El gall nival de l'Altai (Tetraogallus altaicus) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita vessants rocallosos i praderies alpines a les muntanyes de l'Altai i Sayan, al sud-oest de Sibèria i oest de Mongòlia.
El gall nival de l'Altai (Tetraogallus altaicus) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita vessants rocallosos i praderies alpines a les muntanyes de l'Altai i Sayan, al sud-oest de Sibèria i oest de Mongòlia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog eira Altai (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod eira Altai) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tetraogallus altaicus; yr enw Saesneg arno yw Altai snowcock. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. altaicus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r ceiliog eira Altai yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius
.jpg)
_Male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog eira Altai (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod eira Altai) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tetraogallus altaicus; yr enw Saesneg arno yw Altai snowcock. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. altaicus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Das Altai-Königshuhn (Tetraogallus altaicus) ist eine Hühnervogelart aus der Gattung der Königshühner (Tetraogallus). Es ist ein Gebirgsvogel, der ganzjährig im alpinen und subalpinen Gürtel Ostasiens anzutreffen ist und ausschließlich am Boden lebt. Es ist in seinem Verbreitungsgebiet unverwechselbar, da es mit keinem anderen der Königshühner sympatrisch vorkommt. Während der Paarungszeit ist der laute Pfiff des Männchens häufig zu vernehmen.
Das Altai-Königshuhn erreicht eine Körperlänge von 58 bis 65 Zentimetern. Das Gewicht variiert zwischen 2,5 und 3 Kilogramm.
Es besteht kein auffälliger Geschlechtsdimorphismus, Männchen und Weibchen sind in etwa gleich groß und zeigen dieselbe Färbung. Das ausgewachsene Altai-Königshuhn ist auf dem Oberkopf, am Hinterhals, Kragen und Vorderrücken grau. Das Grau ist vom übrigen Rücken durch einen schwarzen Halsring getrennt. Die übrige Körperoberseite ist dunkelgrau mit einem feinen gelblichen Strahlenmuster.[1]
Charakteristisch sind eine gelbe Färbung um die Augen und ein feiner weißer Überaugenstreif. Die Kehle ist weiß, der Vorderhals und die Vorderbrust sind grau mit einem leichten bläulichen Anflug. Die Hinterbrust ist ebenfalls grau, weist aber schwarzweiße Flecken auf. Der Bauch ist weiß.
Das Altai-Königshuhn besiedelt in zwei Unterarten die Berge des Altai, des Sajan und des Changai-Gebirges. Es ist ein Standvogel, der aber im Winterhalbjahr in schneeärmere oder schneefreie Regionen herabkommt. Es ist dann mitunter auch in den Vorgebirgen und den Flussniederungen anzutreffen, wo es gelegentlich zwischen Hausrindern zu beobachten ist.[2]
Die Lebensräume des Altai-Königshuhns sind sowohl die Felsentundra der Gipfelzonen, die durch große Felsbrocken und spärliche Vegetation gekennzeichnet sind, als auch ebene Flächen mit felsiger Moos-Flechten-Tundra.[3] Der bevorzugte Höhenbereich liegt zwischen 2000 und 2500 m; im Norden seines Verbreitungsgebiets ist es aber auch ab 1330 m anzutreffen. Die obere Verbreitungsgrenze liegt bei etwa 3000 m.
Altai-Königshühner leben in kleinen Trupps, die sich ab Anfang Mai in Paare auflösen. Der Hahn verbleibt bei der Henne, solange diese brütet. Mit dem Schlupf der Dunenjungen verlässt der Hahn das Brutrevier und schließt sich dann den Trupps anderer Männchen sowie unverpaarter Hennen an.
Das Nest ist eine kleine Vertiefung im Boden, die mit trockenem Pflanzenmaterial aus der Umgebung ausgelegt wird. Es befindet sich meist an einer windgeschützten Stelle unter einem überhängenden Felsbrocken oder wird in eine Felsnische gebaut.
Die Eier sind graugrün mit brauner Fleckung. Das Vollgelege besteht aus sieben bis zehn Eiern.
