dcsimg
Sivun Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair 1953 kuva
Life » » Fungi » » Kantasienet » » Haperot Ja Rouskut »

Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair 1953

Associations ( englanti )

tarjonnut BioImages, the virtual fieldguide, UK
Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Lactarius salmonicolor is ectomycorrhizal with live root of Abies
Remarks: Other: uncertain
Other: major host/prey

Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Lactarius salmonicolor is ectomycorrhizal with live root of Taxus baccata
Remarks: Other: uncertain

Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Lactarius salmonicolor is ectomycorrhizal with live root of Picea
Remarks: Other: uncertain

lisenssi
cc-by-nc-sa-3.0
tekijänoikeus
BioImages
projekti
BioImages

Pinetell d'avet ( valencia )

tarjonnut wikipedia CA
 src=
Exemplars fotografiats a Alemanya.
 src=
Exemplars d'Alemanya, es mostra el tall del peu.
 src=
Exemplars fotografiats als Alps.
 src=
Pinetells d'avet caçats i rostits a la brasa a la província de Bolu (Turquia).

El pinetell d'avet o rovelló d'avet[6] (Lactarius salmonicolor) és una espècie de bolet pertanyent a la família de les russulàcies.

Descripció

  • El barret mesura entre 7 i 13 cm de diàmetre i, de bon principi, presenta una forma bombada, mentre que en madurar s'aplana i mostra una depressió central. Durant tot el desenvolupament el marge es presenta clarament corbat cap a l'interior (involut). La seua superfície és lluent, glabra, amb una feble zonació (bandes concèntriques més fosques) i de color d'ataronjat a rosa ataronjat, característica reflectida en l'epítet específic.
  • Les làmines estan disposades de forma molt densa, subhoritzontal, i són del mateix color que el barret o, fins i tot, una mica més pàl·lides (d'una tonalitat ataronjada clara), i no es tornen de color verdós a mesura que envelleixen.
  • La cama és cilíndrica, mesura 4-7 x 1-2 cm, és de color més pàl·lid que el barret, blanquinosa i sovint presenta nombroses fossetes de color ataronjat (escrobícules).
  • La carn és densa, compacta, de color ataronjat clar i exsuda un làtex poc abundant de color ataronjat llampant. L'olor és suau, i el sabor té un lleuger regust amargant.
  • Les espores mesuren 9-11,5 x 6-7,5 micres, són el·lipsoïdals, sense porus germinatiu, amiloides (es tenyeixen en presència de reactius iodats) i ornamentades amb un subreticle.[7][8][9][10][11]

Hàbitat i distribució geogràfica

Fructifica sobretot a l'estatge subalpí (entre 1.300 i 1.800 m d'altitud), en sòls àcids, exclusivament sota avets (Abies alba) -encara que, de vegades, també ha estat trobat associat a Picea spp. i Taxus-[12] i es pot trobar amb freqüència durant l'estiu i fins a principis de la tardor (des del juliol fins a l'octubre)[7] a Europa[13][14][15][9] (Andorra, Anglaterra -com ara, els comtats de Kent i West Sussex-,[12] Escòcia,[12] Àustria,[16] Bèlgica, França, Alemanya,[17] Itàlia,[18] Noruega, Polònia, Romania, Eslovàquia,[19] Eslovènia,[20] l'Estat espanyol -com ara, l'Alt Urgell, l'Alta Ribagorça, el Pallars Jussà, el Pallars Sobirà, la Cerdanya i la Vall d'Aran[21]-, Suècia i Suïssa),[22] el Marroc, Turquia[23] i Amèrica (els Estats Units, Mèxic,[24][25] Guatemala[26] i Belize).[27]

Comestibilitat

És comestible, tot i que de menys qualitat que el rovelló, ja que és força insípid i mediocre.[7][10][28]

Risc de confusió amb altres espècies

El color salmonat del basidioma, l'hàbitat en què fructifica, així com el color ataronjat immutable del làtex, faciliten molt la correcta identificació del pinetell d'avet. Tot i així, aquest bolet pertany al grup dels rovellons, els quals tenen una coloració i exsuden un làtex d'un ampli ventall de tonalitats vermelloses o ataronjades, que els fa força semblants. Així, es podria confondre amb Lactarius sanguifluus i Lactarius vinosus, espècies que exsuden un làtex de color vinós, tonalitat que també es pot observar en el seu barret i làmines; Lactarius semisanguifluus, que inicialment té el làtex de color ataronjat, després vermellós i finalment vinós; Lactarius quieticolor, que té el barret de color bru ataronjat i que finalment es torna tot verdós, i Lactarius deliciosus, de color vermellós que es taca de verd i amb un làtex de color ataronjat pastanaga immutable.[7]

Referències

  1. R. Heim & Leclair, 1953. Revue Mycol., Paris 18: 221 (1953).
  2. uBio (anglès)
  3. R. Heim & Leclair, 1950. Revue Mycol., Paris 15(1): 79 (1950).
  4. Pouzar, 1954. Česká Mykol. 8: 44 (1954).
  5. Catalogue of Life (anglès)
  6. Cuello Subirana, Josep. Els noms dels bolets. Bellaterra: Lynx, 2007, p. 493. ISBN 978-84-96553-39-2.
  7. 7,0 7,1 7,2 7,3 El Fascinant món dels bolets. Volum 3. Espècies i famílies (II). Barcelona: ECRIC (Enciclopèdia Catalana Revistes i Col·leccionables), 2004. ISBN 8493317365. Pàgs. 189-190.
  8. Russulales News (anglès)
  9. 9,0 9,1 J. Nuytinck & A. Verbeken, 2005. Morphology and taxonomy of the European species in Lactarius sect. Deliciosi (Russulales). A: Mycotaxon. 92, 2005. ISSN 0093-4666. Pàg. 150. [1]
  10. 10,0 10,1 RedNaturaleza (castellà)
  11. Isona.org (català)
  12. 12,0 12,1 12,2 Checklist of the British & Irish Basidiomycota (anglès)
  13. Heilmann-Clausen, J., Verbeken, A. & Vesterholt, J., 1998. Fungi of Northern Europe: The genus Lactarius, 2: 287 pp., p. 138-139.
  14. Courtecuisse, R. & Duhem, B., 1995. Mushrooms and Toadstools of Britain & Europe. 480 pp., p. 407.
  15. Bon, M., 1987. The Mushrooms and Toadstools of Britain and North-western Europe. 352 pp., p. 81.
  16. Austrian Fungi Database (anglès) i (alemany)
  17. G. J. Krieglsteiner, A. Gminder, W. Winterhoff, 2000. Die Großpilze Baden-Württembergs. 2, Eugen Ulmer, Stuttgart. ISBN 3800135310. Pàgs. 354-355.
  18. Funghi in Italia (italià)
  19. Diptera associated with fungi in the Czech and Slovak Republics (anglès)
  20. CalPhotos (anglès)
  21. Boletaires.cat (català)
  22. Fred Kränzlin. Pilze der Schweiz. Vol. 6. Russulaceae. Editorial Mykologia, Lucerna. ISBN 3856040609. Pàg. 102.
  23. Macrofungal diversity of Bolu Abant Nature Park (Turkey) (anglès)
  24. Inventarios Florísticos y Faunísticos de la Cuenca Alta del Río Lerma (castellà)
  25. Zamora Martínez, M., 1999. Distribución conocida y potencial de 48 especies de hongos silvestres comestibles en la región central del país. Secretaría de Agricultura, Ganadería, Desarrollo Rural, Pesca y Alimentación. Instituto Nacional de Investigaciones Forestales Agrícolas y Pecuarias. Bases de datos SNIB2010-CONABIO proyecto núm. J064. Ciutat de Mèxic.
  26. Diversidad florística de Guatemala (castellà)
  27. GBIF (anglès)
  28. Natura al Berguedà (català)


