An nozigell vras (Nyctalus lasiopterus) eo an askell-groc'hen vrasañ en Europa.
El nòctul gegant (Nyctalus lasiopterus) és el ratpenat més gros d'Europa. També es troba al nord d'Àfrica i a l'Àsia occidental. A Catalunya se n'han documentat des de 2005 a la Fageda d'en Jordà, dins el Parc Natural de la Zona Volcànica de la Garrotxa, i no arriben a la quinzena.[1]
El seu tret més característic són les orelles: curtes, de forma triangular i amb la punta arrodonida, van proveïdes d'un tragus que s'eixampla per la part superior en forma de bolet.
Les ales són llargues i estretes i presenten pèls a la part inferior.
Com tots els nòctuls, té uns polzes curts i robustos que l'ajuden a desplaçar-se per terra.
Pelatge espès i força llarg. La regió dorsal és de color marró o marró vermellós i el ventre és més clar, de color marró grogós. El musell, les orelles i les membranes alars són de color marró fosc. Les cries presenten tonalitats més fosques que els adults.
Dimensions corporals: cap + cos (84 - 104 mm), cua (55 - 65 mm), avantbraç (61 - 69 mm) i envergadura alar (410 - 500 mm).
Pes: 41 - 76 g.
Boscos ben conservats, sobretot caducifolis, però també pinedes i avetoses. Arborícola, generalment cerca refugi als forats dels arbres, però ocasionalment també es pot amagar en esquerdes de les roques i en edificis.
Surt d'hora del seu refugi, abans de fer-se fosc i roman actiu tota la nit. Vola entre els 15 i els 50 m d'altura o més amunt i tot, amb un vol ràpid i rectilini que incorpora alguns picats per a caçar insectes i ocells petits.
Forma colònies d'unes desenes d'individus, a tot estirar, que sovint comparteixen el refugi amb altres nòctuls i, més rarament, amb altres vespertiliònids.
Es retira a hivernar entre desembre i febrer.
La resta de nòctuls són de mida més petita: la longitud de l'avantbraç no arriba als 60 mm.
El tragus en forma de bolet, característic dels nòctuls, fa que sigui impossible de confondre'ls amb altres ratpenats.
El nòctul gegant (Nyctalus lasiopterus) és el ratpenat més gros d'Europa. També es troba al nord d'Àfrica i a l'Àsia occidental. A Catalunya se n'han documentat des de 2005 a la Fageda d'en Jordà, dins el Parc Natural de la Zona Volcànica de la Garrotxa, i no arriben a la quinzena.
Netopýr obrovský (Nyctalus lasiopterus, Schreber, 1780) je méně známý a největší evropský netopýr.
Žije v západní Asii, Evropě a na severu Afriky. V České republice je vzácně pozorován na jižní Moravě. Je to lesní druh, osídlující v letním i zimním období stromové dutiny v teplých listnatých lesích.
Rozpětí jeho křídel dosahuje až 46 cm. Jeho kožešina je červenohnědá a má relativně dlouhý krk s malou hřívou. Spodní část těla je středně hnědá až žlutá. Živí se hmyzem, který loví v noci a v létě. Minimálně ve Španělsku netopýr hibernuje od prosince do února.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Raniak obrovský na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu netopýr obrovský ve Wikimedia Commons
Netopýr obrovský (Nyctalus lasiopterus, Schreber, 1780) je méně známý a největší evropský netopýr.
Der Riesenabendsegler (Nyctalus lasiopterus) ist die größte europäische Fledermaus und gehört zur Familie der Glattnasen (Vespertilionidae). Riesenabendsegler jagen vor allem im Herbst regelmäßig ziehende Kleinvögel, vermutlich werden diese im freien Luftraum erbeutet.
Das Fell der Tiere ist rotbraun und vergleichsweise lang, im Nacken fast mähnenartig; die Unterseite ist mittel- bis gelbbraun. Auf der Flügelunterseite erstreckt sich die Behaarung weit entlang des Unterarms und auf die angrenzende Flughaut. Die Ohren sind breiter und mit 21 bis 26 Millimetern Länge deutlich größer als die der anderen Nyctalus-Arten; sie besitzen einen pilzförmigen Tragus. Riesenabendsegler haben eine Kopf-Rumpf-Länge von rund 80 bis 104 Millimetern. Zusammen mit dem Schwanz von 55 bis 65 Millimeter Länge sind die Tiere fast handspannenlang. Die schmalen Flügel erlauben einen schnellen, wendigen Flug. Die Flügelspannweite beträgt 40 bis 47 Zentimeter, das Gewicht 41 bis 76 Gramm.
Die Tiere stoßen Orientierungsrufe mit einer Frequenz von 14 bis 20 kHz aus. Das ist etwas tiefer als beim Großen Abendsegler (17 bis 25 kHz) und deutlich tiefer als beim Kleinen Abendsegler (22 bis 27 kHz). Besonders charakteristisch sind zweisilbige Rufe, die sich im Bat-Detektor wie „Plip-Plop“ anhören, da der erste Ton eine Frequenz von 17 kHz, der zweite eine von 14 bis 15 kHz besitzt.
Der Riesenabendsegler ist in Süd- und Osteuropa, in Nordafrika sowie in Vorder- und Zentralasien verbreitet, aber überall nur inselartig und in sehr geringer Dichte nachgewiesen. Das europäische Areal erstreckt sich von der Iberischen Halbinsel.[1][2] über Frankreich, Italien,[3] die Balkanländer[4] bis nach Griechenland und zur Türkei[5][6] Die Nordgrenze der Verbreitung läuft durch Tschechien,[7] die Slowakei[8] und Ungarn.[9] Bei Nachweisen aus der Schweiz,[10] Deutschland und Polen[11] dürfte es sich um Irrgäste oder umherstreifende Tiere handeln. In Osteuropa geht die Art fast bis zum 55° nördlicher Breite und ostwärts bis zum Ural. In Nordafrika ist sie aus Marokko und Libyen nachgewiesen, Angaben aus Algerien bedürfen der Bestätigung. In Asien reicht das Verbreitungsgebiet bis Kasachstan, Usbekistan und in den Norden des Iran.
Frühere Angaben über Vorkommen in China und Japan beziehen sich auf Nyctalus aviator, der lange als Unterart des Riesenabendseglers betrachtet wurde. Molekularbiologische Untersuchen haben jedoch gezeigt, dass es sich um eine eigene Art handelt, die sehr wahrscheinlich nicht näher mit Nyctalus lasiopterus verwandt ist.[12]
Der Riesenabendsegler bewohnt altholzreiche Laub- und Mischwälder von Meeresniveau bis auf fast 1.400 m Höhe. Aus Osteuropa sind auch Beobachtungen aus reinen Nadelwäldern beschrieben, die von Wiesen und offenen Bachtälern gegliedert sind.
Normalerweise ruhen Riesenabendsegler tagsüber in Baumhöhlen, manchmal auch in Kunsthöhlen oder Felsklüften. Beobachtungen in Gebäuden sind eine seltene Ausnahme. Für den Winterschlaf werden Höhlen oder Stollen aufgesucht.
