nimet breadcrumb-navigoinnissa
Euphorbia amygdaloides ye una especie de fanerógama perteneciente a la familia Euphorbiaceae.
Ye una planta ensundiosa qu'algama los 8 dm d'altor. Tien les fueyes de color verde y les inflorescencies verde-amarellentaes florien n'abril-xunu. El latex llechientu de la planta ye tóxicu y el so contautu agafa la piel.
Yerba viviega ramificada y pubescente. Les fueyes son enteres, oblongo-obovaes y peciolaes. La inflorescencia ye una umbela terminal con 5-11 radios. Les fueyes bracteales son anchamente ovaes, les dicasiales concrescentes a pares. Les flores tán arrexuntaes en ciatios, que tienen glándules nectaríferas marielles, con apéndices subulaos converxentes. El frutu ye una cápsula tricoca y puntiada, que contién granes llises.
Ye endémicu d'Europa. Principalmente n'escamplaes de montes caducifolios, pero tamién en yerbazales húmedos, encinares frescales, orles, carbes, etc.
Como otres plantes similares del xéneru Euphorbia la lechetrezna de monte produz una resina blanca o látex bien tóxicu. Yera utilizada d'antiguo como venenu, como laxante, como antisépticu y pa tratar verrugas na herboristería tradicional.[1][2]
Euphorbia amygdaloides foi descritu por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 463. 1753.[3]
Euphorbia: nome xenéricu que remanez del médicu griegu del rei Juba II de Mauritania (52 a 50 e. C. - 23), Euphorbus, nel so honor – o n'alusión al so gran banduyu – yá que usaba médicamente Euphorbia resinifera. En 1753 Carlos Linneo asignó'l nome a tol xéneru.[4]
amygdaloides: epítetu llatín que significa "como una almendra".[5]
Asnaballo, euforbio, euphorbia, lleche de mala muyer, lecherina, lecherines, lechetrezna, lechetrezna de monte, titimalo, titimalo machu, titímalo machu[7]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
Euphorbia amygdaloides (lat. Euphorbia amygdaloides) - südləyənkimilər fəsiləsinin südləyən cinsinə aid bitki növü.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Euphorbia amygdaloides (lat. Euphorbia amygdaloides) - südləyənkimilər fəsiləsinin südləyən cinsinə aid bitki növü.
La lleteresa de bosc o lletera de bosc (Euphorbia amygdaloides) és una espècie de planta perenne de la família euphorbiaceae, plantes conegudes en català generalment com a "lletereses".
És una planta de la zona eurasiàtica meridional, que inclou les latituds temperades d'Europa i de l'Àsia occidental.
La lleteresa de bosc es troba preferentment als boscos i boscos esclarissats caducifolis i també a les clarianes, matollars, bardisses i erms, de les zones muntanyenques. És una planta molt resistent que forma bruguera muntanyenca densa i es considera una mala herba quan envaeix els camps conreats i jardins. Contràriament a les altres lletereses que creixen a ple sol, la lleteresa de bosc prefereix ambients ombrívols. És una de les plantes de roureda.[1]
És una planta herbàcia vivaç de color verd intens. La lleteresa de bosc té una tija morada molt poc llenyosa i pilosa cap a la corona. La tija no es ramifica i normalment queda desfullada a la part inferior, on queden les incisions de les fulles caigudes. És una de les lletereses de mida mitjana i creix normalment fins a una alçada d'entre 30 i 70 cm. Les fulles tenen forma d'ametlla, i d'aquí ve el seu nom llatí amygdaloides. A l'hivern prenen el color de la tija i es tornen morades.
A començaments de primavera la lleteresa de bosc fa una umbel·la terminal amb 5-11 radis i ciatis o flors laterals a la part alta de la tija. La lleterola de camp floreix de març a juliol. La inflorescència té les fulles de les bràctees molt amples i ovades. Són pol·linitzades pels himenòpters. Els nectaris, o glàndules nectaríferes, de la lleteresa de bosc són semicirculars i petits. A diferència de la lleteresa vera, són de color verd groguenc.[2]
Els fruits són una càpsula tricoca puntejada que conté les llavors. Les llavors tenen la pell llissa i duen un elaiosoma eixint de la carúncula.
Com altres plantes similars del gènere eufòrbia la lleteresa de bosc produeix una resina blanca o làtex molt tòxica. Coneguda vulgarment com a llet s'utilitzava antigament com a metzina, com a laxant, com a antisèptic i per tractar verrugues a l'herboristeria tradicional.[3]
A causa de les propietats irritants de la seva llet, aquesta planta es coneix també amb els noms de llet de bruixa i mal d'ulls, noms que comparteix amb altres lletereses similars.[4]
Actualment la lleteresa de bosc és una planta d'interès paisatgístic que es fa servir com a planta ornamental als jardins de les urbanitzacions modernes.
