Bungarus kraits are moderate to large-sized (to 2 m), highly venomous elapids distributed from Pakistan eastward through southern Asia to Indonesia. Kraits are easily distinguished from other terrestrial elapids by (among other traits) a middorsal row of enlarged, hexagonal scales. Twelve species of Bungarus were recognized by Slowinski (1994): B. andamanensis, B. bungaroides, B.caeruleus, B. candidus, B. ceylonicus, B. fasciatus, B. flaviceps, B. lividus, B. magnimaculatus, B. multicinctus, B. niger, and B. sindanu. A form of Bungarus multicinctus, B. m. wanghaotingi, has sometimes been recognized as a distinct species, B. wanghaotingi (e.g., Leviton et al. 2003; these authors suggest that the B. multicinctus - wanghaotingi complex deserves further study and likely includes several distinct species).
Kraits (Bungarus) sind eine im tropischen Südostasien weit verbreitete Gattung der Schlangen aus der Familie der Giftnattern (Elapidae). Die Arten haben ein extrem wirksames neurotoxisches Gift, und eine Reihe von Arten ist auch im menschlichen Siedlungsbereich häufig. Die weiter verbreiteten Arten zählen daher zu den medizinisch relevantesten Giftschlangen Asiens und verursachen jährlich zahlreiche Todesfälle.
Kraits sind mittelgroße bis große Giftnattern, die meisten Arten erreichen Gesamtlängen von 1,0 bis 1,8 m, B. fasciatus auch bis über 2,0 m. Männchen sind deutlich größer als Weibchen. Der Körper ist relativ schlank und im Querschnitt meist annähernd dreieckig, er läuft zum Rücken hin spitz zu. Der Kopf ist schmal und kaum vom Hals abgesetzt. Die Augen sind klein bis mittelgroß, die Pupille ist rund. Die Giftzähne sind meist nur 2–3 mm lang und starr.
Wie alle Giftnattern haben auch Kraits auf dem Oberkopf neun große, symmetrische Schilde. Der dritte Supralabiale berührt nicht den hinteren Nasalen. Die Rückenschuppen sind glatt. Die Tiere haben 13 bis 19 dorsale Schuppenreihen in der Körpermitte. Mit Ausnahme von B. lividus sind bei allen Arten die Schuppen in der Rückenmitte deutlich vergrößert und sechseckig. Der Analschild ist geteilt, die Subcaudalia sind je nach Art ungeteilt oder überwiegend geteilt.
Färbung und Zeichnung sind bei den meisten Arten recht einheitlich; auf hellem, meist weißlichem oder leicht gelblichem Grund befindet sich eine variable Zahl dunkler Sattelflecken, die bedingt durch die sehr glatte Beschuppung einen stählernen Glanz haben.
Das Verbreitungsgebiet der Gattung umfasst weite Teile des tropischen Südostasiens einschließlich des Indischen Subkontinents und reicht nach Osten bis Sulawesi. Die Tiere kommen dort von Meereshöhe bis in 1700 m Höhe vor. Sie bevorzugen offene, feuchte Lebensräume und kommen vor allem am Rand von Äckern und in niedrigen Buschwäldern und Grasland in der Nähe von Gewässern vor.
Zurzeit werden 15 Arten anerkannt:[1]
Kraits sind überwiegend dämmerungs- und nachtaktiv, der Tag wird in Erdbauten oder Termitenbauten verbracht. Die Beute besteht aus kleinen Wirbeltieren, vor allem aus anderen Schlangen. Die Tiere sind eierlegend (ovipar), die Eiablage findet in Erdhöhlen oder unter Blätterhaufen statt. Die Gelege bestehen aus 6–15 Eiern, die von den Weibchen bis zum Schlupf der Jungschlangen bewacht werden.
Kraits sind am Tag scheu und nicht aggressiv. Bei Bedrohung rollen sie sich zusammen, verbergen den Kopf unter Körperschlingen und bewegen das erhobene Schwanzende, um dorthin die Aufmerksamkeit von Feinden zu lenken. Bei weiterer starker Belästigung beißen die Tiere zu. Bissunfälle geschehen vor allem in der Dämmerung und nachts, wenn versehentlich auf die dann aktiven Kraits getreten wird. Häufig erfolgt der Biss auch im Schlaf, da die Tiere nachts häufig in Häuser kommen. Der Biss ist nicht schmerzhafter als ein Stich durch einen Dorn und wird daher oft kaum bemerkt.
Alle Arten produzieren ein hochwirksames Gift, das in erster Linie nervenschädigend (neurotoxisch) ist. Hauptbestandteile sind das Polypeptid α-Bungarotoxin und das in mindestens 16 verschiedenen Formen vorkommende enzymatisch wirkende Protein β-Bungarotoxin. α-Bungarotoxin blockiert postsynaptisch die Signalübertragung von Nerven zu Muskeln und führt so zur Lähmung der Muskulatur. Die β-Bungarotoxine blockieren praesynaptisch die Signalübertragung auf die Muskulatur und verursachen so ebenfalls Lähmungen. Bei β-Bungarotoxinen handelt es sich im Vergleich zu α-Bungarotoxin um größere und komplexer gebaute Moleküle, die länger brauchen, um bis zum Wirkort zu gelangen. Das Ergebnis ist bei schweren Vergiftungen eine zweiphasige Wirkung: Eine schnell auftretende Lähmung, die durch α-Bungarotoxin verursacht wird, und viele Stunden nach dem Biss auftretende und teilweise über Monate anhaltende Lähmungen, die durch β-Bungarotoxine verursacht werden. Typische Anfangssymptome sind starke Bauchkrämpfe und Lähmungen der Gesichtsmuskulatur, die sich dann auf die gesamte Skelett- und Atemmuskulatur ausweiten.