Bibliografia


Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
Viquiespècies
Viquiespècies
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autors i editors de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia CA

Pinetell d'avet: Brief Summary ( valencia )

tarjonnut wikipedia CA
 src= Exemplars fotografiats a Alemanya.  src= Exemplars d'Alemanya, es mostra el tall del peu.  src= Exemplars fotografiats als Alps.  src= Pinetells d'avet caçats i rostits a la brasa a la província de Bolu (Turquia).

El pinetell d'avet o rovelló d'avet (Lactarius salmonicolor) és una espècie de bolet pertanyent a la família de les russulàcies.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autors i editors de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia CA

Lachs-Reizker ( saksa )

tarjonnut wikipedia DE

Der Lachs-Reizker (Lactarius salmonicolor)[1] ist eine Pilzart aus der Familie der Täublingsverwandten (Russulaceae). Er ist ein blass bis kräftig lachsorange-farbener Reizker ohne Grüntöne und ein obligater Mykorrhizapilz der Weißtanne.

Merkmale

Makroskopische Merkmale

Der Hut des Lachs-Reizkers ist 6–12 cm, selten bis zu 15 cm breit. Er ist zunächst gewölbt (konvex) mit eingedrückter Mitte, wird aber später zunehmend trichterförmig. Die Hutfarbe ist beim jungen Pilz kräftig orangefarben, später verblasst sie zu einem helleren Lachsorange oder Lachsgelb, es erscheinen allenfalls unauffällig zart blassgrüne Töne auf dem Hut. Auffällig sind die konzentrischen Ringe auf der Hutoberfläche. Die Huthaut ist trocken matt und feucht glänzend und schmierig bis schleimig. Der Hutrand ist glatt und bleibt lange Zeit eingebogen.

Die Lamellen wirken etwas blasser als der Hut, besitzen aber in etwa den gleichen Farbton. Sie sind breit am Stiel angewachsen und laufen im Alter etwas daran herab. Sie sind nur spärlich gegabelt, aber in Stielnähe bisweilen queradrig verbunden. Die Lamellenschneiden sind glatt und die Farbe des Sporenpulvers weiß.

Der zylindrische Stiel ist 3–7 cm lang und 1–2,5 cm breit. Er sitzt mittig am Hut an, ist gerade und hohl. Zur Basis hin kann er bisweilen etwas keulig erweitert oder verjüngt sein. Auffällig sind die grubig erscheinenden Stellen ("Wasserflecken" oder "Stielgruben") zumeist im unteren Stielbereich.

Das Fleisch ist – wie für die gesamte Gattung typisch – recht spröde und bricht leicht. Es ist anfangs weißlich und verfärbt sich im Schnitt rasch orange und ist nach 30–60 Minuten weinbraun gefärbt. Der Geruch ist angenehm obstartig bis leicht seifenartig. Der Geschmack ist mehr oder weniger mild bis bitterlich oder harzig und adstringierend. Die Milch ist orange und verfärbt sich innerhalb von 10 Minuten weinbraun, sie wird aber niemals grünlich.[2]

Mikroskopische Merkmale

Die Sporen sind rundlich bis elliptisch, 8,2–10,4 µm lang und 6,7–8,7 µm breit. Der Q-Wert (Quotient aus Sporenlänge und -breite) beträgt 1,1–1,3. Nur selten sind die Sporen breit elliptisch und haben dann einen Q-Wert von bis zu 1,5. Das Sporenornament wird bis zu 0,5 µm hoch und besteht aus mehreren, teilweise verlängerten Warzen und Graten, die nur teilweise netzartig verbunden sind. Der Hilarfleck ist groß und deutlich sichtbar. Die Basidien sind zylindrisch bis leicht keulenförmig, 47–60 µm lang und 10–12 µm breit und enthalten oft Öltröpfchen. Sie tragen je vier 3–7 µm lange Sterigmen.

Die zahlreichen Pleuromakrozystiden sind auffällig und ragen aus dem Hyphenverband heraus. Sie sind zylindrisch, spindelig oder pfriemförmig und an der Spitze häufig perlschnurartig geformt. Sie messen 30–75 × 4–8 µm. Die Lamellenschneiden sind steril, tragen aber zahlreiche Cheilomakrozystiden. Diese sind 40–50 µm lang und 6–9 µm breit und spindelförmig bis pfriemförmig. Die ebenfalls zahlreichen Parazystiden, das sind sterile Hyphen an der Lamellenschneide, sind zylindrisch oder wellig bis spindelförmig. Sie sind 18–22 µm lang und 4–6 µm breit.

Die Huthaut ist eine 350 µm breite Ixocutis und besteht aus mehr oder weniger parallel liegenden, teilweise aufsteigenden 1–7 µm breiten Hyphen und Hyphenfragmenten, die in eine gelatinisierte Matrix eingebunden sind.[2][3]

Artabgrenzung

Der Lachs-Reizker ist allein schon durch seinen Standort bei Tannen leicht von anderen Reizkern zu unterscheiden. Recht ähnlich kann der Edel-Reizker (L. deliciosus) sein. Auch er hat einen grubig gefleckten Stiel und einen gezonten Hut. Das Fleisch und die Milch des Echten Reizkers sind jedoch völlig mild und seine Milch verfärbt sich nicht weinbraun. Außerdem kommt er im Gegensatz zum Lachs-Reizker unter Kiefern vor.

Der ebenfalls ähnliche und viel häufigere Fichten-Reizker (L. deterrimus) wächst unter Fichten. Sein Fleisch verfärbt sich ebenfalls weinbraun. Der Stiel des Fichten-Reizkers ist aber einfarbig und nicht grubig gefleckt. Im Unterschied zum Lachs-Reizker laufen die Fruchtkörper des Fichtenreizker im Alter oder bei Verletzung spangrün an. Seine zunächst mild schmeckende Milch wird nach einiger Zeit bitter und verfärbt sich nach 30 Minuten rötlichviolett.