In Gebieten, in denen alte Wälder selten geworden sind oder fehlen, ist die Art in Parkanlagen mit altem Baumbestand ausgewichen, so in Sevilla in Südspanien. Dort existiert eine Kolonie im Maria-Luisa-Park, wo die Tiere Höhlen in Schnurbäumen, Gleditschien und Platanen bewohnen. Teilweise befinden sich die Wochenstuben auch unter den herabhängenden Blattwedeln von Petticoat-Palmen (Washingtonia filifera). Die nördlichen Populationen führen im Herbst südwärts gerichtete Wanderungen durch. Dabei wurden sie auch auf Alpenpässen in einer Höhe von knapp unter 2.000 Meter angetroffen.
Der Riesenabendsegler gilt in Bezug auf sein Nahrungsspektrum als Opportunist. Nahrungsgrundlage sind unterschiedlichste Großinsekten wie Nachtfalter, Käfer, Schnaken und Netzflügler. Diese bilden zwischen Mitte Mai und August die einzige Nahrung. Besonders zur Zeit des Vogelzuges im Frühherbst werden neben Insekten regelmäßig Singvögel gefressen. Ihr Gewichtsanteil an den Beutetieren ist vor allem dort hoch, wo sich der Kleinvogelzug konzentriert.[13] Überwiegend handelt es sich um unerfahrene (diesjährige) Vögel, die den Zugweg zum ersten Mal antreten. Auch während des Frühjahrszuges werden Vögel gefressen, doch liegt ihre Zahl deutlich unter den Spitzen des Herbstzuges.
Die Vögel werden vermutlich im Flug erbeutet und gefressen, zum Jagdverhalten (Höhe, Stoßrichtung, Greiftechnik) liegen jedoch noch keine Erkenntnisse vor. Als Beutetiere nachgewiesen sind unter anderem Rotkehlchen, Zilpzalp, Grasmücken und Rotschwänze. Abgesehen von der abweichenden Tagesrhythmik gibt es hinsichtlich der Nutzung dieser Ressource auffallende Parallelen zu Eleonorenfalken und Schieferfalken, die ebenfalls in Meeresnähe ziehende Kleinvögel jagen.
Knochen und Federn der gefressenen Vögel finden sich regelmäßig im Kot.[14] Kotuntersuchungen aus der Toskana (Schutzgebiet Pian di Novello) zwischen 1995 und 1997 führten auch erstmals zu konkreten Hinweisen auf Vögel als Beute, nachdem es bereits früher Vermutungen darüber gegeben hatte. Einige Wissenschaftler zweifelten jedoch an der Richtigkeit der Schlussfolgerungen. Die Fledermäuse könnten in der Luft schwebende Mauserfedern von Kleinvögeln für langsam fliegende Insekten gehalten und diese irrtümlich verspeist haben.[15] Der eindeutige Nachweis der gezielten Vogeljagd gelang im Rahmen einer größer angelegten Untersuchung an zwei Populationen in Sevilla und in der Coto de Doñana (Südspanien), bei der man Blutproben der Fledermäuse mit Gewebeproben von Insekten und Vögeln verglich. Insektengewebe weist ein anderes Verhältnis von Kohlenstoff- und Stickstoffisotopen auf als Vogelgewebe. Fledermäuse, die Vögel gefressen haben, lassen sich deshalb anhand charakteristischer Isotopenkonzentrationen von solchen Artgenossen unterscheiden, die nur Insekten gefressen haben.[16]
Die Weibchen werden bereits mit vier Monaten geschlechtsreif. Wie bei vielen anderen europäischen Fledermausarten erfolgt die Paarung zwischen September und Anfang Oktober. Die Kolonien bestehen in der Regel aus 10 bis 20 Weibchen; in Ausnahmefällen wurden deutlich größere Wochenstuben gefunden (max. 66 Tiere). Zwischen Ende Mai und Anfang Juli bringen die Weibchen zwei Junge zur Welt. Das Geburtsgewicht beträgt 5 bis 7 Gramm. Nach 40 Tagen sind die Jungtiere flugfähig.
Der Riesenabendsegler wurde im Jahr 1780 von Johann Christian von Schreber wissenschaftlich als Vespertilio lasiopterus und auf Deutsch als „die Fledermaus mit behaarten Fittigen“ benannt (lasius = zottig, pterus = geflügelt). Die Beschreibung erschien in dem umfangreichen säugetierkundlichen Werk von Eberhard August Wilhelm von Zimmermann „Geographische Beschreibung des Menschen und der vierfüßigen Tiere“ (Bd. 2: 412) und beruhte auf Exemplaren aus der Toskana. Nach der Aufstellung der Gattung Nyctalus durch Thomas Edward Bowdich im Jahr 1825 lautet der korrekte Name Nyctalus lasiopterus.
Der Riesenabendsegler (Nyctalus lasiopterus) ist die größte europäische Fledermaus und gehört zur Familie der Glattnasen (Vespertilionidae). Riesenabendsegler jagen vor allem im Herbst regelmäßig ziehende Kleinvögel, vermutlich werden diese im freien Luftraum erbeutet.
The greater noctule bat (Nyctalus lasiopterus) is a rare carnivorous bat found in Europe, West Asia, and North Africa.[2] It is the largest and least studied bat in Europe with a wingspan of up to 46 centimetres (18 in) and is one of the few bat species to feed on passerine birds. Greater noctule bats are the only bat species to hunt birds on the wing rather than when roosting. The greater noctule bat has wings adapted for open-air hunting and uses echolocation frequencies above the hearing range of birds.[3][4]
The greater noctule bat belongs to the suborder Yangochiroptera (family Vespertilionidae) and uses echolocation. Echolocation is a perceptual system where echoes are produced by emitting ultrasonic sounds. Echolocation allows bats to compare the outgoing pulse with returning echoes which produces detailed images of the bat's surroundings. With echolocation, bats are able to detect, localize and classify their prey in complete darkness.[4] The greater noctule bat has been observed as only emerging from its roosts well after dusk when it is completely dark.[3] The greater noctule bat has keen hearing and sense of smell, however its eyes are poorly developed.
