nomes no trilho de navegação
Tettigoniidae ye una familia d'ortópteros, del orde Orthoptera.[1][2]
Inclúi les siguientes subfamilies:
Tettigoniidae ye una familia d'ortópteros, del orde Orthoptera.
Els tetigònids (Tettigoniidae) són una família d'ortòpters amb unes 6.400 espècies. És part del subordre Ensifera i l'única família dins la superfamília Tettigonioidea. Tenen les antenes més llargues que el seu cos. Molts tetigònids mostren mimetisme i camuflatge, sovint amb formes i colors que imiten fulles.
La majoria són de distribució tropical però n'hi ha també en zones temperades.
La seva dieta inclou fulles, flors, escorça i llavors, però moltes espècies són depredadors d'altres insectes, cargols o fins i tot petits vertebrats com serps i llangardaixos, alguns es consideren comercialment plagues de l'agricultura. Els tettigoniids grossos poden fer una mossegada dolorosa.
Algunes espècies són menjades pels humans com nsenene (Ruspolia baileyi) a Uganda i zones dels voltants.
Tettigoniidae està dividida en subfamílies:
El nom d'aquesta família està basat en el gènere Tettigonia, que deriva del grec τεττιξ que significa cigala.[1]
Els tetigònids (Tettigoniidae) són una família d'ortòpters amb unes 6.400 espècies. És part del subordre Ensifera i l'única família dins la superfamília Tettigonioidea. Tenen les antenes més llargues que el seu cos. Molts tetigònids mostren mimetisme i camuflatge, sovint amb formes i colors que imiten fulles.
Løvgræshopper er insekter af familien Tettigoniidae med mere end 6.800 arter, heraf findes 10 i Danmark. Løvgræshopper er en del af ordenen græshopper og menes at være mere beslægtet med fårekyllinger end markgræshopper.
Løvgræshopper har i Danmark en længde på op til cirka 50 mm. Følehornene er meget lange, trådformede, mangeleddede og bøjelige. Munden er en kraftig bidemund. En løvgræshoppe kan finde på at bide, hvis den bliver taget op i hånden. Dækvingerne er stive, smalle og skindagtige. Undertiden er de meget korte eller svagt udviklede. Flyvevingerne er oftest meget bredere end dækvingerne og i hvilestilling sammenfoldede og fuldstændig skjulte af disse. Undertiden er også de svagt udviklede. Bagkroppen består af ti led. Bagbenenes lår og skinneben er godt udviklede til spring. Fødderne er 4-leddede og oftest fladtrykte. Under fødderne sidder hæftelapper.
Hunnen kan kendes på sin læggebrod, hvormed den placerer sine æg i jord eller plantestængler. Hannen har på 9. og 10. bagkropsled nogle vedhæng, der har betydning under parringen.
I Danmark findes de over hele landet i træer, buske og højt græs, dog mindre udbredt i Midt- og Vestjylland.
Man kan fra sidst på sommeren til sidst i oktober høre hannens kaldetoner. Nogle arter kan høres på flere hundrede meters afstand. Lyden frembringes ved at forvingerne gnides mod hinanden.
Høreorganet sidder på første par bens skinneben, lige under knæet. På hvert af skinnebenets sider findes en trommehinde, der hos nogle arter ses tydeligt. Ofte er trommehinden dækket af et låg, så høreorganet kun er synligt i form af to længdespalter.
Løvgræshopper lever fortrinsvis af andre insekter som markgræshopper, larver, bladlus, men også af planteføde. Dens naturlige fjender er f.eks. fugle og mindre dyr.
De ti danske arter:
Løvgræshopper er insekter af familien Tettigoniidae med mere end 6.800 arter, heraf findes 10 i Danmark. Løvgræshopper er en del af ordenen græshopper og menes at være mere beslægtet med fårekyllinger end markgræshopper.
Die Laubheuschrecken (Tettigoniidae) sind eine Familie der Langfühlerschrecken (Ensifera).[1] Diese Gruppe ist sehr arten- und formenreich.[2]
Häufig sind die Flugorgane reduziert. Ausgenommen die Gruppe der Meconematinae sind die Flugorgane aber wenigstens bei Männchen im Basalteil mit dem Stridulationsorgan erhalten. In den Vordertibiae finden sich immer Gehörorgane. Die Tarsen sind depress und viergliedrig. Das dritte Tarsenglied ist ungefähr herzförmig. Die Cerci der Männchen sind ungegliedert. Der Ovipositor weist unterschiedliche Längen auf, ist aber bei allen Arten gut ausgebildet. Er ist zusammengesetzt aus drei Gonapophysenpaaren.[2]
Die Familie der Tettigoniidae ist die einzige rezente Familie der Überfamilie Tettigonioidea, der außerdem nur zwei fossile Gattungen (mit unklarer Zuordnung) zugeschrieben werden. Der Familie werden zahlreichen Unterfamilien zugeordnet:[1]
Der Überfamilie der Tettigonioidea werden außerdem die folgenden fossilen Formen zugeordnet[1]:
Die Laubheuschrecken (Tettigoniidae) sind eine Familie der Langfühlerschrecken (Ensifera). Diese Gruppe ist sehr arten- und formenreich.
Caricangkas (Tettigoniidae) nyaéta sabangsa simeut anu mibanda kelir héjo, suku tukangna leuwih panjang tur ranggoas tapi leuwih leutik batan simeut séjén anu ukuranna sarua.[1] Caricangkas kumisna ogé leuwih panjang, kalawan ngaluarkeun sora anu ngéngkréng utamana datang wanci burit maju ka peuting.[1][2]
Caricangkas asalna tina genus Tettigonia, nu mimiti ditalungtik ku Carl Linnaeus mangsa taun 1748.[3] Kecap tettigonia téh tina basa Latin hartina wereng; basa Yunani tettigonion, hartina leutik (onomatopoeik) τέττιξ, tettix, cicada.[3] Sok disebut ogé "katydid" atawa onomatopoeik.[4]}} Caricangkas kaasup kana sato nokturnal, tayalian mimiti ngencar tina panyumputan mangsa peuting geus datang.[5] Caricangkas mah hésé pisan katempona, ku lantaran kelir jeung pangawakanna méh sarimbag jeung dangdaunan sabudeureunna.[5]
Pangawakanna kawilang leutik, ti mimiti 5 mm nepika 130 mm mangsa geus déwasa.[5] Caricangkas pang leutikna ilaharna hirup didaérah anu garing tur kurang hakaneun, matak awakna laleutik ogé tapi gerakana garesit.[5] Tempat hirup caricangkas dina tatangkalan jeung rungkun kakayon, kadéngé réang disarada mangsa wanci peuting geus datang utamana dina usum halodo.[5] [6]
Anu ngabédakeun caricangkas jeung simeut tayalian ti anteneu atawa kumisna anu panjang, malahan leuwih panjang tibatan awakna sorangan, ogé sukuna ranggoas tur ngajalantir leutik.[5] Umur hirup caricangkas kurang leuwih sataun, mangsa leutik kénéh gancang ngagédéan tapi nangsa geus gedé wakna henteu loba parobahan.[7] Témpona ngendog caricangkas bikang, nunda endogna dina taneuh atawa liang anu aya dina tatangkalan tempat maranéhna hirup.[7] Mangsa endogna megar, anak caricangkas pangawakanna kawas caricangkas déwasa pédah ukurnna leuwih leutik.[7] Kahakanan caricangkas kayaning: dangdaunan, kekembangan, jeung kulit tatangkalan.[8] Sawaréh caricangkas malah dianggap hama pikeun patani, ngan waé jumlahna teupati loba jadi henteu matak ngaganggu kana hasil tatanén.[8]
Caricangkas mata beureum
Caricangkas mata héjo
Caricangkas daun
Nyumput buni dinu caang
Nyaru matak kalinglap
Caricangkas (Tettigoniidae) nyaéta sabangsa simeut anu mibanda kelir héjo, suku tukangna leuwih panjang tur ranggoas tapi leuwih leutik batan simeut séjén anu ukuranna sarua. Caricangkas kumisna ogé leuwih panjang, kalawan ngaluarkeun sora anu ngéngkréng utamana datang wanci burit maju ka peuting.
Caricangkas asalna tina genus Tettigonia, nu mimiti ditalungtik ku Carl Linnaeus mangsa taun 1748. Kecap tettigonia téh tina basa Latin hartina wereng; basa Yunani tettigonion, hartina leutik (onomatopoeik) τέττιξ, tettix, cicada. Sok disebut ogé "katydid" atawa onomatopoeik.}} Caricangkas kaasup kana sato nokturnal, tayalian mimiti ngencar tina panyumputan mangsa peuting geus datang. Caricangkas mah hésé pisan katempona, ku lantaran kelir jeung pangawakanna méh sarimbag jeung dangdaunan sabudeureunna.
Pangawakanna kawilang leutik, ti mimiti 5 mm nepika 130 mm mangsa geus déwasa. Caricangkas pang leutikna ilaharna hirup didaérah anu garing tur kurang hakaneun, matak awakna laleutik ogé tapi gerakana garesit. Tempat hirup caricangkas dina tatangkalan jeung rungkun kakayon, kadéngé réang disarada mangsa wanci peuting geus datang utamana dina usum halodo.
Anu ngabédakeun caricangkas jeung simeut tayalian ti anteneu atawa kumisna anu panjang, malahan leuwih panjang tibatan awakna sorangan, ogé sukuna ranggoas tur ngajalantir leutik. Umur hirup caricangkas kurang leuwih sataun, mangsa leutik kénéh gancang ngagédéan tapi nangsa geus gedé wakna henteu loba parobahan. Témpona ngendog caricangkas bikang, nunda endogna dina taneuh atawa liang anu aya dina tatangkalan tempat maranéhna hirup. Mangsa endogna megar, anak caricangkas pangawakanna kawas caricangkas déwasa pédah ukurnna leuwih leutik. Kahakanan caricangkas kayaning: dangdaunan, kekembangan, jeung kulit tatangkalan. Sawaréh caricangkas malah dianggap hama pikeun patani, ngan waé jumlahna teupati loba jadi henteu matak ngaganggu kana hasil tatanén.
Caricangkas mata beureum
Caricangkas mata héjo
Caricangkas daun
Nyumput buni dinu caang
Nyaru matak kalinglap
Chiong-su (hàn-jī: 螽蟴), mā hō-chò tn̂g-kak chháu-meh (長角草蜢), sī chi̍t-khoán thâng-á, i kah chháu-meh-á chin sio-siâng, m̄-koh chiong-su ê chhio̍k-kak khah tn̂g.
Koskhaižed vai Todesižed koskhaižed (latin.: Tettigoniidae) om gavediden sugukund. Koskhaižen toižed nimitused paginoiš oma čirgjäine i skoc'k. Üks' erikoišpäi om heinkoskhaine (Decticus verrucivorus).
Voib vastata koskhaižid kaikil kontinentil päiči Antarktidas. Kaik om läz 6400 erikod, ühtištadas niid 20 alasugukundha.
Erikoiden enambuz eläb Amazonasan vihmmecoiš, läz 2 tuhad, erased täuz'igäižed kazdas 130 millimetrhasai. Koskhaižed oma olmas venon vönen tahoiš-ki, 255 erikod elädas Pohjoižamerikas.
Igän hätkeližuz om läz üht vot. Hibj oleleb 5..130 mm pitte, suruz rippub tahondan nepsudespäi: kuivamb — ka penemb. Habinoižed oma sugasudenvuiččed, pidemb mi hibj. Hura üläsuug venub ülemb oiktad üläsuugad kaiken. Kulemiželim sijadase ezijaugoiden säril. Emäč munib kezan lopus tobjimalaz, munind tegese mahushe vai kazmusiden tüviden reiguihe.
Gavedin muju om vihand kamuflirui, kazmusiden lehtesiden pojav. Ku otta käzihe sured koskhašt, ka se rebitab nahkad harvoin, no voib tehta kibud.
Södas lehthištod, änikoid, möuvast da semnid, no om lihansöjid-ki erikoid, ottas sömäks toižid gavedid, edenoid, eskai penid küid i šihlikoid. Erased erikod travidas maižanduzkul'turoid i puid.
Koskhaižed vai Todesižed koskhaižed (latin.: Tettigoniidae) om gavediden sugukund. Koskhaižen toižed nimitused paginoiš oma čirgjäine i skoc'k. Üks' erikoišpäi om heinkoskhaine (Decticus verrucivorus).
De Loofhaupeer (Tettigonioidea) sünd en Böverfamilie mank de Langspriet-Haupeer (Ensifera). In düsse Gruppen gifft dat bannig veel Aarden un Formen.
Faken sünd de Flunken vermickert. Bi all Aarden is dat Leggrohr (Ovipositor) vun de Seken goot to sehn. De Loofhaupeer heft bloß an’n lunken Vörflunken en Schrillader. Tominnst bi de Aarden ut Middeleuropa hett de Foot (Tarsus) veer Deele. Dor is de drüdde vun wat breeder, as en Hart. Düsse Aarden vun de Loofhaupeer leevt in Middeleuropa (indeelt sünd se hier na de Systematik vun orthoptera.speciesfile.org, in de Literatur verscheelt sik dat jummer en beten.
To düsse Böverfamilie warrt en Familie torekent, de is al utsturven, un en annere mit allerhand Unnerfamilien, de gifft dat hüdigendags noch.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Loofhaupeer (Tettigonioidea) sünd en Böverfamilie mank de Langspriet-Haupeer (Ensifera). In düsse Gruppen gifft dat bannig veel Aarden un Formen.
Конікавыя, Конікі сапраўдныя (па-лацінску: Tettigonioidea) — надсямейства прамакрылых вусякоў падатраду даўгавусых з адзіным сучасным аднайменным сямействам. Колькасьць налічваецца больш за 6800 відаў на ўсіх кантынэнтах, акрамя Антарктыды.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Конікавыя, Конікі сапраўдныя (па-лацінску: Tettigonioidea) — надсямейства прамакрылых вусякоў падатраду даўгавусых з адзіным сучасным аднайменным сямействам. Колькасьць налічваецца больш за 6800 відаў на ўсіх кантынэнтах, акрамя Антарктыды.
Чегирткелер (Tettigonioidea) - курт-кумурсканын түз канаттуулар түркүмүндөгү чоң тукуму.
Арткы буттары секирүүгө ылайыкталган, чатыр сымал канаты денесин жабат. Чырылдоочу органдары бар. Булардын 7 миңдей түрү жылуу жана мелүүн климаттуу жерлерде таралган.
Чегирткелер өсүмдүк, кээси жаныбар менен да тамактанат; айрымдары - жырткыч. Алар токой, бадал арасында, кээси ийинде, үңкүрдө жана таш астында жашайт. Жумурткасы кыштап, жазында андан личинка чыгат. Личинкасы 5-8 жолу түлөп, 1-2 ай өөрчүп жетилет. Чегирткелердин айыл чарба өсүмдүктөрүнө зыян келтирүүчүлөрү бар.
Күрөшүү чаралары: инсектицид чачуу, агротехниканы туура жүргүзүү жана Чегирткелер дайым кездешүүчү дың жерлерди бузуп, айыл чарба өсүмдүктөрүн айдоо ж. б.
Чегирткелер (Tettigonioidea) - курт-кумурсканын түз канаттуулар түркүмүндөгү чоң тукуму.
Арткы буттары секирүүгө ылайыкталган, чатыр сымал канаты денесин жабат. Чырылдоочу органдары бар. Булардын 7 миңдей түрү жылуу жана мелүүн климаттуу жерлерде таралган.
Чегирткелер өсүмдүк, кээси жаныбар менен да тамактанат; айрымдары - жырткыч. Алар токой, бадал арасында, кээси ийинде, үңкүрдө жана таш астында жашайт. Жумурткасы кыштап, жазында андан личинка чыгат. Личинкасы 5-8 жолу түлөп, 1-2 ай өөрчүп жетилет. Чегирткелердин айыл чарба өсүмдүктөрүнө зыян келтирүүчүлөрү бар.