Ökologie

Der Lachs-Reizker ist wie alle Milchlinge ein Mykorrhizapilz, der zumindest in Mitteleuropa nahezu ausschließlich mit Weißtannen eine Partnerschaft eingeht. Da der Pilz seinem Wirt folgt, findet man den Reizker in Tannen-Buchen-, Buchen-Tannen- und Tannenwäldern. Gelegentlich kann man ihn auch an Waldwegen oder in Parkanlagen bei gepflanzten Tannen finden.

Der Lachs-Reizker mag frische, basen- und nährstoffreiche Böden. Man findet ihn daher über kalkhaltigen Mergeln, Tonböden und Sanden, aber auch über stärker basenhaltigen Ergussgestein wie Basalt, feldspatreicher Granit und Gneis. Im Gegensatz zum Fichten-Reizker bevorzugt er ausgewachsene bis alte Bäume. Man findet ihn daher selten in Jungpflanzungen, dafür umso häufiger in Wäldern mit mittelaltem bis älterem Baumbestand. Die Fruchtkörper erscheinen meist gesellig von Juli bis November.[4]

Verbreitung

Der Lachs-Reizker kommt in Europa und Nordafrika vor. Sein Verbreitungsgebiet entspricht im Wesentlichen dem karpato-alpischen Weißtannenareal. Daneben gibt es nur wenige Streufunde bei gepflanzten Tannen. Verbreitungsschwerpunkt ist der Alpenraum von Ostfrankreich, über das deutsche Alpengebiet, Norditalien, Schweiz, Österreich und Slowenien. Außerhalb der Alpen kommt der Reizker in den Vogesen, im Schwarzwald und im Französischen und Schweizer Jura vor. Außerdem findet man ihn von Tschechien bis zur Slowakei (Karpaten).[4]

In Deutschland ist die Art insgesamt selten und kommt nur in Süddeutschland (Bayern, Baden-Württemberg) etwas häufiger vor, vereinzelt wurde er auch im Saarland und in Nordrhein-Westfalen gefunden. In Österreich ist die Art weit verbreitet.[5] Recht häufig ist der Lachs-Reizker in der Schweiz. Nach dem Fichten-Reizker ist er dort der häufigste Reizker und einer der häufigsten Milchlinge.[6]

Bedeutung

Aufgrund seiner auch beim Kochen nicht ganz vergänglichen leichten Bitterkeit gilt der Lachs-Reizker zwar als essbar, aber nicht als guter Speisepilz.

Etymologie

Das Epitheton salmonicolor ist lateinischen Ursprungs und bedeutet „lachsfarben“.

Quellen

Literatur

  • Lachs-Reizker. Porträt Nummer 39. In: Der Tintling. Jahrgang 6, Heft 27, März 2001, , S. 52–53 (PDF).

Einzelnachweise

  1. Synonyme von Lactarius salmonicolor. In: Species Fungorum / speciesfungorum.org. Abgerufen am 30. November 2011.
  2. a b Josef Breitenbach, Fred Kränzlin (Hrsg.): Pilze der Schweiz. Beitrag zur Kenntnis der Pilzflora der Schweiz. Band 6: Russulaceae. Milchlinge, Täublinge. Mykologia, Luzern 2005, ISBN 3-85604-060-9, S. 102.
  3. J. Nuytinck & A. Verbeken: Morphology and taxonomy of the European species in Lactarius sect. Deliciosi (Russulales). In: Mycotaxon. Band 92, 2005, ISSN 0093-4666, S. 150 (englisch, online [abgerufen am 26. Oktober 2011]).
  4. a b German Josef Krieglsteiner (Hrsg.), Andreas Gminder, Wulfard Winterhoff: Die Großpilze Baden-Württembergs. Band 2: Ständerpilze: Leisten-, Keulen-, Korallen- und Stoppelpilze, Bauchpilze, Röhrlings- und Täublingsartige. Ulmer, Stuttgart 2000, ISBN 3-8001-3531-0, S. 354–355.
  5. Datenbank der Pilze Österreichs. In: austria.mykodata.net. Österreichischen Mykologischen Gesellschaft, abgerufen am 30. November 2011.
  6. Verbreitungsatlas der Pilze der Schweiz. (Nicht mehr online verfügbar.) In: wsl.ch. Eidg. Forschungsanstalt für Wald, Schnee und Landschaft WSL, archiviert vom Original am 15. Oktober 2012; abgerufen am 30. November 2011.  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.wsl.ch

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
  • Lactarius salmonicolor. In: Funghi in Italia / funghiitaliani.it. Abgerufen am 30. November 2011 (italienisch, Gute Fotos vom Lachs-Reizker).
  • Lactarius salmonicolor. In: Russulales News / mtsn.tn.it. Abgerufen am 30. November 2011 (englisch, Fotos und lateinische Originalbeschreibung).
 src=
Bitte die Hinweise zum Pilzesammeln beachten!
 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia DE

Lachs-Reizker: Brief Summary ( saksa )

tarjonnut wikipedia DE

Der Lachs-Reizker (Lactarius salmonicolor) ist eine Pilzart aus der Familie der Täublingsverwandten (Russulaceae). Er ist ein blass bis kräftig lachsorange-farbener Reizker ohne Grüntöne und ein obligater Mykorrhizapilz der Weißtanne.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia DE

Lactarius thyinos ( englanti )

tarjonnut wikipedia EN

Lactarius thyinos is an edible mushroom of the genus Lactarius found in bogs in Canada and the northeastern United States. It is common and easily identifiable.[1][2]

References

  1. ^ a b Michael, Kuo. "Lactarius thyinos (MushroomExpert.Com)". MushroomExpert.com. Retrieved 31 March 2020.
  2. ^ Phillips, Roger (2010) [2005]. Mushrooms and Other Fungi of North America. Buffalo, NY: Firefly Books. p. 101. ISBN 978-1-55407-651-2.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EN

Lactarius thyinos: Brief Summary ( englanti )

tarjonnut wikipedia EN

Lactarius thyinos is an edible mushroom of the genus Lactarius found in bogs in Canada and the northeastern United States. It is common and easily identifiable.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EN

Lactarius salmonicolor ( viro )

tarjonnut wikipedia ET
Lactarius salmonicolor1.jpg

Lactarius salmonicolor on pilvikuliste sugukonda riisika perekonda kuuluv seeneliik, euroopa nulu obligaatne mükoriisaseen.

Viljakeha on kahvatult kuni jõuliselt lõheoranži värvi, ilma roheliste toonideta.

Seene teaduslik nimetus tähendab ladina keeles "lõhevärvi riisikas". Eestist seda seent leitud ei ole ja tal puudub isegi eestikeelne nimetus.

Lactarius salmonicolor esineb range mükoriisaseenena ainult euroopa nulgude all. Ta eelistab aluselisi lubjarikkaid muldi alpiinses ja subalpiinses vööndis. Tasasel maal ta sinna istutatud nulgude all peaaegu ei esine.

