Terrapene carolina exhibit temperature dependent sex determination. Nests that are 22-27 degrees C tend to be males, and those above 28 degrees tend to be female. Terrapene carolina are well developed at birth (precocial) and grow at a rate of about 1.5 cm per year during the first five years, at which time they reach sexual maturity. Growth slows down considerably after that but has been reported to continue for at least over 20 years. Some Terrapene carolina are believed to live over 100 years.
Development - Life Cycle: temperature sex determination; indeterminate growth
While juveniles have several predators, very few species can prey effectively on adults due to their ability to close their shells.
All Terrapene carolina have a bridgeless, bilobed, hinged plastron (ventral part of shell) that allows box turtles to close their shells almost completely. They have a steep margined, keeled, high-domed, rounded carapace (dorsal part of shell) with variable markings. Concentric growth furrows can be seen on the carapace, although in some older individuals they become very difficult to see. The upper jaw is slightly hooked. The toes are only slightly webbed.
Males are slightly larger on average, the posterior lobe of their plastron is concave, and the claws on their hind legs are short, thick, and curved. Males also have thicker and longer tails. Females' rear claws are longer, straighter, and more slender, and the posterior lobe of their plastron is flat or slightly convex.
There is some variation between the different subspecies of box turtles. Terrapene c. bauri is roughly 11cm x 8cm in size with bright yellow markings on their dark brown carapace in the shape of lines. The plastron also has lines, as does the head. They have three toes on their hind feet.
Terrapene c. carolina is about 15 cm x 10 cm in size with highly variable orange or yellow markings on their brown carapace. They have four toes on their hind feet.
Terrapene c. triunguis is about the same length as T. c. carolina, or a little longer, but with a more narrow shell. They have a tan or olive carapace with darker seams and some vague markings. Their plastron is a lighter yellowish color. They have orange, red, or yellow spots on their head and forelimbs, and males heads are completely red.
Terrapene c. major is the largest at about 18 cm x 12 cm in size. They have a dark brown shell that often has no pattern, or a faint pattern similar to that of bauri. They have dark skin and plastron as well as four toes on the hind feet.
Along the borders of the subspecies ranges, there exist populations that are extremely varied due to hybridization between subspecies. Many of these individuals are so varied that identification as a member of a subspecies is impossible.
Range length: 11 to 18 cm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Terrapene carolina can live over 100 years.
Typical lifespan
Status: wild: 100 (high) years.
Typical lifespan
Status: captivity: 40 (high) years.
Range lifespan
Status: wild: 138 (high) years.
Terrapene carolina inhabits open woodlands, pastures, and marshy meadows. It is often found near streams and ponds.
Habitat Regions: temperate
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest
Other Habitat Features: riparian
Exclusively North American, box turtles are found in the eastern United States, ranging from southern Maine to Florida along the East Coast, and west to Michigan, Illinois, eastern Kansas, Oklahoma, and Texas. Due to its popularity as a household pet, Terrapene carolina is sometimes found far outside its normal geographic range.
There are four subspecies of Terrapene carolina in the U.S. Terrapene carolina bauri (Florida box turtle) lives on the peninsula of Florida. Terrapene c. major (Gulf Coast box turtle) ranges from the panhandle of Florida westward along the Gulf Coast to eastern Texas. Terrapene c. triunguis (3 toed box turtle) lives in the Mississippi River Valley from northern Missouri southward across southeastern Kansas and eastern Oklahoma into south-central Texas; and southeastward across western Tennessee and Georgia to the coastal lowlands. Terrapene c. carolina (common box turtle), covering the largest area, lives from Michigan and Maine on the north, and ranges south to the boundaries of the other subspecies. Very little overlap occurs between the ranges of the subspecies of Terrapene carolina, except for a region in Mississippi and Alabama where T. c. triunguis and T. c. carolina overlap.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Omnivorous, Terrapene carolina eats snails, insects, berries, fungi, slugs, worms, roots, flowers, fish, frogs, salamanders, snakes, birds, and eggs indiscriminately. They have been observed eating carrion, feeding on dead ducks, amphibians, assorted small mammals, and even a dead cow. Their preference varies greatly by season but there is one definite trend. Young are primarily carnivorous while they grow during their first 5-6 years. Adults tend to be mostly herbivorous, but they eat no green leaves. Young often hunt in ponds and streams because the type of food they prefer is easier to catch there, but adults usually feed on land. When confronted with several mealworms, a captive adult picked up each in turn and with a few bites killed or disabled it. Only when all were incapable of escape did the turtle start to feed. This behavior was observed on several occasions when more than one mealworm was offered (Ernst et al., 1994; Carr, 1952; Ernst and Barbour, 1972).
Animal Foods: birds; amphibians; reptiles; fish; eggs; carrion ; insects; mollusks; terrestrial worms
Plant Foods: fruit
Other Foods: fungus
Primary Diet: omnivore
This species eats a wide variety of animals, so may effect various prey populations. Also, box turtles may disperse seeds as they eat berries of different kinds of plants.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Box turtles are very popular as pets, and they may serve the ecological role of a seed distributor through their eating of berries that contain seeds. They also eat some injurious insects. The Iroquois and other Native Americans used them for food, medical, ceremonial, burial, and hunting purposes.
Positive Impacts: pet trade ; food ; body parts are source of valuable material; source of medicine or drug ; controls pest population
Terrapene carolina are dangerous to eat due to the possibility of being poisoned, presumably due to the turtle having eaten poisonous mushrooms that don't hurt it, but that retain their ability to poison humans. They sometimes cause damage to tomato, lettuce, cucumber, cantaloupe, and strawberry crops. They sometimes destroy the eggs of ground-nesting birds. They may carry the western equine encephalitis virus in their blood.
Box turtles eat some fungi that are poisonous to people. Therefore, box turtles may be dangerous to eat dif they have the poisons from the fungi in them. Box turltes sometimes cause damage to tomato, lettuce, cucumber, cantaloupe, and strawberry crops. They sometimes destroy the eggs of ground-nesting birds. Also they may carry the western equine encephalitis virus in their blood.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease); crop pest; causes or carries domestic animal disease
Terrapene carolina are not considered endangered at the national level in the United States, Canada, or Mexico, although several U.S. states, including Michigan, New Hampshire, Massachusetts, and Connecticut, list T. carolina as a species of special concern. It is considered endangered in Maine. There is evidence that some populations are in decline due to habitat loss, road mortality, and collection for the pet trade. They are listed as lower risk by the IUCN and they are in CITES appendix II.
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
State of Michigan List: special concern
IUCN Red List of Threatened Species: lower risk - near threatened
Box turtles are often mistaken for tortoises, but they are indeed more closely related to turtles. Box turtles are most famous for their hinged shell, which allows them to retract almost completely into their bony armor to hide from danger. This shell has great regernerative powers. A case was reported in which the carapace of a badly burned box turtle underwent complete regeneration.
The mating season begins in the spring and continues throughout summer to about October. Males may mate with more than one female, or the same female several times over a period of several years.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
A female may lay fertile eggs for up to four years after one successful mating. Nesting occurs from May through July. Most nests are started at twilight and finished during the night. Nests are usually dug in sandy or loamy soil, using the hind legs. Then eggs are laid in this cavity and the nest is carefully covered up again. There are 3-8 eggs laid, though usually 4 or 5, and they are elliptical with thin, white, flexible shells roughly 3cm long by 2cm wide. Incubation normally last three months, but this varies according to soil temperature and moisture. Terrapene carolina exhibit temperature dependent sex determination. Nests that are 22-27 degrees C tend to be males, and those above 28 degrees tend to be female.
Terrapene carolina are well developed at birth (precocial) and grow at a rate of about 1.5cm per year during the first five years, at which time they reach sexual maturity. Growth slows down considerably after that but has been reported to continue for at least over 20 years. Some Terrapene carolina are believed to live over 100 years.
Along the borders of the subspecies ranges, there exist populations that are extremely varied due to hybridization between subspecies. Many of these individuals are so varied that identification as a member of a subspecies is impossible.
There is some variation between the courtship rituals of the subspecies. The courtship of Terrapene carolina carolina is divided into three phases: a circling, biting, shoving phase; a preliminary mounting phase; and a copulatory phase. Terrapene carolina major shows courtship and mating that is basically the same as in T. c. carolina, but they sometimes mate in shallow water. Terrapene carolina triunguis and T. c. bauri both have somewhat different rituals, which may represent the ancestral method. Both T. c. triunguis and T. c. bauri males have added the behavior of pulsating their throats. Terrapene carolina triunguis does this in front of the female, and T. c bauri* males climb up on the females' carapace with all four feet and then pulsate. The actual copulation is the same in all subspecies, with the male standing somewhat upright, leaning the concave part of his plastron against the back of the female's carapace. It is in this balanced position during which the male fertilizes the female with his penis. Males sometimes fall backwards after copulation, and if they can't right themselves they die of starvation.
Range number of offspring: 3 to 8.
Average number of offspring: 4-5.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 5 (high) years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 5 (high) years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Forest floor components utilized by eastern box turtles include litter, natural depressions, soft soils, brush, and woody debris. Eastern box turtles often seek shelter by digging a form in moist soil or leaf litter. They sleep within forms at night and rest in them during the day. Their carapaces are partially to completely covered by soil, litter, or vegetation while in the form [71]. The average depth of forms in Arkansas was 0.21 inch (0.53 cm) below the surface [63]. Other cover, such as brush piles, woody debris, briar patches, and tangled vines is utilized throughout the day [71]. Hatchling and juvenile eastern box turtles often hide under leaf litter, which does not offer protection against fire [34]. The microhabitat in which neonate eastern box turtles were found had significantly more leaf litter (p=0.007), less herbaceous cover (p<0.001), and shorter vegetation (p<0.001) than random sites. Neonate eastern box turtles were found at microsites with high light intensity and low canopy cover, which led to higher temperatures than at nearby microsites [38].
The most important habitat features for hibernating eastern box turtles include cavities or natural depressions (such as stump holes and other hollows) filled with deep litter, as well as soft soils, thick brush, and woody debris [12,14,24,73]. Some eastern box turtles overwinter in depressions along gully bottoms and hillsides [12]. As winter gets progressively colder, eastern box turtles dig deeper into litter and soil to gain more protection from cold [12]. Snow cover helps insulate hibernating turtles [1]. In rare circumstances, eastern box turtles successfully hibernate while submerged in a stream or pond [11,44]. Eastern box turtles may also utilize burrows dug by other wildlife [34]. Juveniles that hatch late in the season may overwinter in the nest [52]. Multiple eastern box turtles are occasionally found overwintering in the same location [12].
Fire mortality for the eastern box turtle can be highly variable. For instance, after a prescribed fire in a tallgrass prairie habitat in Missouri, 22 eastern box turtles were found alive and 20 were dead [39]. Babbitt and Babbitt [3] discovered 17 % mortality in an eastern box turtle population in Florida after what was probably a wildfire. The study site was located near the Everglades where prefire vegetation was characterized by "thick undergrowth" [3]. In Oklahoma, 25 eastern box turtles and ornate box turtles (T. ornata) were found dead after a fire, while only 3 box turtles (Terrapene spp.) were found alive [6]. Allard [2] suggested that spring fires may be detrimental to eastern box turtles when they become active after hibernation. This statement was based on carcasses discovered in burned areas at this time of year, although data on eastern box turtles killed in such fires were not given. No eastern box turtles were captured in a prescribed burn site in Maryland. However, captures were very low in the cut-over site, white oak-willow oak-red maple (Quercus alba-Q. phellos-Acer rubrum) forest, and loblolly pine-mixed hardwood forest [54]. The low capture success in this study limits the inferences that can be drawn in regards to the effects of fire on eastern box turtles.
Ernst and others [34] suggested that eastern box turtles occupying burrows likely escape fire completely. However, some eastern box turtles that died in an apparent wildfire in Florida were found in burrows [3]. Hatchling and juvenile eastern box turtles appear to hide under litter, which exposes them to fire, rather than burrowing or creating forms[34].
Eastern box turtles appear incapable of escaping advancing fires, so they are frequently found with burn scars [3,13,34]. Many eastern box turtles that survive fire while in their forms are badly burned, often with extensive damage to the shell [3,34]. Eastern box turtles can regenerate part to all of damaged or burned shells [64,68]. The ability of eastern box turtles to regenerate their shells after being burned is possibly an adaptation for survival in fire-prone environments [68].
In general, eastern box turtles will eat anything edible that fits into their mouths [23]. Examples include fungi, snails and slugs (Gastropoda), insects (Insecta), spiders (Arachnida), centipedes (Chilopoda), millipedes (Diplopoda), earthworms (Annelida), carrion, and vegetation [10,23,48,71,74]. Fungi may comprise 10% to 55% of the eastern box turtle diet [10,71,74]. In Kentucky, snails and slugs comprised and average of 52.5% of the diet by volume [10]. Consuming carrion appears common and includes reptile, amphibian, mammal, bird, and fish carcasses [48]. Specific examples include eastern racers (Coluber constrictor), Fowler's toads (Bufo fowleri), eastern ribbonsnakes (Thamnophis sauritus), and red-bellied snakes (Storeria occipitomaculata) [48]. An eastern box turtle was once seen feeding on a cow (Bos taurus) carcass [13]. Eastern box turtles have been observed eating dead toads (Bufo spp.) [58]. An eastern box turtle in Oklahoma was observed preying upon plains leopard frog (Rana blairi) tadpoles in a dry pond [7]. Dead rats (Rattus spp.) are eaten by captive eastern box turtles [1].
Plant materials eaten by eastern box turtles include leaves, berries, roots, flower buds, and seeds [10,23,48,71,74]. Eastern box turtles have been observed eating half-flower (Scaevola taccaca) berries, cactus (Cactaceae) fruits, and seagrape (Coccoloba uvifera) in Florida [23]. Eastern box turtles consume and disperse seeds of pond-apple (Annona glabra), Florida silver palm (Coccothrinax argentata), fig (Ficus spp.), redgal, (Morinda umbellata), sapodilla (Manilkara zapoda), crowngrass (Paspalum spp.), mangroveberry (Psidium longipes), Everglades greenbrier (Smilax coriacea), Key thatch palm (Thrinax morrisii), saw palmetto (Serenoa repens), and Long Key locustberry (Byrsonima lucida) [51]. They may also consume and disperser seeds of jack-in-the-pulpit (Arisaema spp.), mayapple (Podophyllum petatum), black cherry (Prunus serotina), summer grape (Vitis aestivalis), common elderberry (Sambucus nigra ssp. canadensis), black huckleberry (Gaylussacia baccata), blue ridge blueberry (Vaccinium vacillans), white mulberry (Morus alba), American pokeweed (Phytolacca americana), Indian strawberry (Duchesnea indica), Virginia strawberry (Fragaria virginiana), blackberry (Rubus spp.), muscadine grape (V. rotundifolia), and frost grape (V. vulpina) [8]. Other vegetative foods of eastern box turtles include fox grape (V. labrusca), cherry (Prunus spp.), pear (Pyrus spp.,) sweetroot (Osmorhiza spp.), American wintergreen (Pyrola americana), groundcherry (Physalis spp.), grasses, and mosses [8,48,71,74].
Data collected on the effects of fire on eastern box turtle habitat are limited. Frequent fires may limit the distribution or population size of eastern box turtles in some areas. This may be especially true in Florida [13]. Schwartz and Schwartz [65] determined that spring fires may burn off leaf litter covering hibernating eastern box turtles, exposing them to freezing temperatures. Since eastern box turtles show a preference for forested and other woody habitats (see Preferred Habitat), fires that reduce or eliminate forested habitats could be detrimental to eastern box turtle populations. However, eastern box turtles are found in successional habitats [54,60,65], which indicates they could adjust to changing landscapes that are caused by fire.
FIRE REGIMES: The following table provides fire return intervals for plant communities and ecosystems where the eastern box turtle is important. Find fire regime information for the plant communities in which this species may occur by entering the species name in the FEIS home page under "Find FIRE REGIMES".
