Wollemia nobilis és una espècie d'arbre molt escassa que pertany al grup de les coníferes. Es va descobrir l'any 1994 en un conjunt de canyons remots a prop de Lithgow, en indrets aïllats coberts de bosc temperat humit al Wollemi National Park, a Nova Gal·les del Sud, 150 quilòmetres al nord-oest de Sydney. És l'únic representant del gènere Wollemia, inclòs en la família Araucariaceae. Es considera un fòssil vivent.
Wolemie vznešená (Wollemia nobilis) je druh starobylé jehličnaté dřeviny z čeledi blahočetovitých. Je to jediný žijící druh rodu wolemie.
Wolemie byla objevena v roce 1994 mezi pískovcovými skalami pouhých 150 km od australského Sydney. Byla přesněji určena až s pomocí zkamenělin, které datují její původ do období před 200 miliony let. Patří tedy mezi tzv. živoucí fosílie.
Ve volné přírodě roste méně než 100 wolemií. Místo výskytu v národním parku Wollemi je proto přísně chráněno zákazem vstupu. Vládní program pro záchranu tohoto vzácného stromu nicméně poskytl práva na rozmnožování wolemie soukromé firmě, která po rozmnožení základního množství stromů pro botanické zahrady a potřeby záchranného programu získala právo mladé stromky volně prodávat. Tomu napomohla i skutečnost, že strom lze relativně snadno rozmnožit řízkováním.
Rostlinu proto v současnosti vlastní všechny větší botanické zahrady v ČR, je například součástí pravěké sekce zahrady v Liberci a je možné ji levně a legálně zakoupit i soukromě. Na rozdíl od jiných podobně vzácných druhů, které jsou kradeny v přírodě a pak různou cestou dodávány soukromým sběratelům, je oficiální komercializace tohoto druhu úspěšnou ukázkou propojení obchodu se zájmy ochránců přírody.
Wolemie ve Frankfurtu
Příčný řez větévkou, foceno pod fluorescenčním mikroskopem
Zkamenělina wolemie
Galerie wollemie vznešená ve Wikimedia Commons
Wolemie vznešená (Wollemia nobilis) je druh starobylé jehličnaté dřeviny z čeledi blahočetovitých. Je to jediný žijící druh rodu wolemie.
Wolemie byla objevena v roce 1994 mezi pískovcovými skalami pouhých 150 km od australského Sydney. Byla přesněji určena až s pomocí zkamenělin, které datují její původ do období před 200 miliony let. Patří tedy mezi tzv. živoucí fosílie.
Wollemia nobilis eller måske dinosaur-træ er et bemærkelsesværdigt nåletræ. Det blev opdaget så sent som 1994 nær Lithgow af David Noble i nogle smalle stejle kløfter med regnskov i Wollemi National Park i New South Wales, 150 km nordvest for byen Sydney i Australien.
Det seneste fossil som ligner Wollemia nobilis, er 2 millioner gamle. Det var derfor en sensation, da træet blev opdaget. Der er fundet fossiler af træet som ligner, der er 175 millioner år gamle.
Wollemia nobilis er et stedsegrønt træ som kan blive 25–40 m høj. Træet "stævner" sig selv ved at danne unge skud fra rødderne eller fra de nederste dele af stammen. [2] Barken er meget særpræget, mørkebrun og knubret, citeret for at ligne Coco Pops-morgenmad.[3]
Wollemia nobilis er særpræget ved at en sidegren fra stammen ikke selv har grene. Bladene er nåleformede med hel rand, og de sidder i to rækker hen langs grenen. De unge blade er bløde og mørkegrønne på oversiden, mens de er gråhvide på undersiden. De gamle blade er derimod stive og gulgrønne på begge sider[2]. Der er både hunlige og hanlige kogler på samme træ, og de hunlige kogler kaster frøene ét ad gangen fra hvert kogleskæl. Frøene er lette og vingede, sådan at spredning kan ske både ved vindens hjælp og flydende på vandløb[2].
Rodsystemet er højtliggende, og træet er afhængigt af symbiotiske svampe (mykorrhiza). Man har fundet både arbuskulært mykorrhiza og ektendomykorrhiza på rødderne.
Wollemia nobilis vokser naturligt i nogle svært tilgængelige kløfter i Wollemi National Park i delstaten New South Wales, Australien. Her findes den på ufrugtbar jord sammen med bl.a. højtvoksende Eucalyptusarter, Schizomeria ovata og Ceratopetalum apetalum (arter i Surkløver-ordenen) og Doryphora sassafras (en art i Laurbær-familien)[2].
Siden opdagelsen er der blevet dannet et formeringsprogram med det formål at sælge planten verden over. Da arten en usædvanligt lav diversitet i sine arveanlæg, er den næsten at regne for en klon med den sårbarhed overfor skadedyr og plantesygdomme som følger deraf. Arten er derfor beskyttet ved lov på sine naturlige voksesteder, og dyrkede planter må kun stamme fra godkendt formeringsmateriale[2].
Wollemia nobilis blev sat til salg i Australien fra 1. april 2006. Det blev sat til salg i Vesteuropa i juni 2006 og i USA i december 2006. I andre lande blev det sat til salg i 2006. I Danmark har det været til salg siden april 2008.
Wollemia nobilis tolererer temperaturer mellem -5 °C and 45 °C og der er rapporter om, at det kan overleve ned til -12 °C. Træet kan klare fuld sol og fuld skygge. Som mange andre Australske træer, er Wollemia disponeret for den skadelige svamp Phytophthora cinnamomi og dette begrænser muligheden for anvendelse som tømmer[4].
Wollemia nobilis eller måske dinosaur-træ er et bemærkelsesværdigt nåletræ. Det blev opdaget så sent som 1994 nær Lithgow af David Noble i nogle smalle stejle kløfter med regnskov i Wollemi National Park i New South Wales, 150 km nordvest for byen Sydney i Australien.
Det seneste fossil som ligner Wollemia nobilis, er 2 millioner gamle. Det var derfor en sensation, da træet blev opdaget. Der er fundet fossiler af træet som ligner, der er 175 millioner år gamle.
Die Wollemie (Wollemia nobilis) ist eine erst 1994 in Australien entdeckte Pflanzenart, sie ist die einzige Art der monotypischen Gattung Wollemia aus der Familie der Araukariengewächse (Araucariaceae). Sie war vorher nur von viele Millionen Jahre alten Fossilien bekannt und galt daher als ausgestorben. Das Artepitheton nobilis wurde zu Ehren ihres Entdeckers David Noble gewählt.[1]
Die ältesten bekannten Fossilien der der Wollemie sehr ähnlichen Agathis jurassica werden auf etwa 90 Millionen Jahre datiert. Bis vor 40 Millionen Jahren waren diese Bäume in Australien weit verbreitet, danach galten sie als ausgestorben. Im September 1994 wurden jedoch etwa 250 km westlich der australischen Stadt Sydney im Wollemi-Nationalpark von David Noble 23 Bäume und einige Jungpflanzen entdeckt.[1] Sie waren versteckt in den abgeschiedenen und schwer zugänglichen Canyons der Blue Mountains. In dieser geschützten Umgebung konnte die Wollemie als lebendes Fossil bis heute überleben. Sie gilt als sehr bedrohte Pflanzenart und pflanzt sich im Moment nur klonal fort. Nach Erbgutuntersuchungen der australischen Exemplare wurde festgestellt, dass sämtliche bisher bekannte Wollemien nahezu identisches Erbgut besitzen, man geht deswegen davon aus, dass die Population zwischenzeitlich bis auf ein oder zwei Exemplare geschrumpft war.[2] Zurzeit sind drei Populationen mit insgesamt nur etwa 100 Bäumen bekannt.[3] Vorsorglich wurden DNA-Proben genommen.
Man befürchtet, der aus Südostasien stammende und nach Australien eingeschleppte Wurzelfäuleerreger Phytophthora cinnamomi, der bereits zwei Wollemien am Naturstandort befallen hat (Stand Oktober 2010), könnte die gesamte Population auslöschen.[4] Um weitere Einschleppungen zum Beispiel durch Touristen zu verhindern, werden die genauen Standorte der Bäume bis heute geheim gehalten.
Bedroht war der Bestand auch durch die Buschbrände in Australien 2019/2020. Allerdings gelang es Feuerwehrkräften, den weltweit einzigen bekannten natürlichen Wollemien-Bestand durch Einsatz von Hubschraubern und Bodenkräften weitestgehend zu retten. Nach vorläufigen Informationen verbrannten zwei Bäume und mehrere weitere verkohlten, der Bestand selbst konnte aber erhalten werden.[5]
Am 10. September 1994 wurde von David Noble, Michael Casteleyn und Tony Zimmerman, Angehörigen der Wollemi-Nationalpark-Verwaltung, die Pflanze erstmals gesichtet.[6] Mitgebrachte Zweige führten zu einer weiteren Exkursion. Am 15. Oktober darauf wurden weitere Proben (Rinde, ein männlicher Zapfen und Grün) zusammen mit Wyn Jones, ebenfalls Mitglied der Nationalparkverwaltung, eingesammelt. Am 21. Oktober wurde schließlich unter Einsatz eines Hubschraubers ein weiblicher Zapfen von Wyn Jones aus der Krone gepflückt, weil eine Bestimmung noch immer nicht möglich war. Es stand am 21. November schließlich fest, dass es sich um ein bisher unentdecktes, lebendes Fossil aus der Familie der Araukariengewächse handelte. Zu Ehren ihres Entdeckers wurde die Pflanze Wollemia nobilis genannt.[7] Die Entdeckung dieser „Population aus lebenden Fossilien“ spiegelt die Bedeutung von Nationalparks und Wildnisgebieten für die Erhaltung der biologischen Vielfalt wider.[8]
Der immergrüne Baum erreicht bis zu 40 Meter Wuchshöhe. Die Wollemie ist einhäusig getrenntgeschlechtlich (monözisch). Männliche und weibliche Zapfen wachsen am selben Baum, wobei immer ein Zapfen am Ende eines Seitenzweigs zu finden ist. Nach der Samenreife werden nicht nur die Zapfen, sondern der ganze Zweig abgeworfen.
Die oberste Spitze des zentralen Triebes der Pflanze ist während der Wachstumspause von einer Harzkappe bedeckt/geschützt, die als (engl.) Polar Cap („Polkappe“) bezeichnet wird.
Des Weiteren pflanzt sich die Wollemie vegetativ fort. An der Stammbasis treiben Knospen aus und wachsen zu einem neuen Baum.[9]
In den ersten Jahren nach der Entdeckung der Art waren Exemplare in Kultur sehr selten, und es war eine ausgesprochene Besonderheit, wenn ein Botanischer Garten ein Exemplar der Wollemie pflanzen konnte. Beispielsweise besitzt der Palmengarten in Frankfurt am Main bereits seit dem 22. Juni 2005 ein Exemplar. Der Botanische Garten der Heinrich-Heine-Universität Düsseldorf bekam zwei Exemplare zur Eröffnung des Kuppelgewächshauses (2008) als Geschenk, von denen einer Anfang 2021 erstmals weibliche Zapfen ansetzte, die manuell mit Pollen aus dem Botanischen Garten der Universität Marburg bestäubt wurden.[10]
Dies änderte sich im Oktober 2005, als 292 Ableger bei Sotheby’s in Sydney öffentlich versteigert wurden. Die Versteigerung der Pflanzen erzielte einen Erlös von 1,5 Mio. US-Dollar. Seit dem 16. Mai 2006 sind auch Exemplare im europäischen Fachhandel erhältlich. In Dortmund wurde zum 50-jährigen Jubiläum der Pflanzenschauhäuser im Rombergpark ein Wald aus 35 Exemplaren der Wollemie gepflanzt.[11]
Die Wollemie (Wollemia nobilis) ist eine erst 1994 in Australien entdeckte Pflanzenart, sie ist die einzige Art der monotypischen Gattung Wollemia aus der Familie der Araukariengewächse (Araucariaceae). Sie war vorher nur von viele Millionen Jahre alten Fossilien bekannt und galt daher als ausgestorben. Das Artepitheton nobilis wurde zu Ehren ihres Entdeckers David Noble gewählt.
Wollemia is a genus o coniferous tree in the faimily Araucariaceae.
Wollemia l'è un jener de conifera de la familia dei Araucariaceae. Wollemia l'era conossida doma col record fossil prima del 1994, quand la australiana Wollemia nobilis l'è staita descovrida ind una foresta pluvial ind el Wollemi National Park del New South Wales, ind una val a 150 kilometer nord-ovest de Sydney.
In ingles, ol nom popolar de la pianta l'è diventad Wollemi Pine, leteralment "pin del Wollemi". L'è mìa una pianta de la familia dei pagere (coniferae) ma i en tœte e do ind la stessa clas dei (Pinaceae). I parents plu streit del Pin Wollemi i en i piante de la familia dei Araucariaceae, compagn dei speci del jener Agathis e Araucaria. Ol fossil plu veit del jener Wollemia al g'ha plu de 200 milion de agn.[1]
La pagera Wollemi l'è classifegada come Critigament in pericol (CR - D) da la International Union for Conservation of Nature de la Red List 2002,[2] e l'è una pianta protejida in Australia.[3] L'è dré a partir un projet per mantegnir qesta spece a long termen.[3]
La Wollemia nobilis l'è una pianta semperverda qe la pœl vesser volta infina a 25–40 m. La rœsca l'è particolar, negra scura e rognosa, tant qe vergun al dix qe la sœmea i cereai per la colazion Coco Pops.[4]. La ramificazion l'è unega perqè quase tœts i ram in banda a la bora i se ramifega. Dopo una qualq agn, tœts i ram o i g'ha una pigna (mas-c o femina) o i desmet de cresser. Dopo, quand qe i pigne i vegn marude, i ram i mœr. Ramelì nœv i bœta dai bœts dorments de la bora. L'è possibel qe i ram i cresse in vertical e i dages origen a ram segondare, ma al suced de rar.
I foie i en streite, piate. I vegn longe 3–8 cm e large 2–5 mm. Quand qe i foie i en marude, i passa dal verd ciar a un color plu vixin al jald.[5] I pigne i en verde, longe 6–12 cm e col diameter de 5–10 cm. I maruda in 18-20 mes dopo l'impolinazion faita dal vent. Quand qe i en marude i se desfa e i lassa indar i arme, qe i en picinine e maron, e qe i g'ha una aleta per sfrœtar ol vent ind la spantegazion.
I pigne mas-c i g'ha forma conega streita e i en longe 5–11 cm. I g'ha un color ros-maron.[3]
Qesta pianta la ge met un monton de temp per cresser [3] e i piante veige i g'ha hid una vita longa, tant qe una qualq esemplar qe al g'è al dé de incœ al Wollemy National Park i g'ha tra i 500 e i 1000 agn.[5]
La pianta l'è staita descoverta ol 10 Setember del 1994, quand qe David Noble, una guardia forestal del Wollemi National Park a Blackheath, ind i Blue Mountains, l'è indait a far un gir ind una val frequentada poc de spes. Grazie a la so cultura botanega, al s'è rendid cunt qe in quela val al g'era dei piante strane qe i meritava de vesser studiade. Ritornad a baita con dei toc de pianta, Noble l'ha capid qe l'era una spece nœva a la çenza.[6] La spece l'è staita batezada in onor de lu.[7] Stude seguents i g'hiva ol obietiv de capir a qual famea de conifere l'apartegniva questa spece nœva. Defat, infina dal prencepe l'era ciar qe la pianta la g'hiva dei carater conossids doma ind i fossil dei Araucariaceae de 200 milion de agn fa, e qe la sœmeava mìa ai piante dei uneg do jener vivents infina a alora conossids, Agathis e Araucaria, e donca i l'han colocada ind un jener tœt per lé, Wollemia. Al g'è però de dir qe i en stait trovads in Australia, Nœva Zelanda e Antartide dei fossil qe i g'han i carater de la Wollemia. La Wollemia nobilis però l'è l'unega spece viventa del jener. Ol fossil plu joven del jener al g'ha 2 milion de agn.[8] Se pœl dir donca qe la pagera Wollemi l'è un fossil vivent.
Se sa qe ind ol so ambient, tri localitaa vixine del Wollemi Park, l'è restad gnanc 100 esemplar, però mè dir qe l'è dura cuntar-i perqè i fan un sac de bœts a tera qe i sœmea piante nœve. Test jeneteg i han demostrad qe i piante i g'ha ol stes patrimone jeneteg. Quest al fa pensar qe la spece l'è dré a passar ind un col de botilia perqè ol nœmer dei esemplar l'è incé streit (adiritura se pensa un o do individov) qe la diversitaa jenetega la s'è perdida.
