'''Procnias nudicollis ye una especie d'ave paseriforme de la familia Cotingidae. Distribúise per Paraguái, Arxentina, Brasil y Perú. El so hábitat natural son les selves subtropicales y tropicales húmedes baxes. Ta amenazada pola perda d'hábitat y pola caza intensiva pal mercáu de mascotes. El páxaru campana ye l'ave nacional del Paraguái dende l'añu 2004.[2]
Tien pates grises con plantíes amarellentaes, güeyos llaterales col iris casi negru. Ente machu y fema esiste una marcada diferencia morfolóxica, difiriendo enforma en tamañu y color. Esta diverxencia dar al cumplir un añu de vida y algamar el maduror sexual.
El machu mide 28 centímetros y pesa 200 gramos, ye ablancazáu con árees ensin plumes na cara y el gargüelu, la piel ye de color celeste verdosa. La fema mide 26 centímetros y pesa 150 gramos, tien la cabeza cenicienta, l'envés verde oliva y amarellentáu el banduyu. A los trés años d'edá, tien el plumaxe d'adultu. Reproduzse en primavera y branu.
El nome provién del so cantar, asemeyáu al ecu d'un golpe metálicu.
Reproduzse en branu y primavera cuando la fema ye atraida pol duce cantar d'un machu adultu pal apareamiento. Depués d'apariase constrúin un nial probe d'aprosimao 16 cm de diámetru nes cañes abiertes d'un árbol a un altor que varia de 5 a 7 metros d'altor pa depositar l'o los güevos (xeneralmente nun superen los 1 o 2 güevos) que son ovalaos y de color marrón acoloratáu.
El periodu d'incubación de los güevos ye de 23 díes. Cuando estos nacen solo la fema encargar de curialos, alimentalos y llimpiar el nial.
Esta especie aliméntase de frutes ya invertebraos. Tien especial predilección polos frutos de les Lauracees. Amás de la dieta frugívora (drupes y bayes), posiblemente lo principal de la so dieta diaria consista en bárabos d'inseutos, inseutos adultos y moluscos (cascoxos pequeños y llimiagos arborícoles), pero predomina la dieta frugívora en forma absoluta.
Suel escoyer a les sos preses una per vegada, cazándoles en vuelu pa depués posase y taramiales. Como adaptación pal vuelu llixeru, regurgita les granes mayores.
Polo xeneral prefier comer frutes riques n'aceites y proteínes. Foi reparáu comiendo'l frutu del palmito.
Nel añu 2004, el Páxaru Campana foi designada "Ave Nacional" de la República del Paraguái, onde ye conocíu tamién pol so nome en guaraní, "guyra campana". Mora nos montes de la Rexón Oriental, más precisamente nos departamentos de Amambay, Canindeyú y Alto Paraná, magar que cazadores furtivos faen apeligrar la so supervivencia.
L'ave tamién da nome a la mundialmente conocida polca paraguaya en arpa, compuesta orixinalmente pol músicu caazapeño Carlos Talavera, quien foi reconocíu por APA (Autores Paraguáios Asociaos) como compositor de dichu tema nel Festival del Ykua Bolaños del añu 2011. El gran músicu guaireño Félix Pérez Cardozo, tando n'Arxentina, tuvo que rexistrala al so nome so autorización de Talavera, yá que nun se-y dexaba la radiodifusión de cantares ensin rexistrar.
La lleenda del páxaru cunta qu'en dómina de la colonización española n'América del Sur, asesinaron a un monxu y quemaron el monasteriu. El campanariu derrumbóse pero la campana siguió tañendo misteriosamente. La campana entós foi convertida nel páxaru campana.
Glockenvogel (páxaru campana n'alemán) ye'l títulu d'un preludiu pa pianu escritu en 2008 pol compositor arxentín Juan María Solare.
'''Procnias nudicollis ye una especie d'ave paseriforme de la familia Cotingidae. Distribúise per Paraguái, Arxentina, Brasil y Perú. El so hábitat natural son les selves subtropicales y tropicales húmedes baxes. Ta amenazada pola perda d'hábitat y pola caza intensiva pal mercáu de mascotes. El páxaru campana ye l'ave nacional del Paraguái dende l'añu 2004.