Community or ecosystem Dominant species Fire return interval range (years) maple-beech Acer-Fagus spp. 684-1,385 [16,77] silver maple-American elm Acer saccharinum-Ulmus americana <5 to 200 sugar maple Acer saccharum >1,000 [77] bluestem prairie Andropogon gerardii var. gerardii-Schizachyrium scoparium <10 [49,59] bluestem-Sacahuista prairie Andropogon littoralis-Spartina spartinae <10 [59] birch Betula spp. 80-230 [75] sugarberry-America elm-green ash Celtis laevigata-Ulmus americana-Fraxinus pennsylvanica <35 to 200 Atlantic white-cedar Chamaecyparis thyoides 35 to >200 beech-sugar maple Fagus spp.-Acer saccharum >1,000 black ash Fraxinus nigra 77] green ash Fraxinus pennsylvanica <35 to >300 [33,77] cedar glades Juniperus virginiana 3-22 [42,59] yellow-poplar Liriodendron tulipifera <35 shortleaf pine Pinus echinata 2-15 shortleaf pine-oak Pinus echinata-Quercus spp. <10 slash pine Pinus elliottii 3-8 slash pine-hardwood Pinus elliottii-variable <35 sand pine Pinus elliottii var. elliottii 25-45 [77] South Florida slash pine Pinus elliottii var. densa 1-15 [57,69,77] longleaf-slash pine Pinus palustris-P. elliottii 1-4 [57,77] longleaf pine-scrub oak Pinus palustris-Quercus spp. 6-10 Table Mountain pine Pinus pungens <35 to 200 [77] pitch pine Pinus rigida 6-25 [9,45] pocosin Pinus serotina 3-8 pond pine Pinus serotina 3-8 [77] eastern white pine Pinus strobus 35-200 [75,77] eastern white pine-northern red oak-red maple Pinus strobus-Quercus rubra-Acer rubrum 35-200 loblolly pine Pinus taeda 3-8 loblolly-shortleaf pine Pinus taeda-P. echinata 10 to <35 Virginia pine Pinus virginiana 10 to <35 Virginia pine-oak Pinus virginiana-Quercus spp. 10 to <35 sycamore-sweetgum-American elm Platanus occidentalis-Liquidambar styraciflua-Ulmus americana <35 to 200 [77] eastern cottonwood Populus deltoides <35 to 200 [59] quaking aspen-paper birch Populus tremuloides-Betula papyrifera 35-200 [32,77] black cherry-sugar maple Prunus serotina-Acer saccharum >1,000 oak-hickory Quercus-Carya spp. <35 northeastern oak-pine Quercus-Pinus spp. 10 to <35 [77] oak-gum-cypress Quercus-Nyssa spp.-Taxodium distichum 35 to >200 [57] southeastern oak-pine Quercus-Pinus spp. <10 white oak-black oak-northern red oak Quercus alba-Q. velutina-Q. rubra <35 northern pin oak Quercus ellipsoidalis <35 bear oak Quercus ilicifolia <35 bur oak Quercus macrocarpa <10 [77] oak savanna Quercus macrocarpa/Andropogon gerardii-Schizachyrium scoparium 2-14 [59,77] chestnut oak Quercus prinus 3-8 [77] northern red oak Quercus rubra 10 to <35 [77] post oak-blackjack oak Quercus stellata-Q. marilandica <10 black oak Quercus velutina <35 live oak Quercus virginiana 10 to<100 [77] cabbage palmetto-slash pine Sabal palmetto-Pinus elliottii <10 [57,77] blackland prairie Schizachyrium scoparium-Nassella leucotricha <10 Fayette prairie Schizachyrium scoparium-Buchloe dactyloides <10 [77] eastern hemlock-yellow birch Tsuga canadensis-Betula alleghaniensis 100-240 [75,77]Common mammalian predators of box turtles are northern raccoons (Procyon lotor), skunks (Mephitis mephitis and Spilogale spp.), American minks (Mustela vison), coyotes (Canis latrans), domestic and feral dogs (Canis familiaris), and rats (Rattus spp.) [2,35]. Other potential predators include American badgers (Taxidea taxis), Virginia opossums (Didelphis virginiana), foxes (Vulpes and Urocyon spp.), nine-banded armadillos (Dasypus novemcinctus), and weasels (Mustela spp.) [35]. Birds that prey upon eastern box turtles include American crows (Corvus brachyrhynchos), Mississippi kites (Ictinia mississippiensis), barn owls (Tyto alba), herring gulls (Larus argentatus), and turkey vultures (Cathartes aura) [35,46].
The shells of young box turtles are not strongly ossified until they reach several years of age, making them vulnerable to predators [26]. Hatchling box turtles may fall prey to shrews, birds, eastern chipmunks (Tamias striatus), bullfrogs (Rana catesbeiana), and snakes [4,44,53]. Copperheads (Agkistrodon contortrix), cottonmouths (Agkistrodon piscivorus), eastern racers (Coluber constrictor), and other snakes may swallow young eastern box turtles whole [35,47,56].
Eastern box turtle eggs are preyed upon by snakes such as scarletsnakes (Cemophora coccinea), hog-nosed snakes (Heterodon spp.), common kingsnakes (Lampropeltis getula), pinesnakes (Pituophis melanoleucus), and eastern ratsnakes (Elaphe obsoleta), as well as ants and other invertebrates [2,35,58].
Eastern box turtles show a preference for forests, especially bottomland forests and edge habitats [6,12,17,19,31,52,54,60,63,65,70,71]. Eastern box turtles in Mississippi inhabited longleaf pine-slash pine (Pinus palustris-P. elliottii) forests ranging from early to mature to late successional stands [60]. Mixed stand habitats in Maryland, dominated by loblolly pine (P. taeda) that originated as agricultural land, were undergoing succession to an oak-maple (Quercus-Acer spp.) forest [54]. In Missouri, eastern box turtles occupied a previously cultivated ridge [65]. In an Oklahoma study, an eastern box turtle habitat was partially dominated by range and pasture [6]. Eastern box turtles occasionally inhabit pastures and marshes in Kansas [17]. Eastern box turtles utilized grasslands, open lawns, and meadows in Arkansas and Florida [28,63]. Conversely, eastern box turtles seemed reluctant to use grassy, herbaceous, and low brush-covered fields in New York [52]. In another New York study and in Maryland, eastern box turtles did not appear to discriminate between habitats because they were found in bottomland hardwood and mixed pine-hardwood forests, shrublands, mixed grasslands, wetlands, riparian zones, croplands, and rural developed areas [19,54,70,71,72]. However, abundance of eastern box turtles in each of these habitats was not reported.
High humidity seems to be one of the most important factors in habitat selection. Mean relative humidity in eastern box turtle habitat in Arkansas was above 80%. Average total ground cover around forms (shallow depressions dug by eastern box turtles) was 40.27%, while the litter averaged 54.34% cover and a depth of 1.41 inches (3.57 cm). Average grass cover at the forms was 12.16%, forb cover was 14.32%, and shrub cover averaged 8.81%. Average canopy cover above forms was 56.05% with an average canopy height of 36.65 feet (11.17 m) [63]. The undergrowth in a Maryland forest was littered with heaps of woody debris, fallen branches, logs, and stumps [72].
Forests provide cool areas and high humidity during the heat of the summer [63]. The most preferred forest habitats were those with the most moisture and highest diversity [52]. In Mississippi, eastern box turtles were found in habitats characterized by gently rolling hills dissected by intermittent and perennial streams [60]. Box turtles (Terrapene spp.) seem to avoid ridges where moisture is low and generally avoid steep hillsides and embankments [24]. Eastern box turtles may use virtually any habitat during rainy weather [13], and they are most active after rain showers [58].
In addition to humid environments, eastern box turtles utilize open water extensively. Eastern box turtles swim across streams and other bodies of water [71,76]. Eastern box turtles are also known to spend hours or days soaking in puddles, lakes, streams, and wet gullies [1,24,71]. In Tennessee, they utilized temporary ponds during periods of high temperature and low precipitation [31]. Eastern box turtles, especially juveniles, may dry out and perish during long periods of drought [1]. Neonates may congregate in open water or seek shade after hatching to avoid dehydration and heat stress [1,11].
Elevation: In a review, Dodd [27] notes that eastern box turtles in New England are common from sea level up to 490 feet (150 m) in elevation, and rare to 705 feet (215 m). In the southern Appalachians, eastern box turtles are common from sea level to 4,300 feet (1,300 m) but rare at higher elevations [27]. Wilson and Friddle [80] noted that eastern box turtles are common in valleys below 1,000 feet (300 m) in elevation, but are rare on ridges above 2,000 feet (600 m) in West Virginia.
Density/Home Range: Average densities of eastern box turtle populations can vary widely and may reflect differences in habitat quality and other environmental factors. For instance, in Indiana, density estimates were 2.7 to 5.7 eastern box turtles/ha [78]. A density estimate in a Virginia population was considerably higher at 35 eastern box turtles/ha [79]. In Missouri, eastern box turtles had an average density of 7.3 to 10.9/acre (18.1-27.0/ha) [66]. In Maryland, an average of 4.1 to 5.9/acre was found (1.7-2.4/ha) [43,71]. In Tennessee, there were 12.3 eastern box turtles/acre (5.0/ha) on average [30]. An eastern box turtle population in Florida had an estimated density of 14.9 to 16.3 adults/ha [25,62].
Eastern box turtles do not appear to be territorial because they are commonly found grouped together under cover or in close proximity to each other. Eastern box turtles occupy the same home range year after year. However, females may leave their home ranges to lay eggs [71]. Home ranges of eastern box turtles in Missouri averaged 3.6 acres (1.5 ha) for females and 3.8 acres (1.5 ha) for males [65]. Average home ranges over a 19-year period in Missouri were 12.7 acres (5.1 ha) for females and 12.9 acres (5.2 ha) for males at the same location [66]. Home ranges in New York may average 4.35 to 17.20 acres (1.76-6.96 ha) [52]. Home range size of eastern box turtles in Virginia averaged 19.5 acres (7.9 ha) [79]. On average, home ranges of eastern box turtles ranged between 4.65 acres (1.88 ha) and 5.58 acres (2.26 ha) in Tennessee [31].
Sexual maturity for the eastern box turtle is reached at 5 to 10 years of age [55]. Dodd [25] noted in a review that eastern box turtles may live to exceed 100 years on occasion, while reaching 50 to 60 years may be fairly common. Most wild eastern box turtles likely only live up to 5 years [25].
Hibernation: Eastern box turtles are active from April to November in northern parts of their range, as well as on warm winter days [1,11,27,52,63,65]. Hibernation begins October to November, and emergence from hibernation begins in March [12]. Eastern box turtles do not appear to hibernate in Florida. Several environmental cues have been identified relating to the timing of hibernation. Generally, eastern box turtles hibernate between the last severe autumn frost and the 1st spring frost [35]. One study concluded that they begin emerging from hibernation when ambient temperatures reach 65 °F (18 °C) in spring [17]. Another study suggested that box turtles (T. carolina and T. ornata) emerge from hibernation when subsurface soil temperatures (4-8 inches (10-20 cm) below the soil surface) are at least 45 °F (7 °C) for a minimum of 5 days [41].
Reproduction: Mating occurs May to October in Missouri [65] and has been observed in late November in Florida [22]. Nesting occurs May to July [27,36], with hatching from August to November [27,36,44]. Clutches may contain 1 to 9 eggs with an average of 3.67 to 5 eggs per clutch being typical [13,27,46]. Multiple clutches of eggs may be laid in a single year [79]. Eastern box turtle nests are roughly as deep as the female can reach with her hind legs, approximately 2 to 4 inches (6-10 cm). Eggs are laid primarily during rainy and overcast weather [18]. Incubation lasts 60 to103 days [17,18,36]. Males primarily develop at cooler temperatures while females predominantly develop at higher temperatures [44].
Fire at any time of year appears to be harmful to eastern box turtles since they are unable to escape [3,13,34]. Fire mortality has not been studied extensively, but mortality is consistently high in studies that have examined the effects of fire on eastern box turtle populations [3,6,39]. Given the high mortality rate, frequent fires may severely reduce an eastern box turtle population [13]. However, given that at least a few individuals appear to survive fire, a turtle population may be able to recover if the site has a long fire return interval and the forested habitat has not been greatly reduced.
High-severity fires that kill trees and scorch canopies would likely be detrimental to eastern box turtles since they favor forests [6,12,17,19,31,52,54,60,63,65,70,71]. The removal of the litter layer by fire could also be detrimental because litter is used extensively for cover throughout the year [12,38,63]. The adverse affects of removing litter from the forest floor early in the year would probably be short-term if the leaves in the canopy fell later in the year. However, an autumn fire occurring after most leaves have fallen would have more severe effects on eastern box turtles since a deep litter layer is crucial during hibernation [12,14,24,73]. Timing of fire may be less of a problem in Florida since eastern box turtles typically do not hibernate in that location [35]. More research is needed to address these possibilities.
Research on the effects of fire on eastern box turtle populations and habitat is lacking. Concern for the eastern box turtle already exists over populations that have been isolated through habitat fragmentation [21]. More research is needed to determine if fire in these habitat fragments would be detrimental to the isolated eastern box turtle populations.Terrapene carolina, també coneguda com la tortuga de caixa comuna, és una espècie del gènere Terrapene que té sis subespècies. Es troba en tot l'est dels Estats Units i de Mèxic. La closca és de color oliva amb taques grogues en el seu coll. Aquesta espècie de tortuga menja herba, fulles i insectes. En captivitat, menja enciam, molts tipus de baies, i ocasionalment carn picada.
Les tortugues de caixa presenten un plastró articulat (la caixa) que li permet tancar-se completament. La seva mandíbula superior és allargada i corbada. Les femelles dipositen els seus ous a l'estiu. Les tortugues del nord hivernen durant l'hivern.
Les poblacions de tortugues de caixa estan disminuint a causa de la pèrdua d'hàbitat, morts a la carretera i per ser capturades pel tràfic de mascotes. Aquesta espècie està classificada com a vulnerable a les amenaces per a la seva supervivència en la Llista Vermella de la UICN. Tres estats dels Estats Units nomenen subespècies de tortugues de caixa comuna com el seu rèptil oficial.
Terrapene carolina va ser descrita per primera vegada per Linnaeus el 1758. És l'espècie tipus del gènere Terrapene i també té més subespècies que les altres tres espècies del gènere. La tortuga de caixa comuna, la subespècie de l'est (Terrapene carolina carolina) va ser la que va reconèixer Linnaeus. Les altres cinc subespècies van ser descrites per primera vegada durant el segle XIX. També es distingeix una espècie extinta.
La tortuga de caixa comuna (Terrapene carolina) és anomenada així gràcies a l'estructura de la seva closca que consisteix d'una part dorsal en forma de dom i un plastró (part ventral) gran i articulat que li permet a la tortuga tancar la closca de manera que el seu cap i les extremitats queden assegurades dins d'una caixa resistent. La closca és de color cafè, sovint adornada amb un patró variable de línies, punts, barres o taques de tons groguencs fins a ataronjats. El plastró és de color cafè fosc i pot ser de to uniforme o presentar taques més fosques.
La tortuga de caixa comuna té un cap petit a mitjà i una mandíbula superior en forma de ganxo que les caracteritza. La majoria dels mascles adults de les tortugues de caixa tenen l'iris dels ulls de color vermell, mentre que els de les femelles són de color cafè groguenc. Els mascles també difereixen de les femelles perquè les ungles de les seves potes posteriors són més curtes, robustes i corbes, i perquè la seva cua és més llarga i gruixuda.
Hi ha sis subespècies vivents de Terrapene carolina que difereixen lleugerament en la seva aparença, per exemple en la coloració del closca i els seus patrons, i la presència de tres o quatre dits en cada pota posterior. La subespècie Terrapene carolina triunguis és particularment distingible perquè la majoria dels mascles tenen el cap de color vermell brillant.
