Sympecma fusca és un odonat zigòpter de la família dels lèstids [1] que habita des d'Europa fins a l'Àsia central.[2]>[1] Es troba per tota Península Ibèrica i a les Balears.[1]Viuen en una varietat àmplia d'aigües estancades o de corrent dèbil amb abundant vegetació, especialment on hi ha boves i joncs morts flotant.[2][1]En aquesta espècie els adults es poden veure durant tot l'any, ja que també són hivernants. Aquests adults hivernants són més actius reproductivament al voltant de l'abril i els nous adults apareixen durant l'agost i setembre.[1]
Sympecma fusca és un odonat zigòpter de la família dels lèstids que habita des d'Europa fins a l'Àsia central.> Es troba per tota Península Ibèrica i a les Balears.Viuen en una varietat àmplia d'aigües estancades o de corrent dèbil amb abundant vegetació, especialment on hi ha boves i joncs morts flotant.En aquesta espècie els adults es poden veure durant tot l'any, ja que també són hivernants. Aquests adults hivernants són més actius reproductivament al voltant de l'abril i els nous adults apareixen durant l'agost i setembre.
Mursen (math o bryfyn) digon di-liw yn nheulu'r Coenagrionidae yw Mursen y gaeaf (llu: mursennod y gaeaf; Lladin: Sympecma fusca; Saesneg: Winter Damselfly) sydd o fewn y genws a elwir yn Sympecma. Mae'r mursenod (Zygoptera) a'r gweision neidr (Anisoptera) ill dau'n perthyn i'r Urdd a elwir yn Odonata. Mae Mursen y gaeaf i'w chael yng nghanol a de Ewrop.
Mae'n un o ddim ond dau deulu o fursennod sy'n ymfudo dros y gaeaf; y llall yw'r S. paedisca; dyma darddiad yr enw Cymraeg.
Fel llawer o fursennod (a elwir yn gyffredinol hefyd yn 'weision neidr') eu cynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd araf eu llif, nentydd neu afonydd glân.
Mae adenydd yr oedolyn yn 38mm ac fe'i welir yn hedfan rhwng Trwy'r flwyddyn. Maen nhw'n paru wrth hedfan, rhwng Ebrill a Mai.
Benyw Sympecma fusca
Pterostigma ar y ddwy aden
Dodwy
Er fod Mursen y gaeaf yn perthyn i'r Lestes, mae'n gorffwys gyda'i hadennydd wedi cau - yn gyforchrog i'w chorff ac nid oes ganddi liw metalig gwyrdd sydd mor nodweddiadol o'r Lestes.
Mursen (math o bryfyn) digon di-liw yn nheulu'r Coenagrionidae yw Mursen y gaeaf (llu: mursennod y gaeaf; Lladin: Sympecma fusca; Saesneg: Winter Damselfly) sydd o fewn y genws a elwir yn Sympecma. Mae'r mursenod (Zygoptera) a'r gweision neidr (Anisoptera) ill dau'n perthyn i'r Urdd a elwir yn Odonata. Mae Mursen y gaeaf i'w chael yng nghanol a de Ewrop.
Mae'n un o ddim ond dau deulu o fursennod sy'n ymfudo dros y gaeaf; y llall yw'r S. paedisca; dyma darddiad yr enw Cymraeg.
Fel llawer o fursennod (a elwir yn gyffredinol hefyd yn 'weision neidr') eu cynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd araf eu llif, nentydd neu afonydd glân.
Mae adenydd yr oedolyn yn 38mm ac fe'i welir yn hedfan rhwng Trwy'r flwyddyn. Maen nhw'n paru wrth hedfan, rhwng Ebrill a Mai.