Seenekübara läbimõõt on kuni 12, harva kuni 15 cm. Noore seene kübar on nõgus, vanal seenel tasapinnaline. Kübaral asuvad kontsentrilised rõngad.

Seenejalg on kuni 6 cm kõrge ja kuni 2,5 cm paks. Piimmahl on kibe ja alguses oranžikaspunane, kuid muutub seistes 2 tunni jooksul algul punakaspruuniks ja hiljem rohekaks.

Eoste mõõtmed on 8,5–10 × 6,5–7,5 µm. Eosed on elliptilised.

Neid seeni Türgis süüakse pärast praadimist või röstimist.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Vikipeedia autorid ja toimetajad
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia ET

Lactaire couleur saumon ( ranska )

tarjonnut wikipedia FR

Lactarius salmonicolor

Le Lactaire couleur saumon ou Lactaire saumon (Lactarius salmonicolor) est un champignon basidiomycète de la famille des Russulaceae de la sectio deliciosi. Ce Lactaire orangé au lait abondant associé aux Sapins sur l'ensemble de l'écozone holarctique. En Europe, il est assez commun en automne et est associé au Sapin blanc.

Description

 src=
Lactarius salmonicolor (Allemagne)

Le Lactaire couleur saumon produit un sporophore au chapeau mesurant un diamètre de 6 à 15 cm environ, à la forme d'un entonnoir se creusant avec l'âge. Sa cuticule est très fine et à peine séparable sur 1 cm. Il est doté de cercles concentriques minces, orangés ou plus clair. On constate une absence totale de taches vertes contrairement au lactaire de l'épicéa ou lactaire délicieux. Son pied mesure 2 à 10 cm de haut, pour un diamètre maximum de 2 à 4 cm. Il est cylindrique et très vite creux. Il s'atténue à la base et est de couleur identique au chapeau. Il est souvent garni de fossettes et ne présente jamais de taches vertes. Ses lames du lactaire couleur saumon sont orange, serrées, adnées-décurrentes, inégales et d'une largeur de 7 mm environ. Sa chair est orange à rouge, sauf au centre du pied souvent couleur blanc. Son lait orangé est assez abondant, son goût piquant ou astringent et son odeur agréablement fruitée[2],[3].

Confusions possibles

Le Lactaire couleur saumon se distingue facilement des autres lactaire par sa localisation au pied des Sapins blancs. Le lactaire délicieux peut être assez similaire, ayant également un pied tacheté et un chapeau doté de cercles concentriques. Cependant, la chair et le lait du Lactaire délicieux sont tout à fait doux, et son lait ne prend pas une couleur cognac. De plus, contrairement au lactaire couleur saumon, il est en association avec les Pins[3].

Le Lactaire de l'Épicéa, similaire et beaucoup plus courant, pousse, comme son nom l'indique, sous les Épicéas. Sa chair se colore également d'une couleur cognac. Cependant, le pied du lactaire de l'Épicéa est unicolore et non tachetée. Contrairement au Lactaire couleur saumon, les sporophores du Lactaire de l'épicéa prennent une couleur verte intense lorsqu'elles sont vieilles ou blessées. Son lait, qui a d'abord un goût doux, devient amer au bout d'un certain temps et devient rouge-violet au bout de 30 minutes[3].

Habitat

Le Lactaire couleur saumon, comme tous les Lactaires, est un champignon mycorhizien qui est en association avec les Sapins. En Europe occidentale et centrale, il forme presque exclusivement un partenariat avec le Sapin blanc. Comme le champignon suit son hôte, on le trouve dans les forêts de Sapins, ainsi que dans les forêts mêlant hêtres et sapins. On le trouve aussi occasionnellement le long des chemins forestiers ou dans les parcs avec des Sapins plantés[2],[3]. Au Mexique, il est en association avec Abies religiosa[4].

Le Lactaire couleur saumon apprécie les sols frais, alcalins et riches en nutriments. On le trouve donc au-dessus des marnes calcaires, des sols argileux et des sables, mais aussi au-dessus de roches magmatiques plus alcalines comme le basalte, le granite riche en feldspath et le gneiss. Contrairement au Lactaire de l'Épicéa, il préfère les arbres matures et vieux. Il est donc rarement présent dans les jeunes plantations, mais d'autant plus fréquemment dans les forêts avec des populations d'arbres moyennes à âgées. Les sporophores apparaissent principalement en automne mais peut être trouvé dès le mois de juillet[5].

Distribution

 src=
Grillade de Lactaire couleur saumon (Turquie)

Le Lactaire couleur saumon se rencontre sur l'ensemble de l'écozone holarctique[1] c'est à dire en Amérique du Nord, en Europe, en Afrique du Nord et en Asie.

En Europe, son aire de répartition correspond essentiellement à celle, carpato-alpine, du Sapin blanc, parfois également près de Sapins plantés. On le trouve principalement dans l'espace alpin, de l'Est de la France à la Slovénie. En dehors des Alpes, l'espèce est présente dans les Vosges, la Forêt-Noire, le Jura français et suisse et le Massif central. On le trouve également dans les Carpates en République tchèque et en Slovaquie[5].

Comestibilité

Le lactaire couleur saumon est considéré comme sans intérêt par Eyssartier et Roux[3] bien qu'il soit régulièrement consommé dans quelques pays comme en Turquie[6].

Notes et références

  • (de) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en allemand intitulé .
  1. a b c d et e GBIF Secretariat. GBIF Backbone Taxonomy. Checklist dataset https://doi.org/10.15468/39omei accessed via GBIF.org, consulté le 12 octobre 2021
  2. a et b Alessandro Staehli, Le guide nature en forêt, Neuchâtel, Les Éditions de la Salamandre Sàrl, 2020, 195 p. (ISBN 978-2-88958-403-1), p. 128
  3. a b c d et e Guillaume Eyssartier et Pierre Roux, Le guide des champignons : France et Europe, 2017 (ISBN 978-2-410-01042-8)
  4. Alan Rockefeller, « Lactaire Couleur Saumon (Lactarius salmonicolor) », sur iNaturalist, 8 décembre 2016 (consulté le 12 octobre 2021)
  5. a et b (de) Krieglsteiner, German J., Winterhoff, Wulfhard., Kaiser, Armin. et Gminder, Andreas., Ständerpilze: Leisten-, Keulen-, Korallen- und Stoppelpilze, Bauchpilze, Röhrlings- und Täublingsartige, Ulmer, 2000 (ISBN 3-8001-3531-0 et 978-3-8001-3531-8, OCLC , lire en ligne), p. 354-355
  6. Eric Boa, Champignons comestibles sauvages : vue d'ensemble sur leurs utilisations et leur importance pour les populations, t. 17, Rome, Organisation des Nations unies pour l'alimentation et l'agriculture, coll. « Produits forestiers non ligneux », 2006, 157 p. (ISBN 92-5-205157-0 et 978-92-5-205157-2, OCLC , lire en ligne), p. 20.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia FR

Lactaire couleur saumon: Brief Summary ( ranska )

tarjonnut wikipedia FR

Lactarius salmonicolor

Le Lactaire couleur saumon ou Lactaire saumon (Lactarius salmonicolor) est un champignon basidiomycète de la famille des Russulaceae de la sectio deliciosi. Ce Lactaire orangé au lait abondant associé aux Sapins sur l'ensemble de l'écozone holarctique. En Europe, il est assez commun en automne et est associé au Sapin blanc.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia FR

Níscaro de abeto ( galicia )

tarjonnut wikipedia gl Galician

O níscaro de abeto[1] é un fungo basidiomiceto comestíbel, da familia Russulaceae. Atópse en Europa e América do Norte, medra baixo abetos, en solos silíceos ou calcarios. O seu cogomelo, ou corpo frutífero, abrolla polo outono, e é comestíbel, aínda que non tan apreciado coma o níscaro.


