Jackrabbits obtained their name from early settlers of the Southwest who, noting the animal's extraordinarily long ears, dubbed it "jackass rabbit." This name was later shortened to jackrabbit. This species has 8 named subspecies.
Black-tailed jackrabbits measure 47-63 cm from nose to rump, the tail is between 50-112 mm and the ears are 10-13 cm long. As they are true hares, black-tailed jackrabbits are lankier and leaner than rabbits, have longer ears and legs, and the leverets are born fully-furred and open-eyed. Black-tailed jackrabbits possess a characteristic black stripe down the center of the back, a black rump patch, and the tail is black dorsally. Both sexes look alike, but the female is the larger of the two sexes.
Range mass: 1.3 to 3.1 kg.
Range length: 47 to 63 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger
Average basal metabolic rate: 7.314 W.
Average lifespan
Status: captivity: 6.8 years.
Black-tailed jackrabbits inhabit desert scrubland, prairies, farmlands, and dunes. They favor arid regions and areas of short grass rangeland from sea level to about 3,800 m. Many different vegetation types are used, including sagebrush-creosote bush, mesquite-snakeweed and juniper-big sagebrush. They also frequent agricultural areas where they can impact fruit and grain crops.
Range elevation: 3800 (high) m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral
Other Habitat Features: suburban ; agricultural
Lepus californicus is found throughout the southwestern United States into Mexico, as far east as Missouri, north into Washington, Idaho, Colorado and Nebraska, and west to California and Baja California.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Grasses and herbaceous matter are the preferred foods of Lepus californicus, but twigs and young bark of woody plants are the staple food when other plants are not available. Sagebrush and cacti are also taken. Jackrabbits eat almost constantly and consume large quantities relative to their size; 15 jackrabbits eat as much as a large grazing cattle in one day. Black-tailed jackrabbits do not require much water and obtain nearly all the water they need from the plant material they consume.
Plant Foods: leaves; roots and tubers; wood, bark, or stems; fruit
Primary Diet: herbivore (Folivore )
As with many other Lepus species, L. californicus has been widely used as food for humans, especially by Native Americans. Their fur is not durable nor valuable, but it has been extensively used in the manufacture of felt and as trimming and lining for garments and gloves.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
Due to the removal of natural predators, such as coyote and kit fox, by European settlers, black-tailed jackrabbit populations have undergone incredible population explosions in which crops, orchards, and rangelands have suffered. They do considerable damange to farms, forest plantations, and young trees.
Negative Impacts: crop pest
Population numbers of black-tailed jackrabbits are sometimes quite high despite attempts at culling their populations by ranchers and farmers. Population densities often reach 470 animals per square km, with densities as high as 1500 animals per square km being recorded. Large herding attempts have netted as much as 6,000 hares at a time. As with many hares, Lepus californicus populations undergo drastic fluctuations, with population numbers peaking every 6 to 10 years. In some years more then 90 per cent of western populations die from tularemia, which may or may not be related to the population cycling phenomenon. Because of their incredible fecundity, black-tailed jackrabbit numbers quickly recover from these kinds of die-offs.
Black-tailed jackrabbit populations are not threatened in general, though extensive habitat destruction may reduce suitable habitat.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Perception Channels: tactile ; chemical
Black-tailed jackrabbit males and females leap after, chase, and behave aggressively towards each other during a brief courtship phase before mating.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Breeding season for Lepus californicus extends from December through September in Arizona and from late January to August in California and Kansas. Females produce 3 or 4 litters annually with 1-6 leverets (generally 3 or 4) after a 41-47 day gestation period. The young are precocial; females only nurse their offspring for 2-3 days and are not seen with their young after that time. Lifespan in captivity is 5-6 years, but rabbits in the wild often die much sooner due to predation, disease or problems associated with overpopulation.
Range number of offspring: 1 to 8.
Average number of offspring: 2.26.
Range gestation period: 41 to 47 days.
Average gestation period: 43 days.
Range weaning age: 14 to 21 days.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 84.34 g.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 243 days.
Parental Investment: precocial
Ar c'had lost du (Lepus californicus) a zo ur bronneg geotdebrer hag a vev er Stadoù-Unanet hag e Mec'hiko.
La llebre californiana (Lepus californicus) és una llebre comuna a l'oest dels Estats Units i Mèxic, on viu a altituds d'entre 0 i 3.000 msnm. Es tracta de la tercera llebre més gran de Nord-amèrica, per darrere de la llebre antílop i la llebre de Townsend, i pot assolir una llargada d'aproximadament 61 cm i un pes d'entre 1.400 i 2.700 g.
La llebre californiana (Lepus californicus) és una llebre comuna a l'oest dels Estats Units i Mèxic, on viu a altituds d'entre 0 i 3.000 msnm. Es tracta de la tercera llebre més gran de Nord-amèrica, per darrere de la llebre antílop i la llebre de Townsend, i pot assolir una llargada d'aproximadament 61 cm i un pes d'entre 1.400 i 2.700 g.
Zajíc tmavoocasý (Lepus californicus) je druh zajíce obývající západní a střední USA, na východ po Texas a na jih po severní Mexiko a Kalifornský poloostrov. Byl vysazen v Kentucky, New Jersey a na ostrově Nantucket.
Zajíc tmavoocasý má silné a svalnaté zadní nohy, které jsou nezbytné pro rychlý běh. Typickým znakem tohoto zajíce je černý pruh na ocase. Zajímavé zbarvení u tohoto druhu je svrchu hnědavě černé a zespodu bílé. Tento zajíc má velmi dobrý zrak, což je jednou z podmínek pro jeho přežití. Život v otevřené krajině přináší pro zajíce mnohá nebezpečí, protože se stávají častým cílem útoků predátorů. Zajíci tmavoocasí proto během dne odpočívají a jsou aktivní až za soumraku. Ačkoliv jsou spíše samotáři, někdy se sdružují do skupin. Tento typ zajíce dokáže skočit až 6 metrů daleko. Zajíc tmavoocasý měří 46–76 cm a dožívá se až 5 let (většinou ale jen rok).
Jako jiní zajíci je i tento druh býložravec. Živí se trávou, bylinami, větvemi.
Obrázky, zvuky či videa k tématu zajíc tmavoocasý ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Zajíc tmavoocasý (Lepus californicus) je druh zajíce obývající západní a střední USA, na východ po Texas a na jih po severní Mexiko a Kalifornský poloostrov. Byl vysazen v Kentucky, New Jersey a na ostrově Nantucket.
Der Eselhase, auch Kalifornischer Eselhase genannt (Lepus californicus) gehört zu den größten Arten der Echten Hasen in der Familie der Hasen (Leporidae). Er ist in den westlichen Vereinigten Staaten (im Norden bis Idaho, im Osten bis Kansas) und im nördlichen Mexiko verbreitet und lebt vor allem in trockenen Lebensräumen, in Halbwüsten, Steppen und Prärien.
Mit 49 bis 55 Zentimetern Kopf-Rumpf-Länge und 1,5 bis 3,6 Kilogramm Körpergewicht[1] zählt der Eselhase zu den größeren Vertretern der Echten Hasen. Dabei ist das Weibchen etwas größer als das Männchen, darüber hinaus existiert kein Geschlechtsdimorphismus. Der Schwanz hat eine Länge von 7,6 bis 11,2 Zentimeter. Ihren Namen haben die Tiere aufgrund der auffallend langen, eselartigen Ohren, die eine Länge von 10 bis 13 Zentimeter erreichen. Ihr Fell ist graubraun bis schwarz an der Oberseite und gräulich bis weißlich an der Unterseite. Sie haben einen arttypischen schwarzen Streifen am Rücken und einen schwarzen Schwanz.[2][3] Die Beine sind sehr lang, die Hinterfußlänge beträgt 11,7 bis 13 Zentimeter.[1]
Der Eselhase ist über ein weites Gebiet in den Trockengebieten der westlichen Vereinigten Staaten und im nördlichen Mexiko verbreitet. Dabei umfasst das Verbreitungsgebiet in den USA Teile der Bundesstaaten Texas, New Mexico, Arizona, Nevada, das östliche Colorado, Nebraska, Kansas, Oklahoma, das westliche Missouri, Utah mit Ausnahme des Nordostens, Teile Kaliforniens und Oregons, das südöstliche Washington, den Süden Idahos und eine isolierte Population in Montana sowie den äußersten Westen und Südosten von Wyoming. Zudem wurde er in die Staaten Massachusetts, Maryland, New Jersey, Virginia und den Süden Floridas eingeführt. In Mexiko kommt er in den Staaten Hidalgo, Querétaro, dem nördlichen Guanajuato, San Luis Potosi, dem östlichen Tamaulipas, Zacatecas, Aguascalientes, dem östlichen Durango, Chihuahua mit Ausnahme des Südwestens, dem äußersten Nordosten Jaliscos, Coahuila, Nuevo León, dem nördlichen Sonora und der gesamten Halbinsel Niederkalifornien vor.[4]
Der Hase ist an trockene Lebensräume in Halbwüsten, Steppen und Prärien angepasst und kommt in Höhen bis zu 3.750 Metern vor.[4] Er ist dämmerungs- und nachtaktiv und verbringt den Tag in flachen Erdmulden im Schatten von Büschen. Die Tiere sind Einzelgänger und schützen sich gegenüber Fressfeinden vor allem durch ihre Tarnung und Flucht, bei der sie hakenschlagend Geschwindigkeiten von 50 bis 60 km/h erreichen können. Sie sind zudem in der Lage, aus dem Stand bis zu sechs Meter weit zu springen.[2]
Die bevorzugte Nahrung des Eselhasen besteht aus Gräsern und grünen Pflanzenteilen, er nimmt aber auch Zweige und Rinden von Gehölzpflanzen und Kakteen zu sich. Dabei fressen die Tiere fast durchgängig und haben einen sehr großen Pflanzenbedarf pro Einzeltier. Der Flüssigkeitsbedarf ist sehr gering und die Tiere beziehen fast ihr gesamtes benötigtes Wasser aus der Nahrung.[2]
Die Paarungszeit unterscheidet sich regional und reicht vom Dezember bis zum September in Arizona und vom späten Januar bis August in Kalifornien und Kansas. Das Weibchen bringt nach einer Tragzeit von 41 bis 47 Tagen drei- bis viermal im Jahr ein bis sechs, meistens drei bis vier, Jungtiere zur Welt. Wie bei allen Echten Hasen sind diese Nestflüchter. Die Weibchen kümmern sich etwa drei bis vier Tage um den Nachwuchs und verlassen ihn danach.[2]
In Gefangenschaft erreichen die Eselhasen ein Alter von fünf bis sechs Jahren, in der Wildnis sterben sie allerdings aufgrund von Krankheiten, des Räuberdrucks und anderer Gründe deutlich früher.[2]
Der Eselhase wird als eigenständige Art der Gattung Echte Hasen (Lepus) und damit den Hasen (Leporidae) zugeordnet.[5] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung der Art erfolgte 1837 durch John Edward Gray als Lepus californica. Als Fundort und Terra typica gab er „St. Anoine“ an, später wurde vermutet, dass es sich beim Fundort um eine der Bergregionen nahe der ehemaligen Mission von San Antonio bei Jolon im küstennahen Monterey County in Kalifornien handelte.[2]
Innerhalb der Art werden abhängig von der Bearbeitung mit der Nominatform sechs bis 17 Unterarten unterschieden. Nach Wilson & Reeder 2005 werden sechs Unterarten akzeptiert:
Troy L. Best unterschied 1996 in seinem Artporträt der Reihe Mammalian Species 17 Unterarten.[2]
Die Art wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund des relativ großen Verbreitungsgebietes und der Bestandsgröße als „nicht gefährdet“ (Least concern) eingeschätzt. Ein Rückgang des Bestandes und eine größere Bedrohung der Art sind nicht bekannt.[4]
Der Eselhase, auch Kalifornischer Eselhase genannt (Lepus californicus) gehört zu den größten Arten der Echten Hasen in der Familie der Hasen (Leporidae). Er ist in den westlichen Vereinigten Staaten (im Norden bis Idaho, im Osten bis Kansas) und im nördlichen Mexiko verbreitet und lebt vor allem in trockenen Lebensräumen, in Halbwüsten, Steppen und Prärien.
