polisacáridos heterogéneos, formaos por distintos azucres y polo xeneral lleven acedos urónicos. Caracterizar por formar disoluciones coloidales mafoses. Hai distintes especies productores de gomes. Les más importantes tán na familia de les lleguminoses. Utilícense llargamente na industria farmacéutico, cosmética, alimentaria y testil. Tamién son interesantes poles sos propiedaes terapéutiques; por casu la goma arábiga ye antitusígena y antiinflamatoria. Les más conocíes son la goma garrofín (Ceratonia siliqua), la goma de tragacanto (Astragalus gummifer), la goma arábiga (Acacia senegal) y la goma guar (Cyamopsis tetragonoloba).[57]
Ente les especies tintóreas atópense les siguientes. El palu de campeche Haematoxylon campechianum; árbol grande y espinosu que puede algamar hasta los 15 m d'altor. La corteza ye delgada y blanda y el corazón de la madera ye sólidu y duru. El corazón del tarmu utilizar pa tiñir y llógrense colores coloraos y moraos. D'esta especie estrayi'l colorante histolóxicu denomináu hematoxilina. El palu de Brasil (Caesalpinia echinata) ye un árbol bien paecíu al anterior pero de menos altor y con flores acolorataes o moraes. La madera utilizar pa tiñir, tamién de colloráu y moráu. El guamuchil (Pithecallobium duce) ye otru árbol espinosu, que mide 4 m o más y presenta flores amarellentaes o verdoses, dispuestes en cabezuelas. El frutu ye acoloratáu y ye el que s'utiliza pa tiñir de color mariellu.[58] El colorante índigo estrayer del índigo verdaderu Indigofera tinctoria, d'Asia. En Centro y Suramérica estrayer colorantes de dos especies allegaos a l'anterior, el añil (Indigofera suffruticosa) y el índigo de Natal (Indigofera arrecta).
Les lleguminoses utilizáronse en tol mundu como plantes ornamentales dende va sieglos. Una vasta diversidá d'altores, formes, colores de xamasca, flores ya inflorescencies faen qu'esta familia seya bien utilizada nel diseñu y parquización de xardinos pequeños o de grandes parques.[12] De siguío preséntase una llista de les principales especies de lleguminoses ornamentales, arrexuntaes por subfamilies:
.Les fabáceas (Fabaceae) o lleguminoses (Leguminosae) son una familia del orde de les fabales. Axunta árboles, parrotals y yerbes perennes o añales, fácilmente reconocibles pola so frutu tipu llegume y les sos fueyes compuestes y axustaes. Ye una familia de distribución cosmopolita con aprosimao 730 xéneros y unes 19.400 especies, lo que la convierte na tercer familia con mayor riqueza d'especies dempués de les compuestes (Asteraceae) y les orquídees (Orchidaceae). Esta riqueza d'especies tópase particularmente concentrada nes cañes de les mimosóideas y les fabóideas, yá que contienen cerca del 9,4% de la totalidá de les especies de les eudicotiledóneas. Envaloróse qu'alredor del 16% de toles especies arbóreas nos montes lluviosos neotropicales son miembros d'esta familia. Coles mesmes, les fabáceas son la familia más representada nos montes tropicales lluviosos y nos montes secos d'América y África.
Independientemente de los desalcuerdos qu'hasta apocayá tiempu esistieron en redol a si les fabáceas tendríen de ser trataes como una sola familia compuesta de tres subfamilies o como tres families separaes, esiste una gran cantidá d'información y evidencies tantu moleculares como morfolóxiques que sofiten que les lleguminoses son una única familia monofilética. Esti puntu de vista reforzóse non solo pol grau d'interrellación qu'esiben distintos grupos dientro de la familia comparaos con aquel topáu ente les lleguminoses y los sos parientes más cercanos, sinón tamién por tolos recién analises filoxenéticos basaos en secuencies d'ADN. Tales estudios confirmen que les lleguminoses son un grupu monofilético y que ta estrechamente rellacionáu coles families Polygalaceae, Surianaceae y Quillajaceae al pie de les que conformen l'orde Fabales.
Xuntu colos ceberaes y con delles frutes y raigaños tropicales, delles lleguminoses fueron la base de l'alimentación humano mientres milenios, siendo'l so usu un compañeru indixebrable de la evolución del ser humanu.
Paxlakimilər (lat. Fabaceae, Leguminosae) - paxlaçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.[1]
Araşdırmalar dünyanın ən faydalı qida məhsullarının qabıqlı meyvələr və paxlalı bitkilər olduğunu müəyyən edib.
Paxlalı bitkilər bunlardan noxud, lobya, mərci, soya daha çox istehsalat əhəmiyyətlidir. Paxlalı bitki toxumları xaricdən sərt örtüyə malikdirlər. Paxlalı bitkilərdə zülal 30% və daha çox (tərkibinə görə bu zülallar çox qiymətlidirlər. Çünki əvəzedilməz aminturşulara malikdirlər), karbohidratlar 60% qədər, yağlar 2% qədər, (soya dənlərində isə yağ 2%, karbohidratlar 30 %, zülallar 40%) təşkildir.
Paxlalı bitkilərr həm artıq çəkidən xilas olmağa, həm də xərçəng xəstəliyinə tutulmaq riskinin sıfıra endirilməsinə kömək edir. Paxlalı bitkilər lifli strukturlarına görə, toxluq hissi yaradır və artıq çəkidən xilas olmağa kömək edir.[2]
Paxlalı bitkilərin mənfi xüsusiyyətləri onların gec bişməsidir. (90-120 dəqiqə) bişmə müddətini azltmaq üçün bəzi dənlərin (noxud, mərci) toxum qatı təmizlənir, bu proses bişmə müddətini 2 dəfə azaldır. Buğda ümumi kimyəvi tərkibə və qida dəyəri aşağıdakı cədvəldə öz əksini tapmışdır. [3]
Dünya florasında paxlalı bitkilər - Fabaceae fəsiləsi 600-dən artıq cinsi, 12000-dən artıq növü əhatə edir. Bu növlər əsasən ot, ağac və kollardan ibarət olub, yer kürəsinin hər yerində yayılıb.
Fəsiləyə daxil olan növlərin içərisində qida, dərman əhəmiyyətli, boyaq, aşı, bəzək, nektar təbiətli faydalı bitkilərin geniş spektrinə rast gəlmək olar. Bu faydalı bitkilərdən biri də şirinbiyandır.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Paxlakimilər (lat. Fabaceae, Leguminosae) - paxlaçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.
Les lleguminoses o fabàcies (Fabaceae) conformen una família botànica que constitueix després de la família de les orquídies, orchidaceae la segona família vegetal pel que fa al nombre de gèneres (650) i espècies (18.000). Totes les plantes de la família fabaceae tenen una característica flor amb cinc pètals (estendard, ales i quilla) i l'ovari forma una beina o llegum. Moltes espècies d'aquesta família tenen gran importància econòmica com a aliment humà (pèsol, llentia, regalèssia, fava, cigró, mongeta, garrofer), farratge animal (alfals, trèvol, garrofer) o com a planta ornamental (mimosa, robínia). Acostumen a tenir bacteris simbiòtics que faciliten la fixació del nitrogen al sòl.
Basant-se en la forma de la flor:
Aquests tres grups són considerats famílies separades en el Sistema Cronquist de Classificació (1981), mentre que en el sistema APG II (2003) són subfamílies de les lleguminoses.
Flors d’Acacia dealbata, una mimosòidia de la subfamília Mimosoideae
Flor del garrofer (Ceratonia siliqua), de la subfamília Caesalpinioideae
Flor de la ginesta (Spartium junceum), de la subfamília Faboideae
Les lleguminoses o fabàcies (Fabaceae) conformen una família botànica que constitueix després de la família de les orquídies, orchidaceae la segona família vegetal pel que fa al nombre de gèneres (650) i espècies (18.000). Totes les plantes de la família fabaceae tenen una característica flor amb cinc pètals (estendard, ales i quilla) i l'ovari forma una beina o llegum. Moltes espècies d'aquesta família tenen gran importància econòmica com a aliment humà (pèsol, llentia, regalèssia, fava, cigró, mongeta, garrofer), farratge animal (alfals, trèvol, garrofer) o com a planta ornamental (mimosa, robínia). Acostumen a tenir bacteris simbiòtics que faciliten la fixació del nitrogen al sòl.
Bobovité (Fabaceae), někdy luštinaté (Leguminosae) či vikvovité (Viciaceae), je čeleď dvouděložných rostlin z řádu bobotvaré (Fabales). Název čeledi se odvozuje od rodů bob nebo vikev. Květ má pětičetný kalich i korunu, rozlišenou na pavézu, křídla a člunek.
Čeleď bobovité je třetí největší čeledí kvetoucích rostlin co do počtu druhů, překonávají ji v tomto směru pouze vstavačovité (Orchidaceae) a hvězdnicovité (Asteraceae). Patří do ní 730 rodů a 19 400 druhů. Největším rodem je kozinec (Astragalus) s více než 2000 druhy a akácie (Acacia) s více než 900 druhy a indigovník (modřil, Indigofera) s okolo 700 druhů. Další velké množství druhů obsahuje rod chřestnatec (Crotalaria) s 600 druhy a citlivka (Mimosa) s 500 druhy.
Bobovité najdeme široce po celém světě, jsou přizpůsobeny mnoha různým prostředím a podnebím. Mají široké hospodářské využitíː plody jako potraviny, květy ve farmaceutickém průmyslu, zbytky po sklizni jako zelené hnojení, přičemž většina komerčně pěstovaných rostlin může plnit dvě nebo více rolí najednou. Mnohé z nich jsou důležité zemědělské rostliny, jako například sója (Glycine max), fazol (Phaseolus), hrách (Pisum sativum) či tolice vojtěška (Medicago sativa) a podzemnice olejná (Arachis hypogaea).
Některé z nejcitlivějších druhů hospodářských rostlin na vyšší koncentrace ozonu jsou právě z čeledi bobovitých.[1]
Do čeledi bobovité náležejí stromy, keře, dřevnaté i bylinné liány, jednoleté i vytrvalé byliny. Nalezneme zde jen velmi málo vodních rostlin (neptunie, choulostice Aeschynomene fluitans) a žádné sukulenty. V mírném pásu severní polokoule převažují bylinní zástupci, v tropech dřeviny. Stromy mohou mít u paty kmene opěrné pilíře. Na kořenech většiny zástupců jsou vyvinuty hlízky s bakteriemi fixujícími vzdušný dusík. Odění rostlin se skládá z chlupů nejrůznějších typů. Listy jsou ve většině případů střídavé, spirálně až dvojřadě uspořádané, nejčastěji lichozpeřené nebo sudozpeřené, případně dvakrát zpeřené, řidčeji dlanitě složené, trojčetné nebo jednolisté a výjimečně jednoduché. Liány a popínavé druhy mají často vřeteno listu zakončené úponkou. Čepele listů a lístků mají zpeřenou žilnatinu a jsou převážně celokrajné. U nemnohých zástupců jsou listy redukovány na fylódia (např. parkinsonie) nebo jejich funkci přebírají zelené větve (vítečník). Pro listy bobovitých je charakteristický stejnoměrně válcovitý řapík, který má na bázi válcovitou ztlustlinu, tzv. pulvinus. Podobnou ztlustlinu (nazývanou pulvinulus) mají i řapíčky jednotlivých lístků skládajících složené listy. U podčeledi Mimosoideae převažují dvakrát zpeřené listy, které mají často navíc na řapíku nebo vřeteni miskovité žlázky. Zástupci podčeledi Caesalpinioideae mívají sudozpeřené listy a lístky jsou na vřeteni často střídavé. Pro podčeleď Faboideae jsou charakteristické spíše lichozpeřené nebo trojčetné listy a vstřícné lístky. Listy bobovitých se většinou na noc zavírají a u některých zástupců (citlivka, neptunie) jsou citlivé i na dotek. Palisty bývají vyvinuty, mohou být drobné a nenápadné, ale i velké a podobné listům; někdy jsou přeměněné v ostny (např. trnovník, akácie). [2][3][4]
Květenství jsou hroznovitá, méně často bývají květy jednotlivě. V květu je obvykle pět srostlých kališních lístků a pět volných nehetnatých korunních lístků, rozlišených na pavézu, 2 křídla a člunek. Obvykle jsou květy oboupohlavné a souměrné. Korunní lístek vyvinutý v tzv. pavézu roste v rovině souměrnosti, je největší z nich, v poupěti kryje ostatní korunní lístky. Sousední 2 lístky tvoří křídla a 2 zbývající člunek; výjimečně křídla nebo člunek chybějí; tyčinek 10 v jednom kruhu, buď všech 10 srostlých (jednobratré), nebo 9 srostlých a 1 tyčinka volná pod pavézou (dvoubratré), nebo vzácně všech 10 tyčinek volných. Bobovité jsou typicky hmyzosnubné (tzn. jsou opylované hmyzem) a květy jsou proto obvykle nápadné, aby přilákaly opylovače.
Plody se nejčastěji vyvíjí jako lusk, který se obvykle při dozrávání otevře podél švu na obou stranách.
Bobovité rostliny jsou známé symbiózou s hlízkovitými bakteriemi rodu Rhizobium (např. Rhizobium leguminosarum, R. radicicola) a Bradyrhizobium. Bobovité rostliny hostí totiž tyto bakterie ve speciálních hlízkách ve svých kořenech. Symbiotické bakterie mají schopnost přijímat dusík z atmosféry a přeměnit jej na formu dusíku, která je využitelná pro výživu hostitelských rostlin – dusičnany nebo amoniak). Tento proces se nazývá biologická fixace dusíku. Poznatek je využíván v zemědělství. Agrotechnika střídání plodin a zařazení bobovitých do osevního plánu totiž méně vyčerpává půdu.
V původní květeně ČR je čeleď bobovité zastoupena celkem 22 rody. Na druhy nejbohatší jsou rody vikev (Vicia) a jetel (Trifolium), zastoupené v naší květeně 18 druhy, též hrachor (Lathyrus) se 13 a kozinec (Astragalus) se 7 druhy. Několika druhy jsou zastoupeny rody tolice (Medicago), čilimníček (Chamaecytisus), čilimník (Cytisus) včetně janovce metlatého (Cytisus scoparius), kručinka (Genista), jehlice (Ononis), komonice (Melilotus), štírovník (Lotus), bílojetel (Dorycnium) a vičenec (Onobrychis). Celkem 9 rodů je v české květeně zastoupeno pouze jediným druhem: lupina mnoholistá (Lupinus polyphyllus), vlnice chlupatá (Oxytropis pilosa), ledenec přímořský (Tetragonolobus marittimus), úročník bolhoj (Anthyllis vulneraria), čičorka pestrá (Securigera varia), čičorka pochvatá (Coronilla vaginalis), podkovka chocholatá (Hippocrepis comosa), kopyšník tmavý (Hedysarum hedysaroides) a pískavice thesalská (Trigonella monspeliaca).
Množství bobovitých nalezneme také mezi okrasnými dřevinami, z nichž některé intenzívně zplaňují. K běžně pěstovaným a více či méně zplaňujícím cizokrajným dřevinám náleží zejména trnovník akát (Robinia pseudoacacia), štědřenec odvislý (Laburnum anagyroides), čimišník stromovitý (Caragana arborescens), žanovec měchýřník (Colutea arborescens) a netvařec křovitý (Amorpha fruticosa). Z bylin zplaňují zejména jestřabina lékařská (Galega officinalis) a lékořice lysá (Glycyrrhiza glabra).[5]
Jako luštěniny nacházejí mnohé využití. Jejich historie je úzce svázána s lidskou civilizací jako náhrada masa. Luštěniny mají vyšší obsah bílkovin než jiné plodiny. Semena bobovitých se používají pro lidskou a zvířecí spotřebu nebo pro výrobu olejů pro průmyslové využití. Takovými bobovitými bylinami jsou běžně bob, čočka, fazole, hrách a arašídy a stromy, jako např. karubinu, mesquite a tamarind indický. Jiné, mírně toxické rostliny z této čeledi jsou považovány za jedlé jen místně – například vlčí bob (z něj vyráběná lupinová mouka je používaná např. v Itálii a ve Francii[7]).
Schopnost fixace dusíku bobovitými rostlinami snižuje nároky na hnojivo pro zemědělce a zahradníky, kteří pěstují luštěniny. To znamená, že luštěniny mohou být výhodně použity při střídání plodin a jako zelené hnojení; při svém pěstování obohacují půdy, které obsahují méně dusíku.
Zelená hmota se užívá jako krmivo. Existují dva druhy krmných luskovin. Některé, jako například vojtěška, jetel, vikev, bývají zasety v pastvinách a spásány zvířaty. Jiné krmné luštěniny jako Leucaena a Albizia, což jsou dřevité druhy stromů nebo keřů, jsou pravidelně sklízeny jako zásoby krmiva.
Vlčí bob je komerčně pěstovaný pro květy v zahradách na celém světě, podobně jako keř čilimník nebo stromy trnovník akát, dřezovec (Gleditzia) s monstrózními trny, nahovětvec (Gymnocladus) pozoruhodný svými velkými lusky nebo krásně kvetoucí akácie. Mnohé druhy bobovitých patří mezi oblíbené okrasné stromy a keře, přestože jsou prudce jedovaté, například štědřenec odvislý (Laburnum anagyroides). Květy akátu jsou vykupovány pro farmaceutické využití.
Mezi průmyslově pěstované luštěniny patří modřil (Indigofera), pěstovaný pro výrobu indigokarmínu, akácie pro arabskou gumu a prudce jedovatý Derris pro výrobu insekticidů.
Semena puchýřnatce neboli „kalabarského bobu“ se sbírají pro obsah alkaloidů, zejména fysostigminu (eserin). Fysostigmin patří k nejjedovatějším alkaloidům. Je součástí očních kapek proti zelenému zákalu. Používá se též při různých nervových chorobách – např. obrny, míšní obrnění a podobně. Afričtí domorodci kalabarský bob používali k náboženským účelům – tzv. „božím soudům“. Obžalovaný byl postaven před úkol sníst semena a byl-li nevinen, pak přežil, byl-li vinen, pak jej semena zahubila.
Různé druhy luštěnin jsou pěstovány také pro produkci dřeva, včetně mnoha druhů akácie, Erythroxylum a Castanospermum australe.
Abarema, Abrus, Acacia, Acaciella, Acmispon, Acosmium, Acrocarpus, Adenanthera, Adenocarpus, Adenodolichos, Adenolobus, Adenopodia, Adesmia, Aenictophyton, Aeschynomene, Affonsea, Afgekia, Afzelia, Aganope, Airyantha, Alantsilodendron, Albizia, Aldina, Alexa, Alhagi, Alistilus, Almaleea, Alysicarpus, Amblygonocarpus, Amburana, Amherstia, Amicia, Ammodendron, Ammopiptanthus, Amorpha, Amphicarpaea, Amphimas, Amphithalea, Anadenanthera, Anagyris, Anarthrophyllum, Andira, Androcalymma, Angylocalyx, Antheroporum, Anthonotha, Anthyllis, Antopetitia, Aotus, Aphanocalyx, Aphyllodium, Apios, Apoplanesia, Apuleia, Apurimacia, Arachis, Arapatiella, Archidendron, Archidendropsis, Arcoa, Argyrocytisus, Argyrolobium, Arthrocarpum, Arthroclianthus, Aspalathus, Astragalus, Ateleia, Atylosia, Aubrevillea, Augouardia, Austrodolichos, Austrosteenisia, Baikiaea, Balizia, Balsamocarpon, Baphia, Baphiastrum, Baphiopsis, Baptisia, Barbieria, Barklya, Barnebyella, Batesia, Baudouinia, Bauhinia, Behaimia, Belairia, Bergeronia, Berlinia, Bikinia, Bituminaria, Blanchetiodendron, Bobgunnia, Bocoa, Bolusanthus, Bolusia, Bossiaea, Bowdichia, Bowringia, Brachycylix, Brachysema, Brachystegia, Brandzeia, Brenierea, Brodriguesia, Brongniartia, Brownea, Browneopsis, Brya, Bryaspis, Buchenroedera, Burkea, Burkilliodendron, Bussea, Butea, Cadia, Caesalpinia, Cajanus, Calicotome, Calispepla, Callerya, Calliandra, Calliandropsis, Callistachys, Calophaca, Calopogonium, Calpocalyx, Calpurnia, Camoensia, Campsiandra, Camptosema, Campylotropis, Canavalia, Candolleodendron, Caragana, Carissoa, Carmichaelia, Cascaronia, Cassia, Castanospermum, Cathormion, Cedrelinga, Cenostigma, Centrolobium, Centrosema, Ceratonia, Cercidium, Cercis, Chadsia, Chaetocalyx, Chamaecrista, Chapmannia, Chesneya, Chidlowia, Chloroleucon, Chordospartium, Chorizema, Christia, Cicer, Cladrastis, Clathrotropis, Cleobulia, Clianthus, Clitoria, Clitoriopsis, Cochlianthus, Codariocalyx, Coelidium, Cojoba, Collaea, Cologania, Colophospermum, Colutea, Colvillea, Conzattia, Copaifera, Corallospartium, Cordeauxia, Cordyla, Coronilla, Coursetia, Craibia, Cranocarpus, Craspedolobium, Cratylia, Crotalaria, Cruddasia, Crudia, Cryptosepalum, Cullen, Cyamopsis, Cyathostegia, Cyclocarpa, Cyclolobium, Cyclopia, Cylicodiscus, Cymbosema, Cynometra, Cytisophyllum, Cytisopsis, Cytisus, Dahlstedtia, Dalbergia, Dalbergiella, Dalea, Dalhousiea, Daniellia, Daviesia, Decorsea, Deguelia, Delonix, Dendrolobium, Derris, Desmanthus, Desmodiastrum, Desmodium, Detarium, Dewevrea, Dialium, Dicerma, Dichilus, Dichrostachys, Dicorynia, Dicraeopetalum, Dicymbe, Didelotia, Dillwynia, Dimorphandra, Dinizia, Dioclea, Diphyllarium, Diphysa, Diplotropis, Dipogon, Dipteryx, Diptychandra, Discolobium, Distemonanthus, Disynstemon, Dolichopsis, Dolichos, Dorycnium, Dorycnopsis, Droogmansia, Dumasia, Dunbaria, Duparquetia, Dussia, Dysolobium, Ebenopsis, Ebenus, Echinospartum, Ecuadendron, Eleiotis, Elephantorrhiza, Eligmocarpus, Elizabetha, Eminia, Endertia, Endosamara, Englerodendron, Entada, Enterolobium, Eperua, Eremosparton, Erichsenia, Erinacea, Eriosema, Erophaca, Errazurizia, Erythrina, Erythrophleum, Etaballia, Euchilopsis, Euchresta, Eurypetalum, Eutaxia, Eversmannia, Exostyles, Eysenhardtia, Fagelia, Faidherbia, Falcataria, Fiebrigiella, Fillaeopsis, Fissicalyx, Flemingia, Fordia, Gagnebina, Galactia, Galega, Gastrolobium, Geissaspis, Genista, Genistidium, Geoffroea, Gigasiphon, Gilbertiodendron, Gilletiodendron, Gleditsia, Gliricidia, Glottidium, Glycine, Glycyrrhiza, Gompholobium, Goniorrhachis, Gonocytisus, Goodia, Gossweilerodendron, Grazielodendron, Griffonia, Gueldenstaedtia, Guibourtia, Gymnocladus, Haematoxylum, Halimodendron, Hammatolobium, Haplormosia, Hardenbergia, Hardwickia, Harleyodendron, Harpalyce, Havardia, Hebestigma, Hedysarum, Hegnera, Herpyza, Hesperalbizia, Hesperolaburnum, Hesperothamnus, Heterostemon, Hippocrepis, Hoffmannseggia, Hoita, Holocalyx, Hosackia, Hovea, Humboldtia, Humularia, Hybosema, Hydrochorea, Hylodendron, Hylodesmum, Hymenaea, Hymenocarpos, Hymenolobium, Hymenostegia, Hypocalyptus, Icuria, Indigastrum, Indigofera, Indopiptadenia, Inga, Inocarpus, Intsia, Isoberlinia, Isotropis, Jacksonia, Jacqueshuberia, Jansonia, Julbernardia, Kalappia, Kanaloa, Kebirita, Kennedia, Kingiodendron, Klugiodendron, Koompassia, Kotschya, Kummerowia, Kunstleria, Labichea, Lablab, Laburnocytisus, Laburnum, Lackeya, Lamprolobium, Lathyrus, Latrobea, Lebeckia, Lebruniodendron, Lecointea, Lembotropis, Lemurodendron, Lemuropisum, Lennea, Lens, Leobordea, Leonardoxa, Leptoderris, Leptodesmia, Leptosema, Lespedeza, Lessertia, Leucaena, Leucochloron, Leucomphalos, Leucostegane, Librevillea, Liparia, Loesenera, Lonchocarpus, Lophocarpinia, Lotononis, Lotus, Luetzelburgia, Lupinus, Luzonia, Lysidice, Lysiloma, Lysiphyllum, Maackia, Machaerium, Macrolobium, Macropsychanthus, Macroptilium, Macrosamanea, Macrotyloma, Maniltoa, Margaritolobium, Marina, Mariosousa, Marmaroxylon, Martiodendron, Mastersia, Mecopus, Medicago, Meizotropis, Melanoxylon, Melilotus, Melliniella, Melolobium, Mendoravia, Michelsonia, Microberlinia, Microcharis, Microlobius, Mildbraediodendron, Millettia, Mimosa, Mimozyganthus, Mirbelia, Moldenhawera, Monopteryx, Mora, Moullava, Mucuna, Muelleranthus, Mundulea, Myrocarpus, Myrospermum, Myroxylon, Mysanthus, Nemcia, Neoapaloxylon, Neochevalierodendron, Neocollettia, Neoharmsia, Neonotonia, Neorautanenia, Neorudolphia, Nephrodesmus, Neptunia, Nesphostylis, Newtonia, Nissolia, Nogra, Nomismia, Notodon, Notospartium, Obolinga, Oddoniodendron, Ohwia, Olneya, Onobrychis, Ononis, Ophiocarpus, Ophrestia, Orbexilum, Oreophysa, Ormocarpopsis, Ormocarpum, Ormosia, Ornithopus, Orophaca, Orphanodendron, Oryxis, Ostryocarpus, Otholobium, Otoptera, Ottleya, Oxylobium, Oxyrhynchus, Oxystigma, Oxytropis, Pachecoa, Pachyelasma, Pachyrhizus, Painteria, Paloue, Paloveopsis, Panurea, Paracalyx, Paramachaerium, Paramacrolobium, Parapiptadenia, Pararchidendron, Paraserianthes, Paratephrosia, Parkia, Parkinsonia, Parochetus, Parryella, Pearsonia, Pediomelum, Pellegriniodendron, Peltiera, Peltogyne, Peltophorum, Pentaclethra, Periandra, Pericopsis, Petaladenium, Petalostylis, Peteria, Petteria, Phaseolus, Philenoptera, Phylacium, Phyllocarpus, Phyllodium, Phyllolobium, Phyllota, Phylloxylon, Physostigma, Pickeringia, Pictetia, Piptadenia, Piptadeniastrum, Piptadeniopsis, Piptanthus, Piscidia, Pisum, Pithecellobium, Placolobium, Plagiocarpus, Plagiosiphon, Plathymenia, Platycelyphium, Platycyamus, Platylobium, Platymiscium, Platypodium, Platysepalum, Podalyria, Podlechiella, Podocytisus, Podolobium, Podolotus, Poecilanthe, Poeppigia, Poiretia, Poitea, Polhillia, Polystemonanthus, Pomaria, Pongamia, Pongamiopsis, Priestleya, Prioria, Prosopidastrum, Prosopis, Pseudarthria, Pseudeminia, Pseudoeriosema, Pseudolotus, Pseudomacrolobium, Pseudopiptadenia, Pseudoprosopis, Pseudosamanea, Pseudosindora, Pseudovigna, Psophocarpus, Psoralea, Psoralidium, Psorothamnus, Pterocarpus, Pterodon, Pterogyne, Pterolobium, Ptycholobium, Ptychosema, Pueraria, Pultenaea, Pycnospora, Pyranthus, Rafnia, Ramirezella, Ramorinoa, Recordoxylon, Rehsonia, Requienia, Retama, Rhodopis, Rhynchosia, Rhynchotropis, Riedeliella, Robinia, Robynsiophyton, Rothia, Rupertia, Sakoanala, Salweenia, Samanea, Saraca, Sarcodum, Sartoria, Schefflerodendron, Schizolobium, Schleinitzia, Schotia, Schrankia, Sclerolobium, Scorodophloeus, Scorpiurus, Securigera, Sellocharis, Senegalia, Senna, Serianthes, Sesbania, Shuteria, Sindora, Sindoropsis, Sinodolichos, Smirnowia, Smithia, Soemmeringia, Sophora, Spartidium, Spartium, Spathionema, Spatholobus, Sphaerolobium, Sphaerophysa, Sphenostylis, Sphinctospermum, Sphinga, Spirotropis, Spongiocarpella, Stachyothyrsus, Stahlia, Stemonocoleus, Stenodrepanum, Stirtonanthus, Stonesiella, Storckiella, Stracheya, Streblorrhiza, Strongylodon, Strophostyles, Stryphnodendron, Stuhlmannia, Stylosanthes, Styphnolobium, Sutherlandia, Swainsona, Swartzia, Sweetia, Sylvichadsia, Sympetalandra, Syrmatium, Tachigali, Tadehagi, Talbotiella, Tamarindus, Taralea, Taverniera, Teline, Templetonia, Tephrosia, Teramnus, Terua, Tessmannia, Tetraberlinia, Tetrapleura, Tetrapterocarpon, Teyleria, Thermopsis, Thylacanthus, Tibetia, Tipuana, Trifidacanthus, Trifolium, Trigonella, Tripodion, Tylosema, Uittienia, Uleanthus, Ulex, Umtiza, Uraria, Urariopsis, Uribea, Urodon, Vachellia, Vandasina, Vatairea, Vataireopsis, Vatovaea, Vaughania, Vavilovia, Vicia, Vigna, Viguieranthus, Viminaria, Virgilia, Vouacapoua, Wajira, Wallaceodendron, Weberbauerella, Wiborgia, Willardia, Wisteria, Xanthocercis, Xerocladia, Xeroderris, Xipotheca, Xylia, Zapoteca, Zenia, Zenkerella, Zollernia, Zornia, Zuccagnia, Zygia[8]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Fabaceae na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu bobovité ve Wikimedia Commons
Bobovité (Fabaceae), někdy luštinaté (Leguminosae) či vikvovité (Viciaceae), je čeleď dvouděložných rostlin z řádu bobotvaré (Fabales). Název čeledi se odvozuje od rodů bob nebo vikev. Květ má pětičetný kalich i korunu, rozlišenou na pavézu, křídla a člunek.
Čeleď bobovité je třetí největší čeledí kvetoucích rostlin co do počtu druhů, překonávají ji v tomto směru pouze vstavačovité (Orchidaceae) a hvězdnicovité (Asteraceae). Patří do ní 730 rodů a 19 400 druhů. Největším rodem je kozinec (Astragalus) s více než 2000 druhy a akácie (Acacia) s více než 900 druhy a indigovník (modřil, Indigofera) s okolo 700 druhů. Další velké množství druhů obsahuje rod chřestnatec (Crotalaria) s 600 druhy a citlivka (Mimosa) s 500 druhy.
Bobovité najdeme široce po celém světě, jsou přizpůsobeny mnoha různým prostředím a podnebím. Mají široké hospodářské využitíː plody jako potraviny, květy ve farmaceutickém průmyslu, zbytky po sklizni jako zelené hnojení, přičemž většina komerčně pěstovaných rostlin může plnit dvě nebo více rolí najednou. Mnohé z nich jsou důležité zemědělské rostliny, jako například sója (Glycine max), fazol (Phaseolus), hrách (Pisum sativum) či tolice vojtěška (Medicago sativa) a podzemnice olejná (Arachis hypogaea).
Některé z nejcitlivějších druhů hospodářských rostlin na vyšší koncentrace ozonu jsou právě z čeledi bobovitých.
Ærteblomstfamilien (Fabaceae) er urter, buske eller træer. Bladene er spredte, ofte med fodflige og sammensatte. Blomsterne er uregelmæssige (kun én symmetriakse). De er samlet i aks, klaser eller hoveder. Frugterne er bælge med få til mange frø. Planterne har symbiose med knoldbakterier.
Slægter
Die Hülsenfrüchtler (Fabaceae oder Leguminosae; früher: Papilionaceae), auch Leguminosen genannt, sind eine der artenreichsten Pflanzenfamilien und gehören zur Ordnung der Schmetterlingsblütenartigen (Fabales). Sie wurde früher in drei Unterfamilien, die manchmal auch als eigene Familien behandelt wurden, seit 2017 in sechs Unterfamilien, mit vielen Tribus, gegliedert und enthält insgesamt etwa 730 Gattungen mit fast 20.000 Arten.[1] Sie enthält die artenreichste Gattung innerhalb der Gefäßpflanzen: Astragalus mit etwa 2000 Arten.
Die Hülsenfrüchtler sind eine von wenigen Familien, die zwei gültige, alternativ verwendbare wissenschaftliche Namen besitzen: Der Name Leguminosae wurde von Michel Adanson im Jahr 1763 geschaffen. Erst 1836 wurde von John Lindley der neue Name Fabaceae gebildet. Der nomenklatorische Typus zu beiden Namen ist die Gattung Faba Miller, ein Synonym von Vicia L.
Es sind zum einen ein- bis zweijährige oder ausdauernde krautige Pflanzen und zum anderen verholzende Pflanzen: Bäume, Sträucher und Lianen. Sie wachsen selbständig aufrecht, kriechend oder kletternd. Bei einer ganzen Reihe von Arten oder Sorten der Kulturpflanzen führen die Sprossachsen kreisende Bewegungen meist in, seltener gegen den Uhrzeigersinn aus; es sind windende Pflanzen, die an anderen Pflanzen oder Gegenständen empor klettern. Einige Arten sind Epiphyten. Einige Arten besitzen xerophytische Anpassungen. Die Pflanzen können mit Stacheln oder Dornen bewehrt sein.
Die meist wechselständigen Laubblätter sind meist gefiedert. Bei allen Unterfamilien sind ursprünglich Fiederblätter vorhanden, die in einigen Gattungen und Arten auf die Endfieder reduziert sein können, wie beispielsweise beim Färber-Ginster (Genista tinctoria), oder nur aus drei Blättchen bestehen, wie bei den Klee-Arten (Trifolium). Sie können sehr unterschiedlich groß sein.
Bei manchen Arten sind die Fiederblätter völlig oder bei vielen Arten teilweise zu Ranken umgebildet; meist werden die Ranken nur von der Endfieder gebildet. Wenn die Endfieder zu einer Ranke umgebildet ist oder fehlt, nennt man das paarig gefiedert und wenn die Endfieder normal ausgebildet ist, nennt man das unpaarig gefiedert. Bei den Cercideae sind die Blätter einfach.
Es sind Nebenblätter vorhanden, die je nach Art sehr unterschiedlich ausgeprägt sein können. Die Nebenblätter können wie bei der Robinie (Robinia pseudoacacia) zu Dornen („Nebenblattdornen“) umgebildet sein, oder sie sind wie beispielsweise bei der Ranken-Platterbse (Lathyrus aphaca) besonders groß und übernehmen die Hauptassimilationsfunktion, da die eigentlichen Blattorgane zu Ranken umgebildet sind. Einige Arten besitzen eine verdickte Stelle im unteren Teil des Nebenblattes, die Bewegungen bewirken kann („Pulvinus“).
Bei einigen Arten sind die Blätter reduziert und Phyllodien übernehmen die Aufgabe der Photosynthese.
Die Blüten können in traubigen, ährigen, rispigen, wickelförmigen oder kopfigen Blütenständen zusammen stehen.
Die meist zwittrigen, radiärsymmetrischen bis zygomorphen Blüten sind meist fünfzählig mit doppeltem Perianth. Besonders bei den Mimosoideae kommen auch einhäusig getrenntgeschlechtige (monözische) Arten vor. Die meist fünf (drei bis sechs) Kelchblätter sind verwachsen. Besonders im Bau der Blüten unterscheiden sich die Unterfamilien.
In der Knospenlage besitzen die Kronblätter Faboideae eine absteigende Deckung, aber bei den Caesalpinioideae mit aufsteigender Deckung. Es sind meist fünf (ein bis fünf) Kronblätter vorhanden; mindestens drei Kronblätter sind untereinander frei. Die typischen Schmetterlingsblüten, es geht um die Blütenkrone, entsteht durch die Ausformung der meist fünf Blütenkronblätter. Das obere, meist aufgerichtete Kronblatt nennt man Fahne („Vexillum“), die beiden seitlichen nennt man Flügel („Alae“), die beiden unteren schließlich sind mehr oder weniger stark verwachsen oder verklebt und bilden das Schiffchen („Carina“). Die Kronblätter können genagelt sein. Nur bei 26 Gattungen der Caesalpinioideae, einigen Gattungen der Swartzieae und Amorphieae fehlen Blütenhüllblätter, dann sind die Staubblätter am auffälligsten und es dienen bei ihnen meist Fledertiere als Bestäuber.
Wenn zehn Staubblätter vorhanden sind, dann sind sie bei den Faboideae meist alle oder nur zu neunt verwachsen und bilden eine lange Röhre (bzw. Rinne bei 9 verwachsenen), die das Fruchtblatt umgibt; oder die Staubblätter sind untereinander frei (Sophora). Bei den Mimosoideae sind drei bis hundert Staubblätter vorhanden. Selten sind nur ein oder zwei Staubblätter vorhanden. Bei wenigen Taxa sind die Staubblätter mit den Kronblättern verwachsen. Entweder sind alle Staubblätter fertil oder ein Teil ist zu Staminodien umgewandelt. Die Pollenkörner besitzen meist drei oder sechs, seltener zwei, vier oder keine Aperturen; sie sind meist colporat, oder seltener porat, colpat, oder rugat; sie sind fast immer zweizellig oder bei wenigen Mimosoideae dreizellig. In jeder Blüte gibt es meist nur ein oberständiges Fruchtblatt; bei wenigen Mimosoideae sind zwei bis 16 freie Fruchtblätter vorhanden.
Die Bestäubung erfolgt durch Insekten (Entomophilie), Vögel (Ornithophilie, besonders bei südaustralischen Arten) oder Fledertiere (Chiropterophilie). Die Übertragungsmechanismen des Pollens auf Insekten bei der Bestäubung sind bei vielen Arten sehr interessant, es gibt beispielsweise einen „Explosionsmechanismus“ (Besenginster, Cytisus scoparius) oder „Klappmechanismus“ (Färberginster, Genista tinctoria).
Die Hülsenfrüchtler haben ihren Namen von der „Hülsenfrucht“, einem Fruchttyp, der nur hier vorkommt. Es wird eine Hülsenfrucht gebildet, die sich bei Reife meist an der Bauch- und Rückennaht öffnet. Seltener werden auch Gliederhülsen mit Bruchfrüchten (Kleiner Vogelfuß, Ornithopus perpusillus), die sich zu Nüsschen entwickeln, ausgebildet. Einige wenige Taxa bilden auch Balgfrüchte, Samaras, achänen-, beeren- oder steinfruchtähnliche Früchte. Bei einigen Mimosoideae können auch mehrere Früchte zu einer Sammelfrucht vereint sein. Die Früchte enthalten ein bis hundert Samen. Die kleinen bis sehr großen Samen sind meist ungeflügelt oder besitzen selten, wie bei einigen Mimosoideae, Flügel. Die stärkehaltigen oder -freien Samen können eine Mikropyle besitzen, die zickzackförmig sein kann.
Die meisten Leguminosen gehen in ihren Wurzelknöllchen eine Symbiose mit stickstofffixierenden Bakterien (Rhizobien) ein. Sie machen sich dadurch unabhängig vom Nitratgehalt des Bodens und sind in extrem stickstoffarmen Böden (zum Beispiel Akazien in der „Wüste“) erst lebensfähig. Zum Schutz der Bakterien vor Luftsauerstoff sind Leguminosen in der Lage, das Sauerstoff-bindende Protein Leghämoglobin zu bilden.
Durch ihre Rhizobien tragen Leguminosen zur Fruchtbarkeit des Bodens bei (siehe Gründüngung). In der Landwirtschaft werden sie daher gern zur Melioration als Zwischenfrüchte angebaut. Die Stickstofffixierung kann 100 kg/ha pro Monat erreichen.
In Gesellschaft mit der Gartenbohne (Phaseolus vulgaris) wurde ein Pilz entdeckt, der Insekten befällt und deren Stickstoff an die Pflanze weitergibt.[2]
Leguminosen sind sehr nährstoffreiche Pflanzen, die reichlich Proteine, Vitamine und Mineralstoffe, aber auch antinutrive Stoffe beinhalten. Die antinutritiven Inhaltsstoffe sind der Grund, warum Leguminosen in der Regel durch Kochen und/oder Keimen verarbeitet werden müssen.[3]
In den Samen vieler Arten der Fabaceae kommen sogenannte Lektine bzw. Glykoproteine vor. Diese können mit Kohlenhydratgruppen von Glykolipiden oder Glykoproteinen auf Zelloberflächen spezifische Bindungen eingehen, ähnlich wie Antigen-Antikörper-Reaktionen. Die Reaktion kann Blutgruppen-spezifisch erfolgen. Verbreitet kommen toxische Lektine vor, diese sind beispielsweise bei Phaseolus für die Giftigkeit roher Früchte verantwortlich.
Häufig sind Alkaloide enthalten. Als Fraßschutz sind Chinolizidin-Alkaloide vorhanden; bei sogenannten „Süß-Lupinen“ wurden sie durch Züchtung entfernt, sodass diese Sorten als Futtermittel angebaut werden können. Auch andere cyanogene Verbindungen dienen als Fraßschutz.
Auch Saponine stellen eine wichtige Inhaltsstoffgruppe dar. Flavonole können vorhanden sein.
Aufgrund ihres hohen Eiweißgehalts (Legumin) sind Früchte und Samen der Hülsenfrüchtler fast weltweit ein wichtiger Bestandteil der menschlichen Ernährung. Insbesondere bei fleischarmer oder vegetarischer Kost sind sie fast unverzichtbar. Beispiele sind etwa Erbsen, Kichererbsen, Bohnen, Azukibohnen, Limabohnen und Linsen, die zur Unterfamilie der Schmetterlingsblütler (Faboideae) gehören. Oft werden nur die Samen gegessen und umgangssprachlich werden dann die Samen – totum pro parte – meist „Hülsenfrüchte“ genannt. Beispielsweise werden bei grünen Bohnen und Zuckererbsen die Früchte gegessen. Einige Hülsenfrüchte können wie Zuckererbsen roh gegessen werden. Aufgrund der enthaltenen Alkaloide und Lektine sind viele im rohen Zustand gesundheitsschädlich. Speziell grüne Bohnen müssen vor dem Verzehr vollständig durchgegart werden. Die Lagerung erfolgt meist in getrocknetem Zustand. Außer bei Linsen und geschälten, halben Erbsen ist in der Regel ein Einweichen in Wasser (über Nacht) notwendig, um die Kochzeit auf ein vertretbares Maß zu reduzieren.
Der überwiegende Anteil der in den Hülsenfrüchten enthaltenen Kohlenhydrate sind Mehrfachzucker, vor allem Raffinose.
In Europa wird der größte Anteil der angebauten Leguminosen als Futtermittel für Wiederkäuer, Schweine und Hühner eingesetzt. Für die Fütterung werden besonders Erbsen, Ackerbohnen, Lupinen, Luzerne (Alfalfa) und Sojabohnen angebaut. Der Großteil des Bedarfs an eiweißreichen Futtermitteln in Europa wird durch Importe von Sojabohnen vor allem aus Lateinamerika gedeckt.[4]
Die positiven Umweltwirkungen der Leguminosen haben zu einer Förderung dieser Kulturen im Rahmen der Gemeinsamen Agrarpolitik geführt.[5] Ökonomisch sind die Kulturen noch wenig attraktiv, wenn sie als Einzelkulturen verglichen werden. Wird ihr Vorfruchtwert in der Fruchtfolge mit berücksichtigt, können Leguminosen unter bestimmten Bedingungen ökonomisch attraktiv sein.[6] Für eine solche Bewertung sind Modelle entwickelt worden, welche diese Annahme bestätigen und gleichzeitig aufzeigen, dass große Mengen Stickstoffdünger eingespart und Lachgas[[emission]]en reduziert werden können.[7] Die Einsparungen können bis zu 50 % betragen.[8]
Viele Arten liefern tropische Hölzer (Palisander: Dalbergia- und Machaerium-Arten, Sophora-Arten). In den gemäßigten Gebieten wurde die Robinie als Forstpflanze angepflanzt und ist verwildert. Viele Arten und ihre Sorten werden als Zierpflanzen verwendet.
Die Familie Fabaceae wurde 1836 durch John Lindley in An Introduction to the Natural System of Botany, 148 aufgestellt.[9]
Die Familie Fabaceae umfasst etwa 730 Gattungen mit fast 20.000 Arten. Sie wurde Anfang des 21. Jahrhunderts noch in drei Unterfamilien und etwa 35 Tribus gegliedert[10] (Gattungen siehe Unterfamilien und Tribus): Die Forschungsarbeiten der 2000er Jahre zeigten, dass noch mehr Gruppen aus den Unterfamilien ausgegliedert werden müssen, damit die Unterfamilien monophyletisch werden. Dabei scheint wohl die Unterfamilie Faboideae in ihrem Umfang der 2000er Jahre monophyletisch zu sein. Die Tribus war noch 2006 Cassieae s. l. ist polyphyletisch. Die Unterfamilie Caesalpinioideae ist 2006 weitgehend aufgelöst.[11]
Synonyme der Familie Fabaceae Lindl. sind: Acaciaceae E.Mey., Aspalathaceae Martinov, Astragalaceae Bercht. & J.Presl, Caesalpiniaceae R.Br. nom. cons., Cassiaceae Vest, Ceratoniaceae Link, Detariaceae (DC.) Hess, Hedysaraceae Oken, Inocarpaceae Zoll., Leguminosae Adans., nom. cons., Mimosaceae R.Br., nom. cons., Papilionaceae Giseke, nom. cons., Phaseolaceae Schnitzl., Swartziaceae (DC.) Bartl., Viciaceae Bercht. & J.Presl.[10]
Schmetterlingsblütler (Faboideae): Sie wird in etwa 28 Tribus gegliedert und enthält etwa 476 Gattungen mit etwa 13855 Arten. Sie besitzen die typischen, zygomorphen Schmetterlingsblüten.
Mimosengewächse (Mimosoideae): Sie wird in etwa drei Tribus gegliedert und enthält etwa 82 Gattungen mit etwa 3275 Arten. Die Blüten sind meist radiärsymmetrisch.
Johannisbrotgewächse (Caesalpinioideae): Sie wird in etwa zwei Tribus gegliedert und enthält etwa 140 Gattungen mit über 1000 verholzenden Arten. Die Blüten sind meist zygomorph:
2006 wurden wenige Tribus keiner der drei Unterfamilien zugeordnet, aber sie haben ab 2010, 2013, 2018 den Rang von weiteren Unterfamilien:[1]
Unterfamilie Cercidoideae Azani et al.: Sie wird in zwei Tribus gegliedert:[12][13][1][14][15][16]
Unterfamilie Detarioideae Burmeist. (Syn.: Detariaceae J.Hess, Tamarindaceae Martinov): Sie wird in etwa sechs Tribus gegliedert:[1][17][18]
Der Ursprung der Familie Fabaceae wird in der späten Kreidezeit (vor 65 bis 70 Millionen Jahren) vermutet.
Die Hülsenfrüchtler (Fabaceae oder Leguminosae; früher: Papilionaceae), auch Leguminosen genannt, sind eine der artenreichsten Pflanzenfamilien und gehören zur Ordnung der Schmetterlingsblütenartigen (Fabales). Sie wurde früher in drei Unterfamilien, die manchmal auch als eigene Familien behandelt wurden, seit 2017 in sechs Unterfamilien, mit vielen Tribus, gegliedert und enthält insgesamt etwa 730 Gattungen mit fast 20.000 Arten. Sie enthält die artenreichste Gattung innerhalb der Gefäßpflanzen: Astragalus mit etwa 2000 Arten.
Die Hülsenfrüchtler sind eine von wenigen Familien, die zwei gültige, alternativ verwendbare wissenschaftliche Namen besitzen: Der Name Leguminosae wurde von Michel Adanson im Jahr 1763 geschaffen. Erst 1836 wurde von John Lindley der neue Name Fabaceae gebildet. Der nomenklatorische Typus zu beiden Namen ist die Gattung Faba Miller, ein Synonym von Vicia L.
Tekst üüb Öömrang Bongfrüchten (Fabaceae) san en plaantenfamile uun't kategorii faan a flenerkbloosen (Fabales).
Tu det famile hiar 730 sköölen mä knaap 20.000 slacher. Jo wurd uun trii onerfamilin apdiald:
Bongfrüchten (Fabaceae) san en plaantenfamile uun't kategorii faan a flenerkbloosen (Fabales).
Burchoqdoshlar (dukkakdoshlar), (Fabaceae, Leguminosae) — ikki urugʻ pallali oʻsimliklarning bir oilasi. Yer yuzining hamma mintaqalarida keng tarqalgan. Baʼzan B.ni 3 kenja oila — mimozadoshlar (Mimosaceae), sezalpindoshlar (Caesalpiniaceae) va kapalakguldoshlar (Papilionaseaye yoki Fabaceae)ra ajratiladi. B.ning barglari koʻpincha ketmaket joylashgan, odatda, yon bargli va murakkab. Gullari asosan boshoqsimon, shingilsimon yoki kallaksimon toʻpgullarda oʻrnashgan, odatda zigomorf, ayrimlarida aktinomorf. Mevasi — dukkak.
B.ning 12000 turni birlashtirgan 500 turkumi (Oʻzbekistonda 528 turni uz ichiga olgan 57 ta turkumi) bor. B.dan oqsilga boy boʻlgan mosh, noʻxat, loviya, soya, yer yongʻoq oziq-ovqat uchun, toʻyimli oʻtloq oʻsimliklaridan beda, sebarga, esparset yemxashak uchun koʻplab ekiladi.