Beim Indischen Krait (B. caeruleus) kommt es bei 40–77 % der in Krankenhäuser eingelieferten Patienten innerhalb von meist 7 bis 12 Stunden nach dem Biss ohne Behandlung zum tödlichen Atemstillstand. Durch intensivmedizinische Betreuung, vor allem durch künstliche Beatmung, kann die Sterblichkeit erheblich gesenkt werden. Bei bis zu einem Fünftel der Patienten tritt trotz Beatmung eine sechs Stunden bis fünf Tage andauernde Bewusstlosigkeit auf. Bis zu 50 % der überlebenden Patienten erleiden einen zwölf Stunden bis acht Tage andauernden Gedächtnisverlust.[3]
Kraits zählen zu den medizinisch relevantesten Giftschlangen Asiens und verursachen jährlich zahlreiche Todesfälle. Die relevanten Arten sind je nach Region unterschiedlich, die meisten schweren Vergiftungen verursachen in Pakistan, Indien und Nepal B. caeruleus, B. sindanus und B. walli, in Sri Lanka B. caeruleus, in Bangladesch B. caeruleus, B. niger und B. walli, in Thailand, Vietnam und Indonesien B. candidus und in China, Taiwan und Myanmar B. multicinctus s. l.[4]
B. caeruleus
B. fasciatus
Kopf von B. fasciatus
B. fasciatus
Kraits (Bungarus) sind eine im tropischen Südostasien weit verbreitete Gattung der Schlangen aus der Familie der Giftnattern (Elapidae). Die Arten haben ein extrem wirksames neurotoxisches Gift, und eine Reihe von Arten ist auch im menschlichen Siedlungsbereich häufig. Die weiter verbreiteten Arten zählen daher zu den medizinisch relevantesten Giftschlangen Asiens und verursachen jährlich zahlreiche Todesfälle.
Bungarlar (Bungarus), kraytlar — aspidlar oilasiga mansub zaharli ilonlar urugi. 12 turi bor. B.ning boshi kichkina va toʻmtoq, ogʻzi tor, zahar tishlari mayda. Jan.Sharqiy Osiyo, Yava, Hindiston, Malayya, Sumatra va boshqa joylarda tarqalgan. Dala va oʻtloqlardayashaydi. Baʼzan, xonadonlarga ham kiradi. B. tunda ov qiladi, kunduzi kovaklarda yashirinib yotadi. Mayda jonivorlar bilan oziklanadi; baʼzan zaharli ilonlarga ham hujum qiladi. B. kovaklarga va xazonlar orasiga 10 tacha tuxum qoʻyib, ular ochib chiqqungacha qoʻriqlaydi. Hindiston va Shri Lankada tarqalgan qoraoq yoʻlli hind bungari yoki krayti (V. coerus) ning uz. 1,5 m gacha. Indoneziyada uchraydigan qorasariq yoʻlli pama (V. fasciatus) ning uz. 1,75 sm ga yetadi.
Bungarlar (Bungarus), kraytlar — aspidlar oilasiga mansub zaharli ilonlar urugi. 12 turi bor. B.ning boshi kichkina va toʻmtoq, ogʻzi tor, zahar tishlari mayda. Jan.Sharqiy Osiyo, Yava, Hindiston, Malayya, Sumatra va boshqa joylarda tarqalgan. Dala va oʻtloqlardayashaydi. Baʼzan, xonadonlarga ham kiradi. B. tunda ov qiladi, kunduzi kovaklarda yashirinib yotadi. Mayda jonivorlar bilan oziklanadi; baʼzan zaharli ilonlarga ham hujum qiladi. B. kovaklarga va xazonlar orasiga 10 tacha tuxum qoʻyib, ular ochib chiqqungacha qoʻriqlaydi. Hindiston va Shri Lankada tarqalgan qoraoq yoʻlli hind bungari yoki krayti (V. coerus) ning uz. 1,5 m gacha. Indoneziyada uchraydigan qorasariq yoʻlli pama (V. fasciatus) ning uz. 1,75 sm ga yetadi.
Бунгарлар (лат. Bungarus) — чекир жыланга окшогон жыландардын бир уруусу, булардын кыйла түрү бар: сары баш бунгар (лат. B. flaviceps), Индистан бунгары (B. caeruleus), тасмабунгар (B. fasciatus), Цейлон бунгары (B. ceylonicus), кара бунгар (B. niger).
Бунгарлар (лат. Bungarus) — чекир жыланга окшогон жыландардын бир уруусу, булардын кыйла түрү бар: сары баш бунгар (лат. B. flaviceps), Индистан бунгары (B. caeruleus), тасмабунгар (B. fasciatus), Цейлон бунгары (B. ceylonicus), кара бунгар (B. niger).
*) Not including the nominate subspecies (typical form).
T) Type species
Bungarus is a genus of venomous elapid snakes, the kraits ("krait" is pronounced /kraɪt/, rhyming with "kite"),[2][3] found in South and Southeast Asia. The genus Bungarus has 16 species.
Kraits are found in tropical Asia, from near Iran, through the Indian subcontinent (including Sri Lanka and Bangladesh) and on to Southeast Asia (including Indonesia and Borneo).[4]
Kraits usually range between 1.0 and 1.5 m (3 ft 3 in and 4 ft 11 in) in total length (including tail), although specimens as large as 2.0 m (6 ft 7 in) have been observed. The banded krait (B. fasciatus) may grow as large as 2.125 m (6 ft 11.7 in).[5] Most species of kraits are covered in smooth, glossy scales arranged in bold, striped patterns of alternating black and light-colored areas. This may serve as aposematic colouration in its habitat of grassland and scrub jungle. The scales along the dorsal ridge of the back are hexagonal. The head is slender, and the eyes have round pupils. Kraits have pronounced dorsolateral flattening, which causes them to be triangular in cross section.