Procnias nudicollis és una espècie d'ocell passeriforme de la família de les cotíngids pròpia de Paraguai, Argentina, Brasil, i Perú. El seu hàbitat són selves subtropicals a tropicals humides baixes. Està amenaçada per la destrucció de l'hàbitat i per l'excés de caça.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn cloch gyddf-foel (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar cloch gyddf-foel) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Procnias nudicollis; yr enw Saesneg arno yw Bare-throated bellbird. Mae'n perthyn i deulu'r Cotingaod (Lladin: Cotingidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. nudicollis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r aderyn cloch gyddf-foel yn perthyn i deulu'r Cotingaod (Lladin: Cotingidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn cloch barfog Procnias averano Aderyn cloch gwyn Procnias albus Aderyn cloch gyddf-foel Procnias nudicollis Aderyn cloch tair tagell Procnias tricarunculatus Aderyn trilliw penfoel Perissocephalus tricolor Cotinga bochwyn Zaratornis stresemanni Cotinga cennog Ampelioides tschudii Cotinga cwta Calyptura cristata Cotinga gyddfbiws Porphyrolaema porphyrolaema Cotinga wynebddu Conioptilon mcilhennyi Ffrwythfrân fwlturaidd Gymnoderus foetidus Ffrwythfrân goch Haematoderus militaris Ffrwythfrân yddfbiws Querula purpurata Ffrwythfrân yddfgoch Pyroderus scutatus Piha cynffonlwyd Snowornis subalarisAderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn cloch gyddf-foel (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar cloch gyddf-foel) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Procnias nudicollis; yr enw Saesneg arno yw Bare-throated bellbird. Mae'n perthyn i deulu'r Cotingaod (Lladin: Cotingidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. nudicollis, sef enw'r rhywogaeth.
Der Nacktkehl-Glockenvogel (Procnias nudicollis) ist ein südamerikanischer Schreivogel aus der Familie der Schmuckvögel.
Er erreicht eine Größe von 27 cm. Das Männchen hat ein weißes Gefieder mit blaugrünen nackten Hautstellen an den Augen und an der Kehle, die mit schwarzen Borsten bedeckt ist. Die Weibchen sind an der Oberseite, den Flügeln und am Schwanz olivgrün gefärbt und an der Unterseite gelblich weiß gestrichelt. Der Kopf ist schwarz, die Brust ist olivgrün und hell gestrichelt.
Der metallisch klingende, glockenähnliche Ruf gehört zu den lautesten Äußerungen in der Vogelwelt.
Der Nacktkehl-Glockenvogel hält sich meistens ruhig in den Baumwipfeln auf und ernährt sich von Früchten.
Der Vogel lebt im Gebirgstropenwald in Ostbrasilien, Paraguay und Nordargentinien. Im Winter zieht er in tiefere Regionen.
Das Männchen ruft von einem exponierten Platz aus mit zurückgeworfenem Kopf nach einem Weibchen. Taucht eine mögliche Partnerin auf, beginnt es mit gespreizten Schwanzfedern von Ast zu Ast zu hüpfen.
Nach der Paarung wird ein dünnes schalenförmiges Nest aus Stöcken in einer Astgabel, vorzugsweise in einer Höhe von 5 bis 7 m in Kakaobäumen, gebaut. Es wird ein einziges hellbraunes Ei gelegt, das dunkelbraun gefleckt ist. Die Brutdauer beträgt 23 Tage. Die Jungen sind nach 33 Tagen flügge.
In Paraguay regte der metallisch klingende Gesang des Vogels die dortigen Musiker zu einem Stück an. „Pajaro Campana“ ist zugleich Titel und der Name des Vogels auf Spanisch.
Der Nacktkehl-Glockenvogel (Procnias nudicollis) ist ein südamerikanischer Schreivogel aus der Familie der Schmuckvögel.
Guyra campana ha'e peteĩ guyra oikóva Paraguái, Argentina, Brasil, ha Peru pe. Guyra Campána ha'e Paraguái pegua guyra etéva.
Guyra Campana oguereko kupy hũngy ha sa'yju imi ha hesa hũ osẽva okagotyo.
Kuimba'e oreko 28 cm. rupi ha ipohýi 200 gramo. Hete morotĩ, iñakãme nda haguéi ha pire hovy morotĩ lento. Kuña katu oreko 26 cm rupi ha ipohýi 15o gramo, ha hete michĩme sa'yju ve.
Héra ou pu ojapóva , ha'etegui umi "campana ipúva"
Ko guyra ho'u yva ha vicho. Ojapyhy ho'utava ovevehápe.
2004 pe ojemõi Paraguaygua guyra ete, Paraguáipe ojehayhu eterigui. Upéicha avei oĩ otympa'apiva ko`ãva guyrãpe. Oiko Región Orientalpe, Amambai, Kanindeju, Alto Paraná gotyo lado.
Ojapóva hare polka "Guyra Campana", Félix Pérez Cardozooguenohẽ guyra campána pu arpape ojapo hag̃ua ipurahéi.
www.salvemoslos.com.py Guyra campana rehegua momarandu.
