白冠长尾雉

Ar fazan lid a zo un evn eus kerentiad ar Phasianidae. Syrmaticus reevesii eo e anv skiantel.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous e koadegi dibad kreiz ha reter Sina^[1],[2].

Daveennoù

Syrmaticus reevesii - MHNT

El faisà venerat (Syrmaticus reevesii) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita zones d'herbes altes o arbusts i boscos clars del centre de la Xina.

Referències

Syrmaticus reevesii

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffesant Reeves (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: ffesantod Reeves) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Syrmaticus reevesii; yr enw Saesneg arno yw Reeves' pheasant. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. reevesii, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r ffesant Reeves yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Bažant královský (Syrmaticus reevesii) je velký pták z řádu hrabavých. Své latinské druhové jméno získal na počest britského přírodovědce Johna Reevese, který v roce 1831 jako první dovezl do Evropy živé zástupce tohoto druhu.

Popis

Samec bažanta královského

Tak jako většina bažantů má i bažant královský vyvinut výrazný pohlavní dimorfismus. Samec je se svým „šupinatým“ peřím zlaté, bílé nebo červené barvy velmi nápadný. Může měřit až 240 cm, z toho však připadá více než 170 cm na extrémně dlouhý, stříbrošedý ocas s příčnými hnědými proužky. Hlavu má zbarvenou bíle a přes oko se mu táhne silný černý pruh, silné nohy jsou šedé. Samice jsou oproti samcům nenápadně hnědé s černým temenem.

Mladí jedinci se spíše podobají samicím.

Rozšíření a biotop

Bažant královský je endemitem jehličnatých horských lesů na území severní a střední Číny. Člověkem však byl vysazen i do USA, České republiky, Slovenska, Rakouska, Francie, Spojeného království a na Havajské ostrovy. Je chován jako okrasný pták i lovná zvěř. Lovci oceňují jeho ocasní pera jako lákavou trofej. V Číně jsou jeho pera používána jako ozdoba a součást kostýmu herců tradiční čínské opery. Maso má údajně tuhé a méně chutné než bažant obecný.

Způsob života

Bažant královský je více vázán na lesní prostředí než jiné druhy bažantů. Je velmi plachý, při vyrušení odlétá do korun stromů nebo se ukrývá v houštinách. Rozmnožuje se na jaře, tok probíhá v únoru a březnu. Samci si v období toku a hnízdění obhajují značně velké hnízdní revíry, odkud agresívně vyhánějí jiné příslušníky svého druhu i další druhy bažantů. V místech společného výskytu útočí i na bažanty obecné. Samec se páří s 1-2 slípkami, v období hnízdění hlídá samice i mláďata. Slípka klade 7-14 vajec, inkubace trvá 24 dnů. Bažant královský se živí převážně semeny a plody dřevin, kuřátka v prvních dvou měsících života sbírají hmyz a pavouky.

Bažant královský v Česku

Syrmaticus reevesii

Na území Česka byli první bažanti královští dovezeni již koncem 19. století, chov se však rozšířil až v prvním desetiletí 20. století. Byli chováni především na Moravě, a to jak v bažantnicích, tak ve volných honitbách. Volně žijící populace se vyskytovaly hlavně v lužních lesích v okolí Litovle, Chropyně, Kroměříže, Lipníka nad Bečvou a Břeclavi. V 70. letech 20. stol. činil roční odstřel asi 200-300 kusů. V současné době jsou u nás bažanti královští chováni v některých bažantnicích (např. Pohoří) a částečně i ve volnosti, hlavně kolem Chropyně. Současná populace však nepřesahuje 100 jedinců. Přesto je v Česku bažant královský řazen mezi lovnou zvěř a má stanovenou dobu lovu na 16. 10. – 15. 3. Loví se většinou pouze kohouti. Slepice je možno lovit pouze v bažantnicích z důvodů regulace početnosti, a to od 16. 10. do konce roku. Loví se většinou na čekané nebo v toku, někdy i na honech.

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Reeves's Pheasant na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu bažant královský ve Wikimedia Commons
• Galerie bažant královský ve Wikimedia Commons
• Slovníkové heslo bažant královský ve Wikislovníku
• Taxon Syrmaticus reevesii ve Wikidruzích
• BirdLife.org
• Game Birds and Wildfowl site

Lovná zvěř v Česku Pernatá zvěř

bažant královský* • bažant obecný • hrdlička zahradní • holub hřivnáč • husa běločelá • husa polní • husa velká • kachna divoká • krocan divoký* • lyska černá • perlička kropenatá* • polák chocholačka • polák velký • straka obecná • vrána obecná

Srstnatá zvěř

daněk skvrnitý • jelen lesní • jelenec běloocasý* • jezevec lesní • kamzík horský • koza bezoárová* • králík divoký • kuna lesní • kuna skalní • liška obecná • muflon • ondatra pižmová • prase divoké • sika Dybowského* • sika japonský* • srnec obecný • zajíc polní

* Druh na českém území nepůvodní, volně se nevyskytující, příp. jen ve velmi malém počtu.

Konge fasanen

(Syrmaticus reevesii) er en stor fasan i slægten Syrmaticus. Dens oprindelse kommer fra China. den er opkaldt efter den Britiske naturalist John Reeves, som var den første som introducerede et levende eksemplar til Europa i 1831.

Beskrivelse

Hannen måler 210 cm (83 in) i længden (Halen kan måle op til 2.4 m (7.9 ft) i længden.) og vejer ca. 1500 g (3.371 lb). Hannens fjerdragt er lys med skaleret gylden hvid og rød, grå ben, brun iris. den har bar rød hud omkring øjnene. Hovedet er hvidt med et smalt sort bånd omkring øjnene. Hannen har en meget lang sølv og hvid hale med kastanjefarvede striber. Konge fasanen er nævnt i Guinness World Records 2008 for at have de længste halefjer for nogen fuglart, denne rekord var ellers tilhørende Argus fasanen. Hunnerne måler 75 cm (30 in) i længden og vejer ca. 950 g (2.092 lb). De er brune med en sort krone, grå brune halefjer.

Der findes ingen kendte underarter, men der findes en del variationer i fjerdragterne.

Udbredelse og levesteder.

Konge fasanen oprinder fra de evigt grønne skove i central og øst Kina.De kan også bo på åbne steder, dog tæt på skoven. Halen hos hannerne vokser ca. 30 cm (12 in) hvert år.

De er blevet introduceret til jagt og som pryd fugle i USA, Den Tjekkiske rep., Frankrig og stor Britanien. I de sidste tre lande har de opbygget en mindre ynglende bestand, og de bliver stadig lukket ud for jagt, ofte sammen med den almindelig fasan.

På grund af den til stadighed faldende mulighed for levesteder og rovjagt pga. man ønsker at spise den og bruge dens smukke lange halefjer, er Konge fasanen kommet på IUCN liste over truede arter. Det menes at der kun er omkring 2000 fugle tilbage i den vilde natur.

Adfærd

Konge fasanen er en hårdfør fugl der er i stand til at tåle både varmt og koldt vejr. De foretrækker at have deres reder højt oppe. Hunnerne ligger 7-14 æg i April-Maj, rugetiden er ca 24-25 dage. Konge fasanen er ofte aggressive overfor mennesker, dyr og andre fasaner, især under ynglesæsonen.

Deres kald er ulige andre jagtfugles, det er mere musisk. Deres kost består hovedsageligt at planter, korn og forskellige frø.

Eksterne henvisninger

• Netfugl.dk
• Avibase - the world bird database

Der Königsfasan (Syrmaticus reevesii) ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen. Sie fällt vor allem durch den ungewöhnlich langen Schwanz auf, der beim Männchen zwischen 1 und 1,40 Meter lang sein kann.

Der Königsfasan ist in Teilen des mittleren und östlichen Chinas beheimatet, wo er bewaldetes Bergland bewohnt. Er ist dort aufgrund seines beschränkten Verbreitungsgebiets und der zunehmenden Zerstörung seiner Lebensräume bedroht und wird von der IUCN als „gefährdet“ (vulnerable) eingestuft.

Da die Art klimatisch wenig anfällig ist, wird sie häufig in Menschenobhut gehalten. Einbürgerungsversuche in Europa und den USA schlugen meist auf Dauer fehl, es gibt derzeit aber beispielsweise auf Hawaii, in Frankreich und in Tschechien freilebende Populationen.^[1]

Das Artepitheton ehrt den englischen Naturforscher John Reeves, der 1831 den ersten lebenden Hahn dieser Art nach Europa brachte.^[2]

Beschreibung

Hahn des Königsfasans

Henne des Königsfasans

Wegen der außergewöhnlichen Länge des Schwanzes von 100–140 cm kann das Männchen eine Gesamtlänge von bis zu 210 cm erreichen. Die Flügellänge liegt zwischen 262 und 272 mm und das Gewicht bei etwa 1500 g. Das Weibchen ist mit 75 cm Länge, von denen etwa 36–45 cm auf den Schwanz entfallen, kleiner und mit etwa 950 g leichter. Die Flügellänge liegt zwischen 235 und 250 mm.^[2]

Die Geschlechter unterscheiden sich zudem deutlich in der Gefiederfärbung. Beim Männchen ist der Kopf unverkennbar schwarz-weiß gezeichnet mit einer schwarzen Gesichtsmaske, die bis in den oberen Nacken verläuft. Scheitel, Kinn, Kehle und Nackenmitte sind weiß. Die untere, weiße Gesichtshälfte wird zum Hals hin durch eine schwarze Binde begrenzt. Ein weiß befiedertes Feld findet sich zudem unter dem Auge, das über dem oberen Rand oder nur dahinter von einer schmalen, unbefiederten und erdbeerroten Partie gesäumt ist. Unterer Nacken, Rücken, Bürzel, Schultern und Brustseiten sind intensiv und golden zimtbraun, die gerundeten Federn sind schwarz gesäumt, was ein schuppenförmiges Muster erzeugt und wobei die Säume zur Rückenmitte hin breiter werden. Zudem sind diese Federn an der Basis schwarz. Die Flügeldecken wirken schwarzweiß geschuppt, die weißen Federn tragen breite, schwarze Säume und eine schwarze Basis. Dieses Muster setzt sich auf der vorderen Brust und den oberen Flanken fort, hier zeigen die Federn aber kastanienbraune Säume oder eine kastanienbraune Subterminalbinde mit schwarzem Endsaum. Zu den hinteren Flanken hin werden die Federn zunehmend im Zentrum schwarz weiß gebändert, zum Saum hin ausgedehnt gelbbraun und tragen rotbraune Spitzen oder Endsäume. Bauchmitte, Beine und Unterschwanzdecken sind schwarz. Die Handschwingen sind dunkelbraun mit rotbrauner Querfleckung und rahmfarbenen Flecken auf der Außenfahne. Die Armschwingen zeigen weiße Querbinden auf schwarzbraunem Grund sowie einen gelbbraunen Saum auf der Innenfahne, der zu den Schirmfedern hin heller wird. Die extrem verlängerten Steuerfedern sind weißgrau mit hell gelbbraunem Saum und einer Querbänderung, die in der Federmitte schwarz, zum Saum hin schmaler und kastanienbraun wird. Die kurzen, äußeren Schwanzfedern sind zimtbraun mit schwarzer Spitze und ebensolcher Fleckung auf der Innenfahne. Die Füße sind hornfarben, der Schnabel grünlich grauweiß, die Iris rot.

