Les mones de nit (Aotus) són un gènere de micos del Nou Món, l'únic de la família dels aòtids. Tenen una ampla difusió als boscs d'Amèrica Central i del Sud, des del Panamà fins al Paraguai i el nord de l'Argentina. Les espècies que viuen a altituds superiors tendeixen a tenir un pelatge més espès que els micos que viuen al nivell del mar.
Mirikinovití (Aotidae) je čeleď ploskonosých opic, které žijí v Jižní a Střední Americe, od Panamy po Paraguay a sever Argentiny. Čeleď mirikinovitých byla vyčleněna z čeledi malpovitých (Cebidae), kde byla zařazena jako podčeleď.
Na výše uvedeném teritoriu žijí v primárních i ve starších, druhové bohatších sekundárních tropických lesích, galeriových lesích, mangrovech, v subtropických suchých, stejně jako v lesích sezónně opadávajících. Mají v oblibě husté stromové porostý s bohatými vrcholovými patry. Byly viděny i v nadmořských výškách přes 3000 metrů, kde bývá teplota i jen +5 °C.
Mirikinovití jsou jediné noční opice obývající Nový Svět. Studiem fosílií bylo prokázáno, že tato vlastnost se u nich vyvinula až druhotně, jako ochrana před nebezpečím ze strany predátorů a pro možnost se nasytit v době, kdy ostatní potravní konkurenti spí. Mirikina Azaraova, obývající v Argentině a Paraguaji areál Chaca, má schopnost shánět si potravu jak ve dne, tak i v noci. Pravděpodobně se tak chce vyhnout aktivitě za extrémně chladných bezměsíčných nocí.
Opice váží asi okolo 800 až 1200 gramů a měří asi 30 až 40 cm, stejná je i délka jejich ocasů. Rozdíl mezi samci a samicemi ve velikostí téměř není. Hřbet mají zbarvený šedohnědě, tmavý obličej je olemován bíle, na hlavě jsou tři podélné pruhy. Mají buď oranžové břicho a hrdlo (mirikiny andská, Azarova, černohlavá a loretská) nebo hrdlo mají šedé a břicho žluté (mirikiny Brumbackova, Hernandezova, křiklavá, obecná, panamská, severokolumbijská a šedobřichá). Hustota jejich srsti je závislá na prostředí ve kterém žijí.
Mají výborný zrak, kterému ani temná noc nebrání v jasném rozpoznávání předmětů a odhadu vzdálenosti, který je pro pohyb ve větvích vysoko nad zemí životně důležitý. Jejich vidění je dichromatické, vidí jen černobíle, což je výhodou pro prostorové orientaci při nízké světelné úrovni. Kulaté oční bulvy jsou veliké, mají více tyčinek a méně čípků. Sluch mají dobrý, ušní boltce malé.
Jejich základní potravou je ovoce a další plody stromů. Příležitostně se živí také květy, listy, pupeny, hmyzem, který obvykle chytají v letu při soumraku a rozbřesku, spícími ptáky a jejich vejci a mláďaty. Jejich jídelníček je rozdílný u druhů žijících v tropech a u druhů žijících v suchých lesích a v horských oblastech.
Pohybují se po větvích po čtyřech končetinách a jsou výborní skokané, přeskakují na další stromy i na vzdálenost 5 metrů. Přes den přespávají v dutinách stromů nebo ve spleti lián vysoko v korunách stromů a po západu slunce odcházejí hledat potravu. Krmí se asi do půlnoci, pak 90 až 120 minut odpočívají. Při jasných nocích s úplňkem procestují dvojnásobnou vzdálenost než při bezměsíčných. Do svých spacích míst se vracejí s úsvitem.
Mirikinovití jsou monogamní, žijí v párech, ale mláďata se s rodiči zdržují až do dospělosti, proto obvykle lze spatřit malou skupinku s 2 až 5 zvířaty. Obvod svého území si ohraničují hlasitým voláním o nízké frekvenci které se v lese široko rozléhá, je podobno sovímu. Mají většinou několik rozdílných hlasových projevů pro vzájemnou komunikaci. Ve svém teritoriu také zanechávají pachové značky z močí nebo žlázových výměšků, které slouží k dorozumívání ve skupině.
Samice rodí zhruba po 120 až 130 dnech březosti jedno nebo dvě mláďata, která kojí asi půl roku. Mláďata nejdříve krátce nosí samice a později je předá samci, který se o ně stará asi do jejich 4 až 6 měsíců.
Nemají pro svůj způsob nočního života vysoko v korunách stromů mnoho přirozených nepřátel, snad jen při špatně zvoleném denním úkrytu mohou být kořistí ptačích dravců. Dožívají se v zájetí zhruba asi 12 až 20 let.
Podle IUCN jsou považovány za zranitelné tyto druhy:
V poslední době došlo k rozdělení původně jednoho druhu na základě genetických zkoumání na druhů několik, jejich počet ani české názvosloví není dosud stabilní. Zde je jedna z možných klasifikací:[2]
rod mirikina (Aotus) Illiger, 1811
V tomto článku byl použit překlad textu z článku New World monkey na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu mirikinovití ve Wikimedia Commons Mirikinovití (Aotidae) je čeleď ploskonosých opic, které žijí v Jižní a Střední Americe, od Panamy po Paraguay a sever Argentiny. Čeleď mirikinovitých byla vyčleněna z čeledi malpovitých (Cebidae), kde byla zařazena jako podčeleď.
Nataber (Aotus) er en slægt af vestaber. Slægten er den eneste i familien Aotidae.
Nataber kan som de eneste aber blive ramt af den ofte dødelige, menneskelige malariaparasit Plasmodium falciparum, hvilket gør dem anvendelige som forsøgsdyr i malariaforskningen.[1]
Nataber har store brune øjne. Størrelsen forbedrer deres natsyn og dermed evnen til at være nataktiv. Ørerne er næsten skjult, hvilket har givet nataberne det videnskabelige slægtsnavn Aotus, der betyder 'uden ører'. Der findes kun få oplysninger om vilde natabers vægt, men ud fra de data, der er kendt lader det til, at hanner og hunner vejer det samme. Arten Aotus azarae fra det centrale Sydamerika vejer mest med en vægt på omkring 1250 gram, mens Aotus brumbacki vejer mindst med en vægt mellem 455 og 875 gram. Nataber måler cirka 34 cm i højden.[2]
Nataber findes i Panama, Colombia, Ecuador, Peru, Brasilien, Paraguay, Argentina, Bolivia og Venezuela. De arter, der lever i de største højder, har normalt den tykkeste pels. Nataber lever både i uberørt urskov og der hvor der tidligere har fundet skovhugst sted.[2]
Alle arter af nataber er nataktive og den eneste egentlig nataktive gruppe af aber. En undtagelse er underarten Aotus azarae azarae, der både kan være aktiv dag og nat.[2] Nataber kan frembringe et stort antal forskellige lyde, der kan inddeles i otte forskellige typer. De kan ikke skelne farver, idet de har et monokromatisk syn, hvilket er usædvanligt blandt vestaber. Dette skyldes sandsynligvis deres nataktive levevis. De er i stand til at skelne finere detaljer ved lave lysintensiteter end andre primater, hvilket hjælper dem til at kunne fange insekter og bevæge sig om natten.[3] Nataber lever i familiegrupper, der består af par og deres endnu ikke fuldvoksne unger. Familiegrupperne forsvarer territorier ved hjælp af kaldestemmer og duftmarkeringer.
Nataber er monogame og alle individer indgår i par. Kun en enkelt unge fødes en gang om året. Hannen står for hovedparten af pasningen. Moren bærer kun ungen i den første uges tid. Dette menes at være til fordel for ungen og mindsker morens energibehov. Voksne individer bliver af og til udstødt fra gruppen af andre individer af samme køn.[4]
Man troede tidligere, at der kun fandtes en enkelt natabe-art, men mener nu at der er 11 forskellige arter:
Familie Aotidae
Nataber (Aotus) er en slægt af vestaber. Slægten er den eneste i familien Aotidae.
Nataber kan som de eneste aber blive ramt af den ofte dødelige, menneskelige malariaparasit Plasmodium falciparum, hvilket gør dem anvendelige som forsøgsdyr i malariaforskningen.
Die Nachtaffen (Aotus, Aotidae) sind eine Primatengattung und -familie aus der Gruppe der Neuweltaffen. Nachtaffen sind die einzigen nachtaktiven Affen und neben den Koboldmakis die einzigen nachtaktiven Trockennasenaffen. Sie sind in Mittel- und Südamerika verbreitet, leben in Familiengruppen und ernähren sich vorwiegend von Früchten. Die Anzahl der Arten ist nicht restlos geklärt, derzeit werden 10 bis 13 Arten unterschieden.
Nachtaffen sind relativ kleine Primaten. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 24 bis 37 Zentimetern, wozu noch ein 31 bis 40 Zentimeter langer Schwanz kommt. Das Gewicht variiert von 0,7 bis 1,2 Kilogramm. Im Gegensatz zu vielen anderen Neuweltaffen sind die Geschlechter annähernd gleich groß und unterscheiden sich auch nicht in der Fellfärbung.
Das Fell der Nachtaffen ist weich und dicht, bei den im Gebirge lebenden Arten ist es verlängert. Es ist am Rücken und an der Außenseite der Gliedmaßen olivbraun bis schwarzgrau und am Bauch und an der Innenseite der Gliedmaßen gelbbraun bis orangebraun gefärbt. Der Nacken kann grau oder rötlich gefärbt sein, dies dient zur Unterscheidung zweier Artengruppen (siehe Systematik). Der Schwanz ist lang und buschig, seine Spitze ist oft schwarz, im Gegensatz zu einigen anderen Neuweltaffen kann er nicht als Greifschwanz eingesetzt werden. Die Beine sind als Anpassung an die teilweise springende Fortbewegung verlängert, an der vierten Zehe haben sie einen krallenähnliche geformten Nagel – analog zur Putzkralle der Feuchtnasenaffen. Der Daumen ist nur ansatzweise opponierbar.
Der Kopf ist rundlich, die Ohren sind klein und häufig im Fell verborgen. Die Augenhöhlen sind auffallend groß, die Augen sind groß und braun. Im Gegensatz zu den häufig nachtaktiven Feuchtnasenaffen weist ihr Augen kein Tapetum lucidum auf, dagegen ist ihre Netzhaut mit Stäbchen und Zapfen versehen. Aus diesen Gründen dürfte die Nachtaktivität kein ursprüngliches, sondern ein sekundär wieder erworbenes Merkmal dieser Tiere sein. Allerdings haben sie nur eine Art von Zapfen, ihre Farbwahrnehmung ist daher eingeschränkt. Über und unter den Augen und manchmal auch unter dem Maul befinden sich weiße Felder. Entlang des Gesichtes ziehen sich drei dunkle Streifen, einer über die Stirn – wo er dreieckig verbreitert sein kann – bis zur Nase und jeweils einer außerhalb eines jeden Auges.
Die Zahnformel der Nachtaffen lautet I2-C1-P3-M3, insgesamt haben sie also 36 Zähne. Die mittleren oberen Schneidezähne sind sehr groß, die hintersten Molaren hingegen sehr klein. Unter ihrem Kinn haben sie einen Kehlsack, der zur Verstärkung ihrer Laute dient.
Nachtaffen sind im südlichen Mittel- und in Südamerika beheimatet. Ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich von Panama im Norden über Kolumbien – wo eine große, noch nicht restlos entschlüsselte Artenvielfalt herrscht – und über Brasilien und Peru bis nach Bolivien, Paraguay und dem nördlichen Argentinien im Süden. Sie fehlen allerdings im nordöstlichen und östlichen Teil Südamerikas. Lebensraum dieser Tiere sind Wälder, wobei sie in verschiedensten Waldtypen vorkommen können. Sie sind in tropischen Regenwäldern ebenso zu sehen wie in trockenen, laubwerfenden Wäldern. Im Gebirge kommen sie in Höhen von bis zu 3200 Metern vor.
Nachtaffen sind Baumbewohner. Es gibt jedoch keine Höhenpräferenz in den Bäumen, sondern sie können sich in allen Höhenlagen aufhalten. Im Geäst bewegen sie sich meist auf allen vieren fort, können jedoch auch gut springen. Die meisten Nachtaffen sind nachtaktiv, lediglich die Populationen im äußersten Süden des Verbreitungsgebietes haben eine kathemerale Lebensweise, das heißt, es gibt keinen ausgeprägten Tag-Nacht-Rhythmus.
In den Ruhezeiten ziehen sie sich in Baumhöhlen oder Pflanzendickichte zurück. Rund 15 Minuten nach Sonnenuntergang kommen sie aus ihren Schlafplätzen und sind bis Mitternacht aktiv. Dann halten sie eine eineinhalb- bis zweistündige Rast, bevor sie erneut auf Nahrungssuche gehen. Vor Sonnenaufgang ziehen sie sich wieder in ihre Ruheplätze zurück. Sie sind auf das Mondlicht angewiesen, bei sehr dunklen Neumondnächten ist ihre Aktivität eingeschränkt.
Ihre nächtlichen Streifzüge sind bis zu 800 Meter lang, die Länge hängt jedoch von der Jahreszeit und vom Licht ab. In der Trockenzeit sind die Wegstrecken kürzer (rund 250 Meter), was mit dem größeren, gehäufteren Angebot an Früchten zusammenhängt.[1] Die Streifzüge in hellen Nächten sind rund doppelt so lang wie in dunklen. In dunklen Nächten folgen sie Routen, die sie zuvor geruchlich markiert haben – durch Urinieren auf ihre Pfoten oder mit dem Sekret einer Drüse unter der Schwanzwurzel.
Nachtaffen leben in Familiengruppen aus zwei bis fünf Tieren. Diese setzen sich aus einem Männchen, einem Weibchen und dem gemeinsamen Nachwuchs zusammen. Traditionell ging man davon aus, dass Männchen und Weibchen monogam sind, das heißt, dass die Partner lebenslang zusammenleben. Zumindest bei einer Art, dem Südlichen Rotkehl-Nachtaffen, dürfte das Sozialverhalten aber flexibler sein und es häufiger zum Austausch eines Partners kommen.[2] Innerhalb der Gruppe kommt es selten zu aggressivem Verhalten. Die Gruppenmitglieder bleiben nahe beisammen, sie entfernen sich nie mehr als 10 Meter voneinander. Auch schlafen sie eng aneinander gekuschelt. Im Gegensatz zu anderen in Familiengruppen lebenden Primaten kommt es sehr selten zur gegenseitigen Fellpflege (Grooming).
Nachtaffen sind territoriale Tiere, das Revier einer Familiengruppe umfasst 3 bis 10 Hektar. Die Reviere werden gegen fremde Gruppen verteidigt. Treffen zwei Gruppen zusammen, etwa bei einem fruchttragenden Baum an der Reviergrenze, kommt es zu lauten Schreien, ritualisiertem Springen mit gestreckten Beinen, Verfolgungsjagden und Kämpfen. Diese Auseinandersetzungen dauern rund 10 Minuten, es „gewinnt“ keine Gruppe, sondern beide ziehen sich in ihr Territorium zurück.