Notas

  1. "Dicionario de alimentación e restauración" (PDF). p. 168. Consultado o 30 de decembro de 2016.

Véxase tamén

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia gl Galician

Níscaro de abeto: Brief Summary ( galicia )

tarjonnut wikipedia gl Galician

O níscaro de abeto é un fungo basidiomiceto comestíbel, da familia Russulaceae. Atópse en Europa e América do Norte, medra baixo abetos, en solos silíceos ou calcarios. O seu cogomelo, ou corpo frutífero, abrolla polo outono, e é comestíbel, aínda que non tan apreciado coma o níscaro.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia gl Galician

Lactarius salmonicolor ( Italia )

tarjonnut wikipedia IT
Caratteristiche morfologiche
Lactarius salmonicolor Cappello umbellato disegno.png
Cappello umbellato Gills icon.png
Imenio lamelle Decurrent gills icon2.svg
Lamelle decorrenti Bare stipe icon.png
Velo nudo Mycorrhizal ecology icon.png
Micorrizico Foodlogo.svg
Commestibile

Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair, Revue Mycol., Paris 18: 221 (1953)

Il Lactarius salmonicolor è un fungo basidiomicete appartenente al genere Lactarius, caratteristico per essudare lattice color carota o rosso.

Descrizione della specie

Cappello

5–12 cm, prima convesso con margine arrotondato, poi piano e infine depresso al centro, a forma di imbuto. Superficie liscia, glabra, viscida a tempo umido, con zonature poco evidenti, di colore salmone, arancio chiaro, quasi mai macchiato di verde. Margine giallastro.

Lamelle

Annesse, decorrenti, fitte, intercalate da lamellule, spesso con forcazioni in prossimità del gambo, di colore ocra-arancio quasi mai di tonalità verdi anche a maturità.

Gambo

2-8 1–3 cm, cavo a maturità, più o meno cilindrico, corto, con superficie colore giallo-arancio, adornata da scrobicoli più o meno diffusi di color arancio più scuro.

Carne

Soda, da biancastra a ocra pallido, senza toni di verde, immutabile o virante dopo circa 1 ora al bruno-rossastro.

Sapore
lievemente amarognolo
Odore
fruttato, gradevole.

Lattice

Arancio-rossastro, immutabile, dal sapore amarognolo.

Microscopia

Spore
7-9 × 6-7,5 µm, ocra-chiaro in massa, ellissoidali, verrucose.
Basidi
cilindrici, subclavati, tetrasporici, 53-61 × 10-12 µm.
Cistidi
fusiformi, acuminati, 52-70 × 6-7 µm.

Habitat

Fungo simbionte, fruttifica quasi esclusivamente sotto abete bianco (Abies alba).

Commestibilità

Discreta.

Specie simili

Del gruppo dei Lattari con lattice color carota fanno parte altre specie ben differenziate, tutte commestibili e molto ricercate, quali il Lactarius deliciosus, Lactarius sanguifluus e Lactarius semisanguifluus.

Etimologia

Il termine “salmonicolor” deriva dal latino e significa del colore della carne di salmone cruda.

Nomi comuni

  • (IT) : “sanguinello” o "sanguigno", “fungo dal sangue”
  • (FR) : “Lactaire couleur de saumon”
  • (ES) : “níscalo de abetal”, (CA) “pinetell d'abet”, (AN) “rebollón de abeto”, “rebichuelo de abete”
  • (EN) : “milky agaric”
  • (DE) : “Lachs-Reizker”

Sinonimi e binomi obsoleti

  • Lactarius salmoneus R. Heim & Leclair, Revue Mycol., Paris 15(1): 79 (1950)
  • Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair, Revue Mycol., Paris 18: 221 (1953) f. salmonicolor
  • Lactarius subsalmoneus Pouzar, Česká Mykol. 8: 44 (1954)
  • Lactarius salmonicolor f. brigantiacus L. Remy, Bull. trimest. Soc. mycol. Fr. 80: 487 (1965)

Bibliografia

 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autori e redattori di Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia IT

Lactarius salmonicolor: Brief Summary ( Italia )

tarjonnut wikipedia IT

Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair, Revue Mycol., Paris 18: 221 (1953)

Il Lactarius salmonicolor è un fungo basidiomicete appartenente al genere Lactarius, caratteristico per essudare lattice color carota o rosso.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autori e redattori di Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia IT

Lactarius salmonicolor ( Pms )

tarjonnut wikipedia PMS
Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Capel fin a 15 cm, zonà fin, giàun groson salmonà pì o men viv, dle vire macià ëd brun groson, nen anvërdent o motobin pòch. Lamele groson salmonà. Gamba àuta fin a 10 cm e larga fin a 3 cm, un pòch dël midem color, un pòch scobicolà. Carn ciàira, pì groson an periferìa. Làit groson salmon, a cambia pòch o da ambrunent a pì o men vinos a la longa. Odor americant.

Ambient

A chërs sota ij sapin.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Lactarius salmonicolor Heim & Leclair

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia PMS

Lactarius salmonicolor: Brief Summary ( Pms )

tarjonnut wikipedia PMS

Capel fin a 15 cm, zonà fin, giàun groson salmonà pì o men viv, dle vire macià ëd brun groson, nen anvërdent o motobin pòch. Lamele groson salmonà. Gamba àuta fin a 10 cm e larga fin a 3 cm, un pòch dël midem color, un pòch scobicolà. Carn ciàira, pì groson an periferìa. Làit groson salmon, a cambia pòch o da ambrunent a pì o men vinos a la longa. Odor americant.

Ambient

A chërs sota ij sapin.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia PMS

Mleczaj jodłowy ( puola )

tarjonnut wikipedia POL
Lactarius salmonicolor cropped.jpg

Mleczaj jodłowy (Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lactarius, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].

Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1999 r., dawniej w polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był jako mleczaj późnojesienny[2]. Synonimy naukowe[3]:

  • Lactarius salmoneus R. Heim & Leclair 1950
  • Lactarius salmonicolor f. brigantiacus L. Remy 1965
  • Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair 1953, f. salmonicolor
  • Lactarius subsalmoneus Pouzar (1954)

Morfologia

Kapelusz

Średnica 5-15 cm, u młodych okazów wypukły, potem płaski z wklęsłym środkiem. Powierzchnia barwy pomarańczowożółtej, brzoskwiniowożółtej lub pomarańczowej, koncentrycznie strefowana rudopomarańczowymi pręgami. Podczas wilgotnej pogody mogą pojawiać się winnobrązowe plamy. Nie występuje barwa zielona, jedynie u starszych owocników może pojawiać się zielonawy odcień. Brzeg podwinięty i nieco oszroniony, ale u starszych owocników staje się gładki[4]

Blaszki

Nieco zbiegające, średnio gęste, czasami rozwidlające się przy trzonie. U młodych owocników są jasnoochrowe z pomarańczowym odcieniem[4]. Po uszkodzeniu nie zielenieją, co najwyżej stają się bardziej czerwone[5].

Trzon

Wysokość 3-6 cm, grubość 1-2,5 cm, walcowaty, kruchy. Początkowo jest pełny, ale szybko staje się pusty. Kolor jak w kapeluszu, powierzchnia delikatnie oszroniona[4].

Miąższ

Kremowy, po uszkodzeniu natychmiast pojawia się pomarańczowe, nieco gorzkie mleczko. Po około 10 minutach zmienia ono kolor na miniowy, po 1-2 godzinach na pomarańczowobrązowy lub winnoczerwony. Wydziela słaby, owocowy zapach[4].

Wysyp zarodników

Bladoochrowy. Zarodniki owalne, o powierzchni pokrytej brodawkami. Rozmiar: 9-10 x 7-8 µm[6].

Występowanie i siedlisko

W Europie Środkowej w niektórych rejonach (np. w Alpach) jest pospolity, w innych rzadki. Występuje w lasach iglastych i mieszanych. Rośnie wyłącznie pod jodłami[7].

W Polsce występuje głównie w górach; w Pieninach, Gorcach, na Babiej Górze i na Roztoczu[4]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych w Austrii i Niemczech[2],.

Znaczenie

Grzyb jadalny, saprotrof[8][9]. Jest nieco gorzkawy, jednak nie psuje to jego smaku[6]. Dla grzybiarzy ważną jego cechą jest to, że w odróżnieniu od innych gatunków jadalnych mleczajów ("rydzów") niemal nigdy nie robaczywieje[7].

Z owocników wyizolowano związki seskwiterpenowe o nazwie laktarowiolina, laktarazulen i laktarofulwen. Laktarowiolina wykazuje działanie antybiotyczne w stosunku np. do prątka gruźlicy i pałeczki duru brzusznego[10].

Gatunki podobne

Istnieje kilka gatunków bardzo podobnych mleczajów. Przez grzybiarzy zazwyczaj nie są rozróżniane, zresztą rozróżnienie ich tylko na podstawie wyglądu jest trudne, a czasami wręcz niemożliwe. Są to: mleczaj rydz (Lactarius deliciosus), mleczaj świerkowy (Lactarius deterrimus), mleczaj modrzewiowy (Lactarius porninsis), mleczaj czerwieniejący (Lactarius sanguifluus) i mleczaj zmienny (Lactarius semisanguineus). Najbardziej charakterystycznymi cechami mleczaja jodłowego są: miejsce występowania (pod jodłami), sok pomarańczowy (w niewielkich ilościach), owocnik bez śladów zielonego koloru i nie zieleniejący po uszkodzeniu[8].

Przypisy

  1. a b Index Fungorum (ang.). [dostęp 2013-03-05].
  2. a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  3. Species Fungorum (ang.). [dostęp 2013-04-15].
  4. a b c d e Alina. Skirgiełło: Grzyby. Tom XXV. Mleczaj (Lactarius). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 1998. ISBN 83-01-08749-8.
  5. Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.
  6. a b Grzybland. [dostęp 2011-10-03].
  7. a b Andreas Gminder: Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej. 2008. ISBN 978-83-258-0588-3.
  8. a b Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: PWRiL, 1985. ISBN 83-09-00714-0.
  9. Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
  10. Grażyna Końska, Halina Komorowska. Lecznicze działanie grzybów. Wszechświat. Czasopismo przyrodnicze, t 110, nr 7-9/2009
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia POL

Mleczaj jodłowy: Brief Summary ( puola )

tarjonnut wikipedia POL
Lactarius salmonicolor cropped.jpg

Mleczaj jodłowy (Lactarius salmonicolor R. Heim & Leclair) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae).

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia POL

Lactarius thyinos ( portugali )

tarjonnut wikipedia PT

Lactarius thyinos é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Lactarius na ordem Russulales. Foi descrito cientificamente pelos micologistas norte-americanos Lexemuel Ray Hesler e Alexander H. Smith em 1960.[1]

Ver também

Referências

  1. «Lactarius thyinos A.H. Sm. :135, 1960» (em inglês). mycobank.org

 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia PT

Lactarius thyinos: Brief Summary ( portugali )

tarjonnut wikipedia PT

Lactarius thyinos é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Lactarius na ordem Russulales. Foi descrito cientificamente pelos micologistas norte-americanos Lexemuel Ray Hesler e Alexander H. Smith em 1960.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia PT

Lăptucă de brad ( romania )

tarjonnut wikipedia RO

Lactarius salmonicolor (R. Heim & Leclair, 1953) este o specie de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota, în familia Russulaceae și de genul Lactarius,[1] denumită în popor lăptucă de brad[2] sau râșcov de brad argintiu. Acest burete coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). În România, Basarabia și Bucovina de Nord se dezvoltă în păduri de conifere sau păduri mixte, de asemenea la margini de drum și câteodată prin parcuri, numai sub brazi argintii maturi, fiind de acea destul de rar. El crește solitar și în grupuri mici, preferând soluri bazice, calcaroase și cele bogate în substanțe nutritive. Timpul apariției este din (iunie) iulie până în noiembrie.[3][4]

