nomes no trilho de navegação
African penguins are also called jackass penguins because they emit a loud, braying, donkey-like call to communicate. There are three types of calls used: bray, yell, and haw. The yell, or contact call, is used to defend a territory from another colony member. The bray, or display call, is used to attract mates and is used between partners in a colony. Penguins also perform displays that are used to establish nesting areas, help with partner/hatchling recognition and defense against intruders. The haw is used by partners when one is on land and the other is in the water.
Communication Channels: visual ; acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
African penguins are classified as vulnerable. Since the early 1900s, the African penguin population has been in decline. The initial decline was due to commercial sales of eggs and disturbance of nesting birds. Presently, the species is threatened by oil pollution.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: endangered
CITES: appendix ii
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
There are no real negative economic effects of the African penguin. They do not eat enough fish to be detrimental to the local fishing industry.
African penguins provide a substantial source of guano. Guano was excavated from rookeries, processed, and made into fertilizer, which was then sold around the world. Penguin skins have been used as gloves. Guano is now forbidden in fertilizer, which has reduced the economic importance for humans. African penguins also benefit humans by ecotourism. They are a species that humans can get up close to and watch how they interact with their environment. The primary viewing site of African penguins is the colony at False Bay in Simons Town, South Africa. This colony has over 2000 penguins. African penguins are the most common penguin found in zoos due to their size and temperature requirements, which are easy to maintain.
Positive Impacts: ecotourism
African penguins are predators of small shoaling fish, including anchovies (Engraulis encrasicolus) and sardines (Sardinops sagax). Up to 18 species of crustaceans are also prey to the African penguin.
Additionally, four types of blood parasites, Plasmodium relictum, P. elongatum, P. cathemerium, and Leucocytozoon tawaki have been recorded in Spheniscus demersus.
Commensal/Parasitic Species:
African penguins are on the endangered species list. Initially, their decline was due to the exploitation of eggs for food. Also, habitat alteration and disturbance associated with guano collection at breeding colonies contributed to their decline. These factors have now largely ceased, and the major current threats include competition with commercial fisheries for pelagic fish prey and oil pollution. Natural threats include competition with Cape Fur seals (Arctocephalus pusillus) for space at breeding colonies and for food resources, as well as predation by seals on penguins. Feral cats are also present and pose a problem at some colonies. African penguins also face predation of eggs and chicks by avian predators such as kelp gulls (Larus dominicanus) and sacred ibises (Threskiornis aethiopicus), while natural terrestrial predators, such as mongooses (Cynictis penicillata), genets (Genetta tigrina), and leopards (Panthera pardus) are also present at mainland colonies.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Adults stand around 45 cm tall and weigh an average of 3.1 kg. African penguins have black plumage on the back and white feathers with black markings on the chest and belly. The white and black plumage serves as camouflage to predators, with the white appearing to aquatic predators from below and the black appearing to aerial predators from above. They also have a horseshoe-shaped white band that goes around the eye from the chin towards the beak. Additionally, a horseshoe-shaped band of black goes across their chest. Juveniles have gray-blue feathers that darken to black with age. The change from juvenile plumage to adult plumage takes around 3 years.
African penguins resemble their close relatives, other species in the genus Spheniscus, including Galapagos penguins of the Pacific Ocean and Humboldt penguins and Magellanic penguins of South America. The 4 Spheniscus species share size and plumage characteristics.
Average mass: 3.1 kg.
Average length: 45 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
The average lifespan of Spheniscus demersus is 10 to 27 years in the wild, whereas an African penguin living in captivity generally has a longer lifespan. Other penguin species live for 15 to 20 years. Limits to aging are predation, human impact, and storm systems.
Range lifespan
Status: wild: 27 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: 25 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 10 to 15 years.
African penguins live in large colonies on rocky coastlines of southwest Africa. They can swim up to 20 kph and can travel 30 to 70 km during each trip. They spend the night gathered together on shore and much of the day feeding in the water.
Range depth: 130 (high) m.
Average depth: 30-60 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Aquatic Biomes: coastal
African penguins feed primarily on shoaling pelagic fish such as anchovies (Engraulis encrasicolus), pilchards (Sardinops sagax), horse mackerel (Trachurus capensis), and round herrings (Etrumeus whiteheadi), supplemented by squid and crustaceans. When on the hunt for prey, African genguins can reach a top speed of close to 20 km/h. The distance that African penguins have to travel to find food varies regionally.
Animal Foods: fish; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
Spheniscus demersus, commonly known as African, black-footed, or jackass penguin, is the only penguin species found on the African continent. This species inhabits the Benguela and western Agulhas ecosystems of southern Africa. African penguins form colonies near a chain of islands between Hollamsbird Island, Namibia, and Bird Island in Algoa Bay, South Africa.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
African penguins are monogamous. During breeding, male and female penguins are most distinguishable from one another due to the pattern of colors. African penguins dig shallow burrows under rocks, in sand or under sparse vegetation. They gather in breeding areas called 'rookeries' from September to February, where they lay two eggs. African penguin courtship rituals typically begin with the male projecting visual and auditory displays to attract a mate. Head-swinging motions usually refer to ownership of nest site, attracting females, and/or used as a warning for other males. The next stage is used to ensure a mutual bond is formed; which involves a harsh vocal call released while extending the neck and head upward. The final stage includes bowing, where one or both penguins duck the head while the bill points at the nest or at the other bird's feet.
Mating System: monogamous
African penguin pairs return to the same breeding sites year after year. Although breeding takes place throughout the year, nesting peaks in Namibia from November to December and in South Africa from March until May. Females typically lay two eggs, which are then incubated by both parents for about 40 days. All penguins have a patch of bare skin at the base of their bellies, called a "brood patch”, that helps the parent provide direct heat to incubate the eggs.
Breeding interval: African penguins breed once yearly.
Breeding season: Breeding occurs in Namibia from November to December and in South Africa from March until May.
Average eggs per season: 2.
Average time to hatching: 40 days.
Range fledging age: 60 to 130 days.
Average time to independence: 80 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 4 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 5 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
After the eggs hatch, the pair feeds their young for about one month by regurgitating food into the hatchling's mouth. Hatchlings are then left alone in crèches, or groups, a characteristic common to bird species that breed in large colonies, while their parents forage for food. Young leave the colony once they develop their juvenile plumage in 2 to 4 months.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Male, Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Die brilpikkewyn (Spheniscus demersus) is 'n klein pikkewyn wat endemies is aan die wes- en suidooskuste van Suider-Afrika en die enigste pikkewyn wat in dié area se gebiedswater broei. Wetenskaplikes het vroeër gedink pikkewyne is so ongewoon dat hulle aan 'n baie vroeë tak van voëlevolusie behoort, maar onlangse navorsing het getoon hulle is eintlik maar net verwante van stormvoëls wat baie goed aangepas is om in die water te lewe. Die brilpikkewyn is een van 'n aantal spesies wat in 'n warmer klimaat woon.
Brilpikkewyne word uitgeken aan hulle swart-en-wit gesigspatroon. Hiérdie kenmerk, saam met sy regop houding en swart-en-wit verekleed, maak dit maklik om die voël op land te herken. In teenstelling met volwasse brilpikkewyne het die onvolwasse brilpikkewyn 'n donker grysblou kleur en makeer die kenmerkende gesigspatroon van die volwassenes. 'n Brilpikkewyn se lengte wissel tussen 30 en 100 cm.
Brilpikkewyne loop regop op land, maar draai hulle lywe horisontaal as hulle swem. Hulle swem baie laag in die water en slegs die kop en nek steek dan bo die water se oppervlak uit. Die digte vere beskerm die pikkewyne teen die koue water, en die vlerke is omgevorm sodat die voëls as 't ware onderwater vlieg teen 'n spoed van 7 km per uur. Brilpikkewyne uiter 'n harde, donkieagtige geblad wat meestal snags gehoor kan word.
Net minder as die helfte van die brilpikkewyn se dieet bestaan uit vis; verder eet hy ook skaaldiere, pylinkvisse en een soort borselwurm.
Die voëls vorm groot broeikolonies langs die see en op kuseilande. Siende dat daar nie baie plantegroei op die kus is nie, word die neste van geharde mis gemaak. Brilpikkewyne lê gewoonlik twee tot drie eiers wat beurtelings deur die mannetjie en wyfie uitgebroei word. Die broeityd begin tussen die middel van November en vroeg Desember en hou vir vyf weke aan. Kleintjies word met uitbraaksels gevoer en vir agt weke opgepas. Tydens hierdie periode lei die ouers en hul kleintjie(s) 'n geïsoleerde lewe, maar oor die algemeen bestaan 'n kolonie uit 50 tot 100 pikkewyne. Slegs omtrent 40% van alle kleintjies bereik volwassenheid, waarna elkeen 'n lewenslange maat vind.
Die brilpikkewyn word deur die IUBN geklassifiseer as 'n kwesbare spesie: die bevolkingstal is besig om drasties te daal. In 1999 was daar slegs 120 000 wilde brilpikkewyne oor: 90% minder as in die 1940's. 'n Onlangse katastrofiese oliestorting het ongeveer 40% van die bevolking aangetas en gelei tot die wêreld se grootste seevoël-reddingsaksie. Buiten oliestortings word hierdie pikkewyne ook deur oorbevissing bedreig, sowel as natuurlike kompetisie en rowing deur pelsrobbe. Sommige vissers beweer dat die voëls die mens benadeel siende dat die vissers met hulle moet kompeteer vir visvangste, maar die voël se grootte en die relatief klein oorblywende bevolkings beteken dat brilpikkewyne slegs 2900 ton vis per jaar eet. Hierdie hoeveelheid is ver te min om tot nadeel van vissers te wees.
Die eilande waarop die pikkewyne broei is tans omgesit in natuurreservate of -parke en heinings is om hulle broeigebiede opgerig om aanvalle op kleintjies en die steel van eiers te voorkom. Die Suid-Afrikaanse Nasionale Stigting vir die Bewaring van Kusvoëls (SANKUB) het ook reeds baie lede van hierdie spesie van oliestortings gered en ná rehabilitasie weer in die natuur losgelaat.
Die brilpikkewyn (Spheniscus demersus) is 'n klein pikkewyn wat endemies is aan die wes- en suidooskuste van Suider-Afrika en die enigste pikkewyn wat in dié area se gebiedswater broei. Wetenskaplikes het vroeër gedink pikkewyne is so ongewoon dat hulle aan 'n baie vroeë tak van voëlevolusie behoort, maar onlangse navorsing het getoon hulle is eintlik maar net verwante van stormvoëls wat baie goed aangepas is om in die water te lewe. Die brilpikkewyn is een van 'n aantal spesies wat in 'n warmer klimaat woon.
Brilpikkewyne word uitgeken aan hulle swart-en-wit gesigspatroon. Hiérdie kenmerk, saam met sy regop houding en swart-en-wit verekleed, maak dit maklik om die voël op land te herken. In teenstelling met volwasse brilpikkewyne het die onvolwasse brilpikkewyn 'n donker grysblou kleur en makeer die kenmerkende gesigspatroon van die volwassenes. 'n Brilpikkewyn se lengte wissel tussen 30 en 100 cm.
Brilpikkewyne loop regop op land, maar draai hulle lywe horisontaal as hulle swem. Hulle swem baie laag in die water en slegs die kop en nek steek dan bo die water se oppervlak uit. Die digte vere beskerm die pikkewyne teen die koue water, en die vlerke is omgevorm sodat die voëls as 't ware onderwater vlieg teen 'n spoed van 7 km per uur. Brilpikkewyne uiter 'n harde, donkieagtige geblad wat meestal snags gehoor kan word.
Net minder as die helfte van die brilpikkewyn se dieet bestaan uit vis; verder eet hy ook skaaldiere, pylinkvisse en een soort borselwurm.
Die voëls vorm groot broeikolonies langs die see en op kuseilande. Siende dat daar nie baie plantegroei op die kus is nie, word die neste van geharde mis gemaak. Brilpikkewyne lê gewoonlik twee tot drie eiers wat beurtelings deur die mannetjie en wyfie uitgebroei word. Die broeityd begin tussen die middel van November en vroeg Desember en hou vir vyf weke aan. Kleintjies word met uitbraaksels gevoer en vir agt weke opgepas. Tydens hierdie periode lei die ouers en hul kleintjie(s) 'n geïsoleerde lewe, maar oor die algemeen bestaan 'n kolonie uit 50 tot 100 pikkewyne. Slegs omtrent 40% van alle kleintjies bereik volwassenheid, waarna elkeen 'n lewenslange maat vind.
Die brilpikkewyn word deur die IUBN geklassifiseer as 'n kwesbare spesie: die bevolkingstal is besig om drasties te daal. In 1999 was daar slegs 120 000 wilde brilpikkewyne oor: 90% minder as in die 1940's. 'n Onlangse katastrofiese oliestorting het ongeveer 40% van die bevolking aangetas en gelei tot die wêreld se grootste seevoël-reddingsaksie. Buiten oliestortings word hierdie pikkewyne ook deur oorbevissing bedreig, sowel as natuurlike kompetisie en rowing deur pelsrobbe. Sommige vissers beweer dat die voëls die mens benadeel siende dat die vissers met hulle moet kompeteer vir visvangste, maar die voël se grootte en die relatief klein oorblywende bevolkings beteken dat brilpikkewyne slegs 2900 ton vis per jaar eet. Hierdie hoeveelheid is ver te min om tot nadeel van vissers te wees.
Die eilande waarop die pikkewyne broei is tans omgesit in natuurreservate of -parke en heinings is om hulle broeigebiede opgerig om aanvalle op kleintjies en die steel van eiers te voorkom. Die Suid-Afrikaanse Nasionale Stigting vir die Bewaring van Kusvoëls (SANKUB) het ook reeds baie lede van hierdie spesie van oliestortings gered en ná rehabilitasie weer in die natuur losgelaat.
Eynəkli pinqvin[1] və ya Afrika pinqvini (lat. Spheniscus demersus) — Eynəkli pinqvinlər cinsinə daxil olan növ.
Öz cinsinin ən böyük nümayəndəsidir. Uzunluğu 65-70 sm, çəkisi 3-5 kq təşkil edir. Öz cinsinin digər nümayəndələri kimi onunda önü ağ, arxası isə qara rəngdə olur.
Arealı Cənubi Afrika, Namibiya və yaxınlıqda yerləşən adaların sahillərində yayılmışdır. 1900-cu ildə populyasiyanın sayı 2 mln, 2015-ci ildə isə sayı 140-180 min baş olmuşdur.
Bu növün nümayəndələri 20 km/s sürətlə suyun 100 m dərinliyinə üzə bilirlər. Suyun altında 2-3 dəqiqə qala bilirlər. Qida arxasınca 70–120 km dəniz daxilinə üzürlər. 2015-ci ildə Tiflisdə baş vermiş daşqın zamanı Tiflis zooparkından eynəkli pinqvin Kür çayı ilə 60 km aşağı axara doğru üzmüşdür[2]. Əsasən kiçik balıqlarla qidalanırlar[3]. Onların əsas düşmənləri: Köpək balıqları, dəniz pişikləri, qağayıları, insanlar və tənha pişiklər[4].
Qışqırıqları eşşək səsinə bənzəyir. Bu canlılar 10-12 il yaşaya bilirlər. 4-5 ilə nəsil verirlər. İki yumurta qoyan qişi ilə yanaşı erkəklərdə yumurtanın inkubasiyasında iştirak edir.
Növ Beynəlxalq Qırmızı Kitaba daxil edilmişdir. Növün sayı XX əsrdə yumurtlarının kütləvi yığılması sayəsində sayları olduqca azalmışdır. 1900 - 1930 illərdə il ərzində 450 min, 1950-ci illərdə ilə 100 min yumurta yığılmışdır. Təkcə 1919-cu ildə 600 min yumurta yığılır.
Eynəkli pinqvin və ya Afrika pinqvini (lat. Spheniscus demersus) — Eynəkli pinqvinlər cinsinə daxil olan növ.
Spheniscus demersus[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad ar Spheniscidae.
Anvet e voe Diomedea demersa da gentañ-penn (e 1758)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Evel an holl vanked ez eo dic'houest da nijal.
Bevañ a ra diwar besked ha stivell dreist-holl.
Bevañ a ra ar spesad war aodoù hag inizi er-maez da Namibia ha Suafrika[3].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Spheniscus demersus a zo ur spesad evned eus kerentiad ar Spheniscidae.
Anvet e voe Diomedea demersa da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
El pingüí del Cap (Spheniscus demersus) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae), l'únic pingüí que cria de manera regular a la costa africana. Va ser el primer pingüí vist per europeus, durant el viatge de Vasco de Gama (1497 – 1498).[1]
Habita a la llarga de la costa d'Àfrica meridional, des d'Angola fins a Natal, criant en algunes illes sud-africanes.
La seva dieta està formada en gran part per peixos, però també per crustacis i cucs.
L'època principal de reproducció comença a mitjans de novembre o principis de desembre, però poden criar en qualsevol moment. Aquests pingüins formen colònies de cria a la llarga de la costa. Ponen 2 – 3 ous que coven alternativament els dos progenitors durant 35 – 36 dies. Els joves romanen amb els seus pares durant unes vuit setmanes.
El pingüí del Cap (Spheniscus demersus) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae), l'únic pingüí que cria de manera regular a la costa africana. Va ser el primer pingüí vist per europeus, durant el viatge de Vasco de Gama (1497 – 1498).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin brefog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pengwiniaid brefog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Spheniscus demersus; yr enw Saesneg arno yw Jackass penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. demersus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r pengwin brefog yn perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Jentŵ Pygoscelis papua Pengwin Adélie Pygoscelis adeliae
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin brefog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pengwiniaid brefog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Spheniscus demersus; yr enw Saesneg arno yw Jackass penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. demersus, sef enw'r rhywogaeth.
Tučňák brýlový (Spheniscus demersus), někdy také nazývaný tučňák brýlatý nebo africký, je jediný druh který hnízdí na pobřeží jižní Afriky. Evropané se s ním seznámili už v 15. století.[2] Stejně jako ostatní tučňáci není schopen letu, ale je uzpůsoben k potápění a životu na moři. Zrovna tak zde loví potravu a živí se převážně menšími druhy ryb, jako jsou ančovičky či sardinky.
Dospělý jedinec dosahuje výšky 60–70 cm a hmotnosti 2–4,5 kg.Má jednoduché vakovité tělo a tuhá křídla zploštěná do tvaru ploutve, což něho dělá dokonalého plavce a potápěče, díky čemuž se může ponořit do hloubky větší jak 100 metrů. Protože žije v nezvykle teplém prostředí, vybaven je neopeřenou kůži na hlavě zpravidla růžového odstínu. Jedná se o žlázy obklopené cévami, které plní termoregulační funkci. Čím je jeho tělní teplota vyšší, tím větší množství krve se v těchto žlázách nachází a může být tak ochlazena okolním vzduchem. Rozmnožuje se i dvakrát během jednoho roku. Nejčastěji v období od března do května (Jižní Afrika) nebo od listopadu do prosince (Namibie) položí samice zpravidla 2 vejce, které pár společně inkubuje 36 až 41 dní. O vylíhlá mláďata rovněž pečují oba rodiče po dobu 60 až 130 dní. O odchov se tučňák brýlový může pokusit již v 1–2 roce života, avšak pohlavně vyzrálý je zpravidla v 3–4 letech.
Patří mezi zranitelné druhy, protože jej ohrožuje kombinace hrozeb především lidského původu. Je tak jedním z druhů, na které se vztahuje smlouva o ochraně africko-euroasijských vodních ptáků (AEWA). V září 2010 byl klasifikován jako ohrožený podle zákona o ohrožených druzích USA. V listopadu 2013 byl tučňák brýlový označen jako ohrožený na červeném seznamu ohrožených druhů (IUCN).