Neben den Schreien zur Verteidigung des Territoriums gibt es auch Warnlaute und Laute, die auf Nahrungsquellen hinweisen. Auffällig sind Serien von mehreren eulenartigen Rufen, die vorwiegend von Einzeltieren in der Nacht ausgestoßen werden. Diese Rufe dienen vermutlich zur Anlockung eines Partners, ihnen verdanken die Tiere auch ihren englischen Namen owl monkeys (=„Eulenaffen“).
Nachtaffen sind in erster Linie Fruchtfresser, die ihre Nahrung mit anderen Pflanzenteilen und Kleintieren ergänzen. Sie bevorzugen kleine, reife Früchte und können auch große Fruchtbäume besuchen, da sie durch ihre nachtaktive Lebensweise die Konkurrenz zu tagaktiven, dominanteren Arten vermeiden. Der Fruchtanteil an der Nahrung ist bei Tieren in tropischen Regionen höher als bei Tieren in Regionen mit saisonalem Klima. Diese greifen – insbesondere in der Regenzeit, wenn das Fruchtangebot limitiert ist – auch auf Blätter, Blüten und andere Pflanzenteile zurück.
Die Jagd auf Kleintiere erfolgt vorwiegend in der Dämmerung. Sie sind geschickt darin, fliegende Insekten aus der Luft zu fangen oder krabbelnde Tiere auf den Ästen zu jagen. An Beutetieren sind beispielsweise Springschrecken, Nachtfalter, Käfer und Spinnen bekannt.
Über die Fortpflanzung der Nachtaffen in freier Wildbahn ist wenig bekannt, fast alle Forschungsergebnisse stammen von Tieren in Gefangenschaft und könnten sich beträchtlich von freilebenden Tieren unterscheiden.
In Gefangenschaft können Geburten das ganze Jahr über erfolgen. Bei den Tieren im klimatisch stark schwankenden nördlichen Argentinien gibt es eine feste Paarungszeit, die Geburten fallen in den Beginn der Regenzeit zwischen September und November. Es ist unklar, ob die Fortpflanzung bei allen Arten saisonal ist, oder ob sie bei Arten in tropischen Regionen das ganze Jahr über erfolgen kann. Die Männchen produzieren äußerst wenig Spermien, möglicherweise eine Anpassung an die monogame Lebensweise. Da sie sich nur einmal im Jahr und nur mit einem Weibchen fortpflanzen, wäre eine höhere Spermienproduktion Energieverschwendung.[2]
Nach einer rund 130- bis 140-tägigen Tragzeit bringt das Weibchen meist ein einzelnes Jungtier zur Welt. Zwillingsgeburten kommen vor, sind aber selten. Das Geburtsintervall liegt bei rund 12 Monaten, das heißt, das Weibchen kann jedes Jahr ein Kind austragen. Neugeborene Nachtaffen wiegen rund 100 Gramm und klammern sich zunächst instinktiv an den Bauch der Mutter. Doch schon nach wenigen Tagen beginnt der Vater, die Hauptverantwortung für das Junge zu übernehmen. Er ist es, der das Junge herumträgt, es an sich gekuschelt schlafen lässt und mit ihm spielt, und er übergibt es der Mutter nur zum Säugen. In den ersten Lebenswochen tragen auch manchmal die älteren Geschwister, die sich noch in ihrer Geburtsgruppe aufhalten, das Junge, später wird es ihnen zu schwer. Nach drei bis vier Wochen klammern sich die Jungtiere nicht mehr an den Bauch des Vaters, sondern reiten auf dessen Rücken. Mit spätestens sechs Wochen nehmen sie erstmals feste Nahrung zu sich, und mit fünf Monaten werden sie nicht mehr getragen, sondern bewegen sich selbstständig fort. Endgültig entwöhnt werden sie aber erst mit rund sieben Monaten. Die Sterblichkeit der Jungtiere in den ersten sechs Lebensmonaten ist verglichen mit anderen Primaten sehr gering, was vermutlich an der intensiven elterlichen Fürsorge liegt.[2]
Die Geschlechtsreife tritt im Alter von ein bis zwei Jahren ein, körperlich gänzlich ausgewachsen sind Nachtaffen allerdings erst mit vier bis fünf Jahren. Mit rund zwei bis drei Jahren verlassen sowohl männliche als auch weibliche Jungtiere ihre Geburtsgruppe. Bereits vorher setzen sie sich zunehmend von ihren Eltern ab, sie trennen sich häufiger von ihnen und schlafen auch in unterschiedlichen Bäumen. Nach der Trennung leben sie zunächst einzelgängerisch, bis sie einen Partner finden und ein eigenes Territorium etablieren können.
Die Lebenserwartung in freier Wildbahn ist nicht bekannt, ein über 13-jähriges Weibchen und ein über 11-jähriges Männchen konnten sich immer noch fortpflanzen.[3] In menschlicher Obhut können diese Tiere über 25 Jahre alt werden.
Seit den 1960er-Jahren wurden Nachtaffen intensiv in Tierversuchen, insbesondere in der Malariaforschung eingesetzt. Dazu wurden ursprünglich freilebende Tiere gejagt, was mancherorts die Populationen dezimiert hat. Diese Praxis ist jedoch heute von den USA und den meisten südamerikanischen Ländern untersagt. In geringem Ausmaß werden die Tiere aufgrund ihres Fleisches und Felles bejagt, manchmal werden auch Jungtiere gefangen und zu Heimtieren gemacht, was oft mit der Tötung der Eltern einhergeht. Die kolumbianischen Arten leiden auch am dortigen bewaffneten Konflikt, was die Umsetzung von Schutzmaßnahmen erschwert. Die größte Bedrohung stellt heute die fortschreitenden Vernichtung ihres Lebensraumes durch Waldrodungen dar. Aufgrund ihrer Anpassungsfähigkeit an verschiedene Waldtypen sind sie jedoch weniger gefährdet als andere amerikanische Primaten. Angaben zum genauen Gefährdungsgrad sind bei einigen Arten aufgrund des unklaren Verbreitungsgebietes kaum anzugeben. Die IUCN listet vier Arten (Brumback-, Grauhand-, Kolumbianischer und Anden-Nachtaffe) als „gefährdet“ (vulnerable) und zwei weitere (Panama- und Hernández-Camacho-Nachtaffe) unter „zu wenig Daten vorhanden“ (data deficient).[4]
Die Nachtaffen werden zu den Neuweltaffen (Platyrrhini) gerechnet, manchmal findet sich für die Familie die Bezeichnung Nyctipithecidae statt Aotidae. Ihre Schwestergruppe sind entweder die Kapuzineraffen (Cebidae) oder das gemeinsame Taxon aus Kapuziner- und Krallenaffen.[5]
Alle Population der Nachtaffen ähneln einander in ihrem Äußeren, unterscheiden sich aber in der Chromosomenzahl. Anhand der Färbung der Kehle wurden die Nachtaffen in zwei Gruppen eingeteilt, eine urtümlichere Graukehl-Gruppe, deren Vertreter nördlich des Amazonas leben, und eine Rotkehl-Gruppe südlich des Amazonas. In älteren Systematiken wurden manchmal alle Tiere oder zumindest alle Graukehl- und alle Rotkehl-Nachtaffen zu jeweils einer Art zusammengefasst. Vergleiche von jeweils 10 Markern aus der Kern-DNA und der mitochondrialen DNA zeigten jedoch, dass die Einteilung in eine Graukehl-Gruppe und eine Rotkehl-Gruppe nicht die tatsächlichen Verwandtschaftsverhältnisse widerspiegelt. Vielmehr lässt sich die Gattung in eine nördliche und eine südliche Gruppe unterteilen.[6]
Außerdem wurde noch der Hernández-Camacho-Nachtaffe (Aotus jorgehernandezi) beschrieben, der bislang nur durch ein einziges in menschlicher Obhut gehaltenes Exemplar bekannt ist, das aus dem Nationalpark Los Nevados stammen sollte.
Die Nachtaffen (Aotus, Aotidae) sind eine Primatengattung und -familie aus der Gruppe der Neuweltaffen. Nachtaffen sind die einzigen nachtaktiven Affen und neben den Koboldmakis die einzigen nachtaktiven Trockennasenaffen. Sie sind in Mittel- und Südamerika verbreitet, leben in Familiengruppen und ernähren sich vorwiegend von Früchten. Die Anzahl der Arten ist nicht restlos geklärt, derzeit werden 10 bis 13 Arten unterschieden.
Tuta k'usillu, kichwapi Tuta kushillu,[1][2] Musmuki icha Mutuchi (genus Aotus) nisqakunaqa huk Uralan Abya Yalap paray sach'a-sach'ankunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillukunam.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Tuta k'usillu.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Tuta k'usillu
Tuta k'usillu, kichwapi Tuta kushillu, Musmuki icha Mutuchi (genus Aotus) nisqakunaqa huk Uralan Abya Yalap paray sach'a-sach'ankunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillukunam.
Дурукулилер (лат. Aotus) — кадимки түнчүл маймылдардын бир уруусу, булардын өкүлү катары үч түшкүндүү түнчүл маймыл (лат. А. trivirgatus) кирет.
గుడ్లగూబ కోతి లేదా నిశాచర కోతి లేదా రాత్రి కోతి వానర జాతికి చెందిన ఒక జంతువు. ఇది ఎక్కువగా రాత్రివేళ చురుకుగా ఉంటుంది. అందువలన దీనికి ఆ పేరు వచ్చింది.ఈ కోతి పద్దపెద్ద కళ్లు... రంగురంగుల బొచ్చు... వింతైన ఆకారంతో ఆకర్షణీయంగా ఉంటుంది.గుడ్లగూబలా గుండ్రటి ముఖం, పెద్ద పెద్ద కళ్లు ఉండడంతో 'ఓల్ మంకీ' అనే పేరే దీనికి పెట్టారు. ఇవి దక్షిణ అమెరికాలోని దట్టమైన అడవుల్లో 11,000 అడుగుల ఎత్తయిన కొండలపై పెద్దపెద్ద చెట్ల గుబుర్లలో నివసిస్తాయి.
Night monkeys, also known as owl monkeys or douroucoulis[2] (/duːruːˈkuːliz/), are nocturnal New World monkeys of the genus Aotus, the only member of the family Aotidae (/eɪˈɒtɪdiː/). The genus comprises eleven species which are found across Panama and much of South America in primary and secondary forests, tropical rainforests and cloud forests up to 2,400 metres (7,900 ft). Night monkeys have large eyes which improve their vision at night, while their ears are mostly hidden, giving them their name Aotus, meaning "earless".
Night monkeys are the only truly nocturnal monkeys with the exception of some cathemeral populations of Azara's night monkey, who have irregular bursts of activity during day and night. They have a varied repertoire of vocalisations and live in small family groups of a mated pair and their immature offspring. Night monkeys have monochromatic vision which improves their ability to detect visual cues at night.
Night monkeys are threatened by habitat loss, the pet trade, hunting for bushmeat, and by biomedical research. They constitute one of the few monkey species that are affected by the often deadly human malaria protozoan Plasmodium falciparum, making them useful as non-human primate experimental subjects in malaria research. The Peruvian night monkey is classified by the International Union for Conservation of Nature (IUCN) as an Endangered species, while four are Vulnerable species, four are Least-concern species, and two are data deficient.
Until 1983, all night monkeys were placed into only one (A. lemurimus) or two species (A. lemurinus and A. azarae). Chromosome variability showed that there was more than one species in the genus and Hershkovitz (1983) used morphological and karyological evidence to propose nine species, one of which is now recognised as a junior synonym.[3] He split Aotus into two groups: a northern, gray-necked group (A. lemurinus, A. hershkovitzi, A. trivirgatus and A. vociferans) and a southern, red-necked group (A. miconax, A. nancymaae, A. nigriceps and A. azarae).[1] Arguably, the taxa otherwise considered subspecies of A. lemurinus – brumbacki, griseimembra and zonalis – should be considered separate species,[4][3] whereas A. hershkovitzi arguably is a junior synonym of A. lemurinus.[4] A new species from the gray-necked group was recently described as A. jorgehernandezi.[3] As is the case with some other splits in this genus,[5] an essential part of the argument for recognizing this new species was differences in the chromosomes.[3] Chromosome evidence has also been used as an argument for merging "species", as was the case for considering infulatus a subspecies of A. azarae rather than a separate species.[6] One extinct species is known from the fossil record.[7]
Family Aotidae
Night monkeys have large brown eyes; the size improves their nocturnal vision increasing their ability to be active at night. They are sometimes said to lack a tapetum lucidum, the reflective layer behind the retina possessed by many nocturnal animals.[8] Other sources say they have a tapetum lucidum composed of collagen fibrils.[9] At any rate, night monkeys lack the tapetum lucidum composed of riboflavin crystals possessed by lemurs and other strepsirrhines,[9] which is an indication that their nocturnalitiy is a secondary adaption evolved from ancestrally diurnal primates.
Their ears are rather difficult to see; this is why their genus name, Aotus (meaning "earless") was chosen. There is little data on the weights of wild night monkeys. From the figures that have been collected, it appears that males and females are similar in weight; the heaviest species is Azara's night monkey at around 1,254 grams (2.765 lb), and the lightest is Brumback's night monkey, which weighs between 455 and 875 grams (1.003 and 1.929 lb). The male is slightly taller than the female, measuring 346 and 341 millimetres (13.6 and 13.4 in), respectively.[10]
Night monkeys can be found in Panama, Colombia, Ecuador, Peru, Brazil, Paraguay, Argentina, Bolivia, and Venezuela. The species that live at higher elevations tend to have thicker fur than the monkeys at sea level. Night monkeys can live in forests undisturbed by humans (primary forest) as well as in forests that are recovering from human logging efforts (secondary forest).[10]
A primary distinction between red-necked and gray-necked night monkeys is spatial distribution. Gray-necked night monkeys (Aotus lemurinus group) are found north of the Amazon River, while the red-necked group (Aotus azare group) are localized south of the Amazon River.[11] Red-necked night monkeys are found throughout various regions of the Amazon rainforest of South America, with some variation occurring between the four species. Nancy Ma's night monkey occurs in both flooded and unflooded tropical rainforest regions of Peru, preferring moist swamp and mountainous areas.[12] This species has been observed nesting in regions of the Andes[13] and has recently been introduced to Colombia, likely as a result of post-research release into the community.[14] The black-headed night monkey is also found mainly in the Peruvian Amazon (central and upper Amazon), however its range extends throughout Brazil and Bolivia[15] to the base of the Andes mountain chain.[16] Night monkeys such like the black-headed night monkey, generally inhabit cloud forests; areas with consistent presence of low clouds with a high mist and moisture content which allows for lush and rich vegetation to grow year round, providing excellent food and lodging sources. The Peruvian night monkey, like Nancy Ma's night monkey, is endemic to the Peruvian Andes however it is found at a higher elevation, approximately 800–2,400 metres (2,600–7,900 ft) above sea level and therefore exploits different niches of this habitat.[16] The distribution of A. azare, extends further towards the Atlantic Ocean, spanning Argentina, Bolivia and the drier, south western regions of Paraguay,[17] however unlike the other red-necked night monkey species, it is not endemic to Brazil.