Күрөшүү чаралары: инсектицид чачуу, агротехниканы туура жүргүзүү жана Чегирткелер дайым кездешүүчү дың жерлерди бузуп, айыл чарба өсүмдүктөрүн айдоо ж. б.
Insects in the family Tettigoniidae are commonly called katydids (especially in North America),[1] or bush crickets.[2] They have previously been known as "long-horned grasshoppers".[3] More than 8,000 species are known.[1] Part of the suborder Ensifera, the Tettigoniidae are the only extant (living) family in the superfamily Tettigonioidea.
They are primarily nocturnal in habit with strident mating calls. Many species exhibit mimicry and camouflage, commonly with shapes and colors similar to leaves.[4]
The family name Tettigoniidae is derived from the genus Tettigonia, first described by Carl Linnaeus in 1758. In Latin tettigonia means a kind of small cicada, leafhopper;[5] it is from the Greek τεττιγόνιον tettigonion, the diminutive of the imitative (onomatopoeic) τέττιξ, tettix, cicada.[6][7] All of these names such as tettix with repeated sounds are onomatopoeic, imitating the stridulation of these insects.[8] The common name katydid is also onomatopoeic and comes from the particularly loud, three-pulsed song, often rendered "ka-ty-did", of the nominate subspecies of the North American Pterophylla camellifolia, belonging to the subfamily Pseudophyllinae, which are known as "true katydids".[9][10]
Tettigoniids range in size from as small as 5 mm (0.20 in) to as large as 130 mm (5.1 in).[11] The smaller species typically live in drier or more stressful habitats which may lead to their small size. The small size is associated with greater agility, faster development, and lower nutritional needs. Tettigoniids are tree-living insects that are most commonly heard at night during summer and early fall.[12] Tettigoniids may be distinguished from the grasshopper by the length of their filamentous antennae, which may exceed their own body length, while grasshoppers' antennae are always relatively short and thickened.
Eggs are typically oval and may be attached in rows to plants. Where the eggs are deposited relates to the way the ovipositor is formed. It consists of up to three pairs of appendages formed to transmit the egg, to make a place for it, and place it properly. Tettigoniids have either sickle-shaped ovipositors which typically lay eggs in dead or living plant matter, or uniform long ovipositors which lay eggs in grass stems. When tettigoniids hatch, the nymphs often look like small, wingless versions of the adults, but in some species, the nymphs look nothing at all like the adult and rather mimic other species such as ants, spiders and assassin bugs, or flowers, to prevent predation. The nymphs remain in a mimic state only until they are large enough to escape predation. Once they complete their last molt (after about 5 successful molts), they are then prepared to mate.[12]
Tettigoniids are found on every continent except Antarctica.[13] The vast majority of katydid species live in the tropical regions of the world.[4] For example, the Amazon basin rain forest is home to over 2,000 species of katydids.[4] However, katydids are found in the cool, dry temperate regions, as well, with about 255 species in North America.
The Tettigoniidae are a large family and have been divided into a number of subfamilies:[1]
Ephippiger ephippiger
(Bradyporinae)
Conocephalus fuscus
(Conocephalinae)
Paraphisis sp.
(Meconematinae)
Phaneroptera falcata
(Phaneropterinae)
_(7105636647).jpg)
Pseudophyllus titan
(Pseudophyllinae)
_male.jpg)
Metrioptera roeselii
(Tettigoniinae)
The Copiphorinae were previously considered a subfamily, but are now placed as tribe Copiphorini in the subfamily Conocephalinae.[14] The genus Acridoxena is now placed in the tribe Acridoxenini of the Mecopodinae (previously its own subfamily, Acridoxeninae).
The Orthoptera species file[1] lists:
The genus †Triassophyllum is extinct and may be placed here or in the Archaeorthoptera.[15]
_male.jpg)
The diet of most tettigoniids includes leaves, flowers, bark, and seeds, but many species are exclusively predatory, feeding on other insects, snails, or even small vertebrates such as snakes and lizards. Some are also considered pests by commercial crop growers and are sprayed to limit growth, but population densities are usually low, so a large economic impact is rare.[16]
Tettigoniids are serious insect pests of karuka (Pandanus julianettii).[17] The species Segestes gracilis and Segestidea montana eat the leaves and can sometimes kill trees.[17] Growers will stuff leaves and grass in between the leaves of the crown to keep insects out.[17]
By observing the head and mouthparts, where differences can be seen in relation to function, it is possible to determine what type of food the tettigoniids consume. Large tettigoniids can inflict a painful bite or pinch if handled, but seldom break the skin.
Some species of bush crickets are consumed by people, such as the nsenene (Ruspolia differens) in Uganda and neighbouring areas.
The males of tettigoniids have sound-producing organs located on the hind angles of their front wings. In some species, females are also capable of stridulation. Females chirp in response to the shrill of the males. The males use this sound for courtship, which occurs late in the summer.[18] The sound is produced by rubbing two parts of their bodies together, called stridulation. In many cases this is done with the wings, but not exclusively. One body part bears a file or comb with ridges; the other has the plectrum, which runs over the ridges to produce a vibration.[19] For tettigoniids, the fore wings are used to sing. Tettigoniids produce continuous songs known as trills. The size of the insect, the spacing of the ridges, and the width of the scraper all influence what sound is made.[20]
Many species stridulate at a tempo which is governed by ambient temperature, so that the number of chirps in a defined period of time can produce a fairly accurate temperature reading. For American katydids, the formula is generally given as the number of chirps in 15 seconds plus 37 to give the temperature in degrees Fahrenheit.[21]
Some tettigoniids have spines on different parts of their bodies that work in different ways. The Listroscelinae have limb spines on the ventral surfaces of their bodies. This works in a way to confine their prey to make a temporary cage above their mouthparts. The spines are articulated and comparatively flexible, but relatively blunt. Due to this, they are used to cage and not penetrate the prey's body. Spines on the tibiae and the femora are usually more sharp and nonarticulated. They are designed more for penetration or help in the defensive mechanism they might have. This usually works with their diurnal roosting posture to maximize defense and prevent predators from going for their head.[22]
When tettigoniids go to rest during the day, they enter a diurnal roosting posture to maximize their cryptic qualities. This position fools predators into thinking the katydid is either dead or just a leaf on the plant. Various tettigoniids have bright coloration and black apical spots on the inner surfaces of the tegmina, and brightly colored hind wings. By flicking their wings open when disturbed, they use the coloration to fool predators into thinking the spots are eyes. This, in combination with their coloration mimicking leaves, allows them to blend in with their surroundings, but also makes predators unsure which side is the front and which side is the back.[23]
The males provide a nuptial gift for the females in the form of a spermatophylax, a body attached to the males' spermatophore and consumed by the female, to distract her from eating the male's spermatophore and thereby increase his paternity.[24]
The Tettigoniidae have polygamous relationships. The first male to mate is guaranteed an extremely high confidence of paternity when a second male couples at the termination of female sexual refractoriness. The nutrients that the offspring ultimately receive will increase their fitness. The second male to mate with the female at the termination of her refractory period is usually cuckolded.[25]
The polygamous relationships of the Tettigoniidae lead to high levels of male-male competition. Male competition is caused by the decreased availability of males able to supply nutritious spermaphylanges to the females. Females produce more eggs on a high-quality diet; thus, the female looks for healthier males with a more nutritious spermatophylax. Females use the sound created by the male to judge his fitness. The louder and more fluent the trill, the higher the fitness of the male.[26]
Oftentimes in species which produce larger food gifts, the female seeks out the males to copulate. This, however, is a cost to females as they risk predation while searching for males. Also, a cost-benefit tradeoff exists in the size of the spermatophore which the male tettigoniids produce. When males possess a large spermatophore, they benefit by being more highly selected for by females, but they are only able to mate one to two times during their lifetimes. Inversely, male Tettigoniidae with smaller spermatophores have the benefit of being able to mate two to three times per night, but have lower chances of being selected by females. Even in times of nutritional stress, male Tettigoniidae continue to invest nutrients within their spermatophores. In some species, the cost of creating the spermatophore is low, but even in those which it is not low, it is still not beneficial to reduce the quality of the spermatophore, as it would lead to lower reproductive selection and success. This low reproductive success is attributed to some Tettigoniidae species in which the spermatophylax that the female receives as a food gift from the male during copulation increases the reproductive output of the reproduction attempt. However, in other cases, the female receives few, if any, benefits.[27]
The reproductive behavior of bush crickets has been studied in great depth. Studies found that the tuberous bush cricket (Platycleis affinis) has the largest testes in proportion to body mass of any animal recorded. They account for 14% of the insect's body mass and are thought to enable a fast remating rate.[28]
Insects in the family Tettigoniidae are commonly called katydids (especially in North America), or bush crickets. They have previously been known as "long-horned grasshoppers". More than 8,000 species are known. Part of the suborder Ensifera, the Tettigoniidae are the only extant (living) family in the superfamily Tettigonioidea.
They are primarily nocturnal in habit with strident mating calls. Many species exhibit mimicry and camouflage, commonly with shapes and colors similar to leaves.
Los saltamontes longicornios, saltamontes hoja o esperanzas (Tettigoniidae) son una familia de ortópteros. Hay más de 6400 especies. En general son de colores crípticos, semejan hojas. Varían en tamaño entre 5 y 130 mm.
La mayoría son nocturnos y producen estridentes llamados. Es común oirlos en las noches de verano y otoño temprano.[1]
Tienen una generación por año. El macho presenta un regalo de alimento a la hembra. La hembra suele depositar sus huevos al final del verano. Son de distribución mundial, excepto la Antártida. Se alimentan de hojas, flores, semillas, corteza, aunque unos pocos son depredadores (subfamilia Listroscelidinae). Algunos son considerados plagas de la agricultura.[2]
Taxonómicamente se caracterizan por poseer antenas más largas que el cuerpo, tarsos con cuatro segmentos, órgano productor de sonido en el primer par de alas (tegmina) rugosas, el tegmen izquierdo se superpone al derecho y presenta el peine estridulador, mientras que al tegmen derecho presenta el plectro o rascador (vena engorsada) en el área anal. Las hembras presentan el ovipositor conspicuo y en forma de sable. Los machos producen el canto que los caracteriza al frotar las tegminas y deslizar el peine[3] estridulador contra el plectro.
Los miembros de esta familia predominan en zonas tropicales, sin embargo, también habitan regiones templadas, aunque son menos comunes en zonas donde los inviernos son largos y fríos. Son por lo general los insectos de mayor tamaño del bosque tropical; se conocen formas que alcanzan los 15 cm de longitud y 18 cm de extensión alar.
Poseen aparato bucal masticador y metamorfosis incompleta o simple, con tres fases de desarrollo (huevo, ninfa y adulto). En lo referente a hábitos alimenticios, la mayoría de los taxones son fitófagos. No obstante, hay algunas especies depredadoras, ej. miembros del género Neobarrettia Rehn., los cuales se alimentan de otros insectos y arácnidos. Generalmente requieren un dieta rica en proteínas de origen animal o vegetal, de modo que algunas especies cumplen una función ecológica, como polinizadores. Los Tettigoniidae son a su vez una importante fuente de alimentación para vertebrados insectívoros. El comportamiento acústico es importante en la reproducción, cuando los machos están sexualmente maduros para atraer a las hembras y aparearse, en algunas subfamilias (Phaneropterinae) las hembras son capaces de emitir una señal acústica en respuesta al canto del macho. Numerosas características de los Tettigoniidea pueden ser interpretadas como resultados de una competencia evolutiva de una relación presa-depredador. Así como la apariencia críptica de hoja que los protege de los depredadores que se orientan ópticamente.[3]
Pocas especies son reportadas como plagas. Sin embargo, Obolopteryx castanea y Planipollex pollicifer son reportados como plagas en cítricos en el noreste de México. Otras especies reportadas como plagas son Ruspolia spp. y Anabrus simplex.[3]
Incluye las siguientes subfamilias:[4]
Los saltamontes longicornios, saltamontes hoja o esperanzas (Tettigoniidae) son una familia de ortópteros. Hay más de 6400 especies. En general son de colores crípticos, semejan hojas. Varían en tamaño entre 5 y 130 mm.
La mayoría son nocturnos y producen estridentes llamados. Es común oirlos en las noches de verano y otoño temprano.
Tienen una generación por año. El macho presenta un regalo de alimento a la hembra. La hembra suele depositar sus huevos al final del verano. Son de distribución mundial, excepto la Antártida. Se alimentan de hojas, flores, semillas, corteza, aunque unos pocos son depredadores (subfamilia Listroscelidinae). Algunos son considerados plagas de la agricultura.
See artikkel räägib putukatest; ansambli kohta vaata artiklit Ritsikad (ansambel); mänguasja kohta vaata artiklit Kilk (pill). Ritsiklased (Tettigoniidae) on sihktiivaliste putukate sugukond ritsikaliste ehk pikatundlaliste alamseltsist.
Peale ritsiklaste kuulub ritsikaliste alamseltsi ka kilklaste (Gryllidae) sugukond, kellest ritsiklased erinevad käppade ehituse poolest. Ritsiklaste käpad koosnevad neljast ja kilgilistel kolmest lülist. Erineb ka siriaparaat: kilklastel paikneb poogen, millega mööda peegli soont tõmmatakse, paremal, mitte vasakul kattetiival. Muneti on ritsiklastel mõõkjalt kaardunud, kilklastel aga sirge.
Ritsiklased on enamasti väga hästi arenenud tiibadega, tiivutuid vorme on väga vähe (näiteks Saga pedo – stepiritsikas). Nii isastel kui emastel on eessäärtes kuulmiselundid, kuid siristamisvõime on tavaliselt vaid isastel. Selles sugukonnas on nii taim-, sega- kui ka röövtoidulisi vorme (näiteks eespool mainitud stepiritsikas toitub vaid teistest putukatest).
Ritsiklaste sugukonna mitmed liigid torkavad silma väga valju siristamisega. Enamasti "laulavad" ritsikad päeval, kuid laul võib jätkuda ka pimeduses. Selline on näiteks Eestis peamiselt läänesaartel levinud roheline lauluritsikas (Tettigonia viridissima). Laulavad ainult isased ritsikad.
Ritsiklaste suurus on küllalt varieeruv, Eestis elutsevate liikide valmikutel näiteks kuni 45 millimeetrit (lauluritsikad, heinaritsikas), troopikas aga esineb ka hiiglasuuri ritsikaid siruulatusega kuni 20 sentimeetrit (näiteks Pseudophyllus colossus).
Troopiliste ritsikate hulgas on väga laialt levinud mimikri – loomade tiibade muster meenutab puulehti, sageli on kohastumine läinud isegi nii kaugele, et tiibade servad näivad "näritud" ja rikutud, selgesti on nähtavad leherood jne. Leidub ka puukoort imiteerivaid vorme.
Isaste ritsiklaste laulu eesmärk on emaste ligimeelitamine. Paaritumine kestab umbkaudu 45 minutit ja on omapärane. Nimelt kinnitab isane emase muneti külge kahest osast – reservuaarist ja spermatofüülaksist koosneva spermatofoori. Pärast paaritumist asub emane spermatofoori sööma, surudes seemnerakud niiviisi reservuaarist munetisse. Selline paaritumisviis on omane kõigile ritsikaliste ülemsugukonna esindajatele. Emane lauluritsikas (ja ka teised rööv- või segatoiduliste liikide emased) muneb munad väikeste kogumikena pinnasesse. Eestis esinevad sellistest liikidest veel näiteks harilik lauluritsikas (Tettigonia cantans), heinaritsikas (Decticus verrucivorus).
