Ladoqa nerpası (lat. Pusa hispida ladogensis) — Halqaşəkilli suitilərə aid (Pusa hispida) yarımnöv, hansı ki ancaq Ladoqa gölündə yaşayır.
Baltik halqaşəkilli suiti 10750 əvvəl Ladoqa gölünə keçmiş və 10200-10000 əvvəl yarımnöv yaranmağa başlamışdır. Genetik baxımından Sayma nerpası ilə qohumluq əlaqəsi vardır. Bunun səbəbi Sayma gölü ilə Ladoqa gölü arasında olan Vuoksa çayı ilə birləşməsidir.
Kiçik dəstələr əmələ gətirirki oradada 7-15 baş arası fərd olur.
Yayda onlar gölün az məskunlaşmış şimal sahillərinə, kiçik adalarına, qayalıqları və burunlar üzərində dinçəlməyi xoşlayırlar. Qışda isə cənub və cənub şərq sahillərini üstün bilirlər. Əsasən göldə olan balıqlarla qidalanırlar. Əsas düşmənləri canavar və tülkülərdir.
Onların uzunluği 135 sm, çəkisi — 47 kq təşkil edir. Yenidoğulan balaların uzunluğu 50 sm, çəkiləri isə 4-4,5 kq təşkil edir. Dörd cür xəzə malikdirlər.
Bu növün fərdləri yetkinlik yaşına 5-7 yaşında çatır. Çütləşmə mart-may ayları baş verir. Hamiləlik dövrü isə 11 ay sürür.
Bir bala verir və bu fevral-aprel aylarına təsadüf edir. 1-1,5 aydan sonra çütləşmə bövrü başlayır. Onlar 30-35 il çəkir.
1900-ci illiədə bu növün sayı 20 mini keçirdi. 2000 ci illərdə isə sayı 3 min başı keçmirdi. Onların sayının azalmasının səbəbi qanunsuz ovdur. 1980-ci ildə bu növün ovlanmasına qadağa qoyulmuşdur. Hazırda onlar üçün əsas təhlükə balıqçı torları və gəmilərdi.
Ladoqa neprası Rusiyanın qırmızı kitabına daxil edilmişdir.
Ladoqa nerpası (lat. Pusa hispida ladogensis) — Halqaşəkilli suitilərə aid (Pusa hispida) yarımnöv, hansı ki ancaq Ladoqa gölündə yaşayır.
Baltik halqaşəkilli suiti 10750 əvvəl Ladoqa gölünə keçmiş və 10200-10000 əvvəl yarımnöv yaranmağa başlamışdır. Genetik baxımından Sayma nerpası ilə qohumluq əlaqəsi vardır. Bunun səbəbi Sayma gölü ilə Ladoqa gölü arasında olan Vuoksa çayı ilə birləşməsidir.
Kiçik dəstələr əmələ gətirirki oradada 7-15 baş arası fərd olur.
Yayda onlar gölün az məskunlaşmış şimal sahillərinə, kiçik adalarına, qayalıqları və burunlar üzərində dinçəlməyi xoşlayırlar. Qışda isə cənub və cənub şərq sahillərini üstün bilirlər. Əsasən göldə olan balıqlarla qidalanırlar. Əsas düşmənləri canavar və tülkülərdir.
Pusa hispida ladogensis es un subspecie de Phoca hispida.
The Ladoga ringed seal (Russian: Ладожская нерпа; Pusa hispida ladogensis) is a freshwater subspecies of the ringed seal (Pusa hispida) found entirely in Lake Ladoga in northwestern Russia. The subspecies evolved during the last ice age, about 11,000 years ago. As the glaciers retreated and water levels changed, the Baltic ringed seal (including Ladoga seals) was trapped in freshwater lakes and separated from the Arctic ringed seal.
It is related to the even smaller population of Saimaa ringed seals in Lake Saimaa, a lake that flows into Ladoga through the Vuoksi River.
The adult Ladoga seal grows to about 150 cm in length and weighs approximately 60–70 kg. Pups are approximately 50–60 cm at birth and weigh approximately 4–5 kg. There are four variations of coats.[1] About 47% of Ladoga seals have a dark brown coat with lighter ring shaped patterns, 29% have a dark brown coat with lighter vein-like patterns, and 17% have a light brown coat with a dark dorsal belt as well as faint rings and spots. The coats of the remaining 7% are not described by Popov. Annual molting takes place from April through June.