Hi ha una varietat morada de la lleteresa de bosc, la varietat purpúrea, que és molt apreciada com a planta ornamental. És una planta ideal quan es vol un efecte de "flora local" del Mediterrani i es vol estalviar aigua, perqueè és una planta agraïda i molt resistent. Les mates d'aquesta lleteresa queden força bé entre roques i al peu dels murs dels xalets.
La lleteresa de bosc o lletera de bosc (Euphorbia amygdaloides) és una espècie de planta perenne de la família euphorbiaceae, plantes conegudes en català generalment com a "lletereses".
Planhigyn suddlon tebyg i'r cactws yw Llaethlys y coed sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Euphorbiaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Euphorbia amygdaloides a'r enw Saesneg yw Wood spurge.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llaethlys y Coed, Fflamgoed Gwigoedd, Fflamgoed y Coed.
Mae'r dail wedi'u gosod bob yn ail, ac mae'r blodau'n unrhywiol, gyda blodau gwryw a blodau benyw ar yr un planhigyn. Gall fod yn gydryw neu'n deuoecaidd.
Planhigyn suddlon tebyg i'r cactws yw Llaethlys y coed sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Euphorbiaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Euphorbia amygdaloides a'r enw Saesneg yw Wood spurge. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llaethlys y Coed, Fflamgoed Gwigoedd, Fflamgoed y Coed.
Mae'r dail wedi'u gosod bob yn ail, ac mae'r blodau'n unrhywiol, gyda blodau gwryw a blodau benyw ar yr un planhigyn. Gall fod yn gydryw neu'n deuoecaidd.
Pryšec mandloňovitý (Euphorbia amygdaloides) je vytrvalá stálezelená bylina z čeledi pryšcovité.
Lodyha uprostřed trsu přímá, na okrajích vystoupavá, červeně naběhlá zvláště v předjaří. Dorůstá do výšky 15-80 cm.[1] Listy obvejčité z vrchní části tmavě zelené, ze spodní části nafialovělé. Směrem ke květnímu vrcholu se zmenšují a znatelně zužují. Kvete žlutě během dubna až června. Plodem je vejcovitá tečkovaná tobolka.[2]
Vyskytuje se především v jižní Evropě. Severní hranice rozšíření protíná Českou republiku a Polsko. Na východě zasahuje po Krymský poloostrov.
Obrázky, zvuky či videa k tématu pryšec mandloňovitý ve Wikimedia Commons
Pryšec mandloňovitý (Euphorbia amygdaloides) je vytrvalá stálezelená bylina z čeledi pryšcovité.
Die Mandelblättrige Wolfsmilch oder Mandel-Wolfsmilch (Euphorbia amygdaloides) ist eine europäische, in Laubwäldern wachsende Pflanzenart aus der Gattung Wolfsmilch (Euphorbia).
Die Mandelblättrige Wolfsmilch ist eine ausdauernde, krautige Pflanze, die eine Wuchshöhe von 30 bis 70 cm erreicht. Die Pflanze überwintert mit grünen Blättern. Die Stängel sind aufrecht oder aufsteigend. Die Laubblätter stehen wechselständig und sind in der Mitte des Blühtriebes rosettig gehäuft. Ihre Blattspreite ist ganzrandig, verkehrt-eilanzettlich und in den kurzen Blattstiel verschmälert. An der Unterseite und am Rand sind sie meist behaart. An den nichtblühenden Trieben sind die Blätter 4 bis 7 cm lang, immer ohne Nebenblätter.
Die Teilblütenstände bilden eine bis zu neunstrahlige Scheindolde, häufig stehen seitlich darunter weitere Teilblütenstände. Die Hochblätter sind paarweise zu Bechern verwachsen. Die Nektardrüsen sind mondsichelförmig. Die Blütezeit reicht von April bis Juni. Die Bestäubung erfolgt durch Zweiflügler (Diptera).
Die Kapselfrüchte sind dreifurchig, kahl und fein punktiert. Die Samen tragen ein Elaiosom, das aus der Caruncula hervorgeht. Die Ausbreitung der Samen erfolgt vorwiegend durch Ameisen (Myrmekochorie).
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 18 oder 20.[1]
Diese Art kommt in Süd- und Mitteleuropa, auf dem Balkan, im zentralen Mittelmeerraum und im Gebiet des Schwarzen Meeres sowie des südlichen Kaspischen Meeres vor.[2] Sie ist ein meridional/montanes bis temperates Florenelement des ozeanischen Europa. In Deutschland kommt sie im Süden zerstreut vor, im Norden fehlt sie weitgehend. In Österreich ist sie häufig bis zerstreut und fehlt nur in Osttirol.