Ind ol november 2005, a se è trovad dei piante infetade dal Phytophthora cinnamomi.[9] I guardie forestai del New South Wales i pensa qe questa mœfa water mould l'è staita introduxida da visitador mìa autorizads ind el sit indov qe i cres i pagere Wollemi, anca se la so posizion i la sa nessun.[9]
Al g'è un programa per reproduxer la pianta per i jardin botaneg, partid prima de tœt in Australia ind el 2006 e dopo indat inants in tœt ol mond. I stœde ex situ i ha permetid de capir come se pœl coltivar la pianta. L'è vegnid fo' ciar qe, anca se l'è orijinaria de un lœg plutost cold e umed, la pœl soportar senza hir-ge problema i temperadure tra i -5°C e 45°C, e la pœl campar infina ai -12°C. La sta ben anca in sol pien e in ombra piena. Come tante oltre piante australiane, la Wollemia la vegn tacada da la Phytophthora cinnamomi. L'è anca per quel qe al convegn mìa dovrar-la per coltivazion industriai de legna.[10]
Wollemia l'è un jener de conifera de la familia dei Araucariaceae. Wollemia l'era conossida doma col record fossil prima del 1994, quand la australiana Wollemia nobilis l'è staita descovrida ind una foresta pluvial ind el Wollemi National Park del New South Wales, ind una val a 150 kilometer nord-ovest de Sydney.
In ingles, ol nom popolar de la pianta l'è diventad Wollemi Pine, leteralment "pin del Wollemi". L'è mìa una pianta de la familia dei pagere (coniferae) ma i en tœte e do ind la stessa clas dei (Pinaceae). I parents plu streit del Pin Wollemi i en i piante de la familia dei Araucariaceae, compagn dei speci del jener Agathis e Araucaria. Ol fossil plu veit del jener Wollemia al g'ha plu de 200 milion de agn.
La pagera Wollemi l'è classifegada come Critigament in pericol (CR - D) da la International Union for Conservation of Nature de la Red List 2002, e l'è una pianta protejida in Australia. L'è dré a partir un projet per mantegnir qesta spece a long termen.
Wollemia is a genus o coniferous tree in the faimily Araucariaceae.
Η Βολέμια είναι ένα γένος κωνοφόρου δέντρου της οικογένειας των Αραουκαριδών. Το αυστραλιανό είδος Wollemia nobilis είναι το μοναδικό είδος του γένους Wollemia και ανακαλύφθηκε το 1994 στις απομακρυσμένες, απότομες χαράδρες του Εθνικού πάρκου Ουολέμι της Νέας Νότιας Ουαλίας, 150 χμ. βορειοδυτικά του Σίδνεϊ. Τόσο στη βοτανική όσο και στη λαϊκή λογοτεχνία, το δέντρο έχει ονομαστεί σχεδόν παγκόσμια ως το «Πεύκο Ουολέμι» ή το «Πεύκο Βολέμι», παρόλο που δεν είναι αληθινό πεύκο ούτε ανήκει στην οικογένεια των Πευκίδων, αλλά περισσότερο συνδέεται με το γένος Αγάθης (Agathis) και την Αραουκάρια της οικογένειας των Αραουκαριδών. Το παλαιότερο απολίθωμα Βολέμιας είναι 200 εκατομμυρίων ετών.
Η Βολέμια είναι ένα αειθαλές δέντρο που φτάνει τα 25-40 μέτρα σε ύψος. Ο κορμός είναι πολύ χαρακτηριστικός, σκούρος καστανός και χονδρός. Κλαδεύεται εύκολα και τα περισσότερα δείγματα έχουν πολλαπλούς κορμούς ή εμφανίζονται ως συστάδες κορμών που πιστεύεται ότι προέρχονται από ανάπτυξη παλαιού κλαδέματος. Ο τρόπος ανάπτυξης των κλαδιών είναι μοναδικός στο ότι σχεδόν όλα τα πλευρικά κλαδιά δεν αναπτύσσονται περισσότερο. Μετά από λίγα χρόνια, κάθε κλαδί είτε αναπτύσσει κώνο (αρσενικό ή θηλυκό) είτε παύει να αναπτύσσεται. Ύστερα απ’ αυτό ή όταν ο κώνος ωριμάσει, το κλαδί ξεραίνεται. Νέα κλαδιά τότε φυτρώνουν από λανθάνοντες οφθαλμούς του κυρίως κορμού. Σπάνια, ένα πλευρικό κλαδί θα γυρίσει όρθια και θα αναπτυχθεί σε έναν δευτερεύοντα κορμό, ο οποίος θα φέρει στη συνέχεια, ένα νέο σύνολο πλευρικών κλαδιών. Τα φύλλα είναι επίπεδα, γραμμικά, 3-8 εκατοστά σε μήκος και 2-5 χιλιοστόμετρα σε πλάτος. Οι κώνοι είναι πράσινοι, 6-12 εκατοστά σε μήκος και 5-10 εκατοστά σε διάμετρο και ωριμάζουν 18-20 μήνες μετά την γονιμοποίηση. Αποσυντίθενται όταν φτάσουν σε ωριμότητα για να απελευθερώσουν τους σπόρους. Οι αρσενικοί κώνοι είναι λεπτοί, κωνικοί, 5-11 εκατοστά σε μήκος και 1-2 εκατοστά σε φάρδος.
Η ανακάλυψη της Βολέμιας στις 10 Σεπτεμβρίου του 1994 από τον Ντέϊβιντ Νόμπλ, στα Γαλάζια Όρη του Εθνικού πάρκου Ουολλέμι, συνέβη μόνο λόγω των αναρριχητικών του δυνατοτήτων. Ο Νόμπλ, που τότε εργαζόταν στο συγκεκριμένο Εθνικό πάρκο, είχε καλές γνώσεις βοτανικής και γρήγορα αναγνώρισε ότι τα δέντρα ήταν ασυνήθιστα και άξιζαν περαιτέρω διερεύνηση. Επιστρέφοντας με δείγματα και περιμένοντας κάποιος να είναι ικανός να αναγνωρίσει τα φυτά, σύντομα ανακάλυψε ότι ήταν καινούργια για τη επιστήμη. Tο είδος ονομάστηκε εν συνεχεία προς τιμήν του (nobilis=του Νόμπλ). Περαιτέρω μελέτη ήταν αναγκαία για να εξακριβωθεί η σχέση της Βολέμιας με τα άλλα κωνοφόρα. Η αρχική υποψία ήταν ότι είχε ορισμένα χαρακτηριστικά της οικογένειας των Αραουκαριδών, αλλά δεν ήταν όμοιο με κανένα σημερινό είδος αυτής της οικογένειας. Σύγκριση με τα σημερινά και απολιθωμένα είδη Αραουκαρίων απέδειξε ότι ήταν όντως μέλος αυτής της οικογένειας και τοποθετήθηκε σε ένα νέο γένος της οικογένειας. Απολιθώματα που μοιάζουν με την Βολέμια και πιθανόν σχετίζονται με αυτήν, είναι ευρέως διαδεδομένα στην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και την Ανταρκτική, αλλά η Wollemia nobilis είναι το μοναδικό ζωντανό μέλος του γένους. Τα πιο πρόσφατα απολιθώματα του γένους χρονολογούνται πριν από περίπου 2 εκατομμύρια χρόνια. Γι΄ αυτό το λόγο χαρακτηρίζεται σαν «ζωντανό απολίθωμα». Λιγότερα από 100 δέντρα είναι γνωστά ότι φυτρώνουν στη φύση, σε τρεις τοποθεσίες όχι μακριά η μία από την άλλη. Είναι πολύ δύσκολο να τα μετρήσουμε καθώς τα περισσότερα δέντρα έχουν πολλαπλά στελέχη και ίσως έχουν συνδεδεμένο ριζικό σύστημα. Γενετικός έλεγχος έχει αποδείξει ότι όλα τα δείγματα είναι γενετικά δυσδιάκριτα, γεγονός που υποδηλώνει ότι το είδος έχει περάσει μια γενετική συμφόρηση στην οποία ο πληθυσμός μειώθηκε τόσο πολύ ούτως ώστε όλη η γενετική μεταβλητότητα να χαθεί.
Ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα πολλαπλασιασμού της Βολέμιας τέθηκε σε εφαρμογή στην Αυστραλία, αρχικά στους βοτανικούς κήπους και μετέπειτα από τον Απρίλιο του 2006 για εμπορικούς σκοπούς. Διατέθηκε εμπορικά στη Δυτική Ευρώπη τον Ιούνιο του 2006 και στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Δεκέμβριο του 2006. Μπορεί να αποδειχθεί ένα πολύτιμο διακοσμητικό δέντρο, είτε φυτεμένο σε ανοιχτό χώρο είτε σε γλάστρες. Επίσης, αποδεικνύεται ότι είναι πιο ευπροσάρμοστο και ανθεκτικό στο κρύο, παρόλο που είναι αυτοφυές στην υποτροπική ζώνη. Μπορεί να ανεχθεί τόσο τον έντονο ήλιο όσο και την πλήρη σκιά και θερμοκρασίες από -5° C μέχρι 45° C. Όπως και πολλά άλλα δέντρα της Αυστραλίας, η Βολέμια είναι ευπαθής στον ωομύκητα Phytophthora cinnamomi, και αυτό μπορεί να περιορίσει τη χρήση της ως δέντρο ξυλείας.
Η Βολέμια είναι ένα γένος κωνοφόρου δέντρου της οικογένειας των Αραουκαριδών. Το αυστραλιανό είδος Wollemia nobilis είναι το μοναδικό είδος του γένους Wollemia και ανακαλύφθηκε το 1994 στις απομακρυσμένες, απότομες χαράδρες του Εθνικού πάρκου Ουολέμι της Νέας Νότιας Ουαλίας, 150 χμ. βορειοδυτικά του Σίδνεϊ. Τόσο στη βοτανική όσο και στη λαϊκή λογοτεχνία, το δέντρο έχει ονομαστεί σχεδόν παγκόσμια ως το «Πεύκο Ουολέμι» ή το «Πεύκο Βολέμι», παρόλο που δεν είναι αληθινό πεύκο ούτε ανήκει στην οικογένεια των Πευκίδων, αλλά περισσότερο συνδέεται με το γένος Αγάθης (Agathis) και την Αραουκάρια της οικογένειας των Αραουκαριδών. Το παλαιότερο απολίθωμα Βολέμιας είναι 200 εκατομμυρίων ετών.
Wollemia is a genus of coniferous trees in the family Araucariaceae, endemic to Australia. It represents only one of three living genera in the family, alongside Araucaria and Agathis. The genus only has a single known species, Wollemia nobilis which was discovered in 1994 in a temperate rainforest wilderness area of the Wollemi National Park in New South Wales. It was growing in a remote series of narrow, steep-sided, sandstone gorges 150 km (93 mi) north-west of Sydney. The genus is named after the National Park.[2]
In both botanical and popular literature, the tree has been almost universally referred to as the Wollemi pine (/ˈwɒləmaɪ/),[3] although it is not a true pine (genus Pinus), nor a member of the pine family (Pinaceae), but is related to Agathis and Araucaria.
The Wollemi pine is classified as critically endangered (CR) on the IUCN's Red List,[1] and is legally protected in Australia.[4] After it was discovered that the trees could be successfully cloned, new trees were potted up in the Botanic Gardens of Sydney and Mount Annan and planted as far away as the Humboldt Botanical Garden near Eureka, California.[5]
A Recovery Plan has been drawn up, outlining strategies for the management of this fragile population. The overall objective is to ensure that the species remains viable in the long term.[4] Australian prime ministers and foreign affairs ministers have presented Wollemi pines to various dignitaries around the world.[6]
Wollemia nobilis is an evergreen tree reaching 25–40 m (82–131 ft) tall. The bark is very distinctive, dark brown, and knobbly, quoted as resembling the breakfast cereal Coco Pops.[7] The tree coppices readily, and most specimens are multiple-trunked or appear as clumps of trunks thought to derive from old coppice growth, with some consisting of up to 100 stems of differing sizes.[4] The branching is unusual in that nearly all the side branches never have further branching. After a few years, each branch either terminates in a cone (either male or female) or ceases growth. After this, or when the cone becomes mature, the branch dies. New branches then arise from dormant buds on the main trunk. Rarely, a side branch will turn erect and develop into a secondary trunk, which then bears a new set of side branches.
The leaves are flat linear, 3–8 cm (1.2–3.1 in) long and 2–5 mm (0.079–0.197 in) broad. They are arranged spirally on the shoot but twisted at the base to appear in two or four flattened ranks. As the leaves mature, they develop from bright lime-green to a more yellowish-green.[8] The seed cones are green, 6–12 cm (2.4–4.7 in) long and 5–10 cm (2.0–3.9 in) in diameter, and mature about 18–20 months after wind pollination. They disintegrate at maturity to release the seeds which are small and brown, thin and papery with a wing around the edge to aid wind-dispersal.[4] The male (pollen) cones are slender conic, 5–11 cm (2.0–4.3 in) long and 1–2 cm (0.39–0.79 in) broad and reddish-brown in colour and are lower on the tree than the seed cones.[4] Seedlings appear to be slow-growing[4] and mature trees are extremely long-lived; some of the older individuals today are estimated to be between 500 and 1,000 years old.[8]
apical shoots
Leaves
Bark of W. nobilis
_seedling.jpg)
A 4 month old Wollemi pine seedling
Young W. nobilis pollen cone
Female cones
Mature tree
The discovery, on or about 10 September 1994, by David Noble, Michael Casteleyn, and Tony Zimmerman, only occurred because the group had been systematically exploring the area looking for new canyons.[9] Noble had good botanical knowledge, and quickly recognised the trees as unusual because of the unique bark and worthy of further investigation.
He took specimens to work for identification, expecting someone to be able to identify the plants.[10][11] His specimens were identified by Wyn Jones, a botanist with National Parks and Jan Allen from the Botanical Gardens. After the identification was made, National Parks then went under a veil of secrecy, with the discoverers not learning the full magnitude of their discovery for about six months. National Parks came close to damaging the stand when a helicopter being used to collect cones inadvertently pruned one of the pines with its rotor.[12] The species was subsequently named after Dave.[13][14]
The first illustrations of the Wollemi Pine were drawn by David Mackay, a botanical artist and scientific illustrator who was working at the Royal Botanic Gardens in Sydney when the species was discovered.[15]
Further study would be needed to establish its relationship to other conifers. The initial suspicion was that it had certain characteristics of the 200-million-year-old family Araucariaceae, but was not similar to any living species in the family. Comparison with living and fossilised Araucariaceae proved that it was a member of that family, and it has been placed into a new genus, beside the genera Agathis and Araucaria.
Fewer than a hundred trees are known to be growing wild, in three localities not far apart. It is very difficult to count individuals, as most trees are multistemmed and may have a connected root system. Genetic testing has revealed that all the specimens are genetically indistinguishable, suggesting that the species has been through a genetic bottleneck in which its population became so low (possibly just one or two individuals) that all genetic variability was lost.[16]
In November 2005, wild-growing trees were found to be infected with Phytophthora cinnamomi.[17] New South Wales park rangers believe the virulent water mould was introduced by unauthorised visitors to the site, the location of which is still undisclosed to the public.[17]
The grove of Wollemia trees was endangered by fire during the 2019–2020 Australian bushfire season.[18] They were saved by specialist firefighters from the National Parks and Wildlife Service, supported by the Rural Fire Service who installed an irrigation system as well as dropping retardant.[10][19][20][21][22]
A propagation programme made Wollemi pine specimens available to botanical gardens, first in Australia in 2006 and subsequently throughout the world. It may prove to be a valuable tree for ornament, either planted in open ground or for tubs and planters. In Australia, potted native Wollemi pines have been promoted as a Christmas tree.[23] It is also proving to be more adaptable and cold-hardy than its restricted temperate-subtropical, humid distribution would suggest, tolerating temperatures between −5 and 45 °C (23 and 113 °F), with reports, from Japan and the USA, that it can survive down to −12 °C (10 °F). A grove of Wollemi pines planted in Inverewe Garden, Scotland, believed to be the most northerly location of any successful planting, have survived temperatures of −7 °C (19 °F), recorded in January 2010.[24] It also handles both full sun and full shade. Like many other Australian trees, Wollemia is susceptible to the pathogenic water mould Phytophthora cinnamomi, so this may limit its potential as a timber tree.[25]
The Royal Botanic Gardens in Sydney have published information on how to grow Wollemi pines from seed which has been harvested from helicopters from the forest trees. The majority of seeds that fall from the cone are not viable so need to be sorted to retain the plump and dark ones. These can then be sown on top of seed raising mix and watered. Once the water has drained through the mix, the pot should be placed in a plastic bag and refrigerated for two weeks. After this, the pot should be removed from the plastic bag and placed somewhere warm but not very sunny until the seed germinates (remembering to keep them moist but not wet). This could take several months.[26]
Examples of the species can be viewed at The Tasmanian Arboretum.