During the daylight hours, night monkeys rest in shaded tree areas. These species have been observed exploiting four different types of tree nests, monkeys will rest in; holes formed in the trunks of trees, in concave sections of branches surrounded by creepers and epiphytes, in dense areas of epiphyte, climber and vine growth and in areas of dense foliage.[18] These sleeping sites provide protection from environmental stressors such as heavy rain, sunlight and heat. Sleeping sites are therefore carefully chosen based upon tree age, density of trees, availability of space for the group, ability of site to provide protection, ease of access to the site and availability of site with respect to daily routines.[18] While night monkeys are an arboreal species, nests have not been observed in higher strata of the rainforest ecosystem, rather a higher density of nests were recorded at low-mid vegetation levels.[18] Night monkeys represent a territorial species, territories are defended by conspecifics through the use of threatening and agonistic behaviours.[19] Ranges between night monkey species often do overlap and result in interspecific aggressions such as vocalizing and chasing which may last up to an hour.[11]
Night monkeys are primarily frugivorous (fruit eating species) as fruits are easily distinguished through the use of olfactory cues,[20] but leaf and insect consumption has also been observed in the cathemeral night monkey species A. azare.[11] A study conducted by Wolovich et al., indicated that juveniles and females were much better at catching both crawling and flying insects than adult males.[21] In general, the technique used by night monkeys in insect capturing is to use the palm of the hand to flatten a prey insect against a tree branch and then proceed to consume the carcass.[21] During the winter months or when food sources are reduced, night monkeys have also been observed foraging on flowers such as Tabebuia heptaphylla, however this does not represent a primary food source.[11]
In night monkeys, mating occurs infrequently, however females are fertile year-round, with reproductive cycles range from 13 to 25 days.[22] The gestation period for night monkey is approximately 117– 159 days but varies from species to species. Birthing season extends from September to March and is species-dependent, with one offspring being produced per year; however, in studies conducted in captivity, twins were observed.[22] Night monkeys reach puberty at a relatively young age, between 7 and 11 months, and most species attain full sexual maturity by the age of 2 years of age. A. azare represents an exception reaching sexual maturity by the age of 4.[22]
The name "night monkey" comes from the fact that all species are active at night and are, in fact, the only truly nocturnal monkeys (an exception is the subspecies of Azara's night monkey, Aotus azarae azarae, which is cathemeral).[10] Night monkeys make a notably wide variety of vocal sounds, with up to eight categories of distinct calls (gruff grunts, resonant grunts, sneeze grunts, screams, low trills, moans, gulps, and hoots), and a frequency range of 190–1,950 Hz.[23] Unusual among the New World monkeys, they are monochromats, that is, they have no colour vision, presumably because it is of no advantage given their nocturnal habits. They have a better spatial resolution at low light levels than other primates, which contributes to their ability to capture insects and move at night.[24] Night monkeys live in family groups consisting of a mated pair and their immature offspring. Family groups defend territories by vocal calls and scent marking.
The night monkey is socially monogamous, and all night monkeys form pair bonds. Only one infant is born each year. The male is the primary caregiver, and the mother carries the infant for only the first week or so of its life. This is believed to have developed because it increases the survival of the infant and reduces the metabolic costs on the female. Adults will occasionally be evicted from the group by same-sex individuals, either kin or outsiders.[25]
The family Aotidae is the only family of nocturnal species within the suborder Anthropoidea. While the order primates is divided into prosimians; many of which are nocturnal, the anthropoids possess very few nocturnal species and therefore it is highly likely that the ancestors of the family Aotidae did not exhibit nocturnality and were rather diurnal species.[26] The presence of nocturnal behavior in Aotidae therefore exemplifies a derived trait; an evolutionary adaptation that conferred greater fitness advantages onto the night monkey.[26] Night monkey share some similarities with nocturnal prosimians including low basal metabolic rate, small body size and good ability to detect visual cues at low light levels.[27] Their responses to olfactory stimulus are intermediate between those of the prosimians and diurnal primate species, however the ability to use auditory cues remains more similar to diurnal primate species than to nocturnal primate species.[27] This provides further evidence to support the hypothesis that nocturnality is a derived trait in the family Aotidae.
As the ancestor of Aotidae was likely diurnal, selective and environmental pressures must have been exerted on the members of this family which subsequently resulted in the alteration of their circadian rhythm to adapt to fill empty niches.[26] Being active in the night rather than during the day time, gave Aotus access to better food sources, provided protection from predators, reduced interspecific competition and provided an escape from the harsh environmental conditions of their habitat.[20] To begin, resting during the day allows for decreased interaction with diurnal predators. Members of the family Aotidae, apply the predation avoidance theory, choosing very strategic covered nests sites in trees.[28] These primates carefully choose areas with sufficient foliage and vines to provide cover from the sun and camouflage from predators, but which simultaneously allow for visibility of ground predators and permit effective routes of escape should a predator approach too quickly.[20][18] Activity at night also permits night monkeys to avoid aggressive interactions with other species such as competing for food and territorial disputes; as they are active when most other species are inactive and resting.[20]
Night monkeys also benefit from a nocturnal life style as activity in the night provides a degree of protection from the heat of the day and the thermoregulation difficulties associated.[28] Although night monkey, like all primates are endothermic, meaning they are able to produce their own heat, night monkeys undergo behavioural thermoregulation in order to minimize energy expenditure.[28] During the hottest points of the day, night monkeys are resting and therefore expending less energy in the form of heat. As they carefully construct their nests, night monkeys also benefit from the shade provided by the forest canopy which enables them to cool their bodies through the act of displacing themselves into a shady area.[28] Additionally, finding food is energetically costly and completing this process during the day time usually involves the usage of energy in the form of calories and lipid reserves to cool the body down. Foraging during the night when it is cooler, and when there is less competition, supports the optimal foraging theory; maximize energy input while minimizing energy output.[28]
While protection from predators, interspecific interactions, and the harsh environment propose ultimate causes for nocturnal behavior as they increase the species fitness, the proximate causes of nocturnality are linked to the environmental effects on circadian rhythm.[29] While diurnal species are stimulated by the appearance of the sun, in nocturnal species, activity is highly impacted by the degree of moon light available. The presence of a new moon has correlated with inhibition of activity in night monkeys who exhibit lower levels of activity with decreasing levels of moon light.[29] Therefore, the lunar cycle has a significant influence on the foraging and a nocturnal behaviors of night monkey species.[29]
Night monkeys are socially monogamous—they form a bond and mate with one partner. They live in small groups consisting of a pair of reproductive adults, one infant and one to two juveniles.[30] These species exhibit mate guarding, a practice in which the male individual will protect the female he is bonded to and prevent other conspecifics from attempting to mate with her.[31] Mate guarding likely evolved as a means of reducing energy expenditure when mating. As night monkey territories generally have some edge overlap, there can be a large number of individuals coexisting in one area which may make it difficult for a male to defend many females at once due to high levels of interspecific competition for mates.[32] Night monkeys form bonded pairs and the energy expenditure of protecting a mate is reduced.[31] Pair bonding may also be exhibited as a result of food distribution. In the forest, pockets of food can be dense or very patchy and scarce. Females, as they need energy stores to support reproduction are generally distributed to areas with sufficient food sources.[33] Males will therefore also have to distribute themselves to be within proximity to females, this form of food distribution lends itself to social monogamy as finding females may become difficult if males have to constantly search for females which may be widely distributed depending on food availability that year.[33]
However, while this does explain social monogamy, it does not explain the high degree of paternal care which is exhibited by these primates. After the birth of an infant, males are the primary carrier of the infant, carrying offspring up to 90% of the time.[30] In addition to aiding in child care, males will support females during lactation through sharing their foraged food with lactating females.[34] Generally, food sharing is not observed in nature as the search for food requires a great degree of energy expenditure, but in the case of night monkey males, food sharing confers offspring survival advantages. As lactating females may be too weak to forage themselves, they may lose the ability to nurse their child, food sharing therefore ensures that offspring will be well feed.[34] The act of food sharing is only observed among species where there is a high degree of fidelity in paternity. Giving up valuable food sources would not confer an evolutionary advance unless it increased an individual's fitness; in this case, paternal care ensures success of offspring and therefore increases the father's fitness.[34]
Recent studies have proposed that night monkeys rely on olfaction and olfactory cues for foraging and communication significantly more than other diurnal primate species.[21] This trend is reflected in the species physiology; members of Aotidae possess larger scent perception organs than their diurnal counterparts. The olfactory bulb, accessory olfactory bulb and volume of lateral olfactory tract are all larger in Aotus than in any of the other new world monkey species.[35] It is therefore likely that increased olfaction capacities improved the fitness of these nocturnal primate species; they produced more offspring and passed on these survival enhancing traits.[35] The benefits of increased olfaction in night monkeys are twofold; increased ability to use scent cues has facilitated night time foraging and is also an important factor in mate selection and sexual attractivity.[21]
As a substantial portion of the night monkey's activities occurring during the dark hours of the night, there is a much lower reliance of visual and tactile cues. When foraging at night, members of the family Aotidae will smell fruits and leaves before ingesting to determine the quality and safety of the food source. As they are highly frugivorous and cannot perceive colour well, smell becomes the primary determinant of the ripeness of fruits and is therefore an important component in the optimal foraging methods of these primates.[35] Upon finding a rich food source, night monkeys have been observed scent marking not only the food source, but the route from their sleeping site to the food source as well. Scent can therefore be used as an effective method of navigation and reduce energy expenditure during subsequent foraging expeditions.[35] Night monkeys possess several scent glands covered by greasy hair patches, which secrete pheromones that can be transferred onto vegetation or other conspecifics. Scent glands are often located subcaudal, but also occur near the muzzle and the sternum.[21] The process of scent marking is accomplished through the rubbing of the hairs covering scent glands onto the desired “marked item”.
Olfactory cues are also of significant importance in the process of mating and mate guarding. Male night monkeys will rub subcaudal glands onto their female partner in a process called “partner marking” in order to relay the signal to coexisting males that the female is not available for mating.[21] Night monkeys also send chemical signals through urine to communicate reproductive receptivity. In many cases, male night monkeys have been observed drinking the urine of their female mate; it is proposed that the pheromones in the urine can indicate the reproductive state of a female and indicate ovulation.[21] This is especially important in night monkeys as they cannot rely on visual cues, such as the presence of a tumescence, to determine female reproductive state.[21] Therefore, olfactory communication in night monkeys is a result of sexual selection; sexually dimorphic trait conferring increased reproductive success. This trait demonstrates sexual dimorphism, as males have larger subcaudal scent glands compared to female counterparts and sex differences have been recorded in the glandular secretions of each sex.[36] There is a preference for scents of a particular type; those which indicate reproductive receptivity, which increases species fitness by facilitating the production of offspring.[36]
According to the IUCN (the International Union for Conservation of Nature), the Peruvian night monkey is classified an Endangered species, four species are Vulnerable, four are Least-concern species, and two are data deficient. Most night monkey species are threatened by varying levels of habitat loss throughout their range, caused by agricultural expansion, cattle ranching, logging, armed conflict, and mining operations. To date, it is estimated that more than 62% of the habitat of the Peruvian night monkey has been destroyed or degraded by human activities.[13] However, some night monkey species have become capable of adapting exceptionally well to anthropogenic influences in their environment. Populations of Peruvian night monkey have been observed thriving in small forest fragments and plantation or farmland areas, however this is likely possible given their small body size and may not be an appropriate alternate habitat option for other larger night monkey species.[13] Studies have already been conducted into the feasibility of agroforestry; plantations which simultaneously support local species biodiversity.[37] In the case of A. miconax, coffee plantations with introduced shade trees, provided quality habitat spaces. While the coffee plantation benefited from the increased shade—reducing weed growth and desiccation, night monkeys used the space as a habitat, a connection corridor or stepping stone area between habitats that provided a rich food source.[37] However, some researchers question the agroforestry concept, maintaining that monkeys are more susceptible to hunting, predator and pathogens in plantation fields, thus indicating the need for further research into the solution before implementation.[37]
Night monkeys are additionally threatened by both national and international trade for bushmeat and domestic pets. Since 1975, the pet trade of night monkeys has been regulated by CITES (the Convention on International Trade in Endangered Species). In the last forty years, nearly 6,000 live night monkeys and more than 7,000 specimens have been traded from the nine countries which they call home. While the restrictive laws put into place by CITES are aiding in the reduction of these numbers, 4 out of 9 countries, show deficiencies in maintaining the standards outlined by CITES[14] Increased attention and enforcement of these laws will be imperative for the sustainability of night monkey populations.
Use in biomedical research poses another threat to night monkey biodiversity. Species such as Nancy Ma's night monkey, like human beings, are susceptible to infection by the Plasmodium falciparum parasite responsible for malaria.[38] This trait caused them to be recommended by the World Health Organization as test subjects in the development of malaria vaccines.[39] Up to 2008, more than 76 night monkeys died as a result of vaccine testing; some died from malaria, while others perished due to medical complications from the testing.[40]
Increased research and knowledge of night monkey ecology is an invaluable tool in determining conservation strategies for these species and raising awareness for consequences of the anthropogenic threats facing these primates. Radio-collaring of free ranging primates proposes a method of obtaining more accurate and complete data surrounding primate behavior patterns. This in turn can aid in understanding what measures need to be taken to promote the conservation of these species.[41] Radio collaring not only allows for the identification of individuals within a species, increased sample size, more detailed dispersal and range patterns, but also facilitates educational programs which raise awareness for the current biodiversity crisis.[41] The usage of radio-collaring while potentially extremely valuable, has been shown to interfere with social group interactions, the development of better collaring techniques and technology will therefore be imperative in the realisation and successful use of radio collars on night monkeys.[41]
Night monkeys, also known as owl monkeys or douroucoulis (/duːruːˈkuːliz/), are nocturnal New World monkeys of the genus Aotus, the only member of the family Aotidae (/eɪˈɒtɪdiː/). The genus comprises eleven species which are found across Panama and much of South America in primary and secondary forests, tropical rainforests and cloud forests up to 2,400 metres (7,900 ft). Night monkeys have large eyes which improve their vision at night, while their ears are mostly hidden, giving them their name Aotus, meaning "earless".
Night monkeys are the only truly nocturnal monkeys with the exception of some cathemeral populations of Azara's night monkey, who have irregular bursts of activity during day and night. They have a varied repertoire of vocalisations and live in small family groups of a mated pair and their immature offspring. Night monkeys have monochromatic vision which improves their ability to detect visual cues at night.