Kraits are ophiophagous, preying primarily upon other snakes (including venomous varieties) and are cannibalistic, feeding on other kraits. They also eat mice and small lizards.[6]
All kraits are nocturnal. They are more docile during the daylight; at night, they become very active, but are not very aggressive even when provoked. They are actually rather timid, and often hide their heads within their coiled bodies for protection. When in this posture, they sometimes whip their tails around as a type of distraction.[7]
Kraits are oviparous. The female lays a clutch of 12 to 14 eggs in piles of leaf litter, and stays with them until they hatch.
Bungarus contains some species that are among the most venomous land snakes in the world to mice based on their LD50.[8] They have a highly potent neurotoxic venom, which can induce muscle paralysis. Clinically, their venom contains mostly presynaptic neurotoxins. These affect the ability of neuron endings to properly release the chemical that sends the message to the next neuron. Following envenomation with bungarotoxins, transmitter release is initially blocked (leading to a brief paralysis), followed by a period of massive overexcitation (cramps, tremors, spasms), which finally tails off to paralysis. These phases may not be seen in all parts of the body at the same time. Since kraits are nocturnal, encounters with humans are rare during daylight. Bites mainly occur during night. Bites are often initially painless, and thus may get unnoticed if the victim is sleeping. A bite from a krait is life-threatening, and should be regarded as a medical emergency.
Typically, victims start to complain of severe abdominal cramps accompanied by progressive muscular paralysis, frequently starting with ptosis. As no local symptoms are seen, a patient should be carefully observed for tell-tale signs of paralysis (e.g. the onset of bilateral ptosis, diplopia, and dysphagia), and treated urgently with antivenom. Frequently, little or no pain occurs at the site of a krait bite, which can provide false reassurance to the victim. The major medical difficulty of envenomated patients is the lack of medical resources (especially intubation supplies and mechanical ventilators in rural hospitals) and the ineffectiveness of the antivenom.
Once at a healthcare facility, support must be provided until the venom is metabolised and the victim can breathe unaided, especially if no species-specific antivenom is available. Given that the toxins alter acetylcholine transmission that causes the paralysis, some patients have been successfully treated with cholinesterase inhibitors, such as physostigmine or neostigmine, but success is variable and may be species-dependent, as well. If death occurs, it typically takes place about 6-12 hours after the krait bite, but can be significantly delayed. Cause of death is usually respiratory failure—suffocation by complete paralysis of the diaphragm. Even if patients make it to a hospital, subsequent permanent coma and even brain death from hypoxia may occur, given the potential for long transport times to get medical care.
Mortality rates caused by bites from the members of this genus vary by species; according to University of Adelaide Department of Toxicology, bites from the banded krait have a mortality rate of 1–10% in untreated humans,[9] while that of the common krait is 70–80%.[10] In common with those of all other venomous snakes, the death time and fatality rate resulting from bites of kraits depend on numerous factors, such as the venom yield and the health status of the victim.
Polyvalent elapid antivenom is effective in neutralizing of the venoms of B. candidus and B. flaviceps, and rather effective for B. fasciatus, and the monovalent B. fasciatus antivenom is also moderately effective.[11]
*) Not including the nominate subspecies (typical form).
T) Type species
Bungarus is a genus of venomous elapid snakes, the kraits ("krait" is pronounced /kraɪt/, rhyming with "kite"), found in South and Southeast Asia. The genus Bungarus has 16 species.
Bungaroj aŭ kraitoj estas sudorient-aziaj serpentoj, el familio de venenaj vipuroj. Ili formas la genron Bungarus.
Ĉiuj el la ĉ. 12 specioj produktas danĝeran venenon, kiu atakas la nervan sistemon. La serpentoj mem ne estas agresemaj kaj dumtage malagadas.
La bungaroj atingas la kreskolongon de 1,2 ĝis 2,1 m kaj estas okulfrape dukolore rubanditaj sur la tuta longo. Ili nutras sin per aliaj serpentoj. La ina bungaro demetas 5-12 ovojn kaj gardas poste la neston. Plej larĝe disvastiĝis la nigre-flave rubandita flava bungaro (Bungarus fasciatus).
Los búngaros (Bungarus), a veces llamados kraits, son un género de serpientes venenosas de la familia Elapidae que se encuentran en la India y el Sudeste asiático. Hay 12 especies y 5 subespecies. Es una de las serpientes más venenosas del mundo.
Se encuentran en el subcontinente indio, incluyendo Sri Lanka y el este de Pakistán, y en el Sureste Asiático, incluyendo Indonesia y Borneo.[1]
Estas especies miden usualmente entre 1 y 1,5 m de largo, aunque se han observado especímenes de hasta 2 m. El Bungarus fasciatus puede crecer hasta 2.5 m. La mayoría de estas serpientes están cubiertas de suaves y brillantes escamas organizadas alternando áreas con escamas negras y otras con escamas de colores claros. Esto les permite tener camuflaje en su hábitat natural, las praderas y los matorrales. Las escamas en el borde dorsal de estas serpientes son hexagonales. La cabeza es aplanada y los ojos tienen pupilas redondas. Presentan un achatamiento dorso-lateral pronunciado, y son triangulares en su sección transversal. La cola se reduce a un delgado punto.