The Wollemi pine is extremely hardy and versatile in cultivation. Despite it being an endangered species, it is easy to grow and requires relatively low maintenance. It will adapt to a diverse range of climatic zones, thriving in full sun to semi shaded outdoor positions. They can be maintained in a pot almost indefinitely, and make good container plants for patios, verandas, and courtyards. Because it tolerates air conditioning, it can also be used as an indoor decorative plant. These are basic need to knows for care: they require well-drained soil and protection from frost.[27]
When pruning the Wollemi pine, use sterile secateurs at any time of year to retain its compact form. It can be pruned heavily with up to two thirds of the plant size removed. Pruning heavily can be done on the apical growth and the branches. The best time to prune is during the winter months.
The Wollemi pine has very controlled growth, especially if it is kept in a pot. It may take up to 25 years to reach 20 feet in height.
The genus Wollemia shares morphological characteristics with the genera Araucaria and Agathis. Wollemia and Araucaria both have closely crowded sessile and amphistomatic (producing stomata on both sides of the leaf) leaves, and aristate bract scales, while Wollemia and Agathis both have fully fused bracts, ovuliferous scales, and winged seeds.[28] Scrutiny of the fossil record likewise does not clarify Wollemia's relationship to Araucaria or Agathis, since the former has similarly disparate leaf characters in its adult and juvenile forms, and the latter has similar cone characters.[29] Further, the recent description of several extinct genera within the Araucariaceae points to complex relationships within the family and a significant loss of diversity since the Cretaceous.[30][31] An early study of the rbcL gene sequence places Wollemia in the basal position of the Araucariaceae and as the sister group to Agathis and Araucaria.[32] In contrast, another study of the rbcL sequence shows that Wollemia is the sister group to Agathis, and Araucaria is basal.[33] The different outgroup selection and genes used in previous studies are the reasons behind the discrepancy over the groupings of the three genera.[34] Later genetic studies corroborate Wollemia's placement in the Araucariaceae as sister to Agathis based on data from the 28s rRNA gene,[35] a combination of rbcL and matK genes,[36] and a comprehensive study encompassing nuclear ribosomal 18S and 26S rRNA, chloroplast 16S rRNA, rbcL, matK and rps4, and mitochondrial coxl and atp1 genes.[34]
Below is the phylogeny of the Araucariaceae based on the consensus from the most recent cladistic analysis of molecular data. It shows the relative positions of Wollemia, Agathis, and Araucaria within the division.
PinalesWollemia
There are no fossils that can be assigned definitively to Wollemia. Araucarioides leaves possibly representing Wollemia or a close relative have been reported from the Early Eocene of Tasmania. Some authors have suggested that the fossil pollen genus Dilwynites, known from the Late Cretaceous-Pliocene of Australia, New Zealand, Patagonia and Antarctica is assignable to Wollemia, however, the pollen of Wollemia is highly variable, and its similarity to Dilwynites has been questioned, with Dilwynites also closely resembling the pollen of some species of Agathis. It is therefore possible that Dilwynites pollen represents that of other araucarian conifers as well as possibly also Wollemia.[37]
This article incorporates text from the ARKive fact-file "Wollemia" under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License and the GFDL.
Wollemia is a genus of coniferous trees in the family Araucariaceae, endemic to Australia. It represents only one of three living genera in the family, alongside Araucaria and Agathis. The genus only has a single known species, Wollemia nobilis which was discovered in 1994 in a temperate rainforest wilderness area of the Wollemi National Park in New South Wales. It was growing in a remote series of narrow, steep-sided, sandstone gorges 150 km (93 mi) north-west of Sydney. The genus is named after the National Park.
In both botanical and popular literature, the tree has been almost universally referred to as the Wollemi pine (/ˈwɒləmaɪ/), although it is not a true pine (genus Pinus), nor a member of the pine family (Pinaceae), but is related to Agathis and Araucaria.
The Wollemi pine is classified as critically endangered (CR) on the IUCN's Red List, and is legally protected in Australia. After it was discovered that the trees could be successfully cloned, new trees were potted up in the Botanic Gardens of Sydney and Mount Annan and planted as far away as the Humboldt Botanical Garden near Eureka, California.
A Recovery Plan has been drawn up, outlining strategies for the management of this fragile population. The overall objective is to ensure that the species remains viable in the long term. Australian prime ministers and foreign affairs ministers have presented Wollemi pines to various dignitaries around the world.
Wollemia nobilis, esperante Vollemia pino, estas tre rara aŭstralazia arbo de la familio de Araucariaceae kiu troveblas en la nacia parko de Wollemi en la aŭstralia ŝtato New South Wales.
Ekzistas nur ĉirkaŭ 100 tiaj arboj. Temas pri vivanta fosilio.
David Noble en 1994 malkovris 25 arbojn en Nacia Parko de Novsudkimrio. Antaŭe oni pensis ke ĝi jam de du milionoj da jaroj formortis.
Oni prenis semojn de la arbo kaj kreskigis pinidojn, vendis el ili 148 per Sotheby's je averaĝa prezo de 2272 eŭroj.
La Vollemia Nacia Parko apud Sidnejo estas la sola loko tutmonde kie oni trovas ĉi tiujn arbojn en sovaĝa stato. Ilia preciza loko estas sekreta ĉar oni timas ke vizitantoj enportos patogenojn kiuj povus kaŭzi malsanojn. La planto estas tiom endanĝerita, ke oni alportas homojn nur per helikoptero kaj per kovritaj okuloj. Dum la amasaj arbaraj incendioj en 2019 la arboj estis savitaj danke al militstila operaco, kun uzo de akvoverŝantaj aviadiloj kaj fajrobrigadistoj kiuj malsupreniris de helikopteroj per ŝnuroj.
La pino kreskas en temperaturo de 12-45º C. Ĝi estas multigebla per semado aŭ per stikaĵoj. La arbidoj kreskas 50 cm jare, la arbo altas plenkreske eĉ 40 m, unu arbo kreskigas multajn trunkojn, tiel defendas sin kontraŭ la oftaj fajroj kaj aliaj naturaj katastrofoj. Ĝi deĵetas ne nur solajn pinglojn, sed tutajn branĉojn.
La divers-seksaj infloreskoj troviĝas sur la sama arbo.
Wollemia nobilis es la única especie del género Wollemia, un raro y escaso árbol de las coníferas, familia Araucariaceae, descubierto en el año 1994 en una serie de cañones remotos cerca de Lithgow en áreas aisladas de los bosques templados húmedos en Wollemi National Park en Nueva Gales del Sur 150 kilómetros al noroeste de Sídney (Australia). Está considerado como un fósil viviente.[1]
Wollemia es un árbol de hoja perenne que alcanza una altura de 25 a 40 m. Su corteza es de color marrón muy característico, oscura y nudosa, asemejando como si estuviera recubierta de chocolate de cereal de arroz Krispies. Si el árbol se corta forma rápidamente vástagos, y la mayoría de los especímenes tienen troncos múltiples o aparecen como grupos de troncos que se cree que se derivan de un viejo crecimiento de los vástagos.
La ramificación es única en la que casi todas las ramas laterales no tienen otra ramificación; después de algunos años, cualquier rama termina en un cono (macho o hembra) o cesa el crecimiento, después de que sucede esto o el cono está maduro, la rama muere. Las nuevas ramas entonces emergen de los brotes inactivos en el tronco principal. Raramente, una rama lateral se vuelve erecta para desarrollarse en un tronco secundario, este entonces produce un nuevo conjunto de ramas laterales.
Las hojas son planas lineares, de 3 a 8 cm de largo y 2 a 5 mm de ancho; se distribuyen en espiral en el brote pero se tuercen en la base para aparecer en dos o cuatro filas aplanadas. Los conos de la semilla son verdes, de 6 a 12 cm de largo y de 5 a 10 cm de diámetro, y maduran en unos 18 o 20 meses después de la polinización; se desintegran en la madurez para soltar las semillas. Los conos masculinos (del polen) son cónicos, de 5 a 11 cm de largo y de 1 a 2 cm de ancho.
Como ya se había mencionado la especie fue descubierta por un guardaparque en las Montañas Azules, debido a sus habilidades para explorar el bosque. Este hombre tenía un buen conocimiento de Botánica y rápidamente reconoció los árboles como inusuales y merecedores de investigación posterior. Regresando con los especímenes, se encontró que eran nuevos para la ciencia.[2] Comparaciones con especies vivientes y fosilizadas de Araucariaceae probaron que es un miembro de esa familia, y ha sido colocado en un nuevo género con los otros géneros existentes Agathis y Araucaria.[3] Fósiles parecidos al Wollemia y posiblemente relacionados con este se encuentran dispersos en Australia, Nueva Zelanda y la Antártida, pero Wollemia nobilis es el único miembro del género. Los últimos fósiles del género datan de hace aproximadamente 2 millones de años.[4] por lo tanto se le describe como un fósil viviente, o alternativamente, un taxón lázaro.
Hay solamente unos cientos de árboles que crecen en estado salvaje, en tres localidades. Es muy difícil contarlos ya que la mayoría de los árboles tienen múltiples tallos y pueden estar conectados en un sistema de raíces. Pruebas genéticas han revelado que todos los individuos son genéticamente indistinguibles, sugiriendo que la especie ha pasado por un cuello de botella genético en el cual la población llegó a estar tan baja (posiblemente uno o dos individuos) que toda la variabilidad genética se perdió.
En noviembre de 2005, algunos árboles creciendo en la naturaleza se encontraron infectados con Phytophthora cinnamomi. Los guardaparques de Nueva Gales del Sur creen que el virulento moho de agua fue introducido por visitantes no autorizados al sitio, que se encuentra todavía sin revelar al público.
Últimamente ha culminado un programa de propagación con el pino de Wollemi, distribuido en jardines botánicos primero, y después comercialmente disponible en Australia desde el 1 de abril de 2006. Se lanzó comercialmente en Europa Occidental en junio de 2006 y en los Estados Unidos en diciembre de 2006. Puede demostrar ser un árbol valioso para el ornamento, plantado a cielo abierto o para interior en maceta También está demostrando ser más resistente al frío de lo que su distribución subtropical sugeriría, tolerando temperaturas entre -5 °C y 45 °C, con informes de que puede sobrevivir por hasta los -12 °C. También tolera el pleno sol y la plena sombra. Como muchos otros árboles australianos, Wollemia es susceptible al ataque del hongo patógeno Phytophthora cinnamomi, así que este puede limitar su potencial como árbol productor de madera.[5]
En octubre de 2005 fue ofrecido a subasta un ejemplar de wollemia en Sotheby's de Sídney para el público en general. El 16 de mayo de 2006 se subastaron también ejemplares en los países europeos. A título de ejemplo, el precio pagado en mayo de 2006 en el Reino Unido fue de £300. Desde entonces se han suministrado ejemplares a numerosos jardines botánicos. Un pequeño contingente de plantas llegó en el otoño de 2006 para su venta a viveros, a un precio de (£98,00 cada uno).
Wollemia nobilis fue descrita por W.G.Jones, K.D.Hill & J.M.Allen y publicado en Journal of Botany, British and Foreign 66: 141. 1928.[7] La especie tipo es: Dicrocaulon pearsonii N.E. Br.
Su nombre Wollemia le fue dado por el lugar donde se encontró por vez primera, en el Wollemi National Park.
En la literatura popular, el árbol se denomina como "Pino Wollemi", si bien esto no es exacto, ya que no es un pino, estando relacionado con el Kauri y la Araucaria en la familia de las Araucariaceae. Se ha determinado que el más antiguo fósil de Wollemia es de hace 200 millones de años.[8]
nobilis: epíteto latíno que significa "notable, famoso"[9]
Wollemia nobilis es la única especie del género Wollemia, un raro y escaso árbol de las coníferas, familia Araucariaceae, descubierto en el año 1994 en una serie de cañones remotos cerca de Lithgow en áreas aisladas de los bosques templados húmedos en Wollemi National Park en Nueva Gales del Sur 150 kilómetros al noroeste de Sídney (Australia). Está considerado como un fósil viviente.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Volleemia (perekond) Volleemia (Wollemia nobilis) on igihaljaste okaspuude hulka kuuluv liik araukaarialiste sugukonnast, volleemia perekonna ainuliik.
Varem peeti volleemia perekonda juba umbes kaks miljonit aastat tagasi välja surnuks, kuni 1994. aastal leiti elavad puud Austraalias Uus-Lõuna-Walesis. Seni ainuke teadaolev kasvukoht ongi Wollemi rahvuspark umbes 150 km Sydneyst loodes. Volleemia on äärmiselt ohustatud liik; teada on alla saja looduslikult kasvava puu.
Puu kasvab 25–40 meetri kõrguseks. Koor on tumepruun ja muhklik. Puu annab palju juurevõsusid ning seetõttu kasvavad tüved tihti kobaras koos. Oksad enamasti ei hargne, vaid tipnevad käbiga. Kui oks kasvamise lõpetab või käbi küpseks saab, oks sureb, ja tüve uinunud pungast hakkab kasvama uus oks. Mõnikord moodustub oksast uus püstine tüvi.
Lapikud okkad on 3–8 cm pikkused ja 2–5 mm laiused ning kinnituvad spiraalselt. Emaskäbid on rohelised, 6–12 cm pikkused ja 5–10 cm läbimõõduga. Käbid küpsevad 18–20 kuud ning seejärel lagunevad ja vabastavad seemned. Isaskäbid on salekoonilised, 5–11 cm pikkused ja 1–2 cm läbimõõduga.
Tipupung
Tüvi
Volleemia (Wollemia nobilis) on igihaljaste okaspuude hulka kuuluv liik araukaarialiste sugukonnast, volleemia perekonna ainuliik.
Varem peeti volleemia perekonda juba umbes kaks miljonit aastat tagasi välja surnuks, kuni 1994. aastal leiti elavad puud Austraalias Uus-Lõuna-Walesis. Seni ainuke teadaolev kasvukoht ongi Wollemi rahvuspark umbes 150 km Sydneyst loodes. Volleemia on äärmiselt ohustatud liik; teada on alla saja looduslikult kasvava puu.
Puu kasvab 25–40 meetri kõrguseks. Koor on tumepruun ja muhklik. Puu annab palju juurevõsusid ning seetõttu kasvavad tüved tihti kobaras koos. Oksad enamasti ei hargne, vaid tipnevad käbiga. Kui oks kasvamise lõpetab või käbi küpseks saab, oks sureb, ja tüve uinunud pungast hakkab kasvama uus oks. Mõnikord moodustub oksast uus püstine tüvi.
Lapikud okkad on 3–8 cm pikkused ja 2–5 mm laiused ning kinnituvad spiraalselt. Emaskäbid on rohelised, 6–12 cm pikkused ja 5–10 cm läbimõõduga. Käbid küpsevad 18–20 kuud ning seejärel lagunevad ja vabastavad seemned. Isaskäbid on salekoonilised, 5–11 cm pikkused ja 1–2 cm läbimõõduga.