Tučňák brýlový byl jedním z mnoha druhů ptáků, které původně popsal švédský přírodovědec Carl Linné během roku 1758 (viz 10. vydání jeho vědeckého systému zvaného Systema Naturae), kde ho na základě svého morfologického zkoumání a především podobnosti nozder seskupil např. s albatrosem, a dal mu jméno Diomedea demersa.[3]
Tento africký tučňák je zařazen do rodu Spheniscus, mezi ostatní tropické pruhovité tučňáky. Jsou jeho nejbližší příbuzní a všichni, včetně tučňáka brýlového žijí, respektive hnízdí na jižní polokouli. Tučňák Humboldtův a tučňák magellanský v Jižní Americe, a tučňák galapážský kolem tichého oceánu u rovníku na Galapážských ostrovech. Společně mají podobné zbarvení, parametry i biologické chování .
Je členem třídy Aves (ptáci) a řádu Sphenisciformes (tučňáci). Patří do rodiny tučňáků Spheniscidae (tučňákovití). Klasifikován je jako Spheniscus demersus. Rodové jméno pochází ze starověkého řeckého slova sphen – neboli „klín“, poukazující na jejich jednoduchý tvar těla. Druhové jméno demersus je pak latinského původu, které v překladu znamená „ponořit se“.[4]
Tučňák brýlový nevyvádí mladé na sněhu a ledu, ale na písčitých nebo kamenitých plážích v tropických podmínkách. Oblíbenými místy pro hnízdění jsou odlehlé ostrůvky nebo nepřístupné zátoky obklopeny velkými balvany.
Hnízdící kolonie si zakládá na 24 ostrůvcích u pobřeží Jižní Afriky a na třech pevninských místech, u Hollamsbird Island v Namibii a u Bird Island a Algoa Bay v Jihoafrické republice.[5] Rozsah výskytu obrazně obepíná prakticky celou pobřežní část jižní Afriky s někdy nepatrnou nebo rozestřenou populací. Čím blíže k jihu, tím zpravidla větší kolonie.
Turisticky známá kolonie se nachází na březích Lambert's Bay, což je oblast ležící přibližně 250 km severně od Kapského města, ale nejsevernější kolonie v této oblasti v nedávné době úplně vymizela. Další je jižním směrem zhruba 50 km od Kapského město na plážích „balvanů“ - Boulders Beach (2 km od městečka Simon’s Town). Na plážích Boulders je možné setkat se s tučňáky takřka tváří v tvář, protože zde neexistuje žádná dělící zóna. V jejich blízkost se lze prakticky i koupat. Další kolonie hnízdí třeba na březích Stony Point nebo Betty's Bay.[5][6][7][8]
Při případné migraci z důvodů nevyhovujících podmínek se může zatoulat až do oblasti Konga či Gabonu, je to ale víceméně výjimečné.[5]
.jpg)
Patří mezi středně velké tučňáky. Dorůstá do výšky 60–70 cm a hmotnosti 2–4,5 kg, s ohledem na pohlavní dimorfismus (samice je zpravidla menší), výkyvy v rozmnožování a náročnou výměnu peří (hladovění - ztráta váhy).[6][9][10]
Dospělý jedinec má černý obličej, čelo a šíji. Obličej je navíc obkroužený širokým, dobře vymezeným, bílým pruhem sahajícím až k bíle hrudi. Podle této kresby na hlavě je také pojmenován – brýlový. Nad černýma očima má neopeřenou a narůžovělou kožní oblast – neboli žlázy, sloužící k termoregulaci. Čím je jeho tělní teplota vyšší, tím větší množství krve se v těchto žlázách nachází a může být tak ochlazena okolním vzduchem. V takové situaci je pak růžově zabarvení žláz patrnější – tmavší. Na hrudi a po stranách břicha má černý široký pruh. Křídla jsou z vnější strany černé barvy, v kontrastu s bílou dolní částí s proměnlivými černými fleky. O něco výraznější má takové fleky na břiše. Tyto skvrnky má každý tučňák jedinečné jako jsou lidské otisky prstů. Má vcelku hluboce posazený silný zobák (samec o něco hlouběji než samice), převážně černé barvy, se svislým světlým pruhem poblíž špičky. Pohlaví jsou si podobná. Samice má v průměru menší zobák a celkovou hmotnost, ale není zde žádný významný rozdíl v délce křídla. Před přepeřováním jsou tmavé oblasti matnější a hnědší.
Nedospělý jedinec je dobře odlišený. Má rozdílně definovaný vzor a je ze začátku vývoje tmavě břidlicově modrý nahoře (na hlavě až k hrudi), tedy nemá výrazný vzor na hlavě a pruhy na těle, ale obvykle má nejasné bledé strany hlavy a pruh na hrdle. Také oblast okolo oka je tmavší a horní část hrudi a boky se spojují se špinavě bílým břichem. Postupně hnědne s přibývajícím věkem. Dospělé vzory získává v několika fázích, a zpravidla okolo druhého roku již vypadá jako dospělý.
Hlas je velmi podobný hýkání osla, tyto zvuky jsou slyšitelné hlavně v noci. Pro jejich pronikavý hlasitý zvuk se mu v angličtině přezdívá „jackass penguin“, neboli v překladu „hloupý“ či „oslí“ tučňák.
Je to charismatický a turisticky oblíbený druh. Lidem se dovolí přiblížit až do vzdálenosti tří metrů (v Boulders Beach i na méně než jeden metr).
Tučňák brýlový se dožívá 10 až 30 let, ale vyššího věku se dožije převážné v zajetí. V přírodě zřídkakdy dosáhne i pouhých 10 let.[9]
Jako všechny druhy tučňáků má i tučňák brýlový tělo dokonale přizpůsobeno k plavání, takže potravu získává v moři. Jeho jídelníček tvoří hlavně menší druhy ryb o velikosti 50–300 mm, jakož je sardinka africká (Sardinops ocellata), sardinka tečkovaná (Sardinops sagax), kranas obecný (Trachurus trachurus) či etrumeus velkooký (Etrumeus teres). Zbytek jejich každodenní stravy se skládá z široké škály měkkýšů, hlavonožců a korýšů.[6][10]
Lov je uskutečňován v hloubkách nepřesahujících 20 metrů. V případě potřeby jsou však schopni dostat se do hloubky nad 100 metrů. Pod vodou jsou schopni plavat rychlostí až 16 km/h. Od pobřeží se vzdalují maximálně na 25–70 km. Dále pouze v případě nedostatku potravního zdroje a jinak nevyhovujících podmínek.
Především volně žijící psi a kočky ohrožují mláďata v norách, tedy invazní druhy. Dále také racci, krysy, promyky, ženetky nebo dokonce hadi. Ve výjimečném případě napadl tučňáka brýlového i levhart. V moři dospělé tučňáky ohrožují žraloci, kosatky a v neposlední řadě lachtani, kteří denně uloví i na sto kusů tučňáků.[11]
Je to tučňák koloniální a monogamní, formuje trvalé partnerství prakticky na celý život. Pouze v případě úmrtí jednoho z páru jej druhý přeživší nahrazuje.
Rozmnožovací aktivity nejsou fixně známy, protože nejsou limitováni proměnlivou hojností potravy nebo patrnější změnou biotopu (přírodních podmínek). Pokud jsou podmínky přívětivě, hnízdí i dvakrát do roka. Zpravidla však začínají v květnu až srpnu. Hnízda se nachází obyčejně pod skalami, ve vegetaci či v různých děrách v písku, a většinou jsou kryta před sluncem. Hnízdní nory jsou pak budovány zpravidla koloniálně.[9][11]
Jako první se ocitají na hnízdišti samci, kteří si vybojují nejvhodnější místo pro hnízdění, případně jen obhájí a upraví hnízdo loňské. Podobně jako ostatní tučňáci tohoto rodu si zakládají na dostatečném stínu, který na hnízdiště doléhá, aby se vyhnuli dlouhodobému žáru slunce. Rovněž si také vybudovávají hnízdní nory (případně jen díry v písku), které dosahují až metrových hloubek. Postupným opravováním její rozměry ještě rostou. Přesto se většina takových nor po jednom hnízdění rozpadne, protože z nedostatku prorůstající vegetace nemají vyšší stabilitu. Jejich pevnost může navýšit lepkavá a tvrdá vrstva guana (vrstva trusu tučňáků). Těžba tohoto trusu byla pak pro tučňáky citelná, a proto je již v dnešní době přísně zakázána. Nory vystýlají malými větvičkami, klacíky, kamínky, šupinami z ryb nebo i kostmi z uhynulých tučňáků, prakticky tedy veškerým dostupným materiálem. Zhruba za týden se na hnízdišti objeví i samice, které se tak vyhnou bojové náladě samců hájících svá hnízda.
Námluvy probíhají za oddaných doteků a vzájemných pozdravech, při kterých se třou hlavou a krkem. Oba se navzájem čistí na hlavě a krku, a podobně jako jiní tučňáci, ozývají se hlubokými hrdelními tóny, jež mají stejný sociální význam, jako tzv. uvědomovací hlas – slouží k udržovaní kontaktu mezi jednotlivými ptáky na vodě i na souši. Nejtypičtější fází toku je hlasité troubení, při němž stojí samec před samicí s otevřeným zobákem a nahoru nataženým krkem. U uzavřených párů troubí oba manželé současně. Po troubení se samec projevuje chvějivými dotyky křídel, a následně začne samici opětovně probírat peří na hlavě a krku. Po tomto úvodu se samice položí na břicho, zatímco samec vyskočí na její záda a proběhne kopulace. Pokud se námluvy neodehrávají přímo u hnízda, může tučňák brýlový ohromit samici zdánlivě romantickým tanečkem, tedy tak, že hlavu přikrčí k tělu a obchází samici kolem dokola.
Samotný akt trvá 1–2 minuty nebo dokonce jen několik sekund, protože je samcova poloha poměrně vrtkavá. Samice se při kopulaci přikrčí nebo si lehne na břicho a samec ji vyskočí na záda. Vyzdvihne ocas pro lepší koordinaci a snaží se dostat svou kloaku k její. Když se mu to podaří, předá samici sperma pouhým přitisknutím - otřením - kloaky. Páření se mnohokrát opakuje – u mladších méně zkušených párů o to více. Po páření se oba ptáci znovu intenzivně čistí.[pozn. 1]
Nejčastěji v období od března do května (Jižní Afrika) či v listopadu až prosinci (Namibie), položí samice zpravidla dvě bílé vejce[9] do podzemních nory, prohlubně ve skále, nebo do štěrbiny mezi balvany. První vejce bývá větší než druhé, a jsou položeny během dvou dní. V sezení na vejcích se samice střídá s partnerem po dobu asi 36 až 41 dní[9][10], a střídaní probíhá zhruba po třech až čtyřech dnech (jeden vždy hlídá, druhý loví). Před výměnou v noře se oba zdraví a poznávají tichými oznamovacími tóny.
O vylíhlá mláďata se rovněž starají oba rodiče, a střídají se po 1–2 dnech (jeden vždy hlídá, druhý loví a přináší potravu). Odrostlejší asi měsíční mláďata se shlukují do malých skupinek, tzv. školek, čítající jen 5–10 mláďat. Převážně jsou ale schována v norách. Rodiče v tomto období loví potravu společně, a mláďata jsou hodiny osamocena. Kuřata se ochmýří v 60–130 dnech života, v závislosti na faktorech životního prostředí – jeho kvality a dostupnosti potravy. Společně s dospělými opustí kolonii a pobudou na moři mimo hnízdiště. Ve věku asi 1–2 let se pokusí poprvé zahnízdit, a vyberou si pro hnízdění zpravidla tu oblast, kde byla sama vychována. Pohlavně vyzrálý jsou ale ve třech až čtyřech letech, a tak jsou prvotní pokusy o snůšku nezdárné.[10][11]
Dospělý se po několika týdenním pobytu na moři – zotatovací kůře, vrátí na břeh přepeřit. Pobudou pouze na souši a hladoví asi 20 dní.[4][9][12] Náhradní (či druhé) snůšky mohou být sneseny asi o 4 měsíce později, pakliže se nezmění podmínky a hojnost potravy. Může tak zahnízdit i dvakrát do roka.
Podle IUCN je tučňák brýlový považován za ohrožený druh.[5] Je to jednak zapříčiněno jejich lovem jako levných rybářských návnad a hlavně sběrem vajec, která bylo možno ještě před cca 25 léty si koupit v Kapském městě ke snídani.
Ještě počátkem minulého století žilo na jihu Afriky až milion párů, v 80 létech počty klesly na 60 tisíc ptáků. Díky ochraně se množství začalo opět zvolna zvyšovat, nyní populace čítá asi 50 - 90 tisíc dospělých jedinců.[5][13] Pokud nedojde k patrnějším změnám, odborníci varují, že by mohl tučňák brýlový za zhruba 15 let vyhynout. V současnosti je největším ohrožením pro kolonie tučňáků nadměrné množství rybolovů, zamořování okolí pobřeží odpady z lidské činnosti, zabírání dalších ploch pobřeží lidmi a hlavně těžko zamezitelné znečisťování pobřežních vod ropnými surovinami. Existuje však několik organizací (např. SANCCOB), které napomáhají alespoň k nějaké stabilitě jejich životního prostředí.[5][13][14][15]
Tučňáky brýlové chová Zoologická zahrada v Ústí nad Labem, kde byli slavnostně představeni 3. prosince v roce 2017.[16]
Obrázky, zvuky či videa k tématu tučňák brýlový ve Wikimedia Commons
Galerie tučňák brýlový ve Wikimedia CommonsTučňák brýlový (Spheniscus demersus), někdy také nazývaný tučňák brýlatý nebo africký, je jediný druh který hnízdí na pobřeží jižní Afriky. Evropané se s ním seznámili už v 15. století. Stejně jako ostatní tučňáci není schopen letu, ale je uzpůsoben k potápění a životu na moři. Zrovna tak zde loví potravu a živí se převážně menšími druhy ryb, jako jsou ančovičky či sardinky.
Dospělý jedinec dosahuje výšky 60–70 cm a hmotnosti 2–4,5 kg.Má jednoduché vakovité tělo a tuhá křídla zploštěná do tvaru ploutve, což něho dělá dokonalého plavce a potápěče, díky čemuž se může ponořit do hloubky větší jak 100 metrů. Protože žije v nezvykle teplém prostředí, vybaven je neopeřenou kůži na hlavě zpravidla růžového odstínu. Jedná se o žlázy obklopené cévami, které plní termoregulační funkci. Čím je jeho tělní teplota vyšší, tím větší množství krve se v těchto žlázách nachází a může být tak ochlazena okolním vzduchem. Rozmnožuje se i dvakrát během jednoho roku. Nejčastěji v období od března do května (Jižní Afrika) nebo od listopadu do prosince (Namibie) položí samice zpravidla 2 vejce, které pár společně inkubuje 36 až 41 dní. O vylíhlá mláďata rovněž pečují oba rodiče po dobu 60 až 130 dní. O odchov se tučňák brýlový může pokusit již v 1–2 roce života, avšak pohlavně vyzrálý je zpravidla v 3–4 letech.
Patří mezi zranitelné druhy, protože jej ohrožuje kombinace hrozeb především lidského původu. Je tak jedním z druhů, na které se vztahuje smlouva o ochraně africko-euroasijských vodních ptáků (AEWA). V září 2010 byl klasifikován jako ohrožený podle zákona o ohrožených druzích USA. V listopadu 2013 byl tučňák brýlový označen jako ohrožený na červeném seznamu ohrožených druhů (IUCN).
Brillepingvinen (Spheniscus demersus) lever ved Afrikas sydvestkyst i kolonier på de 24 øer mellem Namibia og Algoa bugt nær Port Elizabeth i Sydafrika.
Den største koloni findes på Dyer Island nær Kleinbaai. De eneste tilbageværende pingvinkolonier på fastlandet findes tæt ved Cape Town, Boulders Beach ved Simon's Town og Stony Point i Bettys Bay.[kilde mangler]
Brillepingvin kaldes på dansk også for æselpingvin, mens den "rigtige" æselpingvin (Pygoscelis papua) så kaldes brillepingvin.[1]
Brillepingvinen (Spheniscus demersus) lever ved Afrikas sydvestkyst i kolonier på de 24 øer mellem Namibia og Algoa bugt nær Port Elizabeth i Sydafrika.
Den største koloni findes på Dyer Island nær Kleinbaai. De eneste tilbageværende pingvinkolonier på fastlandet findes tæt ved Cape Town, Boulders Beach ved Simon's Town og Stony Point i Bettys Bay.[kilde mangler]
Der Brillenpinguin (Spheniscus demersus) gehört zur gleichnamigen Gattung innerhalb der Familie der Pinguine (Spheniscidae). Sie sind die einzigen heute noch in freier Wildbahn lebenden Pinguine Afrikas.
Die Vögel werden 60 bis 70 cm groß, 2,5 bis 3 kg schwer und erreichen ein Alter von bis zu 20 Jahren. Die Brillenpinguine haben eine auffällige Schwarz-weiß-Färbung. Vom schwarzen Schnabel geht zu den Augen und darum herum ein rosa Fleck, der ihnen den deutschen Namen gab. Vorderkopf, Scheitel, Kinn und Wangen sind wie der Rücken schwarz. Der Bauch ist weiß, jedoch geht ein schmales, schwarzes Band u-förmig über die Brust und die Körperseiten.
Die Brillenpinguine brüten in küstennahen Kolonien und legen ihre Eier in flache Vertiefungen, die sie ausscharren, oder sie legen ihre Eier in Höhlen, die sie mit Holzstücken und Federn auspolstern.[1] Ein Gelege besteht aus zwei Eiern. Mit drei Monaten mausern sich die Jungen von ihrem Daunenkleid zum Alterskleid.
Brillenpinguine leben an der afrikanischen Westküste und auf den Inseln von Angola über die Pinguininseln Namibias bis zur südafrikanischen Ostküste bei Natal und nach Mosambik.
2019 wurden alleine für Namibia Bestandszahlen von 26.000 Tieren angegeben.[2] Drei Jahre später ging man für Namibia von einem stabilen Stand von 5000 bis 6000 Brutpaaren und damit 25.000 bis 30.000 Tieren insgesamt aus. Der Bestand in Südafrika gehe hingegen deutlich zurück.[3]
Etwa 20.000 (Stand 2016)[4] bis 25.262 (Stand 2010)[5] Brutpaare leben in freier Wildbahn. Dies bedeutet einen Rückgang von 60,5 Prozent gegenüber dem Bestand von 1979 (69.000) und einem Rückgang von 90 Prozent gegenüber 1956 (141.000 Brutpaare).[5] Ihr Bestand ist vor allem wegen der Fischerei gefährdet und anhaltend abnehmend.[6] Die IUCN führt sie als „gefährdet“. In allen Ländern stehen Brillenpinguine unter strengem Naturschutz. Darüber hinaus gibt es zahlreiche Populationen in Zoos, deren Erhaltung in einem internationalen Zuchtprogramm koordiniert wird.
80 Prozent des Bestandes befinden sich auf nur sieben Inseln (Bestandszahlen 2006; alle Südafrika sofern nicht anders genannt):[5]
Ein Brillenpinguin frisst hauptsächlich Schwarmfische, jagt aber auch Krustentiere wie zum Beispiel Krebse.
Ein tauchender Brillenpinguin
Albino-Variante (sehr selten)
Jungtiere trocknen ihr Daunenkleid
Kolonie in Boulders
Bruthöhlen der Brillenpinguine, Boulders Beach (2017)
Skelett im Museum of Osteology, Oklahoma City
Der Brillenpinguin (Spheniscus demersus) gehört zur gleichnamigen Gattung innerhalb der Familie der Pinguine (Spheniscidae). Sie sind die einzigen heute noch in freier Wildbahn lebenden Pinguine Afrikas.