Los búngaros son ovíparos, y la hembra pone una nidada de 6 a 12 huevos en pilas de hojas, quedándose con ellos hasta que salen del cascarón
Son ofiófagos, es decir que se alimentan principalmente de otras serpientes (incluso especies venenosas), y también son caníbales, porque se alimentan de otros búngaros. También comen pequeñas lagartijas.[2]
Son especies nocturnas. La serpiente es más dócil durante el día, y más agresiva en la noche. Sin embargo, son bastante tímidas, y por lo general esconden la cabeza enrollándose por protección. En esta postura, a veces golpean con su cola como una forma de distracción.[3]
Las especies del género Bungarus contienen veneno neurotóxico 16 veces más potente que el de una cobra, que es extremadamente potente, e induce parálisis muscular rápidamente. Clínicamente su veneno contiene neurotoxinas presinápticas. Estas afectan la habilidad del terminal nervioso de liberar neurotransmisores al nervio siguiente, interrumpiendo el mensaje.
En el envenenamiento con bungarotoxinas, primero se bloquea la liberación de transmisores, llevando a una breve parálisis. Luego viene un período de sobre-excitación, calambres, espasmos y convulsiones, lo que finaliza en una parálisis. No todas las fases ocurren en todas las partes del cuerpo a la vez.
Dado que son especies nocturnas, rara vez encuentran humanos a la luz del día, así que las mordeduras son raras. No obstante, una mordedura de krait puede ser mortal, y deben ser tratadas como una emergencia médica. Vale la pena notar que frecuentemente el dolor en el sitio de la mordida es leve o inexistente, y esto puede dar una falsa sensación de seguridad a la víctima. Típicamente, la víctima empieza a quejarse de severos dolores abdominales acompañados de parálisis muscular progresiva, que frecuentemente empieza con ptosis. Como no hay síntomas locales, un paciente debe ser observado cuidadosamente para posibles signos que indiquen la parálisis, como el comienzo de la ptosis, diplopía y disfagia, y ser tratado de urgencia con antisuero. Antes del desarrollo del antisuero, existía un 85% de mortalidad entre las víctimas de mordida.[4]
El antisuero a veces es inefectivo para otras especies del género que la que se usó para la preparación del antisuero. En algunos sitios web se dice que aún con tratamiento, hay un índice de mortalidad del 50% [1], pero no hay una fuente en la literatura médica que confirme esta afirmación. La mortalidad se mantiene alta, por una parte dado que muchos pacientes envenenados no logran llegar a instalaciones médicas por la distancia, y por otra dada la falta de recursos médicos, especialmente ventiladores mecánicos e implementos para intubación, en hospitales rurales.
Una vez en una instalación médica la víctima debe ser ayudada hasta que el veneno se metabolice y la víctima pueda respirar sin ayuda, especialmente si no hay un antisuero específico para la especie. Dado que las toxinas alteran la transmisión de acetilcolina causando la parálisis, algunos pacientes han sido tratados efectivamente con inhibidores de la colinesterasa como fisostigmina o neostigmina, pero el éxito es variable y depende de la especie. Si no es tratada a tiempo la muerte ocurre aproximadamente 6 a 12 horas luego de la mordida, pero puede ser retrasada significativamente. La causa de muerte es normalmente insuficiencia respiratoria, esto por la sofocación provocada por la completa parálisis del diafragma. Si el paciente llega a un hospital pero no es tratado a tiempo puede ocurrir coma permanente o incluso muerte cerebral por hipoxia.
En el año 2001, el herpetólogo Dr. Joe Slowinski fue mordido por un joven krait de la especie (B. multicinctus) mientras hacía una investigación de campo en Birmania. Fue incapaz de llegar a tiempo para asistencia médica y subsecuentemente murió por los efectos del veneno.
Se reconocen las 14 siguientes según The Reptile Database:[5]
Especie Autoridad Subespecies * Nombre común Distribución B. andamanensis Biswas & Sanyal, 1978 0 ? India (Islas Andamán) B. bungaroides Cantor, 1839 0 Krait del Himalaya Birmania, India (Assam, Cachar, Sikkim), Nepal, Vietnam B. caeruleus Schneider, 1801 0 Krait indio Afganistán, Pakistán, India (Maharashtra, Karnataka, Sri Lanka, Bangladés, Nepal B. candidus Linnaeus, 1758 0 Krait común de Tailandia Camboya, Indonesia (Java, Sumatra, Bali, Célebes), Malasia, Singapur, Tailandia, Vietnam B. ceylonicus Günther, 1864 1 Krait de Sri Lanka Sri Lanka B. fasciatus Schneider, 1801 0 Krait común o anillado Bangladés, Brunéi, Birmania, Camboya, sur de China (incl. Hong Kong, Hainan), noreste de India, Bután, Nepal, Indonesia (Sumatra, Java, Borneo), Laos, Macao; Malasia (Malaya y Malasia Oriental), Singapur, Tailandia, Vietnam B. flaviceps Reinhardt, 1843 1 Krait cabeza roja Sur de Tailandia, Sur de Birmania, Camboya, Vietnam, Península Malaya, Pulau Tioman, Indonesia (Bangka, Sumatra, Java, Billiton, Borneo) B. lividus Cantor, 1839 0 Krait unicolor India, Bangladés, Nepal B. magnimaculatus Wall and Evans, 1901 0 Krait común de Birmania Birmania B. multicinctus Blyth, 1861 1 Krait común Taiwán, sur de China (incl. Hong Kong, Hainan), Birmania, Laos, norte de Vietnam, Tailandia B. niger Wall, 1908 0 Krait de montaña India (Assam, Sikkim), Nepal, Bangladés, Bután B. sindanus Boulenger, 1897 2 Krait indio Sureste de Pakistán, India B. suzhenae Krait de Suzhenae Norte de Myanmar y zonas sudoccidentales de China* Sin incluir la forma típica.
Además, se han descubierto las siguientes especies recientemente:
Los búngaros (Bungarus), a veces llamados kraits, son un género de serpientes venenosas de la familia Elapidae que se encuentran en la India y el Sudeste asiático. Hay 12 especies y 5 subespecies. Es una de las serpientes más venenosas del mundo.