Il-Liebru ta' denbu iswed jew Fenek ħmar ta' denbu iswed li hu magħruf xjentifikament bħala Lepus californicus huwa speċi ta' mammiferu plaċentat tal-familja Leporidae (leporidu), fl-ordni Lagomorpha (lagomorfu) u jinsab mifrux fil-kotinent ta' l-Amerika ta' fuq.
Dan il-liebru huwa speċi komuni b' distribuzzjoni fil-Punent ta' l-Istati unijti u fil-Messiku, f' elevazzjoni ta' minn dik tal-baħar sa 'l fuq minn 3000 metru.
Bħal-fniek ħmir oħrajn, il-Fenek ħmar ta' denbu iswed għandu par widnejn enormi bit-truf suwed li ma' tista titfixkilhom ma xejn u par saqajn ta' wara twal u b' saħħithom ħafna. Il-pil huwa ta' lewn kannell fl' isfar skur imnaqqax bl-iswed b' linja sewda tul id-dahru kollur bid-denb iswed fuq in-naħa ta' fuq u abjad fin-naħa t' isfel.
Il-Fenek ħmar ta' denbu iswed huwa it-3 l-akbar speċi ta' liebru fil-kontinent ta' l-Amerika ta' fuq wara l-Fenek ħmar antilopu u l-Fenek ħmar ta' denbu abjad, fejn adult kapaċi jilaħħaq id-daqs ta' 60 ċentimetru f' tul u bejn 1.5 u 4 kilogrammi f' piż.
Dan il-liebru huwa 1 minn 8 speċi li qegħdin klassifikati fis-sottoġeneru Proeulagus u l-ispeċi maqsuma minn ta' linqas f' 6 sottospeċi.
Lepus californicus moħbi fl-ambjent ta' madwaru
Lepus californicus f' Henry Doorly Zoo
Lepus californicus jixrob
Il-Liebru ta' denbu iswed jew Fenek ħmar ta' denbu iswed li hu magħruf xjentifikament bħala Lepus californicus huwa speċi ta' mammiferu plaċentat tal-familja Leporidae (leporidu), fl-ordni Lagomorpha (lagomorfu) u jinsab mifrux fil-kotinent ta' l-Amerika ta' fuq.
Dan il-liebru huwa speċi komuni b' distribuzzjoni fil-Punent ta' l-Istati unijti u fil-Messiku, f' elevazzjoni ta' minn dik tal-baħar sa 'l fuq minn 3000 metru.
Bħal-fniek ħmir oħrajn, il-Fenek ħmar ta' denbu iswed għandu par widnejn enormi bit-truf suwed li ma' tista titfixkilhom ma xejn u par saqajn ta' wara twal u b' saħħithom ħafna. Il-pil huwa ta' lewn kannell fl' isfar skur imnaqqax bl-iswed b' linja sewda tul id-dahru kollur bid-denb iswed fuq in-naħa ta' fuq u abjad fin-naħa t' isfel.
Il-Fenek ħmar ta' denbu iswed huwa it-3 l-akbar speċi ta' liebru fil-kontinent ta' l-Amerika ta' fuq wara l-Fenek ħmar antilopu u l-Fenek ħmar ta' denbu abjad, fejn adult kapaċi jilaħħaq id-daqs ta' 60 ċentimetru f' tul u bejn 1.5 u 4 kilogrammi f' piż.
Тундра мераҥ (лат. Lepus californicus ) – Йӱдвел Америкыште (УАШ да Мексика) мераҥ-влак (Leporidae) йамагатын гыч изи мераҥ. Капше 61 см, нелытше 1.4—2.7 кг.
Тундра мераҥ (лат. Lepus californicus ) – Йӱдвел Америкыште (УАШ да Мексика) мераҥ-влак (Leporidae) йамагатын гыч изи мераҥ. Капше 61 см, нелытше 1.4—2.7 кг.
ЦIог-Iаьржа пхьагал (Чернохвостый заяц)[1][2], е Калифорнера пхьагал (калифорнийский заяц)[2] (лат: Lepus californicus) — эггара дукхагIа дIа-хьа яьржа пхьагалий кеп я. Iеш я Хетта Америкера Штаташкеи Мексике.
ЦIог-Iаьржа пхьагал (Чернохвостый заяц), е Калифорнера пхьагал (калифорнийский заяц) (лат: Lepus californicus) — эггара дукхагIа дIа-хьа яьржа пхьагалий кеп я. Iеш я Хетта Америкера Штаташкеи Мексике.
கருப்பு வால் கழுதை குழிமுயல் (ஆங்கிலப்பெயர்: Black-tailed Jackrabbit, உயிரியல் பெயர்: Lepus californicus) அல்லது அமெரிக்க பாலைவன முயல் என்பது மேற்கு ஐக்கிய அமெரிக்கா மற்றும் மெக்சிகோவில் காணப்படும் ஒரு பொதுவான முயல் ஆகும். அங்கு இது கடல் மட்டத்திலிருந்து 10,000 ft (3,000 m) உயரம் வரை காணப்படுகின்றது. இது 2 ft (61 cm) நீளம் வரையும் எடை 3 to 6 lb (1.4 to 2.7 kg) வரையும் வளரக்கூடியது. வட அமெரிக்காவின் முயல்களிலேயே இதுதான் மூன்றாவது பெரிய முயல் ஆகும். இது புதர்-புல்வெளி கலந்த நிலப்பகுதிகளில் வாழ்கிறது. பிறக்கும் குட்டிகள் உடல் முழுவதும் ரோமத்துடன் கண்கள் திறந்தவாறு பிறக்கின்றன. பிறந்த உடனேயே சில நிமிடங்களிலேயே இவற்றால் ஓட முடியும். இதன் காரணமாக பெண் முயல்கள் குட்டிகளை பாதுகாக்க தேவையில்லை. உணவு ஊட்டும் நேரம் தவிர மீதி நேரங்களில் அவற்றுடன் தங்கியிருக்க கூட தேவையில்லை. சராசரியாக இவை 4 குட்டிகளை ஈனுகின்றன. ஆனால் சில நேரங்களில் மிகக் குறைவாக இரண்டு குட்டிகளை கூட ஈனும். வெப்பமான காலநிலை கொண்ட பகுதிகளில் அதிகபட்சமாக 7 குட்டிகள் வரை கூட ஈனுகின்றன.