B. orasida texnikada ishlatiladigan qimmatbaho mahsulotlar olinadigan, balzamli va qimmatbaho yogʻoch olinadigan daraxtlar bor. Yer yongʻoq, Sano, qashqarbeda, shirinmiya, shildirbosh, oqquray, afsonak kabilardan olinadigan alkaloidlar, glyukozidlar, smolalar, vitaminlar va organik kislotalar tibbiyotda turli kasalliklarni davolashda ishlatiladi.
Choʻllarda uchraydigan qizboltir, oqmiya, achchiqmiya kabilar zaharli hisoblanadi. B.ning baʼzi zaharli turlari (derris, lonxokarpus) insektitsid sifatida ishlatiladi.
Kup B. (akatsiya, gledichiya, tuxumakva b.) manzarali oʻsimlik sifatida ekiladi. B.ga mansub koʻp oʻsimliklarning ildizida atmosfera azotini oʻzlashtiradigan azotobakter yashaydi. Shuning uchun B. azot birikmalari kam boʻlgan tuproqda ham yaxshi oʻsadi.
Burchoqdoshlar (dukkakdoshlar), (Fabaceae, Leguminosae) — ikki urugʻ pallali oʻsimliklarning bir oilasi. Yer yuzining hamma mintaqalarida keng tarqalgan. Baʼzan B.ni 3 kenja oila — mimozadoshlar (Mimosaceae), sezalpindoshlar (Caesalpiniaceae) va kapalakguldoshlar (Papilionaseaye yoki Fabaceae)ra ajratiladi. B.ning barglari koʻpincha ketmaket joylashgan, odatda, yon bargli va murakkab. Gullari asosan boshoqsimon, shingilsimon yoki kallaksimon toʻpgullarda oʻrnashgan, odatda zigomorf, ayrimlarida aktinomorf. Mevasi — dukkak.
B.ning 12000 turni birlashtirgan 500 turkumi (Oʻzbekistonda 528 turni uz ichiga olgan 57 ta turkumi) bor. B.dan oqsilga boy boʻlgan mosh, noʻxat, loviya, soya, yer yongʻoq oziq-ovqat uchun, toʻyimli oʻtloq oʻsimliklaridan beda, sebarga, esparset yemxashak uchun koʻplab ekiladi.
B. orasida texnikada ishlatiladigan qimmatbaho mahsulotlar olinadigan, balzamli va qimmatbaho yogʻoch olinadigan daraxtlar bor. Yer yongʻoq, Sano, qashqarbeda, shirinmiya, shildirbosh, oqquray, afsonak kabilardan olinadigan alkaloidlar, glyukozidlar, smolalar, vitaminlar va organik kislotalar tibbiyotda turli kasalliklarni davolashda ishlatiladi.
Choʻllarda uchraydigan qizboltir, oqmiya, achchiqmiya kabilar zaharli hisoblanadi. B.ning baʼzi zaharli turlari (derris, lonxokarpus) insektitsid sifatida ishlatiladi.
Kup B. (akatsiya, gledichiya, tuxumakva b.) manzarali oʻsimlik sifatida ekiladi. B.ga mansub koʻp oʻsimliklarning ildizida atmosfera azotini oʻzlashtiradigan azotobakter yashaydi. Shuning uchun B. azot birikmalari kam boʻlgan tuproqda ham yaxshi oʻsadi.
Chaqallu yura rikch'aq ayllu (familia Leguminosae icha Fabaceae) nisqaqa huk yurakunap rikch'aq ayllunmi, sach'akunam, sach'acha, ch'ulla watayuq icha achka watayuq qurakunapas. Rurunkunaqa chaqallum.
Ñawpaq mitan kamaypiqa Leguminosae nisqa rikch'aq ñiqim nikurqan, Papilionaceae, Mimosaceae, Caesalpiniaceae rikch'aq ayllu kaptin.
Faboideae (Papilionaceae kasqa, latin simipi Papilio = "pillpintu") yurakunaqa pillpintu hina rikch'aq tuktuyuq kaptin, Caesalpinioideae, Mimosoideae nisqakunataq wach'illa (quyllur hina) pichqantin raphi sillwiyuq tuktuyuqmi.
Kaymi huk chaqallu hina yurakuna:
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Chaqallu yura rikch'aq ayllu.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Chaqallu yura rikch'aq ayllu
Chaqallu yura rikch'aq ayllu (familia Leguminosae icha Fabaceae) nisqaqa huk yurakunap rikch'aq ayllunmi, sach'akunam, sach'acha, ch'ulla watayuq icha achka watayuq qurakunapas. Rurunkunaqa chaqallum.
Ñawpaq mitan kamaypiqa Leguminosae nisqa rikch'aq ñiqim nikurqan, Papilionaceae, Mimosaceae, Caesalpiniaceae rikch'aq ayllu kaptin.
Faboideae (Papilionaceae kasqa, latin simipi Papilio = "pillpintu") yurakunaqa pillpintu hina rikch'aq tuktuyuq kaptin, Caesalpinioideae, Mimosoideae nisqakunataq wach'illa (quyllur hina) pichqantin raphi sillwiyuq tuktuyuqmi.
Eartašattut (Fabaceae) lea Fabales-čerdii gullevaš vuollečearda. Vuollečerdii gullet sullii 650 soga ja badjel 18 000 šlája.
Le Fabaceae o Leguminùze i è 'na famìa de piànte dicotilédone de l'ùrden de le Fabales.
De chèsta famìa le fa part, tra le ótre, i fazöi (Phaseolus vulgaris L.), el roaiòt (Pisum sativum L.), le fàe (Vicia faba L.), le galète (Arachis hypogaea L.), la sòia (Glycine max (L.) Merr.), ma apò a piànte come 'l rübì (Robinia pseudoacacia), e le mimùze (Mimosa).
I fiùr i g'ha 'na fùrma che l'è tìpica: i è ciamàcc papilionàcei (cioè che se sömèa a le barbèle) e i pöl véser sùi o furmà dèle 'nfiorescènse a gröm (trefòi), a ombrèla o a gràta (glìcine). I è fumàcc d'en càles "gamosepalo" e de 'na coròla "dialipetala" de 5 elemèncc.
La caraterìstica 'n cümü a töte le spéci de la famìa l'è la prezènsa del legüm (el cornazèl): se tràta del fröt de la piànta, furmàt d'en carpèl che 'l té dét i giandì (la somésa). Endèna quat spéce el prezènta de le strosadüre che le ia divìt en càmere: se l'è isé alùra el legüm el vé ciamàt lomènt (per ezèmpe el fröt de la galèta (Arachis hypogaea). Quan che 'l vé a madürà, el legüm el se dèrf endóche gh'è le dò cüzidüre, söla schéna e söla pànsa, e isé 'l sbàt fò (o 'l i a làsa burlà zó) i giandì.
'N ótra caraterìstica tìpica de tàte piànte de chèsta famìa l'è la prezènsa söle raìs de 'n batério, el Rhizobium leguminosarum, che l'è bù de fisà 'ndèla tèra l'azóto che gh'è 'ndel'ària. Chèsta proprietà l'è sfrötàda en agricültüra per fa la rotasiù de le cültüre.
El portamènt de le vàrie spéci l'è diferènt de giöna con l'ótra: ghe n'è ergöne che i è piànte erbàcee, ergöne che fa 'l boscài (arbüstive) e dèle ótre amò che i è àlber.
Quàze töte le spéci de la famìa le g'ha le fòie che i è compòste o penàde o palmàde.
La famìa l'è furmàde de presapóc 650 zèner cón de piö de 12.000 spéci inserìde en trè sótafamìe:
Las fabacièas (Fabaceae) o leguminosas (Leguminosae) son una familha d'arbres, arbustes e d'èrbas perennas o annalas, facilament reconeissibles per lo sieu fruch tipe legum e las siás fuèlhas compausadas e estipuladas. Es una familha de distribucion cosmopolita amb aperaquí 730 genres e unas 19.400 espècias, çò que ne fa la tresena familha amb mai de riquesa d'espècias après las compausadas (Asteraceae) e las orquidèas (Orchidaceae).
Fabaceae, Leguminosae ili Papilionaceae, odnosno mahunarke ili lepirnjače[3] obično poznate kao leguminoze, grašci ili porodica grahova – je velika i ekonomski značajna porodica cvjetnica. Obuhvata drveće, grmove i višegodišnje ili jednogodišnje zeljaste biljke, koje se lahko prepoznaju po mahunama i zaliscima lišća. Ova grupa je široko rasprostranjena, treća po veličini porodica kopnenih biljaka po broju vrsta, samo iza orhideja (Orchidaceae) i zvjezdarki (Asteraceae), sa 630 rodova i preko 18.860 vrsta.[4][5]
Pet najvećih od 630 rodova mahunarki su:
Nedavni molekulski i morfološki dokazi idu u prilog tome da su Fabaceae jedan monofiletska porodica. Ovo gledište ne podržava samo stepen međusobne povezanosti koju pokazuju različite grupe unutar porodice u odnosu na one među mahunarkama i njihovim najbližim srodnicima, već i sve nedavne filogenetičke studije zasnovane na analizi sekvenci DNK.[8][9][10][11] Ova istraživanja potvrđuju da su Leguminosae monofiletna skupina koja je usko povezana s porodicama Polygalaceae, Surianaceae i Quillajaceae i da pripadaju redu Fabales.[12]
Uz žitarice, voće i tropsko korijenje, brojne mahunarke su osnova ljudske ishrane tokom mnogih milenija. Njihova upotreba usko je povezana sa evolucijom čovjeka. Mnoge od njih su važne poljoprivredne i prehrambene biljke, među kojima su: Glycine max (soja), Phaseolus (grah), Pisum sativum (grašak) , Cicer arietinum (leblebija), Medicago sativa (lucerna), Arachis hypogaea (kikiriki), Lathyrus odoratus (slatki grašak), Ceratonia siliqua (rogač) i Glycyrrhiza glabra (sladić). Veliki broj vrsta su također ukrasne u različitim dijelovima svijeta, uključujući: Cytisus scoparius (metlika), Robinia pseudoacacia (bagrem), Ulex europaeus (evropska štipalica), Pueraria lobata (kudzu), kao i brojne vrste roda 'Lupinus (leće).
Naziv 'Fabaceae' dolazi od ugašenog roda Faba, sada uključenog u Vicia. Izraz "faba" dolazi od latinskog, i čini se da jednostavno znači "grah". Naziv mahunarke iako stariji naziv, i dalje se smatra važećim, a odnosi se na plodove ovih biljki – mahune.
Opseg izgleda Fabaceae se kreće od gigantskog drveća (kao što je Koompassia excelsa) do malih jednogodišnjih zeljastih biljaka, s većinom zeljastih trajnica. Biljke imaju neodređene cvasti, koje su ponekad svedene na jedan cvijet. Cvjetovi imaju kratak hipantij i jednu karpelu sa kratkim ginoforom, a nakon oplodnje izrastaju u plodove koji su u obliku mahune.
Mahunarke imaju široku paletu oblika rasta, uključujući i drveće, grmlje ili zeljaste biljke ili čak loze ili lijane. Zeljaste biljke mogu biti jednogodišnje, dvogodišnje ili višegodišnje, bez baznog ili vršnog okupljanja listova. Uspravne su biljke, epifite ili loze. Potonji imaju sopstvenu podršku pomoću izdanaka da se okreću oko potpore, pomoću vitica ili lisnih pramenova. Biljke mogu biti heliofite, mezofite ili kserofite.[2][4]
Listovi su obično naizmjenično poredani. Najčešće su parni ili čak neparni, sa listićima u obliku spojenog pera, naprimjer, Caragana i Robinia), često s tri listića (npr. Trifolium (djetelina), Medicago (grahorica) i rijetko prstasto spojeni (npr. Lupinus). Kod Mimosoideae i Caesalpinioideae su najčešće dvoperasti (npr. Roinia - Robinia bagremi i mimoza - Mimosa). Uvijek imaju sporedni listić, koji može biti listolik (npr. grašak ), kao i trn (npr. Robinia), ili mogu biti prilično neupadljivi. Listne plojke su cijele ili ponekad naborane ili uvrnute da omoguće nastijske pokrete. Kod nekih vrsta su se razvile u pramenove (npr. Vicia – grahorica).[2][4]
Mnoge vrste imaju lišće sa strukturama koje privlače mrave da štite biljke od biljojednih insekata (oblik uzajamnosti). vanlisne nektarije su uobičajene među Mimosoideae i Caesalpinioideae, a nalaze se i u nekim Faboideae (npr. Vicia sativa). U nekim vrstama roda Robinia (bagremi), u izmijenjene šuplje stipule naseljavaju se mravi i poznati su kao domaćini.
Mnoge Fabaceae su domaćini bakterija u svojim korijenima, unutar struktura pod nazivom korijenove kvržice (nodule). Ove bakterije poznate kao rizobije, imaju sposobnost da uzimaju plin dušik (N2) iz zraka i pretvaraju ga u oblik dušika koji je upotrebljiv u biljci domaćinu (NO3– ili NH3). Ovaj proces se naziva fiksacija azota. Mahunarka, djelujući kao domaćin, a rizobij – kao dobavljač upotrebljivih nitrata, stvaraju simbiotski odnos.
Cvjetovi mahunarki često imaju pet spojenih čašičnih i pet slobodnih kruničnih listića (latica). Uglavnom su dvospolni (hermafroditni), a imaju kratak tučak, najčešće u obliku kupe. U cvijeću se obično nalazi 10 prašnika i jedan izduženi glavni jajnik, zaobljenog olika. Obično su raspoređeni u vršne cvasti. Fabaceae su obično entomofilni, tj. oprašuju se pomoću insekata, a cvjetovi su obično razmetljivo obojeni da bi privukli oprašivače.
U grupi Caesalpinioideae, cvjetovi su često zigomorfni (nepravilnog oblika), kao u Cercis ili gotovo simetrični sa 5 jednakih latica u Bauhinia. Gornje latice su najskrivenije, za razliku od Faboideae-a. Neke vrste, poput nekih u rodu Senna, imaju asimetrične cvjetove, s jednom nižom laticom koja je veća od suprotne, sa pojasom nagnutim na jednu stranu. Čašica, krunica i /ili prašnici mogu biti razmetljivo upadni u ovoj grupi.
Kod mimoza (Mimosoideae), cvjetovi su aktinomorfni i raspoređeni u loptaste cvasti. Latice i prašnici su mali, kojih može biti i više nego samo 10; imaju duge, obojene filamente, koji su najuočljiviji dio cvijeta. Svi cvjetovi u cvasti se otvaraju odjednom.
Kod Faboideae, cvjetovi su nepravilni (zigomorfni), a imaju leptirast cvijet posebne strukture. Gornja latica, zvana zastavica, je velika i obavija ostatak latica pri korijenu, često presavijena tokom cvjetanja. Dvije susjedne latice, krila, okružuju dvije donje latice. Te latice su spojene zajedno na tjemenu (slobodne u bazi), stvarajući strukturu koja je nalik na brodski pod nazivom kobilica. Prašnika ima uvijek 10, a njihovi filamenti mogu biti spojeni u različitim konfiguracijama, često u grupi od 9 prašnika plus jedan odvojeni – stamen. Razni geni porodice Cycloidea (CYC) / Dichotoma (DICH) se ispoljavaju u gornjoj (leđnoj) latici kod nekih vrsta, kao u Cadia. Ovi geni su izraženi u cijelom cvijetu, proizvodeći zrakasto simetrični cvijet.[13]
Jajnik većine leguminoza obično se razvija u mahunu. To je jednostavni suhi plod koji obično ima dehiscenciju (otvara se uz šav) na dvije strane. Zajednički naziv za ovu vrstu ploda je "mahuna", iako se to može primijeniti na nekoliko drugih vrsta plodova. Nekoliko vrsta se od osnovnih mahuna razvilo u plod (tzv. samara plod), u ovoju (folikulu), kao indehiscentne mahune, ahene, koštunice i bobice.
Mahunarke su rijetko cijanogene, ali onda kada su, cijanogeni spojevi se izvode iz tirozina, fenilalanina ili leucina. Često sadrže alkaloide. Proantocijanidini mogu biti prisutni ili kao cijanidski delfinidinski ili oboje u isto vrijeme. Često su prisutni i flavonoidi, kao što su: kemferol, kvercetin i miricetin. Elaginska kiselina nikada nije pronađena u bilo kojem od rodova ili vrsta koje su proučavane. Šećeri se prenose u biljkama u obliku saharoze. C3 fotosinteza je pronađena u širokom spektru rodova. U ovoj porodici je također razvijena jedinstvena hemija sastojaka. Pterokarpani su klasa molekula (derivata izoflavonoida) koja se može naći samo kod Fabaceae
Fabaceae su rasprostranjene širom svijeta, jer je utvrđeno da se nalaze svuda osim Antarktika i visokog Arktika. Drveće se često nalazi u tropskim područjima, dok zeljaste biljke i grmlje preovladavaju u vantropskim područjima.
Biološku dušikofiksaciju (BNF) obavljaju organizmi zvani diazotrofi, što je vrlo star proces koji je vjerovatno nastao u arhajskom eonu, kada je u početnoj atmosferi nedostajalo kisika. Ona se izvodi samo kod Euryarchaeota i samo kod 6 od više od 50 koljena bakterija. Neke od tih loza su koevoluirale zajedno sa cvjetnicama utvrđivanjem molekulske osnove obostrano korisnih simbiotskih odnosa. Taj proces se odvija u čvorićima koji se uglavnom nalaze u korteksu korijena, iako se povremeno nalazi i u matičnom tkivu kao kod Sesbania rostrata. Spermatophyte su ostvarile evolucijsku saradnju sa aktinoriznim diazotrofima (Frankia) ili sa rizobijima da uspostave simbiozu, a pripadaju u 11 porodica koje se nalaze u kladusu Rosidae (utvrđeno proučavanjem gena rbcL molekulske filogeneze, koji su kodirajući za dio RuBisCO enzima u hloroplastima). Ova grupa pokazuje da je raspored za stvaranje čvorića kod cvjetnica vjerovatno nastao samo jednom i da se može smatrati predačkom. Prepoznatljivo je obilježje da je u određenim lozama sačuvana ili izgubljena. Međutim, tako široka raspodjela porodica i rodova unutar ovog reda ukazuje na to da je imao višenodulacijsko porijeklo. Od 10 porodica grupe Rosidae, 8 ih izgrađuje čvoriće:
Rizobiji i njihovi domaćini moraju biti u stanju da prepoznaju jedni druge za početak izgradnje nodula. Rizobiji su svojstven za određene vrste domaćina, iako jedna vrsta rizobija često može inficirati više od jedne vrste domaćina. To znači da jedna biljna vrsta može biti zaražena putem više od jedne vrste bakterija. Naprimjer, čvorići u Acacia senegal mogu sadržavati sedam vrsta rizobija koji pripadaju u tri različita roda. Najistaknutije osobine koje omogućuju izgradnju rizobija treba razlikovati odvojeno sa brzinom njihovog rasta i vrste korijenskog nodula koji su u dodiru sa svojim domaćinom. Čvorići se mogu svrstati kao:
Neodređeni čvorići su svojstveni za mahunarke iz Sjeverne Amerike, dok se određene nodule obično nalaze kod vrsta tropske ili suptropske klime.[15] Izgradnja nodula je uobičajena u cijeloj grupi mahunarki, što je utvrđeno u većini njihovih pripadnika koji se udružuju sa rhizobjima, što zauzvrat čine posebnu simbiozu s mahunarkama (s izuzetkom Parasponi, jedinog od 18 rodova Ulmaceae (johinih) koje je sposobno da stvara nodule). Stvaranje čvorića je prisutno u svim potporodicama mahunarki, iako je manje uobičajeno kod Caesalpinioideae-a. Sve vrste koje ih stvaraju u potfamiliji Papilionoideae imaju:
Za zadnja dva se smatra da su najmoderniji i posebne vrste nodula, jer su prisutni samo u nekim linijama potporodice Papilionoideae. Iako je stvaranje čvorića uobičajeno u dvije monofiletske potporodice: Papilionoineae i Mimosoineae sadrže i vrste koje ne izgrađuju nodule. Prisustvo ili odsustvo izgrađenih nodula kod vrsta unutar tri potporodice ukazuje na to da se stvaranje čvorića pojavilo nekoliko puta tokom evolucije mahunarki i da je ova sposobnost izgubljena u nekim lozama. Naprimjer, u okviru roda Robimia (bagremi), člana porodice Mimosoideae, A. pentagona ne stvara nodule. Međutim, druge vrste iz istog roda ih stvaraju, kao naprimjer Acacia senegal, koja izgrađuje sporo i brzo rastuće rizobijske čvorove.
Red Fabales sadrži oko 7,3% od eudikotiledonih vrsta, a najveći dio ove raznolikosti je u samo jednoj od četiri porodice: Fabaceae, ova grana (kladus) objedinjuje porodice Polygalaceae, Solanaceae i Liliaceae, čiji korijeni su stari između 94-89 miliona godina, iako se počeli svoj razvoj u više pravaca prije nekih 79-74 miliona godina. Mahunarke su raznolike od ranog tercijara, kada su postale sveprisutan dio modernih Zemljinih bioma, zajedno sa mnogim drugim porodicama koje pripadaju cvjetnicama.[8][16]
Mahunarke su ostavile brojne i raznovrsne fosilne tragove, posebno iz perioda tercijara. Fosili cvjetova, plodova, listova, drveća i polena iz ovog perioda su pronađeni na brojnim mjestima.[17][18][19][20][21]
Najraniji fosili koje se sa sigurnošċu mogu odrediti kao mahunarke, pojavljuju se u slojevima koji potiču iz kasnog paleocena, prije oko 56 miliona godina. Predstavnici tri potporodice uobičajeno prepoznate kao članovi mahunarki – Cesalpinioideae, Papilionoideae i Mimosoideae – kao članovi velike grane, kao što su na genistoidi – pronađeni su u periodima koji slijede malo kasnije, počevši od prije 55-50 miliona godina. U stvari, pronađen je veliki broj fosilnih pripadnika taksona koji predstavljaju glavnu lozu mahunarki, koje potječu iz srednjeg do kasnog eocena, što ukazuje na to da je većina modernih predstavnika grupe Fabaceae bila već prisutna i da je do širokog razvoja došlo u tom periodu. Stoga je zaključeno da su Fabaceae počele njihov razvoj u više pravaca prije oko 60 miliona godina, a najvažnije grane su se odvojile prije nekih 50 miliona godina.
Pojava glavnih grana Cesalpinioideae kladusa se procjenjuje na između 56 i 34 miliona godina, a osnovna grupa Mimosoideae-a na 44 ± 2,6 miliona godina.
Podjela između Mimosoideae i Faboideae je ustanovljena na prije između 59 i 34 miliona godina, a ishodišna grupa Faboideae na prije 58,6 ± 0,2 miliona godina. Moguće je da se tada dogodila i udaljavanje nekih grupa unutar Faboideae, iako je unutar svakog roda udaljavanje bilo relativno novijeg datuma.. Naprimjer, Astragalus je odvojen od Oxytropis-a prije nekih 16-12 miliona godina. Osim toga, razdvajanje aneuploidnih vrsta roda Neoastragalus počelo je prije 4 miliona godina. Inga - još jedan rod iz grupe Papilionoideae, sa oko 350 vrsta, izgleda da se odvojila u zadnja dva miliona godina.[22] Fosili predstavnika tri potporodice koje se tradicijski prepoznaju kao Leguminosae – Cesalpinioideae, Papilionoideae i Mimosoideae — kao članovi velikog kladusa unutar ovih potporodica – kao što su genistoidi (Genista) – nađeni su još kasnije, prije oko 55 do 50 miliona godina.[16] U stvari, široka varijacija taksona u klavnoj leguminoznoj liniji nađena je u fosilnim ostacima koji su procijenjeni u srednji do u kasni eocen, navodeći na to da je glavnina savremenih grupa Fabaceae i tada postojala i da se njihov razvoj odvijao u tom periodu.[16][23][24][25][26][27][28][29][30]
Na onovu filogenetičkih dokaza, zaključeno je da su mahunjače izvorno evoluirale u suhim ili polusuhim područjima duž obala okeana Tetisa, tokom palaeogena.[31][32] Međutim, drugi zaključuju da se Afrika (ili čak Amerika) još ne mogu isključiti kao mjesto porijekla ove porodice.[33][34]
Uključeno je nekoliko različitih puteva koji su upleteni kao donori dupliranih gena, potrebnih za nodulaciju. Glavni geni su povezani sa arbusnoidnom mikorizom, geni zaduženi za stvaranje polenove cijevi i geni hemoglobina. Pokazalo se da je jedan od glavnih gena zajednički za put arbuskularne mikorize i nodulacijskog puta SYMRK, koji je uključen u prepoznavanje biljka – bakterija, rast polenove cijevi. Djelovanje ovog gena je sličan razvoju infekcijske polarne niti, što liči na pojavu kada polenova cijev raste prema ovulama. Oba puta uključuju istu vrstu enzima, pektin-reducirajuće ćelijske zidove. Enzimi su potrebni kako bi se reducirao dušik; nitrogenaze, zahtijevaju znatan unos ATP, ali u isto vrijeme su osjetljive na slobodni kisik. Da bi se ispunili uslovi iz ove paradoksne situacije, biljke ispoljavaju vrstu hemoglobina koji se zove leghemoglobin za koga se vjeruje da se angažira nakon dupliranja događaja. Za ova tri genetička puta se smatra da su dio događanja kod dupliranja gena koji se angažiraju za proces nodulacije.[35][36][37]
Filogeneza mahunarki je bila predmet mnogih izučavanja, više istraživačkih grupe iz cijelog svijeta. Ova istraživanja su koristila morfološke osobenosti, DNK podatke (u hloroplastnim intronima trnL , hloroplastnim genima rbcL i matK ili ribosomne odstojnike (ITS) i kladističke analize, kako bi se istražili odnosi između različitih loza porodice. Studije su potvrdile da su standardne potporodice Mimosoideae i Papilionoideae monofiletske, ali obje su ugnježđene unutar parafiletskih podvrsta Caesalpinioideae. Svi različiti pristupi dali su slične rezultate u pogledu odnosa između glavnih grana porodice, kao što je prikazano na kladogramu ispod.[5][38][39][40][41][42][43][44]
Fabalesneimenovana grana (Barnebydendron, Goniorrachis)*
neimenovana grana (Schotia)*
Prioria grana*
neimenovana grana (Brandzeia, Daniella)*
Detarieae sensu stricto grana*
Amherstieae grana*
Dialiinae grana*
Umtiza grana*
Caesalpinia grana*
Dimorphandra grana A*
Tachigali grana*
Peltophorum grana*
Dimorphandra grupa B*
Dimorphandra grupa B*
Zvjezdica (*) pokazuje kladuse koji uobičajeno označavaju kao Caesalpinioideae.
Prema većini taksonomskih sistema, Fabaceae su svrstane u red Fabales, uključujući i APG III sistem. U porodicu su uključene tri potporodice:
Ove tri potfamilije su alternativno tretirani na nivou porodice, kao u Cronquist i Dahlgren sistemima. Međutim, ovaj izbor nije podržan krajem 20. i početkom 21. stoljeća, dokazujući da Caesalpinioideae mogu biti parafiletski, a Fabaceae u širem smislu monofiletski. Dok su Mimosoideae i Faboideae u velikoj mjeri monofiletske, čini se da su Caesalpinioideae imale parafiletsku evoluciju. Osim toga, postoji veliki broj rodova čije smještanje u Caesalpinioideae nije uvijek dogovoreno (naprimjer, Dimorphandra,[46]) a tribus Cercideae je vjerovatno sestrinski za ostatak porodice.
Većina od 730 rodova ove porodice je uključena u:
Mahunarke su ekonomski i kulturno važne biljke zbog vanredne raznolikosti i obilatosti, a u širokom spektru jestivog povrća obuhvataju razne namjene. Mogu se uzgajati: u povrtlarstvu i poljoprivredi, kao hrana, za jedinjenja koje sadrže i tvari za medicinsku upotrebu i za ulja i masti, koje imaju razne namjene.[47][48][49][50]
Historija korištenja i uzgoja mahunarki je usko vezana za mnoge rane ljudske civilizacije, koje su nastajale u Aziji, Americi (grah, nekoliko varijanti) i Evropi (bob) oko 6.000 godina p. n. e, gdje su postale bitne kao izvor proteina.
Njihova sposobnost da uspijevaju opraviti atmosferski dušik smanjuje potrebu za đubrivom i troškove poljoprivrednika koji gaje mahunarke. One se mogu uzgajati u plodoredu da se osiromašeno zemljište dopuni dušikom. Mahuna, sjemenke i lišće imaju relativno veći sadržaj proteina od nemahunarskog i materijala, zbog dodatnog dušika. Neke vrste obavljaju hidraulično podizanje, što ih čini idealnim za mješovite zasade (međukultura).[51][52][53]
Uzgoj mahunarki može biti namijenjen različitim potrebama, kao stočna hrana (krma), uz žitarice, kao i one za farmaciju, industriju, zeleni stajnjak i drvo, a većina komercijalno uzgajanih vrsta istovremeno ima dvije ili više namjena.
Prirodne gume su biljni eksudati (izlučevine) koje nastaju kao rezultat oštećenja, kao što to proizlazi nakon napada insekta ili prirodnog ili umjetnog reza. Ovi eksudati sadrže heterogene polisaharide, nastale od različitih šećera i obično sadrže uronske kiseline. Oni čine viskozne koloidne rastvore. Postoje različite vrste koje proizvode gume. Najvažniji od tih vrsta pripadaju mahunarkama. Oni se naširoko koriste u farmaciji, kozmetici, prehrambenoj i tekstilnoj industriji. Također imaju zanimljiva terapeutska svojstva; naprimjer gumarabika je antitusiv (protiv kašlja) protivupalna supstanca. Najpoznatije gumonosne izlučevine su tragakant (Astragalus gummifer), gumarabika ( Acacia senegal ) i guar guma (Cyamopsis tetragonoloba.[54]
Neke od ovih vrsta se koriste za proizvodnju boja među kojima su sljedeće: Haematoxylon campechianum; veliko bodljikavo drvo koje može narasti do 15 m visine. Njegovo pluto je tanko i mehko, a drvo je teško. Srčano drvo se koristi za proizvodnju crvenih i ljubičastih boja. U histologiji se koristi boja pod nazivom hematoksilin, koja se proizvodi iz ove vrste. Brazilsko drvo Caesalpinia echinata je slično prethodnom stablu, ali sa manjim i crvenim ili ljubičastim cvjetovima. Drvo se koristi i za proizvodnju crvene ili ljubičaste boje. Madraski trn (Pithecallobium dulce) je još jedno trnovito stablo koje potiče iz Latinske Amerike. Naraste do visine od 4 m i ima žute ili zelene cvjetove koji rastu u cvastima. Njegov plod je crvenkast i koristi se za proizvodnju žute boje. Indigo boja se vadi iz pravih indigo biljaka Indigofera tinctoria koji je porijeklom iz Azije. U Srednjoj i Južnoj Americi boje se proizvode od dvije vrste koje su srodne ovoj: indigo od Indigofera suffruticosa i natal indigo iz Indigofera arrecta. Žuta boja se vadi iz Butea monosperma obično poznata pod nazivom šumski plamen.[55]
Širom svijeta, već stoljećima, mnoge vrste mahunarki se koriste u hortikulturi, kao ukrasne biljke. Njihova ogromna raznolikost visine, oblika, lišća i boja cvjetova omogućava da se biljke ove porodice se najčešće sade u dizajnu i sadnji – od malih vrtova do velikih parkova. U nastavku je popis glavnih ukrasnih mahunarskih vrsta, navedene po potporodicama:
, Parkinsonia aculeata, Senna multiglandulosa.
Elementi (režnjevi) Alysicarpus vaginalis
Calliandra emarginata
Dichrostachys cinerea Srpasti grm
.jpg)
20100315_04.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W2_IMG_9903.jpg)
|pmid= (pomoć).CS1 održavanje: više imena: authors list (link) |access-date= (pomoć); |access-date= zahtijeva |url= (pomoć)
Ang Fabaceae ay isang uri ng pamilya sa halamang namumulaklak pagkaing 730 genera ng mga 19,400 espesye butil itong tinatawag na punoan. Galing sa butonsilyo utaw orkidya ang bungang-kahoy panimplang legumbe.
As Fabaceae u Leguminosae ("Leguminosas")[1] son una familia de árbols, arbustos y hierbas perens u anyals, facilment reconoixibles por lur fruito legumbre ("Legumen" en luengache medieval), y as suyas fuellas compuestas y estipulatas. Ye una familia con distribución cosmopolita, con d'alto u baixo 730 cheners y unas 19.400 especies, constituindo a tercera familia de plantas por numero d'especies, dezaga d'as compuestas (Asteraceae) y as orquidias (Orchidaceae).
Son arbols, matizos, hierbas u tucas.
Quasi siempre alternas y con estipulas, perens u caducas, por un regular compuestas que pueden tener un filo en o suyo cabo.
Radices con predominio d'o sistema primario, a sobén profundas, y quasi siempre con nodulos poblatos con bacterias d'o chenero Rhizobium que fixan o nitrocheno atmosferico.
Chunto con os cerials y bellas fruitas y radices tropicals, bellas leguminosas han estato a base de l'alimentación humana dende fa milenios. Tienen a capacidat de fixar o nitrocheno atmosferico gracias a unas bacterias simbiontas que tienen as radices. Bi ha especies como l'alfalz que se cautivan como ferraina.
Ko ngā Fabaceae he whānau huaota nui rawa, arā ngā tautau huānga o ēra o ā tātou kai, o ngā pīni me ngā pī. Ko te ingoa o mua ko "Leguminosae". He ruarua noa iho ngā putiputi i ngakia e te Māori i ngā wā o mua; heoi anō, ko te kōwhai-ngutukākā tētahi.
Fabacéae atawa suku polong-polongan nyaéta salah sahiji suku tutuwuhan dikotil anu pangpentingna jeung panglobana. Réa tutuwuhan budidaya penting kasup kana suku ieu, kalawan boga rupa-rupa kagunaan: siki, buah (polong), kembang, kulit kai, catang, daun, beuti, nepi ka akarna dipaké ku jelema. Bahan kadaharan, inuman, bungbu masak, zat warna, pupuk héjo, parab sato, bahan ubar, nepi ka racun dihasilkeun ku anggota-anggotana. Sakabéh tutuwuhan anggota suku ieu miboga hiji sasaruaan anu jelas: buahna mangrupa polong.
The Fabaceae or Leguminosae[5] commonly kent as the legume, pea, or bean faimily, are a lairge an economically important faimily o flouerin plants.
.jpg)
|deadurl= (help) |article= (help); |article= ignored (help) Suku polong-polongan utawa Fabaceae minangka salah siji suku tetuwuhan dikotil sing paling wigati lan gedhé dhéwé. Akèh tetuwuhan budidaya wigati kalebu sajeroning suku iki, kanthi warna-warna kagunan: wiji, woh (polong), kembang, kulit kayu, wit, godhong, umbi, nganti oyoté dipigunakaké manungsa. Bahan panganan, ombènan, bumbu masak, dat pewarna, pupuk ijo, pakan kéwan, bahan pangobatan, nganti racun diasilaké déning anggota-anggotané. Kabèh tetuwuhan anggota suku iki duwé siji pepadhan sing jelas: wohé wujud polong.
Fabaceae tau dikenal kanthi jeneng Leguminosae sarta Papilionaceae. Jeneng sing pungkasan iki kurang tepat, lan saiki dianggo minangka jeneng salah siji subsukunya. Sajeroning donya pertanian tetuwuhan anggota suku iki kerep sinebut tuwuhan legum (legume).
Anggota suku iki uga dikenal amarga kemampuan ngiket (fiksasi) nitrogen langsung saka udara (ora liwat cuwèran lemah) amarga simbiosis karo bakteri tinamtu ing oyot utawa wité. Jaringan sing ngandhut baktèri simbiotik iki racaké ngglembung lan mbentuk bintil-bintil. Saben jinis racaké simbiosis uga karo jinis baktèri sing khas uga.
Suku gedhé iki kapérang dadi 3 subsuku, ya iku Faboideae (utawa Papilionoideae, tetuwuhan ngembang kupu-kupu), Caesalpikioideae, lan Mimosoideae.
Faboideae bisa diangggep minangka golongan kacang-kacangan. Kembangé tipe kupu-kupu, zigomorf, khas kanthi makutha kembang sing ora padha wanguné. Makutha kamodifikasi dadi telung pérangan: gendéra, swiwi (alae), lan lunas (carina). Pérangan lunas nglindhungi organ sèksual benang sari lan putik. Amarga kalindhungi iki tetuwuhan kacang-kacangan racaké minangka tetuwuhan nyerbuk dhéwé. Kembang racaké tunggal kanthi polong racaké awangun silinder.
Conto:
Subsuku iki dicirikan saka kembangé sing kasusun majemuk mbentuk kaya piramida. Saben kembang duwé benang sari lan putik sing relatif dawa. Kembangé ora tipe kupu-kupu.
Conto:
Subsuku iki bisa dianggep golongan peté-petéan. Ciriné sing paling cetha yakuwi kembangé kasusun majemuk ing dhuwuring dhasar kembang (bongkol) bebarengan awangun bunderan. Akibaté, kembang katon kaya bal mawa ambut.
Conto:
Akèh anggota suku iki kalebu tuwuhan kang migunani tumrap manungsa. Ing ngisor iki pratélan pira-pira tuwuhan kang kagolongake miturut munfangate.
Kabèh legum sing wujud terna utawa tetuwuhan merambat bisa dianggo minangka rabuk. Nanging ana sawetara sing disenengi amarga tuwuhe sing rikat lan nutupi lemah, lan dijuluki legum cover crops (LCC, tanaman legum panutup lemah)
Pirsani artikel bakteri pangikat nitrogen.
Tetuwuhan legum dikenal saka dayane njupuk nitrogen sajeroning angun N2 langsung saka hawa, saliyané cara konvensional sajeroning angun nitrat utawa amonium saka cuwèran lemah. Daya linuwih iki diduweni amarga simbiosis karo bakteri tinamtu sing manggon ing jaringan-jaringan tinamtu, racaké ing oyot, nanging ana uga sawatara sing manggon ing jaringan parenkim ing wit. Pérangan sing dipanggoni bakteri iki racaké katon bintil-bintil.
The Fabaceae or Leguminosae commonly kent as the legume, pea, or bean faimily, are a lairge an economically important faimily o flouerin plants.
Ko ngā Fabaceae he whānau huaota nui rawa, arā ngā tautau huānga o ēra o ā tātou kai, o ngā pīni me ngā pī. Ko te ingoa o mua ko "Leguminosae". He ruarua noa iho ngā putiputi i ngakia e te Māori i ngā wā o mua; heoi anō, ko te kōwhai-ngutukākā tētahi.
Suku polong-polongan utawa Fabaceae minangka salah siji suku tetuwuhan dikotil sing paling wigati lan gedhé dhéwé. Akèh tetuwuhan budidaya wigati kalebu sajeroning suku iki, kanthi warna-warna kagunan: wiji, woh (polong), kembang, kulit kayu, wit, godhong, umbi, nganti oyoté dipigunakaké manungsa. Bahan panganan, ombènan, bumbu masak, dat pewarna, pupuk ijo, pakan kéwan, bahan pangobatan, nganti racun diasilaké déning anggota-anggotané. Kabèh tetuwuhan anggota suku iki duwé siji pepadhan sing jelas: wohé wujud polong.
Fabaceae tau dikenal kanthi jeneng Leguminosae sarta Papilionaceae. Jeneng sing pungkasan iki kurang tepat, lan saiki dianggo minangka jeneng salah siji subsukunya. Sajeroning donya pertanian tetuwuhan anggota suku iki kerep sinebut tuwuhan legum (legume).
Anggota suku iki uga dikenal amarga kemampuan ngiket (fiksasi) nitrogen langsung saka udara (ora liwat cuwèran lemah) amarga simbiosis karo bakteri tinamtu ing oyot utawa wité. Jaringan sing ngandhut baktèri simbiotik iki racaké ngglembung lan mbentuk bintil-bintil. Saben jinis racaké simbiosis uga karo jinis baktèri sing khas uga.
Le Fabaceae o Leguminùze i è 'na famìa de piànte dicotilédone de l'ùrden de le Fabales.
De chèsta famìa le fa part, tra le ótre, i fazöi (Phaseolus vulgaris L.), el roaiòt (Pisum sativum L.), le fàe (Vicia faba L.), le galète (Arachis hypogaea L.), la sòia (Glycine max (L.) Merr.), ma apò a piànte come 'l rübì (Robinia pseudoacacia), e le mimùze (Mimosa).
Fabaceae, Leguminosae ili Papilionaceae, odnosno mahunarke ili lepirnjače obično poznate kao leguminoze, grašci ili porodica grahova – je velika i ekonomski značajna porodica cvjetnica. Obuhvata drveće, grmove i višegodišnje ili jednogodišnje zeljaste biljke, koje se lahko prepoznaju po mahunama i zaliscima lišća. Ova grupa je široko rasprostranjena, treća po veličini porodica kopnenih biljaka po broju vrsta, samo iza orhideja (Orchidaceae) i zvjezdarki (Asteraceae), sa 630 rodova i preko 18.860 vrsta.
Pet najvećih od 630 rodova mahunarki su:
Astragalus (preko 2.000 vrsta), Robinia bagremi (preko 1000 vrsta), Indigofera (oko 700 vrsta), Crotalaria (oko 700 vrsta) i Mimosa mimoze (oko 500 vrsta),Nedavni molekulski i morfološki dokazi idu u prilog tome da su Fabaceae jedan monofiletska porodica. Ovo gledište ne podržava samo stepen međusobne povezanosti koju pokazuju različite grupe unutar porodice u odnosu na one među mahunarkama i njihovim najbližim srodnicima, već i sve nedavne filogenetičke studije zasnovane na analizi sekvenci DNK. Ova istraživanja potvrđuju da su Leguminosae monofiletna skupina koja je usko povezana s porodicama Polygalaceae, Surianaceae i Quillajaceae i da pripadaju redu Fabales.
Uz žitarice, voće i tropsko korijenje, brojne mahunarke su osnova ljudske ishrane tokom mnogih milenija. Njihova upotreba usko je povezana sa evolucijom čovjeka. Mnoge od njih su važne poljoprivredne i prehrambene biljke, među kojima su: Glycine max (soja), Phaseolus (grah), Pisum sativum (grašak) , Cicer arietinum (leblebija), Medicago sativa (lucerna), Arachis hypogaea (kikiriki), Lathyrus odoratus (slatki grašak), Ceratonia siliqua (rogač) i Glycyrrhiza glabra (sladić). Veliki broj vrsta su također ukrasne u različitim dijelovima svijeta, uključujući: Cytisus scoparius (metlika), Robinia pseudoacacia (bagrem), Ulex europaeus (evropska štipalica), Pueraria lobata (kudzu), kao i brojne vrste roda 'Lupinus (leće).
As Fabaceae u Leguminosae ("Leguminosas") son una familia de árbols, arbustos y hierbas perens u anyals, facilment reconoixibles por lur fruito legumbre ("Legumen" en luengache medieval), y as suyas fuellas compuestas y estipulatas. Ye una familia con distribución cosmopolita, con d'alto u baixo 730 cheners y unas 19.400 especies, constituindo a tercera familia de plantas por numero d'especies, dezaga d'as compuestas (Asteraceae) y as orquidias (Orchidaceae).
Fabaceæ se fanmi plant.
Famîleya baqilan (navê botanîk Fabaceae) famîleyeke fireh a riwekên kulîlkdar e. Di koma baqilan (Fabales) de cih digire. Piştî famîleya orkîdeyan û famîleya beybûnan sêyem famîleya fireh e.
Li gorî agahiyên fermî (binêre:Royal Botanical Gardens) 730 cins û bêhtirî 19,400 cureyên riwekan hene di vê komê de. Bi hejmara bêhtirî 2,000 cureyan cinsê herî mezin gonî, darcêwî zêdetirî 900 cure, Wesme nêzîkê 700 cure ye. Cinsekî din ê mezin heye ku Crotalaria, xwediyê 600 cure ye û giyaşîrîn jî 500 cure.
Pelê wan bi gelemperî alternatîf û bi hevdu ve ne. Gelek cure xwediyê pelên bi binyateke wisa ne ku moriyan dikişîne xwe û ev morî jî riwekan ji kêzikên giyaxur diparêzin.
Kulîlk bi gelemperî ji pênc pelên çeperê yên pevkelijî û pênc pelên tancikê yên serbest pêk tên. Bi giştî nêremo ne.
Hêkel bi giştî di nava teneyêke de mezin dibe an jî geşedanî dibe. Tene ji fêkiyekî ziwa yê sade pêk tê.
Li ser rayên gelek baqilan bakterî hene ku ev nîtrojena serbest a li hewayê digirin û didine nav axê. Bi saya van bakteriyan baqil nîtrojenê ji axê distînin.
Tendrils of Lathyrus odoratus
Famîleya baqilan (navê botanîk Fabaceae) famîleyeke fireh a riwekên kulîlkdar e. Di koma baqilan (Fabales) de cih digire. Piştî famîleya orkîdeyan û famîleya beybûnan sêyem famîleya fireh e.
Li gorî agahiyên fermî (binêre:Royal Botanical Gardens) 730 cins û bêhtirî 19,400 cureyên riwekan hene di vê komê de. Bi hejmara bêhtirî 2,000 cureyan cinsê herî mezin gonî, darcêwî zêdetirî 900 cure, Wesme nêzîkê 700 cure ye. Cinsekî din ê mezin heye ku Crotalaria, xwediyê 600 cure ye û giyaşîrîn jî 500 cure.
Faboideae (påwionacêyes)
Caesalpinioideae
Mimosoideae
Ene legumineuse u fabacêye (Fabaceae, dins l' tins Leguminosae), c' est ene plante di l' ôre des Fabales, k' est capåbe, pa ses raecinêyes di s' nouri a pårti di l' azote di l' air. Eto, ele va esse ritche e proteyenes, et va aritchi l' tere e nitrodjinne.
Li pus consecante dizo-famile c' est les påwionacêyes
Ene legumineuse u fabacêye (Fabaceae, dins l' tins Leguminosae), c' est ene plante di l' ôre des Fabales, k' est capåbe, pa ses raecinêyes di s' nouri a pårti di l' azote di l' air. Eto, ele va esse ritche e proteyenes, et va aritchi l' tere e nitrodjinne.
Li pus consecante dizo-famile c' est les påwionacêyes
D'Scheekefriichten (och: Fabaceae oder Leguminosen) sinn eng Famill vun de Bléieplanzen.
Si hunn hiren Numm vun der "Scheekefruucht", engem Fruuchttyp deen an allen Ënnerfamillen an nëmmen do virkënnt. Wa sou eng Scheekefruucht zeideg ass, da geet se meeschtens un der Bauch- a Réckennout op. Bei verschiddene Mimosoideae kënnen och e puer Friichten zu enger Sammelfruucht vereent sinn.
Bekannt Beispiller aus där Famill sinn d'Bounen, d'Ierbessen, d'Lënsen, mee och d'Kakuetten.
Vun de Gattunge steet hei just eng Auswiel.
D'Scheekefriichten (och: Fabaceae oder Leguminosen) sinn eng Famill vun de Bléieplanzen.
Si hunn hiren Numm vun der "Scheekefruucht", engem Fruuchttyp deen an allen Ënnerfamillen an nëmmen do virkënnt. Wa sou eng Scheekefruucht zeideg ass, da geet se meeschtens un der Bauch- a Réckennout op. Bei verschiddene Mimosoideae kënnen och e puer Friichten zu enger Sammelfruucht vereent sinn.
Bekannt Beispiller aus där Famill sinn d'Bounen, d'Ierbessen, d'Lënsen, mee och d'Kakuetten.
Tāu-kho (Fabaceae) sī siang-chú-hio̍h si̍t-bu̍t, hun chò 3 ê a-kho. Tāu-kho si̍t-bu̍t ê hoe seⁿ-sêng chin te̍k-chhut, koé-chí ia̍h-sī chéng-chí chhin-chhiūⁿ tāu-á-hêng.
Tāu-kho (Fabaceae) sī siang-chú-hio̍h si̍t-bu̍t, hun chò 3 ê a-kho. Tāu-kho si̍t-bu̍t ê hoe seⁿ-sêng chin te̍k-chhut, koé-chí ia̍h-sī chéng-chí chhin-chhiūⁿ tāu-á-hêng.
De vlinderblommign (Fabaceae of Leguminosae) zyn e grôte familie van blommeplantn in de orde Fabales mè 630 geslachtn en mêer of 18.860 sôortn.
't Zyn boomn, struukn en kruudachtige plantn die weireldwyd vôornkommn. De vuuf grotste geslachtn zyn Astragalus (mêer of 2.000 sôortn), Acacia (mêer of 1.000), Indigofera (round de 700 sôortn), Crotalaria (round de 700) en Mimosa (round de 500).
De blommn hen e kelke van 5 vrystoande bladjes en e krône van vuuf bladjes, woavan dat er twêe hêlegans, en d' andere allêne an de voet mè mekoar vergroeid zyn. De blomkrône bestoat uut drie dêeln: de vlagge, twi zweirdn en e kiel. De vruchtn wordn peuln genoemd en bestoan in verschillige vormen.
De familie is van grôot economisch belang in de landbouw, mè plantn die e bronne zyn van eiwittn in de voedienge, lyk bôonn (Phaseolus), erreweetn (Pisum sativum), soja (Glycine max), pinda's (Arachis hypogaea) en kaliesje (Glycyrrhiza glabra).
Бабовыя альбо матыльковыя (па-лацінску: Fabaceae ці Leguminosae) — сямейства двухдольных расьлінаў з парадку бабовакветных.
Каля 650 родаў, больш за 18 тысячаў відаў. Пашыраны па ўсёй сушы зямнога шара. У Беларусі 20 родаў, у тым ліку боб, гарох, пажытнік блакітны, сачавіца, соя, фасоля. Усе вельмі багатыя бялком, у Сярэднявеччы былі адной з асноўных крыніц бялку. Утрымліваюць шмат вітамінаў, мінэральных рэчываў, засваяльнай клятчаткі, ня ўтрымліваюць халестэрыну.