Krait (Bungarus) on maoperekond.[1]
Kraitide perekonda klassifitseeritakse roomajate andmebaasis järgmised maoliigid[2]:
Neid võib kohata Lõuna-Aasias ja Kagu-Aasias.
Kraitide perekonda liigitatud maod on inimeste suhtes mürkmadudeks liigitatavad, kuna nende hammustus võib mürgistusseisundeid esile kutsuda (α-bungarotoxin).
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Bungarus seisuga 15.02.2014.
Bungarus Elapidae familiako narrasti genero bat da. Asiako hegoalden eta ekialdean bizi dira. Suge pozoitsuak dira eta α-bungarotoxina sortzen dute.
Bungarus Elapidae familiako narrasti genero bat da. Asiako hegoalden eta ekialdean bizi dira. Suge pozoitsuak dira eta α-bungarotoxina sortzen dute.
Kraitit (Bungarus) on myrkkytarhakäärmesuku. Kraitit elävät Etelä- ja Kaakkois-Aasiassa. Niitä on 12 lajia ja 5 alalajia, joista kaikki ovat ihmiselle vaarallisia erittäin voimakkaan myrkkynsä vuoksi (muun muassa alfa-bungarotoksiini). Kraittien myrkky on niin vahvaa, että puolet vastamyrkyn saaneista uhreista menehtyyBungarus fasciatus ja sen varoitusväri on kaikista silmäänpistävin. Monilla muillakin kraiteilla on silmäänpistävä varoitusväritys. Varoitusvärejä on erilaisia, sinisiä tai mustia ja valkoisen poikkijuovaisia ja kelta-mustaraitaisia. Kraitit eivät kuitenkaan juuri koskaan ole aggressiivisia ja purevat ihmistä vain puolustautuakseen, kuten myrkkykäärmeet yleensäkin. Kraitit ovat noin 1–1,5 metriä pitkiä, vaikka kaksimetrisiäkin yksilöitä on tavattu. Kraitit liikkuvat pääosin öisin.
Kraitit (Bungarus) on myrkkytarhakäärmesuku. Kraitit elävät Etelä- ja Kaakkois-Aasiassa. Niitä on 12 lajia ja 5 alalajia, joista kaikki ovat ihmiselle vaarallisia erittäin voimakkaan myrkkynsä vuoksi (muun muassa alfa-bungarotoksiini). Kraittien myrkky on niin vahvaa, että puolet vastamyrkyn saaneista uhreista menehtyylähde?. Myrkyllisin kraitti on Bungarus fasciatus ja sen varoitusväri on kaikista silmäänpistävin. Monilla muillakin kraiteilla on silmäänpistävä varoitusväritys. Varoitusvärejä on erilaisia, sinisiä tai mustia ja valkoisen poikkijuovaisia ja kelta-mustaraitaisia. Kraitit eivät kuitenkaan juuri koskaan ole aggressiivisia ja purevat ihmistä vain puolustautuakseen, kuten myrkkykäärmeet yleensäkin. Kraitit ovat noin 1–1,5 metriä pitkiä, vaikka kaksimetrisiäkin yksilöitä on tavattu. Kraitit liikkuvat pääosin öisin.
Bungarus est un genre de serpents de la famille des Elapidae[1]. Les espèces regroupées sous ce genre sont communément appelées Bongares.
Les 16 espèces de ce genre se rencontrent en Asie du Sud, en Asie du Sud-Est et en Asie de l'Est[1].
Ce sont des serpents extrêmement venimeux ; leur venin contient de l’α-bungarotoxine.
Selon Reptarium Reptile Database (2 janvier 2022)[2] :
Bungarus est un genre de serpents de la famille des Elapidae. Les espèces regroupées sous ce genre sont communément appelées Bongares.
Bungarus é un xénero de serpes velenosas da familia dos elápidos, que vive no sur e sueste de Asia. O xénero ten 15 especies.
Estas serpes viven en Asia tropical, desde preto de Irán, e ao longo do subcontinente indio (incluíndo Sri Lanka e Bangladesh) ata o sueste asiático (incluíndo partes de Indonesia como Borneo e outras illas).[1]
Estas serpes teñen unha lonxitude total entre 1,0 e 1,5 m (incluíndo a cola), aínda que se observaron espécimes de arredor de 2,0 m. A especie Bungarus fasciatus pode medrar ata os 2,125 m.[2] A maioría das especies están cubertas por escamas lisas e brillantes dispostas formando un padrón de bandas rechamantes de cores alternantes negra e clara. Isto pode servir como coloración aposemática no seu hábitat de pradeira e selva arbustiva. As escamas da crista dorsal son hexagonais. A cabeza é máis delgada e os ollos teñen pupilas redondas. O corpo ten un aplanamento dorsolateral pronunciado, que fai que a sección do corpo sexa triangular.
Aliméntanse principalmente doutras serpes (ofiofaxia), incluídas as velenosas e son tamén caníbales. Tamén comen ratos e pequenos lagartos.[3]
Todas as especies son nocturnas. Son máis dóciles durante as horas do día; de noite son moito máis activas, pero non son moi agresivas mesmo se as provocan. En realidade son bastante tímidas e a miúdo agochan as súas cabezas baixo o seu corpo enroscado como protección. Cando están nesa postura, ás veces menean a cola como distracción para os seus depredadores.[4]
Son serpes ovíparas. A femia pon de 12 a 14 ovos por posta en moreas de follas caídas e permanece a carón deles ata a eclosión.