Das Weibchen ist unscheinbarer gefärbt. Die zimtfarbene Kopfzeichnung erinnert ein wenig an Rebhuhn oder Wachtel. Sie umfasst Stirn, Überaugenstreif, Zügel, einen Bereich unter dem Auge, Kinn, Kehle und oberen Nacken. Der Scheitel ist schwarzbraun mit rötlichen Säumen wie auch ein Feld im Nacken; Ohrdecken und ein schmal sichelförmiger Streifen unter dem Auge sind schwarz. Die Brust ist mit rotbraunen Federn bedeckt, die hell bräunlichgraue Schaftstreifen tragen, die sich zu einer ausgedehnten Endbinde verbreitern. Die Bauchmitte ist beige und die gleiche Färbung an den Flanken mit breit rotbraunen Federn durchmischt. Die Federn des unteren Nackens sind bis auf den oberen Rücken dunkel rotbraun mit schwarzem Ende und tragen weiße, pfeilförmige Schaftflecken. Rücken und Bürzel zeigen graubraun gewellte Federn mit rostgelblichen Säumen und schwarzen Schaftflecken. Schultergefieder, Armdecken und -schwingen tragen schwarze Flecken und lange, schmale, rostgelbliche Schaftflecken. Die Oberflügeldecken zeigen dabei ein mehr rötliches Braun, weniger Schwarz und gelblichbraune Endsäume. Die Handschwingen sind auf dunkelbraunem Grund auf den Außenfahnen rötlich gelbbraun und auf den Innenfahnen rotbraun gebändert. Die inneren Steuerfedern sind fahl graubraun mit einer feinen Zeichnung die zum Schaft hin schwärzlich wird und helle Querbinden zeigt. Die äußeren sind rotbraun mit einer dunkelbraun-weißen Bänderung der Innenfahnen und weißen Spitzen.

Das Jugendkleid ähnelt dem des Weibchens, ihm fehlt aber das Rotbraun des Nackens und zudem sind Kehle, Kopfseiten und Unterseite weiß, die Schwingen beigegelb gefleckt. Im ersten Herbst mausern die Jungvögel ins Alterskleid.

Verbreitung und Bestand

Heutige Verbreitung des Königsfasans in China

Kostüm der Pekingoper mit Schwanzfedern des Königsfasans. Die Bejagung der Art, um an die Federn zu gelangen, war früher ein bedeutender Gefährdungsfaktor. Heute werden zunehmend künstliche Federn genutzt.

Der Königsfasan ist in Teilen des zentralen und nordöstlichen Chinas endemisch. Das Verbreitungsgebiet der monotypischen Art ist heute sehr zergliedert. Es umfasst einen großen Teil des zentralen und östlichen Sichuans, reicht nördlich in den äußersten Süden von Gansu und in das südwestliche Shaanxi, ostwärts ins westliche Hubei, den äußersten Westen Hunans sowie südwärts in die Nordhälfte Guizhous und den Nordosten Yunnans. Ein weiteres Vorkommen reicht vom zentralen und östlichen Henan ins nordwestliche und zentrale Anhui.^[3] Lokale Vorkommen gibt es zudem offenbar noch in Shanxi, Hebei und möglicherweise in Jiangsu. Das Areal hat sich gegenüber der ursprünglichen Ausbreitung, die sich vom Südwesten der Mandschurei bei etwa 40°N südwärts bis etwa 30°N bis zum Jangtse in Sichuan erstreckte, vermutlich halbiert.^[4]

Während die Art früher als häufig beschrieben wurde, ist sie nun nur noch zerstreut zu finden. Hauptsächlich aufgrund umfangreicher Abholzungen ist sie stark im Rückgang begriffen, das Verbreitungsgebiet sehr zergliedert. Die Population wird zurzeit auf 2.500 bis maximal 10.000 Individuen geschätzt. Weitere Gefährdungsursachen sind illegale Jagd und das Sammeln von Eiern. Früher wurde die Art zudem bejagt, um die prächtigen Federn für die Kostüme der Pekingoper zu nutzen. Durch zunehmende Nutzung von künstlichen Federn ist diese Bedrohung vermutlich nur noch gering.^[3]

Seit der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts wurden vor allem für Jäger und Sportschützen verschiedene Einbürgerungsversuche der Art in Europa und den USA unternommen. Größere freilebende Populationen bestehen derzeit auf Hawaii, in Frankreich und in Tschechien. Vorkommen in Großbritannien sind vermutlich erloschen. Obwohl die Art unempfindlich gegen kühles Klima und schlechtes Wetter ist und auch freilebend brütet, können sich die meisten Populationen auf Dauer nicht halten, wenn sie nicht durch das Aussetzen von weiteren Tieren am Leben erhalten werden. Am besten hält sich die Art in Nord- und Zentralfrankreich, wo sie in verschiedenen größeren Waldgebieten mindestens über zehn Jahre sich selbst erhaltende Populationen ausgebildet hat. Ende der neunziger Jahre wurde der Bestand dort auf 1000 bis 1500 Brutpaare geschätzt. In Tschechien befinden sich die größten Vorkommen in Nord- und Mittelmähren, wo auch große Fasanerien liegen, aus denen die dortige Population, die Ende der 1990er Jahre etwa 200–400 Vögel umfasste, vermutlich durch Aussetzungen oder Gefangenschaftsflüchtlinge stark unterstützt wird. Weitere, kleine Vorkommen sind aus Ungarn, Österreich und Deutschland bekannt.^[4]

Lebensraum

Der Königsfasan brütet in Bergwäldern im Übergang der gemäßigten und der subtropischen Zone und kommt vor allem in Höhen zwischen 550 und 1800 m^[2] vor. Seltener findet man ihn auch in Tälern oder Schluchten niedrigerer Lagen. Er bevorzugt Laubwälder mit viel Eichenbestand, die ein dichtes Kronendach und wenig Unterwuchs aufweisen. Aber auch Nadelwälder und Buschland werden angenommen. Am Rand zur Kulturlandschaft nutzt die Art auch Äcker zur Nahrungssuche.^[3]

Lebensweise

Syrmaticus reevesii

Die Hähne des polygynen Königsfasans besetzen ab dem Frühjahr ein Revier mit meist ein bis zwei Hennen. Zur Balz gehören ein charakteristisches, weithin hörbares Flügelschwirren sowie eine Rufreihe aus 6–20 Pfiffen mit einem melodischen Triller am Ende. Das Männchen umbalzt dann ein Weibchen in enger werdenden Kreisen, stellt sich seitlich auf, sträubt in Schräglage mit offenen Flügeln und zum Weibchen gerichtetem Schwanz das Gefieder und hüpft auf das Weibchen zu. Kurz vor demselben wird der Kopf auf den Rücken gebogen und der Schwanz aufgerichtet.^[2]

Das Gelege besteht aus 7–15 gelblichen bis beigen Eiern, die etwa 46 x 37 mm groß sind und 24 bis 25 Tage lang bebrütet werden.^[2]

Im Herbst finden sich für den Winter kleinere Gesellschaften zusammen, die sich im Frühjahr wieder auflösen. Die Nahrung besteht im Herbst und Winter unter anderem aus Eicheln, Hagebutten und Früchten von Zwergmispeln.^[2]

Literatur

• Heinz-Sigurd Raethel: Hühnervögel der Welt. Verlag J. Neumann-Neudamm GmbH & Co. KG, Melsungen 1988, ISBN 3-7888-0440-8.
• Karel Štastný: Syrmaticus reevesii in W. J. M. Hagemeijer, M. J. Blair: The EBCC Atlas of European Breeding Birds – their distribution and abundance. T & A D Poyser, London 1997, ISBN 0-85661-091-7.
• Lars Svensson, P. J. Grant, K. Mularney, D. Zetterström: Der neue Kosmos-Vogelführer. Franckh-Kosmos Verlags-GmbH, Stuttgart 1999, ISBN 3-440-07720-9.

Einzelnachweise

1. ↑ Svenson et al., s. Literatur, IUCN s. Weblinks
2. ↑ ^{a b c d e f} Raethel, s. Literatur
3. ↑ ^{a b c} Birdlife International, s. Weblinks
4. ↑ ^{a b} Štastný, s. Literatur

Syrmaticus reevesii

De koniengsfezante (Syrmaticus reevesii) is 'n veugel uut de femielje van de fezant'n (Phasianidae) die a oôrsproenkelijk voekwam in de berhen van Min'n- en Noôrd-China. Ze zien heïntroduceerd in ienkele Europese lan'n wironder Frankriek en Hroôt-Brittanië. Den koniengsfezante leef in bossen toet zoôn 2000 meter oôgte.

Kenmerk'n

't Ventje ei een zeêr lange stert die a toet 1,80 meter lange kan worn en is in zen heheêl hrotter dan 't wuufje. Zen veêrn zien houdheêl mie zwarte topp'n. De vleuhels zien roestbruun mie wit en zwart. De lange stert is bruun en wit hebandeêrd, de kop is wit mie een brune band voe de oôhen. 't 'Ennetje ei een doenkerbrune rik mie zwarte veêrpunt'n, en okerkleurihe, roôdbruun hevlekte onderdeêl'n. De kop is lichbruun mie 'n doenkere kappe.

Broeien

't 'Aentje is polyhaom: saemen mie drie wuufjes bezet 'n een eihen territorium. De 'ennetjes lèn 7 toet 15 eiers, die aon in 24 toet 25 daehen worn uutebroeid.

Reeves's pheasant (Syrmaticus reevesii) is a large pheasant within the genus Syrmaticus. It is endemic to China. It is named after the British naturalist John Reeves, who first introduced live specimens to Europe in 1831.