The African Penguin (Spheniscus demersus), kent forbye as the Jackass Penguin (efter his cuddie-lik braying caw), is fand on the sooth-wastern strand o Africae, bidin in colonies on 24 islands aqueesh Namibie an Algoa Bay, naur Port Elizabeth, Sooth Africae.
Pinguwin afrikah (Spheniscus demersus), uga aran pinguwin kuldi lan pinguwin sikil ireng, iku spésies pinguwin kang uripé ing pabanyon Afrikah iring kidul. Pinguwin iki uga kaceluk pinguwin "kuldi" amarga swarané kang sora kaya bengokané kuldi.[2] Mangkonoa, spésies iki dudu siji-sijiné kang bisa mbengok mangkono. Kaya pinguwin liyané, spésies iki ora bisa mabur, awaké lencir, lan suwiwiné rata minangka siwar ing habitat sagara. Pinguwin diwasa boboté watara 2.2–3.5 kg (4.9–7.7 lb) lan dedegé 60–70 cm (24–28 in).
Pinguwin afrikah mung tinemu ing pasisir kidul-kulon Afrikah. Uripé nggrombol minangka koloni lan kasebar ing 24 pulo antarané Namibia lan Teluk Algoa, cedhak Port Elizabeth, Afrikah Kidul.[1] Spésies iki minangka pinguwin siji-sijiné kang tumangkar ing Afrikah lan njalari siji kapuloan kang dadi habitaté karan Kapuloan Pinguwin.
Rong koloni pinguwin muncul ing taun 1980-an ing dharatan cedhak Cape Town, ya iku Pasisir Boulders ing cedhak Simon's Town lan Stony Point ing Teluk Betty. Koloni-koloni dharatan mau muncul bokmanawa amarga sudané prédhator. Mangkonoa, koloni ing Teluk Betty tau diserang léyopar.[3][4] Siji-sijiné koloni dharatan liyané ana ing Namibia, nanging ora kasumurupan kapan munculé.
Pasisir Boulders iku minangka jujugan pariwisata awit saka pasisiré, kanggo nglangi, lan pinguwiné.[5][6] Pinguwiné bisa dicedhaki manungsa saorané samèter cedhaké.
Populasi tangkaran saka pinguwin afrikah ana ing sawenèh kebon binatang ing saindengé donya. Ora ana koloni kang kasumurupan sanjabané pasisir kidul-kulon Afrikah, sanajan sok tinemu pinguwin-pinguwin nom mencar adoh saka habitat lumrahé.
Watara 4 yuta pinguwin ana ing kawitané abad 19. Saka 1,5 yuta populasi pinguwin afrikah kang kinira ana ing taun 1910, mung watara 10%-né kang rahayu ing wekasané abad 20. Populasi pinguwin afrikah, kang tumangkar ing Namibia lan Afrikah Kidul, wis suda 95% kawit jaman praindhustri.[7]
Populasi gunggung suda akèh dadi 200.000 ing taun 2000. Ing taun 2010, angkané kinira mung watara 55.000. Kanthi rikaté anggoné suda, pinguwin afrikah dinuga bakal cures ing alam alasan nalika taun 2026.[8]
5.000 pasangan pinguwin kinira urip ing Namibia ing taun 2008; ing taun 2012, watara 18.700 pasangan kinira urip ing Afrikah Kidul, kanthi pérangan gedhéné cacah mau urip ing Pulo St. Croix ing Teluk Algoa.[1][9]
Pinguwin afrikah (Spheniscus demersus), uga aran pinguwin kuldi lan pinguwin sikil ireng, iku spésies pinguwin kang uripé ing pabanyon Afrikah iring kidul. Pinguwin iki uga kaceluk pinguwin "kuldi" amarga swarané kang sora kaya bengokané kuldi. Mangkonoa, spésies iki dudu siji-sijiné kang bisa mbengok mangkono. Kaya pinguwin liyané, spésies iki ora bisa mabur, awaké lencir, lan suwiwiné rata minangka siwar ing habitat sagara. Pinguwin diwasa boboté watara 2.2–3.5 kg (4.9–7.7 lb) lan dedegé 60–70 cm (24–28 in).
Ang Spheniscus demersus, na kilala rin bilang African penguin, jackass penguin at black-footed penguin, ay isang espesye ng pinguino, na nakakulong sa katimugang kanluran ng tubig. Malawak rin itong kilala bilang "jackass" na penguin dahil sa malakas, asno-tulad nito na bray, bagama't maraming mga kaugnay na uri ng mga pinguino ang gumagawa ng parehong tunog. Tulad ng lahat ng nabubuhay na mga penguin ito ay hindi nakakalipad, na may isang naka-streamline na katawan, at mga pakpak ay nanatiling matigas at pinutol sa mga flippers para sa isang pandagat habitat. Ang mga matatanda ay timbangin sa average 2.2-3.5 kg (4.9-7.7 lb) at 60-70 cm (24-28 in) ang taas. Mayroon itong mga natatanging kulay-rosas na patches ng balat sa itaas ng mga mata at isang itim na facial mask; ang mga upperparts ng katawan ay itim at malalim na tinutukoy mula sa mga puting underparts, na kung saan ay batik-batik at minarkahan ng isang itim na banda.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Африк оцон шувуу (Spheniscus demersus), мөн Хар хөлт оцон шувуу гэгдэх энэ шувуу нь Африкийн баруун өмнөд эрэг орчим, Намиби болон Өмнөд Африкийн хоорондох арлуудаар нутаглана.
Африк оцон шувуу 68-70 см өндөр, 2-5 кг жинтэй. Тэд цээж хэсэгтээ хар судал, толботой бөгөөд энэ нь хүний хурууны хээтэй адил оцон шувуу бүрийнх өөр өөр байдаг.
Museum specimen
Африк оцон шувуу (Spheniscus demersus), мөн Хар хөлт оцон шувуу гэгдэх энэ шувуу нь Африкийн баруун өмнөд эрэг орчим, Намиби болон Өмнөд Африкийн хоорондох арлуудаар нутаглана.
अफ्रीकी पेंगुइन दक्षिणी अफ्रीका में पाई जाने वाली पेंगुइन की एक जाति है। [1][2]
अफ्रीकी पेंगुइन दक्षिणी अफ्रीका में पाई जाने वाली पेंगुइन की एक जाति है।
ஆபிரிக்கப் பென்குயின் (Spheniscus demersus) என அழைக்கப்படும் கறுப்புக் காற் பென்குயின் தெற்கு ஆபிரிக்க நீர்நிலைகளை அண்டி காணப்படும் பென்குயின் ஆகும்.[2] கழுதைகளைப் போல இவை ஒலி எழுப்புவதால் "ஜக்கழுதப் பென்குயின்" எனவும் இவை அழைக்கப்படுகின்றன. அலைக்கற்றை வடிவ உடலைக்கொண்டிருப்பதுடன் மற்றைய பென்குயின்கள் போலவே இவற்றாலும் பறக்க முடியாது. வயது வந்த ஆபிரிக்கப் பென்குயின்களின் நிறை 2.2–3.5 kg (4.9–7.7 lb) ஆகும். மேலும் உயரம் 60–70 cm (24–28 in) ஆகும். இவற்றின் கண்களின் மேலுள்ள இளஞ்சிவப்புச் சுரப்பிகள் அவற்றின் வெப்பநிலையைப் பேண உதவுகின்றன. வெப்பம் அதிகரிக்கும் போது மேலதிகஉடல் வெப்பம் அச்சுரப்பிக்கும் புகுந்து அச்சுரப்பியை கடும் நிறமாக மாறுகின்றது.[3]
ஆபிரிக்கப் பென்குயின் (Spheniscus demersus) என அழைக்கப்படும் கறுப்புக் காற் பென்குயின் தெற்கு ஆபிரிக்க நீர்நிலைகளை அண்டி காணப்படும் பென்குயின் ஆகும். கழுதைகளைப் போல இவை ஒலி எழுப்புவதால் "ஜக்கழுதப் பென்குயின்" எனவும் இவை அழைக்கப்படுகின்றன. அலைக்கற்றை வடிவ உடலைக்கொண்டிருப்பதுடன் மற்றைய பென்குயின்கள் போலவே இவற்றாலும் பறக்க முடியாது. வயது வந்த ஆபிரிக்கப் பென்குயின்களின் நிறை 2.2–3.5 kg (4.9–7.7 lb) ஆகும். மேலும் உயரம் 60–70 cm (24–28 in) ஆகும். இவற்றின் கண்களின் மேலுள்ள இளஞ்சிவப்புச் சுரப்பிகள் அவற்றின் வெப்பநிலையைப் பேண உதவுகின்றன. வெப்பம் அதிகரிக்கும் போது மேலதிகஉடல் வெப்பம் அச்சுரப்பிக்கும் புகுந்து அச்சுரப்பியை கடும் நிறமாக மாறுகின்றது.
The African penguin (Spheniscus demersus), also known as Cape penguin or South African penguin, is a species of penguin confined to southern African waters. Like all extant penguins, it is flightless, with a streamlined body and wings stiffened and flattened into flippers for a marine habitat. Adults weigh an average of 2.2–3.5 kg (4.9–7.7 lb) and are 60–70 cm (24–28 in) tall. The species has distinctive pink patches of skin above the eyes and a black facial mask. The body's upper parts are black and sharply delineated from the white underparts, which are spotted and marked with a black band.
The African penguin is a pursuit diver and feeds primarily on fish and squid. Once extremely numerous, the African penguin is declining rapidly due to a combination of several threats and is classified as endangered. It is a charismatic species and is popular with tourists. Other vernacular names of the species include black-footed penguin and jackass penguin, due to the species' loud, donkey-like noise,[3] although several related species of South Jackass penguins produce the same sound. They can be found along the coast of South Africa and Namibia.
In 1747 the English naturalist George Edwards included an illustration and a description of the African penguin in the second volume of his A Natural History of Uncommon Birds. He used the English name "The Black-Footed Penguins". Edwards based his hand-coloured etching on two preserved specimens that had been brought to London. He suspected that they had been collected near the Cape of Good Hope.[4] When in 1758 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the tenth edition, he placed the African penguin with the wandering albatross in the genus Diomedea. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Diomedea demersa and cited Edwards' work.[5] The African penguin is now placed with the banded penguins in the genus Spheniscus that was introduced in 1760 by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson.[6][7] The genus name Spheniscus is from Ancient Greek word σφήν (sphēn) meaning "wedge" and is a reference to the animal's thin, wedge-shaped flippers. The specific epithet demersus is Latin meaning "plunging" (from demergere meaning "to sink").[8]
Banded penguins are found mainly in the Southern Hemisphere with the Humboldt penguin and Magellanic penguins found in southern South America and the Galápagos penguin found in the Pacific Ocean near the equator. All are similar in shape, colour and behaviour.
African penguins grow to 60–70 cm (24–28 in) tall and weigh between 2.2–3.5 kg (4.9–7.7 lb).[9] The beak length of the African penguin varies, usually growing between 20–30 cm (7.9–11.8 in). They have a black stripe and black spots on the chest, the pattern of which is unique to each penguin, like human fingerprints. The sweat glands above the eyes cool the birds' blood and as the temperature rises, increased blood flow causes the glands to get pinker.[10] This species exhibits slight sexual dimorphism; the males are slightly larger than the females and have longer beaks.[11] Juveniles do not possess the bold, delineated markings of the adult, but instead have dark upperparts that vary from greyish-blue to brown; the pale underparts lack both spots and the band. The beak is more pointed than that of the Humboldt penguin. The African penguin's colouring is a form of protective colouration known as countershading. The white undersides of the birds are difficult to spot by predators under the water and the penguins' black backs blend in with the water when viewed from above.
African penguins resemble and are thought to be related to the Humboldt, Magellanic and Galápagos penguins.[12] African penguins have a very recognisable appearance, with a thick band of black that is in the shape of an upside-down horseshoe. They have black feet and black spots that vary in size and shape between individuals. Magellanic penguins share a similar bar marking that often confuses the two; the Magellanic has a double bar on the throat and chest, whereas the African has a single bar. These penguins have the nickname "jackass penguin", which comes from the loud penguin noises they make.
The African penguin is only found on the south-western coast of Africa, living in colonies on 24 islands between Namibia and Algoa Bay, near Port Elizabeth, South Africa.[1] It is the only penguin species that breeds in Africa and its presence gave name to the Penguin Islands.
Two colonies were established by penguins in the 1980s on the mainland near Cape Town, namely Boulders Beach near Simon's Town and Stony Point in Betty's Bay. Mainland colonies likely became possible only in recent times due to the reduction of predator numbers, although the Betty's Bay colony has been attacked by leopards.[13][14] The only other mainland colony is in Namibia, but it is not known when it was established.
Boulders Beach is a tourist attraction due to the beach, swimming and the penguins.[15][16] The penguins will allow people to approach them as close as a meter.
Breeding populations of African penguins are being kept in numerous zoos worldwide. No colonies are known outside the southwestern coast of Africa, although vagrants (mostly juveniles) may occasionally be sighted beyond the normal range.
Roughly 4 million African penguins existed at the beginning of the 19th century. Of the 1.5 million African penguins estimated in 1910, only some 10% remained at the end of the 20th century. African penguin populations, which breed in Namibia and South Africa, have declined by 95% since pre-industrial times.[17]
Today, their breeding is largely restricted to 24 islands from Namibia to Algoa Bay, South Africa,[18] with the Boulders Beach colony being an exception to this rule.
The total population fell to approximately 150,000–180,000 in 2000.[19][20] Of those, 56,000 belonged to the Dassen Island colony and 14,000 to the Robben Island colony.[21] The colony at Dyer Island in South Africa fell from 46,000 in the early 1970s to 3,000 in 2008.[22]
In 2008, 5,000 breeding pairs were estimated to live in Namibia.
In 2010, the total African penguin population was estimated at 55,000. At the rate of decline seen from 2000 to 2010, the African penguin is expected to be extinct in the wild by 2026.[23]
In 2012, about 18,700 breeding pairs were estimated to live in South Africa, with the majority on St. Croix Island in Algoa Bay.[1][24]
The total breeding population across both South Africa and Namibia fell to a historic low of about 20,850 pairs in 2019.[25]
African penguins forage in the open sea, where they feed on pelagic fish such as sardines (including the blue pilchard), Cape horse mackerels, red-eye round herrings[26] and anchovies (specifically the European anchovy and the Southern African anchovy)[27][28] and marine invertebrates such as squids and small crustaceans, primarily krills and shrimps.[29] Penguins normally swim within 20 km (12 mi) of the shore.[9] A penguin may consume up to 540 grams (1.19 lb) of prey every day,[30] but this may increase to over 1 kg (2.2 lb) when raising older chicks.[29]
Due to the marked decline of sardines in the waters near its habitat, African penguins' diet has shifted towards anchovies to some extent, although available sardine biomass is still a notable determinant of penguin population development and breeding success. While a diet of anchovies appears to be generally sufficient for the penguins, it is not ideal due to anchovies' lower concentrations of fat and protein. The Penguin's diet changes throughout the year; as in many seabirds, it is believed that the interaction of diet choice and breeding success helps the penguins maintain their population size. Although parent penguins are protective of their chicks, they will not incur nutritional deficits themselves if food is scarce and hunting requires a greater time or energy commitment. This may lead to higher rates of brood loss under poor food conditions.
When foraging, African penguins carry out dives that reach an average depth of 25 m (82 ft) and last for 69 seconds, although a maximum depth of 130 m (430 ft) and duration of 275 seconds has been recorded.[31]
The African penguin is monogamous;[32] it breeds in colonies and pairs return to the same site each year. It has an extended breeding season,[32] with nesting usually peaking from March to May in South Africa and November to December in Namibia.[27] A clutch of two eggs are laid either in burrows burrowed in guano or nests in the sand under boulders or bushes. Incubation is undertaken equally by both parents for around 40 days. At least one parent guards the chicks for about one month, whereafter the chicks join a crèche with other chicks and both parents spend most of the day foraging in the sea.
Chicks fledge at 60 to 130 days, the timing depending on environmental factors such as the quality and availability of food. The fledged chicks then go to sea on their own, where they spend the next one to nearly two years. They then return to their natal colony to moult into adult plumage.[32]
When penguins moult, they are unable to forage in the sea as their new feathers are not yet waterproof; therefore, they fast over the entire moulting period.[32] African penguins typically take around three weeks to molt and lose about half of their body weight by burning up their fat reserves in the process.[33]
African penguins spend most of their lives at sea until it comes time for them to lay their eggs. Females remain fertile for about 10 years. Due to high predation on the mainland, African penguins will seek protection on offshore islands, where they are safer from larger mammals and natural challenges. These penguins usually breed during the winter when temperatures are cooler. African penguins often will abandon their eggs if they become overheated in the hot sun and abandoned eggs never survive the heat. The eggs are three to four times bigger than chicken eggs. Ideally, the eggs are incubated in a burrow dug into the guano layer (which provides suitable temperature regulation), but the widespread human removal of guano deposits has rendered this type of nest unfeasible in many colonies. To compensate, penguins burrow holes in the sand, nest under rocks or bushes or make use of nest boxes if they are provided. The penguins spend three weeks on land caring for their offspring, after which chicks may be left alone during the day while the parents forage. The chicks are frequently killed by predators or succumb to the hot sun. Parents usually feed hatchlings during dusk or dawn.
In 2015, when foraging conditions were favourable, more male than female African penguin chicks were produced in the colony on Bird Island. Male chicks also had higher growth rates and fledging mass and therefore may have higher post-fledging survival than females. This, coupled with higher adult female mortality in this species, may result in a male-biased adult sex ratio and may indicate that conservation strategies focused on benefiting female African penguins may be necessary.[34]
The average lifespan of an African penguin is 10 to around 25 years in the wild and up to 30 in captivity.[35]
The primary predators of African penguins at sea include sharks and fur seals. While nesting: kelp gulls, Cape genets, mongooses, caracals and domestic cats and dogs may prey on the penguins and their chicks.[36][37] Mortality from terrestrial predators is higher if penguins are forced to breed in the open in the absence of suitable burrows or nest boxes.
African penguin eggs were considered a delicacy and were still being eaten and collected for sale as recently as the 1970s. In the 1950s, they were being collected from Dassen Island and sold in nearby towns.[38] In 1953, 12,000 eggs were collected.[39] In the late 1950s, some French chefs expressed interest in recipes including African penguin eggs collected from the islands off the west coast of South Africa and placed annual orders for small quantities.[40][41][42] In the mid 1960s, eggs were collected in the thousands and sold by the dozen,[43] with each customer limited to two dozen eggs in total.[44]
The practice of collecting African penguin eggs involved smashing those found a few days before a collecting effort to ensure that only freshly laid eggs were sold. This added to the drastic decline of the African penguin population around the Cape coast, a decline which was hastened by the removal of guano from islands for use as fertiliser, eliminating the burrowing material used by penguins.[45]
Penguins remain susceptible to pollution of their habitat by petrochemicals from spills, shipwrecks and cleaning of tankers while at sea. Accounts of Africa penguins impacted by oil date back to the 1930s.[46] African penguins' exposure to oil spills is both chronic (higher frequency small discharges of oil at sea) and acute (rare maritime disasters where large volumes of oil are released in a single event). Penguins of many species have been impacted by oil spills across the southern hemisphere.