கருப்பு வால் கழுதை குழிமுயல் (ஆங்கிலப்பெயர்: Black-tailed Jackrabbit, உயிரியல் பெயர்: Lepus californicus) அல்லது அமெரிக்க பாலைவன முயல் என்பது மேற்கு ஐக்கிய அமெரிக்கா மற்றும் மெக்சிகோவில் காணப்படும் ஒரு பொதுவான முயல் ஆகும். அங்கு இது கடல் மட்டத்திலிருந்து 10,000 ft (3,000 m) உயரம் வரை காணப்படுகின்றது. இது 2 ft (61 cm) நீளம் வரையும் எடை 3 to 6 lb (1.4 to 2.7 kg) வரையும் வளரக்கூடியது. வட அமெரிக்காவின் முயல்களிலேயே இதுதான் மூன்றாவது பெரிய முயல் ஆகும். இது புதர்-புல்வெளி கலந்த நிலப்பகுதிகளில் வாழ்கிறது. பிறக்கும் குட்டிகள் உடல் முழுவதும் ரோமத்துடன் கண்கள் திறந்தவாறு பிறக்கின்றன. பிறந்த உடனேயே சில நிமிடங்களிலேயே இவற்றால் ஓட முடியும். இதன் காரணமாக பெண் முயல்கள் குட்டிகளை பாதுகாக்க தேவையில்லை. உணவு ஊட்டும் நேரம் தவிர மீதி நேரங்களில் அவற்றுடன் தங்கியிருக்க கூட தேவையில்லை. சராசரியாக இவை 4 குட்டிகளை ஈனுகின்றன. ஆனால் சில நேரங்களில் மிகக் குறைவாக இரண்டு குட்டிகளை கூட ஈனும். வெப்பமான காலநிலை கொண்ட பகுதிகளில் அதிகபட்சமாக 7 குட்டிகள் வரை கூட ஈனுகின்றன.
Sƿearttægelharan (ēac hātaþ eosolharan for þǣm Þēodiscan naman Eselhase) is gemǣne hara þāra ƿesternena Geāndena Rīca American and Mexicƿes, þǣr hit is gefunded betƿeox þǣm sǣ and hēahþum 10,000 fōta. Hīe ƿeaxaþ sƿā grēate sƿā 2 fōta, and sƿā hefige sƿā fram 3 oþ 6 pundra; hē is se þridda Norþamerisca hara æfter micelnesse, beæftan þǣm heorotoxharum and þonne þǣm hƿīttægelharum. Þā sƿearttægelharan būaþ on ge gærsbǣrum ge scrybbbǣrum landum. Hoera tēam is gedōn æfter stōƿe; hē geƿunelīce is oftost on lenctene gedōn, ac hē hƿīlum gelǣsteþ þurh eall þæt gēar on ƿearmum medumƿeðere. Geonge sind geboren eallunga fellbǣr and mid openum ēagum; hīe gehȳdaþ selfe ƿel on gǣrse fopr heora fellum, and cunnon gangan ēaðe fēaƿum stundinclum æfter gebyrde, ond þæs ƿīf ne beorgaþ heora geonan, oþþe efne belīfaþ mid him būton under cildfēdunge. Heora geƿunelīce rīm bearna is nēan fēoƿer, ac mæge ƿesan sƿā fēaƿe sƿā 2 oþþe sƿā manige sƿā 7 on ƿearmum landscipum.
The black-tailed jackrabbit (Lepus californicus), also known as the American desert hare, is a common hare of the western United States and Mexico, where it is found at elevations from sea level up to 10,000 ft (3,000 m). Reaching a length around 2 ft (61 cm), and a weight from 3 to 6 lb (1.4 to 2.7 kg), the black-tailed jackrabbit is one of the largest North American hares. Black-tailed jackrabbits occupy mixed shrub-grassland terrains. Their breeding depends on the location; it typically peaks in spring, but may continue all year round in warm climates. Young are born fully furred with eyes open; they are well camouflaged and are mobile within minutes of birth, thus females do not protect or even stay with the young except during nursing. The average litter size is around four, but may be as low as two and as high as seven in warm regions.
The black-tailed jackrabbit does not migrate or hibernate during winter and uses the same habitat of 0.4 to 1.2 mi2 (1–3 km2) year-round. Its diet is composed of various shrubs, small trees, grasses, and forbs. Shrubs generally comprise the bulk of fall and winter diets, while grasses and forbs are used in spring and early summer, but the pattern and plant species vary with climate. The black-tailed jackrabbit is an important prey species for raptors and carnivorous mammals, such as eagles, hawks, owls, coyotes, foxes, and wild cats. The hares host many ectoparasites including fleas, ticks, lice, and mites; for this reason, hunters often avoid collecting them.
Like other jackrabbits, the black-tailed jackrabbit has distinctive long ears, and the long powerful rear legs characteristic of hares. Reaching a length about 2 ft (61 cm), and a weight from 3 to 6 lb (1.4 to 2.7 kg), the black-tailed jackrabbit is the third-largest North American jackrabbit, after the antelope jackrabbit and the white-tailed jackrabbit. Additionally, the much more northerly Arctic hare and Alaskan hare are somewhat larger than the jackrabbit members of the hare genus. The black-tailed jackrabbit's dorsal fur is agouti (dark buff peppered with black), and its undersides and the insides of its legs are creamy white. The ears are black-tipped on the outer surfaces, and unpigmented inside. The ventral surface of the tail is grey to white, and the black dorsal surface of the tail continues up the spine for a few inches to form a short, black stripe.[3] The females are larger than males, with no other significant differences.[4]
Although 17 subspecies are recognized, this number may be excessive.[5] Using cluster analysis of anatomical characters, Dixon and others found that black-tailed jackrabbit subspecies separated into two distinct groups that are geographically separated west and east of the Colorado Rocky Mountains and the Colorado River. They suggested only two infrataxa are warranted: the western subspecies L. c. californicus and the eastern subspecies L. c. texianus.[6]
The black-tailed jackrabbit is the most widely distributed jackrabbit (Lepus species) in North America. Native black-tailed jackrabbit populations occur from central Washington east to Missouri and south to Baja California Sur and Zacatecas. Black-tailed jackrabbit distribution is currently expanding eastward in the Great Plains at the expense of white-tailed jackrabbit.[5] The black-tailed jackrabbit has been successfully introduced in southern Florida and along the coastline in Maryland, New Jersey, and Virginia.[7][8]
Six subspecies of L. californicus are in the Baja California Peninsula, three of which are endemic to the surrounding islands. The current distribution is a result of sea-level rise about 21,000 years ago, after the last glacial maximum. Due to this geographic isolation, the current subspecies of L. californicus living on the peninsula can be separated into three subclades based on similar DNA structure and pelage color. The first clade is associated with subspecies L. c. xanti, and contains all subspecies found in the southernmost part of the Baja Peninsula; it has a yellowish color pattern. The second clade is associated with subspecies L. c. magdalenae, and includes all subspecies found between the La Paz isthmus and the southern Vixcaino Desert, including subspecies L. c. xanti, L. c. sheldoni, and L. c. martirensis. This clade has a coloration pattern range of light brown to yellow. The third clade is associated with subspecies L. c. martirensis, and includes all subspecies found from the Viscaino Desert to the northernmost part of the peninsula.[9]
Distribution of subspecies occurring entirely or partially in the United States is:[8][10]
The black-tailed jackrabbit occupies plant communities with a mixture of shrubs, grasses, and forbs. Shrubland-herb mosaics are preferred over pure stands of shrubs or herbs. Black-tailed jackrabbit populations are common in sagebrush (Artemisia spp.),[11] creosotebush (Larrea tridentata),[12] and other desert shrublands; palouse, shortgrass, and mixed-grass prairies; desert grassland; open-canopy chaparral; oak (Quercus spp.),[13] and pinyon-juniper (Pinus-Juniperus spp.)[8] woodlands; and early seral (succeeding each other), low- to mid-elevation coniferous forests.[14] It is also common in and near croplands, especially alfalfa (Medicago sativa) fields.[8]
Male black-tailed jackrabbits reach sexual maturity around 7 months of age.[15] Females usually breed in the spring of their second year, although females born in spring or early summer may breed in their first year. Ovulation is induced by copulation.[8] The breeding season is variable depending upon latitude and environmental factors. In the northern part of their range in Idaho, black-tailed jackrabbits breed from February through May. In Utah, they breed from January through July,[16] with over 75% of females pregnant by April. The Kansas breeding season extends from January to August.[17] Breeding in warm climates continues nearly year-round. Two peak breeding seasons corresponding to rainfall patterns and growth of young vegetation occur in California,[15] Arizona,[18] and New Mexico. In Arizona, for example, breeding peaks during winter (January–March) rains and again during June monsoons.[18]
The gestation period ranges from 41 to 47 days.[16] More litters are born in warm climates: the number of litters born each year ranges from two per year in Idaho to seven in Arizona.[18] Litter sizes are largest in the northern portions of black-tailed jackrabbit's range and decrease toward the south. Average litter size has been reported at 4.9 in Idaho, 3.8 in Utah,[16] and 2.2 in Arizona.[18]
Female black-tailed jackrabbits do not prepare an elaborate nest. They give birth in shallow excavations called forms that are no more than a few centimeters deep. Females may line forms with hair prior to giving birth, but some drop litters in existing depressions on the ground with no further preparation.[17] Young are born fully furred with eyes open, and are mobile within minutes of birth.[8] Females do not protect or even stay with the young except during nursing.[19] Ages of weaning and dispersal are unclear since the young are well camouflaged and rarely observed in the field. Captive black-tailed jackrabbits are fully weaned by 8 weeks.[18] The young stay together for at least a week after leaving the form.[8][19]
The black-tailed jackrabbit can occupy a wide range of habitats as long as diversity in plant species exists. It requires mixed grasses, forbs, and shrubs for food, and shrubs or small trees for cover.[20] It prefers moderately open areas without dense understory growth and is seldom found in closed-canopy habitats. For example, in California, black-tailed jackrabbits are plentiful in open chamise (Ademostoma fasciculatum) and Ceanothus spp. chaparral interspersed with grasses, but does not occupy closed-canopy chaparral.[21] Similarly, the black-tailed jackrabbit occupies clearcuts and early seral coniferous forest, but not closed-canopy coniferous forest.[14]