Description

Male

Males measure 210 cm (83 in) long and weigh 1,529 g (3.371 lb).^[3] The male is brightly plumaged with a scaled golden white and red body plumage, grey legs, brown iris and bare red skin around the eye. The head is white with a black narrow band across its eyes. The male has an extremely long silvery white tail barred with chestnut brown. This pheasant is mentioned in the 2008 edition of Guinness World Records for having the longest natural tail feather of any bird species; a record formerly held by the crested argus pheasant. The tail can measure up to 2.4 m (7.9 ft) long.

Females measure 75 cm (30 in) long and weigh 949 g (2.092 lb).^[3] They are brown with a blackish crown, a buff face and greyish brown barred tail feathers. The females are about the same size as a male common pheasant.

There are no known subspecies, but there is some variation in plumage.

Distribution and habitat

Male

The Reeves's pheasant is endemic to the temperate evergreen and deciduous forests of central and eastern China. Where introduced, they also inhabit farmland close to woodlands. The tail of the male bird grows approximately 30 cm (12 in) every year.

They have been introduced for sport and ornamental purposes to the United States, Czech Republic, France and the United Kingdom. In the latter three countries, they have built up small breeding populations, and are still released on a small scale for shooting, often alongside common pheasants.

Behaviour

Male Reeves's pheasant, green pheasant, Lady Amherst's pheasant and golden pheasant (front to back).

The Reeves's pheasant is a hardy bird and is able to tolerate both hot and cold weather. They prefer higher ground for nesting. The female lays a clutch of 7–14 eggs in April or May; the incubation period is 24–25 days. Reeves's pheasants are often aggressive towards humans, animals, and other pheasants, particularly during the breeding season.^[4]

Their call is unlike other game birds in that it is a musical warble, sounding more passerine than a galliform bird. Their diet is vegetable matter, including seeds and cereals. They are fairly common in aviculture.

Conservation

Due to ongoing habitat loss, and overhunting for food and its tail plumes, the Reeves's pheasant is evaluated as Vulnerable on the IUCN Red List of Threatened Species. There are thought to be only around 2000 birds remaining in the wild. The species is included in Appendix II of the Convention on International Trade in Endangered Species (CITES) meaning international export/import (including in parts and derivatives such as feathers) requires CITES documentation to be obtained and presented to border authorities.^[2]

See also

• List of endangered and protected species of China

References

La Longvosta fazano (Syrmaticus reevesii) el la ordo de kokoformaj birdoj kaj familio de fazanedoj de la genro Syrmaticus estas endemia de Ĉinio.

Ĝi troveblas ĉefe kaj almenaŭ en la provincoj Hebejo, Ŝenŝji, Ŝanŝjio, Hubejo, Hunano, Gujĝoŭo, Henano, Anhujo kaj Siĉŭano de Ĉinio.

Ĝi estas nomata ankaŭ "Fazano de Reeve" kies nomo rememoras la britian naturaliston John Reeves, kiu unuafoje enmetis vivajn specimenojn en Eŭropo en 1831.

Ĝi estas la specio de Syrmaticus plej komuna en kaptiveco.

Ne estas agnoskataj subspecioj sed estas iome da variado en plumaro.

Distribuado kaj habitato

La longvosta fazano estas endemia de ĉiamverdaj arbaroj de centra kaj orienta Ĉinio. Kie ĝi estis enmetita ĝi loĝas ankaŭ en farma tereno proksima de arbaroj.

Ĝi estis enmetita por sporto kaj ornamaj celoj en Havajo, Usono, Ĉeĥio, Francio kaj Britio. En la lastaj tri landoj ĝi formis malgrandajn reproduktajn populaciojn, kaj estas ankoraŭ liberigita je malgranda skalo por pafĉasado, ofte kune kun la komuna fazano.

Pro pliiĝanta habitatoperdo, kaj troa ĉasado por manĝokaj vostoplumoj, La longvosta fazano estas taksata kiel vundebla ĉe la Ruĝa Listo de IUCN de minacataj specioj.

Oni supozas ke restas nur ĉirkaŭ 2.000 birdoj en naturo.

Aspekto

Masklo

Ĝi estas unu el la plej grandaj specioj de la fazanedoj; longas ĝis 2,1 m, kun vostolongo de 1,6 metro. Ĝi havas grizajn krurojn, brunajn irisojn kaj ruĝan nudan haŭtaĵon ĉirkaŭokula. La kapo estas blanka kun nigra strizono traokula el beko al nuko.

La masklo estas tre brilplumara birdo, kio gravas por pariĝado, kun skvameca korpoplumaro ora, blanka kaj ruĝa. Li havas blankajn verton, subokulan makulon kaj kolon, kun nigra cirklo ĉirkaŭ la verto kaj nekompleta nigra subkolo malsupre de la blanka kolo. Lia supra korpo kaj brusto estas preskaŭ brunflava orkolora de brilaj plumoj kun nigraj bordoj kiuj formas la skvamecan aspekton, kaj la malsupra korpo havas malhelbrunan koloron blanke miksitan.

Masklo de Longvosta fazano, montrante la longan voston, fotita ĉe Supra Aŭstrio

Liaj vostoplumoj estas longaj kutime je 1,5 metroj, arĝentoblankaj kun paralelaj strioj nigraj kaj kaŝtankoloraj. Tiu mirinda fazano estis menciita en la Guinness-libro de rekordoj de 2008 ĉar ĝi havas la plej longajn naturajn vostoplumojn de ĉiuj ajn birdospecioj; tiun rekordon antaŭe havis la Krestargusa fazano. Ili povas esti ĝis 2.4 m longaj.

La ino estas bruna birdo kun nigreca krono, sablokolora vizaĝo kaj grizbrunaj striaj vostoplumoj. La supra korpo de la birdino estas preskaŭ flavbruna, sed la dorso estas nigrecbruna kun blankaj sagoformaj makuloj, kaj la malsupra korpo estas helbruna. Ŝia mallonga vosto surhavas malklarajn flavbrunajn makulojn. La kaposupro, la orelkovraj plumoj kaj la kolzono estas blanka; kapoflanko kaj la brustosupro estas nigra. La bekoj kaj la piedoj estas grizflavaj. La kaposupro de la birdino estas grizbruna, la brusto estas ruĝeta, blanke makulita. Ŝi estas samgranda kiel masklo de Komuna fazano. Temas pri klara kazo de seksa duformismo.

La vosto estas foje ĝis 130 cm ĉe maskloj. Ĉe inoj de 30 al 50 cm ĉe ekzempleroj pli ol 3jaraĝaj.

Temas pri delikata birdo, sed tre aktiva kaj fortika. Plenkreskulo pezas proksimume 1 kg.

Kutimaro

Maskloj de La Longvosta fazano, Verda fazano, Fazano de Lady Amherst kaj Orfazano (antaŭe malantaŭen).

La Longvosta fazano loĝas en pinglarbaroj kaj foliarbaroj en montaroj 500-2000 metrojn super la marnivelo, kaj aparte ŝatas vivi en montovaloj kun multaj pinglarboj. Ili havas pli bonan flugkapablon ol la alispecaj fazanoj. Ili povas flugi malproksimen por serĉi nutraĵon kaj ankaŭ povas rapide reflugi. Ili estas tre singardemaj, kaj surprizite ili forflugas pli rapide ol la aliaj fazanoj. Timigite, la birdoj eligas akran kriegon. Ties alvokonoto estas malsimila al tiuj de aliaj ĉasbirdoj ĉar ĝi estas muzika trilado, pli simila al tiu de paserinoj ol espereble.

La Longvosta fazano estas agresemaj al homoj, animaloj kaj aliaj fazanoj.^[1]

Ili ŝatas altajn terojn kaj estas kuraĝaj birdoj, kiuj kapablas rezisti kaj malvarmon kaj varmon.

Manĝo

Ties dieto estas vegetala materialo kia semoj kaj cerealoj. Ili manĝas fabojn, glanojn, sovaĝajn persimonojn, rafanojn, legomojn, kormojn de sovaĝa lilio, semojn kaj insektojn.

Reproduktado

ovo de Syrmaticus reevesii - Muzeo de Tuluzo

Vintre ili aktivadas en grupetoj kaj printempe en paroj. La Longvosta fazano estas monogama, tamen la masklo kapablas fekundigi 5 inojn dum unusola tago. La nupta pariĝado de la masklo estas simila al tiu de la Arĝenta fazano: nome ŝvelas sian plumaron, skuante siajn flugilojn rapidege kaj rektigante sian korpon, kun vosto ĉiam levata kaj klopodas salteti ĉirkaŭ sian partnerinon, seksumas ŝin, dum ĉirkaŭ 6 al 10 sekundoj. La ino interniĝas en arbaro aŭ en semokampo, formas truon engrunde, kiun kovras per folioj kaj bastonetoj kaj tie ovodemetas.

Foje hazarde okazas, ke unu maskla birdo vivas kun du femalaj. Dum reprodukta sezono la masklaj birdoj fariĝas batalemaj. Ili nestas en malprofundaj kavernoj sur herbejoj sen ajna sternaĵo. Ili demetas 7-14 blankajn ovojn (sed plej ofte 12-14) inter aprilo kaj junio kaj la kovado daŭras 24-26 tagojn.

Bredado

La Longvosta fazano estas tre bela apreca birdo propra al Ĉinio. Ĝi estis enkondukita en Eŭropon en 1831. Ĝi estas facile bredebla, oftas en la Bestoĝardenoj.

Tamen ĝi estas timema kaj nervoza birdo, kio foje kaŭzas mortojn en kaptiveco, ĉar pro timo ekflugas kaj povas kraŝi kontraŭ vitro aŭ muro... Ties adapto al kaptiveco estas komplika kaj multaj ekzempleroj ofte mortas pro diversaj kondiĉoj.

Ĉar la specio malpliiĝas pro habitatodetruo, kutime la aziaj bredistoj liberigas al natura medio ekzemplerojn breditajn kaptivece por helpi la kontraŭstaron al tiu tendenco.

La bredado de tiu specio postulas grandan instalaĵon kie la fazano povu flugi. Tiu havu plantojn aŭ arbojn kie la timemaj ekzempleroj rifuĝiĝu. Tia sekureco gravas por sukcesi havi fruan bredadon.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Syrmaticus reevesii. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 1a Novembro 2006. Vundebla

El faisán venerado (Syrmaticus reevesii) es una especie de faisán (ave de la familia Phasianidae) del género Syrmaticus. Se le conoce en inglés como faisán de Reeve, en honor al naturalista británico John Reeves, quien introdujo la especie en Europa en 1831. Es la especie de Syrmaticus más común en cautiverio.

Descripción

Detalle de la cabeza de un faisán venerado.