Teisiti käituvad aga paljude taimtoiduliste liikide emased, näiteks ka Eestis niisketel aladel levinud sooritsikas (Conocephalus dorsalis). Siin pressib emane oma muneti mitte pinnasesse, vaid sobiva taime varde, mõned liigid munevad aga taime pinnale.
Eestis esinevad ritsikad munevad suve teisel poolel, vastsed kooruvad kevadel. Vastsed kestuvad 4–6 korda ja on nii välimuselt kui ka eluviisilt valmikutega väga sarnased.
Sihktiivaliste seltsi kuuluvate putukate – sirtsude, tirtsude ja ritsikate – elu kestab ühe suve, selle jooksul arenevad loomad täiskasvanuks, paarituvad ja munevad. Munadest hakkavad uued putukad kooruma kevadel, vanad putukad aga hukkuvad külmade tulekuga.
Levinuim liik kogu Mandri-Eestis, kuid puudub saartel, on harilik lauluritsikas. Ta eelistab elada põõsastel ja puudel. Saaremaal ja Hiiumaal võib kuulata lauluritsikast veidi suurema rohelise lauluritsika laulu. Seda liiki mandril pole. Mõlemad rohelist värvi ritsikad on peamiselt röövtoidulised, sageli süüakse ära ka nõrgem liigikaaslane. Häda korral võivad toituda ainult taimedest.
Niitudel võib rohus kohata kahe eelmise liigiga suuruselt peaaegu sarnast heinaritsikat ehk rahvakeeles käsnasalvajat. Erinevalt oma puudel ja põõsastel elavatest suguvendadest on tema veidi pruunikirjum. Nimetuse on see ritsikas saanud sellest, et ta enesekaitseks hammustab ja haavale läbi suuava pruunikat maosisu eritab. Rahvapärimuse järgi on sel vedelikul raviv toime, millega saab eemaldada soolatüükaid. Ülejäänud ritsikad on tunduvalt väiksemad.
Eestis elavad järgmised ritsiklased:
Kivil
.jpg)
Pikad tundlad
Phaneroptera falcata
Ritsiklased (Tettigoniidae) on sihktiivaliste putukate sugukond ritsikaliste ehk pikatundlaliste alamseltsist.
Peale ritsiklaste kuulub ritsikaliste alamseltsi ka kilklaste (Gryllidae) sugukond, kellest ritsiklased erinevad käppade ehituse poolest. Ritsiklaste käpad koosnevad neljast ja kilgilistel kolmest lülist. Erineb ka siriaparaat: kilklastel paikneb poogen, millega mööda peegli soont tõmmatakse, paremal, mitte vasakul kattetiival. Muneti on ritsiklastel mõõkjalt kaardunud, kilklastel aga sirge.
Ritsiklased on enamasti väga hästi arenenud tiibadega, tiivutuid vorme on väga vähe (näiteks Saga pedo – stepiritsikas). Nii isastel kui emastel on eessäärtes kuulmiselundid, kuid siristamisvõime on tavaliselt vaid isastel. Selles sugukonnas on nii taim-, sega- kui ka röövtoidulisi vorme (näiteks eespool mainitud stepiritsikas toitub vaid teistest putukatest).
Ritsiklaste sugukonna mitmed liigid torkavad silma väga valju siristamisega. Enamasti "laulavad" ritsikad päeval, kuid laul võib jätkuda ka pimeduses. Selline on näiteks Eestis peamiselt läänesaartel levinud roheline lauluritsikas (Tettigonia viridissima). Laulavad ainult isased ritsikad.
Ritsiklaste suurus on küllalt varieeruv, Eestis elutsevate liikide valmikutel näiteks kuni 45 millimeetrit (lauluritsikad, heinaritsikas), troopikas aga esineb ka hiiglasuuri ritsikaid siruulatusega kuni 20 sentimeetrit (näiteks Pseudophyllus colossus).
Troopiliste ritsikate hulgas on väga laialt levinud mimikri – loomade tiibade muster meenutab puulehti, sageli on kohastumine läinud isegi nii kaugele, et tiibade servad näivad "näritud" ja rikutud, selgesti on nähtavad leherood jne. Leidub ka puukoort imiteerivaid vorme.
Hepokatit (Tettigoniidae) on suorasiipisten heimo, johon kuuluu keskikokoisia tai suurehkoja hyppiviä hyönteisiä. Hepokattien heimoon kuuluu yli 6 400 lajia. Hepokatit eivät samankaltaisesta ulkonäöstään huolimatta ole kovin läheistä sukua heinäsirkkojen kanssa, vaan polveutuvat varhaisemmasta yhteisestä kantamuodosta oikeiden sirkkojen kanssa. Käsiteltäessä ne voivat purra varsin kipeästi.
Hepokatit ovat yleensä vihreitä. Lajien tuntosarvet ovat yleensä vartaloa pidemmät, millä perusteella ne on helppoa erottaa heinäsirkoista, joiden tuntosarvet ovat aina lyhyet. Hepokatin pitkät takajalat ovat tavallisesti reiden ja säären muodostamassa kolmiomaisessa asennossa; heinäsirkat taas pitävät takajalkojaan supussa siten, että reisi ja sääri ovat tiukasti yhdessä. Monet hepokattilajit muistuttavat ulkonäöltään kasvien lehtiä.
Voimakkailla takaraajoillaan hepokatit voivat tehdä pitkiä hyppyjä. Myös hyppylihasten kiinnittymiseltään hepokatit poikkeavat heinäsirkoista.
Hepokateilla on sekä lennin- että peitinsiivet.
Hepokatit ovat levinneet laajalle maapallolla. Eniten niitä löytyy tropiikista, mutta myös lauhkealta vyöhykkeeltä voi tavata joitain lajeja.
Hepokattinaaraiden takaruumiin kärjessä on tavallisesti suurikokoinen munanasetin. Naaraat munivat yleensä kasvien varsien ja lehtien sisälle tai pinnalle, joskus myös maahan. Hepokatit eivät muni koskaan munakotelon sisään, toisin kuin heinäsirkat.
Nuoret hepokatit ovat siivettömiä, mutta muutoin aikuisten yksilöiden kaltaisia. Hepokatit aikuistuvat luotuaan nahkansa 5–10 kertaa, mihin kuluu aikaa parista viikosta useaan kuukauteen.
Hepokateista useimmat ovat kokonaan tai osittain yöeläjiä.
Lähes kaikkien lajien koiraat pystyvät ääntelemään hankaamalla oikean etusiiven takareunaa vasemmassa etusiivessä olevaa hammasriviä vasten. Hepokattien ääntely on erittäin korkeaa ja koostuu pääasiassa ultraäänistä. Joidenkin lajien ääntely on kokonaan ihmisten kuuloalueella, toisten kokonaan sen yläpuolella. Eräiden lajien yksilöt pystyvät synkronoimaan laulunsa, joten syntyy huomattavia "laulukuoroja".
Hepokatit syövät ravinnokseen kasveja tai pieniä eläimiä. Useimmat lajit kumpiakin. Eläimistä hepokatit voivat syödä toisia hyönteisiä, etanoita tai jopa selkärankaisia, kuten pieniä liskoja tai käärmeitälähde?.
Suomessa tavattuja Tettigoniidae -heimon lajeja:
Hepokatit (Tettigoniidae) on suorasiipisten heimo, johon kuuluu keskikokoisia tai suurehkoja hyppiviä hyönteisiä. Hepokattien heimoon kuuluu yli 6 400 lajia. Hepokatit eivät samankaltaisesta ulkonäöstään huolimatta ole kovin läheistä sukua heinäsirkkojen kanssa, vaan polveutuvat varhaisemmasta yhteisestä kantamuodosta oikeiden sirkkojen kanssa. Käsiteltäessä ne voivat purra varsin kipeästi.
Sauterelles
Les Tettigoniidae (Sauterelles[1]) forment une famille d'orthoptères qui comprend plus de 6 400 espèces. Le nom de cette famille de sauterelles dérive de nom Tettigonia, donné par Linné, en 1748. Il fait appel au grec ancien τέττιξ / téttix, qui désigne la cigale, en raison du fait que les sauterelles stridulent, comme celles-ci[2].
Ces insectes sont principalement nocturnes et lors de la période de reproduction, ils communiquent par stridulation. De nombreuses espèces pratiquent l'art du camouflage et ressemblent à s'y méprendre à une feuille[3].
Les Tettigoniidae mesurent entre 5 et 130 mm. Il s'agit d'insectes arboricoles qui sont fréquemment entendus durant la saison estivale[4]. Les membres de cette famille se distinguent des Acrididae (criquets) par leurs longues antennes qui dépassent la longueur du corps. Les antennes des criquets sont plus courtes et plus épaisses.
Selon Orthoptera Species File (28 mars 2010)[5] :
Certaines sous-familles de Tettigoniidae sont parfois traitées comme des familles. C'est le cas des Bradyporidae, des Conocephalidae, des Meconematidae et des Phaneropteridae.
Beaucoup de tettigoniidés miment les plantes pour se camoufler, en adoptant des formes et des couleurs proches de celles de leur environnement. Elles sautent brutalement pour échapper à leurs prédateurs. Quelques espèces ont des couleurs plus ternes ou très contrastées. De rares sauterelles (tropicales) ont évolué en divergeant du schéma classique et ont adopté des formes éloignées de celles de la plupart des sauterelles.
Les mâles ont des organes produisant des sons (via la stridulation) situés sur les angles postérieurs de leurs ailes avant. Chez certaines espèces, les femelles sont aussi capables de stridulation. Au moment de la reproduction, le mâle fournit à la femelle une spermathèque sous forme d'un spermatophylax (organe rattaché aux spermatophores des mâles, et qui est consommé par la femelle) ; la fonction du spermatophylax serait d'augmenter la durée de fixation du spermatophore et d'accroître ainsi les chances de paternité[6].
Les œufs de sauterelles sont généralement ovales et déposés par la femelle dans les sols meubles grâce à leur oviscapte.
On en compte 255 espèces en Amérique du Nord, mais la plupart des espèces vivent en zone tropicale.
Les sauterelles sont souvent omnivores et ont de longues antennes. Les criquets sont des herbivores stricts et ont de courtes antennes articulées. Le régime alimentaire des sauterelles est habituellement herbivore (feuilles, fleurs, écorces, et parfois graines), mais quelques espèces se comportent aussi en prédateurs se nourrissant d'autres insectes, d'escargots, voire de petits vertébrés (serpents ou lézards). Quelques espèces sont localement considérées comme nuisibles par les producteurs de cultures commerciales.
Quelques grandes sauterelles européennes et tropicales peuvent, si on les manipule sans précaution, pincer ou infliger des morsures douloureuses (non venimeuses), mais elles n'arrivent que rarement à percer la peau. Certaines espèces en brousse, comme Ruspolia baileyi en Ouganda et dans les régions voisines, sont consommées.
Tettigonia viridissima ou la grande sauterelle verte, parfois confondue avec Tettigonia cantans (la sauterelle cymbalière) est localement très courante. Tettigonia cantans est plus rare dans le nord, a les ailes plus courtes et son stridulement, faible au début, devient de plus en plus fort, plus rapide et dure.
La Bible et les chroniqueurs passés citent tout au long de l'histoire des épisodes d'invasions de sauterelles, responsables de défoliations à grande échelle (l'une de ces invasions était l'une des dix plaies d'Égypte de la Bible). Dans l'Antiquité, on combattait les invasions parfois par l'allumage d'incendies[7]. Au Moyen Âge, une dévastation de l'Hispanie vers 584 aurait été causée par des sauterelles : selon Grégoire de Tours, « le royaume de la Manche -Carpitanie- était cruellement dévasté par les sauterelles, de telle sorte qu’il n’y avait ni arbres, ni vignes, ni forêts, ni fruits, ni aucune verdure, qu’elles n’eussent entièrement détruits… »[8]. En réalité, il s'agit du criquet pèlerin et non de sauterelles, mais à cette époque, on ne faisait pas cette différence.
À la fin du VIe siècle, vers 595, une invasion de sauterelles est également signalée par Paul Diacre dans le N.-E. de l'Italie : « Il y eut cette année-là une très forte sécheresse, de janvier jusqu'à septembre, qui fut cause d'une grande famine. Il y eut aussi dans le territoire de Trente une multitude de sauterelles, plus grandes qu'elles ne sont d'ordinaire ; chose étonnante, elles mangèrent les herbes, les plantes des marais, mais touchèrent à peine aux moissons des champs. Elles revinrent aussi l'année suivante, exactement de la même façon. »[9].
Sauterelles
Les Tettigoniidae (Sauterelles) forment une famille d'orthoptères qui comprend plus de 6 400 espèces. Le nom de cette famille de sauterelles dérive de nom Tettigonia, donné par Linné, en 1748. Il fait appel au grec ancien τέττιξ / téttix, qui désigne la cigale, en raison du fait que les sauterelles stridulent, comme celles-ci.
Ces insectes sont principalement nocturnes et lors de la période de reproduction, ils communiquent par stridulation. De nombreuses espèces pratiquent l'art du camouflage et ressemblent à s'y méprendre à une feuille.
Feithid mhór, cosúil le dreoilín teaspaigh, ina bhfuil cumarsáid trí fhuaim forbartha go mór. Tá feadán claíomhchruthach ubh-bheirthe aici go háirithe. Tugtar dreoilín teaspaigh fadadharcach uirthi freisin. Itheann sí plandaí den chuid is mó.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
A Tettigoniidae (tettigónidos) é unha familia de insectos ortópteros da que se coñecen 6 400 especies. Forman parte da suborde Ensifera, e son a única familia da superfamilia Tettigonioidea.
Son de hábitos principalmente nocturnos, e fan chamadas de apareamento estridentes, moitos presentan mimetismo e camuflaxe, normalmente con formas e cores similares a follas.[2]
O nome científico "Tettigoniidae" deriva do xénero Tettigonia coa terminación idae propia das familias. Tettigonia foi descrito por Linneo en 1748 e significa en latín chicharra, e procede á súa vez do grego tettigonion, o diminutivo da voz onomatopeica τέττιξ, tettix, chicharra.[3][4] Non obstante, as chicharras pertencen a outra familia.
Os Tettigoniidae varían en tamaño desde pequenos insectos de 5 mm ata grandes de 130 mm.[5] As especies menores viven normalmente en hábitats secos e máis estresantes. O seu pequeno tamaño está asociado cunha maior axilidade, desenvolvemento máis rápido, e baixas necesidades nutricionais. Os Tettigoniidae son insectos que viven nas árbores, cuxos sons se senten normalmente de noite durante o verán e inicios do outono.[6] Os Tettigoniidae poden distinguirse dos saltóns pola lonxitude das súas antenas filamentosas, que poden superar a lonxitude total do corpo, mentres que as antenas dos saltóns son sempre relativamente curtas e gordas.
O seu ciclo de vida dura aproximadamente un ano, e o estado completamente adulto desenvólvese moi tarde. As femias normalmente poñen os ovos, que son de forma oval, ao final do verán no solo ou en fila en buratos dos talos das plantas. A forma en que se desenvolve o seu ovipositor está relacionada coa súa adaptabilidade funcional nas áreas nas que pon os ovos. O ovipositor é un órgano usado polos insectos para poñer ovos. Consta dun máximo de tres pares de apéndices formados para transmitir os ovos, preparar o sitio para eles e situalos axeitadamente. Os Tettigoniidae poden ter ovopositores con forma de fouce cos que normalmente poñen ovos en plantas vivas ou mortas, ou poden ser uniformemente alongados que poñen ovos en talos de herbáceas. Cando eclosionan, as ninfas xeralmente parecen versións máis pequenas dos adultos, pero nalgunhas especies as ninfas non se parecen en nada aos dultos senón que imitan outras especies como arañas e redúvidos ou flores, para evitar ser depredadas. As ninfas permanecen con este aspecto imitador ata que son grandes dabondo para escapar da predación. Unha vez que completan a última muda, están preparadas para aparearse.[6]
Os Tettigoniidae encóntranse en todos os continentes agás na Antártida.[7] A gran maioría das especies viven en rexións tropicais.[2] Por exemplo, o bosque húmido da cunca do Amazonas é o fogar dunhas 2 000 especies coñecidas destes insectos.[2] Pero poden atoparse tamén en rexións temperadas e frías.