Guyra campana ha'e peteĩ guyra oikóva Paraguái, Argentina, Brasil, ha Peru pe. Guyra Campána ha'e Paraguái pegua guyra etéva.
The bare-throated bellbird (Procnias nudicollis) is a species of bird in the family Cotingidae. It is found in moist subtropical and tropical forests in Argentina, Brazil, and Paraguay. The male has white plumage and bristly bluish-black bare skin around its eye, beak and throat. The female is more drab, being olive-brown above with streaked yellow underparts. The male has one of the loudest known bird calls, producing a metallic sound similar to a hammer striking an anvil. This bird feeds on fruit and plays a part in dispersing the seeds of forest trees. It is considered Near Threatened because of loss of its forest habitat and collection for the pet bird trade
The male bird has striking white plumage and a bare bluish-black patch of skin around its eyes and beak and on its throat. The female is duller in colour with a black crown, olive-brown upper parts and yellowish underparts streaked with olive green. This bird is about 27 cm (11 in) long.[2]
Like other bellbirds (Procnias), the bill of P. nudicollis has a short bill with a very wide gape.[3]
The male has one of the loudest calls of any bird—a sharp sound like that of a hammer striking an anvil or a bell.[2] Before making such a call, an individual must take a sharp inhale to increase air pressure in the interclavicular air-sacs surrounding its syrinx. It takes a long time for young males to learn the call, as one such male living in captivity next to an adult P. nudicollis that frequently called could not perfect it within 10 months of practice.[3]
The bare-throated bellbird is native to Brazil, Paraguay and Argentina.[1] Whereas it is common in the former two countries, it is rare in Argentina. In 2017, less than 250 mature individuals were estimated to exist in Argentina.[4]
Unlike many other cotingids, they migrate seasonally to different altitudes in Paraguay and east Brazil based on fruit production and the age class of the migrating individuals. Some evidence suggests they are also migratory in south-east Brazil and nearby parts of Paraguay, and that they only visit Argentina.[1][4][3]
Their natural habitats are subtropical or tropical moist lowland forest and subtropical or tropical moist montane forest. The bare-throated bellbird prefers primary forests, but may also be present in secondary forests with fruit trees, as well as abandoned rubber groves.[1][4]
Despite its vulnerable status, a juvenile male has been photographed in 2007 foraging in one of the campuses of the Federal University of Rio de Janeiro, an unusual urban setting located on an artificial island in the vicinity of the heavily polluted Guanabara Bay.[5] Another specimen was previously spotted in 2005 at the Ibirapuera Park in São Paulo.[6]
Cotingids like P. nudicollis spend a relatively short time foraging due to their frugivory, or fruit-based, diet since fruits do not move as insects do, and so spend plenty of their time preening and idling, as well as singing during their reproductive period.[3]
As a frugivory species, P. nudicollis disperses seeds for the plants it consumes in the Atlantic rainforest ecosystem, such as the Euterpe edulis.[7]
It consumes fruits from plants of the Arecaceae, Myrtaceae, Myrcinaceae, Moraceae, Myristicaceae, Apocynaceae, Sapindaceae, Lauraceae, Leguminosae, Burseraceae, Malpighiaceae, Celastraceae, Elaeocarpaceae, Araliaceae and Liliaceae families.[4] The width of their gape enables them to swallow fruits whole, then regurgitate large seeds.[3]
Although adult members of the bellbird species have only been observed eating fruit, snails have also been recorded in the stomach of a P. nudicollis specimen of unknown sex. These are theorized to have been consumed as source of calcium for egg-laying females, as snails are consumed for this reason by the scaled fruiteater, also of the Cotingidae family.[3]
Although P. nudicollis' mating practices haven't been observed as closely as its relative, the bearded bellbird, they are likely similar.[3]
The male P. nudicollis produces its loud call while it perches on a high branch in order to attract a mate.[2][3] Their breeding season lasts from September to February.[4]
P. nudicollis is listed in Brazil as Near Endangered, where it has been found in the protected areas of Intervales State Park, Pico do Marumbi State Park, Irati National Forest, Capão Bonito National Forest and Guapiaçu Private Ecological Reserve. Reforestation efforts of a Reserva Ecologica Michelin abandoned rubber plantation in Bahia may expand their territory.