Die Gemeine Winterlibelle (Sympecma fusca) ist eine Libellenart aus der Familie der Teichjungfern (Lestidae). Verbreitet ist die Art vor allem im europäischen Mittelmeerraum. Aber auch in Mitteleuropa und östlich bis zum Ural ist die Libelle oft anzutreffen. Im Gegensatz zu fast allen anderen Libellenarten überwintert sie als geschlechtsreifes Fluginsekt (Imago) und nicht als Larve.
Die Gemeine Winterlibelle ist eine Art, bei der sich die Imagines der Männchen und Weibchen bis auf die Hinterleibsanhänge und einige minimale Größenunterschiede nicht nennenswert unterscheiden, also keinen Sexualdimorphismus zeigen. Die Flügel dieser Kleinlibellen erreichen bei Weibchen wie Männchen Längen zwischen 20 und 22 Millimeter. Auch die Breite der Flügel ist bei beiden Geschlechtern annähernd gleich; sie beträgt bei den Weibchen 1,4 bis 1,7 Millimeter, bei den Männchen 1,3 bis 1,6 Millimeter. Der Körperbau ist schlank und der Hinterleib (Abdomen) ist mit 27 bis 29 Millimetern relativ lang. Die Grundfärbung reicht von einem hellen Beige bis Braun. Die braunen Stellen schimmern kupferfarben und bilden auf dem Abdomen ein Muster aus lanzenförmigen Flecken.
Die Brust der Tiere zeigt seitlich zwei dunkle Binden. Bei Sympecma fusca verläuft die Unterkante der oberen Binde gerade. Dieses Merkmal unterscheidet sie von der in Mitteleuropa seltenen Sibirischen Winterlibelle (Sympecma paedisca), bei der die Unterkante dieser Binde nach unten ausgebuchtet ist. Im Frühjahr dunkeln die Tiere nach und die Komplexaugen können oben einen bläulichen Ton annehmen.[1][2][3]
Direkt nach dem Schlupf aus dem circa einen Millimeter großen Ei ist die Larve sehr klein im Vergleich mit anderen Kleinlibellenlarven wie beispielsweise der Weidenjungfer (Chalcolestes viridis). Die Farbe der Larven ist ein dunkles bis gräuliches Gelbbraun. Mit den verschiedenen Häutungen hellt sich die Farbe zuerst auf und tendiert dann zu grünlich-grau bis durchsichtig. Mit der dritten Häutung treten erstmals Flügelscheiden auf, und nach der achten Häutung kommt es zur Verwandlung.[2]
Das Habitat der Larven der Gemeinen Winterlibelle sind stehende Gewässer bis zu einem Meter Tiefe, sie halten sich aber meist in Tiefen um die 20 Zentimeter auf. Ist das Gewässer noch flacher, bevölkern die sonst auf submersen Pflanzenteilen lebenden Larven auch den Gewässergrund. Besonders beliebt als Lebensraum ist die Schnabel-Segge. Bei Gewässertiefen um 50 Zentimeter halten sich die Larven aber auch gerne in Beständen von Stumpfblütiger Binse, die in Gesellschaft der Knoten-Binse auftritt, sowie von Gewöhnlicher und Einspelziger Sumpfbinse auf. Förderlich ist zudem ein lichter Bewuchs mit Schilfrohr, Sumpf-Dreizack und den Seggen-Arten Oeders Segge beziehungsweise Gelb-Segge. Üblicherweise sind die Gewässer, in denen die Larven angetroffen werden, mesotroph (mäßig nährstoffreich) bis eutroph (nährstoffreich).
Zur Imaginalhäutung wählt die Gemeine Winterlibelle Orte bis zu 35 Zentimeter – Ausnahmen bis zu 80 Zentimeter – über der Wasseroberfläche, die vormittags zur Hauptschlupfzeit gut besonnt sind.[4]
Die Imagines begeben sich zur Reife nach dem Schlupf in lichtes Unterholz oder an Stellen, die mit Adlerfarn bewachsen sind. Danach wählen sie bevorzugt braune Äste, auf denen sie optimal getarnt sind. Über die Überwinterungshabitate ist, außer dass sie teilweise mehrere Kilometer vom Schlupfort entfernt liegen können, wenig bekannt. Bei aufziehendem Frost ziehen sich die Tiere meist in geschützte Ritzen zwischen Steinen oder unter Baumrinde zurück. Aber auch ein „Einfrieren“ über Nacht überstehen sie.