У складзе сямейства вызначаюцца тры падсямействы:
У беларускай кухні з бабовых даўней гатавалі разнастайныя кашы, камы (з гароху і бобу). Апроч насеньня, у гароху і фасолі ў ежу спажываюць зялёныя «лапаткі» — нясьпелыя струкі з насеньнем, якое толькі пачало фармавацца (адломваюцца канцы, аддзяляюцца падоўжныя валокны, потым наразаюцца ўпоперак або наўскасяк). Адной з прычын, чаму боб і іншыя бабовыя (апроч кансэрваваных гароху і фасолі) амаль зьніклі з сучаснага мэню, зьяўляецца іх вельмі доўгае прыгатаваньне. Пабудова бабовых расьлінаў надзейна абараняе іх ад выварваньня, але ўскладняе цеплавую апрацоўку. Таму бабовыя перад прыгатаваньнем рэкамэндуецца заліць 2—3 аб’ёмамі халоднай вады і паставіць у лядоўню на некалькі гадзін (ваду лепш зьмяніць 2—3 разы). Вараныя бабовыя можна прыпускаць ва ўласным саку (20—30 хвілін), з дадаткам тлушчу.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Бабовыя альбо матыльковыя (па-лацінску: Fabaceae ці Leguminosae) — сямейства двухдольных расьлінаў з парадку бабовакветных.
Каля 650 родаў, больш за 18 тысячаў відаў. Пашыраны па ўсёй сушы зямнога шара. У Беларусі 20 родаў, у тым ліку боб, гарох, пажытнік блакітны, сачавіца, соя, фасоля. Усе вельмі багатыя бялком, у Сярэднявеччы былі адной з асноўных крыніц бялку. Утрымліваюць шмат вітамінаў, мінэральных рэчываў, засваяльнай клятчаткі, ня ўтрымліваюць халестэрыну.
У складзе сямейства вызначаюцца тры падсямействы:
Мімозавыя (Mimosoideae) Цэзальпіевыя (Caesalpinoideae) Бабовыя альбо матыльковыя (Faboideae)У беларускай кухні з бабовых даўней гатавалі разнастайныя кашы, камы (з гароху і бобу). Апроч насеньня, у гароху і фасолі ў ежу спажываюць зялёныя «лапаткі» — нясьпелыя струкі з насеньнем, якое толькі пачало фармавацца (адломваюцца канцы, аддзяляюцца падоўжныя валокны, потым наразаюцца ўпоперак або наўскасяк). Адной з прычын, чаму боб і іншыя бабовыя (апроч кансэрваваных гароху і фасолі) амаль зьніклі з сучаснага мэню, зьяўляецца іх вельмі доўгае прыгатаваньне. Пабудова бабовых расьлінаў надзейна абараняе іх ад выварваньня, але ўскладняе цеплавую апрацоўку. Таму бабовыя перад прыгатаваньнем рэкамэндуецца заліць 2—3 аб’ёмамі халоднай вады і паставіць у лядоўню на некалькі гадзін (ваду лепш зьмяніць 2—3 разы). Вараныя бабовыя можна прыпускаць ва ўласным саку (20—30 хвілін), з дадаткам тлушчу.
Бобансетнень раськесь[2] (лат. Fabáceae, эли Fabaceae, эли Leguminósae, эли Papilionaceae, руз. Бобо́вые, или Мотыльковые) — тикшень касовкст Бобацецянь семиястонть (Fabales).
Ламо касовкстнэ те семиястонть — эрявикс ярсамопель.
Бобансетнень раськесь:
Бобансетнень раськесь (лат. Fabáceae, эли Fabaceae, эли Leguminósae, эли Papilionaceae, руз. Бобо́вые, или Мотыльковые) — тикшень касовкст Бобацецянь семиястонть (Fabales).
Ламо касовкстнэ те семиястонть — эрявикс ярсамопель.
Бобансетнень раськесь:
Abarema -Абарема -(руз. Абарема) Acacia -ожо килькш чувто -(руз. Акация) Anadenanthera -Анаденантера -(руз. Анаденантера) Arachis -модапеште -(руз. Арахис) Astragalus -кутьмереловажа тикше -(руз. Астрагал) Caesalpinia -Цезальпиния -(руз. Цезальпиния) Caragana -морамо чувто -(руз. Карагана) Cicer -Нут -(руз. Нут (род)|Нут) Dalbergia -Дальбергия -(руз. Дальбергия) Glycine -Соя -(руз. Соя) Glycine max -Соя бобань -(руз. Соевые бобы) Inga -Инга -(руз. Инга (растение)) Lathyrus -идем вика -(руз. Чина) Lens -чичавка -(руз. Чечевица) Leucaena -Леуцена -(руз. Леуцена) Lupinus -люпин -(руз. Люпин) Medicago -люцерна -(руз. Люцерна) Mimosa -мимоза -(руз. Мимоза) Phaseolus -фасоль -(руз. Фасоль) Piscidia -писцидия -(руз. Писцидия) Pisum -кснав -(руз. Горох) Robinia -морамо чувто -(руз. Робиния) Trifolium -вараканьпал -(руз. Клевер) Vicia -кснавне - (руз. Вика) Vicia faba -Боба алкуксонь -(руз. Боб садовый) Wisteria -Глициния -(руз. Глициния)Бобовите (науч. Fabaceae) наречени и легуминозни (Leguminosae) се фамилија на растенија - трета најголема фамилија на цветни растенија (по орхидеите и главоцветните), како и втората по стопанска и економска важност (после фамилијата на тревите).
Во бобовите растенија спаѓаат голем број на култивирани видови кои служат за исхрана на човекот и животните, како и за добивање на масла, влакна, нафта, природни ѓубрива, лекови итн. Фамилијата вклучува и неколку модел организми за генетски истражувања (како грашокот, со кој Грегор Мендел ги поставил основите на генетиката).
Овие растенија може да бидат едногодишни и повеќегодишни тревести растенија, грмушки, дрвја, лијани па дури и неколку водни растенија. Бобовите се често доминантни елементи на вегетацијата во умерените и тропските региони на светот. Особено се чести во тропските шуми и умерените грмушести региони со сезонски сува клима.
Претставниците од оваа фамилија имаат голема потреба за азот во нивниот метаболизам. Имено, овие растенија живеат во симбиоза со азотофиксаторски бактерии кои формираат нодули (грутки) на кореновиот систем на растението, каде го врзуваат атмосферскиот азот во нитрити и нитрати. Оваа симбиоза е еколошки необично важна, бидејќи единствено на овој начин азотот се инкорпорира во живата материја.
Морфолошки, претставниците од оваа фамилија се одликуваат со прости или сложени листови (перести или двојно перести), едноделни или триделни (како кај луцерката и детелината), а може и да се метаморфозирани (како кај родот Acacia). Кај некои видови, како Lathyrus, листовите се редуцирани во мустачки, а кај грашокот тие се спирално поредени, со стипули (прилисници) кои понекогаш може да се големи и листовидни. Листовите може да бидат метаморфозирани во трнови (како кај Prosopis и багремот).
Цветовите се симетрични или асиметрични (актиноморфни или зигоморфни, соодветно), хермафродитни, со еден натцветен плоден лист (карпела) кој може да биде хипогински (кога прашниците, чашкините и венечните ливчиња се прикачени за основата на јајчникот) или перигински (кога овие елементи не се прикачени за јајчникот, туку се распоредени околу него), петделни, поредени единечно или во рацемозни, игличести или главичести соцветија. Главната обединувачка карактеристика на фамилијата е плодот наречен легума. Со неколку исклучоци, легумите се еднокоморни (со една локула) мешунки, со париетална плацентација долж адаксијалната спојница (сутура) на плодот. Во јајчникот постојат два или повеќе семенови зачетоци (овули), поредени во два наизменични реда на плацентата.
Околуцветните листови се дводелни, односно диференцирани на чашка и венче. Чашката е претставена со 5 срасната чашкини ливчиња, додека венчето со 5 венечни ливчиња кои имаат карактеристичен распоред кој потсетува на раширени крилја на пеперутка (затоа фамилијата се нарекува и !пеперугоцветни„). Најгорното венечно ливче е најчесто најголемо и е превиено нагоре, а се нарекува знаменце (бајраче или Vexillum). Двете странични венечни ливчиња се крилца (allae), а најдолните две венечни ливчиња се сраснати со рабовите и се нарекуваат чамчиња (carina). Во чамчето се наоѓаат прашниците и плодникот.
Во фамилијата има околу 730 рода во кои се распоредени 20.000 вида. Постојат три потфамилии и околу 45 племиња:
Тука припаѓа и племето Cercideae со четири или дванаесет рода и околу 265 вида, кое не може да се вклопи во било која од погоре наведените фамилии:
Мустачките на Lathyrus odoratus
Соцветие на детелината Trifolium repens
Ломент (легума која се стеснува меѓу плодовите) на Alysicarpus vaginalis
_in_Hyderabad,_AP_W2_IMG_9903.jpg)
20100315_04.jpg)
_Edit.jpg)
|chapter= ignored (помош) Бобовите (науч. Fabaceae) наречени и легуминозни (Leguminosae) се фамилија на растенија - трета најголема фамилија на цветни растенија (по орхидеите и главоцветните), како и втората по стопанска и економска важност (после фамилијата на тревите).
Во бобовите растенија спаѓаат голем број на култивирани видови кои служат за исхрана на човекот и животните, како и за добивање на масла, влакна, нафта, природни ѓубрива, лекови итн. Фамилијата вклучува и неколку модел организми за генетски истражувања (како грашокот, со кој Грегор Мендел ги поставил основите на генетиката).
Буурцагтан (лат. Fabaceae) нь цэцэгт ургамлын, эдийн засгийн ач холбогдол бүхий, том овог.
Буурцагтан (лат. Fabaceae) нь цэцэгт ургамлын, эдийн засгийн ач холбогдол бүхий, том овог.
Хъюрув ххяххияр.
НацIусса щюлли хъюрув. Ва Хъюрув дурккун дур махъ, 16-мур ттуршукулий. Европанаву хьхьичIва-хьхьичI гай дугьлай сукку хьуну бур Голландиянаву, яла Англиянаву, Франциянаву, Германиянаву, яла вайннал хъирив Аьрасатнаву.
Шиву чIявусса бур витаминну, минерал цIу, чIявур В группалул витамин, аскорбинка, мунияту анемиялул къашайшалтран хъинсса дусса дур мюрш Хъюрув. Хъюрувраву бур йод, зобрая организм дуручлачисса.
Хъюрувгу личIи-личIисса дикIайссар: лухIи хъюрув, нухутI хъюрув, шагьнал хъюрув.
Шагьнал хъюрув дакъа шагьнал лачIагур бусса.
Чанактуулар (лат. Fabaceae, Leguminosae) — эки үлуштүү өсүмдуктѳрдүн тукуму. Жан жалбырактуу татаал жалбырагы кезектешип жайгашкан. Гүлү чачы, машак же башка топ гүл гө чогулган. Чөйчөкчө жалбыракчалары биригип өскөн. Желекчеси 5, үстуңүкусү ири (желеги же парусу), 2 кичирээк каптал желекчеси калакчаны же канатты, андан кичирээк экѳѳ кайыкчаны түзөт. Аталыктары (10, кээде 9—5) биригип өсөт, энелиги 1. Мөмөс ү чанак. Чанактуулардын 500 урууга кирген 12000 түрү бардык жерде таралган. Алар бир жана кѳп жылдык чѳп, жарым бадал, бадал, лиана жана чанда дарак. Кыргызстанда 54 уруунун 370тей түрү бар. Алардын тамырында атмра азотун топтоочу түймѳкчө бактериялары болот. Көбу (уй беде, беде, шалбаа буурчагы ж. б.) баалуу тоют. Чанактуулардын уругунда белок көп болгондуктан андан тамак-аш продуктула (буурчак. төө буурчак, соя, жер жаңгак ж. б.), май (жер жаңгак, соя), баалуу жыгач боёочу зат ж. б. алынат. Кээси дары-дармек (мис., Кызыл мыя), кооздук үчүн өстурүлөт (ак акация ж. б.). Чанактуулардын отоо чөп жана уулуу түрлөрү да бар.
Чанактуулар (лат. Fabaceae, Leguminosae) — эки үлуштүү өсүмдуктѳрдүн тукуму. Жан жалбырактуу татаал жалбырагы кезектешип жайгашкан. Гүлү чачы, машак же башка топ гүл гө чогулган. Чөйчөкчө жалбыракчалары биригип өскөн. Желекчеси 5, үстуңүкусү ири (желеги же парусу), 2 кичирээк каптал желекчеси калакчаны же канатты, андан кичирээк экѳѳ кайыкчаны түзөт. Аталыктары (10, кээде 9—5) биригип өсөт, энелиги 1. Мөмөс ү чанак. Чанактуулардын 500 урууга кирген 12000 түрү бардык жерде таралган. Алар бир жана кѳп жылдык чѳп, жарым бадал, бадал, лиана жана чанда дарак. Кыргызстанда 54 уруунун 370тей түрү бар. Алардын тамырында атмра азотун топтоочу түймѳкчө бактериялары болот. Көбу (уй беде, беде, шалбаа буурчагы ж. б.) баалуу тоют. Чанактуулардын уругунда белок көп болгондуктан андан тамак-аш продуктула (буурчак. төө буурчак, соя, жер жаңгак ж. б.), май (жер жаңгак, соя), баалуу жыгач боёочу зат ж. б. алынат. Кээси дары-дармек (мис., Кызыл мыя), кооздук үчүн өстурүлөт (ак акация ж. б.). Чанактуулардын отоо чөп жана уулуу түрлөрү да бар.
Ҡуҙаҡлылар йәки Күбәләк сәскәлеләр (лат. Fabáceae, йә Fabaceae ,йә Leguminósae, йә Papilionaceae). Ике өлөшлөлəр ғаилəһе. Яҡынса 12 меңдəн ашыу төрө билдəле, бөтə Ер шарында таралған.
Үлəндəр, ҡыуаҡтар, ваҡ ҡыуаҡтар, ярым ҡыуаҡтар, лианалар, ағастар. Бүлбе бактериялары м‑н симбиозға инə. Күп, һирəгерəк ике һəм бер йыллыҡ үлəн, һирəклəп ҡыуаҡлыҡ. Япрағы ҡатмарлы (ҡауырһынлы, бармаҡ һымаҡ, өсəрле), япраҡ ҡолаҡсындары менән, сиратлы, һаплы. Япраҡтары, ваҡ япраҡтары, япраҡ ҡолаҡсындары йыш ҡына мыйыҡсаларға əүерелгəн.
Һабағы төҙ, тармаҡлы, уралыусан, йəбешеүсəн, һирəгерəк йəйелеүсəн йəки түшəлеүсəн.
Сәскә:Сəскəһе тəлгəш (ҡайһы берҙə бер яҡлы), башаҡ, баш, һирəгерəк һепертке булып йыйылған. Сəскəһе йыш ҡына ваҡ, ҡыҙыл, ал, күк, һары, аҡ төҫтə; дөрөҫ төҙөлөшлө түгел, ике енесле. Каса япраҡсаһының япрағы ҡушылып үҫкəн, 5—4 тешле, ҡайһы берҙə 2 иренле. Тажы күбəлəк рəүешле, эре өҫкө япраҡтан (флаг, йəки елкəн), 2 ситке (ҡанаттар, йəки ишкəктəр) һəм 2 үҙ‑ ара тоташҡан аҫҡы япраҡтарҙан (кəмə) тора. Һеркəстəре 10, йышыраҡ үҙ‑ара һеркəс ептəре менән тоташтырылған бер туғандар; ике туғандар араһында 1‑еһе ирекле ҡала, ə 9‑cы көпшə барлыҡҡа килтерə.
Сәскәнең формулаһы:
↑ C a 5 C o 1 + 2 + ( 2 ) A ( 9 ) + 1 G 1 _ {displaystyle uparrow Ca_{5};Co_{1+2+(2)};A_{(9)+1};G_{underline {1}}} 
[2]
↑ C a 5 C o 1 , 2 , ( 2 ) A ( 9 ) , 1 o r ( 10 ) o r 10 G 1 _ {displaystyle uparrow Ca_{5};Co_{1,2,(2)};A_{{(9),1}or{(10)}or{10}};G_{underline {1}}} 
[3]
йәки
↑ C a 5 C o 1 , 2 , 2 A ( 5 + 4 ) , 1 G 1 _ {displaystyle uparrow Ca_{5};Co_{1,2,2};A_{(5+4),1};G_{underline {1}}} 
[4]
Емешлеге 1, емшəне өҫкө. Емеше — ҡуҙаҡ. Орлоҡтары ҡоштар, кимереүселəр, ҡырмыҫҡалар, ел ярҙамында тарала. Йышыраҡ болондарҙа һəм далаларҙа, һирəгерəк урмандарҙа һəм баҫыуҙарҙа үҫə.
Ашарға яраҡлы үҫемлектəр (борсаҡ, соя, фасоль һ.б.), мал аҙығы үҫемлектəре (аҡ ҡандала үлəне, румын люцернаһы, себер йылҡы борсағы, туғай клеверы һәм башҡалар), дарыу үҫемлектəре (баҫыу ҡоросүлəне, ҡандала үлəне, татлы тамыр һ.б.), баллы үҫемлектəр (йылҡы борсағының, ҡандала үлəненең бөтə төрҙəре һ.б.), декоратив үҫемлектəр (аҡ акация, ҡарға ҡуҙағы, һары акация һ.б.), буяу үҫемлектəре (буяу балғыуағы), ағыулы үҫемлектəр (сыбар сысҡанборос, Шишкин йүтəл үлəне). Башҡортостанда 23 ырыуҙан (аморфа, астрагал, борсаҡ, йүтəл үлəне, йылан ҡуҙағы, клевер, күкһəүел, кəрешкə, ҡоросүлəн,ҡыйыҡтаж, сысҡанборос, татлы тамыр, торна борсағы һ.б.) яҡынса 100 төрө үҫə.
Ҡуҙаҡлылар ғаиләһенә ҡараған үҫемлектәр:
Ҡуҙаҡлылар йәки Күбәләк сәскәлеләр (лат. Fabáceae, йә Fabaceae ,йә Leguminósae, йә Papilionaceae). Ике өлөшлөлəр ғаилəһе. Яҡынса 12 меңдəн ашыу төрө билдəле, бөтə Ер шарында таралған.
फ़बासिए (Fabaceae), लेग्युमिनोसी (Leguminosae) या पापील्योनेसी (Papilionaceae) एक महत्त्वपूर्ण पादप कुल है जिसका बहुत अधिक आर्थिक महत्त्व है। इस कुल में लगभग ४०० वंश तथा १२५० जातियाँ मिलती हैं जिनमें से भारत में करीब ९०० जातियाँ पाई जाती हैं। इसके पौधे उष्ण प्रदेशों में मिलते हैं। शीशम, काला शीशम, कसयानी, सनाई, चना, अकेरी, अगस्त, मसूर, खेसारी, मटर, उरद, मूँग, सेम, अरहर, मेथी, मूँगफली, ढाक, इण्डियन टेलीग्राफ प्लाण्ट, सोयाबीन एवं रत्ती इस कुल के प्रमुख पौधे हैं। लेग्युमिनोसी द्विबीजपत्री पौधों का विशाल कुल है, जिसके लगभग ६३० वंशों (genera) तथा १८,८६० जातियों का वर्णन मिलता है। इस कुल के पौधे प्रत्येक प्रकार की जलवायु में पाए जाते हैं, परंतु प्राय: शीतोष्ण एवं उष्ण कटिबंधों में इनका बाहुल्य है। इस कुल के अंतर्गत शाक (herbs), क्षुप (shrubs) तथा विशाल पादप आते हैं। कभी कभी इस कुल के सदस्य आरोही, जलीय (aquatic), मरुद्भिदी (xerophytic) तथा समोद्भिदी (mescphytic) होते हैं।
इस कुल के पौधों में एक मोटी जड़ होती है, जो आगे चलकर मूलिकाओं (rootlets) एवं उपमूलिकाओं में विभक्त हो जाती है। अनेक स्पीशीज़ की जड़ों में ग्रंथिकाएँ (nodules) होती हैं, जिनमें हवा के नाइट्रोजन का यौगिकीकरण (fixing) करनेवाले जीवाणु विद्यमान रहते हैं। ये जीवाणु नाइट्रोजन का स्थायीकरण कर, खेतों को उर्वर बनाने में पर्याप्त योग देते हैं। अत: ये अधिक आर्थिक महत्व के हैं। इसी वर्ग के पौधे अरहर, मटर, ऐल्फेल्फा (alfalfa) आदि हैं।
लेग्युमिनोसी कुल के पौधों के तने साधारण अथवा शाखायुक्त तथा अधिकतर सीधे, या लिपटे हुए होते है। पत्तियाँ साधारणतया अनुपर्णी (stipulate), अथवा संयुक्त (compound), होती हैं। अनुपर्णी पत्तियाँ कभी कभी पत्रमय (leafy), जैसे मटर में, अथवा शूलमय (spiny), जैसे बबूल में, होती हैं। आस्ट्रेलिया के बबूल की पत्तियाँ, जो डंठल सदृश दिखलाई पड़ती हैं, पर्णाभवृंत सदृश (phyllode-like) होती है।
पुष्पक्रम (inflorescence) कई फूलों का गुच्छा होता है। फूल या तो एकाकी (solitary) होता है या पुष्पक्रम में लगा रहता है। पुष्पक्रम असीमाक्षी (racemose) अथवा ससीमाक्षी (cymose) होता है। पुष्प प्राय: एकव्याससममित (zygomorphic), द्विलिंगी (bisexual), जायांगाधर (hypogynous), या परिजायांगी (perigynous) होते हैं। बाह्यदलपुंज (calyx) पाँच दलवाला तथा स्वतंत्र, या कभी-कभी थोड़ा जुड़ा, रहता है। पुमंग (androecium) में १० या अधिक पुंकेसर (stamens) होते हैं। जायांग (gynaeceum) एक कोशिकीय तथा असमबाहु (inequilateral) होता है। एकलभित्तीय (parietal) बीजांडासन (placenta) अभ्यक्ष (ventral) होता है, पर अपाक्षीय (dorsally) घूम जाता है। बीजांड (ovules) एक, या अनेक होते हैं। फल या फली गूदेदार तथा बीज अऐल्बूमिनी (exalbuminous) होते हैं।
यह कुल निम्नलिखित तीन उपकुलों में विभाजित हैं : (१) पैपिलियोनेटी (Papilionatae), (२) सेज़ैलपिनाइडी (Caesalpinioideae) तथा (३) मिमोसॉइडी (Mimosoideae)।
इस कुल के पौधे शाक, क्षुप, या वृक्ष होते हैं। जड़ों में ग्रंथिकाएँ होती हैं, जिनमें हवा के नाइट्रोजन का स्थायीकरण करनेवाले जीवाणु रहते हैं। तने नरम, या कठोर, सीधे या लता की भाँति होते हैं। पत्तियाँ एकांतर (alternate), साधारण, संयुक्त, या अनुपर्णी होती हैं। पुष्प पुष्पक्रम में लगते हैं और वे असीमाक्षी अथवा एकाकी, उभयलिंगी, पूर्ण, एकव्याससममित तथा परिजायांगी होते हैं। बाह्यदल में जुड़े पाँच दल होते हैं। विषम बाह्यदल बाहर की ओर रहता है। दलपुंज (corolla) में पाँच स्वतंत्र दल रहते हैं, जिसमें विषमदल सबसे बड़ा होता है, जिसे ध्वज (vexillum) कहते हैं। दो दल पार्श्व एली (alae), या पक्ष (wings) होते हैं, और दो दल नीचे जुड़े रहते हैं। ये नाव के आकार के होते हैं जिसे कूटक (Carina) कहते हैं। इसी नाव के आकार वाले कूटक में जनन अंग विद्यमान रहते हैं। पुंकेसर दस होते हैं, जिनमें नौ जुड़े रहते हैं तथा एक अलग रहता है। एककोष्ठकी (unilocular) अंडाशय में कई बीजांड रहते हैं। इसमें कीड़ों द्वारा निषेचन होता है। कीड़े चमकीले एवं रंगीन दलों की ओर आकर्षित होते हैं। इस कुल के प्रमुख पौधे हैं : मीठा मटर (sweet pea, or Lathyrus odoratus), धुँधली (Abrus precatorius) जवास, या ऐल्हेजाइ केमीलोरम (Alhagi camelorum), मूँगफली, थोड़ा, अरहर, चना, सनई, सेम, शीशम, मटर आदि।
इस उपकुल के पौधे प्राय: विशाल वृक्ष होते हैं, पर कभी कभी शाक तथा क्षुप भी होते हैं। जड़ विशाल तथा मूलिकाओं एवं उपमूलिकाओं से युक्त होती है। तना सीधा, कड़ा, या आरोही होता है। पत्तियाँ संयुक्त पिच्छाकार (pinnate), या द्विपिच्छाकार, तथा कभी कभी साधारण अनुपर्णी होती हैं। अनुपर्ण सूक्ष्म होता है। पुष्पक्रम असीमाक्ष होता है। पुष्प एकव्याससममित, अनियमित, उभयलिंगी तथा परिजायांगी होता है। बाह्यदलपुंज पाँच दलों का होता है, जो कभी कभी रंगीन होते हैं। ये दल स्वतंत्र, या जुड़े हुए भी रहते हैं। दलपुंज पाँच दल का तथा रंगीन होता है। पुंकेसर दस, स्वतंत्र या जुड़े हुए तथा भिन्न भिन्न लंबाई के होते हैं। कभी कभी बंध्यपुंकेसर (staminode) होते हैं। जायांग एक अंडप का होता है। अंडाशय एककोष्ठकी तथा ऊर्ध्व अंडाशय (superior ovary) होता है। वर्तिकाग्र (stigma) साधारण तथा बीजांडन्यास (placentation) सीमांत (marginal) होता है। फल फलीदार होता है। इस उपकुल के मुख्य पौधे हैं : अमलतास (Cassisa fistula), कचनार (Bauhenia variegata), कैसिया टोरा (Cassia tora), गोल्ड मोहर (Poinciana regia), अशोक (Saraca indica), इमली (Tamarindus indicus) आदि।
इस उपकुल के पौधे प्राय:, वृक्ष, कभी कभी लता, या बहुवर्षी (perennial) शाक होते हैं। जड़ लंबी, विस्तृत एवं उपमूलिकाओं से युक्त होती है। तना मोटा एवं कठोर होता है। पत्तियाँ एकांतर पिच्छाकार, या द्विपिच्छाकर, संयुक्त तथा अनुपर्णी होती हैं। अनुपर्ण कंटक में परिवर्तित हो जाते हैं। डंठल वृत्तफलक में परिवर्तित रहता है। पुष्पक्रम असीमाक्षी, या शूकी होती है। पुष्प नियमित, अरत: सममित, उभयलिंगी, पूर्ण तथा जायांगाधर होते है। बाह्यदल एवं अंतर्दल पाँच होते हैं। पुंकेसर ग्यारह, या दस होते हैं। इस उपकुल के प्रमुख पौधे हैं : बबूल (Acacia arabica), सिरस (Albizzia labbek), लाजवंती (Mimosa pudica), जंगल जलेबी, या पिथीकोलोबियम डल्से (Pithecolobium dulce) आदि।
आर्थिक महत्व - लेग्युमिनोसी कुल के पौधे बड़े आर्थिक महत्व के हैं। अनेक पौधों के बीच आहार में काम आते हैं, जैसे अरहर, मटर, चना, उड़द, मूँग, मसूर आदि की दालें बनती हैं। कुछ बड़े वृक्षों जैसे शीशम, बबूल, इमली आदि से इमारती लकड़ी मिलती है। मूंगफली से खाद्य तेल प्राप्त होता है। कुछ पौधों के फल और पत्तियाँ साग सब्ज़ी के रूप में प्रयुक्त होती हैं, तो कुछ पौधे चारे के काम आते हैं। कुछ पौधों, जैसे सनई, से रेशे प्राप्त होते हैं, जिनसे रस्सियाँ बनती हैं। आकेशा कैटेचू नामक वृक्ष से कत्था प्राप्त होता है। कुछ पौधे हरी खाद में काम आते हैं कुछ पौधे औषधियों के रूप में व्यवहृत होते हैं, और कुछ पौधे वायुमंडल के नाइट्रोजन का अपनी जड़ की ग्रंथिकाओं में रहनेवाले जीवाणुओं द्वारा स्थायीकरण कर खेत की उर्वरा शक्ति को बढ़ाते हैं।
Acacia baileyana (Wattle)
Loments of Alysicarpus vaginalis
Calliandra emarginata
Dichrostachys cinerea Sickle Bush
Tendrils of Lathyrus odoratus (Sweet pea)
Inflorescence of Lupinus arboreus (Yellow bush lupin)
Pisum sativum (Peas); note the leaf-like stipules
Trifolium repens in Kullu District of Himachal Pradesh, India.
फ़बासिए (Fabaceae), लेग्युमिनोसी (Leguminosae) या पापील्योनेसी (Papilionaceae) एक महत्त्वपूर्ण पादप कुल है जिसका बहुत अधिक आर्थिक महत्त्व है। इस कुल में लगभग ४०० वंश तथा १२५० जातियाँ मिलती हैं जिनमें से भारत में करीब ९०० जातियाँ पाई जाती हैं। इसके पौधे उष्ण प्रदेशों में मिलते हैं। शीशम, काला शीशम, कसयानी, सनाई, चना, अकेरी, अगस्त, मसूर, खेसारी, मटर, उरद, मूँग, सेम, अरहर, मेथी, मूँगफली, ढाक, इण्डियन टेलीग्राफ प्लाण्ट, सोयाबीन एवं रत्ती इस कुल के प्रमुख पौधे हैं। लेग्युमिनोसी द्विबीजपत्री पौधों का विशाल कुल है, जिसके लगभग ६३० वंशों (genera) तथा १८,८६० जातियों का वर्णन मिलता है। इस कुल के पौधे प्रत्येक प्रकार की जलवायु में पाए जाते हैं, परंतु प्राय: शीतोष्ण एवं उष्ण कटिबंधों में इनका बाहुल्य है। इस कुल के अंतर्गत शाक (herbs), क्षुप (shrubs) तथा विशाल पादप आते हैं। कभी कभी इस कुल के सदस्य आरोही, जलीय (aquatic), मरुद्भिदी (xerophytic) तथा समोद्भिदी (mescphytic) होते हैं।
इस कुल के पौधों में एक मोटी जड़ होती है, जो आगे चलकर मूलिकाओं (rootlets) एवं उपमूलिकाओं में विभक्त हो जाती है। अनेक स्पीशीज़ की जड़ों में ग्रंथिकाएँ (nodules) होती हैं, जिनमें हवा के नाइट्रोजन का यौगिकीकरण (fixing) करनेवाले जीवाणु विद्यमान रहते हैं। ये जीवाणु नाइट्रोजन का स्थायीकरण कर, खेतों को उर्वर बनाने में पर्याप्त योग देते हैं। अत: ये अधिक आर्थिक महत्व के हैं। इसी वर्ग के पौधे अरहर, मटर, ऐल्फेल्फा (alfalfa) आदि हैं।
लेग्युमिनोसी कुल के पौधों के तने साधारण अथवा शाखायुक्त तथा अधिकतर सीधे, या लिपटे हुए होते है। पत्तियाँ साधारणतया अनुपर्णी (stipulate), अथवा संयुक्त (compound), होती हैं। अनुपर्णी पत्तियाँ कभी कभी पत्रमय (leafy), जैसे मटर में, अथवा शूलमय (spiny), जैसे बबूल में, होती हैं। आस्ट्रेलिया के बबूल की पत्तियाँ, जो डंठल सदृश दिखलाई पड़ती हैं, पर्णाभवृंत सदृश (phyllode-like) होती है।
पुष्पक्रम (inflorescence) कई फूलों का गुच्छा होता है। फूल या तो एकाकी (solitary) होता है या पुष्पक्रम में लगा रहता है। पुष्पक्रम असीमाक्षी (racemose) अथवा ससीमाक्षी (cymose) होता है। पुष्प प्राय: एकव्याससममित (zygomorphic), द्विलिंगी (bisexual), जायांगाधर (hypogynous), या परिजायांगी (perigynous) होते हैं। बाह्यदलपुंज (calyx) पाँच दलवाला तथा स्वतंत्र, या कभी-कभी थोड़ा जुड़ा, रहता है। पुमंग (androecium) में १० या अधिक पुंकेसर (stamens) होते हैं। जायांग (gynaeceum) एक कोशिकीय तथा असमबाहु (inequilateral) होता है। एकलभित्तीय (parietal) बीजांडासन (placenta) अभ्यक्ष (ventral) होता है, पर अपाक्षीय (dorsally) घूम जाता है। बीजांड (ovules) एक, या अनेक होते हैं। फल या फली गूदेदार तथा बीज अऐल्बूमिनी (exalbuminous) होते हैं।
பபேசியே என்பது (இலத்தீன்: Fabaceae) பூக்கும் தாவரங்களிலுள்ள, மூன்றாவது பெரிய குடும்பம் ஆகும்.[5] இக்குடும்பம், மிகவும் பொருளாதார முக்கியத்துவம் உடையது[6]. இக்குடும்பத்தில் 732[7] பேரினங்களும், அவற்றினுள் ஏறத்தாழ 19,400 இனங்களும் உள்ளன. உலகெங்கும் இத்தாவரங்கள் காணப்பட்டாலும், வெப்ப, மிதவெப்ப மண்டல நாடுகளில் மிகுதியாக காணப்படுகின்றன, இக்குடும்பத் தாவரங்களுள், 100 பேரினங்களும், 754 சிற்றினங்களும் இந்தியாவில் வளர்வதாக கண்டறியப் பட்டுள்ளன. தமிழில் இதன் பெயரை அவரைக் குடும்பம் அல்லது பருப்பினக் குடும்பம் எனலாம்.
Crotalaria verrucosa
Cajanus cajan
Pongamia pinnata
Aeschynomene indica
பாக்டீரிய வேர்முடிச்சு
Dalbergia latifolia
Crotalaria sp..
Acacia baileyana
Alysicarpus vaginalis
Calliandra emarginata
Desmodium gangeticum
Dichrostachys cinerea
பபேசியே என்பது (இலத்தீன்: Fabaceae) பூக்கும் தாவரங்களிலுள்ள, மூன்றாவது பெரிய குடும்பம் ஆகும். இக்குடும்பம், மிகவும் பொருளாதார முக்கியத்துவம் உடையது. இக்குடும்பத்தில் 732 பேரினங்களும், அவற்றினுள் ஏறத்தாழ 19,400 இனங்களும் உள்ளன. உலகெங்கும் இத்தாவரங்கள் காணப்பட்டாலும், வெப்ப, மிதவெப்ப மண்டல நாடுகளில் மிகுதியாக காணப்படுகின்றன, இக்குடும்பத் தாவரங்களுள், 100 பேரினங்களும், 754 சிற்றினங்களும் இந்தியாவில் வளர்வதாக கண்டறியப் பட்டுள்ளன. தமிழில் இதன் பெயரை அவரைக் குடும்பம் அல்லது பருப்பினக் குடும்பம் எனலாம்.
ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఫాబేసి కుటుంబంలో 452 ప్రజాతులు 7,200 జాతులు ఉన్నాయి. ఇవి ఎక్కువగా ఉష్ణ, సమశీతోష్ణ మండలాలలో పెరుగుతుంటాయి. దీనినే లెగూమినేసి కుటుంబం అని కూడా అంటారు.
೧೦೦ ಗ್ರಾಂ ಚಪ್ಪರದವರೆ ಕಾಯಿಯಲ್ಲಿ ದೊರಕುವ ಪೋಷಕಾಂಶಗಳು
ದಾಲಿಕಾಸ್ ಲ್ಯಾಬ್ ಲ್ಯಾಬ್ ತಳಿ ಲಿಗ್ನೋಸಸ್ (dholicos lablab varnosus lignosus)
ಫ್ಯಾಬೇಸಿ (fabaceae) ಚಪ್ಪರದವರೆಯು ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲೇ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ಸ್ವದೇಶೀ ತರಕಾರಿ pendal beans.[೬]
ಈ ಬೆಳೆಗೆ ಈ ಹೆಸರು ಬರಲು ಕಾರಣವೆಂದರೆ ಅದನ್ನು ಹಬ್ಬಿಸುವಂತಹ ಚಪ್ಪರದ ಆಸರೆ.ಇದರೆ ಎಳೇಕಾಯಿ ಹಾಗೂ ಬೀಜ ಉತ್ತಮ ತರಕಾರಿ ಎನ್ನಿಸಿವೆ.ಇದನ್ನು ನಮ್ಮ ದೇಶವಲ್ಲದೆ ಚೀನಾ,ತೈವಾನ್,ಜಾವಾ,ಮಲಯಾ,ಹಾಂಕಾಂಗ್ ಮುಂತಾದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಕೋಲಾರದ ಕಡೆ ಇದನ್ನು ಚಕ್ಕರೆಕಾಯಿ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.
ಇದರ ಎಳೆಯ ಕಾಯಿಗಳಿಂದ ರುಚಿಯಾದ ಪಲ್ಯ,ಹುಳಿ,ಸಾಂಬಾರುಗಳನ್ನು ತಯಾರು ಮಾಡಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಇದನ್ನು ಎಂತಹ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಾದರರೂ ಬೆಳೆಯಬಹುದು.ಆದರೆ ನೀರು ನಿಲ್ಲಬಾರದು.ಒಳಪದರಗಳಲ್ಲಿ ಗೊರಜಿಲ್ಲದ ಮರಳು ಮಿಶ್ರಿತ ಕೆಂಪುಗೋಡು ಅತ್ಯುತ್ತಮ. ಹವಾಗುಣವು ಹೆಚ್ಚು ಬಿಸಿಲಿನಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು.ಬಳ್ಳಿಯ ಬೆಳೆವಣಿಗೆ ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿದ್ದರೆ ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಇರುತ್ತದೆ.ಇದು ಉಷ್ಣವಲಯದ ಬೆಳೆ ಆಗಿದ್ದರೂ ಅಧಿಕ ಮಳೆಯನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾರದು.ಈ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಯನ್ನು ಬಿತ್ತಲು ಜುಲೈ-ಆಗಸ್ಟ್ ಉತ್ತಮ.
ಇದರಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ವಿಧಗಳಿದ್ದರೂ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದ ತಳಿಗಳು ಬೇಸಾಯದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ. ಕಾಯಿಗಳ ಬಣ್ಣ, ಆಕಾರದ ಮೇಲೆ ಇವುಗಳನ್ನು ಈ ರೀತಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಬಿಳಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಬಿಳಿ ಹಳದಿ ವಿಧಗಳು ಕಂಡುಬಂದಿವೆ. ಕೆಲವು ನೀಳವಾದ ಮತ್ತು ಉದ್ದವಾದ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದರೆ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ಕುಡುಗೋಲಿನಂತೆ ಬಾಗಿರುತ್ತವೆ.
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇದನ್ನು ಬೀಜವನ್ನು ಬಿತ್ತಿಯೇ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ.ಪ್ರತಿ ಎಕರೆಗೆ ಬಿತ್ತಲು ಉತ್ತಮ ಗುಣಮಟ್ಟದ ೧.೫ ರಿಂದ ೨.೦ ಕೀ.ಗ್ರಾಂ. ಬೀಜ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಬಿತ್ತನೆಗೆ ಚನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಒಣಗಿದ ಕಾಯಿಗಳಿಂದ ಬೀಜವನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಭೂಮಿಯನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ೨-೩ ಬಾರಿ ಉತ್ತು ಸಮ ಮಾಡಿ ೩ಮೀ(೧೦ ಅಡಿ)ಅಂತರದಲ್ಲಿ ೬೦ ಸೆಂ.ಮೀ(೨ ಅಡಿ) ಗಾತ್ರದ ಗುಂಡಿಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಎಕರೆಗೆ ೪ ರಿಂದ ೫ ಟನ್ ಕೊಟ್ಟಿಗೆ ಗೊಬ್ಬರದ ಜೊತೆಗೆ ಮೇಲ್ಮಣ್ಣು ಸೇರಿಸಿ ಪಾತಿ ತುಂಬಿ ನೀರು ಹಾಯಿಸಬೇಕು. ಪ್ರತಿ ಗುಂಡಿಗೆ ೩ ರಿಂದ ೪ ಕಾಳು ಬಿತ್ತಬೇಕು. ಬಿತ್ತಿದ ಬೀಜಗಳು ೪-೫ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಳೆಯುತ್ತವೆ.
ಮಣ್ಣು ಮತ್ತು ಹವಾಗುಣವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ ನೀರನ್ನು ಒದಗಿಸಬೇಕು.ಮಳೆ ಇಲ್ಲದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ನೀರು ಕೊಟ್ಟರೆ ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ನೀರು ಸಾಕು.
ರೋಗಕ್ಕೆ ಗುರಿಯಾದ ಗಿಡ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಒಣಗಿ ಸತ್ತುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಬಳ್ಳಿಗಳನ್ನು ಬೇರು ಸಹಿತ ಕಿತ್ತು ನಾಶಮಾಡಬೇಕು.
20100315_04.jpg)
.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W2_IMG_9903.jpg)
_W_IMG_3298.jpg)
.jpg)
_near_Hyderabad_W_IMG_7633.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W2_IMG_9903.jpg)
|deadurl= (help) http://www.toxicologycentre.com/English/plants/English/amara.html
პოპოქიშობურეფი (Fabaceae ანუ Leguminosae) — ჩანარი ჟირლებერამეფიშ ფანაიშე. პოპოქიშობურეფს გიშმერთუ 3 გიმენფანია: მიმოზაშობურეფი (Mimosoideae), ცეზალპინიშობურეფი (Caesalpinoideae) დო ფარვანაშობურეფი (Faboideae ანუ Papilionoideae) (კანკალე სისტემატიკოსი თე გიმენფანიეფს ზოხო ფანიეფო მირჩქინანს). ბართვეფი, მიარეწანიანი დო ართწანიანი ოდიარეეფი რე. ოშა-გოშათ ჯალეფი ვარდა ლიანეფი რე. პოპოქიშობურეფი აკმაართიანენს 500-შახ გვარიშ 12000 გვარობას. პოპოქიშობურეფს ჯინჯეფს ევითარბჷნა ხოშქოშქეფი — ატმოსფერული აზოტიშ მემაღებელი ხოშქოშქიშ ბაქტერიეფიშ გუმეფი, ნამუეფით დიხას ადიდარენა აზოტით.
პოპოქიშობურეფიშ კანკალე გვარი დო ზოხოიანი წჷმმარინაფალეფი (ლებია, მუხუდო, დიხაშ თხირი, ხაჯი, ბარდონი დო შხვა) ცილეფით დიდარი მარძღაფალი ოჭკომალი რე. დიხაშ თხირიშ დო მუხუდოშ თასიშე მეღებულ ზეთის ფართეთ გჷმირინუანა ოჭკომალიშ რეწუალას (ოკონდიტერე წარმება, კულინარია) დო ტექნიკური ღანკეფშო. ორინჯიშ ოჩამური ჩანარეფს შქას გიშაკერძაფილი აბანი უკებჷ ანჯას, სუმჸუჯას, ესპარცეტის, ხანჭკის, ძიძოს დო შხვა ჩანარეფს.
კანკალე პოპოქიშბურეფიშ (ჭითა სანდალოზიშ — Pterocarpus santalinus) მარქვას ანდაღებული ხაბაკიშ ოკეთებელო გჷმირინუანა. პოპოქიშობურეფიშ ქერქა იკათუანს მათალე დო ოღაფალი ნიფთიარობეფს; მიარე გვარობა (არღავანი, მალურია, ჸურზენიშ ვარდი, სოფორა, ყურდგელბუცხა დო შხვა) დეკორატიული რე. თაშნეშე გჷმირინუანა თელი ღობერეფო დო ბორიაოთხილე ღოზეფო. პოპოქიშობურეფიშ უმენტაშობა ჯგირი მეთოფურე ჩანარი რე.
პოპოქიშობურეფი (Fabaceae ანუ Leguminosae) — ჩანარი ჟირლებერამეფიშ ფანაიშე. პოპოქიშობურეფს გიშმერთუ 3 გიმენფანია: მიმოზაშობურეფი (Mimosoideae), ცეზალპინიშობურეფი (Caesalpinoideae) დო ფარვანაშობურეფი (Faboideae ანუ Papilionoideae) (კანკალე სისტემატიკოსი თე გიმენფანიეფს ზოხო ფანიეფო მირჩქინანს). ბართვეფი, მიარეწანიანი დო ართწანიანი ოდიარეეფი რე. ოშა-გოშათ ჯალეფი ვარდა ლიანეფი რე. პოპოქიშობურეფი აკმაართიანენს 500-შახ გვარიშ 12000 გვარობას. პოპოქიშობურეფს ჯინჯეფს ევითარბჷნა ხოშქოშქეფი — ატმოსფერული აზოტიშ მემაღებელი ხოშქოშქიშ ბაქტერიეფიშ გუმეფი, ნამუეფით დიხას ადიდარენა აზოტით.
პოპოქიშობურეფიშ კანკალე გვარი დო ზოხოიანი წჷმმარინაფალეფი (ლებია, მუხუდო, დიხაშ თხირი, ხაჯი, ბარდონი დო შხვა) ცილეფით დიდარი მარძღაფალი ოჭკომალი რე. დიხაშ თხირიშ დო მუხუდოშ თასიშე მეღებულ ზეთის ფართეთ გჷმირინუანა ოჭკომალიშ რეწუალას (ოკონდიტერე წარმება, კულინარია) დო ტექნიკური ღანკეფშო. ორინჯიშ ოჩამური ჩანარეფს შქას გიშაკერძაფილი აბანი უკებჷ ანჯას, სუმჸუჯას, ესპარცეტის, ხანჭკის, ძიძოს დო შხვა ჩანარეფს.
კანკალე პოპოქიშბურეფიშ (ჭითა სანდალოზიშ — Pterocarpus santalinus) მარქვას ანდაღებული ხაბაკიშ ოკეთებელო გჷმირინუანა. პოპოქიშობურეფიშ ქერქა იკათუანს მათალე დო ოღაფალი ნიფთიარობეფს; მიარე გვარობა (არღავანი, მალურია, ჸურზენიშ ვარდი, სოფორა, ყურდგელბუცხა დო შხვა) დეკორატიული რე. თაშნეშე გჷმირინუანა თელი ღობერეფო დო ბორიაოთხილე ღოზეფო. პოპოქიშობურეფიშ უმენტაშობა ჯგირი მეთოფურე ჩანარი რე.
Elaf: Merdımo kı tene, yanê cew, xele, mercuy, nıhey, küşnı, lobıki, maşıki, mısri (Nebi), fasulyey, kınci, rız u herwına roşeno ey rê vanê elaf. Meydan yan zi dukanê kı ê tey robenê u roşênê ê cay rê zi vanê ARISA. Elafi tene dewıjan u cıtêran ra bıcem (Toptan) herinenê, anê kenê pırozını yan seradı ro, toz, qırş u gemara cı cı miyan ra kenê pak u bı kara roşenê. Elafinı rê zi sermaye lazımo kı pa teney bıgirê u qandê teney miyan kerdenı zi depoy yan zi dukani vırazê yan zi kırê kerê.
The Fabaceae (/fəˈbeɪsi.iː, -ˌaɪ/) or Leguminosae,[5] commonly known as the legume, pea, or bean family, are a large and agriculturally important family of flowering plants. It includes trees, shrubs, and perennial or annual herbaceous plants, which are easily recognized by their fruit (legume) and their compound, stipulate leaves. The family is widely distributed, and is the third-largest land plant family in number of species, behind only the Orchidaceae and Asteraceae, with about 765 genera and nearly 20,000 known species.[6][7][8][9]
The five largest genera of the family are Astragalus (over 3,000 species), Acacia (over 1,000 species), Indigofera (around 700 species), Crotalaria (around 700 species), and Mimosa (around 400 species), which constitute about a quarter of all legume species. The c. 19,000 known legume species amount to about 7% of flowering plant species.[8][10] Fabaceae is the most common family found in tropical rainforests and dry forests of the Americas and Africa.[11]
Recent molecular and morphological evidence supports the fact that the Fabaceae is a single monophyletic family.[12] This conclusion has been supported not only by the degree of interrelation shown by different groups within the family compared with that found among the Leguminosae and their closest relations, but also by all the recent phylogenetic studies based on DNA sequences.[13][14][15] These studies confirm that the Fabaceae are a monophyletic group that is closely related to the families Polygalaceae, Surianaceae and Quillajaceae and that they belong to the order Fabales.[16]
Along with the cereals, some fruits and tropical roots, a number of Leguminosae have been a staple human food for millennia and their use is closely related to human evolution.[17]
The family Fabaceae includes a number of plants that are common in agriculture, including Glycine max (soybean), Phaseolus (beans), Pisum sativum (pea), Cicer arietinum (chickpeas), Vicia faba (broad bean), Medicago sativa (alfalfa), Arachis hypogaea (peanut), Ceratonia siliqua (carob), Trigonella foenum-graecum (fenugreek), and Glycyrrhiza glabra (liquorice). A number of species are also weedy pests in different parts of the world, including: Cytisus scoparius (broom), Robinia pseudoacacia (black locust), Ulex europaeus (gorse), Pueraria montana (kudzu), and a number of Lupinus species.
The name 'Fabaceae' comes from the defunct genus Faba, now included in Vicia. The term "faba" comes from Latin, and appears to simply mean "bean". Leguminosae is an older name still considered valid,[5] and refers to the fruit of these plants, which are called legumes.
Fabaceae range in habit from giant trees (like Koompassia excelsa) to small annual herbs, with the majority being herbaceous perennials. Plants have indeterminate inflorescences, which are sometimes reduced to a single flower. The flowers have a short hypanthium and a single carpel with a short gynophore, and after fertilization produce fruits that are legumes.