Furthermore, it is listed in Argentina and Paraguay as Endangered. P. nudicollis has been found in the Paraguayan protected area of Reserva Natural del Bosque Mbaracayú, around which it is featured in high school student outreach campaigns. It has also been found in Argentinian protected areas of Iguazú National Park, Reserva de Biosfera Yaboty, Reserva de uso Multiple Guarani and Reserva Natural Cultural Papel Misionero, although it may only be present in Argentina during migration.[4]
P. nudicollis is threatened by habitat loss through agricultural conversion and deforestation. Only 10% of its historical range within six Brazilian coastal states, from Bahia to Paraná, remaining after deforestation. Other emergent threats involve urbanization, industrialization, and road-building.[4]
P. nudicollis is also threatened by heavy poaching for cagebirds.[1] It is the only cotingid widely kept as a cagebird, popular in Brazil.[3]
Trapping pressure has been most significant in Brazil's southern Bahia, São Paulo and Santa Catarina, as well as in Paraguay for sale in its capital city of Asunción.[4]
The bare-throated bellbird (Procnias nudicollis) is a species of bird in the family Cotingidae. It is found in moist subtropical and tropical forests in Argentina, Brazil, and Paraguay. The male has white plumage and bristly bluish-black bare skin around its eye, beak and throat. The female is more drab, being olive-brown above with streaked yellow underparts. The male has one of the loudest known bird calls, producing a metallic sound similar to a hammer striking an anvil. This bird feeds on fruit and plays a part in dispersing the seeds of forest trees. It is considered Near Threatened because of loss of its forest habitat and collection for the pet bird trade
The male bird has striking white plumage and a bare bluish-black patch of skin around its eyes and beak and on its throat. The female is duller in colour with a black crown, olive-brown upper parts and yellowish underparts streaked with olive green. This bird is about 27 cm (11 in) long.
Like other bellbirds (Procnias), the bill of P. nudicollis has a short bill with a very wide gape.
El pájaro campana (en Argentina y Paraguay) o campanero meridional[4] (Procnias nudicollis), también denominado campanero de garganta desnuda, guyra campana o guyra póng (en guaraní),[3] es una especie de ave paseriforme perteneciente al género Procnias de la familia Cotingidae. Es nativo del centro este de América del Sur. Está amenazada por la pérdida de hábitat y por la caza intensiva para el mercado de mascotas. El pájaro campana es el ave nacional del Paraguay desde el año 2004.[5]
Se distribuye por una amplia área del este de Brasil (desde Alagoas al sur hasta Río Grande do Sul y hacia el interior hasta el sur de Mato Grosso do Sul), noreste de Argentina (Misiones, con un registro en Corrientes) y este de Paraguay (al oeste hasta Concepción). La especie se considera extinta de los fragmentos de selva remanescientes del noreste de Brasil al norte del río San Francisco, donde anteriormente era conocida en el área de Murici. Es localmente relativamente común en Brasil y Paraguay (especialmente en Canindeyú, San Pedro, y Amambay), pero raro en Argentina. Se cree que la especie sea migratoria en el sureste de Brasil, aunque los hábitos migratorios son pobremente conocidos y probablemente complejos. De forma similar, solo hay registros en agosto y septiembre en Misiones, Argentina, sugiriendo que sea solamente transitoria en este país. Se cree que sea residente solamente en el noreste de Paraguay, donde es localmente común en algunos pocos lugares aislados.[1]
Habita en el dosel y en los bordes de selvas subtropicales y tropicales húmedas bajas de la mata Atlántica, inclusive de restinga; migrantes pueden aparecer hasta en parques urbanos. Hasta los 1800 m de altitud; realiza migraciones altitudinales, reproduciendo a mayor altitud e invernando más bajo.[6][7]
Tiene patas grises con plantillas amarillentas, ojos laterales con el iris casi negro. Entre macho y hembra existe una marcada diferencia morfológica, difiriendo mucho en tamaño y color. Esta divergencia se da al cumplir un año de vida y alcanzar la madurez sexual.
El macho mide 28 cm de longitud y pesa 200 g, es blanquecino con áreas sin plumas en la cara y la garganta, la piel es de color celeste verdosa. La hembra mide 26 cm y pesa 150 g, tiene la cabeza cenicienta, el dorso verde oliva y el vientre amarillento. A los tres años de edad, tiene el plumaje de adulto. Se reproduce en primavera y verano.
El nombre común proviene de su canto, semejante al eco de un golpe metálico.