Zur Fortpflanzung sucht die Art ganztägig besonnte, von Röhricht bewachsene Gewässer, wobei sie kaum spezielle Vorlieben für bestimmte Größen zeigt.[4]
Diese Libellen überwintern als voll entwickelte Tiere. An sonnigen Tagen unterbrechen sie ihre Winterruhe und können herumfliegend beobachtet werden, was ihnen auch ihren Namen eingebracht hat. Ab Anfang April findet man sie – als erste Libellen überhaupt – in Gewässernähe. Dort sitzen sie an Stängeln, wobei sie ihre Flügel an den Körper legen. Dies ist untypisch für Teichjungfern und führte zu ihrem wissenschaftlichen Gattungsnamen, der sich von dem griechischen Wort pyknos („zusammengelegt“) ableitet. Insgesamt sind die Imagines im Gegensatz zu den ansonsten wenig erforschten Larven nicht sehr agil. Dies führt zusammen mit ihrer guten Tarnung und ihrer Verhaltensweise, sich bei Annäherung potentieller Feinde auf die andere Blatt- oder Astseite zu drehen, dazu, dass die Art nicht immer bemerkt wird.
Zur Paarung warten die Männchen an Orten mit gegenüber der Umgebung leicht erhöhten Temperaturen auf die später am Tag eintreffenden Weibchen. Die im Paarungsrad stattfindende Paarung dauert dann einige Minuten bis zu einer halben Stunde. Danach bohrt das Weibchen mit üblicherweise weiter angekoppeltem Männchen die Eier in meist schwimmende, abgestorbene Pflanzenteile. Bei Raten von circa vier bis fünf Eiern pro Minute legt es über den Tag an verschiedenen Plätzen um die 350 Eier. Fallen die Lufttemperaturen unter 16 °C, wird die bereits ab 18 °C stark verminderte Eiablage gänzlich eingestellt. Zur Entwicklung brauchen die ungefähr einen Millimeter langen Eier zwischen drei und sechs Wochen.[4][2]
Die Hauptflugzeit der überwinterten Imagines der Gemeinen Winterlibelle liegt zwischen April und Mai (Juni); in diese Zeit fallen die Fortpflanzungsaktivitäten. Im Juli gibt es in Mitteleuropa für gewöhnlich eine kurze Phase ohne Winterlibellen, bevor ab dem Monatswechsel Juli/August bis in den September die neue Generation schlüpft. (In wärmeren Klimazonen, etwa in Südspanien, kann sich die Phänologie zweier Jahrgänge aber auch überschneiden, dann treffen also die frisch geschlüpften noch auf die alten Imagines des Vorjahres.) Die neu geschlüpften Winterlibellen sind dann noch bis in den späten Herbst aktiv, allerdings ohne sich in dieser Phase zu paaren und Eier abzulegen. Mit dem Beginn längerer Kälteperioden begeben sie sich schließlich zur Winterruhe. An wärmeren Tagen können aber selbst im Winter Tiere gesichtet werden.[4]
Während die Art noch vor einigen Jahren in Deutschland als stark gefährdet galt,[5] wird sie nach neueren Untersuchungen nicht mehr als gefährdet eingeschätzt.[6] Zum einen beruht dies auf neuen Fundorten, zum anderen wird vermutet, dass das Tier auf Grund seiner guten Tarnung in der Vergangenheit oft übersehen wurde.[7][8]
Die erste wissenschaftliche Beschreibung der Art lieferte Vander Linden im Jahre 1820 unter dem Namen Lestes fusca. 1840 wollte Toussaint von Charpentier die Art als Generotyp für die neu einzurichtende Gattung Sympycna nutzen. Allerdings hatte sich Burmeister 1839 in einer Vorabveröffentlichung verschrieben, womit nach den geltenden Benennungsregeln der ältere Name Sympecma zu verwenden war. 1927 kam durch eine Beschreibung von R. P. Longinos Navás noch Sympecma aragoniensis als Synonym hinzu.[4][9]
Die Gemeine Winterlibelle (Sympecma fusca) ist eine Libellenart aus der Familie der Teichjungfern (Lestidae). Verbreitet ist die Art vor allem im europäischen Mittelmeerraum. Aber auch in Mitteleuropa und östlich bis zum Ural ist die Libelle oft anzutreffen. Im Gegensatz zu fast allen anderen Libellenarten überwintert sie als geschlechtsreifes Fluginsekt (Imago) und nicht als Larve.