The wings of the greater noctule bat are thinner than those of birds which allow it to maneuver quickly and accurately. While its wing is delicate and rips easily, it is able to regrow. The greater noctule is the largest bat in Europe, with a wingspan of 41–46 cm (16–18 in). Its head-and-body length is from 8.4 to 10.4 cm (3.3 to 4.1 in), its tail is from 5.5 to 6.6 cm (2.2 to 2.6 in) and its forearm ranges from 6.2 to 6.8 cm (2.4 to 2.7 in).[4] The body mass of adults ranges from 41 to 76 g (1.4 to 2.7 oz).[5] The greater noctule bat has been observed as a high altitude flier and a low altitude forager.[3] The dorsal fur of the greater noctule bat is uniformly reddish-brown to dark brown. Its muzzle is broad with enlarged short ears and its tragus (ear) is broad, short, and mushroom-shaped. Calcar, also known as calcaneum, is present and it reaches close to midway to the tail membrane.[6]
The greater noctule bat has a robust skull and its rostrum is square with an ordinary nasal slit. The zygomatic arches are very slender and the braincase is smooth, turned upwards. The sagittal crest is not present, while the lambdoid crest is well developed. Most of the projecting point of the skull is made up of exoccipital condyles. The basisphenoid is wide and deep and the tympanic bullae are relatively small.[7]
Even though the fossil record of bats extends over 50 million years, their fossils are extremely rare. The fossil record of the greater noctule in the Iberian Peninsula suggests that they lived at different geographical locations from that of today. The fossils of greater noctule are almost non-existent prior to the Miocene epoch. The deterioration of the climate at the end of Neogene led to the disappearance of tropical species and vespertilionids profited by accessing a wider range of habitats.[8]
The greater noctule bat is a tree-dwelling bat that roosts in trees all year round.[8] It is found throughout the deciduous forests of Europe from the Iberian Peninsula to the Bosporus region of Turkey.[2][8][9][10] The largest concentration of greater noctule bat is in the south western portion of Spain.[8] The greater noctule bat is a tree-obligate species that prefers oak or beech trees that have a hollow space for day roosting.[8][10] Greater noctule bats also roost in pine trees if there are no other options.[8] Other studies have shown that this bat greatly prefers birch trees.[9] The studies’ differing results may suggest instead that the greater noctule bat does not prefer a specific tree, but perhaps looks for the physical condition of the tree. It has been noted in several studies of greater noctule bat roosting behavior that different trees have different functions for the greater noctule bat, and that these tree-specific needs could affect roost selection for communities of greater noctule bats.[8] Studies in Hungary (Ke´ kes peak, 1014 m a.s.l.) indicates that greater noctules prefer high roost locations. The study also hypothesizes that older, decayed trees are preferred by the species.[11]
While the majority of the world's carnivorous bats are insect eaters, greater noctule bats do regularly prey on birds. One study has shown that predation on birds accounts for over 80% of the greater noctule bat’s diet during periods of the year when the birds are migrating.[3][9] The greater noctule bat switches its prey type opportunistically depending on the time of year.[9] In addition, with the possible exception of the Asian great evening bat, the greater noctule bat is the only bat that hunts birds on the wing rather than when roosting. The greater noctule is well adapted for hunting passerines in the air. It is large in size, has wings with a wingspan of up to 46 centimeters that are evolved for open-air hunting, and employs echolocation with frequencies beyond the hearing range of birds.[4]
N. lasiopterus is understudied due to its rarity; very little is known of its mating habits, reproductive pattern, life cycle and sex ratio. N. lasiopterus, as a Nyctalus species, has an outstanding capability for migration which can possibly result in considerable seasonal changes in sex ratio. The studies in North-East Hungary indicates that the sex-ratio differs greatly depending on the location. Males were exceedingly dominant in Greece and the Czech Republic while females were dominant in NE Germany, the Moscow-region, Voronezh, and NE Hungary. This sexual segregation is due to difference in sex-specific thermoregulatory and energetic requirements. The females are dominant in warmer locations because it is optimal for fetal development and milk production. On the other hand, males are dominant in cooler locations because of lower energetic demands.[12] These results verified that N. lasiopterus have nursing colonies located in Hungary.[13]
The greater noctule bat is known to participate in a fission-fusion society.[14] These societies vary in size, but studies show that each society has a social order and a territory in a specific group of trees that are used for roosting and breeding.[14] The greater noctule bat has been shown to travel between several roosting sites and to participate in several societies through radio tracking studies. It has been conjectured that ranking in society dictates different roles in society, e.g. some bats are scouts, others are hunters.[10] There has been correlation between a specific bat's social ranking and the size of that bat's potential home range; the higher the social ranking, the lower the home range.[14] The greater noctule bat has an observed active range of 2500 km2.[9] which is one of the largest observed ranges for any bat species. This large area of activity has several effects on the way the greater noctule bat forages and roosts. It has been noted that changes by humans to the natural environment could have had an effect on the way the greater noctule bat travels and roosts in its attempts to find suitable food sources.[8][9][14] It has been noted that a lack of roosting sites near food sources could be the reason for the large home range that is displayed by the greater noctule bat.[9] Differences observed between two populations of bats with drastically different habitats, Great Britain and Spain respectively, show that the greater noctule bat would not travel great distances for food unless absolutely necessary.[9] This need to fly great distances for food has been theorized as a reason for the decline of the species.[9] One study reported finding a greater noctule bat on the ground exhausted from flight. Another study of owl droppings found in areas in between GNB roosting sites has shown that the greater noctule bat is susceptible to predation in flight.[15]
It has also been noted that the foraging range for the greater noctule bat increases during the lactating period for the greater noctule bat, potentially due to an increased need for energy.[9] The greater noctule bat is also known to increase its foraging range in response to different levels of potential food sources. In the summer and fall months, when water levels and insect abundance is lower in the northern parts of Europe, the greater noctule bat has been found to increase its foraging range south to areas with a larger abundance of insects.[9] The greater noctule bat is also one of the few known species of bat that also preys on nocturnally migrating birds.[9] These birds tend to pause for rest during the day in the marshland fields that the greater noctule bat forages for insects in at night. When the birds start to migrate again at dusk, the greater noctule bat is known to prey on them during flight. These changes in habitat based solely on food source suggest that the greater noctule bat is heavily dependent upon areas that can support its food supply regardless of how far it must travel to get to their prey.[9][15]
The greater noctule bat also interacts with parasites that live in the trees that they roost in and transfer themselves to the bats while they are sleeping.[14] The greater noctule bat also interacts with the few nocturnal flying predators in its area, mainly owls that are much larger than the bat. Evidence of greater noctule bat bones have been found in owl pellets.[9][15]
The most common predators of greater noctule bat are the barn owl (Tyto alba) and Eurasian eagle-owl (Bubo bubo).[8] The greater noctule bat generally leaves its roost to forage after it is already completely dark outside, and this coincides with the general time of day when these two owl species hunt.[15] There is also some risk to the greater noctule from parasitism between bats.[14] In Seville, Spain, one of the largest breeding colonies in Europe, the bats are in danger of obliteration. Rose-ringed parakeets (Psittacula krameri), an invasive species, compete for homes in tree hollows, and will attack and kill adult noctules before colonising their habitat. There has been an 81% decrease in trees inhabited by the bats since researchers first began keeping track.[16]
The greater noctule bat is currently classified as Vulnerable on the IUCN Red List of Threatened Species.[1] It is classified as 'vulnerable' in Spain (Ministerio de Medio Ambiente, 2006). No other country in Europe has a specific endangered status for the greater noctule bat.
The organism separates itself socially and spatially with roosts.[14] A colony has several roosts, with most of the populations centered in one large roost and several fringe roosts which other bat species may share. These are useful for sharing information between colonies. These roosts however can communicate disease and parasites.[14] The individuals often fly from one roost to another to exchange information, and this also creates a pathway for infection. For reasons uncertain, such as being perhaps too advantageous to the colony, they continue to roost within these trees despite the disadvantages to themselves.[14] It would be beneficial to the conservation of the species to locate the trees with roosts that have high levels of disease/ parasite infections in addition to high rates of transfers between roosts and cut them down to lessen the rate of infection among them. The functions of each roost also needs to be identified, as to understand which roosts would be better left intact.[14] However, only day roosts studies were performed, and further research into their nocturnal habits may be required.