Females reach maturity at the age of four to five, and males at the age of six to seven. Pups are delivered in February through March, with weaning taking place after six to eight weeks. A normal lifespan is about 30–35 years.[2]
The current population is about 2,000–3,000, down from approximately 20,000 at the beginning of the 20th century, due to overhunting; hunting of the seals was banned entirely in 1980, but some illegal poaching still occurs. The species' primary threats include entanglement in fisheries netting, industrialization in the areas surrounding Lake Ladoga, fuel spills from water vessels and the disturbance of their warm-weather sunning places by human recreational activities. The Ladoga seal is listed as an Appendix II species under the Bern Convention and also included in the Red Data Book of the Russian Federation.
The Ladoga ringed seal (Russian: Ладожская нерпа; Pusa hispida ladogensis) is a freshwater subspecies of the ringed seal (Pusa hispida) found entirely in Lake Ladoga in northwestern Russia. The subspecies evolved during the last ice age, about 11,000 years ago. As the glaciers retreated and water levels changed, the Baltic ringed seal (including Ladoga seals) was trapped in freshwater lakes and separated from the Arctic ringed seal.
It is related to the even smaller population of Saimaa ringed seals in Lake Saimaa, a lake that flows into Ladoga through the Vuoksi River.
Laatokannorppa eli laatokanhylje (Pusa hispida ladogensis, aiemmin Phoca hispida ladogensis) on norpan alalaji, jota elää vain Laatokan järvessä Venäjällä. Niitä on noin 2 000–3 000 yksilöä. Tärkeimmät elinalueet sijaitsevat pohjoisella Laatokalla Sortavalan ja Valamon saaristossa.
Aikuinen laatokannorppa on noin 150 senttimetriä pitkä ja painaa 60–70 kilogrammaa. Kuutit ovat syntyessään 50–60 senttimetriä pitkiä ja painavat 4–5 kilogrammaa. Naarasnorpat saavuttavat sukukypsyyden 4–5-vuotiaana ja urosnorpat 6–7-vuotiaana. Kuutit syntyvät helmi–maaliskuussa. Norppien elinikä on noin 30–35 vuotta.
Laatokannorppa eli laatokanhylje (Pusa hispida ladogensis, aiemmin Phoca hispida ladogensis) on norpan alalaji, jota elää vain Laatokan järvessä Venäjällä. Niitä on noin 2 000–3 000 yksilöä. Tärkeimmät elinalueet sijaitsevat pohjoisella Laatokalla Sortavalan ja Valamon saaristossa.
Aikuinen laatokannorppa on noin 150 senttimetriä pitkä ja painaa 60–70 kilogrammaa. Kuutit ovat syntyessään 50–60 senttimetriä pitkiä ja painavat 4–5 kilogrammaa. Naarasnorpat saavuttavat sukukypsyyden 4–5-vuotiaana ja urosnorpat 6–7-vuotiaana. Kuutit syntyvät helmi–maaliskuussa. Norppien elinikä on noin 30–35 vuotta.
La foca del Ladoga (Pusa hispida ladogensis Nordquist, 1899), nota in russo come Ladožskaja nerpa (Ладожская нерпа), è una sottospecie d'acqua dolce della foca dagli anelli (Pusa hispida) diffusa unicamente nelle acque del lago Ladoga, nella Russia nord-occidentale. Si è evoluta nel corso dell'ultima era glaciale, circa 11.000 anni fa. Quando i ghiacciai si ritirarono e il livello dei mari mutò, alcune popolazioni di foche dagli anelli del Baltico (compresi i progenitori delle odierne foche del Ladoga) rimasero intrappolate in laghi d'acqua dolce e si separarono dalle foche dagli anelli dell'Artico.
La sottospecie è strettamente imparentata con la foca del Saimaa, ancora più rara, originaria del Saimaa, un lago le cui acque fluiscono nel Ladoga attraverso il fiume Vuoksi.