El macho tiene un colorido brillante y llamativo, atributo importante durante el cortejo. La cara es de color blanco desde el pico hasta la redondeta de la gargantilla. Presenta una banda negra a modo de máscara que rodea la cabeza desde la parte trasera hasta los ojos, característica por la cual es también denominado faisán zorro. El pecho tiene plumas características de color café en los bordes, blancas en el resto con un punto o raya gruesa en el medio. El tarso es completamente negro, mientras que en el inicio de la cola tiene plumas doradas con los mismos puntos o rayas negras en el centro. Las alas son en su parte superior completamente blancas y rodeadas por una línea negra, mientras que las plumas remeras son totalmente rayadas de negro y dorado amarillo.

Más abajo de la cara sostiene un collarín muy delgado de color negro. Desde ahí hasta la raíz de la cola, las plumas son doradas amarillas y rodeadas por rayas negras. La cola es blanca de bordes dorados brillantes, y el área blanca, desde la raíz hasta la culminación de toda la cola, tiene una gran cantidad de V inversa.

La hembra, tiene la cara de color marrón claro, desde el pico hasta la gargantilla, mas las orejeras y la copetilla (parte de arriba de la cabeza) que son marrones oscuro. El pecho tiene plumas marrón claro, redondeadas por marrón oscuro-dorado con una V inversa en el centro de cada pluma. El tarso es marrón claro. La espalda y las alas de marrón oscuro con líneas amarillo oscuro en el centro. La cola rayada, de negro y dorado. Las patas son grises al igual que las del macho.

La cola puede llegar a medir 130 cm en los machos. En las hembras, de 30 a 50 cm en ejemplares de más de 3 años de edad.

Es un ave delicada, pero muy activa y de complexión robusta. Un adulto pesa aproximadamente 1 kg.

Comportamiento

Es un ave habitualmente muy nerviosa, lo que muchas veces ocasiona muertes en cautiverio, al asustarse, vuelan y pueden terminar colisionando con un vidrio, o una pared... Su adaptación al cautiverio es complicada, muriendo los ejemplares con facilidad en estas condiciones.

Reproducción

Syrmaticus reevesii - MHNT

El faisán venerado es monógamo, sin embargo el macho tiene la capacidad de fecundar a 5 hembras en un solo día. La parada nupcial del macho, es similar a la del faisán plateado: Comienza a hinchar sus plumas, sacudiento sus alas a gran rapidez y enderezando su cuerpo, mandiene la cola siembre levantada e intenta brincar rondando a su pareja, la copula, es de tal vez 6 a 10 segundos. La hembra se interna en el bosque o en los campos de semillas, forma una depresión en el suelo, la cual cubre con hojas y ramas, y en ella deposita de 12-14 huevos de color blanco, que incuba durante 24 a 25 días.

Distribución

Un macho en su hábitat natural.

Son originarios de China y Mongolia, aunque también se encuentran actualmente en Tailandia.

Conservación

Aviario para faisanes en el Zoo de Saint Louis (Misuri).

Esta especie está desapareciendo con gran rapidez, debido a la destrucción de su hábitat.^[1]​ Habitualmente los criadores asiáticos liberan al medio ejemplares reproducidos en cautividad para contrarrestar esta tendencia.

La cría en cautividad de esta especie requiere una instalación de gran tamaño donde el animal pueda volar. Ésta debe provista de plantas o árboles donde los ejemplares, temerosos, puedan refugiarse. Este sentimiento de seguridad es importante para conseguir una reproducción temprana.

Referencias

Syrmaticus reevesii

Syrmaticus reevesii Syrmaticus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Syrmaticus
• Phasianidae

Syrmaticus reevesii

Kuningasfasaani (Syrmaticus reevesii) on aitokanojen heimoon kuuluva kanalintulaji.

Tuntomerkit

Kuningasfasaanikoiras on 140-190 ja naaras 60-85 senttimetriä pitkä. Koiraalla on hyvin pitkä pyrstö, joka voi olla pituudeltaan 100-150 senttimetriä. Kuningasfasaanit ovat väritykseltään ruskeankirjavia. Koiraalla on valkoinen pää, jossa on nokasta niskaan kulkeva musta juova sekä valkoinen täplä silmän alla.^[2]

Levinneisyys

Kuningasfasaaneita pesii endeemisenä Keski-Kiinassa.^[1] Lajia on istutettu paikoin Eurooppaan.^[2]

Luonnonvarainen kuningasfasaanikanta on arviolta 3500-15000 yksilöä. Kannankehitys on laskeva ja laji on luokiteltu vaarantuneeksi. Sitä uhkaa pääasiassa metsien häviäminen sekä myös metsästys ja munien keräily.^[1]

Lähteet

Syrmaticus reevesii

Le Faisan vénéré (Syrmaticus reevesii) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Phasianidae. Il est le plus grand représentant du genre : la queue du mâle peut atteindre 2 mètres. Le mâle a un masque et un collier noirs et son plumage est jaune nuancé de blanc et de noir.

Il est également connu pour son agressivité tant envers les humains que les autres animaux et ses congénères.

Distribution

Centre et est de la Chine (est du Yunnan, Seutchouan, Kouetcheou, Hounan, sud du Kansou, Chensi, Houpei, Honan, Anhouei, Kiangsi). Introduit en République tchèque, France, Allemagne, Autriche, Angleterre, États-Unis avec Hawaï.

Habitat

Le faisan vénéré se rencontre de préférence entre 200 et 1 000 m (mais parfois jusqu’à 2 000 m), dans les forêts mixtes ou de conifères à base de Fagaceae, Lauraceae, Theaceae, Aquifoliaceae, Symplocaceae ou Pinaceae, à sous-bois luxuriant, c’est-à-dire dans des forêts claires, à la limite des forêts tempérées et des forêts subtropicales (Wu et al. 1994).

Mâle faisan vénéré observé en Sologne (France) auprès de Lamotte-Beuvron

Alimentation

Le régime alimentaire du faisan vénéré comporte des graines de légumineuses contenues dans des gousses (de type fève), des glands, des graines et des bourgeons, des tubercules, des radis et des plaqueminiers sauvages (kakis : Diospyros kaki) complétés de quelques insectes avec leurs larves (Hennache & Ottaviani 2006). Les études menées par Wu et al. (1994) en forêt de Tuoda dans la province du Kouetcheou précisent qu’il consomme des glands de chênes (Quercus, Lithocarpus), des baies d’un buisson-ardent (Pyracantha forluneata) et d’un cotonéaster (Cotoneaster dammeri) et aussi des cynorhodons (Rosa maisei).

Comportement non social

Xu et al. (2004) ont montré qu’il s’agit d’une espèce très territoriale : les mâles sont fidèles à leur territoire, non seulement au fil des saisons mais aussi au fil des années. Le territoire parcouru annuellement est d’environ 25 ha dont un peu plus de 4ha (16,6 %) constitue la zone de fréquentation principale.

Le comportement du faisan vénéré face à des prédateurs a été bien étudié en France par Moynihan (1995). Les femelles adultes battent généralement en retraite à l’approche d’un mammifère carnivore ou d’un homme ; cependant, lorsqu’elles couvent, elles peuvent se figer sur le nid ou à proximité. Une femelle accompagnée de ses jeunes s’envolera vers les arbres en même temps que sa progéniture tout en lançant un puissant cri d’alarme et les jeunes se rapprocheront ensuite de leur mère en se déplaçant graduellement de branche en branche. Un mâle solitaire, surpris par un prédateur terrestre, prendra également son essor vers les arbres mais, ajoute Moynihan, le mâle vénéré a développé d’autres stratégies de défense tout à fait singulières (très différentes de celles du faisan de Colchide) surtout quand il y a des femelles avec des jeunes. Ainsi, à l’approche d’un prédateur terrestre, il tente, le plus souvent, d’aller à son encontre en adoptant des postures d’intimidation, le corps en position basse et la queue relevée ou le corps droit avec le plumage ébouriffé et les ailes pendantes. Ce comportement très agressif s’accompagne de cris. Le mâle tente ainsi d’attirer l’attention sur lui pour faire diversion et permettre ainsi aux femelles de s’échapper avec leurs jeunes. Hennache & Ottaviani (2006) ont observé des comportements d’agressivité uniques exprimés par des mâles de faisans vénérés en période de reproduction. Ainsi, un coq, né en captivité puis relâché en futaie, attaquait systématiquement les roues du moindre tracteur agricole traversant son territoire, une lisière forestière où avait été installée la volière de pré-lâcher. À plusieurs reprises, il réussit même à pénétrer dans la cabine du tracteur, dont les portes avaient été ôtées, pour attaquer le conducteur aux mains ou au visage.

Comportement social

Le faisan vénéré vit généralement en groupes comptant, dans 87 % des cas, deux à cinq faisans, mais des compagnies plus nombreuses, jusqu’à 13 oiseaux, ont été observées. Cette agrégation a été particulièrement bien étudiée par Sun et Zhang (2003) dans la réserve de Dongzhai. Ces groupes peuvent soit être composés d’oiseaux du même sexe soit, plus rarement, d’oiseaux de sexes différents. La majorité des groupes mixtes ne comprennent qu’un seul mâle avec plusieurs femelles (62 % des cas). Dans 64 % des cas, les groupes de mâles ne comprennent que deux mâles et dans la quasi-totalité des cas ceux de femelles trois ou quatre oiseaux. La structure des groupes change suivant les saisons, les adultes quittant le groupe au moment de la reproduction, et les rejoignant après cette période.

Parade nuptiale

La description de la parade nuptiale qui suit est une synthèse de nos observations en captivité et de divers documents graphiques et photographiques. Le mâle revendique un territoire par des démonstrations à la fois visuelles et sonores. Il gonfle considérablement son plumage et bat frénétiquement des ailes, le corps maintenu bien droit et la queue non déployée reposant sur le sol. Cette courte séquence est habituellement suivie d’une série de sifflements aigus et répétés portant à plus de 200 m. En parade nuptiale, le mâle s’approche lentement de la femelle en décrivant des cercles concentriques dans une attitude droite et fière, le plumage fortement gonflé. Arrivé à proximité de sa partenaire, il penche fortement le corps en avant, tend le cou vers le haut, déploie et redresse à la verticale sa longue queue dont la pointe recourbée ondule élégamment au gré de ses mouvements. Si, à ce moment, la femelle s’esquive, il va au devant d’elle et se met alors à sauter de façon spectaculaire et impressionnante tout en se rapprochant d’elle, parfois en ouvrant une aile de façon à paraître encore plus grand. À noter tout de même que ces bonds peuvent effrayer la femelle et occasionner sa fuite, surtout en début de parade (Hennache & Ottaviani 2006).