Die Mandelblättrige Wolfsmilch wächst in Kalkbuchenwäldern, in Eichen-Hainbuchenwäldern und in Auwäldern. Sie bevorzugt frische, nährstoffreiche, eher kalkhaltige Mullböden. Sie ist ein Lehmzeiger. Sie kommt bis in die montane Höhenstufe vor.
Im pflanzensoziologischen System ist sie eine Ordnungscharakterart der Fagetalia sylvaticae und kommt vor allem in den Verbänden Fagion sylvaticae, Carpinion betuli und Alno-Ulmion minoris vor.
Man unterscheidet drei Unterarten:[3]
Es werden mehrere Sorten kultiviert. Hier eine Auswahl:[4]
Die Mandelblättrige Wolfsmilch oder Mandel-Wolfsmilch (Euphorbia amygdaloides) ist eine europäische, in Laubwäldern wachsende Pflanzenart aus der Gattung Wolfsmilch (Euphorbia).
Euphorbia amygdaloides është bimë e familjes Euphorbiaceae.
E. amygdaloides
E. amygdaloides
E. amygdaloides
E. amygdaloides
E. amygdaloides
E. amygdaloides
Euphorbia amygdaloides është bimë e familjes Euphorbiaceae.
E. amygdaloides
E. amygdaloides
E. amygdaloides
E. amygdaloides
E. amygdaloides
E. amygdaloides
Mandlowe wjelkowe mloko (Euphorbia amygdaloides) jo rostlina ze swójźby wjelkomlokowych rostlinow (Euphorbiaceae).
Mandlowe wjelkowe mloko jo trajne zele, kótarež dośěgnjo wusokosć wót 30 až do 60 (70) cm. Ma wjele njekwiśecych, gusto łopjenatych kijaškow. Wóni wódrjewje, njasu gropne łopjena a w slědujucym lěśe kwiśece kijaški wubijaju. Rostlina wopśimjejo běłu mězgu a je zymje pśetrajuca.
Měnjate, w zymje zelene łopjena su jajko-lancetojte, kóžane, cełokšomne a dośěgnu dłujkosć wót 3 až do 6 cm. Pśezymujuce łopjena su śamnozelene, pózdźej brune a dośěgnu dłujkosć wót 3 až do 7 cm.
Kwiśo wót apryla až do maja (junija). Kwiśonkowe stołki su pózdatne wokołki z pěś až źewjeś promjenjami. Załzy pśikšywnego keluška su cerwjene abo žołte a maju formu połmjaseca. Wobej wusokej łopjeńce stej ku kulowatemu łopjeńku zrosćonej.
Rosćo w zelišćatych lěsach. Ma lubjej kalkate zemje.
Rostlina jo w srjejźnej a pódpołdnjowej Europje ale teke w Małkej Aziji rozšyrjona.
Mandlowe wjelkowe mloko (Euphorbia amygdaloides) jo rostlina ze swójźby wjelkomlokowych rostlinow (Euphorbiaceae).
Euphorbia amygdaloides, the wood spurge, is a species of flowering plant in the family Euphorbiaceae, native to woodland locations in Europe, Turkey and the Caucasus. It is a bushy evergreen perennial, growing to a height of 80 cm (31 in), with dark green slightly hairy leaves about 6 cm (2 in) long. The complex green-yellow inflorescence (cyathium), typical of Euphorbia, appears in late spring and early summer.[1]
It is among the few plants that thrive in the dry shade of trees, where it is used as groundcover. It spreads rapidly by underground rhizomes and can become invasive, though relatively easy to remove.[1]
One form known is Euphorbia ‘Efanthia’.[2] The subspecies E. amygdaloides subsp. robbiae (Turrill) Stace, known as Mrs Robb's bonnet, is grown as a garden plant, and has gained the Royal Horticultural Society’s Award of Garden Merit.[3][4]
The milky latex of the plant is toxic and can cause irritation on contact with the skin.
Euphorbia amygdaloides, the wood spurge, is a species of flowering plant in the family Euphorbiaceae, native to woodland locations in Europe, Turkey and the Caucasus. It is a bushy evergreen perennial, growing to a height of 80 cm (31 in), with dark green slightly hairy leaves about 6 cm (2 in) long. The complex green-yellow inflorescence (cyathium), typical of Euphorbia, appears in late spring and early summer.