Les tortugues de caixa comunes habiten en boscos oberts, prats pantanosos, planes fluvials, matolls i pastures amb arbusts. Es troben en gran part de l'est dels Estats Units, des de Maine i Michigan fins a l'est de Texas i el sud de Florida, i també es troben a la costa del Golf de Mèxic i la Península de Yucatán a Mèxic. El rang de distribució de l'espècie no és continu, ja que les dues subespècies mexicanes T. c. mexicana (tortuga de caixa mexicana) i T. c. yucatana (tortuga de caixa de Yucatán) estan separades de les subespècies dels Estats Units per un espai a l'oest de Texas. Tres de les subespècies dels Estats Units: T. c. carolina (tortuga de caixa de l'est), T. c. major (tortuga de caixa de la costa del golf) i T. c. bauri (tortuga de caixa de Florida) habiten més o menys en les àrees que els seus noms indiquen. T. c. triunguis (tortuga de caixa de tres dits) es troba al centre dels Estats Units.
Tortuga de caixa de l'est
Tortuga de caixa de tres dits 
Les tortugues de caixa comunes són rèptils predominantment terrestres que sovint es deixen veure a les primeres hores del dia o després de la pluja, quan surten dels seus refugis a la fullaraca, troncs o caus de mamífers, per alimentar-se. Aquestes tortugues tenen una dieta altament variada, composta per animals i vegetals, incloent cucs, llimacs, insectes, baies silvestres i algunes vegades fins i tot carronya.
En els mesos càlids de l'estiu les tortugues de caixa comunes es veuen amb més freqüència a prop de les vores dels pantans o dels aiguamolls, possiblement en un esforç per mantenir-se fresques. Quan la temperatura corporal de les tortugues de caixa comunes és a prop dels 32 °C, s'empastifen de saliva sobre les potes i el cap, per refrescar-se quan la saliva s'evapori. De manera similar, la tortuga pot orinar sobre les seves potes posteriors per refredar les parts del cos que no és capaç de cobrir amb saliva.
L'aparellament en les tortugues de caixa comunes usualment es dóna durant la primavera, comença amb una fase en què el mascle envolta, mossega i empeny a la femella. Després d'algunes empentes i mossegades a la closca, els mascles s'agafen a la part posterior de la closca de la femella recolzant-se sobre les seves potes posteriors per poder inclinar-se en posició gairebé vertical, i aparellar-se amb la femella. Sorprenentment, les tortugues de caixa comunes femelles poden emmagatzemar esperma fins a quatre anys després de l'aparellament, i per tant no necessiten aparellar-se cada any.
Durant els mesos de maig a juliol les femelles dipositen entre 1-11 ous en un niu en forma de flascó que excaven en una zona de sorra o terra argilosa. Després de 70 a 80 dies d'incubació, els ous es desclouen i les noves cries emergeixen del niu a finals d'estiu. En les àrees al nord del rang de distribució les tortugues de caixa comunes entren en període d'hibernació a l'octubre o al novembre, amagant-se en terra solta, sorra, matèria vegetal o fang en el fons de rius i estanys, o poden utilitzar caus de mamífers, romanent en el seu refugi fins que el fred hivern hagi passat.
Encara que la tortuga de caixa comuna té un rang ampli de distribució i va ser considerada comuna en una època, moltes poblacions estan disminuint com a resultat de diferents amenaces. El desenvolupament agrícola i urbà destrueixen els seus hàbitats mentre el maneig d'incendis humans els degraden. El desenvolupament ha portat una amenaça addicional amb l'augment de les infraestructures, provocant que les tortugues siguin sovint atropellades en camins i carreteres. Les captures per al tràfic internacional de mascotes també tenen impacte en les poblacions en algunes àrees. Les característiques de la història natural de la tortuga de caixa comuna (alta longevitat i taxa reproductiva lenta) la fan particularment vulnerable a aquestes amenaces. La tortuga de caixa comuna es classifica llavors com a Espècie vulnerable en la Llista Vermella de la IUCN. La tortuga de caixa comuna també és llistada en l'apèndix II de la Convenció sobre el Tràfic Internacional d'espècies en perill (CITES), el que significa que el tàfic internacional d'aquesta espècie ha de ser monitorat acuradament per assegurar que és compatible amb la supervivència de l'espècie.
Aquesta espècie també es troba en diverses àrees protegides, algunes de les quals són prou grans com per protegir les poblacions de les amenaces del desenvolupament, mentre també es pot trobar a la Reserva de la Biosfera Sierra del Abra Tanchipa de Mèxic. Recomanacions per a la conservació de les tortugues de caixa comunes inclouen establir pràctiques de maneig durant els desenvolupaments urbans en zones que se solapen amb les àrees de distribució d'aquesta espècie, així com futures investigacions sobre la seva història de vida i que monitorarà les seves poblacions.
La tortuga és un model de paciència per a la humanitat i un símbol de la persecució implacable de metes grans i nobles.
Les tortugues de caixa comunes són el rèptils estatals oficials de tres estats dels Estats Units: Carolina del Nord i Tennessee honoren la tortuga de caixa de l'est, mentre que Missouri nòmina a la tortuga de caixa de tres dits.
A Pennsilvània la tortuga de caixa de l'est va passar en una de les Cambres de la Legislatura, però no va aconseguir guanyar el nomenament final el 2009. A Virgínia projectes de llei per honrar la tortuga de caixa de l'est van fracassar el 1999 i després el 2009. En el fracàs més recent, un legislador republicà va criticar a aquests animals per amagar-se covardament en la seva closca, però el principal problema a Virgínia va ser que l'espècie era estretament vinculada al veí estat de Carolina del Nord.
Terrapene carolina, també coneguda com la tortuga de caixa comuna, és una espècie del gènere Terrapene que té sis subespècies. Es troba en tot l'est dels Estats Units i de Mèxic. La closca és de color oliva amb taques grogues en el seu coll. Aquesta espècie de tortuga menja herba, fulles i insectes. En captivitat, menja enciam, molts tipus de baies, i ocasionalment carn picada.
Les tortugues de caixa presenten un plastró articulat (la caixa) que li permet tancar-se completament. La seva mandíbula superior és allargada i corbada. Les femelles dipositen els seus ous a l'estiu. Les tortugues del nord hivernen durant l'hivern.
Les poblacions de tortugues de caixa estan disminuint a causa de la pèrdua d'hàbitat, morts a la carretera i per ser capturades pel tràfic de mascotes. Aquesta espècie està classificada com a vulnerable a les amenaces per a la seva supervivència en la Llista Vermella de la UICN. Tres estats dels Estats Units nomenen subespècies de tortugues de caixa comuna com el seu rèptil oficial.
Die Carolina-Dosenschildkröte, auch Gewöhnliche Dosenschildkröte (Terrapene carolina) ist eine Schildkröte aus der Gattung der Dosenschildkröten. Sie gehört zu den nordamerikanischen Arten, deren Verbreitung über den Osten und die Mitte der USA bis in den Südwesten reicht. Seit mehr als einhundert Jahren wird sie auch als Terrarientier gehalten.
Die Carolina-Dosenschildkröte hat je nach Unterart eine Carapaxlänge von 10 bis 20 Zentimeter. Der Rückenpanzer ist immer deutlich aufgewölbt. Die Färbung des Rückenpanzers ist allerdings sehr variabel. Je nach Unterart hat sie ein gelbliches bis orangefarbenes Flecken- und Streifenmuster. Der Bauchpanzer dagegen ist einfarbig und entweder bräunlich oder dunkel gezeichnet.
Die Männchen lassen sich von den Weibchen an der Augenfarbe unterscheiden. Männchen haben eine auffällige rote Iris, während die der Weibchen gelblich braun sind. Die Geschlechter unterscheiden sich auch in den Extremitäten. Die Hinterfußkrallen der Männchen sind nur etwas gebogen und verhältnismäßig kurz. Die Weibchen haben die längeren, schlankeren und geraderen Hinterfußkrallen.
Wie alle Dosenschildkröten verfügt auch die Carolina-Dosenschildkröte über einen besonderen Schließmechanismus ihres Panzers. Bei Gefahr kann sie ihren Bauchpanzer vorn und hinten mittels Quergelenk einklappen. Sämtliche Weichteile sind damit geschützt – wegen dieses besonderen Schutzmechanismus trägt die Gattung die Bezeichnung Dosenschildkröte. Bei frisch geschlüpften Jungtieren funktioniert dieser Klappmechanismus allerdings noch nicht.[1]
Sie bevorzugt feuchte Lebensräume wie Wiesen, Schwemmland oder feuchte Wälder. Morgens, vor allem nach einem Regen, ist sie sehr aktiv und sucht Nacktschnecken, Würmer, Pilze oder Beeren. Die Carolina-Dosenschildkröte ist ein Allesfresser. Um der Hitze zu entkommen, versteckt sie sich mittags und im Hochsommer im Schlamm. In den kalten Monaten fällt sie in Winterstarre. Einige Individuen sind in Gewässernähe oder sogar in der Flachwasserzone von Gräben und langsam fließenden Bächen zu finden, die Carolina-Dosenschildkröte ist jedoch ein schlechter Schwimmer.
Die Carolina-Schildkröte paart sich von Frühjahr bis in den Herbst. Die Weibchen legen die Eier jedoch gewöhnlich in der Zeit von Mai bis Juli. Sie legen dabei bis zu vier Gelege an. Ein Gelege umfasst zwischen zwei und sechs Eier. Wann die Jungtiere schlüpfen ist abhängig von der Umgebungstemperatur und dem Verbreitungsgebiet. Manche Jungtiere schlüpfen nach 2 Monaten, andere Jungtiere erst nach 4,5 Monaten.
Die Weibchen können nach einer Paarung über mehrere Jahre befruchtete Eier legen. Hauptfeinde der Jungen sind verschiedene Säugetiere, zum Beispiel Waschbären, und Greifvögel.
Die Art enthält derzeit 4 Unterarten:
Ursprünglich wurden sechs Unterarten beschrieben.[2] 2013 wurden jedoch die Unterarten Terrapene carolina mexicana, Terrapene carolina triunguis und Terrapene carolina yucatana einer neuen eigenen Art Terrapene mexicana (Gray, 1849) von Martin et al. zugeordnet.[3] Später wurde die Yucatan-Dosenschildkröte (Terrapene carolina yucatana (Boulenger, 1895)) von der Yucatán auf Artrang erhoben und die Dreizehen-Dosenschildkröte wieder Terrapene carolina als Unterart unterstellt.
Die Carolina-Dosenschildkröte, auch Gewöhnliche Dosenschildkröte (Terrapene carolina) ist eine Schildkröte aus der Gattung der Dosenschildkröten. Sie gehört zu den nordamerikanischen Arten, deren Verbreitung über den Osten und die Mitte der USA bis in den Südwesten reicht. Seit mehr als einhundert Jahren wird sie auch als Terrarientier gehalten.
The common box turtle (Terrapene carolina) is a species of box turtle with six existing subspecies. It is found throughout the Eastern United States and Mexico. The box turtle has a distinctive hinged lowered shell (the box) that allows it to completely enclose itself. Its upper jaw is long and curved.
The turtle is primarily terrestrial and eats a wide variety of plants and animals. The females lay their eggs in the summer. Turtles in the northern part of their range hibernate over the winter.
Common box turtle numbers are declining because of habitat loss, roadkill, and capture for the pet trade. The species is classified as vulnerable to threats to its survival by the IUCN Red List. Three states have chosen subspecies of the common box turtle as their official state reptile: T. c. carolina in North Carolina and Tennessee and T. c. triunguis in Missouri.
Terrapene carolina was first described by Carl Linnaeus in his landmark 1758 10th edition of Systema Naturae. It is the type species for the genus Terrapene and has more subspecies than the other three species within that genus. The eastern box turtle subspecies was the one recognized by Linnaeus. The other five subspecies were first classified during the 19th century.[4] In addition, one extinct subspecies, T. c. putnami, is distinguished.[5]
Parentheses around the name of an authority indicate that he originally described the subspecies in a genus other than Terrapene.
The common box turtle (Terrapene carolina) gets its common name from the structure of its shell which consists of a high domed carapace (upper shell), and large, hinged plastron (lower shell) which allows the turtle to close the shell, sealing its vulnerable head and limbs safely within an impregnable box.[6] The carapace is brown, often adorned with a variable pattern of orange or yellow lines, spots, bars or blotches. The plastron is dark brown and may be uniformly coloured, or show darker blotches or smudges.[7]
The common box turtle has a small to moderately sized head and a distinctive hooked upper jaw.[7] The majority of adult male common box turtles have red irises, while those of the female are yellowish-brown. Males also differ from females by possessing shorter, stockier and more curved claws on their hind feet, and longer and thicker tails.[7]
There are six living subspecies of the common box turtle, each differing slightly in appearance, namely in the colour and patterning of the carapace, and the possession of either three or four toes on each hind foot. The subspecies Terrapene carolina triunguis is particularly distinctive as most males have a bright red head.[7]
The common box turtle inhabits open woodlands, marshy meadows, floodplains, scrub forests and brushy grasslands[6][7] in much of the eastern United States, from Maine and Michigan to eastern Texas and south Florida. It was once found in Canada in southern Ontario and is still found in Mexico along the Gulf Coast and in the Yucatán Peninsula.[8][7] The species range is not continuous as the two Mexican subspecies, T. c. mexicana (Mexican box turtle) and T. c. yucatana (Yucatán box turtle), are separated from the US subspecies by a gap in western Texas. Three of the US subspecies; T. c. carolina (eastern box turtle), T. c. major (Gulf Coast box turtle) and T. c. bauri (Florida box turtle); occur roughly in the areas indicated by their names. T. c. triunguis (three-toed box turtle) is found in the central United States.[7] The species has become extirpated from Ontario and Canada as a whole.[9]
Common box turtles are predominantly terrestrial reptiles that are often seen early in the day, or after rain, when they emerge from the shelter of rotting leaves, logs, or a mammal burrow to forage. These turtles have an incredibly varied diet of animal and plant matter, including earthworms, snails, slugs, insects, wild berries, roots, flowers, fungi, fish, frogs, salamanders, snakes, birds, eggs, and sometimes even animal carrion (in the form of dead ducks, amphibians, assorted small mammals, and even a dead cow).[6][7][10]
In the warmer summer months, common box turtles are more likely to be seen near the edges of swamps or marshlands,[6] possibly in an effort to stay cool. If common box turtles do become too hot, (when their body temperature rises to around 32 °C), they smear saliva over their legs and head; as the saliva evaporates it leaves them comfortably cooler. Similarly, the turtle may urinate on its hind limbs to cool the body parts it is unable to cover with saliva.[11]
Courtship in the common box turtle, which usually takes place in spring, begins with a "circling, biting and shoving" phase. These acts are carried out by the male on the female.[7] Following some pushing and shell-biting, the male grips the back of the female's shell with his hind feet to enable him to lean back, slightly beyond the vertical, and mate with the female.[12] Remarkably, female common box turtles can store sperm for up to four years after mating,[7] and thus do not need to mate each year.[12]
In May, June or July, females normally lay a clutch of 1 to 11 eggs into a flask-shaped nest excavated in a patch of sandy or loamy soil. After 70 to 80 days of incubation, the eggs hatch, and the small hatchlings emerge from the nest in late summer. In the northern parts of its range, the common box turtle may enter hibernation in October or November. They burrow into loose soil, sand, vegetable matter, or mud at the bottom of streams and pools, or they may use a mammal burrow, and will remain in their chosen shelter until the cold winter has passed.[7] The common box turtle has been known to attain the greatest lifespan of any vertebrate outside of the tortoises. One specimen lived to be at least 138 years of age.[13]
Although the common box turtle has a wide range and was once considered common, many populations are in decline as a result of a number of diverse threats. Agricultural and urban development is destroying habitat, while human fire management is degrading it.[8] Development brings with it an additional threat in the form of increased infrastructure, as common box turtles are frequently killed on roads and highways. Collection for the international pet trade may also impact populations in some areas.[7][14] The life history characteristics of the common box turtle (long lifespan and slow reproductive rate)[7] make it particularly vulnerable to such threats. The common box turtle is therefore classified as a vulnerable species on the IUCN Red List.[8] The common box turtle is also listed on Appendix II of the Convention on International Trade in Endangered Species (CITES), meaning that international trade in this species should be carefully monitored to ensure it is compatible with the species' survival.[15] In addition, many U.S. states now regulate or prohibit the taking of this species.[7] NatureServe considers it Secure.[16]
This species also occurs in a number of protected areas, some of which are large enough to protect populations from the threat of development, while it may also occur in the Sierra del Abra Tanchipa Biosphere Reserve, Mexico. Conservation recommendations for the common box turtle include establishing management practices during urban developments that are sympathetic to this species, as well as further research into its life history and the monitoring of populations.[8]
"The turtle watches undisturbed as countless generations of faster 'hares' run by to quick oblivion, and is thus a model of patience for mankind, and a symbol of our State's unrelenting pursuit of great and lofty goals."