Nidification

oeufs de Syrmaticus reevesii - Muséum de Toulouse

Wu et al. (1993) ont montré que, dans la forêt de Tuoda (province du Kouetcheou), la nidification a lieu de mi-avril à mi-juillet et ils ont découvert huit nids dont la ponte variait de six à neuf œufs avec un maximum de 15 œufs. Une autre étude (Wu et al. 1994) a porté sur 32 nids : la ponte s’échelonnait de mars à juillet et la taille de la ponte variait de 5 à 10 œufs, avec une moyenne de 7,7 œufs par nid. La ponte de 15 œufs signalée précédemment pourrait donc correspondre à celle de deux femelles ayant pondu dans le même nid. Les nids sont simples, situés en lisière forestière et entourés par des buissons ou des herbes. Ils sont constitués de débris de litière ramassés autour du site de nidification et placés dans une légère dépression, profonde de 7,6 cm en moyenne. Les dimensions extérieures moyennes du nid sont de 27 x 24 cm (Wu et al. 1994).

Statut, conservation

Birdlife International (2004) considère le faisan de Reeves comme « vulnérable ». Depuis le milieu des années 1980, plusieurs ornithologues chinois se sont investis pour mener des études de terrain et tenter de protéger l’espèce alors que le Symposium International de la World Pheasant Association, tenu à Pékin en 1989, concluait sur son dangereux déclin. Au début des années 1990, le faisan vénéré était toujours tenu pour l’un des faisans les plus menacés, avec une diminution de près de la moitié de son aire de répartition. La déforestation, qui réduit et fragmente l’habitat, la chasse pour la nourriture et pour la collecte des plumes ornementales sont les menaces spécifiques du faisan vénéré. Huit réserves naturelles, dont la superficie varie de 30 à 730 km², ont été créées. Mais, selon Birdlife International, la population totale est estimée à moins de 10000 oiseaux et sur le déclin.

Il fagiano venerato (Syrmaticus reevesii (J. E. Gray, 1829)) è un uccello della famiglia dei Fasianidi endemico della Cina settentrionale e centrale. Il nome scientifico gli fu attribuito in onore al naturalista e uomo d'affari John Reeves (1774-1856), al quale si deve, fra le altre cose, l'importazione in Occidente di un certo numero di piante da giardino.

Descrizione

Femmina di fagiano venerato.

Primo piano del maschio.

Dimensioni

Il maschio misura 150-220 cm di lunghezza, dei quali 110-180 spettanti alla coda, per un peso di 1000-1700 g. La femmina, molto più piccola, misura 70-80 cm di lunghezza, dei quali 35-45 spettanti alla coda, per un peso di 900-1100 g^[2].

Aspetto

La specie è nota soprattutto per il fatto che i maschi detengono il primato per la lunghezza della coda, che in alcuni casi può superare i 2 metri. Inoltre, meravigliosi risultano i contrasti tra il bianco, il giallo oro, il fulvo-rossiccio e il nero della livrea. La testa, prevalentemente bianca, è caratterizzata da una larga banda nera che la cinge quasi interamente e si divide a livello degli anelli oculari quasi a formare una vistosa maschera. Sopra gli occhi è presente una piccola zona allungata di pelle nuda rossa; il collo è cinto da un collare di piume nere che, alternandosi al bianco del capo, formano anelli concentrici ben delineati, mentre le parti superiori del corpo sono giallo ocra con gli apici delle piume orlate di nero. Le copritrici delle ali sono bianche e orlate più o meno intensamente di nero; i fianchi si presentano fulvo-rossicci con variegature bianche e nere, mentre il ventre e il sottocoda sono neri. Di norma la coda è composta da 18 penne, con timoniere centrali di notevole lunghezza che si presentano biancastre e attraversate da barrature nere, mentre le rimanenti sono di colore fulvo-rossiccio con barrature anch'esse nere, ma meno marcate. Il becco è verdastro-avorio, gli occhi sono scuri e le zampe, con tarsi dotati di speroni, sono color grigio chiaro.

Nella femmina il disegno della livrea è molto simile a quello del maschio, seppur con colori diversi e marcature meno evidenti. In genere le tonalità predominanti vanno dal fulvo-rossiccio al fulvo chiaro con variegature giallastre più o meno intense; la coda, anch'essa con 18 penne di colore marrone chiaro, è caratterizzata da barrature marrone scuro-beige e di solito è leggermente più lunga del resto del corpo.

Il sesso dei giovani può essere determinato verso i due-tre mesi di età, quando i maschi, oltre alla striscia composta da corte piume nere vicino agli anelli oculari, iniziano a sviluppare delle bordature gialle sulle piume di collo e groppone, completando la livrea adulta entro il primo anno di vita^[3].

Biologia

Comportamento

Un maschio.

Le ricerche sul campo di Wu et al. (2004) hanno dimostrato che il fagiano venerato è una specie molto territoriale: i maschi rimangono fedeli al proprio territorio non solamente da una stagione all'altra, ma anche da un anno all'altro. Il territorio che ciascun esemplare percorre annualmente misura circa 25 ettari, dei quali poco più di 4 ettari (il 16,6%) costituiscono la zona di frequentazione principale^[4].

Il comportamento del fagiano venerato nei confronti dei predatori è stato ben studiato in Francia da Moynihan (1995). Le femmine adulte battono generalmente in ritirata all'avvicinarsi di un mammifero carnivoro o di un essere umano; tuttavia, quando covano, possono rimanere immobili nel nido o nelle sue vicinanze. Una femmina accompagnata dai piccoli si involerà verso gli alberi contemporaneamente alla prole lanciando un forte richiamo di allarme e i piccoli si avvicineranno alla madre spostandosi pian piano da un ramo all'altro. Un maschio solitario, sorpreso da un predatore terrestre, si dirigerà anch'esso in volo verso gli alberi, ma, aggiunge Moynihan, il maschio di questa specie ha sviluppato altre strategie di difesa piuttosto singolari (molto diverse da quelle del fagiano comune), soprattutto nel caso sia accompagnato da femmine con i piccoli. Pertanto, quando si avvicina un predatore terrestre, esso cerca, il più delle volte, di andargli incontro adottando delle posture intimidatorie, con il corpo abbassato e la coda sollevata o con il corpo eretto con il piumaggio arruffato e le ali pendule. Questo comportamento molto aggressivo è accompagnato da grida. Il maschio tenta quindi di attirare l'attenzione su di lui per creare un diversivo e permettere quindi alle femmine di scappare con i loro piccoli^[5]. Hennache e Ottaviani (2006) hanno osservato comportamenti aggressivi unici messi in atto da maschi di fagiano venerato durante la stagione riproduttiva: un maschio, nato in cattività e poi rilasciato nella foresta, attaccava sistematicamente le ruote del piccolo trattore agricolo che attraversava il suo territorio, una zona al limitare della foresta dove era stata installata la voliera di pre-rilascio. In diverse occasioni, riuscì persino ad entrare nella cabina del trattore, le cui portiere erano state rimosse, per attaccare il conducente alle mani o al viso^[6].

Il fagiano venerato vive generalmente in gruppi costituiti, nell'87% dei casi, da due a cinque esemplari, ma sono state osservate anche compagnie più numerose, fino ad un massimo di 13 individui. Questo tipo di aggregazione è stato particolarmente ben studiato da Sun e Zhang (2003) nella riserva di Dongzhai. Questi gruppi possono essere composti da uccelli dello stesso sesso o, più raramente, da uccelli di entrambi i sessi. La maggior parte dei gruppi misti (il 62% dei casi) comprende un unico maschio accompagnato da più femmine. Nel 64% dei casi, i gruppi di maschi comprendono solo due individui e la quasi totalità dei gruppi di sole femmine comprende tre o quattro individui. La struttura dei gruppi cambia in base alle stagioni: gli adulti abbandonano il gruppo al momento della riproduzione, ricongiungendosi ad esso trascorso questo periodo^[7].

Alimentazione

La dieta del fagiano venerato è costituita da semi di leguminose contenuti all'interno di baccelli (fave e simili), ghiande, semi e gemme, tuberi, radici e cachi selvatici (Diospyros kaki); essa viene integrata con l'aggiunta di qualche insetto e delle loro larve. Grazie agli studi condotti da Wu et al. (1994) nella foresta di Tuoda, nella provincia del Guizhou, sappiamo che la specie si nutre di ghiande di quercia (Quercus, Lithocarpus) e delle bacche di una specie di piracanta (Pyracantha fortuneana), di un cotognastro (Cotoneaster dammeri) e di una rosa canina (Rosa mairei)^[4].

Riproduzione

Fagiano venerato (4), fagiano verde (3), fagiano di Lady Amherst (1) e fagiano dorato (2).

La seguente descrizione della parata nuziale è una sintesi basata su informazioni tratte da osservazioni in cattività e da vari documenti grafici e fotografici. Il maschio rivendica il possesso del territorio attraverso dimostrazioni sia visive che sonore. Gonfia considerevolmente il piumaggio e batte freneticamente le ali, con il corpo mantenuto ben eretto e la coda non spiegata posata sul terreno. Questa breve sequenza è seguita generalmente dall'emissione di una serie di fischi acuti e ripetuti che possono essere uditi anche a 200 metri di distanza. Durante la parata nuziale, il maschio si avvicina lentamente alla femmina descrivendo dei cerchi concentrici con fare impettito e fiero e il piumaggio ben rigonfio. Giunto in prossimità della compagna, spinge fortemente il corpo in avanti, tende il collo verso l'alto e spiega e solleva in verticale la lunga coda, la cui punta ricurva ondeggia elegantemente in base ai suoi movimenti. Se, in questo momento, la femmina si scansa, le si mette di fronte e si mette quindi a saltellare in maniera spettacolare e impressionante man mano che si avvicina a lei, talvolta aprendo un'ala in modo da apparire ancora più grande. Bisogna comunque notare che questi salti possono spaventare la femmina e talvolta provocarne la fuga, soprattutto nei momenti iniziali della parata (Hennache e Ottaviani, 2006)^[6].

Wu et al. (1993) hanno dimostrato che, nella foresta di Tuoda (provincia del Guizhou), la nidificazione ha luogo da metà aprile a metà luglio e hanno scoperto otto nidi contenenti un numero variabile da sei a nove uova, fino a un massimo di 15. Nel corso di un altro studio (Wu et al., 1994) vennero esaminati 32 nidi: le covate rinvenute erano state tutte deposte tra marzo e luglio e il numero di uova variava da 5 a 10, con una media di 7,7 uova per nido. È quindi possibile che la covata di 15 uova citata in precedenza possa corrispondere a quella di due femmine che avevano deposto nello stesso nido. I nidi sono semplici, situati ai margini della foresta e circondati da cespugli o erbe. Sono costituiti da frammenti di lettiera raccolti intorno al sito di nidificazione e posti in una leggera depressione, profonda in media 7,6 cm. Le dimensioni esterne medie del nido sono di 27×24 cm (Wu et al., 1994)^[4].