Sympecma fusca, the common winter damselfly, is a damselfly a member of the Lestidae and related to the emeralds or spreadwings.[3]
This species can be found in much of southern and central Europe stretching out to Asia where it is replaced by S. paedisca. It is found around the Mediterranean in Europe and North Africa and on many Mediterranean islands.[4][5]
It can be found in all types of standing water, including in brackish waters. In winter adults are found away from water on dry plant stems usually in open areas such as grassland and heaths.
There are only two records for this species in Britain; the first was recorded on 21st December 2008 in S E Wales.[6], the second was recorded by Terry Crow at Wildern Moor within Wildern Local Nature Reserve in Hedge End on 5th May 2022.
Sympecma fusca can reach a length of about 38 millimetres (1.5 in).[6] It is distinct from all other European damselflies except Sympecma paedisca, so in most of its range there are no problems with identification. It does not have the bright blue or red colouration that is more usual for damselflies so it is often overlooked. It does not have the metallic emerald green sheen that is characteristic of the Lestes.[6]
These damselflies have pale brown pterostigma on both forewing and hindwing and the pterostigma are nearer the wing tip on the forewing which means that both pterostigma can be seen with the wings closed, they do not overlap as in other damselflies. In the field this is easily seen and distinguishes Sympecma from all other damselflies. Males that have overwintered have dark brown pterostigma on both forewing and hindwing and many develop blue eyes.
Where both S. fusca and S. paedisca fly together careful examination of the adult, in the hand, preferably under magnification, is required to tell the two species apart. In the male the anal appendages are slightly different and there are subtle differences in the markings on the thorax in both sexes.
This species is found all year round as it overwinter as an adult.[6] It usually blends in with the dried grass stalks in which it overwinters. It is one of only two species of European dragonflies that overwinter as adult insects, the other being the related Sympecma paedisca. Although related to the Lestes 'spreadwing' damselflies, Sympecma rest with their wings alongside their bodies
In spring these damselflies mate and with the pairs still in tandem, the females oviposit in floating vegetation. Most reproductive behaviour occurs in April and May. The eggs hatch and the larvae develop rapidly in about 2 months. When the adults emerge they move away from water, often to heath or grassland a long distance from water, where they overwinter hidden amongst dried plant stems.
Young female
Detail of a male
Pterostigma from both wings can be seen
Clip on oviposition
Sympecma fusca, male.
Sympecma fusca, the common winter damselfly, is a damselfly a member of the Lestidae and related to the emeralds or spreadwings.
Pruunkõrsik (Sympecma fusca) on kõrsiklaste sugukonda kuuluv kiililine.
Pruunkõrsik on Eestis väga haruldane – tema kohta on teada vaid üks leiukoht Saaremaal.[1]
Pruunkõrsik (Sympecma fusca) on kõrsiklaste sugukonda kuuluv kiililine.
Pruunkõrsik on Eestis väga haruldane – tema kohta on teada vaid üks leiukoht Saaremaal.