Night monkeys are threatened by habitat loss, the pet trade, hunting for bushmeat, and by biomedical research. They constitute one of the few monkey species that are affected by the often deadly human malaria protozoan Plasmodium falciparum, making them useful as non-human primate experimental subjects in malaria research. The Peruvian night monkey is classified by the International Union for Conservation of Nature (IUCN) as an Endangered species, while four are Vulnerable species, four are Least-concern species, and two are data deficient.
La Noktosimioj, ankaŭ konataj kiel la Strigosimioj aŭ Durukulioj, estas la membroj de la genro Aotus de novmondaj simioj (monotipaj en la familio Aotedoj). La vivotempo de natura noktosimio estas nekonata; tamen, ili havas vivotempon de 20 jaroj en kaptiteco. La nombro da noktosimioj estas simile nekonata, ĉar la simioj vivas proksime de la kanopeo de foliarbaroj, malfaciligante nombradon. Noktosimioj estas unu el la malmultaj simiaj specioj kiuj estas trafitaj de la ofte mortiga homa malaria protozoo Plasmodium falciparum, igante ilin utilaj kiel ne-homaj primataj eksperimentaj modeloj en malario-esplorado.[1]
Noktosimioj povas esti trovitaj en Panamo, Kolombio, Ekvadoro, Peruo, Brazilo, Paragvajo, Argentino kaj Bolivio. La specioj kiuj vivas ĉe pli altaj altitudoj tendencas havi pli densan felon ol la simioj ĉe marnivelo. La noktosimio povas vivi en arbaroj neĝenataj fare de homoj (praarbaro) same kiel arbaroj, kiuj renormaliĝas post homa lignoprenado (sekundara arbaro).[2]
Noktosimioj havas grandajn, brunajn okulojn kaj tio pliigas kapablon aktivi dum la nokto. Iliajn orelojn malfacilas vidi, kaj ilia genronomo, "Aotus", signifas "senorela" pro tio. Kaj masklaj kaj inaj noktosimioj pezas praktike la saman. Noktosimioj povas pezi de 1,76 ĝis 2,76 funtoj. La masklo estas iomete pli alta ol la femalo, je 1.14 futoj kaj 1.12 funtoj, respektive.[3]
La nomo "noktosimio" venas de la fakto ke ĉiuj specioj estas aktivaj dum la nokto kaj estas fakte la nuraj vere noktaj simioj (escepto estas la subspecio Aotus azarae azarae, kiu estas noktotagulo). Noktosimioj faras precipe vastan gamon de voĉaj sonoj, kun ĝis ok kategorioj da apartaj vokoj (malafablaj gruntoj, resonancaj gruntoj, timkrioj, malaltaj triloj, ĝemoj, glutoj, ternogruntoj kaj ululoj), en frekvenca intervalo de 190-1,950 Hz.[4] Nekutimaj inter la novmondaj simioj, ili estas monokromatoj, t.e., ili havas neniun kolorvidon, supozeble ĉar ĝi estas de neniu avantaĝo pro iliaj noktaj kutimoj. Ili havas pli bonan spacan rezolucion sur malaltaj malpezaj niveloj ol aliaj primatoj kio kontribuas al ilia kapablo kapti insektojn kaj moviĝi dum la nokto.[5] Noktosimioj vivas en familigrupoj de paro kun siaj nematuraj idoj. Familigrupoj defendas teritoriojn per laŭtaj vokoj kaj odormarkado. La noktosimio estas socie monogama, kaj ĉiuj noktosimioj formas parligojn. Nur unu bebo estas naskita ĉiujare. La masklo estas la unuaranga flegisto, kaj la patrino nur portas la bebon dum la unua semajno de ĝia vivo. Tiu konduto verŝajne formiĝis ĉar ĝi pliverŝajnigas la supervivon de la bebo kaj reduktas la metabolajn kostojn por la femalo. Ne estas nekutime, aliflanke, ke ina noktosimio "divorcas" masklan noktosimion por trovi alian amikon.[6]
Ĝis 1983, ĉiuj noktosimioj estis metitaj en nur unu (A. lemurinus) aŭ du speciojn (A. lemurinus kaj A. azarae). Kelkaj verkintoj daŭre kredas ke ekzistas nur du aŭ tri veraj specioj, la ceteraj klasifik-grupoj estantaj subspecioj de tiuj. Ofte-uzita distingo estas simetria disigo de ok specioj inter nordaj, grizkola grupo (A. lemurinus, A. hershkovitzi, A. trivirgatus kaj A. vociferans) kaj suda, ruĝkola grupo (A. miconax, A. nancymaae, A. nigriceps kaj A. azarae). Verŝajne, la klasifik-grupoj alie konsideritaj subspecioj de A. lemurinus - brumbacki, griseimembra kaj zonalis - fakte devus esti konsideritaj apartaj specioj,[7][8] dum A. hershkovitzi verŝajne estas juna sinonimo de A. lemurinus.[7] Nova specio de la grizkola grupo ĵus estis priskribita kiel A. jorgehernandezi. Kiel estas la kazo kun iuj aliaj disigoj en tiu genro,[9] esenca parto de la argumento por agnsoko de tiu nova specio estis diferencoj en la kromosomoj.[8] Kromosoma indico ankaŭ estis utiligita kiel argumento por kunfandado de specioj", kiel estis la kazo por konsideri infulatus subspecio de A. azarae prefere ol aparta specio. Fosiliaj[10] specioj asigniĝis (ĝuste aŭ neĝuste) al tiu genro, sed nur vivantaj specioj estas listigitaj malsupre.
Familio Aotedoj
La Noktosimioj, ankaŭ konataj kiel la Strigosimioj aŭ Durukulioj, estas la membroj de la genro Aotus de novmondaj simioj (monotipaj en la familio Aotedoj). La vivotempo de natura noktosimio estas nekonata; tamen, ili havas vivotempon de 20 jaroj en kaptiteco. La nombro da noktosimioj estas simile nekonata, ĉar la simioj vivas proksime de la kanopeo de foliarbaroj, malfaciligante nombradon. Noktosimioj estas unu el la malmultaj simiaj specioj kiuj estas trafitaj de la ofte mortiga homa malaria protozoo Plasmodium falciparum, igante ilin utilaj kiel ne-homaj primataj eksperimentaj modeloj en malario-esplorado.
Los micos nocturnos, martejas, mucuares o mirikináes (Aotus) son un género de primates platirrinos, únicos integrantes de la familia Aotidae,[1][2] distribuidos en los bosques tropicales de Centro y Sudamérica, desde Honduras hasta el norte de Argentina.
La longitud total del cuerpo alcanza de 24 a 37 cm, la cola de 24 a 37 cm y el peso de 450 a 1250 g. El pelaje es denso y lanudo de color gris a castaño en la parte superior y crema a anaranjado en el pecho y parte inferior.
Se alimentan de frutos, néctar, hojas, insectos, lagartijas, aves y pequeños mamíferos. Viven en pareja, junto con una o más crías de diferente edad, y defienden un territorio de 10 hectáreas. Tienen una cría al año que nace a los 133 días de gestación y permanece con sus padres durante unos dos años y medio.
Los monos nocturnos se destacan por emitir sistemáticamente una gran variedad de sonidos diferenciados y distinguidos por ellos para comunicarse; 50 a 100 distintos llamados han sido identificados por los científicos. Son territoriales. El macho aúlla cada noche de una a dos horas, recorriendo 100 a 350 m de su territorio, son mucho más activos en las noches de luna llena, en las cuales los machos llaman a las hembras cantando para aparearse. A pesar de sus hábitos nocturnos, su visión es policromática.
Son eficientes controladores de insectos nocturnos que atacan algunas especies importantes del bosque y además, actúan como dispersadores y polinizadores de las especies vegetales del estrato medio del bosque, de las cuales se alimenta.
El género Aotus fue descrito como monofilético con la especie Aotus trivirgatus con 10 subespecies.[3] Anteriormente se los ubicaba en una subfamilia de Cebidae (Aotinae),[1] pero actualmente se consideran dentro de una familia aparte conocida como Aotidae (o Nyctipithecidae),[4][1]
Se han encontrado hallazgos de presencia de este género desde el Mioceno Medio, en los depósitos de La Venta, donde se halló la especie Aotus dindensis que existió entre hace 15 y 12 millones de años. Este hallazgo se constituyó en el primer fósil de primate del Nuevo Mundo asignado a un género viviente, lo cual habla de la antigüedad de esta familia.[5] La ubicación de este hallazgo parece evidenciar que el género se originó al norte del Amazonas, siendo las especies en esta locación más primitivas que las encontradas al sur del Amazonas.[6]
En 1983, Hershkovitz cuestionó la existencia de una sola especie dentro del género basado en el descubrimiento de cariotipos polimórficos 2N=52, 2N=53 de Colombia y 2N=54 de Perú, con coloraciones diferentes identificados por Brumback et al. en (1971).[7] En 1973, Brumback describió a las poblaciones en Colombia como Aotus griseimembra y las de Perú como Aotus trivirgatus.[8] Posteriormente Brumback reportó el descubrimiento de un tercer cariotipo proveniente de los llanos orientales colombianos que Hershkovitz en 1983 llamó Aotus brumbacki.[7]
Hershkoviztz reconoció 9 especies alopátricas, de las cuales hacía referencia a cuatro al norte del curso del Amazonas: Aotus lemurinus, A. brumbacki, A. vociferans y A. trivirgatus, de esta última aún no existe confirmación cariológica que soporte su presencia en Colombia, aunque la posibilidad de que se encuentre es muy alta.[9] Mientras que al sur del río Amazonas se hallaban A. nancymai, A. miconas, A. infulatus (=A. nigriceps), A. boliviensis y A. azarae.[10]
En 2007, Defler y Bueno (2007) basados en la variabilidad cariológica, el tipo de grupos sociales y otros factores ecológicos del género Aotus, y reconocen 7 especies existenten al norte del Amazonas: A. lemurinus, A. zonalis, A. griseimembra, A. brumbacki, A. vociferans, A. trivirgatus y una nueva Aotus jorgehernandezi.[11]
Rylands y Mittermeier en 2009, siguiendo la revisión de Hershkovitz (1983), con algunas modificaciones en las especies de Colombia y América Central, reconocen 10 especies.[2]
Su nombre Aotus (a, sin; otus, orejas) proviene de la aparente ausencia de orejas, ocultas por el pelaje de la cabeza. Todas las especies tienen aspecto similar y la diferenciación morfológica entre las mismas es difícil. En general, son animales de hábitos nocturnos, pesan aproximadamente entre 450 y 1250 g y miden entre 24 a 37 cm de longitud corporal, con una cola larga de 32 a 40 cm no prensil con punta terminada en forma de brocha.[12] Tiene ojos muy grandes y usualmente 3 franjas sobre la cabeza en la frente y la coronilla; en su mayoría poseen manchas características sobre los ojos, que podrían usar para la identificación entre los individuos; el color del vientre es muy variable, desde blanco hasta anaranjado. Poseen, en la zona genital, una glándula odorífera que excreta una sustancia similar en color y textura a la brea, con un olor fuerte, que posiblemente puede utilizar durante las interacciones sociales.
La diferenciación de las especies es más plausible por la identificación del sitio de observación siguiendo el mapa de distribución, y por medio del cariotipo.[10]
Es un género neotropical, que se distribuye principalmente en América y algo de Centro América, en Argentina, Paraguay, Bolivia, Brasil, Perú, Ecuador, Venezuela, Colombia, Panamá, Costa Rica, Nicaragua y Honduras. Las especies cuentan con rango amplio de tolerancia térmica, en comparación con géneros de tamaño similar, dado que puede vivir a mayor altitud, encontrándose hasta los 3000 msnm, en Colombia. Este es un valor interesante pues son animales de hábitos nocturnos que se enfrentan a bajas de temperatura muy altas. Dichas particularidades han permitido una gran distribución a lo largo de su rango geográfico, aunque hay vacíos dentro de este rango.[10]
En observaciones realizadas en una especie, A. brumbacki, se ha estimado, en un grupo de tres individuos, el recorrido diario promedio es alrededor de 840 metros, con área de 17,5 ha de territorio. Para otras especies no está documentado el recorrido diario. El tamaño de grupos, al parecer, se mantiene en todas las especies de Aotus, generalmente compuestos por una pareja de adultos con uno o más juveniles. En estudios sobre A. lemurinus, determinaron que cinco grupos identificados se desplazaban entre 298 y 890 metros al día, ocupando áreas entre 0,5 y 1,5 ha.[13]
Por lo general se encuentran en la Amazonia en Selvas húmedas de no inundables y bosques a orillas de los ríos (bosques de galería), en el resto de su distribución ocupan bosques maduros con dosel cerrado, bosques de galería de alturas variables, bosques secundarios e incluso plantaciones de café con sombrío.[10] No toleran muy bien los bosques degradados.[14] Sin embargo, estudios recientes muestran que algunas especies como A. lemurinus, pueden ubicarse en bosques fragmentados y tolerar la presencia humana.[13]
Son primates de hábitos nocturnos, aunque en la zona sur de su distribución se ha documentado la actividad diurna en conjunto con la nocturna, esto puede ser resultado de una adaptación a las circunstancias de frío extremo en noches sin luna,[15] tal premisa no se ha comprobado ni estudiado en las zonas de montaña de su área de distribución. Se ha descrito un comportamiento de frotamiento con ciempiés y plantas que generen aroma,[16] y este hecho se ha explicado como una respuesta al efecto de los ectoparásitos y/o patógenos microbianos,[17] además de ser nocturno y tener una muy buena visión, los micos nocturnos tienen una comunicación olfativa muy desarrollada, pero se conoce poco sobre este aspecto.
Las especies del género Aotus se encuentran dentro de los monos del nuevo mundo que exhiben más cuadrupedalismo, también pueden correr y saltar bien.[18] Durante el día, se refugian en la vegetación densa a nivel del suelo y los huecos en árboles para dormir y descansar.
En el caso de Aotus brumbacki, dedican un mayor tiempo al descanso (33,2 %), otro tanto a desplazarse (32 %), vocalizar (16,4 %), alimentación (15 %) e interacciones sociales (2,8 %). Y durante la fase de luna llena se observa un claro aumento de la actividad.[19] Para Aotus nigriceps, los animales dedicaban más tiempo en la alimentación (53 %), y luego invertían el tiempo en descanso (22 %), desplazamiento (21 %) y comportamientos agonísticos (4 %).[20] En el caso de Aotus lemurinus, se evidencia un mayor tiempo dedicado a buscar alimento (50,6 %), luego sigue el tiempo al desplazamiento (39,6 %), realización de vocalizaciones (1,7 %) y actividades sociales (1 %) entre otras actividades más.[13] Entonces es evidente que hacen falta estudios para el resto del grupo en cuanto a los tiempos destinados a las diferentes actividades.