In 1948, the tanker Esso Wheeling sank, subsequently oiling and killing thousands of penguins of the Dyer Island colony.[47] In 1953, dead penguins were among a range of dead birds, fish and other marine life that washed ashore after the tanker Sliedrecht was holed and spilled oil near Table Bay.[48] In 1971, the SS Wafra oil spill impacted the African penguin colony of Dyer Island. In 1972, oil spilt following the Oswego-Guardian and Texanita collision oiled roughly 500 penguins.[49] In 1975, newspapers reported that oil pollution from shipwrecks and the pumping of bilges at sea had killed tens of thousands of African penguins. At the time, the Dassen Island colony was being passed by 650 oil tankers each month[50] because the Suez Canal had become blocked with wrecked vessels, thus increasing maritime traffic past the Cape of Good Hope.[49]
In 1979, an oil spill prompted the collection and treatment of 150 African penguins from St. Croix Island near Port Elizabeth. The animals were later released at Robben Island and four of them promptly swam back to St. Croix Island, surprising scientists.[51][52]
In 1983, the exposure of penguins of Dassen Island to the oil slick from the Castillo de Bellver was also a topic of concern given the penguins' conservation status at the time, but owing to the prevailing wind and current, only gannets were oiled.[53]
African penguin casualties were significant following the sinking of the MV Apollo Sea and a subsequent oil slick in 1994. 10,000 penguins were collected and cleaned, of which less than half survived.[54]
Disaster struck on 23 June 2000, when the iron ore tanker MV Treasure sank between Robben Island and Dassen Island, South Africa. It released 400–1,000 tonnes (390–980 long tons; 440–1,100 short tons) of fuel oil, causing an unprecedented coastal bird crisis and oiling 19,000 adult penguins at the height of the best breeding season on record for this vulnerable species.[55] The oiled birds were brought to an abandoned train repair warehouse in Cape Town to be cared for. An additional 19,500 un-oiled penguins were removed from Dassen Island and other areas before they became oiled and were released about 800 kilometres east of Cape Town. This gave workers enough time to clean up the oiled waters and shores before the birds could complete their long swim home (which took the penguins between one and three weeks). Some of the penguins were named and radio-tracked as they swam back to their breeding grounds. Tens of thousands of volunteers helped with the rescue and rehabilitation process, which was overseen by the International Fund for Animal Welfare (IFAW) and the South African Foundation for the Conservation of Coastal Birds (SANCCOB) and took more than three months to complete. This was the largest animal rescue event in history; more than 91% of the penguins were successfully rehabilitated and released – an amazing feat that could not have been accomplished without such a tremendous international response.[56]
Due to the positive outcome of African penguins being raised in captivity after tragedies such as the Treasure oil spill, the species is considered a good "candidate for a captive-breeding programme which aims to release offspring into the wild"; however, worry about the spread of new strains of avian malaria is a major concern in the situation.[57]
Bringing the birds inland led to the exposure of penguins to parasites and disease vector such as mosquitoes carrying avian malaria, which has caused 27% of the rehabilitated penguin deaths annually.[58]
Small scale oil spills (of less than 400 litres (110 US gal)) have occurred at the Port of Ngqura since bunkering activities started there in 2016. Bunkering is a ship refuelling process that can result in oil spills and oil slicks entering the water. Hundreds of African penguins have been harmed following these spills[59] due to the port's close proximity to penguin rookeries on St. Croix Island and seabird habitat on neighbouring Jahleel and Brenton Islands.
Commercial fisheries of sardines and anchovy, the two main prey species of the penguins, have forced these penguins to search for prey farther offshore, as well as having to switch to eating less nutritious prey.[17] Restricting commercial fishing near colony sites such as Robben Island for short periods (3 years) was shown to markedly improve penguin breeding success. Longer closure periods and closures near other colonies are being evaluated.[60][61][62]
The African penguin is one of the species to which the African-Eurasian Waterbird Agreement (AEWA) applies. In September 2010, it was listed as endangered under the US Endangered Species Act.[17] As of 2018, the African penguin is listed as endangered on the IUCN Red List. Its population is approximately 50,000 birds and declining.[1]
Many organisations such as: SANCCOB, Dyer Island Conservation Trust, SAMREC and Raggy Charters with the Penguin Research Fund in Port Elizabeth are working to halt the decline of the African penguin. Measures include: monitoring population trends, hand-rearing and releasing abandoned chicks, establishing artificial nests and proclaiming marine reserves in which fishing is prohibited.[1] Some colonies (such as on Dyer Island) are suspected to be under heavy pressure from predation by Cape fur seals and may benefit from the culling of individual problem animals,[61][63] which has been found effective (although requiring a large amount of management effort) in trials.[64]
Established in 1968, SANCCOB is currently the only organisation mandated by the South African government to respond to crises involving seabirds along South Africa's coastline and is internationally recognised for the role it played during the MV Treasure oil spill. A modelling exercise conducted in 2003 by the University of Cape Town's FitzPatrick Institute of African Ornithology found that rehabilitating oiled African penguins has resulted in the current population being 19% larger than it would have been in the absence of SANCCOB's rehabilitation efforts.[65]
In February 2015, the Dyer Island Conservation Trust opened the African Penguin and Seabird Sanctuary (APSS) in Gansbaai, South Africa.[66] The centre was opened by then-Department of Tourism minister Derek Hanekom[67] and will serve as a hub for seabird research carried out by the Dyer Island Conservation Trust. The centre will also run local education projects, host international marine volunteers and seek to improve seabird handling techniques and rehabilitation protocols.
.jpg)
African penguins are a commonly seen species in zoos across the world. Because they do not require particularly low temperatures, they are often kept in outside enclosures. They adapt fairly well to this captive environment and are rather easy to breed compared to other species of the family. In Europe, the breeding programme EAZA is regulated by Artis Royal Zoo in the Netherlands, whilst in the United States the SSP programme is cooperatively managed by the AZA. The idea is to create a backup captive population, as well as to aid in the conservation of the population in its natural habitat. Between 2010 and 2013, American zoos spent $300,000 on in situ (wild population) conservation.[68][69]
Nesting African penguin
Colony of African penguins nesting on Boulders Beach in Cape Town
African penguins on Boulders Beach
African penguins on a rock at Boulders Beach
African penguin part of the Betty's Bay colony
The African penguin (Spheniscus demersus), also known as Cape penguin or South African penguin, is a species of penguin confined to southern African waters. Like all extant penguins, it is flightless, with a streamlined body and wings stiffened and flattened into flippers for a marine habitat. Adults weigh an average of 2.2–3.5 kg (4.9–7.7 lb) and are 60–70 cm (24–28 in) tall. The species has distinctive pink patches of skin above the eyes and a black facial mask. The body's upper parts are black and sharply delineated from the white underparts, which are spotted and marked with a black band.
The African penguin is a pursuit diver and feeds primarily on fish and squid. Once extremely numerous, the African penguin is declining rapidly due to a combination of several threats and is classified as endangered. It is a charismatic species and is popular with tourists. Other vernacular names of the species include black-footed penguin and jackass penguin, due to the species' loud, donkey-like noise, although several related species of South Jackass penguins produce the same sound. They can be found along the coast of South Africa and Namibia.
La Sudafrika pingveno aŭ Okulvitra pingveno (Spheniscus demersus), konata ankaŭ kiel Afrika pingveno, Mergiĝa sfenisko laŭ la latina scienca nomo, aŭ Nigrapieda pingveno estas specio de pingveno, limigita al sudafrikaj akvoj. Ĝi estas ankaŭ amplekse konata kiel azen-pingveno pro sia azeneca bleko aŭ iao, kvankam ankaŭ kelkaj specioj de sudamerikaj pingvenoj produktas similan sonon.
Kiel ĉiuj pingvenoj ankaŭ tiu ĉi estas nefluga birdo, kun aerodinamika korpo, kaj flugiloj rigedecaj kaj ebenaj konvertitaj en naĝiloj konvenaj por mara habitato. Plenkreskuloj pezas averaĝe 2.2–3.5 kg kaj estas 60–70 cm altaj. Ĝi havas distingajn rozkolorajn makulojn de haŭto super la okuloj kaj nigran vizaĝan maskon; la korpaj supraj partoj estas nigraj kaj klare limigitaj el la blankaj subaj partoj, kiuj estas punktecaj kaj markitaj de nigra bendo. Tiu rozkolora glando super la okuloj helpas ilin elteni ŝanĝantan klimaton. Kiam la temperaturo iĝas pli varma, la korpo de la Sudafrika pingveno sendas pli da sango al tiuj glandoj por esti plimalvarmigita de la aero ĉirkaŭa. Tio poste faras, ke la glando ricevas pli malhelan nuancon de rozkoloro.[1]
La Sudafrika pingveno estas persekuta plonĝanto kaj manĝas ĉefe fiŝojn kaj kalmarojn. Iam tre nombra, nune la Sudafrika pingveno malpliiĝantas pro kombino de minacoj kaj estas klasita kiel endanĝerita. Ĝi estas alloga specio kaj populara inter turistoj en la regiono.
La Sudafrika pingveno estis unu el multaj birdospecioj origine priskribitaj de Linnaeus en sia mejloŝtona verko de 1758 nome 10a eldono de sia Systema Naturae, kie li grupigis ĝin kun la Vagalbatroso sur bazo de la morfologio de ties beko kaj naztruoj kaj donis ĝin la nomon Diomedea demersa.[2]
La Sudafrika pingveno estas membro de la grupo de bendopingvenoj, lokita en la genron Spheniscus. La aliaj bendopingvenoj estas la plej proksimaj parencoj de la Sudafrika pingveno, kaj ĉiuj troviĝas ĉefe en la Suda Hemisfero: nome Humboldta pingveno kaj Magelana pingveno kiuj troviĝas en plej suda Sudameriko, kaj la Galapaga pingveno troviĝanta en la Pacifika Oceano ĉe la ekvatoro. Ĉiuj estas similaj laŭ formo, koloro kaj kutimaro.
La Sudafrika pingveno estas membro de la klaso Aves (birdoj), kaj de la ordo Sfeniskoformaj. Ĝi apartenas al la pingvena familio Sfeniskedoj. Ĝi estas klasita kiel Spheniscus demersus, kio estas iome priskriba pri ties kutimaro se analize kun etimologio.
La genro al kiu apartenas la Sudafrika pingveno nome Spheniscus, derivas el la vorto de antikva greka nome sfen, kio signifas kojno. Tio aludas al ties aerodinamika korpoformo. Ties specinomo demersus, estas latina vorto por "plonĝi".[3]
Sudafrikaj pingvenoj kreskas ĝis 60–70 cm alte kaj pezas 2.2–3.5 kg.[4] Ili havas nigrajn strion kaj punktojn sur brusto, kaj la bildo de la punktoj estas unika ĉe ĉiu unuopa pingveno, kiel homaj fingrospuroj. Ili havas rozkolorajn glandojn superokule, kiuj estas uzataj por termoregulado. Ju pli varma iĝas la pingveno, des pli da sango estas sendita al tiuj glandoj por ke ĝi refreŝiĝu danke al la ĉirkaŭa aero, kaj tio igas la glandojn pli rozkoloraj.[5]
Tiu specio montras iome da seksa dimorfismo: la maskloj estas pli grandaj ol la inoj kaj havas pli grandajn bekojn.[6] Junuloj ne havas la klarajn, precizajn markojn de plenkreskulo sed anstataŭe havas malhelajn suprajn partojn kiuj varias el grizec-blua al bruna; la palaj subaj partoj havas nek punktojn nek bendon. La beko estas pli pinteca ol tiu de la Humboldta. Ties distinga blankanigra koloraro estas nepra formo de kamuflo nomita kontraŭlumo – blanka por subakvaj predantoj kiuj rigardas supren kaj nigran por predantoj kiu rigardas suben al malhela akvo.
Sudafrikaj pingvenoj aspektas simile kaj oni supozas, ke estas rilataj al la Humboldta, Magelana, kaj Galapaga pingvenoj.[7] Sudafrikaj pingvenoj havas tre facile rekoneblan aspekton kun dika nigra bendo kiu havas la formon de invertita hufofero. Ili havas nigrajn piedojn kaj unikajn nigrajn punktojn kiuj varias laŭ grando kaj formo ĉe ĉiu pingveno. Magelanaj pingvenoj kunhavas similan karakteron kiu ofte konfuzigas inter ambaŭ, la similaĵo estas duobla strio sur la gorĝo kaj la brusto.
La Sudafrika pingveno troviĝas en la sudokcidenta marbordo de Afriko, vivante en kolonioj de 24 insuloj inter Namibio kaj Golfo Algoa, ĉe Port Elizabeth, Sudafriko.[8] Ĝi estas la ununura pingvena specio kiu reproduktiĝas en Afriko kaj ties estis tialo por la nomigo de la Pingvenaj Insuloj.
Du kolonioj setlis fare de pingvenoj en la 1980-aj jaroj en kontinenta tereno ĉe Kaburbo, nome ĉe Rokostrando ĉe Simonurbo kaj Stony Point en Golfo Betty. Kontinentaj kolonioj probable eblis ĵuse nur pro redukto de nombroj de predantoj, kvankam la kolonio de la Golfo Betty estis atakita de leopardoj.[9] La ununura alia kontinenta kolonio estas en Namibio, sed oni ne konas kiam tiu setlis.
Rokostrando (Boulders Beach) estas turisma allogaĵo, pro la strando, la naĝado kaj la pingvenoj.[10][11] La pingvenoj permesas la homojn alproksimiĝi tiom proksime kiom ĝis unu metro.
Krom la reproduktaj areoj tiu specio povas esti vidata ĉe la marbordoj de la apudaj landoj, ekzemple Angolo kaj Mozambiko.
Sudafrikaj pingvenoj manĝas en malferma maro, kie ili persekutas pelagajn fiŝojn kiaj sardinoj kaj anĉovoj (ekz. Engraulis capensis),[12] kaj marajn senvertebrulojn kiaj kalmaroj kaj malgrandaj krustuloj.[13] Pingvenoj normale naĝas ĝis 20 km el la marbordo.[4] Pingveno povas konsumi ĝis 540 gramojn de predo ĉiutage,[14] sed tio povas pliiĝi ĝis ĉirkaŭ 1 kg dum zorgado de plej aĝaj idoj.[13]
Pro falo de komerca sardina fiŝkaptado en 1960, la Sudafrika pingveno ŝanĝis al manĝo de anĉovoj. Kvankam tio tenas vivaj la pingvenojn, tiu ne estas ties ideala manĝo pro malalta koncentro de graso kaj proteino. Ties dieto ŝanĝas tra la jaro kaj oni supozas, ke ties aspekto de reproduktado helpas la pingvenojn pluhavi la grandon de sia populacio. Dum idozorgado la patraj pingvenoj protektas la idojn, sed la gepatroj ne memoferos sian apetiton por siaj idoj. Kaze de manĝa malabundo, la patroj permesos malsategon de la idoj antaŭ malsategi ili mem.
La Sudafrika pingveno estas monogama.[3] Ili reproduktiĝas en kolonioj, kaj paroj revenas al la sama loko ĉiujare. La Sudafrika pingveno havas etendan reproduktan sezonon,[3] kun nestopintoj kutime el marto al majo en Sudafriko, kaj el novembro al decembro en Namibio.[12] La ino demetas du ovojn ĉu en nestotruoj elfositaj en guano, aŭ ĉe skrapaĵoj en sablo sub rokoj aŭ arbustoj. Kovado estas farata de ambaŭ gepatroj dum ĉirkaŭ 40 tagoj. Almenaŭ unu el la gepatroj gardas la idojn ĝis ĉirkaŭ 30 tagoj, kiam la ido aliĝas al infanvartejo kun aliaj idoj, kaj ambaŭ gepatroj direktas sin al maro por manĝi jam ĉiutage.
Sendependiĝo okazas post 60 al 130 tagoj, kaj tiu tempovario dependas el mediaj faktoroj kiaj kvalito kaj disponeblo de manĝo. Sendependaj idoj tiam iras al maro per si mem kaj revenas al sia naska kolonio post longa periodo de 12–22 monatoj por plumoŝanĝadi al plumaro de plenkreskulo.[3]
Kiam pingvenoj mudas, ili malkapablas manĝi ĉar ties novaj plumoj ne estas ankoraŭ akvimunaj; tiele ili fastas dum la tuta mudoperiodo, kio ĉe Sudafrikaj pingvenoj daŭras ĉirkaŭ 20 tagoj.[3]
La inoj de Sudafrikaj pingvenoj restas fekundaj dum 10 jaroj.
Pingvenoj pasas plej el siaj vivoj mare ĝis estas tempo por la ovodemetado.
Pro alta predado fare de grandaj mamuloj en kontinenta tero, la pingvenoj iras al insuloj por protekto el mamuloj kaj pro naturaj vetoj.
Sudafrikaj pingvenoj kutime reproduktiĝas dum la sudafrika vintro kiam la temperaturoj estas pli malvarmaj. Kvankam estas vintro, malvarmo en insuloj estas ankoraŭ arda, kaj tiele la pingvenoj elfosas truojn en tavoloj de guano kaj kovas la ovojn tie. Pro homa agado tamen, la kvanto de guano surtere grave falis. Por kompensi tion, pingvenoj elfosas truojn en sablo. Kvankam efika, la sablo tenas varmon kaj pleniĝas el akvo dum pluvo facile.
Pingvenoj pasas tri semajnojn surtere por zorgi siajn idojn. La ovoj estas 3–4 fojojn pli grandaj ol tiuj de kokinoj. Gepatroj kutime nutras siajn idojn dum krepusko aŭ mateniĝo.
La averaĝa vivodaŭro de Sudafrika pingveno estas 10 al 27 jaroj en naturo, kaj eble pli longe en kaptiveco.[15] Tamen, la Sudafrika pingveno povas ofte esti predata.
Ties predantoj en oceano estas ŝarkoj, fokoj de la specio Bruna arktocefalo kaj, foje ankaŭ la Granda orcino. Surteraj predantoj estas mungotoj, genotoj, hejmkatoj kaj la Dominika mevo kiuj rabas ties ovojn kaj ĵus naskitajn idojn.[16]
Dum siaj vivoj, pingvenoj estas ĉasataj de ŝarkoj en akvo kaj de grandaj mamuloj surtere. Ili suferas ankaŭ pro ingestado de nafto el naftoverŝado kaj ŝipvrakoj. Fine ili estas ĉasataj etende de homoj pro multaj tialoj.
La ĉefa projekto por protekti la Sudafrikan pingvenon estas farata kiel The Baywatch Marine Conservation Project. Ili estas la nura organizo kun permeso por esplorado ĉe la insulo Sankta Kruco, nome la plej granda kolonio de Sudafrika pingveno. Ili ricevas financadon de Raggy Charters kaj estis fondita de Lloyd Edwards de Port Elizabeth.
El la populacio de 1.5 milionoj da Sudafrikaj pingvenoj ĉirkaŭkalkulita en 1910, restis nur ĉirkaŭ 10 % fine de la 20a jarcento. La populacioj de Sudafrikaj pingvenoj, kiuj reproduktiĝas en Namibio kaj Sudafriko, malpliiĝis je 95 % ekde antaŭindustriaj tempoj.[17]
Komerca fiŝkaptado devigis tiujn pingvenojn serĉi predon pli for el marbordo, same kiel manĝi malpli nutrajn predojn, ĉar ties preferitaj predoj iĝis malabundaj.[17] Tutmonda klimata ŝanĝo estas ankaŭ tuŝanta la predabundon de tiuj pingvenoj.
Tiom ĵuse kiom ĝis meze de la 20a jarcento, pingven-ovoj estis konsiderataj delikataĵo kaj estis kolektitaj ankaŭ por vendo. Bedaŭrinde, la praktiko estis rompi la ovojn trovitajn kelkajn tagojn antaŭ la arigado, por sekurigi, ke oni vendas nur freŝajn ovojn. Tio aldoniĝas al la drasta malpliiĝo de la pingvena populacio ĉe la Kaba marbordo, malpliiĝo kiu akceliĝis pro la forigo de guano el insuloj por ties uzado kiel sterko, forigante la materialon uzitan de pingvenoj por ties nestotruoj. Pingvenoj restas suferantaj pro poluado de sia habitato pro petrokemiaĵoj el naftoverŝado, ŝipvrakoj kaj purigado de naftujoj mare.