It is among the few plants that thrive in the dry shade of trees, where it is used as groundcover. It spreads rapidly by underground rhizomes and can become invasive, though relatively easy to remove.
One form known is Euphorbia ‘Efanthia’. The subspecies E. amygdaloides subsp. robbiae (Turrill) Stace, known as Mrs Robb's bonnet, is grown as a garden plant, and has gained the Royal Horticultural Society’s Award of Garden Merit.
The milky latex of the plant is toxic and can cause irritation on contact with the skin.
Euphorbia amygdaloides es una especie de fanerógama perteneciente a la familia Euphorbiaceae.
Es una planta suculenta que alcanza los 8 dm de altura. Tiene las hojas de color verde y las inflorescencias verde-amarillentas florecen en abril-junio. El látex lechoso de la planta es tóxico y su contacto irrita la piel.
Hierba vivaz ramificada y pubescente. Las hojas son enteras, oblongo-obovadas y pecioladas. La inflorescencia es una umbela terminal con 5-11 radios. Las hojas bracteales son anchamente ovadas, las dicasiales concrescentes a pares. Las flores están agrupadas en ciatios, los cuales tienen glándulas nectaríferas amarillas, con apéndices subulados convergentes. El fruto es una cápsula tricoca y punteada, que contiene semillas lisas.
Es endémica de Europa. Principalmente en claros de bosques caducifolios, pero también en herbazales húmedos, encinares frescales, orlas, matorrales, etc.
Como otras plantas similares del género Euphorbia la lechetrezna de bosque produce una resina blanca o látex muy tóxico. Era utilizada antiguamente como veneno, como laxante, como antiséptico y para tratar verrugas en la herboristería tradicional.[1][2]
Euphorbia amygdaloides fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 463. 1753.[3]
Euphorbia: nombre genérico que deriva del médico griego del rey Juba II de Mauritania (52 a 50 a. C. - 23), Euphorbus, en su honor – o en alusión a su gran vientre – ya que usaba médicamente Euphorbia resinifera. En 1753 Carlos Linneo asignó el nombre a todo el género.[4]
amygdaloides: epíteto latino que significa "como una almendra".[5]
Asnaballo, euforbio, euphorbia, leche de mala mujer, lecherina, lecherines, lechetrezna, lechetrezna de bosque, titimalo, titimalo macho, titímalo macho[7]
Euphorbia amygdaloides
L'Euphorbe des bois[1] ou Euphorbe faux-amandier (Euphorbia amygdaloides) est une plante de la famille des Euphorbiacées. Elle pousse dans les endroits ombragés, principalement en sous-bois.
L'Euphorbe des bois est une plante vivace de 30 à 90 cm, velue, à tige sous-ligneuse à la base et aux feuilles rapprochées en rosette au milieu de la tige. Les feuilles sont obovales et entières, velues au moins sur la face inférieure. Les ombelles ont 5 à 10 rayons bifurqués, et sont complétées par 3 à 12 rameaux fertiles. Les bractées florales sont soudées 2 à 2. Les glandes sont jaunes en croissant, à cornes convergentes, les capsules sont sillonnées.
C'est une plante vénéneuse, parfois dangereuse pour le bétail. Ses fleurs sont visitées par les abeilles. Chez l'homme, cette plante est violemment vomitive et purgative[2].
Données d'après : Julve, Ph., 1998 ff. - Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France. Version : 23 avril 2004.
Euphorbia amygdaloides
L'Euphorbe des bois ou Euphorbe faux-amandier (Euphorbia amygdaloides) est une plante de la famille des Euphorbiacées. Elle pousse dans les endroits ombragés, principalement en sous-bois.
Mandlowa mlóčeń (Euphorbia amygdaloides) je rostlina ze swójby mlóčenjowych rostlinow (Euphorbiaceae).
Mandlowa mlóčeń je trajne zelo, kotrež docpěje wysokosć wot 30 hač do 60 (70) cm. Ma wjele njekćějacych, husto łopjenatych stołpikow. Wone wodrjewja, njesu hrube łopjena a w sćěhowacym lěće kćějace stołpiki wubiwaja. Rostlina wobsahuje běłu brěčku a je zymokruta.
Měnjate, w zymje zelene łopjena su jejko-lancetojte, kožane, cyłokromne a docpěja dołhosć wot 3 hač do 6 cm. Přezymowace łopjena su ćmowozelene, pozdźišo brune a docpěja dołhosć wot 3 hač do 7 cm.
Kćěje wot apryla hač do meje (junija). Kwětnistwa su pozdatne wokołki z pjeć hač dźewjeć promjenjemi. Žałzy přikrywneho keluška su čerwjene abo žołte a maja formu połměsačka. Wobaj wysokej łopješce stej ke kulowatemu łopješku zrosćenej.