Australianwollemia[2] eli wollemia[2] (Wollemia nobilis) on araukariakasvien heimoon (Araucariaceae) kuuluva havupuulaji ja wollemioiden suvun ainoa nykyisin elävä edustaja. Lajin ainoa tunnettu kasvupaikka on Wollemin kansallispuistossa Australiassa, noin 150 kilometriä Sydneystä luoteeseen. Laji löydettiin sattumalta vuonna 1994. Ennen australianwollemian löytymistä sittemmin wollemioiksi tunnistettuja puita on tunnettu jo liitukaudelta, yli 65 miljoonan vuoden takaisista fossiileista.[3][4]
Sekä suvun suomenkielisenä että tieteellisenä nimenä käytetty Wollemia on muodostettu lajin löytöpaikan mukaan Wollemin kansallispuiston nimestä. Puiston nimi puolestaan on johdettu Australian alkuperäisväestön puistossa sijaitsevista rotkoista käyttämästä nimestä.[3] Tieteellinen lajinimi nobilis on latinaa ja tarkoittaa ”jaloa”. Samalla nimi on myös epäsuora viittaus puun löytäneeseen David Nobleen.[3] Puusta käytetään maailmalla ja sen kotiseudulla Australiassa yleensä englanniksi nimeä Wollemi pine (suom. Wollemi-mänty).[3]
Australianwollemia on ainavihanta puu. Se voi kasvaa noin 40 metriä korkeaksi ja tulla rungon läpimitaltaan 1,2 metriä paksuksi. Suorarunkoinen puu vesoo usein tyvestään. Latvus on kapean pylväsmäinen.[3] Versot voidaan jakaa pystyihin pääversoihin ja sivusuuntaisesti siirottaviin sivuversoihin. Sivuversot ovat tavallisesti haarattomia. Rungon kuori halkeilee aluksi suomumaisina levyinä, mutta tulee vanhemmiten luonteenomaisten nystyröiden peittämäksi.[3]
Lehdet ovat ruodittomia ja kannaltaan johteisia. Pystyjen pääversojen lehtiasento on kierteinen, mutta siirottavissa sivusuuntaisissa versoissa se voi olla vastakkainen tai lähes vastakkainen.[3] Lehtiä on kolmea pääasiallista tyyppiä: pystyjen versojen pienet kolmiomaiset lehdet, nuorten kasvien ja alaoksien sivuversojen pitkät ja kapeat lehdet sekä yläoksien sivuversojen leveämmät lehdet.[3] Pystyn verson kolmiomaiset lehdet ovat vain kolmesta kymmeneen millimetriä pitkiä, tyvestään kahdesta neljään millimetriä leveitä ja lehtiasennoltaan kierteisesti.[3] Sivusuuntaisissa versoissa nuorilla kasveilla ja puiden alaoksilla kasvavat kapeat lehdet ovat enimmillään 2–8 senttimetriä pitkiä, 2–5 millimetriä leveitä ja muodoltaan tasasoukkia tai kapean kolmiomaisia. Ne ovat usein asettuneet rankaan vastakkaisesti ja kaksirivisesti.[3] Vanhempien puiden yläoksien lehdet ovat enimmillään 1–4 senttimetriä pitkiä, 4–8 millimetriä leveitä ja muodoltaan kapean pitkänpyöreitä. Ne ovat yleensä asettuneet rankaan vastakkaisesti ja nelirivisesti.[3] Lehdet ovat suurimpia verson keskiosissa ja pienenevät suomumaisiksi verson aivan tyvessä ja kärjessä. Lehden adaksiaalinen pinta eli yläpinta on yleensä syvänvihreä, kun taas abaksiaalinen alapinta on usein vaalea. Ilmarakoja on eniten alapinnoilla.[3]
Australianwollemia on yksikotinen, ja erilliset hede- ja emikukinnot kasvavat samassa puussa. Kukinnot kehittyvät sivusuuntaisten versojen kärkiin.[3]
Hedekukinto eli hedekäpy koostuu lukuisista kierteisesti rankaan asettuneista hedelehdistä. Pitkä ja kapea hedekäpy kasvaa enimmillään noin 11 senttimetriä pitkäksi ja 19 millimetriä paksuksi. Hedelehdet ovat punaruskeita, muodoltaan kulmikkaita ja kilpimäisiä. Hedelehdellä on neljästä yhdeksään riippuvaa pölylokeroa.[3]
Emikukinto eli käpy koostuu useista rankaan kierteisesti asettuneista käpysuomuista, joista kukin itsessään koostuu suuresta peitinsuomusta ja surkastuneesta emisuomusta, jotka ovat yhdiskasvuisia.[3] Muodoltaan pallomainen tai leveän luumunmuotoinen käpy kasvaa enimmillään noin 12,5 senttimetriä pitkäksi ja kymmenen senttimetriä paksuksi. Aluksi vihreä käpy muuttuu kypsyessään ruskeaksi ja lopulta hajoaa käpysuomujen varistessa. Tällöin suomuissa kiinni pysyvät siemenet leviävät tuulen mukana siivellisten käpysuomujen mukana.[3] Kukin käpysuomu tuottaa yhden siemenen. Yksittäinen käpysuomu on litteä, 12–17 millimetriä pitkä, 14–22 millimetriä leveä ja kolmesta viiteen millimetriä paksu. Käpysuomulla on laidassaan lenninsiipi ja kärjessään kapea 6–12 millimetriä pitkä ota.[3]
Siemen on 7–11 millimetriä pitkä ja 5–7 millimetriä leveä. Siementä ympäröi kehänä ohut lenninsiipi, vaikka se on kiinnittynyt siivelliseen käpysuomuun. Itäminen on maanpäällistä ja sirkkalehtiä on kaksi.[3]
Rungon kuori on nystyräistä.
Pystyn verson lehdet ovat kierteisesti.
Sivuverson lehdet ovat riveissä versorangan sivuilla.
Hedekäpy on pitkä ja kapea.
Käpy on suuri ja pyöreä.
Australianwollemia tunnetaan luonnonvaraisena ainoastaan kolmelta kasvupaikalta Wollemin kansallispuistosta Blue Mountains -vuoristosta Uuden Etelä-Walesin osavaltiossa Australiassa.[5]
Australianwollemia kasvaa lämpimänlauhkeassa vuoristosademetsässä. Sitä esiintyy luonnossa ainoastaan virtaavan veden äärellä syvissä rotkoissa. Rotkojen pohjan kasvillisuuden tärkeimmät puulajit ovat kunoniakasveihin (Cunoniaceae) kuuluva Ceratopetalum apetalum ja Atherospermataceae-heimoon kuuluva Doryphora sassafras. Aluskasvillisuus on saniaisvaltaista. Australianwollemia kasvaa luonnossa ympäröiviä puita suurempana ylispuuna. Rotkojen reunojen rinteillä kasvaa eukalyptusmetsää, jonka valtapuulaji on Eucalyptus piperita. Australianwollemian kasvupaikkojen maaperä on hiekkakiviperäistä alluviaalimaata.[5]
Australianwollemia on wollemioiden suvun ainoa nykyisin elävä laji. Wollemiat ovat araukariakasvien heimoon kuuluvia havupuita.[3] Genetiikan tutkimusten perusteella wollemiat ovat araukariakasvien basaalisin eli yhteisestä kehityslinjasta ensimmäisenä eriytynyt ryhmä, vaikka aiemmin 1990-luvun lopulla niiden katsottiinkin olevan heimon kahdesta muusta suvusta lähemmin sukua kaureille (Agathis) kuin araukarioille (Araucaria).[6][4]
Erittäin suppealla alueella syrjäisissä rotkoissa kasvava australianwollemia löydettiin vasta vuonna 1994. Pian lajin löytämisen jälkeen tutkimuksissa todettiin sen olevan erittäin läheistä sukua aiemmin vain fossiileista tunnetulle havupuusuvulle Dilwynites. Sittemmin on esitetty kasvien kuuluvan samaan sukuun. Tässä tapauksessa suvun tunnettu historia ulottuisi liitukaudelle.[3][4]
Australianwollemian taimia alettiin myydä kaupallisesti vuonna 2005 vuosikymmen lajin löydön jälkeen. Puusta tuli suhteellisen nopeasti tunnettu koristekasvi lauhkean ja subtrooppisen ilmaston alueilla. Sitä voidaan lisätä pistokkaista, ja se on puutarhakasvina helppohoitoinen. Australianwollemiaa on puutarhakasvina markkinoitu ”elävän fossiilin” kuriositeettiarvolla.[5]
Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto (IUCN) on määritellyt uhanalaisuusluokituksessaan australianwollemian äärimmäisen uhanalaiseksi lajiksi.[1] Luontainen levinneisyysalue on äärimmäisen suppea, ja luonnonvaraisia puita uskotaan olevan noin 80 kappaletta.[1] Puut ovat luultavasti kaikki yhden tai kahden kasviyksilön klooneja. Tästä syystä australianwollemialla ei esiinny käytännössä lainkaan geneettistä muuntelua.[1]
Australianwollemia on monien australialaisten puiden tavoin altis Australian luonnolle vieraan, Phytophthora cinnamomi -munasienen aiheuttamalle sairaudelle. Munasieni leviää mullassa olevien itiöiden avulla ja voi helposti levitä ihmisten kengänpohjiin tarttuneen maa-aineksen mukana. Sen pääsyä puun luontaisille kasvupaikoille on yritetty estää pitämällä niiden tarkka sijainti salaisena ja rajoittamalla ihmisten liikkumista alueella. Tästä huolimatta Phytophthora cinnamomin uskotaan tartuttaneen luonnonvaraisia puita jo 2000-luvun alkuvuosina.[1][4]
Lajin tulevaisuuden turvaamiseksi Australian valtio on kasvattanut uusia wollemian taimia, joita on jaettu kasvitieteellisiin puutarhoihin ympäri maailmaa. Helsingin yliopiston kasvitieteellinen puutarha sai yhden taimen lokakuussa 2007 lahjoituksena Australian valtiolta.[7][8]
Australianwollemia eli wollemia (Wollemia nobilis) on araukariakasvien heimoon (Araucariaceae) kuuluva havupuulaji ja wollemioiden suvun ainoa nykyisin elävä edustaja. Lajin ainoa tunnettu kasvupaikka on Wollemin kansallispuistossa Australiassa, noin 150 kilometriä Sydneystä luoteeseen. Laji löydettiin sattumalta vuonna 1994. Ennen australianwollemian löytymistä sittemmin wollemioiksi tunnistettuja puita on tunnettu jo liitukaudelta, yli 65 miljoonan vuoden takaisista fossiileista.
Le pin de Wollemi[Note 1] ou arbre de Wollemi[Note 2] (Wollemia nobilis) appartient à la famille des Araucariacées. Découvert en 1994 dans des gorges gréseuses à 200 km au nord-ouest de Sydney en Australie, il n'a été décrit qu'en 1995. Cette population relictuelle comprend moins d'une centaine de sujets.
Conifère d’un joli feuillage vert foncé avec une écorce boursouflée. En période de repos, formation d’une calotte cireuse d’un blanc rosâtre qui protège le cône végétatif.
Dans la nature, les arbres atteignent une hauteur de 40 mètres. On estime l’âge des racines à plus de 1 000 ans.
Les pins de Wollemi croissent dans une gorge de la grande région des montagnes Bleues, en Nouvelle-Galles du Sud[1]. Il s'agit d'une vallée peu connue, à environ 200 km au nord-ouest de Sydney (Australie), au cœur du Parc national Wollemi[2].
Lorsque le garde forestier australien et « bushwalker dans l’âme » David Noble entreprend, en 1994, une excursion dans les territoires isolés du Parc national Wollemi, en Nouvelle-Galles du Sud il découvre, dans un canyon, une espèce d’arbre qui lui est inconnue. Ses feuilles sont vert foncé et ressemblent aux frondes des fougères. L'écorce lui rappelle spontanément du chocolat en ébullition. En passant, Noble emporte l’un des rejetons et décide de le faire identifier à Sydney. Il cherche l’assistance des services de la flore et des parcs nationaux de Nouvelle-Galles du Sud, et des Jardins botaniques royaux de Sydney. On prend d’abord l'échantillon pour une fougère, et on s’étonne d’entendre Noble évoquer un arbre de 40 mètres de hauteur.
Wyn Jones et Jan Allen, des Jardins Botaniques du mont Tomah, accompagnent Noble lorsqu’il retourne dans la vallée secrète du Parc national Wollemi. Arrivés sur le lieu de la découverte, les deux botanistes constatent immédiatement qu’ils n’ont jamais vu un tel arbre.
Après d’autres analyses, on conclut qu’il s’agit d'une espèce nouvelle, voire d'un genre nouveau, appartenant à la famille des Araucariacées. D'abord désigné comme le « pin[Note 1] de Wollemi », il est officiellement décrit sous le nom de Wollemia nobilis, d'après le lieu de sa découverte et le nom de son découvreur. Sur le plan de la terminologie, l'épithète spécifique nobilis n'est pas correcte, puisqu'il s'agit de rendre hommage au découvreur Noble, l'épithète aurait dû être noblei.
Cet arbre est considéré comme un fossile vivant[3].
Depuis sa découverte en 1994, le pin de Wollemi a fait l’objet d’intenses recherches. Sur base des analyses de la séquence d'ADN, les plus proches parents vivants de Wollemia nobilis sont des espèces appartenant aux genres Agathis dont Agathis australis et Araucaria dont Araucaria araucana, Araucaria bidwillii, Araucaria cunninghamii, Araucaria excelsa.
Pour protéger ces arbres, leur localisation précise est gardée strictement secrète. Des agents phytopathologiques comme Phytophthora cinnamomi[4] transportés par des semelles de chaussures ou des vêtements représentent une grande menace pour les derniers pins de Wollemi, et la disparition définitive de ce genre végétal.
King Billy est le nom du plus grand des pins de Wollemi. Il tient son nom du pilote d’hélicoptère Bill qui amena une équipe de scientifiques sur place en dépit de mauvaises conditions.
Résiste jusqu’à une température de −12 °C. D’autres tests de résistance au froid sont en cours[Quand ?]. Supporte la faible luminosité.
La plante préfère un pH acide, inférieur à 6.
On a recensé moins de cent arbres adultes dans la nature à trois emplacements peu éloignés les uns des autres. Il est en fait très difficile de comptabiliser précisément ces arbres car un certain nombre d'entre eux sont des drageons, beaucoup d'arbres ont sans doute des racines interconnectées. Des tests génétiques ont révélé que l'ensemble des spécimens partagent la même empreinte génétique. Ceci laisse à penser que l'espèce a connu un phénomène de goulot d'étranglement génétique, le nombre de représentants de l'espèce devenant si faible (peut-être seulement un à deux arbres) que toute variabilité génétique a été perdue[5].
Venant s’ajouter à la plus grande discrétion sur le lieu et aux mesures protectrices légales, ce programme permet de commencer une culture à l’échelle mondiale, un élément clé de la sauvegarde de l’espèce. Un pin de Wollemi dans chaque jardin et parc du monde entier réduirait le risque pour la population naturelle, en évitant la visite illégale du lieu de sa découverte. Dès le printemps 2006, l'arbre de Wollemi est lancé sur le marché international et introduit dans le monde entier depuis avril 2006. De nombreux jardins botaniques accueillent maintenant cet arbre (par exemple Amsterdam, Jardin des Plantes de Paris (devant l'entrée de la galerie de paléontologie), le Jardin des Cinq Continents de Levallois qui en compte 4, Lille, Lyon, Nancy, Caen, La Londe, Francfort, Montréal, Jardins suspendus au Havre, Jardin alpin de Meyrin, Jardin du Casino de Monte Carlo, Bambouseraie d'Anduze…). Depuis septembre 2006, Monaco possède également un arbre de Wollemi planté sur le rocher dominant la principauté. Il en existe une vingtaine dans le premier parc à thème végétal en Europe Terra Botanica, à Angers dont six venant directement d'Australie. Les jardins d'Inverewe en Écosse comptent huit arbres de Wollemi originaires d'un bosquet isolé d'Australie[6]. Le Parc Phœnix de Nice en possède également un exemplaire dans le cadre d'un programme mondial de conservation.
La plante supporte bien la taille, ce qui permet d’en maîtriser facilement la hauteur et le volume.
L'espèce a failli disparaître lors des feux de brousse de 2019-2020, dont l'un des incendies a eu lieu dans le dernier site naturel au monde des arbres de Wollemi[7],[8],[9]. Une mission secrète menée fin 2019 dans le Parc national Wollemi, en Nouvelle-Galles du Sud, a permis de sauver de l'extinction le pin de Wollemi ont révélé le mercredi 15 janvier 2020 des responsables, et d'ainsi garantir la sauvegarde de cette espèce. Matt Kean, ministre de l’Environnement de Nouvelle-Galles-du-Sud a déclaré dans un communiqué qu'« une mission de protection environnementale sans précédent », a été menée pour sauver ces arbres. Fin décembre, les flammes se rapprochant dangereusement du site, les autorités ont décidé d'agir en montant une mission de sauvetage[réf. souhaitée]. Alors que les flammes s’approchaient de la zone protégée, les pompiers ont eu recours à des avions bombardiers d’eau pour larguer du produit retardant en un anneau protecteur autour des pins, et des pompiers spécialisés ont été hélitreuillés dans la gorge où se cachent les arbres pour y installer un système d’irrigation afin de leur fournir de l’humidité, ont expliqué des responsables. « Le feu est bien passé dans la zone, nous avons eu plusieurs jours de fumée épaisse aussi ne pouvions-nous pas savoir s’ils avaient été touchés. Nous attendions tous avec anxiété », a expliqué Matt Kean sur la radio ABC, mais finalement « l’opération a été un succès phénoménal »[10].
.jpg)
Le pin de Wollemi ou arbre de Wollemi (Wollemia nobilis) appartient à la famille des Araucariacées. Découvert en 1994 dans des gorges gréseuses à 200 km au nord-ouest de Sydney en Australie, il n'a été décrit qu'en 1995. Cette population relictuelle comprend moins d'une centaine de sujets.
Australski stribor (Wollemia nobilis) je četinjača iz porodice Araucariaceae.
Australski stribor je jedna od najstarijih i najrjeđih živućih vrsta, a pronađen je 1994. oko 200 km zapadno od Sydneya u nacionalnom parku Wollemia, a pronašao ga je David Noble.