The species has not yet been well defined in their areas of roosting.[11] Some have even been found to roost in caves and possibly housing, though whether this is typical behavior or an effect of displacement is uncertain.[11] Tracking the species by radio signals, it was found that the species prefers older, larger trees, specifically beeches, perhaps due to possessing relatively spacious trunks and branches, allowing for ease of entry. The species does not have one specific roost, but a network through which the colony can rotate individuals.[11] Recent years have seen less reliance on fossil fuels and rather relying on wood as a source of energy, and consequently an increase in logging, therefore it is important to locate the areas in which they roosts to identify those which should be protected to prevent their decline, through which radio tracking proves an effective method.[11]
The greater noctule bat (Nyctalus lasiopterus) is a rare carnivorous bat found in Europe, West Asia, and North Africa. It is the largest and least studied bat in Europe with a wingspan of up to 46 centimetres (18 in) and is one of the few bat species to feed on passerine birds. Greater noctule bats are the only bat species to hunt birds on the wing rather than when roosting. The greater noctule bat has wings adapted for open-air hunting and uses echolocation frequencies above the hearing range of birds.
El nóctulo mayor (Nyctalus lasiopterus) es una especie de quiróptero de la familia Vespertilionidae. Se trata del mayor murciélago europeo. No parece mostrar dimorfismo sexual en tamaño, pelo monocolor, denso, largo y lustroso, que se extiende por el patagio, color variable de castaño a rojizo, en el vientre más claro o amarillento (es decir, no hay diferencias entre machos y hembras en estos aspectos). Esta especie de murciélago se caracteriza por tener orejas cortas, anchas y redondeadas, con el antitrago grueso, el trago, grande y de forma arriñonada. Presenta alas largas y relativamente estrechas insertadas en el tobillo, así como dentición robusta y con la fórmula dentaria 2.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.2.3}}} 
Es un murciélago de distribución típicamente paleártica, se cita desde Portugal a Uzbekistán, y desde Marruecos y Libia a Polonia. En España es posiblemente discontinua.
Es una de las especies más desconocidas de la fauna europea. Parece estar básicamente asociado a bosques caducifolios (generalmente Quercus sp. y Fagus sylvatica) aunque se han encontrado también en pinares (Pinus sylvestris). Requiere bosques maduros con árboles viejos en los que encuentra oquedades para refugio. Tiene una gran capacidad de desplazamiento que le permite explorar áreas de caza distantes.
Se localiza desde el nivel del mar en Sevilla hasta por encima de los 1.350 metros en el Sistema Ibérico, aunque se ha detectado en collados por encima de los 2.000 en los Alpes. Sin embargo, en los últimos años está siendo desplazado por la cotorra de Kramer en muchas ciudades, ya que esta especie invasora expulsa a los nóctulos de las oquedades de los troncos en los que se guarecen.[2] Finalmente, por lo menos en España, el nóctulo mayor hiberna desde diciembre hasta febrero.
Típico cazador aéreo con una dieta amplia que incluye desde grandes coleópteros a pequeñas aves. La predación sobre aves, especialmente cazándolas al vuelo en vez de cuando están posadas, es muy rara entre los murciélagos. De hecho, sólo se ha reportado esta forma de caza en el caso del nóctulo mayor, en estudios en Italia y España. Los estudios de España indicaron que durante la migración nocturna de aves sobre el Mediterráneo desde marzo a abril y desde agosto a noviembre, hasta un 70% de los excrementos del nóctulo mayor contenían restos de aves. Estudios de isótopos estables en esta especie corroboran la hipótesis de predación nocturna en paseriformes migratorias. Este murciélago emplea la ecolocalización y tiene alas evolucionadas para la cacería a cielo abierto. Sus frecuencias de ecolocalización incluyen aquellas que están por encima del rango auditivo de las aves, indicando que está bien adaptado o exaptado para cazar paseriformes en el aire durante la noche.
El nóctulo mayor (Nyctalus lasiopterus) es una especie de quiróptero de la familia Vespertilionidae. Se trata del mayor murciélago europeo. No parece mostrar dimorfismo sexual en tamaño, pelo monocolor, denso, largo y lustroso, que se extiende por el patagio, color variable de castaño a rojizo, en el vientre más claro o amarillento (es decir, no hay diferencias entre machos y hembras en estos aspectos). Esta especie de murciélago se caracteriza por tener orejas cortas, anchas y redondeadas, con el antitrago grueso, el trago, grande y de forma arriñonada. Presenta alas largas y relativamente estrechas insertadas en el tobillo, así como dentición robusta y con la fórmula dentaria 2.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {2.1.2.3}{3.1.2.3}}}
Gau-saguzar handia (Nyctalus lasiopterus) Europan, mendebaldeko Asian eta iparraldeko Afrikan topa dezakegun saguzar espeziea da[1].
Bere 46 zentimetroko hegal-luzerari esker, Europako saguzarrik handiena da, intsektu eta hegazti paseriformeak jaten dituena.
Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendaren kalteberen kategorian sartu zuten.[2]
Artikulu hau animaliei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Gau-saguzar handia (Nyctalus lasiopterus) Europan, mendebaldeko Asian eta iparraldeko Afrikan topa dezakegun saguzar espeziea da.
Bere 46 zentimetroko hegal-luzerari esker, Europako saguzarrik handiena da, intsektu eta hegazti paseriformeak jaten dituena.
Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendaren kalteberen kategorian sartu zuten.
Jättiläislepakko (Nyctalus lasiopterus) on siippojen heimoon kuuluva lepakkolaji. Laji on Euroopan suurin lepakkolaji, ja sen siipien kärkiväli on noin 46 cm.[3] Nisäkäsnimistötoimikunta ehdotti, että lajin suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin "rusoisolepakko".[4]
Jättiläislepakkoa esiintyy mm. Euroopassa ja läntisessä Aasiassa. Laji viihtyy metsässä ja yöpyy puiden koloissa.[3] Ravinnokseen jättiläislepakot käyttävät hyönteisiä ja lintuja. Niiden raportoidaan pystyvän nappaamaan linnut kiinni ilmasta kaikuluotauksen avulla.[5]
Jättiläislepakko (Nyctalus lasiopterus) on siippojen heimoon kuuluva lepakkolaji. Laji on Euroopan suurin lepakkolaji, ja sen siipien kärkiväli on noin 46 cm. Nisäkäsnimistötoimikunta ehdotti, että lajin suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin "rusoisolepakko".
La Grande Noctule (Nyctalus lasiopterus) est une espèce de chauve-souris européenne de la famille des Vespertilionidae, et la plus grande d'Europe.
C'est la plus grande des espèces de chauves-souris présentes en Europe. Sa taille atteint 14 à 17 cm pour une envergure de 41 à 46 cm. Elle est peu commune et bien des aspects de sa biologie sont encore mal connus.