The Fabaceae have a wide variety of growth forms, including trees, shrubs, herbaceous plants, and even vines or lianas. The herbaceous plants can be annuals, biennials, or perennials, without basal or terminal leaf aggregations. Many Legumes have tendrils. They are upright plants, epiphytes, or vines. The latter support themselves by means of shoots that twist around a support or through cauline or foliar tendrils. Plants can be heliophytes, mesophytes, or xerophytes.[2][8]
The leaves are usually alternate and compound. Most often they are even- or odd-pinnately compound (e.g. Caragana and Robinia respectively), often trifoliate (e.g. Trifolium, Medicago) and rarely palmately compound (e.g. Lupinus), in the Mimosoideae and the Caesalpinioideae commonly bipinnate (e.g. Acacia, Mimosa). They always have stipules, which can be leaf-like (e.g. Pisum), thorn-like (e.g. Robinia) or be rather inconspicuous. Leaf margins are entire or, occasionally, serrate. Both the leaves and the leaflets often have wrinkled pulvini to permit nastic movements. In some species, leaflets have evolved into tendrils (e.g. Vicia).[2][8][17]
Many species have leaves with structures that attract ants which protect the plant from herbivore insects (a form of mutualism). Extrafloral nectaries are common among the Mimosoideae and the Caesalpinioideae, and are also found in some Faboideae (e.g. Vicia sativa). In some Acacia, the modified hollow stipules are inhabited by ants and are known as domatia.
Many Fabaceae host bacteria in their roots within structures called root nodules. These bacteria, known as rhizobia, have the ability to take nitrogen gas (N2) out of the air and convert it to a form of nitrogen that is usable to the host plant ( NO3− or NH3 ). This process is called nitrogen fixation. The legume, acting as a host, and rhizobia, acting as a provider of usable nitrate, form a symbiotic relationship. Members of the Phaseoleae genus Apios form tubers, which can be edible.[18]
The flowers often have five generally fused sepals and five free petals. They are generally hermaphroditic and have a short hypanthium, usually cup-shaped. There are normally ten stamens and one elongated superior ovary, with a curved style. They are usually arranged in indeterminate inflorescences. Fabaceae are typically entomophilous plants (i.e. they are pollinated by insects), and the flowers are usually showy to attract pollinators.
In the Caesalpinioideae, the flowers are often zygomorphic, as in Cercis, or nearly symmetrical with five equal petals, as in Bauhinia. The upper petal is the innermost one, unlike in the Faboideae. Some species, like some in the genus Senna, have asymmetric flowers, with one of the lower petals larger than the opposing one, and the style bent to one side. The calyx, corolla, or stamens can be showy in this group.
In the Mimosoideae, the flowers are actinomorphic and arranged in globose inflorescences. The petals are small and the stamens, which can be more than just 10, have long, coloured filaments, which are the showiest part of the flower. All of the flowers in an inflorescence open at once.
In the Faboideae, the flowers are zygomorphic, and have a specialized structure. The upper petal, called the banner or standard, is large and envelops the rest of the petals in bud, often reflexing when the flower blooms. The two adjacent petals, the wings, surround the two bottom petals. The two bottom petals are fused together at the apex (remaining free at the base), forming a boat-like structure called the keel. The stamens are always ten in number, and their filaments can be fused in various configurations, often in a group of nine stamens plus one separate stamen. Various genes in the CYCLOIDEA (CYC)/DICHOTOMA (DICH) family are expressed in the upper (also called dorsal or adaxial) petal; in some species, such as Cadia, these genes are expressed throughout the flower, producing a radially symmetrical flower.[19]
_Vicia_sativa_-_immature_fruit.jpg)
The ovary most typically develops into a legume. A legume is a simple dry fruit that usually dehisces (opens along a seam) on two sides. A common name for this type of fruit is a "pod", although that can also be applied to a few other fruit types. A few species have evolved samarae, loments, follicles, indehiscent legumes, achenes, drupes, and berries from the basic legume fruit.
The Fabaceae are rarely cyanogenic. Where they are, the cyanogenic compounds are derived from tyrosine, phenylalanine or leucine. They frequently contain alkaloids. Proanthocyanidins can be present either as cyanidin or delphinidine or both at the same time. Flavonoids such as kaempferol, quercitin and myricetin are often present. Ellagic acid has never been found in any of the genera or species analysed. Sugars are transported within the plants in the form of sucrose. C3 photosynthesis has been found in a wide variety of genera.[2] The family has also evolved a unique chemistry. Many legumes contain toxic[20] and indigestible substances, antinutrients, which may be removed through various processing methods. Pterocarpans are a class of molecules (derivatives of isoflavonoids) found only in the Fabaceae. Forisome proteins are found in the sieve tubes of Fabaceae; uniquely they are not dependent on ADT.
The order Fabales contains around 7.3% of eudicot species and the greatest part of this diversity is contained in just one of the four families that the order contains: Fabaceae. This clade also includes the families Polygalaceae, Surianaceae and Quillajaceae and its origins date back 94 to 89 million years, although it started its diversification 79 to 74 million years ago.[9] The Fabaceae diversified during the Paleogene to become a ubiquitous part of the modern earth's biota, along with many other families belonging to the flowering plants.[12][21]
The Fabaceae have an abundant and diverse fossil record, especially for the Tertiary period. Fossils of flowers, fruit, leaves, wood and pollen from this period have been found in numerous locations.[22][23][24][25][26][27][28] The earliest fossils that can be definitively assigned to the Fabaceae appeared in the early Palaeocene (approximately 65 million years ago).[29] Representatives of the 3 sub-families traditionally recognised as being members of the Fabaceae – Cesalpinioideae, Papilionoideae and Mimosoideae – as well as members of the large clades within these sub-families – such as the genistoides – have been found in periods later, starting between 55 and 50 million years ago.[21] In fact, a wide variety of taxa representing the main lineages in the Fabaceae have been found in the fossil record dating from the middle to the late Eocene, suggesting that the majority of the modern Fabaceae groups were already present and that a broad diversification occurred during this period.[21] Therefore, the Fabaceae started their diversification approximately 60 million years ago and the most important clades separated 50 million years ago.[30] The age of the main Cesalpinioideae clades have been estimated as between 56 and 34 million years and the basal group of the Mimosoideae as 44 ± 2.6 million years.[31][32] The division between Mimosoideae and Faboideae is dated as occurring between 59 and 34 million years ago and the basal group of the Faboideae as 58.6 ± 0.2 million years ago.[33] It has been possible to date the divergence of some of the groups within the Faboideae, even though diversification within each genus was relatively recent. For instance, Astragalus separated from the Oxytropis 16 to 12 million years ago. In addition, the separation of the aneuploid species of Neoastragalus started 4 million years ago. Inga, another genus of the Papilionoideae with approximately 350 species, seems to have diverged in the last 2 million years.[34][35][36][37]
It has been suggested, based on fossil and phylogenetic evidence, that legumes originally evolved in arid and/or semi-arid regions along the Tethys seaway during the Palaeogene Period.[4][38] However, others contend that Africa (or even the Americas) cannot yet be ruled out as the origin of the family.[39][40]
The current hypothesis about the evolution of the genes needed for nodulation is that they were recruited from other pathways after a polyploidy event.[41] Several different pathways have been implicated as donating duplicated genes to the pathways need for nodulation. The main donors to the pathway were the genes associated with the arbuscular mycorrhiza symbiosis genes, the pollen tube formation genes and the haemoglobin genes. One of the main genes shown to be shared between the arbuscular mycorrhiza pathway and the nodulation pathway is SYMRK and it is involved in the plant-bacterial recognition.[42] The pollen tube growth is similar to the infection thread development in that infection threads grow in a polar manner that is similar to a pollen tubes polar growth towards the ovules. Both pathways include the same type of enzymes, pectin-degrading cell wall enzymes.[43] The enzymes needed to reduce nitrogen, nitrogenases, require a substantial input of ATP but at the same time are sensitive to free oxygen. To meet the requirements of this paradoxical situation, the plants express a type of haemoglobin called leghaemoglobin that is believed to be recruited after a duplication event.[44] These three genetic pathways are believed to be part of a gene duplication event then recruited to work in nodulation.
The phylogeny of the legumes has been the object of many studies by research groups from around the world. These studies have used morphology, DNA data (the chloroplast intron trnL, the chloroplast genes rbcL and matK, or the ribosomal spacers ITS) and cladistic analysis in order to investigate the relationships between the family's different lineages. Fabaceae is consistently recovered as monophyletic.[45] The studies further confirmed that the traditional subfamilies Mimosoideae and Papilionoideae were each monophyletic but both were nested within the paraphyletic subfamily Caesalpinioideae.[46][45] All the different approaches yielded similar results regarding the relationships between the family's main clades.[9][47][48][49][50][51][52][53][54] Following extensive discussion in the legume phylogenetics community, the Legume Phylogeny Working Group reclassified Fabaceae into six subfamilies, which necessitated the segregation of four new subfamilies from Caesalpinioideae and merging Caesapinioideae sensu stricto with the former subfamily Mimosoideae.[3][55] The exact branching order of the different subfamilies is still unresolved.[56]
FabalesSurianaceae (outgroup)
Quillajaceae (outgroup)
FabaceaeThe Fabaceae are placed in the order Fabales according to most taxonomic systems, including the APG III system.[1] The family now includes six subfamilies:[3]
The Fabaceae have an essentially worldwide distribution, being found everywhere except Antarctica and the high Arctic.[9] The trees are often found in tropical regions, while the herbaceous plants and shrubs are predominant outside the tropics.[2]
.jpg)
Biological nitrogen fixation (BNF, performed by the organisms called diazotrophs) is a very old process that probably originated in the Archean eon when the primitive atmosphere lacked oxygen. It is only carried out by Euryarchaeota and just 6 of the more than 50 phyla of bacteria. Some of these lineages co-evolved together with the flowering plants establishing the molecular basis of a mutually beneficial symbiotic relationship. BNF is carried out in nodules that are mainly located in the root cortex, although they are occasionally located in the stem as in Sesbania rostrata. The spermatophytes that co-evolved with actinorhizal diazotrophs (Frankia) or with rhizobia to establish their symbiotic relationship belong to 11 families contained within the Rosidae clade (as established by the gene molecular phylogeny of rbcL, a gene coding for part of the RuBisCO enzyme in the chloroplast). This grouping indicates that the predisposition for forming nodules probably only arose once in flowering plants and that it can be considered as an ancestral characteristic that has been conserved or lost in certain lineages. However, such a wide distribution of families and genera within this lineage indicates that nodulation had multiple origins. Of the 10 families within the Rosidae, 8 have nodules formed by actinomyces (Betulaceae, Casuarinaceae, Coriariaceae, Datiscaceae, Elaeagnaceae, Myricaceae, Rhamnaceae and Rosaceae), and the two remaining families, Ulmaceae and Fabaceae have nodules formed by rhizobia.[58][59]
The rhizobia and their hosts must be able to recognize each other for nodule formation to commence. Rhizobia are specific to particular host species although a rhizobia species may often infect more than one host species. This means that one plant species may be infected by more than one species of bacteria. For example, nodules in Acacia senegal can contain seven species of rhizobia belonging to three different genera. The most distinctive characteristics that allow rhizobia to be distinguished apart are the rapidity of their growth and the type of root nodule that they form with their host.[59] Root nodules can be classified as being either indeterminate, cylindrical and often branched, and determinate, spherical with prominent lenticels. Indeterminate nodules are characteristic of legumes from temperate climates, while determinate nodules are commonly found in species from tropical or subtropical climates.[59]
Nodule formation is common throughout the Fabaceae. It is found in the majority of its members that only form an association with rhizobia, which in turn form an exclusive symbiosis with the Fabaceae (with the exception of Parasponia, the only genus of the 18 Ulmaceae genera that is capable of forming nodules). Nodule formation is present in all the Fabaceae sub-families, although it is less common in the Caesalpinioideae. All types of nodule formation are present in the subfamily Papilionoideae: indeterminate (with the meristem retained), determinate (without meristem) and the type included in Aeschynomene. The latter two are thought to be the most modern and specialised type of nodule as they are only present in some lines of the subfamily Papilionoideae. Even though nodule formation is common in the two monophyletic subfamilies Papilionoideae and Mimosoideae they also contain species that do not form nodules. The presence or absence of nodule-forming species within the three sub-families indicates that nodule formation has arisen several times during the evolution of the Fabaceae and that this ability has been lost in some lineages. For example, within the genus Acacia, a member of the Mimosoideae, A. pentagona does not form nodules, while other species of the same genus readily form nodules, as is the case for Acacia senegal, which forms both rapidly and slow growing rhizobial nodules.
A large number of species within many genera of leguminous plants, e.g. Astragalus, Coronilla, Hippocrepis, Indigofera, Lotus, Securigera and Scorpiurus, produce chemicals that derive from the compound 3-nitropropanoic acid (3-NPA, beta-nitropropionic acid). The free acid 3-NPA is an irreversible inhibitor of mitochondrial respiration, and thus the compound inhibits the tricarboxylic acid cycle. This inhibition caused by 3-NPA is especially toxic to nerve cells and represents a very general toxic mechanism suggesting a profound ecological importance due to the big number of species producing this compound and its derivatives. A second and closely related class of secondary metabolites that occur in many species of leguminous plants is defined by isoxazolin-5-one derivatives. These compounds occur in particular together with 3-NPA and related derivatives at the same time in the same species, as found in Astragalus canadensis and Astragalus collinus. 3-NPA and isoxazlin-5-one derivatives also occur in many species of leaf beetles (see defense in insects).[60]
Legumes are economically and culturally important plants due to their extraordinary diversity and abundance, the wide variety of edible vegetables they represent and due to the variety of uses they can be put to: in horticulture and agriculture, as a food, for the compounds they contain that have medicinal uses and for the oil and fats they contain that have a variety of uses.[61][62][63][64]
The history of legumes is tied in closely with that of human civilization, appearing early in Asia, the Americas (the common bean, several varieties) and Europe (broad beans) by 6,000 BCE, where they became a staple, essential as a source of protein.
Their ability to fix atmospheric nitrogen reduces fertilizer costs for farmers and gardeners who grow legumes, and means that legumes can be used in a crop rotation to replenish soil that has been depleted of nitrogen. Legume seeds and foliage have a comparatively higher protein content than non-legume materials, due to the additional nitrogen that legumes receive through the process. Legumes are commonly used as natural fertilizers. Some legume species perform hydraulic lift, which makes them ideal for intercropping.[65]
Farmed legumes can belong to numerous classes, including forage, grain, blooms, pharmaceutical/industrial, fallow/green manure and timber species, with most commercially farmed species filling two or more roles simultaneously.
There are of two broad types of forage legumes. Some, like alfalfa, clover, vetch, and Arachis, are sown in pasture and grazed by livestock. Other forage legumes such as Leucaena or Albizia are woody shrub or tree species that are either broken down by livestock or regularly cut by humans to provide fodder.
Grain legumes are cultivated for their seeds, and are also called pulses. The seeds are used for human and animal consumption or for the production of oils for industrial uses. Grain legumes include both herbaceous plants like beans, lentils, lupins, peas and peanuts,[66] and trees such as carob, mesquite and tamarind.
Lathyrus tuberosus, once extensively cultivated in Europe, forms tubers used for human consumption.[67][68]
Bloom legume species include species such as lupin, which are farmed commercially for their blooms, and thus are popular in gardens worldwide. Laburnum, Robinia, Gleditsia (honey locust), Acacia, Mimosa, and Delonix are ornamental trees and shrubs.
Industrial farmed legumes include Indigofera, cultivated for the production of indigo, Acacia, for gum arabic, and Derris, for the insecticide action of rotenone, a compound it produces.
Fallow or green manure legume species are cultivated to be tilled back into the soil to exploit the high nitrogen levels found in most legumes. Numerous legumes are farmed for this purpose, including Leucaena, Cyamopsis and Sesbania.
Various legume species are farmed for timber production worldwide, including numerous Acacia species, Dalbergia species, and Castanospermum australe.
Melliferous plants offer nectar to bees and other insects to encourage them to carry pollen from the flowers of one plant to others thereby ensuring pollination. Many Fabaceae species are important sources of pollen and nectar for bees, including for honey production in the beekeeping industry. Example Fabaceae such as alfalfa, and various clovers including white clover and sweet clover, are important sources of nectar and honey for the Western honey bee.[69]
Natural gums are vegetable exudates that are released as the result of damage to the plant such as that resulting from the attack of an insect or a natural or artificial cut. These exudates contain heterogeneous polysaccharides formed of different sugars and usually containing uronic acids. They form viscous colloidal solutions. There are different species that produce gums. The most important of these species belong to the Fabaceae. They are widely used in the pharmaceutical, cosmetic, food, and textile sectors. They also have interesting therapeutic properties; for example gum arabic is antitussive and anti-inflammatory. The most well known gums are tragacanth (Astragalus gummifer), gum arabic (Acacia senegal) and guar gum (Cyamopsis tetragonoloba).[70]
Several species of Fabaceae are used to produce dyes. The heartwood of logwood, Haematoxylon campechianum, is used to produce red and purple dyes. The histological stain called haematoxylin is produced from this species. The wood of the Brazilwood tree (Caesalpinia echinata) is also used to produce a red or purple dye. The Madras thorn (Pithecellobium dulce) has reddish fruit that are used to produce a yellow dye.[71] Indigo dye is extracted from the indigo plant Indigofera tinctoria that is native to Asia. In Central and South America dyes are produced from two species in the same genus: indigo and Maya blue from Indigofera suffruticosa and Natal indigo from Indigofera arrecta. Yellow dyes are extracted from Butea monosperma, commonly called flame of the forest and from dyer's greenweed, (Genista tinctoria).[72]
Legumes have been used as ornamental plants throughout the world for many centuries. Their vast diversity of heights, shapes, foliage and flower colour means that this family is commonly used in the design and planting of everything from small gardens to large parks.[17] The following is a list of the main ornamental legume species, listed by subfamily.
Acacia baileyana (Wattle)
Loments of Alysicarpus vaginalis
Calliandra emarginata
Cassia leptophylla tree
_in_Hyderabad,_AP_W2_IMG_9903.jpg)
Dichrostachys cinerea Sickle Bush
Delonix regia tree
Tendrils of Lathyrus odoratus (Sweet pea)
Inflorescence of Lupinus arboreus (Yellow bush lupin)
Pisum sativum (Peas); note the leaf-like stipules
Trifolium repens in Kullu District of Himachal Pradesh, India.
Cytisus scoparius (Scotch broom)
Senna pendula (Easter cassia)
Hosackia stipularis (Stipulate Lotus)
Lupinus manus (Sky Lupine)
Vigna caracalla (snail vine) flowers
Lupinus succulentus (Arroyo Lupine Succulent)
Lupinus stiversii (Harlequin Lupine)
Virgilia oroboides (Cape lilac) mauve flowers
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: DOI inactive as of December 2022 (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The Fabaceae (/fəˈbeɪsi.iː, -ˌaɪ/) or Leguminosae, commonly known as the legume, pea, or bean family, are a large and agriculturally important family of flowering plants. It includes trees, shrubs, and perennial or annual herbaceous plants, which are easily recognized by their fruit (legume) and their compound, stipulate leaves. The family is widely distributed, and is the third-largest land plant family in number of species, behind only the Orchidaceae and Asteraceae, with about 765 genera and nearly 20,000 known species.
The five largest genera of the family are Astragalus (over 3,000 species), Acacia (over 1,000 species), Indigofera (around 700 species), Crotalaria (around 700 species), and Mimosa (around 400 species), which constitute about a quarter of all legume species. The c. 19,000 known legume species amount to about 7% of flowering plant species. Fabaceae is the most common family found in tropical rainforests and dry forests of the Americas and Africa.
Recent molecular and morphological evidence supports the fact that the Fabaceae is a single monophyletic family. This conclusion has been supported not only by the degree of interrelation shown by different groups within the family compared with that found among the Leguminosae and their closest relations, but also by all the recent phylogenetic studies based on DNA sequences. These studies confirm that the Fabaceae are a monophyletic group that is closely related to the families Polygalaceae, Surianaceae and Quillajaceae and that they belong to the order Fabales.
Along with the cereals, some fruits and tropical roots, a number of Leguminosae have been a staple human food for millennia and their use is closely related to human evolution.
The family Fabaceae includes a number of plants that are common in agriculture, including Glycine max (soybean), Phaseolus (beans), Pisum sativum (pea), Cicer arietinum (chickpeas), Vicia faba (broad bean), Medicago sativa (alfalfa), Arachis hypogaea (peanut), Ceratonia siliqua (carob), Trigonella foenum-graecum (fenugreek), and Glycyrrhiza glabra (liquorice). A number of species are also weedy pests in different parts of the world, including: Cytisus scoparius (broom), Robinia pseudoacacia (black locust), Ulex europaeus (gorse), Pueraria montana (kudzu), and a number of Lupinus species.
La fabacoj (latinscience Fabaceae, tradicie nomata Leguminosae, de kie venas la alternativaj Esperantigoj legumenacoj (en malnova PIV) kaj leguminozoj (en NPIV) estas grava planta familio, kiu entenas 18 000 speciojn en 650 genroj, inter ili plantojn kiel fabo, fazeolo, pizo, lento, kikero, arakido, vicio, visterio kaj anĵiko.
La speciojn de la familio karakterizas:
Inter la plej gravaj genroj de fabacoj estas:
La fabacoj (latinscience Fabaceae, tradicie nomata Leguminosae, de kie venas la alternativaj Esperantigoj legumenacoj (en malnova PIV) kaj leguminozoj (en NPIV) estas grava planta familio, kiu entenas 18 000 speciojn en 650 genroj, inter ili plantojn kiel fabo, fazeolo, pizo, lento, kikero, arakido, vicio, visterio kaj anĵiko.
La speciojn de la familio karakterizas:
papiliosimila floro, nesimetria korolo guŝo Ĉe ilia radiko simbioze kunvivas Rhizobium, kiu povas fiksi nitrogenon (nitrogena fiksado) Kelkaj el ili havas ĉirojn, ekz. pizoj, vicioj.Inter la plej gravaj genroj de fabacoj estas:
Las fabáceas (Fabaceae) o leguminosas (Leguminosae)[2] son una familia del orden de las fabales. Reúne árboles, arbustos y hierbas perennes o anuales, fácilmente reconocibles por su fruto tipo legumbre y sus hojas compuestas y estipuladas. Es una familia de distribución cosmopolita con aproximadamente setecientos treinta géneros y unas diecinueve mil cuatrocientas especies, lo que la convierte en la tercera familia con mayor riqueza de especies después de las compuestas (Asteraceae) y las orquídeas (Orchidaceae).[3][4] Esta riqueza de especies se halla particularmente concentrada en las ramas de las mimosóideas y las fabóideas, ya que contienen cerca del 9,4 % de la totalidad de las especies de las eudicotiledóneas.[5] Se ha estimado que alrededor del 16 % de todas las especies arbóreas en los bosques lluviosos neotropicales son miembros de esta familia. Asimismo, las fabáceas son la familia más representada en los bosques tropicales lluviosos y en los bosques secos de América y África.[6]
Independientemente de los desacuerdos que hasta hace poco tiempo existieron en torno a si las fabáceas deberían ser tratadas como una sola familia compuesta de tres subfamilias o como tres familias separadas, existe una gran cantidad de información y evidencias tanto moleculares como morfológicas que sustentan que las leguminosas son una única familia monofilética.[7] Este punto de vista se ha reforzado no solo por el grado de interrelación que exhiben diferentes grupos dentro de la familia comparados con aquel hallado entre las leguminosas y sus parientes más cercanos, sino también por todos los recientes análisis filogenéticos basados en secuencias de ADN.[8][9][10] Tales estudios confirman que las leguminosas son un grupo monofilético y que está estrechamente relacionado con las familias Polygalaceae, Surianaceae y Quillajaceae junto a las que conforman el orden Fabales.[11]
Junto con los cereales y con algunas frutas y raíces tropicales, varias leguminosas han sido la base de la alimentación humana durante milenios, siendo su utilización un compañero inseparable de la evolución del ser humano.[12]
Las leguminosas presentan una gran variedad de hábitos de crecimiento, pudiendo ser desde árboles, arbustos o hierbas, hasta enredaderas herbáceas o lianas. Las hierbas, a su vez, pueden ser anuales, bienales o perennes, sin agregaciones de hojas basales o terminales. Son plantas erguidas, epífitas o enredaderas. En este último caso se sostienen mediante los tallos que se retuercen sobre el soporte o bien por medio de zarcillos foliares o caulinares. Pueden ser heliofíticas, mesofíticas o xerofíticas.[1][3]
Las hojas son casi siempre alternas y con estípulas, persistentes o caedizas, generalmente compuestas, pinnadas o bipinnadas, digitadas o trifoliadas, a veces aparentemente simple —es decir, unifoliadas o ausentes y, en ese caso, los tallos se hallan transformados en filodios— o pinnadas y con zarcillos en el ápice. A menudo las hojas se hallan reducidas o son precozmente caducas o nulas en las especies áfilas o subáfilas. El pecíolo, y muchas veces los peciolulos, tienen la base engrosada, «ganglionar», que permite movimientos —las denominadas posiciones de «sueño» y de «vigilia»—. Es frecuente la presencia de espinas por transformación del raquis de las hojas, de las estípulas o del tallo.[1][3][12]
Las raíces presentan un predominio del sistema primario, es decir, de aquel que proviene de la radícula del embrión. Su sistema radical es normalmente pivotante. Las raíces de las leguminosas son a menudo profundas y casi siempre presentan nódulos radiculares simbióticos poblados de bacterias del género Rhizobium que asimilan el nitrógeno atmosférico.[12]
Las flores pueden ser desde pequeñas o grandes, actinomorfas —en el caso de las mimosóideas— a leves o profundamente cigomorfas —como ocurre en las papilionóideas y en la mayor parte de las cesalpinióideas—. Las irregularidades en la simetría floral en estos casos involucran al perianto y al androceo. El receptáculo de la flor desarrolla un «ginóforo» —frecuentemente fusionado al hipanto en las cesalpinióideas— con forma de cúpula.
El hipanto puede estar presente o ausente, en este último caso está reemplazado por el tubo del cáliz, como es el caso en la mayoría de las fabóideas.
El perianto tiene casi siempre un cáliz y una corola diferenciados. No obstante, la corola puede estar ausente, en cuyo caso el perianto se dice «sepalino» (similar a sépalos), como ocurre en decenas de géneros de cesalpinióideas y algunas especies de las tribus Swartzieae y Amorpheae.
El cáliz presenta cinco sépalos —raramente tres o seis— dispuestos en un solo ciclo, los cuales pueden estar total o parcialmente unidos entre sí. El cáliz, además, puede ser o no persistente, raramente es acrescente (es decir, que continúa en el fruto), imbricado o valvado. La corola está compuesta por cinco pétalos libres —comúnmente menos de cinco o ausentes en Swartzieae, Amorphieae y en las cesalpinióideas, o tres a cuatro en las mimosóideas— o parcialmente unidos, y presenta, en general, una morfología característica. Así, la corola papilionácea o amariposada está integrada por un pétalo superior muy desarrollado, conocido como «estandarte» o «vexilo», dos pétalos laterales o «alas» y dos piezas inferiores a menudo conniventes que constituyen una estructura simpétala denominada «carena» o «quilla». Esta arquitectura es muy similar a la de las flores de las cesalpinóideas, pero, a diferencia de lo que ocurre en éstas, con prefloración vexilar o descendente, es decir, con el estandarte recubriendo el resto de las piezas corolinas dentro del botón floral.[1]
El gineceo es de ovario súpero, con un solo carpelo, con desarrollo muy variable y tendencia a la reducción en el número de óvulos.[3][4][12]
Las flores son solitarias o pueden disponerse en diversos tipos de inflorescencias: racimos terminales o axilares, a veces se modifican hasta parecer cabezuelas y, en otras ocasiones, umbelas.[3][12]
El fruto de las leguminosas, técnicamente denominado legumbre, deriva de un ovario compuesto por un solo carpelo el cual —en la madurez— se abre longitudinalmente en dos valvas, lo que indica que su dehiscencia ocurre por la nervadura media y por la unión carpelar. No obstante, existe una inmensa variedad de formas y tamaños de frutos en la familia. De hecho, hay especies con frutos con tendencia a la indehiscencia —es decir, que no se abren en la madurez— y en ocasiones el cáliz se transforma en una estructura de dispersión.
Uno de los frutos más notables de la familia tal vez sea el del maní (género Arachis), ya que las flores, tras la polinización, se hunden en el suelo y el fruto (una legumbre indehiscente) se desarrolla subterráneamente. No obstante, las legumbres más grandes las produce una liana tropical perteneciente al género Entada. Las legumbres más largas de la especie centroamericana Entada gigas (llamada «escalera de mono» en su tierra natal) llegan a medir hasta 1,5 m de longitud.
Otras especies han desarrollado curiosos mecanismos de dispersión. Así, la especie sudamericana Tipuana tipu ha modificado parte de la pared del fruto para convertirla en un ala, la cual le permite trasladarse con el viento rotando como las aspas de un helicóptero. Ese tipo de fruto se denomina sámara.[1][3][12][13]
Semillas desde solo una hasta numerosas, con o sin estrofíolo, con o sin arilo y con o sin endospermo.[14] En este último caso, acumulan en los cotiledones sobre todo almidón y proteínas, a veces aceites, o aceites y proteínas. Lo más característico es que dichos cotiledones son generalmente grandes y son ricos en reservas, a menudo oleaginosas (como por ejemplo en la soja o el cacahuate que son materias primas para la obtención de aceites alimentarios).[3][12]
La presencia o ausencia en el tegumento de una fina marca en forma de anillo o de herradura en medio de cada lado, la «línea fisural» o pleurograma y que rodea la areola lateral de la semilla puede ser una característica importante, en particular para la identificación de los géneros dentro de la familia.
Las leguminosas raramente son cianogénicas y, en ese caso, los compuestos cianogénicos derivan de la tirosina, la fenilalanina o de la leucina. Comúnmente presentan alcaloides. Las protoantocianidinas pueden estar presentes y, en ese caso, son la cianidina, la delfinidina o ambas a la vez. Frecuentemente presentan flavonoides tales como kaempferol, quercitina y miricetina. El ácido elágico se halla consistentemente ausente en todos los géneros y especies analizadas de las tres subfamilias. Los azúcares se transportan dentro de la planta en forma de sacarosa. La fisiología C3 se ha demostrado e informado en una gran cantidad de géneros de las tres subfamilias.[1]
Es una familia de distribución cosmopolita. Los árboles son más frecuentes en las regiones tropicales, mientras que las hierbas y los arbustos dominan en las extratropicales.[1]
La fijación biológica del nitrógeno (FBN, diazotrofía) es un proceso muy antiguo que probablemente se originó en el Eón arqueano bajo las condiciones de ausencia de oxígeno de la atmósfera primitiva. Es exclusivo de Euryarchaeota y en 6 de los más de 50 phyla de Bacteria. Algunos de estos linajes coevolucionaron conjuntamente con las angiospermas estableciendo las bases moleculares de una relación de simbiosis mutualista.
Los nódulos son las estructuras especializadas dentro de las cuales se lleva a cabo la FBN que algunas familias de angiospermas han desarrollado, principalmente en la corteza radicular y excepcionalmente en el tallo como es el caso de Sesbania rostrata. Las fanerógamas que han coevolucionado con diazótrofos actinorrícicos o con los rizobios para establecer su relación simbiótica pertenecen a 11 familias que se agrupan dentro del clado Rosidae de la filogenia molecular del gen rbcL que codifica parte de la enzima RuBisCO en el cloroplasto. Este agrupamiento indica que probablemente la predisposición a la formación de nódulos surgió una sola vez en las angiospermas y podría ser considerado como un carácter ancestral que se ha conservado o perdido en ciertos linajes. Sin embargo, la distribución tan dispersa de familias y géneros nodulantes dentro de este linaje, indica orígenes múltiples de la nodulación. De las 10 familias nodulantes de Rosidae, 8 son noduladas por actinomicetos (Betulaceae, Casuarinaceae, Coriariaceae, Datiscaceae, Elaeagnaceae, Myricaceae, Rhamnaceae y Rosaceae), y las dos familias restantes Ulmaceae y Fabaceae son noduladas por rizobios.[15]
«Rizobios» es el nombre que recibe el grupo de géneros de alfa-proteobacterias (familia Rhizobiaceae) que incluyen todas las especies que fijan nitrógeno y que producen nódulos con las leguminosas, tales como Allorhizobium, Azorhizobium, Bradyrhizobium, Mesorhizobium, Phyllobacterium, Rhizobium y Sinorhizobium, así como el fitopatógeno Agrobacterium.[16] Los rizobios y sus leguminosas hospedantes se deben reconocer uno al otro para que la nodulación se inicie. Diferentes especies de rizobios son específicas de sus especies hospedantes, pero pueden infectar -frecuentemente- a más de una especie. Asimismo, una sola especie de planta puede ser infectada por más de una especie de bacteria. Acacia senegal, por ejemplo, puede ser nodulada por siete especies de rizobios pertenecientes a tres géneros distintos. Los caracteres más distintivos que permiten distinguir a los géneros de rizobios son su rapidez de crecimiento y el tipo de nódulo radical que forman con su hospedante.[16] A su vez, los nódulos radicales se clasifican en indeterminados, que son cilíndricos y frecuentemente ramificados; y determinados, los cuales son esféricos y con lenticelas prominentes. Los nódulos indeterminados son característicos de las leguminosas de climas templados, mientras que los determinados son usuales en las especies de climas tropicales a subtropicales.[16]
La nodulación prosperó ampliamente dentro de las leguminosas; se encuentra presente en la mayoría de sus miembros que se especializaron en la asociación exclusiva con rizobios, los que a su vez también establecieron una simbiosis exclusiva con las leguminosas (con la sola excepción de Parasponia, el único género de los 18 que se incluyen en Ulmaceae que es capaz de nodular). La nodulación está presente en todas las subfamilias de leguminosas, pero es menos frecuente en la subfamilia Caesalpinioideae. La subfamilia Papilionoideae es la que presenta todos los tipos de nódulos: indeterminado (conserva el meristemo), determinado (no conserva el meristemo) y el tipo de Aeschynomene. Los dos últimos, sólo están presentes en algunas líneas de la subfamilia Papilionoideae, por lo que son consideradas como los tipos de nódulos más modernos y especializados. Aunque la nodulación es abundante en las dos subfamilias monofiléticas Papilionoideae y Mimosoideae, también existen ejemplos de especies no nodulantes. La presencia y ausencia de especies nodulantes dentro de las tres subfamilias indica que la nodulación surgió varias veces en el transcurso de la evolución de las leguminosas y que se ha perdido en algunos linajes. Por ejemplo, dentro del género Acacia, miembro de Mimosoideae, A. pentagona no tiene la capacidad de nodular, mientras que otras especies del mismo género lo hacen de modo promiscuo, como es el caso de la ya citada Acacia senegal que es nodulada por rizobios de rápido y lento crecimiento.[15]
El orden Fabales contiene cerca del 9,6 % de la diversidad de especies de las eudicotiledóneas y la mayor parte de esa riqueza se concentra en una de las cuatro familias que lo componen: Fabaceae. El origen de este clado, compuesto además por las familias Polygalaceae, Surianaceae y Quillajaceae, está datado en 94 a 89 millones de años, comenzando su diversificación hace unos 79 a 74 millones de años.[4] De hecho, aparentemente las leguminosas se han diversificado durante el terciario temprano para convertirse en un integrante ubicuo de las biotas terrestres modernas, al igual que muchas otras familias de Angiospermas.[17][18]
El registro fósil de las leguminosas es abundante y diverso, particularmente en el período Terciario, con fósiles de flores, frutos, folíolos, madera y polen conocidos de numerosas localidades.[19][20][21][22][23]
Los primeros fósiles que se pueden asignar definitivamente a las leguminosas aparecen en el Paleoceno tardío (hace cerca de 56 millones de años).[24][25] Representantes de las 3 subfamilias tradicionalmente reconocidas de las leguminosas —cesalpinióideas, papilionóideas y mimosóideas— así como también de grandes clados dentro de esas subfamilias —como el de las genistóides— se han hallado en el registro fósil en períodos un poco más tardíos, comenzando entre 55 a 50 millones de años atrás.[17] De hecho, el hallazgo de diversos grupos de taxones que representan los principales linajes de las leguminosas durante el Eoceno medio y el Eoceno tardío sugiere que la mayoría de los grupos modernos de fabáceas ya estaban presentes y que en ese período ocurrió una extensa diversificación.[17]
Las fabáceas, entonces, iniciaron su diversificación hace aproximadamente 60 millones de años y los clados más importantes se han separado hace unos 50 millones de años.[26]
La edad de los principales clados de las cesalpinióideas se ha estimado entre 56 a 34 millones de años y la del grupo basal de las mimosóideas en 44 ± 2,6 millones de años.[27][28]
La diferenciación entre mimosóideas y fabóideas está datada en 59 a 34 millones de años antes del presente y la edad del grupo basal de las fabóideas en 58,6 ± 0,2 millones de años atrás.[29] Dentro de las fabóideas, la divergencia de algunos grupos ha podido ser datada. Así, Astragalus se ha separado de Oxytropis hace unos 16 a 12 millones de años; a pesar de que la diversificación dentro de cada género fue relativamente reciente. Por ejemplo, la radiación de las especies aneuploides de Neoastragalus comenzó hace 4 millones de años. Inga, otro género de papilionóideas con aproximadamente 350 especies, parece haber divergido en los últimos 2 millones de años.[30][31][32][33]
La filogenia de las leguminosas ha sido el objeto de estudio de numerosos grupos de investigación de todo el mundo, los cuales han utilizado la morfología o los datos del ADN (el intrón plastídico trnL, los genes plastídicos rbcL y matK, o los espaciadores ribosomales ITS) y el análisis cladístico para resolver las relaciones entre los diferentes linajes de esta familia. Así, se ha podido confirmar la monofilia de las subfamilias tradicionales Mimosoideae y Papilionoideae, anidadas conjuntamente con la subfamilia parafilética Caesalpinioideae. Todos los estudios, a través de diferentes aproximaciones, han sido consistentes, lo que brinda un gran apoyo a las relaciones entre los principales clados de la familia, como se muestra en el cladograma de más abajo.[4] El clado que más tempranamente se ramifica es la tribu Cercideae, seguido por dos clados compuestos de taxones antes dispuestos dentro de Caesalpinioideae (la tribu Detarieae y el género Duparquetia).[34][35][36][37][38][39]
Sobre la base de las relaciones filogenéticas descritas, se analizarán a continuación cada uno de los grupos que componen a esta familia.
Comprende árboles y lianas, las hojas son aparentemente simples, algunas veces bilobadas. El número cromosómico básico es x=7. Incluye de 4 a 12 géneros y unas 265 especies. El género más representado es Bauhinia con unas 250 especies de distribución pantropical. Cercis, otro de los géneros dentro de esta tribu, presenta flores que, en apariencia, son similares a las fabóideas. Otros de los géneros incluidos en este clado son Caesalpinia y Delonix.[4]
Sinonimia: Bauhiniaceae Martynov.
Este género presenta características particulares en cuanto a su morfología y desarrollo floral: un cáliz de cuatro sépalos y un androceo de cuatro estambres lo que las separa netamente de las restantes fabáceas. El clado está representado por un género monotípico, cuya única especie se denomina Duparquetia orchidacea y se distribuye por África tropical.[4]
Presentan el envés (la cara de abajo) de las hojas cubiertas por glándulas con forma de cráter y las estípulas y bractéolas deciduas, caedizas. Los miembros de la tribu muestran una reducción en el número de pétalos o de estambres. Producen, además, un tipo de resina muy particular, la cual contiene diterpenos bicíclicos.[4] La tribu incluye muchos árboles tropicales entre ellos algunos que se utilizan para la producción de madera. Incluye unos 80 géneros con un número cromosómico básico de x=12. Se distribuyen en África y Sudamérica.[40]
Son árboles, subarbustos o, a veces, hierbas o trepadoras. Las hojas son pinnadas o bipinnadas, en algunos casos (por ejemplo, en Gleditsia) ambos tipos foliares se hallan en el mismo árbol; finalmente, hay especies áfilas.
Las flores son cigomorfas, rara vez actinomorfas. La prefloración es imbricada, rara vez valvar; se dice «ascendente»: el estandarte es interno, cubierto en sus bordes por los pétalos vecinos. La corola es variada, grande, mediana o pequeña, tiene pétalos libres (es dialipétala) por lo menos en la base, muy a menudo los pétalos son unguiculados. El androceo está formado por lo general por 10 estambres, libres o soldados en grupos, igualando la altura de los pétalos o cubiertos por ellos. El polen es libre y el tegumento seminal no presenta «línea fisural». El óvulo es anátropo. Las semillas tienen embrión recto, hilo apical o subapical, pequeño.
La estructura floral es mucho más variada que en las mimosóideas. Las flores se disponen en racimos o panojas, en general de medianas a grandes, rara vez pequeñas, y en espiga densa. El fruto es dehiscente o indehiscente, muy variable.
Habitan preferentemente en las regiones cálidas, y están muy bien representadas en las regiones tropicales de África y América, donde son especies a menudo gigantescas.[12] La subfamilia está compuesta por 160 géneros y aproximadamente 1900 especies. Los géneros más representados son Senna (con 350 especies), Chamaechrista (con 265) y Caesalpinia (con 100).[4]
Forman parte de esta subfamilia plantas conocidas como cassias, cina-cina, pata de vaca, el algarrobo europeo, la acacia negra o Gleditsia, el guayacán y el chivato. Varias especies de cesalpinióideas se cultivan con fines decorativos, forestales, industriales o medicinales.[12]
Las Cesalpinióideas, de acuerdo a las últimas investigaciones filogenéticas, comprenden cuatro tribus: Cassieae, Caesalpinieae, Cercideae y Detarieae.[4]
Son árboles o arbustos, rara vez hierbas, de follaje grácil por sus hojas bipinnadas, raramente pinnadas o reducidas a filodios. En muchos casos son espinosos y de aspecto muy particular por las pequeñas flores agregadas en cabezuelas o espigas que, a su vez, suelen formar racimos espiciformes densos o grandes panojas.
Las flores son actinomorfas. La corola tiene prefloración valvar, a menudo es gamopétala y tubulosa. El cáliz es valvar o, en algunos grupos, imbricado, siempre gamosépalo. El androceo está formado por 4, 8, 10 o numerosos estambres, los cuales superan la altura de la corola. Los filamentos estaminales están libres o soldados entre sí. El polen es generalmente compuesto. El óvulo es anátropo. La semilla presenta el embrión recto y el tegumento presenta una «línea fisural» con forma de anillo o herradura. El hilo es apical o subapical, pequeño.[12]
Es un grupo muy bien representado por numerosos géneros y especies en regiones tropicales o subtropicales, de todos los continentes, pero están particularmente distribuidas en África y América. Comprenden 82 géneros y alrededor de 3300 especies. Los géneros con mayor número de especies son Acacia sensu stricto (960, comprende solamente a las especies antes incluidas en el subgénero Phyllodinae), Mimosa (480), Inga (350), Calliandra (200), Vachellia (161, previamente conocido como Acacia subgenus Acacia), Senegalia (85, previamente incluidas dentro de Acacia subgenus Aculeiferum), Prosopis (45), Pithecellobium (40). Especies muy conocidas pertenecen a las mimosóideas, tales como las verdaderas acacias, las mimosas o sensitivas, los ingáes, timbóes y plumerillos, los aromos, tuscas, garabatos, espinillos y algarrobos. Abundan entre los grandes árboles de los bosques tropicales, dominan en muchas sabanas y son siempre frecuentes en las regiones semidesérticas cálidas. Muchas mimosóideas se cultivan como árboles para sombra, plantas ornamentales, de protección o con fines forestales.[12] La subfamilia comprende 5 tribus: Acacieae, Ingeae, Mimoseae, Mimozygantheae y Parkieae.
Son árboles, arbustos, trepadoras leñosas o herbáceas o anuales. Las hojas son, por lo general, pinnadas o digitadas, frecuentemente trifoliadas, algunas veces unifolidas y hasta nulas, pero nunca bipinnadas. Las flores se disponen en racimos, panojas, capítulos o espigas. Las flores son cigomorfas, rara vez actinomorfas. La prefloración es imbricada, rara vez valvar; la prefloración de la corola se dice descendente: el estandarte es externo, cubriendo los pétalos vecinos. La corola es generalmente «amariposada» o «papilionoidea», con los dos pétalos inferiores conniventes o unidos en el ápice, formando la quilla, los dos laterales extendidos como alas y el superior erguido o reflejo, de mayor tamaño, llamado estandarte. EL cáliz está formado por 5 sépalos soldados entre sí y es campanulado o tubuloso. El androceo está formado por 10 estambres, rara vez menos, generalmente escondidos dentro de la quilla, y se hallan más o menos soldados entre sí; típicamente son diadelfos (9+1), pero también poliadelfos o libres. Los óvulos son campilótropos. Las semillas presentan un embrión curvado, raramente recto; el hilo es de tamaño mediano a grande.
Con 476 géneros y 13 860 especies, es la división más grande y diversa de la familia. Se extiende por todos los continentes excepto las regiones árticas e incluye la mayoría de las leguminosas más populares utilizadas como alimento o forraje, así como varias especies modelo para investigaciones genómicas.[41] Los géneros con mayor número de especies son Astragalus (2400-3270), Indigofera (700), Crotalaria (700), Mirbelia sensu lato (450), Tephrosia (350), Desmodium (300), Aspalathus (300), Oxytropis (300), Adesmia (240), Trifolium (240), Rhynchosia (230), Lupinus (200), Aeschynomene (160), Hedysarum (160), Lathyrus (160), Vicia (160), Dalea (150), Eriosema (150), Lotononis (150), Millettia (150), Vigna (150), Swartzia (140), Daviesia (135), Lonchocarpus (135), Machaerium (130), Onobrychis (130), Ormosia (130), Lotus (inc. Coronilla, (125)), Lonchocarpus (120), Erythrina (110), Gastrolobium (110), Mucuna (105) y Pultenaea (100). Las especies leñosas son preferiblemente termófilas; muchas herbáceas son de regiones templadas y frías, si bien están también representadas en los trópicos. Comprende muchas plantas útiles y muy conocidas, tales como arveja, garbanzo, poroto o frijol, arvejilla, tréboles, haba, alfalfa, soja, entre otras.[12][42]
La subfamilia de las fabóideas se ha subdividido en las siguientes tribus, de acuerdo a las últimas investigaciones filogenéticas (APW): Abreae - Adesmieae - Aeschynomeneae - Amorpheae - Bossiaeeae - Brongniartieae - Carmichaelieae - Cicereae - Crotalarieae - Dalbergieae - Desmodieae - Dipteryxeae - Euchresteae - Fabeae - Galegeae - Genisteae - Hedysareae - Hypocalypteae - Indigofereae - Loteae - Millettieae - Mirbelieae - Phaseoleae - Podalyrieae - Psoraleeae - Robinieae - Sophoreae - Swartzieae - Thermopsideae - Trifolieae.
Las leguminosas presentan una destacada importancia económica y cultural debido a su extraordinaria diversidad y abundancia de representantes en diversas formaciones vegetales y por sus aplicaciones: jardinería y ornamentación, alimento, obtención de compuestos con interés medicinal y en droguería, extracción de aceites y grasas.[13][43][44][45]
Durante miles de años, las legumbres han sido utilizadas como alimento por los seres humanos. La lenteja fue probablemente una de las primeras especies en ser domesticadas. Pueden consumirse frescas o secas, y pueden encontrarse en una gran variedad de colores, sabores y texturas. Se las conserva secas, enlatadas, o bien, congeladas.
Todas las legumbres son muy similares en cuanto a sus características nutricionales. Son muy ricas en proteínas, carbohidratos y fibras, mientras que el contenido en lípidos es relativamente bajo y los ácidos grasos que lo componen son insaturados. Una gran excepción a esta regla es la soja, que tiene un alto contenido en lípidos. Las legumbres son una fuente importante de vitamina B. Las que se consumen frescas tienen vitamina C, pero los niveles declinan después de la cosecha y son virtualmente inexistentes en los granos secos. Las legumbres enlatadas, no obstante, mantienen aproximadamente la mitad de los valores de vitamina C que las legumbres frescas (excepto en el caso de las arvejas o lentejas que se secan antes de enlatarlas). Las arvejas congeladas pierden una cuarta parte de su contenido inicial de vitamina C.
Las legumbres se consumen por su alto contenido de proteína. La composición de los granos de poroto o frijol, a modo de ejemplo, es de 21 % de proteína, 46 % de carbohidratos, 25 % de fibra y 1,5 % de lípidos. Contiene, además, aproximadamente 7 mg de hierro y 180 mg de calcio por cada 100 gramos. Los granos de soja, en cambio, contienen 34 % de proteína, 29 % de carbohidratos y 18 % de lípidos. El mayor contenido en proteínas y lípidos le otorgan a la soja una calidad nutricional superior al de otras legumbres.[46]
Entre los factores positivos de las leguminosas en la nutrición humana, cabe citar su alta concentración en proteínas con alto contenido en lisina, que hace a las leguminosas un complemento proteico excelente para los cereales.
Son también una buena fuente de algunos minerales como calcio, hierro, zinc, fósforo, potasio y magnesio, así como de algunas vitaminas hidrosolubles, especialmente tiamina, riboflavina y niacina. En relación con la salud, la ingestión de algunas leguminosas producen una disminución del colesterol posiblemente debido a su alto contenido en fibra dietética y también pueden ayudar a reducir los niveles de glucosa sanguínea en los diabéticos.