En estudios adelantados en la especie A. brumbacki la mayor parte de su dieta se compone de frutos (59%), seguida de artrópodos (28%) y de flores (13%),[10] mientras que en A. zonalis se han encontrado también en su mayoría frutos (65%), hojas (30%) y alimentos de origen animal (insectos, capullos y huevos de aves).[21] Para A. lemurinus, la mayor parte del tiempo de alimentación la invierten en comer frutos (65,8 %), artrópodos (28,2 %), flores (4,2 %), cogollos y semillas.[13] Esto indica que los micos nocturnos se alimentan en mayor proporción de frutos, complementando su dieta con elementos de origen animal, flores (incluido el néctar), hojas y semillas.
La estructura social en los micos nocturnos esta poco estudiada, pero se conoce que se asocian en grupos pequeños de 3 a 4 individuos. Se han registrado comportamientos olfativos que son utilizados para compartir información social con diferentes fines, como olfateo social en encuentros iniciales de individuos, frotar el ano, usado en encuentros agonísticos y lavado de orina, untando las palmas de las manos y los pies con su orina, posiblemente también usado en los mismos encuentros de agresión.
Las vocalizaciones emitidas son variadas, Defler en 2010,[10] describe algunos para A. lemurinus, basándose en el trabajo de Moynihan de 1964:
Para esta especie también se han identificado unos despliegues: como el «lomo arqueado», dirigiendo su cabeza hacia abajo y al mismo tiempo dan saltos manteniendo las piernas rígidas, tienen piloerección y pueden también llegar a defecar; «saltos con piernas rígidas», se observa en juegos de individuos mansos y durante las disputas (comportamiento agonístico).[10]
En general, no se ha estudiado mucho a cerca de la biología reproductiva del género por completo en libertad. En cautiverio, para el caso de A. nancymai, se evidencia un pico de nacimiento entre octubre y enero, con unos tiempos de gestación de más o menos 141 días (casi 5 meses) y un intervalo entre partos de cerca de 13 meses, en total se registraron un promedio de una cría por cada 20 meses por pareja[22]
Las especies de micos nocturnos son objeto de tráfico ilegal intenso. Se han hecho públicos reportes de dicho tráfico entre Colombia, Brasil y Perú de al menos dos especies de Aotus, a pesar de que los tres países forman parte del Convenio sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestre CITES, se registraron entre 2007 a 2008 alrededor de 4000 ejemplares, comerciados ilegalmente. Esta demanda tan alta en esta región, se debe en alguna medida al uso como mascotas, pero se debe principalmente a la compra en un centro biomédico ubicado en la cercanía de la triple frontera,[23] debido a que las especies de Aotus (en especial A. griseimembra) son muy susceptibles al protozoo causante de la malaria (Plasmodium sp.)
La pérdida de hábitat y las capturas por la caza y el tráfico ilegal juegan papeles importantes en el futuro de las especies de Aotus. Dentro de las estrategias de conservación, se han asignado categorías de amenaza para las diferentes especies de Aotus. Aotus griseimembra, A. lemurinus y Aotus brumbacki se consideran especies vulnerables, A. zonalis y A. jorgehernandezi como especies con datos insuficientes y Aotus vociferans como especie bajo preocupación menor.
Actualmente no se dispone de estudios poblacionales y censos de las diferentes especies, tal como se ha realizado recientemente con A. lemurinus,[13] para indicar un real grado de amenaza e iniciar acciones de conservación de las diferentes especies.
Los micos nocturnos, martejas, mucuares o mirikináes (Aotus) son un género de primates platirrinos, únicos integrantes de la familia Aotidae, distribuidos en los bosques tropicales de Centro y Sudamérica, desde Honduras hasta el norte de Argentina.
La longitud total del cuerpo alcanza de 24 a 37 cm, la cola de 24 a 37 cm y el peso de 450 a 1250 g. El pelaje es denso y lanudo de color gris a castaño en la parte superior y crema a anaranjado en el pecho y parte inferior.
Se alimentan de frutos, néctar, hojas, insectos, lagartijas, aves y pequeños mamíferos. Viven en pareja, junto con una o más crías de diferente edad, y defienden un territorio de 10 hectáreas. Tienen una cría al año que nace a los 133 días de gestación y permanece con sus padres durante unos dos años y medio.
Los monos nocturnos se destacan por emitir sistemáticamente una gran variedad de sonidos diferenciados y distinguidos por ellos para comunicarse; 50 a 100 distintos llamados han sido identificados por los científicos. Son territoriales. El macho aúlla cada noche de una a dos horas, recorriendo 100 a 350 m de su territorio, son mucho más activos en las noches de luna llena, en las cuales los machos llaman a las hembras cantando para aparearse. A pesar de sus hábitos nocturnos, su visión es policromática.
Son eficientes controladores de insectos nocturnos que atacan algunas especies importantes del bosque y además, actúan como dispersadores y polinizadores de las especies vegetales del estrato medio del bosque, de las cuales se alimenta.
Aotus Platyrrhini taldeko primateak dira. Ameriketan bizi dira eta Aotidae familiako genero bakarra da. Panamatik Paraguai eta Argentinaraino hedatzen dira, bai itsasoaren mailan zein altuera handietan. Izenak grezieraz belarrik gabe esan nahi du, nahiz eta belarriak txikiak dituzten. Gauez bizi dira batez ere eta begi handiak dituzte. Gauez bakarrik bizi diren tximino talde bakarra da.
Yöapinat eli durukulit[3] (Aotus) on apinoiden osalahkoon kuuluva nisäkässuku. Se on yöapinoiden heimon (Aotidae) ainoa suku. Suvun nimi tarkoittaa ”korvatonta”. Yöapinoillakin on korvat, mutta niiden ulkokorvat ovat todella pienet ja vaikeasti havaittavissa. Yöapinat ovat ainoita todellisia yöllisiä apinoita.
Yöapinoiden turkki on väriltään selkäpuolelta harmaa ja vatsasta punaoranssi. Niiden pää on pyöreä ja silmät ovat suuret ja eteenpäin suuntautuneet. Yöapinat ovat suhteellisen pieniä apinoita. Niiden koko vaihtelee 24 ja 37 senttimetrin ja paino 0,6 ja 1,3 kilogramman välillä. Häntä on yleensä muuta vartaloa pidempi, mutta se ei pysty toimimaan tarttumahäntänä.
Heimon lajeja tavataan laajalti Keski- ja Etelä-Amerikassa kaikenlaisissa metsissä Panamasta, Paraguayhyn ja pohjoiseen Argentiinaan. Ne viettävät päivänsä piileskellen puunkoloissa tai oksistoissa odottaen yötä ja ravinnonhakua.
Yöapinat ovat pariuskollisia ja ne elävät perheryhmissä. Eläinten reviiri on yleensä kooltaan noin yhdeksän hehtaaria. Muut ryhmät karkotetaan omalta alueelta huutamalla tai tappelemalla. Yöapinoiden huudot ovat monipuolisia, sillä niitä käytetään oman reviirin puolustamisen lisäksi mm. vihollisista varoittamaan ja nuorilla aikuisilla parin etsimiseen. Yöapinoilta on tunnustettu yli 50 erilaista huutoa.
Yöapinat jaettiin vuoteen 1983 asti vain muutamaan lajiin ja useisiin alalajeihin. Yhä muutamat tutkijat ovat sitä mieltä, että yöapinoita on vain kaksi tai kolme aitoa lajia. Nykyisin suosituimman jaon mukaan yöapinoita on kahdeksan lajia kahdessa lajiryhmässä.
Yöapinat eli durukulit (Aotus) on apinoiden osalahkoon kuuluva nisäkässuku. Se on yöapinoiden heimon (Aotidae) ainoa suku. Suvun nimi tarkoittaa ”korvatonta”. Yöapinoillakin on korvat, mutta niiden ulkokorvat ovat todella pienet ja vaikeasti havaittavissa. Yöapinat ovat ainoita todellisia yöllisiä apinoita.
Yöapinoiden turkki on väriltään selkäpuolelta harmaa ja vatsasta punaoranssi. Niiden pää on pyöreä ja silmät ovat suuret ja eteenpäin suuntautuneet. Yöapinat ovat suhteellisen pieniä apinoita. Niiden koko vaihtelee 24 ja 37 senttimetrin ja paino 0,6 ja 1,3 kilogramman välillä. Häntä on yleensä muuta vartaloa pidempi, mutta se ei pysty toimimaan tarttumahäntänä.
Heimon lajeja tavataan laajalti Keski- ja Etelä-Amerikassa kaikenlaisissa metsissä Panamasta, Paraguayhyn ja pohjoiseen Argentiinaan. Ne viettävät päivänsä piileskellen puunkoloissa tai oksistoissa odottaen yötä ja ravinnonhakua.
Yöapinat ovat pariuskollisia ja ne elävät perheryhmissä. Eläinten reviiri on yleensä kooltaan noin yhdeksän hehtaaria. Muut ryhmät karkotetaan omalta alueelta huutamalla tai tappelemalla. Yöapinoiden huudot ovat monipuolisia, sillä niitä käytetään oman reviirin puolustamisen lisäksi mm. vihollisista varoittamaan ja nuorilla aikuisilla parin etsimiseen. Yöapinoilta on tunnustettu yli 50 erilaista huutoa.
Yöapinat jaettiin vuoteen 1983 asti vain muutamaan lajiin ja useisiin alalajeihin. Yhä muutamat tutkijat ovat sitä mieltä, että yöapinoita on vain kaksi tai kolme aitoa lajia. Nykyisin suosituimman jaon mukaan yöapinoita on kahdeksan lajia kahdessa lajiryhmässä.
Aotus • Singes de nuit, Singes-chouettes, Nyctipithèques
Aotus est un genre de primates nocturnes du Néotropique, connus sous le nom de douroucouli.
Le genre Aotus est l'unique représentant de la famille des Aotidae. Dans certaines classifications, les Douroucoulis forment la sous-famille des Aotinae au sein des Cebidae.
Les Douroucoulis possèdent de petites oreilles peu apparentes, une barbe et une queue non préhensile (contrairement aux autres singes du Nouveau Monde) et ont une vision monochrome. Ils disposent d'un large éventail de cris (entre 50 et 100 appels différents peuvent être distingués)[1].
Ces primates sont appelés douroucoulis[2], singes de nuit[3], singes nocturnes[2], singes-chouettes[3] ou encore nyctipithèques[2]. Son nom vient de ses cris à la fois étrange et sonore, un répertoire de 50 cris qui passe par le son du gong par cris du jaguar jusqu'au petits gazouillis.
Le terme Aotus a été créé en 1804 par Humboldt à partir du Grec (ἀ-, préfixe privatif + οὗς, oreille) et signifie « dépourvu d'oreille » (parce qu'ils n'ont pratiquement pas de pavillons)[1].
Selon ITIS
Selon MSW:
D'après l'ouvrage Handbook of the Mammals of the World en 2013 :
C'est un animal nocturne. Pour deux raisons capitales: il possède de grands yeux qui ne supportent pas la lumière et il ne chasse que la nuit pour éviter la concurrence des autres singes.
Les ancêtres de ce singe étaient diurnes car le douroucouli ne possède pas la couche réflective spéciale, appelée le tapetum. Sa rétine n'est composée que de bâtonnets, la vision des couleurs en est donc atténuée. Leurs ancêtres auraient changé de mode de vie pour éviter les attaques des différents oiseaux de proie. Il préfère en particulier la période de pleine lune, dont les lueurs l'aident dans sa chasse. Il n'est donc pas complètement adapté à l'obscurité.
Ce singe a une gestation de 4 mois à 4 mois et demi. Ils ont une portée de un petit. La maturité sexuelle est atteinte vers 3 ou 4 ans.
Ils sont largement répandus dans les forêts d'Amérique du Sud et d'Amérique centrale, du Panama au Paraguay, ainsi qu'au nord de l'Argentine. Plutôt dans des forêts sèches et pluviales ou dans des plaines de montagnes. Jusqu'à 2100 mètres.
Le douroucouli vit environ une vingtaine d'années.
Le douroucouli est pratiquement omnivore. Il mange principalement des fruits, des insectes et d'autres invertébrés, des œufs, des graines ou encore des feuilles.
Les principaux prédateurs du douroucouli sont les jaguars et les pumas.
Son statut de conservation IUCN: Préoccupation mineure. L'espèce est aussi menacée par la déforestation dans certaines parties de son milieu de vie.
Le douroucouli se regroupe en petites communautés (d'une dizaine d'individus). Ils dorment roulés en boule dans un trou d'arbre. Il est très sociable.
Le douroucouli vit en harmonie avec d'autres espèces de singes, bien qu'il ne communique pas avec eux, puisque le douroucouli est un animal nocturne, contrairement à tous les autres singes de son habitat.
Pour les mouvements de jeunesse, le douroucouli est un animal sociable qui ne reste avec les autres que lorsqu'il y a de l'ambiance et repart automatiquement lorsqu'il n'y en a plus. Il vit de nuit.
Aotus • Singes de nuit, Singes-chouettes, Nyctipithèques
Aotus est un genre de primates nocturnes du Néotropique, connus sous le nom de douroucouli.
Le genre Aotus est l'unique représentant de la famille des Aotidae. Dans certaines classifications, les Douroucoulis forment la sous-famille des Aotinae au sein des Cebidae.
Les Douroucoulis possèdent de petites oreilles peu apparentes, une barbe et une queue non préhensile (contrairement aux autres singes du Nouveau Monde) et ont une vision monochrome. Ils disposent d'un large éventail de cris (entre 50 et 100 appels différents peuvent être distingués).
Moncaí oíchí ón Domhan Úr. An t-eireaball fada, na súile mór, an ceann sféarúil. Ní féidir leis dathanna a aithint. Gluaiseann go ciúin. An t-aon mhoncaí oíchí amháin. Coinnítear mar pheata é chun lucha is feithidí a choinneáil faoi smacht.
Noćni majmuni (Aotidae) su porodica primata iz grupe majmuna Novog svijeta. Porodica obuhvaća osam vrsta koje su sve dio jednog roda (Aotus). Oni su jedini američki primati koji su aktivni noću.
Noćni majmuni žive u Južnoj Americi. Nastanjuju područje od Paname na sjeveru pa do sjevernih dijelova Argentine kao najjužnije granice rasprostranjenosti ovih primata.
Krzno im je meko i gusto. Na gornjem dijelu tijela krzno je sivo, a trbuh im je narandžasto crvenkasto. Glave su im okrugle a oči lagano izbuljene i okrenute prema naprijed. Suprotno tome, uške su im male, i gotovo potpuno skrivene u krznu. Tri crne pruge okružuju im inače bijela lica. Noćni majmuni su malene životinje, dužina tijela im je između 24 i 37 cm, a teški su od 0,6 do 1,3 kg. Rep im je duži od tijela, no ne može služiti za hvatanje.