Distribuzione e habitat

Il fagiano venerato è originario delle regioni centrali e orientali della Cina (Yunnan orientale, Sichuan, Guizhou, Hunan, Gansu meridionale, Shaanxi, Hubei, Henan, Anhui, Jiangxi), ma è stato introdotto con successo in Repubblica Ceca, Francia, Germania, Austria, Inghilterra e Stati Uniti, Hawaii comprese. Si incontra di preferenza tra 200 e 1000 m (ma talvolta fino a 2000), nelle foreste miste o di conifere costituite da Fagacee, Lauracee, Teacee, Aquifoliacee, Simplocacee o Pinacee con un sottobosco rigoglioso, nonché nelle foreste aperte e ai margini delle foreste temperate e subtropicali (Wu et al., 1994)^[4].

Conservazione

BirdLife International (2004) considera il fagiano venerato come «specie vulnerabile» (Vulnerable). A partire dalla metà degli anni '80, vari ornitologi cinesi hanno intrapreso studi sul campo, anche nel tentativo di proteggere la specie, mentre al Simposio Internazionale della World Pheasant Association, tenutosi a Pechino nel 1989, venne confermato il suo drastico declino. All'inizio degli anni '90, il fagiano venerato era ancora considerato uno dei fagiani più minacciati, avendo perso già quasi la metà del suo areale originario. La deforestazione, che ne riduce e frammenta l'habitat, e la caccia a scopo alimentare e per la raccolta delle piume ornamentali sono le principali cause di minaccia della specie. Nonostante siano state istituite otto riserve naturali, di superficie variabile tra i 30 e i 730 km², la popolazione totale viene stimata a meno di 10.000 individui ed è tuttora in calo^[1].

Note

De koningsfazant (Syrmaticus reevesii) is een vogel uit de familie van de fazanten (Phasianidae).

Kenmerken

Het mannetje heeft een zeer lange staart die zo'n 1,80 meter lang wordt. Er zijn zelfs exemplaren gevonden met een staart van 2,4 meter lang. Het haantje is in zijn geheel groter dan het vrouwtje en zijn veren zijn goudgeel met zwarte toppen. De vleugels zijn roestbruin met wit en zwart. De lange staart is bruin en wit gebandeerd, de kop is wit met een bruine band onder de ogen. Het hennetje heeft een donkerbruine rug met zwarte veerpunten en okerkleurige, roodbruin gevlekte onderdelen. De kop is lichtbruin met een donkere kap.

Broeden

Het haantje is polygaam: samen met drie vrouwtjes bezet hij een eigen territorium. De hennetjes leggen 7-15 eieren in de maanden april of mei, die in 24-25 dagen worden uitgebroed.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt oorspronkelijk in de bergen van Midden- en Noord-China. De soort is geïntroduceerd in enkele Europese landen, waaronder Frankrijk, Tsjechië en Groot-Brittannië. Het leefgebied bestaat uit natuurlijk loofbos of gemengd bos met weinig ondergroei of landschappen met afwisselend bos, struikgwas en kleinschalig agrarisch gebied op hoogten tussen 200 en 2600 m boven zeeniveau.^[1]

Status

De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 3,5 tot 15 duizend individuen en de populatie-aantallen nemen af door habitatverlies. Het leefgebied wordt aangetast door ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied voor agrarisch gebruik. Daarnaast was er vooral in het verleden veel jacht op deze fazant. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Trivia

Staartveren van de koningsfazant bij een acteur in de Peking-opera

De staartveren werden gebruikt in ceremoniële kostuums in de Jing-opera. Voor dit doel worden nu vaak kunststofveren aangewend.^[1]

Link

• Aviornis: Informatie over de Koningsfazant in het wild en in gevangenschap

Syrmaticus reevesii

Bażant królewski (Syrmaticus reevesii) – gatunek dużego ptaka grzebiącego z rodziny kurowatych (Phasianidae). Gatunek narażony na wyginięcie. Charakteryzuje się bardzo długim ogonem, osiągającym do 160 cm długości, co stanowi 75% długości ciała. Występuje endemicznie w górskich lasach środkowych Chin. Gatunek monotypowy – nie wyróżnia się podgatunków. W Polsce wyłącznie ptak hodowlany.

Systematyka

Ptak (Aves) z podgromady Neornithes, nadrzędu neognatycznych (Neognathae), rzędu grzebiących (Galliformes), rodziny kurowatych (Phasianidae), rodzaju Syrmaticus. W obrębie gatunku nie wyróżnia się podgatunków.

Po raz pierwszy wzmiankował o bażancie królewskim wenecki podróżnik Marco Polo w swoim dzienniku z wyprawy do kraju Tatarów, gdzie spędził 17 lat (1281–1298). Jednak dokładny opis gatunku pojawił się w XIX wieku. Pierwsze próby opisu podjął John Latham opisując ptaki na podstawie rysunków i sterówek w 1823 roku. John Edward Gray jako pierwszy dokładnie opisał w dziele Animal Kingdom bażanta królewskiego w 1829 roku nadając mu nazwę naukową Phasianus reevesii^[4]. Później, w 1832 roku, gatunek został przeniesiony przez Waglera do nowo nazwanego przez niego rodzaju Syrmaticus. Również Coenraad Jacob Temminck sporządził opis tego gatunku, lecz uczynił to rok po Grayu. Temminck zaproponował także nazwę gatunkową veneratus, ale przywilej nadania nazwy gatunkowi przypadł autorowi pierwszego opisu^[5].

Etymologia nazwy naukowej

Nazwa rodzajowa Syrmaticus pochodzi od greckiego słowa ςυρμα (syrma) oznaczającego używany w antycznej Grecji kostium teatralny, długą suknię sięgającą ziemi, zaś gatunkowa reevesii pochodzi od nazwiska brytyjskiego przyrodnika Johna Reeves, który jako pierwszy sprowadził żywe bażanty królewskie do Europy w 1831 roku.

Morfologia

Samica

Wygląd zewnętrzny: Wyraźny dymorfizm płciowy.

Pióra na grzbiecie samca barwy bursztynowej czarno obrzeżone, podbrzusze czarne, reszta ciała brązowa z białymi plamami. Głowa biała z charakterystyczną czarną opaską. Tęczówki brązowe, oczy czerwono obrzeżone, pod okiem niewielka czystobiała plama. Na szyi czarna obroża. Dziób i nogi jasnoszare. Wierzchnie sterówki są białe z czarnymi pręgami, pozostałe – brązowe.

Samice znacznie mniejsze od samców. Są też skromniej ubarwione. Ogólny koloryt brązowoszary. Szyja dookoła biało nakrapiana. Głowa jasno ubarwiona z ciemnym paskiem za okiem. Podbrzusze jasne. Dziób i nogi jasnoszare.

Rozmiary

• Długość ciała: samiec do 210 cm (w tym 160 cm ogon); samica – 75 cm
• Rozpiętość skrzydeł: ok. 60–65 cm
• Długość skoku: samiec 80 mm; samica 57–61 mm^[6]

Masa ciała: samiec ok. 1500 g; samica ok. 950 g^[7]

Występowanie

Środowisko

Zasiedla różne typy górskich lasów północnych i środkowych Chin, od lasów strefy umiarkowanej na północnej granicy występowania gatunku po lasy strefy subtropikalnej. Występuje na wysokości 400–2600 m n.p.m. Optymalna wysokość to 1000 m n.p.m. Lubi lasy mieszane oraz lasy liściaste z przewagą dębu (zarówno gatunki zimozielone, jak i te gubiące liście na zimę), z gęstym piętrem koron drzew i rzadkim, ale wysokim podszytem. Spotyka się go także w lasach iglastych, a zimą w zaroślach śródpolnych na niższych położeniach, nawet 200–300 m n.p.m.^[8]

Zasięg występowania

Jest endemitem. Można go spotkać w prowincjach: Kuejczou, Syczuan, Shaanxi, Hunan, Henan i Hubei^[8].

Został także pomyślnie introdukowany poza naturalnym zasięgiem występowania i gniazduje dziko na Hawajach, w Czechach i Francji^[9]. W Polsce próby introdukcji bażanta królewskiego nie powiodły się, gdyż nie wytrzymywał on konkurencji z bażantem łownym.

Pożywienie

Jest wszystkożerny, ale odżywia się głównie pokarmem roślinnym: owocami i nasionami, szczególnie te pochodzące z krzewów Pyracantha fortuneana, Rosa maisei var. plurijaga, Cotoneaster dammeri i Myrica nana czy żołędziami. Dieta uzupełniana pąkami, świeżymi liśćmi, kwiatami i kłączami oraz niektórymi owadami, ślimakami i dżdżownicami. Bażanty królewskie zalatują też na pola graniczące z lasem, by żerować na uprawianej tam fasoli, zbożach i roślinach okopowych^[8].

Owoce je wprost z roślin lub, gdy opadną, z powierzchni ściółki. Nogami rozgrzebuje glebę w poszukiwaniu nasion, kłączy, owadów itp.

Tryb życia i zachowanie

Bażanty królewskie są aktywne głównie w ciągu dnia.

Jako główne środowisko życia preferuje lasy mieszane i liściaste. Znajduje tu miejsce schronienia oraz odpowiednią bazę pokarmową. Wiosną pod dostatkiem jest pączków i młodych pędów, a jesienią i zimą żołędzi. Ptaki wykazują zmienny rozmiar areału osobniczego w zależności od pory roku. Z przeprowadzonych badań wynika, że rewir samców jest największy wiosną, później stopniowo maleje aż do zimy, kiedy jest najmniejszy. Wiosenny areał jest większy, ponieważ koguty szukają partnerek do rozrodu oraz zajmują się obroną terytorium, na którym znajduje się baza pokarmowa na nadchodzący sezon lęgowy^[10].

Ptaki sezonowo grupują się także w niewielkie stada o różnej liczebności: największe jesienią i zimą – liczące ponad 10 osobników, wiosną – 4 do 8, a w sezonie lęgowym mniejsze, składające się z kilku osobników grupki^[8].

Bażanty królewskie mają bardzo szybki lot i zwinnie fruwają między gałęziami drzew^[11].

Głos

Terytorialny głos to serie wysokiego świergotu^[12].

Ostrzeżeniem dla innych bażantów królewskich jest wysoki, przejmujący okrzyk. Kury alarmują towarzyszy głośniej od samców.