Katastroko okazis la 23an de Junio de 2000, kiam la ŝipo MV Treasure vrakis inter Insulo Robben kaj Insulo Dassen, Sudafriko. Ĝi liberigis 1,300 tunojn el mazuto, kaŭzante neniam viditan antaŭe marbordan birdokrizon,[18] petroligante 19,000 plenkreskajn pingvenojn pinte de la plej bona reprodukta sezono registrita ĉe tiu vundebla specio. La petroligitaj birdoj estis alportitaj al zorgejo en Kaburbo. Aldonaj 19,500 ne petroligitaj pingvenoj estis translokigitaj el Insulo Dassen kaj el aliaj areoj antaŭ ili iĝu petroligitaj, kaj estis liberigitaj je ĉirkaŭ 800 kilometroj oriente de Kaburbo, ĉe Port Elizabeth.
Tio donis al laboristoj sufiĉan tempon por purigi la petroligitajn akvojn kaj strandojn antaŭ la birdoj povu kompleti siajn longajn naĝadojn hejmen (por kio necesis al la pingvenoj inter 1 kaj 3 semajnoj). Kelkaj el la pingvenoj estis nomigitaj kaj radio-kontrolitaj dum ili reennaĝis al siaj reproduktejoj. Dekoj da miloj da volontuloj venis al Kaburbo por helpi al savado kaj rehabilitado, kiu estis kontrolita de IFAW (Internacia Fondaĵo por Animala Bonfarto) kaj la Sudafrika Fondaĵo por Konservado de Marbordaj Birdoj (SANCCOB), kaj necesis pli ol tri monatoj por kompleti ĉion.
Tiu estis la plej granda animala savevento en la historio; pli ol 91 % el la pingvenoj estis sukcese rehabilitataj kaj liberigitaj danke al enorma internacia reago.[19]
Pro la pozitiva rezulto ke la Sudafrika pingveno estas bredata en kaptiveco post tragedioj, kiaj tiu de la Treasure, la specio estas konsiderata bona “kandidato por kaptiv-reprodukta programo kiu celas liberigi idojn al naturo;” tamen priokupoj pri la etendo de novaj branĉoj de birda malario estas ĉefa koncerna faktoro en tiu situacio.[20]
Alporto de la birdoj surtere interne okazigis ekspono al parazitoj kaj endanĝerigaj specioj kiaj moskitoj, ĉefe al birda malario kio kaŭzis la mortojn de 27 % el la rehabilitataj pingvenoj jare. [21]
La Sudafrika pingveno estas specio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African–Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA). La Sudafrika pingveno estas listita en la IUCN Ruĝa Listo kiel endanĝerita specio.[8]
Septembre de 2010, la Sudafrika pingveno estis listita kiel endanĝerita laŭ la usona Endangered Species Act.[17]
Ekzistis ĉirkaŭ 4 milionoj da pingvenoj en la komenco de la 20a jarcento. La totala populacio falis al 200,000 en 2000; dek jarojn poste, en 2010, la nombro estis ĉirkaŭkalkulita je nur 55,000. Se tiu malpliiĝo ne estas bremsata, oni supozas, ke la Sudafrika pingveno estos formortinta post 15 jaroj.[22]
Oni ĉirkaŭkalkulis 5,000 reproduktajn parojn loĝantajn en Namibio en 2008; en 2009, ĉirkaŭ 21,000 paroj estis kalkulitaj en Sudafriko.[8]
Multaj organizoj kiaj SANCCOB, Dyer Island Conservation Trust kaj SAMREC en Port Elizabeth laboras por haltigi la malpliiĝon de la Sudafrika pingveno, pere de variaj klopodoj: kontrolado de la populacitendencoj, manzorgado kaj liberigo de abandonitaj idoj, instalado de artefaritaj nestoj, kaj proklamado de marrezervejoj kie estu malpermesita fiŝkaptado.[8]
Dumnaĝe
Albino-Variante
Kolonio en Rokostrando
Skeleto en la Muzeo de Ostologio, Oklahomurbo
Sole...
...kaj kolonie en Rokostrando
kolonie en Rokostrando
Ĉe bestoĝardeno de Burger, Nederlando
Spheniscus demersus - MHNT
La Sudafrika pingveno aŭ Okulvitra pingveno (Spheniscus demersus), konata ankaŭ kiel Afrika pingveno, Mergiĝa sfenisko laŭ la latina scienca nomo, aŭ Nigrapieda pingveno estas specio de pingveno, limigita al sudafrikaj akvoj. Ĝi estas ankaŭ amplekse konata kiel azen-pingveno pro sia azeneca bleko aŭ iao, kvankam ankaŭ kelkaj specioj de sudamerikaj pingvenoj produktas similan sonon.
Kiel ĉiuj pingvenoj ankaŭ tiu ĉi estas nefluga birdo, kun aerodinamika korpo, kaj flugiloj rigedecaj kaj ebenaj konvertitaj en naĝiloj konvenaj por mara habitato. Plenkreskuloj pezas averaĝe 2.2–3.5 kg kaj estas 60–70 cm altaj. Ĝi havas distingajn rozkolorajn makulojn de haŭto super la okuloj kaj nigran vizaĝan maskon; la korpaj supraj partoj estas nigraj kaj klare limigitaj el la blankaj subaj partoj, kiuj estas punktecaj kaj markitaj de nigra bendo. Tiu rozkolora glando super la okuloj helpas ilin elteni ŝanĝantan klimaton. Kiam la temperaturo iĝas pli varma, la korpo de la Sudafrika pingveno sendas pli da sango al tiuj glandoj por esti plimalvarmigita de la aero ĉirkaŭa. Tio poste faras, ke la glando ricevas pli malhelan nuancon de rozkoloro.
La Sudafrika pingveno estas persekuta plonĝanto kaj manĝas ĉefe fiŝojn kaj kalmarojn. Iam tre nombra, nune la Sudafrika pingveno malpliiĝantas pro kombino de minacoj kaj estas klasita kiel endanĝerita. Ĝi estas alloga specio kaj populara inter turistoj en la regiono.
El pingüino de El Cabo (Spheniscus demersus),[2] también conocido como pingüino africano o de anteojos, es la única especie de pingüino que vive en el continente africano y una de las cuatro del género Spheniscus.
En inglés es conocido también como jackass penguin debido a las vocalizaciones similares a las de un burro.[3]
Los pingüinos pertenecientes a esté género se caracterizan principalmente por tener cuadrados en color negro sobre su pecho y líneas blancas y negras en sus cabezas, motivo por el cual también son llamados Ringed Penguins (Pingüinos anillados). Sus rostros presentan manchas rosadas sobre los ojos que los ayudan a disipar el calor solar.
Contrariamente a la mayoría de las especies de pingüino que vive en regiones muy frías, los Spheniscus se desarrollan en ambientes más cálidos y tropicales.[4] Existen cuatro especies de pingüinos dentro de este género: Galápagos, Magallanes, Humboldt y Africano.
Se distribuyen a lo largo de las costas rocosas africanas ubicadas en el extremo sur, abarcando parte de Namibia, Sudáfrica e islas circundantes como Hollamsbird, Dassen, Dyer y otras veintiuna islas y en la Patagonia en Sudamérica. Vive en colonias de numerosas parejas que se encuentran dentro de los 40 km cercanos a la costa.
El pingüino africano posee un tamaño mediano y una apariencia robusta. Miden alrededor de 45 a 70 cm de altura y los ejemplares más grandes pueden pesar máximo 5 kg. El plumaje en su parte dorsal es de color negro al igual que sus alas y patas. A los costados contienen líneas blancas y de ese mismo color es la mayoría de su parte frontal, aunque esta viene acompañada de líneas y pequeñas manchas en color negro. Sus cabezas contienen ambos colores. La cara es en su mayoría negra y los ojos contienen un semicírculo superior en color blanco.
Cuando son jóvenes, el plumaje tiene tonalidades grises-azuladas pero conforme maduran, alrededor de tres años, este se oscurece a negro. La combinación de blanco y negro les permite camuflarse de los depredadores tanto marinos como aéreos. El blanco ubicado en la parte inferior (cuando nadan) se camufla dentro del ambiente marino, y por lo contrario, el negro en la parte dorsal, no llama la atención de las aves que buscan presas.
Se alimentan principalmente de boquerones, sardinas, arenques redondos, calamares y crustáceos. Cuando van de caza hacia el mar abierto pueden alcanzar velocidades de 20 km/h.
No se alimentan en grandes cantidades, pues pueden consumir hasta 540 gr de alimento al día. Esto se incrementa hasta 1 kg. cuando tienen que llevar comida a sus crías.
El Spheniscus demersus suele acicalarse en las costas africanas para eliminar parásitos que se almacenan en el plumaje. Utilizan sus patas para acicalarse la cabeza y su pico para quitar residuos de diferentes partes de su cuerpo. No son animales agresivos, sin embargo, en algunas ocasiones suelen presentarse peleas donde realizan persecuciones con sus alas abiertas y utilizan sus picos como principal arma de defensa. Son muy vocales en sociedad, pues utilizan tres tipos de sonidos o llamadas que sirven para delimitar territorio y prevenir intrusos, atraer parejas, y finalmente para ser reconocidos por sus polluelos en etapas del cuidado de las crías.
Los pingüinos africanos son monógamos y cavan nidos en los suelos arenosos, debajo de las piedras o en zonas de escasa vegetación.
Se reúnen en las colonias para llevar a cabo la reproducción y antes del apareamiento el macho realiza rituales de cortejo con movimientos y vocalizaciones para que la hembra lo acepte.
Los pingüinos africanos regresan todos los años al mismo lugar de nidificación, que se efectúa de marzo a mayo en Sudáfrica y de noviembre a diciembre en Namibia. Las hembras colocan regularmente dos huevos que serán incubados por un período aproximado de cuarenta días. En la incubación, el macho y hembra se turnan para alimentarse y proteger el huevo.[5]
Al nacer, los polluelos pesan alrededor de cien gramos y son atendidos y alimentados durante los próximos treinta días. Mientras los padres buscan alimento, los pequeños se mantienen en “guarderías” junto con otros recién nacidos para protección y calor, ya que sus plumas no se desarrollan hasta los dos o cuatro meses.
Esta especie de pingüino tiene un promedio de vida en estado salvaje de máximo veintisiete años, siendo en cautiverio un poco más larga. Los principales factores de mortalidad son por depredación, impacto humano y fenómenos naturales.
Entre sus depredadores naturales se encuentran los lobos marinos, tiburones, orcas, mangostas y aves marinas que suelen alimentarse de huevos o crías.[6]
La población de pingüinos africanos disminuyó en un 90% durante el siglo XX, por lo que se tomaron medidas extremas para que esta especie no desaparezca. Se protegieron áreas marinas para que los pescadores no puedan entrar a las zonas y continúen acabando con la vida de estas aves.
Esto no estaba sólo afectando el ciclo natural de este y otros animales que dependen de los pingüinos para alimentarse, sino también del turismo nacional que cada año recibe hasta seiscientos mil turistas que disfrutan de los hermosos paisajes acompañados de las grandes colonias de pingüinos africanos.[7]
El Spheniscus demersus estaba clasificado dentro de los grupos de animales en estado “Vulnerable”, sin embargo en el año 2010, se reclasificó a “especie en peligro de extinción”, ya que de doscientos mil ejemplares que había en el año 2000, solamente quedaban cincuenta y cinco mil. Si esta disminución no es controlada a tiempo, en 2026 el pingüino africano podría formar parte de la lista de los animales extintos.[8]
El pingüino de El Cabo (Spheniscus demersus), también conocido como pingüino africano o de anteojos, es la única especie de pingüino que vive en el continente africano y una de las cuatro del género Spheniscus.
En inglés es conocido también como jackass penguin debido a las vocalizaciones similares a las de un burro.
Aafrika pingviin ehk prillpingviin[2] (Spheniscus demersus) on pingviiniliste seltsi pingviinlaste sugukonda kuuluv lennuvõimetu lind.
Aafrika pingviin on kantud ohustatud liikide nimistusse. Neid arvatakse elavat veel ligi 75 000 – 80 000 täiskasvanud isendit.[3]
Aafrika pingviin on 60–70 cm pikkune, musta-valge sulestikuga lind.
Täiskasvanud aafrika pingviini kehakaal on keskmiselt 2,2–3,5 kg.
Aafrika pingviini välimus sarnaneb Galápagose pingviini omaga.[4]
Harva esineb albiino aafrika pingviine.[5]
Silmade kohal on tal roosat värvi näärmed, mis osalevad termoregulatsioonil.
Aafrika pingviinid on monogaamsed ja pesitsevad linnukolooniatena. Aafrika pingviinide paar naaseb igal aastal samasse pesitsuspaika.
Looduslikult elavad aafrika pingviinid Aafrika lõunarannikul.
Pingviinide asurkonnad paiknevad Namiibia ja Algoa Bay vahele jäävatel saartel, Port Elizabethi lähistel.
Seitsmel saarel pesitsevad pingviinipaarid moodustavad 80% olemasoleva liigi arvukusest.
Tähtsaimad levikukohad Lõuna-Aafrikas on:
Namiibias Mercury saarel elas 2006. aastal 1813 paari.
Aafrika pingviine on nähtud ka Gabonis ja Mosambiigis.
Aafrika pingviine paigutatakse vahel ka loomaaedadesse elama.
Sukelduv aafrika pingviin
Väga haruldane albiino aafrika pingviin
Noored pingviinid sulekasukat tuulutamas
Aafrika pingviinide koloonia
Skelett (Museum of Osteology, Oklahoma City)
Muna
Aafrika pingviin ehk prillpingviin (Spheniscus demersus) on pingviiniliste seltsi pingviinlaste sugukonda kuuluv lennuvõimetu lind.
Aafrika pingviin on kantud ohustatud liikide nimistusse. Neid arvatakse elavat veel ligi 75 000 – 80 000 täiskasvanud isendit.
Spheniscus demersus edo Afrikako pinguino Spheniscus generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.
Spheniscus demersus edo Afrikako pinguino Spheniscus generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.
Afrikanpingviini, aikaisemmalta nimeltään silmälasipingviini[2] (Spheniscus demersus) on pingviinilaji, joka elää Afrikan lounaisrannikolla. Ne elävät yhdyskuntina 24 saarella Namibian ja Algoa Bayn välillä, lähellä Port Elizabethia.
Afrikanpingviinit kasvavat 68–70 senttiä pitkiksi ja painavat 2–4 kiloa. Niillä on rintakehässään musta raita ja pilkkuja, jotka ovat erilaiset jokaisella pingviinillä, aivan kuten raidat seeproilla. Niillä on myös vaaleanpunaiset hikirauhaset silmiensä yläpuolella. Lämpimällä ilmalla hikirauhaseen kerääntyy enemmän verta, jotta ympärillä oleva ilma jäähdyttää sitä eli siis mitä lämpimämpi ilma, sitä suurempi vaaleanpunainen alue on pingviinin silmän yläpuolella. Koiraat ovat naaraita suurempia ja niillä on myös suurempi nokka.
Afrikanpingviinit lisääntyvät vuoden ympäri, mutta pääasiallinen lisääntymiskausi alkaa helmikuussa. Naaraat munivat kaksi munaa ja hautovat niitä 38-42 päivää. Ne ovat yksiavioisia ja koiraat myös vuorottelevat hautomisessa. Pingviinien sulat vaihtuvat loka- ja helmikuun välillä, mutta suurimmalla osalla linnuista sulat vaihtuvat marras-joulukuussa, jonka jälkeen ne lähtevät merelle ruoan hakuun. Ne eivät syö ollenkaan sulkienvaihdon aikana, sillä ne eivät mene sinä aikana veteen vaan pysyvät maalla. Afrikanpingviinit syövät enimmäkseen pieniä kaloja, kuten sardiineja ja anjoviksia ja ne saavat tarvitsemansa veden syömistään kaloista.
Afrikanpingviinit elävät keskimäärin 10–11 vuotta. Naaraat tulevat sukukypsiksi neljän vuoden iässä ja koiraat viiden vuoden ikäisinä. Tiedettävästi vanhin lintu on elänyt 24-vuotiaaksi, mutta useat yksittäiset linnut ovat eläneet tarhoissa 40-vuotiaiksi. Populaatio koostuu noin 179 000:sta aikuisesta linnusta (2003), josta 56 000 ovat lisääntymiskykyisiä.
Afrikanpingviinit pesivät harvoin maalla, koska siellä niitä uhkaavat monet petoeläimet. Ne kaivoivat pesänsä aiemmin guanoon, joka on merilintujen tai lepakoiden ulostetta, joka on kertynyt kerroksiksi eläinten elinpaikoille. Guano sisältää runsaasti fosforia ja typpeä, ja sitä kerättiin runsaasti lannoitteeksi 1800-luvulla, joten pingviinit pesivät nykyään hiekkaan ja kalliokielekkeiden alle.
Vielä 1900-luvun puolivälissä pingviinien munia pidettiin hienoina herkkuina ja niitä kerättiin myyntitarkoitukseen. Tapana oli kuitenkin rikkoa kaikki munat, jotka oli kerätty yli kaksi päivää aikaisemmin, jotta myytävien munien tuoreus taattaisiin. Tämän lisäksi pingviinien guanon keräys vähensi afrikanpingviinien populaatiota huomattavasti. Afrikanpingviinit ovat vieläkin alttiita asuinalueellaan öljysaasteille, jotka ovat peräisin laivojen öljyvuodoista ja pilssivesistä. Myös kaupallinen kalastus uhkaa vähentää pingviinien ainoaa ruokalähdettä.
Jokainen saari Robben Islandia lukuun ottamatta, jossa afrikanpingviinit pesivät, on suojeltua aluetta tai osa West Coast National Park -nimistä kansallispuistoa. Silti joillakin saarilla pingviinit joutuvat kilpailemaan ahtaista pesimäalueista hylkeiden kanssa ja jotkut yksittäiset hylkeet saattavat tappaa ja syödä pingviinejä. Tätä uhkaa on yritetty vähentää, kuten myös joidenkin pesimäsaarten villiintyneiden kissojen populaatiota on yritetty karsia. Afrikanpingviini on yksi Afrikan ja Euraasian muuttavien vesilintujen suojelemista koskevan sopimuksen (AEWA) suojelun alainen laji.
Afrikanpingviini, aikaisemmalta nimeltään silmälasipingviini (Spheniscus demersus) on pingviinilaji, joka elää Afrikan lounaisrannikolla. Ne elävät yhdyskuntina 24 saarella Namibian ja Algoa Bayn välillä, lähellä Port Elizabethia.
Afrikanpingviinit kasvavat 68–70 senttiä pitkiksi ja painavat 2–4 kiloa. Niillä on rintakehässään musta raita ja pilkkuja, jotka ovat erilaiset jokaisella pingviinillä, aivan kuten raidat seeproilla. Niillä on myös vaaleanpunaiset hikirauhaset silmiensä yläpuolella. Lämpimällä ilmalla hikirauhaseen kerääntyy enemmän verta, jotta ympärillä oleva ilma jäähdyttää sitä eli siis mitä lämpimämpi ilma, sitä suurempi vaaleanpunainen alue on pingviinin silmän yläpuolella. Koiraat ovat naaraita suurempia ja niillä on myös suurempi nokka.
Afrikanpingviinit lisääntyvät vuoden ympäri, mutta pääasiallinen lisääntymiskausi alkaa helmikuussa. Naaraat munivat kaksi munaa ja hautovat niitä 38-42 päivää. Ne ovat yksiavioisia ja koiraat myös vuorottelevat hautomisessa. Pingviinien sulat vaihtuvat loka- ja helmikuun välillä, mutta suurimmalla osalla linnuista sulat vaihtuvat marras-joulukuussa, jonka jälkeen ne lähtevät merelle ruoan hakuun. Ne eivät syö ollenkaan sulkienvaihdon aikana, sillä ne eivät mene sinä aikana veteen vaan pysyvät maalla. Afrikanpingviinit syövät enimmäkseen pieniä kaloja, kuten sardiineja ja anjoviksia ja ne saavat tarvitsemansa veden syömistään kaloista.