Noćni majmuni su stanovnici šuma, od tropskih preko sušnih pa do planinskih šuma do visine od 2000 m nadmorske visine. Dane provode u dupljama stabala ili u gustom granju, a noću idu u potragu za hranom.
Za razliku od drugih noćnih životinja, noćni majmuni razlikuju boje. To se smatra indicijom da su se razvili od dnevnih životinja. Ove životinje zbog toga ovise o mjesečini, dok su im aktivnosti vrlo smanjene u vrijeme vrlo mračnih noći.
Žive u porodičnim skupinama od dvije do pet jedinki, sastavljene od roditelja i nekoliko generacija njihovog podmlatka. Teritorijalne su životinje koje nastanjuju područje od 9 ha. Druge grupe tjeraju sa svog teritorija krikovima ali i borbom. Noćni majmuni vladaju nizom glasova koji služe obrani teritorija, upozoravanju od neprijatelja ili kod mladih odraslih potrazi za partnerom. Njihovo glasanje ponekad liči na mijaukanje mačaka.
Noćni majmuni su svežderi. Jedu voće, orašaste plodove ali i kukce i malene kralježnjake.
Za pronalaženje partnera noćni se majmuni oslanjaju prije svega na svoje glasanje. Kad se jednom nađe jedan par, ostaje zajedno niz godina.
Nakon skotnosti koja traje 130 dana, ženka rađa jedno mladunče za koje se nakon toga brine prije svega otac. Mužjaci nose mladunčad, a majci ih donose samo na dojenje. I nakon razdoblja dojenja, očevi i dalje brinu za mladunčad i njeguju vrlo bliski kontakt s njima; igraju se s mladuncima, a i brinu se za njihovu hranu. Spolnu zrelost mlade životinje dosižu u dobi od dvije godine. Najduža dokazana starost jenog noćnog majmuna iznosila je 18 godina.
Autohtono stanovništvo love noćne majmune zbog mesa i krzna. Pored toga, mnogi majmuni iz ove porodice love se da ih se drže kao kućne ljubimce ali i za različite laboratorijske pokuse na životinjama. Ta je praksa u SAD-u kao i u većini južnoameričkih država danas zabranjena.
Kao i mnogi drugi stanovnici šuma Južne Amerike, i ovi primati trpe zbog uništenja njihovih prirodnih staništa. No, zbog velikog područja koje nastanjuju, kao i zahvaljujući raznolikosti životnih prostora na kojima žive, ova porodica je manje ugrožena od drugih grupa primata Južne Amerike.
Na temelju boja njihovih vratova, noćni majmuni se dijele na "prvobitne" sivogrle i "napredne" crvenogrle.
Noćni majmuni (Aotidae) su porodica primata iz grupe majmuna Novog svijeta. Porodica obuhvaća osam vrsta koje su sve dio jednog roda (Aotus). Oni su jedini američki primati koji su aktivni noću.
Aotus Hilliger, 1811 è un genere di primati aplorrini comprendente le cosiddette scimmie notturne o mirichine. Vengono comunemente chiamati anche aoti, nittipiteci e saltatori notturni.
Questi animali sono diffusi in tutta l'America centro-meridionale, da Panama all'Argentina settentrionale, anche se pare che l'areale di alcune specie si estenda ancora più a nord, fino al Nicaragua.
Si tratta di animali di piccole dimensioni, con la coda lunga almeno una volta e mezza il corpo.
Il nome del genere, Aotus, deriva dal greco a- (particella negativa) + otos (orecchio), significa quindi "privo di orecchie": in realtà queste scimmiette possiedono l'orecchio esterno, che tuttavia è di piccole dimensioni e spesso difficilmente distinguibile poiché nascosto nel pelame. Il nome comune di questi animali, scimmie notturne, è riferito alle loro abitudini: sono infatti le uniche scimmie vere e proprie dalle abitudini esclusivamente notturne. Il loro stile di vita è intuibile dai loro enormi occhi di colore bruno, capaci solamente di una visione monocromatica, ma tuttavia in grado di raccogliere il massimo della luce disponibile durante la notte.
Formano coppie stabili, oppure vivono in piccoli gruppi familiari che difendono un proprio territorio tramite segnali odorosi e vocalizzazioni: sono in grado di emettere fino a 100 differenti richiami.
Si riproducono una volta l'anno: viene partorito un unico cucciolo, che viene inizialmente trasportato dalla madre, ma già ad una settimana di vita è quasi esclusivamente il maschio a prendersene cura.
Inizialmente, al genere veniva ascritta solamente la specie Aotus trivirgatus: le diverse reazioni al Plasmodium della malaria portarono gli studiosi a riconoscere come nuova specie Aotus azarae, e questa ripartizione in due specie rimase invariata fino al 1983, quando, in seguito ad analisi molecolari del DNA, si è optato per una divisione di queste due specie in 7-8 specie a sé stanti. Alcuni autori, tuttavia, propendono al mantenimento della vecchia classificazione, considerando tutte le specie come sottospecie di Aotus trivirgatus ed Aotus azarae od addirittura non considerandole affatto sottospecie, ma solamente varietà locali.
Aotus Hilliger, 1811 è un genere di primati aplorrini comprendente le cosiddette scimmie notturne o mirichine. Vengono comunemente chiamati anche aoti, nittipiteci e saltatori notturni.
Mirikinos, dar vadinamos naktinėmis beždžionėmis (lot. Aotus) – primatų (Primates) būrio, monotipinės mirikinų (lot. Aotidae) šeimos gentis.
Jų šūksniai tamsoje primena pelėdos ūkavimą. Tai vienintelės naktį aktyvios beždžionės. Atsargiai laipiodamos šakomis, minta įvairiu maistu – vaisiais, lapais ir vabzdžiais. Gyvena poromis, bendrauja kvapu, kurį skleidžia šlapimas ir krūtinės liaukos išskyros. Po 120 nėštumo dienų gimęs vienas jauniklis žindomas 8 mėnesius. Kadangi paaugliai kartais lieka su tėvais, susidaro 4-5 individų šeimyninės grupės.
Paplitusios nuo Centrinės Amerikos iki Pietų Amerikos šiaurės vakarinės dalies.
Gentyje 7 rūšys. Vikiteka
De nachtaapjes (Aotus), ook wel uilaapjes of doeroecoeli's genaamd, zijn een geslacht van Latijns-Amerikaanse apen. Het zijn de enige volledig nachtactieve apensoorten, en de enige nachtactieve primaten in Latijns-Amerika. Aotus betekent "oorloos", en slaat op de kleine oortjes, die verborgen in de vacht liggen, waardoor het lijkt alsof de apen geen oren hebben.
Het zijn vrij kleine aapjes met een staart die ongeveer even lang is als hun lichaam. De aapjes zijn 24 tot 48 centimeter lang, met een staart tussen de 22 en 40 centimeter, en ze wegen tussen de 600 en 1250 gram. Mannetjes en vrouwtjes zijn ongeveer even groot.
Ze hebben een ronde kop met witte vlekken rond de opmerkelijk grote ogen (vandaar de naam "uilaapje"). De vacht is kort, dicht, zacht en wollig. De vacht is aan de bovenzijde grijs van kleur en aan de onderzijde een lichtere tint geel, grijs of bruin. Op het gezicht loopt een tekening van drie donkerbruine of zwarte strepen, die bij sommige soorten duidelijker zichtbaar zijn dan bij andere. Een nachtaapje heeft een keelzak onder de kin, waarmee het geluiden resonantie mee kan geven. Nachtaapjes kennen zeer veel verschillende geluiden.
Nachtaapjes leven over het algemeen in kleine familiegroepjes, bestaande uit een volwassen monogaam paartje en tot drie nog onvolgroeide jongen, in kleine territoria. Ze slapen overdag in boomholten en in dichte lianenbossen. Het hol is bedekt met droge bladeren en twijgjes. Ze eten vruchten, noten, bladeren, boombast, bloemen, gom, insecten, kleine gewervelden en eieren. Op nachten met een heldere, volle maan zien de apen het best, en maken de dieren lange afstanden. Op zulke nachten maken ze sprongen tussen bomen van drie tot vijf meter.
Nachtaapjes zijn de enige nachtactieve apen van Zuid-Amerika. Ze zijn monochromaat, wat betekent dat ze geen kleuren zien kunnen. Ze stammen echter af van dagactieve dieren, die wel kleuren konden zien. Waarschijnlijk pasten ze zich aan aan een nachtelijk leven om concurrentie met kapucijnaapjes en andere apensoorten te vermijden en om dagactieve predatoren (bijvoorbeeld roofvogels) te ontlopen. In de Gran Chaco van Argentinië en Paraguay, waar veel nachtactieve Amerikaanse oehoes voorkomen, zijn de nachtaapjes meer dagactief.
Ze krijgen een jong per keer, die bij de geboorte ongeveer 96 gram weegt. Tweelingen zijn zeldzaam. De draagtijd is ongeveer 133 dagen, en het jong wordt eerst op de buik, en later op de rug van moeder vervoerd. Mannetjes spelen een belangrijke rol in de zorg voor het jong. Beide geslachten zijn na drie jaar geslachtsrijp.
Ze leven in de primaire en secundaire tropische bossen van Midden- en Zuid-Amerika, van Panama tot Bolivia, Paraguay en Noordoost-Argentinië. Ze komen voor van zeeniveau tot op 3200 meter hoogte, en zowel in droog open als in vochtig dicht woud.
Er zijn zeven tot tien soorten nachtaapjes, die worden onderverdeeld in twee groepen: de noordelijke of grijsneknachtaapjes en de zuidelijke of roodneknachtaapjes. Sommige wetenschappers erkennen slechts deze twee groepen als soorten (Aotus trivirgatus voor de grijsnekken, Aotus azarae voor de roodnekken). Alle overige soorten worden door hen als ondersoort van een van deze twee soorten beschouwd. Overigens is er weinig overeenstemming tussen de wetenschappers welke taxa als ondersoort of als aparte soort moeten worden beschouwd.
Over de precieze positie van de nachtaapjes binnen de apen van de Nieuwe Wereld bestaat veel onduidelijkheid. De meest gebruikelijke indeling beschouwt de nachtaapjes als de naaste verwanten van de springapen of titi's (Callicebus) en de West-Indische apen (Xenothrichini), en plaatst de soorten in een aparte onderfamilie (Aotinae) binnen de familie der sakiachtigen (Pitheciidae). Ook zouden de nachtaapjes verwant zijn aan de kapucijnaapjes of de grijpstaartapen, waardoor ze gerekend moeten worden tot de Cebidae of de Atelidae. Ook zijn er aanwijzingen dat de nachtaapjes zich al in een vroeg stadium hebben afgesplitst van de overige apen van de Nieuwe Wereld, en een aparte familiestatus (de Aotidae) gerechtvaardigd is.
Een studie uit 2010 door Menezes et al. kwam tot een alternatieve indeling:
De soort Aotus jorgehernandezi werd hierin niet opgenomen.
Verder is er ook nog een uitgestorven soort, Aotus dindensis uit het Mioceen van Colombia.
De nachtaapjes (Aotus), ook wel uilaapjes of doeroecoeli's genaamd, zijn een geslacht van Latijns-Amerikaanse apen. Het zijn de enige volledig nachtactieve apensoorten, en de enige nachtactieve primaten in Latijns-Amerika. Aotus betekent "oorloos", en slaat op de kleine oortjes, die verborgen in de vacht liggen, waardoor het lijkt alsof de apen geen oren hebben.
Multimedia w Wikimedia Commons Ponocnicowate[5] (Aotidae) – monotypowa rodzina małych ssaków naczelnych z infrarzędu małpokształtnych (Simiiformes), dawniej włączana do rodziny płaksowatych (Cebidae) jako podrodzina Aotinae. Początkowo zaliczano do niej tylko jeden, szeroko rozprzestrzeniony, gatunek Aotus trivirgatus (ponocnica trójpręgowa, zwana również ponocnicą lub mirikiną) z licznymi podgatunkami.
Rodzina obejmuje gatunki szeroko rozpowszechnione w różnego typu lasach Ameryki Południowej i Środkowej[6].
Długość ciała 29–48 cm, ogona 22–47 cm; masa ciała 698–1580 g[6]. Szczególną cechą gatunków zaliczanych do ponocnic jest ich nocny tryb życia, dobrze rozwinięty wzrok oraz długi nie czepny ogon. Dobrze widzą przy słabym oświetleniu, rozróżniają kolory[7]. Ponocnicowate tworzą trwałe związki monogamiczne i żyją w grupach rodzinnych. Oboje rodzice opiekują się małpiętami. Ponocnicowate żyją do 13 lat na wolności i do 20 lat w niewoli.
Do rodziny ponocnic zaliczany jest jeden rodzaj Aotus Illiger, 1811. Kwestia gatunków pozostaje dyskusyjna. Początkowo uważano, że rodzaj reprezentowany jest przez tylko jeden gatunek Aotus trivirgatus[11][12][13]. W 1983 Philip Hershkovitz wyróżnił 9 odrębnych gatunków[14]. Badania cytogenetyczne wykazały u badanych Aotus spp. 18 różnych kariotypów o liczbie chromosomów od 46 do 58[15]. Ustalenie relacji filogenetycznych wymaga dalszych badań. Wielu systematyków uznaje za gatunki tylko Aotus azarae i Aotus trivirgatus, pozostałe proponowane przez innych badaczy traktując jako podgatunki. Do rodzaju należą następujące gatunki[6][5][16]:
Wszystkie ponocnicowate są objęte konwencją CITES[17].
Ponocnicowate (Aotidae) – monotypowa rodzina małych ssaków naczelnych z infrarzędu małpokształtnych (Simiiformes), dawniej włączana do rodziny płaksowatych (Cebidae) jako podrodzina Aotinae. Początkowo zaliczano do niej tylko jeden, szeroko rozprzestrzeniony, gatunek Aotus trivirgatus (ponocnica trójpręgowa, zwana również ponocnicą lub mirikiną) z licznymi podgatunkami.