Elle se rencontre surtout dans la péninsule ibérique, le sud-est de l'Europe et autour du bassin méditerranéen. Bien que rare en France, elle est régulièrement détectée au sud d'une ligne Besançon-Nantes. La majorité des observations se concentre dans les Landes, le sud du Massif central et la Corse. Des colonies de mise-bas (femelles et jeunes) ont été mis en évidence en France en 2012 dans le Massif central dans le Puy-de-Dôme et l'Aveyron. Sa reproduction est également mise en évidence dans les Monts du Lyonnais en 2016. Depuis 2016, des colonies de mâles ont également été découvertes dans l'Aveyron puis dans le Cantal.
Avant la découverte et les suivis des populations françaises du Massif central, il était admis que les femelles migraient loin des mâles pour aller mettre bas. Mais la découverte de groupes de mâles dans des secteurs géographiques correspondant à ceux des femelles reproductrices remet en question ce schéma de ségrégation sexuelle des migrations. D'autant d'ailleurs que, dans le Puy-de-Dôme, une population de mâles coexploite même les habitats et certains arbres gîtes des femelles reproductrices.
Une étude[1] de 2007 basée sur le suivi de la composition isotopique du sang des Grandes Noctules et de celle des proies potentielles montre que cette espèce qui consomme ordinairement de gros insectes s'alimente de petits passereaux lors de la migration nocturne de ceux-ci. Ce phénomène est surtout sensible lors des migrations d'automne. Après l'observation de la présence de plumes dans les excréments de noctules décrite en 2001, cette étude confirme l'hypothèse de cette prédation qui n'a jusqu'à présent pas pu être observée en direct. La Grande Noctule était le seul prédateur nocturne connu à l'époque capable d'attraper des oiseaux en plein vol et de les consommer sans se poser à terre. Il est cependant possible que deux autres espèces de chauves-souris, Ia io en Asie et Eumops underwoodii en Amérique, présentent un comportement analogue. Personne n'a encore jamais été témoin de cette chasse nocturne, guidée par l'écholocation, qui serait souvent pratiquée à plus de 1 000 mètres d'altitude[2].
Avec le Molosse (Tadarida teniotis), la Grande Noctule fait partie des rares espèces européennes dont les cris d'écholocation se situent dans le domaine audible et non ultrasonore[3]. Ses signaux peuvent donc être écoutés et enregistrés sans l'aide du matériel spécialisé ("bat detector") habituellement utilisé pour les autres espèces.
La Grande Noctule (Nyctalus lasiopterus) est une espèce de chauve-souris européenne de la famille des Vespertilionidae, et la plus grande d'Europe.
Is ainmhí í an ollialtóg nochtúil (Nyctalus lasiopterus). Mamach neamhchoitianta atá ann. Tá sé dúchasach san Áise agus san Eoraip. Cónaíonn sí sna crainn i gcoillte duillsilteacha. Is iad na héin 80% dá cuid bia.
La nottola gigante o nottola maggiore (Nyctalus lasiopterus Schreber, 1780) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 84 e 104 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 61 e 70 mm, la lunghezza della coda tra 52 e 74 mm, la lunghezza del piede tra 13 e 16 mm, la lunghezza delle orecchie tra 18 e 26 mm e un peso fino a 74 g.[3] È il più grande microchirottero europeo.
La pelliccia è lunga, densa, più lucida in primavera e si estende ventralmente fino all'altezza dei gomiti e delle ginocchia. Le parti dorsali sono bruno-rossastre, mentre le parti ventrali sono più chiare. Nei maschi i peli sul collo sono più lunghi. Il muso è largo, con due masse ghiandolari sui lati. Le orecchie sono corte, larghe, triangolari, ben separate tra loro e con l'estremità arrotondata. Il margine posteriore ha 4 pieghe. Il trago è corto ed arrotondato. Le membrane alari sono marroni scure e attaccate posteriormente sui metatarsi. La punta della coda si estende leggermente oltre l'ampio uropatagio, il quale è ricoperto di peli alla base. Il calcar è lungo e con un lobo terminale ampio e fornito di una struttura di supporto a T. Il cariotipo è 2n=42 FNa=50.
Emette ultrasuoni a basso ciclo di lavoro sotto forma di impulsi di lunga durata a frequenza modulata iniziale di 25,1 kHz, finale di 17,6 kHz e massima energia a 18,8 kHz. In prossimità del terreno utilizza differenti segnali consecutivi a frequenze alternate e con almeno due armoniche.
Si rifugia nelle cavità degli alberi, in particolare quelli maturi, sotto le fronde secche di palme come la palma della California, nelle bat boxes, soffitte di case e fessure rocciose dove forma colonie spesso insieme ad altri pipistrelli come la nottola comune e meno frequentemente con la nottola minore, il pipistrello nano e il pipistrello di Nathusius. In primavera forma vivai fino a 66 femmine adulte, mentre i maschi tendono a vivere separati in piccoli gruppi. Entra in ibernazione da dicembre a febbraio. Il volo è lento ed irregolare, può prenderlo anche da terra sebbene con grossa difficoltà e si lancia nel vuoto dai siti di riposo per guadagnare velocità. L'attività predatoria può avvenire anche fino a 30 km dai ricoveri. Effettua migrazioni in autunno dall'Europa orientale verso la parte sud-orientale del suo areale.
Si nutre di insetti, particolarmente coleotteri e falene catturati in volo sopra spazi aperti vicino al suolo o sopra la volta dei boschi e lungo le strade. Può catturare anche piccoli uccelli come il pettirosso e il lui verde, durante la loro migrazione notturna in autunno e primavera, che vengono predati e divorati in volo, similmente alle altre prede che fanno parte della sua dieta[4]
Danno alla luce uno o due piccoli alla volta alla fine di giugno, i quali vengono allattati fino ai primi di agosto. Sono in grado di volare già dopo 40 giorni di vita. Le femmine raggiungono la maturità sessuale già al primo anno di vita.
Questa specie è diffusa in maniera frammentata nell'Ecozona paleartica, dalla Penisola iberica, Francia centro-meridionale, Svizzera occidentale, Croazia, Bosnia ed Erzegovina settentrionale, Repubblica Ceca orientale, Slovacchia, Ungheria, Polonia orientale, Bielorussia, Ucraina, Romania, Bulgaria, Grecia settentrionale, Anatolia centro-occidentale e nord-orientale, Russia sud-occidentale e Caucaso fino all'Uzbekistan occidentale, Iran settentrionale, Kazakistan occidentale, nel Marocco settentrionale e nella Libia nord-orientale. In Italia è stata segnalata con certezza in Emilia Romagna, Toscana, Veneto, Friuli Venezia Giulia[5], Calabria e Sicilia.
Vive nei boschi misti e di latifoglie fino a 2.000 metri di altitudine.
La IUCN Red List, considerato l'areale frammentato e la perdita di rifugi preferiti a causa della deforestazione, classifica N.lasiopterus come specie vulnerabile (VU).[1]
.JPG)
url (aiuto). URL consultato il 04/05/2019. La nottola gigante o nottola maggiore (Nyctalus lasiopterus Schreber, 1780) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
Didysis nakviša (lot. Nyctalus lasiopterus) – žinduolių (Mammalia) klasės, lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis. Tai didžiausia, rečiausia ir mažiausiai tyrinėta Europoje gyvenanti šikšnosparnių rūšis[1], bei vienintelė jų būryje plėšri rūšis Europoje, medžiojanti smulkius paukščius.