Das Altai-Königshuhn (Tetraogallus altaicus) ist eine Hühnervogelart aus der Gattung der Königshühner (Tetraogallus). Es ist ein Gebirgsvogel, der ganzjährig im alpinen und subalpinen Gürtel Ostasiens anzutreffen ist und ausschließlich am Boden lebt. Es ist in seinem Verbreitungsgebiet unverwechselbar, da es mit keinem anderen der Königshühner sympatrisch vorkommt. Während der Paarungszeit ist der laute Pfiff des Männchens häufig zu vernehmen.
The Altai snowcock (Tetraogallus altaicus) is a species of bird in the family Phasianidae. It is found in western Mongolia and adjacent areas of China, Kazakhstan and Russia. Its natural habitat is boreal forests.
The Altai snowcock was first described by Frederic Gebler in 1836. He was a doctor and naturalist who lived in the Altai region for forty years and named many previously unknown species.[3] There are two subspecies, Tetraogallus altaicus altaicus and Tetraogallus altaicus orientalis.[2]
The Altai snowcock is a plump, partridge-like bird. While most snowcocks are similar in size, the Altai might be the largest species with a length of around 57 to 61 cm (22 to 24 in) and a mean body mass of approximately 2.54 kg (5.6 lb) in females and 3 kg (6.6 lb) in males.[4][5][6] The head and neck are slatey-grey and there is a partial dark collar at the base of the neck. The upperparts are grey with white spots and the tail is black. The chin, breast and belly are white. The throat has a breastband of grey with patches of black. The primary and secondary feathers are black, the former having white bases which show as a white flash in flight. The beak is yellowish brown and the legs and feet reddish brown.[7]
The Altai snowcock is native to the mountain ranges of western Mongolia and southwestern Siberia. Its range includes in Russia the mountainous regions near Abakan, Sayan Mountains and the Tannu-Ola Mountains; and in Mongolia, the Mongolian Altai, the Govi-Altai, the Khangai Mountains, and the mountains east of Lake Khuvsgul.[8] The habitat is open mountainside above the tree line at altitudes usually ranging between 2,000 and 3,600 metres (6,600 and 11,800 ft).[7]
The Altai snowcock feeds on buds, shoots, roots, berries and insects and it also occasionally eats small rodents. About forty different species of plants have been recorded to be part of the diet.[7]
Populations of Altai snowcock are believed to be decreasing as a result of over-hunting and degradation of their habitat. However, in its Red List of Threatened Species, the IUCN lists this species as being of "Least Concern" because it has a wide distribution over an estimated 819,000 square kilometres (316,000 sq mi) and the number of mature birds is over 10,000 and not decreasing at such a rate as would justify their inclusion in a more vulnerable category.[9]
The Altai snowcock (Tetraogallus altaicus) is a species of bird in the family Phasianidae. It is found in western Mongolia and adjacent areas of China, Kazakhstan and Russia. Its natural habitat is boreal forests.
La Altaja neĝokoko (Tetraogallus altaicus) estas neĝokoko, tio estas birdo de la familio de Fazanedoj kaj ordo de Kokoformaj.
Ĝi troviĝas en Ĉinio, Kazaĥio, Mongolio kaj Rusio. Ties natura habitato estas borealaj arbaroj.
Ĝi estas birdo kun grizbrunaj kapo, kolo kaj supra brusto, kie nigreca strio separas ĝin el sablokoloraj subaj partoj. La dorso estas helgriza kaj makuleteca. La suba ventro estas nigreca.
La Altaja neĝokoko (Tetraogallus altaicus) estas neĝokoko, tio estas birdo de la familio de Fazanedoj kaj ordo de Kokoformaj.
Ĝi troviĝas en Ĉinio, Kazaĥio, Mongolio kaj Rusio. Ties natura habitato estas borealaj arbaroj.
Ĝi estas birdo kun grizbrunaj kapo, kolo kaj supra brusto, kie nigreca strio separas ĝin el sablokoloraj subaj partoj. La dorso estas helgriza kaj makuleteca. La suba ventro estas nigreca.
El perdigallo altaico o tetraogallo de Altai (Tetraogallus altaicus)[2] es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae que vive en Asia.
Se encuentra en los bosques del macizo de Altái y montes circundantes, distribuido por Kazajistán, Mongolia, el del sur Rusia y el norte de China.
El perdigallo altaico o tetraogallo de Altai (Tetraogallus altaicus) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae que vive en Asia.