North Carolina Secretary of State[17]
Common box turtles are official state reptiles of four U.S. states. North Carolina and Tennessee honor the eastern box turtle,[18][19][20] Missouri names the three-toed box turtle,[21] and Kansas adopted the ornate box turtle in 1986.[22][23]
In Pennsylvania, the eastern box turtle made it through one house of the legislature, but failed to win final naming in 2009.[24] In Virginia, bills to honor the eastern box turtle failed in 1999 and then in 2009. Although a sponsor of the original failed 1998 bill,[25] in 2009, Delegate Frank Hargrove, of Hanover, asked why Virginia would make an official emblem of an animal that retreats into its shell when frightened and dies by the thousands crawling across roads. However, the main problem in Virginia was that the creature was too closely linked to neighbor state North Carolina.[26][27]
This article incorporates text from the ARKive fact-file "Common box turtle" under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License and the GFDL.
The common box turtle (Terrapene carolina) is a species of box turtle with six existing subspecies. It is found throughout the Eastern United States and Mexico. The box turtle has a distinctive hinged lowered shell (the box) that allows it to completely enclose itself. Its upper jaw is long and curved.
The turtle is primarily terrestrial and eats a wide variety of plants and animals. The females lay their eggs in the summer. Turtles in the northern part of their range hibernate over the winter.
Common box turtle numbers are declining because of habitat loss, roadkill, and capture for the pet trade. The species is classified as vulnerable to threats to its survival by the IUCN Red List. Three states have chosen subspecies of the common box turtle as their official state reptile: T. c. carolina in North Carolina and Tennessee and T. c. triunguis in Missouri.
La tortuga de caja común (Terrapene carolina) es una especie de tortuga de caja de la familia Emydidae. Contiene seis subespecies. Se encuentra en todo el este de los Estados Unidos y de México. Las tortugas de caja presentan un plastrón articulado (la caja) que le permite encerrarse completamente. Su mandíbula superior es alargada y curvada. Estas tortugas son primordialmente terrestres y se alimentan de hierba, hojas e insectos; en cautiverio, comen lechuga, muchos tipos de bayas, y ocasionalmente carne picada. Las hembras depositan sus huevos en el verano. Tortugas en el norte hibernan durante el invierno. Las poblaciones de tortugas de caja están disminuyendo debido a la pérdida de hábitat, muertes en carretera y por ser capturadas para el tráfico de mascotas. Esta especie está clasificada como Vulnerable a las amenazas para su supervivencia en la Lista Roja de la UICN. Tres estados de los Estados Unidos nombran subespecies de tortugas de caja común como su reptil oficial.
Terrapene carolina fue descrita por primera vez por Linnaeus en 1758. Es la especie tipo del género Terrapene y también tiene más subespecies que las otras tres especies del género. La tortuga de caja común, subespecie del este fue la que reconoció Linnaeus. Las otras cinco subespecies fueron descritas por primera vez durante los 1800s.[2] Además, se distingue una especie extinta.[3]
La tortuga de caja común (Terrapene carolina) está nombrada gracias a la estructura de su caparazón que consiste de una parte dorsal en forma de domo y un plastrón (parte ventral) grande y articulado que le permite a la tortuga cerrar el caparazón de manera que su cabeza y sus extremidades quedan aseguradas dentro de una caja resistente.[4] El caparazón es de color café, frecuentemente adornado con un patrón variable de líneas, puntos, barras o manchas de tonos amarillentos hasta anaranjados. El plastrón es de color café oscuro y puede ser de tono uniforme o presentar manchas más oscuras.[5]
La tortuga de caja común tiene una cabeza pequeña a mediana y una mandíbula superior en forma de gancho que las caracteriza.[5] La mayoría de los machos adultos de las tortugas de caja tienen el iris de color rojo, mientras que las de las hembras son de color café amarillento. Los machos también difieren de las hembras porque las uñas de sus patas traseras son más cortas, robustas curvas y porque su cola es más larga y gruesa.[5]
Existen seis subespecies vivientes de tortugas de caja que difieren ligeramente en su apariencia, por ejemplo en la coloración del caparazón y sus patrones, y la presencia de tres o cuatro dedos en cada pata posterior. La subespecie Terrapene carolina triunguis es particularmente distinguible porque la mayoría de los machos tienen la cabeza de color rojo brillante.[5]
Las tortugas de caja común habitan bosques abiertos, prados pantanosos, llanuras aluviales, matorrales y pastizales con arbustos.[4][5] Se encuentran en gran parte del este de los Estados Unidos, desde Maine y Míchigan hasta el este de Texas y el sur de Florida, y también se encuentran en la costa del Golfo de México y la Península de Yucatán en México.[5] El área de distribución de la especie no es continua, ya que las dos subespecies mexicanas T. c. mexicana (tortuga de caja mexicana) y T. c. yucatana (tortuga de caja de Yucatán) están separadas de las subespeceies de Estados Unidos por un espacio al oeste de Texas. Tres de las subespecies de Estados Unidos: T. c. carolina (tortuga de caja del este), T. c. major (tortuga de caja de la costa del golfo) y T. c. bauri (tortuga de caja de Florida) habitan más o menos en las áreas que sus nombres indican. T. c. triunguis (tortuga de caja de tres dedos) se encuentra en el centro de Estados Unidos.[5]
Las tortugas de caja comunes son reptiles predominantemente terrestres que con frecuencia se dejan ver temprano en el día o después de la lluvia, cuando salen de sus refugios en la hojarasca (ver edafón), troncos o madrigueras de mamíferos, para alimentarse. Estas tortugas tienen una dieta altamente variada, compuesta por animales y vegetales, incluyendo lombrices, babosas, insectos, bayas silvestres[4] y algunas veces incluso carroña.[5]
En los meses cálidos del verano las tortugas de caja comunes se ven con mayor frecuencia cerca de los bordes de los pantanos o ciénagas,[4] posiblemente en un esfuerzo por mantenerse frescas. Cuando la temperatura corporal de las tortugas de caja comunes está cerca de los 32 °C, se embadurnan saliva sobre las patas y la cabeza, para refrescarse cuando la saliva se evapore. De manera similar, la tortuga puede orinar sobre sus patas traseras para enfriar las partes del cuerpo que no es capaz de cubrir con saliva.[6]
El cortejo en las tortugas de caja comunes usualmente se da durante la primavera, comienza con una fase en la que el macho rodea, muerde y empuja a la hembra.[5] Después de algunos empujones y mordidas al caparazón, los machos se agarran a la parte posterior del caparazón de la hembra apoyándose sobre sus patas traseras para poder inclinarse en posición casi vertical, y aparearse con la hembra.[7] Sorprendentemente, las tortugas de caja comunes hembra pueden almacenar esperma hasta por cuatro años después del apareamiento,[5] y por lo tanto no necesitan aparearse cada año.[7]
Durante los meses de mayo a julio las hembras depositan entre 1 a 11 huevos en un nido en forma de frasco que excavan en un parche de arena o tierra arcillosa. Después de 70 a 80 días de incubación, los huevos eclosionan y las nuevas crías emergen del nido al final del verano. En las áreas al norte del rango de distribución las tortugas de caja comunes entran en periodo de hibernación en octubre o noviembre, escondiéndose en tierra suelta, arena, materia vegetal o barro en el fondo de ríos y estanques, o pueden utilizar madrigueras de mamíferos, permaneciendo en su refugio hasta que el frío invierno haya pasado.[5]
Aunque la tortuga de caja común tiene un rango amplio de distribución y fue considerada común en una época, muchas poblaciones están disminuyendo como resultado de diferentes amenazas. El desarrollo agrícola y urbano destruyen sus hábitats mientras el manejo de incendios humanos los degradan.[1] El desarrollo ha traído consigo una amenaza adicional con el aumento de las infraestructuras, provocando que las tortugas sean con frecuencia arrolladas en caminos y carreteras. Las capturas para el tráfico internacional de mascotas también tienen impacto en las poblaciones en algunas áreas.[5][8] Las características de la historia natural de la tortuga de caja común (alta longevidad y tasa reproductiva lenta)[5] la hacen particularmente vulnerable a tales amenazas. La tortuga de caja común se clasifica entonces como Especie vulnerable en la Lista Roja de la IUCN.[1] La tortuga de caja común también se lista en el apéndice II de la Convención sobre el Tráfico Internacional de especies en peligro (CITES), lo que significa que el táfico internacional de esta especie debe ser monitoreado cuidadosamente para asegurar que es compatible con la supervivencia de la especie.[5][9]
Esta especie también se encuentra en varias áreas protegidas, algunas de las cuales son lo suficientemente grandes como para proteger las poblaciones de las amenazas del desarrollo, mientras también se puede encontrar en la Reserva de la Biósfera Sierra del Abra Tanchipa en México. Recomendaciones para la conservación de las tortugas de caja comunes incluyen establecer prácticas de manejo durante los desarrollos urbanos en zonas que se traslapan con las áreas de distribución de esta especie, así como futuras investigaciones sobre su historia de vida y el monitoreo de sus poblaciones.[1]
Las tortugas de caja comunes son el reptil estatal oficial de tres estados de los Estados Unidos: Carolina del Norte y Tennessee (tortuga de caja del este),[11][12][13] mientras Misuri tiene a la tortuga de caja de tres dedos.[14]
En Pensilvania, la tortuga de caja del este pasó en una de las Cámaras de la Legislatura, pero no logró ganar el nombramiento final en 2009.[15] En Virginia, proyectos de ley para honrar a la tortuga de caja del este fracasaron en 1999 y luego en 2009. En el fracaso más reciente, un legislador republicano criticó a estos animales por esconderse cobardemente en su caparazón; sin embargo el principal problema en Virginia fue que la especie era estrechamente vinculada al vecino estado de Carolina del Norte.[16][17]
|coautores= (ayuda) Dodd Jr., C. Kenneth (2002). North American Box Turtles: A Natural History. University of Oklahoma Press. ISBN 978-0806135014.
Fritz, Uwe; Havaš, Peter (2007). «Checklist of Chelonians of the World». Vertebrate Zoology 57 (2): 149–368. Archivado desde el original el 17 de diciembre de 2010. Consultado el 23 de enero de 2011.
Shearer, Benjamin F.; Shearer, Barbara S. (1994). State names, seals, flags, and symbols (2nd edición). Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group. ISBN 0-313-28862-3.
La tortuga de caja común (Terrapene carolina) es una especie de tortuga de caja de la familia Emydidae. Contiene seis subespecies. Se encuentra en todo el este de los Estados Unidos y de México. Las tortugas de caja presentan un plastrón articulado (la caja) que le permite encerrarse completamente. Su mandíbula superior es alargada y curvada. Estas tortugas son primordialmente terrestres y se alimentan de hierba, hojas e insectos; en cautiverio, comen lechuga, muchos tipos de bayas, y ocasionalmente carne picada. Las hembras depositan sus huevos en el verano. Tortugas en el norte hibernan durante el invierno. Las poblaciones de tortugas de caja están disminuyendo debido a la pérdida de hábitat, muertes en carretera y por ser capturadas para el tráfico de mascotas. Esta especie está clasificada como Vulnerable a las amenazas para su supervivencia en la Lista Roja de la UICN. Tres estados de los Estados Unidos nombran subespecies de tortugas de caja común como su reptil oficial.
Terrapene carolina Terrapene generoko animalia da. Narrastien barruko Emydidae familian sailkatuta dago.
Terrapene carolina Terrapene generoko animalia da. Narrastien barruko Emydidae familian sailkatuta dago.
Idänkotelokilpikonna (Terrapene carolina) on kotelokilpikonnien sukuun kuuluva laji. Täysikasvuisen yksilön pituus on noin 20 senttimetriä. Kilpi on pääosin ruskea ja yleensä siinä on kuvioita, jotka ovat oransseja tai keltaisia. Idänkotelokilpikonnaa tavataan Pohjois-Amerikassa Yhdysvaltojen itäosissa. Se oleskelee enimmäkseen maalla veden läheisyydessä. Naaras munii 3–8 munaa, jotka kuoriutuvat 9–18 viikon kuluttua. Laji syö hedelmiä ja muuta kasviravintoa.[3]
Idänkotelokilpikonna (Terrapene carolina) on kotelokilpikonnien sukuun kuuluva laji. Täysikasvuisen yksilön pituus on noin 20 senttimetriä. Kilpi on pääosin ruskea ja yleensä siinä on kuvioita, jotka ovat oransseja tai keltaisia. Idänkotelokilpikonnaa tavataan Pohjois-Amerikassa Yhdysvaltojen itäosissa. Se oleskelee enimmäkseen maalla veden läheisyydessä. Naaras munii 3–8 munaa, jotka kuoriutuvat 9–18 viikon kuluttua. Laji syö hedelmiä ja muuta kasviravintoa.
Terrapene carolina est une espèce de tortue de la famille des Emydidae[1]. Elle est parfois appelée Tortue boîte ou Tortue tabatière.
Cette espèce se rencontre[1] :
Cette tortue présente des colorations aux motifs très variables, même au sein d'une même sous-espèce. Cependant, des critères morphologiques assez précis permettent de bien distinguer les sous-espèces les unes des autres.
Terrapene carolina se caractérise par sa sénescence négligeable : d'une part, elle peut atteindre l'âge de 138 ans[2] ; d'autre part, selon une étude menée sur une population de Terrapene carolina triunguis dans le comté de Cole (Missouri), sa fonction reproductrice ne décline pas avec l'âge[3].
Selon TFTSG (10 juin 2011)[4] :
Terrapene carolina est une espèce de tortue de la famille des Emydidae. Elle est parfois appelée Tortue boîte ou Tortue tabatière.
La tartaruga scatola comune (Terrapene carolina (Linnaeus, 1758)) è una testuggine appartenente alla famiglia degli emididi. Si trova in tutti gli Stati Uniti orientali e in alcune zone del Messico.
L'alimentazione è onnivora e comprende invertebrati (anellidi, molluschi, gasteropodi...) e vegetali. I neonati fino al primo anno reagiscono solo a stimoli in movimento e dunque devono essere alimentati con cibo vivo.
Terrapene carolina (Linnaeus, 1758) – tartaruga scatola comune
La tartaruga scatola comune (Terrapene carolina (Linnaeus, 1758)) è una testuggine appartenente alla famiglia degli emididi. Si trova in tutti gli Stati Uniti orientali e in alcune zone del Messico.
Terrapene carolina (bahasa inggeris: Common box turtle) ialah spesies Kura-kura Katup yang kini mengandungi enam subspesies. Haiwan ini boleh ditemui di sepanjang bahagian timur Amerika Syarikat dan Mexico. Biasanya Kura-kura katup mempunyai engsel pada bahagian bawah badannya bagi membolehkan ia menarik masuk kesemua bahagian lembut badannya ke dalam cangkerang. Bahagian atas rahangnya panjang dan melengkung.
Kura-kura ini bersifat kedaratan dan maserba. Haiwan ini mula bertelur pada musim panas dan kura-kura yang tinggal berhampiran hemisfera utara berhibernasi sepanjang musim sejuk.
Populasi haiwan ini semakin berkurangan disebabkan pemusnahan habitat, terbunuh sewaktu melintas jalan dan ada yang ditangkap untuk dijual. Spesies ini dikelaskan sebagai terjejas oleh IUCN Red List. Tiga negei di Amerika Syarikat menamakan mereka sebagai Reptilia rasmi.