Esta especie ha sido calificada como amenazada de extinción en grado vulnerable por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN) debido a que su población total, estimada entre 3500 y 15000 individuos, se considera estar en rápida decadencia debido a la combinación de pérdida de hábitat por el aumento de las tasas de deforestación y la captura para el comercio ilegal de aves de jaula.[1]
La captura puede ser particularmente grave en Brasil, en el sur de Bahía, São Paulo y Santa Catarina, siendo difícil, de esta forma, estimar la población en estas áreas. Numerosos individuos fueron vistos en jaulas entre Serra das Lontras y la Reserva biológica de Una, en el sur de Bahía. En el noreste de Paraguay, la deforestación fue del 20% entre 1997 y 2001, y parece continuar a un ritmo similar. La población paraguaya se encuentra sobre presión creciente para la captura (históricamente una amenaza apenas localizada), y tanto machos como hembras están disponibles en Asunción a cada año. Las amenazas actuales a su hábitat son la urbanización, industrialización, expansión de la agricultura, la colonización y la construcción de rutas asociada.[1]
Ha sido registrado en el parque nacional de Iguazú y en la Reserva de la Biosfera Yaboty, pero las aves deben ocurrir allí durante la migración. Ningún parque en Argentina protege una población estable. En Paraguay, hay algunas pocas áreas protegidas con poblaciones de la especie, como la Reserva Mbaracayú. En Brasil, ocurre en el parque estatal Intervales durante parte del año,[1] y en diversas otras unidades de conservación como los parques estatales de Cantareira y Serra do Mar en el estado de São Paulo, los parques nacionales de Itatiaia y Tijuca en el estado de Río de Janeiro, en la Floresta nacional de São Francisco de Paula en el estado de Río Grande do Sul, entre muchas otras.[8]
Se reproducen en verano y primavera cuando la hembra es atraída por el dulce canto de un macho adulto para el apareamiento. Luego de aparearse construyen un nido de aproximadamente 16 cm de diámetro en las ramas abiertas de un árbol a una altura que varía de 5 a 7 m de altura para depositar el o los huevos (generalmente no superan los 1 o 2 huevos) que son ovalados y de color marrón rojizo. El periodo de incubación de los huevos es de 23 días. Cuando estos nacen solo la hembra se encargara de cuidarlos, alimentarlos y limpiar el nido.
Esta especie se alimenta de frutas e invertebrados. Tiene especial predilección por los frutos de las lauráceas. Además de la dieta frugívora (drupas y bayas), posiblemente lo principal de su dieta diaria consista en larvas de insectos, insectos adultos y moluscos (caracoles pequeños y babosas arborícolas), pero predomina la dieta frugívora en forma absoluta.
Suele escoger a sus presas una por vez, cazándolas en vuelo para luego posarse y devorarlas. Como adaptación para el vuelo liviano, regurgita las semillas mayores.
En general prefiere comer frutas ricas en aceites y proteínas. Ha sido observado comiendo el fruto del palmito jussara.
Los llamados del macho, que pueden ser oídos de lejos, delatan su presencia, así mismo puede ser difícil de localizar, ya que tiende a permanecer en el follaje denso, además, su voz tiene una calidad ventrílocua. Emite dos vocalizaciones principales, un grito muy fuerte «téng!», como un martillazo en una bigornia, dado con el pico todo abierto, y una serie de 6-8 notas metálicas más suaves «clénk» dadas con el pico cerrado, aunque la garganta está visiblemente pulsando.[7][6]
En el año 2004, el Pájaro Campana fue designada "Ave Nacional" de la República del Paraguay, donde es conocido también por su nombre en guaraní, "guyra campana".[9] Reside en los bosques de la Región Oriental, más precisamente en los departamentos de Amambay, Canindeyú y Alto Paraná, pese a que cazadores furtivos hacen peligrar su supervivencia.[5]
La leyenda del pájaro cuenta que en época de la colonización española en América del Sur, asesinaron a un monje y quemaron el monasterio. El campanario se derrumbó pero la campana continuó tañendo misteriosamente. La campana entonces fue convertida en el pájaro campana.
Pájaro Campana o Guyra Pu, Guyra campana (guaraní) es el nombre de una polca paraguaya tradicional en arpa, mundialmente conocida, compuesta originalmente por el músico caazapeño Carlos Talavera, quien fue reconocido por Autores Paraguayos Asociados como compositor de dicho tema en el Festival del Ykua Bolaños del año 2011. El gran músico guaireño Félix Pérez Cardozo, estando en Argentina, tuvo que registrarla a su nombre bajo autorización de Talavera, ya que no se le permitía la radiodifusión de canciones no registradas.