Entre los factores negativos se puede reseñar la deficiencia en aminoácidos azufrados y la presencia de ciertos factores antinutricionales que influyen en la digestibilidad proteica y de carbohidratos. Esto puede ser un factor limitante en las dietas de los vegetarianos y en países en vías de desarrollo donde la ingestión de proteína animal es baja o nula. Sin embargo, cuando la dieta es equilibrada o muy rica en proteína animal y energía, la ingestión de leguminosas es una ventaja.[47]
Los antinutrientes son sustancias que, en general, dificultan la asimilación de los nutrientes, y en algunos casos, pueden llegar a ser tóxicos o causar efectos fisiológicos poco deseables (como, por ejemplo, la flatulencia). Recientemente, se ha visto que, en pequeñas cantidades, pueden ser también muy beneficiosos para la salud en la prevención de enfermedades como cáncer y enfermedades coronarias, por lo que actualmente se les está denominando «Compuestos Biológicamente Activos» (BAC según sus siglas en inglés), ya que, si bien carecen de valor nutritivo, no siempre resultan perjudiciales. Alguno de estos compuestos juegan un papel importante como defensa de la planta frente al ataque de todo tipo de depredadores y otros son compuestos de reserva que se acumulan en las semillas y serán utilizados a lo largo del proceso germinativo. Desde el punto de vista bioquímico los compuestos no-nutritivos son de naturaleza muy variada, no aparecen por igual en todas las plantas, sus efectos fisiológicos son distintos y, por lo tanto, su metodología de extracción, determinación y cuantificación tiene que ser también muy específica. Como ejemplo de algunos de estos Compuestos Biológicamente Activos de las leguminosas se pueden citar a aquellos de naturaleza proteica (inhibidores de proteasas, inhibidores de amilasas, lectinas) y los de naturaleza no proteica (glicósidos, aminoácidos libres, alcaloides, fitatos, fitoestrógenos, saponinas, taninos, etc.). Una de las vías para la disminución de estos compuestos cuando están en altas concentraciones es la mejora genética. Estos programas no solo se han centrado en conseguir una alta producción desde el punto de vista agronómico, sino de alcanzar una mejor calidad nutricional con la eliminación de estos componentes no deseables. Así, por ejemplo, existen variedades de distintas especies de Lupinus libres de alcaloides tóxicos. También se han obtenido variedades de Vicia faba sin vicina y convicina o con concentraciones muy bajas, así como Lathyrus sativus libres de un aminoácido neurotóxico.[47]
Se consumen por sus vainas tiernas o por sus granos: habas (Vicia faba), lentejas (Lens culinaris), garbanzos (Cicer arietinum), arvejas o guisantes (Pisum sativum), chícharo o muela (Lathyrus sativus); porotos, frijoles, habichuelas o judías (Phaseolus vulgaris, Ph. lunatus, Ph. coccineus y Ph. acutifolius), urd (Ph. mungo), frijol de vaca, caupí o cow-pea (Vigna sinensis), adzuki (V. angularis), poroto o frijol metro (Vigna sesquipedalis), soja o soya (Glycine max), poroto japonés (Dolichos lablab), guandú (Cajanus flavus), lupino o altramuz (Lupinus albus), tarhuí (Lupinus mutabilis), maní o cacahuete (Arachis hypogaea), guandsú o guisante de tierra (Voandzeia subterranea).
Otras especies se utilizan en la alimentación por su fruto pulposo, como el pacay (Inga feuillei), el algarrobo blanco (Prosopis alba) el algarrobo europeo (Ceratonia siliqua) el algarrobo negro (Prosopis nigra) y el tamarindo (Tamarindus indica), entre otros. Aunque no es frecuente entre las leguminosas, hay especies cuya raíz carnosa o tubérculo se utiliza como alimento. Tal es el caso de la ajipa (Pachyrhizus ahipa), la jícama (Pachyrhizus erosus), Neocracca heterantha, Psoralea esculenta y Apios americana.
Finalmente, hay leguminosas que se utilizan para elaborar bebidas alcohólicas, tales como la «aloja de culén», que se prepara mediante infusión de tallos de culén (Psoralea glandulosa) con azúcar, granos de maíz tostado y varias especias. Los frutos de los algarrobos (Prosopis alba y P. nigra) se usan en el noroeste argentino para elaborar dos bebidas: la «añapa», bebida dulce y refrescante obtenida machacando los frutos en un mortero con agua, y la «aloja», bebida alcohólica autóctona obtenida por fermentación del mosto de las algarrobas que se hace moliendo los frutos con agua.
Los frutos de ambos algarrobos también se usan para preparar dulces, tales como el «arrope» y el «patay».[48]
El «café de Bonpland» o «café taperibá» se prepara con las semillas de Cassia occidentalis, torrándolas, y obteniendo una infusión similar al café, pero de sabor y aroma mucho más atenuados.[49]
En la alimentación del ganado bovino y ovino, principalmente, las leguminosas -por sí solas o en asociación con las gramíneas forrajeras- presentan una serie de bondades que incrementan la producción de leche y carne y que, además, tienden a mejorar la eficiencia reproductiva de los rebaños. Algunas de tales características o ventajas son que constituyen una fuente importante de proteínas de buena calidad, dado que poseen una amplia gama de aminoácidos esenciales que las hacen superiores a las gramíneas. En este sentido, es de destacar que presentan una mayor concentración de nitrógeno en las hojas que las gramíneas. Presentan bajos niveles de fibras y alto contenido de calcio, en relación con las gramíneas. Por todo esto, las leguminosas forrajeras se siembran asociadas con gramíneas para mejorar la calidad de la oferta alimenticia para el ganado. No obstante, las leguminosas presentan un beneficio adicional como mejoradoras del suelo desde el punto de vista de la fertilidad, ya que tienen la propiedad de fijar el nitrógeno atmosférico en los nódulos radiculares. La fijación de nitrógeno que se realiza en estos nódulos, es aportado al suelo una vez han envejecido o muerto las raíces, siendo fácilmente aprovechado por otras plantas tales como las gramíneas con las que crecen asociadas. La cantidad de nitrógeno fijado por las leguminosas puede variar de 20 a 560 kg anuales por hectárea, dependiendo del tipo de suelo y de la humedad disponible. Esta particularidad de fijar nitrógeno le otorga a las leguminosas la facultad de habitar en suelos de fertilidad pobre, sin que esto afecte significativamente su producción y calidad de biomasa.[50]
Algunas de las especies de leguminosas utilizadas como forrajeras son la alfalfa (Medicago sativa), la lupulina (Medicago lupulina), los tréboles de carretilla (Medicago hispida, Medicago arabica y Medicago minima), los tréboles de olor (Melilotus alba, Melilotus officinalis), el trébol blanco (Trifolium repens), el trébol rojo o de los prados (Trifolium pratense), el trébol frutilla (Trifolium fragiferum), el lotus o trébol pata de pájaro (Lotus tenuis, Lotus corniculatus), la mermelada de caballo (Desmodium discolor), la zulla (Hedysarum coronarium), las lespedezas (Lespedeza striata y Lespedeza stipulacea), las vicias o arvejillas (Vicia sativa, Vicia villosa), el caupí (Vigna sinensis), el kudzú (Pueraria javanica) y el gandul (Cajanus cajan) entre las más conocidas. Una de las principales limitaciones para el establecimiento y producción de las praderas de leguminosas anuales es la baja fertilidad de los suelos y, en particular, el bajo contenido de fósforo de los mismos. En ciertas zonas del oeste de Australia, por esta razón, se han introducido y desarrollado la serradela amarilla (Ornithopus compressus) y la serradela rosada (Ornithopus sativus) como plantas forrajeras, ya que se adaptan bien a suelos ácidos de texturas livianas, de baja fertilidad, y en especial pobres en fósforo.[51][52][53] Biserrula pelecinus es otra especie promisoria para el secano. Es una leguminosa endémica de la cuenca mediterránea de Europa y del norte de África. En su hábitat natural se adapta a suelos infértiles, de textura liviana, bien drenados y ligeramente ácidos.[54] El trébol balansa (Trifolium michelianum), originario de Turquía, es una especie que presenta una excelente adaptación a suelos con problemas de inundaciones.[55]
Las plantas melíferas son aquellas que ofrecen néctar a las abejas como recompensa por acarrear polen desde las flores de una planta a otra y, de ese modo, asegurar la polinización. Por extensión, también se incluyen todas las especies que estos insectos utilizan para recoger polen y propóleos. El factor de mayor importancia en cuanto a la atracción de las flores por las abejas es el néctar que secretan. La secreción alcanza su máximo durante el primer día de la apertura floral y va decreciendo paulatinamente. El néctar es una solución azucarada, con pequeñas cantidades de otras sustancias (aminoácidos, minerales, vitaminas, ácidos orgánicos, enzimas y aceites esenciales) que es secretado por órganos especializados de la planta denominados nectarios que generalmente suelen estar situados en la base de la corola —nectarios florales— y que se distinguen por su forma y color; en algunos casos están situados en las hojas o en los pedúnculos de las flores —nectarios extraflorales—. En general, las abejas manifiestan preferencia por el néctar que contiene más del 20 % de azúcar.[56] Varias especies de leguminosas son buenas especies melíferas, tales como la alfalfa, el trébol blanco, el trébol de olor y varias especies de algarrobos.
Las gomas son exudados vegetales de carácter patológico, es decir, son el resultado de la agresión al vegetal por una picadura de insecto o una incisión natural o artificial. Esos exudados contienen polisacáridos heterogéneos, formados por diferentes azúcares y en general llevan ácidos urónicos. Se caracterizan por formar disoluciones coloidales viscosas. Hay diferentes especies productoras de gomas. Las más importantes están en la familia de las leguminosas. Se utilizan ampliamente en la industria farmacéutica, cosmética, alimentaria y textil. También son interesantes por sus propiedades terapéuticas; por ejemplo, la goma arábiga es antitusígena y antiinflamatoria. Las más conocidas son la goma garrofín (Ceratonia siliqua), la goma de tragacanto (Astragalus gummifer), la goma arábiga (Acacia senegal) y la goma guar (Cyamopsis tetragonoloba).[57]
Entre las especies tintóreas se encuentran las siguientes. El palo de campeche Haematoxylon campechianum; árbol grande y espinoso que puede alcanzar hasta los 15 m de altura. La corteza es delgada y blanda y el corazón de la madera es sólido y duro. El corazón del tallo se utiliza para teñir y se logran colores rojos y morados. De esta especie se extrae el colorante histológico denominado hematoxilina. El palo de Brasil (Caesalpinia echinata) es un árbol muy parecido al anterior pero de menos altura y con flores rojizas o moradas. La madera se emplea para teñir, también de rojo y morado. El guamúchil (Pithecallobium dulce) es otro árbol espinoso, que mide 4 m o más y presenta flores amarillentas o verdosas, dispuestas en cabezuelas. El fruto es rojizo y es el que se usa para teñir de color amarillo.[58] El colorante índigo se extrae del índigo verdadero Indigofera tinctoria, de Asia. En Centro y Sudamérica se extraen colorantes de dos especies afines a la anterior, el añil (Indigofera suffruticosa) y el índigo de Natal (Indigofera arrecta).
Las leguminosas se han utilizado en todo el mundo como plantas ornamentales desde hace siglos. Una vasta diversidad de alturas, formas, colores de follaje, flores e inflorescencias hacen que esta familia sea muy utilizada en el diseño y parquización de jardines pequeños o de grandes parques.[12] A continuación se presenta una lista de las principales especies de leguminosas ornamentales, agrupadas por subfamilias:
.jpg)
|coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) Las fabáceas (Fabaceae) o leguminosas (Leguminosae) son una familia del orden de las fabales. Reúne árboles, arbustos y hierbas perennes o anuales, fácilmente reconocibles por su fruto tipo legumbre y sus hojas compuestas y estipuladas. Es una familia de distribución cosmopolita con aproximadamente setecientos treinta géneros y unas diecinueve mil cuatrocientas especies, lo que la convierte en la tercera familia con mayor riqueza de especies después de las compuestas (Asteraceae) y las orquídeas (Orchidaceae). Esta riqueza de especies se halla particularmente concentrada en las ramas de las mimosóideas y las fabóideas, ya que contienen cerca del 9,4 % de la totalidad de las especies de las eudicotiledóneas. Se ha estimado que alrededor del 16 % de todas las especies arbóreas en los bosques lluviosos neotropicales son miembros de esta familia. Asimismo, las fabáceas son la familia más representada en los bosques tropicales lluviosos y en los bosques secos de América y África.
Independientemente de los desacuerdos que hasta hace poco tiempo existieron en torno a si las fabáceas deberían ser tratadas como una sola familia compuesta de tres subfamilias o como tres familias separadas, existe una gran cantidad de información y evidencias tanto moleculares como morfológicas que sustentan que las leguminosas son una única familia monofilética. Este punto de vista se ha reforzado no solo por el grado de interrelación que exhiben diferentes grupos dentro de la familia comparados con aquel hallado entre las leguminosas y sus parientes más cercanos, sino también por todos los recientes análisis filogenéticos basados en secuencias de ADN. Tales estudios confirman que las leguminosas son un grupo monofilético y que está estrechamente relacionado con las familias Polygalaceae, Surianaceae y Quillajaceae junto a las que conforman el orden Fabales.
Junto con los cereales y con algunas frutas y raíces tropicales, varias leguminosas han sido la base de la alimentación humana durante milenios, siendo su utilización un compañero inseparable de la evolución del ser humano.
Liblikõielised (Fabaceae) on kaheiduleheliste klassi oalaadsete seltsi kuuluv taimede sugukond.
Teaduslikult kirjeldas liblikõielisi esimesena inglise aednik ja orhidee-uurija John Lindley 19. sajandi esimesel poolel. Ta valis sellele nime hiireherne kunagise ladinakeelse nime Faba järgi (tänapäeval on hiireherne ladinakeelne nimi Vicia). Ladina keeles tähendab sõna faba lihtsalt 'uba'.
Liblikõielised on liikide arvu poolest maailmas õistaimede seas kolmas sugukond (esimesed kaks on käpalised ja korvõielised). Ühtekokku arvatakse siia umbes 730 perekonda rohkem kui 19 400 liigiga. Suurimad perekonnad on hundihammas (üle 2000 liigi), akaatsia (üle 900 liigi), indigopõõsas (700 liiki), robikaun (600 liiki) ja mimoos (500 liiki).
Liblikõieliste vormi- ja liigirohkus teeb neist kosmopoliitse taimeperekonna. Isegi selles esinevad suured lahkarvamused, millises maailma piirkonnas see sugukond tekkis, üksmeelel ollakse vaid selles, et see juhtus paleogeenis.
Liblikõielised kuuluvad esimeste kodustatud taimede hulka. Niihästi Euraasias kui ka Ameerikas kasvatatakse neid juba umbes 8000 aastat.
Liblikõielised on väga vajalikud sellepärast, et nad suudavad siduda atmosfäärilämmastikku. See vähendab aia- ja põllupidajate vajadust osta lämmastikväetisi. Selle asemel saab kasutada mitmeväljasüsteemi, kus haritav maa on jagatud mitmesse ossa, millest iga osa saab kordamööda aastakaupa nii-öelda puhkust, mille ajal sel kasvatatakse liblikõielisi. See võimaldab pinnasel taastada oma esialgse viljakuse, mis teiste põllukultuuride kasvatamise tulemusel on vähenenud. Lämmastikusisalduse tõttu on liblikõielised ühtlasi suhteliselt suure proteiinisisaldusega.
On teada liblikõieliste liike, millel on sügavale ulatuv peajuur, mille abil ta imab sügavalt pinnasest vett ja tõstab seda pindmisse pinnasekihti. Selliseid liike saab kasvatada koos teistsuguste taimedega, millel on lühikesed juured ja mis muidu ei suudaks sügavalt vett kätte saada. See on oluline piirkondades, kus kuivaperioodi ajal pinnase pindmine kiht kuivab, aga sügaval on vett endiselt.
Liblikõieliste seas on hulgaliselt söödataimi. Mõnda neist, näiteks lutserni, ristikut, hiirehernest ja maapähklit kasvatatakse karjamaal, kus kariloomad neid söövad. Mõned neist, näiteks Albizia ja Leucaena, on puukujulised ja inimesed peavad nende oksi või kogu puu maha lõikama, et lehti loomadele sööta.
Liblikõieliste seas on palju taimi, mida kasvatatakse seemnete pärast. Inimesed söövad seemneid ise või söödavad neid loomadele, samuti valmistatakse neist taimeõli. Selliste taimede seas on nii rohttaimi, näiteks uba, lääts, lupiin, hernes ja maapähkel, kui ka puid, näiteks jaanikaunapuu, mesquite ja tamarindipuu.
Paljud liblikõielised, näiteks lupiin, on ilutaimed. Neid kasvatatakse kaunite õite pärast. Ilupuude hulka kuuluvad kuldvihm, robiinia, Gleditsia, akaatsia, mimoos ja Delonix.
Mitut liblikõielist tarvitatakse tööstuses toorainena. Indigopõõsast toodetakse indigot, akaatsiast kummiaraabikut ja Derrisest putukamürgi koostisainet rotenooni.
Mitut liblikõielist kasutatakse taimse väetisena. Kui taim on küllalt kasvanud, küntakse ta mullakihi alla, kus ta sureb ja laguneb, kuid eneses olnud toitainetega väetab pinnast. Niisugused on näiteks lutsern, hiirehernes, ristik, põlduba, lupiin, Sesbania ja sojauba.
Lõpuks kasvatatakse maailmas mõnd liblikõielist puidu saamiseks. Sellised on akaatsiad, dalbergia ja aidsi-kastanseemnik.
Tavaliselt jagatakse sugukond kolmeks alamsugukonnaks:
Sugukonda kuulub 430 perekonda ligi 9000 liigiga.
Järgnevalt on loetletud liblikõieliste perekonnad, milles leidub Eestis kas pärismaiseid või tulnukliike.
Selles artiklis on kasutatud ingliskeelset artiklit en:Fabaceae seisuga 11.06.2008.
Liblikõielised (Fabaceae) on kaheiduleheliste klassi oalaadsete seltsi kuuluv taimede sugukond.
Teaduslikult kirjeldas liblikõielisi esimesena inglise aednik ja orhidee-uurija John Lindley 19. sajandi esimesel poolel. Ta valis sellele nime hiireherne kunagise ladinakeelse nime Faba järgi (tänapäeval on hiireherne ladinakeelne nimi Vicia). Ladina keeles tähendab sõna faba lihtsalt 'uba'.
Liblikõielised on liikide arvu poolest maailmas õistaimede seas kolmas sugukond (esimesed kaks on käpalised ja korvõielised). Ühtekokku arvatakse siia umbes 730 perekonda rohkem kui 19 400 liigiga. Suurimad perekonnad on hundihammas (üle 2000 liigi), akaatsia (üle 900 liigi), indigopõõsas (700 liiki), robikaun (600 liiki) ja mimoos (500 liiki).
Liblikõieliste vormi- ja liigirohkus teeb neist kosmopoliitse taimeperekonna. Isegi selles esinevad suured lahkarvamused, millises maailma piirkonnas see sugukond tekkis, üksmeelel ollakse vaid selles, et see juhtus paleogeenis.
Lekadunak (Fabaceae) landare loredunen familia bat da. Batzuetan Leguminosae izena ere hartzen du familia honek.
Sarritan kiribildunak diren hosto konposatu eta estipuladunak, 5 petalo eta sepalodunak edo papilionazeoak diren loreak eta leka-motako fruituak dituzte. Bere baitan garbantzua, babarruna, ilarra, otea, eta abar hartzen dituen Leguminosae familia osatzen dute. Ekologiaren aldetik, sustraietako noduluetan eduki ohi dituen bakterio nitrifikatzaileei esker, leguminosoak nitrogenoa finkatzen du lurzoruan eta ezaugarri honi esker ongarri natural gisa erabil daiteke.
Acacia dealbata (loreak) Mimosoideae azpifamilia.
Ceratonia siliqua (loreak) Caesalpinioideae azpifamilia.
Spartium junceum (loreak) Faboideae azpifamilia.
Lekadunak (Fabaceae) landare loredunen familia bat da. Batzuetan Leguminosae izena ere hartzen du familia honek.
Hernekasvit (Fabaceae) on Fabales-lahkoon kuuluva kasviheimo. Se on yksi suurimmista kukkakasvien heimoista noin 650 suvulla ja yli 18 000 lajilla. Heimolle ominainen hedelmätyyppi on palko, ja heimoon kuuluvia kasveja, varsinkin viljeltyjä, sanotaankin myös palkokasveiksi. Heimon kasvien kukissa on yleensä kaksi terälehteä muita huomattavasti suurempia niin, että kukka muistuttaa ulkonäöltään hieman perhosta, mistä johtuu heimosta aikaisemmin käytetty tieteellinen nimi Papilionaceae (lat. papilio = perhonen).
Heimoon kuuluu useita tärkeitä viljelyskasveja. Niitä viljellään varsinkin syötävien, yleensä runsaasti proteiinia sisältävien siementensä vuoksi. Joidenkin hernekasvien palotkin ovat syötäviä. Muutamien hernekasvien, kuten soijapavun siemenistä puristetaan myös kasviöljyjä. Monia heimon kasveja viljellään myös rehuksi.[2]
Hernekasvien juurinystyröissä on bakteereja, jotka sitovat ilmasta typpeä sellaiseen muotoon, että kasvi voi käyttää sitä hyväkseen.[3] Sen vuoksi niiden viljelyssä ei yleensä tarvita typpilannoitteita.
Tärkeitä viljelyskasveja kuuluu seuraaviin sukuihin:
Suomessa luonnonvaraisena esiintyvät hernekasvisuvut ovat [4]
Hernekasvit (Fabaceae) on Fabales-lahkoon kuuluva kasviheimo. Se on yksi suurimmista kukkakasvien heimoista noin 650 suvulla ja yli 18 000 lajilla. Heimolle ominainen hedelmätyyppi on palko, ja heimoon kuuluvia kasveja, varsinkin viljeltyjä, sanotaankin myös palkokasveiksi. Heimon kasvien kukissa on yleensä kaksi terälehteä muita huomattavasti suurempia niin, että kukka muistuttaa ulkonäöltään hieman perhosta, mistä johtuu heimosta aikaisemmin käytetty tieteellinen nimi Papilionaceae (lat. papilio = perhonen).
Heimoon kuuluu useita tärkeitä viljelyskasveja. Niitä viljellään varsinkin syötävien, yleensä runsaasti proteiinia sisältävien siementensä vuoksi. Joidenkin hernekasvien palotkin ovat syötäviä. Muutamien hernekasvien, kuten soijapavun siemenistä puristetaan myös kasviöljyjä. Monia heimon kasveja viljellään myös rehuksi.
Hernekasvien juurinystyröissä on bakteereja, jotka sitovat ilmasta typpeä sellaiseen muotoon, että kasvi voi käyttää sitä hyväkseen. Sen vuoksi niiden viljelyssä ei yleensä tarvita typpilannoitteita.
Les Fabaceae, ou Leguminosae[2] (Légumineuses), sont une famille de plantes dicotylédones de l'ordre des Fabales. C'est l'une des plus importantes familles de plantes à fleurs, la troisième après les Orchidaceae et les Asteraceae par le nombre d'espèces. Elle compte environ 765 genres regroupant plus de 19 500 espèces[3]. Sur le plan économique, les Fabaceae sont la deuxième famille en importance après les Poaceae et constituent une source de protéines végétales indispensable pour l'alimentation humaine et animale.
Le nom de cette famille, Fabaceae, est formé d'après le nom de genre Faba (fève en latin), de l’indo-européen commun *bhabha, « fruit sec »[4]. Le nom de genre Faba n'est plus utilisé, ayant laissé place au genre Vicia. Un représentant de l'ancien genre Faba (du latin faba, fève) est la fève, anciennement Faba vulgaris, renommée en Vicia faba.
Le nom des légumineuses vient du bas latin legumen. L'étymologie populaire rapproche ce terme du verbe latin legere « cueillir », « choisir » et par extension « lire ». Cependant, l'étymologie exacte reste problématique car on est plutôt en présence d'un mot non indoeuropéen, emprunté à une langue inconnue[5].
Les Fabacées, au sens large, sont des plantes herbacées, des arbustes, des arbres ou des lianes. C'est une famille à répartition cosmopolite, présente dans tous les continents (à l'exception de l'Antarctique), des zones froides aux zones tropicales. La fonction chlorophyllienne est parfois transférée aux tiges.
De nombreuses espèces, principalement chez les Faboideae et Mimosoideae ont la particularité de puiser l’azote à la fois dans le sol et l’air. Elles se caractérisent par une activité symbiotique de fixation de l’azote atmosphérique grâce aux bactéries présentes dans leurs nodosités. L'agriculture exploite cette particularité naturelle en alternant la culture de Faboideae avec celle d'autres végétaux cultivés bénéficiant de cet apport.
Plusieurs légumineuses sont d'importantes plantes cultivées parmi lesquelles le soja, les haricots, les pois, le pois chiche, l'arachide, la lentille cultivée, la luzerne cultivée, différents trèfles, les fèves, le caroubier, la réglisse, etc. Comme les céréales, certains fruits et des légumes-racines tropicaux, un certain nombre de légumineuses sont des aliments de base pour l'homme depuis des millénaires et sont intimement liés à l'évolution humaine[6]. Les graines appelées légumes secs de certaines espèces telles que les gesses, les fèves, les lentilles et les pois font partie des premières espèces cultivées par l'homme dans le Croissant fertile, dès le Néolithique, pour son alimentation[7]. Grâce à leur aptitude à former des relations symbiotiques avec des bactéries fixatrices d'azote, de nombreuses légumineuses sont riches en protéines (teneur variant entre 17 et 27 %, deux à trois fois plus que les graines des céréales majeures) et ont un profil nutritionnel en acides aminés comparable à un steak de bœuf et plus intéressant que celle des poacées (elles sont déficitaires en acides aminés soufrés — méthionine, cystéine — alors que les céréales ont des teneurs d'acides aminés inférieurs, à l'exception de la méthionine, et sont déficitaires en lysine)[8]. Ces caractéristiques rendent la consommation de leurs graines complémentaires des régimes à base de céréales et expliquent qu'elles font partie des cultures fondatrices du Néolithique qui voit la lente domestication des plantes dans plusieurs foyers[9]. Les travaux de l'historien Fernand Braudel[10] sur les rapports entre la culture vivrière dominante, la densité du peuplement et le régime sociopolitique, suggèrent que la quête des aliments et leurs différents apprêts sont à l'origine de la civilisation du blé associée aux lentilles au Moyen-Orient et en Europe, la civilisation du riz associée au soja en Asie, la civilisation du maïs associée aux haricots en Amérique, et la civilisation de la houe dans d'autres régions du monde[11],[12].
Liste des synonymes selon ITIS[13] :
En français, cette famille est appelée couramment Légumineuses (Leguminosae, Jussieu, 1789) ou Papilionacées (Papilionaceae, Tournefort, 1694), mais ce ne sont pas de vrais synonymes. Chaque nom s'applique à un caractère particulier du fruit ou de la fleur de cette famille de plantes.
Schématiquement, le terme Légumineuses désigne des plantes dont le fruit est une gousse (legumen désignant en latin les « légumes », c'est-à-dire les végétaux dont les fruits sont des gousses[14]) et Papilionacées des légumineuses à fleurs irrégulières comportant cinq pétales inégaux ayant quelque ressemblance avec un papillon en position de vol[15].
Selon les classifications, la composition de cette famille varie :
Voir plus bas la liste des genres.
Au niveau de l'appareil végétatif, les Fabaceae sont représentées par des plantes à port très variable, herbacées annuelles ou vivaces, dressées, lianes ou plantes volubiles, arbustes et même arbres. Les plantes ligneuses (arbres, arbrisseaux), ordinairement regroupées dans les Caesalpinioideae et les Mimosoideae, se trouvent préférentiellement dans les régions chaudes (tropicales ou méditerranéennes). Les herbacées, représentées généralement par les Faboideae, prédominent plutôt dans les régions tempérée. Les lianes volubiles (Phaseolus, Physostigma) peuvent s'enrouler par des vrilles[17].
Les feuilles alternes, stipulées (les stipules sont parfois peu visibles : Anthyllis, Lotus), sont primitivement composées imparipennées (cependant paripennées chez les Mimosideae et Cesalpiniodeae)[18]. L'évolution foliaire conduit à des feuilles réduites : disparition de la foliole terminale (feuilles paripennées des fèves) ; transformation des folioles terminales en vrille (vesces, pois) ; réduction à 3 folioles comme le trèfle mais en compensation, par un phénomène dit de « surévolution », développement de stipules (Lotier), de stipelles (Faboideae : Phaseolus, Vigna), ou subdivision des folioles latérales (feuille palmée des lupins) ; réduction à une seule foliole chez les feuilles supérieure des Genêts à balais ; réduction à deux folioles latérales (Lathyrus sativus) qui peuvent même totalement disparaître, tandis que par compensation, les stipules acquièrent la taille de folioles (Lathyrus aphaca) ; transformation des stipules en épines (Robinia, Gleditsia)[19]. Cette réduction peut être telle que les fonctions photosynthétisques sont transférées aux tiges ou aux pétioles transformés en phyllodes. Les Fabacées ont typiquement un pulvinus à la base des pétioles impliqués dans le mouvement de repli des feuilles ou folioles répondant à l'alternance du jour et de la nuit (nyctinastie) ou à une stimulation tactile (thigmonastie)[20].
On observe normalement la présence de nodules racinaires (plus rarement caulinaires) fixateurs de l’azote atmosphérique sur les racines chez les Papilionoideae et les Mimosoideae, alors qu'ils sont absents chez la plupart des Caesalpinioideae. Ces nodosités présentes chez 88 % des Légumineuses[21] sont le résultat d'une symbiose entre des bactéries fixatrices d'azote, essentiellement les rhizobiums, et ces différentes espèces de légumineuses. Cette caractéristique biologique correspond à une particularité métabolique des Fabacées, la présence d'une hémoprotéine fixatrice de dioxygène, la léghémoglobine (ou LegHb), très proche de l’hémoglobine. Cette protéine permet de fixer l'oxygène pour former un milieu anaérobie favorable à la fixation du N2 par le rhizobium. Le système racinaire est généralement pivotant, permettant une association fréquente des Légumineuses aux Graminées dotées d'un système racinaire fasciculé. Ce système permet une meilleure exploration du sol grâce à la racine pivotante qui pompe l'eau à de grandes profondeurs et aux nombreuses racines secondaires (ces racines et radicelles se déploient à quelques centimètres de la surface du sol, mais à plusieurs mètres de la plante) et contrebalancent le phénomène de feutrage (les racines superficielles des Graminées s'entremêlent et finissent par former à la surface du sol un tapis serré appelé « feutre »)[22].
Du point de vue phytochimique, de nombreuses parties de l'appareil végétatif synthétisent des métabolites secondaires qui ont un rôle de protection contre l'herbivorie mais aussi d'attraction vis-à-vis des animaux pollinisateurs ou disperseurs de graines. Les légumineuses constituent une source majeure de matières riches en protéines pour l'alimentation animale (source primaire d'azote assimilable pour les animaux herbivores, dont les êtres humains, qui les consomment). Aussi leurs organes de stockage et leurs graines produisent une très grande diversité de métabolites toxiques qui participent à l'arsenal de défenses chimiques contre les herbivores. Ces métabolites secondaires peuvent être regroupés en trois classes principales dérivant de voies de synthèses différentes : les composés à base azotée (alcaloïdes, amines, peptides, glucosinolates cyanogénétiques), les composés phénoliques (anthocyanines, coumarines, tannins), les terpénoïdes[23].
Les fleurs sont groupées en inflorescences de formes variées : grappe souvent allongée, épi, glomérule sphérique ou cylindrique (parfois pendant: Mimosoideae)[19]. L'inflorescence peut être réduite à une seule fleur ou regrouper et condenser les fleurs pour former un pseudanthe, structure mimant une fleur unique (Mimosoideae du genre Dichrostachys, Neptunia et Parkia)[24].
Les fleurs hermaphrodites, encore régulières chez les Mimosoideae, deviennent très spécifiques chez les autres sous-familles et marquées par une forte zygomorphie[25]. Le périanthe hétérochlamyde comporte un calice gamosépale réduit à cinq dents, parfois bilabié (deux lèvres chez les Genêts). La corolle dialypétale est dite « papilionacée » : le pétale supérieur, en position adaxiale (dorsale), appelé étendard en raison de sa position dressée, est soit très développé et recouvrant les pétales latéraux (Faboideae en raison de leur préfloraison descendante), soit discret et recouvert par les pétales latéraux (Caesalpinioideae en raison de leur préfloraison ascendante). Dans certains cas, il peut se retrouver en position abaxiale par résupination de la fleur. Les deux pétales latéraux, appelés ailes, sont libres et identiques entre eux ou parfois légèrement adhérents aux pétales inférieurs qu'ils recouvrent (Faboideae) ou dont ils sont recouverts (Caesalpinioideae). Les deux pétales ventraux sont semblables et souvent connés entre eux (simulant un pétale unique) pour former la carène entourant les étamines et le pistil. Ces deux pétales comprimés sont à l'origine d'une fécondation par cléistogamie[26]. Les racèmes très contractés des Trèfles en forme de glomérule sont associés à une corolle gamopétale[27]. La pollinisation est entomophile, très rarement anémophile, les fleurs pouvant également se féconder par autopollinisation[28].
Les Fabaceae produisent de nombreux métabolites secondaires qui jouent un rôle soit pour lutter contre les animaux herbivores ou phytophages et les micro-organismes, soit pour attirer les animaux pollinisateurs et disperseurs de fruits et graines. Certains métabolites secondaires (flavonoïdes, triterpènes, pinitol) ont une très large distribution et sont présents dans la quasi-totalité des tribus, tandis que d'autres ne sont présents que dans un faible nombre de taxons. Beaucoup d'espèces ayant la capacité de fixer l'azote atmosphérique, la famille des légumineuses produit davantage de métabolites secondaires contenant de l'azote que d'autres familles de plantes[23].
Les composés azotés comprennent[23] :
Les métabolites secondaires sans azote comprennent[23] :
Cette famille de plantes se présente au deuxième rang de production mondial, derrière les céréales, pour l’alimentation humaine. En 2014 selon la FAO, plus de 300 millions de tonnes de légumineuses (soja, arachide, haricots, pois, fèves et lentilles) sont produites dans le monde (dont les deux-tiers pour le soja) sur une surface de 190 million ha (soit 13 % des surfaces cultivées, contre 70 % pour les céréales)[31]. 670 des 750 genres et 18 000 des 19 000 espèces de la famille des légumineuses ont un rôle important en tant que grains, pâturages et en agroforesterie[32]. La complémentarité nutritionnelle entre les familles des céréales et des légumineuses pourrait expliquer que dans de nombreux foyers de domestication, elles aient été domestiquées ensemble[33].
Elle est tout d'abord une source essentielle de protéines végétales pour l'alimentation humaine ou animale. Elle fournit également des matières grasses (huile de soja et d'arachide), du bois (nombreuses espèces exotiques et précieuses comme le palissandre), et sert à bien d'autres usages.
Comme ces plantes ne demandent pas d'engrais azotés, du fait de leur capacité à fixer l'azote atmosphérique grâce aux bactéries symbiotiques du genre rhizobiums présentes dans leurs racines, elles tiennent une place particulière dans les rotations culturales.
La famille des Fabacées comprend de nombreuses plantes cultivées d'intérêt économique : l'arachide, le fenugrec, la fève, la féverolle, les gesses, les haricots, le haricot mungo (pousses de soja germé), les lentilles, les lotiers, les lupins, les luzernes, le palissandre, les pois, le pois chiche, la réglisse, le rooibos, le sainfoin, le soja, les trèfles, les vesces…
Une multitude de plantes herbacées ou ligneuses de cette famille présentent un intérêt ornemental, comme la glycine, les lupins, les mimosas, les pois de senteur, etc.
Différentes plantes de cette famille fournissent aussi des substances diverses pour tanner des cuirs, fabriquer des colles, soigner les fièvres…
Les légumineuses jouent un rôle très important dans l'alimentation humaine et animale grâce à leur haute teneur en protéines (comprise entre 20 et 42 %[34],[35],[36],[37]) et en acides aminés essentiels (souffrant d'un déficit général en acides aminés soufrés, elles ont une teneur très intéressante en lysine alors que les protéines de céréales sont pauvres en lysine)[38]. Les produits dérivés peuvent en contenir plus encore, comme le tourteau de soja (50 % environ). Les autres nutriments importants sont l'amidon, et éventuellement les lipides pour les légumineuses qui sont également des oléagineux (soja qui contient environ 20 % d'huile, arachide qui en contient presque 50 %)[39]. Après cuisson, la teneur en protéines est comprise entre 5 %[40] et 18 %[41], ce qui est un peu inférieur à la viande cuite.
Les légumineuses sont riches en minéraux (fer, calcium, zinc, cuivre, manganèse)[42] et en fibres, mais relativement pauvres en vitamines, sauf celles du groupe B - celles-ci étant de plus partiellement détruites à la cuisson. Les légumineuses contiennent également des facteurs anti-nutritionnels[43], comme les tanins, la lectine, les facteurs anti-trypsiques, l'acide phytique, les alpha-galactosides (des FODMAP), la vicine-convicine, et nécessitent souvent une préparation technique avant consommation (trempage, cuisson, fermentation, toastage du tourteau de soja, par exemple).
Riches en protéines végétales dites « incomplètes », les céréales et les légumineuses s'associent pour apporter des protéines complètes comparables à celles de la viande, du poisson ou des œufs, l'apport recommandé étant de 2⁄3 de légumineuses et 1⁄3 de céréales[44].
Le soja est l'une des principales sources de protéines en alimentation animale. Le pois protéagineux et la féverolle sont cultivés dans ce but. Différentes espèces comme la luzerne, les trèfles, le sainfoin, le lotier… jouent un rôle essentiel dans la valeur des prairies.
Les légumineuses, riches en glucides complexes, micronutriments, protéines, vitamines du groupe B et fibres sont une partie essentielle d'un régime alimentaire sain[45].
Les légumineuses fournissent des protéines très bon marché, et en particulier de la lysine. En les combinant à d'autres protéines végétales comme celles des céréales, on obtient une source équilibrée de protéines.
La soixante-huitième session (en) de l'Assemblée générale des Nations Unies a déclaré 2016 année internationale des légumineuses « pour sensibiliser et pour célébrer le rôle des haricots, pois chiches, lentilles et autres légumineuses dans l'alimentation mondiale ».
La production mondiale de légumineuses cultivées pour leurs graines dépasse les 300 millions de tonnes annuelles, dont les deux tiers pour le seul soja[46][source insuffisante]. Cette plante ainsi que l'arachide (ou cacahuète) est souvent rattachée aux oléagineux, ou encore aux protéo-oléagineux.
L'Inde est à la fois le premier producteur et importateur mondial de légumineuses à graines au sens strict (pois, haricots, fèves, lentilles). Le Canada, la Birmanie, l'Australie et les États-Unis sont des exportateurs importants (Nota : ce sont, dans cet ordre, les quatre premiers fournisseurs de l'Inde). La très grande majorité des cultures de légumineuses des États-Unis sont des cultures de cacahuètes et de soja destinées à l'alimentation du bétail et à l'extraction d'huile végétale, considérées comme des oléagineux en raison de leur mise en valeur sous forme d'huile avant tout.
Grâce à leur capacité à fixer l'azote atmosphérique, les légumineuses sont, d'une manière générale, des plantes « pionnières » capables de coloniser des milieux pauvres en azote, et jouent de ce fait un rôle important dans la végétalisation des sols. Cela leur permet de se développer les premières dans des sols pauvres[47]. Elles facilitent par la suite le développement d'autres espèces. Cette caractéristique de fixation de l'azote leur permet d'accumuler des concentrations importantes d'azote, d'où leur utilisation comme engrais verts : la restitution au sol d'une partie de leur biomasse favorise le rétablissement de la fertilité des sols après la culture de plantes plus exigeantes, telles que les céréales. En outre, leur présence dans la rotation des cultures contribue à la réduction du besoin d'engrais à base d'azote synthétique et des émissions de gaz à effet de serre[48]
Beaucoup d'espèces de cette famille sont utiles pour les pollinisateurs. Qu'elles soient prairiales ou arbustives, nombre d'entre elles sont très favorables aux abeilles[49].
Quand elles sont introduites dans l'alimentation animale, elles contribuent à améliorer le taux de conversion des aliments en réduisant simultanément les émissions de gaz à effet de serre[50].
À l'inverse, certains membres de cette famille sont des adventices particulièrement difficiles à contrôler et peuvent devenir envahissantes.
La phylogénie des légumineuses a fait l'objet de nombreuses études par des groupes de recherche du monde entier. Ces études ont utilisé des données de morphologie, l'ADN (l'intron des chloroplastes trnL, les gènes chloroplastiques rbcL et matK, ou les espaceurs ribosomaux ITS) et l'analyse cladistique, afin d'étudier les relations entre les différentes lignées de la famille. Toutes les études ont démontré systématiquement le caractère monophylétique des Fabaceae[51].
Les études ont en outre confirmé que les sous-familles traditionnelles des Mimosoideae et des Papilionoideae étaient toutes deux monophylétiques mais qu'elles étaient toutes deux nichées dans la sous-famille des Caesalpinioideae qui est, elle, paraphylétique[52],[51].
Toutes les différentes approches ont donné des résultats similaires en ce qui concerne les relations entre les principaux clades de la famille[53],[54],[55],[56],[57],[58],[59],[60],[61].
Après de longues discussions dans la communauté phylogénétique des légumineuses, le Legume Phylogeny Working Group (groupe de travail sur la phylogénie des légumineuses) a subdivisé les Fabaceae en six sous-familles au lieu de trois, ce qui a nécessité la recirconscription des Caesalpinioideae en une sous-famille réduite (Caesapinioideae, sensu stricto), incluant l'ancienne sous-famille des Mimosoideae, et quatre nouvelles sous-familles[62]
FabalesSurianaceae (groupe externe)
Quillajaceae (groupe externe)
Les genres les plus importants sont les suivants : Astragalus (plus de 2 400 espèces), Acacia (plus de 950 espèces), Indigofera (environ 700 espèces), Crotalaria (environ 700 espèces) et Mimosa (environ 500 espèces)[63].
Dans cette famille, on peut citer les genres suivants :
(Le genre-type Faba est un synonyme de Vicia, et c'est sous ce nom qu'il est repris dans la liste des genres ci-dessous.)
(liste non exhaustive)
(liste non exhaustive)
(liste non exhaustive)
Plusieurs espèces de Fabaceae ont été choisies comme plantes emblèmes par différents pays ou territoires :
Le trèfle irlandais ou shamrock, symbole de l'Irlande, est en fait une feuille d'oxalis petite oseille, Oxalis acetosella, et non une feuille de trèfle Trifolium repens.[réf. nécessaire]
Les Fabaceae, ou Leguminosae (Légumineuses), sont une famille de plantes dicotylédones de l'ordre des Fabales. C'est l'une des plus importantes familles de plantes à fleurs, la troisième après les Orchidaceae et les Asteraceae par le nombre d'espèces. Elle compte environ 765 genres regroupant plus de 19 500 espèces. Sur le plan économique, les Fabaceae sont la deuxième famille en importance après les Poaceae et constituent une source de protéines végétales indispensable pour l'alimentation humaine et animale.
As leguminosas (Leguminosae) ou fabáceas (Fabaceae) [1] son unha familia de árbores, arbustos e herbas perennes ou anuais, recoñecibles de xeito doado polo seu froito de tipo legume e as súas follas compostas e estipuladas. É unha familia de distribución cosmopolita con aproximadamente 730 xéneros e unhas 19.400 especies, o que a converte na terceira familia con maior riqueza de especies logo das compostas (Asteraceae) e as orquídeas (Orchidaceae). Esta riqueza de especies áchase particularmente concentrada nas ramas das mimosóideas e as fabóideas, xa que conteñen cerca do 9,4% da totalidade das especies das eudicotiledóneas.[2] Estimouse que ao redor do 16% de todas as especies arbóreas nos bosques chuviosos neotropicais son membros desta familia. Así mesmo, as Fabáceas son a familia máis representada nos bosques tropicais chuviosos e nos bosques secos de América e África.[3]
Independentemente dos desacordos que até hai pouco tempo existiron ao redor de se as Fabáceas deberían ser tratadas como unha soa familia composta de tres subfamilias ou como tres familias afastadas, existe unha gran cantidade de información e evidencias tanto moleculares como morfolóxicas que sustentan que as leguminosas son unha soa familia monofilética.[4]
Este punto de vista reforzouse non só polo grao de interrelación que exhiben diferentes grupos dentro da familia comparados con aquel achado entre as leguminosas e os seus parentes máis próximos, senón tamén por tódalas recentes análises filoxenéticas baseadas en secuencias do ADN.[5][6][7] Tales estudos confirman que as leguminosas son un grupo monofilético e que está estreitamente relacionado coas familias Polygalaceae, Surianaceae, e Quillajaceae xunto ás que conforman a orde Fabales.[8]
Xunto cos cereais e con algunhas froitas e raíces tropicais, varias leguminosas foron a base da alimentación humana durante milenios, sendo o seu uso un compañeiro inseparable da evolución do home.[9]
As leguminosas poden ser árbores, arbustos, herbas, enredadeiras herbáceas ou lianas. As herbas poden ser anuais, bienais ou perennes, sen agregacións de follas basais ou terminais. Son plantas ergueitas, epífitas ou enredaderas. Estas últimas sostéñense mediante os talos que retórcense sobre o soporte. Poden ser heliofíticas, mesofíticas ou xerofíticas.
As follas son case sempre alternas e con estípulas, persistentes ou caedizas, xeralmente compostas, pinnuladas ou bipinnadas, dixitadas ou trifoliadas, ás veces aparentemente simples (ou sexa, unifoliadas ou ausentes e, nese caso, os talos áchanse transformados en filodios). A miúdo as follas áchanse reducidas ou son precozmente caducas ou nulas nas especies áfilas ou subáfilas. O pecíolo ten a base engrosada, "ganglionar", que permite movementos (posicións de "soño" e de "vixilia"). É frecuente a presenza de espiñas por transformación do raque das follas, das estípulas, ou do talo.[9]
Raíces con predominio do sistema primario, a miúdo profundas e case sempre con nódulos poboados de bacterias do xénero Rhizobium que asimilan o nitróxeno atmosférico.[9]
As flores poden ser desde pequenas a grandes, actinomorfas (en Mimosoideae) a leve ou profundamente cigomorfas (Papilionoideae e a maior parte de Caesalpinioideae). As irregularidades na simetría floral nestes casos involucran ao perianto e ao androceo. O O hipanto pode estar presente ou ausente, neste último caso está substituído polo tubo do cáliz na maioría das fabóideas. O perianto ten case sempre un cáliz e unha corola diferenciada. Porén, a corola pode estar ausente, nese caso o perianto dise sepalino, como ocorre en decenas de xéneros de cesalpinióideas e algunhas especies das tribos Swartzieae, e Amorphieae. O cáliz ten 5 sépalos (raramente 3 ou 6) dispostos nun só ciclo, os cales poden estar total ou parcialmente unidos entre si. O cáliz, ademais, pode ser ou non persistente, raramente é acrescente (é dicir que continúa no froito), imbricado ou valvado. A corola está composta por 5 pétalos libres (comunmente menos que 5 ou ausentes en Swartzieae, Amorphieae e Caesalpinioideae, ou 3 a 4 en Mimosoideae) ou parcialmente unidos e presenta, en xeral, unha morfoloxía característica. Así, a corola papilionácea ou amariposada está integrada por un pétalo superior moi desenvolvido, coñecido como vexilo (estandarte), dous pétalos laterais ou ás e dúas pezas inferiores a miúdo conniventes que constitúen unha estrutura simpétala denominada carena (quilla). Esta arquitectura é moi similar á das flores das cesalpinoideas pero, a diferenza do que ocorre nestas, con prefloración vexilar ou descendente, é dicir, co estandarte recubrindo o resto das pezas corolinas dentro do botón floral. O xineceo é de ovario súpero, monocarpelar, con desenvolvemento moi variable e tendencia á redución no número de óvulos.[9]
As flores son solitarias ou se dispoñen en acios terminais ou axilares, ás veces modifícanse até parecer umbelas.[9]
O froito das leguminosas, tecnicamente chamado legume, deriva dun ovario composto por un só carpelo o cal -á madurez- ábrese lonxitudinalmente en dúas valvas, o que indica que a súa dehiscencia ocorre pola nervadura media e pola unión carpelar. Porén, existe unha inmensa variedade de formas e tamaños de froitos na familia. De feito, hai especies con froitos con tendencia á indehiscencia (é dicir que non se abren á madurez) e en ocasións o cáliz transfórmase nunha estrutura de dispersión. Un dos froitos máis fascinantes da familia talvez sexa o do cacahuete (xénero Arachis) xa que as flores, logo da polinización, afúndense no chan e o froito (un legume indehiscente) desenvólvese subterráneamente. Porén, as legumes máis grandes prodúceas unha liana tropical pertencente ao xénero Entada. As legumes máis longas da especie centroamericana Entada gigas (chamada "escaleira de mono" na súa terra natal) chegan a medir até 1,5 m de lonxitude. Outras especies desenvolveron interesantes mecanismos de dispersión. Así, a especie suramericana Tipuana tipu modificou parte da parede do froito para convertela nunha á, a cal lle permite trasladarse co vento rotando como as aspas dun helicóptero. Ese tipo de froito denomínase sámara.
As sementes non teñen endospermo. En cambio, acumulan nos cotiledóns sobre todo amidón e proteínas, ás veces aceites, ou aceites e proteína. O máis característico é a presenza de grandes cotiledóns ricos en reservas, a miúdo oleaxinosas (por exemplo na soia ou o cacahuete).[9]
A presenza de nódulos fixadores de nitróxeno parece ser a norma nas papilionóideas e mimosóideas, mentres que a súa ausencia é máis frecuente nas Cesalpinióideas. Raramente son cianoxenéticas e, nese caso, os compostos cianoxenéticos derivan da tirosina, a fenilalanina ou da leucina. Comunmente presentan alcaloides. As protoantocianidinas poden estar presentes e, nese caso, é a cianidina, a delfinidina ou ambas á vez. Frecuentemente presentan flavonoides tales como kaempferol, quercitina e miricetina. O ácido eláxico áchase consistentemente ausente en todos os xéneros e especies analizadas das tres subfamilias. Os azucres transpórtanse dentro da planta como sacarosa. A fisioloxía C3 demostrouse e informado nunha gran cantidade de xéneros das tres subfamilias.
é unha familia de distribución cosmopolita. Os árbores son máis frecuentes nas rexións tropicais, mentres que as herbas e os arbustos dominan nas extratropicais.
A orde Fabales contén cerca do 9,6% da diversidade de especies das eudicotiledóneas e a maior parte desa riqueza concéntrase nunha das catro familias que o compoñen: Fabaceae. A orixe deste clado, composto ademais polas familias Polygalaceae, Surianaceae e Quillajaceae, está datado en 94 a 89 millóns de anos e a diversificación do mesmo comezou fai uns 79 a 74 millóns de anos.