Afrikanpingviinit elävät keskimäärin 10–11 vuotta. Naaraat tulevat sukukypsiksi neljän vuoden iässä ja koiraat viiden vuoden ikäisinä. Tiedettävästi vanhin lintu on elänyt 24-vuotiaaksi, mutta useat yksittäiset linnut ovat eläneet tarhoissa 40-vuotiaiksi. Populaatio koostuu noin 179 000:sta aikuisesta linnusta (2003), josta 56 000 ovat lisääntymiskykyisiä.
Afrikanpingviinit pesivät harvoin maalla, koska siellä niitä uhkaavat monet petoeläimet. Ne kaivoivat pesänsä aiemmin guanoon, joka on merilintujen tai lepakoiden ulostetta, joka on kertynyt kerroksiksi eläinten elinpaikoille. Guano sisältää runsaasti fosforia ja typpeä, ja sitä kerättiin runsaasti lannoitteeksi 1800-luvulla, joten pingviinit pesivät nykyään hiekkaan ja kalliokielekkeiden alle.
Vielä 1900-luvun puolivälissä pingviinien munia pidettiin hienoina herkkuina ja niitä kerättiin myyntitarkoitukseen. Tapana oli kuitenkin rikkoa kaikki munat, jotka oli kerätty yli kaksi päivää aikaisemmin, jotta myytävien munien tuoreus taattaisiin. Tämän lisäksi pingviinien guanon keräys vähensi afrikanpingviinien populaatiota huomattavasti. Afrikanpingviinit ovat vieläkin alttiita asuinalueellaan öljysaasteille, jotka ovat peräisin laivojen öljyvuodoista ja pilssivesistä. Myös kaupallinen kalastus uhkaa vähentää pingviinien ainoaa ruokalähdettä.
Jokainen saari Robben Islandia lukuun ottamatta, jossa afrikanpingviinit pesivät, on suojeltua aluetta tai osa West Coast National Park -nimistä kansallispuistoa. Silti joillakin saarilla pingviinit joutuvat kilpailemaan ahtaista pesimäalueista hylkeiden kanssa ja jotkut yksittäiset hylkeet saattavat tappaa ja syödä pingviinejä. Tätä uhkaa on yritetty vähentää, kuten myös joidenkin pesimäsaarten villiintyneiden kissojen populaatiota on yritetty karsia. Afrikanpingviini on yksi Afrikan ja Euraasian muuttavien vesilintujen suojelemista koskevan sopimuksen (AEWA) suojelun alainen laji.
Spheniscus demersus
Le Manchot du Cap (Spheniscus demersus) est une espèce de manchot sud-africain.
Cet oiseau vit le long des côtes suivantes : Afrique du Sud, Angola, Congo, Gabon, Mozambique, Namibie et République démocratique du Congo.
Ces oiseaux vivent en colonies sur 24 îles entre la Namibie et la baie d'Algoa, près de Port Elizabeth, en Afrique du Sud. La plus importante colonie se trouve sur l'île de Dyer près de Kleinbaai. Sur l'île de Dassen, les nids de ces oiseaux abritent une faune d'Insectes Coléoptères en partie étudiée[1]. Il existe également deux colonies sur le continent, l'une à Boulders Beach, proche du Cap, l'autre à Stony Point près de Betty's Bay, entre Le Cap et Hermanus.
Les plus proches parents de ces manchots africains sont les manchots de Humboldt (Spheniscus humboldti) et les manchots de Magellan (Spheniscus magellanicus) d'Amérique du Sud et celui des Galapagos (Spheniscus mendiculus).
À la fin du XIXe siècle, il y avait 1,5 à 2 millions manchots du Cap[2], la population est tombée à 500 000 oiseaux en 2000, et ne compte plus que 55 000 oiseaux en 2010 (5 000 couples en Namibie et 21 000 couples en Afrique du Sud en 2008[3]).
Il ne reste plus que 2 à 3 % de la population d'origine et, en 10 ans, (de 2000 à 2010) la population des manchots du Cap a perdu 90 % de ses effectifs.
Manchot du Cap battant ses ailes
Manchot du Cap à Boulders Beach.
Colonie à Boulders Beach.
Manchot du Cap dans l'eau à Boulders Beach.
Œuf de Spheniscus demersus - MHNT
Afrički pingvin (Magareći pingvin; lat. Spheniscus demersus) - vrsta pingvina koja živi na jugozapadnoj obali Afrike. Najbliži srodnici su im Humboltski i Mageljanov pingvin koji se mogu naći u Južnoj Americi, te galapagoški pingvini koji obitava u Tihom oceanu blizu ekvatora.
Afrički pingvini narastu do oko 65 centimetara visine i između 2,5 i 4 kilograma težine.[1] Imaju crnu traku i crne točke na prsima; točan raspored i veličina trake i jedinstveni su za svaku jedinku, poput otiska prstiju kod ljudi. Imaju ružičaste slane žlijezde iznad očiju. Kad mu je vruće, tijelo pingvina šalje više krvi u ove žlijezde, koje postaju crvenije, a organizmu se tako pomaže da se lakše ohladi. Mužjaci su krupniji od ženki i imaju veće kljunove. Njihova prepoznatljiva crno-bijela boja je osnovni oblik kamuflaže - bijela za grabljivce koji vrijebaju iz vode i gledaju prema gore, a crna za grabljivce iz zraka koji odozgo gledaju na mrku površinu vode.
Plivaju prosječnom brzinom od 7 kilometara na sat i mogu biti bez disanja do 2 minute. Najveća brzina plivanja koju mogu razviti je 20 kilometara na sat.
Drugo ime je "magareći pingvin", koje su dobili zbog zvukova koje proizvode i koji nalikuju magarećem zovu. U engleskoj terminologiji ovo ime (eng. Jackass Penguin) je izbačeno iz formalne uporabe, i zamijenjeno imenom "afrički pingvin" (engl. African Penguin), jer par drugih vrsta pingvina u Južnoj Americi proizvodi sličan zvuk, a ova vrsta živi isključivo u Africi.
Afrički pingvini žive u kolonijama. Počinju se pariti kad imaju između 2 i 6 godina. Ženke dostižu spolnu zrelost s oko 4 godine, a mužjaci s oko 5 godina starosti. Razmnožavaju se tijekom cijele godine, a glavna sezona parenja počinje u veljači. Ženke liježu dva jajeta, s periodom inkubacije od 38 do 42 dana. Žive u kolonijama na 24 otoka između Namibije i Algoe u Južnoj Africi, i u još tri kolonije na samom kopnu Južne Afrike.
Grabljivci koji ih ugrožavaju su: morski psi, tuljani i povremeno kitovi ubojice. Kopnene životinje koje ih love su: mungosi, genetki, domaće mačke i domaći psi, a galebovi ih ugrožavaju tako što im kradu jaja i odnose tek izlegle mladunce.
U Crvenoj listi Međunarodne unije za zaštitu prirode, afrički pingvini su opisani kao ranjiva vrsta.[2] U 2003. godini ukupan broj afričkih pingvina bio je 179,000 odraslih jedinki, s oko 58,600 parova sposobnih za parenje, a njihov broj i dalje opada. Procjenjuje se da ih je 1970-ih bilo oko 220.000 odraslih jedinki, 1980-ih oko 194.000, a 1990-ih oko 179.000.
Afrički pingvin (Magareći pingvin; lat. Spheniscus demersus) - vrsta pingvina koja živi na jugozapadnoj obali Afrike. Najbliži srodnici su im Humboltski i Mageljanov pingvin koji se mogu naći u Južnoj Americi, te galapagoški pingvini koji obitava u Tihom oceanu blizu ekvatora.
Afrički pingvini narastu do oko 65 centimetara visine i između 2,5 i 4 kilograma težine. Imaju crnu traku i crne točke na prsima; točan raspored i veličina trake i jedinstveni su za svaku jedinku, poput otiska prstiju kod ljudi. Imaju ružičaste slane žlijezde iznad očiju. Kad mu je vruće, tijelo pingvina šalje više krvi u ove žlijezde, koje postaju crvenije, a organizmu se tako pomaže da se lakše ohladi. Mužjaci su krupniji od ženki i imaju veće kljunove. Njihova prepoznatljiva crno-bijela boja je osnovni oblik kamuflaže - bijela za grabljivce koji vrijebaju iz vode i gledaju prema gore, a crna za grabljivce iz zraka koji odozgo gledaju na mrku površinu vode.
Plivaju prosječnom brzinom od 7 kilometara na sat i mogu biti bez disanja do 2 minute. Najveća brzina plivanja koju mogu razviti je 20 kilometara na sat.
Drugo ime je "magareći pingvin", koje su dobili zbog zvukova koje proizvode i koji nalikuju magarećem zovu. U engleskoj terminologiji ovo ime (eng. Jackass Penguin) je izbačeno iz formalne uporabe, i zamijenjeno imenom "afrički pingvin" (engl. African Penguin), jer par drugih vrsta pingvina u Južnoj Americi proizvodi sličan zvuk, a ova vrsta živi isključivo u Africi.
Afrički pingvini žive u kolonijama. Počinju se pariti kad imaju između 2 i 6 godina. Ženke dostižu spolnu zrelost s oko 4 godine, a mužjaci s oko 5 godina starosti. Razmnožavaju se tijekom cijele godine, a glavna sezona parenja počinje u veljači. Ženke liježu dva jajeta, s periodom inkubacije od 38 do 42 dana. Žive u kolonijama na 24 otoka između Namibije i Algoe u Južnoj Africi, i u još tri kolonije na samom kopnu Južne Afrike.
Grabljivci koji ih ugrožavaju su: morski psi, tuljani i povremeno kitovi ubojice. Kopnene životinje koje ih love su: mungosi, genetki, domaće mačke i domaći psi, a galebovi ih ugrožavaju tako što im kradu jaja i odnose tek izlegle mladunce.
U Crvenoj listi Međunarodne unije za zaštitu prirode, afrički pingvini su opisani kao ranjiva vrsta. U 2003. godini ukupan broj afričkih pingvina bio je 179,000 odraslih jedinki, s oko 58,600 parova sposobnih za parenje, a njihov broj i dalje opada. Procjenjuje se da ih je 1970-ih bilo oko 220.000 odraslih jedinki, 1980-ih oko 194.000, a 1990-ih oko 179.000.
Il pinguino africano (Spheniscus demersus Linnaeus, 1758), noto anche come pinguino del Capo o pinguino sudafricano, è una specie di pinguino del genere Spheniscus, originario delle coste dell'Africa meridionale. Come tutti i pinguini esistenti, è incapace di volare, presenta un corpo aerodinamico e ali irrigidite e appiattite in pagaie adatte a vivere in un ambiente marino. Gli adulti pesano in media 2,2-3,5 kg e possono raggiungere un'altezza di 60-70 cm. Questa specie è caratterizzata da delle distintive chiazze di pelle rosa sopra gli occhi e una "maschera" nera che ricopre quasi tutto il volto. La parte superiore del corpo è nera e nettamente delineata dalla parte inferiore bianca, macchiata e contrassegnate da una banda nera sul petto. Le ghiandole rosa sopra gli occhi di questi uccelli li aiutano con la termoregolazione: per far fronte alle variazioni di temperatura, il sangue viene inviato alle ghiandole per essere raffreddato dall'aria.[2]
Il pinguino africano è un predatore subacqueo e si nutre principalmente di pesci e calamari. Un tempo estremamente numeroso, le popolazioni selvatiche di pinguini africani stanno rapidamente diminuendo a causa di una combinazione di diverse minacce ed è classificato come in pericolo dalla Lista rossa IUCN. È una specie carismatica ed è molto popolare tra i turisti e in cattività, dove si riproduce facilmente. Altri nomi comuni con cui viene chiamata la specie sono pinguino dai piedi neri e pinguino ragliante, per via del suo richiamo simile a quello di un asino[3] sebbene anche diverse specie affini del Sud America producano lo stesso richiamo. Diverse colonie possono essere osservate sulle coste di Sudafrica, Namibia, Angola, Repubblica Democratica del Congo, Gabon e Mozambico.
La sua lunghezza può raggiungere i 68-70 cm ed il suo peso è 2,9 kg circa.
Il dorso dello Spheniscus demersus è di colore grigio-nero scuro mentre il ventre, il petto ed il collo sono bianchi. Una sorta di banda nera scende dal petto fino alle zampe dell'animale. Sopra l'occhio ha una macchia rosa. Ha zampe palmate e come tutti i pinguini non sa volare.
È soprannominato "pinguino ragliante" per il verso simile a quello del quadrupede.
I pinguini africani sono carnivori e si nutrono principalmente di pesci oceanici che vivono in banchi, quali: acciughe (Engraulis encrasicolus), sardine (Sardinops sagax), sgombri cavallini (Trachurus capensis) e aringhe tonde (Etrumeus teres), integrati con calamari, crostacei e krill.[4]
Quando inseguono la preda, questi pinguini possono raggiungere velocità massime prossime ai 20 km/h.
I pinguini africani sono monogami. Durante il periodo dell’accoppiamento, i maschi e le femmine sono principalmente distinguibili gli uni dalle altre grazie al disegno/colore del piumaggio. I pinguini africani scavano stretti cunicoli sotto le rocce, nella sabbia o sotto la rada vegetazione. Si radunano in aree di accoppiamento chiamate “rockeries” (ndt. letteralmente “giardini alla giapponese”) da settembre a febbraio, dove depongono due uova.
Il rituale di corteggiamento tipicamente comincia con il maschio che si mette in mostra con esibizioni visive e uditive per attrarre la partner. Movimenti di dondolamento del capo solitamente indicano l’esser proprietario del sito di nidificazione, in modo da attrarre le femmine e/o sono utilizzati come avvertimento per gli altri maschi. Il passo successivo è quello di formare il legame reciproco; in questa fase il pinguino emette un richiamo stridulo mentre estende il collo e il capo verso l’alto. Il corteggiamento si conclude con un inchino, in cui uno o entrambi i pinguini chinano la testa con il becco rivolto verso il nido o verso le zampe dell’altro.
Le coppie di pinguino africano tornano allo stesso sito di cova anno dopo anno. Sebbene l’accoppiamento si verifichi durante tutto l’anno, la nidificazione raggiunge i massimi livelli in Namibia da novembre a dicembre e in Sudafrica da marzo fino a maggio. Le femmine tipicamente depongono due uova, che sono quindi covate da entrambi i genitori per circa 40 giorni. Tutti i pinguini hanno un’area di pelle nuda alla base delle loro pance, chiamata “placca incubatrice”, che aiuta i genitori a garantire calore diretto per covare le uova.
Dopo la schiusa delle uova, le coppie nutrono i loro cuccioli per circa un mese, rigurgitando il cibo direttamente nel becco dei piccoli. I pulcini sono quindi lasciati da soli in asili o gruppi, una caratteristica comune alle specie di uccelli che si riproducono in grandi colonie, mentre i loro genitori vanno a caccia di cibo. I giovani pinguini lasciano la colonia una volta sviluppato il piumaggio giovanile, in 2-4 mesi.
L'età media di raggiungimento della maturità riproduttiva risulta essere di 4 anni per le femmine, 5 anni per i maschi.ADW: Spheniscus demersus: INFORMATION
In acqua i pinguini sono prede veloci e difficili da catturare, perciò pochi predatori marini si cimentano nel cacciarli; tra di essi ricordiamo il grande squalo bianco, l'orca e l'otaria orsina del Capo. Sulla terraferma invece i pulcini sono predati regolarmente dai gabbiani del Kelp; capita poi ogni tanto che un leopardo, uno sciacallo dalla gualdrappa o una iena bruna si avventurino sulla costa per predare i pinguini.
Il pinguino africano era una delle tante specie di uccelli originariamente descritte da Carl Linnaeus nella sua decima edizione del 1758 del suo Systema Naturae, dove lo classificò come un albatro, sulla base della forma del becco e della morfologia delle narici e gli diede il nome di Diomedea demersa.[5]
Il pinguino africano fa parte del gruppo dei pinguini fasciati, facente parte del genere Spheniscus. Gli altri pinguini fasciati sono i parenti più stretti del pinguino africano e si trovano tutti principalmente nell'emisfero australe, il pinguino di Humboldt e i pinguini di Magellano originari del Sud America meridionale e il pinguino delle Galápagos originario dell'Oceano Pacifico vicino all'Equatore. Tutte le specie si assomigliano tra loro, differenziati soprattutto dalla forma e dalla lunghezza del becco, dalla colorazione e dai motivi bianchi e neri sul piumaggio.
Il pinguino africano è un membro della classe Aves e dell'ordine Sphenisciformes. Appartiene alla famiglia dei pinguini Spheniscidae ed è classificato come Spheniscus demersus. Il genere a cui appartiene il pinguino africano, Spheniscus, deriva dalla parola greca sphen ("cuneo"), riferendosi alla forma del corpo affusolata. Il nome specifico, demersus, deriva invece dalla parola latina per "tuffarsi".[6]
Il pinguino africano si rinviene sulla costa sud-occidentale dell'Africa; vive in colonie su 24 isole fra la Namibia e Algoa Bay, presso Port Elizabeth in Sudafrica.[7] È l'unica specie di pinguino che si riproduce in Africa e la sua presenza ha dato il nome alle isole dei Pinguini.
L'inquinamento petrolifero ha messo a repentaglio, in diverse occasioni, la sopravvivenza di intere colonie: un esempio è quello dell'affondamento di una nave cargo nella Table Bay, il 23 giugno 1999, che ha quasi sterminato la colonia di pinguini di Robben Island (Città del Capo).
Il pinguino africano (Spheniscus demersus Linnaeus, 1758), noto anche come pinguino del Capo o pinguino sudafricano, è una specie di pinguino del genere Spheniscus, originario delle coste dell'Africa meridionale. Come tutti i pinguini esistenti, è incapace di volare, presenta un corpo aerodinamico e ali irrigidite e appiattite in pagaie adatte a vivere in un ambiente marino. Gli adulti pesano in media 2,2-3,5 kg e possono raggiungere un'altezza di 60-70 cm. Questa specie è caratterizzata da delle distintive chiazze di pelle rosa sopra gli occhi e una "maschera" nera che ricopre quasi tutto il volto. La parte superiore del corpo è nera e nettamente delineata dalla parte inferiore bianca, macchiata e contrassegnate da una banda nera sul petto. Le ghiandole rosa sopra gli occhi di questi uccelli li aiutano con la termoregolazione: per far fronte alle variazioni di temperatura, il sangue viene inviato alle ghiandole per essere raffreddato dall'aria.
Il pinguino africano è un predatore subacqueo e si nutre principalmente di pesci e calamari. Un tempo estremamente numeroso, le popolazioni selvatiche di pinguini africani stanno rapidamente diminuendo a causa di una combinazione di diverse minacce ed è classificato come in pericolo dalla Lista rossa IUCN. È una specie carismatica ed è molto popolare tra i turisti e in cattività, dove si riproduce facilmente. Altri nomi comuni con cui viene chiamata la specie sono pinguino dai piedi neri e pinguino ragliante, per via del suo richiamo simile a quello di un asino sebbene anche diverse specie affini del Sud America producano lo stesso richiamo. Diverse colonie possono essere osservate sulle coste di Sudafrica, Namibia, Angola, Repubblica Democratica del Congo, Gabon e Mozambico.
Spheniscus demersus (binomen a Linnaeo anno 1758 statutum) est species avium Sphenisciformium litoribus Africae austrinae endemicarum.
Vide "Spheniscum demersum" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • IUCN Red List • WoRMS: Marine Species • Fossilworks 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Spheniscus demersus (binomen a Linnaeo anno 1758 statutum) est species avium Sphenisciformium litoribus Africae austrinae endemicarum.
Akiniuotasis pingvinas (lot. Spheniscus demersus, angl. African Penguin, vok. Brillenpinguin) – pingvininių (Spheniscidae) šeimos paukštis. Aptinkami Pietų Afrikoje ir Namibijoje, vandenyno pakrantėse ir salose.