Glockenvogel (pájaro campana en alemán) es el título de un preludio para piano escrito en 2008 por el compositor argentino Juan María Solare.[10]
La especie P. nudicollis fue descrita por primera vez por el naturalista francés Louis Jean Pierre Vieillot en 1817 bajo el nombre científico Ampelis nudicollis; localidad tipo «Nova Friburgo, Río de Janeiro, Brasil».[11]
El nombre genérico masculino «Procnias» deriva de la mitología griega «prokne o procne»: aquel que se metamorfoseó en una golondrina;[12] y el nombre de la especie «nudicollis», proviene del latín «nudus»: desnudo y «collis»: de garganta; significando «de garganta desnuda».[13]
Datos de ADN de Berv & Prum (2014)[14] sugieren que está más cercanamente aparentada con el campanero barbudo (Procnias averano), con quien comparte varias características morfológicas en el macho (partes peladas en el muslo, modificaciones de las primarias externas). Es monotípica.[11]
El pájaro campana (en Argentina y Paraguay) o campanero meridional (Procnias nudicollis), también denominado campanero de garganta desnuda, guyra campana o guyra póng (en guaraní), es una especie de ave paseriforme perteneciente al género Procnias de la familia Cotingidae. Es nativo del centro este de América del Sur. Está amenazada por la pérdida de hábitat y por la caza intensiva para el mercado de mascotas. El pájaro campana es el ave nacional del Paraguay desde el año 2004.
Procnias nudicollis Procnias generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.
Procnias nudicollis Procnias generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.
Etelänseppäkotinga (Procnias nudicollis) on Etelä-Amerikassa tavattava kotingoihin kuuluva vaarantunut varpuslintu.[1] Se on Paraguayn kansallislintu.[2]
Kooltaan etelänseppäkotinga on noin 26–28 cm. Koiras on täysin valkoinen lukuun ottamatta päässä silmienympärystä ja kurkkua, joissa näkyy paljas turkoosinvärinen nahka. Naaras on selästään oliivinvihreä. Pään sivut ja viiru päälaella ovat tummemmat. Kurkku on valkoviiruinen. Naaraspuolisen etelänseppäkotingan vatsa on väriltään vaaleankeltainen ja ruskeaviiruinen. Koirasta ei voi sekoittaa mihinkään muuhun alueella elävään lajiin. Naaras on suurikokoisempi kuin oranokka (Oxyruncus cristatus), jonka erottaa myös nokastaan. Partaseppäkotingan naaras (Procnias averano) muistuttaa etelänseppäkotingan naarasta, mutta sen päälaen viiru on vaaleampi. Hyvä tuntomerkki on lajin äänet, jotka ovat metallimaisia kolahduksia[3]
Etelänseppäkotingaa tavataan itäisestä Brasiliasta, Koillis-Argentiinasta ja Paraguayn itäosista. Laji elää trooppisissa ja subtrooppisissa kosteissa metsissä aina 1 150 metrin korkeuteen merenpinnasta. Brasiliassa lajin on havaittu muuttavan maan sisällä, mutta vastaavaa käyttäytymistä ei ole tavattu lajin muilla esiintymisalueilla.[3]
Etelänseppäkotingat syövät pääasiassa hedelmiä.[3]
Etelänseppäkotingan kannan kooksi arvioidaan 2 500–10 000 yksilöä.[3] Lajin kanta on vähentynyt metsänhakkuiden vuoksi. Lisäksi etelänseppäkotingaa pyydystetään häkkilinnuiksi erityisesti Brasiliassa. Nykyään lajin elinympäristöjä uhkaavat suuresti kaupungistuminen ja teollisuuden ja maanviljelysalueiden lisääntyminen.[1]
Etelänseppäkotinga (Procnias nudicollis) on Etelä-Amerikassa tavattava kotingoihin kuuluva vaarantunut varpuslintu. Se on Paraguayn kansallislintu.
Procnias nudicollis
L'Araponga à gorge nue (Procnias nudicollis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Cotingidae. Dans les régions de langue espagnole de son aire de répartition, on lui donne le nom vernaculaire de Pájaro Campana ; le compositeur et virtuose de la harpe paraguayenne Félix Pérez Cardozo (es) a intitulé ainsi une de ses pièces les plus fameuses[1].
Il vit dans la forêt atlantique d'Amérique du Sud et les régions de forêt humide avoisinantes.
Procnias nudicollis
L'Araponga à gorge nue (Procnias nudicollis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Cotingidae. Dans les régions de langue espagnole de son aire de répartition, on lui donne le nom vernaculaire de Pájaro Campana ; le compositeur et virtuose de la harpe paraguayenne Félix Pérez Cardozo (es) a intitulé ainsi une de ses pièces les plus fameuses.
De naaktkeelklokvogel (Procnias nudicollis) is een zangvogel uit de familie Cotingidae (cotinga’s). Het is een kwetsbare vogelsoort uit Zuid-Amerika.
De vogel is 26 tot 28 cm lang. Het mannetje is een opvallend witte vogel met een blauwgroen gekleurde keel, waar de huid naakt is, net als rond het oog. Het vrouwtje is kleiner, olijfgroen van boven en op de borst en buik licht olijfgroen tot geelgroen.[1]
Het geluid dat de vogel maakt lijkt op het rinkelen van de bel van een (elektronische) wekker.