Istilah Terrapene carolina diutarakan oleh Linnaeus pada tahun 1758. Ianya ialah spesies tip bagi genus Terrapene dan mempunyai beberapa subspesies di dalam genus tersebut. Subspesies Kura-kura Katup Timur dicadangkan oleh Linnaeus. Manakala lima subspesies lain mula disenaraikan pada abad ke-19.[3] Satu subspesies yang telah pupus, T. c. putnamii diasingkan.[4]
Tanda kurungan pada penama menunjukkan bahawa mereka yang mengusulkan subspesies dari genus selain daripada Terrapene.
Terrapene carolina mendapat nama daripada struktur cangkerangnya (karapas) yang tinggi, besar dan berengsel (plastron). Struktur ini membolehkan ia menutup keseluruhan bahagian lembut badannya ke dalam cangkerang, seperti cara melindungi diri daripada pemangsa ke dalam sebuah kotak.[5] Karapasnya berwarna coklat, dan dihiasi corak-corak bergaris, tompok atau pecahan yang berwarna jingga atau kuning. Plastron pula biasanya berwarna coklat, terdiri daripada satu warna dengan tompokan atau serakan gelap.[6]
Kura-kura ini berkepala kecil dan sederhana dan rahang atasnya mempunyai cangkuk.[6] Kebanyakan iris mata kura-kura jantan berwarna merah, manakala betina pula berwarna coklat-kekuningan. Kura-kura jantan lebih pendek, tinggi, memiliki kuku kaki hadapan dan ekor lebih panjang serta tebal.[6]
Terdapat enam subspesies kura-kura ini, dengan setiap daripadanya berbeza dari segi bentuk dan ciri-ciri, terutamanya warna dan corak pada cangkerang (karapas), serta memiliki empat atau tiga jari pada kaki hadapan. Kura-kura jantan subspesies Terrapene carolina triunguis memiliki warna merah terang pada bahagian kepala.[6]
Kura-kura ini mendiami kawasan hutan terbuka, tepi jalan raya, padang rumput bersemak dan kawasan berair[5][6] yang terdapat di timur Amerika Syarikat, dari Maine dan Michigan hingga ke timur Texas dan selatan Florida. Di Kanada, haiwan ini ditemui di selatan Ontario, manakala di Mexico, ia dijumpai di sepanjang pantai teluk dan sepanjang Semenanjung Yucatán.[1][6] Taburan spesies ini tidak seperti dua subspesies Mexico, T. c. mexicana (Kura-kura Katup Mexico) dan T. c. yucatana (Kura-kura Katup Yucatán), yang dipisahkan oleh sempadan di barat Texas. Tiga subspesies Amerika Syarikat; T. c. carolina (Kura-kura Katup Timur), T. c. major (Kura-kura Katup Teluk) dan T. c. bauri (Kura-kura Katup Florida); hanya ditemui di kawasan-kawasan berdasarkan nama mereka. T. c. triunguis (Kura-kura Katup Jari Tiga) hanya ditemui di tengah-tengah Amerika Syarikat.[6]
Kura-kura Katup Timur
Kura-kura Katup Jari Tiga 
Haiwan ini biasanya dilihat muncul pada awal pagi atau selepas hujan dari celahan-celahan kayu dan dedaunan untuk mencari makanan. Diet mereka terdiri daripada pelbagai jenis haiwan dan tumbuh-tumbuhan, termasuklah cacing, ulat, siput, serangga dan beri liar,[5] serta haiwan akuatik.[6]
Apabila tiba musim panas, haiwan ini dilihat berada di kawasan berair,[5] bagi mengekalkan suhu badannya. Contohnya apabila badan mereka mencapai suhu panas, (sekitar 32 °C), mereka akan melumurkan saliva (air liur) ke seluruh kaki dan kepalanya; bagi mengekalkan suhu lebih sejuk pada badannya. Malah, kura-kura ini juga mengumuhkan air kencingnya ke seluruh kakinya bagi mengekalkan suhu badannya.[7]
Proses mengawan bermula pada musim bunga, apabila kura-kura jantan mula "mengelilingi, menggigit dan mengorek" kura-kura betina.[6] Diikuti dengan proses menolak dan menggigit cangkerang. Kura-kura jantan mula mendapatkan betina dan memanjat bahagian belakangnya, seterusnya melakukan persenyawaan.[8] Secara purata, kura-kura betina boleh menyimpan sperma kura-kura jantan dalam badannya selama empat tahun,[6] walaupun tidak mengawan selepas itu.[8]
Bermula bulan Mei, Jun atau Julai, kura-kura betina mula bertelur dan menghasilkan 1 hingga 11 biji telur ke dalam lubang sarang berpasir yang dikorek. Selepas pengeraman tanah selama 70 hingga ke 80 hari, telur-telur tersebut mula menetas, dan anak kura-kura mula kelihatan pada penghujung musim panas. Di bahagian utara, kura-kura ini akan melalui proses hibernasi bermula bulan Oktober ke November. Pada masa itu, mereka akan menanam diri ke dalam tanah, berpasir yang dipenuhi tumbuh-tumbuhan, atau lubang yang digali mamalia lain, dan kekal didalamnya sehinggalah berakhir musim sejuk.[6] Kura-kura ini dikatakan antara haiwan vertebrata yang mampu hidup lama. Terdapat spesimen hidup yang mencecah usia hingga 138 tahun.[9]
Walaupun kura-kura katup ini mudah ditemui, populasinya semakin merosot disebabkan oleh pelbagai ancaman. Antaranya ialah proses pertanian dan pembangunan yang merosakkan habitat mereka, contohnya pembakaran terbuka berhampiran kawasan hutan.[1] Pembangunan seperti pembinaan infrastruktur seperti jalan raya menyebabkan haiwan ini banyak ditemui mati semasa melintas jalan raya. Selain itu, terdapat juga penggemar haiwan eksotik yang mengumpulnya bagi tujuan komersial untuk dieksport keluar negara.[6][10] CIri-cirinya seperti memiliki usia dan kadar kelahiran panjang[6] menjadikan haiwan ini lebih sukar bertahan lama. Oleh itu, ia disenaraikan sebagai haiwan terancam oleh IUCN Red List.[1] Mereka juga disenaraikan di Appendix II, oleh Convention on International Trade in Endangered Species (CITES), bermakna pemerdagangan haiwan antarabangsa terhadap spesies ini perlu dipantau bagi mengekalkan kelangsungan populasinya agar tidak terus terjejas.[11] Kebanyakan negeri di Amerika Syarikat mengadakan undang-undang tertentu berkenaan spesies ini.[6]
Kini, haiwan ini sentiasa dilindungi, sesetengah kawasan ada diwartakan sebagai kawasan yang bebas dari pembangunan, contohnya di Hutan Simpan Sierra del Abra Tanchipa Biosphere Reserve, Mexico. Antara langkah pemuliharaan kura-kura ini ialah dengan mengamalkan pembangunan mapan bagi melindungi spesies ini, serta sentiasa mengadakan kajian untuk memantau populasi haiwan ini.[1]
"The turtle watches undisturbed as countless generations of faster 'hares' run by to quick oblivion, and is thus a model of patience for mankind, and a symbol of our State’s unrelenting pursuit of great and lofty goals."
Spesies ini disenaraikan sebagai reptilia rasmi di 4 buah negeri Amerika Syarikat. Carolina Utara dan Tennessee memberikan pengiktirafan mereka terhadap Kura-kura Katup Timur,[13][14][15] Missouri pula menamakan Kura-kura Katup Jari tiga sebagai reptilia rasmi mereka,[16] dan Kansas pula mengiktiraf Kura-kura Katup Ornata sebagai reptilia rasmi mereka pada tahun 1986.[1][17]
Di Pennsylvania, Kura-kura Katup Timur berjaya disenaraikan sebagai reptilia rasmi ke dalam perundangan, tetapi gagal diiktiraf pada tahun 2009.[18] Di Virginia pula, Kura-kura Katup Timur gagal diiktiraf sebagai reptilia negeri pada tahun 1999 dan 2009. Perundangan Republikan menyatakan kegagalan tersebut disebabkan oleh perlakuan haiwan ini yang dilihat agak "penakut dengan menyembunyikan diri ke dalam cangkerang". Bagaimanapun, di Virginia haiwan ini gagal diiktiraf disebabkan persaingan dengan Carolina Utara yang dilihat telah menamakan ia dahulu.[19][20]
|access-date= (bantuan) |access-date= (bantuan)
Terrapene carolina (bahasa inggeris: Common box turtle) ialah spesies Kura-kura Katup yang kini mengandungi enam subspesies. Haiwan ini boleh ditemui di sepanjang bahagian timur Amerika Syarikat dan Mexico. Biasanya Kura-kura katup mempunyai engsel pada bahagian bawah badannya bagi membolehkan ia menarik masuk kesemua bahagian lembut badannya ke dalam cangkerang. Bahagian atas rahangnya panjang dan melengkung.
Kura-kura ini bersifat kedaratan dan maserba. Haiwan ini mula bertelur pada musim panas dan kura-kura yang tinggal berhampiran hemisfera utara berhibernasi sepanjang musim sejuk.
Populasi haiwan ini semakin berkurangan disebabkan pemusnahan habitat, terbunuh sewaktu melintas jalan dan ada yang ditangkap untuk dijual. Spesies ini dikelaskan sebagai terjejas oleh IUCN Red List. Tiga negei di Amerika Syarikat menamakan mereka sebagai Reptilia rasmi.
De gewone doosschildpad[2], ook wel Carolina-doosschildpad[3] (Terrapene carolina) is een schildpad uit de familie moerasschildpadden (Emydidae).[4]
Het is een middelgrote soort die ongeveer tien tot bijna twintig centimeter lang wordt. Het schild is opvallend bol van vorm en de schildkleur is donkerbruin met opvallende gele tot oranje vlekken en strepen. De buikzijde is geel en heeft vaak een donkere tekening.[5]
De gewone doosschildpad is een van de bekendste soorten moerasschildpadden van Noord-Amerika. De schildpad komt voor in grote delen van de Verenigde Staten en in delen van Mexico. In Canada is het dier al honderden jaren geleden uitgestorven. De habitat bestaat uit graslanden, bossen en weilanden. De schildpad eet zowel planten als kleine dieren en ook aas wordt gegeten.
De gewone doosschildpad behoort tot de moerasschildpadden maar is een echte landbewoner. De doosschildpadden worden vaak verward met landschildpadden. Het schild lijkt meer op dat van een landschildpad en ook zijn de poten stomper en hebben slechts kleine zwemvliezen, in tegenstelling tot de meer verwante moerasschildpadden. De gewone doosschildpad kan de voor- en achterzijde van het buikschild omhoog klappen om het lichaam te beschermen en heeft hierdoor niet veel te duchten van vijanden.
De gewone doosschildpad werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carolus Linnaeus in 1758 als Testudo carolina. Later werd de naam Testudo caroliniana gebruikt door Daudin (1802). Étienne Geoffroy Saint-Hilaire beschreef de soort in 1829 als Emys tritentaculata. André Marie Constant Duméril en Gabriel Bibron gebruikten in 1854 de naam Cistudo carolina.
De naam 'doosschildpad' slaat op het feit dat de schildpad alle ledematen en de kop kan insluiten binnen het schild. De schildpad wordt 'gewone' doosschildpad genoemd omdat het de meest algemeen voorkomende soort is van de doosschildpadden uit het geslacht Terrapene. De gewone doosschildpad wordt in de Nederlandse taal ook wel aangeduid met de namen Carolina-doosschildpad[3] en doosschildpad van Carolina[6].
In andere talen wordt ook vaak de naam 'gewone doosschildpad' gebruikt, zoals de Engelse naam common box turtle, het Spaanse ' tortuga de caja común', Tortue-boîte commune' en het Duitse 'gewöhnliche dosenschildkröte'. In de Engelse taal is de soort ook wel bekend als de 'oostelijke doosschildpad' (Eastern box turtle).
De wetenschappelijke geslachtsnaam Terrapene is afgeleid van het Algonkische woord voor "kleine schildpad".[7] De soortnaam carolina verwijst naar een deel van het verspreidingsgebied; de Carolina's. Hiermee worden de staten North- en South Carolina bedoeld, waar de schildpad voor het eerst werd beschreven.[7] De ondersoort Terrapane carolina bauri is vernoemd naar dr. Georg Baur (1859 – 1898) en is een eerbetoon aan zijn onderzoek naar het buikschild van de dieren.[4]
Er worden tegenwoordig drie verschillende ondersoorten erkend. Lange tijd werden zes ondersoorten erkend, maar de helft hiervan wordt tegenwoordig tot andere soorten gerekend. De voormalige ondersoort Terrapene carolina mexicana wordt tegenwoordig als een volwaardige soort gezien; Terrapene mexicana. De voormalige ondersoorten van de gewone doosschildpad Terrapene carolina triunguis en Terrapene carolina yucatana worden tegenwoordig beschouwd als ondersoorten van eerder genoemde Terrapene mexicana (Terrapene mexicana triunguis respectievelijk Terrapene mexicana yucatana).
Er is ook een uitgestorven ondersoort beschreven; Terrapene carolina putnami. Deze ondersoort is al lange tijd uitgestorven en is alleen als fossiel bekend. De schildpad leefde vermoedelijk in het Plioceen en was met een schildlengte van meer dan 30 centimeter de grootst bekende doosschildpad.[8]
Onderstaand een tabel van de drie ondersoorten met het verspreidingsgebied[4], enkele kenmerken[9] en een afbeelding.
Kenmerken van de drie ondersoorten_-_Flickr_-_Andrea_Westmoreland.jpg)
Florida-doosschildpad
Carolina-doosschildpad
Grote doosschildpadDe gewone doosschildpad komt voor in bijna heel zuidelijk Noord-Amerika en in grote delen van Mexico.
In de Verenigde Staten komt de schildpad voor in de staten Alabama, Arkansas, Connecticut, Delaware, Florida, Georgia, Illinois, Indiana, Kansas, Kentucky, Louisiana, Maine, Maryland, Massachusetts, Mississippi, Missouri, New Hampshire, New Jersey, New York, Ohio, Oklahoma, Pennsylvania, North Carolina, South Carolina, Michigan, Tennessee, Texas, Virginia, West Virginia.[4] De populaties in de staten New York en oostelijk Kansas bestaan uit geïsoleerde gebieden.
In Mexico is de schildpad te vinden in de staten Campeche, Quintana Roo, San Luis Potosí), Tamaulipas, Veracruz en Yucatán.[4]
De gewone doosschildpad wordt soms ook aangetroffen in Canada in de zuidelijke delen van de provincie Ontario. Het betreft hier echter uitgezette huisdieren, de gewone dooschildpad komt tegenwoordig niet voor in Canada. De soort heeft hier zich vroeger wel gevestigd, uit onderzoek blijkt dat de schildpad na 1500 is uitgestorven.[10]
De hoogte boven zeeniveau waarop de schildpad leeft varieert sterk. In laaggelegen delen van het areaal komen de dieren voor van zeeniveau tot ongeveer 165 meter boven zeeniveau en zelden tot 215 meter. In hooggelegen delen zoals de Appalachen komt de schildpad voor tot 1300 meter boven zeeniveau.[11]
De schildpad komt voornamelijk voor in open delen van bossen en is niet zo afhankelijk van water als de meeste andere moerasschildpadden. De schildpad dan ook kan ver van het oppervlaktewater worden aangetroffen. Het lichaam is hierop zelfs aangepast; de gewone doosschildpad lijkt uiterlijk meer op een landschildpad dan op de familie van waterschildpadden waartoe het dier behoort. In grote delen van het verspreidingsgebied is de schildpad ook te vinden in vochtige gebieden zoals weilanden en drassige weiden. In de warmere delen van het jaar verplaatsen veel doosschildpadden naar de omgeving van de oevers van wateren.[5]
Bosbranden hebben een sterk negatieve invloed op veel bosbewonende dieren maar voor sommige populaties van de gewone doosschildpad is een bosbrand van groot belang. Oude bossen zijn namelijk niet geschikt als habitat en bosbranden zorgen voor grote open plekken zodat het bos niet dichtgroeit.