Ime je dobio po mjestu na kojem je nađen i po svom pronalazaču (Wollemia nobilis). Ova vrsta je pod posebnom zaštitom australske vlade, a mjesto pronalaska je tajno čak i za botaničare koji ga izučavaju.
Australski stribor raste i do 40 metara u visinu, iglice su svijetlo zelene boje a kora je sa tamnosmeđim izbočinama.
Organizacija Wollemi pine International ima zadatak spriječiti ljudsko upletanje u razvoj ove vrste na njenom prirodnom staništu a u isto vrijeme uzgaja kultivirane jedinke koje prodaje diljem svijeta u svrhu povećavanja šansi za daljnje preživljavanje ove vrste.
U Hrvatskoj se nalazi jedan primjerak Australskog stribora koji je donacija australske vlade, a posađen je u zadarskom perivoju Vladimira Nazora. Biljka se nalazi u kavezu koji onemogućava neposredni pristup biljci, ali se iz neutvrđenog razloga osušio 2011 godine, pet godina nakon što je zasađen.[1]
'W. nobilis
W. nobilis
W. nobilis
W. nobilis
W. nobilis
Australski stribor (Wollemia nobilis) je četinjača iz porodice Araucariaceae.
Australski stribor je jedna od najstarijih i najrjeđih živućih vrsta, a pronađen je 1994. oko 200 km zapadno od Sydneya u nacionalnom parku Wollemia, a pronašao ga je David Noble.
Ime je dobio po mjestu na kojem je nađen i po svom pronalazaču (Wollemia nobilis). Ova vrsta je pod posebnom zaštitom australske vlade, a mjesto pronalaska je tajno čak i za botaničare koji ga izučavaju.
Australski stribor raste i do 40 metara u visinu, iglice su svijetlo zelene boje a kora je sa tamnosmeđim izbočinama.
Organizacija Wollemi pine International ima zadatak spriječiti ljudsko upletanje u razvoj ove vrste na njenom prirodnom staništu a u isto vrijeme uzgaja kultivirane jedinke koje prodaje diljem svijeta u svrhu povećavanja šansi za daljnje preživljavanje ove vrste.
U Hrvatskoj se nalazi jedan primjerak Australskog stribora koji je donacija australske vlade, a posađen je u zadarskom perivoju Vladimira Nazora. Biljka se nalazi u kavezu koji onemogućava neposredni pristup biljci, ali se iz neutvrđenog razloga osušio 2011 godine, pet godina nakon što je zasađen.
La wollemia (Wollemia nobilis W.G.Jones, K.D.Hill & J.M.Allen) è una conifera della famiglia Araucariaceae, unica specie del genere Wollemia[2].
Scoperta nel 1994 dalla guardia forestale David Noble, dal quale la pianta prende il nome scientifico, in una profonda gola del Wollemi National Park, a 150 km a nord di Sydney (Nuovo Galles del Sud, Australia).
È una delle più rare specie botaniche al mondo e la sua presenza in natura è stimata in meno di cento esemplari. In Italia se ne può trovare una nel parco tematico Gardaland vicino all'ingresso dell'attrazione Sea Life Acquarium, una nel parco di Villa Agerer a Sanremo e una nei Giardini di Villa della Pergola ad Alassio[3]. È presente anche in diversi Orti botanici italiani come nell'Orto botanico di Lucca[4] dove è giunta nel 2011, all'Orto e Museo botanico di Pisa[5], al Giardino dei semplici di Firenze[6].
La corteccia è molto caratteristica, scura, molto rugosa e, è stato detto, simile ai cereali Coco Pops[7]. Al contrario di molte altre conifere questa specie è in grado di emettere polloni sia in vegetazione che dopo il taglio. La struttura di questa specie è strana ed inconfondibile perché i rami laterali non sono mai biforcati e terminano con un cono. Quando il cono matura il ramo muore. I nuovi rami sono generalmente prodotti a partire dal tronco principale. Gli aghi, sempreverdi, sono piatti, lunghi fino ad 8 cm e larghi fino a 5 mm. I coni femminili sono verdi, lunghi fino a 15 cm; maturano in circa 2 anni e liberano i semi disintegrandosi. I coni maschili sono più piccoli, lunghi fino a 11 cm. La pianta misura fino a 40 m di altezza.
Il recupero della pianta venuta dal passato ha preso l'avvio nel 1994 grazie al ritrovamento da parte della guardia forestale David Noble nel fondo di un canyon del Wollemi National Park, sulle Blue Mountains australiane, di una singola popolazione. Prima di allora, le uniche tracce a disposizione di scienziati e botanici erano date da fossili risalenti a novanta milioni di anni fa.
Intorno alla Wollemia nobilis - specie a lungo considerata estinta e riconosciuta in tempi recenti in condizioni fortuite - si è costituita in anni recenti una rete commerciale che provvede a venderne esemplari, ottenuti da seme, in quantità controllata, mediante la costituzione di un marchio registrato di The Wollemi Pine, distribuito in Europa dalla Wonderplants che lo importa attraverso la Proven Winners Europe, una compagnia di ibridazione di piante.
L'approccio commerciale ed economico, preso di comune accordo e su iniziativa delle autorità scientifiche australiane, ha lo scopo di finanziare autonomamente il mantenimento delle condizioni di protezione attiva delle piante nel loro ambiente naturale, oltre che naturalmente proteggere l'ambiente stesso. Infatti il sito originario, (la cui ubicazione non è stata particolarmente pubblicizzata, essendo solo di puro interesse scientifico), è stato reso del tutto inaccessibile al turismo, ed è attivamente sorvegliato.
Al fine di garantirne la futura sopravvivenza sono iniziate da allora le riproduzioni, sia pure in numero limitato, di questo poderoso albero che può raggiungere altezze e dimensioni notevoli.
La Wollemia nobilis, che ha fatto il suo debutto europeo all'Euroflora 2006 di Genova, trova adesso spazio in giardini e parchi.
La pianta viene comunemente indicata come pino di Wollemi, ma occorre precisare che non si tratta realmente di una specie di pino. Studi comparativi con specie viventi e fossili di Araucariaceae hanno permesso di stabilire che si tratta piuttosto di una specie appartenente a quella famiglia; per cui il genere Wollemia viene concordemente posto a fianco dei generi Agathis e Araucaria.
Fossili assomiglianti alla Wollemia, probabilmente correlati con essa, sono stati descritti in Australia, Nuova Zelanda e in Antartide, ma la Wollemia nobilis è l'unica specie vivente del genere.
La pianta vegeta, preferibilmente a gruppi, in una modestissima superficie, ed in una ristretta quantità di individui adulti, sulle scarpate laterali al fondo di alcuni profondi e stretti valloni rocciosi del Wollemi National Park, nelle Blue Mountain, su suolo povero, dove si raccolgono e macerano detriti vegetali e si produce un sottile strato di humus. In tali valloni l'incidenza del vento è modesta.
Esperienze di coltivazione in diversi ambienti hanno chiarito che la Wollemia ha una forte resistenza in tutti gli ambienti, ma preferisce indubbiamente suoli umidi, soffici, ricchi di detriti vegetali (foglie, residui di legno, sabbiosi o limosi) e poveri di nutrienti, come si verificano su sponde di ruscelli scorrenti, purché ben drenati e non allagati. Ama suolo acido (pH 5-6,5), non ama il violento irraggiamento solare, ma preferisce un moderato ombreggiamento (in natura tale ombreggiamento proviene dagli alberi circostanti), che collabora al mantenimento dell'umidità. Ha radici prevalentemente superficiali; quindi la collocazione in luoghi scoperti e ventosi ne ha prodotto lo sradicamento anche dopo diversi anni di crescita consolidata. In condizioni non ottimali la crescita è stentata. Con ambiente eccessivamente soleggiato la pianta ingiallisce.[8]
La wollemia (Wollemia nobilis W.G.Jones, K.D.Hill & J.M.Allen) è una conifera della famiglia Araucariaceae, unica specie del genere Wollemia.
Scoperta nel 1994 dalla guardia forestale David Noble, dal quale la pianta prende il nome scientifico, in una profonda gola del Wollemi National Park, a 150 km a nord di Sydney (Nuovo Galles del Sud, Australia).
È una delle più rare specie botaniche al mondo e la sua presenza in natura è stimata in meno di cento esemplari. In Italia se ne può trovare una nel parco tematico Gardaland vicino all'ingresso dell'attrazione Sea Life Acquarium, una nel parco di Villa Agerer a Sanremo e una nei Giardini di Villa della Pergola ad Alassio. È presente anche in diversi Orti botanici italiani come nell'Orto botanico di Lucca dove è giunta nel 2011, all'Orto e Museo botanico di Pisa, al Giardino dei semplici di Firenze.
Wollemia est genus arborum coniferorum familiae Araucariacearum. Planta nota est solum per documenta fossilia donec species Wollemia nobilis reperta esset, anno 1994, in remota angustiarum tofi serie prope Lithgow in deserta temperatae silvae pluvialis regione Horti Reipublicae Wollemi in Nova Cambria Australi, 150 kilometra ad septentriones et occidentem Sydneii.
Situs scientifici: Tropicos • GRIN • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • IUCN Red List 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Wollemia est genus arborum coniferorum familiae Araucariacearum. Planta nota est solum per documenta fossilia donec species Wollemia nobilis reperta esset, anno 1994, in remota angustiarum tofi serie prope Lithgow in deserta temperatae silvae pluvialis regione Horti Reipublicae Wollemi in Nova Cambria Australi, 150 kilometra ad septentriones et occidentem Sydneii.
Volemija (lot. Wollemia) – araukarijinių (Araucariaceae) šeimos spygliuočių medžių gentis. Joje tėra viena rūšis – kilnioji volemija (Wollemia nobilis).
Tai visažalis 25-40 m aukščio medis. Žievė labai savita, tamsiai rudos spalvos, gumbuota. Dažniausiai daugiakamienis. Šakos tankios ir pasižymi tuo, kad išaugusios daugiau nesišakoja. Po kelerių metų ant šakos subrandina kankorėžį. Šiam subrendus, šaka žūva. Nauja šaka atauga iš snaudžiančio pumpuro ant pagrindinio kamieno. Lapai plokšti, linijiški, 3-8 cm ilgio, 2-5 mm storio, išsidėstę priešiškai. Kankorėžio sėklos žalios, 6-12 cm ilgio, 5-10 cm skersmens, subręsta po 18-20 mėn. nuo apdulkinimo.
Volemiją 1994 m. rugsėjo 10 d. Australijoje, Mėlynuosiuose kalnuose esančiame Volemio nacionaliniame parke atrado šio parko darbuotojas David Noble. Jis greit atpažino, kad tai nežinomas augalas, todėl jį pristatė botanikos specialistams. Volemija buvo lyginama su kitais spygliuočiais medžiais ir nustatyta, jog tai priešistoriniais laikais augęs araukarijinių šeimos augalas. Paskutinės rastos volemijos fosilijos yra iš laikotarpio prieš 2 mln. metų.
Vėliau šį augalą pavyko padauginti ir jis dabar eksponuojamas pasaulio botanikos soduose.
Volemija (lot. Wollemia) – araukarijinių (Araucariaceae) šeimos spygliuočių medžių gentis. Joje tėra viena rūšis – kilnioji volemija (Wollemia nobilis).
Dižā volēmija (latīņu: Wollemia nobilis) - reta araukāriju dzimtas suga, vienīgā savā ģintī. Atklāta tikai 1994. Austrālijā, Volemi nacionālajā parkā, kādā kanjonā. Iekļauta Pasaules Apdraudēto sugu sarakstā. 2007. gadā Austrālijas vēstnieks uzdavināja speciāli audzētu augu Latvijas Universitātes botāniskajam dārzam. Dižā volēmija ir senas izcelsmes augs, kas savvaļā līdz mūsdienām ir saglabājies nelielā skaitā un nelielā platībā.
Četri zinātnieki to atklājuši Austrālijā Zilo kalnu pakajē. Ilgi to ir slēpuši, lai tūristi neizpostītu šo nelielo audzi, kas tur augusi jau no dinozauru laikiem. Taču pēc kāda laika, izdalījuši pāris pasaules malās šo priedi, arī Latvijas Botāniskajam dārzam tika viens šāds stādiņš.
Dižā volēmija (latīņu: Wollemia nobilis) - reta araukāriju dzimtas suga, vienīgā savā ģintī. Atklāta tikai 1994. Austrālijā, Volemi nacionālajā parkā, kādā kanjonā. Iekļauta Pasaules Apdraudēto sugu sarakstā. 2007. gadā Austrālijas vēstnieks uzdavināja speciāli audzētu augu Latvijas Universitātes botāniskajam dārzam. Dižā volēmija ir senas izcelsmes augs, kas savvaļā līdz mūsdienām ir saglabājies nelielā skaitā un nelielā platībā.
Wollemia nobilis (in het Engels 'Wollemi Pine') is een in 1994 ontdekte boom uit de slangendenfamilie (Araucariaceae). De plant komt voor in het Wollemi National Park in de Australische deelstaat Nieuw-Zuid-Wales. De soort is de enige in het geslacht Wollemia.
Wollemia nobilis is een groenblijvende, eenhuizige boom, die 40 m hoog kan worden. De doorsnede van de stam kan 1,2 m bedragen. Kenmerkend is dat de schors bij oudere bomen donkerbruin en knobbelig is en dat de boom gewoonlijk meerdere stammen heeft. Horizontale takken groeien ongeveer acht jaar en dan vormt er zich een vrouwelijke of mannelijke kegel aan het einde van de tak. Als deze kegel eenmaal volgroeid is of de kegel reeds van de boom gevallen is, sterft de tak af en wordt deze vervangen door een nieuwe die vanaf de stam groeit. De vrouwelijke kegels zijn bolvormig en worden ongeveer 12 cm lang en 10 cm breed. Mannelijke kegels worden ongeveer 10 cm lang en 2 cm breed, en zijn langgerekt. Wollemia nobilis kan zich dus geslachtelijk of vegetatief (door meerdere stammen te vormen) voortplanten. De bladeren zijn plat, 3-8 cm lang en 2-5 mm breed.[2]
Wollemia nobilis in de Nationale Plantentuin van België
Vrouwelijke kegels
Mannelijke kegels
De boom is in september 1994 door David Noble (vandaar de soortaanduiding nobilis) ontdekt tijdens een trektocht die hij ondernam met twee vrienden. In een kloof in het Wollemi National Park in Nieuw-Zuid-Wales, 150 km ten noordwesten van Sydney, trof hij enkele opvallende bomen aan die hij niet kon thuisbrengen. Noble nam een afgevallen tak mee zodat iemand de soort later kon determineren.[3] Noble toonde het specimen aan Wyn Jones, een van de wetenschappers verbonden aan het nationaal park, maar ook hij kon de soort niet thuisbrengen, en dus raadpleegde hij de botanicus Ken Hill (verbonden aan de Royal Botanic Gardens in Sydney). Maar ook Hill kon de soort niet identificeren, dus haalden ze Jan Allen erbij (verbonden aan de Mount Tomah Botanic Garden). Samen kwamen ze uiteindelijk tot de conclusie dat het om een nieuwe soort moest gaan, die Wollemia nobilis werd gedoopt.[4] De soort werd in het nieuwe geslacht Wollemia geplaatst binnen de slangendenfamilie. Binnen deze plantenfamilie worden daarnaast de geslachten Araucaria en Agathis onderscheiden. Wollemia nobilis vertoont kenmerken van beide geslachten, maar heeft kenmerken die uniek zijn voor deze soort.
Verdere paleobotanische analyses wezen uit dat het stuifmeel van Wollemia nobilis nauwelijks te onderscheiden is van fossiel stuifmeel uit het geslacht Dillwynites. Dit geslacht is bekend vanaf het late Krijt (circa 91 miljoen jaar geleden).[2] Fossiele sporen van dit geslacht zijn gevonden in Oost-Australië (circa 91 miljoen jaar oud) en in Nieuw-Zeeland (circa 70 miljoen jaar oud). Tot dan dacht men dat de verder onbekende soort die dit stuifmeel voortbracht, was uitgestorven. Nu bleek dit dus een nauwe verwant van Wollemia nobilis te zijn. De recentste fossielen van Dillwynites zijn 2 miljoen jaar oud en afkomstig uit sedimenten van de Straat Bass.[4]
Er zijn verschillende kandidaten van macroscopische fossielen (fossielen die zichtbaar zijn zonder een microscoop), maar geen waarvan men met zekerheid kan zeggen dat het om een Wollemia-achtige gaat.[5]
Door de fossiele vondsten van het geslacht Dillwynites kan men dus stellen dat Wollemia-achtige planten al 91 miljoen jaar of zelfs langer bestaan. Wollemia nobilis is de laatste vertegenwoordiger van deze groep en wordt daarom een levend fossiel of een relict genoemd. De familie Araucariaceae waar Wollemia nobilis toe behoort, bestaat zelfs al 200 miljoen jaar. Het is echter onjuist te beweren dat Wollemia nobilis al minstens 91 miljoen jaar bestaat. Deze soort is "slechts" de laatste levende verwante van de fossiele exemplaren, die weliswaar erg veel gelijkenis vertoont met die fossielen, maar daarom hoeft het nog niet om precies dezelfde soort te gaan.