Kūnas pleišto formos, 60 – 70 cm ilgio. Sveria nuo 2,1 iki 3,7 kg. Plunksnos juodos, baltos ir baltos su juodomis dėmėmis. Nuo snapo pamato, per viršugalvį eina juoda juosta, o aplink akis, smakrą - balta. Nugara, sparnai ir uodega yra juodos spalvos. Pilvas baltas, su juodomis dėmėmis. Dėmių raštas yra išskirtinis kiekvieno individo požymis. Išilgai krūtinės eina siaura, juoda, pasagos formos juosta. Virš akių yra rožinės spalvos liaukos, kurios atlieka termoreguliacijos funkciją. Snapas juodas, gale balkšvos dėmės. Patinų snapai yra didesni už patelių. Kojos juodos, pirštai sujungti plaukiojamąja plėve.
Bendruomeniniai, triukšmingi paukščiai. Garsu, primenančiu asilo bliovimą, atkreipia partnerio dėmesį. Kiauksėdami įspėja apie savo teritorijos ribas. Laisvėje gyvena 10 – 27 metus[2] . Veistis pradeda 2 – 6 metų [3] .
Didesnę gyvenimo dalį praleidžia vandenyje. Maitintis plaukia 30 - 70 km nuo kranto. Paneria 30 -130 metrų, po vandeniu išbūna apie 2,5 min[4] . Plaukia 7 km/h greičiu, tačiau medžiodami išvysto 20 km/h greitį. 80% maisto raciono sudaro pelaginės žuvys (sardinės, ančiuviai). Taip pat minta kalmarais ir vėžiagyviais.
Natūralūs gamtos priešai vandenyje yra rykliai, Pietų Afrikos jūrų lokiai, orkos, o sausumoje – mangustiniai, dėmėtosios genetos, karakalai, naminės katės ir kirai.
Monogamai. Veisimosi sezonas prasideda sausio mėnesį. Kasmet grįžta į tas pačias veisimosi vietas. Pirmi grįžta patinai. Lizdavietės yra landose, urvuose. Dėtyje du kiaušiniai. Jei netenka kiaušinių padeda naujus kiaušinius dar kartą. Peri abu tėvai, 40 dienų. Pirmąsias 15 dienų jauniklius šildo vienas iš tėvų. Po 30 dienų jaunikliai būriuojasi „lopšeliuose“ ir laukia grįžtančių tėvų su maistu. 60 - 130 dienų paukščiukai apsiplunksnuoja ir gali savarankiškai maitintis jūroje. Saugę pingvinai taip pat 5 savaitėms išplaukia į jūrą ir maitinasi. Grįžę į krantą 20 dienų šeriasi. Šėrimosi metu negali plaukioti, todėl nesimaitina ir netenka pusės savo svorio.
Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis akiniuotasis pingvinas yra nykstanti rūšis. 19 amžiaus pradžioje akiniuotojo pingvino populiaciją sudarė 4 milijonai individų, o 2010 metais jų beliko tik 55 000.
Akiniuotojo pingvino populiacijos mažėjimo priežąstys:
Rūšies apsaugos veiksmai:
Akiniuotasis pingvinas (lot. Spheniscus demersus, angl. African Penguin, vok. Brillenpinguin) – pingvininių (Spheniscidae) šeimos paukštis. Aptinkami Pietų Afrikoje ir Namibijoje, vandenyno pakrantėse ir salose.
De zwartvoetpinguïn of brilpinguïn (Spheniscus demersus) is een pinguïn uit de familie Spheniscidae, orde Sphenisciformes. Het is de enige pinguïn die broedt in Afrika: de soort komt enkel voor langs Zuid-Afrikaanse en Namibische kust.
De zwartvoetpinguïn heeft een zwarte rug en flanken en witte buik en keel. Over de buik, van de flanken tot het begin van de keel, loopt een zwarte, hoefijzervormige streep. Dit is in de regel een enkele streep, maar sommige individuen hebben een dubbele. De vleugels zijn aan de bovenzijde zwart, maar aan de onderzijde gevlekt. Ook de kop kent een zwart-wit patroon. Het gezicht is zwart. Opvallend aan deze pinguïn is een naakte, roze vlek die boven hun ogen richting de bovensnavel loopt. Om die reden kreeg de soort in het Afrikaans de naam brilpikkewyn. 'Pikkewijn' is een oud-Nederlands woord voor pinguïn. Vanaf deze naakte plek loopt een grote witte streep als een wenkbrauw over de ogen, via de zijkant van de kop richting de witte keel. De snavel van de zwartvoetpinguïn is stevig en grijs-zwart van kleur. De poten zijn zwart.
Jonge dieren zijn dof grijsbruin van kleur. De buik is wit, maar de witte wenkbrauw ontbreekt.
De zwartvoetpinguïn wordt ongeveer 60 tot 70 cm lang.[2]
De luide roep van de zwartvoetpinguïn lijkt op het gebalk van een ezel. Hieraan dankt de vogel zijn vroegere Engelse naam, Jackass penguin ("ezelspinguïn"). In het Nederlands kennen we overigens een andere pinguïnsoort die de naam ezelspinguïn draagt. De kuikens sissen bij gevaar.
De zwartvoetpinguïn is endemisch voor zuidelijk Afrika. Hij leeft enkel langs de kustwateren het westen van Zuid-Afrika en Namibië, waarlangs de Benguelastroom stroomt. Dwaalgasten komen noordwaarts voor tot Zuid-Angola en oostwaarts tot Natal en Zuid-Mozambique. De zwartvoetpinguïn is de enige nog levende pinguïnsoort die langs de Afrikaanse kust broedt. Er zijn wel prehistorische soorten die ook in Afrika voorkwamen.[3]
Deze pinguïnsoort vormt kolonies op achttien eilanden vlak voor de kust, maar ook op enkele plekken op het vasteland. Een bekende kolonie ligt bij Simonstad, ten zuiden van Kaapstad.
De zwartvoetpinguïn is een uitstekende zwemmer, die onder water snelheden van wel 20 km/u kan halen.
Hij eet kleine vis als ansjovis, kleine schaaldieren en inktvis. Ze foerageren voornamelijk overdag op zee, vaak in groepjes. Voor het foerageren begeeft hij zich in de regel niet ver van de kust af, meestal tot 15 km, zelden tot 100 km. De pinguïns blijven aan het oppervlak, maar houden regelmatig hun kop onder water om prooien te vinden. Zodra iets is ontdekt, duikt het gehele foerageergroepje onder.
Het is een groepsdier, dat rust en broedt in grote kolonies. Alhoewel de soort zich het gehele jaar door kan voortplanten, vindt dit meestal plaats in de zuidelijke zomer. In november en december breekt de baltstijd aan. Het mannetje heeft in de balts zijn kop omhoog en laat een minuut lang een steeds luider wordende, balkende roep horen, zijn vleugels horizontaal gespreid. Zijn borst richt hij naar het vrouwtje van zijn keuze. Dit werkt aanstekelijk: als één mannetje begint, volgen vaak ook de andere pinguïns. De balts vindt voornamelijk in de schemering plaats.
Het nest wordt gegraven in zandige grond of guano onder een struik of kei. Ook maakt hij gebruik van bestaande holen of holtes tussen rotsen. In de buurt van menselijke nederzettingen maakt hij soms ook een nest onder een woning of pier. In het nest legt het vrouwtje soms een, vaak twee eieren, die afwisselend door het vrouwtje en het mannetje worden uitgebroed. Na 38 dagen komen de eieren uit.
De zwartvoetpinguïn is een lokaal algemene pinguïnsoort. De aantallen zijn de afgelopen jaren drastisch gedaald, van 69.000 in 1979-1980 naar iets meer dan 25.000 in 2009, een daling van 60,5%. Hierdoor beschouwt de IUCN de soort als bedreigd. De belangrijkste reden is waarschijnlijk overbevissing van zijn belangrijkste prooidieren. Ook olievlekken eisen hun tol. In het verleden had de soort ook te lijden onder guanowinning en eierrapen, maar dit is tegenwoordig verboden.
In verscheidene dierentuinen, waaronder Artis, Burgers' Zoo, Aqua Zoo Friesland, Safaripark Beekse Bergen, Aachener Tierpark en ZOO Antwerpen is de soort gehuisvest in kolonieverband. Een aantal tuinen onderhoudt een fokprogramma dat door Artis wordt gecoördineerd voor Europa.
Zwartvoetpinguïn
Zwartvoetpinguïns in de kolonie op Boulders Beach nabij Simonstad, Zuid-Afrika
Zwartvoetpinguïn Burgers zoo
De zwartvoetpinguïn of brilpinguïn (Spheniscus demersus) is een pinguïn uit de familie Spheniscidae, orde Sphenisciformes. Het is de enige pinguïn die broedt in Afrika: de soort komt enkel voor langs Zuid-Afrikaanse en Namibische kust.
Kappingvin eller brillepingvin (Spheniscus demersus) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten Spheniscus (båndpingviner) og tilhører pingvinfamilien. Arten er endemisk for kysten av det sørvestre Afrika og den enste pingvinarten som hekker på dette kontinentet. Den er også kjent som afrikapingvin, sortfotpingvin og eselpingvin.
Kappingvinen er i hovedsak sort på oversiden og hvit på undersiden, men arten har karakteristiske bånd av sort og hvitt. Det sorte båndet danner en stor omvendt U i det hvite på undersiden. Den har dessuten et hvitt bånd som løper i en svak omvendt bue fra oversiden av baklemmene og til oversiden av vingene, samt et tilsvarende kort bånd som løper fra halsregionen og i bue over øynene og ned mot nebbroten. Det karakteristiske ansiktsbåndet har gitt den tilnavnet brillepingvin. Arten har dessuten flere mindre sorte prikker i det hvite på brystet. Toppen av hodet, øvre del av halsen og undersiden av haken er sort. Øynene er mørke og har en karakteristisk blekrosa bar hudflekk rundt og framover mot roten av overnebbet. Nebbet er sort med lysere flekker. Lemmene og føttene er gråsorte og er opphavet til tilnavnet sortfotpingvin.
Arten blir omkring 60–70 cm høy og veier typisk 3–5 kg.[2] Hannen er noe større enn hunnen. Underarter blir ikke akseptert.
Kappingvinen hekker nå på 25 øyer og fire steder på fastlandet langs kysten av Namibia og Sør-Afrika.[3] Arten har imidlertid blitt observert så langt mot nord som Gabon og Mosambik.[4] Utbredelsesområdet er opphavet til både det norske navnet på arten og tilnavnet Afrika pingvin.
I 1910 ble bestanden av kappingviner i en alder av 2 år eller eldre anslått til cirka 1,45 millioner individer på Dassenøya alene. I 1956 var bestanden redusert til cirka 220 000 individer, i 1967 til cirka 140 000 individer, og i 1990 til cirka 30 000 individer.[5] Årsaken til de store reduksjonene var i hovedsak kommersiell eggsanking, selv om dette ble forbudt fra 1967.[6] Andre årsaker til bestandsreduksjoner var kommersiell sanking av guano, siden guanoen ble benyttet av fuglene til å bygge hulganger til redet, så dette ble beskyttet mot varmen, og oljesøl på sjøen utenfor hekkeplassene.[7]
Forskere antok at bestanden i Namibia besto av cirka 5 000 par i 2008, og i Sør-Afrika av cirka 21 000 par i 2009, men BirdLife International oppgir at totalbestanden består av cirka 52 000 voksne individer.[2] Totalbestanden har blitt redusert med 50–79 prosent siden 1978,[2] noe som er hovedårsaken til at arten ble justert fra sårbar til sterkt truet på IUCNs rødliste i 2010.[1]
Kappingvinen er som regel å finne innenfor 40 km fra kysten. Den trekker opp på land for å hekke, myte og hvile, helst på øyer som består av små klipper, berg og store steiner.
Arten hekker i kolonier og parene returnerer som regel til samme hekkeplassen hvert år. Redene bygges i hulganger og sprekker eller i naturlige fordypninger under store steiner eller lignende, for beskyttelse mot varmen. Hunnen legger vanligvis to egg og begge foreldrene deler på rugingen. Det tar omkring 40 dager til de klekkes. Ungene blir i redet i omkring 30 dager, mens hannen vokter den og moren mater den daglig. Deretter danner ungene sosiale grupper for beskyttelse, mens begge forelrdrene drar ut for å finne mat. Etter cirka 60–130 dager, da den voksne fjærdrakta er utvokst, forlater fuglene ungeflokkene og drar på sjøen.[8]
Arten jakter blant annet på sørafrikansk ansjos (Engraulis capensis) og brisling (Sardinops sagax).[2] Som andre pingviner fanger den byttet under dykking. Den dykker ned mot 60 meter og kan være neddykket i opp mot 2,5 minutter. Toppfarten kan nå 20 km/t under svømming.[8]
Kappingviner er svært lydsterke og skrikene kan av og til minne om den høylytte vrinskingen til et esel. Derfor går arten også under tilnavnet eselpingvin, men også bøylepingviner har dette tilnavnet.
Kappingvin eller brillepingvin (Spheniscus demersus) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten Spheniscus (båndpingviner) og tilhører pingvinfamilien. Arten er endemisk for kysten av det sørvestre Afrika og den enste pingvinarten som hekker på dette kontinentet. Den er også kjent som afrikapingvin, sortfotpingvin og eselpingvin.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Pingwin przylądkowy, pingwin toniec (Spheniscus demersus) – gatunek ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae), o czarnym wierzchu ciała i masce, z wyraźną białą brwią. Skóra wokół oczu i nad nimi różowa, dziób czarny z jasną przepaską przy końcu. Spód ciała biały, z czarnym pasem na piersi. Żyje samotnie lub w stadkach, żeruje na morzu.
Pingwin przylądkowy, pingwin toniec (Spheniscus demersus) – gatunek ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae), o czarnym wierzchu ciała i masce, z wyraźną białą brwią. Skóra wokół oczu i nad nimi różowa, dziób czarny z jasną przepaską przy końcu. Spód ciała biały, z czarnym pasem na piersi. Żyje samotnie lub w stadkach, żeruje na morzu.
Rozmiary długość ciała 63 cm Zasięg, środowisko osobniki dorosłe prowadzą osiadły tryb życia; młode ptaki, po uzyskaniu samodzielności, rozpraszają się z dala od kolonii, później, po okresie pierzenia, wracają i rozmnażają się w kolonii rodzimej. Zamieszkuje Namibię do południowego Mozambiku. Pospolity, zarówno na wybrzeżu, jak i na wyspach.O pinguim africano (Spheniscus demersus), também conhecido como pingum-do-cabo, soliticário ou mangote, é a única espécie africana de pinguim, atualmente considerada ameaçada de extinção (vulnerável), dentre outros motivos pelos derramamentos de óleo na costa africana,Folha: Limpos e pintados, pinguins voltam à natureza na África do Sul apesar dos cuidados prestados pela Fundação Sul-Africana de Conservação de Aves Litorâneas. Vivem na costa sudoeste de África, contando com cerca de 60 centímetros de comprimento, e pesando entre 2,4 e 3,6 kg, um pouco mais leves que os pinguins-de-humboldt. Têm uma faixa negra em volta da barriga branca e uma mancha preta no queixo e rosto separando da coroa por uma ampla faixa branca. Os machos tendem a ser um pouco maiores que as fêmeas. Os filhotes têm uma coloração azul-cinzento. Eles têm manchas rosadas acima dos olhos, e alguns pontos negros aleatórios no tórax e na barriga.
Os pinguins africanos se alimentam de peixes como o biqueirão, sardinha, carapau e arenque, mas também comem lulas e crustáceos. Quando na caça de presas, os pinguins africanos podem alcançar a velocidade máxima perto de 20km / h.
Os pinguins africanos vivem em colônias. Começam a reproduzir entre dois a seis anos de idade, mas normalmente aos quatro anos. Os pinguins africanos são monógamos. Cerca de 80-90% dos casais permanecem juntos na reprodução. Costumam colocar dois ovos, embora não seja comum a sobrevivência dos dois filhotes. O período de incubação é de cerca de 40 dias, sendo que o pai e a mãe participam igualmente na incubação. Os adultos continuam a alimentar os filhotes, enquanto eles permanecem na colônia.
O pinguim africano (Spheniscus demersus), também conhecido como pingum-do-cabo, soliticário ou mangote, é a única espécie africana de pinguim, atualmente considerada ameaçada de extinção (vulnerável), dentre outros motivos pelos derramamentos de óleo na costa africana,Folha: Limpos e pintados, pinguins voltam à natureza na África do Sul apesar dos cuidados prestados pela Fundação Sul-Africana de Conservação de Aves Litorâneas. Vivem na costa sudoeste de África, contando com cerca de 60 centímetros de comprimento, e pesando entre 2,4 e 3,6 kg, um pouco mais leves que os pinguins-de-humboldt. Têm uma faixa negra em volta da barriga branca e uma mancha preta no queixo e rosto separando da coroa por uma ampla faixa branca. Os machos tendem a ser um pouco maiores que as fêmeas. Os filhotes têm uma coloração azul-cinzento. Eles têm manchas rosadas acima dos olhos, e alguns pontos negros aleatórios no tórax e na barriga.
Sydafrikansk pingvin[2] (Spheniscus demersus) är en art i familjen pingviner.[3] Arten lever på eller nära den afrikanska kusten från Angola till Sydafrika och är vanlig i djurparker.
Sydafrikansk pingvin blir 60 till 70 centimeter lång och når en vikt på 2,5 till tre kilogram. Dess fjäderdräkt är kontrasterande svartvit. Från den svarta näbben går en rosa fjäderlös fläck till ovansidan av ögat och fortsätter som en orbitalring runt ögat. Huvudets framsida, haka och rygg är svarta, buken är huvudsakligen vit men den har en svart u-formad strimma som går tvärs över bröstet.
Ungefär 75 000-80 000[1] sydafrikanska pingviner lever vid Afrikas sydvästra kustlinje från Angola och Namibia till Sydafrika, ofta på närliggande öar. Utbredningsområdet fortsätter på Sydafrikas östkust till den tidigare provinsen Natal. Beståndet har minskat betydligt under den senaste tiden på grund av ökad fartygstrafik och oljeutsläpp ifrån oljetankers. IUCN listar arten som starkt hotad[1] och den är fridlyst i alla stater där den häckar. Sydafrikansk pingvin förekommer även på djurparker över hela världen.
Sydafrikansk pingvin vistas alltid nära kusten och lägger sina ägg i fördjupningar vid stranden som de skrapar fram med fötterna. Redet fodras med träbitar och fjädrar. Ibland placerar de även sina bon i bergsskrevor. Vanligen läggs två ägg åt gången. Ungarna genomför sin postjuvenila ruggning efter cirka tre månader då den anlägger sin adulta fjäderdräkt.
Fågeln lever av stimlevande fisk, normalt 5–12 centimeter långa och framför allt Engraulis capensis, Sardinops ocellata, Sufflogobius bibarbatus och Etrumeus teres.[4] Arten dyker efter sina byten medeldjupt, ner till 130 meters djup noterat, gärna samarbetande i grupper om 25-165 individer.[5]
Ibland kallas den på svenska för glasögonpingvin.[6][7]
Wikimedia Commons har media som rör sydafrikansk pingvin.
Sydafrikansk pingvin (Spheniscus demersus) är en art i familjen pingviner. Arten lever på eller nära den afrikanska kusten från Angola till Sydafrika och är vanlig i djurparker.