De gewone doosschildpad is ook wel aangetroffen in grotten, maar dergelijke omgevingen zijn niet geschikt als permanente habitat.[2]
Doordat de schildpad over de gehele wereld als een exotisch huisdier wordt gehouden duikt het dier op verschillende plaatsen op in het wild.[9]
De gewone doosschildpad bereikt een schildlengte van ongeveer 15 tot 20 centimeter, de schildlengte verschilt enigszins per ondersoort. De naam 'doosschildpad' is te danken aan het scharnierende buikschild dat letterlijk als een doosje kan worden gesloten. Mannetjes worden iets groter dan vrouwtjes en hebben een afgeplatte bovenzijde van het rugschild en een hol voorste deel van het buikschild. Dit laatste dient om op een vrouwtje te klimmen tijdens de paring.
De kop van de gewone doosschildpad is relatief klein, de bek is snavelachtig en de snuit is niet verlengd. Het bovenste deel van de bek is iets gekromd en heeft geen inkeping.[2] De relatief grote ogen hebben bij de vrouwtjes een bruine kleur en bij de mannetjes een oranje of minder vaak een witte kleur. Een enkele keer is een vrouwtje met oranje ogen of een mannetje met bruine ogen aan te treffen, zodat het voor de leek vaak niet eenvoudig is het geslacht te kunnen onderscheiden.
De huid van de kop is bij de vrouwtjes overwegend bruinachtig en kan bij de mannetjes variëren van bruin met allerlei kleurentekeningen van geel tot oranje.
De lengte van het rugschild verschilt per ondersoort, de Carolina-doosschildpad is gemiddeld de kleinste soort en de grote doosschildpad wordt het grootst. De Carolina-doosschildpad bereikt een schildlengte van 11,5 tot 15,2 centimeter en wordt maximaal 19,8 cm lang. De Florida-doosschildpad wordt gemiddeld 12,5 tot 16,5 lang en maximaal 18,7 cm. De grote doosschildpad kan een maximale rugschildlengte bereiken van 21,6 centimeter maar de meeste exemplaren blijven kleiner.[12]
De kleur van het rugschild is geelbruin tot donkerbruin of zwart, met op het schild een gele lijnen- of vlekkentekening die zowel een stervormig patroon kunnen vormen of wat simpeler kunnen zijn. Het schild is vaak voorzien van een zeer variabel patroon van gele vlekken en strepen. Op ieder schild aan de bovenzijde komen vaak meerdere van deze gele patronen voor, veel strepen overlappen meerdere schilden.[2] Een gestreept patroon op het rugschild komt met name voor bij de Florida-doosschildpad (Terrapene carolina bauri). De andere twee ondersoorten hebben meestal vlekken (Terrapene carolina major) of vlekken en strepen (Terrapene carolina carolina).
Hierbij moet opgemerkt worden dat langs de randen van de verspreidingsgebieden van de ondersoorten ook hybriden voorkomen die uiterlijk een mengsel zijn van twee ondersoorten. Het is soms niet meer mogelijk om te bepalen tot welke ondersoort een exemplaar behoort.[9]
Het rugpantser of carapax van de schildpad is ovaal van vorm en is sterk gewelfd; dit betekent dat het schild enigszins koepelvormig is. Het rugschild van de gewone doosschildpad is relatief boller en hoger in vergelijking met de meeste moerasschildpadden die juist een meer gestroomlijnd en plat rugschild hebben. Het schild is ook vrij langwerpig van vorm. Het schild is afgerond aan de voorzijde en de rugschilden aan de achterzijde van het schild zijn niet stekelachtig. Dit is een verschil met enkele gelijkende soorten.
Het rugschild heeft een gladde achterrand en de schubben hebben hier geen doornige uitsteeksels zoals bij andere waterschildpadden het geval is. Het rugschild is verdeeld in verschillende rijen hoornplaten die de schilden worden genoemd. De schilden op de middelste rij worden de vertebraalschilden genoemd, die aan weerszijden hiervan zijn de costaalschild en die aan de rand worden aangeduid met de marginale schilden. De vertebraalschilden zijn altijd breder dan lang. Het eerste vertebraalschild, gezien vanaf de kop, staat erg steil omhoog in een hoek van ten minste 50 graden. Op het midden van de tweede tot en met de vierde vertebraalschild is een kleine opstaande kiel aanwezig.
Het buikpantser is geel tot bruin van kleur, met allerlei overgangskleuren en tekeningen, afhankelijk van de ondersoort. Bij veel exemplaren zijn vlekken of strepenpatronen aanwezig, maar het buikpantser kan ook geheel ongekleurd zijn. Het buikschild is nooit voorzien van een duidelijk doolhof-achtig patroon zoals bij de gelijkende sierdoosschildpad het geval is.
De schilden van het buikschild worden van voren naar achteren het keelschild (gulair), het bovenarmschild (humeraal), het borstschild (pectoraal), het buikschild (abdominaal), het dijbeenschild (femoraal) en het anaalschild (anaal). De plastronformule is een methode om de verschillende soorten schildpadden uit elkaar te houden. Hierbij wordt de middennaad tussen ieder paar buikplaten van lang naar kort gezet. De plastronformule van de gewone doosschildpad is an> abd> gul> pect> hum>< fem. De naad in het midden van het buikschild is dus bij het anaalschild (an) het langst en bij het femorale schild (fem) het kortst. Aan het buikschild is bij de oksel van de voorpoot vaak een axiliair schild aanwezig naast het vierde marginaalschild, echter niet altijd.[2]
Het buikschild of plastron bestaat bij de meeste schildpadden uit een enkel onbeweeglijk geheel aan platen, maar bij de doosschildpadden uit geslacht Terrapene heeft het buikschild twee delen die verbonden zijn door een scharnier. Het scharnier is aan de voorzijde gelegen tussen het bovenarmschild en het borstschild. Aan de achterzijde van het scharnier worden de poten en de staart teruggetrokken waarna het keel- en tussenarmschild naar boven geklapt wordt en de achterzijde geheel bedekt. Aan de voorzijde worden de kop en poten ingetrokken en worden de overige platen als een hefbrug omhoog geklapt.[10] Het schild wordt hierbij geheel afgesloten en is zo goed als luchtdicht. De schildpad kan deze houding dus niet al te lang aannemen omdat het dier dan stikt.
De poten zijn ronder en stomper in vergelijking met andere waterschildpadden en zijn niet sterk afgeplat. De nagels aan de achterpoten zijn verschillend bij de seksen. De mannetjes hebben kortere klauwen aan de achterpoten, ze zijn ook dikker en duidelijk gekromd. Bij de vrouwtjes zijn de nagels langer, rechter en dunner.[2] De ondersoort Terrapene carinina bauri heeft drie tenen aan de achterpoten, waar de andere twee ondersoorten altijd vier tenen hebben.[9] Tussen de tenen zijn zwemvliezen aanwezig die in vergelijking met andere moerasschildpadden niet sterk ontwikkeld zijn. De schubben op de poten zijn vaak geel gekleurd in dezelfde kleur als de patronen op het schild.
De staart is bij de mannetjes dikker en langer in vergelijking met de vrouwtjes. De staart kan net als de poten worden ingesloten in het schild als het scharnier aan de buikzijde wordt gebruikt.
De gewone doosschildpad lijkt uiterlijk wat op de gopherschildpadden uit het geslacht Gopherus.[12] Deze schildpadden behoren echter tot de landschildpadden en hebben een ander bouw van het schild, zo kunnen ze het buikpantser niet omhoog klappen. Door de vorm van het schild is de gewone doosschildpad eenvoudig te onderscheiden van andere soorten in het natuurlijke verspreidingsgebied. Een soort die ook in het areaal van de doosschildpad voorkomt is de bosbeekschildpad (Glyptemys insculpta). Deze heeft een platter schild en een scharnierend buikschild ontbreekt. De Amerikaanse moerasschildpad (Emydoidea blandingii) is een van de weinige andere schildpadden die het buikschild omhoog kan klappen om het lichaam te beschermen. Ook deze soort is echter aan het plattere schild te onderscheiden.[10]
De gewone doosschildpad is wel te verwarren met de sierdoosschildpad (Terrapene ornata). Deze laatste soort vertoont enkele subtiele verschillen wat betreft de lichaamskenmerken. Met name de ondersoort Terrapene carolina bauri is moeilijk te onderscheiden door de straalsgewijze tekening op het rugschild. Aan de buikzijde echter is het verschil gemakkelijk te zien. De sierschildpad heeft altijd een duidelijk donker gekleurd doolhof-achtig strepenpatroon op het buikschild. Bij de gewone doosschildpad komen ook zwarte delen of vlekken voor maar de tekening van de sierdoosschildpad is onmiskenbaar.[12]
De gewone doosschildpad leeft solitair en blijft vaak lang in hetzelfde gebied wonen. Er wordt echter geen territorium verdedigd, als soortgenoten het gebied betreden worden ze getolereerd, ook als het soortgenoten van hetzelfde geslacht zijn.
De gewone doosschildpad leeft in wat extremere omgevingen in vergelijking met andere moerasschildpadden. De schildpad kent verschillende vormen van thermoregulatie om de lichaamstemperatuur op peil te houden. De ideale lichaamstemperatuur ligt tussen de 29 en 38 graden Celsius.[9]
In de zomermaanden is de schildpad voornamelijk actief in de ochtenduren en komt overdag alleen tevoorschijn na een regenbui. Gedurende de hitte van een zomerdag schuilt de schildpad ín kuilen, spleten, onder stukken hout of in de strooisellaag. De schildpad kan goed tegen hitte maar als de lichaamstemperatuur te hoog wordt zoekt het dier het water op. Ook kan de gewone doosschildpad speeksel op de lichaamshuid uitsmeren en daarnaast is bekend dat de schildpad over de eigen achterpoten urineert. Schildpadden kunnen niet zweten maar door speeksel en urine te gebruiken om het lichaam te bevochtigen wordt toch warmte afgevoerd.[5]
In de winter vindt de winterslaap plaats, waarbij de schildpad in een soort sluimertoestand geraakt gedurende de koude maanden. De winterslaap wordt doorgebracht in zelfgegraven holen in de bodem tot ongeveer zestig centimeter lang. Ook de bestaande holen van bijvoorbeeld zoogdieren en gaten in boomstronken worden gebruikt.[5] Een succesvol winterkwartier wordt vaak meerdere jaren achtereen gebruikt. Op warme dagen wordt de schildpad soms actief om later weer een winterkwartier op te zoeken.[9]
De gewone doosschildpad is een typische alleseter, net als vrijwel alle andere moerasschildpadden. Op het menu van de jonge dieren staat voornamelijk dierlijk materiaal. Omdat ze nog moeten groeien hebben ze veel proteïnen nodig. Oudere exemplaren gaan steeds meer planten eten maar helemaal vegetarisch worden ze niet. Dieren die op het menu staan zijn duizendpoten, hagedissen, huisjesslakken, kikkers, kreeftachtigen, landpissebedden, miljoenpoten, naaktslakken, regenwormen, rivierkreeften, salamanders, kleinere schildpadden, slangen, spinnen, vissen en kleine zoogdieren. Ook eieren worden gegeten, zoals die van verschillende reptielen.
Een belangrijk deel van het menu bestaat uit dode dieren.[5] De schildpad is niet kieskeurig als het gaat om dode dieren, de gewone doosschildpad eet dode eenden, kleine zoogdieren, amfibieën en zelfs is beschreven dat van een dode koe werd gegeten. Reptielen en amfibieën die door de schildpad werden gegeten zijn de hardloper (Coluber constrictor), de kousenbandslang (Thamnophis sauritus), de roodbuikslang (Storeria occipitomaculata) en Fowlers pad (Anaxyrus fowleri). Er is een waarneming bekend van een exemplaar dat kikkervisjes at van de kikker Lithobates blairi.[11]
De gewone doosschildpad eet daarnaast mossen, delen van paddenstoelen en verschillende plantendelen.[2] Paddenstoelen kunnen zo'n 10 tot 55% van het menu uitmaken.[11] De schildpad eet soms ook giftige paddenstoelen, het dier heeft hier zelf geen last van. Het gif wordt echter opgeslagen in het lichaam en hierdoor is het zeer riskant om het vlees van doosschildpadden te eten.
Alle delen van bepaalde planten worden gegeten, zoals de stengels, vruchten, wortels en een aantal zaden. Van de gewone doosschildpad is bekend dat het een belangrijke verspreider is van de zaden van sommige planten. Vruchten (in ruime zin) van de volgende planten zijn bekend als een onderdeel van het dieet van de gewone doosschildpad: aardbei, bosbes, braam, wilde druiven, soorten uit het geslacht Gaultheria, verschillende soorten grassen, lampionplant (Physalis), moerbei, soorten uit het geslacht Osmorhiza, soorten uit het geslacht Podophyllum, tomaten en vlierbessen. Zie de tabel rechts voor een complete lijst van planten die door de gewone doosschildpad worden gegeten.[11]
De juvenielen hebben vele vijanden omdat ze nog klein en kwetsbaar zijn en het schild is nog relatief zacht. Ook kunnen heel jonge dieren zich nog niet terugtrekken in het schild om de vitale lichaamsdelen te beschermen. Dieren die op de juveniele schildpadden jagen zijn verschillende vogels, spitsmuizen, eekhoorns zoals de oostelijke wangzakeekhoorn (Tamias striatus), grote kikkers zoals de Amerikaanse brulkikker (Lithobates catesbeianus) en verschillende soorten slangen. Onder andere van de koperkop (Agkistrodon contortrix), de watermoccasinslang (Agkistrodon piscivorus) en de hardloper (Coluber constrictor) is bekend dat ze in staat zijn om een jonge schildpad in één door te slikken.[11]
Slangen zijn ook de voornaamste predatoren van de eieren van de gewone doosschildpad. Soorten waarvan bekend is dat ze de eieren eten zijn de scharlakenslang (Cemophora coccinea), de haakneusslangen (geslacht Heterodon), de gewone koningsslang (Lampropeltis getula), de Amerikaanse stierslang (Pituophis melanoleucus) en de zwarte rattenslang (Elaphe obsoleta). Andere bekende vijanden van de eieren van de gewone doosschildpad zijn verschillende ongewervelden zoals mieren.[11]
De volwassen dieren zijn goed beschermd tegen aanvallen van vijanden door de ingenieuze manier van verdediging waarbij het lichaam in het schild wordt opgesloten. Het schild kan zo sterk worden afgesloten dat zelf het lemmet van een mes het niet open kan wrikken.[12] De schildpad wordt voornamelijk belaagd door rovende zoogdieren zoals de gewone wasbeer (Procyon lotor), stinkdieren zoals de gestreepte skunk (Mephitis mephitis) maar ook wel andere soorten stinkdieren, de Amerikaanse nerts (Neovison vison) en de coyote (Canis latrans). Daarnaast jagen verschillende soorten al dan niet gedomesticeerde honden en ratten (Rattus) op de schildpad of de nesten ervan. Dieren die waarschijnlijk ook op de schildpad jagen zijn de zilverdas (Taxidea taxus), de Virginiaanse opossum (Didelphis virginiana), verschillende soorten vossen (Vulpes en Urocyon), het negenbandgordeldier (Dasypus novemcinctus) en verschillende soorten wezels (Mustela).[11]
De gewone doosschildpad wordt ook gegeten door verschillende soorten vogels. Het betreft voornamelijk de soorten Amerikaanse kraai (Corvus brachyrhynchos), de mississippiwouw (Ictinia mississippiensis), de kerkuil (Tyto alba), de zilvermeeuw (Larus argentatus) en de roodkopgier (Cathartes aura).[11]
De schildpad kan in het wild drager zijn van verschillende parasieten. Zo komt soms het Ranavirus voor dat lange tijd alleen bekend was bij amfibieën. Het virus kan echter ook de doosschildpad infecteren waarbij het een bindvliesontsteking kan veroorzaken, daarnaast wordt de schildpad lusteloos, kunnen orale en nasale afscheidingen ontstaan en uiteindelijk kan de schildpad sterven.[7] Ook komt het virus westelijke equine encefalitis voor bij exemplaren in het wild.[9]
De gewone doosschildpad paart gewoonlijk in de lente maar de voortplanting kan ook gedurende de zomer en herfst plaatsvinden. Van de vrouwtjes is bekend dat ze niet ieder jaar aan de voortplantingscyclus deelnemen om op krachten te kunnen komen.[5] In het natuurlijke areaal vangt de voortplantingstijd aan omstreeks mei en juni. Het baltsgedrag van het mannetje van de gewone doosschildpad is goed beschreven. Het mannetje steekt om een vrouwtje te verleiden zijn kop omhoog en strekt zijn poten recht vooruit, waarbij vaak één poot boven de bodem wordt gehouden. Het mannetje houdt een soort paringsdans voordat de paring plaatsvindt. Het mannetje cirkelt hierbij om het vrouwtje heen, waarbij hij haar in het schild en in de nek bijt om een paring te stimuleren. Vervolgens wordt het vrouwtje beklommen waarna de copulatie plaatsvindt. Na de paring valt het mannetje soms achterover op zijn rug. Als hij er niet in slaagt om overeind te komen zal de schildpad uiteindelijk sterven aan verhongering.[9]
Van de ondersoort T. c. bauri is bekend dat het mannetje pulserende geluiden maakt met zijn keel. Het mannetje brengt zijn klauwen naar de voorste opening van het buikschild, waarna het vrouwtje gestimuleerd wordt het achterste deel van haar buikschild te openen waarna de paring plaatsvindt.[2]
Van de gewone doosschildpad is bekend dat het sperma van een mannetje tot vier jaar later kan worden gebruikt door het vrouwtje om haar eieren te bevruchten. Een vrouwtje kan spermacellen opslaan in de buisvormige klieren die normaal gesproken de albumine-afgifte van de eileiders verzorgen.[2]
Het vrouwtje doet veel moeite om een kuil te graven waarin de eieren worden afgezet. Het nest wordt vaak laat in de middag gegraven zodat het na het donker klaar is, er zijn echter ook waarnemingen bekend van exemplaren die 's ochtends begonnen met het graven van een nest. Het nest is flesvormig en heeft een diepte van 7,5 tot tien centimeter. Het nest wordt meestal gegraven op een open plek met een zanderige of lemige bodem, op een hoger gelegen deel van het terrein.