Deze soort komt voor van zuidoostelijk Brazilië (Alagoas) tot oostelijk Paraguay en noordoostelijk Argentinië (Misiones). Het leefgebied wordt bepaald door de aanwezigheid van natuurlijk bos met bepaalde fruitboomsoorten (de palm Euterpe edulis en Aspidosperma polyneuron). Het is een trekvogel die een route volgt langs de geleidelijk rijpende vruchten van deze bomen.[1]
De naaktkeelklokvogel heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 3,5 tot 15 duizend individuen en de populatie-aantallen nemen af door vangst voor de kooivogelhandel en door habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door ontbossing. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe naaktkeelklokvogel (Procnias nudicollis) is een zangvogel uit de familie Cotingidae (cotinga’s). Het is een kwetsbare vogelsoort uit Zuid-Amerika.
Nakenstrupeklokkefugl (Procnias nudicollis) er en fugl i kotingafamilien.
Nakenstrupeklokkefugl (Procnias nudicollis) er en fugl i kotingafamilien.
Dzwonnik nagoszyi (Procnias nudicollis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny bławatnikowatych. Zasiedla wschodnią Amerykę Południową. Narażony na wyginięcie.
Całkowita długość ciała wynosi około 27,9 cm, z czego 8,9 cm przypada na ogon. Skrzydło mierzy 15,7 cm (wymiary dla okazów z Muzeum Brytyjskiego). U samca większa część upierzenia biała. Bogi głowy i gardło cechuje naga, zielona[3] skóra. Dziób czarniawy. Nogi i stopy brązowe. Samica z wierzchu zielona, wierzch głowy ciemniejszy. Od spodu żółtawa, pokryta zielonymi paskami. Gardło szarawe w czarne pasy. Okolice kloaki żółtawe[4]. Masa ciała wynosi 150-225 g[3].
Występuje na dużym obszarze wschodniej Brazylii (od Alagoas na południe do Rio Grande do Sul), w północno-wschodniej Argentynie (Misiones, raz odnotowany w Corrientes) oraz we wschodnim Paragwaju. Spotykany do wysokości 1150 m n.p.m[5]. Środowisko życia stanowią nizinne i podgórskie lasy pierwotne[3].
Samiec siedząc na wystającej gałęzi odzywa się metalicznym dźwiękiem, przypominającym uderzanie młotem o kowadło[3].
Dzwonnik nagoszyi znalazł się w pochodzącym z 1851 roku spisie zwierząt z Knowsley Hall - znajdowała się tam menażeria i ptaszarnia; co ciekawe przypisano go do nieistniejącej obecnie rodziny Ampelidae[6].
Według IUCN dzwonnik nagoszyi posiada status narażonego na wyginięcie (VU, Vulnerable), do roku 2000 posiadał status bliskiego zagrożenia (NT, Near Threatened). Populację szacuje się na nie więcej niż 10 000 osobników. Zagrożenie stanowi wycinka lasów oraz odłów ptaków do niewoli. Gatunek ten występuje jednych w parkach narodowych - Park Narodowy Iguazú (Argentyna), Park Narodowy Boa Nova, Park Narodowy Chapada Diamantina, Park Narodowy Caparaó, Park Narodowy Iguaçu (Brazylia) oraz Park Narodowy San Rafael (Paragwaj)[5].
Dzwonnik nagoszyi (Procnias nudicollis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny bławatnikowatych. Zasiedla wschodnią Amerykę Południową. Narażony na wyginięcie.
Procnias nudicollis (Vieil.), conhecida popularmente como araponga, guiraponga, uiraponga, iraponga, ferreiro, ferrador,[2] araponga-comum e pássaro-campana, é uma ave passeriforme da família Cotingidae. A espécie é muito popular como animal de cativeiro e a sua caça excessiva levou-a à lista dos animais em extinção.
"Araponga", "guiraponga", "uiraponga" e "iraponga" vêm do termo tupi wi'rá põga, "pássaro soante". O nome é uma referência ao seu canto, que lembra o som do bater de ferro em uma bigorna. O som também inspirou os nomes "ferreiro", "ferrador" e "pássaro-campana".[2]
A araponga-comum mede cerca de 27 cm de comprimento e tem a plumagem branca. A zona do colar não tem plumas e apresenta cor esverdeada. Há dimorfismo sexual, sendo a fêmea dessa espécie de cor cinza, com a área superior verde e a inferior com estrias de amarelo-esverdeado e cinza e a zona do pescoço acinzentada. Os juvenis são semelhantes à fêmea e os machos adquirem a plumagem branca, característica dos adultos, por volta dos 3 anos de idade.