In het wild groeien er ongeveer veertig volwassen exemplaren en een tweehonderdtal jongere bomen op drie dicht bijeen liggende plaatsen. Onderzoek heeft aangetoond dat alle exemplaren genetisch identiek zijn, wat suggereert dat ze door een genetische bottleneck zijn gegaan, waarbij de populatie zo klein werd (misschien slechts een of twee exemplaren), dat alle genetische diversiteit verloren is gegaan.[6]
Om de Wollemia's te beschermen tegen ziektes en verzamelaars wordt hun precieze locatie binnen het Wollemi National Park tot op heden strikt geheimgehouden en wordt de menselijke activiteit in hun leefgebied tot het minimum beperkt. Er staan hoge boetes en zelfs gevangenisstraffen op het beschadigen van een in het wild groeiende[4] Wollemia.
Om Wollemia te behoeden voor uitsterven en de populaties in het wild te beschermen werd het "Wollemi Pine Recovery Plan" opgesteld door de Royal Botanic Gardens in Sydney en de New South Wales National Parks and Wildlife Service [2]. Wollemia wereldwijd beschikbaar maken voor het grote publiek werd gezien als de beste methode om de boom voor uitsterven te behoeden. In het kader hiervan werd het bedrijf 'Wollemi Australia' en het dochterbedrijf 'Wollemi Pine International' (dat de marketing doet) opgericht door de afdeling voor primaire industrieën (bosbouw) van de regering van Queensland en het tuinbouwbedrijf Birkdale. De Botanic Gardens Trust (Sydney) heeft Wollemi Australia als enige de licentie verleend om Wollemia in Australië en internationaal te verkopen.[7]
De plant blijkt onder de juiste omstandigheden vrij gemakkelijk te stekken en meer dan tachtig procent van de stekken schieten ook wortel.[8] Gebruik van wortelbevorderende hormonen is niet nodig.[9] Er werd door Wollemi Australia een programma opgezet om Wollemia op grote schaal te kweken en de gekweekte exemplaren te verkopen. Uiteindelijk kwam Wollemia op 1 april 2006 in Australië beschikbaar voor het grote publiek (de andere werelddelen volgden later). Een deel van de verkoopprijs van de exemplaren die Wollemi Australia aanbiedt, bestaat uit royalty's die gebruikt worden om de in het wild levende populatie te beschermen.
In de Nationale Plantentuin van België te Meise is sinds juni 2005 het eerste exemplaar in de Lage Landen te bekijken. De plant groeit er tussen andere levende fossielen in de Evolutiekas van het Plantenpaleis.
Sinds 1 juni 2006 wordt Wollemia ook in België en Nederland te koop aangeboden. Het Arboretum Kalmthout en de Hortus Botanicus Amsterdam kregen als enigen de licentie voor de verkoop en verkochten oorspronkelijk exemplaren voor € 450,- per stuk (de prijs is ondertussen gedaald). Ook de Hortus Botanicus Lovaniensis en de Plantentuin Universiteit Gent hebben er een in hun bezit. De Australische ambassadeur heeft enkele exemplaren uitgereikt aan Nederlandse botanische tuinen. In de museumtuin van het Natuurhistorisch Museum Maastricht staat ook een exemplaar. In de "Maastrichtien-tuin" staan ook andere verre verwanten van de planten uit het geologisch tijdperk Krijt. Het Maastrichtien als onderdeel van het Krijt is vernoemd naar de Limburgse stad aan de Maas.
Wollemia nobilis (in het Engels 'Wollemi Pine') is een in 1994 ontdekte boom uit de slangendenfamilie (Araucariaceae). De plant komt voor in het Wollemi National Park in de Australische deelstaat Nieuw-Zuid-Wales. De soort is de enige in het geslacht Wollemia.
Wollemiaslekten (latin: Wollemia) er en slekt innen apeskrekkfamilien, en gruppe bartrær. Den har bare én nålevende art – Wollemia nobilis – som vokser i det sørøstlige Australia, selv om slekten allerede var kjent som fossiler. Slekten er nærstående med Kaurislekten, og skillet mellom de to ligger trolig et sted i tidlig kritt.[1]
På engelsk heter den «Wollemiafuru», og de eldste fossilene som er funnet er om lag 200 millioner år gamle. Arten ble først oppdaget i 1994.
Trærne kan bli 40 meter høye, og er særegne ved å ha en mørkebrun, klumpete bark. Nålebladene er lange og mellomgrønne. Plantene er svært populære som stue- og hageplanter.
Wollemiaslekten (latin: Wollemia) er en slekt innen apeskrekkfamilien, en gruppe bartrær. Den har bare én nålevende art – Wollemia nobilis – som vokser i det sørøstlige Australia, selv om slekten allerede var kjent som fossiler. Slekten er nærstående med Kaurislekten, og skillet mellom de to ligger trolig et sted i tidlig kritt.
På engelsk heter den «Wollemiafuru», og de eldste fossilene som er funnet er om lag 200 millioner år gamle. Arten ble først oppdaget i 1994.
Trærne kan bli 40 meter høye, og er særegne ved å ha en mørkebrun, klumpete bark. Nålebladene er lange og mellomgrønne. Plantene er svært populære som stue- og hageplanter.
Multimedia w Wikimedia Commons Wolemia szlachetna (Wollemia nobilis) – gatunek drzewa nagonasiennego reprezentujący monotypowy rodzaj wolemia (Wollemia) z rodziny araukariowatych (Araucariaceae). Odkryty został w 1994 roku w Parku Narodowym Wollemi w Nowej Południowej Walii. Wcześniej rośliny o podobnych cechach morfologicznych znane były ze skamieniałości pochodzących sprzed wielu dziesiątek milionów lat. W naturze znanych jest tylko kilkadziesiąt dorosłych drzew i w celu ich ochrony dokładna lokalizacja ich występowania utrzymywana jest w tajemnicy. W ciągu kilku lat po odkryciu prowadzono intensywne badania nad biologią i ekologią gatunku, by poprawić szanse jego przetrwania. Po namnożeniu roślin w ogrodach botanicznych wolemia trafiła do obrotu handlowego, gdzie rozpowszechniana jest jako osobliwość botaniczna.
Skamieniałości reprezentujące rośliny o cechach morfologicznych bardzo podobnych do wolemii znajdowane były w Australii, na Nowej Zelandii i na Antarktydzie[4]. Za przodka wolemii uważane są rośliny nazwane Agathis jurassica, których skamieniałości znane są m.in. ze stanowiska paleontologicznego Talbragar. Datowane na ok. 150 milionów lat stanowisko z późnej jury znajduje się zaledwie 100 km od współczesnego stanowiska wolemii[5][6]. Skamieniałości podobnych roślin datowane na 90 milionów lat znaleziono także w stanie Wiktoria[7]. Przypominające wolemię skamieniałości znajdowane były także na stanowiskach datowanych na 116 i 50 milionów lat[8]. Analizy występowania pyłków, identycznych z przypisanymi wcześniej rodzajowi Dilwynites, świadczą o obecności tych roślin 91 milionów lat temu[8][9]. W porastających całą Australię lasach roślin araukariowatych przodkowie wolemii występowali masowo przed 65–34 milionami lat. Później sukcesywnie wraz z ochładzaniem i osuszaniem się klimatu udział pyłków wolemii w analizach palinologicznych malał[4]. Ślady kopalne wolemii zanikły przed około 2 milionami lat[8][10].
Odkrycie współcześnie żyjących okazów wolemii było konsekwencją rozpoczętej w czerwcu 1994 roku eksploracji kanionu (jednego z pół tysiąca podobnych w Parku Narodowym Wollemi) przez kilkuosobową grupę z udziałem Davida Noble'a, pracownika służb parków narodowych i studenta botaniki w Nowej Południowej Walii. Noble wrócił do kanionu 10 września 1994 (według niektórych źródeł w sierpniu[6]) i wówczas dostrzegł nieznane sobie wcześniej drzewa. Wziął fragment pędu do oznaczenia, ale nie mogąc zidentyfikować gatunku poprosił o pomoc botanika i współpracownika ze służby parkowej – Wyna Jonesa[11]. Początkowo botanicy sądzili, że znaleźli jakiś obcy, zawleczony do Australii gatunek[12]. W październiku dotarli do kanionu wspólnie w celu zgromadzenia obszerniejszego materiału zielnikowego, ale nie zdołali zebrać rosnących wysoko na drzewach szyszek żeńskich, po które musieli wrócić helikopterem[11]. Sam Jones przyznał, że badał kanion z helikoptera już 5 lat wcześniej, ale wówczas nie zwrócił uwagi na osobliwe drzewa[7]. Jones wspólnie z botanikami z ogrodu botanicznego w Sydney opisał nowy gatunek i rodzaj drzew w czasopiśmie naukowym Telopea w marcu 1995 roku[13].
Odkrycie wzbudziło wielkie poruszenie w środowisku naukowym botaników[10] i było szeroko komentowane w mediach[14]. Roślina uznana została za żywą skamieniałość i stała się doskonałym przykładem efektu Łazarza[12]. Ponieważ rośliny tego rodzaju znane były ze skamieniałości sprzed dziesiątek milionów lat, odkryciu przypisywano podobną rangę jak hipotetycznemu odkryciu żywych dinozaurów[6]. Dodatkowo niezwykłe w znalezisku było to, że dokonane zostało w kraju o wysokim rozwoju nauki i niedaleko największego miasta Australii – ponad czteromilionowego Sydney. Don Blaxell, pracownik dyrekcji ogrodu botanicznego w Sydney stwierdził, że [to odkrycie] uświadamia nam, że jednak nie wiemy o świecie tak wiele jak nam się wydaje[7].
Po pierwszym spotkaniu z tym gatunkiem i znalezieniu ok. 40 okazów drzew, w kolejnych latach intensywnie poszukiwano w okolicy kolejnych roślin. W ciągu trzech lat eksploracji udało się odnaleźć w tym samym kanionie kolejną grupę[7], a już w XXI wieku co najmniej jeszcze jedną w sąsiedztwie[6]. O odnalezieniu kolejnych roślin w XXI wieku plan ochrony gatunku informuje bardzo ogólnikowo w celu zapewnienia bezpieczeństwa roślinom[8].
Gatunek rośnie w naturze współcześnie w co najmniej trzech, blisko siebie położonych miejscach[6]. Reprezentowany jest przez mniej niż 100 drzew dorosłych oraz około 200–300 siewek i młodych okazów[8]. Ze względu na liczne zagrożenia dla tak nielicznej populacji, które mogłyby nastąpić w przypadku upowszechnienia informacji o miejscu jej występowania – dokładna lokalizacja populacji utrzymywana jest w tajemnicy przez wąskie grono specjalistów[10]. Konsekwencją tego stanu rzeczy, a także kłopotów z wyróżnieniem poszczególnych drzew ze względu na powstawanie okazów odroślowych, są różnice w opisie położenia i liczebności populacji wolemii. Według różnych źródeł stanowiska znajdują się ok. 150 lub 200 km na zachód lub północny-zachód od Sydney w Parku Narodowym Wollemi w Górach Błękitnych[10][6][5]. Drzewa rosną na rzędnej 670–780 m n.p.m. w głębokim na 500–600 m, wąskim i wilgotnym kanionie powstałym w piaskowcach[6][10]. Na jego dnie w pobliżu stanowisk wolemii płynie strumień[15].
W pierwszej grupie wolemii odnalezionej w 1994 roku na powierzchni 5 tys. m2 znajdowały się tylko 23 dorosłe drzewa i 16 okazów młodych. Największy znany dotychczas okaz tego gatunku leżał powalony i miał 40 m długości i pień o obwodzie 3 m. Kolejną grupę liczącą 15[16]–17[6] drzew dorosłych znaleziono w tym samym kanionie ok. 1[6]–2 km[16] w górę strumienia. W końcu trzecia grupa licząca 3 dorosłe okazy znaleziona została na skalnej ścianie na wysokości 40 m w kanionie głębokim na 150 m, znajdującym się w pobliżu wcześniej znanych stanowisk[6].
Wszystkie drzewa rosnące w dwóch liczniejszych grupach nie wykazują żadnego zróżnicowania genetycznego co świadczyć może o ich klonalnym pochodzeniu. Jedynie trzy drzewa rosnące w najmniej licznej grupie najwyraźniej wykazują nieznaczne zróżnicowanie[6]. Efektem rozmnażania generatywnego są rozproszone, nielicznie rosnące młode okazy[16].
Charakterystyczny układ liści na pędzie w 4 rzędach
Osłonięty woskiem pąk szczytowy w okresie spoczynku
Pąk szczytowy w czasie wzrostu
Męskie i żeńskie strobile powstają co roku na końcach bocznych pędów dorosłych drzew. W przypadku roślin uprawianych pierwsze strobile męskie pojawiać się zaczęły na okazach już pięcioletnich, szyszki żeńskie na okazach co najmniej ośmioletnich[8]. Dojrzewają i zaczynają pylenie wiosną tj. w obszarze naturalnego występowania w październiku i listopadzie[16]. Kwiaty są wiatropylne[12]. Zapłodnienie następuje ok. rok po zapyleniu[8]. Szyszki dojrzewają po ok. 16–19 miesiącach tj. późnym latem lub już jesienią. Spośród powstających nasion, ok. 10% jest żywych, z czego 25% pada ofiarą zwierząt (żywią się nimi rozelle królewskie, myszy i szczury śniade). Nasiona niemal pozbawione skrzydełka mogą być roznoszone przez wiatr, bowiem szyszki rozpadają się na drzewie, a masa nasion jest bardzo niewielka. Nasiona mogą być także przenoszone przez wody strumienia (w każdym razie zaobserwowano, że część z nich do niego wpada). Kiełkowanie następuje po około 4–6 miesiącach i w pierwszym roku siewki osiągają 5–25 cm wysokości. Dwa liścienie utrzymują się przez ok. 18 miesięcy. W drugim roku rośliny przyrastają na wysokość o ok. 0,5 m, a w trzecim o ok. 0,25–0,35 m. Trzyletnia wolemia osiąga 0,8–1,2 m wysokości i posiada 60–77 gałęzi bocznych. W kolejnych latach drzewa rosną powoli[16]. Słoje roczne mają przeciętną szerokość 2 mm[8]. Wiek największego, martwego już pnia obliczono na podstawie zliczenia słojów na 400 lat[8], choć ze względu na odroślowy typ wzrostu niektóre źródła szacują wiek drzew na 500 do 1000 lat[12]. Zważywszy na zdolność do klonalnego wzrostu i brak różnic genetycznych między dwiema grupami drzew oddalonymi o co najmniej 1 kilometr – drzewa należeć mogą do osobnika jeszcze starszego[7].
Nie odnaleziono młodych siewek w odległości większej niż 50 m od pni dorosłych roślin. W warunkach naturalnych rozwija się bardzo ograniczona liczba młodych roślin i panuje wśród nich wysoka śmiertelność. Za przyczynę tego stanu rzeczy uważa się konkurencję, zarówno między- jak i wewnątrzgatunkową, zasypywanie młodych roślin przez opad liści i innych szczątków organicznych, niedostatek światła, niesprzyjające warunki glebowe, brak partnera grzybowego do mikoryzy i oddziaływanie patogenów[16].
Gatunek Wollemia nobilis reprezentuje współcześnie monotypowy rodzaj Wollemia W.G. Jones, K.D. Hill et J.M. Allen, Telopea 6: 173. 13 Dec 1995[20]. Jest on jednym z trzech rodzajów zaliczanych do rodziny araukariowatych (Araucariaceae). Relacje filogenetyczne między rodzajami nie są pewne, choć jasne jest, że wszystkie trzy są monofiletyczne. Różni autorzy uważają, że wolemia jest najstarszym kladem w obrębie rodziny, według innych jest siostrzana dla rodzaju agatis (Agathis). Na bliższe pokrewieństwo z rodzajem agatis wskazują analizy genów DNA chloroplastowego i rRNA, także budowa skrzydełka wokół nasiona i usytuowanie nasiona na łusce. Z kolei anatomia liści, morfologia kutykuli i budowa szyszki nasiennej nawiązuje bardziej do araukarii. Szereg cech diagnostycznych jest poza tym unikatowa dla wolemii – w szczególności architektura roślin i ektendomikoryza[8].