De eitjes zijn wit van kleur en ovaal van vorm, ze hebben een dunne en flexibele schaal. De eieren hebben een lengte van ongeveer 2,5 tot 4 centimeter en een breedte van ongeveer 17 tot 25 cm. Het aantal eieren per nest varieert van een enkel ei tot elf stuks. Gemiddeld worden per nest vier tot vijf eieren afgezet. Een vrouwtje zet per seizoen meerdere legsels af, gemiddeld twee tot drie maar dit kan oplopen tot vijf of zes.[2]
Net als andere schildpadden kent de gewone doosschildpad temperatuurafhankelijke geslachtsbepaling. Dit betekent dat het geslacht van de nakomelingen bij een hogere temperatuur anders is dan bij een lagere temperatuur. Bij de gewone doosschildpad komen er bij een temperatuur van 22 tot 27 graden voornamelijk mannetjes uit het ei. Als de temperatuur 28 graden of hoger is ontstaan voornamelijk vrouwtjes.[9]
Graven van het nest. (1)
Graven van het nest. (2)
Ei komt tevoorschijn (1).
Ei komt tevoorschijn (2).
Ei komt tevoorschijn (3).
Begraven van het nest.
De incubatietijd is ongeveer 70 tot 80 dagen, de jonge schildpad bezit een eitand om zich uit het kalkachtige ei te bevrijden. Deze valt snel na het uitsluipen af. Als de jongen uit het ei kruipen zijn ze al goed ontwikkeld, ze hebben een opvallend, koepelvormig restant van de dooierzak aan de buikzijde. Deze wordt binnen een week ingetrokken en is dan niet meer te zien. Van begin september tot in oktober komen de juvenielen tevoorschijn nadat ze zich hebben uitgegraven. Soms blijven de jongen in het nest tot na de winter, ze houden dan eerst een winterslaap. De juvenielen hebben een plat en bruingrijs rugschild met gele vlekken op iedere hoornplaat.
De juvenielen zijn als ze uit het ei kruipen ongeveer 28 tot 35 millimeter lang en worden ieder jaar ongeveer 1,5 centimeter langer. De jongen hebben al wel een scharnier op de buik maar deze functioneert nog niet. Pas als de jonge schildpad ongeveer 5 centimeter lang is kunnen de buikschilden worden gebruikt om het schild af te sluiten.[2] Bij een lengte van ongeveer tien centimeter worden ze volwassen, dit duurt ongeveer vijf tot tien jaar. Van exemplaren die in gevangenschap werden gehouden is bekend dat ze pas veel later paringsgedrag vertoonden. Als de schildpad volwassen is groeit het lichaam minder snel. De schildpad is pas uitgegroeid na twintig jaar. In het wild worden de meeste dieren niet ouder dan 30 tot 40 jaar. De maximale leeftijd voor dieren in het wild is echter ongeveer 100 jaar. Van één exemplaar wordt vermoed dat het een leeftijd heeft bereikt van 138 jaar.[9]
De gewone doosschildpad vertoont een sterke mate van regeneratie. Een exemplaar waarvan het schild zware schade had opgelopen als gevolg van een brand herstelde uiteindelijk volledig.[9]
De gewone doosschildpad is aan te merken als een nuttige diersoort, op het menu staan onder andere schadelijke insecten en de schildpad is een verspreider van een aantal plantenzaden zoals die van de bosbes. De Noord-Amerikaanse volk van de Irokezen gebruikt de schildpad in verschillende rituelen en gebruiken, zoals in de symboliek, als medicijn, bij begrafenissen en andere ceremonies.[9] De gewone doosschildpad is een populaire en veel gebruikte soort in zogenaamde 'schildpadden-races', waarbij twee exemplaren naast elkaar worden geplaatst en een bepaalde afstand moeten afleggen waarbij op de winnaar kan worden ingezet.[1]
De gewone doosschildpad heeft een deels negatieve impact op de landbouw. De schildpad heeft een voorkeur voor bepaalde groenten en richt soms schade aan bij kwekerijen, zoals plantages waar tomaat, sla of meloen worden gekweekt. Ook is bekend dat de nesten van op de bodem broedende vogels worden geplunderd.[9]
In Noord-Amerika worden schildpadden -vaak illegaal- gevangen om het vlees te consumeren in bijvoorbeeld schildpadsoep. Het eten van het vlees van de doosschildpad echter is sterk af te raden. De schildpad eet soms giftige paddenstoelen waar het dier zelf geen schade van ondervindt. Het gif wordt echter opgeslagen in het lichaam wat het vlees giftig maakt als het wordt opgegeten. Het gif van paddenstoelen is met name giftig voor de lever van zoogdieren. Voor de mens kan het eten van het vlees van doosschildpadden gevaarlijk zijn.
Ten slotte is de schildpad populair in gevangenschap.
De gewone doosschildpad is erg populair als exotisch huisdier. Vele exemplaren worden hierdoor weggevangen uit het wild waardoor de populaties worden aangetast. De gewone doosschildpad is niet de enige soort uit het geslacht van de doosschildpadden die populair is; met name de sierdoosschildpad (Terrapene ornata) is gewild vanwege de bonte kleur en tekening. De andere soorten doosschildpadden zijn vrij zeldzaam en worden in de landen waarin ze van nature voorkomen strikt beschermd.
De doosschildpad wordt soms door de lokale bevolking in de achtertuin gehouden in een deel van de tuin waarin een kuil gevuld is met zand zodat de schildpad kan graven. Een ondiepe, met water gevulde teil wordt toegevoegd zodat de dieren kunnen onderdompelen. Exemplaren die in gevangenschap worden gehouden kunnen worden gevoerd met ingeblikt hondenvoer, kleine stukjes vis, hardgekookte eieren, eierschalen en vis uit blik. Ook levende dieren zoals regenwormen, oorwormen en nestjonge muizen worden aangenomen. Het plantaardige dieet kan worden ingevuld met appel, banaan, tomaat en (geschaafde) wortel.
De gewone doosschildpad komt in grote delen van het verspreidingsgebied nog algemeen voor. Volgens de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is de soort te beschouwen als veilig maar wordt de schildpad beschouwd als mogelijk kwetsbaar. De mens heeft een negatieve invloed op de schildpad doordat de habitat wordt aangetast of vernietigd.
Een belangrijke bedreiging is de vernietiging van de habitat door de mens die bosrijke gebieden op grote schaal verandert in open landschappen. Voorbeelden zijn het aanpassen van het landschap voor bebouwing en het aansteken van bossen voor de winning van landbouwgrond. Daarnaast worden veel schildpadden doodgereden door het verkeer.[5] De gewone doosschildpad wordt ten slotte in grote hoeveelheden weggevangen uit het wild voor de handel in exotische dieren.[13] Omdat de schildpad zich langzaam voortplant worden gedode of gevangen exemplaren niet snel aangevuld.[5]
In veel Amerikaanse staten is het verboden om de schildpad te vangen. De internationale organisatie CITES heeft de schildpad op Bijlage 2 gezet wat betekent dat het dier beperkt mag worden verhandeld.[9]
De gewone doosschildpad, ook wel Carolina-doosschildpad (Terrapene carolina) is een schildpad uit de familie moerasschildpadden (Emydidae).
Het is een middelgrote soort die ongeveer tien tot bijna twintig centimeter lang wordt. Het schild is opvallend bol van vorm en de schildkleur is donkerbruin met opvallende gele tot oranje vlekken en strepen. De buikzijde is geel en heeft vaak een donkere tekening.
De gewone doosschildpad is een van de bekendste soorten moerasschildpadden van Noord-Amerika. De schildpad komt voor in grote delen van de Verenigde Staten en in delen van Mexico. In Canada is het dier al honderden jaren geleden uitgestorven. De habitat bestaat uit graslanden, bossen en weilanden. De schildpad eet zowel planten als kleine dieren en ook aas wordt gegeten.
De gewone doosschildpad behoort tot de moerasschildpadden maar is een echte landbewoner. De doosschildpadden worden vaak verward met landschildpadden. Het schild lijkt meer op dat van een landschildpad en ook zijn de poten stomper en hebben slechts kleine zwemvliezen, in tegenstelling tot de meer verwante moerasschildpadden. De gewone doosschildpad kan de voor- en achterzijde van het buikschild omhoog klappen om het lichaam te beschermen en heeft hierdoor niet veel te duchten van vijanden.
Carolinaskilpadden (terrapene carolina) hører til familien sumpskilpadder og lever i Øst Mexico og USA.
Carolinaskilpadden, eller carolinaeskeskilpadden, er kjent for å ha levd så lenge som 100 år fangenskap. I vill tilstand foretrekker den fuktige områder, som enger, flodsletter eller fuktige skogområder. Denne alteteren er svært aktiv om morgenen, særlig etter regn, og eter snegler, mark, sopp og bær. Den søker ly mot varmen midt på dagen og midt på sommeren, og ligger i dvale gjennom de kalde vintermånedene. Hunnen kan legge befruktede egg i flere år etter én enkelt paring. Voksne carolinaskilpadder har får naturlige fiender. Ungdyr blir derimot tatt av rovfugler og pattedyr som vaskebjørner.
Denne carolinaskilpadden har gyllebrunt skall, men noen er hovedsakelig oransje eller gule. Andre er ganske mørke med gule radialstriper
Carolinaskilpadden (terrapene carolina) hører til familien sumpskilpadder og lever i Øst Mexico og USA.
Carolinaskilpadden, eller carolinaeskeskilpadden, er kjent for å ha levd så lenge som 100 år fangenskap. I vill tilstand foretrekker den fuktige områder, som enger, flodsletter eller fuktige skogområder. Denne alteteren er svært aktiv om morgenen, særlig etter regn, og eter snegler, mark, sopp og bær. Den søker ly mot varmen midt på dagen og midt på sommeren, og ligger i dvale gjennom de kalde vintermånedene. Hunnen kan legge befruktede egg i flere år etter én enkelt paring. Voksne carolinaskilpadder har får naturlige fiender. Ungdyr blir derimot tatt av rovfugler og pattedyr som vaskebjørner.
Multimedia w Wikimedia Commons Terapena karolińska (Terrapene carolina) – gatunek gada z podrzędu żółwi skrytoszyjnych z rodziny żółwi błotnych. Wyróżniono kilka podgatunków, które mogą się między sobą krzyżować. Terapena karolińska jest gatunkiem długowiecznym – badacze uważają, że niektóre osobniki mogą żyć ponad 100 lat.
Terapena karolińska (Terrapene carolina) – gatunek gada z podrzędu żółwi skrytoszyjnych z rodziny żółwi błotnych. Wyróżniono kilka podgatunków, które mogą się między sobą krzyżować. Terapena karolińska jest gatunkiem długowiecznym – badacze uważają, że niektóre osobniki mogą żyć ponad 100 lat.
Opis Karapaks silnie wysklepiony barwy ciemnozielonej w jaskrawożółte paski i plamki. Tęczówki oczu u samców są czerwone a u samic brązowe. Rozmiary Długość karapaksu do 18 cm.
Carolinasköldpadda eller östlig dossköldpadda (Terrapene carolina) är en sköldpadda som förekommer i östra USA och Mexiko. Den har en längd på 10–21 centimeter och kan vara orangeaktig, gulaktig eller gulbrun i fägen. Även mörka individer tecknade med gula linjer förekommer.
Dess habitat är fuktiga skogar, ängar och flodslätter. Födan är varierad och den äter både växtdelar, som bär, och olika små ryggradslösa djur. Unga skölpaddor hotas av tvättbjörnar och rovfåglar, medan äldre djur har färre fiender.
Varma sommardagar söker sköldpaddorna gärna svalka mitt på dagen, till exempel i lera. Under de kallare vintermånaderna befinner de sig i dvala.
Wikimedia Commons har media som rör Carolinasköldpadda.
Denna artikel om sköldpaddor saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Carolinasköldpadda eller östlig dossköldpadda (Terrapene carolina) är en sköldpadda som förekommer i östra USA och Mexiko. Den har en längd på 10–21 centimeter och kan vara orangeaktig, gulaktig eller gulbrun i fägen. Även mörka individer tecknade med gula linjer förekommer.
Dess habitat är fuktiga skogar, ängar och flodslätter. Födan är varierad och den äter både växtdelar, som bär, och olika små ryggradslösa djur. Unga skölpaddor hotas av tvättbjörnar och rovfåglar, medan äldre djur har färre fiender.
Varma sommardagar söker sköldpaddorna gärna svalka mitt på dagen, till exempel i lera. Under de kallare vintermånaderna befinner de sig i dvala.
Це незавершена стаття з герпетології.
Це незавершена стаття про організм, що занесений до Червоної книги.Rùa hộp thông thường (danh pháp hai phần: Terrapene carolina) là một loài rùa hộp có sáu phân loài hiện có. Nó được tìm thấy trên khắp miền đông nước Mỹ và Mexico. Rùa hộp có một khớp nối đặc biệt làm giảm vỏ (mai rùa) cho phép nó hoàn toàn bao phủ chính nó. Hàm trên của nó dài và cong.
Loài rùa chủ yếu là sinh sống trên mặt đất và ăn nhiều loại thực vật và động vật. Những con cái đẻ trứng vào mùa hè. Loài này ở phần phía bắc của phạm vi của chúng ngủ đông qua mùa đông.
Phổ biến hộp số rùa đang giảm vì mất môi trường sống, bị giết trên đường, và bị săn bắt cho thương mại vật nuôi. Loài này được phân loại như là dễ bị tổn thương các mối đe dọa cho sự sống còn của mình bằng cách Sách đỏ của IUCN. Ba tiểu bang Hoa Kỳ tên chọn rùa hộp thông thường là loài bò sát chính thức của họ.
Rùa hộp thông thường (danh pháp hai phần: Terrapene carolina) là một loài rùa hộp có sáu phân loài hiện có. Nó được tìm thấy trên khắp miền đông nước Mỹ và Mexico. Rùa hộp có một khớp nối đặc biệt làm giảm vỏ (mai rùa) cho phép nó hoàn toàn bao phủ chính nó. Hàm trên của nó dài và cong.