Descriere

 src=
Lactarius salmonicolor
  • Pălăria: Ea are un diametru de 6-12 (15) cm, este destul de cărnoasă, la început convexă cu centrul depresat, apoi plată, fiind în mijloc adâncită, rămânând pentru lung timp cu marginea răsucită în jos La sfârșitul perioadei de maturizare capătă formă de pâlnie. Cuticula este unsuroasă, chiar vâscoasă, pe vreme umedă, de altfel uscată mată și umedă. Coloritul pălăriei este puternic portocaliu la ciuperca tânără care schimbă cu timpul la portocaliu sau galben de somon, la bătrânețe nu rar cu tonuri verzui. Suprafața este zonată cu inele concentrice care devin cu vârstă din ce în ce mai accentuate și verzuie.
  • Lamelele: Ele sunt dese, destul de subțiri și nu prea înalte, adesea ondulate, bifurcate la picior precum larg aderate, mai târziu puțin decurente în lungul lui, la început de un colorit slab ocru, apoi portocaliu.
  • Sporii: Ei sunt pal ocru, rotunjori până slab elipsoidali, cu o rețea incompletă de negi și muchii precum un apendice la bază, fiind mai slab ornamentat în această zonă. Au o mărime de 8,5–9.5 (10,4) x 7–7,5 microni. Coloritul pulberii lor este crem. Basidiile sunt cilindrice, usor insa formä de maciucä care contin o picaturä de ulei. Märimea lor este de 47–60 x 10–12 microni. Ele poartă cate 4 sterigme cu o lungime de12 µm (microni).
  • Piciorul: El are o înălțime de 3,5-7 cm și o lățime de 0,8-2,5 cm, fiind cilindric, bont, subțiat sau lățit la bază și gol în interior. Suprafața lui este slab ocru, cu gropițe mici clar vizibile în special spre bază, ale căror fund este mai închis la culoare.
  • Carnea: Ea este compactă dar fragedă și friabilă, în interior palidă, originar albă, dar decolorându-se, când este ruptă, mai întâi rapid portocaliu și după mai mult timp până la brun-roșcat (datorită latexului). Buretele are un miros fructuos și plăcut, gustul fiind destul de savuros. Dacă însă nu este preparat destul de repede devine ceva amar din cauza sucului.
  • Lapte (latexul): Ciuperca emană la tăiere un suc lipicios, galben ca mierea până roșu-portocaliu, care devine după aproximativ două ore târziu brun-portocaliu până roșu de vin și amar.[3][4]
  • Reacții chimice: Cistoidele se colorează cu sulfovanilină⁠(de) albastru închis și carnea cu tinctură de Guaiacum gri-roșiatic.[5]

Confuzii

Există aproximativ zece specii de Lactarius care emită un lapte portocaliu sau roșu. Ei sunt cu toții comestibili, dar mai mult sau mai puțin gustoși. salmonicolor poate fi ușor confundat cu alte soiuri ale acestui gen, în special cu gemenii lui, ca de exemplu ca Lactarius deliciosus,[6] și Lactarius semisanguifluus (latexul devine repede tare verde), mai departe cu Lactarius deterrimus sin. Lactarius quieticolor,[7] Lactarius rubrilacteus, Lactarius sanguifluus, sau Lactarius semisanguifluus.[8] Se interzice de sine confundarea cu specii de Lactarius cu suc alb sau galben. Totuși se găsesc consumători ai ciupercii cu lapte alb Lactarius torminosus care este otrăvitoare și crește numai sub mesteacăn.[9]

Specii asemănătoare în imagini

Valorificare

Specia este mai puțin gustoasă ca Lactarius deliciosus, dar mai bună ca Lactarius semisanguifluus. Ea poate fi preparată ca toate lăptucile comestibile: nu se potrivește la ciulama, sau sosuri, dar la salată (cu castraveți murați, ceapă și capere)[10] sau cu fasole albe. Cel mai bine place fript în tigaie în unt sau la grătar, cu sau fără slănină și usturoi, servindu-l cu garnitură de smântână, lămâie și pâine albă. De asemenea, el poate fi murat în oțet precum conservat cu sare. Cu preferință ar trebui să fie aleși bureți tineri.[11][12][13]

Aceasta este o ciupercă comestibila care deține beneficii medicinale puternice. Un studiu a identificat elementele constitutive anti-oxidante ale acestei ciuperci mai rare. Cercetările au descoperit existența unui număr de zece acizi grași șai acizi grași esteri, apoi au evaluat activitatea anti-oxidantă. Datorită componentelor sale anti-oxidante, ea contribuie la starea generală de sănătate a sistemului imunitar. Și anume, ciuperca poate servi ca agent anti-cancer șa antiviral. Există mai mult de 400 de specii in întreaga lume, iar aceste ciuperci cresc adesea în pădurile de conifere.[14][15]

Note

  1. ^ Index Fungorum
  2. ^ https://dexonline.ro/definitie/burete/1043140 Denumire RO]
  3. ^ a b Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, ed. a 5-a, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1979, p. 348-349, ISBN 3-405-12116-7
  4. ^ a b Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, p. 180-181, ISBN 978-3-440-14530-2
  5. ^ Rose Marie și Sabine Maria Dähncke: „700 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau - Stuttgart 1979 și 1980, p. 534, ISBN 3-85502-0450
  6. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1976, p. 336-337, ISBN 3-405-11774-7
  7. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 2, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1980, p. 374-375, ISBN 3-405-12081-0
  8. ^ Bruno Cetto: „Der große Pilzführer”, vol. 1, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna, Viena 1976, p. 338-341, ISBN 3-405-11774-7
  9. ^ J. E. și M. Lange: „BLV Bestimmungsbuch - Pilze”, Editura BLV Verlagsgesellschaft, Münchenj, Berna Viena 1977, p. 210-211, ISBN 3-405-11568-2
  10. ^ Luce Höllthaler: „Pilzdelikatessen”, Editura Wilhelm Heyne Verlag, München 1982, p. 128 ISDN 3-453-40334-7
  11. ^ Linus Zeitlmayr: „Knaurs Pilzbuch”, Editura Droemer Knaur, München-Zürich 1976, pp. 176, ISBN 3-426-00312-0
  12. ^ Joachim Richter: „Dr. Oetker Pilz-Kochbuch”, Editura Ceres, Bielefeld 1983, p. 86-89
  13. ^ Fritz Martin Engel, Fred Timber: „Pilze: kennen – sammeln – kochen”, Editura Südwest, München 1969, p. 50, 51, 86
  14. ^ Emanoil Hociota: Ciuperci medicinale
  15. ^ Miron Zavastin în Revista Farmacia

Bibliografie

  • Marcel Bon: „Pareys Buch der Pilze”, Editura Kosmos, Halberstadt 2012, ISBN 978-3-440-13447-4
  • Bruno Cetto, volumele 1-7, vezi note
  • Rose Marie Dähncke: „1200 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau 2004, p. 526, ISBN 3-8289-1619-8
  • Ewald Gerhard: „Der große BLV Pilzführer“ (cu 1200 de specii descrise și 1000 fotografii), Editura BLV Buchverlag GmbH & Co. KG, ediția a 9-a, München 2018, ISBN 978-3-8354-1839-4
  • Jean-Louis Lamaison & Jean-Marie Polese: „Der große Pilzatlas“, Editura Tandem Verlag GmbH, Potsdam 2012, ISBN 978-3-8427-0483-1
  • Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, ISBN 978-3-440-14530-2
  • Till E. Lohmeyer & Ute Künkele: „Pilze – bestimmen und sammeln”, Editura Parragon Books Ltd., Bath 2014, ISBN 978-1-4454-8404-4
  • Meinhard Michael Moser: „Röhrlinge und Blätterpilze - Kleine Kryptogamenflora Mitteleuropas”, ediția a 5-ea, vol. 2, Editura Gustav Fischer, Stuttgart 1983