Nazwa naukowa nadana przez botaników, którzy jako pierwsi opisali gatunek, składa się z określenia rodzajowego – Wollemia oraz nazwy gatunkowej nobilis utworzonej zgodnie z zasadami nomenklatury botanicznej w formie przymiotnika łacińskiego od nazwiska odkrywcy – Davida Noble'a[7]. Znamienne jest głębsze znaczenie tych słów. Nazwa rodzajowa pochodzi od nazwy parku narodowego, w którym znaleziono gatunek. Nazwa ta jest aborygeńskim słowem „wollemi” oznaczającym rozglądaj się wokół, miej oczy szeroko otwarte, uważaj[21]. Z kolei przymiotnik utworzony od nazwiska odkrywcy oznacza w łacinie znakomity, szlachetny, wspaniały, imponujący[7][22]. Nazwa polska rodzaju w publikacjach słownikowych[14] zapisywana jest jako „wolemia”, choć spotyka się także zapis „wollemia”[23]. Nazwa gatunkowa nawiązuje do jej dodatkowego znaczenia, które bywa podkreślane także w źródłach anglojęzycznych[7][9].
Wolemia rośnie w wilgotnym lesie strefy umiarkowanej oraz w strefie przenikania się lasu wilgotnego i luźnych lasów z eukaliptusami. Lasy te porastają półki skalne i szczeliny wysokich ścian zbudowanych z piaskowców. Drzewostan współtworzą takie gatunki jak Ceratopetalum apetalum (radziliszkowate), Doryphora sassafras (oboczkowate) i Syzygium smithii (mirtowate). Podszyt i runo tworzą liczne paprocie m.in. z rzędu olbrzymkowców diksonia antarktyczna i Cyathea australis, poza tym Sticherus flabellatus (glejcheniowate), Blechnum cartilagineum (podrzeniowate), Todea barbara (długoszowate). Rosną tu także Lepidosperma urophorum (ciborowate), Pandorea pandorana (bignoniowate), Morinda jasminoides (marzanowate) i Parsonsia straminea (toinowate). Wolemii towarzyszą też w wyższych partiach zboczy kanionów eukaliptusy z gatunków Eucalyptus piperita i E. punctata oraz krzewy Leptospermum trinervum (mirtowate) i Persoonia linearis (srebrnikowate)[8].
Płytkie gleby na stanowiskach wolemii są pochodzenia aluwialnego, powstają z piaskowców z dużym udziałem materii organicznej i niewielkim łupków ilastych. W wielu miejscach korzenie wolemii rosną na nagich skałach sięgając do szczelin dziesiątki metrów od pni[8]. Gleby są silnie zakwaszone (często o pH w przedziale 3–4), są niezbyt żyzne, cechują się wysoką zawartością glinu, siarczanów i żelaza. Miejscami gleba jest silnie zasolona[8].
Warunki klimatyczne są typowe dla niższych wysokości Gór Błękitnych. Najwyższe temperatury letnie (od listopada do lutego) osiągają zwykle 30 °C. Zimą tj. od czerwca do sierpnia temperatury spadają poniżej 15 °C, sięgając do ok. 0 °C[8]. Maksymalne i minimalne temperatury odnotowane na stanowisku wynoszą odpowiednio 45 °C i -5 °C[9].
Ze względu na warunki występowania wolemii jest ona narażona na okresowe pożary oraz zniszczenie przez erodujące i spadające do kanionu skały. W takich przypadkach kluczową rolę pełni zdolność do odtwarzania pędów z korzeni i nasady pni[8][17]. Gatunek jest bardzo wrażliwy na infekcje patogenów grzybowych takich jak Phytophthora cinnamomi i Botyosphaeria sp., które w doświadczeniach powodowały szybką śmierć porażonych roślin. Z kolei stwierdzono pewną odporność wolemii na grzyby z rodzajów Rhizoctonia i Fusarium[24].
Ze względu na rzadkość występowania gatunku i jego nikłe zasoby, szczegółowa lokalizacja naturalnych stanowisk utrzymywana jest w tajemnicy przez wąskie grono ekspertów. Mimo to wiadomo, że już doszło do nieautoryzowanych penetracji stanowiska tego gatunku[7]. Zagrożenia związane z odwiedzinami polegają na osłabieniu populacji poprzez nielegalny zbiór nasion[7], zawleczeniu śmiertelnego dla roślin australijskich lęgniowca Phytophthora cinnamomi lub innych organizmów inwazyjnych, zmianie struktury gleby (jej ubiciu), zadeptywaniu siewek i młodych odrostów, zaprószeniu ognia. Dodatkowo do najważniejszych zagrożeń zalicza się zmianę klimatu. W grupie drzew odkrytych jako pierwsze stwierdzono już na kilku okazach zamieranie listowia spowodowane infekcją P. cinnamomi[8].
Wolemia w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN uznana jest za gatunek krytycznie zagrożony[15]. Objęta jest ochroną prawną na mocy ustawy federalnej Environment Protection and Biodiversity Conservation Act z 1999 roku oraz w związku z umieszczeniem jej w załączniku prowincjalnej ustawy Threatened Species Conservation Act z 1995 roku. Skutkiem ochrony prawnej jest obowiązek[8]:
W 2006 roku opracowano odrębny plan ochrony (odnowy) dla wolemii. Dla zachowania gatunku i jego siedliska podjęto szereg działań ochronnych[8]:
Roślina polecana jest do uprawiania jako osobliwość botaniczna i oryginalna roślina ozdobna. Sadzona może być w parkach i dużych ogrodach oraz jako roślina pojemnikowa na tarasach i w widnych pomieszczeniach[9]. Promocja wolemii jako rośliny kolekcjonerskiej realizowana jest jako jedno z działań zabezpieczających zasoby gatunku, przy okazji dostarczających funduszy na jego ochronę czynną[8][9]. Handel wolemią jest licencjonowany[9], każda roślina znajdująca się w ofercie handlowej opatrzona jest certyfikatem i indywidualnym numerem[17]. Ze względu na unikatowy charakter gatunku, jest on często obecny w mediach, co zostało wykorzystane komercyjnie. Pierwsze okazy trafiły na licytacje, gdzie osiągały ogromne ceny[7]. Młode rośliny pojawiły się w ofercie rynkowej najpierw w Australii, a w 2006 roku w różnych krajach świata (do tego roku w samej Australii sprzedano 50 tysięcy młodych drzewek)[25]. W miarę rozpowszechniania młodych roślin i zaspakajania potrzeb uprawy gatunku w kolekcjach, powstają plany zaspokojenia spodziewanego zapotrzebowania na wyroby z drewna wolemii i dlatego planuje się uprawę plantacyjną tego gatunku[26].
Gatunek namnażany i sadzony był początkowo w celu poznania jego biologii i ekologii oraz ochrony jego wątłych zasobów w naturze. Z czasem powodzenie w uprawie oraz ogromne zainteresowanie tą rośliną postanowiono wykorzystać dla znacznego zwielokrotnienia jej zasobów i uzyskania środków przeznaczanych na ochronę wolemii i innych gatunków zagrożonych w Nowej Południowej Walii[8]. Roślina uprawiana jest w gruncie w obszarach o ciepłym klimacie umiarkowanym, dobrze rośnie też w widnych pomieszczeniach jako roślina pojemnikowa. Może być także utrzymywana w pojemnikach na tarasach i w małych ogrodach. Ze względu na osiągane rozmiary nie jest zalecana do sadzenia w niewielkich ogródkach w gruncie[9].
Wolemia szlachetna (Wollemia nobilis) – gatunek drzewa nagonasiennego reprezentujący monotypowy rodzaj wolemia (Wollemia) z rodziny araukariowatych (Araucariaceae). Odkryty został w 1994 roku w Parku Narodowym Wollemi w Nowej Południowej Walii. Wcześniej rośliny o podobnych cechach morfologicznych znane były ze skamieniałości pochodzących sprzed wielu dziesiątek milionów lat. W naturze znanych jest tylko kilkadziesiąt dorosłych drzew i w celu ich ochrony dokładna lokalizacja ich występowania utrzymywana jest w tajemnicy. W ciągu kilku lat po odkryciu prowadzono intensywne badania nad biologią i ekologią gatunku, by poprawić szanse jego przetrwania. Po namnożeniu roślin w ogrodach botanicznych wolemia trafiła do obrotu handlowego, gdzie rozpowszechniana jest jako osobliwość botaniczna.
Wollemia é um género de árvore conífera da família Araucariaceae. A espécie australiana Wollemia nobilis é a única espécie deste género e foi descoberta em 1994 num conjunto remoto de cânions (desfiladeiros) areníticos escarpados próximo de Lithgow numa área de floresta úmida temperada do Parque Nacional Wollemi, na Nova Gales do Sul, 150 km a noroeste de Sydney.
Tanto na literatura botânica como na literatura popular, a árvore tem sido quase universalmente apelidada de Pinheiro de Wollemi, apesar de não ser um verdadeiro pinheiro (género Pinus) e tão pouco da família dos pinheiros (Pinaceae), sendo antes aparentada de Agathis e Araucaria da família Araucariaceae. O fóssil mais antigo da árvore Wollemi foi datado de há 200 milhões de anos.[1]
Wollemia nobilis é uma árvore perenifólia que atinge alturas de 25 a 40 metros. A casca é muito distintiva, de cor castanha escura, aos altos e baixos.[2] A árvore produz facilmente rebentos, e a maioria dos espécimes são multitroncados ou surgem como agrupamentos de troncos que se pensa derivarem do crescimento de rebentos antigos. A ramificação é única, pois quase todos os ramos laterais não apresentam ramificações adicionais. Após alguns anos, cada ramo termina num cone (masculino ou feminino) ou para de crescer. Após isto, ou quando o cone fica maduro, o ramo morre. Novos ramos surgem então de gomos dormentes do tronco principal. Raramente, um ramo lateral torna-se ereto e desenvolve-se num segundo tronco, portador de um novo conjunto de ramos laterais.
As folhas são planas lineares, com 3–8 cm de comprimento e 2–5 mm de largura, dispostas em espiral ao longo do caule mas torcidas na base parecendo dispostas em duas ou quatro filas aplanadas. Os cones de sementes são verdes, com 6 a 12 cm de comprimento e 5 a 10 cm de diâmetro, maturando 18 a 20 meses após a polinização. Ao atingirem a maturidade desintegram-se e soltam as sementes. Os cones masculinos (de pólen) são cónicos e esguios, com 5 a 11 cm de comprimento e 1 a 2 cm de largura.
A descoberta, provavelmente no dia 10 de setembro de 1994, por David Noble, um funcionário do Parque Nacional Wollemi em Wentworth Falls, nas Montanhas Azuis, aconteceu apenas devido às suas capacidades de caminhada e escalada. Noble possuía bons conhecimentos de botânica, e rapidamente reconheceu as árvores como incomuns e merecedoras de investigação adicional. Regressando com espécimes e esperando que alguém fosse capaz de identificar as plantas, Noble depressa descobriu que eram novas para a ciência.[3] Seriam necessários estudos adicionais para estabelecer a sua relação com as outras coníferas. A suspeita inicial era que tinha certas caraterísticas da família Araucariaceae, mas não era similar a nenhuma das espécies vivas dessa família. A comparação entre Araucariáceas vivas e fossilizadas provou que se tratava de um membro daquela família, tendo sido colocada num novo género junto de Agathis e Araucaria. Fósseis parecidos com Wollemia e possivelmente relacionados com ele, são comuns na Austrália, Nova Zelândia e Antártica, mas a Wollemia nobilis é o único membro vivo do seu género. Os últimos fósseis do género datam de há aproximadamente 2 milhões de anos.[4] Como tal, é descrito como um fóssil vivo.
Conhecem-se menos de cem árvores em estado selvagem, em três locais próximos uns dos outros. É muito difícil contá-los pois a maioria das árvores possui vários caules e podem ter um sistema radicular único. Testes genéticos mostraram que todos os espécimes são geneticamente idênticos, sugerindo que a espécie pode ter atravessado um gargalo genético durante o qual a população se tornou tão escassa (possivelmente apenas um ou dois indivíduos) que toda a variabilidade genética se perdeu.
Em novembro de 2006, descobriu-se que as árvores selvagens estavam infetadas por Phytophtora cinnamomi. Os guardas florestais de Nova Gales do Sul crêem que este fungo foi introduzido por visitantes não-autorizados, apesar da localização ser desconhecida do grande público.
Um programa de propagação culminou com a disponibilização desta árvore, inicialmente para os jardins botânicos e, depois, comercialmente na Austrália a partir de 1 de abril de 2006, seguindo-se no mesmo ano a Europa Ocidental e os Estados Unidos da América. Poderá mostrar-se uma árvore com valor ornamental, quer plantada ao terreno livre ou em vasos. Tem mostrado também ser mais adaptável e resistente ao frio do que se poderia pensar tendo em conta o habitat subtropical restrito donde é originária, tolerando temperaturas entre -5°C e 45°C, havendo relatos de sobrevivência até -12°C. Tolera também quer a exposição solar total ou a sombra total. A sua susceptibilidade ao Phytophtora cinnamomi poderá limitar o seu potencial como árvore para a produção de madeira.[5]
Um clone obtido a partir da Wollemia nobilis, foi adquirido pela Escola Superior Agrária de Beja (ESAB) por 7500 euros num leilão realizado na cidade de Sydney em Outubro de 2005, para integrar o Museu Botânico de Beja (MBB), uma aquisição que foi patrocinada pela Fundação Calouste Gulbenkian. Além de em Beja, na Europa só existiam, naquele ano, exemplares em Londres, Edimburgo e Viena.
No entanto, a árvore encontrou sérias dificuldades em subsistir no clima alentejano e durou apenas 13 anos no Alentejo.[6]
Wollemia é um género de árvore conífera da família Araucariaceae. A espécie australiana Wollemia nobilis é a única espécie deste género e foi descoberta em 1994 num conjunto remoto de cânions (desfiladeiros) areníticos escarpados próximo de Lithgow numa área de floresta úmida temperada do Parque Nacional Wollemi, na Nova Gales do Sul, 150 km a noroeste de Sydney.
Tanto na literatura botânica como na literatura popular, a árvore tem sido quase universalmente apelidada de Pinheiro de Wollemi, apesar de não ser um verdadeiro pinheiro (género Pinus) e tão pouco da família dos pinheiros (Pinaceae), sendo antes aparentada de Agathis e Araucaria da família Araucariaceae. O fóssil mais antigo da árvore Wollemi foi datado de há 200 milhões de anos.
Wollemie (Wollemia nobilis) este o specie de conifere care a fost descoperită în anul 1994 în regiunea Blue Mountains, Australia. El a fost denumit după exploratorul australian David Noble (n. 1965) care a descoperit coniferul. Planta a fost cunoscută numai ca fosilă, deoarece crește numai aici.
Planta, considerată drept o autentică "fosilă vie", are o vechime de cca 90 milioane ani.
Wollemie (Wollemia nobilis) este o specie de conifere care a fost descoperită în anul 1994 în regiunea Blue Mountains, Australia. El a fost denumit după exploratorul australian David Noble (n. 1965) care a descoperit coniferul. Planta a fost cunoscută numai ca fosilă, deoarece crește numai aici.
Wolémia (lat. Wollemia) je rod z čeľade araukáriovité (Araucariaceae) s jediný druhom wolémia vznešená (Wollemia nobilis) . Je to vzácny strom vyskytujúci sa v utajenom biotope v juhovýchodnej Austrálii.
Wolémia vznešená je vždyzelený strom dosahuje výšku 25 – 40 m. Vetvenie je unikátne - bočné vetvy nemajú vedľajšie výhony. Po niekoľkých rokoch každá vetva končí buď šiškou (samčou alebo samičou), alebo prestane rásť. Keď prestane rásť, alebo keď šiška dozreje, vetva odumrie. Nové vetvy potom vyrážajú zo spiacich očiek na hlavnom kmeni. Listy sú sploštené ihlice, 3 – 8 cm dlhé a 2 – 5 mm široké. Semenné šišky sú zelené, rozpadavé a dozrievajú asi 18 – 20 mesiacov po opelení.
Objav wolémie vznešenej v septembri roku 1994 v odľahlej časti pohoria Blue mountains, iba 150 kilometrov od Sydney v Austrálii, bol oslavovaný ako botanický nález storočia. Objaviteľom tohto druhu bol David Noble. Pri zostupe do hlbokej rokliny v pralese v Novom Južnom Walese objavil skupinu zvláštnych ihličnanov. Odobral vzorky vetiev a kôry, ktoré porovnával v múzeách s fosíliami a zistil, že ide o živú fosíliu (relikt). Originálny porast, ktorý objavili zamestnanci Centra pre národné parky a ochranu prírody Nového Južného Walesu a dnes je súčasťou národného parku Wollemi National Park, pozostával iba z 23 dospelých stromov. Dodnes sa našlo 100 jedincov tohto ihličnanu na troch miestach.