Gli esemplari adulti di foca del Ladoga possono raggiungere i 150 cm di lunghezza e i 60–70 kg di peso. Alla nascita i piccoli misurano 50–60 cm e pesano circa 4–5 kg. Lo studioso Popov indica quattro variazioni del mantello[3]. Circa il 47% degli esemplari presenta un mantello color marrone scuro con anelli più chiari, il 29% presenta un mantello color marrone scuro con venature più chiare, e il 17% presenta un mantello color marrone chiaro con una sorta di cintura dorsale scura, oltre ad anelli e macchie dai toni scialbi. Il mantello del restante 7% degli esemplari non è stato descritto dallo studioso. La muta annuale avviene tra aprile e giugno.
Le femmine raggiungono la maturità sessuale all'età di quattro-cinque anni, e i maschi a sei-sette anni. I piccoli nascono in febbraio e marzo, e il loro svezzamento avviene dopo sei-otto settimane. La durata di vita è di circa 30-35 anni[4].
La popolazione di questa foca, stimata sulle 20.000 unità agli inizi del XX secolo, è scesa ai circa 2000-3000 esemplari odierni in seguito alla caccia sconsiderata; sebbene la caccia sia stata vietata nel 1980, il bracconaggio illegale continua ancora oggi. Tra i principali fattori di minaccia per l'animale ricordiamo le catture accidentali nelle reti da pesca, l'industrializzazione delle aree circondanti il Ladoga, le fuoriuscite di carburante dalle imbarcazioni e il disturbo arrecato dai turisti ai luoghi ove le foche prendono bagni di sole durante la stagione calda. La foca del Ladoga compare nell'Appendice II della Convenzione di Berna e nel Libro Rosso delle Specie Minacciate della Federazione Russa.
La foca del Ladoga (Pusa hispida ladogensis Nordquist, 1899), nota in russo come Ladožskaja nerpa (Ладожская нерпа), è una sottospecie d'acqua dolce della foca dagli anelli (Pusa hispida) diffusa unicamente nelle acque del lago Ladoga, nella Russia nord-occidentale. Si è evoluta nel corso dell'ultima era glaciale, circa 11.000 anni fa. Quando i ghiacciai si ritirarono e il livello dei mari mutò, alcune popolazioni di foche dagli anelli del Baltico (compresi i progenitori delle odierne foche del Ladoga) rimasero intrappolate in laghi d'acqua dolce e si separarono dalle foche dagli anelli dell'Artico.
La sottospecie è strettamente imparentata con la foca del Saimaa, ancora più rara, originaria del Saimaa, un lago le cui acque fluiscono nel Ladoga attraverso il fiume Vuoksi.
Lādogas pogainais ronis jeb Lādogas ronis (Pusa hispida ladogensis) ir viena no pogainā roņa (Pusa hispida) pasugām, kas ir viens no retajiem saldūdens roņiem pasaulē.[1] Sastopms tikai Lādogas ezerā un Ņevas iztekā Krievijas ziemeļrietumos. Mūsdienās Lādogas pogaino roņu populācijā ir apmēram 2000 īpatņi.[2] Suga ir aizsargājama un iekļauta Krievijas Sarkanajā grāmatā.[2]
Saimā ronis ģeogrāfiski izolētā vidē dzīvojis apmēram 11 000 gadus, šajā laikā iegūstot atšķirīgas morfoloģiskas un ekoloģiskas iezīmes no nominālpasugas — Arktikas pogainā roņa. Nošķirtība no kopējās pogaino roņu populācijas izveidojās pēc pēdējā ledus laikmeta. Lādogas roņa tuvākais radinieks ir Saimā pogainais ronis, kas mājo Saimā ezerā. Abi ezeri (Saimā un Lādogas) savienoti ar Vuoksas upi.