Black-tailed jackrabbits do not migrate or hibernate during winter;[8][14] the same habitat is used year-round. Diurnal movement of 2 to 10 miles (3–16 km) occurs from shrub cover in day to open foraging areas at night.[8] Home range area varies with habitat and habitat quality.[14] Home ranges of 0.4 to 1.2 mi2 (1–3 km2) have been reported in big sagebrush (Artemisia tridentata) and black greasewood (Sarcobatus vermiculatus) communities of northern Utah.[19]
Black-tailed jackrabbits require shrubs or small conifers for hiding, nesting, and thermal cover, and grassy areas for night feeding.[8][20] A shrub-grassland mosaic or widely spaced shrubs interspersed with herbs provides hiding cover while providing feeding opportunities. Small shrubs do not provide adequate cover.[20][22] In the Snake River Birds of Prey Study Area in southwestern Idaho, black-tailed jackrabbits were more frequent on sites dominated by big sagebrush or black greasewood than on sites dominated by the smaller shrubs winterfat (Krascheninnikovia lanata) or shadscale (Atriplex confertifolia). Black-tailed jackrabbits do not habitually use a burrow,[11] although they have occasionally been observed using abandoned burrows for escape and thermal cover.[8][18][19]
The black-tailed jackrabbit diet is composed of shrubs, small trees, grasses, and forbs. Throughout the course of a year, black-tailed jackrabbits feed on most if not all of the important plant species in a community.[23] Growth stage and moisture content of plants may influence selection more than species. Shrubs generally comprise the bulk of fall and winter diets, while grasses and forbs are used in spring and early summer. This pattern varies with climate: herbaceous plants are grazed during greenup periods while the plants are in pre-reproductive to early reproductive stages, and shrubs are used more in dry seasons.[23][24] Shrubs are browsed throughout the year, however. Most of a jackrabbit's body water is replaced by foraging water-rich vegetation.[18][25] Jackrabbits require a plant's water weight to be at least five times its dry weight to meet daily water intake requirements. Therefore, black-tailed jackrabbits switch to phreatophyte (deep-rooted) shrubs when herbaceous vegetation is recovering from their foraging.[25]
Plant species used by black-tailed jackrabbits are well documented for desert regions. Forage use in other regions is less well known. However, black-tailed jackrabbits browse Douglas fir (Pseudotsuga menziesii), ponderosa pine (Pinus ponderosa), lodgepole pine (P. contorta), and western hemlock (Tsuga heterophylla) seedlings, and oak (Quercus spp.) seedlings and sprouts.[13][14]
In Great Basin, big sagebrush is a primary forage species and is used throughout the year; in southern Idaho it forms 16–21% of the black-tailed jackrabbit summer diet. Rabbitbrush (Chrysothamnus spp.), spiny hopsage (gray spinosa), and black greasewood are also browsed.[23][26] Four-wing saltbush (Atriplex canescens) is heavily used in western Nevada. In Butte County, Idaho, winterfat comprises 41% of black-tailed jackrabbits' annual diet. Grasses comprise 14% of the diet, with most grass consumption in March and April. Russian thistle (Salsola kali) is an important forb diet item. Needle-and-thread grass (Stipa comata) and Indian ricegrass (Oryzopsis hymenoides) are preferred grasses. Other preferred native grasses include Sandberg bluegrass (Poa secunda) and bluebunch wheatgrass (Pseudoroegneria spicata). Where available, crested wheatgrass (Agropyron desertorum and Agropyron cristatum) and barley (Hordeum vulgare) are highly preferred. Cheatgrass (Bromus tectorum) use is variable: it comprises 45% of the April diet on two southern Idaho sites,[26] but black-tailed jackrabbit on an eastern Washington site do not use it.[27]
In warm desert, mesquite (Prosopis spp.) and creosotebush (Larrea tridentata) are principal browse species.[12][18] Broom snakeweed (Gutierrezia sarothrae) and Yucca spp. are also used. In honey mesquite (Prosopis glandulosa var. glandulosa) communities in New Mexico, the overall black-tailed jackrabbit diet was 47% shrubs, 22% grasses, and 31% forbs.[22] Black grama (Bouteloua spp.), dropseed (Sporobolus spp.), fluffgrass (Erioneuron pulchellum), and threeawns (Aristida spp.) are the most commonly grazed grasses.[22][24] Leather croton (Croton pottsii), silverleaf nightshade (Solanum elaeagnifolium), desert marigold (Baileya multiradiata), wooly paperflower (Psilostrophe tagetina), and globemallow (Sphaeralcea spp.) are important forbs, although many forb species are grazed.[24] Opuntia spp., saguaro (Carnegiea gigantea), and other cacti are used throughout the year, but are especially important in dry seasons as a source of moisture.[28]
The black-tailed jackrabbit is an important prey species for many raptors and carnivorous mammals. The black-tailed jackrabbit and Townsend's ground squirrel (Spermophilus townsendii) are the two most important prey species on the Snake River Birds of Prey Study Area.[11] Hawks preying on black-tailed jackrabbits include the ferruginous hawk (Buteo regalis), white-tailed hawk (B. albicaudatus), Swainson's hawk (B. swainsoni), and red-tailed hawk (B. jamaicensis).[29] The black-tailed jackrabbit is the primary prey of Swainson's, red-tailed, and ferruginous hawks on Idaho and Utah sites. Other raptors consuming black-tailed jackrabbits include the great horned owl (Bubo virginianus), burrowing owl (Athene cunicularia), golden eagle (Aquila chrysaetos), and bald eagle (Haliaeetus leucocephalus). A significant correlation exists between golden eagle and black-tailed jackrabbit reproduction patterns.[11] In Colorado and southeastern Wyoming, black-tailed jackrabbits constitute 9% of nesting bald eagles' diet. Jackrabbits and cottontails (Sylvilagus spp.) combined form 9% of the diet of bald eagles wintering on national forests in Arizona and New Mexico.[30]
Mammalian predators include coyote (Canis latrans), bobcat (Lynx rufus), Canada lynx (Lynx canadensis), domestic dog (Canis familiaris), domestic cat (Felis catus), red fox (Vulpes vulpes), common gray fox (Urocyon cinereoargenteus), American badger (Taxidea taxus), wolf (Canis lupus), and mountain lion (Puma concolor).[8][14][17] In many areas, black-tailed jackrabbit is the primary item in coyote diets. It is locally and regionally important to other mammalian predators. One study found that jackrabbits made up 45% of the bobcat diet in Utah and Nevada.[31] Another Utah–Nevada study found that jackrabbits were the fourth-most commonly consumed prey of mountain lions.[32]
Rattlesnakes (Crotalus spp.) and garter snakes (Thamnophis sirtalis) prey on black-tailed jackrabbit young.[15][18] Raccoons (Procyon lotor) and striped skunks (Mephitis mephitis) may also capture young.[18]
The black-tailed jackrabbit plays host to many ectoparasites including fleas, ticks, lice, and mites, and many endoparasites including trematodes, cestodes, nematodes, and botfly (Cuterebra) larvae. Diseases affecting the black-tailed jackrabbit in the West are tularemia, equine encephalitis, brucellosis, Q fever, and Rocky Mountain spotted fever. Ticks are vectors for tularemia, and infected ticks have been found on jackrabbits in the West. Jackrabbits infected with tularemia die very quickly.[3]
The high prevalence of disease and parasites in wild jackrabbits affects human predation. Many hunters will not collect the jackrabbits they shoot, and those who do are well-advised to wear gloves while handling carcasses and to cook the meat thoroughly to avoid contracting tularemia. Most hunting of jackrabbits is done for pest control or sport.[8]
This article incorporates public domain material from Lepus californicus. United States Department of Agriculture.
Black-tailed jackrabbit sitting Juvenile black-tailed jackrabbit eating a carrot in the California Mojave Desert 
Weathered adult black-tailed jackrabbit eating 
An adolescent black-tailed jackrabbit in the Mojave Desert, California. The black-tailed jackrabbit (Lepus californicus), also known as the American desert hare, is a common hare of the western United States and Mexico, where it is found at elevations from sea level up to 10,000 ft (3,000 m). Reaching a length around 2 ft (61 cm), and a weight from 3 to 6 lb (1.4 to 2.7 kg), the black-tailed jackrabbit is one of the largest North American hares. Black-tailed jackrabbits occupy mixed shrub-grassland terrains. Their breeding depends on the location; it typically peaks in spring, but may continue all year round in warm climates. Young are born fully furred with eyes open; they are well camouflaged and are mobile within minutes of birth, thus females do not protect or even stay with the young except during nursing. The average litter size is around four, but may be as low as two and as high as seven in warm regions.
The black-tailed jackrabbit does not migrate or hibernate during winter and uses the same habitat of 0.4 to 1.2 mi2 (1–3 km2) year-round. Its diet is composed of various shrubs, small trees, grasses, and forbs. Shrubs generally comprise the bulk of fall and winter diets, while grasses and forbs are used in spring and early summer, but the pattern and plant species vary with climate. The black-tailed jackrabbit is an important prey species for raptors and carnivorous mammals, such as eagles, hawks, owls, coyotes, foxes, and wild cats. The hares host many ectoparasites including fleas, ticks, lice, and mites; for this reason, hunters often avoid collecting them.
Typical pose when alerted
La Nigravosta leporo aŭ Kalifornia leporo (Lepus californicus) estas specio de mamulo de la ordo de lagomorfoj de la familio de Leporedoj.