Sympecma fusca
Le leste brun (Sympecma fusca) ou brunette hivernale, est une petite espèce de libellules (demoiselles) de la famille des Lestidae, originaire d'Eurasie. De couleur brune, cette espèce a la particularité de voir ses imagos hiverner.
L'espèce Sympecma fusca a été décrite par l'entomologiste belge Pierre Léonard Vander Linden en 1820, sous le nom initial d'Agrion fuscum. La localité type est la Silésie[1]. Reclassé dans le genre Sympecma Burmeister, 1839 par Selys en 1840 [2].
♀ à Hambourg, Allemagne
Portrait ♂ à Fronton, France
Oviposition
De petite taille et de couleur brun mat (contrairement aux autres Lestidae de coloration avec reflets métalliques), cette demoiselle est difficilement observable dans les roselières qu'elle fréquente. Au repos, ses ailes sont positionnées le long de son abdomen[5]. Les cerques dépassent distinctement la dent basale des cercoïdes[6].
Cette espèce ne peut être confondue qu'avec le Leste enfant (Sympecma paedisca) qui est de son côté absent de France (depuis 1963) et de Belgique[6].
Le Leste brun est présent au sud de l'Europe et en Europe centrale. Au nord, il est présent (bien que plus rare) jusqu'au sud de la Scandinavie tandis qu'au sud, il est présent jusqu'en Afrique du Nord. Bien que rare, il est présent partout en Belgique. Les demoiselles du genre Sympecma sont les seules libellules d'Europe à passer l'hiver sous forme d'imagos[7],[6].
Sympecma fusca
Le leste brun (Sympecma fusca) ou brunette hivernale, est une petite espèce de libellules (demoiselles) de la famille des Lestidae, originaire d'Eurasie. De couleur brune, cette espèce a la particularité de voir ses imagos hiverner.
De bruine winterjuffer (Sympecma fusca) is een kleine Europese pantserjuffer, die vrij algemeen in België en in Nederland voorkomt. De winterjuffers (er is ook een Noordse winterjuffer) zijn de enige libellen die als volwassen dier de winter doorkomen, en daardoor ook reeds vroeg in het voorjaar rondvliegen.
De volwassen bruine winterjuffer (imago) is een zeer atypische pantserjuffer voor wat betreft de kleur, glans en houding.
Het belangrijkste gemeenschappelijke kenmerk met de andere pantserjuffers is de vorm van het pterostigma, dat veel langer is dan breed, zo lang als twee onderliggende cellen. In tegenstelling tot de echte pantserjuffers liggen de pterostigma van voor- en achtervleugels niet op dezelfde afstand van de vleugeltop waardoor ze elkaar niet overlappen als het dier met gesloten vleugels zit.
Het lichaam is maximaal 3 cm lang, lichtbruin met donkerbruine tot bronskleurige vlekken op de bovenzijde. Er is nooit een blauwe berijping op het achterlijf aanwezig. De achterlijfaanhangsels van de mannetjes zijn tangvormig en opvallend lichtgekleurd, de onderste bijna half zo lang als de bovenste.
De bruine winterjuffer plooit in rusthouding de vleugels over het achterlijf zoals de meeste juffers, maar met beide vleugels strak tegen elkaar aan één zijde. De andere pantserjuffers houden hun vleugels altijd half gespreid.
De larve van de bruine winterjuffer heeft de kenmerkende brede kop van alle larven van pantserjuffers. Het vangmasker is, in tegenstelling tot dat van de echte pantserjuffers, driehoekig en maar iets langer dan breed, de zijrand zwak ingebogen en met een smalle spleet in de voorrand.
De juffer kent twee vliegperiodes, in april-mei en in augustus-september.