A súa dieta inclúe follas, flores, codias e sementes, pero moitas especies son exclusivamente predadoras, alimentándose doutros insectos, caracois ou mesmo pequenos vertebrados como cobras e lagartos. Algunhas considéranse pragas agrícolas e son fumigadas para limitar o seu crecemento, pero as densidades da poboación son normalmente baixas, polo que é raro que causen moitos danos económicos.[8] Observando a súa cabeza e pezas bucais, onde se poden ver diferenzas en canto á función, é posible determinar o tipo de alimento que consomen. Os Tettigoniidae máis grandes poden inflixir ao ser humano mordidas ou beliscos dorosos se os collens coa man, pero raramente poden perforar a pel.
Algunhas especies son comidas pola xente nalgúns países, como o nsenene (Ruspolia baileyi) en Uganda e zonas veciñas.
Os machos dos Tettigoniidae teñen un órgano produtor de sons (por medio de estridulacións) localizado no ángulo posterior das súas ás anteriores. Nalgunhas especies, as femias son tamén capaces de estridular. As femias fan un son parecido a renxer en resposta ao son máis estridente do macho. Os machos usan ese son para o cortexo, que ocorre posteriormente no verán.[9] O son prodúcese ao fretar dúas partes do seu corpo creando a estridulación, concretamente unha das partes é unha lima ou peite que ten rexas cristas, que se freta contra o plectrum, que produce a vibración.[10] O tamaño do insecto, o espazado das cristas, e a anchura do raspador inflúen nas características do son que fan.[11]
Moitos estridulan cun tempo que depende da temperatura ambiental, polo que o número de veces que renxen nun período definido de tempo pode servir para determinar de forma bastante exacta a temperatura ambiental que vai.
Algúns Tettigoniidae teñen espiñas en diferentes partes do seu corpo que funcionan de distintas maneiras. Os Listroscelinae teñen espiñas nos membros na superficie ventral do seu corpo. Funcionan creando unha especie de gaiola temporal para as presas sobre as pezas bucais. As espiñas están articuladas, son comparativamente flexibles, pero relativamente romas. Debido a isto úsanas para manter na gaiola pero non penetrar o corpo da presa. As espiñas da tibia e o fémur son normalmente máis agudas e non articuladas. Están deseñadas máis ben para a penetración ou a axudar á defensa. Funcionan normalmente ao adoptar o animal a postura de repouso diúrna para maximizar a defensa e impedir que os depredadores cheguen á súa cabeza.[12]
Cando os Tettigoniidae descansan durante o día, adoptan a postura de repouso diúrna para maximizar as súas cualidades crípticas. Esta posición engana aos predadores facéndoos pensar que están mortos ou son unha folla de planta. Varios Tettigoniidae teñen unha coloración brillante e unha mancha apical negra na superficie interna da tegmina, e coloracións brillantes nas ás posteriores. Ao moveren e abriren as súas ás canto son perturbados usan a coloración para enganar aos predadores que pensan que as manchas que teñen son ollos. Isto, xunto coa coloración, que imita follas, permítelles fusionarse coa contorna que os rodea, e tamén fai que os predadores estean inseguros de cal lado é a parte frontal e cal a parte posterior.[13]
Os machos dan regalos nupciais ás femias en forma dun espermatofílax, que é un corpo nutritivo unido ao espermatóforo que forma o macho e que a femia despois come. A función do espermatofílax é incrementar o tempo en que a femia permanece unida ao espermatóforo do macho e así o macho incrementa as súas posibilidades de paternidade.[14]
Os Tettigoniidae teñen relacións polígamas. O primeiro macho en aparearse ten garantida unha seguranza bastante alta de paternidade cando un segundo macho se acopla unha vez terminado o período refractario sexual da femia. Este investimento funciona para garantir a paternidade. Os nutrientes que as crías reciben finalmente indirectamente incrementan a fitness. O segundo macho que se aparea coa femia ao final do seu período refractario é xeralmente enganado.[15]
As relacións polígamas dos Tettigoniidae fan que haxa moita competición entre os machos. Esta competición está causada pola diminución da dispoñibilidade dos machos de fornecer ás femias con espermatóforos nutritivos. As femias producirán máis ovos cunha dieta de alta calidade, polo que as femias buscan os machos máis saudables con espermatóforos máis nutritivos. As femias usan o son emitido polo macho para xulgar a idoneidade do macho. Canto máis fluídos e altos sexan os sons, máis idóneo é o macho.[16]
Frecuentemente en especies que producen grandes cantidades de regalos alimenticios para as femias, son estas as que buscan aos machos para copular. Porén, isto tamén supón un custo para as femias, xa que o risco de predación é maior durante a busca. Hai tamén un balance de custo-beneficio no tamaño do espermatóforo que produce o macho. Cando o macho posúe un espermatóforo grande benefíciase de ter máis probabilidades de ser seleccionado polas femias, porén só ten a posibilidade de aparearse unha ou dúas veces durante a súa vida. Inversamente, os machos con menores espermatóforos gozan do beneficio de poder aparearse dúas ou tres veces por noite, pero con menores posibilidades de ser elixidos polas femias. Mesmo en tempos de estrés nutricional, os machos de Tettigoniidae continúan facendo o investimento en nutrientes no seu espermatóforo. Nalgunhas especies o custo de producir os espermatóforos é baixo, pero incluso nos casos nos que non é baixo, segue sen ser beneficioso reducir a calidade dos espermatóforos, xa que iso conduce a unha menor elección e éxito reprodutivo. Este baixo éxito reprodutivo atribúese nalgunhas especies de Tettigoniidae a que o espermatofílax que recibe a femia do macho como alimento durante a copulación incementa o rendemento reprodutivo. Porén, outros casos, a femia recibe pouco ou ningún beneficio.[17]
O comportamento reprodutor dos Tettigoniidae foi estudado estensamente. Os estudos realizados en 2010 na Universidade de Derby por Karim Vahed, Darren Parker e James Gilbert encontraron que Platycleis affinis tiña os testículos máis grandes en proporción á masa corporal de calquera animal que se coñeza. Supoñen o 14% da masa corporal do insecto e pénsase que permiten unha rápida taxa de reapareamento.[18]
Tettigoniidae que imita unha folla
Tettigoniidae
Vista frontolateral dunha femia madura de Tettigoniidae
Ovos de Tettigoniidae
Tettigoniidae africano na provincia de Niassa, Mozambique
Tettigoniidae de Mozambique
Tettigoniidae africano do leste de África
Tettigoniidae en Chicago, Illinois, Estados Unidos
Tettigoniidae é unha gran familia e foi dividida en varias subfamilias:
A Tettigoniidae (tettigónidos) é unha familia de insectos ortópteros da que se coñecen 6 400 especies. Forman parte da suborde Ensifera, e son a única familia da superfamilia Tettigonioidea.
Son de hábitos principalmente nocturnos, e fan chamadas de apareamento estridentes, moitos presentan mimetismo e camuflaxe, normalmente con formas e cores similares a follas.
Konjici (Tettigoniidae; zrikavci, kobilice, lisni skakavci) porodica su srednje velikih kukaca iz reda ravnokrilaca koji imaju timpanalne organe (organe sluha) zatvorene u pukotini na gnjatovima prednjih nogu.
Tijelo im je duguljasto, najčešće zelene ili smeđe zaštitne boje, glava velika, oči složene, čeljusti za grizenje i žvakanje, ticala duga, često dulja od njihova tijela. Ženka ima dugu leglicu koja joj omogućava polaganje jaja duboko u tlo. Stridulacijski organi im se nalaze pri dnu prednjih krila pa kad zriču uzdignu prednja krila i brzo ih pomiču. Neke vrste imaju razvijena oba para krila, dok su kod roda Barbitistes zakržljala
Ličinke se razvijaju nepotpunom preobrazbom a u zadnjem presvlačenju dobijaju krila.
Lisni skakavci ili konjici prvenstveno su biljožderi, ali ima i entomofagnih mesoždera.
Poznato je oko 6400 vrsta. Najpoznatije vrste u Hrvatskoj: sredozemni konjic (Saga pedo), jedna od rijetkih grabežljivih vrsta konjica, točkasti konjic (Leptophyes punctatissima), zeleni konjic Tettigonia (Locusta) viridisima, Phaneroptera falcata, Isophysia speciosa, Poecilimon gracilis i dr. [1]
Popis rodova Tettigoniidae
Konjici (Tettigoniidae; zrikavci, kobilice, lisni skakavci) porodica su srednje velikih kukaca iz reda ravnokrilaca koji imaju timpanalne organe (organe sluha) zatvorene u pukotini na gnjatovima prednjih nogu.
Le Tettigoniidi (Tettigoniidae Krauss, 1902) sono una famiglia di insetti ortotteri del sottordine Ensifera, comprendente più di 6 400 specie. È la sola famiglia nella superfamiglia Tettigonioidea. Sono note anche come catididi, cavallette verdi, cavallette dalle corna lunghe o grilli dei cespugli, e sono imparentate più strettamente con i grilli che con le locuste, a volte ugualmente denominate cavallette. Molte tettigoniidi esibiscono capacità di mimetismo e camuffamento, comunemente con forme e colori simili alle foglie.
La lunghezza delle loro antenne filamentose può superare quella del loro corpo.
I maschi delle tettigoniidi hanno organi che producono suoni mediante stridulazione situati sugli angoli posteriori delle loro ali frontali. In alcune specie anche le femmine sono capaci di stridulazione.
Questa famiglia è rappresentata in tutti i continenti eccetto l'Antartide, sia nei climi temperati (per esempio circa 250 specie in Nordamerica) sia in quelli caldi. Il maggior numero di specie si concentra nelle regioni tropicali ed equatoriali (p.es. circa 2000 specie in Amazzonia).
In Italia sono presenti circa 130 specie.[1]
La dieta delle tettigoniidi include foglie, fiori, corteccia e semi, ma molte specie sono esclusivamente predatrici, nutrendosi di altri insetti, di lumache o addirittura di piccoli vertebrati come serpenti e lucertole. Alcune sono anche considerate flagelli dai coltivatori di colture su scala commerciale e sono irrorate con insetticidi per limitarne la crescita. I maschi procurano un dono nuziale per le femmine sotto forma di uno spermatoforo, un corpo nutritivo prodotto con l'eiaculazione maschile.[2] Le uova delle tettigoniidi hanno una tipica forma ovale e sono deposte in file sulla pianta ospite.
Comprende le seguenti sottofamiglie[3]:
Femmina di Decticus albifrons
Ninfa di Macroxiphus sp.
Femmina di
Ephippiger provincialis
Ninfa di Pholidoptera griseoaptera
Giovane maschio di
Caedicia simplex
Femmina di Platycleis affinis
Cavalletta a foglia peruviana
(Typophyllum erosum)
Ninfa di Phaneroptera nana
Maschio di conocefalo grosso (Ruspolia nitidula)
Le Tettigoniidi (Tettigoniidae Krauss, 1902) sono una famiglia di insetti ortotteri del sottordine Ensifera, comprendente più di 6 400 specie. È la sola famiglia nella superfamiglia Tettigonioidea. Sono note anche come catididi, cavallette verdi, cavallette dalle corna lunghe o grilli dei cespugli, e sono imparentate più strettamente con i grilli che con le locuste, a volte ugualmente denominate cavallette. Molte tettigoniidi esibiscono capacità di mimetismo e camuffamento, comunemente con forme e colori simili alle foglie.
Žioginiai (lot. Tettigonioidea) – tiesiasparnių (Orthoptera) būrio vabzdžių antšeimis. Antšeimiui priskiriami tikrieji žiogai (Tettigoniidae), pjūkliai (Phaneropteridae), siūlaūsiai (Meconematidae), smailiagalviai (Conocephalidae). Lietuvoje aptinkama 13 antšeimio rūšių. Didžiausias - žaliasis žiogas (Tettigonia viridissima).
Budrys E., Pakalniskis S. 2007. The Orthoptera (Insecta) of Lithuania. - Lietuvos tiesiasparnių rūšių sąrašas
Šis straipsnis apie entomologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Žioginiai (lot. Tettigonioidea) – tiesiasparnių (Orthoptera) būrio vabzdžių antšeimis. Antšeimiui priskiriami tikrieji žiogai (Tettigoniidae), pjūkliai (Phaneropteridae), siūlaūsiai (Meconematidae), smailiagalviai (Conocephalidae). Lietuvoje aptinkama 13 antšeimio rūšių. Didžiausias - žaliasis žiogas (Tettigonia viridissima).
Famili Tettigoniidae, dalamnya termasuklah belalang daun, belalang pelesit dan belalang rusa. Dalam bahasa Inggeris Amerika, ia dikenali sebagai katydid dan dalam bahasa Inggeris British sebagai bush-cricket, mengandungi lebih daripada 6,400 spesies. Ia merupakan sebahagian suborder Ensifera dan satu-satunya famili dalam superfamili Tettigonioidea.
Banyak tettigoniid melakukan pemimikan dan penyamaran, biasanya dengan bentuk dan warna yang menyerupai daun.
Tettigoniid dapat dibezakan dengan belalang melalui panjang antena berfilamennya yang mungkin melebihi panjang badannya sendiri, manakala antena belalang selalunya lebih pendek dan tebal.
Tettigoniidae merupakan famili besar dan dibahagikan kepada beberapa subfamili:
Famili Tettigoniidae, dalamnya termasuklah belalang daun, belalang pelesit dan belalang rusa. Dalam bahasa Inggeris Amerika, ia dikenali sebagai katydid dan dalam bahasa Inggeris British sebagai bush-cricket, mengandungi lebih daripada 6,400 spesies. Ia merupakan sebahagian suborder Ensifera dan satu-satunya famili dalam superfamili Tettigonioidea.
Banyak tettigoniid melakukan pemimikan dan penyamaran, biasanya dengan bentuk dan warna yang menyerupai daun.
Sabelsprinkhanen (Tettigoniidae) zijn een familie van insecten behorend tot de orde rechtvleugeligen (Orthoptera). Met ruim 6400 soorten is het een zeer grote groep die uiteenlopende soorten bevat, zowel qua uiterlijk als wat betreft de levenswijze. Ondanks de naam -sprinkhanen zijn sabelsprinkhanen verwant aan de langsprietigen (Ensifera), waartoe alle krekelachtige vormen behoren, en niet tot de kortsprietigen waar alle typische sprinkhanen onder worden gerekend.
Sabelsprinkhanen behoren tot de grotere soorten rechtvleugeligen, ze zijn verdeeld in verschillende onderfamilies, triba en geslachten, enkele soorten komen ook in Nederland en België voor. De meeste soorten eten planten maar een aantal eten daarnaast ook dierlijk materiaal.
Deze dieren worden 1,5 tot 7,5 cm en hebben een bruine of groene kleur. Ze hebben bijna allemaal grote vleugels, die schuin op het lichaam worden gelegd. Sommige soorten imiteren bladeren of boombast. De achtervleugels bij sommige soorten zijn felgekleurd. Ze danken hun Nederlandse naam aan de sabelachtige legbuis van de vrouwtjes, die gebruikt wordt om de eitjes in de bodem af te zetten. Ondanks het vervaarlijke uiterlijk kan de legboor niet gebruikt worden om te steken.
Deze dieren leven naargelang de soort in bomen, struiken of lage vegetaties, waar ze zich voeden met planten en/of insecten (vlinders, vliegen, slakken, bladluizen, insectenlarven). De nymfen hebben soms een ander dieet dan de volwassen dieren. Bij sommige soorten zijn de nymfen carnivoor of omnivoor en de volwassen dieren herbivoor.