Podľa Červeného zoznamu 2000 je to kriticky ohrozený druh. Bol to zároveň aj významný objav nového rodu, ktorý je príbuzný araukáriám (Araucaria) a damarovníkom (Agathis), ktoré boli dovtedy jedinými zástupcami starobylej čeľade araukáriovité (Araucariaceae). Fosílne nálezy tejto skupiny rastlín sa datujú do obdobia spred 200 miliónov rokov, do čias dinosaurov. Tento pozoruhodný druh prežil bezpečne tisícky rokov až do svojho objavenia.
Hoci je presné miesto jeho nálezu držané v tajnosti, stále existuje riziko, že bude odhalené. Zvyšuje to obavy z možného zavlečenia chorôb a vzniku požiarov v dôsledku ľudskej činnosti. Záhradnícky výskum zistil vhodné spôsoby rozmnožovania, čo umožnilo vytvoriť záložnú zbierku v podmienkach ex situ, ktorá má podporiť ochranu druhu v prírode. Spôsoby jeho rozmnožovania nie sú známe. Celosvetový dopyt po tomto fascinujúcom starobylom strome viedlo k rozsiahlemu programu jeho rozmnožovania. Očakáva sa, že plány na uvoľnenie rastlín pre záhradnícke pestovanie budú predstavovať nádejný model toho, ako môže ísť ochrana ruka v ruke s pestovaním ohrozených rastlín.
Na Slovensku je možné rastlinu vidieť v bratislavskej ZOO, v časti DinoPark, v Botanickej záhrade UPJŠ v Košiciach a tiež v bratislavskej Botanickej záhrade.
Tento článok týkajúci sa botaniky je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Wolémia (lat. Wollemia) je rod z čeľade araukáriovité (Araucariaceae) s jediný druhom wolémia vznešená (Wollemia nobilis) . Je to vzácny strom vyskytujúci sa v utajenom biotope v juhovýchodnej Austrálii.
Volemija (znanstveno ime Wollemia nobilis) je vrsta prazgodovinskega drevesa, ki jo je David Noble odkril avgusta 1994 v narodnem parku Wollemi, le 150 km od največjega avstralskega mesta Sydney. Septembra 1994 so primerke listov dreves primerjali s fosilom in z njegovo pomočjo določili približno starost 150 milijonov let. Vrsto so uradno priznali decembra leta 1994.
Volemija (znanstveno ime Wollemia nobilis) je vrsta prazgodovinskega drevesa, ki jo je David Noble odkril avgusta 1994 v narodnem parku Wollemi, le 150 km od največjega avstralskega mesta Sydney. Septembra 1994 so primerke listov dreves primerjali s fosilom in z njegovo pomočjo določili približno starost 150 milijonov let. Vrsto so uradno priznali decembra leta 1994.
Wollemitall (Wollemia nobilis) är ett barrträd som upptäcktes så sent som 1994 i New South Wales i Australien. Trots sitt namn är det ingen riktig tall, utan tillhör familjen araukariaväxter (Araucariaceae), där till exempel rumsgran ingår. Barkens utseende brukar beskrivas som att den liknar bubblig choklad.
Trädet kan bli 40 m högt och har barrliknande 3–8cm långa och 2–5 mm breda blad som växer direkt från grenarna åt två håll. Fröna utvecklas i kottar som växer ytterst på grenändarna, och kan vara hanliga, 5–11 cm långa och 1–2 cm i diameter, eller honliga, 6–12 cm långa och 5–10 cm i diameter. Då kotten mognat (efter 18–20 månader) och faller av, förtvinar hela grenen. Trädet växer gärna som flera parallella stammar från roten, men förgrenar sig annars sällan i flera stammar högre upp.
Trädet upptäcktes 1994 av David Noble (därav det vetenskapliga namnet) som var anställd i nationalparken Wollemi i Blue Mountains 150 km nordväst om Sydney. Den växer vilt bara i något hundratal exemplar i parken, och växtplatsen hålls därför hemlig. Australiska myndigheter har dock gått in för att sprida sticklingar till botaniska trädgårdar världen runt för att säkra den genetiska stammen, och kommersiella plantskolor har också börjat sälja plantor. Upptäckten var något av en vetenskaplig sensation, eftersom släktet dittills varit känt bara som fossil från jura- och Kritaperioderna.
I Sverige finns ett exemplar på Botaniska trädgården i Lund. Det finns även två exemplar på slottsträdgården ulriksdal i Stockholm
Wollemitall (Wollemia nobilis) är ett barrträd som upptäcktes så sent som 1994 i New South Wales i Australien. Trots sitt namn är det ingen riktig tall, utan tillhör familjen araukariaväxter (Araucariaceae), där till exempel rumsgran ingår. Barkens utseende brukar beskrivas som att den liknar bubblig choklad.
Trädet kan bli 40 m högt och har barrliknande 3–8cm långa och 2–5 mm breda blad som växer direkt från grenarna åt två håll. Fröna utvecklas i kottar som växer ytterst på grenändarna, och kan vara hanliga, 5–11 cm långa och 1–2 cm i diameter, eller honliga, 6–12 cm långa och 5–10 cm i diameter. Då kotten mognat (efter 18–20 månader) och faller av, förtvinar hela grenen. Trädet växer gärna som flera parallella stammar från roten, men förgrenar sig annars sällan i flera stammar högre upp.
Trädet upptäcktes 1994 av David Noble (därav det vetenskapliga namnet) som var anställd i nationalparken Wollemi i Blue Mountains 150 km nordväst om Sydney. Den växer vilt bara i något hundratal exemplar i parken, och växtplatsen hålls därför hemlig. Australiska myndigheter har dock gått in för att sprida sticklingar till botaniska trädgårdar världen runt för att säkra den genetiska stammen, och kommersiella plantskolor har också börjat sälja plantor. Upptäckten var något av en vetenskaplig sensation, eftersom släktet dittills varit känt bara som fossil från jura- och Kritaperioderna.
I Sverige finns ett exemplar på Botaniska trädgården i Lund. Det finns även två exemplar på slottsträdgården ulriksdal i Stockholm
Wikimedia Commons'ta Wollemia nobilis ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Wollemia nobilis ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Wollemia nobilis, kozalaklı ağaçların Araucariaceae familyasına ait bir türdür.
W. nobilis cinsin 1994'te Sidney'de bulunmuş olan tek türüdür.
Botanikal ve popüler literatürde, çamgiller familyası ya da çam cinsine ait olmadığı için, "Wollemi çamı" olarak geçer, fakat bunula beraber, Agathis ve Araucaria cinsleri ile Araucariaceae familyasında yer almaktadır.
Pinopsida ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. 
Ağaç ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. У 2006 році австралійський урядовий фонд охорони дикої природи англ. Wollemi Pine International передав у дарунок Національному ботанічному саду ім. М. М. Гришка НАН України (м. Київ) екземпляр волемії благородної.
У 2006 році австралійський урядовий фонд охорони дикої природи англ. Wollemi Pine International передав у дарунок Національному ботанічному саду ім. М. М. Гришка НАН України (м. Київ) екземпляр волемії благородної.
Wollemia nobilis là một loài thực vật hạt trần trong họ Araucariaceae. Loài này được W.G.Jones, K.D.Hill & J.M.Allen mô tả khoa học đầu tiên năm 1995.[1]
Wollemia nobilis là một loài thực vật hạt trần trong họ Araucariaceae. Loài này được W.G.Jones, K.D.Hill & J.M.Allen mô tả khoa học đầu tiên năm 1995.
Wollemia
Единственный вид Ареал
Волле́мия (лат. Wollémia) — род хвойных деревьев семейства Араукариевые, включающий единственный вид — волле́мия благоро́дная[источник не указан 568 дней] (лат. Wollémia nóbilis). В природе была обнаружена в 1994 году в Австралии, в национальном парке Уоллеми.
Воллемия является одним из самых древних растений на Земле, оно было распространено в юрский период и считалось вымершим миллионы лет назад, пока сотрудник парка Дэвид Нобл случайно не нашёл около сотни деревьев. В честь него и был назван этот вид (слово nobilis также значит «благородный»).
Вечнозелёное дерево высотой 25—40 м. Ветви первого порядка почти никогда не образуют боковых побегов. Побеги первого порядка заканчиваются мужской или женской шишкой. После созревания семян ветка отмирает. То же происходит и с ветками, которые не образовали шишек. Новые ветви образуются из спящих почек на главном стволе. Кора коричневая губчатая, пробкообразная.
Листья плоские, длиной 3—8 см, шириной до 0,5 см. Расположены спирально, но сдвинуты так, что образуют два или четыре ряда. Цвет изменяется от зеленовато-лимонного у молодых деревьев до оливково-жёлтого у взрослых. Зрелые листья плотные, восковидные.
Женские шишки — светло-зелёные, мужские — коричневые цилиндрические.
Филогенетические исследования помещают воллемию и агатис в одну кладу в семействе Араукариевые.[1].
Деревья обнаружил Дэвид Нобл (англ. David Noble), сотрудник Управления национальными парками и заповедниками Нового Южного Уэльса, во время экскурсии в Национальном парке Wollemi в каньоне глубиной более 500 метров.
Сначала была обнаружена небольшая группа из 40 деревьев — 23 взрослых дерева, 16 молодых и одно поваленное (длиной 40 метров и диаметром ствола 3 метра). Деревья росли на площади 5 тысяч квадратных метров. Вторая группа из 17 деревьев была найдена примерно в километре вверх по каньону, и ещё три взрослых дерева в соседнем каньоне на высоте 40 метров в ущелье 150-метровой глубины.[источник не указан 2682 дня]
Генетические исследования показали, что группы деревьев, видимо, длительное время росли изолированно, поскольку возраст самой старой воллемии составляет более тысячи лет.[источник не указан 2682 дня]
Группа учёных Австралийского национального университета (Канберра) с помощью метода «ДНК-фингерпринтинга» доказали, что деревья группы из 160 стволов являются клонами, выросшими из корневой поросли друг друга. А сравнение ДНК групп деревьев из разных каньонов показали, что эти группы — всё, что осталось от более обширного леса.
В целях сохранения вида ботаники национального парка Wollemi организовали продажу специально выращенных воллемий через аукцион. В 2005 году на первом аукционе в Сиднее было продано 292 дерева, цена составила от 2000 до 7000 австралийских долларов за ствол[2].
Вид занесён в Красную книгу (статус CR).
Воллемия благородная в ботаническом саду Palmengarten Frankfurt (нем.)русск., Франкфурт-на-Майне, Германия
Молодая мужская шишка
Молодая женская шишка
Волле́мия (лат. Wollémia) — род хвойных деревьев семейства Араукариевые, включающий единственный вид — волле́мия благоро́дная[источник не указан 568 дней] (лат. Wollémia nóbilis). В природе была обнаружена в 1994 году в Австралии, в национальном парке Уоллеми.
Воллемия является одним из самых древних растений на Земле, оно было распространено в юрский период и считалось вымершим миллионы лет назад, пока сотрудник парка Дэвид Нобл случайно не нашёл около сотни деревьев. В честь него и был назван этот вид (слово nobilis также значит «благородный»).
瓦勒邁杉（學名：Wollemia nobilis），又名恐龍杉、沃萊米杉或梧來米松是南洋杉科下瓦勒邁杉屬（又稱沃萊米杉屬）的唯一種，屬於孑遗植物，於1994年在澳洲悉尼西北面150公里，新南威爾士的瓦勒邁國家公園溫帶雨林的狹窄及陡斜的沙岩峽谷中被發現。
瓦勒邁杉又稱為梧來米松，但它並非真正的松屬植物，且亦不是松科的一員。而它卻是與南洋杉科下的貝殼杉屬及南洋杉屬有所關連。
瓦勒邁杉是一種常綠植物，樹高達25-40米。樹皮非常獨特，呈深褐色及多節。[2]它隨時可以萌芽，及大部份都是多主幹的，或是由舊杉中萌芽了一叢的主幹。枝幹是獨一的，在所枝幹上都不會更細的枝幹。經過多年後，每一枝幹一是在松毬上終止，或是會停止生長。之後（或是在松毬成熟後），枝幹就會死掉。新的枝幹會由主幹的芽苞上生長。枝幹變為垂直及發展成次要樹幹是非常罕有的。
葉子是扁平及幼長的，約3-8厘米長及2-5毫米闊。它們是螺旋形地排列在枝幹上，在底部扭曲彷彿平排成二或四組。錐形種子是綠色的，約6-12厘米長及直徑長5-10厘米，約於授粉後18-20個月成熟。於成熟時會脫落並放出種子。雄毬（花粉）是細長的錐體，約5-11厘米長及1-2厘米闊。瓦勒邁杉種子發芽後的幼苗有兩片子葉。[3]
瓦勒邁松約於1994年9月10日由在藍山溫特沃斯瀑布瓦勒邁國家公園的農林督察大衛·諾柏所發現。他有著很好的攀石冒險的能力及植物知識，並能很快地分辨出這種樹的稀有性及須更多的研究。他帶著標本回來祈望有人能分別這種植物，但其後他發現這是一種全新發現的植物。[4]它與其他針葉樹的關係需要更多的研究來確定。最初懷疑是它有著2亿年前的南洋杉科的某些特徵，但卻不與科下的任何一種植物相似。與活的南洋杉科及其化石比較，可以證實它是這科的其中一員，並是屬於一個全新的屬。像瓦勒邁屬或有關的化石在澳洲、新西蘭及南極洲是很普遍的，但瓦勒邁杉卻是此屬的主要生存植物。最近發現的瓦勒邁屬化石可以追溯至2百萬年前。[5]所以它被稱為「活化石」或「孑遺植物」。
少於一百株野生的樹，是生長於不遠的三個地方。基因測試發現所有的標本都是遺傳上不能區別的，表示這種植物經歷了遺傳瓶頸，使得在數量上如此的少，而失去了所有基因變異性。
於2005年11月，野生的瓦勒邁杉被發現感染了樟疫黴菌（Phytophthora cinnamomi）。新南威爾斯公園守林人相信這些有毒的真菌是由非法遊客所引入的。
由2006年4月1日開始，澳洲實行了一個由植物園開始至商界的瓦勒邁杉繁殖計劃。於2006年12月瓦勒邁杉被售予美國，而在2006年間亦曾售予其他國家。無論是在地上、或在盆子及花圃上，它都是一種有裝飾價值的樹木。它亦是很能適應及抵冷的植物，可以抵禦-5℃至45℃，而亦有指在-12℃下仍可以生存。在日曬及陰影下都能生存。就像其他澳洲的樹木，它很易受病原性真菌樟疫黴菌的感染，所以這限制了它成為提供木材的樹木。[6]
瓦勒邁杉（學名：Wollemia nobilis），又名恐龍杉、沃萊米杉或梧來米松是南洋杉科下瓦勒邁杉屬（又稱沃萊米杉屬）的唯一種，屬於孑遗植物，於1994年在澳洲悉尼西北面150公里，新南威爾士的瓦勒邁國家公園溫帶雨林的狹窄及陡斜的沙岩峽谷中被發現。
分類 界 : 植物界 Plantae 門 : 裸子植物門 Gymnospermae 綱 : マツ綱 Pinopsida 目 : マツ目 Pinales 科 : ナンヨウスギ科 Araucariaceae 属 : ウォレミア属 Wollemia 種 : ウォレミマツ W. nobilis 学名 Wollemia nobilis W.G.Jones, K.D.Hill et J.M.Allen 和名 ウォレミマツ 英名 Wollemi Pine ウォレマイ・パイン（英語: Wollemi Pine、学名：Wollemia nobilis）は、ナンヨウスギ科の常緑高木。和名はウォレミマツ。また、ジュラシック・ツリーとも呼ばれる。 学名のウォレミア・ノビリスで表すこともある。
シドニーの西方のウォレマイ国立公園で1994年に発見され、ナンヨウスギ科の新属新種に分類された[1]。個体数は50個体程度と推定されている[1]。太古から生存していると推測され生きている化石として貴重な植物である[1]。ウォレマイ・パインという名前はその地名に由来する。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 ウォレマイ・パイン（英語: Wollemi Pine、学名：Wollemia nobilis）は、ナンヨウスギ科の常緑高木。和名はウォレミマツ。また、ジュラシック・ツリーとも呼ばれる。 学名のウォレミア・ノビリスで表すこともある。
2.jpg)
Wendy_Whiteleys_Garden_141.jpg)
_Nationale_Plantentuin_Meise_091_10-01-2010_15-20-04.JPG)
.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