De bruine winterjuffer overwintert als imago (volwassen dier) in op heideterreinen goed verborgen tussen de vegetatie en wordt actief bij de eerste warme dagen, soms al in maart of april. De voortplanting is in april en mei en in het zuiden van het verspreidingsgebied kan overlap optreden tussend de overwinterde en de nieuwe generatie. De jonge winterjuffers komen tevoorschijn vanaf augustus en vliegen tot in de herfst. Elk jaar zijn er dus twee generaties te zien, één in het vroege voorjaar en één in de zomer. De eieren worden afgezet in stengels van drijvende, rottende planten in ondiep water. De dieren vormen een tandem voor de paring en de eileg. Het vrouwtje boort met haar legboor gaatjes in de stengel, en plaatst vervolgens in ieder gaatje een eitje.
De bruine winterjuffer verkiest voedselarme tot matig voedselrijke, ondiepe plassen en vennen met veel riet, biezen en russen, maar ook met open water dat snel opwarmt, in een bosrijke omgeving met vooral naaldbos.
De soort komt voor in Midden- en Zuid-Europa tot in Midden-Azië. In België is ze zeldzaam in de Antwerpse Kempen, in Nederland vrij algemeen in de duinen en op zandgronden. De soort is aan een opmars bezig en wordt vrij algemeen aangetroffen op warme heideterreinen en rond vennen.
De Noordse winterjuffer en de bruine winterjuffer zijn door hun kleur, plaats en vorm van het pterostigma met geen enkel andere libel te verwarren. Het onderscheid met tussen bruine en Noordse winterjuffer kan gemaakt worden doordat de bovenste donkere streep op thorax bij de Noordse winterjuffer een uitbolling vertoont. De bruine winterjuffer heeft een rechte thoraxstreep. Waarnemingen van de Noordse winterjuffer zijn veel zeldzamer en in Nederland grotendeels beperkt tot de regio rondom De Wieden en De Weerribben. De Noordse winterjuffer heeft een Noord Europees en Aziatisch verspreidingsgebied dat zich uitstrekt tot Japan en ze komt ook voor aan de voet van de Alpen.
De bruine winterjuffer staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2007.[1] De soort gold op de Belgische Rode Lijst (libellen) en de Nederlandse Rode Lijst (libellen) nog als bedreigd, vooral vanwege het verdwijnen van haar voortplantingsbiotoop: ondiepe, verlande, voedselarme plassen in bosrijke omgeving. Op de Nederlandse Rode Lijst van 2015 komt de bruine winterjuffer niet meer voor.
Mannetje detail
Mannetje op heide
De bruine winterjuffer (Sympecma fusca) is een kleine Europese pantserjuffer, die vrij algemeen in België en in Nederland voorkomt. De winterjuffers (er is ook een Noordse winterjuffer) zijn de enige libellen die als volwassen dier de winter doorkomen, en daardoor ook reeds vroeg in het voorjaar rondvliegen.
Multimedia w Wikimedia Commons Straszka pospolita, zimówka rudawa (Sympecma fusca) – jeden z trzech przedstawicieli rodzaju Sympecma[2], cechuje się beżową barwą ciała z metalicznymi, brązowo-zielonymi plamami. Plamy na tułowiu mają postać równolegle przebiegających pasów podobnej szerokości z równymi brzegami. Na odwłoku plamy obejmują część grzbietową[3].
Długość ciała dojrzałego osobnika to około 37mm, długość skrzydła waha się między 18 mm a 23mm, rozpiętość skrzydeł około 44mm[4][5]. Ważka, charakterystycznie dla rodzaju Sympecma, składa w spoczynku skrzydła wzdłuż ciała, co jest wyjątkowe w rodzinie Lestidae[6][3]. Skrzydła są prostokątne, znajdujące się na nich ciemnobrązowe znamienia (tzw. pterostigmy), mają zadanie stabilizacji lotu. Przydatki płciowe, po których kształcie odróżnia się płeć owada, są wyraźnie jaśniejsze od reszty ciała. W przypadku samców, dolne osiągają długość równą prawie połowy długości górnych przydatków analnych[3]. U larwy charakterystyczna jest nieregularnie ząbkowana, zewnętrzna gałąź głaszczek[3]. Postać larwalna jest smukła z 3 skrzelotchawkami, jak u innych z podrzędu Zygoptera[6][3].