De testikels van sabelsprinkhanen van de soort Platycleis affinis beslaan gemiddeld bijna 14 procent van het lichaamsgewicht. De insecten hebben daarmee naar verhouding de grootste testikels uit het dierenrijk, zo melden onderzoekers van de Universiteit van Cambridge en de Universiteit van Derby in het wetenschappelijk tijdschrift Biology Letters.[1]
Onderstaand zijn alleen de bekendere Europese soorten weergegeven.
Familie sabelsprinkhanen (Tettigoniidae)
Macroxiphus- soort lijkt sprekend op een mier.
Soorten die gekleurde planten eten kleuren soms mee ter camouflage.
Phricta aberrans leeft op mos en is goed gecamoufleerd.
Sabelsprinkhanen (Tettigoniidae) zijn een familie van insecten behorend tot de orde rechtvleugeligen (Orthoptera). Met ruim 6400 soorten is het een zeer grote groep die uiteenlopende soorten bevat, zowel qua uiterlijk als wat betreft de levenswijze. Ondanks de naam -sprinkhanen zijn sabelsprinkhanen verwant aan de langsprietigen (Ensifera), waartoe alle krekelachtige vormen behoren, en niet tot de kortsprietigen waar alle typische sprinkhanen onder worden gerekend.
Sabelsprinkhanen behoren tot de grotere soorten rechtvleugeligen, ze zijn verdeeld in verschillende onderfamilies, triba en geslachten, enkele soorten komen ook in Nederland en België voor. De meeste soorten eten planten maar een aantal eten daarnaast ook dierlijk materiaal.
Løvgresshopper (Tettigoniidae) er en gruppe av rettvinger og tilhører en familiegruppe i gruppen Ensifera.
De fleste artene finnes i tropiske områder. De er utbredt i hele verden, men mangler på de mer kjølige stedene. Således kjennes over 5000 arter, men bare åtte er funnet i Norge.[1] Imidlertid regnes en rekke arter for å være underrapportert, bl.a. fordi de er vanskelige å få øye på og fordi enkelte arter ikke synger eller har en lydsvak sang. I Norge finnes de stort sett bare i lavere strøk på Sør- og Østlandet, selv om enkelte forekommer i Rogaland og Hordaland. De er vanligst rundt Oslofjorden og langs sørlandskysten. Det nordligste funnstedet er Sør-Fron i Oppland, hvor vortebiter ble funnet i 1853[2]. Lynggresshoppen antas imidlertid å forekomme på Nordvestlandet[3].
Middelsstore til meget store (10- over 100 mm), grønne eller brunspraglete gresshopper med lange antenner. Hodet har loddrett ansikt, fasettøynene er forholdsvis små og ovale, antennene trådformede, lange og tynne, vanligvis minst så lange som kroppen. Kjevene (mandiblene) er kraftige og skarpe, palpene nokså lange og tynne. Kroppen er høyere enn bred. Pronotum er mer eller mindre salformet. Forvingene er læraktig harde, vanligvis lange og slanke, men de kan være forkortet eller mangle helt. Hos hannen er bakkantene forsterket og brukes som filer som gnis mot hverandre for å lage lyd. Bakvingen, om de finnes, er brede, tynne og sløraktige, vanligvis uten påfallende farge. Mange arter er vingeløse eller har rudimentære vinger. Bakkroppen er vanligvis temmelig kort og tykk. Bakbeina er lange hoppebein, typisk omtrent så lange som kroppen, men hos enkelte små arter opptil dobbelt så lange. Leggene (tibiae) på alle beinpar er tynne og har rekker av torner. Føttene er fire-leddete, det tredje leddet er stort og to-lappet. Hunnen har et langt, skarpkantet, ofte sabelformet eggleggingsrør. Små nymfer er vingeløse; i sene stadier har nymfene av noen arter delvis utviklede vinger. De kjennes fra markgresshopper eller nymfer av slike ved de lange, trådtynne antennene. Fra andre norske insekter med lange antenner kjennes de ved at kroppen er høyere enn den er bred.
De fleste løvgresshoppene er temmelig altetende (polyfage) og lever dels av plantekost (f.eks. blomster), dels av ulike smådyr (inkl. mindre gresshopper). Enkelte er rene planteetere, og bl.a. Saga pedo er rene kjøttetere. Noen arter er aktive i skumringen eller om natten, andre (f.eks. vortebiteren) er mest aktive i solskinn, og atter andre er aktive hele døgnet.
Selv om de har velutviklede hoppebein, hopper de fleste løvgresshopper ikke tilnærmet like mye som markgresshoppene (Acridoidea). Bl.a. vortebiteren hopper ofte, men enkelte arter hopper sjelden eller aldri. Mange løvgresshopper har mistet flyveevnen fordi vingene er redusert eller mangler, men enkelte mindre arter er gode flyvere.
I tempererte strøk har løvgresshoppene bare én generasjon i året. De overvintrer som egg, som legges i jord eller i barksprekker o.l. Eggene overvintrer ofte flere ganger, slik at arten ikke dør ut på stedet selv om sommeren blir så våt og kjølig at få eller ingen individer når kjønnsmoden alder. Dette forekommer særlig i den nordligste delen av utbredelsesområdet. Eggene klekkes om våren, i Norge som regel i mai. Insektene gjennomgår 6–7 nymfestadier før de er utvokst. De første stadiene er vingeløse. Senere vokser vingeanleggene gradvis frem for hvert stadium (unntatt hos vingeløse arter). Det samme gjelder leggebrodden hos hunnene. For øvrig kan nymfene skilles fra markgresshopper og nymfer av slike ved de lange, trådtynne antennene.
Lenger sør i Europa kan vi ofte se eller (oftest) høre voksne løvgresshopper alt i juni. I Norge er de sjelden ute før midt i juli, selv om vortebiteren på de varmeste stedene kan opptre sist i juni hvis våren og forsommeren har vært varm. De fleste artene gjør mest av seg i august. På denne tiden kan en finne hunner med spermatoforer hengende under bakkroppen. Etter paringen legger hunnen egg. Enkelte arter kan formere seg ved parthenogenese. Hos Saga pedo (som i Europa finnes omtrent nord til Donau) sees hanner praktisk talt aldri. De voksne løvgresshoppene dør utover høsten.
Løvgresshoppene er kjent for sin til dels svært lydsterke sang. Lydbildet hos visse arter gjenspeiler seg i navn som katydid på USA-engelsk og tizi på fransk (også det latinske artsnavnet viridissima på grønn løvgresshoppe kan minne om artens lydbilde, men betyr «den grønneste»). Hannene synger ved å gni de harde bakkantene på forvingene sammen, en skraper på oversiden av høyre vinge mot en fil på undersiden av venstre. Dette frembringer en mer eller mindre skjærende lyd som for noen arter, blant annet grønn løvgresshoppe, kan bære temmelig langt. Enda mer lydsterk er sanggresshoppen, som hører hjemme i Mellom-Europa og forekommer i Danmark og Sør-Finland. Sangen er som regel karakteristisk for hver enkelt art, men hos mange arter økes tempoet med stigende temperatur. Hunnene blir tiltrukket av lyden, men gir vanligvis ikke selv lyd fra seg. Hos noen arter kan de svare med svakere gnisselyder. Løvgresshopper har ører på forbena, og hunner hos enkelte arter kan høre sangen på betydelig avstand. Sangen er imidlertid høyfrekvent – ca. 10 kHz for de frekvensene som bærer lengst hos grønn løvgresshoppe. Dette begrenser rekkevidden sterkt hvis sangeren sitter lavt i tett vegetasjon, men da er den til gjengjeld bedre beskyttet mot fugler. Forsøk har vist at hunnene kan høre sangen på 60 m hold hvis hannen sitter mer enn 1 m over bakken.[4]
Enkelte arter synger bare om dagen, og vortebiteren bare i solskinn. Den grønne løvgresshoppen og buskhopperen synger mest om ettermiddagen og kvelden, også etter mørkets frembrudd. Løvgresshopper – iallfall i Norge – synger ikke ved langvarig eller kraftig regn, og ikke hvis temperaturen går under ca. 10 °C.
Nylig har en oppdaget at sangen også kan ha ganske andre funksjoner enn å bringe kjønnene sammen. Den australske løvgresshoppen Chlorobalius leucoviridis kan lage lyder som til forveksling ligner på dem som kommer fra kjønnsmodne hunner av sikader i Cicadini-gruppen, selv om løvgresshopper og sikader har vidt forskjellige lydorganer og for øvrig ikke er i slekt. Hannlige sikader blir lurt av den falske sikadesangen, lokkes bort til løvgresshoppen – og blir spist.[5]
Som de fleste andre insekter har små løvgresshopper og nymfene av de større artene mange fiender blant rovinsekter og edderkopper. De store artene er mindre utsatt for slike fiender. Men de blir ofte etterstrebet av fugler, spissmus, katter og reptiler - i tropene også aper. Om natten er flyvende arter utsatt for flaggermus.
Hvis løvgresshoppene aner fare, slutter de å synge og sitter gjerne stille så de er vanskelige å få øye på. Blir faren overhengende, slipper de seg oftest ned i vegetasjonen fremfor å hoppe eller fly vekk.
Særlig de store artene kan bite kraftig, noe en særlig kan merke hvis de gripes over ryggskjoldet. Av og til kan de bite gjennom huden. Navnet vortebiter kommer av at man trodde at disse artenes bitt kunne kurere vorter. Samtidig som de biter, spyr de gjerne ut en brun, illeluktende væske.
Mange arter av løvgresshopper har livskraftige bestander. Enkelte arter er sårbare eller direkte truet, eller kan ha dødd ut lokalt. I Norge står 3 av 8 kjente arter på rødlisten. Som for mange andre dyregrupper er tap av habitat oftest den farligste trusselen. I Europa, også i Norge, er f.eks. vortebiteren på tilbakegang, og mange steder er den blitt helt borte; i England er den nå meget sjelden.[6]. I Norge omfatter tap av habitat dels granplanting eller forbusking (gjengroing) av tidligere enger og beitemark, dels at lokalitetene ødelegges av veier, bolig- og hyttebygging osv. Nettopp området rundt Oslofjorden, hvor klimaet er gunstigst for løvgresshopper, er et utpreget pressområde. Restriksjonene på bygging i strandsonen (som ble innført med strandloven i 1965) kan kanskje redde enkelte lokale bestander som er knyttet til strandenger.
Når en del eldre eller hørselsskadede mennesker tror at løvgresshoppene er blitt borte, er det fordi de ikke lenger er i stand til å høre dem (ved hørselstap forsvinner først evnen til å høre høye frekvenser).
Løvgresshopper (Tettigoniidae) er en gruppe av rettvinger og tilhører en familiegruppe i gruppen Ensifera.
De fleste artene finnes i tropiske områder. De er utbredt i hele verden, men mangler på de mer kjølige stedene. Således kjennes over 5000 arter, men bare åtte er funnet i Norge. Imidlertid regnes en rekke arter for å være underrapportert, bl.a. fordi de er vanskelige å få øye på og fordi enkelte arter ikke synger eller har en lydsvak sang. I Norge finnes de stort sett bare i lavere strøk på Sør- og Østlandet, selv om enkelte forekommer i Rogaland og Hordaland. De er vanligst rundt Oslofjorden og langs sørlandskysten. Det nordligste funnstedet er Sør-Fron i Oppland, hvor vortebiter ble funnet i 1853. Lynggresshoppen antas imidlertid å forekomme på Nordvestlandet.
Multimedia w Wikimedia Commons Pasikonikowate (Tettigoniidae) – rodzina owadów prostoskrzydłych, długoczułkowych (Ensifera).
Rodzina jest reprezentowana przez ponad 6800[potrzebny przypis] gatunków na całym świecie, grupowanych w około 20 podrodzinach[2], przy czym część systematyków niektóre z tych podrodzin, a nawet niższe taksony, traktuje jako odrębne rodziny (np. długoskrzydlakowate, miecznikowate, nadrzewkowate lub siodlarkowate). Wówczas do pasikonikowatych zalicza się około 900 gatunków[3].
Wiele gatunków pasikonikowatych to owady głównie drapieżne, choć zjadają też pokarm roślinny. Osiągają długość do ok. 10 cm. Ubarwienie zwykle zielonkawe. Długie pokładełko. Aparaty strydulacyjne pasikoników znajdują się na sztywnych, pergaminowatych skrzydłach pierwszej pary. Jest to cecha odróżniająca pasikonikowate od szarańczowatych (oprócz długości czułków, które u pasikoników są dłuższe), u których aparat strydulacyjny znajduje się na tylnych nogach. Aparat słuchowy pasikoników umieszczony jest w piszczeli odnóży przednich.
Pasikonikowate (Tettigoniidae) – rodzina owadów prostoskrzydłych, długoczułkowych (Ensifera).
Rodzina jest reprezentowana przez ponad 6800[potrzebny przypis] gatunków na całym świecie, grupowanych w około 20 podrodzinach, przy czym część systematyków niektóre z tych podrodzin, a nawet niższe taksony, traktuje jako odrębne rodziny (np. długoskrzydlakowate, miecznikowate, nadrzewkowate lub siodlarkowate). Wówczas do pasikonikowatych zalicza się około 900 gatunków.
Wiele gatunków pasikonikowatych to owady głównie drapieżne, choć zjadają też pokarm roślinny. Osiągają długość do ok. 10 cm. Ubarwienie zwykle zielonkawe. Długie pokładełko. Aparaty strydulacyjne pasikoników znajdują się na sztywnych, pergaminowatych skrzydłach pierwszej pary. Jest to cecha odróżniająca pasikonikowate od szarańczowatych (oprócz długości czułków, które u pasikoników są dłuższe), u których aparat strydulacyjny znajduje się na tylnych nogach. Aparat słuchowy pasikoników umieszczony jest w piszczeli odnóży przednich.
Tetigoniídeos[1] (Tettigoniidae) é uma família de insetos altamente diversificada, que ocorre em praticamente todos os continentes do globo, à exceção da Antártida e outras regiões nos polos [2][3]; conta atualmente com 22 subfamílias, 1318 gêneros e cerca de 7886 espécies [4][5].
Esta família reúne os ortópteros conhecidos como “katydids” ou “long-horned-grasshoppers” nas Américas, Austrália e Nova Zelândia ou “bush crickets” (algo como “grilos-selvagens” ou “grilos-de-arbusto”) na Grã Bretanha e Europa [6]. No Brasil, são popularmente conhecidos como "esperanças" (ou esperanzas, na Espanha), pois na cultura destes países está arraigada a crença de que este inseto simboliza boa sorte (principalmente quando pousa em uma pessoa) [7] [8], enquanto que encontrá-lo morto é considerado um presságio de mau-agouro [8].
Os tetigonídeos são insetos grandes (1-6 cm.), de hábitos predominantemente noturnos e generalistas [4] (embora existam subfamílias com espécies fitófagas e predadoras) [9][10], são dotados de um corpo alongado e achatado lateralmente, antenas filiformes compostas por mais de 30 artículos, e um terceiro par de pernas com fêmur avantajado e musculoso do tipo saltatório, que lembra muito o de outros ortópteros proximamente relacionados a eles dentro da subordem Ensifera - os grilos (Gryllidae) [11] [12].
Outra característica similar à dos grilos é a produção de som através do mecanismo de estridulação (pelo atrito do par de asas anterior), no entanto, a diferença reside no fato de que as esperanças possuem asas anteriores fortemente assimétricas, e produzem som sobrepondo a asa esquerda sobre a direita; enquanto isso, os grilos estridulam sobrepondo a asa direita sobre a esquerda (posição contrária). Ademais, as esperanças produzem sons dotados de um espectro de frequência mais amplo, atingindo desde 2 kHz (sons mais graves) até a faixa ultrassônica (> 100 kHz) (sons mais agudos) [13] [14].