Aotus infulatus (Kuhl, 1820) é uma espécie de primatas não humanos, endêmica no Brasil, que são chamados de macacos da noite, ou também de macacos coruja, assim como as demais espécies de seu gênero. Essa espécie é constituída de animais pequenos, arborícolas, sem dimorfismo sexual e de hábitos noturnos. Sobre essa última característica, está relacionada com a evolução de seus olhos grandes, adaptados à ambientes com ausência parcial de luz.[2]
Devido a similaridades com a espécie Aotus azarae, existe uma discussão taxonômica se essa de fato seria uma espécie válida ou se seria uma subespécie dos A. azarae.[3] Esses animais são utilizados para estudos da malária, devido a resistência ao agente causador.[4]
É endêmica no Brasil, ou seja, é uma espécie nativa cuja distribuição está restrita ao Brasil. Está presente nos estados do Amapá, Mato Grosso, Maranhão, Pará, Tocantins e Piauí, sendo residente e nativo em todos estes. Ocorre em pelo menos uma pequena porção do sul do Amapá, nas Ilhas de Marajó e Caviana. A partir daí, ocorre ao sul do rio Amazonas, a leste dos rios Tapajós e Juruena, ao sul e ao longo da margem direita do rio Guaporé, a leste do rio Corixá Grande até o rio Itiguira (afluente do rio Paraguai). No leste de sua distribuição a espécie pode ser encontrada além da margem direita do rio Paranaíba, porém limitando-se com o início e estabelecimento do bioma caatinga em sua forma mais típica. À sudeste sua distribuição limita-se com rio Manuel Alves Grande (afluente do rio Tocantins) até a margem esquerda do rio Tocantins (limite ocidental). De maneira geral a distribuição compreende a região do arco do desmatamento da Amazônia. No entanto, recentemente esta espécie foi registrada nos municípios de Caxingó e Buriti dos Lopes, Piauí, representando o primeiro registro tanto da espécie como do gênero para o Bioma Caatinga.[5]
A espécie apresenta pelagem de coloração marrom acinzentada no dorso e cor alaranjada na porção ventral, que vai do pescoço até o peito, e em alguns casos o alaranjado chega até a cauda. O comprimento de um macho adulto varia entre 346 mm e 354 mm se for incluído o tamanho da cauda. Já o comprimento de uma fêmea varia entre 341 mm e 373 mm se for incluído o tamanho da cauda. Os machos pesam cerca de 1190 g e as fêmeas pesam em torno de 1240 g. Possuem no quarto dígito de ambos os pés uma espécie de garra e usam para limpeza. As pernas dessa espécie são maiores que os braços, o que os ajuda a pular entre os galhos das árvores.[6]
Aotus infulatus são macacos considerados frugívoros, preferindo frutas pequenas e maduras, mas também podem complementar sua dieta se alimentando de folhas, néctar, flores e insetos. Eles possuem hábitos noturnos, que pode trazer vantagens e desvantagens para a espécie. A principal desvantagem está relacionada a sua visão, que durante a noite é afetada. Dessa forma se torna difícil a busca por alimentos, ou seja, durante esse período os sentidos de olfato e de audição são importantes na localização e captura dos recursos alimentares. Além disso, dificuldade de locomoção no escuro e fatores como altas temperaturas e diferenças de umidade podem representar um perigo para esses animais. A vantagem de forragear a noite é a diminuição da competição por alimentos, além da presença de insetos noturnos maiores, e também da diminuição do risco de predação, já que geralmente a maioria dos predadores noturnos não se alimenta dessas espécies.[7]
Esses animais passam a maior parte do seu tempo em árvores, ou seja, são considerados arborícolas, dormem e forrageiam na copa das árvores ou em folhagens densas. Normalmente deixam seu local de dormir alguns minutos após o pôr-do-sol e depois de passar a noite viajando e forrageando eles retornam antes do nascer do sol. Tornam-se mais ativos em noites de lua cheia, isto está relacionado com o fato de com uma maior disponibilidade de luz, a distância percorrida por eles durante a noite acaba aumentando até duas vezes mais se comparada com noites escuras, ou seja, sem lua cheia. Apesar de ser uma espécie noturna alguns podem ter uma atividade tanto diurna quanto noturna, como em noites frias e sem lua cheia.[7][8]
Essa espécie de macacos da noite possui um sistema de acasalamento monogâmico,[2] não apresentam dimorfismo sexual e vivem em pequenos grupos de aproximadamente quatro indivíduos, com o macho principalmente participando do cuidado parental, zelando pela proteção e alimentação da sua prole. Os indivíduos jovens se dispersam do seu grupo com aproximadamente 2 a 3 anos.[8]
Esses animais costumam usar sinais químicos para comunicação, através de marcações com urina e outras substâncias odoríferas secretadas pelas suas glândulas de cheiro. Dessa forma através do odor liberado é possível que ocorra a identificação do sexo, da idade e dos membros dos grupos permitindo, portanto, a comunicação entre eles. Além disso, essas marcações ajudam no deslocamento durante noites mais escuras e auxiliam no retorno aos locais de dormir.[2]
Aotus infulatus é uma importante espécie para estudos com a malária porque ele consegue suportar a infecção provocada por espécies de parasitas causadores da infecção humana, devido a capacidade de seu sistema imunológico em suprimir os parasitas. Em um estudo feito na Amazônia Oriental,[9] utilizaram animais intactos e esplenectomizados (sem o baço). Foi inoculado neles eritrócitos contendo Plasmodium falciparum, onde os animais de fato mostraram-se suscetíveis (principalmente os espécimes esplenectomizados) e assim, modelo confiável para estudos da patologia desses microrganismos, para assim desenvolver novas drogas ao combate da malária e vacinas.
Pesquisas com esses animais possuem obstáculos pois é difícil obter reagentes específicos para trabalhar com eles e assim avaliar melhor as reações imunes vindas da infecção ou da vacinação. Em resposta a isso, foi feita uma análise genética para avaliar a expressão de citocinas de A. infulatus e Saimiri sciureus, se baseando no DNA humano através de sequenciamento e amplificação genética. Os pares de primers para para IL8, IL17, IL18, IL27 e MIF não conseguiram gerar produtos de amplificação. Quando comparou o DNA humano com o do não-humano encontrou-se um grau de similaridade maior que 90% das interleucinas, exceto a IL3 e IL4 e esses resultados podem ser explicados por pequenas variações nas sequências dos DNAs. Dessa forma essas sequências podem ser a base para o desenvolvimento de ferramentas moleculares, como primers para PCR específicos para A. infulatus. e S. sciureus.[4]
Essa espécie, de acordo com a IUCN, encontra-se classificado como NT (Near Threatened – Quase Ameaçada).[10] Os principais fatores envolvidos com a ameaça desta espécie são a construção de assentamentos rurais (conjunto de unidades agrícolas), atividades agrícolas, pecuária, desmatamento, construção de mais áreas de geração de energia, aumento na quantidade de transportes rodoviários, desconexão e redução no habitat e caça. Fatores mais específicos seriam a redução do habitat no Maranhão e Leste do Pará devido ao desmatamento e fragmentação em tais áreas, a atividade das usinas hidrelétricas em Jamanxim e Tapajós, expansão no cultivo de soja e asfaltamento da transamazônica e BR-163.[3]
Aotus infulatus (Kuhl, 1820) é uma espécie de primatas não humanos, endêmica no Brasil, que são chamados de macacos da noite, ou também de macacos coruja, assim como as demais espécies de seu gênero. Essa espécie é constituída de animais pequenos, arborícolas, sem dimorfismo sexual e de hábitos noturnos. Sobre essa última característica, está relacionada com a evolução de seus olhos grandes, adaptados à ambientes com ausência parcial de luz.
Devido a similaridades com a espécie Aotus azarae, existe uma discussão taxonômica se essa de fato seria uma espécie válida ou se seria uma subespécie dos A. azarae. Esses animais são utilizados para estudos da malária, devido a resistência ao agente causador.
Maimuțele de noapte, cunoscute și ca maimuțe bufniță sau douroucoulis, sunt membri ai genului Aotus de maimuțe din Lumea Nouă (monotipice în familia Aotidae). Singurele maimuțe nocturne, cresc în Panama și în mare parte din zona tropicală a Americii de Sud. Acestea sunt una din puținele specii de maimuță care sunt afectate de protozoarul Plasmodium falciparum al malariei umane, și sunt folositoare pentru experimente în cercetarea malariei.[1]
Maimuțele de noapte, cunoscute și ca maimuțe bufniță sau douroucoulis, sunt membri ai genului Aotus de maimuțe din Lumea Nouă (monotipice în familia Aotidae). Singurele maimuțe nocturne, cresc în Panama și în mare parte din zona tropicală a Americii de Sud. Acestea sunt una din puținele specii de maimuță care sunt afectate de protozoarul Plasmodium falciparum al malariei umane, și sunt folositoare pentru experimente în cercetarea malariei.
Nattapor (Aotidae) är en familj i delordningen brednäsor som tillhör ordningen primater. Familjen består av ett enda släkte (Aotus)[1] med 12 arter. Nattapor är de enda primater i Amerika som är aktiva under natten.
Nattapor lever bara i Sydamerika och södra Centralamerika. Deras utbredningsområde sträcker sig från Panama i norr till Paraguay och norra Argentina i syd.[2]
Den mjuka och täta pälsen är på ovansidan silver- till mörkgrå och vid buken brun, ljusgrå eller röd-orange. Huvudet är runt med stora framåtriktade ögon. Däremot är öronen små och nästan helt täckta av päls. Det huvudsakligen vita ansiktet omges av tre mörkbruna till svarta remsor. Nattapor är med en kroppslängd (huvud och bål) mellan 24 och 37 centimeter och en vikt av 0,6 till 1,3 kilogram jämförelsevis små. Deras svans är ofta längre än kroppen (31 till 40 cm) men den tjänar inte som gripsvans och den är täckt med päls.[2]
Nattapor lever i skogar. De förekommer i regnskogen men även i torrare skogar på slätten samt i fjällskogar som ligger upp till 3200 meter över havet. Under dagen vilar de i håligheter i träden eller i täta ansamlingar av blad, kvistar samt klätterväxter och under natten letar de efter föda.[2]
I motsats till andra nattaktiva djur har nattapornas ögon förmåga att skilja färger åt. På så sätt vet man att de utvecklade sig från djur som var aktivt under dagen. De är även beroende på ljuset från månen och är därför mindre aktiva under mörka nätter.
Dessa apor lever i grupper av två till fem individer som består av ett föräldrapar och några ungdjur. Varje grupp har i regnskogen ett territorium av cirka 9 hektar och reviret i torra skogar är ungefär 5 hektar stort.[2] Andra grupper jagas iväg med oljud eller kamp. Nattapor använder sitt läte för försvaret av sitt territorium, för att varna andra individer i gruppen för fiender och för att göra en individ av det andra könet uppmärksam. Ibland liknar dessa läten katternas läten.[2]
Arterna har nästan inga naturliga fiender på grund av att nattaktiva rovlevande djur har andra byten. Kanske faller en och annan individ offer för ugglor, större ormar eller kattdjur.[3]
Nattapor är allätare som tar både frukt, nötter, naturgummi och blad samt insekter och mindre ryggradsdjur.[2]
Individer i denna familj lever huvudsakligen monogamt. Efter en dräktighet av cirka 130 till 140 dagar föder honan ett ungdjur.[2] Sedan är det huvudsakligen fadern som tar hand om ungdjuret. Hos modern är ungen bara när den får di. Även när modern sluter att ge di är fadern längre ihop med ungdjuret. De leker tillsammans och ungdjuret får hjälp med letandet efter föda. Ungefär efter 2 år är ungen könsmogen. Den äldsta kända nattapan blev 18 år gammal.
Efter halsens färg skiljer man två grupper[3][4]:
Förutom pälsens färg finns i princip inga ytliga skillnader mellan familjens medlemmar och arterna godkänns bara på grund av olik uppbyggda kromosomer.[5]
Nattapor (Aotidae) är en familj i delordningen brednäsor som tillhör ordningen primater. Familjen består av ett enda släkte (Aotus) med 12 arter. Nattapor är de enda primater i Amerika som är aktiva under natten.
Gece maymunugiller veya Durukuligiller (Aotidae) Yeni Dünya maymunları grubundan bir primat familyası. Familyanın tek cinsi Aotusdur. Gece maymunları, kuru burunlu maymunlar grubu içerisinde cadı makigiller'in yanında tek gece faal türleri içeren familyadır. Bu Orta- ve Güney Amerika'da yaşayan familyanın tür sayısı tam olarak açıklığa kavuşmuş değil; Güncel sınıflandırmada 14 ayrı tür kabul edilmekte.
Gece maymunları küçük maymunlardır; boyları 24 – 37 cm (artı 31 – 40 cm kuyruk), ağırlıkları 0,7 - 1,2 Kiloya kadar varır. Dağlık bölgelerde yaşayan türlerde post daha uzun olur. Renkleri kahverengi ve koyu gri arası değişir. Göğüs ve göbek kısmı sarımsı veya kavuniçi tonlar ile daha açık renkli olur. Gerdan kırmızımsı veya gri olabilir; bu fark ile türler ikiye bölünür (sınıflandırmaya bakınız). Kuyruk uzun ve yünlüdür, birçok diğer yeni dünya maymunlarından farklı olarak tutunmak için kullanılamaz. Arka bacaklar atlayarak ilerleme yöntemine uyum sağlamış ve bundan dolayı uzundur.
Gece maymunları Orta- ve Güney Amerika'da yaşar. Panama ve Kolumbiya'dan, Brezilya ve Peru üzerinden Bolivya, Paraguay ve Arjantin'in kuzeyine kadar varan bir coğrafyada yaygındırlar. Çeşitli orman türlerinde bulunurlar; Tropik yağmur ormanları yanında daha kuru ormanlarda da raslanılırlar. Dağlık bölgelerde 3200 Metre yüksekliğe kadar raslanırlar.
Gece maymunları ağaçta yaşar. Ağaçta dört ayak üstünde veya atlayarak ilerlerler. Neredeyse hepsi gece faaldir. Sadece yayılım alanının en güneyinde yaşayan popülasyonlarda belli bir gece-gündüz ritimi yoktur. Geceleri ayışığına muhtaçtırlar; karalık gecelerde daha az faal olurlar.
2 - 5 bireyden oluşan aile grupları içinde yaşarlar. Grup içerisinde anlaşmazlık çok nadir görülür. Birbirlerinden hiçbir zaman 10 Metreden fazla uzaklaşmazlar, ve uyurken de birbirlerine yaslanırlar.[1]
Çok sayıda farklı seslerle anlaşırlar. Kendi bölgelerini savunmak, diğerlerini bir tehlikeye karşı uyarmak veya bulunan bir gıda kaynağını diğerlerine göstermek için ayrı sesleri tespit edilmiştir. En çok dikkati çeken sesleri, geceleri çıkardıkları baykuşa benzer seslerdir. Bu seslerle çiftleşmek için partner aradıkları tahmin edilir. İngilizce adları owl monkeys (=„Baykuş maymunları“) bu seslerinden dolayı verilmiştir.
Gece maymunları en fazla meyve ile beslenir. Meyvenin kıt olduğu zamanlarda yaprak, çiçek veya başka bitki bölümleri ile de beslenirler. Bunun yanında uçan böcekleri havadan kaparlar. Beslendikleri av hayvanlarının bazıları çekirgeler, gece kelebekleri, böcekler ve örümceklerdir.