Wyłączając wysokie góry, Wyspy Brytyjskie, północną Bretanię i Skandynawię, spotykana powszechnie w całej Europie, południowej Szwecji, aż do Azji Mniejszej i Uralu, oraz północnych wybrzeży Afryki. W Polsce występuje w całym kraju wyłączając tereny wysokogórskie i północno-wschodnie[7].
Ważka ta zasiedla płytkie zbiorniki wody stojącej, z bujną roślinnością szuwarową, jesienią szykuje się do hibernacji i wówczas spotykana jest na roślinach, z dala od zbiorników wodnych. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe są drapieżnikami. Dorosły osobnik łatwo wypatruje ofiary dzięki ogromnym oczom, żywi się małymi owadami. Okres godowy, trwa od kwietnia do maja. Zewnętrznym objawem dojrzałości płciowej dorosłych osobników jest zabarwienie górnej części oczu na kolor błękitny. Wczesną wiosną, samiec łączy się z samicą w celu kopulacji, składają jaja do obumarłych części roślin wodnych, ich larwy rozwijają się 2-3 miesiące[3]. Larwy są drapieżnikami wodnymi, zdobywanie pożywienia ułatwia im gryzący aparat gębowy (tzw. maska), żywią się planktonem oraz innymi larwami np. larwami komarów[6][3].
Gatunek ten jest pospolity, niezagrożony wyginięciem, nie jest objęty ochroną[8][9], posiada status ,,least concern – LC'', co oznacza gatunek najmniejszej troski[9].
Ważki są organizmami wskaźnikowymi, dzięki temu mogą być używane do określania jakości środowiska przyrodniczego[10]. Źródła naukowe nie podają informacji na temat istotnego znaczenia Sympecma fusca dla gospodarki człowieka. Występują jedynie niewielkie wzmianki na temat tego, że żywi się komarami i muchami zapobiegając w ten sposób nadmiernemu rozrodowi tych owadów, szczególnie w okolicach zbiorników wodnych, przez co jest pożyteczna dla człowieka[3][5].
Obecnie badania prowadzone są w kierunku sprawdzenia nowych stanowisk Sympecma fusca. Pod względem jej preferencji względem właściwości fizyczno-chemicznych wody, w starorzeczach górnej Wisły. Badane jest również występowania połączenia z wodami rzeki, lub także istnienia obwałowań przeciwpowodziowych między rzeką a siedliskiem ważki[11].
Straszka pospolita, zimówka rudawa (Sympecma fusca) – jeden z trzech przedstawicieli rodzaju Sympecma, cechuje się beżową barwą ciała z metalicznymi, brązowo-zielonymi plamami. Plamy na tułowiu mają postać równolegle przebiegających pasów podobnej szerokości z równymi brzegami. Na odwłoku plamy obejmują część grzbietową.
Długość ciała dojrzałego osobnika to około 37mm, długość skrzydła waha się między 18 mm a 23mm, rozpiętość skrzydeł około 44mm. Ważka, charakterystycznie dla rodzaju Sympecma, składa w spoczynku skrzydła wzdłuż ciała, co jest wyjątkowe w rodzinie Lestidae. Skrzydła są prostokątne, znajdujące się na nich ciemnobrązowe znamienia (tzw. pterostigmy), mają zadanie stabilizacji lotu. Przydatki płciowe, po których kształcie odróżnia się płeć owada, są wyraźnie jaśniejsze od reszty ciała. W przypadku samców, dolne osiągają długość równą prawie połowy długości górnych przydatków analnych. U larwy charakterystyczna jest nieregularnie ząbkowana, zewnętrzna gałąź głaszczek. Postać larwalna jest smukła z 3 skrzelotchawkami, jak u innych z podrzędu Zygoptera.