Rosće w zelišćowych lěsach. Ma radšo wapnite pódy.
Rostlina je w srjedźnej a južnej Europje ale tež w Małkej Aziji rozšěrjena.
Mandlowa mlóčeń (Euphorbia amygdaloides) je rostlina ze swójby mlóčenjowych rostlinow (Euphorbiaceae).
L'Euforbia delle Faggete (nome scientifico Euphorbia amygdaloides L., 1753) è una pianta suffruticosa, appartenente alla famiglia delle Euphorbiaceae.
L'etimologia del nome generico è controversa. Da un lato lo scrittore latino Plinio (Como, 23– Stabia, 79) c'informa che la parola ”Euphorbia” deriva da un medico, di nome appunto ”Euforbio”, cerusico di corte del re Giuba del regno della Mauritania; ma d'altra parte considerando la derivazione di questo vocabolo dal greco si viene a sapere che con ”Euphorbium” s'indicavano le piante (che ora noi conosciamo sotto il genere considerato) che producevano un succo latteo caustico e velenoso utilizzato nella medicina di allora[1]. In altri testi si cita un medico greco di nome “Euphorbus” che per primo usò questa pianta nella medicina. Ma anche ”Euphorbia” potrebbe derivare da ”Euphorbius” che è formato da due parole : ”eu” (= buono) e ”phorbe”, (= pascolo o da foraggio), il cui significato finale potrebbe essere "ben nutrito"[2].
L'epiteto specifico (amygdaloides) fa riferimento alle foglie simili a quelle della mandorla, mentre il nome comune (delle Faggete) si riferisce al fatto che facilmente l'habitat di queste piante sono i boschi di faggio.
Il binomio scientifico attualmente accettato (Euphorbia amygdaloides) è stato proposto da Carl von Linné (Rashult, 23 maggio 1707 – Uppsala, 10 gennaio 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione Species Plantarum del 1753.
In tedesco questa pianta si chiama : Mendelblättrige Wolfsmilch; in francese si chiama : Euphorbe à feuilles d'amandier; in inglese si chiama : Wood Spurge.
Il portamento di questa specie è basso e quasi prostrato. Il ciclo biologico e biennale (o anche perenne). Se spezzate queste piante secernono un lattice bianco irritante e velenoso. La forma biologica è camefita suffruticosa (Ch suffr), ossia sono piante perenni e legnose alla base, con gemme svernanti poste ad un'altezza dal suolo tra i 30 ed i 70 cm (altezza media della pianta) dove le porzioni erbacee seccano annualmente e rimangono in vita soltanto le parti legnose.
Le radici (di tipo stolonifero) si propagano sotterraneamente per dar luogo, nell'anno seguente, a nuovi impianti.
Il fusto è eretto e densamente pubescente. La pare inferiore e ramosa e di colore rossiccio. La pianta si presenta sia con fusti fertili (diventano fioriferi il secondo anno) che sterili.
Tutte le foglie hanno la lamina intera, sono coriacee e sono colorate di verde scuro. La forma è lanceolato-spatolata (o anche oblanceolata) con larghezza massima nella seconda meta (verso la zona apicale).
Dimensione delle foglie : larghezza 13 – 15 mm; lunghezza 60 – 80 mm.
L'infiorescenza delle “euforbie” e quindi di questa pianta è diversa da quella delle altre Angiosperme e si chiama ciazio (= coppa da spumante), chiamata anche “pseudanzio”. Consiste in cinque brattee glabre saldate tra di loro e di colore verde più chiaro rispetto alle foglie sottostanti. La loro funzione è quella di protezione dei fiori interni : per questo motivo una tale struttura viene spesso chiamato involucro similmente all'involucro delle Asteraceae. Queste brattee è quello che rimane del perianzio dei fiori maschili. In quattro insenature, tra le dentellature delle cinque brattee, emergono in evidenza dei corpi ghiandolari (generalmente quattro – il quinto a volte è mancante) a forma di semiluna, colorati di giallo e contenenti delle sostanze nettarifere per gli insetti pronubi. Le corna delle mezzelune sono allungate e quasi sempre convergenti.
All'interno della coppa trovano posto dei fiori maschili e femminili. In realtà i fiori maschili sono diversi (fino a 5 e più) ma ridotti al solo stame. Mentre la parte femminile è rappresentata da un unico fiore centrale con una forma simile ad una calice pedicellato; anche questo fiore è ridotto, cioè privo degli altri verticilli fiorali (calice, corolla e androceo) rimanendo solo il gineceo.