Lādogas pogainais ronis ir mazākais no visām pogaino roņu pasugām. Ķermeņa garums nepārsniedz 135 cm, svars 32—56 kg.[2][3] Kā visiem pogainajiem roņiem matojums uz muguras tumšāks nekā pavēderē. Uz tumšās muguras izceļas gaišie, izstieptas formas gredzeni.[2] Salīdzinot ar pārējām pasugām, arī vibrisi jeb taustes mati ir garāki un kažoka matojums uz muguras kopumā tumšāks. Apmēram 47% no visiem Lādogas roņiem uz muguras ir tumši brūns matojums ar gaišākiem gredzeniem, 29% īpatņu tumši brūns kažoks ar gaišiem gredzeniem, kuriem redzams vēnām līdzīgs tīklojums, 17% īpatņu kažoks ir gaiši brūns ar melnu jostu ap vidu, gredzeni neskaidri un plankumi siltā laikā izskatās brūni. Par pārējiem īpatņiem (7%) trūkst apraksta.[3][4] Matojums tiek mainīts laikā no aprīļa līdz jūnijam.[4]
Lādogas pogainais ronis vasaras periodā uzturas ezera ziemeļdaļas piekrastes joslā, kurā ir daudz akmeņainas grēdas un sēres, lieli, pa vienam stāvoši akmeņi un saliņas. Toties ziemas periodā tas uzturas uz ledus dienvidu un dienvidrietumu daļā. Barojas galvenokārt ar zivīm, piemēram, salakām, repšiem, ķīšiem un stagariem, kā arī ar vēžveidīgajiem.[2]
Dzimumbriedumu Lādogas pogainā roņa mātītes sasniedz 4—5 gados, tēviņi 6—7 gadu vecumā.[2][5] Vairošanās sezona sākas ziemas beigās, februāra beigās, marta sākumā. Neilgi pirms ronēna dzimšanas māte sniegā izrok mazuļa alu, kurā ieeja ir caur āliņģi. Piedzimstot mazulim ir krēmīgi balts kažoks, tas ir 50—60 cm garš un sver 4—5 kg. Māte to zīda ar pienu 6—8 nedēļas.[2][4][5] Kad mātīte beigusi zīdīt mazuli, tā atkal sapārojas. Grūsnības periods ilgst 11 mēnešus. Lādogas pogainā roņa dzīves ilgums apmēram 30—35 gadi.[5]
20. gadsimta sākumā Lādogas roņu populācijā bija apmēram 20 000 īpatņi. Pārmērīgu un nekontrolētu medību dēļ to skaits ir strauji samazinājies un populācijā ir tikai vairs aptuveni 2000 īpatņi. Medības tika aizliegtas 1980. gadā, tomēr joprojām tiek novēroti malumedniecības gadījumi. Roņus apdraud arī dažādi zvejniecības rīki, piemēram, tīkli, ezera industrializācijas būves, ūdens piesārņojums ar naftas produktiem un atpūtas zonu attīstība pie ezera cilvēku vajadzībām roņu iecienītās uzturēšanās vietās.[2]
Lādogas pogainais ronis jeb Lādogas ronis (Pusa hispida ladogensis) ir viena no pogainā roņa (Pusa hispida) pasugām, kas ir viens no retajiem saldūdens roņiem pasaulē. Sastopms tikai Lādogas ezerā un Ņevas iztekā Krievijas ziemeļrietumos. Mūsdienās Lādogas pogaino roņu populācijā ir apmēram 2000 īpatņi. Suga ir aizsargājama un iekļauta Krievijas Sarkanajā grāmatā.
Saimā ronis ģeogrāfiski izolētā vidē dzīvojis apmēram 11 000 gadus, šajā laikā iegūstot atšķirīgas morfoloģiskas un ekoloģiskas iezīmes no nominālpasugas — Arktikas pogainā roņa. Nošķirtība no kopējās pogaino roņu populācijas izveidojās pēc pēdējā ledus laikmeta. Lādogas roņa tuvākais radinieks ir Saimā pogainais ronis, kas mājo Saimā ezerā. Abi ezeri (Saimā un Lādogas) savienoti ar Vuoksas upi.
Доросла ладозька кільчаста нерпа досягає 150 см в довжину і важить близько 60-70 кг. Цуценят приблизно 50-60 см при народженні, і важать близько 4-5 кг. Існують 4 варіанти хутра[1]. Щорічна линьки відбувається в період з квітня по червень.