A filoxenia das leguminosas foi o obxecto de estudo de numerosos grupos de investigación de todo o mundo, os que utilizaron a morfoloxía ou os datos do ADN (o intrón plastídico trnL, os xenes plastídicos rbcL e matK, ou os espazadores ribosomais ITS) e a análise cladística para resolver as relacións entre as diferentes liñaxes desta familia. Así, púidose confirmar a monofilia das subfamilias tradicionais Mimosoideae e Papilionoideae, aniñadas conxuntamente coa subfamilia parafilética Caesalpinioideae. Todos os estudos, a través de diferentes aproximacións, foron consistentes o que brinda un grande apoio ás relacións entre os principais clados da familia. O clado que máis tempranamente se ramifica é a tribo Cercideae, seguida por dúas clados compostos de taxons antes dispostos dentro de Caesalpinioideae (a tribo Detarieae e o xénero Duparquetia ).[10][11][12][13][14][15]
Comprende árbores e lianas, as follas son aparentemente simpless. O número cromosómico básico é x=7. Inclúe 4 a 12 xéneros e unhas 265 especies. O xénero máis representado é Bahuinia cunhas 250 especies de distribución pantropical. Cercis, outro dos xéneros dentro desta tribo, presenta flores que, en aparencia, son similares ás fabóideas. Outros dos xéneros incluídos neste clado son Caesalpinia e Delonix. Sinonimia: Bauhiniaceae Martynov
Este xénero presenta características particulares en canto á súa morfoloxía e desenvolvemento floral: un cáliz de 4 sépalos e un androceo de 4 estames o que as afasta netamente dos restantes Fabáceas. O clado está representado por un xénero monotípico, cuxa única especie se denomina Duparquetia orchidacea e distribúese por África tropical.
Presentan a cara de abaixo das follas cubertas por glándulas con forma de cráter e as estípulas e bractéolas deciduas, caedizas. Os membros da tribo amosan unha redución no número de pétalos ou de estames. Producen, ademais, un tipo de resina moi particular, a cal contén diterpenos bicíclicos. A tribo inclúe moitos árbores tropicais entre eles algúns que se empregan para a produción de madeira. Inclúe uns 80 xéneros cun número cromosómico básico de x=12. Distribúense en África e Sudamérica.
Son árbores, subarbustos ou, ás veces, herbas ou trepadoras. As follas son pinnuladas ou bipinnuladas, nalgúns casos (por exemplo, en Gleditsia) ambos os tipos foliares áchanse na mesma árbore; finalmente, hai especies áfilas.
As flores son cigomorfas, de cando en cando actinomorfas. A prefloración é imbricada, de cando en cando valvar; dise "ascendente": o estandarte é interno, cuberto nos seus bordos polos pétalos veciños. A corola é variada, grande, mediana ou pequena, ten pétalos libres (é dialipétala) polo menos na base. O androceo está formado polo xeral por 10 estames, libres ou soldados en grupos, igualando a altura do pétalos ou cubertos por eles. O pole é libre e o tegumento seminal non presenta "liña fisural". O óvulo é anátropo. As sementes teñen embrión recto, fío apical ou subapical, pequeno. A estrutura floral é moito máis variada que nas mimosóideas. As flores dispóñense en acios, en xeral medianas a grandes, de cando en cando pequenas e en espiga densa. O froito é dehiscente ou indehiscente, moi variable. Habitan preferentemente nas rexións cálidas, e están moi ben representadas nas rexións tropicais de África e América, son especies a miúdo xigantescas. A subfamilia está composta por 160 xéneros e aproximadamente 1900 especies. Os xéneros máis representados son Senna (con 350 especies), Chamaechrista (265) e Caesalpinia (100).
Forman parte desta subfamilia plantas coñecidas como cassias, cina-cina, a acacia negra ou Gleditsia... Varias especies de cesalpinióideas cultívanse con fins decorativos, forestais, industriais ou medicinais.
As Cesalpinióideas, de acordo ás últimas investigacións filoxenéticas (APW), comprenden catro tribos: Cassieae, Caesalpinieae, Cercideae e Detarieae.
Son árbores ou arbustos, de cando en cando herbas, de follaxe grácil polas súas follas bipinnuladas, raramente pinnuladas ou reducidas a filodios. En moitos casos son espiñentos e de aspecto moi particular polas pequenas flores agregadas en espigas que, á súa vez, adoitan formar acios espiciformes densos.
As flores son actinomorfas. A corola ten prefloración valvar, a miúdo é gamopétala e tubulosa. O cáliz é valvar ou, nalgúns grupos, imbricado, sempre gamosépalo. O androceo está formado por 4, 8, 10 ou numerosos estames, os cales superan a altura da corola. Os filamentos estaminais están libres ou soldados entre si. O pole é xeralmente composto. O óvulo é anátropo. A semente presenta embrión recto e o tegumento presenta unha "liña fisural" con forma de anel ou ferradura. O fío é apical ou subapical, pequeno. A subfamilia comprende 4 tribos: Acacieae, Ingeae, Mimoseae, Mimozygantheae e Parkieae.
É un grupo moi ben representado por numerosos xéneros e especies en rexións tropicais ou subtropicais, de todos os continentes, pero están particularmente distribuídas en África e América. Comprenden 82 xéneros e ao redor de 3300 especies. Os xéneros con maior número de especies son Acacia sensu stricto (960, comprende soamente ás especies antes incluídas no subxénero Phyllodinae), Mimosa (480), Inga (350), Calliandra (200), Vachellia (161, previamente coñecido como Acacia subgenus Acacia), Senegalia (85, previamente incluídas dentro de Acacia subgenus Aculeiferum), Prosopis (45), Pithecellobium (40). Especies moi coñecidas pertencen ás mimosóideas, talles como as verdadeiras acacias, as mimosas ou sensitivas, os aromos, tuscas, garabatos... Abundan entre as grandes árbores dos bosques tropicais, dominan en moitas sabanas e son sempre frecuentes nas rexións semidesérticas cálidas. Moitas mimosóideas cultívanse como árbores para sombra, plantas ornamentais, de protección ou con fins forestais. A subfamilia comprende 4 tribos: Acacieae, Ingeae, Mimoseae, Mimozygantheae e Parkieae.
Son árbores, arbustos, trepadoras leñosas ou herbáceas perennes ou anuais. As follas son, polo xeral, pinnuladas ou dixitadas, frecuentemente trifoliadas, algunhas veces unifolidas e até nulas, mais nunca bipinnuladas. As flores dispóñense en acios, capítulos ou espigas. As flores son cigomorfas, de cando en cando actinomorfas. A prefloración é imbricada, de cando en cando valvar; a prefloración da corola dise descendente: o estandarte é externo, cubrindo os pétalos veciños. A corola é xeralmente con forma de bolboreta ou "papilionoidea", cos dous pétalos inferiores unidos no ápice, formando a quilla, os dous laterais estendidos como ás e o superior ergueito ou reflexo, de maior tamaño, chamado estandarte. O cáliz está formado por 5 sépalos soldados entre si e ten forma de campá ou tubuloso. O androceo está formado por 10 estames, de cando en cando menos, xeralmente escondidos dentro da quilla e áchanse máis ou menos soldados entre si, típicamente son diadelfos (9 1), mais tamén poliadelfos ou libres. Os óvulos son campilótropos. As sementes presentan un embrión curvado, raramente recto; o fío é de tamaño mediano a grande.
Con 476 xéneros e 13.860 especies, é a división máis grande e diversa da familia. Esténdese por todos os continentes excepto as rexións árticas e inclúe a maioría das leguminosas máis populares como alimento ou forraxe, como así tamén varias especies modelo para investigacións xenómicas.[16] Os xéneros con maior número de especies son Astragalus (2400-3270), Indigofera (700), Crotalaria (700), Mirbelia sensu latexo (450), Tephrosia (350), Desmodium (300), Aspalanthus (300), Oxytropis (300), Adesmia (240), Trifolium (240), Rhynchosia (230), Lupinus (200), Aeschyomene (160), Hedysarum (160), Lathyrus (160), Vicia (160), Dalea (150), Eriosema (150), Lotononis (150), Millettia (150), Vigna (150), Swartzia (140), Daviesia (135), Lonchocarpus (135), Machaerium (130), Onobrychis (130), Ormosia (130), Lotus (inc. Coronilla, 125), Lonchocarpus (120), Erythrina (110), Gastrolobium (110), Mucuna (105) e Pultenaea (100). As especies leñosas son preferiblemente termófilas, moitas herbáceas son de rexións tépedas e frías, aínda que están tamén representadas nos trópicos. Comprende moitas plantas útiles e moi coñecidas, talles como garavanzo, trevos, faba, alfalfa, soia, robinia, entre outras.[17] A subfamilia das fabóideas subdividiuse nas seguintes tribos, de acordo ás últimas investigacións filoxenéticas (APW): Abreae - Adesmieae - Aeschynomeneae - Amorpheae - Bossiaeeae - Brongniartieae - Carmichaelieae - Cicereae - Crotalarieae - Dalbergieae - Desmodieae - Dipteryxeae - Euchresteae - Fabeae - Galegeae - Genisteae - Hedysareae - Hypocalypteae - Indigofereae - Loteae - Millettieae - Mirbelieae - Phaseoleae - Podalyrieae - Psoraleeae - Robinieae - Sophoreae - Swartzieae - Thermopsideae - Trifolieae
Interese moi grande pola súa extraordinaria diversidade e abundancia de representantes en diversas formacións vexetais e polas súas aplicacións: xardinaría e ornamentación, como alimento, obtención de principios con interese medicinal e en drogaría, extracción de aceites e graxas.[18][19][20][21]
Por miles de anos as legumes foron utilizadas como alimento polos seres humanos. A lentella foi probablemente unha das primeiras especies en ser domesticadas. Poden consumirse frescas ou secas, e poden atoparse nunha gran variedade de cores, sabores e texturas. Consérvanse secas, enlatadas, ou ben, conxeladas. Todos os legumes son moi semellantes en canto ás súas características nutricionais. Son moi ricas en proteínas, carbohidratos e fibras, mentres que o contido de lípidos é relativamente baixo e os ácidos graxos que o compoñen son insaturados. Unha grande excepción a esta regra é a soia, que ten un alto contido de lípidos. Os legumes son unha fonte importante de vitamina B. As que se consomen frescas teñen vitamina C, pero os niveis declinan despois da colleita e son virtualmente inexistentes nos grans secos. Os legumes enlatadas, no entanto, manteñen aproximadamente a metade dos valores de vitamina C que o legume fresco (excepto no caso das lentellas que se secan antes de enlatalas). Os legumes consómense polo seu alto contido de proteína. A composición dos grans de poroto, a modo de exemplo, é de 21% de proteína, 46% de carbohidratos, 25% de fibra e 1,5% de lípidos. Contén ademais, aproximadamente 7 mg de ferro e 180 mg de calcio por cada 100 gramos. Os grans de soia, en cambio, conteñen 34% de proteína, 29% de carbohidratos e 18% de lípidos. O maior contido de proteínas e lípidos outórganlle á soia unha calidade nutricional superior ao doutros legumes. Entre os factores positivos das leguminosas na nutrición humana, entón, pódese citar a súa alta concentración en proteína con alto contido en lisina, que fai ás leguminosas un complemento proteico excelente para os cereais. Son tamén unha boa fonte dalgúns minerais como calcio, ferro, zinc, fósforo, potasio e magnesio, así como dalgunhas vitaminas hidrosolubles, especialmente tiamina, riboflavina e niacina. En relación coa saúde, a inxestión dalgunhas leguminosas producen unha diminución do colesterol posiblemente debido ao seu alto contido en fibra dietética e tamén poden axudar a reducir os niveis de glicosa sanguínea nos diabéticos. Entre os factores negativos pódese apuntar a deficiencia en aminoácidos axofrados e a presenza de certos factores antinutricionais que inflúen na dixestibilidade proteica e de carbohidratos. Isto pode ser un factor limitante nas dietas dos vexetarianos e en países en vías de desenvolvemento onde a inxestión de proteína animal é baixa ou nula. Con todo, cando a dieta é equilibrada ou moi rica en proteína animal e enerxía, a inxestión de leguminosas é unha vantaxe. Os antinutrintes son substancias que, en xeral, dificultan a asimilación dos nutrientes, e nalgúns casos, poden chegar a ser tóxicos ou causar efectos fisiolóxicos pouco desexables (como, por exemplo, a flatulencia). Recentemente viuse que, en pequenas cantidades, poden ser tamén moi beneficiosos para a saúde na prevención de enfermidades como cancro e enfermidades coronarias, polo que actualmente estáselles denominando "Compostos Biolóxicamente Activos" (BAC segundo as súas siglas en inglés) xa que, aínda que carecen de valor nutritivo, non sempre resultan prexudiciais. Algún destes compostos xogan un papel importante como defensa da planta fronte ao ataque de todo tipo de depredadores e outros van ser compostos de reserva que se acumulan nas sementes e van ser empregados ao longo do proceso xerminativo. Desde o punto de vista bioquímico os compostos non-nutritivos son de natureza moi variada, non aparecen por igual en todas as plantas, os seus efectos fisiolóxicos son distintos e por tanto a súa metodoloxía de extracción, determinación e cuantificación ten que ser tamén moi específica. Como exemplo dalgúns destes Compostos Biolóxicamente Activos das leguminosas pódense citar aqueles de natureza proteica (inhibidores de proteases, inhibidores de amilases, lectinas) e os de natureza non proteica (glicósidos, aminoácidos libres, alcaloides, fitatos, fitoestróxenos, saponinas, taninos etc.). Unha das vías para a diminución destes compostos cando están en altas concentracións é a mellora xenética. Estes programas non só centráronse en conseguir unha alta produción desde o punto de vista agronómico, senón de alcanzar unha mellor calidade nutricional coa eliminación destes compoñentes non desexables. Así, por exemplo, existen variedades de distintas especies de Lupinus libres de alcaloides tóxicos. Tamén se obtiveron variedades de Vicia faba sen vicina e sen convicina ou con concentracións moi baixas así como Lathyrus sativus libres dun aminoácido neurotóxico.
Consómense polas súas vaíñas tenras ou polos seus grans: faballóns (Vicia faba), lentellas (Lens culinaris), garavanzos (Cicer arietinum), chícharos (Pisum sativum) fabas ou feixóns (Phaseolus vulgaris, Ph. lunatus, Ph. coccineus e Ph. acutifolius), urd (Ph. mungo), soia (Glycine max), poroto xaponés (Dolichos lablab), cacahuete (Arachis hypogaea)... Outras especies utilízanse na alimentación polo seu froito pulposo. Aínda que non é frecuente entre as leguminosas, hai especies cuxa raíz carnosa ou tubérculo utilízase como alimento.
Finalmente, hai leguminosas que se utilizan para elaborar bebidas alcohólicas, grans de millo tostado e varias especias.
Na alimentación do gando bovino e ovino, principalmente, as leguminosas -por si soas ou en asociación coas gramíneas forraxeiras- presentan unha serie de bondades que incrementan a produción de leite e carne e que, ademais, tenden a mellorar a eficiencia reprodutiva dos rabaños. Algunhas de tales características ou vantaxes son que constitúen unha fonte importante de proteínas de boa calidade, dado que posúen unha ampla gama de aminoácidos esenciais que as fan superiores ás gramíneas. Neste sentido, é de destacar que presentan unha maior concentración de nitróxeno nas follas que as gramíneas. Presentan baixos niveis de fibras e alto contido de calcio, en relación coas gramíneas. Por todo isto é que as leguminosas forraxeiras seméntanse asociadas con gramíneas para mellorar a calidade da oferta alimenticia para o gando. Porén, as leguminosas presentan un beneficio adicional como melloradoras do chan desde punto de vista da fertilidade, xa que teñen a propiedade de fixar o nitróxeno atmosférico nos nódulos radiculares. A fixación de nitróxeno que se realiza nestes nódulos, é achegado ao chan unha vez envellecidas ou mortas as raíces, sendo facilmente aproveitado por outras plantas tales como as gramíneas coas que crecen asociadas. A cantidade de nitróxeno fixado polas leguminosas pode variar de 20 a 560 kg anuais por hectárea, dependendo do tipo de chan e da humidade dispoñible. Esta particularidade de fixar nitróxeno outórgalle ás leguminosas a facultade de habitar en chans de fertilidade pobre, sen que isto afecte significativamente a súa produción e calidade de biomas.[22]
Algunhas das especies de leguminosas utilizadas como forraxeiras son: Medicago sativa, Medicago lupulina, Medicago hispida, Medicago arabica e Medicago minima, Melilotus alba, Melilotus officinalis, o trevo branco Trifolium repens, o trevo vermello ou dos prados Trifolium pratense, Trifolium fragiferum, Lotus tenuis, Lotus corniculatus, Desmodium discolor, Hedysarum coronarium, Lespedeza striata e Lespedeza stipulacea... Unha das principais limitantes para o establecemento e produción das pradarías de leguminosas anuais é a baixa fertilidade dos chans e en particular o baixo contido de fósforo dos mesmos.
As plantas melíferas son aquelas que ofrecen néctar ás abellas e avespas como recompensa por carrexar pole desde as flores dunha planta a outra e, dese modo, asegurar a polinización. Por extensión, tamén se inclúen todas as especies que estes insectos utilizan para recoller pole. O factor de maior importancia en canto á atracción das flores polas abellas é o néctar que secretan. A secreción acada o seu máximo durante o primeiro día da apertura floral e vai decrecendo paulatinamente. O néctar é unha solución azucarada, con pequenas cantidades doutras substancias (aminoácidos, minerais, vitaminas, ácidos orgánicos, encimas e aceites esenciais) que é segregado por órganos especializados da planta chamados nectarios que xeralmente adoitan estar situados na base da corola (nectarios florais) e que se distinguen pola súa forma e cor; nalgúns casos están situados nas follas ou nos pedúnculos das flores (nectarios extraflorais). En xeral, as abellas manifestan preferencia polo néctar que contén máis do 20% de azucre..[23] Varias especies de leguminosas son boas especies melíferas, tales como a alfalfa, o trevo branco...
As gomas son líquidos que a planta bota como resultado da agresión ao vexetal por unha picadura de insecto ou unha incisión natural ou artificial. Estes conteñen polisacáridos heteroxéneos, formados por diferentes azucres e en xeral levan ácidos urónicos. Caracterízanse por formar disolucións coloidales viscosas. Hai diferentes especies produtoras de gomas. As máis importantes están na familia das leguminosas. Utilízanse amplamente na industria farmacéutica, cosmética, alimentaria e téxtil. Tamén son interesantes polas súas propiedades terapéuticas, por exemplo a goma arábiga é antitusíxena e antiinflamatoria. As máis coñecidas son a goma de tragacanto (Astragalus gummifer), a goma arábiga (Acacia senegal) e a goma guar (Cyamopsis tetragonoloba).
Entre as especies tintóreas atópanse as seguintes. O pau de campeche Haematoxylon campechianum; árbore grande e espiñenta que pode alcanzar até os 15 m de altura. A cortiza é delgada e branda e o corazón da madeira é sólido e duro. O corazón do talo utilízase para tinguir e lógranse vermellos e morados. Desta especie extráese o colorante histolóxico denominado hematoxilina. O pau de brasil ( Caesalpinia echinata) é unha árbore moi parecida ao anterior pero de menos altura e con flores avermelladas ou moradas. A madeira utilízase para tinguir, tamén de vermello e morado. O guamuchil (Pithecallobium doce) é outra árbore espiñenta, que mide 4 m ou máis e presenta flores amareladas ou verdosas, dispostas en cabezuelas. O froito é avermellado e é o que se utiliza para tinguir de cor amarela. O colorante índigo extráese do índigo verdadeiro Indigofera tinctoria, de Asia. En Centro e Sudamérica extráense colorantes de dúas especies afíns á anterior, o anil (Indigofera suffruticosa) e o índigo de Natal (Indigofera arrecta).
As leguminosas utilizáronse en todo o mundo como plantas ornamentais desde hai séculos. Unha vasta diversidade de alturas, formas, cores de follaxe, flores e inflorescencias fan de que esta familia sexa moi utilizada no deseño de xardíns pequenos ou de grandes parques.
A fixación biolóxica do nitróxeno (FBN, diazotrofía) é un proceso moi antigo que probablemente se orixinou no Eon arqueano baixo as condicións de ausencia de osíxeno da atmosfera primitiva. É exclusivo de Euryarchaeota e en 6 dos máis de 50 phyla de Bacteria. Algúns destas liñaxes coevolucionaron conxuntamente coas anxiospermas establcendo as bases moleculares dunha relación de simbiose mutualista. Os nódulos son as estruturas especializadas dentro das cales leva a cabo a FBN que algunhas familias de angiospermas desenvolveron, principalmente na cortiza radicular e excepcionalmente no talo como é o caso de Sesbania rostrata. As Fanerógamas que coevoluiron con diazótrofos actinorrícicos ou cos rizobios para establecer a súa relación simbiótica pertencen a 11 familias que se agrupan dentro do clado Rosidae da filoxenia molecular do xene rbcL que codifica para parte da encima RUBISCO no cloroplasto. Este agrupamiento indica que probablemente a predisposición á formación de nódulos xurdiu unha soa vez nas anxiospermas e podería ser considerado como un carácter ancestral que se conservou ou perdido en certas liñaxes, con todo, a distribución tan dispersa de familias e xéneros nodulantes dentro desta liñaxe, indica orixes múltiples da de nodulación. Das 10 familias nodulantes de Rosidae, 8 son noduladas por actinomicetos (Betulaceae, Casuarinaceae, Coriariaceae, Datiscaceae, Elaeagnaceae, Myricaceae, Rhamnaceae e Rosaceae), e as dúas familias restantes Ulmaceae e Fabaceae son noduladas por rizobios. Este é o nome que recibe o grupo de xéneros de alfa-proteobacterias (familia Rhizobiaceae) que inclúen todas as especies que fixan nitróxeno e que producen nódulos coas leguminosas, talles como Allorhizobium, Azorhizobium, Bradyrhizobium, Mesorhizobium, Phyllobacterium, Rhizobium, e Sinorhizobium, como así tamén o fitopatóxeno Agrobacterium.Sprent, J. I. 2001. Nodulation in legumes. Royal Botanic Gardens, Kew, UK. Os rizobios e as súas leguminosas hospedantes débense recoñecer un ao outro para que a nodulación se inicie. Diferentes especies de rizobios son específicas das súas especies hospedantes, pero poden infectar -frecuentemente- a máis dunha especie. Así mesmo, unha soa especie de planta pode ser infectada por máis dunha especie de bacteria. Acacia senegal, por exemplo, pode ser nodulada por 7 especies de rizobios pertencentes a 3 xéneros distintos. Os caracteres máis distintivos que permite distinguir aos diferentes xéneros de rizobios son a súa rapidez de crecemento (rápido ou lento) e o tipo de nódulo radical que forman co seu hospedante. á súa vez, os nódulos radicais clasifícanse en indeterminados, os que son cilíndricos e frecuentemente ramificados; e determinados, os cales son esféricos e con lenticelas prominentes. Os nódulos indeterminados son característicos das leguminosas de climas tépedos, mentres que os determinados son usuais nas especies de climas tropicais a subtropicales. A nodulación prosperou amplamente dentro das leguminosas, atópase presente na maioría dos seus membros que se especializaron na asociación exclusiva con rizobios, os que á súa vez tamén estableceron unha simbiose exclusiva coas leguminosas (coa soa excepción de Parasponia, o único xénero dos 18 que se inclúen en Ulmaceae que é capaz de nodular). A nodulación está presente en todas as subfamilias de leguminosas pero é menos frecuente na subfamilia Caesalpinioideae. A subfamilia Papilionoideae é a que presenta todos os tipos de nódulos: indeterminado (conserva o meristema), determinado (non conserva o meristema) e o tipo de Aeschynomene sp. Os dous últimos, só están presentes nalgunhas liñas da subfamilia Papilionoideae, polo que son consideradas como os tipos de nódulos máis modernos e especializados. Aínda que a nodulación é abundante nas dúas subfamilias monofiléticas Papilionoideae e Mimosoideae, tamén existen exemplos de especies non nodulantes. A presenza e ausencia de especies nodulantes dentro das tres subfamilias indica que a nodulación xurdiu varias veces no transcurso da evolución das leguminosas e que se perdeu nalgunhas liñaxes. Por exemplo, dentro do xénero Acacia, membro de Mimosoideae, A. pentagona non ten a capacidade de nodular, mentres que outras especies do mesmo xénero fano de modo promiscuo, como é o caso da xa citada Acacia senegal que é nodulada por rizobios de rápido e lento crecemento.
As leguminosas semella que se diversificaron durante o terciario temperán para converterse nun integrante ubícuo dos biotas terrestres modernos, do mesmo xeito que moitas outras familias de anxiospermas.
O rexistro fósil das leguminosas é abundante e diverso, particularmente no terciario, con fósiles de flores, froitos, folíolos, madeira e pole coñecidos de numerosas localidades (ver, por exemplo, os traballos de W. Crepet, D. Taylor e P. Herendeen)[24][25][26][27][28] Os primeiros fósiles que se poden asignar definitivamente ás leguminosas aparecen no Paleoceno tardío (preto de 56 millóns de anos.[29][30] Representantes das 3 subfamilias tradicionalmente recoñecidas das leguminosas, cesalpinióideas, papilionóideas e cesalpinióideas, como así tamén de grandes clados dentro desas subfamilias (por exemplo, as genistóides) acháronse no rexistro fósil en períodos un pouco máis tardíos, comezando entre 50 a 55 millóns de anos atrás. De feito, o achado de diversos grupos de taxones que representan as principais liñaxes das leguminosas durante o Eoceno medio e o Eoceno tardío suxire que a maioría dos grupos modernos de Fabáceas xa estaban presentes e que nese período ocorreu unha extensa diversificación. As Fabáceas, entón, iniciaron a súa diversificación fai aproximadamente 60 millóns de anos e os clados máis importantes separáronse fai uns 50 millóns de anos.[31] A idade dos principais clados das Cesalpinióideas estimouse entre 56 a 34 millóns de anos e a do grupo basal das mimosóideas en 44 ± 2.6 millóns de anos.[32][33] A diferenciación entre mimosóideas e fabóideas está datada en 59 a 34 millóns de anos antes do presente e a idade do grupo basal das fabóideas en 58,6 ± 0,2 millóns de anos antes do presente.[34] Dentro das fabóideas, a diverxencia dalgúns grupos puido ser datada. Así, Astragalus separouse de Oxytropsis fai uns 16 a 12 millóns de anos, a pesar que a diversificación dentro de cada xénero foi relativamente recente. Por exemplo, a radiación das especies aneuploides de Neoastragalus comezou fai 4 millóns de anos. Inga, outro xénero de papilionóidea, con aproximadamente 350 especies parece haber divergido dentro dos últimos 2 millóns de anos..[35][36][37][38]
As leguminosas (Leguminosae) ou fabáceas (Fabaceae) son unha familia de árbores, arbustos e herbas perennes ou anuais, recoñecibles de xeito doado polo seu froito de tipo legume e as súas follas compostas e estipuladas. É unha familia de distribución cosmopolita con aproximadamente 730 xéneros e unhas 19.400 especies, o que a converte na terceira familia con maior riqueza de especies logo das compostas (Asteraceae) e as orquídeas (Orchidaceae). Esta riqueza de especies áchase particularmente concentrada nas ramas das mimosóideas e as fabóideas, xa que conteñen cerca do 9,4% da totalidade das especies das eudicotiledóneas. Estimouse que ao redor do 16% de todas as especies arbóreas nos bosques chuviosos neotropicais son membros desta familia. Así mesmo, as Fabáceas son a familia máis representada nos bosques tropicais chuviosos e nos bosques secos de América e África.
Independentemente dos desacordos que até hai pouco tempo existiron ao redor de se as Fabáceas deberían ser tratadas como unha soa familia composta de tres subfamilias ou como tres familias afastadas, existe unha gran cantidade de información e evidencias tanto moleculares como morfolóxicas que sustentan que as leguminosas son unha soa familia monofilética.
Este punto de vista reforzouse non só polo grao de interrelación que exhiben diferentes grupos dentro da familia comparados con aquel achado entre as leguminosas e os seus parentes máis próximos, senón tamén por tódalas recentes análises filoxenéticas baseadas en secuencias do ADN. Tales estudos confirman que as leguminosas son un grupo monofilético e que está estreitamente relacionado coas familias Polygalaceae, Surianaceae, e Quillajaceae xunto ás que conforman a orde Fabales.
Xunto cos cereais e con algunhas froitas e raíces tropicais, varias leguminosas foron a base da alimentación humana durante milenios, sendo o seu uso un compañeiro inseparable da evolución do home.
Mahunarke (lepirnjače, bobovke; lat. Fabaceae ili Leguminosae) je porodica biljaka, koju čini oko 730 rodova sa 19500 vrsta. Biljke ove porodice najčešće zovemo mahunarkama (zbog karakterističnog ploda - mahune) ili lepirnjačama (zbog izgleda cvijeta). U ovu porodicu spada veliki broj ekonomski važnih biljaka - grah mahunar, grašak, soja, bob, kikiriki, badem, rogač; kao i pojedine ukrasne - akacija, mimoza, albicija.
Fabaceae su zeljaste ili drvenaste, jednogodišnje ili višegodišnje biljke, često sa složenim listovima.
Jedini je predstavnik reda Fabales.
Nedovršeni članak Mahunarke koji govori o biljkama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Mahunarke (lepirnjače, bobovke; lat. Fabaceae ili Leguminosae) je porodica biljaka, koju čini oko 730 rodova sa 19500 vrsta. Biljke ove porodice najčešće zovemo mahunarkama (zbog karakterističnog ploda - mahune) ili lepirnjačama (zbog izgleda cvijeta). U ovu porodicu spada veliki broj ekonomski važnih biljaka - grah mahunar, grašak, soja, bob, kikiriki, badem, rogač; kao i pojedine ukrasne - akacija, mimoza, albicija.
Fabaceae su zeljaste ili drvenaste, jednogodišnje ili višegodišnje biljke, često sa složenim listovima.
Jedini je predstavnik reda Fabales.
Łušćinowcy (Fabaceae abo Leguminosae) su swójba symjencowych rostlinow. Wone wopřijimaja tři podswójby, kotrež so často jako swójske swójby wobjednaja.
Swójba wobsahuje něhdźe 730 rodow a nimale 20.000 družinow. Wone so do tři podswójbow a něhdźe 35 tribusow[1] dźěla (rody hlej podswójby a tribusy)::
Synonymy swójby su: Acaciaceae E.Mey., Aspalathaceae Martinov, Astragalaceae Bercht. & J.Presl, Caesalpiniaceae R.Br., nom. cons., Cassiaceae Vest, Ceratoniaceae Link, Detariaceae (DC.) Hess, Hedysaraceae Oken, Inocarpaceae Zoll., Leguminosae Adans., nom. cons., Mimosaceae R.Br., nom. cons., Papilionaceae Giseke, nom. cons., Phaseolaceae Schnitzl., Swartziaceae (DC.) Bartl., Viciaceae Bercht. & J.Presl.. [1]
Bahorowy dźećel
Běły komonc
Chosćowc
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Łušćinowcy (Fabaceae abo Leguminosae) su swójba symjencowych rostlinow. Wone wopřijimaja tři podswójby, kotrež so často jako swójske swójby wobjednaja.
Suku polong-polongan atau Fabaceae merupakan salah satu suku tumbuhan dikotil yang terpenting dan terbesar. Banyak tumbuhan budidaya penting termasuk dalam suku ini, dengan bermacam-macam kegunaan: biji, buah (polong), bunga, kulit kayu, batang, daun, umbi, hingga akarnya digunakan manusia. Bahan makanan, minuman, bumbu masak, zat pewarna, pupuk hijau, pakan ternak, bahan pengobatan, hingga racun dihasilkan oleh anggota-anggotanya. Semua tumbuhan anggota suku ini memiliki satu kesamaan yang jelas: buahnya berupa polong.
Fabaceae pernah dikenal dengan nama Leguminosae serta Papilionaceae. Nama yang terakhir ini kurang tepat, dan sekarang dipakai sebagai nama salah satu subsukunya. Dalam dunia pertanian tumbuhan anggota suku ini seringkali disebut sebagai tanaman legum (legume).
Anggota suku ini juga dikenal karena kemampuannya mengikat (fiksasi) nitrogen langsung dari udara (tidak melalui cairan tanah) karena bersimbiosis dengan bakteri tertentu pada akar atau batangnya. Jaringan yang mengandung bakteri simbiotik ini biasanya menggelembung dan membentuk bintil-bintil. Setiap jenis biasanya bersimbiosis pula dengan jenis bakteri yang khas pula.
Suku besar ini terbagi menjadi 3 subsuku, yaitu Faboideae (atau Papilionoideae, tumbuhan berbunga kupu-kupu), Caesalpinioideae, dan Mimosoideae.
Faboideae dapat dikatakan sebagai kelompok kacang-kacangan atau polong-polongan. Bunganya bertipe kupu-kupu, zigomorf, khas dengan mahkota bunga yang tidak sama bentuknya. Mahkota termodifikasi menjadi tiga bagian: bendera, sayap (alae), dan lunas (carina). Bagian lunas melindungi organ seksual benang sari dan putik. Karena terlindungi inilah tumbuhan kacang-kacangan biasanya merupakan tumbuhan berpenyerbukan sendiri. Bunga biasanya tunggal dengan polong biasanya berbentuk silinder.
Contoh :
Subsuku ini dicirikan dari bunganya yang tersusun majemuk membentuk seperti piramida. Setiap bunga memiliki benang sari dan putik yang relatif panjang. Bunganya tidak bertipe kupu-kupu.
Contoh :
Subsuku ini dapat dikatakan sebagai kelompok petai-petaian. Cirinya yang paling jelas adalah bunganya tersusun majemuk di atas suatu dasar bunga (bongkol) bersama berbentuk bulatan. Akibatnya, bunga tampak seperti bola berambut.
Contoh-contoh :
Banyak anggota suku ini yang menjadi tanaman berguna. Berikut adalah daftar beberapa tanaman berguna, dikelompokkan menurut pemanfaatannya.
Semua legum yang berupa terna atau tumbuhan merambat dapat dipakai sebagai pupuk hijau. Namun ada beberapa yang disukai karena pertumbuhannya yang pesat dan menutupi tanah, dan dijuluki legum cover crops (LCC, tanaman legum penutup tanah)
Lihat pula artikel bakteri pengikat nitrogen.
Tumbuhan legum dikenal kemampuannya mengambil nitrogen dalam bentuk N2 langsung dari udara, selain cara konvensional dalam bentuk nitrat atau amonium dari cairan tanah. Kemampuan ini dimiliki karena mereka bersimbiosis dengan bakteri tertentu yang menghuni jaringan-jaringan tertentu, biasanya di akar, namun ada beberapa yang menghuni jaringan parenkim di batang. Bagian yang dihuni bakteri ini biasanya terlihat sebagai bintil-bintil.
Setiap spesies tumbuhan hanya efektif bersimbiosis dengan spesies bakteri yang khas, dengan demikian hubungannya bersifat sangat spesifik. Misalnya, kedelai hanya efektif bersimbiosis dengan Bradyrhizobium japonicum. Infeksi dengan bakteri lain selalu gagal atau hanya menghasilkan sedikit bintil.
Simbiosis ini telah dipelajari secara mendalam dan mekanismenya telah banyak diungkap. Hal ini dilakukan untuk mencari kemungkinan memperluas simbiosis pada kelompok tumbuhan bermanfaat lainnya, karena kemampuan mengikat nitrogen dari udara berarti mengurangi pemberian pupuk N (misalnya urea, ZA, atau KNO3) secara nyata.
Suku polong-polongan atau Fabaceae merupakan salah satu suku tumbuhan dikotil yang terpenting dan terbesar. Banyak tumbuhan budidaya penting termasuk dalam suku ini, dengan bermacam-macam kegunaan: biji, buah (polong), bunga, kulit kayu, batang, daun, umbi, hingga akarnya digunakan manusia. Bahan makanan, minuman, bumbu masak, zat pewarna, pupuk hijau, pakan ternak, bahan pengobatan, hingga racun dihasilkan oleh anggota-anggotanya. Semua tumbuhan anggota suku ini memiliki satu kesamaan yang jelas: buahnya berupa polong.
Fabaceae pernah dikenal dengan nama Leguminosae serta Papilionaceae. Nama yang terakhir ini kurang tepat, dan sekarang dipakai sebagai nama salah satu subsukunya. Dalam dunia pertanian tumbuhan anggota suku ini seringkali disebut sebagai tanaman legum (legume).
Anggota suku ini juga dikenal karena kemampuannya mengikat (fiksasi) nitrogen langsung dari udara (tidak melalui cairan tanah) karena bersimbiosis dengan bakteri tertentu pada akar atau batangnya. Jaringan yang mengandung bakteri simbiotik ini biasanya menggelembung dan membentuk bintil-bintil. Setiap jenis biasanya bersimbiosis pula dengan jenis bakteri yang khas pula.
Le Fabacee (Fabaceæ, da faba = fava, una delle specie coltivate più antiche), o Leguminose (nom. cons.[1] leguminosæ, da legume, il frutto più tipico), o anche papilionacee (da papilio = farfalla, per la forma del fiore), sono una famiglia di piante dicotiledoni dell'ordine delle Fabales.
Ne fanno parte il fagiolo (Phaseolus vulgaris L.), il pisello (Pisum sativum L.), la fava (Vicia faba L.), il lupino (Lupinus), il cece (Cicer arietinum L.), il caiano (Cajanus indicus), l'arachide (Arachis hypogaea L.), la soia (Glycine max (L.) Merr.), la lenticchia (Lens culinaris), la cicerchia (Lathyrus sativus) e alberi come la mimosa (Acacia), albero di giuda (Cercis siliquastrum), la robinia (Robinia pseudoacacia), il carrubo (Ceratonia siliqua), il tamarindo (Tamarindus indica), la grenadilla (Dalbergia melanoxylon), il maggiociondolo (Laburnum anagyroides).
L'habitat delle varie specie è differente: la famiglia comprende piante erbacee, arbustive o arboree.
Quasi tutte le specie della famiglia hanno foglie composte, pennate o palmate.
Il cosiddetto "fiore papilionaceo", formato da un petalo più grande, chiamato vessillo e altri due petali che contengono l'ovario (le carene) e le ali, è un carattere tipico delle specie della sottofamiglia Faboideae, non condiviso con Caesalpinioideae e Mimosoideae (vedi sotto).
La caratteristica comune a tutte le specie della famiglia è la presenza del legume o baccello: si tratta del frutto della pianta, formato da un carpello che racchiude i semi. Alcune volte presenta strozzature che lo suddividono in camere: in questo caso il legume è detto lomento (per es. il frutto dell'arachide). Giunto a maturità il baccello si apre in corrispondenza delle due suture, dorsale e ventrale, rilasciando i semi.
Altra caratteristica comune a molte delle leguminose è la presenza sulle radici di un batterio, il Rhizobium leguminosarum, che è in grado di fissare l'azoto atmosferico, rendendo la loro presenza fondamentale per la sostenibilità degli agro-ecosistemi. Tale proprietà è infatti utilizzata in agricoltura per effettuare la rotazione delle colture erbacee concimando così il terreno (pratica del sovescio).
Le fabacee hanno una diffusione eccezionalmente ampia, estesa a tutti i continenti fino alle terre più isolate - citiamo tra le altre la Groenlandia e le isole del Pacifico, con capacità di adattamento agli habitat più disparati.
In Italia le fabacee sono presenti in tutte le regioni (vedi sotto per la lista dei generi).
La famiglia comprende 650 generi circa con oltre 18.000 specie ed è suddivisa in tre sottofamiglie:[2]
Lo stesso argomento in dettaglio: Generi di Fabaceae. In Italia [1] sono rappresentati a vario titolo (flora indigena, specie naturalizzate, colture agricole, piante ornamentali) i seguenti generi :
Lo stesso argomento in dettaglio: Legumi. Questi vegetali vengono consumati sia freschi che cotti e contengono molta acqua e proteine. In particolare, i semi delle Fabaceae sono noti in gastronomia come legumi.
Le Fabacee (Fabaceæ, da faba = fava, una delle specie coltivate più antiche), o Leguminose (nom. cons. leguminosæ, da legume, il frutto più tipico), o anche papilionacee (da papilio = farfalla, per la forma del fiore), sono una famiglia di piante dicotiledoni dell'ordine delle Fabales.
Ne fanno parte il fagiolo (Phaseolus vulgaris L.), il pisello (Pisum sativum L.), la fava (Vicia faba L.), il lupino (Lupinus), il cece (Cicer arietinum L.), il caiano (Cajanus indicus), l'arachide (Arachis hypogaea L.), la soia (Glycine max (L.) Merr.), la lenticchia (Lens culinaris), la cicerchia (Lathyrus sativus) e alberi come la mimosa (Acacia), albero di giuda (Cercis siliquastrum), la robinia (Robinia pseudoacacia), il carrubo (Ceratonia siliqua), il tamarindo (Tamarindus indica), la grenadilla (Dalbergia melanoxylon), il maggiociondolo (Laburnum anagyroides).
Faboideae
Caesalpinioideae
Mimosoideae
Fabaceae[1] sive Leguminosae sunt familia plantarum ordinis Fabalium, quae inter maximas magnoliophytorum familias stat, plus quam 19 400 specierum sub 730 generibus habens. Plures species huius familiae legumina hominibus animalibusque comestibilia producunt.
Haec est index subfamiliarum, tribuum, et generum familiae Fabacearum.
Fabaceae sive Leguminosae sunt familia plantarum ordinis Fabalium, quae inter maximas magnoliophytorum familias stat, plus quam 19 400 specierum sub 730 generibus habens. Plures species huius familiae legumina hominibus animalibusque comestibilia producunt.
Kitos reikšmės – Pupiniai (reikšmės).
Pupiniai, ankštiniai (Fabaceae, Leguminosae) – magnolijūnų (Magnoliophyta) skyriaus, erškėčiažiedžių (Rosidae) poklasio pupiečių (Fabales) eilės augalų šeima.
Paplitę visame Žemės rutulyje, išskyrus Antarktidą. Sumedėjusios formos dažniau auga tropikų bei subtropikų kraštuose, savanose.
Daugiametės žolės, puskrūmiai, krūmai ir medžiai.
Šaknys paprastai su atmosferos azotą fiksuojančių Rhizobium genties bakterijų gumbeliais (gumbelinės bakterijos).
Stiebai įvairūs: statūs, vijokliniai, gulsti, laipiojantys ir kt.
Lapai pražanginiai, dažniausiai plunksniški arba pirštuoti.
Žiedai sutelkti pažastiniuose arba viršūniniuose žiedynuose. Žiedo taurelę sudaro 5 taurėlapiai, vainikėlį – 5 vainiklapiai: 2 burės, 2 irklai ir 1 laivelis.
Vaisius – ankštis arba ankštara.
Ankštiniai augalai turi didelę reikšmę žmogui. Šiai šeimai priklauso vertingi maistiniai, pašariniai, techniniai, vaistiniai ir dekoratyviniai augalai.
Aukščiausias tarp visų pupinių šeimos rūšių augalas, yra Aukštoji dinizija (Dinizia excelsa), 88,5 m aukščio.
Pasaulyje yra apie 650 genčių ir virš 18 000 rūšių. Lietuvoje auga 39 gentys ir apie 115 rūšių.
žr. Pasaulio pupinių augalų genčių sąrašas
Šeima pagal žiedo sandarą skirstoma į tris pošeimius:
Lietuvoje augančios gentys:
Lietuvoje augančios gentys:
Pupiniai, ankštiniai (Fabaceae, Leguminosae) – magnolijūnų (Magnoliophyta) skyriaus, erškėčiažiedžių (Rosidae) poklasio pupiečių (Fabales) eilės augalų šeima.
Paplitę visame Žemės rutulyje, išskyrus Antarktidą. Sumedėjusios formos dažniau auga tropikų bei subtropikų kraštuose, savanose.
Tauriņziežu jeb pupu dzimta (Fabaceae) ir pākšaugu rindas dzimta. Tauriņziežu dzimtā aptuveni 700 ģintīs ir apvienotas ap 20 tūkstošiem dažādu augu sugu. Tā pēc šī rādītāja ir trešā lielākā segsēkļu dzimta aiz orhideju un asteru dzimtām. Dzimtas nosaukums ir veidots pēc augu zieda izskata, kas izskatās līdzīgi tauriņiem. Tauriņziežu dzimtas nozīmīgākie kultūraugi ir soja, zirņi, zemesrieksti un lucerna. Tauriņzieži aug teju vai visā pasaulē, izņemot Arktiku, Antarktīdu un tuksnešus. Tie lielākoties ir lakstaugi; tauriņziežu koki un krūmi aug tikai tropos. Visu dzimtas augu augļi ir pākstis vai pogaļas.
Tauriņziežu dzimta sīkāk tiek dalīta trīs apakšdzimtās:
Tauriņziežu jeb pupu dzimta (Fabaceae) ir pākšaugu rindas dzimta. Tauriņziežu dzimtā aptuveni 700 ģintīs ir apvienotas ap 20 tūkstošiem dažādu augu sugu. Tā pēc šī rādītāja ir trešā lielākā segsēkļu dzimta aiz orhideju un asteru dzimtām. Dzimtas nosaukums ir veidots pēc augu zieda izskata, kas izskatās līdzīgi tauriņiem. Tauriņziežu dzimtas nozīmīgākie kultūraugi ir soja, zirņi, zemesrieksti un lucerna. Tauriņzieži aug teju vai visā pasaulē, izņemot Arktiku, Antarktīdu un tuksnešus. Tie lielākoties ir lakstaugi; tauriņziežu koki un krūmi aug tikai tropos. Visu dzimtas augu augļi ir pākstis vai pogaļas.
Caesalpinioideae
Mimosoideae
Faboideae
Fabaceae ialah nama botani untuk sebuah famili tumbuhan yang besar, sebagaimana yang ditakrifkan oleh sistem APG. Tatanama Botani Kod Antarabangsa membenarkan penggunaan kedua-dua nama Fabaceae sensu lato dan Leguminosae sebagai nama botani pada peringkat famili, tetapi sistem APG menerimaguna nama Fabaceae, dan mengolahkannya sebagai tiga subfamili, iaitu Caesalpinioideae, Mimosoideae dan Faboideae (padanannya dalam Leguminosae ialah Papilionoideae).
Famili ini juga boleh ditakrifkan dengan cara yang berbeza sebagai Fabaceae sensu stricto, seperti dalam sistem Cronquist. Dalam pengelasan ini, subfamili Mimosoideae dan Caesalpinioideae dinaik taraf ke peringkat famili Mimosaceae dan Caesalpiniaceae. Kumpulan yang tinggal mempunyai dua nama botani yang boleh ditukar ganti, iaitu Fabaceae atau Papilionaceae.
Ketika merujuki kepada mana-mana sebuah buku yang menggunakan nama Fabaceae, pastilah kumpulan yang berkenaan. Nama-nama Leguminosae atau Papilionaceae adalah jelas, dan ahli-ahli taksonomi seringnya mengolahkan kumpulan ini sebagai Leguminosae.
Leguminosae (atau Fabaceae sensu lato) ialah famili pokok berbunga yang kedua besar, dengan 650 genus dan melebihi 18,000 spesies. Spesies-spesies ini biasa digelarkan kekacang dan famili ini terdiri daripada beberapa tanaman makanan yang paling bernilai, seperti kacang, kacang pea, kacang tanah, kacang soya, dan lentil. Spesies-spesies yang lain merupakan sumber makanan haiwan atau baja hijau yang penting, dan termasuk lupin, klover, alfalfa, cassia, dan kacang soya. Sebilangan genus seperti Laburnum, Robinia, Gleditsia, Acacia, Mimosa, dan Delonix merupakan pokok dan pokok renek hiasan. Spesies-spesies yang lain mempunyai sifat perubatan atau insektisid, umpamanya Derris, ataupun menghasilkan bahan-bahan yang penting seperti gam arab, tanin, pewarna, atau damar. Terdapat juga pokok kudzu, satu spesies Asia timur yang pernah ditanam di bahagian tenggara Amerika Syarikat untuk perbaikan tanah dan sebagai makanan lembu. Penanaman spesies ini telah diberhentikan kerana pokok kudzu ini telah menjadi satu rumpai invasif yang dasyat kerana kecenderungannya untuk bertumbuh di mana-mana sahaja.
Bunga untuk semua ahli dalam famili ini mempunyai lima kelopak, dan ovari superiornya masak dalam bentuk lenggai, yang secara teknik digelarkan legum. Ketika masak, kedua-dua tepi legum ini terbelah dan membebaskan biji-bijinya yang terlekat pada satu atau kedua-dua kelimnya.
Secara tradisi, tumbuhan-tumbuhan legum ini dikelaskan kepada tiga subfamili (kekadang dinaik taraf ke peringkat famili dalam order Fabales), berdasarkan morfologi bunga, khususnya bentuk kelopaknya:
Satu ciri legum yang penting adalah bahawa legum-legum merupakan perumah untuk bakteria dalam bintil akarnya. Bakteria ini, dikenali sebagai rizobia, mempunyai keupayaan untuk mengambil gas nitrogen (N2) dari udara dan menukarkannya untuk menjadi sejenis bentuk nitrogen yang boleh digunakan oleh tumbuhan perumah (NO3- atau NH3 ). Proses ini digelarkan pengikatan nitrogen. Legum yang bertindak sebagai perumah, dan rizobia yang bertindak sebagai pembekal nitrat yang berguna, menghasilkan satu perhubungan simbosis.
Fabaceae ialah nama botani untuk sebuah famili tumbuhan yang besar, sebagaimana yang ditakrifkan oleh sistem APG. Tatanama Botani Kod Antarabangsa membenarkan penggunaan kedua-dua nama Fabaceae sensu lato dan Leguminosae sebagai nama botani pada peringkat famili, tetapi sistem APG menerimaguna nama Fabaceae, dan mengolahkannya sebagai tiga subfamili, iaitu Caesalpinioideae, Mimosoideae dan Faboideae (padanannya dalam Leguminosae ialah Papilionoideae).
Famili ini juga boleh ditakrifkan dengan cara yang berbeza sebagai Fabaceae sensu stricto, seperti dalam sistem Cronquist. Dalam pengelasan ini, subfamili Mimosoideae dan Caesalpinioideae dinaik taraf ke peringkat famili Mimosaceae dan Caesalpiniaceae. Kumpulan yang tinggal mempunyai dua nama botani yang boleh ditukar ganti, iaitu Fabaceae atau Papilionaceae.
Ketika merujuki kepada mana-mana sebuah buku yang menggunakan nama Fabaceae, pastilah kumpulan yang berkenaan. Nama-nama Leguminosae atau Papilionaceae adalah jelas, dan ahli-ahli taksonomi seringnya mengolahkan kumpulan ini sebagai Leguminosae.