A distribuição no Brasil vai desde a Bahia e Minas Gerais até o Rio Grande do Sul e zona sul de Mato Grosso. Pode ser também encontrada em parques ambientais na Argentina e Paraguai, onde há uma população significativa que assegura a sobrevivência dessa espécie. O macho adulto canta durante a maior parte do dia, com um tom que se assemelha a uma martelada em superfície metálica, daí a origem do nome "ferreiro". Tem um comportamento bastante social no grupo, com moradia fixa em árvores, podendo passar muitos anos habitando uma mesma área, até mesmo por várias gerações de uma mesma família.
A araponga-comum alimenta-se basicamente de frutos, sendo capaz de engolir porções relativamente grandes do alimento, devido à formação do seu crânio, com cabeça achatada, boca alargada e bico curto.
Desde a telenovela "Araponga", exibida pela Rede Globo em 1990 e 1991, o termo se tornou uma gíria brasileira para "espião". O título da novela era uma sátira ao costume de os espiões utilizarem nomes de aves como codinomes. No caso, a araponga é um tipo de ave com a qualidade oposta à que se espera de um espião, ou seja, discrição, dado o som espalhafatoso característico da ave.
Procnias nudicollis (Vieil.), conhecida popularmente como araponga, guiraponga, uiraponga, iraponga, ferreiro, ferrador, araponga-comum e pássaro-campana, é uma ave passeriforme da família Cotingidae. A espécie é muito popular como animal de cativeiro e a sua caça excessiva levou-a à lista dos animais em extinção.
Nakenstrupig klockkotinga[2] (Procnias nudicollis) är en fågel i familjen kotingor inom ordningen tättingar.[3] Den förekommer från sydöstra Brasilien (Alagoas) till östra Paraguay och nordöstra Argentina (Misiones).[3] IUCN kategoriserar arten som sårbar.[1]
Nakenstrupig klockkotinga (Procnias nudicollis) är en fågel i familjen kotingor inom ordningen tättingar. Den förekommer från sydöstra Brasilien (Alagoas) till östra Paraguay och nordöstra Argentina (Misiones). IUCN kategoriserar arten som sårbar.
Procnias nudicollis là một loài chim trong họ Cotingidae.[1]
Procnias nudicollis là một loài chim trong họ Cotingidae.
Procnias nudicollis (Vieillot, 1825)
Охранный статусГологорлый звонарь[1] (лат. Procnias nudicollis) — птица из семейства котинговые.
Гологорлый звонарь достигает длины 27 см. У самца белое оперение. Голая уздечка и горло сине-зелёного цвета покрыты чёрной щетиной. Оперение верхней части тела, крыльев и хвоста самок оливково-зелёного цвета, нижняя часть тела желтоватого окраса с белыми полосами. Голова чёрная, грудь оливково-зелёная со светлыми полосами.
Металлически звенящий голос похож на звук колокольчика. Это самый громкий из звуков в мире птиц[источник не указан 2539 дней].
Горные тропические леса на востоке Бразилии, в Парагвае и на севере Аргентины. Зимой откочёвывает в равнинные леса.
Большую часть времени гологорлый звонарь держится в верхней части крон деревьев. Питается плодами.
Самец кричит, сидя на высокой ветке и забросив голову назад, привлекая тем самым внимание самки. Когда появляется партнёрша, он начинает прыгать с ветки на ветку с широко распущенными перьями хвоста.
После спаривания птицы начинают строить тонкое, чашеобразное гнездо, преимущественно на высоте 5—7 м. В кладке одно светло-коричневое яйцо с тёмно-коричневыми пятнами. Инкубационный период составляет 23 дня. Птенцы становятся самостоятельными через 33 дня.
Гологорлый звонарь (лат. Procnias nudicollis) — птица из семейства котинговые.
裸喉鐘雀(學名Procnias nudicollis),又名裸喉鐘傘鳥,是一種傘鳥科鳥類。
裸喉鐘雀分佈在阿根廷、巴西及巴拉圭,棲息在亞熱帶或熱帶的潮濕低地及山區森林。
雄鳥呈雪白色,喉嚨沒有羽毛及呈藍色;雌鳥及幼鳥都是呈淺綠或橄欖綠色,頭部黑色。雄鳥的叫聲像錘子敲鐘,目的是為吸引異性交配。它們是吃果實的,是大西洋雨林內協助散播種子。[2]
它們因失去棲息地及捕獵而受到威脅,世界自然保護聯盟將它們列為易危。[1]