Tetraogallus altaicus Tetraogallus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Tetraogallus altaicus Tetraogallus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Altainlumikana (Tetraogallus altaicus) on aasialainen kanalintu.
Linnun pituus on 58–65 cm. Naaras painaa keskimäärin 2,54 kg ja koiras 3 kg.[2]
Altainlumikana elää Venäjän Keski-Aasian puoleisessa osassa, Kazakstanissa, Mongoliassa ja Kiinassa. Lajin maailman populaation koko on 50 000–100 000 yksilöä ja lajin kanta on elinvoimainen.[1]
Havumetsät.
Pesä on maassa. Naaras munii 4–8 munaa, joita se hautoo noin 4 viikkoa.[2]
Aikuiset syövät kasvinosia ja siemeniä, poikaset hyönteisiä.[2]
Altainlumikana (Tetraogallus altaicus) on aasialainen kanalintu.
Tetraogallus altaicus
Le tétraogalle de l'Altaï (Tetraogallus altaicus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae. Elle a été découverte par Friedrich August von Gebler en 1836.
Ouest de la Mongolie, dans le massif de l’Altai, de l’extrême est du Kazakhstan à l’est du désert de Gobi. Il a été récemment découvert plus au nord, en Russie, dans les montagnes Sayan et plus au sud, en Chine, dans le Xinjiang, à la frontière de la Mongolie.
Cette espèce présente de grandes variations morphologiques. Une forme plus claire, rencontrée à l’est, dans le désert de Gobi, a été décrite sous le nom de T. a. orientalis, mais sa validité ne fait pas l'objet d'un consensus.
Ce tétraogalle préfère les reliefs montagneux très accidentés, entrecoupés de profonds ravins, de gorges à pic, entre 2000 et 3600m. Il se rencontre également sur les parties supérieures des versants secs enherbés. Il peut descendre jusqu’à la limite des arbres, surtout si ceux-ci sont clairsemés, et même plus bas (400m) si l’habitat lui convient, par exemple sur une pente sèche exposée sud et dénudée, mais il évite les zones forestières et les vallées (Lukianov 1992).
En hiver, ces tétraogalles vivent généralement en compagnies comprenant jusqu’à 35 oiseaux mais, par des hivers très rudes, 200 individus peuvent se regrouper pour dormir. Ils rejoignent alors le dortoir par petits groupes de 5 à 15 oiseaux et passent la nuit perchés sur des rochers élevés, à l’abri des prédateurs. Dès l’aube, ils poussent tous ensemble leurs cris perçants, puis se dispersent sur les pentes en quête de nourriture. Bien qu’il ne puisse pas survivre si le manteau neigeux est trop épais (plus de 25cm), ce tétraogalle n’effectue pas de migrations verticales, comme le tétraogalle du Caucase ; il se déplace horizontalement à la recherche de versants moins enneigés et suit les troupeaux de chèvres sauvages, pour profiter des plaques de neige piétinées et éparpillées par les caprins à la recherche d’herbe à brouter. Sur 40 espèces végétales relevées dans le régime alimentaire, les plus fréquemment ingérées sont Astralagus alpinus, Oxytropis alpina, Festuca altaica, Carex melanocephala et Papaver pseudocaniscens. Des relevés de contenus stomacaux ont montré que le tétraogalle de l’Altai ingérait beaucoup d’argile et non des graviers comme le font d’autres espèces aviaires (Lukianov 1992).
Ces perdrix se nourrissent de préférence le matin et le soi, mais cette activité peut durer toute la journée en hiver ou par temps de brouillard, avec de brèves interruptions de 15 ou 20 minutes. Les tétraogalles de l’Altaï peuvent s’aventurer en forêt pour se nourrir de baies et de pommes de Cèdre mais, à la moindre alerte, ils courent rapidement vers la lisière puis vers un rocher pour se laisser choir dans le vide et voler, par longues glissades entrecoupées de courts et bruyants battements d’ailes (Hennache & Ottaviani 2011).
Le chant est assez semblable à celui des autres tétraogalles mais il serait plus rauque que celui du tétraogalle du Caucase et plus mélodieux que celui du tétraogalle de l’Himalaya (Madge & McGowan 2002).