O xénero Bungarus contén algunhas das serpes de terra máis velenosas do mundo para os ratos baseándose nos seus valores de LD50.[5] Teñen un veleno neurotóxico moi potente, que pode inducir parálise muscular. Clinicamente, os seus velenos conteñen principalmente neurotoxinas sinápticas, que afectan á capacidade dos terminais das neuronas de liberar correctamente o neurotransmisor químico que envía a mensaxe á seguinte neurona. Despois dun envelenamento coas súas bungarotoxinas, a liberación do neurotransmisor queda inicialmente bloqueada (orixinando unha breve parálise), o que vai seguido dun período de sobreexcitación masiva (cambras, tremores, espasmos), que finalmente vai diminuíndo ata acabar nunha parálise. Estas fases pode que non se presenten en todas as partes do corpo ao mesmo tempo. Como son serpes nocturnas, raramente se encontran con persoas polo día, polo que as trabadas son raras, pero unha trabada destes animais é potencialmente mortal e debe considerarse como unha emerxencia médica.
Normalmente, as vítimas empezan queixándose de graves cambras abdominais acompañadas por unha parálise muscular progresiva, que frecuentemente empezan con ptose palpebral (baixada da pálpebra superior). Como non se observan síntomas locais, o paciente debería ser observado coidadosamente buscando indicios de parálise (por exemplo, o comezo de ptose bilateral, diplopía (visión dobre), e disfaxia), e tratado urxentmente con antiveleno. Frecuentemente, hai pouca ou ningunha dor no sitio onde a serpe trabou, o cal pode dar unha falsa confianza á vítima. A principal dificultade médica dos pacientes envelenedos é a falta de recursos médicos (especialmente para a entubación e ventiladores respiratorios nos hospitais rurais) e a falta de efectividade do antiveleno.
Unha vez que a persoa afectada está no centro sanitario, debe dárselle coidados ata que o veleno se metaboliza e a vítima pode respirar sen axuda, especialmente se non se dispón de antiveleno específico de especie. Dado que as toxinas alteran a transmisión da acetilcolina que causa a parálise, algúns pacientes foron tratados con éxito con inhibidores da colinesterase, como a fisostigmina ou a neostigmina, pero o éxito é variable e pode depender da especie implicada. Se ocorre o falecemento, este prodúcese normalmente de 6 a 12 horas despois da trabada, pero pode ser atrasado significativamente. A causa da morte é xeralmente a insuficiencia respiratoria-asfixia pola parálise completa do diafragma. Incluso se o paciente foi levado a un hospital, pode entrar nun coma permanente ou mesmo en morte cerebral por culpa da hipoxia, dado o longo tempo de transporte que adoita haber ata chegar ao centro sanitario.
As taxas de mortalidade causadas polas trabadas por serpes deste xénero varían segundo a especie. De acordo co Departamento de Toxicoloxía da Universidade de Adelaida, as trabadas da Bungarus fasciatus se non son tratadas teñen unha taxa de mortalidade do 1 ao 10%,[6] mentres que nas da Bungarus caeruleus é do 70 ao 80%.[7] Aínda que varias páxinas web afirman que a taxa de mortalidade é do 50% mesmo con tratamento, non mencionan ningunha especie concreta e tampouco a fonte da literatura médica de onde se obtivo o dato. Igual que ocorre con outras serpes velenosas, o momento da morte e a taxa de mortalidade resultante da trabada destas serpes depende de numerosos factores, como do veleno inxectado e do estado de saúde da vítima.
O antiveleno de elápidos polivalente é efectivo para neutralizar o veleno de B. candidus e B. flaviceps e bastante efectivo para B. fasciatus. Neste último caso, o antiveleno monovalente para B. fasciatus é tamén moderadamente efectivo.[8]
*) Non se inclúe a subespecie nominal (forma típica).
T) Especie tipo
Bungarus é un xénero de serpes velenosas da familia dos elápidos, que vive no sur e sueste de Asia. O xénero ten 15 especies.
Krait atau genus Bungarus, adalah genus ular berbisa dari suku Elapidae. Ular-ular ini tersebar di seluruh Asia Selatan dan Asia Tenggara.
Nama genus ular ini, Bungarus, berasal dari kata India, "bungarum"="emas", merujuk pada kepala dan punggung mereka yang mengkilap seperti emas. Sedangkan nama umumnya, "Krait", mungkin berasal dari kata kite (baca="kait") yang berarti "layang-layang".[1][2]
Panjang ular ini biasanya antara 1 meter sampai 2 meter. Spesies terbesar, yakni welang (Bungarus fasciatus) dapat tumbuh lebih dari 2 meter.[3] Semua jenis krait memiliki tubuh halus dan berkilauan, mayoritas jenis memiliki belang-belang berwarna hitam, cokelat, putih, dan/atau kuning. Sisik punggung atas (dorsal) berbentuk segi-enam beraturan. Kepala berbentuk seperti bangun layang-layang, mata berbentuk bulat. Mayoritas jenis memiliki penampang tubuh berbentuk segitiga sama sisi. Ekor panjang dan ramping.
Semua jenis ular ini termasuk hewan kanibal, mereka terkadang memakan jenisnya sendiri.Mangsa utama mereka adalah tikus, kadal, katak, anak unggas, dan ular lain.[4] Krait aktif pada malam hari, namun sering pula terlihat beraktivitas di siang hari. Jika terancam, ular ini akan menyembunyikan kepala di bawah gulungan badannya, terkadang juga menggerakkan ekornya sebagai umpan.[5] Berkembang biak dengan cara bertelur sebanyak 12 hingga 14 butir dan menjaganya sampai menetas.
Tersebar luas di wilayah tropis dan subtropis mulai dari Pakistan, India, Sri Lanka, hingga Filipina dan Indonesia (Sumatra, Jawa, Bali, Kalimantan, dan Sulawesi).