Ĝi estas grizeca en kapo kaj dorso kaj pli helbruna en subaj partoj kun blankecaj makuloj ĉirkaŭ la okuloj kaj la malantaŭa zono de la oreloj, kiuj estas tre disvolvigitaj, kiel ĉe plej parto de leporoj. La pintoj de la oreloj kaj de la vosto estas nigraj, de kie devenas la nomo de la specio. La korpo estas ĉirkaŭ 50 cm longa kaj la pezo estas de ĉirkaŭ 2,5 kg mezaveraĝe kaj ĝenerale 1,5 al 4.
Ĝi troviĝas en la okcidenta zono de Usono kaj Meksiko, de kio devenas unu el la du nomoj. Ties habitato estas dezertaj altebenaĵoj. Ili nutras sin el vegetaloj.
Estas 6 agnoskataj subspecioj:
La Nigravosta leporo aŭ Kalifornia leporo (Lepus californicus) estas specio de mamulo de la ordo de lagomorfoj de la familio de Leporedoj.
La liebre de California (Lepus californicus) vulgarmente llamada liebre de cola negra, [2] es una especie de mamífero lagomorfo de la familia Leporidae. Mide alrededor de 50 cm y pesa en promedio 2.5 kg, con un rango de 1.5 a 4 kg. Su coloración es grisácea con manchas blancas alrededor de los ojos y en la zona posterior de las orejas, estas últimas muy desarrolladas. Puntas de orejas y cola son negras. Se localiza en la zona occidental de Estados Unidos y en México se le encuentra principalmente en la Península de Baja California, en el Altiplano y en algunas zonas del resto de los estados del norte del país. Su hábitat son los altiplanos desérticos. Se alimenta de vegetales. La UICN2019-1 considera a la especie como de preocupación menor, [2].
Se conocen las siguientes subespecies:[3]
La liebre de California (Lepus californicus) vulgarmente llamada liebre de cola negra, es una especie de mamífero lagomorfo de la familia Leporidae. Mide alrededor de 50 cm y pesa en promedio 2.5 kg, con un rango de 1.5 a 4 kg. Su coloración es grisácea con manchas blancas alrededor de los ojos y en la zona posterior de las orejas, estas últimas muy desarrolladas. Puntas de orejas y cola son negras. Se localiza en la zona occidental de Estados Unidos y en México se le encuentra principalmente en la Península de Baja California, en el Altiplano y en algunas zonas del resto de los estados del norte del país. Su hábitat son los altiplanos desérticos. Se alimenta de vegetales. La UICN2019-1 considera a la especie como de preocupación menor, .
Lepus californicus Lepus generoko animalia da. Lagomorpharen barruko Leporidae familian sailkatuta dago.
Lepus californicus Lepus generoko animalia da. Lagomorpharen barruko Leporidae familian sailkatuta dago.
Mustahäntäjänis (Lepus californicus) on hoikkarakenteinen Pohjois-Amerikassa elävä jänislaji. Se painaa noin 2,5 kg. Se on väriltään muuten harmaanruskea, mutta hännän yläpinta on musta, ja musta väri jatkuu juovana takapuolen päälle.[2]
Mustahäntäjänistä tavataan laajoilla alueilla Yhdysvaltojen lounaisosissa.[2]
Mustahäntäjänis (Lepus californicus) on hoikkarakenteinen Pohjois-Amerikassa elävä jänislaji. Se painaa noin 2,5 kg. Se on väriltään muuten harmaanruskea, mutta hännän yläpinta on musta, ja musta väri jatkuu juovana takapuolen päälle.
Mustahäntäjänistä tavataan laajoilla alueilla Yhdysvaltojen lounaisosissa.
Lepus californicus
Le Lièvre de Californie, Lepus californicus (Gray, 1837), aussi appelé Jackrabbit de Californie, est un mammifère de la famille des Léporidae. Il vit dans l'ouest des États-Unis.
Le Lepus californicus est un grand lièvre (46 à 64 cm de long) à la fourrure gris-brun ou beige sur le dos et blanche sur le ventre. Il pèse à l'âge adulte entre 1,5 et 3 kg. Les oreilles sont très grandes (11 à 16 cm de long) et ont l'extrémité noire. La queue (entre 5 et 10 cm de long) bordée de blanc présente également des marques noires pouvant s'étendre sur la croupe. Il n'existe pas de dimorphisme sexuel chez cette espèce, mais la femelle est généralement plus grande que le mâle.
Comme tous les lièvres, c'est un excellent coureur capable de réaliser de longs sauts. Il peut atteindre de grandes vitesses de pointe (56 km/h) et effectuer des bonds supérieurs à 3 m[1].
Cet animal crépusculaire est surtout actif en fin d'après-midi et en soirée. Herbivore, il consomme une grande variété de végétaux, privilégiant la luzerne et autres herbacées en été et se contentant de plantes sèches et ligneuses en hiver[2], dont il consomme les pousses récentes et l'écorce, s'attaquant même à la Sauge buissonnante ou à des Cactacées[3].
Chez cette espèce, la gestation dure une quarantaine de jours (entre 41 et 47 jours). Les petits pèsent en moyenne 84 g, naissent avec leurs poils et ouvrent très vite les yeux. La mère ne reste avec eux que deux ou trois jours ; par la suite, elle ne revient les voir que pour les allaiter. Il y a de un à huit petits par portée (généralement de 2 à 4), et 3 à 4 portées par an ; une femelle produit en moyenne une douzaine de petits par an[4]. Les petits prennent rapidement leur indépendance, au bout de 2 à 4 semaines. La maturité sexuelle survient vers 8 mois. La durée de vie moyenne est de 5 ou 6 ans en captivité, moins à l'état sauvage[3], mais un individu né sauvage et mort en captivité a vécu plus de 11 ans[5].
Il vit au nord du Mexique et à l'ouest des États-Unis, de l'État de Washington au nord jusqu'à la Californie au sud ; son aire de répartition s'étend à l'est jusque dans la zone des Grandes Plaines, du Nebraska au Texas.
Il préfère les habitats présentant de grands espaces libres, comme les prairies et steppes des zones arides à mésiques, mais aussi dans les déserts, les broussailles ou les terres cultivées. On peut le trouver dans des zones où la végétation dépasse 60 cm de hauteur[2]. Ce lièvre se trouve souvent dans les associations végétales Ambroisie-Créosotier, Mesquite-Gutierrezia ou Juniperus-Artemisia tridentata. On peut le trouver jusqu'à 3800 m d'altitude[3].
Cette espèce présente 6 sous-espèces[6]:
Les prédateurs naturels de ce lièvre sont le coyote et le Renard nain, ainsi que le Lynx roux, les rapaces et les serpents. Les amérindiens chassaient ce lièvre pour sa viande et pour sa fourrure. Après la colonisation du pays par les Européens, avec la diminution des populations de prédateurs, les lièvres ont eu tendance à se multiplier, aidés en cela par la nourriture supplémentaire prelevée sur les terres cultivées.
De nos jours, les populations de ce lièvre connaissent des fluctuations cycliques. Les cycles couvrent une période de 6 à 10 ans, avec des périodes creuses liées à des épidémies (souvent de tularémie) suivies de pics de population liés à la reproduction rapide de cette espèce. Lors d'un de ces pics de population, un rabattage organisé par des fermiers (excédés par les dégâts réalisés par les lièvres sur leurs récoltes) a provoqué la capture de 6 000 lièvres en une seule fois. La densité des lièvres peut atteindre le nombre record de 1500/km²[3] (la densité normale de population varie d'une dizaine à une quarantaine d'individus par km²[4]).
Cette espèce a été classée par l'UICN dans la catégorie LC (préoccupation mineure), du fait de leur importante population[4].
Lepus californicus
Le Lièvre de Californie, Lepus californicus (Gray, 1837), aussi appelé Jackrabbit de Californie, est un mammifère de la famille des Léporidae. Il vit dans l'ouest des États-Unis.
La lepre californiana o lepre dalla coda nera (Lepus californicus Gray, 1837) è un mammifero lagomorfo della famiglia dei Leporidi.
Come tutte le lepri americane, questi animali vengono chiamati in inglese col nome jackrabbit, che si ritiene una contrazione delle parole jackass, asino e rabbit, coniglio, data a questi animali dai primi coloni californiani in riferimento alle loro lunghe orecchie.
La specie è diffusa negli Stati Uniti orientali, (dallo stato di Washington a nord, al Missouri ad est, alla California a sud) fino al Messico nord-occidentale (Baja California e Sonora).
Abita le aree aride con copertura di erba bassa e radi cespugli, fino a 4000 m d'altezza.
Ne vengono attualmente riconosciute cinque sottospecie:
La sottospecie insularis viene attualmente considerata una specie a sé stante (Lepus insularis).
Misura circa mezzo metro di lunghezza, per un peso medio di due chili e mezzo.
Il pelo è fondamentalmente bruno-giallastro su tutto il corpo, con tendenza al grigio sul dorso ed al biancastro sul ventre: sul dorso sono inoltre presenti brizzolature nere ed una banda nera che dalla nuca raggiunge la punta della coda, che è bianca.
A seconda della sottospecie, le orecchie possono essere più o meno grandi, al fine di disperdere il calore corporeo in eccesso.
Si tratta di animali solitari e notturni, che durante il giorno rimangono nascosti all'ombra, dormendo in depressioni del terreno e mimetizzandosi molto bene con l'ambiente circostante.
Se avvistano un predatore, questi animali congelano i propri movimenti e rimangono del tutto immobili, seppure coi sensi in massima allerta: solitamente non fuggono se prima il pericolo non si è avvicinato a meno di due metri di distanza. In questo caso, schizzano via spiccando grandi balzi e cambiando repentinamente direzione, per confondere le idee all'assalitore: qualora vengano disturbate nel proprio rifugio, raramente vi fanno ritorno, cercandosene un altro.