Les tétraogalles de l’Altaï affectionnent les sites accidentés pour nicher, surtout ceux présentant des parois abruptes exposées sud, hautes de 100 ou 200m, le long des gorges par exemple. Ils établissent leurs nids dans les cavités ou sous les surplombs. Le nid n’est qu’un simple creux de rocher garni de végétaux et de quelques plumes. Dès que la femelle couve, son conjoint rejoint des compagnies de mâles. La poule élève seule ses jeunes. Les facteurs naturels limitants, à la saison de nidification, sont les chutes de température et les précipitations (Zabelin 2007) .
Quoiqu’en déclin, cette espèce n’est pas considérée comme menacée. La population totale serait de 10 000 à 12 000 individus, dont 5500 dans l’Altaï, 1000 dans le Sayan, 1000 dans la Tuva, 2000 à 4000 en Mongolie. À ces estimations il faut rajouter des populations très restreintes en Chine et au Kazakhstan. La dégradation de l’habitat par surpâturage, le tourisme, la construction de routes et la chasse exercent des pressions de plus en plus importantes sur les populations de tétraogalles de l’Altaï, pour qui la surface d’habitat convenable se morcelle inexorablement (Zabelin 2007).
Tetraogallus altaicus
Le tétraogalle de l'Altaï (Tetraogallus altaicus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae. Elle a été découverte par Friedrich August von Gebler en 1836.
Il tetraogallo dell'Altai, anche tetraogallo di Altai (Tetraogallus altaicus (Gebler, 1836)) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi[2].
Misura 57-58 cm di lunghezza, per un peso che si aggira sui 3000 g circa nei maschi e sui 2540 g circa nelle femmine[3].
La testa è coperta da un cappuccio grigio cenere privo di lucentezza e sopra l'occhio si estende un sopracciglio bianco. Il becco è color corno e le narici e le cornee sono color carne. I lati della testa, color grigio cenere chiaro, inquadrano il bianco della gola. Il collo, anch'esso grigio cenere, presenta una sfumatura chiara sulla parte anteriore che scurisce procedendo verso la nuca. La mantellina, le ali e le copritrici sopra-caudali sono marroni scure, minuziosamente macchiate di camoscio chiaro. Le copritrici sotto-alari sono grigio cenere scuro e le primarie sono bianche alla base e grigio-marroni sul resto della lunghezza. Le piume della coda presentano una colorazione grigiastra, virano al nero verso l'estremità e sono macchiate leggermente di camoscio scuro sulle punte. Le piume del petto sono grigio cenere con delle bande intervallate nere dai motivi irregolari che terminano in una punta incorniciata su ogni lato da una larga zona bianca. Questi motivi si fanno più larghi e più chiari fino a sbiadire del tutto nella parte bassa del petto. I fianchi e le copritrici sotto-caudali sono bianchi. La parte centrale dell'addome è barrata di nero e di bianco, con la tonalità nera chiaramente dominante nella parte inferiore. Le cosce sono marroni-nere; i tarsi e i piedi sono arancione opaco[3].
Il grido è leggermente più rauco e grossolano di quello del tetraogallo del Caucaso, ma più melodioso di quello del tetraogallo dell'Himalaya. Tuttavia, nel complesso, le vocalizzazioni di queste specie sono tutte stranamente simili[3].
Come la maggior parte dei tetraogalli, è una specie sociale al di fuori della stagione riproduttiva, e si aggira in cerca di cibo in gruppi che in inverno possono comprendere dai 30 ai 40 individui. Durante i periodi particolarmente difficili, tali assembramenti possono comprendere fino a 200 uccelli raggruppati in prossimità dei posatoi. Gli spostamenti altitudinali sono più limitati rispetto alle altre specie. Forse proprio a causa di questa capacità di raggrupparsi in gran numero per affrontare le vicissitudini del clima, i tetraogalli dell'Altai preferiscono rimanere sempre a quote molto elevate piuttosto che scendere sulle praterie di altitudine o sui versanti riparati alla ricerca di aree aperte che siano loro più favorevoli per la ricerca del cibo. La formazione delle coppie ha luogo in marzo, e a volte scoppiano violente dispute prima i problemi siano risolti e tutti trovino finalmente il partner più adatto. Le coppie appena formate lasciano poi il gruppo per accoppiarsi. I maschi si insediano su dei promontori rocciosi dai quali fanno udire il proprio grido poco dopo l'alba. Talvolta anche alcuni esemplari non riproduttori si uniscono a loro in queste manifestazioni vocali.