Visame paplitimo areale negausi ir fragmentiškai gyvenanti rūšis. Iki 1999 metų buvo stebimi 120–130 Europos vietovių[2].
Savaime paplitę didelėje teritorijoje – pietvakarinėje, pietinėje ir pietryčių Europoje, nuo Portugalijos iki pietinių Uralo kalnų. Rusijoje jie aptinkami nuo jos vakarinių sienų iki Orenburgo srities ir šiaurėje iki Maskvos ir Žemutinio Naugardo sričių. Rytų Europos populiacijos išplitimas šiaurėje siekia 55° šiaurinės platumos. Šiaurės rytinės jų populiacijos per metų sezonų laikus migruoja. Rusijoje gyvenantys rudeninę migraciją pradeda labai anksti, dar rugpjūčio mėnesio pradžioje, o patys vėliausi – rugsėjo pradžioje. Šveicarijoje gyvena iki 1900 m aukštyje.
Nedidelės ir izoliuotos populiacijos gyvena Afrikos šiauriniame pakraštyje – Maroke prie Atlanto vandenyno pakrantės, Libijoje prie Viduržemio jūros pakrantės bei tikėtinai Alžyre.
Pietrytinė Lietuvos riba yra šiauriausias šios rūšies savaiminio paplitimo pakraštys, bet apie šią rūšį Lietuvoje duomenų nėra. Bet kadangi Europoje jų arealas labai platus ir fragmentiškas, o klimatas areale labai įvairus – nuo švelnaus jūrinio iki vidutinių platumų sauso žemyninio, bei Lietuva iki žmonių veiklos buvo apaugusi 80 proc. miškais, kuriuose augo medžių rūšių įvairovė įskaitant senus, drėvėtais kamienais lapuočių medžius, galima spėti, kad jie anksčiau Lietuvoje galbūt gyveno. XXI amžiaus pradžioje, artimiausiai nuo Lietuvos fragmentiškai stebėti pietinės Gudijos Žitkovičių rajone (Gomelio sritis) bei pietvakarių Lenkijoje rasta didžiosios nakvišos kaukolė, kurią sumedžiojo liepsnotoji pelėda.
Mišriųjų ir lapuočių medžių brandūs miškai, ypač sengirės, kuriose auga ąžuolai, bukai ir kiti stambūs, seni, drevėti, gausus uoksų medžiai. Taip pat miškinguose upių slėniuose su senais, drevėtais lapuočiais medžiais.
Didžiausia šikšnosparnių rūšis Europoje. Kūno ilgis 8,4–10,4 cm, uodegos ilgis 5,5–6,6 cm, išskėstų sparnų tarpugaliai 41–46 cm, svoris 41–76 g. Kailiukas tamsiai rudas, kurio plaukeliai gana ilgi.
Gyvena po 1–3 individus dažniausiai lapuočių medžių drevėse – rudųjų nakvišų ir mažųjų nakvišų kolonijose. Veisimosi metu retkarčiais sudaro iš savos rūšies didesnes kolonijas iš 8–13, ar kartais iki iš 50 individų.
Lizdus sukasi drevėse, uoksuose ir retkarčiais pastatų ertmėse. Nėštumas trunka apie du su puse mėnesio ir birželio pirmoje pusėje gimsta 1–2 palikuonys, sveriantys apie 5–7 g. Jau po 40 dienų jie gali skraidyti. Patelės lytiškai subręsta būdamos ketverių mėnesių amžiaus.
Didžiųjų nakvišų skleidžiamų ultragarsinių signalų dažnis 14–20 kHz.
Medžioja 10–20 m aukštyje. Minta kandimis, skirtingasparniais žirgeliais, dideliais vabalais bei dideliais naktiniais drugiais. Plėšrūs – ypač per migracijas apie 80 proc. dietos sudaro smulkūs žvirbliniai paukščiai, įskaitant liepsnelės, devynbalsės, pečialindos, raudonuodegės.
Nykimo priežastis – didelių, senų, pūvančių drevėtų, su uoksais lapuočių medžių, ypač ąžuolų ir bukų trūkumas, tad didžiųjų nakvišų populiacijos susigrąžinimui ir gausinimui, jiems tinkamose buveinėse reikalinga ir tokių medžių apsauga. Taip pat daug jų žūsta vėjo jėgainėse. Lenkijoje jiems taikoma ypač griežta apsauga – juos draudžiama net filmuoti, fotografuoti ir tose vietose kur jie gyvena – pašaliniams juos stebėti.
Didysis nakviša (lot. Nyctalus lasiopterus) – žinduolių (Mammalia) klasės, lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis. Tai didžiausia, rečiausia ir mažiausiai tyrinėta Europoje gyvenanti šikšnosparnių rūšis, bei vienintelė jų būryje plėšri rūšis Europoje, medžiojanti smulkius paukščius.
De grote rosse vleermuis (Nyctalus lasiopterus) is de grootste vleermuis van het Europese continent. Hij is nauw verwant aan de rosse vleermuis (Nyctalus noctula). De grote rosse vleermuis is een zeldzame soort, die niet vaak wordt waargenomen in zijn verspreidingsgebied. Ook deze soort is een nachtdier.
De grote rosse vleermuis kan 84 tot 104 millimeter lang worden, met een spanwijdte van 410 tot 460 millimeter en een gewicht van 41 tot 76 gram. De staart wordt 55 tot 65 millimeter lang. De lengte is het duidelijkste verschil tussen deze soort en de kleinere rosse vleermuis, die een spanwijdte heeft van 320 tot 450 millimeter. De grote rosse vleermuis heeft verder een iets breder oor, en zijn vacht is meestal donkerder roodbruin.
De grote rosse vleermuis heeft een geluidsfrequentie van 25 tot 65 kHz.
Het dieet van de vleermuis bestaat uit grote kevers, libellen en nachtvlinders, maar ook uit zangvogels. Vooral tijdens de trek vangt de vleermuis vogels in de lucht. De grote rosse vleermuis is de enige soort vleermuis waarbij dit gedrag bekend is.[2]
Net als andere vleermuizen van het geslacht Nyctalus komt de grote rosse vleermuis vooral voor in bossen. De grote rosse vleermuis heeft een voorkeur voor loofwoud. Hij verblijft meestal in een rotsspleet of een boomholte. Zijn zomerverblijven en kraamkamers deelt hij soms met andere vleermuizen als de rosse vleermuis, ruige dwergvleermuis en gewone dwergvleermuis.
De grote rosse vleermuis komt voor van Portugal en West-Frankrijk, zuidwaarts via de Alpen (tot 1923 meter hoogte) tot Griekenland en in Oost-Europa noordelijk tot Slowakije en Wit-Rusland en oostelijk tot Oekraïne en zuidelijk Rusland. Ook kan hij aangetroffen worden van Marokko tot Libië en van Iran tot Kazachstan. In België werd de soort eveneens waargenomen.[3] Nergens is de soort algemeen, en zijn verspreiding is alleen bekend van sporadische waarnemingen. De vleermuizen uit het noorden van het verspreidingsgebied, als Oekraïne en Wit-Rusland, migreren in de herfst naar het zuidoosten.