Самиці досягають статевої зрілості у віці 4-5 і самці у віці 6-7 років. Цуценят народжуються у лютому-березені, спарювання проходить через 1,5-2 місяці. Нормальний термін життя становить приблизно 30-35 років.[2]
Наразі чисельність популяції приблизно в 2000-3000 осіб, у порівнянні приблизно з 20 000 на початок 20-го століття, через надмірне полювання (полювання на тюленів було повністю заборонено в 1980, але деяке незаконне браконьєрство відбувається досі). Цьому підвиду головною загрозою є заплутування в рибальських тенетах, індустріалізації, в районах, прилеглих до Ладозького озера, зливу палива у воду з суден. Ладозька нерпа включена в Російську Червону книгу.
Ла́дожская ко́льчатая не́рпа (лат. Pusa hispida ladogensis) — подвид кольчатой нерпы (Pusa hispida), которая имеет ареал лишь в Ладожском озере на северо-западе России. Внешне похожа на балтийскую нерпу, но мельче и светлее[1]
Балтийская кольчатая нерпа проникла в бассейн Ладожского озера не ранее 10750 лет назад[2]. Развитие подвида началось около 10200 — 10000 лет назад[К 1], когда часть популяции балтийской кольчатой нерпы оказалась изолирована в бассейне Ладожского озера[2], после высыхания Хейниокского пролива в ходе регрессии Анцилового озера.
Имеет определенную генетическую связь с меньшей популяцией в озере Сайма через реку Вуокса, впадающей в Ладожское озеро.
Держится небольшими группами по 7—15 зверей.
Летом животные предпочитают держаться в малонаселенных северных районах озера, где в изобилии имеются островки, камни и мысы, а зимой концентрируются в южной и юго-восточной акваториях водоёма. Естественные враги нерпы — волки и лисицы.
Длина тела животных не превышает 135 см, вес — 47 кг. Новорождённый нерпёнок по размерам очень похож на новорождённого ребёнка (рост — около 50 см и вес 4—4,5 кг). Существует 4 варианта меха. Ежегодные линьки происходят в период с апреля по июнь. Окрас меха тёмный (почти чёрный) с белыми кольцами. Ласты короткие и на берегу они не дотягивают до земли.
Кольчатые нерпы становятся половозрелыми в возрасте 5-7 лет. Спаривание происходит в марте—мае. Беременность длится 11 месяцев.
Потомство (один щенок) приносит в феврале—апреле, после чего через 1—1,5 месяца наступает очередной брачный период. Нормальный срок жизни составляет примерно 30—35 лет.
Питается нерпа рыбой: ряпушкой, налимом, бычками, трёхиглыми колюшками, сигами, но база рациона — частиковая рыба, ерши и корюшка. В день нуждается в 3-4 килограммах пищи.
На начало 1900-х годов численность ладожских нерп достигала двадцати тысяч особей. На начало 2000-х годов численность популяции не превышает трёх тысяч особей. Резкое сокращение численности связано с браконьерством и с тем, что ладожская нерпа до 1980 года — промысловый зверь (охота была полностью запрещена в 1980 году). Для этого подвида угрозой являются рыболовные сети, индустриализация, слив топлива в воду из судов.
Ладожская нерпа включена в Красную книгу России в 1984 году.
Ла́дожская ко́льчатая не́рпа (лат. Pusa hispida ladogensis) — подвид кольчатой нерпы (Pusa hispida), которая имеет ареал лишь в Ладожском озере на северо-западе России. Внешне похожа на балтийскую нерпу, но мельче и светлее
Балтийская кольчатая нерпа проникла в бассейн Ладожского озера не ранее 10750 лет назад. Развитие подвида началось около 10200 — 10000 лет назад, когда часть популяции балтийской кольчатой нерпы оказалась изолирована в бассейне Ладожского озера, после высыхания Хейниокского пролива в ходе регрессии Анцилового озера.
Имеет определенную генетическую связь с меньшей популяцией в озере Сайма через реку Вуокса, впадающей в Ладожское озеро.
Держится небольшими группами по 7—15 зверей.
Летом животные предпочитают держаться в малонаселенных северных районах озера, где в изобилии имеются островки, камни и мысы, а зимой концентрируются в южной и юго-восточной акваториях водоёма. Естественные враги нерпы — волки и лисицы.