Le loro abitudini solitarie vengono meno in casi di forte siccità, quando la mancanza d'acqua costringe numerosi esemplari a recarsi ad una fonte d'acqua per abbeverarsi, o nei periodi d'estro delle femmine, quando si formano gruppetti di maschi desiderosi di accoppiarsi. Ciascun esemplare, in ogni caso, tende a delimitare un proprio territorio che si estende per circa venti ettari[1].
Si tratta di animali erbivori, che si nutrono principalmente di piante erbacee: data la disponibilità altalenante di risorse nel loro habitat naturale, quando possibile questi animali si nutrono molto abbondantemente (quindici esemplari possono mangiare in un giorno un quantitativo di cibo superiore a quello mangiato da una mucca nel medesimo lasso di tempo).
La stagione riproduttiva di questi animali varia a seconda della zona presa in considerazione: essa va da settembre a dicembre nella parte settentrionale dell'areale e da gennaio ad agosto in quella meridionale, con la femmina che in questo lasso di tempo può dare alla luce fino a quattro nidiate. Durante il periodo degli amori, si registra un aumento dell'aggressività intraspecifica, con numerose aggressioni fra maschi per aggiudicarsi la priorità all'accoppiamento e tra femmine per scacciare eventuali pretendenti troppo accaniti.
Ciascuna cucciolata conta una media di quattro cuccioli che nascono dopo una gestazione di sei settimane circa: essi sono già ricoperti di pelo ed in grado di vedere alla nascita, e vengono in contatto con la madre solo per essere allattati. Dopo lo svezzamento, che avviene attorno alle tre settimane di vita, essi si allontanano e vagano per proprio conto, raggiungendo la maturità sessuale attorno agli otto mesi di vita.
La speranza di vita di questi animali in cattività supera i sei anni, mentre in natura la maggior parte degli esemplari muore prima di aver compiuto il primo anno d'età, a causa d malattie, predatori o problemi causati da situazioni di sovrappopolamento.
La lepre californiana o lepre dalla coda nera (Lepus californicus Gray, 1837) è un mammifero lagomorfo della famiglia dei Leporidi.
Come tutte le lepri americane, questi animali vengono chiamati in inglese col nome jackrabbit, che si ritiene una contrazione delle parole jackass, asino e rabbit, coniglio, data a questi animali dai primi coloni californiani in riferimento alle loro lunghe orecchie.
Kaliforninis kiškis, arba juodauodegis kiškis, arba Amerikos dykumų kiškis (lot. Lepus californicus) – kiškinių šeimos žinduolis, gyvenantis vakarinėje JAV bei šiaurinėje Meksikos teritorijoje.
Užima trečiąją vietą tarp didžiausių Amerikos kiškių (po antilopinio kiškio bei baltauodegio kiškio). Užauga 47–63 cm ilgio, ausų ilgis siekia 10–13 cm. Sveria 1,3–3,1 kg. Ant nugaros vidurio turi juodą juostą, pasturgalis taip pat juodas. Šonai ir pilvas balti. Turi labai stiprias užpakalines kojas. Patelės paprastai šiek tiek didesnė už patinus.
Gyvena dykumų krūmynuose, prerijose, kopose, dirbamuose laukuose. Mėgsta sausesnes vietas, kur auga žolė. Įsikuria net 3,8 km aukštyje.
Arizonoje dauginimosi sezonas trunka gruodžio–rugsėjo mėn., o Kanzase bei Kalifornijoje sausio–rugpjūčio mėn. Per vieną sezoną patelė išveda 3–4 vadas, vienoje vadoje būna 1–6 kiškiukai. Nėštumas trunka apie 43 dienas. Mažyliai gimsta jau apaugę kailiu, atmerktomis akimis.
Minta šakelėmis, jauna medžių žieve. Nevengia pelynų bei kaktusų. Beveik negeria vandens – reikalingą skysčių kiekį pasisavina su augalais. Kaliforniniai kiškiai yra gana ėdrūs: 15 šių kiškių per parą gali suėsti tiek pat maisto, kiek vienas didelis galvijas.
Morką griaužiantis kaliforninis kiškis
Kiškis tarp kaktusų
Kaliforninis kiškis pasižymi itin didelėmis ausimis
Iš nugaros
Kaliforninis kiškis, arba juodauodegis kiškis, arba Amerikos dykumų kiškis (lot. Lepus californicus) – kiškinių šeimos žinduolis, gyvenantis vakarinėje JAV bei šiaurinėje Meksikos teritorijoje.
Arnab Jack Berekor Hitam (Lepus californicus) ialah sejenis arnab yang dijumpai di Amerika Syarikat barat dan Mexico, di mana ia ditemui di kawasan tinggi setinggi 10,000 kaki (3,000 m). Mencapai kepanjangan 2 kaki (61 cm) dan keberatan 3 hingga 6 paun (1.4 hingga 2.7 kg), arnab ini merupakan kelinci Amerika Utara yang ketiga terbesar, selepas Arnab Jack Antelop dan Arnab Jack Berekor Putih. Arnab jack berekor hitam mendiami kawasan campuran pokok renek dan padang rumput. Kekerapan membiaknya bergantung pada tempatnya, iaitu selalunya memuncak pada musim bunga, tetapi boleh beterusan sepanjang tahun di kawasan yang lebih panas iklimnya. Anak arnab lahir berbulu dan terbuka matanya, cukup tersamar dan boleh bergerak beberapa minit selepas lahir. Oleh itu, ibu arnab tidak perlu melindungi atau menjaga anaknya kecuali ketika menyusu. Si ibu melahirkan empat ekor anak sekali secara purata, tetapi mungkin sesedikit dua ekor atau sebanyak tujuh ekor di kawasan panas.
Lepus californicus tidak bermigrasi atau berhibernasi pada musim sejuk, sebaliknya berdiam dalam habitat yang seluas 0.4 hingga 1.2 batu persegi (1–3 km2) sepanjang tahun. Pemakanannya terdiri daripada pelbagai jenis pokok renek, pokok kecil, rumput dan forb. Biasanya, arnab ini lebih makan pokok renek pada musim luruh dan sejuk, manakala rumput dan forb diutamakan pada musim bunga dan awal musim panas, tetapi pola pemakanan dan spesies tumbuhannya berbeza mengikut iklim. Arnab ini merupakan mangsa penting bagi burung dan mamalia maging, seperti helang, rajawali, pungguk, koyote, rubah dan kucing liar. Arnab ini juga menjadi perumah kepada hidupan ektoparasit seperti pinjal, sengkenit, kutu, and hama; sebab inilah pemburu tidak gemar memburunya.
Walaupun 17 subspesies telah dikenal pasti, namun bilangan ini mungkin sudah melebihi yang hakiki.[2] Dengan menggunakan analisa gugusan sifat anatomi, Dixon dan lain-lain mendapati bahawa subspesies arnab jack berekor hitam berpecah kepada dua kelompok berbeza yang dipecahkan ke barat dan timur Pergunungan Rocky Colorado dan Sungai Colorado. Mereka mengusulkan bahawa hanya dua infratakson dapat diwajarkan, iaitu subspesies barat L. c. californicus dan subspesies timur L. c. texianus.[3]
Arnab jack berekor hitam merupakan ahli famili Lepus yang paling luas bertaburan di Amerika Utara. Populasi aslinya berasal di Washington tengah ke timur hingga Missouri, dan ke selatan hingga Baja California Sur dan Zacatecas di Mexico. Taburan arnab jack berekor hitam meluas ke arah timur hingga ke Great Plains sehingga menjejaskan arnab jack berekor putih.[2] Arnab jack berekor hitam berjaya diperkenalkan ke Florida selatan dan sepanjang pesisir pantai di Maryland, New Jersey, dan Virginia.[4][5]
Taburan subspesies yang ditemui sepenuhnya atau separanya di AS adalah seperti berikut[5][6]:
Arnab Jack Berekor Hitam (Lepus californicus) ialah sejenis arnab yang dijumpai di Amerika Syarikat barat dan Mexico, di mana ia ditemui di kawasan tinggi setinggi 10,000 kaki (3,000 m). Mencapai kepanjangan 2 kaki (61 cm) dan keberatan 3 hingga 6 paun (1.4 hingga 2.7 kg), arnab ini merupakan kelinci Amerika Utara yang ketiga terbesar, selepas Arnab Jack Antelop dan Arnab Jack Berekor Putih. Arnab jack berekor hitam mendiami kawasan campuran pokok renek dan padang rumput. Kekerapan membiaknya bergantung pada tempatnya, iaitu selalunya memuncak pada musim bunga, tetapi boleh beterusan sepanjang tahun di kawasan yang lebih panas iklimnya. Anak arnab lahir berbulu dan terbuka matanya, cukup tersamar dan boleh bergerak beberapa minit selepas lahir. Oleh itu, ibu arnab tidak perlu melindungi atau menjaga anaknya kecuali ketika menyusu. Si ibu melahirkan empat ekor anak sekali secara purata, tetapi mungkin sesedikit dua ekor atau sebanyak tujuh ekor di kawasan panas.