No entanto, algumas das características distintivas mais importantes para este grupo são: a presença de um par de tímpanos (órgão auditivo) na tíbia anterior do primeiro par de pernas, tarsos tetrasegmentados, e, principalmente, a presença de tégminas (primeiro par de asas) pergamináceas e longas, que assemelham-se à folhas verdes de árvores angiospermas, ou à folhas secas necrosadas, e até mesmo à líquens, em algumas espécies. A semelhança das tégminas com folhas ou líquens é uma característica relevante à camuflagem destes insetos no ambiente [4] , garantindo importantes vantagens adaptativas.
O nome da família originou-se a partir do gênero Tettigonia , proposto por Carl Linnaeus no século XVIII. Em latim o termo "tettigonia" significa "pequena cigarra" e no grego " τεττιγόνιον" ou "tettigonion" representa o diminutivo de "τέττιξ" ou "tettix" , que também é equivalente ao nome daquele inseto; ambas as palavras apresentam valor onomatopeico, buscando representar o som produzido pelas esperanças durante a estridulação. Outro termo em inglês - "katydid" , constitui uma denominação comum a diversos tipos de tetigonídeos, representando o som oriundo da canção produzida por subespécies do gênero Pterophylla ouvida em três pulsos ou notas como "ka-ty-did" ; grupos relacionados também produzem sons percebidos pelo ouvinte como "katydid, she did" [11].
Os representantes da família Tettigoniidae são insetos grandes (1-6 cm), dotados um plano corporal básico hexápode (seis pares de pernas), e de características morfológicas comuns à outros ortópteros, como a presença de aparelho bucal mastigador hipognato (peças bucais direcionadas ventralmente, em um ângulo de 90º com a cabeça), presença de olhos compostos, ocelos, e antenas filiformes e longas (no caso das esperanças, com mais de 30 artículos) [15][16]. Como os demais ortópteros, os tetigonídeos possuem dois pares de pernas ambulatoriais, e o terceiro par de pernas do tipo saltatório, as quais são dotadas de um fêmur avantajado e musculoso. Como é de conhecimento geral, as esperanças são insetos alados, portando dois pares de asas, sendo que o par de asas anterior é do tipo pergamináceo (asas finas, opacas e flexíveis) ou coriáceo (mais duro) e bem desenvolvido, fortemente assimétrico e conhecido como tégmina ou tégmen; o par de asas posterior (quando presente) é do tipo membranoso (asas mais finas com nervuras bem definidas) e apresenta-se reduzido [6] [11] [4].
Como indivíduos pertencentes à subordem Ensifera, os tetigonídeos compartilham com os Gryllidea e os ancestrais Oedischiidea duas plesiomorfias associadas à percepção e produção do som: a presença de órgãos timpânicos na tíbia anterior do primeiro par de pernas, e tégminas como órgãos produtores de som [4][17]. Como características morfológicas que definem a família Tettigoniidae, é imprescindível citar ainda a presença de tarsos tetra-segmentados e ausência de espinhos articulados na região ventral das tibias I e II.
A genitália dos tetigonídeos são estruturas pós-abdominais; no que tange à morfologia do aparelho reprodutivo, as fêmeas apresentam uma estrutura reprodutora (ovipositor) composta por três pares de valvas articuladas em forma de lança ou espada (ensiforme) [4], similar à genitália de outros ensíferos, o que provavelmente inspirou o nome da subordem. Já a genitália dos machos é composta por um conjunto de elementos esclerotizados, que são extremamente relevantes à classificação taxonômica (embora ainda sejam subutilizados neste sentido): a placa subgenital, os estiletes, as válvulas genitais e os cintiladores (titilators) também chamados de epífalos (genitália interna) [18].
Conforme supracitado, a família Tettigoniidae tem representantes que ocorrem em praticamente todos os continentes do globo, à exceção da Antártida e outras regiões nos polos, como em algumas zonas de floresta tropical [3], em turfeiras [19](ecossistemas formados por solos mal drenados e encharcados, nos quais ocorre formação da turfa - substrato formado por espécies vegetais decompostas, e desenvolvimento de vegetação hidrofítica, adaptada ao encharcamento) e em algumas zonas montanhosas nos Alpes (em estratos arbóreos superiores) [20]
Quanto à estrutura do nicho trófico, as esperanças apresentam certa preferência pela ocupação dos ambientes arbóreos, podendo, no entanto, ocupar outros estratos vegetais (desde o sub-bosque até o dossel da floresta) , dependendo do táxon/grupo. Algumas esperanças, por exemplo, são capazes de viver na superfície do solo, sobre a serrapilheira, em meio à vegetação rasteira, ou mesmo em íntima associação com macrófitas (plantas aquáticas) em ecossistemas aquáticos continentais.[4]
No que tange à alimentação, estes insetos podem ser considerados onívoros e generalistas [4] pois exploram uma ampla gama de recursos vegetais distintos, como folhas, frutos, flores e sementes, embora existam espécies primordialmente herbívoras. Ademais, existem subfamílias de tetigonídeos que são especializadas na exploração de determinado recurso alimentar, como os indivíduos da subfamília Zaprochilinae que são fitófagos, alimentando-se de pólen [9], e os representantes das subfamílias Listroscelidinae e Saginae, os quais apresentam hábitos predadores alimentando-se de outros insetos e gastrópodes [10].
Quanto ao seu período de atividade, os tetigonídeos apresentam hábitos predominantemente noturnos (haja vista algumas exceções), sendo atraídos pela luz.[21]
Dentro dos microhábitats citados anteriormente, quase todos os tetigonídeos estarão associados à vegetação, principalmente nos seus períodos de inatividade , quando geralmente recolhem-se nas folhas da vegetação. Esse hábito é verificado principalmente nas espécies crípticas de tetigonídeos, cujas tégminas assemelham-se à folhas [22] [23]ou gravetos [9]. Até mesmo os tetigonídeos ápteros, que exploram microambientes no solo utilizam a cobertura vegetal nos seus períodos de inatividade (geralmente no período diurno) [22][23].
Os tetigonídeos machos produzem som a partir do mecanismo de estridulação, ou seja, pelo atrito das tégminas (par de asas anterior) [24], nas quais existem estruturas especializadas para produção e amplificação do som [25][26]. Durante o movimento estridulatório ambas as tégminas mantém-se ligeiramente elevadas, sendo abertas e fechadas rapidamente, com movimentos partindo da esquerda para a direita [27]. As estruturas tegminais especializadas na produção do som são o raspador/ palheta (plectrum ou scraper, em inglês), presente na base da asa direita, e a fileira de dentes cuticulares/ fileira estridulatória (stridulatory file ou pars stridens) presente na região basal da tégmina esquerda [25][26][27] . A fileira estridulatória é formada pela especialização da veia anal 1 (Cu2) da asa esquerda, apresentando-se como uma série de dentes esclerosados; a palheta consiste basicamente em uma veia saliente situada na região basal da asa direita [25][26][27]. Ademais, existem estruturas ressonantes na tégmina, sobretudo o espelho (mirror), que vibram e irradiam o som durante o movimento que promove a estridulação[27].
Diferentemente dos grilos, nos quais as fêmeas apenas respondem com fonotaxia silenciosa, em muitas espécies de tetigonídeos (subfamília Phaneropterinae e tribo Ephipigerini) as fêmeas são capazes de produzir sons, que são ouvidos como uma série de "cliques" fracos após o som de chamado do macho. O sinal acústico produzido pelas fêmeas geralmente situa-se em um espectro de frequência similar ao dos machos, porém o mecanismo por detrás desses sons são distintos: as fêmeas possuem a fileira estridulatória localizada na superfície superior da tégmina direita, enquanto que o raspador ou palheta está situado na superfície inferior da tégmina esquerda [27].
O som dos tetigonídeos é ouvido como uma sequência de "cliques", e definido por tons puros portadores de frequências estreitas (narrow bands) e/ou sons de banda larga (broad band) variando de 2-8 kHz (sons mais graves) até 80-100 kHz (sons agudos). Os sinais de banda estreita resultam de estridulação ressonante (resonant-mechanism), enquanto sinais de banda larga resultam de um mecanismo estridulatório não ressonante (non-resonant-mechanism) [14][28].
O comportamento reprodutivo dos tetigonídeos, assim como de outros ortópteros que detém a capacidade de emitir sons, é extremamente marcado pelo uso dos sinais acústicos; muito de seu sucesso reprodutivo inclusive, está associado com a efetividade da produção de som e à responsividade da fêmea [29]
É a estridulação produzida pelos machos o sinal que marca o início da sequência de acasalamento em quase todos os táxons da família Tettigoniidae. Com as asas levantadas, o macho realiza o atrito da fileira estridulatória (presente na base do tégmen esquerdo) contra a estrutura denominada palheta ou raspador (presente no tégmen direito), produzindo o som de chamado que permitirá seu reconhecimento pela fêmea [29] [21]
Após esta etapa inicial, na maioria das espécies, as fêmeas receptivas ao chamado dos machos respondem com fonotaxia silenciosa (processo que resulta na aproximação à fonte sonora, no caso, atração da fêmea até o macho).[29][30] No entanto, há registros de espécies nos quais as fêmeas são capazes de estridular, utilizando mecanismos tegminais diferentes dos machos. Durante a última etapa do processo de acasalamento, macho e fêmea são capazes mover-se durante a formação do par.[29][30]
Já durante a cópula propriamente dita, os machos da maioria das espécies realizam a transferência do espermatóforo (bolsa contendo espermatozóides) e do espermatofilax para a fêmea. O espermatofílax é uma substância altamente nutritiva e energética, transferida juntamente com o espermatóforo, e que pode ser ingerida pela fêmea após a separação do casal [31]. É fato que a nutrição promovida pelo espermatofilax pode ter um papel crucial para as fêmeas e, em algumas espécies, pode acarretar numa reversão do comportamento típico de machos e fêmeas, fazendo com que as fêmeas passem a competir pelo acesso ou disponibilidade dos machos e que os machos passem a apresentar certas preferências na escolha das fêmeas e no acasalamento [31]
Após o acasalamento, a fêmea fecundada ovipõe no solo, em meio à vegetação, ou na lâmina foliar; a oviposição no solo provavelmente representa o comportamento mais próximo àquele observado nos grupos mais ancestrais de tetigonídeos, visto que ocorre em algumas famílias de divergência mais antiga, relacionadas aos tetigonídeos, como as famílias Stenopelmatidae e Gryllacrididae [32]. Os tetigonídeos classificados na subfamília Phaneropterinae particularmente apresentam uma ampla gama de locais de oviposição, desde em fendas na casca de árvores [33], na medula dos galhos [34], no tecido foliar (entre as camadas epidérmicas) [32] [35] [36] e até mesmo são capazes de "engessar" ovos em um “ninho” de lama construído sobre pedras e galhos[37] [32] .
Normalmente é registrada apenas uma oviposição (uma geração) por ano para a maioria das espécies de tetigonídeos que vivenciam uma só estação. No entanto, em decorrência de temperaturas mais altas, podem ser registrados até dois eventos de oviposição por ano, o que resulta na sobreposição de gerações [38]
Os ovos são utilizados pelos tetigonídeos como um estágio de hibernação, e é justamente neste momento, que ocorrerá o processo de diapausa do desenvolvimento (suspensão temporária no desenvolvimento em função de fatores bióticos ou abióticos), importantíssimo para que estes insetos possam evitar a predação, superar estações muito secas e frias, e assim colonizar os microhábitats que utilizam de forma mais efetiva, sobrevivendo às diversas intempéries impostas pelo ambiente [39].
Nos insetos a diapausa está presente em diferentes fases do ciclo de vida: embrião/ovo, larva, pupa, adulto farato e adulto [39]. E, embora uma única estação fria seja tempo suficiente para a ocorrência deste processo na maioria dos táxons de Tettigoniidae, muitas espécies necessitam de ao menos cinco invernos para que a diapausa seja suspensa, e consequentemente para que os ovos depositados no solo ou na vegetação possam eclodir [40].
Após a eclosão dos ovos, as larvas sofrem sucessivos instares (de 4-9, dependendo da espécie), antes que possam, finalmente, atingir a fase adulta [41].
Os tetigonídeos apresentam uma estratégia reprodutiva primordialmente ligada à poligamia, e isso faz com que o nível de competição seja grande entre os machos, principalmente no que tange à sua capacidade de fornecer espermatofilax de alta qualidade nutritiva às fêmeas para que a postura dos ovos se dê de forma eficaz.
Em algumas espécies, em função de presentes alimentares mais robustos, a dinâmica alterar-se e fêmea passa a procurar ativamente os machos para copular, o que muitas vezes representa um grande stress pois a saída da fêmea em busca dos machos, pode aumentar significativamente as chances de predação, diminuindo o fitness da espécie. Outro fator a ser considerado é o tamanho do espermatóforo, ao produzir um espermatóforo grande, os machos apresentam maiores chances de seleção sexual pelas fêmeas, no entanto, as consequências disto são a redução do número de cópulas. Mesmo durante época de grande estresse nutricional, os machos precisam manter a qualidade (quantidade de nutriente do espermatóforo) caso busquem um maior sucesso reprodutivo [42].
Um dos comportamentos de defesa exibido juntamente ao mimetismo pelos tetigonídeos é assumir uma "postura de poleiro" ("roosting posture"), imóvel, durante o dia (quando sua atividade é menor) que é capaz de enganar os predadores, fazendo com que pensem que o animal está morto ou confundindo-o à folhas em meio à vegetação. O mimetismo é outra característica indissociável dos tetigonídeos, sendo que a maioria das subfamílias apresenta espécies nas quais morfologia, coloração do corpo e das asas imita folhas, galhos secos, troncos, líquens e outras características da vegetação no qual o inseto encontra-se inserido, maximizando as suas chances de sobrevivência ao torná-lo mais indistinto aos predadores [11] [43]. Um caso interessante é a coloração brilhante, a presença de manchas apicais pretas nas superfícies internas da tégmina , além das asas traseiras coloridas; durante abertura das asas e movimentação das mesmas essas manchas criam a ilusão de olhos na superfície traseira, impedindo o predador de reconhecer qual lado é a frente ou a traseira do animal [43].
No que concerne aos mecanismo ecológicos associados à predação, muitos tetigonídeos apresentam espinhos em diferentes partes do corpo (variando de acordo com o grupo) que são utilizados para imobilizar a presa. Um exemplo que ilustra bem este mecanismo pode ser vislumbrado entre os representantes da família Listrocelidinae, os quais possuem espinhos articulados, rombudos (não afiados) e relativamente flexíveis na superfície ventral dos seus membros; essas estruturas são utilizados para aprisionar as presas acima de seu aparato bucal, facilitando a predação [44]
Do ponto de vista econômico, sabe-se que o hábito herbívoro da maioria dos tetigonídeos pode prejudicar as plantações, e, em decorrência disso, algumas espécies são controladas por meio da aplicação de pesticidas.[45][46] No entanto, um impacto econômico em larga escala não é verificado porque, em geral as densidades populacionais destes insetos são baixas.[47] Exceções são alguns representantes das subfamílias Tettigoniinae e Conocephalinae que podem agregar-se em enxames e causar danos mais severos às culturas agrícolas, como os indivíduos da espécie Anabrus simplex, que causam danos às palmeiras cultivadas na América do Norte.[20]
Outro grupo de tetigonídeos considerados pragas são as espécies Segestes gracilis, Segestes decoratus, Segestidea montana, Segestidea defoliaria e Segestidea novaeguineae, da Tribo Sexavaini (subfamília Mecopodinae) [48] .Conhecidas coletivamente como "Sexava" essas espécies atacam cultivos de bananas, óleo de palma/óleo de dendê e principalmente as folhas de palmeiras de Pandanus spp., como a karuka (Pandanus julianetti), considerada uma commoditie agrícola na Papua Nova Guiné, das quais se extrai óleo vegetal.[49] Os níveis de desfolhamento dessas culturas podem ser muito graves em locais que abrigam grandes populações de indivíduos do grupo Sexavae, e a desfolha severa causa reduções na fotossíntese, acarretando na menor produtividade dos frutos, e consequentemente na perda de rendimento para os produtores rurais. [49] Tendo isso em vista, os produtores costumam realizar um manejo integrado, aplicando químicos agrícolas para controle das pragas, e cercando as folhas da copa com grama e folhas de outras árvores para tentar evitar o ataque destes insetos.[45] [46]
Por fim, uma forma de impacto econômico positivo envolve o consumo de alguns tipos de tetigonídeos pelos humanos, principalmente como fonte de proteína, um tipo de dieta denominado antropoentomofagia. [50] Há ainda o emprego de esperanças como "animais de estimação" na China, em função de suas características bioacústicas; o preço de mercado para um macho pode chegar a mais de US$ 16,00. [51] [52]
A família Tettigoniidae é atualmente subdividida em 22 subfamílias, sendo que deste total 20 famílias possuem representantes viventes [5].