Głos nawołujący to bardzo wysoki szczebiot ze sporadycznie wplatanym wibrującym trelem, szybko, słodko i melodyjnie powtarzany 6–20 razy. Przypomina on trochę śpiew wróbli, dlatego ptaki, siedząc w gęstwinie gałęzi, mogą zmylić niejednego drapieżnika, co ułatwia im utrzymanie tak dużych rozmiarów ciała^[5].

Rozród

Sezon godowy

Toki

Rozpoczynają się w połowie marca i trwają do połowy lipca. Toki przebiegają w ciszy, jedynie samce od czasu do czasu sygnalizują swoją obecność w rewirze od marca do początku czerwca^[8]. Głos terytorialny to serie wysokiego świergotu^[12]. Gatunek uważany za monogamiczny, ale zdarza się, że na jednego koguta przypada kilka kur, zazwyczaj 2-3. Ptaki płodne od pierwszego roku życia^[13].

Gniazdo

Położone na ziemi pod gęstymi krzewami lub w trawie, często w lekkim zagłębieniu terenu. Zbudowane z igieł sosnowych, liści i roślin zielnych^[8].

Sezon lęgowy

Jaja

W Kuejczou od 6 do 10 w lęgu (średnio 7,7), co stanowi dużą ilość jaj wśród ptaków z rodzaju Syrmaticus^[8]. Jaja w zarysie owalne, szerokie, tępo zakończone, o wymiarach 37x46 mm. Barwa skorupki zróżnicowana, od szarej z nutą brązu do koloru oliwkowego^[5]. Składane są na początku lipca.

Wysiadywanie

Inkubacja trwa 24–25 dni. W ciągu roku wyprowadza jeden lęg. Wysiaduje tylko samica. W początkowym okresie inkubacji kura może porzucić gniazdo, jeśli zostanie nagle zaniepokojona. Jednak w późniejszym okresie energicznie broni je przed intruzami^[7].

Status, zagrożenie i ochrona

Światową populację bażanta królewskiego ocenia się na ok. 3–5 tys. osobników, a przy tym zaznacza się tendencja spadkowa. Gatunek narażony na wyginięcie, znajduje się w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych.

Sterówki kogutów na głowach artystów Opery Pekińskiej

Na niepewną przyszłość tego gatunku składa się kilka czynników. Dużym problemem jest kłusownictwo. Ptaki są łapane w różnego rodzaju sidła i zapadnie. Sporadycznie na targach w Pekinie i Hankou są widziane zarówno żywe, jak i martwe ptaki^[5]. Na bażanty królewskie poluje się w Chinach nie tylko dla mięsa, lecz także dla pięknych sterówek, które prezentują konkretną wartość rynkową^[13]. Są one wykorzystywane do ozdabiania strojów ludowych, a także są częścią stylizowanych nakryć głowy (najczęściej hełmów) używanych w chińskiej operze. Istnieje na nie duże zapotrzebowanie, gdyż nie są zbyt trwałe. Nie do rzadkości należy też proceder podbierania jaj z gniazd, co mocno ogranicza sukces rozrodczy. Kolejnym zagrożeniem jest wycinka lasów i zmniejszanie się ilości siedlisk odpowiednich dla tych ptaków.

Konieczne są zatem działania ochronne. W 1992 roku założono rezerwat dla tego gatunku w Lesie Tuoda w prowincji Kuejczou. Na terenie Parku Narodowego Dongzhai naukowcy studiują jego biologię z wykorzystaniem m.in. nadajników radiowych – badania przeprowadzone w latach 2000–2003^[10][14].

Bażant królewski nie figuruje na liście CITES^[15], za to został objęty rozporządzeniem Rady WE w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi. Zakazany jest handel "całymi lub w zasadzie całymi" ptakami żywymi i martwymi oraz piórami i skórą pochodzącymi od ptaków dzikożyjących^[16].

Hodowla

Historia hodowli

Pierwszy znany okaz został schwytany w 1808 roku i trzymany w dobrej kondycji przez kolejnych 13 lat w ptaszarni w Makau należącej do Thomasa Beale'a^[17]. Następne 4 osobniki złapano w środkowych Chinach dopiero w 1831 roku, które potem John Reeves miał zabrać do Anglii. Wygląda jednak na to, że Reeves przywiózł wtedy tylko jednego samca. Kura została przywieziona przez jego syna 7 lat później. Mimo iż oba okazy były hodowane w londyńskim zoo rozród nie był możliwy, ponieważ kogut był zbyt stary, by przystąpić do toków. Po kilku krzyżówkach samica umarła w 1840 roku^[5].

Kolejnych prób sprowadzenia bażanta królewskiego do Anglii podjęli się panowie Stone i Medhurst, późniejszy konsul brytyjski w Hankou. W trakcie swoich poszukiwań w północnych Chinach używali kolorowych rysunków w kontaktach z tubylcami, gdyż istniała duża bariera językowa. Stąd zostały wysłane 3 paczki z ptakami, jednak większość padła w drodze do Londynu – przeżył tylko jeden samiec, który następnie trafił do tamtejszego ogrodu zoologicznego, gdzie umarł po 3 miesiącach. Nadano jeszcze jedną przesyłkę z Hankou, którą w 1867 roku dotarło do wspomnianego już zoo 7 ptaków. Wkrótce po przybyciu, pod koniec czerwca rozpoczęły pierwsze zanotowane lęgi, a w sierpniu wykluły się 4 pisklęta^[5].

Mutacje

Istnieje bardzo duża różnorodność upierzenia. Można spotkać osobniki o czarnym pióropuszu, lub czarną obwódką sięgającą żuchwy. Inne znowu posiadają ciemniejsze kasztanowe upierzenie korpusu. Prawdopodobnie jest to wynikiem wieloletniej hodowli w niewoli^[18].

Często krzyżuje się je z innymi bażantami, a powstałe w ten sposób mieszańce są bezpłodne^[19].

Wymagania

Obszerna woliera lub cały ogród (tylko ptaki oswajane od wyklucia) z suchym podłożem (błoto może zniszczyć sterówki) i gęstymi zaroślami, w których ptaki mogą się ukrywać. W przypadku kilku wolier, powinny być one osłonięte w taki sposób, by ptaki w nich trzymane nie widziały się nawzajem – w przeciwnym wypadku ptaki będą agresywne, zwłaszcza koguty. Ptaki dobrze znoszą zarówno niskie jak i wysokie temperatury^[18]. Zimą mogą przebywać na zewnątrz, jeśli tylko mają do dyspozycji zadaszone schronienie^[19].

Pożywienie

Kukurydza, jęczmień, owies, otręby pszenne, śruta sojowa, zielonki oraz dodatki mineralne. Młode żywą się znalezionymi w ogrodzie owadami, ale warto też dodatkowo podawać im posiekane jaja na twardo, mieszankę dla piskląt, larwy mączników i namoczone w mleku białe pieczywo^[19].

Lęgi

Kura może wysiadywać samodzielnie jaja, tylko w przypadku zapewnienia jej absolutnego spokoju i bardzo dużej, zacisznej woliery. W warunkach hodowlanych takie wymagania bardzo trudno zaspokoić, więc samica porzuca swoje jaja. Zatem sztuczna inkubacja właściwie staje się koniecznością.

Inkubacja powinna trwać 24–25 dni. W inkubatorze powinna panować temperatura 37,7 °C oraz wilgotność 55%^[6].

Znaczenie w kulturze człowieka

Ptak hodowlany, popularny zarówno wśród hodowców prywatnych, jak i w ogrodach zoologicznych.

Przed wiekami, na długo zanim ornitolodzy zdołali opisać gatunek, bażanty królewskie pojawiły się na chińskich rysunkach. Są też od wieków przedstawiane w wierzeniach Mongołów jako smoki lub feniksy^[5].

Motyw bażanta królewskiego w sztuce użytkowej pojawia się na znaczkach pocztowych^[6].

Długie sterówki kogutów są częścią stylizowanych nakryć głowy (najczęściej hełmów) używanych w chińskiej operze^[5].

Przypisy

Bibliografia

1. William Beebe: A monograph of the pheasants. T. 2. Mineola, stan Nowy Jork, USA: Dover Publications, 1990, s. 145-157. ISBN 0-486-26580-3. [dostęp 2009-12-31]. (ang.)
2. Ji-Liang Xu, Xiao-Hui Zhang, Quan-Hui Sun, Guang-Mei Zheng, Yong Wang, Zheng-Wang Zhang. Home range, daily movements and site fidelity of male Reeves's pheasants Syrmaticus reevesii in the Dabie Mountains, central China. „Wildlife Biology”. 15, s. 338–344, 2009. DOI: 10.2981/08-032 (ang.).
3. Syrmaticus reevesii. W: N.J. Collar, A.V. Andreev, S. Chan, M.J. Crosby, S. Subramanya i J.A. Tobias: Threatened Birds of Asia: The BirdLife International Red Data Book. Cambridge, Wielka Brytania: BirdLife International, 2001. ISBN 0-946888-44-2. (ang.)

Linki zewnętrzne

• BirdLife International: Reeves's Pheasant (ang.). [dostęp 2009-10-20].
• BirdLife International: REEVES'S PHEASANT (ang.). [dostęp 2009-10-20].
• Polska strona informacyjna o CITES. [dostęp 2010-01-10].
• The Internet Bird Collection: Materiały multimedialne (ang.). [dostęp 2010-01-14].

Kungsfasan^[2] (Syrmaticus reevesii) är en hönsfågel i familjen fasanfåglar och endemisk för Kina.^[3]

Utseende

Kungsfasanen är en stor och brunspräcklig fasan som är lätt att känna igen på hanens extremt långa stjärt som mäter hela 1,5 meter. Vidare har den vitt huvud med ett svart band från näbben till nacken samt en vit fläck under ögat.^[4] Honan är förutom den mycket kortare stjärten jämnstor med hanen (75 centimeter i kroppslängd) och anspråkslöst tecknad i brunt med svart krona, gulbrunt ansikte och gråbrun bandad stjärt.

• Närbild på en hanes huvud.

• Hona.

• Museum specimen, Paris

Utbredning och systematik

Arten förekommer i låglänta lövskogar i nordliga centrala Kina.^[3] En förvildad frilevande population förekommer även i Frankrike och i Tjeckien (norra och centrala Mähren).^[5] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Kungsfasanens utbredningsområde.