Legături externe

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia autori și editori
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia RO

Lăptucă de brad: Brief Summary ( romania )

tarjonnut wikipedia RO

Lactarius salmonicolor (R. Heim & Leclair, 1953) este o specie de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota, în familia Russulaceae și de genul Lactarius, denumită în popor lăptucă de brad sau râșcov de brad argintiu. Acest burete coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). În România, Basarabia și Bucovina de Nord se dezvoltă în păduri de conifere sau păduri mixte, de asemenea la margini de drum și câteodată prin parcuri, numai sub brazi argintii maturi, fiind de acea destul de rar. El crește solitar și în grupuri mici, preferând soluri bazice, calcaroase și cele bogate în substanțe nutritive. Timpul apariției este din (iunie) iulie până în noiembrie.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia autori și editori
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia RO

Lactarius salmonicolor ( Szl )

tarjonnut wikipedia SZL

Lactarius salmonicolor je grzib[3], co go ôpisoł R. Heim & Leclair 1953. Lactarius salmonicolor nŏleży do zorty 'Lactarius' i familije Russulaceae.[4][5] Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.[4]

Przipisy

  1. Pouzar (1954), In: Ceská Mykol. 8:44
  2. R. Heim & Leclair (1950), In: Revue Mycol., Paris 15(1):79
  3. R. Heim & Leclair (1953), In: Revue Mycol., Paris 18:221
  4. 4,0 4,1 Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.): Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2019 Annual Checklist.. Species 2000: Naturalis, Leiden, the Netherlands., 2019. [dostymp 24 września 2012].
  5. Species Fungorum. Kirk P.M., 2010-11-23

Galeryjŏ fotografiji

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia SZL

Lactarius salmonicolor: Brief Summary ( Szl )

tarjonnut wikipedia SZL

Lactarius salmonicolor je grzib, co go ôpisoł R. Heim & Leclair 1953. Lactarius salmonicolor nŏleży do zorty 'Lactarius' i familije Russulaceae. Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia SZL

Lactarius salmonicolor ( turkki )

tarjonnut wikipedia TR
 src=
Bu madde herhangi bir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek bu maddenin geliştirilmesine yardımcı olunuz. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir. (temmuz 2016)

Lactarius salmonicolor, Kanlıca mantarı olarak da bilinir, Russulaceae ailesinden yenebilir bir mantar türü. Şapka büyüklüğü 5–15 cm kadardır. Mantar gençken ortası hafifçe çukurdur, kenarı içeri kıvrıktır, büyüdükçe ortası daha da çukurlaşarak hemen hemen huni şekline döner, rengi turuncudur, açık sarıdan erik sarısına kadar değişir. Genel görünüşle turuncu ve sarıdan ibaret halkalıdır. Çizildiği zaman havayla temas edince yeşil renkleme yoktur. Lameller başlangıçta kırmızımtırak sarı beyaz, daha sonra açık portakal rengi tonundadır. Sapa doğru kıvrımlı şekil alır, sap üzerinde birazcık devam eder. Sapı 3-6,5 cm boyunda 0,8-2,5 cm kalınlığında, silindir şeklindedir. Renk bakımından portakal sarısı, dip kısmında kırmızımtırak sarı beyaz, yukarı kısmında şarap kırmızısı turuncudur. Sapın etli kısmı kırmızı-pembedir ve koparıldığında turuncu renkte bir sıvı çıkarır, sıvı hava ile temas edince kırmızılaşır. Gençken içi dolguludur, daha sonra şapkaya kadar olan alt kısımda boşlukludur. Etli kısmı kırmızımtırak sarı beyaz renkli, meyve kokulu ve yumuşak, sünger gibidir. Spor izi parlak kırmızımtırak sarı, tunç rengindedir. Çam meşçerelerinde ve çam ormanı açıklıklarında, çayırlıklarda, Avrupa'da yapraklı ağaç ormanlarında, ilkbahar ve sonbaharda yağmurlardan sonra görülür. Mantarın tadı acımsı fakat lezzetlidir.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia yazarları ve editörleri
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia TR

Lactarius salmonicolor: Brief Summary ( turkki )

tarjonnut wikipedia TR

Lactarius salmonicolor, Kanlıca mantarı olarak da bilinir, Russulaceae ailesinden yenebilir bir mantar türü. Şapka büyüklüğü 5–15 cm kadardır. Mantar gençken ortası hafifçe çukurdur, kenarı içeri kıvrıktır, büyüdükçe ortası daha da çukurlaşarak hemen hemen huni şekline döner, rengi turuncudur, açık sarıdan erik sarısına kadar değişir. Genel görünüşle turuncu ve sarıdan ibaret halkalıdır. Çizildiği zaman havayla temas edince yeşil renkleme yoktur. Lameller başlangıçta kırmızımtırak sarı beyaz, daha sonra açık portakal rengi tonundadır. Sapa doğru kıvrımlı şekil alır, sap üzerinde birazcık devam eder. Sapı 3-6,5 cm boyunda 0,8-2,5 cm kalınlığında, silindir şeklindedir. Renk bakımından portakal sarısı, dip kısmında kırmızımtırak sarı beyaz, yukarı kısmında şarap kırmızısı turuncudur. Sapın etli kısmı kırmızı-pembedir ve koparıldığında turuncu renkte bir sıvı çıkarır, sıvı hava ile temas edince kırmızılaşır. Gençken içi dolguludur, daha sonra şapkaya kadar olan alt kısımda boşlukludur. Etli kısmı kırmızımtırak sarı beyaz renkli, meyve kokulu ve yumuşak, sünger gibidir. Spor izi parlak kırmızımtırak sarı, tunç rengindedir. Çam meşçerelerinde ve çam ormanı açıklıklarında, çayırlıklarda, Avrupa'da yapraklı ağaç ormanlarında, ilkbahar ve sonbaharda yağmurlardan sonra görülür. Mantarın tadı acımsı fakat lezzetlidir.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia yazarları ve editörleri
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia TR

Lactarius salmonicolor ( ukraina )

tarjonnut wikipedia UK
  1. Heim & Leclair, Revue Mycol. (Paris): 79 (1950)
  2. Pouzar, Ceská Mykologie 8 (1): 44 (1954)
  3. Lactarius salmonicolor. www.mycobank.org. Процитовано 2016-04-28T05:16:53+02:00.

Джерела

  • Lactarius salmonicolor // Mycobank.org, — CBS-KNAW Fungal Biodiversity Center Utrecht, 2016. — URL
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Автори та редактори Вікіпедії
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia UK

Lactarius salmonicolor: Brief Summary ( ukraina )

tarjonnut wikipedia UK
Heim & Leclair, Revue Mycol. (Paris): 79 (1950) Pouzar, Ceská Mykologie 8 (1): 44 (1954) Lactarius salmonicolor. www.mycobank.org. Процитовано 2016-04-28T05:16:53+02:00.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Автори та редактори Вікіпедії
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia UK