I dormitori sono situati su degli affioramenti rocciosi che si affacciano sul paesaggio circostante. Questa posizione vantaggiosa consente di individuare più facilmente tutti i predatori che si avvicinano. I tetraogalli procedono con un passo lento, ma in caso di pericolo sono in grado di correre velocemente verso un riparo roccioso dal quale possono lanciarsi in volo se necessario[3].
La dieta è onnivora, anche se per lo più vegetariana. Si nutre soprattutto di piante alpine, semi, bacche, steli e piccoli insetti. L'esame approfondito dei contenuti stomacali ha rivelato la presenza di radici, foglie, pezzetti di ramoscelli e gemme, ma anche di cavallette, prova che gli insetti rappresentano una parte significativa della sua dieta. Becchetta anche piccoli ciottoli che ingoia per facilitare la frantumazione degli alimenti e consentire una migliore digestione. Quest'ultima pratica è abbastanza comune tra i galliformi. I tetraogalli possono occasionalmente mangiare piccoli roditori. Alcuni studiosi hanno elencato più di 40 tipi di piante nella loro dieta. In alcune zone, se non vengono disturbati, vanno spesso in cerca di cibo vicino alle abitazioni umane. Non è raro, allora, che si mescolino ai volatili domestici[3].
I tetraogalli dell'Altai sono monogami. Il nido è una piccola depressione scavata dalla femmina che viene foderata con qualche vegetale sparso e qualche piuma. In genere è situato su un versante in pendenza con affioramenti rocciosi e massi, quasi sempre orientato verso il sud. Più precisamente, è collocato in una fessura o sotto una roccia sporgente. In aprile o maggio, la femmina depone solitamente da 4 a 8 uova. Tuttavia, il nido può contenere fino a 15 uova grigio-verdi o azzurre con numerose macchie marroni. In questi ultimi casi, si tratta probabilmente del frutto degli sforzi congiunti di due femmine che hanno deposto la loro covata nella stessa depressione. La femmina si dedica da sola alla cova per 28 giorni. Una volta schiuse le uova, si occupa sempre da sola dell'educazione dei piccoli, anche se spesso si può unire ad altri gruppi familiari. Una volta deposto l'ultimo uovo, il maschio lascia la sua femmina, non mostra alcun interesse per la covata, e va a congiungersi ad un raggruppamento di uccelli del suo sesso[3].
Questo tetraogallo è presente in Kazakistan, all'estremità orientale dei monti Kalba; in Russia, tra le basse vallate dell'Ob e dell'Irtysh, a sud-ovest dei monti Sayani; e nella Mongolia occidentale, sull'alto massiccio dell'Altai, fino ai confini con il deserto del Gobi. Frequenta habitat molto differenti: dalle steppe dell'Asia centrale e dalla tundra rada fino alle praterie alpine e alle montagne elevate, ad altitudini che variano dai 400 metri fino alla linea del limite delle nevi e degli alberi[3].
Il tetraogallo dell'Altai, anche tetraogallo di Altai (Tetraogallus altaicus (Gebler, 1836)) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi.
Het altaiberghoen (Tetraogallus altaicus) is een vogel uit de familie der fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1836 door Friedrich-August von Gebler.