I ciazi sono disposti in ombrelle terminali a 5 - 10 raggi ognuno dei quali con ulteriori divisioni dicotome (ossia con due ciazi terminali – infiorescenza “dicasiale”); queste ultime possono ripetersi fino a 4 volte. Nella biforcazione dei raggi sono presenti due larghe brattee (a forma ovata) in parte saldate. Mentre alla base dell'ombrella (quindi all'inizio dell'infiorescenza) è presente un verticillo di foglie (spesso in numero uguale ai raggi). Questa unione di fiori unisessuati può facilmente essere scambiata per un singolo fiore ermafrodita; in effetti questa disposizione in rapporto agli insetti impollinatori differisce molto poco dai normali fiori ermafroditi della altre Angiosperme.[1][3][4]. Dimensione delle brattee alla base dei raggi : larghezza 16 – 18 mm; lunghezza 20 – 22 mm. Le superiori che sono saldate ad imbuto hanno un diametro di 20 mm. Dimensione del ciazio : 8 – 20 mm.
I fiori sono unisessuali (solo parte maschile e parte femminile) e monoici, ridotti all'essenziale (sono presenti solo gli organi strettamente riproduttori – quindi il perianzio è assente).
Il frutto è una capsula “tricocca”a tre logge monosperme (a un solo seme) e quindi contenente in totale tre semi. La forma dei semi è “caruncolata” (queste protuberanze emergenti derivano direttamente dall'ovulo nel quale sono delle escrescenze del tessuto della placenta utilizzate durante la fecondazione da parte del polline[4]). La disseminazione avviene per esplosione della capsula. La superficie delle capsula è liscia e glabra, mentre i semi sono nerastri. L'endosperma è abbondante e i cotiledoni sono grandi.
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa scheda appartiene alla seguente comunità vegetale[6]:
La famiglia di appartenenza dell'“Euforbia delle Faggete” (Euphorbiaceae) è un gruppo vegetale abbastanza numerosa, organizzato in 303 generi per un totale di circa 6700 specie[4].
Il genere di appartenenza (Euphorbia) è molto numeroso e comprende circa 2100 specie, diffuse soprattutto nelle regioni tropicali e subtropicali dell'Africa e dell'America, ma anche nelle zone temperate di tutto il mondo. Una ottantina di queste specie sono proprie della flora italiana.
Il genere delle "Euphorbie" è anch'esso molto numeroso per cui viene suddiviso in diversi sottogeneri. La pianta di questa scheda appartiene al sottogenere Anisophyllum, caratterizzato dall'avere le appendici dell'involucro a coppa di tipo petaloideo ossia colorate come i petali e capaci di secernere del nettare[1].
Sono note le seguenti sottospecie:[7]
Nell'elenco che segue sono indicati alcuni ibridi interspecifici :
La specie di questa scheda ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Tutta la pianta contiene un lattice biancastro tossico e irritante anche al semplice contatto con la pelle. Anticamente veniva usata nella medicina popolare.
L'Euforbia delle Faggete (nome scientifico Euphorbia amygdaloides L., 1753) è una pianta suffruticosa, appartenente alla famiglia delle Euphorbiaceae.
Amandelwolfsmelk (Euphorbia amygdaloides) is een plant uit de wolfsmelkfamilie. De soort staat op de Nederlandse en Vlaamse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en stabiel tot iets in aantal toegenomen.
De plant wordt ook gebruikt in siertuinen.
De wintergroene plant wordt 10-100 cm lang en heeft een tweejarige bloeistengel. In het eerste jaar zit aan de top van de vaak paarsrode bloeistengel een bladrozet. In het tweede jaar zit aan de bloeistengel in of onder het midden een aantal dicht bij elkaar staande bladeren. De twee schutbladen onder de bloemen zijn met elkaar vergroeid. De halvemaanvormige honingklieren met twee hoorntjes staan op de rand van het omwindsel. Amandelwolfsmelk bloeit van april tot in mei met geelgroene bloemen. De vrucht is een kluisvrucht met bijna gladde zaden.
Amandelwolfsmelk komt voor in vrij open loofbos op vochtige, kalkrijke grond. De plant komt voor in Europa en Klein-Azië. In Nederland onder andere op de oostelijke Maasdalhelling in Zuid-Limburg.
In de tuin kan men deze plant het beste in de halfschaduw zetten in humusrijke grond. Vooral ook om meeldauw te voorkomen, waar deze plant vatbaar voor is. Een mooi ras, dat algemeen in tuincentra wordt aangeboden is E. amygdoloides 'Purpura' met meer rode bladeren dan de soort.