Lepus californicus tidak bermigrasi atau berhibernasi pada musim sejuk, sebaliknya berdiam dalam habitat yang seluas 0.4 hingga 1.2 batu persegi (1–3 km2) sepanjang tahun. Pemakanannya terdiri daripada pelbagai jenis pokok renek, pokok kecil, rumput dan forb. Biasanya, arnab ini lebih makan pokok renek pada musim luruh dan sejuk, manakala rumput dan forb diutamakan pada musim bunga dan awal musim panas, tetapi pola pemakanan dan spesies tumbuhannya berbeza mengikut iklim. Arnab ini merupakan mangsa penting bagi burung dan mamalia maging, seperti helang, rajawali, pungguk, koyote, rubah dan kucing liar. Arnab ini juga menjadi perumah kepada hidupan ektoparasit seperti pinjal, sengkenit, kutu, and hama; sebab inilah pemburu tidak gemar memburunya.
De zwartstaarthaas of zwartstaartezelhaas (Lepus californicus) is een hazensoort uit het zuidwesten van de Verenigde Staten en Noord-Mexico. Het is de meest algemene soort ezelhaas.
De zwartstaarthaas heeft zeer grote oren (9,9 tot 15 centimeter lang), vergelijkbaar met die van een ezel (vandaar de naam). De oren zijn bruin met zwarte uiteinden. De achterpoten zijn vrij groot. De vacht van de ezelhaas is gelig grijs tot zandkleurig van kleur. De onderzijde is wit van kleur. De staart is aan de bovenzijde zwart, wat zich uitstrekt tot over de onderrug. De onderzijde van de staart is wit.
De zwartstaarthaas wordt 46,5 tot 63 centimeter lang en 1,8 tot 3,6 kilogram zwaar. De staart is 5 tot 11,2 centimeter lang.
De zwartstaarthaas of in het Engels black-tailed jackrabbit leeft in prairies en woestijnen, weilanden en akkers, het liefst in gebieden met kort gras, maar ze komen ook voor in gebieden waar het gras tot zestig centimeter hoog komt.
De zwartstaarthaas komt voor van Zuid-Washington tot Californië, Neder-Californië en Noord-Mexico in het zuiden en Nebraska, West-Missouri en Texas in het oosten. De zwartstaarthaas is ingevoerd in New Jersey en Kentucky. In zijn natuurlijke leefgebied kunnen de zomers vrij heet zijn. De dieren verliezen warmte via de grote, dunbehaarde oren.
Om de hitte te ontwijken schuilen ze overdag in een leger of in het struikgewas. Bij hoge temperaturen graaft hij zelfs een hol, vrij zeldzaam voor een haas. In de namiddag worden de dieren pas actief. Hij leeft van verscheidene planten, waaronder kruiden als klaver, rupsklaver en grassen. 's Winters voedt hij zich met houtige en droge plantendelen als twijgen. Ze voeden zich soms tijdelijk in los groepsverband, maar meestal leeft het dier alleen.
De belangrijkste vijanden zijn coyote, rode lynx, vossen, roofvogels, uilen en slangen. Als de haas zich bedreigd voelt, houdt hij zich stil. Met de grote oren kan hij eventuele vijanden horen aankomen. Soms springt hij uit het struikgewas op om eventuele roofdieren aan te zien komen. De zwartstaarthaas kan maximaal 50 tot 56 kilometer per uur halen en sprongen van zeven meter maken. Bij een normale sprint is iedere vierde of vijfde sprong vrij hoog, waardoor hij zijn omgeving in de gaten kan blijven houden. Ook kunnen ze goed zwemmen. Als hij wordt aangevallen, rent de haas weg in de snelste snelheid. De hoge sprong ontbreekt bij deze sprinten. Wel seint hij naar andere hazen met de witte onderzijde van de staart. Na een korte sprint te hebben getrokken, stopt hij om te kijken of het roofdier hem nog achtervolgt. Hij kan dan met zijn achterpoten stampen, om zo andere hazen te waarschuwen.
Een wijfje kan één tot vier worpen per jaar krijgen, en het dier plant zich het gehele jaar door voort. Als vrouwtjes paarbereid zijn, maken de dieren sprongen en achtervolgen ze elkaar. Na een draagtijd van 41 tot 47 dagen worden één tot acht jongen geboren (gemiddeld twee tot vier). De jongen worden behaard en met de ogen open geboren in een vrij diepe leger, die bedekt is met haar uit de borst van het moederdier. De moeder laat de jongen overdag alleen, om geen aandacht te trekken op de leger. 's Nachts bezoekt ze de jongen meerdere malen om ze te laten zogen. Binnen een maand kunnen de jongen voor zichzelf zorgen.
Bronnen, noten en/of referenties
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Black-tailed Jackrabbit op Wikimedia Commons. De zwartstaarthaas of zwartstaartezelhaas (Lepus californicus) is een hazensoort uit het zuidwesten van de Verenigde Staten en Noord-Mexico. Het is de meest algemene soort ezelhaas.
Multimedia w Wikimedia Commons Zając wielkouchy[3] (Lepus californicus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae).
Długość ciała 36-52 cm, waga 1-1,8 kg. Sierść latem szarobrązowa, zimą biała. Nazwę zawdzięcza dużym uszom. Poza tym ma długie przednie łapy, a tylne mocno umięśnione, co pomaga mu przy długich ucieczkach przed drapieżnikami.
Południowo-zachodnia część Stanów Zjednoczonych oraz północna część Meksyku. Występuje przede wszystkim na terenach pustynnych i półpustynnym co sprawiło, że jedna z angielskich nazw jest zając pustynny (ang. American desert hare)[4]. Niezagrożony wyginięciem.
Nocny tryb życia. Terytorialny, zajmując powierzchnię od 1-3 km². Spanikowany, w czasie ucieczki może oddawać susy do 6 m długości i uciekać z prędkością do 60 km/h[4]. Żyje w stadach. Roślinożerca.
Pora godowa zaczyna się u zajęcy wielkouchych już wczesnym przedwiośniem, lecz w ciepłym klimacie może młode mieć cały rok[4].
A lebre-da-califórnia ou lebre-de-cauda-negra (Lepus californicus) é um leporídeo norte-americano.
A lebre-da-califórnia ou lebre-de-cauda-negra (Lepus californicus) é um leporídeo norte-americano.
Svartsvansad åsnehare (Lepus californicus) är ett däggdjur i familjen harar (Leporidae). Den förekommer i västra USA (från Idaho söderut och Kansas västerut) samt i norra Mexiko.
Liksom vitsvansad åsnehare (Lepus townsendii) har arten påfallande långa öron. Pälsens grundfärg är på ovansidan gråbrun och på buken vitaktig. Kännetecknande är en svart (men något otydlig) strimma på ryggen samt en svart svans. Med en kroppslängd mellan 47 och 63 centimeter är arten en av de största av alla harar (Lepus).
Svartsvansad åsnehare är bra anpassade till torra habitat. Den förekommer i halvöknar, stäpper och prärien men även i bergstrakter upp till 3 800 meter över havet. Denna hare är aktiv mellan skymningen och gryningen, den vilar på dagen i fördjupningar i marken eller bland buskar. Födan utgörs främst av gräs och den äter även kvistar och kaktusväxter. Nästan hela vätskebehovet täcks med födan.
Parningstiden ligger mellan december och september. Honor kan para sig tre till fyra gånger per år och de har per kull tre till fyra ungar. Liksom hos andra medlemmar i släktet är ungarna borymmare.
Svartsvansad åsnehare hittade gynnande förhållanden efter att människan dödade flera av artens fiender. Arten sökte sin föda i odlade områden och trädgårdar och betraktades därför som skadedjur. Liksom hos andra harar varierar populationens storlek mycket under olika år. På vissa ställen blev svartsvansad åsnehare sällsynt på grund av habitatförlust. Allmänt listas arten av IUCN som livskraftig (Least Concern).
Wikimedia Commons har media som rör Svartsvansad åsnehare.
Svartsvansad åsnehare (Lepus californicus) är ett däggdjur i familjen harar (Leporidae). Den förekommer i västra USA (från Idaho söderut och Kansas västerut) samt i norra Mexiko.
Liksom vitsvansad åsnehare (Lepus townsendii) har arten påfallande långa öron. Pälsens grundfärg är på ovansidan gråbrun och på buken vitaktig. Kännetecknande är en svart (men något otydlig) strimma på ryggen samt en svart svans. Med en kroppslängd mellan 47 och 63 centimeter är arten en av de största av alla harar (Lepus).
Svartsvansad åsnehare är bra anpassade till torra habitat. Den förekommer i halvöknar, stäpper och prärien men även i bergstrakter upp till 3 800 meter över havet. Denna hare är aktiv mellan skymningen och gryningen, den vilar på dagen i fördjupningar i marken eller bland buskar. Födan utgörs främst av gräs och den äter även kvistar och kaktusväxter. Nästan hela vätskebehovet täcks med födan.
Parningstiden ligger mellan december och september. Honor kan para sig tre till fyra gånger per år och de har per kull tre till fyra ungar. Liksom hos andra medlemmar i släktet är ungarna borymmare.
Svartsvansad åsnehare hittade gynnande förhållanden efter att människan dödade flera av artens fiender. Arten sökte sin föda i odlade områden och trädgårdar och betraktades därför som skadedjur. Liksom hos andra harar varierar populationens storlek mycket under olika år. På vissa ställen blev svartsvansad åsnehare sällsynt på grund av habitatförlust. Allmänt listas arten av IUCN som livskraftig (Least Concern).
Країни проживання: Мексика (Агуаскальєнтес, Нижня Каліфорнія, Південна Нижня Каліфорнія, Чіуауа, Коауїла, Дуранго, Гуанахуато, Ідальго, Халіско, Нуево-Леон, Керетаро, Сан-Луїс-Потосі, Сонора, Тамауліпас, Сакатекас); США (Аризона, Каліфорнія, Колорадо, Флорида — Введена, Айдахо, Канзасі, Меріленді — введені, Массачусетс — введені, Міссурі, Монтана, Небраска, Невада, Нью-Джерсі — введені, Нью-Мексико, Оклахома, Орегон, Техас, Юта, Вірджинія — введена, Вашингтон, Вайомінг). Мешкає на висотах від 84 м до 3750 м. Мешкає в напівпустелях, степах і преріях, найчастіше займає трав'янисто-чагарникову місцевість.