Loài rùa chủ yếu là sinh sống trên mặt đất và ăn nhiều loại thực vật và động vật. Những con cái đẻ trứng vào mùa hè. Loài này ở phần phía bắc của phạm vi của chúng ngủ đông qua mùa đông.
Phổ biến hộp số rùa đang giảm vì mất môi trường sống, bị giết trên đường, và bị săn bắt cho thương mại vật nuôi. Loài này được phân loại như là dễ bị tổn thương các mối đe dọa cho sự sống còn của mình bằng cách Sách đỏ của IUCN. Ba tiểu bang Hoa Kỳ tên chọn rùa hộp thông thường là loài bò sát chính thức của họ.
見文內
卡羅萊納箱龜（學名：Terrapene carolina）是箱龜屬的模式種，有6個亞種，從美國東部到加拿大及墨西哥都有分佈，其最典型的特徵就是它“箱子”狀的殼。
卡羅萊納箱龜基本是陸生的，食性很雜，極其長壽。由於人類活動導致的破壞，其數量在不斷下降。同時它也是美國三個州的州爬行動物。
Terrapene carolina是由卡爾·林奈在1758年首次描述的。它是箱龜屬的模式種，其亞種數量是該屬下最多的，而其中最常見的則是東部箱龜，亦是由林奈描述。直到19世紀時，其他5個亞種才被分到該種下。[3] 此外還有一個滅絕種。[4]
^ 注解1：用括號標記的分類者最初將該亞種分在了其他的屬下
卡羅萊納箱龜之所以稱為“箱”龜，是因其背殼高高拱起、大型可折叠的腹甲可保證其整個身體都縮在殼內。[5] 其背殼是褐色的，常綴有橙色或黃色條紋、斑點。腹甲則顏色一致，可能有深色斑點。[6]
卡羅萊納箱龜頭部相對較小，有鉤狀頜。[6] 大多數成年雄性個體的虹膜都是紅色的，雌性則是淺黃褐色。同時雄性後肢爪更短粗彎曲，尾巴也更粗更長。[6]
現存的各個亞種之間表面區別甚微，後肢有三或四個趾。只有三趾箱龜大多數成年雄性個體的鮮紅色頭部特別容易分辨。[6]
東部箱龜 佛羅里達箱龜 灣岸箱龜
三趾箱龜 墨西哥箱龜 猶加敦箱龜 
卡羅萊納箱龜生活在開闊的林地、沼澤草甸、氾濫平原以及灌木叢生的草原地帶。[5][6]
在美國緬因州、密歇根州到德克薩斯州、佛羅里達州都有這種龜的蹤跡。加拿大南部的安大略省以及墨西哥灣及尤卡坦半島也有發現。[1][6] 三個美國亞種東部箱龜、灣岸箱龜和佛羅里達象龜的分佈區域大致正如其名。三趾箱龜發現於美國中部。[6]
卡羅萊納箱龜主要生活在陸地上，晝出夜伏，雨後也較容易尋到其蹤跡。它們是雜食動物，會在枯葉、原木以及一些哺乳動物的巢穴附近覓食，[5] 有時甚至會吃動物腐尸。[6]
在溫暖的夏季，卡羅萊納箱龜會出現在沼澤地帶邊緣，[5] 其原因可能是爲了避暑降溫。當體溫過高（大約超過32°C）時，會分泌出唾液塗抹在肢體及頭部，通過蒸發作用來降溫。對於無法觸及的後肢，它們會通過小便來達到相同的目的。[7]
卡羅萊納箱龜的繁殖季節是春季。[6] 在交配之後，精子可以在雌龜體內存留四年之久，[6] 因此並不需要每年都交尾。[8]
在五月、六月或七月間，雌龜會在瓶行的坑洞中產下1至11枚卵。經過70至80天孵化，幼龜就可以破殼而出。在北部地區，十月至十一月間卡羅萊納箱龜會進入冬眠期，地點則一般選在沙、泥底的溪流和池塘底部。[6] 這種龜尤其長壽，曾有活到138歲的記錄。[9]
儘管卡羅萊納箱龜分佈廣泛，但是由於各種人類會動的威脅，其數量正在不斷下降。農業化及都市化破壞了他們的棲息地，[1] 經常有卡羅萊納箱龜被發現碾死在高速公路上，國際寵物貿易也造成了一定影響。[6][10] 同時其生活習性（漫長的生命及低生育率）[6] 使得其特別容易受到威脅。現卡羅萊納箱龜已是IUCN紅色名錄易危物種。[1] 在瀕臨絕種野生動植物國際貿易公約中，它也被列在附錄二中，這意味著“需要管制交易情況以避免影響到其存續的物種”。[11] 除此之外，美國的一些州已經控制或禁止了攜帶這種龜入境。[6]
在墨西哥，其情況也不容樂觀。[1]
卡羅萊納箱龜是美國三個州的州爬行動物。其中北卡羅來納州和田納西州選擇的是東部箱龜，[12][13][14] 而密蘇裡州則是三趾箱龜。[15]
2009年，在賓夕法尼亞州，東部箱龜一度幾乎已被批准成為州爬行動物，但是最終卻未能通過。[16] 佛吉尼亞州在1999年和2009年兩度提出提案，但都沒有通過。[17][18]
卡羅萊納箱龜（學名：Terrapene carolina）是箱龜屬的模式種，有6個亞種，從美國東部到加拿大及墨西哥都有分佈，其最典型的特徵就是它“箱子”狀的殼。
卡羅萊納箱龜基本是陸生的，食性很雜，極其長壽。由於人類活動導致的破壞，其數量在不斷下降。同時它也是美國三個州的州爬行動物。
ワシントン条約附属書II 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 爬虫綱 Reptilia 目 : カメ目 Testudines 亜目 : 潜頸亜目 Cryptodira 上科 : リクガメ上科 Testudinoidea 科 : ヌマガメ科 Emydidae 亜科 : ヌマガメ亜科 Emydinae 属 : アメリカハコガメ属 Terrapene 種 : カロリナハコガメ T. carolina 学名 Terrapene carolina (Linnaeus, 1758) シノニム Testudo carolina Linnaeus, 1758 Cistudo mexicana Gray, 1849
Cistudo major Agassiz, 1857
Cistudo triunguis Agassiz, 1857
Cistudo yucatana Boulenger, 1895
Terrapene bauri Taylor, 1895
カロリナハコガメ（学名：Terrapene carolina）は、ヌマガメ科アメリカハコガメ属に分類されるカメ。アメリカハコガメ属の模式種。
アメリカ合衆国[1]（インディアナ州北部、ウェストバージニア州、オハイオ州、ケンタッキー州東部、コネチカット州、サウスカロライナ州、ジョージア州、テネシー州東部、デラウェア州、ニュージャージー州、ニューハンプシャー州南部、ニューヨーク州、ノースカロライナ州、バージニア州、バーモント州南部、ペンシルベニア州、マサチューセッツ州、ミシガン州、メリーランド州、ロードアイランド州）[2][3]
アメリカ合衆国（アラバマ州南部、テキサス州東部、フロリダ州西部、ミシシッピ州南部、ルイジアナ州南部）のメキシコ湾岸[3]
メキシコ[1]（サン・ルイス・ポトシ州、タマウリパス州、ベラクルス州北部）[2]
アメリカ合衆国（アーカンソー州、アラバマ州、イリノイ州南部、インディアナ州南部、オクラホマ州東部、カンザス州東部、ケンタッキー州西部、ジョージア州南西部、テキサス州東部、テネシー州西部、ミシシッピ州、ミズーリ州、ルイジアナ州北部）[2][3]
メキシコ（カンペチェ州、キンタナ・ロー州北部、ユカタン州）[1][4]
最大甲長21.6センチメートルとアメリカハコガメ属最大種[2]。背甲はドーム状に盛り上がり、甲高は甲長の42%以上[2]。上から見ると幅広い円形[2]。腹甲が地面と平行に接する状態で、第1椎甲板の傾斜の角度は地面に対して50°よりも大きく傾斜が急[2]。第2-4椎甲板にはあまり発達しない筋状の盛り上がり（キール）が入る[2]。第1縁甲板は台形や長方形。腹甲の蝶番は第5縁甲板と第6縁甲板の継ぎ目（シーム）よりも前方にある[2]。
卵は長径2.5-4センチメートル、短径1.7-2.5センチメートルの楕円形で、殻は薄くやや硬い[2]。孵化直後の幼体は甲長2.5-3.5センチメートル[2]。オスの成体は虹彩が赤（アメリカ合衆国）、灰色や黄白色（メキシコ）[2]。幼体やメスの成体は虹彩が黄褐色（アメリカ合衆国）や褐色（メキシコ）[2]。
オスの成体はメスよりも頭部が大型になる傾向があり、虹彩が赤や白[2]。またオスは後肢の爪が太くて短く、強く湾曲する[2]。メスは後肢の爪が細長く、湾曲が弱い[2]。
最大でも甲長20センチメートルを超えない[2]。種内では背甲は幅広く[1]、上から見ると円形[2]。背甲の色彩は暗褐色や褐色で、黄色や淡橙色の斑紋が入る[2]。腹甲の色彩は暗褐色や褐色で、黄色い斑紋が入る[2]。後肢の趾は4本の個体が多い[1][2]。
最大甲長17.5センチメートル[2]。背甲の色彩は黒や暗褐色で、キールは黄色[1][2]。背甲の甲板には黄色い放射状の斑紋が入る[1][2]。後肢の趾は3本[1][2]。頭部や四肢の色彩は暗褐色[2]。側頭部には左右に2本ずつ黄色い筋模様[1]、四肢には黄色い斑点が入る[2]。
最大亜種[1][2]。亜種小名majorは「大きな」の意。種内では背甲が細長く、甲高は高い[2]。また後部縁甲板が外側へ広がり、反り返る[1][2]。背甲の色彩は暗褐色や黒で[1]、一部に黄色や橙色の不規則な斑紋が入る個体もいる[2]。腹甲の色彩は黄色や黄褐色で、外縁やシーム周辺が暗褐色[2]。後肢の趾は4本[1][2]。頭部や四肢の色彩は灰色や暗褐色で、吻端や下顎が淡黄色になる個体もいる[2]。
種内では背甲が細長く、甲高は高い[2]。また後部縁甲板が外側へ広がるが、反り返らない。背甲の色彩は黄色や黄褐色で、シームが暗褐色[2]。また背甲に黒や暗褐色の不明瞭な斑紋が少数入る[2]。後肢の趾は3本[1][2]。頭部の色彩は白一色か（主にオス）[1]、褐色に白い斑紋（主にメス）が入る[2]。
最大甲長16.5センチメートル[2]。背甲はやや扁平で、中央よりやや後方で最も高くなる[2]。背甲の色彩は淡褐色から暗褐色で、斑紋は入らないか暗褐色の不規則な斑紋が入る[2]。腹甲は黄色や黄褐色で、シーム周辺が暗褐色[2]。頭部や四肢の色彩は黒や暗褐色で、黄色や橙色の斑紋が入る[2]。後肢の趾が3本の個体が多く[1]、和名の由来になっている[2]。亜種小名triunguisは「3つの爪がある」の意。オスの成体は頭部が赤い個体がいる[2]。
最大甲長16センチメートル[4]。種内では背甲は細長く、甲高が高い[4]。後肢の趾は4本[1][4]。幼体やメスの成体は背甲の色彩が黄褐色や淡褐色で、黒や暗褐色の放射状の斑紋や斑点が入る個体が多い[4]。幼体は甲板が暗色で幅広く縁取られる[4]。また頭部や四肢の色彩は褐色や暗黄色で、頭部に黒い斑点が入る個体が多い[4]。さらに虹彩が褐色[4]。オスの成体は背甲の色彩が淡色で、シームの周辺を除いて暗色斑が消失して不明瞭になる[4]。また頭部が白くなり[1]、虹彩が灰白色や黄白色[4]。
属内では形態、ミトコンドリアDNAの分子系統学的解析からヌマハコガメと近縁で、単系統群を形成すると推定されている[2]。
種内では亜種ガルフコーストハコガメが最も初期に分岐し、基亜種とフロリダハコガメの2亜種からなる単系統群、亜種メキシコハコガメ、亜種ミツユビハコガメ、亜種ユカタンハコガメの3亜種からなる単系統群を形成すると推定されている[2]。また後者の単系統群内では亜種ミツユビハコガメが分化が大きい亜種で、亜種メキシコハコガメと亜種ユカタンハコガメで単系統群を形成すると推定されている[2]。
主に開けた森林に生息するが、湿性草原や牧草地などにも生息する[2]。昼行性だが、夏季になると薄明薄暮時や降雨後に活動する[2]。乾燥すると落ち葉や倒木の下、他の動物の巣穴、泥中などに潜って休眠したり、高温時に水中に移動することもある[2]。メキシコに分布する亜種は乾季に休眠することもあり、アメリカ合衆国北部の個体群は10-翌4月まで冬眠する[2]。
食性は雑食で、昆虫、クモ、多足類、甲殻類、陸棲の貝類、魚類、両生類やその幼生、小型爬虫類やその卵、小型哺乳類、動物の死骸、草の茎や葉、果実、種子、キノコなどを食べる[2]。通常は陸上で採食するが、浅い水中で採食することもある[2]。
繁殖形態は卵生。主に春季に交尾を行うが、精子が春季から夏季にかけて作られて秋季に成熟するものの精巣に貯蔵されるため冬季をのぞいて周年交尾することもできる[2]。オスはメスの近くで四肢を伸ばしながら頭部を持ちあげる、メスの甲羅に噛みついたりメスに体当たりし交尾を迫る[2]。メスはオスを受け入れると蝶番より後方で腹甲を折り曲げて背甲との間に隙間を開け、オスはメスの甲羅に乗ってメスの背甲と腹甲の隙間に後肢の爪を引っ掛ける[2]。そして頭部を伸ばして背甲の前部に噛みついた後、オスが後肢の爪をメスの甲羅にひっかけたまま後方にひっくり返ったような体勢で交尾する[2]。メスの体内でも精子が貯蔵されるために交尾なしで産卵後の翌春に卵を産んだり、交尾した4年後に卵を産んだ例もある[2]。主に5-7月に夜間に基底が砂や粘土の小高く開けた場所に深さ7.5-10センチメートルの穴を掘って、1回に1-11個（主に4-5個）の卵を主に年2-3回（多い時は年5-6回）産む[2]。産卵の間隔は12-38日[2]。卵は70-80日で孵化する[2]。孵化した幼体は9-10月に地表に現れるが、そのまま地中で越冬し翌年の春季に地表に現れる個体もいる[2]。地域にもよるが生後5-10年で性成熟すると考えられている[2]。
ネイティブアメリカンは本種を食用や薬用にしていたとされる[2]。
開発による生息地の破壊、ペット用の乱獲などにより生息数は減少している[2]。またペットとして飼育されていた個体の遺棄や脱走により、本来の分布とは異なる場所で発見されるなど人為的な分布の撹乱による遺伝子汚染が懸念されている[2]。ネイティブアメリカンの遺跡調査から現在の分布も本来の分布域よりも北へ拡張されたとする説もある[2]。
ペットとして飼育されることもあり、日本にも輸入されている。以前は野生個体の成体（主に亜種ミツユビハコガメや基亜種）が大量に流通していたが、粗雑に扱われ命を落とす個体が多かった[2]。1995年にアメリカハコガメ属が属単位でワシントン条約に掲載され、続けてアメリカ合衆国からの輸出が飼育下繁殖個体も含めてほぼ停止した[2]。そのためヨーロッパからの飼育下繁殖個体が主に流通していたが、日本国内での飼育下繁殖個体の流通量も増加している[2]。ヨーロッパや日本国内では基亜種や亜種ミツユビハコガメの流通量が多く、亜種フロリダハコガメの流通量は少ない[1][2]。メキシコは爬虫類の輸出を法的に厳しく制限しているため、メキシコに分布する2亜種の流通量は少ない[2][4]。
フロリダハコガメ
T. c. bauri
ガルフコーストハコガメ
T. c. major
_(6326619494).jpg)
.jpg)