Amandelwolfsmelk is een kensoort voor het eiken-haagbeukenbos (Stellario-Carpinetum).
De plant behoort tot de zogenaamde heksenkruiden
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Euphorbia amygdaloides op Wikimedia Commons. Amandelwolfsmelk (Euphorbia amygdaloides) is een plant uit de wolfsmelkfamilie. De soort staat op de Nederlandse en Vlaamse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en stabiel tot iets in aantal toegenomen.
De plant wordt ook gebruikt in siertuinen.
Wilczomlecz migdałolistny (Euphorbia amygdaloides L.) – gatunek rośliny należący do rodziny wilczomleczowatych. Występuje w Północnej Afryce, w Zachodniej Azji i na Kaukazie oraz w Europie[2]. W Polsce północnej nie występuje, rośnie na wyżynach, pogórzu i w górach[3], a na niżu – w Górach Świętokrzyskich i w południowej części Lubelszczyzny[4].
Bylina, chamefit. Kwitnie od kwietnia do czerwca. Rośnie przeważnie w lasach bukowych, preferuje gleby wapienne. Roślina trująca, zawiera sok mleczny, który w kontakcie ze skórą może powodować podrażnienia. Gatunek charakterystyczny dla rzędu Fagetalia[5]. Liczba chromosomów 2n=18[4].
Wilczomlecz migdałolistny (Euphorbia amygdaloides L.) – gatunek rośliny należący do rodziny wilczomleczowatych. Występuje w Północnej Afryce, w Zachodniej Azji i na Kaukazie oraz w Europie. W Polsce północnej nie występuje, rośnie na wyżynach, pogórzu i w górach, a na niżu – w Górach Świętokrzyskich i w południowej części Lubelszczyzny.
Euphorbia amygdaloides é uma espécie de planta com flor pertencente à família Euphorbiaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 463. 1753.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente os seguintes táxones infraespecíficos:[2]
Euphorbia amygdaloides é uma espécie de planta com flor pertencente à família Euphorbiaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 463. 1753.
Mandljevolistni mleček (znanstveno ime Euphorbia amygdaloides) je zelnata trajnica z močno razraslo koreniko, ki uspeva v gozdovih Evrope.
Mandljevolistni mleček se od ostalih mlečkov loči po zimzelenih listih mandljaste oblike, ki so na vrhu olesenelega poganjka zbrani v rozeto. Iz rozete spomladi požene kobulasto socvetje, sestavljeno iz ciatijev, ki imajo pri mandljevolistnem mlečku polmesečaste žleze in zrasle podporne liste. Sprva sestavlja socvetje le nekaj cvetov, sčasoma pa se lahko razraste. V višino zraste do 80 cm in ima temno zelene in rahlo poraščene liste, ki v dolžino dosežejo okoli 6 cm. Mandljevolistni mleček je ena redkih rastlin, ki lahku uspeva v temačnih gozdovih, ponekod pa je postal celo invazivna vrsta[1]. Mleček rastline je strupen in lahko ob stiku s kožo povzroči draženje.
Rastlina v Sloveniji cveti od aprila do junija, uspeva pa skoraj v vseh gozdovih.
Mandljevolistni mleček (znanstveno ime Euphorbia amygdaloides) je zelnata trajnica z močno razraslo koreniko, ki uspeva v gozdovih Evrope.
Англійською мовою називається «молочай деревоподібний» (англ. wood spurge).
Привабливий багаторічний до 60 см висоти. Вічнозелені яйцеподібні злегка волохаті шкірясті листя утворюють килим, що покриває ґрунт. Світлозелені квіти (циатій) з'являються на високих квітконіжках навесні.
Зростає у Європі та північно-західній Туреччині. Існують відомості про те, що цей вид молочая росте в Україні.[1]
Популярна декоративна рослина.
Квіти
Загальний вид рослини
Квіти
Молоді паростки
Euphorbia amygdaloides là một loài thực vật có hoa trong họ Đại kích. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Phương tiện liên quan tới Euphorbia amygdaloides tại Wikimedia Commons
.jpg){kind=small}
Bài viết về tông Đại kích này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Euphorbia amygdaloides là một loài thực vật có hoa trong họ Đại kích. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Euphorbia amygdaloides L., (1753)
Молоча́й миндалеви́дный, или Молоча́й минда́льный (лат. Euphórbia amygdaloides) ― многолетнее травянистое растение; вид рода Молочай (Euphorbia) семейства Молочайные (Euphorbiaceae).