Раціон мінливий, залежно від наявності рослинності та місцезнаходження. Взагалі, трави і різнотрав'я протягом літа, в той час як чагарники вибираються в зимові місяці. Проявляє сутінкову харчову поведінку.
Сезон розмноження залежить від широти і екологічних факторів. Вагітність триває 40-47 днів. Дитинчата народжуються повністю опушені з відкритими очима, вони добре замасковані і є мобільними протягом декількох хвилин після народження.
Загальна довжина є 46.5-63 см. Вагою від 1,4 до 2,7 кг. Їхнє хутро сіро-коричневе зверху і білувате знизу. Вуха з чорним кінчиком. Нижня поверхня хвоста від сірого до білого, верх чорний. Самиці більші за самців.
Thỏ tai to đuôi đen (Lepus californicus), còn được gọi là thỏ sa mạc châu Mỹ, lá 1 loài thỏ thông thường tại tây Hoa Kỳ và México, phân bố nơi có độ cao từ mực nước biển lên đến 10.000 foot (3.000 m). Phạm vi chiều dài khoảng 2 foot (61 cm), và cân nặng từ 3 đến 6 pound (1,4 đến 2,7 kg), thỏ tai to đuôi đen là loài thỏ lớn thứ 3 tại Bắc Mỹ, sau thỏ linh dương tai to và thỏ tai to đuôi trắng. Thỏ tai to đuôi đen cư ngụ tại địa hình xen lẫn giữa cây bụi - đồng cỏ. Mùa sinh sản phụ thuộc vào vị trí; đỉnh điểm thường trong mùa xuân, nhưng có thể tiếp diễn quanh năm tại vùng khí hậu ấm áp. Thỏ non sinh ra có đầy đủ lông dày với đôi mắt mở; chúng được ngụy trang tốt và di động trong vòng vài phút sau khi sinh, do đó thỏ cái không bảo vệ hoặc thậm chí ở lại với thỏ con trừ khi cho bú sữa. Quy mô lứa trung bình khoảng 4, nhưng có thể thấp khoảng 2 và cao khoảng 7 tại khu vực ấm ám.
Thỏ tai to đuôi đen không di cư hoặc ngủ đông trong suốt mùa đông và sống tại môi trường sống tương tự nhau khoảng 0.4 to 1.2 dặm vuông (1–3 km2) quanh năm. Chế độ ăn đa dạng bao gồm cây bụi, cây nhỏ, cỏ và thảo mộc. Cây bụi thường chiếm phần lớn chế độ ăn trong mùa thu và mùa đông, trong khi cỏ và thảo mộc được ăn trong mùa xuân và đầu mùa hè, nhưng các loài khuôn mẫu và thực vật biến đổi theo khí hậu. Thỏ tai to đuôi đen là con mồi chủ yếu của chim ăn thịt và thú săn mồi, như đại bàng, diều hâu, cú, sói đồng cỏ, cáo, và mèo hoang. Thỏ lưu chứa nhiều ký sinh trùng bao gồm bọ chét, bọ ve, chấy rận, và ve bét; vì lý do này, thợ săn thường tránh săn chúng.
Phương tiện liên quan tới Lepus californicus tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Thỏ tai to đuôi đen (Lepus californicus), còn được gọi là thỏ sa mạc châu Mỹ, lá 1 loài thỏ thông thường tại tây Hoa Kỳ và México, phân bố nơi có độ cao từ mực nước biển lên đến 10.000 foot (3.000 m). Phạm vi chiều dài khoảng 2 foot (61 cm), và cân nặng từ 3 đến 6 pound (1,4 đến 2,7 kg), thỏ tai to đuôi đen là loài thỏ lớn thứ 3 tại Bắc Mỹ, sau thỏ linh dương tai to và thỏ tai to đuôi trắng. Thỏ tai to đuôi đen cư ngụ tại địa hình xen lẫn giữa cây bụi - đồng cỏ. Mùa sinh sản phụ thuộc vào vị trí; đỉnh điểm thường trong mùa xuân, nhưng có thể tiếp diễn quanh năm tại vùng khí hậu ấm áp. Thỏ non sinh ra có đầy đủ lông dày với đôi mắt mở; chúng được ngụy trang tốt và di động trong vòng vài phút sau khi sinh, do đó thỏ cái không bảo vệ hoặc thậm chí ở lại với thỏ con trừ khi cho bú sữa. Quy mô lứa trung bình khoảng 4, nhưng có thể thấp khoảng 2 và cao khoảng 7 tại khu vực ấm ám.
Thỏ tai to đuôi đen không di cư hoặc ngủ đông trong suốt mùa đông và sống tại môi trường sống tương tự nhau khoảng 0.4 to 1.2 dặm vuông (1–3 km2) quanh năm. Chế độ ăn đa dạng bao gồm cây bụi, cây nhỏ, cỏ và thảo mộc. Cây bụi thường chiếm phần lớn chế độ ăn trong mùa thu và mùa đông, trong khi cỏ và thảo mộc được ăn trong mùa xuân và đầu mùa hè, nhưng các loài khuôn mẫu và thực vật biến đổi theo khí hậu. Thỏ tai to đuôi đen là con mồi chủ yếu của chim ăn thịt và thú săn mồi, như đại bàng, diều hâu, cú, sói đồng cỏ, cáo, và mèo hoang. Thỏ lưu chứa nhiều ký sinh trùng bao gồm bọ chét, bọ ve, chấy rận, và ve bét; vì lý do này, thợ săn thường tránh săn chúng.
Lepus californicus J. E. Gray, 1837
Ареал
Чернохвостый заяц[1][2], или калифорнийский заяц[2] (лат. Lepus californicus) — наиболее распространённый вид зайцев, обитающий на западе США и в Мексике.
Чернохвостый заяц имеет длинные уши и длинные мощные задние ноги. Достигает в длину от 47 до 63 см, вес составляет от 1,5 до 3 кг. Самки немного крупнее самцов. В целом же половой диморфизм не выражен. Длина хвоста составляет от 5 до 11 см. Уши длиной от 10 до 13 см, но чрезвычайно широкие. Возможно, что такие невероятно развитые ушные раковины одно из приспособлений для регулирования температуры тела в сухом, жарком климате: большая поверхность позволяет быстрее растрачивать излишнее количество тепла, при этом не происходит потовыделения, которое привело бы к потере драгоценной влаги[3].
Окрас шерсти верхней части тела серо-бурый, брюхо белёсого цвета. У зайца на спине имеется чёрная полоса, хвост — чёрный.
Чернохвостый заяц является наиболее распространенным видом зайца в западной части США и Мексике. Обитает в сухих ландшафтах, полупустынях, степях и прериях на высоте до 3700 м над уровнем моря.
Активен в предрассветное время и ночью. Днём укрывается в тени кустов. Ведут одиночный образ жизни, защищаясь от хищников, прежде всего, своей маскировкой и скоростью от 50 до 60 км/ч. Кроме того, зайцы способны прыгать из положении стоя на расстояние до 6 м.
Питание состоит из трав и зелёных частей растений, а также из веток и коры деревьев и кактусов. При этом животные едят безостановочно, так как у них очень большая потребность в растительном корме. Потребность в воде очень незначительна, животные получают всю необходимую воду из питания.
Самка рожает три—четыре раза в год после 41—47 дней беременности от одного до шести детёнышей, чаще от 3-х до 4-х. Детёныши рождаются уже полностью сформировавшимися и способны щипать траву с первых дней рождения[3]. Самка заботится о подрастающем поколении примерно от 3-х до 4-х дней, а затем покидает детёнышей.
В неволе продолжительность жизни зайцев составляет от 5 до 6 лет, однако, в природе они погибают из-за болезней, хищников и по другим причинам значительно раньше.
Чернохвостый заяц, или калифорнийский заяц (лат. Lepus californicus) — наиболее распространённый вид зайцев, обитающий на западе США и в Мексике.
캘리포니아멧토끼 또는 검은꼬리잭토끼(Lepus californicus, 영어: black-tailed jackrabbit) 또는 아메리카 사막토끼(영어: American desert hare)는 토끼과에 속하는 포유류의 일종이다. 미국 서부 지역과 멕시코에서 흔히 발견되는 멧토끼이다. 해수면부터 해발 3,000m 높이까지 서식한다. 다 자라면 몸길이는 61 cm, 몸무게는 1.4~2.7 kg 정도가 된다. 검은꼬리잭토끼는 영양잭토끼와 흰꼬리잭토끼 다음으로 북아메리카에서 세번째로 큰 멧토끼이다.
캘리포니아멧토끼 또는 검은꼬리잭토끼(Lepus californicus, 영어: black-tailed jackrabbit) 또는 아메리카 사막토끼(영어: American desert hare)는 토끼과에 속하는 포유류의 일종이다. 미국 서부 지역과 멕시코에서 흔히 발견되는 멧토끼이다. 해수면부터 해발 3,000m 높이까지 서식한다. 다 자라면 몸길이는 61 cm, 몸무게는 1.4~2.7 kg 정도가 된다. 검은꼬리잭토끼는 영양잭토끼와 흰꼬리잭토끼 다음으로 북아메리카에서 세번째로 큰 멧토끼이다.
.jpg)
.jpg)