Van deze soort zijn geboortes waargenomen van eind-juni tot eind-juli. De kraamkolonie van de grote rosse vleermuis kan gemiddeld 10 vrouwtjes bevatten, en wordt vaak gedeeld met andere vleermuissoorten. De kraamkolonie bevindt zich in een rotsspleet. In Andalusië kunnen kraamkoloniën tot 66 vrouwtjes worden aangetroffen. Hier krijgt de vleermuis één tot twee jongen van 5 tot 7 gram. Na 40 dagen hebben de jongen een vacht en kunnen ze vliegen. Na één jaar zijn de jongen geslachtsrijp.
Bronnen, noten en/of referentiesDe grote rosse vleermuis (Nyctalus lasiopterus) is de grootste vleermuis van het Europese continent. Hij is nauw verwant aan de rosse vleermuis (Nyctalus noctula). De grote rosse vleermuis is een zeldzame soort, die niet vaak wordt waargenomen in zijn verspreidingsgebied. Ook deze soort is een nachtdier.
Multimedia w Wikimedia Commons Borowiec olbrzymi (Nyctalus lasiopterus) - gatunek nietoperza z rodziny mroczkowatych. Największy nietoperz Europy o rozpiętości skrzydeł do 45 cm.
Występuje głównie w południowej i wschodniej części kontynentu, liczny na Półwyspie Iberyjskim i w Grecji, lokalna populacja zasiedla też pogranicze Słowacji i Węgier, licznie notowany w niektórych regionach europejskiej części Rosji. W Polsce tylko jedno dobrze udokumentowane stwierdzenie - czaszkę tego nietoperza wypreparowano z wypluwki sowy płomykówki w Królikowie (południowa Wielkopolska); obecnie znajduje się ona w zbiorach Zakładu Badania Ssaków Polskiej Akademii Nauki w Białowieży. Ponadto istnieje nieudokumentowane stwierdzenie tego gatunku z krakowskiej dzielnicy Bielany (złowienie jednego samca wylatującego ze strychu klasztoru), dokonane przez znanego chiropterologa prof. Wincentego Harmatę, jednak autor ten nie podał w swoim doniesieniu jakichkolwiek cech rozpoznawczych, w oparciu o które oznaczono gatunek nietoperza.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie[3].
Borowiec olbrzymi jest jedynym europejskim nietoperzem, mogącym polować nie tylko na owady, ale również na drobne ptaki wróblowe (np. sikory i świstunki), szczególnie podczas sezonowych wędrówek ptasich na Półwyspie Iberyjskim. Wszystkie swoje ofiary łowi prawdopodobnie w locie, w przeciwieństwie do mięsożernych nietoperzy strefy tropikalnej (lironosów, niektórych liścionosów i bruzdonosów), chwytających ptaki śpiące na gałęziach drzew.
Borowiec olbrzymi (Nyctalus lasiopterus) - gatunek nietoperza z rodziny mroczkowatych. Największy nietoperz Europy o rozpiętości skrzydeł do 45 cm.
Nyctalus lasiopterus é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrado no sul e centro da Europa, Norte da África, Cáucaso e Ásia Menor.
Nyctalus lasiopterus é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrado no sul e centro da Europa, Norte da África, Cáucaso e Ásia Menor.
Raniak obrovský[2] (iné názvy: raniak veľký, netopier veľký[3]; lat. Nyctalus lasiopterus) je menej známy a najväčší európsky netopier.
Žije v západnej Ázii, Európe a na severe Afriky.
Raniak obrovský je najvzácnejšie sa vyskytujúci netopier na Slovensku.[2]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa v letnom a prechodných obdobiach celkovo vyskytol v 10 (2,3% rozlohy Slovenska) v nadmorských výškach 103 - 1 400 m n. m..[2]
Živí sa hmyzom. Nepotvrdilo sa, že sa živí spevavými vtákmi.[2] Minimálne v Španielsku netopier hibernuje od decembra do februára.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Raniak obrovský
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Raniak obrovský.Raniak obrovský (iné názvy: raniak veľký, netopier veľký; lat. Nyctalus lasiopterus) je menej známy a najväčší európsky netopier.
Veliki mračnik (znanstveno ime Nyctalus lasiopterus) je dokaj redka vrsta gladkonosih netopirjev, ki je razširjena po Evropi, zahodni Aziji in Severni Afriki.[2] Z razponom prhuti okoli 46 cm je največja in najmanj raziskana vrsta evropskih netopirjev ter ena redkih, ki se hrani celo s pticami pevkami. Veliki mračnik je hkrati edina vrsta netopirjev ki ptice lovi v letu in ne med prenočevanjem. Njegova krila so prilagojena za lov večjega plena v letu, za lov pa uporablja eholociranje s frekvencami, ki jih ptice ne morejo slišati.[3][4]
Veliki mračnik je popolnoma prilagojen na temo in je ena redkih vrst netopirjev, ki dnevno prebivališče zapusti šele, ko se popolnoma znoči.[3] Ima dobro razvit sluh in nos, oči pa so slabo razvite.
Prhuti velikega mračnika so tanjše od ptičjih, posledica tega pa je boljša okretnost netopirja v zraku. Tanka opna prhuti se pogosto strga, a se hitro obnovi. Razpon prhuti pri odraslih živalih je med 41 in 46 cm, dolžina odraslega netopirja znaša med 8,4 in 10,4 cm, rep je dolg med 5,5 in 6,6 cm, dolžina podlahti pa je med 6,2 in 6,8 cm.[4] Teža odraslih živali je med 41 in 76 g.[5] Običajno leti na večjih višinah, lovi pa bližje tlem.[3] Barva kožuha na hrbtu je enakomerno rdečkasto rjava do temno rjava.
Veliki mračnik (znanstveno ime Nyctalus lasiopterus) je dokaj redka vrsta gladkonosih netopirjev, ki je razširjena po Evropi, zahodni Aziji in Severni Afriki. Z razponom prhuti okoli 46 cm je največja in najmanj raziskana vrsta evropskih netopirjev ter ena redkih, ki se hrani celo s pticami pevkami. Veliki mračnik je hkrati edina vrsta netopirjev ki ptice lovi v letu in ne med prenočevanjem. Njegova krila so prilagojena za lov večjega plena v letu, za lov pa uporablja eholociranje s frekvencami, ki jih ptice ne morejo slišati.
Pälsvingad brunfladdermus[2], tidigare även jättefladdermus (Nyctalus lasiopterus), fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar).