De acordo com a lista disponibilizada pelo Orthoptera Species File (OSF) são extintos os grupamentos [63]:
Os principais caracteres morfológicos que sustentam o agrupamento dos diferentes táxons da família Tettigoniidae são: a sobreposição da asa esquerda sobre a direita nos machos durante o repouso, a presença de uma fileira estridulatória (pars stridens) totalmente funcional na base da asa esquerda, e a presença de uma fileira estridulatória vestigial na asa direita. Outros caracteres que parecem ser sinapomórficos para o agrupamento, mas que carecem de confirmação são a presença de quatro tarsômeros (também encontrados nos haglídeos, Prophalangopsis obscura) e algumas sequências de RNA nuclear conservadas para pelo menos cinco espécies de tetigonídeos (representando quatro subfamílias) [64].
As evidências mais antigas do surgimento dos primeiros tetigonídeos são fosseis que datam do Cretáceo (135 M.a), período no qual acredita-se que tenha ocorrido a irradiação adaptativa desta família de ortópteros. Fatores que podem ter colaborado com a irradiação dos tetigonídeos são a ascensão dos principais grupos de dicotiledôneas, as quais poderiam servir como fonte de alimento para estes animais, e também os complexos padrões paleoclimáticos que podem ter levado à condições de vida mais vantajosas para o grupo. Outro evento importante do ponto de vista biogeográfico para divergência de algumas subfamílias de tetigonídeos foi a deriva continental, com a separação da Pangeia e dos supercontinentes Gondwana e Laurásia [65] [4].
No Brasil são registradas pelo menos 1.700 espécies de tetigonideos, embora o seu estudo científico ainda seja incipiente; são necessários maiores incentivos na formação de especialistas (mestrandos e doutores) no tema, e maior aporte de verba para realização de estudos mais apurados sobre a diversidade de alguns grupos. Não existem ainda estudos regionais e sistemáticos sobre tetigonídeos para o Brasil; do total de subfamílias conhecidas, é registrada a ocorrência de representantes de apenas 6 para o território nacional: Conocephalinae, Phaneropterinae, Pseudophyllinae, Meconematinae, Listroscelidinae e Pterochrozinae [4] [58].
Barbitistes constrictus
Phaneroptera falcata
Um Scudderia macho.
Leptophyes albovittata, fêmea
Leptophyes punctatissima, macho
Tettigoniidae sul-riograndense durante o período de acasalamento, com ovipositor
Ninfa de esperança Engonia em mata atlântica do sudeste
_(10745650203).jpg)
_(8105656464).jpg)
_(13908990358).jpg)
_(7839002728).jpg)
.JPEG)
_with_female_katydid_prey_(Tettigoniidae_sp.).jpg)
.jpg)
_nymph.jpg)
.jpg)
.jpg)
_m_01_(HS).jpg)
|acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= (ajuda); |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |url= (ajuda); |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) |acessodata= requer |url= (ajuda) Tetigoniídeos (Tettigoniidae) é uma família de insetos altamente diversificada, que ocorre em praticamente todos os continentes do globo, à exceção da Antártida e outras regiões nos polos ; conta atualmente com 22 subfamílias, 1318 gêneros e cerca de 7886 espécies .
Esta família reúne os ortópteros conhecidos como “katydids” ou “long-horned-grasshoppers” nas Américas, Austrália e Nova Zelândia ou “bush crickets” (algo como “grilos-selvagens” ou “grilos-de-arbusto”) na Grã Bretanha e Europa . No Brasil, são popularmente conhecidos como "esperanças" (ou esperanzas, na Espanha), pois na cultura destes países está arraigada a crença de que este inseto simboliza boa sorte (principalmente quando pousa em uma pessoa) , enquanto que encontrá-lo morto é considerado um presságio de mau-agouro .
Os tetigonídeos são insetos grandes (1-6 cm.), de hábitos predominantemente noturnos e generalistas (embora existam subfamílias com espécies fitófagas e predadoras) , são dotados de um corpo alongado e achatado lateralmente, antenas filiformes compostas por mais de 30 artículos, e um terceiro par de pernas com fêmur avantajado e musculoso do tipo saltatório, que lembra muito o de outros ortópteros proximamente relacionados a eles dentro da subordem Ensifera - os grilos (Gryllidae) .
Outra característica similar à dos grilos é a produção de som através do mecanismo de estridulação (pelo atrito do par de asas anterior), no entanto, a diferença reside no fato de que as esperanças possuem asas anteriores fortemente assimétricas, e produzem som sobrepondo a asa esquerda sobre a direita; enquanto isso, os grilos estridulam sobrepondo a asa direita sobre a esquerda (posição contrária). Ademais, as esperanças produzem sons dotados de um espectro de frequência mais amplo, atingindo desde 2 kHz (sons mais graves) até a faixa ultrassônica (> 100 kHz) (sons mais agudos) .
No entanto, algumas das características distintivas mais importantes para este grupo são: a presença de um par de tímpanos (órgão auditivo) na tíbia anterior do primeiro par de pernas, tarsos tetrasegmentados, e, principalmente, a presença de tégminas (primeiro par de asas) pergamináceas e longas, que assemelham-se à folhas verdes de árvores angiospermas, ou à folhas secas necrosadas, e até mesmo à líquens, em algumas espécies. A semelhança das tégminas com folhas ou líquens é uma característica relevante à camuflagem destes insetos no ambiente , garantindo importantes vantagens adaptativas.
Tetigoniidele sau cosașii (Tettigoniidae) sunt o familie de insecte ortoptere, care se pot confunda ușor cu lăcustele, dar se deosebesc de acestea prin antenele lor filiforme lungi, uneori mai lungi decât corpul, printr-un oviscapt foarte lung cu aspect de sabie (adesea dințat la vârf), de unde și numele de Ensifera a subordinului din care fac parte, tarsul este format din 4 articole, pe tibiile picioarelor anterioare se găsesc organe timpanale, cu care tetigonidele percep zgomotele, organele stridulante ale masculilor sunt situate pe tegmine, cea stângă folosind ca arcuș, cea dreaptă ca membrană vibratoare. Emit un zgomot asemănător cu fâsâitul coasei, de unde și numele lor popular de cosași. Cele mai multe specii sunt fitofage ierbivore, existând însa și specii răpitoare carnivore. Se cunosc peste 6.400 de specii.[1][2]
Tetigoniidele sau cosașii (Tettigoniidae) sunt o familie de insecte ortoptere, care se pot confunda ușor cu lăcustele, dar se deosebesc de acestea prin antenele lor filiforme lungi, uneori mai lungi decât corpul, printr-un oviscapt foarte lung cu aspect de sabie (adesea dințat la vârf), de unde și numele de Ensifera a subordinului din care fac parte, tarsul este format din 4 articole, pe tibiile picioarelor anterioare se găsesc organe timpanale, cu care tetigonidele percep zgomotele, organele stridulante ale masculilor sunt situate pe tegmine, cea stângă folosind ca arcuș, cea dreaptă ca membrană vibratoare. Emit un zgomot asemănător cu fâsâitul coasei, de unde și numele lor popular de cosași. Cele mai multe specii sunt fitofage ierbivore, existând însa și specii răpitoare carnivore. Se cunosc peste 6.400 de specii.
Kobylkovité (lat. Tettigoniidae) je čeľaď podradu kobylky.
Podčeľaď Tettigoniinae: krídlaté i brachyptérne kobylky s mečovitým, na konci ostrým znášadlom. Z krídlatých druhov sú známejšie Decticus verrucivorus (k. hryzavá), Tettigonia viridissima (k. zelená) a T. cantans (k. svrčivá, ktorá má v porovnaní s predchádzajúcim druhom zreteľne kratšie krídla – u samíc znášadlo nápadne presahuje dĺžku krídel); z brachyptérnych druhov je častá napr. Pholidoptera griseoaptera (k. hnedastá).
Podčeľaď Phaneropterinae: väčšinou brachyptérne kobylky, napr. horský druh Barbitistes constrictus (k. smreková). Výnimkou je Phaneroptera falcata (k. krovinová) s krídlami a nápadne tenkými nohami.
Skupina sedlovky (Ephippigerini): na Slovensku žije v lesostepiach dosť vzácne Ephippiger ephippiger (sedlovka bronzová).
V niektorých starších systémoch sa vyššie uvedené podčeľade zaraďovali ako samostatné čeľade (napr. namiesto Saginae bola čeľaď Sagidae, namiesto Phasmodinae čeľaď Phasmodidae atď.); kobylkovité (v užšom zmysle) (Tettigonidae) potom v takomto systéme zodpovedajú vyššie uvedenej podčeľadi Tettigoniinae.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kobylkovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kobylkovité
Prave cvrčalke (znanstveno ime Tettigoniidae) so velika družina kobilic dolgotipalčnic, med katere uvrščamo približno 6000 danes znanih opisanih vrst, ki živijo po vsem svetu.[1] Znane so predvsem po glasnih napevih, s katerimi samci dvorijo samicam v obdobju parjenja, in so ena od redkih žuželčjih skupin, pri katerih je splošno razširjeno sporazumevanje z zvokom.[2]
Običajno so to dokaj velike žuželke, ki v dolžino merijo nekaj centimetrov, kot ostale dolgotipalčnice pa imajo še daljše tipalnice. Pogosto so zelenih, rjavih ali sivih barv z otrdelim sprednjim parom kril, ki spominja na liste, kar jim olajša skrivanje v vegetaciji podnevi. Samice imajo veliko, meču podobno leglico za odlaganje jajčec. Od ostalih skupin dolgotipalčnic se zanesljivo ločijo po tem, da je njihovo stopalce (tarsus) sestavljeno iz štirih členov, po značilnosti strukture za proizvajanje zvoka in po genetskih značilnostih.[2] Nekatere skupine so znane po izredno dodelanemu posnemanju svoje okolice, predvsem predstavniki poddružine Pseudophyllinae, ki spominjajo na posušene liste, vključno z listnimi žilami, poraščenostjo z lišaji in poškodbami.[3]
Strukturi za proizvajanje zvoka pravimo cvrčalo (stridulum), nahaja se na prednjem paru kril, in je sestavljeno iz odebeljene žile (plectrum) na enem ter ozke rebraste strukture na drugem krilu. Žival se oglaša tako, da ju drgne med seboj, temu načinu pravimo tegminalna stridulacija. Za prave cvrčalke je značilno, da plectrum na zgornjem robu desnega krila drgnejo prek rebra na spodnjem robu levega krila, obratno kot pri murnih.[2] Prek kril je ta struktura povezana s telesno votlino, ki deluje kot resonator in ojača zvok, ta pa se potem oddaja v okolico prek posebne površine okrogle oblike na krilih, imenovane »ogledalce«. Oblika in velikost vseh teh sestavnih delov ter vzorec krčenja mišic na koncu določajo lastnosti zvoka.[4] Za sluh je odgovoren par kompleksnih timpanalnih organov s pomožnim sistemom vzdušnic, ki se nahaja na sprednjih nogah.[5]
Podobno kot ostale dolgotipalčnice so nočno aktivne[2] in njihovi zbori so (poleg žab) ponoči najizrazitejši vir hrupa v deževnih gozdovih.[3] Podnevi mirujejo skrite v gostem rastju, večina vrst se zadržuje v drevesnih krošnjah ali grmovju, del njih pa tudi pri tleh. Slednje imajo običajno pokrnela krila, od katerih ostane le del za produkcijo zvoka.[6] Napeve lahko ustvarjajo z različnimi načini drgnjenja cvrčala, v redkih primerih pa tudi z bobnanjem po podlagi. Nastane poseben repertoar napevov, ki je značilen za konkretno vrsto, posamezni napevi pa imajo različne funkcije - eden za privabljanje samice, drugi za dvorjenje, pri nekaterih vrstah lahko samica odgovarja s svojim signalom, običajno pa je komunikacija enosmerna.[3] Frekvenca napevov v grobem izkazuje odvisnost od telesne velikosti – večje vrste se oglašajo z nižjimi frekvencami in obratno; frekvenca večine vrst je v razponu 5–30 kHz, torej od slišnih frekvenc do nizkega ultrazvoka (človek lahko sliši frekvence do 20 kHz).[4] Obstajajo pa tudi vrste, ki proizvajajo ekstremne ultrazvočne napeve s frekvenco prek 100 kHz, z rekorderji pri 150 kHz v rodu Supersonus, kar je najvišja znana frekvenca oglašanja kateregakoli členonožca in cel velikostni razred nad človeškim sluhom.[7]
Pri pravih cvrčalkah se pojavlja širok razpon prehranjevalnega vedenja, v glavnem so rastlinojedi ali vsejedi, redke vrste (na primer žagarica) pa so povsem plenilske in lovijo druge žuželke.[1] Največjo vrstno pestrost dosegajo v tropih, čeprav tudi v območjih z zmernim podnebjem živi dobršno število vrst.[6]
Med najpomembnejšimi naravnimi sovražniki so netopirji; v tropskih deževnih gozdovih živijo taki, ki ne lovijo z eholokacijo, temveč prisluškujejo napevom in se orientirajo po njih da najdejo kobilico. Vrste teh območij zato uporabljajo kratke, nepredvidljive klice, ki jim je težje najti izvor.[3] Po napevih so se sposobni orientirati tudi nekateri parazitoidi, ki v pevca izležejo jajčece. V obrambo pred plenilci nekatere prave cvrčalke uporabljajo refleksno krvavitev.[2]
Populacije običajno ne dosegajo take gostote da bi bile kmetijski škodljivci. Izjema je mormonski muren (Anabrus simplex), ki občasno tvori ogromne roje in povzroča škodo na zahodu Severne Amerike. Večje roje, ki se selijo naokrog, tvorijo tudi nekatere afriške vrste iz rodu Ruspolia, ki pa so bolj znane kot vir hrane za ljudi iz teh predelov. Večinoma so prave cvrčalke samotarske.[6]
Ko samec privabi samico in ga ta sprejme, se samica vzpne nanj, sledi parjenje. Druga izstopajoča značilnost spolnega sistema pravih cvrčalk je ogromen spermatofor, konec katerega samec vstavi v samičina spolovila. Sestavljata ga kapsula s semenčicami in t. i. spermatofilaks, želatinozna beljakovinska masa, ki lahko skupaj predstavljata tudi do 40 % teže samca. Spermatofilaks je samčevo »svatbeno darilo«, ki ga samica požre in hranilne snovi v njem uporabi za razvoj zaroda.[2] Predstavlja tako obsežno energetsko investicijo v potomstvo, da pride pri nekaterih vrstah do zamenjave vlog pri dvorjenju, tako da samice tekmujejo za pozornost samca namesto obratno, kot je pri večini žuželk.[1]
Samice ležejo jajčeca v prst, znotraj rastlinskih tkiv, v katera zarežejo z ostro leglico, ali pa ploščata jajčeca kot krovce zalepijo na površino listov. Jajčeca vrst, ki živijo v območjih z zmernim podnebjem, mirujejo eno ali več zim (celo do pet), nakar se iz njih izležejo nimfe, ki največkrat zgledajo kot manjše kopije staršev (kobilice imajo nepopolno preobrazbo). Po izvalitvi se štirikrat do devetkrat levijo. Razvoj od pravkar izlegle ličinke do odraslega osebka dokončajo v eni sezoni.[1][2]
Najstarejše znane fosile pravih cvrčalk datirajo v perm.[2] Iz eocena in zgodnjega oligocena so najdbe predstavnikov poddružine Pseudophyllinae, ki že izkazujejo značilno dodelano posnemanje rastlinskih listov, le nekoliko mlajše kot pri posnemalcih.[8] Iz nekaterih bolje ohranjenih fosilov je mogoče sklepati celo o napevih.[3]
Sodeč po anatomskih in genetskih značilnostih so prave cvrčalke gotovo naravna skupina (klad). Vanjo združujemo okrog 6000 do zdaj opisanih vrst, s čemer so največja družina dolgotipalčnic, vendar razdelitev na poddružine in dalje še ni dorečena. Največjo raznovrstnost namreč dosegajo v tropih, kjer je raziskanost še pomanjkljiva. V grobem jih delimo na okrog 20 poddružin, vendar se razdelitev z novimi odkritji še spreminja.[1]
Med predstavniki te družine so največje kobilice, ki uspevajo na ozemlju Slovenije. Med njimi je verjetno najbolj znana drevesna zelenka, poleg nje pa so splošno razširjene tudi travniška plenilka, Roeselova bilčnica in druge. Največja vrsta je primorska plenilka. Med zanimivejšimi vrstami je mesojeda žagarica, ki je zavarovana tako na nacionalni kot na mednarodni ravni.[9]
Prave cvrčalke (znanstveno ime Tettigoniidae) so velika družina kobilic dolgotipalčnic, med katere uvrščamo približno 6000 danes znanih opisanih vrst, ki živijo po vsem svetu. Znane so predvsem po glasnih napevih, s katerimi samci dvorijo samicam v obdobju parjenja, in so ena od redkih žuželčjih skupin, pri katerih je splošno razširjeno sporazumevanje z zvokom.