Gece maymunlarının üremesi sırf tutsak yaşayan türlerden tanılır, ve bundan dolayı tanılan üremeleri doğada yaşayanlardan farklı olabilir. 130 - 140 günlük bir gebelikten sonra tek bir yavru doğar. Nadir olarak ikiz de doğabilir. Yeni doğan yavru 100 Gram olur ve içgüdüsel annenin karnına tutunur. Birkaç gün içinde yavruya bakma işini baba ele geçirmeye başlar. Baba yavrusunu sürekli kucağında taşır, onunla oynar, kucağında uyutur ve sadece emzirilmesi için anneye verir. İlk haftalarda büyük kardeşleride yavruyu taşır ama fazla ağırlaşmaya başlayınca bu işi babaya burakırlar. 6 hafta sonra ilk kez katı gıdalarla da beslenmeye başlayıp, 7 ay sonra sütü tamamen bırakırlar. Diğer maymun familyalarıyla karşılaştırıldığında bu familyanın yavrularında ilk 6 ay içinde ölüm oranı çok daha azdır. Bunun sebebi ailenin yoğun bakımı olduğu düşünülür.[1] Tutsak yaşayan bireyler 25 yaşına kadar varmakta.[2]
Gece maymunları, Yeni Dünya maymunları (Platyrrhini) içinde yer alır. Bazen Aotidae yerine Nyctipithecidae olarak adlandırıldıkları da olur.[3]
Familyaya ait türlerin sayısı tam olarak açıklığa kavuşmuş değildir. Bazı popülasyonlar dış görünüşleri açısından aynı türe aitmiş gibi görünürken kromozom sayısında farklar olur. Gerdanlarının rengi ile gece maymunları ikiye ayrılır; daha ilkel olan boz gerdanlı gece maymunları Amazonasın kuzeyinde yaşarken, kızıl gerdanlı gece maymunları Amazonasın güneyinde bulunur. Eski sınıflandırmalarda boz- ve kızıl gerdanlı gece maymunları sadece iki ayrı türe ayrılmış, ancak daha yeni araştırmalar ile birbirine benzeyen farklı türler tespit edilmiştir. Aşağıda gösterilen sınıflandırmada boz gerdanlı gece maymunlarının kaynağı Defler & Bueno (2007)[4], kızıl gerdanlı gece maymunlarının kaynağı ise Wilson & Reeder'dir (2005)[5]
Gece maymunugiller veya Durukuligiller (Aotidae) Yeni Dünya maymunları grubundan bir primat familyası. Familyanın tek cinsi Aotusdur. Gece maymunları, kuru burunlu maymunlar grubu içerisinde cadı makigiller'in yanında tek gece faal türleri içeren familyadır. Bu Orta- ve Güney Amerika'da yaşayan familyanın tür sayısı tam olarak açıklığa kavuşmuş değil; Güncel sınıflandırmada 14 ayrı tür kabul edilmekte.
Мавпи цього роду мешкають в Південній Америці та на південному узбережжі Центральної Америки. Ці тварини віддають перевагу листяним і змішаним лісам. Вони можуть жити як в тропічному дощовому кліматі, так і в сухому лісі, і навіть у горах, але не вище 3,2 км.[1]
Розмір мавпи невеликий, всього 24 —37 см. Голова круглої форми. Вуха маленькі, їх ледве видно з-під вовни. Очі великі, коричневого кольору, добре бачать у темряві за рахунок наявності в сітківці паличок і колб, але кольорове сприйняття у них обмежене. Голос дуже гучний, обумовлений наявністю горлового мішка під підборіддям і розширеною трахеєю. Хвіст довгий і пухнастий, 31 —40 см завдовжки. Вага мавпи від 700 до 1200 г. Шерсть щільна і м'яка.[1]
Забарвлення на спині і лапах оливково-коричневе або сіро-чорне, черево і внутрішня сторона лап має жовто-оранжеві відтінки, чорний пензлик на кінчику хвоста, білі плями навколо очей.
Мавпи живуть в лісах і майже весь час проводять на деревах. Активний спосіб життя вони ведуть в темний час доби. Вони відмінно орієнтуються в нічний час і вільно переміщаються на чотирьох лапах по деревах, спритно стрибають. Вдень ці мавпи відпочивають, знайшовши собі тихе місце в густих заростях або в щілинах між деревами.[2]
Мавпи намагаються добути собі їжу, не спускаючись з дерев, тому в основному вони харчуються фруктами. У сезон дощів фруктів не вистачає, і вони доповнюють свій раціон частинами рослин, листям, квітками. У темний час доби вони дуже спритно ловлять і поїдають різних комах, полюють на дрібних тварин і птахів. Але й самі можуть стати здобиччю сов, змій і диких кішок. У воді практично не мають потреби, вони збирають росу і беруть рідину з молодих пагонів рослин або соковитих фруктів.
Нічні мавпи живуть сім'ями до п'яти особин на своїй території, яка становить від 3 до 10 га. Вони уникають зустрічей з чужинцями і мітять свій простір. Сім'я складається з самця, самки і потомства. Главою сім'ї є батько. Всі члени групи завжди знаходяться поруч і навіть сплять, зігріваючи один одного.
Відтворюють потомство ці мавпи раз на рік. Вагітність триває близько 6 місяців, а період народження зазвичай припадає на осінній період, в сезон дощів. За один раз народжується не більше двох дитинчат. Вага одного малюка близько 95 грам. Мати невідлучна з дитинчам тиждень, потім він з нею в контакті на час годування. Місяць дитинчата тримаються за черево батька, потім перебираються на його спину. Самка годує малюків своїм молоком, з появою зубів в півтора місяці вони поступово звикають до твердої їжі.
Самці беруть активну участь у вихованні дитинчат і не зраджують своїм самкам. Це єдиний вид приматів з ідеальною моногамією. До 7 місяців самка годує молоком дитинчат, а батько носить їх на спині. Після 7 місяців вони вже повністю самостійні, але продовжують жити в сім'ї. На третьому році життя примати повністю готові до створення нової сім'ї та відтворення потомства.[3]
Aotus là một họ động vật có vú trong bộ Linh trưởng. Họ này được Elliot miêu tả năm 1913.[1]
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Aotus là một họ động vật có vú trong bộ Linh trưởng. Họ này được Elliot miêu tả năm 1913.
Ночные обезьяны (лат. Aotidae) — семейство приматов из парвотряда широконосых обезьян (обезьян Нового Света). Включают один современный род — мирикины[1], или ночные обезьяны[1], или дурукули[1] (лат. Aotus). Ночные обезьяны — единственные активные по ночам обезьяны Нового Света и наряду с долгопятами единственные с таким поведением среди всех сухоносых приматов. Они распространены в Центральной и Южной Америке, живут в семейных группах и питаются преимущественно плодами. Количество видов не выяснено полностью, в настоящее время различают 11 видов.
Ночные обезьяны — относительно маленькие приматы. Они достигают размеров от 24 до 37 см, вдобавок хвост длиной от 31 до 40 см. Вес варьирует от 0,7 до 1,2 кг. В противоположность многим обезьянам Нового Света полы приблизительно одинаковой величины и не отличаются также в окраске шерсти. Шерсть ночных обезьян мягка и плотна, у обитающих в горах видах более длинная. Она окрашена на спине и на внешней стороне конечностей в оливково-коричневый либо черно-серый цвет, а на животе и на внутренней стороне конечностей — в жёлто-коричневый или оранжево-коричневый цвет. Затылок может быть окрашен в серый или красноватый цвет, это служит для различия двух видовых групп. Хвост длинный и пушистый, его кончик часто чёрный. В отличие от нескольких других обезьян Нового Света он не может использоваться для хватания. Длинные ноги приспособлены к частично прыгающему передвижению, на четвёртом пальце ноги они имеют когтеобразно сформированный ноготь. Большой палец противопоставлен остальным только частично.
Голова круглая, уши маленькие и часто скрыты в шерсти. Носовая перегородка более узкая, чем у других обезьян Нового Света[источник не указан 771 день]. Глазницы необычайно большие, глаза большие и коричневые. В отличие от часто активным по ночам мокроносых приматов, глаза ночных обезьян не обнаруживают тапетума. Напротив, её сетчатка снабжена палочками и колбочками. По этой причине ночная активность — не первоначальный, а вторично приобретённый признак этих животных. Так как они имеют только один вид колбочек, их цветное восприятие ограничено. Над и под глазами и иногда также под пастью находятся белые поля. Вдоль лица тянутся три тёмных полосы, одна по лбу — где он может быть расширен треугольным образом — вплоть до носа и, соответственно, по одной с внешней стороны около каждого глаза.
Зубная формула ночных обезьян выглядит как I 2 2 C 1 1 P 3 3 M 3 3 {displaystyle I{2 over 2}C{1 over 1}P{3 over 3}M{3 over 3}} 
Ночные обезьяны обитают на юге Центральной Америки и в Южной Америке. Их ареал простирается от Панамы на севере через Колумбию — где царит большое, ещё полностью не изученное многообразие видов — через Бразилию и Перу до Боливии, Парагвая и северной Аргентины на юге. Однако они отсутствуют в северо-восточной и восточной части Южной Америки. Жизненным пространством этих животных являются леса, причём они могут встречаться в самых различных типах лесов. Их можно увидеть в тропических дождевых лесах так же как в сухих лесах с опадающей листвой. В горах они встречаются на высотах до 3200 м.
Ночные обезьяны — обитатели деревьев. У них, однако, не имеется предпочтений относительно высот на деревьях и они могут встречаться во всех высоких местоположениях. В кроне передвигаются в большинстве случаев на всех четырёх ногах, однако могут прыгать также хорошо. Большинство ночных обезьян активны ночью, лишь популяции на крайнем юге ареала ведут образ жизни без выраженного ритма дня и ночи.
Во времена отдыха ночные обезьяны удаляются в дупла или в густые заросли. Через примерно 15 минут после захода солнца они вылезают из своих спальных мест и активны до полуночи. После этого они вновь отдыхают полтора-два часа, прежде чем снова начинают заниматься поиском пищи. Перед восходом солнца они удаляются снова в места отдыха. Они зависят от лунного света, а очень тёмными ночами новолуния их активность ограничена. При ночных вылазках эти обезьяны могут удаляться на расстояние до 800 м, однако это зависит от сезона и света. В периоды засухи пути становятся короче (примерно 250 м), что связано с более сосредоточенным ассортиментом плодов. Вылазки светлыми ночами примерно вдвое длиннее, чем тёмными. В тёмные ночи обезьяны придерживаются путей, которые они пометили раньше — мочением на свои лапы или секретом железы у основания хвоста.
Ночные обезьяны живут в семейных группах величиной от двух до пяти животных. Они состоят из самца, самки и общего потомства. Традиционно учёные исходили из того, что самец и самка ведут моногамный образ жизни. Однако, по меньшей мере у одного вида, Aotus azarae, социальное поведение по-видимому более гибкое и сопровождается частой сменой партнёра. Внутри группы до агрессивного поведения доходит редко. Члены группы всегда стараются быть близко друг к другу и никогда не удаляются на более чем 10 м. Также они спят тесно прижавшись друг к другу. В отличие от других живущих в семейных группах приматов, взаимный уход за шерстью встречается редко.
Ночные обезьяны — территориальные животные, ареал семейной группы охватывает от 3 до 10 га. Ареалы обороняются от чужих групп. Если встречаются две группы, к примеру на плодоносном дереве у границы ареала, дело доходит до громких криков, ритуальных прыжков с вытянутыми ногами, преследований и борьбы. Эти конфликты продолжаются примерно 10 минут, после чего ни одна из групп не остаётся победительницей, а обе удаляются в своей ареал. Наряду с криками для защиты территории используются также предупредительные звуки, которые указывают на источники питания. Выделяющимися являются серии нескольких призывов, напоминающих звуки сов, которые издаются ночными обезьянами ночью. Эти призывы служат, вероятно, для привлечения партнёра и им эти животные обязаны также своему английскому имени owl monkeys (=совиные обезьяны).
Ночные обезьяны питаются главным образом фруктами, дополняя их другими частями растений и мелкими животными. Они предпочитают маленькие, зрелые плоды и могут посещать также большие фруктовые деревья, так как избегают конкуренции с активными в дневное время более доминантными видами. Удельный вес фруктов в питании у животных в тропических регионах выше, чем у животных в регионах с сезонным климатом. Они поедают — в частности, во время сезона дождей, когда запас фруктов ограничен — также листья, цветки и другие части растений. Охота на мелких животных проходит преимущественно в сумерках. Ночные обезьяны искусно ловят в воздухе летающих насекомых или охотятся на ползающих по веткам. К добыче относятся, к примеру, прямокрылые, моли, жуки и пауки.
О размножении ночных обезьян на воле известно мало, почти все результаты исследования происходят от животных в неволе и, возможно, значительно отличаются от животных в дикой природе. В неволе рождения могут происходить круглый год. У животных, обитающих в подверженной сильным сезонным колебаниям погоды северной Аргентине имеются твёрдые брачные периоды, а рождения приходятся на начало сезона дождей между сентябрём и ноябрём. Неясно, сезонно ли размножение у всех видов или может происходить у видов в тропических регионах целый год. Самцы ночных обезьян производят крайне немного сперматозоидов, что возможно является приспособлением в моногамному образу жизни. Так как они размножаются только раз в год и только с одной самкой, большее производство сперматозоидов было бы пустой тратой энергии.
Семейство состоит из одного современного рода Aotus, включающего следующие виды[2]:
К семейству могут относиться два вымерших рода[3]:
Ночные обезьяны (лат. Aotidae) — семейство приматов из парвотряда широконосых обезьян (обезьян Нового Света). Включают один современный род — мирикины, или ночные обезьяны, или дурукули (лат. Aotus). Ночные обезьяны — единственные активные по ночам обезьяны Нового Света и наряду с долгопятами единственные с таким поведением среди всех сухоносых приматов. Они распространены в Центральной и Южной Америке, живут в семейных группах и питаются преимущественно плодами. Количество видов не выяснено полностью, в настоящее время различают 11 видов.
夜猴属（学名：Aotus），也叫猫头鹰猴，为新世界猴中青猴科（Aotidae）的唯一一属，分为8种。它们主要分布在中美和南美的森林地区。它们几乎都在夜间活动，因此被称为夜猴。公猴和母猴的体重差别不大。
夜猴能发出许多种声音，这一点与其他大多数新世界猴不同。
夜猴以家庭为单位群居，为领地性动物。每年生产一只幼猴，主要由公猴负责照料。
夜猴属（学名：Aotus），也叫猫头鹰猴，为新世界猴中青猴科（Aotidae）的唯一一属，分为8种。它们主要分布在中美和南美的森林地区。它们几乎都在夜间活动，因此被称为夜猴。公猴和母猴的体重差别不大。
夜猴能发出许多种声音，这一点与其他大多数新世界猴不同。
夜猴以家庭为单位群居，为领地性动物。每年生产一只幼猴，主要由公猴负责照料。
올빼미원숭이속(Aotus)은 광비원류에 속하는 올빼미원숭이과의 하위 속이다.[1] 이들 종은 중앙아메리카와 남아메리카의 숲에 널리 분포하며, 그 지역은 파나마 남부에서 파라과이와 북부 아르헨티나에 이른다.