Den är Europas största fladdermus (förutom halsbandsflyghunden) med en kroppslängd (huvud och bål) mellan 8 och 10 cm, en spännvidd på 41–46 cm och vikt upp till 76 g.[3] Pälsen är enfärgat rödbrun likt stor fladdermus, men öronen är rundare och bredare än hos denna[4]. I Afrika når individerna en absolut längd av 14 till 15 cm, inklusive en 5 till 6 cm lång svans. De har cirka 1,5 cm långa bakfötter och ungefär 2 cm stora öron.[5]
Den söker näring i löv- och blandskog samt, speciellt under flyttning, i skogklädda floddalar. Den är starkt beroende av gammal, uppväxt skog, eftersom den har sitt dagviste främst i ihåliga träd, och i mindre grad i byggnader. Vinterdvalan tillbringar den på samma ställen, men kan även bruka klippskrevor. Den kan gå upp i bergen, i Schweiz upp till 1 900 m. Litet är känt om dess vanor i övrigt, men i nordöstra delen av sitt utbredningsområde skall den företa flyttningar.[1]
Pälsvingad brunfladdermus lever främst på insekter, men har även rapporterats fånga flyttande småfåglar (små tättingar). Den är en av mycket få fladdermöss som har rapporterats äta fåglar. I samband med flyttfågelsträcken utgör dessa majoriteten av dess diet.[6] [1][7]
Pälsvingad brunfladdermus har en spridd men mycket gles utbredning som sträcker sig från Iberiska halvön till Balkan och sparsamt i Nordafrika med 2 fynd i nordvästra Marocko, 5 fynd i Libyen och ett troligt, gammalt fynd i Algeriet. Österut går den via Mindre Asien, Kaukasus och norra Iran till Kazakhstan och Uralbergen.[1]
Pälsvingad brunfladdermus, tidigare även jättefladdermus (Nyctalus lasiopterus), fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar).
Ареал охоплює зону листяних лісів Центральної та Західної Європи (до Франції включно), Малої Азії та Ірану.
В Україні зустрічається влітку переважно в центральних та східних областях, зимує за межами України.
Довжина тіла від 84 до 104 мм, розмах крил — 41-46 см. Маса від 41 до 76 грам. Забарвлення від палево- до каштаново-рудого. Черево незначно світліше спини, області за вухами більш темно забарвлені.
Крила вузькі, довгі, загострені. Вуха закруглені, з шкірними складками. На нижній стороні крила вздовж переднього краю проходить смужка шерсті. Ехолокаційні сигнали дуже високої інтенсивності з максимальною частотою близько 18-19 кГц.
Перелітний вид. Місця зимівлі невідомі. Живе у високостовбурних листяних лісах та парках, під час перельотів також мешкає на горищах будівель, тощо. Селиться групами або невеликими зграями, часто разом з іншими видами кажанів (переважно з вечірницею рудою). Добуває їжу після заходу сонця. Літає високо над верхівками дерев, лісовими галявинами, поблизу парків тощо. Живиться великими комахами (жуками, вовчками, метеликами). Самиця раз на рік (середина серпня) народжує 2 малят. Основні вороги — сови-сипухи.
Вид занесений до Червоної книги України та Європейського Червоного списку.
Dơi gộc, tên khoa học Nyctalus lasiopterus, là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1780.[1]
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Dơi gộc, tên khoa học Nyctalus lasiopterus, là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1780.
Гига́нтская вече́рница[1][2] (лат. Nyctalus lasiopterus) — млекопитающее отряда рукокрылых. Относится к семейству гладконосых летучих мышей. Является самой крупной летучей мышью в Европе и России. Вид занесён в Красную книгу.
Длина тела от 84 до 104 мм, размах крыльев — 41—46 см[3]. Масса от 41 до 76 грамм. Окрас от палево- до каштаново-рыжего. Брюхо незначительно светлее спины, области за ушами более тёмно окрашены.
Крылья узкие, длинные, заострённые. Уши закруглённые, с кожными складками. На нижней стороне крыла вдоль переднего края проходит полоска шерсти. Эхолокационные сигналы очень высокой интенсивности с максимальной частотой около 18—19 кГц.
Гигантские вечерницы охотятся над лесными опушками и поверхностями водоёмов. Начинают охоту на большой высоте, а затем спускаются ближе к земле. Пищей служат крупные жуки (жуки-носороги, усачи, хрущи, жуки-олени) и ночные бабочки[4]. На основании анализа крови и помёта было установлено, что гигантские вечерницы питаются мелкими воробьиными птицами в периоды их миграций. Установлено, что их добычей были зарянки, пеночки, славки и горихвостки. Однако нападения на птиц никогда не удавалось наблюдать, вероятно, в связи с тем, что охота происходит ночью на высотах более 700 метров. Каким образом происходит сам процесс охоты также неизвестно[5][6].
Живут гигантские вечерницы по 1—3 особи в дуплах деревьев, в колониях других летучих мышей (в основном, рыжих и малых вечерниц), реже образуют колонии по 8—13 и даже до 50 особей[4]. Беременность длится около двух с половиной месяцев, детёнышей обычно два[3].
Лиственные леса Европы от Франции до Заволжья и Кавказа, возможно, Ближний Восток. В России встречается от западных границ до Оренбургской области. На севере встречаются до Московской, Нижегородской и Владимирской областей.
Оценить численность гигантской вечерницы из-за особенностей её образа жизни очень трудно. По длительным наблюдениям в Воронежском заповеднике[7], на 500—600 пойманных рыжих вечерниц приходилась одна гигантская. В юго-западной части Одесской области Украины во время пролёта встречалась одна гигантская вечерница на 200 рыжих. Примерно такое же соотношение наблюдалось в Ростовской области при отловах зверьков во время миграций. Эти данные позволяют оценить плотность населения гигантской вечерницы в 1 особь на 10 км². Площадь, на которой отмечены находки этого вида в России, составляет примерно 1700—1800 тыс. км², из них для поселения гигантской вечерницы пригодны 10—15 %. Отсюда ориентировочная численность этого вида — 17—27 тыс. особей.
Характер воздействия человека на этот вид такой же, как и на малую вечерницу. Специальные меры охраны не разработаны, и не ясно, какие меры могут оказаться эффективными, так как неизвестны причины низкой численности. Необходимы детальные исследования по распространению и биологии гигантской вечерницы. Сейчас могут быть предложены лишь охранные меры, общие для всех летучих мышей: сохранение мест обитания (старые дуплистые лиственные деревья), пропаганда охраны и тому подобное[8].
Гига́нтская вече́рница (лат. Nyctalus lasiopterus) — млекопитающее отряда рукокрылых. Относится к семейству гладконосых летучих мышей. Является самой крупной летучей мышью в Европе и России. Вид занесён в Красную книгу.
큰멧박쥐(Nyctalus lasiopterus)는 유럽과 서아시아 그리고 북아프리카에서 발견되는 희귀한 박쥐의 일종이다.[2] 날개 폭이 최대 46cm로 유럽에서 가장 크고 아주 적게 연구된 박쥐이며, 참새목 조류를 잡아 먹는 아주 드문 박쥐의 하나이다. 큰멧박쥐는 날개로 둥지에 앉을 때보다 오히려 새를 사냥하는 유일한 박쥐이다. 큰멧박쥐는 공중에서 사냥을 하기 위해 적응된 날개를 갖고 있으며, 새들이 듣는 범위 이상의 반향정위 주파수를 사용한다.[3][4]