Vinterflickslända (Sympecma fusca) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen glansflicksländor.
Både hanen och honans färgteckning går i väl kamouflerade bruna och gulaktiga nyanser, mörkare på ovansidan av kroppen än på undersidan. Vingarna är genomskinliga med brunaktigt vingmärke. Bakkroppens längd är 27 till 30 millimeter.
Denna art finns i delar av Europa, Nordafrika och södra Asien. I Sverige finns den i de Skåne, Blekinge, Östergötland och på Öland. I Sverige är arten inte så vanlig. I Europa är den mer allmän.
Vinterflicksländans habitat är främst insjöar och våtmarker med riklig vegetation, som kärr. Den skiljer sig från de flesta andra flicksländor genom att övervintra som fullbildad insekt, imago, och inte som ägg eller nymf. Detta ger den en ovanligt lång livstid; omkring 10 månader. På våren inträder könsmognaden, och de fortplantningsdugliga vinterflicksländorna flyger sedan från maj till juni. Under denna tid parar de sig för att ge upphov till nästa generation. Efter parningen lägger honan äggen på stjälkarna till vattenväxter, fortfarande samman med hanen. Efter fortplantningen dör de vuxna sländorna. Utvecklingen från ägg till imago går fort och årskullen flyger en kort tid som juveniler i augusti till september, innan övervintringen.
Wikimedia Commons har media som rör Vinterflickslända.
Vinterflickslända (Sympecma fusca) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen glansflicksländor.
Sympecma fusca là loài chuồn chuồn trong họ Lestidae. Loài này được Vander Linden mô tả khoa học đầu tiên năm 1820.[1]
_Libelle.JPG)
Bài viết về chuồn chuồn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Sympecma fusca là loài chuồn chuồn trong họ Lestidae. Loài này được Vander Linden mô tả khoa học đầu tiên năm 1820.
Лютка рыжая[1], или лютка тусклая[1] (лат. Sympecma fusca) — вид стрекоз, принадлежащий к семейству Лютки. Вид распространён преимущественно в европейском Средиземноморье, а также в Центральной о Восточной Европе вплоть до Урала. В отличие от большинства других видов стрекоз, лютка рыжая зимует не в стадии личинки, а в стадии имаго. Половой диморфизм не выражен. Крылья длиной 20—22 мм. Тело стройное, брюшко длиной 27—29 мм. Основная окраска от светло-бежевого до коричневого цвета.
Личинка живёт в стоячих водоёмах глубиной до 1 метра. Лёт перезимовавших имаго начинается в апреле—мае. Спаривание длится от нескольких минут до получаса. Затем самка откладывает яйца на омертвелые части водных растений. За минуту самка кладёт 4—5 яиц, за день в различных местах до 350 яиц. Развитие яиц длиной 1 мм длится от 3-х до 6-ти недель.
Лютка рыжая, или лютка тусклая (лат. Sympecma fusca) — вид стрекоз, принадлежащий к семейству Лютки. Вид распространён преимущественно в европейском Средиземноморье, а также в Центральной о Восточной Европе вплоть до Урала. В отличие от большинства других видов стрекоз, лютка рыжая зимует не в стадии личинки, а в стадии имаго. Половой диморфизм не выражен. Крылья длиной 20—22 мм. Тело стройное, брюшко длиной 27—29 мм. Основная окраска от светло-бежевого до коричневого цвета.
Личинка живёт в стоячих водоёмах глубиной до 1 метра. Лёт перезимовавших имаго начинается в апреле—мае. Спаривание длится от нескольких минут до получаса. Затем самка откладывает яйца на омертвелые части водных растений. За минуту самка кладёт 4—5 яиц, за день в различных местах до 350 яиц. Развитие яиц длиной 1 мм длится от 3-х до 6-ти недель.