Altaiberghoenders bereiken een lengte tussen de 58 en 65 cm en het gewicht kan variëren tussen de 2,5 en 3 kg. De kop, nek, hals en borst zijn lichtgrijs, met een donkergrijze pet. Heeft daarnaast een witte of lichtgele wenkbrauwstreep en een bleke keelvlek. De mantel, stuit en staart zijn donkerbruin met lichte vlekken. De bovenvleugels zijn donkergrijs, met uitzondering van de grote dekveren die bleek oplichten in de vlucht. Heeft daarnaast een vuilwitte buik met zwartbruine dij-veren.[2]
Het broedseizoen valt tussen eind maart en april.[3] Een nest wordt gebouwd in een nis tussen rotsen, waar de vrouwtjes maximaal negen lichtgekleurde eieren met bruine spikkels leggen.[4] Het vrouwtje vangt in begin mei aan met het leggen van eieren en deze worden gedurende 28 dagen door haar geïncubeerd. Het mannetje blijft in die tijd in de buurt van het vrouwtje.[3][4] De kuikens verschijnen doorgaans vanaf begin juni.[5]
Altaiberghoenders voeden zich met scheuten, zaden en wortels van bergplanten, maar ook bladeren en knoppen van berken en wilgen, vlinderbloemigen, mossen, naalden en zaden van dennen.[5]
Altaiberghoenders komen voor op steile hellingen, rotsachtige gebieden en bergtoendra op hoogten tussen de 1.500 en 3.000 meter. Ze leven in het grootste deel van het jaar op zuidelijke en zuidoostelijke hellingen van bergen. Op schaduwrijke berghellingen met mossen en korstmossen worden ze alleen in de zomer aangetroffen. In het voorjaar tijdens het baltsseizoen roepen de mannetjes vooral in de ochtend- en avonduren vanaf kliffen, richels en rotsen. Hun zang is tot half juni te horen. 's Winters houden altaiberghoenders zich vooral op tegen de boomgrens op de zuidelijke hellingen van bergen.[5]
Het altaiberghoen komt binnen Rusland voor in het Altajgebergte, Westelijke Sajan, Tannoe-Olagebergte en het oostelijke deel van de Oostelijke Sajan. Binnen Mongolië komt de soort voor in de Mongoolse Altaj, Gobi-Altaj, Changaigebergte, Hentigebergte en de bergen rondom Hövsgöl Nuur.[6] Binnen Kazachstan komt de soort alleen voor in het uiterste noordoosten van het land, in het Altajgebergte.[7]
Natuurlijke vijanden van het altaiberghoen zijn grote roofvogels; vooral de steenarend (Aquila chrysaetos). In mindere mate worden ze ook gepredeerd door wolven (Canis lupus), sabelmarters (Martes zibellina) en veelvraten (Gulo gulo).[5]
Op de Rode Lijst van de IUCN staan altaiberghoenders als niet bedreigd geclassificeerd.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesHet altaiberghoen (Tetraogallus altaicus) is een vogel uit de familie der fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1836 door Friedrich-August von Gebler.
Altaihøne (Tetraogallus altaicus) er en hønsefugl.
Den er stor og kraftig og er 58–65 cm lang. Arten lever i blokkmark i en høyde på 2000–2500 moh. Utbredelsen omfatter Altaj-, Sajan- og Khangajfjellene, som ligger i Russland (Sibir), Kasakhstan, Mongolia og Kina.[2]
Altaihøne (Tetraogallus altaicus) er en hønsefugl.
Den er stor og kraftig og er 58–65 cm lang. Arten lever i blokkmark i en høyde på 2000–2500 moh. Utbredelsen omfatter Altaj-, Sajan- og Khangajfjellene, som ligger i Russland (Sibir), Kasakhstan, Mongolia og Kina.
Multimedia w Wikimedia Commons Ułar ałtajski (Tetraogallus altaicus) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Zamieszkuje Azję. Osiadły.
Od podobnego Ułara tybetańskiego różni się brakiem czarnego kreskowania na białym spodzie ciała oraz czarno nakrapianą piersią.
Wygląd zewnętrzny: Obie płci ubarwione podobnie, samica jest pozbawiona ostróg. Młode można odróżnić po zaostrzonych i wytartych zewnętrznych lotkach pierwszorzędowych.
Rozmiary: długość ciała ok. 57 cm
Masa ciała: samiec ok. 3000 g, samica ok. 2500 g
Step, górskie łąki i tundra górska od 400 m. n. p. m. do linji wiecznego śniegu.
Południowa Syberia, Mongolia, Chiny i Kazachstan
Głównie pokarm roślinny: bulwy, cebule, nasiona, pędy i jagody (np. berberysu). Latem uzupełnia dietę owadami.
Gatunek osiadły, ale w śnieżne zimy może przemieszczać się w obszary z cieńszą pokrywą śniegu.
Gniazdo zakładane na ziemi, wyściełane piórami
Okres lęgowy: Jaja zwykle składane w marcu, dokładny termin zależy od pogody, środowiska i wieku ptaka.
Jaja: od 4 do 15
Wysiadywanie: 28 dni, wyłącznie przez samicę.