Leguminosae (atau Fabaceae sensu lato) ialah famili pokok berbunga yang kedua besar, dengan 650 genus dan melebihi 18,000 spesies. Spesies-spesies ini biasa digelarkan kekacang dan famili ini terdiri daripada beberapa tanaman makanan yang paling bernilai, seperti kacang, kacang pea, kacang tanah, kacang soya, dan lentil. Spesies-spesies yang lain merupakan sumber makanan haiwan atau baja hijau yang penting, dan termasuk lupin, klover, alfalfa, cassia, dan kacang soya. Sebilangan genus seperti Laburnum, Robinia, Gleditsia, Acacia, Mimosa, dan Delonix merupakan pokok dan pokok renek hiasan. Spesies-spesies yang lain mempunyai sifat perubatan atau insektisid, umpamanya Derris, ataupun menghasilkan bahan-bahan yang penting seperti gam arab, tanin, pewarna, atau damar. Terdapat juga pokok kudzu, satu spesies Asia timur yang pernah ditanam di bahagian tenggara Amerika Syarikat untuk perbaikan tanah dan sebagai makanan lembu. Penanaman spesies ini telah diberhentikan kerana pokok kudzu ini telah menjadi satu rumpai invasif yang dasyat kerana kecenderungannya untuk bertumbuh di mana-mana sahaja.
Bunga untuk semua ahli dalam famili ini mempunyai lima kelopak, dan ovari superiornya masak dalam bentuk lenggai, yang secara teknik digelarkan legum. Ketika masak, kedua-dua tepi legum ini terbelah dan membebaskan biji-bijinya yang terlekat pada satu atau kedua-dua kelimnya.
De vlinderbloemenfamilie (Leguminosae of Fabaceae: beide wetenschappelijke namen zijn toegestaan) is, met ruim negentienduizend soorten verdeeld over 727 geslachten, met 7% de op twee na grootste familie van bloeiende planten. De familie komt over bijna de hele wereld voor. Enkele grote geslachten zijn Astragalus (ruim 2000 soorten), Acacia (meer dan 1000), Mimosa (ongeveer 500) en klaver (zo'n 250).[1]
De familie is van groot economisch belang omdat de peulvruchten ertoe behoren, eiwitrijke landbouwgewassen zoals bonen, erwten, tuinbonen, pinda's, en sojabonen, die belangrijk zijn voor onze voedselvoorziening.
De vanouds gebruikte wetenschappelijke naam is Leguminosae (de peulachtigen). Deze naam is niet gebaseerd op het type van de familie, het geslacht Faba Mill. (= Vicia L.). De naam die dat wel is, is Fabaceae. Deze familie is een van de negen waarvoor de International Code of Nomenclature for algae, fungi, and plants (ICN) in Art. 18.5 een uitzondering maakt op de regel dat een familienaam gebaseerd moet zijn op de naam van het type. Volgens de Code is Leguminosae een geldig gepubliceerde naam, die naast Fabaceae gebruikt mag worden.
De familie Leguminosae wordt veelal onderverdeeld in drie onderfamilies (Caesalpinioideae, Mimosoideae en Papilionoideae), die van tijd tot tijd (bijvoorbeeld in het Cronquistsysteem) ook wel beschouwd worden als families (Caesalpiniaceae, Mimosaceae en Papilionaceae). De Papilionaceae en Papilionoideae mogen ook Fabaceae en Faboideae genoemd worden. Het gevolg is dat de naam Fabaceae gebruikt mag worden voor twee groepen van aanmerkelijk verschillende grootte. Bij de naam Fabaceae is het dus altijd nodig na te gaan in welk van beide betekenissen ze gebruikt wordt. De naam Leguminosae is eenduidig en heeft altijd betrekking op de grote groep.[2]
De bloem bestaat uit een kelk van 5 vrijstaande blaadjes en een kroon van vijf blaadjes, waarvan er twee volledig, en de andere alleen aan de voet met elkaar vergroeid zijn. Bij de bloemkroon worden drie delen onderscheiden: de vlag (1 kroonblad), twee zwaarden (2 kroonbladen) en een kiel (2 vergroeide kroonbladen). Er zijn meestal tien, soms vijf meeldraden aanwezig, en één stamper.
De vruchten worden peulen genoemd en komen in allerlei vormen voor. De gewone vorm vindt men bij de erwt en boon. Andere vormen zijn lidpeulen, gekromde, gedraaide of gewonden peulen of peultjes met haken eraan. Lidpeulen zijn in hokjes verdeelde peulen.
Het blad is meestal samengesteld en vaak zijn er steunblaadjes aanwezig. De bladeren kunnen veelal 's nachts de zogenaamde slaaphouding aannemen.
De meeste soorten vlinderbloemigen leven in mutualistische symbiose met stikstofbindende bacteriën van het geslacht Rhizobium. Deze bacteriën bevatten nitrogenase, het enzym dat het gasvormige stikstof (N2) uit de bodem met protonen laat reageren tot ammonium (N2 + 8 H+ + 8 e− → 2 NH3 + H2 en NH3 + H+ → NH4+), dat de plant kan gebruiken in z'n stofwisseling door aminering van α-ketoglutaraat tot glutaminezuur. Dit is op zijn beurt een grondstof voor de synthese van andere aminozuren, van nucleotides en andere stikstofhoudende plantaardige verbindingen. In ruil voorziet de plant de bacteriën van koolhydraten, eiwitten en juist voldoende zuurstof om de stikstofbinding niet te remmen. Plantaardige hemoglobines helpen de Rhizobium om zuurstof voor hun celademhaling beschikbaar te hebben, terwijl de vrije zuurstofconcentratie laag genoeg is om niet het stikstofbindende enzym nitrogenase te remmen.
De volgende in Nederland voorkomende soorten hebben een eigen artikel in de Nederlandstalige Wikipedia:
Nederlandse naam Botanische naam Wondklaver Anthyllis vulneraria Bergerwt Astragalus cicer Hokjespeul Astragalus glycyphyllos Gewone brem Cytisus scoparius Kruipbrem Genista pilosa Stekelbrem Genista anglica Paardenhoefklaver Hippocrepis comosa Goudenregen Laburnum anagyroides Naakte lathyrus Lathyrus aphaca Zeelathyrus Lathyrus japonicus Zwarte lathyrus Lathyrus niger Graslathyrus Lathyrus nissolia Knollathyrus Lathyrus linifolius Veldlathyrus Lathyrus pratensis Aardaker Lathyrus tuberosus Asperge-erwt Lotus edulis Gewone rolklaver Lotus corniculatus Smalle rolklaver Lotus glaber Moerasrolklaver Lotus pedunculatus Blauwe lupine Lupinus angustifolius Gele lupine Lupinus luteus Gevlekte rupsklaver Medicago arabica Kleine rupsklaver Medicago minima Luzerne Medicago sativa Hopklaver Medicago lupulina Citroengele honingklaver Melilotus officinalis Witte honingklaver Melilotus albus Klein vogelpootje Ornithopus perpusillus Bezemstruik Spartium junceum Kattendoorn Ononis repens subsp. spinosa Kruipend stalkruid Ononis repens Robinia Robinia pseudoacacia Hauwklaver Tetragonolobus maritimus Akkerklaver Trifolium aureum Liggende klaver Trifolium campestre Kleine klaver Trifolium dubium Aardbeiklaver Trifolium fragiferum Basterdklaver Trifolium hybridum Inkarnaatklaver Trifolium incarnatum Bochtige klaver Trifolium medium Ruwe klaver Trifolium scabrum Gestreepte klaver Trifolium striatum Onderaardse klaver Trifolium subterraneum Rode klaver Trifolium pratense Witte klaver Trifolium repens Perzische klaver Trifolium resupinatum Gaspeldoorn Ulex europaeus Vogelwikke Vicia cracca Tuinboon Vicia faba Ringelwikke Vicia hirsuta Gele wikke Vicia lutea Heidewikke Vicia orobus Voederwikke Vicia sativa Heggenwikke Vicia sepium Stijve wikke Vicia tenuifolia Vierzadige wikke Vicia tetrasperma subsp. tetraspermaDe vlinderbloemenfamilie (Leguminosae of Fabaceae: beide wetenschappelijke namen zijn toegestaan) is, met ruim negentienduizend soorten verdeeld over 727 geslachten, met 7% de op twee na grootste familie van bloeiende planten. De familie komt over bijna de hele wereld voor. Enkele grote geslachten zijn Astragalus (ruim 2000 soorten), Acacia (meer dan 1000), Mimosa (ongeveer 500) en klaver (zo'n 250).
De familie is van groot economisch belang omdat de peulvruchten ertoe behoren, eiwitrijke landbouwgewassen zoals bonen, erwten, tuinbonen, pinda's, en sojabonen, die belangrijk zijn voor onze voedselvoorziening.
Erteblomfamilien eller erteblomsterfamilien (Fabaceae) er ein plantefamilie i gruppa tofrøbladingar.
Artane i familien omfattar urtevekstar, buskar, tre og lianar. Dei har oftast finna eller kopla blad med øyreblad (stiplar). Dei har uregelrett blomster med samblada femtagga beger og fem ulike kronblad. Det øvre kronbladet, seglet, er størst, på sidene er venganen, og nedst to samanvaksne blad, kjølen. Blomane har ti mjølberarer og ein griffel. Dei dannar ein skolm, oftast med fleire frø.
Erteblomfamilien er den tredje største plantefamilien som finst i talet på artar. Han omfattar 19 327 arter fordelt på 727 planteslekter.[1] Av dei finst 20 slekter i Noreg. Berre orkidefamilien (Orchidaceae) med 22–25 000 og korgplantefamilien (Asteraceae) med rundt 22 000 har fleire artar. Ein finn særleg artar frå familien i temperert klima.
I erteblomfamilien finst ei rekkje belgfrukter som blir brukt som mat, mellom anna erter, bønner og peanøtter, fôrplantar som soya, kløver, vikke og luserne, fargeplantar som ginst og Indigofera og prydplantar som lupin og gullregn.
Mimosafamilien (Mimosoideae) er ein sannsynleg underfamilie i erteblomfamilien. Han omfatter ca. 3 200 artar fordelt på 60 slekter. Det same gjeld tamarindfamilien (Leguminosae-Caesalpinioideae), ein sannsynleg underfamilie med ca. 400 artar.
Erteblomfamilien, mimosafamilien og tamarindfamilien inngår alternativt i ei større eining eller «overfamilie» som kan kallast Leguminosae. På den internasjonale botaniske kongress i Wien 30. juni 2005 blei det gjort oppryddingar i slektene under mimosafamilien, mellom anna akasieslekta.[2] Undergruppene og artane som inngår i underordenen Leguminosae blir forvalta av ein eigen organisasjon ved Universitetet i Reading i Storbritannia.[3][4]
Under er ei detaljert liste av artane i erteblomfamilien utan mimosafamilien, basert på APG II-systemet og nordisk botanikk.[5]
Erteblomfamilien eller erteblomsterfamilien (Fabaceae) er ein plantefamilie i gruppa tofrøbladingar.
Artane i familien omfattar urtevekstar, buskar, tre og lianar. Dei har oftast finna eller kopla blad med øyreblad (stiplar). Dei har uregelrett blomster med samblada femtagga beger og fem ulike kronblad. Det øvre kronbladet, seglet, er størst, på sidene er venganen, og nedst to samanvaksne blad, kjølen. Blomane har ti mjølberarer og ein griffel. Dei dannar ein skolm, oftast med fleire frø.
Erteblomfamilien er den tredje største plantefamilien som finst i talet på artar. Han omfattar 19 327 arter fordelt på 727 planteslekter. Av dei finst 20 slekter i Noreg. Berre orkidefamilien (Orchidaceae) med 22–25 000 og korgplantefamilien (Asteraceae) med rundt 22 000 har fleire artar. Ein finn særleg artar frå familien i temperert klima.
I erteblomfamilien finst ei rekkje belgfrukter som blir brukt som mat, mellom anna erter, bønner og peanøtter, fôrplantar som soya, kløver, vikke og luserne, fargeplantar som ginst og Indigofera og prydplantar som lupin og gullregn.
Erteblomstfamilien (Fabaceae) er en plantefamilie som omfatter 19 327 arter i 727 planteslekter[1], hvorav 20 slekter i Norge. Den er også en betegnelse på den ene av de 3 underfamiliene (eller stammene) i denne familien – nemlig undergruppen Papilionoideae – med anslått 600 slekter.
Erteblomstfamilien er den tredje største plantefamilien som finnes, bare overgått av orkidefamilien (Orchidaceae) med 22–25 000 arter og kurvplantefamilien (Asteraceae) med antatt 1 600 slekter og om lag 22 000 arter.
Erteblomstfamiliens arter gir oss flere spiselige belgfrukter, blant annet erter, bønner og peanøtter, fôrplanter som soya, kløvere, vikker og luserner og prydplanter som lupiner og gullregn.
Mimosafamilien (Mimosoideae) er en sannsynlig underfamilie i erteblomstfamilien. Den omfatter ca. 3 200 arter fordelt på 60 planteslekter. Det samme gjelder tamarindfamilien (Leguminosae-Caesalpinioideae), en sannsynlig underfamilie med ca. 400 arter.
Erteblomstfamilien, mimosafamilien og tamarindfamilien inngår alternativt i en større enhet eller «overfamilie» som kan kalles Leguminosae. På den internasjonale botaniske kongress i Wien 30. juni 2005 ble det gjort oppryddinger i slektene under mimosafamilien, blant annet akasieslekten.[2] Undergruppene og artene som inngår i underordenen Leguminosae forvaltes av en egen organisasjon ved University of Reading i Storbritannia.[3][4]
Nedenfor gjengis erteblomstfamiliens taksonomi med alle nordiske slekter, samt en utvalg andre, basert på APG II-systemet og nordisk botanikk.[5]
Erteblomstfamilien (Fabaceae) er en plantefamilie som omfatter 19 327 arter i 727 planteslekter, hvorav 20 slekter i Norge. Den er også en betegnelse på den ene av de 3 underfamiliene (eller stammene) i denne familien – nemlig undergruppen Papilionoideae – med anslått 600 slekter.
Erteblomstfamilien er den tredje største plantefamilien som finnes, bare overgått av orkidefamilien (Orchidaceae) med 22–25 000 arter og kurvplantefamilien (Asteraceae) med antatt 1 600 slekter og om lag 22 000 arter.
Erteblomstfamiliens arter gir oss flere spiselige belgfrukter, blant annet erter, bønner og peanøtter, fôrplanter som soya, kløvere, vikker og luserner og prydplanter som lupiner og gullregn.
Hasło w Wikisłowniku Bobowate, motylkowate (Fabaceae Lindl., Papilionaceae Giseke[2]) – rodzina roślin należąca do rzędu bobowców (Fabales Bromhead). Należy do niej około 9,4% spośród wszystkich gatunków roślin dwuliściennych. Obejmuje w tropikach często rośliny drzewiaste, w klimacie umiarkowanym – głównie rośliny zielne. Symbioza z bakteriami brodawkowymi umożliwia wykorzystanie azotu atmosferycznego.
Rodzina bywała w przeszłości wąsko ujmowana (jako bobowate Fabaceae sensu stricto) z odrębnie wyróżnianymi spokrewnionymi rodzinami mimozowych (Mimosaceae) i brezylkowych (Caesalpiniaceae). Taki podział obecny był jeszcze w systemie Reveala z lat 1993-1999. Czasem wymienione rodziny traktowano jako podrodziny. W miarę poznawania złożonej filogenezy tej grupy roślin okazało się że bobowate (Fabaceae sensu lato) dzielą się na siedem-osiem głównych linii rozwojowych i dlatego rodzina obecnie definiowana jest szeroko, a poszczególne klady mają rangę taksonomiczną podrodzin, plemion lub określane są po prostu mianem grupy.
mydłodrzewowate Quillajaceae
bobowate Fabaceae
krzyżownicowate Polygalaceae
zabłędowate Surianaceae
Wciąż niejasny jest układ kladów bazalnych rodziny. Za najstarsze linie rozwojowe w jej obrębie uważa się plemiona Cercideae (4–12 rodzajów) i Detarieae (ok. 81 rodzajów)[3]. W pozycji tej sytuuje się także izolowany, monotypowy rodzaj Duparquetia z pochodzącym z zachodniej Afryki gatunkiem D. orchidacea[1]. Z kladu obejmującego pozostałe bobowate odchodzi kilka linii rozwojowych o różnych ujęciach taksonomicznych. Podrodzina Faboideae (476 rodzajów) jest grupą monofiletyczną, podobnie mimozowe Mimosoideae (82 rodzaje). Rośliny grupowane dawniej w podrodzinie (lub rodzinie w niektórych ujęciach systematycznych) brezylkowych Caesalpinioideae Candolle w istocie stanowią dwie linie rozwojowe stanowiące klad wspólny z mimozowatymi, stąd takson w dawniejszym ujęciu ma charakter parafiletyczny. Starszą linią rozwojową jest grupa rodzajów tworząca tzw. klad Umtiza[1]. Należy do niego siedem rodzajów tworzących dwie grupy siostrzane. Jedna obejmuje rodzaje Umtiza, Gleditsia i Gymnocladus, do drugiej należą rodzaje: Ceratonia, Acrocarpus, Arcoa i Tetrapterocarpon[4].
bobowatebobowate właściwe Faboideae
klad Umtiza
brezylkowe Caesalpinioideae
mimozowe Mimosoideae
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa różowe (Rosidae Takht.), nadrząd Fabanae R. Dahlgren ex Reveal, rząd bobowce (Fabales Bromhead), rodzina bobowate (Fabaceae Lindl.). Mimozowate (Mimosaceae) i brezylkowate (Caesalpiniaceae) wyróżniane są jako odrębne rodziny[5].
Klasa okrytonasienne Magnoliopsida Brongn., podklasa Rosidae Takht., nadrząd Rosanae Takht., rząd bobowce (Fabales Bromhead), rodzina bobowate (Fabaceae Lindl.). Mimozowate i brezylkowate wchodzą w skład bobowatych[6].
(Wykaz obejmuje rośliny dziko rosnące i zdziczałe oraz efemerofity i taksony uprawiane)
Rodzina o bardzo dużym znaczeniu użytkowym dla człowieka.
Bobowate, motylkowate (Fabaceae Lindl., Papilionaceae Giseke) – rodzina roślin należąca do rzędu bobowców (Fabales Bromhead). Należy do niej około 9,4% spośród wszystkich gatunków roślin dwuliściennych. Obejmuje w tropikach często rośliny drzewiaste, w klimacie umiarkowanym – głównie rośliny zielne. Symbioza z bakteriami brodawkowymi umożliwia wykorzystanie azotu atmosferycznego.
Fabaceae (ou Leguminosae nom. cons.)[6] é uma família monofilética de plantas com flor, com distribuição cosmopolita, que inclui as espécies vulgarmente conhecidas por leguminosas, entre as quais algumas das plantas cultivadas com maior importância económica no mundo. Sendo a terceira família de plantas terrestres em número de espécies (apenas ultrapassada por Orchidaceae e Asteraceae), agrupa cerca de 751 géneros com mais de 19 000 espécies validamente descritas.[7][8][9] Inclui árvores, arbustos e herbáceas perenes ou anuais, facilmente reconhecíveis pelo fruto em forma de vagem e pelas folhas compostas e estipuladas. Muitas das espécies desta família desenvolvem associações simbióticas com colónias de bactérias que vivem em nódulos nas raízes. Desta interação resulta o processo de fixação de azoto.
Na nomenclatura botânica Fabaceae deriva do antigo nome genérico faba, aplicado a um táxon agora incluído em Vicia. O termo latino faba, em português fava ou feijão, foi inicialmente aplicado ao género onde se inclui a fava. Por sua vez, o nome Leguminosae remete para os frutos típicos destas plantas, as vagens (ou, menos frequentemente, legumes), o que levou ao nome comum leguminosas aplicado genericamente a todo os membros da família.
A existência de dois nomes científicos igualmente válidos para a família (Fabaceae e Leguminosae) resulta da possibilidade de uso de nomes alternativos quando longamente consagrados pelo uso, regra prevista no Código Internacional de Nomenclatura Botânica.[10]
Entre as Fabaceae encontram-se tanto árvores e arbustos como plantas herbáceas perenes ou anuais. Essa família é normalmente reconhecida pela presença de frutos do tipo vagem,[11] e pelas folhas compostas com estípulas bem desenvolvidas.[12][13][14]
Com cerca de 751 géneros e mais de 19 000 espécies validamente descritas,[7] a família tem distribuição natural do tipo cosmopolita, estando presente em todos os grandes biomas de quase todas as regiões climáticas (sendo as únicas excepções as regiões árticas e antárticas e algumas ilhas remotas). Com as suas flores e frutos característicos, as leguminosas são a terceira família de plantas terrestres em número de espécies, com uma diversidade que é apenas ultrapassada pelas famílias Orchidaceae e Asteraceae. As espécies desta família representam cerca de 7% das angiospermas[15]) sendo os 5 maiores géneros: Astragalus (mais de 3 000 espécies), Acacia (mais de 1 000 espécies), Indigofera (cerca de 700 espécies), Crotalaria (cerca de 700 espécies) e Mimosa (cerca de 400 espécies). Estes cinco géneros abarcam cerca de um quarto de todas as espécies de leguminosas.[8][16] Fabaceae é a família mais frequentemente encontrada nas florestas tropicais húmidas e nas florestas secas das Américas e de África.[17] A família é considerada como a de maior riqueza de espécies arbóreas nas florestas neotropicais, além de haver grande número de táxons endémicos nesta região.
Os principais géneros da família Fabaceae, em número de espécies, são: Astragalus (2 000 spp.), Acacia (1 000), Indigofera (700), Crotalaria (600), Mimosa (500), Desmodium (400), Tephrosia (400), Trifolium (300), Chamaecrista (260), Senna (250), Inga (250), Bauhinia (250), Adesmia (230), Dalbergia (200), Lupinus (200), Rhynchosia (200), Pithecellobium (170), Dalea (150), Lathyrus (150), Calliandra (150), Aeschynomene (150), Vicia (140), Albizia (130), Swartzia (130), Lonchocarpus (130), Caesalpinia (120), Lotus (100), Millettia (100) e Erythrina (100).[18][19] No Brasil ocorrem cerca de 222 géneros e 2822 espécies, sendo mais da metade delas consideradas endemismos.[20][21][12][13][14]
Evidências moleculares e morfológicas recentes comprovam que o conjunto das Fabaceae forma uma única família monofilética.[22] Esta conclusão está bem suportada não somente pelo grau de interrelação dos diferentes grupos dentro da família quando comparado com a relação existente entre as Leguminosae e os taxa filogeneticamente mais próximos, mas também por todos os recentes estudos de filogenia molecular com baseados na análise de sequências de DNA.[23][24][25] Os resultados desses estudos confirmam que as Fabaceae como grupo monofilético estão estreitamente relacionadas com as famílias Polygalaceae, Surianaceae e Quillajaceae, que em conjunto formam a ordem Fabales, por sua vez também um clado integrado nas eurosídeas I.[26]
Dada a grande variabilidade de hábito e de morfologia que caracterizam uma família tão diversa e com tão elevado número de espécies, tanto a circunscrição taxonómica do grupo como a sua nomenclatura variaram largamente ao longo dos tempos. Na sua presente circunscrição taxonómica, a família está subdividida em 6 subfamílias com características morfológicas muito distintas. Essa dificuldade em atingir consensos taxonómicos, levou a que o tratamento do grupo variasse entre uma única família (Leguminosae ou Fabaceae), composta por três subfamílias (Faboideae ou Papilionoideae, Mimosoideae e Caesalpinioideae), e a sua divisão em três famílias autónomas (Fabaceae, Mimosaceae e Caesalpiniaceae). Presentemente, os sistemas de classificação de base morfológica que propunham as famílias separadas estão em desuso e os nomes Fabaceae, Mimosaceae e Caesalpiniaceae devem ser usados como sinónimos, ou sinónimos pro parte. Nos modernos sistemas de classificação de base cladística, assentes em análises moleculares e filogenéticas,[27][28][29] como o sistema APG IV, consideram todo o agrupamento taxonómico das leguminosas sensu lato como uma única família monofilética sob o nome de Fabaceae.[30]
Alguns ecossistemas brasileiros, como a floresta amazónica e o cerrado, estão entre os centros de diversidade para o grupo e muitas das espécies que são exclusivas destes ecossitemas. No Brasil ocorrem cerca de 222 géneros e pelo menos 2 822 espécies,[20][21] sendo mais da metade delas endemismos. Uma das hipóteses da etimologia do nome do Brasil aponta para a árvore conhecida por pau-brasil (Paubrasilia echinata), uma espécie nativa da Mata Atlântica pertencente à subfamília Caesalpinioideae da família Fabaceae.
A família Fabaceae apresenta uma grande variedade de formas de crescimento, com hábitos que variam desde pequenas plantas herbáceas anuais (em geral caméfitos perenes) até trepadeiras e lianas (herbáceas ou lenhosas), arbustos e grandes árvores (megafanerófitos).[31] Entre as espécies arbóreas gigantes, conta-se Koompassia excelsa, uma das maiores árvores extantes.
As espécies herbáceas podem ser anuais, bienais ou perenes, sem agregações foliares basais ou terminais.
A espécies desta família podem ser epífitas, plantas verticais ou trepadeiras. As últimas suportam-se por meio de rebentos que se contorcem em torno de um suporte ou através de gavinhas. As plantas podem ser heliófitas, mesófitas, ou xerófitas.[13][3][8]
Apresentam inflorescências indeterminadas, que em certas ocasiões são reduzidas a uma única flor. As flores apresentam geralmente um hipanto pequeno e um único carpelo com um pequeno ginóforo. Após a fertilização, as plantas desta família produzem frutos do tipo vagem, embora também ocorram outros tipos, entre os quais a sâmara e o lomento.
Uma característica ecológica importante da família Fabaceae é a ocorrência de segmentos especializados das raízes, conhecidos por nódulos radiculares, que concentram colónias de bactérias especializadas na fixação de azoto. Num processo simbiótico, naqueles nódulos bactérias do género Rhizobium e semelhantes fixam o azoto da atmosfera, ou seja convertem o azoto gasoso atmosférico (N2) em nitrato ou amónia (NO3− ou NH3). Este processo é um dos passos fundamentais do ciclo do azoto, já que converte o azoto gasoso em compostos azotados com elevada biodisponibilidade, já que a generalidade dos organismos não consegue utilizar directamente o azoto atmosférico para os seus processos metabólicos.
Os nódulos radiculares são encontrados principalmente na subfamília Papilionoideae e com menor frequência nas subfamílias Mimosoideae e Caesalpinioideae. Devido à sua capacidade de fixar nitrogénio, algumas espécies de leguminosas são utilizadas para a melhoria de solos agrícolas. Essas espécies apresentam grande importância económica para a produção de alimentos, entre as quais a soja (Glycine max), as ervilhas (Pisum sativum) e os feijões (Phaseolus vulgaris). Para produção de forragem a moderna agricultura recorre a múltiplas espécies com nódulos radiculares, entre as quais a alfafa (Medicago sativa) e várias espécies de géneros como Desmodium e Stylosanthes.
Em geral as folhas da Fabaceae são de filotaxia alterna, compostas, bi a plurifolioladas ou pinatissectas, podendo ser pinadas, bipinadas, com número par ou ímpar de pinas (p. ex. Caragana e Robinia respectivamente), ou trifoliolares (p. ex. Trifolium e Medicago) ou raramente digitadas ou compostas palmatilobadas (p. ex. Lupinus). Nas Mimosoideae e nas Caesalpinioideae as folhas são em geral bipinadas (p. ex. Acacia e Mimosa).[3][8][32]
A generalidade das espécies apresenta estípulas foliares, as quais podem ser de tamanho e persistência variados. Em alguns géneros, as estípulas são transformadas em espinhos (como ocorre, p. ex., em Robinia), ou terem formato similar ao de folhas (como em Pisum) ou ser discretas, quase residuais.
As folhas apresentam limbos com margens inteiras ou ocasionalmente serradas, com venação peninérvea. Ocasionalmente os folíolos podem ser modificados em gavinhas. Na base da folha e dos folíolos podem existir articulações designadas, respectivamente, por pulvinos e pulvínulos, que realizam movimentos násticos ou tropismos. Algumas espécies do género Mimosa usam essas articulações para realizar movimentos rápidos em resposta a estímulos externos e, por isso, são geralmente denominadas plantas sensitivas.[3][8][32]
As folhas também podem apresentar glândulas secretoras, sob a forma de nectários extraflorais. Diversas espécies apresentam folhas com estruturas que atraem formigas que por sua vez protegem a planta de insectos herbívoros (numa forma de mutualismo na defesa contra a herbivoria). A presença de nectários extraflorais é comum nas Mimosoideae e Caesalpinioideae, embora também ocorram em algumas Papilionoideae (p. ex. em Vicia sativa). Em algumas espécies de Acacia, ocorrem estípulas modificadas, ocas, que criam cavidades secretoras, conhecidas por domácias, habitadas por espécies especializadas de formigas.[3][8][32]
As flores da família Fabaceae apresentam em geral cinco sépalas fundidas e cinco pétalas livres. As flores podem ser zigomorfas ou actinomorfas, mas são majoritariamente diclamídeas (raramente monoclamídeas) e bissexuadas (hermafroditas). Apresentam um único pistilo e um hipanto curto, que normalmente apresenta formato de taça. As flores estão geralmente inseridas em inflorescências indeterminadas.
As Fabaceae são em geral entomófilas (polinizadas por insetos), pelo que as flores são em geral chamativas para potenciar a atracção dos polinizadores. O cálice é gamossépalo ou raramente dialissépalo, com prefloração aberta, valvar ou imbricada. A corola apresenta pétalas livres ou conatas, valvadas ou imbricadas.
O androceu apresenta tipicamente 10 estames, embora alguns géneros apresentem essas estruturas maior ou menor número. O gineceu apresenta ovário súpero, unicarpelar, unilocular, por vezes dividido por falsos septos e em geral multiovulado (em geral apresenta 10 óvulos) com placentação parietal, com estilete curvo.[18]
As flores apresentam características distintas nas três subfamílias que presentemente são reconhecidas no grupo:
A fórmula floral mais comum é: X ou ✳, K5C5G1A10-∞ vagem.[18]
O ovário das espécies desta família tipicamente desenvolve-se numa vagem, característica típica das leguminosas. A vagem é um fruto seco, simples e deiscente, que geralmente abre ao longo de uma costura, em dois lados. Apesar do nome comum para este tipo de fruta ser "vagem", o termo é aplicado a alguns outros tipos de fruto.
Apesar do fruto mais comum do tipo vagem ser seco e deiscente, nalguns casos, a vagem pode ser carnoso e indeiscente. Algumas espécies da família evoluíram a partir da vagem básica para outros tipos de fruto, como bagas, folículos, aquénios, drupas (Andira), sâmaras (Machaerium), vagens samaroides indeiscentes (Dalbergia), lomentos (Aeschynomene) e craspédios (Mimosa).
O embrião é geralmente curvo, verde, com o endosperma ausente.
A família também desenvolveu uma química única. Muitas leguminosas contêm substâncias tóxicas e indigestas que podem ser removidas através de vários métodos de processamento. Os pterocarpanos são uma classe de moléculas (derivados de isoflavonoides) que são encontradas apenas nas Fabaceae.
Apesar disso, as leguminosas raramente são cianogénicas. Quando ocorram, os compostos cianogénicos são derivados da tirosina, fenilalanina ou leucina. As espécies de Fabaceae frequentemente contêm alcaloides. As proantocianidinas podem estar presentes como cianidinas ou delfinidinas, ou ambos ao mesmo tempo. Os flavonoides, tais como o kaempferol, a quercetina e a myricetina (ou miricetina), estão frequentemente presentes. O ácido elágico nunca foi encontrado em nenhum dos géneros ou espécies analisados.
Os açúcares são transportados dentro das plantas na forma de sacarose. A via metabólica de fixação de carbono conhecida por fotossíntese C3 foi encontrada numa ampla variedade de géneros.
Os tubos crivados das Fabaceae apresentam proteínas especializadas designadas por forisomas, as quais são as únicas cujo metabolismo não está dependentes da via da adenosina trifosfato (ADT).
A ordem Fabales contém cerca de 7,3% da totalidade das espécies de eudicotiledóneas, sendo que a maior parte dessa diversidade está contida apenas na família Fabaceae, uma das quatro famílias que integram aquela ordem contém. Atente-se que o clado Fabales, cujas origens datam de há 94 a 89 milhões de anos, embora tenha iniciado sua diversificação entre há 79 milhões e 74 milhões de anos,[34] também inclui as famílias Polygalaceae, Surianaceae e Quillajaceae.[9] O registo fóssil indica que as Fabaceae se diversificaram durante o Terciário inicial (Paleogeno) para se tornarem numa parte omnipresente do biota da Terra moderna, em conjunto com outras famílias pertencentes ao grupo das plantas com flor.[22][35][30][36]
As Fabaceae apresentam um registo fóssil abundante e diverso, especialmente durante o Terciário. Fósseis de flores, frutos, folhas, madeira e pólen desse período foram encontrados em inúmeros lugares.[37][38][39][40][41][42][43][44][45][46] Os fósseis mais antigos que podem definitivamente ser associados à aparição das Fabaceae apareceram no final do Paleoceno (aproximadamente há 56 milhões de anos).[47][48][49][50]
Fósseis que podem com segurança ser associados a três das subfamílias das Fabaceae (Caesalpinioideae, Papilionoideae e Mimosoideae), assim como os membros dos grandes clados dessas subfamílias (como os genistoides) foram encontrados no registo fóssil em períodos um pouco mais tarde, começando entre há 55 milhões e 50 milhões de anos.[47][35] Para além disso, uma grande variedade de táxons, representando as principais linhagens de Fabaceae, foi descoberta nos registos fósseis datados do meio e final do Eoceno, sugerindo que a maioria dos grupos modernos de Fabaceae já existiam então e que uma grande diversificação ocorreu durante esse período.[36][35]
Em conclusão, a análise do registo fóssil permite concluir que as Fabaceae começaram sua diversificação há aproximadamente 60 milhões de anos, e que os clados principais se separaram há cerca de 50 milhões de anos.[51] A origem da maioria dos clados de Caesalpinioideae foi estimada como tendo ocorrido entre há 56 milhões e 34 milhões de anos, enquanto que os grupos basais da subfamília Mimosoideae aparecerem há cerca de 44 ± 2,6 milhões de anos.[52][53][54] A divisão entre Mimosoideae e Faboideae estima-se que tenha ocorrido entre há 59 milhões e 34 milhões de anos.[55]
Tem sido possível datar a divergência entre alguns grupos dentro das Faboideae, mesmo considerando que diversificação dentro de cada género é relativamente recente. Por exemplo, o género Astragalus separou-se do género Oxytropis há 16 milhões a 12 milhões de anos. Para além disso, a separação das espécies aneuploides de Neoastragalus iniciou-se há apenas 4 milhões de anos. O género Inga, um género das Papilionoideae com aproximadamente 350 espécies, parece ter divergindo apenas nos últimos 2 milhões de anos.[56][57][58][59]
Os dados obtidos com base nas evidências fósseis e filogenéticas sugerem que as leguminosas evoluíram originalmente em regiões áridas ou semiáridas ao longo das margens do Mar de Tétis (ou Mar de Tethys) durante o período Paleogeno.[4][60][30][61] No entanto, outras regiões da África, ou mesmo das Américas (incluindo o Brasil), não podem ser descartadas como origem deste grupo de plantas.[62][63]
A hipótese correntemente aceite sobre o surgimento dos genes necessários para a formação de nódulos radiculares aponta para que tenham sido recrutados de outras vias evolutivas após um evento de poliploidia.[64] Várias vias evolutivas distintas têm sido identificadas como doadoras do par de genes necessário para a nodulação. Os principais doadores para essa via estão entre os genes associados com a simbiose nas micorrizas arbusculares, os genes responsáveis pela formação do tubo polínico e os genes da hemoglobina. Um dos principais genes que se demonstrou serem partilhados entre as vias metabólicas das micorrizas arbusculares e os da nodulação é o gene designado por SYMRK, o qual está envolvido com o reconhecimento entre plantas e bactérias fixadores de azoto.[65]
O crescimento do tubo polínico é semelhante em vários aspectos ao desenvolvimento filiforme de um agente de infecção que cresça seguindo uma orientação polar, apresentando por isso uma estrutura similar à que resulta do crescimento polar dos túbulos polínicos em direcção aos óvulos. Ambos as vias incluem os mesmos tipos de enzimas que degradam a pectina advinda da parede celular.[66]
As enzimas necessárias para reduzir o azoto, as nitrogenases, necessitam de uma substancial quantidade de trifosfato de adenosina (ATP), mas ao mesmo tempo são sensíveis ao oxigénio livre. Para lidar com essa situação paradoxal, as plantas expressam um tipo diferente de hemoglobina, conhecido por leg-hemoglobina (ou legHb), uma hemoproteína que se acredita tenha aparecido evolutivamente após um evento de duplicação génica.[67] Acredita-se que esses três caminhos genéticos são parte do evento de duplicação de genes, e que depois foram seleccionadas para operar a nodulação.
A filogenia das leguminosas tem sido objecto de inúmeros estudos com recurso à técnicas clássicas (especialmente morfológicas) e de biologia molecular. Foram utilizadas análises morfológicas, análises de sequências de DNA (do intrão trnL do cloroplasto, dos genes rbcL e matK (maturase K) também do cloroplasto ou dos espaçadores ribossómicos ITS), recorrendo a análises cladísticas para investigar o relacionamento entre diferentes linhagens da família. Em resultado desses estudos, a família Fabaceae é consistentemente reconhecida como monofilética.[68]
Os estudos atrás referidos também confirmaram que as subfamílias tradicionais Mimosoideae e Papilionoidea são separadamente monofiléticas, no entanto ambas estavam anichadas na subfamília parafilética Caesalpinioideae.[1][68]
Todas as diversas abordagens têm culminado com a obtenção de resultados similares quanto ao relacionamento entre os principais clados da família Fabaceae.[9][69][70][71][72][73][74][75][76] Em consequência, após ampla discussão na comunidade científica que se dedica ao estudo da filogenética da leguminosas, agrupada no Legume Phylogeny Working Group,[77] obteve-e como consenso a reclassificação das Fabaceae em seis subfamílias, o que exigiu a segregação de quatro novas subfamílias de prévia circunscrição da subfamília Caesalpinioideae, e a fusão da resultante subfamília Caesalpinioideae sensu stricto com a antiga subfamília Mimosoideae.[5]
Após essa redefinição da circunscrição taxonómica das subfamílias, a estrutura da família Fabaceae é a que consta do seguinte cladograma:
FabalesSurianaceae (grupo externo)
Quillajaceae (grupo externo)
A posição taxonómica da família Fabaceae (monofilética) dentro da ordem Fabales de acordo com a maioria dos sistemas taxonómicos, incluindo o sistema APG IV,[2] bem como das seis subfamílias em que se subdivide é a seguinte:[5]
A posição sistemática do grupo com a presente circunscrição, determinada pelas técnicas da filogenia molecular, sugere a seguinte árvore evolucionária:[79][80][81][82][83][84][85]
Polygalaceae Surianaceae Fabales Quillajaceae Cercidoideae Detarioideae Fabaceae Duparquetioideae Dialioideae Caesalpinioideae FaboideaeAs Fabaceae têm uma distribuição essencialmente cosmopolita, ocorrendo em todos os biomas terrestres, estando apenas ausentes na Antárctida e nas altas latitudes das margens do Árctico.[9] As espécies arbóreas desta família são mais frequentes nas regiões tropicais e nos ambientes xéricos subtropicais, enquanto as plantas herbáceas e arbustivas ocorrem predominantes fora dos trópicos.[3]
Uma das característica mais distintivas da ecologia das Fabaceae é a elevada prevalência de espécies capazes de formar associações simbióticas com espécies de bactérias diazotróficas, ou seja capazes de transformar o azoto molecular da atmosfera terrestre (N2) em compostos azotados que podem ser utilizados nos processos metabólicos das plantas.
A fixação biológica de azoto, realizada pelos organismos capazes de diazotrofismo, é um processo evolutivamente muito antigo que provavelmente se originou na época Arqueana, quando a primitiva atmosfera terrestre era desprovida de oxigénio. O processo de fixação biológica deste elemento é realizado apenas por membros do filo Euryarchaeota e por apenas 6 dos mais de 50 filos de bactérias. Algumas dessas linhagens co-evoluíram junto com as plantas com flor, estabelecendo as bases moleculares de uma relação simbiótica mutuamente benéfica. Nestas plantas, a fixação biológica de azoto é realizada em nódulos que estão localizados principalmente no córtex da raiz, embora ocasionalmente estejam localizados no caule (como ocorre em Sesbania rostrata). As espermatófitas que co-evoluíram com diazotrofos do grupo Frankia (plantas actinorrízicas) ou com bactérias do género Rhizobium para estabelecer esta relação simbiótica pertencem a 11 famílias, todas contidas no clado Rosidae (conforme estabelecido pela filogenia molecular do gene rbcL, um gene que codifica parte da enzima RuBisCO no cloroplasto). Esse agrupamento indica que a predisposição para formar nódulos provavelmente só surgiu uma vez nas espermatófitas e pode ser considerada como uma característica ancestral que foi conservada ou perdida em certas linhagens. No entanto, uma distribuição tão ampla de famílias e géneros dentro dessa linhagem indica que a nodulação teve múltiplas origens. Das 11 famílias de Rosidae que produzem nódulos fixadores de azoto, 8 têm nódulos formados por actinobactérias do género Actinomyces (Betulaceae, Casuarinaceae, Coriariaceae, Datiscaceae, Elaeagnaceae, Myricaceae, Rhamnaceae e Rosaceae), e as famílias restantes (Ulmaceae e Fabaceae), têm nódulos formados por rizóbios.[86][87]
Os rizóbios e seus hospedeiros devem ser capazes de se reconhecer mutuamente para dar início ao processo de formação de nódulos. Os rizóbios são específicos de determinadas espécies hospedeiras, embora uma espécie de rizóbio possa frequentemente infectar mais de uma espécie de planta. Tal significa que uma planta pode estar infectada por mais de uma espécie de bactéria. Por exemplo, nódulos estudados em Acacia senegal continham até sete espécies de rizóbios pertencentes a três géneros diferentes. As características mais distintivas que permitem que os rizóbios sejam distinguidos são a rapidez do seu crescimento e o tipo de nódulo raiz que eles formam com seu hospedeiro.[87] Os nódulos radiculares podem ser classificados como indeterminados, neste caso geralmente cilíndricos e muitas vezes ramificados, ou como determinados, neste caso maioritariamente esféricos com lenticelas proeminentes. Os nódulos indeterminados são característicos de leguminosas de clima temperado, enquanto os nódulos determinados são mais frequentemente encontrados em espécies de clima tropical ou subtropical.[87]
A formação de nódulos é comum em todos as subfamílias de leguminosas, embora seja menos comum nas Caesalpinioideae. Os nódulos ocorrem na maioria das leguminosas que apenas formam associação com rizóbios, que por sua vez formam uma simbiose exclusiva com leguminosas (com excepção de Parasponia, o único dos 18 géneros de Ulmaceae que é capaz de formar nódulos).[87]
Todos os tipos de formação de nódulos estão presentes na subfamília Papilionoideae: indeterminada (com o meristema retido), determinada (sem meristema) e do tipo incluído em Aeschynomene. Os dois últimos são considerados o tipo mais moderno e especializado de nódulo, pois estão presentes apenas em algumas linhas da subfamília Papilionoideae.
Embora a formação de nódulos seja comum nas duas subfamílias monofiléticas Papilionoideae e Mimosoideae, estes agrupamentos também contêm espécies que não formam nódulos. A presença ou ausência de espécies formadoras de nódulos nas três subfamílias indica que a formação de nódulos terá surgido várias vezes durante a evolução das leguminosas e que esta capacidade foi perdida em algumas das suas linhagens. Por exemplo, dentro do género Acacia, um membro da subfamília Mimosoideae, a espécie Acacia pentagona não forma nódulos, enquanto outras espécies do mesmo género formam nódulos, como é o caso da espécie Acacia senegal, que forma nódulos rizobiais de crescimento rápido e lento.
Um grande número de espécies integradas em vários grupos de leguminosas, entre os quais os géneros Astragalus, Coronilla, Hippocrepis, Indigofera, Lotus, Securigera e Scorpiurus, produzem substâncias químicas que derivam do ácido 3-nitropropanoico (o composto 3-NPA ou 3-beta-nitropropiónico). O ácido livre 3-NPA é um inibidor irreversível da respiração mitocondrial ao inibir o ciclo do ácido tricarboxílico. Esta inibição causada pelo 3-NPA é especialmente tóxica para as células nervosas dos mamíferos e representa um mecanismo tóxico muito alargado, o que sugere uma profunda importância ecológica devido ao grande número de espécies que produzem este composto e os seus derivados.[88]
Uma segunda e intimamente relacionada classe de metabólitos secundários que ocorre em muitas espécies de plantas leguminosas é definida pelos derivados da isoxazolina-5-ona. Estes compostos ocorrem em particular junto com 3-NPA e derivados relacionados ao mesmo tempo nas mesmas espécies, como encontrado em Astragalus canadensis e Astragalus collinus. Os derivados 3-NPA e isoxazlin-5-ona também ocorrem em muitas espécies de escaravelhos predadores das folhas.[88]
As leguminosas são plantas economicamente e culturalmente importantes devido à sua extraordinária diversidade e abundância. Integram uma grande variedade de vegetais comestíveis e com importância na produção de diversos produtos usados em horticultura e agricultura, como alimento, para a produção de compostos com usos medicinais e pela variedade de usos que podem ser dados aos seus óleos e gorduras.[89][90][91][92]
Essa importância faz com que a família Fabaceae seja a segunda maior família de angiospermas em importância económica, integrando diversas plantas com grande importância para a produção alimentar: Cajanus (feijão-guandu), Pisum sativum (ervilha), Cicer arietinum (grão-de-bico), Medicago sativa (alfafa), Arachis hypogaea (amendoim) entre outras. Todavia, vale enfatizar que muitos géneros apresentam altas taxas de toxicidade, como os géneros Abrus e Astragalus. Determinadas espécies, quando utilizadas em ciclos culturais seguidos de sideração, proporcionam um grande aumento dos níveis de nitrogénio no solo. Além disso, inúmeras plantas dessa família apresentam potencial ornamental, como os géneros Acacia, Albizia,Calliandra, Cassia, Cercis, Mimosa e Robinia, entre outros.[18] No Brasil, por exemplo, o flamboyant (Delonix regia), a pata-de-vaca (Bauhinia variegata), o sombreiro (Clitoria fairchildiana) e algumas espécies de (Tipuana) são usadas na arborização urbana. Em regiões temperadas o Lupinus é um género também muito utilizado em jardins.
Muitas espécies desta família produzem madeiras de ótima qualidade, como o jacarandá (Dalbergia nigra), utilizado na manufactura do corpo de instrumentos de corda (violinos). Diversos outros géneros tem aplicação na indústria madeireira, como a cerejeira (Amburana cearensis), o jatobá (Hymenaea spp), o angelim (Hymenolobium spp) e a sucupira (Pterodon emarginatus).
A presença de muitos compostos secundários e metabólitos também tem grande importância económica, permitindo que compostos produzidos pelas leguminosas sejam utilizados na fabricação de gomas, corantes, espessantes, medicamentos, resinas e pesticidas.
A história do uso agrícola das leguminosas está intimamente relacionada com a história da civilização humana, aparecendo muito cedo na Ásia, nas Américas (várias variedades de feijão-comum), e Europa (favas). Há registo do usos de leguminosas que se estendem até há 6000 anos, tendo estas plantas se tornado um alimento básico, essencial como fonte de proteína.
A sua capacidade de fixar azoto atmosférico reduz os custos com fertilizantes para agricultores e jardineiros que cultivam leguminosas, o que significa que estas plantas podem ser usadas em rotação de culturas para repor os níveis de azoto assimilável no solo. A sementes e folhagem das leguminosas têm um conteúdo comparativamente mais alto de proteína do que materiais não leguminosos, devido ao azoto adicional que estas plantas absorvem em consequência da fixação. Em resultado, as leguminosas são muito usadas como fertilizantes naturais. Algumas espécies de leguminosas executam elevação hidráulica, o que as torna ideais para uso em técnicas de interplantação.[93]
As leguminosas cultivadas podem pertencer a várias classes de uso agrícola, nomeadamente forragens, grãos, produção de flores, culturas industriais (incluindo para fins farmacêuticos), estrumes verdes, espécies madeireiras e como plantas melíferas, com a maioria das espécies cultivadas comercialmente a preencher dois ou mais tipos de uso simultaneamente:
Os usos industriais da leguminosas inclui a produção de gomas e de corantes, incluindo diversos compostos usados em tinturaria.
As gomas naturais são exsudatos vegetais libertados em resultado de danos infligidos à planta, especialmente os que resultam do ataque por insectos ou de corte natural ou artificial. Esses exsudatos contêm polissacarídeos heterogéneos, formados por diferentes açúcares, e geralmente contendo ácido urónico. Estes açúcares formam soluções coloidais viscosas. Existem múltiplas espécies que produzem gomas, mas as mais importantes dessas espécies pertencem às leguminosas.
Essas plantas são amplamente utilizados nos sectores farmacêutico, cosmético, alimentício e têxtil. Apresentam também propriedades terapêuticas interessantes. Por exemplo, a goma arábica é um importante antitussígeno e anti-inflamatório. As gomas mais conhecidas são o tragacanto (Astragalus gummifer), a goma arábica (Acacia senegal) e a goma guar (Cyamopsis tetragonoloba).[98]
Entre as espécies mais utilizadas na produção de corantes conta-se a espécie Haematoxylon campechianum, uma árvore espinhosa de grande porte, que pode crescer até aos 15 m de altura. O ritidoma é fino e macio e a madeira é dura. O cerne é usado para produzir corantes vermelhos e roxos. O corante histológico conhecido por hematoxilina é produzida a partir dessa espécie.
A Caesalpinia echinata é também uma espécie arbórea, ainda que de menor dimensão, que produz numerosas flores vermelhas ou purpúreas. A madeira é também usada para produzir um corante vermelho ou roxo.