Afrika pengueni (Spheniscus demersus), penguengiller (Spheniscidae) familyasında, yalnızca Afrika'nın güney sularında yaşayan bir penguen türüdür. Eşek anırmasına benzer bir ses çıkarır[1] Yaşayan tüm penguenler gibi uçamaz ancak gövdesi suda yüzmek için evrimleşmiştir. Erişkinler ortalama 2,2 ila 3,5 kg ağırlığında ve 60 ila 70 cm. boyundadır. Gözlerinin üzerinde ayırt edici pembe deri vardır ve yüzü siyahtır. Gövdesinin üst kısmındaki siyah alt kısmı ise siyah benekli beyazdır ve siyah bir bant göze çarpar. Göz üzerindeki pembe deri bez sıcaklık değişiklikleri ile başa çıkmasına yardımcı olur. Hava sıcaklığı arttığında bu bezlere daha fazla kan gider ve etraftaki hava yardımıyla soğur. Bu sırada pembe deri koyulaşır.[2]
Afrika pengueni su altına dalarak, takip edip avladığı balık ve kalamarlarla beslenir. Bir zamanlar oldukça büyük olan populasyonu çeşitli tehditler nedeniyle azalmış ve tehlikedeki türler arasında listelenmiştir. Karizmatik bir kuş türü olan Afrika pengueni turistler arasında oldukça popülerdir.
Afrika pengueni (Spheniscus demersus), penguengiller (Spheniscidae) familyasında, yalnızca Afrika'nın güney sularında yaşayan bir penguen türüdür. Eşek anırmasına benzer bir ses çıkarır Yaşayan tüm penguenler gibi uçamaz ancak gövdesi suda yüzmek için evrimleşmiştir. Erişkinler ortalama 2,2 ila 3,5 kg ağırlığında ve 60 ila 70 cm. boyundadır. Gözlerinin üzerinde ayırt edici pembe deri vardır ve yüzü siyahtır. Gövdesinin üst kısmındaki siyah alt kısmı ise siyah benekli beyazdır ve siyah bir bant göze çarpar. Göz üzerindeki pembe deri bez sıcaklık değişiklikleri ile başa çıkmasına yardımcı olur. Hava sıcaklığı arttığında bu bezlere daha fazla kan gider ve etraftaki hava yardımıyla soğur. Bu sırada pembe deri koyulaşır.
Afrika pengueni su altına dalarak, takip edip avladığı balık ve kalamarlarla beslenir. Bir zamanlar oldukça büyük olan populasyonu çeşitli tehditler nedeniyle azalmış ve tehlikedeki türler arasında listelenmiştir. Karizmatik bir kuş türü olan Afrika pengueni turistler arasında oldukça popülerdir.
Пінгві́н африка́нський[1] (Spheniscus demersus) — вид птахів з роду Пінгвін родини пінгвінових.
Загальна довжина становить 68—70 см, вага — 2,1-5 кг. Самці дещо більше самиць. У них також більш високий дзьоб, але відмінності добре видно, коли птахи стоять поруч. Чорний зверху і білий знизу. На грудях у нього проходить вузька чорна підковоподібна смуга, яка спускається з боків тулуба до лап. У деяких птахів це смуга подвійна на кшталт магеланського пінгвіна. Крім того, біла смуга огинає ззаду боки голови і щоки і потім йде вперед до очей і далі в напрямку дзьоба, але до дзьоба не доходить.
Гніздиться колоніально здебільшого на скелястих острівцях, або в норах, які риють самі птахи, або в ямках під прикриттям кущів або скель. Раніше на більшості островів гнізда робилися в ямках, зроблених в шарі гуано. Однак після видалення гуано більшість птахів стали гніздитися або на поверхні ґрунту, або під прикриттям кущів або інших об'єктів.
Живиться переважно пелагічними зграйними видами риб, зокрема анчоусами, сардинами, а також молюсками й ракоподібними. Полюючи, може розвивати швидкість в 20 км/год. У середньому, тривалість занурень становить 2,5 хв., а глибина — 30 м, хоча були зареєстровані занурення до 130 м. Відстань, на яку віддаляється під час годівлі, залежить як від часу, так і від положення колонії. На західному узбережжі за одну годівлю пінгвіни пропливають 30—70 км, тоді як на південному узбережжі — 110 км. У той час, коли батьки годують пташенят, переміщення птахів більш обмежені.
Африканський пінгвін моногамний і та ж пара, як правило, повертається до тієї ж самої колонії та у те гніздо. За підрахунками 80-90 % пар залишаються разом і на наступний сезон розмноження. Відомі випадки, коли партнери залишалися разом понад 10 років.
Тривалість життя до 12 років.
Гніздування під прикриттям чогось дає тінь, необхідну для захисту пташенят від перегріву. Розмножуватися починають у віці 2—6 років, але зазвичай в 4 роки. Гніздовий період розтягнутий. У більшості колоній птахів на будь-якій стадії гніздового циклу можна зустріти протягом усього року. Існують деякі регіональні відмінності: пік розмноження в Намібії доводитися на листопад—грудень, тоді як у Південній Африці — на березень—травень.
Кладка складається з 2 яєць. Обидва батьки почергове насиджують її протягом 40 днів. Тривалість змін партнерів залежить від кормових умов і становить в середньому 2,5 дня. Самець й самиця піклуються про пташенят, і перші 15 днів, поки у них не встановилася терморегуляція, один з них постійно гріє пташенят. До місячного віку, поки пташенята ще малі, один з батьків охороняє їх від нападу чайок. Після цього батьки можуть йти у море за поживою для пташенят. У цей час пінгвінята формують «ясла», які служать головним чином, щоб захистити їх не хижацтва чайок та атак з боку дорослих птахів. Вони залишають колонію у віці 60—130 днів.
Тривалість гніздового періоду, вага молодих птахів, продуктивність сезону розмноження залежать від доступності та якості їжі. Залишивши колонію, молоді птахи стають самостійними. Вони проводять у морі 12—22 місяці, після чого повертаються до своєї рідної колонії, де й линяють у доросле оперення.
Линяння у дорослих пінгвінів більш синхронізована, ніж сезон розмноження. У Південній Африці більшість пінгвінів линяє у листопаді—січні, тоді як у Намібії — у квітні-травні. Саме линяння триває близько 20 днів. Перед нею пінгвіни протягом близько 5 тижнів накопичують жир у морі та втрачають майже половину своєї ваги, коли линяють. Завершивши линяння, птахи проводять у морі близько 6 тижнів, щоб відновити свою колишню вагу.
Єдиний вид пінгвінів, який гніздиться в Африці. Його поширення приблизно збігається з холодною Бенгуельскою течією, однак більшою мірою воно обумовлено наявністю прибережних островів, придатних для гніздування. На даний момент існує 27 колоній африканського пінгвіна, з яких тільки 3 знаходяться на материковому узбережжі. І ще в 10 місцях птахи вже не гніздяться, хоча гніздилися там раніше.
На тепер чисельність популяції становить близько 55 000 пінгвінів, однак це лише 10 % від того, що було у 1900 році, коли тільки на одному о. Дассен гніздилося близько 1,5 млн птахів. До 1956 року чисельність пінгвінів скоротилася вдвічі, а потім наступне дворазове скорочення чисельності відбулося до кінця 1970-х років, коли було вираховано близько 220 тис. дорослих птахів. До кінця 1980-х років чисельність впала до 194 тис. особин, а на початку 1990-х років вона становила 197 тис. дорослих птахів. До кінця 1990-х років чисельність почала злегка зростати і в 1999 році досягла 224 тис. особин. Причини такого скорочення чисельності добре відомі. Спочатку це було викликано вполюванням птахів й їх яєць в їжу, а так само збором гуано в їх колоніях. На даний момент основна загроза виходить від комерційного рибальства та нафтового забруднення.
Африканські пінгвіни конкурують за їжу та місця розмноження з морськими котиками, чисельність яких в останні десятиліття багато разів зросла. На довершення того морські котики також і полюють на пінгвінів. Здичавілі кішки на деяких колоніях також стають проблемою. Яйця і пташенята поїдаються домініканськими чайками і священними ібісами, на материкових колоніях пінгвінів поїдають мангусти, генети й леопарди.
Пінгві́н африка́нський (Spheniscus demersus) — вид птахів з роду Пінгвін родини пінгвінових.
Spheniscus demersus là một loài chim trong họ Spheniscidae.[1] Loài chim cánh cụt này có phạm vi phân bố giới hạn trong vùng nước phía nam châu Phi. Giống như hầu hết tất cả các loài chim cánh cụt khác loài này không thể bay, với một cơ thể thuôn, cánh có dạng chân chèo giúp chúng bơi lội trong môi trường sống biển. Con trưởng thành cân nặng trung bình 2,2-3,5 kg
Là loài động vật có mỏ dẹt. Chân có màng bơi ko thấm nước. Loài chim cánh cụt này có phạm vi phân bố giới hạn trong vùng nước phía nam châu Phi. Giống như hầu hết tất cả các loài chim cánh cụt khác loài này không thể bay, với một cơ thể thuôn, cánh có dạng chân chèo giúp chúng bơi lội trong môi trường sống biển. Con trưởng thành cân nặng trung bình 2,2-3,5 kg. Thường sinh sống ở nơi có nắng
Chim cánh cụt châu Phi chỉ được tìm thấy trên bờ biển phía tây nam của châu Phi, sống trong các thuộc địa trên 24 hòn đảo giữa Namibia và vịnh Algoa, gần Port Elizabeth, Nam Phi.[2] Nó là loài chim cánh cụt duy nhất sinh sản ở châu Phi và sự hiện diện của nó đã đặt tên cho quần đảo Penguin.
The African penguin is only found on the south-western coast of Africa, living in colonies on 24 islands between Namibia và vịnh Algoa, gần Port Elizabeth, Nam Phi.[2] It is the only penguin species that breeds in Africa and its presence gave name to the Penguin Islands.
Hai quần thể được thành lập bởi chim cánh cụt trong những năm 1980 trên đất liền gần Cape Town, cụ thể là bãi biển Boulders gần thị trấn Simon và Stony Point ở vịnh Betty. Các quần thể có lẽ chỉ trở nên khả thi trong thời gian gần đây do việc giảm số lượng loài ăn thịt, mặc dù thuộc địa Bay của Betty đã bị tấn công bởi các con báo hoa mai. [3][4] Quần thể khác là ở Namibia, nhưng nó không được biết khi nó được thành lập.
Bãi biển Boulders là một điểm thu hút khách du lịch, đối với bãi biển, bơi lội và chim cánh cụt. [5][6] Chim cánh cụt cho phép mọi người tiếp cận chúng gần một mét.
Quần thể sinh sản của chim cánh cụt châu Phi đang được nuôi giữ trong nhiều vườn thú trên toàn thế giới. Không có quần thể nào được biết bên ngoài bờ biển phía tây nam của châu Phi, mặc dù những cá thể lang thang (chủ yếu là chim non vị thành niên) đôi khi có thể được nhìn thấy ngoài phạm vi bình thường.
Spheniscus demersus là một loài chim trong họ Spheniscidae. Loài chim cánh cụt này có phạm vi phân bố giới hạn trong vùng nước phía nam châu Phi. Giống như hầu hết tất cả các loài chim cánh cụt khác loài này không thể bay, với một cơ thể thuôn, cánh có dạng chân chèo giúp chúng bơi lội trong môi trường sống biển. Con trưởng thành cân nặng trung bình 2,2-3,5 kg
Spheniscus demersus Linnaeus, 1758
Охранный статус
Очковый пингвин[1][2], или африканский пингви́н[3], или ослиный пингви́н[3], или черноногий пингви́н[3] (лат. Spheniscus demersus) — вид пингвинов из рода очковых пингвинов. Как любой из пингвинов, очковый пингвин не умеет летать.
Самый крупный из очковых пингвинов. Он достигает 65—70 см роста и массы 3—5 кг. Раскраска, как у большинства пингвинов, чёрная сзади, белая спереди. На груди вплоть до лап расположена узкая чёрная полоса в виде подковы.
Ареал — побережье ЮАР и Намибии и близлежащие острова в районе холодного Бенгельского течения. Живёт колониями. В 1900-е годы популяция оценивалась не менее 2 млн особей, в 2015 популяция оценивается в 140—180 тыс. особей.
Пингвины в воде могут развивать скорость до 20 км/ч, нырять глубже 100 м. и задерживать дыхание на 2-3 минуты. В течение кормёжки могут проплывать 70—120 км в океане. Африканский пингвин, сбежавший во время наводнения в Тбилиси 2015 года из местного зоопарка, проплыл 60 км[4]. Питаются в основном мелкой рыбой (мальками сельди, анчоусов, сардин и др.).[5] Основные враги — человек, акулы, чайки (для птенцов), морские котики (как конкурент за добычу и как хищник) и одичавшие кошки (для птенцов и яиц в некоторых колониях)[6].
Крики пингвинов напоминают ослиные. Живёт пингвин 10—12 лет, самки обычно начинают давать потомство в 4—5 лет. Кладка состоит из двух яиц, которые насиживают оба родителя по очереди около 40 дней. Птенцы покрыты буровато-серым пухом, позже — с голубоватым оттенком. Сезон размножения чётко не выражен, меняется в зависимости от места.
Вид занесён в Международную Красную книгу. Численность пингвинов резко сократилась в начале XX века в результате активного сбора яиц. Так, например, на острове Дассен в 1920-х годах гнездилось примерно 1,5 млн птиц. За период с 1900 по 1930 годы собирали по 450 тысяч яиц в год, причём в 1919 году было собрано рекордное количество — 600 тысяч яиц. В 1950-х годах собирали по 100 тысяч яиц в год, но уже в 1956 году численность африканских пингвинов насчитывала всего 145 тысяч особей, а в 1978 году — 22,4 тысячи. Очковый пингвин занесён в Красную книгу ЮАР.
Очковый пингвин в Московском зоопарке
яйцо Spheniscus demersus - Тулузский музеум
Очковый пингвин, или африканский пингви́н, или ослиный пингви́н, или черноногий пингви́н (лат. Spheniscus demersus) — вид пингвинов из рода очковых пингвинов. Как любой из пингвинов, очковый пингвин не умеет летать.
黑腳企鵝（学名：Spheniscus demersus），又名非洲企鵝、斑嘴環企鵝或公驢企鵝，是生活在非洲西南岸的企鵝，在納米比亞至南非近伊莉莎白港的阿爾哥亞灣的24個島上都有群族，最大的位於戴爾島。於1980年代，可能由於掠食者的減少，黑腳企鵝群族擴展至近開普敦的博爾德斯海灘及貝蒂灣。另一個大陸群族是在納米比亞，但出現的時間則不明。由於在博爾德斯海灘的黑腳企鵝容許遊人的接近，所以當地吸引了很多遊客到來。
黑腳企鵝的近親是在南美洲南部的漢波德企鵝及麥哲倫企鵝及近赤道太平洋的加拉帕戈斯企鵝。
黑腳企鵝高68-70厘米，重2-5公斤。牠們的胸部有黑汶及黑點，每一隻黑腳企鵝都有個別的斑點，彷彿人類的指紋。牠們眼睛上有粉紅色的腺體，若體溫上升，體內會有較多血液流經這個腺體，從而降溫。雄鳥的體型及鳥喙都較雌鳥的大。黑腳企鵝的鳥喙則較漢波德企鵝的尖銳。牠們明顯的黑白色是一種偽裝：白色是向水底下的掠食者向上看的偽裝，而黑色則是向上空的掠食者各下看的偽裝。
黑腳企鵝全年都會繁殖，主要由2月開始。雌鳥每胎會生兩蛋，38-42天孵化。黑腳企鵝是唯一於非洲繁殖的企鵝，但在世界其他地方卻沒有牠們的蹤跡。牠們是一夫一妻制的，且是輪流孵化及餵養雛鳥。每年10月至翌年2月都會換羽，大部份都於11月及12月間換羽，之後會出海覓食。於1月會回到配偶身邊，並約於2月至8月開始築巢。牠們吃細小的魚類，如沙丁魚、鳳尾魚等、介蟲及烏賊。黑腳企鵝會從所吃的魚類中獲得水份。
黑腳企鵝游泳速度平均每小時7公里，最高可達每小時20公里，潛入水中2分鐘。
黑腳企鵝成群的生活，平均壽命10歲，最高紀錄可以達至24歲。2-6歲就會開始交配。雌鳥4歲時就達至性成熟，雄鳥則要5歲。於2003年估計就有179000隻成鳥及56000繁殖對。過往幾年間，牠們的數量開始下降，1970年代時就有220000隻成鳥。
黑腳企鵝以往又名公驢企鵝，這是由於牠們的叫聲像公驢。但是由於南美洲的幾種企鵝都有類似的叫聲，所以牠們又名非洲企鵝。
於1910年，黑腳企鵝的數目估計有150萬隻，直至20世紀，其數量就只餘下10%。捕取鳥蛋及棲息地的破壞差不多將牠們推向滅絕。
20世紀中期後，企鵝蛋是一種佳餚，並因而被採集。採集回來的企鵝蛋會被在幾天內打破，以求售出的是新鮮的企鵝蛋。另外，在開普敦沿岸的島上亦有清理鳥類作肥料之用，亦令牠們的棲息地受到破壞。企鵝亦被石化產品的污染所影響。
黑腳企鵝是《非洲-歐亞大陸遷徙水鳥保護協定》的列名物種之一。牠們在《世界自然保護聯盟瀕危物種紅色名錄》內被到為易危物種。
黑腳企鵝在海中會被鯊魚、南非海狗及殺人鯨所獵殺。在陸地上亦面臨獴科、香貓、家貓及狗的威脅。而黑背鷗亦會偷牠們的蛋及雛鳥。
黑腳企鵝（学名：Spheniscus demersus），又名非洲企鵝、斑嘴環企鵝或公驢企鵝，是生活在非洲西南岸的企鵝，在納米比亞至南非近伊莉莎白港的阿爾哥亞灣的24個島上都有群族，最大的位於戴爾島。於1980年代，可能由於掠食者的減少，黑腳企鵝群族擴展至近開普敦的博爾德斯海灘及貝蒂灣。另一個大陸群族是在納米比亞，但出現的時間則不明。由於在博爾德斯海灘的黑腳企鵝容許遊人的接近，所以當地吸引了很多遊客到來。
.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペンギン目 Sphenisciformes 科 : ペンギン科 Spheniscidae 属 : フンボルトペンギン属 Spheniscus 種 : ケープペンギン S. demersus 学名 Spheniscus demersus
ケープペンギン（学名：Spheniscus demersus）は、フンボルトペンギン属に属するペンギン。別名はアフリカンペンギン、アフリカペンギン[2]、ジャッカスペンギン[3]、足黒ペンギン[4]。体長は約70cmと中型である。
沈没した船舶から流れ出る石油や原油の海洋汚染により、20世紀に入ってから何十万羽ものケープペンギンが死んだ。また、繁殖地の破壊、エサとなる魚の乱獲、人間により持ち込まれた生物による被害なども、ケープペンギンの生存を脅かしている。
ケープタウン付近にあるボルダーズ海岸のケープペンギン
ケープペンギンのくちばし
(動画) ケープペンギン
.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_10.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_28.jpg)
.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_12.jpg)
.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_14.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_07.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_13.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_43.jpg)
,_Burgers_Zoo,_Arnhem,_the_Netherlands.JPG)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_39.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_16.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_10.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_17.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_32.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_44.jpg)
,_Playa_de_Boulders,_Simon%27s_Town,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-23,_DD_33.jpg)
.jpg)
,_Burgers_Zoo,_Arnhem,_the_Netherlands.JPG)
|date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
ケープペンギン（学名：Spheniscus demersus）は、フンボルトペンギン属に属するペンギン。別名はアフリカンペンギン、アフリカペンギン、ジャッカスペンギン、足黒ペンギン。体長は約70cmと中型である。
아프리카펭귄(Spheniscus demersus)은 줄무늬펭귄속의 펭귄 종이다. 자카스펭귄(jackass penguin)이라고도 한다. 먹이로는 정어리 멸치 오징어 등이 있으며 이름 그대로 아프리카의 남아프리카공화국 과 주위 섬들에 서식하고 개체수는 점점 줄어들고 있다.