Sejauh ini, terdapat 14 jenis krait.
Krait atau genus Bungarus, adalah genus ular berbisa dari suku Elapidae. Ular-ular ini tersebar di seluruh Asia Selatan dan Asia Tenggara.
Bungarus Daudin, 1803 è un genere di serpenti della famiglia Elapidae, diffuso in Asia. I nomi comuni sono bungaro o krait.
Comprende le seguenti specie[1]:
Bungarus Daudin, 1803 è un genere di serpenti della famiglia Elapidae, diffuso in Asia. I nomi comuni sono bungaro o krait.
Bungarus merupakan genus ular Elapidae berbisa yang ditemui di Asia Selatan dan Tenggara. Kini telah dikenalpasti 13 spesies dan 5 subspesies (kecuali yang nominal).
*) Tidak termasuk subspesies nominat (bentuk tipikal).
T) Spesies jenis
Bungarus merupakan genus ular Elapidae berbisa yang ditemui di Asia Selatan dan Tenggara. Kini telah dikenalpasti 13 spesies dan 5 subspesies (kecuali yang nominal).
Kraiter (Bungarus) hører til familien giftsnoker (Elapidae) og lever i India (med Sri Lanka og deler av Pakistan) og Sørøst-Asia (med Indonesia og Borneo). De har en gift som er mange ganger sterkere enn giften fra en kobraslange, og regnes som svært farlige for mennesker, da de lever i tett befolkede områder.
Kraiter blir som regel mellom én og halvannen meter lange, men det er funnet individer opp mot to meter. Båndkraiten (B. fasciatus) kan trolig bli 2,5 meter lang. De fleste varianter av arten har et skinn dekket av bredstripete mønster, i ulike varianter av svart mot lyse farger, noe som gir god kamuflasje i gressletter og åpen jungel. I likhet med andre giftsnoker har kraitene et smalt hode og runde pupiller. Kroppen ellers er svakt triangelformet, med bred buk som smalner mot ryggen.
Kraiter er aktive om natten, og vil som regel være mindre aggressive om dagen. De er slangeetere, og dietten består i hovedsak av andre slanger. De kan også være kannibalistiske og spise andre kraiter, foruten små pattedyr, frosker og firfisler.
Kraiter produserer en svært sterk nervegift, som forårsaker rask lammelse av musklene etter et bitt. Offeret vil merke liten eller ingen smerte rundt selve bittstedet. Symptomene merkes først minutter senere, først i form av kraftige magekramper, med påfølgende progressiv lammelse av muskulaturen. Før motgift ble utviklet, hadde kraitbitt en dødsrate på 85 %.[1] Dessverre viser motgiften seg ofte å være ineffektiv, så man regner fremdeles en dødsrate på rundt 50 % ved kraitbitt, selv etter behandling.[2] Døden inntreffer som regel mellom seks og tolv timer etter bittet, forårsaket av lammelse av åndedrettssystemet.
Kraiter (Bungarus) hører til familien giftsnoker (Elapidae) og lever i India (med Sri Lanka og deler av Pakistan) og Sørøst-Asia (med Indonesia og Borneo). De har en gift som er mange ganger sterkere enn giften fra en kobraslange, og regnes som svært farlige for mennesker, da de lever i tett befolkede områder.
Kraiter blir som regel mellom én og halvannen meter lange, men det er funnet individer opp mot to meter. Båndkraiten (B. fasciatus) kan trolig bli 2,5 meter lang. De fleste varianter av arten har et skinn dekket av bredstripete mønster, i ulike varianter av svart mot lyse farger, noe som gir god kamuflasje i gressletter og åpen jungel. I likhet med andre giftsnoker har kraitene et smalt hode og runde pupiller. Kroppen ellers er svakt triangelformet, med bred buk som smalner mot ryggen.
Kraiter er aktive om natten, og vil som regel være mindre aggressive om dagen. De er slangeetere, og dietten består i hovedsak av andre slanger. De kan også være kannibalistiske og spise andre kraiter, foruten små pattedyr, frosker og firfisler.
Multimedia w Wikimedia Commons Bungarus – rodzaj jadowitych węży z rodziny zdradnicowatych (Elapidae), obejmujący gatunki występujące w Azji. Prowadzą naziemny tryb życia, są aktywne nocą. Polują przeważnie na inne węże, uzupełniając pokarm jaszczurkami, żabami i małymi ssakami. Samice są jajorodne i opiekują się jajami aż do wyklucia młodych. Jad tych węży jest bardzo niebezpieczny, zawiera dużo neurotoksyn. Śmierć następuje zwykle na skutek porażenia układu oddechowego.
Do rodzaju należą następujące gatunki[2]:
Bungarus – rodzaj jadowitych węży z rodziny zdradnicowatych (Elapidae), obejmujący gatunki występujące w Azji. Prowadzą naziemny tryb życia, są aktywne nocą. Polują przeważnie na inne węże, uzupełniając pokarm jaszczurkami, żabami i małymi ssakami. Samice są jajorodne i opiekują się jajami aż do wyklucia młodych. Jad tych węży jest bardzo niebezpieczny, zawiera dużo neurotoksyn. Śmierć następuje zwykle na skutek porażenia układu oddechowego.