A espécie Pithecellobium dulce é outra árvore espinhosa, nativa da América do Sul, que cresce até aos 4 m de altura e produz flores amarelas ou verdes que crescem em inflorescências. O fruto é avermelhado, usado para produzir um corante amarelo.[99]
O corante índigo é extraído da verdadeira planta de índigo, a espécie Indigofera tinctoria, que é nativa da Ásia. Na América Central e na América do Sul, os corantes são produzidos a partir de duas espécies relacionadas: Indigofera suffruticosa e Indigofera arrecta. Um corante amarelo é extraído de Butea monosperma, uma árvore conhecida por chama-da-floresta.
Desde há muitos séculos que múltiplas espécies de leguminosas têm sido usadas como plantas ornamentais em todo o mundo. A sua vasta diversidade de alturas, formas, folhagens e cores das flores significa que esta família é muito frequentemente usada no projecto e plantio de todo o tipo de estruturas, desde pequenos jardins até grandes parques.[32] A seguinte é uma lista das principais espécies de leguminosas ornamentais, listadas por subfamília:
_Vicia_sativa_-_immature_fruit.jpg)
.jpg)
|nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) |doi= (ajuda) |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) uno
|nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) |url= (ajuda). Consultado em 29 de janeiro de 2017 |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) Acacia baileyana (acácia).
Gavinhas de Lathyrus odoratus (ervilha-de-cheiro).
Hábito de Lupinus arboreus em flor.
Pisum sativum (ervilha); note as estipulas semelhantes a folhas.
Fabaceae (ou Leguminosae nom. cons.) é uma família monofilética de plantas com flor, com distribuição cosmopolita, que inclui as espécies vulgarmente conhecidas por leguminosas, entre as quais algumas das plantas cultivadas com maior importância económica no mundo. Sendo a terceira família de plantas terrestres em número de espécies (apenas ultrapassada por Orchidaceae e Asteraceae), agrupa cerca de 751 géneros com mais de 19 000 espécies validamente descritas. Inclui árvores, arbustos e herbáceas perenes ou anuais, facilmente reconhecíveis pelo fruto em forma de vagem e pelas folhas compostas e estipuladas. Muitas das espécies desta família desenvolvem associações simbióticas com colónias de bactérias que vivem em nódulos nas raízes. Desta interação resulta o processo de fixação de azoto.
Familia Fabaceae (numită și a Leguminoaselor - Leguminosae sau Papilionaceae) este cea mai importantă familie din cadrul Ordinului Fabales. Importanța rezultă atat din numărul de specii, dar mai ales datorită importanței economice a acestor specii. Oamenii de știință consideră că plantele din această familie există din perioada cretacică, adică în urmă cu 65 - 70 milioane de ani. Denumirea de "leguminosae" este dată în anul 1763 de Michel Adanson, iar în anul 1836 familia primește numele de "fabaceae" denumire dată de John Lindley. Caracteristic acestei familii sunt fructele în formă de păstăi, plantele conțin o cantitate relativ mare de proteine, unele dintre ele au valoare nutritivă ridicată, fiind un furaj valoros pentru animale.
Din această familie fac parte numeroase specii de plante comestibile, precum: fasole, mazăre, soia, năut, roșcove, arahide etc.
Flora României cuprinde 241 de specii ce aparțin la 44 de genuri
Familia Fabaceae (numită și a Leguminoaselor - Leguminosae sau Papilionaceae) este cea mai importantă familie din cadrul Ordinului Fabales. Importanța rezultă atat din numărul de specii, dar mai ales datorită importanței economice a acestor specii. Oamenii de știință consideră că plantele din această familie există din perioada cretacică, adică în urmă cu 65 - 70 milioane de ani. Denumirea de "leguminosae" este dată în anul 1763 de Michel Adanson, iar în anul 1836 familia primește numele de "fabaceae" denumire dată de John Lindley. Caracteristic acestei familii sunt fructele în formă de păstăi, plantele conțin o cantitate relativ mare de proteine, unele dintre ele au valoare nutritivă ridicată, fiind un furaj valoros pentru animale.
Sunt plante ierboase sau lemnoase. Rădăcina are nodozități. Tulpina poate fi: dreaptă, volubilă, agățătoare. Frunzele sunt, în general, simple, compuse, alterne sau stipelate. Florile sunt zigomorfe de tipul 5. Fructul este o păstaie.Din această familie fac parte numeroase specii de plante comestibile, precum: fasole, mazăre, soia, năut, roșcove, arahide etc.
Bôbovité (lat. Fabaceae; staršie: vikovité lat. Viciaceae, motýľokveté alebo veľmi zastarano motýľovité lat. Papilionaceae; menej formálne: leguminózy lat. Leguminos(e)ae[1]) je veľká čeľaď dvojklíčnolistových rastlín z podtriedy ružové (Rosidae). Patrí medzi najvýznamnejšie poľnohospodárske čeľade (pozri strukovina).
Medzi bôbovité patria suchozemské kvitnúce rastliny, ktorých plodom je struk pukajúci po dozretí na dve chlopne. Struk vznikol zrastením jedného plodolistu.
Čeľaď zahŕňa okolo 490 rodov, medzi ktoré patria napríklad hrach (Pisum), fazuľa (Phaseolus), ďatelina (Trifolium), lucerna (Medicago), hrachor (Lathyrus), lupina (Lupinus) či vika (Vicia). Mnohé rody sú z poľnohospodárskeho hľadiska veľmi významné ako potravina, krmovina, či prostriedok na zvyšovanie úrodnosti pôdy. Niektoré sa pestujú aj ako okrasné rastliny. Veľa hospodársky významných bôbovitých rastlín patrí medzi strukoviny.
Koreňová sústava bôbovitých často siaha do veľkých hĺbok. Na povrchu koreňov žijú symbiotické nitrifikačné baktérie, čiže baktérie schopné viazať vzdušný dusík. Vďaka tomu dokážu bôbovité rastliny obohacovať pôdu na ktorej rastú o dusík a preto sa niekedy pestujú ako tzv. zelené hnojivo.
Stonka je niekedy (rody Robinia, Astragalus a iné) drevnatá, inokedy (rody Lotus, Trifolium a ďalšie) dužinatá. Listy môžu byť jednoduché alebo zložené (perovito či dlaňovito). Väčšinou majú palístky, ktoré sa u agáta premenili na tŕne. Iné rody sú charakteristické úponkami.
Kvety sú obojpohlavné a majú sklony k dvojstrannej symetrii. Kalištných a korunných lupienkov je po 5, čomu zodpovedá aj zápis v kvetnom vzorci K(5) C(5). Kalištné lístky sú zrastené a korunné lupienky voľné, len dva dolné čiastočne zrastené. Zrasteným lupienkom sa hovorí člnok a v jeho vnútri sú ukryté tyčinky (v počte 10) a piestik. Kvety väčšinou vytvárajú súkvetia, napríklad hlávky, strapce alebo klasy. Opeľovanie zabezpečuje predovšetkým hmyz.
Čeľaď zahŕňa tri podčeľade, Caesalpinioideae, Faboideae a Mimosoideae.
Zoznam všetkých recentných rodov je na stránke Zoznam rodov čeľade bôbovité.
Bôbovité (lat. Fabaceae; staršie: vikovité lat. Viciaceae, motýľokveté alebo veľmi zastarano motýľovité lat. Papilionaceae; menej formálne: leguminózy lat. Leguminos(e)ae) je veľká čeľaď dvojklíčnolistových rastlín z podtriedy ružové (Rosidae). Patrí medzi najvýznamnejšie poľnohospodárske čeľade (pozri strukovina).
Medzi bôbovité patria suchozemské kvitnúce rastliny, ktorých plodom je struk pukajúci po dozretí na dve chlopne. Struk vznikol zrastením jedného plodolistu.
Čeľaď zahŕňa okolo 490 rodov, medzi ktoré patria napríklad hrach (Pisum), fazuľa (Phaseolus), ďatelina (Trifolium), lucerna (Medicago), hrachor (Lathyrus), lupina (Lupinus) či vika (Vicia). Mnohé rody sú z poľnohospodárskeho hľadiska veľmi významné ako potravina, krmovina, či prostriedok na zvyšovanie úrodnosti pôdy. Niektoré sa pestujú aj ako okrasné rastliny. Veľa hospodársky významných bôbovitých rastlín patrí medzi strukoviny.
Caesalpinioideae
Mimosoideae
Faboideae
Metuljnice (znanstveno ime Fabaceae) so družina kritosemenk v redu stročnic (Fabales) z metuljastimi cvetovi. Družina je izredno obsežna. Obsega 700 rodov s preko 17000 vrstami zelišč, grmov, dreves in ovijalk.
Značilnost metuljnic je, da živijo v sožitju z bakterijami iz rodu Rhizobium, ki so sposobne vezave dušika iz zraka. Na ta način uspešneje rastejo na revnejših tleh.
Rastejo v zelo različnih habitatih, od vodnih do kserofitnih, kar pomeni, da lahko rastejo tudi v sušnejših predelih, od step do tropskih gozdov.
Listi so v večini primerov nameščeni spiralasto. So enostavni ali zelo pogosto deljeni, prenati ali trojnati. Na bazi listov sta pogosto dva prilista. Pogosta je heterfilija, pri kserofitskih vrstah je pogosta tvorba trnov in filodijev, pri ovijalkah pa tvorba vitic.
Cvetovi so dvospolni, večinoma somerni in metuljasti z dvojnim cvetnim odevalom. Cvetno odevalo je petštevno. Čaša je bolj ali manj zrasla, večinoma cevasta, dvoustna ali redkeje s petimi zobci. Venčnih listov je pet, značilno metuljaste oblike. Zgrajen je iz velikega jedra, dveh obstranskih kril in ladjice, zrasle iz dveh listov.
Prašnikov je deset, zraslih v cev oziroma je devet zraslih v cev in en (zgornji) prost. Pestič je zgrajen iz enega samega plodnega lista (karpel), nadrasel.
Plod je strok, ki se razvije iz pestiča. Pri nekaterih vrstah se ne odpira, pač pa razpade na plodiče. Semena so brez endosperma.
Sprva bakterije Rhizobium živijo saprofitsko v zemlji (na odmrlih rastlinah). V stiku s koreninskimi laski metuljnic preidejo bakterije vanje (v tem času imajo migetalke) in sicer v primarno skorjo korenine, kjer živijo najprej parazitsko, ko rastlina tvori gomoljčke pa simbiontsko. V simbiozi daje metuljnica bakterijam ogljikove hidrate v obliki sladkorjev, bakterije pa višji rastlini dušik v obliki beljakovin. V končni fazi gomoljčki razpadejo in prežive le bakterije, ki se preselijo v zemljo, kjer spet žive saprofitsko.
Bakterije omogočajo rastlini, da rastejo na z dušikom revnih tleh in posredno pripomorejo k večji rodovitnosti tal.
Številne vrste so pomemben vir rastlinske beljakovinske in škrobne hrane za ljudi:
in živali:
Mnoge metuljnice so okrasne rastline:
Nekatere dajejo tudi dober les (robinija Robinia pseudacacia) in barvila barvilna košeničica Genista tinctoria). Številne vrste iz te družine so pomembni gradniki različnih tipov vegetacije. Še posebej številen je rod grahovec Astragalus, ki uspeva v azijskih stepah, polpuščavah in v Sredozemlju z več kot 2000 vrstami.
Tabela:Za prehrano je najpomembnejše stročnice z njihovo povprečno kemično sestavo hranilnih snovi (v procentih).
voda proteini maščobe ogljikovi hidrati Fižol (zeleni) 82-90 2,5-6 0,3 6,5-8,5 Fižol (zrel) 11-14 24-26 1,5-2 47-55 Grah (zeleni) 80 2,5-6,5 0,5 4-12,5 Grah (zrel) 14 23 2 53 Navadni grahor 20,5 4,8 61 Leča 12 26 2 53 Soja 10 34 19 27 Arašid 2 24 50 22 Bob 15 38 4 25Družina metuljnic obsega približno 730 rodov in skoraj 20.000 vrst. Razdeljene so v tri poddružine in približno 45 tribusov:
Danes se tribus Cercideae s štirimi do dvanajstimi rodovi in približno 265 vrstami ne uvršča več v te tri poddružine (prej so ga uvrščali v poddružino Caesalpinioideae):
Sinonimi za družino so: Caesalpiniaceae R.Br., nom. cons., Cassiaceae Vest, Ceratoniaceae Link, Detariaceae (DC.) Hess, Hedysaraceae Oken, Inocarpaceae Zoll., Leguminosae Adans., nom. cons., Mimosaceae R.Br., nom. cons., Papilionaceae Giseke, nom. cons., Phaseolaceae Schnitzl., Swartziaceae (DC.) Bartl., Viciaceae Bercht. & J.Presl.
Metuljnice (znanstveno ime Fabaceae) so družina kritosemenk v redu stročnic (Fabales) z metuljastimi cvetovi. Družina je izredno obsežna. Obsega 700 rodov s preko 17000 vrstami zelišč, grmov, dreves in ovijalk.
Značilnost metuljnic je, da živijo v sožitju z bakterijami iz rodu Rhizobium, ki so sposobne vezave dušika iz zraka. Na ta način uspešneje rastejo na revnejših tleh.
Ärtväxter (Fabaceae), eller baljväxter[1], är den näst största familjen inom gömfröväxterna med omkring 650 släkten och cirka 20 000[1] arter. Bland dessa finns många livsmedel, såsom inom bönsläktet (Phaseolus), ärtsläktet (Pisum), jordnötssläktet (Arachis) och sojabönssläktet (Glycine). Det finns även viktiga djurfoderväxter och gröngödslingsväxter, i till exempel klöversläktet (Trifolium), lusernsläktet (Medicago) och lupinsläktet (Lupinus). Gullregnssläktet (Laburnum), robiniasläktet (Robinia) och akaciasläktet (Acacia) är släkten som innehåller välkända prydnads- och trädgårdsväxter. Det finns också ärtväxter som används för framställning av läkemedel, insektsgifter, färgämnen med mera.
Alla ärtväxter har blommor med fem kronblad. Fröna finns i en kapsel som kallas för balja. Därför kallas familjen även för baljväxter ibland. När fröna är mogna delas baljan i två längsgående delar och släpper ut fröna.
En betydelsefull egenskap hos ärtväxterna är att de har speciella bakterier i sina rötter. Dessa bakterier kan samla kvävgas från luften och omvandla det till kväveformer som är näringsämnen för växterna, NO3- eller NH3. Denna process kallas kvävefixering.
Tidigare var det vetenskapliga namnet på ärtväxterna Leguminosae. Enligt Angiosperm Phylogeny Group (APG) är namnen Fabaceae och Leguminosae likvärdiga, men då måste familjen vara den stora familj som beskrivs i APG:s klassificeringssystem och som också brukar kallas Fabaceae sensu lato. I andra sammanhang kan ärtväxterna beskrivas annorlunda: Fabaceae sensu stricto med det likvärdiga namnet Papilionaceae. APG behandlar denna grupp som en underfamilj, Faboideae (även kallad Papilionoideae), till ärtväxterna. Det är viktigt att känna till att ärtväxterna i litteraturen kan innefatta antingen samtliga släkten enligt APG, eller färre.
Ärtväxterna kan delas in i tre underfamiljer, som ibland upphöjs till tre egna, fristående familjer, dock inte i APG. Indelningen grundas på blommornas utseende, särskilt kronbladens form:
Nedan listas ingående släkten:
Alla baljväxter (bönor, linser och ärter) är mycket proteinrika och om man kombinerar baljväxter med olika sädesslag blir behovet av fullvärdigt protein tillgodosett. Baljväxter innehåller även mineraler, spårämnen, B-vitaminer och en massa fibrer. De tillhör de s.k. långsamma kolhydraterna.
Vissa baljväxter som till exempel kidneybönor, gula ärter och kikärter, innehåller en kolhydrat som är svår att bryta ned. Det kan ge gasbildningar.
Wikimedia Commons har media som rör Ärtväxter.
Ärtväxter (Fabaceae), eller baljväxter, är den näst största familjen inom gömfröväxterna med omkring 650 släkten och cirka 20 000 arter. Bland dessa finns många livsmedel, såsom inom bönsläktet (Phaseolus), ärtsläktet (Pisum), jordnötssläktet (Arachis) och sojabönssläktet (Glycine). Det finns även viktiga djurfoderväxter och gröngödslingsväxter, i till exempel klöversläktet (Trifolium), lusernsläktet (Medicago) och lupinsläktet (Lupinus). Gullregnssläktet (Laburnum), robiniasläktet (Robinia) och akaciasläktet (Acacia) är släkten som innehåller välkända prydnads- och trädgårdsväxter. Det finns också ärtväxter som används för framställning av läkemedel, insektsgifter, färgämnen med mera.
Alla ärtväxter har blommor med fem kronblad. Fröna finns i en kapsel som kallas för balja. Därför kallas familjen även för baljväxter ibland. När fröna är mogna delas baljan i två längsgående delar och släpper ut fröna.
En betydelsefull egenskap hos ärtväxterna är att de har speciella bakterier i sina rötter. Dessa bakterier kan samla kvävgas från luften och omvandla det till kväveformer som är näringsämnen för växterna, NO3- eller NH3. Denna process kallas kvävefixering.
Baklagiller (Fabaceae), Fabales takımından çoğunu otsu bitkilerin oluşturduğu çalı ve ağaç türlerini de içeren büyük bir familya.
400 cins ve 10.000 dolayında tür içerir. Fasulye, bakla, nohut, soya, mercimek, bezelye gibi insan gıdası olarak kullanılan türler bu familyadandır. Baklagiller otsu bir yapıya sahip olabildikleri gibi odunsu bir yapıya da sahip olabilirler. Yalancı akasya, yabani keçiboynuzu, akasya, gülibrişim gibi türler odunsu yapıya sahiptir.
Yapraklar saplı, hemen hepsinde almaşık dizili; tüysü, elsi veya üç yapraklıdır. Çiçekler zigomorfik genellikle salkım durumlu, başakçık veya başlıdır. Periant (çiçek örtüsü) bir çanaktan oluşmuştur. Korallanın her biri 5 bölümlüdür. Familya üyelerinin hepsinde çiçekler 5 taç yapraklıdır. Taç yaprakların iki kenarında birer kanatçık bulunur. 10 Stamen (erkekorgan) ayrı ya da birleşik gruplar oluşturur. Pistil (dişi organ) basit, tek bir stigması (tepecik) vardır. Üst durumlu ovaryum bir gözlüdür. Meyve legümendir. Tohum sert kabuklu, genellikle böbrek şeklinde veya yuvarlak yapıya sahiptir.
Kazık köklere sahiptirler. Ana kökün etrafında damarlanma gösteren ikinci kökler vardır. Rhizobium bakterileri tarafından havanın serbest azotunu bağlarlar.
Baklagiller Mimosoidea, Papilionoidea ve Caesalpiniodeae olmak üzere 3 alt familyaya ayrılır.
Baklagiller (Fabaceae), Fabales takımından çoğunu otsu bitkilerin oluşturduğu çalı ve ağaç türlerini de içeren büyük bir familya.
400 cins ve 10.000 dolayında tür içerir. Fasulye, bakla, nohut, soya, mercimek, bezelye gibi insan gıdası olarak kullanılan türler bu familyadandır. Baklagiller otsu bir yapıya sahip olabildikleri gibi odunsu bir yapıya da sahip olabilirler. Yalancı akasya, yabani keçiboynuzu, akasya, gülibrişim gibi türler odunsu yapıya sahiptir.
Бобові належать до різноманітних життєвих форм — однорічних та багаторічних трав'янистих рослин, напівкущів, кущів, дерев, ліан. Листки здебільшого з прилистками, пірчасто- або пальчастоскладні, рідше прості; іноді пластинки листків мало-розвинуті або редуковані, а їхню функцію виконують листовидні черешки (філодії) або зелені стебла (кладодії). Квітки двостатеві, здебільшого неправильні, рідше правильні, з подвійною оцвітиною, поодинокі або в суцвіттях, частіше в китицях. Тичинок 4, 5, 10 або більше. Маточка з одного плодолистка, з верхньою одногніздою зав'яззю. Плід — біб, здебільшого багатонасінний, розкривний, рідше — однонасінний, нерозкривний. Формула Ч(5) П(2)+2+1 Т(9)+1 М1.
Для типових представників родини (бобових підродини Метеликові) характерний своєрідний метеликовий тип квітки. Він зигоморфний (тобто з єдиною віссю симетрії, складається з п'яти пелюсток, кожна з яких має власну назву:
Чашечка (квітколоже) у рослин з таким типом квітки — п'ятичасткова неспадна.
Бобові поділяють на 3 підродини: Мімозові (Mimosoideae), Цезальпінієві (Caesalpinioideae) і Метеликові (Papilionoideae), які ряд авторів вважає за окремі родини, об'єднуючи їх в порядок Leguminosales. Бобові відомі з крейдяного періоду; в Україні рештки їх знайдено в еоценових відкладах Середнього Придніпров'я і в сарматських відкладах Причорномор'я. Філогенетично бобові через підродину мімозових тісно зв'язані з підродиною Spiraeoideae родини розоцвітих.
В Україні росте близько 310 видів, які становлять майже 6 % видів дикоростучої флори країни. Бобові мають велике господарське значення. Серед них є чимало багатих на білкові речовини та вітаміни харчових рослин (квасоля, горох, боби, сочевиця, арахіс та ін.) та кормових (види люцерни, конюшини, еспарцету, чини, горошку та ін.). Бобові культури — горох, квасоля, боби — вирізняються високим вмістом білка і по поживності прирівнюються до м'яса, а по калорійності перевершують багато овочевих культур[1]. Деякі види дають цінні речовини: бальзами (міроксилон, копаїфера), гумі та дубильні речовини (аравійські акації та ін.), камеді (трагакантові астрагали), барвники (індигофера, дрік красильний та інші), цінну деревину (кампешове, чорне, червоне та сандалове дерева). Деякі види бобових використовуються в медицині (термопсис, солодець, буркун, калабарський біб, касія). Багато бобових — декоративні рослини (альбіція, гліцинія, робінія, запашний горошок та ін.). Бобові підвищують родючість ґрунту, оскільки на їх коренях селяться бульбочкові бактерії, що засвоюють атмосферний азот. На полях бобові інколи використовуються як зелене добриво.
У 1686 насіння привезли для розведення в Преображенський сад.
У середні століття при неврожаї хлібу бобове борошно змішували з житнім і випікали хліб. Борошно за поживністю перевищує житнє і вівсяне.
У Росії площі під кормовими бобами невеликі. Основними районами вирощування їх є Нечорноземної області: Московська, Орловська, Тульська, Калузька, Калінінградська, Смоленська, Тверська області, південь Волго-Вятського регіону.
У Росії боби були менш популярні, ніж горох. Ось що писав наприкінці минулого століття в «Бесідах по землеробству» відомий агроном В. Котельников: "У господарствах Київської губернії почали розводити боби у великих кількостях і продають їх для вивезення за кордон по 50-70 копійок за пуд. У Москві боби кінські продаються у семеноторговцев по 3 карбованці за пуд. На кращих ґрунтах і в хороші роки виростають в зріст людини, з десятини дають 20-30 чвертей зерна, в менш вдалі роки тільки — 15 чвертей. Урожай соломи буває від 130 до 280 пудів ". Свині, вгодовані бобами, мають міцне зернисте сало і м'ясо, а молочні корови збільшують надої. Бобові зерна замінюють за поживністю полуторное кількість вівса. Тонка біла борошно бобів разом з яєчної може бути прімешіваема до пшеничного для приготування хліба, який виходить не дуже пухкий, але поживний і смачний.
У Росії ще в перші роки Радянської влади було поставлено питання про сівбу бобів на площі 50 тис.га, але це завдання не було виконано. В даний час відкривається перспектива збільшити площі під бобами до 50 тис. га і більше.
Це незавершена стаття про Бобові.Họ Đậu hay còn gọi họ Cánh bướm (danh pháp khoa học: Fabaceae, đồng nghĩa: Leguminosae,[3] Papilionaceae[3]) là một họ thực vật trong bộ Đậu. Đây là họ thực vật có hoa lớn thứ ba, sau họ Phong lan và họ Cúc, với khoảng 730 chi và 19.400 loài.[4][5] Các loài đa dạng tập trung nhiều trong các phân họ Trinh nữ (Mimosoideae) và phân họ Đậu (Faboideae), và chúng chiếm khoảng 9,4% trong tổng số loài thực vật hai lá mầm thật sự.[6] Ước tính các loài trong họ này chiếm 16% các loài cây trong vùng rừng mưa nhiệt đới Nam Mỹ. Ngoài ra, họ này cũng có mặt nhiều ở các rừng mưa và rừng khô nhiệt đới ở châu Mỹ và châu Phi.[7] Cho đến nay vẫn còn những tranh cãi về việc họ này bao gồm 3 phân họ hay tách các phân họ của nó thành các họ riêng biệt. Có rất nhiều thông tin về dữ liệu phân tử và hình thái học chứng minh họ Đậu là một họ đơn ngành.[8] Quan điểm này được xem xét không chỉ ở cấp độ tổng hợp khi so sánh các nhóm khác nhau trong họ này và các quan hệ họ hàng của chúng mà còn dựa trên các kết quả phân tích về phát sinh loài gần đây dựa trên ADN.[9][10][11] Các nghiên cứu này xác nhận rằng họ Đậu là một nhóm đơn ngành và có quan hệ gần gũi với các họ trong bộ Đậu là họ Viễn chí (Polygalaceae), họ Suyên biển (Surianaceae), và họ Quillajaceae.[12]
Theo định nghĩa của hệ thống APG thì nó là một họ lớn: Fabaceae sensu lato (nghĩa rộng). ICBN cho phép sử dụng cả Fabaceae nghĩa rộng và Leguminosae như là các tên gọi thực vật học tương đương nhau ở cấp họ. Hệ thống APG sử dụng tên gọi Fabaceae.
Tuy nhiên, họ Fabaceae có thể định nghĩa khác đi như là Fabaceae sensu stricto (nghĩa hẹp), ví dụ như trong hệ thống Cronquist. Trong các phân loại như thế thì các phân họ Trinh nữ (Mimosoideae) và Vang (Caesalpinioideae) được nâng lên thành cấp họ với tên gọi khoa học tương ứng là Mimosaceae và Caesalpiniaceae.[13] Nhóm còn lại có các tên gọi thực vật học tương ứng là Fabaceae và Papilionaceae (nhưng không phải là Leguminosae). APG coi nhóm này ở mức độ phân họ, với tên gọi Faboideae (tên gọi tương đương của nó trong Leguminosae là Papilionoideae).
Khi tra cứu hay tham khảo bất kỳ cuốn sách nào có sử dụng tên gọi Fabaceae, cần phải lưu ý là tên gọi này dùng trong ngữ cảnh nào. Các tên gọi như Leguminosae hay Papilionaceae là rõ ràng và các nhà phân loại học dùng các từ này chủ yếu cùng với tên gọi Leguminosae.
Leguminosae (hay Fabaceae sensu lato) là họ lớn thứ hai của thực vật có hoa với 730 chi và trên 19.400 loài. Các tên gọi thông thường chủ yếu của các loài trong họ này là đỗ hay đậu, và họ này chứa một số loài cây quan trọng bậc nhất trong cung cấp thực phẩm cho con người[14], chẳng hạn các loại đậu, đỗ, lạc, đậu tương và đậu lăng v.v. Các loài khác trong họ cũng là các nguồn cung cấp thức ăn quan trọng cho gia súc, gia cầm hoặc để làm phân xanh, chẳng hạn đậu lupin, cỏ ba lá, muồng hay đậu tương. Một số chi như Laburnum, Robinia, Gleditsia, Acacia, Mimosa và Delonix là các loại cây cảnh. Một số loài còn có các tính chất y học hoặc diệt trừ sâu bọ (chẳng hạn Derris) hay sản sinh ra các chất quan trọng như gôm Ả Rập, tanin, thuốc nhuộm hoặc nhựa. Một số loài, như sắn dây, một loài có nguồn gốc ở khu vực Đông Á, đầu tiên được trồng tại miền đông nam Hoa Kỳ nhằm cải tạo đất và làm thức ăn cho gia súc, nhưng đã nhanh chóng trở thành một loài cỏ dại xâm hại nguy hiểm có xu hướng phát triển trên mọi thứ đất và chèn ép nhiều loài bản địa.
Tất cả các thành viên trong họ này đều có hoa chứa 5 cánh hoa, trong dó bầu nhụy lớn khi phát triển được sẽ tạo ra quả thuộc loại quả đậu, hai vỏ của nó có thể tách đôi, bên trong chứa nhiều hạt trong các khoang riêng rẽ. Các loài trong họ này theo truyền thống được phân loại trong ba phân họ, đôi khi được nâng lên thành các họ riêng trong bộ Đậu (Fabales), trên cơ sở hình thái học của hoa (đặc biệt là hình dạng cánh hoa):
Cây phát sinh chủng loài của họ Đậu là đối tượng nghiên cứu của nhiều nhóm khoa học trên thế giới, họ sử dụng các phương pháp phân tích hình thái học, các dữ liệu ADN (trnL intron thể hạt, các gen thể hạt rbcL và matK, và các ITS) và phân tích miêu tả theo nhánh để dung giải các mối quan hệ của các dòng dõi khác nhau trong họ này. Bằng cách ấy người ta đã không thể xác nhận tính đơn ngành của các phân họ truyền thống là Mimosoideae và Faboideae, do chúng cùng nhau lồng sâu bên trong phân họ cận ngành Caesalpinioideae. Tất cả các nghiên cứu, thông qua cách tiếp cận khác nhau, là trước sau như một và đưa ra sự hỗ trợ mạnh cho các mối quan hệ giữa các nhánh chính của họ này, như sơ đồ dưới đây.[5] Nhánh rẽ ra sớm nhất là tông Cercideae, tiếp theo đó là tông Detarieae, và chi đơn loài Duparquetia (trước đây chúng được xếp vào phân họ Caesalpinioideae).[16][17][18][19][20][21]
Fabales
Fabaceae
Umtiza + v.v.
Sau các thảo luận rộng rãi trong cộng đồng các nhà nghiên cứu phát sinh chủng loài họ đậu, Legume Phylogeny Working Group đã phân loại lại họ Fabaceae thành 6 phân họ, trong đó tách ra 4 phân họ mới từ Caesalpinioideae nghĩa rộng (sensu lato) và sáp nhập Caesapinioideae nghĩa hẹp (sensu stricto) với phân họ Mimosoideae (gọi là nhánh mimosoid trong phân loại mới nhất).[2]
Fabales
Polygalaceae (ngoại nhóm)
Surianaceae (ngoại nhóm)
Quillajaceae (ngoại nhóm)
Faboideae (= Papilionoideae)
Dựa trên các dữ liệu phát sinh chủng loài và hóa thạch, người ta đề xuất rằng họ Đậu nguyên thủy phát triển ở các khu vực khô hạn và bán khô hạn dọc theo bờ biển của đại dương Tethys trong suốt đầu kỷ Đệ Tam.[1][22] Tuy nhiên, các tài liệu khác thì cho rằng ở châu Phi (hoặc thậm chí châu Mỹ) không thể đưa ra kết luận về nguồn gốc như trên của họ này.[23][24]
Bộ Đậu chứa khoảng 9,6% đa dạng sinh học của nhóm thực vật hai lá mầm thật sự và hầu hết chúng tập trung trong một trong 4 họ của nó là họ Đậu. Nguồn gốc của nhánh này bao gồm cả các họ Polygalaceae, Surianaceae và Quillajaceae được xác định là đã tồn tại từ 94 đến 89 triệu năm, và bắt đầu phát triển đa dạng vào khoảng 79 đến 74 triệu năm.[5] Trong thực tế, các loài trong họ Đậu dường như đã đa dạng hóa trong suốt đầu kỷ Đệ Tam để trở thành thành viên phổ biến ở khắp mọi nơi của thực vật trên cạn hiện đại, giống như nhiều họ thực vật hạt kín khác.[25][26]
Hóa thạch của họ Đậu phong phú và đa dạng, đặc biệt là trong kỷ Đệ Tam. Các hóa thạch của hoa, quả, lá chét, gỗ và phấn hoa được tìm thấy ở nhiều nơi.[27][28][29][30][31] Hóa thạch sớm nhất có thể chắc chắn gán cho họ Đậu đã xuất hiện vào Paleocen muộn (khoảng 56 triệu năm trước).[32][33] Các đại diện của các phân họ được công nhận theo truyền thống là Caesalpinioideae, Papilionoideae và Mimosoideae - cũng như các nhánh lớn trong phạm vi các phân họ - như Genisteae - đã được tìm thấy trong các mẫu hóa thạch trong các giai đoạn muộn hơn một chút, cách đây khoảng 55 đến 50 triệu năm.[25] Trong thực tế, việc phát hiện ra một số đơn vị phân loại đại diện cho các nhánh chính của họ Đậu trong thời kỳ Eocen giữa và muộn gợi ý rằng các nhóm hiện đại nhất của họ Đậu đã có mặt và đa dạng hóa trong giai đoạn này.[25] Sau đó, họ Fabaceae bắt đầu đa dạng hóa cách đây khoảng 60 triệu năm và các nhánh chính được tách ra cách đây 50 triệu năm.[34] Tuổi của các nhánh chính trong Caesalpinioideae được ước tính vào khoảng từ 56 đến 34 triệu năm và nhóm Mimosoideae vào khoảng 44 ± 2,6 triệu năm.[35][36] Sự tách biệt giữa Mimosoideae và Faboideae đã diễn ra cách đây từ 59 đến 34 triệu năm và tuổi của các nhánh chính trong Faboideae vào khoảng 58,6 ± 0,2 triệu năm.[37] Trong phân họ Faboideae, sự chia tách của các nhóm cũng đã được xác định tuổi. Theo đó, Astragalus đã tách ra từ Oxytropsis vào khoảng 16 đến 12 triệu năm trước, mặc dù sự đa dạng hóa trong mỗi chi chỉ xảy ra tương đối gần đây. Ví dụ, sự phân tỏa của các loài thể bội không chỉnh trong nhánh Neo-Astragalus (các loài thuộc chi Astragalus có ở châu Mỹ) đã bắt đầu khoảng 4 triệu năm trước. Inga, một chi khác trong phân họ Faboideae chứa khoảng 350 loài dường như đã tách ra khoảng 2 triệu năm trước.[38][39][40][41]
Các loài trong họ này có các kiểu phát triển đa dạng từ cây gỗ, cây bụi, thân thảo, dây leo, dây leo thân thảo. Các loài cây thân thảo có thời gian sinh trưởng 1 năm, 2 năm hoặc nhiều năm.[4][42]
Các lá thường mọc xen kẽ và khép kín khi nhìn từ trên xuống. Chúng thường có dạng kết hợp chẵn - hoặc lẻ, thường có 3 lá chét và hiếm khi có dạng hình chân vịt, còn trong các phân họ Mimosoideae và Caesalpinioideae, thường là cặp lá kép.
Một đặc trưng nổi bật của các loài cây thuộc họ Đậu là chúng có quan hệ mật thiết với nhiều loài vi khuẩn tại các nốt sần trên rễ của chúng. Các loại vi khuẩn này được biết đến như là vi khuẩn nốt rễ (Rhizobium), có khả năng lấy khí nitơ (N2) trong không khí và chuyển hóa nó thành các dạng nitơ mà cây có thể hấp thụ được (NO3- hay NH4+). Hoạt động này được gọi là cố định đạm. Cây đậu cung cấp nơi ở và dinh dưỡng, còn vi khuẩn nốt rễ, trong vai trò của nhà cung cấp nitrat có ích, tạo ra một quan hệ cộng sinh. Mối quan hệ này không chỉ giúp tạo đạm cho cây Đậu sử dụng mà còn cho cả các cây khác xung quanh, do đó có tác dụng cải tạo đất.
_in_Hyderabad,_AP_W2_IMG_9903.jpg)
_Edit.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
.jpg)
|số biên tập viên= (trợ giúp) |coauthors= bị phản đối (trợ giúp) |coauthors= bị phản đối (trợ giúp) Họ Đậu hay còn gọi họ Cánh bướm (danh pháp khoa học: Fabaceae, đồng nghĩa: Leguminosae, Papilionaceae) là một họ thực vật trong bộ Đậu. Đây là họ thực vật có hoa lớn thứ ba, sau họ Phong lan và họ Cúc, với khoảng 730 chi và 19.400 loài. Các loài đa dạng tập trung nhiều trong các phân họ Trinh nữ (Mimosoideae) và phân họ Đậu (Faboideae), và chúng chiếm khoảng 9,4% trong tổng số loài thực vật hai lá mầm thật sự. Ước tính các loài trong họ này chiếm 16% các loài cây trong vùng rừng mưa nhiệt đới Nam Mỹ. Ngoài ra, họ này cũng có mặt nhiều ở các rừng mưa và rừng khô nhiệt đới ở châu Mỹ và châu Phi. Cho đến nay vẫn còn những tranh cãi về việc họ này bao gồm 3 phân họ hay tách các phân họ của nó thành các họ riêng biệt. Có rất nhiều thông tin về dữ liệu phân tử và hình thái học chứng minh họ Đậu là một họ đơn ngành. Quan điểm này được xem xét không chỉ ở cấp độ tổng hợp khi so sánh các nhóm khác nhau trong họ này và các quan hệ họ hàng của chúng mà còn dựa trên các kết quả phân tích về phát sinh loài gần đây dựa trên ADN. Các nghiên cứu này xác nhận rằng họ Đậu là một nhóm đơn ngành và có quan hệ gần gũi với các họ trong bộ Đậu là họ Viễn chí (Polygalaceae), họ Suyên biển (Surianaceae), và họ Quillajaceae.
Ряд бобовых издавна культивируются как пищевые растения и получили широкое распространение в сельском хозяйстве, другие известны как декоративные или кормовые растения, некоторые являются источником древесины ценных пород.
Некоторые представители семейства Бобовые:
Ряд бобовых издавна культивируются как пищевые растения и получили широкое распространение в сельском хозяйстве, другие известны как декоративные или кормовые растения, некоторые являются источником древесины ценных пород.
Некоторые представители семейства Бобовые:
Abarema — Абарема Acacia — Акация Anadenanthera — Анаденантера Arachis — Арахис Astragalus — Астрагал Caesalpinia — Цезальпиния Caragana — Карагана Cicer — Нут Dalbergia — Дальбергия Glycine — Соя Glycine max — Соевые бобы Inga — Инга Lathyrus — Чина Lens — Чечевица Leucaena — Леуцена Lupinus — Люпин Medicago — Люцерна Mimosa — Мимоза Phaseolus — Фасоль Piscidia — Писцидия Pisum — Горох Robinia — Робиния Trifolium — Клевер Vicia — Вика Vicia faba — Боб садовый Wisteria — Глициния豆科（学名：Fabaceae，保留名：Leguminosae[6]）植物屬於真雙子葉植物豆目，约有727属19,325种[7]。為被子植物中相當龐大的一科，占了已知開花植物物種的7%[8][9]。部分物種在經濟上具有重要地位，該科成員形態上包含喬木、灌木，也有多年生或一年生草本植物。該科成員最顯著的特徵是會結豆莢。成員具複葉及托葉。該科成員分布廣泛，為目前已知陸生植物中第三大科，僅次於蘭科及菊科。目前該科已知有765屬，約19,500餘種[4]。其中最大的五屬分別為黃芪屬（Astragalus，逾3,000種）、相思樹屬（Acacia，逾1000種）、槐蓝属（Indigofera，約700種）、豬屎豆屬（Crotalaria，約700種）、含羞草屬（Mimosa，約500種），這五大屬占了該科物種的四分之一。豆科也是非洲及美洲熱帶雨林和沙漠氣候中，最常見的科別[10][11][12][13]。系統分類學分析認為該科最接近同屬於豆目的远志科、海人树科，以及皂皮樹科[14]。
人類利用豆科植物已經有數千年的歷史，且與人類演化具有密切關聯[15]。豆科的作物包含大豆（Glycine max）、菜豆（Phaseolus）、豌豆（Pisum sativum）等等。
豆科的學名「Fabaceae」來自其模式屬蠶豆屬（Vicia）（模式种救荒野豌豆 Vicia sativa L.）的异名「Faba」（模式种蠶豆 Vicia faba L.）。「Faba」於源自拉丁文，意指「豆」。「Leguminosae」是該科更早的學名，目前被視作仍然有效的保留名[6]。
豆科成員形態多樣，從喬木（如樹王木（英语：Koompassia excelsa））到一年生草本植物皆有，其中最大宗者為多年生草本植物。花序多樣，花朵有一短托杯（英语：hypanthium）及單一雌蕊，雌蕊柄（英语：gynophore）短小。在受精後才會結果。
豆科與其它科区分的特点是其果实为本科独有的荚果，由一心皮发育而成，成熟时果皮沿背缝线和腹缝线开裂。
荚果通常由2片果瓣组成，1室，种子生在腹缝线上。荚果的形状、大小及荚瓣质地变化很大。如草木犀属，直径只有3～4毫米，而生长在热带中的榼藤，木质荚果可长达1米。有些有翅，如老虎翅属的果顶端有一长圆形薄翅；紫檀荚果周围被一圈阔翅所绕；盾柱木属和黄檀属荚果都具有翅。鱼鳔豆的膜质荚瓣，充气呈泡状，借风力传播；猪腰豆的木质荚瓣厚达2厘米以上。苜蓿属和猴耳环属的一些荚果呈螺旋状盘卷。腊肠树的荚果像一根圆柱形的棒。相思子的荚果里面藏有半红半黑、鲜艳的种子，种皮坚硬有光泽。
豆科植物的一个重要特点是绝大部分在根系上具有共生的根瘤菌，可以将大气中的氮固定到土壤中，从而提高土壤的肥力。
豆科为虫媒，主要为蜜蜂传粉，少数靠蚂蚁、蛾类或甲虫等传粉。含羞草亚科和云实亚科的一些种类在叶柄、叶轴上带有分泌腺体以吸引蚂蚁；金合欢属有些种类茎上有大、中空的刺，供蚂蚁停留；决明属植物有顶孔开裂的基着花药，适应蜜蜂摇动花药取花粉；云实属植物花丝基部被毛，遮盖雌蕊和花托口部，避免自花授粉。
紫荊亞科（英语：Cercidoideae） Cercidoideae
甘豆亞科（英语：Detarioideae） Detarioideae
山姜豆亞科（英语：Duparquetioideae） Duparquetioideae
摘亞木亞科（英语：Dialioideae） Dialioideae
蘇木亞科 Caesalpinioideae
蝶形花亚科 Faboideae
20100315_04.jpg)
Schrire2的参考文献提供内容
Judd2002的参考文献提供内容
|df= (帮助)
豆科（学名：Fabaceae，保留名：Leguminosae）植物屬於真雙子葉植物豆目，约有727属19,325种。為被子植物中相當龐大的一科，占了已知開花植物物種的7%。部分物種在經濟上具有重要地位，該科成員形態上包含喬木、灌木，也有多年生或一年生草本植物。該科成員最顯著的特徵是會結豆莢。成員具複葉及托葉。該科成員分布廣泛，為目前已知陸生植物中第三大科，僅次於蘭科及菊科。目前該科已知有765屬，約19,500餘種。其中最大的五屬分別為黃芪屬（Astragalus，逾3,000種）、相思樹屬（Acacia，逾1000種）、槐蓝属（Indigofera，約700種）、豬屎豆屬（Crotalaria，約700種）、含羞草屬（Mimosa，約500種），這五大屬占了該科物種的四分之一。豆科也是非洲及美洲熱帶雨林和沙漠氣候中，最常見的科別。系統分類學分析認為該科最接近同屬於豆目的远志科、海人树科，以及皂皮樹科。
人類利用豆科植物已經有數千年的歷史，且與人類演化具有密切關聯。豆科的作物包含大豆（Glycine max）、菜豆（Phaseolus）、豌豆（Pisum sativum）等等。
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 階級なし : コア真正双子葉類 core eudicots 階級なし : バラ類 rosids 階級なし : マメ類 fabids 目 : マメ目 Fabales 科 : マメ科 Fabaceae 学名 Fabaceae Lindl. (1836) nom. cons. [1]マメ科（まめか、Fabaceae syn. Leguminosae）は、被子植物に含まれる分類群の1つで、いわゆるマメの仲間を含む。
マメ科・ネムノキ科・ジャケツイバラ科に3分する説もあったが、ジャケツイバラ科が他の2科を内包する側系統であり、系統的には否定された。
マメ科の植物は、葉が羽状複葉になるものが多い。また「就眠運動（夜になると葉柄や小葉の根元（葉枕）で折れ曲がり葉が閉じること）」をするものもある。オジギソウでは触れただけで同じような運動を起こす。托葉があり、葉と同様に大きくなるもの（エンドウ）、蜜腺になるもの（ヤハズエンドウ）、とげになるもの（ハリエンジュ）などもある。
蔓性のものも多く、茎が巻き付くものと巻きひげを発達させるものがある。草本も木本もあり、また立派な樹木になるものも含まれる。
花は左右対称になる傾向がある。マメ亜科は独特の形を持っており、蝶形花という。雌しべは平らで、熟すると2つに割れ、中に1列におさまる種子を放出するものが多い。いわゆる「まめ」の形である。種子には胚乳はなく巨大な子葉が栄養分を蓄えている。
一部のマメ科植物は根に根粒もしくは茎に茎粒を持ち、根粒菌という細菌が共生している。根粒菌は植物からリンゴ酸などの効率のいい栄養分をもらって生活の場を提供して貰う代わりに、大気中の窒素を植物にとって使いやすい硝酸塩に転換（窒素固定）する。窒素は植物にとって必須元素であり、肥料として取り入れる成分の一つであるが、豊富に存在する気体窒素は自然界では一部の細菌と雷などでしか使用可能形態に転換できない。特に根粒ではその能力が高いため、それを持つ植物は自ら肥料を作ることのできることになり、そのような植物はやせている土地でもよく育つものが多い。
帰化植物にはマメ科のものが多い。これは上記のように荒れ地でよく育つものが多いことも理由の一つであると考えられる。
種子が可食のものが多く含まれ、広義の穀物として主食並に利用されるものも数多い。日常語としての豆は往々にして種子のことを指す。ただしマメ科のなかにもエニシダやクララ、トウアズキ、ニセアカシアといった有毒種があるため注意が必要である。
上記のようにマメ科には根粒などを持っているものが多く、それらは自力で肥料が作れるため、荒れ地でよく育つ。これは栽培植物としての扱いやすさにもつながるが、そのために荒れ地の緑化に使われる例もある。アカシアやギンゴウカンがその代表例である。これを利用してゲンゲなどは緑肥植物としても使われている。半面で、この窒素固定を自分で行なう生態のため、別の場所への人為的な移植が難しい種もある。
観賞用に栽培される種も多い。デイゴ、ハナズオウ、スイートピー、ルピナス spp.、フジ、ホウオウボクなど、独特の花形と多彩な花色が楽しまれる。
広義のマメ科は、745属19500種を含むとも[2]、650属12000種であるとも[3]される大きな科である。
花の形態により伝統的にマメ亜科、ジャケツイバラ亜科、ネムノキ亜科の3亜科に大別されてきた（新エングラー体系など）。クロンキスト体系ではそれらを科にしてマメ科を3科に分割し、それら3科（すなわち、従来のあるいは現在のマメ科）の属する目としてマメ目を立てた。しかしいずれも、系統的な分類ではない。APGは広義のマメ科を採用している[1][4]。
分子系統によれば、従来のジャケツイバラ亜科はマメ科の中で基底的な側系統群である[5][6]。特に、ネムノキ亜科がきわめて派生的な位置にあるため、系統的な亜科分類では、ジャケツイバラ亜科はジャケツイバラ連 Caesalpinieae とカワラケツメイ連 Cassieae のそれぞれ一部（ジャケツイバラ属 Caesalpinia ・ナンバンサイカチ属 Cassia など）からなるコンパクトな単系統に限定される[2]。ただし、それ以外の群の新たな亜科分類は提唱されていない。
マメ科[C] 広義のデタリウム連 Detarieae （Amherstieae を含む）
[C] ハナズオウ連 Cercideae
[C] Duparquetia （カワラケツメイ連）
[C] 広義の Dialiinae （カワラケツメイ連）
[F] マメ亜科
[?] Umtiza など
[C] 狭義のジャケツイバラ亜科 （ジャケツイバラ連の一部・カワラケツメイ連の一部）
[M] Dinizia （オジギソウ連）
[C] Dimorphandra ・ Mora （ジャケツイバラ連）
[C] Arapatiella ・ Peltophorum など （ジャケツイバラ連）
[C] Moldenhawera ・ Diptychandra （ジャケツイバラ連）
[C] Erythrophleum （ジャケツイバラ連）
[M] ネムノキ亜科の大半
ポータル 植物 プロジェクト 植物 マメ科（まめか、Fabaceae syn. Leguminosae）は、被子植物に含まれる分類群の1つで、いわゆるマメの仲間を含む。
マメ科・ネムノキ科・ジャケツイバラ科に3分する説もあったが、ジャケツイバラ科が他の2科を内包する側系統であり、系統的には否定された。
콩과(-科, 학명: Fabaceae 파바케아이[*])는 콩목의 과이다.[1] 줄기는 곧게 자라거나 덩굴이 지며, 초본이나 관목 또는 교목이다. 잎은 보통 어긋나고 겹잎이며 삼출하거나 깃모양·손바닥 모양이다. 턱잎은 있는 것과 없는 것이 있으며 대부분 잎자루와 작은 잎 등의 밑부분이 약간 부풀어 엽침이 된다. 꽃은 양성화이고 보통 좌우상칭을 이루며 방사대칭인 것도 있다. 꽃받침은 통모양이며 끝이 5개로 갈라지고, 꽃부리는 나비모양이며 5개의 꽃잎으로 된다. 꽃잎은 퇴화하여 1개로 되거나 없는 경우도 있다. 수술은 일반적으로 10개이며 종에 따라 그 이상이나 그 이하인 것도 있다. 암술은 1개로서 심피(心皮)가 있고 씨방은 상위이며 밑씨가 1개 이상이다. 열매는 대부분 협과(꼬투리열매)이며 떡잎이 크게 발달한 것이고 대부분 배젖이 없는 것이 특징이다.
콩과는 난초과와 국화과에 이어 속씨식물 중 세 번째로 큰 과이며, 경제적으로는 벼과 다음으로 중요하다. 730 속, 19,400 종으로 이루어져있다.