Młode osiągają dojrzałość po roku.
Kategoria zagrożenia według Czerwonej księgi gatunków zagrożonych: gatunek najmniejszej troski (LC).
Ułar ałtajski (Tetraogallus altaicus) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Zamieszkuje Azję. Osiadły.
Altajsnöhöna[2] (Tetraogallus altaicus) är en asiatisk fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[3]
Altajsnöhönan är en knubbig, rapphöneliknande fågel med en kroppslängd på 58 cm. Huvud och hals är skiffergrå, undersidan grå med vita fläckar och stjärten är svart. Den är vit på hake, bröst och buk. På strupen syns ett grått svartfläckigt bröstband. Hand- och armpennor är svarta, på de förra även en vit handbasfläck som blixtrar till i flykten. Näbben är gulaktigt brun och benen rödbruna.[4]
Fågeln förekommer i södra Siberien (Sajanbergen) och nordostligaste Kazakstan österut in i Altaj till Tuva och nordvästra Mongoliet samt i söder till Gurvan Sayhan Uul och norra Xinjiang i Kina.[5] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Altajsnöhönan hittas på öppna bergssluttningar ovan trädgränsen på mellan 2000 och 3600 meters höjd. Den lever av knoppar, skott, rötter, bär och insekter, ibland även smågnagare.[4]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1]
Altaj är en bergskedja i Centralasien på gränsen mellan Ryssland, Mongoliet, Kina och Kazakstan där arten förekommer.
Wikimedia Commons har media som rör altajsnöhöna.
Wikispecies har information om Tetraogallus altaicus.
Altajsnöhöna (Tetraogallus altaicus) är en asiatisk fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.
Tetraogallus altaicus là một loài chim trong họ Phasianidae.[2]
Tetraogallus altaicus là một loài chim trong họ Phasianidae.
Tetraogallus altaicus Gebler, 1836
Синонимы Охранный статус
Алта́йский ула́р[1], или алтайская горная индейка[1] (лат. Tetraogallus altaicus) — вид птиц рода Улары (Tetraogallus).
От похожего тибетского улара (Tetraogallus tibetanus) отличается отсутствием чёрных полосок на нижней белой стороне тела и испещрённой чёрным грудью.
Особи обоих полов имеют схожую окраску, самки не имеют шпор.
Длина тела — около 57 см. Самцы весят около 3 кг, самки — около 2,5 кг.
Питаются в основном растительной пищей: клубнями, семенами, побегами растений, а также ягодами (такими как барбарис). Летом к рациону добавляются насекомые.
Не совершают перемещений с места на место, однако зимой они могут перебираться в районы с меньшей толщиной снежного покрова.
Гнездятся на земле, гнёзда утепляют перьями. Как правило, яйца появляются весной, однако большое влияние на эти сроки оказывают погода, условия окружающей среды и возраст птицы. За один раз самка несёт 4—15 яиц. Они высиживаются только самкой в течение 28 дней. Половая зрелость наступает в 1 год.
Встречается во высокогорьях Южной Сибири — в России, Монголии, Китае[2] и Казахстане. Обитает в степях, горных лугах и тундрах на высоте от 400 м до районов с постоянным снежным покровом.
Алтайский улар — многочисленный и широко распространённый вид. Хотя у него наблюдается некоторое сокращение численности, оно невелико и по состоянию на 2017 год Международный союз охраны природы рассматривает этот вид как находящийся под наименьшей угрозой[3].
Алта́йский ула́р, или алтайская горная индейка (лат. Tetraogallus altaicus) — вид птиц рода Улары (Tetraogallus).
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : セッケイ属 Tetraogallus 種 : アルタイセッケイアルタイセッケイ (学名：Tetraogallus altaicus)は、キジ目キジ科に分類される鳥類の一種である。
カザフスタンからロシア南部、中国西部、モンゴルにかけて分布する。
体長約59cm。体の上面は暗い灰色で、肩羽は灰色に黄色がかった白色の斑が入る。腰から尾は灰色である。顔から胸にかけては灰色で、胸に黒斑がある。腹は白色である。嘴は薄い黄色、脚は赤色で距が1対ある。
海抜2000m以上の草原や疎林に生息する。
地上の浅い窪地に営巣し、1腹6-9個の卵を産む。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.png){kind=small}