Bungarus[1] este un gen de șerpi din familia Elapidae.[1]
Cladograma conform Catalogue of Life[1]:
|access-date= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link)
.png){kind=small}
Acest articol referitor la o reptilă este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa. Bungarus Güney ve Güneybatı Asya'da yaşayan elapidae ailesinden zehirli bir yılan cinsidir. Çoğunlukla kraitler olarak alınan cinsin 12 türü ve 5 alttürü vardır. Kraitler genellikle 1 le 1.5 m arasında uzunluğa sahiplerdir. Pama (B. fasciatus) 2.5 m uzunluğa erişebilir. Çoğu krait türünün siyah veya açık renkli kalın şeritlerle dizili parlak pulları bulunur. Kraitler yılan yiyicidirler ve öncelikli avları (zehirli türler de dahil olmak üzere) diğer yılanlardır. Ayrıca küçük kertenkelelerle de beslenirler.[1]
Bungarus Güney ve Güneybatı Asya'da yaşayan elapidae ailesinden zehirli bir yılan cinsidir. Çoğunlukla kraitler olarak alınan cinsin 12 türü ve 5 alttürü vardır. Kraitler genellikle 1 le 1.5 m arasında uzunluğa sahiplerdir. Pama (B. fasciatus) 2.5 m uzunluğa erişebilir. Çoğu krait türünün siyah veya açık renkli kalın şeritlerle dizili parlak pulları bulunur. Kraitler yılan yiyicidirler ve öncelikli avları (zehirli türler de dahil olmak üzere) diğer yılanlardır. Ayrıca küçük kertenkelelerle de beslenirler.
Chi Cạp nia (Bungarus) là một chi rắn thuộc họ Rắn hổ (Elapidae) có nọc độc, tìm thấy chủ yếu ở Ấn Độ và Đông Nam Á. Chi này có 14 loài và 8 phân loài. Các tên gọi phổ biến trong tiếng Việt là rắn cạp nong, cạp nia, mai gầm, hổ khoang v.v.
Các loài cạp nong, cạp nia được tìm thấy chủ yếu tại tiểu lục địa Ấn Độ (bao gồm cả Sri Lanka và miền đông Pakistan) và Đông Nam Á (bao gồm cả Indonesia và Borneo)[1].
Các loài rắn này thường có chiều dài khoảng 1-1,5 m, mặc dù có cá thể dài tới 2 m đã được quan sát thấy. Cạp nong (B. fasciatus) có thể dài tới 2,5 m. Phần lớn các loài rắn này có lớp vảy trơn và bóng được sắp xếp thành các khoang đậm màu, bao gồm các khoang đen và khoang màu sáng xen kẽ. Điều này giúp chúng ngụy trang khá tốt tại môi trường sinh sống của chúng tại các đồng cỏ và các cánh rừng có nhiều bụi rậm. Các vảy dọc theo sống lưng có hình lục giác. Đầu thon mảnh và các mắt có con ngươi tròn. Chúng có tiết diện ngang hình tam giác và phẳng ở phần lưng-hông. Đuôi hẹp dần thành điểm nhọn.
Chúng là loại động vật đẻ trứng và rắn cái đẻ khoảng 6 -12 trứng trong ổ bằng lá cây và sống ở đó cho đến khi trứng nở.
Các loài rắn trong chi này là các loại động vật ăn thịt rắn, con mồi chủ yếu của chúng là các loài rắn khác (bao gồm cả những loài có nọc độc) và chúng ăn thịt cả đồng loại. Chúng cũng ăn thịt cả các loài thằn lằn nhỏ[2].
Tất cả các loài thuộc chi này đều kiếm ăn về đêm. Ban ngày chúng khá hiền lành, nhưng trở nên hung dữ hơn về đêm. Tuy nhiên, nói chung chúng khá nhút nhát và thông thường hay ẩn giấu đầu của chúng trong phần thân được cuộn tròn lại để tự vệ. Trong tư thế như vậy, đôi khi chúng sẽ quất đuôi như một dạng của sự tiêu khiển và cảnh báo[3].
Các loài trong chi Bungarus có nọc độc với độc tính đối với hệ thần kinh, có hiệu lực cao hơn nhiều lần so với nọc rắn hổ mang[1]. Cú cắn của chúng rất nguy hiểm và gây ra trụy hệ hô hấp đối với nạn nhân. Trước khi có thuốc chữa rắn cắn có tác dụng được điều chế ra, thì tỷ lệ tử vong của nạn nhân lên tới 75%[4]. Vì các vết cắn của chúng ít khi sưng hay đau nhiều, nạn nhân có thể nhận được cấp cứu quá trễ sau khi triệu chứng tê liệt thần kinh đã bột phát [2]; một điều may mắn là chúng rất ít khi hung hãn. Năm 2001, tiến sĩ Joe Slowinski đã bị một con cạp nia non cắn trong khi tiến hành nghiên cứu thực địa về chúng tại Myanma, do không kịp nhận sự hỗ trợ y tế nên đã chết.
*) Bao gồm cả nguyên chủng
Chi Cạp nia (Bungarus) là một chi rắn thuộc họ Rắn hổ (Elapidae) có nọc độc, tìm thấy chủ yếu ở Ấn Độ và Đông Nam Á. Chi này có 14 loài và 8 phân loài. Các tên gọi phổ biến trong tiếng Việt là rắn cạp nong, cạp nia, mai gầm, hổ khoang v.v.
「Krait」重定向至此。關於高通设计的 CPU，詳見「Krait (CPU)」。環蛇屬（學名：Bungarus）中的成員皆為具致命毒素的蛇，屬於眼鏡蛇科，主要分布在亞洲。
這個屬之下，總共有12個種，其中7種在印度也可見（B. bungaroides、B. caeruleus、B. fasciatus、B. lividus、B. niger、B. sindanus、B. undamanensis）。這類蛇主要以其他蛇類和蜥蜴為食。環蛇屬皆為夜行性，動作緩慢，喜歡把頭部隱藏於牠們盤捲的身體之下，並揮動牠們的尾部來分散其他生物的注意力。常見的種類包括金環蛇、銀環蛇和印度環蛇。
.png){kind=small}
这是一篇與蛇類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 