Vårtbitare (Tettigoniidae) är en familj i insektsordningen hopprätvingar som tillhör underordningen långhornsrätvingar. Familjen innehåller över 6 400 kända arter, varav de flesta finns i tropiska delar av världen. I Sverige finns 10 arter.
Vårtbitarna liknar gräshoppor men har betydligt längre antenner. Kroppslängden hos de svenska arterna kan variera mellan 9 och 45 millimeter. De livnär sig av blad, blommor, bark och frön. Som andra hopprätvingar har vårtbitare ofullständig metamorfos och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago.
Vårtbitarna har fått sitt namn genom en folklig föreställning om att de kan avlägsna vårtor genom att bita av dem. Stor vårtbitare, Decticus verrucivorus (där verrucivorus betyder "den som äter vårtor"), har en längd av 25 till 45 millimeter och fick detta namn av Carl von Linné sedan han uppmärksammat att allmogen på Gotland använde den till att ta bort vårtor med.
Under sommaren och tidiga hösten talar man ofta om att "syrsorna spelar", men så är det inte. Vad vi vanligen hör är gräshoppor och vårtbitare – särskilt grön vårtbitare[1]. Den ena svenska arten av syrsor, hussyrsan, håller till inomhus och på soptippar. Den andra arten, mullvadssyrsan, finns bara i södra Sverige.[2]
Stor vårtbitare (Decticus verrucivorus)
Buskvårtbitare (Pholidoptera griseoaptera)
Wikimedia Commons har media som rör Vårtbitare.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Vårtbitare (Tettigoniidae) är en familj i insektsordningen hopprätvingar som tillhör underordningen långhornsrätvingar. Familjen innehåller över 6 400 kända arter, varav de flesta finns i tropiska delar av världen. I Sverige finns 10 arter.
Vårtbitarna liknar gräshoppor men har betydligt längre antenner. Kroppslängden hos de svenska arterna kan variera mellan 9 och 45 millimeter. De livnär sig av blad, blommor, bark och frön. Som andra hopprätvingar har vårtbitare ofullständig metamorfos och genomgår utvecklingsstadierna ägg, nymf och imago.
Vårtbitarna har fått sitt namn genom en folklig föreställning om att de kan avlägsna vårtor genom att bita av dem. Stor vårtbitare, Decticus verrucivorus (där verrucivorus betyder "den som äter vårtor"), har en längd av 25 till 45 millimeter och fick detta namn av Carl von Linné sedan han uppmärksammat att allmogen på Gotland använde den till att ta bort vårtor med.
Under sommaren och tidiga hösten talar man ofta om att "syrsorna spelar", men så är det inte. Vad vi vanligen hör är gräshoppor och vårtbitare – särskilt grön vårtbitare. Den ena svenska arten av syrsor, hussyrsan, håller till inomhus och på soptippar. Den andra arten, mullvadssyrsan, finns bara i södra Sverige.
Природними місцями проживання більшості видів справжніх коників служать нерозорані ділянки — луки, степи, чагарники, узлісся, галявини, рідколісся.
На схилах Кримських і Карпатських гір України коники справжні нерідко розмножуються до господарсько відчутної чисельності. Влітку коники мігрують на посіви сільськогосподарських культур, яким можуть завдавати чималої шкоди.[1].
Голова зпереду звичайно з добре відособленою, стислою з боків вершиною тімені. Вусики щетинковидні, довші за тіло. Передньоспинка з пласким або опуклим верхом — диском і пласкими, опущеними донизу бічними лопатями; диск нерідко із серединним кілем.
Орган слуху розташований на гомілках передніх ніг.
Надкрила самця з органом стрекотіння, який розташований у їх основи і складається з дзеркальця — прозорої резонуючої мембрани, більш розвиненої на правому надкрилі, і стрідуляційної частини — видозміненої передньої анальної жилки, яка на лівому надкрилі знизу зазубрена. Ліве надкрило завжди лежить поверх правого.
Яйцеклад самки стиснутий з боків, шаблеподібний або мечоподібний.
Формула лапок 4-4-4.
Коники справжні можуть пошкоджувати сільськогосподарські культури. Особливо сильно від них страждають невеликі виноградники, сосна, тютюнові плантації, плодові, пшениця, ячмінь, овес тощо.
Окремі види відкладають яйця в молоді пагони дерев, що призводить до усихання пагонів, а також є переносниками плодової гнилі на яблуках та айві.
Họ Muỗm, hay Vạc sành, Muồm muỗm, (danh pháp khoa học: Tettigoniidae) chứa trên 6.800 loài muỗm. Nó là một phần của phân bộ Ensifera (các loài có bộ phận sinh sản tựa như thanh kiếm), và là họ duy nhất trong siêu họ Tettigonoidea. Trong một số ngôn ngữ, chẳng hạn như tiếng Anh, người ta còn gọi nó là long-horned grasshopper nghĩa là châu chấu râu dài, hay bush-cricket nghĩa là dế bụi rậm. Xét về phân ngành thì muỗm là loài cận chủng với loài dế hơn là so với châu chấu.
Tại Bắc Mỹ, chúng có tên là katydid, một danh từ hài thanh nhại theo tiếng gáy của loài muỗm thuộc chi Pterophylla (nghĩa là "lá có cánh") sinh sống ở Bắc Mỹ. Muỗm đực có các cơ quan tạo âm nằm ở góc sau của cặp cánh trước. Khi gáy thì có tiếng như âm thanh "Katy did, Katy didn't", vì thế mà có tên gọi đó. Ở một số loài thì muỗm cái cũng có khả năng gáy.
Có thể phân biệt muỗm với châu chấu và cào cào dễ dàng căn cứ trên chiều dài của râu; râu muỗm thì dài, có thể dài hơn cả thân, trong khi các loài châu chấu thì râu tương đối ngắn.
Có khoảng 255 loài sinh sống ở Bắc Mỹ, nhưng phần lớn chúng sinh sống ở vùng nhiệt đới.
Thức ăn của muỗm là các loại lá, hoa, vỏ cây và hạt, nhưng một số loài là những động vật ăn thịt, chúng chỉ ăn sâu bọ, ốc sên hoặc thậm chí là cả các động vật có xương sống nhỏ, như rắn hay thằn lằn. Một số loài bị coi là động vật dịch hại, chuyên phá hoại mùa màng của một số loài cây trồng và người ta cần phun thuốc trừ sâu để hạn chế sự phát triển của chúng.
Tettigoniidae là một họ lớn và được chia thành một số phân họ:
Con muỗm trên hòn đá
Râu dài của con muỗm
Họ Muỗm, hay Vạc sành, Muồm muỗm, (danh pháp khoa học: Tettigoniidae) chứa trên 6.800 loài muỗm. Nó là một phần của phân bộ Ensifera (các loài có bộ phận sinh sản tựa như thanh kiếm), và là họ duy nhất trong siêu họ Tettigonoidea. Trong một số ngôn ngữ, chẳng hạn như tiếng Anh, người ta còn gọi nó là long-horned grasshopper nghĩa là châu chấu râu dài, hay bush-cricket nghĩa là dế bụi rậm. Xét về phân ngành thì muỗm là loài cận chủng với loài dế hơn là so với châu chấu.
Tại Bắc Mỹ, chúng có tên là katydid, một danh từ hài thanh nhại theo tiếng gáy của loài muỗm thuộc chi Pterophylla (nghĩa là "lá có cánh") sinh sống ở Bắc Mỹ. Muỗm đực có các cơ quan tạo âm nằm ở góc sau của cặp cánh trước. Khi gáy thì có tiếng như âm thanh "Katy did, Katy didn't", vì thế mà có tên gọi đó. Ở một số loài thì muỗm cái cũng có khả năng gáy.
Có thể phân biệt muỗm với châu chấu và cào cào dễ dàng căn cứ trên chiều dài của râu; râu muỗm thì dài, có thể dài hơn cả thân, trong khi các loài châu chấu thì râu tương đối ngắn.
Có khoảng 255 loài sinh sống ở Bắc Mỹ, nhưng phần lớn chúng sinh sống ở vùng nhiệt đới.
Thức ăn của muỗm là các loại lá, hoa, vỏ cây và hạt, nhưng một số loài là những động vật ăn thịt, chúng chỉ ăn sâu bọ, ốc sên hoặc thậm chí là cả các động vật có xương sống nhỏ, như rắn hay thằn lằn. Một số loài bị coi là động vật dịch hại, chuyên phá hoại mùa màng của một số loài cây trồng và người ta cần phun thuốc trừ sâu để hạn chế sự phát triển của chúng.
螽（zhōng）斯科(ant cricket、ant-loving cricket)是直翅目昆虫中的一科，又名蜙蝑、舂黍、𧐍𧑓。目前世界上已知的有6800多种。在分类学上和蟋蟀科关系很近。依種類而有數種不同的俗稱，例如蟈蟈、紡織娘、蚱蜢、長角蚱蜢等等。
成虫的身体呈扁或圆柱形，颜色多呈绿或褐色。偶爾亦會發現全身紅色或粉紅色的物種出現[1][2]，這種現象被稱為紅色過度（英语：erythrism）[2]。
成蟲的触角一般长于身体（相比之下，短角亚目昆虫的触角则短的多，可以用来分别）。翅发达、不发达或消失。雄性有翅个体在前翅附近有发音器，通过左右两翅摩擦而发音。前足在胫节基部有开/闭口的听器。后足腿节发达，有4节跗节。产卵器呈剑状或镰刀状。
螽斯具有發達的跳躍式後腳，當遇到危险时，通过快速彈跳逃避天敌。由於螽斯的體色多为綠色或褐色，有些种类外觀會擬態樹葉或枯葉，因此當牠們不鳴叫的時候，天敵较难發現牠們的行蹤。
俗称为蝈蝈的昆虫，是指本科包括中华螽斯（Tettigonia chinensis）在内的一些善鸣的雄虫。另外本科的著名鸣虫还有纺织娘（Mecopoda elongata，Linnaeus）。
.jpg)
螽斯科个体的长触角
雄性欧洲丛林蝈蝈（Metrioptera roeselii）
Pholidoptera griseoaptera
螽（zhōng）斯科(ant cricket、ant-loving cricket)是直翅目昆虫中的一科，又名蜙蝑、舂黍、𧐍𧑓。目前世界上已知的有6800多种。在分类学上和蟋蟀科关系很近。依種類而有數種不同的俗稱，例如蟈蟈、紡織娘、蚱蜢、長角蚱蜢等等。
_m_02_(HS).jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : 昆虫綱 Insecta 目 : バッタ目（直翅目） Orthoptera 亜目 : キリギリス亜目（剣弁亜目）キリギリス科（キリギリスか）Tettigoniidae は、バッタ目キリギリス亜目の科。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
여치과는 메뚜기목의 여치아목의 한 과이다. 메뚜기목 곤충들이 그렇듯이, 번데기 과정이 없이 허물벗기로 어른벌레가 된다. 주로 풀 위에서 서식한다. 더듬이는 길고, 몸빛깔은 녹색에서 갈색까지 다양하다. 대부분 귀뚜라미에 비해 날개와 뒷다리가 보다 발달되어 있다. 수컷은 날개에 발음기가 있어 좌우의 날개를 마찰시켜 소리를 낸다. 입은 무는형이며 겹눈은 그다지 크지 않다. 앞날개는 자신을 위장하기 위해 대체로 식물의 잎 모양이다. 수컷의 발음기는 앞날개의 기부에 있다. 또 귀(고막)는 암수 모두 앞다리의 경절(脛節) 위쪽에 있다. 뒷다리는 발달된 뛰는다리이며, 발목마디는 네 마디로 되어 있다. 수컷의 꼬리털은 다양한 형태로 변화되어 있다. 암컷의 산란관은 칼모양·낫모양인데 귀뚜라미보다 세로로 폭이 넓은 형태를 하고 있다. 몸의 크기는 7mm 정도의 작은 것에서부터 날개를 편 길이가 10cm를 넘는 것까지 여러 가지이다.
식성은 잡식성, 육식성, 초식성이 있으며 대부분이 육식성이다. 메뚜기목 곤충들이 그렇듯이 뒷다리를 이용하여 멀리 뛸 수 있다. 수컷은 잘 울며, 울음으로 암컷을 유인한다. 산란은 일반적으로 식물의 줄기나 땅 속에 흩어지게 알을 낳는다. 대개 알로 월동하지만 성충으로 월동하는 종류도 있다. 천적으로는 새, 개구리, 사마귀, 조롱박벌, 말벌, 같은 육식성 여치류, 그리고 여치류의 몸 속에 기생하는 연가시류가 있다.
여치류는 식성에 따라 육식성과 초식성으로 나뉜다. 육식성 여치류의 경우 자기보다 작은곤충을 먹지만, 간혹 청개구리나 사마귀의 애벌레를 잡아먹기도 한다. 심지어는 먹이가 부족하면 동족도 공격하여 잡아먹으므로 사육시에는 여러 마리를 한번에 기르는 것은 피해야 한다. 초식성 곤충인 메뚜기와 비슷하게 생겨 초식성으로 오해하여, 육식성 여치 사육시 풀을 주는 사람도 있는데, 육식성 여치는 식물성 먹이를 먹기도 하지만 식물보다는 동물성 먹이를 더 좋아한다. 하지만 실베짱이처럼 다른 동물을 잡아먹지 않고 초식을 하는 여치류도 있다. 초식성 여치류는 주로 꽃가루나 풀잎 등을 먹고 살지만 종종 곤충의 시체를 먹기도 한다.
_after_mating,_Sandy_Bedfordshire_(6137246340).jpg)
_m_02_(HS).jpg)
_(15249524783).jpg)
_(7006442359).jpg)