Ekologi

Kungsfasanen påträffas i olika typer av skogsmiljöer i ett område där nordöstra Kinas tempererade skogstyp möter södra Kinas subtropiska skogar. Den ses huvudsakligen i ekskogar, oftast med tätt lövverk och sparsamt med undervegetaion, men förekommer även i barrskog och buskmarker. Arten verkar även använda sig av intilliggande jordbruksmark.^[1]

Fågeln lägger ägg från slutet av mars och framåt. Honan ruvar ensam äggen.^[6]

Status och hot

Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar arten som sårbar (VU).^[1] Den har en liten fragmentiserad population som minskar på grund av habitatförlust och jakt. Världspopulationen uppskattas till mellan 3000 och 5000 individer, men den kan vara mer talrik.^[1]

Namn

Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar John Reeves (1774-1856), engelsk teinspektör för Brittiska Ostindiska Kompaniet i Kina 1812-1831 tillika naturforskare och samlare av specimen.^[7]

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Syrmaticus reevesii Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 423. ISBN 978-91-7424-039-9
5. ^ Mitchell, Dominic (2017). Birds of Europe, North Africa and the Middle East : An Annotated Checklist. Barcelona: Lynx Edicions. sid. 45. ISBN 978-84-941892-9-6
6. ^ Qiu Yang; Zhang Zhengwang. 2010. The breeding behaviour and nest success of Reeves' Pheasant (Syrmaticus reevesii) in central China. Newsletter of China Ornithological Society 19(1): 26-27.
7. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör kungsfasan.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Syrmaticus reevesii.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

яйце Syrmaticus reevesii - Тулузький музей

Королівський фазан (Syrmaticus reevesi) — птах родини фазанові (Phasianidae) ряду куроподібних (Galliformes). Один з національних символів Непалу. В англійській мові називають на честь британського натураліста Джона Рівза (John Reeves), який перший в Європі (у 1831 році) дослідив життя цього виду фазанів.

Самець королівського фазану (на передньому плані) разом з фазанами інших видів

Опис птаха

Довжина самця близько 210 см, хвіст 100—160 см, максимальна довжина може досягати 173 см.
Довжина самиці 75 см, хвіст 35-46 см.

Ареал проживання

Розповсюджений в гірських лісах Північного і Середнього Китаю на висоті від 300 до 1800 м над рівнем моря.

Спосіб життя

Яйцекладка триває з березня до червня. Декоративний птах часто утримується в зоопарках і птахолюбами-любителями. Не вибагливі до умов утримання.

Див. також

Японський фазан

Syrmaticus reevesii

Chim trĩ Vân Nam, tên khoa học Syrmaticus reevesii, là một loài chim trong họ Phasianidae.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Syrmaticus reevesii tại Wikispecies
• del Hoyo, J.; Elliot, A.; Sargatal, J. biên tập (1992). Handbook of the Birds of the World. Vol.2, New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 84-87334-10-5.
• “Rogue pheasant attacks villagers”. BBC News. Ngày 6 tháng 4 năm 2005.
• Reeves Pheasant at Game Birds and Wildfowl
• Bản mẫu:BirdLife
• “Syrmaticus reevesii”. Avibase.
• Bản mẫu:InternetBirdCollection
• Bản mẫu:VIREO
• Bản mẫu:Xeno-canto species

Bài viết Bộ Gà này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

яйцо Syrmaticus reevesii - Тулузский музеум

Пёстрый китайский фазан^[1] (лат. Syrmaticus reevesii) — вид птиц семейства фазановых. Научное название дано в честь британского натуралиста Джона Ривза^[en] (1774—1856), который в 1831 году привёз в Европу первого живого самца этого вида.

Описание

Длина тела самца около 35 см, хвост длиной от 100 до 160 см, максимальная длина может достигать 173 см. Вес самца составляет до 1500 г. Длина тела самки 30 см, хвост длиной от 35 до 46 см, вес около 950 г.

Оперение тёмно-коричневое. Голова чёрная с белой шапочкой и широким кольцом, проходящим от горла к затылку. Крылья светлые с чёрным окаймлением перьев, брюхо и нижняя часть груди чёрно-бурые. Хвост с чередующимися чёрными серебристо-серыми поперечными полосками, ноги свинцово-серые. Клюв светло-серый.

Распространение

Распространён в горных лесах центральной и северо-восточной частях Китая на высоте от 300 до 1800 м над уровнем моря. Реже его можно встретить также в долинах или ущельях. Он предпочитает лиственные леса, преимущественно дубовые рощи с густой кроной и небольшим подлеском, а также хвойные леса и кустарник. Птицы используют для поиска корма также окраины пашен.

Питание

Питание осенью и зимой состоит из желудей, плодов шиповника и плодов кизильника.

Размножение

В кладке от 7 до 15 от желтоватого до бежевого цвета яиц длиной 46 мм и шириной 37 мм. Высиживание длится от 24 до 25 дней.

Примечания

白冠长尾雉（學名：Syrmaticus reevesii）又名长尾雉、鸐、山雉、鸐雉、鸐鸡、山鸡。是雉科長尾雉屬的一種，與同屬物種白頸長尾雉同為中國的特有種。其雄鳥尾巴的長度也是所有鳥類中最長的一種。 　

生态环境

本物种常活动于中低山地区，最高的记录不超过海拔2000米，最低亦不低于海拔300米，它们活动的区域常在峭壁附近，活动于针叶林中，善走能飞，常以旱地拔葱从平地陡然起飞，越过树梢后发出怪叫即转为极快速的水平飞行，其飞行速度极快，甚至敢于在猎狗面前横穿。

分布地域

白冠长尾雉为中国特有鸟种，分布在中国中部和北部的河南、河北、陕西、山西、湖北、湖南、贵州、安徽等省份，河南省信阳市的董寨国家级鸟类自然保护区就是以本物种为主要保护对象的保护区。

特征

白冠长尾雉的中央尾羽（俗称“野鸡翎子”）被用来制作京剧演员的头饰

白冠长尾雉体形大小比环颈雉略大，体长不计尾羽约60－70厘米，若计入尾羽则雄性体长可达1.5米左右。本物种雄雌异形异色。雄性头顶、颌部、颈及颈后均为洁白色；面部为一带状黑色区域，且延伸至脑后形成一道环绕头部的黑色环带；眼周一圈较窄的区域不被羽，裸露的皮肤呈鲜红色；双眼的侧后下方有一块明显的白斑，整个头部白－黑－白间隔分布，颇似古代日本人的发型；在颈部的白色区域与胸部衔接的边界上有一条较窄的黑色环带胸部、肩部、背部金黄色，具粗大的黑色鱼鳞斑，系由各羽黑色羽端形成；20枚尾羽极长，一对中央尤其长，中央尾羽银白色，具黑色和栗色并排的宽大横纹；翅上覆羽白色羽缘极宽呈褐色，形成类似山斑鸠的大块具缘色块；下体栗褐色，胸部的两胁具粗大的白色斑块。雌鸟远没有雄性漂亮，尾羽随亦很长，甚至长过不少其他种雉科鸟类的雄鸟，但若与雄性白冠长尾雉相比，则远远不及，头顶及枕部黑褐色，面颊和颈部为淡淡的褐色，眼后具大块的黑色斑块；上背及肩部为黑色和褐色间杂的斑驳颜色，腰部逐渐转向灰色，下体淡色，两胁栗褐色，具白色鱼鳞斑，翅褐色隐约可见数条浅色翅斑；尾羽基色接近腰部，具淡淡窄窄的浅色白斑。

食物

Syrmaticus reevesii

本种以杂食性鸟类，据中国鸟类学者郑作新先生9月在秦岭的调查，其胃容物中60％为昆虫碎片，此外则为豆类、橡子、柿子、萝卜等植物型食物。

繁殖与保护

本物种鸟巢及其简单，仅为草地上的一个坑，甚至没有任何的覆盖物，卵颜色甚杂。

• CITES濒危等级： 未列入 生效年代： 1997年
• IUCN濒危等级： 易危 生效年代： 1996年
• IUCN濒危等级： VU A1cd+2cd, C1+ 生效年代： 2003年
• 中国国家重点保护等级： 二级 生效年代： 1989年
• 中国濒危动物红皮书等级： 濒危 生效年代： 1996年

參考文獻

Syrmaticus reevesii

オナガキジ（尾長雉、Syrmaticus reevesii）は、キジ目キジ科ヤマドリ属に分類される鳥類。

分布[編集]

中華人民共和国の中部から北部^[1][2][3]

形態[編集]

全長オス210cm、メス75-76cm。^[1][2]翼長オス27.5-30cm、メス23.5-25cm。^[2]体重オス1.5kg、メス0.9kgとヤマドリ属最大種。^[2]尾羽は長い。^[2]

虹彩は褐色。^[2]後肢の色彩は灰褐色。^[2]

卵は長径4.6cm、短径3.7cm。^[2]卵を覆う殻は緑褐色や淡黄色。^[2]

オスは頭部や頸部が白、胴体が羽毛の外縁（羽縁）が黒い淡褐色の羽毛で被われる。^[1][2]体側面は羽縁が赤褐色の白い羽毛で被われる。^[3]額から眼を通り後頭へ続く黒い筋模様（過眼線）と、頸部に黒い帯模様が入る。^[2]尾羽の長さは100-160cmで、尾羽の色彩は白く黒い横縞が入る。^[1][2]眼上部と後部に羽毛がなく、わずかに赤い皮膚が露出する。^[2]嘴の色彩は緑がかった象牙色。^[2]メスは胴体は羽毛の軸に沿って白い斑紋（軸斑）と黒い斑点が入った暗赤色の羽毛で被われる。^[2]頭頂を覆う羽毛や過眼線は褐色、眼上部の眉状の斑紋（眉斑）は淡褐色みを帯びた白や黄褐色。^[1][2]嘴基部から頸部にかけて入る斑紋（顎線）は黄褐色。^[1][2]眼の周辺には皮膚が露出しない。^[2]嘴の色彩は灰褐色みを帯びた象牙色。^[2]

生態[編集]

標高300-1,800mの下生えに丈の長い草本が茂った森林に生息する。^[1][3]非繁殖期には家族群を形成して生活する。^[3]素早く飛翔し^[2]、静止する際には尾羽を広げる。^[3]

食性は植物食傾向の強い雑食で、植物の葉、根、果実、種子、昆虫などを食べる。^[2][3]

繁殖形態は卵生。4-5月に低木の根元^[3]や笹や草の茂みの中で、1回に7-14個の卵を産む。^[2]抱卵期間は25日。^[2]

人間との関係[編集]

オスの尾羽が装飾用、特に宗教儀式に用いられることもある。^[1][2]

開発による生息地の破壊、羽毛目的の乱獲などにより生息数は減少している。^[1]

画像[編集]

• メス

関連項目[編集]

• ヤマドリ属

参考文献[編集]

外部リンク[編集]

• The IUCN Red List of Threatened Species
  • BirdLife International 2008. Syrmaticus reevesii. In: IUCN 2009. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2009.2.