Европа: Великобритания, Австрия, Бельгия, Чешская Республика, Германия, Венгрия, Нидерланды, Польша, Словакия, Швейцария, Албания, Босния и Герцеговина, Болгария, Хорватия, Греция, Италия (включая Сицилию), Македония, Черногория, Румыния, Сербия, Словения, Франция (включая Корсику), Португалия, Испания; территория бывшего СССР: Белоруссия, Молдавия, Крым, Украина, Кавказ (Азербайджан, Грузия); Азия: Иран, Турция; Северная Африка: Алжир, Тунис[2].
Растёт в лиственных лесах по опушкам, в зарослях кустарника и на лужайках, также у заборов; до предгорий, особенно на известковой почве.
Растение (20)30—70 см высотой с горизонтальным ползучим, деревянистым, ветвистым, многоглавым корневищем.
Стебли прямостоячие или восходящие, двоякие: нецветущие, многочисленные, деревенеющие, густоолиственные, с перезимовывающей верхушечной розеткой, и цветущие, вырастающие из верхушки перезимовавших, внизу и посередине тогда обнажённых, покрытых рубцами, извитых, одеревеневших нецветущих, круглые, полосчатые, редко олиственные, голые или с ржаво-бурым опушением, наверху с четырьмя — девятью пазушными цветоносами 2—2,5 см (при плодах 4,5—10 см)длиной.
Листья нецветущих стеблей на черешках 5—10 мм длиной, из суженного основания продолговато-обратнояйцевидные или обратнояйцевидные (2,5)3,5—7(12,5) см длиной, (8)15—30(40) мм шириной, цельнокрайние, на конце суживающиеся, острые или туповатые, тонкие, но упругие, тёмно-зелёные, впоследствии почти кожистые и более-менее хрящеватые; листья цветущих стеблей сидячие, обратноланцетовидные или обратнояйцевидные, 8—25 мм длиной, 5—13 мм шириной (иногда почти чешуевидные), цельнокрайние, на конце закруглённые, тупые, мягкие, желтовато-зелёные, голые или пушистые. Пять-шесть верхушечных цветоносов на конце дважды двураздельные, как и пазушные.
Верхушечные цветоносы в числе 5(6), 1,5—5,5 (при плодах до 7) см длиной, как и пазушные — на конце два раза двураздельные; листочки обёртки мелкие, округло-обратнояйцевидные или яйцевидные, 8—10(20) мм длиной, 7—13 мм шириной, тупые или слегка выемчатые или слабо заострённые; листочки обёрточек полукругло-почковидные, 7—14 мм длиной, 13—23(27) мм шириной (ширина в 1½—2 раза больше длины), более ½ длины попарно срастающиеся в круглую, слегка вогнутую пластинку, желтовато-зелёные; бокальчик колокольчатый, 2,5—3 мм длиной и в диаметре, внутри волосистый, с яйцевидными зубчатыми лопастями. Нектарники в числе 4, жёлтые или пурпуровые, двурогие, с взаимно сходящимися острыми рожками, лишь немного длиннее ширины нектарника. Столбики 1,5—2 мм длиной, почти свободные, глубоко двунадрезанные.
Плод — приплюснуто-яйцевидный трёхорешник, 3—3,5 мм длиной, 3,5—4,5 мм шириной, глубоко трёхбороздчатый, голый, мелкоточечный, шероховатый. Семена яйцевидно-округлые, гладкие, синевато-серые, с небольшим, слегка килевидным, впоследствии почти клювовидным придатком. Цветёт в апреле — начале мая.[3]
Вид описан из Западной Европы.
В пределах виды выделяются несколько подвидов[2]:
Растение содержит циклитолы, дитерпеноиды, лигнаны, флавоноиды. В корнях, стеблях, листьях обнаружен каучук 0,1—0,27, 0,1—0,17 и 0,7 % соответственно. Трава содержит алкалоиды, семена — жирное масло 22—30 %, жирные кислоты (масляная, олеиновая).[4]
Растение можно использовать для окрашивания шерсти и шёлка в жёлтый и чёрный цвета в зависимости от протравы.[4]
Используется в декоративном садоводстве. Может размножаться как семенами, так и черенками.
С лечебной целью используется трава, сок.
Растение обладает сильным слабительным и рвотным действием. Согласно литературным данным, водный экстракт травы эффективен при лечении саркомы. В Чехословакии растение применяется как антиканцерогенное. Свежий сок растения во Франции употребляется для удаления бородавок и мозолей.
Надземная часть используется в гомеопатии.[4]
Молоча́й миндалеви́дный, или Молоча́й минда́льный (лат. Euphórbia amygdaloides) ― многолетнее травянистое растение; вид рода Молочай (Euphorbia) семейства Молочайные (Euphorbiaceae).
